Είδα το γεγονός της Αποκαλύψεως. Είδα τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον μαθητή του, τον Πρόχορο, έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως, όπως ακριβώς είχε συμβεί. Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Ηʹ (8η) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ, ἐπιστηθίου φίλου, ἠγαπημένου καὶ παρθένου, Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (98), ἤτοι ἡ σύναξις τῆς Ἁγίας κόνεως τῆς ἐκπεμπομένης ἐκ τοῦ τάφου αὐτοῦ, ἤγουν τοῦ μάννα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Μεγἀλου. (449)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Μήλης, ὁ ὑμνῳδός, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ σπεῖρα (τάγμα) στρατιωτῶν ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ταρασίου τοῦ ἀπὸ Λυκαονίας, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Βερνικοβίτου, κτίτορος τῆς ἱερᾶς Μονῆς τῆς Θεοτόκου, τῆς ἐπιλεγομένης Βαρνακόβης (11ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Διονύσιος, Ἐπίσκοπος ἐν Βιέννη (193 )
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ῾Ελλαδίου, ἐπισκόπου ῾Ωξέρρης.(387)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ἀυγουστίνης τῆς Μάρτυρος, τῆς ἐν Βυζαντίῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ φιλοπόνου, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου ἀσκήσαντος. (14ο αἰών.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κασσιανοῦ τοῦ ᾿Εγκλείστου, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Κιέβου ἀσκήσαντος. (15ο αἰών.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων (1785) τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ τοῦ ἐν τῇ μονῇ τοῦ Νόβγκοροντ ἀσκήσαντος Ρωσίας (1517)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Ζωσιμᾶ καί ᾿Ανδριανοῦ τοῦ Βολοκολάμκ τῆς μονῆς τοῦ Σέστριν, τῶν ἐκ Ρωσίας. (15ο καὶ 16ο αἰών.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Εὐπραξίας τοῦ Πσκὼφ (1243)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Βασιλίσκος ὁ μακάριος, ἐν Ἄγκλιχ (1863)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη ἐπιτελοῦμεν τοῦ ὑπερφυοῦς θαύματος γεγονότος διὰ τῆς ἁγίας καὶ σεβασμίου Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Κασσιοπίας, ἐν Κερκύρᾳ, ἐπὶ τῷ ἀδίκῳς τυφλωθέντι Στεφάνῳ, καὶ παραδόξως ὀμματωθέντι. (1530)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τῶν θαυμάτων τῆς ἐνδόξου καὶ θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἐπονομαζομένης Φανερωμένης, εὑρεθείσης ἐν τῷ χωρίῳ Κούταλη καὶ τιμωμένης ἐν τῇ νήσῳ Λήμνῳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου τοὐπίκλην Ζερβάκου τοῦ ἀρτίως ἐν Πάρῳ ἀσκήσαντος καὶ ἐν τῇ Μονῇ Λογγοβάρδας ἡγουμενεύσαντος, τοῦ θαυματουργοῦ, ἐν ἔτει 1980 κοιμηθέντος.

Στίχοι εἰς τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην
Οὐ βρῶσιν, ἀλλὰ ῥῶσιν ἀνθρώποις νέμει,
Τὸ τοῦ τάφου σου μάννα, μύστα Κυρίου.
Ὀγδοάτῃ τελέουσι ῥοδισμὸν βροντογόνοιο.
Εἰς τὸν ὅσιον Ἀρσένιον
Λαθεῖν βιώσας Ἀρσένιος ἠγάπα,
Ὃς οὐδὲ πάντως ἐκβιώσας λανθάνει.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού

Πήγαμε κάποτε για προσκύνημα μαζί με τον κύριο Γιώργο και την κυρία Καίτη στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Πάτμο. Ήταν πρωί. Ένιωθα να με πνίγει η χάρις του αγίου Ιωάννου. Είχε κόσμο το σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τα αισθήματά μου. Αν άφηνα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί, θα με περνούσαν για τρελό. Αυτοσυγκρατήθηκα. Βγήκα έξω απ’ την εκκλησία. Δεν είναι καλό να βλέπουν οι άλλοι τα βιώματα της μυστικής επαφής με τον Θεό. Γι’ αυτό τους είπα κι εφύγαμε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήταν ησυχία. Ήμασταν οι τρεις μας. Δεν υπήρχε άλλος στην εκκλησία. Πριν μπούμε μέσα τους προετοίμασα. Τους λέω:

–Ό,τι κι αν δείτε, δεν θα κουνηθείτε, ούτε θα μιλήσετε.

Μπήκαμε μέσα με ευλάβεια, χωρίς θόρυβο, με σιωπή, απλά, ταπεινά. Σταθήκαμε μπροστά στη Θεία Αποκάλυψη. Γονατίσαμε και οι τρεις, εγώ στη μέση. Πέσαμε πρηνείς. Λέγαμε το «Κύριε Ιησού …» περίπου ένα τέταρτο. Εγώ αισθανόμουν άδειος. Καμιά συγκίνηση, τίποτα. Ερημιά. Κατάλαβε ο αντίθετος, ο διάβολος, και θέλησε να μ’ εμποδίσει. «Αυτά δεν γίνονται με πρόγραμμα», σκέφθηκα. Την έλεγα, την ήθελα την ευχή –ή μάλλον ούτε την έλεγα, ούτε την ήθελα, διότι όταν τη λέεις, όταν τη θέλεις, καμιά φορά το παίρνει είδηση ο αντίθετος. Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο. Δεν μπορείς μόνος να περιφρονήσεις τον αντίθετο. Και να τον περιφρονήσεις, πρέπει πάλι με την θεία χάρι, ένα ανεξήγητο πράγμα.

Δώστε πολλή προσοχή. Δεν σφίχθηκα, δεν επίεσα την κατάσταση. Δεν πρέπει σ’ αυτά τα πνευματικά να πηγαίνομε με τη βία. Βγήκα έξω. Περιεργάσθηκα τα λουλούδια, σαν να ήθελα ν’ αδιαφορήσω για το ότι δεν γινόταν το άνοιγμα της ψυχής μου. Κοίταξα λίγο τη θάλασσα. Μπήκα μέσα πάλι στο εκκλησάκι, έβαλα στο θυμιατό λίγα κάρβουνα, τα ανάψα, έβαλα λίγο λιβάνι, θύμιασα και τότε άνοιξε η καρδιά μου. Τότε ήλθε η θεία χάρις. Στο πρόσωπό μου ήλθε μία λάμψη, έγινα ένθεος, ύψωσα τα μάτια μου. Σε μια στιγμή έπεσα κάτω. Όπως μου είπαν οι συνοδοί μου, έμεινα κάτω είκοσι λεπτά …

Αυτό το θαύμα, που μου έγινε στην Πάτμο, είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Έχει μεγάλη έννοια. Είδα το γεγονός της Αποκαλύψεως. Είδα τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον μαθητή του, τον Πρόχορο, έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως, όπως ακριβώς είχε συμβεί. Άκουσα τη φωνή του Χριστού απ’ τη σχισμή του βράχου …

Αυτά να μην τα πείτε πουθενά. Κύριε Ιησού Χριστέ … Να μ’ ελεήσει ο Θεός. Γιατί σας τα είπα; Πέστε μου … Σας τα είπα για να μάθετε να εγκαταλείπετε τον εαυτό σας απαλά, χωρίς πίεση στα χέρια του Θεού. Τότε Εκείνος θα έρχεται στις ψυχές σας και θα τις χαριτώνει. Αν ο πονηρός σας θέτει εμπόδια, να τον περιφρονείτε. Καταλάβατε; Έτσι έκανα κι εγώ. Απασχολήθηκα με κάτι άλλο, όταν συνειδητοποίησα ότι κάτι παρεμβαίνει. Αυτό έχει πολύ βάθος.

Τα λέω αυτά, αλλά δεν μου ‘ρχεται και καλό που τα λέω. Αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να τα λέω … Αυτά είναι μυστήρια, δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Το μόνο που λέω είναι να γίνονται όλα απλά, ταπεινά, απαλά. Όταν το θέλεις και περιμένεις να ενωθείς με τον Θεό, όταν εκβιάζεις τον Θεό, δεν έρχεται. Αλλά έρχεται «εν ημέρα ή ου προσδοκάς και εν ώρα ή ου γινώσκεις». Είναι ένας αγιότατος τρόπος, αλλά δεν μπορείς να τον μάθεις απ’ έξω. Πρέπει να μπει μέσα στην ψυχή σου μυστικά, ώστε να τον ενστερνισθείς με την χάρι του Θεού.
Bίος καί Λόγοι, Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου,σελ.520-522, Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής,Χανιά Κρήτη 2003 

***Του Αββά Αρσενίου

α’ . Ο Αββάς Αρσένιος, ενώ ακόμη ήταν στο παλάτι, προσευχήθηκε στον Θεό, λέγοντας: «Κύριε, οδήγησέ με πως να σωθώ ». Και άκουσε φωνή οπού του έλεγε: « Απόφευγε τους ανθρώπους και σώζεσαι ».

β’. Ο ίδιος, όταν αποσπάσθηκε από τον κόσμο και εισήλθε στον μοναστικό βίο, πάλι έκανε την ίδια προσευχή. Και άκουσε φωνή να του λέγη: « Αρσένιε, να φεύγης, να σιωπάς, να ησυχάζης. Γιατί αυτές είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας ».

ια’. Είπε κάποιος στον Αββά Αρσένιο: « Οι λογισμοί μου με βασανίζουν, λέγοντάς μου : Δεν μπορείς να νηστεύης ούτε να εργασθής. Τουλάχιστο, ας επισκέπτεσαι τους αρρώστους. Γιατί και αυτό αγάπη είναι ». Τότε ο γέρων, καταλαβαίνοντας τί έσπερναν στον νου του ανθρώπου εκείνου οι δαίμονες, του λέγει : « Πήγαινε, φάγε, πιες, κοιμήσου και μη εργασθής. Μονάχα από το κελλί σου να μη απομακρυνθής ». Γιατί ήξερε ότι η υπομονή του κελλιού φέρνει τον μοναχό στην ισορροπία του.

ιγ’. Είπε ο Αββάς Μάρκος στον Αββά Αρσένιο: « Γιατί μας αποφεύγεις;». Του λέγει ο γέρων: «Ο Θεός ξέρει ότι σας αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ να είμαι με τον Θεό και με τους ανθρώπους. Οι Ασώματες Δυνάμεις, οι Άγγελοι, οπού, καθώς λέγει η Γραφή, είναι χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν. Ενώ οι άνθρωποι πολλά θελήματα έχουν. Δεν μπορώ λοιπόν να αφήσω τον Θεό και να πάω με τους ανθρώπους».

κε . Πήγε κάποτε ο Αββάς Αρσένιος σ’ ένα τόπο και υπήρχαν εκεί καλαμιές και κινήθηκαν από τον άνεμο. Και λέγει ο γέρων στους αδελφούς: «Τί είναι αυτό το θρόϊσμα;». Και του απαντούν: «Από τις καλαμιές είναι». Τους λέγει λοιπόν ο γέρων: «Αληθινά, αν ένας ησυχαστής ακούση φωνή από στρουθί, δεν έχει πλέον η καρδιά του την ίδια ησυχία. Πόσο πιο πολύ θα συμβή αυτό μ’ εσάς, οπού έχετε το θρόϊσμα αυτών των καλαμιών; ».

κζ’ . Ένας αδελφός πήγε στο κελλί του Αββά Αρσενίου, σε Σκήτη. Σκύβει λοιπόν και κοιτάζει από τη θυρίδα και βλέπει τον γέροντα να είναι όλος σαν φωτιά. Και ήταν άξιος ο αδελφός εκείνος να το δη. Ύστερα έκρουσε και βγαίνει ο γέρων. Βλέποντας δε τον αδελφό σαν θαμπωμένο, του λέγει: «Χτυπούσες πολλή ώρα την πόρτα; Μήπως είδες τίποτε εδώ;». Και απάντησε εκείνος: «Όχι». Και μετά απ’ αυτή τη στιχομυθία, τον έστειλε στο καλό.

λ’. Έλεγαν πάλι γι’ αυτόν: «Το βράδι του Σαββάτου, παραμονή της Κυριακής, άφηνε τον ήλιο πίσω του και άπλωνε τα χέρια του κατά τον ουρανό, προσευχόμενος, ωσότου πάλι έλαμπε ο ήλιος στο πρόσωπό του. Και έτσι, καθόταν».

λα’. Έλεγαν για τον Αββά Αρσένιο και τον Αββά Θεόδωρο της Φέρμης, ότι κανείς σαν αυτούς δεν απεχθανόταν τη δόξα των ανθρώπων. Ο μεν λοιπόν Αββάς Αρσένιος δεν συναντιόταν εύκολα με κάποιον. Ο δε Αββάς Θεόδωρος συναντιόταν μεν, αλλά ήταν σαν ξεγυμνωμένο σπαθί.

Ο Όσιος αββάς Αρσένιος ο Μέγας απέφευγε να πηγαίνει στις συγκεντρώσεις των Μοναχών, και κατά τις γιορτές όταν πήγαινε στην εκκλησία, κρυβόταν πίσω από μία κολώνα ή πήγαινε σε μία γωνιά για να μην τον βλέπουν. Είχε πάντα το πένθος γι’ αυτό συνέχεια τα μάτια του ήταν δακρυσμένα. Αυτό μόλις είδε ο Αββάς Ποιμήν του είπε: «Μακάριος είσαι Αρσένιε, γιατί έκλαψες αρκετά στην ζωή τούτη. Έτσι, στην άλλη ζωή θα χαίρεσαι παντοτινά και δεν θα πενθήσεις ούτε θα κλάψεις ποτέ». Γιατί αυτός που δεν κλαίει τον εαυτό του εδώ, θα κλάψει εκεί αιωνίως.

λη’. Έλεγαν για κάποιον αδελφό, οπού ήλθε να δη σε μια Σκήτη τον Αββά Αρσένιο, ότι, φτάνοντας στην εκκλησία, παρακαλούσε τους αδελφούς να τον πάνε στον Αββά. Του έλεγαν λοιπόν: « Ξεκουράσου για λίγο, αδελφέ, και ύστερα τον βλέπεις ». Αλλά εκείνος τους αποκρίθηκε: « Δεν βάζω τίποτε στο στόμα μου ώσπου να τον συναντήσω ». Τον έστειλαν λοιπόν με έναν αδελφό, γιατί μακριά βρισκόταν το κελλί του γέροντος. Χτύπησαν την πόρτα και μπήκαν. Και αφού ασπάσθηκαν τον γέροντα, κάθισαν σιωπώντας. Είπε λοιπόν ο αδελφός της εκκλησίας: « Εγώ πηγαίνω, ευχηθήτε για μένα ». Ο δε αδελφός ο ξένος, μη έχοντας κατορθώσει να μιλήση με τον γέροντα, είπε στον πρώτον αδελφό: « Έρχομαι και εγώ μαζί σου ». Και βγήκαν μαζί. Τον παρακάλεσε λοιπόν, λέγοντας: « Πήγαινέ με και στον Αββά Μωϋσή, οπού ήταν πρώτα ληστής ». Και σαν έφθασαν σ’ αυτόν, τους δέχθηκε με χαρά και αφού τους φιλοξένησε, τους έστειλε στο καλό. Και του λέγει ο αδελφός, οπού τον είχε φέρει: «Λοιπόν, να, σε πήγα στον ξένο και στον Αιγύπτιο. Ποιός από τους δυο σου άρεσε ; ». Και εκείνος του αποκρίθηκε και του είπε: « Ο Αιγύπτιος μου άρεσε ». Ακούοντάς το δε αυτό ένας από τους πατέρες, προσευχήθηκε στον Θεό, λέγοντας : « Κύριε, εξήγησέ μου αυτό το πράγμα. Πώς συμβαίνει, ο ένας να αποφεύγη για το όνομά σου και ο άλλος να εναγκαλίζεται για το όνομά σου; ». Και να, του δείχθηκαν στο ποτάμι δυο πλοία μεγάλα. Και βλέπει τον Αββά Αρσένιο και το πνεύμα του Θεού να πλέη με ησυχία μαζί. Και ο Αββάς Μωϋσής και οι Άγγελοι του Θεού να πλέουν μαζί. Και τον τάϊζαν μελοκερήθρες.

μβ’ . Ιστόρησε δε ο Αββάς Δανιήλ γι’ αυτόν, ότι ποτέ δεν ήθελε να μιλά για κάποιο θέμα της Αγίας Γραφής, αν και μπορούσε να μιλήση αν ήθελε. Αλλά και επιστολή εύκολα δεν έγραφε. Όταν δε ερχόταν, κατά διαστήματα, στην εκκλησία, πίσω από μια κολόνα καθόταν, ώστε κανείς να μη δη το πρόσωπό του, ούτε ο ίδιος άλλον να προσέξη. Και ήταν η θωριά του αγγελική, όπως του Ιακώβ. Με ολόλευκα μαλλιά και γενειάδα, με ομορφοκαμωμένο σώμα. Λιπόσαρκος ήταν. Και η γενειάδα του ήταν μακριά, φθάνοντας έως την κοιλιά του. Και τα τσίνορά του έπεσαν από το πολύ κλάμμα. Ήταν δε ψηλός, άλλα κυρτώθηκε από τα γεράματα. Έφθασε τα ενενηνταπέντε χρόνια. Έζησε στο παλάτι του αυτοκράτορος μακαριστού Θεοδοσίου του μεγάλου σαράντα χρόνια και διετέλεσε πνευματικός πατέρας των μακαριστών Αρκαδίου και Ονωρίου. Και στη Σκήτη πέρασε σαράντα χρόνια. Και δέκα στην Τρώη της άνω Βαβυλώνος, απέναντι στη Μέμφη. Και τρία χρόνια στην Κάνωπο της Αλεξανδρείας. Και τα άλλα δυό χρόνια, τα έκαμε πάλι στη Τρώη, όπου και κοιμήθηκε. Διάνυσε με ειρήνη και φόβο Θεού τον δρόμο της ζωής του. Γιατί ήταν άνδρας αγαθός και γεμάτος από Πνεύμα Άγιο και πίστη. Άφησε δε στον Αββά Δανιήλ τον πέτσινο χιτώνα του και τρίχινο, λευκό καμάσι και σαντάλια καμωμένα από φλοιό χουρμά. Και εκείνος προσθέτει, ότι, αν και ανάξιος, τα φόρεσε, για να απολαύση ευλογία.
(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: Προσέχω τα μυρμήγκια να μην τσακώνονται!

«Στην πνευµατική ζωή να µη χωλαίνουµε, να µη µένουµε στο χωλ (προθάλαµο). Όσοι χωλαίνουν δεν µπαίνουν στο σαλόνι του Θεού», εννοώντας τον παράδεισο.

Στην «Παναγούδα» µια ηµέρα φύτευε κοκκάρι που το είχε µέσα σ᾿ ένα κουτί από καλαµαράκια. Ήρθε ένας «έξυπνος» µε τα χέρια πίσω και τον ρώτησε τι κάνει.
– Φυτεύω καλαµαράκια, απάντησε ο Γέροντας.
– Πιάνουν, Γέροντα;
– Πως; Αµα τα βάλης µε τα µουστάκια κάτω, πιάνουν.

Κάποτε κάποιος επισκέπτης αδιάφορος για τα πνευματικά ρώτησε το γέροντα Παίσιο
– Πάτερ, τι κάνεις εδώ στο Άγιον Όρος; Κι ο πατήρ Παΐσιος του απάντησε…,
– Προσέχω τα μυρμήγκια να μην τσακώνονται!

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Με ρώτησε ένας λαϊκός στο Καλύβι: “Καλά, τι κάνεις εσύ εδώ; Μέρα-νύχτα τι κάνεις;” Ήταν γύρω ανθισμένες οι σουσούρες, όλη η πλαγιά γεμάτη λουλούδια. Μοσχοβολούσε ο τόπος! “Τι τραβάω, του λέω, όλη την ημέρα να ποτίσω και να περιποιηθώ όλα αυτά που βλέπεις! Και στον ουρανό βλέπεις την νύχτα πόσα κανδήλια ανάβω! Δεν προλαβαίνω να τα ανάψω όλα!” Με κοίταζε! “Την νύχτα, λέω, δεν βλέπεις κανδήλια επάνω; Εγώ τ’ ανάβω!!! Προλαβαίνω; Δεν είναι απλό σε τόσα κανδήλια να βάζης κανδηλήθρες, λάδι!!” Τάχασε ο καημένος.

Ἐξωτερικός θόρυβος καὶ ἐσωτερική ἡσυχία
Κατέστρεψαν καὶ τὰ ἅγια ἐρημικά μέρη
Όσιος Παΐσιος Aγιορείτης

Το ανήσυχο κοσμικό πνεύμα της εποχής μας κατέστρεψε, δυστυχώς, με τον δήθεν πολιτισμό του, ακόμη και τα άγια ερημικά μέρη, που γαληνεύουν και αγιάζουν τις ψυχές. Ο ανήσυχος άνθρωπος δεν ησυχάζει ποτέ. Δεν άφησαν πουθενά τόπο ήσυχο. Ακόμη και τους Αγίους Τόπους τους έχουν χαλάσει τώρα… Όπως αναφέρεται και στον βίο της Ερημίτιδος Φωτεινής, στην έρημο, όπου είχε ασκητέψει, έκαναν μετά περίπτερα, καντίνες κ.τ.λ. … Μέσα στα ασκητήρια, όπου ασκήτεψαν τόσοι μοναχοί, τόσοι Άγιοι, πουλούσαν αναψυκτικά οι Άγγλοι… Πάει η έρημος… Σπίτια, ραδιόφωνα, μαγαζιά, ξενοδοχεία, αεροδρόμια… Έγινε αυτό που λέει ο Άγιος Κοσμάς: “Εκεί που κρεμούν τώρα τα παλληκάρια τα καρυοφίλια, θα έλθη καιρός που θα κρεμούν οι γύφτοι τα όργανα!”… Θέλω να πω, έτσι καταντήσαμε και εμείς, εκεί που ασκήτευαν, που είχαν τα κομποσχοίνια οι μοναχοί, τώρα έχουν ραδιόφωνα, αναψυκτικά… Ε, φαίνεται, μετά από λίγα χρόνια δεν θα χρειάζονται αυτά. Όπως δείχνουν τα πράγματα, γενικά, φαίνεται η ζωή πλησιάζει στο τέλος. Τελειώνει η ζωή, τελειώνει και αυτός ο κόσμος…

– Γέροντα, στο Άγιον Όρος υπάρχει τώρα τόπος ήσυχος; – Που τόπος ήσυχος και εκεί τώρα; αφού ανοίγουν συνέχεια δασικούς δρόμους! Αυτοκίνητα από εδώ, αυτοκίνητα από εκεί! Ακόμη και στα πιο ερημικά και ησυχαστικά μέρη έχουν πάρει αυτοκίνητο. Απορώ τι ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι στην έρημο! Ο Μέγας Αρσένιος στην έρημο άκουγε τα καλάμια που σείονταν, όταν φυσούσε γλυκά, και έλεγε: «Τι θόρυβος είναι αυτός; Σεισμός γίνεται;». Που να έβλεπαν οι Άγιοι Πατέρες αυτά που γίνονται σήμερα!

Εἶδα μία ἀδελφή σήμερα τὸ πρωί, ἦταν σάν τούς ἀστροναῦτες! Κατέβαινε ἀπὸ πάνω τὸν κατήφορο μὲ τὴν ψάθα στὸ κεφάλι, τὴν μάσκα στὴν μύτη, τὸ χορτοκοπτικό στὸ χέρι, καὶ καμάρωνε. Οἱ ἀστροναῦτες δὲν καμάρωναν τόσο, ὅταν κατέβαιναν ἀπὸ τὸ φεγγάρι! Ἀκούω σὲ λίγο βοῦ… β… β… Κοιτάζω, ἔκοβε χόρτα μὲ τὸ χορτοκοπτικό! Νὰ μήν μείνη ἕνας χῶρος ποὺ νὰ μήν ἀκούγεται βοῦ… Τελείωσε αὐτή, ἔρχεται μετά καὶ ὁ ἄλλος μὲ τὸ πιὸ «βού», νὰ ὀργώση! Ἔτρεχε ἀπὸ ‘δω, ἔτρεχε ἀπὸ ‘κει. Μετά παίρνει ἄλλο μηχάνημα, νὰ σιάξη τὸ χῶμα. Βρέ, τί πάθαμε!
– Ἐπειδή ὅμως, Γέροντα, ὑπάρχουν αὐτὰ τὰ μέσα ποὺ διευκολύνουν…
– Ὤ, ξέρετε πόσα μέσα ὑπάρχουν! Ὅσο μπορεῖτε, τὰ βουητά, τούς θορύβους νὰ τὰ ἀποφεύγετε. Τὸ βουητό μᾶς βγάζει ἔξω ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Τί τὴν ἔχετε μετά κάτω στὴν πόρτα τὴν ταμπέλα νὰ γράφη «Ἠσυχαστήριο»; Γράψτε καλύτερα «Βουηστήριο» ἤ «Ἀνησυχαστήριο!». Τί νὰ τὸ κάνω τὸ Μοναστήρι, ἄν δὲν ἔχη ἡσυχία; Κοιτάξτε ἐκεῖ πέρα, ὅσο μπορεῖτε, νὰ τὰ περιορίσετε αὐτά. Ἀκόμη αὐτήν τὴν γλυκειά ἡσυχία δὲν τὴν καταλάβατε. Ἄν τὴν καταλαβαίνατε, θὰ μπορούσατε νὰ μὲ καταλάβετε καλύτερα καὶ νὰ καταλάβετε μερικά πράγματα. Ἄν θὰ γευόσασταν ἀπὸ τούς πνευματικούς καρπούς τῆς ἡσυχίας, θὰ ὑπῆρχε ἀσφαλῶς καὶ ἡ καλή ἀνησυχία καὶ θὰ ἐπιδιώκατε περισσότερο τὴν ἁγία ἡσυχία τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Ἡ ἡσυχία εἶναι μυστική προσευχή

Ο μοναχός με όλα αυτά τα θορυβώδη μέσα διώχνει τις προϋποθέσεις της προσευχής και της μοναχικής ζωής. Γι’ αυτό, όσο γίνεται, να μη χρησιμοποιή θορυβώδη μέσα. Αυτά που θεωρούν οι άνθρωποι σήμερα ευκολίες, στην ουσία δεν τον ωφελούν τον σκοπό του. Δεν μπορεί να βρη ο μοναχός μέσα σε μία τέτοια κατάσταση αυτό για το οποίο ξεκίνησε.
Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αυτός που κάνει δουλειά πνευματική στην ησυχία βυθίζεται μετά στην ευχή. Ξέρεις τι θα πη βυθίζεται; το παιδάκι, όταν λουφάζη στην αγκαλιά της μάνας, δεν μιλάει. Είναι ένωση πλέον, επικοινωνία. Γι’ αυτό πολύ βοηθάει το Μοναστήρι να είναι απομακρυσμένο από τον κόσμο και από αρχαιολογικούς χώρους και κοσμικούς θορύβους και από τους πολλούς ακόμη ανθρώπους.
Η εξωτερική ησυχία, μακριά από τον κόσμο, με την διακριτική άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή, πολύ γρήγορα φέρνει και την εσωτερική ησυχία –την ειρήνη της ψυχής – η οποία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την πνευματική λεπτή εργασία. Τότε πιά ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία μόνον το σώμα βρίσκεται στην γη, ενώ ο νούς βρίσκεται στον Ουρανό.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α΄- «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»

…Ο μοναχός, αν δεν προσέξη, διώχνει την θεία Χάρη και μετά έχει μόνο το σχήμα. Είναι σαν το οινόπνευμα που έχασε την σπιρτάδα του. δεν μπορεί να καυτηριάση τον διάβολο. «Φως μοναχοίς Άγγελοι, φως κοσμικοίς μοναχοί»1! Ούτε φως είναι μετά. Το κοσμικό φρόνημα ξέρετε πόσο κατα­στρέ­φει; Αν φύγη αυτό το πνευματικό από τον Μοναχισμό, δεν μένει τίποτε. Γιατί «άν το άλας μωρανθή»2, δεν κάνει ούτε για κοπριά. Ενώ τα σκουπίδια γίνονται κοπριά, το αλάτι δεν γίνεται κοπριά. Αν το βάλης στο φυτό, θα το κάψη. Σήμερα είναι μία εποχή που πρέπει να λάμπη ο Μοναχισμός. Σ’ αυτήν την σαπίλα είναι που χρειάζεται το «αλάτι». Αν τα Μοναστήρια δεν έχουν κοσμικό φρόνημα και έχουν πνευματική κατά­σταση, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά τους στην κοινωνία. Δεν θα χρειάζεται ούτε να μιλούν ούτε να κάνουν τίποτε άλλο, γιατί θα μιλούν με την ζωή τους. Από αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος.

Ο Άγιος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος είδε το θηρίο της Αποκαλύψεως! Το Αρνίον εν μέσω των θηρίων! Μολαταύτα, το Αρνίον είναι ο Νικητής! Ω αγαθέ και πραότατε Κύριε, ο Αμνός του Θεού, πότισέ μας με την ταπείνωση και αγαθοσύνη Σου, ώστε κι εμείς να γίνουμε συμμέτοχοι στη δική Σου νίκη! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/08/78138/

Άγιε Ιωάννη επιστήθιε φίλε του Χριστού, Έγγισέ μας σ’ Αυτόν, τον παντοδύναμο Θεό, και παρότι ανάξιοι για να γείρουμε στο στήθος Του, τουλάχιστον, φέρε μας εγγύτερα στα πόδια Του! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/07/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%b5-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%b8%ce%b9%ce%b5-%cf%86%ce%af%ce%bb%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf/

Όσιος Αρσένιος ο Μέγας σαν άλλος Μωυσής, προσευχόμενος γινόταν ολόκληρος σαν φωτιά
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/08/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CF%89%CF%85%CF%83%CE%AE/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Εὐαγγελιστοῦ.
Ἦχος β´.

Ἀπόστολε Χριστῷ τῷ Θεῷ ἠγαπημένε, ἐπιτάχυνον, ῥῦσαι λαὸν ἀναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ὁ ἐπιπεσόντα τῷ στήθει καταδεξάμενος· Ὃν ἱκέτευε, Θεολόγε, καὶ ἐπίμονον νέφος ἐθνῶν διασκεδάσαι, αἰτούμενος ἡμῖν εἰρήνην, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου.
Ἦχος πλ. δ´.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν. Ἀρσένιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν τερπνῶν ἀπανέστης ἐμφρόνως ὅσιε, χρηματισθεὶς οὐρανόθεν ὡς Ἀβραὰμ ὁ κλεινός, καὶ Ἀγγέλων μιμητὴς ὤφθης τῷ βίῳ σου, λόγῳ ἐμπρέπων πρακτικῷ, καὶ σοφίᾳ ἀληθεῖ, Ἀρσένιε θε οφόρε. Καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῆς Ῥώμης τὸ βλάστημα καὶ τῆς Αἰγύπτου φωστήρ, ποιμὴν ἀληθέστατος καὶ μοναζόντων Κανών, ἐδείχθης Ἀρσένιε. Ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς ἀστὴρ σελασφόρος, ἴθυνας τὴν σὴν ποίμνην πρὸς νομὰς εὐσεβείας· Χριστῷ τῷ Θεῷ πρεσβεύων, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Φιλοθέου Ζερβάκου. (Χαραλάμπους Μπούσια) Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀπλανῆ ποδηγέτην πιστῶν πρὸς θέωσιν καὶ καλλονὴν μονοτρόπων ἐν κατανύξει ψυχῆς τὸν εὐχῆς κιρνῶντα μύρα σὺν τοῖς δάκρυσιν, ἅπαντα βίον τὸν αὐτοῦ ἐπαινέσωμεν, πιστοί, Φιλόθεον τὸν ἐν Πάρῳ, βοῶντες· δίδου ἱκέταις τοῖς σοῖς σωτήριον κατάνυξιν

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (ὑπὸ Ἱερομ.Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν Χριστὸν ἀγαπήσας Λακωνίαν κατέλιπες, καὶ τοῦ Νεκταρίου τοῦ θείου πατρικαῖς ὑποδείξεσιν, εἰς Πάρον κατεσκήνωσας σοφέ, φωστὴρ ἀναφανεὶς τῶν μοναστῶν, καὶ χορείας τῶν ἐν κόσμῳ θεοφιλῶς, πρὸς σωτηρίαν ἤγαγες. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα Φιλόθεε σεπτέ, τῷ σὲ ἡμῖν δωρήσαντι.

Ἀπολυτίκιον Θαύματος Παναγίας Κασσωπήτρας.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Εἴς Μονήν Κασσωπίτρας, ἐν Κερκύρᾳ προστρέχομεν, σοῦ τήν σεβάσμιαν εἰκόνα, Θεοτόκε ἀσπάσασθαι. Στεφάνῳ τυφλωθέντι ἐν ὁδῷ, δεδώρησαι καινούς γάρ ὀφθαλμούς, νῦν δέ ὄμματα φωτίζεις τῶν καρδιῶν, λαμπρύνουσα τούς ᾄδοντας. Χαίροις ἡ θεία πύλη τοῦ φωτός, χαίροις ζωῇς ἡ τράπεζα, χαίροις τοῦ Κανονίου ὁ λιμήν, εἰρήνης τό ἐπίνειον.

Ἀπολυτίκιον τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἐπονομαζομένης Φανερωμένης ἐν τῇ νήσῳ Λήμνῳ. (Ἰσιδώρας μοναχῆς, Μακρυνοῦ)
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Προσκυνοῦντες ἐν πίστει, φωτοφόρον Εἰκόνα σου, ὄλβον ἐξαντλοῦμεν Παρθένε, μητρικῶν δω‐ ρημάτων σου. Τὸν Λόγον γὰρ τεκοῦσα ἐν σαρκί, παρέχεις τῆς θεώσεως τρυφήν, τοῖς βοῶσιν ὁλο‐ ψύχως, Φανερωμένη ὕμνον χαριστήριον· Χαίροις τῶν ὀρθοδόξων χαρμονή, χαίροις τῆς Λήμνου καύχημα, χαίροις ἐν τῇ Κουτάλῃ παμφαές, θεῖον θησαύρισμα.

Καὶ νῦν. Τοῦ Πάσχα
Ἦχος πλ. αʹ.

Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Κανὼν τοῦ Ἀποστόλου. Ποίημα Θεοφάνους.
ᾨδὴ α’ Ἦχος πλ. δ’ Ἁρματηλάτην Φαραὼ

Ὡς καθαρὸς ἠγαπημένος γέγονας, τῷ ἀκροτάτῳ φωτί, καὶ τοῖς αὐτοῦ στέρνοις, ἐπαναπαυσάμενος, πεπαρρησιασμένῃ ψυχῇ, ἐξ ἀβύσσου σοφίας, τὸ φῶς τῆς γνώσεως εἵλκυσας, μάκαρ Ἰωάννη, Ἀπόστολε.

Ὑπερφυῶς θεολογῶν ἑβρόντησας, ἠγαπημένε Χριστῷ. Ἦν ἐν ἀρχῇ Λόγος, ζῶν καὶ ἐνυπόστατος, πρὸς τὸν αὐτοῦ Γεννήτορα, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος, καὶ σάρξ ὁ Λόγος ἐγένετο, καὶ Θεὸς διέμεινεν ἄτρεπτος.

Κανὼν τοῦ Ὁσίου, Ποίημα Ἰωάννου Μοναχοῦ.
ᾨδὴ α’ Ἦχος πλ. δ’ Ἁρματηλάτην Φαραὼ

Σὺ τοὺς θορύβους ἐκφυγὼν Ἀρσένιε, ὡς ἁμαρτίας πηγάς, τῇ σιωπῇ γλῶσσαν, ἐχαλιναγώγησας· ὅθεν ἐν ἀταράχῳ τὸν νοῦν, ἡσυχίᾳ τηρήσας, τοῦ θείου Πνεύματος γέγονας, ἀξιοπρεπὲς ἐνδιαίτημα.
(Ξέφυγες από τους θορύβους, Αρσένιε, ως πηγές της αμαρτίας και χαλιναγώγησες με τη σιωπή τη γλώσσα σου. Γι᾽ αυτό και κράτησες με ατάραχη ησυχία τον νου σου, οπότε έγινες άξιο κατοικητήριο του αγίου Πνεύματος᾽.)

Advertisement

Η Θεοτόκος έζησε στα Άγια των Αγίων ως η μεγαλύτερη ησυχάστρια, Εκείνη η οποία επέτυχε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την αληθινή ησυχία ή σιωπή της καρδιάς. Αποτελεί πρότυπο και έμπνευση για όλους μας. Όποιος δεν μπορεί να καταλάβη την θεολογία της σιωπής, δεν μπορεί να αισθανθή την θεολογία των ερημιτών και την δύναμη του ησυχασμού. π. Καλλίστου (Γουέαρ) Μητροπολίτου Διοκλείας

Συναξάριον
Τῇ ΚΑʹ (21ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, ἡ ἐν τῷ Ναῷ Εἴσοδος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας.

ἑορτή τοῦ ἡσυχαστικοῦ μοναχισμοῦ

Η Θεοτόκος, εικόνα της Ανθρώπινης Ελευθερίας
Καλλίστου (Γουέαρ) Μητροπολίτου Διοκλείας

…Η Θεοτόκος καθίσταται εικόνα της ανθρώπινης ελευθερίας. Για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και την Ορθόδοξη μυστική παράδοση η Παναγία είναι μια «ησυχάστρια», που υπηρετεί το Άγιο Πνεύμα με τη σιωπή της καρδιάς. Η εσωτερική σιωπή αυτού του είδους δεν είναι αρνητική – μια απλή απουσία ήχων ή μια παύση μεταξύ λέξεων – αλλά είναι ζωντανή, πηγάζοντας από τα βάθη της ύπαρξής μας και αποτελώντας μέρος της βασικής δομής του ανθρωπίνου προσώπου μας. Χωρίς σιωπή δεν είμαστε αυθεντικά ανθρώπινοι και χωρίς σιωπή δεν είμαστε αυθεντικά ελεύθεροι. Ενώ η αδιάκοπη φλυαρία υποδουλώνει, η ικανότητα να ακούει κανείς είναι ουσιαστικό μέρος της ελευθερίας. Η Θεοτόκος είναι ελεύθερη γιατί ακούει. Αν δεν γίνουμε ικανοί να ακούμε τους άλλους – αν δεν αποκτήσουμε, ως ένα βαθμό, τη δημιουργική εσωτερική σιωπή, όπως έκανε η ίδια – θα πάσχουμε από απουσία πραγματικής ελευθερίας. Μόνο εκείνος που ξέρει να σιωπά και να ακούει είναι ικανός και να παίρνει αποφάσεις με αυθεντική ελευθερία επιλογής…

Αν αρνούμαστε να ασκήσουμε το δώρο της ελευθερίας που ο Θεός μας προσφέρει, υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας σε υπανθρώπους ˙ και αν αρνούμαστε στους άλλους την ελευθερία τους, τους αρνούμαστε το δικαίωμα να είναι άνθρωποι…
Μόνο με την επιστροφή της ελευθερίας μας στον Θεό – μέσα από την μετοχή, τη σιωπή και τον πόνο – μπορούμε πραγματικά να γίνουμε ελεύθερα πρόσωπα κατ΄εικόνα της Αγίας Τριάδας, με βάση το παράδειγμα της υπερευλογημένης Θεοτόκου.

***

Η σιωπή της Μαρίας
Τα Εισόδια της Θεοτόκου
Καλλίστου (Γουέαρ) Μητροπολίτου Διοκλείας

Η μοναδική κλήση της Μαρίας, όπως τονίζεται, δεν αρχίζει μόνο κατά τον Ευαγγελισμό, αλλά είναι η «προ των αιώνων προορισθείσα Μητέρα» και «προορισθείσα Παντάνασσα». Το δοξαστικό του εσπερινού μας προσκαλεί να υμνήσουμε την «προεκλεχθείσαν εκ πασών των γενεών εις κατοικητήριον του Παντάνακτος Χριστού». Έχει προορισθεί και επιλεγεί από τον Θεό, πριν ακόμη από την δημιουργία του κόσμου, όλη δε η Παλαιά Διαθήκη Αυτήν υποδεικνύει…

Από την πρώιμη παιδική της ηλικία, ο Θεός την προετοίμασε για το προορισμένο γι’ Αυτήν έργο· ο εγκλεισμός της στον Ναό υπήρξε μέρος αυτής της προετοιμασίας. Όπως της λέει, σε ένα από τα Απόστιχα του Εσπερινού, η μητέρα Της η Άννα, «Είσελθε εις τα άδυτα, και γνώθι μυστήρια, και ετοιμάζου γενέσθαι του Ιησού οικητήριον, τερπνόν και ωραίον…».

…Η Μαρία πέρασε στον Ναό ως χρόνο προπαρασκευής, κατά τον οποίο ετοιμάστηκε για το μελλοντικό Της έργο ως Θεοτόκου. Αλλά, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε, ποια συγκεκριμένη μορφή πήρε αυτή η προετοιμασία; Προετοιμάσθηκε, απαντά ο Παλαμάς, αποκτώντας το εσωτερικό εκείνο βάθος το οποίο επιδαψιλεύει η σιωπή. Ο Παλαμάς τη βλέπει ως τη μεγαλύτερη ησυχάστρια, Εκείνη η οποία επέτυχε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την αληθινή ησυχία ή σιωπή της καρδιάς. Εισερχόμενη στον Ναό, διέκοψε όλους τους δεσμούς με τα εγκόσμια και γήινα πράγματα, παραιτούμενη από τον κόσμο «Θεῷ ζῶσα μόνῳ, Θεῷ βλεπομένη μόνῳ»· επέλεξε την κεκρυμμένη βιοτή, την αόρατη για τα μάτια των έξω, μια «ζωή ησυχίας». Κατοικούσε στα Άγια των Αγίων και η ζωή Της έμοιαζε με τη ζωή των ερημιτών και των ασκητών που κατοικούν εν «ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» (Εβρ. 11:38). Η περίοδος που έζησε στον Ναό ήταν έτσι μια εμπειρία «ερήμου», μια προτύπωση του μοναχισμού. Εκεί έμαθε να υποτάσσει τον «ἡγεμόνα νοῦν» στον Θεό, ζώντας «τὴν κατ᾿ ἀγγέλους πολιτείαν», επιτυγχάνοντας την θεωρία και ασκώντας την αδιάλειπτη προσευχή: «συνῆψε τὸν νοῦν τῇ πρὸς ἑαυτὸν στροφῇ καὶ προσοχῇ καὶ τῇ ἀδιαλείπτῳ θείᾳ προσευχῇ». Μεταμορφούμενη από το θείο φως, είδε τον άκτιστο Θεό να αντανακλάται στο κάτοπτρο της καθαρότητος της καρδιάς Της. Και τα μέσα της προσβάσεώς της σε όλα αυτά τα μυστήρια της εσωτερικής προσευχής ήταν ακριβώς η ησυχία:
«Τὴν ἱερὰν ἡσυχίαν εὑρίσκει χειραγωγόν· ἡσυχίαν τὴν νοῦ καὶ κόσμου στάσιν, τὴν λήθην τῶν κάτω, τὴν μύησιν τῶν ἄνω, τὴν τῶν νοημάτων ἐπὶ τὸ κρεῖττον ἀπόθεσιν· αὔτη πρᾶξις ὡς ἀληθῶς ἐπίβασις τῆς ὡς ἀληθῶς θεωρίας ἢ θεοπτίας. {…} Μόνη γὰρ ἀπάντων, ἐξ οὕτω πάνυ παιδὸς ὑπερφυῶς ἡσυχάσασα {…} καινὴν καὶ ἀπόρρητον ὁδὸν εἰς οὐρανοὺς ἐδείματο τήν, ἵν᾿ οὕτως εἵπω, νοητὴν σιγήν».

Ησυχία ή σιωπή της καρδιάς δεν είναι ουσιαστικά τίποτε άλλο παρά μια στάση προσεκτικής ακρόασης. «Σχολάσατε καὶ γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός» (Ψαλμ. 45:10): η φράση του Ψαλμωδού συγκεφαλαιώνει την ουσία της σιωπής. Όταν σιωπώ εν προσευχή σημαίνει ότι αφουγκράζομαι τον Θεό…

Σιωπή είναι προσμονή του Θεού. Και στα Ευαγγέλια η Μαρία απεικονίζεται ακριβώς ως εκείνη η οποία ακροάται: Εκείνη η οποία άκουσε το λόγο του Θεού κατά τον Ευαγγελισμό (Λουκ. 1:38, 11:28), Εκείνη η οποία «συνετήρη τα ρήματα ταύτα, συμβάλλουσα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. 2:19, 2:51), Εκείνη η οποία είπε στους υπηρέτες κατά τον εκ Κανά γάμο να ακούουν τον Υιό της (Ιω. 2:5). Η Μαρία του Γρηγορίου Παλαμά, η Μαρία η ησυχάστρια εντός του Ναού, τελικά δεν αποδεικνύεται τόσο διαφορετική από την Μαρία του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, η οποία ακροάται τον Θεό με ταπεινή και επαγρυπνούσα σιωπή.
Αυτό λοιπόν είναι το συμβολικό της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Ναό, μας μιλά για τη χαρά: Ο Χριστιανισμός, μας υπενθυμίζει, ήρθε στον κόσμο ως άγγελμα «χαράς μεγάλης» (Λουκ. 2:10) κι αν αυτή τη μεγάλη χαρά δεν τη νιώθουμε μέσα μας, τότε δεν είμαστε αληθινοί Χριστιανοί. Ωστόσο, σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, μας μιλά για τη δημιουργική σιωπή. «Να κατανοείς δια της ησυχίας», λέει ο Dag Hammarskjöld, «να ενεργείς δια της ησυχίας, να κατακτάς εν ησυχία». Αυτό ακριβώς είναι το μάθημα που έχουμε να μάθουμε από την παρούσα εορτή.

Η Μαρία είναι η ανθρώπινη εικόνα και το παράδειγμά μας. Μέσα απ’ όσα έκανε με τη σιωπή της -αυτή τη σιωπή που η ιστορία των παιδικών της χρόνων στον Ναό προβάλλει ενώπιόν μας συμβολικά- αποτελεί πρότυπο και έμπνευση για όλους μας. Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κάλλιστου Ware, Το έσχατο μυστήριο: Κείμενα για την Υπεραγία Θεοτόκο, Η σιωπή της Μαρίας, Τα Εισόδια της Θεοτόκου, 1η έκδ., Αθήνα, Εν πλω, 2016.

***

Αυτή η παιδούλα των τριών ετών μέχρι της ηλικίας των δέκα πέντε ετών, δώδεκα ολόκληρα χρόνια, γίνεται μέσα στο Ναό η μεγαλύτερη ασκήτρια, η μεγαλύτερη ησυχάστρια, όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Γι’ αυτό η Παναγία είναι πρότυπο των Μοναχών και την σέβονται τόσο πολύ οι Μοναχοί, διότι από βρεφικής ηλικίας εμόνασε, έγινε Μοναχή, ασκήτρια και ησυχάστρια μέσα εις τον Ναό.

Από τη στιγμή που η Παναγία εισήλθε στα “άγια των αγίων”, η ίδια η ζωή έγινε Ναός. Κι όταν εορτάζουμε τα Εισόδιά της, εορτάζουμε το θείο νόημα του ανθρώπου και τη λαμπρότητα της υψηλής του κλήσεως. π. Αλέξανδρος Σμέμαν

***

Η Παναγία έζησε στα Άγια των Αγίων σε βαθυτάτη σιωπή και στην συνέχεια έδωσε την σάρκα της στον Λόγο Χριστό και έγινε Μητέρα Του, οπότε μπορούμε να πούμε ότι ο Λόγος του Θεού έλαβε σάρκα από μιά ζωοποιό σιωπή στα Άγια των Αγίων. Η έλλογη σιωπή γεννά λόγο ζωοποιό και ο λόγος πού έχει ουσία και αναγεννά είναι έκφραση σιωπής. Η Παναγία σε όλη της την ζωή ζούσε σε βαθυτάτη σιωπή.
Όποιος δεν μπορεί να καταλάβη την θεολογία της σιωπής, δεν μπορεί να καταλάβη και την θεολογία του λόγου, δεν μπορεί να αισθανθή την θεολογία των ερημιτών και την δύναμη του ησυχασμού.
Ας μαθητεύουμε στην σιωπή της καρδίας και της προσευχής, που είναι κατά τον άγιον Ισαάκ τον Σύρο η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος, και τότε ο λόγος μας θα έχη δύναμη θαυματουργική.

***

Η ησυχία είναι θεόσδοτος τρόπος ζωής, που οδηγεί στην αναμαρτησία. «Ο Αββάς Αρσένιος όταν ζούσε ακόμα μέσα στο παλάτι, προσευχόταν στον Θεό λέγοντας: “Κύριε, οδήγησέ με πως να σωθώ”. Και τότε μία φωνή του είπε: “Αρσένιε, φύγε από τους ανθρώπους και θα σωθής”. Όταν μάλιστα αναχώρησε για να ακολουθήση τον μοναχικό βίο, προσευχήθηκε πάλι το ίδιο. Και τότε μία φωνή και πάλι του είπε: “Φεύγε, σιώπα, ησύχαζε”. Αυτές είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας».

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέγει: Ας αγαπήσουμε την ταπείνωση και θα δούμε την δόξα του Θεού. Γιατί όπου υπάρχει η ταπείνωση εκεί αφθονεί η δόξα του Θεού. Στην έρημο πηγαίνει κανείς μόνο από αγάπη, ωθούμενος όπως ο Χριστός από το Άγιο Πνεύμα. Στην έρημο ο Θεός μιλά στην καρδιά του ανθρώπου. Πρέπει να αποσυρθούμε από τον ορατό κόσμο, ώστε το φώς του Χριστού να κατέλθη στις καρδιές μας.

Όταν μένουμε μέσα στη σιωπή – την εσωτερική – ο εχθρός δεν μπορεί να βλάψη την «βαθείαν καρδίαν» του ανθρώπου. Η σιωπή γεννά στην ψυχή του αγωνιστή τους καρπούς του Αγ. Πνεύματος. Η σιωπή και η μοναξιά (μόνωσις) γεννούν την τρυφερότητα και την γλυκύτητα, αυτή δε η τελευταία και η επίδραση της στην καρδιά του ανθρώπου, μπορεί να συγκριθή με το «ύδωρ του Σιλωάμ του πορευομένου ησυχή» (Ησ. 8,6).

Εσύ κάθησε μόνο στο κελλί σου με σιωπή και προσευχή και προσπάθησε με κάθε τρόπο να οδηγήσης τον εαυτό σου στον Κύριο, κι’ Εκείνος είναι έτοιμος να σε κάνη από άνθρωπο Άγγελο. Καρπός της σιωπής είναι η ειρήνη της ψυχής.

Πριν απ’ όλα είναι ανάγκη να ασχολείται κανείς με την ανάγνωση της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου. Έτσι ο νους του ανθρώπου φωτίζεται και υφίσταται μια θεία αλλοίωση. «Πρέπει να τρέφεις, έλεγε, την ψυχή με το λόγο του Θεού, γιατί ο λόγος του Θεού είναι ο «άρτος των Αγγέλων. Μ αυτόν πρέπει να τρέφονται οι ψυχές που αγαπούν με πάθος το Θεό». Οφείλουμε να ευχαριστούμε για όλα το Θεό και να παραδίδουμε τον εαυτό μας στο θέλημά Του. Οφείλουμε επίσης να αναφέρουμε σ’ Αυτόν όλους τους λογισμούς, τους λόγους και τις πράξεις μας και να προσπαθούμε, ώστε να υπηρετούν όλα μόνο το θέλημά Του.

***

«Είπε ο Αββάς Μάρκος στον Αββά Αρσένιο: “Γιατί φεύγεις από εμάς;” Και αυτός του απάντησε: “Ο Θεός γνωρίζει ότι σας αγαπώ, αλλά δεν μπορώ να είμαι και μαζί με τον Θεό και μαζί με τους ανθρώπους. Οι Άγγελοι, αν και χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν· οι δε άνθρωποι πολλά. Δεν μπορώ να αφήσω τον Θεό για να είμαι μαζί με τους ανθρώπους”»

Είπε ο Αββάς Εφραίμ ο Σύρος: Να αποκτήσεις επίσης και την ησυχία, αδελφέ, σαν τείχος οχυρό· διότι η ησυχία σε κάνει ανώτερο από τα πάθη· η ησυχία που είναι ενωμένη με το φόβο του Θεού είναι πύρινο άρμα που ανεβάζει στους ουρανούς εκείνον που την έχει αποκτήσει. Και ας πείσει ο προφήτης Ηλίας, που αγάπησε την ησυχία και το φόβο του Θεού και αναλήφθηκε στον ουρανό .

Ω ησυχία, κλίμακα ουράνιος, οδός βασιλείας ουρανών, μητέρα της κατάνυξης, πρόξενος της μετανοίας εσύ που λαμπρύνεις την ψυχή και φέρνεις σε ειρηνική κατάσταση τον άνθρωπο!
Ω ησυχία, συ που γεννάς την πραότητα, μένεις μαζί με την ταπείνωση,
συνομιλείς με τους Αγγέλους, φωτίζεις την διάνοια,
και είσαι συζευγμένη με τον φόβο του Θεού!
Ω ησυχία, σχολή προσευχής και αναγνώσεως,
γαλήνη λογισμών και εύδιο (γαλήνιο) λιμάνι!
Ω ησυχία, αμεριμνία ψυχής, ζυγός χρηστός και φορτίο ελαφρύ, που αναπαύεις και βαστάζεις τον βαστάζοντά σε!
Ω ησυχία, ευφροσύνη ψυχής και καρδίας,
Ω ησυχία, όπου κάθε μέρα και νύχτα περιμένεις τον Χριστό
και διατηρείς την λαμπάδα άσβεστη και συνεχώς ψάλλεις:
«ετοίμη η καρδία μου ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου!»..

Ω ησυχία, μελέτη της προσευχής και της ανάγνωσης.
Ω ησυχία, γαλήνη των λογισμών και ήσυχο λιμάνι.
Ω ησυχία, αμεριμνία της ψυχής.
Ω ησυχία, ωφέλιμος ζυγός και ελαφρό φορτίο, που ανακουφίζεις και στηρίζεις εκείνον που υπομένει...

Ω ησυχία, καρποφόρο χωράφι του Χριστού, που καρποφορείς καλούς καρπούς.
Ω ησυχία, τείχος και οχυρό εκείνων που θέλουν να αγωνισθούν για τη βασιλεία των ουρανών.
Ναι, αδελφέ· να αποκτήσεις αυτή την καλή μερίδα, που διάλεξε η Μαρία· διότι αυτή η Μαρία έγινε υπόδειγμα της ησυχίας με το να καθίσει κοντά στα πόδια του Κυρίου, και με το να αφοσιωθεί μόνο σ’ αυτόν. Γι’ αυτό και την επαίνεσε ο Κύριος, λέγοντας· « Η Μαρία όμως διάλεξε την καλή μερίδα, η οποία δε θα αφαιρεθεί απ’ αυτή» .
Βλέπεις, αδελφέ, πόσο σπουδαία είναι η ησυχία; Ο ίδιος ο Κύριος επαινεί εκείνον που την έχει αποκτήσει. Απόκτησέ την αυτήν, αδελφέ μου, και θα απολαύσεις τον Κύριό σου, καθισμένος κοντά στα πόδια του και αφοσιωμένος μόνο σ’ αυτόν, για να λες και συ με παρρησία· «Αφοσιώθηκε η ψυχή μου σ’ εσένα, και συ με έπιασες με το δεξί χέρι σου και με κράτησες. Γι’ αυτό, η ψυχή μου χόρτασε όπως χορταίνει το σώμα με τα λιπαρά και παχιά φαγητά» .
Ναι, αδελφέ μου, απόκτησέ την αυτήν που είναι γλυκύτερη από το μέλι. Διότι είναι προτιμότερο ψωμί με αλάτι που συνοδεύεται από την ησυχία και αμεριμνία, παρά η παράθεση πολλών φαγητών μέσα σε περισπασμούς και μέριμνες. Άκου τον Κύριο που λέει· «Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι, και εγώ θα σας ξεκουράσω» …

Θέλει να είσαι αμέριμνος από την πλινθουργία της Αιγύπτου, επιθυμεί να σε οδηγήσει στην έρημο, δηλαδή στην ησυχία. Αυτός θα φωτίσει τους δρόμους σου με τον στύλο της νεφέλης και θα σε θρέψει με το μάννα, εννοώ δηλαδή με το ψωμί της ησυχίας και της αμεριμνίας, για να κληρονομήσεις την καλή γη, εννοώ δηλαδή την άνω Ιερουσαλήμ.
Ναι, αδελφέ, αυτήν να αγαπήσεις, αυτήν να αποκτήσεις, για να ευφρανθείς μέσα στο δρόμο των εντολών του Θεού όπως με κάθε πλούτο. Ναι, αδελφέ, να αποκτήσεις την ησυχία που συνοδεύεται από το φόβο του Θεού, και ο Θεός της ειρήνης θα είναι μαζί σου.
(Οσίου Εφραίμ του Σύρου, Έργα, τόμος Δ, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, σελ.175-178)

***

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη

«Έχω και εγώ μία μικρή πείρα από την πνευματική τρέλλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα. Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πιά θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος, δοξολογώντας τον Θεό».

«Όταν φουντώνει ο θείος έρως, ούτε κοιμάται κανείς ούτε τρώει, κάνει διαρκώς προσευχή, άσκηση και μετάνοιες, και τρέφεται περισσότερο από την ουράνια θέρμη. Και αν τον ζητούν να πάει κάπου, παλεύει, ποσπαθεί να βγη από την κατάσταση αυτή, αλλά δεν μπορεί· πέφτει κάτω δηλαδή… Γι’ αυτό πάει πιο βαθιά στην έρημο, για να μην τον διακόπτουν».

...έκανα μόνον τα απαραίτητα για εδώ, για να μπορώ να κάνω τα απαραίτητα για πάνω, για τον Ουρανό. Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό. Κάνεις το ένα, μετά θέλεις και το άλλο. Και αν μπης σ’ αυτό το γρανάζι, χάθηκες! Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τα ουράνια. Όπως τα ουράνια δεν έχουν τελειωμό, έτσι και τα επίγεια δεν έχουν τελειωμό. Ή θα χαθής εδώ ή θα… «χαθής» εκεί. Ξέρεις τι είναι να «χάνεσαι» εκεί πάνω! Ω, έλεγα την ευχή και βυθιζόμουν! Βυθίσθηκες καμμιά φορά στην ευχή;

***

Με ρώτησε ένας λαϊκός στο Καλύβι: “Καλά, τι κάνεις εσύ εδώ; Μέρα-νύχτα τι κάνεις;” Ήταν γύρω ανθισμένες οι σουσούρες, όλη η πλαγιά γεμάτη λουλούδια. Μοσχοβολούσε ο τόπος! “Τι τραβάω, του λέω, όλη την ημέρα να ποτίσω και να περιποιηθώ όλα αυτά που βλέπεις! Και στον ουρανό βλέπεις την νύχτα πόσα κανδήλια ανάβω! Δεν προλαβαίνω να τα ανάψω όλα!” Με κοίταζε! “Την νύχτα, λέω, δεν βλέπεις κανδήλια επάνω; Εγώ τ’ ανάβω!!! Προλαβαίνω; Δεν είναι απλό σε τόσα κανδήλια να βάζης κανδηλήθρες, λάδι!!” Τάχασε ο καημένος.

***

Εισόδια της Θεοτόκου:
Το γεγονός της εορτής και τα εξ αυτού συμπεράσματα
(π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)

«Την θεόπαιδα Παρθένον καί Θεοτόκον ἐν ναῷ Κυρίου προσαγομένην εὐσεβῶς ἀνευφημήσωμεν…»

Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει την Είσοδον της Υπεραγίας Θεοτόκου εις τον ναόν του Σολομώντος, εις τα Άγια των Αγίων. Είναι γνωστό ότι οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, Ιωακείμ και Άννα, ήσαν στείροι. Δηλαδή δεν έκαναν παιδιά. Και είχαν φθάσει σε μία προχωρημένη ηλικία, και παιδί δεν είχαν. Επειδή δε εθεωρείτο όνειδος, κυρίως εις την γυναίκα που δεν έκανε παιδιά, γι’ αυτό τον λόγο νυχθημερόν παρακαλούσαν τον Κύριο να τους δώσει ένα παιδί. Και ο Κύριος εισήκουσε την προσευχή τους. Και τους έδωκε ένα κορίτσι. Την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Και στις προσευχές τους μέσα, είχαν τάξει εις τον Θεόν να προσφέρουν το παιδί εις τον ναόν. Ό,τι δηλαδή είχε κάνει παλιότερα η Άννα, η γυναίκα του Ελκανά, η δεύτερη γυναίκα του Ελκανά, που δεν είχε παιδιά, κι εκεί παρακαλούσε τον Θεό, στον ναό να της δώσει παιδί. Διότι η άλλη γυναίκα είχε πολλά παιδιά, και ησθάνετο πολύ δύσκολα, ησθάνετο όνειδος, όπως σας είπα, ντροπή· γι’ αυτόν τον λόγο, παρακαλούσε θερμά τον Θεό, και είπε: «Θεέ μου, δώσε μου ένα παιδί, και θα Σου το αφιερώσω». Και πράγματι, έκανε τον Σαμουήλ. Και τριών ετών τον έφερε εις τον ναόν και τον αφιέρωσε τότε επί αρχιερέως Ηλί. Και έμενε εις τον ναόν. Εκεί εκοιμάτο, εκεί έτρωγε, εκεί έμενε ο Σαμουήλ.

Έτσι, το ίδιο συνέβη και με την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Οι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα, θερμά παρεκάλεσαν να τους δώσει παιδί, και αν τους έδινε, θα το αφιέρωναν στον Θεό. Και πράγματι, όταν εγεννήθη το παιδί τους, η Μαρία, την απεγαλάκτισαν, διότι έτσι εσυνηθίζετο τότε, εις ηλικίαν τριών ετών. Και μόλις απεγαλακτίσθη, δηλαδή έκοψαν το γάλα το μητρικό, προσέφεραν το μικρό παιδάκι εις τον ναόν. Και οι ιερείς οδήγησαν το κοριτσάκι αυτό, των τριών ετών, την τριετίζουσα Μαρία, εις τα Άγια των Αγίων. Εκεί ουδείς εισήρχετο, ούτε ιερεύς, παρά μόνον ο αρχιερεύς, και αυτός μόνο μία φορά τον χρόνο! Και συνεπώς η παρουσία της Υπεραγίας Θεοτόκου ήτο κατ’ έμπνευση του Θεού να βρίσκεται εκεί, εις τα Άγια των Αγίων.

Το γεγονός αυτό που γιορτάζομε σήμερα, προβάλλεται και σε μας, αγαπητοί μου, με έναν έκτυπον τρόπον, που έρχεται να μας πει πολλά πράγματα. Ας δούμε μερικά σημεία απ’ αυτό το γεγονός που γιορτάζομε σήμερα, τι έχει σε μας να πει.

Προσέξτε ένα σημείο, ένα πρώτο σημείο. Ότι οι γονείς της Θεοτόκου, δεν έκαναν παιδιά, και προσηύχοντο διαρκώς εις τον Θεόν να τους δώσει παιδί. Συνεπώς η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο καρπός των προσευχών των. Τίθεται το ερώτημα: Όταν παντρεύονται δύο άνθρωποι, κι αποφασίζουν να κάνουν παιδιά, τα παιδιά είναι καρπός επιθυμίας ή καρπός αγίου πόθου; Τι είναι από τα δυο; Είναι καρπός προσευχών, ή καρπός, ξαναλέγω, σαρκός; Όταν είπα «καρπός επιθυμίας», δεν εννοώ απλώς και μόνον, ασφαλώς και αυτό, το στοιχείον της σαρκικής επιθυμίας, αλλά εννοώ το εξής: γενικά της επιθυμίας των ανθρώπων, από κίνητρο και ελατήριο το «εγώ» των. Δηλαδή επιθυμώ να έχω παιδιά, γιατί θέλω να έχω παιδιά; Να δημιουργήσω απογόνους; Να δημιουργήσω μίαν προέκτασιν της υπάρξεώς μου, ώστε αν εγώ πεθάνω, να υπάρχω στο παιδί μου και στον εγγονό μου; Αυτό δε, το βλέπομε πολλάκις στο όνομα, όταν οι άνθρωποι διαπληκτίζονται, χαλούν τις καρδιές των, να βγάλουν οπωσδήποτε το δικό τους όνομα, και, βάζοντας το δικό τους όνομα, να θέλουν να απαθανατισθούν στο πρόσωπο του παιδιού των, του εγγονού των, κ.ο.κ. Αυτό είναι φανερό, ότι το ελατήριο της επιθυμίας της δημιουργίας των παιδιών, είναι εγωιστικό. Μ’ αυτήν λοιπόν, την γενικήν έννοια, λέγω, τι είναι ένα παιδί, καρπός των προσευχών μας, καρπός αγίου πόθου ή καρπός μιας σαρκικής -γιατί όλα αυτά με μία λέξη, έτσι χαρακτηρίζονται- επιθυμίας;

Πάντως είναι παρατηρημένο και η Ιστορία αυτό το διδάσκει, η Ιστορία του Θεού, ότι γονείς που έκαναν παιδιά κατόπιν προσευχών, έκαναν άγια παιδιά. Έτσι κι ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ήτο καρπός προσευχών. Γι’ αυτό αγαπητοί μου, όταν θα κάνουμε παιδιά, όταν θέλουμε να κάνουμε παιδιά, ιδίως το λέγω πιο πολύ στους νέους ανθρώπους, που θα ήθελαν να δημιουργήσουν και να φτιάξουν οικογένεια, δεν θα κάνουν την οικογένεια μόνο για να έχουν μία δική τους ψυχολογική άνεση ή και περαιτέρω άλλης φύσεως ανέσεις ή απλώς γιατί όπως λένε κατά τη συνήθη έκφραση «παντρευόμενος να μπει κανείς στο δρόμο του». Ποιο δρόμο; Ας το πούμε, τον κοινωνικόν δρόμον. Δηλαδή; Να, αυτό που κάνουν όλοι, θα το κάνουμε κι εμείς. Να μην διαφέρουμε από εκείνο που κάνουν οι άλλοι.

Στην πραγματικότητα την έννοια των πραγμάτων την χάνουμε. Θα πρέπει να αισθανόμαστε ότι είμεθα οικονόμοι μυστηρίων Θεού, όπως και οι ιερείς· και εδώ έχουμε το μυστήριο των παιδιών, τις αθάνατες ψυχές, που πρέπει να μυσταγωγήσουμε στον Θεό. Έτσι λοιπόν πρέπει να βλέπουμε το θέμα του γάμου και τη γέννηση των παιδιών. Το στριφογυρίζω πολλή ώρα στο μυαλό μου αν πρέπει να σας το πω, αλλά θα σας το πω, γιατί «οὐ βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, ἀλλά σεμνούς ποιῆσαι τούς ἀκούοντας», όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Δηλαδή εκείνη η αχαρακτήριστος έκφρασις: «Το παιδί αυτό γεννήθηκε γιατί ξέφυγε!». Ε, όχι δα..! Όχι δα… Που δείχνει ότι όλα τα ελατήρια, όλα τα κίνητρα της δημιουργίας παιδιών, δεν είναι παρά μόνον οι ηδονές μας και τίποτε άλλο. Μα, αν είναι δυνατόν ποτέ, κάτω από τέτοιες καταστάσεις, να έχει ευλογία αυτό το παιδί που θα γεννηθεί.

Γι’ αυτό λέγει ο Κύριος, το σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι εκείνοι οι οποίοι «οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς, ἀλλ᾽ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν». Αναμφισβήτητα μεσολαβεί η σαρκική επιθυμία· αλλά είναι αγιασμένη. Είναι κάτω από το θέλημα του Θεού. Όταν είναι κάτι κάτω από το θέλημα του Θεού, δεν είναι αυτό το πρωταρχικόν ελατήριον, αλλ’ είναι απλώς κάτι που ακολουθεί, τότε βεβαίως κι αυτό που είναι και μοιάζει για σαρκικό, δεν είναι σαρκικό αλλά είναι πνευματικό. Αυτή η σάρκα η ίδια που φορώ αυτή τη στιγμή και που με τα μάτια αυτά σας βλέπω και με την γλώσσα αυτή σας ομιλώ, δεν είναι σάρκα με την έννοια ότι είναι κάτι απόβλητο και κάτι που δεν θα μπορεί να σταθεί στην αιωνιότητα. Θα αναστηθεί η σάρκα μου. Έχει την σφραγίδα της αιωνιότητος. Γιατί; Διότι η σάρκα μου είναι θέλημα του Θεού. Άλλο πράγμα θα πει σάρκα, κι άλλο πράγμα θα πει ζω σαρκικά. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Έτσι λοιπόν ασφαλώς μπαίνει ο γάμος, με όλα τα συμπαρομαρτούντα του. Αλλά πρέπει να φέρει ο γάμος τη σφραγίδα του Θεού, του θελήματος του Θεού. Και τότε μπορώ να λέγω ότι μπορούμε να έχουμε παιδιά αγιασμένα. Έχουμε δηλαδή άγιες καταβολές. Αυτές είναι οι καταβολές, τα θεμέλια. Πολλές φορές λέμε για τα παιδιά ποιες είναι οι καταβολές των. Και συνήθως ανατρέχουμε στους προγόνους, στις λεγόμενες βιολογικές καταβολές. Μας διαφεύγει όμως ότι η μεγίστη καταβολή είναι η ευλογία του Θεού.

Έτσι, τι βλέπουμε εις αυτό το ζεύγος το αγιασμένο, τον Ιωακείμ και την Άννα; Όταν το παιδάκι τους γίνεται τριών ετών, το έταξαν και το οδήγησαν στον ναό. Εκείνο το «έταξαν» είναι μεγάλο πράγμα. Διότι δεν έταξαν απλώς να του βάλουν μαύρα, όπως μερικοί τάζουν να βάλουν μαύρα στο παιδί τους και βάζουν όταν το παιδί γεννηθεί ή ζήσει. Είναι ίσως και λίγο ανόητο το πράγμα αυτό… Ή άλλα πράγματα. Να ανάψουνε μια λαμπάδα ή ό,τι άλλο. Αφιερώνουν ολόκληρο το παιδί τους, και φεύγει από τη δικαιοδοσία τους, το αφιερώνουν στον Θεό. Και είχανε μόνο ένα· κι αυτό καρπός των γερατειών των και των προσευχών των. Εδώ κάνουν τόσα παιδιά οι άνθρωποι, και αν υποτεθεί ένα παιδί τους, όχι αυτοί να το αφιερώσουν, αλλά το παιδί να θέλει να αφιερωθεί, να γίνει υπηρέτης του Θεού, να γίνει μοναχός, να γίνει κληρικός, τότε ξεσηκώνουν τον κόσμον, γιατί δεν θα ήθελαν το παιδί τους να αφιερωθεί εις τον Θεόν. Τους ελέγχει το γεγονός της σημερινής γιορτής.

Αλλά αφιερώνουν αυτοί οι δύο ευλογημένοι γονείς το παιδί τους στον ναό. Πολλά έχει να μας πει αυτό. Σημειώσατε ότι αφιέρωσαν το παιδί τους στον ναό του Θεού. Αυτό για κάθε οικογένεια σημαίνει ότι οφείλουν να οδηγούν τα παιδιά τους εις τον ναόν. Έκφρασις είναι ο Εκκλησιασμός. Πρέπει τα παιδιά μας να τα εκκλησιάζουμε. Από νήπια, από βρέφη. Διότι τριών ετών το παιδάκι-ήταν βρέφος- σημειώσατε ότι αφιερώθηκε ολοτελώς. Δεν σήμαινε ότι πιο μπροστά δεν πήγαιναν οι γονείς του να προσφέρουν τις θυσίες τους κλπ. μαζί με το νήπιό τους.

Έτσι κι εμείς οι Χριστιανοί γονείς οφείλομε, αγαπητοί μου, να οδηγούμε τα παιδιά μας τακτικώς και εγκαίρως εις τον ναόν του Θεού. Όχι Κυριακή παρά Κυριακή. Όχι Χριστούγεννα και Πάσχα. Κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή. Προσέξτε, δεν θα στέλνομε το παιδί μας στην Εκκλησία· αλλά θα πηγαίνουμε με τα παιδιά μας στην Εκκλησία. Μην ξεχνάτε ότι το παράδειγμα είναι το Α και το Ω. Διότι δεν είναι επαρκές να στείλω το παιδί μου στην Εκκλησία. Πόσοι το λέγουν αυτό γονείς! «Στέλνω», λέγει , «το παιδί μου». Τρώει το παιδί σου για σένα αδελφέ μου; Κοιμάται το παιδί σου για σένα αδελφέ μου; Ο καθένας έχει το πρόσωπό του, έχει την ατομικότητά του. Το παιδί σου για το παιδί σου και σένα για σένα. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Λοιπόν· δεν θα στείλουμε το παιδί μας στην Εκκλησία, αλλά θα πάμε με το παιδί μας στην Εκκλησία. Ώστε το παιδί μας να λατρεύσει μαζί με μας τον Θεό, αλλά και να αντιληφθεί ότι πρέπει να μιμηθεί -μιμητικός είναι ο άνθρωπος- εκείνο που κάνουν οι γονείς του. Να βαδίσει πάνω στα χνάρια των γονιών του. Αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο.

Ακόμη εις τον ναόν η Υπεραγία Θεοτόκος τι έκανε; Έμεινε, ξέρετε, 11-12 χρόνια. Δηλαδή έως 15 ετών. Από εκεί παρελήφθη και οδηγήθηκε εις τα χέρια του Ιωσήφ, δια να μνηστευθεί. Από τον ναόν παρελήφθη. Προσέξτε κάτι. Η Υπεραγία Θεοτόκος προσηύχετο, μελετούσε και έκανε δουλειές στον ναό του Θεού. Δηλαδή διακονούσε τον ναό του Θεού. Αυτό το «προσηύχετο και μελετούσε» προδίδεται από την ωδή της. Βλέπομε την ωδή της, αυτήν την οποία είπε, ότι «από ΄δω και μπρος θα με μακαρίζουν οι γενεές» κλπ. κλπ. Αυτήν την ωδή την οποία είπε όταν είδε τη συγγενή της την Ελισάβετ, η οποία εγκυμονούσε τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, και είναι ωδή εφάμιλλος από πλευράς ποιητικής και προφητικής, με τις άλλες ωδές της Παλαιάς Διαθήκης, όπως του Μωυσέως, του Αββακούμ, του Ησαΐου, δεν είναι παρά καρπός παρά μιας διαρκούς μελέτης· διότι έχει στοιχεία πολλά από την ωδή της Άννης, που έζησε 1200 χρόνια πριν από την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Και μελετούσε εκεί εις τον ναόν. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι το παιδί μας πολύ νωρίς θα αρχίσουμε να το κατηχούμε.

Τι σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο; Του λέει ότι «από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα». Και ποιοι ήσαν που οδηγούσαν το παιδί από βρέφους εις τα ιερά γράμματα; «Η μάμμη σου», λέει, «η Λωίδα και η μητέρα σου η Ευνίκη». Το Πνεύμα του Θεού καταξίωσε να γραφούν τα ονόματα αυτών των δύο σπουδαίων γυναικών στην Αγία Γραφή. Και να ακούγονται και να μνημονεύονται παντού και πάντοτε. Δεν σημειώνεται γι’ αυτές ότι ήσαν μορφωμένες ή εργάζονταν σε γραφεία. Ή ότι ήσαν επιστήμονες. Ήξεραν την μεγίστην επιστήμην. Την πρώτην και μεγάλην και μοναδική επιστήμη. Την επιστήμη να μεγαλώνουν παιδιά! Να μεγαλώνουν και να ανατρέφουν παιδιά. Και το παιδί τους αυτό, ένα και μοναδικό, γιατί δεν είχε πατέρα, πέθανε- Έλληνας ήτο ο πατέρας του Τιμοθέου- Εβραίες αυτές· και μεγάλωσε ο Τιμόθεος όχι προσκολλημένος στην γιαγιά και στην μαμά. Δεν ήταν ένα μαμόθρεφτο παιδάκι, αλλά ήταν ένα παιδί που το πρόσεχαν να καταρτίζεται πνευματικά και να γίνει εκείνος που έγινε. Ο μεγάλος συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου και ο πρώτος επίσκοπος Εφέσου. Αυτής της πρωτευούσης της Μικράς Ασίας, της Εφέσου.

Ναι, αγαπητοί. Έτσι πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, με κατήχηση. Να μάθουμε τα παιδιά μας, γι’ αυτό πάνε σχολείο, να μάθουν γράμματα, να διαβάζουν την Αγία Γραφή. Γι’ αυτό είναι δυστύχημα σήμερα που κόψαμε τα Αρχαία Ελληνικά και δεν θα μπορούν τα παιδιά μας να καταλαβαίνουν τα κείμενα. Είναι κι άλλες απόψεις, εθνικές, αλλά από την άποψη τη θρησκευτική, είναι ένα αυτόχρημα δυστύχημα. Ωστόσο όμως θα σας έλεγα βοηθήστε τα παιδιά σας να προσοικειωθούν με το βιβλίο του Λόγου του Θεού. Σιγά σιγά θα γίνεται μια μύησις διαρκής. Μετά στο Κατηχητικό Σχολείο, στην Κατήχηση. Να αγαπούν την κατήχηση, το κήρυγμα, να αγαπούν πολύ τον λόγο του Θεού. Και διαρκώς να καταρτίζονται. Να αγαπούν την Εκκλησία. Ο Κύριος πού ευρέθηκε δωδεκαετής; Στον ναό. Και τι είπε όταν η Θεοτόκος τον ζητούσε; «Οὐκ οἲδατε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ Πατρός μου δεῖ εἶναι με;». Ότι έπρεπε να βρίσκομαι εις τα σκηνώματα του Πατρός μου; Το κάθε παιδί πρέπει να αισθάνεται ότι ο οίκος του Θεού είναι οίκος δικός του. Γιατί είναι ο οίκος του Πατρός Του. Να αισθάνεται όμορφα μέσα εις τον ναό του Θεού. Γι’ αυτό, όπως στολίζουμε τα σπίτια μας, να είναι ευχάριστη η διαμονή μας, έτσι στολίζομε και τον ναό του Θεού, όχι μόνο προς τιμήν του Θεού, αλλά και δια την ευχάριστη διαμονή. Δεν είναι πολυτέλεια. Δια την ευχάριστη διαμονήν εκείνων οι οποίοι ευρίσκονται για να λατρεύσουν τον Θεό. Να μην κρυώνουν, να μην κουραστούν αλλά να έχουν όλην την άνεση και δυνατότητα να λατρεύσουν τον Θεό. Να είναι όλα πολύ ωραία. Γιατί και ο Θεός τα έκανε όλα πολύ ωραία.

Και κάτι ακόμα. Η Υπεραγία Θεοτόκος με τι ετρέφετο; Λέγει η Παράδοσις ότι άγγελοι την έτρεφαν. Αλλά ετρέφετο και με τον λόγο του Θεού. Άραγε είχε συλλάβει ότι εκείνη η Κιβωτός, μέσα εις τα Άγια των Αγίων, ήταν η ιδία; Και ότι δεν έπαιρνε τιμή η Υπεραγία Θεοτόκος, όπως λέγει ο Καβάσιλας, επειδή ευρίσκετο εις τα Άγια των Αγίων. Αλλά έδιδε τιμή εις τα Άγια των Αγίων! Διότι η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο ανωτέρα από τα Άγια των Αγίων, που ήταν υλικά, κτίσματα ήσαν, και η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο ανωτέρα από την Κιβωτόν την οποία έβλεπε απέναντί της· και η Κιβωτός δεν ήταν παρά ο τύπος ο δικός της. Διότι εκείνη η Κιβωτός είχε τις πλάκες του Νόμου, τις πέτρινες, τις πλάκες του Λόγου του Θεού. Αλλά αυτός ο Λόγος όχι πια τυπωμένος επάνω σε πέτρες, χαραγμένος, αλλά αυτός ο Λόγος ζωντανός πια θα ενοικούσε σε μια άλλη Κιβωτό. Στην Κιβωτό των σπλάχνων της Υπεραγίας Θεοτόκου… Και θα εγίνετο η Υπεραγία Θεοτόκος, η ζωντανή, η ζώσα Κιβωτός. Και εκείνη η παλαιά Κιβωτός χάθηκε. Από τις αλλεπάλληλες συμφορές των Εβραίων χάθηκε. Και ο ναός κατεστράφη. Αλλά ο αληθής ναός του Θεού Λόγου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι στον ουρανό. Και τιμάται από όλους τους αγγέλους του ουρανού κι από όλες τις γενεές των γενεών. Έτσι η Υπεραγία Θεοτόκος ετρέφετο μέσα εις τον ναό.

Αγαπητοί μου. Πώς θα οδηγήσουμε τα παιδιά μας να τραφούν; Μόνο με τον λόγο του Θεού και με την κατήχηση; Όχι. Και με τα μυστήρια του Θεού. Θα κοινωνούμε τα παιδιά μας. Δεν θα λέμε στα παιδιά μας ότι πίνουν «κρασάκι και ψωμάκι». Αλλά θα τους λέμε με όλην τη σοβαρότητα ότι κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Χριστού. Το παιδί, ξέρετε, ηρωοποιεί και με τη φαντασία του δίδει άλλες εικόνες στον ρεαλισμό που έχει μπροστά του. Θα πρέπει όμως σιγά-σιγά να του πούμε ότι κάτω από το ψωμί και το κρασί, είναι αυτός ο Χριστός ο ίδιος. Ότι αυτό που παίρνει είναι ο Χριστός. Δεν είναι κάτι άλλο. Δεν είναι σύμβολο, αλλά είναι αυτός ο ίδιος ο Χριστός. Τον Οποίον δεν βλέπουμε. Αλλά είναι ο Ίδιος. Και συνεπώς έτσι το παιδί σιγά-σιγά θα τρέφεται. Με τον εκκλησιασμό, με τη λατρεία, με το κήρυγμα, με την κατήχηση, με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Έτσι θα γίνει καλός άνθρωπος. Έτσι θα γίνει καλός Χριστιανός.

Και μάλιστα στην εποχή που περνάμε την πολύ δύσκολη, θα αρχίσει να αποκτά με τον τρόπον αυτόν, κι εκεί πρέπει να αποβλέπουν όλα αυτά, να αποκτηθεί εκκλησιαστικό φρόνημα, εκκλησιαστική συνείδηση. Τι είναι αυτό το εκκλησιαστικό φρόνημα; Να φρονώ εκκλησιαστικά. Να βλέπω τα πάντα μέσα στη Δημιουργία από το πρίσμα της Εκκλησίας. Διότι τα πάντα είναι Εκκλησία. Το ξέρετε ότι όλα καλούνται να γίνουν Εκκλησία; Όλη η κτιστή φύσις, ό,τι κτιστό επί της γης, αυτή αύτη η γη, όλοι οι άνθρωποι… οι άνθρωποι βέβαια δυστυχώς δεν εκκλησιοποιούνται, γιατί δεν θέλουν, αυτός ο ουρανός, με τα απειράριθμα αστέρια του, το ξέρετε ότι καλούνται να εκκλησιαστικοποιηθούν; Δηλαδή να γίνουν Εκκλησία. Να μπουν στον χώρο της αφθαρσίας και της αθανασίας, μέσα στην οποία θα βασιλεύει η δικαιοσύνη και η αγάπη και η παρουσία του Θεού; Το γνωρίζετε αυτό; Κι όλα αυτά δυνάμει αυτού του σαρκωθέντος Θεού Λόγου και αναστηθέντος; Και αφθαρτισθέντος Θεού Λόγου ως προς την ανθρώπινη φύση; Προσέξτε. Αυτό θα πει έχω εκκλησιαστικό φρόνημα. Είναι μεγάλο πράγμα αυτό.

Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, οδηγείτε τα παιδιά σας σε αυτό το φρόνημα το εκκλησιαστικό. Θα τα στείλετε να φιλήσουν το χέρι των ιερέων. Να σηκώνονται όταν βλέπουν ιερέα. Να προσέχουν πολύ. Έχουμε κι εμείς αμαρτίες. Οι ιερείς έχουμε. Γιατί ο λαός δίνει τους ανθρώπους να γίνουν ιερείς και κατά τον λαό και οι ιερείς και κατά τους ιερείς και ο λαός. Το ίδιο πράγμα είμαστε. Αλλά παρά ταύτα πρέπει να διασώσουμε μερικά πράγματα. Για να παιδαγωγήσουμε ορθά τα παιδιά μας. Και να βγούμε από αυτήν την κατάσταση την άσχημη, την τρομακτική, τη φοβερή. Να δημιουργήσουμε μια καινούρια γενεά. Μια γενεά αναγεννημένη και που θα ευλαβείται τον Θεό, θα έχει εκκλησιαστικό φρόνημα, μια γενεά που θα αγιάζεται και μια γενεά που θα αγαπάει και τους ανθρώπους και την πατρίδα και ό,τι έχει αξία στον κόσμον αυτόν. Γιατί όλες οι αξίες σήμερα έχουν ανατραπεί. Ας δημιουργήσουμε λοιπόν τέτοια εκκλησιαστική αγωγή στα παιδιά μας. Και τότε πραγματικά θα βλέπουμε ευτυχισμένη γενεά. Θέλετε; Η γιορτή η σημερινή, τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου, οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο Ιωακείμ και η Άννα, αυτό το γεγονός της Εισόδου της Θεοτόκου εις τον ναόν, όλα αυτά δείχνουν τον δρόμο. Στέκονται ένα οροθέσιο.
ΠΗΓΕΣ: Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/ueotokos/ueotokos_020.mp3
(Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος)

***

Ο Ἠσυχασμός εἶναι ἡ «λυδία λίθος» γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικότητας.! Ὁ Ἠσυχασμός εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, ταυτιζόμενος μὲ αὐτὸ ποὺ περικλείει καὶ ἐκφράζει ὁ ὅρος ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Ἔξω ἀπὸ τὴν ἡσυχαστικὴ παράδοση ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀνύπαρκτη καὶ ἀδιανόητη.
π. Γεώργιος Μεταλληνός

Ἡ πραγματική Ὀρθόδοξη Ἐσχατολογία εἶναι ὁ Ἡσυχασμός.
π. Ἰωάννης Ρωμανίδης

Εισόδια της Θεοτόκου – Μαθητεία στην σιωπή της καρδιάς και της προσευχής της Θεοτόκου.
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/20/%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82/

Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό. Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/20/%ce%b7-%ce%b7%cf%83%cf%85%cf%87%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%cf%85%cf%80%cf%8c%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b7-%ce%b1%ce%ba%cf%8c%ce%bc%ce%b7-%ce%ba%ce%b1/

Οι ταπεινοί μοιάζουν με τα Αηδόνια, που κρύβονται στις λαγκαδιές και σκορπάνε αγαλλίαση στις ψυχές των ανθρώπων με τα γλυκοκελαηδήματα τους. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/12/%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%ac%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%b7%ce%b4%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85/

Διψώ για ησυχία, Αββάς Μωϋσής
https://iconandlight.wordpress.com/2015/10/23/%CE%B4%CE%B9%CF%88%CF%8E-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%AC%CF%82-%CE%BC%CF%89%CF%8B%CF%83%CE%AE%CF%82/

Ο Άγιος Ιωάννη Μαξίμοβιτς αγαπούσε πολύ την εορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/23/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%BF/

Νους δεμένος εις τα ουράνια, λησμονεί τα επίγεια… Όσιος Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, ο Καππαδόκης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/06/27/%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF-%CF%84/

Η ησυχία ως τρόπος ευρέσεως της πνευματικής καρδιάς, Γέροντας Ζαχαρίας του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/19/%CE%B7-%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CF%89%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1/

Χρυσή Σιωπή… π. Μωυσής αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/03/12/%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CF%80-%CE%BC%CF%89%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82/

Ἀπολυτίκιον Τῆς Ἑορτῆς
Ἦχος δ’

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος δʹ. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνεύματι Θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

Ὁ Οἶκος
Τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ καὶ θείων μυστηρίων, ὁρῶν ἐν τῇ Παρθένῳ, τὴν χάριν δηλουμένην, καὶ πληρουμένην ἐμφανῶς, χαίρω, καὶ τὸν τρόπον ἐννοεῖν ἀμηχανῶ τόν ξένον καὶ ἀπόρρητον, πῶς ἐκλελεγμένη ἡ ἄχραντος, μόνη ἀνεδείχθη ὑπὲρ ἅπασαν τὴν κτίσιν, τὴν ὁρατὴν καὶ τὴν νοουμένην. Διό, ἀνευφημεῖν βουλόμενος ταύτην, καταπλήττομαι σφοδρῶς νοῦν τε καὶ λόγον, ὅμως δὲ τολμῶν, κηρύττω καὶ μεγαλύνω· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

Στιχηρὰ Προσόμοια τῆς Ἑορτῆς
Ἦχος δ’ Ὡς γενναῖον

Τῶν Ἁγίων εἰς Ἅγια, ἡ Ἁγία καὶ ἄμωμος, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι εἰσοικίζεται, καὶ δι’ Ἀγγέλου ἐκτρέφεται, τῷ ὄντι ὑπάρχουσα, ἁγιώτατος ναός, τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ τὰ σύμπαντα, ἁγιάσαντος ταύτης εἰσοικήσει, καὶ θεώσαντος τὴν φύσιν, τὴν τῶν βροτῶν ὀλισθήσασαν.

Μεγαλυνάριον
Ἄγγελοι τὴν Εἴσοδον τῆς Πανάγνου, ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο πῶς ἡ Παρθένος εἰσῆλθεν, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων.

Ὁ Εἱρμὸς
«Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ, ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων, χείλη δὲ πιστῶν, τῇ Θεοτόκῳ ἀσιγήτως, φωνὴν τοῦ Ἀγγέλου ἀναμέλποντα, ἐν ἀγαλλιάσει βοάτω· Ὄντως ἀνωτέρα πάντων, ὑπάρχεις Παρθένε ἁγνή».

Ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι τὴν Παρθένον, ἐν ὕμνοις μεγαλύνωμεν· θεοπρεπῶς γὰρ εἰσῆλθεν, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων.

Διανέμοις τῶν χαρισμάτων τὴν σήν, Γαλήνην Θεοτόκε τῇ ψυχῇ μου, βρύουσα ζωήν, τοῖς σὲ τιμῶσι κατὰ χρέος, Αὐτὴ περιέπουσα καὶ σκέπουσα, καὶ διατηροῦσα βοᾶν σοι· Ὄντως ἀνωτέρα πάντων, ὑπάρχεις Παρθένε ἁγνή.

Θεοτοκίον, Ἦχος β’
Λέοντος Μαΐστορος

Σήμερον τῷ Ναῷ προσάγεται, ἡ Πανάμωμος Παρθένος, εἰς κατοικητήριον τοῦ παντάνακτος Θεοῦ, καὶ πάσης τῆς ζωῆς ἡμῶν τροφοῦ. Σήμερον τὸ καθαρώτατον ἁγίασμα, ὡς τριετίζουσα δάμαλις, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων εἰσάγεται· ταύτῃ ἐκβοήσωμεν, ὡς ὁ Ἄγγελος· Χαῖρε μόνη ἐν γυναιξὶν εὐλογημένη

Άγιος Ιλαρίων ο Μεγάλος, Η πνευματική ζωή είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. Οι άγιοι όχι μόνο δεν επέτρεπαν στο φθόνο να κυριεύσει τις καρδιές τους, αλλά, μάλλον αγωνίζονταν με όλη τη δύναμή τους για να ανυψώνουν τους συνασκητές τους και να ελαττώνουν τους εαυτούς τους..

Συναξάριον
Τῇ ΚΑʹ (21ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίωνος τοῦ μεγάλου (371)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μαρίνης τῆς ἐν Ῥαϊθῷ, τοῦ Σινᾶ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Γαῒου, Δασίου καὶ Ζωτικοῦ, τῶν ἐν Νικομηδείᾳ, ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειωθέντων (303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀνδρέου, Στεφάνου, Παύλου καὶ Πέτρου καὶ οἱ μετ’ αὐτῶν μάρτυρες καὶ ὁμολογητές ὑπερ τῶν Ἱ. Εἰκόνων ἐν Κωνσταντινούπολει, μετά τοῦ Ἁγ. ὁσιομάρτυρος Ἀνδρέου τῆς Κρίσεως (741-775)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Θεοδότης, καὶ Σωκράτους Πρεσβυτέρου. (230)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάρτυς Εὐκράτης, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Βαροὺχ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου, τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῷ τοῦ Ἄθω ὄρει, καὶ δὴ ἐν τῇ ἐκεῖσε Ἱερᾷ Μονῆ τοῦ Ὁσίου Διονύσιου, τῇ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Προδρόμου τιμωμένη, καταγομένου ἐκ Χρυσουπόλεως τῆς Μακεδονίας (14ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Θεόφιλος καὶ Ἰάκωβος ὁ μαθητής του, τοῦ Κόνεβιτς, ἱδρυτές τῆς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου ἐν τῷ ποταμῷ Ὄμουτσα τοῦ Pskov Ῥωσσίας (1412)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἄζης, διὰ πυρὸς τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Πλαντίνου καὶ Εἰρήνη.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου τοῦ γενομένου οἰκονόμου τῆς Μονῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τοῦ Βαθέος Ρύακος, ὃς ὤρμητο ἐκ τῆς δευτέρας τῶν Καππαδόκων ἐπαρχίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Βαρνάβα καὶ Ἱλαρίωνος, τῶν ἐν Περιστερώνα Κύπρῳ (12ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλίππου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (1067)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τοῦ ἐκ Ῥωσσίας (1055)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τοῦ Πσκωφ Ῥωσσίας (1476)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Φίννιαν τοῦ ψαλμόστομου τοῦ Ἰρλανδοῦ (635)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Οὔρσουλας τῆς βασιλόπαιδος καὶ τῶν σὺν αὐτῇ ἐν Κολωνίᾳ Γερμανίας Παρθενομαρτύρων· Μάρθας, Μπρικτόλας, Σαούλας, Γρηγορίας, Σατουρνίνας, Σαββατίας, Σεντίας, Παλλαντίας, Σατουρίας και Πιννόζας ( 451)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἀστέριος (223)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἠμῶν Ἱλαρίωνος ἐπισκόπου Μογλένων(1164), ἀνακομιδή λειψάνων τῶν εὑρισκομένων ἐν τῇ Ἀριδαίᾳ τῆς Πέλλης (1206)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Μονεμβασίας, τελειωθέντος ἐν ταῖς βασάνοις κατὰ τὴν Λάρισαν, ἐν ἔτει ᾳψογʹ (1773).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἰερῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ (1093)

Στίχοι
Ἐν δάκρυσι πρὶν καὶ πόνοις σπείρας κάτω,
Ἱλαρίων θέριζε νῦν χαίρων ἄνω.
Ὕστατα Ἱλαρίων κοιμήσατο εἰκάδι πρώτῃ.

Στίχοι. 
Ἐν ἐρήμῳ Σινᾶ καύματι πυρουμένην,
σαρκός τό πῦρ ἐδρόσισας δακρύοις,
δι’ὧν τῆς φθορᾶς ἐῤῥύσθης καί τῶν ἄνω
Δικαίων σκηνῶν, τήν χάριν ἐκληρώσω.

Ύμνος
στον άγιο Ιλαρίωνα τον Μεγάλο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Άγιε Ιλαρίων, ωσάν λαμπρός κομήτης έλαμψες,
και φεύγοντας από τους ανθρώπους, ταξίδεψες τη μισή οικουμένη.
Αλλά ένα τέτοιο αστέρι μάταια κρύβεται:
Το ίδιο του το φως τον αποκαλύπτει στον κόσμο.
Ο Ιλαρίων ήθελε να ξεφύγει από την επίγεια δόξα,
Αλλά από τη δόξα του Θεού, ο άγιος, δεν μπορούσε να κρυφτεί.
Όπου δεν τον φανέρωνε ο Θεός, το έκαναν οι δαίμονες,
Τρομοκρατημένοι από τον άγιο, που τους εξεδίωκε.

Όπου κι αν διέμεινε, ο Υπέροχος Ιλαρίων
Έκανε θαύματα και θεράπευε τους αρρώστους,
νίκησε την αδυναμία και τα πάθη του.
Νίκησε τον κόσμο, και υπέταξε τους δαίμονες.
Κρυβόταν σε σπηλιές, αλλά τον κήρυτταν όλοι.
απέφευγε όλους, αλλά δοξαζόταν από όλους.
Ο Κύριος δοξάζει τους δοξάζοντες Αυτόν,
και στεφανώνει τους νικητές δρομείς με στεφάνια.
Όταν περάσει ο αγώνας της επίγειας ζωής,
τότε δίνονται τα στεφάνια της αιώνιας ζωής.
Ο γέρων Ιλαρίων, πάντα νέος στο πνεύμα,
τώρα απολαμβάνει τον Κύριο πρόσωπο προς πρόσωπο.
Ακόμη και τώρα οι προσευχές του κάνουν πόλεμο για εμάς,
ώστε με την ευσπλαχνία Του ο Κύριος, να μας ελεήσει.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Οκτώβριος),
http://prologue.orthodox.cn/October21.htm

***

Του Αββά Ιλαρίωνος

Πήγε ο Αββάς Ιλαρίων από την Παλαιστίνη στο όρος, στον Αββά Αντώνιο. Και του λέγει ο Αββάς Αντώνιος: «Καλώς ήλθες, ο αυγερινός οπού το πρωί ανατέλλει». Και είπε ο Αββάς Ιλαρίων: «Ειρήνη σε σένα, ο στύλος του φωτός οπού την οικουμένη φωτίζει».
(Είπε Γέρων, Το Γεροντικόν, εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η απουσία φθόνου ανάμεσα στους αγίους αποτελεί εντυπωσιακό και θαυμάσιο φαινόμενο. Οι άγιοι όχι μόνο δεν επέτρεπαν στο φθόνο να κυριεύσει τις καρδιές τους, αλλά, μάλλον αγωνίζονταν με όλη τη δύναμή τους για να ανυψώνουν τους συνασκητές τους και να ελαττώνουν τους εαυτούς τους. Σε κάποια περίσταση, όταν ο Άγιος Ιλαρίων της Παλαιστίνης επισκέφθηκε τον Άγιο Αντώνιο στην Αίγυπτο, ο Άγιος Αντώνιος αναφώνησε: «Καλώς ήρθες, αυγερινέ!» Σε τούτο ο άγιος Ιλαρίων απάντησε: «Χαίρε και υγίαινε, φαεινέ στύλε και στήριγμα της οικουμένης!»
Όταν κάποιοι μακάρισαν τον άγιο Μακάριο για την μοναχική του πολιτεία, εκείνος είπε: «Αδελφοί, με συγχωρείτε, εγώ δεν είμαι μοναχός, όμως έχω δει μοναχούς!»
Όταν κάποιοι ανέφεραν στον αββά Σισώη ότι είχε φθάσει στα ίδια μέτρα τελειότητας, όπως ο άγιος Αντώνιος, ο Σισώης απάντησε: «Αν είχα μια μόνο σκέψη, όπως ο Αντώνιος, θα ήμουν όλος διάπυρος.»
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιανουάριος), εκδόσεις Άθως
http://prologue.orthodox.cn/January28.htm

***

Απο το Γεροντικό του Σινά

Η οσία Μαρίνα έζησε και ασκήτεψε στη έρημο της Ραϊθού, όπου εκοιμήθη οσιακά. Τα ιερά λείψανα της βρίσκονται στο μετόχι του Σινά, στην Μονή της Θεοτόκου όπου μένουν Σιναΐτες πατέρες.

«Εφθάσαμεν και ημείς εις τον καιρόν μας μέσα εις τούτο το Μοναστήριον άνδρας ενάρετους, και βίου καθαρού, των οποίων τα λείψανα εις το Κοιμητήριον μέσα μαρτυρούσι πως να ευρίσκονται την σήμερον εις την χάριν του Θεού, ωσάν είναι κάποιου πνευματικού λείψανον, παπα-Σεραπίωνος λεγομένου, εκ Δαμασκού, και ετέρου Γέροντος, Ματθαίου λεγομένου, από την Κόρινθον της Πελοποννήσου, εκ χώρας λεγομένης παλαιόθεν μεν Συκιονία, τώρα δε Βασιλικά. Ούτος είχε πολλήν ακτημοσύνην και νηστείαν. Ουδέν γαρ είχεν εις το κελλίον του άλλο τίποτες, ει μη όσα εφόρει απάνω του· ήτον όμως της Συνάξεως Γέροντας· η δε τροφή αυτού ήτον, έφ’ όσον καιρόν ημείς τον εγνωρίσαμεν, ψωμί και νερόν»[2].
Και σε νεοελληνική απόδοση: Και εμείς στην εποχή μας προφθάσαμε να ζουν μέσα σ’ αυτό το Μοναστήρι ενάρετοι άνδρες με καθαρό βίο, που τα λείψανά τους στο κοιμητήριο μέσα μαρτυρούν πως βρίσκονται σήμερα στη χάρη του Θεού. Τέτοιο λείψανο είναι κάποιου πνευματικού, που λεγόταν παπα-Σεραπίων από τη Δαμασκό και κάποιου άλλου γέροντα που λεγόταν Ματθαίος από την Κόρινθο της Πελοποννήσου, από χωριό που το έλεγαν παλιά μέν Σικυωνία, τώρα δε Βασιλικά. Αυτός είχε μεγάλη ακτημοσύνη και νηστεία. Γιατί τίποτα δεν είχε άλλο στο κελλί του παρά μονάχα όσα φορούσε επάνω του, αν και ήταν γέροντας της Συνάξεως. Τροφή του ήταν, όσον καιρό εμείς τον γνωρίσαμε, μόνο ψωμί και νερό [3].
2. Νεκταρίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων “Επιτομή της ιεροκοσμικής ιστορίας…”. Επανέκδοση υπό της Ι. Μονής Σινά, εν Αθήναις 1980, σελ. 213-214.
3. Δημητρίου Τσάμη “Το Γεροντικόν του Σινά”. Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 324.

***

Άγιος Ιερώνυμος ο Ησυχαστής της Αίγινας, ο Καππαδόκης

-Η πνευματική ζωή είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. Μόνον που, διά να την γνωρίσει κανείς, πρέπει ν’ αγωνισθεί πολύ, να σκάψει βαθιά μέσα του. Να κλείνεσθε μίαν ώραν την ημέρα στο δωμάτιό σας και να σκέπτεσθε τον Χριστόν και τον προορισμόν σας. Η ησυχία είναι απαραίτητη διά την ψυχικήν καλλιέργειαν του ανθρώπου. Τον αέρα που φυσά έξω δεν μπορείς να τον σταματήσεις. Μπορείς όμως να κλείσεις την πόρτα. Ασφαλίστε την πόρτα της ψυχής σας και μένετε στην ησυχία, διά να μην σας παρασύρει το ρεύμα.

Άλλοι είναι δια την διακονίαν εις την Εκκλησίαν, άλλοι είναι προορισμένοι δια να κρύπτωνται σε κρύπτες και σπηλιές…. Όσο μπορεί να κλείνεται και να φέρνει εις τον λογισμόν του τους αγίους που όλο κρύβονταν.

Πρόσεχε να αποκτήσεις την παρθενία των λογισμών σου. Μη σκέπτεσαι τίποτα που σου αποσπά τον νουν σου από τον Θεόν. Την παρθενίαν των λογισμών σου πρόσεξε. Το παν ξεκινά από τους λογισμούς και την καρδίαν. Το παν οφείλεται εις τους λογισμούς… Να παρακαλούμεν τον Θεόν και Εκείνος θα βοηθήσει. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε μας. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε μας. Διάκριση και τέχνη δι’ όλα χρειάζεται.

Αγάπησε πολύ την προσευχήν! Να προσεύχεσαι νοερώς, όπου βρίσκεσαι και όποια ώρα ναναι. Δεν είναι απαραίτητο μόνον στον ωρισμένο τόπο. Ο Ιωβ προσηύχετο στην κοπριά. Ο Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων, εις το κήτος ο Ιωνάς, ο Παύλος δεμένος, ο ληστής εν τω Σταυρω, παντού, στις πόλεις , στα σπήλαια, στα σπίτια, στις αγορές, όλοι οι τόποι, όπου υπάρχει άνθρωπος εκκλησίες γίνονται, αρκεί να θέλει να προσεύχεται ο άνθρωπος και θα το κατανοήσεις, θα το πληροφορηθείς, ότι ‘’εγγύς ο Κύριος τοις επικαλουμένοις’’.

Τον νουν σου κανείς δεν εξουσιάζει, τον νουν κανείς δεν τον βλέπει! Και να γνωρίζεις ότι από τας μεγαλυτέρας γοεράς βοάς, έχουν μεγαλυτέραν αξίαν οι εκ καρδίας αλάλητοι στεναγμοί, αι ‘’ένδον βοαι’’! ‘’ Κράγε κραυγήν ασίγητον’’ είτε κοιμάσαι, είτε τρώγεις, είτε εργάζεσαι, είτε περπατεις’’… Να κρούης με υπομονή την θύραν του ελέους του Κυρίου μας με στεναγμούς αλαλητους και δάκρυα.

Άλλοι ζουν εις την έρημον και παλεύουν με τα πάθη των και, ενώ χρόνια είναι μοναχοί, εις την καρδία των δεν κατάφεραν τίποτα. Και άλλοι είναι μέσα εις τον κόσμον και έχουν την έρημον μεταφέρει μέσα των!

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν ακόμη λαϊκοί και κληρικοί που Τον ευαρεστούν. Ο Θεός να τους διατηρεί… Σκότος υπάρχει και σήμερα, όπως παντού και πάντοτε. Το φως όμως διαλύει το σκότος. Και τώρα έχουμε σκότος, αλλά το δυνατό και πολύ φως το κάνει να μη φαίνεται. Έτσι και μέσα μας υπάρχει και το σκότος και το φως. Να κάνουμε ο,τι δυνάμεθα για να αυξήσουμε το φως και τότε το σκότος θα φεύγη. Πλέουμε μέσα στο έλεος του Θεού, στην χάριν της Εκκλησίας Του. Μόνο από μας εξαρτάται, δηλ. από την θέλησή μας, το να φέρουμε φως στην ψυχή μας. Ο Θεός πλουσιοπάροχα μας το χορηγεί. Κλαίω, όταν σκέπτομαι την στοργή του Θεού.
Από το βιβλίο «Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, 1883-1966», της Σωτηρίας Δ. Νούση.

Οσία Μαρίνα της Ραϊθού, το μυροβόλον και θείον άνθος της ερήμου του Σινά
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/20/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%b1%cf%8a%ce%b8%ce%bf%cf%8d-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%81%ce%bf%ce%b2%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1/

Οσία Μαρίνα της Ραϊθού, σαν τον ερωδιό ευφραίνονταν στην ησυχία της ερήμου όπου ανάπνεε ακατάπαυστα τον Θεό, τον αέρα του Παραδείσου.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/20/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%b1%cf%8a%ce%b8%ce%bf%cf%8d-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%cf%81%cf%89%ce%b4%ce%b9%cf%8c-%ce%b5/

Ο μοναχός, ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/20/24887/

Οι ταπεινοί μοιάζουν με τα Αηδόνια, που κρύβονται στις λαγκαδιές και σκορπάνε αγαλλίαση στις ψυχές των ανθρώπων με τα γλυκοκελαηδήματα τους. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/12/%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%ac%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%b7%ce%b4%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85/Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τοῦ μεγάλου
― Ἦχος πλ. δ´

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστὴρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἱλαρίων Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μητρὸς Μαρίνης τῆς ἐν Ῥαϊθῷ, τοῦ Σινᾶ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν Σιναίῳ ἀθλοῦσα πρὸς τὰ οὐράνια, ἀνεπτερώθης Ὁσία καὶ ἐν Παρθένων χορῷ, συνηρίθμησαι καλῶς Μαρίνα ἔνδοξε· ὅτι τὸν δόλιον ἐχθρόν, κατενίκησας σφοδρῶς, Σταυροῦ θείᾳ δυνάμει, καὶ τὸν Χριστὸν ἱκετεύεις, ὑπὲρ ἁπάντων τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σωκράτους
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάβαλε

Ἀθλήσεως αἵμασι, τὴν ἱεράν σου στολήν, ἐνθέως ἐλάμπρυνας, ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, τμηθεὶς τὸν αὐχένα σου· ὅθεν ὡς ἱερέα, καὶ στερρὸν ἀθλοφόρον, Σώκρατες σὲ τιμῶμεν, καὶ θερμῶς σοι βοῶμεν· Μὴ παύσῃ καθικετεύων, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Μονεμβασίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Θεῖον γόνον σε, Μονεμβασία, ἀνεβλάστησε, καρποφοροῦντα, Ἰωάννη τὰς τῆς πίστεως χάριτας· τῶν γὰρ πατρῴων θεσμῶν ἀντεχόμενος, τοὺς ἐκ τῆς Ἄγαρ ἀθλήσας κατῄσχυνας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Εἰς τὸν στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίρει, ἀσκητικαῖς ἐν ᾠδαῖς, ἐπὶ τῇ μνήμῃ σου Μαρίνα πανένδοξε, Πατέρων τῶν ἐν ἐρήμῳ, τῆς Ῥαϊθοῦ μυστικῶς, πᾶσα συνοδεία ἠ θεόληπτος, τοῦ γὰρ παναλάστορος, διεῤῥάγη δυσήνιος, κάρα Ὅσία, ὐπὸ σοῦ θεία χάριτι, τοῦ τὰ σύμπαντα, τῇ δρακὶ κυριεύοντος, ὄθεν σοῦ τὰ ἐφύμνια, πιστῶς ἀναπέμποντες, ταῖς σαῖς ἐντεύξεσι Μῆτερ, τὴν θείαν χάριν αἰτούμεθα, ψυχῶν σωτηρίαν, καὶ τὴν ἄνωθεν εἰρήνην, καὶ μέγα ἔλεος.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Μῆτερ Ἁγία, τρυφὴν τῆς ἐγκρατείας ἐν βίῳ θηλάσασα ἀῤῥήτου καὶ θείας τῆς ζωῆς ἠξίωσαι, τὸ σεμνὸν γὰρ τῆς σῆς ψυχῆς καὶ νοὸς τὸ φιλόθεον, ἐῤῥύθμισε τὸν βίον σου καὶ ματαιότητος τῶν γεηρῶν σὺ ἀπώκεισαι φρονίμως πάντων μετ’ Ἁγίων τὴν τρυφὴν ἀπόλαυσασα, ὅθεν λαμπρῶς παρὰ Χριστοῦ ἀντεδόξασθης καὶ πρὸς οὐρανοὺς μετέστης πρεσβεύουσα Χριστῷ ἀκαταπαύστως ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἴμερον πρὸς τὸ θεῖον ἐπιδείξασα μέγα, πρὸς κόσμον ἐνεκρώθης Μαρίνα, καὶ λαβοῦσα ἐπ’ ὤμων σταυρόν, ὡς φορτίον βλέπουσα χρηστόν, ἤνυσας τὸν δρόμον νικηφόρως, πρὸς χαρὰν τῶν πόθῳ σοὶ βοώντων·
Χαῖρε, νυκτὸς ἀφωτίστου λύχνε·
χαῖρε,  φωτὸς ἀποῤῥήτου φέγγος.
Χαῖρε, στρατιὰ τῶν δαιμόνων νικήσασα·
χαῖρε,  τὰς ψυχὰς μοναζόντων φωτίζουσα.
Χαῖρε, προίκισμα καυχήσεως, γυναικῶν μοναζουσῶν·
χαῖρε,  ὄλβιον μελώδημα, τῶν πιστῶν σου ἀδελφῶν.
Χαῖρε, ἡ τῆς ἐρήμου πανυπέρλαμπος πόλις·
χαῖρε,  τῶν ἀμυήτων, μυστηπόλος φαιδρότης.
Χαῖρε, καλῶς τὸν δρόμον ἀνύσασα·
χαῖρε,  ψυχῆς ἁγνείας τηρήσασα.
Χαῖρε, δεινῶν τὸ ἄλγος νεκρώσασα·
χαῖρε,  χαρᾶς τὸ ἕαρ μυρίζουσα.
Χαῖρε Μῆτερ Πανένδοξε.

Ὦ πολύαθλε Μῆτερ, Ῥαϊθοῦ ἡ προστάτις, καὶ πάντων εὐσεβῶν ἀντιλήπτωρ (γ΄), μὴ παρίδης δεήσεις ἡμῶν, ἀλλ’ ἱκέτευε τὸν ἀγαθὸν Κύριον, λυτροῦσθαι ἐκ παγίδων τοῦ ἀλάστορος, τοὺς ἐκβοῶντας·
Ἀλληλούϊα.

Η Παναγία του Βλαδιμήρ, η θαυματουργή εικόνα που «λιτάνευσε» ο άθεος Στάλιν με αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα. Δε βοηθούν τα όπλα στον πόλεμο. Μόνον ο Θεός βοηθά.

Συναξάριον.
Τῇ ΚϚʹ (26ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀδριανοῦ καὶ Ναταλίας, καὶ τῆς συνοδίας αὐτῶν (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων εἰκοσιτριῶν Μαρτύρων, τῶν συναθλησάντων τῷ Ἁγίῳ Ἀδριανῷ καὶ διὰ ξίφους τελειωθέντων (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀττικοῦ καὶ Σισινίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη ἑτέρου Ἁγίου Μάρτυρος Ἀδριανοῦ, υἱοῦ τοῦ Βασιλέως τῆς Ρώμης Πρόβου (276)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάσαφ, υἱοῦ Ἀβενὴρ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας, καὶ Βαρλαὰμ τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ. (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ἀββᾶς Τιθόης ὁ ἐν τῷ Κλύσμᾳ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται(4ο αἰ.)· καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ἀββᾶ Ἰβιστίωνος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τοῦ Ὀντρούσωφ Ρωσίας (1549), μαθητὴ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβὶρ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τοῦ Οὐγκλίτς Ρωσίας, μαθητής τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Οὐγκλίτς (1504)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τῆς Μονῆς Ποσεκόνιγιε (Vologda) Ρωσίας (1550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡµῶν Μαρίας Ἰβάνοβνας (Fedina) τῆς διά Χριστὸν Σαλῆς τῆς Μονῆς τοῦ Ντιβέγιεβο (1931)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Σεραφείμ (Zvezdinsky) Ιερομάρτυς ἐν Μπουτοβο ἐν ἔτει 1937
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς μεγίστης καὶ ἀνυπερβλήτου φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ἣν ἐδείξατο τότε ἀποστρέψας μετ’ αἰσχύνης τοὺς ἀθέους Ἀγαρηνούς τοῦ Ταμερλάνου ἐκ τῆς Ρωσικῆς Γῆς, μεσιτείᾳ τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐπονομαζομένης «τοῦ Βλαδιμήρου» ἐν ἔτει 1395.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Ἀνάμνησις τῆς θαυμαστῆς ἀνανεώσεως τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Βλαδιμὴρ ἐν τῇ πόλει Χαρμπὶν τῆς Μαντζουρίας, ἐν ταῖς χερσὶ τῆς δικαίας Ἡγουμένης Ρουφίνας, γενομένης κατὰ τὸ ἔτος 1925

Στίχοι·
Ὡς ἔσωσας τῷ πάλαι Ῥωσίαν ἐκ κινδύνων
ἐχθρῶν εἰσβολῆς καί ἀπειλῆς πολέμου,
οὕτω καί ἡμᾶς διάσωσον, Παρθένε,
τούς προσπίπτοντας Εἰκόνι Βλαδιμήρου.
Στίχοι
Οὐκ εἶχεν, οἶμαι, σάρκα Τιθόης ὅλως,
Κᾂν εἶχε, τήξας οὐκ ἐᾷ βρῶσιν τάφῳ.

Αν κάποιος ήθελε να σε ζωγραφίσει, Παρθένε,
Θα χρειαζόταν το φως των άστρων και όχι των Χρωμάτων,

ώστε σαν Πύλη Φωτός, να σε ζωγράφιζε με φώς∙
όμως τα ουράνια σώματα δεν υπακούουν στα λόγια των θνητών∙

με όσα μας εκχώρησαν οι νόμοι της ζωγραφικής κι η φύση,
μ’ αυτά ο άνθρωπος θα σε ιστορίσει και θα σε ζωγραφίσει.
(Κωνσταντίνος ο Ρόδιος, τέλη 9ου αι.)

***

“Να πεις τους Έλληνες να μη φοβούνται και να έχουν θάρρος και ελπίδα! Γιατί στο τιμόνι της Ελλάδος κάθεται η Παναγία”! Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η Παναγία του Βλαδιμήρου (Vladimir)

Το έτος 1395 ο Μογγόλος πολέμαρχος Ταμερλάνος, αφού είχε κατακτήσει και καταστρέψει πολλές χώρες, είχε εισβάλει και στην Ρωσία και κατευθύνοταν στην Μόσχα. Τότε ο Μεγάλος Ηγεμόνας Βασίλειος Δημήτριεβιτς και ο Μητροπολίτης Κυπριανός Τσαμπλάκ μετέφεραν την εικόνα με μεγάλη λιτανεία για να σώσουν την πόλη. Η λιτανεία κράτησε δέκα ημέρες, καθ’ οδόν από όπου περνούσε και στις δύο πλευρές του δρόμου, αμέτρητοι άνθρωποι προσεύχονταν γονατισμένοι με δάκρυα και ικετευαν: “Μητέρα του Θεού, σώσε τη γη της Ρωσίας!” Η εικόνα έφθασε στη Μόσχα την 26η Αυγούστου 1395, όπου την υποδέχθηκαν χιλιάδες λαού και την κατέθεσαν στον Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Κρεμλίνου. Την ίδια ημέρα που οι πιστοι της Μόσχας συναντούσαν την εικόνα του Βλαντιμίρ στην τοποθεσια Kuchkov, ο Ταμερλάνος που κοιμόταν στη σκηνή του είδε ένα τρομερό όνειρο. Κατέβαιναν από ένα βουνό πολλοί Αρχιερείς με χρυσές ράβδους και πάνω τους στέκοταν μία γυναίκα λουσμένη στο φως, περιτριγυρισμένη από Αγγέλους με πύρινα σπαθιά, οπου του έδινε εντολή να εγκαταλείψει την Ρωσία! Όταν ξύπνησε τρομαγμένος και ρώτησε τους συμβούλους του σχετικά, εκείνοι του είπαν πως ήταν η προστάτρια των Ρώσων, η Παναγία των χριστιανών και Μητέρα του Χριστού. Έτσι ο φοβερός Ταμερλάνος έλυσε την πολιορκία. Αυτό το όνειρο είναι καταγεγραμμένο όχι μόνο στα παλαιά ρωσικά χρονικά αλλά και στα ταταρικά χρονικά. Το Χρονικό που αναφέρει το γεγονός κλείνει λέγοντας: «Και έφυγε ο Ταμερλάνος διώχνοντάς τον η δύναμη της Παναγίας». Σε ανάμνηση του γεγονότος, στο σημείο που ο λαός της Μόσχας υποδέχθηκε την εικόνα, κτίσθηκε η Μονή Σρετένσκι (Προϋπάντηση). Επίσης, σ’ αυτήν την εικόνα αποδίδονται οι νίκες των Ρώσων κατά των Τατάρων το 1408, 1451, 1459. Διάσημη είναι και η μάχη στον ποταμό Ούγκρα, όταν στις 23 Ιουνίου 1480 ο Αχμέτ Χαν υποχώρησε μπροστά στον κνέζη Ιωάννη τον Γ’, χωρίς μάχη. Όλος ο στρατός του κατελήφθη από έναν ανεξήγητο φόβο.

Μετά την Επανάσταση του 1917, οι κομμουνιστές έκλεισαν το μοναστήρι το 1925. Κατέστρεψαν τους ναούς του αγιου Νικολάου και της αγιας Μαρίας της Αιγυπτίας, το καμπαναριό και το ηγουμενείο και εγκατέστησαν εκεί μία από τις πιο σημαντικές έδρες της Μυστικής Αστυνομίας. Λέγεται ότι ακόμα κι αυτός ο Στάλιν πάνω στην απόγνωσή του επικαλέστηκε τη θαυματουργική χάρη της εικόνας της Παναγίας του Βλαδιμήρ και την «λιτάνευσε» με ένα στρατιωτικό αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα τον Δεκέμβριο του 1941. Μετά από λίγο οι Γερμανοί άρχισαν να υποχωρούν!

Σήμερα, η «Θεοτόκος του Βλαδιμήρου» αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα της περίφημης πινακοθήκης «Τρετιακόφ» της Μόσχας.

Η εικόνα της Θεοτόκου του Βλαδιμήρου τιμάται κάθε χρόνο στη Ρωσία στις 3 Ιουνίου . Επίσης, στις 23 Ιουνίου, για την απελευθέρωση της Μόσχας από την επιδρομή του χάνου Ακμάτ (1480) και στις 26 Αυγούστου, για τη σωτηρία του Ρωσικού λαού από την εισβολή του Ταμερλάνου (1395).

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η αγία Γραφή του Θεού, σαφώς μας διδάσκει ότι τα όπλα στον πόλεμο δε βοηθούν. Τι τότε βοηθά; Μόνον ο Θεός βοηθά. Και ο Θεός βοηθά τους πιστούς, τους καθαρούς και δίκαιους να αντισταθούν στους απίστους, τους ακάθαρτους και τους αδίκους. Για να βοηθήσει ο Θεός τους πρώτους ενάντια στους δεύτερους δε χρησιμοποιεί τη δύναμή Του, που μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια θα μπορούσε να καταστρέψει όλους τους κόσμους, αλλά χρησιμοποιεί ασήμαντα μέσα, συχνά πολύ μικρά μέσα, ασήμαντα μέχρι αστειότητας για τα μάτια των ανθρώπων.

Δε βοηθούν τα όπλα εκεί όπου ο Θεός δε βοηθά. Εκεί όμως όπου ο Θεός βοηθά είναι αρκετή μία σφεντόνα ή μία ποιμενική ράβδος….
Δε βοηθούν ούτε τα όπλα ούτε ο πολυάριθμος στρατός εκεί όπου ο Θεός αντιτίθεται.

Όποιος στον πόλεμο βασιστεί στα όπλα του, λόγω της άρνησης του Θεού και της υπερηφάνειας της καρδιάς του, αυτός υφίσταται ταπεινωτική ήττα και καταστρέφεται.
Όποιος στον πόλεμο δε βασίζεται στα όπλα του, αλλά με ταπείνωση στην καρδιά του και μετάνοια ζητεί τη βοήθεια του Θεού, αυτός έχει ένδοξες νίκες.
Ο Θεός βοηθά τον ταπεινό και πιστό ενάντια στον αλαζόνα και ασεβή.
Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Παρρησία

«Στην πλευρά των αδίκων κυριαρχεί ο φόβος, ενώ σ’ αυτή των δικαίων το θάρρος.
Στον πόλεμο δεν αποφασίζει ο αριθμός, αλλά ο Θεός.
Είναι πραγματικά τα προφητικά λόγια: ένας άνδρας καταδιώκει χιλιάδες όταν ο Κύριος πολεμά μαζί σας.»

Μόνον όταν ο φτωχός λαός μας, με τα εξασθενημένα χέρια του, άρχισε να ανάβει κεριά, να προσεύχεται, τότε οι προσευχές του συγκίνησαν τους αγγέλους και τους αγίους ώστε να μεσιτεύσουν για το έλεος του Θεού.

Ας επιστρέψουμε ο καθένας μας στο Θεό και στον εαυτό του. Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φως του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών με τα «ωραία» ονόματα και τα «φανταχτερά» ρούχα.
Ας προσπαθήσει ο καθένας μας να κατακτήσει τη βασιλεία των Ουρανών. Έτσι μόνο θα επιβιώσει το κράτος μας πάνω στη γη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν είμαστε δίκαιοι ο ουρανός θα προσέχει το κράτος μας. Στην ουράνια Βασιλεία βασιλεύουν η δικαιοσύνη, η πίστη, η αγάπη, η αλήθεια, η ελεημοσύνη, η σοφία, η καθαρότητα….
Ας σκεφτείτε αν έχετε αυτές τις αρετές, και αν όχι καλύτερα να αγωνιστείτε να τις αποκτήσετε όλες. Έτσι θα γίνετε τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο μεγάλος Πατέρας σας, ο ουράνιος.
Έτσι θα αντέξετε τις σκοτεινές δυνάμεις του Άδη, που κτύπησαν το κράτος μας και σαν εφιάλτης μας ταλάνισαν…..

***

Του Αββά Τ ι θ ό η

α’. Έλεγαν για τον Αββά Τιθόη, ότι, αν γρήγορα δεν κατέβαζε τα χέρια του όταν στεκόταν σε προσευχή, αρπαζόταν ο νους του στα άνω. Όταν λοιπόν συνέβαινε να συμπροσεύχεται με αδελφούς, φρόντιζε γρήγορα να κατεβάζη τα χέρια, για να μή αρπαγή ο νους του και χρονίση.

β’. Έλεγε ο Αββάς Τιθόης: « Ξενιτεία είναι το να είσαι κύριος του τι λές ».

γ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Τιθόη: «Πώς να φυλάξω την καρδιά μου ; ». Του λέγει ο γέρων: « Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοιγμένες η γλώσσα και η κοιλιά μας ; ».

δ’. Έλεγε ο Αββάς Ματόης για τον Αββά Τιθόη, ότι δεν βρίσκει τινάς τίποτε να τον κατηγορήση. Αλλά καθώς το καθαρό χρυσάφι στέκεται στον ζυγό, έτσι και ο Αββάς Τιθόης.

ε’. Μένοντας κάποτε ο Αββάς Τιθόης στο Κλύσμα, λέγει στον μαθητή του, ξέροντας πολύ καλά το γιατί: «Τέκνο μου, άφησε το νερό στις φοινικιές». Και εκείνος του λέγει: «Στο Κλύσμα είμαστε, Αββά ». Λέγει τότε ο γέρων: « Στο Κλύσμα τί έχω να κάμω ; Πήγαινε με πάλι στο βουνό».

στ’. Ενώ καθόταν κάποτε ο Αββάς Τιθόης, ήταν ένας αδελφός κοντά του. Και μή ξέροντας το, στέναζε. Και δεν κατάλαβε ότι ήταν ένας αδελφός κοντά του. Γιατί βρισκόταν σε έκσταση. Και βάζοντας μετάνοια, έλεγε: « Συγχώρησε με, αδελφέ. Δεν έγινα ακόμη μοναχός, αφού στέναξα μπροστά σου».

ζ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Τιθόη, λέγοντας: «Ποιά είναι η οδός όπου φέρνει στην ταπείνωση;». Λέγει ο γέρων: « Η οδός της ταπεινώσεως αυτή είναι, η εγκράτεια και η προσευχή και το να θέτη τινάς τον εαυτό του κάτω από όλα τα δημιουργήματα.».
Γεροντικό, Είπε Γέρων, εκδ. Παπαδημητρίου

***

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του:
Περί του Aββά Tιθόη τούτου γράφεται στον Παράδεισον των Πατέρων, ότι ήταν φίλος άκρος της ησυχίας.
Όθεν εκ της άκρας ησυχίας εις τόσην τελειότητα έφθασεν ο αοίδιμος, ώστε οπού γράφεται εν τω αυτώ Παραδείσω των Πατέρων, ότι όταν επροσηύχετο, εάν δεν επρόφθανε να κατεβάση τας χείρας του, αρπάζετο ο νους του εις θείας αρπαγάς. Όθεν όταν ετύχαινε να προσεύχεται μαζί με άλλους αδελφούς, εσπούδαζε να κατεβάζη ογλίγωρα τας χείρας του, ίνα μη αρπαχθή ο νους του και αργοπορήση εις την προσευχήν, και ούτω γνωρισθή εις τους άλλους η αρετή του.

Κι ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει στον 29 λόγο του, Περι απαθείας :
3. Αυτή λοιπόν η απάθεια, «η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης», καθώς μου εξήγησε κάποιος πού την είχε δοκιμάσει, τόσο πολύ αγιάζει τον νου και τον αρπάζει από τα υλικά, ώστε το περισσότερο μέρος της επιγείου ζωής του, μετά την άφιξι βεβαίως στο ουράνιο λιμάνι της ησυχίας, το ζή κανείς σαν να ευρίσκεται στον ουρανό, και ανυψώνεται εκστατικός σε ουράνιες θεωρίες∙ πράγμα για το οποίο ομιλεί κάπου επιτυχώς και ο Ψαλμωδός πού το είχε γευθή: «Ότι του Θεού οι κραταιοί, της γης σφόδρα επήρθησαν» (Ψαλμ. μς΄ 10). Ως τέτοιον γνωρίζομεν και τον Αιγύπτιον εκείνον (ασκητή), ο οποίος δεν άφηνε επί πολύ τα χέρια του απλωμένα στην προσευχή όταν προσευχόταν μαζί με άλλους*.
*Εννοεί τον αββά Τιθόη, για τον οποίον το «Γεροντικόν» γράφει: «Ει μη ταχέως κατέφερε τας χείρας αυτού, ότε ίστατο εις προσευχήν, ηρπάζετο ο νους αυτού άνω» – Η αρπαγή του νοός στην προσευχή υποδηλοί ύψιστο σημείο πνευματικής προόδου – («Γεροντικόν» εκδ. Π. Πάσχου, σελ. 122).

***

Η οσία Μαρία Ιβάνοβνα (Fedina), η δια Χριστόν Σαλή του Ντιβέγιεβο είδε τον μαρτυρικό θανάτο της Τσαρικής οικογένειας, και προφήτευσε τα θλιβερά γεγονότα της διαλύσεως των Μονών Σάρωφ και Ντιβέγιεβο και τον διωγμό κατά της Εκκλησίας.

Η οσία Μαρία Ιβάνοβνα εισηλθε στο μοναστήρι του Ντιβέγιεβο οπού εκάρη μοναχή. Στην απόφαση αυτή συνετέλεσε η διά Χριστόν Σαλή οσία Παρασκευή, η οποία ανέλαβε να την καθοδηγήσει στην πνευματική ζωή. Εκεί συνέχισε να προσποιείται τη σαλή για να κρύβει τις αρετές της, ιδίως το προορατικό χάρισμα πού ο Κύριος μας της έδωσε, όμως οι πιστοί την «ανακάλυψαν» και έτρεχαν κοντά της να την συμβουλευθούν!

Όταν τη ρώτησαν γιατί τη λένε «Ιβάνοβνα», απάντησε: «Όλες μας οι ευλογημένες είμαστε «Ιβάνοβνα», [παιδιά] του [Αγίου] Ιωάννη του Προδρόμου».

Διηγείται η γερόντισσα Μαργαρίτα του Ντιβέγιεβο:

– Στην αρχή του διωγμού μας, πού ζούσαμε ακόμη κοντά στο Ντιβέγιεβο, έμενε μαζί μας η οσία Μαρία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν σαλή. Ξεψύχησε στα χέρια μου. Στα τελευταία της την φρόντιζα εγώ. Θυμάμαι, την ρωτούσα: «Γερόντισσα, πότε θα γυρίσουμε στο μοναστήρι μας;». Καλοκάγαθα μου απαντούσε: «Να είσαι βεβαία, ότι θα έχετε κάποτε και πάλι το μοναστήρι σας. Μάλιστα, μαζί με την ηγουμένη σας, από κει ψηλά πού θα είμαστε, θ’ αρχίσουμε να σας καλούμε να επιστρέψετε στο μοναστήρι. Μόνο πού θα σας καλούμε με αριθμούς κι όχι με τα ονόματα σας. Εσένα, Φρόσω, θα σε καλέσουμε με το 338». Το κράτησα στο μυαλό μου. Όταν αργότερα με φυλάκισαν, είδα ότι εκεί δεν μας αναγνώριζαν με τα ονόματά μας, αλλά με αριθμούς. Εμένα μου έδωσαν το 338!!! Προσευχήθηκα θερμά, ευχαριστώντας τον Θεό πού συνεχώς έδειχνε την παρουσία Του. Αργότερα μας πήγαν με το τραίνο στην Τασκένδη. Ο στρατιώτης πού συνόδευε το βαγόνι, μας ζήτησε να τραγουδήσουμε μερικά ζωηρά τραγούδια. Εμείς αρχίσαμε να ψέλνουμε το «ευλογητός ει Χριστέ…» και άλλους ύμνους της Εκκλησίας μας! Μόλις φτάσαμε στην Τασκένδη, μας πέρασαν από έλεγχο. Διέταξαν και βγάλαμε όλα τα ρούχα. Όταν μας έβγαλαν το σταυρό πού φορούσαμε, τότε νιώσαμε την αίσθηση της γύμνιας… Με ξυλαράκια φτιάξαμε πρόχειρους σταυρούς.

Όταν τελείωσε η φυλάκισή μας, οι μοναχές άρχισαν να βρίσκουν δουλειά κοντά στο μοναστήρι μας.

Κάποτε, μια γυναίκα πήγε στο σπίτι της Μαρίας Ιβάνοβνα. Μας διηγείται η ιδία: «Πήγα στο Σάρωφ, στο σπίτι της Μαρίας Ιβάνοβνα. Ήρθα να την ρωτήσω, αν θα ‘χω, όπως λένε, στον ήλιο μοίρα. Περνούσα πολύ δύσκολα… Πλησίασα στο σπιτάκι της. Από το παράθυρο την είδα να κάθεται στο κρεβάτι και κάνοντας το σημείο του σταυρού, λέγοντας δυνατά: “Στείλε τους, Κύριε, τον ευεργέτη στείλε τους τον ευεργέτη “! Δεν μίλησα. Έφυγα, για να μη διακόψω την προσευχή της. Όταν έφτασα στο Σάρωφ, γνωρίστηκα με κάποιους, οι οποίοι άρχισαν να με βοηθούν με τρόφιμα. Κι όχι μόνον αυτό μου βρήκαν δουλειά κι έτσι επιβίωσε η οικογένεια μου!»

Μια μέρα ήλθε στο μοναστήρι μας ένας πολύ σεμνός νέος. Όταν τον είδε η Μαρία Ιβάνοβνα του είπε ολόκληρη την προηγούμενη ζωή του! Μόλις, την έμαθαν οι συνοδοί του, ο νέος εγκατέλειψε την ιδέα να γίνει κληρικός. Είχε ουσιαστικά κωλύματα… Η Γερόντισσα το έκανε αυτό μπροστά στους άλλους, για να προλάβει ακριβώς την χειροτονία πού εκείνος σχεδίαζε!

Κάποια φίλη μου, με παρεκάλεσε να μάθω από την Μαρία Ιβάνοβνα, γιατί ο γιός της δεν ήθελε να παντρευτεί, γιατί το καθυστερούσε. Η μάνα, όπως ήταν φυσικό, ανησυχούσε. Η οσία είπε: «Μην τον αναγκάζετε. Αφήστε τον. Είναι ασκητής και μάρτυρας!». Η μητέρα του θύμωσε από την απάντηση. Όμως σε λίγο διάστημα, τον συνέλαβαν. Στην φυλακή αρρώστησε βαριά και όντως πέθανε σαν μάρτυρας, εκεί στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως…

Η Οσία Μαρία θεωρείται προστάτης των αγωνιζομένων κατά του καπνίσματος. Σε μία περίπτωση που την επισκέφθηκε μία κυρία από το Μούρομ, μόλις την είδε της είπε ότι κάπνιζε σαν φουγάρο! «Δεν μπορώ να το κόψω – της απάντησε η επισκέπτρια – καπνίζω και την νύχτα, ακόμα και πριν την Θεία Λειτουργία»! Τότε η μακαρία είπε στη συγκελλιώτισσά της να πετάξει την ασημένια ταμπακιέρα της στη φωτιά! Μετά την παράξενη αυτή κίνηση, η επισκέπτρια έκοψε το κάπνισμα!. Μετά από καιρό πήραν ένα γράμμα από την κυρία αυτή πού εκφράζε την ευγνωμοσύνη της, αναφέροντας ότι από τότε πού τους επισκέφτηκε ούτε πού σκέφτεται το τσιγάρο.

Μία άλλη φορά, την επισκέφθηκαν κάποιες μοναχές και την ρώτησαν για έναν χαμένο εξάδελφό τους, τον Μίσα Αρτσιμπούσεβα. Η Οσία τους απάντησε, ότι έχει μπλέξει με μία γύφτισσα! Όταν αργότερα οι μοναχές τον συνάντησαν έμαθαν, ότι είχε αρχίσει το κάπνισμα, πάνω στο πακέτο των τσιγάρων του υπήρχε μία γύφτισσα!

Μετά από την Κομμουνιστική Επανάσταση του 1917, στη Ρωσία, η Μαρία άρχισε να χρησιμοποιεί πολύ άσχημη γλώσσα, θέλοντας έτσι να υποδείξει τα νέα δεινά της Εκκλησίας από το νέο καθεστώς. Οι υπόλοιπες μοναχές σκανδαλιζόμενες τη ρώτησαν πώς ήταν δυνατόν μια καλογριά να μην μιλάει ευγενικά και η Μαρία απάντησε: «Υπό τον Τσάρο Νικόλαο αυτό ήταν εύκολο, για δοκιμάστε το και με τους Σοβιετικούς». Με αυτό τον τρόπο η μακαρία προφήτευσε τα θλιβερά γεγονότα της διαλύσεως των Μονών Σάρωφ και Ντιβίγιεβο και γενικά τον διωγμό κατά της Εκκλησίας.

Την νύχτα του μαρτυρικού θανάτου της τσαρικής οικογένειας, στο Ντιβέγιεβο η δια
Χριστόν σαλή Μαρία έβλεπε με το διορατικό της χάρισμα τους αποκρυφιστές δολοφόνους. Mαινόταν και φώναζε, «τις πριγκίπισσες με ξιφολόγχες! Καταραμένοι Εβραίοι!». Μαινόταν φοβερά, αλλά μόνον κατόπιν κατάλαβαν γιατί φώναζε. Στο υπόγειο του σπιτιού Ιπατίγιεφσκι, όπου οι βασιλείς-μάρτυρες και οι πιστοί υπηρέτες τους ολοκλήρωσαν την σταυρική τους πορεία, βρέθηκαν οι επιγραφές που άφησαν οι δήμιοι. Μία από αυτές απετελείτο από τέσσερα καβαλιστικά σύμβολα. Αυτή η επιγραφή διεμήνυε, «εδώ κατά διαταγή των σατανικών δυνάμεων θυσιάστηκε ο τσάρος για να καταστραφεί το κράτος. Κι αυτό ας το μάθει όλος ο κόσμος».

Τέλος η Μαρία Ιβάνοβνα κοιμήθηκε ειρηνικά το 1927 και ενταφιάσθηκε στο Σερεβατοβο. Στο Ντιβεγιεβο φυλάσσεται σήμερα το αδιάφθορο Λείψανό της.

Κρύψε τους πνευματικούς θησαυρούς σου. Γίνε αόρατος… Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/24/%ce%ba%cf%81%cf%8d%cf%88%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bd%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%b8%ce%b7%cf%83%ce%b1%cf%85%cf%81%ce%bf%cf%8d%cf%82-%cf%83%ce%bf/

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμὶρ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θεομήτορος Κόρης τῇ Εἰκόνι προσπέσωμεν,* τῇ τοῦ Βλαδιμήρου, αἰτοῦντες* ἐξ ἐχθρῶν ἀπολύτρωσιν·* αὔτη γάρ τό πάλαι ἐξ ἐχθρῶν* διέσωσεν Ῥωσίαν θαυμαστῶς,* Τατάρους ἐκδιώξασα ἀπ’ αὐτῆς* καί Ταμερλάνον μαινόμενον.* Δόξα οὖν ἐκβοήσωμεν αὐτῇ·* δόξα Σοί, πάντων Ἄνασσα,* δόξα Σοί, ὦ ἐργόχειρον Λουκᾶ,* ἡμῶν δέ καταφύγιον.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεος σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις , ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἀββᾶ Τιθόη
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Τιθόη τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀδριανοῦ καὶ Ναταλίας
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε

Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάσαφ, υἱοῦ Ἀβενὴρ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τῇ εἰσηγήσει, φῶς προσέλαβες, θεογνωσίας, Ἰωάσαφ Ὁσίων ἀγλάϊσμα· τοῦ Βαρλαὰμ λαμπρυνθεὶς γὰρ τοῖς ῥήμασι, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν ἔφθασας. Μεθ’ οὗ πρέσβευε, Τριάδι τῇ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μαρίας τοῦ Ντιβέγιεβο
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Μαρία τὸ πνεῦμά σου.

Ἦχος πλ. δ’ Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς

Ὡς εἰς λειμῶνα ἀρετῶν ἀνθηφοροῦντα, τῶν θεοφόρων Ἀσκητῶν περιπατοῦντες, τῆς ὀσμῆς πληρούμεθα τῆς ἡδυπνόου· τοῖς ἄθλοις γὰρ στομωθέντες τῶν πειρασμῶν, τὸ σῶμα τῇ ἐγκρατείᾳ δουλοπρεπῶς, καθυπέταξαν πνεύματι, ἀγγελικὴν ἐπὶ γῆς, πολιτείαν βιώσαντες, δόξης οὖν ἠξιώθησαν.

Ἦχος πλ. β’

Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοί, κατησχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ’ αἰτεῖται τὴν χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Μεταβολὴ τῶν θλιβομ ένων, ἀπαλλαγῇ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῷζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη προστασία τῶν πιστῶν.

Ἦχος β’.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μὲ ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων Σου τῶν Ἁγίων, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Η Προστάτις
(Ένα Θαύμα της Παναγίας του Βλαντιμίρ)

Έχε τον νου σου στην Βασιλεία των ουρανών και θα την κερδίσεις. Αββάς Υπερέχιος. Να ετοιμασθούμε για την Πατρίδα μας, τον Ουρανό, τον Παράδεισο. Το πάν είναι να συλλάβη ο άνθρωπος αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής, που είναι η σωτηρία της ψυχής.

Συναξάριον.
Τῇ Ζʹ(7ῃ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ἀββᾶ Ὑπερεχίου, ἐν εἰρήνη τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος ἀββᾶς Ὢρ ἐν εἰρήνη τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ὅσιοι Ἀσκηταί, οἱ Θηβαῖοι, ἐν εἰρήνη τελειοῦνται.

Τῇ Ηʹ(8ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Αἰμιλιανοῦ, Ἐπισκόπου Κυζίκου, τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μύρωνος, Ἐπισκόπου Κρήτης, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι δέκα Ἀσκηταί, οἱ ἐξ Αἰγύπτου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.

Έλεγε η αμμάς Συγκλητική: Ας θελήσουμε ν’ αντικρίσουμε την άνω ‘Ιερουσαλήμ, σαν πατρίδα και μητέρα μας. Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας ας τον ζήσουμε με την προσδοκία του ουρανού, για ν’ απολαύσουμε και τα αιώνια αγαθά.

Ο υπέροχος Αββάς Υπερέχιος
ζ. Είπε πάλιν: «Έχε τον νου σου στην Βασιλεία των ουρανών και θα την κερδίσεις».

δ’. Είπε πάλι: « Προτιμότερο είναι να τρώγη τινάς κρέας και να πίνη κρασί, παρά να τρώγη, με την καταλαλιά, τις σάρκες των αδελφών.

ε’ . Είπε πάλι: « Ψιθύρισε το φίδι και την Εύα την έβγαλε από τον Παράδεισο. Μ’ εκείνο μοιάζει και όποιος κατακρίνει τον πλησίον του. Γιατί τη ζωή αυτού οπού ακούει τη σπρώχνει στην απώλεια και τη δική του τη φυλάει ».

στ’. Είπε πάλι: « Ο θησαυρός του μοναχού είναι να μη θέλη τίποτε το υλικό δικό του. Θησαύρισε, αδελφέ, στον ουρανό. Γιατί οι αιώνες της αναπαύσεως δεν έχουν τέλος ».

Είπε ο αββᾶς Υπερέχιος: «Αληθινά σοφός είναι όχι αυτός που διδάσκει με τα λόγια, αλλά εκείνος που παιδαγωγεί με το παράδειγμα».

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, δηλαδή ποιό είναι ακριβώς το νόημα αυτής της ζωής;
– Ποιό είναι; Να ετοιμασθούμε για την Πατρίδα μας, τον Ουρανό, τον Παράδεισο. Το πάν είναι να συλλάβη ο άνθρωπος αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής, που είναι η σωτηρία της ψυχής. Όταν ο άνθρωπος πιστεύη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι αυτή η ζωή είναι μάταιη και ετοιμάζει το διαβατήριό του για την άλλη ζωή. Ξεχνούμε ότι όλοι θα φύγουμε. Δεν θα βγάλουμε ρίζες εδώ. Αυτή η ζωή δεν είναι για να καλοπεράσουμε. Είναι να δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό ο σκοπός μας πρέπει να είναι να ετοιμασθούμε, ώστε να φύγουμε με αναπαυμένη συνείδηση, όταν μας καλέση ο Θεός, και να πετάξουμε κοντά Του. Όταν ο Χριστός ευλόγησε τους πέντε άρτους και χόρτασε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, ο κόσμος ένα κι ένα είπε: «Είναι ό,τι πρέπει για βασιλιάς!». Έφαγαν τους πέντε άρτους και τα δυο ψάρια και ενθουσιάσθηκαν. Ο Χριστός όμως τους είπε να μην ενδιαφέρωνται γι᾿ αυτήν την τροφή, γιατί δεν θα μείνουμε εδώ. Σ᾿ αυτήν την ζωή δοκιμάζεται ο καθένας, αν ανταποκρίνεται σε όσα ζητάει ο Θεός.

– Γέροντα, τί πρέπει να έχη κανείς πάντα στον νού του, για να κάνη το θέλημα του Θεού;
– Να έχη τον νού του στον Θεό. Να σκέφτεται γιατί ήρθαμε σ᾿ αυτήν την ζωή. Εδώ δεν ήρθαμε για να κάνουμε τα πάντα και να βολευτούμε. Ήρθαμε για να ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή. Ο νούς μας λοιπόν πρέπει να είναι διαρκώς εκεί και σε ό,τι θα μας βοηθήση να πάμε εκεί. Με την φιλότιμη αντιμετώπιση, με τον ταπεινό και φιλότιμο αγώνα καταλαβαίνει κανείς το νόημα της πνευματικής ζωής. Η πνευματική ζωή είναι λεβεντιά, γλέντι πνευματικό. Ξέρετε τί θα πη γλέντι! Να πιάσετε το βαθύτερο νόημα του Μοναχισμού, την πνευματική αρχοντιά, την ευαισθησία την πατερική. Το βαθύτερο νόημα της ζωής – όχι του Μοναχισμού αλλά της ζωής – έχουν υποχρέωση όλοι οι άνθρωποι να το συλλάβουν. Αν το έκαναν αυτό, δεν θα είχαν καθόλου μικροπρέπειες, γκρίνιες κ.λπ. Αφού υπάρχει θεία ανταπόδοση, να κοιτάξουμε πώς θα βγάλουμε κανένα φράγκο για ᾿κεί, και όχι πώς θα έχουμε εδώ την αξιοπρέπειά μας και πώς θα απολαμβάνουμε ανθρώπινες τιμές.
Όταν ο άνθρωπος τοποθετή τον εαυτό του στην πραγματική ζωή, όλα τα χαίρεται. Χαίρεται που ζή, χαίρεται που θα πεθάνη. Όχι γιατί βαρέθηκε την ζωή του, αλλά χαίρεται που θα πεθάνη και θα πάη κοντά στον Χριστό.

– Χαίρεται, Γέροντα, γιατί δεν αντιδρά σ᾿ αυτό που ο Θεός επιτρέπει;
– Χαίρεται, γιατί βλέπει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη, ενώ η άλλη αιώνια. Δεν βαρέθηκε την ζωή, αλλά σκέφτεται «τί θα κάνουμε, δεν θα φύγουμε;» και ετοιμάζεται για ᾿κεί, γιατί καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο προορισμός του, το νόημα της ζωής.
Νά, οι κοινωνικοί λειτουργοί έχουν καλωσύνη, οι καημένες, τρέχουν, σκοτώνονται για τους άλλους. Σπουδάζουν ψυχολογία, αλλά με τον τρόπο που πηγαίνουν να βοηθήσουν, σε κάποιες περιπτώσεις σταματούν. Πάει λ.χ. μία να παρηγορήση έναν που έχει ένα πόδι και αυτός της λέει: «Εσύ μου λές “καλημέρα” με δυο πόδια, αλλά εγώ με ένα». Τί να του απαντήση; Πώς να τον βοηθήση με την ψυχολογία; Αν δεν βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, δεν μπορεί να βοηθηθή με τίποτε. Να καταλάβη ότι γι’ αυτήν την αναπηρία που επέτρεψε ο Θεός, αν δεν γογγύζη, θα έχη να λάβη στην άλλη ζωή αποταμιευμένο ουράνιο μισθό και να χαίρεται. Και αν ακόμη οι άλλοι περπατούσαν με τέσσερα πόδια, να έλεγε: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που περπατώ με ένα πόδι». Αλλά όσες δεν έχουν την πνευματική αντιμετώπιση, πάνε να παρηγορήσουν τους αρρώστους και δεν ξέρουν τί να τους πούν. Πάει η κοινωνική λειτουργός να παρηγορήση λ.χ. μια γυναίκα τριάντα πέντε χρονών με καρκίνο, που έχει και τρία παιδάκια. Τί να της πή; Αν δεν βοηθηθή αυτή η μητέρα να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, απελπίζεται, γιατί σκέφτεται τί θα γίνουν τα παιδιά. Την ίδια απελπισία που έχει η μητέρα έχει και η κοινωνική λειτουργός, αν δεν έχη καταλάβει κάτι το ανώτερο, το βαθύτερα πνευματικό. Αν δεν υπάρχη κατ’ αρχάς βαθύτερη τοποθέτηση στον ίδιο τον εαυτό της, δεν μπορεί να βοηθήση σωστά, για να έρθη η θεία παρηγοριά στον άλλον. Έτσι οι καημένες κουράζονται και σωματικά, αλλά και στενοχωρούνται, γιατί δεν μπορούν να βοηθήσουν θετικά. Κουράζονται δηλαδή διπλά.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Οικογενειακή Ζωή. Λόγοι Δ’ Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

***

Τονίζοντας τήν μεγάλη ἀξία τῆς ἡσυχίας, ὁ Ὅσιος Θαλάσσιος λέγει: «Ἡ ἡσυχία καί ἡ προσευχή εἶναι μέγιστα ὅπλα γιά τήν ἀρετή. Αὐτές ἐπειδή καθαρίζουν τό νοῦ τόν καθιστοῦν διορατικό»
Ὦ ἡσυχία,
προκοπὴ μοναζόντων·
Ὦ ἡσυχία,
κλίμακα οὐράνιος, ὁδὸς βασιλείας οὐρανῶν, μητέρα τῆς κατάνυξης,πρόξενος τῆς μετανοίας, καθρέπτης ὅπου βλέπουμε τὶς ἁμαρτίες μας, ἐσὺ ποὺ δείχνεις στὸν ἄνθρωπο τὰ πλημμελήματά του,
ποὺ δὲν ἐμποδίζεις τὰ δάκρυα καὶ τοὺς στεναγμούς,
ποὺ λαμπρύνεις τὴν ψυχὴ καὶ φέρνεις σὲ εἰρηνικὴ κατάσταση τὸν ἄνθρωπο!
Ὦ ἡσυχία,
σὺ ποὺ γεννᾶς τὴν πραότητα, μένεις μαζὶ μὲ τὴν ταπείνωση,συνομιλεῖς μὲ τοὺς Ἀγγέλους, φωτίζεις τὴν διάνοια,καὶ εἶσαι συζευγμένη μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ!
Ὦ ἡσυχία,
εἶσαι ἀνιχνευτής τῶν λογισμῶν καὶ λύχνος τῆς διακρίσεως,γεννᾶς ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ ἑδραιώνεις τὴν νηστεία, ἀντιθέτως δὲ,ἐμποδίζεις τὴν γαστριμαργία καὶ βάζεις χαλινάρι στὴν γλῶσσα!
Ὦ ἡσυχία,
σχολὴ προσευχῆς καὶ ἀναγνώσεως,
γαλήνη λογισμῶν καὶ εὔδιο (γαλήνιο) λιμάνι!
Ὦ ἡσυχία,
νεωτέρων ὅπλο, ποὺ δὲν ἀλλάζουν τὸ φρόνημά τους καὶ θέλουν νὰ κάθονται στὰ κελλιά τους καὶ νὰ σὲ διαφυλάττουν ἀτάραχα!..
Ὦ ἡσυχία,
ὀφθαλμῶν καὶ ἀκοῆς καὶ γλώσσας χαλινάρι!
Ὦ ἡσυχία,
ὅπου κάθε μέρα καὶ νύχτα περιμένεις τὸν Χριστὸ
καὶ διατηρεῖς τὴν λαμπάδα ἄσβεστη καὶ συνεχῶς ψάλλεις: «ἑτοίμη ἡ καρδία μου ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου!»

Για την μεγάλη ταπεινοφροσύνη του αββά Ωρ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/08/21/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B2%CE%B2/

Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/15/%ce%bf-%cf%83%cf%89%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%87%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%86%cf%89%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf/

Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό. Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/20/%ce%b7-%ce%b7%cf%83%cf%85%cf%87%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%cf%85%cf%80%cf%8c%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b7-%ce%b1%ce%ba%cf%8c%ce%bc%ce%b7-%ce%ba%ce%b1/

Ο μοναχός, ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/20/24887/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος βαρύς.

Ἐπὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης, καὶ ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί σου τὴν δόξαν σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐθεάσαντο, ἵνα ὅταν σε ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιος Ὑπερέχιος
 Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος

Τῆς ἐρήμου πολίτης, καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεφόρε πατὴρ ἡμῶν Ὑπερέχιε, νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, οὐράνια χαρίσματα λαβῶν θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τᾶς ψυχᾶς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχὺν δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Στην έρημο του Σαρώφ με τον όσιο Σεραφείμ… και τον Μίσα….

Συναξάριον.
Τῇ ιθ’(19η) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν Ἱερῶν λειψάνων (1903) τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Σεραφεὶμ τοῦ Ῥώσου, ἀσκήσαντος ἐν τῇ ἐρήμῳ Σαρώφ (1832).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Μακρίνης (380), ἀδελφῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Δίου τοῦ θαυματουργοῦ (430).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀββᾶ Διοκλέους τῆς Θηβαΐδος τοῦ ἀναχωρητοῦ (4ο αιων)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι τέσσαρες συνασκηταὶ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.
Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου, τοῦ κατὰ τὴν Λαύραν τοῦ ἁγίου Σάββα ἀσκήσαντος, καὶ ἔπειτα ἀρχιεπισκόπου Ἐδέσσης (σημ. Οὔρφα) γεγονότος (848) καὶ τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Μιχαὴλ ἀνεψιοῦ αὐτοῦ τοῦ Σαββαΐτου (9ο αἰ.)
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Πανήδου, τοῦ νέου ὁμολογητοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ὁ Ὅσιος Ἀμβρόσιος τοῦ ἐν τῇ Benevento Ἰταλίας, ἐκ Γαλλίας (778)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἡ Ἁγία Λάουρα ὁσιομάρτυς ἐν Cuteclara Ἱσπανίας, ἐκ Cordoba Ἱσπανίας (856)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰούστας καί Ρουφίνας, αὐταδέλφων τῶν ἐν Seville Ἱσπανίας (καί 2/9, 287)
Ὁ Ἅγιος Στέφανος Λαζάρεβιτς, ἡγεμόνας Σερβίας καί ἱδρυτης τῶν Μονῶν Μανασίγια καί Καλένιτς, υἱός Ἁγίας Εὐφροσύνης/Εὐγενιας/Μιλίτσας (1427)
Ὁ ὅσιος Νεῖλος ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σόρας Ῥωσίας (1870)
Ὁ ὅσιος Ἰωάννης Στάρετς τῆς Μονῆς Σόρας Ῥωσίας (1903)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς κοιμήσεως τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου (Παπατσιώκ) τοῦ Ῥουμάνου (2011)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ἁγίας καὶ θαυματουργοῦ Εἰκόνος, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης “Umilenie” (Οὐμιλένιε) [δηλαδὴ Εὐσπλαγχνία, τρυφερότητα], ἐνώπιον τῆς ὁποίας ἐκοιμήθη γονατιστὸς ὁ Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, τὴν 2ᾳ Ἰανουαρίου 1833], καὶ εὑρισκομένης ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ντιβέγιεβο Ῥωσίας ( ἑορτάζει καὶ τῇ 28ῃ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Ἰουλίου)

«Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ειρήνη και χαρά εν Αγίῳ Πνεύματι.
Σε ικετεύω, χαρά μου, απόκτησε το πνεύμα της ειρήνης.
Να προσεύχεσθε αδιάκοπα. Να ευχαριστείτε τον Θεό για τα πάντα. Νάστε πάντα χαρούμενες. Μην αφήσετε να κυριευθήτε από πνεύμα απογοητεύσεως.»

Ο όσιος Σεραφείμ στην έρημο του Σαρώφ
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Το κελλί του οσίου Σεραφείμ βρισκόταν σε δύσβατο δάσος πεύκων, στις όχθες του ποταμού Σαρόβκα σε ψηλό λόφο, έξι έως επτά χιλιόμετρα από την μονή. Αυτό ήταν ένα ξύλινο δωμάτιο με σόμπα. Δίπλα από το κελλί ο όσιος φύτευσε μικρό κήπο και κατόπιν έκανε ένα μελισσώνα. Κοντά στον όσιο ζούσαν τον μονήρη βίο και άλλοι ερημίτες του Σάρωφ, ολόκληρη η γύρω περιοχή, πού αποτελούνταν από διαφόρους λοφίσκους κατάσπαρτους από δάση, θάμνους και κελλιά ερημιτών, θύμιζε κατά κάποιο τρόπο το Άγιον Όρος τού Άθω. Γι’ αυτό ο όσιος αποκαλούσε την νέα του κατοικία Άγιον Όρος· σε άλλα ερημικότερα μέρη του δάσους έδωσε επίσης διάφορες ονομασίες των Αγίων Τόπων: Ιερουσαλήμ, Βηθλεέμ, Ιορδάνης, Χείμαρρος των Κέδρων, Γολγοθάς, Όρος Ελαιών και Θαβώρ, για να αισθάνεται όσο το δυνατόν ζωηρότερα τα ιερά γεγονότα της επί γης ζωής του Σωτήρος, στον οποίο είχε παραδώσει οριστικά όλο το θέλημα του και όλη την ζωή του.

Ασκούμενος ακατάπαυστα στην ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου, του άρεσε ιδιαιτέρως να διαβάζη τα διάφορα ευαγγελικά γεγονότα στους τόπους στους οποίους είχε δώσει τις αντίστοιχες επωνυμίες. Στον κήπο της Βηθλεέμ έψαλλε την αγγελική δοξολογία: Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία. Στην όχθη του ποταμού, σαν να ήταν στις όχθες του Ιορδάνου, ζούσε με την μνήμη του το κήρυγμα του αγίου Ιωάννου τού Βαπτιστού και το βάπτισμα του Σωτήρος. Την επί τού Όρους Ομιλία του Σωτήρος με τους μακαρισμούς την διάβαζε σ’ ένα βουναλάκι δίπλα στον ποταμό· και σε άλλο ύψωμα πού το αποκαλούσε Όρος της Μεταμορφώσεως, Θαβώρ, φανταζόμενος τους αγίους Αποστόλους ως παρόντες, θεωρούσε την δόξα του μεταμορφωθέντος Κυρίου. Εισχωρούσε στο πιο πυκνό και άβατο δάσος για να θυμάται την προσευχή τού Κυρίου στον κήπο της Γεθσημανή, και συγκλονισμένος μέχρι τα έγκατα της ψυχής του από την κατώδυνη αγωνία Εκείνου, προσευχόταν με δάκρυα για τη σωτηρία του. Στο λεγόμενο Όρος των Ελαιών θεωρούσε την δόξα της Αναλήψεως του Χριστού και της εκ δεξιών του Πατρός καθέδρας Του.

Ο όσιος φορούσε συνεχώς την ίδια απλή και ευτελή ενδυμασία· στο κεφάλι ένα φθαρμένο καλυμαύχι, στο σώμα παλαιωμένο λευκό ζωστικό, στα χέρια δερμάτινα γάντια και στα πόδια δερμάτινες κάλτσες και τσαρούχια. Επάνω από το κοντόρασο, στο λαιμό του, κρεμόταν ο σταυρός με τον οποίο τον είχε ευλογήσει η μητέρα του προπέμποντάς τον από το σπίτι στο κοινόβιο. Στους ώμους του έφερε δισάκι, όπου απαραιτήτως είχε το άγιο Ευαγγέλιο πού του υπενθύμιζε ότι πρέπει να βαστάζει τον σωτήριο χρηστό ζυγό και το ελαφρό φορτίο τού Χριστού. Ο ένθερμος ασκητής του Κυρίου περνούσε τον χρόνο του σε αδιάλειπτη προσευχή και υμνωδία, σε ανάγνωση των ιερών βιβλίων και σε σωματικούς κόπους.

…Με τους ύμνους αυτούς δρόσιζε και κατάρτιζε το πνεύμα του εν μέσω των μονότονων σωματικών κόπων. Διαθέτοντας λαμπρή μνήμη και προσέχοντας με ευλάβεια από παιδί τις ιερές ακολουθίες, ο όσιος Σεραφείμ γνώριζε από μνήμης πλήθος εκκλησιαστικών ύμνων, που του άρεσε να τους ψάλλει εργαζόμενος στην ησυχία της ερήμου του.
Μερικοί άνθρωποι, οι πλησιέστεροι στον όσιο, παρατηρούσαν ότι πολλοί από τους ύμνους αυτούς αντιστοιχούσαν στον τόπο και το τρόπο της ασκήσεώς του.
Ιδιαιτέρως π.χ. του άρεσε να ψάλλει συχνά: «Την παγκόσμιον δόξαν» (αναστ. θεοτοκίο α’ ήχου) προς τιμήν της Θεοτόκου, την οποία θεωρούσε προστάτιδα της έρημου του· «Τοις ερημικοίς άπαυστος ο θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι του μάταιου εκτός» (α’ αντίφ. αναβαθμών α’ ήχου), αντίφωνο πού διαζωγραφεί την ζωή του ερημίτη και αναπτερώνει την ψυχή του προς τα θεία· επίσης ύμνους, οι οποίοι ανάγουν την ψυχή του άνθρωπου στο μεγάλο έργο της αγάπης του Θεού και στην δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου, όπως: «Ο εκ μη όντων τα πάντα παραγαγών, τα Λόγω κτιζόμενα, τελειούμενα Πνεύματι» (γ’ ωδή αναστ. κανόνος γ’ ήχου) ή «Ο πήξας επί του μηδενός την γην τη προστάξει σου» (γ’ ωδή αναστ. κανόνος πλ. α’ ήχου).

Έτσι λοιπόν, με πολύ κόπο και προσευχή, εργαζόταν στον κήπο, στις μέλισσες, στο δάσος, και βυθιζόταν σε τόσο υψηλή θεωρία των πνευματικών μυστηρίων, ώστε χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, διέκοπτε την εργασία, τα εργαλεία του έπεφταν από τα χέρια και το βλέμμα του έδινε στην μορφή του μία ιδιαίτερη χαρισματική έκφραση περισυλλογής.

Ο όσιος κατέβαινε στα βάθη της ψυχής του και με το νου του ανέβαινε στον ουρανό και μετεωριζόταν στην θεωρία του Θεού. Και αν συνέβαινε τις στιγμές αυτές να βρεθεί κάποιος κοντά του ή να περάσει δίπλα του, δεν τολμούσε να του διακόψει την ευλογημένη του ησυχία και ηρεμία, αλλά τον προσπερνούσε αθόρυβα.

Σε κάθε αντικείμενο, σε κάθε έργο o όσιος έβλεπε την κεκαλυμμένη σχέση τους προς την πνευματική ζωή· άπ’ αυτά διδασκόταν και έστρεφε προς τα άνω τους νοητούς οφθαλμούς. Έτσι, όταν έκοβε ξύλα, κόβοντας ένα ή τρία εμβάθυνε στην θεωρία τού μεγάλου μυστηρίου τού Ενός εν Τριάδι δοξαζομένου Θεού. Εκτός των σωματικών κόπων στην έρημο, ο όσιος Σεραφείμ, για να προκόψει όσο το δυνατόν περισσότερο στην πνευματική τελειοποίηση, παραδινόταν στις υψηλές εργασίες του νου και της καρδιάς και μελετούσε πολλά βιβλία, ιδίως την αγία Γραφή, τα έργα των αγίων Πατέρων και τα λειτουργικά βιβλία. Γι’ αυτόν το σημαντικότερο βιβλίο ήταν το άγιο Ευαγγέλιο, το οποίο ποτέ δεν αποχωριζόταν. Η ασκητική ζωή, η καθαρότητα της καρδιάς, η κατά την προσευχή συνομιλία με τον Θεό, η πνευματική περισυλλογή και η εξαιρετική κατάρτισή του στην αγία Γραφή και τα πνευματικά βιβλία περιέλαμψαν τον νου του με τέτοιο φως, ώστε αντιλαμβανόταν καθαρά και με όλη την ψυχή του εισχωρούσε στο νόημα των λόγων του Θεού. Στην έρημο έβαλε διαρκή κανόνα στον εαυτό του να μελετά καθημερινά και να ερμηνεύει μερικές περικοπές από το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο. «Την ψυχή πρέπει να την εφοδιάζουμε με τον λόγο του Θεού», έλεγε αργότερα, «διότι ο λόγος του Θεού είναι αγγελικός άρτος, με τον οποίο τρέφονται οι ψυχές που πεινούν τον Θεό. Πάνω απ’ όλα πρέπει να μελετά κανείς την Καινή Διαθήκη και τους Ψαλμούς. Από την ανάγνωση της αγίας Γραφής φωτίζεται η διάνοια και υφίσταται θείαν αλλοίωση. Πρέπει να καταρτίσουμε τον εαυτό μας έτσι ώστε κυριολεκτικά να κολυμπά στον νόμο του Κυρίου, με την καθοδήγηση του οποίου πρέπει να ρυθμίζουμε όλη μας τη ζωή. Είναι ωφελιμότατο να μελετά κανείς τον λόγο του Θεού και να εμβαθύνει σε όλη την Βίβλο. Για μία τέτοια προσπάθεια, συνδυασμένη και με τα άλλα καλά έργα, ο Κύριος, κατά το μέγα Του έλεος, δεν θα εγκαταλείψει τον άνθρωπο, αλλά θα του δώσει το χάρισμα της κατανοήσεως των Γραφών».

Και ο όσιος από την ακατάπαυστη εξάσκηση στην ανάγνωση του λόγου του Θεού απόκτησε αυτό το χάρισμα της κατανοήσεως και παράλληλα την ειρήνη της ψυχής και το υψηλό χάρισμα της καρδιακής κατανύξεως. Στην αγία Γραφή δεν ζητούσε μόνο την αλήθεια, αλλά και τη θερμότητα του πνεύματος, και συχνά, όταν διάβαζε τα ιερά βιβλία, έτρεχαν από τα μάτια του δάκρυα κατανύξεως. Από τα δάκρυα αυτά, όπως ομολογούσε ο ίδιος, θερμαίνεται ο άνθρωπος και αξιώνεται πνευματικών δωρεών, οι οποίες γλυκαίνουν τον νου και την καρδιά.

Όταν ο όσιος Σεραφείμ απομακρύνθηκε για μεγαλύτερη άσκηση στην έρημο, πολλοί άρχισαν να παραβιάζουν την ησυχία του μακαρίου ερημίτη με το να τον επισκέπτονται χάριν πνευματικών διδαχών και παρηγοριάς. Πολλοί από την αδελφότητα του Σαρώφ έρχονταν σ’ αυτόν για συμβουλές και διδαχές ή μόνο για να τον δουν.
Ο όσιος ήταν σε θέση να γνωρίζει και να διακρίνει τους ανθρώπους και γι’ αυτό απέφευγε μερικούς τηρώντας σιγή. Άλλους πάλι που είχαν πράγματι ανάγκη από την πνευματική του βοήθεια, τους δεχόταν πρόθυμα και με αγάπη τους καθοδηγούσε με συμβουλές, παραινέσεις και πνευματική συζήτηση.
Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν οι τακτικοί του επισκέπτες, ο μεγαλόσχημος μοναχός Μάρκος και ο ιεροδιάκονος Αλέξανδρος. Αλλά και αυτοί, όταν έβρισκαν τον γέροντα καταβυθισμένο στη θεωρία του Θεού, δεν τολμούσαν να τον ανησυχήσουν, αλλά ή περίμεναν να τελειώσει την προσευχή του ή απομακρύνονταν αθόρυβα.

Ο όσιος είχε και ξένους επισκέπτες. Όσες φορές συναντούσε απροσδόκητα κάποιον μέσα στο δάσος, συνήθως δεν μιλούσε μαζί του αλλά του έβαζε ταπεινά μετάνοια και απομακρυνόταν. Διότι, όπως έλεγε αργότερα στις διδαχές του, ποτέ δεν μεταμελήθηκε για τη σιωπή του. Συνήθως όμως οι επισκέπτες του τον δυσκόλευαν, διότι του παραβίαζαν την ησυχία.
(Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, “Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος”, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991)

***

Κάποια μέρα πήγε στην «μακρυνή έρημο» μια αδελφή από το μοναστήρι του Ντιβέγιεβο… Πλησιάζοντας, όμως, τί αντίκρυσε; Τον ερημίτη καθιστό έξω από το κελλί του με μια πελώρια αρκούδα μπροστά στα πόδια του.

«Βοήθεια, πάτερ! φώναζε η φτωχή μοναχή. Ήρθε το τέλος μου!»
Εκείνος, έδιωξε την αρκούδα και είπε γελαστά:
«Όχι, μητερούλα, δεν ήρθε το τέλος σου ακόμα. Το τέλος σου είναι μακριά. Αντίθετα, πρόκειται για μεγάλη χαρά.»
Αφού την καθησύχασε, την έβαλε να καθήση πλάϊ του πάνω σ’ ένα κορμό δένδρου, αλλά η αρκούδα ξανάρθε και ξάπλωσε πάλι στα πόδια του.

Έτρεμα σύγκορμη, διηγείται η καλόγρηα, ενώ ο πάτερ Σεραφείμ βάλθηκε να της δίνη κομμάτια ψωμιού πού έβγαζε από το σακκούλι του, τόσο ήρεμα, σαν να μην είχε να κάνη με μια αρκούδα αλλά μ’ ένα αρνάκι.

Τότε πήρα ξανά κουράγιο.
Αυτό πού μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν το πρόσωπο του γέροντα. Ήταν καθαρό, διάφανο και χαρούμενο σαν το πρόσωπο ενός αγγέλου. Τέλος, όταν αισθάνθηκα εντελώς ασφαλής, μου έδωσε το υπόλοιπο του ψωμιού και μου είπε να δώσω εγώ ή ίδια στην αρκούδα να φάη. Εγώ όμως απάντησα: «Όχι πάτερ, θα φάη και το χέρι μου μαζί». (Συγχρόνως όμως σκεπτόμουνα: Τόσο το καλλίτερο. Δεν θα είμαι πιά αναγκασμένη να δουλεύω στη κουζίνα). Ο πάτερ Σεραφείμ χαμογέλασε: «Πίστεψε με, μητερούλα, δεν θα φάη το χέρι σου».

Τότε λοιπόν, πήρα το ψωμί, και μικρά – μικρά κομματάκια το έδινα στο ζώο.
Ήταν τόση η ευχαρίστηση πού αισθανόμουνα, ώστε στενοχωρήθηκα πολύ όταν τελείωσε το ψωμί.
« Θυμάσαι μητερούλα, ένα λιοντάρι υπηρετούσε τον άγιο Γεράσιμο στην έρημο. Μια αρκούδα υπηρετεί το φτωχό Σεραφείμ. Βλέπεις, τα ζώα μας υπακούουν. Και σύ, χάνεις το θάρρος σου. Γιατί; κάνε υπομονή. Θα έχετε χαρά εσείς εκεί στο μοναστήρι. Επισκέπτες διάσημοι θάρθουν, ζητώντας τα νέα του φτωχού Σεραφείμ και συ, χωρίς δισταγμό θα τους πής τότε πώς μαζί δώσαμε φαΐ σε μια αρκούδα. Αν είχα ένα ψαλίδι θα έκοβα λίγο από το τρίχωμα της, για απόδειξη. Σε ικετεύω, μητερούλα, μην αποθαρρύνεσαι ποτέ και για τίποτε!»

Τότε, με όλη την απλότητα, του είπα: «Αν οι αδελφές  βλέπανε την αρκούδα σας, θα πέθαιναν από φόβο».
«Δεν θα την δουν! Και αν κανείς την σκότωνε, ώ πόσο θα λυπόμουνα! Ούτε και θα την σκοτώσουν. Εκτός από σένα  κανένας άλλος δεν θα την δη. »
Σκεπτόμουνα ακόμη: «Πώς θα μ’ ακούσουνε οι αδελφές, όταν θα τους διηγηθώ αυτό το θαύμα».

Αλλά ο γέροντας απαντώντας στις σκέψεις μου: «Πριν περάσουν έντεκα χρόνια μετά το θάνατο μου, δεν θα πης τίποτε σε κανένα, μητερούλα. Τότε πια θα ξέρης σε ποιόν να τα πής».
Ποιος ήταν αυτός ο παράξενος άνθρωπος, η ύπαρξη αυτή με τα διάφανα μάτια, που ζούσε στην καρδιά του δάσους, φίλος με τις αρκούδες και τα παιδιά;
Ένας «πτωχός τω πνεύματι»; ένας δια Χριστόν σαλός; ένας στάρετς με κύρος, πλημμυρισμένος με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος;
(απόσπασμα από την εισαγωγή του βίου του στάρετς Σεραφείμ τού Σάρωφ, γραμμένου από την Ειρήνη Γκοραϊνωφ)

Η αδελφή γύρισε στο Ντιβέγιεβο με ανανεωμένο τον ζήλο για το διακόνημά της.
Ένδεκα χρόνια μετά την κοίμησι του Οσίου, παρακολουθώντας η μοναχή κάποιον ζωγράφο, που αγιογραφούσε τον Άγιο Σεραφείμ, θυμήθηκε το επεισόδιο με την αρκούδα και το διηγήθηκε για πρώτη φορά. Έτσι επαληθεύθηκε η προφητεία του Αγίου.

Η αρκούδα αυτή, εκτός από συντροφιά, προσέφερε μερικές φορές και βοήθεια στον Άγιο Σεραφείμ.
–Άκου δω, Μίσα, της είπε μία ημέρα που είχε επισκέπτες και οι οποίοι, ως συνήθως, έδειχναν φοβισμένοι στην θέα του θηρίου. Αντί να τρομάζης τους ανθρώπους, δεν πηγαίνεις καλύτερα να μου φέρης κάτι, να προσφέρω στους επισκέπτες μου;

Εκείνη υπάκουσε, χώθηκε στο δάσος και σε λίγο επέστρεψε, περπατώντας όρθια στα πόδια. Στα μπροστινά κρατούσε μία κηρύθρα με μέλι!

***

Πολλά και διάφορα θαύματα επιτελούσε ο όσιος Σεραφείμ σε βαριά ασθενείς• πολλά από αυτά έχουν καταγραφεί, αλλά και πολλά έμειναν χαραγμένα μόνο στις καρδιές των θεραπευθέντων. .. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο χαρισματούχος γέροντας είχε την συνήθεια να χρίει τους αρρώστους με λάδι από τη κανδήλα που έκαιε στο κελί σου ενώπιον της εικόνος της Θεοτόκου της Ελεούσης. Όταν τον ερωτούσαν γιατί το κάνει αυτό, απαντούσε: «Διαβάζομε στην Αγία Γραφή ότι οι Απόστολοι ἤλειφον ἐλαίῳ πολλοὺς ἀρρώστους καὶ ἐθεράπευον. Μαρκ. 6, 13. Και εμείς ποιον να μιμηθούμε αν όχι τους Αποστόλους;»

Υπάρχει μία μαρτυρία ότι κάποτε προσευχόμενος ο όσιος Σεραφείμ υψώθηκε στον αέρα. Όπως διηγήθηκε η πριγκίπισσα Ε.Σ., συνέβησαν τα εξής:
Ήλθε σ’ αυτήν από την Πετρούπολη ο άρρωστος ανεψιός της. Εκείνη τον πήγε στο Σαρώφ, στον όσιο Σεραφείμ. Ο νεαρός ήταν τόσο άρρωστος και αδύναμος που τον έφεραν στην αυλή της μονής επάνω στο κρεβάτι του. Την στιγμή εκείνη ο όσιος Σεραφείμ ήταν στην πόρτα του κελιού του σαν να περίμενε να προϋπαντήσει τον εξαντλημένο επισκέπτη.
Αμέσως διέταξε να τον φέρουν στο κελί του. Και αφού στράφηκε προς τον ασθενή, του λέει: «Συ, χαρά μου, προσεύχου· και εγώ θα προσεύχομαι για σένα· μόνο πρόσεχε· μένε όπως είσαι ξαπλωμένος και μη γυρίσεις στο άλλο σου πλευρό».
Υπακούοντας ο ασθενής έμεινε ξαπλωμένος έτσι επί πολύ. Αλλ’ η υπομονή του εξαντλήθηκε και η περιέργεια τον παρακίνησε να δει τι κάνει ο όσιος. Όταν γύρισε προς τα πίσω, τον είδε να προσεύχεται χωρίς να ακουμπά στη γη· από το απροσδόκητο και ασυνήθιστο αυτό θέαμα φώναξε πολύ δυνατά.

Αφού τελείωσε την προσευχή ο όσιος Σεραφείμ, τον πλησίασε και του είπε: «Σίγουρα τώρα εσύ θα λες σε όλους ότι ο Σεραφείμ είναι άγιος και προσεύχεται στον αέρα… Ο Κύριος θα σε ελεήσει… Πρόσεχε όμως. Περίφραξε τον εαυτό σου με σιωπή και μη πεις τίποτε σε κανένα μέχρι την ημέρα της εκδημίας μου· διαφορετικά η ασθένειά σου θα επιστρέψει πάλι σε σένα».
Ο ασθενής σηκώθηκε από το κρεβάτι και στηριζόμενος σε άλλους βγήκε από το κελί περπατώντας.
Στον ξενώνα της μονής απ’ όλες τις πλευρές τον ενοχλούσαν έντονα με ερωτήσεις, τι έκανε και τι είπε ο π. Σεραφείμ. Εκείνος όμως προς κατάπληξη όλων δεν έβγαλε ούτε μία λέξη από το στόμα του. Έτσι, θεραπευμένος εντελώς αναχώρησε για την Πετρούπολη.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα πήγε πάλι στην θεία του, την πριγκίπισσα Ε.Σ. Εκεί έμαθε ότι ο μακάριος γέροντας Σεραφείμ αναπαύθηκε από τους κόπους του. Τότε ο νεαρός διηγήθηκε για την θαυμαστή προσευχή του οσίου.

***

Άγιε μου Σεραφείμ, μ’ αγαπάς, πρέπει να μου φέρεις ψωμί να φάω.
Παιδί δικό σου είμαι. Είσαι πατέρας μου και τώρα σ’ έχω ανάγκη.

Μεσημέρι. Το αυτοκίνητο μας περιμένει για να μας μεταφέρει σ’ ένα μικρό διαμέρισμα για το μεσημεριανό φαγητό. Ανεβαίνουμε τις φτηνές και βρώμικες σκάλες ενός κτηρίου διαμερισμάτων, απ” αυτά τα απέραντα και άχαρα κτήρια με τα όποια είναι γεμάτη ή σοβιετική πρωτεύουσα Βρισκόμαστε σ” ένα μικρό, φτωχό μα καθαρότατο δυαράκι, γεμάτο εικόνες, καντήλια, σταυρούς και κομποσκοίνια.

– Εδώ μένει μία γερόντισσα μοναχή, μας πληροφορεί o π. Ιννοκέντιος. Είναι η γερόντισσα Έλενα, η πνευματική μου μητέρα. Εδώ θα φάμε μαζί της το μεσημέρι.

Μόλις χωρούσαμε να καθίσουμε στο μικρό στρογγυλό τραπέζι. Στον τοίχο απέναντι μου μια μεγάλη εικόνα με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ να προσεύχεται πάνω σ’ ένα βράχο. Ένα κομμάτι πέτρας είχε στερεωθεί στο μουσαμά στο κάτω πλάι της εικόνας.
Είναι ένα κομμάτι από το βράχο πάνω στον οποίο ο άγιος Σεραφείμ έμεινε γονατιστός και προσευχόμενος χίλια μερόνυχτα, μας εξηγεί ο π. Ιννοκέντιος.
Η γερόντισσα μοναχή Έλενα, ντυμένη μ’ ένα γκρι ποδήρες φόρεμα και ένα μαντήλι στο κεφάλι, ψηλή, αποστεωμένη, με πρόσωπο ωχρό, μοιάζει με τα ενενήντα τόσα χρόνια πού κουβαλάει, σαν αγία πού ξεκόλλησε από κάποιο πλαϊνό εικόνισμα.

Άρχισε σε άπταιστα γαλλικά να μας διηγείται τη ζωή της.
Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Φοίτησε σε γαλλικό σχολείο στο Παρίσι. Νέα κοπέλα έγινε μοναχή στο Ντιβέγιεβο, στο μοναστήρι πού ίδρυσε o άγιος Σεραφείμ στην έρημο του Σάρωφ. Εκεί τη βρήκε η κομμουνιστική επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι μπήκαν στο μοναστήρι, το έκαψαν, βίασαν και σκότωσαν μοναχές. Αυτή κατόρθωσε να ξεφύγει και να κρυφτεί μέσα στο δάσος. Πέρασε η πρώτη μέρα χωρίς να έχει κάτι να φάει. Ήρθε και η δεύτερη, η τρίτη… Έτρωγε χόρτα, ρίζες, μανιτάρια, σκουλήκια και ότι άλλο έβρισκε μέσα στο δάσος. Είχε τελείως εξαντληθεί.
Κάποια μέρα, δε θυμάται ποιά μέρα από τότε πού άρχισε το μαρτύριο της πείνας και του φόβου, εξαντλημένη, σχεδόν πεθαμένη, γονάτισε, σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και άρχισε να προσεύχεται.

— Άγιε Σεραφείμ, για την αγάπη σου άφησα το αρχοντικό μου και ήρθα στο μοναστήρι σου. Και τώρα πεθαίνω από την πείνα. Δεν έχω ούτε ένα ξεροκόμματο απ’ αυτά πού έτρωγαν τα σκυλιά μας, να βάλω στο στόμα μου. Δεν μπορεί να με εγκαταλείψεις. Να με αφήσεις να πεθάνω από την πείνα. Εσύ τάισες με ψωμί χιλιάδες ανθρώπους, μ’ αγαπάς, πρέπει να μου φέρεις ψωμί να φάω. Δεν είμαι ζώο, Παιδί δικό σου είμαι. Είσαι πατέρας μου και τώρα σ’ έχω ανάγκη. Δώσε μου να φάω κάτι, αλλιώς πεθαίνω!

Συνέχισε έτσι να προσεύχεται. Πίσω της άκουσε βήματα να πλησιάζουν. Η καρδιά της πλημμύρισε φόβο. Δεν τολμούσε να γυρίσει να δει ποιός είναι. Πίστεψε πώς οι μπολσεβίκοι τη βρήκαν. Πώς ήρθε η τελευταία της ώρα κι ετοιμάσθηκε να πεθάνει. Έκαμε το σταυρό της κι έκλεισε τα μάτια της περιμένοντας να αισθανθεί τη σφαίρα να τρυπάει το κεφάλι της. Τα βήματα όμως άρχισαν να απομακρύνονται. Γύρισε δειλά-δειλά και είδε ένα γέρο μοναχό να εξαφανίζεται μέσα στο δασός, ενώ λίγα μέτρα πίσω της ένα ζεστό καρβέλι ψωμί ήταν πάνω στα χόρτα…

Τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι πάνω στο σκαμμένο από το χρόνο και τον πόνο γέρικο πρόσωπο της οσίας μοναχής. Δεν μπορούσε να συνεχίσει.
Θεέ μου, πόσο πόνο, πόσα μαρτύρια, πόση πίστη, πόσα θαύματα έκρυβε εβδομήντα χρόνια τώρα η ζωή αυτού του λαού!
(από τον βίο Ρωσία από το μαρτύριο στη νέα ημέρα. Νικόλαος Γαλέτας Εκδόσεις “Καρδιάς”)

Ο ελαφρύς κανόνας του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ για τους χριστιανούς των εσχάτων χρόνων
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/20/%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%86%CF%81%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC/

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο Άγιος που ζούσε στην καρδιά του δάσους, φίλος με τις αρκούδες και τα παιδιά.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/18/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%ac%cf%81%cf%89%cf%86-%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b6/

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο άγιος της πασχαλινής χαράς και των παιδιών, αγαπούσε τα παιδιά σαν ”λουλούδια του Παραδείσου”
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/18/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%b1%cf%81%cf%8e%cf%86-%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1/

Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη, έπεφταν τα στοργικά λόγια του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ στις ψυχές των ανθρώπων.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/01/01/%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%ae-%ce%b2%cf%81%ce%bf%cf%87%ce%ae-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%ad%cf%86%cf%84%ce%b5%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%cf%88%ce%b1%cf%83%ce%bc%ce%ad/

Παναγία Umilenie. Η αγαπημένη Παναγιά του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, η “Χαρά πάντων των χαρών ”.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/27/%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-umilenie-%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%af/

Εαν είσαι ένας ήλιος κρυφός από τον κόσμο, ζέστανε τον κόσμο…π.Αρσένιος Παπατσιόκ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/02/20/%ce%b5%ce%b1%ce%bd-%ce%b5%ce%af%cf%83%ce%b1%ce%b9-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%ae%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%cf%81%cf%85%cf%86%cf%8c%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%cf%8c%cf%83/

H αιωνιότητα κρυμμένη σε μια στιγμή, π. Αρσένιος Παπατσιόκ
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/18/h-%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE-%CF%80-%CE%B1/

Οι τάφοι των Αγίων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστη και ο τάφος της Αγίας Λουκίας στην κατακόμβη (κελέρι) της Αγίας Μακρίνας στο Σεμέντερε της Καππαδοκίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/13/%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%85%CE%BE%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀρετῶν σὺ δοχεῖον ἀνεδείχθης, θεόληπτε, καὶ τοῦ Παρακλήτου ἡ Χάρις, τῇ ψυχῇ σου ἐνῴκησε· ἁπλότητι τρόπων καὶ στοργῇ, τὰ πλήθη προσῆγες τῷ Θεῷ, καὶ τῆς Χάριτος τοὺς τρόπους, τοῖς ἀγνοοῦσι πάτερ Σεραφεὶμ διεσάφησας. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, θεῖον διδάσκαλον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον . Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. (Γερασίμου)

Χριστῷ ἐκ νεότητος ἀκολουθήσας θερμῶς, εὐχαῖς καὶ δεήσεσιν, ἐν τῇ ἐρήμῳ Σαρώφ, ὡς ἄσαρκος ἤσκησας· ὅθεν τοῦ Παρακλήτου, δεδεγμένος τὴν χάριν, ὤφθης τῆς Θεοτόκου, θεοφόρος θεράπων· διὸ σε μακαρίζομεν, Σεραφεὶμ Πάτερ Ὅσιε. 

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μακρίνης.
Ἦχος πλ. δ’.

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Μακρίνα τὸ πνεῦμά σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μακρίνης.
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας ἔρωτι, τὸν νοῦν πτερώσασα, κόσμου εὐπάθειαν, ἔμφρονως ἔλιπες, καὶ ἐνδιαίτημα τερπνὸν ἔγενου θείας ἀγάπης· σὺ γὰρ δι’ ἀσκήσεως, καὶ ἠθῶν τελειότητας, νύμφη ἔχρηματισας, τοῦ Σωτῆρος περίδοξος· ὦ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Σαββαΐτου ἀρχιεπισκόπου Ἐδέσσης.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Δῶρον ἔνθεον, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς ἐπλήρωσας, ἐπαγγελίας, φερωνύμως ἀνεδείχθης Θεόδωρε· ἐν ἀρεταῖς γὰρ κοσμήσας τὸν βίον σου, ἱεραρχίας κανὼν ἐχρημάτισας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δίου τοῦ θαυματουργοῦ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ βίον ἐφάμιλλον, τὴ κλήσει πολιτευθεῖς, τῆς δόξης τοῦ Πνεύματος, πυξίον ὤφθης σεπτόν, Πατὴρ ἠμῶν Ὅσιε, σὺ γὰρ θαυματουργίαις, ἱεραὶς διαπρεπῶν, ἔνδοξος ἐν Ὀσίοις, φερωνύμως ἐδείχθης. Διὸ σὲ ἀνευφημοῦμεν, Δίε μακάριε.

Απολυτίκιον.Άγιος Γρηγόριος ο νέος Ομολογητής, Επίσκοπος Πανήδου
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Των αιρέσεων πλάνην, παρρησία διήλεγξας, και των σεβασμίων εικόνων, την τιμήν υπεστήριξας, Επίσκοπε Πανήδου ιερέ, Γρηγόριε το στόμα του Χριστού, της σοφίας και της γνώσεως ο κρατήρ, της πίστεως υπέρμαχε. Χαίροις ομολογίας η σφραγίς, χαίροις Πατέρων σέμνωμα, χαίροις της εγρηγόρσεως λαμπάς, της νήψεως διδάσκαλε.

Ἦχος β ´.

Τοὺς ἐν ἀσκήσει καμάτους σου, καὶ ἐγκρατείας τὸ σύντονον, τοῦ νοὸς τὸ ἀρρέμβαστον, καὶ ἡσυχίας τὴν σιωπήν, ὡς μύρον εὐωδίας προσεδέξατο, ὁ τῶν ὅλων Θεός, Σεραφεὶμ Πάτερ Ὅσιε, ὅθεν θείων χαρίτων, θησαυρὸν σε ἀνέδειξε, καὶ πρὸς ἀρετὴν σοφὸν ἀλείπτην, καὶ ὁδηγὸν πρακτικόν, ὁ πάντων προμηθούμενος Κύριος. Τῶν καρδιῶν γὰρ τὰς διαθέσεις ἐνορῶν, τῷ θείῳ φόβῳ ἐῤῥύθμιζες, ἐν τῷ λόγῳ τῆς χάριτος, τοὺς πιστῶς σοι προσιόντας. ὅθεν πάντες γεραίρομεν, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὠδή γ’. Οὐρανίας ἁψίδος

Μητρική ὁδηγία, ἀπό παιδός Ὅσιε, μόνον τόν Θεόν ἐξεζήτεις, ὡς σόν θησαύρισμα, ὅθεν ὡς ἔμπορος, τόν νοητόν Μαργαρίτην, ἐφευρῶν ἠγόρασας, Ὄν ἠμίν δώρησαι.

Ἱερῶν σου γονέων, συνεχιστής γέγονας, ἄριστος ψυχῶν ναοδόμος, ἄς κατεκόσμησας, σοφοῖς διδάγμασι, καί φιλοθέοις ἐννοίαις, μεθ’ ὧν ναοποίησον, τούς ἀνυμνοῦντας σέ.

Νικηθεῖς τῷ Δεσπότη, ὡς ψαλμική ἔλαφος, ἔδραμες Σαρώφ ἐν ἐρήμω, σταυρόν δεξάμενος, ὡς καταθύμιον, παρά μητρός ἀγαθῆς σου, ὄν φιλεῖν ἀξίωσον, ἠμᾶς πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον
Ἄπαντά σου βίον, ὁλοτελῶς δέδωκας, τή Μητρί Κυρίου τρισμάκαρ, Ταύτης γενόμενος, οἰκεῖος Ὅσιε, καθάπερ εἴρηκεν Αὔτη, Ἤ ἠμᾶς οἰκείωσον, ταῖς ἰκεσίαις σου.

Διασωσον, τούς ἐκ καρδίας σέ ἀνυμνοῦντας, θεοφόρε Σεραφείμ Σαρώφ ἐγκαλλώπισμα, καί δώρησαι εὐχαῖς σεπταῖς, τήν τοῦ Πνεύματος χάριν.

Ἐπιβλεψον, ἐν εὐμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι

Μέγας μάρτυς γέγονας, τῶν δωρεῶν Παρακλήτου, Σεραφείμ τρισόλβιε, ἄς Δεσπότης δίδωσι τοῖς φυλάττουσι, τά Αὐτοῦ, ἐντάλματα, καθαρά καρδία, καί ποθούσιν ἐξομοίωσιν, πρός τό Ἀρχέτυπον, ὡς ἐν ἀληθεία ἐπήγγελται. Ὅθεν ἠμῶν τήν αἴτησιν, μή παρίδης Πάτερ ἀτέλεστον, ἀλλά σαῖς πρεσβείαις, οἰκείωσον Χριστῷ τῷ ποθητῶ, ναούς ποιῶν Θείου Πνεύματος, εἰς ζωήν αἰώνιον.

Ὠδή ζ’. Παῖδες Ἑβραίων

Μνήμην Κυρίου περιφέρων, ἐπωνόμασας Ἁγίων Τόπων κλήσει, τῆς ἐρήμου Σαρώφ, τούς χώρους θεοφόρε, ὅθεν ἠμᾶς ἀξίωσον, πολιτεύεσθαι ἁγίως.

Πένθους ἐργάτης ζωηφόρου, ὧν μακάριε, Ἀνάστασιν ἐφίλεις, διο Πάσχα χαράν, ἐγκαίνισον καρδίαις, ὅπως Χριστόν δοξάζωμεν, Ἀναστάντα εἰς αἰώνας.

Ἀλλοῦ αἰῶνος σύ πολίτης, πρός ταῖς ἄλλαις σου ἀσκήσεσιν εἰργάσω, σιωπήν παντελῆ καί σχολασμόν Κυρίω, διο ἠμᾶς ἐκδίδαξον, σιωπᾶν χριστοφιλήτως.

Θεοτοκίον
Ρεύματα ἰαματοφόρα, Μῆτερ δέδωκας σύν θείω Θεολόγω, τῷ πτωχῶ Σεραφείμ, εἰς ἀσθενούντων ρῶσιν, καί ψαλμικά ὡς ὕδατα, τήν παράκλησιν ἐν λόγοις.

Μεγαλυνάρια

Χαίροις τῆς Ρωσίας γόνος λαμπρός, τέκνον τῆς ἐρήμου, μοναζόντων ὑπογραμμός, Πνεύματος τήν κτῆσιν, σκοπόν ζωῆς κηρύττων, ὤ Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἄνθος μυρίπνοον.

Ὅλος ἀνακείμενος τῷ Χριστῷ, χαρίτων τῶν θείων, ἀναδέδειξαι θησαυρός, θαύμασι καί λόγοις, καί θείαις ὑποθήκαις, ὤ Σεραφείμ παμμάκαρ, φωτίζων ἅπαντας.

Πνεύματι Ἁγίω ἀνακραθεῖς, Σεραφείμ θεοφρον, καταυγάζεις σή βιοτή, κόσμον τόν παρόντα, καί ἐκδιδάσκεις πάντας, τούτου διαρραγῆναι, ἀΰλοις πτέρυξι.

Θλίψεσι βαρούμενοι τάς ψυχᾶς, τήν χαράν αἰτοῦμεν, Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, Σεραφείμ θεοφρον, δοθῆναι σαῖς πρεσβείαις, τοῖς τήν σεπτήν σου, μνήμην γεραίρουσι.

Μητροπολίτης Νεόφυτος Μόρφου – Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ & Ομολογία Πίστεως
https://www.youtube.com/watch?v=M7soTz164bo

Ὁ ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς (1.1.2018)

Ζώντας με τον εαυτό μας, ανθίζει μέσα μας, ένα πανέμορφο περιβόλι, γεμάτο αγάπη για τους άλλους κι η καρδιά μας πίνει από τη δροσερή πηγή που έβαλε ο Θεός μέσα μας, τη βασιλεία του Θεού… “Ότι παρά Σοι πηγή ζωής. Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως”. Φώτης Κόντογλου

Συναξάριον.
Τῇ ΙΓʹ (13ῃ) τοῦ μηνός Ἰουλίου, ἡ Σύναξις τελεῖται τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Σάῤῥας τῆς Σκήτεως (370)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Γολινδούχ ἐκ Περσίας, τῆς μετονομασθείσης Μαρίας (591).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ Χωρηβίτου, ἀσκήσαντος πλησίον τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου, καὶ τοῦ ἀπαρακλήτου Σίδδη ἐν Σινᾶ(7ος αιων.). [ἑορτάζεται τῇ 18ῃ Μαΐου καὶ Τετάρτη τῆς Διακαινισιμου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου τοῦ Σαββαΐτου (807).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων· Ἡλιοφώτου, Ἐπαφροδίτου, Ἀμμωνίου, Χουλελαίου καὶ Εὐσθενίου τῶν θαυματουργῶν ἐκ τῶν Ἀλαμάνων (12ο αιων).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ὀνησιφόρου τοῦ ἐν Κύπρῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τῆς Τισμάνα τοῦ «Γραικοῦ» (1406) [μνήμη του τιμᾶται τήν 26η Δεκεμβρίου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀλεξάνδρου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ ἐν Μονάχῳ μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1943
Κοίμησις Φωτίου Κόντογλου τοῦ ὁμολογητοῦ καὶ ἁγιογράφου (1965)

Στίχοι
Κόλπους ὑποσχὼν τὴν νέαν Σάρραν δέχου,
Ὦ τῆς παλαιᾶς, Ἀβραάμ, Σάῤῥας ἄνερ.

Όσιος Στέφανος ο Χωρηβίτης του Σινά

Περί του οσίου Στεφάνου διηγείται ο όσιος Ιωάννης στην “Κλίμακα” (Λόγος ζ’ “Περί του χαροποιού πένθους”). Ήταν σύγχρονός του και αρχικά κατοικούσε σε ερημητικό κελλί στην κατάβασι “υποκάτω της Αγίας Κορυφής, όπου το σπήλαιον του Προφήτου Ηλιού”. Μετά από πολλά χρόνια ασκητικής ζωής, ανεχώρησε από το Όρος Σινά και πήγε στην Σίδη, “τόπον σκληρόν και υστερημένον από κάθε πράγμα και από ανθρώπους απέραστον και αδιάβατον, έως εβδομήκοντα μίλια μακράν από το Μοναστήριον”. Εκτός άλλων έλαβε από τον Θεό το χάρισμα “να ημερώνει τα άγρια ζώα”!
Στο αρχικό του κελλί επέστρεψε προς το τέλος της ζωής του. Κατά την κοίμησή του, οικονόμησε ο Θεός “θέαμα φοβερόν και ένα κριτήριον αθεώρητον”, τον έλεγχο του Οσίου για τις πράξεις του από τους πονηρούς δαίμονες.
Το Λείψανο του οσίου Στεφάνου σώζεται αδιάφθορο – σε καθήμενη στάση, ενδεδυμένο με τα μοναχικά ενδύματα και το Αγγελικό Σχήμα, “έχον μεν τας χείρας τεθειμένας σταυροειδώς επί του στήθους, την δε κεφαλήν κεκυφήαν” – στο Κοιμητήριο της Μονής αγίας Αικατερίνης Σινά.
http://churchsynaxarion.blogspot.com/2010/12/blog-post_8531.html

***

Αμμάς Σάρρα

ε’. Είπε η Αμμάς Σάρρα: « Αν παρακαλέσω τον Θεό, όλοι οι άνθρωποι να έχουν καλή βεβαιότητα για μένα, θα βρεθώ στο κατώφλι του καθενός μετανοώντας. Αλλά μάλλον θα τον παρακαλέσω, να είναι η καρδιά μου καθαρή με όλους ».

γ’. Έλεγαν γι’ αυτήν, ότι πάνω από το ποτάμι έμεινε εξήντα χρόνια κατοικώντας και δεν έσκυψε να το δή.

δ’. Άλλοτε, την επισκέφθηκαν δυο γέροντες αναχωρητές μεγάλοι από τα μέρη του Πηλουσίου. Και στον δρόμο, έλεγαν ο ένας στον άλλο: « Ας ταπεινώσουμε αυτή τη γερόντισσα ». Και της λέγουν: « Κοίτα, μήπως υπερηφανευθής και πής ότι ιδού οι αναχωρητές έρχονται σ’ εμένα όπου είμαι γυναίκα ». Τους λέγει η Αμμάς Σάρρα: « Ως προς την φύσι, είμαι γυναίκα, αλλά όχι όμως και στο φρόνημα ».

η’. Πήγαν κάποτε μερικοί μοναχοί της Σκήτης στην Αμμά Σάρρα. Και αυτή τους παρέθεσε φαγώσιμα. Εκείνοι όμως, αφήνοντας τα καλά, έτρωγαν από τα χαλασμένα. Και τους είπε: « Αληθινά, από τη Σκήτη είστε ».
(Είπε Γέρων, Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

***

Φώτης Κόντογλου,
ο προφήτης της Πονεμένης Ρωμιοσύνης

Ο Φώτης Κόντογλου γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μικράς Ασίας στις 8 Νοεμβρίου 1895 και πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1965. (Μετά την εκταφή του η ανακομιδή των οστών του έγινε στην Ιερά Μονή Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης.)
Το παρακάτω περιστατικό αναφέρεται στις τελευταίες του στιγμές στο νοσοκομείο και την θαυμαστή πληροφορία που είχε η γυναίκα του από τον Άγιο Εφραίμ τον θαυματουργό.
–Περνούσε δύσκολες ημέρες στο νοσοκομείο ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου, και η γυναίκα του Μαρία Κόντογλου, ήταν γονατιστή και προσευχόταν για την θεραπεία του, επικαλούμενη τον Μεγάλο μας Άγιο Εφραίμ.
Ας μην ξεχνάμε, ότι η αγιασμένη χείρα του χαρισματούχου αγιογράφου, είχε φιλοτεχνήσει την πρώτη εικόνα του Αγίου μας! Η Μαρία Κόντογλου περίμενε λοιπόν από τον Άγιο κάτι.
Και τι μεγαλύτερη βοήθεια θα μπορούσε να βρει απ’ αυτή, το να δει εκείνη ακριβώς την ώρα που προσηύχετο, την ψυχή του Φώτη Κόντογλου να την κρατά ο Άγιος Εφραίμ, και μέσα σε τόση δόξα να την οδηγεί στον Ουρανό!
Παραξενεύτηκε βλέποντας όλα αυτά! Τι τάχα να σήμαιναν; Κείνη την ώρα λοιπόν διέλυσε την απορία της κάποιο τηλεφώνημα από το νοσοκομείο, που της ανακοίνωνε ότι ο άνδρας της πέταξε ανάλαφρα στον Ουρανό! Ο Άγιος ήταν στ’ αλήθεια ο συνοδός του!
Από το βιβλίο: «Οπτασίαι και Θαύματα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Εφραίμ του Θαυματουργού» – Γ΄τόμος (Έκδοση Ι.Μ. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου – Όρος Αμώμων Αττικής).Βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνουνε τον ευτυχισμένο! Κατάδικους, που κάνουνε τον ελεύθερο! Τελείως αποξενωμένοι από την Βασιλεία του Θεού!»
Ταπεινή και ήσυχη ζωή, θα πεί αληθινή ζωή. Κάθε στιγμή της ζωής είναι πολύτιμη για τον άνθρωπο. Χαμένες ώρες είναι εκείνες που νοιώθει ψεύτικα πως ζει, όποτε βρίσκεται μέσα σε κάποια φασαρία που τον ψευτογελά πως τότε ζει αληθινά και παρηγοριέται. Αληθινά δεν ζει κανένας, αν δεν έχει συντροφιά τον εαυτό του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του. Πως μπορεί να ζει σε καιρό που ο εαυτός του θα λείπει; Ζώντας με τον εαυτό μας, δεν γινόμαστε εγωιστές, όπως θα πούνε κάποιοι που κρίνουνε ξώπετσα. Ίσα – ίσα μ ‘αυτόν τον τρόπο ανθίζει μέσα μας, ένα πανέμορφο περιβόλι, γεμάτο αγάπη για τους άλλους κι η καρδιάς μας πίνει από τη δροσερή πηγή που έβαλε ο Θεός μέσα μας. Εκείνος είπε: “Η βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα σας”. Και τι άλλο είναι η βασιλεία του Θεού, παρά η αληθινή ζωή; “Ότι παρά Σοι πηγή ζωής. Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως”. Σε σένα, λέγει, βρίσκεται η πηγή της ζωής. Και πάλι λέγει ο Χριστός: “Ουκ οίδατε ότι ναός πνεύματος έστε”. Οι άγιοι που ζήσανε την αληθινή ζωή, μιλάνε με τα παρακάτω λόγια: “Μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους ανθρώπους και από τα ξεγελάσματα που τα λένε διασκεδάσεις και απολαύσεις της ζωής. Καλότυχος είναι, όποιος ξεμάκρυνε από τον κόσμο κι από την απατηλή ταραχή του, και προσέχει μοναχά τον εαυτό του. Όποιος δεν ένοιωσε την ειρήνη, δεν ένοιωσε πως ζει. Εκείνοι που παραδίνουνε τον εαυτό τους στις ηδονές και στις κοσμικές απολαύσεις και θαρρούνε πως κάνουνε ευτυχισμένο τον εαυτό τους, αυτοί κάθονται παντοτινά έξω από το σπίτι τους. Έμπα μέσα στο σπιτάκι που κρύβεται μέσα σου, και θα δεις το παλάτι του ουρανού. Γιατί, ένα είναι και τούτο και κείνο, κι από το ίδιο παραθύρι τα βλέπεις και τα δυο…

Λέγω μέσα μου: «Που πας, βρε άνθρωπε; Αφήνεις τον εαυτό σου, τον πολύτιμο εαυτό σου, και πας να βρείς άλλον κόσμο! Οι κόσμοι παντού είναι οι ίδιοι. Τα μάτια που τους βλέπουνε είναι διαφορετικά». Πόσο έμορφο πράγμα είναι να μη σε ξέρει κανένας, να σ’ έχουνε όλοι λησμονημένον! Να είσαι ένα με τα μερμηγκάκια… Να είσαι ένα με τα πεταλούδια…! Ένα με τα πουλάκια που κελαηδούνε αξέγνοιαστα αποπάνω μας. Με τον τζίτζικα, που φωνάζει καθισμένος απάνω στο δέντρο, ντερβίσης που δεν φροντίζει για τίποτα. Ναι. Θέλω να είμαι κι εγώ ένα απ’ αυτά, να ζω ανάμεσά τους. Δεν θέλω να είμαι άνθρωπος, το πονηρότατο αυτό πλάσμα, που από την πονηριά, από τη φιλοδοξία κι από την αχορταγιά, δεν έχει καιρό να ζήσει, κι είναι ολοένα φουρτουνιασμένος! Κανένα βιβλίο δεν είναι τόσο απλό και τόσο καθαρό όσο είναι το Ευαγγέλιο. Και μ’ όλα ταύτα, κανένα βιβλίο δεν ημπορεί να εξηγηθεί στραβά τόσο εύκολα, όσο το Ευαγγέλιο, επειδή η ανθρώπινη καρδιά είναι πονηρή… Καλότυχοι όσοι είναι απλοί κι αγαπάνε τα απλά και ήμερα πράγματα! Όλα τα ανθρώπινα μαραίνονται. Μονάχα το Ευαγγέλιο είναι πάντα δροσερό, “Ρόδον το αμάραντον”.

***

Έρημος οίκος είναι σήμερα ο κόσμος από ειρήνη. Μέρα-νύχτα στέκεται ανύσταχτο το μάτι της πονηρής ανθρωπότητας. Μέρα-νύχτα δουλεύουνε οι εφευρέσεις της καταστροφής, τα συμβούλια του θανάτου. Και από τ’ άλλο μέρος, οι καταδικασμένοι γλεντοκοπούνε, κυλιούνται στην ακολασία, κόλακες και δολοφόνοι, βλάκες και πονηρότατοι, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς τίποτα από την εικόνα του Θεού… Σε κανένα καλό δεν συμφωνούνε, μα στο κακό, είναι όλοι θερμοί συνεργάτες…
Θεέ μου, τι φρικτή καταδίκη βγάλανε οι κακοί άνθρωποι καταπάνω στον εαυτό τους, να ζούνε αγριεμένα μέσα στην έρημο της κακίας, της αναισθησίας και του εγωισμού, μέσα στη Σαχάρα της ψευτιάς!… Ποτέ δεν φοβότανε τόσο πολύ ο άνθρωπος τη φτώχεια, την αρρώστεια και τον θάνατο, όσο τα φοβάται τώρα, που δεν φοβάται τον Θεό.“Ένα είναι το γνώρισμα της καλής γλώσσας, τούτο: το να συγκινεί τις ευσεβείς ψυχές, το να γεννά κατάνυξη μέσα σ’ αυτές, να κάνει να αναβρύζουν δάκρυα από τα μάτια των πιστών και να τους γεμίζει από πόθον σφοδρότατον να τα καταφρονήσουν όλα, διά την αγάπην του Χριστού. Αυτή τη φωτιά, αυτό το “πυρ” που είπε ο Χριστός, το άναβε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μέσα εις τα ψυχάς των Χριστιανών που τις “επλάκωνε η σκλαβιά” και που ήσαν πεινασμένες “από λιμόν του ακούσαι τον λόγον του Κυρίου” και αντί να τουρκέψουν, επήγαιναν “αγαλλομένω ποδί” και εμαρτυρούσαν διά την πίστιν του Χριστού. Και αυτά τα λόγια δεν ήταν αττικά, ούτε τορνευμένα από αργόσχολους γραμματικούς, αλλά λόγια του λαού των βουνών, “των μωρών του κόσμου”, που ηγάπησεν ο Χριστός περισσότερον από τους φιλοσόφους και από τους διαβασμένους…”Οι λίγοι καθυστερημένοι, που μας λένε τρελλούς

…Πού να βρει κανένας καταφύγιο;
Εκείνους τους λίγους που δεν είναι ενθουσιασμένοι από «τα θαύματα της εποχής μας», οι άλλοι, αυτή η μερμηγκιά που έκανε αυτόν τον παράδεισο και που τον χαίρεται, τους λέγει τρελλούς, όπως θα λέγανε παλαβούς κάποιους ανθρώπους με σωστά μυαλά οι άρρωστοι του φρενοκομείου, βλέποντάς τους ανάμεσά τους.
Δόξα στον Θεό, που υπάρχει ακόμα κάποιο καταφύγιο για μας που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε «το μεγαλείο της εποχής μας». Δόξα στον Θεό που υπάρχουν ακόμα βουνά, χωράφια και κάποιοι τόποι που δεν τους εξήρανε αυτή η φυλλοξήρα που λέγεται πολιτισμός.
Τράβα, λοιπόν, μακρυά από τις σφηγκοφωλιές που τις λένε πολιτείες, για να γλυτώσεις από το μαράζι, για να νοιώσεις απάνω σου τη ζωογόνα πνοή του Θεού. Αλλά, αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να έχεις μάτια αγνά για να βλέπεις, αυτιά αγνά για ν’ ακούς, καρδιά αγνή για να αισθάνεσαι, κι όχι χαλασμένη. Γιατί από τις πολιτείες τρέχουνε για να φύγουνε, όποτε μπορέσουνε, κι εκείνοι που καυχιούνται πως η εποχή μας είναι θαυμάσια, μα, φεύγοντας από τις σφηγκοφωλιές, κουβαλάνε μαζί τους και την παραμορφωμένη ψυχή τους. Γι’ αυτό δεν είναι σε θέση να νοιώθουνε την εμορφιά ενός βουνού, παρά μόνο σαν ορειβάτες, μ’ άλλα λόγια δεν νοιώθουνε τίποτα, μήτε ένα δέντρο είναι σε θέση να χαρούνε, μήτε το μυστήριο που έχει το κύμα, μήτε το θρησκευτικό πανηγύρι των λουλουδιών. Κι αυτή είναι η αιτία που τρέχουνε σαν τρελλοί με τ’ αυτοκίνητα για να μη δούνε τίποτα, να μην αισθανθούνε τίποτα, να μην αγαπήσουνε τίποτα. Αυτό το λένε «φυσιολατρία»! Όπως καταντήσανε τα πάντα, οι ιδέες, οι τέχνες, οι θρησκείες, έτσι κατάντησε κι η φυσιολατρία.
Εμείς όμως «οι καθυστερημένοι», περπατάμε και χαιρόμαστε σαν βλέπουμε ένα κομμάτι γαλανόν ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα, και κανένα χελιδόνι που πετά από πάνω μας και που θαρρείς πως θα τρυπώσει μέσα στο γαλάζιο εκείνο παραθύρι. Νοιώθουμε τη μυρουδιά που βγάζουνε τ’ αγριολούλουδα και τ’ αγιασμένα χορτάρια, καθώς και το χώμα της βλογημένης γης μας. Αναστηνόμαστε από τ’ αγεράκι που φυσά, σαν νάμαστε βαρυποινίτες που δραπετέψαμε από τη φυλακή, και δοξάζουμε τον Κύριο που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε την εξαίσια εποχή μας και τα καλά της.
Μυστικά άνθη ήγουν Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής – Φώτης Κόντογλου, Αθήναι, Εκδ. Αστήρ, 1977.

***

“Μια φορά είχα ένα μικρό σπιτάκι σε μια ερημική μεριά κοντά στη θάλασσα. Βουναλάκια μικρά το τριγυρίζανε, βουναλάκια ήμερα και χαρούμενα, στολισμένα με λίγα δεντράκια, σκοίνους, θυμάρια, πρινάρια, ρήγανη, που μοσχοβολούσανε. Κατά τον βορηά ήτανε μια ρεματιά με λίγα πλατάνια και με λυγαριές, και στο βάθος της καταστάλιζε το καλοκαίρι λιγοστό καθαρό αεράκι. Την άνοιξη το χώμα στολιζότανε με αγριολούλουδα χρωματιστά, που με κάνανε να χαίρουμαι και να δοξάζω τον Θεό. Τι αγνότητα που είχε η ψυχή μου!
Είχα διαλέξει αυτό το μέρος να μην έχη κανέναν δρόμο, για να μην έρχεται άνθρωπος κατά κεί. Ήμουνα καταμόναχος, ήσυχος, ξεκουρασμένος. Αποτραβιόμουνα εκεί πέρα κ’ έβγαζα από πάνω μου τις έγνοιες και τις σκοτούρες, σαν το φίδι που βγάζει το πετσί του. Ξανάβρισκα τη λευτεριά μου.
Πολλές φορές έκανα μήνες να κατεβώ στην πολιτεία. Τον μοναχό άνθρωπο που έβλεπα, ήτανε ένας τσομπάνης, ένας μισοκαλόγερος, που, όποτε πήγαινε στο χωριό, μούφερνε ο,τι είχα ανάγκη. Στην όψη ήτανε ίδιος ο άγιος Γιάννης ο Πρόδρομος, πετσί και κόκκαλο, με άγρια μαλλιά και γένεια κατάμαυρα, θεοφοβούμενος. Τον λέγανε Χρήστο, κ’ ήτανε Σαρακατσαναίος.
Εκεί κοντά βρισκότανε ένα ρημοκκλήσι πολύ μικρό, ολότελα ξεχασμένο, κι ο Χρήστος πήγαινε ταχτικά κι άναβε τα καντήλια…. Το μέρος ήτανε δασωμένο, τα δέντρα κατεβαίνανε λίγο παραμέσα από τη θάλασσα. Από το παραθύρι μου άκουγα μέρα-νύχτα το βουητό που κάνανε τα κύματα, την ανάσα της θάλασσας, που τη συνήθισα σα νανούρισμα, από τα μικρά χρόνια μου. Μαζί με το ρουχάλισμα του πελάγου ανακατευότανε και το βούισμα οπού κάνανε τα δέντρα γύρω στο σπιτάκι μου, που φαινότανε μοναχά από τη θάλασσα.
…Γύριζα στο σπίτι μου συγκρυασμένος. Ο βόγγος της θάλασσας ερχότανε στ’ αυτιά μου από μακρυά. Έβγαζα από την τσέπη μου ο,τι είχα μαζεμένα, χαλίκια, σανιδάκια, κοχύλια, και τα αράδιαζα απάνω στο τραπέζι μου, κοντά στα λιγοστά βιβλία μου. Γύριζα κ’ έβλεπα μια εικόνα που ζωγράφιζα, τον άγιο Γιάννη τον Πρόδρομο, που τον αγαπώ πολύ, κ’ έκανα τον σταυρό μου. Ηλιοψημένος, σκελετωμένος, φτερωτός σαν αγριοπούλι, αναμαλλιασμένος, κύτταζε τον Χριστό που έσκυβε από τον ουρανό και του μιλούσε. Το πνεύμα μου ήτανε ήσυχο. Η ειρήνη του Θεού παρακαλούσα ν’ αποσκεπάζη τον κόσμο.
Σε λίγο, άρχιζε να κατεβαίνη σιγά-σιγά από τον ουρανό το σκοτάδι της νύχτας. Ως να κάνω την προσευχή μου, ο ουρανός γινότανε κατάμαυρος. Από το παραθύρι μου έβλεπα τα άστρα να κρέμουνται σαν καντήλια απάνω από το πέλαγο που βογγούσε μέσα στο σκοτάδι.
Ξαπλωνόμουνα στο στρωσίδι μου κι αφουγκραζόμουνα το βόγγο της θάλασσας και των δέντρων. Συμμαζευόμουνα για να ζεσταθώ από την ψύχρα της νύχτας κ’ έλεγα μέσα μου “Δόξα σοι ο Θεός, που δεν με ξέρει κανένας!” (“Αγαπημένο καταφύγιο, Απλή κι’ αληθινή ζωή” ,Εφημερίς “Ελευθερία”, Κυριακή 18 Ιουνίου 1961).

«Ησυχία! Σιωπή! Ω βλογημένη σιωπή, που μέσα σε σένα ακούγω τις μυριάδες μυστικές φωνές του παντός! Κι ω ταραχή και βουή της πολιτείας, που με εμποδίζεις ν’ ακούσω την υπερκόσμια αυτή και πολύηχη σιωπή, που την ακούω σε τούτη την έρημο! Τώρα καταλαβαίνω καλά, γιατί στην έρημο ακούγανε οι ασκητές τη φωνή του Θεού και καταλαβαίνανε τα μυστήρια».

Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι’ ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ’ αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

“Τίποτα δεν αγάπησα τόσο όσο τον Θεό και τους καλούς ανθρώπους. Και κανένα θεριό δε φοβήθηκα τόσο όσο τους κακούς ανθρώπους. Πανικόβλητος θα φύγω από τούτη τη ζωή!”

Κοιτάζοντας με τα «μάτια» του κυρ-Φώτη Κόντογλου
https://www.youtube.com/watch?v=n-pE10vUJnU

Απάνω σε μιάν έρημη ακροθαλασσιά… Να ποιός είναι ο παράδεισος όπου ήρθα… Ησυχία! Σιωπή! αγαπημένο καταφύγιο γιά κάποιους χαζούς σαν κ’ εμένα. Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/13/%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CE%BD-%CE%AD%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%AC-%CE%BD%CE%B1/

Ήμαστε οι πιο φτωχοί από τους φτωχούς, πλην μας πλουτίζει με τα πλούτη του Εκείνος που είπε: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/06/33244/

Φώτης Κόντογλου, ο προφήτης της Πονεμένης Ρωμηοσύνης. Καθαρίσετε από τη πνευματική πανούκλα την Ελλάδα… Όλοι συνεργήσαμε για να καταντήσει η ζωή έτσι που κατήντησε.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/08/%cf%86%cf%8e%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%e1%bd%b5%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%bc/

Ω Φώς ιλαρόν, ω χαιρέτισμα αρχαγγελικό, άραγε ο Θεός σε στέλνει μονάχα σε μας για να μας φέρεις την ελπίδα του και τον χαιρετισμό της αγάπης του..; Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/12/%cf%89-%cf%86%cf%8e%cf%82-%ce%b9%ce%bb%ce%b1%cf%81%cf%8c%ce%bd-%cf%89-%cf%87%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%ad%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%b1-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ba%cf%8c/

Δροσίσετε την ψυχή σας στην αγιότητα. Κωνσταντινούπολη, στη μέση της βλογημένης αυτής αφεντοπολιτείας στεκότανε, σαν ήλιος, η Αγιά Σοφιά… δεν υπάρχει άλλη στην οικουμένη, κι ούτε βρίσκεται στον ντουνιά τέτοια … Φώτης Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/12/45207/

Η Παναγία η Τριχερούσα, η Ηγουμένη και προστάτις της μονής Χιλανδαρίου και Φιλόστοργη Μητέρα όλων µας.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/12/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b7-%cf%84%cf%81%ce%b9%cf%87%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b1-%ce%b7-%ce%b7%ce%b3%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖος Ἀρχάγγελος, τῶν νοερῶν στρατιῶν, Τριάδος τὴν ἔλλαμψιν, καθυποδέχῃ λαμπρῶς, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε· ὅθεν ἐκ πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, σῶζε ἀπαρατρώτους, τοὺς πιστῶς σε τιμῶντας, καὶ πόθῳ ἀνευφημοῦντας, τὰ σὰ θαυμάσια.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Σάρρας
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐρήμου τὸ καύχημα, καὶ τῆς Αἰγύπτου βλαστόν, τὴν Σάρραν τιμήσωμεν τῶν Μοναχῶν ἡ πληθύς, ὁσίοις ἐν ᾄσμασι· Χαῖρε ἡ τῶν Πατέρων, ἰσοστάσιος Μῆτερ, ἔλαμψας γὰρ ἐν πίστει, καὶ συντόνῳ ἀσκήσει, ἀνδρείᾳ καὶ ἐγρηγόρσει Χάριτι ἄνωθεν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Γολινδούχ ἐκ Περσίας,
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείαις ὄψεσιν, ἁλιευθεῖσα, καὶ τῇ Χάριτι, καταυγασθεῖσα, πυρσολατρῶν ἀπηρνήσω δυσσέβειαν· μαρτυρικῶς δὲ τὸν βίον περάσασα, νῦν Γολινδοὺχ κατοικεῖς τὸν Παράδεισον· ὅθεν πρέσβευε, ὑπὲρ τῶν πιστῶς τιμώντων σε, ἰδεῖν σὺν σοὶ τὸ φῶς Χριστοῦ τὸ ἔκλαμπρον.

Ἀπολυτίκιο τῶν Ἁγίων Ἠλιοφώτων
Ἦχος β’.

Ἀλαμανίας τοὺς γενναίους μάρτυρας, τοὺς τὰ τῆς γῆς καταλιπόντας ἅπαντα, συνελθόντες εὐφημήσωμεν ἀστέρας ὡς φαιδρούς, Ἠλιόφωτον, Ἐπαφρόδιτον, Ἀμμώνιον καὶ Χουλέλαιον ὁμοὺ σὺν τούτοις καὶ Εὐσθένιον καταστέψωμεν, χορείαν τιμῶν τες τὴν πεντάριθμον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Στεφάνου τοῦ Χωρηβίτου, τοῦ ἐκ Σινᾶ
Ἦχος πλ. δ’

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Στέφανε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠιμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α’. Χαίροις ἀσκητικῶς.

Χαίροις, ἐρημιτῶν κορυφή, Σάῤῥα κλεινὸν τῆς ἀρετῆς ἀκροθίνιον, ἐρήμου ἡ εὐκοσμία, μοναζουσῶν ἑδρασμός, ἀσκητῶν Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα, πιστῶν τὸ ἐντρύφημα, βιαστῶν τὸ ὑπόδειγμα, πολεμουμένων, θεοδώρητος σύμβουλος, καὶ τῆς νήψεως, θεολόγος διδάσκαλος· ὅθεν ἐγκωμιάζοντες, τὴν μνήμην σου ἔνδοξε, ὕμνους ἐνθέους καὶ λόγους, πανευγνωμόνως προσφέρομεν, λιτάς σου αἰτοῦντες, πρὸς Χριστὸν ὑπὲρ τοῦ σῶσαι, τὸν κόσμον ἅπαντα.

Χαίροις, τῆς σιωπῆς ὁ κανών, Σάῥῥα ἀββάδων ἱερὸν καταφύγιον, σταυρώσεως ἑκουσίου, ὑπογραμμὸς ἀψευδής, ταπεινοφροσύνης τὸ ὑπόδειγμα, ἀσκήσεως πρότυπον, διακρίσεως ἄγαλμα, τῆς ἰσαγγέλου, βιοτῆς τὸ ἐντρύφημα, κατανύξεως, καὶ τῆς νήψεως ἔρεισμα· ὅθεν σε μεγαλύνομεν, καὶ πόθῳ γεραίρομεν, μνήμην σου Σάῤῥα ἁγίαν, φιλανθρωπίας αἰτούμενοι, τυχεῖν τοῦ Κυρίου, ταῖς θερμαῖς σου ἱκεσίαις, καὶ θείας Χάριτος.

Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό. Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη

Τοις ερημικοίς ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις.
(Παρακλ., ήχ. πλ. α΄, αναβ. Αντίφωνον Α’)

«τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. 3 απεθάνετε γαρ, και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ·» (Κολοσσαείς Γ’,2-3)

Το απερίσπαστο και το αμέριμνο φέρνουν την εσωτερική ησυχία
Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη

Το απερίσπαστο της ησυχαστικής ζωής (στην έρημο) πολύ βοηθάει στην προσευχή, με τις πολλές του προϋποθέσεις. Αλλά και μόνη της η ησυχία είναι μια μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή, σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο.

Η ησυχία (μακριά του κόσμου) πολύ γρήγορα φέρνει και την εσωτερική ησυχία στην ψυχή με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή, και τότε πια ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία μόνον το σώμα βρίσκεται στην γη, ενώ ο νους βρίσκεται στον Ουρανό.
Σ’ αυτήν την κατάσταση, φυσικά, βρίσκονταν οι Άγιοι Πατέρες, οι εξαϋλωμένοι άνθρωποι, που δεν διαφέρανε πια σε τίποτε σχεδόν από τους Αγγέλους, διότι και αυτοί στον Ουρανό μέρα-νύχτα βρίσκονταν, νοερώς και αδιαλείπτως προσευχόμενοι.

Πολύ βοηθάει για την καθαρή προσευχή η απομάκρυνση από τον κοσμικό θόρυβο και από τους πολλούς ακόμη ανθρώπους και, εάν είναι δυνατόν, να είναι κανείς τελείως μόνος του. Όταν νιώθει κανείς μόνος του, η ψυχή κινείται άνετα, και ξεσπάει η καρδιά στον Θεό με ευλάβεια, και σκάει σιγά-σιγά το σκληρό της τσόφλι, και το διώχνει και μετά συγκινείται, όχι μόνον όταν σκέφτεται τον Θεό, αλλά και όταν το Όνομά Του ακούσει η το δεί γραμμένο, σκιρτάει η καρδιά, και το φιλάει με πολλή ευλάβεια. Το ίδιο γίνεται φυσικά και με το όνομα του Χριστού η της Παναγίας, και γλυκαίνεται εσωτερικά και η ψυχή.

«Έχω και εγώ μία μικρή πείρα από την πνευματική τρέλλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα. Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πιά θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος, δοξολογώντας τον Θεό».

«Όταν φουντώνει ο θείος έρως, ούτε κοιμάται κανείς ούτε τρώει, κάνει διαρκώς προσευχή, άσκηση και μετάνοιες, και τρέφεται περισσότερο από την ουράνια θέρμη. Και αν τον ζητούν να πάει κάπου, παλεύει, ποσπαθεί να βγη από την κατάσταση αυτή, αλλά δεν μπορεί· πέφτει κάτω δηλαδή… Γι’ αυτό πάει πιο βαθιά στην έρημο, για να μην τον διακόπτουν».

***

Με ρώτησε ένας λαϊκός στο Καλύβι: “Καλά, τι κάνεις εσύ εδώ; Μέρα-νύχτα τι κάνεις;” Ήταν γύρω ανθισμένες οι σουσούρες, όλη η πλαγιά γεμάτη λουλούδια. Μοσχοβολούσε ο τόπος! “Τι τραβάω, του λέω, όλη την ημέρα να ποτίσω και να περιποιηθώ όλα αυτά που βλέπεις! Και στον ουρανό βλέπεις την νύχτα πόσα κανδήλια ανάβω! Δεν προλαβαίνω να τα ανάψω όλα!” Με κοίταζε! “Την νύχτα, λέω, δεν βλέπεις κανδήλια επάνω; Εγώ τ’ ανάβω!!! Προλαβαίνω; Δεν είναι απλό σε τόσα κανδήλια να βάζης κανδηλήθρες, λάδι!!” Τάχασε ο καημένος.

***

Ο Πατήρ Παΐσιος, παρά τον μεγάλο του πόθο, δεν μπορούσε πλέον να πάει «πιο βαθιά στην έρημο». Όσο περνούσε ο καιρός, το όνομά του προσείλκυε όλο και περισσότερους ανθρώπους στην Καλύβη του, ώστε να φθάσει να το θεωρή ως «το μεγαλύτερο εχθρό του», αφού του γινόταν εμπόδιο στην ησυχαστική ζωή. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να απομακρύνεται για λίγο «σε κοντινά και μακρινά λημέρια», όπως τα έλεγε.
Το πιο συνηθισμένο του «λημέρι» ήταν ένα πρόχειρο καλυβάκι που είχε φτιάξει σε μία χαράδρα, πιο κάτω από το Κελλί του. Εκεί, «εν λάκκω κατωτάτω», μέσα στην πυκνή βλάστηση, εξαφανιζόταν από τον κόσμο και ευφραινόταν «μόνη τη του Θεού θεωρία, και διαπύρω αγάπη». Κάποτε, ένας κυνηγός τον πέρασε για αγριογούρουνο και τον πυροβόλησε, αλλά ο Θεός φύλαξε και δεν τον σκότωσε. Το γεγονός αυτό τον ανησύχησε όμως και στενοχωρήθηκε πολύ, όταν αντιλήφθηκε ότι κάποιος τον είδε να προσεύχεται εκεί γονατιστός. Είπε: «Θα προτιμούσα να με σκότωνε, παρά να με έβλεπε».
Όταν έφευγε από το Καλύβι του, άφηνε έξω από την πόρτα του φράκτη λίγα λουκούμια και ένα μικρό κουτί με σημείωμα που έλεγε: «Γράψτε τα ονόματά σας και ο,τι θέλετε, και αφήστέ τα στο κουτί, και θα σας βοηθήσω αργότερα με την προσευχή. Εδώ δεν ήρθα για να κάνω τον δάσκαλο αλλά προσευχή». Και σε επιστολή του το 1976 έγραψε: «Όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω περισσότερο την ανάγκη της απομακρύνσεως από τους ανθρώπους. Ένας τελείως άγνωστος τόπος θα με βοηθούσε να πλησιάσω πιο κοντά στον Θεό και να βοηθήσω πιο θετικά τα πλάσματά Του. Συνέχεια αυτό είναι στην προσευχή μου, και περιμένω την απάντηση του Θεού».

Το 1978 έγραψε σε επιστολή του: «Δυστυχώς, έγινα πρόγραμμα των ανθρώπων και δεν ρυθμίζω εγώ το πρόγραμμά μου, όπως πριν από λίγα χρόνια, αλλά μου το ρυθμίζουν άλλοι. Βασικά ο ίδιος το ρυθμίζω, γιατί η αγάπη μου προς τους άλλους με αναγκάζει να βγαίνω…».

***

– Γέροντα, δεν στενοχωριόσασταν, όταν ύστερα από τόσο κόπο που καταβάλατε, για να φτιάξετε ένα Κελλί, το αφήνατε και πηγαίνατε αλλού;
– Για να φύγω, κάποιος σοβαρός λόγος θα υπήρχε.
– Και παντού κάνατε μόνον τα απαραίτητα;

– Ναι, έκανα μόνον τα απαραίτητα για εδώ, για να μπορώ να κάνω τα απαραίτητα για πάνω, για τον Ουρανό. Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό. Κάνεις το ένα, μετά θέλεις και το άλλο. Και αν μπης σ’ αυτό το γρανάζι, χάθηκες! Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τα ουράνια. Όπως τα ουράνια δεν έχουν τελειωμό, έτσι και τα επίγεια δεν έχουν τελειωμό. Ή θα χαθής εδώ ή θα… «χαθής» εκεί. Ξέρεις τι είναι να «χάνεσαι» εκεί πάνω! Ω, έλεγα την ευχή και βυθιζόμουν! Βυθίσθηκες καμμιά φορά στην ευχή;
Η πολλή δουλειά με την κόπωσή της και τον περισπασμό, ιδίως όταν γίνεται με βιασύνη, δεν βοηθάει. Παραμερίζει την νήψη και αγριεύει την ψυχή. Δεν μπορεί όχι μόνο να προσευχηθή κανείς, αλλά ούτε να σκεφθή. Δεν μπορεί να ενεργήση με σύνεση, και έτσι οι ενέργειες του δεν είναι σωστές.
Γι’ αυτό προσέξτε, μη σπαταλάτε τον χρόνο σας άσκοπα, χωρίς να τον αξιοποιήτε στα πνευματικά, γιατί θα φθάσετε σε σημείο να αγριέψετε πολύ και να μην μπορήτε πλέον να κάνετε πνευματικά. Θα θέλετε να ασχολήσθε με δουλειές ή να συζητάτε ή θα επιδιώκετε να υπάρχουν θέματα, για να βρίσκεσθε σε δουλειά. Με την παράλειψη της ευχής και των πνευματικών καθηκόντων ο εχθρός καταλαμβάνει τα πνευματικά μας υψώματα και μας πολεμάει και με την σάρκα και με λογισμούς. Μας αχρηστεύει όλες τις δυνάμεις, τις ψυχικές και σωματικές, και κόβει την επικοινωνία μας με τον Θεό, οπότε είναι επόμενο να αιχμαλωτισθή η ψυχή μας στα πάθη.

Ο Παπα-Τύχων έλεγε στους μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί το έργο του μοναχού είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλον τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους.

***

Ο μοναχός, με όλα αυτά τα θορυβώδη μέσα, διώχνει τις προϋποθέσεις της προσευχής και της μοναχικής ζωής. Γιʹ αυτό, όσο γίνεται, να μη χρησιμοποιεί θορυβώδη μέσα. Αυτά που θεωρούν οι άνθρωποι σήμερα ευκολίες, στην ουσία δεν ωφελούν τον μοναχό στον σκοπό του! Δεν μπορεί να βρει ο μοναχός μέσα σε μία τέτοια κατάσταση, αυτό γιά το οποίο ξεκίνησε.

Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αυτός που κάνει δουλειά πνευματική στην ησυχία βυθίζεται μετά στην ευχή. Ξέρεις τι θα πη βυθίζεται; το παιδάκι, όταν λουφάζη στην αγκαλιά της μάνας, δεν μιλάει. Είναι ένωση πλέον, επικοινωνία.
Η εξωτερική ησυχία, μακριά από τον κόσμο, με την διακριτική άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή, πολύ γρήγορα φέρνει και την εσωτερική ησυχία –την ειρήνη της ψυχής – η οποία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την πνευματική λεπτή εργασία. Τότε πιά ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία μόνον το σώμα βρίσκεται στην γη, ενώ ο νούς βρίσκεται στον Ουρανό.

Πάντως, νομίζω, δεν είναι τόσο ο εξωτερικός θόρυβος που ενοχλεί, όσο η μέριμνα.
Πρέπει να φθάση ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα, για να ζήση την εσωτερική ησυχία και να μην ενοχλήται από τον θόρυβο στην προσευχή. Φθάνει στο σημείο εκείνο της θείας αφηρημάδας που δεν ακούει πιά τους θορύβους ή τους ακούει όταν θέλη ή, μάλλον, όταν κατεβαίνη ο νούς από τον Ουρανό. Και θα φθάση σ’ αυτό το σημείο, αν δουλέψη πνευματικά, αν αγωνισθή. Τότε θα ακούη όποτε αυτός θέλει.

Οι μέριμνες απομακρύνουν από τον Θεό. Όταν υπάρχη πολύς περισπασμός, υπάρχουν πολλά πνευματικά παράσιτα και οι πνευματικοί ασύρματοι δεν εργάζονται με σήματα καλά.

Τα περισσότερα μέσα που χρησιμοποιούν σήμερα οι άνθρωποι γιά την εξυπηρέτησή τους κάνουν θόρυβο. Αχ, την έχουν παλαβώσει με τους θορύβους την ήρεμη φύση! Την έχουν αλλοιώσει και με όλα τα σύγχρονα μέσα την έχουν καταστρέψει. Παληά τί γαλήνη υπήρχε! Πώς ο άνθρωπος αλλοιώνεται και αλλοιώνει, χωρίς να το καταλαβαίνει!

Όλοι τώρα έχουν μάθει να ζουν με τον θόρυβο. Βλέπεις, και πολλά από τα σημερινά παιδιά, γιά να διαβάσουν, θέλουν μουσική ροκ… Δηλαδή, περισσότερό τους αναπαύει να διαβάζουν με μουσική, παρά με ησυχία… Αναπαύονται στην ανησυχία, γιατί υπάρχει ανησυχία μέσα τους… Παντού θόρυβος υπάρχει… Συνέχεια βου, βου, ακούς… Βου, βου…, γιά να κόψουν ξύλα, βου…, γιά να γυαλοχαρτίσουν, βου…, γιά να ραντίσουν με τον ψεκαστήρα. Μετά, θα βρουν άλλους ψεκαστήρες σαν αεροπλάνα, που θα κάνουν πιο πολύ θόρυβο, και θα πουν: «Α, αυτοί είναι πιο καλοί, γιατί ρίχνουν το φάρμακο από πάνω και δεν μένει ούτε μπουμπούκι άβρεχτο», και θα θέλουν να αγοράσουν από εκείνους, και θα χαίρονται μʹ εκείνους…

Μία τρύπα πάει να κάνη ο άλλος, γιά να βάλη ένα καρφί, και βάζει το… «βου»..! Τί να κάνη; Μία τρύπα στο νερό..! Και χαίρεται… Το παράξενο είναι ότι καμαρώνει κιόλας..! Γιά να πάρει λίγο αέρα, παίρνει μηχανή με μπαταρία, πάλι βου… Παληά, όταν ζεσταινόταν κανείς, έκανε λίγο αέρα με το χέρι του, ενώ τώρα ξεκουφαίνεται, γιά να κάνη λίγο αέρα… Και στην Θάλασσα τώρα όλα θόρυβο κάνουν… Έβλεπες άλλοτε τα καράβια με τα πανιά να πλέουν ήσυχα. Τώρα κι ένα μικρό μοτέρ κάνει ντούκου‐ντούκου… Σε λίγο θα κυκλοφορούν οι περισσότεροι με αεροπλάνα. Και ξέρεις τί γίνεται; Η γη απορροφάει και λίγο τον θόρυβο. Στον αέρα θα είναι… ο Θεός να φυλάξει… >>!!
Πηγή: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη».

Όταν δεν είμασθε εμείς αιτία γιά τον θόρυβο που υπάρχει, δεν πειράζει, ο Θεός βλέπει. Αλλά, όταν εμείς είμασθε αιτία, τότε είναι κακό. Γιʹ αυτό πάντα πρέπει να προσέχουμε, να μην ενοχλούμε τους άλλους. Αν ένας δεν θέλει να προσευχηθή, τουλάχιστον να μη βάζει παράσιτα και στους άλλους. Αν καταλαβαίνατε την μεγάλη ζημιά που κάνετε στον άλλον που προσεύχεται, θα προσέχατε πάρα πολύ! Γιατί, αν κανείς δεν το νιώσει σαν μία ανάγκη προσωπική και σαν βοήθεια γιά το σύνολο, ώστε να το κάνη με την καρδιά του από αγάπη, και όχι αναγκαστικά ή σαν πειθαρχία, αυτό δεν θα έχει καλά αποτελέσματα. Όταν το κάνη με σφίξιμο, σαν μία πειθαρχία, και λέει, “τώρα πρέπει να περπατήσω έτσι, γιά να μην ενοχλήσω, τώρα πρέπει να μην περπατήσω ελεύθερα…”, είναι βάσανο! Σκοπός είναι να το κάνη με την καρδιά του, με χαρά, επειδή ο άλλος προσεύχεται, επικοινωνεί με τον Θεό!! Πόσο διαφέρει το ένα από το άλλο! Ό,τι κάνει κανείς με την καρδιά του, το χαίρεται και τον βοηθάει! Όταν το αισθανθή σαν ανάγκη να σεβασθή τον άλλον που προσεύχεται, αισθάνεται ένα δέος μετά! Και όταν κανείς σέβεται τον άλλον, τότε τον εαυτό του δεν τον υπολογίζει, γιατί δεν έχει φιλαυτία αλλά φιλότιμο.

Να μπαίνει ο ένας στην θέση του άλλου. Να σκέφτεται: “Αν ήμουν εγώ στην θέση εκείνου, πως θα ήθελα να μου φερθούν; Αν ήμουν κουρασμένος, αν προσευχόμουν, θα ήθελα να χτυπούν έτσι τις πόρτες;”. Όταν μπαίνεις στην θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν!

Στα Κοινόβια πρώτα, τί όμορφα ήταν! Ησυχία! Είχαν και το ρολόϊ που χτυπούσε κάθε τέταρτο, γιά να θυμάται καθένας να λέει την ευχή. Και να ξεχνιόταν κανείς, άκουγε το ρολόϊ που χτυπούσε κάθε τέταρτο, και άρχιζε πάλι την ευχή! Πολύ βοηθούσε το ρολόϊ. Έλεγαν οι Πατέρες την ευχή και είχε ησυχία, γαλήνη μεγάλη μέσα στο Μοναστήρι! Στο Κοινόβιο που ήμουν στο Άγιον Όρος, ήμασταν εξήντα Πατέρες και ήταν σαν να ήταν ένας ησυχαστής! Είχαν όλοι την ευχή! Στην Εκκλησία, λίγοι έψαλλαν και οι περισσότεροι νοερά προσεύχονταν! Στα διακονήματα το ίδιο! Μία ησυχία παντού! Δεν μιλούσαν δυνατά ούτε φώναζαν. Ήσυχα έκαναν τα διακονήματά τους. Όλοι αθόρυβα κινούνταν σαν τα πρόβατα. Πάντα υπήρχε, αθόρυβα μία κίνηση στο Μοναστήρι! Δεν ήταν όπως τώρα, που έχουν στα Κοινόβια ώρα διακονίας, ώρα ησυχίας… σιωπητήριο! Καθένας κινιόταν ανάλογα με την διακονία του.

Πρέπει να αγαπήσουμε την ευλογημένη έρημο (διότι, το σωστό Μοναστήρι πρέπει να είναι ακριβές αντίγραφο της ερημιτικής ησυχίας!) και να την σεβασθούμε, εάν θέλουμε να μας βοηθήσει και αυτή με την αγία της ερημία και την γλυκειά της ηρεμία, γιά να ημερέψουμε, να ερημωθούν τα πάθη μας και να πλησιάσουμε στον Θεό!! Χρειάζεται προσοχή, μη τυχόν και προσαρμόσει κανείς την αγία έρημο με τον εμπαθή εαυτό του. Αυτό είναι μεγάλη ασέβεια…>>!!
Πηγή: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη».

***

Το ανήσυχο κοσμικό πνεύμα της εποχής μας κατέστρεψε, δυστυχώς, με τον δήθεν πολιτισμό του, ακόμη και τα άγια ερημικά μέρη, που γαληνεύουν και αγιάζουν τις ψυχές. Ο ανήσυχος άνθρωπος δεν ησυχάζει ποτέ. Δεν άφησαν πουθενά τόπο ήσυχο. Ακόμη και τους Αγίους Τόπους τους έχουν χαλάσει τώρα… Όπως αναφέρεται και στον βίο της Ερημίτιδος Φωτεινής, στην έρημο, όπου είχε ασκητέψει, έκαναν μετά περίπτερα, καντίνες κ.τ.λ. … Μέσα στα ασκητήρια, όπου ασκήτεψαν τόσοι μοναχοί, τόσοι Άγιοι, πουλούσαν αναψυκτικά οι Άγγλοι… Πάει η έρημος… Σπίτια, ραδιόφωνα, μαγαζιά, ξενοδοχεία, αεροδρόμια… Έγινε αυτό που λέει ο Άγιος Κοσμάς: “Εκεί που κρεμούν τώρα τα παλληκάρια τα καρυοφίλια, θα έλθη καιρός που θα κρεμούν οι γύφτοι τα όργανα!”… Θέλω να πω, έτσι καταντήσαμε και εμείς, εκεί που ασκήτευαν, που είχαν τα κομποσχοίνια οι μοναχοί, τώρα έχουν ραδιόφωνα, αναψυκτικά… Ε, φαίνεται, μετά από λίγα χρόνια δεν θα χρειάζονται αυτά. Όπως δείχνουν τα πράγματα, γενικά, φαίνεται η ζωή πλησιάζει στο τέλος. Τελειώνει η ζωή, τελειώνει και αυτός ο κόσμος…

-“Γέροντα, στο Άγιον Όρος υπάρχει τώρα τόπος ήσυχος;”.

–Πού τόπος ήσυχος και εκεί τώρα; Αφού ανοίγουν συνέχεια δασικούς δρόμους… Αυτοκίνητα από εδώ, αυτοκίνητα από εκεί… Ακόμη και στα πιο ερημικά και ησυχαστικά μέρη έχουν πάρει αυτοκίνητο. Απορώ, τί ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι στην έρημο… Ο Μέγας Αρσένιος, στην έρημο άκουγε τα καλάμια που σείονταν, όταν φυσούσε γλυκά, και έλεγε: “Τι θόρυβος είναι αυτός; Σεισμός γίνεται;”. Πού να έβλεπαν οι Άγιοι Πατέρες, αυτά που γίνονται σήμερα…

Παληά οι διακονητές στα Κοινόβια, ιδίως ο τραπεζάρης και ο αρχοντάρης, πολύ κουράζονταν. Έπρεπε να πλύνουν τα πιάτα, να τρίψουν τα μπακιρένια σκεύη. Σήμερα, έχουν ευκολίες, έχουν διάφορα σύγχρονα μέσα και τα περισσότερα κάνουν θόρυβο. Θυμάμαι, εμείς στο Κοινόβιο με τα δοχεία κουβαλούσαμε το νερό από μία πηγή και με το μαγγάνι το ανεβάζαμε σιγά‐σιγά στον τρίτο όροφο! Τώρα φέρνουν το νερό με την μηχανή και ακούς συνέχεια ντούκου‐ντούκου. Τα ντουβάρια σείονται, τα τζάμια τρίζουν… Τουλάχιστον, να έβαζαν έναν σιγαστήρα. Στον στρατό, με τον ανταρτοπόλεμο, με έναν σιγαστήρα φόρτιζα την μπαταρία του ασυρμάτου, και απέναντι δεν με άκουγαν!

Ήλθαν μία μέρα στο Καλύβι μοναχοί από ένα Μοναστήρι και μιλούσαν δυνατά. “Πιό σιγά, λέω στον έναν, μας ακούνε πιό πέρα!”. Τίποτε αυτός. “Πιό σιγά”, του ξαναλέω. “Ευλόγησον, Γέροντα, μου λέει, συνηθίσαμε να φωνάζουμε στο Μοναστήρι, γιατί έχουμε την γεννήτρια και μιλάμε δυνατά, γιά να ακούμε”. Ακούς εκεί;; Αντί να λένε την ευχή και να μιλούν σιγά, φωνάζουν, γιατί έχουν την γεννήτρια! Και το κακό είναι ότι, όπως μερικά παιδιά αφήνουν την εξάτμιση, γιά να ακούνε ντούκου‐ντούκου…, φθάνει αυτό το πνεύμα τώρα και στον Μοναχισμό… Εκεί πάμε τώρα, το χαίρονται δηλαδή…

Είδα μία αδελφή σήμερα το πρωΐ, που κατέβαινε από πάνω τον κατήφορο με την ψάθα στο κεφάλι, το χορτοκοπτικό στο χέρι, και καμάρωνε… Ακούω σε λίγο βου… β… β… Κοιτάζω, έκοβε χόρτα με το χορτοκοπτικό… Να μην μείνει ένας χώρος που να μην ακούγεται βου… Τελείωσε αυτή, έρχεται μετά και ο άλλος με πιό δυνατό “βου”, να οργώσει… Έτρεχε από ʹδω, έτρεχε από ʹκει. Μετά παίρνει άλλο μηχάνημα, να σιάξει το χώμα. Βρε, τι πάθαμε…

-“Αλλά, όμως, Γέροντα, υπάρχουν αυτά τα μέσα που διευκολύνουν…”.

-Ω, ξέρετε πόσα μέσα υπάρχουν! Όσο μπορείτε, τα βουητά, τους θορύβους να τα αποφεύγετε. Το βουητό μας βγάζει έξω από το Μοναστήρι. Τί την έχετε μετά κάτω στην πόρτα την ταμπέλα να γράφει “Ησυχαστήριο”;; Γράψτε καλύτερα “Βουηστήριο” ή “Ανησυχαστήριο”! Τι να το κάνω το Μοναστήρι, αν δεν έχει ησυχία;; Κοιτάξτε εκεί πέρα, όσο μπορείτε, να τα περιορίσετε αυτά. Ακόμη αυτήν την γλυκιά ησυχία δεν την καταλάβατε!! Αν την καταλαβαίνατε, θα μπορούσατε να με καταλάβετε καλλίτερα και να καταλάβετε μερικά πράγματα!! Αν θα γευόσασθαν από τους πνευματικούς καρπούς της ησυχίας, θα υπήρχε ασφαλώς και η καλή ανησυχία και θα επιδιώκατε περισσότερο την αγία ησυχία της πνευματικής ζωής!!>>!!
Πηγή: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη».

Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό. Κάνεις το ένα, μετά θέλεις και το άλλο. Και αν μπης σ’ αυτό το γρανάζι, χάθηκες! Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τα ουράνια. Όπως τα ουράνια δεν έχουν τελειωμό, έτσι και τα επίγεια δεν έχουν τελειωμό. Ή θα χαθής εδώ ή θα… «χαθής» εκεί. Ξέρεις τι είναι να «χάνεσαι» εκεί πάνω! Ω, έλεγα την ευχή και βυθιζόμουν! Βυθίσθηκες καμμιά φορά στην ευχή;

***

Η ησυχία και η αμεριμνησία είναι η μεγαλύτερη προϋπόθεση για την πνευματική ζωή την οποία χαίρεται η Παναγία
Ψηλά στην Αγία Άννα στην Καλύβη του Αγίου Παντελεήμονος εκεί ασκήτευε ο Όσιος Γερόντιος, ο Ιδρυτής της Σκήτης της Αγίας Άννης, ο οποίος είχε χρηματίσει Ηγούμενος της Μονής των Βουλευτηρίων. Επειδή δεν υπήρχε νερό στο Ασκητήριο και ο υποτακτικός του γόγγυζε, ο Όσιος Γερόντιος έκανε προσευχή και παρακάλεσε την Παναγία να βγάλει λίγο νεράκι από το βράχο για να πίνουν. Η Παναγία, φυσικά, σαν φιλόστοργη Μάνα, τον άκουσε και έβγαλε νερό από μια ρωγμή του βράχου, εκεί κοντά για να πίνουν. Το νερό αυτό ήταν και Αγίασμα.
Αργότερα όμως ο υποτακτικός του Οσίου θέλησε να κάνει κήπο. Έκτιζε πεζούλια, κουβαλούσε χώμα κι άρχισε να ξεφεύγει από την ασκητική ζωή, παραμελώντας τα πνευματικά του καθήκοντα και την προσευχή του για τον κόσμο. Σκέφθηκε δε να ανοίξει με μια σμίλα και τη ρωγμή του βράχου απ’όπου έβγαινε το νερό για να βγάλει περισσότερο νερό, να ποτίζει τον κήπο του. Τότε του παρουσιάστηκε η Παναγία και του λέει:
–Αφού θέλεις κήπους, να κουβαλάς νερό στον ώμο σου από κάτω.
Από τότε το νερό βγαίνει πιο κάτω, μέχρι σήμερα ακόμη, το οποίο είναι και Αγίασμα.
(Αγιορείται Πατέρες & Αγιορείτικα – Γέροντος Παϊσίου – Έκδοση Ιερό Ησυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος – Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

***

Σκοπός είναι, ο άνθρωπος να τα αξιοποιεί όλα γιά αγώνα! Να προσπαθήσει να αποκτήσει την εσωτερική ησυχία. Να αξιοποιήσει τον θόρυβο βάζοντας δεξιό λογισμό. Όλη η βάση είναι η καλή αντιμετώπιση. Όλα με καλούς λογισμούς να τα αντιμετωπίζει. Μέσα στον θόρυβο, αν πετύχει την εσωτερική ησυχία, έχει πολλή αξία! Αν δεν πετύχει την ησυχία μέσα στην ανησυχία, ούτε στην ησυχία θα ησυχάσει! Όταν έλθη στον άνθρωπο η εσωτερική ησυχία, ησυχάζουν όλα μέσα του, και τίποτε δεν τον ενοχλεί! Αν θέλει την εξωτερική ησυχία, γιά να ησυχάσει εσωτερικά, όταν βρεθή στην ησυχία, την ημέρα θα πάρει ένα καλάμι και θα διώχνει τα τζιτζίκια και το βράδυ θα διώχνει τα τσακάλια, γιά να μην τον ενοχλούν… Θα διώχνει, δηλαδή, αυτά που θα μαζεύει ο διάβολος… Τί νομίζετε; Ποιά είναι η δουλειά του; Όλα μας τα φέρνει ανάποδα ο διάβολος, μέχρι που μας αναποδογυρίζει…

Σε μία Σκήτη, δύο γεροντάκια πήραν ένα γαϊδουράκι, που είχε ένα κουδουνάκι. Ένας νέος με ησυχαστικές τάσεις παραπονιόταν γιά το κουδουνάκι που είχε το ζώο και πήρε όλους τους Κανόνες, γιά να αποδείξει ότι δεν επιτρέπεται να έχουν γαϊδουράκι στην Σκήτη! Οι άλλοι Πατέρες είπαν ότι δεν τους ενοχλεί. Του λέω: “Δεν φθάνει εκεί πέρα που δεν μας απασχολούν τα γεροντάκια, αλλά εξυπηρετούνται με το γαϊδουράκι; Αν δεν είχε κουδουνάκι και το έχαναν, θα έπρεπε να πάμε εμείς να το βρούμε. Παραπονιόμαστε κιόλας;”. Αν δεν έχουμε έτσι καλούς λογισμούς και δεν αξιοποιήσουμε τα πάντα στα πνευματικά, τότε και σε Αγίους κοντά να πάμε, δεν θα κάνουμε προκοπή!

Βρέθηκα λ.χ. σε Στρατόπεδο; Να αξιοποιήσω την σάλπιγγα σαν καμπάνα και το όπλο να μου θυμίζει τα πνευματικά όπλα κατά του διαβόλου. Εάν δεν τα αξιοποιήσουμε όλα στα πνευματικά, θα μας ενοχλεί ακόμη και η καμπάνα. Ή εμείς θα τα αξιοποιήσουμε ή ο διάβολος θα τα εκμεταλλευθή. Ο ανήσυχος, και στην έρημο θα μεταφέρει τον ανήσυχο εαυτό του! Πρώτα απ’ όλα, η ψυχή θα πρέπει να αποκτήσει την εσωτερική ησυχία, μέσα στην εξωτερική ανησυχία, γιά να μπορέσει να ησυχάσει και στην εξωτερική ησυχία!>>!!
Πηγή: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη».

«Οι γνήσια σιωπηλοί άνθρωποι «ζουν το άρωμα μιας άλλης ζωής… ».

Οι ταπεινοί μοιάζουν με τα Αηδόνια, που κρύβονται στις λαγκαδιές και σκορπάνε αγαλλίαση στις ψυχές των ανθρώπων με τα γλυκοκελαηδήματα τους. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/12/%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%ac%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%b7%ce%b4%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85/

Στην Σιναϊτική έρημο με τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/04/%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%83%ce%b9%ce%bd%ce%b1%cf%8a%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%ad%cf%81%ce%b7%ce%bc%ce%bf-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%90%cf%83%ce%b9/

Κτήσαι δε και ησυχίαν, αδελφέ, ώσπερ τείχος οχυρόν•
η γαρ ησυχία υψηλότερόν σε ποιεί των παθών•
συ γαρ άνωθεν πολεμείς, αυτά δε κάτωθεν.
Κτήσαι ούν την εν φόβω Θεού ησυχίαν, και ου μη σε βλάψη πάντα τα βέλη του Εχθρού•
ησυχία γαρ φόβω Θεού συνεζευγμένη άρμα πύρινόν εστι.
Και πειθέτω σε Ηλίας ο προφήτης αγαπήσας την ησυχίαν, και τον φόβον του Θεού, αναληφθείς ως εις τον ουρανόν.
Ω ησυχία, προκοπή μοναζόντων•
ω ησυχία, κλίμαξ ουράνιος•
ω ησυχία, οδός βασιλείας ουρανών•
ω ησυχία, κατανύξεως μήτηρ•
ω ησυχία, έσοπτρον αμαρτημάτων, η δεικνύουσα ανθρώπω τα πλημμελήματα αυτού•
ω ησυχία, η δάκρυα μη εμποδίζουσα•
ω ησυχία, πραότητος γεννήτρια•
ω ησυχία, ταπεινοφροσύνης σύσκηνε•
ω ησυχία, φόβω Θεού συνεζευγμένη, διανοίας φωταγωγέ•
ω ησυχία, λογισμών κατάσκοπε, και διακρίσεως σύμπονε•
ω ησυχία, γεννήτρια παντός αγαθού, νηστείας εδραίωμα, και γαστριμαργίας εμπόδιον•
ω ησυχία, σχόλασις προσευχής και αναγνώσεως•
ω ησυχία, γαλήνη λογισμών, και λιμήν εύδιος•
ω ησυχία, αμεριμνία ψυχής•
ω ησυχία, ζυγός χρηστός και φορτίον ελαφρόν, αναπαύουσα και βαστάζουσα τον βαστάζοντά σε•
ω ησυχία, ευφροσύνη ψυχής και καρδίας•
ω ησυχία, οφθαλμών και ακοής και γλώσσης χαλινός•
ω ησυχία περπερότητος αναίρεσις, και αναιδείας εχθρά•
ω ησυχία, δεσμωτήριον παθών•
ω ησυχία, πάσης αρετής συνεργέ, ακτημοσύνης πρόξενε, χωρίον Θεού καρποφορούν καρπούς αγαθούς•
ω ησυχία, τείχος και οχύρωμα των βουλομένων αγωνίσασθαι την βασιλείαν των ουρανών.
Ναί, αδελφέ, ταύτην κτήσαι την καλήν μερίδα, ην Μαρία εξελέξατο….

Αύτη γαρ η Μαρία εγένετο υπόδειγμα της ησυχίας, παρακαθίσασα παρά τοις ποσί του Κυρίου, και αυτώ μόνω προσκολληθείσα.
∆ιο και επήνεσεν αυτήν ο Κύριος λέγων•
Μαρία την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής.
Βλέπεις, αδελφέ, οία εστίν η ησυχία•
ότι αυτός εστι, και επαινεί τον κτώμενον αυτήν ο ∆εσπότης ημών Θεός.
Ταύτην κτήσαι, αδελφέ μου, και κατατρυφήσεις του Κυρίου σου, παρακαθεζόμενος τοις ποσίν αυτού και αυτώ μόνω προσκολλώμενος, ίνα λέγης και συ μετά παρρησίας•
Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου, εμού δε αντελάβετο η δεξιά σου.
∆ια τούτο ως εκ στέατος και πιότητος εμπλησθείη η ψυχή μου.
Ναί, αδελφέ μου, ταύτην κτήσαι την μέλιτος γλυκυτέραν.
Κρείσσων γαρ ψωμός εν άλατι ησυχίας και αμεριμνίας, η παράθεσις εδεσμάτων πολυτελών εν πειρασμοίς και μερίμναις.
Άκουε του λέγοντος ∆εσπότου Θεού•
∆εύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς.
Αναπαύσαι γαρ σε θέλει ο Κύριος από μεριμνών, από θυμού, από πειρασμού και θλίψεως του αιώνος τούτου•
αμέριμνόν σε θέλει είναι από της πλινθουργίας της Αιγύπτου•
αγαγείν σε βούλεται εις την έρημον, τουτέστιν, εις την ησυχίαν, όπως φωτίση τας οδούς σου τω στύλω της νεφέλης, όπως ψωμιεί σε το μάννα, λέγω δη τον άρτον της ησυχίας και αμεριμνίας•
όπως κληρονομήσης την γην την αγαθήν, λέγω δη την άνω Ιερουσαλήμ.
Ναί, αγαπητέ, ταύτην αγάπησον, ταύτην κτήσαι, όπως τερφθής εν τη οδώ των μαρτυρίων του Θεού, ως επί παντί πλούτω.
Ναί, αδελφέ, κτήσαι την ησυχίαν μετά φόβου Θεού, και ο Θεός της ειρήνης έσται μετά σου, ω πρέπει δόξα εις τους αιώνας.
Αμήν.
(0345-0407 – Iohannes Chrysostomus – De patientia et de consummatione huius saeculi)

Εις τον Στίχον. Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.
Στ.: Τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος του Οσίου Αυτού.

Έρωτι θεϊκώ πτερωθείς, την ακροτάτην ησυχίαν επόθησας, και ταύτην ακαταπαύστως ως μανικός εραστής, ανεζήτεις Άγιε έως έφθασας, εις τόπον πανέρημον, ένθα πάθη ενέκρωσας, και των δαιμόνων, τας ενέδρας διέλυσας, δι’ ασκήσεως και πολλής ταπεινώσεως· όθεν Θεώ ενούμενος, Θεού ώφθης όργανον, Όσιε Πάτερ υπείκων Αυτού τω θείω θελήματι, και καύσει καρδίας, ως θυσία προσηνέχθης τω κόσμω άπαντι.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τὸν ἐραστὴν τῆς ἱερᾶς ἡσυχίας, καὶ μιμητὴν τῆς τοῦ Θεοῦ εὐσπλαγχνίας, Παΐσιον τὸν Ὅσιον ὑμνήσωμεν· οὗτος γὰρ εν Ἄθωνι καὶ Σινᾷ καὶ Στομίῳ, ζήσας ὥσπερ ἄσαρκος, ἐκλογῆς ὤφθης σκεῦος· καὶ νῦν προστάτης καὶ χειραγωγός, πάντων ὑπάρχει, καὶ πρέσβυς πρὸς Κύριον.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.

Οἰκτίρμων, καὶ πλήρης θείας ἀγάπης, ἱλαρὸς καὶ ἐλεήμων ἐφάνης, ὅτι παθῶν καθαρθεὶς ἐν ἐρήμῳ, ἐλέους σπλάγχνα ἐκέκτησο Ὅσιε· νῦν δὲ πρεσβείαις σου θερμαῖς, τὴν γνησίαν ἀγάπην μοι δώρησαι.

Ἠγάπησας, τὴν ἀφάνειαν Πάτερ, καὶ ἐμίσησας τὴν δόξαν τοῦ κόσμου· ἀλλ’ ὁ τῆς δόξης Θεὸς καὶ Δεσπότης, τὴν σὴν ταπείνωσιν πᾶσιν ἐπέδειξεν· ταύτης ῥανίδα δυσωπῶ, στάλαξόν μοι πρεσβείαις σου Ὅσιε.

Θερμότατος, σὲ θεῖος ἔρως ἥρπαζε, καὶ Θεὸν σὺν τοῖς Ἀγγέλοις ἀνύμνεις· ὅθεν κἀμέ, τῶν γηΐνων φροντίδων, καὶ τῆς ματαίας μερίμνης ἐξάρπασον, ἵνα καρδίᾳ καθαρᾷ, εὐλογῶ καὶ δοξάζω τὸν Κύριον.

Θεοτοκίον.

Ὁ ἔμψυχος, τοῦ Θεοῦ Παράδεισος, τὸ σεπτὸν τῆς εὐωδίας δοχεῖον, τῆς τῶν παθῶν δυσωδίας με ῥῦσαι, καὶ ἀρετῶν οἰκητήριον δεῖξόν με· Σὺ γὰρ χαρίτων ἡ πηγή, καὶ αἰτία ὑπάρχεις πανάμωμε.

Μεγαλυνάρια.

Χαίροις ἡσυχίας ὁ ἐραστής, καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Κυρίου ὁ μιμητής· θείας γὰρ ἀγάπης, πληρούμενος ἐδόθης, Θεῷ καὶ τοῖς ἀνθρώποις Πάτερ Παΐσιε.

Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος κρύβει ένα µεγάλο θησαυρό. Ανοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευµατικά…, Να διαβάζετε ένα φύλλο την ηµέραν, να βλέπεσθε σαν σε καθρέφτη. Εκεί μέσα θα βλέπεις τον εαυτόν σου. Γέροντας Ιερώνυµος της Αιγίνης – άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο μέγας ησυχαστής (7ος αι.)
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος (373)
Όσιος Παλλάδιος Eπίσκοπος Ελενουπόλεως (4ος αι.)
Όσιος Ιάκωβος ο Ασκητής εν Παλαιστίνη
 Εφραίμ του Νοβοτόρχοκ εκ Ρωσίας (1053)
Εφραίμ εκ Κιέβου επίσκοπος Περαιασλάβλ (περίπου 1098)
 Γεώργιος Μάρτυς  (1015) αδελφός του Εφραίμ του Νοβοτόρχοκ
Χάρις μάρτυς
Μνήμη πάντων των ερημιτών

Εορτάζουν στις 28 Ιανουαρίου

Στίχ. Ισαάκ τον Όσιον χρεών γεραίρειν,
·Ωσπερ δι· αυτού μυούμενοι τα κρείττω.
Εικάδι όγδοάτη Ισαάκ άφθιτον κλέος ύδω.

«Υπέρ πάντα την σιωπήν αγάπησον». Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Κάποτε πάλι, έλεγε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ότι, μελετώντας τον Αββά Ισαάκ έμεινε σε μία φράση του στοχαζόμενος και προσευχόμενος για δύο ολόκληρες ώρες.

Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης προτρέπει όχι μόνο τους προχωρημένους ησυχαστές να μελετούν τον αββά Ισαάκ αλλά και τους αρχάριους. Γράφει σχετικά: «Πολύ θα σε βοηθήσει ο Αββάς Ισαάκ διότι και το βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει να καταλάβει κανείς και κάθε είδους μικρό ή μεγάλο κόμπλεξ και εάν έχει ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό, τον βοηθάει για να τα διώξει. Η ολίγη μελέτη στον Αββά Ισαάκ αλλοιώνει την ψυχή με τις πολλές της βιταμίνες». Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, εκδ. Ιερ.Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή 1994, σελ. 69.

Κάθε πρόταση των πατερικών κειμένων δεν κρύβει ένα αλλά πολλά νοήματα, και καθένας τα καταλαβαίνει ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση. Καλό είναι να διαβάζη κανείς κείμενο και όχι μετάφραση, επειδή ο μεταφραστής ερμηνεύει το πρωτότυπο ανάλογα με την δική του πνευματικότητα. Πάντως, για να κατανοήση κανείς τους Πατέρες, πρέπει να σφίξη τον εαυτό του, να συγκεντρώση τον νού του και να ζη πνευματικά, γιατί το πνεύμα των Πατέρων γίνεται αντιληπτό μόνο με το πνεύμα. Ειδικά οι Ασκητικοί Λόγοι του Αββά Ισαάκ του Σύρου πολύ βοηθούν, αλλά χρειάζεται να τους μελετάη λίγο – λίγο, για να αφομοιώνη την τροφή. Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’

«Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διάβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ, θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής».

«Μια μέρα με ρώτησε ο παπα-Τύχων: – Εσύ παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις; Του απάντησα: – Αββά Ισαάκ. – Πά, πά , πά , παιδί μου, αυτός ο άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Αββάς Ισαάκ. Ήθελε με αυτό που είπε να τονίση την μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου». [Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα, εκδ. Ιερ.Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή 1993, σελ. 32.]

Έλεγε ότι το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Στο βιβλίο (των ασκητικών του Αγίου Ισαάκ) που διάβαζε, κάτω από την εικόνα του Αγίου, που κρατά στο χέρι του ένα φτερό και γράφει, σημείωσε: «Αββά μου, δος μου την πέννα σου να υπογραμμίσω ολόκληρο το βιβλίο σου». (Αξίζει δηλαδή να υπογραμμισθή ολόκληρο το κείμενο». (Ιερομονάχου Ισαάκ, βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου σελ. 248).

Στο µηναίο του Ιανουαρίου στις 28, που εορτάζεται ο Άγιος Εφραίµ ο Σύρος πρόσθεσε τα εξής: «…και Ισαάκ του µεγάλου ησυχαστού και πολύ αδικηµένου».Η αγάπη του Οσίου Γέροντος Ιερωνύμου της Αιγίνης για τον Αββά Ισαάκ

Ο Άγιος Γέροντας της Αίγινας Ιερώνυμος ο Καππαδόκης συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά: «Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω, έστω ένα φύλλο την ημέρα.
Εκεί θα βλέπεστε σαν σε καθρέφτη.
Είναι καθρέφτης ο Ισαάκ. Να βλέπετε δηλ. που βρίσκεσθε.
Επίσης, είναι το θερμόμετρο ο Ισαάκ.
Εκεί μέσα θα βλέπεις τον εαυτόν σου.
Εις τον Ισαάκ θα βλέπεις τους λογισμούς σου: τι μελετούν; Τα πόδια σου που βαδίζουν; Φως τα μάτια σου αν βλέπουν.
Στον Ισαάκ, θα βρεις πολλούς και σωστούς τρόπους, απλανείς, δια να βοηθηθείς πνευματικά.
Του Ισαάκ του Σύρου τους Λόγους, μετά τις δέκα φορές πού θα τους διάβασης, τότε θα καταλάβεις την αξία τους!»

«Ο Ισαάκ ο Σύρος κρύβει ένα µεγάλο θησαυρό. Ανοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευµατικά… Αν δεν έχεις Ισαάκ Σύρο, και αν δεν έχεις λεφτά να τον αγοράσης, να πάρης µια τσάντα και να βγης να ζητήσης χρηµατα και να τον πάρης… Όταν το διαβάζης και χαίρεσαι και ελέγχεσαι… Να διαβάζετε ένα φύλλο την ηµέραν, να βλέπεσθε σαν σε καθρέφτη».

«Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω. Και σε ό, τι διαβάζεις, να εγκύπτεις και να λέγεις μέσα σου: Εγώ το πράττω αυτό; Έτσι θα παρακινείσαι από την ανάγνωση να μεταβαίνεις εις την πράξιν».

***

Γράφει ο μακαριστός κυρ Φώτης Κόντογλους για τον αββά Ισαάκ τον Σύρο:
“…Aς μη σιμώση κανένας σε τούτη την ατίμητη κιβωτό μ’ ελαφρύν λογισμό, αλλά με φόβο και με τρόμο. Γιατί αλλοιώς, άδικα θα θελήση να δροσιστή απ’ αυτή την αγιασμένη βρύση όποιος έχει τη γέψη του χαλασμένη από τα θολά και φαρμακερά πιοτά του κόσμου.
“Για τον άγιο Iσαάκ μπορεί να πη κανένας πως η Σοφία κάθισε σαν μέλισσα χρυσή απάνω στο στόμα του. Όχι η σοφία των σοφών, η μάταια κ’ η σαστισμένη, αλλ’ η αμάραντη, η πηγή της αφθαρσίας, που ελευθερώνει αληθινά όποιον την κατέχει…
“K’ επειδή το Πνεύμα το Άγιο μιλά με το στόμα του, τα λόγια του είναι εξαίσια στο κάλλος, από θείον οίστρον πυρπολημένα. Για τούτο, μ’ όλο που γράφει τόσα πολλά ο τρισμακάριος, απομένει μέσα στο πνεύμα μας μια ιερή σιωπή, σαν να μη μίλησε κανένας, παρά σαν να ακούμε ένα μακρινό αντιλάλημα κάποιας θάλασσας που δεν τη βλέπουμε…
“Tο μάτι του βλέπει τον ήλιο χωρίς να θαμπώση. Σαν αητός εξαίσιος βγαίνει μέσ’ από τα σύννεφα και πετά ατάραχος απάνω από τα μελανά βουνά, αγναντεύοντας το βαθύ πέλαγος, σε καιρό που εμείς καθόμαστε μέσα σ’ ένα στενοπήγαδο, και κράζουμε να μας ελεήση…

***

Η γλυκύτατη μελωδία των λόγων Του Θεού (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

1. Διηγούνται για ένα πουλί που το λένε σειρήνα, ότι όποιος ακούσει τη μελωδική φωνή του, τόσο πολύ αιχμαλωτίζεται, ώστε το ακολουθεί στην έρημο και ξεχνάει εξαιτίας του και τις ανάγκες της ίδιας του της ζωής και, στερούμενος τα απαραίτητα, πέφτει και πεθαίνει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην ψυχή. Όταν δηλ. εμπέσει μέσα της η ουράνια γλυκύτητα, τότε, από τη γλυκιά μελωδία των λόγων του Θεού, που τα αισθανόμαστε στο νου μας, ολόκληρη η ύπαρξή μας ακολουθεί το δρόμο της μελωδίας αυτής, με αποτέλεσμα να ξεχάσει τις σωματικές ανάγκες αυτής της ζωής, και ακόμη, να χάσει και την όρεξη για φαγητό, και να υψωθεί, από τούτη τη ζωή, προς το Θεό. (287).
(Από το βιβλίο: “Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου”. Ερμηνευτική απόδοση – επιμέλεια, Κωνσταντίνου Χρ. Καρακόλη, Δρος Θεολογίας, Φιλολόγου. Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.)

***

Να διαβάζεις τα ευαγγέλια και τους διδασκάλους και Πατέρες της Εκκλησίας σε έρημο και ήσυχο τόπο, και να ελευθερωθείς από την πολλή φροντίδα του σώματος και από την ταραχή των κοσμικών πραγμάτων, για να γευθεί η ψυχή σου, με την επιμονή της, τη γλυκύτητα από την κατανόησή τους.
Αυτή η γλυκύτητα είναι ανώτερη από κάθε τι που μπορούμε να αισθανθούμε με τις αισθήσεις μας.

Όποιος αγαπά την ευχή, αγαπά και τη μοναξιά, διότι εκεί βρίσκει το Χριστό να συνομιλήσει. Περισσότερο απ’ όλα αγάπησε τη σιωπή. Από τη σιωπή γεννάται η ηδονή στην καρδιά και το πλήθος των δακρύων. Η σιωπή μόνη υπερβαίνει όλες τις άλλες εργασίες της μοναχικής πολιτείας!… Εάν φυλάξεις τη γλώσσα σου, εισέρχεσαι στη χαρά του Αγίου Πνεύματος. Αν δεν έχεις καθαρή καρδιά, έχε τουλάχιστο καθαρό στόμα!…

Όσο πλησιάζεις και προοδεύεις στην πορεία σου, τόσο οι εναντίον σου πειρασμοί πληθύνονται. Διότι ο Θεός οδηγεί τη ψυχή στις θλίψεις των δοκιμασιών κατά το μέτρο της Χάριτος που παραχωρεί.
Ο Θεός δεν χορηγεί ένα μεγάλο χάρισμα χωρίς μια μεγάλη δοκιμασία. Ο Θεός, κατά τη σοφία Του, που βρίσκεται πέρα από την κατανόηση των πλασμάτων Του, όρισε τα δώρα Του να παραχωρούνται ανάλογα με τους πειρασμούς. Επειδή χωρίς δοκιμασίες δεν φαίνεται η Πρόνοια του Θεού και δεν μπορείς να αποκτήσεις παρρησία μπροστά στον Θεό, ούτε να μάθεις τη σοφία του Πνεύματος.
Ας νιώθουμε, λοιπόν, ευγνωμοσύνη και αγάπη για όσα η άφατη φιλανθρωπία του Θεού μας χάρισε και συνεχίζει να μας χαρίζει.

Ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις που τον βρίσκουν… Μην αποφεύγεις τις θλίψεις, διότι βοηθούμενος απ’ αυτές μαθαίνεις καλά την αλήθεια και την αγάπη του Θεού. Και μη φοβηθείς τους πειρασμούς, διότι μέσα από αυτούς βρίσκεις θησαυρό.

Μοναδική χαρά κι ευχαρίστηση του ταπεινού είναι η απόλαυση του Δεσπότου Χριστού (=Θεία Κοινωνία) και η Θεία συνομιλία με την ευχή και μελέτη των Θείων Γραφών!..

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει, ότι υπάρχει ναός της θείας χάρης εκείνος που θυμάται πάντα τον Θεό, και μεριμνά για την κρίση του•

Τ’ αγριοπούλι που λέγεται ερωδιός, φραίνεται και χαίρεται, όπως λένε οι σοφοί, όταν χωρισθεί από τα μέρη πούνε κατοικημένα, και πάγει σ’ έρημον τόπο και κάνει τη φωληά του μοναχό του έτσι κ’ η ψυχή του ασκητή, δέχεται την ουράνια χαρά όταν ξεμακρύνει από τους ανθρώπους και πάγει να κατοικήσει στη χώρα της ησυχίας και καρτερά εκεί πέρα πότε θάρθει η ώρα για να φύγει από τούτον τον κόσμο.

Όποιος γευθεί τη γλυκύτητα της ησυχίας, αποφεύγει τις συνομιλίες με τους ανθρώπους…
Η σιωπή και η προσευχή μας εξομοιώνουν με τους αγγέλους!…

Ποιό φίλο απόκτησες στον Ουρανό, για να σε υποδεχθεί, όταν φύγεις απ’ αυτόν τον κόσμο; Σε ποιού το χωράφι δούλεψες, για να σου πληρώσει το μισθό σου; Κλάψε πολύ, για ν’ αναπαυθεί σε σένα το Αγιο Πνεύμα, καθαρίζοντας το ρύπο της καρδιάς.
Φίλους έχε τους φοβούμενους το Θεό. Κρύβε από κάθε άνθρωπο τα μυστικά σου και τους πολέμους σου!…
Εάν φορτώσεις όλες τις μέριμνές σου στο Θεό, που φυσικά φροντίζει και για σένα, τότε θα δείς τα θαυμάσια του Θεού!…

Ο αληθινά ταπεινός περιμένει σιωπώντας το έλεος του Θεού, του Οποίου η αρετή επιβάλλει σιωπή σ’ όλα τα αγγελικά τάγματα, λέγοντας, “Κύριε γεννηθήτω επ’ εμοί το Πανάγιον Σου θέλημα”.

Ο ταπεινός δε διακρίνεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Δε θέλει να βλέπεται, ούτε να γνωρίζεται από τους άλλους. Όσο κρύβεται και αποχωρίζεται από τον κόσμο, τόσο πλησιάζει το Θεό!…

Ο ταπεινός δε θέλει συναθροίσεις και ταραχές και φωνές και φροντίδες και ηδονικές τροφές. Επιθυμεί φτώχεια, αμεριμνησία, ειρήνη, επιείκεια και ευλάβεια. Είναι συμπαθής, σώφρων, ολιγόλογος, δε θυμώνει, υποφέρει και υπομένει, εντρέπεται, ευλαβείται τους πάντες και δε θέλει να μαθαίνει τα του κόσμου!…

Τον ταπεινό τον αγαπά ο Χριστός και αγαπάται απ’ όλους. Αγαπά όλους και όλοι τον επιθυμούν. Ο σοφός και ο δάσκαλος σιωπούν μπροστά στον ταπεινό και τον προσέχουν όλοι. Είναι βραχύλογος. Οι λόγοι του είναι γλυκείς “υπέρ μέλι και κηρίον” και από όλους ως Θεός θεωρείται ακομη και αν είναι αμαθής και στη μορφή ευκαταφρόνητος. Όποιος καταφρονεί τον ταπεινό βλασφημεί τον ίδιο το Θεό. Τα θηρία ημερεύουν μπροστά του, διότι οσφραίνονται σ’ αυτόν την ευωδία του Αδάμ!..

Ποιός δεν αγαπά τον ταπεινό και τον πράο, εκτός από τους καταλαλούντες και υπερήφανους!…

Η τελειότητα της ταπείνωσης είναι να μπορείς να υποστείς με χαρά, εξευτελισμούς και κάθε ψευδή κατηγορία.

Δέξου να καταφρονηθής, αλλά να μη καταφρόνησης• να αδικηθής, αλλά να μη αδικήσης. Να μη έλθης σε δικαστήριο με κανένα, αλλά αν κατακριθής, υπόμεινε, έστω κι αν δεν είσαι ένοχος.
Μίκρυνε τον εαυτό σου μπροστά σε όλους τους ανθρώπους και θα υψωθείς πάνω απ’ όλους τους άρχοντας τούτου του κόσμου. Ταπείνωσε τον εαυτό σου και θα δεις την δόξα του Θεού εντός σου. Αν έχεις την ταπείνωση στην καρδιά σου, εκεί στην καρδιά σου φανερώνει ο Θεός την δόξα Του.

Ο ταπεινός θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό και ευτελή και ευκαταφρόνητο.

Είναι δυνατό να γίνει ταπεινός ο άνθρωπος; Ναι, με τη δύναμη των Αχράντων Μυστηρίων, που τελειοποιούν, όπως οι μακάριοι Απόστολοι “εν γλώσσαις πυρίναις” την Πεντηκοστή και με την τελειότητα όλων των αρετών!..

Μακάριος όποιος εγνώρισε τις αδυναμίες του, που είναι το θεμέλιο κάθε αρετής!..

Ω άνθρωπε, εσύ που νομίζεις, ότι με τον ζήλο σου θεραπεύεις τα ξένα σφάλματα, διώχνεις την υγεία από την ψυχή σου• αν αληθινά επιθυμείς να θεραπεύσεις τους ασθενείς στην ψυχή, γνώριζε καλά, ότι οι ασθενείς και οι άρρωστοι στην ψυχή χρειάζονται περισσότερο συμπάθεια παρά επίπληξη• και πάλι, όταν εσύ δεν έχεις συμπάθεια προς τους άλλους, προξενείς στον εαυτό σου μεγάλη ψυχική βλάβη.

Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότητα, η οποία (σοφία) υποφέρει τις ασθένειες των ανθρώπων, και αυτό είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής• διότι λέει ο απόστολος Παύλος, εσείς οι δυνατοί να βαστάζετε τις ασθένειες των αδυνάτων, και να διορθώνετε τον φταίκτη με πνεύμα πραότητας• από τους καρπούς του πνεύματος λαμβάνει ο απόστολος την ειρήνη και την υπομονή.

Έλεγξε με τη δύναμη των αρετών σου αυτούς που σου αντιλέγουν και μη με την πιθανολογία των λόγων σου. Και με την πραότητα και τη γαλήνη των χειλέων σου κατασίγασε των απειθών την αναίδεια. ΄Ελεγξε τους ακόλαστους με την ευγένεια της συμπεριφοράς σου και τους αναίσχυντους κατά τις αισθήσεις, με το συγκράτημα των οφθαλμών σου.

Ο έλεγχος, που γίνεται από φθόνο, είναι σαν φαρμακερό βέλος.
Ο έπαινος του πανούργου είναι κρυμμένη παγίδα. Μπροστά στον υψηλόφρονα και φθονερό άνθρωπο να μιλάς με προφύλαξη• διότι ενώ εσύ ακόμη μιλάς, εκείνος εξηγεί τα λόγια σου όπως θέλει αυτός, και παίρνει αφορμή από αυτά, και κάνει στη συνέχεια και τους άλλους να παρερμηνεύουν τα λόγια σου• επειδή μεταβάλλει την έννοια των λόγων σου σύμφωνα με τα αίτια της αρρώστιας του.

Η αμοιβή δε δίνεται στον άνθρωπο για την αρετή του, αλλά για την ταπείνωση του. Χωρίς την ταπείνωση όλα είναι μάταια!…

Όταν ταπεινωθεί η καρδιά, την περικυκλώνει το έλεος του Θεού και πληρούται χαράς και ευφροσύνης. Τότε δεν προσεύχεται με βία, αλλά με χαρά!..

Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τους ταπεινούς, όπως τα Σεραφείμ!..
Από το βιβλίο: Αγιορείτου Μοναχού, 475 Αποφθέγματα του θεοπνεύστου Αγίου Ισαάκ του Σύρου, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”.Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς• Λόγος ΝΗ΄: Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο..
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/27/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA-%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82/

Το κλειδί της καρδιάς είναι η αγάπη. Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/27/19873/

Η συνάντηση του Οσίου Εφραίμ του Σύρου με τον Μέγα Βασίλειο την ημέρα της εορτής των Θεοφανείων – των Φώτων.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/12/38035/

Με τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, οι στενοχώριες και οι θλίψεις αυτής της ζωής γίνονται γλυκύτερες από το μέλι! Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/21/19912/

Δίψα Θεού , Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/27/%CE%B4%CE%AF%CF%88%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA-%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82/

Ὅποιος βρῆκε τὴν ἀγάπη…γίνεται ἀθάνατος. Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2013/12/04/%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%AE%CE%BA%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84/

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου. Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Καταγώγιον θεογνωσίας αγιότητος και θεωρίας των μοναστών οδηγός ακριβέστατος, κατευθύνεις ηδύνης εκάστοτε, τους σπουδαστάς των σων λόγων θεόσοφε, Ισαάκ Σύρε Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, φωτίσαι αγιάσαι τας ψυχάς ημών.

Έτερον Απολυτίκιον του Οσίου Ισαάκ του Σύρου.
(Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ήχος δ´. Ο υψωθείς.

Της μετανοίας την χριστόρειθρον γλώτταν, της κατανύξεως και πένθους εργάτην, διδάσκαλον θεόπνευστον χορού των μοναστών, ᾿Ισαάκ τον πάνσοφον, ικετεύσωμεν πόθω, όπως άπερ γεγραφεν εν τη βίβλω εις πράξιν, μεταποιήσωμεν προθύμως αδελφοί, και αιωνίας ζωής απολαύσωμεν.

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου.
(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμενος, της εν Χριστώ πολιτείας φωστήρ πολύφωτος, θεοφόρε Ισαάκ ώφθης εν Πνεύματι, και κατευθύνεις ασφαλώς, σωτηρίας προς οδόν, διδάγμασι θεοπνεύστοις, τους ευφημούντας σε Πάτερ, ως του Χριστού θείον θεράποντα.

Απολυτίκιον του Οσίου Παλλαδίου.
Ήχος πλ. α´. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των Γραφών των Αγίων χειμάρρουν γνώσεως, τον ασκητήν τον θεόπνουν και συνεργόν ακλινή Ιωάννου Χρυσορρήμονος τιμήσωμεν ύμνοις Παλλάδιον σεπτόν, ταπεινώσεως φανόν και κάλαμον ευσεβείας, Ελενουπόλεως εύχος ημίν Χριστόν τον ιλεούμενον.

Ήχος πλ. δ·. Ω του παραδόξου θαύματος!

Πάτερ Ισαάκ θεσπέσιε, δι· ησυχίας πολλής, πρός ουράνιον έρωτα, τον νουν σου επτέρωσας, σεαυτόν αρνησάμενος· και θεωρίαις θείαις και πράξεσιν, ημάς παιδεύεις προς τελειότητα· όθεν τιμώμέν σε, ως σοφόν διδάσκαλον, και οδηγόν, την αγίαν μνήμην σου, πανηγυρίζοντες.

Ήχος δ’·. Έδωκας σημείωσιν.

Βίβλος η των λόγων σου, οία λειμών ευωδέστατος, διδαχών σου τοις άνθεσιν, ευφραίνει μακάριε, ημών τας αισθήσεις, τας της διανοίας, καί δυσωδίαν των παθών, και ακηδίας εκ των ψυχών ημών, διώκει θείω Πνεύματι· σύ γαρ βιώσας ως άγγελος, κατευθύνεις τον νουν ημών, Ισαάκ προς τα κρείττονα.

Προσευχή Αγίου Εφραίμ του Σύρου

Κύριε, Συ μόνο γνωρίζεις ότι η ψυχή μας Εσένα διψά σαν την άνυδρη γη και Εσένα ποθεί.
Στάξε στην καρδιά μας μια σταγόνα από την θεία σου χάρη και άναψε μέσα σ’ αυτήν την φλόγα της αγάπης Σου. Κρούσε στην δεκάχορδη κινύρα μας μέλη κατανυκτικά και ευφρόσυνα. Συ που άνοιξες τα μάτια του τυφλού άνοιξε τα μάτια της διανοίας μας να κατανοεί την ομορφιά της Δόξης Σου. Συ που έδωσες νερό στην έρημο σ’ ένα λαό απειθή και φιλόνικο, δώσε μας κατάνυξη και δάκρυα στα μάτια για να δακρύζουμε κάθε ημέρα της ζωής μας με ταπείνωση, αγάπη και καθαρή καρδιά.
Ας προσεγγίσει η δέησή μας την αγάπη Σου να μας χαρίσει τον άγιο σπόρο της αληθείας σου για να σου προσφέρουμε δεμάτια πλήρη κατανύξεως και δοξολογίας.
Εισάκουσον Κύριε της προσευχής των δούλων σου , δια πρεσβειών της Θεοτόκου και πάντων των αγίων Σου, ο επί πάντων ευλογητός εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Πώς να μην αγαπήσεις αυτόν τον αγιασμένο άνθρωπο της λεπτότητας, τον τρυφερό και ευαίσθητο ποιητή, τον αληθινό και στοργικό φίλο, τη βαθειά ευγενική ψυχή, που ολόκληρη είναι ένας πόνος, μια πληγή για όλους μας και για όλα!!!

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, (†390)
Μάρτυρος Μεδούλης και της συνοδείας αυτής
Φηλικίτας/Ευτυχίας και οι 7 υιοί της Φήλιξ, Ιανουάριος, Βιτάλιος, Σιλουανός, Αλέξανδρος, Φίλιππος και Μαρτιάλης, μάρτυρες στη Ρώμη (25/1 και 10/7, +167)
αββα Απολλώ της Θηβαΐδος ( 361-363)
Βρεταννίου της Μοισίας, Σκυθίας (380)
Οσίων Δημητρίου του σκευοφύλακος (8ος αιων), Καστίνου επισκόπου Βυζαντίου (240) και Μάρη Κύρρου της Συρίας, του ψάλτου (430)
Πουπλίου του εν τω Ευφράτη (380) και Θεοδότου ηγουμένου της μονής «Πουπλίου»
Μωϋσέως, αρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ, του Θαυματουργού (1362) και Βασσιανού, αρχιεπισκόπου Ροστόβ (1516)
Νεομάρτυρος Αυξεντίου του εκ Βελλάς (†1720)
Ανατολίου (Zertsalov) της Όπτινα (1894)
Γαβριήλ της Ιμερέτης Γεωργίας (1896)
Βλαδιμήρου Μητροπολίτου Κιέβου (1918)
Μαργαρίτας (Gunaronulo) Νέας Οσιομάρτυρος ηγουμένης της Ι. Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στην πόλη Μενζελίνσκ (1918)
Σύναξη πάντων των εν Ρωσία αγίων Νεομαρτύρων
Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου της «Απροσδόκητης Χαράς» (1640) εν Ρωσία

Εορτάζουν στις 25 Ιανουαρίου

«Ηράσθης της όντως σοφίας Θεού και των λόγων το κάλλος ηγάπησας και πάντων προτετίμηκας τερπνών των επί γης…» (Κανών β’, Ωδή ε’)

Η αλλαγή του κόσμου αρχίζει από την εσωτερική μας αλλαγή κατά τον Ιερό Γρηγόριο :
“Καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον, εἶτα καθᾶραι∙ σοφισθῆναι καί οὕτω σοφίσαι∙ γενέσθαι φῶς καί φωτίσαι∙ ἐγγίσαι Θεῷ καί προσαγαγεῖν ἄλλους∙ ἁγιασθῆναι καὶ ἁγιάσαι,“. (Λόγος 3. 71. PG 35. 480 B)
Πρέπει νά καθαρίσουμε πρῶτα τόν ἑαυτό μας, ἔπειτα νά καθαρίσουμε ἄλλους. Νά ἀποκτήσουμε σοφία καί ἔπειτα νά κάνουμε καί τούς ἄλλους σοφούς. Νά γίνουμε φῶς, γιά νά φωτίσουμε. Νά πλησιάσουμε τόν Θεό οἱ ἴδιοι, γιά νά φέρουμε κοντά καί τούς ἄλλους. Νά ἁγιασθοῦμε, γιά νά ἁγιάσουμε.

Ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει την κακία ενός κακοπροαίρετου ανθρώπου.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Εξαπατούν εαυτούς, όσοι με αυτοπεποίθηση ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν καλά τους ανθρώπους και γι’αυτό δεν επιτρέπουν να εξαπατηθούν απ’ αυτούς. Ποιος μπορεί να γνωρίζει τι είδους πνεύμα ενεργεί μέσα στον κάθε άνθρωπο; Ποιος άλλος παρά ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς; Ακόμη και μεγάλοι άγιοι είχαν σφάλει στην κρίση τους για ανθρώπους.
Για παράδειγμα ο Μέγας Βασίλειος νόμιζε άγιο άνθρωπο κάποιον υποκριτή αιρετικό,τον οποίον μάλιστα και υποστήριζε έναντι πολλών πού τον αμφισβητούσαν, μέχρι πού κάποτε πείστηκε πιά για την αιρετική πλάνη αυτού του ανθρώπου ο Βασίλειος και απογοητεύτηκε οικτρά.
Ό άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είχε βαπτίσει κάποιον φιλόσοφο ονόματι Μάξιμο και τόσο πολύ τον είχε συμπαθήσει, που τον φιλοξενούσε μάλιστα και μοιραζόταν το φαγητό του μαζί του. Όμως ο Μάξιμος ήταν άνθρωπος επικίνδυνος και πονηρός σαν φίδι: μετά από λίγο κατάφερε με δολοπλοκίες και δωροδοκίες να πείσει κάποιους Κωνσταντινουπολ’ιτες να τον αναγνωρίσουν ως πατριάρχη, στη θέση του αγίου Γρηγορίου, Όταν, ύστερα από μια θυελλώδη αναταραχή έλαμψε η αλήθεια και ορισμένοι επέπληξαν τον Γρηγόριο επειδή είχε κοντά του τον μεγαλύτερο εχθρό του, ο άγιος αποκρίθηκε: «Δεν φταίμε αν δεν διακρίνουμε την πονηρία κάποιου ανθρώπου. Ο Θεός μόνον γνωρίζει τα κρύφια της καρδίας των ανθρώπων. Οι εντολές Του μας λένε να ανοίγουμε τις καρδιές μας με πατρική αγάπη προς όλους, όσοι έρχονται σ’εμάς». Ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει την κακία ενός κακοπροαίρετου ανθρώπου.
Πνευματικό ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Ιανουάριος) του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, .
http://prologue.orthodox.cn/January25.htm

***

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Τίποτα δεν ποθούσα περισσότερο από το να κλείσω τη θύρα των αισθήσεων, να εξέλθω της σαρκός και του κόσμου, να συγκεντρωθώ εις εαυτόν, διακόπτοντας κάθε δεσμό με τα ανθρώπινα, πέρα από τα απολύτως αναγκαία, να συνδιαλεχθώ με τον εαυτό μου και μετά του Θεού, ώστε να ζήσω υπεράνω των ορατών, με τρόπο ώστε να φέρω επάνω μου τις θεϊκές εμφάσεις, χωρίς αλλοίωση ή ανάμειξη με τις παγιωμένες μορφές του ενθάδε. Να καταστώ αληθινά και συνεχώς να καθίσταμαι αληθής ακηλίδωτος καθρέπτης του Θεού και των ουρανίων, προσθέτοντας φως στο φως, υποκαθιστώντας την ασάφεια με την ευκρίνεια, απολαμβάνοντας ήδη από τον παρόντα βίο την ελπίδα των αγαθών της μέλλουσας ζωής, ώστε να συνοδοιπορήσω μετά των Αγγέλων, παραμένοντας στη γη, την οποία προηγουμένως άφησα και ανήλθα εις τα άνω διά του Αγίου Πνεύματος. Αν κάποιος από εσάς κατέχεται από αυτόν τον πόθο, γνωρίζει τι θέλω να πω και θα μου συγχωρήσει αυτό που ένιωσα τότε…»

(«Λόγοι» 2, 7· PG 35, 413C-416A· ΕΠΕ 1, 83).
Ζʹ. Οὐδὲν γὰρ ἐδόκει μοι τοιοῦτον οἷον μύσαντα τὰς αἰσθήσεις, ἔξω σαρκὸς καὶ κόσμου γενόμενον, εἰς ἑαυτὸν συστραφέντα, μηδενὸς τῶν ἀνθρωπίνων προσαπτόμενον, ὅτι μὴ πᾶσα ἀνάγκη, ἑαυτῷ προσλαλοῦντα καὶ τῷ Θεῷ, ζῇν ὑπὲρ τὰ ὁρώμενα, καὶ τὰς θείας ἐμφάσεις ἀεὶ καθαρὰς ἐν ἑαυτῷ φέρειν ἀμιγεῖς τῶν κάτω χαρακτήρων καὶ πλανωμένων, ὄντως ἔσοπτρον ἀκηλίδωτον Θεοῦ καὶ τῶν θείων καὶ ὂν καὶ ἀεὶ γινόμενον, φωτὶ προσλαμβάνοντα φῶς, καὶ ἀμαυροτέρῳ τρανότερον, ἤδη τὸ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἀγαθὸν ταῖς ἐλπίσι καρπούμενον, καὶ συμπεριπολεῖν ἀγγέλοις, ἔτι ὑπὲρ γῆς ὄντα καταλιπόντα τὴν γῆν, καὶ ὑπὸ τοῦ πνεύματος ἄνω τιθέμενον. Εἴ τις ὑμῶν τούτῳ τῷ ἔρωτι κάτοχος, οἶδεν ὃ λέγω, καὶ τῷ τότε πάθει συγγνώσεται·

***

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ένας πληγωμένος ποιητής

Ο άγιος Γρηγόριος, ένας πληγωμένος ποιητής, ένας αποτραβηγμένος στην ερημιά πατέρας, για την ειρήνη της Εκκλησίας. Εξυμνώντας σε μια ομιλία του την ειρήνη, αναφωνεί: «Ειρήνη φίλη, το γλυκύ και πράγμα και όνομα… Ειρήνη το εμόν μελέτημα και καλλώπισμα… Ειρήνη φίλη, το παρά πάντων μεν επαινούμενον αγαθόν, υπ’ ολίγων δε φυλασσόμενον..». Σε επιστολή (20) προς τον αδελφό του Καισάριο, που πέρασε κάποια δοκιμασία, γράφει: «Κάμνουσα… ψυχή εγγίζει Θεώ». Το κέρδος του πόνου είναι ότι η ψυχή στον πόνο της προσεγγίζει το Θεό. Και αλλού γράφει: Η μόνωση, είναι η συνεργός και η μητέρα της θείας και θεοποιού αναβάσεως. Μόνο έτσι η ψυχή θα μπορέσει να προσεγγίσει το Θεό. «Εμοί δε μεγίστη πράξίς εστιν η απραξία». Απεχώρησε για να πάη να βρη “την φίλη του ησυχία”. Έγραψε στον Βοσπόριο, επίσκοπο Καισαρείας, «θα αποσυρθώ στο Θεό, που είναι ο μόνος καθαρός και χωρίς δολιότητα. Θα αποσυρθώ στον εαυτό μου. Η παροιμία λέγει ότι μόνον οι ανόητοι σκοντάφτουν δυο φορές στην ίδια πέτρα». «Είναι καλό να ακολουθείς το Χριστό, όταν εκείνος διώκεται». «Καλύτερα να προσεύχεται ο άνθρωπος και να συνομιλεί με το Θεό, παρά ν’ αναπνέει• και αν μπορεί κανείς να πει και τούτο, πως πρέπει κανείς να μην κάνει τίποτε άλλο παρά τούτο μονάχα το έργο, δηλαδή να προσεύχεται».

«Τι είναι αυτό που έπαθα, φίλοι και μύστες και συνεραστές της αλήθειας; Έτρεχα για να κατανοήσω τον Θεό και έτσι ανέβηκα στο όρος (την θεολογία) και πέρασα μέσα από τη νεφέλη και βρέθηκα μέσα… Όταν δε κοίταξα, μόλις και είδα τα οπίσθια του Θεού… και εκεί έσκυψα». (28ο λόγο). Και λέγει ο υμνωδός σε ένα τροπάριο «Τω της θεολογίας όρει προσέβης, τα θεία μυσταγωγούμενος, θεοφάντορ Γρηγόριε∙ και τον άδυτον υπελθών γνόφον, την θεοτύπωτον εδέξω νομοθεσίαν, ομοούσιον, εγγεγραμμένην Τριάδα» (Ανέβηκες στο όρος της θεολογίας, οδηγούμενος στη μύηση των θείων, θεοφάντορ Γρηγόριε. Κι αφού μπήκες μέσα στο μυστήριο του φωτός του Θεού, δέχτηκες την θεοτύπωτη νομοθεσία, γραμμένη ως ομοούσια Τριάδα). Οπως παλιά ο Μωυσής, πόθησες και αυτός να δει τον αιώνιο Θεό. Και αξιώθηκε να δει τα «οπίσθια» Αυτού.
Αποσύρθηκε για τέσσερα περίπου χρόνια στη Σελεύκεια (Ισαυρίας) στον εκεί ναό της αγίας Θέκλας, πραγματοποιώντας το παλαιό του όνειρο για μοναστική ζωή, νηπτικό βίο, ησυχία και θεωρία. Εκεί τον βρήκε ο θάνατος του αγαπημένου φίλου του Βασιλείου και η λύπη του υπήρξε άρρητη, γιατί λόγω ασθενείας δεν μπόρεσε να τον προπέμψει.

Γράφει προς τον φίλο του τον ρήτορα Ευδόξιο αυτήν την εποχή: «Ερωτάς, πώς τα ημέτερα. Και λίαν πικρώς. Βασίλειον ουκ έχω, Καισάριον ουκ έχω, τον πνευματικό αδελφό και σωματικόν. «Ο πατήρ μου και μήτηρ μου εγκατέλειπόν με;» μετά του Δαβίδ φθέγγομαι. Τα του σώματος πονηρώς έχει, το γήρας υπέρ κεφαλής, φροντίδων επιπλοκαί, πραγμάτων επιδρομαί, τα των φίλων άπιστα, τα της Εκκλησίας αποίμαντα. Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει. Τί χρη παθείν; Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω». (Βλ. Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου συγγράμματα, ἐκδ. ΕΠΕ, 7, σ. 152). Δηλαδή,

«Ρωτάς, πώς πάνε τα δικά μου; Πολύ άσχημα! Δεν έχω τον Βασίλειο, δεν έχω τον Καισάριο, τον πνευματικό μου αδερφό, και το σωματικό. Ο πατέρας και η μητέρα μου μ’ εγκαταλείψαν, λέγω κι εγώ μαζί με το Δαυίδ. Το σώμα μου είναι σε κακή κατάσταση, το γήρας βαραίνει το κεφάλι μου, οι φροντίδες περιπλέκονται, τα ζητήματα επιτίθενται, η φιλία δεν έχει εμπιστοσύνη, η Εκκλησία χωρίς ποιμένες. Έφυγαν τα καλά, τα δεινά προκαλούν, το ταξίδι μας μέσα στη νύχτα, φάρος πουθενά, ο Χριστός κοιμάται. Τι μου μέλλεται τάχα; Μια μόνο βλέπω λύση των συμφορών, το θάνατο. Και τα εκεί όμως τα βλέπω ζοφερά, συμπεραίνοντας από τα εδώ».

Πώς να μην αγαπήσεις αυτόν τον αγιασμένο άνθρωπο της λεπτότητας, τον τρυφερό και ευαίσθητο ποιητή, τον αληθινό και στοργικό φίλο, τη βαθειά ευγενική ψυχή, που ολόκληρη είναι ένας πόνος, μια πληγή για όλους μας και για όλα!!! Αετός υψιπέτης του πνεύματος και της Θεολογίας αλλά και τόσο ανθρώπινος!

Oι συχναστές του ουρανού, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
https://iconandlight.wordpress.com/2021/01/25/56808/

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Αν δεν ήμουν δικός Σου, Χριστέ μου, θά’μουν, αδικημένος.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/24/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%cf%81%ce%b7%ce%b3%cf%8c%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%bf%cf%82/

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο εραστής της ησυχίας, ο ευαίσθητος ποιητής, ο υψιπέτης Θεολόγος, ο πολύτιμος και ιερός φίλος
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/24/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84/

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, με θαυμάσιο ποιητικό λόγο, υμνεί την αγία μητέρα του Νόννα
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/04/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%BD%CE%B1/

Γη αγαπημένη… Θρήνος για τα παθήματά του, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/05/%CE%B3%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CE%B8%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84/

Η φιλία είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου στη ζωή μας, Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/25/%CE%B7-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%B5-%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%84%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BD%CE%BF%CE%AE-%CF%84/

Μπρος στο Θεό όλα δεύτερα. Τόπο στο Λόγο… Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου (ποίημα)
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/23/%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF/

Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε. Αγιος Γρηγοριος Θεολογος
https://iconandlight.wordpress.com/2014/02/22/%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81/Απολυτίκιον Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ήχος α’.

Ο ποιμενικός αυλός της θεολογίας σου, τας των ρητόρων ενίκησε σάλπιγγας• ως γαρ τα βάθη του Πνεύματος εκζητήσαντι, και τα κάλλη του φθέγματος προσετέθη σοι. Αλλά πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, πάτερ Γρηγόριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Και το ειδός σου τίμιον, η μορφή τε αιδέσιμος, Ιερέ Γρηγόριε, διά τούτό σε, χαρμονικοίς μελωδήμασι, τιμώμεν και λέγoμεν. Χαίροις άστρον νοητόν, καταυγάζον τα πέρατα, τη λαμπρότητι, των σοφών σου ρημάτων, χαίροις σάλπιγξ, η κηρύττουσα τω κόσμω, τού Ιησού τα εντάλματα.

Τη σφενδόνη των λόγων σου των ενθέων θεόπνευστε, κραταιώς πανένδοξε εσφενδόνησας, καθάπερ λύκον τον Άρειον, και πόρρω εδίωξας, εκ της ποίμνης τού Χριστού, ο Ποιμήν ο πανάριστος, τα σα πρόβατα, περιθάλπων τη χλόη της Τριάδος, διά τούτό σε τιμώμεν Ποιμήν Ποιμένων Γρηγόριε.

Εις τα άνω βασίλεια, ανελθών ως επόθησας, αμοιβάς των πόνων σου νύν απέλαβες, παρά Χριστού τού Παντάνακτος, παμμάκαρ Γρηγόριε, ου ενώπιον εστώς, ημών Πάτερ μνημόνευε, των τελούντων σου, την υπέρλαμπρον, μνήμην, όπως τούτων, και ημείς αξιωθώμεν, οι τον Χριστόν Θεόν σέβοντες.

Ήχος πλ. α’
Χαίροις ασκητικών αληθώς

Χαίροις ο ποταμός του Θεού, ο αεί πλήρης των υδάτων της χάριτος, ο πάσαν ευφραίνων πόλιν, του Βασιλέως Χριστού, τοις ενθέοις λόγοις και διδάγμασι, τρυφής ο χειμάρρους, το ανεξάντλητον πέλαγος· ο των δογμάτων, ακριβής φύλαξ έννομος· ο θερμότατος, της Τριάδος υπέρμαχος, όργανον το του Πνεύματος, ο νούς ο εγρήγορος· εύηχος γλώσσα το βάθος, το των Γραφών ερμηνεύουσα, Χριστόν νυν δυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’

Τας καρδίας των πιστών, γεηπονών τη γλώσση σου Γρηγόριε, ευσεβείας εν αυταίς, αειθαλείς εβλάστησας καρπούς τω Θεώ, τας ακανθώδεις αιρέσεις πρόρριζον εκτεμών, και κοσμών τους λογισμούς καθαρότητι. Διό δεχόμενος ημών τα εγκώμια, η θεία λύρα, ο γρήγορος οφθαλμός, των ποιμένων ο Ποιμήν, ο των λύκων αγρευτής, πρέσβευε εκτενώς, Θεολόγε τω Λόγω, υπέρ των ψυχών ημών.

Κανών β’, Ωδή ε’, του Αγίου Ήχος α’
Ο Ειρμός «Θεός ων ειρήνης, Πατήρ οικτιρμών

Ηράσθης της όντως, σοφίας Θεού, και των λόγων το κάλλος ηγάπησας, και πάντων προτετίμηκας, τερπνών των επί γης· διό σε τω στεφάνω, Παμμάκαρ των χαρίτων, ευπρεπώς εκόσμησε, και θεολόγον απειργάσατο.

Γνωστώς συ τον Όντα, ως πάλαι Μωσής, καθοράν θεορρήμον επόθησας, και τούτου τα οπίσθια, τη πέτρα σκεπασθείς, ιδείν κατηξιώθης, και πέλαγος της θείας, εμυήθης ουσίας, ακαταλήπτως φανερούμενον.

Κοντάκιον. Ήχος γ. Η Παρθένος σήμερον.

Θεολόγω γλώττη σου, τας συμπλοκάς των ρητόρων, διαλύσας ένδοξε, ορθοδοξίας χιτώνα, άνωθεν εξυφανθέντα την Εκκλησίαν, εστόλισας’ όν και φορούσα, συν ημίν κράζει, τοις σοίς τέκνοις, Χαίροις Πάτερ, θεολογίας ο νους ο ακρότατος. (Μιλώντας για τον Θεό και κηρύττοντας με τη γλώσσα σου, διέλυσες τις περιστροφές και τα ρητορικά σχήματα των ρητόρων, ένδοξε. Στόλισες δε την εκκλησία με τον ουρανούφαντο χιτώνα της ορθοδοξίας. Αυτόν τον χιτώνα φορώντας η εκκλησία σου ψάλλει μαζί με μας, τα τέκνα της: Χαίρε πάτερ, ο νους ο ανώτερος από όλους στη θεολογία.)

Ο Οίκος. Την Εδέμ Βηθλεέμ.

Εκ της θεολογικής, και υψηλής σοφίας σου, έμπλησον μου τον νουν, τον πτωχόν και ταλαίπωρον, όπως ανυμνήσω τον βίον σου Πάτερ, ου γαρ ισχύσω λόγον προσάξαι σοι, ειμή συ παράσχης μοι λόγον και γνώσιν, ισχύν και σύνεσιν’ όπως εκ των σων τα σα προσφέρω σοι, και εκ του πλούτου των αρετών σου, εκείθεν έχω αφορμάς, και στεφανώσω την σεπτήν και Αγίαν κορυφήν σου, συν τοις πιστοίς ανακράζων’ Χαίροις Πάτερ, θεολογίας ο νους ο ακρότατος.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις ο ουράνιος θείος νους, στόμα το πυρίπνουν, ο της χάριτος οφθαλμός, σάλπιγξ ευσεβείας, πηγή θεολογίας, υπερκοσμίων μύστης, σοφέ Γρηγόριε.