Αδελφοί μου, ποτέ ας μην επιδιώξουμε την ειρήνη με τους αδίκους, ενάντια στην δικαιοσύνη! Αντίθετα, ας αναζητούμε πάντα την ειρήνη με τον Θεό, και μάλιστα με καθαρή συνείδηση. Θεέ μου, βοήθησέ μας, έτσι ώστε να έχουμε πάντα μια τέτοια ειρήνη! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ ο Αγιορείτης

Συναξάριον
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τετάρτῃ, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε.

Στίχοι
Γυνή, βαλοῦσα σώματι Χριστοῦ μύρον,
Τὴν Νικοδήμου προὔλαβε σμυρναλόην.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Κύριος είναι λαμπρότερος από τον ήλιο και καθαρότερος από το κρύσταλλο, γι’ αυτό και μέσα Του δε χωρούσε υποκρισία.

Ο κόσμος δεν καρφώνει στον σταυρό εκείνον που συμφιλιώνει την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι και το καλό με το κακό. Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν εξίσωσε, δεν ανακάτωσε, δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται… ιεραποστολικές επιστολές Α΄, Εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 113

***

Ομιλία
για τη συμφιλίωση των φαύλων μέσω του κακού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ἐγένοντο δὲ φίλοι ὅ τε ῾Ηρῴδης καὶ ὁ Πιλᾶτος ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ μετ᾿ ἀλλήλων· προϋπῆρχον γὰρ ἐν ἔχθρᾳ ὄντες πρὸς ἑαυτούς. (Λουκά 23:12).

Στην αισχύνη και τον εξευτελισμό Του από τους εχθρούς Του, ο Δίκαιος Κύριος τους ευεργετεί, τους συμφιλιώνει. Είναι αλήθεια, στην περίπτωση αυτή, ότι η συμφιλίωση τους δεν δημιούργησε αμοιβαία συνεργασία για κάποια καλή πράξη, αλλά την από κοινού δίωξη του Δικαίου Ενός. Τουλάχιστον η φλόγα του μίσους μεταξύ τους καταλάγιασε και έσβησε. Αυτό συνέβη εξαιτίας του Ενός Δικαίου.

Ο Πιλάτος και ο Ηρώδης ήταν εχθροί. Αλλά την ημέρα εκείνη, που ο Σωτήρας οδηγήθηκε ενώπιόν τους να δικαστεί, αυτοί [ο Πιλάτος και ο Ηρώδης] συμφιλιώθηκαν. Ο Βασιλεύς της Ειρήνης έφερε την ειρήνη ανάμεσα στα αντίπαλα μέρη, ειρήνη που βοήθησε να φτιάξουν έναν Σταυρό για Αυτόν. Αλλά Εκείνος, έγινε πρόθυμα θυσία για τις αμαρτίες των πολλών.

Ακόμη και σήμερα, κοινοί εχθροί κάνουν ειρήνη μεταξύ τους, όταν το κρίνουν αναγκαίο για να επιτεθούν και να καταδικάσουν τον Κύριο. Υπάρχουν πολλοί που σκοτώνουν ο ένας τον άλλο, μέχρι που κάποιος τους αναφέρει το όνομα του Κυρίου. Μόλις ακούσουν αυτό το Όνομα, σιγά-σιγά ειρηνεύουν μεταξύ τους, προκειμένου να επιτεθούν μαζί στο Άγιο Όνομα Του. Για τους αδίκους είναι πιο εύκολο να ανέχονται τους αδίκους, παρά να ανέχονται τους δικαίους. Είναι πιο εύκολο για τους αδίκους να έρθουν σε συνενόηση και συμφιλίωση με τους αδίκους παρά με τους δικαίους.

Σε ορισμένες χώρες, ακόμη και οι πιο φιλόνικες ομάδες επιδιώκουν τη συμφιλίωση μεταξύ τους, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο για να αποφασίσουν ποια θέση θα πρέπει να έχει στο κράτος τους ο Κύριος Ιησούς Χριστός, – την πρώτη θέση, η οποία αρμόζει σ ‘Αυτόν, ή την τελευταία; Σε αυτά τα ερωτήματα ορκισμένοι εχθροί συμφιλιώνονται μεταξύ τους, ώστε στον Κύριος μας να δοθεί μόνο η τελευταία θέση. Έτσι, συνέβη και με τα αντίπαλα μέρη των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, που συμφιλιώθηκαν και συνεργάστηκαν εναντίον του Χριστού.

Γιατί συμβαίνει Αυτός, ο Άμωμος, ο πιο Απαραίτητος στη ζωή μας να τοποθετείται στην τελευταία θέση; Επειδή, σύμφωνα με τη σκέψη τους, τότε θα δοθεί σε αυτούς η πρώτη θέση! Το ίδιο κίνητρο υπήρχε μεταξύ ορκισμένων εχθρών, – των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων, – όταν έκριναν αναγκαίο να επιδιώξουν τον θάνατο του Χριστού. Το ίδιο κίνητρο προκάλεσε την συμφιλίωση μεταξύ του Πιλάτου και του Ηρώδη, όταν θεώρησαν απαραίτητο να κρίνουν ότι ο Χριστός έπρεπε να θανατωθεί.

Ω αδελφοί μου, ποτέ ας μην επιδιώξουμε την ειρήνη με τους αδίκους, ενάντια στην δικαιοσύνη! Αντίθετα, ας αναζητούμε πάντα την ειρήνη με τον Θεό, και μάλιστα με καθαρή συνείδηση.
Θεέ μου, βοήθησέ μας, έτσι ώστε να έχουμε πάντα μια τέτοια ειρήνη!

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας. Αμήν!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάρτιος). .
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-13-march-26.html

***

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ ο Αγιορείτης

Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.

Όταν κατηγορείται κανείς από τους ανθρώπους, να το αντιμετωπίζει με σιωπή, διότι, όπως λέγει ο Ιωάννης της Κλίµακος, η σιωπή του Χριστού κατήσχυνε τον Πιλάτο.

– Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός άµωµος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Ησ. νγ’ 7). Όταν εξασκήσουμε βία στην βία, δεν κάνουμε τίποτε. Η μαρτυρική (σιωπηλή) στάση θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια νίκης.

Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αµαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγµένοι… » (Ματθ. ε10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί. Η αυτάρκεια σταματά κάθε πνευματική πρόοδο.
– Όταν ο άνθρωπος περιφρονείται, τότε είναι ελεύθερος. Αυτό συμβαίνει και στο Μοναστήρι. Όταν τον περιφρονούν μπορεί να ζει ησυχαστικά. Όταν κάποιος θεωρείται σπουδαίος, τότε κρίνεται αυστηρά από τους άλλους μοναχούς, αλλά και ο ίδιος προσέχει να µή χαθεί η καλή ιδέα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Έτσι δεν είναι ελεύθερος.
Οι Χριστιανοί θα είναι πάντοτε παρεξηγημένοι από τους γύρω τους ανθρώπους.

Πολλές φορές αισθάνθηκα τον εαυτό μου σταυρωμένο πάνω σε αόρατο σταυρό…. Σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν πήγαινα, υπήρχε κάποιος που θα φώναζε από τον πόνο. Αυτό μου αποκάλυψε τα παθήματα των σύγχρονων ανθρώπων, των συντετριμμένων από την αγριότητα του περιβόητου πολιτισμού μας. Η κολοσσιαία κρατική μηχανή, παρόλο που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους, έχει εντούτοις χαρακτήρα απρόσωπης, για να μην πω απάνθρωπης συσκευής, η οποία με αδιαφορία καταπιέζει εκατομμύρια ανθρωπίνων υπάρξεων. Ανίσχυρος να αλλάξω τα κατ’ ουσίαν ανυπόφορα και όμως νόμιμα εγκλήματα της κοινωνικής ζωής των λαών, κατά την έξω από κάθε ορατή εικόνα προσευχή μου αισθάνθηκα την παρουσία του εσταυρωμένου Χριστού. Ζούσα πνευματικά το Πάθος Του τόσο καθαρά, ώστε η φυσική όραση του ‘’υψουμενου εκ της γης’’ (Ιωαν. 12, 32) δεν θα ενίσχυε καθόλου τη συμμετοχή μου στον πόνο Του…..

Ζούμε και πάλι στην ατμόσφαιρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. Α΄ 29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανό, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθά.
Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανέναν από αυτούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνη εύκολα. Είθε ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων».
Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαίτερη ευλογία ή ακόμη και εκλογή. Ο πάσχων δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση μετά τον Ιησού Χριστό, εισάγεται στη σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Πεθαίνοντας μαζί με Αυτόν και εν Αυτώ, ήδη από εδώ προγευόμαστε την ανάσταση.
Ο Κύριος έπαθε για όλους εμάς. Τα παθήματά Του καλύπτουν όλες τις ασθένειες της ζωής μας μετά την πτώση του Αδάμ. Για να γνωρίσουμε όπως πρέπει τον Χριστό, είναι απαραίτητο να συμμετάσχουμε κι εμείς στα παθήματά Του και να βιώσουμε, αν είναι δυνατόν, το παν, όπως και Αυτός ο Ίδιος. Έτσι και μόνο έτσι γνωρίζεται ο Χριστός – Αλήθεια, δηλαδή υπαρξιακά, όχι αφηρημένα, όχι με ψυχολογική η θεωρητική πίστη που στερείται βιωματικής πείρας.
Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής,Δ’ για την εμπονη προσευχή ,έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας.

***

Υποκρισία
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Οι Προφήτες και οι Δίκαιοι εφοβούντο τον Θεό και αγαπούσαν τον λαό τους, ενώ οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς, οι υποκριτές, δεν φοβούνται τον Θεό και μισούν τον λαό τους.
Ο Ιησούς ευσπλαγχνίζετο μέχρι δακρύων τον λαόν Του (βλ. Ματθ. ιε΄ 32.Μαρκ. η΄ 2), τον οποίον οι Αρχιερείς και οι Άρχοντες εξαπατούσαν, έβριζαν και εκδικούνταν χωρίς έλεος. Σε προηγούμενό Του κήρυγμα, ο Χριστός κήρυξε ανοικτά πόλεμο κατά της υποκρισίας τους.
Καθώς ο Υιός του Θεού ήταν μεταξύ των ανθρώπων και ο καιρός περνούσε, αύξανε τον πόλεμό Του κατά της υποκρισίας εξευτελίζοντάς την, και της υποκρισίας των θρηκευτικών αρχηγών του καιρού εκείνου, εξευτελίζοντάς τους ενώπιόν τους και ενώπιον όλου του λαού Του.

Ποτέ δεν εξευτέλισε οποιουσδήποτε αμαρτωλούς τόσο πολύ, όσο εξευτέλισε τους υποκριτές. Τελικά, ο εξευτελισμός της υποκρισίας από τον Ιησού, κοντά στο τέλος πλεόν της επιγείου παραμονής Του, μετεβλήθη σε φοβερή βροντή, η οποία κυριολεκτικά άστραψε και βρόντηξε. Δεν πρέπει να ξαφνιάζη τούτο αυτούς που γνωρίζουν, ότι ο Ιησούς δεν απευθύνθηκε μόνον σε μια γενιά ανθρώπων, αυτήν της εποχής Του, αλλά προς όλες τις γενεές έως τέλους του κόσμου.

Καθώς εξευτέλιζε τους ιουδαίους υποκριτές πρόσωπο προς πρόσωπο, εξευτέλιζε όλους τους υποκριτές όλων των εποχών όλων των γενεών.

Γιατί άραγε ο Ιησούς κτύπησε τόσο σκληρά και ανελέητα ειδικά την υποκρισία; Διότι, η υποκρισία είναι ένα σατανικό ψέμα, η υποκρισία είναι σατανική εξ αρχής είναι το ζιζάνιο που έσπειρε ο σατανάς σε όλες τις σοδειές του Θεού στην γη: στην καρδιά του ανθρώπου, στο σπίτι του, στον γάμο του, στην παρέα των φίλων του, στον λαό του και στο έθνος, στην πολιτική και στο εμπόριο, στην λύπη και στην χαρά, παντού, σε όλες τις εποχές και τους πολιτισμούς. Κανένας πολιτισμός δεν κατάφερε να ξερριζώση το ζιζάνιο της υποκρισίας, αλλά αυτό κατώρθωσε να αφανίση πολλούς από αυτούς. Αν ένας πολιτισμός έλαμπε με εξωτερική αίγλη, όπως ο Ευρωπαϊκός και ο Ιαπωνικός, αυτό δεν σημαίνει ότι είχε καταστρέψει την υποκρισία, παρά ότι την είχε υποκρύψει πιο επιδέξια κάτω από το κέλυφός του, που δεν είχε γραμμένο πάνω το όνομα του Ιησού Χριστού, όπως συμβαίνει με τα Πασχαλινά αυγά στα Βαλκάνια. Μάλλον, έγραφε στο δικό του κέλυφος: ευγένεια, τρόποι, σοφιστεία, λόγους δηλαδή που οι δαίμονες δεν φοβούνται, και έτσι το ζιζάνιο της υποκρισίας, ανεμπόδιστο, βλάστανε οργιαστικά.

Ο Ιησούς Χριστός, ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού, διεκήρυξε εξ αρχής δύο πολέμους: κατά του σατανά και κατά της υποκρισίας. Οι άνθρωποι Τον αγαπούσαν και Τον τιμούσαν με τεράστιο θεοφοβούμενο σεβασμό, ως Σωτήρα. «Εν γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων, και ούχ ως οι γραμματείς» (Ματθ. ζ΄ 29).

***

Γιατί ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα;.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

«Τότε, αφού πήγε στους αρχιερείς ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, είπε, τι θέλετε να μου δώσετε για να σας τον παραδώσω;»[…]
Και ακριβώς όταν η πόρνη μετανοούσε, όταν καταφιλούσε τα πόδια του Κυρίου, τότε πρόδιδε το Δάσκαλο ο μαθητής. Γι’ αυτό είπε «τότε», για να μην κατηγορήσεις για αδυναμία το Δάσκαλο, όταν βλέπεις τον μαθητή του να τον προδίδει. Γιατί τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη του Δασκάλου, ώστε να πείθει να Τον ακολουθούν ακόμη και οι πόρνες.
Θα αναρωτιόταν όμως κανείς, Εκείνος που είχε τη δύναμη να μεταστρέφει τις πόρνες και να τις κάνει να Τον ακολουθούν, δεν κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του μαθητή του; Είχε τη δύναμη να κερδίσει το μαθητή, αλλά δεν επιθυμούσε να τον μεταβάλει αναγκαστικά στο καλό, ούτε με τη βία να τον προσελκύσει κοντά Του. «Τότε, αφού πήγε». Και το «αφού πήγε» αυτό δεν στερείται κάποιας σημασίας. Γιατί δεν κάλεσαν οι αρχιερείς τον Ιούδα, ούτε αναγκάστηκε, ούτε υποχρεώθηκε, αλλά ο ίδιος μόνος του κι ελεύθερα γέννησε την πονηρή αυτή σκέψη κι έβγαλε αυτή την απόφαση, χωρίς να έχει κανέναν σύμβουλο σ’ αυτό το πονηρό του έργο. «Τότε, αφού πήγε …; ένας από τους δώδεκα».
Τι σημαίνει το «ένας από τους δώδεκα»; Και αυτός ο λόγος «ένας από τους δώδεκα» δείχνει πως η κατηγορία του Ιούδα είναι πολύ μεγάλη. Γιατί ο Ιησούς είχε και άλλους μαθητές, εβδομήντα συνολικά. Αλλά εκείνοι βρίσκονταν σε δεύτερη θέση και δεν απολάμβαναν τόση τιμή, ούτε είχαν τόση οικειότητα με τον Διδάσκαλο, ούτε γνώριζαν τόσο τα μυστικά Του όσο οι δώδεκα. Αυτοί προπάντων ήταν οι εκλεκτοί, αυτοί αποτελούσαν τον στενό κύκλο του Βασιλιά, αυτοί αποτελούσαν την ομάδα που ήταν κοντά στο Δάσκαλο, και από αυτήν ξεπήδησε ο Ιούδας.
Για να μάθεις, λοιπόν, ότι δεν Τον πρόδωσε απλώς κάποιος από τους μαθητές Του, αλλά ένας από τους εκλεκτούς Του, γι’ αυτό αναφέρει ο Ευαγγελιστής το «ένας από τους δώδεκα». Και δε ντρέπεται ο Ματθαίος να το αναφέρει. Αλλά για ποιο λόγο να ντραπεί; Το αναφέρει για να μάθεις πως παντού και πάντα λένε οι Ευαγγελιστές την αλήθεια και δεν αποκρύπτουν τίποτα, ακόμη και αυτά που θεωρούνται αξιοκατάκριτα. Γιατί αυτά που φαίνονται πως είναι αξιοκατάκριτα, αυτά αποδεικνύουν τη φιλανθρωπία του Κυρίου. Ότι δηλαδή προσέφερε τόσα πολλά αγαθά στον προδότη, το ληστή, τον κλέφτη (τον Ιούδα) και συνέχιζε μέχρι την τελευταία στιγμή να τον έχει κοντά Του. Και μάλιστα τον νουθετούσε και τον συμβούλευε και τον φρόντιζε με κάθε τρόπο.
Αν εκείνος δεν έδινε σημασία, δεν φταίει ο Κύριος. Και μάρτυρας είναι η πόρνη, και μη πολυπαίρνεις θάρρος προσέχοντας τον Ιούδα. Γιατί και τα δύο αυτά είναι ολέθρια, και το υπέρμετρο θάρρος και η απελπισία (απόγνωση). Γιατί το υπέρμετρο θάρρος κάνει να πέσει κάτω αυτός που στέκεται όρθιος, και η απελπισία εμποδίζει να σηκωθεί αυτός που έχει πέσει. Γι’ αυτό και ο Παύλος συμβούλευε λέγοντας: «Αυτός που νομίζει πως στέκεται, ας προσέχει μην πέσει».
Έχεις τα παραδείγματα και των δύο πως έπεσε δηλαδή ο μαθητής, που νόμιζε πως στεκόταν όρθιος, και πως σηκώθηκε η πόρνη που είχε πέσει. Η σκέψη μας εύκολα παρασύρεται και η θέλησή μας είναι ευμετάβλητη. Γι’ αυτό πρέπει να διαφυλάσσουμε και να οχυρώνουμε τον εαυτό μας από παντού.[…]
«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πες μου Ιούδα, αυτά σου έμαθε ο Χριστός; Γι’ αυτό το λόγο δεν έλεγε, «μην αποκτήσετε χρυσά νομίσματα, ούτε ασημένια, ούτε χάλκινα που να τα φυλάγετε στις ζώνες σας», θέλοντας να περιορίσει από πιο μπροστά τη φιλαργυρία σου;[…]
«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πολύ σκληρά είναι τα λόγια αυτά. Πες μου, μπορείς εσύ να παραδώσεις Εκείνον που συγκρατεί τα πάντα, που εξουσιάζει τους δαίμονες, που διατάσσει τη θάλασσα και είναι ο Κύριος όλων όσων υπάρχουν στη φύση; Για να περιορίσει λοιπόν τη παραφροσύνη του και για να δείξει πως αν δεν ήθελε, δεν θα προδιδόταν, άκουσε τι κάνει. Κατά την ώρα ακριβώς της προδοσίας, όταν ήρθαν εναντίον Του κρατώντας ξύλα, λαμπάδες και πυρσούς, τους λέει: «Ποιόν ζητάτε;» και δεν γνώριζαν Εκείνον που επρόκειτο να συλλάβουν. Τόσο πολύ έλειπε η δύναμη από τον Ιούδα στο να παραδώσει τον Κύριο, ώστε δεν Τον έβλεπε τη στιγμή που επρόκειτο να Τον παραδώσει, ενώ ήταν παρών, και όλα αυτά τη στιγμή που υπήρχαν τόσες λαμπάδες και τόση φωτοχυσία.

Αυτό βέβαια υπαινίχθηκε και ο Ευαγγελιστής λέγοντας ότι είχαν λαμπάδες και πυρσούς και δεν τον έβλεπαν. Και κάθε ημέρα του το υπενθύμιζε και με λόγια και με έργα, ότι δηλαδή δεν θα μπορέσει να Τον προδώσει στα κρυφά. Και μάλιστα δεν του έκανε (ο Κύριος) παρατηρήσεις φανερά μπροστά σε άλλους, για να μην τον κάνει πιο αδιάντροπο, ούτε πάλι αποσιωπούσε τα σφάλματά του, για να μην νομίζει ότι περνούν απαρατήρητα και επιχειρήσει άφοβα την προδοσία, αλλά διαρκώς έλεγε: «Ένας από εσάς θα με παραδώσει», δεν τον φανέρωσε όμως.
Είπε πολλά (ο Κύριος) και για την κόλαση, πολλά και για τη Βασιλεία των ουρανών και απέδειξε τη δύναμη που είχε και για τα δύο, και για να τιμωρεί τους αμαρτωλούς και για να ανταμείβει τους δικαίους. Αλλά εκείνος (ο Ιούδας) όλα αυτά τα περιφρόνησε, ο Θεός όμως δεν τον ανακάλεσε με τη βία από αυτό που αποφάσισε. Επειδή λοιπόν μας δημιούργησε ελεύθερους να διαλέγουμε τις κακές η τις ενάρετες πράξεις, επιθυμεί να είμαστε καλοί με τη θέλησή μας. Γι’ αυτό αν εμείς δεν θέλουμε, ούτε μας πιέζει ούτε μας αναγκάζει.
Επειδή αυτός που γίνεται με τη βία ενάρετος, δεν είναι δυνατόν να είναι ενάρετος. Αφού λοιπόν κι εκείνος ήταν ελεύθερος να διαλέξει και ήταν σε θέση να μην υποστεί βία για να κλίνει προς τη φιλαργυρία, γι’ αυτό τυφλώθηκε η σκέψη του, πρόδωσε τη σωτηρία του και είπε: «Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Επικρίνοντας τη διανοητική του τύφλωση και την αναισθησία, ο Ευαγγελιστής λέει ότι την ώρα που πήγαν να συλλάβουν τον Κύριο, βρισκόταν μαζί τους και ο Ιούδας, εκείνος που είπε «τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω».
Και όχι μόνο από αυτό είναι δυνατόν να δούμε τη δύναμη του Χριστού, αλλά και απ’ ότι μόλις Εκείνος απλώς μίλησε, απομακρύνθηκαν κι έπεσαν κάτω. Επειδή όμως ούτε μ’ αυτόν τον τρόπο δεν σταμάτησαν το επαίσχυντο έργο τους, παραδίνεται αμέσως σαν να έλεγε: Εγώ έκανα το καθήκον μου, αποκάλυψα τη δύναμή μου και απέδειξα ότι επιχειρείτε πράγματα ακατόρθωτα. Θέλησα να περιορίσω την κακία σας, αλλά επειδή εσείς δεν θελήσατε και επιμένετε στην παραφροσύνη σας, να, σας παραδίνομαι.
Τα ανέφερα όλα αυτά, για να μην κατηγορήσουν μερικοί τον Χριστό, και πούν: γιατί δεν μετέστρεψε τον Ιούδα;
http://alopsis.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1-%CE%AC/

Ἀλλ’ ὁ τῷ, νοητῷ μύρῳ χρισθείς, Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν ἐπιῤῥύτων παθῶν ἐλευθέρωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἅγιος, καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.

Ω αγία, καθαρή αγάπη, την οποία τόσο πολύ εκτίμησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, στην τρυφερή ψυχή της περιφρονημένης αμαρτωλής, την οποία τόσο λίγο έχουμε και την οποία πρέπει να μιμηθούμε! Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/27/%cf%89-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b1%cf%81%ce%ae-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb/

Μην φοβάστε! Προσκολληθείτε με εμπιστοσύνη στον Χριστό, τον Κύριο μας… Νικηφόρε Κύριε, στήριξέ μας με τη δύναμη και το έλεός Σου.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/13/74437/

Νύκτα, βαρειά νύκτα έχει καλύψει την Ευρώπη. Κρημνίζονται τα είδωλα της Ευρώπης… Αλίμονο στον άνθρωπο που θα πα­ραδοθεί στο σατανά και θα γίνει όργανό του. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/14/%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b4%ce%bf%ce%b8%ce%b5/

Πρέπει ο άνθρωπος να έχει Θεϊκή καθαρότητα σήμερα, για να μη ξεγελασθεί από τα σημεία των καιρών. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/15/17023/

Πόσο μας αγαπά ο Κύριος! …μας αγαπά πέρα από κάθε κρίση, μέχρι θανάτου.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/03/22617/

Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη Εσπέρας: Ακολουθία του Νυμφίου,
(Όρθρος της Αγίας και Μεγάλης Τετάρτης)
http://graeca.mrezha.net/glt/texts/Tri/t94.htm
http://graeca.mrezha.net/glt/

Κανών α’, ᾨδὴ γ’, Τριῳδίου
Ἦχος β’
Ὁ Εἱρμὸς

«Τῆς Πίστεως ἐν πέτρᾳ με στερεώσας, ἐπλάτυνας τὸ στόμα μου ἐπ’ ἐχθρούς μου· εὐφράνθη γὰρ τὸ πνεῦμά μου ἐν τῷ ψάλλειν, οὐκ ἔστιν ἅγιος, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Ἐν κενοῖς τὸ συνέδριον τῶν ἀνόμων, καὶ γνώμῃ συναθροίζεται κακοτρόπῳ, κατάκριτον τὸν ῥύστην σε ἀποφῆναι Χριστέ, ᾧ ψάλλομεν· Σὺ εἶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλήν σου Κύριε.

Τὸ δεινὸν βουλευτήριον τῶν ἀνόμων, σκέπτεται, θεομάχου ψυχῆς ὑπάρχον, ὡς δύσχρηστον τὸν δίκαιον ἀποκτεῖναι, Χριστόν, ᾧ ψάλλομεν· Σὺ εἶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλήν σου Κύριε.

Καταβασία
«Ψυχαῖς καθαραῖς, καὶ ἀρρυπώτοις χείλεσι, δεῦτε μεγαλύνωμεν τὴν ἀκηλίδωτον, καὶ ὑπέραγνον Μητέρα τοῦ Ἐμμανουήλ, δι’ αὐτῆς τῷ ἐξ αὐτῆς, προσφέροντες πρεσβείαν τεχθέντι. Φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ σῶσον ἡμᾶς».

Ἦχος πλ. α’

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἦχος πλ. α’

Ὢ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! ἐθεώρει τὴν Πόρνην φιλοῦσαν τὰ ἴχνη, καὶ ἐσκέπτετο δόλῳ, τῆς προδοσίας τὸ φίλημα· ἐκείνη τοὺς πλοκάμους διέλυσε, καὶ οὗτος τῷ θυμῷ ἐδεσμεῖτο, φέρων ἀντὶ μύρου, τὴν δυσώδη κακίαν· φθόνος γὰρ οὐκ οἶδε, προτιμᾶν τὸ συμφέρον. Ὢ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! ἀφ’ ἧς ῥῦσαι ὁ Θεὸς τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δόξα…
Ἦχος β’

Ἡ ἁμαρτωλὸς ἔδραμε πρὸς τὸ μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, τοῦ μυρίσαι τὸν εὐεργέτην, καὶ τῷ μυρεψῷ ἐβόα· Δός μοι τὸ μύρον, ἵνα ἀλείψω κᾀγὼ τὸν ἐξαλείψαντά μου πάσας τὰς ἁμαρτίας.

Ἦχος πλ. δ’
Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει· καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις, ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Τροπάριον τῆς Προφητείας
Ἦχος β’
Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς

Σήμερον τὸ πονηρὸν συνήχθη συνέδριον, καὶ κατὰ σοῦ κενὰ ἐμελέτησε, σήμερον ἐκ συμφώνου, τὸν βρόχον Ἰούδας ἀρραβωνίζεται. Καϊάφας δὲ ἄκων ὁμολογεῖ, ὅτι εἷς ὑπὲρ πάντων ἀναδέχῃ τὸ πάθος ἑκούσιον. Λυτρωτὰ ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεὸς δόξα σοι. (Δίς)

Η ευλογηµένη Ρωσία κατέχει τον ανεκτίµητο θησαυρό: την ορθόδοξη πίστη. Στη ∆ύση που φαίνεται να ακµάζει, σκοπός όλων είναι η επίγεια ευηµερία… Η Αγία Ρωσία ζούσε πάντα µε το όραµα του Ουρανού, έψαχνε πάντα πάνω απ’ όλα για τη βασιλεία του Θεού και την αλήθεια Του. Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα (1949)
Παγκράτιος ιεραπόστολος μάρτυς στην Taormina Σικελίας της Ιταλίας, από Αντιόχεια Συρίας (1ος αἰ.)
Νικήτας ο ομολογητής υπέρ των Ι. Εικόνων σε νήσο του κόλπου της Νικομηδείας, της Μονής του Μηδικίου στα Μουδανιά Βιθυνίας και σε Μονή της Κωνσταντινουπόλεως αναπαυόμενος, από Καισάρεια Καππαδοκίας (824)
Ιωσήφ ο υμνογράφος στην Κωνσταντινούπολι, από Σικελία (886)
Ιλλυριός εν τω ὄρει του Μυρσινώνος της Πελοποννήσου
Ελπιδοφόρος μάρτυς (3ος αἰ.)
Νεκτάριος της Μονής Bezhetsk, Tver (1492)
Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου του Αμαράντου Ρόδου

Εορτάζουν στις 3 Απριλίου

Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα (1866-1949)

«…Θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τούς σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε».
Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή.
Ο Κύριος έχει δύναμη να αναδείξει τους εργάτες αν εμείς θα Τον παρακαλάμε. Ας προσευχόμαστε και ας Τον ικετεύουμε και τότε από τις πέτρες θα αναδείξει ο Κύριος τους εκλεκτούς του.
Ο Κύριος μπορεί και χίλια χρόνια να περιμένει για να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος για να αναπληρωθεί ο αριθμός των αγγέλων που έπεσαν.

Ο Γέροντας έλεγε, ότι θα έλθει καιρός που κοντά σε κάθε πιστό θα είναι σαράντα άπιστοι και θα τον ικετεύουν να τους σώσει.

Πάντα και για όλα, ακόμα και για τις θλίψεις, να ευγνωμονείς τον Κύριο και την Παναγία.

Η προσευχή μας προφυλάσσει από τις υποβολές των σκοτεινών δυνάμεων. Και η πιο δυνατή προσευχή είναι η προσευχή των συγγενών και των φίλων μας. Η προσευχή της μάνας μας ή κάποιου φίλου μας έχει πολλή δύναμη.
Πηγή: Βίος-Θαύματα-Προφητείες του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα – Νέου Αγίου της Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας 1866-1949, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, 2003.

«… Η ευλογηµένη Ρωσία κατέχει τον ανεκτίµητο θησαυρό: την ορθόδοξη πίστη. Στη ∆ύση που φαίνεται να ακµάζει, σκοπός όλων είναι η επίγεια ευηµερία…
Η Αγία Ρωσία ζούσε πάντα µε το όραµα του Ουρανού, έψαχνε πάντα πάνω απ’ όλα για τη βασιλεία του Θεού και την αλήθεια Του και ήταν σε ζωντανή επαφή µε τον Ουρανό… Ο αληθινός διαφωτισµός είναι ο διαφωτισµός της ψυχής µε το φως της Ορθοδοξίας».

Η Ανατολή θα βαφτιστεί στη Ρωσία. Ολόκληρος ο ουράνιος κόσμος προσεύχεται για τη φώτιση της Ανατολής.

Θα έρθει μια στιγμή που θα υπάρξει πνευματική άνθηση στη Ρωσία. Θα ανοίξουν πολλές εκκλησίες και μοναστήρια, ακόμη και ανθρωποι άλλων θρησκειών θα έρθουν σε εμάς με πλοία για να βαπτιστουν. Αλλά αυτό δεν θα διαρκέσει πολύ – για περίπου δεκαπέντε χρόνια, μετα θα έρθει ο Αντίχριστος …

Έλεγε επίσης ο στάρετς:
«Πολλές χώρες θα προσβάλουν τη Ρωσία, αλλά αυτή θα αντέξει, αν και θα χάσει ένα µεγάλο µέρος του εδάφους της. Ο πόλεµος που µνηµονεύθηκε από τους Προφήτες και το Άγιο Ευαγγέλιο, θα προκαλέσει την ένωση του ανθρωπίνου γένους. Οι λαοί του κόσµου θα αντιληφθούν ότι κινούνται προς ένα αδιέξοδο καταστροφής κάθε ζωής, και θα εκλέξουν τελικά µία κοινή (Παγκόσµια) Κυβέρνηση. Αυτό θα είναι ο προάγγελος της ενθρόνισης του Αντιχρίστου. Κατόπιν θα αρχίσει η δίωξη των Χριστιανών παντού. ».

***

Ένας άνθρωπος διηγήθηκε την εξής ιστορία. Στο στρατό ήταν υπολοχαγός. Μία μέρα το τάγμα του κατέλαβε ένα εργοστάσιο οινοπνεύματος στη Γερμανία[κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο]. Εκεί βρίσκονταν πολλές στέρνες γεμάτες οινόπνευμα.

Όλοι χάρηκαν και ήθελαν να το δοκιμάσουν. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας συνταγματάρχης και είπε στον διοικητή του τάγματος:
– Σας δίνω διαταγή να πυροβοληθούν αμέσως όλες οι στέρνες.

Ο υπολοχαγός εκτέλεσε αμέσως την εντολή του συνταγματάρχη και είπε στους στρατιώτες να πυροβολήσουν τις στέρνες. Κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί έδωσε ο συνταγματάρχης αυτή την εντολή.
Τότε σκέφτηκαν να ρωτήσουν τον ίδιο τον συνταγματάρχη. Δεν μπόρεσαν όμως πουθενά να τον βρουν. Είχε εξαφανιστεί.

«Μήπως ήταν κανένα φάντασμα», -σκέφτηκε ο υπολοχαγός. Και άρχισε να ρωτάει τους στρατιώτες αν είδαν ή όχι τον συνταγματάρχη και αν πραγματικά έδωσε αυτός αυτή την εντολή.
Όλοι οι στρατιώτες του έλεγαν ότι πραγματικά είδαν τον συνταγματάρχη και άκουσαν απ’ αυτόν αυτή την εντολή.

Αργότερα έμαθαν ότι οι στέρνες περιείχαν μεθυλική αλκοόλη και όλοι που θα έπιναν αυτό το οινόπνευμα σίγουρα θα πέθαιναν.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος και ο υπολοχαγός γύρισε σπίτι είδε μεταξύ των εικόνων που είχε η μητέρα του την φωτογραφία ενός μοναχού και γνώρισε σ’ αυτόν εκείνον τον συνταγματάρχη που του έδωσε την εντολή να πυροβοληθούν οι στέρνες.
Ρώτησε ποιος είναι αυτός, και η μητέρα του τού απάντησε ότι αυτός είναι ο πνευματικός της πατέρας ο ιερομόναχος πατήρ Σεραφείμ [της Βίριτσας]. «Όλο τον καιρό του πολέμου αυτός προσευχόταν για σένα, -του είπε η μητέρα του-, τον είχα παρακαλέσει να προσεύχεται για σένα να μην σε σκοτώσουν».

***

Λίγες μέρες πριν αρχίσει ο πόλεμος μεταξύ Σοβιετική Ένωσης και Γερμανίας ο Γέροντας είπε σε μια γυναίκα, πνευματικό του παιδί:
-Την Παρασκευή να έλθεις οπωσδήποτε, γιατί την Κυριακή θ’ αρχίσει πόλεμος, και δεν θα ειδωθούμε πολύ καιρό.
Την Παρασκευή εκείνη δεν ήλθε και την Κυριακή, στις 22 Ιουνίου του 1941 άρχισε ο πόλεμος.
Στην αρχή του πολέμου, πολλοί κάτοικοι της Βυρίτσα επισκέπτονταν τον Γέροντα και τον ρωτούσαν αν πρέπει ν’ αφήσουν τα σπίτια τους και να φύγουν για να σωθούν από τους Γερμανούς ή να μείνουν στην Βυρίτσα. Και ο Γέροντας τους απαντούσε με σιγουριά·
-Η Βυρίτσα θα σωθεί, ούτε ένα σπίτι δεν θα καεί και ούτε ένας άνθρωπος δεν θα σκοτωθεί εδώ.
-Έτσι ακριβώς και έγινε. Το Σεπτέμβριο του 1941 οι Γερμανοί στρατιώτες μπήκαν στην Βυρίτσα αλλά δε έκαναν λεηλασίες και δεν σκότωσαν ούτε έναν κάτοικο της πόλης…
Οι Γερμανοί στρατιώτες όταν έμαθαν για τον πατέρα Σεραφείμ, για το προφητικό του χάρισμα, άρχισαν να τον επισκέπτονται και να τον ρωτάνε ποιο θα είναι το τέλος του πολέμου, θα νικήσει ή όχι ο Χίτλερ. Ο Γέροντας με ειλικρίνεια απαντούσε ότι δεν θα μπορέσει ο Χίτλερ να νικήσει την Ρωσία.
–Ποτέ δεν θα πάρετε το Λένινγκαντ. Είμαστε ορθόδοξος λαός, η πίστη τώρα διώκεται αλλά σε λίγο θα έλθει η ελευθερία.
Σ’ ένα από τους αξιωματικούς ο πατήρ Σεραφείμ είπε:
–Θα φτάσεις μέχρι την Πολωνία και εκεί θα βρεις το τέλος σου. Δεν θα γυρίσεις στο σπίτι.
Αργότερα, την δεκαετία του’ 70 ήλθε στην Βιρίτσα ένας Ρουμάνος που τον καιρό του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου υπηρετούσε στο γερμανικό στρατό μαζί μ’ εκείνον τον αξιωματικό και είπε ότι έγινε ακριβώς έτσι όπως έλεγε ο πατήρ Σεραφείμ. Ο αξιωματικός εκείνος σκοτώθηκε κοντά στη Βαρσοβία.
Ο Γέροντας πάντα έλεγε, ότι οι Γερμανοί θα φύγουν:
-Είναι επισκέπτες και οι επισκέπτες δεν κάθονται, φεύγουν.
Κάποιος μετάδωσε αυτά τα λόγια στον στρατιωτικό διοικητή της πόλης και εκείνος έστειλε στο σπίτι του Γέροντα στρατιώτες να τον σκοτώσουν. Μόλις μπήκαν στο κελί του ο Γέροντας είπε:
–Να, ήλθαν οι φονιάδες! Ποιόν θέλετε να σκοτώσετε; Βλέπετε τον σταυρό και πάνω του τον Σωτήρα. Τον Χριστό θα πυροβολήσετε; Και λέγεστε χριστιανοί;
Τα είπε αυτά γερμανικά επειδή ήξερε την γερμανική γλώσσα, γιατί, όπως είπαμε, ταξίδευε παλιά στην Γερμανία για εμπορικές υποθέσεις. Και μετά πρόσθεσε, λέγοντας στον καθένα από τους στρατιώτες:
-Zwei Kinder, drei Kinder (δηλαδή ο ένας έχει δύο παιδιά, ο άλλος τρία). Και τελειώνοντας είπε:
–Πέστε στον διοικητή: ό,τι έσπειρες στην Ρωσία θα το θερίσεις στο σπίτι σου.
Οι αυτόπτες μάρτυρες αυτής της συζήτησης λένε ότι ο Γέροντας είπε προφητικά κάτι που αφορούσε προσωπικά τον διοικητή, γι’ αυτό εκείνος δεν τόλμησε να κάνει κακό στον Γέροντα.

***

Ο όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα (κατά κόσμον Βασίλειος Μουραβιόβ του Νικολάου) γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του 1866 στο χωριό Παχρομέγεβο της περιοχής Ρίμπινσκ, νομού Γιαροσλάβλ. Οι γονείς του Νικόλαος και Χιονία ήταν αγρότες. Το παιδί βαπτίστηκε την 1 Απριλίου του 1866 στο ναό του Χριστού Σωτήρος του χωριού Σπάσσκογε, που βρισκόταν κοντά στο Βαχρομέγεβο. Στο βάπτισμα έλαβε το όνομα Βασίλειος…

Ο Βασίλειος ασχολήθηκε με το εμπόριο γουναρι­κών. Η επιχείρηση προχωρούσε πολύ καλά έτσι ώ­στε το όνομά του έγινε γνωστό όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στην Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία και σε άλ­λες ευρωπαϊκές χώρες. Ο Βασίλειος έγινε εκατομμυριούχος αλλά ποτέ δεν ξεχνούσε την ευλογία του γέ­ροντα της Λαύρας του αγίου Αλεξάνδρου· προσπαθούσε πάντα να κάνει καλό και να βοηθά τους φτω­χούς και ανήμπορους ανθρώπους. Το μεγαλύτερο μέ­ρος των εισοδημάτων του, το έδινε στα μοναστήρια, τις εκκλησίες και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Το 1903 ο Βασίλειος με την γυναίκα του πήγαν στο Σαρώφ για να συμμετάσχουν στον πανηγυρικό ε­ορτασμό της ανακήρυξης, ως αγίου, του οσίου Σερα­φείμ. Από κει έφεραν μερικές εικόνες του νέου αγίου, μία από τις οποίες βρισκόταν στο κελί του γέροντα μέχρι το θάνατο του.

Ο πνευματικός πατέρας της οικογένειας Μουρα­βιόβ ήταν ο πολύ γνωστός τότε γέροντας ιερομόναχος Βαρνάβας Μερκούλοβ (της Γεθσημανή -17 Φεβρουαρίου) … Ο Βασίλειος πολλές φορές πήγε στο εξωτερικό για εμπορικές υποθέσεις. Το τελευταίο του ταξίδι ήταν αρκετά μακρύ. Λένε ότι επισκέφτηκε τότε και το Άγιον Όρος. Πιθανώς τότε πήρε και την απόφαση να αφιερώσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του στον Θεό και στην διακονία του πλησίον. Για να πάρει όμως την τελική απόφαση τον βοήθησε ένα περιστατικό που δεν έγινε, όμως, άνευ θείας προνοίας.

Όταν ο Βασίλειος γύρισε από το εξωτερικό, στο σιδηροδρομικό σταθμό της Πετρούπολης τον περίμενε η δική του άμαξα για να τον πάει στο σπίτι. Ενώ προχωρούσαν στους δρόμους της πόλης, σ’ έναν απ’ αυτούς είδε ο Βασίλειος έναν φτωχό αγρότη με ρούχο σχισμένο να κάθεται κάτω στο πεζοδρόμιο και να φωνάζει συνεχώς:

—Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Ο Βασίλειος αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει μ’ αυτό τον άνθρωπο. Σταμάτησε την άμαξα και κάλεσε, προς δυσαρέσκεια του αμαξά, τον αγρότη ν’ ανεβεί. Στην ερώτησή του, τι του συνέβη, ο αγρότης του διηγήθηκε την εξής ιστορία. Άφησε στο χωριό του την γυναίκα του με επτά παιδάκια και τον πατέρα του που όλοι τους ήταν άρρωστοι, είχαν τύφο. Οι γείτονές τους επειδή φοβούνταν να μην τους κολλήσει η ασθένεια δεν έμπαιναν μέσα στο σπίτι για να τους βοηθήσουν. Μια μέρα ο πατέρας του είπε:

-Από όλους μας μόνο εσύ δεν είσαι άρρωστος. Κάνε, λοιπόν, το εξής: πάρε το άλογο που έχουμε και πήγαινε στην πόλη για να το πουλήσεις. Τώρα είναι άνοιξη και κάποιος θα το πάρει. Για τα χρήματα που θα κερδίσεις πάρε μία αγελάδα. Ίσως έτσι θα επιβιώσουμε.

Πήρε, λοιπόν, αυτός το άλογο και πήγε στην πόλη. Το πούλησε αλλά τα λεφτά του τα πήραν. Δεν μπόρεσε ο καημένος να προβάλλει καμία αντίσταση στους κακοποιούς, τόσο αδύνατο τον έκανε η πείνα. Βαθιά απελπισμένος κάθισε κάτω στο πεζοδρόμιο και ξέσπασε σε κλάματα. Πώς θα μπορούσε να επιστρέψει στο σπίτι του με άδεια χέρια; Αποφάσισε να πεθάνει εκεί που ήταν. Έτσι καθισμένος στο πεζοδρόμιο, περιμένοντας να έλθει ο θάνατος έλεγε στον εαυτό του:

– Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Ο Βασίλειος, όταν τελείωσε ο αγρότης την ιστορία του, πήγε μαζί του στην αγορά και πήρε εκεί δύο άλογα, κάρρο και μία αγελάδα. Το κάρρο το γέμισε έως πάνω με διάφορα τρόφιμα και από πίσω έδεσε την αγελάδα. Όταν όλα ήταν έτοιμα έδωσε τα χαλινάρια στα χέρια του αγρότη και του είπε ότι όλα αυτά είναι δικά του. Εκείνος δεν μπόρεσε να πιστέψει στα μάτια του και δεν ήθελε να δεχτεί το δώρο. Η απάντηση του Βασιλείου ήταν:

– Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Όταν ο Βασίλειος έφτασε τελικά στο σπίτι του κάλεσε τον κουρέα. Εκείνος όταν ήλθε τον παρακάλεσε να καθήσει στην πολυθρόνα για να μπορέσει ν’ αρχίσει τη δουλειά του. Ο Βασίλειος όμως ήταν πολύ αναστατωμένος από μέσα του, περπατούσε συνέχεια μέσα στο δωμάτιο ενώ τα χείλη του έλεγαν:

– Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Ο κουρέας ξανά τον παρακάλεσε να καθήσει. Ο Βασίλειος δεν τον άκουγε αλλά έλεγε ξανά και ξανά:

– Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Ξαφνικά ο κουρέας έπεσε μπροστά του στα γόνατα:

-Πώς το έμαθες αφεντικό; Στη συνέχεια του εξομολογήθηκε ότι είχε στο νου του να τον σκοτώσει και να ληστέψει το σπίτι του. Ο Βασίλειος τον συγχώρησε και τον άφησε να φύγει, του είπε, όμως, ότι δεν θέλει να τον ξαναδεί.

Μετά απ’ αυτό το περιστατικό μοίρασε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Έκανε πλούσιες δωρεές στην Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέβσκι, στο γυναικείο μοναστήρι της Αναστάσεως του Κυρίου στην Αγία Πετρούπολη και στο γυναικείο μοναστήρι της Παναγίας των Ιβήρων. Επίσης έδωσε γενναία ποσά στους συνεργάτες του στο εμπόριο. Γι’ αυτή την περίοδο της ζωής του υπάρχει μία διήγηση του ίδιου του πατρός Σεραφείμ.

Μια μέρα στο σπίτι του μπήκε ληστής, ο οποίος πήρε ότι το πιο πολύτιμο υπήρχε και τα έβαλε μέσα σ’ ένα σάκο. Καθώς έβγαινε από το σπίτι ο σάκος άνοιξε και όλο το περιεχόμενο του έπεσε κάτω στο δρόμο. Ο ληστής άρχισε βιαστικά να μαζεύει τα πράγματα. Εκείνη την ώρα γύρισε ο Βασίλειος. Πλησίασε τον κακούργο και άρχισε να τον βοηθά. Όταν μάζεψαν όλα ο Βασίλειος του έδωσε το σάκο και τον άφησε να φύγει. Αργότερα έλεγε ότι η αμαρτία αυτού του ανθρώπου ακυρώθηκε, επειδή δεν τα έκλεψε αλλά του τα έκαναν δώρο.

Ο πατήρ Σεραφείμ συχνά έλεγε στα πνευματικά του παιδιά:

– Έχασες κάτι, μην λυπάσαι. Βρήκες, μην χαίρεσαι υπερβολικά αλλά πάντα να ευχαριστείς τον Θεό…

Το Σεπτέμβριο του 1920 ο Βασίλειος Μουραβιόβ έγινε δόκιμος στην Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέβσκι. Και στις 29 Οκτωβρίου του ιδίου έτους έγινε μοναχός με το όνομα Βαρνάβας. Την ίδια χρονιά στην γυναικεία μονή της Παναγίας των Ιβήρων της Αγίας Πετρούπολης έγινε μοναχή και η γυναίκα του, λαμβάνοντας στην κουρά το όνομα Χριστίνα…

Πηγή: Βίος-Θαύματα-Προφητείες του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα – Νέου Αγίου της Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας 1866-1949, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, 2003.

Η προϋπάντησις του αγίου Ιωσήφ του Υμνογράφου από όλους τους Αγίους
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/02/27909/

Να ξέρεις και να θυμάσαι πάντα, όπου και να είσαι, ότι οποιοδήποτε κεντρί, θα αμβλυνθεί… μόλις θα μάθεις σε όλα να βλέπεις Εμένα… Όλα σου στάλθηκαν από Μένα για την τελείωση της ψυχής σου. Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/10/%ce%bd%ce%b1-%ce%be%ce%ad%cf%81%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bd%ce%b1-%ce%b8%cf%85%ce%bc%ce%ac%cf%83%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1-%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%b9/Απολυτίκιον οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας

Σεραφείμ, ασωμάτων εν πόλω τάξεων τον ζηλωτήν, εξ εγγάμων και θαυμαστόν ασκητήν ευφημήσωμεν ψαλμοίς και ύμνοις Βίριτσα, Πνεύματος σκήνωμα σεπτόν Παρακλήτου, Σεραφείμ, Ρωσίας φωστήρα νέον, ως προοράσεως λύχνον και πρεσβευτήν ημών θερμότατον.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Εν Σκήτη σεπτή Γεθσημανή,
Σεραφείμ, διδάσκαλον
έσχες Βαρνάβαν, τον έμπλεων
Χάριτος, Όσιε,
θείου Παρακλήτου,
εν καρδία σπείραντος
γονίμω σης καρδίας σεμνότητος
σπόρον χρηστότητος
των ηθών και αγαπήσεως
υπέρ πάντα
Χριστού Παντοκράτορος.

Εις τον Στίχον. Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος πλ. α΄. Χαίροις, ασκητικών.

Χαίροις, ο αγιάσας Μονήν δακρύων ρεύμασι της Βίριτσα, όσιε, και πέτραν αυτής εν κήπω αδιαλείπτοις ευχαίς σαίς προς τον Δεσπότην πάσης κτίσεως, του Σάρωφ μιμούμενος ασκητήν σον φερώνυμον, πνευματοφόρε ποδηγέτα προσφύγων σου προς μετάνοιαν και χαράν ατελεύτητον, την εν του πολου δώμασιν, εν οις Θεία Χάριτι συνεπαγάλλη Αγγέλοις και δόξαν πέμπεις αέναον Θεώ, δωρουμένω διά σου τοις σε τιμώσι το μέγα έλεος.

Δόξα. Ήχος β΄.

Τον ζηλώσαντα Ιώβ την πίστιν εν τοις παθήμασι
και Σεραφείμ του Σάρωφ εν προσευχή και σκληραγωγία,
ελεήμονα και ασκητικώτατον πατέρα τιμήσωμεν,
Σεραφείμ, της Βίριτσα κλέισμα, ούτω λέγοντες·
Ο Θεώ και ανθρώποις ευαρεστήσας
βίω αμέμπτω, φιλανθρωπία και φιλοθεΐα,
Ρωσίας νέον τιμαλφές σεμνολόγημα,
μη παύση Θεόν ημίν ιλεούμενος,
τοις εορτάζουσι πόθω την αγίαν μνήμην σου.

Εις τους Αίνους ιστώμεν στίχους δ΄ και ψάλλομεν τα εξής Προσόμοια·
Ήχος πλ. δ΄. Ω του παραδόξου θαύματος!

Χαίρε, Σεραφείμ, ομόζηλε αγώνων ασκητικών και ευχής φερωνύμου σου, Σάρωφ του κοσμήτορος, επί πέτρας δεόμενος του Ζωδότου και πανοικτίρμονος Κτίστου απάσης σοφού της φύσεως, πάτερ φιλεύσπαγχνε, υπέρ πάντων, όσιε, εν λυπηροίς, ασκητά, και θλίψεσι στενόντων, Βίριτσα.

Να διαβάζετε τους ΑΓΙΟΥΣ της Εκκλησίας, θα σας φωτίσουν τώρα στα δύσκολα που έρχονται. Να ξέρεις ότι όλοι οι ΑΓΙΟΙ με πρώτη την ΠΑΝΑΓΙΑ μας, την ΜΗΤΕΡΑ του ΘΕΟΥ, επιστρατευθήκαμε για εσάς γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος να σας βοηθήσει. Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Κύριε, δυνάμωσε την πίστη μέσα μας και ελέησέ μας.

Αγία βασίλισσα Σαλώμη της Ουτζάρμα (Ujarma) (361) και
Αγία βασίλισσα Περόζαβρα της Σιβίας Κάρτλη, μαθήτριες της αγίας Νίνας Ισαποστόλου της Γεωργίας
Πανσόφιος μάρτυς στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου (250)
Παύλος ο Θηβαίος, ερημίτης στην Θηβαΐδα Αιγύπτου, [κοιμήθηκε 113 ετών] (344)
6 όσιοι ερημίτες στην πανέρημο
Ιωάννης ο Καλυβίτης, εν Κων/πολι, από την Μονή Ακοιμήτων της Βιθυνίας Μ. Ασίας (450)
Ίτα (St Ita), ερημήτρια στο Hy Conaill Ιρλανδίας, θετή μητέρα του Αγίου Μπρένταν και πρώτη ιδρύτρια νηπιαγωγείου στην Ιρλανδία (570) [προστάτρια των νηπιαγωγείων]
Ταρσίκια ερημίτρια στη Rodez Γαλλίας, αδερφή του Αγίου Ferréol της Uzès (600)
Μπλαϊθμάηκ (St Blaithmaic) ιερομάρτυρας στη Μονή της νήσου Iona Σκωτίας (823)
Πρόχορος της Μονής Βράνσκι επί του ποταμού Πτσίνια της Σερβίας (11ος αι.)
Βαρλαάμ της Λίμνης Κέρετ (Βένινγκολτ) στη Λευκή Θάλασσα Ρωσίας (16ος αι.)

Εορτάζουν στις 15 Ιανουαρίου

Εμφάνιση αγίου Πορφυρίου

15 Ιανουαρίου 2020. Ξημερώματα ίδιας ημέρας μνήμης του ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ του Καλυβίτου από την Κωνσταντινούπολη. Εμφανίζεται ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ σε καθηγητή Πανεπιστημίου και του λέει …
« – πολύ μου άρεσε που χθες το βράδυ διάβασες και συγκινήθηκες από τον βίο του ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ του Καλυβίτου. Με αυτό το συναξάρι έμαθα να διαβάζω τα γράμματα στο ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ.
Να διαβάζετε τους ΑΓΙΟΥΣ της Εκκλησίας, θα σας φωτίσουν τώρα στα δύσκολα που έρχονται.
Να ξέρεις ότι όλοι οι ΑΓΙΟΙ με πρώτη την ΠΑΝΑΓΙΑ μας, την ΜΗΤΕΡΑ του ΘΕΟΥ, επιστρατευθήκαμε για εσάς γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος να σας βοηθήσει».
Το μόνο που μας επέτρεψε ο καθηγητής να πούμε επιπλέον για αυτό το Θαυμαστό, είναι ότι:
Ο ΑΓΙΟΣ ήταν ολοζώντανος μέσα σε ΦΩΣ που εξέπεμπε τέτοια πρωτόγνωρη χαρά.
«ήταν σαν να είχα απέναντι μου ένα μικρό παιδάκι που χαμογελάει και σου ανοίγεται διάπλατα η ελπίδα και το κουράγιο να συνεχίσεις» συμπλήρωσε
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2020/01/15-2020.html«Πολλοί στο Άγιον Όρος ζήσανε μυστικά. Πεθάνανε χωρίς κανείς να τους γνωρίζει. Κι εγώ ήθελα να ζήσω έτσι μυστικά. Ούτε ιεροκήρυκας ήθελα να γίνω, ούτε κάτι άλλο. Ούτε είχα ποτέ σκεφθεί να βγω έξω απ’ το Άγιον Όρος. Παιδάκι μικρό σε τέλεια ερημιά! Για να καταλάβω το έρημον και το αβοήθητον, ανέβαινα στο βουνό, έμενα ώρες εκεί κι ήθελα να ζω σαν ερημίτης. Έβρισκα αγριάδες και τις έτρωγα. Το έκανα για άσκηση. Ήθελα να ζήσω μόνος μου, όπως ο άγιος που αγάπησα από μικρούλης, ο Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης. Αυτός είναι ο αγαπητός μου άγιος. Αυτόν εγώ μιμήθηκα. Μου έκανε εντύπωση πώς άντεξε να μείνει εκεί, κοντά στους γονείς του, κι έστησε την καλύβα του δίπλα τους χωρίς να αποκαλυφθεί και τους ενίσχυε συνεχώς: “Ἔπηξας τὴν καλύβην πρὸ πυλῶν σῶν γονέων”. Έτσι λέει το τροπάριό του:
“Ἐκ βρέφους τὸν Κύριον ἐπιποθήσας θερμῶς, τὸν κόσμον κατέλιπες καὶτὰ ἐν κόσμῳ τερπνὰ καὶ ἤσκησας ἄριστα· ἔπηξας τὴν καλύβην πρὸ πυλῶν σῶν γονέων, ἔθραυσας τῶν δαιμόνων τὰς ἐνέδρας, παμμάκαρ· διό σε, Ἰωάννη, Χριστὸς ἀξίως ἐδόξασεν”.
Οι βίοι των αγίων, και πιο πολύ ο βίος του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου μού έκαναν εντύπωση.»…
«Αυτή η αγάπη προς τον Θεό και αυτός ο έρωτας και αυτός ο ενθουσιασμός σε φέρνει και στο μαρτύριο ακόμη. Σε κάνει να θυσιάζεσαι, να μη λογαριάζεις τίποτα. Να μη φοβάσαι τίποτα. Να φεύγεις μακριά, στα σπήλαια και στις οπές της γης. Αυτή τη θεία τρέλα είχε και ο Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης, ο Άγιος που μ’ ενέπνευσε…»
(από το βιβλίο «Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου: Βίος και Λόγοι»)Πολλή προσευχή καί λίγα λόγια σε όλους. Nα προσευχόμαστε μυστικά καί μετά να μιλάμε.
Γι’ αυτό πιο καλά είναι να τα λέει κανείς μυστικά στην καρδιά των άλλων μέσω της μυστικής προσευχής, παρά στ’ αυτί τους. Να τα λες στο Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Nα μιλάει η εν Χριστώ αγάπη και η αγιοσύνη .
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

***

Ομιλία
για το δοκίμιον της πίστεως μας
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

“ἵνα τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως πολυτιμότερον χρυσίου τοῦ ἀπολλυμένου διὰ πυρὸς δέ δοκιμαζομένου εὑρεθῇ εἰς ἔπαινον καὶ τιμὴν καὶ δόξαν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ” (1 Πέτρου 1: 7).

Αδελφοί μου, η πίστη μας δοκιμάζεται πιο συχνά από όσο ένα καλάμι που λιχνίσθηκε από τους ανέμους. Οι δοκιμασίες είναι σαν τους δυνατούς ανέμους: μια αδύναμη πίστη την ξεριζώνουν, αλλά μια ισχυρή πίστη την ενισχύουν ακόμη περισσότερο. Επίσης οι δοκιμασίες είναι σαν τη φλόγα στην οποία το άχυρο καίγεται και το χρυσάφι καθαρίζεται.

Οι πνευματικές θεωρίες και οι εικασίες του ανθρώπου δοκιμάζουν επίσης την πίστη μας. Αυτές είναι όπως οι πολύ ισχυροί και αδυσώπητοι άνεμοι. Αλλά μπορούμε να τους ξεπεράσουμε αν είμαστε πρόθυμοι να τηρήσουμε τα λόγια του Θεού και αν, σε αντίθεση με αυτές τις πνευματικές θεωρίες, είμαστε σε θέση να δώσουμε έμφαση στις διδασκαλίες της Πίστεως του Χριστού.

Η πίστη μας δοκιμάζεται περαιτέρω με τον φόβο και τη ντροπή: φόβο για ανθρώπους που διώκουν την Πίστη και ντροπή στους ανθρώπους που καταφρονούν αλαζονικά την Πίστη. Αυτοί είναι επίσης ισχυροί άνεμοι στους οποίους πρέπει να αντισταθούμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε ζωντανοί.
Πώς θα τους αντισταθούμε; Με το φόβο του Θεού, που θα πρέπει πάντα να έχει στην ψυχή μας μεγαλύτερη θέση από τον φόβο των ανθρώπων, και της ντροπής ενώπιον των αποστόλων, των αγίων και των μαρτύρων που δεν ντρεπόταν για την πίστη τους, μπροστά στους αυτοκράτορες, τους άρχοντες και τους σοφούς αυτού του κόσμου.

Η πίστη μας δοκιμάζεται επιπλέον από τις ταλαιπωρίες και τα δεινά του βίου. Αυτή είναι η φωτιά στην οποία η πίστη μας είτε καίγεται σαν άχυρο είτε λάμπει και καθαρίζεται ως καθαρός χρυσός. Θα αντισταθούμε σε αυτές τις δοκιμασίες αν μνημονεύουμε τον Ιησού Χριστό που σταυρώθηκε στον Σταυρό για μας και όλες τις χιλιάδες μαρτύρων της Πίστεως, οι οποίοι με την υπομονή τους νίκησαν και κατατρόπωσαν κάθε πολέμιο και αναδύθηκαν από τις φλόγες σαν καθαρό χρυσάφι και που για αιώνες λάμπουν ανάμεσα στους αγγέλους και ανάμεσα στους ανθρώπους.

Η πίστη μας δοκιμάζεται επίσης από τον θάνατο, το θάνατο των συγγενών και φίλων μας και γενικώς το θάνατο των ανθρώπων. Αυτή είναι η αδυσώπητη φωτιά στην οποία έχει καεί η πίστη πολλών. Είναι ο θάνατος το τέλος όλων; Όχι, δεν είναι, πιστέψτε με! Είναι η αρχή των πάντων, είναι η αρχή μιας νέας και δίκαιης ζωής. Πιστέψτε στην Ανάσταση του Χριστού, πιστέψτε στη ζωή πέρα ​​από τον τάφο και πιστέψτε στη κοινή Ανάσταση και στην στην Φρικτή Ημέρα της Κρίσεως.

Ω Αγαθέ Κύριε, δυνάμωσε την πίστη μέσα μας και ελέησέ μας.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), Εκδ. Αθως.
http://prologue.orthodox.cn/July2.htm

***

Άγιος γέροντας Ιουστίνος Πίρβου

Είμαστε μάρτυρες μιας γενικής παθητικότητας και μιας παράλυσης της θέλησης του ρουμανικού λαού, ο οποίος σχεδόν δεν αντιδρά απέναντι σε όλους αυτούς τους αντιχριστιανικούς βομβαρδισμούς. Αυτό έχει την εξήγησή του: δυστυχώς, ο λαός δεν ξέρει πιά τί να πιστέψει, δεν εμπιστεύεται κανέναν πολιτικό ηγέτη, κανένα μέσο ενημέρωσης, ούτε έντυπο, ούτε την τηλεόραση. Γι’ αυτόν τον λόγο στέκεται τόσο αδιάφορος.

Αυτή η κατάσταση επιβλήθηκε έτσι, ώστε να διαλύσει τα πρότυπα ενός λαού και να καταστρέψει τις αξίες των ανθρώπων. Για τον κοινό θνητό είναι πιο πειστικός εκείνος που ξέρει να προσφέρει καλύτερα «άρτον και θεάματα». Ξυπνάει πότε-πότε κάποιος από αυτόν τον λήθαργο, θυμώνει και προσπαθεί να κάνει μια μικρή επανάσταση. Αλλά αυτή η «επανάσταση» φθάνει μόνο μέχρι τον Λόφο του Πατριαρχείου ή μέχρι το Κοτροτσένι (σ.τ.μ. κυβερνητικό μέγαρο)· εκεί διαλύεται. Από την εξέγερσή του δεν απομένει τίποτα, παρά μόνον ένας μεμονωμένος επαναστάτης.

Τί σήμαινε παλιά μια απεργία; Συγκλόνιζε όλον τον λαό με τη σοβαρότητα και την αποφασιστικότητα εκείνων που διαμαρτύρονταν. Τώρα υπάρχουν τόσοι αντιπερισπασμοί που δεν ξέρεις πιά για ποιόν και γιατί διαμαρτύρεσαι. Τώρα δεν εμπιστεύεσαι ούτε τον αδελφό σου, που είναι πλάϊ σου.

Είδα ότι ελάχιστοι ιατροί διαμαρτύρονται ενάντια στο απάνθρωπο σύστημα που επικρατεί στην Υγεία. Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα το γεγονός ότι οι διανοούμενοί μας ήταν και παραμένουν οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες. Είναι φοβισμένοι, κάνουν εύκολα πίσω, για να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Παρατήρησα το ίδιο και στη φυλακή. Πιο εύκολα αντιστέκονταν οι απλοί άνθρωποι, παρά οι διανοούμενοι. Ήταν ελάχιστοι οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν. Ο απλός άνθρωπος αντιλαμβανόταν πάντα πιο γρήγορα την πραγματικότητα.
Ο διανοούμενος δεν έχει την αίσθηση της μάχης που δίνει, της δυσκολίας. Αυτός είχε συνηθίσει μ’ έναν μισθό, με μια καλή οικονομική κατάσταση και γι’ αυτό αποσύρθηκε από οποιαδήποτε κοινή δράση. Εντάχθηκε σέ πολιτικά κόμματα, πρώτα-πρώτα για να προστατεύσει την περιουσία του. Ο ιατρός σήμερα είναι όπως ο παπάς. Έχει μικρό μισθό, αλλά τον αυξάνει παίρνοντας χρήματα από τις τσέπες του φτωχού κι έτσι πλουτίζει, χωρίς να έχει μεγάλο μισθό. Ο σημερινός μας ιατρός δεν συναισθάνεται πώς έχει να επιτελέσει λειτούργημα. Τώρα, επειδή είναι χαμηλοί οι μισθοί, αυτός φεύγει στο εξωτερικό, όπου οι αποδοχές είναι μεγαλύτερες.

Στο τέλος όμως και τα δυτικά κράτη θα καταντήσουν στην κατάσταση που βρισκόμαστε κι εμείς. Δεν θα κρατήσει πολύ αυτό που γίνεται σήμερα. Ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός φροντίζει για το σχέδιο αυτό. Το σύστημα δούλεψε με τέτοιον τρόπο, ώστε ο απλός χωρικός να αποβλακώνεται και ο διανοούμενος να εκτίθεται. Ακόμη και ο ιατρικός κόσμος συνέβαλε σ’ αυτό: ήταν ένας παράγοντας μέσω του οποίου το σύστημα πέτυχε και συνεχίζει να πετυχαίνει το σατανικό έργο της μείωσης του πληθυσμού, μέσω επικίνδυνων εμβολίων και χημικών δηλητηρίων.

Τώρα οι διανοούμενοί μας διαπίστωσαν ότι είναι ωραίο να έχεις ένα όμορφο σπίτι, να πηγαίνεις για μπάνια σε λουτροπόλεις, στο εξωτερικό…και δεν έχουν πιά χρόνο να υπερασπίζονται το έθνος. Μ’ αυτόν τον τρόπο και ο χωρικός και ο διανοούμενος καταλήγουν να γίνονται εργαλεία του συστήματος και να ζουν ωραία. Εάν υπήρχε μία κυβέρνηση αληθινών ηγετών, πιστών διανοουμένων, θα υπήρχε δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης. Aλλά με τέτοια παράσιτα που μας κυβερνούν… γίνονται παράσιτα και οι υφιστάμενοί τους, όποιο κι αν είναι το επάγγελμά τους- δήμαρχοι, δάσκαλοι, ακόμη και ιατροί.

Δεν είναι εύκολο να κυβερνάς έναν Ορθόδοξο λαό, διότι αυτός έχει ορθόδοξες ρίζες και μια ξεχωριστή ευαισθησία. Με τέτοιον πολιτισμό και τέτοια βαθειά και πλούσια πνευματικότητα, το «τυπικό» του μασονισμού δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

Ο Έλληνας, παραδείγματος χάριν, αντιμετωπίζει πατροπαράδοτα με τον ίδιο σεβασμό έναν πρόεδρο κι έναν μητροπολίτη. Δεν σκύβει σαν να είναι δούλος. Το να είσαι δουλοπρεπής δεν σημαίνει ότι σέβεσαι την Εκκλησία. Ναι, να σέβεσαι την Εκκλησία, αλλά με αξιοπρέπεια, όχι να γίνεσαι ένα σκουλήκι, να γλύφεις τις αρβύλες.

Εμείς οι Ρουμάνοι βρισκόμαστε κάτω από τη σλαβονική επιρροή, η οποία δημιούργησε ένα άλλο είδος ανθρώπου και με τη δουλοπρεπή «ταπεινότητα» μας έφερε σ’ αυτήν την κατάσταση παραμόρφωσης. Αυτή η λεγόμενη «ταπεινότητα» γεννήθηκε λόγω καταπίεσης. Τώρα, εμάς μας χαρακτηρίζει ο φόβος και ο αθεϊσμός. Τώρα, ο Ρουμάνος μας λέει μόνον ανέκδοτα.
Από το βιβλίο: Γέρων Ιουστίνος Πίρβου, Ζωή Θυσιαζόμενης Αγάπης, σελ. 139,140,142.
https://enromiosini.gr/arthrografia/γέρων-ιουστίνος-πίρβου-ο-απλός-άν

***

Άγιος γέροντας Ιουστίνος Πίρβου

Τον καιρό των διωγμών οι χριστιανοί πρέπει να μαζευτούν γύρω από τους ιερείς τους. Εκεί που βρίσκετε ένα αντιμήνσιο και ένας ιερέας για να τελέσει την λειτουργία εκεί είναι και η εκκλησία. Έχουμε ως παράδειγμα τον διωγμό του περασμένου αιώνα όπου οι ιερείς πήγαιναν στα βουνά και στα χωριά με ένα αντιμήνσιο και τα λειτουργικά σκεύη στην πλάτη.
Η Λειτουργία και τα Μυστήρια θα δώσουν δύναμη στους χριστιανούς να αντιμετωπίσουν την πείνα και να προστατευτούν από παν κακό, ευρισκόμενοι υπό τη Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έπειτα να λέει την Ευχή του Ιησού ή το Υπερμάχω. Στη φυλακή αυτές οι προσευχές μας έσωσαν και δεν υποχωρήσαμε μπροστά στο κόκκινο θηρίο.

Ο πραγματικός χριστιανός όμως δεν περιμένει τον πόλεμο ή τον διωγμό για να φροντίσει την ψυχή του. Τον αληθινό χριστιανό δεν τον ενδιαφέρει πότε θα αρχίσει ο πόλεμος ή ο διωγμός. Είναι πάντοτε έτοιμος να υποδεχθεί τον Ουράνιο Νυμφίο με το καντήλι της ψυχής αναμμένο.
Ο αληθινός χριστιανός δεν κοιτάει πότε θα έρθει ο πόλεμος ή δεν παραμονεύει να δει αν η βόμβα θα πέσει στο κεφάλι του, αλλά ψάχνει να δει πως θα θυσιαστεί για τον πλησίον του και για το Θεό. Ο αληθινός χριστιανός ψάχνει τη Βασιλεία των Ουρανών μέσα του και δε φοβάται τίποτα σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο. Γι αυτόν η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός Ανάσταση.

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Λόγος Σου, Κύριε, είναι ζωή και αλήθεια. Καθάρισέ μας με τον παντοδύναμο Λόγο Σου, όπως καθάρισες και τους αποστόλους Σου, έτσι ώστε να καρποφορήσουμε και πολλούς καρπούς να δώσουμε και να γίνουμε άξιοι της Βασιλείας Σου.

Κύριε, Αιώνιε και Αθάνατε, αυτά τα άγια λόγια Σου ας ηχούν στις ψυχές των πιστών δούλων Σου πάντα όποτε εγείρεται διωγμός εναντίον της Αγίας Σου Εκκλησίας, ώστε, κρατώντας το δεξί Σου χέρι, να μη φοβόμαστε.

Οι Αγίες βασίλισσες Σαλώμη της Ουτζάρμα (Ujarma) και Perozhavra της Sivnia της Κάρτλη (4ος αιώνας), μαθήτριες της αγίας Νίνας Ισαποστόλου της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/14/%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%bb%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b5%cf%82-%cf%83%ce%b1%ce%bb%cf%8e%ce%bc%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf%cf%85%cf%84%ce%b6%ce%ac%cf%81/

Υπάρχουν άνθρωποι – κατά κύριο λόγο ηγέτες ανθρώπων – οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν τον Κύριο το Τροφέα τους. Η αθεΐα δεν είναι νόσος των ζώων, αλλά των ανθρώπων. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/09/%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF-%CE%B7%CE%B3%CE%AD/

Ελευθερία στις ανθρώπινες σχέσεις. Μέγας και θαυμαστός ο κόσμος της αγίας ελευθερίας!
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/14/%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%8e%cf%80%ce%b9%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%83%cf%87%ce%ad%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bc%e1%bd%b3/

Όσιος αββάς Παύλος ο Θηβαίος, η συνάντηση με τον άγιο Αντώνιο τον Μέγα
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/15/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%AC%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B8%CE%B7%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7/

Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν, Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Αγίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/03/17200/

Αλίμονο για ένα λαό, όταν οι αρχηγοί του δεν πιστεύουν στην τελική νίκη του καλού. Αδερφοί μου, κανείς δεν είναι πιό λαμπρός από τον ήλιο. Πιό λαμπρός από τον ήλιο είναι μόνον ο άνθρωπος που πιστεύει στην τελική επικράτηση του καλού. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/16/65091/Η Αγία βασίλισσα Σαλώμη της Ουτζάρμα (Ujarma) μαθήτρια της αγίας Νίνας Ισαποστόλου της Γεωργίας
Η μνήμη της τιμάται στις 15 Ἰανουαρίου.
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον

Της φωσφόρον βασίλισσαν ευφημήσωμεν, Σαλώμην της φωτιστρίας Νίνας του βίου σεπτήν
συγγραφέα ως αυτής οδούς βαδίσασαν και σπόρον σπείρασαν Χριστού εν τη γη τη αγαθή
και πίονι βασιλείας αυτής και πρέσβειραν θείαν πιστών οφθείσαν προς τον Ύψιστον.

Απολυτίκιον Αγίου Παύλου του Θηβαίου
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείου Πνεύματος, τη επινεύσει, πρώτος ώκησας, εν τη ερήμω, Ήλιου τον ζηλωτήν μιμησάμενος και δι’ ορνέου τραφείς ως ισάγγελος, υπ’ Αντωνίου τω κόσμω εγνώρισαι. Παύλε όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου του Καλυβίτου
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε

Εκ βρέφους τον Κύριον, επιποθήσας θερμώς, τον κόσμον κατέλιπες, και τα εν κόσμω τερπνά, και ήσκησας άριστα· έπηξας την καλύβην, προ πυλών σων γονέων· έθραυσας των δαιμόνων, τας ενέδρας παμμάκαρ· διό σε Ιωάννη ο Χριστός, αξίως εδόξασεν.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Του Τηριδάτου θυγατέρα την θεόφρονα και βασιλέως της Ουτζάρμα Ρέβι σύζυγον ευφημήσωμεν εν ύμνοις αξιοχρέως νυν, Σαλώμην, τα θαυμάσια συγγράψασαν θείας Νίνης και αυτής ακολουθήσασαν τρίβοις κράζοντες· Χαίροις, πάνσεμνε Άνασσα.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, η θεόφιλος βασιλίς, θαυμαστή Σαλώμη, φωτιστρίας η συγγραφεύς, Νίνης, Γεωργίας, Σταυρού Χριστού αρότρω ξηράς λαού καρδίας η γεωργήσασα.

ᾨδὴ γ΄. Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους.

Τας πορείας ίθυνας του νοός, προς θείου θελήματος Παύλε, λιμένα γαληνότατον, και της κακίας θάλασσαν, κυματουμένην πνεύματι της πονηρίας διέφυγες.

ᾨδὴ δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.

Τα παρόντα υπερείδες, διά μόνα τα μένοντα, και τω θείω πόθω όλην σου την καρδίαν προσέδησας· και της κακίας το κράτος όθεν έλυσας Χριστού τη χάριτι, Παύλε Οσίων καύχημα.

Ολοθύμως καθ’ εκάστην, τω Δεσπότη της κτίσεως, υμνείς θείε Παύλε και δοξολογίαν αένναον, Αυτώ ανέπεμπες αίρων προς ουρανόν τα σα όμματα, της φιλοθέου καρδίας σου.

Ωδή η’

Εζήλωσας, Ιωάννην θεόφρον, τόν Πρόδρομον, εν ερήμω ασκήσας, μεθ’ ού και της ζωής, τυχείν κατηξιώθης, της όντως αϊδίου.

Παράδεισον αληθώς απειργάσω, την έρημον, εν αυτή διαπρέψας, εν πάση αρετή, διο και Παραδείσου, τρυφής κατηξιώθης.

Κατά τη διάρκεια εβδομήντα χρόνων οι ουμανιστές-κομμουνιστές καταδίωκαν την Εκκλησία και τον Χριστό, έχοντας τη συνείδηση ότι ενεργούν δίκαια. Τελικά όμως συνετρίβησαν αυτοί και όχι ο Χριστός. Έτσι θα γίνει με κάθε άνθρωπο που πολεμά τον Χριστό. Όλος ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια Του, στην εξουσία Του. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Μηνάς ο Καλλικέλαδος, Ερμογένης και Εύγραφος οι Αθηναίοι, μάρτυρες στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου (313)
Γέμελλος ο πολύαθλος, μάρτυς στην Παφλαγονία Μ. Ασίας, από Άγκυρα Μ. Ασίας (361)
Μιλτιάδης επίσκοπος Ρώμης, ιερομάρτυς (314)
Θωμάς ο Δεφουρκινός της Βιθυνίας παρά τον Σαγγάριο ποταμό (10ος αἰ.)
Ευθαλία/Ευλαλία 22χρονη και Ιουλία παρθενομάρτυρες στη Merida Ἱσπανίας (304)
Ευγένιος και Μαρίνος, μάρτυρες στην Καισάρεια και Θεότεκνος μάρτυς
Σύναξις Αρχιστράτηγου Μιχαήλ «ἐν τοῖς Ἄδδᾳ» (ἢ Ἀδδᾷ) ποταμό στη Λομβαρδία της βόρειας Ιταλίας, (εμφάνιση στην Μάχη της Κορνάτα – 689)

Εορτάζουν στις 10 Δεκεμβρίου

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Ζούμε σε μια εποχή, όπου πολλοί εγκαταλείπουν τον Χριστό. Γίνονται μουσουλμάνοι η ινδουιστές, η ακόμη προσχωρούν σε κάποια άλλη θρησκεία, διότι δεν γνωρίζουν τον Θεό, δεν ξέρουν ποιος είναι ο Χριστός. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι χριστιανοί είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένοι πάνω στη γη. Όχι. Οι διωγμοί είναι αναπόφευκτοι στον κόσμο. Ο κόσμος αρνείται να δεχθεί στην πληρότητα του τον Χριστό, Αυτόν που άφησε να τον σταυρώσουν για όλο τον Αδάμ…

….Από τότε που μας δίνεται να ζήσουμε τον Χριστό,… τότε αρχίζει η σύγκρουση με τον κόσμο. Αυτή η σύγκρουση εκφράζεται, για παράδειγμα, με αυτό που παρατηρήσαμε κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων στη Ρωσία, έναν απάνθρωπο διωγμό. Ιστορικά είναι ένας απερίγραπτος εφιάλτης. Όταν όμως βλέπουμε ότι ο Ίδιος ο Χριστός, ο Θεός και Δημιουργός, πέρασε από την κένωση και έγινε άνθρωπος για μας, αρχίζουμε να αγαπάμε αυτή την εικόνα του αληθινού Ανθρώπου και δεν μπορούμε πλέον να πάμε να ψάξουμε αλλού, παρ’ όλη τη φτώχεια, τις στερήσεις, τις παντός είδους δοκιμασίες που η αγάπη αυτή συνεπάγεται…
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, τόμοι Α , Ομιλία 34: (25 Ιουνίου 1990)ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, 378, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2014.

…Για μας δεν υπάρχει ανάγκη να υπερασπιστούμε τον Χριστό, γιατί, όπως είπε στο Ευαγγέλιο, «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. 28,18). Κατά τη διάρκεια εβδομήντα χρόνων οι ουμανιστές-κομμουνιστές καταδίωκαν την Εκκλησία και τον Χριστό, έχοντας τη συνείδηση ότι ενεργούν δίκαια. Τελικά όμως συνετρίβησαν αυτοί και όχι ο Χριστός. Έτσι θα γίνει με κάθε λαό, με κάθε άνθρωπο που πολεμά τον Χριστό. Όλος ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια Του, στην εξουσία Του: 

«Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης». 

Το να μας διώκουν και να μας φονεύουν, ως γεγονότα της ιστορίας μπορούμε να τα ζούμε με τραγικότητα. Από την άλλη όμως πλευρά, ο Κύριος συνάθροισε περίπου σαράντα εκατομμύρια μάρτυρες μέσα στα εβδομήντα αυτά χρόνια. Αν λοιπόν μας δινόταν αυτή η θέα των σωζομένων, τότε θα μεταφερόμασταν πέρα από τον χρόνο και θα ξεχνούσαμε τα παθήματα. Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες δόθηκε η χάρη να πάσχουν οι άνθρωποι για τον Χριστό, για την ομολογία της θεότητός Του. Όταν ήμουν μικρό παιδί στο σχολείο, άκουσαν έναν ιερέα που διηγούνταν σε μας τα παιδιά για τα μαρτύρια των πρώτων αιώνων. Ήταν νέος και υπέροχος ιερέας με ακαδημαϊκή μόρφωση. Ακούοντάς τον συλλογίστηκα: «Τι κρίμα που τώρα δεν είναι δυνατοί οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών και δεν μπορούμε να γίνουμε μάρτυρες για τον Χριστό!»
Απόσπασμα από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου – Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, Τόμος Α’, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, 2014, σελ. 349-352

***

Η απόγνωση για τους κατοίκους του πλανήτη μας δεν παύει να αυξάνει, και είναι βαρύ μέχρις αίματος να προσεύχεται κάποιος για τον κόσμο αυτό, έτσι ως είναι. Υπήρξαν όμως ώρες παραδόξου θριάμβου, όταν η άκρα μωρία των πάντων με διαβεβαίωνε περί της αναπόφευκτης παρουσίας ενός άλλου «πόλου» στο είναι του κόσμου – της Σοφίας. Δεν Την έφθασα, αλλά αυτή έχυνε στην ψυχή μου την ελπίδα της μεταμορφώσεως όλης της κτίσεως, και η προσευχή για όλο τον κόσμο αναζωπυρωνόταν στην καρδιά μου, και το ανέσπερο Φως θεράπευε την ψυχή μου.

Αυτό είναι σοβαρό, καταλαβαίνετε; Κρίνουμε τους άλλους, αλλά θα κριθούμε από τη δική μας στάση, από τις κρίσεις που κάνουμε για τους άλλους.
Έτσι λοιπόν, προσπαθήστε να μην κρίνετε ο ένας τον άλλο, αλλά προσεύχεσθε να ανοίξει ο Θεός την οδό της σωτηρίας Του.

Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μέσα μας την εικόνα του Χριστού, εκτός αν είμαστε πραγματικά ενωμένοι, όπως ο Χριστός το ζητούσε από τους μαθητές Του: «Αγαπάτε αλλήλους», για να γνωρίζει ο κόσμος ότι είστε του Χριστού.

–Όσο βαθειά και αν είναι η ταραχή μας για τις αδικίες κάποιου συστήματος, η αλλαγή του πρέπει να συνδέεται με μακρά διαδικασία ανυψώσεως του ηθικού επιπέδου των ανθρώπων εν γένει. Δεν έχουμε δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε εκβιαστικές πράξεις -ακόμη και επάνω στους εκβιαστές- στο Όνομα του Χριστού. Μπορούμε όμως να ελέγξουμε την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, και το κάνουμε όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας.

***

Από το μαρτύριο του αγίου Μηνά

Ο άγιος Μηνάς μίλησε με πολλή παρρησία για τη δύναμη του Χριστού στον έπαρχο Ερμογένη, ο οποίος τον δίκαζε και τον υπέβαλλε σε βασανιστήρια. Τον διαβεβαίωνε δηλαδή ότι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού όλα μπορεί να τα κάνει, ακόμη και βαριές αρρώστιες και πάθη ανίατα να θεραπεύσει, αλλά και εκείνα που μόνο ο Θεός μπορεί. Και ως μάρτυρα των λόγων του έφερνε τον λαό που ήταν εκεί.

Ο έπαρχος του απάντησε: «Τώρα θα αποδείξω ότι λες φλυαρίες και καυχιέσαι μάταια. Όταν δηλαδή κόψω ή κάψω ένα από τα μέλη σου και εσύ, που προσκυνάς τον Χριστό, δεν μπορέσεις να το αποκαταστήσεις, πώς θα φανείς ότι έδωσες στ’ αλήθεια σε άλλους αυτά που δεν μπορείς να χαρίσεις στον εαυτό σου;» Ο άγιος τότε είπε: «Εύχομαι, έπαρχε, να διαπιστώσεις σ’ εμένα τη δύναμη του Χριστού· γιατί είμαι βέβαιος ότι θα απορρίψεις αμέσως το αξίωμα που έχεις τώρα και θα γίνεις και εσύ ένας από αυτούς που έχουν αρχηγό τον Χριστό».

Ο έπαρχος λοιπόν, θέλοντας να ικανοποιήσει την οργή του, αλλά και ελπίζοντας ότι θα αποδείξει ψεύτη τον άγιο μπροστά σε όλους, διέταξε να αφαιρέσουν με μαχαίρια όλο το σαρκώδες μέρος των πελμάτων του, επάνω στα οποία στηρίζονται τα πόδια, και έπειτα να σταθεί πατώντας με γυμνά κόκκαλα καθώς θα τον ρωτούσαν για τους θεούς, έτσι ώστε, από τους αφόρητους πόνους που θα του τρυπούσαν την καρδιά, να δυσκολεύεται στις απαντήσεις και στην αντίκρουση των επιχειρημάτων.

Την ώρα που με τα μαχαίρια έκοβαν αλύπητα τη σάρκα του και μαζί αποσπούσαν όλες τις φλέβες που ήταν εκεί και έκοβαν τους τένοντες που εξασφαλίζουν την κίνηση, ο άγιος στέναζε βέβαια λίγο, καθώς η θεία χάρη υποχωρούσε κάπως για να δοκιμάσει τον αθλητή, αλλά και για να του δώσει αφορμές για στεφάνια –γιατί τα στεφάνια φυσικά είναι καρποί των κόπων–, ωστόσο υπέμενε τους πόνους. Και μόλις τον άφησαν από το βασανιστήριο, ο άγιος πετάχτηκε αμέσως και στάθηκε όρθιος, πατώντας μόνο στα κόκκαλα και ψάλλοντας: «Τα πόδια μου πατούν στον ίσιο δρόμο· θα σε δοξολογήσω μπροστά στα πλήθη, Κύριε» (Ψαλμ. 25:12).

Από τα πέλματά του έτρεχε παντού πολύ αίμα, αυτός όμως είχε το πρόσωπο λαμπερό και την ψυχή ατρόμητη μπροστά στους κινδύνους. Αμέσως λοιπόν οι θεατές χειροκρότησαν όπως σε περίπτωση νίκης, ενώ ο έπαρχος, θέλοντας να αποφύγει τους ελέγχους του αγίου και συγχρόνως να κάνει τον αντίπαλό του άοπλο και άπρακτο, ώστε να τον νικήσει εύκολα, διέταξε να κόψουν γρήγορα τη γλώσσα τού μάρτυρα από τη ρίζα.

«Και τις κόρες των ματιών μου να τυφλώσεις», είπε ο άγιος, «ούτε τότε θα σκοντάψω, γιατί λυχνάρι στα βήματά μου είναι ο νόμος του Χριστού “Λύχνος τοις ποσί μου ο νόμος Σου και φως ταις τρίβοις μου” (Ψαλμ. 118:105). Σου λέω όμως με βεβαιότητα, ότι μόλις εγώ χάσω τη γλώσσα, τότε εσύ θα αποκτήσεις γλώσσα που θα ψάλλει δυνατά τα μεγαλεία του Χριστού» –πράγμα που έγινε έπειτα, όπως το προείπε ο άγιος. Γιατί ξαναπήρε, ας πούμε έτσι, από τον Χριστό και τα πόδια και τα μάτια και τη γλώσσα και παρουσιάστηκε την επόμενη μέρα στο στάδιο έτσι ακέραιος, οπότε έκανε και τον ίδιο τον έπαρχο να πιστέψει και να τον ακολουθήσει στο μαρτύριο.
(Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση Μ’ (40). Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2003)

***

Τον έκλεισε ο άγιος Άγγελος μέσα στις φτερούγες του!

Ένα συγκινητικό περιστατικό , που αποδεικνύει αφ’ ενός τη δύναμη και τη θεϊκή Χάρη που έχει η Παναγία μας και αφ’ ετέρου το πόσο την αγαπούν και Την σέβονται οι άγιοι Άγγελοι, συνέβη σε έναν Έλληνα ξενιτεμένο.

Μια συγγενής του πιστή και ευλαβής, όταν συναντηθήκαν, του έδωσε σαν ευλογία και φυλαχτό έναν Σταυρό, στο κέντρο του οποίου ήταν τοποθετημένη μια μικρή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Βαρνάκοβας.
Εκείνος με ευλάβεια την έβαλε στην τσέπη του για προστασία, γιατί είχε κάποια προβλήματα με την καρδιά του και οι γιατροί είχαν τοποθετήσει στο στήθος του βηματοδότη για την καλή λειτουργία της.

Μια μέρα, αιφνίδια, ο βηματοδότης χάλασε! Η καρδιά του έμεινε αβοήθητη και η ζωή του έσβηνε! Εκείνη τη μεγάλη στιγμή που βρέθηκε μεταξύ ζωής και θανάτου, είδε τί πραγματικά συμβαίνει στον πνευματικό κόσμο!
Είδε τον άγιο Άγγελό του αλλά και το κακό πνεύμα, που με θράσος και μανία διεκδικούσε την ψυχή του. “Αυτός είναι δικός μου!”, φώναζε.
Έφριξε ο άνθρωπος και απλώνοντας το χέρι του στην τσέπη του έπιασε τον Σταυρό με την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και φώναξε “Παναγία μου!”

Και τότε – πόση Χάρη στ’ αλήθεια έχει το άγιο όνομά Της! – ο άγιος Άγγελος άνοιξε διάπλατα τις φωτεινές φτερούγες του και στοργικά αλλά και με χαρά τον έκλισε μέσα τους!…

Η πίστη του και η ένθερμη επίκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου άνοιξαν τη θύρα του θείου ελέους.
Η καρδιά του άντεξε με θείο “βηματοδότη”, ώσπου να τον πάνε στο νοσοκομείο και να αντικαταστήσουν τον χαλασμένο βηματοδότη, τον ιατρικό.
Παράταση ζωής του εδόθη άνωθεν, ασφαλώς για να καλλιεργηθεί βαθύτερα και να προετοιμαστεί καλύτερα για την αιωνιότητα, έτσι ώστε ο ανθρωποκτόνος αντίδικος να μην έχει κανένα δικαίωμα επ’ αυτού. Όχι μόνον επί του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά και σε όλους. Είθε!
Πηγή: «Νεώτερα Θαύματα της Παναγίας στη Βαρνάκοβα & ιστορίες για την αιωνιότητα», Ι.Μ Παναγίας Βαρνάκοβας

***

Συμπαράσταση από τον Άγιο Άγγελο

Το παρακάτω περιστατικό το αφηγήθηκε με μεγάλη συγκίνηση μια ευσεβέστατη κυρία, αρκετά ηλικιωμένη, η οποία αξιώθηκε να δει ένα απ’ τά παιδιά της ν’ αφιερώνεται στο Θεό. Συνέβη όταν ήταν νεαρή μητέρα κι είχε τα παιδάκια της μικρά.
Επειδή η ζωή ήταν δύσκολη τότε κι εργαζόταν μόνο ο σύζυγος, προσπαθούσαν με οικονομία να ζήσουν, για να μπορέσουν να χτίσουν κι ένα σπιτάκι, μήπως γλυτώσουν απ τό ενοίκιο, που τους εξαντλούσε οικονομικά. Τα παιδάκια όμως ήταν αδύνατα, και ειδικά το ένα. Ο γιατρός στον οποίο τα πήγαν, συνέστησε καλή διατροφή· καλύτερη απ όση είχαν.
Η μητέρα συμφώνησε μαζί του και προσπαθούσε να πείσει και το σύζυγό της, ο οποίος, αν και ήταν κι εκείνος καλός πατέρας και τ’ αγαπούσε τα παιδιά, ήθελε να εξακολουθήσει τη μικρή αποταμίευση, για το λόγο που προαναφέρθηκε.
Έτσι έφτασαν να διαφωνήσουν. Ήρεμα, βέβαια, αλλά δημιουργήθηκε ένα στενόχωρο αδιέξοδο. Αυτή η συζήτηση έγινε μέσα στον κήπο του Ζαππείου, όπου οι γονείς είχαν βγει περίπατο μαζί με τα μικρά παιδάκια τους. Η νεαρή μητέρα, η οποία σημειωτέον ήταν ορφανή από μικρό παιδί και δεν είχε κοντά της κανέναν συγγενή, για να βοηθήσει να πειστεί ο σύζυγος, ένιωσε πολύ πόνο και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Δεν είπε όμως ούτε λέξη. Ήταν άνθρωπος που είχε την δύναμη της υπομονής και της σιωπής στις δύσκολες ώρες.

Προσευχήθηκε όμως νοερά εκείνη τη στιγμή με αφάνταστη πίστη και πόνο και είπε στο Θεό:
«–Θεέ μου! Λυπήσου με, και φώτισέ τον! Λυπήσου με, γιατί δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει! Κανέναν!…»

Ενώ όμως έλεγε αυτά με τη μυστική προσευχή της, βλέπει δίπλα της φωτεινή μεγαλοπρεπή ύπαρξη! Ένα γλυκύτατο Άγγελο του Θεού με ξανθά μαλλιά, που την κοίταζε με πολλή αγάπη και συμπάθεια! Ταράχτηκε ελαφρά, αλλά και πάλι κατάφερε και δε μίλησε.
Ο Άγγελος, ο Άγγελός της, αμέσως έγινε άφαντος, αφού πρώτα της έδωσε το ελπιδοφόρο μήνυμα του Θεού:
«Δεν είσαι μόνη, κόρη μου!…»

Σε λίγο ακούστηκε γλυκειά και ταπεινωμένη η φωνή του συζύγου της να λέει:
«– Έχεις δίκιο, «Μαρία» μου. Πρώτα είναι η υγεία των παιδιών μας και μετά έχει ο Θεός και για το σπίτι!»

Να πως λύνονται οι διαφωνίες, όταν υπάρχουν άνθρωποι προσευχής! Και το άλλο:
Κανείς δεν είναι πραγματικά μόνος, αλλά νιώθει μόνος, αν δεν ζει κατά Θεόν…
Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό» Έκδοσις: » Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005

Πού βρίσκεται η αγάπη… Δεν είμαι μητέρα, αλλά μπορώ να είμαι αδελφός σου… π. Αντώνιος του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/09/%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%81/

Άγγελον ειρήνης, πιστόν οδηγόν,
φύλακα των ψυχών καί των σωμάτων ημών ,
παρά του Κυρίου αιτησόμεθα¨,ᾨδὴ ε’. Ἵνα τί με ἀπώσω.

Σὲ φρουρὸν κεκτημένος, σύνοικον, συνόμιλον, ἅγιε Ἄγγελε, συμπαρομαρτοῦντα, συνοδεύοντα, συμπαραμένοντα, τὰ σωτηριώδη, ὑποτιθέμενον ἀεί μοι, ποίαν ἕξω συγγνώμην ἀσύνετος ὤν;

Εν πολλῇ παῤῥησίᾳ, θρόνῳ παριστάμενος τοῦ Παντοκράτορος, καὶ περιχορεύων περὶ τὸν Βασιλέα τῆς κτίσεως, τῶν πολλῶν κακῶν μου, παρασχεθῆναί μοι συγγνώμην, ὁ ὑπερασπιστής μου δεήθητι.

Τὰς βασάνους προβλέπων, καὶ τὰς τιμωρίας τὰς ἀναμενούσας με, καὶ τὴν πώρωσίν μου, καὶ τὴν ἀναλγησίαν καὶ τύφλωσιν, ἐλεῶν στενάζεις καὶ σκυθρωπάζεις, καὶ στυγνάζεις κατηφείας πληρούμενος, ῥῦστά μου.

Δόξα.
Οὐδὲ μίαν πρὸς ὥραν, ἀλλ’ οὐδὲ στιγμήν, ἢ καὶ ταύτης βραχύτερον, συνεχώρησά σοι, τῷ ἐμῷ εὐεργέτῃ καὶ φύλακι, ἐπ’ἐμοὶ χαρῆναι, καὶ εὐφρανθῆναι, καὶ σκιρτῆσαι, ἁμαρτίαις ἀεὶ συμφθειρόμενος.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Νέον βρέφος ὡράθη, ὁ ἀπερινόητος ἐκ Σοῦ πανάμωμε· ὁ σταθμῷ τὰς νάπας, καὶ τὰ ὄρη ζυγῷ στήσας γνώσεως· ὁ χορὸν ἀστέρων διαριθμῶν, καὶ βῶλον δρόσου, καὶ ἀνέμων πνοὴν μεταθέμενος.

Θα ‘ρθει καιρός που ο κόσμος θα περάσει δύσκολα χρόνια, έτσι θέλει ο Θεός, να δοκιμαστούμε και να δούμε ποιος θα αντέξει στην δοκιμασία. Και όποιος αντέξει, κέρδισε. Ο Θεός κανέναν όμως δεν αφήνει. Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής ο εν Δράμα (1901-1959)
Όσιος Ιωαννίκιος ο Μεγάλος «ο εν Ολύμπω» Βιθυνίας Μ. Ασίας (846)
Διήγησις εις τον θρήνον του Προφήτου Iερεμίου περί της Iερουσαλήμ, και εις την άλωσιν ταύτης, και περί της εκστάσεως Aβιμέλεχ ( 6ος αι. π.Χ.)
Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης ο Ελεήμων, αυτοκράτορας Βυζαντίου (1254)
Οσία Σύλβια, μητέρα Αγ. Γρηγορίου του Διαλόγου Ρώμης (572)
Άγιος Σίμων ο διά Χριστόν σαλός, μάρτυς στο Tartu Εσθονίας (1584)
Όσιος Μάρκος του Σάρωφ Ρωσίας (1817) και Άγιος Μάρτυρας Πορφύριος, ο «από μίμων» (361)

Εορτάζει στις 4 Νοεμβρίου

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής, «εχθρός του λαού».

…Από το 1917 στη Ρωσία άρχισε να μαίνεται ισχυρός ο άνεμος των διωγμών εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού από το αθεϊστικό καθεστώς. Ο Χριστός «ξανασταυρώνεται» με τόσο σκληρά διατάγματα και διαγγέλματα, ώστε να λένε: «Εμείς θα διορθώσουμε τα λάθη του Διοκλητιανού και του Νέρωνος». Εκκλησίες βεβηλώνονται ή ισοπεδώνονται. Μοναστήρια πυρπολούνται ή κατεδαφίζονται. Μοναχοί και ιερωμένοι αλλά και λαϊκοί φυλακίζονται και βασανίζονται σκληρά, γιατί παραμένουν πιστοί στην ορθόδοξη πίστη. Οι πρώτοι μάρτυρες καταγράφονται στα Μαρτυρολόγια της Ρωσικής Εκκλησίας. Ήρθε όμως και η σειρά της Γεωργίας. Το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής λεηλατήθηκε. Οι μοναχοί συνελήφθησαν. Τους έκλεισαν σε υγρή και σκοτεινή φυλακή, όπου ήταν αναγκασμένοι να ξαπλώνουν σε μία σανίδα κάτω ακριβώς από την οποία αναδύονταν οι οσμές ακαθαρσιών από διερχόμενο υπόνομο.

Ο ηγούμενος της Μονής δεν άντεξε. Υπέκυψε και πέθανε μέσα στη φυλακή. Τον μοναχό Συμεών* (αγιο Γεώργιο Καρσλίδη) τον διαπόμπευσαν κάποια μέρα στους δρόμους και τον περιέφεραν δεμένο και χωρίς ρούχα, φωνάζοντας ειρωνικά γι’ αυτόν: «Να ο προφήτης!».
Σταθεροί στην πίστη οι έγκλειστοι μοναχοί θέλησαν κάποιο Πάσχα και έψαλαν δυνατά μέσα στη φυλακή όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη». Ο διοικητής εξαγριωμένος διέταξε την καταδίκη τους. Αφού τους φόρεσαν λευκούς χιτώνες, τους οδήγησαν δεμένους στην άκρη απόκρημνων βράχων. Και από εκεί τους γκρέμισαν, αφού προηγουμένως τούς πυροβολούσαν ασταμάτητα. Ο μοναχός Συμεών δέχθηκε τρεις σφαίρες. Μία τον χτύπησε στο σιδερένιο περίβλημα της εικόνας της Παναγίας πού φορούσε, η άλλη τον πήρε επιδερμικά στο λαιμό και η τρίτη στα πόδια. Ο Όσιος σώθηκε θαυματουργικά. Και τελικά του χάρισαν τη ζωή, γιατί υπήρχε νόμος πού έλεγε: «Να αθωώνεται κάθε κατάδικος πού δέχεται τρεις σφαίρες όχι θανάσιμες».
Όμως oι εχθροί της πίστεως δεν ησύχασαν. Απαιτούσαν από τον Άγιο να αρνηθεί την Ορθοδοξία του. Και ο Συμεών απάντησε με έντονη φωνή χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι του διοικητή: «Εσύ δεν έχεις εξουσία περισσότερη από τον Θεό». Γι’ αυτό φυλάκισαν τον Όσιο και πάλι, τώρα σε σκληρότερες και πιο απάνθρωπες συνθήκες. Εκεί μέσα στη φυλακή ο Άγιος ασθένησε βαριά, του έπεσαν τα δόντια και υπέφερε φρικτά στα πόδια του. Ο πανάγιος Θεός όμως επεμβαίνει θαυματουργικά, και με παρέμβαση ευ­γενών ανθρώπων της περιοχής εκείνης αποφυλακίζει τον δούλο του. Εξέρχεται ο Όσιος με τα «στίγματα» του μάρτυ­ρος και του ομολογητού. Με μορφή κα­ταπονημένη αλλά φωτεινή. Περιφέρεται τώρα ως διωκόμενος μοναχός. Ζει με εράνους… Οι κακουχίες της φυλακής της Γεωργίας τον είχαν αφήσει ημιπαράλυτο, πολύ αδύναμο και πολλές φορές δυσκολευόταν πολύ να περπατήσει, ώστε τον σήκωναν στα χέρια, για να μετακινηθεί.

*Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης εκάρη μοναχός με το όνομα Συμεών στις 20 Ιουλίου 1919 στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής στην Γεωργία. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1925 χειροτονήθηκε ιερεύς στη μονή της αγίας Νίνας στην Μτσχέτα, παίρνοντας το όνομα Γεώργιος, όπως του προείπε ο Άγιος Γεώργιος όταν ήταν μικρό παιδί. .

***

Θυμάμαι…..
Αναμνήσεις του Σ.Α.Ρ., συγκρατούμενου του π. Αρσενίου ”ΖΕΚ – 18376”

Θυμάμαι… Ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεχάσω το Στρατόπεδο Ειδικού Καθεστώτος….
Στο Ειδικό είσαι πάντα ένας μελλοθάνατος, ένας άνθρωπος που έχει χάσει κάθε δικαίωμα στη ζωή. …

Ο,τι κι αν κάνουμε σε τούτο τον καταραμένο τόπο είναι χωρίς σημασία. Όλοι θα ψοφήσουμε. Κι αυτός προσεύχεται! Γιατί; Τι του χρειάζεται η προσευχή;…
Όταν ήμουν ελεύθερος, άκουγα πως υπάρχουν θρησκευόμενοι, που τους εξορίζουν, επειδή παλεύουν ενάντια στην εξουσία.
Στο σπίτι μας τη θρησκεία την είχαμε ταυτίσει με την προκατάληψη και τη δεισιδαιμονία. Τους πιστούς τους θεωρούσαμε ανθρώπους καθυστερημένους, απαίδευτους, ανόητους.
Τι να την κάνεις την πίστη; Και σε τι να πιστέψεις, όταν βρίσκεσαι ς’ ένα στρατόπεδο Ειδικού Καθεστώτος, όπου απαραίτητα θα χαθείς;…

Η απελπισία με κυρίευε όλο και περισσότερο. Δεν ήθελα πια να ζήσω. Δεν είχα το κουράγιο να ζήσω!
Αποφάσισα να βάλω τέρμα στη ζωή μου. Άλλωστε, για την οικογένειά μου ήμουν από καιρό νεκρός. Το ξέρω καλά, θα ζήτησαν πληροφορίες για μένα από τις κρατικές αρχές και θα πήραν τη στερεότυπη απάντηση: ‘’Δεν υπάρχει στους καταλόγους’’.
Λοιπόν, το αποφάσισα. Να ζήσω άλλο έτσι δεν μπορώ. Μήτε και να πεθάνω όταν θα το θελήσει η φρουρά ή κάποιος εγκληματίας…, ή ακόμα όταν θα με τσακίσουν η πείνα και η παγωνιά. Θέλω να πεθάνω τώρα, αυτή τη στιγμή! Ταλαιπωρήθηκα τόσο! Φτάνει πια!
Μήπως όμως είναι δειλία;… Όχι, είναι η μόνη λύση. Για τη ζωή μπορείς να παλέψεις μόνο σαν έχεις κάποιαν ελπίδα. Και καμιά ελπίδα δεν υπάρχει στο Ειδικό.

Σηκώνομαι τη νύχτα και τραβάω για το αποχωρητήριο. Εκεί εξέχει ένα δοκάρι, που το χρησιμοποίησαν κιόλας πολλοί. Τυλίγω στη μέση μου ένα σχοινί, που το ‘κλεψα την ώρα της δουλειάς, και λέω μέσα μου :‘’Γρήγορα , να τελειώνουμε… Σε λίγο δεν θα υπάρχω – και καλύτερα!’’
Προχωράω αθόρυβα στο διάδρομο, ανάμεσα στα κρεβάτια. Όλοι γύρω κοιμούνται.

Περνάω δίπλα από το γερο, που προσεύχεται ακίνητος, όπως πάντα. Είναι βυθισμένος ολόκληρος στον εαυτό του. Δεν με παίρνει είδηση, καθώς τον προσπερνάω βιαστικά.
Μα ξάφνου… γυρίζει προς το μέρος μου! Με πλησιάζει, με πιάνει από το χέρι και μου λέει σιγανά:
– Καθηστε! Δεν είστε μόνος εδώ μέσα. Πολλοί είμαστε στην ίδια θέση. Αλλά μαζί μας είναι ο Θεός!
Κάθομαι. Εκείνος μου μιλάει ήρεμα, στοργικά, καθησυχαστικά. Τον ακούω αμίλητος. Και σε μια στιγμή, συνειδητοποιώ πως αρχίζω να του απαντώ ψιθυριστά.
Είμαι θυμωμένος. Γιατί μου γίνεται εμπόδιο; Ο,τι θέλω θα κάνω με τη ζωή μου, δεν είναι δική του δουλειά….Πως όμως γνωρίζει το παρελθόν μου; Αναφέρει τόσα περιστατικά, τόσες λεπτομέρειες, που με τρομάζει. Πως τα έμαθε όλα τούτα;…
Ναι καταλαβαίνει, λέει, πόσο δύσκολη είναι η κατάστασή μου. Είμαι άρρωστος, εξουθενωμένος, ταπεινωμένος, πεινασμένος. Όμως όλα αυτά, όσο φοβερά κι αν είναι, μπορώ να τ’ αντιμετωπίσω, φτάνει να το θελήσω.
Του απαντώ απότομα, σκληρά. Τον προσβάλλω. Κάνω να σηκωθώ, αλλά με συγκρατεί. Μου σφίγγει το χέρι. Συνεχίζει να μου μιλάει… Τον διακόπτω:
– Φτάνει! Δεν θέλω ν’ ακούσω τιποτ’ άλλο!
Μα εκείνος δεν σταματάει. Μου εξηγεί πως ο άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να τερματίσει τη ζωή του. Αντίθετα, πρέπει να κάνει ο,τι μπορεί για να τη διαφυλάξει. Τον ακούω… Και σε λίγο, ξαφνικά, νιώθω πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μου. Απροσδόκητα, μ’ έναν μυστικό τρόπο, ο γέρος με παρηγορεί, με στηρίζει, με εμψυχώνει.
Τι ακριβώς μου συμβαίνει; Τι;… Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ξεκάθαρα, αλλά να… δεν αισθάνομαι πια μόνος!

Μου μιλάει τώρα για το Θεό του, όχι όμως πιεστικά. Μου εξηγεί την πίστη του, όχι όμως με φανατισμό. Δεν προσπαθεί να με πείσει, δεν αγωνίζεται να με προσηλυτίσει. Απλά μου ανοίγει την καρδιά του και μου αποκαλύπτει τον κόσμο του, έναν άλλο κόσμο με τεράστια εσωτερική δύναμη.
Το βάρος της ψυχής μου γίνεται πολύ πιο ελαφρό, καθώς αυτός ο δυνατός άνθρωπος το μοιράζεται μαζί μου.
Δεν με μαγνητίζει πια το δοκάρι του αποχωρητηρίου. Μένω κοντά στο γερο…

Αργότερα θα πληροφορηθώ πως δεν είναι καθόλου γέρος. Το ειδικό είναι που τον γέρασε πρόωρα. Οι περισσότεροι τον αποκαλούν Πέτρο Αντρεγιεβιτς, άλλοι π. Αρσένιο. Δεν είναι όμως τόσο το όνομα, όσο η μορφή και η ζωή του που δεν μπορεί ποτέ κανείς να ξεχάσει.
Μου αποκάλυψε μια νέα ζωή. Μου γνώρισε την αλήθεια, το Θεό.. Ξανάχτισε το γκρεμισμένο εσωτερικό μου ‘’είναι’’.

Θα μπορούσα να μιλάω γι’ αυτόν χωρίς διακοπή. Τα καλά και θαυμαστά του έργα είναι αναρίθμητα. Όλα, πάντως, κινούνται γύρω από δυο άξονες, που λέγονται Χριστός και αγάπη.
Θυμάμαι τα λόγια του ‘’Κάθε άνθρωπος φεύγοντας από τη ζωή, πρέπει κάτι ν’ αφήσει πίσω του, Το σπίτι που έχτισε, το δέντρο που φύτεψε, το βιβλίο που έγραψε…
Και αυτά όχι για τον εαυτό του, αλλά για το συνάνθρωπό του. Ακόμα και μετά το θάνατό σου, θα εξακολουθήσει να υπάρχει κάτι από σένα ς’ όλα όσα άγγιξαν τα χέρια σου. Οι άνθρωποι θα σε θυμούνται, όταν θα βλέπουν με χαρά αυτά που τους άφησες, και θα δοξάζουν τον Κύριο. Δεν έχει σημασία το τι έκανες, φτάνει να το έκανες στο όνομα του Θεού και από αγάπη στον άνθρωπο…
Η πιο μεγάλη , η πιο σπουδαία, η πιο θεάρεστη αρετή είναι η αγάπη. Ν’ αγαπάς τους αδελφούς σου, που είναι εικόνες του Θεού, να τους βοηθάς στην ανάγκη τους, να τους συμπαραστέκεσαι στον πόνο τους, να προσεύχεσαι για τη σωτηρία τους….’’

Αυτό έκανε ο ίδιος. Αυτό δίδασκε και τους άλλους, ανάβοντας μέσα τους τη φωτιά της θείας αγαθοσύνης, μεταδίδοντας τους την ουράνια φλόγα της πίστεως, που έκαιγε μέσα στην ψυχή του.
Μιλούσε και σε κοίταζε στοργικά με τα μεγάλα, διαπεραστικά μάτια του. Τότε διαισθανόσουν ότι γνωρίζει για σένα πολλά, περισσότερα απ’ όσα γνωρίζεις εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Η γαλήνια φωνή του σε καθήλωνε, τα φιλάνθρωπα λόγια του σε ειρήνευαν, οι συνετές συμβουλές του σε στήριζαν, τα σοφά επιχειρήματά του σε έπειθαν, η απερίγραπτη πίστη του σε ενέπνεε.
Όταν έγινε μοναχός, ονομάστηκε Αρσένιος, που σημαίνει ανδρείος. Συμβολικό όνομα. Ήταν πράγματι ανδρείος, ατρόμητος. Δεν φοβόταν τίποτα και κανένα, παρά μόνο τον Θεό. Ο Κύριος ήταν η δύναμή του, το καταφύγιό του, η ελπίδα του, η ζωή του.
……

Όταν ελευθερώθηκε , πήγα και τον βρήκα στο Ροστωφ-Βελικι, όπου εγκαταστάθηκε.
Το ταπεινό σπιτάκι και το φιλόξενο δωμάτιο, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, δεν μπορούν να χαθούν από τη μνήμη μου. Πόσες ώρες, πόσες μέρες ευχάριστες περάσαμε εκεί μαζί του!…

Το να προσεύχεται κανείς μαζί του ήταν εμπειρία συναρπαστική, ουράνια. Ναι, θαρρούσες πράγματι πως ο ουρανός κατέβαινε στη γη. Η χάρη του Θεού σε τύλιγε αισθητά.
Όταν απευθυνόταν στην Υπεραγια Θεοτόκο, γινόταν άλλος άνθρωπος. Διάβαζε τους Χαιρετισμούς, και νόμιζες ότι είχε μεταφερθεί ς’ ένα άλλο κόσμο, όπου παρέσυρε κι εσένα, κάνοντάς σε να ξεχνάς που βρίσκεσαι. Με πόση θέρμη και αγάπη, με πόσο πόθο και πόνο ζητούσε την προστασία και τη μεσιτεία της Βασίλισσας των Ουρανών για τα πνευματικά του τέκνα, για μας και ολόκληρο το λαό μας!

Μια φορά την εβδομάδα, κάθε Σάββατο, έκανε μνημόσυνο για τους κεκοιμημενους. Συγκλονιστικά μνημόσυνα! Προσευχόταν για την ανάπαυση χιλιάδων ψυχών. Η όψη του ήταν αλλοιωμένη. Κάθε τόσο ξεσπούσε σε δάκρυα. Καταλαβαίναμε καλά όλοι, πόσο στενή ήταν η επαφή του με τη θριαμβεύουσα Εκκλησία, πόσο οικείες και πόσο αγαπητές του ήταν οι ψυχές εκείνων, που είχαν φύγει για πάντα….
Από το βιβλίο «π. Αρσένιος ο Κατάδικος ”ΖΕΚ – 18376” – Μαρτυρίες, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού

***

‘Οσιος Γεώργιος Καρσλίδης

Μια χειμωνιάτικη μέρα η Κ.Τ. βρισκόταν στο μοναστήρι. Καθόταν στο κελί του Γέροντα και κοίταζε ένα όμορφο καδράκι που είχε πάνω από τη πόρτα. Το διάβαζε και το ξαναδιάβαζε γιατί της άρεσε πολύ. Ήθελε να το αντιγράψει και μετά να το κεντήσει για να το κάνει ένα ωραίο καδράκι, αλλά δεν είχε ούτε χαρτί ούτε μολύβι. Δεν πέρασε ούτε μισή ώρα κι ο Γέροντας την πλησίασε κρατώντας χαρτί και μολύβι και λέγοντας της:
“Κωνσταντίνα παιδί μου γράψε το”.
Το καδράκι αυτό έγραφε:
“Θεία του οίκου τούτου ευλογία. Όπου πίστις εκεί και αγάπη. Όπου αγάπη εκεί και ειρήνη. Όπου ειρήνη εκεί και ευλογία. Όπου ευλογία εκεί Θεός και όπου Θεός ουδεμία ανάγκη”.

Όταν λειτουργούσε γινόταν άλλος άνθρωπος. Οι εκκλησιαζόμενοι άκουγαν διαφόρους ήχους στο ιερό βήμα από ουράνιους επισκέπτες του. Γονάτιζαν κι έψαλλαν το «Κύριε ελέησον».
Μία φορά είπε ο όσιος στον ψάλτη του: Είχα τόσους αγίους σήμερα, που δεν είχα μέρος να τους βάλω. Τον άγιο Παντελεήμονα τον βάλαμε σε μία γωνία, γιατί δεν υπήρχε χώρος…

Μετά ένα άλλο σαρανταλείτουργο τον ρώτησαν:
—Γέροντα κουράστηκες για να το τελειώσεις;
—Όχι παιδί μου, μου ήταν τόσο ευχάριστο, σαν να έκανα έναν εσπερινό, γιατί ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Ο πατέρας σου έχει ένα πλούσιο τραπέζι σαν του Αβραάμ.
Τότε σκέφθηκε: Εμείς ήμασταν τόσο φτωχοί, που σχεδόν ήμασταν πεινασμένοι, που το βρήκε ο πατέρας μας αυτό το πλούσιο τραπέζι;
—Μη το βλέπεις έτσι, τον διόρθωσε ο όσιος, μπορεί να μη είχε να δώσει, μα η ψυχή του ήθελε πολύ να δίνει, και ο Θεός το μέτρησε σαν να έδινε. Η μάνα σου είναι σαν υπηρέτρια στον πατέρα σου, γιατί ήταν αρκετά κουραστική και τον στενοχωρούσε, όλο γκρίνιαζε. Αλλά ο πατέρας σου πάντα με το χαμόγελο της φερόταν και με πολύ καλωσύνη.
Στους συγγενείς σας είχατε και μία τυφλή, που ξεχάσατε να τη γράψετε. Ήταν αγνή και πολύ αγαθή.
—Μα εσύ που την ήξερες, ρώτησε απορημένος ο άνθρωπος.
—Όταν μνημονεύω, έρχεται κι εκείνη στα κόλλυβα, αλλά έρχεται σαν μουσαφίρισσα, δεν ενώνεται με τους άλλους. Τώρα ο καθένας πήγε στη θέση του και για σας άνοιξε δρόμος…

Όταν θα λειτουργούσε, σηκωνόταν γύρω στα μεσάνυχτα για να προσευχηθεί και να ετοιμαστεί για το μέγα μυστήριο.
Ήταν ακούραστος και ιεροπρεπής, δεν βιαζόταν, και στεκόταν μπροστά στην αγία τράπεζα σαν αναμμένη λαμπάδα.
Κάποτε, ενώ ο γέροντας μνημόνευε ονόματα στην αγία πρόθεση, μία χριστιανή άκουγε αδύνατες και άσχημες φωνές να επαναλαμβάνουν κοροϊδευτικά τα ονόματα.
Ήταν οι δαίμονες, πού θορυβούσαν για να σταματήσει η μνημόνευση, στην προσκομιδή διάβαζε πολλά ονόματα.
Ορισμένα τα σημείωνε, είτε ζωντανών είτε νεκρών, κι ενημέρωνε διακριτικά τούς συγγενείς τους για τα προβλήματά τους ή για τον τρόπο πού πέθαναν, ώστε να τελέσουν μνημόσυνα, λειτουργίες και ελεημοσύνες. Καθαροί και αθώοι άνθρωποι τον έβλεπαν ως λειτουργό να μην πατά στην γη.

***

Λόγοι και Διδαχές του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη

…Από τον ‘Οσιο Γεώργιο Καρσλίδη μόνο καλό λόγο θα άκουγες. Πρώτα να προσεύχεστε, η πρώτη λέξη του ήταν η προσευχή, γιατί «η προσευχή, έλεγε, είναι δύναμη, θεραπεία. Και σε μένα που έρχεστε να πάρετε ευχή και εγώ προσεύχομαι για εσάς. Με την προσευχή και την πίστη γίνονται όλα. Άμα δεν πιστεύετε, ότι και να κάνετε είναι άδειο (εύκαιρο, έτσι το έλεγε στα Ποντιακά), άδικα κουράζεστε, αν όμως πιστεύετε, θεραπεύεστε».

Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλη ο άλλος, , να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξη, γιατί θα πληθύνη το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήση και να έχετε μισθό από τον Θεόν. “Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός».

«Ο Θεός φροντίζει για όλους. Η απελπισία είναι σχεδόν απιστία».

«Δεν αντέχω να βλέπω το κακό. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Και μόνο που στη γη πατάμε και σάρκα φοράμε κάθε βήμα μας είναι και αμαρτία».
«Μέσα στην αμαρτία κυλιέται ο κόσμος και δεν το καταλαβαίνει. Αυτά με κουράζουν, δεν αντέχω».

Προφητικά έλεγε: «Θα ‘ρθει καιρός που ο κόσμος θα περάσει δύσκολα χρόνια. Στην αρχή θα φαίνονται καλά, αλλά ύστερα θα υποφέρουν. Ο Θεός κανέναν όμως δεν αφήνει. Μπορεί να πέφτει στην δοκιμασία, αλλά έτσι θέλει ο Θεός, να δοκιμαστούμε και να δούμε ποιος θα αντέξει στην δοκιμασία. Και όποιος αντέξει, κέρδισε. Μετά όλα περνάνε και ο Θεός, ο μεγάλος, θα φέρει τον άνθρωπο πάλι στον δρόμο του…»

«Την Ελλάδα η Ρωσία θα την υποστηρίξει. Η κόκκινη φυλή θα βοηθήσει την Ελλάδα. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και η κόκκινη φυλή θα φωνάξει τον βασιλιά, για να ‘ρθει και να καθίσει στην Πόλη…»

Παιδιά μου, ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα κι από την καλωσύνη! Κάθε μέρα και προς το κακό φροντίζει να βαδίζη. Όσο περνούν τα χρόνια βαδίζουμε στην καταστροφή και ο Θεός αυτά δεν τα θέλει. Πόση διαφορά υπάρχει σήμερα, από πριν πενήντα χρόνια!

Θα έλθει καιρός, που οι άνθρωποι θα κυκλοφορούν γυμνοί. Θα έχουμε μεγάλους σεισμούς και καταστροφές.

Ένα πρωινό μετά τη Θεία Λειτουργία, ρώτησα τον Γέροντα γιατί έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας. Με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι του: «Γιαβρούμ, πως να μη κλαίει η Παναγία μας μ’ αυτά που γίνονται και μ’ αυτά που θα γίνουν…»

«Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά Χριστιανοί, πρέπει να ακολουθήσουμε τα χνάρια του Χριστού μας. Πρέπει πάντα να συγχωρούμε και όχι να βλαστημούμε αυτούς, που μας έφταιξαν».

Θα έχετε ένα ανίκητο όπλο πάντα μαζί σας και αυτό είναι Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ, να είσθε σίγουροι ότι όταν ΤΟΝ κρατάτε με πίστη και ΤΟΝ προσκυνάτε με ευλάβεια τα δαιμόνια της Ευρώπης θα φρίττουν και θα φεύγουν από εκεί που ήρθαν Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/05/%ce%b8%ce%b1-%ce%ad%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b5-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7%cf%84%ce%bf-%cf%8c%cf%80%ce%bb%ce%bf-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%b6%ce%af-%cf%83%ce%b1/

Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης κι ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος.
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/03/%CE%BF-%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B9-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3/

Συλλειτουργός Αγίων! Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης ο εν Σίψα, εξ Αργυρουπόλεως του Πόντου
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/03/%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BA/

Ήχος πλ. α´. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, ο εν εσχάτοις καιροίς, οσιοτάτων ασκητών κατορθώματα, ερήμου της Παλαιστίνης, και της Αιγύπτου λαμπρώς, αναζωγραφήσας πάτερ όσιε, τρισμάκαρ Γεώργιε, γόνε Αργυρουπόλεως, Ποντίων εύχος, Εκκλησίας ωράισμα, Δράμας σέμνωμα, και νεόφωτον πύρσευμα, Μάνδρας της Αναλήψεως Χριστού ενθεώτατε, εξ ουρανίου ευκλειας ο περισκέπων αείποτε, τους σοι προσιόντας, και τιμώντάς σου την μνήμην ψαλμοίς και ασμασι.

Χαίροις, ο αγαπήσας Χριστόν, εκ της νεότητος σου χρόνων Γεώργιε, και όλον αφιερώσας βίον Αυτώ σον σεπτόν, κλέισμα Ποντίων πολυτίμητον· Αυτού θεία χάριτι, φυλακήν καθυπέμεινας, και διεσώθης, εκ θανάτου πανόλβιε, ίνα στέφανον, λάβης ομολογίας σου, και κατά πνεύμα τέκνα σου εκ του αιωνίζοντος, σώσης θανάτου ευχαίς σου και διδαχαίς θεοπνεύστοις σου, σοφέ ποδηγέτα, ευσεβών και κατευθύντορ αυτών προς θέωσιν.

Απολυτίκιον Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ Πόντου ανέτειλας, ώσπερ αστήρ φαεινός, την Δράμαν εφώτισας, ταις διδαχαίς σου σοφέ, τη ισαγγέλω πολιτεία σου. Όθεν τοις προσιούσι, τη αγία Μονή σου, νέμεις ειρήνην, και παντοίας ιάσεις’ ως έχων παρρησίαν προς Χριστόν, Γεώργιε, πατήρ ημών Όσιε.

Απολυτίκιον του Οσίου ― Ήχος πλ. δ´

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ, τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωαννίκιε Πατήρ ημών Όσιε· Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον του Ιερομάρτυρος ― Ήχος δ’

Και τρόπων μέτοχος, και θρόνων διάδοχος, των Αποστόλων γενόμενος,την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, διά τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Νίκανδρε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον ― Ήχος γ’. Θείας πίστεως

Γνώσιν ένθεον, καρποφόρησας, ως ομότροπος, των Αποστόλων, εν ιερεύσι πιστός εχρημάτισας· και μαρτυρίου τοις σκάμμασι Νίκανδρε, συγκοινωνόν τον Ερμαίον εκέκτησο· μεθ’ ου πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Άγιος Μάρτυρας Πορφύριος, ο «από μίμων» Απολυτίκιον ― Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον

Ως εδέξω το φέγγος της θείας χάριτος, εξ αιμάτων πορφύραν λαμπράν εφοίνιξας, εναθλήσας ανδρικώς Μάρτυς Πορφύριε· όθεν της δόξης του Χριστού, κοινωνός αναδειχθείς, ικέτευε Αθλοφόρε, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν.

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης, ο ξεριζωμένος Άγιος

Ένας άγιος στην μπιραρία, Αναμνήσεις από τον Όσιο Γαβριήλ τον δια Χριστόν Σαλό της Γεωργίας

Άγιοι Ακίνδυνος, Ανεμπόδιστος, Αφθόνιος, Ελπιδοφόρος και Πηγάσιος, και συν αυτοις 7.000 Μάρτυρες στην Περσία, επί βασιλείας Σαπώρ Β’ (341)
Ανώνυμοι συγκλητικοί, μάρτυρες στη Σεβάστεια Μ. Ασίας (315)
Άγιες Κυριακή, Δομνίνα και Δόμνα
Όσιος Μαρκιανός «ο εν τη Κύρω», ερημίτου της Συρίας (388)
Γεώργιος επίσκοπος Βιέννης στη Γαλατία (περίπου 699)
Άγιοι Λάμπρος, Θεόδωρος και έτερος Ανώνυμος Νεομάρτυρες μαρτύρησαντες εν Βραχωρίω (Αγρίνιο, 1786)
Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής της Γεωργίας (1995)

Εορτάζουν στις 2 Νοεμβρίου

Στίχοι.
Σης ομολογίας, Γαβριήλ, αρότρω
ψυχάς εγεώργησας εν Γεωργία.

Ακίνδυνον πυρ των δε λοιπών τεσσάρων,
Oυς μεν, το πυρ έκτεινεν, ους δε, το ξίφος.
Δευτέρη Aφθονίω και τέτρασι πυρ άορ άθλος.

Συγκλητικοί ποθούντες άφθαρτον γέρας,
Συγκλητικά τμηθέντες αρνούνται γέρα.

Αναμνήσεις απο τον τον Όσιο Γαβριήλ (Urgebadze), τον δια Χριστόν Σαλό

Όλοι γνωρίζουν ότι το 1965 ο Γέροντας Γαβριήλ μπροστά σε χίλια άτομα κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης της Πρωτομαγιάς έβαλε φωτιά σε ένα πορτρέτο του Λένιν. Τότε ήταν μόνο 36 ετών, αλλά, παρ΄όλα αυτά, έμοιαζε με γέρος. Εξ αιτιας αυτής της πρωτάκουστης πράξης, υπεμεινε πολλές κακουχίες, δυσκολίες και πολλα βασανιστήρια. Μερικοί ιεράρχες απέριπταν τον Γέροντα, αλλά αυτός δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν. Τα μεσάνυχτα ανέβαινε με τα πόδια στον Ιερό ναό στο Όρος Δαβίδ, και εκεί το πρωί τον κοινωνούσαν κρυφά.

Το πνευματικό τέκνο του Γέροντος Γαβριήλ ο Οτάρ Νικολαïσβίλι θυμάται:
– Συχνά έλεγε ότι κατά τη διάρκεια πολλών ετών ταπεινώθηκε με κάθε δυνατό τρόπο «ένεκεν της αλήθειας και της αγάπης προς τον Κύριο» και δεν του επιτράπηκε να μετέχει ούτε στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. «Είχα συνηθίσει να πηγαίνω στη Ρωσία με τα πόδια για να κοινωνήσω», θυμόταν ο Γέροντας Γαβριήλ. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσα χιλιόμετρα έπρεπε να περπατήσει και πόσα δύσκολα μονοπάτια περνούσε πριν φτάσει στη Ρωσία και πόσες δοκιμασιές και πειρασμούς υπέφερε – μόνο ο Θεός το ξέρει!

Με τη χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου και τη μεσολάβησή της, στον Γέροντα επέτρεψαν επιτέλους να μετέχει στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Όπως θυμάται ο Αρχιεπίσκοπος Αρτσίλ Μοντιασβίλι (Archil Mindiashvili), πνευματικό παιδί του Γέροντος Γαβριήλ, στον τότε Πατριάρχη Εφραΐμ, πριν από την Θεία λειτουργία στη γιορτή του Χιτώνα του Κυρίου (στα Γεωργιανά Svetitskhovloba), εμφανίστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος και του είπε: «Δεν θα δεχτώ τη θυσία από εσάς, αλλά μόνο από τον Γαβριήλ».

Αργότερα ο ίδιος ο Γέροντας διηγήθηκε:
«Εκείνη την ημέρα έμεινα στο Σβετιτσχοβέλι. Την αυγή, ένιωσα σαν κάποια άγνωστη δύναμη να με οδηγεί στο ιερό. Ο Πατριάρχης Εφραίμ και οι κληρικοί ήταν εκεί, έπρεπε να ξεκινήσουν την εορταστική λειτουργία – καθώς ο Κύριος και η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκαν στην εκκλησία, σταμάτησαν τον Πατριάρχη και του είπαν: «Δεν θα δεχτούμε τη θυσία χωρίς τον Γαβριήλ!». Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ένιωσα ότι ο Χριστός και η Μητέρα του Θεού με παρηγορούσαν! Ήμουν σίγουρος ότι θα γινόμουν δεκτός στην Θεία Κοινωνία.

Σε λίγο καιρό, ο Πατριάρχης έστειλε τους ιερείς να με βρουν και μετά με κάλεσε στο ιερό. Ρώτησε αν ήμουν έτοιμος για την Θεία Κοινωνία. Του απάντησα ότι ήμουν έτοιμος. Τότε ο Πατριάρχης κάλεσε τους ιερείς και τους ευλόγησε να με ντύσουν για να λειτουργήσω μαζί του».
Και έτσι έγινε. Εκείνη την ημέρα ο Πατριάρχης Εφραίμ και ο μοναχός Γαβριήλ λειτούργησαν μαζί. Βλέποντας τον Γέροντα Γαβριήλ, όλοι οι ενορίτες έκλαψαν από χαρά. Όλο το ποίμνιο ήταν χαρούμενο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Γέροντας Γαβριήλ δίδαξε πρακτικά μαθήματα ταπεινότητας, υπακοής και αγάπης.
https://gr.pravoslavie.ru/133844.html

***

Ο άγιος Γέροντας Γεώργιος Μπασιλάντζε έλεγε για τον άγιο Γαβριήλ της Μτσχέτας της Γεωργίας:
…Είχε πνεύμα παλικαρίσιο. Οι διωγμοί και οι σκληρές δοκιμασίες τον συντρόφευαν σ’ όλη του τη ζωή. Όλα τα υπέμενε χωρίς παράπονο. Θα μπορούσε όμως να μην τα υπομένει. Είχε αήττητη ψυχή.
Ο π. Γαβριήλ είχε το μεγάλο χάρισμα του σαλού και το πρόσωπο της αγνότητας. Ταυτόχρονα ήταν άκρως ταπεινός, καλοσυνάτος, πολύ ευαίσθητος και είχε το φόβο του Θεού. Πονούσε επειδή συναισθανόταν τη δυστυχία και τα βάσανα των ανθρώπων. Ζούσε για τους άλλους. Κι ενώ η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη λύπες, εκείνος ήταν μεγάλος μαέστρος του χιούμορ. Μπορούσε να μεταδώσει τη χαρά και στον πιο απελπισμένο άνθρωπο. Ο π. Γαβριήλ είναι το καύχημα των σύγχρονων αγίων.
Δεν πρέπει οι διωγμοί του π. Γαβριήλ να διεγείρουν τη σκέψη και να ξυπνήσουν πνευματικά τον γεωργιανό λαό;
Τον Γαβριήλ, αυτόν τον αληθινό πνευματικό, τον μεγάλο άγιο στη Γεωργία, δεν τον κοινωνούσαν. Και ποιοι; Οι ίδιοι Γεωργιανοί ιερείς! Ή μήπως από Γεωργιανούς δεσπότες δεν του είχε απαγορευτεί να τελεί τα καθήκοντά του; Χρειάζεται πολλή σοφία; Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους! Τι συνέβαινε; Δεν αντιλαμβάνονταν τον Γαβριήλ ή δεν τον άντεχαν; Αν πουν πως δεν τον καταλάβαιναν, εγώ θα σας πω το εξής: Αν ένας επίσκοπος ή ιερέας δεν αντιλαμβάνεται με τα μάτια του πνεύματος και της ψυχής την παρουσία του αγίου αλλά αρκείται στην εξωτερική του συμπεριφορά, δεν μπορεί να υπολογίζεται αυτός ο ιερέας ως πνευματικός πατέρας. Γιατί δεν βλέπει πνευματικά. Τέτοιοι ιερείς δεν μπορούν να ανεβάσουν τον αμαρτωλό στη Βασιλεία των Ουρανών, γιατί αυτοί εδώ στη γη δεν διακρίνουν τον φορέα της αγιοπνευματικής χάριτος.
Γι’ αυτό σε κανέναν ιερέα δεν χωρά καμιά δικαιολογία!

***

Ένας άγιος στην μπιραρία

Ρ. Μ. Ρεβάζ:
– Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και λόγω της χαοτικής μου ζωής, η οικογένειά μου έφτασε στα όρια διάλυσης. Δεν περνούσε ημέρα χωρίς να έχω πιει αλκοόλ. Εθίστηκα και στα τυχερά παίγνια. Έχασα δουλειά και φίλους… Εξ αιτίας όλης αυτής της κατάστασης, υπέφεραν οι δικοί μου άνθρωποι. Κατά βάθος συνειδητοποιούσα το τραγικό της κατάστασής μου, αλλά αδυνατούσα να παλέψω με τον εαυτό μου. Πιθανότατα άρχισα να συνηθίζω τον τρόπο που ζούσα. Από αυτά που μου λένε, αλλά και από αυτά που θυμάμαι, είχα χάσει την ανθρώπινη πλευρά μου. Τα πάντα γύρω με εκνεύριζαν και κάποια στιγμή αισθάνθηκα να είμαι άνθρωπος περιττός. Βέβαια, εκείνον τον καιρό δεν έψαχνα κανένα πνευματικό καταφύγιο και πολύ περισσότερο δεν σκεφτόμουν να επισκεφθώ την εκκλησία, γιατί δεν έπαιρνα καν στα σοβαρά τους ιερείς.

Είναι σίγουρο ότι τα πράγματα δεν θ’ άλλαζαν καθόλου, αν μία μέρα, εκεί που καθόμουν κι έπινα άλλη μια μπίρα και ετοιμαζόμουν να κάνω μία απερισκεψία, στην μπιραρία δεν έμπαινε ο γέροντας Γαβριήλ. Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, διαβάσατε σωστά. Ο γέροντας Γαβριήλ μπήκε στην μπιραρία!
Τα γεγονότα εξελίσσονταν ως εξής: Μέσα στη μεγάλη βαβούρα της μπιραρίας ακούω μία καθαρή, δυνατή, αγανακτισμένη φωνή ενός άνδρα, που απαιτούσε να του σερβίρουν σε πιο μεγάλο ποτήρι μπίρα, ανακατεμένη με βότκα, αλλιώς, όπως έλεγε ο ίδιος, «θα σπάσει η καρδιά του» και ότι «θα πληρώσει όσα του ζητήσουν». «Λεφτά υπάρχουν, οι ενορίτες έδωσαν τον οβολό τους», επαναλάμβανε συνέχεια βροντόφωνα ο άνθρωπος αυτός, που ήταν ακριβώς πίσω μου κι ενώ οι παρευρισκόμενοι τον κοιτούσαν περιφρονητικά, γελώντας. Δεν γνώριζα τότε τι σημαίνει η λέξη «ενορίτες» κι επειδή καθόμουν με την πλάτη στο άτομο που την είπε δεν μ’ ενδιέφερε ιδιαίτερα το ποιος ήταν. Θυμάμαι ένα πράγμα σίγουρα: Στη δική μου αντίληψη, ήταν άνθρωπος μεγάλου αναστήματος, όμορφα ντυμένος, επαναστάτης, που, όπως κι εγώ, προσπαθεί να πνίξει τη θλίψη στο αλκοόλ. Η φωνή δεν σταματούσε καθόλου, ακούγονταν κραυγές, ακόμα και τον ήχο από τις γουλιές μπορούσες να ξεχωρίσεις, και ξαφνικά ο «άνθρωπος-επαναστάτης» άρχισε να τραγουδάει ένα γεωργιανό τραγούδι με τόσο γλυκιά φωνή, που ακούσια γύρισα να τον δω. Αυτό που αντίκρυσα ήταν ένας ιερωμένος, που στεκόταν στη μέση της μπιραρίας, ντυμένος με κουρέλια, κοντός, ασπρομάλλης, ο οποίος χόρευε στους ήχους του τραγουδιού, κάνοντας αλλοπρόσαλλες κινήσεις μεθυσμένου.

Όλοι ησύχασαν και τον παρατηρούσαν, ενώ αυτός με κοιτούσε με τα μεγάλα, μοναδικά του μάτια. Κάποια στιγμή με πλησίασε, με κοίταξε κατάματα και είπε: «Ρεβάζ, κάψε αυτό που έχεις εδώ στην τσέπη σου!». Καλλιτεχνικό τω τρόπω με ακούμπησε στο στήθος, ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και μέσα σ’ ένα κλάσμα δευτερολέπτου με σταύρωσε.

Όλο αυτό συνέβη τόσο γρήγορα, που κανένας δεν παρατήρησε τίποτα και οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, σκεφτήκαμε ότι το σημείο του σταυρού ήταν ένα είδος χορευτικής κίνησης. Σύντομα, και αφού τελείωσε τον χορό του, ο γέροντας έφυγε. Ο κόσμος τον ξεπροβόδισε με χειροκροτήματα κι επιφωνήματα: «Τι καλός άνθρωπος… Εύγε, παππούλη! Απίστευτο».
Στεκόμουν εμβρόντητος, με δάκρυα στα μάτια. Κι έκλαιγα όχι επειδή κατάλαβα αμέσως το νόημα όλης της συμπεριφοράς του γέροντα, αλλά μόνο και μόνο γιατί σοκαρίστηκα με τα λόγια του. Απόρησα για το πώς μπορούσε να γνωρίζει τι είχα εγώ στην τσέπη μου. Και στην τσέπη μου βρισκόταν ένα σημείωμα αυτοκτονίας, το οποίο είχα γράψει πριν λίγες ώρες, στο οποίο αποχαιρετούσα την οικογένειά μου. Όντως τότε είχα αποφασίσει να διαπράξω μία τρομερή, ανεπανόρθωτη πράξη. Και ο γέροντας Γαβριήλ, ελέω Θεού, έστησε για μένα ολόκληρη παράσταση!

Το πιο εκπληκτικό ήταν ότι από την επόμενη κιόλας μέρα δεν ήθελα ν’ ακούσω καν για τυχερά παιχνίδια, σταμάτησα να πίνω αλκοόλ και ταυτόχρονα εγκατέλειψα τον χαοτικό τρόπο ζωής, που ακολουθούσα για πολύ καιρό.
Μετανιώνω που δεν μπόρεσα να βρω τον παππούλη αυτόν στην Τιφλίδα. Ρώτησα πολλούς γι’ αυτόν και μου απαντούσαν ότι ήταν ένας τρελός, που σπάνια εμφανιζόταν. Σύντομα στράφηκα στον Θεό και την Εκκλησία. Και μόνο μετά από μερικά χρόνια, όταν εγώ με την οικογένειά μου επισκεφθήκαμε τη Μτσχέτα και τη μονή Σαμτάβρο, σ’ έναν τάφο, όπου ήταν συγκεντρωμένος πολύς κόσμος, σε μία μεγάλη φωτογραφία αντίκρυσα εκείνον τον παππούλη, που κάποτε μου έσωσε τη ζωή. Στεκόμουν εκεί ακίνητος κι έκλαιγα. Ο παππούλης μού χαμογελούσε. Γέλασα κι εγώ, όταν μου έκλεισε το μάτι από τη φωτογραφία ο γέροντας, σαν να με ρωτούσε χαριτολογώντας: «Λοιπόν, Ρεβάζ, ήρθες στον άνθρωπο-επαναστάτη τελικά, στον γέροντα αρχιμανδρίτη Γαβριήλ (Ουργκεμπαντζε) ;». Στον αγαπημένο παππούλη, που είναι αγαπητός σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο και ο οποίος με την αγάπη του σώζει πολλούς ανθρώπους. Και θα συνεχίζει να σώζει, με το έλεος του Θεού!
Επιμέλεια Кωνσταντίνος Τσερτσβάντζε, Μεταφραστής: Σάββας Λαζαρίδης
https://gr.pravoslavie.ru/138172.html

***

Αναμνησεις απο το πνευματικό τέκνο του Γέροντος Γαβριήλ, Οτάρ Νικολαïσβίλι:
Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησα ότι ο Γέροντας Γαβριήλ ήταν ένας εξαιρετικά καλός πνευματικός. Έπρεπε να ζήσει κανείς δίπλα του για αρκετούς μήνες για να καταλάβει κατά πόσο η εξωτερική του συμπεριφορά και οι πράξεις του διέφεραν από τον εσωτερικό πνευματικό του κόσμο: απείχαν τόσο πολύ, όσο απέχει ο ουρανός από τη γη. Σιγά σιγά, βλέποντας τον Γέροντα από κοντά, άρχισα να αλλάζω τη γνώμη μου για αυτόν – έτσι ώστε με την πάροδο του χρόνου οι απόψεις μου για τον Γέροντα άλλαξαν ριζικά. Στην αρχή τον λυπήθηκα ως έναν φτωχό μοναχό που τα είχε χαμένα, μετά άρχισα να χαίρομαι, και βρήκα τη συμπάθεια και την κατανόηση του ίδιου.

Μετά από λίγο καιρό, με εξέπληξε το γεγονός ότι αυτός ο αμαρτωλός Γέροντας ήξερε την Παλαιά και την Νέα Διαθήκη σχεδόν απ’έξω. Έχοντας αυτοπεποίθηση ότι ένα άτομο μπορεί να χάσει το μυαλό του και από υπερβολικές γνώσεις, άρχισα να συμπεριφέρομαι στον Γέροντα με ακόμη μεγαλύτερη συμπόνια. Σύντομα με εξέπληξε και πάλι, έδινε απαντήσεις στις ερωτήσεις που με ανησυχούσαν και με ενδιέφεραν, αν και δεν τις εξέφραζα ποτέ φωναχτά. Μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου! Αυτό με μπέρδεψε πάρα πολύ και σε κάποιο βαθμό με τρόμαξε: με τι δύναμη είχα να κάνω; Και μόνο μετά από κάποιο χρονικό διάστημα κατάλαβα ότι ήταν ακριβώς αυτή η δύναμη στην οποία υποκλίνονται όλοι. Η δύναμη που μπορεί να ηρεμήσει όχι μόνο έναν αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά ακόμη και το πιο άγριο λιοντάρι: ήταν η δύναμη της προσευχής και της αγάπης.

Ο Κύριος έδωσε στον Γέροντα Γαβριήλ μεγάλη σοφία και δύναμη, ενώ έκρυβε αριστοτεχνικά τα χαρίσματά του και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έκανε. Ο Γέροντας έκρυβε τόσο καλά τα εξαιρετικά χαρίσματά του υπό το πρόσχημα της τρέλας που δεν είχε νόημα να αποδείξω στους πλησίον μου τη σοφία, την διορατικότητα και την προορατικότητά του: κανένας δεν θα με πίστευε ούτως ή άλλως! Όσον αφορά εμένα, έχω πειστεί επανειλημμένα ότι βρίσκομαι κοντά σε έναν μεγάλο Ιερέα, ο οποίος εχώρεσε μέσα του μια θάλασσα αγάπης, σοφίας και ταπεινότητας. Ήμουν έτοιμος να υπακούσω σε οποιαδήποτε από τις ευλογίες του χωρίς παράπονο. Το σημαντικότερο για μένα ήταν να είμαι κοντά του. Μια φορά όταν πήγαμε στην αγορά, μου είπε να γονατίσω και να ακουμπήσω το κεφάλι μου σε ένα δοχείο απορριμμάτων γεμάτο από φλούδες καρπουζιού και να μην σηκωθώ χωρίς την ευλογία του. Εβλεπα τα πόδια των περαστικών που είχαν σταματήσει γύρω μου – ήταν άνθρωποι που ήθελαν πιθανώς να μάθουν ποιος ειναι ο τρελός που γονάτιζε μπροστά στα σκουπίδια.
Επιμέλεια Кωνσταντίνος Τσερτσβάντζε, Μεταφραστής: Ελένη Ογκορόντνικ
https://gr.pravoslavie.ru/133844.html

– Μακάρι όλοι να αξιωθούν της σωτηρίας και να μη κριθούν άξιοι τιμωρίας, παρακαλούσε με δάκρυα τον Δημιουργό.

Όλα τ’ άφησα στα χέρια του Θεού. Να θυμάστε καλά πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή σας, να μη χάσετε ποτέ την ελπίδα σας στον Κύριο. Όσιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/14/%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%84-%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%BD%CE%B1-%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AC/

Για όλα λέω τόσα ”Σε ευχαριστώ, Κύριε”, όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του Ουρανού. Αγαπήστε τους πάντες και μην κρίνετε κανέναν. Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/01/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%ce%bb%ce%ad%cf%89-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8e-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%cf%8c/

Τον άγιο θα τον βρείτε με την καρδιά και με την ψυχή! Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/01/25511/

Απολυτίκιον του Οσίου Γαβριήλ, του διά Χριστόν σαλού και ομολογητού, εν Γεωργία. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Πολιτεία ενθέω καλλωπιζόμενον, Αρχιμανδρίτην θεόπνουν πανευλαβώς Γαβριήλ ευφημήσωμεν ως φάρον διοράσεως και ασθενούντων ιατρόν, ου ο τάφος δαψιλώς ισχύος εκχέει ρείθρα, βοώντες· Πάτερ, ευλόγει θεόθεν πάντας τους τιμώντάς σε.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις, ασκητικών.

Χαίροις, εικών λαμπρά, Γαβριήλ, και διαυγής της του Χριστού αγαπήσεως, ο λύχνος ο φωτοφόρος ασκητικής αγωγής, ο στρουθός μονάζον επί δώματος, ο πόθον ακόρεστον έχων της εφαπλώσεως της Βασιλείας του Χριστού εν πατρίδι σου, ήνπερ άθεοι κατεπίεζον τύραννοι· χαίροις, Οσίων πρόβολε, πτωχείας θησαύρισμα του Ιησού και σοφίας της κεκρυμμένης απαύγασμα Αυτού, ο εν χρόνοις τοις εσχάτοις ευσεβείας εγείρας τρόπαιον.

Δόξα. Ήχος πλ. β΄.

Όλος φλεγόμενος, Γαβριήλ, εκ νεότητος πυρί της ενσαρκωμένης αγάπης, του φιλανθρώπου Κυρίου, κατέκαυσας ευθαρσώς ενώπιον πλήθους την του αθέου δυνάστου εικόνα εν Τιφλίδι, εν χρόνοις δυσχειμέροις, πανόσιε· αγλαΐσας όθεν Χριστωνύμων τους δήμους και καταισχύνας τους εσμούς των απίστων, την οδόν του προσωπικού σου Γολγοθά ήνυσας χαίρων διά πολλών βασάνων και θλίψεων· και νυν Χριστώ συναγαλλόμενος ως παρρησίαν προς Αυτόν έχων μεγίστην μη παύση πρεσβεύων υπέρ των τιμώντων την μνήμην σου.

Ἀπολυτίκιον
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ακίνδυνον μέλψωμεν, συν Αφθονίω ομού, κλεινόν Ανεμπόδιστον, Ελπιδοφόρον στερρόν, Πηγάσιον ένδοξον ούτοι γαρ ακινδύνως, εξαφθόνου κρατήρας, πηγάζουσι τοις ελπίδι, αρραγεί προσιούσι, χαρίτων ανεμποδίστων, κρήνην θεόβρυτον.

Απολυτίκιον
Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Τριάδος ισάριθμοι της υπερθέου σοφοί, υπάρχοντες ώφθητε εν Βραχωρίω στερρά, αθλήσει φωτίζοντες, πάντας τους ως οπλίτας του Χριστού υμάς γνόντας, Λάμπρε συν Θεοδώρω και ενί Άλλω πάλαι, και νυν εν παρρησία Χριστώ, πρεσβεύσατε σωθήναι ημάς.

Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία. Μην φοβάσαι τις θλίψεις, Αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε διωγμούς, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι, ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα αφήσει ποτέ τους δούλους του χωρίς προστασία, και στην άγνοια. Άγιος Ανατόλιος ο Νεώτερος (Ποτάποφ) της Όπτινα

Άγιοι Απόστολοι εκ των Εβδομήκοντα Σίλας επισκόπος Κορίνθου, Σιλουανός Θεσσαλονίκης, Επαινετός Καρθαγένης, Κρήσκης Καρχηδόνος και Ανδρόνικος επισκόπος Πανονίας (1ος αιων.)
Αγία Ιουλίττη εκ Καισαρείας (4ος αιων.)
Αγγελίνα Αρανίτ Κομνηνή – Μπράνκοβιτς, πριγκίπισσα της Σερβίας (1516), μητέρα του αγίου Μαξίμου της Ουγγροβλαχίας (18 Ιανουαρίου)
Όσιος στάρετς Ανατόλιος ο Νεώτερος (Ποτάποφ) της Όπτινα (1922)

Εορτάζουν στις 30 Ιουλίου

Μετά τη μπόρα τη δαιμονική θά ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

O στάρετς Ανατόλιος, που ονομάστηκε «νεότερος» για να ξεχωρίζει από τον άλλο στάρετς Ανατόλιο, το Ζερτσάλωφ, ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς στάρετς της Όπτινα. Ξεχώριζε για το προορατικό του χάρισμα και την αγάπη του κι ήταν ο πρώτος ίσως από τους γέροντες πού δέχτηκε σχεδόν μαρτυρικό θάνατο. Στο πρόσωπο του στάρετς Ανατολίου μπορούσες να διακρίνεις κάτι από τη φρεσκάδα πού ‘χουν τ’ αγριολούλουδα, είχε πάντα μια νεανική διάθεση και μια ήρεμη χαρά.

1. Η πνευματική καθοδήγηση του γέροντα Ανατόλιου ήταν μια πλήρης αποδοχή της ελευθερίας. Ποτέ δεν απαιτούσε από κανέναν να δεχθή να κάμει κάτι που δεν το είχε καταλάβει ο ίδιος• μόνο και μόνο γιατί ήταν εντολή του. Πάντοτε άφηνε στα πνευματικά του τέκνα την άνεση, να κάμουν, ή να μη κάμουν, αυτό που τους έλεγε. Η ευλογία του δεν ήταν ποτέ εντολή. Ήταν πάντοτε μια πρόσκληση• μια υπόδειξη.

Έλεγε:

— Τι είναι αυτά που λέτε; Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία, όπως λέει ο απόστολος. Με το ζόρι δεν θέλει να γίνεται τίποτε! Κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! Δεν δεσμεύει κανέναν. Καλούμε να ρθούν στο σπίτι μας, επειδή το θέλουν. Έτσι και ο Χριστός κάλεσε τους Ιουδαίους. Δεν αποκλείει κανέναν. Όλους, μας υπόσχεται να μας αναπαύσει κοντά Του! «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι• καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28). Και όταν εμείς δεν πηγαίνωμε κοντά Του, δεν μας τραβάει με το ζόρι!

Σε ερώτημα της πνευματικής του θυγατέρας μοναχής Αμβροσίας, σε ποιο μοναστήρι θα έπρεπε «να πάει», ο γέροντας της απάντησε:
—Παρακάλεσε τον Κύριο, να σε στηρίζει και να σου δείχνει τον δρόμο Του.
Πηγή: Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Στάρετς Ανατόλιος της Όπτινα», έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2005

***

Προφητική Επιστολή για τα χρόνια της αποστασίας του Αγίου Ανατολίου του Νεωτέρου της Όπτινα ( + 1927)

«… Όπως λέει ο Απόστολος (Β Τιμ. 3,1-6) λόγω της έλλειψης της ευσέβειας, στις Εκκλησίες θα εμφανιστούν αιρέσεις και σχίσματα, κι όπως προείπαν οι άγιοι Πατέρες, στους θρόνους των ιεραρχών και τα μοναστήρια θα υπάρχουν άνδρες αδόκιμοι και άπειροι στην πνευματική ζωή. Γι αυτό θα εξαπλωθούν παντού αιρέσεις και θα πλανήσουν πολλούς ανθρώπους.
Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πανουργία για να ελκύση στην αίρεση, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει κατ’ ευθείαν να απορρίπτει τα δόγματα περί της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Ιησού Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να νοθεύει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και το πραγματικό τους πνεύμα, όπως παρεδόθηκαν σε μας από τους Αγίους Πατέρες εν Πνεύματι Αγίω.
Λίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πονηρίες του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες τους παντού. Οι ευλαβείς θα καταφρονώνται. Αλλά ο Κύριος δεν θα αφήσει τους δούλους Του χωρίς προστασία, και στην άγνοια.

Ο Κύριος είπε: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς»(Ματθ 7,16.), ότι από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς τους καθώς και από τις ενέργειες των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, λεηλατούντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με άλλο τρόπο, ‘’αναβαίνοντες αλλαχόθεν’’ (και όχι από την πύλην) χρησιμοποιώντας βία και καταπατώντας τους νόμους του Θεού. Ο Κύριος τους αποκαλεί ληστές (Ιωαν. 10,1). Πράγματι, το πρώτο έργο τους θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι’ αυτούς να διαρπάσουν το ποίμνιο.

Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν δεις την καταπάτηση της πατερικής παραδόσεως, και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να στρεβλώνουν την αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα την εξαπάτηση και σαγήνευση των απείρων στα δίχτυα τους.
Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των ποιμένων, αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια.
Να αναγνωρίζης αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την σφοδρή αγάπη τους και δίψα για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού ενσπείροντες έχθρα και κακοήθεια. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκουοι στην Εκκλησία.
Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους αιρετικούς, και η μοναχική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα Μοναστήρια θα αποδυναμωθούν, ο αριθμός των μοναχών θα μειωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναχική ζωή, έχοντας μόνο την εμφάνιση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ’ αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά (ανέσεις), και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία.
Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους ολιγοψύχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, επειδή τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στεφάνους, μόνο επειδή θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου: Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα’ γώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς (Ματθ. ι-32).

Να φοβάσαι τον Κύριο παιδί μου. Να φοβάσαι μη χάσεις το στεφάνι που ετοιμάστηκε για σένα, να φοβάσαι μη ριχτείς από το Χριστό στο σκότος το εξώτερο και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και οι Ομολογητές θα βλέπουν τον αγώνα σου με χαρά.
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα είναι δεμένοι με περιουσίες και πλούτη, οι οποίοι για την αγάπη της «ειρήνης» (άνεσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας:
«Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει».

Οι ταλαίπωροι και τυφλοί αυτοί δεν αντιλαμβάνονται καθόλου ότι μέσα από την αίρεση οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα άγιο μοναστήρι, αλλά μόνο γυμνοί τοίχοι, από όπου η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.

Αλλά ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Πάντα θα υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί μέχρι τέλους του αιώνος τούτου, μόνο που θα προτιμούν να ζουν σε απομονωμένους και ερημικούς τόπους.
Να μην φοβάσαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθριο αίρεση, γιατί μας γυμνώνη από την θεία χάρη και μας χωρίζει από τον Χριστό. Αυτός είναι και ο λόγος γιά τον οποίο ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να θεωρούμε τους αιρετικούς σαν Χριστοκαπήλους και ειδωλολάτρες. Και έτσι παιδί μου ενδυναμού με την χάρη του Ιησού Χριστού. Σπεύδε με χαρά να ομολογήσεις υπέρ της πίστεως και να υπομείνεις θλίψεις σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β’ Τιμ. β’, 1-3), ο οποίος είπε «γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. β’, 10).
Εις Αυτόν συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι ας είναι η δόξα, τιμή και κράτος εις αιώνας αιώνων. Αμήν. (Από το St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings, Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993)

***

Είπε ο Αββάς Αντώνιος: « Έρχεται καιρός όπου οι άνθρωποι θα παραλογίζονται. Και αν δουν κάποιον να μη παραλογίζεται, θα ξεσηκωθούν εναντίον του, λέγοντας: «Συ είσαι παράλογος. Και αυτό θα συμβεί, γιατί δεν θα είναι όμοιός τους».

***

Γερόντισσα Νείλα της Ρωσίας
« Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου, να μη φοβάστε γι’αυτά που θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού. Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ’όλους και απ’όλα. Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να υπομείνουμε. Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του. Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»

***

Άγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής:

«Μέχρι συντελείας του αιώνος, παιδί μου, δεν θα εκλείψουν οι προφήτες Κυρίου του Θεού, καθώς ποτέ δεν θα λείψουν και οι εργάτες του σατανά.

Στις έσχατες όμως ημέρες, όσοι θα δουλέψουν αληθινά στο Χριστό, θα κρύψουν έξυπνα τους εαυτούς τους από τους ανθρώπους.

Και αν δεν κάνουν σημεία και τέρατα όπως σήμερα, θα βαδίζουν πάντα στο δύσκολο δρόμο με κάθε ταπείνωση.
Αυτοί θα βρεθούν στη Βασιλεία του Θεού μεγαλύτεροι από τους σημειοφόρους πατέρες. Διότι στην εποχή τους δεν θα υπάρχει κανείς που να τον βλέπουν να κάνει σημεία θαυμαστά, ώστε να αναζωπυρώνεται το φρόνημά τους για να προχωρούν σε πνευματικούς αγώνες. Διότι όσοι θα κατέχουν τους ιερατικούς θρόνους σε όλον τον κόσμο, θα είναι εντελώς ακατάλληλοι, και δεν θα έχουν ιδέα από αρετή.
Αλλά και οι ηγέτες των μοναχών θα είναι όμοιοι. Θα έχουν καταβληθεί από τη γαστριμαργία και την κενοδοξία, ώστε θα αποτελούν μάλλον σκάνδαλο για τους ανθρώπους και όχι υπογραμμό. Για αυτό θα παραμεληθεί η αρετή. Θα βασιλεύει παντού η φιλαργυρία. Αλλοίμονο όμως στους μοναχούς που θα ευπορούν σε χρυσάφι. Διότι αυτοί θα είναι όνειδος στα μάτια του Κυρίου και δεν πρόκειται να δουν Θεού πρόσωπο.
Μοναχοί και λαϊκοί θα τοκίζουν τα χρήματά τους. Δεν θα προτιμούν να τους τα πολλαπλασιάζει ο Θεός με την ελεημοσύνη στους φτωχούς. Για αυτό και, αν δεν απομακρυνθούν από αυτή την πλεονεξία, θα καταποντιστούν στον τάρταρο.
Τότε, λοιπόν, καθώς είπα και προηγουμένως, από άγνοια θα πλανηθούν οι πιο πολλοί στο χάος της πλατείας και ευρύχωρης οδού της απωλείας». (Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ένας Ασκητής Επίσκοπος» από ανέκδοτο χειρόγραφο του 1334, Εκδόσεις <Αστήρ> σελ. 177).

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν έχει καμμία έλλειψη. Η μόνη έλλειψη που παρουσιάζεται, είναι από μας τους ίδιους, όταν δεν αντιπροσωπεύουμε σωστά την Εκκλησία, από τον πιο μεγάλο στην ιεραρχία μέχρι τον απλό πιστό. Μπορεί να είναι λίγοι οι εκλεκτοί, όμως αυτό δεν είναι ανησυχητικό. Η Εκκλησία είναι Εκκλησιά του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός που κτίζεται με πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός• «καί ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται• έφ΄ όν δ΄ αν πέση, λικμήσει αυτόν» .
Ο Χριστός ανέχεται σήμερα μία κατάσταση. Ανέχεται και ενεργεί η θεία Χάρις για χάρη του λαού. Μία μπόρα είναι• θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα• δεν θα σταθούν.

Είδες που αναφέρει στο Ευαγγέλιο: «Λυχνάρι μισοσβησμένο δεν θα το φυσήξω. Καλάμι ραγισμένο δεν θα το αγγίξω»[1]; Αυτό το είπε ο Χριστός, για να είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως. Βλέπεις, όταν το λυχνάρι δεν έχη άλλο λάδι στην κούπα και μείνη μόνο λίγο λάδι στο φιτίλι, θα σβήση μετά από λίγο, έστω και αν το φιτίλι πάη μία επάνω μία κάτω. Είναι σαν τον ετοιμοθάνατο που έχει τις τελευταίες αναλαμπές. Ο Χριστός όμως δεν θέλει να το φυσήξη και να το σβήση, γιατί μετά θα πή: «Εγώ θα έκαιγα, αλλά με φύσηξες και έσβησα!». Τί σε φύσηξα; Η κούπα δεν είχε καθόλου λάδι! Ούτε το ραγισμένο καλάμι θέλει να το αγγίξη, γιατί μετά, αν σπάση, θα πή: «Με άγγιξες και έσπασα!». Μά αφού ήσουν ραγισμένο και θα έσπαζες, τί μου λές ότι σε άγγιξα και έσπασες;

Εμείς οι μοναχοί, αλλά και οι κληρικοί, σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Ο κόσμος έχει ανάγκη από τις αρετές μας όχι από τα χάλια μας. Ιδίως το παράδειγμα των μοναχών στους κοσμικούς είναι πολύ μεγάλο πράγμα! Οι κοσμικοί αφορμή ζητούν, για να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους. Γι’ αυτό θέλει πολλή προσοχή. Βλέπεις, εμείς δεν μπορούμε να πούμε αυτό που λέει ο Χριστός, «τίς ελέγχει με περί αμαρτίας;»[2] αλλά «τίς ελέγχει με περί σκανδάλου», αυτό πρέπει να μπορούμε να το πούμε. Ο Χριστός το είπε εκείνο, γιατί ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Εμείς είμαστε άνθρωποι. Έχουμε ατέλειες, έχουμε πτώσεις, τέλος πάντων, αλλά δεν κάνει να γινώμαστε αιτία να σκανδαλίζεται ο άλλος.

Αν όμως φταίη ένας δεσπότης, ένας παπάς, ένας καλόγερος, δεν φταίει ο Χριστός. Αλλά οι άνθρωποι δεν πάνε ως εκεί. «Αντιπρόσωπος του Χριστού δεν είναι;», λένε. Ναί, αλλά αναπαύεται ο Χριστός με αυτόν τον αντιπρόσωπο; Ή δεν σκέφτονται τί τον περιμένει αυτόν τον αντιπρόσωπο στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό μερικοί που σκανδαλίζονται από μερικά γεγονότα καταλήγουν να μην πιστεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι ότι όπως, αν φταίη ένας χωροφύλακας, δεν φταίει το έθνος, έτσι κι αν φταίη ένας παπάς, δεν φταίει η Εκκλησία. Όσοι όμως σκανδαλίζονται, αλλά έχουν καλή διάθεση, καταλαβαίνουν, όταν τους εξηγήσης. Αυτοί έχουν και ελαφρυντικά, γιατί μπορεί να μην είχαν βοηθηθή και να έχουν άγνοια από μερικά πράγματα.

– Γέροντα, γιατί κανένας δεν παίρνει μία θέση με τόσα σκάνδαλα που γίνονται στην Εκκλησία;

– Στα εκκλησιαστικά θέματα όλες οι καταστάσεις δεν είναι να πάρης θέση. Μπορεί να ανέχεται κανείς μία κατάσταση κάνοντας υπομονή, έως ότου ο Θεός δείξη τί πρέπει να κάνη. Άλλο είναι να ανέχεται κανείς μία κατάσταση και άλλο να την αποδέχεται, ενώ δεν πρέπει. Ύστερα, σε τέτοιες περιπτώσεις, ό,τι έχει να πη κανείς να το πη με σεβασμό, ανδρίκια· όχι να βρίζη, να δημοσιεύη. Να το πη ιδιαιτέρως στο ίδιο το πρόσωπο στο οποίο αφορά το θέμα με πόνο, από αγάπη, για να προσέξη μερικά πράγματα. Δεν είναι ειλικρινής και ευθύς εκείνος που λέει κατά πρόσωπο την αλήθεια ούτε εκείνος που την δημοσιεύει, αλλά εκείνος που έχει αγάπη και αληθινή ζωή και μιλάει με διάκριση, όταν πρέπη, και λέει εκείνα που πρέπει στην πρέπουσα ώρα.

Εκείνοι που ελέγχουν με αδιακρισία έχουν πνευματική σκότιση και κακία και βλέπουν τους ανθρώπους δυστυχώς σαν κούτσουρα. Και ενώ τους πελεκάνε αλύπητα και υποφέρουν οι άνθρωποι, αυτοί χαίρονται για το τετραγώνισμα που τους κάνουν, για «τον κυβισμό»! Μόνο σε άνθρωπο που έχει δαιμόνιο αρχικό δικαιολογείται να θεατρίζη τους ανθρώπους μπροστά στο κόσμο, να τους λέη το παρελθόν τους (σε όσους βέβαια έχει δικαιώματα το δαιμόνιο), για να κλονίζη αδύνατες ψυχές. Το ακάθαρτο πνεύμα, φυσικά, δεν βγάζει στην φόρα τις αρετές των ανθρώπων αλλά τις αδυναμίες τους. Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλωσύνη. Αν δούν καμμιά φορά κάπου λίγη ακαθαρσία που δεν καθαρίζεται, την σκεπάζουν με καμμιά πλάκα, για να μην αηδιάση και ο άλλος που θα την δή. Ενώ εκείνοι που ξεσκαλίζουν σκουπίδια μοιάζουν με τις κότες…

Τώρα [3] ο διάβολος κάνει μουντζούρες πολλές και μπλέκει πολύ τα πράγματα, αλλά τελικά θα σπάση τα μούτρα του. Μετά από χρόνια θα λάμψουν οι δίκαιοι. Και λίγη αρετή να έχουν, εν τούτοις θα φαίνωνται, γιατί θα επικρατή πολύ σκοτάδι, και ο κόσμος θα στραφή προς αυτούς. Αυτοί που σήμερα κάνουν τα σκάνδαλα, αν ζουν τότε, θα ντρέπωνται.
[1].Βλ. Ησ. 42, 3 και Ματθ. 12, 20.
[2]. Βλ. Ιω. 8, 46.
[3]. Ειπώθηκε το 1974.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο. Λόγοι Α΄- τέταρτο μέρος, Κεφάλαιο 2, Κλήρος και Εκκλησία, «Τις ελέγχει με περί σκανδάλου;», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

***

Πόσο μισεί ο διάβολος το ανθρώπινο γένος και θέλει να το εξαφανίση! Και εμείς ξεχνούμε με ποιόν παλεύουμε. Να ξέρατε πόσες φορές ο διάβολος τύλιξε την γη με την ουρά του, για να την καταστρέψη! Δεν τον αφήνει όμως ο Θεός, του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνη το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Ο διάβολος τώρα οργώνει, ο Χριστός όμως θα σπείρη τελικά”.

Γέροντα, γιατί τον διάβολο τον λένε “κοσμοκράτορα”; Είναι πράγματι;
– Ακόμη αυτό έλειπε, να κυβερνά ο διάβολος τον κόσμο! Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου”, δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά. Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία “του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου”. Ο διάβολος δηλαδή κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από την ματαιότητα, από τον “κόσμο”. “Κόσμος” τι θα πη; Δεν θα πη κόσμημα, μάταιο στολίδι; Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι υπό την κατοχή του διαβόλου. Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου σκοτισμένο. Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.

Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια. Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη. Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.

***

Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς. Θα πρέπει να υποφέρουμε πολύ. Αλλά η δοκιμασία θα είναι σύντομη και μετά δεν θα υπάρχει πια ούτε αθεΐα ούτε απιστία. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά…

Στην Εκκλησία —και την Ορθόδοξη— και στο μοναχισμό ακόμα, έχει εισχωρήσει βαθιά το κοσμικό πνεύμα. Όμως η λογική δεν συμφωνεί με το Πνεύμα και το μυστήριο. Και στο Άγιο Όρος ανοίγουν καινούριους δρόμους• τώρα ασφαλτοστρώνουν τη διαδρομή Δάφνη-Καρυές. Ακόμα κι εδώ γύρω έχει πολύ θόρυβο από ηλεκτρικά πριόνια. Λένε πως εκμεταλλεύονται το δάσος για να κάνουν φιλανθρωπίες. Επιπλέον, υπάρχουν μοναχοί πού κάνουν ιεραποστολή ή αποκτούν αξιώματα. Μα τότε, γιατί έγινες μοναχός; Θα μπορούσες να γίνεις ιερέας ή να παντρευτείς… Η προσευχή είναι το πιο δυνατό όπλο απ’ όλα. Αν βοηθάω ή ελευθερώνω έναν φυλακισμένο, δεν κάνω και πολλά πράγματα. Η προσευχή τον σώζει όχι μόνο γι αυτήν τη ζωή, αλλά και για την αιώνια… Κοίτα, αν ένας μοναχός προσεύχεται αποκλειστικά και μόνο για τη σωτηρία της ψυχής του, με την πεποίθηση ότι είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός και γι’ αυτό ανάξιος να προσευχηθεί για τούς άλλους, τότε ακόμα και ένα “Κύριε ελέησον” πού θα πει μέσα στην ταπείνωσή του για τον κόσμο, μπορεί να ισώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα». (Οδοιπορία στο Άγιο Όρος, Diletto Lorenzo, Εκδόσεις Εστίας 2003)

***

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ

Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».

Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων…
Εκείνη την εποχή μόνο όσοι κατέβασαν τον νου τους στην καρδιά θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία…

Από το πρωΐ αρχίζει ο εγκλωβισμός των ανθρώπων των πόλεων, αλλά τώρα και των χωριών, στην κοσμική ζωή, που παρασύρει τον νου και τη φαντασία μας στην εξέλιξη των γεγονότων και τα αισθήματά μας στη συμμετοχή σε αυτά.
Πώς λοιπόν με τους όρους αυτούς να αναχθούμε σ’ εκείνη την ησυχία του νου και την ηρεμία της καρδιάς, που είναι πράγματα τόσο απαραίτητα για την προσευχή; Να το ερώτημα…
Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα…

Μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς, όταν στέκεσαι στην προσευχή. Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή.

***

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

«…θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τους σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε».

«Ο Κύριος έχει δύναμη να αναδείξει τους εργάτες αν εμείς θα Τον παρακαλάμε. Ας προσευχόμαστε και ας Τον ικετεύουμε και τότε από τις πέτρες θα αναδείξει ο Κύριος τους εκλεκτούς Του».

«Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».

Γερόντισσα Νείλα της Ρωσίας
« Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου, να μη φοβάστε γι’αυτα που θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού. Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ’όλους και απ’όλα. Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να υπομείνουμε. Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του. Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»

***

Μετά τη μπόρα τη δαιμονική θά ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή.

Βρισκόμαστε εν μέσω της διαμονικής μπόρας.
Ο Θεός να δώσει δύναμη κι υπομονή στον καθένα να αντέξουμε ως την ΛΙΑΚΑΔΑ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ!
Και θα δώσει!

Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα, Όλα τα πολύ αγαπητά τέκνα του Θεού, πριν φθάσουν στην μακαριότητα και στην αναψυχή, πρέπει να διέλθουν «διά πυρός και ύδατος».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/10/25324/

Απολυτίκιον της Αγίας Σκέπης Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Της Σκέπης σου Παρθένε, αvuμνούμεν τας χαρίτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής. Σε γαρ σκέπην και προστάτιν και βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι· Δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη προς ημάς σου, προμηθεία Άχραντε.

Απολυτίκιον της Παναγίας της Τριχερούσας Ήχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.

Ταχείαν βοήθειαν, εν πειρασμοίς χαλεποίς, προσπίπτοντες Άχραντε, τη ση θερμή αρωγή, ευρίσκοντες πάντοτε, ύμνον ευχαριστίας, σοι προσάδομεν πόθω, πίστει παρεστηκότες, τη σεπτή σου Εικόνι, Παρθένε Τριχερούσα, ημών καταφύγιον.

Απολυτίκιον της Παναγίας της Ελευθερωτρίας. Ήχος α΄.

Εικόνα σου αγίαν, Ελευθερώτριαν Άχραντε, νυν πανευλαβώς προσκυνούντες, γεραίρομεν, Παρθένε· επέστη γαρ σκέπη προς ημάς, βραβεύουσα θαυμάτων προχοήν. Εκ παντοίων κινδύνων, και νόσων ημάς απαλλάττουσα ευχαρίστως βοώμεν. Δόξα τω Σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω Σε μεγαλύναντι, δόξα τω ελευθερώσαντι ημάς διά του τόκου σου.

Απολυτίκιον Παναγίας Γοργοεπηκόου Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Ως θεόβρυτον κρήνη των αΰλων χαρίτων σου την θαυματουργόν Σου εικόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες εκ ταύτης των θαυμάτων τας ροάς αντλούμε δαψιλώς ως εξ Εδέμ συ γαρ Γοργουπήκοος βοηθός πέλεις των εκβοώντων σοι Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή, δόξα τη παρθενία Σου, δόξα τη προς ημάς Σου ανεκφράστω προνοία Άχραντε.

Μαρτυρικόν
Ήχος πλ. δ’

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, και πάσαν νόσον θεραπεύετε, και νυν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι των παγίδων του εχθρού, τας ψυχάς ημών δεόμεθα.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Επίφανον άνωθεν ημίν, ως πρόμαχος κράτιστος, φρουρών φυλάττων λυτρούμενος εκ πάσης θλίψεως· στήσον των πολέμων το δεινόν κλυδώνιον, την πίστιν την ορθόδοξον κράτυνον, ειρήνην δώρησαι ταις ψυχαίς ημών δεόμεθα, σαις πρεσβείαις Παΐσιε Όσιε.

Απολυτίκιον οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Δρ Χ. Μ. Μπούσιας

Σεραφείμ, ασωμάτων εν πόλω τάξεων τον ζηλωτήν, εξ εγγάμων και θαυμαστόν ασκητήν ευφημήσωμεν ψαλμοίς και ύμνοις Βίριτσα, Πνεύματος σκήνωμα σεπτόν Παρακλήτου, Σεραφείμ, Ρωσίας φωστήρα νέον, ως προοράσεως λύχνον και πρεσβευτήν ημών θερμότατον.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.