Οι πιο ωραίοι άνθρωποι, που γνώρισα, ουράνιοι, χριστοάνθρωποι… στέκονται σαν ασάλευτοι φάροι μέσα στις μεγάλες νύχτες μας, στα πελάγη των δοκιμασιών μας… μέσα από τα στέρνα της ύπαρξής μας, να τους στείλουμε το πιο ανυπόκριτο, αληθινό και συγκινητικό μας «Ευχαριστώ!». π. Δαμιανός

Αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους.
Ιησούς του Ναυή, ο δίκαιος ηγέτης του Ισραηλιτικού λαού, Προπάτορ Π. Διαθήκης (12ος αι. π.Χ.),
Συμεών ο στυλίτης της Μάνδρας, ο Παλαιός, στην Τελάνισσο (σημ. Ντερ Σαμάν) Συρίας (459),
Μάρθα, μητέρα Αγ. Συμεών του στυλίτου του Παλαιού,
Συμεών ο Νέος Στυλίτης της Λέσβου (844 μ.Χ.),
Μελέτιος ο νέος, ο εν τω όρει Μυουπόλεως ασκήσας, του εν Κιθαιρώνι (1105)
Αμμούν ο Διάκονος και οι 40 οσιοπαρθενομάρτυρες ασκήτριες μαθήτριές εν Θράκη (4ος αιών),
Αγγελής ο χρυσοχόος, νεομάρτυς εν Κωνσταντινουπόλει (1680), Αντώνιος «ο εν Αγιά» Δημητριάδος,
Μνήμη του γενομένου μεγάλου εμπρησμού εν Κωνσταντινουπόλει κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη, εν έτει υν΄ [450],,
Σύναξις της ιεράς εικόνος της Θεοτόκου της Μονής των Μιασηνών (864),
Σύναξις της Παναγίας της «Παμμακαρίστου» της εν τω Πατριαρχικώ ναώ του Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου κατατεθειμένης εν Κωνσταντινουπόλει.

Εορτάζουν την 1 Σεπτεμβρίου

Στίχοι
Ίνδικτον ημίν ευλόγει νέου Χρόνου,
Ω και Παλαιέ, και δι᾿ ανθρώπους Νέε (ήτοι συ ω Xριστέ).

Στίχοι εις τον Ιησού του Ναυή
Ον του τρέχειν έστησεν ήλιον πάλαι.
Λιπών Ιησούς, Ήλιον δόξης βλέπει.

Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, Κύριε.
Στερέωσον αγαθέ, ην κατεφύτευσε πόθω, επί της γης η δεξιά σου, κατάκαρπον άμπελον, φυλάττων σου την Εκκλησίαν Παντοδύναμε. Ωδή γ’, της Ινδίκτου , Ήχος α’

Αντώνιος Bloom του Σουρόζ

…Βγαίνουμε από μία χρονιά, όπου όλοι μας έχουμε αντιληφθεί το σκοτάδι όπου είναι ακόμα διαδεδομένη η βία και η σκληρότητα.

Πως θα συναντήσουμε τη νέα χρονιά;

Θα ήταν αφελές και πολύ αντιχριστιανικό, να ζητήσουμε από τον Θεό να μας προστατέψει, να κάνει τη γη έναν παράδεισο ειρήνης, ενώ γύρω μας δεν υπάρχει ειρήνη.

Υπάρχει διαμάχη, ένταση, αποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικό. Δεν μπορούμε να ζητάμε για μας ειρήνη, όταν αυτή η ειρήνη δεν μπορεί να απλωθεί πέρα από την Εκκλησία, όταν δεν έρχεται σαν ακτίνες φωτός να διαλύσουν το σκοτάδι.

Ένας πνευματικός συγγραφέας της Δύσης είχε γράψει ότι ο Χριστιανός είναι αυτός στον οποίο ο Θεός έχει εμπιστευθεί την ευθύνη όλων των άλλων ανθρώπων και αυτήν την ευθύνη πρέπει να προετοιμαστούμε να φέρουμε εις πέρας…..

Ο χριστιανός είναι ο μόνος που πρέπει να είναι ικανός να βλέπει την ιστορία, όπως την βλέπει ο Θεός, σαν ένα μυστήριο της σωτηρίας, αλλά επίσης σαν μια τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και πτώσης. Και σε σχέση με αυτά τα τελευταία, πρέπει να πάρουμε θέση.

Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: «Όταν ακούσετε ότι γίνονται πόλεμοι ή φήμες που μιλούν για πολέμους, μην πανικοβληθήτε»· σηκώστε ψηλά τα κεφάλια, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά και την ζωή του Χριστιανού για διστακτικότητα, δειλία και φόβο, που είναι όλα γεννήματα του εγωισμού, της μέριμνας για τον εαυτό μας, ακόμα και αν αυτή η μέριμνα αγγίζει αυτούς που αγαπάμε.

Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη Πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού.

Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου που λέει, ότι όποιος επιθυμήσει να εργασθεί για τον Κύριο, θα οδηγηθεί σε δίκη, και τα λόγια ενός άλλου Αποστόλου που μας λέει να μην φοβόμαστε τη δοκιμασία της φωτιάς. Στον σημερινό κόσμο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δικαστούμε και έτοιμοι να υπομείνουμε, ίσως με το φόβο στην καρδιά μήπως χάσουμε την πίστη μας, αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακλόνητοι στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων. Και όταν κοιτάξουμε πίσω την προηγούμενη χρονιά, τα λόγια της λιτανείας μας χτυπούν και μας κατηγορούν. Ζητάμε από τον Θεό να μας συγχωρέσει όσα έχουμε κάνει η όσα έμειναν ατέλειωτα την χρονιά που πέρασε. Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Ορθόδοξοι· είμαστε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει μόνο να ομολογούμε το Ευαγγέλιο στην ολότητά του και να το διακηρύττουμε στην αγνότητά του, αλλά συνίσταται, ακόμα περισσότερο από αυτό, στο να ζούμε σύμφωνα με αυτό. Και γνωρίζουμε ότι ο Χριστός δεν συμβιβάζεται με τίποτα παρά με το μεγαλείο του ανθρώπου και το μήνυμα της αγάπης και της λατρείας.

Μπορούμε πράγματι να μετανοήσουμε επειδή ποιός θα έλεγε, βλέποντάς μας, καθώς έλεγαν οι άνθρωποι για τους πρώτους Χριστιανούς, «Δείτε πως αγαπούν ο ένας τον άλλον!». Ποιός, βλέποντάς μας, θα έλεγε ότι κατέχουμε το νόημα της ζωής, της αγάπης που μας πηγαίνει πέρα από κάθε σύγκριση, που προκαλεί τον καθένα να αναρωτηθεί από που προέρχεται αυτό; Ποιός τους το έδωσε; Πως μπορούν να υπομείνουν την δοκιμασία; Και αν θέλουμε τούτη τη χρονιά να γίνουμε άξιοι του Θεού, της Χριστιανικής μας κλήσης, του αγίου ονόματος της Ορθοδοξίας, πρέπει χωριστά και σαν ένα σώμα να γίνουμε για όλους, για το κάθε πρόσωπο που ίσως να μας χρειάζεται, ένα όραμα για το τι μπορεί να είναι ο άνθρωπος και για το τι μια κοινότητα ανθρώπων μπορεί να είναι κάτω από τον Χάρη του Θεού.

Ας προσευχηθούμε για συγχώρεση, εμείς που είμαστε μέχρι τώρα μακρυά από την κλήση μας, ας προσευχηθούμε να μας δίνει ο Κύριος γενναιότητα, κουράγιο, θέληση να δικαιώσουμε τον εαυτό μας, να σηκώσουμε τον σταυρό μας, να ακολουθήσουμε τα βήματα του Χριστού εκεί όπου μας καλεί.

Στο ξεκίνημα του πολέμου ο Βασιλιάς Γεώργιος Ι΄ είπε τα λόγια που μπορούμε να λέμε ξανά κάθε νέο χρόνο. Στο μήνυμά του προς το Έθνος διαβάζει ένα απόσπασμα: « Είπα στον άνθρωπο που στάθηκε στο κατώφλι του νέου χρόνου: δώσε μου ένα φως για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο, και απάντησε: πήγαινε έξω στο φως και βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, πρέπει να είναι καλύτερο για σένα από ο,τι το φως και ασφαλέστερο από έναν συνηθισμένο δρόμο.»

Αυτό καλούμαστε να κάνουμε, και ίσως σήμερα να πάρουμε μιάν απόφαση, μια απόφαση να είμαστε πιστοί στην κλήση μας και να ξεκινήσουμε την Νέα Χρονιά με κουράγιο. Αμήν. 
Anthony Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ, Στο κατώφλι του νέου χρόνου, 31 Δεκεμβρίου 1981
http://www.mitras.ru/eng/eng_251.htm – http://www.mitras.ru/eng/eng_49.htm
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=49827994054805046708

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι
π. Δαμιανός

Οι πιο ωραίοι άνθρωποι, που γνώρισα και δε λησμονώ στη ζωή μου, τους άρπαξε η Έρημος και τους κατάπιε η Ευχή. Ευγενείς, απρόβλεπτες και ακλόνητες υπάρξεις, μίσησαν τη δόξα και την απάτη του συστήματος. Συνάμα δε, με τη σειρά του, δυσάρεστο, εκνευρισμένο και πειραγμένο αυτό το σύστημα, τους πέταξε έξω από τη βερνικωμένη του αυλή.
Κι όμως η καρδιά τους γέμισε από υπερκόσμια σοφία, ικανή οπωσδήποτε να φωτίσει τα σκοτάδια χιλιάδων και να παρηγορήσει τον πόνο πολλών τσακισμένων και μαραζωμένων ανθρώπων.

Τη θωριά τους δεν την τσάκωσε ο φακός, το στόμα τους δε συλλάβισε δηλώσεις, η περπατησιά τους δεν ολίσθησε στο βάραθρο των εντυπώσεων, η ατσαλακωσιά και η πολυτέλεια της βιτρίνας δεν τους γράπωσε το πνεύμα. Η θεοφιλή ψυχή τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια άχραντη εστία βιωμάτων ενός πανέμορφου και αψευδούς χριστιανισμού, τον οποίο δεν μπορεί να συλλάβει ποτέ ο εφησυχασμένος κόσμος που, μέσα στη ρηχότητα και την ανημποριά του, έκανε το κάθε αυτονόητο και σαθρό, πνευματική υπόθεση. Η ανάσα αυτών των ουράνιων ανθρώπων είχε τόσο δεθεί με την επίκληση του θείου Ονόματος, με την εσώτατη εμβίωση της Θείας Λειτουργίας, που σκορπούσαν παντού χάρη, δύναμη και αίγλη αθανασίας. Τα σεμνά βήματά τους, χαμένα στις βροχές και τ’ αγιάζια, στα λιοπύρια και τους καύσωνες της Ερήμου, χάραζαν και χαράζουν θελκτικά μονοπάτια μεγάλης και μοναδικής έμπνευσης για όλους μας. Ακόμη κι αυτή τη φίλη τους την Έρημο και την ερημητική τους ζωή φρόντισαν να μη την πάρει χαμπάρι κανείς. Έσβηναν και τον τρόπο και τον τόπο τους, ποθώντας να εγγράψουν τα μαρτύρια και τους πόθους της καρδιάς τους, τη μυστική και πολύπονη βιωτή τους στο επτασφράγιστο βιβλίο του παντεπόπτη Θεού

Ο κόσμος κοιμάται.
Έμαθε και επιθυμεί να κοιμάται.
Είτε με χάπια ηρεμίας και ευτυχίας, είτε με θεωρίες και φαντασίες που του αφαιρούν ολοένα πιο πολύ την ισορροπία από μέσα του, τη σπιρτάδα, την ακμή, τη συναίσθηση και την εμβάθυνση.

Ο εχθρός, με γιαλαντζί θρησκευτικές αιτιολογήσεις και με θεολογιστικούς προφασισμούς, κάνει τα πάντα ώστε κανείς ποτέ να μη χαλάσει τούτη τη μαζική νάρκωση. Γιατί όποιος αφυπνίζεται, αρχίζει και ζει καλύτερα, ουσιαστικότερα, αυθεντικότερα.

Κάποιοι χριστοάνθρωποι, όμως, μένουν πραγματικά ακοίμητοι και ανύστακτοι.

Και με τον εγκαρδιωμένο τρόπο της θαυμαστής πολιτείας τους, στέκονται για μας σαν ασάλευτοι φάροι μέσα στις μεγάλες νύχτες μας, στα πελάγη των δοκιμασιών μας, στις καταχνιές των παθών μας, στην κοιλάδα των βασάνων μας. Αξίζει μόνο μια στιγμή, μια στιγμή της στιγμής, ν’ αφήσουμε, επιτέλους, το γλυκό και θανατηφόρο ύπνο μας, να σηκωθούμε πολύ ορμητικά και, μέσα από τα στέρνα της ύπαρξής μας, να τους στείλουμε το πιο ανυπόκριτο, αληθινό και συγκινητικό μας «Ευχαριστώ!».

Ο κόσμος, αν και δεν το γνωρίζει, αν και δεν πρόκειται να το συνειδητοποιήσει ποτέ, επαρκώς και δεόντως, χάρη σ’ αυτούς τους ανθρώπους της Χάριτος, συνεχίζει να έχει ευστάθεια, συνέχεια, νόημα, ουσία και ζωή…
π. Δαμιανός
πηγή https://toeilhtarion.blogspot.com/2016/10/blog-post_12.html?m=1&fbclid=IwAR2omAQLTI1cUhiKLewkGTN86DySCKcwBOl-0GZaB3TQgOKmWJDK-lS5Adc

***

Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ο ίδιος ο Χριστός .. Ο παράδεισος δεν είναι τόπος αλλά τρόπος ζωής.
Παράδεισος είναι ο Χριστός. Παύλος Σερβιας
Ο Παράδεισος δεν είναι μέρος στο χάρτη. Είναι μια κατάσταση πνεύματος. Όταν ένα πρόσωπο γνωρίζει τον Θεό και ζει σε κοινωνία μαζί Του, αυτός είναι ο παράδεισος. π. Θωμάς Hopko

***

Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

Σκοπός μας είναι η ζωή με τον Χριστό-Θεό, η αθανασία, η αιωνιότητα. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη, η αιωνιότητα του Θεού μπορεί να μας μεταδοθεί.
Πρέπει να στοχεύουμε στον Ίδιο τον Θεό, στο πρόσωπό Του, δηλαδή σ’ εκείνο που είναι πάνω απ’ όλα, για να δώσουμε στο σώμα μας, που κλίνει στην αδράνεια, την φορά προς το αιώνιο.

Ο Απόστολος Παύλος, το μεγάλο αυτό πνεύμα που μας έδωσε η Πρόνοια του Θεού, βεβαιώνει ότι ο νόμος δεν οδήγησε ποτέ κανένα στην τελειότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι κανόνες της Εκκλησίας μπορούν να μας βοηθήσουν στην αρχή. Πράγματι, αν από την αρχή αφεθούμε στον εαυτό μας, στο αυτεξούσιο μας, μπορεί να αισθανθούμε λίγο χαμένοι.
Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υψωθεί πάνω από κάθε νόμο, έφθασε στην κατάσταση της θεώσεως, δηλαδή στη σωτηρία. Σημαντικότερο είναι να έχουμε συνείδηση και υπευθυνότητα για την κάθε κίνηση της καρδιάς και του νου μας, παρά να έχουμε κάποιον κανόνα.

Δεν μπορούμε να θεωθούμε με την άσκησή μας. Η θέωση ενεργείται με την ενοίκηση του Θεού μέσα μας και όχι με τις δικές μας ικανότητες.

Να γίνετε μωροί, μωροί σαν τους αληθινούς ασκητές! Γιατί μωροί; Γιατί να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να ζει συγχρόνως σε δύο επίπεδα: στο παρόν και στην αιωνιότητα.

Η αληθινή ελευθερία υπάρχει εκεί «όπου είναι το Πνεύμα Κυρίου» και γι’ αυτό σκοπός της υπακοής, όπως και της Χριστιανικής ζωής εν γένει, είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος ο οποίος υποδουλώνει τον αδελφό – συνάνθρωπό του, ή έστω επιβουλεύεται την ελευθερία του, καταστρέφει αναπόφευκτα τη δική του ελευθερία, διότι κάθε τέτοια επιδίωξη αποτελεί από μόνη της πτώση από τη Θεία ζωή της αγάπης, στην οποία κλήθηκε ο άνθρωπος.

Ο Χριστός ερωτά τον καθένα από μας: “Αγαπάς Με; Και ο καθένας απαντά: “Ναι Κύριε, Συ οίδας ότι αγαπώ Σε”. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/31/30325/

Απολυτίκιον της Ινδίκτου
Ήχος β᾿

Ο πάσης δημιουργός της κτίσεως, ο καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος, ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων εν ειρήνη τους Βασιλείς και την πόλιν σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, και σώσον ημάς.

Απολυτίκιον της Παμμακαρίστου.
Ήχος δ΄ Ταχύ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον επικροτούμεν φαιδράν, ιδού γαρ προτίθεται, ω Παμμακάριστε, εικών σου η πάνσεπτος, ήνπερ καρδίας πόθω, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα, προσκυνούμεν και θερμώς σοι βοώμεν, ρύσαι ημάς κινδύνων και περιστάσεων.

του Οσίου Ήχος α´

Υπομονής στύλος γέγονας, ζηλώσας τους προπάτορας Όσιε, τον Ιώβ εν τοις πάθεσι, τον Ιωσήφ εν τοις πειρασμοίς, και την των Ασωμάτων πολιτείαν, υπάρχων εν σώματι, Συμεών Πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

των Αγίων τεσσαράκοντα Γυναικών, ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αθλητών αι χορείαι, δεύτε συνδράμετε και τεσσαράκοντα κόρας μετά Αμμούν ευσεβούς μεγαλύνατε λαμπρώς πανηγυρίζουσαι· ότι ενήθλησαν στερρώς, τη ασκήσει εν Χριστώ ρωσθείσαι και λαμπρυνθείσαι· πρεσβεύουσαι τω Κυρίω ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος α’, Των ουρανίων

Της αυτολέκτου και θείας διδασκαλίας Χριστού, την προσευχήν μαθόντες, καθ᾿ εκάστην ημέραν, βοήσωμεν τω Κτίστη· Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς κατοικών, τον επιούσιον άρτον δίδου ημίν, παρορών ημών τα πταίσματα.

Ήχος δ´, Ιωάννου Μοναχού

Η βασιλεία σου Χριστέ ο Θεός, βασιλεία πάντων των αιώνων, και η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεά· πάντα γαρ εν σοφία εποίησας, καιρούς ημίν και χρόνους προθέμενος· διό ευχαριστούντες κατά πάντα και διά πάντα βοώμεν. Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, και καταξίωσον ημάς ακατακρίτως βοάν σοι, Κύριε δόξα σοι.

Ο αυτός Ανδρέου Πυρού

Αι πορείαί σου ο Θεός, αι πορείαί σου μεγάλαι και θαυμασταί· διό της οικονομίας σου, την δυναστείαν μεγαλυνούμεν, ότι φως εκ φωτός, επεδήμησας εις ταλαίπωρον κόσμον σου, και την πρώτην ανείλες αράν, του παλαιού Αδάμ, ως ηυδόκησας Λόγε, και ημίν εν σοφία, καιρούς και χρόνους υπέθου, του δοξάζειν την παντουργικήν σου αγαθότητα, Κύριε δόξα σοι.

Θεοτοκίον

Τας ημών ελπίδας Θεοτόκε αγνή, και την ημών πεποίθησιν, επί σε ανατιθέμεθα· ευμενή ημίν δίδου, Παρθένε ον έτεκες.

Κάθισμα.
Ήχος πλ. δ . Την Σοφίαν και Λογον.

Ο καιρούς καρποφόρους και υετούς, ουρανόθεν παρέχων τοις επί γης, και νυν προσδεχόμενος, τας αιτήσεις των δούλων σου, από πάσης λύτρωσαι, ανάγκης την πόλιν σου, οι οικτιρμοί και γαρ σου, εις πάντα τα έργα σου. Όθεν τας εισόδους, ευλογών και εξόδους, τα έργα κατεύθυνον εφ ἡμᾶς των χειρών ημών, και πταισμάτων την άφεσιν, δώρησαι ημίν ο Θεός· συ γαρ εξ ουκ όντων τα σύμπαντα, ως δυνατός εις το είναι παρήγαγες.

God is the Lord of history, but we must be co-workers with God, and we are sent by Him into this world of His, in order to make the discordant city of men into the harmony which will be called the city of God… put your hand in the hand of God; Anthony Bloom of Sourozh

Start of the Indiction, beginning the Liturgical Year;
Righteous Joshua, the son of Nun (ca. 16th c. BC)
Holy 40 ascetic virgin-martyrs and their teacher the Hieromartyr Ammon the Deacon at Heraclea in Thrace (321-323)
Saint Symeon the Stylite the Elder (459);
Venerable Martha, the mother of St Simeon Stylites (428);
Saint Symeon of Lesbos (ca. 845)
Saint Victorius (Victurius), a disciple of St. Martin of Tours, Bishop of Le Mans in France in ca. 453 (ca. 490);
Saint Meletius the Younger, of Thebes, Greece(1105);
New-Martyr Angelis of Constantinople (1680); Venerable Anthony of Agyia
Commemoration of the Great Fire of Constantinople (ca. 470);
Synaxis of the Most-Holy Theotokos of Miasena Monastery, in memory of the finding of her icon (864);
Celebration of the “All-Blessed” or “Pamakarista” Icon (11th c.)

Commemorated on September 1

Bless the crown of the year with your goodness, O Lord. 
Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.
Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

Anthony Bloom of Sourozh

…We come out of a year when darkness has been perceived by all of us, when violence and cruelty are still rife.

How shall we meet it? It would be naive, and it would be very unchristian, to ask God to shield us against it, to make of the Church a haven of peace while around us there is no peace. There is strife, there is tension, there is discouragement, there are fears, there is violence, there is murder. We cannot ask for peace for ourselves if this peace does not extend beyond the Church, does not come as rays of light to dispel the darkness. One Western spiritual writer has said that the Christian is one to whom God has committed responsibility for all other men, and this responsibility we must be prepared to discharge…

 The Christian is one who must be capable of seeing history as God sees it, as a mystery of salvation but also as a tragedy of human fallenness and sin. And with regard to both we must take our stand. Christ says in the Gospel, ‘When you will hear of wars and rumors of wars, be ye not troubled.’ Lift up your heads, there is no space in the heart and in the life of the Christian for cowardice, faintheartedness and fear, which are all born of selfishness, concern for self, even if it extends to those whom we love. God is the Lord of history, but we must be co-workers with God, and we are sent by Him into this world of His, in order to make the discordant city of men into the harmony which will be called the city of God.

And we must remember the words of the Apostle who says, whoever will wish to work for the Lord will be led into trial; and the words of another Apostle who tells us not to be afraid of trial by fire. In the present world we must be prepared, ready for trials and ready to stand, perhaps with fear in our heart for lack of faith, but unshaken in the service of God and the service of men.

And when we look back at the past year the words of the litany hit us and accuse us. We ask God to forgive us all that we have done or left undone in the past year. We claim to be Orthodox. To be Orthodox does not mean only to confess the Gospel in its integrity and proclaim it in its purity, but it consists, even more than this, in living according to the Gospel; and we know that Christ comes to no compromise with anything but the greatness of man and the message of love and worship. We can indeed repent because who, looking at us, would say as people said about the early Christians, ‘See how they love one another!’ Who would say, looking at us, that we are in possession of an understanding of life, of a love which makes us beyond compare, which causes everyone to wonder: Where does it come from? Who gave it to them? How can they stand the test of trial? And if we want this year to be worthy of God, of our Christian calling, of the holy name of Orthodoxy, we must singly and as a body become to all, to each person who may need us, a vision of what man can be and what a community of men can be under God.

Let us pray for forgiveness, we who are so far below our calling, let us pray for fortitude, for courage, for determination to discount ourselves, to take up our cross, to follow in the footsteps of Christ whithersoever He will call us.

At the beginning of the war King George VI spoke words which can be repeated from year to year. In his message to the Nation he read a quotation: “ ‘I said to the man who stood at the gate of the year: give me a light that I may tread safely into the unknown,’ and he replied: ‘Go out into the darkness and put your hand in the hand of God; that shall be better to you than light and safer than a known way.’ ”

This is what we are called to do, and perhaps we should make today a resolution, determined to be faithful to our calling and begin the New Year with courage. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_251.htm – http://www.mitras.ru/eng/eng_49.htm

***

The Kingdom of Heaven is Christ Himself.. Paradise is not a place but way of life.
Paradise is Christ. Paul of Serbia

The Messiah is born and the gates of Eden are opened. The Savior comes and the tree of life blossoms.
Paradise is not a place on the map. It is a condition of spirit. When a person knows God and lives in communion with Him, this is paradise.
Fr. Thomas Hopko, The Winter Pascha: Readings for the Christmas-Epiphany Season

***

Archimandrite Sophrony of Essex

The more humble is our view of ourselves, the easier our prayer ascends to God. As soon as we lose humility, any ascetic effort is canceled. If pride, criticism or unfriendly working in us, the Lord is away from us. We come to God as the worst of sinners. We condemn ourselves at all. Do not look for nothing but forgiveness and mercy. We condemn ourselves to Hell. And this is our permanent state. We ask God to help us grieve not the Holy Spirit through our passions, nor to injure our brothers. Do not look for special gifts from above. With all our strength trying to grasp the true significance of Christ’s commandments and live according to them.

Remain in prayer, persevere, go through the day without sin. All the rest will be given by God Himself.

Prayer is like a strong hand clinging fast to God’s raiment, at all times and in all places: in the turmoil of the crowd, in the pleasant hours of leisure, in periods of loneliness. At first the struggle for prayer seems to be beyond our strength but if she persists the soul will eventually be able to contain within herself at the same time sorrow and joy; despair and hope.

When the opposition of the Christian spirit to the spirit of this world reaches its peak, life for the follower of Christ becomes a crucifixion, however invisible the cross. It is a terrible and at the same time salutary period: through inner suffering, often linked with physical or material distress, the passions are conquered. The power of this world over us, even death itself, is defeated. We start to become like Christ crucified.
Even now, however, we must preserve humility of spirit. The moment we begin to feel satisfied with ourselves the whole spiritual ladder collapses and “our house is left unto us desolate.”

Apolytikion of Beginning of the Indiction
Second Tone

Creator of the universe, setting times and seasons by Your sole authority, bless the cycle of the year of Your grace, O Lord, guarding our rulers and Your nation in peace, at the intercession of the Theotokos, and save us.

Idiomelon of the Praises in the Fourth Tone, for the New Ecclesiastical Year

Your paths, O God, your paths are great and wonderful; therefore we magnify you for the might of your dispensation, for, light from light, you visited your wretched world, and in your good pleasure, O Word, did away with the first curse on ancient Adam, and you fixed for us times and seasons for glorifying your all-pervading goodness. Lord, glory to you!

The Creator who wisely made all things new out of nothing, and arranges the revolutions of the seasons by his will, praise in hymns and highly exalt him to the ages.
To God who arranges all things and alters the seasons for the varied guidance of mankind we sing: Praise him in hymns and highly exalt him to the ages.

Of the Indiction. Ode 3. The Irmos..

Establish me, O Christ, on the unshakeable rock of your commandments, and enlighten me with the light of your face; for none is holy but you, O Lover of mankind.

Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

Στον παρόντα κίνδυνο ευγενικές λέξεις που δεν οδηγούν πουθενά δεν φθάνουν. Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Η κατάθεσις της τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τω εν Κων/πόλει σεβασμίω οίκω αυτής, τω όντι εν τοις Χαλκοπρατείοις.
Σύναξη της Παναγίας της Λυκουρισιώτισσας στην Σκουτερά Αγρινίου

Εορτάζει στις 31 Αυγούστου

Ο Παπά Γιάννης ο εξορκιστής, που εφημέρευε στο χωριό Σκουτερά Αγρινίου για ένα διάστημα, είχε πει: «Μια ημέρα θα αποκαλυφθεί το λείψανο ενός Αγίου στο μοναστήρι της Παναγίας της Λυκουρισιώτισσας και υστέρα το Μοναστήρι θα πάρει μεγάλη φήμη».

***

Αγιου Παϊσίου Αγιορείτου

«-Έρριξες φάρμακο για τις κάμπιες;
-Έρριξα, Γέροντα.
– Τόσες καλόγριες ούτε μία κάμπια δεν μπορείτε να σκοτώσετε! Στην Κατοχή, όταν είχε πέσει ακρίδα, είχαν βγάλει εδώ στην Χαλκιδική την Αγία Ζώνη από την Μονή Βατοπαιδίου και η ακρίδα έπεφτε σύννεφα-σύννεφα στην θάλασσα. Στην Ήπειρο, θυμάμαι, ηταν σαν το χιόνι. Κάναμε όλοι προσωπική εργασία· με τα σεντόνια την μαζεύαμε και μετά την πετούσαμε. Ήταν και η πείνα…, μην τα ρωτάς! Τα σιτάρια είχαν ξαναδώσει, αλλά είχαν σακατευθή.
Οι ακρίδες, οι πόλεμοι, η ανομβρία, οι αρρώστιες είναι μάστιγα. Όχι ότι ο Θεός θέλει να παιδαγωγήση έτσι τον άνθρωπο, αλλά είναι συνέπεια της απομακρύνσεως του ανθρώπου από τον Θεό. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί ξεφεύγει ο άνθρωπος από τον Θεό. Έρχεται η οργή του Θεού, για να θυμηθή ο άνθρωπος τον Θεό και να ζητήση βοήθεια. Δεν είναι ότι ο Θεός τα κανονίζει έτσι και βγάζει μια διαταγή να έρθη κάποια συμφορά στον άνθρωπο, αλλά ο Θεός βλέπει μέχρι πού θα φθάση η κακία των ανθρώπων και ότι δεν θα αλλάξουν, και γι’ αυτό επιτρέπει να συμβή μια συμφορά, για να συνετισθούν. Όχι ότι τα κανόνισε έτσι ο Θεός.».
«Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τόμ. Α, «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», περιέχεται στην σ. 113

Το 1894 η Τιμία Ζώνη προσκλήθηκε στην Μάδυτο της Μικράς Ασίας, εξαιτίας μιας επιδημίας ακρίδας που κατέστρεφε τα δένδρα και τους αγρούς. Όταν το πλοίο που μετέφερε τη Ζώνη έφθασε στο λιμάνι, ο ουρανός καλύφθηκε από σύννεφα ακρίδων, που άρχισαν να πέφτουν στην θάλασσα, ώστε το πλοίο να δυσκολεύεται να αγκυροβολήσει. Βλέποντας οι κάτοικοι της Μαδύτου το θαύμα έψαλλαν συνεχώς από την παραλία το «Κύριε ελέησον».

***

Παύλος πατριάρχης Σερβίας

Μην πολυδίνουμε σημασία στον εαυτό μας, λες και είναι ο εκλεκτός του Θεού. Να ακούμε τον λόγο Του και αμέσως να προσπαθούμε να τον εφαρμόσουμε. Και το σημαντικότερο: να φυλαγόμαστε από τη ματαιοδοξία, την υπερηφάνεια που μας κρυφοψιθυρίζει ότι είμαστε οι εκλεκτοί του Θεού· γενικότερα να προσέχουμε την ξιπασιά· πόσο κομψά θα μιλήσουμε, πόσο εντυπωσιακό θα είναι το ντύσιμο μας, πως θα κάνουμε τους άλλους να μας επιδοκιμάσουν. Αν μας κερδίσουν αυτά, πάει η πίστη! «Πως όμως μπορείτε εσείς να πιστέψετε, αφού δεν αποζητάτε τον έπαινο του μοναδικού Θεού;» διερωτάται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Ιωαν. 5:44). Συμπέρασμα: Όποιος δεν επιζητεί τη δόξα του Θεού και την ταπεινοφροσύνη, αλλά ειδωλοποιεί τον εαυτό του χάνει την πίστη. Ας το έχουμε όλοι κατά νου. Ο Θεός να σας ευλογεί!
Κήρυγμα κατά τη Θεία Λειτουργία στο πατριαρχικό παρεκκλήσι του Αγίου Συμεών του Μυροβλύτου, Βελιγράδι, 31-8-1995
Από το βιβλίο: «έτσι να λάμψει το φως!», Παύλου πατριάρχου Σερβίας, λόγοι ποιμαντικής παρηγοριάς, σελ. 161-3, εκδόσεις ‘’εν πλω’’ 2019.

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Ο Χριστός μας παρέδωσε το λόγο που έλαβε από τον Πατέρα (Ιωάν. 17,14). Παρομοίωσε τον εαυτό του με βράχο πάνω στον οποίο θα θραύονται όλοι όσοι επιπίπτουν σ’ αυτόν και θα συντρίψει εκείνους στους οποίους θα επιπέσει (Ματθ. 21,44). Τί συμβαίνει τότε; Είμαστε εμείς που έχομε επιπέσει σ’ αυτόν τον τεράστιο και θαυμαστό λίθο ή ο λίθος επέπεσε σ’ εμάς; Δεν γνωρίζομε. Αυτό όμως που συμβαίνει σίγουρα είναι ότι βρισκόμαστε σ’ ένα κόσμο πραγματικοτήτων, των οποίων την ύπαρξη δεν υποπτευόμαστε καν προτύτερα. Τον παλιό καιρό, όταν η ζωή για τους πολλούς κυλούσε στους ευρείς διαύλους μιας σταθερής παραδόσεως, ο λόγος του Χριστού εμφανιζόταν αδιατάρακτος. Αλλά τώρα όταν όλη η γη είναι γεμάτη απάτη, οι άνθρωποι σε απελπισία, όταν οι συνειδήσεις διαμαρτύρονται υβριστικά, όταν η βία φοβερίζει να εξαφανίσει κάθε ζωή, πρέπει να προσπαθήσουμε ν’ ακουστεί η φωνή μας. Στον παρόντα κίνδυνο ευγενικές λέξεις που δεν οδηγούν πουθενά δεν φθάνουν. Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι. Τούτο κατά πολύ εξαρτάται από εμάς – να θυμηθούμε για παράδειγμα ότι αναγεννηθήκαμε εκ των Άνω στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αυτοί που έχουν βαπτιστεί «εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Λουκ. 3,16) διακρίνουν στην προσευχή τους ότι κάθε στιγμή της ζωής μας καταχωρείται στη θεία αιωνιότητα. Σε κάθε χρόνο και τόπο χειραγωγούμαστε από το αόρατο χέρι του ουράνιου Πατέρα μας.

Είναι συνηθισμένο στους χριστιανούς, να γνωρίζουν καλά την παρουσία της άφθαρτης ουράνιας δόξας και το ζοφερό σύννεφο θανάτου που πλανιέται πάνω από τον κόσμο. Αν και η αίσθηση του θανάτου ταράσσει τη ψυχή, αυτή δεν μπορεί να εξαφανίσει τη φλόγα της πίστεως. Η προσευχή παλλόμενη μέσα μας μάς φέρει στο σύνορο μεταξύ δυο κόσμων, του παρόντα και του ερχόμενου (Εβρ. 13,14). Αυτός ο οδυνηρός διαχωρισμός μας οδηγεί σε μια πιο θερμή ικεσία. Αισθανόμαστε την ασθένεια μας –τη θανατηφόρα δύναμη της αμαρτίας– να ενεργεί μέσα μας και αναζητούμε γιατρό. Τότε αυτός που είπε «ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» προσθέτοντας ότι: «ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού αλλ’ οι κακώς έχοντες» (Ματθ. 9,12.13) θ’ απαντήσει πραγματικά στην αναζήτηση μας. Αυτός θεραπεύει τις ψυχές μας από κάθε ασθένεια δίνοντας νέα δραστηριότητα και φωτίζοντας τες με ανέσπερο φως. Από τα αρχαία χρόνια η πείρα της ζωής της Εκκλησίας έχει αποδείξει χωρίς αμφιβολία ότι για την προσευχή –δηλαδή για το Θεό– καμιά ασθένεια του πνεύματος δεν είναι αθεράπευτη. Μπορεί να έχομε γεννηθεί μέσα στις πιο ακατάλληλες καταστάσεις, να αναπτυχθήκαμε μέσα σε άγνοια, σκληρότητα, ακόμα και μέσα σε εγκληματικό περιβάλλον και να παρασυρθήκαμε από το παράδειγμα του. Μπορεί να υποφέρουμε κάθε είδους στερήσεις, απώλειες, τραύματα. Μπορεί να είμαστε παραμορφωμένοι από τη γέννηση μας και να γνωρίζουμε την περιφρόνηση, το τραύμα, την αποστροφή. Όλα αυτά, στον πρόσκαιρο τούτο κόσμο, δυστυχώς μπορούν να θέσουν τη σφραγίδα τους στον άνθρωπο, και να τον κατέχουν ακόμα. Όμως τη στιγμή της επιστροφής μας στο Θεό, όταν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε τις εντολές του, μια πορεία θεραπείας αρχίζει από τη βάση. Και δεν θεραπευόμαστε μόνο από τα τραύματά μας, τα πάθη μας αλλά ακόμα αλλάζει και η εξωτερική μας εμφάνιση. Αυτό συνέβηκε πολλές φορές στο Άγιο Όρος. Έφτασαν άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και σε αξιολύπητη κατάσταση εξαιτίας πολυχρόνιας διεφθαρμένης ζωής· ύστερα όμως από σύντομο χρονικά διάστημα βαθειάς μετάνοιας η όψη τους γινόταν ευχάριστη, η φωνή τους άλλαζε, κινούνταν διαφορετικά και το πνεύμα έλαμπε μέσα τους. Αν κανένας από τους αναγνώστες μου υποφέρει από ψυχολογικά τραύματα εξαιτίας της αποτυχημένης του ζωής, ας γνωρίζει ότι μπορεί να αποκτήσει έξοχη ελευθερία πνεύματος και ν’ αλλάξει ριζικά όλη τη ζωή του, αν στραφεί προς το Θεό κάθε μέρα με μια προσωπική προσευχή όπως αυτή.

Προσευχή κατά τη χαραυγή

Ω Κύριε , αιώνιε και Δημιουργέ των πάντων ,
ο οποίος με την ανεξερεύνητη αγαθότητα Σου
με κάλεσες σε αυτήν την ζωή,
ο οποίος μου έδωσες την χάρη του Βαπτίσματος
και την σφραγίδα του αγίου Πνεύματος ,
ο οποίος με προίκισες με την επιθυμία
να αναζητήσω Εσέ,
τον μόνο αληθινό Θεό,
εισάκουσε την προσευχή μου.

Δεν έχω ζωή, φως, χαρά , ή σοφία,
Ούτε δύναμη χωρίς εσένα, ω Θεέ.
Εξαιτίας των αμαρτιών μου δεν τολμώ να υψώσω
τους οφθαλμούς μου σε Εσένα.
Αλλά Συ είπες στους μαθητές Σου:
« Καθετί που θα ζητήσετε στην προσευχή σας με πίστη,
θα το λάβετε» και «καθετί που ζητήσετε στο όνομά μου θα γίνει».
Γι αυτό τολμώ να Σε επικαλεστώ:
Καθάρισέ με από κάθε ρύπο σωματικό και πνευματικό.
Δίδαξέ με να προσεύχομαι ορθά.
Ευλόγησε αυτήν την μέρα που χάρισες σε εμένα,
τον ανάξιο δούλο Σου.

Με την δύναμη της ευλογίας Σου, κάνε με ικανό
συνέχεια να ομιλώ και να εργάζομαι για τη δόξα Σου,
Με καθαρό πνεύμα , ταπείνωση, υπομονή, αγάπη,
ευγένεια , ειρήνη, θάρρος και σοφία,
Να αισθάνομαι πάντοτε την παρουσία Σου.
Με την άπειρη αγαθότητά Σου, ω Κύριε Θεέ
Δείξε μου τον δρόμο του θελήματός Σου,
Και δώσε ώστε να βαδίζω μπροστά Σου
Χωρίς αμαρτία.
Ω Κύριε, σε εσένα όλες οι καρδιές είναι ανοιχτές.
Συ γνωρίζεις όλα όσα έχω ανάγκη.
Συ γνωρίζεις την τυφλότητα και την άγνοια μου.
Συ γνωρίζεις την αστάθεια και την διαφθορά της ψυχής μου.
Αλλά ούτε ο πόνος και η αγωνία μου είναι κρυμμένα από Σένα.
Δέξου, σε παρακαλώ την προσευχή μου
και με το Άγιο Πνεύμα Σου, δίδαξέ με τον δρόμο
που πρέπει να πορευθώ.
Και όταν η διεστραμμένη μου θέληση με οδηγήσει σε άλλους δρόμους,
μην με αφήσεις να χαθώ,
αλλά κάνε με να επιστρέψω σε Εσένα.
Δώσε μου με την δύναμη της αγάπης Σου να κρατηθώ σταθερά στο αγαθό.
Φύλαξέ με από κάθε λόγο ή πράξη που μπορεί να καταστρέψει την ψυχή,
από κάθε επιθυμία που μπορεί να δυσαρεστήσει
και να βλάψει τον αδελφό μου.
Δίδαξέ με πως πρέπει και τι πρέπει να λέγω.
Αν είναι θέλημά Σου να μην απαντώ,
Δώσε μου πνεύμα ειρηνικής σιωπής
που να μην προκαλεί λύπη ή πόνο στον αδελφό μου.
Στήριξέ με στον δρόμο των εντολών Σου και μέχρι την τελευταία μου πνοή,
Δώσε να μην απομακρυνθώ από το φως των εντολών Σου.
Οι εντολές Σου ας γίνουν ο μόνος νόμος στην ζωή μου
Στη γη και σ΄ όλη την αιωνιότητα.
Ω Θεέ , σε παρακαλώ, ελέησέ με.
Λύτρωσέ με από τη θλίψη και την αθλιότητά μου
και μην κρύβεις από μένα τον δρόμο της σωτηρίας .
Μέσα στην μωρία μου Θεέ μου, Σου ζήτησα
πολλά πράγματα και μεγάλα. Θυμάμαι την αγένεια, την φαυλότητα
μου και την αδυναμία μου και κράζω : ελέησέ με.
Μη με απομακρύνεις από το Πρόσωπό Σου εξαιτίας
της αλαζονείας μου.
Δώσε και αύξησε σε μένα τη δύναμη
να Σε αγαπώ σύμφωνα με τις εντολές Σου,
εγώ ο χειρότερος των ανθρώπων,
με όλη μου την καρδιά,
με όλη μου την ψυχή,
με όλη μου την διάνοια,
με όλη μου την δύναμη,
και με όλη μου την ύπαρξη.
Ναι, ω Θεέ, με το άγιο Πνεύμα Σου,
Δίδαξέ με δίκαια κρίση και γνώση.
Δώσε μου την γνώση της δικής Σου αλήθειας,
πριν έλθει το τέλος μου.
Διατήρησε την ζωή μου στον κόσμο τούτο,
μέχρι να μπορέσω να σου προσφέρω άξια μετάνοια.
Μη με οδηγήσεις σε θάνατο στην μέση των ημερών μου,
ούτε ενόσω ο νους μου είναι τυφλωμένος.
Όταν όμως θελήσεις να βάλεις τέρμα στην ζωή μου,
να μου το δείξεις από πρωτύτερα για να προετοιμάσω την ψυχή μου
πριν παρουσιαστεί μπροστά Σου.
Να είσαι μαζί μου κατά την φοβερή αυτή ώρα
και να μου δωρίσεις την χαρά της σωτηρίας.
Καθάρισέ με από τις κρυφές αμαρτίες μου
και απ΄ όλη την αχαριστία που έχω μέσα μου
και δώρισέ μου καλή απολογία
μπροστά στον θρόνο της κρίσης Σου.
Ναι, ω Θεέ , με το μεγάλο Σου έλεος
και την αμέτρητη αγάπη Σου
για το ανθρώπινο γένος,
Άκουσε την προσευχή μου.

Το να προσεύχεται κάποιος έτσι κάθε πρωΐ δεν είναι εύκολο. Αλλά εάν προσευχόμαστε με όλη την καρδιά μας και με μεγάλη προσοχή, η μέρα μας σφραγίζεται με την προσευχή και κάθε γεγονός παίρνει διαφορετικό χαρακτήρα. Η ευλογία που ζητήσαμε από τον ύψιστο Θεό, θα φέρει μιαν αγάπη, ειρήνη στις ψυχές μας, η οποία θα ενεργήσει και θαυμαστά στον τρόπο κατά τον οποίον αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τον κόσμο.

Από το βιβλίο του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ:Η ζωή του ζωή μου, μετ. Πρωτ. π. Δημήτριος Βακάρος, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη,1983.

Είναι εποχή ομολογίας. Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς.. η δοκιμασία θα είναι σύντομη. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά… Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/17/52704/

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’.

Θεοτόκε Αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη, Εσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη πόλει σου περιβολήν εδωρήσω, τω ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα: επί σοι γαρ και φύσις, καινοτομείται και χρόνος. Διο δυσωπούμέν σε, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος δ. Ταχύ προκατάλαβε.

Προς δόξαν ακήρατον, ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι, τω Αποστόλω Θωμά, την πάνσεπτον Ζώνην σου: όθεν Παρθενομήτορ, την κατάθεσιν ταύτης, άγοντες χαρμοσύνως, την σην χάριν υμνούμεν, δι’ ης περιζωννύμεθα, ισχύν αήττητον.

Sins Brings Calamities, Elder Paisios of Mount Athos

The Placing of the Cincture (Sash) of the Most Holy Mother of God (395-408)
Synaxis of Panagia Lykourisiotissa in Skoutera of Agrinio
Hieromartyr Cyprian the Bishop of Carthage (258)
Holy 7 Virgin-martyrs, at Gaza and Holy 366 Martyrs, at Nicomedia, by the sword
St. Gennadius the Patriarch of Constantinople (471)
Saint Gennadius Scholarius (Gennadius the Scholar), Patriarch of Constantinople (1372)
St. Aidan the Bishop of Lindesfarne (651)
St. Eanswythe the Abbess of Folkestone (c. 640)

commemorated on August 31

The onslaught of locusts

In 1894, the Holy Belt was invited to Madyto of Asia Minor, because swarms of locusts have been ravishing the trees and the land. As soon as the ship reached the port, the sky was filled with locusts which were falling into the sea in such great numbers that they made it difficult for the sailors to moor the ship. When the residents of Madytos saw this miracle, they started endlessly chanting “Kyrie Eleison”( “Lord have Mercy”) from were they had been standing at the docks.

***

Elder Paisios of Mount Athos
Sins Brings Calamities

– “Did you throw the medication against maggotts?
– I did, geronta.
– There are so many of you, nuns and you cannot exterminate a single maggott! During the German occupation of Greece, swarms of locusts have appeared in Halkidiki and they brought the Holy Belt from Vatopedi. The locusts, like clouds, had then been falling into the sea”.

Locusts, wars, droughts, and disease, they are all scourges. This is not God’s way of educating human beings; it is, rather, the result of our moving away from Him. Scourges happen when we stray from God. His wrath then comes to make us remember Him and ask for His help. It’s not that He arranges and orders, so to speak, these calamities. Rather, God allows them to happen because he sees how far human evil can go, and how unwilling we are to change our ways. This is His way of bringing us to our senses. But it is not something that He has arranged; rather, it is the natural result of our own self-will, our own actions.

God told Joshua [1] not to exterminate the tribe of the Philistines, because the Philistines were supposed to be a scourge to the Hebrews every time they would forget God. So every time the Hebrews abandoned God, the devil acquired rights over them, and he would have his “cousins,” the Philistines, attack them. They would take the Hebrew children, smash them on rocks and kill them. Once when the Hebrews were attacked without being at fault, God fought on their side. He sent big hail, the size of stones, and destroyed the Philistines, because in that case the Israelites had a right to divine intervention. [2]

Think about the many promises God made to the Hebrews about the Temple of Solomon and the many times that it was burned and ravaged. When the people of Israel would stray from God, the prophets would weep and cry out for repentance, but the Israelites would shut their ears. They thought complacently: “Since God blessed the Temple when Solomon built it, and said that from now on our people will be blessed and holy, everything, our walls and our Temple, will stay in place as He promised.” [3]

Well, God did make this promise, but only on the condition that the Hebrews live righteously, His Grace was indeed upon the Temple, but when they broke the commandments, He allowed for it to be burned and destroyed. Only after they repented were they able to rebuild it.

For example, during the reign of King Zedekiah, when the people again strayed from God, Nebuchadnezzar came along and set the Temple on fire. He destroyed the city walls, took many of their leaders prisoner, and took them in chains to Babylon. [4] Of course, together with those that were at fault, there were also many that were innocent. These latter reaped a heavenly rewards for their innocent suffering, while the guilty paid for their sins…

The faithful who obey the commandments of God receive His Grace. God is, shall we say, obliged to help them during the difficult years in which we live. I have heard that a new disease [5] has appeared in the United States. Many people who live unnatural, sinful lives are infected by it and die. I’ve been told that now the disease has also appeared here. You see, it’s not God that destroys people. It is people that destroy themselves and their kindred. In other words, it is not that God punishes them, but that they impose their own punishment by the sinful lives they lead. And it is not hard to see that people who perish are those whose lives have lost all meaning.

– Geronda, why haven’t we found a cure for cancer yet? Is it that God does not allow it, or that we don’t ask for his help?

– Well, the bad news is that even if a cure were to be found today, another, new illness would appear. There was a time when it was tuberculosis. Then, they found a cure. Now, it is a new disease, cancer. And if God were to help cure cancer, another disease would appear. Human beings will once again be the cause, and it will go on this way, with no end in sight.

Elder Paisios of Mount Athos Spiritual Counsels 1 – With pain and love for Cotemporary Man, CHAPTER SIX- Sin Brings Calamities, by the Holy Monastery of Evangelist John the Theologian, Souroti, Thessaloniki
[1] Cf. Josh 13:1-2; Jdg 3:1-4
[2] Cf. Josh 10, 11
[3] Cf. I Kg 9:1-9 (LXX: III Kg 9:1-9)
[4] Cf. II Kg 24-25 (LXX: IV Kg 24-25)
[5] This was said in November of 1984. The Elder is referring to AIDS.
https://www.orthodoxroad.com/calamities-and-the-wrath-of-god-st-paisios/

-Geronda, why does God allow a calamity to happen?

-There are al kind of reasons. Sometimes God will allow something to happen so that something better may come out of it, and other times He wants to educate us. Some people are rewarded others pay a debt; nothing is wasted. You know, whatever God allows, even when human beings perish, it is done out of love for man, because Goad has a “heart”.

***

…With the people I went through so much pain! I didn’t pass over their problems lightly. I was painted by them, I sighed over them, but with every sigh I turned the matter over to God and in the pain I felt for the other person God provided consolation. That is to say, divine consolation came with the spiritual approach, because the pain which carries with it hope in God also has divine consolation. Otherwise how is one to endure! How could I possibly get through all the things that I hear? Yes, I feel the pain, but I also think of the divine reward in those who are suffering. We are in God’s hands. Since there is divine justice, divine reward, nothing is lost. The more one is tormented, the more he will rewarded. Although God sees so much suffering upon the earth, even things which we cannot imagine, He never falters. “You have suffered more?” He asks, “I will provide you with more in the other life”, and He rejoices. Otherwise, how could He endure so much injustice, so much evil that exists? But He keeps in mind the reward of those who suffer and, in a manner of speaking, endures that great pain. We don’t see the glory to be received by the other person and so we feel compassion for him, and for this God rewards us with divine consolation…

Elder Paisios, Spiritual awakening, Souroti: Holy Monastery Evangelist John the Theologian, vol. II, p. 348.

Apolytikion of Venerable Sash of the Theotokos
Plagal of the Fourth Tone

O Ever-Virgin Theotokos, shelter of mankind, thou hast bestowed upon thy people a mighty investure, even thine immaculate body’s raiment and sash, which by thy seedless childbirth have remained incorrupt; for in thee nature and time are made new. Wherefore, we implore thee to grant peace to the world, and great mercy to our souls.

Kontakion of Venerable Sash of the Theotokos
Second Tone

Thy precious sash, O Theotokos, which encompassed thy God-receiving womb, is an invincible force for thy flock, and an unfailing treasury of every good, O only Ever-virgin Mother.

Most-Holy Theotokos, save, help and protect us all!Amen!

St. Alexander of Svir, a man much beloved…

Afterfeast of the Beheading of St. John the Baptist.
St. Alexander of Svir (1533)
Saints Alexander (340), John VIII of Constantinople (595), and Paul the New (784), Archbishops of Constantinople
Venerable Sarmata of “The Paradise”, ascetic of the desert, Egypt (c. 362)
16 Monk-martyrs of Thebes, by the sword
Venerable Fantinus of Calabria, the Wonderworker, in Thessalonica (974)
Venerable Bryaene of Nisibis (318).
Translation of the relics (1724) of St. Alexander Nevsky (Alexis in schema), great prince of Novgorod (1263

Commemorated on August 30

Abba Sarmatas said, ‘I prefer a sinful man who knows he has sinned and repents, to a man who has not sinned and considers himself to be righteous.’

A brother asked Abba Sarmatas, ‘My thoughts say to me: “Do not work, but eat, drink and sleep.’“ The old man said to him, ‘When you are hungry, eat; when you are thirsty, drink; when you are drowsy, sleep.’ Fortunately another old man came to see the brother and the brother told him what Abba Sarmatas had said. Then the old man said to him, ‘This is what the old man said to you: when you are very hungry, and when you are thirsty to the point of not being able to stand it any more, then eat and drink; and when you have watched for a very long time and are drowsy, sleep. This is what the old man was saying to you.’

The same brother asked Abba Sarmatas again, ‘My thoughts say to me: “Come out and go and see the brethren.” ‘ The old man said, ‘Do not listen to them about this, but say: “I listened to you before, but I do not want to listen to you this time.’“

***

Saint Alexander Svirsky

One night he was praying in his hut. …Suddenly a great light appeared in the cabin where he stood. The Saint was astonished and thought to himself: “What does this mean?” And suddenly he saw three men coming to him in most bright garments and clothed in white, beautiful in purity, shining more than the sun and illuminated with unutterable heavenly glory, and each holding a staff in his hand. The Saint, seeing them, was all trembling; for fear and terror seized him. And coming to himself a little, he understood, and strove to bow down to the ground before them. But they, taking him by the hand, raised him up, saying, “Have hope, O blessed one, and do not fear … for the Holy Spirit has been pleased to dwell in you because of the purity of your heart.” … And the Lord said to the Saint, “Beloved … you see the One speaking to you in Three Persons…” And suddenly the Saint saw the Lord with spread wings going on the ground as if by feet, and then He became invisible. (The Northern Thebaid: Monastic Saints of the Russian North,Compiled and translated by Fr Seraphim (Rose) and Abbot Herman Podmoshensky of Platina with an Introduction by I. M. Kontzevitch, St. Herman of Alaska Brotherhood, 2004 , p. 120)

***

The Theotokos appearing to St. Alexander of Svir

Towards the end of his life, St Alexander decided to build a stone church of the Protection of the Most Holy Theotokos. One evening, after singing an Akathist to the Most Holy Theotokos, he settled down to rest in the cell and suddenly said to his cell-attendant Athanasius, “Child, be sober and alert, because at this hour we will have a wondrous and astounding visit.”

Then came a voice like thunder, “Behold the Lord and His Mother are coming.” The monk hastened to the entrance to the cell, and a great light illumined it, shining over all the monastery brighter than the rays of the sun. The saint beheld the All-Pure Mother of God over the foundation of the Protection church sitting at the site of the altar, like an empress upon a throne. She held the Infant Christ in Her arms, and a multitude of angels stood before Her shining with indescribable brightness.

He fell down, unable to bear the great light. The Mother of God said, “Arise, chosen one of My Son and God. I have come here to visit you, My dear one, and to look upon the foundation of My church. I have made entreaty for your disciples and monastery. From this time on there will be an abundance; not only during your life, but also after your death. Everything your monastery requires will be granted in abundance. Behold and watch carefully how many monks are gathered into your flock. You must guide them on the way of salvation in the Name of the Holy Trinity.”

The saint arose and saw a multitude of monks. Again the Mother of God said: “My dear one, if someone carries even one brick for the building of My church, in the Name of Jesus Christ, My Son and God, his treasure will not perish.” Then She became invisible.

The Holy Trinity Monastery of St. Alexander of Svir (the village of Staraya Sloboda/ Svirskoye, the Lodeynoye Pole district).

The relics of Saint Alexander Svirsky, a saint who died more than 500 years ago.

The relics of the saints were taken to the laboratory by the Communists to examine why they were so preserved, thinking they would prove that they are embalmed. However, when they began to cut, the saint opened his eyes. The scientist closed his eyes. He tried to cut a second time. The same thing happened. The scientist sewed his eyelids shut and tried again. A tear flowed from the eyelids. The scientist, beaten and humiliated, stopped the work and demanded that the relics be returned to the monastery, saying that there was their place.
The nails and hair are still growing on the saint, and the relics stream myrrh.

As if someone invisible lifted the baby

This happened in August 1998. A young woman entered the temple with a five-year-old girl in her arms. Small, thin, with lifelessly hanging arms and legs, she looked very tiny. In a conversation with her mother, it turned out that the girl could not walk: her central nervous system was damaged not from birth. The doctors could do nothing to reassure the unfortunate mother. Such a serious illness could be healed only by the power and will of God. And this happened right there, at the saint’s shrine, in front of the astonished people who filled the church to capacity.
The mother, approaching the shrine of the Monk Alexander of Svirsky, with the help of a novice standing by the shrine, laid the girl on the surface of the glass covering the relics. For some time the child remained so in a supine position. Then the mother, taking her from the shrine, sat the girl on the floor in order to venerate the relics of the saint herself. While praying, I did not notice how the girl disappeared. It turned out that she stood on her legs that suddenly got stronger, as if someone invisible lifted her up, set her down – and she went, unsupported by anyone. Silence reigned in the temple, people parted, making a wide corridor for the girl and her mother, who, having run ahead of her daughter, spread her arms over her to pick up her dear creature at any moment. So they reached the exit from the church, here the mother took the child in her arms, straightened up, and everyone saw on her face wet with tears what she experienced at that moment – joy, gratitude, confusion, fear and doubt: “what if she can’t walk again ? ” A year later, the monastery learned that Vera – that is the name of the healed woman – not only walks, but also runs.

Saint Alexander Svirski pray to God for us !!!

Troparion Saint Alexander of Svir (Tone 4)

Thou didst settle in the wilderness from thy youth eager to follow Christ’s footsteps, O Alexander. The Angels were amazed when they beheld thee struggling in the flesh and conquering onslaughts of passions. Dwelling on earth thou wast equal to the Angels. Pray to Christ our God to save our souls.

Troparion to Saint John the Forerunner, Tone 2.

The memory of the just is celebrated with hymns of praise, but the Lord’s testimony is sufficient for thee, O Forerunner; for thou wast shown to be truly more venerable than the prophets, since thou wast granted to baptize in the river Him Whom they proclaimed, and then, after thou hadst joyfully suffered for the truth, thou didst announce to those in Hades the good tidings that God hath appeared in the flesh, taking away the sins of the world and granting us great mercy.

Troparion of St. Alexander of Svir, Tone 4

You settled in the wilderness from your youth
eager to follow Christ’s footsteps, O Alexander.
The Angels were amazed when they beheld you struggling in the flesh
and conquering onslaughts of passions.
Dwelling on earth you were equal to the Angels.
Pray to Christ our God to save our souls.

Troparion of Ss Alexander, John, and Paul — Tone 4

O God of our Fathers, / always act with kindness towards us; / take not Your mercy from us, / but guide our lives in peace / through the prayers of the Patriarchs Alexander, John, and Paul.

Troparion of St Alexander NEVSKY — Tone 4

Recognize thy brethren, O right-believing Prince Alexander, thou Russian Joseph who reignest not in Egypt, but in heaven; and accept their entreaties, increasing the harvests of thy people through the fertility of thy land, and protecting the cities of thy dominion by thy supplications. And together with our Orthodox hierarchs do battle against all heresies.

Apolytikion of St Phantinos the Younger — Tone 1

The boast of Calabria and great sun of monastics, and protector of Thessaloniki, you were seen to be divinely-wise Father, taking up as a child the cross, you sought God O Phantinos, and by withdrawing you became marvelously enriched, with the gift of wonderworking: Glory to Christ Who sealed you, glory to Him Who made you wondrous, glory to Him Who gave you to us as a mediator and teacher.

Apolytikion of St BRYENE — Plagal Tone 1

With the wings of the virtues you were lifted up, to be like-minded with the Angels through your way of life, and you destroyed the counsels of the enemy, wherefore you showed yourself to be a communicant of the glory of Christ, Venerable Mother Vryaini, cease not to entreat Him, to have mercy on our souls.

Prayer of the Spirit by fr.Sophrony Sakharov

O Holy Spirit, All-powerful God;
Gracious Comforter and Almighty Defender;
Giver of Wisdom, and Light of Revelation;
Who by Thy descent didst bring
the uttermost parts of the world
to the only true knowledge of God:
Do Thou come down even upon us,
who grieve Thee always,
to enlighten and sanctify us,
to heal and comfort us
with Thine abiding comfort.

Άνθρωπε Θείων επιθυμιών…, Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ

Απόδοσις της εορτής της αποτομής της τιμίας κεφαλής Ιωάννου του Προδρόμου
άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ (1533)
Αλέξανδρος (337), Παυλος Γ΄ (693), Ιωάννης Η΄ ο Ξιφιλίνος (1075) αρχιεπίσκοποι Κωνσταντινουπόλεως
16 Θηβαίοι μάρτυρες στις Θήβες Αιγύπτου
αββάς Σαρματάς ερημίτης στην Αίγυπτο (4ος αι.)
Φαντίνος ο Καλαβρός (9ος αι.)
Βρυαίνη, μητέρα αγιου Φαντίνου του Καλαβρού, στην Calabria Ιταλίας (9ος αι.)
Αγγελίνα/Αγγελική Μπράνκοβιτς, η επικαλούμενη “Μητέρα Αγγελίνα”, πριγκίπισσα Σερβίας, μοναχή και ιδρύτρια Μονής στο Κρουσεντόλ Σερβίας, σύζυγος αγίου Στεφάνου Μπράνκοβιτς (1446)
Θεοφύλακτος ιερέας δια Χριστόν σαλός της μονής Αγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ του Ρυαζάν (1779 – 1841)
Ανακομιδή ιερών λειψάνων του Αγίου Αλεξάνδρου «Νιέφσκι» (23/11, 1263)

Εορτάζουν στις 30 Αυγούστου 

Στίχ. Ήκει καταπτάς Άγγελος Θεού Λόγου,
Λέγων· έγειραι Σαρματά χαίρων έπου

Στίχοι.
Ζη εν Χριστώ Αλέξανδρος Σβιρ ο μέγας,
Ώσπερ μαρτυρεί σκήνος αυτού μεγάλως.

α’ . Είπε ο Αββάς Σαρματάς: «Προτιμώ άνθρωπο αμαρτωλό αν ξέρη ότι αμάρτησε και μετανοή, από άνθρωπο αναμάρτητο οπού έχει την ιδέα ότι κάνει το θέλημα του Θεού».

β’ . Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Σαρματά, λέγοντας: «Οι λογισμοί μου λέγουν: Μη εργασθής, αλλά φάγε, πιες, κοιμήσου». Του λέγει ο γέρων: «Όταν πεινάς, φάγε. Όταν διψάς, πιες. Όταν νυστάξης, κοιμήσου». Άλλος δε γέρων συνέβη να έλθη στον αδελφό. Και του ανέφερε ο αδελφός τί του είχε πη ο Αββάς Σαρματάς. Του λέγει λοιπόν ο γέρων: «Αυτό εννοούσε ο Αββάς Σαρματάς: Όταν πεινάς πολύ και διψάς ανυπόφορα, φάγε τότε και πιες. Και όταν αγρυπνήσης υπερβολικά και νυστάξης, κοιμήσου. Αυτό είναι οπού σου έλεγε ο γέρων».

Έλεγαν με θαυμασμό οι αδελφοί στη σκήτη γιά τον Άββα Σαρματα, πώς τόσο πολύ είχε υποτάξει τον ΰπνο με τη διαρκή εγκράτεια, πού όταν του έλεγε, έλα, ερχόταν, κι’ όταν πάλι του έλεγε να φύγη, έφευγε.

***

Ρωτήθηκε ένας Γέροντας: «Γιατί δεν μπορώ να κατοικήσω μαζί με άλλους αδελφούς;» Κι εκείνος είπε: «Γιατί δεν φοβάσαι τον Θεό. Αν θυμόσουν αυτά που λέει η αγία Γραφή ότι στα Σόδομα σώθηκε ο Λώτ, επειδή δεν κατέκρινε κανένα (Γεν. 19,1-23• πρβλ. Β’ Πετρ. 2,6-8) και εσύ θα έβαζες τον εαυτό σου να κατοικήσει και σε θηρία ανάμεσα ».

Ο ευλογημένος Θεοφύλακτος ο δια Χριστόν σαλός του Ρυαζάν σε όλη του τη ζωή εποίησε την εντολή του Σωτήρα: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν», (Ματθαίος 6:33).

***

Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ,
Άνθρωπος θείων επιθυμιών

Όλους εκείνους που ήθελαν να τον ακολουθήσουν τους παρηγορούσε με γλυκειά διδασκαλία και τους ενδυνάμωνε στους ασκητικούς αγώνες με χείλη που αντλούσαν την διδασκαλία από το Άγιο Πνεύμα, λέγοντας:

-Αδελφοί, μην φοβάστε την οδυνηρή εγκράτεια και τον αγώνα της νηστείας, ούτε τον έρημο αυτό τόπο και την στενή και τεθλιμμένη ζωή. Οι αγώνές μας, η σωματική άσκηση, η στερημένη ζωή, η συγκράτηση των επιθυμιών και ο,τιδήποτε άλλο οδυνηρό πάσχουμε για τον Θεό, όπως επίσης και η αγάπη, η μετάνοια, τα δάκρυα και η εξομολόγηση των αμαρτιών μας, μας προπαρασκευάζουν για να απολαύσουμε τα μέλλοντα εκείνα αγαθά.

Εκείνοι ακούγοντας την διδασκαλία του αισθάνονταν αγαλλίαση και αγωνίζονταν με ζήλο ανάλογα με την δύναμή τους. Και ο αριθμός των αδελφών αυξάνονταν και ο καθένας ζούσε χωριστά από τους άλλους με σιωπή, ακολουθώντας το παράδειγμα του καλού τους ποιμένα και διδασκάλου.

Μετά από λίγο καιρό, ο Ανδρέας Ζαβαλίσιν, ήρθε πάλι στον Όσιο Αλέξανδρο μαζί με τα παιδιά του. Έφερε ένα φορτίο με ψωμί, σίκαλη και κριθάρι και ζήτησε την ευλογία του και τις προσευχές του. Ο Όσιος τον ευλόγησε και πριν τον αφήσει να φύγει είχε μαζί του μία συζήτηση πνευματικής οικοδομής. Μετά κάλεσε όλους μαζί τους αδελφούς, τους έδειξε όλα όσα τους είχαν φέρει και είπε:

–Κοιτάξτε αδελφοί μου, πως φροντίζει ο Θεός για όλους εμάς τους δούλους Του, που ζούμε σε αυτή την έρημο. Δεν ξέχασε εμάς τους φτωχούς, και να είστε βέβαιοι ότι δεν θα περιφρονήσει ποτέ αυτόν τον τόπο, και εκείνους που ζούν εδώ και τον υπηρετούν πιστά.

Από τότε ο Όσιος άρχισε να κόβει ξύλα, να οργώνει την γη και να σπέρνει, να τρέφεται από τους κόπους του, να τροφοδοτεί τους φτωχούς και τους ταξιδιώτες και ελεεί γενναιόδωρα αυτούς που του το ζητούσαν. Και όσο έδινε εκείνος, τόσο τα πλήθυνε ο Θεός, γιατί ήθελε να δοξάσει τον Όσιό Του.

Ο Όσιος Αλέξανδρος όμως αγαπούσε την ησυχία και ήθελε να ζήσει σε αυτήν όλες τις μέρες της ζωής του. Για αυτό προσευχόταν όλο και περισσότερο στον Θεό, να τον ελευθερώσει από κάθε απάτη του εχθρού. Κάποτε, που είχε απομακρυνθεί από την καλύβα του και όπως το συνήθιζε προσευχόταν μερικές ώρες συνέχεια, ξαφνικά, εμφανίστηκε πάλι ο Άγγελος Κυρίου, και του είπε:

-Αλέξανδρε, όπως σου είπα την προηγούμενη φορά, φτιάξε μία εκκλησία, συγκέντρωσε αδελφούς και ίδρυσε Μοναστήρι, γιατί πολλοί που επιζητούν να σωθούν θα έρθουν σε σένα και πρέπει να τους οδηγήσεις εις οδόν σωτηρίας.
Και λέγοντας αυτά ο Άγγελος, έγινε και πάλι άφαντος.

***

“Ο Όσιος Αλέξανδρος του Σβιρ μία νύκτα προσηύχετο στην καλύβη του. Ξαφνικά, ένα δυνατό φως έλαμψε και ο Άγιος είδε Τρεις Άνδρας, ενδεδυμένους απαστράπτοντας λευκούς χιτώνας, οι Οποίοι τον επλησίαζαν. Έκλαμπροι με ουράνια δόξα, φεγγοβολούσαν με καθαρή λαμπρότητα υπέρ τον ήλιον! Ο κάθε Ένας από Αυτούς κρατούσε στο χέρι Του σκήπτρο! Ο Άγιος έπεσε κάτω με τρόμο και όταν συνήλθε, έβαλε βαθειά μετάνοια έως εδάφους. Ανασηκώνοντάς τον ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ οι Άνδρες του είπαν: “Έχε πίστιν, ευλογημένε, και μη φοβήσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου”! Είπαν στον Άγιο να κτίση μία εκκλησία και μία μονή. Ο Άγιος έπεσε διαμαρτυρόμενος για την αναξιότητά του, όμως ο Κύριος τον ΑΝΑΣΗΚΩΣΕ και του παρήγγειλε να εκπληρώση τις εντολές. Ο Άγιος ερώτησε σε ποιο όνομα θα έπρεπε να αφιερωθή ο ναός. Ο Κύριος του είπε: “Αγαπημένε, όπως βλέπεις σου ομιλεί ο Ένας σε Τρία Πρόσωπα, γι’ αυτό να κατασκευάσης τον ναό στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Ομοουσίου Τριάδος. Σου αφήνω την ειρήνη Μου και η ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου”.

***

Κάποτε, που πλησίαζε η γιορτή της Υπεραγίας Τριάδος, εκείνοι που ήταν εντεταλμένοι να προετοιμάσουν τα απαραίτητα για τους προσκυνητές, διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε νερό. Ο κελλάρης, που ονομαζόταν Ρωμανός, πήγε στον Όσιο Αλέξανδρο να τον πληροφορήσει σχετικά, ώστε να διατάξει μερικούς από τους αδελφούς που δεν ήταν απασχολημένοι, για να κουβαλήσουν νερό. Ο Όσιος όμως σηκώθηκε αμέσως και άρχισε μόνος του να κουβαλάει νερό στην κουζίνα από την λίμνη. Ένας από τους αδελφούς που είδε τον Όσιο να κουβαλάει νερό, πήγε γρήγορα και ειδοποίησε τους άνεργους μοναχούς, και εκείνοι έτρεξαν, του ζήτησαν συγγνώμη και άρχισαν να μεταφέρουν όσο νερό τους χρειαζόταν.

Άλλοτε πάλι που δεν υπήρχαν καυσόξυλα στην κουζίνα για το μαγείρεμα και ο κελλάρης τον ειδοποίησε για να διατάξει κάποιον από τους άνεργους αδελφούς να φροντίσει για την προμήθειά τους, μόλις τον άκουσε ο Όσιος, επειδή είχε στείλει τους αδελφούς σε κάποιο διακόνημα, απάντησε:

-Αδελφέ, εγώ είμαι άνεργος.

Μετά, πήρε ένα τσεκούρι και άρχισε να κόβει ξύλα. Μερικοί από τους αδελφούς όμως, είδαν από τα κελλιά τους τον Όσιο να κόβει ξύλα και έσπευσαν με τσεκούρια για να κόψουν εκείνοι όσα τους χρειάζονταν.

Μερικές φορές ο Όσιος πήγαινε την νύχτα στο εργαστήρι όπου οι αδελφοί άλεθαν σιτάρι και ενώ εκείνοι κοιμόνταν, έβλεπε το μερίδιο του σιταριού που υπήρχε για κάποιον αδελφό, το έπαιρνε, το άλεθε, το τοποθετούσε στην ίδια θέση και μετά γύριζε στο κελλί του. Και αυτό ο Όσιος το έκανε πολλές φορές. Γιατί είχε βάλει κανόνα στους αδελφούς να αλέθει ο καθένας τους το μερίδιό του την νύκτα, πριν την πρωινή ψαλμωδία και μετά άρχιζαν τους ψαλμούς· μετά πήγαινε καθένας στο διατεταγμένο διακόνημά του και συγκεντρώνονταν πάλι για να διαβάσουν τις Ώρες, να ακούσουν την Θεία Λειτουργία και στην συνέχεια άρχιζαν πάλι την δουλειά τους. Εργαζόμενοι έτσι κάθε μέρα παρέμεναν στην αγάπη και τον φόβο του Θεού, αμιλλώμενοι σε όλα τον πνευματικό τους πατέρα και διδάσκαλο. Και εκείνος σαν πραγματικός ποιμένας, ήταν για αυτούς υπόδειγμα σε όλες τις αρετές, γιατί είχε πραγματική ταπείνωση και μεγάλη πραότητα, μιμούμενος σε όλα τον Αρχιποίμενα Χριστό. Θεωρούσε τον εαυτό του ελαχιστότερο από όλους και υπέφερε όλες τις θλίψεις με πραότητα. Έφτανε πρώτος από όλους στην Εκκλησία και έφευγε τελευταίος. Δεν κοιμήθηκε ποτέ σε στρώμα, ούτε έπλυνε ποτέ με νερό το σώμά του, παρά μόνο τα χέρια του. Το ράσο του ήταν απλό, σκληρό και μπαλωμένο. Και πολλοί που τον έβλεπαν έτσι ατιμέλητα ντυμένο τον μέμφονταν απερίσκεπτα και τον βρίζανε, ο Όσιος όμως δεχόταν κάθε ύβρη με χαρά.

***

Στην έρημο αυτή ο Όσιος είχε έρθει με την επιθυμία να ζήσει μόνος του στην ησυχία.
Όταν όμως με την Πρόνοια του Παντεπόπτου Θεού οι αδελφοί που ο Θεός εξέλεξε αυξήθηκαν και η αδελφότητα μεγάλωσε, διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κοντά στο Μοναστήρι κατάλληλος τόπος για να χτιστεί ένας μύλος, που ήταν απαραίτητος, γιατί την εποχή του θερισμού, οι μοναχοί άλεθαν το σιτάρι με τα χέρια τους. Για αυτό τον λόγο μερικοί από τους αδελφούς μουρμούριζαν εναντίον του Οσίου ότι τους έλειπε η προνοητικότητα και φορτώθηκαν με τόσο πολλή δουλειά. Ο Όσιος τους απάντησε με πραότητα:
–Αδελφοί, εγώ ήθελα να ζήσω μόνος μου σε αυτή την έρημο με ησυχία, αλλά ευδοκία Θεού ήταν να χτίσω Μοναστήρι προς δόξα Του. Για αυτό σας παρακαλώ· ασχοληθείτε με την προσευχή σας, μην απελπίζεστε και ας αφήσουμε τον Θεό να φροντίσει για μας.

Κάτω από το Μοναστήρι υπήρχε μία βαθιά λίμνη με αρκετό νερό. Πιο ψηλά στο βουνό υπήρχε μία άλλη λίμνη, η οποία επίσης είχε πολύ νερό, και δεν απείχε πολύ από το Μοναστήρι. Η απόσταση μεταξύ των δύο λιμνών ήταν περίπου μισό χιλιόμετρο.
Ενώ όμως έσκαβαν, ξαφνικά το νερό όρμησε με μεγάλο θόρυβο και πλαταγισμό και άρχισε να κατέρχεται από την επάνω λίμνη προς την κάτω με μεγάλη ορμή, σαν να επρόκειτο να σχηματίσει μία μεγάλη λίμνη ακριβώς μπροστά από το Μοναστήρι. Ο Όσιος και οι αδελφοί που είδαν την ασυνήθιστη ορμητικότητα του νερού, νόμισαν ότι το Μοναστήρι θα παρασυρθεί. Και πέφτοντας στα γόνατά του ο Όσιος άρχισε να προσεύχεται στον Θεό.
Μετά επικαλέσθηκε με μεγάλη φωνή το όνομα του Χριστού, έκανε με το δεξί του χέρι το σημείο του σταυρού πάνω στα ορμητικά νερά, και ξαφνικά το νερό σταμάτησε. Οι αδελφοί και όλοι όσοι είδαν το θαύμα αυτό χάρηκαν υπερβολικά και δόξασαν τον Θεό που έδωσε χάρη στον Όσιό Του για να κάνει ένα τόσο εκπληκτικό θαύμα· και μετά έκτισαν στο ποταμάκι αυτό ένα μύλο για να εξυπηρετήσει τους αδελφούς και τις ανάγκες του Μοναστηριού.

Ο όσιος συνήθιζε να τους λέει τις εξής παραινέσεις:

-Σε μας αδελφοί που καλούμαστε μοναχοί, αρμόζει να κλαίμε πάντα για τις αμαρτίες μας και να προσφέρουμε πραγματική μετάνοια στον Κύριο και Θεό μας, ο Οποίος είναι Παντοδύναμος, για να μας καθαρίσει από τις αμαρτίες μας. Δεν υπάρχει αμαρτία που να νικήσει την αγάπη του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Για αυτό αδελφοί, ας πέφτουμε συχνά στα πόδια Του με δάκρυα και ας εξομολογούμεθα σε Αυτόν τις αμαρτίες μας και Εκείνος θα μας σώσει με σωτηρία αιώνια. Η μετάνοια είναι ο δρόμος και το κλειδί χωρίς τα οποία κανένας δεν μπορεί να μπεί στην Βασιλεία των Ουρανών. Ας ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο αδελφοί. Γιατί ο δρόμος αυτός τώρα, σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή, είναι στενός και τεθλιμμένος, αργότερα όμως, στην ατελεύτητη μέλλουσα ζωή, θα είναι πλούσιος και οι ανταποδόσεις του ανέκφραστες.

***

Κατά το 1522, 40 χρόνια από τότε που ο Όσιος είχε έρθει στην έρημο, κάποιος άνθρωπος που ονομαζόταν Δανιήλ αρρώστησε ξαφνικά από μία φοβερή αρρώστια. Ήταν ευλαβής, είχε φόβο Θεού και ήταν πνευματικό παιδί αλλά ευεργέτης του Οσίου Αλεξάνδρου · κατοικούσε κάπου 20 μίλα μακριά από το Μοναστήρι. Η αρρώστιά του χειροτέρευε και για 7 μέρες ήταν σαν νεκρός. Την 8η μέρα κινήθηκε λίγο στο κρεββάτι του, άρχισε να μουγκρίζει και ήταν τρομοκρατημένος, αλλά δεν μπορούσε να πεί τίποτα και παρέμεινε έτσι άλλες 8 μέρες και μετά άρχισε να μιλάει και να λέει σε αυτούς που ήταν κοντά του:

-Την 7η νύκτα της φοβερής αρρώστιάς μου ήρθαν δύο Άγγελοι για να πάρουν την ψυχή μου, αλλά μία φωνή από ψηλά τους απαγόρευσε να την πάρουν. Εγώ τότε άρχισα να τους παρακαλώ· Άγιοι Άγγελοι του Θεού, ελεήστέ με και δείξτέ μου που βρίσκεται ο Όσιος πατέρας και διδάσκαλός μας Αλέξανδρος και σε ποια θέση έχει προετοιμαστεί η αιώνια κατοικία του. Και εκείνοι για να μην λυπηθώ, με μετέφεραν ανατολικά, σε ένα λαμπρό και ένδοξο τόπο, γεμάτο από κάθε χαρά και ευωδία και εκεί μου έδειξαν τα ενδιαιτήματα που έχει προετοιμάσει ο Θεός για πολλούς Αγίους. Και πάλι οι Άγιοι Άγγελοι με πήραν από εκεί και με μετέφεραν σε έναν άλλο λαμπρότατο και ωραιότατο τόπο, γεμάτο από όλα τα αγαθά, που είναι αδύνατον να εκφραστούν με λόγια. Και στην μέση αυτών των θαυμασίων πραγμάτων είδα μία περίφημη πόλη, φτιαγμένη από καθαρό χρυσό και πολύτιμες πέτρες και μέσα σε αυτή άνθρωποι με φτερά έψαλαν γλυκύτατους ύμνους, και η χαρά και η αγαλλίαση ήταν ανέκφραστες. Οι Άγγελοι με οδήγησαν σε αυτή την μεγάλη χαρά και την λαμπρή πόλη. Και ξαφνικά, στην μέση αυτής της πόλης, είδα τον όσιο πατέρα και διδάσκαλό μας Αλέξανδρο να κάθεται σε έναν θρόνο με μεγάλη δόξα. στο κεφάλι του ήταν ένα στεφάνι από χρυσό, στολισμένο με πολύτιμες πέτρες και διάφορα λουλούδια, το πρόσωπό του έλαμπε σαν τον ήλιο και τα ρούχά του ήταν σαν καλλικέλαδα αηδόνια, και τα ρούχα τους ήταν επίσης λευκά σαν το φως. Εγώ όταν τον είδα να κάθεται σε τέτοια δόξα, είχα κυριευτεί από τρόμο και χαρά μαζί. Τον πλησίασα με φόβο, του έβαλα εδαφιαία μετάνοια και είπα· Ευλόγησέ με Άγιε Πατέρα και πνευματικέ μου διδάσκαλε.. και εκείνος με κοίταξε, με ευλόγησε και είπε: Είθε ο Θεός να σε ευλογήσει παιδί μου Δανιήλ. Τι ήρθες να ζητήσεις εδώ; Εγώ του απάντησα: Θα ήθελα και εγώ να μείνω εδώ, εάν μου δείξεις το έλεός σου Άγιε Πατέρα. Εκείνος μου αποκρίθηκε: Εάν θέλεις να έρθεις εδώ, πήγαινε πίσω και αγωνίσου ασκητικά. Τότε οι Άγγελοι με πήραν πάλι και με έφεραν σε κάποιον τόπο, στην όχθη ενός ποταμού που είναι κοντά στο χωριό μου. Εκεί μου έδειξαν μία νέα εκκλησία και μετά έγιναν άφαντοι. Και εγώ βρέθηκα πάλι στο κρεββάτι μου.

Όταν ο Κύριος ανακούφισε τον Δανιήλ από την αρρώστιά του, ήρθε στο Μοναστήρι και διηγήθηκε στον Όσιο με λεπτομέρειες αυτά που είχε δεί. Ο Όσιος Αλέξανδρος, όταν άκουσε αυτά χαμογέλασε λίγο και μετά ξέσπασε σε δάκρυα και του είπε:
-Παιδί μου Δανιήλ, πραγματικά είδες έναν άγιο Άγγελο που εμφανίστηκε με την μορφή μου, εγώ όμως είμαι αμαρτωλός. Πως μπορώ να λάβω ένα τέτοιο δώρο από τον Θεό σαν και αυτά που έχει ετοιμάσει για τους Αγίους Του; Σε παρακαλώ παιδί μου, όσο ζω να τα κρατήσεις μυστικά όσα είδες.
Ο Δανιήλ πήρε την ευλογία του Οσίου και γύρισε στο σπίτι του χαρούμενος και δοξολογώντας τον Θεό που δόξασε τον Άγιό Του. Και στην θέση που τον άφησαν οι Άγγελοι, έχτισε μία εκκλησία στο όνομα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στο σχήμα που του είχαν δείξει τότε. Το όραμα αυτό έλαβε χώρα πριν την κοίμηση του Οσίου.

Έναν χρόνο πριν αναχωρήσει από την πρόσκαιρη αυτή ζωή για την αιώνια, προβλέποντας με το Πανάγιο Πνεύμα την επικείμενη κοίμησή του, κάλεσε όλους τους αδελφούς και τους είπε:
-Να λοιπόν αδελφοί μου, το τέλος της ζωής μου πλησιάζει και η αναχώρησή μου από αυτόν τον κόσμο είναι πολύ κοντά. Σας παραδίδω στα χέρια του Θεού και της Παναγίας Μητέρας Του. Είθε να σας διατηρήσει και να σας στερεώσει στην αγάπη Του· και είθε η πάναγνη Μητέρα του Θεού, με την ευπαρρησίαστη και υπέροχη μεσιτεία Της, να σας ελευθερώσει από όλες τις επιθέσεις των ορατών και αοράτων εχθρών.

Όταν πάλι πλησίασε ο καιρός για την αποδημία του προς τον Κύριο, συμβούλευσε πολύ τους αδελφούς για την πνευματική προκοπή τους και κατάληξε:
–Ο καιρός της αποδημίας μου έφτασε. Σας εμπιστεύομαι στον Παντοδύναμο Θεό και την Παναγία Μητέρα Του. Είθε Αυτή να γίνει Καταφυγή σας και Τείχος σε όλες τις επιθέσεις και τις προσβολές του εχθρού.

-Αγαπητοί μου αδελφοί, σας παρακαλώ, μετά την κοίμησή μου, να δέσετε το αμαρτωλό σώμά μου από τα πόδια με ένα σχοινί, να το ρίξετε στην μέση του βάλτου, και εκεί, αφού το αποθέσετε πάνω στα βρύα, να το τσαλαπατήσετε με τα πόδια σας.

Ο Όσιος, έζησε συνολικά 85 χρόνια και αναπαύτηκε στις 30 Αυγούστου του 1533. Το θαυμαστό άφθαρτο λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου Σβιρ ανακομίσθηκε στις 17 Απριλίου το 1641. Όταν επικράτησε ο άθεος κομμουνισμός στη Ρωσία, το «απήγαγαν» και το έκλεισαν στο «επιστημονικό εργαστήριο» της Ακαδημίας Πολέμου Πετρουπόλεως, για… πειραματισμούς και στη συνέχεια το πέταξαν σε μια αποθήκη.. Μετα την τελευταία εύρεση του, όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό της Μονής του, η ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου. Μυροβλύζει και θαυματουργεί. Εικόνες του Αγίου, οι οποίες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε ευωδία.
Ο Ηγούμενος μας πληροφορεί ότι πριν από λίγο καιρό ο Άγιος σήκωσε με τα χέρια του ένα βρέφος, που έπεσε από τη μητέρα του στη Λάρνακα, και το έβαλε στην αγκαλιά της μπρος στα έκπληκτα μάτια Μοναχών και Προσκυνητών.» (έ. Α, σ. 7-8).

Από τον βίο του αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ

Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/29/25051/

Απολυτίκιον μεθεόρτιον Προδρόμου. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ως πάντων υπέρτερος, των Προφητών αληθώς, αυτόπτης και Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού, Προφήτα γεγένησαι· όθεν και παρ’ Ηρώδου, εκτμηθείς σου την Κάραν, έδραμες τοις εν Άδη, προκηρύξαι το λύτρον· διό σε Ιωάννη Βαπτιστά, πόθω γεραίρομεν.

Απολυτίκιον Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης

Προ γεννήσεως μάκαρ σκεύος θείον προώρισαι, και τη οδηγία Πανάγνου, θείας γνώσεως πέπλησαι· ποθήσας δε ζωήν των μοναστών, κατείληφας την μάνδραν Βαλαάμ, και εν Σβιρ εν τέλει ζήσας ασκητικώς, Τριάδα είδες όσιε, Ης εντολή την σην Μονήν, ίδρυσας και ηξίωσαι, της αφθαρσίας του σεπτού, λειψάνου σου Αλέξανδρε.

Απολυτίκιον. Όσιος Φαντίνος — Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε

Ταις θείαις λαμπρότησι, καταυγασθείς την ψυχήν, τα σκάματα ήνυσας, της εναρέτου ζωής, Φαντίνε μακάριε· όθεν την των θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύεις των παθημάτων, χαλεπάς αμαυρώσεις, πρεσβεύων θεοφόρε, υπέρ των τιμώντων σε.

Ήχος δ΄. Ως γενναίον εν μάρτυσι.

Προσευχήν των γονέων σου, επακούσας ο Κύριος, σε αυτοίς Αλέξανδρε εδωρήσατο, οι ευσεβεία σε θρέψαντες, καλώς προητοίμασαν, του γενέσθαι εκλεκτόν, υπηρέτην της Χάριτος, και ανάκτορον, της Αγίας Τριάδος, Ης της θέας, υπερλόγως ηξιώθης, ως Αβραάμ πάλαι Όσιε.

Ήχος πλ.δ΄. Ω του παραδόξου θαύματος.

Πάτερ θεόφρον Αλέξανδρε, άρας σταυρόν του Χριστού, τον γλυκύπικρον ώδευσας, δρόμον της ασκήσεως, ως ενσώματος άγγελος· και γαρ εν κρύει και πείνη ασκούμενος, είχες ως βρώσιν και πόσιν σου άφθαρτον, μνήμην ζωήρρυτον, Ιησού παρέχοντος υπερφυώς, τοις Αυτόν λατρεύουσι, δύναμιν άνωθεν.

Αίτησαι πάτερ Αλέξανδρε, του εν Τριάδι Θεού, Ου θεάμων υπέρτιμος, γέγονας ως άξιος, της δοθείσης σοι χάριτος, όπως καθάρη ημών αισθητήρια, και χορηγήση αφθόνως την δύναμιν, όπως τηρήσαντες, τα Αυτής θελήματα, θεοπρεπώς, Βασιλείας μέτοχοι, πάντες γενώμεθα.

στιχηρόν ιδιόμελον. Ήχος πλ.β΄.
Στιχ. Ελέησόν με ο Θεός.…

Τον θεατήν της τρισυποστάτου Θεότητος, και της Θεοτόκου ευλογημένον επόπτην, Αλέξανδρον του Σβιρ ασκητήν τον οσιώτατον, ύμνοις τιμώντες εξαιτούμεθα πιστώς· πρέσβευε πάτερ αγιώτατε τω ελεήμονι Θεώ Ον ηγάπησας, υπέρ των ψυχών ημών.

ΕIΣ ΤΗΝ ΛΙΤΗΝ *
Ψάλλομεν στιχηρά ιδιόμελα
Ήχος α΄.

Ως Σαμουήλ και Πρόδρομος, καρπός προσευχής τοις ευσεβέσι γονεύσί σου εδόθης παρά Θεού, πάτερ θεοφόρε Αλέξανδρε. Ούτω πως ενσημανθείς αοράτω νεύσει, δούλος πιστός Κυρίου ανεδείχθης, Ον εκ ψυχής ηγάπησας και Ον αεί ικέτευε υπέρ των ψυχών ημών.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις Σβιρ ερήμου ο οικιστής, και σεπτής Τριάδος, ο υπέρτιμος θεατής· χαίροις ο εκβλύζων, εκ σου αφθάρτου σκήνους, καθάπερ ύδωρ μύρον, πάτερ Αλέξανδρε.

Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ

Ώ Άγιο Πνεύμα, παντοδύναμε Θεέ
φιλάνθρωπε Παράκλητε και παντοδύναμε Υπερασπιστή,
Δοτήρα της σοφίας και φως της αποκαλύψεως,
που με την κάθοδο σου έφερες στα πέρατα του κόσμου
τη μοναδική αληθινή γνώση του Θεού.
Έλα μέσα μας, παρότι σε λυπούμε διαρκώς.
Φώτισε μας και αγίασε μας
Και με τη Θεία σου παρηγοριά
Θεράπευσε και δόσε παρηγοριά στις καρδιές μας.

Ο κόσμος έχει γίνει ένα τρελοκομείο! είναι γεμάτος από Ηρώδεις, γεμάτος Φαρισαίους, και ζητούν τις κεφαλές όλων των δικαίων της γης. Άγιε Ιωάννη Βαπτιστά ένδοξε μάρτυς για την υπέρτατη Αλήθεια, χάρισε μου από την καρδιά σου τη δύναμη του λιονταριού και σε κάθε μαρτύριο, να πορεύομαι χωρίς φόβο με τη δική σου ανδρεία και με πίστη δυνατή. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Εορτάζει την 29η Αυγούστου

Στίχοι
Τέμνει κεφαλήν χείρ μιαιφόνος ξίφει,
Του χείρα θέντος εις κεφαλήν Κυρίου.
Εικάδι αμφ’ ενάτη Προδρόμου τάμεν αυχένα χαλκός.

«Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών», «ποιήσατε καρπούς αξίους της μετανοίας»
«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου» (Ἠσ. μ΄ 3)

Aν ποθήσουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη του Ιωάννη, θα ζήσουμε αιώνια. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή, μια δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί σήμερα ο μεγαλύτερος άνδρας μεταξύ εκείνων που γεννήθηκε από γυναίκα, Ιωάννης, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, θανατώνεται. Την Μεγάλη Παρασκευή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον Θεό, σταυρώνουν τον Θεό. Στη σημερινή αγία μεγάλη γιορτή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον μέγιστο όλων των ανθρώπων. Δεν είμαι εγώ που επέλεξε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «τον μείζονα.» Τι είναι ο επαίνος μου για τον μεγάλο και ένδοξο Πρόδρομο του Κυρίου, τον οποίο ο Κύριος επαίνεσε περισσότερο από οποιονδήποτε μεταξύ των ανθρώπων, περισσότερο από όλους, από τους Αποστόλους, τους Αγγέλους, τους Προφήτες, τους δικαίους, τους Σοφούς; Από τον Κύριο ειπώθηκε γι ‘αυτόν: ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού … (Ματθ. 11,11). Σε όλη τη Δημιουργία, δεν υπάρχει κανένας μεγαλύτερος έπαινος.

Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή. Σκεφτείτε: οι παράλογοι άνθρωποι σκοτώνουν τον μεγαλύτερο των δικαίων…. Σκεφτείτε: τι κάνουν οι αντίπαλοι του Χριστού, ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να φωνάζουν. “Σταυρώστε Τον, σταύρωσον Αυτόν; !”

Τι είναι αυτό; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ο κόσμος έχει γίνει ένα τρελοκομείο! Οι άνθρωποι δεν θέλουν το Θεό, δεν θέλουν τον μεγαλύτερο Δίκαιο όλου του κόσμου. Ποιόν θέλουν; Ποιόν προτιμούν; Ποιόν ορίζουν στη θέση του Χριστού; Με ποιόν θα αντικαταστήσετε τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή; Με τον εαυτό σας ; ! Ω σκώροι! Ω, μικροσκοπικά έντομα θνητά! Ναι, όταν οι άνθρωποι τρελαθούν από την υπερηφάνεια, όταν από την εγωιστική υπερηφάνεια χάνουν την λογική τους, δεν έχουν ανάγκη από τον Θεό, δεν έχουν ανάγκη από την αλήθεια του Θεού. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι είναι θεοί. Παρουσιάζουν το μικροπρεπή, ρηχό, ψευδή ομοίωμα της αλήθειας ως τη μεγάλη και σωτήρια αλήθεια. Ανακηρύσσουν ακόμα, την ελάχιστη γήινη, δική τους ανάπηρη δικαιοσύνη ως την μέγιστη δικαιοσύνη: δεν μας χρειάζεται η Δικαιοσύνη του Χριστού, δεν θέλουμε την Δικαιοσύνη του Θεού…. Ναι, οι άνθρωποι τυφλοί στην διάνοια και το πνεύμα δεν βλέπουν και δεν θέλουν να δουν, ότι ο άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τον Θεό. Γιατί; Επειδή αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από Ηρώδεις, γεμάτος Φαρισαίους. Ο Ηρώδης απαίτησε την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή, οι Ηρώδεις απαιτούν τα κεφάλια όλων των δικαίων του κόσμου. Και οι Φαρισαίοι, οι ψευδείς Γραμματείς και οι ψευδοσοφοί του κόσμου, αυτοί, απαιτούν τον θάνατο του Θεανθρώπου Χριστού.

Ο Τίμιος Πρόδρομος έλαβε επίσης τη μαρτυρία του Κυρίου στο γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος από όλους που γεννήθηκαν από γυναίκα, επειδή έγινε ο πρώτος από όλους τους Αγίους Μάρτυρες της Καινής Διαθήκης. Δείτε πώς έκανε για την αλήθεια του Θεού σε αυτό τον κόσμο! Υπέφερε χαρούμενα! Κατ ‘αρχήν οι ύμνοι και οι προσευχές της ημέρας λένε ότι πήγε με πανηγυρισμούς στον θάνατό του, και ότι υπέστη πανηγυριζωντας. Έτσι, έγινε το πρώτο παράδειγμα και πηγή έμπνευσης για όλους τους Αγίους Μάρτυρες της Καινής Διαθήκης..

Πώς αλλιώς, αδελφοί και αδελφές, μπορούμε να εξηγήσουμε τη παν-χαρά του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ενώ έχοντας το σώμα του τσακισμένο: τα οστά του να έχουν σπάσει στο τροχό, αυτός φώναζε με χαρά εν Κυρίω, ότι μπορούσε να Τον δη, μπορούσε να δη τους Αγγέλους του Θεού, να κάθονται γύρω του, και οι άγγελοι να σταματούν τον τροχό. Δείτε τι χαρά [βίωσε] κατά τη διάρκεια αυτών των φοβερών βασανιστηρίων! Ο πρώτος που αποκαλύπτει την αγία χαρά του μαρτυρίου ήταν ο Άγιος Ιωάννης, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου…..

***

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

*Οι άνθρωποι, με τυφλωμένο τον νου και την ψυ­χή, δεν βλέπουν μα και δε θέλουν να δουν ότι σε τού­το τον κόσμο ο άνθρωπος -ο γνήσιος άνθρωπος- δεν μπορεί να σταθεί δίχως τον Θεό. Γιατί άραγε αυτό; Μα επειδή ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος από Ηρώδες, γεμάτος από Φαρισαίους. Οι Ηρώδες ζητούν την κεφαλή Ιωάννου του Βαπτιστού, ζητούν τις κεφα­λές όλων των δικαίων της γης. Και οι Φαρισαίοι, οι ψευδείς Γραμματείς και οι ψευδοσοφοί του κόσμου αυτοί απαιτούν τον θάνατο του Θεανθρώπου Χριστού.

*Ω ναι, όταν οι άνθρωποι τρελαθούν από την υ­περηφάνεια, όταν αλλοφρονήσουν από την αυταρέσκεια, τότε δεν τους χρειάζεται ο Θεός, δεν χρειάζο­νται την Δικαιοσύνη Του αφού ανακηρύσσουν τον ε­αυτό τους για θεό. Προτείνουν την ελάχιστη και ψεύ­τικη αλήθεια τους ως την μεγάλη, την σωτήρια αλή­θεια. Ανακηρύσσουν ακόμα, την ελάχιστη γήινη, δι­κή τους ανάπηρη δικαιοσύνη ως την μέγιστη δικαιο­σύνη: δεν μας χρειάζεται η Δικαιοσύνη του Χριστού, δεν θέλουμε την Δικαιοσύνη του Θεού.

*Η Δικαιοσύνη και η Αλήθεια του Θεού ενοχλούν τους άνομους, ενοχλούν αυτούς που είναι ανή­μποροι από τις αμαρτίες, ενοχλούν όλους όσοι είναι μεθυσμένοι από τα διάφορα πάθη. Μήπως και σήμερα δεν κραυγάζουν οι Χριστομάχοι: σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν! Μήπως και σήμερα δεν ζητούν την κεφα­λή του Ιησού από την Ναζαρέτ; (Επιλεγμένα κείμενα από κηρύγματα του Αββά Ιουστίνου Πόποβιτς )

***

Φώτης Κόντογλου
Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι’αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαριέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα).
Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπονται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νά’ναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.

«Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μία επαναστατική πράξη»
 Τζωρτζ Όργουελ

***

Ύμνος
στον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ω Άγιε Ιωάννη, θεσπέσιε Βαπτιστά,
συ είσαι ο ένδοξος Πρόδρομος, του Σωτήρα,
Εσύ, με την αγνότητά σου, άγγιζες τις ανθρώπινες ψυχές
και, σαν μια φοβερή τρομπέτα, αντηχούσες από τον Ιορδάνη
αφυπνίζοντας τους ανθρώπους από τον λήθαργο και την ακηδία,
όταν ο πέλεκυς ήταν κοντά στη ρίζα.

Σε εσένα υποκλίνομαι, σε σένα προσεύχομαι:
βοήθησε με να αντισταθώ, σε κάθε πειρασμό,
Προφήτα πανίσχυρε, σε εσένα υποκλίνομαι,
γόνυ κλίνω και έμπροσθεν σου κλαίω:
χάρισε μου από την καρδιά σου τη δύναμη του λιονταριού,
χάρισε μου από το πνεύμα σου, την αγγελική λευκότητα.

Χάρισε μου τη δύναμή σου, ώστε με την άσκηση να φθάσω
στον Θεό να υπακούω και να εγκρατεύομαι,
να αναβαπτίζομαι με τη νηστεία, να καθαρίζομαι με τις αγρυπνίες,
η προσευχή να με γλυκαίνει και να με αξιώνει ουράνιες θεωρίες,
και σε κάθε μαρτύριο, να πορεύομαι χωρίς φόβο
με τη δική σου ανδρεία και με πίστη δυνατή.

Ω Άγιε Ιωάννη, εκλεκτέ του Θεού,
και ένδοξε μάρτυς για την υπέρτατη Αλήθεια,
Εσενα, που σε τρέμουν των αθέων οι στρατιές,
μη μου παρίδης την δέηση,
ενίσχυσέ με με τις ευχές σου,
ώστε να ίσταμαι ως αληθινό κερί ενώπιον του Κυρίου.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Εκδ. Αθως
http://prologue.orthodox.cn/August29.htm

Τα λόγια του Προδρόμου και η παρουσια του ενοχλούσαν τις διεφθαρμένες συνειδήσεις των Φαρισαίων καθώς και του Ηρώδη που τον στηλίτευε συνέχεια για την παράνομη συμβίωσή του με την σύζυγο του αδελφού του Ηρώδη Φιλίππου, την Ηρωδιάδα. Ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρος, θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες.

«Ω της ερήμου εσύ μονάκριβε,
σαν ποιο τραγούδι να σου ψάλλω,
το στόμα της Αλήθειας σ’ έκραξε
των γεννητών τον πιο μεγάλο».
Βερίτης

Απολυτίκιον του Τιμίου Προδρόμου. Ήχος β΄

Μνήμη δικαίου μετ΄ εγκωμίων, σοί δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου, Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθεις τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Στιχηρά Ιδιόμελα Ήχος πλ. β’
Ιωάννου Μοναχού

Γενεθλίων τελουμένων, του αναιδεστάτου Ηρώδου, της ασελγούς ορχηστρίδος, επληρούτο η διάθεσις του όρκου· του γαρ Προδρόμου η κεφαλή αποτμηθείσα, ως οψώνιον εφέρετο, επί πίνακι τοις ανακειμένοις. Ω συμποσίου μισητού, ανοσιουργήματος και μιαιοφονίας πλήρους! Αλλ’ ημείς τον Βαπτιστήν, ως εν γεννητοίς γυναικών μείζονα, επαξίως τιμώντες μακαρίζομεν.

Ήχος πλ. β’

Ωρχήσατο η μαθήτρια, του παμπονήρου διαβόλου, και την κεφαλήν σου Πρόδρομε, μισθόν αφείλετο. Ω συμποσίου πλήρους αιμάτων! Είθε μη ώμοσας Ηρώδη άνομε, ψεύδους έκγονε, ει δε και ώμοσας, μη ευώρκησας· κρείττον γαρ ψευσάμενον ζωής επιτυχείν, και μη αληθεύσαντα, την κάραν του Προδρόμου αποτεμείν. Αλλ’ ημείς τον Βαπτιστήν, ως εν γεννητοίς γυναικών μείζονα, επαξίως τιμώντες μακαρίζομεν.

Ήχος β’
Της μετανοίας ο κήρυξ, Ιωάννη Βαπτιστά, εκτμηθείς σου την κάραν, την, γην ηγίασας, ότι τον νόμον του Θεού τοις πιστοίς ετράνωσας, και παρανομίαν εξηφάνισας, Ως παρεστηκώς τω θρόνω του επουρανίου Βασιλέως Χριστού, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Επιγείους φροντίδας ηγνόησας, και τας ουρανίους ελπίδας επλούτησας, επί της γης ως Άγγελος, την ζωήν διανύσας πανόλβιε.

«Πάλιν Ἡρῳδιὰς μαίνεται, πάλιν ταράττεται», οἱ δύο ἐξουσίες τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς… (28- 29.8.2019)
Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Ο Χριστός, η Παναγία και ο Πρόδρομος να γίνουν οι κάτοικοι της καρδιάς μας…(28.08.2016)

This world is full of Herods, full of Pharisees. Herods demand the head of John the Baptist, Herods demand the heads of all of the righteous of the world… Saint John the Baptist glorious martyr for supreme justice, From your heart, grant me the strength of a lion, and to every martyrdom, walk without fear with your courage and with a strong faith.. Saint Justin Popovich of Celije – Saint Nikolai Velimirovič

Feast of The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord

Commemorated on August 29

“The voice of him that cries in the wilderness: Prepare ye the way of the Lord, make straight in the desert a highway for our God” (Isaiah 40:3).

“Repent ye, for the kingdom of the heavens hath drawn near” (Matthew 3:2.) 
“Therefore bear fruits worthy of repentance… therefore every tree which does not bear good fruit is cut down and thrown into the fire.” 

Homily on the Feast of The Beheading of Saint John,
the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord
by Saint Justin Popovich of Celije

Today is a little Great Friday, a second Great Friday. For today the greatest man among those born of women, John, the Holy Forerunner and Baptiser of the Lord, is murdered. On Great Friday, people murdered God, crucified God. On today’s holy great feast, people murdered the greatest of all men. It is not I who chose to use the expression “the greatest.” What are my praises of the great and glorious Forerunner of the Lord, whom the Lord praised more than anyone among men, more than any of the apostles, the Angels, the Prophets, the Righteous Ones, the Sages? For the Lord declared of him: Among them that are born of women there hath not risen a greater than John the Baptist…(Мatthew 11: 11). In all Creation, there exists no greater praise.

This is why today is a little Great Friday. Consider: senseless people murder the greatest of the righteous. Is he getting in their way? Yes, he gets between the perverse King Herod and the dissolute Herodias. God’s Truth, God’s immutable Truth gets in the way of the lawless, gets in the way of poor sinners, gets in the way of everyone stupefied by the various passions. Consider: do not Christ’s opponents even today still shout “Crucify Him, Crucify Him!?” Even today, do not those who oppose Christ still demand the head of Jesus of Nazareth? They call for His head, not to mention calling for the head of John the Baptist.

What is this? Could it be that this world has become a madhouse? People do not want God, they do not want the greatest Righteous One in the whole world. Whom do you want? Whom would you prefer? Whom would you set in Christ’s stead? With whom would you replace St. John the Baptist? With yourselves?! О moth! О, tiny mortal insects! Yes,when people become maddened by pride, when out of egotistical pride they lose their reason, they have no need of God, they have no need of God’s Truth. They declare themselves to be gods. They present their petty, shallow, false likeness of truth as the great and salvific Truth. They declare their shallow, earthly, perishable images of truth to be the greatest of truths: they posit that we do not need Christ’s Truth, that we do not want God’s Truth. Yes, people blind in intellect and spirit do not see, and do not want to see, that man, true man, cannot manage without God. Why? Because this world is full of Herods, full of Pharisees. Herods demand the head of John the Baptist, Herods demand the heads of all of the righteous of the world, and Pharisees, the lying scribes, lying sophists of this world, demand the death of Christ, the Incarnate God.

Yes, today’s Feast is a second Great Friday. Why? Because there is no greater transgression than that committed on Great Friday and that committed now, when Herod destroys the greatest among those born of women. Why did the Savior exalt the great Saint John the Baptist, as He did no one else? Why? Because, brethren, the Holy Forerunner encompassed within himself, within his person, all of the virtues of Heaven, all of the virtues in all of the Prophets, all of the Apostles, all of the Martyrs, all of the Angels of Heaven, all of the Confessors. Regard: today we glorify the destruction, the beheading of the first Apostle among the Holy Apostles, for the Forerunner of the Lord was the first sent by God to see and to herald to the world the Savior of the world. Long before the Apostle Peter, before the Apostle Nathaniel, before anyone else, he bore witness to and announced God to the world, God Incarnate in the Person of the Lord Jesus Christ. The first Apostle to see the Holy Spirit descending from Heaven onto the Lord Jesus, when he baptized Him in the Jordan, announces Him to be the Son of God, the Savior of the world. [John] is also the first Evangelist among the Evangelists. He first announced to the world, and pointed out, the Lord Jesus Christ, the Bearer of all Good News for mankind.

The Lord Jesus Christ Himself is the Good News of Heaven and earth, God’s Gospel for men in this world.“Behold the Lamb of God, which taketh away the sin of the world.” In those few words, the Holy Forerunner expressed the fullness of the Gospels.

Looking toward the East, he said to the entire human race, from Adam to our days, “Repent, for the Kingdom of Heaven is at hand.” The Kingdom of Heaven? Here it is: the Lord Jesus [come] from Heaven. In Him is the Kingdom of Heaven.

…Today we glorify the great feast of the first among the Prophets of the New Testament. He announced to men that the Lord Jesus Christ had appeared to the world not only as the Savior, but as the Enlightener and as the Judge of the world. In his hands were both the hatchet and the spade: on the day of the Dread Judgement, the Lord would clean off the earth’s threshing-floor, and would separate the wheat from the chaff, the righteous from the sinners. All of this the great and glorious Prophet, Forerunner and Baptizer of the Lord had foreseen. Therefore, today we also praise him as the holy New Testament Prophet, killed by the impious, criminal, King Herod.

The Holy Forerunner also received the Lord’s witness to the fact that he was the greatest of those born of woman, because he had become the first of all of the Holy Martyrs of the New Testament. See how he suffered for God’s truth in this world! He suffered joyously! In today’s principal hymn and prayer to him it is said that he went to his death rejoicing, and that he suffered rejoicing. Thus, he became the first example and inspiration to all of the Holy Martyrs of the New Testament, beginning with St. Stephen the Protomartyr and through today. All of the Holy Martyrs go to their death rejoicing in the Lord Jesus Christ, go to their deaths, knowing that death cannot hold them in its bonds, knowing that death is merely a gate, an open gate through which their holy souls enter into the Kingdom of Heaven. How else,brothers and sisters, can we explain the joy of Holy Great Martyr George’s joy while having his body broken: his bones were being broken on the wheel, and he shouted with joy in the Lord, for he could see Him, could see the Angels of God, standing around Him, and the Angels stopping the wheel. See what joy [he experienced] during those awful tortures! And the Holy Great Martyr stands up whole and unharmed before the godless Emperor Diocletian. The first one to reveal that holy joy of martyrdom had been St. John, the Holy Forerunner and Baptizer of the Lord.

Today we also specifically glorify the first Evangelist and Christian Confessor, the first to Confess God in this New Testament world... Fearless and undaunted, like an immortal lion, like one of the Cherubim in the flesh, he was the first Confessor of Christ’s Faith, and he has been followed by multitudes of faces—the world’s glorious Confessors of Christ’s Faith, Confessors who bear witness and confess before the entire world, before East and West, before North and South, that the Lord Christ is the Sole True God in Heaven and on earth.. Christ is before all and above all! He is the Sole True God. 

The true God is essential to the human soul in this earthly realm.

Yes, the Holy Baptist, was the first Christian Confessor, and there streamed after him, following as after a helmsman, thousands and thousands of glorious Confessors of Christ in this world…

My brethren, a great Mystery is taking place through this Feast, a Mystery like unto threads stretching through and making up a piece of cloth. In today’s Gospel reading, you heard the disciples announce to the Savior that the Forerunner has been beheaded. The mouth that announced You to the world has fallen silent, O Lord! What now? Who are we in comparison to Your great Baptist? The Savior is silent. Then something unusual happens. He calls His disciples together, and with them, He goes out to a place in the desert. What is this? Can it be that the Lord is running away, can it be that he is fleeing from Herod? Consider: He, the All-merciful Miracle Worker, looks upon the unfortunate widowed mother, and resurrects her son, someone unknown to anyone but the mother and Himself. Yet here, Lord, Your Forerunner lies dead, destroyed. Why don’t You resurrect him? You resurrected the daughter of Jairus, head of the synagogue. Yet here is the one whom You called the greatest among those born of women, beheaded by the malefactor- king. Lord, guard Your Truth, defend Your first Apostle, Your first Martyr, Your first Evangelist, Your first Angel in the flesh, Your first Prophet, Your first Confessor. Resurrect him! Yet the Savior remains silent, and retreats to a desert place to pray to God. Why, O Lord?

Because the Holy Forerunner must also become the first Apostle to Hades, to death’s kingdom – to which had departed the souls of all people from Adam to the time of the coming of the Savior into this world. In that kingdom of death called Hades, i.e. the impenetrable place, where no one can see anything, in that kingdom was to be found everyone: the righteous and the sinners, all of the people of the Old Testament, up to the coming of the Lord Jesus Christ…

Today, in glorifying that great and glorious first Apostle, first Martyr, first Evangelist, Precursor to all true Christians of all time, we bow down before his joyous suffering for Christ’s Truth and His Holy Gospel, before him as Apostle and Martyr. Consider, that for already 2,000 years, the One who allowed the lawless king to behead him, has been working countless miracles in the earthly realm, living in it alongside the Lord Jesus Christ. For 2,000 years he has been ceaselessly working miracles for all those who turn to him in prayer.

Brothers and sisters, whenever you are in great sorrow, turn to that first Apostle of Christ, and he will help you with all of your burdens. And should some kind of misfortune happen, turn to that first Evangelist. No matter what bitterness might fill your soul, he will sweeten it with Christ’s grace, which he will mystically send down to your tortured soul from the World on High. And when you find yourself in temptations and horrors of this earthly life, run to him, to the Holy Confessor; tell him what is in your heart, pour out your sorrows and spiritual needs and rest assured that in a mystical, divine manner, he will come down into your soul and will save you, and will deliver you from all temptations and woes. But should you need to suffer for the Lord Jesus Christ in this world: should others attack you on all sides, should atheists and those who oppose Christ want to swallow you up, to destroy you for belonging to Christ, should they want to silence your voice, to stop it from speaking of Christ, then remember that first Martyr, and call out to him: O Holy Martyr, first Martyr of Christ in the Gospels, hurry to my aid! Grant that may I die for the Lord Jesus Christ, leave my body like temporary clothing, and by the path of the Holy Martyrs move to Christ’s Kingdom! He will entreat the Lord that you might also join the host of Luminaries. Thus, today’s little Great Friday becomes for us the great joy of the Resurrection. Friday is small, but Sunday, the Resurrection, is great—resurrection for all Christians of all time. And for us today: for me, for you, for every Christian living today, today’s Great Friday is at the same time the Resurrection, for today we glorify the St. John the Baptist who is eternally alive in the Heavens; [we glorify] his victory over the death appointed to him by Herod, his soaring up into the Heavenly Realm, to be the first after the Mother of God, to stand beside the Lord Jesus Christ. You have seen the icon known as the “Deisis” i.e. “Prayer” icon. In it, the Lord sits on the Throne of Glory, as King of Heaven. On His right is the Most-holy Mother of God, and on His left, the Holy Forerunner. They pray to Him for the human race.

Оh! May his holy prayers be raised up today and tomorrow, and always, and may they be raised up for us Christians-Serbs, and for all the people on this earth, that the Lord lead all to repentance, that He have mercy upon all, that He save all, that all people brought [to Him] by the glorious Forerunner, might forever glorify the One True God in Heaven and on earth, the Lord Jesus Christ, to Whom is due all honor and glory, now and ever, and unto ages of ages. Amen.

Here is a lovely passage from Homily on the Feast of The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord, Saint Justin Popovich of Celije, Translation from the website of the Church of St. John the Baptist, Washington, D.C.  http://www.stjohndc.org/Russian/feasts/FeastsE/e_stjohn_behead_popovic.htm

***

Hymn of Praise
Saint John the Baptist
by Saint Nikolai Velimirovič

O Saint John, wonderful Baptizer,
Of the Savior, you were the glorious Forerunner,
You, with your purity, touched human souls
And, as an awesome trumpet, from the Jordan resounded
From sleep and idle vices, awakening men,
When the axe was near to the root.
To you I bow, to you I pray:
Every temptation, help me to resist.
Prophet most powerful, to you I bow,
And before you kneel and before you I weep:
From your heart, grant me the strength of a lion,
From your spirit, grant me angelic whiteness.
Grant me your strength that by practice to attain
To God be submissive and to rule over myself,
To baptize by fasting, to purify by all-night vigils,
To sweeten by prayer and heavenly vision,
And to every martyrdom, walk without fear
With your courage and with a strong faith.
O Saint John, God’s chosen one,
And glorious martyr for supreme justice,
You, of whom the godless armies are afraid
To my prayers, do not turn a deaf ear,
But, strengthen me by your prayers,
That as a true candle before the Lord, I stand.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/August29.htm

Troparion of the Forerunner: In Tone II:

   The memory of the just is celebrated with hymns of praise, * but the Lord’s testimony is enough for thee, O Forerunner * for thou wast shown to be more wonderful than the Prophets * since thou wast granted to baptize in the running waters * Him whom thou didst proclaim. * Then having endured great suffering for the Truth, * thou didst rejoice to bring, even to those in hell, * the good tidings that God Who had appeared in the flesh * takes away the sin of the world and grants us the great mercy.

The composition of John the Monk, in Tone VI:

While the birthday of the shameless Herod was being celebrated, the oath he swore to the vile dancer was fulfilled; for the head of the forerunner, having been cut off, was borne, like food, upon a platter, to those reclining there. O abominable feast, unholy act, full of murder! Yet, honoring the Baptist as the greatest born of women, we call him blessed, as is meet. (Twice)

The disciple of the most evil devil danced, and received thy head as her reward, O forerunner. O feast full of blood! Better would it have been not to have sworn thine oath, O iniquitous Herod, grandson of lies! For even though thou didst make thy vow, it was not well sworn. Better would it have been to be proved false, than to cut off the head of the forerunner, who spake the truth. Yet, honoring the Baptist as the greatest born of women, we call him blessed, as is meet. (Twice)

It was not fitting, O Herod, to condemn to death the denouncer of thine adultery, for the sake of a satanic love and the burning of cruel fornication. It was not fitting for thee to give his most precious head over to a most iniquitous woman because of a vow haplessly made as a condition for her dancing. O how couldst thou have committed such a murder? How is it that the vile dancer was not utterly consumed when she bore it on a platter in the midst of the feast? Yet, honoring the Baptist as the greatest born of women, we call him blessed, as is meet. (Twice)

Again Herodias rageth insanely, again is she vexed. O what deceitful dancing, what a feast of deception! The Baptist is beheaded, and Herod is troubled. Through the supplications of Thy forerunner, O Lord, grant peace to our souls. (Twice)

At the Aposticha, these stichera, in Tone II:

O John the Baptist, preacher of repentance, when thy head was cut off thou didst sanctify the earth, for thou didst make the law of God clear to the faithful and didst uproot iniquity. And, standing before the throne of Christ the King, entreat Him, that He have mercy upon our souls.

For the sake of the law of the Lord thy head was cut off, O most holy John. Thou didst denounce the impious king who committed iniquity with vile audacity. Wherefore, the armies of the angels marvel at thee, the choirs of the apostles and martyrs glorify thee, and we honor thine annual commemoration, O most glorious one, glorifying the Holy Trinity, Who hath crowned thee, O blessed forerunner.

The Kontakion for the Beheading of St John the Baptist,:
In Tone V:

The beheading of the glorious Forerunner * was a divine dispensation * that the coming of the Savior might be preached to those in hell. * Lament then, Herodias, * that thou didst demand a murder * despising the law of God and eternal life.

The Ikos:

Beginning an ode unto thee, O God-hymned blessed John, I am full of joy and yet also full of dread, for I fear that I shall not find words, O Forerunner to worthily praise thee, but do thou thyself strengthen me and grant that I may worthily speak of thee saying:
Rejoice, thou by whom gladness came;
Rejoice, thou by whom the curse was destroyed;
Rejoice, teacher of the ends of the world;
Rejoice, proclaimer of Christ’s wonders;
Rejoice, height of conscience that reacheth unto the heavens;
Rejoice, breadth of purity that cleanseth all the earth;
Rejoice, since thou hast seen the Holy Trinity;
Rejoice, thou who despised the deceit of fallen nature;
Rejoice, star that revealeth the Sun;
Rejoice, luminary that illuminates all that are under the sun;
Rejoice, thou by whom Christ hath been proclaimed;
Rejoice, thou by whom Satan was rejected;
Rejoice, O proclaimer of grace.

Ω Αββά Μωϋσή, παρεβίασες την εντολή των ανθρώπων και τήρησες την εντολή του Θεού.

Όσιος Αββάς Μωϋσής ο Αιθίοπας της Σκήτεως (332-407)
Εζεκίας ο Δίκαιος, Βασιλιάς του Ιούδα (691 π.Χ).
Σουσανίκ βασίλισσα Γεωργίας η μάρτυς (475) (και 17 Οκτωβρίου)
Άννα η Θεοδόχος και προφήτιδα της Ιερουσαλήμ, θυγατέρα του Φανουήλ (3/2 και 28/8, 1ος αι.)
Σύναξις 52 Οσίων Πατέρων των Μακρινών Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου (της Σκήτης του Αγίου Θεοδοσίου)

Εορτάζουν στις 28 Αυγούστου

Στίχοι
Φήσεις το ρητόν και θανών, Μωσή μέλα.
«Άνθρωπος όψιν, και Θεός την καρδίαν».
Θάψαν εν εικάδι Μωσήν ογδόη Αιθιοπήα.

Στίχοι·
Νόων μυριάς, ανυμνεί Σε εν πόλω,
πληθύς δ’ Οσίων, Χριστέ, αινεί Σε εν τάφοις.

‘β’. Ένας αδελφός της Σκήτης έσφαλε. Και αφού έγινε συνέδριο, έστειλαν και φώναξαν τον Αββά Μωϋσή. Αυτός όμως δεν ήθελε να έλθη. Του εμήνυσε λοιπόν ο πρεσβύτερος, λέγοντας: «Έλα, γιατί όλοι σε περιμένουν». Και εκείνος σηκώθηκε και ήλθε. Και παίρνοντας ένα ζεμπίλι τρύπιο, το γέμισε με άμμο και το φορτώθηκε στον ώμο. Εκείνοι δε, βγαίνοντας σε συνάντηση του, του λέγουν: «Τι σημαίνει αυτό, πάτερ;». Τους είπε τότε ο γέρων: Έχω πίσω μου τις αμαρτίες μου οπού ξεχύνονται, αλλά δεν τις βλέπω. Και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω αμαρτίες άλλων». Και αυτοί, ακούοντας, τίποτε δεν είπαν στον αδελφό. Αλλά τον συγχώρησαν.

ε΄. Δόθηκε κάποτε σε Σκήτη εντολή: «Να νηστεύσετε αυτή την εβδομάδα». Έτυχε λοιπόν τότε να επισκεφτούν κάποιοι αδελφοί από την Αίγυπτο τον Αββά Μωϋσή. Και τους έκαμε λίγο μαγειρευτό φαγητό. Και βλέποντας οι γείτονες τον καπνό, το ανέφεραν στους κληρικούς: «Να, ο Μωϋσής κατέλυσε τη νηστεία, μαγειρεύοντας φαγητό». Και εκείνοι είπαν: Όταν θα έλθη, εμείς θα του μιλήσουμε». Και σαν συμπληρώθηκε η εβδομάδα, βλέποντας οι κληρικοί τη θαυμαστή συμπεριφορά του Μωϋσέως, του έλεγαν ενώπιον όλων: «Ω Αββά Μωϋσή, παρεβίασες την εντολή των ανθρώπων και τήρησες την εντολή του Θεού».

Είπε επίσης: «Όλος ο αγώνας πρέπει να αποβλέπει στο να μην κρίνουμε τον πλησίον. Γιατί όταν το χέρι του Κυρίου φόνευσε όλα τα πρωτότοκα στη χώρα της Αιγύπτου, δεν έμεινε σπίτι που να μην είχε νεκρό (Έξ. 12,29-30)». Τον ρωτάει ο αδελφός: «Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά;» «Σημαίνουν―είπε ο Γέροντας―ότι, εάν όλα εκείνα που μας εμποδίζουν μας αφήσουν να δούμε τις αμαρτίες μας, δεν θα βλέπουμε τις αμαρτίες του πλησίον. Άλλωστε είναι ανοησία, ενώ έχει δικό του νεκρό ο άνθρωπος, να τον αφήσει και να πάει να κλάψει το νεκρό του πλησίον.

Και το να πεθάνεις έναντι του πλησίον σημαίνει να έχεις μπροστά σου τη δική σου αμαρτία και να μην έχεις μέριμνα για κανένα άνθρωπο ότι αυτός είναι καλός ή εκείνος είναι κακός. Μην κάνεις κακό σε κανένα άνθρωπο, ούτε να σκέφτεσαι πονηρά για κανένα. Μην εξευτελίσεις κάποιον που κάνει το κακό αλλά και να μην συμφωνήσεις μ’εκείνον που κάνει κακό στον πλησίον ούτε να χαίρεσαι μ’αυτόν που βλάπτει τον πλησίον. Αυτό σημαίνει το να είμαστε νεκροί έναντι του πλησίον.

Μην κατακρίνεις κανένα· αλλά να λες: Ο Θεός γνωρίζει τον καθένα και να μη συμφωνείς μ’αυτόν που κατηγορεί· να μη χαίρεσαι που κατηγορεί αλλά ούτε και να τον μισείς. Αυτό είναι το νόημα του να μην κρίνουμε.

θ’. Έλεγε ο αββάς Μωϋσής στη Σκήτη: «Εάν φυλάξωμε τις εντολές των πατέρων μας, εγώ σας εγγυώμαι ότι βάρβαροι δεν θα έλθουν εδώ. Εάν όμως δεν τις φυλάξωμε ο τόπος αυτός οπωσδήποτε θα ερημωθεί».

ιδ’.Είπε ο αββάς Μωϋσής: «Οφείλει τινας να πεθάνει απέναντι του συντρόφου του, ώστε να μην τον κατακρίνει σε τίποτε ».

«Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων… Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα… Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46).

Το τέλος των σφαγιαστών του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

«Παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού» (Ψαλμ. 22). Δηλ. παρεστάθηκαν απειλητικοί οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συγκεντρώθηκαν στον ίδιο τόπο εναντίον του Κυρίου και Θεού και εναντίον εκείνου, τον οποίον αυτός έχρισε Προφήτη και Αρχιερέα.
Τι είπε ο Κύριος στον Απ. Παύλο, που τον κατεδίωκε; «Σαούλ Σαούλ, τι με διώκεις; Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. 9, 4). Δηλ. Σαούλ, Σαούλ, διατί με καταδιώκεις; Είναι σκληρό δια σε να κλωτσάς επάνω στα σιδερένια καρφιά των βουκέντρων. Λοιπόν όσο σκληρό είναι να κλωτσάς τα καρφιά τόσο πιο σκληρό είναι να καταδιώκης την Εκκλησία…

Ο βασιλιάς Ηρώδης Αντύπας (20 -40 μ.Χ.) ήταν ένας αιμοδιψής και αιμοβόρος βασιλιάς, ήταν αυτός που αποκάλεσε ο Χριστός «αλώπεκα» (αλεπού-Λουκ.13:31 ) λόγω της δολιότητάς του, της παμπόνηρης πανουργίας του και της διπλωματικότητάς του, προειδοποιώντας τους μαθητές του να τον προσέχουν ιδιαιτέρως οπως και τους Φαρισαίους . Ήταν αυτός που αποκεφάλισε τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο (Μάρκ.6:14-28) , αυτός που χλεύασε και ειρωνεύτηκε τον Κύριο, του φόρεσε χλαμύδα και τον παρέδωσε στον Πιλάτο (Λουκάς 23:6-12). Μετά τον θάνατο του Χριστού και την Ανάστασή Του, ο Ηρώδης φυλάκισε και βασάνισε τους Αποστόλους. Θεωρούσε τον εαυτό του ως κάποια θεότητα και απαιτούσε να τον προσκυνούν, όταν τον βλέπανε. Έμεινε στην εξουσία μέχρι το 37 μ.Χ. Τι το ήθελε όμως! Η ζωή του ήτανε μαρτυρική. Μαστίζεται αλύπητα από τους δριμείς ελέγχους της συνειδήσεως, είχε συνεχώς εφιάλτες από τους οποίους καταδιωκόταν παντού σαν τον πρώτο φονιά της ιστορίας, τον Κάιν. Μάταια αγωνίζεται ο ταλαίπωρος Ηρώδης, η πονηρή αλεπού, να πνίξει τη φωνή της συνειδήσεως. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και ο βασιλιάς των Ναβαταίων της Αραβίας Αρέτας Δ’, που θεώρησε μεγάλη προσβολή την αποπομπή της κόρης του από τον Ηρώδη Αντύπα, στράφηκε με όλες τις δυνάμεις του εναντίον του, τον οποίο κατανίκησε ολοσχερώς. Ο ηττημένος Αντύπας καταδικάστηκε από τον Ρωμαίο Καίσαρα, Καλιγούλα, σε εξορία πρώτα στο Λούγδουνο (τη σημερινή Λυών) στην Γαλλία και αργότερα στην Ισπανία. Ο Ηρώδης και η ραδιούργα Ηρωδιάδα έζησαν εξόριστοι, σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης έως ότου η γη άνοιξε και τους κατάπιε. 

Άλλη εκδοχή όμως λέει ότι κάποια φορά καθώς καθόταν στο θρόνο του, ντυμένος με όλη την πολυτέλεια, που μπορεί να ντυθή ένας αυτοκράτορας, Άγγελος Κυρίου τον χτύπησε με ξαφνική αρρώστια: γέμισε σκουλήκια και ξεψύχησε εν μέσω φρικτών πόνων (Πράξεις 12, 21, 23).

Αλλά και η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας, που ζήτησε αναιδώς την κεφαλή του Προδρόμου επί πίνακι ήτανε πολύ χειρότερη. Η Σαλώμη είχε πρώτα σύζυγο τον Φίλιππο, Τετράρχη της Ιτουραίας και της Τριχωνίδας, και κατόπιν τον Αριστόβουλο, γιο του Ηρώδη, βασιλιά της Χαλκίδας της Συρίας.
Όπως διηγείται ο Νικηφόρος Κάλλιστος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η Σαλώμη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν με το τέλος του Προδρόμου. Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι. Και να πώς:
Η Σαλώμη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά. Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω τον παγωμένο ποταμό Σύκαρη, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της. Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί. Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού. Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό! Όλοι οι θεατές θυμήθηκαν τότε την κεφαλή του Ιωάννου, που είχε ζητήσει «επί πίνακι» και κατάλαβαν το γιατί πέθανε και η ίδια κατά τον τρόπο αυτό, βρίσκοντας κατά τα έργα της. Για το λόγο αυτό άλλωστε είναι γραμμένο στην Ιερή Αποκάλυψη ότι «τα έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (14, 13), ενώ και από τον Απόστολο Παύλο σημειώθηκε θεόπνευστα ότι ο Θεός «αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. 2, 6).

«Το σπίτι σας θα μείνη άδειο».

Αυτά τα προφητικά λόγια του Χριστού, έγιναν πραγματικότητα κατά γράμμα, επειδή δεν χάθηκαν και δεν καταστράφηκαν μόνον άνθρωποι και συγγενείς τους, αλλά χάθηκαν και καταστράφηκαν ολόκληρες αυτοκρατορίες και λαοί, που καταδίωξαν και βασάνισαν τους χριστιανούς. Αυτό έχει συμβή και με τον εβραϊκό λαό, ο οποίος διασκορπίστηκε σε όλο τον κόσμο, όπως και ο Μωυσής προφήτευσε. «Και θα σε διασκορπίση ο Κύριος σε όλα τα έθνη από τη μία πλευρά της γης μέχρι την άλλη» (Δευτερονόμιο 28, 64).
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία της Βαβυλώνας και της Περσίας καταστράφηκαν. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες, φαινόταν στην εποχή τους δυνατές, σταθερές, ατσάλινες, αλλά η Αλήθεια ήταν πιο δυνατή από αυτές. Και όπως καταστράφηκαν και χάθηκαν οι παλιές αυτοκρατορίες που πολέμησαν εναντίον των Χριστιανών, έτσι χάθηκε και ο βίαιος μπολσεβικισμός της Ρωσίας. Έτσι θα χαθούν και όσες άλλες αυτοκρατορίες έχουν πνεύμα μοχθηρίας, μίσους και βίας.

Έλεγε ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης το έτος 1969: «Αν είστε δειλοί, θα επικρατήσουν οι άθεοι και θα χάσουμε τα πάντα. Εάν φοβάσαι, δεν είσαι Χριστιανός. Χριστιανός και φόβος δεν συμβιβάζον­ται. Τι φοβάσαι; τους ανθρώπους, τον κόσμο, τον διάβολο, τον θάνατο; Ο Χριστιανός δεν φοβάται τίποτε, μόνο το Θεό φοβάται, και είνε σύντροφος των γενναίων μαχητών.
Εάν είστε δειλοί, να το θυμάστε και γράψατέ το…· θα επικρατήσουν οι άθεοι (αυτό δεν συμβαίνει σήμερα;). Εάν εμείς οι Χριστιανοί δεν ξυπνήσουμε και δεν γίνουμε ήρωες, θα χάσουμε και την πατρίδα και τα σπίτια και τα πάντα. Ανδρείοι να είστε και να κοιτάτε ψηλά, προς τον ουρανό».

Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης παρατηρεί: «Όταν ο Θεός λέει στον Νόμο· θα σας δώσω άρχοντες, όπως τους θέλει η καρδιά σας, είναι φανερό, ότι άλλοι μεν από τους άρχοντες και τους βασιλείς αναδεικνύονται από τον Θεό, και άλλοι πάλι, όντας ανάξιοι, αναδεικνύονται κατά παραχώρηση η θέληση του Θεού, αντίστοιχα προς τον ανάξιο λαό της δικής τους αναξιότητας.

***

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Πουθενά η φιλαρχία δεν είναι τόσο φοβερή αμαρτία όπως στην Εκκλησία. Εάν περάσει στην καρδιά του ανθρώπου, διώχνει απ’ αυτήν την αγάπη, και μαζί με την αγάπη την αλήθεια. Και στην θέση τους ενθρονίζει κάθε κακό.

Η Εκκλησία κυβερνάται με την αγάπη και με την αλήθεια. Ο μεγαλύτερος διακονεί με αγάπη τον μικρότερο. Ο πρεσβύτερος είναι υπηρέτης όλων, πάντα κατά το παράδειγμα του παν-τέλειου Κυρίου Ιησού που δεν ήρθε στο γήινο κόσμο μας «διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθ. Κ’, 26-28).

Αυτό διακρίνει την Εκκλησία απ’ όλες τις οργανώσεις του κόσμου. Αυτό είναι που την κάνει όχι αυτού του κόσμου και που δείχνει ότι είναι όλη απ’ τον άλλον κόσμο, απ’ τον κόσμο της θεϊκής αγάπης και της αλήθειας του Χριστού. Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

***

Αγίου Λουκά Κριμαίας

… Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της… Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.
Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο θησαυρό της καρδίας σας, προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

***

Αγία Οσιομάρτυς Σουσανίκ της Γεωργίας (440-475)

Ο ασεβής Βάσκεν ηγεμόνας της Νότιας Kartli Γεωργίας, και σύζυγος της αγίας Σουσανίκ (ή Σωσσάνας) προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί το Χριστό, λύσσαξε όμως κυριολεκτικά από την στάση της βασίλισσας. Κάποια μέρα άρχισε να την ποδοπατά, να την σέρνει από τα μαλλιά και να την χτυπά στο κεφάλι με τις γροθιές και με ένα σίδερο. Το ένα μάτι της Αγίας αχρηστεύθηκε. Και να ξεφώνιζει σαν δαιμονισμένος. Βλέποντας ο Τζότζικ την μανία του αδελφού του, μπήκε στην μέση και ελευθέρωσε την Αγία σαν πρόβατο από αιμοβόρο λύκο, λέγοντάς του: Φτάνει πιά. Την Μεγάλη Εβδομάδα, ο διάβολος κυρίευσε πάλι την καρδιά του. Πήγε στην Εκκλησία την έβγαλε έξω και διέταξε να την σύρουν πάνω στην γη μέχρι το παλάτι. Ο δρόμος ήταν γεμάτος αγκάθια. Εκεί διέταξε να της δώσουν 300 ραβδισμούς. Η πολύαθλη Σουσανίκη, την ώρα του μαρτυρίου, δεν έβγαλε αναστεναγμό ούτε παραπονέθηκε. Η Μάρτυς έζησε 6 χρόνια σε φρικτές συνθήκες, σε ένα μπουντρούμι με βασανιστήρια δοξάζοντας τον Θεό.

Μέσα από την φυλακή ευχήθηκε σε όλους που την συμπόνεσαν και στήριξαν
–Ο Θεός, ας πλουτίσει με όλα τα αγαθά Του όσους συμμερίσθηκαν το μαρτύριο και τις θλίψεις μου, τώρα, πορεύομαι προς την αιωνιότητα. Ελπίζω ότι για τις θλίψεις που δοκίμασα, θα μου χαρίσει ο Κύριος την χαρά· για τον εξευτελισμό και την ταπείνωση, την δόξα και την τιμή στους ουρανούς.
Στο έβδομο έτος της φυλάκισης κοιμήθηκε στη φυλακή ειρηνικά, παραδίδοντας την αγία ψυχή της στα χέρια του Θεού στις 17 Οκτωβρίου του 475 μ. Χ
Ο ευσεβέστατος βασιλιάς της Ιβηρίας Βαχτάνγ Γούργ Ασλάν, το 482 ξεκίνησε με το στράτευμά του εναντίον του δολοφόνου της αγίας Σουσανίκης, τον έπιασε αιχμάλωτο και τον κρέμασε. Προς τιμήν της Μάρτυρος έκτισε ναό στην Τσουρτάγ, όπου μετέφερε και έθαψε με επισημότητα το άγιο λείψανό της.

Η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών… τίποτε μην σας φοβίσει, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο. Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα … μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστεως και των ιερών του Χριστού! Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/20/%ce%b7-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ad%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%81/

Η Ορθοδοξία έχει τον δικό της αληθινό και αλάθητο Πάπα, το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα της σοφίας και δύναμης του Θεού, που κυβερνά όλους και όλα, αλλά όχι με τη βία όπως οι επίγειοι δικτάτορες αλλά σαν πατέρας, με σοφία και αγάπη. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/13/63573/

Απολυτίκιον Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των παθών καταλείψας Πάτερ την Αίγυπτον, των αρετών εν τω όρει ανήλθες πίστει θερμή, τον Σταυρόν τον του Χριστού άρας επ’ ώμων σου, και δοξασθείς περιφανώς τύπος ώφθης Μοναστών, Μωσή Πατέρων ακρότης, μεθ’ ων απαύστως δυσώπει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Έτερον Απολυτίκιον Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος. Ήχος α’. Του λίθου σφαγισθέντος.

Της ερήμου πολίτης και εν σώματι άγγελος, και θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ημών Μωϋσή· νηστεία αγρυπνία προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τους νοσούντας, και τας ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

Απολυτίκιον Αγίας Σουσανίκ της Γεωργίας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Βασιλέως συζύγου σου ειδωλόφρονος ορώντος διαγωγήν σου την ευσεβή, Σουσανίκ, προσταγή στερρώς υπέμεινας μαρτύριον· όθεν θεόθεν ο Χριστός πολυχεύμονα πηγήν ανέδειξεν ιαμάτων σον τάφον εν τη Τιφλίδι και προς Αυτόν ημών σε πρέσβειραν.

Απολυτίκιον. Ήχος γ΄. Θείας πίστεως

Θείας πίστεως, ομολογίαν, κατεκόσμησας την Εκκλησίαν, Σουσανίκη Μαρτύρων ομότροπη, όθεν στερρώς τω συζύγω αντέστησες, ξύλο ειρκτή υπομείνας και βάσανα, Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Οσίων Πατέρων των Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου. Ήχος γ΄. Την ωραιότητα.

Την πολυύμνητον, πόλιν τιμήσωμεν, την εξανθήσασαν, άνθη τα τίμια, τους μαργαρίτας τους σεπτούς, Οσίων τους ακραίμονας· πλείστοι γαρ υπάρχουσιν, αριθμόν οι μακάριοι, πάσαν την μυρίοπλον, εχθρού πλάνην νικήσαντες· διό και τους στεφάνους εδέξαντο, εκ Θεού οι γενναίοι αδάμαντες.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Την Σουσανίκην οι πιστοί εγκωμιάσωμεν, ότι ενήθλησε λαμπρώς υπέρ τον ήλιον, υπομείνασα συζύγου το ωμότατον, προσευχομένη υπέρ του κόσμου εμαρτύρησεν, ταπεινώσεις δημοσίως αύτη έλαβε, διό κράζομεν· χαίροις Μάρτυς πανεύφημε.

Κανών α’, Ωδή ς’
Ήχος πλ. δ’ Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ως μέλισσα φιλεργός, τω σίμβλω της διανοίας σου, τα άνθη των αρετών, αθροίσας ανέβλυσας, γλυκασμόν αθάνατον, την πικρίαν Πάτερ, των δαιμόνων απελαύνοντα.

Ερήμοις εγκαρτερών, την άνω πόλιν κεκλήρωσαι, την σάρκα δουλαγωγών, νηστείαις θαυμάσιε, τρυφήν προς αδάπανον, και προς Παραδείσου, τας σκηνώσεις εξεδήμησας.

Κανών α’, Ωδή θ’
Ήχος πλ. δ’ Έφριξε πάσα ακοή

Στάζουσι Πάτερ γλυκασμόν, ωφελείας οι των πόνων ιδρώτές σου, και την πικρίαν ημών των παθημάτων αποδιώκουσιν, αναβλυστάνουσιν ημίν ιάσεις τα λείψανα, και σηπεδόνας κακών, και ψυχών τον μολυσμόν εκκαθαίρουσιν.

Στεφάνοις έστεψε Χριστός, αμαράντοις σου την κάραν θεσπέσιε, νενικηκότος στερρώς, τας παρατάξεις του κοσμοκράτορος, και των Οσίων τοις χοροίς, οσίως ηρίθμησε, μεθ’ ων ικέτευε, λυτρωθήναι πειρασμών τους τιμώντάς σε.

O Abba Moses, you did not keep the commandment of men, but it was so that you might keep the commandment of God.

Saint abba Moses the Ethiopian of Scete
Saint Shushanik (Susanna) of Georgia Queen and Martyr (440-475)
Righteous Hezekiah (721-691 B.C.)
Synaxis of the Saints of the Kiev Caves whose relics repose in the Far Cave of Venerable Theodosius

Commemorated on August 28

A brother at Scetis committed a fault. A council was called to which Abba Moses was invited, but he refused to go to it. Then the priest sent someone to say to him, ‘Come, for everyone is waiting Moses [139 for you.’ So he got up and went. He took a leaking jug, filled it with water and carried it with him. The others came out to meet him and said to him, ‘What is this, Father?’ The old man said to them, ‘My sins run out behind me, and I do not see them, and today I am coming to judge the errors of another.’ When they heard that they said no more to the brother but forgave him.

Once the order was given at Scetis, ‘Fast this week.’ Now it happened that some brothers came from Egypt to visit Abba Moses and he cooked something for them. Seeing some smoke, the neighbours said to the ministers, ‘Look, Moses has broken the commandment and has cooked something in his cell.’ The ministers said, ‘When he comes, we will speak to him ourselves.’ When the Saturday came, since they knew Abba Moses’ remarkable way of life, the ministers said to him in front of everyone, ‘O Abba Moses, you did not keep the commandment of men, but it was so that you might keep the commandment of God.’

A brother came to Scetis to visit Abba Moses and asked him for a word. The old man said to him, ‘Go, sit in your cell, and your cell will teach you everything.’

Abba Moses said, ‘The man who flees and lives in solitude is like a bunch of grapes ripened by the sun, but he who remains amongst men is like an unripe grape.’

The magistrate heard about Abba Moses one day and he went to Scetis to see him. They told the old man. He got up and fled to the marsh. Some people met him and said to him, ‘Old man, tell us where the cell of Abba Moses is.’ He said to them, ‘What do you want with him? He is a fool.’ So the magistrate went back to the church and said to the ministers, ‘I heard people talk about Abba Moses and I went to see him, but there was an old man going into Egypt who crossed our path and we asked him where Abba Moses’ cell is, and he said to us, “What do you want with him? He is a fool.’“ When they heard this, the clergy were offended and said, ‘What kind of an old man was it who spoke like that about the holy man to you?’ He said, An old man wearing old clothes, a big black man.’ They said, ‘It was Abba Moses himself and it was in order not to meet you that he said that.’ The magistrate went away greatly edified.

At Scetis Abba Moses used to say, ‘If we keep the commandments of our Fathers, I will answer for it on God’s behalf that the barbarians will not come here. But if we do not keep the commandments of God, this place will be devastated.’

***

Holy Royal Martyr Queen Shushanik (Susanna) of Georgia (†475)  

Saint Shushanik (Susanna – შუშანიკი) was the wife of the Georgian prince Varsken, the ruler[1] of Hereti. Having been raised in a pious Christian family, she was deeply penetrated with love and the fear of God.
At that time Kartli was under heavy political pressure from Persia, and Prince Varsken visited the Persian king Peroz in hopes of encouraging more friendly relations between the two countries. He willingly denied the true Faith, converted to the worship of fire, and promised the king to convert his wife and children upon his return to Hereti.

Having approached the border of Hereti, Varsken sent messengers to Tsurtavi, the city in which he ruled, to ensure that his subjects met him with due respect. The blessed Shushanik, having learned of her husband’s betrayal, fell to the ground and wept over him with bitter tears. Then she took her four children, deserted the palace, and sought refuge in a nearby church.

That evening Shushanik was visited by her spiritual father, the elder Iakob, who predicted, “Varsken’s cruelty and mercilessness are unmistakable. Know that terrible trials await you. Will you be firm and unbending in your position?”

“I would rather die than unite with him and destroy my soul!” she answered.

Three days later the prince arrived in Tsurtavi. As promised, he tried to persuade his wife to convert, but St. Shushanik firmly answered, “As you have renounced your Creator, so I am renouncing you.

I will no longer take part in your affairs, no matter what suffering I must endure!”

The next time, Varsken sent his younger brother Jojik and Bishop Apots to convince Shushanik to return to the palace. Shushanik refused for some time, but in the end she yielded to their persuasion. She set off for the palace with the Holy Gospel and the Lives of the holy martyrs, and when she arrived she locked herself in a squalid cell.

Two days later Varsken returned to the palace and invited Shushanik, his brother Jojik, and his sister-in-law for supper. The queen, however, could not bring herself to share a meal with one who had betrayed Christ: she pushed away the cup that Jojik’s wife had offered her, thus further angering her husband.

The furious Varsken beat his wife mercilessly, fettered her in irons, locked her in prison, and forbade the guards to let anyone in to see her.

St. Shushanik spent six years in captivity. While she was serving her sentence, she helped the poor that came to her. Through her prayers the sick were healed and children were born to the childless.

Before her death, Holy Martyr Shushanik blessed those around her and requested that she be buried at the place from which her unbelieving husband had dragged her out of the palace.

This happened in the year 475. The clergy and people alike wept bitterly over Shushanik’s tragic fate. Her holy relics were buried in accordance with her will.

In 578, with the blessing of Catholicos Kirion I, St. Shushanik’s holy relics were translated to Tbilisi, where they remain today, in the Metekhi Church of the Most Holy Theotokos.

O Holy Shushanik, because of thy husband’s transgression thou wast adorned with a martyr’s crown, and thou didst deny the rank of earthly queen in favor of the Heavenly Kingdom. Now thou dost stand boldly before the Bridegroom, the Immortal Christ. Protect us who praise thy name!
Archpriest Zakaria Machitadze
[1] As Hereti (a province of southeastern Georgia) was under Persian control at that time, Varsken was essentially the viceroy for the Persians.
http://www.pravoslavie.ru/english/7318.htm
For further information on the book THE LIVES OF THE GEORGIAN SAINTS by Archpriest Zakaria Machitadze contact St. Herman Press: St. Herman Press, P.O. Box 70, Platina, CA 96076

Apolytikion in the First Tone

Thou didst prove to be a citizen of the desert, an angel in the flesh, and a wonderworker, O Moses, our God-bearing Father. By fasting, vigil, and prayer thou didst obtain heavenly gifts, and thou healest the sick and the souls of them that have recourse to thee with faith. Glory to Him that hath given thee strength. Glory to Him that hath crowned thee. Glory to Him that worketh healings for all through thee.

Troparion – Tone 1

You abandoned the Egypt of the passions, O Father, Ascending the mount of the virtues with fervent faith, Taking the Cross of Christ upon your shoulders; And being glorified in godly works, You proved to be a model for monastics, O summit of the fathers. Pray unceasingly with them that our souls may find mercy!

The Saints of the Kiev Caves, Troparion, in Tone IV —

Let us honor today the noetic sun and the radiant moon of the first leaders of the Caves, with the whole assembly of the venerable; for, illumining the firmament of the Church, they enlighten those who languish in the darkness of the passions, and by their supplications they grant help from Christ God amid all tribulations, and ask deliverance for our souls.

Troparion Martyr Susanna, Queen of Georgia— Tone 3

Your holy martyr Susanna, O Lord, / through her sufferings has received an incorruptible crown from You, our God. / For having Your strength, she laid low her adversaries, / and shattered the powerless boldness of demons. / Through her intercessions, save our souls!

O Holy Shushanik, because of thy husband’s transgression thou wast adorned with a martyr’s crown, and thou didst deny the rank of earthly queen in favor of the Heavenly Kingdom. Now thou dost stand boldly before the Bridegroom, the Immortal Christ. Protect us who praise thy name!