Άγιος Νικόλαος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός κατέβηκε στο χαράκωμα, – Παππούκα, πότε θα τελειώσει αυτός ο καταραμένος πόλεμος; – Σύντομα, σύντομα, παιδάκια μου! Αλλά δε θα είναι ο τελευταίος, θα δώσουν μάχη ακόμα τέσσερα άλογα και θα νικήσει το κόκκινο!”

Άγιος Νικόλαος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός
Νικόλαος Πατάρων Λυκίας Μ. Ασίας, θείος του αγίου Νικολάου Μύρων της Λυκίας (4ος αἰ.)
Αβράμιος επίσκοπος Κρατέας Βιθυνίας Μ. Ασίας, από Έμμεσα Συρίας (5ος αἰ.)
Αντώνιος ο Νέος και θαυματουργός «ἐν Σιήσκῳ»
Νικόλαος Καραμάνος ο Νεομάρτυρας (1657)
Mνήμη απειλής μεγάλου σεισμού

Εορτάζουν στις 6 Δεκεμβρίου

Στίχοι
Ο Νικόλαος, πρέσβυς ων εν γη μέγας,
Και γης αποστάς εις το πρεσβεύειν ζέει.
Έκτη Νικόλεώ γε φάνη βιοτοιο τελευτή.

Ο άγιος Νικόλαος ο Ψωμάς

Πριν από πολλά χρόνια στη Ρωσία οι άνθρωποι δεν µπορούσαν ν’ αγοράσουν ελεύθερα όσο ψωµί ήθελαν. Την ποσότητα του ψωµιού, που έπρεπε να πάρουν, την όριζε το κράτος ανάλογα µε τα µέλη της κάθε οικογένειας. Έτσι στον καθέναν αντιστοιχούσε ένα «κουπόνι ψωµιού» και µε αυτό το κουπόνι µπορούσε να πάρει από τον φούρνο την ποσότητα ψωµιού, που του αναλογούσε.

Στην πόλη Λένινγκραντ – σήµερα η πόλη αυτή λέγεται Αγία Πετρούπολη – ζούσε µια ευσεβής γυναίκα, η Ελισάβετ Εφίµοβνα Χµελέβα. Με το κουπόνι του ψωµιού της µπορούσε κάθε µέρα να αγοράζει από τον φούρνο 400 γραµµάρια ψωµί.
Το 1941, στον Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο, το Λένινγκραντ πολιορκήθηκε από τους Γερµανούς για 900 ηµέρες, δηλαδή για δυόµιση περίπου χρόνια. Όταν άρχισε η πολιορκία τα τρόφιµα γίνανε δυσεύρετα και τα κουπόνια του ψωµιού, που κρατούσαν στα χέρια τους οι κάτοικοι, ήτανε πια άχρηστα.

Μια µέρα η Ελισάβετ άδικα προσπάθησε γυρνώντας ολόκληρη σχεδόν την πόλη να βρει λίγο ψωµί. Οι διαδόσεις πως τάχα σε «κάποια» γειτονιά «κάποιος» φούρνος είχε βρει αλεύρι κι έψησε ψωµί αποδείχτηκαν πως ήταν όλες ψεύτικες. Η γυναίκα γύρισε αργά το βράδυ απελπισµένη, ταλαιπωρηµένη και νηστική στο σπίτι της. Η στεναχώρια της ήταν πολύ µεγάλη. Έβγαλε το κουπόνι από την τσάντα της και κρατώντας το στα χέρια έστρεψε τα δακρυσµένα µάτια της στο εικονοστάσι και κοίταξε τον άγιο Νικόλαο. Δεν µπόρεσε από τη λύπη της να του µιλήσει την ώρα εκείνη.
Το µόνο που έκανε ήταν να σηκωθεί και να βάλει το άχρηστο εκείνο κουπόνι του ψωµιού, που κρατούσε, στο µικρό, στενόµακρο, ξύλινο κουτάκι των κεριών, που βρισκόταν µπροστά από την εικόνα.

– Ας το φυλάξω, σκέφτηκε, ίσως κάποτε ξαναγίνει χρήσιμο.

Έτσι, κουρασµένη και εξαντληµένη όπως ήταν, έπεσε αµέσως να κοιµηθεί. Την άλλη µέρα ένα απαλό σκούντηµα στην πλάτη της την έκανε να ξυπνήσει από τον βαθύ της ύπνο.

– Ελισάβετ, άκουσε τη γειτόνισσά της, τη Μάσα, να της µιλάει.

– Μάσα, πώς µπήκες στο σπίτι; ρώτησε η γυναίκα.

– Η ώρα κοντεύει εννιά και, σαν είδα πως δεν άνοιξες το κουρτινάκι σου από το παράθυρο που βλέπει στον δρόµο, σκέφτηκα µήπως ήσουν άρρωστη και ήρθα να σε δω. Χτύπησα πολλές φορές το χερούλι της πόρτας, µα δεν µου απάντησες. Κόλλησα το αυτί µου πάνω της και δεν άκουσα τον παραµικρό θόρυβο. Τότε πήρα την απόφαση να µπω στο σπίτι.

– Έκανες σαν καλή γειτόνισσα. Σ’ ευχαριστώ, Μάσα, είπε η Ελισάβετ και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Κάθισε και θα βάλω το σαµοβάρι στη φωτιά για να πιούµε το τσάι µας.

Με τα λόγια αυτά η Ελισάβετ έστρεψε το βλέµµα της στο τραπέζι και είδε άξαφνα πάνω στο υφαντό τραπεζοµάντηλο ένα µικρό φραντζολάκι ίσαµε τετρακόσια γραµµάρια φρέσκο ψωµί.

– Μάσα, πού βρήκες το ψωµί; φώναξε έκπληκτη η Ελισάβετ στη γειτόνισσά της.

Η Μάσα, που την ώρα εκείνη είχε πλησιάσει το παράθυρο και τραβούσε το κουρτινάκι για να µπει το πρωινό φως, γύρισε σαστισµένη το κεφάλι της και κάρφωσε τα µάτια στο φραντζολάκι του ψωµιού, που ήταν πάνω στο τραπέζι.

– Ένα φραντζολάκι ψωµί, είπε σαστισµένη και πλησίασε αργά, σαν µαγεµένη απ’ την εικόνα που αντίκριζαν τα µάτια της.
– Μα πες µου, Μάσα, πού βρήκες το ψωµί; φώναξε ξανά τρελή από τη χαρά της η Ελισάβετ.
– Εγώ πού βρήκα το ψωµί; Εσύ θα µου πεις πού το βρήκες για να τρέξω µε το κουπόνι µου να πάρω κι εγώ.
– Μα τι λες, Μάσα! Εγώ χθες µάτωσα τα πόδια µου γυρίζοντας όλο το Λένινγκραντ ψάχνοντας να βρω σε φούρνο ψωµί.

Οι δυο γυναίκες, δίχως ν’ αγγίζουν το ξεροψηµένο φραντζολάκι, έσκυψαν από πάνω του και κλείνοντας τα µάτια τους µύρισαν το υπέροχο άρωµά του.

– Αν λες αλήθεια πως το ψωµί αυτό δεν το πήρες µε το κουπόνι σου, τότε να µου το δείξεις για να πειστώ, είπε η Μάσα.

– Να! Εδώ το έχω βάλει! Στάσου µια στιγµή και θα σου το δείξω!
Αυτά είπε τρέµοντας από συγκίνηση η Ελισάβετ κι απλώνοντας το χέρι της πήρε το στενόµακρο, ξύλινο κουτάκι των κεριών από το εικονοστάσι και το ακούµπησε πάνω στο τραπέζι, δίπλα στο µικρό φραντζολάκι του ψωµιού. Η Μάσα έσκυψε µ’ αγωνία από πάνω του και, καθώς το καπάκι άνοιξε, εκείνη έµεινε µε τα µάτια ορθάνοιχτα να κοιτάζει το κουπόνι του ψωµιού, που ήταν διπλωµένο κι ακουµπισµένο δίπλα σ’ ένα λεπτό κεράκι.
Οι δυο γυναίκες κοιτάχτηκαν έκπληκτες κι έπειτα µηχανικά γύρισαν τα µάτια τους και κοίταξαν την εικόνα του αγίου Νικολάου στο µικρό εικονοστάσι.

– Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, Μάσα, είπε η Ελισάβετ. Το ψωµί µου το έφερε ο άγιος Νικόλαος.

– Ναι! Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, ψέλλισε σαστισµένη µα µε σιγουριά και η Μάσα.

– Ζούµε ένα θαύµα, Μάσα, ένα θαύµα, είπε η Ελισάβετ κι έκανε τον σταυρό της.

– Ελισάβετ, είπε συγκινηµένη η Μάσα. Σε παρακαλώ άφησέ µε να βάλω κι εγώ το κουπόνι µου µέσα στο κουτί µε τα κεριά. Πού ξέρεις; Ο άγιος Νικόλαος µπορεί να λυπηθεί τα παιδιά µου και να φέρει και σε µας ψωµί.

– Τρέξε και φέρε το κουπόνι σου, είπε µε χαρά η Ελισάβετ. Φέρε το και θα προσευχηθούµε στον άγιο να κάνει και πάλι το θαύµα του.

Η Μάσα σαν αγέρας πήγε και γύρισε στο σπίτι κρατώντας σφιχτά στη χούφτα της το κουπόνι του ψωµιού, που είχε γραµµένο πάνω του: Οι γυναίκες έβαλαν στο κουτί των κεριών τα δυο κουπόνια και το επέστρεψαν στη θέση του, µπροστά στην εικόνα του αγίου Νικολάου.
Την άλλη µέρα, µε το που ξηµέρωσε, η Ελισάβετ βρήκε πάνω στο τραπέζι της ένα ζεστό, φρεσκοψηµένο φραντζολάκι 400 γραµµαρίων, ενώ η Μάσα ένα καρβέλι ψωµί 800 γραµµαρίων.
Το νέο σαν αστραπή µαθεύτηκε στην γειτονιά και το κουτί των κεριών του αγίου Νικολάου γέµισε από κουπόνια τόσα, που δεν έκλεινε πια το καπάκι του. Κι ο άγιος Νικόλαος ο ψωµάς κάθε πρωί άφηνε πάνω στο τραπέζι τους το ψωµί, που αναλογούσε στον καθέναν σύµφωνα µε το κουπόνι του. Κι ετούτο το θαύµα κράτησε όσο και η πολιορκία του Λένινγκραντ, 900 ολόκληρες ηµέρες, δηλαδή δυόµισι περίπου χρόνια.

Η όμορφη αυτή πραγματική ιστορία βρίσκεται μεταξύ άλλων εννέα αυτοτελών παρόμοιων ιστοριών στο βιβλίο της κ. Άννας Ιακώβου: «Όταν γελάει ο ουρανός 2».
http://hristospanagia3.blogspot.com/2020/06/blog-post_650.html

***

Πριν κάποια χρόνια στην πόλη της Μπρεστ στη Λευκορωσία, έγινε ένα θαύμα του Αγ. Νικολάου. Μια γυναίκα πήγε στη μονή Zhyrovichy για την εορτή της «θαυματουργής εικόνας της Παναγίας του Zhirovichi» κι ενώ πλησίαζε με το αμάξι της στη μονή θυμήθηκε πως ξέχασε την πόρτα του διαμερίσματός της ανοιχτή. Είναι μια μοναχική γυναίκα και δεν είχε κανένα να ειδοποιήσει. Έφθασε στο μοναστήρι και έσπευσε στην εικόνα του Αγιου Νικολάου του Θαυματουργού και του ζήτησε να της φυλάξει το διαμέρισμα της όσο αυτή θα ήταν στην πανήγυρη της Παναγίας. Απορροφήθηκε από τη λειτουργία και ξέχασε το πρόβλημά της. Ενώ μέσα της ένιωθε μια απερίγραπτη όσο κι αδικαιολόγητη χαρά. Οδηγώντας στην επιστροφή προς την Μπρεστ, θυμήθηκε και πάλι το θέμα της. Θυμήθηκε ότι το διαμέρισμά της είχε παραμείνει ανοιχτό και μια ανησυχία την κατέλαβε. Όταν έφθασε τρέχοντας έσπευσε στο διαμέρισμά της βρήκε την πόρτα ανοιχτή αλλά μέσα στο σπίτι όλα τα πράγματα ήταν άθικτα και τίποτα δεν είχε κλαπεί. Αναστέναξε με ανακούφιση και έπειτα η γειτόνισσά της (μια γυναίκα που δεν είναι πιστή) μπαίνει και λέει, ακούστε, ήρθα να σας δω χθες, και ήταν κάποιος ηλικιωμένος άνδρας στο σπίτι, του λέω, πού είναι η γειτόνισσα μου; και μου είπε: πήγε στη Θεοτόκο να προσκυνήσει και μου ζήτησε να φυλάω το διαμέρισμα. Τότε η γυναίκα συνήλθε και θυμήθηκε ότι ζήτησε από τον Άγιο Νικόλαο να της φυλάξει το σπίτι. Πήγε κι έφερε μια εικόνα του την έδειξε στη γειτόνισσά της και της ρώτησε αν ήταν ο εικονιζόμενος αυτός που είδε στο διαμέρισμα της ; Και αυτή είπε: ναι, αυτός ήταν.

***

Ο Άγιος Νικόλαος, ο Τίμιος Πρόδρομος κι ο λαουτιέρης*

Κάποτε στην Κωνσταντινούπολη ζούσε ένας φτωχός λαουτιέρης1. Ο οργανοπαίκτης αυτός είχε την συνήθεια να πηγαίνει, δύο φορές την ημέρα, έξω από την ιστορική Μονή του Τιμίου Προδρόμου στην Πέτρα2, η οποία ήταν απέναντι από τον Ναό του Αγίου Νικολάου3, και να παίζει το λαούτο του προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου. Μετά έμπαινε στον Ναό προσκυνούσε την εικόνα του Αγίου και έφευγε. Αυτό το έκανε, διότι είχε μεγάλη αγάπη στον Τίμιο Πρόδρομο, αλλά κι επειδή ήταν πολύ φτωχός και δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτε άλλο, ούτε λειτουργεία, ούτε κερί, ούτε θυμίαμα, πρόσφερε το παίξιμό του.

Μια μέρα πέθανε ένας αιρετικός και τον έφεραν να τον ενταφιάσουν στον Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Ο άγιος όμως δεν ήθελε, και τόσο οργίσθηκε ώστε η χάρις του που κατοικούσε στον Ναό ήθελε να φύγει. Την ημέρα της κηδείας ήλθε πάλι ο λαουτιέρης, κατά την συνήθειά του. Τότε όμως βλέπει τον Τίμιο Πρόδρομο να βγαίνει από την εκκλησία του και να κατευθύνεται προς την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Ο φτωχός μουσικός έσπευσε να τον ακολουθήσει διαλογιζόμενος το παράδοξο που έβλεπε και πλησιάζοντάς τον παρατηρεί με δέος πως ο Άγιος Νικόλαος έχει εξέλθει από το Ναό του κρατώντας το Ευαγγέλιο και το θυμιατό στα χέρια του, για να υποδεχθεί τον Τίμιο Πρόδρομο.
Αφού τον θυμίασε και αυτός ασπάστηκε το Ευαγγέλιο και μεταξύ τους, του είπε:

«Πως και ήλθες ως εδώ Βαπτιστά του Χριστού;».

Ο Τίμιος Πρόδρομος αποκρίθηκε:

«Έναν αιρετικό έθαψαν στην εκκλησία μου και γι᾿ αυτό τον λόγο έφυγα από αυτήν!»

Ο δε Άγιος Νικόλαος, κοιτάζοντας τον λαουτιέρη, ρώτησε τον Τίμιο Πρόδρομο ποιος είναι αυτός και γιατί τον ακολουθεί· και ο Βαπτιστής του απάντησε:

«Αυτός ο άνθρωπος έρχεται κάθε μέρα σε μένα και επειδή δεν έχει κάτι άλλο να μου προσφέρει ως δείγμα της αγάπης και της ευλάβειάς του προς εμένα, παίζει κατά Θεόν το λαούτο του με όλη του την καρδιά, αντί για προσευχή και δέηση, γιατί αυτή είναι η τέχνη του κι ύστερα προσκυνά και πηγαίνει στην δουλειά του. Εγώ θέλω μεν να τον ανταμείψω για την καλωσύνη και τον κόπο του, αλλά όπως πολύ καλά ξέρει η αγιοσύνη σου τίποτα δεν απέκτησα σε αυτόν τον κόσμο από υλικά αγαθά. Γι᾿ αυτό σε παρακαλώ, εσύ που κάνεις πάντοτε μεγάλες ελεημοσύνες και πατέρας των ορφανών και των φτωχών υπάρχεις και επειδή εσύ έλαβες το χάρισμα από τον Θεό να παρέχεις κάθε καλό στους πεινασμένους, τις χήρες και τα ορφανά, αντάμειψε και τον κόπο του φτωχού αυτού». Και λέγοντας αυτό ο θείος Ιωάννης μπήκε στον ναό του Αγίου Νικολάου.

Ο Άγιος Νικόλαος τότε παίρνει τον λαουτιέρη και πάνε στο παλάτι. Μπαίνοντας μέσα κατευθύνθηκαν προς το θησαυροφυλάκιο, στο οποίο βρήκαν τους φύλακες κοιμισμένους.

Ο Άγιος έκανε το σημείο του σταυρού και οι πόρτες του θησαυροφυλακίου άνοιξαν μόνες τους. Αφού μπήκαν μέσα ο Άγιος είπε στον λαουτιέρη να πάρει όποια σακούλα με φλουριά θέλει. Ο φτωχός μουσικός από τον φόβο του δεν τολμούσε να απλώσει να πάρει τίποτα.
Τότε ο Άγιος πιάνοντας μια σακούλα γεμάτη την έδωσε στον φτωχό και του είπε:

«Πάρε αυτήν, πήγαινε στο καλό και διηγήσου τα μεγαλεία του Θεού».

Και ο μεν Άγιος γύρισε στον Ναό του, ο δε πτωχός πήγε στο σπίτι του δοξάζοντας τον Θεό και ευχαριστώντας τους Αγίους. Χαίρονταν με όλη την καρδιά του κι έκαμε φορέματα που ήταν γυμνός από την φτώχεια του.

Δεν πέρασαν πολλές μέρες και οι φύλακες ανακάλυψαν, ότι έλειπε η σακούλα αν και οι πόρτες ήταν κλειστές και οι σφραγίδες απείραχτες και το είπαν στον Aυτοκράτορα, ο οποίος διέταξε να γίνει έρευνα σε όλη την πόλη. Βρέθηκαν λοιπόν μερικοί γείτονες του λαουτιέρη, που ήξεραν ότι παλαιότερα ήταν φτωχός, ενώ τον τελευταίο καιρό απέκτησε ξαφνικά χρήματα, και το είπαν στον Βασιλιά, ο οποίος πρόσταξε να τον φέρουν μπροστά του αμέσως.
Ο λαουτιέρης του διηγήθηκε ακριβώς τι συνέβη και ο Aυτοκράτορας, ο οποίος ήταν πολύ ευσεβής, θαύμασε, του επέτρεψε να φύγει και να κρατήσει και τα χρήματα, λέγοντάς του:
«Επειδή ο Άγιος Νικόλαος, όπως μας είπες, έπιασε αυτήν την σακούλα με τα άγιά του χέρια, δώστην μου αδειανή, να την έχω για ευλογία και αγιασμό και ως αναμνηστικό του θαύματος αυτού».

* Δημοσιεύθηκε στην Ακολουθία του Αγίου Νικολάου, έκδοσις Ι. Κελλιον ‘’Μπαρμπεράδων’’, Άγιον Όρος 1993, στο Gustav Anrich, Hagios Νikolaos, Βerlin, 1913, p. 365-368 και στο περιοδικό AΓΙΟΡΕΙΤΙΚH ΒΙΒΛΙΟΘHΚH Ε΄ (1940 -41), σελ. 256-260.
1. Το πολίτικο λαούτο ή λάφτα είναι ένα παραδοσιακό έγχορδο μουσικό όργανο, το οποίο χρησιμοποιείται, κατά κύριο λόγο, στην εκτέλεση κομματιών της λεγόμενης Βυζαντινής Μουσικής, λόγω των διαστημάτων που μπορεί να παράγει.
2. Μονή του Προδρόμου «τοῦ ἐν τῇ Πέτρᾳ»: Την είχε ιδρύσει τον Ε΄ αιώνα ο Άγιος Βάρας, συνασκητής του Αγίου Παταπίου και του Αγίου Ραβουλά, βρίσκονταν δίπλα στο αυτοκρατορικό ανάκτορο των Βλαχερνών και κατείχε την τρίτη θέση στην ιεραρχία των άλλων μονών μετά την μονή του Στουδίου και των Μαγγάνων. Διεφύλασσε τον αριστερό βραχίονα του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, ”μέρος, του άρτου, ον ο Σωτήρ ημών έδωκε την Πέμπτη του μυστικού δείπνου τω Ιούδα, ολίγου αίματος του Σωτήρος ημών, του αίματος, όπερ ανέβλυσεν εκ σταυρού πληγωθέντος υπό Ιουδαίων εν Βηρυτώ, των τριχών του πώγωνος του Σωτήρος ημών, τεμαχίου του λίθου, εφ ‘ ου κατετέθη ο Σωτήρ ημών αποκαθηλωθείς, του σιδήρου της λόγχης του Λογγίνου, του καλάμου και του σπόγγου και των ιματίων του Σωτήρος ημών και των τριχών της μητρός του Θεού», την κάρα του αγίου Βονιφατίου, λείψανα του αγίου Παντελεήμονος και της Αγίας Αναστασίας. Εκεί διέσωσε ο Άγιος Βάρας το άφθαρτο σκήνωμα του αγίου Παταπίου, όπου έμεινε στην Μονή της Πετρας ως τα χρόνια των Παλαιολόγων.
3. Ευκτήριο του Αγίου Νικολάου: βρίσκεται στην πλαγιά του έκτου λόφου της Κωνσταντινούπολης, είναι μικρών διαστάσεων, κτισμένο στο εσωτερικό κήπου καλουμένου «Μπογδάν Σεράϊ », δηλαδή «ανάκτορο της Μολδαβίας». Ο κήπος βρίσκεται λίγα βήματα ανατολικά του «Τεμένους Κεφελί» (της παλιάς Μονής του Μανουήλ), στην περιοχή Φατίχ, κοντά στο Edirnekapı (την αρχαία πύλη του Χαρισίου) και στη Μονή της Χώρας..Η διήγηση που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» που συνέγραψε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Στην Σκήτη των Ιβήρων, ο Γέρο-Νικόλαος από τη συνοδεία των Μαρκιανών μού διηγήθηκε για έναν Πατέρα, που είχε και αυτός παιδική απλότητα, ότι κάποτε, όταν είχε στερέψει το πηγάδι τους, είχε κατεβάσει την εικόνα του Αγίου Νικολάου στο ξεροπήγαδο, με το σχοινί δεμένη από τον χαλκά, και είπε:

– Άγιε Νικόλαε, να ανέβης μαζί με το νερό, εάν θέλης να σου ανάβω το καντήλι, αφού μπορείς να το κάνεις αυτό. Βλέπεις, έρχονται τόσοι άνθρωποι, και δεν έχουμε λίγο κρύο νερό να τους δώσουμε.

Ω του θαύματος! το νερό ανέβαινε σιγά-σιγά, και η εικόνα του Αγίου έπλεε επάνω, μέχρι που την έπιασε με τα χέρια του, την ασπάσθηκε με ευλάβεια και την πήγε στον Ναό.

***

Όταν ο Άγιος Νικόλαος κατέβηκε στα χαρακώματα, στους στρατιώτες
Μοναχός Βαρσανούφιος (Κουζνετσόβ)

Μια αληθινή ιστορία του 1944

Αυτή την ιστορία μου την είχε διηγηθεί ο παππούς μου, που ήταν συνεργός στα ακόλουθα γεγονότα.

Ο παππούς μου, ο Φιόντορ Σίντοροβιτς, είχε πάει στο μέτωπο του πολέμου το 1941. Είχε καταταγεί στο 282ο Σύνταγμα Πεζικού Τυφεκιοφόρων της 19ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων. Οι μάχες στο Δυτικό Μέτωπο, κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου, ήταν πολύ σκληρές και ήδη τον Αύγουστο του 1941 είχε τραυματιστεί βαριά στο κεφάλι, στα δυο του πόδια και το δεξί χέρι. Μετά την ανάρρωση, τον έστειλαν στο Βαλτικό Μέτωπο. Το χαρμόσυνο μήνυμα της Νίκης ο παππούς μου αναγκάστηκε να το υποδεχτεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο, επειδή λίγο πριν, τον Φεβρουάριο του 1945, είχε τραυματιστεί και πάλι βαριά από θραύσμα νάρκης ενόσω έκαναν αναγνωριστική επιχείρηση με πυρά, στην περιοχή της πόλης Λιμπάβα. Για τα πολεμικά του επιτεύγματα ο Φιόντορ Σίντοροβιτς είχε βραβευτεί με το παράσημο «Τάγμα του Ερυθρού Αστέρα» και άλλα παράσημα και μετάλλια. Δεν του άρεσε να αναθυμάται τα χρόνια του πολέμου και στις ερωτήσεις των δικών του προτιμούσε να απαντάει με σιωπή. Ωστόσο, από το πολεμικό του παρελθόν ο παππούς μοιραζόταν με χαρά ένα επεισόδιο που είχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του πιστό άνθρωπο, αν και ποτέ δεν έδειχνε τα θρησκευτικά του συναισθήματα προς τα έξω. Τη φλόγα της πίστης την είχαν ανάψει στην καρδιά του οι γονείς του για να την στερεώσει μέσα από το χωνευτήρι του Μεγάλου Πολέμου. Όταν θυμόταν τη μητέρα του, ο παππούς με δάκρια διηγούταν ένα θαύμα.

…Ήταν το 1944. Στον αέρα ήταν διάχυτη η μυρωδιά της νίκης, αν και ο θάνατος δεν το έβαζε κάτω. Στο πεδίο της μάχης, περιτριγυρισμένο από σύννεφα καπνού και μυρωδιά καπνίλας, υπήρχαν σκορπισμένα βλήματα που δεν είχαν εκραγεί. Η σιωπή διακόπτονταν που και που από βολές κατά ριπάς αυτόματων όπλων. Σε ένα από τα χαρακώματα κάθονταν τρείς σοβιετικοί στρατιώτες, ο Σίντορ, ο Βασίλης και ο Φιόντορ. Κάπνιζαν σιωπηλά και σκέφτονταν ο καθένας τα δικά του.

Ο Σίντορ ήταν αγροτικής καταγωγής. Καθώς είχε χάσει νωρίς τον πατέρα και την μητέρα του, συνήθισε με αξιοπρέπεια να αντιμετωπίζει τις κακουχίες της ζωής. Είχε καταρτιστεί ως οδηγός αλωνιστικής μηχανής και είχε γίνει ένας από τους καλύτερους εργάτες του κολχόζ του.

Ο πόλεμος είχε εισβάλει στην τακτοποιημένη και ευτυχισμένη ζωή του Βασίλη, όπως η πέτρα που ξαφνικά χτυπάει στο παράθυρο. Είχε αφήσει πίσω στο σπίτι του την αγαπημένη του γυναίκα και τα έξι παιδιά τους.

Ο Φιόντορ, ο παππούς μου, σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή τη μητέρα του. Ο πόλεμος τη βρήκε βαριά άρρωστη και ο Φιόντορ τη φρόντιζε. Η άρρωστη μητέρα του χρειαζόταν φροντίδα. Δεν έμεινε κανένας από τους συγγενείς τους. Αλλά ακόμα περισσότερη φροντίδα από τα παιδιά της είχε ανάγκη η Μητέρα-Πατρίδα. Ο Φιόντορ πολύ συχνά θυμόταν τη στιγμή του αποχωρισμού, όταν η μητέρα τον φίλησε στο μέτωπο, τον σταύρωσε με φαρδιές κινήσεις και είπε: «Να σε φυλάει ο Κύριος, γιόκα μου!».

Εκείνη τη στιγμή που αυτοί οι τρείς ήταν απασχολημένοι με αυτές τις σκέψεις, στο χαράκωμα κατέβηκε ένας παππούλης. Αγαθά μάτια, φαλάκρα, απλό ντύσιμο. Τους φαινόταν ότι κάπου τον έχουν δει, αλλά δεν μπορούσαν να θυμηθούν που ακριβώς. Τόσους δρόμους έχουν περάσει, τόσα παπούτσια έχουν χαλάσει… Κανένας εκείνη τη στιγμή δε ρώτησε πώς ξέπεσε εκεί, αν και δεν ήταν καθόλου κατανοητό, πώς αυτός ο άνθρωπος μπόρεσε να περάσει το ναρκοπέδιο, κάτω από το σύριγμα από αδέσποτες σφαίρες.

Στον πόλεμο τα θαύματα δεν εκπλήσσουν. Το γεγονός ότι ζεις, ήδη θεωρείται θαύμα.

Και εδώ, ο Σίντορ θυμήθηκε ότι είχε δει αυτόν τον παππούλη στο σπίτι του. Εκεί, στο εικονοστάσι του σπιτιού του, ήταν η εικόνα του Αγίου Ιεράρχη Νικολάου ολόσωμη, και η μακαρίτισσα μητέρα του συχνά προσευχόταν μπροστά της.

Ο Φιόντορ κατάλαβε ότι μόλις τους είχε επισκεφτεί ο Άγιος Νικόλαος

– Παππούκα, πότε θα τελειώσει αυτός ο καταραμένος πόλεμος; – ρώτησε ντροπαλά ο Φιόντορ.

– Σύντομα, σύντομα, παιδάκια μου! – απάντησε ο αγαθός παππούλης και αινιγματικά συνέχισε: – Αλλά αυτός ο πόλεμος δε θα είναι ο τελευταίος, θα δώσουν μάχη ακόμα τέσσερα άλογα και θα νικήσει το κόκκινο!

Τη συνομιλία την διέκοψε ο θόρυβος εχθρικού αεροπλάνου. Ακούστηκε η εντολή του αρχηγού: «Στα όπλα!». Ο παππούς σηκώθηκε ήσυχα και βγήκε.

Ο Φιόντορ σκέφτηκε να φωνάξει στον άγνωστο επισκέπτη να περιμένει μέσα στο χαράκωμα όσο κρατάει η επίθεση του εχθρού, αλλά πλέον εκεί δεν υπήρχε κανένας. Και τότε κατάλαβε ότι μόλις τους είχε επισκεφτεί ο Άγιος Νικόλαος. Λυπήθηκε που η συνάντηση ήταν τόσο σύντομη. Ο Φιόντορ ήθελε να τον ρωτήσει πώς είναι η μάνα του. Ταυτόχρονα όμως, κατάλαβε ότι ο Άγιος Νικόλαος δεν τους είχε επισκεφτεί τυχαία. Άρα, κάποιος αυτή την ώρα προσευχόταν με δάκρια μπροστά στην εικόνα του Αγίου Ιεράρχη, όχι μόνο για το παιδί του, αλλά και για κάθε Ρώσο στρατιώτη, ζωντανό ή νεκρό, που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του στο πεδίο της μάχης.
Μοναχός Βαρσανούφιος (Κουζνετσόβ)
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα
https://gr.pravoslavie.ru/134458.html

Ένα θαύμα του Αγίου Νικολάου

Επί είκοσι έτη ζούσα στην Λίμα του Περού. Κατά το διάστημα αυτό, είχε ιδρυθεί και μια Ρωσική Ορθόδοξη ενορία εκεί. Ο διάκονός μας, ο αείμνηστος Ευγένιος Νικολάγιεβιτς Δολμάτεφ, μου είχε διηγηθεί ένα θαύμα που ο ίδιος είχε ζήσει, με μια επέμβαση του Αγίου Νικολάου.

Συνέβη στην Σιβηρία. Ο Λευκός Στρατός κάτω από την διοίκηση του Κολτσάκ υποχωρούσε. Ο Ευγένιος Νικολάγιεβιτς, παρά τον σοβαρότατο τραυματισμό που είχε υποστεί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπηρέτησε στις δυνάμεις του Κολτσάκ, με βαθμό πρώτου υπολοχαγού. Ο χειμώνας εκείνος ήταν πολύ βαρύς.

Μπαίνοντας σε κάποιο χωριό, οι παρτιζάνοι συνέλαβαν ένα χωριάτη με την υποψία ότι συνεργαζόταν με τους Κόκκινους. Είχε ληφθεί η απόφαση να τον εκτελέσουν.
Ο Ευγένιος Νικολάγιεβιτς διέταξε να τον κρατήσουν τον ύποπτο στην φυλακή.

Το ίδιο βράδυ, καθώς ο υπολοχαγός καθόταν μοναχός και ετοίμαζε τα έγγραφα της κατηγορίας, ακούσθηκε ένα χτύπημα στην πόρτα του. Την άνοιξε, και μπήκε μέσα ένας ηλικιωμένος που φορούσε σκούφια, σαν εκείνες που φορούσαν οι μοναχοί, και ένα παλιό ράσο.

“Κύριε αξιωματικέ” του είπε, “έχετε συλλάβει ένα χωριάτη εδώ. Μην τον σκοτώσετε. Είναι αθώος.”

“Και ποιός είσαι εσύ;” Τον ρώτησε ο Ευγένιος Νικολάγιεβιτς.

“Είμαι ο εφημέριος της τοπικής εκκλησίας, ο πατήρ Νικόλαος”, του απάντησε ο ηλικιωμένος, και αμέσως έφυγε.

Ο Ευγένιος Νικολάγιεβιτς κάθησε και καλοσκέφθηκε το ζήτημα, και αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο τον φυλακισμένο. Νωρίς το επόμενο πρωί, παρήγγειλε να του ετοιμάσουν ένα έλκηθρο, διέταξε να επιβιβασθεί ο φυλακισμένος, πήρε μαζί του λίγο ψωμί, και είπε στους συνοδούς:

“Φεύγω – πάω να τον εκτελέσω.”

Όταν έφτασαν στο δάσος, έλυσε τα δεσμά του φυλακισμένου και του είπε:

“Φύγε τώρα, μέσα στο δάσος, και φρόντισε να μην ξαναβρεθείς ποτέ στο δρόμο μας!”

Επιστρέφοντας στο χωριό, ο Ευγένιος Νικολάγιεβιτς πέρασε από την εκκλησία. Ήταν κλειδωμένη. Ρώτησε ένα χωριάτη που περνούσε εκείνη στιγμή:

“Πού μένει ο πατήρ Νικόλαος;”

“Οι Κόκκινοι τον τουφέκισαν, πριν από πολλά χρόνια”, ήρθε η απάντηση.

Αιφνιδιάστηκε με την απάντηση ο Ευγένιος Νικολάγιεβιτς, αλλά αποφάσισε πως ήθελε να ρίξει και μια ματιά μέσα στον ναό. Κάποιος του ξεκλείδωσε την πόρτα του ναού, και μπήκε.

Ξαφνικά, βλέπει στα δεξιά του μια εικόνα του Αγίου Νικολάου και αμέσως αναγνώρισε τον νυχτερινό επισκέπτη του. Στην εικόνα αυτή, ο θαυματουργός ιεράρχης είχε αγιογραφηθεί φορώντας την ίδια ακριβώς σκούφια.Ύμνος στον θαυματουργό Άγιο Νικόλαο, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/05/%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF-%CE%B1/

Άγιος Νικόλαος Μύρων της Λυκίας, Σκεύος Εκλογής του Θεού, Δεχθείτε, αδελφοί, τον δικό σας ποιμένα, αυτόν πού έχρισε το Άγιο Πνεύμα για σας.. που για το έργο αυτό δεν τον εξέλεξε ανθρώπινη ψήφος, αλλά τον όρισε ο Θεός.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/05/36176/

Ο Άγιος Νικόλαος και ο αιχμάλωτος όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/05/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF/

Το θαύμα του Αγ. Νικολάου που συγκλόνισε την Ρωσία το 1956
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/05/9917/

Άγιος Νικόλαος Μύρων της Λυκίας, Ουδείς εν πειρασμοίς σε ποτέ προσεκάλεσε και την λύσιν ευθύς ουκ εδέξατο, Άγιε.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/05/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B5%CE%AF/Απολυτίκιον  Ήχος δ’

Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος, εγκρατείας Διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια, διά τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος δ’, Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Μύρω θείω σε έχρισε, θεία χάρις τού Πνεύματος, Μύρων προεδρεύσαντα και μυρίσαντα, ταις αρεταίς Ιερώτατε, τού κόσμου τα πέρατα, ηδυπνόοις τε ευχαίς, τα δυσώδη διώκοντα, πάθη πάντοτε, διά τούτό σε πίστει ευφημούμεν, και τελούμέν σου την μνήμην, την παναγίαν Νικόλαε.

Και παρών και φαινόμενος, εν ονείροις Νικόλαε, τούς αδίκως μέλλοντας θνήσκειν έσωσας, ως συμπαθής ως φιλάγαθος, ως ρύστης θερμότατος, ως προστάτης αληθής, των πιστώς εξαιτούντων σου, την αντίληψιν, Ιερώτατε Πάτερ των Αγγέλων, συμπολίτα Αποστόλων και Προφητών ισοστάσιε.

Ήχος β’  Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν

Μύροις, παροικήσας αισθητώς, μύρον αληθώς ανεδείχθης, μύρω χρισθείς νοητώ Άγιε Νικόλαε, Αρχιεράρχα Χριστού, και μυρίζεις τα πρόσωπα, των πίστει και πόθω, σού την παναοίδιμον, μνήμην τελούντων αεί, λύων συμφορών και κινδύνων, τούτους και των θλίψεων Πάτερ, εν ταις προς τον Κύριον πρεσβείαις σου.

Μέγας, αντιλήπτωρ και θερμός, τοις εν τοις κινδύνοις τελούσιν, υπάρχεις ένδοξε, Άγιε Νικόλαε, Ιεροκήρυξ Χριστού, τοις εν γη και τοις πλέουσι, τοις πόρρω και πέλας, οία συμπαθέστατος, και πρεσβευτής κραταιός, όθεν συνελθόντες βοώμεν, Πρέσβευε προς Κύριον όπως, πάσης λυτρωθώμεν περιστάσεως.

Εις τήν Λιτήν, Ήχος α’

Άνθρωπε τού Θεού και πιστέ θεράπον, και οικονόμε των αυτού μυστηρίων, και άνερ επιθυμιών των τού Πνεύματος, στήλη τε έμψυχε, και έμπνους εικών, ως θείον γάρ θησαυρόν σε, η των Μυρέων Εκκλησία, αγαμένη προσήκατο, και πρεσβευτήν των ψυχών ημών.

Ήχος δ’

Πάτερ Νικόλαε, του παναγίου Πνεύματος μυροθήκη υπάρχων, ως έαρ μυρίζεις ευφρόσυνον, των θείων αρωμάτων Χριστού, των Αποστόλων γάρ μιμητής γενόμενος, την οικουμένην περιπολεύεις, διά των λόγων των θαυμάτων σου. Όθεν και τοις πόρρω ως εγγύς, δι’ ονείρων οπτανόμενος, εκ θανάτου λυτρούσαι, τούς αδίκω ψήφω θνήσκειν μέλλοντας, διασώζων παραδόξως, εκ κινδύνων πολλών, τούς επικαλουμένους σε, Διό και ημάς των επεμβαινόντων δυσχερών, ελευθέρωσον σαις πρεσβείαις, τους αεί ανευφημούντάς σε.

Ήχος πλ. α’
Χαίροις ασκητικών

Χαίροις ο ιερώτατος νους, το της Τριάδος καθαρόν ενδιαίτημα, ο στύλος της Εκκλησίας, ο των πιστών στηριγμός, καταπονουμένων η βοήθεια, αστήρ, ο ταις λάμψεσιν, ευπροσδέκτων δεήσεων, διασκεδάζων, πειρασμών τε και θλίψεων, σκότος πάντοτε, Ιεράρχα Νικόλαε, όρμος ο γαληνότατος, εν ώ καταφεύγοντες, οι τρικυμίαις τού βίoυ περιστατούμενοι σώζονται, Χριστόν εκδυσώπει, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Δόξα… Ήχος πλ. β’

Άνθρωπε του Θεού, και πιστέ θεράπον, λειτουργέ Κυρίου, άνερ επιθυμιών, σκεύος εκλογής, στύλε και εδραίωμα της Εκκλησίας, Βασιλείας κληρονόμε, μη παρασιωπήσης, τού βοάν υπέρ ημών τον Κύριον.

Ωδή ζ’ Ο Ειρμός, Οι Παίδες ευσεβεία

Σοφίας τω κρατήρι πλησιάσας, μυστικώς τα χείλη σου Πάτερ Νικόλαε, κρουνούς αμβροσίας ένθεν ήντλησας, υπέρ μέλι και κηρίον τοις λαοίς εκβοών, Ο των Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η’ Ο Ειρμός, Θαύματος υπερφυούς

Φωτί ελλαμφθείς τω απροσίτω Πάτερ, τας ψυχάς των εν θλίψει αυγάζεις, διαλύων άπαντα, ζόφον σκότους των πειρασμών, απαστράπτων τε ακτίνας ευφροσύνης αεί, εν αις τηλαγώς καταλαμπόμενοι, Ευλογείτω, βοώμεν η κτίσις τον Κύριον, και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.

Ἡ ὁμολογία καὶ ὁ ἱερὸς θυμὸς τοῦ ἁγίου Νικολάου (6.12.2018)Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
youtube.com/watch?v=xxiWyhyeyaA

Ἅγιος Νικόλαος, ὁ ἅγιος τῶν ἀδικημένων καὶ τὸ Ψαλτήρι (6.12.20)Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
youtube.com/watch?v=o-07uhi3RnU

Advertisement

Η διάκριση, ο θείος φωτισμός, είναι το πάν σε όλες τις περιπτώσεις. Τότε θα μπορής να ξεχωρίζης το χρυσό από το μπακίρι και θα γίνης χρυσοχόος πνευματικός. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης – Αγία Παρασκευή, θυγατέρα του Φωτός, δός μας τον θείο φωτισμό.

Παρασκευή η Ρωμαία, μεγαλομάρτυς (138)
Ερμόλαος ο ανάργυρος ιατρός, Ερμίππος, Ερμοκράτης στη Νικομήδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας (305)
Ωραιοζήλη, μαθήτρια Απ. Ανδρέου και Ιερουσαλήμ μάρτυρες εν Βυζαντίω (1ος αι.)
Θεοφάνης όσιος Στάρετς στη Μονή των Νήσων Solovets της Λευκής Θάλασσας της Ρωσίας, μαθητής Οσίου Παισίου Βελιτσκόσφκυ (1819)
Θεοδόσιος Μινβόντι του Καυκάσου στη Σταυρούπολι (1948)
Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου πέραν εν τω Πηγαδίω πλησίον του νέου Εμβόλου
Εγκαίνια Ναού Αρχαγγέλου Μιχαήλ πέραν εν Σκάλλαις
Εγκαίνια του Ναού Αρχαγγέλου Γαβριήλ πέραν εν Χάλδαις

Εορτάζουν στις 26 Ιουλίου

Στίχοι
Θεώ παρεσκεύασας αγνόν ως δόμον,
Σαυτήν άγουσα, Σεμνή, εις κατοικίαν.
Παρασκευήν έκτανεν εικάδι χαλκός εν έκτη.

“Ας γίνουμε υιοί φωτός!”

Οι υιοί του φωτός έχουν κληθεί να λάμψουν με τη ζωή τους όσο περισσότερο μπορούν, ώστε να σκορπίσουν το φως παντού. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε κληθεί να σκορπίσουμε στη γη την ατμόσφαιρα του ουρανού, την αιωνιότητα, την αγάπη, την ειρήνη, την αλήθεια και την ηρεμία. Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου… π.Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

”Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων! Και όταν ακόμη εμείς δεν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν!

– Γέροντα, διάβασα κάπου ότι οι Άγιοι την ημέρα της μνήμης τους δίνουν δώρα σε όσους τους επικαλούνται. Έτσι είναι;
– Ναι, κερνούν πνευματικά κανταΐφια! Άμα γλυκαίνουμε τους Αγίους με την ζωή μας, μας κερνούν γλυκά πνευματικά.
Οι Άγιοι με την πολλή τους αγάπη μου προσφέρουν από τον ουράνιο άρτο και από το παραδεισένιο μέλι.

***

Μόνον ο Θεός είναι πανταχού παρών· οι Άγιοι πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο με τέτοια ταχύτητα, που οι αποστάσεις καταργούνται· δεν υπάρχουν γι’ αυτούς κοντινές ή μακρινές αποστάσεις. Όταν ήμουν στο Σανατόριο, ήταν ένας, ο καημένος, χρόνια άρρωστος – Χαράλαμπο τον έλεγαν. Είχε αρραβωνιασθή και μια νοσοκόμα από το Σανατόριο. Τότε οι γιατροί δεν είχαν τα μέσα για την θεραπεία της φυματίωσης, και κινδύνευε να πεθάνη. Η μάνα του, πάνω στον πόνο της, πήγε σε ένα Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, για να προσευχηθή. Εν τω μεταξύ αυτόν τον είχαν στην εντατική και δεν άφηναν ούτε την αρραβωνιαστικιά του να μπή μέσα. Κάποια στιγμή την παίρνει τηλέφωνο η μάνα του και της λέει: «Μη στενοχωριέσαι. Η Αγία Παρασκευή μου είπε ότι ο Χαράλαμπος θα γίνη καλά. Μου είπε ακόμη: “Τώρα πάω και στο Σανατόριο της Λαμίας· κινδυνεύει κι εκεί κάποιος”». Εκείνη την ώρα ο άρρωστος έγινε καλά. Τηλεφωνεί μετά η νοσοκόμα στο Σανατόριο της Λαμίας και ακριβώς εκείνη την ώρα κάποιος που κινδύνευε εκεί έγινε καλά ως εκ θαύματος. Με τί ταχύτητα πήγε η Αγία! Αν έτρεχε ένα αυτοκίνητο με τέτοια ταχύτητα, θα είχε διαλυθή. Εκείνη ούτε βενζίνη σούπερ έκαψε, ούτε τα λάστιχα χάλασαν!

Αυτή είναι και η δουλειά όλων γενικά των Αγίων· να βοηθούν και να προστατεύουν εμάς τους ταλαίπωρους ανθρώπους από τους ορατούς και αοράτους πειρασμούς. Δική μας δουλειά είναι, όσο μπορούμε, να ζούμε πνευματικά, να μη στενοχωρούμε τον Χριστό, να ανάβουμε το καντηλάκι στους Αγίους και να τους παρακαλούμε να μας βοηθούν. Σε αυτήν την ζωή έχουμε ανάγκη βοηθείας, για να μπορέσουμε να πάμε κοντά στον Χριστό. Στην άλλη ζωή, εάν ο Θεός μας αξιώση και πάμε κοντά Του, ούτε και τους Αγίους θα «κουράζουμε», αλλά ούτε και θα υπάρχη λόγος να τους παρακαλούμε να μας βοηθήσουν.… Το θαύμα είναι μυστήριο· μόνο ζήται και δεν εξηγείται· το μυαλό δεν μπορεί να το ερμηνεύση. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι ΣΤ’. Περί Προσευχής)

***

Παλιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε. Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη. Πάνε χωρίς Θεό σήμερα. Υπολογίζουν: «Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο». Σκέφτονται την πυροσβεστική, σκέφτονται τις γεωτρήσεις, το ένα, το άλλο… Αλλά χωρίς Θεό τί θα κάνουν οι άνθρωποι; Οργή Θεού θα φέρουν. Βλέπεις, όταν δεν βρέχη, δεν λένε: «Θα κάνουμε προσευχή», αλλά «θα κάνουμε γεώτρηση». Και το κακό είναι ότι με αυτά τα μέσα που υπάρχουν, σιγά-σιγά όχι μόνον οι άπιστοι σκέφτονται έτσι, αλλά ακόμη και οι πιστοί αρχίζουν να ξεχνούν την δύναμη του Θεού. Το καλό είναι που μας ανέχεται ο Θεός. Αλλά την Πρόνοια του Θεού ούτε καν την καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.

– Γέροντα, γιατί οι Πατέρες λένε ότι η αρετή της διακρίσεως είναι «μείζων πασών των αρετών» ;

– Η διάκριση δεν είναι απλώς μια αρετή• είναι η κορώνα, το στεφάνι, των αρετών.
Ανάλογη με την πνευματική μας κατάσταση, ανάλογη με την ποιότητα των αρετών μας, είναι και η διάκρισή μας.
Αν οι αρετές μας είναι χάρτινες, χάρτινο θα είναι και το στεφάνι τους, η διάκριση δηλαδή που θα έχουμε.
Αν οι αρετές μας είναι από μπρούντζο, μπρούντζινο θα είναι και το στεφάνι τους.
Αν είναι από χρυσό, χρυσό θα είναι και το στεφάνι τους.
Αν οι αρετές μας έχουν διαμαντόπετρες, διαμαντόπετρες θα έχη και το στεφάνι τους, η διάκριση.

– Γέροντα, τί είναι διάκριση;

– Διάκριση είναι η πνευματική όραση.
Και πνευματική όραση έχει εκείνος που έχει εξαγνισμένο νού• γι᾿ αυτό έχει και πνευματική διαύγεια και θείο φωτισμό… η διάκριση είναι το τιμόνι που οδηγεί τον άνθρωπο με ασφάλεια, ώστε να μην ξεφεύγη από τον ίσιο δρόμο και να μην πέφτη ούτε από δεξιά ούτε από αριστερά… Γι᾿ αυτό να προσπαθήτε να ζήτε εσωτερικά, ταπεινά, να εργάζεσθε στην αφάνεια, για να έχετε τον θείο φωτισμό.

Να διαβάζης Λαυσαϊκό, Λειμωνάριο, Φιλόθεο Ιστορία και τον Αββά Βαρσανούφιο και να καθρεφτίζης σ᾿ αυτά τον εαυτό σου, για να αποκτήσης πνευματικό αισθητήριο.
Τότε θα μπορής να ξεχωρίζης το χρυσό από το μπακίρι και θα γίνης χρυσοχόος πνευματικός.
…Η διάκριση δεν έχει ορισμένο μέτρο• δεν έχει όρια και κανόνες. Έχει και το «όχι», έχει και το «ναί»• έχει και το λίγο, έχει και το πολύ. Σε μια αδελφή που έχει διάκριση δεν χρειάζεται να της πης τί να κάνη ή πως να μιλήση. Κινείται πάντοτε σωστά, γιατί πάντοτε σκέφτεται πνευματικά. Έχει θείο φωτισμό και αισθητήριο πνευματικό.

Η διάκριση, ο θείος φωτισμός, είναι το πάν σε όλες τις περιπτώσεις. Γι᾿ αυτό πάντα εύχομαι, φώτιση-φώτιση να δίνη ο Θεός στον κόσμο. «Χριστέ μου, λέω, έχουμε χάσει και το σπίτι μας και τον δρόμο που πάει σ᾿ αυτό. Φώτισέ μας να βρούμε το σπίτι μας, τον Πατέρα μας. Δώσε μας την θεία γνώση».
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄ Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Δεν πρέπει να ζυγίζουμε την Αγιότητα των συνανθρώπων μας με την ανθρώπινη ζυγαριά, διότι μόνον ο Θεός γνωρίζει τα βάθη των ανθρώπων σαν Καρδιογνώστης.
Εκείνο που θα συγκινήση περισσότερο τον Θεό την ημέρα της Κρίσεως, είναι η εργασία που έκανε ο καθένας μας στον παλαιό του άνθρωπο.

Διάκριση φυσικά όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη, αλλά δυστυχώς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας, οι περισσότεροι από εμάς, αλλά για τους συνανθρώπους μας (για να μη … διακριθούν) και την μολύνουμε με την κρίση και κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι, ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνον από τον εαυτό μας, που δεν αποφασίζει να αγωνιστή στα ζεστά, να κόψη τα πάθη του, να ελευθερωθή η ψυχή του, να πετάξη στον Ουρανό.

***

Το θαύμα της Αγίας Παρασκευής που εξάλειψε την ισπανική γρίπη

Συγκλονιστικές μαρτυρίες-η σωτήρια παρέμβαση πριν 100 χρόνια, που έσωσε αμέτρητες ζωές στο Θέρμο από την επιδημία η οποία «θέριζε» την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ο συνταξιούχος πλέον δάσκαλος κ. Ζέρης θα μας μιλήσει για το παράδοξο του θαύματος:

…Το θαύμα της Αγίας Παρασκευής Μάνδρας – Θέρμου, διά μέσου της θαυματουργού εικόνας της που φυλάσσεται στην Ιστορική Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Μάνδρας Αιτωλίας, της γνωστής “μαυρομάτας”, όπως την αποκαλούν οι κάτοικοι της περιοχής.»

Το θαύμα που εξάλειψε τη φονική ισπανική γρίπη, δεν μπορούσε παρά να γράψει ιστορία σε μια χρονική περίοδο που τα φάρμακα και τα εμβόλια ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, και οι θάνατοι από την επιδημία αυξάνονταν ολέθρια. Ο κ. Ζέρης θα εξηγήσει γιατί το θαύμα αυτό παραμένει ανεξίτηλο και εορτάζεται 100 χρόνια με ξεχωριστή λαμπρότητα:

«Το έτος, 1918 ξέσπασε επιδημία γρίπης, σε όλη την Ευρώπη, και σε όλη την Ελλάδα, η λεγόμενη “Ισπανική γρίπη”. Στην περιοχή δε του Θέρμου, η επιδημία γρίπης βρισκόταν σε μεγάλη έξαρση.
Καθημερινά και για τρεις μήνες περίπου, οι θάνατοι από τη γρίπη, όπως βεβαιώνονται από τα βιβλία της Εκκλησίας, ανέρχονταν σε δυο – τρεις – τέσσερις – πέντε – έξι ακόμα και δώδεκα την ημέρα. Η κατάσταση ήταν τραγική.

Οι ομολογίες των ανθρώπων που έζησαν, συγκλονιστικές εμπειρίες.
Οι συγγενείς των νεκρών δεν τολμούσαν να συνοδεύσουν τους δικούς τους ανθρώπους, ούτε στην τελευταία τους κατοικία, επειδή η νόσος ήταν μεταδοτική.
Οι ιερείς της εποχής εκείνης το ομολογούσαν. Οι άνθρωποι γενικά ήταν πανικόβλητοι μπροστά στο μεγάλο κακό. Δεν υπήρχε τρόπος να την καταπολεμήσουν.

Έκαναν περιφορά της εικόνας, δεήσεις και έψαλαν το «Κύριε Ελέησον» για να σταματήσει το κακό!
Όπως υπογραμμίζει συγκινημένος ο κος Ζέρης, «μόνη τους ελπίδα, ο Θεός και η Αγία Παρασκευή. Έτσι οι ιερείς μαζί με τους κατοίκους, πήραν την απόφαση να κατεβάσουν την ίδια την εικόνα της Αγίας Παρασκευής στο Θέρμο και να την περιφέρουν στους δρόμους.

Πράγματι στις 20 Νοεμβρίου του 1918 με επικεφαλής τον μακαριστό π. Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο (1835-1930), εφημέριο τότε του αγίου Δημητρίου Θέρμου, ο οποίος εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τις λειτουργικές ανάγκες των κατοίκων του οικισμού Μάνδρας, στο Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, μαζί με τους επίσης μακαριστούς ιερείς: Παπαγιάννη Τσαπατώρη (Απ.1944), Αριστείδη Ταξιαρχιώτη (Απ.1933), Αριστομένη Πίτσιο (Απ.1938) και με συνοδεία κατοίκων της περιοχής ανέβηκαν στο Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, έκαναν δέηση, πήραν την εικόνα της Αγίας και με τον κόσμο να ακολουθεί, έφτασαν στο Θέρμο με τα πόδια από το παλιό μονοπάτι, “το ρεματάκι”, ψέλνοντας και λέγοντας το “Κύριε ελέησον” συνέχεια και ψελλίζοντας το “Αγία Παρασκευή κάνε το θαύμα σου”. Μπαίνοντας στο Θέρμο και κατά μήκος του δρόμου, κατά χρονικά διαστήματα έκαναν στάση, για δέηση.
Ψαλμοί και ύμνοι ακούγονταν και οι άνθρωποι έβγαιναν από τα μαγαζιά τους και τα σπίτια τους, για να κάνουν το σταυρό τους και να προσευχηθούν στην Αγία να σταματήσει το κακό που τους βρήκε».

Το πρώτο θαύμα έγινε στη γειτονιά των Αγραφιωτών. Εκεί μέσα στο σπίτι υπήρχε κατάκοιτος στο κρεβάτι και βαριά άρρωστος, ο 18χρονος Θεόδωρος Αγραφιώτης, που είχε προσβληθεί από τη γρίπη. Η μάνα του βλέποντας τη λιτανεία να φτάνει κάτω από το σπίτι τους, έτρεξε και φώναξε λέγοντας: “Σήκω Θόδωρε, σήκω παιδί μου να κάμεις το σταυρό σου στην εικόνα της αγίας Παρασκευής που περνά στο δρόμο, να σε κάνει καλά”.
Πράγματι ο Θόδωρος μετά την προτροπή της μάνας του και υποβασταζόμενος με δυσκολία σηκώθηκε, έφτασε μέχρι το παράθυρο, έκανε το σταυρό του, ψιθύρισε το όνομα της αγίας Παρασκευής. Και ω του Θαύματος! Μπροστά στα υγρά και έκπληκτα μάτια της μητέρας του και πολλών άλλων, έγινε αμέσως καλά.
Η Αγία έκανε το θαύμα της. Ο Θόδωρος Αγραφιώτης έγινε εντελώς καλά, μεγάλωσε, έκανε οικογένεια, απέκτησε επτά κόρες, έζησε πολλά χρόνια μετά και στα βαθιά γεράματά του, σε ηλικία 94 χρόνων έφυγε φυσιολογικά από τη ζωή. Με θαυμασμό, ενθουσιασμό και πίστη περισσότερη συνέχισε η πομπή της λιτανείας την πορεία της και το δεύτερο θαύμα δεν άργησε να έρθει.

Οταν η Ιερή Πομπή έφτασε κάτω από το σπίτι του Κώνστα Υφαντή, η Ευφροσύνη Κώνστα Υφαντή, ήταν άρρωστη βαριά και κατάκοιτη στο κρεβάτι της, περιμένοντας το μοιραίο τέλος της, άκουσε τις ψαλμωδίες και ρώτησε τι συμβαίνει, τη γυναίκα που τη συντηρούσε.
Εκείνη της εξήγησε και η άρρωστη Ευφροσύνη την παρακάλεσε να τη βοηθήσει να σηκωθεί να δει από το παράθυρο την εικόνα της αγίας Παρασκευής. Πράγματι τη βοήθησε η γυναίκα που την περιποιείτο να σηκωθεί και να πάει στο παράθυρο. Η άρρωστη τότε, έκανε το σταυρό της και παρακάλεσε την Αγία να την κάνει καλά. Αμέσως έγινε καλά και πήγε από κοντά να ασπαστεί την Ιερά Εικόνα και να ευχαριστήσει την Αγία.
Έζησε δε μετά η Ευφροσύνη άλλα δεκατέσσερα (14) χρόνια και εκοιμήθη φυσιολογικά το έτος 1932.
Το ίδιο συνέβη και με τους άλλους ανθρώπους που είχαν προσβληθεί από τη θανατηφόρο γρίπη. Στο αντίκρισμα και μόνο της εικόνας Της, κάνοντας το σταυρό τους ή ψιθυρίζοντας το όνομα της αγίας Παρασκευής, γίνονταν καλά. Πράγματι από εκείνη την ημέρα, 20 Νοεμβρίου 1918, οι θάνατοι σταμάτησαν παντελώς από τη νόσο της Ισπανικής γρίπης… Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 24.07.2019

***

Στο Γεροντικό του Αγίου Όρους διαβάζουμε:

«Από το χωριό «Αγία Παρασκευή» της Χαλκιδικής, πριν από πολλά χρόνια (το 1860) στην ιερά Μονή Δοχειαρίου, μόναζε, ένας περίφημος και πολύ καλλίφωνος ψάλτης με το όνομα Συνέσιος.

Ο Μοναχός αυτός ιδιαίτερη ευλάβεια είχε στην Αγία Παρασκευή και πάντοτε μετά από τον καθορισμένο κανόνα της προσευχής του — μετάνοιες και κομβοσχοίνια — που ήταν υποχρεωμένος να κάνει, απαραίτητα έκανε και ιδιαίτερη προσευχή στην Αγία Παρασκευή. Στην προσευχή του αυτή παρακαλούσε την Αγία να τον βοηθήση, για να σώση την ψυχή του, κι αν σαν άνθρωπος έχη επάνω του κάτι που είναι εμπόδιο για την ψυχική του σωτηρία, να του το αφαιρέση με όποιο τρόπο γνωρίζει εκείνη.

Πολλά χρόνια συνέχιζε να λέη αυτή την προσευχή και ένα πρωί, μετά την πανηγυρική ιερή Ακολουθία και τη θεία Λειτουργία, στην μνήμη του μαρτυρίου της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) αισθάνθηκε λίγο μία μικρή ενόχληση στο λαρύγγι του, κι από την ενόχληση αυτή λίγο λίγο άρχισε η φωνή του να γίνεται βραχνή.

Από τότε έκανε πολλές προσπάθειες, για να καθαρίση τη φωνή του, αλλά βελτίωση και θεραπεία δεν υπήρχε, απεναντίας όσο πήγαινε και χειροτέρευε η βραχνάδα στη φωνή του.

Επειδή ήταν καλός μουσικός και περίφημος ψάλτης λυπήθηκε ο ίδιος κι όλοι οι αδελφοί της Μονής αυτής, αλλά και όλοι οι πατέρες που τον γνώριζαν σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος.

Έκαναν όλοι θερμή προσευχή στο Θεό, για την θεραπεία του αδελφού αυτού Συνεσίου, οπόταν μετά από ικανό διάστημα, φανερώθηκε στον ύπνο του ηγουμένου της Μονής η αγία Παρασκευή και του είπε: «Γιατί, πάτερ, ενοχλείτε τον Κύριο, με τις καθημερινές προσευχές σας, για τον αδελφό Συνέσιο; Και γιατί παραπονείστε, εφ’ όσον ο ίδιος με παρακαλούσε τώρα και πολλά χρόνια να του αφαιρέσω εκείνο που είναι εμπόδιο στην ψυχική του σωτηρία;».

Ο ηγούμενος κάλεσε τον αδελφό Συνέσιο και τον ρώτησε, για ποιό πράγμα παρακαλούσε την Αγία Παρασκευή; Ο π. Συνέσιος είπε πως παρακαλούσε την Αγία να του αφαιρέση ό,τι πράγμα εμποδίζει την σωτηρία της ψυχής του και πρόσθεσε στον ηγούμενο πως, όταν έψαλε, αισθάνονταν μία ιδιαίτερη ευχαρίστηση και γλυκαίνονταν επάνω στην μελωδική φωνή του τόσο, που ξεχνιόταν ο νους του και ξέφευγε από την έννοια των θείων λόγων και αντί να δοξολογή, με τους θείους ύμνους αυτούς τον Ύψιστον, όπως ο Ψαλμός του Δαυίδ λέγει: «Ηδυνθείη αυτώ η διαλογή μου, εγώ δε ευφρανθήσομαι επί τω Κυρίω» (Ψαλμ. ΡΓ’ 103) αυτός γλυκαινόταν για την φωνή του που ήταν γλυκιά και μελωδική, κι έμπαινε μέσα στην ψυχή του, στο λογισμό του ένα είδος κρυφής υπερηφάνειας και με τον τρόπο αυτόν, κατάφερνε ο δαίμων της υπερηφάνειας, να χάνη αυτός την επαφή των ψαλλομένων και την ένωση του νου του με το Θεό, σαν ψάλτης, και έτσι μετατρεπόταν η προσευχή του σε αμαρτία, όπως και πάλι λέγει το Πνεύμα το Άγιον «και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν…» (Ψαλμ. ΡΗ 7).

Αγία Οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή, Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/07/25/%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE-%CE%B1%CE%B3/

Η Αγία Παρασκευή εμφανίζεται και προλέγει στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη: «Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου, αλλά δεν θα σ’ αγγίζει».
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/25/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%AD%CE%B2%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%85/

Απολυτίκιον Αγίας Παρασκευής. Ήχος α’.

Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν, εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή Αθληφόρε, όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.

Απολυτίκιο
Ήχος γ΄ Θείας Πίστεως

Χαίρει έχουσα η Μάνδρα Θέρμου,
Σε ακοίμητον φρουρόν και σκέπην.
Παρασκευή Αθληφόρε αοίδιμε.
Τη γαρ Μονή Σου οι πάντες προστρέχουσι,
απαλλαγήν νοσημάτων αιτούμενοι.
Απαύστως πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ Πανθαύμαστε.
Δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Δόξα. Ήχος γ΄. Την ωραιότητα.

Η θαυματόβρυτος, εικών της Μάρτυρος, προχέει άπασι, χόδην της χάριτος, και ο πανσέβαστος ναός, πηγάς ιάσεων βρύει· όθεν μετά πίστεως, θερμοτάτης προσέλθωμεν, και κατασπασώμεθα, Αθληφόρου εκτύπωμα, απαλλαγήν των νόσων αιτούντες, και των δεινών την απολύτρωσιν.

Εἰς τὴν Λιτήν. Ἦχος α΄.

Αγάλλονται σήμερον, εν τη θεία μνήμη σου, Παρασκευή πανένδοξε, τα υπερκόσμια Τάγματα απεδέξαντό σε, και γαρ οι μεν Άγγελοι, την εν αγνεία ισάγγελον, οι Μάρτυρες δε πάλιν, την εν συνάθλοις απαράμιλλον, και οι του Λόγου Απόστολοι, την ισαπόστολον και Χριστοκήρυκα· ημείς δε πλουτούντες των ιαμάτων σε πηγήν, γηθοσύνως βοώμεν· πρέσβευε Παρασκευή πανεύφημε, υπέρ των ψυχών ημών.

Εις τον Στίχον. Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, Παρασκευή η σοφή, των δεομένων ασφαλές καταφύγιον, απάντων των εν ανάγκαις, παραμυθία τερπνή, και ημών προστάτις ακαταίσχυντος, το τείχος το άρρηκτον, σκέπη πύργος ακράδαντος, των κλονουμένων, και θερμώς προσιόντων σοι, το ακένωτον, ιαμάτων το πέλαγος, άπαντας καταρδεύουσα, πηγή η αείρρυτος, θαυμάτων Μάρτυς και κήρυξ, ως του Χριστού χρηματίσασα· Ον νυν εκδυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Κανών β’, Ωδή η’, της Αγίας
Ήχος δ’ Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Κάλλους και του πόθου σου Χριστέ, Παρασκευή η αγνή, τρωθείσα έφερε, πυρός την έκκαυσιν κράζουσα· εις οσμήν του θείου μύρου σου, νυν εναθλούσα καρτερώς, δραμούμαι άληκτα, σου οπίσω, επευλογούσα το θείόν σου όνομα.

Δοξαστικόν Αίνων
Ήχος β’

Εν πόλει του Θεού ημών, εν όρει αγίω αυτού, εκεί κατεσκήνωσεν η Αγία, την λαμπάδα άσβεστον τηρήσασα. Ακούσωμεν της παρθένου εγκώμιον· Ω Παρθενία, ναός Θεού! ω Παρθενία, Μαρτύρων δόξαι ω Παρθενία, Αγγέλων συμμέτοχε.

Θεοτοκίον . Ήχος β’
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Προχώρει αμέριμνος και άφησε τη φροντίδα σου σε μένα. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Υπάτιος Γαγγρών, ιερομάρτυς (326)
αββάς Απολλώνιος της Θηβαΐδος Αιγύπτου (4ος αἰ.)
Φιλάρετος της Μονής του Γκλίνσκ Ρωσίας (1841)
Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ της Μόσχας, Καμτσάτκας και Αλάσκας (1879)

Εορτάζουν στις 31 Μαρτίου

Ο ΑΒΒΑΣ Μωϋσής κάποτε αποφάσισε να κατοικήση σε μια απρόσιτη σπηλιά, στη ρίζα μιας απότομης προεξοχής του βουνού. Ανέβαινε και συλλογιζόταν:

— Καλά όλα τ’ άλλα, μα που θα βρίσκω νερό σε τούτο τον ξερότοπο;

Τό λεγε και το ξανάλεγε κι άρχισε να κλονίζεται. Τότε άκουσε φωνή να του λέγη:

— Προχώρει αμέριμνος και άφησε αυτή τη φροντίδα σε μένα.

Πήρε θάρρος κι έκανε κατοικία του το σπήλαιο. Ύστερα από λίγο καιρό πήγαν να τον ιδούν δύο συνασκηταί του από τη σκήτη. Δεν του βρισκόταν παρά ένα μικρό σταμνί νερό που το ξόδεψε να βράση λίγες φακές για να τους φιλοξενήση. Άρχισε τότε να στενοχωριέται και με φανερή αδημονία έμπαινε κι έβγαινε στο σπήλαιο και παρακαλούσε τον Θεό για νερό.

Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ένα σύννεφο παρασυρμένο από τον άνεμο πήγε κι εστάθηκε πάνω από τη σπηλιά κι έρριξε τόση βροχή, όση χρειάστηκε να γεμίση όλα του τα σταμνιά ο Μωϋσής.

Οι Γέροντες, που δεν τους διέφυγε η αδημονία του, τον ρώτησαν ύστερα από το φαγητό:

— Τι είχες πάθει το πρωί και πηγαινοερχόσουν με τόση ανησυχία;

— Έκανα δικαστήριο με τον Θεόν, αποκρίθηκε με αφέλεια ο Αιθίοψ. Του υπενθύμιζα πως είχε αναλάβει τη φροντίδα μου και έπρεπε οπωσδήποτε να μου έβρισκε νερό να πιούν οι δούλοι Του. Και να που ο Αγαθός Δεσπότης αναγκάστηκε να στείλη.Ο Αββάς Απολλώνιος, που ζούσε με αυστηρή άσκηση στην έρημο της Αιγύπτου, επισκεπτόταν συχνά τους εν Χριστώ αδελφούς του στο Μοναστήρι, στο οποίο έμενε κι εκείνος κάποτε. Μιά φορά συνέβη, να βιάζεται να επιστρέψει στην έρημο. Καθώς ήταν φορτωμένος με τις ευλογίες που του είχαν δώσει οι αδελφοί, συναντήθηκε μ’ ένα κοπάδι άγριες γίδες. Τους έκανε νόημα να σταματήσουν και είπε:
– Στο όνομα του Ιησού Χριστού, ας έλθη μιά από σας να μου κουβαλήσει το φορτίο.
Κι αμέσως, μιά μεγάλη γίδα, τον πλησίασε και στάθηκε ευλαβικά μπροστά του. Ο Αββάς την φόρτωσε, κάθισε επάνω της και έφθασε στην σπηλιά του μέσα σε μιά ημέρα.

Μιά άλλη φορά, που πήγε να επισκεφθή τους αδελφούς του, τους βρήκε ν’ αργούν.

– Γιατί δεν τελείτε την Θεία Λειτουργία; τους ρώτησε.

– Επειδή δεν ήλθε ο ιερέας, που είναι πέρα από το ποτάμι, απάντησαν εκείνοι.

– Θα πάω εγώ να τον φωνάξω, προθυμοποιήθηκε ο Αββάς.

Οι αδελφοί του πρόβαλαν αντιρρήσεις.

– Είναι αδύνατον να διασχίσει άνθρωπος το ποτάμι, επειδή και βαθύ είναι και κροκοδείλους έχει, που ξεσχίζουν όποιον βρουν μπροστά τους, του εξήγησαν.

Ο Αββάς Απολλώνιος δεν τους απάντησε, μόνο κίνησε να πάει προς τα εκεί. Όταν έφθασε στην όχθη σήκωσε το χέρι του, σαν να έκανε νόημα σε κάποιον. Τότε τον πλησίασε ένας κροκόδειλος, ο Αββάς κάθισε άφοβα στην πλάτη του καί πέρασε απέναντι. Βρήκε τον ιερέα και τον παρακάλεσε να πάει να λειτουργήσει τους αδελφούς. Εκείνος θαύμασε την απλότητα και την ταπείνωση του Αββά και τον ακολούθησε.

Μόλις έφθασαν στην όχθη, ο Αββάς Απολλώνιος κάλεσε με δυνατή φωνή τον κροκόδειλο να τους περάσει απέναντι. Το ζώο πλησίασε πρόθυμα και κάθισε ακίνητο, περιμένοντάς τους. Ο ιερεύς όμως, βλέποντας το θηρίο, φοβήθηκε τόσο, ώστε επέστρεψε τρέχοντας στο καλύβι του. Έτσι ο Αββάς Απολλώνιος επέστρεψε μόνος του στην απέναντι όχθη, όπου οι αδελφοί του παρακολουθούσαν με μεγάλη αγωνία και θαυμασμό τα όσα διαδραματίζονταν.
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό! Με μια ματιά στον ουρανό θα άλλαζαν τα πράγματα…

Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πώς ενεργεί και ξέρει πώς και πότε θα ενεργήση για το καλό μας. Ξέρει πώς και που θα μας οδηγήση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια, να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη.

Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητα τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη του ευσπλαχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγότερο κόπο σωματικό

Όλο το κακό σήμερα προέρχεται από την απιστία. Παλιά ο κόσμος πίστευε· και ο πιο αδιάφορος είχε μέσα του πίστη. Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε , πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε », είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Ένα συν δύο δεν κάνει πάντα τρία· κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

Αυτός που εγκαταλείπεται στα χέρια του Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στο σχέδιο του Θεού. Όσο ο άνθρωπος είναι γαντζωμένος στον εαυτό του, μένει πίσω, δεν προχωράει πνευματικά, γιατί εμποδίζει το έλεος του Θεού. Για να προκόψει χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στο Θεό.

Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν », που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του,τότε βρίσκει τον Θεό.

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »… Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού!

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας. Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.

***

Ο στάρετς Φιλάρετος του Γκλίνσκ

Την ίδια την ημέρα του θανάτου του Αγίου Σεραφείμ του Σαρωφ (στις 2 Ιανουαρίου 1833), ο Ηγούμενος Φιλάρετος της Μονής της Παναγιας του Γκλίνσκ (Επαρχία Κούρκ) βγήκε από την εκκλησία μετά από τον Όρθρο και, κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό, έκπληκτος είδε ένα εξαιρετικό φως. Τότε ο ηγούμενος είδε με το πνεύμα ότι ήταν η ψυχή του Αγίου Σεραφείμ, η οποία ανέβαινε στα ουράνια δώματα και είπε στους αδελφούς που ήταν μαζί του: “Να πως αναχωρούν οι ψυχές των δίκαιων. Μόλις κοιμήθηκε ο πατέρας Σεραφείμ στον Σάρωφ. » (Άγιος Σεραφείμ του Σαρόφ: Πνευματική Βιογραφία του Αρχιμανδρίτη Λαζάρου Μαύρου,)

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/06/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b1%cf%86%ce%ae%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%ce%b5%cf%8c-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5/

Απολυτίκιο Οσίων, ήχ, πλ. δ΄

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας’ και τοις εκ βάθους στεναγμοίς εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας και γέγονας φωστήρ , τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασιν, Απολλώνιε πατήρ ημών όσιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κανών α’, Ωδή ς’
Ήχος πλ. δ’ Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ως μέλισσα φιλεργός, τω σίμβλω της διανοίας σου, τα άνθη των αρετών, αθροίσας ανέβλυσας, γλυκασμόν αθάνατον, την πικρίαν Πάτερ, των δαιμόνων απελαύνοντα.

Ερήμοις εγκαρτερών, την άνω πόλιν κεκλήρωσαι, την σάρκα δουλαγωγών, νηστείαις θαυμάσιε, τρυφήν προς αδάπανον, και προς Παραδείσου, τας σκηνώσεις εξεδήμησας.

Να περπατάς επί των υδάτων… Το μόνο πράγμα που είναι απαραίτητο είναι να πιστεύεις διαρκώς. Μια στιγμή ολιγοπιστίας κι αρχίζεις να βυθίζεσαι. Αγια Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή εκ Λετονίας

Κύριλλος επίσκοπος Ιεροσολύμων (386)
Τρόφιμος και Εύκαρπος, και οι συν αυτοίς 10.000 μάρτυρες εν Νικομηδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας (300)
Δανιήλ ασκητης της Αιγυπτου (6ος αι.)
Ανανίας/Ανίνος ασκητής στην περιοχή του ποταμού Ευφράτη Μεσοποταμίας, μαθητής οσίου Μαϊουμά του Σύρου (13/3, 16/3 και 18/3, 4αι.)
Εδουάρδος βασιλιάς Αγγλίας, παιδομάρτυς στην Corfe Αγγλίας (18/3 και 3/9, 978)
Κύριλλος του Astrakhan Ρωσίας (1576)
Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή, από Λετονία, μαρτύρησε στο στρατόπεδο του Ravensbruck στην Γερμανία (και 31/3,1945) [σύναξι 20/7]

Νικόλαος Βελιμίροβιτς ο “Χρυσόστομος της Σερβίας”, Επίσκοπος Ohrid κοιμήθηκε στη ρωσική Μονή Αγ. Τύχωνος στην Pennsylvania των ΗΠΑ (18/3 κοίμησι & 12/5 ανακομιδή λειψάνων & 24/5 ανακήρυξι]

Εορτάζουν στις 18 Μαρτίου

Χρύσανθος ο Αιγύπτιος και Δαρεία η Αθηναία η σύζυγός του και οι μετ᾽ αυτών, μάρτυρες στη Ρώμη (283),
Λεόντιος της Saintes Γαλλίας (640) και Αδριανός οσιομάρτυς στη Maastricht Ολλανδίας (668)
Μαρία η Δικαία, σύζυγος Βσεβολόντ Γ΄ (1206) και Βάσσα του Pskov (1473)
Ιννοκέντιος του Κομέλ της Vologda Ρωσίας, μαθητής αγίου Νείλου της Σορα (1521)
Σοφία η πριγκίπισσα του Σλούτσκ και Μίνσκ Λευκορωσίας, προστάτισσα των Ορθοδόξων απ’ τους Ουνίτες-Ρωμαιοκαθολικούς (1612) (Κοιμήθηκε μόλις 27 ετών. Το σώμα της βρέθηκε άφθαρτο)

Εορτάζουν στις 19 Μαρτίου

Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή εκ Λετονίας
Υπάρχουν δύο τρόποι για να ζήσεις

Εντελώς νόμιμα και αξιοπρεπώς μπορείς να περπατάς πάνω στη γη: να μετράς, να ζυγίζεις και να προγραμματίζεις για το μέλλον. Aλλά είναι εξίσου δυνατό να περπατάς επί των υδάτων. Τότε είναι αδύνατο να μετράς και να προγραμματίζεις το μέλλον. Το μόνο πράγμα που είναι απαραίτητο είναι να πιστεύεις διαρκώς. Μια στιγμή ολιγοπιστίας κι αρχίζεις να βυθίζεσαι.

Οι δια Χριστόν σαλοί ήταν οι άγιοι της ελευθερίας. Η ελευθερία μας καλεί, ενάντια σ’ όλο τον κόσμο, ενάντια όχι μόνο στους ειδωλολάτρες, αλλά και σε πολλούς που αρέσκονται να λέγονται Χριστιανοί, να αναλάβουμε το έργο της Εκκλησίας σ’ αυτό το δρόμο ο οποίος είναι και ο πιο δύσκολος. Και θα γίνουμε σαλοί δια Χριστόν, γιατί γνωρίζουμε όχι μόνο τη δυσκολία αυτού του δρόμου, αλλά και την απέραντη ευτυχία του να νιώθουμε το χέρι του Θεού σε ό,τι κάνουμε.

το να δίνεις δεν αρκεί
αν δεν έχεις
μια ΔΟΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ…

Αντώνιος Σιατίστης :Ενθουσιάστηκε άλλοτε τόσο πολύ με τη βιογραφία της οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα, μιας ρωσίδας αγίας με στοιχεία διά Χριστόν σαλότητας που έζησε στο Παρίσι, ώστε μου άρπαξε κυριολεκτικά απ’το χέρι το βιβλίο* προτού να το τελειώσω, το διάβασε ολόκληρο και μου είπε με νόημα: «αυτή μας κάνει σπουδαία κριτική όλων μας, κληρικών και λαικών κι έχει πολύ δίκιο. Μαρίες Σκομπτσόβες και Παύλους Σερβίας θέλουμε»! Και μου το έδωσε πίσω να συνεχίσω το διάβασμα κι εγώ. *(Σεργκέι Χάκελ, Μαρία Σκομπτσόβα- μιὰ διὰ Χριστὸν σαλὴ στους μοντέρνους καιρούς, μετάφραση Νίκης Τσιρώνη, ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ )
Μαρτυρία π.Εφραὶμ Γ. Τριανταφυλλοπούλου

Χαίρε, Μαρία Σκόμπτσοβα όασι στην έρημο των ανθρωπίνων καρδιών·..
Χαίρε, Μαρία Skobtsova αγάπη της όμορφης Λεττονίας·
Χαίρε, διά Χριστόν σαλή στους μοντέρνους καιρούς·…
Χαίρε, Μαρία Skobtsova μοναχικό άνθος του Παρισιού·
Χαίρε, Μητέρα Μαρία ότι η Μονή σου ήταν όλη η Γαλλία·
(Χαιρετισμοί από την Ποιητική Συλλογή “Φύλλα…” του Άβελ-Αναστασίου Γκιουζέλη)

***

Ομιλία
για το σημείο του Υιού του Ανθρώπου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

“καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ» ( Ματθαίος 24:30).

Τι είδους σημάδι θα είναι το σημείο του Υιού του Ανθρώπου, που κάποτε φάνηκε μόνο για λίγο; Είναι ο Σταυρός, πιο λαμπερός και από τον ήλιο, που εμφανίστηκε πάνω από την Ιερουσαλήμ, πριν από την έλευση στον αυτοκρατορικό θρόνο μιας πρώιμης προσωποποίησης του Αντιχριστου του Ιουλιανού του Παραβάτη.
Αντί για οποιαδήποτε άλλη ομιλία σχετικά με το θαυμαστό αυτό σημείο, αξίζει να αναφέρω εδώ την επιστολή του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων απευθυνόμενη προς τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου και προκατόχου του Ιουλιανού του Παραβάτη. Σ’ ένα σημείο της επιστολής του λέει: «Διότι αυτές τις ημέρες της αγίας εορτής της Πεντηκοστής, στις 7 του Μαΐου, περίπου την τρίτη ώρα, εμφανίστηκε στον ουρανό πάνω από τον ιερό Γολγοθά ένας γιγάντιος φωτεινός σταυρός, που απλώνονταν πέρα μέχρι το ιερό Όρος των Ελαιών. Δεν εθεάθη μόνο από έναν ή δύο ανθρώπους, αλλά απ’ όλους, όλοι τον είδαν ολοκάθαρα, όλος ο πληθυσμός της αγίας Πόλης. Ούτε, όπως θα περίμενε κανείς, να εμφανιστεί γρήγορα και αμέσως να χαθεί σαν μια αντανάκλαση, αλλά μεσουρανούσε και ήταν ορατός πάνω από τη γη για αρκετές ώρες, λάμποντας με ένα φως λαμπρότερο από τις ακτίνες του ηλίου. Θα μπορούσε να είχε επισκιαστεί απ’ αυτές, αν δεν είχε αυτή τη λαμπρότητα που ήταν πολύ ισχυρότερη από τον ήλιο, έτσι ώστε όλος ο πληθυσμός της πόλης να σπεύδει ξαφνικά στο Μαρτύριο [την εκκλησία], διακατεχόμενος από ανάμεικτα αισθήματα δέους και χαράς, στην ουράνια αυτή όραση. Συνέρρεαν όλοι, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, όχι μόνο χριστιανοί αλλά και ειδωλολάτρες από άλλες χώρες. Όλοι αυτοί ομοθυμαδόν,με ένα στόμα και σαν μια ψυχή ανέπεμπαν ύμνο δοξολογίας προς τον Ποιητή των θαυμάτων, Ιησού Χριστό τον Κύριό μας, τον Μονογενή Υιό του Θεού και βεβαιώνονται από αυτή την εμπειρία, ότι η ευλαβής Χριστιανική διδασκαλία βρίσκεται «οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως,» (Προς Κορινθίους Α 2: 4), και δεν κηρύττεται απλώς από ανθρώπους, αλλά συμμαρτυρείται από τον Θεό Ουρανόθεν.
« πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη, συνεπιμαρτυροῦντος τοῦ Θεοῦ σημείοις τε καὶ τέρασι καὶ ποικίλαις δυνάμεσι.(Εβραίους 2: 3-4). « Ανακοινώθηκε αρχικά μέσω του Κυρίου, επιβεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που το άκουσαν κι ο Θεός πρόσθεσε τη μαρτυρία Του με σημεία, τέρατα, και διάφορες δυνάμεις κατά την θέληση του» (Εβραίους 2: 3-4). Θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να μην παραμείνουμε σιωπηλοί σχετικά με αυτό το Ουράνιο όραμα, αλλά μέσω αυτής της επιστολής, σπεύδουμε να ενημερώσουμε εσάς τον δοξασμένο από τον Θεό και την ευσέβειά σας ».

Ω αδελφοί μου, για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά: μπορεί να αποκαλύψει στον άνθρωπο ό,τι δημιούργησε και να δημιουργήσει τα αδημιούργητα. Αλλά, το πιο σημαντικό για εμάς είναι ότι θέλει να λυτρώσει τις ψυχές μας από την αμαρτία και το θάνατο και να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ας Τον ικετεύουμε για αυτό ημέρα και νύχτα.

Ω Κύριε, Παντοδύναμε, Σοι πρέπει πάσα δόξα και ευχαριστία πάντοτε εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Μάρτιος, εκδ. Άθως, σ. 178).

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Όλα όσα έχει πει, είναι θησαυρός ουράνιος. Κάθε του λέξη είναι ποίημα για την Αιωνιότητα… κάθε λέξη του είναι ένα μικρό Ευαγγέλιο. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/05/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%8C%CF%83%CE%B1/

Απολυτίκιον
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών, το στέφος εκομίσαντο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών· σχόντες γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλον· έθραυσαν και δαιμόνων τα ανίσχυρα θράση. Αυτών ταις ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον
Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.

Ως κρίνον χρυσαυγές, την οσμήν ευσεβείας, εμπνεύσας δαψιλώς, Χρύσανθε Αθλοφόρε, προς γνώσιν σωτήριον, την Δαρείαν εφείλκυσας, μεθ᾽ης ήθλησας, και τον αρχέκακον όφιν, τροπωσάμενος, προς ακηράτους παστάδας, αξίως επήρθητε.

Άγιος Κύριλλος Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Στολήν την ένθεον, αμφιεσάμενος, στύλος ολόφωτος, ώφθης της πίστεως, των Αποστόλων εν Σιών την χάριν κεκληρωμένος, όθεν ενδιέπρεψας, ευσέβειας τοις δόγμασι, και πιστώς εσκόρπισας, της σοφίας το τάλαντον. Και νυν υπέρ ημών εκδυσώπει, Κύριλλε Πάτερ Ιεράρχα.

Μεγαλυνάρια

Την οσιομάρτυρα και σαλήν, ποιητών το κάλλος, και καρδίαν αισθητικήν, τύπον ασκουμένων, μητέρα Παρισίων, και δόξαν Λεττονίας, δεύτε τιμήσωμεν.

Χαίροις Παρισίων το ιερόν, κλέος και προστάτις, ασθενούντων και ορφανών, δόξα των μαρτύρων, καρδία καιομένη, υπέρ των ορθοδόξων, Μαρία πάνσεμνε. 

Θαύμα των μοναχών στον Καύκασο. Ο μοναχός ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει… Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.

Τω Σαββάτω της Τυρινής, μνείαν επιτελούμεν πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων αγίων Ανδρών τε και Γυναικών.

Στίχοι
Ψυχαίς Δικαίων, ων αεί μνήμη μένει,
Χοάς μενούσας, προσκομίζω τους λόγους.

«Μετά οσίου όσιος έση και μετά ανδρός αθώου αθώος έση, και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση» (Ψς 17, 26-27).

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ο μοναχός είναι ικέτης για όλον τον κόσμο, θρηνεί για όλον τον κόσμο, και σε αυτό έγκειται το κύριο έργο του. 

Ο κόσμος στηρίζεται στις προσευχές των Αγίων. Και ο μοναχός κλήθηκε να προσεύχεται για τον κόσμο με όλο του το είναι. Αυτή είναι η διακονία του και για αυτό μην τον επιβαρύνετε με κοσμικές μέριμνες

Ένας άγιος είναι φαινόμενο εξαιρετικά πολύτιμο για όλη την ανθρωπότητα. Οι άγιοι, μέσα από το γεγονός της υπάρξεώς τους, έστω και αφανούς στον κόσμο αλλά φανερής στον Θεό, φέρνουν στη γη πάνω σε όλη την ανθρωπότητα την ευλογία του Θεού. Ο κόσμος στέκεται με τις προσευχές των Αγίων και όταν εξασθενήσει η προσευχή τότε θα απολεσθεί.

Ο Άγιος Βαρσανούφιος μαρτυρεί ότι στην εποχή του η προσευχή τριών ανδρών συγκρατούσε τον κόσμο από την καταστροφή. Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
Κατά συνέπεια κάθε άγιος είναι φαινόμενο κοσμικού χαρακτήρα, η σπουδαιότητα του οποίου εξέρχεται από τα όρια της επίγειας Ιστορίας και εκτείνεται στον κόσμο της αιωνιότητας. Οι άγιοι είναι το αλάτι της γης, η έννοια της ύπαρξης της, ο καρπός χάριν του οποίου η γη φυλάσσεται.

Και όταν η γη παύσει να γεννά αγίους τότε θα αφαιρεθεί από αυτήν η δύναμη, που συγκρατεί τον κόσμο από την καταστροφή.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, ποιό είναι το έργο του μοναχού;
– Έργο του μοναχού είναι να γίνη δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Να κάνη την καρδιά του ευαίσθητη σαν το φύλλο του χρυσού των αγιογράφων. Όλο το έργο του μοναχού είναι αγάπη, όπως και το ξεκίνημά του γίνεται από αγάπη προς τον Θεό, η οποία έχει και την αγάπη προς τον πλησίον. Ο μοναχός μελετάει την δυστυχία της κοινωνίας, πονάει η καρδιά του και προσεύχεται συνεχώς καρδιακά για τον κόσμο. Έτσι ελεεί τον κόσμο με την προσευχή. Υπάρχουν μοναχοί που βοηθούν τους ανθρώπους περισσότερο από όσο θα τους βοηθούσε όλος ο κόσμος μαζί. Ένας κοσμικός λ.χ. προσφέρει δύο πορτοκάλλια ή ένα κιλό ρύζι σε κάποιον φτωχό, πολλές φορές μόνο για να τον δούν οι άλλοι, και κατακρίνει μάλιστα, γιατί οι άλλοι δεν έδωσαν. Ο μοναχός όμως βοηθάει με τόννους σιωπηλά με την προσευχή του.

Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Ο Μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά επειδή αγαπάει τον κόσμο και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τον βοηθήση περισσότερο δια της προσευχής του σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση.
Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο.

Ο μοναχός ενδιαφέρεται για την σωτηρία την δική του και για την σωτηρία όλων των ζώντων και όλων των κεκοιμημένων. Για τον μοναχό η πραγματική, η θεϊκή αγάπη βρίσκεται μέσα στον πόνο για την σωτηρία της ψυχής του και στον πόνο για την σωτηρία όλου του κόσμου. Η αφιερωμένη ψυχή του μονάχου συντελεί να σωθούν όχι μόνον οι οικείοι του, άλλα ακόμη και οι συγχωριανοί του. Γι’ αυτό υπήρχε μία καλή παράδοση στην Μικρά Ασία, να υπάρχει έστω και ένας μοναχός από κάθε συγγένεια, για να πρεσβεύει για όλους. Στα Φάρασα, όταν γινόταν κανείς μοναχός, πανηγύριζε όλο το χωριό, «θα βοηθήσει, έλεγαν, και το χωριό ακόμη».

Οι Μοναχοί που ενδιαφέρονται για την σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων, είναι πιο στοργικοί Πατέρες και από τους κατά σάρκα πατεράδες και περισσότερα παιδιά έχουν από τον μεγαλύτερο πολύτεκνο, διότι όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό.
Επειδή δεν είναι εύκολο να καταλάβουν ορισμένοι την πνευματική αναγέννηση που κάνουν οι Μοναχοί στους ανθρώπους, θα αναφέρω και πώς συντελούν ακόμη και στην σαρκική παιδοποιΐα. Ενώ οι ίδιοι παρθενεύουν ακόμη και από λογισμούς, όταν όμως έχουν παρρησία στον Θεό, λύνουν την στείρωση πολλών μητέρων, τόσο εν τη ζωή όσο και κεκοιμημένοι. Επομένως οι Μοναχοί γεννούν και πεθαμένοι, όταν είναι Άγιοι.

Φυσικά, οι Μοναχοί δεν βοηθάνε από τον Άμβωνα με το να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, για να διαφωτισθούν οι μικροί και οι μεγάλοι, διότι οι Μοναχοί ζούνε το Ευαγγέλιο. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο με τον θετικότερο τρόπο του παραδείγματος, πράγμα που διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός, διότι όλοι λίγο-πολύ μορφωθήκανε στην εποχή μας και έτσι μπορούν να λένε και μεγάλες αλήθειες – απ’ αυτές που διαβάσανε – που δεν έχουν όμως καμιά σχέση με τους περισσότερους Αμβωνιώτες, οι οποίοι συνέχεια φορτώνονται στην πλάτη τους από τα «Ουαί».

Πολλοί κηρύττουν, λίγοι εμπνέουν εμπιστοσύνη, γιατί η ζωή τους δεν ανταποκρίνεται στα λόγια τους.
Ο μοναχός δεν κάνει κηρύγματα δυνατά να τον ακούσουν οι άλλοι, αλλά κηρύττει σιωπηλά με την ζωή του τον Χριστό και βοηθάει με την προσευχή του. Ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο κατά τον θετικώτερο τρόπο, πράγμα πού διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός. Και όταν μιλάη ο μοναχός, δεν λέει απλώς μιά σκέψη• λέει μιά εμπειρία. Αλλά και μιά σκέψη να πει, και αυτή είναι φωτισμένη…
Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Τί λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; «Οι Άγγελοι είναι φως για τους μοναχούς και οι μοναχοί είναι φως γιά τους κοσμικούς».

Γιατί αυτό πού βοηθάει τους κοσμικούς πού ταλαιπωρούνται για μάταια πράγματα είναι η αγιότητα…

– Είπατε, Γέροντα, ότι το κοσμικό πνεύμα μπαίνει στον Μοναχισμό και χάνεται η πνευματική αντιμετώπιση. Θα διασωθή το σωστό πνεύμα του Μοναχισμού;
– Μια μπόρα είναι, δεν θα αφήσει ο Θεός.

Θαύμα των μοναχών στον Καύκασο

Το 1960, επί Ν. Χρουστσόφ, τα όργανα της KGB με τη βοήθεια του στρατού χτενίζανε συστηματικά τα βουνά του Καυκάσου – και πιάστηκαν όλοι εκείνοι που κρύβονταν εκεί, κυρίως μοναχοί και ερημίτες και αποστέλλονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στη δεκαετία του εξήντα ήμουν αξιωματικός του στρατού, είχα εισιτήριο για το κόμμα και ήμουν επικεφαλής ενός μεγάλου συγκροτήματος ελικοπτέρων, επειδή είχα μεγάλη εμπειρία να πετάω στα βουνά, όπου απαιτείται ειδική ικανότητα από πιλότους. Στη συνέχεια, στον Καύκασο μού δόθηκε διαταγή να ακολουθήσω με μια ομάδα ελικοπτέρων τους μοναχούς.

Στο θάλαμο διακυβέρνησης του ελικοπτέρου ήμασταν έτοιμοι για όλα. Παρακολουθούσαμε έντεκα μοναχούς με μαύρη ενδυμασία να ανεβαίνουν στο βουνό. Λίγο πιο κάτω πίσω από αυτούς ένα πράσινο στρατιωτικό όχημα με αυτοπεποίθηση μετέφερε τους στρατιώτες. Αξιολογώντας την κατάσταση είπα στον ασύρματο:
– Γη! Εδώ αέρας. Οι μοναχοί κινούνται προς την κορυφή του βουνού.

Στερέωσα αργά το χέρι μου στον μοχλό και πίεσα προς τα κάτω. Η κορυφή του βουνού ήταν απότομη. Έχοντας φτάσει εκεί πάνω, δεν θα είχαν πουθενά να πάνε. Εκεί θα τους παγιδεύαμε.

Για δύο ημέρες προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναχούς. Και η προσπάθειά μας είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε με τους μοναχούς όταν θα τους πιάναμε. Ναι, τότε δεν με ενδιέφερε. Ακολουθούσα διαταγές.

Εν τω μεταξύ, οι μοναχοί ανέβηκαν στην κορυφή του βουνού. Πίσω από αυτούς οι στρατιώτες και τα σκυλιά τούς κυνηγούσαν, και μπροστά τους ένας απύθμενος, τεράστιος γκρεμός. Η κατάσταση ήταν απελπιστικά κρίσιμη.

Πήγα από την άλλη μεριά και στάθηκα ακριβώς πάνω από τους μοναχούς. Ο άνεμος σαν λεπίδα ξύριζε τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Είδα την απελπισία στα πρόσωπά τους. Μοιάζαν με αγέλη κυνηγημένων λύκων. Αναβοσβήνοντας τα φώτα έκανα σαφές στους μοναχούς ότι ήμασταν παντού. Οι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, πλησίαζαν…

Ξαφνικά κάτι το ασυνήθιστο άρχισε να συμβαίνει από κάτω. Οι μοναχοί έκαναν έναν κύκλο, κράτησαν τα χέρια, γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε όλοι σηκώθηκαν και περπάτησαν προς την άκρη της χαράδρας.

“Θα πηδήξουν πραγματικά; Αυτό είναι σίγουρος θάνατος! Τι, αποφάσισαν, να αυτοκτονήσουν;”, σκέφτηκα με ενόχληση και άρπαξα το walkie-talkie φωνάζοντας:

– Γη! Γη! Μην έρχεστε πιο κοντά, θέλουν να πηδήξουν! Βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού!
– Αέρα, εδώ γη. Περιμένουμε πέντε λεπτά και συνεχίζουμε να κινούμαστε. Δεν έχουμε χρόνο – σύντομα θα σκοτεινιάσει! Αρνητικό.
– Ελήφθη. Τέλος επικοινωνίας.

Κοίταζα τους μοναχούς που στέκονταν στην άκρη της χαράδρας. Και τότε ένας από αυτούς στάθηκε στη μέση, πήρε δύο ακόμη μαζί του, αγκάλιασε έναν σταυρό, έκανε αργά τρεις φορές τον σταυρό του και ευλόγησε την άβυσσο. Στη συνέχεια πήδηξε πρώτος κατ’ ευθείαν στην άβυσσο! Αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε, και σαν από θαύμα παρέμεινε κρεμασμένος στον αέρα.

Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν στο κεφάλι μου. Από πάνω, έβλεπα σαφώς ότι ο μοναχός δεν στέκεται στο έδαφος, αλλά κρέμεται στον αέρα! Στη συνέχεια άρχισε να κάνει αργά βήματα και περπάτησε κατά μήκος του γκρεμού. Δεν έπεσε στην άβυσσο! Πώς;

Ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι μοναχοί και περπατούσαν στον αέρα. Με τη σειρά, σαν αλυσίδα. Περπατούσαν ήσυχα ο ένας μετά τον άλλο, ανεβαίνοντας, μέχρι όλοι να εξαφανιστούν στο σύννεφο.

Από αυτά που έβλεπα, μπερδεύτηκα, και έχασα τον έλεγχο της διαχείρισης του ελικοπτέρου. Έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα, κατέβασα το ελικόπτερο, το προσγείωσα σε ένα ξέφωτο και άρχισα να κλαίω.

Είκοσι λεπτά αργότερα οι στρατιώτες από το πεζικό έτρεξαν σε μένα. Συνέχισα να κάθομαι στο πιλοτήριο του ελικοπτέρου, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση για αυτό που είδα. Οι στρατιώτες κύκλωσαν το ελικόπτερο και ο παλαιότερος με ρώτησε:
– Σύντροφε κυβερνήτη, πού είναι οι μοναχοί; Σκαρφαλώσαμε στην κορυφή, αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγανε στον ουρανό!…

Το δυνατό γέλιο του στρατιώτη με μια παρατεταμένη ηχώ ακούστηκε στα βουνά.

Ο συνταγματάρχης με ρωτούσε συνεχώς:
– Εξήγησέ μου, πού εξαφανίστηκαν οι μοναχοί που εντοπίσαμε πριν δύο ημέρες; Και πώς οδήγησες το στρατό σε λάθος διαδρομή;!

– Εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στις εξηγήσεις μου, σύντροφε, είπα στον συνταγματάρχη.

Με βγάλανε από το κόμμα και με μετέφεραν σε υπηρεσία ξηράς.
Αφού έφυγα από το στρατό, βαφτίστηκα και έγινα πιστός.

Τα έργα σου είναι υπέροχα, ω Κύριε!
Miroslav Manyuk. 12/17/15.

Οι Μοναχοί όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/28/40407/

Απολυτίκιον Αγίας Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής, σε γαρ σκέπην, και προστάτιν, και Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.

Απολυτίκιον  Ήχος δ’

Ο Θεός των Πατέρων ημών, ο ποιων αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.

Ήχος α’ . Της ερήμου πολίτης.

Τας Οσίας Γυναίκας ομοφώνως τιμήσωμεν, τας εν πάση κτίσει λαμψάσας, αρετών τελειότητι, χορόν Ασκητριών των θαυμαστών, και Οσιομαρτύρων την πληθύν, τας γνωστάς και ανωνύμους πάσας ομού, από ψυχής κραυγάζοντες. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι΄υμών, πάσιν ιάματα.

Ήχος πλ. δ’ Το προσταχθέν μυστικώς

Ταις των Πατέρων αστραπαίς καταυγασθέντες, ως εις Παράδεισον τερπνόν νυν εισιόντες, της τρυφής του χειμάρρου καταπολαύσωμεν, και τούτων τας αριστείας θαμβητικώς, σκοπούντες αμιλληθώμεν ταίς αρεταίς, τω Σωτήρι κραυγάζοντες· Ευχαίς αυτών ο Θεός, μετόχους ημάς ποίησον, ουρανών Βασιλείας σου.

Ήχος πλ. β’ . Όλην αποθέμενοι.

Όλην την διάνοιαν, προς το αμήχανον κάλλος, του Χριστού πτερώσασαι, εν σαρκί ως άσαρκοι εβιώσατε, αι μεν εν όρεσι, και εν ερημίαις, αι δεν ένδον εν ταις πόλεσι, νοΐ θεόφρονι, και εν ταις Μοναίς ώσπερ άγγελοι, Ασκήτριαι μακάριαι, είτα αι καλώς εναθλήσασαι  ˙  όθεν υμάς άμα, γεραίρομεν ασμάτων εν ωδαίς, και τα σεπτά υμών σκάμματα, πόθω μακαρίζομεν.

Ήχος πλ. α’ . Χαίροις ασκητικών.
Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Ήχος πλ. δ’

Χαίρε Αίγυπτε πιστή, χαίρε Λιβύη οσία, χαίρε Θηβαΐς εκλεκτή, χαίρε πας τόπος, και πόλις και χώρα, η τους πολίτας θρέψασα, της Βασιλείας των ουρανών, και τούτους εν εγκρατεία, και πόνοις αυξήσασα, και των επιθυμιών, τελείους άνδρας τω Θεώ, αναδείξασα, ούτοι, φωστήρες των ψυχών ημών ανεφάνησαν, οι αυτοί των θαυμάτων τη αίγλη, και των έργων τοις τέρασιν, εξέλαμψαν νοητώς, εις τα πέρατα άπαντα. Αυτοίς βοήσωμεν· Πατέρες παμμακάριστοι, πρεσβεύσατε, του σωθήναι ημάς.

Απόστιχα
Ήχος β’ Ιδιόμελον

Καθαρίσωμεν εαυτούς αδελφοί, από παντός μολυσμού, σαρκός και πνεύματος, τας λαμπάδας των ψυχών ημών φαιδρύνωμεν, διά φιλοπτωχείας, μη κατεσθίοντες αλλήλους τη συκοφαντία· έφθασε γαρ ο καιρός, όταν ο Νυμφίος ελεύσεται, πάσιν αποδούναι κατά τα έργα αυτού. Συνεισέλθωμεν Χριστώ μετά των φρονίμων Παρθένων, την φωνήν εκείνην του Ληστού, προς αυτόν ανακράζοντες· Μνήσθητι ημών Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου.

Ήχος πλ. δ’ Το προσταχθέν μυστικώς

Ως εις λειμώνα αρετών ανθηφορούντα, των θεοφόρων Ασκητών περιπατούντες, της οσμής πληρούμεθα της ηδυπνόου· τοις άθλοις γαρ στομωθέντες των πειρασμών, το σώμα τη εγκρατεία δουλοπρεπώς, καθυπέταξαν πνεύματι, αγγελικήν επί γης, πολιτείαν βιώσαντες, δόξης ούν ηξιώθησαν.

Ταις των Οσίων σου πάντων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς.

 

Άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης, οι άγιοι αντιμετώπιζαν τους αμαρτωλούς προσεκτικά και συμπονετικά Ενεργώντας έτσι, οικοδομείτε τους εαυτούς σας. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Άγιος Πολύκαρπος ιερομάρτυς, επίσκοπος Σμύρνης (†166)
Άγιοι εβδομήκοντα τρεις Μάρτυρες του Σιρμίου (303)
Μαρτύρων Θεής και Κλήμεντος
Γοργονία (370) , αδερφή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου .
Αλέξανδρος, ιδρυτής της Μονής των Ακοιμητων, Κωνσταντινούπολη (430)
Οσίων Αντιόχου, Αντωνίνου, Ιωάννου και Μωυσέως, Δαμιανού, Ζεβινά, Πολυχρονίου, Μωυσέως (άλλος) ασκητές κοντά στον Κύρρο στην έρημο της Συρίας (5ος αιώνας)
Οσιομάρτυρος Δαμιανού, του εν Λαρίση (†1586)
Δαμιανού εν τη «Νέα Σαμαρεία» της μονής Εσφιγμένου ασκήσαντος (1280)
Οσίου Μωυσέως της Λευκής Λίμνης  Ρωσίας (1480)
Άγιος Πολύκαρπος του Bryansk , μοναχός του Bryansk (1620-1621)
Άγιος Ναζάριος, Ηγούμενος της Μονής Βαλαάμ (1809) 
Άγιος Σεραφείμ (Ζηνόβιος), Σχήμα-Μητροπολίτης Tetritskaro, Γεωργίας, μοναχός της Μονής Glinsk (1985)
Ανακομιδή των ιερων λειψάνων (1998) της αγίας Ματρόνα της Μόσχας (1952)

Εορτάζουν στις 23 Φεβρουαρίου

Στίχοι
Σοί Πολύκαρπος ωλοκαυτώθη Λόγε,
Καρπόν πολύν δούς εκ πυρός ξενοτρόπως.
Εικάδι εν τριτάτη κατά φλόξ Πολύκαρπον έκαυσεν.

Ύμνος
στον άγιο Πολύκαρπο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Θεός διατηρεί τους αγίους του,
για να μην χαθούν πριν από τον ορισμένο χρόνο τους,
να μην χαθούν προτού ολοκληρώσουν το έργο τους.
Ο πρεσβύτης και άγιος του Θεού Πολύκαρπος 
ταξίδευε κάποτε με τον διάκονο του,
πέρασε τη νύχτα σε ένα πανδοχείο.
Ο πρεσβύτερος προσευχόταν ενώ ο διάκονος κοιμόταν.
μέχρι που ένας άγγελος του Θεού εμφανίστηκε στον πρεσβύτερο
και πρόσταξε να σηκωθούν αμέσως,
και να φύγουν από αυτό το πανδοχείο,
γιατί το πανδοχείο επρόκειτο σύντομα να καταστραφεί.
Ο πρεσβύτερος ξύπνησε τον νεαρό διάκονο,
αλλά εκείνος κουρασμένος, συνέχισε να κοιμάται.
Ο άγγελος εμφανίστηκε ξανά,
και πάλι, έδωσε την ίδια προειδοποίηση.
Και ξανα, ο πρεσβύτερος, ξύπνησε τον διάκονος,
αλλά, ένας βαρύς ύπνος, υπερέβαινε τον διάκονο,
Τη μια στιγμή ξυπνούσε, την άλλη βυθιζόταν στον ύπνο.
Και τρίτη φορά εμφανίστηκε ο άγγελος,
και για τρίτη φορά προειδοποίησε.
Ο πρεσβύτερος κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν πλάνη,
αλλά μια προειδοποίηση από τον Θεό.
Ο άγιος πετάχτηκε και σήκωσε επάνω το διάκονος,
και βγήκαν έξω από το πανδοχείο, στο δρόμο.
Μόλις βγήκαν από εκεί,
ολόκληρο το οίκημα καταστράφηκε.
Όλοι όσοι ήταν σε αυτό χάθηκαν,
λόγω των μυστικών τους παραβάσεων.
Ο νεαρός διάκονος γέμισε με τρόμο,
αλλά ο άγιος έμεινε σιωπηλός προσευχόμενος.
Στον Ύψιστο Θεό, ανέπεμψαν ευχαριστίες,
και συνέχισαν το δρόμο τους κάτω από τα αστέρια.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
prologue.orthodox.cn/February23.htm

***

Ο Άγιος Πολύκαρπος έγραψε προς τους Φιλιππησιους για έναν ιερέα Ουαλεντίνο που έπεσε στην αμαρτία της φιλαργυρίας και έκρυβε τα χρήματα που ανήκαν στην εκκλησία: Είμαι πολύ λυπημένος για τον Ουαλεντίνο που κάποτε ήταν πρεσβύτερος ανάμεσά μας, ο οποίος έχει ξεχάσει το αξίωμα [της ιεροσύνης] που του δόθηκε. Γι ‘αυτό σας παρακαλώ, προσέξτε την απληστία και παραμείνετε αγνοί και δίκαιοι. Αποφύγετε κάθε κακία. Αυτός που δεν μπορεί να εγκρατευθεί, πώς θα είναι σε θέση να διδάξει στους άλλους να εγκρατευονται. Αυτός που υποκύπτει στην φιλαργυρία μολύνει τον εαυτό του με ειδωλολατρία και κατατάσσεται στις τάξεις των ειδωλολατρών. Ποιος δεν γνωρίζει την κρίση του Θεού; Όπως διδάσκει ο Παύλος: ” Δεν γνωρίζετε ότι οι άγιοι κρίνουν τον κόσμο ;” ( Α’ Κορινθίους 6: 2). Με άλλα λόγια, δεν έχω παρατηρήσει κάτι παρόμοιο ανάμεσά σας ούτε εχω ακούσει τίποτα παρόμοιο για σας, για τους οποίους ο μακάριος Παύλος έζησε βίο ασκητικό και μιλάει με επαίνους στην αρχή της επιστολής του προς τους Φιλιππησιους. Καυχιέται για σας σε όλες τις εκκλησίες, οι οποίες, τότε, γνώριζαν τον Θεό, όταν εμείς δεν τον γνωρίζαμε ακόμη, δηλαδή ο ίδιος ο Πολυκάρπος και οι κάτοικοι της Σμύρνης. 
Αδελφοί, γι ‘αυτό είμαι πολύ λυπημένος για τον Ουαλεντίνο και τη γυναίκα του. Είθε ο Θεός να τους δώσει αληθινή μετάνοια. “Και εσείς, να είστε συνετοί και να μην τον θεωρείτε εχθρό” ( Β’ Θεσσαλ. 3:15), αλλά προσπαθήστε να τους διορθώσετε ως πάσχοντα και άσωτα μέλη, ώστε ολόκληρο το σώμα σας να είναι υγιές. Ενεργώντας έτσι, οικοδομείτε τους εαυτούς σας.” Έτσι, οι άγιοι αντιμετώπιζαν τους αμαρτωλούς: προσεκτικά και συμπονετικά · προσεκτικά για να αποτρέψουν και άλλους από μια παρόμοια αμαρτία και με συμπόνια για να διορθώσουν και να σώσουν τους αμαρτωλούς.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
prologue.orthodox.cn/February23.htm

Απολυτίκιον Αγίου Πολυκάρπου Ήχος δ΄.

Και τρόπων μέτοχος, και θρόνων διάδοχος, των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν• διά τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Πολύκαρπε• πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ΄. Την Σοφίαν και Λόγον

Τον της χάριτος βότρυν εν τη ψυχή, αληθώς γεωργήσας Πάτερ σοφέ, ως οίνον εξέβλυσας, τον της πίστεως λόγον, τον ευφραίνοντα πάντων, Πιστών την διάνοιαν, και θαυμάτων ώφθης απέραντον πέλαγος· όθεν και Μαρτύρων, καλλονή ανεδείχθης, πυρί τελειούμενος, και φωτός αξιούμενος, αιδίου Πολύκαρπε· Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν Μνήμην σου.

Εξαποστειλάριον
Γυναίκες ακουτίσθητε

Πολλούς καρπούς προσήνεγκας, Χριστώ σοφέ Πολύκαρπε, τούς διά σού σεσωσμένους, βροτούς εκ πλάνης δαιμόνων, Ιερομάρτυς ένδοξε, Αγγέλων ισοστάσιε, καί Αποστόλων σύσκηνε, μεθ’ ών μνημόνευε Πάτερ, τών σέ τιμώντων εκ πόθου.

Ο Άγιος Μελέτιος Αντιοχείας όχι μόνο όταν δίδασκε ή κήρυττε, αλλά και όταν απλώς τον κοίταζαν οι άνθρωποι, ενστάλαζε στις ψυχές τους κάθε αρετή. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Άγιος Μελέτιος Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας  (381)
Οσία Μαρία η μετονομασθείς Μαρίνος και ο πατήρ αυτής, Όσιος Ευγένιος εν Αλεξανδρεία (6ος αιων)
ιερομάρτυς Ουρβανός , Πάπας Ρώμης (223-230)
Άγιοι Πλωτίνος και Σατορνίνος και οι συναθλητές αυτών στην Καρχηδόνα (304)
Άγιοι Ιουλιανός και Μόδεστος οι Μάρτυρες (2ος αιώνας;)
Όσιος Πρόχορος εκ Γεωργίας ιδρυτής της Μονής του Τιμίου Σταυρού κοντά στην Ιερουσαλήμ (1066)
οσιομάρτυρες Λουκάς (Mukhaidze) (1277) και Νικόλαος (Dvali) (1314), της Μονής του Τιμίου Σταυρού της Ιερουσαλήμ,
Άγιος νεομάρτυς Χρήστος ο Κηπουρός (1748)
Όσιος Μελέτιος του Χαρκώβ (1840)
Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή (1855  )
Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ιβηριτίσσης στη Μόσχα
Κοίμηση της οσίας σπηλαιώτισσας Αναστασίας (Λογκατσέβα) του Αρντάτοφ (1875), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ και μαθήτρια της Οσίας Πελαγίας του Ντιβέγιεβο της διά Χριστόν Σαλής (1875)

Εορτάζουν στις 12 Φεβρουαρίου

Άγιος Μελέτιος Αντιοχείας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει το ακόλουθο παράδειγμα από τη ζωή του Αγίου Μελετίου, το οποίο δείχνει την απέραντη αρχοντιά και ευγένεια ψυχής αυτού του μεγάλου ιεράρχου. «Θα ήταν άδικο να παραλείψουμε αυτό που συνέβη, όταν ο Μελέτιος εκδιώχθηκε από την Αντιόχεια για να οδηγηθεί στην εξορία. Όταν ο διοικητής κάθισε στην άμαξα και έβαλε τον άγιο να καθίσει πλάι του, άρχισε να την οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα καθώς περνούσε μέσα από την πλατεία. Οι πολίτες έβγαιναν από όλες τις πλευρές και πετούσαν πέτρες σαν χαλάζι στο κεφάλι του κυβερνήτη, επειδή δεν μπορούσαν να χωριστούν εύκολα από τον ιεράρχη τους και όλοι ήταν έτοιμοι να αποχωριστούν τη ζωή τους μάλλον παρά τον άγιο!
Τι έκανε τότε ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος; Βλέποντας τις πέτρες να εκσφενδονίζονται προς το μέρος τους, κάλυψε την κεφαλή του κυβερνήτη με το μανδύα του, και έτσι νίκησε τους αντιπάλους του με την τεράστια του μακροθυμία και, με αυτό, δίδαξε ένα μάθημα τους πιστούς του για το είδος της συγχώρεσης που πρέπει να δείχνουμε σε όσους μας προσβάλλουν. Τους έδειξε ότι δεν αρκεί να αποφύγουμε να τους κάνουμε κακό, αλλά με όλη μας τη δύναμη να απομακρύνουμε κάθε κίνδυνο που τους απειλεί.»

Σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση του οσίου Μελετίου, ο άγιος Χρυσόστομος λέει τα εξής:« Ήταν πραγματικά, μέγιστη απόλαυση να αντικρίζεις το ιερό του πρόσωπο. Όχι μόνο όταν δίδασκε ή κήρυττε, αλλά και όταν απλώς τον κοίταζαν οι άνθρωποι, ενστάλαζε στις ψυχές τους κάθε αρετή.»
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος»

***

Οσία Μαρία η μετονομασθείς Μαρίνος
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η Μαρία ήταν μια νέα γυναίκα με απαρασάλευτη ανδρεία. Μετά το θάνατο της μητέρας της, ο πατέρας της πόθησε τον μοναχικό βίο. Η Μαρία δεν ήθελε να χωριστεί από τον πατέρα της και συμφώνησαν να ταξιδέψουν σε ένα ανδρικό μοναστήρι. Η Μαρία με κομμένα μαλλιά και φορώντας ανδρική ενδυμασία, έμοιαζε σαν νεαρός άνδρας. Έτσι έγινε δεκτή στο μοναστήρι και μαζί με τον πατέρα της εγκαταβίωσαν εκεί.
Ο πατέρας της μετά από λίγο αναπαύθηκε και η Μαρία σύντομα έλαβε το μοναχικό σχήμα και το νέο της όνομα, Μαρίνος. 

Κοντά στο μοναστήρι, υπήρχε ένα πανδοχείο και η κόρη του ξενοδόχου γοητεύθηκε από τον Μαρίνο, τον υποτιθέμενο μοναχό. Αφού είδε ότι απέτυχε να προσελκύσει τον Μαρίνο, η κόρη του πανδοχέα τον κατηγόρησε για παράνομες σεξουαλικές σχέσεις μαζί της, γιατί είχε μείνει εντωμεταξύ έγκυος με κάποιον άλλο και είχε γεννήσει έναν γιο. Η Μαρία δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό της και εξορίστηκε από το μοναστήρι χλευαζόμενη. Με το παιδί κάποιου άλλου στην αγκαλιά της, η Μαρία έζησε για τρία χρόνια σε ένα ελαιώνα που ανήκε στο μοναστήρι υποφέροντας από πείνα, παγετό και κάθε δυσκολία και στέρηση. Εν τω μεταξύ, η κόρη του ξενοδόχου δαιμονίστηκε και λίγο αργότερα πέθανε επίσης η Μαρία. Μόνο μετά το θάνατό της αποκαλύφθηκε ότι ο «μοναχός Μαρίνος» ήταν γυναίκα. Η παράφρων κόρη του ξενοδόχου, μόλις άγγιξε το σκήνωμα της Αγίας Μαρίας, θεραπεύτηκε και μετά απ’ αυτό ομολόγησε την φοβερή αμαρτία της. Η Αγία Μαρία κοιμήθηκε και έλαβε την ουράνια κατοικία της στην αιώνια χαρά το έτος 508 μ.Χ. 
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος»

Οι ολόθερμες προσευχές της αγίας Περπέτουας και της οσίας Αθανασίας (Αναστασίας Λογκάτσεβα) βοήθησαν τις ψυχές των κεκκοιμημένων αδελφών τους
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/21/39705/

Εμφανίσθηκε ο Χριστός μέσα σε πολύ φως, έλαμπε το πρόσωπό Του, και με την γλυκειά Του όψη σε διέλυε, πώς μπόρεσαν να φτύσουν τέτοια μορφή; Θάξιζε να αγωνίζεται κανείς χίλια χρόνια για να δη αυτή την ομορφιά γιά μιά στιγμή μόνο. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/15/49721/

Δε μπορούμε σε μια δακτυλήθρα να βάλουμε όσο σε ένα βαρέλι• ή να φορτώσουμε ένα βόδι όσο ένα άλογο. Να είμαστε ταπεινοί και να γνωρίζουμε τα όριά μας. να κάνουμε ό,τι μπορούμε και με πίστη και ευγνωμοσύνη να αφήνουμε τα υπόλοιπα στον Θεό. Είμαστε πολύτιμοι λίθοι με τους οποίους ο ουράνιος Δομήτωρ κτίζει τον Ναό Του. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – π. Ζαχαρία (Ζάχαρου)
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/02/50652/

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης για το Άγιον Όρος, Πού να έβλεπαν οι Άγιοι Πατέρες αυτά που γίνονται σήμερα! Η Παναγία δεν θ’ αφήσει να καταστραφεί το Περιβόλι της ..
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/19/31209/

Ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. Αν δεν έρχεται ο άνθρωπος στην θέση των άλλων, ακόμη και των ζώων και των εντόμων, δεν γίνεται «άνθρωπος». Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/07/27672/

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας Πίστεως.

Νόμον ένθεον, εμμελετήσας, την ουράνιον, γνώσιν εκλάμπεις, τη Εκκλησία Ιεράρχα Μελέτιε· την γαρ Τριάδα κηρύττων ομότιμον, αιρετικών διαλύεις τας φάλαγγας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον Ήχος β’. Τοις των αιμάτων σου ρείθροις.

Ορθοδοξίας τοις τρόποις κοσμούμενος, της Εκκλησίας προστάτης και πρόβολος, εδείχθης παμμάκαρ Μελέτιε, καταπυρσεύων τα πέρατα δόγμασι, λαμπτήρ Εκκλησίας φαεινότατε.

Κάθισμα  Ήχος πλ. δ’
Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Μελετήσας ημέρας τε καί νυκτός, εν τω νόμω Κυρίου Πάτερ σοφέ, ως ξύλον κατάκαρπον, εφ’ υδάτων τού Πνεύματος, φυτευθέν ωράθης, διό Ιεράτευσας, τω Θεώ αμέμπτως, Αρείου το άθεον, και τού Σαβελλίου, τον κακόδοξον τρόπον, σαφώς βδελυξάμενος, όρθοδόξω φρονή ματι, Ιεράρχα Μελέτιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… όμοιον

Την σοφίαν τού Λόγου καταμαθών, και το γράμμα τού νόμου αποβαλών, πάσιν ανεκήρυξας, τον τής χάριτος λόγον, και των ψυχών τάς πλάκας, λαξεύσας τη γλώττη σου, εν αυταίς εχάραξας, τα θεία διδάγματα, όθεν και τού γνόφου, διαβάς την νεφέλην, καλυπτόμενος σώματι, αναλάμπεις τω Πνεύματι, Ιεράρχα Μελέτιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Η εμφάνιση του Αγίου Χαραλάμπους στον Άγιο Ιάκωβο της Ευβοίας και στον Άγιο Αρσένιο (Χατζεφεντή)

Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς από την Μαγνησία Μ. Ασίας [μαρτύρησε 113 ετών] (202)
3 γυναίκες, μάρτυρες οι οποίες πίστεψαν στο Χριστό διά του  Αγίου Χαραλάμπους (202)
Βάπτος και Πορφύριος, μάρτυρες πρώην δήμιοι του αγίου Χαραλάμπους (202)
Παύλος και οι αδελφές του Βαλεντίνη/Αλεφτίνη, Ενναθά και Θέα, μάρτυρες στην Παλαιστίνη (308)
Ζήνων ο ταχυδρόμος (4ος αἰ.)
Σχολαστική του Montecassino Ιταλίας (543), αδελφή Αγίου Βενεδίκτου της Nursia (547)

Εορτάζουν στις 10 Φεβρουαρίου

Θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Ευβοίας

Κάποτε, διηγείτο ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, «όταν ήμουν μικρό παιδί, έπαθα τέτοιο σοβαρό κρυολόγημα, που έπεσα στο κρεβάτι με μεγάλη δύσπνοια και φοβερό πόνο στην αριστερή πλευρή του θώρακα. Γιατρός στο χωριό δεν υπήρχε και η μόνη καταφυγή μας ο Θεός και οι Άγιοι Του. Είχαμε στο σπίτι μας μια μικρή ασημένια εικόνα του Αγίου Χαραλάμπη, θαυματουργή, έως εξακοσίων ετών, που τη φέραμε από τη Μικρά Ασία πατρογονικό κειμήλιο. Η μητέρα μου λοιπόν, έκανε πολλή προσευχή και μετάνοιες παρακαλώντας τον Άγιο να γίνω καλά. Τότε βλέπω ένα χέρι Ιερέως από τον καρπό και κάτω, να περνάει πάνω από το κεφάλι μου, να κατεβαίνει στο στήθος μου στο σημείο που πονούσα, όπου με σταύρωσε και με χάιδεψε. Αμέσως πέρασε ο πόνος και η δύσπνοια και έγινα καλά. Λέω τότε στη μητέρα μου:

-Μητέρα, είδα ένα χέρι Ιερέως που με σταύρωσε και με χάιδεψε και είμαι καλά. Όλα πέρασαν. Μάλιστα της είπα, ότι το χέρι ήταν τριχωτό στο καρπό, με τόση λεπτομέρεια το είδα.

-Παιδί μου, μου είπε η μητέρα μου, ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος που ήρθε και σε θεράπευσε. Τη σημερινή ημέρα να την τιμάς πάντοτε -ήταν του Αγίου Αποστόλου Θωμά, όταν έγινε το θαύμα- γιατί ήσουν νεκρός και αναστήθηκες».

Η Εμφάνιση του Αγίου Χαραλάμπους στον Άγιο Αρσένιο (Χατζεφεντή) και τον ψάλτη του Πρόδρομο Κορτσινόγλου.

«Μια φορά στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους», έλεγε ο Πρόδρομος, «πήγαμε στην Παναγιά (στο Κάντσι) να κάνουμε ολονυκτία. Όταν φτάσαμε στους Αίνους, βγήκε και ο Χατζεφεντής από το Ιερό, για να ψάλλουμε μαζί. Ενώ ψάλαμε στο ίδιο αναλόγιο, βλέπω ξαφνικά έναν Ασπρομάλλη Γέρο στο απέναντι αναλόγι, ο οποίος ήταν σκυφτός και ακουμπούσε στην πατερίτσα του, κι άρχισα να τρέμω από ευλάβεια.

Ο Χατζεφεντής όταν με είδε, με ρώτησε.
-Μήπως κρυώνεις;
Και εγώ του είπα «όχι» και του έδειξα τον Ασπρομάλλη Γέρο που ήταν απέναντί μας. Ο Χατζεφεντής δεν ταράχτηκε καθόλου και του μίλησε Τουρκικά.
-Ελάτε να ψάλλουμε μαζί.

Ο Ασπρομάλλης όμως δεν απάντησε, παρά μας έκανε νόημα να συνεχίσουμε μόνοι μας. Επειδή εγώ δεν πρόσεχα πια στο βιβλίο αλλά κρυφοκοιτούσα τον Γέρο εκείνο και ο νους μου ήταν σ’αυτόν, αυτό είχε δημιουργήσει χασμωδία και ο Ασπρομάλλης αναγκάστηκε να φύγει. Φεύγοντας δε, τον είδαμε να εξαφανίζεται στην μικρή λίμνη του Αγιασμού, και τα νερά του Αγιασμού να πετιούνται μέσα στο Ναό.

Ο Χατζεφεντής είπε ότι ο Ασπρομάλλης εκείνος Γέρος ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος.

Τελειώσαμε και την Θεία Λειτουργία και μετά πήγαμε στο χωριό και εκεί διηγήθηκα το γεγονός. Τότε πολλοί Φαρασιώτες έτρεξαν στο Εξωκκλήσι της Παναγίας και πήραν με ευλάβεια από το Αγίασμα, που είχε πεταχθεί μέσα στο Ναό από το θαύμα του Αγίου».

Μετά το γεγονός αυτό ο Χατζεφεντής έμεινε έγκλειστος στο κελλί του σαράντα ημέρες και έλεγε ότι δεν είχε διάθεση, και οι χωριανοί νόμιζαν ότι ήταν αδιάθετος. Άλλοι δε έλεγαν ότι θα φοβήθηκε από το γεγονός αυτό.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σελ. 62-63.

***

Η Αγία και πάντιμος Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους βρίσκεται στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, στο Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Κάμνει δε παράδοξα κι’ εκπληκτικά θαύματα.

Ιδίως φυλάττει τους ανθρώπους από την φοβερή νόσο της πανώλους. Γι’ αυτό όσες φορές ενέσκηπτε η φοβερή αυτή αρρώστεια, κατεβάζανε οι Πατέρες την Αγία Κάρα του κάτω στις πόλεις και το κακό σταματούσε αμέσως. Το 1812 η τρομερή αρρώστεια της πανώλους εθέριζε όλη την Ήπειρο. Τότε κάποιος, Μολοσσός ονόματι, πατέρας του Ζώτου Μολοσσού, που έγραψε το λεξικό των Αγίων Πάντων, επήγε στα Μετέωρα κι’ έφερε στην Ήπειρο την Τιμία Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους και σταμάτησε το θανατικό.

Το 1897 έγινε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος. Τότε οι Τούρκοι πήρανε την Αγία Κάρα και την εκτύπησαν με χίλιους δυο τρόπους για να ανοίξη και να πάρουν μόνον το αργυρό κουτί της. Δεν μπο­ρέσανε όμως να το ανοίξουνε. Ο Θεός τους έδωσε την τιμωρίαν, γιατί κάνανε οι Τούρκοι και άλλες ιεροσυλίες. Αρρωστήσανε δε όλοι τους βαριά. Πεθάνανε τότε 35.000 Τούρκοι στην Θεσσαλία από τύφο δια θαύματος του Αγίου.

Όταν έμαθε ο Σουλτάνος, ότι χάθηκε τόσος πολύς στρατός στην Θεσσαλία, έγραψε στον Διοικητή του τουρκικού στρατού, Εδέμ, επίσημο γράμμα και τον ρωτούσε:

—Πώς χάθηκε αυτός ο στρατός, αφού δεν έγινε καμμιά μάχη με τους Έλληνας; Και ο Εδέμ απήντησε τότε ως εξής!

—Όσοι Τούρκοι χάλασαν Εκκλησίες και Μοναστήρια πεθάνανε από τύφο. Εγώ το χέρι του Θεού δεν μπόρεσα να Το εμποδίσω. Όλοι οι κακοί Τούρκοι κακώς απέθαναν!

Απολυτίκιον. Ήχος δ’.
Ταχύ προκατάλαβε.

Ως στύλος ακλόνητος της Εκκλησίας Χριστού και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σοφέ, εδείχθης Χαράλαμπες. Έλαμψας εν τω κόσμω, δια του Μαρτυρίου, έλυσας των ειδώλων την σκοτόμαιναν, μάκαρ. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Απολυτίκιον Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι• Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.

Ἀπολυτίκιον Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Βίον ένθεον, καλώς ανύσας,σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα  έλεος.

Δόξα… Ήχος δ’

Τον νοερόν αδάμαντα, της υπομονής αδελφοί, τον γενναιότατον αθλητήν, τον δυσί στέμμασι κατεστεμμένον, Ιερωσύνης και αθλήσεως, παρά της δεξιάς τού παντάνακτος Θεού, Χαραλάμπη, τον εν Μάρτυσι μέγιστον ευφημήσωμεν. Ούτος γάρ τον αλάστορα καταπαλαίσας, τρόπαιον μέγα κατά πλάνης ανεστήσατο. Και νυν εν ουρανοίς τον Θεόν εξαιτείται, άφεσιν αμαρτιών ημίν παρασχείν, και παντοίων νόσων απαλλαγήν, τοις θερμώς προστρέχουσιν αυτώ, και την αγίαν αυτού Κάραν ευλαβώς ασπαζομένοις, και την ετήσιον αυτού μνήμην μετά πόθου τελούσι, και αιτουμένοις δι’ αυτού τον Θεόν ιλασμόν, και το μέγα έλεος.

Όταν ζητάτε τη βοήθεια ενός Αγίου και λέτε «Άγιε μου, βοήθα με», ο Άγιος την ίδια στιγμή πού το ζητάτε είναι δίπλα σας. Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης από την Μυτιλήνη κι ο Άγιος Αναστάσιος ο Πέρσης

Τιμόθεος ο απόστολος, απ’ τούς 70 Ἀποστόλους, επίσκοπος Εφέσου, μαθητής και συνεργάτης απ. Παύλου και Ιωάννου(96).
Άγιος Αναστάσιος ο Πέρσης ο Οσιομάρτυρας (628).
70 μάρτυρες στη Βησθαλωέ Βαγδάτης του Ιράκ-Περσίας μαζί με Αγ. Αναστάσιο Πέρση (628)
3.000 Οσιομάρτυρες στη Λαύρα Χοζεβά της Παλαιστίνης, μαρτύρησαν από τους Πέρσες (9/1 καί 22/1, +614)
Εμερεντιάνα (St Emerentiana) η Ρωμαία, κατηχούμενη μάρτυς στη Ρώμη, αδελφή Αγ. μάρτυρος Αγνης της Ρωμαίας (22/1 καί 23/1, +305)
Γεώργιος επίσκοπος Δεβέλτου, Μανουήλ Αδριανουπόλεως, Πέτρος, Λεόντιος Νικαίας Βιθυνίας, επισκόπων Ιερομαρτύρων και των συν αυτοις μαρτύρων Συωνίου, Ιωάννου , Γαβριήλ, Λέοντος των στρατηγών, Παρόδου πρεσβυτέρου και 377 ετέρων εν Βουλγαρίᾳ μαρτυρησάντων (817).
Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης, ηγούμενος στη Μονή Ἀγάθωνος στη Λαμία [κοίμησι] (1991)
Φιλάρετου Κωνσταμονίτου αγ. Ὄρους [κοίμησι] (1963)

Εορτάζουν στις 22 Ιανουαρίου

Ύμνος
στον Άγιο Απόστολο Τιμόθεο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβις

Οι Άγιοι Απόστολοι , 
θαλπόμενοι υπό του Πνεύματος ,
Πνευματικοί αθλητές ελλαμφθέντες υπό του Πνεύματος,
με τη νίκη του Χριστού, 
νίκησαν τον κόσμο  και θεμελίωσαν την Εκκλησία.

Σαν αετοί ρωμαλέοι πετούσαν με δύναμη
στα μαρτύρια και στο θάνατο έσπευδαν ανδρείοι 
από τον κόσμο εύκολα αναχωρούσαν, 
από το Χριστό ποτέ να χωριστούν δεν μπορούσαν

η αγάπη τους  για το Χριστό τους έκανε ξένους τοις  πάσι

Οι πρώην λοιδορούμενοι από τυράννους επίγειους,
στεφανηφόροι είναι τώρα με τη λάμψη της αιωνίου ημέρας.

Οι πρώην μυκτηριζόμενοι από τυράννους της γης,
τώρα αδελφοί είναι των αγγέλων και οδοδείκτες των αγίων!

Αετοί του Χριστού, υπέρ ημών πρεσβεύσατε,
όπως ο Χριστός ανακαινίσει ημάς τους αμαρτωλούς
δια του Πνεύματος .

Άγιε Τιμόθεε, αστήρ αστέρων φαεινέ, 
πρέσβευε και υπέρ ημών των αμαρτωλών…
(Εκ του βίου του Αγίου Τιμοθέου, τόμος Ιανουαρίου σελ. 206 από το έργο «Ο πρόλογος της Αχρίδος» του Αγιώτατου επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβις εκδόσεις ΆΘως )

***

Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης από την Μυτιλήνη κι ο Άγιος Αναστάσιος ο Πέρσης

Ο παπα-Φώτης Λαυριώτης από την Μυτιλήνη ασκητής της ερημιάς των πόλεων και των χωριών, απλός, καθαρός, άδολος, ντόμπρος, βιαστικός, ήξερε με τη καθάρια ματιά του να ξεχωρίζει το ανόθευτο από το μουρνταρεμένο… το αυθεντικό από το ψεύτικο… το γνήσιο από το νοθευμένο, το καρδιακό από το εγκεφαλικό. Δίδασκε το Ευαγγέλιο με την ίδια τη ζωή του. Κάποιος έγραψε για τον παπα-Φώτη: «Τα είχες καλά με τον Κύριο, την Παναγία και τους Αγίους; τα είχες καλά και με τον παπα Φώτη…Τα σύνορά του άρχιζαν και τελείωναν στο Αφεντικό του ουρανού και μόνο για μια θέση εκεί προσπαθούσε να υπογράψει την αιώνια σύμβαση, με το αίμα της καρδιάς και την εξουθένωση της σάρκας.»
Κάποια απογεύματα πηγαίναμε στο Ησυχαστήριο του, στα Πάμφιλα, πριν τη δύση του ηλίου και μετά τον παίρναμε με το αυτοκίνητο για την πόλη, και κατά τη διαδρομή έκανε εσπερινό έψελνε και μας έλεγε τα τροπάρια !
Μια μέρα κατάλαβα πως βλέπει Αγίους και σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα! λέω θα επικαλεστώ έναν Άγιο, από μέσα μου, σιωπηλά, και θα δω την αντίδραση του.!
Άρχισα να λέω ΑΓΙΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΕ ΠΕΡΣΗ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ. Τρεις φορές το είπα νοερώς και γυρνάει στο τζάμι του αυτοκίνητου και λέει ο π. Φώτιος:
ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ;;; δεν ήταν κανείς όμως, ούτε άνθρωπος περαστικός, εφόσον ήμασταν εν κινήσει ούτε έβλεπα τίποτα. Μετά γυρνάει και μου λέει … Εσύ τον επικαλέστηκες ;;;!!!?!
ΛΕΩ ΝΑΙ !!!!!!!!!!!!!
ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΟΥ.! μετά μου λέει, ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ…ΑΚΟΥΣΕΣ ;;;; ! ναναι ευλογημένο, του λέω γέροντα.!

***

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης:

Όταν ζητάτε τη βοήθεια ενός Αγίου και λέτε «Άγιε μου, βοήθα με», ο Άγιος την ίδια στιγμή πού το ζητάτε είναι δίπλα σας.
Δεν σας αφήνει να το καταλάβετε.

Σας προσφέρει τη βοήθεια όχι άμεσα, αλλά απαλά, σιγά, όπως ο Θεός πλησιάζει τον άνθρωπο, ώστε να μην ανέβει ο εγωισμός σας.
Θα δείτε, μέρα με τη μέρα, ότι αυτό πού ζητήσατε λύνεται και έρχεται, αν είναι για το όφελος της ψυχής σας…

***

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

«Κι αν ακόμη βρίσκεσαι στην αγορά, μπορείς να συγκεντρωθείς και να ψάλλεις στον Θεό, χωρίς να ακούει κανείς, αφού κι ο Μωυσής έτσι προσεύχονταν και εισακούστηκε. Γιατί λέγει, «Γιατί φωνάζεις σ’ εμένα;» (Εξ. 14,15). Αν και δεν είπε τίποτα, αλλά φώναζε μέσα του. Γι’ αυτό και μόνο ο Θεός άκουσε.
Γιατί δεν υπάρχει εμπόδιο κι όταν περπατάς να προσεύχεσαι νοερά και να είναι η σκέψη σου στους ουρανούς».
(Αγ. Ιωαν. Χρυσοστόμου, απ’ την Θ΄ Ομιλία του «Προς Κολασσαείς»)

Διότι αυτό είναι κυρίως προσευχή, όταν ανεβαίνουν οι κραυγές προς το Θεό από το εσωτερικό της ψυχής.
Και αυτό είναι γνώρισμα της βασανισμένης ψυχής, το να εκδηλώνει την προσευχή της με την προθυμία του νου και όχι με τον τόνο της φωνής.
Έτσι προσευχόταν και ο Μωυσής. Γι’ αυτό και, ενώ δεν έλεγε τίποτε με τα χείλη του, ο Θεός του είπε: «τι φωνάζεις προς εμένα;». Διότι οι άνθρωποι ακούν μόνο τη φωνή αυτή που βγαίνει από το στόμα, ο Θεός όμως πριν απ’ αυτήν ακούει τους ανθρώπους που κράζουν εσωτερικά.

Συνεπώς είναι δυνατόν και χωρίς να φωνάζουμε, να εισακουόμαστε από το Θεό, και είναι επίσης δυνατό να προσευχόμαστε κατά νου με πολλή προσοχή ακόμη και όταν βαδίζουμε στην αγορά. Αλλά και όταν βρισκόμαστε μαζί με τους φίλους μας και ό,τι κι αν κάνουμε, μπορούμε με πολύ δυνατή φωνή να καλούμε το Θεό, με την εσωτερική φωνή εννοώ, και να μη τη φανερώνουμε σε κανένα από τους παρόντες.
Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περί Άννης λόγος Β´, Άπαντα Αγίων Πατέρων, τ. 31

Απολυτίκιον Αγίου Αποστόλου Τιμοθέου
Ήχος δ’.

Χρηστότητα εκδιδαχθείς, και νήφων εν πάσιν, αγαθήν συνείδησιν ιεροπρεπώς ενδυσάμενος, ήντλησας εκ του Σκεύους της εκλογής τα απόρρητα, και την πίστιν τηρήσας, τον ίσον δρόμον τετέλεκας, Απόστολε Τιμόθεε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Αγίου Αποστόλου Τιμοθέου
Ποίημα Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου
Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Ως Παύλου συνέκδημος, και μαθητής Ιερός, Απόστολος ένθεος, και υπηρέτης Χριστού, εδείχθης Τιμόθεε, όθεν την εν Εφέσω, Εκκλησίαν ποιμάνας, αίματι μαρτυρίου, την ζωήν σου σφραγίζεις. Και νυν Χριστόν ικέτευε, υπέρ των ψυχών ημών.

Απολυτίκιον Αγίου Αναστασίου του Πέρση
Ήχος α’.

Των Μαρτύρων το κλέος, και Οσίων το καύχημα, και τον θησαυρόν της Περσίας, τον σοφόν Αναστάσιον· τον μέγαν αντιλήπτορα πιστών, τον κήρυκα της πίστεως ημών· ταίς αγγελικαίς υμνωδίαις, ευφημούμέν σε λέγοντες·Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι· δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα.

Απολυτίκιον
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Την πλάνην αφέμενος, την των Περσών νουνεχώς, τη πίστει προσέδραμες, τη του Χρίστου ευσεβώς, σοφέ Αναστάσιε, όθεν και εν ασκήσει, διαπρέψας ενθέως, ήθλησας υπέρ φύσιν, και τον όφιν καθείλες διό διπλώ στεφάνω, θεόθεν εστεφάνωσαι.

Δοξαστικόν
Ήχος πλ. Δ’

Τω Θεώ προωρισμένος, και τω σοφώ Παύλω μεμαθητευμένος, εμυήθης τα θεία, καλώς πολιτευσάμενος, και την πίστιν μέχρις αίματος, ανενδοιάστως σαφώς ενστερνισάμενος, πιστός τα προς τον Θεόν Αρχιερεύς ανεδείχθης, Τιμόθεε Απόστολε, όθεν τους ειδωλομανούντας ελέγξας, ροπάλοις και λίθοις καταικιζόμενος, έτυχες του μαρτυρίου των στεφάνων. Διό Παμμάκαρ πρέσβευε, υπέρ ημών των εν πίστει τελούντων, την πάνσεπτον μνήμην σου.

Ο Οίκος

Ως αλιεύς εμπειρότατος, τα της χάριτος ήπλωσε δίκτυα Παύλος ο μέγας Απόστολος, και τον θεηγόρον, ώσπερ θήραμα άγιον, είλκυσε πριν Τιμόθεον· και συν τούτω τα πέρατα περιερχόμενος, εκ του φάρυγγος είλκυσε του διαβόλου τους δεξαμένους της Πίστεως τον λόγον, εν οις ην και ο γενναίος Αναστάσιος· πιστεύσας γαρ, των Περσών την πλάνην κατέλιπε πάσαν, και του Χριστού το όνομα επ’ ώμων εβάστασεν· όθεν χάριτι θεία απελαύνει τα ψυχικά ημών πάθη, και νόσους του σώματος.

Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης, Να μη συμβεί να παραιτηθούμε ούτε λίγο από την Ορθοδοξία… Οι ορθόδοξοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν πτοήθηκαν από δωροδοκίες ή απειλές.

Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και Καθηγητής της Ερήμου (+529)
Σύναξις των Μυρίων Αγγέλων, ετελείτο ένδον του Μαρτυρίου της αγίας Αναστασίας εν της Δομνίνου ἐμβόλοις»
όσιος Βιτάλιος Γάζης, μαθητής του οσίου αββά Σερίδη (+621)
άγιος Παυλίνος, στήν Aquileia Ιταλίας (+804)
όσιος Μιχαήλ διά Χριστόν σαλός της Μονής Αγ. Τριάδος στο Κλόπς Ρωσίας (+1455)
Όσιος Ιωσήφ ο Νέος ο εν Κερμὶρ Καππαδοκίας (περ. 1860)

Εορτάζουν την 11ην Ιανουαρίου

Ύμνος στον Άγιο Θεοδόσιο τον Κοινοβιάρχη
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Αυτοί, που με φόβο ίστανται ενώπιον του Θεού
αυτοί, που φοβούνται μόνο τον Ζώντα Θεό,
αυτοί και μόνον αυτοί μπορούν να μαρτυρήσουν
ότι ο δίκαιος Λαμβάνει από το Θεό
το αίτημα της προσευχής του.
Όταν οι άνθρωποι προσεύχονται αληθινά,
ο Θεός ενεργεί υπέρ αυτών.
Η χαραυγή φέγγει σ’ εκείνον που στρέφεται προς αυτήν.
Ο άγιος Θεοδόσιος με τις ευχές του
βοήθησε πολλούς, βοηθά και εμάς.
Διότι ζει και τώρα όπως και τότε ζούσε.
Θαυματουργεί και τώρα όπως και τότε θαυματουργούσε.
Ο Κύριος του έδωσε δύναμη, χάρις στην πίστη του.
Και η αγάπη του για το Θεό – αγάπη άμετρη.
Τον θαυμαστό Θεοδόσιο, τον ζηλωτή της αλήθειας,
τον υπέροχο οδηγό της μοναστικής ζωής
ας υμνήσουμε αυτόν, τον δοξασμένο από το Θεό
και ουρανοπολίτη τώρα στη Βασιλεία του Χριστού.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», τ. 1, Ιανουάριος, εκδ. Άθως)

***

Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης

Αυτός ο άγιος ζούσε στα χρόνια του Λέοντος του μεγάλου του Θρακός το 450, και έφτασε και ως τα χρόνια του Ιουστινιανού Α΄, που βασίλευε το 529. Καταγόταν από ένα χωριό της Καππαδοκίας που ονομαζόταν Μωγαρισό. Ήταν υιός γονέων ευσεβών και πιστών, τον πατέρα του τον έλεγαν Προαιρέσιο και τη μητέρα του Ευλογία (12 Ιανουαρίου). Αυτός λοιπόν αφού έγινε μοναχός, πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί ήρθε στην Αντιόχεια, και αντάμωσε τον άγιο Συμεών τον στυλίτη ο οποίος τον εμύησε στα της μοναχικής πολιτείας και της αρετής και του προείπε την πρόοδο που επρόκειτο να έχει στην αρετή, και ότι θα γίνει και ποιμένας πολλών λογικών προβάτων. Έπειτα ησύχασε κοντά σε έναν ησυχαστή , που λεγόταν Λογγίνος, και παρουσιάστηκε τόσο υπερβολικά εγκρατής, που όλη την εβδομάδα έτρωγε μόνο μία φορά, ο αοίδιμος, και στο διάστημα τριάντα ολόκληρων χρόνων δεν έφαγε καθόλου ψωμί. 
Άσκησε λοιπόν κάθε είδος αρετής και έφθασε σε τέτοιο ύψος αναβάσεως ο τρισόλβιος, ώστε αξιώθηκε να εκτελεί παράδοξα θαύματα: Αυτός άναψε τα σβησμένα κάρβουνα χωρίς φωτιά στον τόπο εκείνο, όπου επρόκειτο να θεμελιωθεί το μοναστήρι του. Αυτός ελευθέρωσε από την αιμορραγία μια γυναίκα, η οποία προσήλθε με πίστη.. αυτός από ένα σπυρί σιτάρι, το οποίο ευλόγησε, έκανε να υπερχειλίσουν οι σιταποθήκες. Αλλά και το νέφος ακρίδων έδιωξε ο άγιος με μια μόνον παρατήρηση. Αυτός και τον Κόμη της Ανατολής Κήρυκο φύλαξε άτρωτο στον πόλεμο, διότι εκείνος φορούσε για προστατευτικό θώρακα το τρίχινο ιμάτιο του αγίου. Αλλά και τη γη που αδικούνταν από την ξηρασία και δεν έδινε καρπό την ελευθέρωσε από την ανυδρία, προκαλώντας βροχή με την προσευχή του. 
Προείπε ακόμα ο όσιος και την κατεδάφιση που επρόκειτο να πάθει η πόλη Αντιόχεια από τον σεισμό (526) . Και πολλούς ανθρώπους γλύτωσε από την τρικυμία της θάλασσας με την εμφάνισή του όταν κινδύνευαν. Η φήμη του για την αγία ζωή του έγινε γρήγορα γνωστή στα πέρατα της Αυτοκρατορίας και έφερε στο ησυχαστήριό του δεκάδες αδελφούς. Και στάθηκε και δάσκαλος της αρετής σε πολλούς μαθητές, και περισσότερους παρακίνησε προς τον ίδιο ζήλο και μίμηση της δικής του αρετής με τα λόγια και τα έργα του και στη συνέχεια τους έφερε κοντά στον Κύριο, στάθηκε για όλους φιλόστοργος πατέρας και προστατευτικος αδελφός. Τους αρχαρίους μοναχούς ο Άγιος Σάββας παρέπεμπε στο Θεοδόσιο, τον οποίο χαριέντως ονόμαζε «Ηγούμενο παίδων», δηλαδή αρχαρίων ενώ τον εαυτό του θεωρούσε «Ηγούμενο ηγουμένων». Ήταν δηλαδή αυτό το κοινόβιο ένα προκαταρκτικό στάδιο προετοιμασίας, για όσους ήθελαν να γίνουν αναχωρητές.

Αλλά και εναντίον των αιρέσεων εργάσθηκε ο Άγιος Θεοδόσιος, γι’ αυτό και έπεσε στη δυσμένεια του αιρετικού αυτοκράτορα Αναστασίου του Δικόρου (491-518), που υποστήριζε την αίρεση του μονοφυσιτισμού, ο οποίος βασιλιάς άλλους πατέρες κολάκευε και συμμορφώνονταν με την αίρεση και άλλους τους τυραννούσε. Αφότου φιλοδώρησε τον Άγιο με χρυσό ο βασιλιάς, έστειλε ανθρώπους στον Όσιο να υπογράψει την προαναφερθείσα αίρεση. Τότε συγκεντρώνει όλους τους Πατέρες της ερήμου και με τη σύμφωνη γνώμη και τη θέληση όλων γράφει στον βασιλιά την εξής απάντηση: «επειδή μας έστειλες μήνυμα να κάνουμε ένα από τα δύο, δηλαδή ή να συμφωνήσουμε με την άποψη των Ακέφαλων ή να θανατωθούμε βίαια αν μείνουμε πιστοί στα ορθά Δόγματα των Πατέρων, μάθε ότι προτιμούμε τον θάνατο και όχι μόνο εμείς δεν παρεκκλίνουμε καθόλου από την αλήθεια, αλλά και όσους άλλους παρασύρετε και δεχτούν τα φρονήματά σας, εμείς τους αναθεματίζουμε, και αν χειροτονήσετε κάποιον από τους Ακέφαλους, εμείς δεν τον δεχόμαστε. Μακάρι, Χριστέ Βασιλιά, να μη συμβεί να παραιτηθούμε ούτε λίγο από την Ορθοδοξία, αλλά ακόμα και αν δούμε τους Άγιους αυτούς Τόπους να έχουν παραδοθεί στη φωτιά, ακόμα και αν πάθουμε οτιδήποτε άλλο, δεν αλλάζουμε γνώμη, ακόμα και αν ελεεινά τεμαχίσουν τα σώματά μας σε μικρά τεμάχια… Η ειρήνη του Θεού που καθοδηγεί κάθε νου, μακάρι να είναι φύλακας και οδηγός του κράτους σου». Μόλις δέχτηκε αυτή την επιστολή ο βασιλιάς, ευλαβήθηκε τον Άγιο και του έστειλε απάντηση προφασιζόμενος ότι δεν έφταιγε ο ίδιος σε αυτό το θέμα, αλλά οι κακοί Αρχιερείς και κληρικοί, οι οποίοι θέλοντας να φανούν σοφοί, προκαλούσαν τα σκάνδαλα. Αλλά μετά από καιρό άλλαξε γνώμη και έστειλε πάλι γράμματα κατά της ευσέβειας, ο απερίσκεπτος. Ο γενναίος όμως και ζηλωτής της ορθής πίστης Άγιος Θεοδόσιος, δεν αποδέχτηκε τα γράμματα. Και για αυτό ο βασιλιάς θύμωσε μαζί του και τον εξόρισε άδικα. Ο δίκαιος κριτής όμως Θεός, αφαίρεσε τη ζωή εκείνου του παράφρονα και όταν επέστρεψε πάλι ο Όσιος έπαυσε ο διωγμός της Εκκλησίας και σταμάτησαν τα σκάνδαλα. Και οι αιρετικοί αρχιερείς διώχτηκαν από τους θρόνους τους, και οι ευσεβείς πήραν πίσω τους δικούς τους θρόνους ,όπως και πριν, και πολλοί από αυτούς επαίνεσαν τον μέγα Θεοδόσιο για το θάρρος που έδειξε και δεν δέχτηκε τα βασιλικά προστάγματα. Ιδιαίτερα οι Αρχιεπίσκοποι, της Ρώμης Αγάπιος και ο Εφραίμ της Αλεξάνδρειας του έγραψαν εγκωμιαστικά γράμματα και πολύ τον εγκωμίασαν. Είχαν σ’ αυτόν εφαρμογή τα λόγια του Αγίου Χρυσοστόμου ‘‘των γαρ αγίων ουχί τα ρήματα μόνον, αλλά και αυτά τα πρόσωπα πνευματικής γέμει χάριτος”. Έτσι λοιπόν αφού έζησε και δοξάστηκε στη γη, αναπαύθηκε εν ειρήνη, παραδίδοντας το πνεύμα του στα χέρια του Θεού το 529, σε ηλικία 105 ετών και τελείται η σύναξή του στον Αποστολικό ναό του κορυφαίου Πέτρου, που ήταν κοντά στην Αγία Σοφία.

Ετάφη στην κρύπτη του σπηλαίου των Μάγων. Εκεί σήμερα υπάρχουν και οι τάφοι της μητέρας του Αγίας Ευλογίας, της Αγίας Σοφίας, μητέρας του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, της μητέρας των αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού Αγίας Θεοδότης, του Αγίου Ιωάννου του Μόσχου, της Αγίας Μαρίας μητρός των Αγίων Αρκαδίου και Ιωάννου, συζύγου δε του Αγίου Ξενοφώντος, του Αγίου Κόπρη. Επί του δαπέδου του σπηλαίου υπάρχουν 35 τάφοι διαφόρων Αγίων. Στη μεγάλη σημερινή Εκκλησία υπάρχει ο τάφος της Αγίας Ευφροσύνης, η οποία ήρθε από την Μονή του Σωτήρος, της Ρωσίας. Αυτή ήλθε στην Αγία Γη μαζί με τον αδελφό της Δαβίδ, την εξαδέλφη της και πολυπληθή συνοδεία. Καταγόταν από βασιλική οικογένεια. Αρρώστησε ενώ βρισκόταν στην Μονή του Αγίου Σάββα, και κοιμήθηκε εν Κυρίω την 23η Μαίου 1783.

***

Από τον βίο του Αγίου Θεοδοσίου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όταν κάποιος, είναι εξαγοράσιμος σημαίνει ότι, δεν είναι χριστιανός. Οι ορθόδοξοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν πτοήθηκαν από δωροδοκίες ή απειλές. Η δωροδοκία σε ζητήματα πίστεως είναι ισοδύναμη με την περίπτωση του Ιούδα, ο οποίος πρόδωσε το Χριστό για κάποια αργύρια. Τέτοια δωροδοκία χαρακτήριζε μόνον ορισμένους αιρετικούς. Όταν ο αυτοκράτορας Αναστάσιος ενέδωσε στην αίρεση του Ευτυχούς, στράφηκε εναντίον των αποφάσεων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου (Χαλκηδόνα. 451) και θέλησε να ακυρώσει την ισχύ αυτών των δογμάτων. Προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη των πιο επιφανών αντιπροσώπων της Εκκλησίας, ο αυτοκράτορας άρχισε να τους στέλνει διάφορα δώρα. Ο άγιος Θεοδόσιος ήταν ο πιο φημισμένος άνθρωπος σε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Ο αυτοκράτορας του έστειλε ως δώρο τριάντα κιλά χρυσό για τις ανάγκες τάχα του μοναστηριού. Ο Θεοδόσιος κατάλαβε ότι ο αυτοκράτορας ήθελε να τον δωροδοκήσει. Πράγματι πόσο σοφά ενέργησε ο άγιος του Θεού! Δεν ήθελε να κρατήσει τα χρήματα για το μοναστήρι, παρόλο που αυτό είχε μεγάλες οικονομικές ανάγκες· δεν ήθελε όμως ούτε να τα επιστρέψει στον αυτοκράτορα, για να μην τον παροργίσει περισσότερο εναντίον των ορθοδόξων· έτσι μοίρασε αμέσως όλο το χρυσάφι στους φτωχούς στο όνομα του αυτοκράτορα. Η ελεημοσύνη αυτή δυνάμωσε την προσευχή του στο Θεό για τη διόρθωση του αυτοκράτορα και την επιστροφή του στον ορθό δρόμο.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», τ. 1, Ιανουάριος, εκδ. Άθως)

Ο πραότατος και ταπεινός όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης όταν κινδύνευε η ευσέβεια, τότε φαινόταν φιλόνικος και ισχυρογνώμων, «πυρ φλέγον» και «μάχαιρα κόπτουσα».
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/10/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%b1%cf%8c%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%cf%8c%cf%82-%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%b4%cf%8c%cf%83/

Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και Καθηγητής της Ερήμου, ο υπέροχος οδηγός της μοναστικής ζωής (424 – 529)
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/10/26924/

Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και το χάρισμα του ηγουμένου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/10/21196/

Μην φοβάστε …Ο φόβος είναι από τον διάβολο. Θα έρθουν δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους… π. Αρσένιος Μπόκα, ο Προφήτης των εσχάτων
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/27/54490/

Ακολουθώντας το εξόριστο Βρέφος … μένουμε πάντοτε με τον νικητή και θριαμβευτή της ιστορίας. Η νίκη είναι πάντα δική του. Στα χέρια του βρίσκεται η Εκκλησία του και ο λαός του. Αυτός ανατρέπει τυράννους και καθεστώτα. Αυτός συντρίβει κάθε υπερφίαλο διώκτη που νομίζει ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο σχέδιό του.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/25/%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%b8%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf-%ce%b5%ce%be%cf%8c%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b2%cf%81%ce%ad%cf%86%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%ad%ce%bd/

Απολυτίκιον αγίου Θεοδοσίου Κοινοβιάρχου. Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν. Όσιε Πατήρ ημών Θεοδόσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Στιχηρά Προσόμοια Εσπερινου
Ήχος πλ. α’ Όσιε Πάτερ

Όσιε Πάτερ, θεοφόρε Θεοδόσιε, ευρούσα ως επόθει, την καθαράν σου ψυχήν, του Πνεύματος η χάρις του Παναγίου, σοι ενεσκήνωσεν ως άχραντον φως, ου τη ενεργεία φαιδρώς ηγλαισμένος, Χριστόν απαύστως δοξολογείς, τον εν δυσί ταίς ουσίαις ένα Υιόν, τον βαπτιζόμενον χειρί τη του Προδρόμου, και μαρτυρούμενον τη φωνή τη πατρώα. Αυτόν ικέτευε, αυτόν δυσώπει Όσιε, δωρηθήναι τη οικουμένη, ομόνοιαν, ειρήνην, και μέγα έλεος.

Ήχος γ’ Θείας Πίστεως

Θείας αίρων σου χείρας προς ύψος, στύλος Όσιε φωσφόρος ώφθης, των προσευχών εν ταίς ακτίσι λαμπόμενος· προς ουρανόν γαρ πτερώσας διάνοιαν, και των αρρήτων γενόμενος μέτοχος, όλος ήστραψας, Χριστόν τον Θεόν αιτούμενος, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Εις τους Αίνους Στιχηρά Προσόμοια
Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών

Φλόγα της προς Θεόν ακλινούς, και διαπύρου και θερμής αγαπήσεως, εξάψας τον ουρανόθεν, αντεκομίσω πυρσόν, ευδοκίαν θείαν σοι μηνύοντα, ναόν αγιώτατον, αρετής παιδευτήριον, οικοδομήσαι, και ψυχών φροντιστήριον· ον αρξάμενος, ευσεβώς ετελείωσας· ένθα και το πολύαθλον, κατάκειται σώμά σου, θήκαις οσίαις Παμμάκαρ, διαφερόντως τιμώμενον. Χριστόν δωρηθήναι, ταίς ψυχαίς ημών δυσώπει, το μέγα έλεος.

Δόξα… Ήχος β’

Όσιε Πάτερ, ως πόλιν ζώντος Θεού, εύφραναν την ιεράν σου ψυχήν, τού ποταμού τα ορμήματα, τού ύδατος τής αφέσεως, τού διελθόντος τον Ιορδάνην, και πάσι τοις πέρασι, τής ευσεβείας τον λόγον πηγάσαντος, Χριστού τού Θεού ημών, όν ικέτευε παμμάκαρ Θεοδόσιε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Και νυν… ο αυτός

Υπέκλινας κάραν τω Προδρόμω, συνέθλασας κάρας των δρακόντων, επέστης εν τοις ρείθροις, εφώτισας τα σύμπαντα, τού δοξάζειν σε Σωτήρ, τον φωτισμόν των ψυχών ημών.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’
Τού Στουδίτου

Των Μοναστών τα πλήθη, τον καθηγητήν σε τιμώμεν, Πατήρ ημών Θεοδόσιε, διά σού γαρ την τρίβον, την όντως ευθείαν, πορεύεσθαι έγνωμεν. Μακάριος εί, τω Χριστώ δουλεύσας, και εχθρού θριαμβεύσας την δύναμιν, Αγγέλων συνόμιλε, Οσίων ομόσκηνε και Δικαίων. Μεθ’ ών πρέσβευε τω Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Κάθισμα  Ήχος δ’
Κατεπλάγη Ιωσήφ

Θεοφανείας ο καιρός, Χριστός επέφανεν ημίν, εν Ιορδάνη ποταμώ, δεύτε αντλήσωμεν πιστοί, ύδωρ αφέσεως των αμαρτιών ημών, Χριστός, γαρ εν σαρκί επεδήμησε, το πρόβατον ζητών το θηριάλωτον, και ανευρών εισήγαγεν ως εύσπλαγχνος, εις τον Παράδεισον αύθις, Χριστός εφάνη, εν, Ιορδάνη, και τον κόσμον εφώτισε.

Θεοδοσίου Κοινοβιάρχου Επ.35/Monastery of Venerable St. Theodosius the Cenobiarch

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: «Η νέα τάξη πραγμάτων θέλει ένα άθεο και αντίχριστο κράτος» 08/01/2021

youtube.com/watch?v=wG4uSzeg0s4&t=2s

Μόρφου Νεόφυτος: ΘΑ ΕΠΕΜΒΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΜΕΣΑ!!!

Το σημάδι για να ξεκινήσουν τα παγκόσμια γεγονότα – Μητροπολίτης Μόρφου

youtube.com/watch?v=7qSmXZmQ_oo

Έρχεται η ώρα που θα πληρώσουν όλα τα έθνη ο καθένας το λογαριασμό του… – Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος