Ο Κύριος καθοδηγεί ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός θα οδηγήση το μικρό μας κοχύλι! Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιέβου

Ο Άγιος Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου (1853)
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Ο μακάριος περπατούσε κάποια ημέρα στην όχθη του Δνείπερου προς την Λαύρα. Ο υποτακτικός του Παντελεήμων ήταν μαζί του.
Ήταν περίπου δυό ώρες πριν σημάνουν οι καμπάνες της εκκλησίας.
Φτάνοντας στο μέρος που οι σπηλιές της Λαύρας δεσπόζουν στον λόφο, ο Στάρετς είδε μια βάρκα δεμένη στην όχθη και είπε:

«Ξέρεις τι σκέφτομαι Παντελεήμων;».

«Τι Μπάτουσκα;».

«Να περάσουμε οι δυό μας στην αντικρινή όχθη. Κανείς εκεί δεν προσεύχεται στον Θεό, έτσι εμείς θα προσευχηθούμε για τον καθένα και μετά θα διαβάσουμε το Ιερό Ψαλτήρι»

«Όπως θέλεις Μπάτουσκα».

Έτσι, ήλθαν οι δυό τους στην όχθη κι ο μακάριος έλυσε την βάρκα, η οποία ήταν χωρίς κουπί και διέταξε τον Παντελεήμονα να καθήση μέσα σ’ αύτήν.

«Μα πως θα πάμε; ρώτησε με απορία ο υποτακτικός. Δεν υπάρχει κουπί Μπάτουσκα. Πρέπει να βρω ένα, κάπου εδώ κοντά είναι το σπίτι του φύλακα».

«Δεν χρειάζεται. Κάτσε κάτω σου λέω».

«Και τι θα γίνει με το κουπί; Ή μήπως θα χρησιμοποιήσουμε τα χέρια μας;».

«Και τι σου χρειάζεται ένα κουπί κουτούτσικε;».

«Μα για να σπρώχνω το νερό, να στρίβω τη βάρκα».
«Κάτσε κάτω! Κάτσε αμέσως! Ο Κύριος καθοδηγεί ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός θα οδηγήση το μικρό μας κοχύλι!».

Ο Παντελεήμων κάθησε επιτέλους κάτω και πρόσεχε να δη τι θα γινόταν στη συνέχεια.
Ο μακάριος έσπρωξε την μικρή βάρκα μακριά από την όχθη, κάθησε κι ο ίδιος στην πρύμνη κι άνοιξε το Ψαλτήρι του:

«Ευλόγησον, ω Κύριε!» είπε και βυθίστηκε στην μελέτη του. Και ω του θαύματος! Η βάρκα ξεκίνησε απαλά μόνη της. Ο Παντελεήμων καθόταν έκπληκτος με κομμένη την ανάσα. Δεν μπορούσε ν’ αρθρώση λέξη. Τα ελαφρά κυματάκια του ποταμού λίκνιζαν το εύθραυστο σκάφος. Ο ήλιος έλαμπε ξεχύνοντας θαλπωρή, ενώ φυσούσε ένα γλυκό αεράκι. Η απόσταση προς την αντικρινή όχθη όλο και μίκραινε. Ξαφνικά κάτι άστραψε στα μάτια του υποτακτικού. Από το νερό ξεπήδησαν πλήθος χρυσόψαρα και πέφτοντας στο κάτω μέρος της βάρκας, άρχισαν να παίζουν χαρούμενα, ενώ τα λέπια τους έλαμπαν στο φως του ήλιου. Ο Παντελεήμων έριξε ένα βλέμμα στον μακάριο Στάρετς γεμάτο από ανέκφραστο θαυμασμό.

«Ησυχία! μη μιλήσης»! είπε εκείνος. «Αυτά είναι άγγελοι του Θεού. Ο Κύριος τάστειλε για δική μας παρηγοριά».

Ο Παντελεήμων ένοιωσε μια απερίγραπτη αγαλλίαση κι απόμεινε να κοιτάζη εκστατικός το θέαμα. Καθώς όμως η βάρκα πλησίαζε στην όχθη, εκείνα εξαφανίστηκαν στα βάθη του ποταμού.
Στο ταξίδι της επιστροφής, επαναλήφθηκε ακριβώς το ίδιο.

«Φύλαξε το στόμα σου», είπε ο Στάρετς στον υποτακτικό του καθώς άφηναν την όχθη του Δνείπερου, «και βάλε φραγμό στα χείλη σου. Κοίτα καλά να μη πης τίποτα απ’ όσα είδες, σε κανένα, μέχρι τον θάνατό μου».

Ο Παντελεήμων το κράτησε μυστικό μέχρι την κοίμηση του ευλογημένου Στάρετς και μόνον μετά την εκδημία του, μίλησε γι’ αυτό το θαύμα σε πολλούς αδελφούς της Λαύρας.

Πράγματι. Θαυμαστός είναι ο Θεός μας! «Πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν εν τω ουρανώ και εν τη γη, εν ταις θαλάσσαις και εν πάσαις ταις αβύσσοις… ότι εν τη χειρί αυτού τα πέρατα της γης και τα ύψη των ορέων αυτού εισιν. Ότι αυτού έστιν η θάλασσα και αυτός εποίησεν αυτήν…». (Ψαλ. 134,6.- 94,4-5)

Αποσπάσματα από το βιβλίο: Στάρετς Θεόφιλος, ο δια Χριστόν σαλός, Ασκητήςτης Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, Εκδόσεις Ιερά Μονή Παναγίας του Έβρου, Μάκρη Αλεξανδρουπόλεως..

Απολυτίκιον αγίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού του Κιέβου Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Θεόφιλε το πνεύμα σου.

Απολυτίκιον. ῏Ηχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Την μωρίαν εμφρόνως ενδυθείς ως ιμάτιον, ήσχυνας τον πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γαρ Θεού επιποθών, ηυλόγησας τιμών των κοσμικών, ως ουδέν δε προβαλλόμενος σεαυτόν, επέτυχες της κλήσεως· δόξα τω σε φυλάξαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω χορηγήσαντι ημίν, πέλεκυν κατ’ επάρσεως.

«Ενεδρεύσωμεν τον δίκαιον…» Ο Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός, εκ της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου
https://iconandlight.wordpress.com/2014/05/20/%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B5%CF%8D%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%E1%BD%81-%E1%BC%85%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B8/

Το άρωμα της αγιασμένης ζωής του άρχισε να σκορπίζεται μακριά… άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός, του Κιέβου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/17/16425/

Προσευχόταν και θρηνούσε ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής, Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/13/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%85%CF%83%CF%84/

Advertisement

Προσευχόταν και θρηνούσε ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής, Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου

Ο Άγιος Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου(1853)
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη, είπε ο Κύριος [Ματθ. ε’ 14]. Είναι σχεδόν αδύνατο να κρύψης ένα ευωδιαστό λουλού­δι μέσα στ’ αγριόχορτα, γιατί θα ξεχωρίση με το άρωμα και την ευωδία του. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο μακάριος Θεόφιλος δεν μπορούσε να κρυφτή στην απομόνωση του ερημητηρίου του. Το άρωμα της αγιασμέ­νης ζωής του άρχισε να σκορπίζεται μα­κριά και να γίνεται αντιληπτό απ’ όλους όσους αναζητούσαν πνευματική καθοδήγησι και παρηγοριά. Όλοι όσοι επισκέπτον­ταν το Κίεβο για τα διάφορα προσκυνήμα­τα του, πήγαιναν και στο ερημητήριο του Γκολοσέγιεβο, με σκοπό να δουν και να μιλήσουν με τον Στάρετς. Εκείνος ο μακά­ριος όμως αύξησε κατά πολύ την σαλότητά του, για ν’ αποφύγη την ανθρώπινη δόξα και την συνεχή επαφή με τους ανθρώπους.

Στο ερημητήριο του Κιτάγιεβο

Ο μακάριος Θεόφιλος έζησε πάνω από μισό χρόνο στο κτήμα Νοβοπασιέτσνυ. Αλ­λά στις 29 Απριλίου του 1849, με προφο­ρική εντολή του Μητροπολίτη Φιλάρετου, μεταφέρθηκε στο ερημητήριο του Κιτάγιε­βο, κοντά στο Κίεβο.

Εδώ ο Στάρετς Θεόφιλος αύξησε τον α­γώνα της διά Χριστόν Σαλότητος. Αν και βρήκε ένα νέο σταυρό να σηκώση, με τη μορφή των διαφόρων κατηγοριών και διώ­ξεων από τους ανωτέρους, βρήκε επίσης και την παρηγοριά της μοναξιάς. Το ερη­μητήριο περικυκλωνόταν από ψηλούς λό­φους, κατάφυτους από πυκνά δάση. Ο Στάρετς συνήθιζε να προχωρή βαθιά μέσα στο δάσος κι εκεί, ατενίζοντας μέσα στη μοναξιά τον Θεό, άφηνε να ξεχυθή η ψυχή του σε προσευχές προς Εκείνον, που οι οφθαλμοί Του είναι μυριοπλασίως ηλίου φωτεινότεροι επιβλέποντες πάσας οδούς ανθρώπων και κατανοούντες εις απόκρυφα μέρη [Σοφ. Σειραα’χ κγ’ 19].

Συχνά πήγαινε και γονάτιζε πάνω σε κά­ποιο κομμένο δένδρο και έμενε εκεί για ο­λόκληρες μέρες, θρηνώντας ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής και προσευχόμενος για την συγχώρηση του αμαρτωλού κόσμου, που τυφλωμένος δεν ξέρει τι κάνει.

Ατημελησία και σαλότητες

Ο Θεόφιλος ήταν συνεχώς και αποκλειστικά απασχολημένος με τη μελέτη του Θε­ού και με την προσευχή και δεν έδινε την παραμικρή προσοχή στην εμφάνιση του. Τον απασχολούσε η ωραιότητα της ψυχής και όχι η καθαριότητα του σώματος. Τα ρούχα του ήταν τριμμένα, με πολλά μπα­λώματα και με λεκέδες από ζύμη και από λάδι. Ακόμη και όταν πήγαινε στην εκκλη­σία ο μακάριος, φορούσε τον μανδύα του επάνω από την πουκαμίσα του και με το κουκούλι του ατημέλητα ριγμένο, βάδιζε στον δρόμο με το στέρνο του γυμνό. Στα πόδια του φορούσε σχισμένες παντόφλες, ή μία ξεχαρβαλωμένη ψηλή μπότα στο ένα πόδι και στο άλλο μία πάνινη μπότα ή ένα ψάθινο παπούτσι. Το κεφάλι του μερικές φορές ήταν τυλιγμένο με μια παλιά, βρώμι­κη πετσέτα.
Μερικοί που συνήθιζαν να κοροϊδεύουν, παρατηρούσαν το κουρελόπανο στο κεφά­λι του Στάρετς και τον ρωτούσαν γελών­τας:
«Πάτερ Θεόφιλε, τι σε πονάει σήμερα;»
«Γιατρός είσαι;» απαντούσε απότομα ο μακάριος κι έφευγε από κοντά τους.

Αποσπάσματα από το βιβλίο: Στάρετς Θεόφιλος, ο δια Χριστόν σαλός, Ασκητήςτης Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, Εκδόσεις Ιερά Μονή Παναγίας του Έβρου, Μάκρη Αλεξανδρουπόλεως.

Απολυτίκιον. ῏Ηχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Την μωρίαν εμφρόνως ενδυθείς ως ιμάτιον, ήσχυνας τον πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γαρ Θεού επιποθών, ηυλόγησας τιμών των κοσμικών, ως ουδέν δε προβαλλόμενος σεαυτόν, επέτυχες της κλήσεως· δόξα τω σε φυλάξαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω χορηγήσαντι ημίν, πέλεκυν κατ’ επάρσεως.

Το άρωμα της αγιασμένης ζωής του άρχισε να σκορπίζεται μακριά… άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός, του Κιέβου

Ο άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός, του Κιτάγιεβο της Λαύρας του Κιέβου (1788-1853), 28 Οκτωβρίου

Ο μακάριος προσευχόταν πάντοτε κρυφά… Ωστόσο ο προϊστάμενος του ερημητηρίου, ο Ιερομόναχος Ιώβ, αποστρεφόταν τον μακάριο για την σαλότητά του και διαρκώς παρατηρούσε τη ζωή και τη συμπεριφορά του. Δεν τον έβλεπε ποτέ να προσεύχεται ή να κάνη κάποια ψυχοσωτήρια άσκησι. Οποτεδήποτε τύχαινε να τον επισκεφθή στο κελλί του, ο προορατικός Στάρετς γνώριζε πάντα ότι ερχόταν. Αφαιρούσε λοιπόν τα εξωτερικά του ενδύματα, έπεφτε στον πά­γκο του και έκανε τον κοιμισμένο. Με τον τρόπο αυτό εφάρμοζε τον λόγο του Κυρίου, ο οποίος είπε: Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω Πατρί σου τω εν τω κρύπτω, και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρύπτω αποδώσει σοι εν τω φανερώ [Ματθ. ς’ 6].
Με αυτούς τους κρυπτούς κόπους και τις προσευχές έκτιζε ένα αιώνιο κατάλυμα στον ουρανό και αποταμίευε αγαθά που μέ­νουν στην αιωνιότητα.

Το άρμα του παράξενου προφήτη

Ο Στάρετς δεν ταξίδευε με αμάξι, παρά με ένα μικρό άλογο. Τον καιρό εκείνο ζούσε στο Ποντόλ ένας έμπορος ονόματι Ιβάν Κάτκωφ. Τιμούσε και ευλαβείτο πάρα πολύ τον μακάριο και γι’ αυτό του έκανε δώρο ένα μικρό άλογο. Ο Στάρετς δεν είχε πού να περιποιήται το ζώο στο μοναστήρι κι έτσι ο Κάτκωφ το έστελνε κάθε μέρα στον Θεόφιλο ποτισμένο και ταϊσμένο. Ο Στάρετς έδενε το άλογο σ’ ένα μικρό κάρρο, καθόταν μέσα και διάβαζε στον δρόμο το ψαλτήρι του, ενώ το άλογο προχωρούσε μόνο του χωρίς καθοδήγησι. Καθώς πήγαινε στον δρόμο, τα αλητόπαιδα προσπαθούσαν να τον πειράξουν. Πολλές φορές ολόκληρος συρφετός έτρεχε από πίσω του φωνάζοντας: «Θεόφιλε, Θεόφιλε, πάρε μας μαζί σου». Κάποιο παιδί μπορεί να έριχνε και καμμιά πέτρα. Ο Στάρετς τότε έριχνε μόνο μια αυστηρή ματιά στον αυθάδη, του κουνούσε ελεγκτικά το δάκτυλο του και χαμήλωνε πάλι τα μάτια του στο ψαλτήρι.

Άλλη φορά αφού παρέλαβε ο μακάριος έναν ταύρο, έφτιαξε ένα μικρό κάρρο με ένα μικρό σκέπαστρο από καραβόπανο, απλωμένο σε σιδερένιο σκελετό στο πίσω μέρος του κάρου. Ο Στάρετς κατέβαινε στην πόλι επάνω σ’ αυτό το κατασκεύασμα. Δεν καθόταν ποτέ στο μπροστινό μέρος του κάρρου, άλλα πάντα στο πίσω με την πλάτη γυρισμένη προς τον ταύρο. Είχε τοποθετήσει ένα μικρό αναλόγιο κάτω από την τέντα και, όσο ταξίδευε, διάβαζε γονατιστός το αγαπημένο του Ψαλτήρι. Το πιο εκπληκτικό όμως είναι τούτο: Ο ταύρος, που δεν είχε ούτε γκέμια ούτε χαλινάρι, παρά μόνο ένα ζυγό, πήγαινε τον κύριό του ακριβώς εκεί που ήθελε —στο Ποντόλ, στη μονή Μπράτσκυ, στη Λαύρα— χωρίς καμμία διαταγή, καθοδήγησι, κέντρισμα ή οτιδήποτε παρόμοιο. Λένε ακόμη ότι ο ταύρος απέφευγε τις πέτρες, τα αυλάκια και τα χαντάκια, για να μην ταρακουνάη τον μακάριο που μελετούσε.

Στην πόλι όλοι γνώριζαν τον μακάριο Στάρετς. Μόλις πρόβαλλε σε κάποιον από τους κεντρικούς δρόμους, οι έμποροι έβγαιναν γρήγορα από τα μαγαζιά τους και φώναζαν: «Έρχεται ο Θεόφιλος! Ο Θεόφιλος!» Κι ο καθένας έσπευδε να ρίξη κάτι μέσα στο κάρρο του —άλλος ένα κομμάτι ύφασμα, άλλος μία φραντζόλα και άλλος ένα μαντήλι ή ένα κουβάρι κλωστή. Ήταν παρατηρημένο πως όποιος προσπαθούσε να δώση στον Στάρετς κάτι από τα εμπορεύματά του, οπωσδήποτε όλη την ήμερα θα είχε μεγάλα κέρδη στη δουλειά του. Ο Στάρετς όμως δεν κρατούσε τίποτε από αυτά για τον εαυτό του. Ό,τι βρισκόταν μέσα στο κάρρο το έδινε στους φτωχούς που συναντούσε στον δρόμο του. Κι αυτοί δεν ήταν λίγοι• έτρεχαν πίσω από τον μακάριο ολόκληρο πλήθος.

Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη, είπε ο Κύριος[1]. Είναι σχεδόν αδύνατο να κρύψης ένα ευωδιαστό λουλούδι μέσα στ’ αγριόχορτα, γιατί θα ξεχωρίση με το άρωμα και την ευωδία του. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο μακάριος Θεόφιλος δεν μπορούσε να κρυφτή στην απομόνωση του ερημητηρίου του. Το άρωμα της αγιασμένης ζωής του άρχισε να σκορπίζεται μακριά και να γίνεται αντιληπτό απ’ όλους όσους αναζητούσαν πνευματική καθοδήγησι και παρηγοριά. Όλοι όσοι επισκέπτονταν το Κίεβο για τα διάφορα προσκυνήματα του, πήγαιναν και στο ερημητήριο του , με σκοπό να δουν και να μιλήσουν με τον Στάρετς. Εκείνος ο μακάριος όμως αύξησε κατά πολύ την σαλότητά του, για ν’ αποφύγη την ανθρώπινη δόξα και την συνεχή επαφή με τους ανθρώπους.

Ο Στάρετς συνήθιζε να προχωρή βαθιά μέσα στο δάσος κι εκεί, ατενίζοντας μέσα στη μοναξιά τον Θεό, άφηνε να ξεχυθή η ψυχή του σε προσευχές προς Εκείνον, που οι οφθαλμοί Του είναι μυριοπλασίως ηλίου φωτεινότεροι επιβλέποντες πάσας οδούς ανθρώπων και κατανοούντες εις απόκρυφα μέρη[Σοφ. Σειραχ κγ’ 19].

Συχνά πήγαινε και γονάτιζε πάνω σε κάποιο κομμένο δένδρο και έμενε εκεί για ολόκληρες μέρες, θρηνώντας ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής και προσευχόμενος για την συγχώρηση του αμαρτωλού κόσμου, που τυφλωμένος δεν ξέρει τι κάνει.

Αποσπάσματα από τον υπέροχο και χαριτωμένο βίο του Οσίου Θεοφίλου του δια Χριστόν Σαλού
Περιοδικό ” Ἁγιορειτική Μαρτυρία ” ,ΤΕΥΧΟΙ 6 – 18, Τριμηνιαία Έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου.
http://www.impantokratoros.gr/staretz-theofilos.el.aspx
http://www.alavastron.net/2016/11/Starets-Theofilos-Index.html

Απολυτίκιον αγίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού του Κιέβου Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Θεόφιλε το πνεύμα σου.

Απολυτίκιον. ῏Ηχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Την μωρίαν εμφρόνως ενδυθείς ως ιμάτιον, ήσχυνας τον πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γαρ Θεού επιποθών, ηυλόγησας τιμών των κοσμικών, ως ουδέν δε προβαλλόμενος σεαυτόν, επέτυχες της κλήσεως· δόξα τω σε φυλάξαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω χορηγήσαντι ημίν, πέλεκυν κατ’ επάρσεως.