Ας μπούμε στον καινούριο χρόνο με την πίστη και την ελπίδα και πνευματική φλόγα ότι ο Κύριος βρίσκεται σ’ αυτή, κι ας δεχτούμε ό,τι και αν μας συμβή σαν από το χέρι του Θεού. Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ

Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, Κύριε.

Στερέωσον αγαθέ, ην κατεφύτευσε πόθω, επί της γης η δεξιά σου, κατάκαρπον άμπελον, φυλάττων σου την Εκκλησίαν Παντοδύναμε. Ωδή γ’, της Ινδίκτου , Ήχος α’

Για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς
Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
31 Δεκεμβρίου 1969

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

Για μία ακόμη φορά ένας νέος χρόνος πλησιάζει.
Όταν είμαστε νέοι υποδεχόμαστε τον καινούριο χρόνο με ανοιχτές καρδιές, νομίζοντας πως όλα θα μας είναι δυνατά κατά τη διάρκειά του. Τον βλέπουμε ν’ απλώνεται μπροστά μας σαν μία ατέλειωτη πεδιάδα καλυμμένη με παρθένο χιόνι, που ούτε μια πατημασιά δεν έχει ακόμη σημαδέψει τη λευκότητά της, τα πάντα είναι δυνατά, τα πάντα είναι αγνά και φωτεινά. Στην προχωρημένη ηλικία περιμένουμε το νέο χρόνο με ένα είδος εσωτερικής υπομονής, με την αίσθηση πως θα είναι μια απλή επανάληψη του παρελθόντος ίσως να μας συμβούν άφθονα καινούρια περιστατικά, θα είναι όμως γνωστά, γήινα περιστατικά με τα οποία γνωρίζουμε πως να ζήσουμε. Και στις δύο περιπτώσεις είμαστε λανθασμένοι.

Η νέα χρονιά πράγματι απλώνεται μπροστά μας σαν ένα απάτητο ακόμη μονοπάτι, μια πλατειά παρθένα πεδιάδα που θα πρέπει ν’ ανθίσει μ’ ένα πλούτο καλών ανθρώπινων πράξεων. Όποια κι αν είναι η ηλικία μας ένα μονοπάτι απλώνεται μπροστά μας και από μας εξαρτάται αν θα το κάνουμε «οδόν Κυρίου» ή όχι. Από μας εξαρτάται το αν για τους γύρω μας και για τους εαυτούς μας και για τις επόμενες γενιές θα φτιάξουμε δρόμο για τον Ουρανό ή την Κόλαση – την αιώνια Κόλαση, ή απλώς τη σκληρή ανθρώπινη κόλαση της γης. Ταυτόχρονα, αυτό που απλώνεται μπροστά μας είναι, όπως το βλέπει η γεροντική ηλικία, το συνηθισμένο και το οικείο, μόνο που δεν έχει συμβεί ποτέ πριν σ’ εμάς. Η ζωή ίσως να μη φέρνει το διαφορετικό, μπορεί όμως εμείς να είμαστε διαφορετικοί, τα ίδια περιστατικά μπορεί να ξανασυμβούν και να είναι τελείως καινούρια, διότι εμείς θα έχουμε αλλάξει.
Μπορούμε να μπούμε στη χρονιά αυτή δημιουργικά, μόνο όμως με την προϋπόθεση ότι θα μπούμε με την ελπίδα, με τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος βρίσκεται στη χρονιά αυτή, ότι Εκείνος είναι ο Κύριος και θα μας οδηγήσει στο σωστό μέρος, με την πίστη ότι τίποτα δε θα συμβεί χωρίς τη θέληση ή τη συγκατάθεση του Θεού. Αν η στάση μας είναι τέτοια θα δούμε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο (αυτός που πιστεύει στην τύχη δεν πιστεύει στο Θεό), πως δεν υπάρχουν άσκοπες συναντήσεις και πως το κάθε πρόσωπο μας έχει σταλεί από τον Κύριο. Αν μπούμε στη χρονιά αυτή γνωρίζοντας ότι το κάθε τι -φωτεινό και σκοτεινό, καλό και τρομακτικό – είναι ένα δώρο από το Θεό που μας έρχεται ώστε μέσα από μας η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, η χαρά και η δύναμη του Κυρίου να έλθουν στον κόσμο, αν έχουμε σταθερή πίστη πως το κάθε πρόσωπο που έρχεται στο δρόμο μας μας έχει σταλεί για να του προσφέρουμε το λόγο ή την πράξη του Κυρίου ή για να τα δεχτούμε από εκείνο, τότε η ζωή θα είναι πλούσια και θα έχει νόημα -διαφορετικά θα παραμείνει ένα παιγνίδι της τύχης, μια ατέλειωτη αλυσίδα τυχαίων περιστατικών.

Ας μπούμε στον καινούριο χρόνο μ’ αυτή την πίστη και την ελπίδα και με τέτοια πνευματική φλόγα, ας δεχτούμε ο ένας τον άλλο και οποιονδήποτε ο Θεός μας στείλει, με τον τρόπο που ο Κύριος δέχεται εμάς στην πορεία μας κι ας δεχτούμε ο,τι και αν μας συμβεί σαν από το χέρι του Θεού, και σ’ όλες τις περιστάσεις ας συμπεριφερόμαστε σαν Χριστιανοί• τότε όλα θα πάνε καλά.

Ο παλιός χρόνος έχει φύγει και πολλοί περιμένουν τώρα τον ερχομό του νέου χρόνου στη Βασιλεία του Θεού. Για κείνους έχει τελειώσει ο αγώνας, ενώ εμείς ζούμε ακόμα πάνω στη γη. Ας θυμηθούμε όσους έζησαν ανάμεσά μας, εκείνους που γνωρίζαμε κι αγαπούσαμε κι εκείνους που από απροσεξία ούτε καν παρατηρήσαμε. Ας θυμηθούμε τους αμέτρητους ανθρώπους που πέθαναν φέτος δυστυχισμένοι από αρρώστιες, σε δυστυχήματα, σε πολέμους. Ας θυμηθούμε τους πάντες χωρίς ν’ αφήσουμε κανέναν έξω κι ας μπούμε στην καινούρια χρονιά με καρδιά ανοιχτή για τους πάντες. Ας ψάλουμε «αιωνία η μνήμη» για όλους τους κεκοιμημένους πριν χωριστούμε και ας διατηρήσουμε αυτή την αιωνία μνήμη στις καρδιές μας με αγάπη και ευγνωμοσύνη για το Θεό που έδωσε να συναντήσουμε ανθρώπους τους οποίους μπορέσαμε ν’ αγαπήσουμε και να σεβαστούμε, ανθρώπους των οποίων το παράδειγμα μπόρεσε να μας εμπνεύσει.

Είθε ο Θεός να ευλογήσει το Νέο Έτος. Σας εύχομαι έναν ευτυχισμένο καινούριο χρόνο, να ζήσετε, ν’ αγαπάτε το Θεό, ν’ αγαπάτε και να εξυπηρετείτε τους ανθρώπους.
Πηγή/Έκδοση: Ημέρα Κυρίου, εκδ. Ακρίτας, 1987

Αγία Βασιλομάρτυς τσαρίνα Αλεξάνδρα

«Η ζωή εδώ είναι ένα τίποτα – η αιωνιότητα είναι τα πάντα και αυτό που κάνουμε είναι να ετοιμάζουμε τις ψυχές μας για την βασιλεία των Ουρανών. Έτσι τελικά τίποτα δεν είναι φοβερό. Και αν ακόμη πάρουν τα πάντα από μας, δεν μπορούν να πάρουν την ψυχή μας… Όλες τις δοκιμασίες, τις οποίες Αυτός [ο Κύριος] στέλνει, επιτρέπει — όλα είναι προς το καλύτερον· παντού βλέπεις το χέρι Του. Οι άνθρωποι σου κάνουν κάτι κακό. Εσύ να το δέχεσαι χωρίς γογγυσμό, και Αυτός θα στείλη τον φύλακα Άγγελο, τον Παράκλητον Αυτού. Ποτέ δεν είμεθα μόνοι μας· Αυτός — ο πανταχού Παρών, ο Παντογνώστης — είναι η αυτο-Αγάπη. Πως να μην Τον πιστεύσωμε; Ο ήλιος λάμπει. Αν και ο κόσμος αμαρτάνη και εμείς αμαρτάνομε, σκότος και πονηρία βασιλεύουν, αλλά ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα λάμψη· μόνο να ανοίξωμε τα μάτια μας, την πόρτα της ψυχής να κρατήσωμε ανοικτή, ώστε να δεχώμεθα τις ακτίνες του Ηλίου αυτού μέσα μας. Μόνον, κάνε υπομονή ακόμη, παιδάκι μου, και η οδύνη αυτή θα περάση· εμείς θα λησμονήσωμε τα βάσανα· θα μείνη μόνον ευγνωμοσύνη για όλα. Μεγάλη σχολή. Κύριε, βοήθησε αυτούς, που δεν μπορούν να έχουν αγάπη για τον Θεό στις πικραμένες καρδιές τους, οι οποίοι βλέπουν όλο κακό και δεν προσπαθούν να καταλάβουν, ότι όλο αυτό θα περάση· δεν μπορεί να γίνη αλλοιώς· ο Σωτήρ ήλθε και μας έδειξε το παράδειγμα. Ο ακολουθών την οδόν Αυτού, ακολουθεί την αγάπη και τα παθήματα, κατανοεί όλη την μεγαλωσύνη της Ουράνιας Βασιλείας. Δεν δύναμαι να γράψω· δεν κατορθώνω να εκφράζω με λόγια αυτό, το οποίο γεμίζει την ψυχή μου… Ζούμε εδώ στην γη, αλλά ήδη είμαστε στα μισά του δρόμου για τον άλλο κόσμο. Βλέπουμε με άλλα μάτια… . Έχω παραδώσει τα πάντα στην προστασία του Θεού… Όσο πιο πολύ υποφέρουμε εδώ, τόσο πιο όμορφα θα είναι στην αντίπερα όχθη, όπου τόσα αγαπημένα πρόσωπα μας περιμένουν… Πως μπορεί να ζητά κανείς κάτι περισσότερο; Προσφέρουμε στον Θεό ευχαριστία για την κάθε μέρα…».

Στην τελευταία της επιστολή στην Άννα Βυρούμποβα έγραφε: «..Νοιώθουμε ότι πλησιάζει μια θύελλα, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι Ελεήμων και θα φροντίση για μας… οι ψυχές μας βρίσκονται σε ειρήνη. Ό,τι και αν συμβή θα είναι με το θέλημα του Θεού».

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας
Πίστη και προσευχή!

Έχετε πίστιν Θεού. Αιτείτε και δοθήσεται υμίν. Αυτή η πίστη με βοηθάει και με σώζει 70 χρόνια. Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη δειλιώμε, να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ημών.
Καμμιά προσευχή, παιδιά μου, δεν πάει χαμένη. Κι εμένα αυτή η προσευχή με κράτησε τόσα χρόνια.
Εκεί που προσευχόμουν, λέγω «να μου δώση πίστη». Πιστεύω από παιδί, αλλά θέλω να με δώση πίστη. Εκεί μέσα που προσευχόμουν, τι έπαθα και μου ήρθε! (στο νου εκείνο που λέγει στο Ευαγγέλιο): «Όταν προσεύχεσαι να λες, Κύριε, πρόσθεσε πίστη». Με συγχωρείτε, παιδιά μου, εγώ δεν το ‘χα διαβάση στα χαρτιά μας, εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε τίποτε, μια Σύνοψη είχα μόνο, ό,τι είχαμε τα αφήσαμε στην πατρίδα μου στην Μικρά Ασία και εδώ δεν είχαμε τίποτε… Πίστη και προσευχή, τέκνον μου, πίστη και προσευχή!

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης
Όσο ταπεινώνεται ο άνθρωπος, τόσο αγιάζεται.

Αυτός που θέλει ν’ αποκτήσει αρετές, να ξεκινά από την ταπείνωση Χωρίς ταπείνωση θα γίνει περίγελο των δαιμόνων , είναι σαν να θέλει να οικοδομήσει πάνω στην άμμο.
Να βλέπουμε τις αρετές των άλλων και τα δικά μας ελαττώματα. Έτσι θέλει ο Θεός. Έτσι είν’ ωραία.
Εάν νομίζεις πως έχεις αρετές δεν έχεις τίποτα. Όποιος πει πως είναι άγιος δεν είναι. Οι Άγιοι ποτέ δεν είπαν ότι ήσαν Άγιοι.
Όσο ταπεινώνεται ο άνθρωπος, τόσο αγιάζεται.
Οι θλίψεις και ο πόνος μας φέρνουν πιο κοντά στον Θεό. Όλα τα ξεπερνά κανείς με την πίστη στο Θεό.
Αν συγχωρείς τους εχθρούς σου και υπομένεις τις θλίψεις είσαι στο δρόμο του Θεού.
Όταν είμαστε ταπεινοί και πράοι ο Θεός θα μας δώσει χαρίσματα. Γι’ αυτό να πιστεύομε και να λέμε πως είμαστε «αχρείοι δούλοι», όσα καλά κι αν έχομε.
Μη λες τι κάνουν οι άλλοι, μόνο τι κάνεις εσύ.
Μην κατηγορήσης ποτέ κανένα ιερωμένον ή αφιερωμένον εις τον Θεόν ούτε τους κοσμικούς ούτε τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς και αν ακόμα τους βλέπης να αμαρτάνουν. Όλους τους ανθρώπους, που κατοικούν εις την γην και τους κοιμηθέντας από κτίσεως κόσμου να τους βλέπομε αγίους και δικαίους και μόνον τον εαυτό μας να βλέπομε αμαρτωλόν, τελευταίον όλου του κόσμου και άξιον κατακρίσεως και πολλών τιμωριών. Είναι καλόν και θεάρεστον να πεθάνομε διά τον κόσμον διά να ζήσωμε αιωνίως με τον Θεόν….

Άγιος Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης της Ευβοίας
Η ταπείνωση είναι το κλειδὶ που ανοίγει την πύλη του Ουρανού.

Όλοι οι Άγιοι Πατέρες καταλήγουν στο: Τέλειος Χριστιανός θα πει ταπεινός άνθρωπος.
Η ταπείνωση από μόνη της ανεβάζει από την άβυσσο στον ουρανό τον αμαρτωλό.
Ο Κύριος σε όλη Του την Ζωή εδίδαξε και εφήρμοσε την ταπείνωση.
Πως γινόμαστε ταπεινοί;
Όταν δεν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους αλλά ΜΟΝΟ με το Θεό.
Χωρίς την ταπείνωση όλες οι αρετές είναι μηδέν. Στην ταπείνωση υπάρχουν όλες οι αρετές.
Πήγε κάποιος στον γέροντα Παΐσιο και του λέει:
Γέροντα με αδίκησαν,
Ω, παιδί μου, αυτοί είναι ευεργέτες σου.
Με αδίκησαν πολύ,
Ω, τότε έχεις μεγάλους ευεργέτες!

Υποθέσατε ότι όλες οι θάλασσες ενώνονται σε μία.
Υποθέσατε ακόμη ότι κάθε χίλια χρόνια έρχεται ένα πουλάκι και πίνει από την απέραντη αυτή θάλασσα ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ.
Υπολογίσατε τώρα, σας παρακαλώ, σε πόσα δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια θα τελειώσει αυτή η θάλασσα.
Κάποτε πάντως θα τελειώσει…

Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ όμως δεν θα έχει τελειώσει. Διότι δεν τελειώνει ΠΟΤΕ.
Ο Κύριος τονίζει : ‘’Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν ΑΙΩΝΙΟΝ, οι δε δίκαιοι εις ζωήν ΑΙΩΝΙΟΝ’’ Ματθ. 25,46.

Και το συμπέρασμα: Σε ποιά αιωνιότητα θα ευρεθούμε εμείς; Αυτό εξαρτάται από εμάς. Ας σπεύσουμε λοιπόν να ταπεινωθούμε και να εξομολογηθούμε, με την βεβαιότητα ότι ο Θεός θα μας αγκαλιάσει και θα μας καταφιλήσει .
Και ερωτάται: Αν για μια σταγόνα επίγειας ζωής, προτιμάμε να χάσουμε τον ατελείωτο ωκεανό ευτυχίας της αιωνιότητας, τότε υπάρχει άραγε φοβερότερο λάθος στη ζωή μας; Γιατί ο Κύριος τονίζει: ‘’Η ζωή δεν τελειώνει στον τάφο’’.

Άγιος Πορφύριος

–Θα γίνουνε πολλά πράγματα. Θα πέσει δυστυχία μεγάλη και ο κόσμος θα πεινάσει. Αυτοί που τρώνε ψωμί και ελιά, μην τους φοβάσαι, διότι θα τους φροντίσει ο Θεός. Οι κακομαθήμενοι όμως θα υποφέρουν.

–Ο άρτος ποτέ δεν θα λείψει απ’ την Εκκλησία. Θα περάσετε δύσκολα αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί. Μη φοβάσαι, θα επέμβει ο Κύριος διότι η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει.

Ο ταπεινός πιστεύει ότι όλα εξαρτώνται απ’ τον Χριστό κι ότι ο Χριστός του δίδει την χάρι Του κι έτσι προχωράει. Η χάρις του Θεού βρίσκεται εκεί όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση, η θεία ταπείνωση, η τελεία εμπιστοσύνη στον Θεό. Έχει πάντα τη χαρά του Χριστού, και στα δυσάρεστα. … Να καίγεσαι για τον Θεό· αυτό είναι το παν… Εμείς να έχομε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύομε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχομε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπομε διαρκώς κοντά μας. 

Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Ο Θεός τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μία δεν πέφτει κάτω. Όπως και οι τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημέναι. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβομε τις ενέργειές Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτα. Ποιος είναι, όμως, στο βάθος ο Θεός, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζομε. Τις βουλές του Θεού, δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσομε.

Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τ΄ αναθέτουμε στον Θεό.
Πως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «…και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Όλη τη ζωή μας σ΄ Εσένα, Κύριε, αφήνουμε. Ό,τι θέλεις Εσύ. «Γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης»… Όταν κάνουμε συνέχεια προσευχή, θα μας φωτίζει ο Θεός τι να κάνουμε κάθε φορά και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Θα το λέει ο Θεός μέσα μας. Θα βρίσκει τρόπους ο Θεός.

***

Άγιος Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης
Την πίστη των πατέρων μας τη στραγγαλίσαμε εμείς και τρέχουμε ακατάσχετα μέσα στην απώλεια. Δεν φυλάγουμε τίποτα από εκείνα πού μας διατάσσει ο Κύριος. Τίποτα!
Είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους.
Είμαστε μέσα στην αποστασία…
– Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.
– Δηλαδή, Γέροντα;
– Τί δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες: «Αυτό από πού ήρθε»; Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη, δεν γίνεται τίποτα.Έλεγε η Ασκήτρια Οσία Σοφία της Κλεισούρας:
–Η Ελλάδα, αν κρατήση την πίστι, θα σωθή από το κακό πού πρόκειται νάρθή. Αν όμως δεν κρατήσει την πίστη, θα καταστραφεί… Θα πέσουν όλοι οι δαίμονες επάνω της… Θα ’ρθή το κακό και θα χωρίση το στάρι απ’ την ήρα, τα πρόβατα απ’ τα ερίφια….
–Αν ο κόσμος μετανοήση, θα πάρουμε την Πόλη με Αγάπη… Αν δεν μετανοήση, θα την πάρουμε με αίμα….
– Η Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στον Υιό της: Υιέ μου και Θεέ μου, δώσε στον κόσμο σοφία, συγχώρησε τον κόσμο.
-«Μετανοήστε, γιατί τα σύννεφα της οργής του Θεού σίμωσαν στη γη. Μεγάλο κακό έρχεται, από την πολλή αμαρτία.»
–Εγώ θα φύγω, αλλά να ξέρετε. Η λαιμαργία θα χαλάσει τον κόσμον, η λαιμαργία και η υπερηφάνεια. –Νάχετε φόβον Θεού… Νάχετε Αγάπη… Νάχετε ευσπλαχνία.

***

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Μην ξεχνάτε αυτά τα λόγια. Ο Θεός σας έδωσε χρόνο για να οικοδομήσετε την αιώνια σωτηρία σας. Μην τον σπαταλάτε!
Ο σκοπός που θέτουμε στη ζωή μας εμποτίζει όλες τις πράξεις μας.
Ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα.
Τέτοιος οφείλει να είναι ο χριστιανός. Ένα «καλώδιο υψηλής τάσεως», πάνω στο οποίο μπορεί να καθίσει ένα πουλάκι χωρίς να πάθει την παραμικρή ζημία, αλλά μέσα από το οποίο περνά ενέργεια ικανή να κάνει ολόκληρο τον κόσμο να εκραγεί. Ιδού με ποιόν τρόπο εγγίζουμε την αιώνια Βασιλεία του Χριστού.
– Καθένας έχει τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής που δεν ομοιάζει με κανέναν άλλον. Όλοι, όμως, οδηγούνται και καταλήγουν στον Θεό, όπως οι ακτίνες σε έναν τροχό συνδέονται με το κέντρο.

Αν η εν Χριστώ σωτηρία είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας, ό,τι κάνουμε γίνεται πράξη προσευχής, πράξη λειτουργική.
Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους. Εκείνο που τώρα υπομένετε θα σας καταλογισθεί ως μαρτύριο…Το να μειώνουμε το προσωπικό σχέδιο του Θεού για μας δεν είναι μόνο σφάλμα, αποτελεί αμαρτία.

***

«Μετά από την μπόρα τη δαιμονική θα έλθη η λιακάδα η θεϊκή»
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »… Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

Ας μην απελπιζώμαστε, αλλά πάντα με ελπίδα να αγωνιζώμαστε ταπεινά και φιλότιμα, και όλα τα πάθη μας σιγά-σιγά θα φύγουν με την Χάρη του Θεού, διότι ποτέ δεν παρέμεινε συνέχεια η μαυρίλα της κακοκαιρίας στον ουρανό, αλλά πέρασε, και ξαναφάνηκε ο ήλιος. Η ελπίδα με την υπομονή διώχνουν τον χειμώνα με τα κρύα και φέρνουν την άνοιξη με την καλοσύνη, που θερμαίνει την γη με την λιακάδα, και βγάζει το πράσινο χαλί της. Μην περιμένουμε πνευματική άνοιξη, εάν δεν περάσουμε πρώτα τον πνευματικό χειμώνα, για να ψοφήσουν και τα πνευματικά ζωΰφια. Μην περιμένουμε να βλαστήση το θείο μέσα μας, εάν δεν πεθάνη πρώτα το ανθρώπινο· δηλαδή να αναποδογυριστή το κοσμικό πράσινο με το πνευματικό όργωμα, και να πέση ο σπόρος του σιταριού, για να φέρη το πραγματικό πράσινο, που φέρνει και άφθονο καρπό.

Ο Καλός Θεός όλα τα οικονόμησε σοφά για την σωτηρία μας και μας βοηθάει σαν Καλός Πατέρας· από μας χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή.

Μόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει κανείς την πραγματική, την γνήσια χαρά, γιατί μόνον ο Χριστός δίνει χαρά και παρηγοριά πραγματική. Όπου Χριστός, εκεί χαρά αληθινή και αγαλλίαση παραδεισένια.

Ένας Λαός που ψέλνει στις Εκκλησίες του:
¨Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.¨ δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Μόνο να εμπιστευόμαστε τον Θεό μας με δυνατή Πίστη, Προσευχή και Μετάνοια.Φώτης Κόντογλου, ο μυστικός κήπος της πονεμένης Ρωμιοσύνης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/%cf%86%cf%8e%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%ae%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80/

Γιάννης ο Ευλογημένος! του Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%cf%8e%cf%84%ce%b7-%ce%ba%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3/

Μέγας Βασίλειος το Λιοντάρι του Χριστού – ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/21095/

Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/31/%ce%b1%cf%84%ce%b5%ce%bd%ce%af%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1-%cf%85%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%af%cf%83%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1/

Άφησέ τα στα χέρια του Θεού και μη φοβάσαι. Ο Θεός θα κάνει το καλύτερο, το άριστο, το θεοπρεπές. μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/14/%ce%ac%cf%86%ce%b7%cf%83%ce%ad-%cf%84%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%87%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%8d-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b7-%cf%86%ce%bf%ce%b2%ce%ac%cf%83/

Θα δώσουμε εξετάσεις… θα φανή πόσων καρατίων χρυσάφι είναι ο καθένας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/04/26855/

Εσείς να διαλέγετε το χρυσό των 24 καρατίων. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/07/06/%ce%b5%cf%83%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%bd%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bb%ce%ad%ce%b3%ce%b5%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%cf%87%cf%81%cf%85%cf%83%cf%8c-%cf%84%cf%89%ce%bd-24-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%84/

Οι άνθρωποι ετοιμάζονται για μαρτύριο και ‘μεις ετοιμάζουμε τα ψυγεία μας. Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/24/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%cf%84%ce%bf%ce%b9%ce%bc%ce%ac%ce%b6%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%cf%8d%cf%81%ce%b9/

«Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν». Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/12/%ce%b5%ce%be%ce%b1%ce%b3%ce%bf%cf%81%ce%b1%ce%b6%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%c2%ad%cf%81%cf%8c%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bd/

Εις τους Αίνους , Ήχος δ´
Ανδρέου Πυρού

Αι πορείαί σου ο Θεός, αι πορείαί σου μεγάλαι και θαυμασταί· διό της οικονομίας σου, την δυναστείαν μεγαλυνούμεν, ότι φως εκ φωτός, επεδήμησας εις ταλαίπωρον κόσμον σου, και την πρώτην ανείλες αράν, του παλαιού Αδάμ, ως ηυδόκησας Λόγε, και ημίν εν σοφία, καιρούς και χρόνους υπέθου, του δοξάζειν την παντουργικήν σου αγαθότητα, Κύριε δόξα σοι.

Στιχηρά Προσόμοια του Αγίου
Ήχος δ’ Ο εξ υψίστου κληθείς

Ο επωνύμως κληθείς της βασιλείας, ότε το βασίλειον συ Ιεράτευμα, το του Χριστού έθνος άγιον, φιλοσοφία, και επιστήμη Πάτερ εποίμανας, τότε διαδήματι, σε κατεκόσμησε, της βασιλείας Βασίλειε, βασιλευόντων, ο βασιλεύων και πάντων Κύριος, ο τω τεκόντι συννοούμενος αιδίως Υιός και συνάναρχος• ον ικέτευε σώσαι, και φωτίσαι τας ψυχάς ημών.

Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών  

Ένδον επουρανίου Ναού, ως Ιεράρχης Ιερός προσεχώρησας, την πράξιν και θεωρίαν, τας της σοφίας αρχάς, ως στολήν αγίαν περικείμενος, και νυν εις το άνω, θυσιαστήριον Όσιε, ιερατεύων, και Θεώ παριστάμενος, και την άϋλον, λειτουργίαν τελούμενος• μέμνησο συμπαθέστατε, παμμάκαρ Βασίλειε, των εκτελούντων την μνήμην, την Ιεράν σου και πάντιμον, Χριστόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω, το μέγα έλεος.

We have been praying that God would bless this coming year; the greatest blessing that we can bring to this world would be that we, Christians, should truly become Christ’s disciples and a revelation of the love of God. Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

Bless the crown of the year with your goodness, O Lord.

Sermon on New Year
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
1 January 1972

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

I want to say a few words about this new year which truly is the beginning of a new time and of a new era in the life of mankind.

We live now in a time when not only God has become man, has entered into the destiny of mankind, but when in the Resurrection and the glorious Ascension of God, the Son of God, our human flesh, and together with it all that is the matter of this world has been taken to the very heart of the divine mystery; and on earth we live in a time when the Holy Spirit that was given to the Church at the day of Pentecost is mighty at work, transforming the world into what it is called to be.

The Church is the place where this happens and the Christians are the people who have knowledge of it and experience of it, and every single Christian is a man to whom the Lord Jesus Christ has entrusted other men. We, Christians, in the midst of a world that seems to wax ever older, should be a revelation of newness of life, of a newness that brings forth, day after day, by the power of the Spirit of God within us and in our midst.

We have been praying that God would bless this coming year; the greatest blessing that we can bring to this world would be that we, Christians, should truly become Christ’s disciples and a revelation of the love of God. Let us enter this year aware of the fact that we alone are already now in possession, however incipiently, of the things to come, that for us the future is already part of the present, not only by faith, not only in hope, but in true and real experience.

And may God give us to bring into His world this certainty of faith, this (suspense) and exaltation of hope and this love which is such abundance of life that he who possesses it is prepared to pour it out, to lay it down that others may live. Then really, truly for all those who come to this church, for all those who will be in touch with us this new year will be a year of blessing.

Let us remember in our prayers those who will carry more that we do, the weight and the Cross of a year: our Patriarch, the Bishops, the priests, the monks, the believers of the Church of Russia and of all the persecuted and oppressed Churches.

Let us pray for them, but let us also humbly ask God to hear the prayers which they pray for us that we may be worthy of our calling together with them.

Let us have faith in those who fight the good fight under conditions of life which are beyond our strength.

Let us also remember those who have departed this life and whose life indeed is our life; those whose faith has given us our faith, those whose experience of God lives in the Church, those whose faithfulness has built the Society of God. Let us remember them. May God give them peace, rest and joy. And let us so live that at the day of Judgement our life should appear like a fruitful field on which we will have sown the word of truth, the example of a true and worthy life; a field from which a harvest will be taken which will be their glory and our gratitude.

Let us now sing for all those who are alive our (song) of many years and then let us end by proclaiming eternal memory for them who have departed this life and who live in our heart. Amen.
http://masarchive.org/Sites/texts/1972-12-31-1-E-E-S-EM02-032NewYear.html

St. Iakovos Tsalikis of Evia

I always say ‘’Glory To God’’. Always with my patience, with my faith in God, “the name of the Lord is blessed”!
Have God’s faith as a sinewache and all things, whatsoever ye shall ask in prayer, ye shall receive.
You have God’s faith. Ask and you will be given.

“Fasting is a commandment of God. Because of this, we should also fast, my children. I have not neglected fasting in my 70 years. My mother taught me fasting from childhood. Because within our body inhabits an eternal soul. Therefore, let us take care for our soul, which is truly an immortal thing.
Let us fast, my children, do not listen to those who say that fasting is nothing, and that this is something from monks. This is not from monks, my children, forgive me, God says this. The first commandment of God is fasting, and our Christ fasted. : ‘without prayer and fasting’ (Matthew 17:21, Mark 9:29), which our Christ says, and other things.’ And the demons, and sicknesses, and all the passions are cast out with fasting. The Holy Forerunner, what did he eat in the desert? What did the Venerable David eat? With an antidoron, he passed the whole week in his cell of asceticism.”

“No prayer, my children, gets lost. Prayer has sustained me for many years.”
‘’When the priest cuts of the particles from the prosphora and commemorates the names of the faithful during the prothesis, and angel of the Lord descends and takes this commemoration and places it before the throne of Christ as a prayer for those commemorated.’’
“Today that you have communed,” he said to one of his spiritual children, “do you see how you feel? This is how I always feel. Christ is always in me.”
When he became abbot he always said that he wasn’t responsible for what happened in the monastery: ‘Saint David’s the abbot here’, he maintained.
‘I whisper something in the ear of the Saint and he gets me a direct line to the Lord’.
He used to say: ‘I do nothing. Whatever I do, it’s God doing it. Saint David brings me up to the mark for it’.

Holy Elder Eumenios Saridakis

The more humiliated one is, the more he is sanctified.
Never blame anyone
To see the virtues of others and our own flaws. That’s what God wants. So it’s nice.
If you forgive your enemies and endure the sorrows you are in God’s way.
“If your heart becomes one with Christ’s heart, you feel what He feels”.
“Lord Jesus Christ, I want You to save all people”.

Holy Elder Ignatius Kapnisis of Evia

Humility is the key of Paradise.
The humble do not do evil, even to those who cause them evil.
Only the meek and humble enter the Kingdom of Heaven.
All the Holy Fathers lead to: Perfect Christian will say humble man.
The Lord throughout his life taught and applied the humiliation.

John the Blessed, Photios Kontoglou
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/john-the-blessed-photios-kontoglou/

At the Gate of the Year. God is the Lord of history… Metropolitan Anthony of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/31/at-the-gate-of-the-year-god-is-the-lord-of-history-metropolitan-anthony-of-sourozh/

Paradise is not a place on the map. Fr.Thomas Hopko
https://iconandlight.wordpress.com/2014/12/31/paradise-is-not-a-place-on-the-map/

Troparia.

Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

Apolytikion of Christ’s Circumcision in the First Tone

Our human form hast Thou taken on Thyself without change, O greatly-compassionate Master, though being God by nature; fulfilling the Law, Thou willingly receivest circumcision in the flesh, that Thou mightest end the shadow and roll away the veil of our sinful passions. Glory be to Thy goodness unto us. Glory be to Thy compassion. Glory, O Word, to Thine inexpressible condescension.

Apolytikion of St. Basil the Great in the First Tone

Your voice resounded throughout the world that received your word by which, in godly manner, you taught dogma, clarified the nature of beings, and set in order the character of people. Venerable father, Royal Priesthood, intercede to Christ God to grant us great mercy.

Γλυκέ μου παππού Παναή από τη Λύση, μπαξές ολόδροσος κι ολάνθιστος η καρδιά σου. Είδα τί σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος ερωτευμένος με το Θεό και τη Βασιλεία Του, δηλαδή Άγιος.

Ο παππούς Παναής του Ιλαμιού από τη Λύση

Κοιμήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1989

Γλυκέ μου παππού Παναή από τη Λύση, μπαξές ολόδροσος κι ολάνθιστος η καρδιά σου.

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Φιλολόγου

Ένα βλέμμα γαλήνιο, γιομάτο καλοσύνη, ένα πρόσωπο παιδικό π’ όλο γελά με μια ουράνια μακαριότητα. Και τα λόγια, βγαλμένα απ’ τα βάθη της καρδιάς, χύνουν βάλσαμο στους πονεμένους, δίνουν ανατολή κι ελπίδα. Αυτοί, όμως, πού τη βρίσκουνε, από πού αντλούν το κουράγιο τους, τώρα πού η Λύση στέκει μακριά τους; Φύγανε κι αυτοί μαζί με τα κοπάδια των προσφύγων. Ταλαιπωρηθήκανε. Και τώρα βρίσκουν για να ξαποστάσουν ένα συνοικισμό των Αγίων Αναργύρων.

Δύο παππούδες μαζί με την αδελφή τους, την Τρυφωνούν, μια γλυκύτατη γυναίκα, με το μακρύ φουστάνι της Λυσιώτισσας και το μαντήλι στο κεφάλι. Τους γνοιάζεται, τους πονά. Ο γέρο – Παναής ήτανε καντηλανάφτης στην Παναγία της Λύσης. Σπίτι του κι οικογένειά του η εκκλησία της Παναγίας. Της αφιέρωσε τη ζωή του. Τα βράδια μάζευε άντρες και γυναίκες και διάβαζαν το Απόδειπνο και τα συναξάρια της Εκκλησίας. Φύτευε το σπόρο του Ευαγγελίου στις καρδιές των Λυσιωτών… κι αυτός κυοφορήθηκε και βλάστησε ακμαίος, όλο δροσιά και μύρο.

Ολημερίς ο γέρο-Παναής κάθεται στο μεγάλο δωμάτιο του προσφυγικού του σπιτιού, πού το ‘ χουνε για καθιστικό και για τους ξένους. Κάθεται πλάι στο παράθυρο και λιάζεται ̇ απολαμβάνει το δώρο τούτο της θείας μεγαλοψυχίας κι αναπολεί τον ηλιακό του στη Λύση με τις καμάρες… κείνα τα χρόνια τα γελαστά.

Κοντά του ο αδελφός του, ο γέρο-Βασίλης. Χαρακτηριστικός τύπος της υπαίθρου μας: γραφικότατος, με το μουστάκι του και τη βράκα που κι οι δύο τους δεν την αποχωρίζονται. Κι οι δύο, αποφάσισαν σαν ήταν νέοι να μείνουν άγαμοι και να υπηρετήσουν το Θεό μέσα στον κόσμο. Ο καθένας προσφέρει από τη θέση του. Δε θέλησαν να βάλουν το «σχήμα». Θέλησαν να μείνουν λαϊκοί, κοσμοκαλόγεροι. Έχουν κάνει τις υποθήκες του Κυρίου τρόπο ζωής. Η θυμοσοφία τους, η πείρα τους και η μακροχρόνια τριβή τους με τα εκκλησιαστικά βιβλία, τους έχει χαρίσει μια δική τους φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων.

Σαν βρεθείς μέσα στο χώρο τους, θα σε ξενίσει η αφειδώλευτη κι ανιδιοτελής φιλοξενία τους. Θα νιώσεις ότι τους ξέρεις, χρόνια. Θα καλοκάτσεις στην καρέκλα σου και θα παρασυρθείς κι εσύ στη μέθη του λόγου του Θεού. Και ξαφνικά νιώθεις ότι έχεις μπροστά σου δύο μικρά παιδιά με την αθωότητα και τον αυθορμητισμό τους. Δύο ζωντανές υπάρξεις πού γελάνε, χαίρονται και δοξολογούν το Θεό.

Αναπάντεχα νιώθεις κάτι ν’ αναταράζεται μέσα σου. Είναι η ψυχική σου ισορροπία, πού αποκαθίσταται. Όσα νεύρα κι αν έχεις, σαν πας εκεί εξαφανίζονται. Σου μεταδίδουν λες, κάτι απ’ τη γαλήνη και τη φεγγοβολιά του προσώπου τους. Σε τυλίγουν στα υφάδια της ηρεμίας πού εκπέμπει το πρόσωπο τους. Και χαλαρώνεις. Και ντύνεται η ψυχή σου μ’ ένα πέπλο ζεστασιάς και ιλαρότητας. Κι ευωδιάζει απ’ τα λουλούδια της καλοσύνης και της γλυκύτητας.

Μα να! Σε λίγο καταφθάνει ο δίσκος με τούς καφέδες, μαζί με τα κουλούρια και τις φέτες του χαλουμιού. Και τα κουλούρια ειν’ αλλιώτικα σαν τότε στη Λύση. Σαν μιλάς με τους παππούδες χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Σου μεταγγίζουν το δικό τους ρυθμό της ηρεμίας. Θέλεις να τους ακούς συνέχεια Μιλάνε με μια ταπείνωση και νιώθουν δέος, αυτοί οι αγράμματοι δάσκαλοι του κόσμου, μπροστά στους μορφωμένους. Υπαρξιακά προβλήματα, νεανικές ανησυχίες, φιλοσοφικές αναζητήσεις, φόβοι και άγχη, καθημερινά προβλήματα: Όλα αυτά τα θέματα τους απασχολούν και τα συζητάνε. Σου δείχνουν το δρόμο προς τη λύση τους, μ’ ένα τρόπο απλό και ταπεινό.

Σαν έλθει η ώρα να φύγεις, λυπάσαι. Δε σου κάνει καρδιά να τους αφήσεις. Είν’ η ψυχή σου πού λαχταρά ν’ απολαύσει κι άλλο απ’ το νέκταρ της ανθρωπιάς τους. Σαν φύγεις σε συνοδεύουν οι γελαστές τους φυσιογνωμίες και οι ζεστές, γεμάτες πίστη κι αγάπη καρδιές τους. Γιατί μόνο άμα έχεις αγάπη μέσα σου, μπορείς να δώσεις. Γεμίζοντας τις δεξαμενές του είναι μας με τα λόγια και την αγάπη τους, έχουμε ανεξάντλητα αποθέματα, και τότε νιώθουμε ότι αγαπάμε όλο τον κόσμο. Αντικρίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας μέσα από ένα πρίσμα αισιοδοξίας και καλοσύνης.

Ήταν μια ένεση ανθρωπιάς, η επίσκεψη στους παππούδες της Λύσης. Κι αυτοί αντλούν όλο τους το ηθικό μεγαλείο απ’ τη μεγαλοσύνη του Θεού.

Γλυκέ μου παππού Παναή! Έφυγες από κοντά μας, και η θύμηση σου πλανιέται ανάμεσα μας και μας γλυκαίνει την ύπαρξη, μας γαληνεύει την ψυχή, μας δείχνει το δρόμο της αληθινής ευτυχίας, το δρόμο του Θεού.
Δοξολογούμε το Θεό για τούτη την εξαιρετική χάρη πού μας αξίωσε νάχουμε την εμπειρία της αγάπης σου. Βιώσαμε την αυθυπέρβαση και το μεγαλείο της ψυχής σου, ερχόμενοι σε αγαπητική κοινωνία μαζί σου.

Μπαξές, παππού Παναή, μπαξές ολόδροσος κι ολάνθιστος η καρδιά σου. Κι εμείς, σαν μικρά παιδιά, ερχόμασταν να κόψουμε απ’ αυτά τα λούλουδα της καρδιάς σου. Πόσο ευωδίαζαν! Τι όμορφα τα χρώματα τους, λαμπρά σαν ήλιος, πού καταυγάζει την πλάση. Μας μάγευαν. Μας μεθούσαν με το άρωμα τους, το θεσπέσιο τούτο θείο δώρο. Μέσα μας αντηχούσαν καμπάνες χαράς και αγαλλίασης. Ευτυχία ψυχής. Πληρότητα ύπαρξης. Πλέρια μακαριότητα. Νηνεμία πνεύματος. Χαρά Θεού.

Εσύ μας έμαθες ότι ο Χριστός είναι η χαρά, η γλυκύτητα, η καλοσύνη, η ταπεινοφροσύνη, η λεπτότητα και η ευγένεια των συναισθημάτων, η τρυφερότητα, η ανεκτικότητα, η ειρήνη. Εσύ μας έμαθες ότι μέσα στην αγάπη Του θα βρούμε ότι ζητάμε, θα ευφραίνεται το είναι μας, θα γιορτάζει η ψυχή μας, θα λάμπει από την εσωτερική ακτινοβολία το πρόσωπο μας.
Θυμάμαι, κάθε φορά πού κίναγα για νάρθω να σας δω… πετάριζε η καρδιά μου και άνοιγε σε μια γλυκιά προσμονή. Λαχταρούσε να τη φιλέψουνε, να την κανακέψουνε με λόγια αγάπης, ζεστασιάς να τη σεργιανίσουμε σε μεθυστικούς ουρανούς ανθρωπιάς και καλοσύνης. Να της μεταλαμπαδέψουνε τη φλόγα της αληθινής χαράς, της εν Χριστώ χαράς….

Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία», τεύχος 100, Έκδοση παγκυπρίου συλλόγου ορθοδόξου παραδόσεως Οι Φίλοι Του Αγίου Όρους, Λευκωσία, σελ. 122-126
Πηγή: http://www.orthodoximartyria.com/periodiko/100_Spring_Summer_2013.pdf
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2013/07/i.html

***

Ο παππούς Παναής του Ιλαμιού από τη Λύση της Αμμοχώστου γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1905, γι αυτό και πήρε το όνομα του από την Παναγία. Ήταν ένας άγιος άνθρωπος ένας κοσμοκαλόγερος, μια παπαδιαμάντεια μορφή, ένας άνθρωπος που ευωδίαζε και ακτινοβολούσε τη Χάρη του Θεού, με το χάρισμα της παρηγορίας και παρακλήσεως των ψυχών. Κοιμήθηκε πρόσφυγας στη Λάρνακα, στις 30 Δεκεμβρίου του 1989 ώρα 3.15’πμ, σε ηλικία 84 ετών.

Η αγιότητα, πού μας περιέγραφαν οι θεολόγοι μας και πού διαβάζαμε στους βίους των Αγίων άνηκε στο χώρο το θεωρητικό, μέχρι πού συνάντησα τον παππού. Τότε ανακάλυψα πώς το Ευαγγέλιο μπορεί να εμφανιστεί τέλεια και στη δική μας εποχή και στο δικό μας χώρο. Ανακάλυψα την ομορφιά της αγιότητας, την αλήθεια πώς «ο Χριστός χθες και σήμερον Ο Αυτός και εις τους αιώνας». Είδα «ιδίοις ομμασι» τί σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος ερωτευμένος με το Θεό και τη Βασιλεία Του, δηλαδή Άγιος.
Αυτή η συναίσθηση ότι «ουδέν ειμί», κυριαρχούσε την όλη ζωή του.
Αλλά είχε χαρά κι ελπίδα. Ψηλαφούσε, θα λέγαμε, την αγάπη του Θεού. Όποτε μιλούσε για την ευσπλαχνία και το έλεος Του, γέμιζαν τα μάτια του δάκρυα ζούσε μέσα στο Θεό κι ο Θεός μέσα του.
— Το Θεό τον εχόρτασες; τον ρώτησα. Έμεινε λίγο σιωπηλός κι απάντησε:
— Άραγε εγεύτηκά Τον;
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Διδαχές οσίου Παναή του εκ Λύσης
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πολλές φορές μπορεί να σε συκοφαντούν. Εσύ να λες: «Δόξα να’ χεις Θεέ μου. Δώσε μου υπομονή να δεχθώ τη συκοφαντία και φώτισε τους». Ξέρεις τι στεφάνι έχεις! Μα, μόνο οι άγιοι μπορούν να τα κάμουν τούτα. Άντε, μην τα δεχτείς και κάμνε φασαρίες και απόδειξε… Ενώ, βάλε το χέρι στην καρδιά και πες «εγώ είμαι εντάξει». Και έτσι «η αλήθεια μένει εις τον αιώνα».

Να λες: «Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με». Κι αν έλθουν έτσι τα γεγονότα που δεν τα λογάριασες, μην πεις πως άλλως πως τα λογάριαζα και διαφορετικά μου ήλθαν. Εκείνος τα έκαμε έτσι για το συμφέρον σου και να το δέχεσαι.

Η χάρις είναι προμήνυμα δοκιμασίας. Μη νομίζουμε ότι παύει ο Θεός να μας προστατεύει κατά την περίοδο της δοκιμασίας. Μας αφήνει όμως φαινομενικά μόνους για να παιδαγωγηθούμε, για να μη βασιζόμαστε στον εαυτό μας. Το καλοκαίρι διαδέχεται ο χειμώνας, τη μέρα η νύχτα. Έτσι και η χάρις τη δοκιμασία.

Πόσες δοκιμασίες μας στέλλει ο Θεός προς το συμφέρον μας! Η δοκιμασία είναι επίσκεψη του Θεού. Γι’ αυτό όταν έρχεται να λέμε του Θεού «μείνε μαζί μας. Μείνε τούτη τη βδομάδα». Αντί αυτού όμως εμείς τον διώχνουμε, όπως οι Γαδαρηνοί του Ευαγγελίου και έτσι δεν καταλαβαίνουμε πως ενεργεί ο Θεός ούτε συνεργαζόμαστε μαζί του.

Όταν μας ρωτούν «πως πάτε», λέμε καλά. Εννοούμε, καλά στην υγεία. Μα τούτα δεν είναι τ’ αληθινά καλά. Ενώ όταν έχουμε πειρασμούς και δοκιμαζόμαστε, τότε παίρνουμε μισθό. Ο χριστιανός θα φανεί στις δοκιμασίες, στους πειρασμούς. Μας μαλακώνουν, ταπεινωνόμαστε, εγκρατευόμαστε, ενώ όταν δεν πειραζόμαστε… Είναι πολύ σοφά όσα λέει η Γραφή: «Εν θλίψει εμνήσθημεν σου… Εμνησθήμεν το πρωί του ελέους σου Κύριε… ευφρανθείημεν ανθ’ ων ημερών εταπείνωσας ημάς… Εν θλίψει επλάτυνας με… Μαστιγεί πάντα υιόν, ον παραδέχεται…». Διαφορετικά είμαστε νόθα παιδιά του Θεού.

Η χάρις είναι το προμήνυμα του πειρασμού. Φέρνει την είδηση: Ετοιμάσου και έρχεται πειρασμός. Δεν είναι δυνατόν εσύ να πετάς βόλια και σφαίρες, και ο εναντίος να σου στέλλει γλυκά.

  Η υπομονή τα νικά όλα. Δια της υπομονής θα σώσουμε τις ψυχές μας, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν». «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι». «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται». «Υπομονής χρείαν έχετε». Πρώτο παράδειγμα ο Ιώβ. «Ιδού μακαρίζομεν τους υπομένοντας…».

 Έρχεται το κύμα πάνω στον βράχο και φεύγει αφρισμένο. Αλλά τον βράχο δεν τον αγγίζει. Ότι υπομένεις είναι στεφάνι. Τι ψάχνεις να κάμεις καλοσύνες; Το να υπομένεις τις δοκιμασίες έχει παραπάνω μισθό.

Η τέλεια υπομονή είναι το να υπομένουμε σε όλα: σε φτώχεια, σε αρρώστια, σε κατηγορίες εις βάρος μας.

Οι περισσότεροι άγιοι ήταν δια Χριστόν σαλοί. Καταλάβαιναν ότι οι άνθρωποι τους επιβουλεύονταν, αλλά αυτοί προσποιούνταν ότι δεν αντιλαμβάνονταν τίποτα από την έχθρα. Όχι πως συμφωνούσαν με τα λεγόμενα και γινόμενα από τους κακούς επίβουλους τους, αλλά δεν έλεγαν τίποτε. Σιωπούσαν. Τα έβλεπαν από ψηλά. Να ευχαριστάς τον παντογνώστη Θεό και να τον παρακαλείς να σου δώσει δύναμη να τα υπομένεις. Έτσι δεν θα γίνει αρχή για να δημιουργηθούν σκάνδαλα. Άμα μπει το πείσμα και οι παρεξηγήσεις, ειρήνη μη γυρεύεις.

Μακάριοι οι υπομένοντες. Ο Χριστός είπε πως «ο υπομένων εις τέλος ούτος σωθήσεται». «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».

«Ο Κύριος υπερήφανους αντιτάσσεται…». Βέβαια, θα υπάρχουν περιπτώσεις που θα ταρασσόμαστε, θα φοβούμαστε, θα θυμώνουμε. Μίσος να μην κρατάμε

«Ζητείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε». Έχομε ψωμί και σκέπασμα; Φτάνει.

 Το ζήτημα της νηστείας κανονίζεται αναλόγως της αντοχής. Ένας αδύναμος και τη μισή νηστεία να κάμει τον φτάνει. Ακόμα είναι και πολλή. Το κατά δύναμιν… Θα πρέπει με διάκριση να νηστεύουμε όσο μπορούμε. Σήμερα, με τόσα πολλά αγαθά, ο κόσμος κουράστηκε να τρώει. Έτσι θα πρέπει να στραφεί στην νηστεία.

«Θείς τα γόνατα προσηύξατο». Οι απόστολοι είτε χειροτονία, είτε οτιδήποτε είχαν, έκαμναν προηγουμένως νηστεία. Κι οι πατέρες στα μοναστήρια, όταν είχαν θέμα μεγάλο, έκαμναν μια βδομάδα νηστεία να φανερωθεί τι πρέπει να γίνει. Οι άγιοι έτρωγαν για να ζουν, εμείς ζούμε για να τρώμε… Χρειάζεται πάλη, γιατί «τα αγαθά κόποις κτώνται».

Πολλές φορές στη σιγή της βραδιάς απολαμβάνει η καρδιά τους ψιθυρισμούς του Πνεύματος. Γίνεται ένας δέκτης η ψυχή που ελκύει το ανέσπερο φως. Σε ξάγρυπνους τσοπάνηδες αποκάλυψε ο Θεός το γεγονός της Γέννησης.

Η προσευχή είναι σαν αναπνοή. Όπως άμα πέφτεις, κοιμάσαι, περπατάς, τρως, αναπνέεις, έτσι και η προσευχή. Μακάρι και όταν τρως να κάμνεις προσευχή. Κάθε βούκκο (μπουκιά) μας να λέμε την ευχή.

Πόσοι άρρωστοι γίνονται καλά από την προσευχή των άλλων! Ή, πόσες οικογενειακές ασυμφωνίες θεραπεύονται με την προσευχή. Έχει και η προσευχή πολλή δύναμη. Επικαλούμεθα τη δύναμη του Παντοδυνάμου.

Η ομόνοια, η αγάπη, φέρνει τη γαλήνη και την ηρεμία. «Ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη». «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Όχι ο καθένας το δικό του συμφέρον, αλλά των πολλών.

Στη διχόνοια να λαμβάνουμε πάντοτε τη θέση του αδελφού μας. Να λέμε: «Αν ήμουν εγώ, τι θα μου άρεσε να μου κάμουν»; Αν θέλουμε να φυλάξουμε τον εαυτό μας, θα πρέπει πρώτα να διασφαλίσομε τον αδελφό μας.

 Μετά τον γάμο θα πρέπει οι σύζυγοι να εγκαταλείπουν συναισθηματικά τους γονείς τους και να προσκολλάται ο ένας στον άλλον ̇ «Ένεκα τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα…».

Τα παιδιά μας είναι παιδιά του Θεού πρώτα κι ύστερα δικά μας. Γι’ αυτό πρέπει να τ’ ανατρέφουμε εν Κυρίω και να προσευχόμαστε γι’ αυτά.

Μαζί με όλη τη ζωή σου, ανάθεσε και τα μωρά σου στον Θεό. Όσον καιρό ζήσεις. Είναι δικά του παιδιά και σου τα έδωσε.

Να λες: «Τα πάθη του άντρα μου είναι πάθη μου ̇ τα ελαττώματα του δικά μου. Και οι αρετές του πάλι δικές μου. Μαζί θα τα πολεμήσουμε τα πάθη, αφού είμαστε ένα σώμα».

Είδες δυο και περνούν καλά;γνώριζε ότι είναι από τον ένα.

Πολλοί αντί να χωριστούν από τον παλαιό άνθρωπο, χωρίζουν από το σύντροφο τους, που’ ναι το σώμα τους. Τον παλαιόν άνθρωπο να χωρίσουμε κι όχι τον άντρα ή την γυναίκα μας. Επιβάτες στο αμάξι είναι τα παιδιά. Τα έδειξε ταιριαστά ο Θεός. Η εφαρμογή όμως λείπει. Ξέρεις τι σημαίνει να επιστρέψει στο σπίτι ο άντρας κουρασμένος από τη δουλειά του και να βρεθεί η γυναίκα να τον παρηγορήσει και να του πει δυο λόγια αγάπης! Ακουμπά ο άντρας στη γυναίκα. Κι αν ο άντρας πιάσει το μωρό, να μπορέσει η γυναίκα να κάμει τις δουλειές, τότε γίνεται πιο εύκολη η ζωή στην οικογένεια.

«Ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη». Όπου υπάρχει ειρήνη και ομόνοια εκεί ο Θεός. Όταν έχεις ζευγάρι βοδιών μονόουλον (σύμφωνο), το ζηλεύουν όλοι. Σηκώνουν και το βαρύ φορτίο.

 «Όπου είναι δύο και συμφωνήσουν σε όλα, ότι μου ζητήσουν θα τους το δώσω», είπε ο Χριστός. Είναι συνήθως πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν δύο. Για να συμφωνήσουν θα πρέπει να ζουν και οι δύο εν Κυρίω.

Όταν ο Κύριος οδηγήθηκε στον Πιλάτο δεν απολογήθηκε, γιατί ήταν ώρα να σιωπήσει. Πολλές φορές διδάσκει και η σιωπή.

 Πάντοτε με επιφυλάξεις, με μέτρο. Όχι πολλές επικοινωνίες… Η παρρησία δεν είναι καλή.

Να μην λέμε χίλια-δυο λόγια, περιττά λόγια, αλλά να μένουμε στα λίγα και ωφέλιμα.

Όποιος καταλάβει τη ματαιότητα του κόσμου, δεν τον θλίβουν τα κοσμικά, και αποδίδει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».

Ο πραγματικά ταπεινός μένει στη θέση του για ότι και να τον επαινέσουν κι ότι χαρίσματα και να’ χει. Δεν ταπεινολογεί, αλλά ταπεινοφρονεί. Ενώ ο υπερήφανος, όταν τον ταπεινώσουν λέει: «Δεν ήξεραν την αξία μου». Αν μας κατηγορούν για κάτι που δεν εκάμαμε, να χαιρόμαστε και να λέμε «δοξάζω σε Θεέ μου, ενώ έτσι δουλειές δεν εκάμαμε, μας κατηγορούν οι συνάνθρωποι μας».

Όσοι διδάσκουνε, να μην έχουνε την απαίτηση απ’ αυτούς που τους ακούν να αποδέχονται αμέσως τη διδασκαλία τους. Ο Θεός έχει όλη τη δύναμη αμέσως να μας κάμει όπως θέλει. Όμως λέει: «Όστις θέλει οπίσω μου έλθειν…». Μόνο ο ενάντιος βιάζει, ο Κύριος δεν αναγκάζει. Πάντοτε ενεργεί με την υπομονή. Η χάρις του Θεού αβίαστα και ελεύθερα φωτίζει και ευλογεί τους πάντες.

Ευτυχής είναι όποιος είναι ευχαριστημένος με ότι έχει και ότι είναι.

Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, π. Ανδρέα Αγαθοκλέους, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας – Κύπρος

Συνέντευξη Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου που παραχώρησε στον π. Ανδρέα Αγαθοκλέους, τη Δευτέρα, 18 Μαρτίου 2012, στη Μητρόπολη Μόρφου στην Ευρύχου, με θέμα τον όσιο Γέροντα Παναή από τη Λύση.
http://www.immorfou.org.cy/metropolitan/interviews/354-geropanais.html

I am with You always, even to the end of the ages. About the living presence of Christ Saint Nikolai Velimirovič

Homily
About the living presence of Christ
by Saint Nikolai Velimirovič

“I am with You always, even to the end of the ages” (St. Matthew 28:20).

Here is consolation above consolations!

Here is consolation for those whom the tempest breaks! Let them only remember: There Christ is beside them and let them not be afraid. He is the Helmsman.

Here is consolation for those who are sick! Let them know that Christ is there beside their bed and let them not despair. He is the Physician.

Here is consolation for those who grow old! Let them not lose sight that Christ travels with them through time to all eternity, into eternal youth and let them be at peace.

Here is consolation for those who are tormented by men! Let them not think that they are abandoned, for Christ is with them in all suffering; at judgment and in prison and let them rejoice. He is the Judge.

Here is consolation for those who are disturbed by evil spirits! Let them remember that Christ is the conqueror over evil spirits, He is on their side and let them be strengthened. He is the Victor.

Here is consolation for all who seek the light of justice and truth! Let them believe that Christ is closer to their soul than their eyes and let them adhere to His leadership. He is Light.

O, my brethren, in truth, Christ is constantly with us as light is constantly with the eyes, which see. But O, our sorrow if the eyes of our soul are closed and, in vain does the light labor to encounter the pupil of our vision! O, our sorrow and grief when we are not with Christ!

He goes out to meet us. Are we going out to meet Him? He wants to be with us. Do we want to be with Him? If we want consolation, we must be with Him all days to the end of our time.

O Lord, our only consolation, do not leave us!

To you be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič 
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-28-march-13.html

 

Μερικές φορές οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν μας βάζουν στη θέση ενός ταξιδιώτη… ριχνόμαστε στο άγνωστο επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Το να ριχτούμε στο άγνωστο σημαίνει εμπιστοσύνη στο Θεό. π. Σωφρόνιος του Essex

Αγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων.
Μνήμη πάντων των Χριστιανών και αδελφών ημών των εν λιμώ και δίψει και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων.
Σύναξις εν τοις Χαλκοπρατείοις εις τον ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου, ένθα η αγία σορός.

Εορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία…» (Λουκ. β΄, 14).

π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Essex

Για εμάς τους Χριστιανούς το κεντρικό σημείο του σύμπαντος και η ύψιστη έννοια της ιστορίας ολόκληρου του κόσμου είναι ο ερχομός του Ιησού Χριστού.. Ήρθε με άκρα πραότητα, φτωχότερος των φτωχών «μη έχων πού την κεφαλήν κλίναι». Δεν είχε καμιά αυθεντία, ούτε στην πολιτεία, ούτε στη Συναγωγή, από αποκάλυψη εκ των άνω. Δεν πολέμησε τους αντιπάλους του. Και απομένει σ’ εμάς να τον αναγνωρίσουμε σαν Παντοκράτορα ακριβώς γιατί «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), αφού υπέστη τελικά μαρτυρικό θάνατο…

Μερικές φορές οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν μας βάζουν στη θέση ενός ταξιδιώτη που ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του στο χείλος της αβύσσου, από το οποίο είναι αδύνατο να επιστρέψει. Η άβυσσος είναι το σκότος της άγνοιας και ο φόβος της αιχμαλωσίας από το θάνατο. Μόνο η ενέργεια της αγιασμένης απελπισίας θα μας κάνει ικανούς να τα υπερπηδήσουμε. Αφού πεισθούμε από κάποια μυστηριώδη δύναμη, ριχνόμαστε στο άγνωστο επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και τι συμβαίνει; Αντί να σπάσουμε το κεφάλι μας στους βράχους, αισθανόμαστε ένα αόρατο χέρι να μας οδηγεί ευγενικά και να σωζόμαστε. Το να ριχτούμε στο άγνωστο σημαίνει εμπιστοσύνη στο Θεό. Απελπισμένοι από τους ισχυρούς της γης, αρχίζουμε να ερευνούμε για μια νέα ζωή, στην οποία η πρώτη θέση δίνεται στο Χριστό.

Θέωση είναι να αντιδρούμε σε κάθε περίπτωση της ζωής μας με τον τρόπο που αντιδρούσε ο Χριστός.

Άγνωστοι οι δρόμοι του Κυρίου. Ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να τους ανακαλύψει. Ο Θεός με την εμφάνιση του μας αποκάλυψε το μοναδικό δρόμο για την αιώνια λύτρωση. Μας έδωσε παράδειγμα σε όλα… Είναι ζωτικό να ζούμε «εν τη προσευχή» για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε με σθένος στην καταστρεπτική επίδραση του έξω κόσμου.

Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους.
Μη σκέπτεστε ότι υπάρχει κάποιο λάθος και ότι θα μπορούσατε όλο αυτό να το επιτύχετε κάπου αλλού και να το αποκτήσετε χωρίς κόπο. Εκείνο που τώρα υπομένετε θα σας καταλογισθεί ως μαρτύριο… Το να μειώνουμε το προσωπικό σχέδιο του Θεού για μας δεν είναι μόνο σφάλμα, αποτελεί αμαρτία.

Ένδοξη στην αιωνιότητα η αγάπη του Χριστού, ενώ στα γήινα επίπεδα εκδηλώνεται με μεγάλο πόνο. Κανένας δεν γνώρισε τόσο πόνο όπως τον αισθάνθηκε ο Χριστός… Είναι βασικό να έχομε πείρα, έστω και μια φορά, της ουράνιας φωτιάς που ο Χριστός έφερε μαζί του. Είναι βασικό να γνωρίζομε με όλο μας το είναι, έστω και για λίγο, τί είναι το καθ’ ομοίωση Χριστού. Γνωρίζομε από την πείρα ότι η ψυχή μπορεί να τραυματιστεί πιο τρομερά παρά το σώμα. Και αν αυτό συμβαίνει με την ψυχή στη γήινη διάσταση της, τί πρέπει να συμβεί με την ψυχή σαν πνεύμα που ζητά την αιωνιότητα; ..Οι άνθρωποι έδιωξαν την επαγγελία της αγάπης του Πατέρα… Πρέπει να διώξουμε το φόβο και την ολιγοψυχία και πνευματικά ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό για να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή.. Παίρνοντας μέρος στις θλίψεις της Θείας αγάπης του, μπορούμε κι εμείς ν’ αποκτήσουμε πνευματικά λίγη πείρα του θανάτου του και της δυνάμεως της αναστάσεως του… η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής. Εμείς πρέπει να ζούμε ως εσταυρωμένοι. Αυτό συνιστά η Ορθόδοξη πνευματικότητα. Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός άµωµος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Ησ. νγ’ 7).
Όταν εξασκήσουμε βία στην βία, δεν κάνουμε τίποτε. Η μαρτυρική (σιωπηλή) στάση θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια νίκης.

Η κλίμακα της τελειότητας διαγράφεται στους Μακαρισμούς.

Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι… Ένα πράγμα όμως είναι πέρα από κάθε αμφιβολία, θα έλθει ώρα που όλες οι δοκιμασίες και οι ταραχές θα εξαφανιστούν στο παρελθόν. Τότε θα δούμε ότι οι πιο οδυνηρές περίοδοι της ζωής μας ήταν οι πιο καρποφόρες και θα μας συνοδεύουν πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου και θα γίνουν θεμέλια της βασιλείας «μη σαλευόμενα» (Εβρ. 12,28).
Την ημέρα της Κρίσεως ό,τι αγαθό έχομε κάνει κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα είναι πλησίον μας για να μας δοξάσει . Το παράδειγμα του Χριστού, που εγκαταλείφθηκε εντελώς μόνος κατά την ημέρα του Γολγοθά Του, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη Του. Συνεπώς, αν θα μας εγκατέλειπαν οι πάντες, και τότε δεν θα άξιζε να υποβιβάσουμε τις αληθινές διαστάσεις της Καινοδιαθηκικής Αποκαλύψεως που μας δόθηκε με τα παθήματα του Χριστού στο επίπεδο της «ηθικής», στο επίπεδο του «άθεου ουμανισμού», στο επίπεδο «κάθε τόπου και είδους διασκεδάσεως».

Ο χριστιανός, παρ ‘όλο το βαθύ πόνο του, τα δάκρυα του, τις προσευχές του για τον κόσμο, δε φτάνει ποτέ σε καταστροφική απελπισία. Κάτοχος ο άνθρωπος της πνοής του Αγίου Πνεύματος, είναι πεπεισμένος για την αναπόφευκτη νίκη του Φωτός.

Η Βασιλεία του Χριστού βασίζεται στην αρχή ότι όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να ‘ναι υπηρέτης όλων (Μαρκ. 9,35). Ο άνθρωπος που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υπερυψωθεί (από το Θεό) και, αντίθετα, όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί. ..Ο πιο τρομερός εχθρός μας είναι η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος θέλει να κυριαρχεί, να επιβάλλει τη θέληση του στους άλλους, κι έτσι παρουσιάζεται η σύγκρουση ανάμεσα στα αδέλφια. Επιθυμία για δύναμη είναι θάνατος για την ψυχή. Ο κόσμος ξεγελιέται από το μεγαλείο της δυνάμεως, λησμονώντας ότι όποιος εκτιμάται υπερβολικά ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτόν τον αποστρέφεται ο Κύριος. Η υπερηφάνεια μας παρακινεί να κρίνουμε ή και να περιφρονούμε τους αδύνατους αδελφούς μας, όμως ο Κύριος μας προειδοποίησε: «Οράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων». Από το βιβλίο του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ:Η ζωή του ζωή μου, μετ. Πρωτ. π. Δημήτριος Βακάρος, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη,1983.

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, αισθάνομαι αδύναμη να αντιμετωπίσω οποιονδήποτε πειρασμό και δυσκολία.

– Δεν λες την ευχή; Όπως τα καράβια που κινδυνεύουν εκπέμπουν S.Ο.S., έτσι κι εσύ να λες συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», και θα λαμβάνης βοήθεια. .. Η ευχή έχει μεγάλη δύναμη· είναι φοβερό όπλο κατά του διαβόλου. Είναι σαν να πυροβολής τον διάβολο με σφαίρες πνευματικές και δεν μπορεί να πλησιάση…. 

Πάντα να έχης στο στόμα σου το γλυκύτατο όνομα του Ιησού, για να γλυκαίνεται η ψυχή σου. Μεγάλη υπόθεση να περνάς ολόκληρη την ημέρα με την ευχή. Αρχίζεις την ημέρα σου με την ευχή, στην συνέχεια κάνεις την εργασία σου λέγοντας την ευχή, και έτσι αγιάζεται ό,τι κάνεις, αγιάζονται και όσοι συμμετέχουν σε αυτό. Όταν λ.χ. μαγειρεύης και λές την ευχή, αγιάζεται το φαγητό που κάνεις, αγιάζονται και όσοι το τρώνε.

– Γέροντα, αυτόν τον καιρό αντιμετωπίζω συνέ­χεια πειρασμούς.

– Να αξιοποιής τον κάθε πειρασμό με το να καταφεύ­γης στον Χριστό ζητώντας την βοήθειά Του, και έτσι θα σού μένη κέρδος η αδιάλειπτη προσευχή.

Για να μη μας φεύγη ο νους, πρέπει να τον συνηθίσουμε να πιπιλίζη το γλυκό όνομα του Ιησού μέσα στην καρδιά μας, για να κάνουμε πνευματική προκοπή. Γιατί, όταν λείπη ο νους, είναι σαν να λείπη ο νοικοκύρης του σπιτιού, και τότε είναι που γίνεται ερείπιο το σπίτι.

«Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με» Παππούς Παναής του Ιλαμιού από τη Λύση
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/17/%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%AD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B1-%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87/

Όσοι άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού , αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος… Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2014/12/30/%cf%8c%cf%83%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%cf%86%ce%b7%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%84/

Αγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων. Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις. Το να μειώνουμε το προσωπικό σχέδιο του Θεού για μας αποτελεί αμαρτία. π. Σωφρόνιος του Essex
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/28/26701/

Άγια 14.000 Νήπια μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας, π. Αλέξανδρος Σμέμαν
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/28/21078/

Απολυτίκιον των Χριστουγέννων ήχο Δ’.

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

Απολυτίκιον των Αγίων Νηπίων Ήχος α’

Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ Σου έπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, και πάσας ημών τας οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Θησαυρόν τον κρυπτόμενον, εκζητών ο παράνομος, τούς ακάκους σήμερον, Παίδας έθυσε, και η Ραχήλ απαράκλητος, υπήρχε την άδικον, κατοπτεύουσα σφαγήν, και τον άωρον θάνατον, ούς εθρήνησε, δονουμένη τα σπλάγχνα, αλλά τούτους, επευφραίνεται εν κόλποις, τού Αβραάμ άρτι βλέπουσα.

Εκ Παρθένου τεχθέντι σοι, προαιώνιε Κύριε, και δι’ αγαθότητα νηπιάσαντι, χορός Νηπίων προσήνεκται. Μαρτύρων εν αίματι, την αθόλωτον ψυχήνλαμπρυνθείς δικαιότατα, ά κατώκισας, εις Μονάς αειζώους, την Ηρώδου, στηλιτεύοντα κακίαν, και ωμοτάτην παράνοιαν.

Ωδή ς’ «Του βίου την θάλασσαν..

Μύρα ευωδέστατα, αναδέδωκεν η γη, εν ταύτη υπέρ έννοιαν, τού ακενώτου μύρου εκ της Αγνής, σαρκί αναβλύσαντος, και βροτούς, ευωδίας θείας πλήσαντος.

Αίμασιν εφοίνιξεν, ο Ηρώδης των Bρεφών, την Βηθλεέμ ο δείλαιος, αλλά ταύτα βοήσαντα προς Θεόν, ένδικον ειργάσαντο, την αυτού καταδίκην, και τον όλεθρον.

The venerable Elder of Lysi Cyprus, the grandfather Panais lived God in his heart and transferred to eneryone the grace of the Holy Spirit.

Venerable Old Man Panais of Lysi Cyprus

Reposed on December 30, 1989

The Venerable Old Man Panais from Lysi Cyprus
By Archimandrite Gabriel, Abbot of the Monastery of the Holy Apostle Barnabas Cyprus

Old Man Panais, as I knew him from my young people, sixty years ago, lived stormily in love with God at a time seeing that office idea was low and indifferent. He found God together with his brother Vasili, praying and studying the few books they possibly will find at the time, twice as the pamphlets of the Zoe Brotherhood. He was not solemn by this, equally he had a Christian personal history from his parents, who led them to the Cathedral and largesse.

He knew about the anxiety of the nous in prayer and how understanding what one is saying is everything, which exalts man and illuminates him. For this rationality he replied with a parable to a insist on how to revolve the nous. The nous, he assumed, is delicate a horse which, if you do not tie it to a prevent, you cannot run into it easily. Not later than this parable he theoretical noetic faithfulness to prayer. His earnest prayer was old hat with the dedication he had, chanting or reading the prayers and twice as the Six Psalms of Matins, with enliven and awe, making them a statement of his very own ideal.

The Cathedral was his school, the bastion of his ideal, and his love for the Panagia twice as, whom he served with enliven, was something alien. Grant he found the coffee break to study ecclesiastical texts and farm out spiritual propose to weary souls that thirsted for the word of God and for comfort. For every ideal runs to the Cathedral seeing that they are in pilot and previous to difficulties in life. This was very a lot exemplified by his ghost in the homes of the unhealthy and introduce somebody to an area marked death, as everyone would possibility Old Man Panais, who was thus a juvenile man, to crack his words and counsels which they would accept in need insist as if it was God’s reply. Not later than his self-effacing ghost he would farm out a phone call of the love of God in his rural community, in Lysi, everywhere he full-grown a office community.

In works of love he would act stealthily, double-jointed according to the Gospel teaching “not rent your moved out hand know what your understand hand is perform”. His hope was in need uncertainties, in the same way as God as a Lead, who would not farm out His child a stroll sooner of a companion or a stone sooner of cash.

He had three stipulations – that we bind and ask from God our Lead to farm out us living hope, noteworthy hunt and industrious love. These were his three requirements, and as a fourth he included the gift of judgment, that we may know what gives engine to what we are saying and perform. The way of life of Old Man Panais was to workers, to pursuit communion with God, to pray and to give prominence to God. He lived in celibacy according to Christ and lived it plainly, having as a perfect example his guru and spiritual twitch the most-ascetic Lead Cyprian of the Hallowed Monastery of Stavrovouni.

Lead Cyprian knew the religion of Old Man Panais manage the judgment that creepy his ideal and gave him his blessing to take lodgings in the world catechizing the kind in need monastic garb, but directly as a man of the world, that he may build up souls. This was his wish and order up until the eve of his death, seeing that he was visited. Depressing and day he persistent to prayers on his part, twice as seeing that he was by himself, with alien apprehensiveness, equally he held that man can find God with harsh prayer. So he read or chanted, he josh with God, expressing his own wishes with the words of the hymns, twice as the Six Psalms, and oftentimes broke his ideal in apprehensiveness petitioning in a bleeding mode that arrogant you in sentence the love of God.

In the same way as can one say about the love that creepy him. He ran wherever as an low profile not special friend, twitch and brother, to farm out comfort to weary souls, to widows and to the unhealthy. His words and part of the pack were a light and life, a ameliorate for in tears souls and often distinguished by the indifferent and precarious. He lived and josh what was assumed by the Apostle Paul: “Who is colorless, and I do not chime weak? Who is led wearing sin, and I do not confidential burn?” (2 Cor. 11:29).

Holy Scripture and the Lives of the Saints were the basis of his words and advice and it was thought that he walked together with God. In the church and at his home he created a teaching circle, where groups of men and women came to hear his words and advice for their spiritual edification tirelessly for hours. He lived God in his heart and transferred to eneryone the grace of the Holy Spirit. He did not belong to the office of the Priesthood, but he transferred priestly blessing and sanctification om the soul by grace. He was a Venerable One, as saint Gregory of Nyssa makes mention. When a person renounces that which belongs to them, when they lift their cross and follow Crist and offer themselves as a burnt offering on the altar of God, when they love their brethren so that they give their soul for them, when they battle to the point of death for righteousness and truth, when they live in ascetisicism and are crucified for Him and like Him for the world, and offer themselves as a sacrifice, because they are transformed with the constant invocation of the Holy Spirit for their brethren. This was Old Man Panais in his life, a type of Crist and a man of piety, goodness and sacrifice.

Source: Excerpt from: The Venerable Old Man Panais By Archimandrite Gabriel, Abbot of the Hallowed Monastery of the Holy Apostle Barnabas, Translated by John Sanidopoulos. http://www.johnsanidopoulos.com/2013/12/the-venerable-old-man-panais-1-of-5.html

O Holy and God-bearing Father Panais from Lysi, pray to Christ our God that we too may receive the Heavenly Light of Christ’s Eternal Kingdom!

Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται, έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Ο καθένας είναι μοναδικός για τον Θεό, έτσι κι εμείς να βλέπουμε σε κάθε πρόσωπο την ομορφιά που ο Θεός εντύπωσε πάνω σ’αυτόν, Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης -Αντώνιος Bloom του Σουρόζ

Αγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων.
Μνήμη πάντων των Χριστιανών και αδελφών ημών των εν λιμώ και δίψει και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων.
Σύναξις εν τοις Χαλκοπρατείοις εις τον ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου, ένθα η αγία σορός.

Εορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».

– Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο.

Εδώ επέτρεψε να κάνει τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια. Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!”
Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’. Οικογενειακή ζωή Οι δοκιμασίες στην ζωή μας, σ.197-198

Μετά τα Χριστούγεννα – Η αξία του προσώπου
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
13  Ιανουαρίου 1985

Με την φαντασία μας, ας πάμε πίσω 2.000 χρόνια. Τι θαυμάσιο μας συμβαίνει: σε μια εβδομάδα κι ο κόσμος είναι διαφορετικός. Ο κόσμος ήταν για χιλιάδες χρόνια σαν ένα χαμένο πρόβατο, και το χαμένο πρόβατο τώρα βρέθηκε και το πήρε στους ώμους Του, ο Υιός του Θεού, σαν τον υιό του ανθρώπου. Το αγεφύρωτο κενό, που η αμαρτία δημιούργησε ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό, άρχισε επιτέλους να γεφυρώνεται• ο Θεός μπήκε στην ιστορία, ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος. Ο Θεός έλαβε σάρκα και όλα έγιναν ορατά, αυτό που αντιλαμβανόμαστε μεσ’ την τυφλότητα μας σαν κάποιο αδιάφορης σημασίας γεγονός μπορεί μέσα από Κείνον να το δούμε σαν δόξα. Κάτι απόλυτα νέο συνέβη• ο κόσμος δεν είναι πιά ο ίδιος.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη διάσταση στην Ενανθρώπιση. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, αλλά ο Θεός σαν Χριστός είπε αλήθειες καταλυτικές, που σταδιακά σαν μαγιά έπεσαν στην ζύμη και άλλαξαν τον κόσμο• ο Θεός μας αποκάλυψε το μεγαλείο του ανθρώπου. Το ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος ήταν απόδειξη, είναι και θα είναι απόδειξη, ότι ο άνθρωπος είναι τόσο πλατύς, τόσο βαθύς, τόσο μυστηριωδώς βαθύς, που θα μπορούσε όχι μόνο να γίνει ναός της θείας παρουσίας, αλλά να ενωθεί με τον Θεό (Εκείνον), να γίνει μέτοχος της θείας φύσης Του, όπως το έθεσε ο Απ. Πέτρος στην επιστολή του. Και πάλι, ο άνθρωπος είναι σπουδαίος, κι όσο κι αν πέφτουμε κι απομακρυνόμαστε από τον προορισμό μας, όσο ανάξιοι κι αν γινόμαστε γι’ αυτόν, ο Θεός δεν θα αποκαθιστούσε μαζί μας μια σχέση, κατώτερη απ’αυτήν της πατρότητας, της δικής Του, και της δικής μας θυγατρικής ή υϊκής ιδιότητας στην υψηλότερη μορφή της. Ο άσωτος υιός ζήτησε απ’τον πατέρα του να τον πάρει σαν μισθωτό, γιατί ήταν ανάξιος να λέγεται γυιός• αλλά ο πατέρας δεν το δέχτηκε. Όταν ο γυιός ομολόγησε, ο πατέρας τον σταμάτησε προτού προφέρει αυτά τα λόγια, γιατί ο Θεός δεν θέλει τον εξευτελισμό μας, δεν είμαστε σκλάβοι ή μισθωτοί. Δεν το είπε ο Κύριος στους μαθητές Του «Δεν σας καλώ πιά υπηρέτες, γιατί ο υπηρέτης δεν γνωρίζει το θέλημα του Κυρίου Του, κι εγώ θα σας πω τα πάντα»;

Να και πάλι η δήλωση από τον Χριστό και μέσα από Εκείνον ότι τον νοιάζει ο καθένας από μας, δεν είναι για το σύνολο που ενδιαφέρεται, αλλά για τον καθένα από μας. Ο καθένας από μας, λέει στην Αποκάλυψη, θα πάρει από τον Θεό ένα όνομα, ένα όνομα που θα μας αποκαλυφθεί στο τέλος των καιρών, αλλά που κανείς δεν θα το γνωρίζει παρά μόνο ο Θεός και αυτός που τόχει, γιατί αυτό το όνομα θα είναι η σχέση μας με τον Θεό, μοναδική κι ανεπανάληπτη. Ο καθένας είναι μοναδικός για Εκείνον. Τι θαύμα! Ο αρχαίος κόσμος γνώριζε έθνη και φυλές, ήξερε ηγεμόνες και δούλους, ήξερε κατηγορίες ανθρώπων, όπως ακριβώς και στον σύγχρονο κόσμο αύτό γίνεται όχι μόνο κοσμικά αλλά ειδωλολατρικά διακρίνουν κατηγορίες και τύπους και ομάδες• ο Θεός γνωρίζει μόνο άνδρες και γυναίκες που ζούν.

Και τώρα μια νέα νομοθεσία δημιουργήθηκε, ή μάλλον διακηρύχθηκε από Εκείνον, όχι δικαιωτικός και τιμωρητικός νόμος, αλλά μια άλλη δικαιοσύνη. Όταν ο Χριστός μας είπε «ας αφήσουμε την δικαιοσύνη πέρα απ’ όσα οι γραμματείς και φαρισαίοι λένε». Μιλούσε για τον τρόπο που θα φερόταν ο Θεός στον καθένα μας. Δέχεται τον καθένα μας όπως είναι. Δέχεται καλό και κακό. Αγάλλεται στο καλό και πεθαίνει εξαιτίας και για χάρη αυτού που είναι το κακό. Κι αυτό που μας καλεί ο Χριστός να θυμόμαστε, κι αυτό που μας καλεί νάμαστε και να αντανακλούμε με την συμπεριφορά μας, όχι μόνο μέσα στον χριστιανικό μας κύκλο, αλλά σ’ όλο τον κόσμο, να βλέπουμε τον καθένα μ’ αυτή την δικαιοσύνη• όχι κρίνοντας και καταδικάζοντας, αλλά να βλέπουμε σε κάθε πρόσωπο την ομορφιά που ο Θεός εντύπωσε πάνω σ’αυτόν, και που ονομάζουμε «εικόνα του Θεού στον άνθρωπο». Να σεβαστούμε αυτή την ομορφιά, να δουλέψουμε για να λάμψει σ΄ όλη της την δόξα, διαλύοντας αυτό που είναι κακό και σκοτάδι και να το κάνουμε δυνατό, αναγνωρίζοντας ομορφιά στον καθένα, για να γίνει η ομορφιά πραγματικότητα και να νικήσει.

Μας δίδαξε την αγάπη που στην αρχαιότητα αγνοούσαν, και ο σύγχρονος κόσμος, όπως κι ο παλιός, τον φοβάται: μια αγάπη που δέχεται να είναι ευάλωτη, αβοήθητη, δοτική, θυσιαστική• μια αγάπη που δίνει χωρίς να μετρά, μια αγάπη που δίνει όχι μόνο ο,τι κατέχει αλλά τον εαυτό της. Αυτό είναι που το Ευαγγέλιο, η ενανθρώπιση, έφερε στον κόσμο, και παρέμεινε στον κόσμο. Ο Χριστός είπε: «το φως λάμπει στο σκοτάδι και το σκοτάδι δεν μπορεί να το καταλάβει», αλλά δεν μπορεί να το εκδιώξει. Κι αυτό το φως λάμπει και θα νικήσει αλλά μόνο αν αναλάβουμε να γίνουμε οι κήρυκες και αυτοί που υλοποιούν τις εντολές της δικαιοσύνης και της αγάπης, αν δεχτούμε την θεϊκή οπτική του κόσμου και φέρουμε σ’αυτόν την πίστη μας, γιατί αυτή είναι η βεβαιότητα και η ελπίδα μας, αυτή είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βοηθήσει κι άλλους να αναγεννηθούν• αλλά για να ξαναγεννηθεί πρέπει να δεί την αναγέννηση σε μας.

Ο κόσμος μπορεί να αρχίσει να αναγεννάται, με μια ένωση του Θεού με τον άνθρωπο, όταν ο Λόγος πήρε σάρκα• ήταν για μας μια αποκάλυψη ανανέωσης, μεγαλοπρέπειας και λάμψης του Θεού στο σκοτάδι και την σκοτεινιά αυτού του κόσμου.

Μακάρι να μας χαρίσει ο Θεός ανδρεία και αγάπη και μεγαλείο ψυχής να γίνουμε αγγελιαφόροι Του και μάρτυρες Του, και μακάρι το έλεος του Κυρίου να είναι μαζί σας και η αγάπη και η χάρη Του για την ανθρωπότητα ολόκληρη, τώρα και πάντα μέχρι το τέλος του κόσμου. Αμήν.
Απόδοση Κειμένου στα νεοελληνικά: http://www.agiazoni.gr

Τα άρρωστα παιδάκια θα είναι με το μαρτυρικό, το αγγελικό, τάγμα των νηπίων που έσφαξε ο Ηρώδης! Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/28/%CF%84%CE%B1-%CE%AC%CF%81%CF%81%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84/

Στο πρόσωπο του Χριστού ο κάθε αδικημένος
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/22/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%BF-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CE%BC%CE%AD/

Απολυτίκιον των αγίων Νηπίων. Ήχος α’. 

Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ Σού έπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, και πάσας ημών τας οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Δοξα… των Αγίων Ήχος πλ. δ’
Ανδρέου Κρήτης

Ηρώδης ο παράνομος, θεωρών τον αστέρα, υπέρ πάσαν κτίσιν λαμπρότερον, εταράττετο, και γαλακτοτροφούμενα Βρέφη, εξ αγκαλών μητρικών αφήρπαζεν. Η δέ Ελισάβετ, λαβούσα τον Ιωάννην, πέτραν παρεκάλει. Δέξαι Μητέρα μετά τέκνου. Όρος εδέξατο τον Πρόδρομον, φάτνη εφύλαττε τον θησαυρόν, όν αστήρ εμήνυσε, Μάγοι προσεκύνουν, Κύριε δόξα σοι.

Ωδή ς’ «Του βίου την θάλασσαν

Μύρα ευωδέστατα, αναδέδωκεν η γη, εν ταύτη υπέρ έννοιαν, τού ακενώτου μύρου εκ της Αγνής, σαρκί αναβλύσαντος, και βροτούς, ευωδίας θείας πλήσαντος.

Αίμασιν εφοίνιξεν, ο Ηρώδης των Bρεφών, την Βηθλεέμ ο δείλαιος, αλλά ταύτα βοήσαντα προς Θεόν, ένδικον ειργάσαντο, την αυτού καταδίκην, και τον όλεθρον

Ήχος πλ. δ’
Ώ του παραδόξου θαύματος

Ω της Ηρώδου πορώσεως! κατά Θεού εμμανείς, του σαρκί νηπιάσαντος, Βηθλεέμ τοις βρέφεσι, τον θυμόν επαφίησι, και ξίφει πάντα, δημίων δίδωσι, ζωής στερήσαι, τον ζωής αίτιον, τούτων οιόμενος, της σφαγής τω αίματι, ο λυμεών, του καρπού της φύσεως, ο απηνέστατος.

Κλαίει η Ραχήλ τα Νήπια, εν τη Ραμά δε φωνή, νυν μεγάλη ακούεται, ο Ηρώδης μαίνεται, και αθέως φρυάττεται, ο Ιωάννης φεύγει εν όρεσι, λίθος Μητέρα συν τέκνω δέχεται, ο Ζαχαρίας δε, εν Ναώ φονεύεται, ο δε Χριστός, φεύγει αφείς έρημον, Εβραίων οίκημα.

The Divine Child enters our hearts not by proving his power and authority, but by love alone. From His very first days Jesus was hunted down by Herod due to his fear and jealousy, and he sent and killed all the male infants in Bethlehem. A life in Christ is a life of both martyrdom, it is a life of humility.

14,000 Infants (the Holy Innocents) slain by Herod at Bethlehem
Commemorated on December 29

Christ is Born!
Precious in the sight of the Lord is the death of His saints!

On December 29, we remember the horrific slaying of 14,000 infants by Herod, performed due to his fear and jealousy of the coming Messiah. A life in Christ is a life of both martyrdom ..in other words, it is a life of humility.. By fearing this humility, Herod “lamented that his power would soon be destroyed” (Kontakia of the day) and sought to destroy Christ instead…Then Herod, when he saw that he had been tricked by the wise men, was in a furious rage, and he sent and killed all the male children in Bethlehem and in all that region who were two years old or under, according to the time which he had ascertained from the wise men. Then was fulfilled what was spoken by the prophet Jeremiah: “A voice was heard in Ramah, wailing and loud lamentation, Rachel weeping for her children; she refused to be consoled, because they were no more.” (Mt 2:16-18)… Jesus escaped the slaughter of the children by his parents’ flight into Egypt.The angel warned Joseph in a dream, Rise, take the Child and His mother, and flee into Egypt, and remain there till I tell you; for Herod is about to search for the Child, to destroy Him” (Mt 2:13). From His very first days Jesus was rejected on earth. He was hunted down by Herod, only to be finally caught by Pilate who, together with the leaders of His own people, put the Messiah to death. The reason for such hostility to the point of murder is given by Christ Himself, and men loved darkness rather than light, because their deeds were evil” (Jn 3:19)… The question put to all who celebrate Christ’s Winter Pascha concerns their own relationship to the Lord. Are we ready to receive Him, and therefore to love as He has loved us, even to the point of death? [Taken from, “The Winter Pascha” by Protopresbyter Thomas Hopko, SVS Press, 1984. Available at SVS Bookstore, 800-204-book.]

***

The Child as God, God as Child… It is the words “child” and “God” which give us the most striking revelation about the Christmas mystery. In a certain profound way, this is a mystery directed toward the child who continues to secretly live within every adult, to the child who continues to hear what the adult no longer hears, and who responds with a joy which the adult, in his mundane, grown-up, tired and cynical world, is no longer capable of feeling. Yes, Christmas is a feast for children,
Yet Christ said “become like children” (Mt 18:3). What does this mean? What are adults missing, or better, what has been choked, drowned or deafened by a thick layer of adulthood? Above all, is it not that capacity, so characteristic of children, to wonder, to rejoice and, most importantly, to be whole both in joy and sorrow?
Adulthood chokes as well the ability to trust, to let go and give one’s self completely to love and to believe with all one’s being. And finally, children take seriously what adults are no longer capable of accepting: dreams, that which breaks through our everyday experience and our cynical mistrust, that deep mystery of the world and everything within it revealed to saints, children, and poets.
Thus, only when we break through to the child living hidden within us, can we inherit as our own the joyful mystery of God coming to us as a child. The child has neither authority nor power, yet the very absence of authority reveals him to be a king; his defenselessness and vulnerability are precisely the source of his profound power. The child in that distant Bethlehem cave has no desire that we fear him; He enters our hearts not by frightening us, by proving his power and authority, but by love alone. He is given to us as a child, and only as children can we in turn love him and give ourselves to him. The world is ruled by authority and power, by fear and domination. The child God liberates us from that. All He desires from us is our love, freely given and joyful; all He desires is that we give him our heart. And we give it to a defenseless, endlessly trusting child. (Excerpt from Celebration of Faith, Vol. 2: The Church Year,The Divine Child by Fr. Alexander Schmemann, St. Vladimir’s Seminary Press, 1994.)

***

A WEEK AFTER CHRISTMAS
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
1985, January 13

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

In imagination we think ourselves 2000 years back. What wonder should fill us: a week, and the world has become different. The world that had been for thousands of years like the lost sheep was now the sheep found, taken upon His shoulders by the Son of God become the son of man. The unbridgeable gap that sin had created between God and man was now at least incipiently bridged; God had entered into history, God Himself had become man. God had taken flesh and all things visible, what we perceive in our blindness as dead, inert matter, could in His body recognise itself in glory. Something absolutely new had occurred; the world was no longer the same.

Moreover, there is another aspect to the Incarnation. God had become man, but God in Christ had spoken words of truth, that was decisive, that gradually like yeast dropped into dough was to change the world; God had revealed to us the greatness of man. Christ becoming man was evidence, is and will remain forever evidence, that man is so vast, so deep, so mysteriously deep, that he can not only contain the divine presence as a temple, but unite himself with God, “become partaker of the divine nature”, as St. Peter puts it in his Epistle. And again that man is great, and that however far we fall away from our vocation, however unworthy we may become of it, God will never re-establish with us a relationship which is less than that of His fatherhood and our condition of sons and daughters of the Most High. The prodigal son was asking his father to receive him as a hireling now that he was unworthy of being called a son; but the father did not accept it. When the son made his confession, the father stopped him before he could even pronounce those words, because God does not accept our debasement, we are no slaves and no hirelings. Has not Christ said to His disciples, “I no longer call you servants, because a servant does not know the will of his master, and lo, I have told you everything.”

Again, the proclamation in Christ and by Him that what matters supremely is every person, that He lives and dies for every one of us, that it is not collective units that matter, but each of us. Each of us, tells us the Book of Revelation, possesses for God a name, a name which will be revealed to us at the end of time, but a name which no one can know but God and he who receives it, because this name is our relationship to God, unique, unrepeatable. Each of us is unique for Him. What a wonder! The ancient world knew of nations and races, it knew of slaves and owners, it knew of categories of people, exactly in the same way in which the modern world that is gradually becoming not only secular but pagan, distinguishes categories and types and groups; God knows only living men and women.

And then a new justice was introduced, or rather proclaimed by Him, not the distributive and retributive justice of the law, another justice. When Christ says to us, “let your justice be beyond that of the scribes and pharisees,” He speaks of the way in which God treats each of us. He accepts each of us as we are. He accepts good and evil, He rejoices in the good, and He dies because of and for the sake of what is evil. And that is what God calls us to remember, and how He calls us to be and to behave – not only within our Christian circle but in the whole world, to look at every person with that kind of justice; not judging and condemning, but seeing in each person the beauty which God has impressed upon it and which we call “the image of God in man”. Venerate this beauty, work for this beauty to shine in all glory, dispelling what is evil and dark and making it possible, by the recognition of beauty in each other, for this beauty to become reality and to conquer.

He has taught us also about love which the ancient world did not know, and the modern world, like the old one, is so afraid of: A love that accepted to be vulnerable, helpless, giving, sacrificial; a love that gives without counting, a love that gives not only what it possesses, but itself. That is what the Gospel, that is what the Incarnation brought into the world, and this has remained in the world. Christ said that “the light shines in the darkness, and the darkness cannot comprehend it,” but it cannot put it out either. And this light shines and shall shine, but it will conquer only if we undertake to be its heralds and the doers of these commandments of justice and of love, if we accept God’s vision of the world and bring to it our faith, that is, our certainty and our hope, which is the only power that can help others to start anew; but to start anew they must see newness in us. The world has become incipiently new by the union of God with man, when the Word became flesh; it is for us to be a revelation of this newness, the resplendence and shining of God in the darkness or the dusk of this world.

May God grant us courage and love and greatness of heart to be His messengers and His witnesses, and may the blessing of the Lord be upon you by His grace and love towards mankind always, now and forever and world without end. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_151.htm

Apolytikion of Holy Innocents
First Tone

Be entreated, O Lord, by the sufferings endured for You by the Saints, and we pray You, heal all our pain.

Kontakion of Holy Innocents
Plagal of the Second Tone

When the King was born in Bethlehem, the Magi arrived from the East with gifts guided by a Star on high, but Herod was troubled and mowed down the children like wheat; for he lamented that his power would soon be destroyed.

 

Η Παναγία έδωσε το πρώτο παράδειγμα στους πιστούς να επισκέπτονται τους ιερούς τόπους, από αγάπη προς Αυτόν, ο Οποίος με την Παρουσία Του, με το Πάθος και την δόξα Του τους καθαγίασε. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κάθε πιστός μπορεί να μάθει πολλά – πάρα πολλά, πράγματι – από τον βίο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο μόνο περιστατικά. Το πρώτο αφορά τις συχνές επισκέψεις της στον Γολγοθά, το ’Όρος των Ελαιών, τον Κήπο της Γεθσημανή, τη Βηθλεέμ και άλλες τοποθεσίες που της θύμιζαν τον Υιό της. Σε όλους αυτούς τους τόπους η Παναγία προσευχόταν γονυκλινής– ιδίως μάλιστα στον Γολγοθά.

Έτσι εκείνη έδωσε το πρώτο παράδειγμα και έναυσμα στους πιστούς να επισκέπτονται τους ιερούς τόπους, από αγάπη προς Αυτόν, ο Οποίος με την Παρουσία Του, με το Πάθος και την δόξα Του καθαγίασε όλους αυτούς τους τόπους και καθιέρωσε την σημασία τους. Ακόμη, μαθαίνουμε πως εκείνη προσευχόταν να μεταστεί γρήγορα απ’ αυτή τη ζωή, ούτως ώστε, όταν η ψυχή της θα χωριζόταν από το σώμα της να μην συναντήσει τον άρχοντα του σκότους και τα τρομακτικά κολαστήριά του κι έτσι, μακριά από τις ζοφώδεις περιοχές του άδη, να μη δει τα φρικτά μαρτύρια των αμαυρωμένων από την αμαρτία ψυχών.

Βλέπετε λοιπόν, πόσο φοβερό πράγματι είναι για την ψυχή το πέρασμά της από τα τελώνια; Όταν εκείνη, η οποία γέννησε τον Εξολοθρευτή του Άδη και κατέχει η ίδια φοβερή δύναμη κατά των δαιμόνων, προσευχόταν μ’ αυτόν τον τρόπο, εμείς τι πρέπει να κάνουμε;

Από την ακρώρεια της ταπεινώσεώς της παραδόθηκε η Παναγία στον Θεό και δεν επαναπαύτηκε στα δικά της έργα  πόσο μάλλον εμείς θα πρέπει να μην επαναπαυόμαστε στα δικά μας έργα, αλλά να παραδινόμαστε στα χέρια του Θεού,  ικετεύοντας με δάκρυα για το Έλεος Του, ιδίως την ώρα της αναχωρήσεως της ψυχής από το σώμα.

***

Τα πέτρινα ρεβίθια
Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Σπετσιέρη

«Μια από τις μέρες που βρισκόμουν στην Ιερουσαλήμ, πρόσεξα ότι μερικοί κάτοικοι της Βηθλεέμ, αραβόφωνοι Χριστιανοί, μοίραζαν στους προσκυνητές -επί αμοιβή- πέτρινα ρεβύθια. Τους ρώτησα από πού τα βρίσκουν. Μου είπαν ότι μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Βηθλεέμ, αριστερά του αμαξωτού δρόμου που οδηγεί στην Βηθλεέμ, υπάρχει ένα παλαιό αλώνι, εκεί όπου βρίσκονται τα πέτρινα ρεβύθια. Για να έχω σαφή γνώση του πράγματος, την άλλη μέρα, πήρα για οδηγό έναν που είχε στην κατοχή του αυτά τα πέτρινα ρεβύθια και πήγα επί τόπου.

-Να, το αλώνι! Από ‘δω είναι τα πέτρινα ρεβύθια, μου είπε ο οδηγός μου σαν φτάσαμε.

Όντως, αριστερά του δρόμου, υπάρχει ένα ευρύχωρο αλώνι, σκαλισμένο στην πέτρα. Παλιά τα αλώνια ήταν με γερή πέτρα, την οποία, την εξομάλυναν και την ισοπέδωναν καλά. Κι αυτό γιατί οι πέτρες στην Βηθλεέμ και γύρω από αυτήν είναι τόσο εύπλαστες, που τις κόβουν με το πριόνι.

Μπήκαμε μέσα στο αλώνι. Στις άκρες του, είχαν συσσωρευθεί χώματα και χαλίκια. Εκεί, ανάμεσά τους, βρισκόντουσαν τα πέτρινα ρεβύθια. Μάζεψα πάνω από μια οκά. Από αυτά, άλλα ήταν καλώς ώριμα, άλλα ήταν μικρότερα και λιγότερο ώριμα, και μερικά ήταν ακοπάνιστα με το έξω τους ένδυμα (φλοιό).

Αφού ρώτησα πολλούς, πώς γίνεται και, γιατί μόνον εκεί, σ’ αυτό το αλώνι να βρίσκονται αυτά τα απολιθωμένα ρεβύθια, πήρα την απάντηση, ότι, η Παναγία μας μαζί με τον Μνήστορα τον Ιωσήφ, όπως λέει και το θείο και ιερό Ευαγγέλιο, ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα από την Ναζαρέτ. Επειδή όμως ο Ιωσήφ καταγόταν από την Βηθλεέμ, είχε κι εκεί συγγενείς, πήγαιναν στην Βηθλεέμ κι έμεναν εκεί για μερικές μέρες.

Μια μέρα, ενώ πήγαινε η Κυρία Θεοτόκος, από την Βηθλεέμ προς τα Ιεροσόλυμα, μαζί με τον Μνήστορα Ιωσήφ και με τον Ιησού Χριστό, όταν Αυτός -κατά το ανθρώπινον- ήταν μικρό παιδάκι, ένας κάτοικος της Βηθλεέμ, ήταν εκεί στο αλώνι που είπαμε, και κοπάνιζε ρεβίθια. Λέει η Παράδοση, ότι, τα ζώα, μόλις έβλεπαν την Θεοτόκο που είχε στην αγκαλιά Της τον Χριστό, που ήταν μικρό παιδάκι, έμεναν ακίνητα μέχρι ότου να περάσει η Παναγία μας μαζί με το Χριστό.

Μόλις, λοιπόν, είδαν την Θεοτόκο με τον Χριστό τα ζώα με τα οποία αλώνιζε τα ρεβίθια αυτός ο Βηθλεεμίτης, σταμάτησαν, ακινητοποιήθηκαν. Η Θεοτόκος και ο Ιωσήφ χαιρέτισαν εκείνον τον άνθρωπο και τον ρώτησαν τί αλωνίζει. Αυτός, λόγω του ότι τα ζώα ακινητοποιήθηκαν με παράδοξο και ανεξήγητο τρόπο, οργίστηκε. Και τους απάντησε με οργή: “Πέτρες, αλωνίζω!”. Αμέσως, τα ρεβύθια του έγιναν πέτρες και βρίσκονται εκεί μέχρι σήμερα.

Εγώ που πήγα εκεί επί τόπου και εξέτασα με προσοχή αυτά τα πέτρινα ρεβύθια, πείσθηκα ότι έτσι ακριβώς έχει το πράγμα. Το αλώνι, σώζεται ανέπαφο κοντά στον αμαξωτό δρόμο και μέσα σ’ αυτό βρίσκονται αυτά τα ρεβύθια πετρωμένα, μια κι έχουν μεταβληθεί σε πέτρες…».
[Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Σπετσιέρη (1858-1943): «Απομνημονεύματα», μέρος 2ο, κεφ. 32ο, σελ. 152-154, έκδοσις (2η) Καλύβης «Σύναξης Αγίων Αναργύρων», Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, Μάρτιος 1998.]

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έλεγε: «Λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα αργόν, ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως». Και Αυτός έδωσε «υπόδειγμα» σε μας. Όπως γράφει ο Γέροντας Σωφρόνιος «Ουδέποτε ο Κύριος πρόφερε μάταιους λόγους». Κάποτε στον Άθωνα έγινε διάλογος για το πως μιλούν οι τέλειοι. Ο Γέροντας Σιλουανός είπε: Αυτοί «δεν λένε τίποτε από τον εαυτό τους. Λένε μόνο ό,τι τους δίνει το Πνεύμα».

Είτε είσθε μόνοι στο κελλί σας είτε με άλλους, κάθε λογισμός κατακρίσεως, κάθε αρνητική εσωτερική κίνηση δημιουργεί ρωγμή στο πνευματικό σας οχυρό και στο οχυρό της αδελφότητος. …με αρνητικούς λογισμούς το πρόσωπό σας, οι ψυχικές σας ενέργειες θα διαταράξουν τις σχέσεις σας και θα επηρεάσουν το περιβάλλον σας.

Μην υποτιμάτε τους αρνητικούς λογισμούς που μπορεί να έχετε για τον πλησίον όταν είστε στο κελλί σας. Φυλαχθείτε από κάθε λόγο που πληγώνει.

Η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική.
Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό – Λόγο, τον λόγο του Θεού. Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.

***

Όσιος Δαβίδ της Γκαρέτζας,
ο πιο ταπεινός προσκυνητής των Αγίων Τόπων

Όσιος Δαβίδ ο Γκαρετζέλι γεννήθηκε στη Συρία και υπήρξε μαθητής του αγιώτατου Ιωάνου του Ζενταζένι (Zedazeni – 7/20 Μαΐου), τον οποίο μαζί με άλλους δώδεκα συνασκητές του ακολούθησε στη Γεωργία.

Κάποια στιγμή ο Όσιος Δαβίδ θέλησε να μεταβεί στα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσει τους Πανάγιους Τόπους, που βάδισε και αγίασε ο Σωτήρας μας Χριστός. Άφησε πίσω του το Λουκιανό και ξεκίνησε μαζί με μερικούς πατέρες, για το μεγάλο του προσκύνημα.

Όταν έφθασε έξω από τα Ιεροσόλυμα και αντίκρυσε την Αγία Πόλη έπεσε στα γόνατα και δόξασε το Θεό μας με δάκρυα, για τις ευεργεσίες Του προς όλο το ανθρώπινο γένος, αλλά και τον ίδιο, που Τον αξίωσε να ιδεί την πόλη των Παθών και της Αναστάσεώς Του. Κρίνοντας όμως ανάξιο τον εαυτό του να περπατήσει τα άγια Χώματα στάθηκε στην πύλη της πόλεως και δεν εισήλθε σ’ αυτήν, μόνο έστειλε τους μαθητές του να προσκυνήσουν.

Από «την κορυφογραμμή της χάριτος», το σημείο από το οποίο αγνάντεψε την πόλη των Ιεροσολύμων, πήρε μαζί του τρεις λίθους για ευλογία. Εκείνη όμως τη νύχτα ένας Άγγελος παρουσιάσθηκε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ηλία Β’ (494 έως 516) και του είπε ότι ένας ευσεβής ονομαζόμενος Δαβίδ που ερχόταν από μακρυά πήρε μαζί του όλη την αγιότητα των Ιεροσολύμων. Στο ασκητικό του σακκίδιο κουβαλούσε τρεις πέτρες και ήδη ρακένδυτος βρισκόταν στην πόλη της Ναμπλούς στο δρόμο της επιστροφής του. Ο Πατριάρχης διέταξε τότε αγγελιοφόρο να τον σταματήσει, να επιστρέψει τις πέτρες και να τον επισκεφθεί στα Ιεροσόλυμα. Ο Όσιος Δαβίδ επέστρεψε τις δύο πέτρες, αλλά την τρίτη τη φύλαξε για κειμήλιο και συνέχισε την πορεία της επιστροφής του χωρίς να επισκεφθεί τον Πατριάρχη. Η τρίτη αυτή πέτρα βρίσκεται μέχρι σήμερα στο Μοναστήρι του και επιτελεί πολλά θαύματα.

Μετά την επιστροφή του από τα Ιεροσόλυμα και την άφιξη της αγίας πέτρας, ο αριθμός των ασκητών που υποτάχθηκαν στον Όσιο Δαβίδ αυξανόταν ημέρα με την ημέρα και πολίσθηκε η έρημος της Γκαρέτζας.
Γεωργιανόν Προσκυνητάριον, Χαρ.Μ. Μπούσια, εκδ. Ι. Μονής Αγ. Γεωργίου Ηλίων, 2011, Σελ. 101-105.

Σύμφωνα με την παράδοση, η τριπλή προσευχή στην ιερή αυτή πέτρα ήταν ίσο με προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ.Τα Χριστούγεννα του Μολλά Μουσταφά στην Τραπεζούντα
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/24/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%ac-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%86%ce%ac-%cf%83%cf%84/

Απολυτίκιον των Χριστουγέννων ήχο Δ’.

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

Απολυτίκιον Οσίου Δαβίδ της Γκαρέτζας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Γεωργίας Γκαρέτζας σεπτόν οικήτορα σπηλαίων πνευματοφόρον και ακραιφνή πολιστήν της ερήμου ως ιθύντορα τιμήσωμεν και απλανή χειραγωγόν ακητών προς ουρανών επάλξεις, Δαβίδ, θαυμάτων πηγήν γλυκείαν, πρεσβείας αυτού προς Κύριον αιτούμενοι.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις ερημίας ο πολιστής, ο εν τη Γκαρέτζα της Καχέτης ασκητικοίς πόνοις εκβλαστήσας, Δαβίδ, σοφίας κρίνα και αρετής ευώδη, πάτερ ισάγγελε.

The last Christmas of St. Tsar Martyr Nicholas II of Russia and His Family, Tobolsk, 1917

The Romanovs’ Last Christmas: Tobolsk, 1917
by Marilyn Pfeifer Swezey

Following Tsar Nicholas’s abdication in March, he and his august family lived under house arrest in the Alexander Palace for the next five months. By mid-July, Alexander Kerensky, then Head of the Provisional Government, decided that it was time for the family to leave Tsarskoye Selo for the “safety” of Siberia. He selected as their destination the town of Tobolsk — a provincial backwater of 20,000 people, located 200 miles north of the Trans-Siberian railway…. The journey to Tobolsk commenced on August 1… 

People in Tobolsk were warm and loyal whenever they saw a member of the family. Some would kneel as the former Tsar and Tsarina walked through a public garden flanked by guards, on their way to the nearby church for a service. Some would make the sign of the cross when one of them would appear at a window. Gifts of food came to the house from the town and nuns from a nearby convent brought eggs and sugar. Life was reasonably serene in the beginning, much as it had been at Tsarskoye Selo.

A Change in Fortune

But by the turn of the year, in the full grip of winter, things began to change. The Provisional Government was overtaken by the Bolsheviks and terror began to stalk the country as Red Guards were formed. After the deacon at the nearby Annunciation Church had once intoned the customary prayer for the long life of the Emperor and his family during a service, mentioning their names, they were no longer allowed to attend services there.

As Alexandra wrote in a letter smuggled to her friend, Anna Vyrubova, “One lives from day to day … God have mercy and save Russia.”

The mounting danger drew them all closer together. The family improvised a chapel in the ballroom of the Governor’s house for services, but a soldier always had to be present. An altar was set up with the Empress’ white lace bedspread serving as an altar cloth. The priest from the church would come to officiate and some of the local nuns acted as a choir.

Their last Christmas was spent here. Under house arrest and closely guarded, it was quite different from all previous Christmases at home in the Alexander Palace. With thoughtful planning, they were able to organize a traditional Christmas that was in many ways their closest family holiday. Grand Duchess Olga described the simplicity and resourcefulness of that last Christmas in a letter to one of her friends.

26 December 1917, Tobolsk

Hi dear Rita,

Well, here it is, already the holidays. We have standing in the hall a Christmas tree with a wonderful scent, completely unlike anything we had in Tsarskoye. It is a particular type, known as a “balsam evergreen.” It has a strong smell like mandarin orange blossom and the trunk all the time emits resin. There is no decoration, only silver tinsel and wax candles (from the church, of course, as there are no others here). After supper, on Xmas eve, we organized the presents, most of which were different things we sewed. As we gathered them and designated to whom they would be given, we recalled the charitable bazaars we did in Yalta. Remember how many things we prepared? The Vigil service took place around 10 o’clock in the evening and the Christmas tree was lit. It was beautiful and cozy. There was a large choir and they sang well but it was too much of a concert and this I don’t like. I am writing to you in the large hall on the huge table, where the little brother soldiers place themselves. To add a bit more, Papa and the four children are having coffee, Mama is not yet up. The sun has shown itself and shines on the paper over my right shoulder. There has finally been more snow these days and our mountain has grown.1 Iza has come 2 but they don’t allow her to come over. We see her only through the window.
I will close now. Wishing you much happiness in the coming year, with hugs and love to you, my dear friend. God bless you,

Your Olga

On Christmas morning, Nicholas noted in his diary a significant additional detail: “Liturgy began at 7 o’clock in the dark. After Liturgy, a moleben was served in front of the (wonder-working –ed.) Abalatskaya icon of the Mother of God which had been brought the evening before from the monastery 24 versts from here.”

Pierre Gilliard recalled in his memoirs some years later, the wonderful atmosphere of that Christmas eve.

The Empress and the Grand Duchesses prepared everything by their own hands, making in the course of many weeks, gifts for all of us and likewise for all of the attendants. Her Majesty distributed several woolen pieces of her own. By such touching attention, she wished to express her gratitude to those who had remained loyal to her. The priest came on December 24th in the evening to do the service at the house; everyone assembled in the hall. Then the distribution of the designated “surprises” to us — this was done by the children themselves. It felt as though we had become one big family; we began to forget all our cares and sorrows and to enjoy ourselves, not thinking of anything else in these moments of pure friendship, in complete unity of heart.

Orders to Move Again

The family remained in custody in Tobolsk until the spring of 1918, at which time they were all transferred to Ekaterinburg. They were brutally murdered there by a Bolshevik squadron on July 17, 1918. The loyal attendants who were with them were also killed. Only the tutors, Gilliard and Gibbes, who were not Russian citizens, were released in Ekaterinburg, their lives changed forever.

Gilliard returned to Switzerland and married one of the children’s Russian nurses. Gibbes became a Russian Orthodox monk and priest and was given the monastic name of Nicholas in memory of the Tsar. Fr. Nicholas returned to England and lived in Oxford for many years, serving in the memorial St. Nicholas Chapel he established in his house on Marston Street. Here was always preserved the handwritten poem given to him by Empress Alexandra at Christmas in Tobolsk:

I pray
That Christ the Xmas King may stoop to bless,
And guide you day by day to holiness,
Your Friend in joy, your Comfort in distress;

I pray
That every cloud may lead you to the light,
And He may raise you up from height to height,
Himself the Day-Star of your darkest night;

I pray
That Christ, before whose Crib you bend the knee,
May fill your longing soul abundantly,
With grace to follow Him more perfectly.

1917
Tobolsk Alexandra

https://orthodoxlife.org/lives-of-saints1990, an old woman came to his office. This woman, Anna, had been the night guard in the museum, the Ipatiev House in Ekaterinburg for several decades.
The miracle took place in that same cellar in which his Majesty, in the likeness of the Divine Redeemer of the world, voluntarily offered himself in sacrifice for the sins of his people.The wall riddled with holes from the bullets of the regicides oozed blood for many years. The authorities plastered up and painted over the wall, but drops of fresh blood continued to appear through the holes made by the bullets.
On the eve of feasts such as the Nativity of Christ, Pascha and Pentecost, when she had to stay in the house during the night, she heard a sound as if of angelic chanting, Heavenly hymns coming from the cellar.

This story was told to Archbishop Melchizedek, who had then been the hierarch of Ekaterinburg for many years.

***

There was no tsar in whose reign more saints were glorified (canonized) than than of Nicholas. His love of Orthodoxy and the Church’s holy ones knew no bounds; and he himself often pressured the Holy Synod to speedily accord fitting reverence to many of God’s saints.
In Orthodox teaching, Tsar Nicholas was the last representative of lawful Christian authority in the world, the last one to restrain the mystery of iniquity (2 Thess. 2:27).
An Orthodox monarch receives his authority from God, at the time of his coronation. Thus, Nicholas II received his authority through a Sacrament. The Holy Spirit was upon him! “By rejecting the Tsar, the people blasphemed the Sacrament and trampled upon the grace of God”. He had a very strong sense of his destiny as an Orthodox ruler.

He wrote: “I am ready to give up both throne and life if I should become a hindrance to the happiness of the homeland.” And again: “There is no sacrifice that I would not make for the real benefit of Russia and for her salvation.”

The armed revolt that broke out on the night of July 19-20, 1906, in Kronstadt:After the briefing the Emperor said:” If you see me in such a calm state, this is because I have an unshakable faith that the fate of Russia, my own fate and the fate of my family are in the Lord’s hands. No matter what happens, I will bow before His will.”

The destiny of a true Orthodox ruler, St. Tsar Nicholas II of Russia
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/21/the-destiny-of-a-true-orthodox-ruler-st-tsar-nicholas-ii-of-russia/

St. Tsar Martyr Nicholas II of Russia “The Opening of the Fifth Seal,”
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/15/23538/

St. Tsar Martyr Nicholas II of Russia said: I have an unshakable faith that the fate of Russia, my own fate and the fate of my family are in the Lord’s hands, Who has placed me where I am. Whatever happens, I will bow to His will.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/16/29562/

Apolytikion of Holy Nativity in the Fourth Tone

Thy Nativity, O Christ our God, hath shined the light of knowledge upon the world; for thereby they that worshipped the stars were instructed by a star to worship Thee, the Sun of Righteousness, and to know Thee, the Dayspring from on high. O Lord, glory be to Thee.

Troparion Royal Martyrs, Passion-bearer Tsar Nicholas II of Russia and his Family— Tone 1

Most noble and sublime was your life and death, O Sovereigns; Wise Nicholas and blest Alexandra, we praise you, Acclaiming your piety, meekness, faith, and humility, Whereby you attained to crowns of glory in Christ our God, With your five renowned and godly children of blessed fame. O passion-bearers decked in purple, intercede for us.