“Χωρίς τη θεία χάρη ο άνθρωπος δεν μπορεί να μετανοήσει”
Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
«Ο Εκλεκτός του Θεού»
Το όραμα ενός φυλακισμένου
Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας
Εγώ, παππούλη, είπε ο κατάδικος δεν θα άνοιγα τον εαυτό μου σε σένα αν εσύ δεν άγγιζες με τα κηρύγματά σου την καρδιά μου. Αυτά πολύ μας συγκινούν. Έχουν δίκιο οι φυλακισμένοι που σας αγαπάνε τόσο πολύ.
Ετοιμάζουν και ένα δώρο για εσάς, μια εικόνα. Οι φυλακισμένοι θα σας ακολουθήσουν όπου κι αν πάτε. Σας αγάπησα και εγώ παππούλη. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω κάτι: να με εξομολογήσετε και να μου δώσετε την Θεία Κοινωνία. Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων.
-Μήπως παιδί μου θέλεις να σε χρίσω και με το Άγιο Μύρο;
-Ναι, θα σας χρωστώ ευγνωμοσύνη γι’αυτό.
Εδώ μέσα στον ίδιο θάλαμο τον έχρισα με το Άγιο Μύρο, την δεύτερη μέρα τον εξομολόγησα και τον κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων…
Σε ένα χρόνο, μετά την επίσκεψη μου στα κάτεργα του Νέρτσινσκ, στην περιοχή του Αγλάτσενσκ, τον βρήκα άρρωστο. Μίλησα μαζί του δύο ώρες. Ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένος με την επίσκεψή μου. Σε έξι μήνες επισκέφθηκα και πάλι αυτή την φυλακή. Την τρίτη μέρα οι φυλακισμένοι με κάλεσαν να πάω στον μακάριο αυτό κατάδικο, ο οποίος πλησίαζε στο τέλος της ζωής του. Όταν μπήκα μέσα εκείνος από την χαρά του που με είδε σηκώθηκε λίγο και, κάνοντας το σταυρό του, μου είπε:
-Εγώ παππούλη, σε μια ώρα θα αφήσω τη γη.
Μετά από πέντε λεπτά ξάπλωσε στο κρεβάτι του, επειδή δεν μπορούσε πια να κάθεται. Κάτι ψιθύρισε. Μετά έστρεψε το βλέμμα του πάνω και είπε:
–Άνοιξαν οι ουρανοί, η Παναγία κατεβαίνει σε μένα και μαζί της ένα πλήθος αγίων. Εσύ παππούλη τους βλέπεις; ρώτησε
-Όχι, παιδί μου, του απάντησα.
–Να και ο Χριστός, ο Βασιλεύς της Δόξης, φάνηκε πάνω στα σύννεφα και κατεβαίνει σε μας.
Μ’ αυτά τα λόγια του όλα τα μέλη του σώματός του κινήθηκαν σπασμωδικά. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στα δεξιά. Εγώ άρχισα να τρέμω από τον φόβο.
–Κύριε, φώναξε, θα ήθελα κι άλλο να υποφέρω εδώ στη γη για χάρη των άλλων, αλλά ας γίνει όπως θέλεις Εσύ.
Σε ένα λεπτό άφησε την τελευταία του πνοή. Ω, τι θρήνο έκαναν γι’ αυτόν οι κρατούμενοι! Δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Όπως μου έλεγε στην εξομολόγηση, τρεις φορές είδε το όραμα. Να του χαρίσει ο Κύριος και μετά τον θάνατό του την χάρη, την οποία είχε ήδη ζώντας στη γη, για να μπορέσει να βοηθάει και εμάς τους αμαρτωλούς να σηκώνουμε τον σταυρό μας.
Κατά την διάρκεια της ποιμαντικής μου διακονίας στις φυλακές σπάνια συνάντησα τέτοιους χριστιανούς. Όμως αυτοί υπάρχουν. Τέτοιοι τύποι είναι πραγματικά εκλεκτοί του Θεού! Γι’ αυτούς η ζωή τους είναι μόνο ο Χριστός. Όσο και να υποφέρουν βάσανα, μαρτύρια και κάθε είδους καταπιέσεις. σ’ όλα αυτά δεν βλέπουν τίποτα άλλο εκτός από παρηγοριά, χαρά και κάποιο πνευματικό γλυκασμό.
*του Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος, από το βιβλίο: «Απ’ όσα είδα και έζησα» Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).
«Φίλοι φυλακισμένων, Ο Ονήσιμος» Τεύχος 15, Φθινόπωρο Χειμώνας 2014
Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
Μόνον όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας.
«Μετανοείτε» (Ματθ. 4,17). Οφείλομεν να λάβωμεν σοβαρώς υπ’ όψιν την κλήσιν του Χριστού: Να αλλάξωμεν ριζικώς τον τρόπον της εσωτερικής ημών ζωής και κοσμοθεωρίας, τας σχέσεις ημών προς τους ανθρώπους και προς παν φαινόμενον εν τω κτιστώ είναι· να μη φονεύωμεν τους εχθρούς, αλλά να νικώμεν αυτούς δια της αγάπης.
Το πρόβλημα της καθημερινής ζωής από ασκητική άποψη συνδέεται με το φόβο του Θεού. Αυτός ο φόβος είναι δώρο εξαιρετικά πολύτιμο. Μέσω αυτού ζητούμε από τον Θεό να μας καθοδηγεί στην καθημερινή ζωή, σε κάθε στιγμή.
Μην παραλείπετε να παρακαλείτε κάθε μέρα τον Θεό να σας δίνει το Άγιο Πνεύμα, τη χάρη, για να εκπληρώνετε και να αφομοιώνετε τις εντολές του Χριστού, μέχρις ότου γίνουν δεύτερη φύση σας.
Η μετάνοια είναι ένα ανεκτίμητο δώρο προς την ανθρωπότητα. Με τη μετάνοια συντελείται η θέωσή μας.
Η χάρη της μετάνοιας μας αποκαλύπτει την εικόνα του Υιού του Θεού. Ω, πόσο οδυνηρή είναι η πορεία αυτή! Φλογερή ρομφαία διαπερνά την καρδιά μας.
Η αγάπη του Χριστού είναι μακαριότητα, που δεν συγκρίνεται με τίποτε στον κόσμο, και συγχρόνως είναι πάθος, μεγαλύτερο από κάθε άλλο πάθος, μαρτύριο μέχρι θανάτου.
Να αγαπάς με την αγάπη του Χριστού σημαίνει να πίνεις το «ποτήριον» εκείνο, που και ο Ίδιος ο Άνθρωπος Χριστός παρακάλεσε τον Πατέρα να μην το πιει.
Πάσχουμε, αλλά με άλλο πόνο, που πριν μας ήταν άγνωστος. Είναι πόνος που μας εμπνέει, δεν σκοτώνει. Σ’ αυτόν συνυπάρχει άκτιστη δύναμη. Μπαίνουμε στην θεία απειρότητα. Μένουμε εκστατικοί με όσα γεγονότα μας συμβαίνουν. Το μεγαλείο Του μας υπερβαίνει.
Σμικρυνόμαστε όταν το συνειδητοποιήσουμε, συγχρόνως δε έρχεται ο Θεός να μας αγκαλιάσει, όπως ο Πατέρας της ευαγγελικής περικοπής. Ο φόβος και ο τρόμος αποχωρούν δίνοντας τη θέση τους στην παρουσία του Θεού. Ο Πατέρας, μας ντύνει με πολύτιμα ρούχα, μας στολίζει με ουράνιες δωρεές, καλύτερη των οποίων είναι η αγάπη που όλα τα σκεπάζει. Ο πρώτος πόνος της μετάνοιάς μας, μεταβάλλεται σε χαρά και γλυκύτητα αγάπης. Τώρα η αγάπη παίρνει νέα μορφή: την ευσπλαχνία σε κάθε κτίσμα που στερείται το θείο Φως.
Θεέ μου, Χριστέ μου! Διαφύλαξε με στην οδό της αληθείας Σου. Εσύ γνωρίζεις πόσο εγγύς είναι ο θάνατος μου και την ανάγκη μου στην ώρα εκείνη. Μη παρίδεις την άγνοιά μου ούτε την αφροσύνη μου. Μη με απορρίψεις για την παρρησία μου· αυτή προέρχεται από την απόγνωση για τον ίδιο τον εαυτό μου· από τον φόβο να μείνω έξω από το Φως της Βασιλείας Σου, να ριφθώ στο «σκότος το εξώτερον». Βρες τρόπο να με φωτίσεις την ημέρα του θανάτου μου· δεν γνωρίζω τι θα συναντήσω τότε και ποιο ποτήριο πρέπει να πιώ, για να είμαι έπειτα μαζί Σου.
Ο παππούλης μας μας είπε να τους συγχωρούμε όλους, ό,τι και να μας κάνουν… Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/28/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81/
iconandlight 