Ὁσία Ὀλυμπιάδα ἡ Διακόνισσα

July 24, 2014 by iconandlight

Ὁσία Ὀλυμπιάδα ἡ Διακόνισσα

Ἑορτάζει στὶς 25 Ἰουλίου

……..Ὁ ἱερός Χρυσόστομος δοκιμάστηκε πολύ στήν ζωή του, ἀφοῦ ὑπέστη ἐξορίες καί διωγμούς ἐξ αἰτίας τοῦ φθόνου καί τῆς κακίας τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά μέ τόν πνευματικό του ἀγώνα καί κυρίως μέ τήν ὑπομονή καί τήν ἀδιάλειπτη προσευχή κατόρθωνε νά διώχνη τήν θλίψη καί τήν ἀθυμία καί νά ἔχη χαρούμενη διάθεση. Μάλιστα, ἐμψύχωνε καί παρηγοροῦσε ὅσους τόν ἐπισκέπτονταν, ἀντί νά δέχεται αὐτός παρηγορία ἀπό ἐκείνους. Συμβούλευε δέ, μέσα ἀπό τίς ἐπιστολές του, καί τήν μαθήτρια καί πνευματική του κόρη Ὀλυμπιάδα νά κάνη τό ἴδιο. Δηλαδή, νά διώχνη τήν ἄμετρη λύπη καί ἀθυμία καί νά ἀγωνίζεται, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν συνδρομή τοῦ «κυβερνήτη λογισμοῦ», νά διατηρῆ τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς της καί νά ἔχη χαρούμενη διάθεση ἐνώπιόν του Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Στήν συνέχεια, θά καταγραφοῦν χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό τίς ἐπιστολές αὐτές.

«Ὅσο σφοδρότερη εἶναι ἡ τρικυμία, τόσο καί τά βραβεῖα εἶναι μεγαλύτερα, ἄν τήν ὑποφέρετε συνεχῶς μέ εὐχαρίστηση καί μέ τήν πρέπουσα ἀνδρεία, ὅπως καί κάμνετε…»

Πρός τήν Διακόνισσα Ὀλυμπιάδα” Ἐπιστολή 9ηἉγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου «Γιατί στενοχωριέσαι πού δέν μπόρεσες νά κάνεις κάτι, ὥστε νά φύγω ἀπό τήν Κουκουσό; Αὐτό τό ἔκανες ἤδη μέ τήν προαίρεση καί μέ τίς διάφορες ἐνέργειες πρός τούς ὑπεύθυνους παράγοντες, κινητοποιώντας τούς πάντες καί τά πάντα. Ἄν τελικά, δέν εὐοδόθηκε ὁ σκοπός αὐτῶν τῶν κινητοποιήσεων, ἐσύ γιατί θά πρέπει νά λυπᾶσαι καί νά πονᾶς; Μπορεῖ ὁ Θεός νά θέλει νά διανύσω διπλό δρόμο, ὥστε νά μέ ἀμείψει περισσότερο. Γιατί λοιπόν πονᾶς γιά ἐκεῖνα πού μέ ἀνακηρύττουν νικητή; Ἐσύ θά ἔπρεπε νά σκιρτᾶς γι’ αὐτά καί νά χορεύεις φορώντας στεφάνια. Κι αὐτό γιατί καταξιώθηκα νά δεχθῶ τέτοια τιμή ἡ ὁποία ὑπερβαίνει τήν ἀξία μου.

Σέ λυπεῖ μήπως ἡ ἐρημιά πού ἐπικτρατεῖ ἐδῶ; Καί τί εἶναι γλυκύτερο ἀπό τήν ἐδῶ διαμονή; Ἐδῶ εἶναι ἡσυχία, γαλήνη, πολλή ἀμεριμνία καί ὑγιεινό κλῖμα. Ἄν ὁ τόπος δέν ἔχει καταστήματα καί ἀγορά, ἐμένα τί μέ ἀπασχολεῖ αὐτό; Στήν πραγματικότητα μοῦ ἔρχονται τά πάντα σάν νά βρισκόμουν καί νά ψώνιζα σέ μεγάλα καταστήματα. Ἐδῶ ἔχω δικό μου ἄνθρωπο, τόν ἐπίσκοπο καί τόν Διόσκουρο πού κάνει τά πάντα γιά νά μέ ἀναπαύσει. Θά σοῦ μιλήσει γι’ αὐτό τό θέμα καί ὁ καλός μας Πατρίκιος. Αὐτός θά σοῦ περιγράψει τό πόσο εὐχάριστα ζῶ ἐδῶ, μέ πόση ἀνάπαυση καί εὐκολία.

Ἄν βέβαια θρηνεῖς γιά ὅσα συνέβησαν στήν Καισάρεια αὐτό δέν σέ τιμᾶ. Διότι καί ἐκεῖ πάλι πλέχθηκαν γιά μένα λαμπρά στεφάνια, ὥστε ὅλοι νά μέ ἐξυμνοῦν, νά μέ θαυμάζουν καί νά ἀποροῦν, μή ἐννοώντας τούς λόγους γιά τούς ὁποίους βρέθηκα στήν ἐξορία καί σέ τόσο μεγάλη κακοπάθεια. Αὐτά ὅμως νά μήν τά πεῖς σέ κανέναν, ἄν καί πολλοί τά συζητοῦν ἤδη καί τά διαδίδουν. Πράγματι, ὁ ἀγαπητός μου Παιάνιος μοῦ εἶπε ὅτι οἱ πρεσβύτεροι τοῦ ἐπισκόπου Φαρετρίου πού βρίσκονται ἐδῶ διαδίδουν ὅτι ἔχουν κοινωνία μέ ἐμένα καί ὅτι δέν συμμερίζονται τίς ἀπόψεις τῶν ἀντιθέτων, δέν ἔχουν καμιά σχέση καί πολύ περισσότερο, καμιά κοινωνία μαζί τους. Γιά νά μή ξεσηκωθοῦν λοιπόν καί ἀρχίσουν νά μᾶς ἐπιτίθενται ἀνοικτά, κράτησε σιωπή σχετικά μέ ὅ,τι σοῦ λέω.

Αὐτά πού μᾶς συνέβησαν εἶναι πραγματικά πολύ θλιβερά. Ἀκόμα κι ἄν δέν μοῦ εἶχε συμβεῖ τίποτα ἄλλο κακό, θά ἀρκοῦσαν ὅσα συνέβηκαν ἐκεῖ γιά νά μοῦ ἐξασφαλίσουν πλούσια βραβεῖα. Τόσο πολύ κινδύνευσα, ὥστε ἔφθασα μέχρι τό θάνατο. Παρακαλῶ ὅμως αὐτά νά τά κρατήσεις μόνο γιά τόν ἑαυτό σου. Θά σοῦ τά διηγηθῶ ὅλα σύντομα, ὄχι γιά νά σέ λυπήσω, ἀλλά γιά νά σέ εὐφράνω. Γιατί αὐτά εἶναι τά ἀντικείμενα τοῦ ἐμπορίου μου, αὐτός εἶναι ὁ πλοῦτος μου, αὐτά εἶναι πού θά μοῦ σβήσουν τίς ἁμαρτίες μου. Ἐννοῶ τό νά βαδίζω συνεχῶς ἀνάμεσα σέ τέτοιους πειρασμούς καί ἀναπάντεχα, νά ξεπηδοῦν προβλήματα ἀπό ἐκεῖ πού δέν τό φανταζόμουνα.

Ἐπρόκειτο νά μποῦμε στήν Καππαδοκία, ἀφοῦ εἴχαμε πλέον γλυτώσει ἀπό τά χέρια τοῦ ἐπισκόπου τῆς Γαλατίας, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶχε ἀπειλήσει μέ θάνατο. Τότε μᾶς συνάντησαν πολλοί ἄνθρωποι, λέγοντας: “Ὁ Φαρέτριος σέ περιμένει μέ ἀγωνία καί πηγαινοέρχεται ἀνησυχώντας μήπως προσπεράσετε καί δέν καταφέρει νά σέ συναντήσει. Ἔχει ξεσηκώσει μάλιστα γιά τήν ὑποδοχή σου καί ὅλα τά μοναστήρια, ἀνδρικά καί γυναικεῖα καί κάνει τά πάντα, ὥστε νά σέ δεῖ, νά σέ ἀσπασθεῖ καί νά σοῦ δείξει ὅλη τήν ἀγάπη του”. Ἐγώ βέβαια, τά ἄκουγα ὅλα αὐτά, ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν πίστευα τίποτα ἀπό τά λεγόμενά τους. Τό μόνο πού σκεπτόμουν ἦταν ὅτι ἀσφαλῶς μέ περίμεναν ἀκριβῶς τά ἀντίθετα. Δέν ἔλεγα ὅμως τίποτα ἀπ’ αὐτά πού εἶχα μέσα μου σ’ ἐκείνους πού μοῦ τά μετέφεραν…

Πραγματικά, κανένα δέν ἔχω φοβηθεῖ τόσο, ὅσο τούς ἐπισκόπους, ἐκτός ἀπό λίγους.

…Σοῦ λέω καί σοῦ ἐπαναλαμβάνω ὅτι τό μόνο γιά τό ὁποῖο πρέπει νά λυπόμαστε εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι σκόνη καί καπνός… . Ἄν πεῖς γιά τήν ἐξορία, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπό τό νά ἀπολαμβάνει κανείς τήν ὕπαιθρο καί τήν ἐπίσκεψη σέ διάφορους τόπους.»

«Δέν θά παύσω νά ἐπαναλαμβάνω συνεχῶς ὅτι ἡ εὔθυμη διάθεση δέν ὀφείλεται τόσο στήν φύση τῶν πραγμάτων, ὅσο στήν γνώμη τῶν ἀνθρώπων… Ἡ εὐθυμία δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τούς ἀκίνητους νόμους τῆς φύσεως, τούς ὁποίους εἶναι ἀδύνατον νά ἀναμοχλεύσουμε καί νά μεταθέσουμε, ἀλλά ἀπό τούς ἐλεύθερους λογισμούς τῆς προαιρέσεως, τούς ὁποίους εὔκολα χειριζόμαστε».

Στήν 17η ἐπιστολή του, τονίζει ὅτι «ἐκεῖνον ποῦ δέν ἀδικεῖ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του, κανένας ἄλλος δέν μπορεῖ νά τόν βλάψη». Ἔστειλε, μάλιστα, σχετική πραγματεία γιά τό θέμα αὐτό στήν ὁσία Ὀλυμπιάδα καί τήν προτρέπει νά τήν μελετᾶ, ἐπειδή θά τῆς εἶναι «ἱκανό φάρμακο». Καί τῆς εὔχεται νά εἶναι πάντα, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν προσωπικό της ἀγώνα, δυνατή καί χαρούμενη.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸν πλοῦτον σκορπίσασα, τὸν σὸν τελίῳ νοΐ, Χριστῷ ἠκολούθησας δι’ ἐναρέτου ζωῆς, Ὁσία πανεύφημε· σὺ γὰρ ἐφεπομένη, τῷ σοφῷ Χρυσοστόμῳ, χρύσεον ὤφθης σκεῦος, τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας· διό σε Ὀλυμπιάς, ὁ Κύριος ἐδόξασε.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Εὐσεβείᾳ λάμψασα καὶ ἐγκρατείᾳ, τὸν Θεὸν ἐδόξασας, ἔργοις καὶ τρόποις ἱεροῖς, Ὀλυμπιὰς ἀεισέβαστε· διὸ τῆς δόξης τῆς ἄνω ἠξίωσαι.

Μεγαλυνάρια.

Χαίροις ἡ Ὁσία Ὀλυμπιάς, ἐναρέτων ἔργων, ὑποτύπωσις ἀληθής· χαίροις ἡ τῶν ἄθλων, καὶ τῆς ἁγίας δόξης, τῷ θείῳ Χρυσοστόμῳ συγκοινωνήσασα.