Ο Άγιος απόστολος Κάρπος είδε τον Χριστό να του λέγει: Χτύπα, Εμένα είμαι έτοιμος να σταυρωθώ ξανά για τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων. Ω, Κύριε, άπλωσε έστω μια σκιά του Πνεύματός Σου στην καρδιά μας ….

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚϚʹ(26) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Ἀποστόλου Κάρπου, ἑνὸς τῶν Ἐβδομήκοντα Ἀποστόλων (1ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀλφαῖος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1ο αἰών).
Ὁ Ἅγιος Ἀβέρκιος, ὁ τοῦ Ἀποστόλου Ἀλφαίου υἱός, ἐν μελισσῶνι γυμνὸς ἁπλωθεὶς καὶ ὑπὸ μελισσῶν δακνόμενος, τελειοῦται (1ο αἰών).
Ἡ Ἁγία Ἑλένη, θυγατέρα τοῦ Ἀποστόλου Ἀλφαίου καί ἀδερφὴ τοῦ Ἀβερκίου, λιθοβοληθεῖσα, τελειοῦται (1ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ζαχαρίου,δευτέρου ἐπισκόπου Βιέννης (160)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ελευθερίου, ἐπισκόπου Ρώμης εκ Νικοπόλεως τῆς ᾿Ηπείρου (189)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Φουγατίου καί Δαμιανοῦ (2ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πρίσκου καί τῆς συνοδείας αὐτοῦ (272)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Φηλικισσίμου, ῾Ηρακλέους καί Παυλίνου (303)
Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀλέξανδρος ὁ δερβίσης ὁ Θεσσαλονικεύς ὁ ἐν Σμύρνῃ μαρτυρήσας, ξίφει τελειοῦται (1794).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων (1521) τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακαρίου, τοῦ ἐκ Κολγιαζίν τῆς Ρωσίας (1483)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων (1534) τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου ἐκ Κρατόβου Σερβίας, ἐν Σόφια τῆς Βουλγαρίας μαρτυρήσας (1515).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακαρίου τῆς Σαχάρνα τοῦ ὁμολογητοῦ τοῦ Μολδαβοῦ (23 Ἀπριλίου 1969)

Στίχοι
Καρποὺς ἐνεγκών, Κάρπε, δεκτοὺς Κυρίῳ
Φέρεις καθ’ ὥραν τὴν τελευτὴν ὡς τρύγην.
Εἰκάδι ἕκτῃ Κάρπος ἀπὸ χθονὸς ἵπτατο μακρῆς.

Ο άγιος Απόστολος Κάρπος
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο άγιος Απόστολος Κάρπος ήταν ένας από τους Εβδομήκοντα Αποστόλους. Υπήρξε μαθητής και συνοδοιπόρος του Αποστόλου Παύλου, από τον οποίο χειροτονήθηκε επίσκοπος Βάρνας Θράκης. Επίσης κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Κρήτη, όπου φιλοξένησε στο σπίτι του τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη.
Ο Άγιος Διονύσιος μαρτυρεί πως ο Κάρπος ήταν άνθρωπος εξαιρετικής διαύγειας και καθαρότητος νοος, πραότητος και αθωότητος και πως ο Κύριος Ιησούς με τους αγγέλους Του εμφανίστηκε σε όραμα στον άγιο και πως αυτός ουδέποτε άρχιζε τη Θεία Λειτουργία χωρίς προηγουμένως να δεχθεί κάποιο ουράνιο όραμα. Υπέμεινε πολλές δοκιμασίες για το Όνομα του Χριστού, μετά από πλήθος δεινών είχε μαρτυρικό θάνατο από τα χέρια των απίστων Ιουδαίων. Η ψυχή του, ανήλθε στη βασιλεία του Θεού ευφραινόμενη αιώνια ατενίζοντας τον Κύριο εν δόξη.
Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Μάιος). Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς.
http://prologue.orthodox.cn/May26.htm

***

Δεν πρέπει να επιθυμούμε τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά την μετάνοια του. Τίποτε δεν λυπεί τόσο πολύ τον Κύριο, τον Παθόντα επί του Σταυρού υπέρ των αμαρτωλών, όσο το να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν γιά τον θάνατο ενός αμαρτωλού, ώστε να τον «βγάλει από τη μέση» του δικού μας δρόμου. 
Συνέβη, κάποτε ο Απόστολος Κάρπος να χάσει την υπομονή του• άρχισε τότε να προσεύχεται στον Θεό να στείλει θάνατο εξ’ ουρανού σε δύο αμαρτωλούς: έναν ειδωλολάτρη και έναν αποστάτη της Πίστεως. Τότε παρουσιάστηκε ο ίδιος ο Κύριος στον Κάρπο και τού είπε: «Χτύπησε Εμένα είμαι έτοιμος να σταυρωθώ ξανά για τη σωτηρία τού γένους των ανθρώπων». Ο άγιος Κάρπος ανέφερε το γεγονός αυτό στον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, ο οποίος το κατέγραψε ως ένα μάθημα προς όλους μέσα στην Εκκλησία – ότι οι προσευχές είναι αναγκαίες για να σωθούν και όχι για να καταστραφούν οι αμαρτωλοί, διότι ο Κύριος δεν θέλει να χαθεί κανείς: μη βουλόμενός τινας απολέσθαι, αλλά πάντας εις μετάνοιαν χωρήσαι (Πέτρου Β’: 3, 9).
Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Μάιος). Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/May26.htm

***

Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, σε μια επιστολή του προς τον μοναχό Δημόφιλο, του διηγείται το εξής περιστατικό που φανερώνει την φιλανθρωπία του Θεού προς τους αμαρτωλούς. Ο απόστολος Κάρπος, εκ των Εβδομήκοντα ( Ο΄) Αποστόλων, ήταν μαθητής του Αποστόλου Παύλου, «άνθρωπος περισσότερο από κάθε άλλον ικανό στη θεοπτία, λόγω της πολλής καθαρότητας του νου του». Ο Κάρπος είχε φτάσει σε τόσο υψηλά πνευματικά μέτρα, πού «ποτέ δεν επιχειρούσε την τέλεση των ιερών Μυστηρίων, αν προηγουμένως, κατά τις προπαρασκευαστικές ευχές, δεν τού παρουσιαζόταν κάποια ευνοϊκή θεία όραση».

Κάποτε ήταν πολύ λυπημένος διότι ένας ειδωλολάτρης είχε παρασύρει ένα Χριστιανό. Ο Κάρπος πικράθηκε και λυπήθηκε πολύ. Και ενώ είχε την πικρία αυτή, δεν προσευχήθηκε, καθώς έπρεπε να πράξει, για τους δύο αυτούς ανθρώπους και να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού, ώστε να μπορέσει τον μεν παρασυρθέντα στην απιστία να τον επαναφέρει στους κόλπους της Εκκλησίας, τον δε άπιστο να τον προσελκύσει στην πίστη του Χριστού• ούτε πήρε την απόφαση να τους νουθετεί αδιαλείπτως και διά βίου, ώστε να τους οδηγήσει στη θεία γνώση. Αλλά, μου έλεγε, τέτοιο πράγμα δεν το είχε ξαναπάθει, δηλαδή το ότι έπεσε και κοιμήθηκε αγανακτισμένος και με την πικρία στην ψυχή του.

Τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να προσευχηθεί, κατά τη συνήθειά του, όμως κατά την ώρα αυτή της προσευχής του στενοχωρούνταν, χωρίς να πρέπει, και δυσανασχετούσε συλλογιζόμενος ότι δεν ήταν δίκαιο να ζουν άνθρωποι άθεοι, που διαστρέφουν τις άγιες και ορθές οδούς του Κυρίου. Σκεπτόμενος δε αυτά, ζήτησε από τον Θεό να ρίξει κεραυνό και να εξολοθρεύσει και τους δύο αποστάτες.

Ενώ όμως έλεγε αυτά, είδε το εξής όραμα: Το σπίτι σχίσθηκε στα δύο, από τη μια στέγη μέχρι κάτω. Ο ουρανός άνοιξε και είδε τον Χριστό περιστοιχιζόμενον από άπειρους Αγγέλους. Ταυτοχρόνως όμως, κυττάζοντας προς τα κάτω, είδε στο έδαφος να ανοίγεται ένα πελώριο χάσμα, βαθύ και σκοτεινό. Στο χείλος του χάσματος είδε τους δύο εκείνους ανθρώπους, για τους οποίους είχε ζητήσει την άμεση εξόντωσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, τρομαγμένοι και ελεεινοί, κινδύνευαν να πέσουν μέσα στο χάσμα από στιγμή σε στιγμή.

Εν τω μεταξύ έβλεπε να ανεβαίνουν από το χάσμα φίδια, τα οποία δάγκωναν τους δύο εκείνους ανθρώπους, τους χτυπούσαν με τις ουρές τους και προσπαθούσαν να τους ρίξουν μέσα στο απύθμενο βάραθρο. Ο Κάρπος, από το άλλο μέρος, λυπόταν και αδημονούσε και ευχόταν να πέσουν οι άνθρωποι εκείνοι το γρηγορότερο μέσα στο χάσμα. Προσπάθησε μάλιστα και ο ίδιος να τους σπρώξει για να πέσουν. Επειδή όμως δεν μπόρεσε, γι’ αυτό άρχισε να τους καταριέται.

Σηκώνοντας πάλι τα μάτια του στον ουρανό, είδε τον Χριστό να σηκώνεται από τον Θρόνο Του, να κατεβαίνει στο στόμιο του χάσματος και να απλώνει το χέρι του στους δύο ανθρώπους. Το ίδιο έκαναν και οι Άγγελοι, άλλοι βοηθούσαν τον ένα και άλλοι βοηθούσαν τον άλλον.

_Τότε ο Κάρπος είδε τον Χριστό να απλώνει το χέρι του προς αυτόν και να του λέγει:

– Χτύπα, λοιπόν, Κάρπε εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι. Και θα το έκανα μάλιστα ευχαρίστως, εάν η δεύτερη αυτή ενσάρκωσή μου δεν θα γινόταν αφορμή να αμαρτήσουν και πάλι οι άνθρωποι, σταυρώνοντάς Με. Σκέψου, όμως, αν συμφέρει και σένα να αλλάξεις συντρόφους και από τη συντροφιά του Θεού και των αγαθών και φιλανθρώπων αγίων Αγγέλων να έχεις τη παντοτινή συντροφιά των φιδιών και των δαιμόνων»

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Αργά βαδίζει ο Χριστός

Αργά βαδίζει ο Χριστός… Προσέχει που θα σταθεί το άγιο πόδι Του, γιατί δεν θέλει να σταθεί στο αίμα. Επιλέγει στενά σοκάκια στη γη, στενόχωρα, γιατί δεν μπορεί να περπατά στην πλατιά ιδιοκτησία της αμαρτίας. Ξεγλιστρά ανάμεσα στους ληστές, διαγκωνιζόμενος διαρκώς, γιατί πρέπει να περάσει μπροστά.
Έρχεται, φερ΄ ειπείν ο Χριστός σε εμάς σαν φιλοξενούμενος και μας ρωτά:
«Δείξτε μου δρόμο χωρίς αίμα, χωρίς αμαρτία και ληστές!»
Ποια απάντηση θα μπορούσαμε να Του δώσουμε; Πού θα βρίσκαμε δρόμο άξιο του βαδίσματός Του; Εάν κόχλαζε όλο το ξεραμένο αίμα από τη γη, η γη θα παρουσίαζε έναν ωκεανό αίματος. Εάν άναβε φωτιά σε κάθε μέρος ατιμασμένο από την αμαρτία, η γη θα είχε μεταμορφωθεί σε μία φλεγόμενη κόλαση. Εάν είχαν αναστηθεί όλοι οι νεκροί ληστές και παρέλαυναν στη γη μαζί με τους ζωντανούς, η γη θα ήταν ένα αδιάβαστο δάσος ανθρωπίνων σωμάτων.

Ω, Κύριε, μεγάλη είναι η αισιοδοξία Σου! Όταν εμάς πονέσει το μικρό μας δαχτυλάκι, γινόμαστε απαισιόδοξοι. Ενώ η δική Σου πίστη στην νίκη του καλού δεν αποδυναμώνεται ακόμα και όταν όλοι μας καρφώνουμε από ένα αγκάθι στο σώμα Σου.
Είναι μικροί και κοντινοί οι στόχοι μας, γι΄ αυτό τους προφταίνουμε τρέχοντας. Ενώ ο δικός Σου στόχος είναι μεγάλος και μακρύς, και Εσύ περπατάς βήμα βήμα.
Κύριε, κατεύθυνέ μας προς το στόχο Σου. Άπλωσε έστω μια σκιά του Πνεύματός Σου στο λόγο μας και εμείς θα γίνουμε αρκετά λογικοί’ άπλωσε έστω μια σκιά από την ευγένειά Σου στην καρδιά μας και η καρδιά μας θα καθαρίσει. Και εμείς θα δούμε τον Θεό όπως Τον έβλεπες Εσύ, όταν περπατούσες στη γη, κάτω από τον σταυρό και το αγκαθωτό Σου στεφάνι’ και θα ζήσουμε μαζί με τον Θεό, όπως ζούσες και Εσύ μαζί Του.
Στην ένωση με τον Θεό θα πράττουμε θαύματα μεγάλα, όπως μεγάλα ήταν και τα δικά Σου. Είναι πλέον καιρός να ωριμάσει ο κόσμος. Φώτισέ μας με το Φως Σου, γιατί στον ίσκιο δεν ωριμάζει τίποτα. Κάτω από τις ακτίνες Σου το λογικό μας θα ωριμάσει και η ψυχή μας θα μεγαλώσει πολύ. Και εμείς θα γίνουμε ένα μαζί Σου, όπως είσαι Εσύ, Κύριε, ένα με τον Ουράνιο Πατέρα. Αμήν.

***

Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν το βαθύ ποτάμι που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν το σιτάρι που το σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για τον σπόρο του Χριστού.
Ο δρόμος Του είναι δύσκολος, γι΄αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί οι πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα εμπρός. Γι΄αυτό βαδίζει αργά.
Βαδίζει αργά γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του επεκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα…
(από το βιβλίο: Αργά βαδίζει ο Χριστός, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Εν Πλω)

***

Όσιος Μακάριος της Σαχάρνα 
(+23 Απριλίου 1969)

Ο Όσιος Μακάριος γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1888 στην περιοχή Μπουσούτσκα της Μολδαβίας. Στην βάπτιση πήρε το όνομα Μιχαήλ. Από μικρός ήταν υπάκουος,αγαπούσε την ησυχία και τις ιερές ακολουθίες και του άρεσε στα παιχνίδια του να κάνει τον ιερέα θυμιάζοντας με κάποιο από τα παιχνίδια του. Εαν τον μάλωνε ο πατέρας του ο Δημήτριος-άνθρωπος με φόβο Θεού-ο μικρός Μιχάλης του απαντούσε: « Να δεις που όταν θα μεγαλώσω θα μου φιλάς το χέρι»! Στα δωδεκά του χρόνια ζήτησε από τους γονείς του να τον πάνε στο αγαπημένο του μοναστήρι,στην Σαχάρνα. Αυτοί βλέποντας τις προσευχές του και την καθαρότητα των προθέσεών του, τον πήγαν. Παρότι είχε την συγκατάθεση των γονιών του ο ηγούμενος Ιωσήφ και επίσκοπος Ιακώβ δεν τον δεχόνταν επειδή ήταν πολύ νεαρός. Αυτό έγινε το 1900. Ο νεαρός Μιχαήλ για μία περίοδο συνέχισε να επιμένει μέχρι που μια μέρα είπε στον ηγούμενο:« Πᾶν ὃ δίδωσί μοι ὁ πατήρ, πρὸς ἐμὲ ἥξει, καὶ τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω». Έτσι και εγώ έρχομαι προς τον Φιλάνθρωπο Χριστό για να σωθώ δια σου. Ακούγοντας ο ηγούμενος αυτά τα λόγια και βλέποντας την ακλόνητη επιθυμία του τον δέχθηκε στην αδελφότητα λέγοντάς του: «Η επιμονή σου να είναι ένα με την θέλησή σου». Μετά από λίγο καιρό έγινε μοναχός και ο πατέρας του.

Ο Μιχαήλ ήταν πολύ υπάκουος και πρόθυμος στα διακονήματά του. Για την πολύ του ταπείνωση τον είχε αγαπήσει όλη η αδελφότητα.Μετά από λίγα χρόνια εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Μακάριος προς τιμήν του Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου. Έπειτα έγινε ιερομόναχος και υπηρέτησε τον Θεό στο Άγιο Θυσιαστήριο,όπως είχε προφητέψει όταν έπαιζε με τα παιχνίδια του.
Άνθρωποι πολλοί άρχισαν να έρχονται σ’αυτόν για να ακούσουν έναν λόγο παρηγοριάς,ενώ τα μέλη της αδελφότητας κυριολεκτικά ρουφούσαν κάθε λόγο που έβγαινε από το στόμα του. Έτσι μετά από λίγο καιρό τον όρισαν ως πνευματικό της μονής. Από την ημέρα εκείνη η πόρτα του κελιού του ήταν πάντα ανοιχτή. Έλεγε στους πιστούς:«Μπορείτε να έρχεστε σε εμένα οποτεδήποτε έχετε κάτι να εξομολογηθείτε». Ήταν η περίοδος που άρχισε να διάβαζει προσευχές για τους αρρώστους που υπέφεραν από κακά πνεύματα και τότε άρχισαν οι ιάσεις και τα θαύματα. Ο π.Μακάριος δεν το αναγνώριζε ότι το θαύμα γινόνταν χάρη στις προσευχές του. Συνήθιζε να λέει: «Ήρθε η ασθένεια επειδή δεν προσεύχεστε όπως πρέπει. Τώρα που η προσευχή σας έγινε θερμή, γίνατε καλά». Η βαθιά πίστη του στο Θεό, η ταπεινοφροσύνη του, ο φωτισμένος από την σοφία των Γραφών νους του, η πνευματική βοήθεια που προσέφερε σε ανθρώπους κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, αλλά και το προορατικό του χάρισμα, έκαναν τους πιστούς να καταλαβαίνουν πως πρόκειται για εναν άγιο.

Διώξεις

Την δεκαετία του ’50 είχαν αρχίσει οι διώξεις του κομμουνισμού. Την περίοδο εκείνη ο π.Μακάριος βρισκόνταν στην Μονή Κουσελεούκα. Μια μοναχή διηγείται: «Ήταν χειμώνας. Ο γέροντας τελούσε την Θεία Λειτουργία όταν στον ναό όρμησαν τριάντα στρατιώτες. Τον διέταξαν να βγεί έξω. Οι μοναχές έκλαιγαν, εκείνος όμως ήρεμα τους ακολούθησε. Οι μοναχές παρακαλούσαν τους στρατιώτες να τον αφήσουν, εκείνοι όμως δεν άκουγαν τίποτα. Μπροστά στον ναό περίμεναν τα έλκηθρα. Έβαλαν τον π.Μακάριο πάνω σ’ένα απ’αυτά. Οι μοναχές έτρεχαν πίσω τους κλαίγοντας και φωνάζοντας. Μάταια όμως. Τα έλκηθρα χάθηκαν μετά την στροφή. Μεγάλη είναι η δύναμη του Θεού όμως. Οι στρατιώτες ήταν μεθυσμένοι. Κάποια στιγμή έχασαν τον έλεγχο του έλκηθρου και αυτό αναποδογύρισε. Έπεσαν όλοι κάτω. Ζαλισμένοι όπως ήταν ξέχασαν να φορτώσουν τον π.Μακάριο και έφυγαν. Έκεινος ξυπόλητος-επειδή είχε χάσει τα παπούτσια του- γύρισε στο μοναστήρι. Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μας».

Έπειτα γύρισε στην Σαχάρνα για να πιεί ο πικρό ποτήρι του διωγμού μέχρι τέλους. Το 1964 οι κομμουνιστές έκλεισαν το μοναστήρι της Σαχάρνας. Ο π.Μακάριος έζησε για δύο χρόνια σε μία καλύβα στην άκρη του χωριού. Οι κάτοικοι τον αγαπούσαν πολύ. Σε αυτήν την καλύβα τα βράδια έκανε γάμους και βαπτίσεις. Καθημερινά ανέβαινε τον Γολγοθά μαζί με τον Χριστό. Παρότι ήταν ηλικιωμένος οι σοβιετικοί τον υποχρέωναν να πηγαίνει στο νταμάρι να βγάζει πέτρες μαζί με τους άλλους, να φτιάχνουν δρόμους κ.α. Τον έβλεπαν οι άλλοι πως ταλαιπωρείται και έκαναν και την δική του δουλειά.
Οι δύσκολες συνθήκες ζωής και οι διώξεις των αρχών τον έριξαν στο κρεβάτι. Εξαιτίας της αδυναμίας και της ασθένειας αναγκάστηκε να πάει να μείνει στο πατρικό του, στο σπίτι της αδελφής του Άννας.
Εκοιμήθη στις 23 Απριλίου 1969 περιστοιχισμένος από πνευματικά του τέκνα. Πριν παραδώσει την ψυχή του αναφώνησε: «Δόξα Σοι, Κύριε…» Τον έθαψαν στο κοιμητήριο του χωριού κοντά στον τάφο της μητέρας του.

Το 1991 η μονή Σαχάρνα επαναλειτούργησε, ξεκινώντας την ποιμαντική της δραστηριότητα και προσπαθώντας να ανασηκωθεί μέσα από τα ερείπια. Η νέα αδελφότητα πληροφορήθηκε από τους πιστούς για την αγία ζωή του π.Μακαρίου. Με την ευλογία του Μητροπολίτου Κισινέφ και πάσης Μολδαβίας Βλαδίμηρου, ανοίχτηκε ο τάφος του και τα λείψανά του βρέθηκαν άφθαρτα. Στις 21 Δεκεμβρίου 1995 έγινε η αγιοκατάταξή του. Σύμφωνα με απόφαση της συνόδου η μνήμη του τιμάται στις 13/26 Μαΐου. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για τα θαύματά του.
(Πηγή/Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης – https://proskynitis.blogspot.com/2013/02/23-1969.html)
https://manastirea-saharna.md/viata-cuviosului-macarie/

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ´

Ἀπόστολε Ἅγιε Κάρπε, πρέβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ , ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιος Ἀλέξανδρος Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Ἐν ἀθλήσει νομίμως Μάρτυς ἠρίστευσας, καὶ τὸν σὲ τρώσαντα πρῲην κατηγωνίσω ἐχθρὸν, καὶ Μαρτύρων κοινωνὸς ὤφθης Ἀλέξανδρε. Ὅθεν ὡς ἅγιον βλαστόν, Θεσσαλονίκη σε τιμᾷ, καὶ πόθῳ σοι ἀνακράζει· Μὴ διαλίπῃς πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τοὺς τιμῶντάς σε.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιος Συνέσιος Ἦχος α’

Καρπασέων τὸ κλέος καὶ Κυπρίων ἀγλάϊσμα, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, Ἱεράρχα Πατὴρ ἡμῶν Συνέσιε· διὸ τὴν χάριν τῶν θαυμάτων ἐξ οὐρανοῦ ἐδέξω μακάριε, θεραπεύειν τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδοκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον. Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ο Νέος, εκ Κρατόβου εν Σόφια μαρτυρησας.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείῳ Πνεύματι ἀνακηρύξας, τὴν τοῦ Κτίσαντος, οἰκονομίαν, ἀθλητικῶς ἠγωνίσω Γεώργιε· καὶ τοῦ πυρὸς ἐνεγκὼν τὴν κατάφλεξιν, καταδροσίζεις ἡμᾶς θείαις χάρισι. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

ᾨδὴ η’
Τὸν ἐν τῷ Σταυρῷ προσηλωθέντα

Παύλῳ τῷ σοφῷ καθηγεμόνι, διακονῶν ἐπιστολαῖς, ἐνθέοις Ἱεράρχα, τὰς σωτηριώδεις διδαχάς, διεπόρθμευσας τοῖς σῳζομένοις.

Ὄρθρος φαεινὸς περιαυγάζων, τὴν οἰκουμένην τῷ φωτί, κηρύγματος ἐδείχθης, καὶ τῆς ἀγνωσίας τὸ βαθύ, ἀξιάγαστε ἐξαίρων σκότος.

Θαύματα τελῶν τῇ ἐπικλήσει, Πατρὸς καὶ Πνεύματος σοφέ, καὶ Λόγου σαρκωθέντος, ἔπεισας Ἑλλήνων τοὺς σοφούς, Τρισυπόστατον οὐσίαν σέβειν.

Θεοτοκίον
Ὤφθης οὐρανὸς Θεοκυῆτορ, ἐξανατέλλουσα ἡμῖν, τὸν τῆς δικαιοσύνης, Ἥλιον, φωτίζοντα ἡμᾶς, ἐπιγνώσεσι θεογνωσίας.

Advertisement

Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε, μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν. Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Άγιος Επιφάνιος επίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου (403)
Γερμανός Α΄, επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (740)
Οσία Καλλίτροπος, αδελφή του αγίου Επιφανίου
Δομιτίλλα μάρτυς στη νήσο Pandatavia Ιταλίας (96)
Σαββίνος και Πολύβιος επίσκοποι Κύπρου (4ος αι.)
Θεοφάνης επίσκοπος Σολέας Κύπρου (1550)
Όσιος Λέων ο Καλαβρος ο εν Μεθώνη
Διονύσιος του Ραντονέζ Ρωσίας (1633)
Ιωάννης ο από Βλαχίας, νεομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι (1662)
Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα (1928) και Αμφιλόχιος Γολοβατιούκ Λαύρας του Ποτσάεβ Ουκρανίας (1971)
Εύρεση ιερών λειψάνων (1961) της Αγίας Ειρήνης Παρθενομάρτυρος εν Λέσβω (1463)

Εορτάζουν στις 12 Μαΐου

Ο νεομάρτυρας Νικόλαος Β΄ Ρομανώφ Τσάρος και Αυτοκράτωρ πασών των Ρωσιών
γεννήθηκε στις 6/19 Μαΐου το 1868

Ο ίδιος ο Νικόλαος συνήθιζε να λέει: «Γεννήθηκα την ίδια μέρα που εόρταζε ο Δίκαιος Ιώβ ο Πολύαθλος και είμαι έτοιμος σαν κι εκείνον να δεχθώ τις δοκιμασίες του Θεού και να ανεχθώ τις ταλαιπωρίες έως τέλους.» Και πράγματι όλη του η ζωή ήταν ένας Γολγοθάς.

Και ο Άγιος Τύχων Πατριάρχης Μόσχας επίσης έλεγε :
«Τα γενέθλια του Ηγεμόνα μας συμπίπτουν με την ημέρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αφιέρωσε στην μνήμη του Πολύαθλου Ιώβ. Σε κάποιον άσχετο άνθρωπο, η σύμπτωση θα φανεί σαν ένα τυχαίο γεγονός. Στα μάτια όμως, ενός πιστού δεν μπορούν να υπάρξουν τυχαία γεγονότα, ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για τον εκλεγμένο από τον Ίδιο τον Θεό κατά την ώρα αυτήν της ανάγκης. Ο Τσάρος μας, όπως παλαιότερα ο Ιώβ, έλαβε το ένα μήνυμα μετά το άλλο για αποτυχίες των στρατευμάτων, για καταστροφικές πυρκαγιές, για σεισμούς, για κατολισθήσεις βουνών και πλημμύρες. Δύναται ο Τσάρος μας να σηκώσει όλες αυτές τις συμφορές με ελαφριά καρδιά; Μπορεί να αποφύγει το να υποφέρει για την πάτρια γη του; Ωστόσο, πληγές ακόμη πιό επώδυνες φέρουν θάνατο στην καρδιά του. Όπως ο Ιώβ, είναι παρεξηγημένος από τους φίλους του και υποφέρει από την παρεξήγηση αυτήν. Χάρισε, Κύριε, στον αγαπημένο μας ηγεμόνα τις επιτυχίες του Μωυσή, την ανδρεία του Δαβίδ και την σοφία του Σολομώντος μαζί με την υπομονή του Ιώβ.»

***

Από πολύ νωρίς η Αυτοκρατορική οικογένεια δεχόταν με υπομονή συκοφαντίες, ειρωνείες, ψεύδη, δολοπλοκίες…

…Οι συκοφαντίες αποτέλεσαν εξ αρχής το πιο λαμπρό στεφάνι στην κορυφή τους, όπως πολύ σύντομα θα αποκάλυπτε ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ σε κάποιο θαυμαστό όραμα.

…Κατά τον μήνα Μάϊο, ένας ενάρετος γέροντας της μονής του Σάρωφ βρισκόταν σε μεγάλη θλίψη για τις δοκιμασίες που εφίστατο η βασιλική οικογένεια. Καθώς βρισκόταν στην κατάσταση αυτήν, και ενώ προσευχόταν με δάκρυα, αποκοιμήθηκε και είδε το εξής θαυμαστό όραμα:
Βρέθηκε στην κωμόπολη του Τσέρσκογιε Σέλο και κοιτάζοντας προς τα ανάκτορα του Αλεξάνδρου, την κατοικία δηλαδή της βασιλικής οικογενείας, είδε ότι από πάνω του ανυψωνόταν ένας φωτεινός στύλος, ο οποίος έφθανε μέχρι τους ουρανούς! Ο γέροντας προχώρησε τότε μέσα στο παλάτι. Μέσα εκεί, είδε τον τσάρο να κάθεται στο γραφείο του και να είναι απασχολημένος γράφοντας. Κοντά του, σε ένα άλλο μικρότερο τραπέζι, καθόταν ο τσάρεβιτς Αλέξιος διαβάζοντας κάποιο βιβλίο. Μαζί τους ήταν και η υπόλοιπη οικογένεια, η αυτοκράτειρα με τα κορίτσια, οι οποίες ήταν καθισμένες και κεντούσαν. Ανάμεσα στα μέλη της οικογενείας, ακτινοβολώντας θείο φως, στεκόταν ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος τους έδινε πνευματικές οδηγίες και τους παρηγορούσε. Όταν ο όσιος Σεραφείμ είδε τον γέροντα, τον πλησίασε και του είπε :
«Μην είσαι τόσο θλιμμένος, πάτερ μου, μην αθυμείς. Ο Θεός δεν πρόκειται να εγκαταλείψη τα εκλεκτά και αγαπημένα του παιδιά. Έχει την δύναμη να τους αρπάξη από τα χέρια των κακών ανθρώπων, αλλά επιθυμεί να δώση σ’ αυτούς ουράνια κι όχι επίγεια μακαριότητα. Το να στείλη λεγεώνες αγγέλων και να διασκορπίση τους εχθρούς τους είναι πολύ πιο εύκολο για τον Θεό από ο,τι είναι για μας το να πούμε ένα μόνο λόγο. Ωστόσο, ο Θεός απλά αφήνει την θολωμένη λογική των εχθρών τους να τους καταστρέψη από μόνη της. Ο Κύριος με απέστειλε για λίγο, ώστε να παρηγορήσω, να ενδυναμώσω και να προστατέψω τους βασιλομάρτυρες, διότι «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής » και γι’ αυτό χρειάζονται την ουράνια βοήθειά μας στις δύσκολες αυτές ώρες της δοκιμασίας. Κοίταξε το ακτινοβόλο φως που εκπέμπεται από τα πρόσωπα των βασιλομαρτύρων. Αυτό είναι σημείο ότι βρίσκονται υπό την ειδική προστασία του Θεού, διότι είναι δίκαιοι. Όπως ακριβώς από καταβολής κόσμου οι δίκαιοι εξευτελίσθηκαν, αδικήθηκαν και συκοφαντήθηκαν από ανόμους ανθρώπους –ακολούθους του πρώτου ψεύστη και απατεώνος, του διαβόλου- έτσι και αυτοί οι δίκαιοι βασιλομάρτυρες έχουν εξευτελισθή, ταπεινωθή, συκοφαντηθή και αδικηθή από κακούς ανθρώπους, υποκινούμενους από τον αρχέκακον διάβολο… Κοίταξε (τώρα) το πρόσωπο της αυτοκράτειρας και θα δης ότι το φως που εκπέμπεται από το πρόσωπο της είναι πιο λαμπερό από τους άλλους. Αυτό είναι σημείο ότι υπέστη εκ μέρους του διαβόλου περισσότερες συκοφαντίες και ψευδείς κατηγορίες από όλους τους άλλους. »

Στη συνέχεια τους εξόρισαν στην βόρεια Σιβηρία, στην πόλη Τομπόλσκ, εκεί, όταν ο έκπτωτος, πλέον, Νικόλαος ρώτησε έναν επαναστάτη τι γίνεται στη Ρωσία, εκείνος απάντησε: “Χύνονται ποτάμια αίματος”. Και τέλος τον Απρίλιο του 1918 τους μεταφέρουν στην οικία Ιπάτιεφ, στην πόλη Αικατερίνμπουργκ. Η ένθερμη προσευχή και η πολύωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής ήταν η μόνη παρηγοριά των φυλακισμένων.

***

Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα (1853 – 1928)

Το 1917, πριν από την οκτωβριανή επανάσταση των μπολσεβίκων, επισκέφθηκε τον όσιο Νεκτάριο της Όπτινα ένα από τα στενά πνευματικά του τέκνα, ο πατήρ Βασίλειος Σούστιν, κατα τη συζήτησής τους, ξαφνικά ο όσιος είπε τα εξής:
«Χαλεποί καιροί έρχονται σύντομα. Στον κόσμο ο αριθμός έξι έχει περάσει και ο αριθμός επτά πλησιάζει… Να είστε σιωπηλοί, υπομονετικοί», είπε ο γέροντας και άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια του. «Το έτος 1918 θα είναι ακόμη χειρότερο. Ο τσάρος και ολόκληρη η οικογένειά του θα βασανισθούν και θα δολοφονηθούν. Μια ευσεβής ψυχή είδε ένα αποκαλυπτικό όνειρο: Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός καθόταν σ’ ένα θρόνο και γύρω του ήταν οι δώδεκα Απόστολοι. Εν τω μεταξύ φρικτά βάσανα και θρήνοι ακούγονταν από την γη. Τότε ο απόστολος Πέτρος ρώτησε τον Χριστό:
“Κύριε, πότε θα παύσουν αυτά τα βάσανα;”
Και ο Κύριος του απάντησε: “Θα τους αφήσω μέχρι το 1922, αλλ’ αν δεν μετανοήσουν και δεν συνέλθουν, θα καταστραφούν”. Αίφνης ο Τσάρος παρουσιάστηκε μπροστά στον θρόνο του Χριστού με στεφάνι μεγαλομάρτυρος… Μάλιστα – βεβαίωσε ο Στάρετς – Αυτός ο Τσάρος θα γίνει μεγαλομάρτυρας. Αν δεν μετανοήσουμε και δεν επιστρέψουμε στον Θεό, τότε όχι μόνο η Ρωσία, μα ολόκληρη η Ευρώπη θα καταρρεύσει. Η ώρα της προσευχής έχει έρθει».
Τα παραπάνω κατέθεσε ο Β. Σούστιν, πνευματικό παιδί του αγίου Νεκταρίου, και καταγράφονται στη βιογραφία του ( Όσιος Νεκτάριος, Ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα, έκδ Σταυροπηγιακής και Συνοδικής Ι. Μονής Οσίου Συμεών του Ν. Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής 2003, σελ. 83-86).

***

Ο Όσιος δίδασκε σε όλους την ταπείνωση και την υπομονή, την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Έγραφε σε μια επιστολή του: «Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν και ειπωσιν πάν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και άγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς (Είστε μακάριοι, όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν με ψεύτικες κατηγορίες για χάρη μου. Να χαίρεσθε και ν’ αγάλλεσθε, γιατί ο μισθός σας θα είναι μεγάλος στους ουρανούς).
Εύχομαι αυτός ο λόγος του Θεού να είναι παρηγοριά και βέβαιη ελπίδα σας. Οτιδήποτε επιτρέψει εκείνος, δεχθείτε το με εμπιστοσύνη, διότι το θέλημα του είναι αγαθό και τέλειο. Οι άγιοι Μάρτυρες υπέμειναν τα βασανιστήρια με ελπίδα και ο Κύριος δεν τους ντρόπιασε, αλλά τους δόξασε και δοξάστηκε μέσω αυτών. Τα ίδια λόγια του Σωτήρος προορίζονται για σας, αν ακολουθήσετε τα βήματα τους». Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».
Κι επαναλάμβανε αρκετές φορές:
– Κρατηθείτε γερά στην Ορθοδοξία.

Πολλοί γνωρίζοντας το προφητικό του χάρισμα ρωτούσαν:
– Τι μας περιμένει;
– Μεγάλες κοινωνικές καταστροφές περιμένουν την ανθρωπότητα, απαντούσε. Τα τωρινά βάσανα μας μοιάζουν με τσιμπήματα εντόμων, συγκρινόμενα με τα βάσανα των εσχάτων χρόνων. Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Αλλά οι πιστοί χριστιανοί μπορούν να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα. Στα τέλη θα συμβεί με τους πιστούς ότι έγινε με τους αποστόλους πριν από την κοίμηση της Θεοτόκου. Ο κάθε πιστός, οπού κι αν βρίσκεται, θα μεταφερθεί μ” ένα σύννεφο μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Μόνο αυτοί πού θα βρεθούν μέσα θα σωθούν. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε. Ο Κύριος επί έξι αιώνες προειδοποιούσε πώς θα γίνει κατακλυσμός, αλλά δεν τον πίστεψαν και δεν μετανόησαν μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Ακόμη κι οι εργάτες πού προσέλαβε για να κατασκευάσουν την κιβωτό, δεν πίστεψαν και γι” αυτό πήραν μόνο τον μισθό της δουλείας τους, αλλά δεν σώθηκαν χάθηκαν κι αυτοί στον κατακλυσμό. Εκείνη η εποχή είναι προμήνυμα της δικής μας. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν.

***

Ο λόγιος Σέργιος Νείλος – ο οποίος συνεδόταν πνευματικά με τον Στάρετς Νεκτάριος – έχει διασώσει στο Ημερολόγιό του ένα χαρακτηριστικό ενύπνιο του οσίου Γέροντος, το βράδυ της 16ης προς 17η Μαρτίου 1910, στο οποίο φαίνεται η πάλη Χριστιανισμού και αθεΐας, αλλά και η τελική νίκη της Πίστεως.
“Ο π. Νεκτάριος του είπε – γράφει – ότι τον είχε συνταράξει ένα φοβερό όνειρο, που το έβλεπε σχεδόν όλο το βράδυ και μάλιστα ήταν ασυνήθιστα ζωντανό.
“Τι είδατε;” τον ρώτησε ο Σέργιος Νείλος με ξεχωριστό ενδιαφέρον.
“Είδα μίαν επανάσταση στη Ρωσία, μία φοβερή εξέγερση. Θα χρειαζόταν πολλή ώρα, για να σας το διηγηθώ με όλες τις λεπτομέρειες· θα σας πω τα κυριώτερα:
Είδα μία τεράστια πεδιάδα στην οποία γινόταν μια φοβερή μάχη, ανάμεσα σε ορδές από αθέους αποστάτες και ένα μικρό στρατό Χριστιανών. Όλοι οι αποστάτες ήσαν καλά οπλισμένοι και πολεμούσαν σύμφωνα με τους κανόνες της στρατιωτικής επιστήμης, ενώ οι Χριστιανοί ήσαν άοπλοι. Η κατάληξη αυτής της άνισης μάχης μπορούσε εύκολα να προβλεφθεί. Η στιγμή της τελικής νίκης των αποστατών πλησίαζε. Ντυμένοι γιορτινά μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, πανηγύριζαν προκαταβολικά την νίκη τους.
Ξαφνικά όμως μία ασήμαντη στον αριθμό ομάδα Χριστιανών, ανάμεσα στους οποίους έβλεπα γυναίκες και παιδιά, έκαναν μία γενναία επίθεση στους εχθρούς του Θεού και αμέσως το πεδίο της μάχης γέμισε από πτώματα του άθεου στρατού. Το αμέτρητο πλήθος είχε εξοντωθεί και μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξη, χωρίς την βοήθεια των όπλων. Ρώτησα τότε ένα Χριστιανό στρατιώτη:
“Πως καταφέρατε να νικήσετε αυτήν την αμέτρητη στρατιά”:
“Ο Θεός βοήθησε”, μου απάντησε.
“Ναί, αλλά με ποια μέσα;” – ρώτησα πάλι – “αφού δεν είχατε κανένα όπλο;”
“Με οτιδήποτε βρέθηκε στα χέρια μας”, μου ξαναείπε ο στρατιώτης”

***

Η επιστροφή ενός αθέου
Μαρτυρία του μοναχού Ιππολύτου, του Ερημητηρίου Ζωσιμόβ, στην Μόσχα:

«Πριν από την είσοδό μου στην μονή, πήρα στο σπίτι των γονιών μου ένα πορτραίτο του αυτοκράτορα Νικολάου Β΄ και ένα της συζύγου του, Αλεξάνδρας Φεόντοροβνα. Οι γονείς μου, έχοντας διδαχθεί κατά την σοβιετική περίοδο να πιστεύουν ότι οι τσάροι ήταν τύραννοι, απόρησαν πολύ όταν άκουσαν πως γινόταν λόγος για αγιοκατάταξή τους και έβλεπαν σαστισμένοι τα δύο αυτά πορτραίτα να κρέμονται στις εξέχουσες θέσεις που τα τοποθέτησα. Η μητέρα μου, μορφωμένη γυναίκα, αμέσως θυμήθηκε την Ματωμένη Κυριακή του 1905 και την σφαγή των εργατών στον ποταμό Λένα, το 1912. Ωστόσο, όντας θεοφοβούμενη γυναίκα από την παιδική της ηλικία, η μητέρα μου συγκράτησε τον εαυτό της και δεν εξέφρασε πολλά ερωτήματα, παρά μόνο αναρωτήθηκε: “Πως είναι δυνατό αυτό;”. Ο πατέρας μου, δεδηλωμένος άθεος, δεν κράτησε για τον εαυτό του την αντίθετη γνώμη του. Ωστόσο, τρέφοντας εχθρικές διαθέσεις κατά των κομμουνιστών, εξέφρασε λύπη για το τέλος των βασιλομαρτύρων.

»Η τεταμένη ατμόσφαιρα στο οικογενειακό μας περιβάλλον, με τα διάφορα σχόλια κατά του τσάρου, επιδείνωσε περισσότερο την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι γονείς μου, η μάλλον ο πατέρας μου, για να είμαι πιο ακριβής. Ο πατέρας μου, εκείνη την περίοδο, κινδύνευε να καταδικασθεί σε φυλάκιση, διότι λόγω της απλότητας και της άγνοιάς του, έμπλεξε με μία ομάδα απατεώνων. Είχαν ήδη κατηγορηθεί για μία εγκληματική πράξη, έγιναν οι ανακρίσεις και είχε ορισθεί η ημερομηνία για την δίκη. Τότε, ο πατέρας μου είδε ένα όνειρο. Ο ίδιος ο τσάρος εμφανίστηκε σ’ αυτόν, φορώντας στολή αξιωματικού του αυτοκρατορικού στρατού και επωμίδες. Ήταν ψηλός, με γαλάζια μάτια και έλαμπε. Στεκόταν στραμμένος μερικώς προς τον πατέρα μου και κάποιος άλλος με μαύρη ενδυμασία είπε: “Τίμησέ τον ως άγιο και θα σε βοηθήσει”. Τότε ο πατέρας μου γονάτισε μπροστά στον τσάρο. Καθώς θυμάται ο πατέρας μου, γύρω από τον τσάρο στεκόταν η οικογένειά του.

»Μετά από αυτό το όνειρο, οι γονείς μου πήγαν σε μία μικρή εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και πασών των Ουρανίων Ασωμάτων Δυνάμεων, σε κάποιο χωριό, και εκεί έκαναν μία δέηση στους βασιλομάρτυρες. Ο ιερέας του χωριού, όταν άκουσε το όνειρο του πατέρα μου, δεν έφερε αντίρρηση να κάνει την δέηση. Και τι συνέβη αργότερα; Μετά από τρεις η τέσσερις μέρες έλαβε χώρα το πραξικόπημα στην Μόσχα (1993). Αμέσως μετά, ακολούθησε πραξικόπημα στην τοπική κυβέρνηση και αντικαταστάθηκε ο επικεφαλής της κυβέρνησης, ο οποίος μισούσε τον πατέρα μου και ήθελε με κάθε τρόπο να τον κλείσει στην φυλακή. Η αντικατάσταση των αξιωματούχων έδωσε ελπίδες στον πατέρα μου ότι θα έβλεπαν την περίπτωσή του με επιείκεια. Σύντομα ακολούθησε η δίκη και στον πατέρα μου δόθηκε ένας χρόνος με αναστολή. Αργότερα του δόθηκε αμνηστία και ακυρώθηκε η καταδίκη του. Από τα έξι άτομα που καταδικάστηκαν, ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που απαλλάχθηκε της καταδίκης του.

»Μετά από αυτό το γεγονός, η στάση του πατέρα μου απέναντι στον τσάρο άλλαξε και άρχισε να τον σέβεται. Έτσι, αυτός ο οποίος μέχρι τότε περιγελούσε τα άγια, κάθε φορά που συναντούσε την παραμικρή δυσκολία, έτρεχε πάλι σ’ αυτόν από τον οποίο είχε βρει αληθινή βοήθεια: στον τσάρο Νικόλαο Β΄ και τους άλλους βασιλομάρτυρες.

Μία τέτοια περίπτωση είναι και η ακόλουθη. Ο πατέρας μου είναι γεωργός. Κάποια φορά, έφθασε σε κατάσταση που δεν είχε τίποτα να σπείρει. Ο κίνδυνος από αυτό δεν ήταν μόνο το ότι θα μπορούσε να μείνει χωρίς λεφτά, αλλά θα έπρεπε να δώσει όλα τα υπάρχοντά του για να ξοφλήσει το χρέος του. Τότε, μαζί με την μητέρα μου, έκαναν στον ναό μία δέηση στους βασιλομάρτυρες Νικόλαο και την οικογένειά του. Αμέσως μετά από αυτό, ήλθε να δει τον πατέρα μου ο ηγούμενος ενός κοντινού μοναστηριού και του είπε ότι είχε κάποιο γνωστό, ο οποίος ήθελε να δώσει στον πατέρα μου σπόρους για καλλιέργεια. Σπάρθηκε όλη η γη του: 370 στρέμματα!».
Πηγή: R. Monk Zachariah (Liebmann), “The Life of Tsar-Martyr Nicholas II”, The Orthodox Word, vol. 26, no. 4 (153), July-August, 1990.

Γεννήθηκα την ίδια μέρα που εόρταζε ο Δίκαιος Ιώβ ο Πολύαθλος και είμαι έτοιμος σαν κι εκείνον να δεχθώ τις δοκιμασίες του Θεού… Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Όλες μας οι ελπίδες είναι σ’Αυτόν. Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ της Ρωσίας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/06/44169/

Οι πιστοί χριστιανοί να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα. Ο κάθε πιστός, οπού κι αν βρίσκεται, θα μεταφερθεί μ’ ένα σύννεφο μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Μόνο αυτοί πού θα βρεθούν μέσα θα σωθούν. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε. Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/04/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%af-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%cf%86%ce%bf%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9-2/

Αγία Ειρήνη Παρθενομάρτυς εν Λέσβω, Να ξέρατε, τι φοβερά βασανιστήρια μας έκαναν οι Τούρκοι! Εμένα μ’ έκαψαν ζωντανή μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι. Αν ήξερες, τί φρικτούς πόνους ένιωσα!…
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/11/%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%ae%ce%bd%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b8%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%82-%ce%b5%ce%bd-%ce%bb%ce%ad%cf%83%ce%b2%cf%89-%ce%bd%ce%b1/

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα όταν έλεγε το “Πάτερ ημών”, ήταν σαν να ήταν ο Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, και ο Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/11/44112/

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, ἔγνως τήν χάριν, καί θεόφθογγον, ἔσχηκας γλῶσσαν, Ἱεράρχα σοφέ Ἐπιφάνιε· ὅθεν δογμάτων ὀρθαῖς ἀναπτύξεσιν, αἱρετικῶν θριαμβεύεις τήν ἄνοιαν. Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Ω῾ς θεῖον θησαύρισμα, ἐκ τῶν ταμείων τῆς γῆς, φρικτῶς ἐφανέρωσας, τὰλείψανά σου ἡμῖν, Εἰρήνη πανεύφημε.Ὅθεν σε εὐφημοῦμεν, τὴν ἀνεύρεσιν τούτων, ἄγοντες ἑορτίως, τῇ παρούσῃ ἡμέρᾳ. Ἀλλ̉ αἴτειπαῤῥησίᾳ ἡμῖν, πταισμάτων τὴν ἄφεσιν.

Απολυτίκιον Αγίων Βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείω στέμματι καταστεφθέντες και βασίλειον ευρόντες χάριν, αρεταίς θεοπρεπώς διελάμψατε, ου την επίγειον δόξαν ποθήσαντες, αλλά του Πνεύματος κάλλος το άφθορον όθεν, Άγιοι Ρομάνοφ Βασιλομάρτυρες, πρεσβεύσατε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ἀπολυτίκιον. ῏Ηχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Δόξαν ἐπίγειον σοφῶς ἀπέῤῥιψας, τῶν μονοτρόπων δὲ σχῆμα ἐπέλεξας, ὁσιομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, πανεύφημε ᾽Ελισάβετ· ἡ θερμὴ ἀγάπη σου, πρὸς τοὺς πάσχοντας ἔνδοξε, ἄγγελον ἐλέους σε, ἐπί γῆς ἐφανέρωσεν· τὸ αἷμά σου δὲ μάρτυς Κυρίου, τὸν πλοῦτον τῆς καρδίας σου ἐσφράγισεν.

Δόξα… Και νυν… Ήχος πλ. α’

Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς· Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν· Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Όταν στηρίζεσαι σε ανθρώπους είσαι αδύναμος, αλλά εμπιστευόμενος τον Θεό είσαι δυνατός. Προσκολλήσου σ’ Αυτόν και όλη η δύναμή Του θα είναι μαζί σου… όπως ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης εμπιστεύθηκε όλη την ύπαρξή του στον άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο και του δόθηκε η δύναμη να διώκει το κακό

Ναθαναήλ/Βαρθολομαίος ο Απόστολος, απ’ τους 12 Αποστόλους του Χριστού, ος εστι Σίμων ο Ζηλωτής, ήτοι η ανάμνησις της προς τον Χριστόν αυτού γνωρίσεως· ιερομάρτυς στο Derbend (παλαιά Ουρβανούπολι) Αρμενίας (11/6 εορτή και 22/4, +68) [25/8 ανακομιδή λειψάνων και σύναξι 30/6]
Θεόδωρος ο Συκεώτης, ηγούμενος και επίσκοπος Αναστασιουπόλεως, από Συκεώνα Γαλατίας Μ. Ασίας (613) [ανακομιδή λειψάνων 16/6]
Στεφανίς Ντιούρτσεβιτς, μοναχή οσιομάρτυς στη Bitola Σκοπίων, από χωριό Βράκα κοντά στην πόλι Σκάνταρ Αλβανίας (1945)
Πλάτων επίσκοπος Μπάνια Λούκα της Σερβίας (1941)
Αικατερίνα (Μαλκόφ-Πανίνα) η δια Χριστόν σαλή , της μονής Κοιμήσεως της Πουχτίτσας στην Εσθονία (1968)

Εορτάζουν στις 22 Απριλίου

Ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης
Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς

Στίχος
Και Θεοδώρω, και νεκρώ Θεοδώρου,
Το θαυματουργείν δώρον εκ Θεού μέγα.
Εικάδι δευτερίη Συκεώτην τύμβος έκρυψεν.

Ο Θεόδωρος γεννήθηκε στο χωριό Συκεών της Γαλατίας, γι’ αυτό και επονομάστηκε Συκεώτης. Ως παιδί δέκα ετών, έκανε αυστηρή νηστεία και ολονύκτια προσευχή, κατά μιμησιν ενός ευλαβούς γέροντος υπηρέτη του Στεφάνου, ο οποίος ζούσε στο σπίτι τους. Η μητέρα του Θεοδώρου, μια πλούσια χήρα ονόματι Μαρία, προσδοκούσε να γίνει αξιωματικός ο γιος της και να αφιερωθεί στον στρατό κατ’ επάγγελμα. Όμως της εμφανίστηκε σε όνειρο ο άγιος Γεώργιος και την πληροφόρησε ότι ο Θεόδωρος ήταν προορισμένος να υπηρετήσει τον Βασιλέα των Ουρανών και όχι κάποιον βασιλιά της γης. Ο άγιος Γεώργιος εμφανίστηκε πολλές φορές στον Θεόδωρο είτε για να τον διδάξει είτε για να τον σώσει από κινδύνους που προξενούσαν οι πονηροί δαίμονες. Είχε επίσης πολλά οράματα με την Υπεραγία Θεοτόκο.

Η έμπονη ασκητική ζωή του Θεοδώρου, ξεπερνούσε κατά πολύ τα παλαίσματα των ασκητών της εποχής του. Δουλαγωγούσε τη σάρκα του με την πείνα, τη δίψα, με σιδερένιες αλυσίδες και παραμένοντας όρθιος στην προσευχή όλη τη νύχτα.

Όλα αυτά τα έκανε για την αγάπη του Θεού και για να κάνει την ψυχή του απόλυτο ηγεμόνα πάνω στο σώμα του. Σαν απάντηση στην αγάπη του Θεοδώρου, ο ελεήμων Κύριος απαντούσε με αγάπη. Του χάρισε μεγάλη δύναμη πάνω στα πονηρά πνεύματα και επι όλων των ασθενειών και δεινών των ανθρώπων. Ήταν περίφημος για τις θαυματουργικές θεραπείες του, ψυχών τε και σωμάτων.

Χάρη στη μεγάλη του αγνότητα και την αφοσίωσή του στον Θεό, χειροτονήθηκε παρά τη θέλησή του, επίσκοπος της Αναστασιόπολης. Έμεινε για έντεκα χρόνια στο επισκοπικό του καθήκον και έπειτα ζήτησε από τον Θεό να τον απελευθερώσει από αυτήν την υπηρεσία για να αφιερωθεί και πάλι στην αγαπημένη του ασκητική ζωή. Πράγματι, επέστρεψε στο μοναστήρι του, όπου, σε μεγάλη ηλικία, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριό του, για τον οποίο υπέφερε πρόθυμα πολλά δεινά. Αναπαύθηκε στις αρχές της βασιλείας του αυτοκράτορα Ηρακλείου περίπου το έτος 613 μ.Χ.
Ο Πρόλογος από την Οχρίδα: απο τις Ζωές των Αγίων του Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς

Λίγο πριν πεθάνη, εμφανίστηκε στο όνειρο του ο ένδοξος Μάρτυρας του Χριστού Γεώργιος και του έδωσε ένα ραβδί, για να ακουμπά. Έπειτα του εμφανίσθηκε και δεύτερη φορά καβαλάρης επάνω σε άλογο και έσυρε μαζί του και άλλο άλογο, επάνω στο οποίο πρόσταξε τον Όσιο να καβαλικεύση. Και φανέρωναν με αινιγματικό τρόπο το ραβδί και το άλογο τον δρόμο, που επρόκειτο να κάνη ο Όσιος στα Ουράνια. Τελείται δε η Σύναξι του στον Ναό του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, που βρίσκεται στον τόπο, που ονομάζεται Δεύτερο.

***

Όταν είδε ο μακάριος Θεόδωρος ο Συκεώτης να συγκεντρώνονται πλήθη πολλά στο Μοναστήρι και επειδή ο ναός του αγίου Γεωργίου ήταν πολύ μικρός, έδωσε τα υπόλοιπα χρήματα του Μοναστηριού που είχε και έχτισε ναό άξιο του αγίου μάρτυρας Γεωργίου με τρεις κόγχες, που είχε στα δεξιά παρεκκλήσιο του αγίου μάρτυρος Πλάτωνος, ενώ από τα αριστερά παρεκκλήσιο του αγίου μάρτυρος Αντιόχου.
Πάνω δε από αυτό, στο χώρο για τους κατηχουμένους, είχε παρεκκλήσιο των αγίων Μαρτύρων Σεργίου και Βάκχου. Στο ναό αυτό λοιπόν όταν έσκαβαν τα θεμέλια, έσπασαν διάφορα βράχια με φωτιά και ξύδι και μετά τα κατρακυλούσαν κάτω γιατί ο τόπος ήταν άγριος και γεμάτος βράχια.

Βρήκαν και ένα τεράστιο βράχο τον οποίο έβγαλαν και τον κυλούσαν προς τη μεριά του κήπου πίσω από την κόγχη. Στάθηκε ο βράχος σ’ ένα τόπο και έμεινε ασάλευτος πλέον εκεί. Προσπάθησαν τόσοι εργάτες να τον μετακινήσουν, αλλά ήταν αδύνατο.

Μόλις το έμαθε ο δούλος του Θεού πήγε κοντά τους· ακούμπησε με το χέρι του το βράχο και είπε ευλογητός ο Κύριος, πήγαινε από εδώ κάτω, διότι χρειαζόμαστε τον τόπον αυτόν και αμέσως με το λόγο του μετακινήθηκε ο βράχος και κατρακυλούσε με σφοδρότητα προς τα κάτω.
Απέναντι, προς τη μεριά που κατρακυλούσε ο βράχος, υπήρχε μια μηλιά και καθώς επρόκειτο να τη συντρίψει, τη λυπήθηκε ο μακάριας και με δυνατή φωνή είπε· “πέρασε δίπλα από το φυτό και μη το βλάψεις καθόλου”.
Αμέσως σαν να ήταν άνθρωπος συνετός άλλαξε τη φόρα που είχε ενάντια στο φυτό και πέρασε από δίπλα χωρίς να το βλάψει.

***

Κάποτε πέρασε από το κελί του ένας κατάδικος, ο Γεώργιος, με τους φρουρούς του, για να πάρουν την ευχή του.
Οι στρατιώτες παρακάλεσαν τον όσιο να συμβουλεύσει το Γεώργιο. Πραγματικά, ο όσιος τον νουθέτησε, κι εκείνος, κατανυγμένος, ζήτησε να μεταλάβει.
Λύστε τον, παιδιά μου, από τα δεσμά για να τον κοινωνήσω, παρακάλεσε τους φρουρούς ο όσιος.
Δεν τολμάμε, γέροντα, γιατί είναι δυνατός. Κι αν θελήσει να κάνει καμιά τρέλα δεν θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε, δικαιολογήθηκαν εκείνοι.
Τότε ο θεοφόρος Θεόδωρος πήρε στα χέρια του το άγιο Ποτήριο, σήκωσε τα μάτια του ψηλά και αναστέναξε. Την ίδια στιγμή οι αλυσίδες λύθηκαν κι έπεσαν κάτω με θόρυβο.
Οι στρατιώτες τρόμαξαν κι έτρεξαν ν’ ασφαλίσουν τις πόρτες.
Μην τον φοβάστε, τους καθησύχασε ο όσιος. Γνωρίζω τη σύνεσή του, δεν θα κάνει καμιά απερισκεψία.
Έτσι λοιπόν κοινώνησε τον κατάδικο, κι ύστερα έβαλε σ’ όλους να φάνε. Μετά το φαγητό, οι φρουροί του πέρασαν πάλι τις αλυσίδες και συνέχισαν το δρόμο τους.

***

Ομιλία
για τη δύναμη του Θεού στην αδυναμία των ανθρώπων
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι» (Β’ Κορινθίους 12:10).

Στην Αγία Γραφή δεν υπάρχουν αντιφάσεις, ακόμη και σε αυτές τις λέξεις δεν υπάρχουν αντιφάσεις παρόλο που ακούγεται έτσι. Το φυσικό κυβερνάται από τον ήχο και το πνευματικό από τη σκέψη.
Για τον σαρκικό άνθρωπο, υπάρχουν παντού αντιφάσεις γιατί φοβάται τα εμπόδια και φεύγει από τις σκιές εάν του φαίνονται σαν εμπόδιο. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι σαν ένας ιππότης, που του αρέσει να ξεπερνάει τα εμπόδια. Για τον πνευματικό άνθρωπο, ολόκληρη η διδασκαλία για τη σωτηρία μας είναι κρυμμένη σε αυτά τα λόγια της Γραφής.

“όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι.” Δηλαδή, όταν γνωρίζω την μηδαμινότητα μου και την παντοδυναμία του Θεού, τότε είμαι δυνατός. Όταν γνωρίζω ότι εγώ, από μόνος μου, δεν μπορώ να κάνω κανένα καλό ούτε για τον εαυτό μου ούτε για τους άλλους και όταν εμπιστεύομαι τον εαυτο μου πλήρως στη δύναμη και το έλεος του Θεού, τότε είμαι δυνατός.

Όταν συναισθανθώ ότι είμαι σαν ένας άνθρωπος που πνιγεται σε αυτόν τον κόσμο και πως δεν είμαι σε θέση να πιάσω το εκτεταμένο χέρι του Θεού, και να το κρατήσω με τη δική μου δύναμη, αλλά μάλλον κραυγάζω προς τον Θεό να μου κρατήσει Αυτός το χέρι και να με τραβήξει έξω από τα βάθη της αμαρτωλής αβύσσου, τότε είμαι δυνατός.

Όταν βλέπω ότι είμαι αδύναμος, ότι είμαι ένα κούφιο καλάμι εν μέσω της καταιγίδας των ανέμων και στην πλημμυρα – ένα καλάμι που μόνο ο Θεός μπορεί να το γεμίσει με την Παντοδύναμη Χάρη Του – και όταν προσεύχομαι με πίστη, για τη Χάρη του Θεού, τότε είμαι δυνατός.

Ω, αδύναμοι αδελφοί μου, ας εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας στη δύναμη του Θεού, ώστε, μέσα στην μηδαμινότητά μας, να είμαστε δυνατοί.

Όταν στηρίζεσαι σε ανθρώπους είσαι αδύναμος, αλλά εμπιστευόμενος τον Θεό είσαι δυνατος. Προσκολλήσου στον Θεό και όλη η δύναμη του Θεού θα είναι μαζί σου. Ομολόγησε την αδυναμία σου ενώπιον του Θεού και Εκείνος θα σου στείλει την παντοδύναμη Χάρη Του. Το επιβεβαιώνει για σένα ο ίδιος ο απόστολος, μέσω του παραδείγματος του και μέσα από την εμπειρία του λέγοντας: «όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμ».
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία αντίφαση στην Αγία Γραφή. Ο σαρκικός άνθρωπος μιλά για την αντίφαση με όρους του ήχου των λέξεων, αλλά ο πνευματικός άνθρωπος διεισδύει στο νόημά τους και συντρίβει την ψευδαίσθηση της αντίφασης μέσω της προσωπικής εμπειρίας.

Ω Κύριε, ο αναστάς εκ νεκρών, ελέησέ μας στις αδυναμίες μας και πλημμύρισέ μας με την Παντοδύναμη Χάρη Σου.

Ότι Σοι πρεπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνηση εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος,
http://prologue.orthodox.cn/April22.htm

Ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης από την βρεφική ηλικία είχε ως παιδαγωγό τον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο σε ότι τον ανέβαζε σε ανώτερες επιθυμίες μεγαλυτέρων αρετών
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/21/%ce%bf-%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%ce%b4%cf%89%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%83%cf%85%ce%ba%ce%b5%cf%8e%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b2%cf%81%ce%b5/

Απολυτίκιον Αγίου Θεοδώρου του Συκεώτου
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Εκ σπάργανων επλήσθης της θείας χάριτος, και τω Θεώ ανετέθης ως Σαμουήλ ο κλεινός, την υπέρτιμον στολήν Πάτερ κληρούμενος, όθεν θαυμάτων αυτουργός, και Χριστού μυσταγωγός, Θεόδωρε ανεδείχθης, θεοδωρήτως εκλάμπων, τας ψυχοτρόφους δωρεάς τοις πιστοίς.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος α’
Των ουρανίων ταγμάτων

Ταις ουρανίαις ακτίσι περιλαμπόμενος, τη του Χριστού δυνάμει, τας ιάσεις παρέχεις, τοις πίστει σε αιτούσι, και ευσεβώς, εκτελούσι την μνήμην σου, θεομακάριστε Πάτερ θαυματουργέ, αξιάγαστε Θεόδωρε.

Ωδή ε’  Ο Ειρμός
«Ανάτειλόν μοι Κύριε, το φως των προσταγμάτων σου, ότι προς σε Χριστέ το πνεύμά μου, ορθρίζει και υμνεί σε, σύ γάρ ει Θεός ημών, και προς σε καταφεύγω, της ειρήνης Βασιλεύ».
 
Ακοίμητον λαμπάδα σε, και λύχνον μη σβεννύμενον, το φώς το άχρονον ανέδειξε, τοις ζόφω κρατουμένοις, των παθών Θεόδωρε, και τη αμαυρότητι, των πολλών αμαρτιών.
 
Καλώς παιδοτριβούντά σε, τον Μάρτυρα Γεώργιον, εξ απαλών ονύχων έσχηκας, και τούτου εμιμήσω, το εν πάσι πρόθυμον, και την πρός τον Κύριον, Πάτερ Όσιε στοργήν.
 
Ανόθευτον εγκράτειαν, υπομονήν ασύγκριτον, πίστιν ελπίδα και ταπείνωσιν, έσχες υπέρ άνθρωπον, όθεν υπερβάλλουσαν, χάριν εύρες εκ Θεού.

Θεοτοκίον
Ρανίσι τού ελέους σου, κατάρδευσον Πανάχραντε, την εκτακείσάν μου διάνοιαν, φλογμώ της αμαρτίας, και τον εσβεσμένον μου, της καρδίας άναψον, λύχνον πύλη του φωτός.

 

Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη χαρά της πίστης, Όχι, αυτή η βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δε θα σταθεί. Θα καταρρεύσει, όπως κάθε προηγούμενη βασιλεία κατέρρευσε, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
Να βγω στους δρόμους με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο …

”…Θεωρώ ότι, αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα, τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε ριζικά. Αν εγώ είμαι υιός τον άναρχου Πατρός, σημαίνει ότι βρίσκομαι έξω από την εξουσία του θανάτου, σημαίνει ότι δεν είμαι δούλος αλλά κύριος, κατ’ εικόνα της κυριότητος του ίδιου του Θεού, σημαίνει ότι αυθεντικά είμαι ελεύθερος με τη μοναδικά αληθινή έννοια της ελευθερίας. Παραμένοντας σε τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος δέχεται κάθε άλλον συνάνθρωπό του ως υιό αναστάσεως και παύει πλέον αυτός να είναι για μένα “μηδαμινός»” ή “ξένος”, αλλά είναι ο αιώνιος αδελφός μου. Πώς μπορώ να φονεύσω τέτοιον αδελφό;..”

Ίσως ιδιαίτερα στις ημέρες μας η κακία των ανθρώπων είναι σαφώς αισθητή, διότι το κακό εμφανίζεται οργανωμένο περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Ίσως σου φανεί σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλά εγώ πνίγομαι αληθινά μέχρι φρίκης από την εικόνα της επικαιρότητάς μας, δηλαδή από τους ατέλειωτους φοβερούς εκβιασμούς, τους φόνους, που είναι αδύνατο να δεις ακόμη και στον κόσμο των άγριων θηρίων. Και αυτό είναι άραγε ο Άνθρωπος, η κορωνίδα της δημιουργίας; Γέρασα πια, αλλά δεν βλέπω να γίνεται η ανθρωπότητα έστω και λίγο πιο “ανθρώπινη”.

Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική.
Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική…

Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως.

Η σοφία του κόσμου αυτού, δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο… Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων – συγχρόνων κρατών της γης, είναι ανίσχυροι, η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος…
Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση, να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε Τον Χριστό…

Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».

Είμαι πλέον γέρος αλλά ήδη από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια δέχθηκα τις εντυπώσεις της ειρήνης και του φωτός. Από την αρχή του ρωσοϊαπωνικού πολέμου (1904-1905) ως τις ημέρες μας βλέπω όλη την ανθρωπότητα βυθισμένη σε αδελφοκτόνους πολέμους, και ακόμη δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Αντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τον ουρανό πρωτοφανή μαύρα σύννεφα, έτοιμα να προκαλέσουν αποκαλυπτική καταιγίδα … Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο … Βλέποντας όμως τον Χριστό, χάρηκα για το θαυμάσιο αυτό εύρημα και ποτέ πια δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός αυτό της ιστορίας του κόσμου μας.

Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι.
Δεν μας επιτρέπεται να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό να παραμείνουμε στο φως των εντολών του Κυρίου. Αν γίνουμε μία από τις σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν για την επικράτηση επάνω στους αδελφούς, θα επισκιάσουμε το φως που έφερε στη γη ο Θεός.
Ενδέχεται η αποστασία να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι αυτοί δισεκατομμύρια· ας μας θεωρούν μωρούς όλοι οι διανοούμενοι και οι αμαθείς….
Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά, χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοί μας.
Αν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα,και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως «κύμβαλον αλαλάζον». Το παράδειγμα του Χριστού, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη του…»

***

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

...Ζούμε σ’ ένα κόσμο, κάτω από κυβερνήσεις που έχουν απαρνηθεί το Θεό και ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, φυλάγοντας ζηλότυπα την εξουσία, τη δύναμη και τις νίκες τους. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας τόπος σ’ αυτόν τον κόσμο για τη αγάπη του Θεού, το φως και τη χαρά του Θεού. Αυτή όμως τη μοναδική μέρα του χρόνου, όταν βρισκόμαστε σε ξεχειλισμένες εκκλησίες, σηκώνοντας τους κλάδους φοινίκων και ξανακούγοντας την βροντή του βασιλικού «Ὡσαννά», λέμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο: η Βασιλεία του Χριστού ζει. Η βασιλεία που έλαμψε τόσο φωτεινά εκείνη την ημέρα στα Ιεροσόλυμα δεν πέθανε, δεν αφανίστηκε, δεν εξαφανίστηκε από προσώπου της γης. Λέμε στο Θεό: είσαι ο μόνος Κύριος, είσαι ο μόνος μας Βασιλιάς· γνωρίζουμε και πιστεύουμε και βεβαιώνουμε πως αυτή η βασιλεία της αγάπης Σου θα νικήσει την αμαρτία, το κακό και το θάνατο. Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη χαρά αυτής της πίστης, ακόμη κι όταν οι άλλοι κατευθύνουν κάθε ελπίδα τους στη δύναμη και τη βία, ακόμη κι όταν πιστεύουν μόνο στις σφαίρες, στις φυλακές, στον τρόμο και στα βασανιστήρια. Όχι, αυτή η βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δε θα σταθεί. Θα καταρρεύσει, όπως κάθε προηγούμενη βασιλεία κατέρρευσε, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. Αλλά το Βασίλειό Σου, Κύριε, θα παραμείνει. Και ο καιρός θα έρθει όταν με την αγάπη Σου θα σκουπίσεις κάθε δάκρυ από τα μάτια μας, θα διαλύσεις κάθε λύπη με τη χαρά Σου, και θα γεμίσεις τον κόσμο που Εσύ δημιούργησες με το φως της αθανασίας.

Μετά τη νίκη Του την Κυριακή των Βαΐων, γνωρίζουμε πως ο Χριστός αρχίζει την κάθοδό Του στην οδύνη και στο θάνατο. Ο πυρσός όμως που άναψε εκείνη τη μέρα θα φωτίσει ακόμα και εκείνο το αβυσσαλέο σκοτάδι . Πέρα από το σταυρό Του και το θάνατο ανατέλλει η αυγή της ανέκφραστης χαράς της ανάστασης. Αυτή είναι λοιπόν η σημασία και η δύναμη αυτών των δύο σημαντικών ημερών, όταν, έχοντας ολοκληρώσει τη Σαρακοστή, προετοιμαζόμαστε να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο εθελούσιο πάθος Του, στη νικητήρια κάθοδό Του στο θάνατο, και στην πανένδοξη ανάστασή Του την τρίτη ημέρα.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Εορτολόγιο – Ετήσιος εκκλησιαστικός κύκλος, Ακρίτας, Αθήνα 2005 (κήρυγμα της Κυριακής των Βαΐων)

***

Ένα θαύμα του Τιμίου Σταυρού
Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ

Στην ανατολή είναι μία μεγάλη χώρα, που λέγεται Ινδία με εκατομμύρια λαό, γεμάτη από αγαθά και φρούτα, περισσότερο απο άλλες χώρες που περιβάλλονται από θάλασσα και είναι πλησίον με την Κίνα. Αυτή η χώρα στην αποστολική εποχή δέχθηκε το κήρυγμα του Ευαγγελίου από τον Απόστολο Θωμά, αλλά τελικά παρέμεινε στην ειδωλολατρεία, διότι πολλοί σκληροί άνθρωποι δεν δέχθηκαν την σωτηριώδη διδασκαλία του Χριστού μας.

Στην χώρα αυτή τώρα ιεραπόστολοι της Εκλησίας μας κηρύττουν τον Χριστόν μας με πολύ ζήλο. Ένας ζηλωτής ιεραπόστολος κατώρθωσε να οδηγήση στην ορθόδοξη πίστι μερικές οικογένειες ινδών, οι οποίοι πριν προσκυνούσαν τον Βράχμα Κρίσνα. Στον τόπο εκείνον των νέων χριστιανών, ο ιεραπόστολος ύψωσε ένα ξυλόγλυπτο σταυρό με τον Κύριο σταυρωθέντα σε φυσικές διαστάσεις και τον εστόλισε πολύ ωραία.

Αυτοί που είχαν πιστεύσει στον Χριστό, προσκυνούσαν τον Σταυρό του και τον σταυρωθέντα Κύριό μας. Οι άλλοι άνθρωποι, οι περισσότεροι, περνούσαν από εκεί να χλευάσουν και κτυπήσουν τους χριστιανούς, διότι επίστευσαν στον Χριστό.

Αυτοί οι άπιστοι επήγαν κοντά στον Εσταυρωμένο Ιησού και Τον περιγελούσαν και τον έφτυναν, κτυπώντας Τον με ρόπαλα και λερώνοντας τον σταυρό με ακαθαρσίες.
Όταν αυτές οι κακές τους πράξεις εναντίον του Χριστού ήταν στο αποκορύφωμά τους, ο Χριστός έστρεψε το Πρόσωπό Του δεξιά, τους αντίκρυσε και τους ερώτησε: «Γιατί με περιγελάτε;» Όταν αυτοί είδαν ότι Αυτός που τον έφτυναν, έστρεψε το πρόσωπό Του σαν να ήταν ζωντανός και τους ερώτησε γιατί τον περιγελούν, μερικοί απέθαναν από τον φόβο τους, ενώ οι άλλοι έφυγαν γρήγορα και επήγαν στους διδασκάλους τους και τους είπαν:

–Ελάτε να ιδήτε ένα θαύμα! Εμείς κτυπάμε και διακωμοδούμε τον Χριστό και Τον είδαμε να ανοίγη τα μάτια του, το στόμα Του και να μας ερωτά: «Γιατί με παριγελάτε;».

Επήγαν μαζί με τους θρησκευτικούς διδασκάλους τους στον σταυρό και, όταν είδαν τον Χριστό να έχη στρέψη το πρόσωπό Του δεξιά, εξεπλάγησαν και όλοι εβαπτίσθηκαν. Πολύς φόβος εκυρίευσε τους ανθρώπους που έμεναν σ᾿ αυτόν τον τόπο. Και σήμερα εκεί που ήταν ο εσταυρωμένος, έχουν κτίσει τον καθεδρικό ναό τους. Και αυτός ο σταυρός, όπου ο Χριστός έστρεψε δεξιά την Μορφή του, είναι μέσα στο ιερό Βήμα της εκκλησίας.

Έτσι ο Σωτήρ επέκρινε αυτούς που Τον ειρωνεύοντο μόνο και μόνο για να τους οδηγήση στην οδό της πίστεως και της μετανοίας.

Εάν, αδελφοί μου, ο Χριστός εζωντάνεψε επάνω στον σταυρό Του για να φέρη στην σωτηρία τους ανθρώπους, σκεφθήτε, τι θα γίνη, όταν θα έλθη επάνω σε σύννεφα και θα προπορεύεται ο Σταυρός Του με πολλή δόξα και με τις άπειρες δυνάμεις των Αγγέλων για να κρίνη όλο τον κόσμο;
Εκλεκτές διηγήσεις και προσευχές για μικρά παιδιά. Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ, Ένα θαύμα του Τιμίου Σταυρού, Μετάφρασις: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 2010

Απολυτίκιον Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ. Ήχος πλ. δ’

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας, και της εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας, και γέγονας φωστήρ, τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασι· Σωφρόνιε Πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ωδή θ’. Ο Ειρμός
Άπας γηγενής, σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δε, αΰλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τα ιερά θαυμάσια της Θεομήτορος, και βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε.

Ίθυνον ημών, Σταυρέ παμμακάριστε, των προσκυνούντων σε, προς τα εντολάς Χριστού, την ζωήν, ίνα σοι Χαίρε κράζωμεν· χαίρε κατάρας λύτρωσις, ως ταννυσθέντος σοι, του Κυρίου και κατάραν λύσαντος, ευλογίαν ημίν αντεισάξαντος.

Συ ει ο Σταυρός, δι’ ου πάλαι έσχισε, Μωσής την θάλασσαν· συ ει η εκφυήσασα, Ααρωνίτις η ράβδος τα κάρυα· συ το γλύκαναν ξύλον Μέρας τα νάματα· σοι βοώμεν· Χαίροις προφητόφθεγκτε, αυτουργέ τεραστίων εκάστοτε.

Όλης εκ ψυχής, το Χαίρέ σοι κράζομεν, Σταυρέ πανάγιε, και κατασφραγίζομεν, αυτούς, και πόλεις πλοία τε, και ιερά, και άπαντα τα εγχειρήματα, σου το θείον, όνομα χαράττοντες, πεποιθότες εν σοι και τροπούμενοι.

Να περπατάς επί των υδάτων… Το μόνο πράγμα που είναι απαραίτητο είναι να πιστεύεις διαρκώς. Μια στιγμή ολιγοπιστίας κι αρχίζεις να βυθίζεσαι. Αγια Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή εκ Λετονίας

Κύριλλος επίσκοπος Ιεροσολύμων (386)
Τρόφιμος και Εύκαρπος, και οι συν αυτοίς 10.000 μάρτυρες εν Νικομηδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας (300)
Δανιήλ ασκητης της Αιγυπτου (6ος αι.)
Ανανίας/Ανίνος ασκητής στην περιοχή του ποταμού Ευφράτη Μεσοποταμίας, μαθητής οσίου Μαϊουμά του Σύρου (13/3, 16/3 και 18/3, 4αι.)
Εδουάρδος βασιλιάς Αγγλίας, παιδομάρτυς στην Corfe Αγγλίας (18/3 και 3/9, 978)
Κύριλλος του Astrakhan Ρωσίας (1576)
Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή, από Λετονία, μαρτύρησε στο στρατόπεδο του Ravensbruck στην Γερμανία (και 31/3,1945) [σύναξι 20/7]

Νικόλαος Βελιμίροβιτς ο “Χρυσόστομος της Σερβίας”, Επίσκοπος Ohrid κοιμήθηκε στη ρωσική Μονή Αγ. Τύχωνος στην Pennsylvania των ΗΠΑ (18/3 κοίμησι & 12/5 ανακομιδή λειψάνων & 24/5 ανακήρυξι]

Εορτάζουν στις 18 Μαρτίου

Χρύσανθος ο Αιγύπτιος και Δαρεία η Αθηναία η σύζυγός του και οι μετ᾽ αυτών, μάρτυρες στη Ρώμη (283),
Λεόντιος της Saintes Γαλλίας (640) και Αδριανός οσιομάρτυς στη Maastricht Ολλανδίας (668)
Μαρία η Δικαία, σύζυγος Βσεβολόντ Γ΄ (1206) και Βάσσα του Pskov (1473)
Ιννοκέντιος του Κομέλ της Vologda Ρωσίας, μαθητής αγίου Νείλου της Σορα (1521)
Σοφία η πριγκίπισσα του Σλούτσκ και Μίνσκ Λευκορωσίας, προστάτισσα των Ορθοδόξων απ’ τους Ουνίτες-Ρωμαιοκαθολικούς (1612) (Κοιμήθηκε μόλις 27 ετών. Το σώμα της βρέθηκε άφθαρτο)

Εορτάζουν στις 19 Μαρτίου

Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή εκ Λετονίας
Υπάρχουν δύο τρόποι για να ζήσεις

Εντελώς νόμιμα και αξιοπρεπώς μπορείς να περπατάς πάνω στη γη: να μετράς, να ζυγίζεις και να προγραμματίζεις για το μέλλον. Aλλά είναι εξίσου δυνατό να περπατάς επί των υδάτων. Τότε είναι αδύνατο να μετράς και να προγραμματίζεις το μέλλον. Το μόνο πράγμα που είναι απαραίτητο είναι να πιστεύεις διαρκώς. Μια στιγμή ολιγοπιστίας κι αρχίζεις να βυθίζεσαι.

Οι δια Χριστόν σαλοί ήταν οι άγιοι της ελευθερίας. Η ελευθερία μας καλεί, ενάντια σ’ όλο τον κόσμο, ενάντια όχι μόνο στους ειδωλολάτρες, αλλά και σε πολλούς που αρέσκονται να λέγονται Χριστιανοί, να αναλάβουμε το έργο της Εκκλησίας σ’ αυτό το δρόμο ο οποίος είναι και ο πιο δύσκολος. Και θα γίνουμε σαλοί δια Χριστόν, γιατί γνωρίζουμε όχι μόνο τη δυσκολία αυτού του δρόμου, αλλά και την απέραντη ευτυχία του να νιώθουμε το χέρι του Θεού σε ό,τι κάνουμε.

το να δίνεις δεν αρκεί
αν δεν έχεις
μια ΔΟΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ…

Αντώνιος Σιατίστης :Ενθουσιάστηκε άλλοτε τόσο πολύ με τη βιογραφία της οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα, μιας ρωσίδας αγίας με στοιχεία διά Χριστόν σαλότητας που έζησε στο Παρίσι, ώστε μου άρπαξε κυριολεκτικά απ’το χέρι το βιβλίο* προτού να το τελειώσω, το διάβασε ολόκληρο και μου είπε με νόημα: «αυτή μας κάνει σπουδαία κριτική όλων μας, κληρικών και λαικών κι έχει πολύ δίκιο. Μαρίες Σκομπτσόβες και Παύλους Σερβίας θέλουμε»! Και μου το έδωσε πίσω να συνεχίσω το διάβασμα κι εγώ. *(Σεργκέι Χάκελ, Μαρία Σκομπτσόβα- μιὰ διὰ Χριστὸν σαλὴ στους μοντέρνους καιρούς, μετάφραση Νίκης Τσιρώνη, ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ )
Μαρτυρία π.Εφραὶμ Γ. Τριανταφυλλοπούλου

Χαίρε, Μαρία Σκόμπτσοβα όασι στην έρημο των ανθρωπίνων καρδιών·..
Χαίρε, Μαρία Skobtsova αγάπη της όμορφης Λεττονίας·
Χαίρε, διά Χριστόν σαλή στους μοντέρνους καιρούς·…
Χαίρε, Μαρία Skobtsova μοναχικό άνθος του Παρισιού·
Χαίρε, Μητέρα Μαρία ότι η Μονή σου ήταν όλη η Γαλλία·
(Χαιρετισμοί από την Ποιητική Συλλογή “Φύλλα…” του Άβελ-Αναστασίου Γκιουζέλη)

***

Ομιλία
για το σημείο του Υιού του Ανθρώπου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

“καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ» ( Ματθαίος 24:30).

Τι είδους σημάδι θα είναι το σημείο του Υιού του Ανθρώπου, που κάποτε φάνηκε μόνο για λίγο; Είναι ο Σταυρός, πιο λαμπερός και από τον ήλιο, που εμφανίστηκε πάνω από την Ιερουσαλήμ, πριν από την έλευση στον αυτοκρατορικό θρόνο μιας πρώιμης προσωποποίησης του Αντιχριστου του Ιουλιανού του Παραβάτη.
Αντί για οποιαδήποτε άλλη ομιλία σχετικά με το θαυμαστό αυτό σημείο, αξίζει να αναφέρω εδώ την επιστολή του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων απευθυνόμενη προς τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου και προκατόχου του Ιουλιανού του Παραβάτη. Σ’ ένα σημείο της επιστολής του λέει: «Διότι αυτές τις ημέρες της αγίας εορτής της Πεντηκοστής, στις 7 του Μαΐου, περίπου την τρίτη ώρα, εμφανίστηκε στον ουρανό πάνω από τον ιερό Γολγοθά ένας γιγάντιος φωτεινός σταυρός, που απλώνονταν πέρα μέχρι το ιερό Όρος των Ελαιών. Δεν εθεάθη μόνο από έναν ή δύο ανθρώπους, αλλά απ’ όλους, όλοι τον είδαν ολοκάθαρα, όλος ο πληθυσμός της αγίας Πόλης. Ούτε, όπως θα περίμενε κανείς, να εμφανιστεί γρήγορα και αμέσως να χαθεί σαν μια αντανάκλαση, αλλά μεσουρανούσε και ήταν ορατός πάνω από τη γη για αρκετές ώρες, λάμποντας με ένα φως λαμπρότερο από τις ακτίνες του ηλίου. Θα μπορούσε να είχε επισκιαστεί απ’ αυτές, αν δεν είχε αυτή τη λαμπρότητα που ήταν πολύ ισχυρότερη από τον ήλιο, έτσι ώστε όλος ο πληθυσμός της πόλης να σπεύδει ξαφνικά στο Μαρτύριο [την εκκλησία], διακατεχόμενος από ανάμεικτα αισθήματα δέους και χαράς, στην ουράνια αυτή όραση. Συνέρρεαν όλοι, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, όχι μόνο χριστιανοί αλλά και ειδωλολάτρες από άλλες χώρες. Όλοι αυτοί ομοθυμαδόν,με ένα στόμα και σαν μια ψυχή ανέπεμπαν ύμνο δοξολογίας προς τον Ποιητή των θαυμάτων, Ιησού Χριστό τον Κύριό μας, τον Μονογενή Υιό του Θεού και βεβαιώνονται από αυτή την εμπειρία, ότι η ευλαβής Χριστιανική διδασκαλία βρίσκεται «οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως,» (Προς Κορινθίους Α 2: 4), και δεν κηρύττεται απλώς από ανθρώπους, αλλά συμμαρτυρείται από τον Θεό Ουρανόθεν.
« πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη, συνεπιμαρτυροῦντος τοῦ Θεοῦ σημείοις τε καὶ τέρασι καὶ ποικίλαις δυνάμεσι.(Εβραίους 2: 3-4). « Ανακοινώθηκε αρχικά μέσω του Κυρίου, επιβεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που το άκουσαν κι ο Θεός πρόσθεσε τη μαρτυρία Του με σημεία, τέρατα, και διάφορες δυνάμεις κατά την θέληση του» (Εβραίους 2: 3-4). Θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να μην παραμείνουμε σιωπηλοί σχετικά με αυτό το Ουράνιο όραμα, αλλά μέσω αυτής της επιστολής, σπεύδουμε να ενημερώσουμε εσάς τον δοξασμένο από τον Θεό και την ευσέβειά σας ».

Ω αδελφοί μου, για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά: μπορεί να αποκαλύψει στον άνθρωπο ό,τι δημιούργησε και να δημιουργήσει τα αδημιούργητα. Αλλά, το πιο σημαντικό για εμάς είναι ότι θέλει να λυτρώσει τις ψυχές μας από την αμαρτία και το θάνατο και να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ας Τον ικετεύουμε για αυτό ημέρα και νύχτα.

Ω Κύριε, Παντοδύναμε, Σοι πρέπει πάσα δόξα και ευχαριστία πάντοτε εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Μάρτιος, εκδ. Άθως, σ. 178).

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Όλα όσα έχει πει, είναι θησαυρός ουράνιος. Κάθε του λέξη είναι ποίημα για την Αιωνιότητα… κάθε λέξη του είναι ένα μικρό Ευαγγέλιο. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/05/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%8C%CF%83%CE%B1/

Απολυτίκιον
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών, το στέφος εκομίσαντο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών· σχόντες γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλον· έθραυσαν και δαιμόνων τα ανίσχυρα θράση. Αυτών ταις ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον
Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.

Ως κρίνον χρυσαυγές, την οσμήν ευσεβείας, εμπνεύσας δαψιλώς, Χρύσανθε Αθλοφόρε, προς γνώσιν σωτήριον, την Δαρείαν εφείλκυσας, μεθ᾽ης ήθλησας, και τον αρχέκακον όφιν, τροπωσάμενος, προς ακηράτους παστάδας, αξίως επήρθητε.

Άγιος Κύριλλος Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Στολήν την ένθεον, αμφιεσάμενος, στύλος ολόφωτος, ώφθης της πίστεως, των Αποστόλων εν Σιών την χάριν κεκληρωμένος, όθεν ενδιέπρεψας, ευσέβειας τοις δόγμασι, και πιστώς εσκόρπισας, της σοφίας το τάλαντον. Και νυν υπέρ ημών εκδυσώπει, Κύριλλε Πάτερ Ιεράρχα.

Μεγαλυνάρια

Την οσιομάρτυρα και σαλήν, ποιητών το κάλλος, και καρδίαν αισθητικήν, τύπον ασκουμένων, μητέρα Παρισίων, και δόξαν Λεττονίας, δεύτε τιμήσωμεν.

Χαίροις Παρισίων το ιερόν, κλέος και προστάτις, ασθενούντων και ορφανών, δόξα των μαρτύρων, καρδία καιομένη, υπέρ των ορθοδόξων, Μαρία πάνσεμνε. 

Η Παναγία, η Βασίλισσα του Ουρανού, ανέλαβε η ίδια τη διαδοχή της εξουσίας της ρωσικής αυτοκρατορίας την ημέρα της παραίτησης από τον θρόνο του αγίου Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β’ (2 Μαρτίου 1917)

Εύρεση της εικόνας Παναγίας της «Βασιλεύουσας» της Κολομένσκογιε, ”Παναγίας της Ενθρόνου”, την ημέρα της παραίτησης από τον θρόνο του αγίου μάρτυρος Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β ‘ (1917)

Εορτάζουν στις 2 Μαρτίου

Αυτή η θαυματουργή εικόνα εμφανίστηκε στο χωριό Κολόμσκογιε κοντά στη Μόσχα στις 2/15 Μαρτίου 1917, την ημέρα της παραίτησης του Τσάρου Νικολάου Β ‘.

Στις 2 Μαρτίου στις 3:00 μ.μ. ο Τσάρος έπειτα από αλλεπάλληλα τηλεγραφήματα κρατικών αξιωματούχων υπέγραψε την παραίτησή του μέσα στο τρένο που τον μετέφερε για το Τσάρσκοϊε Σέλο, “για το καλό της Ρωσίας”, όπως ο ίδιος είπε. Προτίμησε να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη του λαού του, παρά να θυσιαστεί ο λαός του για χάρη του. 

“Λίγο μετά την παραίτηση του θρόνου από τον αυτοκράτορα Νικόλαο Β’, σε όλη την Ρωσσία πολύ γρήγορα διαδόθηκε ότι αυτή την ημέρα, στο χωριό Kolomskoye κοντά στη Μόσχα, βρέθηκε θαυματουργικά η εικόνα της Παναγίας, που ονομάζεται “Βασιλεύουσας”, κι αυτό θεωρήθηκε ένα Ουράνιο σημάδι, ένα θαύμα που έδειχνε την αγάπη του Θεού και της Βασίλισσας των Ουρανών για την ορθόδοξη πιστή Ρωσία.

Τον Φεβρουάριο του 1917 μια απλή και ευλαβής γυναίκα του χωριού, η Ευδοκία Ανδριάνοβα που ζούσε στο χωριό Pererva, είδε τρεις φορές σε όνειρο την Παναγία και άκουσε να της λέγει να πάει στην εκκλησία του χωριού Κολόμσκογιε, και να βρει μια μεγάλη παλιά εικόνα της. Πήγε στο χωριό και δείχνοντας της ο π. Νικόλαος Λικατσέφ όλες τις εικόνες δεν αναγνώρισε σε καμμία την εικόνα που είχε δει. Ο π. Νικόλας άρχισε να αναζητά την εικόνα παντού: στο καμπαναριό, σε ντουλάπια, και τελικά στο υπόγειο. Εκεί ανάμεσα σε παλιές εικόνες, διάφορα υφάσματα και παλιά χρησιμοποιημένα σκεύη, σκονισμένα, βρέθηκε μια μεγάλη, παλαιά μαυρισμένη εικόνα που δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει τίποτα. Όταν όμως προσεκτικά καθαρίστηκε όλοι είδαν μιαν εικόνα της Μητέρας του Θεού έχοντας στην αγκαλιά της τον Χριστό, καθισμένης μεγαλόπρεπα ως Βασίλισσα του Ουρανού σε βασιλικό θρόνο, με πορφυρό – κόκκινο βασιλικό ένδυμα με στέμμα στο κεφάλι της, με αυτοκρατορικό σκήπτρο και σφαίρα στο χέρι της. Ήταν επιβλητική, θλιμμένη, και τα θλιμμένα μάτια της γεμάτα με δάκρυα. Η Ευδοκία Ανδριανόβα αμέσως αναγνώρισε αυτήν που είδε στο όραμα της.

Αυτή η εικόνα ήταν επικεφαλής του ρωσικού στρατού το 1812, τον οδηγούσε εναντίον του  Ναπολέοντα που επιτίθονταν στη Ρωσία. 

Η εικόνα έκανε πολλά θαύματα θεραπεύοντας σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Η ιδια εικόνα της Ουράνιας Βασίλισσας λίγο αργότερα ανανεώθηκε με θαυματουργικό τρόπο, έγινε φωτεινότερη και ο μανδύας της Θεοτόκου όσο περνούσε ο καιρός γινόνταν όλο και πιο κόκκινος, όπως το προείπε η Παναγία στην γερόντισσα Ευδοκία .

Καθώς η εικόνα εμφανίσθηκε την ημέρα που παραιτήθηκε ο Τσάρος, πολλοί πίστευαν ότι η Βασίλισσα του Ουρανού είχε αναλάβει την βασιλική εξουσία στη ρωσική γη, τη στιγμή της μεγαλύτερης πτώσης του Ορθοδόξου λαού και έτσι η εικόνα έγινε γνωστή ως η «Βασιλεύουσα» εικόνα. 

Γι ‘αυτό το βλέμμα της ήταν τόσο επιβλητικό και γεμάτο με τέτοια θλίψη: ήταν γεμάτο με τα δάκρυα του Θείου πόνου και της μητρικής αγάπης, γι’ αυτό το βασιλικό της ένδυμα έγινε κόκκινο: ήταν εμποτισμένο με το αίμα των μαρτύρων, και τα πολύτιμα δάκρυα των αθώων Ρώσων μαρτύρων διακοσμούσαν το στέμμα της. Το συμβολικό νόημα αυτής της ιερής εικόνας είναι σαφές για τα πνευματικά μάτια: μέσω της αμέτρητης ταλαιπωρίας, γεμάτης αίματος και δακρύων, μετά από μετάνοια, ο ρωσικός λαός θα συγχωρεθεί και η Ανώτατη εξουσία, που θα διατηρηθεί από την Ουράνια Βασίλισσα, θα επιστρέψει χωρίς αμφιβολία στη Ρωσία. Διαφορετικά, γιατί η αγία Μητέρα του Θεού πρέπει να κρατήσει αυτήν την εξουσία.

Με χαρούμενο φόβο και μετάνοια, ο ρωσικός λαός άρχισε να προσεύχεται ενώπιον της «βασίλισσας» της Μητέρας του Θεού σε όλη τη χώρα, και αμέτρητα αντίγραφα αυτής της εικόνας, άρχισαν να στολίζουν όλες τις ρωσικές εκκλησίες. Ένας θαυμάσιος ακάθιστος κανόνας συντάχθηκε αφιερωμένος σ ‘αυτή την ιερή εικόνα, τον οποίο ακούγοντας τον ολόκληρο το εκκλησίασμα έπεφτε στα γόνατα. (Αναφέρεται ότι ο νεομάρτυς και ομολογητής Πατριάρχης Τυχων [1917-1925] έγραψε αυτόν τον ακάθιστο στην εικόνα της «Βασιλεύουσας» Μητέρας του Θεού. Ο άγιος Τυχωνας ήταν πατριάρχης εκείνη την εποχή κι έψαλλε τον Ακάθιστο συχνά). Περνώντας τα χρόνια και γινόμενος ο διωγμός των ευσεβών πιο σκληρός, σε όλη τη Ρωσία προσευχόταν ενώπιον αυτής της ιερής εικόνας. Η αυθεντική εικόνα της Παναγίας κατασχέθηκε και αποθηκεύτηκε στους θησαυρούς του Ιστορικού Μουσείου.

Είναι γνωστό ότι ο Τσάρος είχε ιδιαίτερα μεγάλη ευλάβεια στη Μητέρα του Θεού και πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν η ένθερμη προσευχή του προς Εκείνη που την έκανε να δείξει το έλεός της στο ρωσικό λαό μέσα από αυτή την αποκάλυψη και τα πολλά θαύματα που έκανε. 

Η Μητέρα του Θεού ήρθε στο «Σπίτι της» που είχε προετοιμαστεί γι ‘αυτήν από ολόκληρη τη Ρωσική ιστορία, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του λαού του Θεού, τη στιγμή της μεγαλύτερης πτώσης του, και πήρε η ίδια τη διαδοχή της εξουσίας της ρωσικής αυτοκρατορίας, όταν η ίδια η ιδέα του Ορθόδοξου Τσάρου είχε καταπατηθεί υπέρ της σατανικής τυραννίας.

***

Πέμπτη. 15 Μαρτίου. Ο στρατηγός Ρουζσκυ παρέδωσε στον Νικόλαο τα τηλεγραφήματα των στρατηγών. Οι απαντήσεις ήταν απόλυτα ομόφωνες, ο Νικόλαος έπρεπε να παραιτηθη. Η κατάσταση στο μέτωπο ήταν ανεξέλεγκτη. Οι στρατιώτες είχαν προσχωρήσει στον πυρετό της επανάστασης και οι στρατηγοί μετά μεγάλης δυσκολίας διατηρούσαν κάποια τάξη. Ο Νικόλαος συγκλονίστηκε. Το πρόσωπό του χλωμιασε. Ανασηκώθηκε, πήγε στο παράθυρο του βαγονιού, το άνοιξε κι έβγαλε έξω το κεφάλι του….

…Στράφηκε προς τους παρισταμένους
‘’Μπορείτε να υποσχεθείτε ότι η παραίτηση μου θα είναι προς το συμφέρον της Ρωσσίας;’’
‘’Μεγαλειότατε, είναι το μόνο το οποίο μπορεί να σώση την Ρωσσία στην παρούσα κρίση.’’
Τότε, με σταθερή και καθαρή φωνή, ανακοίνωσε,’’ Για χάρη της ευημερίας, της ειρήνης και της σωτηρίας της Ρωσσίας, την οποία αγαπώ φλογερά, προτίθεμαι να παραιτηθώ του θρόνου για χάρη του γιου μου. Παρακαλώ όλους σας να τον υπηρετήσετε με αφοσίωση και ειλικρίνεια’’
Μόλις ολοκλήρωσε την φράση αυτήν, έκανε τον σταυρό του. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι. Στις 3.00 μ.μ. ο Νικόλαος υπέγραψε το επίσημο έγγραφο της παραίτησής του και της παράδοσης της εξουσίας στον γιο του….

Στις 9.00 το βράδυ, έφθασαν οι αντιπρόσωποι της προσωρινής κυβέρνησης… του παρέδωσαν να υπογράψει το έγγραφο παραίτησης, που συντάχθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση. Ο Νικόλαος το πήρε κι αποσύρθηκε στο δωμάτιό του. Όταν επέστρεψε, τους παρέδωσε ένα έγγραφο με το κείμενο της παραίτησης που συνέταξε ο ίδιος. Η αρχοντική ευγένεια και ο θερμός πατριωτισμός που χαρακτήριζε κάθε γραμμή του κειμένου αυτού προκάλεσε τον θαυμασμό και αυτών ακόμη των εχθρών το τσάρου.

…Ο Νικόλαος έγραφε στο ημερολόγιό του, ‘’…Στις 1.00 το πρωί αναχώρησα από το Πσκωφ με βαρειά καρδιά για όλα όσα βίωσα. Παντού γύρω μου βλέπω προδοσία, δειλία και δόλο’’.

Όπως ο ίδιος είχε πει, δεν εκτιμούσε καθόλου την τακτική του Μεγάλου Πέτρου, ο οποίος ενσάρκωνε τον δεσποτισμό και την τυραννία σε απόλυτο βαθμό. Προτιμούσε να μην επιβάλλη αλλά να εμπνέη στους υπηκόους του το αγαθό παράδειγμα, θυσιαζόμενος ο ίδιος για την ευημερία του λαού του, παρά να θυσιάζη άλλους. Η πολύ χαρακτηριστική μέθοδος διακυβέρνησης του ήταν απόλυτα προσωπική του επιλογή κι όχι ένδειξη αδυναμίας.
Η Αλεξάνδρα ανέφερε κάποτε στην στενή της φίλη Λίλι Ντεν με παράπονο: «Τον κατηγορούν ότι είναι αδύνατος. Είναι ο πιο ισχυρός, όχι ο πιο αδύνατος! …Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο μεγαλύτερος κατακτητής είναι αυτός που κατακτά τον εαυτό του… Αναρωτιέμαι γιατί δεν τον κατηγορούν ότι είναι υπερβολικά καλός; Αυτό τουλάχιστον θα ήταν αλήθεια!»

Το αποκορύφωμα της μεγαλοψυχίας και της αυτοθυσίας του Νικολάου φανερώθηκε κατά τους τελευταίους πειρασμούς της ζωής του. Τον Μάρτιο του 1917 μετά από συνεχείς εξεγέρσεις και ταραχές παραιτήθηκε από τον θρόνο του. Προτίμησε να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη του λαού του, παρά να θυσιαστεί ο λαός του για χάρη του. Παρόλα αυτά η εσωτερική κατάσταση συνεχώς χειροτέρευε. Οι εχθροί του τσάρου όχι μόνο δεν ησύχασαν και δεν ικανοποιήθηκαν από την παραίτησή του, αλλά τότε άρχισαν να φανερώνουν όλο το δαιμονικό τους μίσος εναντίον του Νικολάου και της οικογενείας του.

Όταν βρισκόταν στο κέντρο της φοβερής θύελλας στην αρχή της Ρωσικής επανάστασης, λέει στον υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Ιζβόλσκυ:‘«Αν με βλέπετε τόσο ήρεμο, είναι διότι έχω την σταθερή, την απόλυτη πεποίθηση ότι τα πεπρωμένα της Ρωσσίας, εμένα του ιδίου και της οικογένειάς μου βρίσκονται στα χέρια του Παντοδύναμου Θεού, ο Οποίος με τοποθέτησε στην θέση που βρίσκομαι. Ό,τι και αν συμβεί, θα υποκλιθώ στο θέλημά Του, έχοντας την συνείδηση ότι ποτέ δεν είχα τίποτα άλλο στην σκέψη μου εκτός από το να υπηρετήσω την χώρα, την οποία (ο Ίδιος) μου εμπιστεύθηκε».

Έχοντας μεγάλη πίστη στο θέλημα του Θεού, έγραφε στο ημερολόγιό του: «Όλα εξαρτώνται από το θέλημα του Θεού και εναποθέτω την πίστη μου στο έλεος Του, ενατενίζοντας το μέλλον με ειρήνη και γαλήνη».
«…Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Όλες μας οι ελπίδες είναι σ’Αυτόν».
Ακόμη και στη βαθειά μας θλίψη, ο Κύριος μας δίνει ειρηνική και φωτεινή χαρά»

Με την οκτωβριανή επανάσταση, τον Οκτώβριο του 1917, ολόκληρη η Ρωσία μαστίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο, από μίση, προδοσίες, βία, φρικτά εγκλήματα και πρωτάκουστες ιεροσυλίες. Το νέο καθεστώς εγκαθίδρυσε μια πρωτοφανή τυραννία, ένα κράτος τρόμου και αίματος, το οποίο θα παρέμενε στην εξουσία για εβδομήντα χρόνια, μια νέα βαβυλώνια αιχμαλωσία.

Η πορεία του Νικολάου ήταν κατά τον τύπο του Χριστού. Ο Νικόλαος βάσταξε το βάρος της ευθύνης των παράλογων διαθέσεων και ενεργειών του λαού του, και τελικά η διακυβέρνησή του σφραγίστηκε με την θυσία του, η οποία ήλθε ως αποτέλεσμα της γενικής αυτής διαφθοράς. Πριν χρόνια στην αγιοκαταταξη (19.7.1903) του Οσίου Σεραφείμ, το βασιλικό ζεύγος επισκέφθηκε την γυναικεία Μονή του Ντιβέγιεβο, εκεί συνωμίλησε κατ᾿ ιδίαν με την Οσία Παρασκευή του Σάρωφ (Πάσσα Σαρώφσκαγια, † 22.9.1915), την δια Χριστον σαλή. Η οσία Πάσσα του αποκάλυψε το πεπρωμένο της Ρωσσίας το μαρτύριό του και την καταστροφή της Εκκλησίας· επίσης τον προέτρεψε, ‘’Μεγαλειότατε, κατέβα μόνος σου από τον θρόνο’’. Και φεύγοντας του έδωσε ένα δέμα με πολλή ζάχαρη, επειδή “θα είχε να κάνη μεγάλο ταξίδι…”»

Και ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης έλεγε προφητικά το ίδιο έτος, το 1905: «Έχουμε έναν ενάρετο και ευλαβή Τσάρο. Ο Θεὸς έστειλε σε αυτὸν έναν βαρὺ σταυρὸ δοκιμασιών, γιατί είναι το εκλεκτὸ και αγαπημένο παιδί Του. Εάν δεν υπάρξει Μετάνοια στον Ρωσσικό λαό, ο Θεός θα απομακρύνει τον ευλαβή Τσάρο Του και θα στείλη μαστίγιο στο χέρι ανήθικων, σκληρών, αυτόκλητων Κυβερνητών, οι οποίοι θα πνίξουν όλη την γη στο αίμα και στα δάκρυα.»

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (+2 Ιουλίου 1966) αναφέρει: Ο Τσάρος Νικόλαος έδειξε μεγαλοψυχία ανάλογη με αυτήν του Δικαίου Ιώβ, δολοφονήθηκε, επειδή ως Τσάρος έβλεπε το αυτοκρατορικό στέμμα ως υπηρεσία. .. στο Θεό…, ήταν η ενσάρκωση της Ορθοδοξίας, ήταν ένας δούλος του Θεού, χρισμένος από τον Θεό, επειδή ήθελε την ενότητα των ορθοδόξων πιστών της Ρωσίας! Η μάχη εναντίον του συνδέεται στενά με την μάχη εναντίον του Θεού και της Πίστεως. Με μία λέξι, έγινε Μάρτυς, επειδή έμεινε πιστός στον Κύριο των κυρίων και εδέχθη τον θάνατο, όπως τον εδέχθησαν οι Μάρτυρες»… Τα πάντα εξεγέρθηκαν εναντίον του κατεξοχήν πράου, αγνού και άκρως στοργικού Τσάρου, σε τέτοιο βαθμό, ώστε εκείνη την τρομερή ώρα του αγώνα εναντίον του, παρέμεινε μόνος. Αισχρές συκοφαντίες διαδόθηκαν προκαταβολικά εναντίον του Τσάρου και της Οικογένειάς του, ώστε ο λαός να επιδείξει αναίδεια στο πρόσωπό του. Ο Τσάρος έμεινε εντελώς μόνος, περιβαλλόμενος από προδοσία, χυδαιότητα και δειλία. Κατά τις ημέρες του Μαρτίου, το Πσκώφ έγινε η Γεθσημανή του Τσάρου και το Εκατερίνμπουργκ ο Γολγοθάς του. Ο Τσάρος Νικόλαος πέθανε ως Μάρτυρας, με ακλόνητη πίστη και υπομονή, έχοντας πιει το ποτήριον του πόνου μέχρι το κατακάθι.»

Κι ο Αρχιεπίσκοπος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός της Ρωσίας Αβέρκιος (Taushev) αρκετές φορές στα διάφορα κηρύγματα του έγραψε για το νόημα της εύρεσης της εικόνας, σαν παράδειγμα: «Τι μπορεί να σημαίνει αυτό εάν όχι ότι η Μητέρα του Θεού η ίδια ανέλαβε την υπέρτατη βασιλική εξουσία επί της Ρωσικής γης στα χέρια της, αφού ο απογοητευμένος Ρωσικός λαός απέρριψε τον Ηγεμόνα του, τον Χρισμένο του Θεού; Και κοιτάζει με θλίψη τα οδυνηρά δεινά του ρωσικού λαού, που αναπόφευκτα προκαλούνται από τη δαιμονική κατοχή του, και περιμένει υπομονετικά, σαν αληθινή Μητέρα, τη μετάνοιά του και τη μεταστροφή του στο Θεό. Ξυπνήστε, ξυπνήστε!

Άγιος Παϊσιος Αγιορείτης

Ω, αν καταλαβαίναμε την μακροθυμία του Θεού! Εκατό χρόνια χρειάσθηκαν για να γίνη η Κιβωτός του Νώε. 
Μήπως ο Θεός δεν μπορούσε να κάνη γρήγορα μια Κιβωτό; Αλλά άφησε τον Νώε να παιδεύεται εκατό χρόνια, για να καταλάβουν και οι άλλοι και να μετανοήσουν. Εκείνος έλεγε: «Δέστε, θα γίνη κατακλυσμός! Μετανοήστε!» Εκείνοι τον κορόιδευαν. «Κλουβιά, έλεγαν, φτιάχνει» και είχαν τον χαβά τους. 
Και τώρα, σε δύο λεπτά μπορεί ο Θεός όλον τον κόσμο να τον συγκλονίση και να τον κάνη να αλλάξη, να γίνουν όλοι πιστοί, σούπερ πιστοί! Πώς; Αν γυρίση το κουμπί στον σεισμό σιγά-σιγά από τα 5 στα 6 ρίχτερ…, στα 7… Στα 8, οι πολυκατοικίες θα πάνε σαν τους μεθυσμένους∙ θα αρχίση η μία να χτυπά την άλλη. Στα 10 όλοι θα πουν: «Ήμαρτον! Σε παρακαλούμε, σώσε μας». Μπορεί και όλοι να πουν: «Καλόγεροι θα γίνουμε!».
Μόλις όμως τελειώση ο σεισμός, ενώ ακόμη θα κουνιούνται λίγο, αλλά δεν θα πέφτουν, πάλι στα μπουζούκια θα τρέξουν. Γιατί η επιστροφή τους αυτή δεν θα έχη πραγματική μετάνοια, αλλά απλώς θα πουν έτσι, για να γλυτώσουν το κακό…

Ορισμένοι, χωρίς να γνωρίζουν τους πνευματικούς νόμους που λειτουργούν, προσεύχονται με πόνο, αλλά δεν εισακούονται, γιατί είναι πια οργή Θεού. Ορισμένοι πάλι δεν προσεύχονται, δεν κάνουν ούτε ένα κομποσχοίνι, γιατί συμφωνούν με την δικαία οργή του Θεού, που σκοπό έχει να συνετίση τους ανθρώπους. Ο Θεός να φωτίση περισσότερο εμάς τους μοναχούς, γιατί οι περισσότεροι είμαστε μωρές παρθένες και τα λυχνάρια μας έχουν νερό με λίγο λάδι στο φιτίλι. Οι κοσμικοί περιμένουν από εμάς να τους φωτίσουμε τον δρόμο, για να μη σκοντάφτουν!

Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι A’)

Η μετάνοια βοηθάει να εξαφανισθή το κακό, η μετάνοια είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν έχουμε καταλάβει ότι ο άνθρωπος με την μετάνοια μπορεί να αλλάξη την απόφαση του Θεού. Τα βιβλία των Μακκαβαίων να τα διαβάσετε όλα. Είναι πολύ δυνατά.
Όλη η βάση εκεί είναι: Να μετανοήση ο κόσμος.

«Και ένας Χριστιανός να μείνη μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του». «Αν δεν είχα εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν ξέρω τι θα γινόμουν. Ο άνθρωπος να ενεργή μέχρις ενός σημείου. Μετά ο Θεός. Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη». Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν », που είπε ο Χριστός. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι ». Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη. 
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β’«Πνευματική αφύπνιση»)

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’.

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια,
αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον.
ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Οτε εκ του ξύλου

Πάντων προστατεύεις Αγαθή,
των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί.
άλλην γαρ ουκ έχομεν, αμαρτωλοί προς Θεόν,
εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν,
οι κατακαμπτόμενοι, υπό πταισμάτων πολλών,
Μήτερ του Θεού του Υψίστου. όθεν σοι προσπίπτομεν.
ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Απολυτίκιον του αγίου Τσάρου Νικολάου Β’ Ρομανώφ της Ρωσίας και της οικογένειάς του
Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Θείω στέμματι καταστεφθέντες και Βασίλειον ευρόντες χάριν, αρεταίς θεοπρεπώς διελάμψατε, ου την επίγειον δόξαν ποθήσαντες αλλά του Πνεύματος κάλλος το άφθορον όθεν, άγιοι Ρομάνοφ βασιλομάρτυρες, πρεσβεύσατε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Δέσποινα, πρόσδεξε τας δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσε ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπο την σκέπην σου.

Εκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλαττε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Ο Κύριος εμφανίσθηκε στην Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα στο μαρτύριο της και της είπε, Εγώ είμαι με εσάς πάντοτε, μη φοβείσθε… Κύριε, αυτά τα ιερά λόγια Σου ας αντηχούν στις ψυχές των πιστών δούλων Σου όποτε εγείρεται ένα κύμα διωγμού εναντίον της άγιας Εκκλησίας Σου, ώστε, ομοφρόνως στηριγμένοι στον βραχίονά Σου τον υψηλό, να μη φοβόμαστε.

Φωτεινή η Σαμαρείτιδα, Ισαπόστολος και μεγαλομάρτυς στη Ρώμη (68) ]
Φώτιδα, Φωτώ, Ανατολή, Κυριακή και Παρασκευή, αδελφές Αγ. Φωτεινής Σαμαρείτιδος, μάρτυρες στη Ρώμη (68)
Φωτεινός και Ιωσής, υιοί Αγ. Φωτεινής Σαμαρείτιδος και Σεβαστιανός ο δούκας, μάρτυρες στη Ρώμη (68)
Βίκτωρ ο στρατηλάτης και Χριστόδουλος, συμμάρτυρες Αγ. Φωτεινής Σαμαρείτιδος στη Ρώμη (68)
Θεόκλητος ο πρώην μάγος και δήμιος της Αγ. Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, (68)
Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης (420)
Διονύσιος 1ος Επίσκοπος Augsburg Γερμανίας (303)
Ανδρέας της Φλωρεντίας, ο Ομολογητής (περ. 407)
Αγρίκολας επίσκοπος Nevers Γαλλίας (594)
Βίκτωρ ερημίτης στην Arcis-sur-Aube Γαλλίας (7ος αι.)
Ιωάννης ο Κάλφας, νεομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι (1575)
Σίλβεστρος επίσκοπος Omsk Ρωσίας, ιερομάρτυς (1920)
Μνήμη Χειροτονίας αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου σε Πρεσβύτερο

Εορτάζουν στις 26 Φεβρουαρίου

Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα

Από το Συναξάρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορειτου

Όταν η Αγία Φωτεινή μαζί με τον μικρότερο γιο της, τον Ιωσή, βρισκόταν στην Καρθαγένη της Αφρικής, όπου κήρυττε με παρρησία το Ευαγγέλιο του Χριστού και πότιζε με το ”ὕδωρ τὸ ζῶν” του Ιησού τις διψασμένες ψυχές, ο Bίκτωρ, ο μεγαλύτερος γιός της, έγινε στρατηλάτης, δηλαδή αρχιστράτηγος, από τον βασιλέα επειδή έκαμε ανδραγαθία στον πόλεμο που γινόταν τότε κατά των Aβάρων, και γιά αυτό στάλθηκε στην Ιταλία για να εξοντώσει τους εκεί χριστιανούς. Ο δούκας όμως της Ιταλίας Σεβαστιανός τον συμβούλεψε να εκτελέσει πιστά την εντολή του βασιλιά για να μην κινδυνεύσει η ζωή του. Αλλά ο Βίκτωρας δήλωσε ότι επιθυμεί να κάνει μόνο το θέλημα του Χριστού και περιφρονεί την προσταγή του βασιλιά. Μετα από αυτό ο δούκας τυφλώθηκε και αφού έπεσε στη γη από τους αφόρητους πόνους στα μάτια, έμεινε άφωνος για τρεις ημέρες. Βλέποντας τον ιδιο τον Χριστο να τον προσκαλεί  κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον Βίκτωρα και μόλις βαπτίσθηκε, επανέκτησε το φως του . 

Σύντομα ο Νέρων έμαθε ότι ο στρατηλάτης Βίκτωρας και ο δούκας της Ιταλίας Σεβαστιανός αλλά και η μητέρα του Βίκτωρα, η Φωτεινή, κηρύττουν τον Χριστό και οδηγούν τους ειδωλολάτρες στη χριστιανική πίστη. Αυτό τον εξαγρίωσε τόσο όπου έστειλε αμέσως στρατιώτες για να φέρουν στη Ρώμη όλους τους χριστιανούς.

Εμφανίσθηκε όμως ο Κύριος στους χριστιανούς και τους ενθάρρυνε, «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Mη φοβείσθε, εγώ είμαι μαζί με εσάς, και ο Nέρων θέλει νικηθή ομού με τους συντρόφους του». Εμφανίσθηκε δε και ξεχωριστά στον Bίκτορα και του είπε. «Aπό τώρα και στο εξής, το όνομά σου θα είναι Φωτεινός, επειδή πολλοί φωτίσθηκαν διά μέσου σου, και προσφέρθηκαν σε εμένα διά της πίστεως. Tον δε Σεβαστιανό δυνάμωσε τον στο μαρτύριο με τους λόγους σου, και μακάριος είναι όποιος αγωνισθή έως τέλους .»

Εντω μεταξύ αποκαλύφθηκαν και στην Αγία Φωτεινή όλα όσα επρόκειτο να της συμβούν, κι έφυγε από την Καρθαγένη και έφθασε στη Ρώμη, συνοδευόμενη από πλήθος χριστιανών. Παρουσιάσθηκε μαζί με τις πέντε αδερφές της Ανατολή, Φωτώ, Φωτίς, Παρασκευὴ και Κυριακή, τον γιο της τον Ιωσή, και τους Xριστιανούς ενώπιον του βασιλιά, λέγοντας του ότι ήλθε για να του μιλήσει για τον Χριστό και να Τον πιστεύσει.

Εκείνη τη στιγμή όμως αναγγέλθηκε στον βασιλιά ότι είχαν έρθει ο δούκας Σεβαστιανός και ο στρατηλάτης Βίκτωρας. Ομολόγησαν όλοι την πίστη και την αγάπη τους στον Χριστο.

Κατά τη διάρκεια των φρικτών μαρτυρίων ποὺ υπέστησαν, πολλά θαύματα έλαβαν χώρα. Μετά δε από κάθε μαρτύριο, όλοι οι μάρτυρες ήταν αβλαβής. Στην αρχή ο εξαγριωμένος βασιλιάς διέταξε να συντριβούν οι αρμοί των χεριών τους με σιδερένιες σφαίρες. Έπειτα διέταξε να κοπούν τα χέρια των μαρτύρων αλλά δεν κατόρθωσαν απολύτως τίποτα, απεναντίας οι δήμιοι παρέλυσαν και έπεσαν κάτω σαν να ήταν νεκροί. Η Αγία διαφυλαχθείσα αβλαβής από την χάριν του Θεού, έλεγε χαίρουσα τα λόγια του Δαβίδ · «Kύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι, τι ποιήσει μοι άνθρωπος».

Ο βασιλιάς απελπισμένος τους μεν άνδρες τους κλείνει σε σκοτεινή φυλακή, τη δε Αγία Φωτεινή μαζί με τις πέντε αδελφές της τις οδήγησαν μέσα σ’ ένα χρυσό κουβούκλιο με πολλά στολίδια, ενδύματα και χρυσές ζώνες. Εκεί στέλνει και την κόρη του Δομνίνα, μαζί με όλες τις υπηρέτριές της για να δελεάσει τη Φωτεινή και τις αδελφές της να εγκαταλείψουν τη χριστιανική πίστη. 

Όταν η Αγία Φωτεινή είδε τη Δομνίνα , της είπε: «Χαίρε, η νύμφη του Κυρίου μου», η δε Δομνίνα της απάντησε: «Χαίροις και συ κυρία μου Φωτεινή η λαμπάδα του Xριστού». Μόλις η Αγία άκουσε το όνομα του Χριστού, χάρηκε τόσο πολύ, ώστε αφού ευχαρίστησε τον Κύριο την αγκάλιασε, την κατήχησε στη χριστιανική πίστη μαζί με όλες τις υπηρέτριές της και κατόπιν τις βάπτισε όλες. Την μεν Δομνίνα ονόμασε Ανθούσα, την δε μεγαλύτερη από τις υπηρέτριες ονόμασε Στεφανίδα, κι ευθύς μοίρασαν στους φτωχούς όλα τα χρυσά στολίδια και τα χρήματα που βρίσκονταν μέσα στο κουβούκλιο.

Εξοργισμένος ο βασιλιάς διατάζει να τους βάλουν μέσα σ’ ένα πυρακτωμένο καμίνι που έκαιγε επί επτά ημέρες , αλλ’ ω του θαύματος! μετά τρεις ημέρες τους βρήκαν όλους σώους και αβλαβείς. Μετα καλεί τον μάγο Λαμπάδιο και τους δίδει θανατηφόρο φαρμάκι, αφ’ ου ήπιαν όλοι και έμειναν αβλαβείς ο μάγος μάζεψε όλα τα μαγικά του βιβλία, τα έριξε στη φωτιά και βαπτίσθηκε χριστιανός, λαμβάνοντας το όνομα Θεόκλητος. Μετα απ’ αυτό τον οδήγησαν έξω από τα τείχη, όπου τον αποκεφάλισαν δια ξίφους .

Στους δε άλλους αγίους ο βασιλιάς πρόσταξε να κόψουν τα νεύρα, μετά να ποτίσουν την Αγία Φωτεινή με λιωμένο μολύβι και θειάφι και να το χύσουν μέσα στα αυτιά των υπολοίπων. Έπειτα  να τους κρεμάσουν και αφού ξύσουν όλο τους το σώμα, να τους κάψουν με αναμμένες λαμπάδες, ενώ μέσα στα ρουθούνια τους έχυσαν ξίδι αναμεμειγμένο με στάχτη. Στη συνέχεια διέταξε να τους τυφλώσουν και να τους κλείσουν σε σκοτεινή και βρώμικη φυλακή με δηλητηριώδη φίδια. Kαι ω του θαύματος! τα μεν φίδια απονεκρώθηκαν, η δε δυσωδία μετατράπηκε σε ευωδία και στο σκοτάδι της φυλακής έλαμψε ένα υπέρλαμπρο φως. Τότε παρουσιάσθηκε και ο Κύριος στο μέσο των αγίων, λέγοντάς τους: «Εἰρήνη ὑμῖν». Κατόπιν αφού πήρε την Αγία Φωτεινή από το χέρι, τη σήκωσε και της είπε: «Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν πάντοτε, ὅθεν μή φοβεῖσθε, ἀλλά μᾶλλον πάντοτε χαίρετε». Αμέσως μ’ αυτό τον λόγο του Κυρίου ανέβλεψαν τα μάτια των αγίων, οι οποίοι μόλις Τον είδαν, Τον προσκύνησαν. Κατόπιν ο Κύριος, αφού τους ευλόγησε, λέγοντάς τους: «Ἀνδρίζεσθε καί ἐνδυναμοῦσθε», ανέβηκε στους ουρανούς.  

Kαι έτσι η φυλακή λάμπουσα από φως και ευωδιάζουσα μύρα, μετεβλήθη σε οίκο Θεού, στην οποίαν προσέτρεχαν οι Έλληνες, βαπτίζονταν από αυτούς, πιστεύοντες στον υπ’ αυτών κηρυττόμενον Xριστό.

Ακούγοντας αυτά ο βασιλέας θυμωμένος τους υποβάλλει σε νέα φρικτά βασανιστήρια, πρόσταξε να σταυρώσουν τους αγίους κατακέφαλα και να ξύσουν τις σάρκες τους επί τρεις ημέρες μέχρι να διαλυθούν. Άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τους ουρανούς και αφού έλυσε τους μάρτυρες, θεράπευσε όλες τις πληγές τους. οι δήμιοι τυφλώθηκαν αλλά η Αγία Φωτεινή προσευχήθηκε στον Θεό και έλαβαν το φως τους, μετά απ’ αυτό πίστευσαν στον Xριστόν και βαπτίσθηκαν. 

Εξοργισμένος ο Nέρων πρόσταξε να βγάλουν το δέρμα της Aγίας Φωτεινής, ενώ η Aγία έψαλλε· «Kύριε εδοκίμασάς με και έγνως με», το δέρμα της το έριξαν στο ποτάμι, και την ίδια την έριξαν σ’ ένα ξηροπήγαδο. Αλλά και ο Σεβαστιανός, ο Φωτεινός και ο Ιωσής είχαν την ίδια τύχη, αφού και οι τρεις εγδάρησαν, ενώ τους έκοψαν και τα κρύφια μέλη τους και τα έριξαν στα σκυλιά. Στις πέντε αδελφές της Αγίας Φωτεινής έκοψαν πρώτα τους μαστούς τους και κατόπιν έγδαραν το δέρμα τους. Όταν πήγαν να  γδάρουν την Αγία Φωτίδα, την τετάρτη αδελφή, δεν ήθελε να βασταχθεί από κανέναν, αλλά μόνη της και με ανδρείο φρόνημα υπέμεινε το μαρτύριό της. Η μεγαλοψυχία και η ανδρεία της εξαγρίωσε τον Νέρωνα, ο οποίος διέταξε να την δέσουν στις λυγισμένες κορυφές δύο δένδρων που είχαν ενώσει με τη βία και κατόπιν να τις αφήσουν να έρθουν στην πρότερή τους θέση. Το αποτέλεσμα ήταν να σχισθεί η Aγία σε δύο μέρη και να παραδώσει την αγία της ψυχή στο χερι του Θεου.

Κατόπιν αποκεφαλίσθηκαν όλοι οι μάρτυρες εκτός της Αγίας Φωτεινής, την οποία έβγαλαν από το πηγάδι και την έκλεισαν στη φυλακή. Όμως αυτή λυπόταν που έμεινε μοναχή και δεν στεφανώθηκε μαζί με τις αδελφές της. Γι’ αυτό δεόταν στον Θεό, ο Οποίος της εμφανίσθηκε και αφού την σφράγισε τρεις φορές με το σημείο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, την γέμισε με χαρά και την θεράπευσε. Μετά από πολλές ημέρες και αφού δόξασε το όνομα του Θεού, παρέδωσε στα χέρια Του την άγια ψυχή της.

***

Ομιλία
για τον Πρώτο και Έσχατο και Ζώντα.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

μη φοβού- εγώ εiμι o πρώτος και o έσχατος και o ζων,
και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμι εις τους αιώνας των αιώνων
(Αποκάλ. 1,17-18)

Τάδε έφη ο Κύριος Ιησούς Χριστός στον αγαπημένο μαθητή Του Ιωάννη κατά τη Θεία αποκάλυψη πού αυτός δέχθηκε στο νησί της Πάτμου.
Μη φοβού! Τί να μη φοβάσαι; Μη φοβάσαι τον ειδωλολατρικό διωγμό της Εκκλησίας.
Μη φοβάσαι τούς βασανιστές πού καταδιώκουν πανταχόθεν τούς πιστούς Μου.
Μη φοβάσαι τούς αυτοκράτορες πού εξαπολύουν διωγμούς εναντίον των χριστιανών.
Μη φοβάσαι τούς πανίσχυρους τυράννους τού κόσμου τούτου, αυτούς πού χλευάζουν και λοιδορούν την ταπείνωσή Μου κατά τον θάνατό Μου επί του Σταυρού.
Μη φοβάσαι τούς δαίμονες πού τυφλώνουν τούς ανθρώπους με διάφορα πάθη, γιά να μην μπορούν να δουν και να διακρίνουν την αλήθεια, πού Εγώ έφερα στον κόσμο.

Μη φοβάσαι τίποτα!
Πώς μπορώ, Κύριέ μου, να μη φοβάμαι;
Πώς να μη φοβόμαστε, όταν όλος ο κόσμος είναι οπλισμένος μέχρι τα δόντια και πάνοπλος πυκνώνει τις γραμμές του εναντίον μας, οι οποίοι είμαστε μικροί σε αριθμό και άοπλοι;

Μη φοβάσαι, διότι Εγώ είμι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων… το Άλφα και το Ωμέγα.
Όλες οι υπερδυνάμεις πού στρέφονται εναντίον σας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας τυφώνας από τη, χώρα των νεκρών. Όμως, Εγώ είμαι ο ζων … και ιδού ζων είμι εις τούς αιώνας… είμι ο ών και ο ην και ο Ερχόμενος (Άποκάλ. 1,18 και 8): ο προ των αιώνων και μετά τη, συντέλεια των αιώνων Θεός. Εγώ είμι πριν από την αρχή των πάντων και μετά το τέλος όλης της κτίσεως. Όλα τα κτίσματα είναι οριοθετημένα μέσα σε ένα χρονικό φάσμα, το οποίο έχω μετρήσει γιά κάθε κτιστό πλάσμα και έξω από αυτό δεν μπορούν να επεκταθούν.

Μη φοβάσαι, διότι εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων είμι.
Μη φοβάσαι ούτε τον θάνατο!
Εγώ είμι πριν από τον θάνατο και μετά τον θάνατο.
Ο θάνατος είναι ο υπηρέτης μου κι εγώ επιτρέπω στον υπηρέτη μου να Με υπηρετεί στον κόσμο.
Παρέδωσα τον εαυτό Μου στον υπηρέτη Μου γιά τρεις μόνο ημέρες και μετά τον διέταξα να Με αφήσει και τώρα, ιδού, ζω!
Εγώ είμαι ο Δεσπότης του θανάτου και της ζωής ο Δεσπότης του χρόνου και της αιωνιότητας, ο παντοκράτωρ.
Μη φοβάσαι! Ιδού ζων είμι εις τούς αιώνας των αιώνων.
Είμαι ζωντανός γιά πάντα.
Εσύ επίσης θά είσαι μαζί Μου ζωντανός. Αλλά και όλοι όσοι παραμένουν σ’ Εμένα πιστοί και δεν φοβούνται, αυτοί θά ζουν μαζί Μου! Μη φοβού! Εγώ είμι το Α και το Ω (Άποκάλ.1,8).

Ω Κύριε, αιώνιε και αθάνατε, αυτά τα ιερά λόγια Σου ας αντηχούν στις ψυχές των πιστών δούλων Σου όποτε εγείρεται ένα κύμα διωγμού εναντίον της άγιας Εκκλησίας Σου, ώστε, ομοφρόνως στηριγμένοι στον βραχίονά Σου τον υψηλό, να μη φοβόμαστε.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων! Αμήν.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος – Μάρτιος. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Εκδόσεις ΆΘως
prologue.orthodox.cn/March21.htm

Ο Ευγνώμων Ληστής θεραπεύει τον άγιο Πορφύριο επίσκοπο Γάζης
https://iconandlight.wordpress.com/2014/02/25/1184/

Η τελευταία είσοδος του Οσίου Πορφυρίου στο Άγιον Όρος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/25/η-τελευταία-είσοδος-του-οσίου-πορφυρί/

Δός μοι πιείν. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/13/%CE%B4%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%B5%CE%AF%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%BF/

Σαββατόβραδο, παραμονή της Σαμαρείτιδος με τον Φώτη Κόντογλου και κάποιες ταπεινές κι αγιασμένες ψυχές, σε ένα σκοτεινό και ξεχασμένο εκκλησάκι.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/15/%cf%83%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%b1%cf%84%cf%8c%ce%b2%cf%81%ce%b1%ce%b4%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b9/

Η Κάρα της Αγίας βρίσκεται στην Ιερά Μονή Γρηγορίου Αγίου Όρους.
Ένας εκ των ποδών και μία ωμοπλάτη της Αγίας βρίσκονται στην Ιερά Μονή Ιβήρων Αγίου Όρους.
Μία ωλένη με σάρκα της Αγίας βρίσκεται στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος Αγίου Όρους.

Απολυτίκιον Αγίας Φωτεινής. Ήχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείω Πνεύματι καταυγασθείσα, και τοις νάμασι, καταρδευθείσα, παρά Χριστού του Σωτήρος, πανεύφημε, της σωτηρίας το ύδωρ κατέπιες, και τοις διψώσι αφθόνως μετέδωσας, Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολε Φωτεινή, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Χριστώ συνομίλησας επί τω φρέαρ σεμνή, και πίστιν εισδέδεξαι, την προς αυτόν ακλινώς, Φωτεινή Ισαπόστολε• όθεν της ευσεβείας, εφαπλούσα το φέγγος, ήθλησας υπέρ φύσιν, συν υιοίς και συγγόνοις• μεθ’ ων απαύστως πρέσβευε, υπέρ των τιμώντων σε.

Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Την πηγήν δεξαμενή της σοφίας και χάριτος, εκ χειλέων Κυρίου Φωτεινή Ισαπόστολε, νομίμως ηγωνίσω πανοικεί, και νέμεις φωτισμόν παρά Θεού, τοις προστρέχουσι τη σκέπη σου τη σεπτή, και ευλαβώς βοώσί σου. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι διά σου, χάριν ημίν και έλεος.

Έτερον. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Φωτεινήν και Φωτίδα και Φωτώ ανυμνήσωμεν, συν Ανατολή, Φωτεινόν τε Ιωσήν θείοις άσμασιν, ομού Κυριακήν, Παρασκευήν, τους Μάρτυρας Χριστού περιφανείς· θείαν χάριν γαρ αιτούνται και φωτισμόν, τοις πίστει ανακράζουσι· δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάματα.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Ισαπόστολε Φωτεινή, η ζωής το ύδωρ, δεξαμένη παρά Χριστού• χαίροις η εν Ρώμη, αθλήσασα ανδρείως, συν πάσι τοις οικείοις, Χριστός δοξάσασα.

Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.

‘Υδωρ το ζωήρρυτον, παρά Χριστού δεξαμενή, γλυκασμόν ουράνιον,
βλύζεις τοις προστρέχουσι τη πρεσβεία σου, Φωτεινή πάντιμε, Άθληφόρων
δόξα  διά τούτο δυσωπούμέν σε, πικρίαν άπασαν, την της αμαρτίας
διάλυσον, και τον ίόν του όφεως, τον λόγοις και έργοις χεόμενον, εν τη,
διανοία, απόσμηξον ημών ταίς προς Θεόν, πανευπροσδέκτοις πρεσβείαις σου, Μάρτυς’Ισαπόστολε.

Άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης, οι άγιοι αντιμετώπιζαν τους αμαρτωλούς προσεκτικά και συμπονετικά Ενεργώντας έτσι, οικοδομείτε τους εαυτούς σας. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Άγιος Πολύκαρπος ιερομάρτυς, επίσκοπος Σμύρνης (†166)
Άγιοι εβδομήκοντα τρεις Μάρτυρες του Σιρμίου (303)
Μαρτύρων Θεής και Κλήμεντος
Γοργονία (370) , αδερφή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου .
Αλέξανδρος, ιδρυτής της Μονής των Ακοιμητων, Κωνσταντινούπολη (430)
Οσίων Αντιόχου, Αντωνίνου, Ιωάννου και Μωυσέως, Δαμιανού, Ζεβινά, Πολυχρονίου, Μωυσέως (άλλος) ασκητές κοντά στον Κύρρο στην έρημο της Συρίας (5ος αιώνας)
Οσιομάρτυρος Δαμιανού, του εν Λαρίση (†1586)
Δαμιανού εν τη «Νέα Σαμαρεία» της μονής Εσφιγμένου ασκήσαντος (1280)
Οσίου Μωυσέως της Λευκής Λίμνης  Ρωσίας (1480)
Άγιος Πολύκαρπος του Bryansk , μοναχός του Bryansk (1620-1621)
Άγιος Ναζάριος, Ηγούμενος της Μονής Βαλαάμ (1809) 
Άγιος Σεραφείμ (Ζηνόβιος), Σχήμα-Μητροπολίτης Tetritskaro, Γεωργίας, μοναχός της Μονής Glinsk (1985)
Ανακομιδή των ιερων λειψάνων (1998) της αγίας Ματρόνα της Μόσχας (1952)

Εορτάζουν στις 23 Φεβρουαρίου

Στίχοι
Σοί Πολύκαρπος ωλοκαυτώθη Λόγε,
Καρπόν πολύν δούς εκ πυρός ξενοτρόπως.
Εικάδι εν τριτάτη κατά φλόξ Πολύκαρπον έκαυσεν.

Ύμνος
στον άγιο Πολύκαρπο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Θεός διατηρεί τους αγίους του,
για να μην χαθούν πριν από τον ορισμένο χρόνο τους,
να μην χαθούν προτού ολοκληρώσουν το έργο τους.
Ο πρεσβύτης και άγιος του Θεού Πολύκαρπος 
ταξίδευε κάποτε με τον διάκονο του,
πέρασε τη νύχτα σε ένα πανδοχείο.
Ο πρεσβύτερος προσευχόταν ενώ ο διάκονος κοιμόταν.
μέχρι που ένας άγγελος του Θεού εμφανίστηκε στον πρεσβύτερο
και πρόσταξε να σηκωθούν αμέσως,
και να φύγουν από αυτό το πανδοχείο,
γιατί το πανδοχείο επρόκειτο σύντομα να καταστραφεί.
Ο πρεσβύτερος ξύπνησε τον νεαρό διάκονο,
αλλά εκείνος κουρασμένος, συνέχισε να κοιμάται.
Ο άγγελος εμφανίστηκε ξανά,
και πάλι, έδωσε την ίδια προειδοποίηση.
Και ξανα, ο πρεσβύτερος, ξύπνησε τον διάκονος,
αλλά, ένας βαρύς ύπνος, υπερέβαινε τον διάκονο,
Τη μια στιγμή ξυπνούσε, την άλλη βυθιζόταν στον ύπνο.
Και τρίτη φορά εμφανίστηκε ο άγγελος,
και για τρίτη φορά προειδοποίησε.
Ο πρεσβύτερος κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν πλάνη,
αλλά μια προειδοποίηση από τον Θεό.
Ο άγιος πετάχτηκε και σήκωσε επάνω το διάκονος,
και βγήκαν έξω από το πανδοχείο, στο δρόμο.
Μόλις βγήκαν από εκεί,
ολόκληρο το οίκημα καταστράφηκε.
Όλοι όσοι ήταν σε αυτό χάθηκαν,
λόγω των μυστικών τους παραβάσεων.
Ο νεαρός διάκονος γέμισε με τρόμο,
αλλά ο άγιος έμεινε σιωπηλός προσευχόμενος.
Στον Ύψιστο Θεό, ανέπεμψαν ευχαριστίες,
και συνέχισαν το δρόμο τους κάτω από τα αστέρια.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
prologue.orthodox.cn/February23.htm

***

Ο Άγιος Πολύκαρπος έγραψε προς τους Φιλιππησιους για έναν ιερέα Ουαλεντίνο που έπεσε στην αμαρτία της φιλαργυρίας και έκρυβε τα χρήματα που ανήκαν στην εκκλησία: Είμαι πολύ λυπημένος για τον Ουαλεντίνο που κάποτε ήταν πρεσβύτερος ανάμεσά μας, ο οποίος έχει ξεχάσει το αξίωμα [της ιεροσύνης] που του δόθηκε. Γι ‘αυτό σας παρακαλώ, προσέξτε την απληστία και παραμείνετε αγνοί και δίκαιοι. Αποφύγετε κάθε κακία. Αυτός που δεν μπορεί να εγκρατευθεί, πώς θα είναι σε θέση να διδάξει στους άλλους να εγκρατευονται. Αυτός που υποκύπτει στην φιλαργυρία μολύνει τον εαυτό του με ειδωλολατρία και κατατάσσεται στις τάξεις των ειδωλολατρών. Ποιος δεν γνωρίζει την κρίση του Θεού; Όπως διδάσκει ο Παύλος: ” Δεν γνωρίζετε ότι οι άγιοι κρίνουν τον κόσμο ;” ( Α’ Κορινθίους 6: 2). Με άλλα λόγια, δεν έχω παρατηρήσει κάτι παρόμοιο ανάμεσά σας ούτε εχω ακούσει τίποτα παρόμοιο για σας, για τους οποίους ο μακάριος Παύλος έζησε βίο ασκητικό και μιλάει με επαίνους στην αρχή της επιστολής του προς τους Φιλιππησιους. Καυχιέται για σας σε όλες τις εκκλησίες, οι οποίες, τότε, γνώριζαν τον Θεό, όταν εμείς δεν τον γνωρίζαμε ακόμη, δηλαδή ο ίδιος ο Πολυκάρπος και οι κάτοικοι της Σμύρνης. 
Αδελφοί, γι ‘αυτό είμαι πολύ λυπημένος για τον Ουαλεντίνο και τη γυναίκα του. Είθε ο Θεός να τους δώσει αληθινή μετάνοια. “Και εσείς, να είστε συνετοί και να μην τον θεωρείτε εχθρό” ( Β’ Θεσσαλ. 3:15), αλλά προσπαθήστε να τους διορθώσετε ως πάσχοντα και άσωτα μέλη, ώστε ολόκληρο το σώμα σας να είναι υγιές. Ενεργώντας έτσι, οικοδομείτε τους εαυτούς σας.” Έτσι, οι άγιοι αντιμετώπιζαν τους αμαρτωλούς: προσεκτικά και συμπονετικά · προσεκτικά για να αποτρέψουν και άλλους από μια παρόμοια αμαρτία και με συμπόνια για να διορθώσουν και να σώσουν τους αμαρτωλούς.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
prologue.orthodox.cn/February23.htm

Απολυτίκιον Αγίου Πολυκάρπου Ήχος δ΄.

Και τρόπων μέτοχος, και θρόνων διάδοχος, των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν• διά τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Πολύκαρπε• πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ΄. Την Σοφίαν και Λόγον

Τον της χάριτος βότρυν εν τη ψυχή, αληθώς γεωργήσας Πάτερ σοφέ, ως οίνον εξέβλυσας, τον της πίστεως λόγον, τον ευφραίνοντα πάντων, Πιστών την διάνοιαν, και θαυμάτων ώφθης απέραντον πέλαγος· όθεν και Μαρτύρων, καλλονή ανεδείχθης, πυρί τελειούμενος, και φωτός αξιούμενος, αιδίου Πολύκαρπε· Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν Μνήμην σου.

Εξαποστειλάριον
Γυναίκες ακουτίσθητε

Πολλούς καρπούς προσήνεγκας, Χριστώ σοφέ Πολύκαρπε, τούς διά σού σεσωσμένους, βροτούς εκ πλάνης δαιμόνων, Ιερομάρτυς ένδοξε, Αγγέλων ισοστάσιε, καί Αποστόλων σύσκηνε, μεθ’ ών μνημόνευε Πάτερ, τών σέ τιμώντων εκ πόθου.

Ο κατάκοιτος φίλος του στάρετς Ζαχαρία που έλαβε χαρίσματα και τον κοινωνούσαν Άγγελοι!

Ο κατάκοιτος φίλος του στάρετς Ζαχαρία που έλαβε χαρίσματα και τον κοινωνούσαν Άγγελοι!

Ο Στάρετς είχε έναν ακόμα αγαπητό φίλο στο μοναστήρι του αγίου Σεργίου, τον μακαρίτη Νικόλαο Αλεξάνδροβιτς Ίβανσεν. Ήταν στρατιώτης στο επάγγελμα, αλλ’ είχε χάσει την υγεία του πριν πολλά χρόνια.

Σήκωσε έναν βαρύ σταυρό από αρρώστιες· αφ’ ότου αρρώστησε, δεν ξανασηκώθηκε πια από το κρεβάτι του για σαράντα χρόνια. Κατ’ αρχάς, ήταν κατάκοιτος σ’ ένα ιδιωτικό διαμέρισμα, αλλ’ έπειτα μεταφέρθηκε μέσα στο πτωχοκομείο του μοναστηριού.
Οι γονείς του είχαν πεθάνει και δεν υπήρχε κανείς για να μεριμνήση γι’ αυτόν. Ήταν ξένος σε όλους. Με κουράγιο υπέμενε και προσευχόταν. Για την εξαιρετική υπομονή του και ταπείνωση, ο Κύριος τον είχε προικίσει με προόραση.

Ο πατήρ Ζωσιμάς άρχισε να τον επισκέπτεται συχνά, ο δε ευλογημένος εκείνος άνθρωπος έγινε πολύ στοργικός προς αυτόν. Δέκα χρόνια πριν την επανάσταση [Οκτωβριανή 1917], ο Νικόλαος προέλεγε πως ο τσάρος θα εκτοπισθή, ότι το μοναστήρι του αγίου Σεργίου θα κλείσθει και ότι όλοι οι μοναχοί θα εκδιωχθούν και θα ζήσουν σε ιδιωτικά διαμερίσματα.

Είπε ακόμα στον πατέρα Ζωσιμά τον μελλοντικό τόπο της διαμονής του. «Θα ζήσης στην Μόσχα και θα σου χαρίσουν το ερειπωμένο μετόχι ενός μοναστηριού. Εκεί θα ζήσης με τα πνευματικά σου τέκνα. Στην Μόσχα θα γίνης αρχιμανδρίτης. Σου το λέω τώρα, να είσαι έτοιμος να φύγης μακριά-μακριά από το μοναστήρι».
Κανείς τότε δεν τον πίστευε και τα λόγια του φαίνονταν παράξενα και ανόητα σ’ όλους.
Μια ημέρα, ο Νικόλαος θεράπευσε την αδελφή του πατρός Ζωσιμά, την Μαρία, η οποία είχε πάθει τύφλωση. Για δέκα χρόνια η γριούλα η καημένη, δεν έβλεπε τα κτίσματα του Θεού.

Ο μακαρίτης ο Νικόλαος έδωσε εντολή να αλειφθούν τα μάτια της με λάδι από το κανδήλι που έκαιγε μπροστά στο εικονοστάσι του, και η Μαρία, η δούλη του Θεού*, επανηύρε την όρασή της και έζησε άλλα δέκα χρόνια, βλέποντας όπως όλοι οι άνθρωποι.

Πραγματικά, ήταν ένας θαυμάσιος δούλος του Θεού. Πολλές φορές, άγγελοι του έφερναν την θεία Κοινωνία, παίρνοντας την μορφή μοναχών με επικεφαλής τον ηγούμενο, ο οποίος και τον εξωμολόγησε.
Οι «μοναχοί» έψελναν θαυμάσια. Ήρχοντο την νύκτα. Ο μακαρίτης ο Νικόλαος δεν αντιλήφθηκε ότι ήταν η θεία εύνοια που του φανερωνόταν, αλλά έπαιρνε τους αγγέλους για μοναχούς και σκεπτόταν:
«Να, πόσο ωραία μου φέρονται ο ηγούμενος και οι μοναχοί. Ευκαιρία δεν βρίσκουν την ημέρα, γι’ αυτό έρχονται την νύκτα στις εορτές και με παρηγορούν στην μεγάλη μου θλίψη».

Ο πατήρ Ζωσιμάς [μετέπειτα Στάρετς Ζαχαρίας (1850-1936)] δεν εγνώριζε τίποτε περί τούτου και, όταν έμαθε από τους αδελφούς της Μονής ότι ο Νικόλαος βρισκόταν σοβαρά άρρωστος στο μοναστηριακό πτωχοκομείο και ότι για παραπάνω από τριάντα χρόνια κανείς δεν τον είχε μεταλάβει τα άγια Μυστήρια του Χριστού, πήγε για να του δώση την θεία Κοινωνία και να τον εξομολογήση.
Ο μακαρίτης Νικόλαος τον ευχαρίστησε και του είπε: «Πολύ χαίρομαι, διότι σε όλες τις μεγάλες γιορτές ο ηγούμενος και οι αδελφοί μού δίνουν τη θεία Κοινωνία», και του διηγήθηκε τα καθέκαστα.
Ο πατήρ Ζωσιμάς φύλαξε τα λόγια του μακαρίτη στην καρδιά του κι ούτε του είπε τίποτε. Μόνο μετά τον θάνατό του έμαθε για το καταπληκτικό όντως θαύμα που γινόταν στην υπομονητική εκείνη ψυχή, η οποία έφερε τον σταυρό της με μια μεγάλη καρτερία.

* Έτσι ονομάζουν οι Ρώσοι τα πρόσωπα που έχουν πολλήν ευλάβεια και σεμνότητα. Αντιστοιχεί με το ελληνικό η «ψυχούλα».
Από το βιβλίο ο “Στάρετς Ζαχαρίας, Μια οσιακή μορφή της Σοβιετικής Ρωσίας”, έκδοση Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Ορμύλια.

Ο Άγιος Γέροντας Ζαχαρίας (Δημητρίεβιτς) , 1850-1936 υπήρξε ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Λαύρας του Αγίου Σεργίου στη Μόσχα

***

Διδαχές του Στάρετς Ζαχαρία για την προσευχή
και τις θλίψεις

«Ούτε τρίχα δεν θα πέση από κάποιο κεφάλι, εάν δεν είναι θέλημα Θεού».

«Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει ποτέ την πανταχού παρουσία του Θεού. Το να ξεχνάει κανείς, αυτό είναι αμαρτία».

Πιστεύω ότι έχοντας συνεχή συναίσθηση της παρυσίας της Κυρίας μα ς και Βασίλισσας των Ουρανών , και μή κάνοντας τίποτα, αλλά παίρνοντας απλως την ευλογία Της , θα λάβετε το χάρισμα της αδιαλέιπτου προσευχής και την αγάπη για όσα αρέσουν στον Κύριο μας Ιησού Χριστό…

«Η προσευχή είναι η αρχή της αιωνίας ζωής, είναι η θύρα με την οποία μπαίνουμε στην Βασιλεία των Ουρανών, είναι η οδός που μας φέρνει στον Κύριο και μας ενώνει μαζί Του. Χωρίς προσευχή ο άνθρωπος δεν ζη, αλλά πεθαίνει συνεχώς, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνει».

Πρέπει να προσευχόμεθα με απλότητα και φυσικότητα. Σαν να κουβεντιάζουμε… Και να παρακαλούμε: «Δίδαξέ με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσεύχομαι». Αυτός ο στεναγμός, αυτός ο λυγμός, πρέπει να βγαίνει χρόνια από το στόμα μας.
Και ο Κύριος θα μας επισκεφθεί.
Θα έλθει ξαφνικά. Θα διανοιγεί ο νούς μας. Και θα μας αποκαλύψει το μυστικό: πως πρέπει να προσευχόμεθα, και τι είναι η προσευχή.
Μερικές φορές αυτό το μυστικό μας αποκαλύπτεται μέσα στη λειτουργία, όταν κοινωνούμε των αγίων μυστηρίων. Και άλλοτε στο σπίτι μας. Μας αποκαλύπτεται μετά από συνεχή και επίμονο στεναγμό:
«Μάθε με, Κύριε, να προσεύχομαι! Δίδαξέ με να προσεύχομαι! Μόνο να διαβάζω ξέρω. Να προσεύχομαι, δεν ξέρω!»
Και ο Κύριος θα μας διδάξει, και τι είναι η προσευχή και πως πρέπει να προσευχόμεθα.

«Παιδιά μου, προσπαθήστε να αποκτήσετε ένα πνεύμα συνεχούς προσευχής. Ζητήσατε το επιμόνως από την Μητέρα του Θεού, η οποία προσεύχεται ακοίμητα για μας, όπως σας έχω ξαναπεί πολλές φορές».

Μην αρχίζετε τίποτα χωρίς την ευλογία της Βασιλίσσης των Ουρανών. Κι όταν τελειώνετε πάλι να την ευχαριστείτε.

Να λέτε συνεχώς την προσευχή της Εκκλησίας μας «Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία , ο Κύριος μετά Σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών»… Να κάνετε το κανόνα της Παναγίας, όπως η ίδια τον έχει παραδώσει στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ : να λέτε το «Θεοτόκε Παρθένε» εκατόν πενήντα φορές την ημέρα.

«Να είσθε θαρραλέοι κι όταν σας στέλνη ο Κύριος μεγάλες δοκιμασίες».

Έλεγε ότι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και ότι μεγάλως προσβάλλουμε το θέλημα του Θεού, όταν λόγω των θλίψεων και των στενοχωριών που μας έρχονται, πέφτουμε στην κατήφεια, στον γογγυσμό, στην απελπισία, στην άμετρη λύπη και στην σκληρή αναισθησία. Αυτά τα φρικτά αμαρτήματα είναι τα πρόθυρα της κολάσεως του πυρός. Η καταθλιμμένη ψυχή είναι ήδη εγκλωβισμένη μέσα σε μία φλογερή φωτιά, χειρότερη από εκείνην της κολάσεως. Δεν υπάρχει πιά καμιά αίσθηση στην ψυχή αυτή, εκτός από ένα οξύτατο, οδυνηρό συναίσθημα, το οποίο σκοτώνει και καίει τα πάντα. Τις δυστυχίες και τις θλίψεις μας τις στέλνει η θεία Πρόνοια για να μας δοκιμάση και να μας ενδυναμώση για την ζωή του πνευματικού ηρωισμού. Η μεγαλύτερη άσκηση είναι να υπομένωμε αγόγγυστα, ως το τέλος των ημερών μας, όλα όσα έρχονται επάνω μας μέσα στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος. Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται».

«Δεν πρέπει να αποδώσης στον εαυτό σου τα οδυνηρά γεγονότα τα οποία είτε εσύ, είτε ο πλησίον σου δοκιμάζουν. Όχι, όλα αυτά δεν προέρχονται από σένα, αλλά παραχωρούνται σε σένα σαν ένας σταυρός για να τον βαστάζης. Βάσταζέ τον, λοιπόν, με χαρά, ενδυναμωμένος από την λαμπρά ελπίδα και την στερεά πίστη, πως εκεί «ένθα ουκ έστιν οδύνη, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος», η θλίψη που έχεις υποφέρει εδώ με ελπίδα και υπομονή θα δώση και σε σένα και στους πλησίον σου τέτοια χαρά και τέτοια εγγύτητα στην τέλεια Αγάπη και Αλήθεια, όση ο άνθρωπος δεν μπορεί καν να αρχίση να φαντάζεται. Εάν υπομένης την θλίψη με μακροθυμία, μαρτυρείς έτσι την πιστότητά σου στον Χριστό, την αφοσίωσή σου στον Σωτήρα και την αγάπη σου σ’ Αυτόν, ο οποίος αναστήθηκε εκ των νεκρών και σας προσκαλεί κοντά Του».

«Μην αφήνετε τη θλίψη να σας κυριεύση. Η κατάθλιψη είναι ο δήμιος που σκοτώνει την πνευματική ενεργητικότητα, που είναι αναγκαία για την υποδοχή του Πνεύματος μέσα στην καρδιά. ‘Ενας καταθλιμμένος άνθρωπος χάνει την δυνατότητα να προσεύχεται και είναι νεκρός όσον αφορά τους πνευματικούς αγώνας».

Αυτό το πάθος, η κατάθλιψη, σκοτώνει κάθε τι το άγιο, κάθε τι το ζωντανό και ανθρώπινο».

Παρακαλέσατε τον Παρηγορητή των ψυχών και των σωμάτων μας, να σας μαλακώνη, να σας συγχωρή, να μπαίνει μέσα στην ψυχή σας και να διώχνη μακριά την φοβερή κατάθλιψη που σας πλακώνει».

Η Παναγία στην ζωή του στάρετς Ζαχαρία (Ζωσιμά) της Λαύρας του Αγίου Σεργίου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/18/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%b5%cf%84%cf%82-%ce%b6%ce%b1%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1/

Ο Απόστολος Πέτρος εμφανίστηκε στον άγιο Λέοντα Α’, πάπα Ρώμης και του διόρθωσε την επιστολή προς τον Φλα­βια­νό Κωνσταντινουπόλεως εναντίον των αιρετικών Ευ­τυ­χέ­ως και Νεστορίου

Αγαπητός Επίσκοπος Σινάου ο ομολογητής και θαυματουργός (4ος αι.)
Λέων Α΄ ο Μέγας, Επίσκοπος Ρώμης, απ’ τους Πατέρες της 4ης Οικουμενικής Συνόδου (461)
Λέων και Παρηγόριος μάρτυρες στα Πάταρα Λυκίας Μ. Ασίας (258.)
Ελλάδιος Επίσκοπος Toledo Ισπανίας (632)
Νεομάρτυρες στην Πετρούπολι Ρωσίας, τελειωθέντες κατά την “Ἁγ. Νύκτα” του 1932
Βαλέριος Gafencu, ο “Λεγεωνάριος του Χριστού”, ο επικαλούμενος “άγιος των φυλακών”, νεομάρτυς των φυλακών στην Τίργου Όκνα Ρουμανίας, από Ιάσιο Ρουμανίας [υπό των αθέων Κομμουνιστών] (1952) και των συν αυτώ Αγίων ανωνύμων Μαρτύρων και Ομολογητών, μετά Ιωάννου, Δανιήλ, και Ιλαρίωνος, των κατεδαφισάντων αθέων τυράννων το κράτος.
Κορνήλιος Νίτσα ο Πρωτομάρτυρας των φυλακών της Ρουμανίας, νεομάρτυρας στις φυλακές του Πιτέτσι Ρουμανίας (τέλη Φεβρουαρίου, +1950)

Εορτάζουν στις 18 Φεβρουαρίου

Ο άγιος Λέων Α’, πάπας Ρώμης

Όταν, συνεπεία των ραδιουργιών του αιρετικού Ευτυχούς, υποστηριζόμενου από τον ισχυρό υπουργό Χρυσάφιο, η ψευδοσύνοδος της Εφέσου που δικαίως χαρακτηρίστηκε ληστρική από τον ίδιο τον άγιο Λέοντα, καταδίκασε τον άγιο Φλαβιανό [16 Φεβρ.], ο πάπας, μόλις ενημερώθηκε, έσπευσε να αποδοκιμάσει με όλη την αυθεντία του τα γεγονότα και συνεκάλεσε μία σύνοδο επισκόπων της Δύσεως, με σκοπό να ακυρώσει τα πρακτικά της παράνομης αυτής συγκέντρωσης και να αποκαταστήσει την αληθινή πίστη, όσον αφορά το Πρόσωπο του Χριστού. Μάλιστα, πριν ακόμη την ψευδοσύνοδο της Εφέσου, ο άγιος Λέων είχε απευθύνει μία θαυμαστή επιστολή στον πατριάρχη Φλαβιανό, στην οποία εξέθετε με πλήρη ενάργεια την πίστη της Εκκλησίας στην θεότητα του Χριστού.
Λέγεται ότι ο άγιος Λέων έγραψε την επιστολή αυτή, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, μετά από πολλές ημέρες νηστείας, αγρυπνίας και προσευχής και ότι αφού την είχε γράψει, την έβαλε πάνω στον τάφο του αγίου Πέτρου, εκλιπαρώντας τον Κορυφαίο των Αποστόλων να διορθώσει σε αυτήν κάθε σφάλμα που θα μπορούσε να είχε διολισθήσει, εξαιτίας της ανθρώπινης αδυναμίας. Μετά σαράντα μέρες, ο άγιος Απόστολος φανερώθηκε σε αυτόν την ώρα της προσευχής, λέγοντας: «Είδα και διόρθωσα», και πράγματι, ανοίγοντας την επιστολή, ο άγιος Λέων την βρήκε διορθωμένη με το χέρι του αγίου Πέτρου. Η επιστολή αυτή που παραδόθηκε στους λεγάτους  για να αναγνωσθεί στην Σύνοδο της Εφέσου, παραμερίσθηκε από τους αιρετικούς. Όταν όμως ο αυτοκράτορας Μαρκιανός και η αγία Πουλχερία συνεκάλεσαν την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος (451), αναγνώσθηκε αυτή επισήμως ενώπιον όλων των Πατέρων που την υποδέχθηκαν αναφωνώντας με μία φωνή: «Είναι η πίστις των Αποστόλων, είναι η πίστις των Πατέρων. Ο Πέτρος μίλησε δια στόματος Λέοντος!» Από το βιβλίο: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Φεβρουάριος, 18. Εκδόσεις Ορμύλια)

***

Το διάβασα και το διόρθωσα!

Ο αββάς Μη­νάς, ο κοι­νο­βιά­ρχης του ιδίου κοινοβίου, μας διηγήθηκε και τούτο, πως δηλαδή είχε α­κού­σει από τον ί­διο τον αββά Ευ­λό­γιο, τον επίσκοπο Α­λε­ξαν­δρεί­ας, που έλεγε:
       «Πήγα στην Κων­σταν­τι­νού­πο­λη στον αρχιδιάκονο της Ρώμης τον κύρο Γρηγόριο, άνδρα ενάρετο, και μας διηγήθηκε για τον αγιότατο και μακαριότατο Λέοντα, τον πά­πα της Ρώμης, που αναφέρεται γρα­πτώς σ’ επιστολή της Εκκλησίας της Ρώμης. Όταν έγραψε την επιστολή προς τον Φλα­βια­νό τον πα­τριά­ρχη Κωνσταντινουπόλεως, εναντίον των κα­κω­νύ­μων Ευ­τυ­χέ­ως και Νεστορίου, έβαλε αυτό το γράμμα στον τάφο του κο­ρυ­φαί­ου των αποστόλων Πέτρου και με δεήσεις και νη­στεί­ες και ύπνους καταγής πα­ρα­κα­λού­σε τον πρωτοστάτη των μαθητών, λέγοντας:
“Σαν άνθρωπος παρέλειψα, ε­σύ όμως που σου έχει εμ­πι­στευ­θεί ο Κύριος και Θεός και Σωτήρας μας Ι­η­σούς Χρι­στός την Εκκλησία και τον θρόνο, διόρθωσε το.”
»Μετά σαράντα μέ­ρες εμφανίσθηκε σ’ αυτόν ο απόστολος και του λέει:
“Το διάβασα και το διόρθωσα.”
»Πράγματι α­φού πή­ρε την επιστολή από τον τάφο του αγίου Πέτρου, την άνοιξε και την βρήκε διορθωμένη από το χέ­ρι του αποστόλου.»

Πηγή: Ιωάννου Μόσχου, Πνευ­μα­τι­κος Λειμών. Μετάφραση: Χρη­στος Μη­τσιου, Πα­τε­ρι­και Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη, 1987, σς 266-267.

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

Πριν από το θάνατό του, ο Λέων πέρασε σαράντα ημέρες νηστεύοντας και προσευχόμενος στον τάφο του Αγίου Πέτρου, ικετεύοντας τον να του φανερώσει αν είχαν συγχωρεθεί οι αμαρτίες του. Ο Απόστολος Πέτρος εμφανίστηκε σε αυτόν και του είπε ότι όλες οι αμαρτίες του είχαν συγχωρεθεί, εκτός από τις αμαρτίες που είχαν να κάνουν με τη χειροτονία ιερέων, έτσι είναι προφανές πόσο σοβαρή αμαρτία είναι να χειροτονεί κάποιος στην ιερωσυνη άνθρωπο που είναι ανάξιος. Ο άγιος έπεσε πάλι στην προσευχή μέχρι που πληροφορήθηκε ότι ακόμη και αυτές οι αμαρτίες του είχαν συγχωρεθεί. Ο Άγιος Λέων παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο το έτος 461 μ.Χ.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’.

Ορθοδοξίας οδηγέ, ευσεβείας Διδάσκαλε και σεμνότητος, της οικουμένης ο φωστήρ, των ορθοδόξων θεόπνευστον εγκαλλώπισμα, Λέον σοφέ, ταίς διδαχαίς σου πάντας εφώτισας, λύρα του Πνεύματος· Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ήμων.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Φυλακών Ρουμανίας εγκλείστους μέλψωμεν, διά Χριστού την αγάπην, εν τοις εσχάτοις καιροίς,Ιωάννην Ιλαρίωνα Βαλέριον, συν σμήνει Ομολογητών, και Μαρτύρων Δανιήλ, αθέων τους καθαιρέτας, στερρά αθλήσει το κράτος, της ευσεβείας μεγαλύναντας.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, αλείπτης Χριστιανών, εν φυλακαίς κακουχουμένων προς θέωσιν, Βαλέριε Ρουμανίας, ο τη δυνάμει ψυχής, της αγνής σου θραύσας αθεότητος, ισχύν και της πίστεως, του Παντάνακτος τρόπαιον, λαμπρόν εγείρας, σταυροφόρε νεόαθλε, δεσμωτήριον, το υγρόν και ανήλιον, οίκον ο λογιζόμενος, ψυχών αγιάσεως τας ανυποίστους βασάνους, αύραν χαρίτων του Πνεύματος, και σου συνδεσμώτας, ουρανών συνδαιτυμώνας, του Δείπνου Άγιε.