Commemorated on Thursday of the seventh week after Pascha (Easter), on June 3/16 (“Mamadavitoba” in Tbilisi, VI century). on May 7/20 – Saint Ioane of Zedazeni and his twelve disciples Syrian Fathers: Abibos of Nekresi, Anton of Martqopi, Davit of Gareji, Zenon of Iqalto, Tadeos of Stepantsminda, Ise of Tsilkani, Ioseb of Alaverdi, Isidore of Samtavisi, Mikael of Ulumbo, Piros of Breti, Stephane of Khirsa, and Shio of Mgvime (VI century)
Saint David of Gareji was Syrian by birth. The future ascetic became a disciple of Saint John of Zedazeni and journeyed with him to Georgia. Saint David and his spiritual son Lucian settled on a mountain above Tbilisi, the capital of Kartli.
After some time Saint David set off on a pilgrimage to Jerusalem. He entrusted Lucian to fulfil his responsibilities at the monastery and took some of the other brothers with him. When the pilgrims were approaching the place called the “Ridge of Grace,” from which the holy city of Jerusalem becomes visible, Saint David fell to his knees and glorified God with tears. Judging himself unworthy to follow in the footsteps of Jesus Christ, he was satisfied to gaze upon the city from afar.
Then he stood at the city gates and prayed fervently while his companions entered the Holy City and venerated the holy places. Returning, Saint David took with him three stones as treasures from the “Ridge of Grace.” That night an angel appeared to the patriarch of Jerusalem and informed him that a certain pious man named David, who was visiting from afar, had taken with him all the holiness of Jerusalem.
The angel proceeded to tell him that the venerable one had marched through the city of Nablus, clothed in tatters and bearing on his shoulders an old sack in which he carried the three holy stones. The patriarch sent messengers after the stranger with a request that he return two of the stones and take only one for himself. St. David returned the two stones, but he declined the patriarch’s invitation to visit him. He took the third stone back with him to the monastery, and to this day it has been full of the grace of miraculous healing.
After Saint David brought the miraculous stone from Jerusalem, the number of brothers at the monastery doubled. The venerable father ministered to all of them and encouraged them.
The Lord God informed Saint David of his imminent departure to the Kingdom of Heaven. Then he gathered the fathers of the wilderness and instructed them for the last time not to fall into confusion, but to be firm and ceaselessly entreat the Lord for the salvation of their souls. He received Holy Communion, lifted up his hands to the Lord, and gave up his spirit.
From “Lives of the Georgian Saints” by Archpriest Zacharaiah Machitadze, Saint Hermans Press.
Lord, grant that we may be kept this night without sin. Blessed are You, O Lord, God of our fathers. Praised and glorified is Your name throughout the ages. Amen. Let Your mercy be upon us, Lord, even as we put our hope in You. Blessed are You, O Lord, teach me Your statutes. Blessed are You, Master, let me understand Your statutes. Blessed are You, O Holy One, enlighten me with Your statutes. Lord, Your mercy endures forever; do not spurn the work of Your hands. Praise befits You, worship befits You, glory befits You, Father, Son, and Holy Spirit, now and forevermore. Amen.
Όσιος Δαβίδ της Γκαρέτζας και ο μαθητής του Όσιος Λουκιανός της Γκαρέτζας
Η μνήμη τους τιμάται την Πέμπτη πριν την Πεντηκοστή Στις 7/20 Μαΐου – Σύναξη των δεκατριών (13) οσίων ασκητών Πατέρων εκ Συρίας Στις 3/16 Ιουνίου – στην Μτατσμίντα – Τιφλίδα
Όσιος Δαβίδ ο Γκαρετζέλι γεννήθηκε στη Συρία και υπήρξε μαθητής του αγιώτατου Ιωάνου του Ζενταζένι (Zedazeni – 7/20 Μαΐου), τον οποίο μαζί με άλλους δώδεκα συνασκητές του ακολούθησε στη Γεωργία.
Κάποια στιγμή ο Όσιος Δαβίδ θέλησε να μεταβεί στα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσει τους Πανάγιους Τόπους, που βάδισε και αγίασε ο Σωτήρας μας Χριστός. Άφησε πίσω του το Λουκιανό και ξεκίνησε μαζί με μερικούς πατέρες, για το μεγάλο του προσκύνημα.
Όταν έφθασε έξω από τα Ιεροσόλυμα και αντίκρυσε την Αγία Πόλη έπεσε στα γόνατα και δόξασε το Θεό μας με δάκρυα, για τις ευεργεσίες Του προς όλο το ανθρώπινο γένος, αλλά και τον ίδιο, που Τον αξίωσε να ιδεί την πόλη των Παθών και της Αναστάσεώς Του. Κρίνοντας όμως ανάξιο τον εαυτό του να περπατήσει τα άγια Χώματα στάθηκε στην πύλη της πόλεως και δεν εισήλθε σ’ αυτήν, μόνο έστειλε τους μαθητές του να προσκυνήσουν.
Από «την κορυφογραμμή της χάριτος», το σημείο από το οποίο αγνάντεψε την πόλη των Ιεροσολύμων, πήρε μαζί του τρεις λίθους για ευλογία. Εκείνη όμως τη νύχτα ένας Άγγελος παρουσιάσθηκε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ηλία Β’ (494 έως 516) και του είπε ότι ένας ευσεβής ονομαζόμενος Δαβίδ που ερχόταν από μακρυά πήρε μαζί του όλη την αγιότητα των Ιεροσολύμων. Στο ασκητικό του σακκίδιο κουβαλούσε τρεις πέτρες και ήδη ρακένδυτος βρισκόταν στην πόλη της Ναμπλούς στο δρόμο της επιστροφής του. Ο Πατριάρχης διέταξε τότε αγγελιοφόρο να τον σταματήσει, να επιστρέψει τις πέτρες και να τον επισκεφθεί στα Ιεροσόλυμα. Ο Όσιος Δαβίδ επέστρ
εψε τις δύο πέτρες, αλλά την τρίτη τη φύλαξε για κειμήλιο και συνέχισε την πορεία της επιστροφής του χωρίς να επισκεφθεί τον Πατριάρχη. Η τρίτη αυτή πέτρα βρίσκεται μέχρι σήμερα στο Μοναστήρι του και επιτελεί πολλά θαύματα.
Μετά την επιστροφή του από τα Ιεροσόλυμα και την άφιξη της αγίας πέτρας, ο αριθμός των ασκητών που υποτάχθηκαν στον Όσιο Δαβίδ αυξανόταν ημέρα με την ημέρα και πολίσθηκε η έρημος της Γκαρέτζας.
Σύμφωνα με την παράδοση, η τριπλή προσευχή στην ιερή αυτή πέτρα ήταν ίσο με προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ.
Απολυτίκιον Οσίου Δαβίδ της Γκαρέτζας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Γεωργίας Γκαρέτζας σεπτόν οικήτορα σπηλαίων πνευματοφόρονκαι ακραιφνή πολιστήν της ερήμου ως ιθύντορα τιμήσωμεν και απλανή χειραγωγόν ακητών προς ουρανών επάλξεις, Δαβίδ, θαυμάτων πηγήν γλυκείαν, πρεσβείας αυτού προς Κύριον αιτούμενοι.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ερημίας ο πολιστής, ο εν τη Γκαρέτζα της Καχέτης ασκητικοίς πόνοις εκβλαστήσας, Δαβίδ, σοφίας κρίνα και αρετής ευώδη, πάτερ ισάγγελε.
Elder Schema-archimandrite Ambrose (Kurganov) of Milkovo, spiritual Father of Elder Thaddeus of Vitovnica and hegumen St John of Shanghai and San Francisco Reposed on May 17/30, 1933
Archimandrite Ambrose (Kurganov) was born January 1, 1894, in the Russian province of Ryazan. His father and one of his grand-fathers were village priests, and his other grand-father was a secret monk, so it is not surprising that Vladimir, as he was named at baptism, came to choose the monastic life. By God’s Providence, Vladimir was accepted straightway into Optina Hermitage the Skete of the Forerunner, the strictest part of the monastery.
Historical circumstances complicated his novitiate. To avoid being inducted into the Soviet army, Vladimir received a blessing to go south. he was wounded in one lung and became severely infected with typhus; he never fully recovered. But the march of war soon forced him out of Russia and, in the fall of 1920, he arrived with other refugees in Constantinople.
The diary Vladimir kept during this time reveals an exemplary submission to the will of God. One day the wound in his lung opened and he coughed up a lot of blood. He did not pray that his life be prolonged, writing in his diary, “Does He not know my being, does He not know my life? Is not my innermost self open to Him? Does He have little love? Does a potter not know when to remove a clay vessel from the kiln? May He be blessed in all His works, for everything of His is good.“ The diary likewise reflects a height of contemplation remarkable in one only twenty-seven years old:
“Your sweetness is unspeakable, Your peace inexpressible. Oh, if only I could always love You, always abide in You, Oh Lord, my Lord.”“It is impossible to abandon a person’s soul.” Together with many other Russian refugees, Vladimir found a brotherly welcome in Serbia.
The pious young Vladimir on March 22/April 4, 1923, was tonsured a monk with the name Amvrosy in Petkovica Monastery. And at the suggestion of Vladyka Anthony (Khrapovitsky), was ordained a hegumen in the ancient Serbian monastery of Milkovo. Fr. Ambrose arrived at the monastery on January 24, 1926, with four novices, for what was to be the final and most fruitful chapter of his life. He was just thirty-two years old. Batiushka began to set the economy aright and to gather brethren.
Batiushka was patient, however, and he covered the weaknesses of others with his love, which acted most beneficially upon those whom he sheltered, and upon all the brethren. In Milkovo, refusing to judge one’s neighbor was honored as the most indispensable virtue. I remember how a youth who had not fully made up his mind to remain in the monastery, was temporarily placed in the room of a Serbian worker. Hearing of this, I said, “But Grisha will only learn to curse from Mika.” Batiushka became indignant, “What? Are you judging Mika?” “Forgive me, Batiushka,” I responded. “Go away, go away from me; judging is worse than fornication.” “Forgive me, Batiushka,” I repeated. “Go away. Go away.” So that we would not judge others,Batiushka taught us to search for something good in each soul.
Subdeacon Andrei Tarasiev writes: Abbot Amvrosy conquered everyone’s favor and lent his guidance with all-forgiving love, his ascetic life and fatherly benevolence. Despite the illness he suffered (the lingering chest wound eventually led to tuberculosis), he himself performed many tasks: he led divine services, singing on the kliros, teaching the monks to paint icons, constantly attending the labors of his brethren and his continuing spiritual lessons. According to Abbot Tadej, he forgave all except those who made accusation against his brother monastic. Hieromonk Feofan (Shishmanov) once said to the author of these lines that he had once made a critical comment about one of his novices. The abbot then refused to give him his blessing that day, and since this had not been the first time, he gave Feofan penance of fifty prostrations, saying he would be making them alongside the guilty novice! “He is pounding the floor, I am pounding the floor right next to him, both of us were in tears!” concluded the future Archimandrite Feofan. The great but secretive ascetic did not spare himself, hiding his illnesses from everyone and avoiding no labors (for instance, in the construction of the Russian-style bath). His example, his teachings drew not only future monks but pilgrims from all over, wherever Russian refugees lived. The monastery was visited by Metropolitan Anthony, Bishop Tikhon, Bishop Nikolai and Archbishop Feofan of Kursk with the Kursk-Root Icon of the Mother of God “of the Sign.”
Over his seven years as abbot at Milkovo, Fr Amvrosy gathered and guided an enormous number of young men thirsting for spiritual direction. Among those tonsured in Milkovo were St John (Maximovich) of Shanghai; future hierarchs Anthony (Senkevich) of Los Angeles; Anthony (Medvedev) of San Francisco and Archimandrite Kyprian (Kern), Professor at St Sergius Theological Institute in Parish. It was here that the following received their first monastic lessons: Bishop Leonty of Geneva; Archbishop Anthony (Bartoshevich) of Western Europe; Archimandrite Feofan (Shishmanov); Archimandrite Nikandor (Belyakov), Archimandrite Zosima (Valyaev); Hegumen Luke (Rodionov), who succeeded Fr Amvrosy; Ivan (Philipp) Gardner, scholar of ancient Russian liturgical music, and many others. Milkovo became a genuine spiritual hearth.
He always strove to accustom us to the Jesus Prayer. Batiushka’s Constantinople diary is punctuated with the words or beginning letters of the Jesus Prayer, “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me, a sinner.” In his New Testament, he had many times underlined the words about the grace-filled power of Jesus’ name.He loved humor but behind this humor a great love was felt.
He used to call us all by diminutives and endearing names-“Savushka,” “Ivanushka,” “Alyo-kha,” even giving nicknames. It was not in vain that Vladika Anthony reminded Batiushka how St. Seraphim had taught Abbot Antony Bochkov to be not only a father but also a mother to the brethren. Was it not like a mother that Batiushka gave away warm clothes which were brought to him, to another monk, even though he himself was weak and feeble?
Batiushka taught us that while living our own special monastic life, we must not lock ourselves up in isolation. As a pastor, Elder Ambrose had a gentle approach, which some mistakenly interpreted as weakness. “Once,” writes Archbishop Anthony, “not understanding, I said to him after confession, ‘Why, Batiushka, you are not even giving me an epitemia.’ He meekly replied, ‘You know, I have observed for myself that a kind word acts with more strength than anything else.‘ “But, just as gold is refined by fire, so too, writes St. Paul, the spiritual man is purified through trials, and this promising beginning soon came to a sorrowful end. In early 1933, the wound in his lung opened up again, and he began to cough blood.
Lying in his cell, Fr. Ambrose would often turn to a portrait of St. Ambrose of Optina and repeat, “Batiushka, Father Ambrose!” He had a special veneration for the Optina elder, and he shared more than just his name.
Making his farewell with each of the monks and accepting the Great Schema, he quietly went to the Lord on the evening of May 17/30, 1933. “The Heavenly Potter extracted His new vessel from the kiln. A true monk left this world and departed into that other one, which is reflected in the very word ‘monk’.”
Ο Στάρετς Αμβρόσιος Κουργκάνοφ (Kurganov), Πνευματικός πατέρας του Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσας
Εκοιμήθη στις 17/30 Μαΐου 1933 στην Μονή Μίλκοβο της Σερβίας
Ο π. Αμβρόσιος*είχε το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής και ζούσε μέσα σε αδιάκοπη μνήμη θανάτου. Εξέπεμπε την ειρήνη και τη χαρά της Βασιλείας του Θεού. Ο π. Θαδδαίος, που μέχρι τέλους της επίγειας ζωής του έτρεφε φλογερή αγάπη για τον πνευματικό του δάσκαλο, έλεγε: «Ο π. Αμβρόσιος ακτινοβολούσε μια απίστευτη και καθαρή αγάπη. Είχε λάβει την πολυτιμότερη δωρεά από όλους τους Γέροντες της Όπτινα — το χάρισμα της αγάπης. Ποτέ δεν νευρίαζε με οποιονδήποτε απ’ τους μοναχούς ή τους δοκίμους, και ποτέ δεν τους απευθυνόταν με λόγια αιχμηρά. Ανεχόταν τα πάντα με υπομονή και συγχωρούσε τους πάντες.Απόθετε όλες τις φροντίδες και τα βάρη του στα πόδια του Κυρίου και μόνο σε Εκείνον εμπιστευόταν τις θλίψεις του. Αγωνιζόταν να το περάσει αυτό στην αδελφότητα της μονής του, και πολλοί από τους μοναχούς έμαθαν πώς να καλλιεργούν και να τηρούν στην καθημερινή τους ζωή μια τέτοια απαθή αγάπη, που αγκαλιάζει τους πάντες».
Μπορούσες να δεις ότι τον απασχολούσε πάρα πολύ η φροντίδα του μοναστηριού, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε σε κανέναν, εμπιστευόμενος τα πάντα στον Θεό μόνο. Ουδέποτε τιμώρησε κάποιον ή είχε κακό λογισμό για τον οποιονδήποτε, ούτε βέβαια κοίταξε ποτέ κάποιον με θυμό. Αγαπούσε τον καθένα όπως ακριβώς ήταν, και προσευχόταν στον Θεό για τον φωτισμό ενός εκάστου. Δίδαξε τους άλλους κυρίως με το παράδειγμα του, δια του οποίου αγωνίστηκε να οδηγήσει όλους στην οδό της σωτηρίας».
***
Ο π. Αμβρόσιος ήταν πολύ υπομονετικός και τα ελαττώματα τα οποία είχαν οι άλλοι άνθρωποι, τα διόρθωνε με την αγάπη του. Το να μην κατηγορούμε τους άλλουςανθρώπους, θεωρούνταν στο μοναστήρι Μίλκοβο, η μεγαλύτερη αρετή.
Έλεγε το να κατηγορούμε κάποιον είναι χειρότερο και από την πορνεία! Για να μην κατηγορούμε άλλους ο πατήρ Αμβρόσιος μας δίδασκε να ψάχνουμε να βρούμε σε κάθε ψυχή το καλό…
..Μια μαρτυρία ενός άλλου μαθητή του μεγάλου γέροντα Αμβροσίου που αργότερα έγινε αρχιμανδρίτης στην Αμερική ( Ιερομονάχου Θεοφάνη Shishmanov) :
Μια φορά με άκουσε να κατηγορώ έναν αδελφό στο μοναστήρι μας στο Μίλκοβο. Πόσο θύμωσε τότε με μένα!
Πρώτον, με έδιωξε και όλη μέρα δεν μου έδινε ευλογία ή αν έπρεπε να μου δίνει μου την έδινε χωρίς να με κοιτάζει. Στη συνέχεια με τιμώρησε εξηγώντας μου πως με τιμωρεί, επειδή δεν ήταν η πρώτη φορά που με άκουσε να κατηγορώ. Και ξέρετε τελικά πως με τιμώρησε; Μου είπε πως η τιμωρία μου ήταν πενήντα μετάνοιες τις οποίες όμως ο ίδιος θα τις έκανε για μένα! Τίποτα δεν ήταν πιο δύσκολο και χειρότερο από αυτό!
Έπρεπε να με δείτε τότε : Να κάνει μετάνοιες αυτός κι εγώ να στέκομαι δίπλα του γεμάτος κλάματα! Μακάρι να με είχε τιμωρήσει διαφορετικά με μια άλλη πιο αυστηρή ποινή. Μου έδωσε μεγάλο μάθημα, το οποίο θυμάμαι σε ολόκληρη τη ζωή μου.
από το βιβλίο : Πνευματικές Συζητήσεις, του Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη,σελ. 153,-154-5
***
Όπως τόσο συχνά συμβαίνει στη ζωή, αυτή η κατάσταση της ουράνιας χαράς δεν θα κρατούσε πολύ, γιατί ο Θεός -όπως έλεγε ο π. Θαδδαίος- δεν επιτρέπει σε κάποιο άπειρο άνθρωπο να απολαύσει την κατάσταση της Χάριτος για πολύ, έτσι ώστε να μην την καταχραστεί. Ο γέρων Αμβρόσιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 1933, έναν μόλις χρόνο μετά την άφιξη του Τόμισλαβ στο μοναστήρι. Ο π. Θαδδαίος βίωσε πολύ μεγάλο πόνο, έχασε την καρδιακή προσευχή του, και η Χάρη του Θεού τον εγκατέλειψε. «Όταν πέθανε ο πνευματικός μου, πέρασα πολλά χρόνια μέσα σε οδύνη και θλίψη. Την ψυχή μου διέλυε η στενοχώρια. Οι φόβοι που με βασάνιζαν όταν ήμουν παιδί, επανήλθαν».
Σε μια προσπάθεια, να θεραπεύσει την ψυχή του, έπαιρνε το ακορντεόν του και πήγαινε στους λόφους, όπου περνούσε ώρες στη μοναξιά, παίζοντας μουσική. «Πάντοτε αγαπούσα τη μουσική και το άκουσμά της λειτουργούσε παρηγορητικά». Αναζητούσε επίσης παρηγοριά σε ἀλλους γέροντες, αλλά η ψυχή του δεν μπορούσε να βρει ανάπαυση. Ακριβώς όταν κάθε ελπίδα τον είχε εγκαταλείψει, ο Θεός του έστειλε παρηγοριά μέσα από ένα αντίγραφο της Οδού της Σωτηρίας του αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου. Έτσι, η εμπειρία των Αγίων Πατέρων επιβεβαιώθηκε ακόμα μία φορά στη ζωή του Τόμισλαβ. «Όταν δεν υπάρχει άνθρωπος να μας φέρει παρηγοριά, τότε έρχεται ο Θεός και μας φέρνει τη χαρά, μέσα από ένα βιβλίο».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα – Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Eκδόσεις «ΕΝ ΠΛῼ»
*Ο μεγαλόσχημος αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Κουργκάνοφ (Kurganov), ήταν πνευματικό παιδί των Πατέρων της Όπτινα, του Γέροντα Anatoly (Potapov). Ως υποτακτικός, είχε ζήσει υπό την καθοδήγηση του γέροντος Θεοδοσίου, οικονόμου της Σκήτης της Όπτινα. Γεννήθηκε σε ιερατική οικογένεια στην επαρχία Πένζα την 1/14 Ιανουάριο το 1894. Στις 22 Μαρτίου/ 4 Απρ 1923, εκάρη μοναχός με το όνομα Αμβρόσιος στη Μονή Petkovica. Και στις 24 Ιανουαρίου/ 4η του Φεβρουαρίου 1926, χειροτονήθηκε ηγούμενος στην αρχαία σερβική μονή Μίλκοβο όπου έγινε μια πραγματική πνευματική εστία. Συνδέθηκε με πνευματικές μορφές, όπως τον Μητροπολίτη Αντώνιο Κραποβίτσκυ (Khrapovitsky) του Κιέβου και Γαλικίας, Επίσκοπο Άγιο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον Αρχιεπίσκοπο Θεοφάνη (Bystrov) της Πολτάβα. Γύρω από τον π. Αμβρόσιο συγκεντρώθηκαν πολλοί νέοι με δίψα για πνευματική καθοδήγηση. Μεταξύ αυτών εκάρη μοναχός στο Μίλκοβο ο μετέπειτα άγιος Ιωάννης (Maximovich) της Σαγκάης, οι μελλοντικοί ιεράρχες Αντώνιος (Senkevich) από το Λος Άντζελες και Αντώνιος (Μεντβέντεφ) του Σαν Φρανσίσκο. Επίσης ο Επίσκοπος Λεόντιος της Γενεύης, ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος (Bartoshevich) της Δυτικής Ευρώπης, ο Αρχιμανδρίτης Θεοφάνης (Shishmanov), ο Αρχιμανδρίτης Νίκανδρος (Belyakov), ο Αρχιμανδρίτης Ζωσιμάς (Valyaev), ο Ηγούμενος Λουκάς (Rodionov), ο οποίος διαδέχθηκε τον π. Αμβρόσιο, ο Ιβάν (Philipp) Gardner, μελετητής της αρχαίας ρωσικής λειτουργική μουσική, ο Αρχιμανδρίτης Kyprian (Kern), καθηγητής στο Θεολογικό Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου και πολλοί άλλοι. Προείδε το θάνατό του. Εκοιμήθη στις 17/30 Μαΐου 1933 στην Μονή Μίλκοβο από φυματίωση.
Create in me a clean heart, O God, and renew a steadfast spirit within me. Do not cast me away from Your presence, and do not take Your Holy Spirit from me. Restore to me the joy of Your salvation, and uphold me with Your generous Spirit. (Psalm 50)
Words of Eternal Life by St. Paisios the the Holy Mountain (July 12)
One should not struggle, however, with sick scholastic meticulousness and be choked by stress (fighting with thoughts), but should simplify his struggle and place his hope in Christ and not in himself. Christ is all love, kindness and consolation, and He never stifles man, but possesses an abundance of spiritual oxygen — divine consolation. Thorough spiritual work is one thing and sick meticulousness is another; the latter chokes with its inner anguish (due to thoughtless external strain) and afflicts the forehead with splitting headaches.
Those who suffer deeply for the salvation of the whole world and help in their own way (as strugglers) and humbly entrust themselves to the hands of God, feel the greatest joy in the world. Their life is a constant doxology, for they flutter about internally like angels, glorifying God day and night.
Of greater value is one word of a humble man who has spiritual experience, coming with pain from the bottom of his heart, than a whole array of learned words from a superficial man, coming with great speed from his learned tongue. His tongue does not enlighten souls for it is fleshly and not that fiery tongue of Holy Pentecost…
Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων (Τρίτη 29 Μαΐου 1453) Εορτάζει στις 29 Μαΐου
…Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες “Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι“.
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και το μυθικό πουλί
… «Μεσάνυχτα ο Κωνσταντίνος επιτηρεί τα τείχη και τους φύλακες, καβάλλα στ’ άλογο του. Δίνει ελπίδα στο λαό και θάρρος στους στρατιώτες. Μεσ’ στην Αγιά – Σοφιά, που ήταν κλειστή απ’ την ημέρα που έγινε η λειτουργία με τους Λατίνους, διατάζει και γίνεται δέηση μεγάλη κι ύστερα λιτανεία, που φέρνει γύρο όλα τα τείχη. Κι όταν σημαίνει η ώρα της μάχης, πρώτος πάντα, πρώτος παντού ο Κωνσταντίνος, λες και γυρεύει πια τον θάνατο. Τον βρήκε τον θάνατο, σε μια κορυφαία στιγμή της πορείας της φυλής του, αυτός κεφαλη του Γένους. Η στιγμή είταν ιερή. Αφού προσευχήθηκε και κοινώνησε στην Αγιά – Σοφιά, ήρθε και ζήτησε συγγνώμην από όλους τους άρχοντες και από όλους τους υπηρέτες του. Κι έτσι πήγε στη μάχη, ν’ αντιμετωπίσει την τρίτη μεγάλη επίθεση του Μωάμεθ με τους γενιτσάρους.
Ήταν χαράματα. Δίπλα του μαχόταν ο Ιουστινιάνης. Ο Κωνσταντίνος φώναζε: «Ας πεθάνουμε για την πίστη και για την πατρίδα! Αδελφοί, η νίκη είναι δική μας! Ο Θεός πολεμάει μαζί μας!»
Κι όταν ακούστηκε η απαίσια κραυγή: « -Την πήρανε την Πόλη! -Την πήρανε την Πόλη!» ο Κωνσταντίνος ξεπέζεψε από το λαβωμένο άλογό του και προχώρησε να σταθεί κοντά στους στρατιώτες.
Κι ήταν εκείνη την ώρα η ανακάτωση φοβερή, γιατί οι τούρκοι είχαν πηδήσει τα τείχη, κι είχαν βρει πόρτα ανοιχτή κι είχαν ξεχυθεί από παντού, και οι δικοί μας είχαν έρθει στα χέρια με τους τούρκους.
Μέσα στη φονική μέθη της μάχης, ο Κωνσταντίνος είδε πως ήταν κυκλωμένος.
Ρίχτηκε με ορμή εκεί που γινόταν το πιο φοβερό μακελειό, και σαν απλός στρατιώτης άρχισε να χτυπάει με το σπαθί, όπου έβρισκε, «και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεεν», καθώς λέει ο Δούκας.
Βλέποντας τον χαλασμό, φώναξε τότε: « – Δεν είναι κανένας χριστιανός, να πάρει την κεφαλήν μου! Η Πόλη χάνεται κι εγώ να ζω ακόμα;»
Αλλά τον χτύπησαν τότε καταπρόσωπο και στη ράχη, κι έτσι σωριάστηκε πάνω στα κορμιά των δικών του, κι ήρθαν άλλα κορμιά και τον σκέπασαν, κι έγινε ένα, ένα σώμα και ένα αίμα με τους καλούς του συντρόφους, με τους στρατιώτες του, με το λαό του.
Και το χρυσό δικέφαλο πουλί, που είταν ραμμένο στα πέδιλά του, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε.
Δεν άργησε όμως να ξαναφανεί το πουλί, το μυθικό πουλί.
Την ώρα που οι Τούρκοι καίγανε τα πτώματα των Ελλήνων, ήρθε ζυγιάστηκε από πάνω απ’ τον καπνό, από πάνω από τη φλόγα, όχι δικέφαλο πια πουλί, όχι αετός, αλλά ο μυθικός ο Φοίνικας, και χτύπαγε αργά τις πλατιές του φτερούγες»
Προφητείες του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για την Πόλη
ΟΓέροντας Παΐσιος έλεγε: «Οι Τούρκοι… άς τους αυτούς. Αυτοί τα κόλλυβα τα έχουν στο ζωνάρι τους.»
«Πότε θα πάρουμε την Πόλη Γιώργο;» «Δεν ξέρω πάτερ», απάντησε ο λοχαγός. «Θα την πάρουμε την Πόλη, Γιώργο, αλλά θα γίνει μεγάλος πόλεμος! Και δε θα πάρουμε μόνο την Πόλη, Γιώργο, αλλά και όλα τα μέρη της Μ. Ασίας που μας ανήκαν, και μάλιστα από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Σμύρνη. Όλα τα χαμένα μέρη μας, τις χαμένες Πατρίδες … Κι ο πόλεμος, Γιώργο, θα αρχίσει από τα εξαμίλια.»
«Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει να κατευθύνεται κατά της Ελλάδος και φθάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Αλλά, αυτό δε θα γίνει από εμάς. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Το «Εξαμίλι» θα είναι η αρχή του τέλους…..Μετά θα αρχίσουν όλα τα γεγονότα, που θα καταλήξουν στο να πάρουμε την Πόλη…. Την Πόλη θα μας τη δώσουν….. Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέσει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς…… Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν…». σελ. 417 – 418
Οι Ρώσοι θα κτυπήσουν τους Τούρκους και θα τους διαλύσουν. Όπως ένα φύλλο χαρτί που το χτυπάς και διαλύεται, έτσι και οι Τούρκοι θα διαλυθούν. σελ. 439 Οι Τούρκοι «θα καταστραφούν. Θα σβήσουν από το χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. σελ. 418-419 σ.σ
Πρώτα θα γίνει ένας μεγάλος πόλεμος. Πολύ μεγάλος! Θα χυθεί πολύ αίμα. Θα πάρουμε και την Πόλη. Θα χυθεί, όμως, πολύ αίμα! Όπως λέει και η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τριών χρονών δαμάλι θα κολυμπάει στο αίμα.Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ μεγάλος˙ θα είναι γενικός πόλεμος. Τέτοιος πόλεμος δε θα έχει ξαναγίνει….όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαικό), χάθηκε…Πολύς κόσμος θα σκοτωθή, πολλά εκατομμύρια. Τότε, επειδή ο κόσμος στην Ελλάδα θα φοβηθή πολύ, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και, απʼ τον φόβο τους, θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, λέει, επειδή θα υπάρξη μετάνοια, δεν θα πάθουμε κακό οι ῞Ελληνες. Ο Θεός θα λυπηθή την Ελλάδα..
Οι Τούρκοι τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβη από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν… Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι»… σελ. 410
«Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Πολύ σύντομα οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω (εννοούσε τους Κρυπτοχριστιανούς)…. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός» σελ. 431
Έτσι θ΄απελευθερωθούν τα χωριά μας, οι αλύτρωτες πατρίδες. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία» σελ. 422
Πολλοί άγιοι θα ήθελαν να ζήσουν στην εποχή μας και να κάνουν τον αγώνα μας. Θα κανονίσει ο Χριστός τις υποθέσεις του ῎Εθνους. Αν έμενε σ᾽ εμάς αυτή η δουλειά, το τινάζαμε στον αέρα το ῎Εθνος… Το Γένος μας θα μεγαλώσει, αν και οι υποτιθέμενοι φίλοι μας θα ήθελαν να το τσαλακώσουν και θα τους ήταν πολύ ευχάριστο. Αλλά ο Θεός δε θα επιτρέψει. Η Τουρκία θα καταστραφεί. Έρχεται μεγάλη μπόρα σύντομα. Θα μας αγγίξει, αλλά δε θα μας καταστρέψει. Μετά απ’ αυτή την μπόρα, θα επέμβει η Χάρη του Χριστού. Όλοι ανεξαιρέτως θα πιστέψουν. Δε θα υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος άπιστος. Ωστόσο, δε θα έχουν το μισθό των σημερινών Χριστιανών…
Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάση; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι.“
Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά, να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά.(Ανατ. Θράκη)
“Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι”.
Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά, να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. (Ανατ. Θράκη)
Θα ‘ρθεις σαν αστραπή Σταμάτης Σπανουδάκης
Θάρθεις σαν αστραπή θάχει η χώρα γιορτή θάλασσα γη και ουρανός στο δικό σου φως. Θα ντυθώ στα λευκά να σ’ αγγίξω ξανά φως εσύ και καρδιά μου εγώ πόσο σ’ αγαπώ.
Βασιλεύς Βασιλέων, Βασιλεί Βοήθει, έλεος, έλεος Επουράνιε Θεέ Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος, έλεω Θεού Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων. Στην πύλη του αγίου Ρωμανού, καβαλικά την φάρα του την ασπροποδαράτην, Τέσσερα Βήτα, έλεος, έλεος, Μαρμαράς, Βόσπορος και Μαύρη Τρίτη Φρίξον ήλιε, στέναξον γη, Εάλω ή πόλη, Εάλω η πόλη Βασιλεύουσα, πύλη χρυσή κι ο πορφυρογέννητος στην κόκκινη μηλιά. Η πόλη ήταν το σπαθί, η πόλη το κοντάρι, η πόλη ήταν το κλειδί της Ρωμανίας όλης Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά Σου θάναι.
Στην πύλη του αγίου Ρωμανού έφυγες για αλλού κι άγγελος θα σε φέρει εδώ στον σωστό καιρό. Μες την Άγια Σοφιά θα βρεθούμε ξανά λειτουργία μελλοντική οι Έλληνες μαζί
Be mindful of the Lord in goodness and seek Him in simplicity of heart; for He is found with those who do not tempt Him, and appears to those who are not unfaithful to him. Wisdom 1:1 – 2
Elder Porphyrios tells a story about a converstion on prayer he had with a visiting Bishop. He asked the Bishop, “What is meant by praying‘in simplicity of heart and artlessness?'” The Bishop replied, “Praying with simplicity.” The elder then asked, “And do you understand what that means, your Emenince?” He responded, “Yes I do.” The Elder then said, “Well, I don’t. It is a mystery. It’s something that happens only with divine grace.“ The Bishop replied, “You are quite right. I don’t understand either. An I’m grateful to you for reminding me that simplicity and artlessness can only be understood and achieved though divine grace.” The lesson is that true prayer cannot be gained by any external set of rules or method. It only comes based on a humble loving relationship with God.Prayer is mystical and comes with grace.
The Elder tells us, Simplicity and gentleness are a very saintly mode of spiritual life, but you cannot learn this in an external way. It must suffuse itself mystically within you so that your soul embraces this mode of life through the grace of God.
Elder Porphyrios says,
We shouldn’t continue relentlessly in order to acquire what we want; rather we should leave all things to the will of God. What happens when we peruse what we want? These always increase and we are never satisfied with what we have. The more we chase after these wants the more elusive they become. If we pray for good grades next we will ask for a good job. Then it will be for a better job and so forth. What should we ask for in our prayer? The Elder says,
In our prayer we should ask only for the salvation of our soul…. The secret is to ask for your union with Christ with utter selflessness, without saying “give me this” or “give me that.”… We should ask for the will of God to be done. The enemy is our egoism.
Saint David of Gareji was Syrian by birth. The future ascetic became a disciple of Saint John of Zedazeni and journeyed with him to Georgia. Saint David and his spiritual son Lucian settled on a mountain above Tbilisi, the capital of Kartli.
iconandlight 