Σπάνια συνάντησα τέτοιους χριστιανούς. Όμως υπάρχουν. Γι’ αυτούς η ζωή τους είναι μόνο ο Χριστός. Όσο και να υποφέρουν…

“Χωρίς τη θεία χάρη ο άνθρωπος δεν μπορεί να μετανοήσει”
Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Ο Εκλεκτός του Θεού»
 Το όραμα ενός φυλακισμένου
Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας

Εγώ, παππούλη, είπε ο κατάδικος δεν θα άνοιγα τον εαυτό μου σε σένα αν εσύ δεν άγγιζες με τα κηρύγματά σου την καρδιά μου. Αυτά πολύ μας συγκινούν. Έχουν δίκιο οι φυλακισμένοι που σας αγαπάνε τόσο πολύ.

Ετοιμάζουν και ένα δώρο για εσάς, μια εικόνα. Οι φυλακισμένοι θα σας ακολουθήσουν όπου κι αν πάτε. Σας αγάπησα και εγώ παππούλη. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω κάτι: να με εξομολογήσετε και να μου δώσετε την Θεία Κοινωνία. Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων.

-Μήπως παιδί μου θέλεις να σε χρίσω και με το Άγιο Μύρο;

-Ναι, θα σας χρωστώ ευγνωμοσύνη γι’αυτό.

Εδώ μέσα στον ίδιο θάλαμο τον έχρισα με το Άγιο Μύρο, την δεύτερη μέρα τον εξομολόγησα και τον κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων…

Σε ένα χρόνο, μετά την επίσκεψη μου στα κάτεργα του Νέρτσινσκ, στην περιοχή του Αγλάτσενσκ, τον βρήκα άρρωστο. Μίλησα μαζί του δύο ώρες. Ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένος με την επίσκεψή μου. Σε έξι μήνες επισκέφθηκα και πάλι αυτή την φυλακή. Την τρίτη μέρα οι φυλακισμένοι με κάλεσαν να πάω στον μακάριο αυτό κατάδικο, ο οποίος πλησίαζε στο τέλος της ζωής του. Όταν μπήκα μέσα εκείνος από την χαρά του που με είδε σηκώθηκε λίγο και, κάνοντας το σταυρό του, μου είπε:

-Εγώ παππούλη, σε μια ώρα θα αφήσω τη γη.

Μετά από πέντε λεπτά ξάπλωσε στο κρεβάτι του, επειδή δεν μπορούσε πια να κάθεται. Κάτι ψιθύρισε. Μετά έστρεψε το βλέμμα του πάνω και είπε:

–Άνοιξαν οι ουρανοί, η Παναγία κατεβαίνει σε μένα και μαζί της ένα πλήθος αγίων. Εσύ παππούλη τους βλέπεις; ρώτησε

-Όχι, παιδί μου, του απάντησα.

–Να και ο Χριστός, ο Βασιλεύς της Δόξης, φάνηκε πάνω στα σύννεφα και κατεβαίνει σε μας.

Μ’ αυτά τα λόγια του όλα τα μέλη του σώματός του κινήθηκαν σπασμωδικά. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στα δεξιά. Εγώ άρχισα να τρέμω από τον φόβο.

–Κύριε, φώναξε, θα ήθελα κι άλλο να υποφέρω εδώ στη γη για χάρη των άλλων, αλλά ας γίνει όπως θέλεις Εσύ.

Σε ένα λεπτό άφησε την τελευταία του πνοή. Ω, τι θρήνο έκαναν γι’ αυτόν οι κρατούμενοι! Δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Όπως μου έλεγε στην εξομολόγηση, τρεις φορές είδε το όραμα. Να του χαρίσει ο Κύριος και μετά τον θάνατό του την χάρη, την οποία είχε ήδη ζώντας στη γη, για να μπορέσει να βοηθάει και εμάς τους αμαρτωλούς να σηκώνουμε τον σταυρό μας.

Κατά την διάρκεια της ποιμαντικής μου διακονίας στις φυλακές σπάνια συνάντησα τέτοιους χριστιανούς. Όμως αυτοί υπάρχουν. Τέτοιοι τύποι είναι πραγματικά εκλεκτοί του Θεού! Γι’ αυτούς η ζωή τους είναι μόνο ο Χριστός. Όσο και να υποφέρουν βάσανα, μαρτύρια και κάθε είδους καταπιέσεις. σ’ όλα αυτά δεν βλέπουν τίποτα άλλο εκτός από παρηγοριά, χαρά και κάποιο πνευματικό γλυκασμό.
*του Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος, από το βιβλίο: «Απ’ όσα είδα και έζησα» Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).
«Φίλοι φυλακισμένων, Ο Ονήσιμος» Τεύχος 15, Φθινόπωρο Χειμώνας 2014

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Μόνον όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας.

«Μετανοείτε» (Ματθ. 4,17). Οφείλομεν να λάβωμεν σοβαρώς υπ’ όψιν την κλήσιν του Χριστού: Να αλλάξωμεν ριζικώς τον τρόπον της εσωτερικής ημών ζωής και κοσμοθεωρίας, τας σχέσεις ημών προς τους ανθρώπους και προς παν φαινόμενον εν τω κτιστώ είναι· να μη φονεύωμεν τους εχθρούς, αλλά να νικώμεν αυτούς δια της αγάπης.

Το πρόβλημα της καθημερινής ζωής από ασκητική άποψη συνδέεται με το φόβο του Θεού. Αυτός ο φόβος είναι δώρο εξαιρετικά πολύτιμο. Μέσω αυτού ζητούμε από τον Θεό να μας καθοδηγεί στην καθημερινή ζωή, σε κάθε στιγμή.
Μην παραλείπετε να παρακαλείτε κάθε μέρα τον Θεό να σας δίνει το Άγιο Πνεύμα, τη χάρη, για να εκπληρώνετε και να αφομοιώνετε τις εντολές του Χριστού, μέχρις ότου γίνουν δεύτερη φύση σας.

Η μετάνοια είναι ένα ανεκτίμητο δώρο προς την ανθρωπότητα. Με τη μετάνοια συντελείται η θέωσή μας. 

Η χάρη της μετάνοιας μας αποκαλύπτει την εικόνα του Υιού του Θεού. Ω, πόσο οδυνηρή είναι η πορεία αυτή! Φλογερή ρομφαία διαπερνά την καρδιά μας.

Η αγάπη του Χριστού είναι μακαριότητα, που δεν συγκρίνεται με τίποτε στον κόσμο, και συγχρόνως είναι πάθος, μεγαλύτερο από κάθε άλλο πάθος, μαρτύριο μέχρι θανάτου.
Να αγαπάς με την αγάπη του Χριστού σημαίνει να πίνεις το «ποτήριον» εκείνο, που και ο Ίδιος ο Άνθρωπος Χριστός παρακάλεσε τον Πατέρα να μην το πιει.

Πάσχουμε, αλλά με άλλο πόνο, που πριν μας ήταν άγνωστος. Είναι πόνος που μας εμπνέει, δεν σκοτώνει. Σ’ αυτόν συνυπάρχει άκτιστη δύναμη. Μπαίνουμε στην θεία απειρότητα. Μένουμε εκστατικοί με όσα γεγονότα μας συμβαίνουν. Το μεγαλείο Του μας υπερβαίνει.
Σμικρυνόμαστε όταν το συνειδητοποιήσουμε, συγχρόνως δε έρχεται ο Θεός να μας αγκαλιάσει, όπως ο Πατέρας της ευαγγελικής περικοπής. Ο φόβος και ο τρόμος αποχωρούν δίνοντας τη θέση τους στην παρουσία του Θεού. Ο Πατέρας, μας ντύνει με πολύτιμα ρούχα, μας στολίζει με ουράνιες δωρεές, καλύτερη των οποίων είναι η αγάπη που όλα τα σκεπάζει. Ο πρώτος πόνος της μετάνοιάς μας, μεταβάλλεται σε χαρά και γλυκύτητα αγάπης. Τώρα η αγάπη παίρνει νέα μορφή: την ευσπλαχνία σε κάθε κτίσμα που στερείται το θείο Φως.

Θεέ μου, Χριστέ μου! Διαφύλαξε με στην οδό της αληθείας Σου. Εσύ γνωρίζεις πόσο εγγύς είναι ο θάνατος μου και την ανάγκη μου στην ώρα εκείνη. Μη παρίδεις την άγνοιά μου ούτε την αφροσύνη μου. Μη με απορρίψεις για την παρρησία μου· αυτή προέρχεται από την απόγνωση για τον ίδιο τον εαυτό μου· από τον φόβο να μείνω έξω από το Φως της Βασιλείας Σου, να ριφθώ στο «σκότος το εξώτερον». Βρες τρόπο να με φωτίσεις την ημέρα του θανάτου μου· δεν γνωρίζω τι θα συναντήσω τότε και ποιο ποτήριο πρέπει να πιώ, για να είμαι έπειτα μαζί Σου.

Ο παππούλης μας μας είπε να τους συγχωρούμε όλους, ό,τι και να μας κάνουν… Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/28/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81/

Advertisement

Ω, μπροστά στην ειλικρινή αγάπη δε θα μείνει ασυγκίνητος κανένας εγκληματίας!

Μόλις απόκτησα πιο στενές σχέσεις με τους φυλακισμένους, (λέγει ο π. Σπυρίδων) κατάλαβα αμέσως ότι αυτό που χρειάζονται από μένα είναι να τους δείχνω αληθινή αγάπη. Η αγάπη αυτή, πρέπει να είναι ειλικρινής και δραστήρια. Αν δεν υπήρχε μια τέτοια αγάπη, καλύτερα να ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας. Οι άνθρωποι αυτοί, αδικήθηκαν στη ζωή τους και είναι εξαγριωμένοι με όλους και με όλα. Για να τους βγάλει ο ιερέας από αυτή την κατάσταση, πρέπει να πατά γερά και με τα δυο του τα πόδια στο έδαφος της ενεργητικής, της έμπρακτης αγάπης. Αλίμονο, σ’ εκείνον τον ιερέα, ο οποίος θα προτιμήσει τις αρχές της φυλακής από τους φυλακισμένους!

Όταν λοιπόν συγγένεψα μ’ αυτόν τον κόσμο, όταν τους αγάπησα με αυταπάρνηση, τότε είδα ότι και για μένα οι θύρες της ψυχής τους είναι ορθάνοιχτες και ότι μου δόθηκε η απόλυτη ελευθερία οποιαδήποτε στιγμή να ερευνώ (πάντα με διάκριση, με σεβασμό και με αγάπη, εννοείται!) και τα πιο κρυφά της βάθη! Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτός ο κόσμος των εγκληματιών, κατά τη γνώμη μου, –γνώμη που είναι καρπός της προσωπικής μου πείρας– είναι πιο ιδανικός, πιο ηθικός, ακόμα και πιο θρησκευτικός, από εμάς τους ελεύθερους πολίτες του ελεύθερου κόσμου. Από τα χέρια μου πέρασαν περίπου είκοσι πέντε χιλιάδες άνθρωποι, τους οποίους πολλές φορές τους εξομολόγησα, τους κοινώνησα αλλά και προσπάθησα με τα κηρύγματά μου να τους πείσω να αλλάξουν τη ζωή τους και να πιστέψουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Μεταξύ τους, υπήρχαν θαυμάσιοι τύποι, για τους οποίους θα μιλήσω στην συνέχεια….

Ο καταδικασμένος σε θάνατο ληστής βρίσκει τον Θεό

ΣΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ μου προσπαθούσα να αποδείξω στους φυλακισμένους, ότι για μας δεν υπάρχει καμμία διαφορά μεταξύ των ανθρώπων, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά ενός Θεού και ότι Εκείνος μας αγαπά πάρα πολύ και ελεεί και τον χειρότερο αμαρτωλό και εγκληματία όπως και τον μεγαλύτερο άγιο. Και συχνά η αγάπη του Θεού από συμπόνοια προς τον αμαρτωλό τον πλησιάζει πολύ περισσότερο από ότι έναν μεγάλο άγιο. Ο Θεός διά του μονογενούς του Υιού σκόρπισε σε μας την απέραντη αγάπη του και την αγαθότητά του, και μόλις εμείς θ᾿ ανοίξουμε την καρδιά μας σ᾿ αυτήν την αγάπη αμέσως από το ξεχείλισμα της αγάπης αυτής του Κυρίου θα ανακράξουμε με θαυμασμό: «Εσύ, Κύριε, επισκέφτηκες την βρώμικη και λερωμένη με το αίμα του πλησίον κατοικία της ψυχής μου!». Έτσι σ᾿ αυτόν τον κόσμο των κακούργων, σ᾿ αυτούς τους ανθρώπους έψαχνα την εικόνα του Θεού, για να ανταποκριθεί αυτή στην πρόσκληση του Θεού. Ω, το θαύμα του Χριστού! Πως και με τι αγάπη μερικοί από αυτούς έπαιρναν και κατάπιναν τα λόγια της αγάπης του Χριστού προς αυτούς.

Μια μέρα ένας κατάδικος με αλυσίδες με πλησίασε κλαίγοντας.

– Παππούλη! Κοίταξέ με, σώσε με, θέλω τον Θεό, τον Θεό θέλω. Τα κηρύγματά σας έκαναν να ξαναζήσει η ψυχή μου και τώρα αυτή αναζητά τον Θεό. Ω, τον Θεό θέλω!

– Γιέ μου! Ξαναζωντάνεψες;

– Ναί, ξαναζωντάνεψα, παππούλη, και σας ικετεύω, δώστε μου τον Θεό, εγώ τον Θεό θέλω. Όλοι οι κατάδικοι είχαν φύγει από την εκκλησία, έμεινε μόνο αυτός ο αλυσοδεμένος κατάδικος με την φρουρά δίπλα του. Τον οδήγησα μέσα στο ιερό, όπου με ακολούθησε σαν υπάκουο παιδί.

– Πρωτ᾿ απ᾿ όλα, φίλε μου, έλα να προσευχηθούμε.

 – Να προσευχηθούμε, παππούλη, απάντησε εκείνος. Προσευχόμασταν δέκα λεπτά περίπου. Η προσευχή του φλογερή. Μετά την προσευχή τον παρακάλεσα να καθίσει στην καρέκλα.

 – Φίλε μου, χαρά μου, χαίρομαι πάρα πολύ που με τέτοια θερμότητα ψάχνεις να βρεις τον Θεό. Ο Θεός, όμως, μόνο από την θύρα της μετανοίας μπαίνει στην ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου. Άνοιξε την θύρα αυτή, αυτό είναι στο χέρι σου.

– Θα σας πω πρώτα για την ζωή μου και μετά θα εξομολογηθώ. Κατάγομαι από την Οδησσό, έχω σπουδάσει στο πανεπιστήμιο. Δεν το τελείωσα επειδή άρχισα να πίνω… Έφυγα από την Οδησσό και πήγα στην πόλη Ροστώφ. Γύρευα την καλή ζωή, δηλαδή να ζω οικονομικά άνετα. Όταν ήμουν 25 χρονών από το Ροστώφ πήγα στον Καύκασο. Εκεί ρίχτηκα, όπως λένε, ολότελα σε μια αιμοσταγή ζωή. Εκεί σχημάτισα έξι ληστοσυμμορίες. Δεν λυπόμασταν κανέναν. Οι άνθρωποι των πέντε ομάδων γρήγορα συνελήφθησαν από την αστυνομία, και μόνο η δική μου κρυβόταν πάνω στα βουνά, στα δάση και στις άγριες χαράδρες του Καυκάσου. Πάντα σχεδόν ήμασταν βουτηγμένοι στο ανθρώπινο αίμα. Εγώ ο ίδιος με τα δικά μου τα χέρια σκότωνα ακόμα και έγκυες γυναίκες. Είχαμε πολλά χρήματα και χρυσαφικά. Και εγώ, τι έκανα εγώ! Με τα ίδια μου τα χέρια έσφαξα δύο ιερείς. Για το πόσες γυναίκες εβίασα ούτε λόγος να γίνεται.

– Και τι σας ανάγκασε να πράξετε τέτοια κακουργήματα;

– Παππούλη! Τα πάθη μας κάνουν να γινόμαστε τέτοια άγρια ζώα, και τα πάθη αυτά σε μας τα μεγαλώνει και τα σκληραίνει το περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννώμαστε, μεγαλώνουμε και ζούμε…

Όταν βλέπεις ότι όλος ο κόσμος ζη με την βία, ότι οι νόμοι, οι αρχές και οι εξουσίες αποτελούν το πιεστήριο με το οποίο καταπιέζεται η ανθρωπότητα από τα χέρια κάποιας μικρής ομάδας ανθρώπων, τότε παρά τη θελησή σου ανάβουν μέσα σου τα πάθη και γίνεσαι αποφασισμένος για όλα! Τελικά εξαγριώνεσαι, γίνεσαι σαν το άγριο ζώο. Πιστέψτε με, παππούλη, υπάρχουν στιγμές που θέλεις να καταστρέψεις όλον τον κόσμο και να τον κάψεις!… Ο κόσμος πρέπει να καταστραφεί! Δεν υπάρχει σ᾿ αυτόν τίποτα εκτός από την υποκρισία, την βία και την αχρειότητα…

Όταν συναντώ ιερείς, αρχιερείς ή οποιεσδήποτε αρχές, σκέφτομαι: αχ, άνθρωποι, άνθρωποι, πόσο μικροί είστε εσείς και η υποκρισία σας με το ένστικτο της βίας.

Μήπως εσείς είστε οι δήμιοί μας, οι δήμιοι της ανθρώπινης ψυχής. Θεωρείτε τον εαυτό σας ποιμένα της Εκκλησίας του Χριστού, τηρητή των νόμων της δικαιοσύνης και φωτιστή του αγράμματου λαού. Στην πραγματικότητα όμως όλοι εσείς είστε δήμιοι! Ανατριχιάζω όταν βλέπω τον ιερέα να δίνει την Θεία Κοινωνία στον καταδικασμένο σε θάνατο πριν τη θανατική εκτέλεση. Τον κοινωνά και σε δύο λεπτά τον απαγχονίζουν. Σκέφτομαι τότε, ποιόν άραγε κρέμασαν: τον εγκληματία ή τον Χριστό; Αυτό κάνουν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας του Χριστού. Ή εδώ ο προϊστάμενος της φυλακής ζη σαν να είναι άρχοντας. Παίρνει μισθό 120 ρούβλια τον μήνα και τα παιδιά του τα στέλνει στα καλύτερα σχολεία, έχει ολόκληρο κοπάδι κυνηγητικά σκυλιά και όταν φεύγει μετά από εξι-επτά χρόνια υπηρεσίας στη φυλακή έχει μαζί του τριάντα-σαράντα χιλιάδες! Αυτό είναι, αγαπητέ μου παππούλη, που μας κάνει εγκληματίες! Και εγώ τώρα όταν άκουσα από σας την έκκληση να στραφούμε στο Θεό, βεβαιώθηκα, ότι μας αγαπάτε ειλικρινά και θέλετε να σωθούμε. Ω, μπροστά στην ειλικρινή αγάπη δε θα μείνει ασυγκίνητος κανένας εγκληματίας! Έτσι και εγώ, ένας από αυτούς, στην αγάπη που μας δείξατε αποκρίνομαι με την δική μου αγάπη. Αν ο κόσμος μας αγαπούσε, όπως εσείς μας αγαπάτε, πιστέψτε με, θα γινόμαστε άγιοι. Αυτό σημαίνει αγάπη! Μπροστά στην αγάπη ούτε νόμοι, ούτε η δύναμη, ούτε το κακό δε θα σταθούν. Αλλά τώρα αναρωτιέμαι: θα μου συγχωρήσει άραγε ο Θεός τις αμαρτίες μου;

– Παιδί μου αγαπητό, οι αμαρτίες σου οι οποίες θα συγχωρηθούν ας ανήκουν σε σένα και τις άλλες, οι οποίες δε θα συχωρηθούν τώρα ενώπιον του Θεού τις παίρνω εγώ, του απάντησα.

Όταν το άκουσε ο κατάδικος έπεσε στα πόδια μου και άρχισε να κλαίει τόσο δυνατά, ώστε ακουγόταν σ᾿ όλη την εκκλησία.

– Ω, άγγελέ μας επουράνιε, κατέβηκες σε μας να μας παρηγορήσεις τους κακόμοιρους, έτσι μου έλεγε, αγκαλιάζοντας τα πόδια μου.

 Έκλαιγα και εγώ μαζί του. Τρεις μέρες αργότερα εξομολογήθηκε σε μένα και τον κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων. Τρεις εβδομάδες μετά απ᾿ αυτό το γεγονός τον απαγχόνισαν στη φυλακή της Τσιτά. Δύο μέρες πριν το θάνατό του τον επισκέφτηκα στον θάλαμό του, όπου τον βρήκα να προσεύχεται θερμά με πολλά δάκρυα. Καταλάβαινε ότι οι μέρες της ζωής του είναι μετρημένες. Πιστεύω ότι αυτός βρήκε τον Θεό. (*)

*Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος, Από όσα είδα και έζησα / Αναμνήσεις από την ιεραποστολή μου στα κάτεργα της Σιβηρίας, Μετάφραση από τα ρωσικά, εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, σελ. 60-71.

Ο παππούλης μας μας είπε να τους συγχωρούμε όλους, ό,τι και να μας κάνουν… Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιερομάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας

Εορτάζει στις 29 Ιανουαρίου

Από τις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου
Πρέπει να μη λεγόμαστε μόνον αλλά και να είμαστε χριστιανοί (Μαγν. IV, 1).
Κανείς δεν αμαρτάνει, όταν στηρίζεται στην πίστη˙ κανείς δε μισεί, όταν είναι γεμάτος αγάπη. Το δέντρο είναι φανερό από τους καρπούς του. Όσοι λένε ότι πιστεύουν, θα το αποδείξουν από τα έργα τους… Είναι καλύτερο να σιωπά κανείς και να έχει πίστη, παρά να μιλά διαρκώς για την πίστη και να μην παρουσιάζει έργα. Η διδασκαλία είναι καλή, μόνον όταν εκείνος που μιλά πράττει… Όλα λοιπόν να τα πράττουμε σα να κατοικεί μέσα μας ο Κύριος, για να είμαστε εμείς οι ναοί Του κι Αυτός μέσα μας ο Θεός μας… (Εφεσ. XV, 1 –2).
Ο Χριστιανισμός δεν είναι κάτι επιφανειακό, αλλά κάτι πολύ βαθύ, που υπάρχει μόνον όταν μισείται από τον κόσμο…(Ρωμ. III,3)

Σας παραινώ ό,τι κάνετε να γίνεται με ομόνοια Θεού, να σέβεστε ο ένας τον άλλο και κανένας να μη βλέπει τον πλησίον του σαρκικά, αλλά να αγαπάτε ο ένας τον άλλο στο πνεύμα του Χριστού. Τίποτα να μην υπάρχει ανάμεσά σας που να σας διαιρεί (Μαγν. VI, 14-22).Η συζήτηση με τους καταδίκους
Αληθινή Ιστορία από τα κάτεργα της Σιβηρίας

Αυτό τον φυλακισμένο τον συνάντησα επίσης στα κάτεργα. Ήταν 67 χρονών. Η ποινή του τελείωσε και τώρα ζούσε έξω από την φυλακή. Τον επισκέφθηκα τον Ιούνιο. Αυτός μαζί με άλλους φυλακισμένους ζούσε σ᾽ένα όρυγμα σκεπασμένο από πάνω… Όλοι οι φυλακισμένοι με δέχθηκαν με πολλή αγάπη. Κάθισα μαζί του έξω στο χορτάρι και αυτός άρχισε να μου διηγείται την ζωή του στα κάτεργα στον ποταμό Κόρα και πως ο Ραζγκλιλδιάεφ, ο υπεύθυνος στα κάτεργα της Κόρα, παρ’ ολίγον να τον σκοτώση με τα σκυλιά του.

Μας πλησίασαν και οι άλλοι και ο καθένας τους διηγήθηκε κάτι από την ζωή του…

– Σκεφτείτε, παππούλη, τι μας έκανε αυτός ο Ραζγκιλδιάεφ. Έλεγε, για παράδειγμα, στους φυλακισμένους να σκάψουν έναν λάκκο και μετά έδινε την εντολή να θάψουν σ᾽αυτό ζωντανούς κάποιους απ᾽αυτούς Οι κατάδικοι αρχίζουν να κλαίνε. Κάθε μέρα ή απαγχόνιζε κάποιους ή σκότωνε με τα σκυλιά ή έθαβε ζωντανούς. Ξέρετε, παππούλη, τα σπίτια εδώ στην Κόρα είναι θεμελιωμένα πάνω στους τάφους των καημένων αυτών καταδίκων, που τους σκότωσε αυτό το θηρίο… Και ξέρετε, παππούλη, πόσες αθώες ψυχές πέθαναν από το χέρι του; Νομίζω, παππούλη, ότι η Κόρα είναι δεύτερο Κίεβο: Στο Κίεβο υπάρχουν τα άγια λείψανα, αλλά πόσα λείψανα αθώων, μαρτύρων, καταδίκων υπάρχουν εδώ στην Κόρα!…

– Όχι, είπε ένας άλλος κατάδικος, να μην περιμένετε, φίλοι μου, τίποτα καλό απ᾽αυτή τη ζωή.
Αν η εξουσία σταύρωσε τον Υιό του Θεού, εμείς δεν πρέπει να περιμένουμε καμμία ανακούφιση απ᾽αυτό τον κόσμο. Ο κόσμος εν τω πονηρώ κείται. Με θεωρούν αναρχικό, αλλά δεν είμαι καθόλου αναρχικός. Όλη την ζωή μου υποφέρω για το ότι θεωρώ τους ανθρώπους ίσους μεταξύ τους. Τώρα, παππούλη, δεν υπάρχει ο Χριστός στην ζωή μας. Εδώ και πέντε χρόνια ακολουθώ το Ευαγγέλιο και αισθάνομαι πολύ καλά.

Μία γυναίκα:
– Ναί, Ανδρέα, αλλά είναι δύσκολο να ζη κανείς όπως ζης εσύ. Είσαι μόνος σου και όλα τα χρήματα που βγάζεις τα μοιράζεις σε μας τους φτωχούς. Μόνο ένα πουκάμισο έχεις και ένα παντελόνι. Γι᾽αυτόν που έχει οικογένεια είναι αδύνατον να ζη μία τέτοια ζωή.

Μία άλλη φυλακισμένη:
– Μπορούμε, νομίζω, να ζούμε όπως ζη ο Ανδρέας. Πρέπει, όμως, να τα στερηθούμε όλα και όλους να τους αγαπάμε. Αλλά, όταν βλέπουμε παντού γύρω μας την αδικία…

Ανδρέας:
– Όχι, φίλοι μου, δεν πρέπει να ψάχνουμε έξω από μας την αλήθεια. Για μας μόνον ένας δρόμος υπάρχει, να κρατήσουμε εμείς οι ίδιοι αυτή την αλήθεια και να την εφαρμόσουμε στην ζωή μας και αυτό θα είναι καλό… Καλέ μας παππούλη, είστε παρηγοριά μας και σωτηρία. Πριν από τέσσερις ημέρες έγινε εδώ πραγματικά ένα θαυμαστό γεγονός: Δύο φυλακισμένοι μάλωσαν μεταξύ τους και όλοι εμείς ήμαστε σίγουροι ότι το ίδιο βράδυ κάποιος από τους δύο θα σκοτώση τον άλλο, βλέπουμε τον έναν απ᾽αυτούς (ήταν πριν ένας φοβερός άνθρωπος, δήμιος στην φυλακή μας) να χτυπά την πόρτα του άλλου. Αυτός ο δεύτερος πήρε ένα κομμάτι σίδερο και βγήκε έξω να τον συναντήσει. Σήκωσε το χέρι του για να τον χτυπήση, αλλά αμέσως το κατέβασε. Ο δήμιος αυτός έπεσε στα πόδια του και του είπε: «Ο παππούλης μας μας είπε να τους συγχωρούμε όλους, ό,τι και να μας κάνουν, και εγώ τώρα, πριν βασιλέψη ο ήλιος, σε συγχωρώ• συγχώρησέ με και εσύ. Όλες οι γυναίκες μας –και εμείς μαζί τους όταν είδαμε αυτό το θέαμα– ξεσπάσαμε σε κλάματα. Να, παππούλη, τι κάνει η διδασκαλία σας. Σας ικετεύουμε να μην μας εγκαταλείψετε τους καημένους».

Με συγκίνησε πάρα πολύ αυτή η διήγηση του Ανδρέα…

Από το βιβλίο :Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος, «Από όσα είδα και έζησα… (Αναμνήσεις από την ιεραποστολή μου στα κάτεργα της Σιβηρίας)», εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη (1998;).

Απολυτίκιον Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου. Ήχος γ’. Θείας πίστεως

Θείω έρωτι, επτερωμένος, του σε ψαύσαντος, χερσίν αχράντοις, Θεοφόρος ανεδείχθης Ιγνάτιε και εν τη Δύσει τελέσας τον δρόμον σου, προς την ανέσπερον λήξιν εσκήνωσας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.