Holy Wonderworking Unmercenary Physicians Cosmas and Damian at Rome, by Saint Nikolai Velimirovič

Holy Wonderworking Unmercenary Physicians Cosmas and Damian at Rome

Commemorated on July 1

The Holy Martyrs Cosmas and Damian
by Saint Nikolai Velimirovič

Cosmas and Damian were unmercenary physicians and miracle-workers. These two saints were brothers, were born in Rome and as children were baptized and brought up in the Christian spirit. They possessed abundant grace from God to heal men and livestock from every disease and suffering, usually by the laying on of hands. They sought no reward for their efforts. They only required of the infirm to believe in Christ the Lord. Inheriting a large estate, they charitably distributed it to the needy and to those in want. At that time, Emperor Galerius reigned in Rome. As a persecutor of Christianity, he summoned these two holy brothers before him shackled in chains. After a prolonged interrogation the emperor ordered them to deny Christ and to offer sacrifices to the idols. Cosmas and Damian not only did not heed the emperor but also counseled him to abandon the dead idols and to recognize the One True God. “Our God is not created but He is the Creator of all, but your gods are the imaginations of man and the work of the hands of artists. If you did not have artists to make your gods, you would have no one to worship.” After working a miracle upon the emperor himself-for they miraculously cured him from a grave infirmity – the emperor proclaimed his faith in Christ and released the holy brothers in peace. Cosmas and Damian continued to glorify God and to heal the sick and were themselves, glorified by the people on all sides. Envious of their glory, a certain doctor who, at one time was their teacher, and with the pretext to gather healing herbs, led them into the mountain and stoned them to death. They suffered honorably for the Faith of Christ in the year 284 A.D. Their memory remains eternal in the Church on earth and their souls took up habitation in the Kingdom of the Lord to live eternally in glory and in joy.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date July 1, and New Calendar date July 14.

***

The absence of envy among the saints is a startling and wonderful phenomenon. Not only did the saints not allow envy to seize their hearts but, with all their might, labored to uplift their companions and to diminish themselves. On one occasion when St. Hilarion of Palestine visited St. Anthony in Egypt, St. Anthony exclaimed: “Welcome Venus, the morning star!” To that St. Hilarion replied: “Greetings and health be to you, the shining pillar who sustains the universe!” When they praised St. Macarius as a monk, the saint replied: “Brethren, forgive me, I am not a monk but, I have seen monks!” When some people told St. Sisoes that he attained the same level of perfection as St. Anthony, Sisoes replied: “If only I had but a single thought as does Anthony, I would be all aflame.”

***

Homily
About the believing people and the unbelieving elders.
by Saint Nikolai Velimirovič

“When the Messiah [Christ] comes, will He perform more signs than this man has done?” (St. John 7:31).

The Lord Jesus performed miraculous works before all and all saw but not all believed. The people witnessed His miracles and believed in Him. Servants heard His words and believed in Him. But the leaders of the people and the masters of the servants also witnessed His miracles and did not believe in Him. And so, in those days the words of the Savior came true: “But many who are first will be last, and the last will be first” (St. Matthew 19:30). “For behold, some who are last who will be first, and some are first who will be last” (St. Luke 13:30). Those who were first in honor and authority were last in having faith in Him; and those who were last in honor and authority were the first in having faith in Him.

Why did the people and servants believe and the princes and scribes not believe? Because, the people and servants considered themselves insignificant and unimportant and did not have any personal pride nor envy toward Christ. The people and servants, without malice and prejudice, looked upon the divine miracles and listened to the divine words and were amazed and rejoiced. The princes and the scribes considered themselves first among the people and in the world and so they were filled with pride and envy and were unable, even for a moment, to look upon the miraculous works nor to listen to the divine words without malice and envy.

Brethren, do you see how man, without humility and meekness, is unable even to recognize truth nor to rejoice in the truth? Do you see how the proud and the envious do not even allow God to be ahead of them? As did Satan, at one time!

Lord Jesus, eternal truth cleanse our hearts of pride and envy that we may be able to see You and to rejoice in You.

With prayers for the health of Jose on his birthday,
that he will grow up to become a God-fearing man
To You be glory and thanks always. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date February 15, and New Calendar date February 28
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-15-february-28.html

Troparion — Tone 8

Holy unmercenaries and wonderworkers, Cosmas and Damian, visit our infirmities. Freely you have received; freely give to us.

Kontakion — Tone 2

Having received the grace of healing, you grant healing to those in need. Glorious wonder workers and physicians, Cosmas and Damian, visit us and put down the insolence of our enemies, and bring healing to the world through your miracles.

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης, φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλό τους και θανατώθηκαν.

Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης

Εορτάζουν στις 1 Ιουλίου

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, ήταν αδέρφια, έζησαν την εποχή που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη, και για αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν να πιστεύσουν στον Χριστό.
Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τους αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες. Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του και ο Καρίνος προσπάθησε να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και ο ίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Συγκεκριμένα, όταν ο Καρίνος ανέκρινε τους Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι την θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό. Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστευσαν στον Χριστό όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή μπροστά σ’ αυτό πού συνέβη και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τους έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές.
Αργότερα όμως, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, οι Άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλο που τούς είχε μάθει την ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Γι’ αυτό τον λόγο τους ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν κάποια βότανα και εκεί τους επιτέθηκε με πέτρες και τους θανάτωσε.

***

Φθόνος και κατάκριση
Γέρων Σωφρόνιος του Essex (1896 – 11 Ιουλίου 1993)

Πρέπει να υποφέρωμεν τας μικράς θλίψεις της καθημερινής μας ζωής και να μη πέσωμεν εις την οργήν, εις το μίσος ή ο,τιδήποτε παρόμοιον, και έτσι θα ημπορούμεν να βλέπωμεν τον πόνο του ανθρώπου και όχι την κακήν αυτού πλευρά. Μια τέτοια στάσις χαρακτηρίζει τη ζωή ενός αληθώς μεγάλου ανθρώπου, η οποία μας υπερβαίνει… Ακόμη και εις τας μικροτέρας λεπτομερείας της ζωής, να παραμένετε εν πνεύματι εκεί, όπου ευρίσκεται ο Κύριος, πέραν του “καταπετάσματος” της ογδόης ημέρας. Παραμένετε εκεί εν πνεύματι, αλλά σωματικώς να συνηθίζεται να ζείτε εις τας συγκεκριμένας περιστάσεις της ζωής σας…  Δεν θα ήτο υποφερτός ο κόσμος αυτός αν ο Χριστός δεν ήτο Θεός. Αλλ΄ εφ΄ όσον είναι Θεός, τα πάντα είναι κατορθωτά. Και ας είπωμεν εις τον Πατέραν αυτόν – διότι είναι Πατήρ ημών – εις όλας τα θλίψεις μας. “Δόξα σοι, Ύψιστε Θεέ, δόξα σοι εις τους αιώνας των αιώνων”.

175. Ποιό είναι το όπλο του εχθρού εναντίον της σωτηρίας μας; Ο φθόνος. Στο Ευαγγέλιο ο Πιλάτος γνωρίζει ότι οι Εβραίοι θέλουν να σκοτώσουν τον Χριστό από φθόνο. Ο φθόνος είναι η μεγαλύτερη δύναμη του εχθρού. Γι’ αυτό, πάνω από όλα πρέπει ν’ αποφεύγουμε το λογισμό της ζηλοφθονίας.

176. Η ζήλεια είναι χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση. Κάποιος είναι πάντοτε δυνατότερος από μας. Οι άλλοι έχουν πάντα κάτι που θα θέλαμε κι εμείς να έχουμε. Στην κατάσταση της ζήλειας απωθούμε τους άλλους· και η ζωή καταντά πράγματι σαν εικόνα του Θεού αμαυρωμένη και ταραγμένη.

177. Προσπαθείστε να μην κατηγορείτε ποτέ τον άλλον, αλλά να προσεύχεσθε γι’ αυτόν. Όταν κρίνουμε κάποιον για τα ελαττώματά του, σημαίνει ότι δεν βλέπουμε τα δικά μας.

178. Στην κατάσταση της πτώσεώς μας είμαστε ανίκανοι να κρίνουμε σωστά τον αδελφό μας. Να μην είστε τόσο βέβαιοι ότι ο αδελφός σας σφάλλει. Μην τον κρίνετε.

179. Είναι προτιμότερο να μην κρίνουμε. Ζω με το φόβο του Θεού, σημαίνει φοβούμαι να κρίνω τον άλλο με τρόπο αμαρτωλό, και όχι όπως θα τον έκρινε ο Θεός.

180. Τί ζητώ άραγε, όταν κρίνω τον αδελφό μου; Εφόσον δεν τον βλέπω, όπως τον βλέπει ο Κύριος, το παν θα είναι λανθασμένο. Αρχίστε με αυτήν την προσευχή, με την σκέψη να είστε υπάκουοι, να μην κρίνετε τους αδελφούς σας. Αρχίστε από τον πόθο να υπηρετήσετε τους άλλους με αγάπη, όπως ο Σιλουανός, που ζητούσε κατά τις εορτές να μπορεί να διακονεί στην Τράπεζα τις εκατοντάδες των μοναχών. Ήταν τόσο ευτυχής να βλέπει πόσο ο Χριστός αγαπούσε αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα παιδιά του Θεού. Τους διακονούσε με πολλή αγάπη. Όταν οι εργασίες της καθημερινής ζωής πραγματοποιούνται με αυτό το πνεύμα, μπορούν να γίνουν μια πολλή ευχάριστη πνευματική τροφή. Τη νύκτα χάρη στη διάθεση αυτή της διακονίας η καρδιά σας θα είναι πολύ απαλή θα κλαίτε ενώπιον του Θεού για τα ελαττώματά σας, για την ατέλεια της αγάπης σας.

181. Η δυσκολία να συνεργαζόμαστε με τον πλησίον προέρχεται πάντοτε από την έλλειψη προσευχής και αγάπης. Όπως λέει ο Γέροντας Σιλουανός, μπορεί να συμβεί, ώστε παρά τις φλογερότερες προσευχές η πρόοδος να είναι δύσκολη. Εν τούτοις, όταν κατορθώσουμε με την επίκληση του Ονόματος του Ιησού να ζούμε σταθερά με κάποιο πρόσωπο, γινόμαστε ικανοί να ζούμε με εκατομμύρια άλλα πρόσωπα που του μοιάζουν.

183. Να είστε πολύ προσεκτικοί! Μην επιτρέπετε σε κανένα αρνητικό λογισμό να εισδύσει στην καρδιά σας.

184. Μην υποτιμάτε τους αρνητικούς λογισμούς που μπορεί να έχετε για τον πλησίον, όταν είστε στο κελλί σας. Φυλαχθείτε από κάθε λόγο που πληγώνει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Να θυμάστε επίσης τους λόγους του Χριστού: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» (Λουκ. 6,31).

Αν κρίνετε τους άλλους για ασήμαντα και εξωτερικά πράγματα, θα χάσετε το παν.

187. Καθετί που αποκτάται με τους εσωτερικούς σας αγώνες αντανακλάται στην εν Θεώ ζωή σας. Πολεμείστε ενάντια σε κάθε πάθος που εγείρει μέσα σας λογισμούς κατακρίσεως για τον πλησίον. Μη δέχεσθε αυτό που ο εχθρός σας υποβάλλει εναντίον εκείνου που είναι άδικος μαζί σας. Είτε είσθε μόνοι στο κελλί σας είτε με άλλους, κάθε λογισμός κατακρίσεως, κάθε αρνητική εσωτερική κίνηση δημιουργεί ρωγμή στο πνευματικό σας οχυρό και στο οχυρό της αδελφότητος. Κανένας λογισμός δεν γεννιέται και δεν παρέρχεται χωρίς συνέπειες. Με αγαθούς λογισμούς, θα μπορείτε να βλέπετε στον καθένα που συναντάτε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Αντιθέτως, με αρνητικούς λογισμούς το πρόσωπό σας, οι ψυχικές σας ενέργειες θα διαταράξουν τις σχέσεις σας και θα επηρεάσουν το περιβάλλον σας. Όταν η χάρη είναι μαζί μας δεν βλέπουμε τα ελαττώματα των άλλων βλέπουμε μόνο τα παθήματα και την αγάπη των αδελφών.

189. Να αποβάλετε κάθε πνεύμα περιεργείας. Κάνετε το διακόνημα σας, χωρίς να σας ενδιαφέρει αν οι άλλοι κάνουν το δικό τους. Όταν απουσιάζει η περιέργεια, ο καθένας δέχεται από τον Θεό ό,τι του ταιριάζει. Δεν μπορούμε να εξαπατήσουμε τον Θεό. Είναι τόσο δυνατός και τόσο δίκαιος, ώστε δεν μπορούμε τίποτε να Του κρύψουμε.

190. «Δώρησαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου», λέγει ο Άγιος Εφραίμ στην προσευχή του. Όταν αρχίζουμε να συγκρίνουμε τις προσπάθειες μας με τις προσπάθειες των άλλων, ο εχθρός μπορεί να βρει τρόπους να μας αποθαρρύνει.

191. Όταν έριδες, εχθρότητες, βίαιες σχέσεις εκδηλώνονται μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα, παρά αν ο καθένας υπομένει τα ασθενήματα των άλλων. Για τον Απόστολο Παύλο είναι προτιμότερο να αδικείται κάποιος παρά να αδικεί (βλ. Α’ Κορ. 6,7-8).

Πηγή: Αρχιμανδρίτου Σοφρωνίου: “Περί Πνεύματος και ζωής πνευματικά κεφάλαια”)

Bολαίς αδελφούς ου διέσπων οι λίθοι,
Ως εις έν άμφω συμπεπηγότας λίθον (ήτοι τον Xριστόν).
Πρώτη Iουλίοιο λίθοισιν Aνάργυροι ήθλουν.

Απολυτίκιον Αγ. Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού Ρώμης, Ήχος πλ. δ’.

Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Απολυτίκιον. Ήχος γ´. Θείας Πίστεως.

Θείου Πνεύματος τη χειρουργία,* θεραπεύετε παντοίας νόσους,* συν τω Κοσμά Δαμιανέ, οι Ανάργυροι·* ο γαρ Σωτήρ ιατρούς υμάς έδειξεν,* εις περιποίησιν πάντων και ίασιν·* όθεν ρύσασθε παθών, δυσχεριών και θλίψεων,* τους πόθω τω ναώ υμών προστρέχοντας.

Θεοφάνους, Ήχος β´.

Πόθω θείω* και έρωτι των μελλόντων* πρακτικώς πολιτευσάμενοι,* τας σωτηρίους οδούς διηνύσατε·* όθεν το καρτερόν της ψυχής* ακηλίδωτον τηρήσαντες,* των ενύλων τελείως αντέστητε·* Πνεύματι δε Θείω χρυσωθέντες,* αχρύσως τας ιάσεις,* τοις νοσούσι παρέχετε·* δυάς ιερά,* φωταυγής ξυνωρίς,* πεφωτισμένον θείον ζεύγος Ανάργυροι,* οι εν θλίψεσι και νόσοις*επισκεπτόμενοι ημάς* και των ψυχών ημών τας νόσους,* αναργύρως ιώμενοι.

Ιωσήφ, Ήχος γ´.

Πως μη θαυμάσωμεν,* τους αθλητικούς υμών αγώνας,* Άγιοι Ανάργυροι·* υμείς γαρ τα φθαρτά παριδόντες* και ως σκύβαλα ηγησάμενοι,* προσεκολλήθητε Χριστώ,* τω δι᾿ ημάς ενανθρωπήσαντι·* διό και τοις ίχνεσι Τούτου επόμενοι,*ευαγγελικώς τον βίον διηνύσατε·* χάριν δε λαβόντες* την του Αγίου Πνεύματος,* πηγάζετε τοις πιστοίς* ιαμάτων χαρίσματα·*εξαιτούμενοι τον Σωτήρα Χριστόν,* ίνα άφεσιν δωρήση* ταίς ψυχαίς των πιστώς εορταζόντων* την πάμφωτον μνήμην υμών.

Holy, Glorious Apostles, Hymn of Praise by Saint Nikolai Velimirovič

Synaxis of the Holy, Glorious and All-Praised Twelve Apostles

Commemorated on June 30

Hymn of Praise
the Holy, Glorious and All-Praised Apostles
by Saint Nikolai Velimirovič

As a dry desert, the whole world was;
Across it [the world] the chariot of the Spirit flew
A fiery vision, the Holy Apostles;
The All-holy Spirit, through them, the universe rebuilt.
The rivers of wondrous grace flowed,
The dead desert, to life converted.
Wonderful Apostles, watery clouds,
Simple ones, wise ones, fishermen, heroes!
From the Ganges to the Thames, they carried the torch,
From the Nile to Pontus, holiness they proclaimed,
From variegated Persia to bronze Gaul,
Where the feet walk or the galleys sail
Everywhere, the miracle of the Incarnate God, brought,
Everywhere, the Name of the Resurrected Christ proclaimed,
Without complaint and fear, without any confusion:
Mountains and seas, to them were not obstacles,
The sword did not frighten them, nor persecution prevent them,
Neither all the fires of Hades which, against them, erupted.
Truth guided them and not a false fable:
Our life is Christ, and death a beautiful gain!
Thus, they spoke. To such as these, what could be done?
Crucify their bodies? Scrape their skins?
That, the world did, but what kind of harm did it do them?
To reign eternally! Thus, God judged.

Concern for the good of all people! That concern filled the exalted spirits and noble hearts of the holy apostles. Writing about the Apostle Paul, St. John Chrysostom calls him: “The universal father of the world.” “As though he”, says Chrysostom, “gave birth to the entire world that he anxiously labored and tried to being all into the Kingdom.” Indeed, most exalted is this title: “Universal father of the world” and if this title could be attributed to anyone, other than God, it could only be attributed to the apostles of Christ. By their parental concern for the entire world, they in truth, were “the universal fathers of the world.” There are many mothers in the world who care less about their own children then the apostles were concerned about the good of their persecutors and adversaries. The Apostle Peter twice saved his most bitter adversary, Simon the Magician, from death: once when the people wanted to burn him and another time when a dog wanted to tear him to pieces. Just think, how the world repaid these their benefactors! As if they were the greatest robbers and criminals. O how true are the words of St. Cyril who says: “As long as we are in the body, the same occurs to us Christians as to pagans, the difference is only in the spirit.”

http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-june-30-july-13.html

 

Οι άγιοι Απόστολοι, οι εργατικές μέλισσες του Χριστού, σκόρπισαν την πίστη, τον σπόρο του Θεού, σε όλο τον κόσμο. Άγιος Νικόλαος Αχρίδος

Σύναξη των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων

Εορτάζουν στις 30 Ιουνίου

«Η φρόνηση είναι φως, το οποίο οδηγεί στον Θεό, στον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό»
Άγιος Νικόλαος Αχρίδος

Ποιος είναι εκείνος που σπέρνει σπόρο αγαθό σε χωράφι ακαλλιέργητο; Άνθρωπος λογικός δεν κάνει τέτοιο πράγμα.
Ο λογικός άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με τον λόγο του Θεού: πρώτα θα καθαρίσει το χωράφι από την ήρα και ύστερα θα σπείρει τον σπόρο τον αγαθό. Χωράφι, η ψυχή του ανθρώπου• ήρα, η πολυθεΐα, και σπόρος αγαθός, η πίστη στον ένα Θεό.

Σήμερα μας φαίνεται εντελώς φυσικό και κατανοητό το να πιστεύουμε στον ένα και μοναδικό Θεό, καθώς μοιάζει γελοίο και ανόητο το να πιστεύει κανείς στην πολυθεΐα. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Υπήρχαν καιροί, όπου σε ολόκληρο τον κόσμο μονάχα μερικοί άνθρωποι πίστευαν στον ένα Θεό και ύστερα ακολούθησε μια εποχή, όπου ένας ολόκληρος λαός πίστευε στον ένα Θεό. Όλοι οι υπόλοιποι πολυθεϊστές θεωρούσαν τους μονοθεϊστές, που είχαν μονάχα έναν Θεό, ότι υστερούσαν κατά πολύ.

Την πίστη στον ένα Θεό έπρεπε πρώτα να την παραλάβει κανείς από αξιόπιστο μάρτυρα και ύστερα να την σπείρει στις ψυχές των ανθρώπων σαν σε χωράφι. Ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας, ο οποίος μαρτυρεί περί του ενός Θεού και εναντίον του πλήθους της πολυθεΐας είναι ο ίδιος ο Θεός, ο Ζων και Αληθινός.

Εκείνος μαρτύρησε Εαυτόν μέσω των αξίων δούλων Του λέγοντας: «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εκ γης Αιγύπτου εξ οίκου δουλείας. Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού» (Εξ. 20:2-3).

Ο Μόνος, Ζων και Αληθινός φανέρωσε Εαυτόν βαθμηδόν. Ανάμεσα στα χέρσα της πολυθεΐας έβρισκε κάποια χωραφάκια καθαρά και ξεχορταριασμένα και σ’ αυτά έσπερνε τον αγαθό σπόρο της πίστης. Ήταν αυτές οι ψυχές των μεμονωμένων δικαίων, οι οποίες χρησίμευσαν και ως έτοιμες λαμπάδες, τις οποίες άναψε Εκείνος για να φωτίζουν στο σκότος του πολυθεϊσμού: «και το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιω. 1:5). Ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Ιώβ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής, ο Ησαΐας, ο Δανιήλ: λαμπάδες του Θεού, που φώτιζαν μεμονωμένα.

Όμως, ο λαός του Θεού άρχισε να κλονίζεται στην πίστη και αυτή η ταλάντευση κράτησε για αιώνες, έτσι που υπήρχε ο κίνδυνος να σβήσει το φως μέσα στο σκοτάδι και να καεί η φλόγα σε στάχτη. Τότε, ο μόνος Ζων και Αληθινός, Εύσπλαχνος και Ελεήμων, βλέποντας αυτό τον κίνδυνο, έστειλε ανάμεσα στους ανθρώπους τον Υιό Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, για να διαλύσει το σκότος της πολυθεΐας, να ενισχύσει την ανθρώπινη καρδιά για την προς τα άνω πορεία, να σπείρει τον αγαθό σπόρο της πίστης στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Οι εργατικές μέλισσες του Χριστού, οι άγιοι Απόστολοι, σκόρπισαν αυτή την πίστη, αυτόν τον σπόρο του Θεού, σε όλο τον κόσμο.

Στ’ αλήθεια, σαν μελίσσια του Θεού που κουβαλούν το μέλι, χωρίστηκαν οι Απόστολοι από τα Ιεροσόλυμα στα τέσσερα σημεία του κόσμου, σε λαούς και φυλές, και σαν με μέλι γλυκαίνουν τις ψυχές των ανθρώπων με το ευαγγέλιο περί του Μόνου, Ζώντος και Αληθινού.

Οι άγιοι Απόστολοι καθάρισαν τη γη από την ήρα των ειδώλων και το πλήθος της πολυθεΐας. Έτσι, στα καθαρισμένα χωράφια έσπειραν την ιερή πίστη στον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Ω, πόσο κοπιαστική και επικίνδυνη εργασία ήταν εκείνη! Ήταν η μεγαλύτερη σύγκρουση που μπορούμε να θυμηθούμε, η οποία στους ιεραποστόλους του μονοθεϊσμού κόστισε ιδρώτα και δάκρυα και πληγές και αίμα.

Οι άνθρωποι σχετικά δύσκολα μπορούσαν να αποχωριστούν τις νομιζόμενες θεότητές τους και δύσκολα αποδέχονταν την πίστη στον ένα Θεό. Συγχυσμένοι από το πλήθος των πραγμάτων και τις αντιτιθέμενες μεταξύ τους ενέργειες μέσα στο σύμπαν, θεωρούσαν πιθανότερη την ύπαρξη μιας πληθώρας θεοτήτων και όχι ενός και μόνου Θεού. Αιχμαλωτισμένοι στην απάτη νόμιζαν, όπως τα άπειρα παιδιά, ότι η δύναμη βρίσκεται στην πλειονότητα και θεωρούσαν ως πιθανότερο το ότι η πληθώρα των θεοτήτων έχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι ο ένας Θεός. Νόμιζαν ότι οι περισσότεροι θεοί μπορούσαν να τους προσφέρουν και περισσότερη βοήθεια απ’ ότι ο ένας Θεός.

Ο πολιτισμός εδώ δεν μπορούσε να βοηθήσει σε τίποτα. Οι πιο προηγμένοι λαοί έφτιαχναν τα είδωλά τους από πολυτιμότερα μέταλλα και με σχήματα περισσότερο κανονικά απ’ ότι οι άγριες φυλές, αλλά τα είδωλα παρέμεναν είδωλα και η δουλεία της ανθρώπινης ψυχής ήταν η ίδια. Όταν ο απόστολος Παύλος έφτασε στην πολιτισμένη Αθήνα «παρωξύνετο το πνεύμα αυτού εν αυτώ θεωρούντι κατείδωλον ούσαν την πόλιν» (Πραξ. 17:16). Το ίδιο και ο Ανδρέας στη Σαμάρεια, ο Ματθαίος στην Αίγυπτο, ο Βαρθολομαίος στην Ινδία. Είδωλα στις πλατείες, είδωλα στα δικαστήρια και τα στρατόπεδα, είδωλα στις εισόδους και μέσα στα σπίτια, είδωλα στα δωμάτια, είδωλα παντού. Κανένα κατάστιχο δεν μπορούσε να απαριθμήσει όλες τις θεότητες, τις οποίες προσκυνούσαν οι άνθρωποι και οι λαοί.

Όλα αυτά τα ειδωλολατρικά αγκάθια πλήγωναν και μάτωναν τους αγίους Αποστόλους. Εκείνοι όμως με αποφασιστικότητα τα θέριζαν, τα ξερίζωναν και τα καθάριζαν και στη θέση τους έσπερναν τον αγαθό σπόρο της πίστης στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Αυτήν την τιτάνια προσπάθεια εκτελούσαν οι Απόστολοι με τον λόγο, τα θαύματα, την αγάπη και τη θυσία. Όπου αστοχούσαν με το ένα, επετύγχαναν με το άλλο. Όπου με τίποτε άλλο δεν μπορούσαν να κατορθώσουν κάτι, τότε το κατόρθωναν με το αίμα τους και τον θάνατο. Το μαρτυρικό τους αίμα κατέκαιε σαν άλλο ζωντανό πυρ τα είδωλα.

Ο Μόνος, Ζων και Αληθινός ευλογούσε το κήρυγμα των Αποστόλων Του και τον μόχθο τους, τα δάκρυα, τους στεναγμούς και τις θυσίες τους. Έτσι, ο σπόρος τους έφερε καρπούς αγαθούς και οι καρποί αυτοί συνίστανται σε τούτο, στο ότι σήμερα μοιάζει για τους ανθρώπους καθ’ όλα φυσικό και απλό το να πιστεύουν στον ένα Θεό, ενώ είναι γελοίο και ανόητο το να πιστεύει κανείς στην πολυθεΐα.

«Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού». Αυτή είναι η πρώτη μαρτυρία του Θεού περί του Εαυτού Του, η πρώτη αποκάλυψη περί Θεού προς τους επί της γης ανθρώπους από τον ίδιο τον Θεό και η πρώτη εντολή του Θεού: «Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού», εντέλλεται ο Θεός, γιατί εάν αποκτήσεις και άλλους θεούς, θα επισύρεις πάνω σου διπλή την απώλεια. Πρώτα, θα πιστέψεις και σε θεούς ψεύτικους, ανύπαρκτους, επινοημένους, φανταστικούς. Ύστερα, θα μοιράσεις την ευλάβεια και την αγάπη –οι οποίες εξ ολοκλήρου ανήκουν σε Μένα τον Μόνον, Ζώντα και Αληθινό– και σε εκείνους τους ψεύτικους θεούς. Έτσι, θα αμαυρώσεις την πίστη και θα εξασθενήσεις τον φόβο και την αγάπη σου προς Εμένα. Τότε και εγώ, ως προσβεβλημένος και ταπεινωμένος, θα απομακρυνθώ από κοντά σου. Θα καταντήσεις έτσι άθεος, μολονότι θα νομίζεις πως έχεις πλούσια θεοσέβεια επειδή πιστεύεις σε πολλούς θεούς. Επειδή, πολυθεϊστής και αθεϊστής είναι στο τέλος το ίδιο πράγμα, αφού αμφότεροι είναι δίχως τον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό.

Η πίστη στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό είναι η πίστη των ταπεινών και συνετών. Δεν είναι η πίστη των υπερηφάνων, τους οποίους η έπαρση καθιστά ασύνετους, ώστε να λατρεύουν τον εαυτό τους ή κάποιο κτίσμα παρά τον Κτίσαντα.

Όσο ταπεινός είναι ο άνθρωπος, άλλο τόσο είναι και συνετός• όσο υπερήφανος, άλλο τόσο ασύνετος. Στους ταπεινούς δίνει ο Θεός την φρόνηση για να γνωρίζουν και να κατανοούν, ενώ αντιτάσσεται στους υπερήφανους. Όσο οι ταπεινοί ταπεινώνονται ενώπιον του Κυρίου, τόσο περισσότερο Εκείνος τους πλουτίζει με φρόνηση. Η φρόνηση είναι φως, το οποίο οδηγεί στον Θεό, στον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Μακάριοι εκείνοι, οι οποίοι έχουν σύνεση και μπορούν να δουν την παροδικότητα του κόσμου τούτου και τη μηδαμινότητα του ανθρώπου. Μακάριοι εκείνοι, οι οποίοι νιώθουν ελάχιστοι και τιποτένιοι, γιατί ο Θεός θα τους ανυψώσει μέχρι την ύψιστη γνώση, τη γνώση της ύπαρξης και του μεγαλείου του Υψίστου Θεού.

Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου», τ. 29, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 181 (από το άρθρο: Η πίστη των «μορφωμένων» ανθρώπων)

Holy Apostles Peter and Paul, Saint John of Shanghai and San Francisco

The Holy Glorious and All-Praised Leaders of the Apostles, Peter and Paul

Commemorated on June 29

Apostles Peter and Paul
From the Sermons of Saint John of Shanghai and San Francisco

….The feast of the Holy Apostles Peter and Paul indicates the lot of the Holy Apostles here on earth and reveals the glory that followed it.

The earthly lot of the Apostles was to go around the earth preaching of the Heavenly Kingdom, in this emulating Christ by their poverty, endurance of dishonor and sufferings, by their love for the children of the Heavenly Father, their inward torments of childbirth over those who heeded their preaching and their grief over those who paid no heed to their words and finally, by offering themselves as a sacrifice.

However, the culmination of their earthly life is the beginning of their heavenly glory. Their end is for them a dissolving of earthly ties and an ascent to Christ, Whom they loved, in order to remain eternally with Him (Phil. 1:23).

The day of their earthly end is the day of their heavenly birth, end the celebration of it is a solemnity of the coming of the future age for those who have followed Christ in this age. The receiving of the crowns of righteousness prepared not only for them, but also for all who love His appearing (II Tim. 4:8). Coming after the feast of the Descent of the Holy Spirit and being in part bound up with it, the feast of the Holy Apostles Peter and Paul culminates the yearly cycle of feasts dedicated to the earthly life of Christ and reveals the essence of His promises.

Just as the Nativity of John the Baptist is the foreword to the Gospel and the beginning of the events described in it, so also the death of the Holy Apostles Peter and Paul is their culmination and the afterward of the Gospel.

The Nativity of St. John the Baptist is the beginning of the preaching of the Gospel of the New Testament on earth; his Beheading is the preaching of it in hell; and the day of the Holy Apostles is the realization of it in heaven.

“The firm and God-proclaiming preachers, the pinnacle of the Apostles, Thou hast received into the enjoyment of Thy good things and into repose; for Thou didst receive their pains and death as above all offerings, O Thou Who alone knowest what is in the heart” (Kontakion).

“The feast of the all-honorable Apostles hath come, interceding for the salvation of all of us. Now mystically clapping our hands, let us say: come into our midst invisibly, vouchsafing immaterial gifts for those who praise your feast in hymns” (Glory at Lauds).

Hymn of Praise SAINT PETER SAINT PAUL, Saint Nikolai Velimirovič
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/28/hymn-of-praise-saint-peter-saint-paul-saint-nikolai-velimirovic/

At the Aposticha, Idiomel Stichera. Tone 1. By Andrew of Crete.

Verse: The heavens declare the glory of God; and the firmament proclaims the work of his hands.

Let us praise Peter and Paul, the great beacons of the Church; for they shone more brightly than the sun in the firmament of the faith, and with the rays of the proclamation they brought the nations from ignorance to the knowledge of God. The one was nailed to a cross and so found the path to heaven, where he was handed the keys of the kingdom by Christ; while the other was beheaded by the sword and so departed to the Saviour and is fittingly called blessed. Both denounced Israel for stretching out his hands unjustly against the Lord himself. And so at their prayers, Christ our God, cast down those who are against us, and strengthen the orthodox faith, as you love mankind.

Apolytikion. Tone 4.

First-throned of the Apostles and teachers of the inhabited world, intercede with the Master of all things to give peace to the world and to our souls his great mercy.

Theotokion.

The mystery hidden from all eternity and unknown to Angels, has been revealed to those on earth through you, O Mother of God: God being made flesh in a union without confusion, and willingly accepting the Cross for us, through which he raised the first-formed man and saved our souls from death.

Ο Κύριος, μας έδωσε Αποστόλους με διαφορετικό χαρακτήρα έτσι ώστε ο καθένας τους να είναι παράδειγμα για μας. π. Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος οι Πρωτοκορυφαίοι

Εορτάζουν στις 29 Ιουνίου

«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20)
«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α’ Κορ. 11, 1)
«Παρακαλώ ούν υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε». Α Κορ. 4,16

Το παράδειγμα των Αγίων Αποστόλων
π. Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Ας πάρουμε παράδειγμα τους αγίους Αποστόλους.
Ο καθένας από τους αγίους Αποστόλους είχε διαφορετικό χαρακτήρα. Ο Κύριος, επειδή γνώριζε τις αδυναμίες μας, μας έδωσε Αποστόλους με διαφορετικό χαρακτήρα έτσι ώστε ο καθένας τους να είναι παράδειγμα για μας.

Για παράδειγμα ο απόστολος Πέτρος είχε δυνατή πίστη. Για την πίστη του μίλησε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας γι’ αυτόν: «Σ’ αυτή την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία». Παρόλο όμως πού είχε τόση δυνατή πίστη αρνήθηκε τρεις φορές τον Κύριο. Η άρνηση του Πέτρου αποτελεί για μας τούς αδύναμους ανθρώπους δίδαγμα. Όπως βέβαια είναι γνωστό ο απόστολος Πέτρος στη συνέχεια μετάνιωσε.

Ο Χριστός θα συγχωρούσε και τον Ιούδα, αν μετάνιωνε…

Ο Ιούδας διέπραξε μεγάλη αμαρτία, όταν πρόδωσε τον Χριστό. Το έκανε, γιατί δεν είχε δυνατή πίστη και συνέχεια σκεφτόταν για τα υλικά.
Ο Ιούδας συνεχώς σκεφτόταν πώς ο Χριστός θα γινόταν ένας κοσμικός αυτοκράτορας και πώς ο ίδιος θα γινόταν δικαστής σέ κοσμικό δικαστήριο. Ακόμη πίστευε πώς θα υπερασπιζόταν τον Χριστό, επειδή είχε επαφές με το συνέδριο. Η εξέλιξη βέβαια ήταν διαφορετική.
Έτσι πάντα συμβαίνει με όλους όσους ελπίζουν σέ κοσμικά γεγονότα και κοσμικά πράγματα.

Μερικοί άνθρωποι φτάνουν σέ ένα σημείο από το οποίο μετά δεν μπορούν να επιστρέψουν, όταν ο στόχος της ζωής τους είναι αυτός ο κόσμος και όχι η αιωνιότητα.

Ο απόστολος Πέτρος, όταν αρνήθηκε τον Κύριο, βλέποντας τί έκανε, μετάνιωσε πραγματικά, με όλη του την καρδιά και ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση. Ενώ ο Ιούδας ελπίζοντας συνεχώς πώς θα αποκτήσει κοσμικά πλούτη και κοσμική δόξα, μετά την προδοσία του ένιωσε πώς χάθηκαν όλα. Τον έπιασαν απαισιόδοξες σκέψεις, μεγάλη απελπισία και γι’ αυτό το λόγο κρεμάστηκε.

Αν και ο Ιούδας ερχόταν στον Κύριο, τον Σωτήρα και του έλεγε: «Αμάρτησα, συγχώρεσέ με», είναι σίγουρο πως ο Κύριος θα τον συγχωρούσε.

Τα πνεύματα κάτω από τον ουρανό κυρίευσαν απόλυτα τον Ιούδα και δεν του επέτρεψαν να μετανιώσει και να ζητήσει συγχώρεση από τον Κύριο. Η συνείδησή του παραμορφώθηκε από την απελπισία. Έπεσε ηθικά, γιατί ήταν περήφανος και γιατί επεδίωκε να είναι ο πρώτος ανάμεσα στους μαθητές του Κυρίου. Αγωνίστηκε να είναι πολύ σημαντικός. Αγωνίστηκε να προστατεύσει τον Κύριο από τούς φαρισαίους. Διακρινόταν σχεδόν παντού, αλλά η σκέψη του ήταν λανθασμένη, επειδή ήταν δεμένος με την γη. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς το βασίλειο του Κυρίου δεν ήταν από αυτό τον κόσμο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το βασίλειο του Κυρίου βρίσκεται μέσα μας, στην ψυχή μας. Γι’ αυτό το λόγο έμεινε δέσμιος αυτού του κόσμου.

Όπως είναι γνωστό ο απόστολος Παύλος υπερβολικά καταδίωξε την εκκλησία και οδήγησε πολλούς ανθρώπους στο θάνατο. Τα έργα του ήταν πολύ λυπηρά αλλά μετάνιωσε ειλικρινά. Όταν αργότερα ο Κύριος τον φώτισε έγινε ο πιο πρόθυμος Απόστολος.

Όλα τα παραδείγματα που έχουμε από τους Αποστόλους έμειναν για μας, για να δούμε τί μπορεί να μας συμβεί, αν δεν προφυλάσσουμε τον εαυτό μας.

Τέτοια παραδείγματα έχουμε και σήμερα, δηλαδή κάποιον άνθρωπο που οδηγείται στα άκρα και κυνηγά την εκκλησία… Συμβαίνει όμως ο τέτοιου είδους άνθρωπος να συνέρχεται, να χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο και να λέει στον εαυτό του: «Θέλω ειλικρινά να μετανιώσω…» και στη συνέχεια να μετανιώνει ειλικρινά.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, σε αυτόν τον κόσμο, από την εσωτερική γαλήνη.

Να προσευχόμαστε πάντα με την καρδιά.

Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, Πνευματικές Συζητήσεις, Εκδόσεις ” Ορθόδοξος Κυψέλη ”.

Στίχοι
Σταύρωσις είλε κήρυκα Χριστού Πέτρον,
Τομή δέ Παύλον, τον τεμόντα την πλάνην.
Τλή ενάτη Σταυρόν Πέτρος εικάδ” άορ δέ γε Παύλος.

Απολυτίκιον Αγίων Αποστόλων των κορυφαίων. Ήχος δ”

Οι των Αποστόλων πρωτόθρονοι, και της Οικουμένης διδάσκαλοι, τω Δεσπότη των όλων πρεσβεύσατε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

(Σεις, οι πρώτοι μεταξύ των Αποστόλων του Χριστού, και πρωτόθρονοι κοντά Του, σεις που έχετε διδάξει την πίστη του Χριστού σε όλη την οικουμένη, πρεσβεύσατε στον Κύριο και Δεσπότη όλων, να χαρίσει ειρήνη σε όλη την οικουμένη, και στις ψυχές μας το μεγάλο Του έλεος.)

Κάθισμα του Παύλου.
Την Σοφίαν και Λόγον

Ουρανόθεν την κλήσιν παρά Χριστού, κομισάμενος ώφθης κήρυξ φωτός, πάσι τοις της χάριτος, καταλάμψας διδάγμασι’ την γάρ του νόμου ξέσας, λατρείαν του γράμματος, τοις πιστοίς κατήστραψας, την γνώσιν του Πνεύματος’ όθεν και εις τρίτον, ουρανόν επαξίως, επήρθης μετάρσιος, και Παράδεισον έφθασας, Παύλε Απόστολε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Δόξα των αίνων. Ήχος πλ. β” Κοσμά Μοναχού

Η πάνσεπτος των Αποστόλων, επεδήμησεν εορτή, τη Εκκλησία Χριστού, προξενούσα σωτηρίαν ημίν. Μυστικώς ούν κροτήσαντες, τούτοις προσείπωμεν. Χαίρετε φωστήρες των εν σκότει, του ηλίου ακτίνες υπάρχοντες. Χαίρετε Πέτρε και Παύλε, δογμάτων των θείων θεμέλιοι αρραγείς, φίλοι του Χριστού, σκεύη τίμια. Πάρεστε μέσον ημών αοράτως, καταξιούντες δωρεών αϋλων, τους την ημών εορτήν, ευφημούντας άσμασι.

Λείψανα των αγίων Αποστόλων

Η Κάρα του Αγίου Πέτρου βρίσκεται στη ρωμαιοκαθολική Βασιλική Αγίου Ιωάννου Λατερανού Ρώμης.
Μέρος των Λειψάνων του Αγίου Πέτρου βρίσκονται στη ρωμαιοκαθολική Βασιλική Αγίου Πέτρου Ρώμης.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Πέτρου βρίσκονται στο ρωμαιοκαθολικό Ναό της Αγίας Πουντεντιάνας Ρώμης και στις Μονές Ιβήρων και Παντελεήμονος Αγίου Όρους.
Οι αλυσίδες του Αγίου Πέτρου φυλάσσονται στη ρωμαιοκαθολική Βασιλική του Αγίου Πέτρου «τῶν Δεσμῶν» Ρώμης.
Η Κάρα του Αγίου Παύλου βρίσκεται στη ρωμαιοκαθολική Βασιλική του Αγίου Ιωάννου Λατερανού Ρώμης.
Μέρος των Λειψάνων του Αγίου Παύλου βρίσκονται στον ομώνυμο ρωμαιοκαθολικό Ναό «Ἐκτός τῶν Τειχῶν» Ρώμης.
Ένας εκ των οδόντων του Αγίου Παύλου βρίσκεται στην Συλλογή των Ανακτόρων του Μπάκινχαμ Λονδίνου.
Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Παύλου βρίσκεται στη Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους.
Η αλυσίδα και το οδοιπορικό ραβδί του Αγίου Παύλου βρίσκεται στο ρωμαιοκαθολικό Παρεκκλήσιο «Φιόρι» της Ρώμης.

Saint Sennuphius the Standard-bearer, of Egypt. When God wills, then even one garment of a saint conquers the powerful armies of unbelievers.

Saint Sennuphius the Standard-bearer, of Egypt (4th c.)(also March 25 )
Translation of the relics (412) of the Holy and Wonderworking Unmercenaries Cyrus and John (311).
Venerable Magnus, monk who reposed while praying to the Lord
Venerables Sergius and Herman (14th c.), abbots of Valaam.

Commemorate on June 28 

Unite your soul to God by means of hearty faith and you will be able to accomplish everything. Do powerful, invisible, ever-watchful enemies wage war against you? You will conquer them. Are these enemies visible, outward? You will conquer them also. Do passions rend you? You will overcome them. Are you crushed with sorrows? You will get over them. Have you fallen into despondency? You will obtain courage. With faith you will be able to conquer everything, and even the Kingdom of Heaven will be yours. Faith is the greatest blessing of the earthly life; it unites the man to God, and makes him strong and victorious through Him. “He who is joined to the Lord is one spirit.”
St John of Kronstadt

Sennuphius was a great ascetic and miracle-worker of the Egyptian desert. He was a contemporary of Patriarch Theophilus and Emperor Theodosius the Great. He is called the “Standard-bearer” because by his prayers he once helped Emperor Theodosius to gain a victory over the army of his adversaries. When the emperor summoned Sennuphius to Constantinople, Sennuphius replied that he was unable to do so but sent him his tattered monastic habit and staff. Setting out to battle the emperor donned Sennuphius’ monastic habit and carried the staff and returned victorious from battle.

***

Reflection

Protestants have rejected the miracles of God through material things. By doing this they thought to despiritualize the Christian Faith however, in doing this, they have impoverished and deformed Christianity. They have rejected the action of God’s power through icons, through the relics of the saints, through the Cross and, finally, some of them even through the power of Holy Communion. If they were to follow this erroneous path, they would have to reject even the miracles which have occurred from the living body of the Lord Jesus, for His body was material; the same with the miracles by the touch of the apostles’ hands and the hands of the saints, for these hands are also material and not even to mention the rod of Moses, or the vesture of the All-holy Birth-giver of God, of the handkerchief of the Apostle Paul and so forth. In their rejection, Protestants stand in contradiction to the entire ancient Church. Here is one out of thousands and thousands of proofs that God acts through things, especially when He wants to glorify His saints: there was a tall pillar erected in Alexandria bearing the statue of Emperor Theodosius dressed in monastic habit and with a monastic staff in his hand. This pillar served as a memorial of the emperor’s victory which he, clad in the monastic habit of St. Sennuphius and with Sennuphius’ staff in his hands, carried against his adversaries. When God wills, then even one garment of a saint conquers the powerful armies of unbelievers. Who would dare to limit the actions or the methods of action of the power of the Almighty God?

http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2010/04/prologue-june-28-july-11.html

Μια ευτυχία χωρίς Θεό, Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτη, Ρουμάνου ησυχαστού

Η παροδικότης του μοντέρνου ανθρώπου
(Μια ευτυχία χωρίς Θεό)

Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου,
Ρουμάνου ησυχαστού

Ω πτωχέ άνθρωπε της νέας εποχής, «του πολιτισμένου αιώνος» με τί καλπασμό τρέχεις στα ίχνη μιας απατηλής φαντασίας!

Η χίμαιρα της ζωής φαίνεται σαν μια φαντασία κι ένα όνειρο, η ωραιότης και η λαμπρότης, σαν ένα δώρο παραδεισένιο.

Μια ευτυχία ανθρώπινη, θέλοντας για πάντα να δημιουργήσεις, άρχισες χωρίς τον Θεό να την επιζητάς στην ζωή σου.

Ανακάλυψες τόσα πράγματα κι έχεις τόσες διευκολύνσεις πιστεύοντας ότι θα φθάσης στην τελειότερη ευτυχία!

Αλλά όμως, το εναντίον συνέβη• όσο περισσότερο την επιθύμησες αυτή τόσο μακριά σου έφευγε και συ τώρα παραμένεις δυστυχής.

Βαδίζεις στον βυθό της θαλάσσης και μέχρι τους αιθέρες πετάς, στην άκρη του κόσμου την σκέψη σου μ’ ένα καλώδιο μεταφέρεις.

Θα τελείωσης τα επαγγέλματα, τα ανθρώπινα καθήκοντα και θα πας στον άλλο κόσμο να δώσεις την «διαθήκη σου».

Στο κεραυνοβόλο κυνήγι σου για την «νήσο της ευτυχίας» έχεις πάντα το σώμα αχόρταστο και την ψυχή ανικανοποίητη.

Μ’ αυτά πού προσφέρει η γνώσις, αδιαφορώντας για τον Χριστό, 4000 χρόνια πίσω, στα ίχνη των τότε ανθρώπων επαναφέρει τον σημερινό κόσμο

Πάλι είμεθα στον «πύργο της Βαβέλ», διότι και τώρα σχετίζονται έθνη και πάλι δεν καταλαβαίνουμε τον δρόμο πού βαδίζουμε.

Τώρα το εκλεκτό του Θεού πλάσμα, σαν άγριο ζώο ζει, στην κακία και ουδέποτε μέχρι σήμερα δεν εφθάρη τόσο φοβερά!

Κοίταξε τον ανθρώπινο κόπο σου για τον οποίον αγωνίσθηκες και βλέπε σε ποιά άραγε μέτρα της ευτυχίας προώδευσες!

Κοίταξε πόσα κοιμητήρια σε λίγα χρόνια γέμισαν και πόσα εκατομμύρια σήμερα εστίες και πατρίδα έχασαν.

Βλέπε τις ατέλειωτες σειρές από αναπήρους και φουκαράδες από σακάτηδες στα άσυλα από χήρες και ορφανά.

Βλέπε την κοιλάδα των στεναγμών αυτών πού σήμερα προώδευσαν, άκουσε τον γογγυσμό του λαού με πόνο και κραυγές!

Και πες μου που η ευτυχία σου πού την επεδίωκες πάντοτε, σε τί σημείο έφθασες χωρίς πίστη στην πρόνοια του Θεού!

Ερεύνησες το βάθος της φύσεως σου και την ψυχή σου λησμόνησες ανέλυσες την φύση του φωτός ενώ το πνεύμα σου σκότισες.

Την αγριότητα της φύσεως επί το πλείστον δάμασες, ενώ τα κακά σου πάθη ισχυρότερα τα αγρίεψες.

Φτιάχνεις πόλεις ευρύχωρες και ταξιδεύεις στις θάλασσες με Ιπτάμενα φρούρια από μεταλλικά φτερά.

Με την εκτυφλωτική λαμπρότητα των κοσμικών εφευρέσεων κυριαρχεί στις ανθρώπινες ψυχές το ζοφερό σκοτάδι.

Τα εργοστάσια εργάζονται και ρυπαίνουν με τους καπνούς τον αιθέρα, αθλιότης ανυπόφορος μιας ζωής χωρίς πνεύμα.

Ξεφυσούν, στενάζουν τ’ αυτοκίνητα κι ο φουκαράς ο οδηγός με οργή και κουρασμένο πρόσωπο βρωμάει όλος από κάπνα.

Έλπιζες ότι οι χημικοί με τις ποικίλες θεωρίες θα σου έδιναν μια ευτυχία με άλλο τρόπο λειτουργίας.

Αλλά τα ισχυρότερα έθνη με τις εφευρέσεις των καταστρέφονται και σε σένα ετοιμάζει η μόδα το αθλιότατο φέρετρο σου.

Με τον ζωώδη εγωϊσμό θέλοντας την πρόοδο να πετύχης ιδού με δάκρυα και με βάσανα ο πτωχός κόσμος σε τρέφει.

Τώρα διψάς από ειρήνη και βλέπω ότι αναγκάζεσαι πάντοτε να δημιουργήσεις με συνδιασκέψεις μια ειρήνη χωρίς Θεό!

Αλλά η ειρήνη έρχεται από τον Κύριο, Αυτός είναι της ειρήνης χορηγός. Εάν δεν τρέξεις σ’ Αυτόν μάταια τρέχεις για την πρόοδό σου.

Ειρήνευσε πρώτα με τον Θεό, κάνοντας την ζωή σου πνευματική κι αν δεν κάνης αυτά, σκορπίζεται το έργο σου στον αέρα.

Την καθαρή απόκτησε αγάπη πού δεν ξέρει από υποκρισίες, διότι χωρίς τον στολισμό της δεν σε βοηθά ο πλούτος.

Αγάπα την ζωή της εγκράτειας και άφησε την έξαλλη στολή και αν δεν καταλαβαίνεις αυτό μάταια εκπολιτίσθηκες.

Στρέψε την νοερή ματιά σου στους περασμένους αιώνες και στο καρποφόρο πνεύμα της πίστης θα βρεις ό,τι τώρα έχασες.

Όπως δεν μπορείς να πιάσεις με το χέρι την σελήνη στο νερό, έτσι δεν μπορείς την παροδικότητα της ζωής να κράτησης στον παρόντα αιώνα.

Ο μοντέρνος πολιτισμός ένα ξένο πνεύμα σου έδωσε και από το φως της σωτηρίας με αηδία σε απομάκρυνε!

Καθώς τρέχουν οι δορυφόροι γύρω από την τροχιά των πάντοτε, έτσι και η «χίμαιρα» σήμερα τρέχει λησμονώντας τον Θεό!

Τρέχεις με τους χιλιάδες εργάτες με μια αστραπιαία ταχύτητα πού σε οδηγεί στην απώλεια, διότι άφησες τον δρόμο του Ιησού.

από το βιβλίο: Ο Βίος και τα Ποιήματα του Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου, 1913-1960, Ρουμάνου ησυχαστού στην κοιλάδα του Ιορδάνου, (Μετάφρασις: Μον. Δαμασκηνος Γρηγοριάτης ), εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, (1984).

Πνεύμα Οδηγητικόν, οδήγει ημάς επί τρίβους δικαιοσύνης. (Ιωαν. ιδ’ 17).
Πνεύμα Αληθείας, αποκάλυπτε εις ημάς τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. (Ιωαν. ιδ’ 17).
Πνεύμα Σοφίας, διάνοιγε τους οφθαλμούς της διανοίας μας ίνα κατανοή τα θαυμάσια εκ του Νόμου Σου. (Α’ Κορ. ιβ 8 – Ψαλμ. 118).
Πνεύμα Συνέσεως, απομάκρυνε την αφροσύνη μας. (Β’ Τιμ. α’ 7).
Πνεύμα Υπομνηματικόν, υπενθύμιζε εις ημάς τον υψηλόν μας προορισμόν. (Ιωαν.ιδ’. 17)
Πνεύμα Ερευνητικόν, ερευνόν και ετάζον καρδίας και νεφρούς, χάριζε εις ημάς συνείδησιν αγαθήν. (Α’ Κορ. β’ 10).
Πνεύμα Λαλούν, λάλει αγαθά εις τας καρδίας ημών. (Ματθ. ι’ 20).
Πνεύμα Ελευθερίας, ελευθέρωσον ημάς από τα σύγχρονα είδωλα . (Β’ Κορ.γ’ 17).
Πνεύμα Μεσιτικόν, μεσίτευε υπέρ ημών «στεναγμοίς αλαλήτοις». (Ρωμ. η’ 26).
Πνεύμα Αγάπης, δημιούργησε εντός ημών καρδίας παλλομένας από αγάπην και αφοσίωσιν. (Β’ Τιμ. α’ 7).
Πνεύμα Μαρτυρούν, κατάστησέ μας ζώσαν μαρτυρίαν Ιησού Χριστού εις την εποχήν μας. ( Εβρ. ι’ 15).
Πνεύμα Κύριον, αποκάλυψον εις ημάς την αληθινήν Σου λατρείαν . (Α’ Κορ. ιβ’ 5).
Πνεύμα Κατασκηνούν, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. (Α’ Κορ. ς’ 19).
Και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος,
Και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών.
Αμήν.

Remain in prayer… All the rest will be given by God Himself. Elder Sophrony of Essex , disciple of St. Silouan the Athonite

St. Elder Sophrony of Essex , disciple of St. Silouan the Athonite

Remain in prayer, persevere, go through the day without sin. All the rest will be given by God Himself.

“We do not think about how to change the world with our own powers. We strive to receive strength from God in order to act at all times with love.”

One day, while giving his monastics a “pep talk,” he said, “True hesychasm is not possible here in this monastery because of all the people. But in the life you live here, you live the Liturgy and you not only do not lose anything but you even gain.” In reference to ministering to the needs of the many pilgrims who visit there he said, “You take upon yourselves their death and give them your life. But in the end God will restore you fourfold.”

What does it mean to work out our salvation? It means that among all the things that we see in cosmic existence, we choose what is pleasing to God and separate ourselves from what goes against God. Then, little by little, we see our life changing. But be patient. God can, of course, visit us and in an instant open our eyes to eternity. But usually it is a labor of several years.

If anyone performs deeds to the glory of God which bring him both temporal and eternal renown, the man of prayer feels not envy but joy at our common salvation. My brother’s glory will be my glory, also. What blessedness to behold fellow humans radiant with the Holy Spirit!

O Lord Jesus Christ, Son of the Living God:
We beseech and implore Thee,
Cast us not away from Thy presence,
and being not wroth with all of our ungodliness
Appear unto us, O Light o the world,
to reveal unto us the mystery of the ways of Thy salvation,
that we may become sons and daughters of Thy Light.

Fr. Rafail, a disciple of Fr. Sophrony, talks about how to give ourselves humbly in love, to become recipients of love, as not to hurt the one who loves us… This is what Father Sophrony [Sakharov] did, he wasn’t hurting a single soul, he learned that the only way to win love is to give love…

Ο Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος θεράπευσε τον ασθενή αυτοκράτορα Ιουστινιανό.

Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος 

Εορτάζει στις 27 Ιουνίου

Την εποχή που ζούσε ο ανάργυρος, ιαματικός και φιλάνθρωπος ιατρός Σαμψών, αυτοκράτορας ήταν ο Ιουστινιανός (527-565), ο οποίος κάποια στιγμή αρρώστησε από ανίατη βαρεία ασθένεια. Ζήτησε διάσημους γιατρούς από όλη την αυτοκρατορία να τον θεραπεύσουν. Όμως δεν κατάφεραν τίποτε και ο αυτοκράτορας στράφηκε στο Θεό. Με δάκρυα στα μάτια και ολόθερμη προσευχή παρακαλούσε το Θεό να τον γιατρέψει. Κάποιο βράδυ είδε στον ύπνο του πολλούς γιατρούς. Κάποια στιγμή τον πλησίασε ένας νέος με πολυτελή ενδύματα και του υπέδειξε έναν ταπεινό και σεμνό νέο ιατρό, ο οποίος, μόνος αυτός, μπορούσε να τον θεραπεύσει. Όταν ξύπνησε έδωσε διαταγή να παρουσιαστούν μπροστά του όλοι οι γιατροί της Κωνσταντινουπόλεως.
Δεν έμοιαζε όμως κανένας με εκείνον που είχε δει στο όνειρό του και γι’ αυτό λυπήθηκε πολύ. Άρχισε να τον αναζητεί σε όλη την πόλη. Κάποιος γιατρός τον πληροφόρησε για τον Σαμψών και τη δύναμη να θεραπεύει στο όνομα του Χριστού. Διέταξε να τον φέρουν μπροστά του. Όταν τον αντίκρισε, αμέσως αναγνώρισε στο πρόσωπό του αυτόν που είχε δει στο όνειρο. Ο άγιος γιατρός προσευχήθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, ο Θεός άκουσε τις ικεσίες του και θεράπευσε τον ασθενή αυτοκράτορα.
Ο Ιουστινιανός από ευγνωμοσύνη θέλησε να τον γεμίσει χρυσάφι, αλλά ο όσιος του έστειλε πίσω τα δώρα λέγον­τας: «Θέλεις να μου προσφέρεις ό,τι απέρριψα από αγάπη για τον Θεό;», αλλά τον συμβούλεψε να κτίσει μεγάλο νοσοκομείο για τη θεραπεία και ανακούφιση των φτωχών ασθενών. Εκείνος δέχτηκε την πρότασή του και ανακαίνισε έναν μεγαλοπρεπή ξενώνα, που είχε καταστραφεί από την πυρκαγιά του 532 και οργάνωσε σ’ αυτό νοσοκομείο, δίνοντας την ονομασία: «Σαμψών ο ξενοδόχος». Ο άγιος υπηρέτησε για πολλά χρόνια στο πρότυπο αυτό ίδρυμα, με απαράμιλλη αφοσίωση, θέτοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία των πασχόντων αδελφών του με τον ζήλο ενός αγγέλου παρά τω Θεώ. Το ίδρυμα αυτό επέζησε 600 χρόνια προσφέροντας ανεκτίμητο φιλανθρωπικό έργο.

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος

Το περασμένο καλοκαίρι περίμενα το τραίνο στον σταθμό ενός μικρού χωριού.
Εκεί που καθόμουνα, βλέπω μια γερόντισσα χωρική που ήταν κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές. Την πλησιάζω.
Το πρόσωπό της – αν και γερασμένο –έλαμπε με μια μυστική λάμψη, όπως συμβαίνει στους πνευματικούς ανθρώπους. Και την ρωτάω:

-Ποιόν περιμένεις, αδελφή;
-Ε, ε, όποιον μου στείλει ο Χριστός.

Στην συνέχεια του διαλόγου που είχαμε, κατάλαβα ότι συνέβαινε το εξής:
Κάθε μέρα η γριούλα αυτή ερχόταν στον σταθμό, για να δει, αν υπάρχει κάποιος φτωχός ταξιδιώτης, που θα είχε ανάγκη στέγης και τροφής. Και, όταν έβρισκε κάποιον, τον δεχόταν με χαρά. Και τον φιλοξενούσε στο σπίτι της, σαν να τον είχε στείλει ο Χριστός. (Το σπίτι της απείχε από τον σταθμό ένα χιλιόμετρο μακρυά).
Ακόμη κατάλαβα ότι καθημερινά διάβαζε την Αγία Γραφή και πήγαινε στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Επίσης νήστευε και αγωνιζόταν να εφαρμόζει όλες τις εντολές του Θεού.

Δεν ήταν λοιπόν αυτή μία μικρή αγία;

Στο τέλος της συζητήσεως πήγα να την επαινέσω για την προθυμία της, να ασκεί σε τέτοιο βαθμό την ευαγγελική αρετή της φιλοξενίας. Δεν με άφησε όμως να τελειώσω. Και μου είπε τα εξής λόγια:

– Μήπως και εμείς, πάτερ μου, δεν είμαστε δικοί του φιλοξενούμενοι σ’ αυτόν τον κόσμο, κάθε ημέρα και σε όλη μας την ζωή;
Και έλαμψε περισσότερο το πρόσωπό της.

Ω ελεήμονες και χρυσές ψυχές του λαού μας! Πολλές φορές ντρέπομαι όταν με αποκαλείτε διδάσκαλο του Θεού.
Αντίθετα δεν θα ντρεπόμουν ποτέ, αν με αποκαλούσατε μαθητή του λαού μας!

Πηγή: «ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ» του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος. Έκδ.: Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως (inpantanassis.blogspot.gr)

Ήχος πλ δ’
Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενίας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Εις τον Στίχον. Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικώς.

Χαίροις, της παρθενίας πυρσός, των αθλουμένων αληθές εγκαλλώπισμα, μελέτης της θείας Βίβλου, ο θαυμαστός εραστής, προσευχής ενθέου το υπόδειγμα, γυμνών περιβόλαιον, ασθενών η αντίληψις, ο των πενήτων, πλουτιστής αξιάγαστος, Σαμψών ένδοξε, ξενοδόχε πανθαύμαστε· δώματα επουράνια, κατέλαβες πάντιμε, δόξη Αγίων εστέφθης, παρά Χριστού αξιύμνητε, πρεσβεύων απαύστως, υπέρ πάντων των τιμώντων, την θείαν μνήμην σου.

Απολυτίκιον. Ήχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείον πρότυπον, φιλανθρωπίας, πέλεις άπασι, Σαμψών τρισμάκαρ, ως ξενοδόχος αγίων εν χάριτι· Βασιλευούσης εδείχθης το καύχημα, και πενομένων προστάτης φιλεύσπλαγχνος· Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου.