Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης, φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλό τους και επειδή ήταν αδύνατος για θεομαχία, ξέπεσε σε αδελφοκτονία.

Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης
Μεγαλομάρτυρος Κωνσταντίνου του Αλαμανού. Αγίων Απολλωνίας και Μαυρικίου. Οσίων Πέτρου πατρικίου, Βασιλείου ηγουμένου, του συστησαμένου την σεβασμία Μονή του «Βαθέος Ρύακος» και Λέοντος του «γυμνού».

Εορτάζουν στις 1 Ιουλίου

Στίχοι
Bολαίς αδελφούς ου διέσπων οι λίθοι,
Ως εις έν άμφω συμπεπηγότας λίθον (ήτοι τον Xριστόν).
Πρώτη Iουλίοιο λίθοισιν Aνάργυροι ήθλουν.

Κοσμάν γεραίρω συν Δαμιανώ άμα,
Σοφούς ιατρούς και Λόγου Θεού φίλους·
Οι τον βίον έλειψαν εν Ρώμης όρει,
Κοσμάς Δαμιανός τε, πέτρησι δόλω κτάνθησαν.

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, ήταν αδέρφια, έζησαν την εποχή που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη, και για αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν να πιστεύσουν στον Χριστό.
Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τους αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες. Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του και ο Καρίνος προσπάθησε να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και ο ίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Συγκεκριμένα, όταν ο Καρίνος ανέκρινε τους Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι την θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό. Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστευσαν στον Χριστό όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή μπροστά σ’ αυτό πού συνέβη και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τους έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές.
Αργότερα όμως, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, οι Άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλο που τούς είχε μάθει την ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Γι’ αυτό τον λόγο τους ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν κάποια βότανα και εκεί τους επιτέθηκε με πέτρες και τους θανάτωσε.

***

Ο αββάς Ιλαρίων από την Παλαιστίνη πήγε στο Όρος να επισκεφθεί τον αββά Αντώνιο. Και ο αββάς Αντώνιος του λέει
– Καλώς ήλθε ο αυγερινός που ανατέλλει την αυγή!
Και ο αββάς Ιλαρίων του απαντά
– -Ειρήνη σε σένα, που είσαι ο στύλος του φωτός, που φωτίζει την οικούμενη!
(Π.Β. Πάσχου, Ταπεινοφροσύνη και αγάπη, σελ. 85-86, εκδ. Αρμός, 2011)

Ο αββάς Σισώης έλεγε: «Αν είχα έναν από τους λογισμούς του Αντωνίου, θα γινόμουν όλος ως πυρ»!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Η απουσία του φθόνου μεταξύ των αγίων είναι ένα εκπληκτικό και υπέροχο φαινόμενο. Οι άγιοι όχι μόνο δεν επιτρέπουν φθόνο να αγγίξει τις καρδιές τους, αλλά, με όλες τις δυνάμεις τους, εργάζονται στην εξύψωση των συντρόφων τους και στην ταπείνωση του εαυτού τους». 

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται και κάνουν την ζωή τους μαύρη.. Θυμάστε τον Κάιν και τον Άβελ; Δεν έψαξε ο Κάιν να βρη τα δικά του χαρίσματα, αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ· οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του, μετά τα έβαλε και με τον Θεό και τελικά από τον φθόνο έφθασε στον φόνο… Όταν ο άνθρωπος φθάση να χαίρεται για την πρόοδο των άλλων, τότε ο Χριστός θα του δώση όλη την πρόοδο των άλλων και θα χαίρεται όσο χαίρονται όλοι οι άλλοι, και τότε φυσικά θα είναι πολλή και η πρόοδός του και η χαρά του. 

***

π.Κάλλιστος Ware Μητροπολίτης Διοκλείας

Ο Χριστός μας κοιτάζει μεσ’ από τα μάτια όλων εκείνων που συναντάμε… Απ’ αυτή την ώρα και στιγμή μπορώ ν’ αρχίσω να βαδίζω μέσα στον κόσμο, έχοντας τη συναίσθηση ότι αυτός είναι ο κόσμος του Θεού, ότι εκείνος είναι κοντά μου σε κάθε τι που βλέπω κι αγγίζω, στον καθένα που συναντώ. ..Μαθαίνοντας να διαβάζω το λόγο του Θεού μέσα στο βιβλίο της δημιουργίας, ανακαλύπτοντας την υπογραφή του σ’ όλα τα πράγματα,.. Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή του αγ. Ιωάννου της Κλίμακος: «Περιόρισε το μυαλό σου στα λόγια της προσευχής». Τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο Θεός, αλλά με το δικό του τρόπο και στο δικό του χρόνο.

Σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο υπάρχει ένας θησαυρός, ο οποίος δεν ανευρίσκεται σε κανέναν άλλο.

***

Αφήστε κάθε άτομο που σας στέλνει σήμερα ο Κύριος στο μονοπάτι της ζωής να γίνει το πιο σημαντικό, το πιο πολύτιμο και το πιο ιδιαίτερο για εσάς πρόσωπο. Ζεστάνετε την ψυχή του!
Γέροντας Ιωάννης Κρεστιάνκιν

***

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Essex

Μην υποτιμάτε τους αρνητικούς λογισμούς που μπορεί να έχετε για τον πλησίον, όταν είστε στο κελλί σας. Φυλαχθείτε από κάθε λόγο που πληγώνει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Να θυμάστε επίσης τους λόγους του Χριστού: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» (Λουκ. 6,31).

Καθετί που αποκτάται με τους εσωτερικούς σας αγώνες αντανακλάται στην εν Θεώ ζωή σας. Πολεμείστε ενάντια σε κάθε πάθος που εγείρει μέσα σας λογισμούς κατακρίσεως για τον πλησίον. Μη δέχεσθε αυτό που ο εχθρός σας υποβάλλει εναντίον εκείνου που είναι άδικος μαζί σας. Είτε είσθε μόνοι στο κελλί σας είτε με άλλους, κάθε λογισμός κατακρίσεως, κάθε αρνητική εσωτερική κίνηση δημιουργεί ρωγμή στο πνευματικό σας οχυρό και στο οχυρό της αδελφότητος. Κανένας λογισμός δεν γεννιέται και δεν παρέρχεται χωρίς συνέπειες. Με αγαθούς λογισμούς, θα μπορείτε να βλέπετε στον καθένα που συναντάτε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Αντιθέτως, με αρνητικούς λογισμούς το πρόσωπό σας, οι ψυχικές σας ενέργειες θα διαταράξουν τις σχέσεις σας και θα επηρεάσουν το περιβάλλον σας. Όταν η χάρη είναι μαζί μας δεν βλέπουμε τα ελαττώματα των άλλων βλέπουμε μόνο τα παθήματα και την αγάπη των αδελφών.

Να αποβάλετε κάθε πνεύμα περιεργείας. Κάνετε το διακόνημα σας, χωρίς να σας ενδιαφέρει αν οι άλλοι κάνουν το δικό τους. Όταν απουσιάζει η περιέργεια, ο καθένας δέχεται από τον Θεό ό,τι του ταιριάζει. Δεν μπορούμε να εξαπατήσουμε τον Θεό. Είναι τόσο δυνατός και τόσο δίκαιος, ώστε δεν μπορούμε τίποτε να Του κρύψουμε.

Ποιό είναι το όπλο του εχθρού εναντίον της σωτηρίας μας; Ο φθόνος. Στο Ευαγγέλιο ο Πιλάτος γνωρίζει ότι οι Εβραίοι θέλουν να σκοτώσουν τον Χριστό από φθόνο. Ο φθόνος είναι η μεγαλύτερη δύναμη του εχθρού. Γι’ αυτό, πάνω από όλα πρέπει ν’ αποφεύγουμε το λογισμό της ζηλοφθονίας.

Όταν έριδες, εχθρότητες, βίαιες σχέσεις εκδηλώνονται μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα, παρά αν ο καθένας υπομένει τα ασθενήματα των άλλων. Για τον Απόστολο Παύλο είναι προτιμότερο να αδικείται κάποιος παρά να αδικεί (βλ. Α’ Κορ. 6,7-8).
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου: “Περί Πνεύματος και ζωής πνευματικά κεφάλαια”)

***

Ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντίχριστου στην καρδιά του ανθρώπου
γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Πώς λειτουργεί ο φθόνος; Ο φθόνος είναι ένα πνεύμα του Άδη. Μάχεται αδιάκοπα τη δικαιοσύνη και τον Θεό. Ο Θεός είναι αγάπη και ο φθόνος δεν αντέχει να μας βλέπει να κάνουμε καλό στον πλησίον μας. Όταν ο Κύριος, που είναι αγάπη, θεράπευσε τη γερόντισσα εκείνη που ήταν συγκύπτουσα για πάνω από 18 χρόνια, το κακό έδειξε μεμιάς το πρόσωπο του και άρχισε αμέσως να επαναστατεί, διότι ο φθόνος δεν μπορεί να αντέξει να γίνεται καλό στον οποιονδήποτε (βλ. Λουκ. 13,11-17). Ο φθόνος δεν σταματά ποτέ το πνεύμα του Άδη φθονεί όλους τους ανθρώπους για τα πάντα.

Ένας από τους θεοφόρους Πατέρες, ο άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης (εμφανίστηκε στον μοναχό Θεοφάνη, που κατοικούσε στο σπήλαιο του αγίου Νείλου τον 18ο αιώνα), μας έχει εξηγήσει πολλά από τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Είπε ότι ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντίχριστου στην καρδιά του ανθρώπου. Βλέπετε τώρα τι τρομερό πράγμα είναι ο φθόνος; Όμως αλίμονο, εμείς φθονούμε συχνά το γείτονα μας, ακόμα και τον πλησιέστερο μας συγγενή. Δεν φροντίζουμε ούτε καν να προσπαθήσουμε να γιατρέψουμε τον εαυτό μας από αυτή τη συμφορά, και να συνέλθουμε.

Όταν ένα πονηρό πνεύμα βλέπει ότι ένας άνθρωπος προσπαθεί να ευαρεστήσει τον Θεό και προκόβει στο αγαθό, βρίσκει τον τρόπο να μπει στην καρδιά των άλλων ανθρώπων και από κει να φθονήσει τον θεοειδή άνθρωπο. Μ᾿ αυτό τον τρόπο, το πονηρό πνεύμα δημιουργεί στους άλλους ανθρώπους μια κακή προδιάθεση για τον αδελφό τους και τους κάνει να νιώθουν φθόνο για κείνον. Με την επιρροή των δαιμόνων διαπράττουν πολλά άσχημα και κακόβουλα πράγματα εναντίον του αδελφού τους, διαδίδουν ψέμματα και φήμες για κείνον. Σε μας φαίνεται σαν να είναι οι άνθρωποι που φθονούν τον ευλαβή αδελφό τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι το πνεύμα της μοχθηρίας που έχει θρονιαστεί στην καρδιά τους και φθονεί. Παρομοίως, το πνεύμα της κακίας εισέρχεται στην καρδιά ενός ανθρώπου που άκουσε ότι έπεσε κακοτυχία σε κάποιον με τον οποίο δεν είχε καλή σχέση για καιρό. Δεν γνωρίζει ότι είναι το πνεύμα του Άδη αυτό που χαίρεται μαζί του για την κακοτυχία του πλησίον του.

Οι Άγιοι Πατέρες λένε: «Είναι αδύνατον να έχεις ειρήνη κι ωστόσο να είσαι γεμάτος φθόνο και κακία». Αυτά είναι χαρακτηριστικά του Άδη. Αν μπορούμε να ελευθερωθούμε από αυτά, μπορούμε να ζήσουμε μια χαρούμενη ζωή. Ας προσευχηθούμε στον Κύριο, διότι Εκείνος μόνος μπορεί να αλλάξει την κατάσταση της ψυχής μας.

Oταν αμαρτάνουμε εις βάρος του πλησίον μας, αμαρτάνουμε στην ουσία κατενώπιον του Θεού, διότι ο Θεός είναι παντού. Ενοικεί στην ψυχή όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η σχέση μας με τους συνανθρώπους μας καθορίζει την σχέση μας με το Θεό.

Είμαστε υοί φωτός και αγάπης, υοί Θεού, δικά του παιδιά. Ως τέτοιοι, πρέπει να διαθέτουμε τις δικές Του ιδιότητες, τη δική Του ποιότητα – αγάπη, ειρήνη και αγαθοσύνη προς όλους.

Ένας άνθρωπος της ύλης δεν μπορεί να καταλάβει έναν πνευματικό άνθρωπο. Ότι λέει ένας πνευματικός άνθρωπος αποτελεί για τον άνθρωπο της ύλης μια φαντασία, διότι η ουράνια λογική είναι ολότελα διαφορετική από τη λογική του κόσμου τούτου.. Επομένως, οι υιοί του φωτός έχουν κληθεί να λάμψουν με τη ζωή τους όσο περισσότερο μπορούν, ώστε να σκορπίσουν το φως παντού. Διότι ο ίδιος ο Κύριος είπε, «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τί θέλω ει ήδη ανήφθη!» (Λουκ. 12,49). Αυτό το πυρ είναι η θεία αγάπη.
Εμείς οι χριστιανοί έχουμε κληθεί να σκορπίσουμε στη γη την ατμόσφαιρα του ουρανού, την αιωνιότητα, την αγάπη, την ειρήνη, την αλήθεια και την ηρεμία.
 Είθε λοιπόν να σας αξιώσει ο Κύριος κάθε καλού, και να έχετε πλάι σας την Υπεραγία Θεοτόκο, που είναι η προστάτις μεσίτριά μας ενώπιον του θρόνου του Θεού. Θα παρακαλεί τον Υιό της και Θεό μας να μας δίνει τη δύναμη να είμαστε καλοί και να δοξάζουμε τον Θεό, τόσο εδώ στη γη όσο και στην αιωνιότητα. Αμήν. (Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, σελ. 252, Εκδόσεις : «Εν πλω»)

***

Ο φθόνος πηγάζει από την κενοδοξία. Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «οι δε του Χριστού [Ιησού] την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασιν και ταίς επιθυμίαις. 5.25 ει ζώμεν πνεύματι͵ πνεύματι και στοιχώμεν. 5.26 μη γινώμεθα κενόδοξοι͵ αλλήλους προκαλούμενοι͵ αλλήλοις φθονούντες»( Γαλ. 5, 24-26).

Λέγει ο Μ. Βασίλειος: «Ο Κάιν, ο πρώτος μαθητής του διαβόλου, διδάχθηκε από αυτόν και τον φθόνο και τον φόνο. Αυτές είναι οι αδελφές της ανομίας τις οποίες συνέζευξε και ο Παύλος λέγοντας: Μεστούς φθόνου, φόνου. Τι ήταν λοιπόν αυτό που έκανε ο Κάιν; Είδε την τιμή από τον Θεό προς τον Άβελ και κάηκε από ζήλεια. Φόνευσε αυτόν που τιμήθηκε (τον Άβελ) για να πληγώσει αυτόν που τον τίμησε (δηλ. τον Θεό). Επειδή ήταν αδύνατος για θεομαχία, ξέπεσε σε αδελφοκτονία. Ας αποφύγουμε αδελφοί, αρρώστεια που είναι διδάσκαλος της θεομαχίας, μητέρα του φόνου (της ανδροφονίας), την πιο παράλογη συμφορά»[Περί φθόνου].

«Φθόνος φιλίας εστίν αρρώστημα», γράφει ο Μέγας Βασίλειος. Είναι η κατ’ εξοχήν ασθένεια που προσβάλλει τη φιλία. Φθόνος είναι η διαστροφή της αγάπης. Αυτός που φθονεί δεν αγαπά τον συνάνθρωπό του, αλλά θέλει να τον βλάψει, να τον ταπεινώσει, να τον εξουθενώσει τελείως, για να επικρατήσει αυτός.
Ο φθόνος διώχνει τη χάρη του Θεού. 
Ο Κάιν φόνευσε τον αδελφό του Άβελ, επειδή τον φθονούσε!

Τα παιδιά του Ιακώβ πούλησαν τον αδελφό τους Ιωσήφ στους Ισμαηλίτες εμπόρους, γιατί τον φθονούσαν!
Αλλά και τον Δανιήλ από φθόνο τον έριξαν στο λάκκο των λεόντων, και τον ιερό Χρυσόστομο από φθόνο τον καθήρεσαν και τον εξόρισαν δύο φορές, και τον άγιο Νεκτάριο από φθόνο τον κατασυκοφάντησαν!
Το χαρακτηριστικότερο απ’ όλα τα παραδείγματα είναι ότι και τον Κύριό μας από φθόνο τον ανέβασαν επάνω στο σταυρό οι Ιουδαίοι.
Όμως οι φθονεροί δεν πετυχαίνουν αυτό που στοχεύουν, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Αυτόν που φθονούν τον δοξάζουν, ενώ οι ίδιοι ντροπιάζονται. Αντί να βλάψουν τους άλλους, βλάπτουν τον εαυτό τους. Αντί να τιμωρήσουν τους άλλους, αυτοτιμωρούνται. Αντί να δηλητηριάσουν τους άλλους, αυτοδηλητηριάζονται.Όσο φθονούμαστε από τους ανθρώπους τόσο ευλογούμεθα από τον Θεό.

Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Βλέποντας (ο βασιλιάς των Γεράρων) τον πλούτο του Ισαάκ να αυξάνεται καθημερινά, φοβάται και εξαναγκάζει τον δίκαιο να μεταναστεύσει από εκεί. Αξίζει να ακούσουμε και αυτά τα λόγια της θείας Γραφής, για να δούμε δι’ αυτών την εύνοια (φροντίδα) του Θεού, την οποία επιδεικνύει προς τους δούλους Του. Έσπειρε , λέγει ο Ισαάκ στη γη εκείνη και πήρε εκατονταπλάσιο κριθάρι εκείνη τη χρονιά. Είδες την φιλοτιμία του Δεσπότου; Είδες την επίταση της ευεργεσίας; Αλλά ας ιδούμε πόση έγινε και η ζήλια του βασιλιά πόση εγένετο για τον πλούτο του δικαίου. Φύγε, λέγει, από εμάς, διότι έγινες δυνατώτερος από εμάς. Και αληθινά ήταν δυνατώτερος, αφού είχε σε όλα την άνωθεν συμμαχία και εφρουρείτο από την δεξιά του Θεού. Που λοιπόν διώχνεις τον δίκαιο; Δεν γνωρίζεις ότι όπου και αν αυτός πάει, πάντοτε θα είναι με τον Κύριό Του; Ακόμη και αν τον αναγκάσεις να απέλθει στην έρημο, έχει τόσο ευμήχανο Δεσπότη, ώστε και εκεί όταν βρεθεί θα τον αναδείξει ακόμη πιο ξακουστό. Ο Θεός διά μέσου των αντιθέτων, πολλές φορές οικονομεί τα αντίθετα»[Περί φθόνου]

Απολυτίκιον Αγ. Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού Ρώμης, Ήχος πλ. δ’.

Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Απολυτίκιον. Ήχος γ´. Θείας Πίστεως.

Θείου Πνεύματος τη χειρουργία,* θεραπεύετε παντοίας νόσους,* συν τω Κοσμά Δαμιανέ, οι Ανάργυροι·* ο γαρ Σωτήρ ιατρούς υμάς έδειξεν,* εις περιποίησιν πάντων και ίασιν·* όθεν ρύσασθε παθών, δυσχεριών και θλίψεων,* τους πόθω τω ναώ υμών προστρέχοντας.

Ήχος πλ. β´. Όλην αποθέμενοι.

Όλην εισοικήσασα,* εν εαυτή την Τριάδα,* δυάς η αοίδιμος,* Κοσμάς και Δαμιανός οι θεόφρονες·* ως κρουνοί βλύζουσιν,* εκ πηγής νάματα,* ζωηφόρου των ιάσεων,* ων και τα λείψανα,* πάθη δι᾿ αφής θεραπεύουσι·* και μόνα τα ονόματα,* νόσους εκ βροτών απελαύνουσι·* πάντων των προσφύγων* σωτήριοι τελούντες, τω Χριστώ* εν παρρησία πρεσβεύουσιν,* υπέρ των ψυχών ημών.

Λιτή. Ιωσήφ, Ήχος γ´.

Πως μη θαυμάσωμεν,* τους αθλητικούς υμών αγώνας,* Άγιοι Ανάργυροι·* υμείς γαρ τα φθαρτά παριδόντες* και ως σκύβαλα ηγησάμενοι,* προσεκολλήθητε Χριστώ,* τω δι᾿ ημάς ενανθρωπήσαντι·* διό και τοις ίχνεσι Τούτου επόμενοι,*ευαγγελικώς τον βίον διηνύσατε·* χάριν δε λαβόντες* την του Αγίου Πνεύματος,* πηγάζετε τοις πιστοίς* ιαμάτων χαρίσματα·*εξαιτούμενοι τον Σωτήρα Χριστόν,* ίνα άφεσιν δωρήση* ταίς ψυχαίς των πιστώς εορταζόντων* την πάμφωτον μνήμην υμών.

Ωδή Θ´. Ο Ειρμός. Εξέστη επί τούτω ουρανός.

Ως άστρον φαεινότατον η σεπτή,* των Χριστού Αναργύρων* επέλαμψε μνήμη και γαρ ο Κύριος* εδόξασεν τούτους αληθώς,* ως τούτου τοις ίχνεσι πολιτευσαμένους ειλικρινώς·* και νυν συν τοις Αγγέλοις,* ευφραίνονται δικαίως,* Θεόν των πάντων μεγαλύνοντες.

Ο φθόνος πριν εξέβαλε τον Αδάμ* Παραδείσου, απάτη του όφεως·* φθόνος υμάς, έκτεινεν επ᾿ όρους* λίθοις συχνοίς·* και νυν εις τα ουράνια,* ζώντες συγχορεύεται αθληταίς,* αεί συν τοις Αγγέλοις,* πρεσβεύοντες Τριάδι* υπέρ ημών θείοι Ανάργυροι.

The Unmercenary Saints Cosmas and Damian of Rome and the Envious their teacher. Envy is the seal of the Antichrist on the heart of man. Elder Thaddeus of Vitovnica

Holy Wonderworking Unmercenary Physicians Cosmas and Damian at Rome

Commemorated on July 1

“Freely have you received, freely give” (Mt. 10: 8).

The Holy Martyrs, Wonderworkers and Unmercenary Physicians Cosmas and Damian were born at Rome, brothers by birth, and physicians by profession. They suffered at Rome in the reign of the emperor Carinus (283-284).
Through the prayer of the holy brothers, imbued with the power of grace, God suddenly struck Carinus blind, so that he too might experience the almighty power of the Lord, Who does not forgive blasphemy against the Holy Spirit (Mt. 12:31). The people, beholding the miracle, cried out, “Great is the Christian God! There is no other God but Him!” Many of those who believed besought the holy brothers to heal the emperor, and he himself implored the saints, promising to convert to the true God, Christ the Savior, so the saints healed him. After this, Sts Cosmas and Damian were honorably set free, and once again they set about treating the sick.
But what the hatred of the pagans and the ferocity of the Roman authorities could not do, was accomplished by black envy, one of the strongest passions of sinful human nature. An older physician, an instructor, under whom the holy brothers had studied the art of medicine, became envious of their fame. Driven to madness by malice, and overcome by passionate envy, he summoned the two brothers, formerly his most beloved students, proposing that they should all go together in order to gather various medicinal herbs. Going far into the mountains, he murdered them and threw their bodies into a river.
Thus these holy brothers, the Unmercenary Physicians Cosmas and Damian, ended their earthly journey as martyrs. Although they had devoted their lives to the Christian service of their neighbors, and had escaped the Roman sword and prison, they were treacherously murdered by their teacher.
The Lord glorifies those who are pleasing to God. Now, through the prayers of the holy martyrs Cosmas and Damian, God grants healing to all who with faith have recourse to their heavenly intercession.
The Unmercenary Saints Cosmas and Damian of Rome should not be confused with the Unmercenary Saints Cosmas and Damian of Asia Minor (November 1), or the Unmercenary Saints Cosmas and Damian of Arabia (October 17).
Excerpt from: Lives of Saints
https://oca.org/saints/lives/2011/07/01/101859-holy-wonderworking-unmercenary-physicians-cosmas-and-damian-at-r

St. John Chrysostom, Envy is the mother of murder.

***

Saint Nikolai Velimirovič

The absence of envy among the saints is a startling and wonderful phenomenon. Not only did the saints not allow envy to seize their hearts but, with all their might, labored to uplift their companions and to diminish themselves. On one occasion when St. Hilarion of Palestine visited St. Anthony in Egypt, St. Anthony exclaimed: “Welcome Venus, the morning star!” To that St. Hilarion replied: “Greetings and health be to you, the shining pillar who sustains the universe!” When they praised St. Macarius as a monk, the saint replied: “Brethren, forgive me, I am not a monk but, I have seen monks!” When some people told St. Sisoes that he attained the same level of perfection as St. Anthony, Sisoes replied: “If only I had but a single thought as does Anthony, I would be all aflame.”

***

Elder Thaddeus of Vitovnica
Envy is the seal of the Antichrist on the heart of man

Certain angels first failed to preserve their dignity and later, as a result of the envy of these fallen angels, our forebears Adam and Eve also fell. This very same trait, envy, has put down its roots in us, too. Envy stops at nothing and shouts contradictions in God’s face all the time and everywhere.

How does envy act? Envy is a spirit from hades. It battles unceasingly against righteousness and God. God is Love, and envy cannot bear it when we do good to our neighbor. When the Lord, Who is Love, healed the old woman who had been bent over for eighteen years, evil showed its face at once and immediately began to rebel, for envy cannot bear it when good is done to anyone (cf. Luke 13:11-17). Envy never stops; the spirit of hades envies all men for all things.

One of the God-bearing Fathers, St. Nilus the Myrrh-gusher…has explained to us many of the mysteries of the Kingdom of Heaven. He said that envy was the seal of the Antichrist on the heart of man. Do you now see what a terrible thing envy is? But alas, we often envy our neighbor, even our closest of kin. We do not care even to attempt to heal ourselves from this affliction and come to our senses.

An envious, greedy and angry soul always strives for more power or revenge. He is guided by negative thoughts, wrong desires that do not allow him to find an inner peace. He would not stop until his desires are satisfied. Therefore, guided by his own thoughts and sinful desires he leads himself and others into the destruction. The finale result is many lives are destroyed, children and women are raped, endless wars, hunger and people killed.

These kind people would achieve their goals but might face a Hell at the end of their journey.Therefore, a peace must start within yourself. Once your mind generates thoughts of love, kindness and your heart is free of anger and can forgive, you would find your peace. Another step is to stop misjudging others or making wrong conclusions because you do not know anything about them neither lived their lives. But only making fool of yourself and destroying your soul by false accusations. Consequently, once you build relationship with God and change your ways those around you would be positively affected by the good energies that you would give out. Strive for God’s grace and His love.

We are the sons of light and love, the sons of God, His Children. As such we must have His qualities and His attributes of love, peace, and kindness toward all.

Peace and joy are the greatest riches in this world and in the world to come. As well as keeping peace in your heart, practise standing before the Lord. This means
constantly keeping in mind the fact that the Lord is looking at us.

May the Lord give us the spiritual strength to transform ourselves. We know that time is running out, and the evil spirits know this, too. They do not want a single person to be free from evil thoughts.
-Elder Thaddeus of Vitovnica, Our Thoughts Determine our Lives,

Apolytikion of Unmercenaries Cosmas & Damian
Third Tone

Sainted Unmercenaries and Wonder Workers, regard our infirmities; freely you have received, freely share with us.

Kontakion of Unmercenaries Cosmas & Damian
Second Tone

Having received the grace of healing, ye extend health to those in need, O glorious and wonderworking physicians. Hence, by your visitation, cast down the audacity of our enemies, and by your miracles, heal the world.

Ο Παύλος! Ο κορυφαίος του ουρανού και της γης! ο άσπιλος χειραγωγός και νυμφοστόλος της νέας Σιών, ο πάγκαλος και θεηγόρος! έβαλε στο χέρι του οσίου Νήφωνα ένα ποιμενικό ραβδί παραδίνοντάς του τα πρόβατα και το μαντρί του βασιλιά…

Σύναξη των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων
Μαρία, η μητέρα Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου και αδελφή των Αποστόλων Αριστοβούλου και Βαρνάβα

Εορτάζουν στις 30 Ιουνίου

Στίχοι
Τιμώ θεόπτας δώδεκα Χριστού φίλους,
Ήρωας άνδρας και θεούς τολμώ λέγειν.
Δώδεκα ευκλεέας τριακοστή αγείρει μύστας.

Στίχοι
Εν τω σω υπερώω το Άγιον Πνεύμα
κόσμω επεδήμησε, σεπτή Μαρία.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Οι Απόστολοι περιόδευαν τη γη και κήρυτταν στο λαό το λόγο για τον Κύριο και τη Βασιλεία των Ουρανών οι ψυχές τους, όμως, ποθούσαν και διψούσαν να δουν τον αγαπημένο Κύριο, και γι’ αυτό δεν φοβούνταν το θάνατο, αλλά τον συναντούσαν με χαρά· και αν ήθελαν να ζουν στη γη, ήταν μόνο για χάρη του λαου, που τον αγαπούσαν.

Οι Απόστολοι αγαπούσαν τον Κύριο και γι’ αυτό δεν φοβούνταν κανένα πάθημα. Αγαπούσαν τον Κύριο, αγαπούσαν και το λαό, και η αγάπη αυτή έδιωχνιε κάθε φόβο από μέσα τους. Δεν φοβούνταν ούτε μαρτύριο ούτε θάνατο, γι’  αυτό ο Κύριος του απέστειλε στον κόσμο να φωτίσουν τους ανθρώπους.

Οι Άγιοι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι ποθούσαν την σωτηρία του λαού και, όταν βρίσκονταν ανάμεσα σ’ ανθρώπους, προσεύχονταν διακαώς γι’ αυτούς. Το Άγιο Πνεύμα τους έδινε τη δύναμη ν’ αγαπούν τον λαό. Κι εμείς, αν δεν αγαπούμε τον αδελφό, δεν θα έχουμε ειρήνη….

Και ως τώρα υπάρχουν μοναχοί που δοκιμάζουν την αγάπη του Θεού και την επιδιώκουν νύχτα και ημέρα, και αυτοί βοηθούν τον κόσμο με την προσευχή και τα συγγράματά τους. Αυτή, όμως, η μέριμνα ανήκει κυρίως στους ποιμένες της Εκκλησίας, στους οποίους δόθηκε τόσο μεγάλη χάρη, ώστε όλος ο κόσμος θα ξαφνιαζόταν, αν μπορούσαν οι άνθρωποι να δουν το μεγαλείο αυτής της χάριτος. Ο Κύριος, όμως, την έκρυψε, για να μην υπερηφανεύοται οι λειτουργοί Του και να σώζονται με την ταπείνωση.
από το βιβλίο: Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, του αρχ, Σωφρονίου Σαχάρωφ, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας

***

Δεύτερος Παύλος
Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής (4ος αι.), σύγχρονος του μεγάλου Αθανασίου

Για τον μακάριο Νήφωνα η προσευχή ήταν πάντα η κύρια εργασία του. Πολλές φορές προσευχόταν νοερά, ακόμα κι όταν βρισκόταν μέσα σε πλήθος ανθρώπων. Κάθε ώρα, είτε έτρωγε είτε συζητούσε με κάποιον, δεν έπαυε να λέει με το νού του τους Ψαλμούς του Δαβίδ, που τους είχε μάθει απ’ έξω. Μα το πιο θαυμαστό είναι, πως, κι όταν κοιμόταν, η καθαρή του διάνοια στοχαζόταν τα λόγια του Κυρίου, ενώ τα χείλη του μουρμούριζαν περικοπές ολόκληρες απ’ τις επιστολές του αγίου αποστόλου Παύλου!

Ναι, απέραντη αγάπη έτρεφε ο όσιος στον κήρυκα των εθνών και με πολλή ευλάβεια αναφερόταν στο πρόσωπό του. Μα κι εκείνος ερχόταν συχνά στον ύπνο του, τον παρηγορούσε και τον δίδασκε.
Και τ΄ όνομα μονάχα του φωστήρα της οικουμένης ν’ άκουγε ο Νήφων, αναπηδούσε και αναφωνούσε με ιερό πόθο:
Ο Παύλος! Ο κορυφαίος του ουρανού και της γης! Ο πολυσέβαστος και πολυαγαπητός μου! ο στύλος της Εκκλησίας, ο ολοφώτεινος οφθαλμός του Χριστού, ο άσπιλος χειραγωγός και νυμφοστόλος της νέας Σιών, ο πάγκαλος και θεηγόρος!… Ας δοξάζεται παντοτινά!
Ποτέ δεν έσβηνε η θεία φλόγα, που έκαιγε μέσα του, για τον κορυφαίο απόστολο του Χριστού, εξάλλου – τι παράξενο! – και στην όψη έμοιαζε καταπληκτικά με τον άγιο Παύλο, μόνο που δεν ήταν φαλακρός, όπως εκείνος. Ήταν κι ο όσιος γλυκόλαλος και μειλίχιος και ζηλωτής της σωτηρίας των ανθρώπων και φλογισμένος από το θείο έρωτα… Δεύτερος Παύλος!Ένα βράδυ, αφού τέλειωσε τη συνηθισμένη του προσευχή, έπεσε να κοιμηθεί. Τον είχε μόλις πάρει ο ύπνος, όταν είδε ένα όνειρο ολοζώντανο.

Ήτανε, λέει, ένα καταπράσινο λιβάδι, όπου έβοσκαν αμέτρητα άσπρα πρόβατα. Λίγο πιο πέρα ήταν το μαντρί τους. Τσοπάνος όμως πουθενά!
Ο όσιος τα έβλεπε μέσα στον ύπνο του και απορούσε, πώς άφησαν αφύλαχτα τόσα πρόβατα. Αν έπεφταν πάνω τους λύκοι;…

Έξαφνα παρουσιάστηκε ένας μεσόκοπος άνδρας με όψη επιβλητική. Ήταν ίσαμε τρεις πήχες ψηλός, λίγο φαλακρός, με μύτη ελαφρά γαμψή, και φορούσε ρούχα αποστολικά.

-Τί στέκεσαι και κοιτάζεις τα πρόβατα του βασιλιά; Ρώτησε τον όσιο.

-Τα κοιτάζω, πάτερ, γιατί είναι τόσο ωραία! Αλλά παραξενεύομαι, πώς βόσκουν μόνα τους, χωρίς τσοπάνο.

-Όπως σου είπα, είναι πρόβατα του βασιλιά. Εκείνος μ’ έστειλε για να βάλω εσένα βοσκό τους.

-Μην είμαι τάχα δούλος του βασιλιά, για να του βόσκω τα πρόβατα; Τόλμησε και είπε ο όσιος. Ιδέα δεν έχω από τέτοια δουλειά. Άλλωστε, όπως βλέπεις, είμαι πολύ αδύναμος. Όπου να ‘ναι φεύγω απ’ αυτή τη ζωή. Πώς ν΄ αναλάβω λοιπόν τη βοσκή βασιλικών προβάτων;

–Εγώ αυτή την προσταγή έχω: Να παραδώσω στα χέρια σου το κοπάδι που βλέπεις, είπε ο άνδρας. Άφησε λοιπόν τις προφάσεις. Ο βασιλιάς αποφάσισε ν’ αναθέσει για λίγο τα πρόβατά του σ’ εσένα. Κι έπειτα θα σε πάρει κοντά του και θα σε  δοξάσει. Θα σε κάνει άρχοντα του παλατιού του. Θα σου δώσει μάλιστα και μεγάλη αμοιβή, αν του βοσκήσεις καλά το κοπάδι.

Μ’ αυτά τα λόγια έβαλε στο χέρι του οσίου ένα ποιμενικό ραβδί και, παραδίνοντάς του τα πρόβατα και το μαντρί, έγινε άφαντος.

Ο μακάριος Νήφων ξύπνησε απορημένος και ανήσυχος. Τι να σήμαιναν όσα είδε… Εκεί που προσπαθούσε να δώσει κάποιαν εξήγηση, ξαφνικά ο νους του φωτίστηκε. Ναι! Εκείνος που παρουσιάστηκε στ’ όνειρό του, ήταν ο άγιος απόστολος Παύλος! Τα πρόβατα πρέπει να συμβόλιζαν το λαό του Θεού. Το μαντρί, την Εκκλησία. Και το ραβδί που του έδωσε, την ποιμαντική τέχνη.
-Φόβος και τόμος τον έπιασε. «Λες να με κάνουν αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως;», συλλογίστηκε.
Κρύος ιδρώτας τον έλουσε. Εκείνο τον καιρό λάμπρυνε το θρόνο της Βασιλεύουσας ο αγιότατος Αλέξανδρος, διάδοχος του μακαρίου Μητροφάνη, ήταν όμως πολύ ηλικιωμένος. Μήπως πλησίαζε η κοίμησή του, και ο Θεός προόριζε το Νήφωνα για διάδοχό του;…
Με πολύ δυσφορία και παράπονο συλλογίστηκε:
«Και όσο παρακαλούσα και ξαναπαρακαλούσα τον Κύριο να μη με δοξάσει, να μη μου δώσει καμιάν εξουσία… Φαίνεται όμως πώς αυτό ακριβώς θα μου συμβεί… Μα δεν είμαι καλύτερος από τον προφήτη Ιωνά! Θα σηκωθώ να φύγω από τούτη την πόλη!…
Στη στιγμή βγήκε από το κελί του και με φώναξε. Κατεβήκαμε στο λιμάνι. Μπήκαμε σ’ ένα πλοίο, που έφευγε για την Αίγυπτο. Ο άνεμος ήταν ευνοϊκός, κι έτσι σε λίγες μέρες πιάσαμε στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας.

Απόσπασμα από το βιβλίο : «Ένας Ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής (4ος αι.)» – Ιερά Μονή Παρακλήτου -η/Υ επιμέλεια, Σοφίας ΜερκούρηΑπολυτίκιον. Ήχος γ´.

Απόστολοι Άγιοι, πρεσβεύσατε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αποστόλου Βαρνάβα σεπτήν αυτάδελφον και θείου Μάρκου μητέρα, Μαρίαν την εκλεκτήν, εκ της Κύπρου ορμωμένην ανυμνήσωμεν, ότι προς Δείπνον Μυστικόν παρεχώρησεν αυτής τον οίκον και την καρδίαν εκθύμως τω Θεανθρώπω, ημίν παρέχοντι το έλεος.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Ευθύς ως Αρχάγγελος Θεού Πέτρον ηλευθέρωσεν εκ των δεσμών τάχος έδραμεν ούτος εις οίκόν σου ιερόν, Μαρία, ένθα Ρόδη, δούλη σου φωνής αυτού ακούσασα ήνοιξε θύραν, αοίδιμε, Αποστόλοις συναγάλλεσθαι, καρτερούσι το Πνεύμα το Άγιον.

Κάθισμα.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείαι σάλπιγγες του Παρακλήτου, ενηχούμεναι πνοή του Λόγου, την σωτηρίαν τω κόσμω ηχήσατε, και τους εν ζόφω της πλάνης καθεύδοντας, θεογνωσίας προς φως αναστήσαντες, προσηγάγετε, τω θείω φωτί Απόστολοι˙ πρεσβεύσατε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Προκείμενον. Ήχος πλ. δ’.
ΨΑΛΜΟΙ 18.4,1
Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών.
Στιχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού.

Προς Κορινθίους α’ 4:9-16 το ανάγνωσμα

Αδελφοί, ο θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους• ότι θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις, και ανθρώποις. Ημείς μωροί διά Χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν Χριστώ• ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί• υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν, και διψώμεν, και γυμνητεύομεν, και κολαφιζόμεθα, και αστατούμεν, και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταίς ιδίαις χερσίν• λοιδορούμενοι ευλογούμεν• διωκόμενοι ανεχόμεθα• βλασφημούμενοι παρακαλούμεν• ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι. Ουκ εντρέπων υμάς γράφω ταύτα, αλλʼ ως τέκνα μου αγαπητά νουθετώ. Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλʼ ου πολλούς πατέρας• εν γαρ Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα. Παρακαλώ ούν υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε.

The apostles walked among people like gods, working miracles, healing all sicknesses and every infirmity, preaching repentance and forgiveness of sins. – Let us remember Peter, and let us also remember this passage of the thirteenth chapter of the Epistle of Paul to the Corinthians. Anthony of Sourozh

Synaxis of the Holy, Glorious and All-Praised Twelve Apostles
St Mary, mother of John-Mark, nephew of Apostle Barnabas, at Jerusalem (1st c.)

Commemorated on June 30

St. Nicholai Velimirovich

Living water means the Holy Spirit, as the Evangelist himself explains: He spake here of the Spirit.Thus, the Holy Spirit comes to abide in the one who believes in the Son of God, and spiritual, life-bearing rivers shall flow from his belly.

So also some people from a country far from God, iced-over and darkened by sin, did not believe the apostles when they proclaimed the good news about the living God in the heavens, about the Father, Who calls to Himself all who desire to call themselves His children; about the Son of God, Who appeared in the world as a Man, lived among people, suffered for people, arose in power and ascended in glory; about the Holy Spirit, Who descended upon them and conferred upon them heavenly gifts; about our bright and deathless fatherland in the heavens, from which sin alone separated us; about the purity of life that is demanded of us so that we might return to this heavenly fatherland of ours and become co-servants and brothers to the angels in eternal life. Others believed this joyful news, while others did not.

From the divine apostles flowed rivers of living water across the whole world. Others came and drank their fill of this living water, while others did not. The apostles walked among people like gods, working miracles, healing all sicknesses and every infirmity, preaching repentance and forgiveness of sins. Some received them rejoicing, while others rejected them, angrily and mockingly. Those who accepted them also experienced communion with the Holy Spirit and the action of the Holy Spirit in them. And so the holy nation grew, and God’s Church spread and became established in the world. The seed grew and bore fruit. Thus was the house of truth, the cornerstone of which is our Lord Jesus Christ, sanctified by the All-Holy Spirit, spread to the four corners of the world, and its rooftop rose to the greatest heights of heaven.

***

Anthony of Sourozh

The Saints of God embrace the whole of Creation in their love, in their intercession, in their prayer, in their real, continuous presence. How wonderful it is that we belong to this vast family of men, of women, of children who have understood what the Lord meant when He came, and lived, taught and died for us! They responded with their own heart, they understood with all their mind, and they accepted His message with all their determination, to overcome in themselves all that has been the cause of the crucifixion; because if only one person on earth had strayed, fallen away from God, Christ would have come to save at the cost of His life. This is His own testimony to a Saint of the early centuries who had been praying that the sinners should be confounded; and Christ appeared to him, and said, “Never pray that way! If one sinner have existed, I would have died for him.”
The Saints are people who responded to love by love, people who realised that if someone can die for them, their only response of gratitude is to become such that he should not have died in vain.

Veneration of Saint Peter’s Chains
Metropolitan Anthony of Sourozh
29th January 1989

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

At this time of year the Church remembers the fetters, the imprisonment of Saint Peter. We think of him usually either as the Apostle who always spoke in the name of all his brothers; or else, as the one who having boasted of his readiness to die with Christ, when he saw Christ judged and condemned in an iniquitous way, renounced Him three times.

And it is this latter event which the Church has singled out in memory of his imprisonment and of his faithfulness, because these two events hold together. When Christ met Peter on the shore of the lake after his denial of Him, he asked Him three times a question about love: “Peter! Dost thou love Me more than these?” – those disciples who have not betrayed Him. Why “more than these”? How could he be expected to love Christ more than the other Apostles, when there was all the evidence that he had renounced Him? True, every other Apostle had tried to escape the condemnation which was upon Christ; they had fled. But Peter had openly renounced Him. Why is it that he is asked whether he loves more than these? Peter did not remember it at that moment; but we can read in the Gospel that Christ says that he to whom more is forgiven loves more, out of a deeper gratitude, out of a deeper joy; out of a deeper wonder love flares in the heart of him who is forgiven; and the more there is to be forgiven, the deeper the gratitude, the more exulting the joy, the warmer, the more complete the love.

And Peter stood there, forgiven; Christ did not judge him, He did not reject him, He did not ask him, “Have you repented of your denial?” Because Peter was there, among the others, because Peter was one of His own but with a broken heart, with a searing memory of betrayal – he was received.

This is the love of which Saint Paul speaks in his Epistle to the Corinthians. What does he say about it? That love is patient, that love is kind, that loves envies no one, never is boastful, never is conceited, never is brutal, never is selfish; that love is not quick to take offence (how true of Christ!); that love keeps no score of wrongs: and here we see Christ receiving Peter as one of His own beloved disciples, in spite of his denial! Love does not gloat over other people’s sins but delights in their truth; there is nothing love cannot face – no limits to its faith, to its hope, it endures forever; it never ceases, is never defeated.

This was Christ’s love, but this is also the love He expected from Peter when He said, “Dost thou love Me more than these?” Begin, begin with gratitude, begin with wonder, begin with a hesitant exultation; because Peter could have only one answer: “How can that be?” And Christ’s answer would have been: “Simply, because it is: this is the evidence; it is not a reason, it is a fact.”

The first question is asked in words which in Greek mean: “Dost thou possess that serene certainty of love, that love which is all-embracing, as vast as the sky, as quiet and as perfect?”

But the second question and the third were couched in other words: “Dost thou love Me as a friend loves his friend?” And here again, Peter might have remembered, as we may remember indeed when we are confronted with a challenge – Peter could have remembered another word from the Gospel: “No one has greater love than he who lays down his life for his friends.” At the same time Christ said to His disciples, “I no longer call you servants, I call you friends, because the servant does not know the will of his Master, and I have told you all.” Christ so loved His disciples, and Peter therefore could believe that he was forgiven, that he was loved, by a friend who was ready to lay down His life for His friend.

But wasn’t that also a call and a challenge? Did not that mean: “If you say that you are a friend to Me you must be prepared to lay down your life for Me, to sacrifice it for Me.” And this is where today’s memory of the imprisonment of Peter, of his readiness to be, as Saint Paul puts it, a bondsman, a prisoner of Christ, but also a prisoner of the enemies of Christ to the point of death, reminds us of his response to this call. Yes, Peter understood, from now on he understood what it meant to be a friend, and he understood what it meant to love with that complete, surrendered love that believes against all evidence, that has faith against all possibilities, that is never shaken even by material evidence, that endures, never ceases, never diminishes, conquers all evil. This is why this passage is appointed to today’s event; yes, Peter understood, and one day he died upon the cross, like his Master, for His Master, as a response to His love.

Isn’t that a message which we all can receive with awe and with gratitude, because each of us has something with which to reproach him or herself with regard to God, with regard to those who surround us. Let us remember Peter, and let us also remember this passage of the thirteenth chapter of the Epistle of Paul to the Corinthians. Let us meditate on them. And let us, in an act of sacrificial love, reach to the exultation of victorious love! Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_52.htm

***

Prokeimenon. Mode Plagal 4.
Psalm 18.4,1

Their voice has gone out into all the earth.
Verse: The heavens declare the glory of God.

The reading is from St. Paul’s First Letter to the Corinthians 4:9-16

Brethren, God has exhibited us apostles as last of all, like men sentenced to death; because we have become a spectacle to the world, to angels and to men. We are fools for Christ’s sake, but you are wise in Christ. We are weak, but you are strong. You are held in honor, but we in disrepute. To the present hour we hunger and thirst, we are ill-clad and buffeted and homeless, and we labor, working with our own hands. When reviled, we bless; when persecuted, we endure; when slandered, we try to conciliate; we have become, and are now, as the refuse of the world, the off-scouring of all things. I do not write this to make you ashamed, but to admonish you as my beloved children. For though you have countless guides in Christ, you do not have many fathers. For I became your father in Christ Jesus through the gospel. I urge you, then, be imitators of me.

Η πορεία του αποστόλου Παύλου προς τη Δαμασκό και τα ίχνη του από το πέρασμά του στην Μακεδονία

Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος οι Πρωτοκορυφαίοι

Εορτάζουν στις 29 Ιουνίου

Στίχοι
Σταύρωσις είλε κήρυκα Χριστού Πέτρον,
Τομή δέ Παύλον, τον τεμόντα την πλάνην.
Τλή ενάτη Σταυρόν Πέτρος εικάδ” άορ δέ γε Παύλος.

Η πορεία του Σαύλου προς τη Δαμασκό* Πράξεις 9, 1-18
Αλέξανδρος Κοσματόπουλος

Κατά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου οι μάρτυρες που σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο (Λευιτ. 20,10 –Δευτ. 22, 22) θα έριχναν πρώτοι την πέτρα εναντίον του, για να ακολουθήσουν κατόπιν οι υπόλοιποι, απόθεσαν τα ρούχα τους στα πόδια ενός νέου που λεγόταν Σαύλος, ο οποίος δεν έλαβε ο ίδιος μέρος στη θανάτωση του Στεφάνου, αλλά την επικροτούσε ολόψυχα.

Την ημέρα εκείνη έγινε μεγάλος διωγμός κατά της εκκλησίας των Ιεροσολύμων, και όλοι, πλην των αποστόλων, διασκορπίστηκαν στην ενδοχώρα της Ιουδαίας και της Σαμάρειας. Ο Σαύλος έμπαινε στα σπίτια και σέρνοντας έξω άντρες και γυναίκες τους έστελνε στη φυλακή…

(Ο Σαύλος, εξακολουθώντας να βράζει από απειλή και φονική διάθεση εναντίον των μαθητών του Κυρίου, ήρθε στον αρχιερέα και του ζήτησε διαπιστευτήρια για τις συναγωγές της Δαμασκού, ώστε αν βρει ανθρώπους που ακολουθούσαν τον δρόμο αυτό, άντρες και  γυναίκες, να τους φέρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ. Πλησιάζοντας στη Δαμασκό, έξαφνα άστραψε γύρω του ένα φως από τον ουρανό, και πέφτοντας καταγής άκουσε μια φωνή να του λέγει∙ «Σαούλ  Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;» Είπε εκείνος∙ «Ποιος είσαι, Κύριε;». Ο δε Κύριος είπε∙ «Εγώ είμαι ο Ιησούς, που εσύ καταδιώκεις∙ αλλά σήκω και μπες στην πόλη, κι εκεί θα σου πούνε τι πρέπει να κάνεις». Οι άνδρες που τον συνόδευαν στέκονταν άλαλοι, καθώς άκουγαν τη φωνή χωρίς να βλέπουν κανέναν. Ο Σαύλος σηκώθηκε όρθιος, αλλά αν και τα μάτια του ήταν ανοιχτά, δεν έβλεπε τίποτε. Κρατώντας τον από τα χέρια τον έφεραν στη Δαμασκό, και επί τρεις μέρες δεν έφαγε ούτε ήπιε.

Στην Δαμασκό υπήρχε κάποιος μαθητής ονόματι Ανανίας, και του είπε ο Κύριος σε όραμα∙ «Ανανία». Κι εκείνος απάντησε∙ «Ιδού εγώ, Κύριε». Ο δε Κύριος του είπε∙ «Σήκω και πήγαινε στην οδό που ονομάζεται Ευθεία και ζήτησε στο σπίτι του Ιούδα κάποιον που λέγεται Σαύλος από την Ταρσό. Αυτός τώρα προσεύχεται, και είδε σε όραμα άνδρα ονομαζόμενο Ανανία να μπαίνει και να βάζει επάνω το χέρι του, για να βρει το φως του». Αποκρίθηκε ο Ανανίας∙ «Κύριε, άκουσα από πολλούς γι’ αυτόν τον άνθρωπο, πόσο κακό έκανε στους πιστούς σου στην Ιερουσαλήμ, και είναι εδώ έχοντας την εξουσία απ’ τους αρχιερείς να συλλάβει όσους επικαλούνται το όνομά σου». Είπε προς αυτόν ο Κύριος∙ «Πήγαινε, διότι αυτός είναι σκεύος εκλογής μου, και θα φέρει το όνομά μου στα έθνη και στους άρχοντές τους, και στους γιους του Ισραήλ. Κι εγώ θα του δείξω όσα πρέπει να πάθει για το όνομά μου.

Ο Ανανίας έφυγε και πήγε στο σπίτι, και αφού έβαλε τα χέρια επάνω σ’ αυτόν, του είπε: «Σαούλ αδελφέ, ο Κύριος με έστειλε. Ο Ιησούς που σου εμφανίστηκε στο δρόμο όπου ερχόσουν, για να αναβλέψεις και να γεμίσεις από Πνεύμα Άγιο». Και αμέσως έπεσαν από τα μάτια του κάτι σαν λέπια, και ανέβλεψε, και ύστερα σηκώθηκε και βαφτίστηκε, και έλαβε τροφή και δυνάμωσε). (Πραξ. 8, 9-19).

Επί τρεις μέρες ο Παύλος παρέμεινε κλεισμένος στο σπίτι χωρίς πιοτό και φαΐ μένοντας μετέωρος μέσα στο σκοτάδι, περιμένοντας να συμβεί εκείνο που του είχε πει ο Χριστός. Αποκτά το φως του και πληρούται από το Άγιο Πνεύμα όταν ο Ανανίας επιθέτει τα χέρια επάνω του. Αρχίζει να διακρίνει τη γραμμή του θανάτου που χαράζει η εν Χριστώ ζωή. Έπρεπε πρώτα να τυφλωθεί για να αποκτήσει τα μάτια που μπορούν να ξεχωρίσουν το ανθρώπινο ψεύδος από την Θεία αλήθεια. Να αποκτήσει τα μάτια που μπορούν να διακρίνουν μέσα του και γύρω του τις κινήσεις του Πνεύματος μετά την ενσάρκωση του Χριστού. Καθότι η ενσάρκωση του Χριστού είναι το ορόσημο ενός βίου διαφορετικού, και ενός δρόμου πέρα από τους παγανιστικούς μύθους των  εθνικών και τον Μωσαϊκό νόμο των Ιουδαίων.

«Τις ει, Κύριε;», ρωτά ο Σαύλος. Και ο Κύριος του απαντά: «Εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις». Ο Ιησούς με τούτη τη φράση είναι σαν να απευθύνεται σε όλους τους διώκτες του ανά τους αιώνες, σ’ αυτούς που υπήρξαν και σ’ αυτούς που πρόκειται να έρθουν. Η φράση του δείχνει το αναίτιο των διωγμών που θα υποστούν οι μαθητές του, θυμίζοντας το λόγιο του Ευαγγελίου, «Εμίσησαν με δωρεάν» (Ιωαν. 15,25), (Με μίσησαν χωρίς κανένα λόγο), που είχε εκστομίσει λίγο πριν συλληφθεί. Και όντως, χωρίς κανένα λόγο διώχθηκαν οι πραγματικοί μαθητές του Ιησού. Διότι είναι οι καθρέφτες του κόσμου τούτου, όπου μπροστά τους ξεθωριάζουν τα προσωπεία των ανθρώπων...

Ο Σαύλος τυφλώνεται, και ένα άλλο φως καταυγάζει ολόκληρο το είναι του. Ένα φως που κατανικά το σκοτάδι. Ασθενεί και σμικρύνεται παραμένοντας επί τρεις μέρες τυφλός και προσευχόμενος. Οι τρεις ημέρες που μεσολάβησαν μέχρι να ξαναβρεί το φως του και να βαπτισθεί παραπέμπουν στην τριήμερη ταφή του Χριστού… . Αναδύεται ο Παύλος, ο απόστολος των εθνών…  Γίνεται σκεύος εκλογής. Έτσι ο λόγος του θα γίνει κήρυγμα ελπίδας. Της απροσμέτρητης ελπίδας που μπροστά της καμιά άλλη ελπίδα δεν μπορεί να σταθεί∙ της ελπίδας ότι ο Θεός είναι παρών… 

Η πορεία προς την Δαμασκό του Παύλου είναι ανάλογη της πορείας του Αβραάμ. Εάν ο Αβραάμ δεν είχε αποδεχθεί το απίθανο, δεν θα προχωρούσε προς ένα τόπο για τον οποίο δεν γνώριζε τίποτε. «Και είπεν κύριος τω Αβραάμ Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου εις γην ην αν σοι δείξω» (Γεν. 12, 1). (Και είπε ο Κύριος στον Αβραάμ∙ «Φύγε από την πατρίδα σου και από τους συγγενείς σου και από το πατρικό σου σπίτι, και πήγαινε στη γη που εγώ θα σου δείξω»). Έτσι και ο Παύλος ανοίγεται στο άγνωστο μετά τη συνάντησή του με τον Ιησού…

Ο Παύλος πίστεψε στο λόγο του Θεού και τον εμπιστεύτηκε. Πίστεψε στο «αδύνατον», σ’ εκείνο που βρίσκεται πέραν πάσης γνώσεως, και το εμπιστεύτηκε. Αυτό τον κατέστησε κήρυκα του λόγου του Χριστού και απόστολο. Ο Παύλος αφέθηκε με πλήρη εμπιστοσύνη στο άγνωστο, κι έτσι έπαψε να είναι Σαύλος… Η πίστη είναι το τόλμημα ενός άλματος στο άγνωστο. Κάθε φορά που τολμάμε να ισχυριστούμε ότι πιστεύουμε, πρέπει να αρχίσουμε να τρέφουμε επιφυλάξεις για τον εαυτό μας…

Είναι η πίστη που ανήκει σε εκείνους οι οποίοι ελαττούμενοι αυξάνουν, εκείνων που η δύναμη προέρχεται από την αδυναμία τους, των ασθενών που είναι σχεδόν αθέατοι από τον κόσμο. Αυτοί είναι οι πρώτοι που βλέπουν τον ήλιο που κανένας δεν έχει δει ακόμη, τον ήλιο της ανέσπερης ημέρας, λέγοντας: «Ναι, έρχου Κύριε Ιησού!».

Η Θεία βουλή που καθιστά τον Παύλο σκεύος εκλογής, είναι αδιανόητη για μας. Βλέπουμε τον Παύλο να βρίσκει έναν θησαυρό, εκεί που μόνο να χάσει μπορούσε, να συνδέει όλα όσα είναι αποσυνδεδεμένα, να στέκει εκεί που κανείς δεν δύναται να σταθεί. Τον ακούμε να καταφάσκει, να λέει Ναι εκεί που χωρά μόνο η άρνηση. Και εκεί θεμελιώνεται η πίστη του….

Απ’ αυτή τη στιγμή αρχίζουν οι πραγματικές δοκιμασίες του Παύλου. Η στιγμή ήταν για εκείνον ο χρόνος της πίστης, η επαφή χρόνου και αιωνιότητας, η πλήρωση του χρόνου για μια αιώνια απόφαση. Το παράδοξο της κλήσης του Παύλου είναι ότι του ανοίγεται ένας δρόμος ο οποίος είναι αόρατος, και εκείνος τον ακολουθεί αψηφώντας τους κινδύνους που συνεπάγεται ένας τέτοιος δρόμος. Το φως πάνω στο μονοπάτι μου για το οποίο μιλάει ο ψαλμός του Δαβίδ (118, 105), «λύχνος τοις ποσί μου ο νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου» (λυχνάρι στα πόδια μου ο νόμος σου και φως στα μονοπάτια μου), δεν φωτίζει μια οδό χαραγμένη από πριν. Δείχνει όμως το πρώτο βήμα, γιατί η οδός δημιουργείται από τα πέλματα που την πατούν.
Ο δρόμος προς την Δαμασκό είναι διαφορετικός για τον καθένα. Το τέλος όμως, ως τέρμα αλλά και ως σκοπός, είναι κοινό για όλους.
* αποσπάσματα από κείμενο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Το κοράλλι», τεύχος 11, Οκτωβρ.-Δεκέμβρ. 2016.

Τα ίχνη του αποστόλου Παύλου στην Μακεδονία 

Πέρα από τις επιστολές του προς τις εκκλησίες των ελληνικών πόλεων Φιλίππων, Θεσσαλονίκης και Κορίνθου υπάρχουν ακόμη πολλά μνημεία και άπειρες και ακατάγραφες τοπικές παραδόσεις που συνδέονται με τον Απόστολο Παύλο.

Στη Σαμοθράκη κτίστηκε προς τιμήν της επισκέψεως του Αποστόλου Παύλου παλαιοχριστιανική βασιλική, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται στο ανατολικό τμήμα του λιμανιού. Στους Φιλίππους στο ποταμό Ζυγάκτη υπάρχει σήμερα Βαπτιστήριο, που σύμφωνα με την παράδοση, ήταν το μέρος που η Λυδία βαπτίστηκε από τον Παύλο. Το Οκτάγωνο των Φιλίππων, ένα από τα πιο σημαντικά παλαιοχριστιανικά μνημεία, ταυτίστηκε με ευκτήριο οίκο αφιερωμένο στον Απόστολο Παύλο. Η φυλακή στην οποία φυλακίστηκε ο Απόστολος ήταν μια ρωμαϊκή δεξαμενή, η οποία βρίσκεται βόρεια από την Βασιλική Α’. Εσωτερικά είναι διακοσμημένη με παραστάσεις από την ζωή του Αποστόλου, όπως η σύλληψη, η μαστίγωση από τους ραβδούχους, η βάπτιση του δεσμοφύλακα και της οικογένειάς του.

Σύμφωνα με την προφορική παράδοση στο χωριό Ροδολίβος των Σερρών ο Παύλος καθώς πήγαινε από τους Φιλίππους στην Αμφίπολη, κήρυξε τον θείο λόγο και οι κάτοικοί του έραναν με ροδοπέταλα τον ερχομό του. Και ο λόφος όπου μίλησε πήρε το όνομά του. Έξω από την Απολλωνία σώζεται ο βράχος όπου πέρασε, στάθηκε και κήρυξε ο Παύλος. Εκεί υπήρχε πηγή, τα νερά της οποίας θεωρήθηκαν ως αγίασμα του Αποστόλου. Ακόμη διασώζεται και το βήμα όπου κήρυξε στους Βεροιείς και το οποίο είναι διακοσμημένο με ψηφιδωτές παραστάσεις του Αποστόλου.

Ο συνοικισμός του Αγίου Παύλου στη Θεσσαλονίκη συνδέεται με το πέρασμα του Αποστόλου Παύλου. Εκεί κοντά υπάρχει και η πηγή όπου σταμάτησε για να δροσιστεί και από τότε είναι γνωστή ως αγίασμα του Αποστόλου. Το ναΐδριο όπως και ο παλιός ναός που είναι εκεί κοντά, είναι αφιερωμένοι στο όνομά του. Στην ίδια περιοχή υπάρχουν και άλλες τοποθεσίες συνδεόμενες με τον Απόστολο Παύλο, όπως το νότιο παρεκκλήσι της Ιεράς Μονής Βλατάδων, που είναι αφιερωμένο στον Απόστολο σε ανάμνηση του περάσματός του από κει κατά τη φυγάδευσή του στη Βέροια. Λίγο πιο πέρα υπήρχε πηγή όπου δροσίστηκε και έμεινε γνωστή ως «αγίασμα».

Στη Σιθωνία της Χαλκιδικής λέγεται ότι πέρασε από κει και χάραξε με το σπαθί του τα βράχια. Το βουνό Άγιος Παύλος κοντά στη Νικήτη, στο οποίο ο Απόστολος διψασμένος χτύπησε με το σπαθί του ένα βράχο, μέσα από τον οποίο ανάβλυζε άφθονο νερό που εξακολουθεί και σήμερα να τρέχει. Στην Άκανθο της Χαλκιδικής, η τοπική παράδοση αναφέρει ότι ο Παύλος συνελήφθη ως θρησκευτικός ανατροπέας και φυλακίστηκε σε ένα σπήλαιο. Κατά θαυμαστό τρόπο, η είσοδος του σπηλαίου άνοιξε και ο Απόστολος κατέφυγε στην Όλυνθο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη. Στο σπήλαιο εκείνο ανάβλυζε νερό δροσερό, το οποίο έρεε ως άγιασμα του Αποστόλου. Στην Αγορά της Κορίνθου διασώζεται το βήμα, το σημείο στο οποίο οδηγήθηκε μπροστά στον Γαλλίωνα. Παραδόσεις και τοπωνύμια συνδεόμενα με τον Απόστολο Παύλο υπάρχουν σε όλο τον ελλαδικό χώρο, τα οποία μαρτυρούν ότι η ελληνική λαϊκή ψυχή κρατά στη μνήμη της ζωντανή την έλευση του Αποστόλου των εθνών.

Η θαυματουργή απελευθέρωση της αγίας Μητέρας Αλυπίας (+30 Οκτωβρίου 1988) του Κιέβου από τη φυλακή, από τον Αποστόλο Πέτρο

Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 άλλαξε ανελέητα τη ζωή της. Η ίδια επέζησε με θαυμαστό τρόπο. Οι σκληρές δοκιμασίες δεν σκλήρυναν την συμπονετική καρδιά της, αλλά την έκαναν ακόμα πιο φιλεύσπλαχνη. Η απέραντη ανθρώπινη θλίψη ώθησε το κορίτσι να προσεύχεται συνεχώς για τους πονεμένους και βασανισμένους. Το δώρο της ευγνώμονος αγάπης, η μάτουσκα το είχε σε όλη της τη ζωή. Αυτά τα χρόνια της απιστίας και των διωγμών, συνελήφθη και πέρασε δέκα χρόνια φυλακή, παρά τις δύσκολες συνθήκες κράτησης, προσπαθούσε να κρατήσει τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή. 

Στη φυλακή όπου κρατήθηκε, υπήρχαν πολλοί ιερείς. Κάθε βράδυ, έπαιρναν 5-6 ανθρώπους και δεν ξαναγύριζαν. Τέλος, όταν έμειναν μόνο τρεις φυλακισμένοι στο κελί: ένας ιερέας, ο γιος του και η μάτουσκα, ο ιερέας είπε στον γιο του: “Ας ψαλλουμε την κηδεία μας, σήμερα την αυγή θα μας πάρουν “. Μετά από αυτό, ο ιερέας είπε ότι η μάτουσκα θα ζήσει. Η μάτουσκα παρέμεινε μόνη, η πόρτα άνοιξε ήσυχα μέσα στην φυλακή, κι ο Απόστολος Πέτρος μπήκε μέσα και από την πίσω πόρτα την οδήγησε στη θάλασσα όπου την διέταξε να πάει κατά μήκος της ακτής. Για την υπόλοιπη ζωή της δεν σταμάτησε να τον ευχαριστεί για την απελευθέρωσή της, τον θεωρούσε προστάτη της και στον ναό η θέση της ήταν πάντα στην εικόνα των ιερών αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Περπάτησε χωρίς φαγητό και νερό για 11 ημέρες. Σκαρφάλωσε σε τεράστια βράχια, χτύπησε, έπεσε, σηκώθηκε, ξανάπεσε… Αλλά ο Κύριος την βοήθησε. Της έμειναν βαθιά σημάδια στα χέρια της, τα οποία μετά έδειχνε. Η περιπλάνηση άρχισε ξανά, αλλά ο Κύριος προστάτευε την εκλεκτή Του.
Η ασκήτρια ήταν πάντα μοναχική, αθέατη, ταπεινή, δεν άκουγε τίποτα και δεν κατέκρινε κανέναν. Κανείς δεν γνώριζε για τις προσευχές της, αλλά κάθε εργασία της την εκτελούσε προσεκτικά και ευσυνείδητα. Ήταν μια ενσάρκωση της καλοσύνης και της ευγένειας. Της δόθηκε από τον Θεό το δώρο της προόρασης και διόρασης, να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων που έρχονταν σε αυτήν, σαν ανοιχτό βιβλίο, της ίασης αλλά πάνω απ ‘όλα – το δώρο της αγάπης. 

Προέβλεψε όλα τα επόμενα δεινά και τον επερχόμενο πόλεμο. Δεν θα είναι πόλεμος, αλλά εκτέλεση λαών για τη σάπια κατάσταση τους. Τα νεκρά σώματα θα είναι σαν βουνά, και κανείς δεν θα τα παίρνει για να τα θάψει. Ο πόλεμος θα ξεκινήσει από του Πέτρου και Παύλου – στις 12 Ιουλίου, την ημέρα των πρωτοκορυφαίων Μεγάλων Αποστόλων. Τα βουνά και οι λόφοι θα διαλυθούν, θα ισοπεδωθούν. Οι άνθρωποι θα τρέχουν από τόπο σε τόπο. Ο Κύριος τους δικούς του δεν θα επιτρέψει να πεθάνουν • τους πιστούς θα τους κρατάει και μόνο με αντίδωρο. Θα υπάρχουν πολλοί μάρτυρες που θα μαρτυρήσουν και άνευ αίματος για την Ορθόδοξη πίστη. «Το μέλλον του κόσμου κρύβεται από τους ανθρώπους. Ποιος γνωρίζει τις οδούς και τους τρόπους του Κυρίου; Είναι ο Ένας – ο Δημιουργός όλων των δημιουργηματων, μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε μια στιγμή».
«Μας είπε για ολόκληρη την καταστροφή του κόσμου», θυμάται ο LA. Cherednichenko, «μας μίλησε για περίπου μια ώρα, ακούγαμε προσεκτικά, αλλά όλα διέφυγαν από τη μνήμη μας, παρέμειναν μόνο δύο ή τρεις φράσεις, ως οδηγός στο σκοτάδι». Η προφητευμένη ημερομηνία έναρξης του πολέμου μπορεί να μην αντιστοιχεί στη κοινή χρονολογία, καθώς η μητέρα Αλυπία ένα χρόνο πριν από το θάνατό της το 1988, άρχισε να ζει σύμφωνα με ένα μόνο σε αυτή κατανοητό ημερολόγιο, το οποίο ονόμαζε Ιερουσαλημίτικο.
Η εορτή των αγίων Πέτρου και Παύλου σημειώνεται στο ημερολόγιό της το φθινόπωρο.
Η οσία Αλυπία κοιμήθηκε την Κυριακή στις 17/30 Οκτωβρίου 1988. 

***

Η θαυμαστή αφθαρσία του αυτιού και του χεριού του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αγάπησε όσο κανείς άλλος στην ιστορία της Εκκλησίας τον απόστολο Παύλο και είχε μεγάλη επιθυμία να ερμηνεύσει τις επιστολές του και επεδόθη με μεγάλη προθυμία στο έργο αυτό. Παρακάλεσε λοιπόν τον Θεό να του αποκαλύψει, για να βεβαιωθεί, εάν η ερμηνεία των επιστολών ήταν αρεστή στον Παύλο.
Μια νύχτα που ο Πρόκλος πήγε στο κελλί του Αγίου, είδε από μια θυρίδα τον μεν Άγιο να γράφει, άνθρωπο δε φαλακρό, πλατυγένειο να είναι πάνω από τους ώμους του σκυμμένος και να του ομιλεί στο αριστερό ωτίο. Ο Πρόκλος νόμισε ότι κάποιος είχε επισκεφθεί τον Άγιο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και την επομένη και ο Πρόκλος αποφάσισε, μένοντας άγρυπνος, να παρατηρήσει αν θα μπεί κάποιος στο κελλί του Χρυσοστόμου. Την τρίτη νύχτα, όντας σίγουρος ότι κανείς δεν έχει επισκεφθεί τον δάσκαλό του, αφού δεν είδε κανένα να μπαίνει, πήγε και πάλι στο κελί. Αντίκρισε όμως την ίδια εικόνα.
Το πρωί της τέταρτης ημέρας, ο Πρόκλος είπε στον Άγιο τι έβλεπε τόσες ημέρες και του περιέγραψε τη μορφή του ανδρός. Ο Χρυσόστομος κατάλαβε τότε ότι επρόκειτο για τον Απόστολο Παύλο και ότι ο Θεός είχε εισακούσει την προσεχή του και ότι θέλημά του ήταν να ερμηνεύσει τις επιστολές του Αποστόλου. Συνέγραψε, έτσι, ο φωστήρ Ιωάννης τις δεκατέσσερις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, έργο που σώζεται ως σήμερα. Έτσι εξηγείται γιατί ο χρυσορρήμων Άγιος έχει ερμηνεύσει καλύτερα από κάθε ερμηνευτή τις γραφές και γιατί το αριστερό του ωτίο παρέμεινε αναλλοίωτο, άφθαρτο και το δεξί χέρι του, το οποίο έχει σχήμα ευλογίας και παραμένει και εκείνο άφθορο (διακρίνονται το δέρμα και τα νεύρα) ευρίσκεται στη Ιερά Μονή Φιλόθεου του Αγίου Όρους .

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας

Ας πάρουμε παράδειγμα τους αγίους Αποστόλους.
Ο καθένας από τους αγίους Αποστόλους είχε διαφορετικό χαρακτήρα. Ο Κύριος, επειδή γνώριζε τις αδυναμίες μας, μας έδωσε Αποστόλους με διαφορετικό χαρακτήρα έτσι ώστε ο καθένας τους να είναι παράδειγμα για μας.

Για παράδειγμα ο απόστολος Πέτρος είχε δυνατή πίστη. Για την πίστη του μίλησε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας γι’ αυτόν: «Σ’ αυτή την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία». Παρόλο όμως πού είχε τόση δυνατή πίστη αρνήθηκε τρεις φορές τον Κύριο. Η άρνηση του Πέτρου αποτελεί για μας τούς αδύναμους ανθρώπους δίδαγμα. Όπως βέβαια είναι γνωστό ο απόστολος Πέτρος στη συνέχεια μετάνιωσε…

Ο απόστολος Πέτρος, όταν αρνήθηκε τον Κύριο, βλέποντας τί έκανε, μετάνιωσε πραγματικά, με όλη του την καρδιά και ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση. Ενώ ο Ιούδας ελπίζοντας συνεχώς πώς θα αποκτήσει κοσμικά πλούτη και κοσμική δόξα, μετά την προδοσία του ένιωσε πώς χάθηκαν όλα. Τον έπιασαν απαισιόδοξες σκέψεις, μεγάλη απελπισία και γι’ αυτό το λόγο κρεμάστηκε.
Αν και ο Ιούδας ερχόταν στον Κύριο, τον Σωτήρα και του έλεγε: «Αμάρτησα, συγχώρεσέ με», είναι σίγουρο πως ο Κύριος θα τον συγχωρούσε.
Τα πνεύματα κάτω από τον ουρανό κυρίευσαν απόλυτα τον Ιούδα και δεν του επέτρεψαν να μετανιώσει και να ζητήσει συγχώρεση από τον Κύριο. Η συνείδησή του παραμορφώθηκε από την απελπισία. Έπεσε ηθικά, γιατί ήταν περήφανος και γιατί επεδίωκε να είναι ο πρώτος ανάμεσα στους μαθητές του Κυρίου. Αγωνίστηκε να είναι πολύ σημαντικός. Αγωνίστηκε να προστατεύσει τον Κύριο από τούς φαρισαίους. Διακρινόταν σχεδόν παντού, αλλά η σκέψη του ήταν λανθασμένη, επειδή ήταν δεμένος με την γη. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς το βασίλειο του Κυρίου δεν ήταν από αυτό τον κόσμο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το βασίλειο του Κυρίου βρίσκεται μέσα μας, στην ψυχή μας. Γι’ αυτό το λόγο έμεινε δέσμιος αυτού του κόσμου.

Όπως είναι γνωστό ο απόστολος Παύλος υπερβολικά καταδίωξε την εκκλησία και οδήγησε πολλούς ανθρώπους στο θάνατο. Τα έργα του ήταν πολύ λυπηρά αλλά μετάνιωσε ειλικρινά. Όταν αργότερα ο Κύριος τον φώτισε έγινε ο πιο πρόθυμος Απόστολος.
Όλα τα παραδείγματα που έχουμε από τους Αποστόλους έμειναν για μας, για να δούμε τί μπορεί να μας συμβεί, αν δεν προφυλάσσουμε τον εαυτό μας.

Ο Παύλος! Ο κορυφαίος του ουρανού και της γης! Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/28/%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%8d%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%cf%81%cf%85%cf%86%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%8d-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b7/

Το στόμα του Χριστού και το στόμα του Παύλου… Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
https://iconandlight.wordpress.com/2013/11/13/%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB/

Απολυτίκιον Αγίων Αποστόλων των κορυφαίων. Ήχος δ”

Οι των Αποστόλων πρωτόθρονοι, και της Οικουμένης διδάσκαλοι, τω Δεσπότη των όλων πρεσβεύσατε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Κάθισμα του Παύλου.
Την Σοφίαν και Λόγον

Ουρανόθεν την κλήσιν παρά Χριστού, κομισάμενος ώφθης κήρυξ φωτός, πάσι τοις της χάριτος, καταλάμψας διδάγμασι’ την γάρ του νόμου ξέσας, λατρείαν του γράμματος, τοις πιστοίς κατήστραψας, την γνώσιν του Πνεύματος’ όθεν και εις τρίτον, ουρανόν επαξίως, επήρθης μετάρσιος, και Παράδεισον έφθασας, Παύλε Απόστολε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Ζωής ρήματα έχεις αιωνίου ο Πέτρος, τη Πέτρα της ζωής ανεβόα•
και ημείς προς τίνα εκτός Σού, απελευσόμεθα και ζησόμεθα; το φίλτρον ενδεικνύμενος το περί τον Δεσπότην, κράζων
Αλληλούια.

Ηρπάγης εις τα ύψη αιωνίων ορέων, και έξω πάντων γέγονας Παύλε,
αισθητών ομού και νοητών, ουκ εν διανοία άλλ’ εν τω Πνεύματι συν
ύλη η ως άϋλος, ο Θεός οίδε• δι ο κράζω•
Χαίρε, Χριστού ο μανικός έρως•
χαίρε, Θεού ο γνήσιος φίλος.
Χαίρε, αρπαγής ο γνωρίσας μυστήριον
χαίρε, σιωπής νοεράς εργαστήριον.
Χαίρε, ότι πάντα σκύβαλα ήγησαι δια Χριστόν
χαίρε, οτι πάντα γέγονας, ίνα σώσης τους πολλούς.
Χαίρε, Θεού σοφίας πολυχώρητον σκεύος
χαίρε, κύκλον εν κύκλω δείξας Χάριν εν Νόμω.
Χαίρε, πυκνόν Χριστού αδολέσχημα•
χαίρε, γλυκύ Ιησού μελέτημα.
Χαίρε, οις μεν οσμή ζωηφόρος
χαίρε, οις δε οσμή του θανάτου•
Χαίρε Παύλε Απόστολε.

St. Apostle Paul in the life of the St. John Chrysostom and Saint Niphon Bishop of Constantiane, in Algeria

The Holy Glorious and All-Praised Leaders of the Apostles, Peter and Paul

Commemorated on June 29

Saint Niphon Bishop of Constantiane, in Algeria of Africa and Apostle Paul

One night he said his prayers as always and lay down to sleep. When sleep had just overtaken him a little, he dreamed vividly of a green pasture filled with countless white sheep. The shepherd, however, was nowhere in sight. Nephon wondered why they left the sheep to graze by themselves. There was danger of a wolf falling on the flock and the sheep being lost. While he was thinking about this, an impressive half-bald man with apostolic attire came and, after looking at Nephon squarely in the face, said to him: “Why are you standing and examining the King’s sheep?”

“I’m looking at them, Father,” Nephon answered, “because they are pretty, and I’m puzzled why they are grazing by themselves without a shepherd.”

“These are royal sheep, as I told you. And I was sent for the express purpose of putting you as their shepherd.”

“Am I the King’s servant to tend his sheep?” the saint asked perplexed. “I have no idea how to tend sheep and goats. Besides, as you see, I am very weak How will I be able to tend the royal sheep?”

“I’ve received this command,” the strange man insisted, “to surrender this flock into your hands! So, never mind the excuses. The King has appointed you a member of His palace. Indeed He will even give you good wages, if you tend His flock well.”

With these words he placed the shepherd’s staff in Nephon’s hand. And after he. turned over the sheep and the fold to him, he vanished.

The saint woke up immediately and fell into deep thought. What a strange dream! After a little thought, his mind was enlightened: Yes! The man he saw was blessed Paul. The sheep are God’s people, and the fold is the Church. The saint then was visibly disturbed that they might make him Archbishop of Constantinople. He was very much afraid of this. (At this time the throne of the Queen City was adorned by his all-holiness Alexander, the successor of blessed Metrophanes. Constantine the Great was reigning). Tears came to the eyes of the saint in his sorrow, and he said to himself: “And as much as I implored God not to allow me to receive any power or office! It seems that this is about to happen to me! But I’m not better than the prophet Jonah! I’m going to leave this city.”

Without delay he went out of his cell leaving it empty, and got on a ship. The weather was favorable. We started out for Alexandria.

St. Apostle Paul inspiring and guiding St. John Chrysostom

St. John Chrysostom completely devoted his mind to the understanding of the divine Scriptures, and especially loved the epistles of the holy Apostle Paul, whose icon he kept in his cell.
Once, while writing an exegesis on one of the epistles of Paul, Saint John thought to himself, “Who knows whether what I am writing is pleasing to God or not? Have I understood the power of this portion of the sacred Scriptures?” He began to pray God to reveal to him the truth of the matter, and soon the Lord hearkened unto His servant, granting him the following sign. One night, John was alone in his cell, writing a commentary on the Scriptures by candlelight, Proclus, his attendant, came to the door to tell the saint the request of someone in need, but before knocking, he looked through the keyhole to see whether the Patriarch was occupied. He saw that Saint John was sitting and writing and that an elder of most venerable appearance with bald-headed stood behind him, bent down toward the ear of the Patriarch and speaking softly to him. The man entirely resembled Saint Paul as he was depicted upon the icon which stood against the wall.
Proclus was amazed, for he did not know who was speaking with the Patriarch, nor could he understand how the elder had entered the cell, since the door was locked. He waited for the man to depart, and as soon as the hour for Matins drew near, the elder disappeared. Proclus saw this for three nights in succession, and finally dared to ask the Patriarch, “Master, who is it that speaks into your ear at night?”
“No one has been with me,” answered John. Then Proclus told him how he had seen through the keyhole an old man of venerable appearance, whispering into his ear as he wrote. Proclus also described the man’s face and clothing, and John marvelled greatly. Then Proclus glanced at the image of Saint Paul and exclaimed, “The man whom I saw resembled in every way the saint depicted upon this icon!”
John then understood that it was the holy Apostle Paul whom Proclus had seen and that his work was pleasing to the Lord. Falling to the ground, he gave thanks to God, praying with tears in his eyes for a long time. After this he devoted himself to the writing of sacred books with still greater zeal. These works he left to the Church of Christ as a precious treasure.

God loves us more than a father, mother, friend, or any else could love, and even more than we are able to love ourselves.

Saint Nikolai Velimirovič

Simon Peter and Simon the Magician. The enemies of Christianity frequently like to cite examples of great miracle-workers among the pagans in order to deceive the gullible, to humiliate the Christian Faith and to elevate paganism, sorcery, soothsaying, Satanism and every other charlatanism. There is no doubt that Satan through his servants also attempted to perform miracles but all of the miracles of his servants do not emanate out of love for man, compassion and from faith in God but rather from pride, selfishness, vanity and hatred for mankind. A Christian should learn from the history of the apostles to differentiate divine miracles from satanic deceits and fantasies. Let the Christian only remember the Apostle Peter and Simon the Magician. Let the Christian compare the miracles of Peter with the so-called miracles of Simon. The apostle converted the stony hearts of men into noble hearts, cured the sick, and raised the dead and all of this by prayer and faith in the Living God. However, Simon the Magician amazed men with the devil’s illusions. The Apostle Peter was a friend of God and Simon the Magician was a friend and protege of the perverted Emperor Nero who ended his life by suicide. The miracles of the pagan fakirs belong to the category of illusions and deceits of Simon the Magician. Just as from a distance hot sand resembles water so also the “miracles” of the fakir resemble the life-creating miracles of Christianity.

Troparion — Tone 4

First-enthroned of the apostles, / teachers of the universe: / Entreat the Master of all / to grant peace to the world, / and to our souls great mercy!

Kontakion — Tone 2
Podoben: “Seeking the highest…”

Today Christ the Rock glorifies with highest honor / Peter, the rock of faith and leader of the apostles, / together with Paul and the company of the twelve, / whose memory we celebrate with eagerness of faith, / giving glory to the One Who gave glory to them.

Αν ζητάμε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και αυτή είναι η μόνη μέριμνα μας, όλα τα άλλα θα μας δοθούν. Το να μπείς κάτω από τη ζεστή και γεμάτο αγάπη σκέπη του Θεού, αυτός είναι ο σπουδαιότερος όρος μιας ευτυχισμένης ζωής. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης – Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. στ΄ 22-33)

Σύναξις πάντων των Αγίων Νεομαρτύρων, των μετά την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων.

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε»
«Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ΄ 33)

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πώς ενεργεί και ξέρει πώς και πότε θα ενεργήση για το καλό μας. Ξέρει πώς και που θα μας οδηγήση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια, να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη. Ο Θεός συχνά επιτρέπει να γίνη αυτό που είναι για το συμφέρον των πολλών. Δεν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, αλλά τρία-τέσσερα καλά μαζί. Ούτε ποτέ επιτρέπει να γίνη ένα κακό, εάν δεν βγουν από αυτό πολλά καλά. Όλα τα αξιοποιεί για όφελός μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα. Το καλό με το κακό είναι ανακατεμένα· καλά θα ήταν να είναι χωρισμένα, αλλά μπαίνουν τα προσωπικά συμφέροντα και ανακατεύονται. Ο Θεός όμως και αυτό το μπερδεμένο το αξιοποιεί. Γι’ αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται μόνον ό,τι μπορεί να βγή σε καλό, γιατί αγαπά το πλάσμα Του. Μπορεί λ.χ. να επιτρέψη έναν μικρό πειρασμό, για να μας προστατέψη από έναν μεγαλύτερο.

Δεν χρειάζονται μπράτσα στην πνευματική ζωή. Να αγωνιζώμαστε ταπεινά, να ζητούμε το έλεος του Θεού και να Τον ευγνωμονούμε για όλα.

Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές μας έχουν πιάσει πουρί. Όταν καθαρίση την καρδιά του ο άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται, τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού, που όλους τους αγαπά το ίδιο. Γι᾿ αυτούς που ταλαιπωρούνται, πονάει· γι᾿ αυτούς που ζουν πνευματική ζωή, χαίρεται. Είναι αρκετό και μόνον οι ευεργεσίες του Θεού, εάν τις σκεφθή μια φιλότιμη ψυχή, να την τινάξουν στον αέρα· πόσο μάλλον, εάν σκεφθή και τις πολλές της αμαρτίες και την πολλή ευσπλαγχνία του Θεού! Όταν βλέπη ο άνθρωπος την φροντίδα του Θεού, αν έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής του, αισθάνεται και ζη όλη την θεία πρόνοια με την ξεφλουδισμένη ευαίσθητη καρδιά του και διαλύεται πια από ευγνωμοσύνη· παλαβώνει με την καλή έννοια. Γιατί οι δωρεές του Θεού, όταν ο άνθρωπος τις αισθάνεται, δημιουργούν ρωγμή στην καρδιά του, την ραγίζουν. Έπειτα, καθώς το χέρι του Θεού χαϊδεύει την φιλότιμη καρδιά του και εγγίζει την ρωγμή, τινάζεται εσωτερικά ο άνθρωπος και μεγαλώνει η ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό. Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη Του ευσπλαγχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγώτερο κόπο σωματικό.

Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην θεία πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίση.

Όταν εµπιστευώµαστε τον εαυτό µας στον Θεό, ο Καλός Θεός µας παρακολουθεί και µας οικονοµάει. Σαν καλός οικονόµος δίνει στον καθέναµας ο,τι του χρειάζεται και µας φροντίζει ακόµη και σε λεπτοµέρειες για τις υλικές ανάγκες µας. Και για να καταλάβουµε την φροντίδα Του, την πρόνοια Του, µας δίνει ακριβώς ο,τι µας χρειάζεται. Να µην περιµένης όµως πρώτα να σου δώση ο Θεός, αλλά εσύ νά δώσης όλο τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, εάν ζητάς συνέχεια από τον Θεό και δεν αφήνης τον εαυτό σου µε εµπιστοσύνη στον Θεό, αυτό δείχνει ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι από τις αιώνιες ουράνιες Μονές. Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ’ Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον µεγάλο τρούλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του πρόνοια. Η εµπιστοσύνη στον Θεό είναι µιά συνεχής µυστική προσευχή, πού φέρνει αθόρυβα τις δυνάµεις του Θεού εκεί πού χρειάζονται και την ώρα πού χρειάζονται, και τότε τα φιλότιµα παιδιά Του Τον δοξολογούν συνέχεια µε πολλή ευγνωµοσύνη.

–Μια φορά χρειάστηκε να βγω έξω στον κόσμο και είχα ανάγκη από χίλιες δραχμές, γιατί τότε τόσο κόστιζαν οι μετακινήσεις. Ό,τι επιταγές έρχονταν είχα δώσει εντολή στο Ταχυδρομείο να επιστρέφονται αμέσως ως απαράδεκτες. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν σ΄αυτή τη δύσκολη κατάσταση, μου έφερε ένας αδελφός την αλληλογραφία μου και μια επιταγή χιλίων δραχμών ακριβώς, ανώνυμη, χωρίς διεύθυνση, η οποία στη θέση του αποστολέα έγραφε : «ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ».
Μόλις είδα την πρόνοια του Θεού, λύθηκα στα κλάματα κι ευχαριστούσα τον Κύριο μας και την Παναγία μας.

Έχω δει πολλά στη ζωή μου. Φοβερό πράγμα• αν δεν κοιτάς τον εαυτό σου, ο Θεός δεν σ΄αφήνει ούτε να σκεφτείς ότι κάτι σου χρειάζεται! Βλέπεις, η επιταγή είχε σταλεί πριν εγώ τη χρειαστώ. Ο Θεός, σαν καλός Πατέρας, φροντίζει πριν έρθουμε εμείς στην ανάγκη κάποιου πράγματος και, πριν ακόμα Του ζητήσουμε, η πρόνοιά Του μεριμνά και φροντίζει, για να μας το δώσει. Χρειάζεται όμως να βλέπει σ΄εμάς ότι του έχουμε εμπιστοσύνη.

Είµαι σίγουρος χίλια τοις εκατό, αν δώσω τώρα σε κάποιον αυτό το πλεκτό, µέχρι να πάω στο Καλύβι µου, ο Θεός θα µου στείλει άλλο. Αλλά στην αρχή, για να µας δοκιµάση31, µας αφήνει λίγο και να κρυώσουµε και να αρρωστήσουµε και εκεί χρειάζεται προσοχή. Να µην πη κανείς «Χριστέ µου, εγώ για την αγάπη σου το έδωσα και συ µ᾿ άφησες να αρρωστήσω;

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Και πράγματι, αν χρειασθής αύριο στις δέκα η ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο και είναι ανάγκη πραγματική, εννιά και σαράντα πέντε λεπτά η εννιά και μισή θα το έχη έτοιμο ο Θεός, για να σου το δώση. Π.χ. σου χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά η ώρα. Στις εννιά παρά πέντε σου έρχεται το κύπελλο. Σου χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Την ώρα που τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχμές· ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα. Έχω παρατηρήσει ότι, αν μου χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήμερα· πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ο Θεός πιο νωρίς και το παρουσιάζει την ώρα που το χρειάζομαι. Γιατί από εκεί που έρχεται, για να φθάση σ’ εμένα ακριβώς την ώρα που το χρειάζομαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. Άρα ο Θεός το φρόντισε νωρίτερα.
Όταν από φιλότιμο κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με την ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στα φιλότιμα παιδιά Του, την ώρα που τις χρειάζονται. Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Μπορώ ώρες να σας λέω παραδείγματα από την θαυμαστή πρόνοια του Θεού.

Όταν κάτι χρειάζωμαι, τα οικονομάει αμέσως ο Θεός. Θέλω λ.χ. να κόψω ξύλα και δεν μπορώ. Τότε οικονομούνται τάκα–τάκα τα ξύλα. Πριν έρθω εδώ, έλαβα ένα δέμα που είχε μέσα πενήντα χιλιάδες δραχμές, ακριβώς όσα χρειαζόμουν. Έδωσα μία εικόνα του «Άξιόν εστιν» σε κάποιον ευλογία, την άλλη μέρα μου φέρνουν μία της «Πορταΐτισσας!». Φέτος το καλοκαίρι, πριν βρέξη, δεν είχα καθόλου νερό. Τώρα που έβρεξε λίγο, μαζεύω ενάμισι κουτί την ημέρα. Η στέρνα έχει περσινό νερό, και αυτή είναι χάλια. Πως τα οικονομάει όμως ο Θεός! Έχω ένα βαρέλι με νερό. Τόσοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατί είναι και ιδρωμένοι, και η στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα-πέντε δάκτυλα! Εκατόν πενήντα-διακόσιοι άνθρωποι να βολεύωνται και να μην αδειάζη το βαρέλι! Άλλοι ανοίγουν πολύ την κάννουλα της βρύσης, άλλοι την ξεχνούν ανοιχτή και τρέχει, και όμως το νερό δεν τελειώνει!

Αν ζητάμε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και αυτή είναι η μόνη μέριμνα μας, όλα τα άλλα θα μας δοθούν. Θα αφήση ο Θεός το πλάσμα Του;
Το μάννα πού ερριχνε ο Θεός καθημερινά στους Ισραηλίτες στην έρημο, αν το κρατούσαν γιά την άλλη μέρα, σάπιζε. Έτσι τα οικονόμησε ο Θεός, γιά να έχουν εμπιστοσύνη στην θεία πρόνοια.
Ακόμη το «ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού» δεν το έχουμε καταλάβει.
Ή πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε. Όταν πήγα να μείνω στο Σινά, δεν είχα τίποτε. Δεν σκέφθηκα όμως καθόλου τί θα γίνω στην έρημο μέσα σε άγνωστους ανθρώπους, τί θα φάω, πώς θα ζήσω.
Το ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, όπου θα έμενα, ήταν χρόνια εγκαταλελειμμένο, ακατοίκητο. Επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω το μοναστήρι, δεν ζήτησα τίποτε.
Μου έφεραν λίγο ψωμί από το μοναστήρι και το γύρισα πίσω. Γιατί να ανησυχήσω, αφού ο Χριστός είπε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού»; Το νερό και αυτό ήταν ελάχιστο. Ούτε εργόχειρο ήξερα, για να πής πώς θα δούλευα και θα έβγαζα το ψωμί μου…. έρχεται κάποιος και με βρίσκει έξω από το ασκητήριο και μου λέει: «Νά, πάρε αυτές τις εκατό λίρες, για να βοηθάς τα Βεδουϊνάκια και να μη βγαίνης από το πρόγραμμά σου και να προσεύχεσαι»! Δεν άντεξα. Τον άφησα μόνον του για ένα τέταρτο και πήγα λίγο μέσα. Μου είχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση η πρόνοια και η αγάπη του Θεού, που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Βλέπεις πώς ο Θεός οικονομάει, όταν υπάρχη η καλή διάθεση;

Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό; Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη “σούπερ” και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ. Τρέχει συνέχεια. Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήση σε κάθε σου δυσκολία. Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία.

Δεν φθάνει η πίστη στον Θεό• χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθεια Του.
Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού πού τον σώζει.
Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στα μη βλεπόμενα, όχι απλώς στα βλεπόμενα. Όταν αναθέτουμε το μέλλον μας στον Θεό, Τον υποχρεώνουμε να μας βοηθήση. Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους.

“Υπάρχει πρόνοια, υπάρχει πρόνοια”, μη φοβάσαι- να χαίρεσαι. Να έχεις την πρόνοια του Θεού ως μία ομπρέλα και να είσαι από κάτω.

***

Γενηθήτω το θέλημά Σου
Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Ο καθένας το σημερινό καιρό χρειάζεται ψυχική ειρήνη, ηρεμία πνεύματος.

Κι αυτό θα γίνει, όταν η καρδιά φλέγεται από την πεποίθηση ότι ο πανταχού παρών Κύριος και Πατέρας μας, που βασιλεύει σ’ όλο τον κόσμο και κατευθύνει τα πάντα προς το αγαθό δε θα εγκαταλείψει εμάς τους αδύνατους και ανήμπορους, ότι Αυτός οδηγεί τη ζωή του καθενός από μας, τα  πλάσματά Του, και ότι ούτε μια τρίχα της κεφαλής μας, κατά το λόγο του Σωτήρος Χριστού, δεν πέφτει χωρίς το θέλημά Του.

«Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτή είναι μια εκφώνηση την οποία συχνά ακούμε κατά τη Θεία Λειτουργία. Ας αντηχεί όχι μόνο στ’ αυτιά μας, αλλά ας φθάνει μέχρι την καρδιά, μέχρι το βάθος της και ας βρίσκει εκεί ειλικρινή και καταφατική απόκριση.

«Γεννηθήτω το θέλημά Σου». Τα λόγια αυτά της Κυριακής προσευχής, σαν τις θωπευτικές θερμές ακτίνες του ήλιου, ας θερμαίνουν την ύπαρξή μας χύνοντας σ’ αυτήν τη μακάρια ειρήνη και την ήσυχη στάση μας σε όλες τις δυστυχίες και τις χαρές της ζωής , ενισχύοντάς την σε κάθε δραστηριότητα που επιβάλλεται σε κάθε θέση ή κατάσταση που βρισκόμαστε.

Το να παραδώσεις τον εαυτό σου στη θεία καθοδήγηση, το να μπείς κάτω από τη ζεστή και γεμάτο αγάπη σκέπη του Θεού, αυτός είναι ο σπουδαιότερος όρος μιας ευτυχισμένης ζωής.

***

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Αν ούτε μια τρίχα μας δεν μπορεί να χαθεί δίχως το δικό Της νεύμα, πολύ περισσότερο τίποτε άλλο σημαντικότερο δεν μπορεί ν’ αλλάξει στη ζωή μας, αν δεν το θελήσει ή δεν το παραχωρήσει Εκείνη. Γι’ αυτό ο χριστιανός, προσβλέποντας σταθερά στην πρόνοια του Θεού, ακόμα κι όταν βρίσκεται μέσα στις πιο μεγάλες συμφορές, διατηρεί αδιάπτωτη ανδρεία και απαρασάλευτη πίστη, λέγοντας μαζί με τον άγιο προφήτη και ψαλμωδό: «Βλέπω τον Κύριο παντοτινά μπροστά μου• στα δεξιά μου βρίσκεται, για να μην κλονιστώ». Ο Κύριος είναι βοηθός μου. Δεν θα φοβηθώ καμιά συμφορά, δεν θα παραδοθώ στην ακηδία, δεν θα βυθιστώ στη βαθιά θάλασσα της λύπης. Για όλα, δόξα τω Θεώ!

Ο άνθρωπος του Θεού, γνωρίζοντας την πρόνοιά Του, υποτάσσεται απόλυτα στο θέλημά Του. Και να πως παρηγορεί την πονεμένη καρδιά του, όταν τον χτυπούν από παντού οι θλίψεις: Όλα τα βλέπει ο Θεός. Αν Αυτός, ο πάνσοφος, γνώριζε πως οι θλίψεις δεν θα με ωφελούσαν, θα τις έδιωχνε μακριά με την παντοδύναμη βουλή Του. Αφού δεν τις διώχνει, το πανάγιο θέλημά Του είναι να δοκιμαστώ. Πολύτιμο, πιο πολύτιμο κι από την ίδια τη ζωή είναι για μένα το θέλημα του Θεού! Καλύτερα είναι να πεθάνει το πλάσμα, παρά ν’ αρνηθεί το θέλημα του Πλάστη του• γιατί σ’ αυτό υπάρχει η αληθινή ζωή! Όποιος πεθαίνει για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού, μεταβαίνει στην ανώτερη, την αιώνια ζωή. Για όλα, δόξα τω Θεώ!..

Βλέποντας την πρόνοια του Θεού, κάθε άνθρωπος αισθάνεται την πίστη του σ’ Εκείνον να στερεώνεται και να αυξάνεται. Διακρίνοντας πίσω απ’ όλα τα γεγονότα το αόρατο χέρι του Κυρίου να κυβερνά τον κόσμο, μένει ατάραχος μπροστά στις φοβερές φουρτούνες της θάλασσας του βίου. Τα άγρια κύματα, οι τρομερές θύελλες, τα μαύρα σύννεφα δεν τον τρομάζουν. Πιστεύει πως το να γίνει κανείς πολίτης της θείας πολιτείας της Εκκλησίας καθώς και οι τύχες όλων των ανθρώπων ορίζονται από τον παντοδύναμο και πάνσοφο Θεό. Αυτή η πεποίθηση τον γεμίζει ικανοποίηση και ειρήνη. Στο αδύναμο πλάσμα, τον άνθρωπο, ταιριάζουν η ταπεινή υποταγή και η ευλαβική αποδοχή των κρίσεων του δυνατού Πλάστη. Μακάρι πάντοτε στη ζωή του να ακολουθεί την πορεία που Εκείνος έχει χαράξει και να εκπληρώνει τους σκοπούς που Εκείνος έχει καθορίσει! Για όλα, δόξα τω Θεώ!

(Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ασκητικές εμπειρίες, τ. Β΄, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου 2009, σ. 140-144)Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης»,

Για όποιον παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού η ζωή γίνεται πολύ ευκολότερη, γιατί στις αρρώστιες, στη φτώχεια και στο διωγμό σκέφτεται : «Έτσι ευδόκησε ο Θεός και πρέπει να υπομείνω για τις αμαρτίες μου»

Όταν η χάρη είναι μαζί μας, είμαστε δυνατοί στο πνεύμα. Όταν όμως την χάσομε, βλέπομε την αδυναμία μας, βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό. Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Να η ένδειξη: Αν στενοχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού .

Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτε. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν δεν πάρει ότι θέλει, μένει ήρεμος, σαν να το είχε.

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε: ούτε θύελλες ούτε ληστές ούτε τίποτα άλλο. ‘Ότι κι αν έλθει, λέγει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα.

Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού…

Όποιος κάνει το θέλημα του Θεού, είναι ευχαριστημένος με όλα, έστω κι αν είναι φτωχός και ίσως ασθενής και πάσχει, γιατί τον ευφραίνει η χάρη του Θεού. Όσοι άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού, αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού, τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια…

Όποιος ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξασθεί και στον ουρανό και στη γη….  «Ω, Κύριε, αξίωσέ μας με τη δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος να ζούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου». Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», π.Σωφρονίου (Σαχάρωφ).«Στην πείνα του 1918 ο Κύριος έστειλε μια τεράστια συγκομιδή μήλων στους κήπους [της Μονής Βαλαάμ], τα οποία και αντάλλασσαν με ψωμί· ως αποτέλεσμα, μπόρεσε να επιβιώση η αδελφότητα».

Από τη ζωή του αγίου Σάββα του εν Καλύμνω: Αφηγείται η Μαρία Μπιζάνη: «Ήλθε η ιστορία πάνω στην πείνα, στον πόλεμο. Λέω:
—Γέροντα τι θα γινούμε· τι θα γινούμε, λέω, πεινάει ο κόσμος. Δεν έρχεται από πουθενά τροφή. Τι θα γινούμε! Αποκλεισμός!
Λέει:
—Εξ αμαρτιών μας, Μαρία. Εξ αμαρτιών μας, παιδί μου. Κάποτε είχε και σε μας πόλεμο εκεί στα χωριά μας.* Μια μέρα πήγε η μάνα μου να κόψη κλαδιά από το δάσος. Και είχε μια πέτρα μαλακιά, έτσι σαν μάρμαρο. Και κάθισε εκεί να φάη το ψωμί της λίγο ψωμάκι και βλέπει κι ανέβλυζε· είχε μια τρυπίτσα και ανέβλυζε αλεύρι.
—Αλεύρι;
—Αλεύρι πολύ… Έκανε έτσι το χέρι της και καθώς το τραβούσε έβγαινε άλλο, έβγαινε άλλο και έκανε τόοοοσο μεγάλο αυτό, τόσο μεγάλο όγκο. Πήρε, λοιπόν, έβγαλε το τσεμπέρι της, γιατί δεν είχε άλλο, το γέμισε με αλεύρι και το έφερε χωρίς να φέρη κλαδιά. Το ᾽φερε εκεί στη γειτονιά. “Ελάτε να δήτε αλεύρι!”. “Καλέ, που είναι το αλεύρι;”. Πήγαν και οι άλλες γυναίκες τροχάδην. Φέραν, λέει, ο,τι είχε η κάθε μια· πετσέτα, ένα σακκουλάκι. Αλλά το πήρε είδησι η τουρκική αστυνομία και πήγε να βάλη, λέει, φόρο και αμέσως έπαυσε”.
Αυτό μου το είπε 2-3 φορές.
—Η χαρά της μάνας μου που από την πέτρα έβγαινε αλεύρι. Κύριε, Ιησού Χριστέ!»

*Γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης

Έλεγε ο άγιος Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης: – Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.
– Δηλαδή, Γέροντα;
– Τ δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες:
«Αυτό από που ήρθε»;
Αλλά πρέπει να έχεις πίστη.
Χωρίς πίστη, δεν γίνεται τίποτα.

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/06/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b1%cf%86%ce%ae%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%ce%b5%cf%8c-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5/

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/16/%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1/

Να ζητάμε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών και ύστερα όλα τα άλλα «προστεθήσεται ημίν». Ο Θεός γνωρίζει τί χρειάζεται για τον καθέναν. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/23/%ce%bd%ce%b1-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd/

Εκείνος ο οποίος μας είπε να μην μεριμνούμε για το αύριο, Αυτός έχει και την φροντίδα μας. Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/04/36130/?fbclid=IwAR2zld64xIOId88kyq_ctRBaqWcRCWjl6CZEqKUnC01X1hfZaA7E8wXI2Dk

Να ζούμε το «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». O Θεός εκπληρώνει τους πόθους μας με τρόπο που εμείς δεν γνωρίζουμε.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/06/%CE%BD%CE%B1-%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80/

Μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει. Όλα τα ράφια γέμισαν τρόφιμα… Ο Θεός έκανε το θαύμα Του.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/02/23840/

Δεν μεριμνούσε για τίποτα, αλλά μόνο στον Θεό είχε εναποθέσει τις ελπίδες του, ζητώντας απ’ Αυτόν βοήθεια.Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος
https://iconandlight.wordpress.com/2014/05/02/%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bc%ce%bd%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%af%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%cf%83%cf%84/

Εσπέρας και πρωΐ και μεσημβρίας, αινούμεν, ευλογούμεν, ευχαριστούμεν και δεόμεθά σου, Δέσποτα των απάντων, Φιλάνθρωπε, Κύριε. Κατεύθυνον την προσευχήν ημών, ως θυμίαμα ενώπιόν σου και μη εκκλίνης τας καρδίας ημών εις λόγους, ή εις λογισμούς πονηρίας, αλλά ρύσαι ημάς εκ πάντων των θηρευόντων τας ψυχάς ημών· ότι προς σε, Κύριε, Κύριε, οι οφθαλμοί ημών, και επί σοι ηλπίσαμεν· μη καταισχύνης ημάς, ο Θεός ημών.
Ότι πρέπει σοι πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, τω Πατρί και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ιερεύς
Έλλαμψον εν ταις καρδίαις ημών, φιλάνθρωπε Δέσποτα, το της σης θεογνωσίας ακήρατον φως και τους της διανοίας ημών διάνοιξον οφθαλμούς εις την των ευαγγελικών σου κηρυγμάτων κατανόησιν. Ένθες ημίν και τον των μακαρίων σου εντολών φόβον, ίνα τας σαρκικάς επιθυμίας πάσας καταπατήσαντες πνευματικήν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και φρονούντες και πράττοντες. Συ γαρ ει ο φωτισμός των ψυχών και των σωμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Αντιλαβού, σώσον, ελέησον και διαφύλαξον ημάς, ο Θεός, τη ση χάριτι.

Της παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου δεσποίνης ημών, Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων των Αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα.

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

Ψαλμός 90

Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου, εν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται. Ερεί τω Κυρίω• Αντιλήπτωρ μου ει και καταφυγή μου, ο Θεός μου, και ελπιώ επ΄ αυτόν. Ότι αυτός ρύσεται σε εκ παγίδος θηρευτών και από λόγου ταραχώδους. Εν τοις μεταφρένοις αυτού επισκιάσει σοι, και υπό τας πτέρυγας αυτού ελπιείς• όπλω κυκλώσει σε η αλήθεια αυτού. Ού φοβηθήσει από φόβου νυκτερινού, από βέλους πετομένου ημέρας, από πράγματος εν σκότει διαπορευομένου, από συμπτώματος και δαιμονίου μεσημβρινού. Πεσείται εκ του κλίτους σου χιλιάς και μυριάς εκ δεξιών σου, προς σε δε ούκ εγγιεί. Πλήν τοις οφθαλμοίς σου κατανοήσεις και ανταπόδοσιν αμαρτωλών όψει. Ότι συ Κύριε η ελπίς μου• τον Ύψιστον έθου καταφυγήν σου. Ού προσελεύσεται προς σε κακά, και μάστιξ ούκ εγγιεί εν τω σκηνώματί σου. Ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου, του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σου. Επί χειρών αρούσι σε, μήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου. Επί ασπίδα και βασιλίσκον επιβήση και καταπατήσεις λέοντα και δράκοντα. Ότι επ΄ εμέ ήλπισε και ρύσομαι αυτόν, σκεπάσω αυτόν, ότι έγνω το όνομα μου. Κεκράξεται προς με, και επακούσομαι αυτού• μετ΄ αυτού είμι εν θλίψει, εξελούμαι αυτόν, και δοξάσω αυτόν. Μακρότητα ημερών εμπλήσω αυτόν και δείξω αυτώ το σωτήριόν μου.

If we seek first the Kingdom of God, if the search for this Kingdom is our only care, then the rest will be given to us. Those people who give everything to God and give themselves totally to Him, are sheltered by the great Godly cupola and protected by His Godly Providence. Saint Paisius of the Holy Mountain

Third Sunday of Matthew (St. Matthew 6: 22-33)

Take no thought for your life, what ye shall eat, or what ye shall drink;
Seek ye first the kingdom of God, and his righteousness; and all these things shall be added unto you. St. Matthew 6: 33

Saint Paisius of the Holy Mountain 

The Providence of God embraces everything in the world. God provides not only for the great and the immense, but also for the small and apparently insignificant; not only over the heaven and the earth, angels and men, but also over the smallest creatures, birds, grasses, flowers, trees. The whole of Sacred Scripture is filled with the thought of God’s unwearying providential activity.

If we seek first the Kingdom of God, if the search for this Kingdom is our only care, then the rest will be given to us. Would God cast His creation to the mercy of fate? If the Israelites saved the manna that God sent them in the desert for the next day, it began to rot. [200] God arranged it this way, so that they would depend on Divine Providence.
We have not yet even understood the words “seek ye first the Kingdom of God.” We either believe [and entrust ourselves to God] or we do not believe [and therefore must work for the necessities ourselves].

God cares for us. He sees our needs, our desires, and when something is to our benefit, He gives it to us. If a person needs help with something, Christ and the Most Holy Theotokos help him.

When we entrust ourselves to the Lord, He, our Kind God, keeps an eye on us and takes care of us. Like a kind Director, He gives each of us that which we need. He even enters into the details of our material needs. And in order for us to realize His care, His providence, He gives us exactly the amount we need. But do not wait for God to first give you something, no, first give all of yourself to God. Because if you constantly ask something of God, but do not give yourself trustingly to Him, then from this one can see that you have your own house, and are alien to the eternal heavenly mansions. Those people who give everything to God and give themselves totally to Him, are sheltered by the great Godly cupola and protected by His Godly Providence.

Trust in God is an endless secret prayer, in the essential moment silently attracting the Divine powers there, where they are needed. And then His praiseworthy children endlessly, with much gratitude, praise Him.

If a person entrusts himself to God, then God will not abandon him. And, truly: if tomorrow at 10 o’clock you will need something, then (if this need does not exceed reasonable limits and is truly necessary), at 9:45 or 9:30 God will have it ready to give to you. For example, tomorrow at 9 you will need a mug. At 8:55, you will already have it. You need 500 drachmas at one o’clock, when you need them, 500 drachmas will appear, not 510 or 490. I noticed, that if I, for example, need something tomorrow, then God will take care of it today. That is, even before I thought about it, God has already thought about it. He took care of the necessity beforehand and gives it at the time that it is needed. I understood this, seeing how long it took for something to reach me from somewhere, to arrive at the moment that I needed it. Consequently, God took care of it ahead of time.

When we, from reverence, gladden God with our lives, then He gives His independent blessings to His praiseworthy children the very hour that they need them. Then all their lives transpire in the blessings of this Divine Providence. I could go on for hours, giving examples of miraculous Divine Providence.

Even now, when a need arises, God immediately covers it. For example, if I want to saw firewood and cannot, then firewood comes by itself in a jiffy. Before coming to you, I received a package, in it were 50,000 drachmas – precisely the amount I needed. Another example: I gave someone, in blessing, the icon “It is meet.” The next day I am brought the “Iberian” icon! And this past summer, before the rain came, I had no water at all. Right away, a little sprinkled down, and in a day I collected (barely) one and a half cans of water. There was water in the cistern from last year, but it was bad. And how God arranges everything! I have a barrel with water. Every day so many people come – drink, wash, for they are all sweaty, but the level of the water only drops 4-5 finger widths! One barrel for 150-200 people – and it does not become empty! In addition, sometimes the spigot is opened too wide, others forget to shut it off, water pours out, but even then it does not run out!

Christ sees from on high how each of us acts, knows when and how He Himself will act for our good. He knows when and where to lead us, if we only ask His help, reveal our desires to Him and let Him arrange everything Himself.

– Once, I had to leave Mount Athos and I was in need of one thousand drachmas to cover my travelling expenses. I had no money at all. I had instructed the post office to return immediately to the senders whatever checks came through the mail in my name. While I was in this difficult situation, one of the monks brought me an anonymous check of exactly one thousand drachmas along with my mail. The name PANTANASSA (The Queen of All, a name attributed to the Virgin Mary) was written as a return address on the envelope. When I understood that this was an indication of God’s providence, I began to cry, thanking God and the Virgin Mary.

I have seen many things in my life; it is terrible. If you do not look after yourself, God doesn’t even let you think that you might be in need of something. You see, this check had been sent before I realised I needed one thousand drachmas. God, our kind Father, provides whatever we need, before we realise it and ask for His assistance. His providence takes care of everything. However, He must see that we trust Him. At this point, the Elder quoted the words of the Gospel: “Therefore, do not be anxious saying, ‘What shall we eat?’ or ‘What shall we drink?’ or ‘What shall we wear?’ For the Gentiles seek all these things; And your heavenly Father knows that you need them all. But seek first his kingdom and his righteousness, and all these things shall be yours as well” (Mt 6:31-33), “…for your Father knows what you need before you ask him,” (Mt 6:8).
“Our duty and concern must be how to please God and our fellow men; we should not be preoccupied with our needs, as God will take care of them. There is a silent spiritual agreement between God and man. He will look after us, while we will concentrate on how to live our lives according to His will. “Cast all your anxieties on him, for he cares about you” (1Pet 5:7).

“Seek first the Kingdom of God and His righteousness” (St. Matthew 6:31),
Saint Nikolai Velimirovič

If you were to ask many people why they do not go to Church to pray, they will generally answer you: I have no time, I have to work! Just look at those people who only work and do not go to Church, placing their trust only in their work and compare them with those who divide their time between work and prayer and you will quickly be convinced that the latter are more well off and, what is more important, they are more satisfied. It is said about two neighboring tailors how unequal they were according to their work and prayer and according to their wealth and satisfaction. One of them had a large family and the other was a bachelor. The first had the habit of going to church every morning for prayer and the bachelor never went to church. Not only did the first work less but was even less a skillful master than the other. He had enough of everything and the other lacked everything. The first one asked the other how is it that he has everything although he works less? The one who prays to God [Bogomoljac a devout person] responded that he attends church every day and, along the way, finds lost gold and he invited his neighbor, the bachelor, to go with him to prayer and they will share the discovered gold. Both neighbors began to attend church regularly and soon both became equal in abundance as well as in satisfaction. Naturally, they found no gold along the way but the blessing of God multiplies the abundance of true devout men. Those who: “Seek first the Kingdom of God and His righteousness” (St. Matthew 6:31), God adds and multiplies all that is necessary for their physical life.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-24-september-6.htmlSt John of Tobolsk (1651-1715)

God is the most solicitous caretaker. In His hands He holds all of life’s great and wealthy resources, and only from Him should we ask for them in fervent prayer. The desert-dweller Mark used to say: Whoever has no hope of receiving temporary necessities from God, would have even less hope of receiving from Him that which leads into eternal life.

Christ Himself teaches us, saying: “Behold the fowls of the air: for they sow not, neither do they reap, nor gather into barns; yet your Heavenly Father feedeth them” (Matt. 6:26). The same Heavenly Teacher goes on to say: “Are not two sparrows sold for a farthing? And not one of them shall fall on the ground without your Father’s will. For the very hairs of your head are all numbered. Fear ye not therefore, ye are of more value than many sparrows” (Matt. 10:29). This first argument against our lack of faith is presented to us in the form of living creatures who feed themselves without any care, – so that at least from their example we would learn to recognize the omnipotence of God’s Providence – our sole source of tranquility and inner peace.

the Lord Christ then says: “Consider the lilies of the field, how they grow; they toil not, neither do they spin, and yet I say unto you, that even Solomon in all his glory was not arrayed like one of these” (Matt. 6:28-29). And from this Christ draws the following conclusion: “Wherefore, if God so clothe the grass of the field, which today is, and tomorrow is cast into the oven, shall He not much more clothe you, O ye of little faith?” (6:30).

“Which of you by taking thought can add one cubit unto his stature?” (6:27). Every self-concern of ours that is not joined with hope in God is futile and vain, of which the Lord goes on to say: “If ye then be not able to do that thing which is least, why take ye thought for the rest?” (Luke 12:26). If God does not bless it, our entire effort is in vain, idle, useless. In your every affair and activity place all your hopes in God, and He (without any effort on your part) will arrange everything for the best by His ineffable mercy.

For 60 years St. Paul, the first desert-dweller, was brought half-a-loaf of bread each day by a raven; however, when the saint was visited by St. Anthony the Great, the raven brought a whole loaf. St. John the desert-dweller did not see any people for 14 years, and all this while he subsisted on a doe’s milk. Many hermits had food and clothes from fig trees

The abbot of a certain monastery sent two brothers out on business affairs. When evening came, the two travelers, exhausted by their labors, being hungry and depressed, began to bemoan the fact that they would soon arrive at a poor town, and not knowing anyone there, they would find no respite or sustenance. A certain stranger met them on the way and asked them about their depressed state, and when the monks revealed their sorrow to him, he said: “You have left everything for the sake of God, placing your entire hope in Him, and now you sorrow as though left without any hope! God feeds the cattle – do you think He will let His sons perish from hunger?” Saying thus, the stranger became invisible. When the monks entered the town and prayed in the church, the mayor himself invited them over for supper, they went to his house, and he fed them abundantly. However, such examples do not eradicate our lack of faith; despite everything that God sends us, we fear privation, and if we do not have everything in overabundance, we are greatly saddened.On St. George’s feast day, the hut of St. George on Karoulia was celebrating its patronal day. The year was somewhere within 1930 to 1935. Approximately twenty to twenty-five I Russian and Greek ascetics were gathered there for the vigil,; but they had no fish for the feast.
Father Zosimas, a most charismatic and simple monk who “• loved his fellow men and was the most charitable of all the \ Russian Athonite ascetics, proposed that they fish from; where they were, since the hut was situated on the edge of a ] cliff above the endless abyss of the sea,
“Yes, but how can we fish without a hook or bait?” they others replied.
“Here is a nail, some string, and a piece of bread,” said I the elder. They crossed themselves, cast the unusual fishing! rod and, miraculously, caught a large fish with which to make soup. It was a gift donated by the hut’s patron saint!

Countless examples and images bring us to a realization of the omnipotence of God’s Providence. Nevertheless, we have so little hope in this Providence!

O, how wondrously and majestically does Divine Providence reveal itself in its daily tolerance! It is not difficult to produce good from good, but to turn evil into good is quite amazing.

By God’s Providence, which directs everything towards the best possible end, wicked intents against a person are often turned to the latter’s advantage;

For Joseph his fetters and imprisonment served as a precursor to honors and the greatest glory; his brothers’ envy brought him greater benefit than the goodwill of the entire world; Saul’s malice procured for David the royal crown; the lions’ den led Daniel to greater glory and honor than that of earthly kings; from the cross Christ, together with the repentant thief, went straight into heaven, while from the Mount of Olives He ascended into heaven and sat on the right hand of God the Father.In the Great Vespers service right before the Entrance and singing of ”O Joyful Light”, the priest, bowing, says secretly the Prayer of the Entrance:

In the evening, and in the morning, and at noonday, we praise thee, we bless thee, we give thanks unto thee, and we pray thee, O Master of all, O Lord who lovest man, direct thou our prayer before thee as incense, and incline not our hearts to words or thoughts of evil, but deliver us from all that seek after our souls. For upon thee, Lord, O Lord, are our eyes, and in thee have we put our hope. Put us not to shame, O our God.
For to thee belong all glory, honor, and worship, to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit, now and ever, and unto ages of ages. Amen.

The Prayer of the Holy Gospel

Priest (in a low voice): Shine in our hearts, O Master Who loves mankind, the pure light of Your divine knowledge, and open the eyes of our mind that we may comprehend the proclamations of Your Gospels. Instill in us also reverence for Your blessed commandments so that, having trampled down all carnal desires, we may lead a spiritual life, both thinking and doing all those things that are pleasing to You. For You, Christ our God, are the illumination of our souls and bodies, and to You we offer up glory, together with Your Father, Who is without beginning, and Your all-holy, good, and life-creating Spirit, now and forever and to the ages of ages. Amen.

“Wealthy have become impoverished, but those who seek the Lord shall never be deprived of any good things.”

Third Sunday of Matthew
Gospel of Matthew Chap. 6: 22-33

The Lord said: The light of the body is the eye: if therefore thine eye be single, thy whole body shall be full of light. But if thine eye be evil, thy whole body shall be full of darkness. If therefore the light that is in thee be darkness, how great is that darkness! No man can serve two masters: for either he will hate the one, and love the other; or else he will hold to the one, and despise the other. Ye cannot serve God and mammon. Therefore I say unto you, Take no thought for your life, what ye shall eat, or what ye shall drink; nor yet for your body, what ye shall put on. Is not the life more than meat, and the body than raiment? Behold the fowls of the air: for they sow not, neither do they reap, nor gather into barns; yet your heavenly Father feedeth them. Are ye not much better than they? Which of you by taking thought can add one cubit unto his stature? And why take ye thought for raiment? Consider the lilies of the field, how they grow; they toil not, neither do they spin: And yet I say unto you, That even Solomon in all his glory was not arrayed like one of these. Wherefore, if God so clothe the grass of the field, which to day is, and to morrow is cast into the oven, shall he not much more clothe you, O ye of little faith? Therefore take no thought, saying, What shall we eat? or, What shall we drink? or, Wherewithal shall we be clothed? (For after all these things do the Gentiles seek:) for your heavenly Father knoweth that ye have need of all these things. But seek ye first the kingdom of God, and his righteousness; and all these things shall be added unto you.

Σε μια εποχή που η Εκκλησία διέτρεχε τον κίνδυνο να συγχέει τα του Καίσαρος με τα του Θεού, οι μοναχοί έπαιζαν ένα προφητικό, εσχατολογικό ρόλο, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους ότι η Εκκλησία του Θεού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Αυτό είναι το λειτούργημά τους στην Εκκλησία σήμερα. π. Κάλλιστος Ware Διοκλείας

Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος
Ιωάννα η Μυροφόρος του Χριστού, σύζυγος του Χουζά (1ος αι.)
Λουκάς ο ερημίτης
Σεραπίων ο Τάταρος, της λίμνης Κόζα Ρωσίας (1611)
Γεώργιος ο Αθωνίτης, εκ Γεωργία (1066)
Μαρτίνος του Τουρώφ, της Λευκορωσία (1146)
Σέβηρος Πρεσβύτερος της Ιντεροκρεά Ιταλίας (6ος αι.)

Εορτάζουν στις 27 Ιουνίου

– Είπε ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός: «Δεν οικοδομείς ένα σπίτι αρχίζοντας από τη σκεπή και προς τα κάτω. Αρχίζεις από τα θεμέλια».
Τον ρώτησαν: «Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;».
Αυτός απάντησε: «Τα θεμέλια είναι ο πλησίον μας, το πώς θα τον κερδίσουμε. Από τον αδελφό αρχίζουμε. Διότι σε αυτόν κρέμονται όλες οι εντολές του Χριστού».

Είπε ο άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Ο μοναχός φαίνεται απόκοσμος και ακοινώνητος για πολλούς.
Τόσα χρόνια αν διατηρήθηκε η Εκκλησία οφείλεται στο μοναχισμό. Αυτός που μπαίνει στο μοναστήρι και τα δίνει όλα στον Χριστό μπαίνει στην Εκκλησία. Ίσως να πει κάποιος: «Αυτοί που ζουν μόνοι τους σε μια σπηλιά βοηθούν την Εκκλησία;». Ναι. Οι σπηλαιώτες βοηθούν την Εκκλησία μυστικά. Ένας που ζει στη σπηλιά μπορεί να μη φτιάχνει δέντρα και κήπους, συγγράμματα κι άλλα που βοηθούν στη ζωή ή στην πρόοδο, αλλά εκεί μέσα δημιουργεί κι εξελίσσεται και θεούται. Οι ασκητές μένουν στη σπηλιά για να μην τους αποσπά κανείς απ’ την πνευματική ζωή. Με τη θερμή και καθαρή ζωή τους και κυρίως με την προσευχή τους βοηθούν την Εκκλησία.
Ας υποθέσομε ότι έχομε επτά ιεροκήρυκες θεολόγους, οι οποίοι είναι άγιοι στη ζωή τους. Η ρητορεία τους άφθαστη. Ο καθένας έχει την ενορία του, που αποτελείται από δέκα χιλιάδες ενορίτες. Κάθε μέρα ακούνε το λόγο τους εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι. Συγκλονίζονται χιλιάδες που τους ακούνε, μετανοούν, επιστρέφουν στον Χριστό, σώζονται ολόκληρες οικογένειες. Ένας, όμως, μοναχός, που δεν τον βλέπει κανείς καθισμένος σε κάποια σπηλιά, με την ταπεινή του προσευχή επιδρά πολύ περισσότερο. Ένας έναντι επτά έχει μεγαλύτερα αποτελέσματα. Αυτό βλέπω. Είμαι σίγουρος. Να ποια είναι η σημασία της προσευχής του μοναχού. Είναι στο κελλί του μόνος, αλλά τα κύματα της προσευχής του φθάνουν σ’ όλους τους ανθρώπους, έστω κι αν είναι μακριά. Με την προσευχή ο μοναχός συμμετέχει σ’ όλα τα προβλήματα των ανθρώπων και κάνει θαύματα».

-Γιατί, Αββά, οι σημερινοί Μοναχοί, ενώ κοπιάζουν, δεν παίρνουν από το Θεό τα χαρίσματα που έπαιρναν οι παλαιοί πατέρες; ερώτησε ένα Γέροντα κάποιος Αδελφός.
– Τον παλαιό καιρό, τέκνον μου, αποκρίθηκε ο σεβάσμιος Γέρων, υπήρχε αγάπη μεταξύ των Μοναχών και καθένας προθυμοποιειτο να βοηθήσει τον Αδελφόν του να ανεβεί προς τα επάνω. Τώρα η αγάπη εψυχράνθη και ο ένας παρασύρει τον άλλον προς τα κάτω και για τον λόγον αυτόν δεν χορηγεί πλέον ο Θεός χαρίσματα πνευματικά.

Κάλλιστος Ware Μητροπολίτης Διοκλείας
Η Μοναστική ζωή ως μυστήριο αγάπης

«Φως μεν μοναχοίς άγγελοι, φως δε κοσμικοίς μοναχική πολιτεία». (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).

«Εκ του πλησίον εστίν η ζωή και [εκ του πλησίον] ο θάνατος», δηλώνει ο Μέγας Αντώνιος… Η μοναστική «αναχώρηση» με κανένα τρόπο δεν σημαίνει παραίτηση από την ευθύνη για τον έξω κόσμο. Ο μοναχισμός, τόσο όσο και ο γάμος, είναι, κατά την έκφραση του Παύλου Ευδοκίμωφ, «μυστήριο αγάπης». Αυτό είναι σαφές από τον ορισμό του μοναχισμού που δίνει ο Μέγας Βασίλειος: τον ονομάζει απλά ζωή «κατά το Ευαγγέλιον»… . Και αν ο μοναχισμός είναι «ζωή σύμφωνα με το ευαγγέλιο», τότε είναι μια ζωή αγάπης: είναι η εκπλήρωση των δύο μεγάλων ευαγγελικών εντολών, του να αγαπούμε τον Κύριο τον Θεό μας και του να αγαπούμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας (Ματθ. 22: 37-39)..

Σύμφωνα με τα λόγια του βιογράφου του Αντωνίου, Μεγάλου Αθανασίου, «όλως ώσπερ ιατρός ην δοθείς παρά του Θεού τη Αιγύπτω». Ακόμα και ο αυτοκράτορας του είχε γράψει. Χιλιάδες έρχονταν προς αυτόν με την παράκληση: «Ειπέ ημίν λόγον, αββά: πώς δυνάμεθα σωθήναι;» και δεν έφευγαν με αδειανά χέρια. Δυνάμει των πολλών χρόνων που δαπάνησε στην κατά μόνας προσευχή, η απάντησή του ερχόταν σ’ αυτούς σαν «λόγος από τη σιωπή» και έτσι, αν και σύντομος, αποδεικνύετο λόγος δυνάμεως και ιάσεως. Άλλους θεράπευε, όχι με λόγια συμβουλών αλλά με την ίδια την παρουσία του… «Αρκεί μοι μόνο το βλέπειν σε, πάτερ».

 Άν και είναι σημαντικά τα λειτουργήματα της πνευματικής πατρότητας και της φιλοξενίας, εντούτοις δεν έχομε ακόμα αναφέρει τον πρώτιστο τρόπο με τον οποίο ο μοναχός βοηθά στη μεταμόρφωση της Εκκλησίας και του κόσμου. Και ποιός είναι αυτός; Σ’ ένα από τα αρχαία μοναστικά κείμενα αναφέρεται η ιστορία ενός νεαρού μοναχού ο οποίος πηγαίνει στον πνευματικό του πατέρα σε κατάσταση απόγνωσης και ερωτά: «Αββά Μακάριε, τί ποιήσω, ότι θλίβουσί με οι λογισμοί λέγοντές μοι, ότι ουδέν ποιείς, άπελθε εντεύθεν;». Και ο γέροντας απαντά: «Είπον σου τοις λογισμοίς, ότι διά τον Χριστόν τους τοίχους τηρώ», Φρουρώ τούς τοίχους: οι μοναχοί είναι σαν τους φρουρούς στις επάλξεις, προστατεύοντας τα άλλα μέλη της Εκκλησίας ενώ αυτά ασχολούνται με τις καθημερινές εργασίες τους εντός των τειχών. «Φρουρώ τους τοίχους» -εναντίον ποίου; Οι αρχαίοι μοναχοί είχαν μια ακριβή απάντηση: εναντίον των δαιμόνων, οι οποίοι είναι οι κοινοί εχθροί της ανθρωπότητας. Αποσυρόμενος στην έρημο, το κατοικητήριο των δαιμόνων, ώστε να αναλάβει πόλεμο με τις δυνάμεις του κακού, ο μοναχός ωφελεί την ανθρωπότητα σαν σύνολο. (Με την ευκαιρία, αν η έρημος εκληφθεί με αυτήν την έννοια, σαν το κατοικητήριο των δαιμόνων, μπορούμε θαυμάσια να ρωτήσουμε πού βρίσκεται η έρημος στο σύγχρονο κόσμο μας; Στην ύπαιθρο ή στην πόλη);

Και με ποιά όπλα ο μοναχός φυλάττει τείχη εναντίον των δαιμονικών δυνάμεων; Και πάλι η μοναστική παράδοση απαντά μ’ ένα ειδικό τρόπο: με το όπλο της προσευχής.

Αυτός, λοιπόν, είναι ο κυριότερος τρόπος με τον οποίο ο μοναχός υπηρετεί τον κόσμο: όχι πρωταρχικά με εξωτερικά έργα φιλανθρωπίας ή με την πολυμάθεια· όχι πρωταρχικά με τη φιλοξενία ή ακόμα με τις πνευματικές συμβουλές, μα με την εσωτερική εργασία της προσευχής. Η αγάπη του μοναχού εκφράζεται πάνω από όλα με την προσευχή του: η προσευχή του είναι η αγάπη του. Υπηρετεί τον πλησίον του προσευχόμενος -όχι απλώς με την προσευχή της μεσιτείας του, αλλά με την όλη προσευχή του, είτε πρόκειται για προσευχή μετανοίας, δοξολογίας, ή σιωπής.

Ακριβώς επειδή προσεύχεται, ο μοναχός δεν είναι χωρισμένος από τον κόσμο, όσο μεγάλη και αν είναι η εξωτερική απομόνωσή του. Διότι η προσευχή, αν και είναι κάτι το εσωτερικό και προσωπικό, ουδέποτε είναι κάτι το απομονωμένο και μοναχικό: αυτός που προσφέρει αληθινή και ζωντανή προσευχή πάντοτε προσεύχεται ως μέλος ενός σώματος, σε ενότητα με όλους τους άλλους που προσεύχονται, και πραγματικά με ολόκληρη την ανθρωπότητα, είτε προσεύχονται είτε όχι. Κάθε προσευχή έχει κοσμικές διαστάσεις. Όταν ο μοναχός λέει την προσευχή του Ιησού –«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με»– ταυτόχρονα λέει «ελέησον ημάς» έστω κι αν δεν είναι αυτή η εξωτερική μορφή λέξεων την οποία χρησιμοποιεί. Η επίκλησή του δεν θα ήταν αληθινή προσευχή αν ήταν μόνο για τον εαυτό του. Δυνάμει της προσευχής του, λοιπόν, ο μοναχός είναι -κατά τον Ευάγριο (346-99)- «ο πάντων χωρισθείς και πάσι συνηρμοσμένος»…

Η προσευχή είναι μια δυναμική, μεταμορφώνουσα δύναμη, ακόμα και αν παραμένει εντελώς κρυμμένη. Πιθανόν οι ερημίτες να φέρνουν πιο πολύ κόσμο στον Χριστό παρά ένας οιοσδήποτε συγγραφέας ή κήρυκας, οσονδήποτε εύγλωττος κι αν είναι. «Απόκτησε εσωτερική ειρήνη», έλεγε ο Άγιος Σεραφείμ, «και χιλιάδες γύρω σου θα βρουν τη σωτηρία τους». «Αν μερικοί άνθρωποι γίνουν προσευχή», γράφει ο Οlivier Clement . «προσευχή που είναι «καθαρά» και κατά το φαινόμενο εντελώς άχρηστη, μεταμορφώνουν την οικουμένη με μόνο το γεγονός της παρουσίας τους, με την ίδια την ύπαρξή τους». Τέτοια, ακριβώς, είναι η κλήση του μοναχού: να είναι μια παρουσία, η παρουσία της προσευχής· να βοηθά τον κόσμο όχι τόσο ενεργητικά όσο υπαρξιακά, όχι τόσο με κάτι που κάνει όσο με ό,τι είναι, με το να γίνεται ο ίδιος μια ζωντανή προσευχή. Μεταμορφώνει τον κόσμο με το να μεταμορφώνεται ο ίδιος. Επανειλημμένα στην εκκλησιαστική ιστορία οι μοναχοί εξηγούν με ζωντανό παράδειγμα αυτό το συνεχώς επανερχόμενο παράδοξο: αυτός που απέχει από το να προγραμματίζει και να οργανώνει, που δεν υπολογίζει πόσο πιο πολύ χρήσιμος μπορεί νάναι για τους άλλους αλλά απλώς στρέφεται προς τον Θεό με μια πλήρως εκδαπανούσα αγάπη, είναι συχνά αυτός ο ίδιος που, πιο πολύ από κάθε άλλο σύγχρονό του, φέρνει διαρκή ωφέλεια στο σύνολο της κοινωνίας. Ίσως όσο λιγότερο ένας μοναχός σκέφτεται να μεταστρέψει τον κόσμο και όσο πιο πολύ σκέφτεται τη δική του μεταστροφή, τόσο πιο πολύ πιθανό είναι ότι ο κόσμος πραγματικά θα μεταστραφεί.

«Κοίταξε αυτό το  παράθυρο», λέγει ο Chuang Tzu: «δεν είναι παρά μια τρύπα στον τοίχο, μα εξαιτίας της όλο το δωμάτιο είναι γεμάτο φώς. Έτσι και όταν οι δυνάμεις και ικανότητες κενωθούν, η καρδία είναι γεμάτη φως. Όντας γεμάτη φως καθίσταται μια επιρροή διά της οποίας άλλοι κατά τρόπο μυστικό μεταμορφώνονται». Ο μοναχός είναι ακριβώς η τρύπα στον τοίχο, διά μέσου της οποίας λάμπει το άκτιστο φως του Θεού. Κενώνοντας την καρδία του από οτιδήποτε άλλο έκτος από την προσευχή, καθίσταται ένα παράθυρο για την Εκκλησία και τον κόσμο.

Τέτοιος είναι ο μοναχός: μια παρουσία, ένας μάρτυρας ή ένα σημείο. Ακριβέστερα, είναι ένας μάρτυρας του μέλλοντος αιώνος, εκείνης της μελλοντικής βασιλείας η οποία ταυτόχρονα είναι ήδη παρούσα εντός ημών.

***

Από τις πρώτες-πρώτες αρχές του ο Χριστιανισμός ήταν μια ασκητική θρησκεία…. Σε μια εποχή που η Εκκλησία διέτρεχε τον κίνδυνο να συγχέει τα του Καίσαρος με τα του Θεού, οι μοναχοί έπαιζαν ένα προφητικό ή εσχατολογικό ρόλο, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους ότι η Εκκλησία του Θεού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Και τέτοιο εξακολουθεί να είναι το λειτούργημά τους στην Εκκλησία σήμερα. Η μοναστική στάση είναι ουσιαστικά μια στάση προσεκτικής αναμονής, προσδοκίας. Μοναχός λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος (7ος αιώνας), «έστιν ο εν πείνη και δίψη διάγων πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού, διά την ελπίδα των μελλόντων αγαθών».

Είναι ένας μάρτυρας της όγδοης ημέρας… Όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1296-1359) το διετύπωσε, οι μοναχοί είναι προφήτες και κήρυκες της Δευ­τέρας Παρουσίας του Χριστού: ακριβώς όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης προέλεγαν την πρώτη έλευση του Χριστού κατά την ενσάρκωση, έτσι μέσα στην Εκκλησία οι μοναχοί είναι εκείνοι που δείχνουν προς τη Δευτέρα του Έλευση, όχι τόσο με τα λόγια τους όσο με τη ζωή τους.

Όλοι οι Χριστιανοί είναι «ξένοι και παρεπίδημοι» (Εβρ. 11:13), οδεύοντες προς το έσχατο, με τα πρόσωπα στραμμένα προς την ουράνια πολιτεία. Αλλά πλείστοι από αυτούς έχουν ταυτόχρονα πολλούς δευτερεύοντες σκοπούς: να φροντίσουν για σύζυγο, να μεγαλώσουν παιδιά, να περιθάλψουν αρρώστους, να βοηθήσουν τούς πτωχούς και απόρους. Ο μοναχός, όσον άφορα την ουσιαστική μοναστική του κλήση, δεν έχει δευτερεύοντες σκοπούς. Το πρότυπό του είναι η Μαρία, η οποία ακολούθησε «το εν ου έστι χρεία» (Λουκ. 10:42). Ο ίδιος ο τίτλος του, «μοναχός», έχει την έννοια ενός του οποίου η ύπαρξη δείχνει προς μια μονάχα κατεύθυνση, ο οποίος ζει για ένα πράγμα μόνο· και με το να δείχνει αυτή τη μια και μόνη κατεύθυνση υπενθυμίζει στο Λαό του Θεού που πηγαίνει. Ο μοναχισμός με την παρουσία του διατηρεί ζωντανή μέσα στην Εκκλησία μια αίσθηση κατευθύνσεως.

«Έλεγον πάλι περί αυτού [Αββά Αρσένιου]», διαβάζουμε στο Γεροντικό, «ότι οψέ σαββάτων επιφωσκούσης Κυριακής, ήφιε τον ήλιο οπίσω αυτού, και έτεινε τας χείρας αυτού εις τον ουρανόν ευχόμενος, έως πάλιν έλαμψεν ο ήλιος εις το πρόσωπον αυτού». «Αδελφός τις απήλθεν εις το κελλίον του Αββά Αρσενίου εν Σκήτει, και προσέσχε διά της θυρίδος, και θεωρεί τον γέροντα όλον ως πυρ».

Οι δύο αυτές ιστορίες θέτουν ενώπιον μας το μοναστικό ιδεώδες. Ο μοναχός είναι εκείνος που ίσταται συνεχώς ενώπιον του Θεού σε προσευχή, που είναι τόσο ολοκληρωτικά ταυτισμένος με την τέχνη της προσευχής ώστε να έχει γίνει ο ίδιος μια ζωντανή φλόγα προσευχής. Αυτή η ζωντανή φλόγα είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται η αγάπη του για τον Θεό και τον άνθρωπο, και μέσω αυτής της φλόγας της προσευχής υπηρετεί την κοινωνία και συμμετέχει ενεργά στη μεταμόρφωση του κόσμου. («Ορθόδοξος Μοναχισμός» – Ορθόδοξα Τετράδια 3, εκδ.Αρμός, σ. 30-48)

Απολυτίκιον Αγίου Σαμψών του Ξενοδόχου
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ο φέρων την μίμησιν, των του Θεού οικτιρμών, ενθέου χρηστότητας, αναβλυστάνεις κρουνούς, Σαμψών Ιερώτατε, συ γαρ θεομιμήτω, ελλαμφθείς συμπάθεια, ώφθης των τεθλιμμένων, και πασχόντων ακέστωρ, παρέχων ενί εκάστω, ρώσιν και έλεος.

Απολυτίκιον

Ταις μυροφόροις γυναιξί, παρά το μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα· τα μύρα τοις θνητοίς υπάρχει αρμόδια· Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος· αλλά κραυγάσατε· Ανέστη ο Κύριος, παρέχων τω κόσμω το μέγα έλεος.

Δόξα Πατρί… Ήχος πλ. β’
Κοσμά Μοναχού

Αι Μυροφόροι γυναίκες, τον τάφον σου καταλαβούσαι, και τας σφραγίδας του μνήματος ιδούσαι, μη ευρούσαι δε το άχραντον Σώμά σου, οδυρόμεναι, μετά σπουδής ήλθον λέγουσαι, Τις έκλεψεν ημών την ελπίδα; τις είληφε νεκρόν γυμνόν εσμυρνισμένον της Μητρός μόνον παραμύθιον; ω! πως ο νεκρούς ζωώσας τεθανάτωται; ο τον Άδην σκυλεύσας, πως τέθαπται; αλλ’ ανάστηθι Σωτήρ αυτεξουσίως, καθώς είπας τριήμερος, σώζων τας ψυχάς ημών.

True prayer always reaches heaven. The angels carry it to the right place and the answer comes. Mother Gabrielia

Mother Gabrielia (1897-1992)

 This is our purpose on earth. To try and live in the Kingdom of God, here. For how can we come and leave without sensing paradise here? We have fallen from paradise, but if we do not return to it here, how will we win it there?

 That which the world calls co-incidences, I call meetings.

 The world is even “smaller” for those who God intends to meet.

 Here you have an earthly father and mother and you feel so beautiful. How much more when you know that the Omnipotent is protecting you!

All those who research and “see” the future, see everything badly, coldly and upside down. That is to say, can’t they see anything good? Nothing? Well, then of course they suffer evil, They attract evil by their thought.

 You should think about and see only the light. Everything else is just parentheses, which should not leave so much as a trace on you.

I have simply been something for your preparatory steps. If you do not stick fast to Christ and the Church, then you will be lost, even if in your minds you think of a person. Woe betide him who instead of going to Christ goes to a person.

Nobody can live in both this world and the next. Either he will fall ill periodically or he will die prematurely. You cannot live in two worlds. It is not possible.

 When it is in God’s programme for you to go somewhere, you will go. That is why I am generally quiet in life. I have observed that even if a person does not want to, God moves him.

Some people want to go to the Resurrection without passing by way of Gologatha.

 Because the Christians could not put in practice the Gospel while living in the world, they fled. That’s how they became the first monastics.

 Only people of God, who don’t make compromises, recognize each other.

My wishes: may the grace of our Christ, the love of the omnipotent Father and the inspiration of the Holy Spirit be with you! May your example be the life of the Mother of God, who will lead you at every step with her archangels and angels as your heavenly mother; that you love your mother who brought you into life and brought you up, and may you give love and joy first to her, and then to all who come near you.

True prayer always reaches heaven. The angels carry it to the right place and the answer comes. Its basis is Truth, and “Not My will, but that of the Father Who sent me.” From the book: “Mother Gabriel, The Ascetic of Love”, by Sister Gabriel.