Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! Воистину Воскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! «Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»
Άγιος γέροντας Ιουστίνος Πίρβου
Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μάς τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό.
Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν… Όπως λέει και η Γραφή ο καθένας είναι αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος. Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε. Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του. Οι καρδιές έχουν πετρώσει. Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών. Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε. Να πάμε στους πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού για να πάρουμε δύναμη..”
***
Εμείς στον αιώνα μας, είχαμε ιεράρχες μορφωμένους και διπλωμάτες, όχι όμως αποφασισμένους να γίνουν μάρτυρες. Αυτοί ερωτοτροπούσαν με το κουμουνιστικό καθεστώς. Εμείς δεν αξιωθήκαμε να έχουμε πολλούς μάρτυρες ιεράρχες – όπως είχαν οι Ρώσοι και τώρα οι Έλληνες και οι Σέρβοι – αποφασισμένους να αγωνιστούν, για να διατηρηθεί άμεμπτη η Ορθόδοξη αλήθεια.
Οι μοναχοί ας συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να γίνουν ‘’φως’’ για τον λαό. Ας σκεφθούμε ότι εκτός απ’ τον καθημερινό κανόνα μας και τις ιερές ακολουθίες – τη Λειτουργία, τον εσπερινό, τον όρθρο και το απόδειπνο – που έχουν σημαντικό ρόλο, εμείς οι μοναχοί θα δώσουμε απολογία ενώπιον του Θεού, για το πως υπερασπιστήκαμε τις αλήθειες που οδηγούν στη σωτηρία μας.
…ούτε στην Ανατολή ούτε στη Δύση μπορούμε να στηροζομαστε, επειδή όλοι οι άρχοντες του κόσμου τούτου κολυμπάνε στη σκοτεινή θάλασσα της μασονίας… Οι χριστιανοί πρέπει να καταλάβουμε ότι, πάντοτε, με το αίμα μας και με τους διωγμούς μας διαφυλάξαμε την αλήθεια.
***
…OΧριστιανισμός δεν επιβιώνει μέσω των πολλών αλλά μέσω των ολίγων, χάρις στην υπομονή τους, διότι μέσα από την υπομονή γεννήθηκαν οι άγιοι. .. «Θα έρθουν δύσκολες εποχές, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ακηδιάσουμε. Εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να εργαζόμαστε να προσευχόμαστε, να είμαστε κοντά στον Θεό, να προσπαθούμε για τη σωτηρία μας κάθε στιγμή… Μας απασχολεί το τέλος του υλικού κόσμου. Αλλά υπάρχει και το τέλος του πνευματικού κόσμου και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό. Αυτή η φροντίδα για το σώμα έφερε τον κόσμο σε μια πνευματική κρίση, απ’ όπου δύσκολα ξεφεύγεις. Επειδή κανείς δεν φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής του. Η κρίση αυτή δημιουργήθηκε για ν’ ασχολείται ο άνθρωπος με τα υλικά.Ασχολείται μ’ ένα εντελώς δευτερεύον πρόβλημα. Αλλά για να ξεφύγει από εκεί πρέπει κι εμείς να του απλώσουμε το χέρι. Να αγαπιόμαστε και να αλληλοβοηθιόμαστε, να προσευχόμαστε μαζί, ο ένας για τον άλλον και να είμαστε συνοδοιπόροι προς τη Βασιλεία του Θεού.
***
Σκοπός της παγκόσμιας διακυβέρνησης, τούτη την ώρα, δεν είναι άλλος από την διάλυση του ανθρώπου και τη διάλυση της επαφής μεταξύ των ανθρώπων. Εάν κάποια πολιτικά συστήματα καθυποτάσσουν τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτό το δικτατορικό ηλεκτρονικό σύστημα θα βάλει σε ζυγό την ψυχή, θα καταδυναστεύει τη σκέψη του ανθρώπου. Κάποιοι θέλουν να γίνουμε μόνο νούμερα, όπως οι κρατούμενοι. Προσπαθούν να διαλύσουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Είναι μια προσπάθεια να γίνει η κοινωνία “ρομπότ”».Σιγά – σιγά θα εξαφανιστεί απ’ αυτήν ο κανονικός άνθρωπος και θα μείνουν μόνο τα ρομπότ που ελέγχονται από τάχα ‘’ανώτερους’’ ανθρώπους, εκείνους που διευθύνουν τον κόσμο. Ο σημερινός πολίτης μας είναι τυφλωμένος, δεν καταλαβαίνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και δέχεται σαν ζώο την προσωπική του διάλυση.
Πρέπει εμείς να διαλύσουμε εκ των προτέρων αυτό το ηλεκτρονικό σύστημα, να κάνουμε ο,τι είναι δυνατόν για να μην δεχτούμε αυτήν τη νέα ηλεκτρονική τάξη πραγμάτων, αυτόν τον ‘πολιτισμό’’ της εικόνας και των οπτικών μέσων στο διαδίκτυο.
Παρατηρούμε την μείωση της αξίας του ανθρώπου ο οποίος ολισθαίνει από πρόσωπο σε όνομα και, τέλος σε αριθμό. Ο άνθρωπος όμως μοιάζει στον Θεό, είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του και διαθέτει έμφυτα μέσα του όλα τα αποθέματα, ώστε να μην πέσει στην ύπουλη παγίδα. Ας μην πουλήσουμε την ελευθερία μας και το δικαίωμά μας να μοιάζουμε στον Ύψιστο Θεό!
Οηλεκτρονικός διωγμός είναι χειρότερος από άλλους. Παρατηρήστε σε τι βαθμό γνώσης έφθασε τώρα η επιστήμη, πως αναπτύχθηκε η τεχνολογία. Όσο πιο εξελιγμένη είναι η τεχνολογία των ανθρώπων , τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο διωγμός. Τους ανθρώπους αυτούς εγώ τους βλέπω σαν δούλους του σατανά, και πιστεύω ότι εκείνοι που χρησιμοποιούν την τεχνική αυτή με κακό σκοπό, εις βάρος του ανθρώπου, είναι πρόδρομοι του Αντιχρίστου…
Μία νύχτα,αφού επέστρεψα από τη Θεία Λειτουργία,… είδα τρία φρικτά όνειρα. Είδα ότι υπηρέτες του Αντιχρίστου βασάνιζαν τους ανθρώπους. Τους έβγαζαν έξω στους δρόμους και μετά σ’ ένα εργαστήριο τους σφράγιζαν υποχρεωτικά μ’ ένα ηλεκτρονικό chip, μεγέθους ενός κουκουτσιού δαμάσκηνου. Ασφαλώς, γενικά δεν πρέπει να πιστεύουμε σε όνειρα. Όμως έβλεπα κάτι πολύ ενδιαφέρον: εκείνοι που κυκλοφορούσαν δυό ή περισσότεροι μαζί κατάφερναν να παραμείνουν ασφράγιστοι, ενώ εκείνοι που ήταν μόνοι τους, αυτούς εύκολα τους άρπαζαν και τους σφράγιζαν… Πιστεύω ότι, αν δημιουργήσουμε μία πνευματική ενότητα και αντισταθούμε μαζί, ο Θεός θα μας λυπηθεί. Επειδή μόνοι μας δεν θα αντέξουμε. Γι’ αυτόν τον λόγο αυτοί θέλουν να μας χωρίσουν. Η αγάπη και η προσευχή έχουν πολλή δύναμη και η τεχνολογία τους θ’ αποδειχθεί αδύναμη, όπως λέει και ο Θεός στο Ευαγγέλιο: «Ου γαρ είσι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις τό εμόν όνομα, εκεί είμι εν μέσω αυτών» (Ματθ. Ιή:20)(σ. 143).
***
Ητεχνολογία γεννά τέρατα! Το σφράγισμα του ανθρώπου δεν είναι ακριβώς κοντά, αλλά ούτε μακρυά. Πολύ λίγοι θα γλυτώσουν από το σφράγισμα, όμως, αν σφραγιστούμε δια της βίας δεν θα είμαστε εμείς υπεύθυνοι, αλλά αυτοί. Σημασία έχει να μην υποχωρήσεις και να πεθάνεις ως μάρτυρας. Αυτό είναι το σημαντικό! Εδώ όμως παίζει ρόλο και η πνευματική κατάσταση. Όσο πιο προετοιμασμένος είσαι, πνευματικά, τόσο λιγότερο θα επηρεαστεί η λογική σου και θα έχεις και τη δύναμη να γίνεις μάρτυρας. Όλη η ζωή του χριστιανού πρέπει να είναι μια προετοιμασία για να πεθάνει ως μάρτυρας… Όσο αυξάνονται οι γνώσεις μας τόσο απομακρυνόμαστε από τον Θεό ενώ, κανονικά, η γνώση θα έπρεπε να μας φέρει πιο κοντά Του. Αυτό συμβαίνει σε όσους επενδύουν στη γνώση, επειδή δεν έχουν ταπείνωση και ερευνούν με αλαζονεία. Πάντα πρέπει να φοβόμαστε μήπως μας εγκαταλείψει ο Θεός και παγιδευτούμε στα δίχτυα του εχθρού. Χωρίς τον άγιο φόβο Θεού παρασυρόμαστε στις πλάνες του μυαλού μας. Ας φροντίσουμε να μη χαλαρώνει η πνευματική μας δύναμη, για να μη γινόμαστε λεία του κακού…
Είναι ένας τρόπος καταστροφής του ανθρώπου αυτός. … Είναι καλύτερα να μην δεχόμαστε πια τα δηλητήρια τους από τα φάρμακα, αλλά να προσπαθουτμε εμείς οι ίδιοι να θεραπευτούμε με τα χόρτα και τις ρίζες που μας έδωσε ο Θεός. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να αυτοκτονήσει,ξέρω καλά ότι τα φάρμακα και οι τροφές τους είναι δηλητήριο. (σ. 146).
Ο νους είναι βεβαρημένος και το σώμα εξασθενημένο απ’ τις δηλητηριώδεις τροφές, που μας ταΐζουν αυτοί που μας κυβερνούν· και δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να διεξάγουμε οποιονδήποτε πόλεμο, είτε πνευματικός είτε σωματικός είναι αυτός. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, μην ψάχνετε για λύσεις! Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η λύση είναι να πεθαίνεις για τον Χριστό».
Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός. Ο αληθινός χριστιανός είναι πάντα έτοιμος, προετοιμασμένος με αναμμένη την λαμπάδα της ψυχής του, για να συναντήσει τον Ουράνιο Νυμφίο. Ο γνήσιος χριστιανός δεν ζει με φόβο και αγωνία για το πότε θα ξεσπάσει ένας πόλεμος ή πότε θα πέσει μία βόμβα στο κεφάλι του. Αναζητεί τρόπους να θυσιάζεται περισσότερο για τον πλησίον του και για τον Θεό. Ο αληθινός χριστιανός αναζητεί μέσα του την Βασιλεία των Ουρανών και δεν φοβάται τίποτε στην εφήμερη τούτη ζωή.Γι αυτόν η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός είναι ανάσταση. Ούτως ή άλλως, η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού και μόνον Εκείνος γνωρίζει το τέλος του ανθρώπου. Επομένως, ας μην φοβόμαστε όταν ακούμε για πολέμους και άλλα φοβερά γεγονότα, διότι όλα αυτά πρέπει να συμβούν, όπως είπε ο Σωτήρας μας (πβ. Ματθ.24,6 και Μαρκ. 13,7) Φόβο θα έπρεπε να έχουμε για το γεγονός ότι οι ψυχές μας δεν είναι έτοιμες να συναντήσουν τον Χριστό» (σ. 81)
***
Είδα ότι ελάχιστοι ιατροί διαμαρτύρονται ενάντια στο απάνθρωπο σύστημα που επικρατεί στην Υγεία. Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα το γεγονός ότι οι διανοούμενοί μας ήταν και παραμένουν οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες. Είναι φοβισμένοι, κάνουν εύκολα πίσω, για να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Παρατήρησα το ίδιο και στη φυλακή. Πιο εύκολα αντιστέκονταν οι απλοί άνθρωποι, παρά οι διανοούμενοι. Ήταν ελάχιστοι οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν. Ο απλός άνθρωπος αντιλαμβανόταν πάντα πιο γρήγορα την πραγματικότητα…
Δεν θα κρατήσει πολύ αυτό που γίνεται σήμερα. Ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός φροντίζει για το σχέδιο αυτό. Το σύστημα δούλεψε με τέτοιον τρόπο, ώστε ο απλός χωρικός να αποβλακώνεται και ο διανοούμενος να εκτίθεται. Ακόμη και ο ιατρικός κόσμος συνέβαλε σ’ αυτό:ήταν ένας παράγοντας μέσω του οποίου το σύστημα πέτυχε και συνεχίζει να πετυχαίνει το σατανικό έργο της μείωσης του πληθυσμού, μέσω επικίνδυνων εμβολίων και χημικών δηλητηρίων… Εάν υπήρχε μία κυβέρνηση αληθινών ηγετών, πιστών διανοουμένων, θα υπήρχε δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης. Aλλά με τέτοια παράσιτα που μας κυβερνούν… γίνονται παράσιτα και οι υφιστάμενοί τους, όποιο κι αν είναι το επάγγελμά τους-δήμαρχοι, δάσκαλοι, ακόμη και ιατροί. (σ. 142).
«Αυτήν την ώρα ο κόσμος διευθύνεται από μία παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία κατευθύνει όλες τις «κυβερνήσεις» των κρατών. Εμείς κατηγορούμε τους κυβερνήτες μας αλλά αυτοί, σαν μαριονέτες, δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα» (σ. 183). Από το βιβλίο «Ζωή θυσιαζόμενης ἀγάπης»· Γέροντος Ιουστίνου Πίρβου ,εκδόσεις Ἄθως
Ομιλία του Dr Pierre Gilbert το 1995, όπου περιέγραφε ξεκάθαρα την προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου του παγκόσμιου πληθυσμού, όπως επίσης και τον τρόπο που αυτή θα επιτευχθεί
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! Воистину Воскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
Elder Justin Parvu of Romania:
“In our times, even the laity need to deepen the Jesus prayer, as it will become our only salvation- prayer into the heart; the heart is the root of all passions and there we must labor. In the past we were able to go by in a more easy- superficial way, but for the times awaiting us, this will not be enough. If we will not have the prayer rooted in our hearts, we will not resist the psychological persecution awaiting us, because soon they will come with [hidden] methods to re-educate our minds.”
We must honored with much gratitude the sacrificial love of our martyrs.
Man’ freedom is at the measure of his genuine love
Freedom becomes precious only when it is lost. Or at least, this is how we think. All his life man seeks to be free, but does not appreciate the gift of his freedom until it is too late. Freedom is in our body but also in our heart. Freedom is in action but also in the mind and the intellect. Man is free by how genuinely he loves and is attached to the values of the faith.
We are free when we accept God’s plan for our life, and when we strive to achieve it. Being free does not mean lethargy and bliss, but the fulfillment of your human condition.
Freedom does not mean to do what I always wish, as many times by doing what I like I do the will of the devil. Freedom is at the measure of man discernment, and his capacity to choose between good and evil. Man must realize that only in Truth he can live freely and with so much confusion in this world, he should avoid deception. It was what Communists did not understand, that only on the Cross the human soul gains true freedom, that all their methods of torture and psychological pressure to re-educate us, have made more saints than slaves, have sanctified our land by the martyrs blood.
Freedom is hard to understand when one has not lived in those times [of persecution], and our Christians today barely reflect of this past.
On The End of Times – A Call to Repentance For Today’s Society // Elder Justin Parvu
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! Воистину Воскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! «Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»
Η ορεινή γυνή: Ταπεινές κι αγιασμένες ψυχές Φώτης Κόντογλου
Αν γυρίσης τον κόσμο, θα δης πως δεν θάβρης παρά σπάνια ευτυχισμένους ανθρώπους, και κείνους με λιγόχρονη κι άστατη ευτυχία, πικραμένους όμως θα βρης πολλούς, σε κάθε πάτημά σου. Αδέρφια σου στη χαρά δεν θα βρης πολλά, μα αδέρφια στην πίκρα θα βρης πάρα πολλά.
Αυτό φανερώνει πως τούτος ο κόσμος είναι ένας τόπος που έρχεται ο άνθρωπος για να δοκιμασθή κι’ όχι για να ευτυχήση. Αφήνω πως ευτυχία δεν είναι η καλοπέραση του κορμιού, κι’ αυτό φαίνεται τρανώτατα από το ότι οι καλοπερασμένοι κ’ οι πλούσιοι δεν είναι ευτυχισμένοι, αλλά κάνουνε τον ευτυχισμένο και στο τέλος βαριούνται τη ζωή τους…
Πίνουνε από ένα νερό που δεν ξεδιψά τον άνθρωπο. Και το μονάχο νερό που ξεδιψά είναι εκείνο που αποζητά η ψυχή.
Η ψυχή μπορεί να είναι ευτυχισμένη και μέσα σ’ ένα κορμί δυστυχισμένο, κακοπερασμένο και στερημένο, άρρωστο κι’ ασκημισμένο. Αυτό είναι το παράδοξο. Η πίστη κ’ η ελπίδα είναι η χαρά της ψυχής, και κοντά στην ψυχή που νοιώθει την χαρά αυτή, δροσίζεται κι’ ανακουφίζεται και το σώμα, κι’ ας είναι κακοπαθιασμένο. Ίσια-ίσια μέσα σε τέτοιο κορμί η ψυχή λυτρώνεται και χαίρεται, ερχόμενη σε κατάνυξη. Για τούτο είπε το γλυκύτατο στόμα του Χριστού: “Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται”, “μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών”, “μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε. Πλην ουαί υμίν τοις πλουσίοις, ότι απέχετε την παράκλησιν υμών”, που θα πη “αλλοίμονο σε σας τους πλούσιους, τους ξεκούραστους, τους καλοπερασμένους, γιατί δεν θα βρήτε πουθενά παρηγοριά”. Κι’ ο απόστολος Παύλος λέγει πως οι χριστιανοί φαίνουνται λυπημένοι, μα από μέσα χαίρουνται “ως λυπούμενοι, αεί δε χαίροντες”, γράφοντας στους Κορινθίους. Και στους Κολασσαείς γράφει: “Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου”, “έχω χαρά, λέγει, που βασανίζουμαι για τον Χριστό”. Κι’ αλλού γράφει πως σαν παρακάλεσε τον Χριστό να τον ανακουφίση λίγο από τους πειρασμούς, ο Κύριος του είπε: “Σου φτάνει η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου με τη δική σου αδυναμία φανερώνεται”, δηλαδή “δεν παίρνω από πάνω σου τις δυστυχίες, γιατί μ’ αυτές η ψυχή σου δυναμώνει και νοιώθει τη χαρά της αθανασίας”…
Μια από τούτες τις μέρες βρέθηκα σ’ ένα βουνό πυκνοδασωμένο και μοσκοβολημένο, και σαν να ξαναγεννήθηκα. Περπατούσα σ’ ένα έρημο μονοπάτι, κι’ ανάσαινα το δροσερό αγεράκι που κατέβαινε από τις ραχούλες, και δόξαζα τον Θεό που μπορούμε ακόμα να καταφεύγουμε σε τούτη την αγνή πλάση, που είναι ως τα σήμερα όπως την έφτιαξε η σοφία κ’ η αγάπη Του, μακρυά από την πνιχτική βρώμα της αλεποφωλιάς που τη λένε πολιτεία, και που βράζει μέσα της κάθε λογής αμαρτία, κακία, πονηριά, κάθε λογής ασκήμια, μ’ όλα τα ψεύτικα στολίδια που στολίσανε αυτή τη σιχαμερή πόρνη οι εραστές της.
Εκεί που περπατούσα, βλέπω να βγαίνη από το δάσος μια μικροκανωμένη γυναίκα, μ’ ένα σακκί στον ώμο. Ήτανε ξυπόλητη, με το κεφάλι τυλιγμένο μ’ ένα τσεμπέρι, και βαστούσε στο χέρι της ένα ραβδί. Σαν ήρθε κοντά μου με χαιρέτησε μ’ έναν έμορφον χαιρετισμό, ταπεινά και λίγο φοβισμένα. Το πρόσωπό της ήτανε πολύ εκφραστικό και συμπαθητικό, αλλοιώτικο από τα πρόσωπα που βλέπουμε στην πολιτεία, που είναι γεμάτα αφηρημάδα, αδιαντροπιά, αδιαφορία, ανέκφραστες μάσκες. Με κύτταζε με προσοχή σαν μιλούσε, και με περισσότερη προσοχή μ’ άκουγε όποτε της απαντούσα. Η όψη της ήτανε βασανισμένη, μα γεμάτη αξιοπρέπεια, ταπείνωση και σεμνότητα. Το μικρό πρόσωπό της, τυλιγμένο με το τσεμπέρι, ήτανε ψημένο από τον αγέρα κι’ από τον ήλιο. Η μύτη της ήτανε μικρή, το στόμα της είχε λίγο χνούδι σαν μουστάκι, που την έκανε να μοιάζη με τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, όπως είναι ζωγραφισμένος στις αρχαίες εικόνες. Τα μάτια της όμως ήτανε τόσο εκφραστικά κ’ η ομιλία της τόσο σπουδαία, απονήρευτη και συμπαθητική, που τραβούσε τον άνθρωπο σαν μαγνήτης. Το σώμα της ήτανε κοκκαλιάρικο και πολύ σβέλτο, και μ’ όλο που ήτανε κακοντυμένη και ξυπόλητη, είχε επάνω της κάποιο ανεξήγητο μεγαλείο, τόσο, που ν’ απορή κανένας και να συλλογίζεται γιατί δεν βρίσκουνται πια τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας.
Μου μίλησε πρώτα για την πίστη μας, που μας έδωσε ο Χριστός να τη φυλάγουμε καλά για να μην την χάσουμε, ας είναι και με το αίμα μας. “Αμ τί έχουμε πιο ακριβό από την πίστη μας;”.
Μου μίλησε για τα πρόβατα που τα φύλαγε ο γυιος της και κείνη η ίδια, μου μίλησε για τα βάσανα που τραβάνε με τους βαρειούς χειμώνηδες και για κάποιους “επίσημους ανθρώπους” που έρχουνται από την Αθήνα με συνοδεία και που τους φοβερίζουνε πως θα πάρουνε τις βοσκές και που λένε πως δεν χρειάζουνται τα πρόβατα και πως θα τα διώξουνε, επειδή στα βουνά κάνουνε περίπατο οι άνθρωποι που έρχουνται από τα ξένα μέρη, και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα που κοπρίζουνε, μηδέ γιδερά, αλλά μονάχα δέντρα. “Έλα, Χριστέ και Παναγιά, μου λέγει. Η κοπριά που κάνουνε τα πρόβατα, μοσκοβολά. Η δική μας η κοπριά βρωμά, η ανθρωπινή. Εμένα ο παππούς μου κι’ ο προπάππος μου, ο πατέρας μου κι’ ο άντρας μου κι’ όλοι οι συγγενοί μου, αυτή τη δουλειά κάνανε, με τα ζωντανά ζούσανε. Τα βιβλία γράφουν πως αυτή η δουλειά είναι βλογημένη, γιατί είναι η πρώτη που έκανε ο άνθρωπος, πριν να μάθη να σπέρνη και να θερίζη. Κι’ ο Χριστός μας αυτή τη δουλειά έκανε, σαν ήτανε μικρός, και σαν του πήρανε κ’ εκείνου τα πρόβατα, έγινε διακονιάρης, για τούτο άμα έρχεται στο σπίτι σου διακονιάρης, πρέπει να του δίνης ελεημοσύνη, γιατί είναι του Χριστού αδερφός. Εκείνος έκανε τα βουνά και τα φυτουργήματα, για να βοσκάνε τα ζωντανά, να πίνη ο κόσμος γάλα, να τρώγη τυρί και να ντύνεται με το μαλλί, να τρώγη και το κρέας. “Α!; Το γάλα, το κρέας και το μαλλί το θέλουνε οι άνθρωποι που έρχουνται από την Αθήνα με τ’ αυτοκίνητα; Ε; Τα κακόμοιρα τα πρόβατα τους μποδίζουνε, δεν τα θέλουνε. Εμ γιατί, μαθές; Πειράζουν κανέναν; Ενοχλούν κανέναν; Ημείς ζούμε κρυφά απ’ τον Θεό. Ήμαστε καλοί άνθρωποι, άβλαβοι, σαν τα πρόβατα που έχουμε“.
Μου είπε τα οικογενειακά της, τα βάσανά της, ήσυχα, χωρίς να κλαίγεται για να την λυπηθώ. Καρτερία κ’ υπομονή. Την ρώτησα πως τη λένε. Μούπε: “Λέγουμαι Ελένη Σφέτσα, κ’ έχω πέντε παιδιά και τέσσαρα αγγόνια. Του λόγου σου έχεις οικογένεια;”. Της είπα κ’ εγώ τα δικά μου, και μούπε “Να τα χαίρεσαι!”. Ακουμπισμένη στο ραβδί, με κύτταζε σαν να με ήξερε από χρόνια. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που τον ένοιωθε η καρδιά μου, που του είχα εμπιστοσύνη, έναν άνθρωπον απλόν και καθαρόν, αξιαγάπητον, καλοκάγαθον, ελεύθερο, χωρίς εγωισμό, δίχως φιλοδοξίες, δίχως μπερδεμένα πράγματα μέσα του, έναν ξεκουραστικόν άνθρωπο, μια αληθινή εικόνα του Θεού. Τέτοιον άνθρωπο ξεσυνηθίσαμε να βλέπουμε.
Με ρώτησε ταπεινά: “θέλεις να κοπιάσης στο φτωχικό μας να ξεκουρασής; Να, εδώ παρακάτω είναι. Κοντά στον Αγι’ Αντώνη, την εκκλησιά. Φαίνεσαι της θρησκείας άνθρωπος”.
Της είπα πως θα πάγω άλλη φορά και χωριστήκαμε. Πήρε το σακκί της, και σε μια στιγμή χάθηκε στα δεξιά του δρόμου, πίσ’ από τα δέντρα.
Τράβηξα τον δρόμο μου συλλογισμένος και συγκινημένος. Θυμήθηκα ένα συναξάρι που γράφει για μια τέτοια γυναίκα και που τη λέγει “η ορεινή γυνή”.
Ύστερ’ από λίγες μέρες πήγα πάλι κατά τα λημέρια της κυρά Λένης. Βρήκα τον Αγι’ Αντώνη, ένα μικρό εκκλησάκι, φτωχό σαν και κείνη. Φτάνοντας απ’ έξω άκουσα σιγανές ψαλμωδίες. Ήτανε Σαββατόβραδο, παραμονή της Σαμαρείτιδος.
Μπήκα μέσα ήσυχα, να μη με πάρη κανένας είδηση. Τον εσπερινό τον έκανε ένας μεσόκοπος παπάς με αρχαία όψη. Ο ψάλτης ήτανε πιο νέος, κ’ έψελνε πολύ κατανυχτικά και ταπεινά. Όλοι-όλοι οι προσκυνητές ήτανε πεντέξη, γυναίκες, τρεις άντρες βουνήσιοι, κ’ ένα παιδάκι που υπηρετούσε τον παπά. Όπως ήτανε σκοτεινά, κρύφτηκα πίσω από μια γωνιά.
Κείνη την ώρα έψελνε ο ψάλτης το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, ένα από τα πιο εξαίσια τροπάρια, που όποτε τ’ ακούσω να τα ψέλνη κανένας καλλίφωνος και ευλαβής ψάλτης, νοιώθω τόση συγκίνηση, που τρέχουνε δάκρυα από τα μάτια μου. Φαντάσου, αγαπητέ αναγνώστη, τι συγκίνηση ένοιωσα κείνη την ώρα, μέσα στην ταπεινή εκείνη εκκλησιά, μαζί με τους βουνήσιους ανθρώπους και με την κυρά Ελένη, ακούγοντας εκείνο το τροπάρι να το ψέλνη με βαθειά κατάνυξη ο καλλίφωνος και ταπεινός ψάλτης του βουνού, που δεν τον ήξερε κανένας. Ήρθανε στο νου μου τα λόγια της κυρά Λένης “Εμείς ζούμε κρυφά από τον Θεό”, κ’ έλεγα μέσα μου “Πόσο κοντά στον Θεό ζούνε τούτοι οι αληθινοί Χριστιανοί!”.
“Έχω ακούσει πολλούς ψαλτάδες. Μα σαν κ’ εκείνον τον ψάλτη σε κείνον τον εσπερινό δεν άκουσα άλλον κανέναν. Θα τον θυμάμαι με κατάνυξη ως που να πεθάνω. Από κείνη τη μέρα έψαλα μοναχός στο σπίτι μου πολλές φορές το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, για να θαρρώ πως ξαναβρίσκουμαι στον Αγι’ Αντώνη του βουνού: “Παρά το φρέαρ του Ιακώβ ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ’ αυτής ο νέφεσι καλύπτων την γην. Ω, του θαύματος! ο τοις Χερουβίμ εποχούμενος πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών ο εν ύδασι την γην κρεμάσας, ύδωρ ζητών ο πηγάς και λίμνας υδάτων εκχέων…”.
Σ ’ όλον τον εσπερινό ένοιωθα ζωηρά πως μαζί μου κάνανε την προσευχή τους εκείνοι οι ταπεινοί κ’ οι συντετριμμένοι, και μια θεϊκή φλόγα δρόσιζε την καρδιά μου. Με τρόπο έρριχνα καμμιά κρυφή ματιά κατά το μέρος που στεκόντανε οι γυναίκες και σταυροκοπιόντανε, με τα μακρυά χοντροφούστανα, με τα τσεμπέρια, οι περισσότερες ξυπόλητες, βασανισμένες. Τέτοιες γυναίκες αγιασμένες και καταφρονεμένες πού να βρεθούνε σήμερα! Ανάμεσά τους ήτανε κρυμμένη κ’ η Ελένη Σφέτσα, ακόμα πιο εκφραστική και πιο ταπεινή απ’ όσο την είχα δη την πρώτη φορά στο βουνό, αληθινό εικόνισμα κάποιας αγίας ζωγραφισμένο από αρχαίον ζωγράφο, από κείνα που λες πως δεν τα έκανε χέρι ανθρώπινο, αλλά πως τυπωθήκανε από τη θεϊκή χάρη. Έσκυβε το κεφάλι της και μαζευότανε, σαν νάθελε να κρυφτή πίσω από τις άλλες να μη φαίνεται. Μιαν άλλη νεώτερη, είχε και κείνη όψη αγιασμένη. Στεκότανε κρυμμένη πίσω από μια πιο ψηλή, και κύτταζε με ταπείνωση και με ευλάβεια κατά το τέμπλο, και δεν έπαψε μήτε μια στιγμή να κάνη τον σταυρό της, αργά και με προσοχή. Είχε το ένα χεράκι της στο στήθος της και κρατούσε σεμνά ένα μαντήλι διπλωμένο, και με το άλλο έκανε τον σταυρό της. Τ’ ακουμπούσε πρώτα στο μέτωπό της κάμποση ώρα, σαν να συγκέντρωνε τη διάνοιά της, υστέρα το κατέβαζε χαμηλά κάτω από το στήθος της, κατόπι το πήγαινε στον δεξίν ώμο της και τέλος στον αριστερό, με μια κίνηση που δεν περιγράφεται. Το πρόσωπό της, που το έκρυβε ολοένα, σκύβοντας πίσω από τις άλλες γυναίκες, ήτανε γεμάτο από ταπείνωση, υπομονή, κ’ εγκαρτέρηση. Ήτανε σαν το αγριολούλουδο που κρύβεται ντροπαλά κάτω από την πέτρα. Τα χέρια της και το σταυροκόπημά τους δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, θ’ απομείνουνε μέσα στην ψυχή μου για πάντα.
“Ω! Τί πνευματικός δείπνος μέσα σε κείνο το σκοτεινό και ξεχασμένο εκκλησάκι, που δεν το ήξερε κανένας!Ποιός από τους σημερινούς τετραπέρατους ανθρώπους που θαρρούνε πως τα ξέρουνε όλα, θα καταδεχότανε να μπη μέσα, να απογευτή από τη μυστική αμβροσία κι’ από το μυστικό νέκταρ, μαζί με τις φτωχές γυναίκες και με τους τσομπάνηδες; Πού να ξέρουνε πως από την περηφάνεια τους είναι καταδικασμένοι να ζούνε μακριά από το αθάνατο νερό που έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα;
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ακατάδεχτους κατάδικους, βρίσκουνται κ’ οι “επίσημοι άνθρωποι”, που μούλεγε η κυρά Λένη που έρχουνται από την Αθήνα και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα και τσομπάνηδες.
Θεέ μου, γιατί να βρίσκουνται πάντα σε διωγμό οι αγαπημένοι σου σε τούτον τον κόσμο• Αυτούς που δεν πειράζουνε κανέναν, γιατί να τους πειράζουνε όλοι; Γιατί να κινδυνεύουνε να εξοντωθούνε οι ταπεινοί κ’ οι άβλαβοι κι’ όσοι πιστεύουνε σε Σένα και προσκυνούνε το υποπόδιο των ποδών Σου; Προστάτεψέ τους, Κύριε, για να μην πάψη να λατρεύεται το πανάγιο όνομά Σου απάνω στα βουνά από τους ταπεινούς ανθρώπους. (Απόσπασμα από το βιβλίο “Ασάλευτο Θεμέλιο”, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ)
Δόξα των Κεκραγαρίων του εσπερινού της Σαμαρείτιδος. Ήχος πλ. β’
Παρά το φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ’ αυτής, ο νέφεσι καλύπτων την γήν. Ω του θαύματος! Ο τοις Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι την γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς και λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, την θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού’ και ποτίσασθαι ύδωρ ζωής, την φλεγομένην εν τοις ατοπήμασι δεινώς” ως μόνος εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος.
(όταν συνάντησε ο Ιησούς τη Σαμαρείτιδα, κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ, ζήτησε από αυτήν να πιεί νερό, Αυτός που με σύννεφα γεμάτα νερό καλύπτει τη γη. Ωθαύμα που συμβαίνει! Ο μεταφερόμενος στα Χερουβίμ, να συζητά με μια αμαρτωλή γυναίκα, παρακαλώντας την για νερό, Αυτός που κρέμασε πάνω στα νερά την γη! Ζητά νερό Αυτός που χύνει τα νερά των πηγών και των λιμνών, θέλοντας να προσελκύσει κοντά Του αυτήν που έιχε συλλάβει ο εχθρός διάβολος, για να ποτίσει με το νερό της Ζωής, αυτήν που φλέγοταν από τα αμαρτήματα της” Αυτός ο μόνος εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος.)
Απολυτίκιον Μεσοπεντηκοστής Ήχος πλ. δ’
Μεσούσης της εορτής, διψώσάν μου την ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα ότι πάσι Σωτήρ εβόησας· ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω· Η πηγή της ζωής, Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! Воистину Воскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
The Myth of the Octopus: Smiling Enemies. By Photios Kontoglou
In our days many new religions have appeared, religions, which represent the unbelievers and the atheists. One of them is tourism, which was born out of the time wasting curiosity of man who wants to scratch and learn without giving any importance to what he hears or sees. Most of the tourists are bored with their lives and want to spend their time without bothering neither for monuments, nor for the history lessons told by the guides, who seem as if they are preparing a banquet at a table for people who are suffering from anorexia. What the guides say, enters from one ear and leaves from the other.
However, who has the courage to talk with disrespect for this new goddess, the tourist industry, which brings along with her a big dowry? Because in our times the sacred and the holy are those things which bring in money. How can you dare to say anything against them? You have insulted Mohammad, you have insulted Mammon.
And as if it was not enough that tourism has filled the museums with a crowd of people of every race, who stare in space with a brochure in hand and with a camera hanging from their shoulders, and as if it was not enough that every isolated mountain that has two broken columns or a carved marble on it, has been trashed, and as if it was not enough that there has not been left any mystery of the ancient world hidden, nor tomb which has not been opened so that the sleepy sightseers could look in, they also enter into the churches and remote chapels, where our people pray in, and stand there without making the sign of the Cross, with their hands behind their backs, unconcerned and insensitive as these unfortunate people are about where they are standing and where they are.
Tourism has taken over everything. In its royal presence all doors have been opened in order to be welcomed, doors of castles which have never been conquered by warriors, doors of monasteries which have been locked a thousand times, cells, caves and hermitages where some blessed men once lived hidden away. Holy Alters, baskets for the holy bread, communion cups, reliquaries with holy relics have unashamedly been taken out into the open in order that tourists can see them.
Finally, the great fortress of Orthodoxy, Mount Athos, the Holy Mountain has surrendered to tourism. In this garden of the Virgin Mary, where upon her will, it has not been stepped by female foot, either human or animal, now come and go thousands of men from all races, others with pipes in their mouths, others with short breeches, others half naked, talking, laughing, since they are going there to have fun, feeling tired from their jobs, their businesses, from machinery, trains, from planes, from ships, from cars, theaters, steam baths, hotels, and everything else that they are involved in, back in their countries. But even when they come here, they carry the stench of all these things, and so they are unable to feel anything, and they are non contrite, totally alien to the ancient mysteries which are concealed within the Holy Mountain.
Because, how is there a way to convey that spiritual fragrance to people who do not have spiritual scent? How can they feel what they see and hear since these are supersubstantial fruits and the revelations of piousness, of prayer, of high theory? Not that it’s the fault of these people, some of them are innocent and humble, but they are totally removed from the condition which must be, whoever knows that this place is not a place for recreation, or for walking, or for fun, even for learning, but it’s a place which has this inscription written over it: “This is a place of respect! I am not anything else but the house of God and the gate of heaven.” These unfortunate people don’t know that what they see and listen to, cannot be comprehended by the mind. How could they suppose that neither their guides themselves are able to feel their true significance, and that despite the knowledge they have about those holy idems, it is a superficial knowledge, mechanical, one which is over the surface because “one’s relationship with God can only be accomplished through spiritual memory, the blessings of prayer and sacrifice”.
This is not a place to find the answers for sinful human curiosity, but is a place where people have forsaken the world, where they are struggling with spiritual struggles, with the suffering of the body, leaving themselves completely to God’s will, with fasting, with their hands up in the sky, with their mouths closed for years, with their hearts shut to any outside contact. It is by mistake that you tourists found your way here. You are looking to please your senses and your body, but here where your representative guides have brought you, is a place of joyful mourning and all those who lived and still live here will not make you happy, because they live with the pain of the heart, and they are made warm by the zeal for the salvation of their souls. How come then you came here, as if it is a wedding banquet lied on a table, while it is a place of daily reminder about death and sigh, and a sad calling out to God?
The current enemies of our religion and our nation are more dangerous than the old ones, because they deceive us with their peaceful manner and therefore they seem to us as being innocent, unable to do us any harm. This is how the so called “goods of modern civilization” are, the facilities which make life easy are poisoned traps, the spectacles, the forms of entertainment, tourism and c.t.r. These enemies seem innocent and unable to harm us, because they are not savages and do not reveal their intentions but are surreptitious and do their harm without being noticed. From the first enemies you can protect yourself but from the latter you can not, as it can be indicated by a sea legend which I will tell you:
There was a mother octopus resting with her little child octopus at the bottom of the sea. There, the little octopus is being caught with a fishing spear and is being taken up. Τhe little octopus calls out to his mother mother: “They have caught me mother!” She relies to him: “Do not be afraid my child!”. The little octopus calls out again: “They are taking me out from water mother!” “Do not be afraid my child!” –“They are frizzling me mother!” –“Do not be afraid my child!” — “They are cutting me with a knife!” –“Don’t be afraid!” –“They are boiling me in a pot!” –“Don’t be afraid!” –“They are eating me, they are chewing me!” — ”Do not be afraid my child!” –“They are swallowing me!” –“Do not be afraid!” –“They are drinking wine, mother!” –” Oh! I lost you my child! ”
The myth wants to say that all the hard ordeals which were inflicted on the octopus, did not cause death: neither the catching, neither the frizzling, neither the cooking, neither the chewing. But when his mother heard that the people who caught and ate him were drinking wine in order to digest him, she called out: “I lost you, my child!” The wine, which seems to be the most tame thing in front of the knife and the chewing, in reality is the biggest enemy for the octopus.
This is also how things are for us Greeks. Many devastating whirlwinds have passed from our land, all sorts of savages, hard killers with swords, spears and every kind of weapons. Persians, Germans, Franks, Arabs, Turks and others. They slaughtered us, they cut us in pieces, they hanged us, they have put us on the stake, but we did not die because our struggle made us solid as steel, we gave fire to fire, we had to do with savage enemies which could be seen.
But now, in today’s world, the enemies have changed appearance, they have become surreptitious, with a smile on their lips, deceiving friends, they seem harmless, and even benefactors and with good indentions. These are the goods that come with machinery and other facilities, electric washers, airplanes, cinema, radio, nakedness and bain-mix, and others which will paralyze us and leave us without religion, without tradition, without family, without anything of ours. One of these surreptitious goods is tourism, which is the innocent wine that kills the octopus, while neither the knife, neither the teeth have managed to kill him. Translated from Greek by NOCTOC
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Christ is risen! Truly He is risen! ХристосВоскрес! Воистину Воскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»
Κυριακή της Σαμαρείτιδος
Εορτάζομεν την πέμπτη Κυριακή από του Πάσχα
Στίχοι Ύδωρ λαβείν ελθούσα το φθαρτόν, γύναι, Το ζων απαντλείς, ω ρύπους ψυχής πλύνεις.
«Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός». (Καθώς το διψασμένο ελάφι λαχταράει και τρέχει στις πηγές των υδάτων, έτσι σε λαχταράει η ψυχή μου, Θεέ μου, και τρέχει προς εσένα) (Ψαλμ. μα΄41:2-3)
Είπε ο αββάς Ποιμήν: Είναι γραμμένο: Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός. Τα ελάφια στην έρημο πολλά καταπίνουν ερπετά. Και καθώς κατακαίονται από το φαρμάκι, επιθυμούν να έλθουν στα νερά• πίνοντας δε βρίσκουν ανακούφιση από το φαρμάκι των ερπετών. Έτσι και οι μοναχοί. Ζώντας στην έρημο, καίονται από το φαρμάκι των πονηρών δαιμόνων, και επιποθούν το Σάββατο και την Κυριακή, για να έλθουν στις πηγές των υδάτων, ήγουν, στο Σώμα και στο Αίμα του Κυρίου, και να καθαρισθούν από την πίκρα του πονηρού.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα βιώνεται και δεν εξηγείται.
Ένας Αγιορείτης γέροντας που σύχναζε πολλές φορές στον γέροντα Παΐσιο, πρόσφατα μου διηγήθηκε ένα χαριτωμένο περιστατικό στο οποίο υπήρξε αυτήκοος μάρτυς. Κάποτε ένας ζωγράφος επισκέφτηκε τον Γέροντα Παΐσιο στο κελί του. Ο γέροντας με εκείνο το πηγαίο και διδακτικό χιούμορ που τον διέκρινε, τον ρώτησε: –Βρε παιδάκι μου, θα μπορούσες να με ζωγραφίσεις ένα πίνακα με το θέμα που θα σου πω; Θέλω να τον τοποθετήσω στο κελί μου! Ο καλλιτέχνης προθυμότατα , λέει στον π. Παΐσιο: Γέροντα με τα χαράς. Αυτή είναι η δουλειά μου. Τι θα θέλατε να έχει ο πίνακας ζωγραφικής που θα ετοιμάσω; -Μπορείς να ζωγραφίσεις μερικά βουνά; -Εύκολο είναι γέροντα απαντάει ο Ζωγράφος. -Μπορείς να ζωγραφίσεις και μερικά δέντρα που θα σου πω; -Βεβαίως γέροντα. Αφού λοιπόν ο γέροντας του είπε και μερικά πράγματα που θα ήθελε να έχει ο πίνακας, στο τέλος του λέει: Μπορείς να ζωγραφίσεις και μία βρύση που να τρέχει νερό; -Μα γέροντα, δεν είναι καθόλου δύσκολο για μένα, απαντάει με απλότητα ο ζωγράφος. Και τότε ο π. Παΐσιος τον ρωτάει: Από την βρύση που θα είναι στον πίνακα μπορεί κάποιος να πιεί νερό και να ξεδιψάσει; -Ε όχι, βέβαια γέροντα, απάντησε ο ζωγράφος. Και ο γέροντας του είπε : Τόσο λοιπόν διαφέρουν τα έργα των ανθρώπων από τα έργα του Θεού! Όσο λοιπόν μπορεί να ξεδιψάσει κανείς από το νερό μιας ζωγραφισμένης βρύσης, άλλο τόσο μπορεί να ξεδιψάσει κανείς από τα έργα των ανθρώπων. Η ανθρώπινη ύπαρξη ξεδιψά αληθινά και μόνο από τα έργα του Θεού ο οποίος άλλωστε προσφέρει το «ύδωρ το ζών». Μα τι λόγια σοφά που ευωδιάζουν Πνεύμα Άγιο! Ας προστρέχουμε λοιπόν και εμείς σε τέτοια λόγια γερόντων για να ξεδιψά η ψυχή μας μέσα σ΄αυτήν την άνυδρη εποχή μας. π. Νεκτάριος Σαββίδης http://www.exomologistetokirio.gr/2013/04/blog-post_4352.html
Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο. Το εμπόδιο σ’ εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν. Και ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, εμείς, επειδή υπάρχει μέσα μας σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο στοιχείο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θείο, που ξεπερνάει όλου του κόσμου τις ανθρώπινες δυνάμεις, γιατί οι θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες.
Οι ακτήμονες Μοναχοί που εμπιστεύονται στον Θεό τον εαυτό τους, έχουν και όλες τις αποθήκες του Θεού στα χέρια τους, αρκεί να θέλουν μόνο να απλώνουν τα χέρια τους στον Ουρανό, για να παίρνουν ευλογίες. Όταν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στον Θεό, ο Καλός Θεός μας παρακολουθεί και μας οικονομάει. Σαν καλός οικονόμος, δίνει στον καθένα μας ό,τι του χρειάζεται και μας φροντίζει ακόμη και σε λεπτομέρειες για τις υλικές ανάγκες μας.
Ασφαλίσου, βρέ παιδάκι µου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια τού αυτοκινήτου ξέρεις; Την ασφάλεια τού Θεού δεν την ξέρεις; Κάνε τον σταυρό σου και πριν κάνεις οτιδήποτε, πες: «Χριστέ µου, Παναγία µου, βοήθησε µε». Υπάρχει µεγαλύτερη ασφάλεια απο την εµπιστοσύνη στον Θεό; Όταν ο άνθρωπος εµπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ» και το πνευµατικό του όχηµα δεν σταµατάει ποτέ- τρέχει συνέχεια. Όσο µπορείς, να προσέχεις, να προσεύχεσαι και να εµπιστεύεσαι στο Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήσει σε κάθε σου δυσκολία. Απλοποίησε την ζωή σου µε την απόλυτη εµπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθείς από το άγχος και την αγωνία.
Ο Χριστός όλο αγάπη, καλοσύνη και παρηγοριά είναι και ποτέ δεν πνίγει, αλλά έχει άφθονο πνευματικό οξυγόνο, θεία παρηγοριά. Ο Θεός είναι καλός. Θέλει όλοι να σωθούμε. ……Αν ήταν να σωθούνε μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου. Χωράει όλους τους ανθρώπους που σκύβουν ταπεινά
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
«Έρχεται γυνή εκ της Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ. Λέγει αυτή ο Ιησούς• δός μοι πιείν» (Ιωάν. δ’, 7). Ο ευαγγελιστής τονίζει πως η γυναίκα ήταν Σαμαρείτιδα, επειδή οι Ιουδαίοι χαρακτήριζαν τους Σαμαρείτες ως ειδωλολάτρες. Δός μοι πιείν, της είπε ο Κύριος…
Δός μοι πιείν. Ο Δημιουργός το ζητάει αυτό από το πλάσμα Του. Τα λόγια αυτά αντηχούν εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια. Τα λόγια αυτά δεν τα είπε μόνο στη Σαμαρείτιδα. Απευθύνονται σ’ όλες τις γενιές των ανθρώπων, ως τη συντέλεια του κόσμου. Δός μοι πιείν,λέει σήμερα ο Χριστός στον καθένα μας. Ο Δημιουργός του νερού, Εκείνος που παρέχει τις θάλασσες και τους ωκεανούς, τα ποτάμια και τις πηγές, δεν το λέει αυτό επειδή διψάει για νερό. Διψάει για την αγαθή μας θέληση, για την αγάπη μας. Όταν του δίνουμε κάτι, δεν είναι από το δικό μας, αλλ’ από το δικό Του. Κάθε ποτήρι νερό που έχουμε στη γη δικό Του είναι, Εκείνος το δημιούργησε. Για κάθε ποτήρι ψυχρού ύδατος που δίνουμε στους αδελφούς Του τους ελαχίστους, έχει πληρώσει με το τίμιο αίμα Του. Με την ανεξάντλητη κι αμίμητη ταπείνωσή Του όμως δε ζητάει από τη Σαμαρείτιδα ως Δημιουργός από το πλάσμα Του, αλλ’ ώς άνθρωπος από άνθρωπο. Μας δείχνει έτσι την ταπείνωσή Του και φανερώνει την περιορισμένη και ενδεή ανθρώπινη φύση Του. Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζητήσει κάτι από κάποιον άλλον, όπως έχει και το καθήκον να εξυπηρετήσει και να ελεήσει τον άλλον…
Η συνομιλία του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα είναι συζήτηση του Θεού με την άπιστη ψυχή. Η συνομιλία αυτή περιέχει ένα μήνυμα για σένα. Είναι συνομιλία ανάμεσα στον Ουράνιο Νυμφίο και τη νύμφη Του, την ψυχή του ανθρώπου. ..Σε σένα καθώς και σ’ όλες τις ψυχές που δημιούργησε από την αρχή και θα συνεχίσει να δημιουργεί ως τη συντέλεια του κόσμου. Η ερώτηση για το σύζυγό σου, ψυχή, είναι η σπουδαιότερη κι η πιο αποφασιστική. Όποιος κι αν είναι ο σύντροφός σου, είσαι σύζυγος του προσώπου αυτού. Αν σύντροφός σου είναι ο κόσμος, θα καταστραφείς μαζί του. Αν σύντροφός σου είναι η αμαρτία, θα πεθάνεις μαζί της. Αν σύντροφός σου είναι ο διάβολος, θα είσαι μαζί του αιώνια. Σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω περιπτώσεις, θα πίνεις νερό που θα σου προκαλεί όλο και περισσότερη δίψα. Μόνο αν ομολογήσεις τον Κύριο Ιησού Χριστό ως νόμιμο Σύζυγό σου και τον συζευχθείς με πίστη κι αγάπη, θα πίνεις το ζων ύδωρ, το δροσερό και ζωογόνο νερό που θα σε ξεδιψάσει για πάντα και θα σε οδηγήσει στη βασιλεία των ουρανών και την αιώνια ζωή…
Ο Σωτήρας μας Χριστός δεν έδωσε το ζων ύδωρ μόνο στους Σαμαρείτες και τους Ιουδαίους. Το έδωσε κι εξακολουθεί να το δίνει μέχρι σήμερα σε κάθε άνθρωπο που έχει επίγνωση της πνευματικής του δίψας στην έρημο αυτής της ζωής. Κάποτε ο Κύριος στάθηκε στην Ιερουσαλήμ «και έκραξε λέγων• εάν τις διψά, ερχέσθω πρός με και πινέτω» (Ιωάν. ζ’, 37). Πρόσεξε πως το αναφέρει ο ευαγγελιστής: έκραξε. Ο Καλός Ποιμήν δεν ψιθυρίζει. Φωνάζει, κράζει το ποίμνιό Του, το καλεί στο νερό. Από την αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος ο Χριστός στέκεται στη μέση της ερήμου αυτού του κόσμου και κράζει σ’ όλους τους ταξιδιώτες που είναι εξαντλημένοι από τη δίψα.Ευλογημένοι είναι όσοι ακούνε τη φωνή Του και τον πλησιάζουν με πίστη. Ο Χριστός δε θα τους ρωτήσει ούτε ποια γλώσσα μιλάνε ούτε σε ποιο έθνος ανήκουν. Ούτε την ηλικία τους θέλει να μάθει ούτε αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί. Θα δώσει σε όλους ύδωρ ζων για να τους ενισχύσει και να τους αναζωογονήσει, να τους ανανεώσει και να τους αναγεννήσει, να τους υιοθετήσει, να τους βγάλει από το πύρινο καμίνι αυτού του κόσμου και να τους οδηγήσει στη γη της επαγγελίας.
Πόσο υπέροχο είσαι, Ύδωρ Ζων! Γλυκύτατε Σωτήρα μας, δροσερή, κρυστάλλινη κι ανανεωτική πηγή, πόσο πλούσιος και ζωοποιός είσαι! Πνεύμα Άγιο, Παράκλητε, προσάγαγε στον Κύριο Ιησού όλους εκείνους που οι ψυχές τους διψούν για την αιώνια ζωή και κραυγάζουν: «Η ψυχή μου διψά για το Θεό, για το Ζώντα Θεό!» (Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’: ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ – Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή» Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Μετάφραση – Επιμέλεια Πέτρου Μποτση – 2011)
Μεσούσης της εορτής, διψώσάν μου την ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα ότι πάσι Σωτήρ εβόησας· ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω· Η Πηγή της Ζωής, Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.
Κοντάκιον της Σαμαρείτιδος Ήχος πλ. δ’
Πίστει ελθούσα εν τω φρέατι, η Σαμαρείτις εθεάσατο, το της σοφίας ύδωρ σε, ω ποτισθείσα δαψιλώς βασιλείαν την άνωθεν εκληρώσατο, αιωνίως η αοίδιμος.
Δόξα των Κεκραγαρίων του εσπερινού. Ήχος πλ. β’
Παρά το φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ’ αυτής, ο νέφεσι καλύπτων την γήν. Ω του θαύματος! Ο τοις Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι την γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς και λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, την θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού’ και ποτίσασθαι ύδωρ ζωής, την φλεγομένην εν τοις ατοπήμασι δεινώς” ως μόνος εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος.
Απολυτίκιον Αγίας Φωτεινής. Ήχος γ΄. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι καταυγασθείσα, και τοις νάμασι, καταρδευθείσα, παρά Χριστού του Σωτήρος, πανεύφημε, της σωτηρίας το ύδωρ κατέπιες, και τοις διψώσι αφθόνως μετέδωσας, Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολε Φωτεινή, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Την πηγήν δεξαμενή της σοφίας και χάριτος, εκ χειλέων Κυρίου Φωτεινή Ισαπόστολε, νομίμως ηγωνίσω πανοικεί, και νέμεις φωτισμόν παρά Θεού, τοις προστρέχουσι τη σκέπη σου τη σεπτή, και ευλαβώς βοώσί σου. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι διά σου, χάριν ημίν και έλεος.
Δόξα… Και νυν… Της Μεσοπεντηκοστής Όμοιον
Ο της σοφίας χορηγός και Δεσπότης, της εορτής της νομικής επιστάσης, εν ιερώ καθήμενος εδίδασκες, λέγων ούτως άπασιν· Έρχεσθε οι διψώντες, πίετε του νάματος, ου εγώ νυν παρέχω· δι’ ου ζωής ενθέου και τρυφής, επαπολαύσετε πάντες οι άνθρωποι.
Ωδη στ’
Ρείθρον υπάρχων Κύριε, της ζωής άφθονον, και άβυσσος ελέους αγαθέ οδοιπορήσας καθέζη, πλησίον του φρέατος του όρκου, και τη Σαμαρείτιδι εκβοάς· Δος μοι ύδωρ του πιείν, όπως λάβης αφέσεως νάματα.
Ύδωρ υπάρχεις ζωής, εβόα Χριστώ η Σαμαρείτις· πότισον ούν με Λόγε διψώσαν πάντοτε, σου την θείαν Χάριν, όπως μηκέτι Ιησού Κύριε, αγνωσίας κρατώμαι αυχμώ, αλλά κηρύττω σου τα μεγαλεία.
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! Воистину Воскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
Sunday of the Samaritan Woman On this day, the fifth Sunday of Pascha, we commemorate the conversation of the Lord with the Samaritan woman.
Verses When thou camest to obtain perishable water, O woman, thou didst draw forth living water, whereby thou didst wash away the stains of thy soul.
Sunday of the Samaritan woman Anthony (Bloom) Metropolitan of Sourozh May 13, 1990
In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.
When the Samaritan woman came back in haste to her town and called all those who lived around her to see Christ, she said: ‘Come! Here is a Man who has told me everything I have done!’ And the people flocked around, and listened to what Christ had to say.
At times we think, how easy it was for this woman to believe and how easy it was for her, from within this shattering experience to turn to others and say: Come! Listen to one who has spoken as no-one else has ever spoken, One Who, without a word of mine has seen into the depth of my heart, into the darkness of my life, has seen and known everything.
But is it not something that can happen to each of us? Christ did not tell her anything very singular; He told her who she was, what her life had been, how God saw her. But this He can tell us every day of our life, and not in a mystical experience, not as it happened to some saints, but in the simplest possible way.
If we turn to the Gospel and read it every day, or if we simply read it once in a while with an openness that we do not always possess, we may think that Christ holds before our eyes a mirror in which we see ourselves as we are: either by rejoicing at what we see, or by contrast, being shaken by the fact that we are so different from what we seem to be, or what we imagine we are.
Christ said to the Samaritan woman: Call your husband! And she said: I have no husband. Christ replied: You have spoken the truth. You have had five husbands, and the one who is your husband now indeed, is not your husband more than anyone else.
Certain spiritual writers have commented on this passage by saying that Christ was saying to her: Yes – you have been wedded to all that your five senses could give you, and you have seen that you find fulfilment, satisfaction in none. And now, what is left to you is your own self, your body, your mind, and this, no more than your five senses can fulfil you, give you that fullness without which you cannot live.
Is this not what Christ says to us when we read the Gospel, when He presents us with what we could be, when He calls us to that greatness which is ours by vocation; the greatness that Paul describes by calling us to reach the fullness of the stature of Christ – to be human as He was, in the same way as Christ is true man, fulfilled by total final, full communion with God.
So let us learn from this woman that we have turned, all of us, to so may ways in which we could receive the message of this world and be filled, and we have all discovered that nothing can fill us, because man is too deep for things material, too deep for things psychological, too vast – only God can fill this vastness and this depth. If we only could realise this, we would be exactly in the position of the woman of Samaria. We need not meet Christ at the well; the well, indeed, is the Gospel, the place from which the water of life may gush – but not a material well, that well is a symbol. The water which we are to drink is different.
And so, let us emulate this woman, let us come to our senses, let us realise that all we have been wedded to was not our fulfilment; and let us then ask ourselves “Who am I, with regard to myself in the dimension of God’s vision?” And then we can go to others and say: I have met someone who has held a mirror before my eyes, and I have seen myself as I am, He has told me about myself: come and see! Come – and listen to Him!.. And others will come, others will listen, and then they will turn to us and say: It is no longer your testimony that makes us believe – we have seen for ourselves, we have heard for ourselves, we know for ourselves. We believe. Amen. http://www.mitras.ru/eng/eng_270.htm http://www.metropolit-anthony.orc.ru/eng/eng_270.htm https://azbyka.ru/otechnik/Antonij_Surozhskij/sermons/205
Troparion of the Mid-Pentecost — Tone 8
In the middle of the Feast, O Savior, / Fill my thirsting soul with the waters of godliness, as You did cry to all: / If anyone thirst let him come to me and drink! / O Christ God, Fountain of our life, glory to You!
Kontakion in the Plagal of the Fourth Tone
The Samaritan Woman, having come to the well in faith, beheld You, the Water of Wisdom from which she drank plentifully and inherited the Heavenly Kingdom as one who is blessed forever.
Apolytikion of Photine, the Samaritan Women Third Tone
All illumined by the Holy Spirit, thou didst drink with great and ardent longing of the waters Christ Saviour gave unto thee; and with the streams of salvation wast thou refreshed, which thou abundantly gavest to those athirst. O Great Martyr and true peer of Apostles, Photine, entreat Christ God to grant great mercy unto us.
ODE VII Irmos: He Who delivered the Children from the furnace,
Thou art the Water of Life, cried the Samaritan woman unto Christ. Give me to drink, therefore, who always thirst for Thy divine grace, O Word, that I may no longer be held by the drought of ignorance, but may proclaim Thy mighty acts, O Lord Jesus.
Glory…, Tone VI:
The Well-spring of the principle of life, * Jesus, our Savior, came to the well of the Patriarch Jacob, * and sought water from a Samaritan woman * that He might drink thereof. * And when she addressed Him * and said that the Jews had no dealings with the Samaritans, * the wise Creator diverted her by the sweetness of His words, * rather to seek from Him everlasting water, * which, when she received it, * she proclaimed to all, saying: * Come and see the Knower of things hidden, ** God Who is come in the flesh to save mankind.
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! Воистину Воскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»
Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων (Τρίτη 29 Μαΐου 1453) Αγία Θεοδοσία η Οσιομάρτυς η Κωνσταντινουπολίτισσα Αγία Θεοδοσία η Παρθένος Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Άγιος Μαξιμίνος Επίσκοπος Τρεβήρων Άγιος Σισίννιος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτόν Μαρτύριος και Αλέξανδρος οι Μάρτυρες Άγιος Ιωάννης ο διά Χριστόν σαλός Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης ή Νάννος από τη Θεσσαλονίκη Άγιος Ανδρέας ο Αργέντης Άγιος Ευθύμιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Ζήλων (1921)
Εορτάζουν στις 29 Μαΐου
Σύναξις των εν Μπούτοβο Νεομαρτύρων, στον Ρωσικό Γολγοθά, τόπος μαζικών εκτελέσεων Αρχιερέων, Κληρικών και πιστών της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκτελέστηκαν τουλάχιστον 20.756 άνθρωποι
Εορτάζουν το τέταρτο Σάββατο μετά το Πάσχα
…Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες “Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι“.
Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός. Στήβεν Ράνσιμαν
Για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως ο σερ Στήβεν Ράνσιμαν γράφει:
«Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μία ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στην τέχνη. Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από τη βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμή του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες τη χριστιανοσύνη. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός. Το ζωηρό πνεύμα, τα ενδιαφέροντα και η αγάπη για την ομορφιά των Ελλήνων, η υπερήφανη ισχύς και η διοικητική ικανότητα των Ρωμαίων, η υπερβατική ορμή των χριστιανών της Ανατολής, που είχαν ενωθεί μαζί σε ένα ρευστό ευπαθές σύνολο, όλα τώρα, με την άλωση αποκοιμήθηκαν. Η Κωνσταντινούπολη με τους Οθωμανούς κατακτητές έγινε η έδρα της θηριωδίας της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας. Μόνον στα ρωσικά παλάτια, που από πάνω τους φτερούγιζε ο δικέφαλος, το έμβλημα του οίκου των Παλαιολόγων, έμειναν για λίγους ακόμα αιώνες μερικά ίχνη βυζαντινά, μόνον εκεί και σε κάτι σκοτεινές αίθουσες κοντά στον Κεράτιο κόλπο, χωμένος ανάμεσα στα σπίτια του Φαναρίου, όπου ο Πατριάρχης διατηρούσε την άσημη αυλή του, έχοντας το ελεύθερο, από την πολιτικότητα του κατακτητή σουλτάνου και χάρη στους μόχθους του Γεωργίου Σχολαρίου, να κυβερνάει τον υπόδουλο χριστιανικό κόσμο και να του χαρίζει μία κάποια σιγουριά… Ο δικέφαλος αετός όμως δεν φτερουγίζει πια στη Ρωσία και το Φανάρι… ».
«Θρηνητικό Συναξάρι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου» Φώτης Κόντογλου
… Κλάψετε πέτρες άψυχες. Μαρανθείτε δένδρα ανθισμένα, γιατί δεν είναι πλέον Μάιος δι’ εμάς από τότε που έκαψε τα φυλλοκάρδια μας εκείνος ο καταραμένος Μάιος.
Ο πλέον καλός μήνας, ο μοσχοβολημένος μήνας της χαράς, γίνηκε για εμάς ο πλέον ασβολερός, ξέρακας χειρότερος από τον Δεκέμβρην. Εμαράνθη το άνθος της καρδιάς μας. Έπεσεν ο στέφανος από την κεφαλήν μας. Από τότε, ωσάν να μην εξημέρωσε ποτέ, γιατί οι ημέρες μας είναι ωσάν τες νύκτες. Αηδόνια δεν λαλούν πλέον επάνω εις τα δένδρα μας, αμή μονάχα κόρακες και κουρούνες κράζουν λυπητερά. Μεγάλη εβδομάδα εγίνηκεν όλη η ζωή μας. Το σήμερον κρεμάται επί ξύλου εγίνηκε το τραγούδι μας. Ο Χριστός νεκρός και σταυροχεριασμένος μέσα εις το μνήμα γίνηκε το εικόνισμά μας. Τα τραγούδια μας εγίνηκαν ωσάν μοιρολόγια, το χρυσοκέρινον πρόσωπον της Παναγίας είναι φαρμακωμένον, οι άγιοί μας κοιτάζουν συλλογισμένοι και παραπονεμένοι. Τα χωριά μας είναι ωσάν μοναστήρια, τα σπίτια μας ωσάν ερημοκλήσια, οι μανάδες και οι αδελφάδες μας είναι ωσάν καλογριές μαυροφορεμένες. Οι πατεράδες μας ομοιάζουνε ωσάν ασκητάδες, τα παληκάρια μας είναι καταπικραμένα… (Από το τεύχος 17 -18 /1953 του περιοδικού «Κιβωτός»)
***
Πάντοτε (και ιστορικά), η μετάνοια των λαών ήταν αυτή που έσωζε και ανύψωνε τους λαούς και η αμετανοησία αυτή που οδηγούσε σε θρήνους και αλώσεις. Η προστασία του Θεού ήταν ολοζώντανη στο Βυζάντιο, εκδηλουμένη με θαυμαστές επεμβάσεις, όπως στον προχριστιανικό λαό του, τον αγνώμονα Ισραήλ.
Και όπως, όταν εκείνος μετανοούσε από τις θεήλατες μάστιγες, αιχμαλωσίες και λιμούς, τον βοηθούσε με λευκοφόρους Αγγέλους επάνω σε χρυσοχάλινα άλογα να τρέπουν σε άτακτη φυγή τους κατακτητές του (βιβλία Μακκαβαίων), έτσι σήκωνε φουρτούνες και καταπόντιζε αύτανδρα τα πλοία των πολιορκητών του.
Πολλοί δεν γνωρίζουν μια συνταρακτική πτυχή της αλώσεως της Πόλεως, κατά την οποία συνέβη κάτι υπερφυσικό, για να καταφανεί ότι ο Θεός ήταν εκείνος που προστάτευε το Βυζάντιο επί χίλια έτη. Ο πορθητής Μωάμεθ, απελπισθείς από τη δίμηνη σχεδόν πολιορκία και τη μεγάλη φθορά των βαρβάρων ορδών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το κατακτητικό του εγχείρημα. Διέταξε το στρατό του να ετοιμασθεί για αναχώρηση.
Πράγματι, η διαταγή γινόταν πράξη, μέχρι τότε που ένας στρατηγός του τον εξορκίζει να κάνει μια τελευταία επίθεση, πείθοντάς τον με κοινή μαρτυρία του στρατού του ότι, ενώ σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας έβλεπαν οι στρατιώτες ένα λευκό σύννεφο να καλύπτει την Βασιλίδα των Πόλεων, την τελευταία νύχτα είδαν αυτή την φωτεινή νεφέλη να ανυψώνεται προς τον ουρανό, δίνοντας την ερμηνεία: «ο Θεός τους, τους εγκαταλείπει». Οπότε πεισθείς ο Μωάμεθ επιχείρησε την τελευταία και μοιραία έφοδό του με τα γνωστά δραματικά γεγονότα.
Αυτό το αναφέρει ο χρονικογράφος της αλώσεως, Δούκας. Η ερμηνεία των επιφανειακών συμπτώσεων (τραυματισμός Ιουστινιάνη και κερκόπορτα) δεν πείθει. Αυτά είναι εξωτερικά φαινόμενα που δεν εξαντλούν την εσωτερική αλληλουχία των αιτιών, που είναι η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού. Και «τις έγνω νουν Κυρίου;».Άλλωστε «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». από το βιβλίο: «Η Μητέρα των Χριστιανών – Γιορτές και θαύματά της στον Άθωνα» – Ιερομόναχος Μάξιμος, Άγιον Όρος
Λέγεται, πως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής, έβλεπε πάνω απο την Αγιά Σοφιά να εμφανίζεται μια παλάμη με πέντε ανοιχτά δάκτυλα.«Τι ήταν αυτό; Μούντζα;» «Μήπως ο Αλλάχ θέλει να μου δείξει ότι αποδοκιμάζει αυτό που έκανα, που κατέλαβα την πρωτεύουσα των βυζαντινών; Μήπως αυτό ήταν σημάδι της οργής Του απέναντί μου;» αναρωτιέται. Κανείς δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει τί σήμαινε αυτό, μέχρι που ο Άγιος Γεώργιος (Γεννάδιος) Σχολάριος, μετά από νηστεία και προσευχή 7 ημερών, του μετέφερε αυτό που του αποκάλυψε ο Θεός: «Με το όραμα αυτό, βασιλιά μου, ο Θεός σού στέλνει ένα μήνυμα: Ότι Αυτός σου έδωσε την Πόλη. Δεν την πήρες εσύ! Αν υπήρχαν έστω και πέντε αληθινοί χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα την κατακτούσες ΠΟΤΕ!». Ούτε πέντε αληθινοί Χριστιανοί δεν βρέθηκαν ώστε ο Θεός να μην εγκαταλείψει την πόλη από την προστασία Του! Ο Θεός πάντοτε μετρούσε πόσους ενάρετους ανθρώπους έχει η κάθε πόλη πριν την αφήσει να καταστραφεί και άρει την προστασία του από αυτή. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε και το σκοτάδι απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Η ημισέληνος ανέτειλε κρύβοντας το λαμπρό φως του ήλιου. Όμως από το μνήμη του “Ρωμιού” δεν εσβησε η υπόσχεση του φωτεινού εκείνου αγγέλου που παρηγορούσε την Παναγιά μας λέγοντας: “πάλε με χρόνους με καιρούς, πάλε δικά μας θα ΄ναι.” (ο Άγιος Γεννάδιος ήταν αυτός που με τους επίμονους αγώνες του κατέστησε ανεφάρμοστο στην πράξη τον ενωτικό όρο της συνόδου Φερράρας -Φλωρεντίας όπου μόνος ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αντιπαρατάχθηκε κατά των δυτικών).
***
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»! Ο Θεός μας Έριξε στους Τούρκους για να μην Αλλοιωθούμε από τον Παπισμό!
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του [=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη»[Ιωάννου Μενούνου, Κοσμά Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269- 270.]. Αυτός ο λόγος του Αγίου Κοσμά θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε, εξισλάμιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! («Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » Ματθ. 16:26) Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν… ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσομπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα! (Βασίλειος Π. Κερμενιώτης )
***
Μετά την άλωση της πόλης έδωσε και άλλα δείγματα ο Θεός για να τους δείξει την αποστασία τους. Ένας ευσεβής μοναχός με πόνο ψυχής παρακαλούσε το Θεό να του δώσει μία εξήγηση, γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό το μεγάλο κακό για τον ελληνισμό και να βρεθεί στα χέρια απίστων και ο Θεός του απάντησε μέσα από ένα όραμα.Είδε δηλαδή πάνω στην Αγία Τράπεζα του ναού που προσευχόταν να έχει πάει μια γουρούνα και να έχει γεννήσει τα γουρουνάκια της. Θεέ μου λέει τι είναι αυτό, εξήγησε μου και ο Θεός του απάντησε ότι αυτά τα γουρούνια είναι καλύτερα από τους ιερωμένους, που έχουν προδώσει τη πίστη. Για τις πεποιθήσεις του, αλλά και τις πράξεις του ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παρά τη θυσία του στο τέλος, δεν ανακηρύχθηκε ποτέ άγιος. Όσο για το όραμα με τα πέντε δάκτυλα κάποιοι είπανε ότι η εξήγησή του είναι ότι μετά τους πέντε αιώνες η πόλη θα γυρίσει στους ορθοδόξους. Θα δούμε. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι όπως ήταν και τότε τις παραμονές της άλωσης και ο κόσμος βρίσκεται σε έναν φοβερό λήθαργο. Έτσι ο Θεός θα επιτρέψει βάσανα και διωγμούς για να μας επαναφέρει και πάλι στον ορθό δρόμο.
Γιατί έπεσε η Βυζαντινὴ αυτοκρατορία; επίσκοπος Αυγουστίνος
Τίποτε, αγαπητοί μου, δεν είνε τυχαίο στον κόσμο. Ούτε μια σταγόνα νερού ούτε ένα φύλλο από τα δέντρα δεν πέφτει χωρίς κάποια αιτία. Κάθε πράγμα ή γεγονός έχει την αιτία του.
Οι άνθρωποι ερευνούν για να βρούν τα βαθύτερα αίτια. Αξιέπαινη η έρευνα της επιστήμης. Αλλ’ όχι σπάνια η έρευνα για να βρεθή η αιτία αποτυγχάνει• ο νούς των επιστημόνων πλανάται, λοξοδρομεί, πέφτει σε λαβύρινθο αμφιβολιών και βγάζει σφαλερά συμπεράσματα, που δεν δίνουν την εικόνα της πραγματικής αιτίας των γεγονότων.
Έτσι και προκειμένου για την αιτία της πτώσεως του Βυζαντίου.
Από όσα μαρτυρούν αυτόπτες και αυτήκοοι βγαίνει το συμπέρασμα, ότι «η απερίγραπτη εκείνη συμφορά δεν επήλθε μόνη της• ήταν αποτέλεσμα μιάς γενικής εξαχρειώσεως του έθνους, ότι κυρία αιτία δεν ήταν τόσο η δύναμι του κατακτητού όσο οι αμαρτίες που πλημμύρισαν τον πολιτικό, κοινωνικό και ιδιωτικό βίο» (Νικηφόρος Καλογεράς μτφρ.). Πράγματι η Πόλις και μαζί της η Βυζαντινή αυτοκρατορία έπεσε για τις αμαρτίες των κατοίκων της…
Ένα μικρό έθνος, που οι πολίτες του ζούν με φόβο Θεού κ᾽ είνε πρόθυμοι να ακούνε και γρήγοροι και δραστήριοι στο να εφαρμόζουν τους ηθικούς νόμους του, είνε αδύνατον να νικηθή, έστω και αν ο εχθρός που του επιτίθεται διαθέτη δεκαπλάσιες και εικοσαπλάσιες δυνάμεις• διότι ένας πιστός δούλος του Θεού θα καταδιώξη χίλιους απίστους και ασεβείς(Δευτ. 32,30. Ιησ. Ναυή 23,10). Έχει μαζί του σύμμαχο τον Κύριο! Ποιος άλλος μεγαλύτερος σύμμαχος υπάρχει από αυτόν; Αντιθέτως ένα μεγάλο έθνος, που οι πολίτες του είνε καθημερινοί παραβάτες των ηθικών νόμων και φρικτοί υβρισταί της θείας μεγαλωσύνης του Δημιουργού και ζούν μια ζωή αρπαγής και ακολασίας, το έθνος αυτό θα καταρρεύση. Τίποτε δεν θα μπορέση να του προσφέρη ο πιο ισχυρός εξοπλισμός, οι πλωτοί κολοσσοί στη θάλασσα, τα υπερφρούρια στον αέρα, τα τεχνητά τείχη στην ξηρά. Για ᾽κείνον που φοβάται το Θεό ο ιστός της αράχνης γίνεται φρούριο απόρθητο, ενώ για τον ασεβή, τον αναιδή περιφρονητή των εντολών του Κυρίου, θα έρθη στιγμή που και τα χαλύβδινα τείχη που τον προστατεύουν θα γίνουν πιο αδύναμα κι από ιστό αράχνης, ξερή καλαμιά που καίγεται μ᾽ ένα σπίρτο. Τίποτε δεν πρόκειται να σώση τον υπερήφανο ασεβή, τον αμετανόητο λαό. Όπως λέει ο Κύριος με το στόμα του προφήτου Οβδιού, «Εάν μετεωρισθής ως αετός και εάν ανά μέσον των άστρων θης νοσσιάν σου, εκείθεν κατάξω σε», δηλαδή• Αν υψωθής σαν αετός κι αν στήσης τη φωλιά σου ανάμεσα στα άστρα, από ᾽κεί θα σε κατεβάσω (Οβδ. 4).
Ο Θεός δεν στέκεται σαν ένας απαθής θεατής της ιστορίας των ανθρωπίνων πραγμάτων. Είνε ο δίκαιος Κριτής. Φαίνονται τα ίχνη του διά μέσου των σελίδων της ιστορίας. Διαβαίνει αμείβοντας την αρετή, τιμωρώντας την κακία, και απ᾽ το πικρό η άπειρη Σοφία του ξέρει να βγάζη το γλυκύ• απ᾽ την κοπριά τα ευωδιαστά άνθη της ειλικρινούς μετανοίας και ιεράς κατανύξεως, κι από τη δουλεία του 1453 το ηρωικό 1821.
Κάθε χρόνο, αγαπητοί μου, με αφορμή την επέτειο του θλιβερού γεγονότος της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ας μελετούμε σοβαρά την ιστορία και, βλέποντας ότι η κυρία αιτία της συμφοράς εκείνης ήταν η αμαρτία που επλεόνασε, ας αντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα. Τα παθήματα των προγόνων ας γίνουν μαθήματα για μας. Το ένα, που πρέπει να ελκύση αμέριστη την προσοχή κλήρου και λαού, είνε τούτο• όλοι εμείς που κατοικούμε τη μαρτυρική αυτή γωνιά του κόσμου, «που φτάσαμε στα τέλη των αιώνων» (Α΄ Κορ. 10,11), αν αγαπούμε τον Κύριο, ας τηρούμε τις εντολές του, ας «αποστυγώμεν το πονηρόν» ας απεχθανώμαστε δηλαδή το κακό (‘Ρωμ. 12,9) οπουδήποτε κι αν το συναντήσουμε• συγκεκριμένα δηλαδή, να μισούμε δυνατά τη θεομπαιξία, τη σιμωνία, τη βλασφημία, τους όρκους, τη φιλοδοξία, την αρπαγή, την ακολασία, την κακή επιθυμία, τη φιλαργυρία, «την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία» (Κολ. 3,5). Αυτά τα πάθη έγιναν οι νεκροθάφτες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αυτά στάθηκαν οι ισχυρότεροι σύμμαχοι του κατακτητού. Χωρίς τη δική τους βοήθεια ποτέ ο Μωάμεθ ο Β΄ δεν θα έμπαινε στην Πόλι, η σημαία του σταυρού θα κυμάτιζε στον τρούλλο της Αγίας Σοφίας, και διαφορετική θα ήταν η εξέλιξι των γεγονότων.
Αδελφοί Έλληνες! Με πόνο ψυχής και δάκρυα σας προσφωνώ κατά τη θλιβερή αυτή επέτειο. Ας βάλουμε το χέρι στην καρδιά κι ας ρωτήσουμε καθένας τον εαυτό του κι ο ένας τον άλλο• Ζη μέσα μας η ορθή πίστι, η ανυπόκριτη αγάπη στον Κύριο και τον πλησίον; Αν είνε μαζί μας ο Κύριος, τότε η πατρίδα μας θα είνε απόρθητο φρούριο. Αν όμως πλήθυνε η ανομία, πάγωσε η αγνή αγάπη, νεκρώθηκε η Ορθόδοξος πίστις, υψώθηκαν ανάμεσά μας ξένοι βωμοί, νέα είδωλα του ψευτοπολιτισμού, τότε νέα συμφορά, μεγαλύτερη σε βάθος και έκτασι από την άλωσι της Κωνσταντινουπόλεως, θα πέση στο ταλαίπωρο έθνος μας. Ο «Θεός ου μυκτηρίζεται», δεν εμπαίζεται (Γαλ. 6,7). Είνε «πυρ καταναλίσκον», φωτιά που κατατρώει (Δευτ. 4,24• 9,3. Εβρ. 12,29). Κανένας έξυπνος οικονομικός συνδυασμός, καμμιά συμμαχία με ξένα κράτη δε θα μας σώση, αν απιστούμε και νεοειδωλολατρούμε και βλασφημούμε καπηλικώς τα θεία. Ιστό αράχνης υφαίνουμε, ένα λεπτό καλάμι θα μας διαλύση.
Αδελφοί Έλληνες! Από μας, όσο υπάρχει ακόμη καιρός, εξαρτάται η αποτροπή μιάς νέας συμφοράς.Εμπρός μας σήμερα βρίσκονται «η ζωή και ο θάνατος» (βλ. Δευτ. 30,19. Σ. Σειρ. 15,17)• η ζωή μαζί με το Χριστό, ο θάνατος μακριά από το Χριστό. Ας εκλέξουμε τη Ζωή την αθάνατη. Ας γευθούμε την αθάνατη Ζωή, το Χριστό, κοινωνώντας μαζί του με λόγια, με έργα και με τα μυστήρια. Ο Χριστός να πηγαίνη μπροστά και να οδηγή. Ο Χριστός ας βασιλεύση μέσα στην καρδιά μας. Αυτός ας ρυθμίζη την ατομική, την οικογενειακή και την εθνική μας ζωή. Αυτός και μόνο να είνε ο Θεός μας• το όνομά του έχουμε επικαλεσθή• εκτός από αυτόν δεν ξέρουμε άλλον. Αν προσπέσουμε εμπρός του με μετάνοια νινευιτική ζητώντας το άπειρο έλεός του, τότε υπάρχει ελπίδα, ελπίδα όχι απατηλή, ότι η πατρίδα μας απ᾽ το σκοτάδι θα βγη σε νέο φως, θα δη καλύτερες ημέρες, και σαν ορθρινό αστέρι θα λάμπη πάλι ανάμεσα στους λαούς Ανατολής και Δύσεως! (†) επίσκοπος Αυγουστίνος (αποσπάσματα άρθρου στο περ. «Κιβωτός», τ. 17-18/Μάιος 1953) http://www.xrspitha.gr/archeio/2013/maios-2013/–giati-epese-he-byzantine-autokratoria
γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου για την ανάγκη μετανοίας ως μήνυμα από τη θλιβερή επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης
…Αναρωτηθήκαμε γιατί χάσαμε το Βυζάντιο; Διότι σαν και σήμερα, το 1453, ἑάλω ἡ Πόλις… Κατελήφθη η Πόλις. Τη χάσαμε την Πόλη. Και η Πόλη δεν ήταν απλώς μόνο η Κωνσταντινούπολη, ήταν η πρωτεύουσα του απεράντου εκείνου βυζαντινού κράτους, το οποίο λίγο-λίγο φαγώθηκε και έμεινε μόνο μία πόλις, ως κράτος, μόνο μία πόλις, και αυτή η πόλις έπεσε αυτήν την ημερομηνία.
Ρωτήσαμε λοιπόν για ποιο λόγο έπεσε το Βυζάντιο; Εάν κάναμε αυτήν την αυτοκριτική και την κάναμε πάντοτε μέσα στην ιστορία, αλήθεια δεν θα κινδυνεύαμε να υποστούμε και νέες αλώσεις, και μάλιστα, αν θέλετε, και από τους ιδίους εχθρούς. Αγαπητοί μου, εκείνο που έκανε το Βυζάντιο να πέσει ήταν η αμαρτία.
«Οι αμαρτίες ελαττώνουν φυλές», λέει η Αγία Γραφή. Και η αμαρτία είναι εκείνη η οποία έκανε τους Ισραηλίτες να υφίστανται μέσα στην ιστορία πάρα πολλές περιπέτειες, μεγίστη των οποίων ήταν η αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Και ακόμη ο χωρισμός του βασιλείου τους σε δύο βασίλεια, στο βόρειο και στο νότιο βασίλειο. Και ο Θεός πάντοτε απειλούσε τιμωρίες, μία από τις οποίες ήταν και η συρρίκνωση των συνόρων, των ορίων του εβραϊκού κράτους. Ώστε λοιπόν βλέπει κανένας ότι και η συρρίκνωση των συνόρων είναι τιμωρία. Ποιος θα φανταζόταν ότι αυτό το σχήμα πάντα θα υπάρχει; Και υπάρχει. Είναι ως εξής το σχήμα αυτό. Είμαι κοντά στον Θεό, είμαστε κοντά στον Θεό, έχουμε την προστασία Του. Κάποια φορά αρχίζουμε να μην τηρούμε τις εντολές Του. Τότε επέρχεται μία αποστασία. Έρχεται ο Θεός και τιμωρεί. Μετανοούμε και με τη μετάνοιά μας επανερχόμαστε. Και μας δικαιώνει πάλι ο Θεός. Και πάλι παρανομούμε, και αυτό διαρκώς επαναλαμβάνεται, αυτό το σχήμα όπως σας είπα, Ιστορία.
Ώστε, τι είναι εκείνο που διορθώνει μία κατάσταση αποστασίας; Τι άλλο; Και συνεπώς με τη συνέπεια της τιμωρίας; Τι άλλο, παρά η μετάνοια. Γι’ αυτό, καλούμεθα σήμερα, αγαπητοί μου, να έχουμε μετάνοια. Όχι για το περιστατικό του 1453, αλλά για σύγχρονα περιστατικά. Για ρωτήσατε: «Γιατί χάσαμε την Κύπρο; Τη μισή Κύπρο περίπου;». Γιατί προηγήθηκε της εισβολής των εχθρών- τι προηγήθηκε;- πολιτικόν και εκκλησιαστικόν όργιον… Είναι τόσο κοντά μας αυτά… Είναι μόλις 20 χρόνια πίσω[:η ομιλία αυτή είχε εκφωνηθεί το 1994]. Είναι τόσο κοντά μας, που νομίζω ότι αν κανείς έχει στοιχειώδη μνήμη, και στοιχειώδη κρίση, μπορεί αυτά να τα αντιληφτεί…
Αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας αντιλαμβάνεστε ότι κινδυνεύει; Ξέρετε πόσοι είναι εκείνοι οι οποίοι διαρκώς την απειλούν για συρρίκνωση των συνόρων της; Πώς θέλετε να σας το πω; Είναι γνωστά πράγματα. Προχθές πάλι ειπώθηκε κάτι. Από ανατολάς; Η Τουρκία. Από βορρά; Φανερός εχθρός τα Σκόπια. Να χάσουμε τη Μακεδονία μας-ναι, γιατί έτσι θα γίνει…- και τη Θεσσαλονίκη μας; Μην κοιτάτε τους Βουλγάρους που «λουφάζουν»- επιτρέψατέ μου τη λέξη-, είναι εχθροί μας. Τους Αλβανούς; Το βλέπετε. Τρέχουσα κρίσις υπάρχει. Οι Ιταλοί, πίσω από τους Αλβανούς; Σίγουρα είναι αυτοί. Γι΄αυτό το 1939 πέρασαν στην Αλβανία, για να καταλάβουν την Ελλάδα. Το είδαμε. Το 1940. Το είδαμε. Μεγάλη Παρασκευή μπήκαν στην Αλβανία οι Ιταλοί, τότε, με σκοπό να καταλάβουν την Ελλάδα. Η Κρήτη μας; Κινδυνεύει. Τα νησιά του Αιγαίου; Κινδυνεύουν. Τα Δωδεκάνησα; Το ίδιο. Γύρω γύρω έχουμε εχθρούς.
Αποτέλεσμα τι θα είναι; Η συρρίκνωσις των συνόρων μας. Έχουνε κάνει και χάρτες οι εχθροί μας. Και… ξέρετε πού τοποθετούν τα όριά μας; Όχι τα τελευταία όρια που είχαμε, που ήταν εδώ η παραλία, που είμαστε τώρα, αυτή τη στιγμή εδώ στο Στόμιο, έως τους Γόνους που υπάρχει ακόμη ένα φυλάκιο, τότε που ήταν τα σύνορα με τους Τούρκους. Κάτω από τη Λαμία… Στο Σπερχειό ποταμό. Ούτε ολόκληρη θα είναι δική μας η Στερεά Ελλάδα. Τι μένει; Η Πελοπόννησος. Όλα τα άλλα τα χάνουμε…Μας αρέσει αυτό;
Αγαπητοί… Υστάτη στιγμή. Να μετανοήσουμε. Να μετανοήσουμε ακριβώς για να μας λυπηθεί ο Θεός. Διότι, αν προχωρήσουμε λίγο ακόμη, καμία προσευχή μας πια δε θα είναι ωφέλιμη. Σημειώσατε ότι είναι πολλές φορές γραμμένο- είναι και στον προφήτη Ιερεμία, και στον Ιεζεκιήλ- «μην προσεύχεσαι», να λέει ο Θεός στον προφήτη, «θα τους καταστρέψω». Υπάρχουν ανάλογες παραδόσεις για την Κωνσταντινούπολη. «Μην προσεύχεσαι για την Κωνσταντινούπολη· θα παραδοθεί…».
Λοιπόν. Έχουμε φοβερά προκαλέσει την θεότητα. Και μάλιστα, τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Φοβερά έχουμε προκαλέσει· όχι μόνο με την απιστία μας, αλλά και με άλλες προκλήσεις κατά του Ιησού Χριστού. Πολύ φοβούμαι μήπως περάσαμε και τα όρια το να μην είναι πλέον ανεκτή η μετάνοιά μας… Ωστόσο οφείλουμε να μιλάμε για την μετάνοια.
Έτσι. Τι θα πει μετάνοια. Μετάνοια θα πει να έχω χάσει τον δρόμο μου και να γυρίζω πίσω. Να σκέπτομαι ότι «πού πάω από εδώ; Εδώ δεν είναι ο δρόμος μου». Να αρχίσω να σκέπτομαι διαφορετικά από ό,τι προηγουμένως. Να αλλάξω γνώμη. Να βλέπω αλλιώτικα τα πράγματα. Έκανα αμαρτίες; Τώρα να σταματήσω και να μην κάνω αμαρτίες. Να ήμουνα μακριά από τον Θεό και τώρα να προσεγγίσω τον Θεό. Να έχω λυπήσει τον Θεό και τώρα να Του δώσω χαρά. Όλα αυτά σημαίνουν μετά-βάζω παύλα-νοια. Τι θα πει αυτό; Αλλάζω μυαλό. Αυτό θα πει μετάνοια. Αλλάζω νουν. Αλλάζω σκέψη, αλλάζω τρόπο. Και βέβαια, ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ποτέ δεν λύπησε τον Θεό και ποτέ δεν αμάρτησε; Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε λυπήσει τον Θεό. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε όλοι μας έχουμε ανάγκη από μετάνοια. Γι’ αυτό εξάλλου και κεντρικό σημείο του κηρύγματος του Ιωάννου του Βαπτιστού ήταν αυτό: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Και όταν ο Ιωάννης αποκεφαλίστηκε, ο Κύριος από το κήρυγμα του Ιωάννου ξεκίνησε. Και έλεγε και Εκείνος ακριβώς το ίδιο: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Για προσέξτε. Είπε «ἤγγικε». Δηλαδή, «έχει πλησιάσει». Η «βασιλεία τῶν οὐρανῶν» ποια ήταν; Η παρουσία του ιδίου του Ιησού Χριστού· διότι ο Ιησούς Χριστός είναι η Βασιλεία του Θεού. Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να χωρίσουμε τον ήλιο από την ακτινοβολία του· δεν μπορούμε να πούμε ότι εδώ είναι ο ήλιος και εδώ είναι η ακτινοβολία του. Όπου ο ήλιος, εκεί και η ακτινοβολία του. Όπου ο Χριστός, εκεί και η βασιλεία Του. Συνεπώς, αφού ενηνθρώπισε ο Υιός του Θεού, και ήρθε τόσο κοντά μας, σημαίνει ότι η Βασιλεία του Θεού «ἤγγικεν»· δηλαδή πλησίασε.
Και, ακόμη, δεν είπε «μετανοήσατε», αλλά είπε «μετανοεῖτε», που σημαίνει ότι η μετάνοια δεν είναι παρά ένα διαρκές φαινόμενο. Δεν μπορώ να πω ότι μετανόησα και τελείωσα. Πρέπει πάντα να μετανοώ. Η μετάνοια δεν έχει ποτέ τέρμα. Όχι διότι ξανακάνω αμαρτίες, τουλάχιστον ελαφρές, αλλά και διότι είμαι στον χώρο μιας ανοχής, και πρέπει διαρκώς να δείχνω αυτήν την επιστροφή μου, αυτή τη μετάνοια, να έχω δηλαδή πνεύμα μετανοίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο άγιος Σισώης, ένας μεγάλος ασκητής, στην Αίγυπτο, πέθαινε, παρακάλεσε τους γύρω του-τον είχανε περικυκλώσει οι μαθητές του- και τους είπε: «Σας παρακαλώ αφήσατέ με λίγο μόνο για να βάλω αρχή μετανοίας». « Να βάλω αρχή μετανοίας», προσέξτε, «αρχή μετανοίας». Και ενώ είπε τα λόγια αυτά, ύστερα από λίγα λεπτά πέθανε· και έλαμψε το πρόσωπό του· και γέμισε ευωδία ο χώρος όπου ήταν η παρουσία του, το λείψανό του. Κατάλαβαν όλοι ότι είχε σωθεί, ότι είχε δικαιωθεί, ότι είχε θεωθεί. Κι όμως τι είπε; «Αφήσατέ με, να βάλω-ούτε λίγο, ούτε πολύ- αρχή μετανοίας».
Αγαπητοί μου, αυτή η αρχή της μετανοίας θα πρέπει να χαρακτηρίζει και εμάς. Να είμαστε οι άνθρωποι της μετανοίας. Μάλιστα, ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος την ονομάζει τη μετάνοια «μεμεριμνημένην» και αληθώς ενεργή. Τι θα πει «μεμεριμνημένη»; Μετοχή Παρακειμένου που θα πει: «φροντισμένη». Φροντισμένη μετάνοια. Όχι τυχαία μετάνοια. Όχι απλά μετανοώ, αλλά φροντίδα να αλλάξει πραγματικά η ζωή μου, ο τρόπος του σκέπτεσθαι. Και «αληθώς ενεργή» θα πει αληθινά να ενεργεί, να είναι φανερή, να έχει καρπό, όπως θα δούμε ευθύς παρακάτω. Αυτό σημαίνει ότι η μετάνοια δεν πρέπει να είναι η υπόθεση μιας στιγμής. Να πω: «μετανόησα». Κάποιας φοράς, κατευθύνσεως της ζωής μας. Μια κατάσταση επιπόλαια και σπασμωδική: μετανοώ, βλέπω σεισμό, γίνεται κακό, κινδυνεύει η ζωή μου και λέγω «μετανοώ», αλλά μία υπόθεση αληθινή, ειλικρινής, φροντισμένη, με καρπούς.
Ναι. Και οι καρποί της μετανοίας δίνουν την ταυτότητα ποιότητας της μετανοίας. Έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής: «Ποιήσατε οὖν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας». Κάνατε λοιπόν, πραγματοποιήσατε λοιπόν καρπούς που να είναι άξιοι της μετανοίας. Ποιοι είναι αυτοί οι καρποί της μετανοίας; Ήμουν βλάσφημος; Τώρα, υμνώ και ευλογώ και δοξάζω τον Θεό· όχι απλώς δεν είναι βλάσφημος, αλλά προχωρώ να είμαι και εκείνος που ευλογεί τον Θεό. Ήμουν πόρνος; Τώρα είμαι εγκρατής· και ακόμη λέγω και στους άλλους, και ιδίως στα νέα παιδιά να αποφύγουν την ανηθικότητα. Ήμουν μέθυσος; Και αγόμουνα και φερόμουνα από το οινόπνευμα; Τώρα, όχι μόνο το σταματώ, αλλά άγομαι και φέρομαι από το Πνεύμα το Άγιο. Γι’ αυτό λέει ο Απόστολος: «Μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία». Αλλά τι; Να πληρώνεστε, να γεμίζετε από Πνεύμα Άγιο και να μεθάτε από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτοί- για να μη μακρηγορώ- είναι οι καρποί της μετανοίας. Τότε μπορώ να μιλάω για μια μετάνοια.
Αλλιώτικα; Αν έχω μια μετάνοια της γλώσσης, απλώς μετανοώ, γρήγορα θα τη χάσω. Ίσως ίσως μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο· γιατί, ας φοβηθούμε και τούτο, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής στη συνέχεια, γιατί αν δεν αποφέρω καρπούς αξίους της μετανοίας, τότε κινδυνεύω, τι; Ιδού, λέει, «ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται». Ο μπαλτάς. «Πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται». Κόβεται κάθε δέντρο που δεν έχει καρπό καλό και σε πυρ βάλλεται· είναι η αιωνία κόλασις. …
Αν κάποιο αμάρτημα, αγαπητοί μου επιμένει, μην απελπιζόμαστε. Γιατί «πολλὰ τῷ χρόνῳ ἀνίατα», λέγει πάλι ο άγιος Ιωάννης, «παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά», για τον Θεό όμως όλα είναι δυνατά. Γαντζώσου από τον Θεό. Ενώσου από τον Θεό και θα σε βοηθήσει εκείνο που σήμερα το βλέπεις να μην περνάει, να περνάει και να θεραπεύεται. Οι δαίμονες μάς ρίπτουν σε απόγνωση μετά από την αμαρτία. Μην τους πιστέψουμε. Έρχεται πριν την αμαρτία και μας λέγει: «Δεν είναι σπουδαίο πράγμα· πράξε την αμαρτία»· όταν τη διαπράξουμε λέγει: «Πώπω, μένεις ασυγχώρητος». Όχι. Θα αντιστρέψουμε τα πράγματα. Πριν από την αμαρτία θα λέμε: «Ο Θεός είναι φοβερός». Όταν όμως διαπράξουμε την αμαρτία θα πούμε: «Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και θα με συγχωρήσει».
...όταν με βαθιά επίγνωση αισθανόμαστε ότι είμαστε αιώνιοι χρεώστες του Θεού. Τότε έχω μετάνοια. …
Ακόμη μην πιστέψουμε στην τελειότητα. Λέγει η αγία Γραφή: «ὡς ῥάκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν- δικαιοσύνη θα πει αρετή-», έτσι λέγει ο Δαβίδ. Η δικαιοσύνη μας, η αρετή μας, η αγιότητά μας, είναι σαν το κουρέλι της εμμήνου ροής της γυναικός. «Ῥάκος» -κουρέλι-ἀποκαθημένης»- «ἀποκαθημένη» είναι αυτή που έχει την περίοδό της. Τέτοια, λέει, μοιάζει η αγιότητά μας. Τίποτα. Τίποτα… Ποτέ μη λέμε: «φτάσαμε». Ξέρετε πόσοι είναι οι Χριστιανοί εκείνοι που εξομολογήθηκαν μία φορά και κοινωνούν και νομίζουν ότι είναι φτασμένοι; Λάθος, λάθος… Θα λέμε με ταπείνωση ότι σήμερα, τώρα, κάθε στιγμή βάζω αρχή μετανοίας γιατί αισθάνομαι την αμαρτωλότητά μου· τότε, και μόνο τότε, θα έχω αξιοποιήσει το μεγάλο μυστήριο της μετανοίας που μου έδωσε η αγάπη του Χριστούκαι τότε, αν 5-10, δέκα εάν ήσαν την εποχή των Σοδόμων, δε θα καταστρέφονταν τα Σόδομα. Δέκα δίκαιοι, αλλά δεν ήσαν δέκα…Κι αν είμαστε 50-100εδώ στον χώρο μας, στην Ελλάδα μας, τότε ο Θεός γι΄αυτούς, για το λεγόμενο «λεῖμμα», γι’ αυτό το υπόλοιπο των πιστών, των ἐν διαρκεῖ μετανοίᾳ εὐρισκομένων θα σώσει την πατρίδα μας.
29 Μαΐου 1453. Ας σταθεί αυτή η μνήμη τουλάχιστον μια αφετηρία να καταλάβουμε ότι πρέπει να έχουμε διαρκή τη μετάνοια και για τον εαυτό μας και για την πατρίδα μας. Απομαγνητοφώνηση και ηλεκτρονική επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά, να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά.(Ανατ. Θράκη)
Ήχος πλ. α’, Χαίροις ασκητικών αληθώς
Δεύτε μαρτυρικήν αδελφοί, μετ’ εγκωμίων ανυμνήσωμεν φάλαγγα γενναίως αγωνισθείσα κατά βαρβάρων πολλών Κωνσταντίνου ταύτης προεξάρχοντος. Στρατόν γενναιότατον, ιερότατον σύνταγμα, συνασπισμόν τε αρραγή και ανίκητον τα της πίστεως και του γένους καυχήματα. Μάρτυρας της αλώσεως χορείαν την ένθεον, της εκκλησίας τους πρέσβεις τους δυνατώς ικετεύοντας, Χριστόν καταπέμψαι, τω λαώ αυτού ειρήνην και μέγα έλεος.
Χαίροις τροπαιοφόρος πληθύς οι εν πολέμοις ανδρικώς αριστεύσαντες, αστέρες οι διελθώντες διά βασάνων πολλών και την οικουμένην καταπλήξαντες. Την γην ουρανώσαντες και τα πάντα φωτίσαντες, οι εν τοις κόλποις Αβραάμ νυν θαλπόμενοι και χορεύοντες συν αγγέλων στρατεύμασι. Μάρτυρες της αλώσεως, τα άνθη τα πνέοντα οσμήν βεβαίας ελπίδος εις την του γένους ανάστασιν Χριστόν δυσωπείτε τω λαώ αυτού δοθείναι το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. Δ’.
Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω Σοι η Πόλις Σου, Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω Σοι: Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! Воистину Воскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
The Fall of Constantinople, May 29th, 1453 Venerable Virgin-martyr Theodosia of Constantinople (730) Virgin-martyr Theodosia of Tyre (308) New Martyr Andrew of Argentes, in Chios (1465) New Martyr John (or Nannus) of Smyrna (1802) New Hieromartyr Euthymios (Agritellis) of Zela, in Pontus, Bishop (1921) Icon of the Mother of God “Non-Slumbering Eye” (“Unsleeping Eye”)
Commemorated on May 29
Synaxis of Holy New Martyrs and Confessors of Russia in Butovo Butovo was the largest site of mass executions and burials of victims of political repression of the mid-20th century. In the period from August 1937 to October 1938 alone, more than 20,000 people were shot and buried there.
Commemorated on the fourth Saturday after Pascha
Prophecies of Saint Paisios the Athonite
During the procession of Dreadful Predstatelnitsy in 1992 an umbrella over the icon of Panagia had Ensign of Ioannina. When we were on the right of it was me, and left old man, who at one point said to the officer: — Come, pray well, and so will be the standard-bearer in the City (Constantinople) when enter. And, turning to me, said, — Hear what I said? — Yes, Gerontius, I heard. Amen. — I told him. Then he smiled and uttered his characteristic: — A! (Well, it is!). A day later, I went into his cell and asked on the City. And he said: — Constantinople take back, but not us. We, from the fact that most of our young people went down, unable to do that. God, however, is designed so that others will take City and give it to us — as a solution to their problem.
Small group of students from Afoniady down to the elder. They focus on one theme: they heard, as if the old man said to some that we take Constantinople. And they wanted to do to hear it from his mouth, and especially to ask if they would be living at the time. So they talked to each other on the road, that someone had to ask Elder about this topic. So they came and sat down with him, no one, however, dared to ask such a question. They got up, took the blessing and headed for the trail. Elder, seeing them smile said: — And remember: Constantinople and take and you live and you at that time! Students struck like a thunderbolt from what he said, and they were surprised about grace, which he had, and that it shall receive everything and more that will take place in their generation, all these horrible things.
Mr. DK visited the Old Man. At the time, the Soviet Union was very strong in all respects and no one could even suggest that it may be destroyed — it was still under the rule of Brezhnev. The elder, among other things, said: — You’ll see that soon the Soviet collapse. Mr. D. said: — But such a strong power, Gerontius, who fell apart. And to claw it dare not touch. — You’ll see! Elder predicted that the Soviet Union would collapse, and that Mr. D. is still alive and will see it (despite the fact that he was already at the age). And the old man went on: — Know that Turkey will collapse. There will be war two and a half years.We shall be victorious because we — Orthodox. — Gerontius, we tolerate damage in the war? — Hey, at most, one or two of the island will take, but we will give, and Constantinople. You’ll see, you’ll see!
One afternoon came to Kelly Elder group of pilgrims. Taking a blessing, they sat in the outer arhondarike. Old man with a good nature brought them a traditional Turkish delight, refreshing water and fresh plums, which earned him the previous pilgrims. He sat down and began to talk: Elder: How to live in the world? Dimitri: In general, Gerontius, media spread evil and aim for it. Being corrupt and small children. Elder: The law says that? Filing a suit? Dimitri: We try, Gerontius, do something, but they do not take the words. Elder: You always have a clean conscience, doing my duty. Else But God. Dimitri: Can you tell us, Gerontius, how we behave in this evil world? So … in general. Elder: Need reasoning. Do you have a confessor? Dimitri: Yes, Gerontius. Elder: Counsel with the priest, because sometimes we can not say ‘yes’ or ‘no’, so it requires reasoning. Here the old man got up and left them alone, and they, seizing the right moment, agreed to request the Elder tell Constantinople. Soon the old man came back and, to the amazement of all, before they could ask about anything — showing that his spiritual “radar” caught their thoughts — said to them: Elder: What you say, whether we take City? They were numb and did not say anything. Elder: Tell me whether we take City? Group in amazement did not answer. Elder (Jokingly): Big Mouth … Theodore: Take, Gerontius. Elder: Glory to you, O God. (Crosses to the east and looking to the side of the City.) Dimitri: If God bless, Gerontius, take it. Elder: Yes, this is from God! Take it! Just do not we hire him, and give it to us. Those who take it from the Turks, give it as a solution, we, as will assume that it is profitable for them. Dimitri: Gerontius, how long it will go wrong? Elder: Maybe it can be! However, we will take the examination. Dimitri: Will the proper guidance? Elder: God is satisfied. In this war, all come out winners. The Greek army will be a spectator. No one will return winner. The arena will be Palestine, their grave — the Dead Sea. This will be the first in half a time. But it will be the second half a: after the event people will come to despair, and then everything will be studying the Gospel and Scripture. Christ will spare the world and show the sign for faith. Then thou shalt seek the unbeliever Dimitri: Gerontius, Troparion of the prophet Elijah said he — “the forerunner of the Second Coming of Christ.” He is known to have died, as Enoch. Will the prophet Elijah to the ground? Elder (Smiling): The Prophet Elijah and prepares sharpens his knife! And even before the start with the patriarchs, princes, priests, and monks! Nikolai: And the mundane. Elder: Do you — ignorance, we have — sins. Is it not said in prayer to the Divine Liturgy: “O our sins did and the human ignorance”? The prophet Elijah is sharpening his knife: but need much attention, because some of the things that is to say the Fathers, and otherwise interpret the world as, say, shestimilii reported by Saint Cosmas Aetolian. (Turks leave, but will come up again and reached shestimiliya. Eventually their chase to the Red Apples (Kokkinh Mhlia). The Turks third die and another third sign of the cross and the last third will go to the Red apple.) No can not explain it. Shestimilie there Langadase, Kilnise, in Thrace, in Corinth, but no one knows, those of whom he speaks, — six miles of territorial waters.You do not read the prophets, in Joel, Zechariah, Ezekiel, in Daniel? It says it all. Seven years in Palestine will not burn wood, and sticks, but how do you know the difference between sticks of wood! You are now in the homes of heaters (with a smile), while here I’m burning wood in the stove, and I know what’s what. (This is the prophecy of Ezekiel — 39, 9-10: “Then the people of the cities of Israel shall go forth, and set on fire and will burn the weapons, shields and armor, bows and arrows, clubs and spears, seven years will burn them. And will not take no wood from the field, neither cut down any out of the forests, but they will burn only weapon, and robbed of their robbers, gatherers and rob them, saith the Lord God. “) Christ: Jews … Elder: One pious Jordanian told me that the Jews dug under the Dome of the Rock is many meters deep tunnel, and want to destroy the mosque to build the Temple of Solomon, as Then, they say, the Messiah, that is, Antichrist. Then Arabians say to Christians: Do you not say, as Christians, that the Messiah has already come? Now what they say here, the Jews? Elder, bringing back the pilgrims had come up a treat, and asked one of them: Elder: Whether we take the city? What do you think? Christ: I will go to the Northern Epirus. Elder: Take the City, Northern Epirus take seven of us! Christ: Seven and I — eight! Elder: Good for you! I transferred the relics of St. Cosmas Aetolian — they are heavy! What can I say, guys, these things write and tell our books (church), but who reads them? The people do not have a clue. Sleeping in sandals! Dimitri: This, Gerontius, signs of the times?
Elder: Signs, signs of the times can not see … You have to be sorry, sheep, not to understand what is going on … Many of the Fathers prayed, that live in our time, because it is — the time of the Confessors. We sleep in sandals. Soon be asked to Christians, as people asked for their political beliefs. Nikolai: Zavedut whether we thing of Gerontius? Elder: And, bravo! Case. Dimitri: Gerontius, Greece suffer? Elder: Greece has passed a lot of storms, however, will still be! Greece in no way be affected, because God loves it.In Asia Minor, we had a lot of relics.On each piece of land you will find relics. Take the Hagia Sophia and the gates will open. These gates nobody knows … we shall see, however, what will? What then will be the minarets? Nikolai: We destroyed them. Theodore: Will do their belfries. Elder (Smiling): No, they will become the pillars for the Stylite, and will dangle beads to the bottom! Dimitri: Leaders of this war are the Jews? Elder: Yes, the Jews are. Many will promote and Dad, because all the children of the devil will be his (ie the Pope) and he will tell them to follow the Antichrist. Therefore, the holy Cosmas said: “Pope curse because it will cause. ” Holy Pope meant that particular time, which will help the Antichrist interned. Other Pope compared to him seem good. After this, the first time they hear and wonder, what is showed to them the love of the Elder, the group remained for some time silent and worried. The elder stood, and blessed them, and pointed the way so they do not get lost and get there. They left his cell Elder shocked, thinking that God prepareth in the future. They also thought that such apocalyptic events should never be forgotten. The names of these, and love your brothers asked to pray for them, but will find favor with God. Amen.
Now read the prophecy — how to read a newspaper: everything is clearly written.
“As long as there is faith and hope in God, a lot of people will rejoice. All that will happen in these years. The time has come.”
Help Saint George and you, Saint Cosmas, to take the City and the Hagia Sophia!
Constantinople will be liberated, will become Greek again. Hagia Sophia will open again. As long as there is faith and hope in God, a lot of people will rejoice. The time has come. St.Paisios of the Holy Mountain https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/28/44484/
In Asia Minor, we had a lot of relics. On each piece of land you will find relics… our villages will be liberated, our enslaved homelands… faith and hope in God. Prophecy Saint Paisios the Athonite https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/18/58187/
Kontakion (Plagal of the Fourth Tone)
O Champion General, we your faithful inscribe to you the prize of victory as gratitude for being rescued from calamity, O Theotokos. But since you have invincible power, free us from all kinds of perils so that we may cry out to you: Rejoice, O Bride unwedded.
Έλεγε ο π. Γεράσιμος Φωκάς: Και όταν ο Πατριάρχης μας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος ζητιανεύει για μοναχούς και μοναχές να μπορέσει να επανδρώσει τα προσκυνήματα, να μην σβήσουν τα κανδήλια των μοναστηριών της Κωνσταντινούπολης, όταν λοιπόν ο Πατριάρχης μας έκανε έκκληση σε μητροπόλεις, εάν είχαν την δυνατότητα να βοηθήσουν, μητροπόλεις μεγάλες, όπως της Θήβας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτμου, που έχουν περίσσευμα μοναζουσών, προσφέρθηκαν να στέλνουν ανά έξι μήνες, ανά τέσσερις μήνες, μοναχές. Όταν έστειλε μοναχές στο μοναστήρι των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη ο τότε Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμος, ο νυν Αρχιεπίσκοπος, για να μην μένει κλειστό το μοναστήρι, με όλους τους επικείμενους κινδύνους, έγινε κάτι θαυμαστό. Ο Τούρκος φύλακας πήγε κοντά στις μοναχές από την Ελλάδα και είπε:
“Κάθε σούρουπο ερχόταν εδώ μια γυναίκα ψηλή, ντυμένη στα μαύρα, έτσι σαν κι εσάς. Και εκεί που πήγαινα να την πλησιάσω για να της μιλήσω, χανόταν”.
Η γυναίκα που εμφανιζόταν εκεί κάθε σούρουπο είναι Αυτή που σκέπει τον κόσμο, που φυλάττει την Πόλη Της κι ας είναι λίγοι οι Χριστιανοί, αλλά είναι και πάρα πολλοί οι κρυπτοχριστιανοί. Γι’ αυτό, όσα κι αν λένε, όσα κι αν διατείνονται, τα μέρη αυτά είναι και θα είναι εις αιώνας αιώνων ορθόδοξα. απόσπασμα από το υπό έκδοσιν βιβλίο του, ευχόμαστε βοήθεια σε όλους μας η Παναγία μας.
Πόσο ταιριάζει κι αυτό το ποίημα του Θωμά Κοροβίνη!
“Προσευχή” (“ΜΕΡΙΕΜ ΑΝΑ ή ΒΛΑΧΕΡΝΑ”) ικεσία στην Πολίτισσα Παναγιά των Βλαχερνών. Μεριέμ – Ανά (Μάνα-Μαρία) λένε οι Τούρκοι την Παναγία.
Βλαχέρνα λένε μια Ρωμιά που βγαίνει το βραδάκι, με μαύρο κεφαλόδεσμο και με κρυφό σαράκι. Και σεργιανάει το Μαρμαρά, το Πέρα και την Πόλη, απ’ την κορφή του σαραγιού για να την βλέπουν όλοι.
Μεριέμ – Ανά και Παναγιά κι Αγία μου Βλαχέρνα, το δάκρυ σου σαν αγιασμό, σ’ εχθρούς και φίλους κέρνα.
Από τον πρώτο τον καιρό -κι αυτό το ξέρουν όλοι- όσα κλειδιά κι αν άλλαξε, δικιά σου είναι η Πόλη…. Στίχοι για το τραγούδι Προσευχή – 1998 Θωμάς Κοροβίνης του έτους σε στίχους Θωμάς Κοροβίνης και σύνθεση Θωμάς Κοροβίνης από το album Τακίμια.
′′ The great strategy for winning, as I redeemed the joyfulness, I’m writing to your Polis, Virgin Mary…”
It was said by the p. Gerasimos Fokas: And when our Patriarch, the Ecumenical Patriarch, who begs for monks and nuns to be able to man the pilgrims, not to erase the canals of Constantinople monasteries, so when the Patriarch appealed to metropolitan cities, if they could help , large metropolises, such as Thebes, Thessaloniki, Patmos, who have leftovers, offered to send every six months, every four months, nuns. When the then Thebes and Levadia Ieronymos sent nuns to the Vlachern monastery in Istanbul, the current Archbishop, so that the monastery does not remain closed, with all the upcoming risks, something wondrous happened. The Turkish guard went near the nuns from Greece and said:
′′ Every dusk came here a tall woman dressed in black, just like you. And when I was going to approach her to talk to her, she was getting lost “.
The woman who appeared there every dusk is the one who thinks about the world, guarding Her City even though there are few Christians, but there are also many crypto Christians. Therefore, no matter what they say, no matter how they stand, these places are and will be forever orthodox. excerpt from his published book, we wish help to all of us Our Lady.
Prayer (“MERIEM ANA or VLACHERNA”) poem by Thomas Korovinis
Vlacherna they say a Romia Where does the evening come out With black headband And with a hidden scrap. And he serves Marmaras, The Beyond and the City From the top of the sarah For everyone to see. Meriem per and Virgin Mary And my Saint Vlacherna, Your tear as holy water To enemies and friends win. From the first in the weather And everyone knows this, No matter how many keys he changed, This is your city. lyrics by Thomas Korovinis and composition by Thomas Korovinis from the album Takimia.
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Εμείς στον αιώνα μας, είχαμε ιεράρχες μορφωμένους και διπλωμάτες, όχι όμως αποφασισμένους να γίνουν μάρτυρες. Αυτοί ερωτοτροπούσαν με το κουμουνιστικό καθεστώς. Εμείς δεν αξιωθήκαμε να έχουμε πολλούς μάρτυρες ιεράρχες – όπως είχαν οι Ρώσοι και τώρα οι Έλληνες και οι Σέρβοι – αποφασισμένους να αγωνιστούν, για να διατηρηθεί άμεμπτη η Ορθόδοξη αλήθεια.
Ο ηλεκτρονικός διωγμός είναι χειρότερος από άλλους. Παρατηρήστε σε τι βαθμό γνώσης έφθασε τώρα η επιστήμη, πως αναπτύχθηκε η τεχνολογία. Όσο πιο εξελιγμένη είναι η τεχνολογία των ανθρώπων , τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο διωγμός. Τους ανθρώπους αυτούς εγώ τους βλέπω σαν δούλους του σατανά, και πιστεύω ότι εκείνοι που χρησιμοποιούν την τεχνική αυτή με κακό σκοπό, εις βάρος του ανθρώπου, είναι πρόδρομοι του Αντιχρίστου…
Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός.
Είδα ότι ελάχιστοι ιατροί διαμαρτύρονται ενάντια στο απάνθρωπο σύστημα που επικρατεί στην Υγεία. Είναι μία θλιβερή πραγματικότητα το γεγονός ότι οι διανοούμενοί μας ήταν και παραμένουν οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες. Είναι φοβισμένοι, κάνουν εύκολα πίσω, για να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Παρατήρησα το ίδιο και στη φυλακή. Πιο εύκολα αντιστέκονταν οι απλοί άνθρωποι, παρά οι διανοούμενοι. Ήταν ελάχιστοι οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν. Ο απλός άνθρωπος αντιλαμβανόταν πάντα πιο γρήγορα την πραγματικότητα…
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Η ψυχή μπορεί να είναι ευτυχισμένη και μέσα σ’ ένα κορμί δυστυχισμένο, κακοπερασμένο και στερημένο, άρρωστο κι’ ασκημισμένο. Αυτό είναι το παράδοξο. Η πίστη κ’ η ελπίδα είναι η χαρά της ψυχής, και κοντά στην ψυχή που νοιώθει την χαρά αυτή, δροσίζεται κι’ ανακουφίζεται και το σώμα, κι’ ας είναι κακοπαθιασμένο. Ίσια-ίσια μέσα σε τέτοιο κορμί η ψυχή λυτρώνεται και χαίρεται, ερχόμενη σε κατάνυξη. Για τούτο είπε το γλυκύτατο στόμα του Χριστού: “Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται”, “μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών”, “μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε. Πλην ουαί υμίν τοις πλουσίοις, ότι απέχετε την παράκλησιν υμών”, που θα πη “αλλοίμονο σε σας τους πλούσιους, τους ξεκούραστους, τους καλοπερασμένους, γιατί δεν θα βρήτε πουθενά παρηγοριά”. Κι’ ο απόστολος Παύλος λέγει πως οι χριστιανοί φαίνουνται λυπημένοι, μα από μέσα χαίρουνται “ως λυπούμενοι, αεί δε χαίροντες”, γράφοντας στους Κορινθίους. Και στους Κολασσαείς γράφει: “Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου”, “έχω χαρά, λέγει, που βασανίζουμαι για τον Χριστό”. Κι’ αλλού γράφει πως σαν παρακάλεσε τον Χριστό να τον ανακουφίση λίγο από τους πειρασμούς, ο Κύριος του είπε: “Σου φτάνει η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου με τη δική σου αδυναμία φανερώνεται”, δηλαδή “δεν παίρνω από πάνω σου τις δυστυχίες, γιατί μ’ αυτές η ψυχή σου δυναμώνει και νοιώθει τη χαρά της αθανασίας”…
Κείνη την ώρα έψελνε ο ψάλτης το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, ένα από τα πιο εξαίσια τροπάρια, που όποτε τ’ ακούσω να τα ψέλνη κανένας καλλίφωνος και ευλαβής ψάλτης, νοιώθω τόση συγκίνηση, που τρέχουνε δάκρυα από τα μάτια μου. Φαντάσου, αγαπητέ αναγνώστη, τι συγκίνηση ένοιωσα κείνη την ώρα, μέσα στην ταπεινή εκείνη εκκλησιά, μαζί με τους βουνήσιους ανθρώπους και με την κυρά Ελένη, ακούγοντας εκείνο το τροπάρι να το ψέλνη με βαθειά κατάνυξη ο καλλίφωνος και ταπεινός ψάλτης του βουνού, που δεν τον ήξερε κανένας. Ήρθανε στο νου μου τα λόγια της κυρά Λένης
“Ω! Τί πνευματικός δείπνος μέσα σε κείνο το σκοτεινό και ξεχασμένο εκκλησάκι, που δεν το ήξερε κανένας! 
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Finally, the great fortress of Orthodoxy, Mount Athos, the Holy Mountain has surrendered to tourism. In this garden of the Virgin Mary, where upon her will, it has not been stepped by female foot, either human or animal, now come and go thousands of men from all races, others with pipes in their mouths, others with short breeches, others half naked, talking, laughing, since they are going there to have fun, feeling tired from their jobs, their businesses, from machinery, trains, from planes, from ships, from cars, theaters, steam baths, hotels, and everything else that they are involved in, back in their countries. But even when they come here, they carry the stench of all these things, and so they are unable to feel anything, and they are non contrite, totally alien to the ancient mysteries which are concealed within the Holy Mountain.
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Έ
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Η συνομιλία του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα είναι συζήτηση του Θεού με την άπιστη ψυχή. Η συνομιλία αυτή περιέχει ένα μήνυμα για σένα. 
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Λ
Ο
Γιατί έπεσε η Βυζαντινὴ αυτοκρατορία;
Ο Θεός δεν στέκεται σαν ένας απαθής θεατής της ιστορίας των ανθρωπίνων πραγμάτων. Είνε ο δίκαιος Κριτής.
γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
Ώστε,
Και, ακόμη, δεν είπε «μετανοήσατε», αλλά είπε «μετανοεῖτε», που σημαίνει ότι η μετάνοια δεν είναι παρά ένα διαρκές φαινόμενο. 
Αν κάποιο αμάρτημα, αγαπητοί μου επιμένει, μην απελπιζόμαστε. Γιατί «πολλὰ τῷ χρόνῳ ἀνίατα», λέγει πάλι ο άγιος Ιωάννης, «παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά», 
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά …. ”Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”
Elder: 
Constantinople will be liberated, will become Greek again. Hagia Sophia will open again. As long as there is faith and hope in God, a lot of people will rejoice. The time has come. St.Paisios of the Holy Mountain
iconandlight 