Οσο υπάρχει το έλεός Σου και όσο υπάρχω Εγώ, η Μάνα αυτών των ανθρώπων, δεν είναι δυνατόν να τους αφήσης να χαθούν… Κύριε, Εσύ είσαι η ισχύς μας! Βοήθησε μας να υπομείνουμε έως τέλος με ακλόνητη πίστη, βέβαιοι ότι είσαι δίπλα μας.

Συναξάριον.
Τῇ ΙΑ΄(11η) τοῦ Μηνός Μαρτίου, Μνήμη τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Βασίλισσας Ἄρτας (1281-1285).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου Α΄, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων (638) καὶ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Μόσχου τοῦ Εὐκρατᾶ (620).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πιονίου τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ μάρτυρες Σαβίνα, Ἀσκληπιάδης, Μακεδόνιος, Λίνος (249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τροφίμου καὶ Θαλλοῦ, τῶν ἐν Λαοδικείᾳ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. (298)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Ἀρσελᾷ, ἐν τῇ Σιναϊτῶν Πατερών γῆν ἀσκήσαντος (6ο αἰών.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἡρακλέους καὶ Ζωσιμᾶ τῶν ἐν Καρθαγένῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῶν ἐν Συρίᾳ, τῶν μαρτυρησάντων κατὰ τῷ 4ῳ αἰῶνι
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, βασιλέως τοῦ Στραθκλάϊντ. (640 )
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· Εὐλογίου ἐπισκόπου, Λεωκρητίας (Λουκρητίας) καὶ Δύο ἀνωνύμων Παρθένων, τῶν ἐν Κορδούῃ τῆς Ἰσπανίας. (859)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου τοῦ Νεοφανοῦς, τοῦ ἐν Διϊπίῳ (10ο αἰών.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ τῆς Ῥωσίας.(1458)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σωφρονίου τοῦ Ἐγκλείστου, τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κιέβου τῆς Ῥωσίας.(13ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Παύλου Α΄ Πέτροβιτς, τσάρου τῆς Ῥωσίας.(1801).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου τοῦ διδασκάλου, ἐπισκόπου Βράτσης Βουλγαρίας (1813).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αλεξίου Σεπέλεφ, τοῦ ἐν Γκολοσέεβο τοῦ Ῥώσου (1917).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου μάρτυρος ᾿Επιμάχου εἰς Κωνσταντινούπολιν.

Ἀρχιμ. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου

Κάποτε ὁ Γέροντας Φιλόθεος Ζερβᾶκος ἀπὸ τὴν Πάρο, ἅγιος ἄνθρωπος, μοῦ ἔλεγε κλαίγοντας ἕνα ὅραμά του. Εἶχε ἀγωνία. Κάτι συνέβαινε στὴν Ἑλλαδικὴ κοινωνία καὶ ἔλεγε: «Πῶς χάλασε ἡ κοινωνία; Πάει, θὰ πεθάνη ἡ κοινωνία»…
Καὶ ἀπογοητευμένος σηκώνει τὸ βλέμμα του καὶ τί βλέπει; Στρατιὰ ἀμέτρητη ἀπὸ Ἁγίους, μιλιούνια – οὔτε ἀρχὴ οὔτε τέλος εἶχαν καὶ τὴν Παναγία μπροστά, ἡ Ὁποία ὕψωνε τὰ χέρια στὸν Χριστὸν καὶ ἔλεγε: «Αὐτοὶ εἶναι δικοί μου… Σὲ παρακαλῶ, ἐκείνους ποὺ εἶναι κάτω, θέλω νὰ σώσης».
Τότε τῆς λέγει ὁ Χριστός: «Μά, ἁμαρτάνουν». Καὶ ἡ Παναγία ἀπαντᾶ: «Ἁμαρτάνουν· ἀλλά, ὅσο ὑπάρχει τὸ ἔλεός Σου καὶ ὅσο ὑπάρχω Ἐγώ, ἡ Μάνα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς ἀφήσης νά χαθοῦν». «Καλά, Μητέρα, θὰ σώσω καὶ αὐτούς». Καὶ ὁ Γέροντας ἔβλεπε μυστικὰ νὰ προστίθενται, νὰ προστίθενται ἁμαρτωλοὶ καὶ νὰ βγαίνουν καινούργιοι Ἅγιοι.
Ἂς ἑτοιμαζώμαστε, ἀδελφοί μου. Ἀξίζομε τόσο, ὅσο περισσότερο προσπαθοῦμε καὶ ὅσο περισσότερο δοκιμαζόμαστε καὶ προετοιμαζόμαστε γιὰ νὰ εἴμαστε ἄξιοι τύποι καὶ προτυπώσεις τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ἄξιοι νὰ ἀριθμηθοῦμε ἀνάμεσα στὰ πλήθη τῶν Ἁγίων.

***

Η αόρατη μοναχή
Αγίου Ιωάννου Μόσχου, εκ του Λειμωναριου

Κάποιος άγιος αναχωρητής, περπατώντας, συνάντησε κάποια οσία παρθένο και την ρώτησε: «Τι κάνεις εδώ, μητέρα;». Εκείνη, θέλοντας να του κρύψει την αλήθεια, του είπε πως έχασε τον δρόμο και τον παρακάλεσε να της τον δείξει. Όμως ο αναχωρητής γνωρίζοντας από τον Θεό γι’ αυτήν, είπε: «Το ψεύδος είναι του διαβόλου, πες μου την αλήθεια».
Τότε του λέει η οσία: «Συγχώρεσέ με, αββά, επειδή κάποιος σκανδαλίστηκε με εμένα, γι’ αυτό αναχώρησα και ήλθα εδώ, για να μη γίνω αίτιος να βλαφτεί εκείνος, και έτσι έδωσα και στους δύο μας ανενοχλησία και ερημιά. Και να! Συμπληρώνω σήμερα δεκαεπτά χρόνους εδώ με την χάρη του Θεού, κατά τους οποίους δεν είδα κανέναν ούτε όμως με είδε και κανείς άλλος εκτός από σένα».
Και ο αναχωρητής την ρώτησε: «Αλλά τί τρώς;» και εκείνη του έδειξε ένα μαντήλι, όπου είχε βρεγμένη φάβα και του λέει: «Αυτά τα βρεγμένα τα πήρα μαζί μου, όταν έφυγα από την χώρα μου, και οικονόμησε ο Θεός και τρώω μέχρι σήμερα χωρίς να λιγοστέψουν. Και εγώ έβλεπα όσους περνούσαν από εδώ, αλλά εμένα κανείς δεν μ’ έβλεπε εκτός από την οσιότητά σου σήμερα». Αυτά ακούγοντας ο αναχωρητής, θαύμασε.

Ο Διονύσιος, ο πρεσβύτερος Ασκάλωνος, μας διηγήθηκε για τον αββά Ιωάννη ότι καθόταν σ’ ένα σπήλαιο για πολλά χρόνια, έχοντας μία εικόνα της Θεοτόκου με τον Δεσπότη Χριστό και ένα καντήλι ακοίμητο που έκαιγε μπροστά της, όταν ήθελε να φύγει για κάποια ανάγκη ή στην Ιερουσαλήμ, που βρισκόταν είκοσι μίλια μακριά, ή σε κάποιο άλλο μέρος, διόρθωνε το καντήλι και το άναβε κάνοντας την ευχή και λέγοντας: «Κυρία Θεοτόκε, φρόντισε το καντήλι να μην σβήσει, διότι εγώ έχοντας την βοήθειά σου πηγαίνω σε εκείνον τον άγιο τόπο». Φεύγοντας, λοιπόν, άλλοτε έκανε δύο εβδομάδες, άλλοτε ένα μήνα, άλλοτε έξι μήνες. Επιστρέφοντας εύρισκε το καντήλι αναμμένο χωρίς να έχει σβήσει.

Μας διηγήθηκε η αμμά Δαμιανή η ησυχάστρια, η μητέρα του αββά Αθηνογένη του επισκόπου Πέτρας,…κι αυτό: «Κάθε Παρασκευή, πριν γίνω έγκλειστη, πήγαινα στο ναό των αγίων Κοσμά και Δαμιανού κι εκεί περνούσα τη νύχτα. Ερχόταν λοιπόν το βραδάκι μια γριά Φρυγογαλάτισσα κι έδινε σ’ όλους όσοι ήσαν στο ναό από δύο λεπτά. Κι εγώ τη γνώριζα, επειδή μου είχε δώσει πολλές φορές. Μια μέρα λοιπόν μια ανιψιά δική μου και του πιστότατου βασιλιά Μαυρίκιου, η οποία ήρθε στη αγία πόλη, για να προσκυνήσει, έκανε καιρό εκεί. Την πήρα λοιπόν και την πήγα στον άγιο Κοσμά και Δαμιανό. Και καθώς ήμασταν στην εκκλησία, λέω στη συγγενή μου: «Πρόσεχε, κυρία, έρχεται μια γριά και δίνει από δύο νουμία πάρε τα και μην υπερηφανευτείς». Αυτή δυσκολευόταν και έλεγε: «Έχω εντολή να τα πάρω;» Τότε της είπα; «Ναι, πάρε, γιατί η γυναίκα είναι μεγάλη κατά Θεόν· γιατί όλη τη βδομάδα τα μοιράζει σ’ όσους βρίσκονται στο ναό· είναι δε χήρα γύρω στα ογδόντα χρόνια. Πάρ’ τα λοιπόν και δώσ’ τα και συ σε άλλον μόνο μην αποστραφείς τη θυσία της γριάς». Ενώ λέγαμε αυτά, να κι η γριά που ερχόταν κι έδινε· κι ήρθε κι έδωσε με πολλή ησυχία και σιωπή. Έδωσε λοιπόν και στην ανιψιά μου και είπε: «Πάρ’ τα και φάε». Μόλις λοιπόν έφυγε, καταλάβαμε ότι ο Θεός της αποκάλυψε ότι είπα: «Πάρε και δώσ’ τα σε φτωχό». Έστειλε λοιπόν έναν υπηρέτη της και πήρε λούπινα με τα δύο λεπτά και έφαγε και διαβεβαίωσε ενώπιον του Θεού και είπε ότι ήσαν γλυκά σαν μέλι. Έτσι απόρησε αυτή και δόξασε το Θεό, ο οποίος δίνει χάρη στους δούλους Του.
(Ιωαν, Μόσχου «Λειμωνάριον», εκδ. Ι.Μ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος)

***

Οι Άγιοι καταργούν τις αποστάσεις
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, ο Άγιος Γεώργιος, ο ηγούμενος του Σινά, πώς από το Σινά βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα και κοινώνησε [1];
– Πήγε και ήρθε εν ριπή οφθαλμού. Αρπαγή ήταν.
– Γέροντα, εκείνη την ώρα ήταν και στο κελλί του;
– Δεν ήταν στο κελλί του· μέσα σε δευτερόλεπτα πήγε στα Ιεροσόλυμα, κοινώνησε και με ταχύτητα μεγάλη ξαναγύρισε στο Σινά.
– Πετούσε, Γέροντα;
– Σούπερ βενζίνη είχε! Ταξίδεψε με πνευματικό εισιτήριο.
– Πώς γίνεται, Γέροντα, την ίδια ώρα ο ίδιος Άγιος να βρίσκεται σε δύο μέρη;
– Μόνον ο Θεός είναι πανταχού παρών· οι Άγιοι πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο με τέτοια ταχύτητα, που οι αποστάσεις καταργούνται· δεν υπάρχουν γι’ αυτούς κοντινές ή μακρινές αποστάσεις.

[1] Ο Άγιος Γεώργιος ο Σιναΐτης επεθύμησε την ημέρα της Αναστάσεως να κοινωνήση στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως στα Ιε­ροσόλυμα. Την ώρα της Θείας Κοινωνίας, ενώ βρισκόταν στο κελλί του, βρέθηκε στον Ναό της Αναστάσεως και κοινώνησε από τα χέρια του Πατριάρχου Ιεροσολύμων*. Η μνήμη του εορ­τάζεται στις 11 Μαρτίου.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου- Τόµος Ϛ΄: Περι Προσευχής, κεφαλ. 3, ΄ Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ.106.

*Άγιος Πέτρος Πατριάρχης Ιεροσολύμων (524-552 μ.Χ.), Εορτάζει στις 26 Νοεμβρίου

***

Όποιος ενδύεται την υπομονή, αυτός θα δει την νίκη και την Δόξα του Θεού. Γι’ αυτόν που αγαπά τον Κύριο, ακόμα και η πιό στενή και τεθλιμμένη οδός είναι αρκούντως πλατιά· και ο μεγαλύτερος πόνος είναι ένας εύκολος ζυγός, και ο πιό βίαιος θάνατος μιά ευφρόσυνη γαμήλια ακολουθία.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

***

Ομιλία
για την υπομονή μέχρι τέλους
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

”ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται”.» (Ματθαίος 24:13).

Ω Κύριε πανθαύμαστε, Συ όλα τα υπέμεινες, τα πάντα, ως το τέλος. Γι’ αυτό είσαι όχι μόνο ευλογητός Κύριος, αλλά η Πηγή της ευλογίας ανά τους αιώνες, για όλους τους ανθρώπους που επιθυμούν τη σωτηρία τους.
Οι απόστολοι υπέμειναν τα πάντα ως το τέλος και εισήλθαν στην μακαρία αιωνιότητα. Οι άγιοι εκουσίως υπέμειναν τις δυσκολίες και τα ποικίλα βάσανα ως το τέλος και έτσι δοξάστηκαν, στον ουρανό και στη γη. Οι μάρτυρες υπέμειναν πρόθυμα όλους τους πόνους ως το τέλος και έτσι έγιναν οι υιοί της υιοθεσίας, συγκληρονόμοι της Βασιλείας του Χριστού.
Κάθε ιδρυτής ενός νέου οργανισμού στρατολογεί γύρω του οπαδούς που τον ακολουθούν, με την υπόσχεση καλών καρπών και πολλών απολαύσεων, αλλά σκόπιμα σιωπά σχετικά με τις δυσκολίες και τους κόπους που οδηγούν σε αυτούς τους καρπούς και τις απολαύσεις. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος που είπε όλη την αλήθεια στους πιστούς Του, τόσο τη πικρη όσο και τη γλυκιά όψη της αλήθειας! Δεν υποσχέθηκε καρπούς χωρίς κόπους, ούτε δόξα χωρίς πόνο, ούτε τελεία ανάπαυση χωρίς ανάβαση σε ακανθώδες μονοπάτι, ούτε νίκη χωρίς αγώνα, ούτε απόλαυση χωρίς πικρία, ούτε τη Βασιλεία χωρίς δάκρυα και αυταπάρνηση.

Παρότι ο Κύριος μας απαρίθμησε τις πολλές δυσκολίες που θα βρουν όσοι Τον ακολουθούν πιστά, στο τέλος δεν τους αφήνει χωρίς παρηγοριά. Δίνει νόημα στον πόνο τους και δεν τους αφήνει στο σκοτάδι. Ο Κύριος λέει, «Αυτός που υπομένει μέχρι το τέλος θα σωθεί.” Αυτός ο Ίδιος έχει αποκαλύψει ποια ευλογία αναμένει όσους υπομείνουν μέχρι τέλος! Αυτή η ευλογία μαρτυρείται μέχρι σήμερα και συνεχίζει να μαρτυρείται από πολλούς αγίους οι οποίοι, είτε εμφανίστηκαν ενδόξως από τον άλλον κόσμο στους πιστούς, είτε εν σώματι ηρπάγησαν και είδαν τη δόξα και μακαριότητα που αναμένει όσους παραμείνουν μέχρι τέλους πιστοί και απερίτρεπτοι στην αρετή!

Ω Κύριε, Εσύ είσαι η ισχύς μας! Βοήθησε μας να υπομείνουμε έως τέλος με ακλόνητη πίστη, βέβαιοι ότι είσαι δίπλα μας.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ο Πρόλογος της Αχρίδας
http://prologue.orthodox.cn/March9.htm

Είναι στεναχωρημέντσα η Παναΐα. Η Παναΐα κλαίει κάθνη μέρα. Κλαίει δια τε μας νύχτα-μέρα, Θεέ μου να μην χαλάσεις τον ντουνιάν. Η Παναΐα τα πόδια της είναι ματωμένα να παρακαλεί για τε μας, μετανοήστε… Αγία Σοφία της Κλεισούρας
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/18/%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%bd%ce%b1%cf%87%cf%89%cf%81%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%cf%84%cf%83%ce%b1-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%90%ce%b1-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1/

Αναστημένε Κύριε, μην μας παραδώσεις στον αιώνιο θάνατο, αλλά ανάστησέ μας στην αιώνια ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα τόσο βραχύβιο όσο ο θρίαμβος του κακού ούτε τίποτα τόσο διαρκές όσο ο θρίαμβος της αληθείας! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/04/61649/

Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων” ( Ψαλμός 33:19). Στο τέλος, όμως, η νίκη και η δόξα ανήκουν στους δικαίους. Χρειάζεται μόνο να οπλιστούν με πίστη και υπομονή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/07/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%af-%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%bb%ce%af%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%af%cf%89%ce%bd-%cf%88%ce%b1%ce%bb%ce%bc%cf%8c/

Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ’ Αὐτόμελον

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. Ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι• Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων
Ἦχος δ’.

Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Σωφρόνιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Σωφροσύνης τὴν αἴγλην πλουτήσας Ὅσιε, τῆς εὐσέβειας ἐκφαίνεις τὸν ὑπὲρ νοῦν φωτισμόν, ταὶς τῶν λόγων ἀστραπαὶς Πάτερ Σωφρόνιε, σὺ γὰρ σοφίας κοινωνός, διὰ βίου γεγονῶς, στηρίζεις τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς εὐκλεὴς Ἱεράρχης, καὶ πρεσβευτὴς ἠμῶν πρὸς Κύριον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων
Ἦχος πλ. δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Σωφρόνως τὸν βίον σου, διαγαγὼν ἐκ παιδός, τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, εἰσεποήσω σαφῶς, Σωφρόνιε πάνσοφε· ὅθεν ἱεραρχίας, ταῖς ἀκτῖσιν ἐκλάμψας, ὤφθης τῆς εὐσεβείας, εὐκλεὴς ὑποφήτης. Καὶ νῦν δυσώπει Ὅσιε, ὑπερ τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Βασίλισσας Ἄρτας
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Βασιλείου ἀξίας παριδοῦσα τὴν εὔκλειαν, ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις καὶ ἀσκήσει ἐβίωσας, καὶ θείων ἐπληρώθης δωρεῶν, Ὁσία Θεοδώρα ἀληθῶς. Διὰ τοῦτό σε ἡ Ἄρτα χαρμονικῶς, γεραίρει ἀνακράζουσα· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Βασίλισσας Ἄρτας
 Ήχος α΄. Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι

Τὴν ἀνάκτων ἁλουργίδα πανσόφως κατέλιπες, καὶ πόνοις ἀσκητικοῖς σεαυτὴν ἐπιδέδωκας, ἔμπλεως ἁγιασμοῦ γενομένη πανεύφημε· ὅθεν καὶ ἡμᾶς ἐκνικῆσαι νῦν καταξίωσον, κόσμον καὶ τὴν σάρκα καὶ τὸν δεινὸν κοσμοκράτορα, καὶ βίον διανῦσαι καθαρὸν καὶ φιλόθεον, τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν Θεοδώρα ἐπώνυμε, βασίλισσα σεμνὴ καὶ Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα, ταῖς πρὸς τὸν Σωτῆρα δεήσεσι καὶ πρεσβείαις σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Βασίλισσας Ἄρτας
 Ήχος α΄. Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι

Τῶν βασιλίδων τὸ κλέος, ἀσκητριῶν τε ἀγλάϊσμα, τῆς Ἀκαρνανίας τὸ αὖχος, καὶ ἰαμάτων ῥεῖθρον ἀκένωτον` τῶν λυπουμένων καὶ πτωχῶν τὴν προστάτιν, τὴν ἀκτῖνος δίκην, τὴν Αἰτωλίαν ἅπασαν καταφωτίζουσαν, ἐπώνυμον τὴν ὄντως δωρεῶν τῶν τοῦ Θεοῦ, τὴν πάνσεπτον καὶ Ὁσίαν, Θεοδώραν τὴν Βασίλισσαν, δεῦτε οἱ Ἀρταῖοι πάντες πιστῶς, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν` αὐτὴ γὰρ ἀενάως, ὑπὲρ ἡμῶν οὐ παύεται πρεσβεύουσα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, τοῦ Ἀρσελαΐτου, τοῦ Σιναΐτου
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Γέωργιον μέλψωμεν Ἀρσελαΐτην πιστοί, ὁσίως βιώσαντα ἐν χερσονήσῳ Σινά, παννύχοις δεήσεσιν, Κύριον καὶ Δεσπότην, ἐν δακρύοις καμάτοις, ἅμα τε καὶ νηστείαις, ἐργασάμενον πίστει, διὸ νῦν ὡς πρέσβυν αὐτόν, πάντες κεκτήμεθα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Ἀρσελᾷ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἐρήμου τὸ θρέμμα Ἀρσελᾶ τὸν οἰκήτορα, καὶ Σινὰ Πατέρων τὸ κλέος, ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τὸν θεῖον ἀσκητήν, ἰσάγγελον καὶ πάνυ νηστευτήν, τὸν τελέσαντα τὸν βίον ἐν προσευχαῖς, καὶ ἀρεταῖς κραυγάζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν πρέσβυν θερμότατον.

Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.

Τὸν σταυρόν σου ἀράμενος, τῷ Χριστῷ ἠκολούθησας, καὶ Σιναίῳ ὄρει θείῳ κατώκησας, τοῦ Ἀρσελᾶ ἐκγκαλώπισας, βαθύτατον ἔρημον, γῆν τε ἄνυδρον σοφέ, ἀρεταῖς θεοδέκτοις σου, ταπεινούμενος, καὶ ὑψούμενος ἄνω νῦν ἐν πόλῳ, αὐλιζόμενος Ἁγίοις, καὶ Ἀσωμάτοις Γεώργιε.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Ὥσπερ, Ἠλίας ὄβρους ποτέ, τῇ προσευχῇ του γῆν ἐμέθυσεν ἄνυδρον, Γεώργιε σῇ δεήσει, πρὸς τὸν Θεὸν ὑετόν, ἐν ἐρήμοις τόποις Σινᾶ ἔδωκας. Πεινῶντας διέθρεψας, καὶ διψῶντας ἐπότισας, θεογνωσίας, καταρδεύων τοῖς νάμασι, ὡς ἀείῤῥοος κρήνη, Πάτερ κηρύγματος. Θῆρας οὖν ἐξημέρωσας, καὶ ὄφεις ἐπάτησας, Βελίαρ λύσας ἐνέδρας, ἐλαίου πίθον δ’ ἐνέπλησας· Χριστοῦ τὰς σκηνώσεις, νῦν αὐλίζων, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν μνημόνευε.

Ἀπόστιχα. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Ὅτε τῇ νεφέλῃ ἐπιβάς, κούφως ὑπερβέβηκας Πάτερ, γῆν τε καὶ θάλασσαν, πόθον σου τὸν ἅγιον, Χριστὸς ἐκπλήρωσεν. Εἰς Σιὼν σὲ ὁδήγησε, ναῷ κοινωνῆσαι, Σῶμά του καὶ Αἷμά του, καὶ πάλιν ἤγαγεν, τόπον Ἀρσελᾶ τῷ ἀνύδρῳ, ἔνθα τοῦ σατᾶν τὰς παγίδας, ἔθραυσας ἀγῶσί σου Γεώργιε.

Advertisement

Η οδός των Πατέρων μας απαιτεί ισχυρή πίστη και μεγάλη υπομονή… Σας παρακαλώ, αδέρφια, πολλά υπομονήν· πολλά υπομονήν να κάνετε…

Συναξάριον.
Τῇ Κʹ (20ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Εὐσταθίου τοῦ Πλακίδα καὶ Θεοπίστης, συμβίου αὐτοῦ, καὶ τῶν δύο υἱῶν αὐτῶν, Ἀγαπίου καὶ Θεοπίστου, ἐν ἔτει ἑκατοστῷ δεκάτῳ καὶ ὀγδόῳ (118) ἐν χαλκίνῳ βοῒ πεπυρωμένῳ ἐγκλεισθέντων καὶ τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν καὶ Ὁμολογητῶν Ὑπατίου Ἐπισκόπου καὶ Ἀνδρέου Πρεσβυτέρου, ἐν ἔτει ἑπτακοσιοστῷ εἰκοστῷ καὶ ἕκτῳ (726) ὑπέρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων δεινῶς βασανισθέντων καὶ κατασφαγέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Ὁμολογητῶν Μαρτίνου πάπα Ῥώμης ἐν Χερσῶνι ἐξορισθέντος (655), Μαξίμου τοῦ σοφωτάτου τοῦ Ὁμολογητοῦ, καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς· Ἀναστασίου τοῦ πρεσβυτέρου καὶ ἀποκρισιαρίου καὶ Ἀναστασίου τοῦ μοναχοῦ, Θεοδώρου, καὶ Εὐπρεπίου, μαθητῶν τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου Μαξίμου, ἐν τῇ ἐξορίᾳ ἐν πολλαῖς βασάνοις ὑπωπιασθέντων καὶ τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀρτεμιδώρου καὶ Θαλοῦ, ξίφει τελειωθέντων.
Καὶ μνήμη τοῦ ἐν Ὁμολογηταῖς μεγίστου Ἰωάννου τοῦ Αἰγυπτίου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ τεσσαράκοντα Μαρτύρων ἐν Φαινῷ Παλαιστίνης, ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ ἐννάτῳ (309), ξίφει τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Κανδίδας ἐν Καρχηδόνι Τυνησίας (300)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μελετίου, Ἐπισκόπου Κύπρου. (10ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Κυρ‐Ἰωάννου τοῦ Ξένου, τὸ ἐπίκλην Τζιοβαέρης, ἐκ Σίββα τῆς Μεσαορίας τῆς Κρήτης καταγομένου καὶ ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ Κισσάμου εἰρηνικῶς τελειωθέντος, περὶ τὸ ἔτος χίλια καὶ τεσσαράκοντα (1040).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου τοῦ Καταφλώρου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. (1197)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἐνδόξων τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων Μιχαήλ, Ἡγεμόνος Τσερνιγκὼφ τοῦ Κιέβου, καὶ Θεοδώρου τοῦ Βογιάρου αὐτοῦ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ διακοσιοστῷ τεσσαρακοστῷ καὶ ἕκτῳ (1246) ὑπὸ τῶν ἀπηνῶν Τατάρων ἀναιρεθέντων. Τὰ δὲ τίμια λείψανα αὐτῶν διασῴζονται ἐν τῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων ἐν Μόσχᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ εὐλαβεστάτου Πρίγκηπος τοῦ Μπριάνσκ Ὀλέγκ, τοῦ συστησαμένου τὴν Μονὴν τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου καὶ ἐν αὐτῇ μονάσαντος καὶ κοιμηθέντος, ἐν ἔτει χιλιοστῷ διακοσιοστῷ καὶ ὀγδοηκοστῷ (1280).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νέου Ἱερομάρτυρος Ἀνατολίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἰρκούτσκ, τοῦ Καμένσκυ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἐνεακοσιοστῷ εἰκοστῷ καὶ πέμπτῳ (1925) τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Ὁ ἅγιος Νέος ὁσιομάρτυς Ἱλαρίων ὁ Ἁγιαννανίτης, ὁ Κρής, ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ τὸ ἔτος χιλιοστῷ ὀκτακοσιοστῷ καὶ τετάρτῳ (͵αωδʹ-1804), ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Δανιὴλ Κατουνακιώτης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται, (1929) [7ῃ Σεπτεμβρίου π.η.]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων καί Ὁμολογητῶν· Εὐγενίου (Ζερνόφ) Ἀρχιεπισκόπου Νίζνι Νόβγκοροντ (Γκόρκυ)· τῶν Ἡγουμένων Λέοντος (Γεγκόροφ) τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νιέφσκυ, Νικολάου (Ashchepev) τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Σελίνγκινσκ, Εὐγενίου (Βίζβα) τοῦ Ζιτομίρ, Παχωμίου (Ἰόνοφ) ἱερομονάχου τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Σκάνοφ Πένζας· τῶν ἱερέων Στεφάνου (Κρέιντιτς) τοῦ Robchik, Μπριάνσκ, Γρηγορίου Ἀβερίν τοῦ Ἰβάνοβου, Βασιλείου Σουνγκούροφ, μαρτυρησάντων ἐν ἔτει 1937

«Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19).
«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ, 24:13).
«Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν» (Ιακ. 1,12).
«Η υπομονή αγιάζει»

Αγία Σοφία Χοτοκουρίδου, ασκήτρια της Κλεισούρας

«Σας παρακαλώ, όποιος κάνει υπομονή, χαρά σ’ αυτόν. Όποιος κάνει υπομονή, σαν τον ήλιο θα λάμψει. Πολλή υπομονή να κάνετε.
Σας παρακαλώ, αδέρφια, πολλά υπομονήν· πολλά υπομονήν…

***

Αγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας

«Πάντοτε λέω δόξα σοι ο Θεός. Πάντοτε με την υπομονή μου, με την πίστη μου στον Θεό, ”είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον”! Εκείνος ξέρει τι θα περάσω… έχω πολλές παθήσεις αλλά δεν τα λογαριάζω τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν. Δεν τα υπολογίζω καθόλου… Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών. Πίστη και προσευχή, τέκνον μου, πίστη και προσευχή! ».

«Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλοί κίνδυνοι στον κόσμο, αλλά όλα διαλύονται με την Χάρη του Θεού· όταν προσευχώμεθα διαλύονται όλα τα κακά».
«Να κάνετε πάντοτε προσευχή και υπομονή και να ‘χετε πάντα την ελπίδα στον Θεό.».

Κάποιος παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Ευβοίας, πέρασε καιρός και του λέει έντονα: Βρε Γέροντα δεν βλέπεις!!!!! Δεν βλέπεις τα προβλήματα !!!! Γιατί δεν κάνεις κάτι!!!!!
Βλέπει λοιπόν στον ύπνο του τον Γέροντα…, έλαμπε… και του λέει: «Το μυστικό είναι η Υπομονή και η Προσευχή!!!! Όλα θα λυθούν!!»

***

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ

Η οδός των Πατέρων μας απαιτεί ισχυρή πίστη και μεγάλη υπομονή, ενώ οι σύγχρονοι μας άνθρωποι προσπαθούν να αποκτήσουν όλα τα πνευματικά χαρίσματα, και αυτήν ακομη την άμεση θεωρία του Απολύτου Θεού, βεβιασμένα και αυτόματα.

Αυτοί που δεν έχουν αναγεννηθεί εκ των άνω δεν μπορούν ποτέ να εννοήσουν τους αναγεννημένους. Αυτοί δε διακρίνουν τίποτε το εξαιρετικό στους χριστιανούς, οι οποίοι συχνά τους φαίνονται καχεκτικοί και υποκριτές. Η αναγεννημένη ψυχή είναι πιο ευαίσθητη σ’ όλα τα πνευματικά φαινόμενα, τραυματίζεται απ’ όλα όσα αντιτίθενται στη θεία αγάπη, δηλαδή συκοφαντία, βία, φόνο, κ.λ.π. Μαζί μ’ αυτό μια υπομονετική στάση σε κάθε δοκιμασία κάνει την αναγεννημένη ψυχή να κατανοεί την «άνωθεν σοφίαν». Σ’ ένα απόκρυφο σημείο μέσα σ’ αυτή, η ψυχή βρίσκει «πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14).

Ο σκοπός μας – το επαναλαμβάνω για να μείνει σταθερά χαραγμένο στη συνείδησή σας – είναι ο αγώνας να διαφυλάξουμε την πνευματική μας ελευθερία….
Στο βιβλίο μου για τον Γέροντα Σιλουανό αναφέρω το εξής φαινόμενο ή πνευματικό νόμο που διέπει τον κόσμο: για τους χριστιανούς όλα γίνονται με μεγαλύτερη δυσκολία. Τους ζητούν να πληρώσουν περισσότερο από όσο πρέπει, ενώ αμείβονται πολύ λιγότερο από ότι δικαιούνται. Να γνωρίζετε ότι στον κόσμο αυτό θα μας ταλαιπωρήσουν κάθε είδους δυσκολίες, πόνοι, ακόμη και μαρτύρια – τολμώ να προφέρω αυτή τη λέξη. Να έχετε όλοι σας υπομονή.
Δεν έχω τώρα τη δύναμη να σας εμπνεύσω για τη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας. Δεν ξέρω πως να εκφράσω αυτό το φαινόμενο: κάποιοι, βλέποντας τον Χριστό «καθώς εστι», γίνονται αιχμάλωτοι Του και δεν μπορούν πλέον να Τον εγκαταλείψουν. Βαδίζει προς τη Γεθσημανή, πρέπει να Τον ακολουθήσουν. Ανεβαίνει στον Γολγοθά, πρέπει να Τον ακολουθήσουν. Πρέπει να αναλογισθούμε από τη μια τη διαφορά και από την άλλη την ομοιότητα με τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας. Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων, αυτή η πάλη για να προσελκυσθεί ο κόσμος προς τον ουράνιο Πατέρα συνοδευόταν από θείες εκδηλώσεις και θαύματα. Τώρα δεν γίνονται τέτοια θαύματα, αλλά κάποιες προφητείες των Πατέρων της ερήμου, που χρονολογούνται από τον τέταρτο αιώνα, διατηρούνται ακόμη και αναφέρονται στο μέλλον της ζωής των μοναχών. Λένε ότι μεγάλες θλίψεις θα σταλούν στους μοναχούς των τελευταίων καιρών, κατά τους οποίους ο Θεός θα αποκρύψει την αληθινή αξία του κάθε πιστού Του και από τον κόσμο και από αυτούς τους ίδιους. Λένε ακόμη ότι δεν θα μπορούμε να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε, εξαιτίας της στάσεως του Θεού που θα φαίνεται σαν α μην ενδιαφέρεται για τις προσευχές μας. Προσευχόμαστε, αλλά Εκείνος δεν απαντά. Οι Πατέρες λένε ότι αυτοί που θα διατηρήσουν την πιστότητα τους στον Χριστό, θα είναι πιο μεγάλοι από εκείνους που ανάσταιναν νεκρούς κατά τους πρώτους αιώνες.
Αυτού του είδους οι προφητείες μας ενθαρρύνουν να υποφέρουμε όλες τις δυσκολίες της εποχής μας, που είναι πιο αποκαλυπτική από όλες τις προηγούμενες…
Από το βιβλίο «Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Τόμος Α, σελ. 301-2, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2014

***

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής

-Αν κάποτε ο Κύριος μας εκδήλωνε την αγάπη Του, τότε δεν θα ήταν φίλος μας. Δίνει δοκιμασίες σε μας τους αμαρτωλούς, για να μας εξετάζει, για να μαθαίνουμε, για να δυναμώνουμε, και όταν τις αντιμετωπίζουμε με υπομονή, με αγωνιστικότητα και βγαίνουμε από αυτές καθαροί, τότε πληθαίνει η χάρις του Θεού! Ο Θεός είναι ατέλειωτη καλοσύνη, απέραντη αγάπη και αλήθεια. Όποιος αγαπάει την αλήθεια και την καλοσύνη, εκείνος αγαπάει και τον Θεό. Και ο Θεός θα τον αγαπήσει σαν δικό Του παιδί. Από μας τους αδύναμους θα ζητήσει λιγότερα, όμως από τους δυνατούς περισσότερα.
Αν κάποιος παραπονιόταν για δυσκολίες, ο π. Γαβριήλ του θύμιζε τη θυσία του Χριστού:
-Τί να πει τότε κι ο Χριστός, που ένας άπειρα αθώος και δίκαιος άνθρωπος σταυρώθηκε!

Να επιδεικνύετε καρτερικότητα στη δυστυχία και στις δοκιμασίες.

Υπομείνετε όλες τις δοκιμασίες – και οι πόρτες του Παραδείσου θα ανοίξουν για εσάς.

Η σιωπή είναι χρυσός κι η υπομονή μπριγιάν.

«Ένας από τους πιο σημαντικούς στόχους στη ζωή μας είναι να μάθουμε την υπομονή. Αν θα έχουμε το Σταυρό του Κυρίου χαραγμένο στην καρδιά μας. Αν σε κάθε δυσκολία και θλίψη που μας στέλνονται απ’ τον Θεό θα βλέπουμε νοερά το Σταυρό του Χριστού, τότε θα μάθουμε πώς μπορούμε να αποκτήσουμε την υπομονή. »
Άγιος Λουκάς ο ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας

***

παππούς Παναής του Ιλαμιού από τη Λύση

α. Η υπομονή τα νικά όλα. Δια της υπομονής θα σώσουμε τις ψυχές μας, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν». «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι». «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται». «Υπομονής χρείαν έχετε». Πρώτο παράδειγμα ο Ιώβ. «Ιδού μακαρίζομεν τους υπομένοντας…».

β. Έρχεται το κύμα πάνω στον βράχο και φεύγει αφρισμένο. Αλλά τον βράχο δεν τον αγγίζει. Ότι υπομένεις είναι στεφάνι. Τι ψάχνεις να κάμεις καλοσύνες; Το να υπομένεις τις δοκιμασίες έχει παραπάνω μισθό.

Πολλές φορές μπορεί να σε συκοφαντούν. Εσύ να λες: «Δόξα να’ χεις Θεέ μου. Δώσε μου υπομονή να δεχθώ τη συκοφαντία και φώτισε τους». Ξέρεις τι στεφάνι έχεις! Μα, μόνο οι άγιοι μπορούν να τα κάμουν τούτα. Άντε, μην τα δεχτείς και κάμνε φασαρίες και απόδειξε… Ενώ, βάλε το χέρι στην καρδιά και πες «εγώ είμαι εντάξει». Και έτσι «η αλήθεια μένει εις τον αιώνα».

Στον κόσμο ήλθαμε για να δοκιμαστούμε. Τα καλά που απολαμβάνουμε δεν θα λογιστούν. Ότι δώσουμε το κάμνουμε δικό μας, όχι όσα καταχρόμαστε ή σπαταλούμε. Βέβαια, το κατά δύναμιν. Ότι μπορεί ο καθένας. Ο Θεός εκεί που έδωσε πολλά, θέλει πολλά. Τα δυο λεπτά της χήρας αξίζουν ολόκληρη περιουσία. «Μακάριοι οι κλαιόντες, ότι γελάσονται». Κι όταν ο σταυρός μας είναι βαρύς, θα έλθει σε βοήθεια ο ίδιος ο Χριστός ή θα στείλει τον Κυρηναίο. «Αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης». Δεν είναι βέβαια στην πραγματικότητα στενή… Μας φαίνεται έτσι, γιατί έχουμε φορτίο, το οποίο όμως, αν το φέρομε αγόγγυστα, ανοίγει η καρδιά μας και καταλαβαίνουμε το φως του Χριστού.

Να λες: «Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με». Κι αν έλθουν έτσι τα γεγονότα που δεν τα λογάριασες, μην πεις πως άλλως πως τα λογάριαζα και διαφορετικά μου ήλθαν. Εκείνος τα έκαμε έτσι για το συμφέρον σου και να το δέχεσαι.

Δεν πιστεύω να βρεθεί πλάσμα μέσα στον κόσμο, που να τα έχει όλα, να μην δοκιμάζεται, να μην έχει ένα σταυρό να σηκώνει.

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Με λίγη υπομονή που θα κάνη ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές μπορεί να αποκτήση την θεία Χάρη. Ο Χριστός δεν μας έδειξε άλλον τρόπο σωτηρίας, παρά την υπομονή. Την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή. Βλέπεις τί είπε; «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» . Δεν είπε «ο υπομείνας εις …θέρος!». Μέχρι το καλοκαίρι εύκολο είναι να υπομείνης, αλλά μέχρι τέλους;… Να προσέχουμε να μη χάνουμε την υπομονή μας, για να μη χάσουμε τελικά την ψυχή μας. «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» , λέει το Ευαγγέλιο. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά.

***

– Γέροντα, βλέπω ότι δεν προχωράω πνευματικά και στενοχωριέμαι.
– Μια φορά κάποιος είχε φυτέψει ένα κλήμα καί, ενώ δεν είχε πιάσει ακόμη ρίζες, είχε την απαίτηση να βγάλη σταφύλια, να κάνη άφθονο κρασί, για να πίνη, να ευφραίνεται και να μεθάη. Έτσι κάνεις κι εσύ. Φύτεψες μια κληματσίδα και θέλεις αμέσως να πιής κρασί. Αυτό δεν γίνεται. Το κλήμα δεν το φυτεύεις σήμερα και αύριο πίνεις κρασί. Σε έναν χρόνο μπορεί να φάς μερικά τσαμπιά. Σε δυο χρόνια θα φάς ένα κοφίνι σταφύλια και σε πέντε χρόνια θα πιής και κρασί. Να αγωνίζεσαι λοιπόν και να κάνης υπομονή, αν θέλης να απολαύσης καρπούς πνευματικούς….
– Γέροντα, νιώθω να βρίσκωμαι στην καρδιά του πνευματικού χειμώνα.
– Αν θέλης να αλλάξη ο καιρός, να γίνη γλυκός, να ανθίσης και να καρπίσης, να παράγης καρπούς αρετής, πρέπει να χαίρεσαι και την παγωνιά και τις λιακάδες, γιατί όλα βοηθούν για το καλό. Τον πνευματικό χειμώνα τον περνάμε με υπομονή και την υπομονή την δίνει η ελπίδα της πνευματικής ανοίξεως. Ύστερα, το καλοκαίρι αναγνωρίζουμε το καλό του χειμώνα που γέμισε τις δεξαμενές με νερό και εξαφάνισε με τις παγωνιές όλα τα μικρόβια.
Ο Καλός Θεός όλα τα οικονόμησε σοφά για την σωτηρία μας και μας βοηθάει σαν Καλός Πατέρας· από μας χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή.

***

– Γέροντα, πως μπορείς να αντιμετωπίσεις τον άλλον, όταν είναι νευριασμένος;
– Με την υπομονή!
– Και αν δεν έχεις;
– Να πας να αγοράσεις! Πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ!… Κοίταξε, όταν ο άλλος είναι μπουρινιασμένος, ό,τι και να του πεις, δεν γίνεται τίποτε. Καλύτερα εκείνη την στιγμή να σιωπήσεις και να λες την ευχή. Με την ευχή θα καλμάρει ο άλλος, θα ηρεμήσει και θα μπορέσεις μετά να συνεννοηθείς μαζί του. Βλέπεις, και οι ψαράδες δεν πάνε να ψαρέψουν, αν δεν έχει μπουνάτσα· κάνουν υπομονή, ώσπου να καλωσυνέψει ο καιρός.
– Που οφείλεται, Γέροντα, η ανυπομονησία των ανθρώπων;
– Στην πολλή… εσωτερική τους ειρήνη! Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή. «Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται», λέει το Ευαγγέλιο. Γι’ αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκηθούν στην υπομονή οι άνθρωποι.
Η υπομονή ξεκινά από την αγάπη. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον πονέσεις. Και βλέπω πως με την υπομονή σώζεται η οικογένεια. Είδα θηρία να γίνονται αρνιά. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά.

Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα τα σιρόπια που μας προσφέρουν όσοι μας αγαπούν. Βλέπεις, στους μακαρισμούς ο Χριστός δεν λέει: «μακάριοί εστε, όταν επαινέσωσιν υμάς», αλλά «μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς» , και μάλιστα «ψευδόμενοι».

***

– Γέροντα, όταν περνούμε κάποιον πειρασμό, μια μεγάλη δοκιμασία, τι να κάνουμε;

– Τι να κάνετε; Υπομονή να κάνετε. Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.
Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένει αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του. «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν», λέει ο Άγιος Ιάκωβος (Ιακ. α’ 12). Γι’ αυτό να προσευχόμαστε να μας δίνει ο Καλός Θεός υπομονή, ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα και με δοξολογία.
Η ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι μια συνεχής άσκηση και ο καθένας μας ασκείται με διαφορετικό τρόπο. Να σκέφτεσθε τι τράβηξε ο Χριστός σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια! Πόσα προβλήματα του δημιουργούσαν οι Εβραίοι και δεν μιλούσε καθόλου! Αλλά και ο Απόστολος Παύλος τι υπομονή έκανε! Ενώ είχε πληροφορία από τον Θεό ότι θα πάει στη Ρώμη, έμεινε στην φυλακή δυό χρόνια, γιατί ο ηγεμόνας καθυστερούσε την δίκη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πάλι τι υπέφερε! Για έναν μικρό γογγυσμό υπέστη ναυάγιο…
Βλέπετε, επιτρέπει ο Θεός να ταλαιπωρηθούν για μικρά πράγματα οι Άγιοι, για να έχουμε εμείς παραδείγματα, ώστε να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς με υπομονή, με προσευχή, αλλά και με χαρά. 
Πηγή: Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πάθη και Αρετές. Λόγοι Ε΄, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης’

Ο Άγιος Ευστάθιος, ο υπομονετικός αυτός άνθρωπος έζησε το θέλημα του Θεού με ελπίδα σε Αυτόν, κι ο Θεός τον αντάμειψε για την πίστη και την υπομονή του! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/20/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%cf%85%cf%83%cf%84%ce%ac%ce%b8%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c/

Ο Άγιος Ευστάθιος, ανταμείφθηκε από τον Θεό για την πίστη και την υπομονή του!
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/19/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%cf%85%cf%83%cf%84%ce%ac%ce%b8%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%b5%ce%af%cf%86%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου, καὶ Θεοπίστης τῆς συμβίου αὐτοῦ, καὶ τῶν δύο υἱῶν αὐτῶν, Ἀγαπίου καὶ Θεοπίστου.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀγρευθεὶς οὐρανόθεν πρὸς εὐσέβειαν ἔνδοξε, τῇ τοῦ σοὶ ὀφθέντος δυνάμει, δι’ ἐλάφου Εὐστάθιε, ποικίλους καθυπέστης πειρασμούς, καὶ ἤθλησας λαμπρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, σὺν τῇ θείᾳ σου συμβίῳ καὶ τοῖς υἱοῖς, φαιδρύνων τοὺς βοῶντάς σοι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δείξαντί σε ἐν παντί, Ἰὼβ παμμάκαρ δεύτερον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τὸν δεύτερον Ἰὼβ ἐν τοῖς ἄθλοις φανέντα, Εὐστάθιον τὸν μέγαν εὐφημήσωμεν ὕμνοις· τοῦ βίου γὰρ πάντα τὰ τερπνά, Σατὰν τοῦ ἀρχεκάκου ταῖς προσβολαῖς, ἀπολέσας, τοῦ χρόνου μίᾳ ῥοπῇ, ἐκραύγαζεν ὑπομένων· ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὅθεν καὶ μαρτυρικῆς δόξης πανοικεσίᾳ ἀξιωθείς, πρεσβεύει ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου τοῦ Καταφλώρου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Σοφίας τοῖς χάρισι, κεκοσμημένος λαμπρῶς, ποιμὴν ἐνθεώτατος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Εὐστάθιε· ὅθεν Θεσσαλονίκη, ἡ ἁγία σου ποίμνη, ὕμνοις σὲ μακαρίζει καὶ συμφώνως βοᾶ σοι. Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν, ὑπὲρ ἡμῶν Πάτερ Ὅσιε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ξένου ἐν Κρήτῃ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῶν Κρητῶν τὸν φωστῆρα Ἐκκλησίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν Μοναζόντων τὴν στάθμην, Ἰωάννην τιμήσωμεν· Χριστοῦ γὰρ τὸν Σταυρὸν ἀναλαβών, ὡς ἄγγελος ἐβίωσεν ἐν γῇ· διὰ τοῦτο ἐκ κινδύνων παντοδαπῶν, λυτροῦται τοὺς κραυγάζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἱλαρίωνος
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Ποίημα Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου)

Τὸν Σταυρόν σου ἐπ᾿ ὤμων ἄρας ἀοίδιμε, ὁλοψύχως Κυρίω κατηκολούθησας, Ἱλαρίων ἀθλητά γενναιότατε· καὶ νῦν οἰκεῖς τοὺς οὐρανούς, μετὰ πάντων ἀθλητῶν, τὸν κτίστην καθιλαρύνων, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἐν πίστει, ἐπιτελούντων σου τὸ μνημόσυνον.

Ἀπολυτίκιον Τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος α΄.

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν Σου καὶ εὐλόγησον, τὴν κληρονομίαν Σου, νίκας τοῖς βασιλεύσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ Σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα.

Όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν, την παρανομία την έχουν κάνει νόμο και την αμαρτία μόδα… να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο που περιμένουμε και να υψώσουμε τα χέρια στον Θεό. Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή… Θα αφήση ο Θεός το πλάσμα Του; Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης

Συναξάριον
Τῇ ΙΒʹ τοῦ μηνός Ἰουλίου, μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Παϊσίου τοῦ νέου τοῦ Ἁγιορείτου, τελειωθέντος ἐν εἰρήνῃ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἐννεακοσιοστῷ ἐνενηκοστῷ τετάρτῳ (1994).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πρόκλου καὶ Ἱλαρίου (2ο αιων).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μιχαὴλ τοῦ Μαλεΐνου, ὃς ἐχρημάτισε πατὴρ πνευματικὸς τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, τοῦ ἐν τῷ Ἄθῳ (962).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σεραπίωνος· καὶ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀνδρέου τοῦ στρατηλάτου, Ἡρακλείου, Φαύστου, Μηνᾶ, καὶ τῆς συνοδείας αὐτῶν· καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μάμαντος, πέραν ἐν τῷ Σίγματι.
Ἡ Ἁγία Βερονίκη ἡ αἱμοῤῥοοῦσα, ἣν ἰάσατο ὁ Χριστός, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1ο αιων).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξιν ἐπιτελοῦμεν εἰς τιμὴν καὶ μνήμην τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ἐπονομαζομένης Τριχερούσης, ἧς ἡ ἁγία καὶ θαυματουργὸς Εἰκὼν τεθησαύρισται ἐν τῇ ἱερᾷ καὶ σεβασμίᾳ, Μονὴ τοῦ Χιλιανδαρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Ἀχειροποιήτου, τῆς Ῥουμάνικης Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Φοβερᾶς Προστασίας τῆς Μονῆς Κουτλουμουσίου.

Στίχοι.
Εἰκών σου Ἁγνὴ ὡς θεία μυροθήκη,
δέδοται ἡμῖν ἐκ Παλαιστίνης πάλαι.
Τριχερούσης δυοκαιδεκάτη ἧξιν ὧδε ἀείδω.

Στίχοι
Ζήσας Παΐσιος μόνος Θεῷ μόνῳ,
Πολλοὺς τεθλιμμένους ἐκούφισεν πόνων.
Ἡνωμένος γὰρ τῷ Θεῷ δι’ ἀγάπης,
Παραμυθεῖσθαι πάντας εἴληφεν χάριν.
Δωδεκάτῃ Παΐσιος ἀνέσπερον αὐγὴν εἶδε.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων…

Αν ζητάμε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και αυτή είναι η μόνη μέριμνά μας, όλα τα άλλα θα μας δοθούν. Θα αφήση ο Θεός το πλάσμα Του; Το μάννα που έρριχνε ο Θεός καθημερινά στους Ισραηλίτες στην έρημο, αν το κρατούσαν για την άλλη μέρα, σάπιζε [Έξ. 16, 19-20]. Έτσι τα οικονόμησε ο Θεός, για να έχουν εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια.

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Έχω παρατηρήσει ότι, αν μου χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήμερα· πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ο Θεός πιο νωρίς και το παρουσιάζει την ώρα που το χρειάζομαι. Γιατί από εκεί που έρχεται, για να φθάση σ’ εμένα ακριβώς την ώρα που το χρειάζομαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. Άρα ο Θεός το φρόντισε νωρίτερα.
Όταν από φιλότιμο κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με την ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στα φιλότιμα παιδιά Του, την ώρα που τις χρειάζονται. Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της Θείας Πρόνοιας. Μπορώ ώρες να σάς λέω παραδείγματα από την θαυμαστή πρόνοια του Θεού.

Όταν κάτι χρειάζωμαι, τα οικονομάει αμέσως ο Θεός. Θέλω λ.χ. να κόψω ξύλα και δεν μπορώ. Τότε οικονομούνται τάκα–τάκα τα ξύλα. Πριν έρθω εδώ, έλαβα ένα δέμα που είχε μέσα πενήντα χιλιάδες δραχμές, ακριβώς όσα χρειαζόμουν. Έδωσα μία εικόνα του «Άξιόν εστιν» σε κάποιον ευλογία, την άλλη μέρα μου φέρνουν μία της «Πορταΐτισσας!». Φέτος το καλοκαίρι, πριν βρέξη, δεν είχα καθόλου νερό. Τώρα που έβρεξε λίγο, μαζεύω ενάμισι κουτί την ημέρα. Η στέρνα έχει περσινό νερό, και αυτή είναι χάλια. Πώς τα οικονομάει όμως ο Θεός! Έχω ένα βαρέλι με νερό. Τόσοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατί είναι και ιδρωμένοι, και η στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα-πέντε δάκτυλα! Εκατόν πενήντα-διακόσιοι άνθρωποι να βολεύωνται και να μην αδειάζη το βαρέλι! Άλλοι ανοίγουν πολύ την κάννουλα της βρύσης, άλλοι την ξεχνούν ανοιχτή και τρέχει, και όμως το νερό δεν τελειώνει!

Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πώς ενεργεί και ξέρει πώς και πότε θα ενεργήση για το καλό μας. Ξέρει πώς και που θα μας οδηγήση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια, να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη.
Ο Θεός συχνά επιτρέπει να γίνη αυτό που είναι για το συμφέρον των πολλών. Δεν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, αλλά τρία-τέσσερα καλά μαζί. Ούτε ποτέ επιτρέπει να γίνη ένα κακό, εάν δεν βγουν από αυτό πολλά καλά. Όλα τα αξιοποιεί για όφελός μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα.

Ο Θεός από εμάς θέλει την προαίρεσή μας, την αγαθή μας διάθεση, που θα την εκδηλώνουμε με τον έστω και λίγο φιλότιμο αγώνα μας, και την συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας. Όλα τα άλλα τα δίνει Εκείνος. Δεν χρειάζονται μπράτσα στην πνευματική ζωή. Να αγωνιζώμαστε ταπεινά, να ζητούμε το έλεος του Θεού και να Τον ευγνωμονούμε για όλα. Αυτός που εγκαταλείπεται στα χέρια του Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στο σχέδιο του Θεού. Για να προκόψη, χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε…

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ’ Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον μεγάλο τρούλλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του πρόνοια.

Όταν βλέπη ο άνθρωπος την φροντίδα του Θεού, αν έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής του, αισθάνεται και ζη όλη την θεία πρόνοια με την ξεφλουδισμένη ευαίσθητη καρδιά του και διαλύεται πια από ευγνωμοσύνη· παλαβώνει με την καλή έννοια. Γιατί οι δωρεές του Θεού, όταν ο άνθρωπος τις αισθάνεται, δημιουργούν ρωγμή στην καρδιά του, την ραγίζουν. Έπειτα, καθώς το χέρι του Θεού χαϊδεύει την φιλότιμη καρδιά του και εγγίζει την ρωγμή, τινάζεται εσωτερικά ο άνθρωπος και μεγαλώνει η ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό. Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη Του ευσπλαγχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγώτερο κόπο σωματικό.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’,

***

Ο Χριστός δεν μας έδειξε άλλον τρόπο σωτηρίας, παρά την υπομονή. Την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή. Βλέπεις τί είπε; «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» . Δεν είπε «ο υπομείνας εις …θέρος!». Μέχρι το καλοκαίρι εύκολο είναι να υπομείνης, αλλά μέχρι τέλους;…

Η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη. Και πρέπει σήμερα οι Χριστιανοί να κάνουν πολλή υπομονή, για να έχουν μεγάλο μισθό. Πολλοί Άγιοι θα επιθυμούσαν να ζούσαν στην σημερινή εποχή, για να έχουν μεγαλύτερο μισθό.

Σήμερα ήρθε η εποχή να πραγματοποιηθή η προφητεία του Μεγάλου Αντωνίου: «Θα έρθει καιρός που οι ανθρωποι θα τρελαθούν, και αν κάποιος είναι λογικός, αυτόν οι άλλοι θα τον λένε τρελό», γιατί δεν θα είναι σαν και αυτούς.

Κάποιος δαιμονισμένος του είπε “Εγώ είμαι ο Ων. Πέσε να με προσκυνήσεις”.Του απαντά ο Γέροντας “Όνος είσαι βρέ, όνος είσαι” απευθυνόμενος στο δαιμόνιο που στην πραγματικότητα μιλούσε.

Μαρτυρία π. Σ. Α., αποφοίτου Αθωνιάδος:
«Ήταν 10 Φεβρουαρίου 1980. Τα χιόνια αργούν να λυώσουν, γι’ αυτό λίγοι κατηφορίζουν προς το οικειότερο Κελλί της αγιώνυμης πολιτείας, την “Παναγούδα”.
Το θεώρησα χρυσή ευκαιρία γιατί θα τον εύρισκα μόνο. Έλαβα ευλογία από τον Σχολάρχη και κατηφόρισα προς την απέριττη καλύβη του π. Παϊσίου για να τρυγήσω λίγη πνευματική αμβροσία.
»Μόλις έφθασα στην αυλόπορτα τράβηξα το συρματόσχοινο και χτύπησε το καμπανάκι. Ο Γέροντας βγήκε, μου κατέβασε το κλειδί και άνοιξα την πόρτα.
Με υποδέχθηκε και μου είπε να καθήσω.
–Τι γίνεται, Γέροντα; Πως είσθε; τον ρώτησα.
– Τι να κάνω… είμαι κουρασμένος, είμαι και άρρωστος… (είχε γρίππη). Δεν μ’ αφήνει ο κόσμος να πεθάνω…
– Όχι, Γέροντα, σας χρειαζόμαστε, του είπα.
– Φαίνεται έχω αμαρτίες ακόμα, είπε, γραμμάτια… Δεν έχω και τίποτα να σε φιλέψω. Κάτι λουκούμια που είχα τάφαγαν οι τελευταίοι επισκέπτες που ήρθαν εδώ το μεσημέρι από τις Καρυές.
–Δεν θέλω τίποτα, Γέροντα, για συζήτηση ήρθα.
– Όχι, για στάσου, είπε.
Και χωρίς να χάση καιρό βγήκε έξω στο χιόνι.
Τον παρακολουθούσα από περιέργεια. Από την ολάνοιχτη πόρτα τον έβλεπα σκυφτό προς το χιόνι. Είχε την πλάτη προς εμένα και σαν να έκανε κάτι.
Σε λίγο μπήκε μέσα κρατώντας ένα τενεκεδάκι και μέσα φαίνονταν κάτι ανισομεγέθη σκευάσματα με αποτυπωμένες δαχτυλιές και σημάδια παλάμης. Όλα ακανόνιστα, άλλα μεγαλύτερα, άλλα μικρότερα. Όλα άσπρα και σαν να είχαν πολλή άχνη πασπαλισμένη από πάνω, όπως είναι το χιόνι.
– Πάρε, μου είπε. Πάρε να φας.
Έφαγα ένα. Η γεύση ήταν σαν λουκούμι και στην κυριολεξία ήταν λουκούμι.
–Πάρε άλλο ένα, μου είπε, αλλά όχι άλλα.
–Ωραία τα λουκούμια, π. Παΐσιε, είπα.
– Ποια λουκούμια; Χιόνι είναι, είπε γελώντας. Κοίταξε, μου είπε, μην πης τίποτα σε κανέναν. Με πόσα παιδιά μένεις στον θάλαμο; Πάρτα να τα δώσης στα παιδιά, αλλά προσοχή δεν θα πεις τίποτα.
»Έφυγα από το Καλύβι γιατί νύχτωνε και έκανα όπως μου είπε ο Γέροντας.
Από τα λουκούμια αυτά που τα έκανε ο Γέροντας με το χιόνι έφαγαν και άλλα τρία παιδιά του θαλάμου μου.
Αλλά δεν είπα τίποτα για την προέλευσή τους, διότι δεν είχα ευλογία.
Τώρα που ο Γέροντας εκοιμήθη και ήρθη το “επιτίμιον” το εξιστορώ εις δόξαν Θεού».
Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Ιερομονάχου Ισαάκ Άγιον Όρος, 2016 σελ. 567-569

Σε γιατρό που τον επισκεπτόταν συχνά: 
Πάλι εδώ είσαι, ρε γιατρέ;  Γιατί ήρθες, αφού δε σε κάλεσα; 
Καλά, αφού ήρθες τώρα, θα αρρωστήσω για να μη φύγεις χωρίς δουλειά! (Έδειξε το κουτί με τα λουκούμια): 
Αυτό είναι το εξωτερικό ιατρείο το δικό μου! Έχει φάρμακα μέσα. Πάρε ένα.  Έχεις εσύ τόσο γλυκά φάρμακα;

Κοντά στην καλύβα του Γέροντα κάτι κοκκίνιζε κάτω από ένα θάμνο. Ένας προσκυνητής ρώτησε με περιέργεια τι είναι αυτό γέροντα; Αυτό; Είναι το «ψυγείο» μου! (Ήταν καλοκαίρι και είχε βάλει εκεί τις ντομάτες για να είναι δροσερές!).

Στην «Παναγούδα» µια ηµέρα φύτευε κοκκάρι που το είχε µέσα σ᾿ ένα κουτί από καλαµαράκια. Ήρθε ένας «έξυπνος» µε τα χέρια πίσω και τον ρώτησε τι κάνει.
– Φυτεύω καλαµαράκια, απάντησε ο Γέροντας.
– Πιάνουν, Γέροντα;
– Πως; Αµα τα βάλης µε τα µουστάκια κάτω, πιάνουν.

Κάποιος επισκέπτης του Γέροντα πίστευε ότι στην εποχή μας δε γίνονται θαύματα. Ο Γέροντας διέγνωσε τη δυσπιστία του και του είπε:
– Πάρε αυτό το κουτί και κέρασε τους επισκέπτες. (Οι επισκέπτες ήσαν περίπου 12 και το κουτί είχε τρία γλυκά).
– Μα, Γέροντα…
– Κάνε όπως σου λέω και πάρε και εσύ κέρασμα.
(Πράγματι αφού τους κέρασε όλους πήρε και ο ίδιος. Στο τέλος διαπίστωσε ότι στο κουτί υπήρχαν ακόμη τρία γλυκά).
– Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το Θεό.

Σε επισκέπτη που είχε μαλώσει με τους γονείς του.
Οι γονείς σου σε αγαπάνε πολύ, αλλά που να συνεννοηθείτε!
Εσύ έχεις το ραδιόφωνο στα ξένα, ο μπαμπάς σου στα λαϊκά, η μαμά σου στην κλασσική, η αδελφή σου αλλού… Ο καθένας είχε τη δική του «συχνότητα». “Αν δε γυρίσετε όλοι σας το κουμπί στην Εκκλησία, δεν πρόκειται να συνεννοηθείτε...

-Παιδιά μου, αυτή η ζωή είναι σαν το Γυμνάσιο των παιδιών. Να αγωνιστούμε να πιάσουμε τη βάση.
-Γέροντα, η βάση στο Γυμνάσιο είναι 10. Αν πιάσουμε 8,5 τι θα γίνει;
-Ε, ευλογημένε! Πιάσε εσύ 8,5 και θα σου ρίξει ό Θεός μια κλωτσιά και θα σε βάλει στον Παράδεισο!!!

Στην Εκκλησία ο Γέροντας, καθόταν πάντοτε στο τελευταίο στασίδι. Κάποιος μοναχός που τον ευλαβείτο του είπε:
-Γέροντα γιατί δεν έρχεστε μπροστά;
-Εδώ είναι πιο φθηνές οι θέσεις!!!

–Γέροντα, πείτε μας για τις πνευματικές σας εμπειρίες
-Γιατί, βρε παιδί μου, να σας πω; Για να αυξήσουμε τον πνευματικό τουρισμό του τόπου;

Συμβουλή σε ιεροσπουδαστές.
Να φροντίσετε να γίνετε ιερείς και όχι παπάδες. Να γίνετε επίσκοποι και όχι δεσποτάδες. Γιατί άλλο πράγμα είναι ο παπάς και άλλο ο ιερέας, όπως άλλο δεσπότης και άλλο επίσκοπος.

Η υπερηφάνεια μουρνταρεύει τις αρετές
Εκείνοι που εργάζονται με τον Χριστό αλλά με υπερηφάνεια μουρνταρεύουν (βρωμίζουν) τις αρετές τους, όπως μουρνταρεύονται τα τηγανητά αυγά, όταν πέσει λίγη κουτσουλιά, που είναι για πέταμα μαζί με το τηγάνι.

Μια μέρα δύο φίλοι πήγαιναν βόλτα. Ο ένας είχε κουστούμι και ήταν καθαρός.Ο άλλος φορούσε παλιόρουχα και ήταν λερωμένος. Σε κάποιο σημείο συνάντησαν λάσπη. Τότε ο λερωμένος πήρε λάσπη και λέρωσε τον άλλο που ήταν καθαρός. Ο κακός άνθρωπος θέλει και οι ενάρετοι να γίνουν σαν κι αυτόν, δηλαδή κακοί. Γι’ αυτό να προσέχετε στη ζωή σας και να διαλέγετε ως φίλους σας τους ενάρετους.

Πόσα κομποσχοίνια;
-Γέροντα, πόσα κομποσχοίνια είναι καλά να κάνει κανείς;
-Άλλος γεωργός από δέκα στρέμματα που σπέρνει βγάζει πέντε χιλιάδες κιλά σιτάρι και άλλος από πενήντα στρέμματα δεν βγάζει ούτε και το σπόρο που έριξε, του μένει και η κούραση, του χεριού από το αλέτρι…

–Γέροντα, τι θα γίνει με εμένα, δε βλέπω προκοπή.
– Εσύ σήμερα φύτεψες την κληματαριά και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Πρέπει να περιμένεις, να βγει το σταφύλι, να ωριμάσει, να το ραντίσεις, να το κόψεις, να το πατήσεις, να το βάλεις στο βαρέλι, να γίνει καλό κρασί και μετά να πιεις. Μη βιάζεσαι λοιπόν. Ακόμα είσαι αρχάριος.
Βρε παιδί μου, ζαλίζεσαι έτσι και, ενώ το στομάχι σου δεν μπορεί να χωνέψει το γάλα, πάς να φας μπριζόλα!

–Παππούλη, πως να σωθώ;
–Να πιαστείς από το φουστάνι της Παναγίας. Δηλαδή, με απόλυτη εμπιστοσύνη, όπως αυτή που έχει ένα παιδάκι στη μάνα του.

Δεν παίρνω φάρμακα, όχι γιατί τα περιφρονώ, αλλά γιατί έχω καταλάβει καλά ότι με ένα φάρμακο μπαλώνεις μια τρύπα, αυτό όμως σου ανοίγει μία άλλη. Έτσι έχεις συνέχεια δουλειά χωρίς τελειωμό.

Τα μαθηματικά του Θεού
Στο Θεό άριστα είναι όλα: και το δέκα των πέντε ταλάντων και το τέσσερα των δύο και το δύο του ενός ταλάντου. Η θεία δικαιοσύνη έχει άλλους μαθηματικούς ορούς και το ένα και ένα άλλοτε κάνουν δύο άλλοτε δύο εκατομμύρια…

-Γέροντα, ποιος πρέπει να κάνει τις δουλειές του σπιτιού;  Η γυναίκα ή ο άντρας;
-Όποιος προλάβει πρώτος… Αυτός θα έχει και το μεγαλύτερο μισθό.

Η μάχαιρα τον Προφήτη Ηλία
Γέροντα, το απολυτίκιο του Προφ. Ηλία λέει ότι είναι ο «δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού». Θα έρθει ο Προφήτης Ηλίας στη γη; -Ο Προφήτης Ηλίας τροχάει τώρα τη μάχαιρα. Πρώτα θα αρχίσει από τους Πατριάρχες, Δεσποτάδες, παπάδες, μοναχούς.

Η μαύρη γραμμή της πιστωτικής κάρτας
-Γέροντα, είναι κακό να έχει κανείς πιστωτικές κάρτες; (Ό Γέροντας, αφού εξέτασε την κάρτα, απάντησε): – Όχι ευλογημένε, δεν είναι σφράγισμα αυτό. Αλλά βλέπεις αυτή τη μαύρη γραμμή κάτω από το όνομα; Σου αρέσει να φοράς πένθος χωρίς να έχεις κηδεία;

Οι μιναρέδες της Πόλης
– Γέροντα, είπατε ότι θα πάρουμε την Πόλη. Τι θα γίνουν οι μιναρέδες της; Θα τους γκρεμίσουμε; Θα γίνουν καμπαναριά; – Γέροντας (χαμογελώντας): Όχι! θα γίνουν στύλοι για τους Στυλίτες και θα κρέμονται τα κομποσχοίνια μέχρι κάτω!

Το 1987 ένας προσκυνητής ρώτησε το Γέροντα, προβληματισμένος, αν θα γινόταν πόλεμος με την Τουρκία.
– Όταν θα δείτε η Ελλάδα να παίρνει την πρεσβεία της από την Τουρκία και η Τουρκία την πρεσβεία της από την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να πουμε: «Ταίς πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς».

– Γέροντα, φοβόμαστε τη Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.
– Μη φοβάσαι τίποτα. Οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους!
– Τι εννοείτε, Γέροντα;
– Όταν κάποιος είναι ετοιμοθάνατος, λέμε στην πατρίδα μου ότι έχει τα κόλλυβα στο ζωνάρι του.

Η Τουρκία είναι σαν την αλεπού. Όλο πονηριές κάνει. Όταν καταλάβει ότι έχουν στήσει δόκανα για να την πιάσουν, αρχίζει να πηδάει και με τα τέσσερα πόδια κι έτσι πιάνεται και με τα τέσσερα. Αυτό θα πάθει και η Τουρκία.

-Γέροντα, σήμερα ο διάβολος οργώνει όλη τη γη και τα φέρνει όλα άνω κάτω. τι θα γίνει;
-Μην ανησυχείς, βρε λεβέντη. Ο Χριστός θα βρίσκει έτοιμο οργωμένο χωράφι και θα σπέρνει χωρίς κόπο.

Όταν είχα έρθει στο Άγιο Όρος, γύριζα στο περιβόλι της Παναγίας, όπως συνήθως όλοι οι αρχάριοι, για να βρω τα αρωματισμένα λουλούδια της Παναγίας-αγίους Γεροντάδες- και να πάρω πνευματική γύρη.

***

Ο Χριστός με την αγάπη κάνει όλος ο Παράδεισος να φέγγει μέσα μας.

Κάνε τον πόνο του συνανθρώπου σου δικό σου πόνο. Ο Θεός κάνει το θαύμα, όταν συμμετέχει κανείς με την καρδιά του στον πόνο του άλλου. Και μόνο ένας καρδιακός αναστεναγμός για τον πλησίον σου φέρει θετικά αποτελέσματα και αξίζει για ώρες προσευχής. Η Θεϊκή πληροφορία της ευπρόσδεκτης προσευχής είναι η Θεία παρηγοριά που νιώθει μετά την προσευχή ο άνθρωπος.

Εάν ένας άνθρωπος είναι καλός και πονετικός, μην τον φοβάσαι. Αν π.χ. πίνει ή παίζει χαρτιά και έχει άλλα πάθη και δεν πιστεύει, αλλά όταν δει ένα φτωχό, λυπάται, ταράζεται, θέλει να βοηθήσει, αυτόν μην τον φοβάσαι, θα τον βοηθήσει ο Χριστός. Αλλά αν κάποιος είναι σκληρός και παρ’ όλο που έχει πολλά επιμένει και σκληραίνει… αυτός δεν πάει καλά και θέλει πολλή προσευχή, για να αλλάξει αυτός!

Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στον νου μου συνέχεια αυτούς που είχαν άσχημη ζωή και αγωνίζονται να κόψουν τα πάθη τους, παρά αυτούς που δεν βασανίζονται από πάθη.

Οι εύσπλαχνοι, επειδή πάντα χορταίνουν τους άλλους με αγάπη, πάντοτε είναι χορτασμένοι από την αγάπη του Θεού και από τις άφθονες ευλογίες Του.

Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο.

Ο καρδιακός πόνος και ο εσωτερικός αναστεναγμός είναι τα εσωτερικά δάκρυα, που είναι ανώτερα από τα εξωτερικά. Ένας καημένος, έλεγε: «Τί σκληρός που είμαι, πάτερ! Ούτε ένα δάκρυ! Η καρδιά μου είναι σαν πέτρα. Τί σκληροκαρδία! Αχ!». Ενώ ήταν πολύ ευαίσθητος, αισθανόταν πολύ σκληρός, γιατί δεν έκλαιγε. Αναστέναζε όμως βαθιά, βογγούσε ο καημένος, και έβλεπες έναν αναστεναγμό να βγαίνη από τα βάθη της καρδιάς του!

Αν οι σημερινοί άνθρωποι που ζουν στην αμαρτία τουλάχιστον το αναγνώριζαν, θα τους ελεούσε ο Θεός, Αλλά δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και εγκωμιάζουν την αμαρτία. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, την αμαρτία να την θεωρούν πρόοδο και το ηθικό να το λένε κατεστημένο. Γι’ αυτό έχουν μεγάλο μισθό, μεγάλη αξία, αυτοί που αγωνίζονται στον κόσμο και διατηρούν καθαρή ζωή… Παλιά, αν… οι κοσμικοί έκαναν μια αμαρτία, οι καημένοι, αισθάνονταν την αμαρτωλότητά τους, έσκυβαν και λίγο το κεφαλάκι τους και δεν ειρωνεύονταν έναν που ζούσε πνευματικά, αντίθετα τον καμάρωναν.
Τώρα ούτε ενοχή αισθάνονται ούτε σεβασμός υπάρχει. Τα ισοπέδωσαν όλα. Αν ένας δεν ζη κοσμικά, τον κοροϊδεύουν… Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.
(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου – Λόγοι A’ – Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο)

***

Ήρθε ο καιρός να πολεμήση το καλό με το κακό, γιατί την παρανομία την έχουν κάνει νόμο και την αμαρτία μόδα.. Όλος ο κόσμος βράζει σαν σε καζάνι. Η Εκκλησία, η πολιτεία, όλα τα έθνη είναι άνω-κάτω! Καί τι εξέλιξη θα έχουμε κανείς δεν το ξέρει.

Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο που περιμένουμε και να υψώσουμε τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να αμυνθούμε κατά του κακού. Χρειάζεται να κρατάμε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν. Τώρα είναι να λέη κανείς το ψαλμικό: «Θου τους άρχοντας αυτών ως τον Ωρήβ και Ζηβ και Ζαβεέ και Σαλμανά …, οίτινες είπαν κληρονομήσωμεν εαυτοίς το αγιαστήριον του Θεού».

***

Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”.
Τι έχει κάνει ο Θεός με έναν Του λόγο! Τι αρμονία, τι ποικιλία! Όπου και να στραφή κανείς βλέπει την σοφία και το μεγαλείο του Θεού… Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή… 
Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά.
Ο Θεός ότι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι’ αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα.. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. (Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου , “Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Λόγοι Α’” , Κεφ. 6., Έκδοσις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998)

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Παιδί μου, εμένα ο Κύριος μού ‘δωσε μια πνευματική τηλεόραση και βλέπω όλον τον κόσμο.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/11/29512/

Η ακριβή αγάπη των φιλότιμων παιδιών του Θεού τα κάνει να καίγονται από την μεγάλη γλυκειά φλόγα της αγάπης του Θεού και να ενώνονται μαζι Του. Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/19/%ce%b7-%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%b2%ce%ae-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%86%ce%b9%ce%bb%cf%8c%cf%84%ce%b9%ce%bc%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b9%cf%8e%ce%bd-%cf%84/

Οι νέοι όλα αυτά από αντίδραση τα κάνουν. Ενώ έχουν ιδανικά, δεν έχουν πρότυπα. Αν έβλεπαν απλότητα στους πνευματικούς ανθρώπους, δεν θα έφθαναν σ΄ αυτήν την κατάσταση. Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/16/39481/

Δύναμη, προσευχή και πίστη στο Θεό… Θα δείτε ότι μόλις περάσει αυτή η μπόρα κι έρθει μπουνάτσα, θα αλλάξουν τα πράγματα. Τώρα όμως χρειάζεται να φανεί το μπακίρι από το χρυσάφι. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/11/47407/

Να ζητάς πίστη από τον Χριστό – «πρόσθες ημίν πίστιν» – και να καλλιεργής την ταπείνωση. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/09/03/%CE%BD%CE%B1-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AC%CF%82-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B8/

Κοιτάξτε να αδελφωθήτε πιο πολύ. Τώρα πολεμάμε με τον διάβολο. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/14/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BE%CF%84%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CF%89%CE%B8%CE%AE%CF%84%CE%B5-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80/

Προσεύχομαι “να έρθει ένας αέρας”.. Να τους σηκώσει όλους αυτούς, πολιτικούς κλπ. Αν τα υλικά πράγματα δεν μοιράζονται με το Ευαγγέλιο, στο τέλος θα μοιραστούν με το μαχαίρι. Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/29/26069/

Μια μπόρα είναι κι αυτή και θα περάσει… Η μπόρα φέρνει και βροχή, η οποία καθαρίζει την ατμόσφαιρα και πλένει τον τόπο, και βοηθάει για την βλάστηση. Θα γίνει καλό ξεκαθάρισμα και οι πιστοί θα γίνουν πιο πιστοί.. Οι άνθρωποι θα αναγκαστούν να καταφύγουν στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/19/49894/

Ο Άγιος Παΐσιος μας προειδοποιούσε, σιγά-σιγά, μετά την ταυτότητα, θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα, ο Χριστός όσους δεν σφραγισθούν θα τους βοηθήση. Θα γίνονται μεγάλα θαύματα, θα’ χει κανείς ένα μπουκάλι λάδι και δεν θα τελειώνει, έναν τενεκέ αλεύρι και δεν θα τελειώνει. Μέχρι που να κυκλοφορήσουν οι νέες ταυτότητες, μπορεί να ᾿ρθή και η οργή του Θεού.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/24/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%90%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%cf%83%ce%b9/

Οι Μοναχοί δεν είναι απλώς φαναράκια που φωτίζουν στους δρόμους των πόλεων, για να μη σκοντάφτουν οι άνθρωποι, αλλά απομακρυσμένοι Φάροι επάνω στα βράχια, που κατευθύνουν τα καράβια του κόσμου με τις αναλαμπές τους, για να φθάσουν στον προορισμό τους, στον Θεό…. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/17/%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%87%ce%bf%ce%af-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%80%ce%bb%cf%8e%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b9%ce%b1-%cf%80/

Να μάθουμε το τυπικό του Παραδείσου, που είναι η αδιάλειπτη προσευχή. Να παρακαλάς ταπεινά και να περιμένης με υπομονή, και ο Θεό θα κάνει ό,τι είναι καλύτερο. Έτσι και οι Άγιοι ξέρουν πότε πρέπει να μας βοηθήσουν. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/16/50914/

Το να σκέφτεσαι συνέχεια την δυσκολία που περνάει η Ελλάδα σημαίνει ότι πονάς την πατρίδα και ζητάς την επέμβαση του Θεού, ο Οποίος είναι ο μόνος που…. μπορεί να βοηθήσει. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/23/%CE%B7-%CE%B5%CE%BF%CE%BA-%CE%B8%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B9/

Τέτοια δικτατορία πού σκέφτονται να κάνουν, μόνο ο διάβολος μπορεί να την είχε σκεφτεί. Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/15/%CF%84%CE%AD%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%86%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA/

Ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μία καρδιακή προσευχή ∙ ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής. Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/09/40340/

Η Ελλάδα είναι μία ωραία πριγκίπισσα, και όλοι θέλουν να την πάρουν, ευτυχώς που κάνει κουμάντο ο Χριστός. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/11/%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%BA-2/

Σήμερα που όλοι γονατίσαμε και δεν υπάρχει ελπίς, θα επέμβει ο Θεός των Πατέρων μας για τα αίματα των Μαρτύρων μας και τα λείψανα των Αγίων μας. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/02/23/%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%af%cf%83%ce%b1%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%85%cf%80%ce%ac/

Άγιος Παΐσιος: Τότε θα γίνει το μεγάλο έλεος .. θα πιάσουμε μαζί και οι δυο μας το καράβι και θα πάμε απέναντι στα Φάρασα.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/13/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%8C%CF%84%CE%B5-%CE%B8%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF-%CE%AD/

Ἀπολυτίκιον. Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Τριχερούσης
Ἦχος δ ´. Ταχὺ προκατάλαβε. (Γερασίμου)

Τὴν θείαν Εἰκόνα σου, ἐκ Παλαιστίνης ἡμῖν, ὁ Σάββας ὁ ἔνθεος, ἣν Τριχερούσαν Ἁγνή, καλοῦμεν μετήνεγκεν ἤν περ Χιλανδαρίου, ἡ Μονὴ κεκτημένη, ὕμνον σοι Θεοτόκε, ἀναμέλπει βοῶσα· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σου.

Απολυτίκιον Παναγίας τῆς Φοβερᾶς Προστασίας
῏Ηχος α ́. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Φοβερὰ προστασία, Θεοτόκε Πανάμωμε, ταῖς σαῖς παναγίαις πρεσβείαις, τὸν Χριστὸν ἐξιλέωσαι, ὑπὲρ ἀσπαζομένων εὐλαβῶς, τὴν θείαν σου καὶ πάνσεπτον μορφήν· περιφύλαττε δὲ ἅπαντας ἀσινεῖς, ἐκ βίου περιστάσεων, ὅπως δοξάζωμεν θερμῶς, ῎Αχραντε, θείαν δόξαν σου, καὶ κληρονόμοι οὐρανῶν, γενώμεθα οἱ δοῦλοί σου.

Ἀπολυτίκιον ὁσίου Παϊσίου τοῦ νέου τοῦ Ἁγιορείτου
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου ἀγάπης τὸ πῦρ δεξάμενος ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει ἐδόθης ὅλος Θεῷ, καὶ παράκλησις πολλῶν ἀνθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετῶν, προσευχαῖς θαυματουργῶν, Παΐσιε θεοφόρε· καὶ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου, Ὅσιε.

Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν

Τὸ θερμὸν τῆς ἀγάπης σου, ἐξεχέετο Ὅσιε, ἐκ τῆς σῆς καρδίας εἰς κτίσιν ἅπασαν· ὅθεν πατέρα οἱ ἄνθρωποι, σὲ εὕρισκον εὔσπλαγχνον στοργικὸν καὶ συμπαθῆ, τὰ δὲ ζῷα ἀφόβως σοι Πάτερ ἤγγιζον, ὥς ποτε τῷ Ἀδὰμ ἐν Παραδείσῳ, ἐντολὴν πρὶν παραβῆναι, τοῦ Πλάστου πάσης τῆς κτίσεως.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Ἔρωτι θεϊκῷ πτερωθείς, τὴν ἀκροτάτην ἡσυχίαν ἐπόθησας, καὶ ταύτην ἀκαταπαύστως ὡς μανικὸς ἐραστής, ἀνεζήτεις Ἅγιε ἕως ἔφθασας, εἰς τόπον πανέρημον, ἔνθα πάθη ἐνέκρωσας, καὶ τῶν δαιμόνων, τὰς ἐνέδρας διέλυσας, δι’ ἀσκήσεως καὶ πολλῆς ταπεινώσεως· ὅθεν Θεῷ ἑνούμενος, Θεοῦ ὤφθης ὄργανον, Ὅσιε Πάτερ ὑπείκων Αὐτοῦ τῷ θείῳ θελήματι, καὶ καύσει καρδίας, ὡς θυσία προσηνέχθης τῷ κόσμῳ ἅπαντι.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Παρακαλεῖτε παρακαλεῖτε τὸν λαόν μου, φησὶν ὁ Προφήτης· ὁ γὰρ Θεὸς ἡμῶν παρακλήσεως Θεὸς ὑπάρχει. Ὅθεν τῷ Θεῷ ὁμοιωθεὶς θεοφόρε Παΐσιε, πηγὴ ἀναδέδειξαι παραμυθίας· ψυχὰς πεινώσας ἄρτῳ τῶν λόγων σου ἐξέθρεψας, διψῶντας τῷ καύσωνι τῶν θλίψεων, ὕδωρ ἀναπαύσεως ἐπότισας, γυμνοὺς ἀρετῶν τῇ στολῇ ἐνέδυσας, τῆς ἐναρέτου πολιτείας, ξένοις πατὴρ ἀδελφὸς καὶ μήτηρ γέγονας, νοσοῦντας δι’ ἐντεύξεως ἐθεράπευσας, ἔτι δὲ καὶ νεκροὺς κατακρίτους, ἐπεσκέψω Ὅσιε Πάτερ, ἀναψυχὴν αὐτοῖς ταῖς εὐχαῖς σου χαρισάμενος. Καὶ νῦν κληρονόμος γενόμενος τῆς Χριστοῦ Βασιλείας, οὐ παύῃ εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος τὰ πάθη, τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν.

Αἶνοι. Ἦχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Ἐπίφανον ἄνωθεν ἡμῖν, ὡς πρόμαχος κράτιστος, φρουρῶν φυλάττων λυτρούμενος ἐκ πάσης θλίψεως· στῆσον τῶν πολέμων τὸ δεινὸν κλυδώνιον, τὴν πίστιν τὴν ὀρθόδοξον κράτυνον, εἰρήνην δώρησαι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δεόμεθα, σαῖς πρεσβείαις Παΐσιε Ὅσιε.

Αχ Βηθεσδά, Βηθεσδά, πόσο παγκόσμια είσαι!Όλα τα βάσανα που υποφέρουν άνθρωποι και λαοί δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά η πλούσια θεραπεία που παρέχει σε ανθρώπους και έθνη το έλεος του Θεού, για να τους σώσει από τον αιώνιο θάνατο. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΕʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Παχωμίου τοῦ Μεγάλου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Ἀχιλλίου Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης (350) *
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βαρβάρου τοῦ Μυροβλύτου τοῦ ἐν Τρύφῳ Αἰτωλοακαρνανίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρέου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῆς Καλάνας τῆς ἐπαρχίας Βάλτου, πλησίον στό χωριό Χαλκιόπουλο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ἐκ Μονοδενδρίου τῶν Ζαγοροχωρίων τῆς Ἤπείρου (12ος)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Δάφνης ἐρημίτριας καί παρθενομάρτυρος δι’ ἀποκεφαλισμοῦ ἀπ’ τόν πατέρα της στό Gheel Βελγίου, τῆς ἐξ Ἰρλανδίας (7ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βησσαρίωνος Α΄ Ἐπισκόπου Λαρίσης (15ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βησσαρίωνος Β΄ Ἐπισκόπου Λαρίσης, ὁ καλούμενος “κτίτωρ Δουσίκου” ἤ “τοῦ Σωτήρος”, ἐκ Πύλης Τρικάλων (1540)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Τορκουάτου, Κτησιφῶντος, Σεκούνδου, ᾿Ινδαλετίου, Καικιλίου, ῾Ησυχίου καί Εὐφρασίου (1ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Σιμπλικίου ἐν Σαρδηνία Ἰταλίας (304).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σιλβανοῦ, τοῦ Ταβεννησιώτου. 4ο αἰών
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Πανηγυρίου, τοῦ ἐκ Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη ἐν τῷ περιτειχίσματι καί ἀνάδειξις τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος ἐν Καμουλιανοῖς, φρουρηθείσης ἐν τοῖς χρόνοις Θεοδοσίου τοῦ βασιλέως.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ῾Ησαΐου, ἐπισκόπου Ροστώβ, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Παχωμίου, τοῦ ᾿Αναχωρητοῦ, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Παχωμίου, τοῦ Κένο τοῦ Καργκοπόλ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Νικολάου (Κεδρώφ)(1936), πατρός τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων ᾿Αβερκίου καί Παχωμίου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Παχωμίου (1938), ἀρχιεπισκόπου Τσέρνιγκωφ καί τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Αβερκίου(1927)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βλαδίμηρου Ζαγκάρσκυ, γαμπροῦ τῶν ἁγίων Παχωμίου καί Ἀβερκίου Κεδρώφ (1937)

Συναξάριον Πεντηκοσταρίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τετάρτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τοῦ Παραλύτου μνείαν ποιούμεθα, καὶ ὡς εἰκὸς τὸ τοιοῦτον ἑορτάζομεν θαῦμα. (Ευαγγέλιο: Ιωάν. ε’ 1-16).

Στίχοι
Τὸ ῥῆμα Χριστοῦ σφίγμα τῷ παρειμένῳ.
Οὕτως ἴαμα τοῦτο ῥῆμα καὶ μόνον.

Τῷ ἀπείρῳ ἐλέει σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ομιλία στην Κυριακή του Παραλύτου (Ἰωάν. ε´ 1-16)
του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι’ αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί.

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που δε γογγύζει όταν υποφέρει, αλλ’ εξετάζει τις αιτίες με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό. Πού θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει αυτός που πάσχει;
Θα τις βρει είτε μέσα του είτε στους γονείς του και στους γείτονές του. Ο βασιλιάς Δαβίδ υπόφερε για τις δικές του αμαρτίες. Ο Ροβοάμ για τις αμαρτίες του πατέρα του, του βασιλιά Σολομώντα. Οι προφήτες υπόφεραν για τις αμαρτίες των συμπατριωτών τους.

Αν αυτός που πάσχει έψαχνε διεξοδικότερα και βαθύτερα τις αιτίες των βασάνων του, πού θα τις έβρισκε; Σίγουρα θα τις συναντούσε στην ολιγοπιστία του προς το Θεό ή σε κάποιο σκοτεινό και κακό πνεύμα, σ’ ένα μαύρο σκοτάδι χωρίς φως ή στη στοργική και θεραπευτική πρόνοια του Θεού. Εδώ θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει εκείνος που ψάχνει διεξοδικότερα και βαθύτερα. Ο Αδάμ κι η Εύα υπόφεραν από την ολιγοπιστία τους στο Θεό· ό δίκαιος Ιώβ από το σκοτεινό και κακό πνεύμα της πονηρίας· ο τυφλός νέος άνθρωπος, που ο Χριστός άνοιξε τα μάτια του, για τη δόξα τού Θεού και για τη δική του αιώνια ανταπόδοση.

 Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν’ αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν μέσα του, ενώ ο ανόητος κατηγορεί πάντα τους άλλους.Ο συνειδητός άνθρωπος θυμάται όλες τις αμαρτίες που έκανε από παιδί. Τις θυμάται με φόβο Θεού και περιμένει να πληρώσει γι’ αυτές. Έτσι όταν τον βρουν βάσανα, είτε αυτά προέρχονται από τους φίλους ή τους εχθρούς του, από τους ανθρώπους ή από τα πονηρά πνεύματα, αργά ή γρήγορα θα γνωρίσει τις αιτίες, γιατί τις αναζητεί μέσα του. Ο ανόητος άνθρωπος όμως είναι επιλήσμων, ξεχνά όλες τις αδικίες του. Κι όταν συναντήσει δυσκολίες οργίζεται πολύ και ρωτάει με κατάπληξη: Γιατί εγώ να έχω πονοκέφαλο, γιατί εγώ να χάνω όλα τα λεφτά μου, γιατί τα δικά μου παιδιά να πεθαίνουν; Και με την ανοησία και το μένος που τον δέρνουν, δαχτυλοδείχνει κάθε ύπαρξη στη γη ή στον ουρανό. Όλοι τους είναι υπεύθυνοι για τα βάσανά του, εκτός από τον εαυτό του – τον μόνο πραγματικά υπεύθυνο.
Μακάριος είναι ο άνθρωπος που επωφελείται απ’ όλα τα βάσανά του, γνωρίζοντας πως όλ’ αυτά τα επιτρέπει ο Θεός με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, για τη δική του ωφέλεια. Με το έλεός του ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτούν τον άνθρωπο βάσανα για τις αμαρτίες του. Με το έλεός Του το κάνει αυτό, όχι με τη δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε με τη δικαιοσύνη Του, τότε κάθε αμαρτία αναπόφευκτα θά ’φερνε θάνατο, όπως λέει κι ο απόστολος: «Η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. α’ 15). Κι ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ’ από τα βάσανα. Τα βάσανα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να θεραπεύσει τη λέπρα της αμαρτίας και του θανάτου.
Μόνο ο ανόητος άνθρωπος σκέφτεται πως τα βάσανα είναι κακό…

Δεν υπάρχει στον κόσμο βάσανο τόσο σκληρό και τόσο ολέθριο όσο η αμαρτία. Όλα τα βάσανα που υποφέρουν άνθρωποι και λαοί δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά η πλούσια θεραπεία που παρέχει σε ανθρώπους και έθνη το έλεος του Θεού, για να τους σώσει από τον αιώνιο θάνατο. Κάθε αμαρτία, επομένως, όσο μικρή κι αν είναι, αναπόφευκτα την ακολουθεί θάνατος, αν το έλεος του Θεού δεν επιτρέψει την επίσκεψη της αρρώστιας, για να συνεφέρει τον άνθρωπο από τη μέθη τής αμαρτίας. Γιατί η θεραπεία που ακολουθεί τον πειρασμό, προέρχεται από την ευεργετική δύναμη του Αγίου και Ζωοποιού Πνεύματος…

Η αμαρτία είναι ο σπόρος τού θανάτου, ένας φριχτός σπόρος, που αν δεν ξερριζωθεί έγκαιρα με τα βάσανα και δεν καεί με το πυρ του Αγίου Πνεύματος, θ’ αναπτυχθεί και θα καλύψει ολόκληρη την ψυχή και θα την κάνει δοχείο θανάτου, όχι ζωής.
Είναι σαφές λοιπόν πως τον πόνο πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με υπομονή κι ελπίδα στο Θεό, με ευχαριστία, με χαρά. «Όσας έδειξάς μοι θλίψεις πολλάς και κακάς, λέει ο προφήτης Δαβίδ στο Θεό, και επιστρέψας εζωοποίησάς με, και εκ των αβύσσων τής γης πάλιν ανήγαγές με… ψαλώ σοι εν κιθάρα, ο άγιος του Ισραήλ, αγαλλιάσονται τα χείλη μου, όταν ψάλω σοι, και η ψυχή μου, ην ελυτρώσω» (Ψαλμ. ο’ 20-23). Ο απόστολος Πέτρος συμβουλεύει τους πιστούς: «αλλά καθό κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι, χαίρετε» (Α’Πέτρ. δ’ 13). Αυτό σημαίνει πως πρέπει να χαιρόμαστε συνειδητά, ταπεινά, με υπομονή και πραότητα. Κι αυτό για την κάθαρση των αμαρτιών μας, για καινή ζωή, για να κατοικήσει μέσα και γύρω μας ο Χριστός. Όταν ο Ιερός Χρυσόστομος πέθαινε στην εξορία, βασανισμένος και περιφρονημένος από τους ανθρώπους, τα τελευταία λόγια που ψέλισε, ήταν: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

Η Αγία Γραφή κι η εκκλησιαστική ιστορία μάς προσφέρουν τα μεγαλύτερα παραδείγματα υπομονής σε βάσανα πρωτάκουστα στους ανθρώπους. Το σημερινό ευαγγέλιο περιγράφει ένα τέτοιο παράδειγμα μεγάλης και μακρόχρονης υπομονής στον πόνο. Κι όχι μόνο αυτό. Κάνοντας την περιγραφή τού δύστυχου ανθρώπου που ήταν παράλυτος για τριάντα οκτώ χρόνια, με υπομονή κι ελπίδα, το ευαγγέλιο μας αποκαλύπτει ταυτόχρονα ή μάλλον μας διαβεβαιώνει για δύο μεγάλα μυστήρια. Το πρώτο είναι πως ο άνθρωπος αυτός, που ήταν τόσα χρόνια άρρωστος, χρωστούσε την αιτία της αρρώστιας του στον ίδιο, στην αμαρτία του. Το δεύτερο είναι πως ο παντοδύναμος Κύριος Ιησούς θεράπευσε τον άρρωστο με τη θεϊκή του δύναμη, λέγοντας τα εξής: «έγειρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει» (Ιωάν. ε’ 8)…

Η Προβατική Κολυμβήθρα ή Βηθεσδά, πήρε τ’ όνομά της από τη γειτονική Προβατική Πύλη (βλ. Νεεμ. α’ 1, 32), απ’ όπου περνούσαν τα πρόβατα που προορίζονταν για θυσία, για να τα πλύνουν πρώτα στην κολυμβήθρα. Η κολυμβήθρα αυτή υπάρχει ακόμα στην Ιερουσαλήμ, αν και ερειπωμένη και δε χρησιμοποιείται πια… Οι πέντε στοές στην Προβατική Κολυμβήθρα έχουν καταρρεύσει εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Μη νομίζετε όμως πως η ιστορία τής ανθρώπινης θλίψης και της φτώχειας που κείτεται θαμμένη στα ερείπιά της έχει τελειώσει. Μη νομίζετε πως αυτή είναι μια μεμονωμένη ιστορία, πως βρίσκεται μακριά από σας και πως δεν έχει τίποτα κοινό με τη δική σας ζωή. Δεν έχει υποπέσει στις αισθήσεις σας συγκεντρωμένος πόνος και θλίψη, δάκρυα και στεναγμοί, αμαρτία κι ανομία, πονηρές και κακές σκέψεις, τυφλές επιθυμίες και άνομα πάθη, ατελέσφορες προσπάθειες και φρούδες ελπίδες; 

Αχ Βηθεσδά, Βηθεσδά, πόσο παγκόσμια είσαι! Σε σένα ο άγγελος τού Θεού εκείνη την εποχή λειτουργούσε σαν τον ποιμένα που σώζει ένα ένα τα χαμένα πρόβατά του, ωσότου εμφανιστεί ο Ποιμήν των πάντων, αγγέλων κι ανθρώπων. Ένας σιωπηλός άγγελος, υπηρέτης τού Δημιουργού του, τάραζε το νερό για να πλύνει το άρρωστο πρόβατο από τη μόλυνση της αμαρτίας. Κιόταν κατέβηκε σε σένα ο καλός Ποιμένας, ο σαρκωμένος Λόγος τού Θεού, με το δημιουργικό λόγο Του απομάκρυνε την αμαρτωλή μόλυνση και σε άδειασε. Αυτός ήταν ο Καλός Ποιμένας. Γι’ αυτό το λόγο η κολυμβήθρα αυτή προφητικά είχε ονομαστεί προβατική. «Τα πρόβατα της φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ’ όνομα και εξάγει αυτά… και τα πρόβατα αυτώ ακολου­θεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού» (Ιωάν. ι΄ 3, 4). Τα πρόβατα ακούνε τη φωνή του Καλού Ποιμένα…

Ο παντογνώστης Κύριος είχε δει από πριν κι από μακριά ποιός τον ζητούσε, ποιός τον είχε ανάγκη. Δεν πέρασε τυχαία από τη λίμνη για να πάει στη χώρα των Γαδαρηνών, για παράδειγμα, όπως ίσως νόμιζαν οι σύντροφοί Του. Εκείνος γνώριζε πως εκεί βρίσκονταν δύο άνθρωποι δαιμονισμένοι που έπρεπε να τους θεραπεύ­σει. Ούτε βρέθηκε τυχαία στην πόλη τής Ναΐν την ώρα που μετέφεραν το νεκρό γιό τής χήρας. Εκείνος προγνώριζε πως εκεί τον περίμενε ένα μεγάλο έργο, σ’ εκείνον τον τόπο κι εκείνη την ώρα. Με τον ίδιο τρόπο δε βρέθηκε τυχαία στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή, όποια κι αν ήταν αυτή, ούτε και βρέθηκε πάλι από τύχη ή από περιέργεια στο χώρο των πέντε στοών, στο χώρο τού πόνου και της θλίψης. Όλα έγιναν σύμφωνα με την ακριβή προόρασή  Του για τον τόπο και το χρόνο. Είναι φανερό πως στην Ιερουσαλήμ δεν ήρθε για τη γιορτή, όπως νόμιζαν οι μαθητές Του, αλλά για τον άρρωστο άνθρωπο, γι’ αυτό που έμελλε να του προσφέρει.
Ο συγκεκριμένος παράλυτος άνθρωπος ήταν πολύ-πολύ άρρωστος. Μια αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ μέρες, στους ανθρώπους μοιάζει ατέλειωτη. Τί να πούμε τώρα για μια αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ χρόνια; Το πόσο γρήγορα ή αργά περνάει η αρρώστια, εξαρτάται από τη δική μας στάση, από τη δική μας διάθεση. Οι χαρούμενες ώρες έχουν φτερά, περνάνε γρήγορα. Οι ώρες του πόνου όμως είναι άπτερες, συχνά δεν έχουν ούτε πόδια και περνάνε πολύ αργά…

Τί ηρωική υπομονή είχε ο άνθρωπος αυτός! Τί υπεράνθρωπες προσπάθειες θα κατέβαλε για να συρθεί ως την κολυμβήθρα τη στιγμή που ο άγγελος του Θεού τάραζε το νερό!Τί σταθερή ελπίδα είχε στη θεραπεία του από μέρα σε μέρα, από χρόνο σε χρόνο, ακόμα κι από δεκαετία σε δεκαετία! Μ’ όλο που ο άνθρωπος αυτός υπέφερε τόσο πολύ για τις αμαρτίες του, δεν μπορούμε παρά να τον θαυμάζουμε. Όταν τον φέρνουμε στο νου μας, δεν μπορεί παρά να σκεφτόμαστε τόσους αδύναμους χαρακτήρες –άνδρες και γυναίκες, νέους και νέες- στις μέρες μας που, αν και υφίστανται πολύ λιγότερη πίεση, σηκώνουν τα χέρια τους, παραιτούνται από τη ζωή κι αναχωρούν για την άλλη αυτόχειρες.
«Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον ρώτησε ο μοναδικός φίλος που έσκυψε ποτέ κοντά του, στο κρεβάτι του, τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια. «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω», του απάντησε ο άρρωστος…

Εδώ βρέθηκε ένας άνθρωπος, ο μοναδικός άνθρωπος! Εδώ είναι ο Κύριος, που αγαπά περισσότερο από το συγγενή και το φίλο, που υπηρετεί πιο πιστά από τον υπηρέτη. Δεν έκανε το μακρύ και κουραστικό ταξίδι από τη Γαλιλαία ως την Ιερουσαλήμ για το Σάββατο και τη γιορτή, αλλά για χάρη ενός πονεμένου άνθρωπου. Ήρθε ώστε με τα έργα του, κι όχι με λόγια, να καταγγείλει τη φοβερή έλλειψη αγάπης ενός λαού που τα αισθητήρια του έχουν αμβλυνθεί. Ο Άνθρωπος ήρθε για χάρη του ανθρώπου…

Και τέλος, ο Κύριος σκόπιμα θεράπευσε τον παραλυτικό ημέρα Σάββατο, αν και θα μπορούσε να το κάνει αυτό και Παρασκευή, αν ήθελε. Το έκανε αυτό για να καταγγείλει την ειδωλολατρική προσκύνηση των Ιουδαίων στην ημέρα του Σαββάτου. Να δείξει πως ο άνθρωπος αξίζει περισσότερο από το Σάββατο, πως η αγάπη αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε είδος νομικής τυπολατρείας. Η πράξη αυτή του Χριστού έχει τη μοναδική σφραγίδα του τρόπου που ενεργεί ο Θεός: να στοχεύσει σε πολλούς στόχους ταυτόχρονα.

«Ην δε σάββατον εν εκείνη τη ημέρα, έλεγον ουν οι Ιουδαίοι τω τεθεραπευμένω· σάββατόν εστιν ουκ έξεστί σοι άραι τον κράβαττον» (Ιωάν. ε’ 9-10). Τί στρεψόδικες ψυχές έχουμε εδώ! Πόσο κλεισμένες καρδιές! Αντί να χαρούν που ένα σερνάμενο σκουλήκι στάθηκε όρθιο και ξανά ’γινε άνθρωπος, αντί να τον συγχαρούν που αποκαταστάθηκε η υγεία του, αντί να ξεσηκώσουν την πόλη ολόκληρη, να τους καλέσουν όλους για να δοξάσουν το ζωντανό και στοργικό Θεό, αντί για όλ’ αυτά εξοργίστηκαν με τον άνθρωπο επειδή κουβαλούσε στους ώμους του το κρεβάτι του και ξαναγύριζε υγιής στο σπίτι του. Αν μπροστά στα μάτια τους είχε αναστηθεί κάποιος νεκρός άνθρωπος ημέρα Σάββατο, δε θα είχαν θαυμάσει για την ανάστασή του αλλά θα τον ρωτούσαν: «Γιατί είσαι σκονισμένος και λερωμένος σήμερα, που είναι Σάββατο;»..

Πόσο διεφθαρμένος κατάντησε ο περιούσιος λαός! Δέστε τι καρποί βλάστησαν στη γη που εξέθρεψε το Μωυσή, τον Ησαΐα, το Δαβίδ! Η άλλοτε γνωστή ευλάβεια των Ισραηλιτών εξελίχτηκε σε μια σαββατολατρεία. Η ιερατική υπηρεσία του Ζώντος Θεού έγινε μια αστυνομική εγρήγορση και παρακολούθηση της τάξεως της θεάς που ονομάζεται «Σάββατο»!..

Ο Κύριος με το που πραγματοποίησε τη θεραπεία χάθηκε μέσα στο πλήθος κι άφησε τα πράγματα να εξελιχτούν μόνα τους. Εκείνος είναι ο σπορέας. Σπέρνει τον καλό σπόρο και τον αφήνει ν’ αναπτυχθεί και με τον καιρό να καρποφορήσει, ανάλογα με τον τόπο όπου έπεσε. Ο Κύριος έκανε το καλό έργο, το θεϊκό, τόσο σε δύναμη όσο και σε αγάπη, κι αποσύρθηκε για να γλιτώσει τον έπαινο των ανθρώπων, όπως είπε λίγο αργότερα: «Δόξαν παρά ανθρώπων, ου λαμβάνω» (Ιωάν. Ε΄ 41). Φεύγει μακριά από τους ανθρώπους για να μη τον φθονήσουν, όπως γίνεται συνήθως. Φεύγει όμως για να δώσει παράδειγμα και σ’ όλους εμάς που λεγόμαστε χριστιανοί. Το καλό έργο τελειοποιείται και δικαιώνεται όταν γίνεται μόνο από αγάπη για τον άνθρωπο και για τη δόξα του Θεού. Όλοι εκείνοι που επιθυμούν να κάνουν καλά έργα, ας μη τα κάνουν από ματαιότητα, για να προσελκύσουν τον έπαινο των ανθρώπων. Όποιος επιδείχνει τα καλά του έργα σε κοινή θέα, μοιάζει με τον άνθρωπο που βάζει τα πρόβατα ανάμεσα στους λύκους…

«Απήλθεν ο άνθρωπος και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις ότι Ιησούς εστιν ο ποιήσας αυτόν υγιή» (Ιωάν ε΄15). Είδε ότι ωφελήθηκε ο άνθρωπος κι είπε στους Ιουδαίους πως τον έκανε καλά ο Ιησούς. Το έκανε αυτό με καλή πίστη, με καλές προθέσεις. Τον ρωτήσανε για τον Ιησού κι αυτός νόμισε πως ήταν καλό να το πει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ένιωσε πως όφειλε αυτό στον ευεργέτη του, έπρεπε να γνωρίσει το όνομά του στους άλλους, να το μάθουν όλοι, και μάλιστα εκείνοι που τον ρώτησαν. Ούτε να φανταστεί δεν μπορούσε πόσο πονηρές ήταν οι καρδιές εκείνων που ρωτούσαν για τον Ιησού. Πώς θα μπορούσε να υποψιαστεί πως εκείνοι δε ρωτούσαν για να δοξάσουν τον Ιησού σαν θαυματουργό, μα για να τον θανατώσουν, επειδή δεν τήρησε την αργία του Σαββάτου;

Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα το σημείο αυτό. Πηγαίνει και λέει στους Ιουδαίους πως ο Ιησούς ήταν που τον θεράπευσε. Κατέχεται ολόκληρος από τη σκέψη της θεραπείας και του θεραπευτή του. Οι Ιουδαίοι, αντίθετα, κατέχονταν από τη σκέψη τού σαββατισμού, της μη τήρησης του Σαββάτου…

Δεν είναι σε θέση να παρατηρήσει τη στενομυαλιά και τις πονηρές διαθέσεις τους, που κρύβονταν όπως τα φίδια κάτω από τα φυλλώματα. Η σκέψη κι η διάθεσή του ήταν να δοξολογήσει τον Κύριο Ιησού, τον ευεργέτη του. Η σκέψη κι η διάθεση των Ιουδαίων ήταν να τον θανατώσουν. «Οι Ιουδαίοι εζήτουν αυτόν αποκτείναι», γράφει ο ευαγγελιστής (Ιωάν. ε’ 16). Γιατί ήθελαν να τον σκοτώσουν; Μήπως επειδή ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που πρόσεξε το δυστυχή παράλυτο τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια; Μάλιστα, γι’ αυτό. Αλλά και για έναν άλλο λόγο. Επειδή ο Κύριος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έδωσε μεγαλύτερη σημασία στη ζωή ενός ανθρώπου, από την τυπολατρία του σαββατισμού των Ιουδαίων.

Ο Κύριος πέρασε απαρατήρητος ανάμεσα από τις παγίδες και τις ενέδρες της κακίας των Ιουδαίων, σκορπίζοντας με λόγο και έργα το ευαγγέλιο της αγάπης για τους ανθρώπους, ως τη στιγμή που αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να παραδοθεί στα χέρια των Ιουδαίων. Για να δείξει τη μεγαλοσύνη Του με την ταπείνωσή Του, να νικήσει το θάνατο με το θάνατό Του.
Σ’ Αυτόν πρέπει η τιμή κι η δόξα, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’: Αναστάσεως ημέρα – Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή» Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Μετάφραση – Επιμέλεια Π. Μπότση – 2011)
Το κείμενο της ομιλίας προέρχεται από : http://christianvivliografia.wordpress.com/

Ο Θεός μας … «βομβαρδίζει» με την αγάπη Του. Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου – Άγιος Βάρβαρος ο Μυροβλύτης ο Ακαρνάνας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/21/%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80/

Κυριακή του Παραλύτου – Ποιος από εμάς είναι έτοιμος να παραμερίσει, να μείνει αφανής, να βοηθήσει κάποιον άλλον να προχωρήσει μπροστά, όταν ξέρουμε ότι θα είμαστε κατά κάποιον τρόπο οι χαμένοι, αλλά θα έχουμε γίνει μαθητές του Χριστού που έδωσε τη ζωή Του για να ζήσουν οι άλλοι. Αντώνιος (Bloom) Μητροπολίτης Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/09/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%b5%ce%bc%ce%ac%cf%82-%ce%b5/

Όσιος Παχώμιος ο Μέγας, Βίος Οσίου υπό π. Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/14/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%87%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80%CF%8C-%CF%80/

Δόξα Πατρὶ…Καὶ νῦν… Ἦχος γ Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου

Ῥῆμα Παράλυτον, μόνον συνέσφιγξεν, ὡς ὁ παγκόσμιος, λόγος ἐφθέγξατο, τοῦ δι’ ἡμᾶς ἐπὶ τῆς γῆς ὀφθέντος δι’ εὐσπλαγχνίαν, ὅθεν καὶ τὸν κράββατον, ἐπιφέρων διήρχετο, κἂν οἱ Γραμματεῖς ὁρᾶν, τὸ πραχθὲν οὐχ ὑπέφερον, κακίας κατεχόμενοι φθόνῳ, τῷ ψυχὰς παραλύοντι.

Δόξα. Τοῦ Πεντηκοσταρίου 
Ἦχος πλ. δʹ.

Κύριε, τὸν Παράλυτον οὐχ ἡ κολυμβήθρα ἐθεράπευσεν, ἀλλ’ ὁ σὸς λόγος ἀνεκαίνισε, καὶ οὐδὲ ἡ πολυχρόνιος αὐτῷ ἐνεπόδισε νόσος, ὅτι τῆς φωνῆς σου ὀξυτέρα ἡ ἐνέργεια ἐδείχθη, καὶ τὸ δυσβάστακτον βάρος ἀπέῤῥιψε, καὶ τὸ φορτίον τῆς κλίνης ἐβάστασεν, εἰς μαρτύριον τοῦ πλήθους τῶν οἰκτιρμῶν σου, δόξα σοι.

Δόξα. Ἦχος πλ. αʹ.

Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐπὶ τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, τῇ λεγομένῃ κατὰ Ἰουδαίους Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἐχούσῃ· ἐν ταύταις γὰρ κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων. Ἄγγελος γὰρ τοῦ Θεοῦ, κατὰ καιρὸν ἐπιφοιτῶν, διετάραττεν αὐτήν, καὶ ῥῶσιν ἐχαρίζετο τοῖς προσιοῦσιν ἐν πίστει. Καὶ ἰδὼν ὁ Κύριος χρονιοῦντα ἄνθρωπον, λέγει πρὸς αὐτόν· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ὁ ἀσθενῶν ἀπεκρίνατο· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἰατροῖς κατηνάλωσα τὸν ἅπαντά μου βίον, καὶ ἐλέους τυχεῖν οὐκ ἠξιώθην. Ἀλλ’ ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων λέγει πρὸς αὐτόν· Ἆρόν σου τὸν κράββατον καὶ περιπάτει, κηρύττων μου τὴν δύναμιν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος ἐν τοῖς πέρασιν.

Οποιοσδήποτε σήμερα θα εναντιωθεί στον Χριστό θα πέσει και θα καταστραφεί και θα δώσει την ευκαιρία να λάμψει περισσότερο η δύναμη και η δόξα του Χριστού. Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα, έτσι θα συμβαίνει και αύριο μέχρι το τέλος του κόσμου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού
Κοιμήση Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 στα Κόμανα του Πόντου
Φλασίλλας ή Πλακίλλης αυτοκράτειρας και συζύγου του αγίου Θεοδοσίου Α’ του Μεγάλου (386 αἰ.)
Ανακομιδή των λειψάνων (2000) των αγίων Αλεξάνδρας (1789), Μάρθας (1829), και Έλενας (1832) του Ντιβέγιεβο
Κοιμήση π. Σοφιάν Μπογκιου-Boghiu του Ρουμάνου (2002)

Εορτάζει στις 14 Σεπτεμβρίου

Στίχοι
Τας εν λάρυγγι Σώτερ υψώσεις φέρει,
Υψούμενον βλέπουσα τον Σταυρόν κτίσις.
Υψώθη δεκάτη, Σταυρού ξύλον, ηδέ τετάρτη.

«Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν». (Ρωμ. 8,28)

Ευλογημένοι είναι εκείνοι που σ’ αυτή τη ζωή αγάπησαν το Χριστό κι έμαθαν να επικαλούνται το όνομά Του μέρα και νύχτα, μαζί με την ανάσα και το χτύπο της καρδιάς τους. Πάνω από την άβυσσο θα γνωρίζουν ποιον πρέπει να καλέσουν για βοήθεια. Θα ξέρουν ποιο όνομα να επικαλεστούν. Θα ξέρουν από ποιο άκρο ιματίου να πιαστούν. Εκείνοι θα βρίσκονται πραγματικά εκτός κινδύνου, θα καλύπτονται κάτω από τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όποιος επιθυμεί να ντροπιάσει τον Θεό, ντροπιάζει τον εαυτό του, και δίνει στον Θεό την ευκαιρία να δοξαστεί περισσότερο.

Όποιος ενεργεί έτσι, ώστε να υποτιμηθούν οι δίκαιοι άνθρωποι, εν τέλει υποτιμά τον ίδιο του τον εαυτό και ανυψώνει τον δίκαιο άνθρωπο.

Όποιος βάζει την πέτρα στο δρόμο του δίκαιου ανθρώπου, ο ίδιος σκοντάφτει σ’ αυτήν και αναγκάζει τον δίκαιο άνθρωπο να ανεβεί την ανηφόρα απ’ όπου διακρίνεται πιο ξεκάθαρα ο δίκαιος δρόμος.

Πολλές φορές, όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, σ’ αυτή τη ζωή, φαίνονται αδύναμα, αλλά εν τέλει είναι πιο δυνατά και από τα αστέρια και τούς τεράστιους ωκεανούς.

Προσέξτε και διδαχθείτε από τις παρακάτω περιπτώσεις πού ήταν μία ενάντια στην άλλη και προσέξτε, το δίδαγμα πού δίνουν: ο Μωυσής και ο Φαραώ, ο Δαβίδ και ο Γολιάθ, ο Ιώβ και ο σατανάς, η Ιερουσαλήμ και η Βαβυλώνα, ο Δανιήλ και ο Δαρείος, οι Απόστολοι και η Ρώμη. Αν μπορείτε να κατανοήσετε τα διδάγματα πού έδωσε ο Θεός με αυτά τα ξεκάθαρα παραδείγματα θα αναφωνήσετε από χαρά μαζί με τον θείο Δαβίδ: Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις ημείς δέ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. (Ψαλμοί 19, 8).

Τότε θα κατανοήσετε, με τη λογική σας και με την καρδιά σας και θα ασπαστείτε τα παρακάτω λόγια του αποστόλου Παύλου: Αλλά αυτούς πού ο κόσμος τους θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς, κι αυτούς πού ο κόσμος τους θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά κόσμο ισχυρούς. Κι αυτούς πού, ο κόσμος τους θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους εκείνους διάλεξε ο Θεός, και τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πώς είναι κάτι (Α’ Κορ. 1, 27).

Ποιά λοιπόν είναι η μοίρα του καλού σ’ αυτόν τον κόσμο και ποιά είναι η πορεία του; Σε καμία άλλη ιστορία αυτού του κόσμου δεν μπορείς να δεις τόσο φανερά την απατηλή αδυναμία του καλού και την ακαταμάχητη δύναμή του όσο στην ιστορία του Ιησού Χριστού. Αυτός ο πιο Γνωστός ήρθε στον κόσμο σαν Άγνωστος. Αυτός ο πιο Δίκαιος καταδικάστηκε ως Άδικος. Αυτός ο πιο Ισχυρός επέτρεψε να τον σκοτώσουν σαν τον πιο Αδύναμο. Και τι συνέβη στο τέλος; Στο τέλος ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του. Ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του και η ήττα και η ντροπή εκείνων πού δεν Τον δέχτηκαν, δεν Τον αναγνώρισαν και Τον βασάνισαν. Βέβαια δεν έφτασε το αληθινό τέλος.

Γιατί όταν θα φτάσει το τέλος τότε θα φανεί όλη η μεγαλοσύνη της νίκης Του και όλη η λάμψη της δόξας Του. Τότε θα φανεί όλη η φρίκη της ήττας και της ντροπής αυτών πού Τον κυνήγησαν και Τον βασάνισαν.

Κάθε φορά πού οι εχθροί του καλού, οι εχθροί του Θεού έστησαν παγίδα στον Χριστό οι ίδιοι έπεσαν σ’ αυτήν. Όταν Τον υποτίμησαν οι ίδιοι υποτιμήθηκαν, όταν θέλησαν να Του κλείσουν το στόμα οι ίδιοι σιώπησαν. Πράγματι όλα όσα έπραξαν για την ντροπή Του τελικά τα έπραξαν για την δόξα Του και για τη δική τους ντροπή. Έτσι συνέβη τότε έτσι συμβαίνει και σήμερα.

Οποιοσδήποτε σήμερα θα εναντιωθεί στον Χριστό θα πέσει και θα καταστραφεί και θα δώσει την ευκαιρία να λάμψει περισσότερο η δύναμη και η δόξα του Χριστού. Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα, έτσι θα συμβαίνει και αύριο μέχρι το τέλος του κόσμου.

Το σημερινό Ευαγγέλιο δείχνει τί θα συμβεί στους ανθρώπους πού δοκιμάζουν τον Θεό.
Φανερώνει τί θα συμβεί στους ανθρώπους πού προσπαθούν να τιμηθούν οι ίδιοι και να ατιμαστεί ο Θεός.

Όταν έμαθαν οι Φαρισαίοι ότι αποστόμωσε τους Σαδδουκαίους συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί και ένας απ’ αυτούς νομοδιδάσκαλος, για να τον φέρει σε δύσκολη θέση, του έκανε το έξης ερώτημα: Διδάσκαλε, ποιά είναι η πιο μεγάλη εντολή στο νόμο; Αυτή ήταν η τελευταία στη σειρά από εκείνες τις δοκιμασίες με τις οποίες οι Φαρισαίοι έψαχναν οποιαδήποτε αφορμή με την οποια θα μπορούσαν να καταδικάσουν τον Χριστό σε θάνατο.

Πόσο δηλητηριασμένοι είναι οι άνθρωποι από την κακία! Ενώ ο Θεός ψάχνει να βρει έστω και μία μικρή καλή πράξη στον πιο αμαρτωλό άνθρωπο για να τον σώσει, οι άνθρωποι ψάχνουν στον πιο Δίκαιο έστω και μία αμαρτία για να τον σκοτώσουν!

Αρχικά, οι επικεφαλείς των ιερέων και οι αρχηγοί του λαού, έβαλαν σε δοκιμασία τον Χριστό με τις παρακάτω ερωτήσεις: Με ποιά εξουσία τα κάνεις αυτά; Και ποιός σου έδωσε αυτή την εξουσία; Σ’ αυτές τις ερωτήσεις ο Χριστός απάντησε με μία άλλη ερώτηση-
Τους ρώτησε: Το βάπτισμα του Ιωάννη από που προερχόταν, από τον Θεό ή από τους ανθρώπους; Με αυτήν Του την ερώτηση ο Κύριος μπέρδεψε αυτούς πού Τον ρωτούσαν με σκοπό να Τον δοκιμάσουν. Και αυτοί, πού επιθυμούσαν να τον υποβάλλουν σε δοκιμασία, σκέφτονταν ως έξης: Αν πούμε, από τον Θεό, θα μας πει’ γιατί τότε δεν τον πιστέψατε; Αν πάλι πούμε, από τους ανθρώπους φοβόμαστε τον κόσμο, γιατί όλοι τον Ιωάννη τον θεωρούν προφήτη. Αυτή η δοκιμασία δόξασε τον Χριστό και ντρόπιασε αυτούς πού τον υπέβαλλαν σε δοκιμασία. Επειδή μ’ αυτό τον τρόπο αποκαλύφθηκε η δειλία των αμαρτωλών ανθρώπων να πουν την αλήθεια και την ίδια στιγμή δόθηκε σε μας το δίδαγμα πώς ο Ιωάννης ήταν απεσταλμένος του Θεού και πώς ο Κύριος Ιησούς είναι κυρίαρχος του ουρανού. Σ’ αυτή την δοκιμασία ενώθηκαν εναντίον του Χριστού και οι ιερείς και οι ηγεμόνες του λαού οι οποίοι πριν ήταν εχθροί τους.  (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και τα Σημεία. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”)

Πάνω στο σταυρό .…
π. Ιουστίνος Πάρβου

Ο π. Ιουστίνος Πάρβου (+16 Ιουνίου 2013) διηγείται, ότι η περίοδος της φυλακίσεώς του ήταν περίοδος περισυλλογής, ηρεμίας και αναζητήσεως του εσωτερικού του κόσμου. Μέσα από την ταλαιπωρία βρήκε πνευματική παρηγοριά. Τότε κατάλαβε την εξάρτηση του από το Θεό, το ότι δεν είναι μόνος του και το ότι μεγαλώνει και ωριμάζει κανείς πνευματικά ανακαλύπτοντας το σκοπό της ζωής μέσα από τις δοκιμασίες και τούς πειρασμούς. Υπέφερε το μαρτύριο με χαρά, προσφέροντάς το ως εξιλέωση των δικών του αμαρτιών αλλά και του έθνους του. Έμαθε να προσεύχεται αληθινά μέσα στις κακουχίες και τα βασανιστήρια.
Επίσης έλεγε ότι, αν σηκώνεις το βάρος πού έχει εναποθέσει ο Θεός στους ώμους σου με συνετό τρόπο, με το πέρασμα του χρόνου αυτό αγιάζει, καθαρίζει και φωτίζει την ψυχή και σπάζει τις πύλες του σκότους μέσα σου.

Είχε όμως μάθει μέσα στη φυλακή, ότι ο νικητής δεν είναι αυτός πού νικάει αλλά αυτός πού ξέρει να υπομένει. «Δεν υπάρχει κανένα άλλο μέρος από το οποίο ν᾽αποκομίζης τέτοιο κέρδος και να ζης μια τόσο αυθεντική μοναχική ζωή, όσο η φυλακή. Εκεί μέσα μαθαίνεις την αληθινή ταπείνωσι και την πραότητα. Εκεί βλέπεις καθημερινά τη ζωή σου να οδεύη και να αγγίζη το θάνατο. Η φυλακή σε μαθαίνει να ζης ασκητικά, να προσεύχεσαι, να νηστεύης και να έχης την εν Χριστώ κοινωνία με τους συνανθρώπους σου. Εκεί έχεις την εμπειρία της συνεχούς παρουσίας του Θεού μέσω των θαυμάτων Του. Εκεί γεύεσαι τη γλυκύτητα της προσευχής και τους καρπούς της». Οι κομμουνιστές δεν είχαν καταλάβει ότι πάνω στο σταυρό η ψυχή έχει την απόλυτη ελευθερία και ότι όλες οι μέθοδοι βασανισμού και η ψυχολογική βία δεν παράγουν σκλάβους αλλά μάρτυρες, αγίους που ποτίζουν τον τόπο τους με το αίμα τους».
Και συνεχίζει ο π. Ιουστίνος• «Στις ημέρες μας οι δυνάμεις της ψυχής μας έχουν ατονήσει. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε στην άνεσι, στην αλόγιστη ελευθερία, στην εποχή της τηλεοράσεως, και έτσι δεν έχουμε ούτε τη σωματική δύναμι ν᾿ αντισταθούμε σε τίποτε.
Επομένως μη ψάχνετε λύσεις. Αγαπητοί, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η μόνη λύσι είνε ο θάνατος για το Χριστό. Σε περιόδους διωγμών οι Χριστιανοί θα πρέπη να συγκεντρώνωνται δίπλα στους ιερείς και να παίρνουν δύναμι από τη θ. Κοινωνία. Μ᾽ αυτό τον τρόπο και λέγοντας την ευχή του Ιησού και επικαλούμενοι τη βοήθεια της υπεραγίας Θεοτόκου θα προστατευθούν από οποιονδήποτε».

Όποιος λέει την αλήθεια μπορεί να χάσει σήμερα αλλά να κερδίσει για πάντα, επειδή τίποτε δε γίνεται χωρίς να το ξέρει ο Θεός• όλα είναι μια δοκιμασία και μια απόδειξη της αγάπης του Θεού.Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Με λίγη υπομονή που θα κάνη ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές μπορεί να αποκτήση την θεία Χάρη. Ο Χριστός δεν μας έδειξε άλλον τρόπο σωτηρίας, παρά την υπομονή. Την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή. Βλέπεις τί είπε; «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» . Δεν είπε «ο υπομείνας εις …θέρος!». Μέχρι το καλοκαίρι εύκολο είναι να υπομείνης, αλλά μέχρι τέλους;… Να προσέχουμε να μη χάνουμε την υπομονή μας, για να μη χάσουμε τελικά την ψυχή μας. «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών», λέει το Ευαγγέλιο.

Αν θέλης να αλλάξη ο καιρός, να γίνη γλυκός, να ανθίσης και να καρπίσης, να παράγης καρπούς αρετής, πρέπει να χαίρεσαι και την παγωνιά και τις λιακάδες, γιατί όλα βοηθούν για το καλό. Τον πνευματικό χειμώνα τον περνάμε με υπομονή και την υπομονή την δίνει η ελπίδα της πνευματικής ανοίξεως. Ύστερα, το καλοκαίρι αναγνωρίζουμε το καλό του χειμώνα που γέμισε τις δεξαμενές με νερό και εξαφάνισε με τις παγωνιές όλα τα μικρόβια.
Ο Καλός Θεός όλα τα οικονόμησε σοφά για την σωτηρία μας και μας βοηθάει σαν Καλός Πατέρας· από μας χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή.

Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα τα σιρόπια που μας προσφέρουν όσοι μας αγαπούν. Βλέπεις, στους μακαρισμούς ο Χριστός δεν λέει: «μακάριοί εστε, όταν επαινέσωσιν υμάς», αλλά «μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς» , και μάλιστα «ψευδόμενοι».
Τότε ζη μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης, καθώς λέει το Ευαγγέλιο: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» .
Μόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει κανείς την πραγματική, την γνήσια χαρά, γιατί μόνον ο Χριστός δίνει χαρά και παρηγοριά πραγματική. Όπου Χριστός, εκεί χαρά αληθινή και αγαλλίαση παραδεισένια.

Όσοι πέρασαν πρώτα από την Σταύρωση και αναστήθηκαν πνευματικά, ζουν την πασχαλινή χαρά. «Πάσχα, Κυρίου Πάσχα» ! Και μετά έρχεται η Πεντηκοστή!… Και όταν φθάσουν πια στην Πεντηκοστή και δεχθούν την πύρινη γλώσσα, το Άγιο Πνεύμα, τότε όλα τελειώνουν …

Στην πνευματική ζωή συμβαίνει κάτι το παράδοξο: Όταν ο άνθρωπος υπομένη για την αγάπη του Χριστού, ακόμη και μαρτύριο, πλημμυρίζει η καρδιά του από θεία ηδονή. Το ίδιο, και όταν συμμετέχη στο Πάθος του Κυρίου.
Η σταύρωση προηγείται πάντοτε της αναστάσεως και φέρνει νίκη. Ο σταυρός φέρνει δόξα. Ο Χριστός, αφού ανέβηκε πρώτα στον Γολγοθά με τον Σταυρό και αφού σταυρώθηκε, μετά από τον Σταυρό ανέβηκε στον Πατέρα. Και τώρα ο Εσταυρωμένος Χριστός γλυκαίνει τις πίκρες των ανθρώπων και ο σταυρωμένος άνθρωπος μιμείται τον Θεάνθρωπο Ιησού.

Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να γνωρίσω πολλούς τέτοιους ανθρώπους και Τον παρακαλώ να με βοηθήση να μην Τον λυπήσω, τουλάχιστον στο εξής, έστω κι αν δεν αξιωθώ τέτοιες καταστάσεις.
Η διάκριση, ο θείος φωτισμός, είναι το πάν σε όλες τις περιπτώσεις. Γι᾿ αυτό πάντα εύχομαι, φώτιση-φώτιση να δίνη ο Θεός στον κόσμο. «Χριστέ μου, λέω, έχουμε χάσει και το σπίτι μας και τον δρόμο που πάει σ᾿ αυτό. Φώτισέ μας να βρούμε το σπίτι μας, τον Πατέρα μας. Δώσε μας την θεία γνώση».

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄ Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

***

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση. Τον αδικούν, τον πατούν -”πατούν επί πτωμάτων”, έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό. Θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα.

Ο καλός δοκιμάζεται στα χέρια των κακών, περνάει από τα λανάρια… Όταν πάη κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάση. Το κυριώτερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του, και όταν έχη και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζη με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ‘κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τιμιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχη Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχη τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχη, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχη και Τιμιόξυλο, τότε!…

Τώρα ο διάβολος κάνει μουντζούρες πολλές και μπλέκει πολύ τα πράγματα, αλλά τελικά θα σπάσει τα μούτρα του. Μετά από χρόνια θα λάμψουν οι δίκαιοι. Και λίγη αρετή να έχουν, εν τούτοις θα φαίνονται, γιατί θα επικρατεί πολύ σκοτάδι, και ο κόσμος θα στραφεί προς αυτούς. Αυτοί που σήμερα κάνουν τα σκάνδαλα, αν ζουν τότε, θα ντρέπονται.

Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Α΄ – Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο.)

Όποιος μας παραδίδει στο σταυρό, μας αποθέτει στην αγκαλιά της Αγίας Τριάδας… θα θελήσουμε από σταυρωτές να γίνουμε σταυρωμένοι; Αν το θελήσουμε, θα ζήσουμε την Βασιλεία του Θεού, αιώνια. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/12/51270/

Θα έχετε ένα ανίκητο όπλο πάντα μαζί σας και αυτό είναι Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ, να είσθε σίγουροι ότι όταν ΤΟΝ κρατάτε με πίστη και ΤΟΝ προσκυνάτε με ευλάβεια τα δαιμόνια της Ευρώπης θα φρίττουν και θα φεύγουν από εκεί που ήρθαν Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/05/%ce%b8%ce%b1-%ce%ad%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b5-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7%cf%84%ce%bf-%cf%8c%cf%80%ce%bb%ce%bf-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%b6%ce%af-%cf%83%ce%b1/

O κόσμος καταδιώκει τους Αγίους, δεν βλέπει, δεν αντιλαμβάνεται το μεγαλείο τους, την Αγιότητά τους. Την Αγιότητά τους την βλέπει μόνον ο Θεός. Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/11/o-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%b4%ce%b9%cf%8e%ce%ba%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b2%ce%bb%ce%ad/

Από τον Σταυρό δεν κατεβαίνουν, αλλά τους κατεβάζουν. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/15/25236/

Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη χαρά της πίστης, Όχι, αυτή η βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δε θα σταθεί. Θα καταρρεύσει, όπως κάθε προηγούμενη βασιλεία κατέρρευσε, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. π. Αλέξανδρος Σμέμαν
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/06/%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b1%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%ad%cf%83%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%b7-%cf%87/

Στον χλευασμό να απαντάς με χαμόγελο. Η παγωνιά και ο άνεμος δεν σκέπτονται το καλό του δένδρου, αλλά, αν και άθελά τους, του κάνουν καλό. Έτσι και οι εχθροί σου σ’ εσένα. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/02/62686/Απολυτίκιον Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Ήχος α’.

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

Απόστιχο του Εσπερινού του πλ. α’ ήχου

Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσέβειας το αήττητον τρόπαιον, η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός, το της Εκκλησίας περιτείχισμα, δι’ ου εξηφάνισται, η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις, και υψώθημεν, από γης προς ουράνια. Όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Οσίων, ως αληθώς εγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Ωδή θ’. Ο Ειρμός
Άπας γηγενής, σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δε, αΰλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τα ιερά θαυμάσια της Θεομήτορος, και βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε.

Τροπάρια

Ίθυνον ημών, Σταυρέ παμμακάριστε, των προσκυνούντων σε, προς τα εντολάς Χριστού, την ζωήν, ίνα σοι Χαίρε κράζωμεν· χαίρε κατάρας λύτρωσις, ως ταννυσθέντος σοι, του Κυρίου και κατάραν λύσαντος, ευλογίαν ημίν αντεισάξαντος.

Ήρθη επί γης, απάσης η δόξα σου, Σταυρέ και έπλησε, και τα επουράνια· διό σοι, Χαίρε αεί κραυγάζομεν· χαίρε, δι’ ου εσώθημεν, τα έθνη άπαντα, προσκυνούντες, Τριάδα αχώριστον, τον Πατέρα, Υιον συν των Πνεύματι.

Συ ει ο Σταυρός, δι’ ου πάλαι έσχισε, Μωσής την θάλασσαν· συ ει η εκφυήσασα, Ααρωνίτις η ράβδος τα κάρυα· συ το γλύκαναν ξύλον Μέρας τα νάματα· σοι βοώμεν· Χαίροις προφητόφθεγκτε, αυτουργέ τεραστίων εκάστοτε.

Όλης εκ ψυχής, το Χαίρέ σοι κράζομεν, Σταυρέ πανάγιε, και κατασφραγίζομεν, αυτούς, και πόλεις πλοία τε, και ιερά, και άπαντα τα εγχειρήματα, σου το θείον, όνομα χαράττοντες, πεποιθότες εν σοι και τροπούμενοι.

Εξαποστειλάριον Αυτόμελον Ἦχος β’

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η Ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα, και των δαιμόνων το τραύμα.

Ήχος πλ. β’
Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν.

Συντριβήτωσαν υπό την σημείωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού πάσαι αι ενάντιαι δυνάμεις.

Κύριε, Εσύ είσαι η ισχύς μας! Βοήθησέ μας να υπομείνουμε έως τέλος με ακλόνητη πίστη, βέβαιοι ότι είσαι δίπλα μας. – Η υπομονή είναι η υψηλότερη αρετή της εποχής μας, Σταρίτσα Λιούμπουσκα η δια Χριστόν Σαλή του Σουσάνινο

Δημήτριος ο φιλόσοφος, Ευανθία η σύζυγός του και Δημητριανός ο υιός τους, μάρτυρες στη Σκέψις Ελλησπόντου Μ. Ασίας, μετά του Αγ. Κορνηλίου του Εκατόνταρχου ( 1ος αἰ.)
Θεοδώρα η εν Αλεξανδρεία (491)
Θεοδώρα της Βάστας, οσιομάρτυς στη Βάστα της Μεγαλουπόλεως Ακαρδίας Πελοποννήσου (10ος αἰ.)
Παφνούτιος ο ομολογητής, επίσκοπος Θηβαΐδος Αιγύπτου (4ος αἰ.)
Ευφρόσυνος ο μάγειρας στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου (9ος αἰ.)
Αρσένιος και ο μαθητής του Ηλίας ο σπηλαιώτης από το Ρήγιο Καλαβρίας Ιταλίας (960)
Σέργιος και Γερμανός της Μονής Νήσων Valaam Ρωσίας (11ος αἰ.) [ανακομιδή λειψάνων ]
Μάτουσκα Λιούμπουσκα (=Αγάπη) η δια Χριστόν Σαλή του Σουσάνινο της Αγίας Πετρουπόλεως (старицы Любушки Сусанинской) (1997), πνευματική κόρη του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα (-1949)

Εορτάζουν στις 11 Σεπτεμβρίου 

«Αυτός που υπομένει μέχρι το τέλος του θα σωθεί» – Η υπομονή των θλίψεων είναι η υψηλότερη αρετή της εποχής μας, έλεγε η Σταρίτσα Λιούμπουσκα η δια Χριστόν Σαλή του Σουσάνινο

Ομιλία
για την υπομονή μέχρι τέλους
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

“ο δε υπομείνας εις τέλος σωθήσεται» (Ματθαίος 24:13).

Ω Κύριε πανθαύμαστε, Συ όλα τα υπέμεινες, τα πάντα, ως το τέλος. Γι’ αυτό είσαι όχι μόνο ευλογητός Κύριος, αλλά η Πηγή της ευλογίας ανά τους αιώνες, για όλους τους ανθρώπους που επιθυμούν τη σωτηρία τους.
Οι απόστολοι υπέμειναν τα πάντα ως το τέλος και εισήλθαν στην μακαρία αιωνιότητα. Οι άγιοι εκουσίως υπέμειναν τις δυσκολίες και τα ποικίλα βάσανα ως το τέλος και έτσι δοξάστηκαν, στον ουρανό και στη γη. Οι μάρτυρες υπέμειναν πρόθυμα όλους τους πόνους ως το τέλος και έτσι έγιναν οι υιοί της υιοθεσίας, συγκληρονόμοι της Βασιλείας του Χριστού.

Κάθε ιδρυτής ενός νέου οργανισμού στρατολογεί γύρω του οπαδούς που τον ακολουθούν, με την υπόσχεση καλών καρπών και πολλών απολαύσεων, αλλά σκόπιμα σιωπά σχετικά με τις δυσκολίες και τους κόπους που οδηγούν σε αυτούς τους καρπούς και τις απολαύσεις. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος που είπε όλη την αλήθεια στους πιστούς Του, τόσο τη πικρη όσο και τη γλυκιά όψη της αλήθειας! Δεν υποσχέθηκε καρπούς χωρίς κόπους, ούτε δόξα χωρίς πόνο, ούτε τελεία ανάπαυση χωρίς ανάβαση σε ακανθώδες μονοπάτι, ούτε νίκη χωρίς αγώνα, ούτε απόλαυση χωρίς πικρία, ούτε τη Βασιλεία χωρίς δάκρυα και αυταπάρνηση.

Παρότι ο Κύριος μας απαρίθμησε τις πολλές δυσκολίες που θα βρουν όσοι Τον ακολουθούν πιστά, στο τέλος δεν τους αφήνει χωρίς παρηγοριά. Δίνει νόημα στον πόνο τους και δεν τους αφήνει στο σκοτάδι. Ο Κύριος λέει, «Αυτός που υπομένει μέχρι το τέλος θα σωθεί.” Αυτός ο Ίδιος έχει αποκαλύψει ποια ευλογία αναμένει όσους υπομείνουν μέχρι τέλος! Αυτή η ευλογία μαρτυρείται μέχρι σήμερα και συνεχίζει να μαρτυρείται από πολλούς αγίους οι οποίοι, είτε εμφανίστηκαν ενδόξως από τον άλλον κόσμο στους πιστούς, είτε εν σώματι ηρπάγησαν και είδαν τη δόξα και μακαριότητα που αναμένει όσους παραμείνουν μέχρι τέλους πιστοί και απερίτρεπτοι στην αρετή!

Ω Κύριε, Εσύ είσαι η ισχύς μας! Βοήθησέ μας να υπομείνουμε έως τέλος με ακλόνητη πίστη, βέβαιοι ότι είσαι δίπλα μας.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ο Πρόλογος της Αχρίδας
http://prologue.orthodox.cn/March9.htm

***

Μάτουσκα Λιούμπουσκα (=Αγάπη) η δια Χριστόν Σαλή του Σουσάνινο

Η Μάτουσκα Λιούμπουσκα (= Αγαπούλα) γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου το 1912 κοντά στην έρημο της Όπτινα σε μια μεγάλη οικογένεια αγροτών “στην περιοχή Σμολένσκ.” Έμεινε 5 ετών ορφανή από την μητέρα της και σύντομα κοιμήθηκε κι ο πατέρας της. Την πήρε μαζί της μια θεία της έως 18 χρονών όπου πήγε στην Πετρούπολη κοντά στον μεγάλο αδελφό της. Εργάστηκαν ένα διάστημα σε ένα εργοστάσιο. Ασθένησε και οι γιατροί συνέστησαν να αλλάξει δουλειά έτσι αργότερα αποφάσισε να γίνει μια προσκυνήτρια. Επισκέφθηκε πολλές εκκλησίες και μοναστήρια στη Ρωσία, αλλά ο πιο αγαπημένος της τόπος ήταν η Βίριτσα όπου έζησε ο πνευματικός πατέρα της, άγιος Σεραφείμ. Και μετά το θάνατο του γέροντα της Σεραφείμ, η Λιούμπα έρχονταν συχνά στην Βίριτσα, όπου προσεύχονταν ώρες στον τάφο του γέροντος της.

Μιμούμενη τον Κύριο που είπε, “αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε Υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη” (Ματθ. 8, 19-20- Λουκ. 9, 57-58) «Οι αλεπούδες έχουν φωλιές και τα πετεινά του ουρανού προσωρινές κατοικίες, αλλά ο Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι του» έτσι κι αυτή δεν είχε που να ακουμπήσει. Περιπλανήθηκε για χρόνια καθώς ο Κύριος την προετοίμαζε να την κάνει όργανο του θελήματος Του στην πνευματική διακονία των ανθρώπων. Ήταν αφημένη τελείως στο έλεος του Κυρίου και στηρίζονταν για τα πάντα εξ ολοκλήρου σε Αυτόν.

Προσεύχονταν αδιαλείπτως, και μιλούσε λίγο … Όταν προσεύχονταν ήταν λες και βρισκόταν αλλού…
Τα αληθινά πιστά παιδιά του Θεού κρύβουν συνήθως τον εσωτερικό θησαυρό των καρδιών τους με την ταπείνωση και τη σιωπή.
Έτσι κι η Λιούμπουσκα έκρυβε τις αρετές της από τα μάτια των ανθρώπων.

Κοιμόνταν όπου μπορούσε, συχνά κάτω από τον ουρανό. Πεινασμένη, παγωμένη από το κρύο και τη βροχή, ξυπόλητη, μισόγυμνη. Ζούσε στο δάσος, στα νεκροταφεία. Όπως είπε ο Απόστολος Παύλος,’’ άνθρωποι για τους οποίους δεν είναι άξιος ο κόσμος, γυρίζοντας σε ερημιές και σε βουνά, σε σπηλιές και στις τρύπες της γης’’ (Εβρ. 11, 38).
Η Λιούμπουσκα γύριζε στους δρόμους, ψάχνοντας τη βασιλεία των ουρανών, ικετεύοντας τον Κύριο για έλεος για όλο τον κόσμο. Αλλά πάντα μετά από κάθε περιπλάνηση επέστρεφε στη Βιριτσα, στον πνευματικό της πατέρα.
Μετά την κοίμηση του αγίου Σεραφείμ στις 3 Απριλίου του 1949 πήρε ευλογία από την σταρίτσα Μαρία (Ματουκάσοβα) της Όπτινα μια πνευματική κόρη του γέροντα Βαρνάβα της Γεθσημανή ( 1906) και μετέπειτα του φίλου του και συνασκητού του αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα.
Προβλέποντας τον θάνατό της η γερόντισσα Μαρία ανέθεσε την πνευματική διακονία της στην Λιούμπουσκα, λέγοντας: ‘’Αυτή είναι πολύ μεγάλη!’’, και έτσι η Λιούμπουσκα πλέον εγκαταστάθηκε στην Βίριτσα, στο σπίτι μιας οικογένειας. Κι όταν αυτή μετακόμισε στο Σουσάνινο πήγε μαζί τους. Εκεί πίσω από τον τοίχο του δωματίου της έμενε μια γειτόνισσα η οποία ήταν πολύ δυσαρεστημένη, γιατί από το δωμάτιο της Λιούμπουσκα ακούγονταν όλη νύχτα δυνατοί κλαυθμοί. Έκλαιγε για τον κόσμο που χάνεται και ικέτευε για τον λαό. Μέχρι και στην αστυνομία πήγαινε κάνοντας παράπονα, ότι δίπλα της ζούσαν παράνομα αλλά η αστυνομία δεν την άγγιζε γιατί είχε την προστασία του Θεού. Τα τελευταία χρόνια έζησε σ’αυτό το χωριό, σαράντα χιλιόμετρα από την Αγία Πετρούπολη. Εκεί έγινε τόπος προσκυνήματος για όλους τους ανθρώπους που έρχονταν όχι μόνο από την Ρωσία, αλλά και από άλλες χώρες.

Έγινε η παρηγοριά των πονεμένων και το στήριγμα όσων πήγαιναν κοντά της. Οι άνθρωποι πήγαιναν κοντά στην Λιουμπούσκα ως σε μια προφήτισσα: ζητούσαν έναν λόγο της, και τον έπαιρναν ως απάντηση από το στόμα του Θεού.
Προσεύχονταν θερμά, ιδιαίτερα τη νύχτα. Ποτέ δεν κοιμόταν, όπως κοιμούνται οι άνθρωποι. Τυλιγμένη σε μια κουβέρτα κάθοταν στον καναπέ κι εκεί κοιμόνταν λίγο. Προσεύχονταν νύχτα-μέρα, συνέχεια. Πόσους ανθρώπους βοήθησε!
Σε όλους αποκάλυπτε το θέλημα του Θεού. Μπροστά της όλες οι καρδιές ήταν σαν ανοικτό βιβλίο. Έρχονταν κοντά της για συμβουλές και στήριξη όχι μόνο οι λαϊκοί, αλλά και μοναχοί και κληρικοί, διάσημοι συγγραφείς και απλοί άνθρωποι. Ήταν η πνευματική μητέρα για πολλούς μοναχούς και ιερείς σε ολόκληρη τη χώρα. Ο πατέρας Ναούμ, Αρχιμανδρίτης της Αγίας Τριάδας-Σεργίου Λαύρας, συχνά έστελνε τα παιδιά του να την συμβουλευθούν. Κι αυτή Έστελνε πολλούς να προσευχηθούν στον τάφο του Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης και στον τάφο της αγίας Ξένιας. Αγαπούσε ιδιαιτέρως την Μητέρα του Θεού, η ευλογημένη Λιουμπούσκα, επειδή ήταν ορφανή, την αγαπούσε με όλη της την καρδιά, με όλη της την ψυχή, σαν τη δική της μητέρα. Έλεγε ότι η Βασίλισσα του Ουρανού της εμφανίζονταν πολλές φορές.
Η Λιουμπούσκα πάντα υπερασπίζονταν τους άδικα διωκόμενους, τους συκοφαντημένους, τους αδικημένους, – γι ‘αυτούς τους ανθρώπους προσευχόταν τόσο δυνατά κι επίμονα που πάντα εισακούονταν από τον Θεό.

Έδωσε την ευλογία της και καθοδήγησε την γερόντισσα Μαρία-Μαγδαληνή Le Beller του σπηλαίου του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος στο όρος Σινά (+ 2013 ), να εγκαταβιώση στην έρημο του Σινά.

Έσωσε όχι μόνο ψυχές, αλλά κι ολόκληρες πόλεις. Το 1991, σε ένα προάστιο του Sosnovy Bor, της Πετρούπολης έγινε ένα ατύχημα. Έγινε με τον ίδιο τρόπο όπως στο Τσερνομπίλ. Την παραμονή η Λιούμπουσκα ήταν πολύ ανήσυχη, έλεγε, «Φωτιά, φωτιά!”. Σταύρωνε το δρόμο για την πόλη, μέχρι το πρωί έμεινε άγρυπνη, προσευχόμενη – και το κακό δεν συνέβη …  
Για 22 χρόνια έφερε αθόρυβα τον ευλογημένο σταυρό της δια Χριστόν σαλότητος. Η προσκυνήτρια Λιούμπουσκα έχοντας παράδειγμα τον Σωτήρα Χριστό σταυρώθηκε στο σταυρό, τον οποίο έφερε υπομονετικά σε όλη την ζωή της.
Πριν από το θάνατό της επισκέφθηκε μερικά μοναστήρια. Όταν πήγε στο Diveevo, έγινε δεκτή με μεγάλη τιμή, προσκυνώντας τα λείψανα του Αγίου Σεραφείμ, είπε: “Τι δυναμη! Είναι ζωντανός. “
Έζησε σε έναν διαφορετικό κόσμο. Προείδε την κοίμηση της κατά την ημέρα της Αποτομής της Κεφαλής του Ιωάννη του Προδρόμου, 11 Σεπτεμβρίου το 1997 με το νέο ημερολόγιο. Κοιμήθηκε στην Μονή της Παναγίας του Καζάν του Βισνύ-Βολότσκ στο Τβερ, όπου ηγουμένη ήταν μια πνευματική της κόρη. Η ηγουμένη Θεοδώρα ήταν η μόνη μάρτυρας των τελευταίων λεπτών της ζωής της, Μέχρι την τελευταία της στιγμή προσευχόταν, μισή ώρα πριν παραδώσει τη δίκαιη ψυχή της στον Κύριο το πρόσωπό της άρχισε να φωτίζεται, κι αμέσως διεγράφει ένα χαρούμενο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Αυτό το θεωρεί ένα μεγάλο δώρο του Θεού στη ζωή της. Είχε πει όταν ζούσε ότι η ίδια η Μητέρα του Θεού του Καζάν θα έρθει για εκείνη με ένα λευκό φόρεμα. Ήταν μια αληθινή προφήτισσα της εποχής μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της αγιότητας της.

Η συνάντηση με τη μακάρια Λιούμπουσκα που γνώριζε τον γέροντα Σεραφείμ της Βίριτσα.

Το όνομα Λιούμπουσκα (Αγαπούλα) προέρχεται από τη λέξη Λιουμπόβ που σημαίνει αγάπη.
Το χειμώνα του 1986, επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά τη μακάρια Λιούμπουσκα. Σ’ αυτή μας έστειλε ο γέροντας Ν. από τη Λαύρα της Αγίας Τριάδος και του οσίου Σεργίου -για να μάθουμε τη Θέληση του Θεού και το τί πρέπει κάνουμε, αφού δύο φορές μας είχαν «κόψει» από τη χειροτονία.
Έμενε στη Βίριτσα, κοντά στην Αγία Πετρούπολη, όπου κάποτε ζούσε ο γνωστός, μεγάλος γέροντας Σεραφείμ της Βίριτσα…

Οσο περιμέναμε τη μακάρια μέχρι την αρχή της λειτουργίας, συναντηθήκαμε με μία ηλικιωμένη ενορίτισσα, η οποία μας μίλησε για τη Λιούμπουσκα και για τις συναντήσεις της με το γέροντα Σεραφείμ της Βίριτσας.

– Αυτός ήταν ένας μεγάλος δούλος του Θεού, προορατικός, έτσι άρχισε την διήγηση της. Απευθύνθηκα σ’ αυτόν με την παράκληση να με βοηθήσει με το γιο μου, τον οποίο κατήγγειλαν, για κατάχρηση περιουσίας, και ήθελαν να φυλακίσουν. Ο πατήρ Σεραφείμ μου είπε αμέσως: «Να μην στεναχωριέσαι. Δυστυχώς θα τον φυλακίσουν.
Όμως μετά από ένα χρόνο ο υιός σου θα βγει από τη φυλακή, θα τακτοποιηθεί και όλα θα είναι εντάξει». Έλεγε και άλλα θαυμαστά πράγματα. Προέβλεψε ότι πριν από τα έσχατα (το τέλος του Κόσμου) οι Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης θα αποκόπτονταν απ’ τη Ρωσία. Η Ρωσία θα γινόταν πιο μικρή, όπως ήταν στα χρόνια του βασιλέως Ιβάν του Τρομερού. Προείδε επίσης ότι θα γίνονταν μεγάλες μετακινήσεις λαών, πολλά έθνη θα συγκεντρώνονταν στη δική τους γη και θα υπήρχε πολλή δυστυχία και φτώχεια. Μιλούσε για τους κάλπικους κυβερνήτες και την τρομερή διαφθορά που θα βασίλευε παντού στην αμαρτωλή Γη μας. Κάποια απ’ αυτά έχουν ήδη γίνει.

Η συνομιλία αυτή έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’40, λίγο πριν το θάνατο του πατέρα Σεραφείμ. Εγώ αυτά τα λόγια τα άκουσα έπειτα από σαράντα και πλέον έτη.
Πράγματι, όλα όσα θα συμβούν στο μέλλον στη χώρα μας, όλα τα γνωρίζει το Άγιο Πνεύμα και έτσι τα απεκάλυψε στον όσιο πατέρα Σεραφείμ πριν από πολλά χρόνια. Τα λόγια αυτά εντυπώθηκαν βαθιά στην ψυχή μου και πάντοτε θα τα θυμάμαι.
π. Ιωάννου Κογκάν «Από την αιχμαλωσία στο φως»

***

Άγιος  Παΐσιος ο Αγιορείτης

«Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας και ο Χριστός θα προδώση την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων». Η αρετή έχει τυπικό να προδίδη τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Ακόμη και να κρυφθή, και να υποκριθή με την δια Χριστόν σαλότητα, η αρετή θα τον προδώση, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του θησαυρός, που θα ανακαλυφθή τότε μαζεμένος, θα βοηθήση πάλι πολλές ψυχές ∙ ίσως τότε περισσότερο.

***

Κρύψτε τους πνευματικούς θησαυρούς σας
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κρύψτε τους πνευματικούς θησαυρούς σας, μην τους αποκαλύπτετε χωρίς λόγο! Δείτε, πώς οι άνθρωποι κρύβουν και κρατούν μυστικό τον υλικό πλούτο τους και πώς, όταν αναγκαστούν να αποκαλύψουν πόσα πολλά έχουν, κρύβουν πάντα το μεγαλύτερο ποσό και αποκαλύπτουν μόνο τα λιγότερα. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θέλουν να αποκαλύψουν όλα όσα κατέχουν, και ακόμη πιο ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα δήλωναν ότι έχουν περισσότερα από ό, τι πραγματικά κατέχουν. Αυτούς ο κόσμος τους θεωρεί επιπόλαιους και ανόητους. Αυτό δείχνει καθαρά πόσο θα πρέπει να κρύβετε τον πνευματικό πλούτο σας, που είναι, οι αρετές σας, τα καλά σας έργα, οι νηστείες σας, οι αγρυπνίες και οι προσευχές σας.
Γιατί τα σοφά παιδιά του κόσμου τούτου δεν αποκαλύπτουν τον υλικό πλούτο τους; Για δύο λόγους: Πρώτον, για να μην ακούσουν οι κλέφτες και δεύτερον, να μην προκαλέσουν τον φθόνο των κακών ανθρώπων.
Φθονεροί, ζηλότυποι κλέφτες και άρπαγες υπάρχουν επίσης και στο θέμα του πνευματικού θησαυρού. Είναι τα πνεύματα του φθόνου. Από τη στιγμή που θα αποκαλύψεις τον πνευματικό θησαυρό σου, θα προσπαθήσουν να σου τον μειώσουν και να τον σκορπίσουν. Αφ’ ης στιγμής τον αποκαλύψεις, χωρίς να υπάρχει ανάγκη -ας πούμε, από ματαιοδοξία, για να σε επαινέσουν-, τα πνεύματα αυτά τον αρπάζουν και τον διασύρουν, κι εσύ, ω άνθρωπε του πνευματικού θησαυρού, ανεπαίσθητα και ξαφνικά θα έχεις γίνει ένας φτωχός άνθρωπος. Πολλοί που ήταν πνευματικά πλούσιοι, όπως οι άγιοι, παρίσταναν τους τρελλούς στον κόσμο, έτσι ώστε με το να εμφανίζονται ανόητοι, να κρύβουν τη μεγάλη σοφία και δύναμη που έφεραν μέσα τους.
Ο Αββάς Ησαΐας γράφει, «Τα καλά έργα που γίνονται εν τω κρυπτώ, αυτά είναι πιο ευάρεστα στον Θεό.” Ο άγιος Νείλος του Σινά, λέει, «Το καλυμμένο δέρμα του σώματος είναι λευκό, αλλά το δέρμα το ακάλυπτο είναι ξεραμένο και μαύρο.” Έτσι συμβαίνει με τα κεκρυμμένα και τα φανερά καλά έργα μας!
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-9-march-22.html

Γίνε αόρατος… Να περνάς όσο μπορείς απαρατήρητος. Μάθε να σιωπάς. Τίτο Κολλιάντερ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/24/23795/

Ένας αλήτης είναι καλύτερος από έναν υποκριτή Χριστιανό. Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/08/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CF%85/

Απολυτίκιον Γενεθλίου της Θεοτόκου Ήχος δ’.

Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη, εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν, και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον.

Απολυτίκιον Οσίου Ηλία του σπηλαιώτη Καλαβρίας ήχ, πλ. δ΄

Ταις των δακρύων σου ροαίς της ερήμου το άγονον εγεώργησας, και τοις εκ βάθους στεναγμοίς εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας και γέγονας φωστήρ , τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασιν, Ηλία πατήρ ημών όσιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον αγιας Θεοδώρας της Βάστας
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε

Ως δώρον πολύτιμον, και προσφοράν λογικήν, Χριστώ προσενήνοχας, τω επί πάντων Θεώ, το αίμα σου πανσεμνέ. Όθεν Οσιομάρτυς, Θεοδώρα δυσώπει, άφεσιν των πταισμάτων, και ψυχών σωτηρίαν, δοθήναι τοις ευφημούσι, την θείαν σου άθλησιν.

Απολυτίκιον αγιας Θεοδώρας της εν Αλεξανδρεία.
Ήχος γ΄. Θείας πίστεως.

Δώρον ένθεον, ηγιασμένον, Θεώ ήνεγκας, την βιοτήν σου, Θεοδώρα Οσία πανεύφημε, της μετανοίας το πυρ γαρ εμφαίνουσα, μέσον ανδρών φιλοσόφως διέλαμψας, όθεν πρέσβευε, απαύστως τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον αγίου Ευφρόσυνου του μάγειρα 
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Ταπεινώσει καρδίας Πάτερ Ευφρόσυνε, τω μαγειρείω προσφέρων διακονίαν την σην, επληρώθης αληθώς Αγίου Πνεύματος· όθεν εγνώρισεν ημίν, την σην δόξαν ο Θεός, δι’ ιερέως οσίου· ης και ημάς θεοφόρε, μετόχους δείξον ταις πρεσβείαις σου.

Ο Τίμιος Σταυρός του Kυρίου περιφερόμενος εις την Πόλιν, αγίαζε τον αέρα με την παρουσίαν του, και τα οσπήτια και τα σωκάκια και τας πλατείας στράτας, και επροξένει υγείαν εις όλους… Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου

Ο Τίμιος Σταυρός του Kυρίου περιφερόμενος εις την Πόλιν, αγίαζε τον αέρα με την παρουσίαν του, και τα οσπήτια και τα σωκάκια και τας πλατείας στράτας, και επροξένει υγείαν εις όλους…
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου

Πρόοδος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, ήτοι η από του βασιλικού παλατίου εξέλευσις του τιμίου Σταυρού εις την Πόλιν.
Εορτάζει στις 1 Αυγούστου

* Oίκου προελθών Σταυρός των βασιλέων,
Oίκοις εορτάς προξενεί τοις εν Πόλει.

* Kατά την ημέραν ταύτην ήτον συνήθεια να ευγαίνη από το παλάτιον του βασιλέως, το τίμιον ξύλον του Σταυρού, και να φέρεται κοντά εις την μεγάλην Eκκλησίαν. Eπροϋπάντα δε αυτό ο δεύτερος από τους Iερείς εκ των κηρουλαρίων, όστις βαστάζων θυμιατόν και θυμιών, πρότερον έφερεν αυτό εις τον μικρόν Bαπτιστήρα, όπου εγίνετο αγιασμός εν τω αργυρώ εξαντληρίω, και έπειτα έμβαζεν αυτόν μέσα εις το Άγιον Bήμα της μεγάλης Eκκλησίας, ήτοι της Aγίας Σοφίας. Aπό δε το Άγιον Bήμα εύγαινεν ο Σταυρός, και περιήρχετο εις όλην την Kωνσταντινούπολιν έως εις την δεκάτην τετάρτην του Aυγούστου. Kαι τότε εγύριζε πάλιν εις το παλάτιον, και απετίθετο εις τον τόπον αυτού από τους διαιταρίους, και από τον μέγαν Παππίαν. Aύτη δε η εξέλευσις και περίοδος των τιμίων ξύλων του Σταυρού εγίνετο, διατί εις τας ερχομένας δεκαπέντε ημέρας του Aυγούστου, ακολουθούν ασθένειαις εις τους ανθρώπους, περισσότερον από τας ημέρας των άλλων μηνών. Όθεν ο τίμιος Σταυρός του Kυρίου περιφερόμενος εις την Πόλιν, αγίαζε τον αέρα με την παρουσίαν του, και τα οσπήτια και τα σωκάκια και τας πλατείας στράτας, και επροξένει υγείαν εις όλους εκείνους, από τους οποίους ήθελε περάση, και εις όσους ήθελε προσεγγίση1.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Σημειούμεν εδώ διά τους φιλολόγους τα αξιοσημείωτα ταύτα, ήγουν ότι το τίμιον και ζωηφόρον ξύλον του Σταυρού, έφερεν ο βασιλεύς Hράκλειος από την Iερουσαλήμ εις την Bασιλεύουσαν. Γράφει δε και Συμεών ο Mεταφραστής εις τον Bίον του Aγίου Aναστασίου του Πέρσου, ότι το τίμιον ξύλον, οπού εφυλάττετο εν τω αγίω Γολγοθά ένδον θήκης εσφραγισμένης, τούτο λέγω το της σωτηρίας ημών τρόπαιον, το λύσαν τα δεσμά του θανάτου, και την δύναμιν της αμαρτίας, όταν αιχμαλωτίσθη από τον βασιλέα της Περσίας, Xοσρόην, τότε έσβεσε την ασέβειαν των Περσών, και την λατρείαν του πυρός κατήργησε. Kαι φαινόμενον αιχμαλωτισμένον, αιχμαλώτισε τας ψυχάς των αυτό αιχμαλωτισάντων. Kαθότι αυτό εφώτισε τους εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους. Kαι άναψε το εσωτερικόν πυρ, όπερ ήλθεν ο Σωτήρ βαλείν επί της γης, δηλαδή το της αγάπης και πίστεως, το οποίον επρόσταζε ο Θεός επί της Παλαιάς, να μένη αναμμένον πάντοτε εν τω θυσιαστηρίω, ως σύμβολον ον της προς αλλήλους ενώσεως.
Kαι καθώς όταν οι Φιλισταίοι εσκλάβωσαν την Kιβωτόν της Διαθήκης, τότε κατετροπώθησαν από τους Iσραηλίτας, έτζι και οι Πέρσαι, όταν εσκλάβωσαν τον τίμιον Σταυρόν, τότε ενικήθησαν υπό του Hρακλείου και των Pωμαίων. Όθεν έντρομοι γενόμενοι, έλεγον προς αλλήλους· «Ήλθεν ο Θεός των Xριστιανών εις τους τόπους ημών. Kαι τι άρα έσται περί ημών;» Kαι όρα εις το Συναξάριον του Aγίου Aναστασίου κατά την εικοστήν δευτέραν του Iαννουαρίου.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005) 

***

Iστορεί δε και ο Bέδας εις την επιτομήν των αγίων τόπων της Iερουσαλήμ, ότι από τους ρόζους ή κόμβους του ξύλου του Σταυρού, όπερ έφερεν ο Hράκλειος από την Iερουσαλήμ εις την Kωνσταντινούπολιν, έτρεχεν ένα υγρόν ευωδέστατον, το οποίον ιάτρευε κάθε είδος ασθενείας.
Aλλά και το άγιον έλαιον, οπού άναπτεν εν τη κανδήλα του τιμίου ξύλου του Σταυρού, εποίει θαύματα. Όθεν εκ τούτου ελάμβανον οι Xριστιανοί, και ωνόμαζον αυτό έλαιον του Σταυρού. Διό και ο Mοναχός Kύριλλος γράφει, ότι ο Όσιος Σάββας με τοιούτον έλαιον των κανδηλών των αγίων εικόνων, πολλά εποίησε θαύματα, και πολλά δαιμόνια εξέβαλεν. Aλλά και ο Θεοδώρητος ιστορεί, ότι ο Όσιος Iάκωβος, με το έλαιον της κανδήλας, ήτις άναπτεν έμπροσθεν των εικόνων των Mαρτύρων (όπερ και έλαιον Mαρτύρων επονομάζεται) πολλά πάθη ιάτρευσε. Kαι η Aγία δε Θωμαΐς ιάτρευσεν ένα Mοναχόν πολεμούμενον από την πορνείαν, ευθύς οπού εκείνος εχρίσθη από το έλαιον της κανδήλας της. Ως γράφεται κατά την δεκάτην τετάρτην του Aπριλλίου. (Όρα σελίδι 526 και 535 της Δωδεκαβίβλου.)
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

***

Η δύναμη της πίστεως
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, ποιό είναι το σφράγισμα του Αρνίου;
– Το Αρνίο ποιό είναι;
– Ο Χριστός.
– Το σφράγισμά Του ποιό είναι; Όταν ο Χριστιανός βαπτίζεται, τον σφραγίζει ο ιερεύς σταυρωτά στο μέτωπο με το άγιο Μύρο λέγοντας: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Ύστερα, κάθε φορά που κάνει τον σταυρό του ο Χριστιανός, προσκυνάει το σωτήριο Πάθος του Κυρίου και επικαλείται την δύναμη του Σταυρού, που είναι η δύναμη του σταυρικού θανάτου του Χριστού μας. Όταν λέμε «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου», επικαλούμαστε την δύναμη της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Γι᾿ αυτό έχει μεγάλη δύναμη ο Σταυρός. Αν λ.χ. βρέχη και πέφτουν κεραυνοί, μπορεί έναν μεγάλο σιδερένιο σταυρό σε ένα καμπαναριό να τον χτυπήση ο κεραυνός. Αν όμως είναι εκεί κάτω ένας Χριστιανός που έχει ένα τόσο μικρό σταυρουδάκι και πη «Σταυρέ του Χριστού, σώσόν με τη δυνάμει σου», δεν τον χτυπάει ο κεραυνός. Εκεί λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι και πέφτει ο κεραυνός πάνω στον σταυρό και τον ρίχνει κάτω. Εδώ φυλάει τον πιστό ένα τόσο δά σταυρουδάκι, γιατί επικαλέσθηκε την δύναμη του Σταυρού.

***

– Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.

***

– Γέροντα, μου λέει ο λογισμός ότι ο διάβολος, ιδίως στις μέρες μας, έχει πολλή δύναμη.

– Ο διάβολος έχει κακία και μίσος, όχι δύναμη. Η αγάπη του Θεού είναι παντοδύναμη. Ο σατανάς προσπαθεί να φανή παντοδύναμος, αλλά δεν τα καταφέρνει. Φαίνεται δυνατός, αλλά είναι τελείως αδύναμος. Πολλά καταστρεπτικά σχέδιά του χαλούν, πριν καν αρχίσουν να πραγματοποιούνται. Θα άφηνε ποτέ ένας πολύ καλός πατέρας μερικά αλητάκια να χτυπούν τα παιδιά του;

– Γέροντα, φοβάμαι τα ταγκαλάκια.

– Τι να φοβηθής; Τα ταγκαλάκια δεν έχουν καμμιά δύναμη. Ο Χριστός είναι παντοδύναμος. Ο πειρασμός είναι σάπιος. Σταυρό δεν φοράς; Τα όπλα του διαβόλου είναι αδύναμα. Ο Χριστός μας μας έχει οπλίσει με τον Σταυρό Του. Μόνον όταν αφήνουμε τα όπλα τα πνευματικά, τότε ο εχθρός έχει δύναμη. Ένα μικρό σταυρουδάκι έδειξε ένας ορθόδοξος ιερέας σε έναν μάγο και έκανε να τρέμη ο δαίμονας που είχε επικαλεσθή με τις μαγείες του…

“Είναι κρίμα να έχουμε τέτοιον όπλον παντοδύναμον, πανίσχυρον, ισχυρότατον όπλον και να το αχρηστεύομεν…”

***

Σήμερα μου είπε μια νεφροπαθής που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση: «Παππούλη, σταυρώστε, σας παρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση». «Αυτές οι πληγές, της είπα, στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;» «Δώδεκα», μου λέει. «Δηλαδή δικαιούσαι ένα ‘’εφάπαξ’’ και μία σύνταξη μειωμένη», της είπα. Μετά μου δείχνει μια πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει: «Παππούλη, αυτή η πληγή δεν κλείνει• φαίνεται το κόκκαλο». «Ναι, αλλά από εκεί μέσα φαίνεται ο Ουρανός, της λέω. Άντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σου αυξάνη την αγάπη Του, για να ξεχνιέται ο πόνος σου. Φυσικά υπάρχει και η άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι, αλλά τότε εξαλείφεται και ο πολύ μισθός. Επομένως, η προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε η καημένη.
Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται. Με την αρρώστια πονάει το σώμα μας, το χωματόκτιστο αυτό σπίτι μας, αλλά έτσι θα αγάλλεται αιώνια ο νοικοκύρης του, η ψυχή μας, στο ουράνιο παλατάκι που μας ετοιμάζει ο Χριστός. Με αυτήν την πνευματική λογική, που είναι παράλογη για τους κοσμικούς, χαίρομαι και εγώ και καμαρώνω για τις σωματικές βλάβες που έχω. Το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι ότι θα έχω ουράνια ανταμοιβή. Καταλαβαίνω ότι εξοφλώ την αχαριστία μου στον Θεό, αφού δεν έχω ανταποκριθή στις μεγάλες Του δωρεές και ευεργεσίες.

***

Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη, από θεία καλωσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώση τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του, επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψη ο άνθρωπος, να αγωνισθή και να δώση εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορή να Του πη ο διάβολος: «Πως τον ανταμείβεις αυτόν ή πως τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;». Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι’ αυτήν. Τι λέει η Αγία Γραφή; «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει»…

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του.

Μόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει κανείς την πραγματική, την γνήσια χαρά, γιατί μόνον ο Χριστός δίνει χαρά και παρηγοριά πραγματική. Όπου Χριστός, εκεί χαρά αληθινή και αγαλλίαση παραδεισένια.

Στην πνευματική ζωή συμβαίνει κάτι το παράδοξο: Όταν ο άνθρωπος υπομένη για την αγάπη του Χριστού, ακόμη και μαρτύριο, πλημμυρίζει η καρδιά του από θεία ηδονή. Το ίδιο, και όταν συμμετέχη στο Πάθος του Κυρίου.
Η σταύρωση προηγείται πάντοτε της αναστάσεως και φέρνει νίκη. Ο σταυρός φέρνει δόξα. Ο Χριστός, αφού ανέβηκε πρώτα στον Γολγοθά με τον Σταυρό και αφού σταυρώθηκε, μετά από τον Σταυρό ανέβηκε στον Πατέρα. Και τώρα ο Εσταυρωμένος Χριστός γλυκαίνει τις πίκρες των ανθρώπων και ο σταυρωμένος άνθρωπος μιμείται τον Θεάνθρωπο Ιησού.

Απολυτίκιον του Σταυρού  Ήχος α’

Σώσον Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις Βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σόν φυλάττων, διά τού Σταυρού σου πολίτευμα.

Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Οι του βίου τοις κύμασι, θαλαττεύοντες άνθρωποι, παθημάτων ζάλη τε κυμαινόμενοι, ως εις ολκάδα σωτήριον, το ξύλον το τίμιον, καταφύγωμεν πιστώς, και σιγήσει τα κύματα, και τα πνεύματα, και ραγήσεται πάθη, και προς όρμον, ακυμάντου σωτηρίας, χαρμονικώς καταντήσομεν.

Υπέρ ήλιον έλαμψεν, ο Σταυρός ο πανάγιος, ως ακτίνας θαύματα προβαλλόμενος, και ως βολίδας ιάματα, προσέλθωμεν άνθρωποι, οι τω σκότει των δεινών, συνεχόμενοι πάντοτε, και ληψόμεθα, φωτοπάροχον χάριν ιαμάτων, τον εν τούτω προσπαγέντα, σαρκί Θεόν μεγαλύνοντες.

Και νυν… Ήχος πλ. δ’
Ιωάννου Mοναχού

Όνπερ πάλαι Μωϋσής, προτυπώσας εν εαυτώ, τόν Αμαλήκ καταβαλών ετροπώσατο, και Δαυϊδ ο μελωδός, υποπόδιόν σοι βοών, προσκυνείσθαι διετάξατο, τίμιον Σταυρόν σου Χριστέ ο Θεός, σήμερον αμαρτωλοί πρoσκυνούμεν, χείλεσιν αναξίοις, σέ τον καταξιώσαντα παγήναι εν αυτώ, ανυμνούντες δεόμεθα, Κύριε, σύν τω Ληστή τής βασιλείας σου αξίωσον ημάς.

Ωδή δ’
Σύ μου ισχύς Κύριε

Η κραταιά, σκέπη τε και επανόρθωσις, των ανθρώπων, το ακαταμάχητον όπλον τής πίστεως ο Σταυρός, ο σωτηριώδης, ιδού oράται Προκείμενος, και πάντων τας καρδίας, των πιστώς προσιόντων, αγιάζων φωτίζει εν χάριτι.

Των ευσεβών, φρουρός ο μέγας προκείμενος, εν τω μέσω, πάντων Υπεράγαθε, Σταυρός ο τίμιος μέσον γής, εν ώ ανυψώθης, εθελουσίω θελήσει σου, τον κόσμον αγιάζει, τη αυτού προσκυνήσει, και διώκει δαιμόνων τάς φάλαγγας.

Ωδή ζ’
Θεού συγκατάβασιν

Ετύπου την χάριν σου, Σταυρέ γλυκαίνων Μωσής τα ύδατα, τα πικρότατα ξύλω, και γαρ πικρίας Κακών ερρύσθημεν, τη σή δυνάμει, διό ημάς γλύκανον, ασπαζομένους σε νυν, εν κατανύξει ψυχής.

Ωδή θ’
Εξέστη επί τούτω

Ωραίος υπέρ σάπφειρον και χρυσόν, φωταυγής ώσπερ ήλιος πέφυκας, θείε Σταυρέ, κείμενος μέν τόπω περιγραπτός, και νοεραίς Δυνάμεσι, πάντοτε κυκλούμενος φανερώς, ακτίσι δε τής θείας, δυνάμεως φωτίζων, τής οικουμένης τα πληρώματα.

Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Εν φωναίς αλαλάξωμεν, εν ωδαίς μελωδήσωμεν, τον Σταυρόν τον τίμιον ασπαζόμενοι, και προς αυτόν εκβοήσωμεν, Σταυρέ παμμακάριστε, καθαγίασον ημών, τάς ψυχάς και τα σώματα, τη δυνάμει σου, και Παντοίας εκ βλάβης εναντίων, διατήρησον ατρώτους, τούς ευσεβώς προσκυνούντάς σε.

Και νυν… Ήχος δ’

Ο συμμαχήσας Κύριε τω πραοτάτω Δαυϊδ, υποτάξαι τον αλλόφυλον, τω πιστώ ημών Βασιλεί συμπολέμησον, και τω όπλω τού Σταυρού κατάβαλε τούς εχθρούς ημών, δείξον εύσπλαγχνε εις ημάς, τα αρχαία ελέη σου, και γνώτωσαν αληθώς, ότι, σύ εί Θεός, και εν Σοί πεποιθότες νικώμεν, πρεσβευούσης συνήθως τής αχράντου σου Μητρός, δωρηθήναι ημίν το μέγα έλεος.

Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν δοξάζομεν.

Να κρατάς ακοίμητο το καντήλι του αγίου Γεωργίου… θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ξύπνα Ρωσσία και δράξον τα όπλα σου. Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης

Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης εκ Πόντου (1946)
Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρματίου εν Κωνσταντινουπόλει
Συμεών ο διά Χριστόν σαλός και Ιωάννης, εξ Εμέσσης Συρίας (590)
Ηλίας Τσαβτσαβάντζε (Chavchavadze) της Γεωργίας, ο δίκαιος (1907) (20 Ιουλίου)

Εορτάζουν στις 21 Ιουλίου

Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού” (Ψαλμ. 67, 36)
”Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή.” Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ο Όσιος Πατήρ ημών Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης
Ασκητές μέσα στον κόσμο Α’– ε΄.

Ο πατήρ Ηλίας Διαμαντίδης1 γεννήθηκε το 1880 στο χωριό Χουρμικιάντο των Σουρμένων του Πόντου, το οποίο απέχει οκτώ ώρες με το καΐκι από την Τραπεζούντα.
Οι γονείς του, Παναγιώτης και Αθηνά, ήταν φτωχοί αλλά με φόβο Θεού. Απέκτησαν τρία παιδιά, τον Κωνσταντίνο, τον Γεώργιο και τον Ηλία. Το 1888 αφού στερέωσε τα παιδιά της στην ευλάβεια εκοιμήθη η Αθηνά. Ο Παναγιώτης ξαναπαντρεύτηκε και πήρε μια γυναίκα βάρβαρη και κακιά, την Καντίνα. Η μητρυϊά κακομεταχειριζόταν και βασάνιζε τον μικρό Ηλία. Με δάκρυα διηγείτο αργότερα πολύ εμπιστευτικά σε μια ορφανή τα βάσανα της παιδικής του ηλικίας, με σκοπό να την στηρίξη.
Η μητρυϊά του τον κρεμούσε ανάποδα σε δένδρο επί μια ώρα και παρακολουθούσε ανάλγητη το μαρτύριο του, ενώ εκείνος την παρακαλούσε με δάκρυα να τον λύση. Τον ξεγύμνωνε και με ένα μάτσο τσουκνίδες τον χτυπούσε στα απόκρυφα μέρη. Τύλιγε τα γεννητικά του όργανα με κλωστή προξενώντας αφόρητους πόνους, όχι μόνο από το δέσιμο αλλά και από την αδυναμία διούρησης. Έβαζε φωτιά στα ρούχα του και το παιδί έτρεχε τρομαγμένο να την σβήση. Όλη την ημέρα τον άφηνε νηστικό, δίνοντας του μόνο λίγο ξερό ψωμί. (Αυτή ήταν η απαρχή της μεγάλης του εγκράτειας που ετήρησε σ’ όλη του την ζωή.) Τον έστελνε σ’ αυτήν την ηλικία να βόσκη μοσχάρια και τον απειλούσε με βασανιστήρια, αν τα ζώα έκαναν ζημιά. Όταν επέστρεφε το βράδυ τον ρωτούσε ο πατέρας του, αν έφαγε τίποτε και απαντούσε γι’ αυτόν η μοχθηρή μητρυϊά του: «Τον τάϊσα, τον τάϊσα».

Στα πολλά βασανιστήρια ποτέ δεν παραπονέθηκε. Εφάρμοσε το «ασχημοσύνην μητρός σου ουκ αποκαλύψεις»2. Από όλα αυτά που υπέμεινε με αμνησικακία έλαβε από μικρός ο Ηλίας άφθονη την θεία Χάρι.
Αργότερα που εκοιμήθη ο πατέρας του, η μητρυϊά του, γηρασμένη πια, είχε τον φόβο μήπως ο Ηλίας την εκδικηθή για όσα του έκανε. Εκείνος την καθησύχαζε: «Μη φοβάσαι μητέρα, θα σε κοιτάξω καλά». Έμεινε κατάκοιτη στο κρεββάτι και ο Ηλίας δεν άφηνε κανέναν άλλο να την περιποιείται. Ο ίδιος με πολλή αγάπη την τάιζε, την έπλενε, προσέφερε τα πάντα. Αντί της χολής και του όξους της ανταπέδωσε μάννα και ύδωρ. Εκείνη συντετριμμένη έλεγε και ξανάλεγε: «Ηλία, πολύ σε τυράννησα, πολλά κακά σου έκανα, συγχώρεσε με, παιδί μου», και εκείνος ανεξίκακα της έλεγε: «Μη στενοχωριέσαι, μητέρα, είσαι συγχωρημένη».
Ο Ηλίας, λόγω οικονομικής δυσχέρειας, δεν πήγε στο σχολείο και δεν έμαθε γράμματα. Μέχρι τα δεκαεπτά του εργαζόταν ως ντενεκετζής στα Πλάτανα Τραπεζούντος, στον ξάδερφο του Πέτρο Διαμαντίδη.

Το 1897 ο μεγάλος του αδελφός Κωνσταντίνος και η μητρυϊά του επέμεναν να τον παντρέψουν με μια κοπέλλα τριάντα χρόνων που όμως δεν ήταν από καλή γενεά για την περιουσία της. Ο Ηλίας δεν ήθελε, γι’ αυτό τη νύχτα του γάμου έφυγε και μέσα από τα βουνά Χοτσεράντο έφτασε στο χωριό Καρακατζή. Πήγε στους γονείς μιας φτωχής νέας, της Σωτήρας, την οποία συμπαθούσε και ήθελε για γυναίκα του. Με την ευχή των γονέων της, Κωνσταντίνου και Ελένης, νυμφεύφθηκε την δεκαεπτάχρονη Σωτήρα Γεροντίδου.
Έζησε με την γυναίκα του στην αρχή πολύ φτωχικά. Δούλευε ως υπάλληλος στον φούρνο του Παναγιώτη Χατζηλιά. Ο Παναγιώτης είδε τον Ηλία που δούλευε τίμια και φιλότιμα και του έδωσε τον φούρνο του. Αλλά και ο Θεός τον ευλογούσε και κέρδιζε πολλά. Τότε αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι στο Καρακατζή στο Χάνι. Το σπίτι του έγινε πανδοχείο για ξένους και φτωχούς. Βοηθούσε κρυφά τους πεινασμένους. Χρησιμοποιούσε τουρκάλες για να κρύβεται ο ίδιος, να νομίζουν ότι Τούρκοι κάνουν τις ελεημοσύνες. Τις πλήρωνε και μετέφεραν τη νύχτα τρόφιμα σε σπίτια που είχαν ανάγκη. Έδινε αυστηρή εντολή να μην τον μαρτυρήσουν. Σε μια χήρα με τέσσερα μωρά έστελνε με μια τουρκάλα αλεύρι και καθόταν η τουρκάλα και βοηθούσε την χήρα στο ζύμωμα.
Ο Ηλίας με την Σωτήρα απέκτησαν έξι κορίτσια. Την Αγάπη, η οποία παντρεύτηκε και μετά την χηρεία της έγινε μοναχή με το όνομα Μαρία στην Κούμα του Σοχούμ, την Βασιλική, την Ελένη, την Καλλιόπη (Κάλη), την Αθηνά και την Όλγα.

Ο Ηλίας ήταν προκομμένος και αγαπούσε πολύ τον Θεό. Στενοχωριόταν όμως που δεν ήξερε γράμματα. Φάνηκε λοιπόν κάποτε στον ύπνο του Άγγελος και άρχισε να του μαθαίνη γράμματα, ψαλτική και αγιογραφία. Κάθε βράδυ τον έβλεπε στον ύπνο του και συνέχιζε το μάθημα του, μέχρι που έμαθε ο Ηλίας να διαβάζη, να γράφη καλά, να ψέλνη και να αγιογραφή. Τις Κυριακές έψελνε στην Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, στο χωριό Τσίτα των Σουρμένων. Ήταν εξαιρετικά καλλίφωνος και έψελνε με ευλάβεια, όπως είχε διδαχθή από τον Άγγελο. Έχοντας αγάπη και έφεση για την προσευχή, ξυπνούσε πάντα νωρίς για να προσεύχεται.
Το 1918 η ζωή τους, όπως και όλων των Ελλήνων του Πόντου, έγινε αφόρητη από τις βιαιότητες των Τούρκων. Ανήμερα των Φώτων, την ώρα του Αγιασμού, οι Τούρκοι περικύκλωσαν την Εκκλησία του χωριού. Ο στρατός των Αρμενίων όμως τους διεσκόρπισε. Έτσι ξεκίνησαν την ίδια μέρα πολλές οικογένειες να φύγουν για την Ρωσσία. Μεταξύ αυτών και η οικογένεια του Ηλία. Ο ίδιος έφυγε αργότερα, οδοιπορώντας επί δεκαπέντε ημέρες μέσα στα χιόνια.

Στο Βατούμ, στο χωριό Μαχμουτία, ήταν εγκατεστημένη η κόρη του Αγάπη με τον σύζυγο της Αβραάμ, ο οποίος ήταν πολύ πλούσιος. Αγόρασε για τον πεθερό του Ηλία μια μεγάλη έκταση στο βουνό και εκεί ο Ηλίας έχτισε μόνος του το σπίτι του. Εξακολουθούσε να ασκή το επάγγελμα του φούρναρη αλλά και να βοηθά τους φτωχούς. Ανάγκαζε τους ξένους να έρθουν να φιλοξενηθούν στο σπίτι του. Έστελνε την κόρη του Κάλλη στα σταυροδρόμια με την διεύθυνση του γραμμένη στο χαρτί να την δίνη στους ξένους και να τους προσκαλή για φιλοξενία. Έκλαιγε από χαρά όταν τον επισκέπτονταν ζητιάνοι, πρόσφυγες και φτωχοί. Κάθε βράδυ είχε πέντε-δέκα άτομα. Έβαζε τα παιδιά του να τους ξεψειρίσουν, να τους πλύνουν τα πόδια, τα ρούχα τους και μετά τους οδηγούσαν στο μεγάλο δωμάτιο, το «μουσαφίρ-οντά», που το είχε ειδικά για την φιλοξενία των πτωχών. Ο ίδιος τους υπηρετούσε και τους τάιζε μέχρι να χορτάσουν. «Φάτε, πιέτε, μην ντρέπεστε», έλεγε. Ο ίδιος έτρωγε τελευταίος. Είχε ξεχωριστό δωμάτιο για τους άρρωστους.

Κάποτε φιλοξένησε για χρόνια δυό αδέλφια μοναχούς, τον Παχώμιο και τον Ιωάννη, οι οποίοι ήταν ντυμένοι με κοσμικά ρούχα για τον φόβο των αθέων κομμουνιστών και ασκήτευαν σε βράχο του Σοχούμ. Από αυτούς ο Ιωάννης κοιμήθηκε αργότερα στον Πόντο και ο Παχώμιος στο Άγιον Όρος.

Η καλή του σύζυγος τον βοηθούσε στην φιλοξενία και τον συναγωνιζόταν στην ελεημοσύνη. Ρωτούσαν να μάθουν ποιος έχει ανάγκη και τη νύχτα έστελναν τσουβάλια αλεύρι, τυριά, φρούτα σε χήρες και ορφανά, σε φυλακές και ιδρύματα.
Μια νύχτα, η ορφανή Αυγούλα που την μεγάλωναν στο σπίτι τους, είδε την Σωτήρα να βγαίνη κρυφά από το σπίτι και την ρώτησε που πάει τέτοια ώρα. «Ησύχασε», της είπε, «πάω ν’ αρμέξω τις αγελάδες». «Τέτοια ώρα;», ρώτησε πάλι η Αυγούλα. «Θα πάω το γάλα στις φυλακές».
Εκτός από την Αυγή μεγάλωσε και πάντρεψε και άλλο ορφανό κοριτσάκι, την Ελπινίκη.

Μια νύχτα ο Ηλίας είδε στον ύπνο του τον άγιο Γεώργιο ο οποίος του παρήγγειλε να κτίση κοντά στο σπίτι του Εκκλησία στο όνομα του. Του υπέδειξε μάλιστα και το σημείο που θα κρεμούσε την εικόνα του καθώς και τις άλλες εικόνες, ενώ του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθούσε και θα ενεργούσε θαύματα.
Κάποια ημέρα που ο Ηλίας έσκαβε στο κτήμα του σφηνώθηκε ο κασμάς και δεν έβγαινε. Έσκαψε γύρω του με κοπίδι και σφυρί και τότε βρήκε τοίχο Εκκλησίας. Έσκαψε με προσοχή. Αμέσως φάνηκαν οι τρεις πλευρές του ναού και στον τοίχο μια τοιχογραφία του Αγίου Γεωργίου, που διετηρείτο καλά.
Έφτιαξε την Εκκλησία με σανίδια και την σκέπασε με χορτάρια. Από έξω έμοιαζε με αχυρώνα, ώστε να μην δίνη υποψία στους κομμουνιστές. Ζωγράφισε μόνος του τις εικόνες και τις τοποθέτησε όπως ήθελε ο άγιος Γεώργιος. Η κόρη του Αγάπη, που ήταν κρυφή μοναχή, περιποιείτο την Εκκλησία. Ο Ηλίας της παρήγγειλε να κρατά ακοίμητο το καντήλι του αγίου Γεωργίου. Όταν πήγαινε να σβήση, αυτή άκουγε έναν ήχο χαρακτηριστικό και τότε πήγαινε να προσθέση λάδι και να καθαρίση το φυτίλι του. Αισθάνονταν με διάφορους τρόπους την παρουσία του Αγίου Γεωργίου. Όταν ερχόταν ο Άγιος άκουγαν ποδοβολητό και έβλεπαν τα πατήματα του αλόγου του στον χωμάτινο δρόμο.

Ο Ηλίας αγωνιζόταν πολύ και το παράδειγμα του παρακινούσε και τους άλλους. Ξυπνούσε στις 3 τη νύχτα και μέχρι το πρωί προσευχόταν. Βίαζε τον εαυτό του πολύ στην προσευχή. Έκανε κομποσκοίνι και έτρεχαν τα δάκρυα του συνέχεια. Αν κάποτε δεν ξυπνούσε, τον σκουντούσε ο άγιος Γεώργιος λέγοντας: «Σήκω, η ώρα πέρασε». Ο ίδιος ξυπνούσε και την οικογένεια του για να προσευχηθούν, ενώ την ορφανή Αυγούλα την ξυπνούσε στις 3.30′ με πραεία φωνή.

Πήγε στον ιερέα της περιοχής ο Ηλίας και του ανέφερε για την Εκκλησία που ανακάλυψε. Εκείνος ήταν γέρος και για τον φόβο των αθέων κομμουνιστών, δεν φορούσε ράσα. Παρακίνησε τον Ηλία να χειροτονηθή ιερέας για να μπορή να βαπτίζη και να κοινωνά τους χριστιανούς. Δέχθηκε και χειροτονήθηκε ιερέας από τον επίσκοπο του Βατούμ. Φορούσε μια ιερατική στολή που είχε κληρονομήσει από ένα θείο του ιερέα, τον παπα-Γιώργη, και λειτουργούσε κρυφά στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και σ’ άλλα ερημοκκλήσια.
Όταν οι πιστοί της περιοχής έμαθαν ότι υπάρχει Ιερέας στο χωριό, πήγαιναν για να λειτουργηθούν τη νύχτα στο Εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου. Οι Τούρκοι της περιοχής το πληροφορήθηκαν και το κατέδωσαν στην Αστυνομία, η οποία έκανε εφόδους. Όμως ο πατήρ πάντα ειδοποιείτο έγκαιρα από καλούς ανθρώπους και πριν έρθη η Αστυνομία, σκορπίζονταν και έκαναν ότι μαζεύουν ξύλα ή ότι απασχολούνται με κάποια άλλη εργασία. Ο π. Ηλίας δήλωνε ευθαρσώς ότι ήταν χριστιανός, και οι άνθρωποι έλεγαν στην Αστυνομία ότι ήταν εργάτες του. Σε κάθε έφοδο των αστυνομικών τον συνελάμβαναν, τον ανέκριναν, τον έκλειναν στην φυλακή, τον χτυπούσαν και τον άφηναν νηστικό. Υπέστη πολλά βασανιστήρια χωρίς να λυγίση, όμως παρέμεινε σταθερός ομολογητής. Όταν έβγαινε από την φυλακή, ενώ ακόμη πονούσε από τα βασανιστήρια, πήγαινε κρυφά κάθε νύχτα στο Εκκλησάκι του και με τους πιστούς τελούσαν την θεία Λειτουργία.
Ήταν ασκητικός και λιτοδίαιτος. Συνήθως το φαγητό του ήταν λίγο ρυζάκι νερουλό ή λίγα καρύδια ή λίγο λάχανο βραστό. Στα τέλη του έπινε τσάϊ με παξιμάδι. Κρατούσε τα τριήμερα και το βράδυ έτρωγε μόνο τρία φουντούκια. Νήστευε με ζήλο τις Σαρακοστές. Συχνά πάθαινε γαστρορραγίες και ήταν πολύ αδύνατος. Συνήθισε και τα παιδιά του από μικρά στη νηστεία.
Την ημέρα εργαζόταν στο κτήμα του. Καλλιεργούσε λαχανικά και πολλών ειδών καρποφόρα δένδρα, ακόμη και τσάγια.

Ο πατήρ είχε ως ευλογία το δεξί χέρι του παπα-Γιάννη Τριανταφυλλίδη που άγιασε. Επίσης μια ηγουμένη από το Σοχούμ του χάρισε την καρδιά και το δακτυλάκι μιας παιδούλας, ονόματι Μαρίας, που διατηρήθηκαν άφθαρτα μετά την εκταφή της. Το κοριτσάκι αυτό καταγόταν από την Σάντα του Πόντου. Οι γονείς της ήταν πάμπλουτοι αλλά υπερβολικά φιλάργυροι και άσπλαχνοι. Όταν εκοιμήθη η μητέρα της, η μητρυϊά εβασάνιζε τη Μαρία και την άφηνε νηστική. Αυτή μοίραζε κρυφά τις νύχτες σε φτωχούς και εγκυμονούσες γυναίκες πολλά υλικά αγαθά. Έδινε ακόμη και το λιγοστό ψωμάκι της σε πεινασμένους και αυτή έμενε νηστική. Εκοιμήθη σε ηλικία δώδεκα χρόνων και στην εκταφή της βρέθηκαν άφθαρτα το δεξί της χέρι και η καρδιά της μέσα σε μύρο. Έβλεπαν πριν στον τάφο της κάθε νύχτα ένα φως που ανεβοκατέβαινε τρεις φορές, και αυτό τους παρακίνησε να κάνουν ανακομιδή, οπότε και βρέθηκε ο τάφος της να ευωδιάζη γεμάτος μύρο.
Όπως υποσχέθηκε ο άγιος Γεώργιος, έδωσε στον παπα-Ηλία το χάρισμα να θεραπεύη ασθενείς. Τους διάβαζε το Ευαγγέλιο, τους σταύρωνε και τους έδινε να ασπασθούν τα λείψανα του Αγίου Ιωάννου του νέου ελεήμονος και της Μαρίας.
Σταύρωνε ακόμη και Τούρκους και Αρμενίους οι οποίοι θεραπεύονταν. Για κάποιον είπε ότι θα έλθει από μακρυά αλλά δεν θα γίνει καλά, γιατί δεν έρχεται με πίστη. Έτσι του είπε ο άγιος Γεώργιος και έτσι έγινε.

Ένα ορφανό παιδί, ο Κώστας από την Κριμαία, έπασχε από επιληψία. Τον θεράπευσε ο π. Ηλίας και η κόρη του, η Αγάπη, τον στεφάνωσε.

Μια μέρα ο άγιος Γεώργιος του έδειξε στο βουνό ένα λουλούδι που έμοιαζε με μαργαρίτα. Είχε δύο χρώματα, άσπρο και κίτρινο. Του είπε να τα βράζη ξεχωριστά. Τα άσπρα, αφού τα βράσει, να τα δίνη στους άτεκνους άνδρες και το ζουμί από τα κίτρινα στις γυναίκες. Επειδή φοβήθηκε μήπως είναι από τον πειρασμό για να φαρμακώση τους ανθρώπους, έβρασε, ήπιε πρώτα ο ίδιος και, αφού είδε ότι δεν έπαθε τίποτε, το έδινε και στους άτεκνους και τεκνοποιούσαν. Ο ίδιος βάπτιζε τα παιδιά τους.
Η εγγονή του π. Ηλία Μαρία, κόρη της Κάλλης, που ζει ακόμη, θυμάται το εξής περιστατικό: -Κάποια ημέρα ήμασταν έξω στο κτήμα και σκαλίζαμε. Ξαφνικά ακούστηκε από το δρόμο θόρυβος και γαύγιζαν τα σκυλιά. Εμείς δεν βλέπαμε γιατί παρεμβάλλονταν το δάσος. Ο παππούς (π. Ηλίας) μονολογούσε: «Κάτι γίνεται». Μας είπε να μπούμε μέσα στο σπίτι και αυτός κάθησε έξω. Μετά από λίγο φάνηκαν δύο καβαλλάρηδες αγανακτισμένοι και ρωτούσαν: «Ποιος ήταν αυτός με το άσπρο άλογο που μας εμπόδιζε τόση ώρα να έρθουμε; Πού είναι να τον σκοτώσουμε;». Ο παππούς τους είπε να καθήσουν να ξεκουραστούν και τους κέρασε. Ύστερα τους ρώτησε αν τον δουν, θα τον γνωρίσουν, και είπαν «ναι». Τότε τους έφερε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και αυτοί έκπληκτοι αναγνώρισαν τον καβαλλάρη που τους εμπόδιζε. Συγκλονίστηκαν και βαπτίστηκαν και οι δύο χριστιανοί».

Ένας Τούρκος, ονόματι Χουσεΐν, ζούσε στο σπίτι της κόρης του στην Μαχμουτία. Δίπλα τους έμενε ένας Διοικητής Αστυνομίας που η γυναίκα του ήταν τρελλή και την έδεναν με αλυσίδες. Ο Χουσεΐν τον λυπήθηκε και του είπε ότι υπάρχει ένας Έλληνας που μπορεί να θεραπεύση την γυναίκα του. Αμέσως ζήτησε να τον φέρη στο σπίτι του. Ο π. Ηλίας είπε να φέρουν την άρρωστη στο σπίτι της κόρης του Χουσεΐν. Εκεί επί δώδεκα ημέρες την διάβαζε, την σταύρωνε και μετά έγινε καλά και ήρθε στα λογικά της. Από τότε η Αστυνομία δεν τον ξαναενόχλησε. Ο Διοικητής έγινε κρυφά χριστιανός και ο π. Ηλίας βάπτισε όλη την οικογένεια του.

Τρεις Τούρκοι που ζούσαν στην Ρωσσία έμαθαν ότι ο πατήρ κάνει θαύματα και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν ή να τον απαγάγουν και να σφραγίσουν την Εκκλησία. Πηγαίνοντας με τ’ άλογα τους τη νύχτα, ένας καβαλλάρης με άσπρο άλογο τους έκοβε τον δρόμο. Τ’ άλογα τους φοβήθηκαν και γύρισαν πίσω. Ήταν ο άγιος Γεώργιος που τους έδιωξε. Μετανοιωμένοι διηγήθηκαν το πάθημα τους στον π. Ηλία ζητώντας συγχώρηση.

Το ιαματικό χάρισμα του πατρός έγινε γνωστό παντού. Έρχονταν από πολύ μακρυά Αρμένιοι, Γεωργιανοί, ακόμη και Τούρκοι για να θεραπευθούν. Ο παπα-Ηλίας, κοιτάζοντας τους προσεκτικά, προγνώριζε αν θα γίνουν καλά. Καταλάβαινε ποιοι θα θεραπεύονταν και τους το έλεγε. Μετά τους διάβαζε. Όταν όμως «έβλεπε» ότι δεν θα γίνονταν καλά, τους έλεγε να φύγουν.

Ο γυιός ενός αξιωματικού του στρατού αρρώστησε βαριά. Οι γιατροί στο Λένιγκραντ και στην Μόσχα τον απογοήτευσαν. Άκουσε για τον παπα-Ηλία και έφερε τον γυιό του στην Μαχμουτία. Ο πατήρ τον κράτησε λέγοντας στον πατέρα: «Επήγαινε στο σπίτι σου ήσυχος. Ο γυιός σου θα μείνει τρεις βδομάδες εδώ. Αν θέλης, να ρχεσαι να τον βλέπης». Κάθε φορά που ερχόταν τον έβλεπε καλύτερα μέχρι που θεραπεύθηκε τελείως.

Εκτός από τα πολλά θαύματα που έκανε προέλεγε γεγονότα που επαληθεύονταν, γιατί είχε το προορατικό χάρισμα. Είπε στην ορφανή Αυγούλα κάποτε: «Κορίτσι μου, Αυγή, αυτόν τον δρόμο που βαδίζεις σ’ αυτόν θα μείνεις και θα βγεις στο τέλος καθαρή. Θα πας στον ουρανό, Χριστού νύμφη. Ρώτησα τον Άη-Νικόλα και μου είπε πως η Αυγή θα πάει Χριστού νύμφη επάνω. Εσύ δεν θα παντρευτείς». Πολλοί την ζήτησαν να την παντρευτούν. Έγινε όμως όπως προέβλεψε ο π. Ηλίας.

Ό,τι είχε ο άλλος στην καρδιά του το γνώριζε», πολλές φορές το έλεγε. Ξεκινούσαν να ‘ρθούν στην Ρωσσία μερικοί από τον Πόντο και αυτός το γνώριζε. Ξεκίνησαν κάποτε τρεις Έλληνες από το χωριό Αχαλσενί για να τον επισκεφθούν. Έχασαν τον δρόμο και νυχτώθηκαν στην ύπαιθρο. Ο π. Ηλίας ανέφερε για τους τρεις που χάθηκαν και μόλις έφθασαν τους είπε: «Καλά ευλογημένοι, πως χάσατε τον δρόμο και ταλαιπωρηθήκατε;».
Έλεγε μερικές φορές: «Σήμερα θα έλθουν οι τάδε, πιστεύουν και θα γίνουν καλά», ή «αυτός που έρχεται δεν πιστεύει και δεν θα γίνει καλά», και γινόταν όπως έλεγε ο π. Ηλίας. Άλλοτε έβλεπε με το χάρισμα του κάποιον που ερχόταν να τον δη και είχε χαθή στο δάσος. Τότε έστελνε ένα γνωστό του στο σημείο που βρισκόταν ο χαμένος, τον εύρισκε και τον έφερνε κοντά του. Είπε κάποτε: «Έρχεται ο Πέτρος και έχει αυτήν την αρρώστια και θα γίνει καλά. Πέντε η ώρα το πρωί θα είναι εδώ», και έτσι έγινε.

Συχνά προφήτευε λέγοντας: «Θα ‘ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά• θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε». Και έλεγε: «Ξύπνα Ρωσσία και δράξον τα όπλα σου». Δηλαδή έλα σε μετάνοια, σε πίστη και απόρριψε την αθεΐα.
Έβλεπε συχνά τον άγιο Γεώργιο. Κάποτε του είπε: «Θα ρθουν Τούρκοι να κάψουν την Εκκλησία και θα προσπαθήσουν να σας σκοτώσουν». Το είπε στην οικογένεια του αλλά δυσπίστησαν. Το κτήμα τους το ζήλευαν οι Τούρκοι και ήθελαν να το πάρουν. Μαζεύτηκαν πολλοί με επικεφαλής τον Αχμέτ Κιτιάκ και τη νύχτα πήγαν και χτύπησαν την πόρτα τους, ζητώντας δήθεν να τους δείξη τον δρόμο. Δεν τους άνοιξαν, αυτοί όμως σκότωσαν το σκυλί και άρχισαν να πυροβολούν. Οι σφαίρες πήγαιναν δώθε-κείθε αλλά καμία δεν άγγιξε το σπίτι. Η Κάλλη έβλεπε στην πόρτα τον άγιο Γεώργιο με ανοιχτά τα χέρια να τους προστατεύη. Τέλος έβαλαν φωτιά δίπλα στον αχερώνα όπου μέσα ήταν η Εκκλησία και κάηκε. Πήρε φωτιά και η σκεπή του σπιτιού, αλλά την έσβησαν. Ο π. Ηλίας ύστερα πήγε και προσευχήθηκε μπροστά στα εικονίσματα και ρώτησε τον Χριστό: «Ποιοι είναι αυτοί που έκαψαν την Εκκλησία;» Και ο Χριστός τους απαρίθμησε έναν-έναν.

Ο φθόνος όμως των ανθρώπων δεν τον άφησε ήσυχο. Ένας εξ αγχιστείας συγγενής του τον κατηγόρησε στους κομμουνιστές ότι κρύβει χρυσαφικά. Είπε ότι με τα θαύματα που κάνει μαζεύει ότι του δίνουν, ενώ ο π. Ηλίας δεν έπιανε χρήματα στα χέρια του. Ήρθαν και ρήμαξαν το σπίτι του, άρπαξαν τα πάντα, ενώ αυτόν και την πρεσβυτέρα του Σωτήρα τους φυλάκισαν. Τον π. Ηλία τον βασάνισαν πολύ γιατί ήταν πιστός, δεν ήξεραν ότι είναι και ιερέας. Τον έβαλαν σ’ ένα λάκκο στενό, τόσο που να μην μπορή να καθήση ούτε να γυρίζη από την μια και την άλλη μεριά. Ουρούσαν και αποπατούσαν πάνω του και τον άφηναν νηστικό.
Όταν το έμαθε ο Ρώσσος Διοικητής της Αστυνομίας, του οποίου είχε θεραπεύσει την γυναίκα, ενήργησε και απελευθέρωσε σ’ ένα μήνα την Σωτήρα και στους τρεις μήνες τον π. Ηλία, το έτος 1938. Του έδωσε ρούχα, χρήματα και τρόφιμα, αλλά ο π. Ηλίας πλέον ήταν πολύ άρρωστος από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια που του έκαναν. Είχε αιματουρία από τον προστάτη και πονούσε πολύ.
Όταν κάπως συνήλθε άρχισε πάλι να λειτουργή και να βαπτίζη. Οι λειτουργίες γίνονταν τη νύχτα κρυφά και με προφυλάξεις. Έρχονταν είκοσι -τριάντα πιστοί. Ο π. Ηλίας λειτουργούσε στα ελληνικά με πολλή ευλάβεια και κατάνυξη. Τις νύχτες επίσης έκανε τις βαπτίσεις στο σπίτι κάποιου καλού Τούρκου, για να μην δίνη υποψίες. Κάποια μέρα βάπτισε τριάντα επτά, που τους αναδέχθηκε η Σωτήρα, και άλλους ενενήντα ενιά με ανάδοχο την κόρη του Αγάπη (Μαρία μοναχή).

Μια γυναίκα διηγήθηκε πως κάποτε την ώρα που λειτουργούσε ο π. Ηλίας, βγήκε φως από την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και στάθηκε πάνω του.
Έκανε συχνά λιτανείες, γιατί προέβλεπε κάποια συμφορά που ερχόταν. Έλεγε: «Από τα ξερά ξύλα καίγονται και τα χλωρά. Από τους αμαρτωλούς καίγονται και οι καλοί», «χωρίς καλά έργα η πίστις νεκρά εστί».
Ένα απόγευμα μόλις άρχισε να σκοτεινιάζη, ο εγγονός του π. Ηλία Γιώργος Κυριακίδης, είδε ένα περίεργο φως που άρχισε να ανεβαίνη από το δάσος χαμηλά προς το βουνό που ήταν το σπίτι, και όλο δυνάμωνε. Σαν να πήρε φωτιά όλος ο τόπος και το παιδί άρχισε να κλαίη. Τον ρώτησε ο π. Ηλίας γιατί κλαίει και το παιδί του ανέφερε για το φως. Γέλασε ο πατήρ και του είπε: «Μην κλαις παιδί μου, αυτός είναι ο άη-Γιώργης. Είναι ο καιρός που έρχεται στην Εκκλησία».
Στα τελευταία του χρόνια δεν μπορούσε να περπατήση. Οι συχνές γαστρορραγίες, ο καρκίνος του προστάτη, η αιματουρία τον είχαν καταβάλει αφάνταστα. Σηκωτό τον πήγαιναν στην Εκκλησία. Όλη την μέρα ήταν σαν νεκρός αλλά την ώρα της προσευχής σαν να έμπαινε μια θεία δύναμη στο αδύνατο σώμα του και παρακαλούσε να τον πάνε στον άη-Γιώργη. Διάβαζε επί τρεις ώρες το Μεσονυκτικό και τον Όρθρο, ύστερα λειτουργούσε και κοινωνούσε τους ανθρώπους που έρχονταν από μακρυά μέσα στα χιόνια.

Στις 6 Δεκεμβρίου 1939 ημέρα Παρασκευή, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Νικολάου, άργησε, δεν σηκώθηκε κατά το σύνηθες στις 3. Ο άγιος Νικόλαος τον αγαπούσε πολύ, συχνά του εμφανιζόταν και συνομιλούσαν. Ήρθε λοιπόν εκείνη την ημέρα ο άγιος Νικόλαος λουσμένος σε φως, τον ξύπνησε μ’ ένα θωπευτικό απαλό χτύπημα και γελούσε όλος από ιλαρότητα.
Το ίδιο έτος 1939 έφυγαν τα παιδιά του για την Ελλάδα. Ο π. Ηλίας ενέτεινε τους αγώνες του και άρχισε να προετοιμάζεται για την έξοδο του από αυτόν τον κόσμο.

Όταν πλησίασε ο καιρός της κοιμήσεώς του, τις τελευταίες μέρες έμεινε κατάκοιτος. Δεν δεχόταν φαγητό, τρεφόμενος από την προσευχή. Κοιμήθηκε οσιακά με μεγάλη ειρήνη τον Ιούλιο του 1946. Την ώρα της κοιμήσεώς του, ένα φως κατέβηκε από τον ουρανό και το δωμάτιο του πλημμύρισε από ευωδία. Το δεξί του χέρι έγινε σαν το κερί και μαρτυρούσε τις κρυφές του ελεημοσύνες. Ετάφη κατά την επιθυμία του στην αυλή της Εκκλησίας του αγαπημένου του Αγίου. Δεξιά του αργότερα ετάφη η πρεσβυτέρα του Σωτήρα που κοιμήθηκε το 1963 σε ηλικία 83 ετών και αριστερά του η κόρη του Αγάπη (Μαρία μοναχή).
Από τον τάφο του τις νύχτες έβγαινε φως. Οι στρατιώτες από τα γύρω ρωσσικά φυλάκια το έβλεπαν χωρίς να μπορούν να το εξηγήσουν, και αυτό τους φόβιζε. Κάθε νύχτα στις δώδεκα ακριβώς μεσάνυχτα, έβγαινε το φως από τον τάφο του και έρρεε μύρο. Όσοι χρίονταν από το μύρο, από όποια αρρώστια και αν έπασχαν, αμέσως γίνονταν καλά. Αυτά έγιναν γνωστά και πλέον ήταν τόσοι αυτοί που πήγαιναν να θεραπευθούν στον τάφο του π. Ηλία, που δεν μπορούσαν να κρυφθούν. Έγινε φανερό προσκύνημα.

Τότε ο Διοικητής της Αστυνομίας βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ήθελε μεν να προστατεύση την Εκκλησία, αλλά η μεγάλη συρροή των πιστών στον τάφο του π. Ηλία δημιουργούσε προβλήματα και η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο του, γι’ αυτό αποφάσισε να κάνουν την ανακομιδή των οστών. Άνοιξαν τον τάφο σηκώνοντας την πλάκα και βγήκε φως από τον τάφο. Το λείψανο του παπα-Ηλία ήταν ακέραιο και ευωδίαζε. Το έθαψαν πάλι και απαγόρευσαν στον κόσμο να προσέρχεται στον τάφο. Αργότερα, όταν άλλαξαν τα πράγματα και δόθηκε ελευθερία, οι πιστοί άρχισαν πάλι να πηγαίνουν στον τάφο του π. Ηλία, τον ανακήρυξαν Άγιο στο Βατούμ και έβαλαν την εικόνα του στην Εκκλησία.
Το 1962 Γεωργιανοί Επίσκοποι άνοιξαν πάλι τον τάφο του. Το λείψανο του δεν βρέθηκε. Ο τάφος του είχε συληθή. Μετά την κοίμηση του ανέβλυσε Αγίασμα που θαυματουργεί σε όσους αρρώστους πλύνονται ή πίνουν.
Στον ναό του Αγίου Γεωργίου λειτουργούσε ο δισέγγονος του π. Ηλία, ο π. Αβραάμ Παρασκευόπουλος, (έχει πια κοιμηθεί και η πρεσβυτέρα του παραμένει πιστή φύλακας του τόπου όπου κρατάει αναμμένο το καντήλι του Αγίου).
Πρεσβείας του Αγίου Ηλία του μυροβλήτου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 5η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής

Σημειώσεις:
1. Τα στοιχεία που συνθέτουν τον σύντομο βίο του π. Ηλία προέρχονται από διηγήσεις της κόρης του Καλλιόπης (Κάλλης) και των εγγονών του Μαρίας και Όλγας (κόρες της Καλλιόπης). Ευχαριστίες οφείλονται στους κ. Κλημεντίδη Παναγιώτη και κ. Πιλιτσίδη Μιχαήλ, δισέγγονο του π. Ηλία, που κατέγραψαν αντιστοίχως τις διηγήσεις. Ο Γέροντας Παΐσιος είχε διαβάσει τον βίο, έκανε τις παρατηρήσεις του και τόνισε ότι ο π. Ηλίας από μικρός πήρε την θεία Χάρι γιατί υπέμεινε με ανεξικακία τα βασανιστήρια της μητρυιάς του.
2. Λευϊτ. ιη’, 7.

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, πώς να βλέπουμε αυτόν που μας αδικεί;

– Πώς να τον βλέπουμε; Σαν έναν μεγάλο ευεργέτη μας, που μας κάνει καταθέσεις στο Ταμιευτήριο του Θεού. Μας κάνει πλούσιους αιώνια. Μικρό πράγμα είναι αυτό; Τον ευεργέτη μας δεν τον αγαπούμε; Δεν του εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας; Έτσι και αυτόν που μας αδικεί να τον αγαπούμε και να τον ευγνωμονούμε, γιατί μας ευεργετεί αιώνια. Οι άδικοι αδικούνται αιώνια, ενώ όσοι δέχονται με χαρά την αδικία δικαιώνονται αιώνια.

Οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό.

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση. Τον αδικούν, τον πατούν -”πατούν επί πτωμάτων”, έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό. Θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα.
Ο καλός δοκιμάζεται στα χέρια των κακών, περνάει από τα λανάρια…

Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του, και όταν έχη και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζη με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ‘κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς.

Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση.

Ανώτερη αγάπη έχει ο άνθρωπος που σηκώνει ταπεινά το σφάλμα του συνανθρώπου του, παρά εκείνος που σηκώνει τον βαρύ τουρβά του συνοδοιπόρου του.

Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα τα σιρόπια που μας προσφέρουν όσοι μας αγαπούν… Εμείς πρέπει να προσευχώμαστε για όλους που μας κακολογούν, και να ζητούμε από τον Θεό να τους δίνη μετάνοια, φωτισμό και υγεία και να μην αφήνουμε μέσα μας ούτε ίχνος μίσους γι᾿ αυτούς. Να κρατούμε μόνον την πείρα από τον πειρασμό, να πετούμε όλα τα φαρμάκια.. Με λίγη υπομονή που θα κάνη ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές μπορεί να αποκτήση την θεία Χάρη. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένει αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του . «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν», λέει ο Άγιος Ιάκωβος (Ιακ. α’ 12).

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής, από τη συνείδηση. Τη βασανίζει και την τρώει συνέχεια με το σαράκι σε τούτη τη ζωή και πιο πολύ φυσικά θα την τρώει στην άλλη ζωή, την αιώνια, «ο ακοίμητος σκώληξ», αν δεν μετανοήσει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή και δεν επιστρέψει τις αδικίες του στου συνανθρώπους του, έστω και με την αγαθή του προαίρετη, σε περίπτωση που δεν μπορεί με άλλο τρόπο.

Είπε ο αββάς Ποιμήν:
«Η πονηρία δεν εξουδετερώνει καθόλου την πονηρία, αλλά, εάν κάποιος σου κάνει κακό, εσύ ευεργέτησέ τον, για να εξαφανίσεις την κακία με τα καλά έργα».

Κάποιος πιστός την εποχή των διωγμών της Εκκλησίας προδόθηκε από μια δούλη του. Αφού βασανίστηκε σκληρά, οδηγήθηκε έξω από την πολη για ν’αποκεφαλιστή. Στο δρόμο έτυχε να συναντήσει την κακή εκείνη δούλη. Μόλις την είδε έβγαλε το χρυσό του δαχτυλίδι της το έδωσε και σφίγγοντας μ’ ευγνωμοσύνη το χέρι της της είπε:
– Σ’ ευχαριστώ από την ψυχή μου που έγινες αιτία ν’ απολαύσω τέτοια τιμή, να γίνω Μάρτυς του Χριστού μου.

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Η καλύτερη μέθοδος για να διορθώσουμε την κατάσταση μέσα στην Εκκλησία είναι να προσευχόμαστε γι’ αυτήν με κλάμα. Ο Chavchavadze ένας άγιος της Γεωργιανής εκκλησίας, «αρπάχθηκε» στους ουρανούς, όπου είδε τους αγίους να κλαίνε για την Εκκλησία. Εκεί προσεύχονται για την Εκκλησία, και αυτή είναι η καλύτερη οδός για να διορθώσουμε τα πράγματα, όχι η οδός των κρίσεων, των μη σωστών ενεργειών, των συκοφαντιών, κλπ. Να έχετε λοιπόν μια σωστή, ευθεία θεώρηση των πραγμάτων και να ενεργείτε στην Εκκλησία με τρόπο εξίσου σωστό.
Να κλαίτε για την Εκκλησία. Να κλαίτε για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί για όλη την ανθρωπότητα; Διότι ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσεί…

 Γνωρίζω μόνο ότι δεν είναι δυνατό να σωθεί ο κόσμος διαφορετικά, παρά μόνο με το «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» [Ματθ. 6,12.].
Η δύναμη λοιπόν αυτή της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή ήταν φυσική στον άνθρωπο πριν από την πτώση του, αλλά τώρα είναι για μας υπερφυσική. Εμείς δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε με δική μας δύναμη για τον πόνο που ζήσαμε.

Ο Θεός θέτει αυτή την προϋπόθεση: «Συγχωρήστε και ο Πατέρας θα σας συγχωρήσει».
…Σας παρακαλώ, κάντε το αυτό γιά μένα, κάντε αυτή την ηρωική χειρονομία, συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας. Με τον λογισμό μας, δηλαδή, να μην είμαστε διατεθειμένοι να κρίνουμε τούς άλλους, παρά μόνο εμάς. Και όταν θα πούμε: «Συγχώρησον», θα το πούμε με κατάσταση πνεύματος να μην κρίνουμε κανέναν.
Ο Κύριος προσηύχετο υπέρ των σταυρωτών Αυτού: «Πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τί ποιούσιν».

Απολυτίκιον
Οσίου Ηλία, του Μυροβλύτου,
τουπίκλην Διαμαντίδου, του Ποντίου.
Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον. (Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)

Μυροβλύτην Ηλίαν ανευφημήσωμεν, τον ευλαβή Ιερέα, ελεημόνων ανδρών θησαυρόν ως ταμιούχον Θείας Χάριτος, και θαυμασίων αυτουργόν Γεωργίου του κλεινού εν Μάρτυσι συνεργεία, μεθ’ ου πρεσβεύει Κυρίω δείξαι οδούς ημίν θεώσεως.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον οσίων Συμεών του διά Χριστόν σαλου και Ιωάννου
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ

Ως ηνωμένοι δι’ ενθέου αγάπης, σύμψυχοι ώφθητε εν πάσι τοις τρόποις, ω Ιωάννη Όσιε και θείε Συμεών· ο μεν βίον ένθεον, διελθών εν ερήμω, ο δε σοφοίς σκώμμασι, τον Βελίαρ μωράνας· και νυν των θείων άμφω αμοιβών, κατατρυφώντες, ημάς εποπτεύοιτε.

Απολυτίκιον Αγίου Ηλία (Chavchavadze) του δικαίου, της Γεωργίας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Εν εσχάτοις τοις έτεσιν ενεθάρρυνας πιστόν λαόν Γεωργίας, Ηλία θεοσεβές, εν τη πίστει παραμείναι και τοις ήθεσιν ακολουθήσαι τοις χρηστοίς Αποστόλων εποφθείς ομόζηλος και Προφήτου σου φερωνύμου ελέγχω και δράσει, άνερ όντως δίκαιε.

Ήχος α΄. Των ουρανίων ταγμάτων.

Τροπαιοφόρον εν βίω προστάτην έχοντα, ω και Ναόν εκθύμως θείον έκτισεν ύμνοις, Ηλίαν, του Υψίστου τον λειτουργόν ευφημήσωμεν κράζοντες· Συν Γεωργίω δυσώπει τον Ιησούν υπέρ ευσεβών, θειότατε.

Ήχος πλ. δ΄. Ω του παραδόξου θαύματος!

Χαίροις, Ιερεύ θειότατε, ο παροτρύνσει σεπτή Γεωργίου, προστάτου σου, του Μεγαλομάρτυρος, τροπαιούχου εν σκάμμασι της ευσεβείας εγείρας πάγκαλο εν Μαχμουτία Ναόν, ον έδειξας ιερωσύνης σου έδραν και αγώνων σου διηνεκών, πάτερ χαριτόβρυτε, κονίστραν πάγκαλον.

Εις τον Στίχον. Στιχηρά Προσόμοια.
Ήχος πλ. α΄. Χαίροις, ασκητικών.

Χαίροις, της ευσεβείας φωστήρ, ενθεωτάτων Ιερέων ευπρέπεια, το φάος Ορθοδοξίας, ελεημόνων ανδρών πύρσευμα το νέον, πάτερ άγιε, Ηλία πανύμνητε, αρετής ενδιαίτημα, Χριστού αγάπης τιμαλφές σεμνολόγημα, ανεξίκακε, ευλαβές και φιλόθεε, ο υπομείνας άσμενος δεινά κολαστήρια ως ο Ιώβ αγογγύστως και ειληφώς χάριν άφθονον θεόθεν παρέχειν ουρανόθεν πάσι σθένος, χαράν και δύναμιν.

Ήχος β΄.

Ευλογημένον των Σουρμένων γόνον και της καθ’ ημάς Ανατολής άνθος νεοθαλλέστατον, Ηλίαν, τον μυροβλυσίας μετά πότμον αξιωθέντα, οι πιστοί ευφημήσωμεν λέγοντες· Οι των μυροβόλων καμάτων σου σου την ευωδίαν απολαύοντες και Κύριον, τον σε θαυμαστώσαντα, δοξάζοντες εκτενώς δεόμεθά σου, πάτερ πανεύφημε, όπως πληρώσης ευωδίας ευχών σου τας ψυχάς ημών, συμπαθέστατε.

Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων” ( Ψαλμός 33:19). Στο τέλος, όμως, η νίκη και η δόξα ανήκουν στους δικαίους. Χρειάζεται μόνο να οπλιστούν με πίστη και υπομονή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Αββάς Αθρέ της Νιτρίας Αιγύπτου (5ος αιων.)
Οσία Μελανία-Μελάνη η Παλαιά, ιδρύτρια Μονής στην Όρος Ελαιών της Ιερουσαλήμ, εκ της Ρώμη, γιαγιά της Αγ. Μελάνης της Νέας (342-410)
Καλλιόπη μάρτυς (250)
Εφραίμ Αντιοχείας Συρίας (545)
Ναυκράτιος ο Στουδίτης, ο ομολογητής (9ος αι.)
Παύλος ο ομολογητής ο εν Καϊουμά Κωνσταντινούπολης ( 771-775)
Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου Στρατηλάτου από την Ποντική Ηράκλεια στα Ευχάιτα.(319)
Θεοφάνης νεομάρτυς ο εν Κωνσταντινούπολι (1599)
Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου και Αρχαγγέλου Μιχαήλ εν τω Σωσθενείω Κωνσταντινουπόλεως

Εορτάζουν στις 8 Ιουνίου

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Περιμένω χίλιους θανάτους για τον εαυτό μου», έγραψε ο Μέγας Αθανάσιος προς το ποίμνιό του στην Αίγυπτο, την εποχή της φοβερής αιρέσεως του Αρείου. Κάθε πνευματικός άνθρωπος, ο οποίος, κοιτάζει με πνευματικά μάτια και βλέπει το δίχτυ που περικλείει κάθε ανθρώπινη ψυχή σε αυτόν τον κόσμο, μπορεί να το πει αυτό για τον εαυτό του. Όσο πιο πνευματικός είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πυκνό γίνεται το δίχτυ. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού: οι πιο πνευματικοί άνθρωποι σώζονται δια του πιο στενού μονοπατιού. 
Ο Ψαλμωδός Δαβίδ λέει επίσης: “Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων” ( Ψαλμός 33:19). Στο τέλος, όμως, η νίκη και η δόξα ανήκουν στους δικαίους. Χρειάζεται μόνο να οπλιστούν με πίστη και υπομονή.
Όποιος πιστεύει επίσης καταλαβαίνει τα δεινά τους. Εκείνος που ενδύεται με υπομονή, θα δει τη νίκη και τη δόξα του Θεού. Για αυτόν που αγαπάει τον Κύριο, ακόμη και το πιο δύσκολο μονοπάτι είναι αρκετά ευρύχωρο, και τα μεγαλύτερα βάσανα είναι ένας εύκολος ζυγός, και ο σκληρότερος θάνατος, μια γαμήλια χαρά.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Απρίλιος,)

***

Από τον βίο της Οσίας Μητέρας μας Θεοδώρας της βασίλισσας
της Ηπείρου της θαυματουργού. (11 Μαρτίου)

Οφθαλμοί Κυρίου επί δικαίους και ώτα αυτού εις δέησιν αυτών… Εγγύς Κύριος τοις συντετριμμένοις την καρδίαν και τους ταπεινούς τω πνεύματι σώσει. Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων και εκ πασών αυτών ρύσεται αυτούς ο Κύριος. ( Ψαλμός 33:16, 19-20)

Η ξακουστή και μακάρια αυτή βασίλισσα, η Θεοδώρα, καταγόταν από την Ανατολή και γονείς της ήταν ο Ιωάννης και η Ελένη…. Ο πατέρας της μακάριας Θεοδώρας Ιωάννης, που επωνομαζόταν Πετραλίφης…  τοποθετήθηκε διοικητής της Μακεδονίας και Θεσσαλίας… Ο σεβαστοκράτορας Πετραλίφης, απέκτησε γιους στη Θεσσαλία καθώς και την αείμνηστη Θεοδώρα, και αφού τέλειωσε τη ζωή του χριστιανικά, την εξουσία του την άφησε στους γιους του… Ο Μιχαήλ (ο Β’ Αγγελος Κομνηνός Δεσπότης της Ηπείρου),.. ενώ βρισκόταν στο κάστρο Σέρβιον συναντά την όμορφη κόρη Θεοδώρα από την οποία, επειδή κατακτήθηκε απόλυτα, συμφωνεί με τα αδέλφια Πετραλίφες και την παίρνει με νόμιμο γάμο και στην Ακαρνανία, που ήταν τότε ατείχιστη, την παντρεύεται. Αυτός λοιπόν φρόντιζε για την εξουσία του, η Θεοδώρα όμως δεν παρασύρθηκε από τη δόξα, δεν γοητεύθηκε εξαιτίας της νιότης της, ούτε συνήθιζε να σπαταλά τη ζωή της στις ανέσεις, ούτε αλαζονεύθηκε από το μέγεθος της εξουσίας. Γνώριζε περισσότερο να ανήκει στον Θεό και να φροντίζει για την αρετή, να ζει με σωφροσύνη, να επιζητεί την ταπεινοφροσύνη…

Ο εχθρός όμως των δικαίων δεν άντεχε καθόλου να τα βλέπει αυτά, ούτε ανεχόταν τη σωστή πορεία αυτής της κόρης· αφού επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις του εναντίον της, ξεσηκώνει τον πιο φοβερό πειρασμό απ’ όσους έχουν μνημονευθεί μέχρι σήμερα, βάζοντας στον άνδρα της μανιασμένη επιθυμία για τις γυναίκες. Αυτός αφού ερωτεύτηκε τρελλά και παράνομα κάποια γυναίκα από τις ευγενείς, που την έλεγαν Γαγγρηνή, πιάστηκε στα μάγια της κι έχασε τα λογικά του και απέκτησε άσπονδο μίσος εναντίον της γυναίκας του. Διώχνει τη γυναίκα του και συμμαζεύει σαν τρελλός τη μαινάδα στο σπίτι του, απαγορεύει στους υπηκόους του να έχουν επαφές με τη Θεοδώρα, να την εξυπηρετούν, ακόμη και να αναφέρουν το όνομά της.
Πέφτοντας η γενναία σ’ αυτές τις συμφορές δεν τάχασε, ούτε παρεξέκλινε από τον καλό αγώνα της. Υπέμενε σταθερή σαν διαμάντι και υπηρετούσε τον Θεό όπως πάντα. Γύριζε στα ξένα ταλαιπωρημένη από το κρύο και τη ζέστη στους δρόμους, πιεζόταν από την πείνα και τη δίψα και τις άλλες κακουχίες προσπαθώντας να βρει κάποια στέγη. Για πέντε χρόνια λοιπόν πάλευε με άπειρα δεινά χωρίς να της ξεφύγει ποτέ κακή κουβέντα, ούτε ποτέ να παραπονεθεί στον Κύριο, αλλά ακόμη περισσότερο προόδευε στην αρετή, και καθημερινά τον πλησίαζε περισσότερο κάνοντας υπομονή με το βρέφος στην αγκαλιά της, γιατί όταν διώχθηκε ήταν έγκυος. Κάποιος ιερέας από το χωριό Πρενίστη τη βρήκε με το μωρό στην αγκαλιά να μαζεύει λαχανικά σ’ ένα χωράφι και την έπεισε με όρκο να του πει το όνομά της. Όταν έμαθε ποιά ήταν, την έκρυψε στο σπίτι του, όπου την περιποιήθηκε πολύ.

Οι μεγιστάνες που κατείχαν τις πρώτες θέσεις στην υπηρεσία του Μιχαήλ Δούκα, ξαφνικά άρπαξαν εκείνη την αργόσχολη γυναίκα και την έδιωξαν, και έτσι ολόκληρη η πονηρή πράξη ήρθε στο φως και αφού ήρθε στα λογικά του ο Μιχαήλ, συγκλονίσθηκε και αμέσως έφερε πίσω τη μακάρια και έτσι όλα γέμισαν από χαρά και αγαλλίαση. Περνούσαν λοιπόν και οι δύο ειρηνικά τη ζωή τους και με αγάπη Θεού, φροντίζοντας για τη σωτηρία τους…  Βλέποντας η ξακουστή Θεοδώρα τον δεσπότη και σύζυγό της να ιδρύει τα δύο πανέμορφα και ευαγή μοναστήρια, δηλαδή τη μονή της Παντάνασσας και τη μονή της Παναγίας, ίδρυσε κι αυτή το γυναικείο μοναστήρι του μεγαλομάρτυρα Γεωργίου. Όταν ο σύζυγος της δεσπότης Μιχαήλ αφού έζησε σωστά και σύμφωνα με το θέλημα του Θεού πήγε στον ουρανό, αμέσως κι αυτή γίνεται μοναχή… Όταν πρόβλεψε το τέλος της με δάκρυα ζήτησε από την πάναγνη Θεοτόκο και τον πανένδοξο μάρτυρα Γεώργιο να πρεσβεύ­σουν στον Θεό, ώστε να της δοθεί χρόνος έξι μηνών για να τελειώσει τον ναό, πράγμα που έγινε. ..

Βοηθά πολύ όχι μόνον αυτούς που προσπέφτουν στον σεπτό τάφο της, αλλά και όσους βρίσκονται κοντά, μακρυά, στη θάλασσα, στα νησιά, σ’ όλους φθάνει όταν την επικαλούνται. Με τις άγιες ευχές της προς τον Θεό ας αξιωθούμε και μείς να πετύχουμε τη σωτηρία μας και να απολαύσουμε τα αγαθά που απολαμβάνουν στη βασιλεία των ουρανών όσοι σώζονται. Αμήν.
(Η ζωή και δράση της Οσίας Μητέρας μας Θεοδώρας της βασίλισσας της Ηπείρου της θαυματουργού. (11 Μαρτίου) (Ιώβ Μελίου του Ιασίτη), Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Μητερικόν», τ. Γ΄, εκδ. Αδελφότητος Η Αγία Μακρίνα, Θεσ/νίκη.)
https://fdathanasiou.wordpress.com/2012/03/10/%ce%b7-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%cf%81%ce%ac%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b8/

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον ουρανό . Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξει από μία δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώσει και τόκο.

«Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», λέει ο Ψαλμωδός.
Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι᾿ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε.

Τις δοκιμασίες να τις δεχόμαστε με υπομονή, χωρίς στενοχώρια, σαν ευλογία του Θεού. Όταν κάποιος μας αδικεί, πρέπει να χαιρόμαστε και να θεωρούμε αυτόν που μας αδικεί μεγάλο ευεργέτη. Διότι γίνεται αιτία αποταμιεύσεως μας στην άλλη ζωή. Με τις δοκιμασίες που επιτρέπει ό Θεός μας κάνει να ετοιμαζόμαστε για την ουράνια βασιλεία Του, έχοντας στο χέρι του το διαβατήριο των δοκιμασιών.

“Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί! Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας, να μας έχει κοντά του στον παράδεισο. Γι’ αυτό δίνει δοκιμασίες σ’ αυτή τη ζωή”.
“Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού, και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, σίγουρα αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή”.

«Όν αγαπά Κύριος παιδεύει»

– Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;

– Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ᾿ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο. Γι᾿ αυτό πρέπει να τις δέχωνται ως δώρα από τον Θεό.
Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη, από θεία καλωσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώση τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του, επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψη ο άνθρωπος, να αγωνισθή και να δώση εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορή να Του πη ο διάβολος: «Πώς τον ανταμείβεις αυτόν ή πώς τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;». Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι᾿ αυτήν.

– Γιατί όμως, Γέροντα, ο Θεός σε μερικούς ανθρώπους δίνει πολλές δοκιμασίες, ενώ σε άλλους δεν δίνει;

– Τί λέει η Αγία Γραφή; «Όν αγαπά Κύριος παιδεύει». Ένας πατέρας έχει λ.χ. οκτώ παιδιά. Τα πέντε μένουν στο σπίτι, κοντά στον πατέρα τους, και τα τρία φεύγουν μακριά του και δεν τον σκέφτονται. Σ᾿ αυτά που μένουν κοντά του, αν κάνουν καμμιά αταξία, τους τραβάει το αυτί, τους δίνει κανένα σκαμπιλάκι· ή, αν είναι φρόνιμα, τα χαϊδεύει, τους δίνει και καμμιά σοκολάτα. Ενώ αυτά που είναι μακριά, ούτε χάδι ούτε σκαμπίλι έχουν. Έτσι κάνει και ο Θεός. Τους ανθρώπους που είναι κοντά Του και εκείνους που έχουν καλή διάθεση, αν σφάλουν λίγο, τους δίνει ένα σκαμπιλάκι και εξοφλούν ή, αν τους δώση περισσότερα σκαμπίλια, αποταμιεύουν. Σ᾿ εκείνους πάλι που είναι μακριά Του δίνει χρόνια, για να μετανοήσουν. Γι᾿ αυτό βλέπουμε κοσμικούς ανθρώπους να κάνουν σοβαρές αμαρτίες και παρ᾿ όλα αυτά να έχουν άφθονα υλικά αγαθά και να ζουν πολλά χρόνια, χωρίς να περνούν δοκιμασίες. Αυτό γίνεται κατ᾿ οικονομίαν Θεού, για να μετανοήσουν. Αν δεν μετανοήσουν, θα είναι αναπολόγητοι στην άλλη ζωή.

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τί νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ᾿ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι᾿ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ᾿ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.
Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού… Αν ο άνθρωπος ακουμπήση την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στενοχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ᾿ Αυτόν.

Οι δοκιμασίες που μας έρχονται είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής μας και πολύ μας βοηθούν πνευματικά… Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα τα σιρόπια που μας προσφέρουν όσοι μας αγαπούν. Βλέπεις, στους μακαρισμούς ο Χριστός δεν λέει: «μακάριοί εστε, όταν επαινέσωσιν υμάς», αλλά «μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς», και μάλιστα «ψευδόμενοι». Όταν ο ονειδισμός δεν είναι δίκαιος, αποταμιεύει κανείς. Ενώ, όταν είναι δίκαιος, ξοφλάει. Γι᾿ αυτό, όχι μόνον πρέπει να υπομένουμε αγόγγυστα αυτόν που μας πειράζει, αλλά και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, γιατί μας δίνει την ευκαιρία να αγωνισθούμε στην αγάπη, στην ταπείνωση, στην υπομονή.
Οι συκοφάντες βέβαια εργάζονται συνεργαζόμενοι με το ταγκαλάκι. Αλλά ο δυνατός αέρας συνήθως σπάζει και ξερριζώνει τα ευαίσθητα δένδρα που δεν έχουν βαθειές ρίζες· ενώ όσα έχουν βαθειές ρίζες, τα βοηθάει να προχωρήσουν τις ρίζες τους πιο βαθιά. 

Ο Αββάς Αθρέ της Νιτρίας και η Οσία Μελάνη η Παλαιά
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/07/24010/

Ο Θεός δεν επιτρέπει μια δοκιμασία , αν δεν βγη κάτι καλό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/15/%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%80%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%bd-%ce%b4/

Απολυτίκιον της Αγίας Θεοδώρας της Άρτας
Ήχος γ΄.

Των βασιλίδων το κλέος, ασκητριών τε αγλάϊσμα, της Ακαρνανίας το εύχος και ιαμάτων ρείθρον ακένωτον` των λυπουμένων και πτωχών την προστάτιν, την ακτίνος δίκην την Αιτωλίαν πάσαν καταφωτίζουσαν` επώνυμον την όντως δωρεών των του Θεού, την πάνσεπτον και οσίαν Θεοδώραν την Βασίλισσαν, δεύτε οι Αρταίοι πάντες πιστώς συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν` αυτή γαρ αενάως υπέρ ημών ου παύει πρεσβεύουσα.

Ψαλμός ΛΓ΄. 33

Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ, δια παντός η αίνεσις αυτού εν τω στόματι μου. Εν τω Κυρίω επαινεθήσεται η ψυχή μου· ακουσάτωσαν πραείς και ευφρανθήτωσαν. Μεγαλύνατε τον Κύριον συν εμοί και υψώσωμεν το όνομα αυτού επί το αυτό. Εξεζήτησα τον Κύριον και επήκουσε μου και εκ πασών των θλίψεων μου ερρύσατο με. Προσέλθετε προς αυτόν και φωτίσθητε και τα πρόσωπα υμών ου μη καταισχυνθή. Ούτος ο πτωχός εκέκραξε και ο Κύριος εισήκουσεν αυτού και εκ πασών των θλίψεων αυτού έσωσεν αυτόν. Παρεμβαλεί άγγελος Κυρίου κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ρύσεται αυτούς. Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος· μακάριος ανήρ, ος ελπίζει επ΄αυτόν. Φοβήθητε τον Κύριον, πάντες οι άγιοι αυτού, ότι ουκ έστιν υστέρημα τοις φοβουμένοις αυτόν. Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν· οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού. Δεύτε, τέκνα, ακούσατε μου, φόβον Κυρίου διδάξω υμάς. Τίς έστιν άνθρωπος ο θέλων ζωήν, αγαπών ημέρας ιδείν αγαθάς; Παύσον την γλώσσαν σου από κακού και χείλη σου του μη λαλήσαι δόλον. ΄Εκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν· ζήτησον ειρήνην και δίωξον αυτήν. Οφθαλμοί Κυρίου επί δικαίους και ώτα αυτού εις δέησιν αυτών. Πρόσωπον δε Κυρίου επί ποιούντας κακά, του εξολοθρεύσαι εκ γης το μνημόσυνον αυτών. εκέκραξαν οι δίκαιοι και ο Κύριος εισήκουσεν αυτών και εκ πασών των θλίψεων αυτών ερρύσατο αυτούς. Εγγύς Κύριος τοις συντετριμμένοις την καρδίαν και τους ταπεινούς τω πνεύματι σώσει. Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων και εκ πασών αυτών ρύσεται αυτούς ο Κύριος. Φυλάσσει Κύριος πάντα τα οστά αυτών, έν εξ αυτών ου συντριβήσεται. Θάνατος αμαρτωλών πονηρός και οι μισούντες τον δίκαιον πλημμελήσουσι. Λυτρώσεται Κύριος ψυχάς δούλων αυτου και ου μη πλημμελήσουσι πάντες οι ελπίζοντες επ΄αυτόν.

Στον χλευασμό να απαντάς με χαμόγελο. Η παγωνιά και ο άνεμος δεν σκέπτονται το καλό του δένδρου, αλλά, αν και άθελά τους, του κάνουν καλό. Έτσι και οι εχθροί σου σ’ εσένα. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Λουκιλλιανός και τα σύν αυτω 4 νήπια Διονύσιος, Κλαύδιος, Παύλος και Υπάτιος και Παύλη η παρθένομάρτυς, μάρτυρες στη Νικομήδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας (270)
Αθανάσιος του Τραϊανου, ο θαυματουργός, όσιος στην Κιλικία Μ. Ασίας
Ιερία η χήρα, οσία στη Μεσοποταμία Ιράκ
Αχιλλάς Επίσκοπος Αλεξανδρείας Αιγύπτου (312)
Κέβιν ο θαυματουργός, ο ερημίτης στο Glendalough Ιρλανδίας (618)

Εορτάζουν στις 3 Ιουνίου

Προς μια μορφωμένη γυναίκα, την οποία χλευάζουν επειδή εκκλησιάζεται

Στον χλευασμό να απαντάς με χαμόγελο.

Ο χλευασμός τους προέρχεται από την μοχθηρή καρδιά˙ το χαμόγελό σου ας είναι χωρίς κακία. Ο χλευασμός αρμόζει στην άγνοια, ενώ στη γνώση αρμόζει το χαμόγελο. Με τον χλευασμό τους αυξάνουν την τιμή της προσευχής σου μπροστά στον αιώνιο Δικαστή. Αφού στον Θεό είναι πιο αγαπητή η προσευχή της θαρραλέας ψυχής, περικυκλωμένης από τα βέλη της κακίας, του μίσους, του φθόνου και του χλευασμού. Όλα αυτά τα βέλη έχουν αμβλυμμένη την κορυφή και αιχμηρή την βάση, ώστε αποκρούονται από εσένα και λαβώνουν τους ίδιους τους τοξότες.

Η γυναίκα, του βασιλιά Δαυίδ, Μελχόλ, χλεύασε κάποια φορά την ένθερμη προσευχή του άντρα της. Από τον χλευασμό αυτό ο Θεός βρέθηκε περισσότερο προσβεβλημένος απ’ ότι ο βασιλιάς Δαυίδ. Γι’ αυτό ο Ύψιστος τιμώρησε την Μελχόλ: «καὶ τῇ Μελχὸλ θυγατρὶ Σαοὺλ οὐκ ἐγένετο παιδίον ἕως τῆς ἡμέρας τοῦ ἀποθανεῖν αὐτήν» (Βασ. Β΄.6,23). Όποιος παρατηρεί προσεχτικά τη μοίρα των ανθρώπων και τα γεγονότα, αυτός μπορεί να βεβαιωθεί ότι και στις μέρες μας ο Θεός τιμωρεί αυστηρά τους χλευαστές της ιερότητας.

Κι εσύ -εάν νομίζεις ότι οποιοσδήποτε λόγος είναι πιο δυνατό φάρμακο γι’ αυτούς από τη σιωπή- πες στους χλευαστές σου: με απατούν τα μάτια μου ή βλέπω καλά; Εσείς που κάθε μέρα παρακαλάτε τους εμπόρους και τους γαιοκτήμονες και τους χωροφύλακες, την μια για το ένα και την άλλη για το άλλο, χλευάζετε εμένα, επειδή παρακαλώ τον αιώνιο Δημιουργό μας; Δεν είναι πιο γελοίο να παρακαλάς τον ανήμπορο παρά τον Παντοδύναμο; Δεν είναι παράλογο να προσκυνάς τη σκόνη παρά τον Ζωοδότη και Κύριο;

Έχει ειπωθεί κάπου στον προφήτη: «ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπʾ ἄνθρωπον» (Ιερ. 17,5). Όποιος τοποθετεί την ελπίδα στον θνητό άνθρωπο, σε μια πρόσκαιρη φούσκα και δεν την τοποθετεί στον Θεό Παντοκράτορα, είναι οφθαλμοφανές ότι είναι καταραμένος. Και αυτή η κατάρα επάνω του και στο σπίτι του μπορεί να επιβεβαιωθεί με την καθημερινή εμπειρία. Είναι ξεκάθαρο, ότι κατά τον ίδιο τρόπο είναι καταραμένος ο άνθρωπος που παρακαλά μόνο τον άνθρωπο ενώ δεν παρακαλά Εκείνον που κρατά τα πάντα και μπορεί τα πάντα. Αλλά, πρόσεχε, καμιά φορά η σιωπή είναι χρησιμότερη και από αυτά τα λόγια.

Ο πρώτος χλευασμός συγχύζει την προσευχόμενη ψυχή. Όμως εσύ ήδη επέζησες και δεν παραιτήθηκες από την προσευχή. Ενώ ο επαναχλευασμός είναι ώθηση. Σ’ αυτό λες και μόνη σου ότι έχεις εμπειρία. Τώρα αισθάνεσαι ότι είναι ο Θεός κάπως εγγύτερα σ’ εσένα και η εκκλησία πιο αγαπητή και η προσευχή πιο γλυκιά. Να ξέρεις ότι θα έρθει καιρός, όπου ο χλευασμός θα σταματήσει και θα αρχίσει να γίνεται συναίνεση και θαυμασμός και έπαινος και τότε η ψυχή σου θα βρίσκεται σε μεγαλύτερο κίνδυνο απ’ ο τι βρίσκεται τώρα. Τώρα μαθαίνεις την ταπεινοφροσύνη, ενώ τότε θα αμύνεσαι από την υπερηφάνεια. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. άλλος πειρασμός.

Να ξέρεις ότι εκείνοι που μας βασανίζουν με χλευασμό εκείνοι ακριβώς είναι και οι εχθροί μας. Και σ’ αυτούς αναφερόταν ο Κύριος όταν έδινε την εντολή: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματθ. 5,44). Χωρίς να το ξέρουν, μας κάνουν καλό. Πικραίνοντάς μας και στενοχωρώντας μας, ανάβουν την φλόγα του θεϊκού πυρός μέσα μας. Γαβγίζοντας πισώπλατα όταν εμείς βαδίζουμε στον ναό του Θεού μας σπρώχνουν πιο κοντά στον Θεό. Κάνοντάς μας τη γη πιο ανιαρή μας κάνουν τον ουρανό ακόμα πιο αγαπητό. Η παγωνιά και ο άνεμος δεν σκέπτονται το καλό του δένδρου, αλλά, αν και άθελά τους, του κάνουν καλό. Έτσι και οι εχθροί σου σ’ εσένα.

Γι’ αυτό συγχώρησέ τους και ευλόγησέ τους και προσευχήσου στον Θεό γι’ αυτούς, και -εκείνο που αποτελεί το αποκορύφωμα όλων- αγάπα τους ως τους μέγιστους ευεργέτες σου μετά τον Θεό.

Αλλά εάν η ψυχή σου δεν υπομένει αυτό το ελάχιστο σύριγμα της γήινης σκόνης και δεν προτιμά να ντρέπεται απέναντι στον Χριστό, τότε θα γελούν μαζί σου όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και τα δαιμόνια.

Να επισκέπτεσαι συχνά τους οίκους της θλίψης. Να επισκέπτεσαι και το νεκροταφείο. Να σκέπτεσαι περί του σταυρού του Χριστού, και να τον ασπάζεσαι όσο πιο συχνά μπορείς. Και περί του τέλους της ζωής να σκέπτεσαι. Όλα αυτά θα σε βοηθήσουν να ισχυροποιήσεις τη διάθεσή σου για προσευχή και να φθάσεις έως την πλήρη νίκη.

Ειρήνη και έλεος Κυρίου.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…: Ιεραποστολικές επιστολές Α΄, μετάφραση Σβετλάνα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Νεφέλη Σαραγούδα – Πέτσιν, 1η έκδ., Εν πλω, Αθήνα, 2008

Η θαυμαστή εμφάνιση του αγίου Λουκιλλιανού και του Αγίου Παντελεήμονος στον Γέροντα Παΐσιο (3 Ιουνίου 1979)
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/02/29001/

Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της τη φύση μοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ’ αυτούς τους δαιμονικούς καιρούς, Ας ενδυναμωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας, μην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ήδη δική μας. Ας ζούμε όπως έζησαν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί όλων των εποχών. π. Σεραφείμ Ρόουζ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/24/44533/