Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος και η μήτηρ αυτού Αγία Πολυχρονία Άγιοι Μάρτυρες Ανατόλιος και Πρωτολέων, Στρατηλάτες ξίφει τελειούνται Άγιος Μάρτυς Αθανάσιος ο από Μάγων ξίφει τελειούται Άγιος Μάρτυς Γλυκέριος ο γεωργός ξίφει τελειούται. Άγιοι Δονάτος και Θερινός ξίφει τελειούνται Άγιος Μάρτυς Ουαλέριος ξίφει τελειούται.
Εορτάζουν στις 23 Απριλίου ή τη Δευτέρα του Πάσχα
Φώτη Κόντογλου
Ο αυτοκράτωρ Ανδρόνικος ο Β΄ ο Παλαιολόγος (1282-1328) είχε για σύμβουλο έναν άνθρωπο πολύ θεοσεβή και σπουδαίο, τον Θεόδωρο Μετοχίτη, και τον έκανε Μέγα Λογοθέτη του παλατιού. Αυτός ανακαίνισε και στόλισε με θαυμάσια ψηφιδωτά, την Μονή της Χώρας των Ζώντων. Στάθηκε δε αλύγιστος υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, γιατί, μ’ όλη τη «θύραθεν» σοφία του, ήτανε θρησκευτική ψυχή. Γι αυτό ξανάχτισε και στόλισε, όπως είπαμε, με τα εξαίσια ψηφιδωτά που βλέπουμε έως σήμερα, τη Μονή της Χώρας, και στη θρησκεία των πατέρων του βρήκε καταφύγιο, σαν σε λιμάνι ήσυχο, στις φουρτούνες που πέρασε στα γηρατειά του αυτός ο αρχοντάνθρωπος, ύστερα από τα μεγαλύτερα αξιώματα που αξιώθηκε.
«Ο Λογοθέτης του Γενικού», λέγει. «τελείωσε την ανακαίνιση της Μονής της Χώρας και το στολισμό της, και τόσο τον ευχαριστούσε αυτή η ωραία εκκλησία, ώστε ήθελε να πηγαίνει στις αγρυπνίες μαζί με τους μοναχούς. Ο μαθητής του Νικηφόρος Γρηγοράς τον θαύμαζε κι έχει γράψει τα καθέκαστα της ζωής του με μεγάλη αγάπη. Ανάμεσα στ’ άλλα γράφει κι ένα παράξενο επεισόδιο :
Σαν ήλθε λοιπόν το Σάββατο της πρώτης εβδομάδας της σαρακοστής, και στη λειτουργία της Κυριακής θα μνημονευόντανε οι ορθόδοξοι Βασιλείς και Πατριάρχαι, πήγε κι αυτός στη αποσπερινή αγρυπνία. Κατά τα μεσάνυχτα, εκεί που στεκόμαστε μαζί του και ακούγαμε τη δοξολογία, έφθασε ένας σταλμένος από τον βασιλέα και του έφερε κάποια είδηση και του ζητούσε ο βασιλιάς τη συμβουλή του απάνω σε τούτο το περιστατικό :
Την ώρα που πηγαίνανε να κοιμηθούνε οι στρατιώτες που φυλάγανε το βασιλιά στο παλάτι, οι πελεκυφόροι κι οι ξιφοφόροι, ακούσθηκε ένα χλιμίντρισμα που βούιξε όλο το παλάτι, και τόσο δυνατό ήτανε που απορήσανε όσοι ήτανε μέσα στο παλάτι· γιατί σε τέτοια ώρα και χωρίς να βρίσκεται μέσα στο παλάτι και στις παλατόπορτες κανένα άλογο, ούτε από τα βασιλικά, ούτε από των συγκλητικών, το να ακουσθεί αυτό το χλιμίντρισμα έφερε μεγάλη ταραχή στις ψυχές εκείνων που το ακούσανε και ρωτούσανε ο ένας τον άλλον τι ήτανε. Κι ακόμη δεν είχε πάψει η ταραχή κι ο θόρυβος κι ακούσθηκε δεύτερο χλιμίντρισμα, πιο δυνατό από το πρώτο, τόσο, που το άκουσε κι ο ίδιος ο βασιλιάς κι έστειλε και ρωτούσε αν ήξερε κανένας από πού βγήκε αυτό το χλιμίντρισμα τέτοια ώρα. Του είπανε λοιπόν, πως η φωνή εβγήκε από το άλογο που ήταν ζωγραφισμένο στην εκκλησιά της Θεοτόκου της Νικοποιού κοντά στο παλάτι. Απάνω σ’ αυτό το άλογο είναι καβαλλικεμένος ο μάρτυς του Χριστού (Γεώργιος), που τον έχει ζωγραφισμένον με τόση τέχνη από τον παλιό καιρό εκείνος ο Παύλος, ο άριστος των ζωγράφων. Σαν τ’ άκουσε αυτά ο Μέγας Λογοθέτης, έγραψε στον βασιλέα : “Χαίρω μαζί σου, ω βασιλέα, για τα μέλλοντα τρόπαια, γιατί έχω την ιδέα πως τούτο το χλιμίντρισμα του αλόγου δεν έχει άλλη σημασία, παρά πως θα γίνει βασιλική εκστρατεία κατεπάνω σ’ αυτούς, που λεηλατούνε την Ασία μας”».(Άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στις 9/11/1952. Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου «Η Πονεμένη Ρωμιοσύνη»)
Σαν τα άκουσε αυτά ο βασιλιάς, αμέσως ξαναστέλνει αγγελιαφόρο και του λέει: Συ έτσι που απαντάς, λέγοντάς μου, όπως συνηθίζεις αυτά που χαροποιούν την καρδιά μου, φαίνεσαι να αγνοείς και να μην ξέρεις. Εγώ όμως θα σου πω τι σκέφτομαι πραγματικά, γιατί όπως μου παρέδωσαν οι πατεράδες μου, και άλλοτε αυτό το άλογο έκανε το ίδιο χλιμίντρισμα, όταν ο άρχοντας των λατίνων, ο Βαλδουίνος, ήθελε να πάρει την Βασιλεύουσα. Τότε και ο πατέρας μου ταράχθηκε πολύ, και το εξέλαβε για κακό σημάδι. Δεν πέρασε πολύ καιρός, και είδε την Πόλη να κουρσεύεται από τους Ρωμαίους. (Εὐλογίου Κορυτσᾶς: Ὁ Καβαλάρης Ἅγιος Γεώργιος… ἐν τῇ Θράκῃ, )
***
ΟΓέροντας Χρυσόστομος Αγγέλου (2009) νέος καθηγητής βρέθηκε στην περιοχή του Ωρωπού για προσκύνημα. Τότε οι δρόμοι ήταν χωματόδρομοι και δεν υπήρχε σήμανση. Είχε βραδιάσει και χάθηκαν. Ζήτησε την άνωθεν βοήθεια. Δεν πέρασε λίγη ώρα και ένας λαμπρός καβαλάρης με ένα κάτασπρο άλογο έκανε την παρουσία του από το πουθενά . Μπήκε μπροστά τους και τους έβγαλε στην δημοσιά. Από τότε σε όλη του την επίγεια ζωή τιμούσε τον ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ και του έκτισε περικαλλή ιερό ναό στο μοναστηράκι του στην Θήβα..
Έλεγε: Έρχονται χρόνια που οι μεγαλουπόλεις της Ελλάδος θα βιώσουν φρικτές καταστάσεις. Θα τρέχουν οι ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ να γλυτώσουν τους Έλληνες, Ούτε καν μπορείς να φανταστείς τι έρχεται; « όμως ο καλός ΘΕΟΣ θα δώσει λύσεις στα αδιέξοδα που θα βρεθούμε εξαιτίας αυτής της λεηλασίας που σήμερα την χρυσώνουν με βιτρίνες έργων και θα βάλει τον Τούρκο που με την Προδοσία της Κύπρου μας έφερε την Μεταπολίτευση των Παθών του λαού μας, να μας δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα !! Κατά τις Άγνωστες Βουλές του ΘΕΟΥ» « Πάντα ο Τούρκος ήταν το μαστίγιο του ΘΕΟΥγια τις δικές μας εκτροπές και τώρα θα είναι η τελευταία φορά που θα μας μαστιγώσει» (Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας -25 Μαΐου 2020)
Ομιλία για τον Πρώτο και Έσχατο και Ζώντα. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
μη φοβού- εγώ εiμι o πρώτος και o έσχατος και o ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμι εις τους αιώνας των αιώνων (Αποκάλ. 1,17-18)
Τάδε έφη ο Κύριος Ιησούς Χριστός στον αγαπημένο μαθητή Του Ιωάννη κατά τη Θεία αποκάλυψη πού αυτός δέχθηκε στο νησί της Πάτμου. Μη φοβού! Τί να μη φοβάσαι; Μη φοβάσαι τον ειδωλολατρικό διωγμό της Εκκλησίας. Μη φοβάσαι τους βασανιστές πού καταδιώκουν πανταχόθεν τούς πιστούς Μου. Μη φοβάσαι τους αυτοκράτορες πού εξαπολύουν διωγμούς εναντίον των χριστιανών. Μη φοβάσαι τους πανίσχυρους τυράννους του κόσμου τούτου, αυτούς πού χλευάζουν και λοιδορούν την ταπείνωσή Μου κατά τον θάνατό Μου επί του Σταυρού. Μη φοβάσαι τους δαίμονες πού τυφλώνουν τους ανθρώπους με διάφορα πάθη, γιά να μην μπορούν να δουν και να διακρίνουν την αλήθεια, πού Εγώ έφερα στον κόσμο.
Μη φοβάσαι τίποτα! Πώς μπορώ, Κύριέ μου, να μη φοβάμαι; Πώς να μη φοβόμαστε, όταν όλος ο κόσμος είναι οπλισμένος μέχρι τα δόντια και πάνοπλος πυκνώνει τις γραμμές του εναντίον μας, οι οποίοι είμαστε μικροί σε αριθμό και άοπλοι;
Μη φοβάσαι, διότι Εγώ είμι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων… το Άλφα και το Ωμέγα. Όλες οι υπερδυνάμεις πού στρέφονται εναντίον σας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας τυφώνας από τη χώρα των νεκρών. Όμως, Εγώ είμαι ο ζων … και ιδού ζων είμι εις τους αιώνας… είμι ο ών και ο ην και ο Ερχόμενος (Άποκάλ. 1,18 και 8): ο προ των αιώνων και μετά τη συντέλεια των αιώνων Θεός. Εγώ είμι πριν από την αρχή των πάντων και μετά το τέλος όλης της κτίσεως. Όλα τα κτίσματα είναι οριοθετημένα μέσα σε ένα χρονικό φάσμα, το οποίο έχω μετρήσει γιά κάθε κτιστό πλάσμα και έξω από αυτό δεν μπορούν να επεκταθούν.
Μη φοβάσαι, διότι εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων είμι. Μη φοβάσαι ούτε τον θάνατο! Εγώ είμι πριν από τον θάνατο και μετά τον θάνατο. Ο θάνατος είναι ο υπηρέτης μου κι εγώ επιτρέπω στον υπηρέτη μου να Με υπηρετεί στον κόσμο. Παρέδωσα τον εαυτό Μου στον υπηρέτη Μου γιά τρεις μόνο ημέρες και μετά τον διέταξα να Με αφήσει και τώρα, ιδού, ζω! Εγώ είμαι ο Δεσπότης του θανάτου και της ζωής ο Δεσπότης του χρόνου και της αιωνιότητας, ο παντοκράτωρ. Μη φοβάσαι! Ιδού ζων είμι εις τούς αιώνας των αιώνων. Είμαι ζωντανός γιά πάντα. Εσύ επίσης θα είσαι μαζί Μου ζωντανός. Αλλά και όλοι όσοι παραμένουν σ’ Εμένα πιστοί και δεν φοβούνται, αυτοί θα ζουν μαζί Μου! Μη φοβού! Εγώ είμι το Α και το Ω (Άποκάλ.1,8).
Ω Κύριε, αιώνιε και αθάνατε, αυτά τα ιερά λόγια Σου ας αντηχούν στις ψυχές των πιστών δούλων Σου όποτε εγείρεται ένα κύμα διωγμού εναντίον της αγίας Εκκλησίας Σου, ώστε, ομοφρόνως στηριγμένοι στον βραχίονά Σου τον υψηλό, να μη φοβόμαστε.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων! Αμήν. Ο Πρόλογος της Αχρίδος – Μάρτιος. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Εκδόσεις ΆΘως prologue.orthodox.cn/March21.htm
Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’
Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Ήχος δ’ Ως γενναίον εν Μάρτυσιν
Εν θαλάσση με πλέοντα, εν οδώ με βαδίζοντα, εν νυκτί καθεύδοντα, περιφρούρησον, επαγρυπνούντα διάσωσον, παμμάκαρ Γεώργιε, και αξίωσον ποιείν, τού Κυρίου το θέλημα, όπως εύροιμι, εν ημέρα τής δίκης των εν βίω, πεπραγμένων μοι την λύσιν, ο προσδραμών εν τη σκέπη σου.
Μεγαλυνάριον.
Τον θερμόν προστάτην και βοηθόν, τον εν τοις κινδύνοις αντιλήπτορα ταχυνόν, των μαρτύρων κλέος, ειδώλων καθαιρέτην, Γεώργιον το Μέγαν, πάντες τιμήσωμεν.
Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.
Μέγα το κλέος όντως εστίν, ο εκ Κυρίου Αθλοφόρε απείληφας, δι᾿ έργον σης μαρτυρίας• και γαρ ως γίγας ταχύς, διατρέχεις πάσαν την υφήλιον, νοσούντας ιώμενος, αιχμαλώτους ρυόμενος, τους εν ποικίλοις, πειρασμοίς εκλυτρούμενος, και τοις θαύμασε, πάσι πάντα γενόμενος! Όθεν, ως αντιλήπτορα, θερμόν άπας κόσμος σε, και ευεργέτην κηρύττει, μυρίαις γλώσσαις Γεώργιε. Χριστόν εκδυσώπει, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.
Τί έγραφε ο Χριστός στη γη; Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
” Ο δέ Ιησούς κάτω κύψας τώ δακτύλω έγραφεν είς την γήν…” (Ίωαν. η 6)
“….Κάποτε ο Πανάγαθος Κύριος καθόταν μπροστά στο ναό της Ιερουσαλήμ. Μιλούσε σε κάποιους ανθρώπους και η γλυκιά διδασκαλία Του έτρεφε τις πεινασμένες καρδιές. Γύρω Του σιγά σιγά μαζεύτηκε ένα μεγάλο πλήθος (βλ. Ίωάν. η’ 2).
Μιλούσε στους ανθρώπους ο Κύριος για την αιώνια μακαριότητα, για την ατελεύτητη χαρά πού περιμένει τούς δίκαιους στην αιώνια κατοικία, στους ουρανούς. Οι άνθρωποι χαίρονταν με τη διδασκαλία Του, με τα θεϊκά Του λόγια. Η πίκρα πολλών απογοητευμένων ψυχών κι η έχθρα πολλών ανθρώπων πού τούς είχαν προσβάλει, έσβηναν όπως το χιόνι μόλις τ’ αγγίξουν οι θερμές ακτίνες του ήλιου. Ποιος ξέρει πόσο θα κρατούσε η υπέροχη αύτη σκηνή ειρήνης κι αγάπης πού έσμιγε τη γη με τον ουρανό, αν δεν την είχε διακόψει κάτι αναπάντεχο. Ο Μεσσίας αγαπά τους ανθρώπους και δεν κουράζεται ποτέ να τους διδάσκει. Και οι ευλαβείς πιστοί δεν κουράζονται ποτέ ν’ ακούν την θαυμάσια θεραπευτική και σοφή διδασκαλία του. Μα ξαφνικά έγινε κάτι φοβερό, μεσολάβησε μια ενέργεια εχθρική. Κι αιτία ήταν, ως συνήθως, οι γραμματείς κι οι φαρισαίοι. Τί έκαναν εκείνοι;
Μήπως είχαν συλλάβει τον αρχηγό κάποιας συμμορίας ληστών; Όχι, τίποτα τέτοιο. Έσερναν βίαια μια δυστυχισμένη αμαρτωλή γυναίκα πού είχε συλληφθεί να μοιχεύει. Την έφερναν θριαμβευτικά λοιπόν με άγριες κι εκκωφαντικές κραυγές. Μόλις την παρουσίασαν μπροστά στο Χριστό, φώναξαν:
– Διδάσκαλε, αυτή η γυνή κατείληπται έπ’αυτοφώρω μοιχευομένη, και εν τω νόμω ημών Μωυσής ενετείλατο τας τοιαύτας λιθάζειν. συ ουν τί λέγεις; Δάσκαλε, τη γυναίκα αυτή την πιάσαμε «έπ’ αυτοφώρω» να διαπράττει την αμαρτία της μοιχείας. Κι ο Μωυσής λέει στο νόμο του πώς τέτοιες γυναίκες πρέπει να τις λιθοβολούμε. Εσύ τί λες; (Ίωάν. Η’4-6).
Την υπόθεση την παρουσίασαν μ’ αυτόν τον τρόπο αμαρτωλοί άνθρωποι πού κατηγορούσαν τις αμαρτίες των άλλων, αλλά έκρυβαν με επιμέλεια τις δικές τους.
Το πλήθος τρομοκρατήθηκε κι έκανε χώρο στους πρεσβύτερους. Μερικοί φοβήθηκαν πολύ κι έφυγαν. Ο Κύριος τούς μιλούσε για ζωή και μακαριότητα, ενώ αυτοί οι φωνακλάδες ούρλιαζαν για το θάνατο.
Θα ‘ταν σκόπιμο να ρωτούσα:
Γιατί όλοι αυτοί οι πρεσβύτεροι κι οι φύλακες του νόμου δε λιθοβόλησαν μόνοι τους την αμαρτωλή γυναίκα; Γιατί την έφεραν μπροστά στον Ιησού; Ό νόμος του Μωυσή τούς έδινε το δικαίωμα να την λιθοβολήσουν. Κανένας δε θα βρισκόταν να προβάλει αντίρρηση, να τούς κατηγορήσει. Ποιος διαμαρτύρεται στις μέρες μας όταν απαγγέλλεται η ποινή του θανάτου σε κάποιον εγκληματία; Γιατί οι Εβραίοι πρεσβύτεροι έφεραν την αμαρτωλή γυναίκα στον Κύριο; Όχι, δεν περίμεναν οι πρεσβύτεροι να πετύχουν κάποια μετατροπή της ποινής ή ν’ αποσπάσουν επιείκεια από μέρους Του. Κάθε άλλο μάλιστα. Την έφεραν μ’ ένα προμελετημένο και μοχθηρό σχέδιο: να παγιδεύσουν τον Κύριο, να πει λόγια αντίθετα στο νόμο κι έπειτα να τον κατηγορήσουν. Ήθελαν μ’ ένα χτύπημα να τελειώνουν με δύο ζωές: μια της αμαρτωλής γυναίκας κι άλλη μια τού Χριστού.
-«Συ ουν τί λέγεις;», τον ρώτησαν.
Γιατί τον ρώτησαν αφού ο νόμος του Μωυσή ήταν σαφής; Ο ευαγγελιστής αποκαλύπτει το δόλο τους με τα έξης λόγια: «Τούτο δε ειπόν έκπειράζοντες αυτόν, ίνα σχώσι κατηγορίαν κατ αυτού» (Λουκ. η’ 6). Το είπαν αυτό για να τον βάλουν σε πειρασμό και να βρουν έπειτα αιτία να τον κατηγορήσουν. Είχαν ξανασηκώσει μια φορά τα χέρια τους για να τον λιθοβολήσουν, αλλά τους ξέφυγε. Τώρα όμως πίστευαν πώς βρήκαν μια ευκαιρία να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Και θα γινόταν αυτό εκεί μπροστά, στο ναό του Σολομώντα, όπου φυλάσσονταν οι πλάκες των εντολών στην Κιβωτό της Διαθήκης, μπροστά σ’ ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Θα γινόταν εκεί όπου Αυτός, ο Χριστός, θα ‘πρεπε να πει κάτι αντίθετο στην εντολή του Μωυσή. Κι έτσι θα πετύχαιναν το στόχο τους.
Θα λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου τόσο το Χριστό όσο και την αμαρτωλή γυναίκα. Και βέβαια ήταν πολύ πιο πρόθυμοι να λιθοβολήσουν το Χριστό παρά την πόρνη, όπως αργότερα ζήτησαν με περισσό ζήλο από τον Πιλάτο να ελευθερώσει τον ληστή Βαραββά αντί για το Χριστό. Όλοι όσοι παρευρίσκονταν στη σκηνή περίμεναν δύο πράγματα να γίνουν:
είτε με την ευσπλαχνία Του ο Κύριος να ελευθερώσει την αμαρτωλή γυναίκα, παραβιάζοντας έτσι το νόμο, είτε να τηρήσει το νόμο και να τους πει: «Πράξετε όπως ορίζει ο νόμος». Έτσι όμως θα παρέβαινε τη δική Του εντολή για έλεος και καλοσύνη. Στην πρώτη περίπτωση θα τον καταδικάζανε σε θάνατο. Στη δεύτερη θα γινόταν ρεζίλι, άξιος χλευασμού και περιφρόνησης.
Με το πού του έκαναν την ερώτηση «σύ ουν τί λέγεις;» οι κατήγοροι, επικράτησε νεκρική σιγή. Σιγή ανάμεσα στο πλήθος πού είχε συγκεντρωθεί και σιγή ανάμεσα στους κριτές της αμαρτωλής γυναίκας. Ή σιγή είχε κόψει και την ανάσα στην ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας.
Μεγάλη σιγή επικρατεί στα μεγάλα τσίρκα όταν οι θηριοδαμαστές περιφέρουν τα λιοντάρια και τις τίγρεις και τούς δίνουν εντολές να εκτελέσουν διάφορες κινήσεις, να λάβουν περίεργες για ζώα στάσεις και να παίζουν σύμφωνα με τις διαταγές τους. Μπροστά μας όμως τώρα δεν έχουμε θηριοδαμαστές, αλλά τον δαμαστή των ανθρώπων. Κι αυτό είναι ένα καθήκον πολύ πιο δύσκολο από το προηγούμενο. Συχνά είναι πολύ πιο σκληρό να ημερέψεις εκείνους πού έχουν εξαγριωθεί λόγω της αμαρτίας, παρά να ημερέψεις εκείνους πού είναι άγριοι από τη φύση τους. «Σύ ουν τί λέγεις;», του είπαν πιεστικά γι’ άλλη μια φορά με πρόσωπα πού τα φλόγιζε η κακία.
Τότε ο νομοθέτης της αγάπης και της ευσέβειας έσκυψε κι άρχισε να γράφει ήρεμα με το χέρι Του στο έδαφος (βλ. Ίωάν. η’ 6). Τί έγραφε ο Χριστός στο χώμα; Ο ευαγγελιστής κρατά σιγή εδώ, δε μας αναφέρει τί έγραφε ό Χριστός.
Ήταν πολύ κακό κι αποτρόπαιο αυτό για να το γράψει στο βιβλίο της χαράς. Το αναφέρει η παράδοση όμως κι είναι κάτι τρομερό. Ο Χριστός έγραψε κάτι αναπάντεχο πού θα ξάφνιαζε τούς πρεσβύτερους, τούς κατήγορους της αμαρτωλής γυναίκας.
Με το δάχτυλό Του αποκάλυψε την κρυφή ανομία τους. Γιατί αυτοί οι διαπομπευτές των αμαρτιών των άλλων ήξεραν πολύ καλά να κρύβουν τα δικά τους κρίματα. Είναι όμως άσκοπο να προσπαθείς να κρύψεις κάτι από το μάτι πού τα βλέπει όλα. Σύμφωνα με την παράδοση λοιπόν, έγραψε ο Κύριος στο έδαφος:
Ο Μ(εσουλάμ) έκλεψε θησαυρό από το ναό. Ο Α (σήρ) διέπραξε μοιχεία με τη γυναίκα του αδελφού του. Ο Σ(αλούμ) έχει κάνει ψευδομαρτυρίες. Ο Ε(λέντ) έχει δείρει τον πατέρα του. Ο Α(μαρίς) είναι σοδομίτης. Ο Ι(ωήλ) έχει προσκυνήσει τα είδωλα.
Αυτά έγραψε, τη μια πρόταση μετά την άλλη, το δάχτυλο του δίκαιου κριτή. Κι εκείνοι στους οποίους αναφέρονταν τα λόγια αυτά έσκυψαν και τα διάβασαν με ανέκφραστο τρόμο. Έτρεμαν από φόβο, δεν τολμούσαν να κοιτάξουν ό ένας τον άλλον στα μάτια. Ξέχασαν πια τελείως την αμαρτωλή γυναίκα. Το μόνο πού σκέφτονταν ήταν ό εαυτός τους, ό δικός τους θάνατος πού είχε χαραχτεί στο χώμα. Ούτε μια γλώσσα δεν είχε τη δύναμη να κινηθεί, να ξανακάνει την ενοχλητική και πονηρή ερώτηση: «Σύ ουν τί λέγεις;»
Ο Κύριος δεν είπε τίποτα. Αυτό πού είναι τόσο βρώμικο, του πρέπει να γραφτεί στο βρώμικο χώμα. Ένας άλλος λόγος πού ό Κύριος έγραψε στο χώμα είναι ακόμα πιο δυνατός και πιο σπουδαίος. Αυτό πού γράφεται στο χώμα σβήνει εύκολα. Ο Χριστός δεν ήθελε να μάθει ο καθένας τις αμαρτίες τους. Αν το ήθελε αυτό, θα τις είχε διακηρύξει μπροστά σε όλους. Και τότε όλοι θα τούς κατηγορούσαν και θα τούς λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου, σύμφωνα με το νόμο.
Εκείνος όμως, ο άκακος αμνός του Θεού, δε ζήτησε εκδίκηση ή θάνατο για κείνους πού του είχαν προετοιμάσει χιλιάδες θανάτους, πού ήθελαν το δικό Του θάνατο περισσότερο απ’ όσο ποθούσαν για τούς ίδιους την αιώνια ζωή. Ο Κύριος ήθελε μόνο να τούς διορθώσει, να τούς μάθει πώς πρέπει να σκέφτονται τον εαυτό τους, ν’ ασχολούνται με τις δικές τους αμαρτίες. Ήθελε να τούς υπενθυμίσει πώς ενώ τούς βάραινε το φορτίο των δικών τους αμαρτιών, δεν έπρεπε να κρίνουν τις αμαρτίες των άλλων. Αυτό μόνο ήθελε ό Κύριος. Κι όταν αυτό έγινε, το χώμα Ισοπεδώθηκε πάλι κι όσα είχαν γραφτεί σβήστηκαν.
Μετά απ’ αυτά ό Κύριος σηκώθηκε και τούς είπε ήρεμα: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος λίθον βαλέτω έπ’ αυτήν» (Ίωάν. η’7). Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας της ρίξει την πρώτη πέτρα. Αυτό λειτούργησε σα να αφαίρεσε κάποιος τα όπλα των εχθρών κι υστέρα τούς είπε: «Και τώρα πυροβολήστε!»
Οι πρώην αγέρωχοι δικαστές της αμαρτωλής γυναίκας έστεκαν τώρα αφοπλισμένοι, ένιωθαν αυτοί τώρα σαν ένοχοι μπροστά στον κριτή, άφωνοι, ακίνητοι, λες κι ήταν καρφωμένοι στη γη.
Ο πανεύσπλαχνος Κύριος όμως έσκυψε πάλι κι έγραφε στη γη. Τί έγραψε αύτη τη φορά; Ίσως τις άλλες κρυφές αμαρτίες και ανομίες τους, ώστε για μακρό χρονικό διάστημα να μην ξανανοίξουν το στόμα τους. «Ίσως και να ‘γραφε τι λογιών άνθρωποι πρέπει να ‘ναι οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες των λαών. Αυτό δεν μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ εμάς τώρα. Εκείνο πού είναι σπουδαίο, είναι πώς με το γράψιμο στο χώμα πέτυχε τρεις στόχους:
πρώτο, έδωσε τέλος και διάλυσε την καταιγίδα πού του είχαν ετοιμάσει οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων
δεύτερο, ξύπνησε τη ναρκωμένη τους συνείδηση στις νεκρωμένες καρδιές τους, έστω και για λίγο- και
τρίτο, γλίτωσε την αμαρτωλή γυναίκα από το θάνατο.
Αυτό γίνεται φανερό από τα λόγια του ευαγγελίου: «οι δε άκούσαντες έξήρχοντο εις καθ εις, άρξάμενοι από των πρεσβυτέρων, και κατελείφθη ο Ιησούς και η γυνή εν μέσω ουσα» (Ίωάν. η’ 9).
Εκείνοι δε σαν άκουσαν τα λόγια Του άρχισαν να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον, με πρώτους τούς πρεσβύτερους στην ηλικία. Στο τέλος έμεινε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα, πού έστεκε όρθια ανάμεσα σε όλους. Το προαύλιο του ναού ξαφνικά άδειασε. Δεν έμεινε κανένας, έκτος από τούς δύο πού οι πρεσβύτεροι τούς είχαν καταδικάσει σε θάνατο, δηλαδή η αμαρτωλή γυναίκα κι ο αναμάρτητος Χριστός. Η γυναίκα έστεκε όρθια, ο Χριστός ήταν σκυφτός κι έγραφε στο έδαφος.
Για λίγο επικράτησε απόλυτη σιγή. Μετά ό Κύριος ανασηκώθηκε, κοίταξε τριγύρω κι αφού δεν είδε κανέναν είπε στη γυναίκα: «Γύναι, που είσιν; ουδείς σε κατέκρινεν;». Που είναι οι κατήγοροι σου; Κανένας δεν σε κατέκρινε, δε ζητάει το λιθοβολισμό σου; Ο Κύριος γνώριζε πώς κανένας δεν την καταδίκαζε τώρα. Αλλά θέλησε με την ερώτηση Του να της εμπνεύσει εμπιστοσύνη, ώστε να μπορέσει ν’ ακούσει και να κατανοήσει καλύτερα αυτά πού θα της έλεγε στη συνέχεια. Λειτούργησε όπως ένας επιδέξιος γιατρός, πού πρώτα δίνει κουράγιο στον άρρωστο κι ύστερα του χορηγεί τη θεραπεία. Ουδείς σε κατέκρινεν; Ή γυναίκα κατόρθωσε να ξαναβρεί τη λαλιά της κι απάντησε: «ουδείς, Κύριε». Κανένας δεν με κατακρίνει πια, Κύριε. Τα λόγια αυτά τα πρόφερε ένα αξιολύπητο πλάσμα, πού πριν από λίγο δεν έλπιζε να ξαναμιλήσει, ένα πλάσμα πού ένιωθε μια ανάσα πραγματικής χαράς Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της.
Τελικά ό αγαθός Κύριος είπε στη γυναίκα: «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω πορεύου και από του νύν μηκέτι αμάρτανε» (Ίωάν. η’11). Ούτε εγώ σε κατακρίνω. Πήγαινε. Μόνο από τώρα και στο εξης μην αμαρτήσεις ξανά. Όταν οι λύκοι χαρίζουν τη ζωή στα θύματα τους, τότε, όπως είναι φυσικό, ούτε ό βοσκός θέλει να πεθάνουν τα πρόβατα. Είναι σημαντικό όμως να βεβαιωθούμε πώς ή αθώωση πού πρόσφερε ό Χριστός σημαίνει πολύ περισσότερα από την αθώωση πού προσφέρουν οι άνθρωποι.
Όταν οι άνθρωποι δεν σε κατακρίνουν για την αμαρτία σου, σημαίνει πώς δεν ορίζουν κάποια τιμωρία για την αμαρτία, μα αφήνουν την αμαρτία πάνω σου. Όταν όμως δεν κρίνει ό Θεός, σημαίνει πώς συγχωρεί την αμαρτία σου, σε απαλλάσσει απ’ αυτήν, την απομακρύνει σαν πύον και καθαρίζει την πληγή της ψυχής σου. Γι’ αυτό και τα λόγια ουδέ εγώ σε κατακρίνω, είναι σα να λένε: «Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται, κόρη. Πήγαινε και μην ξαναμαρτήσεις».
Τί ανέκφραστη χαρά! Η χαρά της αλήθειας! Ο Κύριος αποκάλυψε την αλήθεια σε κείνους πού λογαριάζονταν χαμένοι, απολωλότα. Τί χαρά δικαιοσύνης! Ο Κύριος «έποίησε» δικαιοσύνη. Τί χαρά ελέους! Ο Κύριος έδειξε το έλεος Του. Τί χαρά της ζωής! Ο Κύριος διατήρησε τη ζωή. Αυτό είναι το ευαγγέλιο του Χριστού.Σημαίνει καλή αγγελία, ευχάριστη είδηση. Αυτά είναι τα καλά νέα, η διδασκαλία της χαράς. Αυτή είναι μια σελίδα από το Βιβλίο της Χαράς. αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Η τραγωδία της πίστεως, Β’ Τί έγραφε ο Χριστός στη γη;
Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της Κλίμακος, όσιος ερημίτης στο Σινά Αιγύπτου (649) [και Δ΄ Κυριακή των Νηστειών] Ιωήλ, από των ελασσόνων Προφητών της Π. Διαθήκης (Θ΄ π.Χ.) Ευβούλη, οσία, μητέρα Αγ. μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονοςτου ιαματικού (304) Ιωάννης ο τω ξηρώ Φρέατιτης Αιγυπτιακής ερήμου (30/3, +? αι.) Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμηθη περιχαρής Ζωσιμάς Επίσκοπος Συρακουσών Σικελίας Ιταλίας (660) Ζαχαρίας Επίσκοπος Κορίνθου, ιερομάρτυς (1684) Ματρώνα η ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης Ρωσίας (Mylnikova, 1911)
Εορτάζουν στις 30 Μαρτίου
Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμήθη περιχαρής Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ο μοναχός αυτός ήταν οκνηρός, αμελής και ελλιπής στην προσευχή του, αλλά σε όλη του τη ζωή, δεν έκρινε ποτέ κανέναν. Ενώ πέθαινε, ήταν χαρούμενος. Όταν οι αδελφοί τον ρώτησαν πώς είναι δυνατον, με τόσες πολλές αμαρτίες, να πεθαίνει χαρούμενος, εκείνος απάντησε: «Βλέπω τώρα αγγέλους οι οποίοι μου δείχνουν μια σελίδα με τις πολλές αμαρτίες μου. Κι εγώ τους λέω: Ο Κύριος μας είπε:« μη κρίνετε, και ου μη κριθείτε» (Λουκά 6:37). Δεν έχω κρίνει ποτέ κανέναν, και ελπίζω στο έλεος του Θεού ότι κι Εκείνος δεν θα με κρίνει. Και οι άγγελοι έσκισαν το χαρτί. Όταν άκουσαν αυτό οι μοναχοί εξεπλάγησαν και πολύ διδάχθηκαν. Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Μάρτιος.
***
«Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Λουκ. 6:37; Ρωμ. 2:1; 1Κορ. 4:3; 1Κορ. 4:5; 2 Γιατί με όποια κρίση κρίνετε θα κριθείτε, και με όποιο μέτρο μετράτε, θα μετρηθεί σ’ εσάς. Μάρκ. 4:24; Λουκ. 6:38;
Είπε ο αββάς Τιθόη: «Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».
***
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε «κατ᾿ όψιν», εξωτερικά, και γι᾿ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μια μεγάλη αδικία. Είδες τί είπε ο Χριστός: «Μη κρίνετε κατ᾿ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε». Θέλει πολλή προσοχή· ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.
Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο. Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».
Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.
Για να σε βοηθήσω, θα σού πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να την φωτίση ο Θεός να ανεβή στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δυο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στην συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από την Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά και λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς». Όταν ξαναήρθε, την βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ᾿δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!…». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολλή ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τί είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τί συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρώ την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια· οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα. «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό· ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στην μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγη ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε. Σε μια στιγμή ήρθε στον νού μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πεί. «Θεέ μου, είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτήν την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζη συνέχεια αυτήν την κόλαση!… Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τί κάνει η κατάκριση;
***
Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό. Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιος ξέρει που ξενυχτούσε», γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. Ή, αν ακούγωνται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πη: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει κακούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει». Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τι ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τι τραγούδια είναι αυτά;». Θυμάστε πως αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ. Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τι ο άλλος! Ο ένας, ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς». Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: «Ημείς μεν άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε». Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.
***
Αν παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων, θα παραβλέψει και ο Θεός τα δικά μας
– Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους.
–Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί με τις άλλες;
– Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.
– Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε! Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!». Θυμάστε τι γράφει το γεροντικό για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε; Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω Κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες με αμέλεια;». Και ο αδελφός του απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός προσπάθησα να μην κατακρίνω κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου: ¨Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε¨, την τήρησα». « Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο».
– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».
– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού.Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγκλήματα μεγάλα, αλλά έχουν πολλά ελαφρυντικά. Ποιος ξέρει οι άνθρωποι αυτοί πώς είναι στα μάτια του Θεού; Εάν δεν μας βοηθούσε ο Θεός, μπορεί και ‘μεις να ήμασταν αλήτες. Κάποιος εγκληματίας έκανε λ.χ. είκοσι εγκλήματα και τον κατακρίνω και δεν σκέφτομαι τι παρελθόν έχει. Ποιος ξέρει πόσα εγκλήματα έκανε ο πατέρας του!… Από μικρό παιδί τι κλοπές θα τον έβαζαν να κάνει! Ύστερα, όταν ήταν νέος, πόσα χρόνια θα έζησε μέσα στις φυλακές και θα καθοδηγήθηκε από άλλους έμπειρους φυλακισμένους. Αυτός θα μπορούσε να είχε κάνει όχι είκοσι αλλά σαράντα εγκλήματα και συγκρατήθηκε. Ενώ εγώ με τη κληρονομικότητα και την αγωγή που είχα, θα έπρεπε τώρα να έκανα θαύματα. Έκανα; Όχι. Άρα είμαι αναπολόγητος. Αλλά, ακόμη και είκοσι θαύματα αν έκανα, ενώ μπορούσα να κάνω σαράντα, πάλι θα ήμουν αναπολόγητος. Με αυτούς τους λογισμούς διώχνουμε την κατάκριση και ανοίγουμε μια ρωγμή στην σκληρή καρδιά μας.
Ξέρετε τι είχα πάθει μια φορά; Είχαμε πάει με έναν γνωστό μου να λειτουργηθούμε σε ένα μοναστήρι στο Μονοδένδρι, εννιά ώρες περίπου μακριά από την Κόνιτσα. Όταν μπήκαμε στο ναό, ο γνωστός μου στάθηκε στο αναλόγιο, για να ψάλει, και εγώ πήγα στο στασίδι πίσω από τον ψάλτη. Παρακολουθούσα και έψελνα σιγανά. Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα με μαύρα, σχετικά νέα, στάθηκε δίπλα μου και συνέχεια με κοιτούσε. Με κοιτούσε, έκανε το σταυρό της. Με κοιτούσε, έκανε το σταυρό της… Είχα αγανακτήσει. «Βρε, παιδάκι μου, έλεγα μέσα μου, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή; Μέσα στον κόσμο, μέσα στην εκκλησία, τι κοιτάζει έτσι;». Εγώ τις αδελφές μου, όταν περνούσαν στον δρόμο δίπλα μου, δεν τις έβλεπα. Πήγαιναν μετά στο σπίτι και έκαναν παράπονα στη μάνα μας: «Με είδε ο Αρσένιος, έλεγαν, και δεν μου μίλησε!». «Καλά, μου έλεγε μετά η μάνα μου, βλέπεις τις αδελφές σου στο δρόμο και δεν τις μιλάς;». «Εγώ θα κοιτάζω αν αυτή που περνάει δίπλα μου είναι η αδελφή μου; της έλεγα. Ένα σωρό σόι έχουμε. Αυτό θα κάνω;». Θέλω να πω, είχα κάτι τέτοιες ακρότητες. Να περνά τώρα δίπλα σου η αδελφή σου και να μη της μιλάς! Τέλος πάντων… Μόλις λοιπόν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πήγε αυτή η μαυροφόρα και παρακάλεσε τον ιερέα να μου πει να πάω στο σπίτι της, γιατί έμοιαζα πολύ στο παιδί της που είχε σκοτωθεί στον πόλεμο! Όταν πήγα σπίτι της, είδα την φωτογραφία του παιδιού της. Πραγματικά, μοιάζαμε σαν αδέλφια! Αυτή Η καημένη με κοιτούσε μέσα στην εκκλησία και έκανε τον σταυρό της σαν να έβλεπε το παιδί της. Κι εγώ έλεγα: «Την αθεόφοβη, μέσα στην εκκλησία και πώς κοιτάζει!» Ώ, μετά ξέρετε πως με είχε λειώσει αυτό το περιστατικό; «Για δες, είπα, εσύ να έχεις τέτοιους λογισμούς, ότι ποιος ξέρει τι γυναίκα είναι και μεσ’ στην εκκλησία να μην ντρέπεται καθόλου…, και αυτή η φουκαριάρα να έχε χάσει το παιδί της και να έχει τον καημό της!».
***
Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση. Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.
Ένας, αν έχη καλούς λογισμούς, και να τον χτυπήσης άδικα, θα πη: “Το επέτρεψε ο Θεός, γιά να εξοφλήσω παλιά μου σφάλματα, δόξα τω Θεώ!”. Ενώ ένας άλλος πού δεν έχει καλούς λογισμούς, και να πας να τον χαϊδέψης, θα νομίζη πώς πας να τον χτυπήσης.
Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.
Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του. Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού. Mπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά˙ θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.
Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη. Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα. Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, …. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, . Από το βιβλίο«Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας – Βίος και διδαχές του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα».
Κλίμαξ ουρανομήκης σαφώς, η πολιτεία σου θεόφρον γεγένηται, δι’ ης περ προς ύψος ήρθης, και τω Δεσπότη Χριστώ, ομιλείν παμμάκαρ κατηξίωσαι, τον νουν ελλαμπόμενος, ταις εκείθεν ελλάμψεσι, μαρμαρυγαίς δε, ταις αυτού φωτιζόμενος, την ισάγγελον, εκομίσω φαιδρότητα, ω και νυν παριστάμενος, ικέτευε Όσιε, τους εκτελούντας την θείαν, και πανσεβάσμιον μνήμην σου, συν σοι παραστήναι, και τω κόσμω δωρηθήναι το μέγα έλεος.
Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος Ήχος πλ. δ’.
Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωάννηπατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Κανών α’, Ωδή γ’, του Οσίου Ήχος α’
Ο Ειρμός «Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας, αυτός εστιν η πέτρα, εν η εστερέωσε την Εκκλησίαν ο Χριστός, ην εξ εθνών εξηγοράσατο».
Εύρες ως τερπνόν θυμίαμα, την αοργησίαν, πάσαν εκδιώξας θυμού την δυσωδίαν, εκ βάθους της ψυχής σου· διό νυν θεσπέσιε, υπέρ ημών τω Λυτρωτή, αμαρτιών την λύσιν αίτησαι.
Φλέξας τω πυρί μακάριε, της Χριστού αγάπης, νούν μνησικακίας έλαμψας ακτίσι, πιστώς φιλαδελφίας, και ράστην υπέδειξας οδόν Μακάριε, προς σωτηρίαν πάσι, τρανών το αμνησίκακον.
Ήρας πρακτικής ασκήσεως, ουρανόθεν χάριν· όθεν αποφράττεις χείλη καταλάλων, σοφαίς διδασκαλίαις, εν αίς ποδηγούμεθα, προς αρετών πορείαν, ης και τυχείν αξιωθείημεν.
Θεοτοκίον Ήσε παρθενία τίκτειν σε ο Προφήτης πάλαι, άχρονον εν χρόνω, και υπέρ νούν και λόγον, τον ένα της Τριάδος, Χριστόν Θεόν ημών, ον εξιλέωσας Αγνή, υπέρ ημών των ευφημούντων σε.
Κανών α’, Ωδή η’, του Οσίου Ήχος α’ Ο Ειρμός «Ον φρίττουσιν Άγγελοι, και πάσαι στρατιαί,..
Μητέρα και φύλακα πασών των αρετών, την θείαν ταπείνωσιν, υπέγραψας ημίν· και γαρ ως υπάρχων, αρχιτέκτων σοφός, της θείας ανόδου, την βάσιν κατεπήξω.
Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Βάτου, εν τω όρει Σινά
Εορτάζει στις 25 Μαρτίου
Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Ο ταπεινός έχει όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλωσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή κ.λπ. Επειδή έχει την πνευματική φτώχεια, έχει και όλον τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι’ αυτό συγγενεύει και με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου, μέχρι που μίλησε ο Χριστός στα τριάντα Του χρόνια. Στον ασπασμό του Αγγέλου είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» Λουκ. 1, 38. Δεν είπε: «Εγώ θα γίνω μητέρα του Υιού του Θεού».
Η Παναγία, για την ταπείνωσή της, κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος.«Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα» , λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα! Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται, αλλά μόνο βιώνονται!
Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά. Εύχομαι η Παναγία να σου δώση την χαρά του Ευαγγελισμού και ο Άγγελος να σε ευλογήση, για να έχης πνευματική πρόοδο. Αμήν.
***
Ομιλία για την Παναγία Παρθένο Θεοτόκο Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Είπε δε Μαριάμ• ιδού η δούλη Κυρίου.(Λουκ. α’ 38)
Δείτε, αδελφοί μου, μία αληθινή δούλη του Κυρίου! Αν δούλη είναι αυτή που ανταλλάσσει πλήρως το θέλημά της με το θέλημα του Θεού, τότε η Παναγία είναι η πρώτη μεταξύ όλων των δούλων του Κυρίου! Αν δούλη είναι αυτή που προσβλέπει στον Κύριό της με τέλεια αφοσίωση, τότε και πάλι η Παρθένος Παναγία είναι η πρώτη μεταξύ των δούλων του Κυρίου. Αν δούλη είναι εκείνη που ταπεινά κι αγόγγυστα υπομένει κάθε προσβολή και δοκιμασία, προσδοκώντας μονάχα την ανταμοιβή από τον Κύριό της, τότε ακόμη περισσότερο η Παναγία Παρθένος είναι η πρώτη και υπερέχουσα όλων των άλλων δούλων του Κυρίου. Διότι εκείνη δεν μεριμνούσε για να αρέσει στον κόσμο, φρόντιζε μόνο να αρέσει στον Θεό. Δεν φρόντιζε να δικαιώσει τον εαυτό της ενώπιον του κόσμου, αλλά μόνον ενώπιον του Θεού.Η ίδια η Παναγία είναι η υπακοή· η ίδια αυτή είναι η διακονία· η ίδια αυτή είναι η πραότητα!Ιδοὺ η δούλη Κυρίου:Η Παρθένος Παναγία μπορούσε όντως να εκφέρει αυτό τον λόγο στον άγγελο του Θεού.
Η μεγαλύτερη δυνατή τελειότητα αλλά και η μεγαλύτερη τιμή, που μπορεί μια γυναίκα να επιτύχει επί της γης, είναι να γίνει δούλη του Κυρίου! Η Εύα έχασε αυτή την τελειότητα και τιμή στον Παράδεισο, ακόπως. Η Παρθένος Μαρία πέτυχε αυτή την τελειότητα και αυτή την τιμή, εκτός του Παραδείσου, με τους κόπους της!
Διά πρεσβειών της Υπεραγίας Παρθένου Θεοτόκου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς! Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: Δεκέμβριος, εκδ. «Άθως», σ. 246-247.
***
Ό Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπάρθενου Μαρίας Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
Όταν η Παρθένος Μαρία έκλεισε τα δεκατέσσερα χρόνια της και αφού είχε ζήσει ένδεκα χρόνια στο ιερό του Ναού των Ιεροσολύμων, διακονώντας, οι ιερείς της είπαν ότι σύμφωνα με τον Νόμο δεν μπορούσε να παραμείνει στον Ναό, αλλά έπρεπε να μνηστευθεί και να έλθει σε γάμου κοινωνία. Προς μεγάλη έκπληξη των Ιερέων, η Παναγία Παρθένος απάντησε ότι είχε αφιερώσει όλη τη, ζωή της στον Θεό και επιθυμούσε να παραμείνει παρθένος μέχρι τον θάνατό της και να μην παντρευτεί κανέναν! Τότε, κατά Θεία Οικονομία, ο αρχιερέας Ζαχαρίας και πατέρας του αγίου Προδρόμου, σε συμφωνία με τους άλλους ιερείς, συγκέντρωσε δώδεκα άγαμους άνδρες από τη, φυλή του Δαυίδ με σκοπό να εμπιστευτούν την Παρθένο Μαρία σ’ έναν άπ’ αυτούς, ο οποίος θα την φρόντιζε και θα διαφύλασσε την παρθενία της. Την εμπιστεύτηκαν στον Ιωσήφ από τη, Ναζαρέτ, ο οποίος ήταν συγγενής της.
Στην κατοικία του Ιωσήφ, του μνήστορος, η Παναγία συνέχισε να ζει όπως πριν στον Ναό του Σολομώντος, αφιερώνοντας τον χρόνο της στην ανάγνωση των ιερών Γραφών, την προσευχή, τη μελέτη του Θεού, τη νηστεία και το εργόχειρο. Σπανίως πήγαινε οπουδήποτε εκτός του σπιτιού και δεν ενδιαφερόταν για τα κοσμικά θέματα και τις εκδηλώσεις του κόσμου.
Εάν μιλούσε, μιλούσε ελάχιστα και ποτέ χωρίς ιδιαίτερη ανάγκη. Συναναστρεφόταν κυρίως τις δυο θυγατέρες του Ιωσήφ.
Όταν, όπως είχε προφητεύσει ο Δανιήλ ο Προφήτης, έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και ο Θεός ευδόκησε να εκπληρώσει την επαγγελία Του προς τον εξόριστο άπ’ τον Παράδεισο Αδάμ και τους προφήτες, ο μέγας Αρχάγγελος Γαβριήλ εμφανίστηκε στην κατοικία της Παναγίας Παρθένου (σ.τ.μ. για να της μεταφέρει το χαρμόσυνο άγγελμα της Ενανθρωπήσεως του Θεού).
Όπως σημειώνουν κάποιοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, αυτή η αιφνίδια επίσκεψη του Γαβριήλ συνέβη την ίδια ακριβώς στιγμή πού εκείνη κρατούσε ανοικτό το Βιβλίο του Προφήτη Ησαΐα, αναλογιζόμενη τη μεγάλη προφητεία του: Ιδού η παρθένος εν γαστρι έξει και τέξεται υιόν (Ήσαΐας 7,14). Ό Γαβριήλ της εμφανίστηκε με την απαστράπτουσα αγγελική λαμπρότητά του και της απεύθυνε χαιρετισμό: Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου (Λουκ. 1,28). Ακολούθησε στιχομυθία μεταξύ τους, όπως περιγράφεται στο Ευαγγέλιο του Αποστόλου Λουκά. Με αυτόν τον αγγελικό χαιρετισμό και την επέλευση του Αγίου Πνεύματος στην Παρθένο Μαρία, ξεκίνησε το σχέδιο της σωτηρίας και αποκαταστάσεως του ανθρωπίνου γένους.
Ουσιαστικά η Καινή Διαθήκη ανοίγει με τον χαιρετισμό του αρχαγγέλου Γαβριήλ: Χαίρε Κεχαριτωμένη. Αυτό δείχνει ότι η Καινή Διαθήκη σηματοδοτεί τη χαρά για όλη την Ανθρωπότητα και για όλη την κτίση. Επομένως, ο Ευαγγελισμός δεν είναι μόνο μία μεγάλη εορτή, αλλά μία πανευφρόσυνη εορτή! Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: Μαρτιος, εκδ. «Άθως»
***
Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό
Όλα σου τα έργα , όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν θα τα περιβάλει με την χαρισματική του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως. Ό,τι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού. Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό. (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς “Στοχασμοί περί του καλού και του κακού”)
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Όταν ένας άνθρωπος αναβιβάσει το νου του από τα γήινα προς τον Θεό, με την επιθυμία να γίνει ευάρεστος στον Θεό, Εκείνος τότε του αποκαλύπτει το θέλημα Του πολυτρόπως. Γράφει ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: ” Αν ένας άνθρωπος επιθυμήσει ολοκληρωτικά να ευαρεστήσει τον Θεό, ο Θεός τον διδάσκει το θέλημα Του είτε δια των σκέψεων, είτε μέσω κάποιου άλλου προσώπου, είτε δια της Αγίας Γραφής”. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται παρατηρητικός και πρόθυμος και αναμένει την απάντηση του Θεού ένδοθεν και έξωθεν. Γι’ αυτόν παύει να υπάρχει τύχη. Όλος ο κόσμος γίνεται σαν μια λύρα δεκάχορδη, που δεν βγάζει ήχο, αν δεν την αγγίξει το χέρι του Θεού. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Απρίλιος)
Ηολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας.Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
«εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»
Ελεήμον Θεέ, γνωρίζεις την αδυναμία μου. Σε παρακαλώ, δώσε μου ταπεινό πνεύμα, γιατί κατά την ευσπλαγχνία Σου δίνεις στην ταπεινή ψυχή να ζει κατά το θέλημά Σου· αποκαλύπτεις σε αυτήν όλα τα μυστήριά Σου· δίνεις σε αυτήν να γνωρίσει Εσένα και πόσον πολύ Εσύ μας αγαπάς. Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
«Ω, Κύριε, αξίωσέ μας με τη δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος να ζούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου».Η φλεγόμενη και μη κατακαιόμενη βάτος, Ο Προφήτης Μωϋσής https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/05/3754/
Να «αφουγκραζόμαστε» από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ακούσουμε τις υποδείξεις του Θεού, πού μας λέει τι να κάνουμε και πώς να ενεργούμε. Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/04/33157/
«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν˙ Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.»
Κοντάκιον
Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσαν, ίνα κράζω σοι, Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε
Κανών α’, Ωδή θ’ Ήχος δ’
Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.
«Ως εμψύχώ Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων. Χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως· Φωνήν του Αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω· Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού».
Ήχος πλ. β’ Όλην αποθέμενοι
Θεός όπου βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, φησίν ο Ασώματος, και τα υπέρ άνθρωπον διαπράττεται. τοις εμοίς πίστευε, αληθέσι ρήμασι, Παναγία υπεράμωμε· Η δε εβόησε· Γένοιτό μοι νυν ως το ρήμά σου, και τέξομαι τον άσαρκον, σάρκα εξ εμού δανεισάμενον, όπως αναγάγη τον άνθρωπον, ως μόνος δυνατός, εις το αρχαίον αξίωμα, διά της συγκράσεως.
Βουλήν προαιώνιον, αποκαλύπτων σοι Κόρη, Γαβριήλ εφέστηκε, σε κατασπαζόμενος, και φθεγγόμενος· Χαίρε γη άσπορε, χαίρε βάτε άφλεκτε, χαίρε βάθος δυσθεώρητον, χαίρε η γέφυρα, προς τους ουρανούς η μετάγουσα, και κλίμαξ η μετάρσιος, ην ο Ιακώβ εθεάσατο· χαίρε θεία στάμνε του Μάννα, χαίρε λύσις της αράς, χαίρε Αδάμ η ανάκλησις, μετά σου ο Κύριος.
Το πιο σημαντικό δώρο που μπορούν οι γονείς να προσφέρουν στο παιδί τους είναι να του μάθουν να αναγνωρίζει και να επαναστατεί εναντίον του κακού.
ΟΧριστός είναι το υπόδειγμα της Χριστιανικής αγωγής. Επαναστατείτε πρώτα εναντίον του εαυτού σας, των παθών σας και στη συνέχεια εναντίον της κακίας που υπάρχει γύρω σας και μέσα στον κόσμο. Αναθρέψτε τα παιδιά σας με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτά να επαναστατούν ενάντια στην κακία και τότε θα έχετε καταφέρει να τους δώσετε σωστή αγωγή.
***
Έλεγε ο άγιος ΙάκωβοςΤσαλίκης: « Η χάρη των Αγίων μας ακόμη και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει. Είχαμε, λέει, στην πατρίδα μας την Μικρά Ασία ένα τούρκο κτηνοτρόφο που όταν άρμεγε τα πρόβατά του σκέπαζε το δοχείο με το γάλα, μ΄ ένα μεγάλο και βαρύ πελεκημένο ξύλο από κάποια εικόνα της Παναγίας μας. Τα χρώματα είχαν φύγει από τα χρόνια και την κακομεταχείριση και φαινόταν σαν απλό ξύλο. Συνέβαινε λοιπόν το εξής θαύμα. Όταν ο τούρκος πήγαινε το πρωί στο μαντρί του έβρισκε το γάλα χυμένο και το σκεύος, το καρδάρι, ανάποδα και την εικόνα όρθια ακουμπισμένη σ΄ ένα δένδρο. Κατ΄ αρχάς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το γεγονός, επειδή όμως συνεχώς χυνόταν το γάλα είπε θυμωμένος : – Μήπως αυτό το ξύλο μου το χύνει, γιατί ήξερε ότι ήταν παλιά εικόνα των χριστιανών.
Άρπαξε λοιπόν το τσεκούρι να σχίσει την εικόνα για να την κάψει. Με την πρώτη όμως τσεκουριά, καθώς καρφώθηκε το τσεκούρι άρχισε να αιμορραγεί η εικόνα. Το αίμα ανάβλυζε από την πληγή και έτρεχε. Ο τούρκος φοβήθηκε και τρέμοντας προσπάθησε να βγάλει το τσεκούρι αλλ΄ ήταν αδύνατον, γιατί είχε καρφωθεί βαθιά. Έτσι λοιπόν φορτώθηκε το τσεκούρι με την εικόνα στον ώμο του και τρέχοντας έφτασε στο χωριό, όπου οι χριστιανοί βλέποντας το θαύμα, που το διαλαλούσε ο τούρκος τρομαγμένος, πήραν την εικόνα και τίμησαν την Κυρία Θεοτόκο, όπως έπρεπε.»
Άλλοτε πάλι σε λιτανεία της εικόνας της Παναγίας ο Γέροντας είδε στην εικόνα ζωντανή την Παναγιά να σηκώνει το χέρι της και να τον ευλογεί.
***
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
– Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πως θα βρω παρηγοριά;
– Να καταφύγεις στην προσευχή. Καί μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσεις σε μία εικόνα, θα βρείς παρηγοριά.Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκεις μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.
– Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;
– Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζόμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους. Μία χρονιά, στις 26 Μαρτίου, που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Γιά μία στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησε με». Καί, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μία έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με επίασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και…. ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!… (Από το βιβλίο “Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου- Λόγοι ΣΤ΄ Περί Προσευχής”
***
– Γέροντα, στην Παράκληση της Παναγίας, σε κάποιο Μεγαλυνάριο γιατί λέει «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»;
– Όταν κανείς δεν έχη ευλάβεια και ασπάζεται τις εικόνες, δεν είναι άλαλα τα χείλη του; Και ο ευλαβής, όταν ασπάζεται τις εικόνες, εύλαλα δεν είναι τα χείλη του; Είναι μερικοί πού, όταν προσκυνούν την εικόνα, ούτε καν ακουμπούν στην εικόνα. Άλλοι ακουμπούν μόνον τα χείλη τους στην εικόνα, όταν την ασπάζωνται. Νά, έτσι . Ακούσατε τίποτε;
– Όχι.
– Έμ, τότε «άλαλα» είναι τα χείλη.Ενώ ο ευλαβής ασπάζεται την εικόνα και ο ασπασμός ακούγεται. Τότε τα χείλη είναι «εύλαλα».Δεν είναι ότι καταριούνται, όταν λένε «άλαλα», αλλά εκείνα τα χείλη είναι άλαλα και τα άλλα είναι εύλαλα. Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζώμαστε με πολλή ευλάβεια. Να βλέπατε ένα ευλαβικό γεροντάκι στην Μονή Φιλοθέου, ο γερο–Σάββας, με πόση ευλάβεια, με πόση καρδιά ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας! Σ᾿ αυτήν την εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες την ασπάζονταν στο ίδιο σημείο, έχει σχηματισθή ένα γρομπαλάκι!(Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β΄»
***
Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ότι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μην μιλάμε! Είναι φοβερό! Είπα σε κάποιον: «Γιατί δεν μιλάτε; Τι είναι αυτά που κάνει ο τάδε;». «Τι να πεις, μου λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάει όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν. Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, του λέω, «δεν συμφωνώ με αυτό». Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα;
Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφτούν. Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια, άλλαξαν όλο τον κόσμο. Και στην Βυζαντινή εποχή μια εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία και αντιδρούσε ο κόσμος.Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς αδιαφορούμε!
Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως.Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήσει περισσότερο, αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευτούν οι άλλοι και θα πουν: «Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας». Αν δεν αρχίσουν μερικοί να χτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνει μεγαλύτερο κακό. Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί, αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι, να κάνουν βόλτες• είναι το σκάφος του Χριστού…
Βλέπεις να βρίζουν τα άγια και ο άλλος δεν λέει τίποτε. Σ’ αυτήν την περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική.
***
Σήμερα, για να μπορέση ο άνθρωπος να αντιμετωπίση τις δυσκολίες που συναντά, πρέπει να έχη μέσα του τον Χριστό, από τον οποίο θα παίρνη θεία παρηγοριά, για να έχη κάποια αυταπάρνηση. Αλλιώς σε μια δύσκολη στιγμή τί θα γίνη;
Την άχραντον Εικόνα Σου προσκυνούμεν Αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημων, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τω Σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας εκ της δουλείας του εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν Σοι, χαράς επλήρωσας τα πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.
Απολυτίκιον οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον. Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας
Σεραφείμ, ασωμάτων εν πόλω τάξεων τον ζηλωτήν, εξ εγγάμων και θαυμαστόν ασκητήν ευφημήσωμεν ψαλμοίς και ύμνοις Βίριτσα, Πνεύματος σκήνωμα σεπτόν Παρακλήτου, Σεραφείμ, Ρωσίας φωστήρα νέον, ως προοράσεως λύχνον και πρεσβευτήν ημών θερμότατον.
«Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι ∆ιδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν· η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν, Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών».
«Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πιστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν.»
Ημείς δε οι ταπεινοί επί τη σημερινή ευσήμω ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας επαναλαμβάνουμε μετά της Αγίας Εκκλησίας: «Τούτων τοις υπέρ ευσεβείας μέχρι θανάτου άθλοις τε και αγωνίσμασι, και διδασκαλίαις παιδαγωγείσθαί τε και κρατύνεσθαι Θεόν εκλιπαρούντες, και μιμητάς της ενθέου αυτών πολιτείας μέχρι τέλους αναδείκνυσθαι εκδυσωπούντες αξιωθείημεν των εξαιτουμένων, οικτιρμοίς, και χάριτι του μεγάλου και πρώτου Αρχιερέως Χριστού, του αληθινού Θεού ημών· πρεσβείαις της υπερενδόξου ∆εσποίνης ημών Θεοτόκου, και Αειπαρθένου Μαρίας, των θεοειδών Αγγέλων, και πάντων των Αγίων. Αμήν» (Συνοδικόν Κυριακής της Ορθοδοξίας).
Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε, ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης, που είναι αδύνατον να βουλιάξει.
Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού. Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους. (Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος)
«Μακαρία η χώρα, μακαρία η πόλη, μακαρία η γενεά η έχουσα μέσα της πλήθος δικαίων. Μακαριότεροι δε μάλλον αυτοί οι δίκαιοι, για τους οποίους ο κόσμος σώζεται. Διότι μακαρισμοί και έπαινοι πρέπουν στους δικαίους». (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Αχρίδος
«Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α’ Ιω. 5, 5)
Ας είναι ευλογημένη τούτη η μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί μας υπενθυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της ορθόδοξης πίστης… Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας στρατηγοί. Οι Άγιοι ήταν εκείνοι που καθόρισαν τη σημερινή εορτή για να μας θυμίζει και να μην ξεχνούμε, για να μας ενθαρρύνει και να μην λυγίζουμε, για να μας θερμαίνει και να μην γινόμαστε ψυχροί, για να ανοίξει την πνευματική μας όραση και να μην τυφλωθούμε και μέσα στη τύφλωση εκείνη παραδοθούμε στον εχθρό. Πραγματικά, η επίδραση τούτης της αγίας ημέρας σε όλες τις λογικές χριστιανικές ψυχές είναι τεράστια.Τούτη η μέρα μας φανερώνεται σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης, από πολλά πεδία μαχών, κομίζοντάς μας τη χαρούμενη είδηση της νίκης. Στο άκουσμα της είδησης αυτής, σηκώνουμε την καρδιά μας στα ύψη μονολογώντας στον εαυτό μας: άνω σχώμεν τας καρδίας!Και με μία νέα δύναμη ξεσηκωνόμαστε ενάντια σε κάθε κακό, εσωτερικό και εξωτερικό, το οποίο περισφίγγει τη ψυχή μας και απειλεί να τη πνίξει…
Τούτη η μέρα όμως, τούτη η Κυριακή της Ορθοδοξίας, μας υπενθυμίζει, όχι μια νίκη ή έναν νικητή αλλά τη μακρά αλυσίδα από νίκες και ολόκληρο στράτευμα από νικητές. Πρόκειται για τις νίκες της Εκκλησίας σαν ολότητα. Η Εκκλησία είναι εκείνος ο νικητής που σήμερα θυμόμαστε και τιμούμε Η κύρια νίκη της Εκκλησίας η οποία σήμερα προβάλλει μπροστά μας είναι η νίκη κατά της εικονομαχίας. Οι αγώνες και οι διαμάχες για τις εικόνες κράτησαν πάνω από διακόσια χρόνια. Οι εικονομάχοι ήταν οι εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν πάντοτε και οι πιο επικίνδυνοι επειδή πολλοί από αυτούς είχαν στα χέρια τους δύναμη κοσμική ή εξουσία εκκλησιαστική. Πολλοί ήταν βασιλείς ή πρίγκιπες, πολλοί αυλικοί ευνούχοι, δεινοί δολοπλόκοι και σύμβουλοι αυτοκρατορικοί. Οι τάξεις τους ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από πολλούς ιερείς και μοναχούς, ακόμα και αιμοβόρους επισκόπους και επιβαλλόμενους πατριάρχες…
Η εκκλησία έμοιαζε με κενοτάφιο όπου η ταλαίπωρη ανθρώπινη ψυχή ένοιωθε μόνη και αβοήθητη, αγωνιζόμενη μόνη της, δίχως κάποια κλίμακα και υποστήριξη, να ανυψωθεί από τη σκόνη της γης στα ατελεύτητα ύψη του Θεϊκού θρόνου των ουρανών, στη κορφή του βασιλείου της αιωνιότητος.
Ενάντια σε μία τέτοια ασύνετη ερήμωση και πτώχευση των χριστιανικών ναών εξανέστησαν όλοι οι μεγάλοι και εμπνευσμένοι πνευματικοί μέσα στην αχανή βυζαντινή αυτοκρατορία και κατόπιν και σε άλλα ορθόδοξα βασίλεια. Στο πλευρό τους στεκόταν και ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός ο οποίος ένοιωθε, με τη καρδιά του, μολονότι δεν ήξερε να εκφράσει το συναίσθημα με λόγια,πως οι εικόνες αποτελούν ένα εξαιρετικό βοηθητικό μέσον για τις ψυχές των προσευχομένων. Σαν άλλο σκαλοπάτι το οποίο υψώνει την ψυχή στους ουρανούς και από το οποίο κατέρχεται η αρωγή, η παρηγορία και η ευλογία του Θεού στις ψυχές.
Είμαι βέβαιος, αδελφοί μου, ότι και οι δικές σας καρδιές νοιώθουν το ίδιο. Όταν προσκυνείτε τις εικόνες των Αγίων, δεν υποκλίνεστε στο ξύλο και το χρώμα του ξύλου αλλά σε ζώντες Αγίους οι οποίοι λάμπουν ως ο ήλιος στη βασιλεία του Θεού (Μτ. 13, 43).
Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.
Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους.
Όταν κλαίετε ενώπιον της εικόνας της Αγίας Θεοτόκου, δεν θρηνείται μπροστά σε ένα νεκρό κομμάτι ξύλου ή πανιού αλλά κλαίετε ενώπιον της ζωντανής και σπλαχνικής Μητέρας του Θεού η οποία βλέπει από τη Βασιλεία του Υιού της τα δάκρυά σας και σπεύδει σε βοήθεια.
Όταν συστέλλεσθε μπροστά στα πρόσωπα των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων, δεν το κάνετε μπροστά σε νεκρά αντικείμενα αλλά μπροστά στα πνεύματα του αγαθού και του φωτός, στους ασωμάτους και ισχυρούς στρατιώτες και υπηρέτες του Ζώντος Θεού.
Όταν ασπάζεστε το Σταυρό του Χριστού, δεν το κάνετε σαν να είναι ένα αντικείμενο αλλά ασπάζεστε την αγάπη του Κυρίου, η οποία φανερώθηκε στα παθήματά Του για σας επί του Σταυρού. Ασπάζεστε την ώρα εκείνη, το ισχυρότερο σύμβολο νίκης από το οποίο οι δαίμονες τρέμουν και φεύγουν, αυτό που δίνει θάρρος στη πληγωμένη καρδιά και παρηγορία στη ταλαίπωρη ψυχή.
Το σώμα σας υποκλίνεται στις εικόνες ενώ η ψυχή σε αυτούς που εικονίζονται σε αυτές. Το στόμα σας τις ασπάζεται μα η ψυχή ασπάζεται τις ψυχές των δοξασμένων αγίων στη Βασιλεία των Ουρανών. Τα μάτια σας βλέπουν το ξύλο και το χρώμα αλλά τα πνευματικά σας μάτια ατενίζουν ζωντανά πρόσωπα στο βασίλειο των πνευμάτων.
Για τους εικονομάχους, οι εικόνες αποτελούσαν πραγματικά είδωλα, αφού έβλεπαν επάνω τους μονάχα το ξύλο και το χρώμα αδυνατώντας να ανυψωθούν σε πνευματική ενατένιση των ζωντανών υπάρξεων, των αθανάτων πνευμάτων που εικονίζουν οι εικόνες. Όποιος μονάχα με τους σωματικούς οφθαλμούς κοιτά, αυτός και βλέπει σωματικά. Γι’ αυτό, για ένα τέτοιον άνθρωπο, διαφεύγει η πνευματική σημασία της εικόνος, του μοιάζει ανόητο και ακατανόητο επειδή μόνο πνευματικά μπορεί να ιδωθεί κατά τους λόγους του Αποστόλου Παύλου (Α’ Κορ. Κεφ. 2). Μα αντί να ντρέπονται για την αδυναμία κατανόησης οι εικονομάχοι εξανέστησαν υπεροπτικά για να επιβάλλουν την έλλειψη κατανόησής τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα από τις εικόνες επιβεβαιώνουμε την πραγματικότητα των Αγίων τα ζωντανά πρόσωπα. Ό,τι δεν είναι αληθινό, δεν μπορεί ούτε να εικονίζεται ούτε και να φωτογραφίζεται… Οι δικοί μας Άγιοι όμως είναι πραγματικές ανθρώπινες υπάρξεις που έζησαν με τη παρότρυνση και ενθάρρυνση να βαδίσουμε και εμείς τον δικό τους δρόμο, να έχουμε τη σταθερότητα της πίστης τους, να καλλιεργούμε εντός μας τις αρετές τους, να ξεδιψούμε με την αφοβία τους μπροστά στα παθήματα και τις θλίψεις και να θυσιαζόμαστε από αγάπη προς τον Κύριο. Η Βασιλεία των Ουρανών δεν θα γεμίσει με φαντασίες και οράματα αλλά με ζωντανούς ανθρώπους οι οποίοι κατέστησαν αντάξιοί της. Είμαστε και εμείς όλοι καλεσμένοι στη Βασιλεία των Ουρανών και όλοι μας ποθούμε να κερδίσουμε αυτή τη βασιλεία της ζωής και του φωτός, όσο τίποτε άλλο στο κόσμο.
Με τέτοια επιθυμία υψίστη ατενίζουμε τις εικόνες των Αγίων και διδασκόμαστε την οδό που οδηγεί στη Βασιλεία εκείνη. Στα πρόσωπα όλων των Αγίων διαβάζουμε την ταπείνωση, την αξιοπρέπεια, το βάθος της σκέψεως, την σοβαρότητα, την ειρήνη, την γλυκύτητα, την αγνότητα, την σωφροσύνη και τη καθαρότητα της ψυχής. Ατενίζοντάς τους, διδασκόμαστε για το πως πρέπει να είμαστε και οι ίδιοι. Είναι οι πνευματικοί μας γεννήτορες, αδελφοί και αδελφές μας. Όταν λοιπόν, θεωρούμε ωφέλιμο να στολίζουμε τα σπίτια μας από αγάπη και σεβασμό, με φωτογραφίες των σαρκικών μας γονέων και αδελφών γιατί δεν θα ήταν ωφέλιμο το να κοσμούμε τον οίκο του Θεού με τις εικόνες των τέκνων Του, των εκλεκτών Του παιδιών, των συγγενών του Θεού κατά το κάλλος της ψυχής τους αλλά και δικών μας συγγενών κατά τα σωματικά παθήματα, κατά την πίστη και την ελπίδα;…
Όσοι εναντιώθηκαν στις εικόνες, στην ουσία εναντιώθηκαν στο θέλημα του Θεού. Στο τέλος έπεσαν και χάθηκαν στη θύελλα της εικονομαχίας που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει. Η Εκκλησία του Θεού όμως εμπλουτίστηκε με μίαν ακόμα νίκη την οποία εμείς σήμερα τιμούμε και για την οποία ευχαριστούμε ειλικρινά το Θεό….
Δεν υπάρχει αδελφοί μου μεγαλύτερος μάρτυρας στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους από την Εκκλησία του Χριστού.Μα ούτε και μεγαλύτερος και ενδοξότερος νικητής. Νίκησε όλους τους αιρετικούς, ξερίζωσε όλες τις αιρέσεις, διατήρησε την καθαρότητα της διδαχής του Χριστού, διεφύλαξε την ιερότητα της αποκάλυψης και της παράδοσης. Έτσι, σαν αγνή και αγία νύμφη του Χριστού, έφτασε μέχρι εμάς βαδίζοντας τον ακανθώδη αλλά ορθό και νικηφόρο δρόμο της…
Ω αδελφοί μου αγαπητοί, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο.Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον Σατανά. Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα την αμαρτία. Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον θάνατο. Η πίστη μας είναι η νίκη του Χριστού με την οποία η Εκκλησία του Θεού ενίκησε ως τώρα όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς….
Τίποτε απ’ όσα βρίσκονται κάτω από τον ουρανό, τίποτα στο φλοιό και κάτω από το φλοιό της γης, τίποτε μην σας φοβίσει.Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα στην ορθόδοξη Ρωσία μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστεως και των ιερών του Χριστού! Μάθετε πως αυτό δεν είναι το τέλος μα η εισαγωγή, η είσοδος στη μεγαλειώδη νίκη της πίστεώς μας. Μάθετε πως η στρατηγική και η τακτική του Θεού είναι διάφορη από την ανθρώπινη. Αυτό που οι άνθρωποι βλέπουν σαν συντριβή, ο Θεός το λαμβάνει ως νίκη και κείνο που στα μάτια των ανθρώπων είναι νίκη για το Θεό είναι το σούρουπο της καταστροφής. Επειδή, για τη στρατηγική και τη τακτική του Θεού έχει γραφεί ότι το «μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί» (Α’ Κορ. 1, 25). Έτσι, αν κάποιος πει ότι η Ορθοδοξία είναι μωρία, μην θυμώσετε αλλά απαντήσατε. είναι μωρία αλλά μωρία Θεού η οποία είναι σωφότερη από τους ανθρώπους, απ’ όλους τους καιρούς και απ’ όλες τις μη χριστιανικές γενεές. Και αν κάποιος πει ότι η Ορθοδοξία είναι αδυναμία, μην θυμώσετε αλλά απαντήσατε. είναι αδυναμία αλλά αδυναμία Θεού η οποία είναι ισχυρότερη από τους ανθρώπους, τους δαίμονες και τον θάνατο. Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης που είναι αδύνατον να βουλιάξει….
Δοξάσατε αδελφοί τον Θεό ο Οποίος εδόξασε την πίστη μας με νίκες πολλές. Δοξάσατε τους Αγίους του Θεού οι οποίοι εκούσια με το αίμα τους και τα δάκρυα πλήρωσαν αυτές τις νίκες. Ας σας θυμίζει η ημέρα τούτη πως η πίστη μας είναι η πίστη η νικήσασα τον κόσμο. Ας σας θυμίζει ότι η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανώνπου σημαίνει πως ένα λαμπρό και ανίκητο στράτευμα από τον αόρατο κόσμο, στράτευμα πολυάριθμο σαν τους αστέρες του ουρανού, στέκει δίπλα και γύρω μας και μας βοηθά.Μπροστά από αυτό το στράτευμα των αμέτρητων νικητών ίσταται ο Νικητής των νικητών, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων! Αυτώ η δόξα και η ευχαριστία συν Πατρί και Αγίω Πνεύματι εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν. Αποσπασματα Αγίου Νικολάου Αχρίδος, «Εμπνευσμένες ομιλίες για να γνωρίσουμε το μεγαλείο της Κυριακής της Ορθοδοξίας», Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη». – http://www.immorfou.org.cy/articles-form-the-net/786-nikolaoy-orthodoxia.html
Άγιος Παΐσιος, ο Αγιορείτης
Όταν ασπάζεται ο άνθρωπος με ευλάβεια και θερμή αγάπη τις άγιες εικόνες, παίρνει τα χρώματα από αυτές και ζωγραφίζονται οι Άγιοι μέσα του. Οι Άγιοι χαίρονται, όταν ξεσηκώνωνται από τα χαρτιά ή από τα σανίδια και τυπώνωνται στις καρδιές των ανθρώπων.
Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός με ευλάβεια τις άγιες εικόνες και ζητάη βοήθεια από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, με τον ασπασμό που κάνει με την καρδιά του, ρουφάει μέσα στην καρδιά του όχι μόνον την Χάρη του Χριστού, της Παναγίας ή των Αγίων, αλλά και τον Χριστό ολόκληρο ή την Παναγία ή τον Άγιο, και τοποθετούνται πια στο Τέμπλο του Ναού του.«Ναός του Αγίου Πνεύματος είναι ο άνθρωπος» . Βλέπεις, και κάθε Ακολουθία με τον ασπασμό των εικόνων αρχίζει και με τον ασπασμό τελειώνει. Εάν το καταλάβαιναν αυτό οι άνθρωποι, πόση χαρά θα αισθάνονταν, πόση δύναμη θα έπαιρναν!…
Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζώμαστε με πολλή ευλάβεια.
Η εικόνα που αγιογραφείται με ευλάβεια ρουφάει από τον ευλαβή αγιογράφο την Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια. Ο αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα που φτιάχνει· γι᾿ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση.
Μου έλεγε ο Παπα-Τύχων : «Εγώ, παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω “Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καφελών…”». Έψαλλε και έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στην εικόνα. Μια τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν–κηρύττουν. Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας και παίρνει παρηγοριά.
Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχη την καλύτερη εικόνα, αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. Ή ένας μπορεί να βοηθηθή από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθή από τον Τίμιο Σταυρό, όταν δεν έχη ευλάβεια. Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β’ Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης
***
Μια άλλη φορά που γινόταν συζήτηση για την Ορθοδοξία, ο Γέροντας είπε: «Να σας ρωτήσω κι εγώ κάτι. Ποιος νομίζετε ότι είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ορθοδοξίας;». Άλλος έλεγε ότι είναι ο πάπας, άλλος έλεγε οι μασόνοι, άλλος οι ιεχωβάδες. Στο τέλος ο Όσιος είπε: «Σκεφθήκατε ποτέ μήπως εμείς οι ίδιοι; Γιατί, αν εμείς ήμασταν σωστοί και τέλειοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα δεν θα υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος που να μην είναι Ορθόδοξος».
Μια φορά κάποιος τον ρώτησε:
– Γέροντα, τι γίνεται με όσους δεν γνώρισαν την Ορθοδοξία, ενώ μπορεί να είναι καλοί άνθρωποι; – Στο Μοναστήρι του Σινά, απάντησε ο Όσιος, είναι οι Πατέρες της Μονής, είναι και οι Βεδουΐνοι. Ο Ηγούμενος συνεργάζεται και με τους μεν και με τους δε. Αν όμως χρειασθή να λείψη από την Μονή, σε ποιους θα αφήση τα κλειδιά του Μοναστηριού; – Στους Πατέρες, απάντησε εκείνος – Έτσι και ο Θεός, συνέχισε ο Όσιος, όλους τους ανθρώπους τους έχει παιδιά Του, την Χάρη Του όμως την δίνει μόνο στους Ορθοδόξους.
«Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. «Μία θρησκεία, σου λένε, να υπάρχη» και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν: «Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, να κάνουμε μία θρησκεία». «Τώρα είναι σαν να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια και τόσα που τα ξεχώρισαν, να τα μαζέψουμε πάλι και να τα κάνουμε ένα. Είναι σωστό να τα ανακατέψουμε πάλι; Ρωτήστε ένα χρυσοχόο: «Κάνει να ανακατέψουμε την σαβούρα με τον χρυσό;» Έγινε τόσος αγώνας, για να λαμπικάρη το δόγμα». Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: «Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μία παρουσία». Τι παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά».
Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή, “Ιεραποστολή”, συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακοδόξους.
Αρχίζουν μετά οι υπερζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο· λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λπ. και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία.
Οι ετερόδοξοι από την άλλη έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ό,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο.
Και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται, και καταστρέφεται πνευματικά.
Ο Κύριος όμως, όταν πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες…
Που θα συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, για να ομολογήσουν την ορθόδοξη πίστη και να στερεώσουν την παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη στην Μητέρα μας Εκκλησία. Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Έκδοση: Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου» της Σουρωτής Θεσσαλονίκης.
Η απαράλλακτος Εικὼν του Πατρός, πρεσβείαις των αγίων σου Ομολογητών, ελέησον ημας, Αμήν.
Την άχραντον Εικόνα Σου προσκυνούμεν Αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημων, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τω Σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας εκ της δουλείας του εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν Σοι, χαράς επλήρωσας τα πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον
«Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευδόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας. Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, εν σοι κοιμησόμεθα. Ει δε και καλέσει καιρός και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα». (Ιωσήφ Βρυέννιος, μεγάλος διδάσκαλος της Ορθοδοξίας)
Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών, και τους Αυτού Αγίους εν λόγοις τιμώντες, εν συγγραφαίς, εν νοήμασιν, εν θυσίαις, εν Ναοίς, εν Εικονίσμασι, τον μεν ως Θεόν και Δεσπότην προσκυνούντες και σέβοντες, τους δε διό τον κοινόν Δεσπότην ως Αυτού γνησίους θεράποντας τιμώντες και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμονες. Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν. Επί τούτοις τους της ευσεβείας Κήρυκας αδελφικώς τε και πατροποθήτως εις δόξαν και τιμήν της ευσεβείας, υπέρ ης αγωνίσαντο, ανευφημούμεν και λέγομεν· Των της Ορθοδοξίας προμάχων ευσεβών Βασιλέων, αγιωτάτων Πατριαρχών, Αρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Αιωνία η μνήμη.
Κύριλλος επίσκοπος Ιεροσολύμων (386) Τρόφιμος και Εύκαρπος, και οι συν αυτοίς 10.000 μάρτυρες εν Νικομηδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας (300) Δανιήλ ασκητης της Αιγυπτου (6ος αι.) Ανανίας/Ανίνος ασκητής στην περιοχή του ποταμού Ευφράτη Μεσοποταμίας, μαθητής οσίου Μαϊουμά του Σύρου (13/3, 16/3 και 18/3, 4αι.) Εδουάρδος βασιλιάς Αγγλίας, παιδομάρτυς στην Corfe Αγγλίας (18/3 και 3/9, 978) Κύριλλος του AstrakhanΡωσίας (1576) Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή, από Λετονία, μαρτύρησε στο στρατόπεδο του Ravensbruck στην Γερμανία (και 31/3,1945) [σύναξι 20/7]
Νικόλαος Βελιμίροβιτςο “Χρυσόστομος της Σερβίας”, Επίσκοπος Ohrid κοιμήθηκε στη ρωσική Μονή Αγ. Τύχωνος στην Pennsylvania των ΗΠΑ (18/3 κοίμησι & 12/5 ανακομιδή λειψάνων & 24/5 ανακήρυξι]
Εορτάζουν στις 18 Μαρτίου
Χρύσανθος ο Αιγύπτιος και Δαρεία η Αθηναία η σύζυγός του και οι μετ᾽ αυτών, μάρτυρες στη Ρώμη (283), Λεόντιος της SaintesΓαλλίας (640) και Αδριανός οσιομάρτυς στη Maastricht Ολλανδίας (668) Μαρία η Δικαία, σύζυγος Βσεβολόντ Γ΄ (1206) και Βάσσα του Pskov (1473) Ιννοκέντιος του Κομέλ της Vologda Ρωσίας, μαθητής αγίου Νείλου της Σορα (1521) Σοφία η πριγκίπισσα του Σλούτσκ και Μίνσκ Λευκορωσίας, προστάτισσα των Ορθοδόξων απ’ τους Ουνίτες-Ρωμαιοκαθολικούς (1612) (Κοιμήθηκε μόλις 27 ετών. Το σώμα της βρέθηκε άφθαρτο)
Εορτάζουν στις 19 Μαρτίου
Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή εκ Λετονίας Υπάρχουν δύο τρόποι για να ζήσεις
Εντελώς νόμιμα και αξιοπρεπώς μπορείς να περπατάς πάνω στη γη: να μετράς, να ζυγίζεις και να προγραμματίζεις για το μέλλον. Aλλά είναι εξίσου δυνατό να περπατάς επί των υδάτων. Τότε είναι αδύνατο να μετράς και να προγραμματίζεις το μέλλον. Το μόνο πράγμα που είναι απαραίτητο είναι να πιστεύεις διαρκώς. Μια στιγμή ολιγοπιστίας κι αρχίζεις να βυθίζεσαι.
Οι δια Χριστόν σαλοί ήταν οι άγιοι της ελευθερίας. Η ελευθερία μας καλεί, ενάντια σ’ όλο τον κόσμο, ενάντια όχι μόνο στους ειδωλολάτρες, αλλά και σε πολλούς που αρέσκονται να λέγονται Χριστιανοί, να αναλάβουμε το έργο της Εκκλησίας σ’ αυτό το δρόμο ο οποίος είναι και ο πιο δύσκολος. Και θα γίνουμε σαλοί δια Χριστόν, γιατί γνωρίζουμε όχι μόνο τη δυσκολία αυτού του δρόμου, αλλά και την απέραντη ευτυχία του να νιώθουμε το χέρι του Θεού σε ό,τι κάνουμε.
το να δίνεις δεν αρκεί αν δεν έχεις μια ΔΟΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ…
Αντώνιος Σιατίστης :Ενθουσιάστηκε άλλοτε τόσο πολύ με τη βιογραφία της οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα, μιας ρωσίδας αγίας με στοιχεία διά Χριστόν σαλότητας που έζησε στο Παρίσι, ώστε μου άρπαξε κυριολεκτικά απ’το χέρι το βιβλίο* προτού να το τελειώσω, το διάβασε ολόκληρο και μου είπε με νόημα: «αυτή μας κάνει σπουδαία κριτική όλων μας, κληρικών και λαικών κι έχει πολύ δίκιο. Μαρίες Σκομπτσόβες και Παύλους Σερβίας θέλουμε»! Και μου το έδωσε πίσω να συνεχίσω το διάβασμα κι εγώ. *(Σεργκέι Χάκελ, Μαρία Σκομπτσόβα- μιὰ διὰ Χριστὸν σαλὴ στους μοντέρνους καιρούς, μετάφραση Νίκης Τσιρώνη, ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ ) Μαρτυρία π.Εφραὶμ Γ. Τριανταφυλλοπούλου
Χαίρε, Μαρία Σκόμπτσοβα όασι στην έρημο των ανθρωπίνων καρδιών·.. Χαίρε, Μαρία Skobtsova αγάπη της όμορφης Λεττονίας· Χαίρε, διά Χριστόν σαλή στους μοντέρνους καιρούς·… Χαίρε, Μαρία Skobtsova μοναχικό άνθος του Παρισιού· Χαίρε, Μητέρα Μαρία ότι η Μονή σου ήταν όλη η Γαλλία· (Χαιρετισμοί από την Ποιητική Συλλογή “Φύλλα…” του Άβελ-Αναστασίου Γκιουζέλη)
***
Ομιλία για το σημείο του Υιού του Ανθρώπου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Τι είδους σημάδι θα είναι το σημείο του Υιού του Ανθρώπου, που κάποτε φάνηκε μόνο για λίγο; Είναι ο Σταυρός, πιο λαμπερός και από τον ήλιο, που εμφανίστηκε πάνω από την Ιερουσαλήμ, πριν από την έλευση στον αυτοκρατορικό θρόνο μιας πρώιμης προσωποποίησης του Αντιχριστου του Ιουλιανού του Παραβάτη. Αντί για οποιαδήποτε άλλη ομιλία σχετικά με το θαυμαστό αυτό σημείο, αξίζει να αναφέρω εδώ την επιστολή του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων απευθυνόμενη προς τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου και προκατόχου του Ιουλιανού του Παραβάτη. Σ’ ένα σημείο της επιστολής του λέει: «Διότι αυτές τις ημέρες της αγίας εορτής της Πεντηκοστής, στις 7 του Μαΐου, περίπου την τρίτη ώρα, εμφανίστηκε στον ουρανό πάνω από τον ιερό Γολγοθά ένας γιγάντιος φωτεινός σταυρός, που απλώνονταν πέρα μέχρι το ιερό Όρος των Ελαιών. Δεν εθεάθη μόνο από έναν ή δύο ανθρώπους, αλλά απ’ όλους, όλοι τον είδαν ολοκάθαρα, όλος ο πληθυσμός της αγίας Πόλης. Ούτε, όπως θα περίμενε κανείς, να εμφανιστεί γρήγορα και αμέσως να χαθεί σαν μια αντανάκλαση, αλλά μεσουρανούσε και ήταν ορατός πάνω από τη γη για αρκετές ώρες, λάμποντας με ένα φως λαμπρότερο από τις ακτίνες του ηλίου. Θα μπορούσε να είχε επισκιαστεί απ’ αυτές, αν δεν είχε αυτή τη λαμπρότητα που ήταν πολύ ισχυρότερη από τον ήλιο, έτσι ώστε όλος ο πληθυσμός της πόλης να σπεύδει ξαφνικά στο Μαρτύριο [την εκκλησία], διακατεχόμενος από ανάμεικτα αισθήματα δέους και χαράς, στην ουράνια αυτή όραση. Συνέρρεαν όλοι, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, όχι μόνο χριστιανοί αλλά και ειδωλολάτρες από άλλες χώρες. Όλοι αυτοί ομοθυμαδόν,με ένα στόμα και σαν μια ψυχή ανέπεμπαν ύμνο δοξολογίας προς τον Ποιητή των θαυμάτων, Ιησού Χριστό τον Κύριό μας, τον Μονογενή Υιό του Θεού και βεβαιώνονται από αυτή την εμπειρία, ότι η ευλαβής Χριστιανική διδασκαλία βρίσκεται «οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως,»(Προς Κορινθίους Α 2: 4), και δεν κηρύττεται απλώς από ανθρώπους, αλλά συμμαρτυρείται από τον Θεό Ουρανόθεν. « πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη, συνεπιμαρτυροῦντος τοῦ Θεοῦ σημείοις τε καὶ τέρασι καὶ ποικίλαις δυνάμεσι.(Εβραίους 2: 3-4). « Ανακοινώθηκε αρχικά μέσω του Κυρίου, επιβεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που το άκουσαν κι ο Θεός πρόσθεσε τη μαρτυρία Του με σημεία, τέρατα, και διάφορες δυνάμεις κατά την θέληση του» (Εβραίους 2: 3-4). Θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να μην παραμείνουμε σιωπηλοί σχετικά με αυτό το Ουράνιο όραμα, αλλά μέσω αυτής της επιστολής, σπεύδουμε να ενημερώσουμε εσάς τον δοξασμένο από τον Θεό και την ευσέβειά σας ».
Ω αδελφοί μου, για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά: μπορεί να αποκαλύψει στον άνθρωπο ό,τι δημιούργησε και να δημιουργήσει τα αδημιούργητα. Αλλά, το πιο σημαντικό για εμάς είναι ότι θέλει να λυτρώσει τις ψυχές μας από την αμαρτία και το θάνατο και να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ας Τον ικετεύουμε για αυτό ημέρα και νύχτα.
Ω Κύριε, Παντοδύναμε, Σοι πρέπει πάσα δόξα και ευχαριστία πάντοτε εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Μάρτιος, εκδ. Άθως, σ. 178).
Οι Μάρτυρές σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών, το στέφος εκομίσαντο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών· σχόντες γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλον· έθραυσαν και δαιμόνων τα ανίσχυρα θράση. Αυτών ταις ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.
Κοντάκιον Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.
Ως κρίνον χρυσαυγές, την οσμήν ευσεβείας, εμπνεύσας δαψιλώς, Χρύσανθε Αθλοφόρε, προς γνώσιν σωτήριον, την Δαρείαν εφείλκυσας, μεθ᾽ης ήθλησας, και τον αρχέκακον όφιν, τροπωσάμενος, προς ακηράτους παστάδας, αξίως επήρθητε.
Άγιος Κύριλλος Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Στολήν την ένθεον, αμφιεσάμενος, στύλος ολόφωτος, ώφθης της πίστεως, των Αποστόλων εν Σιών την χάριν κεκληρωμένος, όθεν ενδιέπρεψας, ευσέβειας τοις δόγμασι, και πιστώς εσκόρπισας, της σοφίας το τάλαντον. Και νυν υπέρ ημών εκδυσώπει, Κύριλλε Πάτερ Ιεράρχα.
Μεγαλυνάρια
Την οσιομάρτυρα και σαλήν, ποιητών το κάλλος, και καρδίαν αισθητικήν, τύπον ασκουμένων, μητέρα Παρισίων, και δόξαν Λεττονίας, δεύτε τιμήσωμεν.
Χαίροις Παρισίων το ιερόν, κλέος και προστάτις, ασθενούντων και ορφανών, δόξα των μαρτύρων, καρδία καιομένη, υπέρ των ορθοδόξων, Μαρία πάνσεμνε.
Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. (Ιω. ιδ’ 6)
«Ο οδοιπόρος και η Αλήθεια» Μύθος του Αισώπου
Ένας άνθρωπος που οδοιπορούσε στην ερημιά, συνάντησε μια γυναίκα, που στεκόταν μόνη της και με κατσουφιασμένη όψη. Την χαιρέτησε και τη ρώτησε ποια είναι. Εκείνη είπε: «Είμαι η Αλήθεια». «Και για ποιο λόγο άφησες την πόλη και κατοικείς μόνη σου στην ερημιά;». «Γιατί δεν με δέχεται πια κανένας στις πόλεις. Παλιότερα το ψέμα βρισκόταν σε λίγους μόνο. Τώρα έχει καταλάβει τις ψυχές όλων των ανθρώπων. Και, αν θέλεις να ανταλλάξεις λόγο με οποιονδήποτε, θα δεις ότι όλοι έχουνε μέσα τους την ψευτιά. Γι’ αυτό με βλέπεις λυπημένη να κατοικώ στις ερημιές, αφού δεν με αφήνουνε να πλησιάσω όπου κατοικούν άνθρωποι». Επιμύθιο:Όλος ο βίος των ανθρώπων γίνεται πάρα πολύ κακός, πανούργος και ελεεινός, όταν το ψέμα προτιμάται από την Αλήθεια.
***
Ομιλία για την τιμωρία των ψευδομαρτύρων Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
ΟΘεός και όλες οι ουράνιες δυνάμεις βλέπουν τα πάντα, όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Επομένως, πώς μπορεί ο άνθρωπος να αποκρύψει την αλήθεια από τόσους πολλούς μάρτυρες της αλήθειας; Όχι μόνο βλέπουν την αλήθεια οι ουράνιες δυνάμεις, αλλά επίσης έχουν ζήλο για αυτήν. Πώς μπορεί λοιπόν ένας θνητός άνθρωπος να εναντιωθεί στην αλήθεια, δηλαδή, να εναντιωθεί στις μυριάδες των ουράνιων ζηλωτών της αλήθειας; Στην πραγματικότητα, έχει σκοτισμένο νου, όποιος νομίζει ότι μπορεί ν’ αποκρύψει την αλήθεια και να κηρύξει ένα ψέμα για την αλήθεια. Όταν εκατομμύρια διακριτικών αγγέλων γνωρίζουν την αλήθεια, μπορεί κάποιος να την κρύψει; Μπορεί κάποιος να σηκωθεί εναντίον της αλήθειας και να μην τιμωρηθεί;
Ω αδελφοί μου, δεν υπάρχει τίποτα πιο ψευδές από την ψευδομαρτυρία! Τίποτε πιο αποτυχημένο! Τίποτε πιο αλαζονικό! Τίποτε πιο τρελό!
Ο Θεός και όλες οι ουράνιες δυνάμεις Του βλέπουν αυτό που συμβαίνει μέσα στον άνθρωπο. Ιδιαίτερα το βλέπει ο Φύλακας Άγγελος του ανθρώπου. Αυτός ο Φύλακας Άγγελος δεν ανέχεται να μαρτυρεί κάτι ο άνθρωπος, αφ’ εαυτού και περί αυτού, το οποίο να μην είναι εν αυτώ αληθές. Εάν ο άνθρωπος επιμένει στο ψέμα του, ο Άγγελος του θα τον εγκαταλείψει και θα τον παραδώσει εξ ολοκλήρου στα πνεύματα του ψεύδους. Τότε, αλίμονο σε αυτόν τον άνθρωπο! Ποιο το όφελος αν αυτός μαρτυρήσει ψευδώς εναντίον όλου του κόσμου, εφ’ όσον ο άγγελός του θα μαρτυρήσει αληθώς εναντίον του ενώπιον του Θεού και των ουρανίων δυνάμεων! Θα ήταν καλύτερο για τον άνθρωπο εκείνον αν δεν είχε γεννηθεί. Γιατί όποιος ψεύδεται, ψεύδεται προς το Πνεύμα του Θεού και το Πνεύμα του Θεού εγκαταλείπει τον ψεύτη στο σκοτάδι και στο θάνατο.
Ω Κύριε της Αλήθειας, προφύλαξέ μας με τη δύναμη του Αγίου Σου Πνεύματος, ώστε ουδέποτε να ψευδομαρτυρήσουμε. Κάνε την αγία Σου Αλήθεια γλυκιά σε μας και απόβαλε από τη γλώσσα μας λόγια ψευδή.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούνιος),
***
Όπως ακριβώς ο άνθρωπος, που το στόμα του λέει την αλήθεια, αγιάζεται από την Αλήθεια, δηλαδή τον Κύριο, γιατί ο Ίδιος λέει, “εγώ ειμί η αλήθεια” (Ιω. 14,6), έτσι και εκείνος που λέει ψέματα, μολύνεται από τον πατέρα του, τον διάβολο, γιατί το ψέμα προέρχεται από τον πονηρό. (Άγιος Αντίοχος της Πανδέκτου)
Η συκοφαντία είναι ψευδής κατηγορία… Είναι, διαβολή. Και είναι βέβαιο ότι ο διάβολος είναι εφευρέτης της συκοφαντίας, ως πατέρας του ψεύδους, εφόσον ο συκοφάντης είναι εκείνος που κατεξοχήν ψεύδεται. Το να σηκώσει ο άνθρωπος τη συκοφαντία είναι μεγάλος άθλος. Και τον σηκώνει μόνο εκείνος που προσβλέπει προς τον Κύριο Ιησού, ο οποίος όταν «ενηνθρώπησε» και ήλθε στη γη, σήκωσε τον Σταυρό της συκοφαντίας και οδηγήθηκε ως τον ατιμωτικό θάνατο.
Είναι συγκλονιστικός ο λόγος της «Αποκαλύψεως» ποὺ μας προειδοποιεί ότι θα μείνει έξω από τη Βασιλεία και την αγάπη του Θεού «πας ο φιλών και ποιών ψεύδος», δηλαδὴ όποιος αγαπάει και πράττει το ψέμα (Ἀποκ. κβ΄ 15).
Άγιος Παΐσιος
Το ψέμα δέν πληροφορεί τον άνθρωπο. Ας πούμε, αναγκάζεται ένας να πή ένα ψέμα, για να γλυτώση κάποιον. Μπορεί να τον γλύτωσε ακόμη και από θάνατο, αλλα το ψέμα πού είπε δέν παύει να είναι μισή αμαρτία. Η λέει κανείς καμμιά φορά, με καλό λογισμό, ένα ψέμα, γιά να βοηθήση μιά περίπτωση, να μη δημιουργηθή σκάνδαλο. Π.χ. έρχεται στο Μοναστήρι ένας γνωστός κρυφά να πή κάποιο πρόβλημα τής οικογενείας του, γιά να ξεσκάση. Έρχεται μετά, ας υποθέσουμε, ό αδελφός του και σε ρωτάει: «Πέρασε από εδώ ό τάδε;». Αν του πής «πέρασε», θα δημιουργηθή ολόκληρο θέμα, γιατί ό άλλος εκτίθεται. Όποτε λες «δέν ξέρω». Γιατί, αν πής «ήρθε», μπορεί να πάη ακόμη και να τον δείρη! Αυτό είναι άλλο.
Το ψεύτικο δεν αναπαύει, γιατί δεν έχει Χάρη Θεού. Και ο άδικος πού αδικει και λέει: «αυτό είναι δικό μου», δεν αναπαύεται. Να, οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, αν και πέρασαν τόσα χρόνια από την Άλωση, όταν βλέπουν τους Έλληνες πού πηγαίνουν εκεί, νιώθουν ότι έχουν ένα αρπαγμένο πράγμα και κοιτάνε σαν να ήρθε ό ιδιοκτήτης! Και είναι Τούρκοι και πέρασαν τόσα χρόνια!
***
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
Oπόλεμος οπωσδήποτε θα κτυπήσει τους χριστιανούς που καταπατούν τις Εντολές του Χριστού, ακόμα και αν δεν το θέλουν όπως όταν σφάλουν τα μικρά παιδιά τα οποία δεν θέλουν τη βέργα, αλλά την προκαλούν ..
Προς κατάδικο που ρωτά για την ψευδομαρτυρία Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος
Καταδικάστηκες στη φυλακή. Και τώρα κάθεσαι στο κελί και στη σιωπή κοσκινίζεις ολόκληρη τη ζωή σου με ψιλό-ψιλό κόσκινο. Παραξενεύεσαι πως όλα ξετυλίχθηκαν σαν ένα κουβάρι όταν κατεβαίνει το βουνό!
Η ζωή σου έρρεε ήσυχα, με προκοπή και ικανοποίηση ώσπου ψευδομαρτύρησες για τον αδελφό σου. Δικαιολογούσες τον εαυτό σου: Αδελφός μου είναι! Ποιόν θα βοηθήσω, ακόμα και με ψευδομαρτυρία, αν όχι τον αδελφό μου; Έτσι κυλούσαν μέσα σου λανθασμένες σκέψεις, και με τέτοιες σκέψεις αμυνόσουν μπροστά στους δικαστές. Σ’ αυτό το επιχείρημα ένας δικαστής σου απάντησε ότι τελικά όλοι αδέλφια είμαστε και επομένως με αυτόν τον τρόπο σκέψης θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε τα πάντα! Μόλις τότε κατάλαβες, πως οι λάθος σκέψεις σε οδήγησαν σε κακή πράξη.
Μου αφηγήθηκε ένας ψευδομάρτυρας την εξής ιστορία:
«Ψευδομαρτύρησα», λέει, «εξαιτίας ενός βοδιού». Όμως μέχρι τη δίκη δεν θα έφθανε η υπόθεση, εάν δεν πήγαινα μόνος μου να καταγγείλω τον εαυτό μου. Κι έπρεπε να με καταγγείλω. Αφού οι τιμωρίες των ανθρώπων και πάλι είναι πιο εύκολες από τις τιμωρίες του Θεού. Δύο χρόνια μετά την ψευδομαρτυρία μου το σπίτι μου έγινε σκιάχτρο για τον κόσμο. Η πρώτη ατυχία που μου συνέβη ήταν ότι τα βόδια ζεμένα στο κάρο γκρεμίστηκαν σε κάποια χαράδρα και καταστράφηκαν και τα βόδια και το κάρο. Γι’ αυτή την είδηση με προϋπάντησε η γυναίκα μου το βράδυ εκείνης της ίδιας μέρας όταν μετά από την ψευδομαρτυρία γύρισα σπίτι από το ειρηνοδικείο. Μετά από μερικές εβδομάδες χτύπησε κεραυνός τη στάνη μου και σκότωσε όλα τα πρόβατα. Και οι κλέφτες με λήστεψαν δύο φορές. Και η γυναίκα μου αδυνάτισε, και παρότι καταχρεώθηκα προσπαθώντας να τη γιατρέψω πέθανε βασανισμένη. Ένα μου παιδί, έως τότε πάντα υγιές, ασθένησε βαριά και άρχισε να πέφτει μέρα και νύχτα, και να βγάζει αφρούς από το στόμα και να τρίζει τα δόντια. Πτωχός, καταχρεωμένος, κακομοίρης, τιποτένιος, μια μέρα παραπονέθηκα σ’ ένα φίλο μου για την κακή μου μοίρα. Και αυτός, σαν κεραυνός από το ουρανό, με ρώτησε: Μήπως έχεις ψευδομαρτυρήσει ποτέ; Σαν να ξύπνησα σε κρύα νεροποντή τα θυμήθηκα όλα και όλα έγιναν ξεκάθαρα. Χωρίς να απαντήσω στον φίλο μου τίποτα, εκείνη την στιγμή πήγα στο δικαστήριο, το δήλωσα και τα ομολόγησα όλα. Πέρασα φυλακή, και τώρα άρχισα να φτιάχνω τη ζωή μου απ’ την αρχή. Αλλά έμαθα καλά να φοβάμαι τον Θεό».
Βλέπεις πόσες δυστυχίες μπορούν να συμβούν στον ψευδομάρτυρα; Αφού τέτοιος είναι ο νόμος του Θεού, αδελφέ μου: Ζωντανό πυρ, δεν μπορείς να το πατήσεις, χωρίς να καείς. Όταν πατάς τους μαλθακούς νόμους των ανθρώπων, που αλλάζουν συχνά, συμβαίνουν δυσκολίες και ταλαιπωρίες. Πόσο μάλλον ο πύρινος και αιώνιος νόμος του ζώντος Θεού.
«Ου ψευδομαρτυρήσεις» (Εξ. 20.16), είναι η εντολή του Θεού, γραμμένη και στις δύο διαθήκες του Θεού, στην Παλαιά και στην Καινή. Δεν είναι μικρό πράγμα να πείς ψέμα μπροστά στο πρόσωπο του Θεού και των αγγέλων του Θεού . Δεν είναι μικρό πράγμα να σταθείς με ασκέπαστο κεφάλι μπροστά στον Σταυρό και το Ευαγγέλιο και να φωνάξεις: «Ορκίζομαι στον Ζώντα και παντοδύναμο Θεό, ότι αυτή η αλήθεια είναι ψέμα ή ότι αυτό το ψέμα είναι αλήθεια, και όπως εγώ είπα ορθά έτσι να με βοηθήσει εμένα ο Θεός»!
Όντως δεν είναι περίεργο τότε που ο Θεός της αλήθειας και του δικαίου χτυπά ένα ψευδομάρτυρα στα χέρια με το μαστίγιό Του, τον δεύτερο στα πόδια, τον τρίτο στα μάτια, τον τέταρτο στους συγγενείς του, τον πέμπτο στα βόδια, και ούτω καθ’ εξής. Να ένα ζωντανό παράδειγμα στη γειτονιά μας, πως το αόρατο μαστίγιο του Θεού χτύπησε ένα ψευδομάρτυρα στα μάτια: Ορκίστηκε ο άνθρωπος ψευδόμενος για ένα κομμάτι γης, που πλήρωσε ακριβότερα από ένα εκατομμύριο δουκάτα, αφού πρώτα το πλήρωσε με τη ψυχή του. Βάδιζε πρώτα στο δικό του κομμάτι αργά. Όμως μόλις από το δικό του αγρό βάδισε σ’ εκείνο το καταραμένο κομμάτι γης, του αφαιρέθηκε η όραση. Το αόρατο μαστίγιο του Θεού χτύπησε αυτόν το ψευδομάρτυρα στα μάτια. Και νάτος τυφλός κάθεται δίπλα στην εστία του.
Να τι συμβαίνει στον κόσμο του Θεού σ’ όσους νομίζουν, ότι ο κόσμος είναι δικός τους και όχι του Θεού.
Αλλά εσύ, διάβαζε την Αγία Γραφή, και να φοβάσαι τον Θεό. Και θα διαφωτιστείς. Και όλα θα είναι καλά από την αρχή.
Έλεος και ειρήνη από τον Θεό. (“Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται”, εκδόσεις “Εν Πλω”)
Ανέτειλε το έαρ της νηστείας, και το άνθος της μετανοίας αγνίσωμεν ουν εαυτούς αδελφοί, από παντός μολυσμού, τω φωτοδότη ψάλλοντας, είπωμεν δόξα σοι, μόνε φιλάνθρωπε.
Και νυν… Θεοτοκίον Ήχος πλ. α’ Τόν συνάναρχον Λόγον
Των εν σοι τας ελπίδας, Παρθένε άχραντε, ανενδότως εχόντων σκέπη υπάρχουσα, εκ ποικίλων πειρασμών, και περιστάσεων, και κινδύνων χαλεπών, ελευθέρωσον αυτούς, πρεσβεύουσα τω Υιώ σου, συν τοις αυτού Αποστόλοις, και σώσον πάντας τους ανυμνούντάς σε.
Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών…. Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας; (Ψαλμός ρλστ΄. 136 )
Είπε ο αββάς Μωυσής: «Εάν ο άνθρωπος δεν κρατά μέσα στην καρδιά του ότι είναι αμαρτωλός, ο Θεός δεν τον εισακούει». «Και τι σημαίνει -ρωτάει ο αδελφός- να κρατάς στην καρδιά σου ότι είσαι αμαρτωλός;» Και απαντά ο Γέροντας: «Εκείνος που σηκώνει συνειδητά τις αμαρτίες του, δεν βλέπει τις αμαρτίες του πλησίον».
***
Γέροντας Βἰκτωρας (Μαμόντοφ) της Λετονίας
Ένας από τους δασκάλους της Εκκλησίας έλεγε ότι η λέξη “Θεός” είναι πολύ λιγότερο σημαντική για εμάς από την λέξη «Πατέρας». Η λέξη “Θεός” τονίζει τη διάκριση (διαφορά) ανάμεσα σε Αυτόν και εμάς, η λέξη «Πατέρας», δείχνει τη συγγένεια – εμείς είμαστε παιδιά του, δικά του, οικογένειά του, πάντοτε ο καθένας μας είναι ο πιο αγαπημένος. Και πόσο χαιρόμαστε να απαντάμε σ’ αυτή την αγάπη!
Στην Αγία Γραφή τίθεται το ερώτημα: “Ποιος είναι ο άνθρωπος;» (Ψαλμός 24,12) Παρέχει επίσης την απάντηση: εσύ είσαι παιδί του Θεού.
Εμείς είμαστε παιδιά του Θεού.
Είμαστε εδώ στη γη περαστικοί ταξιδιώτες και βρισκόμαστε σε συνεχή κίνδυνο. Γι’ αυτό πόσο δυνατά ο άνθρωπος πρέπει να κρατιέται από τον Ουράνιο Πατέρα του, και στα πάντα να εμπιστεύετε το θέλημα του Θεού!
Όταν εμείς με μια βαθιά, ειλικρινή αλήθεια και ταπείνωση ερχόμαστε στον Κύριο, έχοντας επίγνωση της ανικανότητας μας και της αμαρτωλότητά μας, αυτό είναι η πηγή της αγιότητας.
***
Η συγχώρηση ως προετοιμασία για το Πάσχα και το τέλος των καιρών, πρόσφατα αποκαλυπτικά γεγονότα Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ
…Ζούμε στον κόσμο αυτό με τη συνείδηση ότι η ζωή είναι διάβαση προς κάτι εξαιρετικά μεγαλειώδες.
Τώρα πού στέκομαι μπροστά σας, γνωρίζοντας ότι σε λίγο πρόκειται να πεθάνω, ζητώ από όλους και όλες σας να με συγχωρήσετε. Όλοι εμείς εργαζόμαστε μαζί, ο καθένας με τις δυνάμεις του, αλλά μέσα στην ιστορική πραγματικότητα εγώ είμαι ο πρώτος υπεύθυνος. Θα ήθελα να παρουσιαστώ ενώπιον της Κρίσεως με ήσυχη τη συνείδησή μου. Αν ο Θεός θέλει να ζήσουμε αιώνια μαζί Του, ζητά να είμαστε όμοιοι με Αυτόν. Και το εκφράζει αυτό με αρκετά πρωτότυπο τρόπο. Λέει: «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμΐν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος». Βλέπετε ότι ο Θεός χρησιμοποιεί ένα τέχνασμα. Λέει: «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» . Πρέπει να συγχωρούμε οτιδήποτε έχουμε υποστεί, ακόμη και το μαρτύριο, τον θάνατο κλπ. “Όλα αυτά είναι λιγότερο σπουδαία από τον ερχομό μας στο είναι.
Αύριο βράδυ θα έχουμε την ακολουθία της συγχωρήσεως, για την αδελφότητα, διότι την Κυριακή θα την τελέσουμε μετά το τέλος του εσπερινού για όλο τον κόσμο πού θα έρθει. Είμαστε πιο ελεύθεροι όταν είμαστε μόνοι μας. Αφού είμαστε μια οικογένεια, μού επιτρέπεται πάντα να είμαι ανοιχτός ενώπιόν σας. Προσεύχομαι ο Θεός να δώσει σε όλους μας το θάρρος να τελέσουμε αυτή την πράξη της μεγάλης συγχωρήσεως, ώστε μετά, γιά πενήντα μέρες, να είμαστε σε συνεχή προσπάθεια προετοιμασίας γιά την Ανάσταση, γιά το Πάσχα. Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε «εμπειρικά» αν αυτό ισχύει-ο Θεός να με συγχωρεί πού εκφράζομαι έτσι-, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι αν συγχωρήσουμε τα πάντα στους άλλους, το πνεύμα μας θα είναι πιο ελεύθερο κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Ο Θεός θέτει αυτή την προϋπόθεση: «Συγχωρήστε και ο Πατέρας θα σας συγχωρήσει». Θα προσπαθήσουμε τώρα να δούμε αν αυτό αληθεύει ή όχι. Γιατί το λέω αυτό; Όταν πρόκειται για το Απόλυτο, πρέπει και η πίστη να έχει έναν χαρακτήρα απόλυτο, να μην ταλαντεύεται. Αλλά δεν φθάσαμε εκεί! Κάποτε δοκιμαζόμαστε με τρόπο αυστηρότερο από αυτόν πού θα θέλαμε, και τότε, ακόμη και η πίστη μας μπορεί να κλονιστεί. Να είστε σίγουροι ότι αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλο μας το είναι. Υπήρχαν εκατοντάδες περιπτώσεων πού άνθρωποι έρχονταν εδώ συντετριμμένοι από τις θλίψεις αυτού του κόσμου και όταν έφευγαν, η εξωτερική τους εμφάνιση είχε αλλάξει, φαίνονταν διαφορετικοί. Το ίδιο θα συμβεί και με μας.
Ας συγχωρήσουμε με τον σκοπό πού σας πρότεινα, δηλαδή να γίνουμε μία οικογένεια, σχεδόν ένας άνθρωπος, γιά να φθάσουμε σε αυτό πού ο Θεός μας, ο Θεός της αγάπης, ζητά από μάς. Τώρα, γιά να ελαφρύνω το βάρος μου, σας παρακαλώ, κάντε το αυτό γιά μένα, κάντε αυτή την ηρωική χειρονομία, συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας. Με τον λογισμό μας, δηλαδή, να μην είμαστε διατεθειμένοι να κρίνουμε τούς άλλους, παρά μόνο εμάς. Και όταν θα πούμε: «Συγχώρησον», θα το πούμε με κατάσταση πνεύματος να μην κρίνουμε κανέναν.
Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος, μερικές φορές οι αδελφοί μου έλεγαν ότι κάποιος τούς συμπεριφερόταν με τρόπο άδικο. Λοιπόν τούς έλεγα: «Ίσως να είναι όπως τα λέτε, αλλά ο άλλος δεν είναι εκατό τοις εκατό ένοχος. Ίσως εμείς να είμαστε ένοχοι πέντε τοις εκατό• και αν εξαλείψουμε αυτά τα πέντε τοις εκατό, αν αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ένοχοι γι’αυτά τα πέντε τοις εκατό, θα δείτε πώς ο άλλος θα αφοπλιστεί». Και με την ελάχιστη, δηλαδή, αναγνώριση ότι είμαστε άδικοι, μπορούμε να εξαλείψουμε εκατό τοις εκατό όλα τα λάθη, και τα δικά μας και των αδελφών.
Οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες, με την έννοια ότι η Κρίση είναι πιο κοντά. Κάποιοι λένε ότι από τον ένα αιώνα στον άλλον παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο: στο τέλος τού αιώνος οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος τού κόσμου. Ποτέ όμως στο παρελθόν δεν υπήρξε κατάσταση τόσο πειστική ότι το τέλος τού κόσμου πλησιάζει. Η Αποκάλυψη, αυτό το βιβλίο πού κανείς δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, γίνεται τώρα διαρκώς πιο επίκαιρη.
Ας σκεφτούμε γιά λίγο τον πόλεμο πού διεξάγεται στις ημέρες μας, όχι σε πολιτικό επίπεδο βέβαια*. Στο 9ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως βρίσκουμε το όνομα τού ποταμού Ευφράτη. Αυτός ο γεωγραφικός τόπος αναφέρεται πολύ καθαρά εκει3. Μία καταστροφή πού έλαβε χώρα πριν από αυτό, επίσης αναφέρεται καθαρά• είναι το Τσερνομπίλ**. Η Αποκάλυψη4 μιλά γιά μια σφαίρα φωτιάς («μέγας αστήρ καιόμενος») πού ονομάζεται «Άψινθος» και στα ουκρανικά «Τσερνομπίλ».
Υπάρχουν πολλά άλλα πού δεν μπορούμε ακόμη να τα διακρίνουμε, αλλά αν πάρουμε αυτά τα δύο στοιχεία με την ίδια χρονολογική σειρά, με εκπληκτική ακρίβεια, έχουμε περισσότερους λόγους τώρα να σκεφτούμε ότι το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας πάνω στη γη πλησιάζει. Ο πλανήτης μας είναι σήμερα μολυσμένος παντού. Το πλήθος των ανθρώπων πού ζουν στον κόσμο μας υπερβαίνει σε αριθμό όσους μπορεί να θρέψει η γη. Δεν γνωρίζουμε με ποιόν τρόπο θα έλθει το τέλος τού κόσμου, αλλά υπάρχουν σήμερα πολλά σημεία πού δείχνουν ότι αυτό είναι δυνατόν να συμβεί. Έχοντας αυτά ύπ’oψιν, ας σκεφτούμε αυτή την πιθανότητα πιο σοβαρά από όσο στις περασμένες εποχές. Αν όμως πράγματι το τέλος του κόσμου έρχεται, δεν μπορεί κανείς εντούτοις να ορίσει την ημερομηνία. Κάποτε, πριν περίπου είκοσι χρόνια, κάποιος επισκέπτης με ρώτησε πότε θα έρθει το τέλος τού κόσμου και του είπα ότι αυτό υπερβαίνει τις ημερομηνίες του ημερολογίου μας. Ας προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, γιά το γεγονός αυτό, μετά από το οποίο ο προορισμός μας θα σφραγιστεί από τον Θεό. Ή θα είμαστε αιωνίως μέσα στο Φως του Πατρός ή θα ριφθούμε στο σκότος του μη όντος, εκτός της ζωής του Πατρός.
Σας εξέφρασα με πολύ σύντομο τρόπο το περιεχόμενο της προσευχής μου και σας παρακαλώ τώρα να με συγχωρήσετε. Ήδη σήμερα ο ηγούμενος, ήρθε και μου ζήτησε προσωπικά συγγνώμη. Έχει συνείδηση της σπουδαιότητος αυτής της ημέρας, και το έκανε αυτό, ξέρετε, με τον δικό του τρόπο. Λοιπόν, θα κάνουμε όλοι το ίδιο. Αυτό θα γίνει αύριο το βράδυ στον μεγάλο ναό, διότι το μικρό παρεκκλήσι δεν επαρκεί πλέον για να κάνουμε όλοι τις εδαφιαίες μετάνοιες. Αυτός ο τρόπος, να πέφτουμε έτσι με το πρόσωπο στη γη για να ζητήσουμε συγχώρηση, μπορεί να φανεί ότι ταιριάζει σε δούλους. Αλλά πριν από το μεγάλο και τελευταίο Πάσχα Του μαζί μας, ο Κύριος, ο Θεός και Δημιουργός, έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, αυτών των απλών ψαράδων, προσθέτοντας: «Υπόδειγμα δέδωκα υμίν ίνα καθώς εγώ εποίησα υμΐν, και υμείς ποιήτε» .
Για μας πού δεν τολμούμε να συγκριθούμε με Αυτόν, αυτή η εδαφιαία μετάνοια εκφράζει πνευματικά την κένωσή μας. Αλλά ο σκοπός, ο αληθινός σκοπός, είναι να λάβουμε όχι απλά κάποια ύπαρξη, αλλά το ίδιο το «είναι». Λαμβάνουμε αυτή τη χάρη με τρόπο πού ο καθένας γίνεται όμοιος με τον Ίδιο τον Κύριο, τον Κύριο της αιώνιας υπάρξεως μας. Μη φοβάστε, λοιπόν, αυτή την κίνηση. Ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ιακώβ, ένα πρόσωπο πραγματικά εκλεκτό, φοβήθηκε την οργή του αδελφού του και προσκύνησε στη γη επτά φορές, πριν τον πλησιάσει . Αποτελεί και αυτό ένα παράδειγμα για μας.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας πώς ότι σήμερα είναι ακριβώς η πεντηκοστή επέτειος της χειροτονίας μου, διότι αυτή την ημέρα, εορτή της Υπαπαντής με το Παλαιό Ημερολόγιο του Αγίου Όρους, χειροτονήθηκα ιερέας στη Μονή του Αγίου Παύλου. Σήμερα, συμπληρώνονται επίσης τριαντατρία χρόνια, από τότε πού βρήκαμε αυτό τον χώρο για μας. Τριαντατρία χρόνια, το 1958.
*’Εννοεί τον πόλεμο του Περσικού Κόλπου το 1991. 3 .Άποκ. 9,14. ** Στις 26 Απριλίου 1986 είχε γίνει έκρηξη στον αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού Τσερνομπίλ. Εκφωνήθηκε στα γαλλικά, στις 15 Φεβρουάριου 1991. [Ρ72 Μ«] (Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Οικοδομώντας τον Ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», τόμος Β, Ομιλία 61, σελ., Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας)
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
– Γέροντα, που οφείλεται η δικαιολογία;
– Στον εγωισμό.Η δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει την Χάρη του Θεού. Πρέπει όχι μόνο να μη δικαιολογήται κανείς, αλλά και να αγαπήση την αδικία που γίνεται εις βάρος του. Αυτή η δικαιολογία μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Έτσι δεν το έπαθε ο Αδάμ; Όταν τον ρώτησε ο Θεός: «μήπως έφαγες από το δένδρο που σου είπα να μη φας;», εκείνος δεν είπε: «ήμαρτον, Θεέ μου, ναί, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε. «Η γυναίκα που μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε και έφαγα». Σαν να έλεγε: «Εσύ φταίς που έπλασες την Εύα»! Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ σ᾿ αυτό το θέμα να ακούση την Εύα; Ρωτάει ο Θεός και την Εύα κι εκείνη απαντάει: «Το φίδι με απάτησε». Αν έλεγε ο Αδάμ: «ήμαρτον, Θεέ μου, έσφαλα» και αν έλεγε και η Εύα: «εγώ έσφαλα», όλα θα τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία-δικαιολογία.
Αγ. Παισίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»
***
«εισάκουσον της προσευχής μου, Κύριε, και της δεήσεώς μου, ενώτισαι των δακρύων μου· μη παρασιωπήσῃς, ὅτι πάροικος εγώ ειμί παρά σοι και παρεπίδημος καθώς πάντες οι πατέρες μου» (Ψαλμ. 38,13)
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Η αμαρτία έδεσε τα φτερά του Αδάμ και των απογόνων του κι έτσι απομακρύνθηκαν όλοι από τον Θεό, τους τύφλωσε ο ίδιος πηλός από τον οποίο είχαν πλαστεί. Ο Χριστός, ο πρώτος Αδάμ και πρώτος Άνθρωπος, ο Πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ήταν ο Πρώτος που αναλήφθηκε με πνευματικά φτερά στον Ουρανό, στο Θρόνο της Αιώνιας Δόξας και Δύναμης. Βάδισε τον δρόμο προς τον Ουρανό και άνοιξε όλες τις πύλες του για τους πιστούς που έχουν ανοιγμένα τα πνευματικά φτερά τους, όπως ο αετός ανοίγει το δρόμο για τα αϊτόπουλα, όπως το χελιδόνι που πετά πρώτο επικεφαλής, δείχνει στο σμήνος τον δρόμο κι εκμηδενίζει την αντίσταση του αέρα.
ΗΜετάνοια είναι ο σπόρος, και η συγχώρεση είναι ο καρπός. Τίποτε το αξιοθαύμαστο δεν έχει ο σπόρος που δεν φέρνει καρπούς. Καμία Μετάνοια δεν έχει αξία, δίχως την συγχώρεση!
Όλη μας η ελπίδα βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας. Πρέπει και όλος ο Λαός να μετανοήσει για την αμαρτία, την κλοπή, τη διχόνοια και τις διαμάχες και από τον Θεό να ζητήσει συγχώρηση και Έλεος.
Εμείς οι ταξιδιώτες αυτού του κόσμου δεν είμαστε μόνοι στο δρόμο μας. Μαζί μας είναι ο Θεός και όλος ο Ουράνιος στρατός. Ο Θεός οδηγεί τον κόσμο και διευθύνει την ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην Σωτηρία τους.
Για να αποδράσουμε από μιά ξένη χώρα και να βρούμε την αληθινή πατρίδα μας, εκεί όπου συναντούμε απευθείας τον Θεό, πρέπει να εισέλθουμε εντός ημών, στις καρδιές μας. Εκεί είναι ο Βασιλιάς, εκεί και το Βασίλειο.
Συγχωρείτε εκείνους που σφάλουν ενώπιον σας, συγχωρείτε, διότι διαφορετικά δεν θα συγχωρηθείτε. Η Βασιλεία του Θεού είναι βασιλεία αμοιβαίας αγάπης. Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh) https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/29/40636/
Μετετέθει το λείψανο του Αββά Δουλά αφού υπόμεινε με ταπείνωση και μακροθυμία τον φθόνο των αδελφών του… οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού, γιατί έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό… Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/14/46177/
Δόξα… Ήχος πλ. β’
Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! οίμοι, τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ’ ω Παράδεισε, τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι ουκέτι σου της τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην· εις γην γαρ απελεύσομαι, εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον Οικτίρμον βοώ σοι· Ελέησόν με τον παραπεσόντα.
Κοντάκιον Ήχος πλ. β’ Αυτόμελον Της σοφίας οδηγέ, φρονήσεως χορηγέ, των αφρόνων παιδευτά, και πτωχών υπερασπιστά, στήριξον, συνέτισον την καρδίαν μου Δέσποτα. Συ δίδου μοι λόγον, ο του Πατρός Λόγος· ιδού γαρ τα χείλη μου, ου μη κωλύσω εν τω κράζειν σοι· Ελεήμον, ελέησόν με τον παραπεσόντα.
Ψαλμός ρλστ΄. 136
Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών. Επί ταις ιτέαις εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τα όργανα ημών· ότι εκεί επηρώτησαν ημάς οι αιχμαλωτεύσαντες ημάς λόγους ωδών και οι απαγαγόντες ημάς, ύμνον· ΄Ασατε ημίν εκ των ωδών Σιών. Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας; Εάν επιλάθωμαι σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου· κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ, εάν μη προανατάξωμαι την Ιερουσαλήμ, ως εν αρχή της ευφροσύνης μου. Μνήσθητι Κύριε, των υιών Εδώμ, την ημέραν Ιερουσαλήμ, των λεγόντων· Εκκενούτε, εκκενούτε, έως των θεμελίων αυτής. Θυγάτηρ Βαβυλώνος η ταλαίπωρος, μακάριος, ός ανταποδώσει σοι το ανταπόδομά σου, ό ανταπέδωκας ημίν. Μακάριος, ός κρατήσει και εδαφιεί τα νήπιά σου προς την πέτραν.
Ο Ψαλμός 136 είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ. Αναφέρεται στον καημό τους, αφού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πολυαγαπημένη τους Ιερουσαλήμ και να σύρουν για την γη της εξορίας Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου που συνειδητοποιεί την αποξένωση του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος. Γίνεται εκείνος που ποτέ πια δε θα νιώσει βαθιά ικανοποίηση με τίποτε στον «πεπτωκότα» αυτόν κόσμο, γιατί από τη φύση και από την κλήση του είναι ένας αναζητητής του Τέλειου. Ο ψαλμός αυτός ψάλλεται την Κυριακή του Ασώτου, στον Όρθρο, μετά τον γιορταστικό και χαρούμενο ψαλμό του Πολυελαίου. Ψάλλεται ακόμα 2 φορές, τις δύο τελευταίες Κυριακές πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή, προσομοιάζοντάς της σαν ένα μακρινό ταξίδι, σαν μετάνοια, σαν επιστροφή. Επιστροφή στη γη της «Επαγγελίας», στη γη της χαράς, στη γη της αγάπης του στοργικού ουράνιου Πατέρα.
Προφήτης Ααρών (1530 π.Χ.) Δίκαιος Φινεές, εγγονός του Προφήτη Ααρών (1500 π.Χ.) Άγιοι Εννέα Μάρτυρες οι εν Περσία Όσιος Γρηγόριος ο Α’ Διάλογος πάπας Ρώμης (604) Όσιος Θεοφάνης ο Ομολογητής της Συγριανής εν τω Μεγάλω Αγρώ (815) Άγιος Νικόδημος της Mammola εν Καλαβρία (990) Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος (1022 ) Όσιος Συμεών ο Ευλαβής, δάσκαλος του Συμεών του νέου Θεολόγου (10 αι.) Άγιος Λαυρέντιος εκ των Αλαμανων της Κύπρου (12ος αιών) Άγιος Δημήτριος Β’ ο Αφιερωμένος , Μάρτυρας Βασιλιάς της Γεωργίας (1289) Άγιος Στέφανος Ντραγκούτιν της Σερβίας (μοναχός Θεόκτιστος Ντραγκούτιν), (1316)
Εορτάζουν στις 12 Μαρτίου
«Υπάρχει και δικαία, θεία αγανάκτηση, και μόνον αυτή η αγανάκτηση δικαιολογείται στον άνθρωπο.Ο Μωυσής, όταν είδε το λαό να θυσιάζη στο χρυσό μοσχάρι, αγανάκτησε και πέταξε κάτω τις πλάκες με τις εντολές που του έδωσε ο Θεός, και έσπασαν. Ο Φινεές, ο εγγονός του αρχιερέα Ααρών, δύο φόνους έκανε και ο Θεός έδωσε εντολή από την γενιά του να βγαίνουν οι ιερείς του Ισραήλ! Όταν είδε τον Ισραηλίτη Ζαμβρί να αμαρτάνη με την Μαδιανίτιδα Χασβί μπροστά στον Μωυσή και σε όλους τους Ισραηλίτες, δεν κρατήθηκε∙ σηκώθηκε από την συναγωγή και τους φόνευσε, και έτσι σταμάτησε η οργή του Θεού. Αν δεν τους σκότωνε και τους δύο, θα έπεφτε οργή του Θεού σε όλον τον λαό του Ισραήλ. Φοβερό! Εγώ, όταν διαβάζω στο Ψαλτήρι τον στίχο: «Και έστη Φινεές και εξιλάσατο, και εκόπασεν η θραύσις», ασπάζομαι πολλές φορές το όνομά του. Αλλά και ο Χριστός, όταν είδε να πουλούν μέσα στον περίβολο του Ναού βόδια, πρόβατα, περιστέρια, και τους κερματιστές να ανταλλάσσουν χρήματα, πήρε το φραγγέλιο και τους έδιωξε.» Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ο Θεός μόνο την Εκκλησία εμπιστεύθηκε όχι τα κράτη και τους πολιτισμούς Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Από τους ιερείς ξεκίνησε ο πειρασμός στη Δύση, από τους ιερείς ξεκίνησε η καταστροφή της Δύσης. Από εκείνους τους ιερείς που χαλάνε κάθε τι ιερό και αναποδογυρίζουνε το νόμο.
Ο αρχιερέας Ααρών δεν σφυρηλάτησε το χρυσό μόσχο στην έρημο και άφησε το λαό να τον προσκυνά αντί τον αληθινό Θεό;
Για χίλια χρόνια περίπου η Εκκλησία του Χριστού στην Ανατολή και στη Δύση ήταν μία Εκκλησία, με τον ίδιο νου, με την ίδια καρδιά και με την ίδια αίσθηση καθήκοντος. Αλλά, στο τέλος της χιλιετίας από τη γέννηση του Σωτήρα του κόσμου, ο αλυσοδεμένος σατανάς ελευθερώθηκε από την κόλαση, για να εξαπατήσει αυτό τον κόσμο. Και ο τρόπος του σατανά δεν είναι όπως ο τρόπος του Χριστού. Ο Χριστός, όταν άρχισε να χτίζει την αυτοκρατορία του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους, επέλεξε τους πιο απλούς και πιο ασήμαντους ανθρώπους. Ο σατανάς όμως πάντα περιφρονούσε τους μικρούς και ασήμαντους και ενεργούσε δια μέσου των αρχηγών, των αρχιερέων, των φιλοσόφων, των βασιλιάδων, των κυβερνητών, των επιστημόνων, των καλλιτεχνών.
Στο τέλος της πρώτης χιλιετίας ο σατανάς χτύπησε δια μέσου του αρχιερέα της Δυτικής Εκκλησίας, του έβαλε την ιδέα να χωρίσει από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, εμφυσώντας μέσα του το πνεύμα της υπερηφάνειας. Ο σατανάς τον έβαλε να συγκρουστεί με τους βασιλιάδες και τους ηγεμόνες όλων των χριστιανικών λαών χωρίς ιδιαίτερο λόγο: λόγω αξιωμάτων, λόγω εξουσίας. Δηλαδή για όλα εκείνα, α οποία ο Σωτήρας δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία, αντίθετα τα έβαζε στην τελευταία θέση, στη χαμηλότερη βαθμίδα της αξιολόγησής Του.
Ο αρχιερέας της Δυτικής Εκκλησίας, επειδή αποσχίστηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ξεκίνησε να καταστρέφει κάθε τι ιερό και να ανατρέπει το νόμο. Κατέστρεψε κάθε τι ιερό, επειδή αρνήθηκε τη νηστεία, τη θεώρησε ανώφελη και ξεκίνησε μία καθαρά αυλική ζωή στο σπίτι του. Ανέτρεψε το νόμο του Θεού και το νόμο της πίστης, το νόμο της καλής συμπεριφοράς. Άλλαξε το Σύμβολο της Πίστεως και έκανε πιο εύκολο τον αγώνα του ανθρώπου για τη σωτηρία με τον εξής τρόπο: Με δωρεές, με λίγες και σύντομες προσευχές. Σαν να έλεγε, όσο περνούσαν τα χρόνια, στο Χριστό:
– «Πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι πρώτος στην αυτοκρατορία Σου.
»Δεν απάντησες σωστά στην ερώτηση που σου έκαναν οι υιοί του Ζεβεδαίου, όταν είπες πως, όποιος θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος σ’ όλους. Δεν απάντησες σωστά, όταν είπες πως ο Υιός του ανθρώπου ήρθε όχι για να Τον υπηρετούνε, αλλά Αυτός να υπηρετεί. Και στο τέλος για να γίνει ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση, έπλυνες τα βρώμικα πόδια των ψαράδων.
»Η ιστορία απέδειξε πως έκανες λάθος, και πως οι λαοί είναι σαν πρόβατα. Πριν από όλα ζητούν αρχηγό και κυρίως ζητούν ένα αρχηγό αλάνθαστο. Αυτό είναι βασικό και κύριο σε κάθε κοινωνία και σε κάθε λαό. Εσύ δεν μπορούσες να το ξέρεις αυτό, επειδή λίγα χρόνια έζησες σ’ αυτό τον κόσμο.
»Πέθανες νέος και δεν μελέτησες τη ψυχολογία της μάζας. Αλλά, εμείς οι αρχιερείς τελειώσαμε μεγάλες σχολές, ταξιδέψαμε πολύ στον κόσμο και ζήσαμε δύο φορές περισσότερο από εσένα. Γι’ αυτό το λόγο είναι σωστό να αφήσεις εμάς που έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία να λύσουμε αυτό το ζήτημα. Εσύ, ας είσαι στον ουρανό ό,τι επιθυμείς, άσε σε μας τη γη. Γίνε ο Θεός στον ουρανό και εμείς θεός στη γη. Ας είσαι εσύ αλάνθαστος στον ουρανό και εμείς αλάνθαστοι στη γη. Θα δεις πως αυτό το πρακτικό πρόγραμμα είναι πολύ καλύτερο από το δικό Σου, το οποίο είναι ιδεαλιστικό, νεανικό πρόγραμμα. Άκουσε εμάς, τους γέρους, οι οποίοι εδώ και χίλια χρόνια παλεύουμε με το όνομά Σου και μ’ αυτόν τον ανήθικο κόσμο. Αν άκουγες εμάς, τους ηλικιωμένους, ούτε που θα σταυρωνόσουν».
Αυτά τα λόγια μάλλον ψιθύρισε ο σατανάς στον αρχιερέα της Δύσης και αυτά τα λόγια ο αρχιερέας αρχικά έπρεπε να ψιθυρίζει στο Χριστό. Στη συνέχεια ο αρχιερέας ανακοίνωσε τους ψίθυρους αυτούς στον κόσμο με τη μορφή νέου δόγματος, του δόγματος του Αλάθητου. Δηλαδή παρουσίασε τον εαυτό του σαν θριαμβευτή Χριστό στη γη, σαν αντιπρόσωπο του Θεού, Παντοκράτορα. Παρουσίασε τον εαυτό του σαν αυτόν, στον οποίο ο Θεός έδωσε δύο σπαθιά, ένα σπαθί για να αναγορεύει τους βασιλιάδες των λαών της γης και δεύτερο σπαθί για να τους ρίχνει από το θρόνο τους.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ήταν εκείνο που ο προφήτης Ιεζεκιήλ φώναζε στο όνομα του Θεού: «Αλίμονο στους βοσκούς, οι οποίοι βόσκουν τον εαυτό τους…» (Ιεζ. 34:2-5). Οι λαοί της Δύσης, έχοντας τέτοιους ποιμένες, δεν ήξεραν τι να κάνουν και πού να πάνε.
Οι λαοί αυτοί είδαν πως εκείνοι που μιλούν για τη Βασιλεία του Ουρανού, λεηλατούν προς το συμφέρον τους την αυτοκρατορία της γης. Πλουτίζουν εκείνοι, οι οποίοι συμβουλεύουν το λαό να μην πλουτίζει, και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο. Λεηλατούν και εξαγοράζουν εξουσία εκείνοι, οι οποίοι συμβουλεύουν το λαό να μην αγαπά την εξουσία.
Οι λαοί της χριστιανικής Δύσης δίσταζαν, αμφιταλαντεύονταν μπροστά σ’ αυτό τον πειρασμό όπως σείεται το καλάμι όταν φυσάει ο δυνατός αέρας. Τελικά οι λαοί της Δύσης αρνήθηκαν τον ποιμένα τους. Όσοι ήταν μορφωμένοι και πλούσιοι αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού, λόγω της ακατανόητης αντιχριστιανικής συμπεριφοράς των αρχιερέων τους.
Μέχρι τότε ο αρχηγός της εκκλησίας ήταν και αρχηγός της κουλτούρας του λαού. Αλλά, όταν ξεκίνησε ο καυγάς ανάμεσά τους, στην κουλτούρα της Δύσης άρχισαν να πρωτοστατούν κοσμικοί. Ο σατανάς έπαιζε διπλό παιχνίδι: ο αρχιερέας στράφηκε εναντίον των βασιλιάδων, των επιστημόνων, οι βασιλιάδες στράφηκαν εναντίον των αρχιερέων και οι άνθρωποι του πολιτισμού και της κουλτούρας, της επιστήμης, της τέχνης, στράφηκαν εναντίον των κληρικών αλλά και εναντίον της ίδιας της πίστης.
Η μια αδιαντροπιά προκάλεσε την άλλη. Η μοχθηρία γέννησε τη μοχθηρία. Η μια ακρότητα προκάλεσε την άλλη ακρότητα και όπως λέει ο ποιητής μας: «Όλα πήγαν κατά διαβόλου». Το πείσμα κυβέρνησε και από τις δύο πλευρές: το πείσμα της Εκκλησίας εναντίον του κράτους, το πείσμα της πίστης εναντίον της επιστήμης, το πείσμα των κληρικών εναντίον των πολιτικών και αντίθετα.
Αυτή η επιμονή όλων έδωσε τότε πικρούς καρπούς, και σήμερα ακόμη δίνει ακόμη πιο πικρούς.
Γι’ αυτό το λόγο, να θυμάσαι όλα αυτά και να πορεύεσαι, έχοντας στο νου τη σοφία των πατέρων σου. Μην επιτρέπεις στον καθένα να είναι ποιμένας σου, και να ξέρεις ότι το να έχεις καλούς ποιμένες είναι ουράνιο δώρο, μεγαλύτερο από πολλά δώρα στον κόσμο. Να σέβεσαι τους καλούς ιερείς σου, όπως το παιδί σέβεται τους γονείς του, για να είσαι και εσύ καλός και να ζήσεις πολλά χρόνια. Να τους σέβεσαι και να μην ασχημονείς. Να μαθαίνεις από το παράδειγμα των Δυτικών.
Διόρθωνε τον ιερέα, αλλά μην απομακρύνεσαι από αυτόν, επειδή η Εκκλησία είναι πιο σημαντική από όλα τα υπόλοιπα, επειδή ο Θεός μόνο την Εκκλησία εμπιστεύθηκε, όχι τα κράτη και τους πολιτισμούς. Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής. Μηνύματα προς τον λαό. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σ. 271.
Είμαστε στα χέρια του Θεού. Σ’ αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη την αιώνια, στον παράδεισο. Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/18/32366/
Απολυτίκιον Oσίου Θεοφάνους της Σιγριανής, του κειμένου εν τω μεγάλω αγρώ.. Ήχος πλ. δ’.
Ορθοδοξίας οδηγέ, ευσεβείας διδάσκαλε και σεμνότητος, της οικουμένης ο φωστήρ, των μοναζώντων θεόπνευστον εγκαλλώπισμα, Θεόφανες σοφέ· υπέρ εικόνων αγίων ήθλησας, λύρα του Πνεύματος, Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Απολυτίκιον Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου. Ήχος γ’. Θείας Πίστεως.
Στόμα γρήγορον καταπλουτήσας, νομεύς άριστος του θείου λόγου, ανεδείχθης Ιεράρχα Γρηγόριε• των αρετών γαρ εκφάντωρ γενόμενος, δικαιοσύνης εκφαίνεις την έλλαμψιν Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κανών τού Αγίου Θεοφάνη Ωδή α’ Ήχος δ’ Ο Ειρμός «Θαλάσσης, το ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ δύναμιν, εν τη ερήμω ετροπώσατο».
Ορμήσας, θηριωδώς εδίωξε, Λέων ο τύραννος, τούς εκλεκτούς, μη φέρων καθοράν, σεβομένους εικόνα Χριστού, μεθ’ ών και σε Θεόφανες, υπερορία κατεδίκασεν.
Ωδή γ’ Ο Ειρμός «Ουκ εν σοφία, και δυνάμει και πλούτω καυχώμεθα, αλλ’ εν σοί τη τού Πατρός ενυποστάτω Σοφία Θεού, ου γάρ έστιν Άγιος, πλην σου φιλάνθρωπε»..
Απαγορεύσας, τα δυσσεβή τού Λέοντος δόγματα, τούς θεσμούς πανευσεβώς τής Εκκλησίας εκράτυνας, διό σε τοις θαύμασι, Χριστός εδόξασε.
Ωδή ε’ Ο Ειρμός «Σύ Κύριέ μου φώς, εις τον κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».
Έχων σου την ψυχήν, κατ’ εικόνα τού Κτίσαντος, την άχραντον τού Δεσπότου, προσεκύνεις Εικόνα, τώ πόθω ασπαζόμενος.
Σαν ήλθε λοιπόν το Σάββατο της πρώτης εβδομάδας της σαρακοστής, και στη λειτουργία της Κυριακής θα μνημονευόντανε οι ορθόδοξοι Βασιλείς και Πατριάρχαι, πήγε κι αυτός στη αποσπερινή αγρυπνία. Κατά τα μεσάνυχτα, εκεί που στεκόμαστε μαζί του και ακούγαμε τη δοξολογία, έφθασε ένας σταλμένος από τον βασιλέα και του έφερε κάποια είδηση και του ζητούσε ο βασιλιάς τη συμβουλή του απάνω σε τούτο το περιστατικό :
Τάδε έφη ο Κύριος Ιησούς Χριστός στον αγαπημένο μαθητή Του Ιωάννη κατά τη Θεία αποκάλυψη πού αυτός δέχθηκε στο νησί της Πάτμου.
Τελικά ό αγαθός Κύριος είπε στη γυναίκα: 
iconandlight 