God determines the chief lines of our life

Saint Nikolai Velimirovič

Christians do not believe in kismet, fate or destiny. Even if God determines the chief lines of our life, He, according to our prayers and merits, can change them. Thus, He prolonged King Hezekiah’s life for fifteen years: “Go and say to Hezekiah, thus said the Lord, the God of David Your father, I have heard your prayer, I have seen your tears: behold I will add unto your days fifteen years” (Isaiah 38:5), and to the Venerable Dius (July 19) he likewise prolonged his life for fifteen years. God extended the life of St. Basil the Great, according to the prayer of the saint for one day until he baptized the Jew, Joseph, his physician. But, as God can, by prayer, prolong life, so He can shorten it because of sin. Emperor Anastasius adhered to the Severian heresy, so called the Acephalites (the headless ones), who spread the foolishness that the Church does not need bishops and priests but rather that everyone unto himself is a bishop and a priest and that everyone has the right, in his own way, to interpret Holy Scripture and to teach others as he understands and believes. In vain did St. John the Patriarch counsel the emperor to return to the truth of Orthodoxy, and not only did the emperor not accept the counsel but rather ill-treated the patriarch in various ways and contemplated to have him banished. One night, the emperor saw in a dream an awesome man on an exalted throne, who held a book in his hand. This man opened the book, found the name of Emperor Anastasius and said: “I have wanted to permit you to live for a while longer but, because of your heresy, behold, I am erasing fourteen years from your life.” And he erased something from the book. Terrified, the emperor jumped up from his dream and related his dream to his followers. After a few days, thunder struck the emperor’s place and killed Emperor Anastasius.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date August 31, and New Calendar date September 13.

Τώρα ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ επιτρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε κατάφατσα τον προαιώνιο εχθρό μαζί με τα όργανα του μέσα στην ίδια την πατρίδα μας που την πολεμάει λυσσαλέα γιατί του χαλνάει τα σχέδια του πάνω στην γη. Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

”Ότι είσαι, αυτό βλέπεις, ότι ζητάς, αυτό βρίσκεις. Αν έλθεις στο Άγιον Όρος και ζητάς να βρεις αρετή, θα ψάξεις και θα την ανακαλύψεις. Αν ζητάς σκάνδαλα, θα τα βρεις. Όμως το πραγματικό, το άλλο Άγιον Όρος θ’ αγρυπνεί μυστικά και θα υφαίνει την ιστορία του υπόγεια και σιγαλά.” Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης.

Δύο μέρες μετά της ΠΑΝΑΓΙΑΣ παιδικός μου φίλος με ειδοποιεί μισο-πέλαγα του Βορείου Αιγαίου: «Κώστα σε μία ώρα θα βρίσκομαι στο λιμάνι της πόλης σου που όπως έμαθα πρόσφατα το μετονομάσατε σε λιμένα ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ για να τιμήσετε αυτόν το Άγιο Προστάτη σας».

Όταν τον άκουσα χάρηκα γιατί είχα να δω τον φίλο μου πολύ καιρό και ήθελα να μάθω νέα για την νέα του επαγγελματική ζωή καθότι έκανε μία τολμηρή αλλά σωτήρια υπέρβαση στην ζωή του.

Είχε τελειώσει προγραμματιστής και έκανε μάλιστα και μεταπτυχιακό. Πριν δύο όμως χρόνια η ανεργία και οι άμεσες οικογενειακές υποχρεώσεις τον οδήγησαν στην στρωμένη δουλεία του πατέρα του. Άλλωστε από μικρό παιδί δίπλα του γνώριζε καλά αυτήν την τίμια δουλειά. Τώρα κουμαντάριζε ένα καλό θαλασσινό σκαρί και περιδιάβαινε με κέντρο την Χαλκιδική τους πλούσιους ψαρότοπους στο Βόρειο Αιγαίο. Πριν λίγο καιρό μου εκμυστηρεύθηκε ότι ξέχασε την ανεργία και μάλιστα το πλήρωμά του αντικαταστάθηκε με “άνεργους” Έλληνες επιστήμονες!!

Μόλις έδενε το ψαροκάικο εγώ κατέβαινα με το ποδήλατό μου στο λιμάνι για να τον συναντήσω. Όλο το πλήρωμα ήταν αναμαλλιασμένο αλλά και στις επιφάνειες του πλοίου υπήρχε μία επίστρωση από γκρίζα τέφρα.

“Τι έγινε ρε παιδιά και είσθε έτσι; Από που έρχεσθε;”

Στην κουπαστή αμέσως εμφανίσθηκε ο φίλος μου ο προγραμματιστής.

“Μην τρομάζεις αδελφέ που μας βλέπεις έτσι σε αυτό το χάλι, σαν μπαρουτοκαπνισμένους, δεν ερχόμασθε από πόλεμο!!”

“Βρεθήκαμε σε μία καλάδα ανάμεσα στην Θάσο και στο Άγιον Όρος την επομένη της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μετά το μεσημέρι, όταν ξέσπασε ένας δυνατός νοτιάς που ερχόταν από νοτιοανατολικά αλλά συνέχεια άλλαζε προανατολισμό. Είχαμε πάρει από πριν πρόγνωση καιρού αλλά δεν προλαβαίναμε να μαζέψουμε τα δίκτυα, έτσι καθυστερήσαμε. Ξαφνικά μακρυά και απέναντι, βορειοδυτικά της Θάσου είδαμε να ανεβαίνει μία στήλη καπνού. Καταλάβαμε ότι ήταν φωτιά, η οποία μάλιστα εξαπλωνόταν γρήγορα λόγω των θυελλωδών ανέμων που επικρατούσαν εκείνη την ώρα. Δεν το περιμέναμε ότι ένα τεράστιο σύννεφο κάπνας και ζεστής σκόνης από αποκαΐδια στροβιλιζόμενο θα έπεφτε με πρωτόγνωρη ορμή επάνω μας. Τα αφήσαμε όλα και άρον-άρον τραβήξαμε προς την Αθωνική Χερσόνησο. Ξαποστάσαμε σε ένα φυσικό υπήνεμο αρσανά και έτσι μας βρήκε το βράδυ γιατί οι αγέρηδες κρατούσαν στην ίδια ένταση, αλλά τώρα όσο νύκτωνε βλέπαμε και υψηλές φλόγες να κατακαίνε ένα μεγάλο κομμάτι από το πανέμορφο νησί της Θάσου”.

Με συγχωρείς φίλε μου που σε πήρα μονότερμα αλλά άκου και την συνέχεια γιατί είναι συγκλονιστική.

“Είχε νυχτώσει και τα ρούχα μας ήταν μέσα στην κάπνα, είχαμε ρίξει λίγο νερό στα μάτια, αλλά από σεβασμό προς την Ιερότητα του χώρου δεν θελήσαμε να πέσουμε στην θάλασσα και να κάνουμε μπάνιο. Έτσι είχαμε πέσει στις κουκέτες μας εκτός από εμένα που με πόνο κοιτούσα τις φλόγες που κατέτρωγαν αυτό το όμορφο νησί που πέρασα τα παιδικά μου καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς μου.

Ο αέρας δυνάμωνε μαζί και οι φλόγες όμως μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της στεριάς είδα ένα πολύ δυνατό φως να κινείται προς την δική μας πλευρά. Πίστεψα πως ήταν κάποιος Αγιορείτης Πατέρας με ισχυρό προβολέα!! Καί ερχόταν να μας ρωτήσει πως βρεθήκαμε εδώ.

Με μιας σαλτάρισα από το πλοίο για να μην βάλω τον Γέροντα στην ταλαιπωρία να πλησιάσει στους βράχους που δέσαμε. Όσο τον πλησίαζα το φως λιγόστευε και μόλις αντίκρισα την φιγούρα του σαν να έσβησε “ο προβολέας”. Απέναντί μου είχα ένα σεβάσμιο παππούλη μεγάλης και απροσδιόριστης ηλικίας. Άλλωστε είχε αρκετό σκοτάδι και δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά πράγματα.

-Ευλογείται Γέροντα, του είπα πρώτος και εκείνος μου απάντησε:

-ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ και της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ που από σήμερα εδώ στο ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΗΣ μπήκαμε στην Πορεία προς την εορτή της ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ. Σημειωτέον ότι η εορτή της ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ στο Άγιον Όρος εορτάζεται με το παλαιόν.

Από απορία ρώτησα αμέσως το γέροντα τι δυνατό φακό έχει; Καί εκείνος μου απάντησε αφήνοντας με άναυδο, δείχνοντας μάλιστα και τα άδεια χέρια του, ότι δεν είχε κανένα φακό!!!

-Γέροντα έπρεπε κανονικά να κουβαλάς επαγγελματικό προβολέα γιατί εγώ έβλεπα από την μεριά σου ένα μεγάλο φως. Ο Γέροντας σιώπησε και άλλαξε την κουβέντα ρωτώντας με πως βρεθήκαμε εδώ και αν χρειαζόμασθαν κάτι; Αφού του εξήγησα την περιπέτεια μας έγνεψε το κεφάλι του και μου έδειξε τις φλόγες απέναντι στην Θάσο, λέγοντας μου:

-Άραγε, τι ετοιμάζουν για εμάς; Και ποιοί το ετοιμάζουν;

Δεν χρειάζεται να είσαι πολύ έξυπνος για να καταλάβεις ότι η φωτιά μπήκε απέναντι από το νέο πεδίο γεωτρήσεων πετρελαίου ανάμεσα στο Άγιον Όρος και την Θάσο. Οπότε μπορείς να καταλάβεις ,τι έρχεται;

Άδραξα την ευκαιρία και άρχισα να τον ρωτάω με αυτά τα παράξενα που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό.

-Ποιό τελευταίο καιρό παιδί μου; Αυτά γινόταν πάντα από παλιά, τώρα όμως ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ επιτρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε κατάφατσα τον προαιώνιο εχθρό μαζί με τα όργανα του μέσα στην ίδια την πατρίδα μας που την πολεμάει λυσσαλέα γιατί του χαλνάει τα σχέδια του πάνω στην γη. Να ήξερες σε τι κατάντια φτάσαμε εδώ μέσα στην Ορθόδοξη Ελλάδα; Απερίγραπτο το χάλι μας!! ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ!!

Θα σε ρωτήσω κάτι και να μου απαντήσεις ειλικρινά.

-Να ξέρεις όμως κάτι, όλο αυτό τον καιρό της σιωπής των ταγών- κεφαλών μας ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ δεν μας άφησε μόνους. Μας έφερε μάλιστα και κάποιους από το πουθενά για να αποκαλύπτουν τα βρώμικα σχέδια των εχθρών της Πίστης και της Πατρίδας μας.

Σήκωσε το χέρι του και μου έδειξε εκεί ψηλά προς τον Άθωνα, λέγοντας μου:

–Εγώ εκεί ψηλά στην σπηλιά μου, λέγω στους φίλους μου να μνημονεύουν τους bloggers, αυτούς που “σώζουν” τα αυτονόητα δηλ. αυτούς που νοιάζονται για ΧΡΙΣΤΟ και ΕΛΛΑΔΑ.

Ο κόμπος με αυτά που άκουγα μεγάλωνε στο λαιμό μου, τι να τον ρωτήσω; Αν μπορεί να έχετε διαδίκτυο εκεί μέσα στην σπηλιά σας;

Μόνος του κατάλαβε τις απορίες μου και μου είπε αυθόρμητα:

–Κάποια πράγματα μην τα ψάχνεις με το μυαλό!!

Από οικονομία αγάπης όμως θα σου πω ότι το φως του προβολέα που είδες είναι το ΦΩΣ της ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ του ΚΥΡΙΟΥ μας που μας συνοδεύει όταν κατεβαίνουμε από τον ΑΘΩΝΑ. Αυτό το ΦΩΣ σε λίγο θα λάμψει στην προδομένη πατρίδα μας και θα την ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ για το όφελος όλης της οικουμένης!!!

Με τους τελευταίους αυτούς λόγους ο Γέροντας εξαφανίσθηκε από μπροστά μου μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Έτριψα τα μάτια μου, μήπως κοιμόμουν, αλλά κατάλαβα ότι ήμουν ξύπνιος και μάλιστα έξω από το καίκι. Γύρισα πίσω για να δω αν κάποιος άλλος από το πλήρωμα είδε αυτά που έζησα προ ολίγου. Όλοι ήταν κουρασμένοι και ξεκουραζόταν.

Τώρα ο κόμπος δεν έπιασε τον παιδικό φίλο μου αλλά εμένα. Τον κάλεσα στο σπίτι μου για να τον φιλέψω και να μου τα πεί από την αρχή για να μπορέσω να τα καταλάβω καλύτερα…

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/08/bloggers.html

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών.

«Άξιον εστίν ως αληθώς
μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,
την αειμακάριστον και παναμώμητον
και μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ
και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ
την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,
την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν».

St. John the Baptist, Throughout his life, accepted to remain an outsider. Metropolitan Anthony (Bloom) of Sourozh

The Beheading of St. John the Forerunner

Commemorated on August 29

St. John the Baptist
Parish talk by Metropolitan Anthony (Bloom) of Sourozh
31 October, 1972

St. John the Baptist. He is the man who recognizes in Jesus of Nazareth the Lamb of God, God Incarnate, the Man of Sorrows. He is the one who in God’s own name declares to those who surround Him who He is, and who prepares His way. The greatness of St John the Baptist lies, perhaps more than in anything, in the fact that he so loved, so believed, so completely wanted to serve God, who had come into His world to save it, that his whole service can be put in the words he uses himself: “ I must diminish, I must decrease, that He may increase.”

The beginning of the Gospel according to St Mark defines him in the words of the Prophet Isaiah: a voice that shouts in the desert. He was so perfectly one with the message he had to deliver, he was so identified with the will and the mind of God whom he had to convey to people, that he was perceived by the seer not even as a prophet proclaiming God’s will, but as God’s own voice resounding through a man. The man had become perfectly flexible, perfectly obedient, perfectly transparent to the message he had to convey, he was the message; the message had become him. The Holy Scriptures of the Old Testament say somewhere that a prophet is one with whom God shares his designs. To a certain extent, as in every prophet, it was true for him, but what he had seen of the divine mind and the divine will he proclaimed with such perfection that nothing was left but the message. Of him perhaps more than of anyone one might say that the words of Christ, “Let your light so shine before all men that seeing your good deeds they should give glory to your Father who is in heaven”, were fulfilled.

John the Baptist seems to have been completely transparent to the message. And yet how vivid a picture we get of him from the Gospels! But this picture only enhances his message – not in the sense that it makes it more dramatic, not in the sense that what men see attracts their attention to the message – but they can see a man who has so completely given himself up to the vision and to the listening, so completely renounced himself, that there is practically nothing left of him. A very young man, according to the prophecy, he leaves the company of other men, he retires into the desert, and there he allows God to mould him and to destroy in him everything which is not His – nothing but a frame and the chords which the hand of God will touch and which will resound in powerful, yet harmonious melody. His presence itself witnesses to the fact that he has no other concern on earth but God, that of all his life he has made an offering, that nothing is left of him but what can be used by God and what can worship God, that is, give God the place that is His, the only place. And yet his message is not hard, rough, although it is as ruthless as love. His message is addressed to the people who are there, and to each and to all he speaks according to their condition. He does not claim from them more to begin with than what they can do immediately: he expects justice from the judge, integrity from the soldier; he expects everyone in his place to fill this place honourably and only then can one expect that he who has redressed his life may grow into a new measure of life. One might have expected from this great ascetic, from this man who knew nothing of the life of the world, to be a great deal more radical and violent in his claims – or rather, in God’s claim on men. And yet, no. Reread what he says in the Gospels to all those who came to him: Repent, and then be worthy of the function which is yours in life. But the operative word is “repent”. This is also the word which Christ will use when He begins His earthly ministry – a word which in ancient languages means: change your mind, change your heart, turnaround, redirect your life. It means first of all a reappraisal of all the values which a man had before, all the gods he worshipped and served before. It is a revaluation which establishes a radically new scale of values. And then against this scale of values, a new evaluation of what life had been not only an intellectual evaluation, but an evaluation in which the heart of man is involved: because unless, as St Mark the ascetic puts it, a man does God’s will in his heart, he will never be able to fulfill it in action. It is a heart-searching, painful, excruciating reappraisal of all one’s life, of all one’s relationships, of all that was done, said desired, hoped for accomplished or left undone – a new appreciation of failure and of success, the discovery that what is great in the eyes of man is abhorrent, at times, to God. And then it means a move of the will, an act of determination that will be the beginning of a new life.

Centuries later St Seraphim of Sarov, on being asked what makes the difference between being a sinner that walks to his damnation and the saints, answered: “Nothing but determination.”.. Four centuries later again an ascetic of the Syrian desert was asked: “How can I know that God has forgiven me?” And the answer was: “When you discover that you are dead to the sins you have rejected by an act of will” – that is when they are no longer an object of desire and when the memory of them is no longer an occasion of delight or pleasure…

This is also Christ’s own teaching. If you remember the parable of the sheep and goats, the criterion of Christ’s judgement is: have you been human? You who wish to enter into the realm of God, have you been merciful, compassionate, brotherly? If you have, the door is open for you to enter from what is truly human to what is divine. But if you have not been truly human, then the door is shut. That is also where St John the Baptist begins his preaching. He is the one to whom it was given to recognize and to proclaim Christ. When the Lord came to the banks of Jordan, he saw Him coming, and declared that this was the Lamb of God that was taking upon Himself the sins of the world….

And then came the time of his death. He was taken by Herod, he was cast into prison, and he knew that his time was running short. He was now faced with a vision of all his life which he could rehearse and reappraise and rethink, and he was facing his death. And then he met, I think, the ultimate and the great trial of his life. The Gospel tells us that he sent to the Lord two of his disciples with the question: “Art thou He who was to come, or should we expect another one?” This question sounds simple and yet if you try to think yourself into the situation of St John the Baptist, you may perceive how tragic this question was: “Art thou?” He was the man who at a sign given by God recognized the Saviour and proclaimed Him to the people, who had prepared His way, who had chosen to decrease that He might increase and to lose everything that Christ might gain everything. And now suddenly he asks a question which really means: Have I made a mistake? If Thou truly art He whom we expected, then there is nothing to regret in my life, my youth, lost to the joys of youth, parched and scorched in the desert in tremendous loneliness and spiritual endeavour, the alienation in which I have found myself, alone always in the desert of human presences, always meeting men with the judgement of God, calling them to hope, but at a price: a stranger to them, never one of them. Then also death is worthwhile because it will be the last step in this progress in which he decreased until he no longer was and Christ alone was. But if Jesus is not the man whom the prophets announced and the people expected and he declared to be the Son of God, the Lamb, then all his life was wasted and he was betrayed not only by religion, but by God Himself, who had promised a sign, given a sign, and this sign proved untrue. The last anguish of the greatest man of the Old Testament. And Christ does not answer his question: to the prophet He gives back the words of another prophet: “Tell John what you see, the lame walk, the blind see, the poor proclaim the god news.” And He adds: “Blessed is he who does not fall a prey to temptation because of me.”

This is the only message which St John the Baptist receives: You have been a man of faith because you belong to the realm of faith, the Old Testament. You must fulfill all the greatness of faith, in your life and in your death. Believe; that is, stand firm in that certainty of the invisible which has been the rock on which you have stood throughout your life. And John dies. He has decreased to the last; he has been a man of faith to the last; he has died in a sense on the threshold of the Kingdom without having walked into it, because he stood there that others might reach it.

These are the features which, I believe, are at the core of the various services of the Church in which we magnify, praise and we learn from St John the Baptist. …He is the greatest man born of woman; he is now in the glory of the Kingdom. Throughout his life, for the sake of other men, he accepted to remain an outsider. This is perhaps the most glorious and the most tragic, the greatest vision of man which we can have, not only in the Old but even in the New Testament.
http://masarchive.org/Sites/texts/1972-10-31-1-E-E-T-EW02-002StJohnTheBaptistEdited.html

Apolytikion Saint John the Forerunner. Second Tone

The memory of the just is celebrated with hymns of praise, but the Lord’s testimony is sufficient for thee, O Forerunner; for thou hast proved to be truly even more venerable than the Prophets, since thou was granted to baptize in the running waters Him Whom they proclaimed. Wherefore, having contested for the truth, thou didst rejoice to announce the good tidings even to those in Hades: that God hath appeared in the flesh, taking away the sin of the world and granting us great mercy.

Tone VIII:
Spec. Mel.: O most glorious wonder.

Thou art the most compassionate of all mankind, * full of divine grace, * O ever-glorious Prophet, * making glad all those who come unto thee in faith, * sweetening our senses of both soul and body, * and effacing from us the bitterness of maladies and afflictions, * of attacks from the evil one, * and of all the soul destroying passions.

ODE IV
Irmos: For the sake of Thy love for mankind,

Like a dove that foretells unto the world the coming of spring thou also in the truest of words announced the coming of Christ, wherefore we bless thee, O ever-glorious Forerunner.

O Thou who departed into the wilderness to lead an irreproachable life, do thou, O Forerunner, by thy divine intercessions summon my mind made desolate with many and varied transgressions.

ODE VII
Irmos: The youths of Abraham

O Forerunner John, by thy watchful supplications unto the Deliverer of all subdue every storm of the enemy raised against those who in faith have recourse to thee.

ODE IX
Irmos: Eve by her disobedience brought about the curse

My strength and my song is Christ the Lord; do thou, O blessed Forerunner, entreat Him to fortify me against the passions and all attacks of the demons, and vouchsafe me to fulfill the divine will, that I may ever bless thee with love.

   O divine Forerunner, thou hast appeared as a beautiful turtle-dove, as a sweetly-spoken swallow, announcing Christ the Divine Spring; I implore thee do thou entreat Him to deliver me from the soul-corrupting wintry storm of sin.

 

Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου.

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Αλεξάνδρου «Νιέφσκι»
Αγγελίνα/Αγγελική Μπράνκοβιτς, η επικαλούμενη “Μητέρα Αγγελίνα”, πριγκίπισσα Σερβίας, οσία μοναχή και ιδρύτρια Μονής στο Κρουσεντόλ Σερβίας, σύζυγος Αγ. Στεφάνου Μπράνκοβιτς(30/8, +1446)
Θεοφύλακτος ιερέας δια Χριστόν σαλός της μονής Αγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ του Ρυαζάν (1779 – 1841)
Φαντίνος ο Καλαβρός
16 Θηβαίοι μάρτυρες στις Θήβες Αιγύπτου
Σαρματάς όσιος ερημίτης στην Αίγυπτο
Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ

Εορτάζει στις 30 Αυγούστου 

Είπε ο αββάς Σαρματάς:
«Προτιμώ άνθρωπο πού αμάρτησε, εάν κατάλαβε ότι αμάρτησε και μετανοεί, παρά άνθρωπο πού δεν αμάρτησε και έχει τον εαυτό του για ενάρετο».

Έλεγαν για τον αββά Σαρματά ότι πολλές φορές έκανε άσκηση επί σαράντα ημέρες σύμφωνα με τη γνώμη του αββά Ποιμένα, και περνούσαν οι μέρες σαν ένα τίποτε γι΄αυτόν. Ήρθε ο αββάς Ποιμήν και του λέει:
«Πές μου τι έχεις κερδίσει κάνοντας τόσο κόπο».
Εκείνος έλεγε: «Τίποτε περισσότερο».
Του λέει πάλι ο αββάς: «Δεν θα σ΄αφήσω, αν δεν μου πεις».
Εκείνος είπε: «Ένα μόνο είδα, ότι αν πω στον ύπνο «πήγαινε», πηγαίνει. Και αν πώ «έλα», έρχεται».

Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν):«Εάν ο άνθρωπος θα θυμάται το ρητό της Γραφής ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν (Ματθ. 12,37), θα προτιμάει μάλλον να σιωπά».

Έλεγαν οι Γέροντες τίποτε δεν είναι χειρότερο από την κατάκριση.

Ένας άγιος άνθρωπος, όταν είδε κάποιον να αμαρτάνει, δάκρυσε και είπε: «Αυτός σήμερα και εγώ σίγουρα αύριο». Ακόμη κι αν πραγματικά αμαρτήσει κάποιος μπροστά σου, μην τον κρίνεις, αλλά να θεωρείς τον εαυτό σου πιο αμαρτωλό απ’αυτόν, έστω κι αν είναι κοσμικός.

Ρωτήθηκε ένας Γέροντας: «Γιατί δεν μπορώ να κατοικήσω μαζί με άλλους αδελφούς;» Κι εκείνος είπε: «Γιατί δεν φοβάσαι τον Θεό. Αν θυμόσουν αυτά που λέει η αγία Γραφή ότι στα Σόδομα σώθηκε ο Λώτ, επειδή δεν κατέκρινε κανένα (Γεν. 19,1-23• πρβλ. Β’ Πετρ. 2,6-8) και εσύ θα έβαζες τον εαυτό σου να κατοικήσει και σε θηρία ανάμεσα ».

Ο ευλογημένος Θεοφύλακτος ο δια Χριστόν σαλός του Ρυαζάν σε όλη του τη ζωή εποίησε την εντολή του Σωτήρα: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν», (Ματθαίος 6:33).

***

“Ο Όσιος Αλέξανδρος του Σβιρ μία νύκτα προσηύχετο στην καλύβη του. Ξαφνικά, ένα δυνατό φως έλαμψε και ο Άγιος είδε Τρεις Άνδρας, ένδεδυμένους απαστράπτοντας λευκούς χιτώνας, οι Οποίοι τον επλησίαζαν. Έκλαμπροι με ουράνια δόξα, φεγγοβολούσαν με καθαρή λαμπρότητα υπέρ τον ήλιον! Ο κάθε Ένας από Αυτούς κρατούσε στο χέρι Του σκήπτρο! Ο Άγιος έπεσε κάτω με τρόμο και όταν συνήλθε, έβαλε βαθειά μετάνοια έως εδάφους. Ανασηκώνοντάς τον ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ οι Άνδρες του είπαν: “Έχε πίστιν, ευλογημένε, και μη φοβήσαι”! Είπαν στον Άγιο να κτίση μία εκκλησία και μία μονή. Ο Άγιος έπεσε διαμαρτυρόμενος για την αναξιότητά του, όμως ο Κύριος τον ΑΝΑΣΗΚΩΣΕ και του παρήγγειλε να εκπληρώση τις εντολές. Ο Άγιος ερώτησε σε ποιο όνομα θα έπρεπε να αφιερωθή ο ναός. Ο Κύριος του είπε: “Αγαπημένε, όπως βλέπεις σου ομιλεί ο Ένας σε Τρία Πρόσωπα, γι’ αυτό να κατασκευάσης τον ναό στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Ομοουσίου Τριάδος. Σου αφήνω την ειρήνη και σου δίδω την ειρήνη Μου”.

Στις 5 Ιανουαρίου 1918, οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαϊδος του Βορρά. Οι κομμουνιστές την μετέβαλαν σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Η Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο. Το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου εφέρθη στο ανατομικό μουσείο της Αγίας Πετρουπόλεως, το οποίο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Τον Δεκέμβριο του έτους 1997 το Λείψανο του Αγίου ευρέθη!Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, ετελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπληξιν και πνευματική αγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε:«Ναι, σάς ακούω, εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσις Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Η ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.
Ο κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής:
«Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων, ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να δώ τον σχηματισμό του Θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων». Εικόνες του Αγίου, οι οποίες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία. Ο Δόκιμος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψανοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τιςθαυματουργικές θεραπείες οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί, θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι. Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ, τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιόν του. Η ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε αμείωτα.

«Άνθρωπε Θείων επιθυμιών…», Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/30/19344/

Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό… διότι μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία και μεγαλύτερος αμαρτωλός ο αχάριστος… Άγιος Παΐσιος Aγιορείτης

Άγιος Παΐσιος Aγιορείτης

Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό.Τι κατόρθωσαν οι άνθρωποι του 20ου αιώνος με τον πολιτισμό! Παλάβωσαν τον κόσμο, μόλυναν την ατμόσφαιρα, τα πάντα. Ο Θεός να με συγχωρέση, αλλά ο κόσμος κατήντησε σωστό τρελλοκομείο. Δεν σκέφτονται οι άνθρωποι την άλλη ζωή, μόνο ζητάνε όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. 

Σήμερα οι άνθρωποι τα βλέπουν όλα με πονηριά, γιατί τα μετρούν όλα μόνο με το μυαλό. Το ευρωπαϊκό πνεύμα πολύ κακό έκανε. Αυτό είναι που σακάτεψε τους ανθρώπους… Οι Ευρωπαίοι το ζάλισαν το μυαλό, έπαθαν σύγχυση και πάνε στον γκρεμό, γιατί έβγαλαν τον Θεό από την ζωή τους… Η σατανολατρία έχει εξαπλωθή πολύ. ..Τώρα ο διάβολος κάνει μουντζούρες πολλές και μπλέκει πολύ τα πράγματα, αλλά τελικά θα σπάση τα μούτρα του. Μετά από χρόνια θα λάμψουν οι δίκαιοι. Και λίγη αρετή να έχουν, εν τούτοις θα φαίνωνται, γιατί θα επικρατή πολύ σκοτάδι, και ο κόσμος θα στραφή προς αυτούς. Αυτοί που σήμερα κάνουν τα σκάνδαλα, αν ζουν τότε, θα ντρέπωνται.

Ο Χριστός γεννήθηκε στην Φάτνη. Αν αναπαυώμαστε στα κοσμικά, θα μας φτύση ο Χριστός, που δεν έφτυσε κανέναν: “Εγώ δεν είχα τίποτε, θα πη. Όλα αυτά τα βρήκατε γραμμένα στο Ευαγγέλιο; Τα είδατε σ’ Εμένα;…

Διηγήθηκε ο Γέροντας: Κάποια χρονιά (ίσως το 1971) ήμουν επί δεκαπέντε μέρες άρρωστος με πυρετό, ρίγος, χωρίς σόμπα, μόνος δεν μπορούσα να κάνω ένα τσάι, ούτε μπορούσα να βγω έξω. Πίστευα ότι θα πέθαινα, και έρριξα επάνω μου το Σχήμα του παπα- Τύχωνα. Τότε αισθάνθηκα τέτοια χάρη! Βρέθηκα έξω από το κελλί μου μέσα σε φως και έβλεπα με άλλα μάτια τα πάντα. Τα πουλιά, τα ψάρια, τους πλανήτες, τον κόσμον όλον. Και όλα αυτά μιλούσαν και έλεγαν ότι όλα τα έκανε ο Θεός για σένα , τον άνθρωπο.

Η ανθρώπινη εγκατάλειψη και η στέρηση της ανθρώπινης παρηγοριάς φέρνει πλούσια θεϊκή παρηγοριά. Τι σιγουριά νιώθει το παιδί στην αγκαλιά της μάνας! Μεγαλύτερη αισθάνεται ο πιστός στην αγκαλιά του Θεού! Τώρα νιώθω την χαρά του παιδιού στην αγκαλιά της μάνας του. Είναι η αγκαλιά του Θεού σαν τον Παράδεισο. Παύει και η ευχή, παύουν όλα. Ζεις στον παράδεισο.

– Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβη κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητος;
– Να συλλάβη κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. “Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…”(Ματθ. 6, 33) Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση.

Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέτρεψε να Τον ευχαριστήση . Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.

Το παράπονο έχει σχέση με την αχαριστία. Μπορεί μάλιστα κάποιος, ενώ τον φροντίζουν για το καλό του, να νιώθει αδικημένος και να παραπονιέται.

“…Να ζείτε σε διαρκή δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό, διότι μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία και μεγαλύτερος αμαρτωλός ο αχάριστος…”

Το έθνος το δικό μας, είναι σήμερα πολύ αμαρτωλό, γιατί ξεφεύγει από τον δρόμο τον ίσο του ευαγγελίου και γίνεται κοσμικό και αμαρτωλό. Ο Θεός όμως ξέρει τρόπους, και εκ των δεξιών και εκ των αριστερών, να μας φέρει στο λογαριασμό.

«‘Ηγγικε η βασιλεία των ουρανών και οι πιστοί πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμοι, ωσάν ο Αντίχριστος να έρχεται σήμερα-αύριο. Δεν γνωρίζουμε τις βουλές του Κυρίου, ούτε μπορούμε να πούμε με ακρίβεια ότι θα έλθη σήμερα, ή ότι έχει ακόμη χρόνια πολλά. Ο καλός και σωστός Χριστιανός είναι πάντοτε έτοιμος.

Να παρακαλούμε το Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση.

Beheading of Saint John the Forerunner. Today is a little Great Friday, a second Great Friday. Saint Justin Popovich of Celije

Feast of The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord

Commemorated on August 29

The voice of one crying in the wilderness: Prepare the way of the Lord; make straight in the desert a highway for our God. The glory of the Lord shall be revealed, and all flesh shall see it together; for the mouth of the Lord has spoken.” (Isaiah 40:3,5)

Homily on the Feast of The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord
Saint Justin Popovich of Celije

Today is a little Great Friday, a second Great Friday. For today the greatest man among those born of women, John, the Holy Forerunner and Baptiser of the Lord, is murdered. On Great Friday, people murdered God, crucified God. On today’s holy great feast, people murdered the greatest of all men. It is not I who chose to use the expression “the greatest.” What are my praises of the great and glorious Forerunner of the Lord, whom the Lord praised more than anyone among men, more than any of the apostles, the Angels, the Prophets, the Righteous Ones, the Sages? For the Lord declared of him: Among them that are born of women there hath not risen a greater than John the Baptist…(Мatthew 11: 11). In all Creation, there exists no greater praise.

This is why today is a little Great Friday. Consider: senseless people murder the greatest of the righteous. Is he getting in their way? Yes, he gets between the perverse King Herod and the dissolute Herodias. God’s Truth, God’s immutable Truth gets in the way of the lawless, gets in the way of poor sinners, gets in the way of everyone stupefied by the various passions. Consider: do not Christ’s opponents even today still shout “Crucify Him, Crucify Him!?” Even today, do not those who oppose Christ still demand the head of Jesus of Nazareth? They call for His head, not to mention calling for the head of John the Baptist.

What is this? Could it be that this world has become a madhouse? People do not want God, they do not want the greatest Righteous One in the whole world. Whom do you want? Whom would you prefer? Whom would you set in Christ’s stead? With whom would you replace St. John the Baptist? With yourselves?! О moth! О, tiny mortal insects! Yes, when people become maddened by pride, when out of egotistical pride they lose their reason, they have no need of God, they have no need of God’s Truth. They declare themselves to be gods. They present their petty, shallow, false likeness of truth as the great and salvific Truth. They declare their shallow, earthly, perishable images of truth to be the greatest of truths: they posit that we do not need Christ’s Truth, that we do not want God’s Truth. Yes, people blind in intellect and spirit do not see, and do not want to see, that man, true man, cannot manage without God. Why? Because this world is full of Herods, full of Pharisees. Herods demand the head of John the Baptist, Herods demand the heads of all of the righteous of the world, and Pharisees, the lying scribes, lying sophists of this world, demand the death of Christ, the Incarnate God.

Yes, today’s Feast is a second Great Friday. Why? Because there is no greater transgression than that committed on Great Friday and that committed now, when Herod destroys the greatest among those born of women. Why did the Savior exalt the great Saint John the Baptist, as He did no one else? Why? Because, brethren, the Holy Forerunner encompassed within himself, within his person, all of the virtues of Heaven, all of the virtues in all of the Prophets, all of the Apostles, all of the Martyrs, all of the Angels of Heaven, all of the Confessors. Regard: today we glorify the destruction, the beheading of the first Apostle among the Holy Apostles, for the Forerunner of the Lord was the first sent by God to see and to herald to the world the Savior of the world. Long before the Apostle Peter, before the Apostle Nathaniel, before anyone else, he bore witness to and announced God to the world, God Incarnate in the Person of the Lord Jesus Christ. The first Apostle to see the Holy Spirit descending from Heaven onto the Lord Jesus, when he baptized Him in the Jordan, announces Him to be the Son of God, the Savior of the world. [John] is also the first Evangelist among the Evangelists. He first announced to the world, and pointed out, the Lord Jesus Christ, the Bearer of all Good News for mankind.

The Lord Jesus Christ Himself is the Good News of Heaven and earth, God’s Gospel for men in this world. “Behold the Lamb of God, which taketh away the sin of the world.” In those few words, the Holy Forerunner expressed the fullness of the Gospels.

Looking toward the East, he said to the entire human race, from Adam to our days, “Repent, for the Kingdom of Heaven is at hand.” The Kingdom of Heaven? Here it is: the Lord Jesus [come] from Heaven. In Him is the Kingdom of Heaven.

…Today we glorify the great feast of the first among the Prophets of the New Testament. He announced to men that the Lord Jesus Christ had appeared to the world not only as the Savior, but as the Enlightener and as the Judge of the world. In his hands were both the hatchet and the spade: on the day of the Dread Judgement, the Lord would clean off the earth’s threshing-floor, and would separate the wheat from the chaff, the righteous from the sinners. All of this the great and glorious Prophet, Forerunner and Baptizer of the Lord had foreseen. Therefore, today we also praise him as the holy New Testament Prophet, killed by the impious, criminal, King Herod.

The Holy Forerunner also received the Lord’s witness to the fact that he was the greatest of those born of woman, because he had become the first of all of the Holy Martyrs of the New Testament. See how he suffered for God’s truth in this world! He suffered joyously! In today’s principal hymn and prayer to him it is said that he went to his death rejoicing, and that he suffered rejoicing. Thus, he became the first example and inspiration to all of the Holy Martyrs of the New Testament, beginning with St. Stephen the Protomartyr and through today. All of the Holy Martyrs go to their death rejoicing in the Lord Jesus Christ, go to their deaths, knowing that death cannot hold them in its bonds, knowing that death is merely a gate, an open gate through which their holy souls enter into the Kingdom of Heaven. How else, brothers and sisters, can we explain the joy of Holy Great Martyr George’s joy while having his body broken: his bones were being broken on the wheel, and he shouted with joy in the Lord, for he could see Him, could see the Angels of God, standing around Him, and the Angels stopping the wheel. See what joy [he experienced] during those awful tortures! And the Holy Great Martyr stands up whole and unharmed before the godless Emperor Diocletian. The first one to reveal that holy joy of martyrdom had been St. John, the Holy Forerunner and Baptizer of the Lord.

Today we also specifically glorify the first Evangelist and Christian Confessor, the first to Confess God in this New Testament world... Fearless and undaunted, like an immortal lion, like one of the Cherubim in the flesh, he was the first Confessor of Christ’s Faith, and he has been followed by multitudes of faces—the world’s glorious Confessors of Christ’s Faith, Confessors who bear witness and confess before the entire world, before East and West, before North and South, that the Lord Christ is the Sole True God in Heaven and on earth.. Christ is before all and above all! He is the Sole True God. 

The true God is essential to the human soul in this earthly realm.

Yes, the Holy Baptist, was the first Christian Confessor, and there streamed after him, following as after a helmsman, thousands and thousands of glorious Confessors of Christ in this world…

My brethren, a great Mystery is taking place through this Feast, a Mystery like unto threads stretching through and making up a piece of cloth. In today’s Gospel reading, you heard the disciples announce to the Savior that the Forerunner has been beheaded. The mouth that announced You to the world has fallen silent, O Lord! What now? Who are we in comparison to Your great Baptist? The Savior is silent. Then something unusual happens. He calls His disciples together, and with them, He goes out to a place in the desert. What is this? Can it be that the Lord is running away, can it be that he is fleeing from Herod? Consider: He, the All-merciful Miracle Worker, looks upon the unfortunate widowed mother, and resurrects her son, someone unknown to anyone but the mother and Himself. Yet here, Lord, Your Forerunner lies dead, destroyed. Why don’t You resurrect him? You resurrected the daughter of Jairus, head of the synagogue. Yet here is the one whom You called the greatest among those born of women, beheaded by the malefactor- king. Lord, guard Your Truth, defend Your first Apostle, Your first Martyr, Your first Evangelist, Your first Angel in the flesh, Your first Prophet, Your first Confessor. Resurrect him! Yet the Savior remains silent, and retreats to a desert place to pray to God. Why, O Lord?

Because the Holy Forerunner must also become the first Apostle to Hades, to death’s kingdom – to which had departed the souls of all people from Adam to the time of the coming of the Savior into this world. In that kingdom of death called Hades, i.e. the impenetrable place, where no one can see anything, in that kingdom was to be found everyone: the righteous and the sinners, all of the people of the Old Testament, up to the coming of the Lord Jesus Christ…

Today, in glorifying that great and glorious first Apostle, first Martyr, first Evangelist, Precursor to all true Christians of all time, we bow down before his joyous suffering for Christ’s Truth and His Holy Gospel, before him as Apostle and Martyr. Consider, that for already 2,000 years, the One who allowed the lawless king to behead him, has been working countless miracles in the earthly realm, living in it alongside the Lord Jesus Christ. For 2,000 years he has been ceaselessly working miracles for all those who turn to him in prayer.

Brothers and sisters, whenever you are in great sorrow, turn to that first Apostle of Christ, and he will help you with all of your burdens. And should some kind of misfortune happen, turn to that first Evangelist. No matter what bitterness might fill your soul, he will sweeten it with Christ’s grace, which he will mystically send down to your tortured soul from the World on High. And when you find yourself in temptations and horrors of this earthly life, run to him, to the Holy Confessor; tell him what is in your heart, pour out your sorrows and spiritual needs and rest assured that in a mystical, divine manner, he will come down into your soul and will save you, and will deliver you from all temptations and woes. But should you need to suffer for the Lord Jesus Christ in this world: should others attack you on all sides, should atheists and those who oppose Christ want to swallow you up, to destroy you for belonging to Christ, should they want to silence your voice, to stop it from speaking of Christ, then remember that first Martyr, and call out to him: O Holy Martyr, first Martyr of Christ in the Gospels, hurry to my aid! Grant that may I die for the Lord Jesus Christ, leave my body like temporary clothing, and by the path of the Holy Martyrs move to Christ’s Kingdom! He will entreat the Lord that you might also join the host of Luminaries. Thus, today’s little Great Friday becomes for us the great joy of the Resurrection. Friday is small, but Sunday, the Resurrection, is great—resurrection for all Christians of all time. And for us today: for me, for you, for every Christian living today, today’s Great Friday is at the same time the Resurrection, for today we glorify the St. John the Baptist who is eternally alive in the Heavens; [we glorify] his victory over the death appointed to him by Herod, his soaring up into the Heavenly Realm, to be the first after the Mother of God, to stand beside the Lord Jesus Christ. You have seen the icon known as the “Deisis” i.e. “Prayer” icon. In it, the Lord sits on the Throne of Glory, as King of Heaven. On His right is the Most-holy Mother of God, and on His left, the Holy Forerunner. They pray to Him for the human race.

Оh! May his holy prayers be raised up today and tomorrow, and always, and may they be raised up for us Christians-Serbs, and for all the people on this earth, that the Lord lead all to repentance, that He have mercy upon all, that He save all, that all people brought [to Him] by the glorious Forerunner, might forever glorify the One True God in Heaven and on earth, the Lord Jesus Christ, to Whom is due all honor and glory, now and ever, and unto ages of ages. Amen.

Here is a lovely passage from Homily on the Feast of The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord, Saint Justin Popovich of Celije, Translation from the website of the Church of St. John the Baptist, Washington, D.C.  http://www.stjohndc.org/Russian/feasts/FeastsE/e_stjohn_behead_popovic.htm 

Troparion of the Forerunner: In Tone II:

   The memory of the just is celebrated with hymns of praise, * but the Lord’s testimony is enough for thee, O Forerunner * for thou wast shown to be more wonderful than the Prophets * since thou wast granted to baptize in the running waters * Him whom thou didst proclaim. * Then having endured great suffering for the Truth, * thou didst rejoice to bring, even to those in hell, * the good tidings that God Who had appeared in the flesh * takes away the sin of the world and grants us the great mercy.

The Kontakion for the Beheading of St John the Baptist,:
In Tone V:

The beheading of the glorious Forerunner * was a divine dispensation * that the coming of the Savior might be preached to those in hell. * Lament then, Herodias, * that thou didst demand a murder * despising the law of God and eternal life.

 

 

Αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή, μια δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή. άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Εορτάζει την 29η Αυγούστου

άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή, μια δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί σήμερα ο μεγαλύτερος άνδρας μεταξύ εκείνων που γεννήθηκε από γυναίκα, Ιωάννης, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, θανατώνεται. Την Μεγάλη Παρασκευή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον Θεό, σταυρώνουν τον Θεό. Στη σημερινή αγία μεγάλη γιορτή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον μέγιστο όλων των ανθρώπων. Δεν είμαι εγώ που επέλεξε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «τον μείζονα.» Τι είναι ο επαίνος μου για τον μεγάλο και ένδοξο Πρόδρομο του Κυρίου, τον οποίο ο Κύριος επαίνεσε περισσότερο από οποιονδήποτε μεταξύ των ανθρώπων, περισσότερο από όλους, από τους Αποστόλους, τους Αγγέλους, τους Προφήτες, τους δικαίους, τους Σοφούς; Από τον Κύριο ειπώθηκε γι ‘αυτόν: ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού … (Ματθ. 11,11). Σε όλη τη Δημιουργία, δεν υπάρχει κανένας μεγαλύτερος επαίνος.

Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή. Σκεφτείτε: οι παράλογοι άνθρωποι σκοτώνουν τον μεγαλύτερο των δικαίων…. Σκεφτείτε: τι κάνουν οι αντίπαλοι του Χριστού, ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να φωνάζουν “. “Σταυρώστε Τον, σταυρώσον Αυτόν; !” 

Τι είναι αυτό; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ο κόσμος έχει γίνει ένα τρελοκομείο! Οι άνθρωποι δεν θέλουν το Θεό, δεν θέλουν τον μεγαλύτερο Δίκαιο όλου του κόσμου. Ποιόν θέλουν; Ποιόν προτιμούν; Ποιόν ορίζουν στη θέση του Χριστού; Με ποιόν θα αντικαταστήσετε τον Αγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή; Με τον εαυτό σας ;! Ω σκώροι! Ω, μικροσκοπικά έντομα θνητά! Ναι, όταν οι άνθρωποι γίνονται ξέφρενοι από την υπερηφάνεια, όταν από την εγωιστική υπερηφάνεια χάνουν την λογική τους, δεν έχουν ανάγκη από τον Θεό, δεν έχουν ανάγκη από την αλήθεια του Θεού. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι είναι θεοί. Παρουσιάζουν το μικροπρεπή, ρηχό, ψευδή ομοίωμα της αλήθειας ως τη μεγάλη και σωτήρια αλήθεια... Ναι, οι άνθρωποι τυφλοί στην διάνοια και το πνεύμα δεν βλέπουν και δεν θέλουν να δουν, ότι ο άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τον Θεό. Γιατί; Επειδή αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από Ηρώδεις γεμάτος Φαρισαίους. Ηρώδης απαίτησε την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή, Ηρώδεις απαιτούν τα κεφάλια όλων των δικαίων του κόσμου….

Ο Τιμίος Πρόδρομος έλαβε επίσης τη μαρτυρία του Κυρίου στο γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος από όλους που γεννήθηκαν από γυναίκα, επειδή έγινε ο πρώτος από όλους τους Αγίους Μάρτυρες της Καινής Διαθήκης. Δείτε πώς έκανε για την αλήθεια του Θεού σε αυτό τον κόσμο! Υπέφερε χαρούμενα! Κατ ‘αρχήν οι ύμνοι και οι προσευχές της ημέρας λένε ότι πήγε με πανηγυρισμούς στον θάνατό του, και ότι υπέστη πανηγυριζωντας. Έτσι, έγινε το πρώτο παράδειγμα και πηγή έμπνευσης για όλους τους Αγίους Μάρτυρες της Καινής Διαθήκης..

Πώς αλλιώς, αδελφοί και αδελφές, μπορούμε να εξηγήσουμε τη παν-χαρά του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ενώ έχοντας το σώμα του τσακισμένο: τα οστά του να έχουν σπάσει στο τροχό, αυτός φώναζε με χαρά εν Κυρίω, ότι μπορούσε να Τον δη, μπορούσε να δη τους Αγγέλους του Θεού, να κάθονται γύρω του, και οι άγγελοι να σταματούν τον τροχό. Δείτε τι χαρά [βίωσε] κατά τη διάρκεια αυτών των φοβερών βασανιστηρίων! Ο πρώτος που αποκαλύπτει την αγία χαρά του μαρτυρίου ήταν ο Άγιος Ιωάννης, ο  Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου…..

***

«Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μία επαναστατική πράξη»

Τζωρτζ Όργουελ

«Ω της ερήμου εσύ μονάκριβε,
σαν ποιο τραγούδι να σου ψάλλω,
το στόμα της Αλήθειας σ’ έκραξε
των γεννητών τον πιο μεγάλο».
Βερίτης

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ένδοξος Βαπτιστής του Κυρίου είναι ο περισσότερο τιμώμενος Άγιος στην Ορθόδοξη Ιερά Παράδοση, μετά την Υπεραγία Θεοτόκο και θεωρείται ο προστάτης του Ορθόδοξου μοναχισμού και αρχηγός του μοναχικού τάγματος, λόγω και της άσκησής του στην έρημο.

Το μαρτυρικό του τέλος

Η εμφάνιση, ο ασκητικός βίος του, τα κηρύγματα και οι βαπτίσεις μετάνοιας προκάλεσαν την προσοχή του Συνεδρίου των Εβραίων που έστειλε ανθρώπους για να δει τι συνέβαινε, οι οποίοι έλαβαν ως απάντηση «φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου».

Όπως ήταν φυσικό, τα λόγια του Προδρόμου ενοχλούσαν τις διεφθαρμένες συνειδήσεις των Φαρισαίων καθώς και του Ηρώδη που τον στηλίτευε συνέχεια για την παράνομη συμβίωσή του με την σύζυγο του αδελφού του Ηρώδη Φιλίππου, την Ηρωδιάδα.

Ο Ηρώδης φυλάκισε τον Άγιο Ιωάννη αλλά δεν ήθελε να τον θανατώσει γιατί ήξερε ότι είχε δίκιο, αλλά εκτός αυτού φοβόταν και τον λαό που αγαπούσε τον βαπτιστή τους. Στα γενέθλιά του ζήτησε από την κόρη της Ηρωδιάδας, τη Σαλώμη, η οποία ήταν ελαφρών ηθών, να του χορέψει και της υποσχέθηκε με όρκο να της δώσει ό,τι του ζητήσει. Η Ηρωδιάδα, η μητέρα της, που μισούσε τον Ιωάννη, βρήκε τότε την ευκαιρία που αναζητούσε όπου προέτρεψε τότε την κόρη της να ζητήσει το κεφάλι του προφήτη Ιωάννη μέσα σ΄ ένα πινάκιο (πιάτο).

Όταν ήρθε η κεφαλή του Τίμιου Προδρόμου μπροστά της, ζήτησε αυτό το τρισάθλιο και ελεεινό γύναιο, να τρυπήσουν τη γλώσσα του Ιωάννη με μια βελόνα. Καταλαβαίνεται πόσο μισούσε η αθλιότητα της, τον Βαπτιστή για τις αλήθειες που ξεστόμιζε. Η γλώσσα έκανε ένα σπάσιμο και ακούστηκε ξανά η φωνή του Βαπτιστή που είπε δυνατά «μετανοείτε». Μέχρι την τελευταία στιγμή, ακόμα και μετά τον Θάνατο του, προειδοποιούσε ο Άγιος Ιωάννης και Τίμιος Πρόδρομος, ο Βαπτιστής του Σωτήρα μας να μετανοούμε. 

Ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρος, θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες.

Ο Τίμιος Πρόδρομος δεν προετοίμασε μόνο τον δρόμο του Κυρίου στη γη αλλά και στον Άδη. Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στον Άδη και εκεί δίδαξε και προφήτεψε και πάλι τον ερχομό του Σωτήρα μας.

Ο Άγιος Ιωάννης θα είναι ο Αρχάγγελος ταξιάρχης στη θέση του έκπτωτου εωσφόρου. Το τάγμα που θα αντικαταστήσει η ανθρωπότητα. Για τον λόγο αυτό βλέπουμε σε κάποιες εικόνες του να έχει φτερά και να κρατάει το πινάκιο με την κεφαλήν του επάνω σε αυτό.

Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του καθ’ όλο το έτος στις εξής ημερομηνίες:

– Την Σύλληψή του την 23η Σεπτεμβρίου,
– Την Γέννησή του την 24η Ιουνίου,
– Την Αποτομή της Κεφαλής του την 29η Αυγούστου (τότε πανηγυρίζουν τα περισσότερα μοναστήρια του Προδρόμου),
– Την Α’ και Β’ Εύρεση της Κεφαλής του την 24η Φεβρουαρίου,
– Την Γ’ Εύρεση της την 25η Μαΐου και
– Την Σύναξη του μετά τα Θεοφάνεια την 7η Ιανουαρίου.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, προστάτης του αγγελικού σχήματος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/07/20142/

Επιγείους φροντίδας ηγνόησας, και τας ουρανίους ελπίδας επλούτησας, επί της γης ως Άγγελος, την ζωήν διανύσας πανόλβιε.

Απολυτίκιον του Τιμίου Προδρόμου. Ήχος β΄

Μνήμη δικαίου μετ΄ εγκωμίων, σοί δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου, Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθεις τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Saint abba Moses the Ethiopian of Scete, ‘Go, sit in your cell, and your cell will teach you everything.’

Saint abba Moses the Ethiopian of Scete
Saint Shushanik Queen and Martyr (440-475)
Synaxis of the Saints of the Kiev Caves whose relics repose in the Far Cave of Venerable Theodosius

Commemorated on August 28/September 10

Venerable Moses the Black [the robber] (330–405) of Scete
by Saint Nikolai Velimirovič

Moses was an Ethiopian by birth and by profession, at first, a robber and leader of a band of robbers and, after that, a penitent and great ascetic. As the slave of a master, Moses escaped and joined the robbers. Because of his great physical strength and arrogance, the robbers chose him as their leader. Suddenly, Moses was overcome with pangs of conscience and repentance for the misdeeds, which he had committed. He left the group, entered a monastery and gave himself completely in obedience to his spiritual father and to the monastic rule. He benefited much from the teachings of Saints Macarius, Arsenius and Isidore. Later, he withdrew to solitude in a cell where he dedicated himself completely to physical labor, prayer, vigils and godly-thoughts. Tormented by the demon of fornication, Moses confessed to Isidore, his spiritual father, and from him, received counsel to fast even more and never to eat to full satisfaction. When even this did not help he, at the counsel of the elder, began to keep vigil at night and to pray standing; after that, he began the practice of bringing water to the elderly monks from a distant well all night long. After six years of terrible struggles, St. Isidore finally miraculously healed him of fornicating thoughts, fantasies and dreams brought about on him by demons. Moses was ordained a priest in old age. He founded his own monastery and had seventy-five disciples and lived in this life for seventy-five years. He foresaw his death and, one day, he told his disciples to flee for the barbarians were going to attack the monastery. When the disciples also urged him to flee with them, Moses said that he must die by violence for, at one time, he himself committed violence and, according to the words: “For all they that take the sword shall perish with the sword” (St. Matthew 26:52). He remained there with six brethren and the barbarians came and slew them. One of the brethren, hidden in the vicinity, beheld and saw seven shining wreaths as they descended upon the seven martyrs.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date August 28, and New Calendar date September 10.

***

A brother came to Scetis to visit Abba Moses and asked him for a word. The old man said to him, ‘Go, sit in your cell, and your cell will teach you everything.’

The monk must die to his neighbour and never judge him at all, in any way whatever.

“Affliction,” [Abba] Moses once said, “lasts for a short time, while peace is forever, by the grace of God the Word.”

Abba Moses said, ‘The man who flees and lives in solitude is like a bunch of grapes ripened by the sun, but he who remains amongst men is like an unripe grape.’

At Scetis Abba Moses used to say, ‘If we keep the commandments of our Fathers, I will answer for it on God’s behalf that the barbarians will not come here. But if we do not keep the commandments of God, this place will be devastated.’

It was said of Abba Moses at Scetis that when he had arranged to go to Petra, he grew tired in the course of the journey and said to himself, ‘How can I find the water I need there?’ Then
a voice said to him, ‘Go, and do not be anxious about anything.’ So he went. Some Fathers came to see him and he had only a small bottle of water. He used it all up in cooking lentils for them. The old man was worried, so he went in and came out of his cell, and he prayed to God, and a cloud of rain came to Petra and filled all the cisterns. After this, the visitors said to the old man, ‘Tell us why you went in and out.’ The old man said to them, I was arguing with
God, saying, “You brought me here and now I have no water for your servants.” This is why I was going in and out; I was going on at God till he sent us some water.’

One day, when the brethren were sitting beside him, he said to them, ‘Look, the barbarians are coming to Scetis today; get up and flee.’ They said to him, ‘Abba, won’t you flee too?’ He said to them, ‘As for me, I have been waiting for this day for many years, that the word of the Lord Christ may be fulfilled which says, “All who take the sword will perish by the sword.”’ (Mt 26:52). They said to him, ‘We will not flee either, but we will die with you.’ He said to them: ‘That is nothing to do with me; let everyone decide for himself whether he stops or not.’ Now there were seven brothers there and he said to them: ‘Look, the barbarians are drawing near to the door.’ Then they came in and slew them. But one fled and hid under the cover of a pile of rope and he saw seven crowns descending and crowning them.

Saint abba Moses the Ethiopian of Scete, ”Black in the face, shining in the soul.”
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/27/saint-abba-moses-the-ethiopian-of-scete-black-in-the-face-shining-in-the-soul/

Apolytikion in the First Tone

Thou didst prove to be a citizen of the desert, an angel in the flesh, and a wonderworker, O Moses, our God-bearing Father. By fasting, vigil, and prayer thou didst obtain heavenly gifts, and thou healest the sick and the souls of them that have recourse to thee with faith. Glory to Him that hath given thee strength. Glory to Him that hath crowned thee. Glory to Him that worketh healings for all through thee.

Troparion – Tone 1
You abandoned the Egypt of the passions, O Father, Ascending the mount of the virtues with fervent faith, Taking the Cross of Christ upon your shoulders; And being glorified in godly works, You proved to be a model for monastics, O summit of the fathers. Pray unceasingly with them that our souls may find mercy!

Οσιομάρτυς Σουσανίκ βασίλισσα της Γεωργίας (440-475), θυγατέρα Αγίου Βαρτάν της Αρμενίας

Οσιομάρτυς Σουσανίκ βασίλισσα της Γεωργίας (440-475), θυγατέρα Αγίου Βαρτάν
Όσιος Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας (332-407)
Εζεκίας ο Δίκαιος, Βασιλιάς του Ιούδα (691 π.Χ).
Άννα η Θεοδόχος και προφήτιδα της Ιερουσαλήμ, θυγατέρα του Φανουήλ (3/2 και 28/8, +1ος αι.)
Σύναξις 52 Οσίων Πατέρων των Μακρινών Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου (της Σκήτης του Αγίου Θεοδοσίου)

Εορτάζουν στις 28 Αυγούστου

Η Αγία Σουσανίκ βασίλισσα της Γεωργίας, η Οσιομάρτυς
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/27/%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BA-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5/

Απολυτίκιον Αγίας Σουσανίκ της Γεωργίας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Βασιλέως συζύγου σου ειδωλόφρονος ορώντος διαγωγήν σου την ευσεβή, Σουσανίκ, προσταγή στερρώς υπέμεινας μαρτύριον· όθεν θεόθεν ο Χριστός πολυχεύμονα πηγήν ανέδειξεν ιαμάτων σον τάφον εν τη Τιφλίδι και προς Αυτόν ημών σε πρέσβειραν.

Απολυτίκιον. Ήχος γ΄. Θείας πίστεως

Θείας πίστεως, ομολογίαν, κατεκόσμησας την Εκκλησίαν, Σουσανίκη Μαρτύρων ομότροπη, όθεν στερρώς τω συζύγω αντέστησες, ξύλο ειρκτή υπομείνας και βάσανα, Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Σκληραγωγούσα το σαρκίον σου ασκήσεσι
και σην ευσέβειαν μη κρύπτουσα υπέμεινας
δι’ αγάπην Βασιλέως σου ουρανίου
εκ χειρός του ομοζύγου βασιλέως σου,
Σουσανίκ σεμνή, κατώδυνον μαρτύριον·
όθεν κράζομεν· Χαίροις, άλκιμε Άνασσα.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Την Σουσανίκην οι πιστοί εγκωμιάσωμεν, ότι ενήθλησε λαμπρώς υπέρ τον ήλιον, υπομείνασα συζύγου το ωμότατον, προσευχομένη υπέρ του κόσμου εμαρτύρησεν, ταπεινώσεις δημοσίως αύτη έλαβε, διό κράζομεν· χαίροις Μάρτυς πανεύφημε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, Μάρτυς πάγκαλε, Σουσανίκ, βασιλίς ολβία, η εν όψεσι σού λαού ίδιον ορώσα Χριστόν, δι’ Ον προθύμως εξέχεας αιμάτων θείων σου ρεύματα.

Σωφροσύνης στήλη, διά Χριστού την αγίαν πίστιν ο σος σύμβιος, Σουσανίκ, έδωκέ σοι, Μάρτυς, βασάνους ανυποίστους και ήνοιξέ σοι τρίβους μακαριότητος.

 

Όσιος Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας Προφητεία περί των Μοναχών της εσχάτης γενεάς.

Όσιος Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας (332-407)
Εζεκίας ο Δίκαιος, Βασιλιάς του Ιούδα (691 π.Χ).
Σουσανίκ βασίλισσα Γεωργίας μάρτυρος (458)
Άννα η Θεοδόχος και προφήτιδα της Ιερουσαλήμ, θυγατέρα του Φανουήλ (3/2 και 28/8, +1ος αι.)
Σύναξις 52 Οσίων Πατέρων των Μακρινών Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου (της Σκήτης του Αγίου Θεοδοσίου)

Εορτάζουν στις 28 Αυγούστου

Ο Αββας Μωϋσης κάποτε αποφάσισε να κατοικηση σε μια απρόσιτη σπηλιά, στη ρίζα μιας απότομης προεξοχής του βουνού. Ανέβαινε και συλλογιζόταν:
– Καλά όλα τ’αλλα, μα που θα βρίσκω νερό σε τούτο τον ξερότοπο;
Τολεγε και το ξανάλεγε κι άρχισε να κλονίζεται. Τότε άκουσε φωνή να του λεγη;
– Προχώρει αμέριμνος και άφησε αυτή τη φροντίδα σε μένα.

Πήρε θάρρος κι έκανε κατοικία του το σπήλαιο. Ύστερα από λίγο καιρό πήγαν να τον ιδουν δυο συνασκηται του από τη σκήτη. Δεν του βρισκόταν παρά ένα μικρο σταμνί νερό που το ξόδεψε να βράση λίγες φακές για να τους φιλοξενηση. Άρχισε τότε να στεναχωριεται και με φανερή αδημονία έμπαινε κι έβγαινε στο σπήλαιο και παρακαλούσε τον Θεό για νερό.

Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ένα σύννεφο παρασυρμένο από τον άνεμο πήγε κι εσταθηκε πάνω από τη σπηλιά κι έρριξε τόση βροχή, όση χρειάστηκε να γεμιση όλα του τα σταμνιά ο Μωϋσης.
Οι Γέροντες, που δεν τους διέφυγε η αδημονία του, τον ρώτησαν ύστερα από το φαγητό:
– Τι είχες πάθει το πρωί και πηγαινοερχοσουν με τόση ανησυχία;
– Έκανα δικαστήριο με τον Θεον, αποκρίθηκε με αφέλεια ο Αιθίοψ. Του υπενθύμιζα πως είχε αναλάβει τη φροντίδα μου και έπρεπε οπωσδήποτε να μου έβρισκε νερό να πιουν οι δούλοι Του. Και να που ο Αγαθός Δεσπότης αναγκάστηκε να στειλη.

***

«Ως παγίς γάρ επελεύσεται επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης τής γης, αγρυπνείται ούν εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθήται εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα». ΕΥΑΓΓ. ΛΟΥΚΑ, Κεφ. κα΄, στ. 35-36

Προφητεία του Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος (Δ΄αιών μ.Χ) περί των Μοναχών της εσχάτης γενεάς.

Ο Άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας είχε πει για τους μοναχούς των εσχάτων καιρών: Στις μέρες εκείνες του εβδόμου και ημίσεως αιώνος η μοναδική πολιτεία θέλει αμεληθεί τελείως, θα βασιλεύει το μίσος, φθόνος, φιλονικίες μέχρι φόνων και η διχόνοια στα κοινόβια μοναστήρια απο την κακία του ενός προς τον άλλον. Θα χειροτονούνται ηγούμενοι και ποιμένες των μοναχών, άνθρωποι αδόκιμοι, άπιστοι, απρόκοποι ανωμελείς και αγροίκοι, μη διακρίνοντες την δεξιάν οδό από την αριστερά, φιλομέριμνοι και τις διακονίες αναιδώς προχειριζόμενοι, τα πρωτεία με δώρα αρπάζοντες και επεμβαίνοντες στην ηγουμενία, μη γνωρίζοντες κατηχείν και νουθετείν το ποίμνιον της αδελφότητος, και μη γνωρίζοντες ότι είναι αυτοί τύπος και παράδειγμα ωφελείας του ποιμνίου τους.

Μέλλουσι δε κολάζεσθαι ου μόνον οι αμελείς και ράθυμοι, αλλά και οι δόκιμοι και οι εγκρατείς και ενάρετοι αδελφοί.

Μετά ταύτα είδεν ο δούλος του Θεού Μωυσής ότι νέφος και λαίλαψ, ομίχλη σκοτεινή πειρασμών φοβεροτάτων έπεσεν εις τους Μοναχούς από το μέρος της Άρκτου, και ότι εδιώκοντο οι Μοναχοί και το Μοναχικόν σχήμα από όλεθρον αιρέσεων, ηναγκάζοντο δε οι πολλοί ρίπτοντες το σχήμα να υπανδρεύονται. Τότε οι ολίγοι αγωνισταί, οι ευδοκιμήσαντες ως αργύριον και χρυσίον εν χωνευτηρίω, εν θλίψη πολλή και διωγμοίς, ως και στενοχωρία , ευδοκιμήσουσιν` όσοι δε φανώσι δόκιμοι και νικηταί των τοσούτων δεινών πειρασμών, μεγαλυνθήσονται και δοξασθήσονται παρά Θεού περισσότερον από αυτούς τους βαστάσαντας το βάρος της ημέρας και τον καύσωνα και τον παγετόν της νυκτός.

Μετά ταύτα είδεν ο δούλος του Θεού Μωυσής ότι παρήλθεν ο χειμών εκείνος των θλίψεων και πειρασμών , και η στενοχωρία των δεινών αιρέσεων και εγένετο γαλήνη και άνεσις.

Πάλιν όμως μετά παρέλευσιν χρόνων τινών αμεληθήσεται το Αγγελικόν Τάγμα των Μοναχών και περισσότερον των πρώτων, πειρασμοί επαναστήσονται και βιαιότεροι. Είδεν δε ότι οι Μοναχοί συνεμιγνύοντο ασέμνως με Μοναχας, και ότι ομού με την κακήν επιθυμίαν συνεμήχθη και η τυραννία ώστε και οι μη θέλοντες διεφθείροντο. Οι δε ιερείς με πορνείας καταμολυνόμενοι, και αι πρεσβυτέραι αυτών μοιχευόμεναι, ομοίως και αυτοί ετέρας μοιχεύοντες.

Τότε δε γεννήσεται οργή θεήλατος και καταναλωθήσεται πάσα η πονηρά γενεά εκείνη, και απελαύσεται εις το πυρ το αιώνιον.

Μακάριοι λοιπόν τότε όσοι ουχ’ υποκύψωσιν εις την ανομωτάτην πράξιν της ασελγείας ήτις είναι βιαιοτέρα και βαρυτέρα του φόνου’ αλλ’ αντιστήσωσιν και ελέγξωσιν την ανομίαν ως ο Πρόδρομος Ιωάννης , και θριαμβεύουσι ελέγχοντες την αιμομιξίαν’ και αποκτανθώσιν υπό μιαρών και ακαθάρτων ασελγών ανθρώπων του τότε καιρού•  αναπαυθήσονται εις τους κόλπους του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ των ενδοξοτάτων Πατριαρχών και κατασκηνώσωσιν εν τη Βασιλεία των Ουρανών μετά πάντων των Αγίων ωραϊζόμενοι και συνευφραινόμενοι, ων και ημείς της μερίδος επιτύχωμεν χαριτι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αμήν.

Δ. Παναγόπουλου, «Ἅγιοι καὶ Σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσι», Προφητεία Ἀββᾶ Μωϋσέως, σελ. 6.

Απολυτίκιον Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των παθών καταλείψας Πάτερ την Αίγυπτον, των αρετών εν τω όρει ανήλθες πίστει θερμή, τον Σταυρόν τον του Χριστού άρας επ’ ώμων σου, και δοξασθείς περιφανώς τύπος ώφθης Μοναστών, Μωσή Πατέρων ακρότης, μεθ’ ων απαύστως δυσώπει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.