Ο Χριστός ερωτά τον καθένα από μας: “Αγαπάς Με; Και ο καθένας απαντά: “Ναι Κύριε, Συ οίδας ότι αγαπώ Σε”. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, Κύριε.
Στερέωσον αγαθέ, ην κατεφύτευσε πόθω, επί της γης η δεξιά σου, κατάκαρπον άμπελον, φυλάττων σου την Εκκλησίαν Παντοδύναμε. Ωδή γ’, της Ινδίκτου , Ήχος α’

Αρχή της Ινδίκτου.
Ιησούς του Ναυή, ο δίκαιος ηγέτης του Ισραηλιτικού λαού, Προπάτορ Π. Διαθήκης (12ος αι. π.Χ.),
Συμεών ο στυλίτης της Μάνδρας, ο Παλαιός, όσιος στην Τελάνισσο (σημ. Ντερ Σαμάν) Συρίας (459),
Μάρθα, μητέρα Αγ. Συμεών του στυλίτου του Παλαιού,
Συμεών ο Νέος Στυλίτης της Λέσβου (844 μ.Χ.),
Μελέτιος ο νέος,
Αμμούν ο Διάκονος και οι 40 οσιοπαρθενομάρτυρες ασκήτριες μαθήτριές εν Θράκη (4ος αιών),
Αγγελής ο χρυσοχόος, νεομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι (1680),
Αντώνιος «ο εν Αγιά» Δημητριάδος,
Μνήμη του μεγάλου εμπρησμού στην Κωνσταντινούπολη το έτος 450 μ.Χ,
Σύναξις της ιεράς εικόνος της Θεοτόκου της Μονής των Μιασηνών (864),
Σύναξη της Παναγίας της Παμμακάριστου στην Κωνσταντινούπολη.

Εορτάζουν την 1 Σεπτεμβρίου

Στίχοι
Ίνδικτον ημίν ευλόγει νέου Χρόνου,
Ω και Παλαιέ, και δι᾿ ανθρώπους Νέε.

Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

” Ο Χριστός ερωτά τον καθένα από μας: “Αγαπάς Με; (Ιωαν. 21,15). Και ο καθένας απαντά: “Ναι Κύριε, Συ οίδας ότι αγαπώ Σε”. Στην αγάπη αυτή βρίσκεται όλο το νόημα, όλη η σοφία, το τέλος της γνώσεως, η ατελεύτητη ζωή, το άδυτο Φως. Με την αγάπη αυτή προς τον Χριστό αγαπάμε και γνωρίζουμε τον Πατέρα, διά του Χριστού γνωρίζουμε την αγάπη του Αγίου Πνεύματος, με αυτήν εισερχόμαστε στην ενδοτριαδική ζωή της Θεότητος. Η αγάπη αυτή είναι το αποκορύφωμα της θεολογίας. Ο φορέας της αγάπης αυτής σώζεται ήδη από την παρούσα ζωή, γίνεται υιός του Πατρός εν τω Μονογενεί Υιώ, θεός κατά χάρη. Ο άνθρωπος αυτός απέκτησε όλη την Αλήθεια”
(Γέροντος Σωφρονίου (Σακχάρωφ) Το Μυστήριο της Χριστιανικής Ζωής, Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2010, κεφάλαιο: Η πίστη, σελ.121).

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
“Ό,τι γίνεται για τα μάτια του κόσμου δεν είναι αρεστό στον Θεό”

Ο Κύριος αποδοκιμάζει την προσευχήν, την ελεημοσύνην, την νηστείαν και παν καλόν έργον, όπερ τελείται «έμπροσθεν των ανθρώπων» εν υποκρίσει και αποβλέπει εις την παρ’ αυτών δόξαν. Ο Πατήρ ημών ο ουράνιος, «ο εν τω κρυπτώ…» και «βλέπων εν τω κρυπτώ», δεν ευαρεστείται εις παρομοίας πράξεις (Ματθ.στ’ 1-18).

      Ουχί δε μόνον ο λόγος του Θεού εντέλλεται να αποκρύπτωμεν την εσωτερικήν ημών ζωήν από των αλλοτρίων οφθαλμών, αλλά και το υγιές πνευματικόν ένστικτον, ώσπερ «κατηγορική τις προσταγή», απαγορεύει την παραβίασιν του μυστικού της ψυχής της παρισταμένης ενώπιον του Θεού.

     Η προσευχή της μετανοίας ενώπιον του Υψίστου συνιστά τον πλέον ενδόμυχον χώρον του πνεύματος ημών. Εκ τούτου γεννάται η επιθυμία να παραμείνωμεν κεκρυμμένοι είς τι μέρος, υπό την γην, ούτως ώστε ουδείς να βλέπη ή να ακούη ημάς, αλλά το παν να διαμείβηται μόνον μεταξύ του Θεού και της ψυχής. Κατ’ αυτόν τον τρόπον έζων τας πρώτας δεκαετίας της μετανοίας μου ενώπιον του Κυρίου.

Εκ της πικράς μου πείρας πολλάκις εδιδάχθην ότι είναι απαραίτητον να αποφεύγωμεν και αυτήν εισέτι την επιστροφήν προς ημάς αυτούς, άλλως αποβαίνωμεν θύματα του πνεύματος της κενοδοξίας ή της αυταρεσκείας.
Δια τας κινήσεις αυτάς της καρδίας ημών υφιστάμεθα την υπό του Θεού εγκατάλειψιν… (Γέροντος Σωφρονίου (Σαχάρωφ) Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 1992).

– Ακόμη και στην πνευματική ξηρασία µας στέλνει ο Θεός µιά παρηγοριά, επειδή γνωρίζει τις αδυναμίες µας. Το συμφέρον µας θα ήταν αν ζούσαμε σε όλη µας την ζωή σε µιά πνευματική ξηρασία, αλλά να αγωνιζόμαστε, δηλαδή αν µπορούσαµε να φθάσουμε τον Χριστό μέσα από την τέλεια εγκατάλειψη του Θεού, την πλήρη κένωσή µας, όπως έγινε με τον Χριστό στον Σταυρό. Τότε και η δόξα του ανθρώπου θα ήταν μεγάλη. Ανάλογα με την κένωση και ανάλογα με τον πόνο, που υποµένουµε θα έχουμε δόξα.

– Όλοι οι άγιοι δεν έλαβαν την ίδια Χάρη από τον Θεό, αλλά όλοι γέμισαν το δοχείο που προσέφεραν στον Θεό.

Οι Χριστιανοί θα είναι πάντοτε παρεξηγημένοι από τους γύρω τους ανθρώπους.

– Οι πειρασμοί που δέχθηκαν οι άγιοι είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς µας πειρασμούς, διότι ή καρδιά τους ήταν ευαίσθητη και γι’ αυτό όλα τα πράγματα λάμβαναν στην ζωή τους μεγαλύτερες διαστάσεις.

Όταν έχουμε το Χριστό μας και τους αγίους μας στην καρδιά μας, μας την κρατάνε ζεστή με την θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κι έτσι δεν μπορεί να την παγώσει το πνεύμα της αποστασίας που πνέει παντού.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Το Άγιον Πνεύμα είναι ο αρχιτέκτων και ο οικοδόμος της Εκκλησίας.
Ολόκληρον το Ευαγγέλιον συνοψίζεται εις μίαν παραγγελίαν του Θεού προς όλους ημάς: «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α’ Πετρ. 1,16). Η οδός των χριστιανών είναι: «η των αγίων οδός» (Εβρ. 9,8).
Ο πιστεύων είναι εκείνος ο οποίος με όλην την καρδίαν, με όλην την ψυχήν, με όλον το είναι του ζη κατά το Ευαγγέλιον του Αναστάντος Κυρίου Ιησού.
Αγιότητα είναι η ζωή εν Πνεύματι Αγίω και με το Άγιο Πνεύμα. Δεν υπάρχει ορθοδοξία εκτός των Αγίων. Στον κόσμο της ανθρώπινης πραγματικότητας η αγιότητα είναι το μέτρο της ορθοδοξίας. Το μέτρο της αγιότητας είναι το μέτρο της ορθοδοξότητας.
Μόνο ο αγιασθείς άνθρωπος δύναται να αγιάζη και άλλους, μόνον γενόμενος αυτός φως δύναται να φωτίζη τους άλλους. Ναι, η προσευχή αγιάζη και φωτίζη.

Σοφός είναι εκείνος πού χτίζει το οικοδόμημα της ψυχής του στην τήρηση των ιερών εντολών του Ευαγγελίου. Άφρων είναι εκείνος πού πράττει το αντίθετο.

Γιατί όλα όσα οικοδομούνται επάνω στον Ιησού Χριστό αντέχουν σε όλες τις καταιγίδες και φουρτούνες και στα δεινά των πειρασμών, της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου. Ότι πάλι οικοδομείται δίχως Χριστό και ερήμην του Χριστού και ενάντια στον Χριστό, εύκολα καταρρέει και συντρίβεται μόλις φανούν οι φουρτούνες των πειρασμών, των αμαρτιών και των παθών, μα κυρίως όταν φανούν ο άνεμος του θανάτου και του δαιμονισμού.
Για μας τούς Χριστιανούς, τούς φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέσον και οδό προς την αιωνιότητα. Επειδή εμείς, βλέπουμε εκείνο πού δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αόρατο.

Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκείνος είναι ο αιώνιος Θεός και Κύριος.
Ο αγώνας μας είναι ενάντια στους εχθρούς της αιωνιότητας και της αθανασίας μας. Αυτοί είναι: οι αμαρτίες μας, τα πάθη μας, οι πόθοι μας, τα πνευματικά της πονηρίας (Έφ. 6, 12). Κάθε αμαρτία κλέβει και λίγη από την αιωνιότητα μας και απονεκρώνει την αθανασία μας. Ας μη γελιόμαστε: η φιλία με την αμαρτία είναι έχθρα με τον Θεό, έχθρα με τον Κύριο και Χριστό.

Πώς να εργαστούμε τη σωτηρία μας; Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/31/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD/

Στο κατώφλι του νέου χρόνου. Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του… Anthony Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/31/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%8E%CF%86%CE%BB%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1/

ΕΩΘΙΝΟΝ ΙΑ’ ΙΩΑΝΝΗ 21,15-25

Τω καιρώ εκείνω, εφανέρωσεν εαυτόν ο Ιησούς τοις μαθηταίς αυτού, εγερθείς εκ νεκρών, και λέγει τω Σίμωνι Πέτρω, Σίμων Ιωνά, αγαπάς με πλέον τούτων; λέγει αυτώ, Ναι Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε. λέγει αυτώ, Βόσκε τα αρνία μου. λέγει αυτώ πάλιν δεύτερον, Σίμων Ιωνά αγαπάς με; Λέγει αυτώ, Ναί, Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε. λέγει αυτώ, Ποίμαινε τα πρόβατά μου. λέγει αυτώ το τρίτον, Σίμων Ιωνά, φιλείς με; ελυπήθη ο Πέτρος, ότι είπεν αυτώ το τρίτον, φιλείς με; και είπεν αυτώ, Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε. λέγει αυτώ ο Ιησούς, Βόσκε τα πρόβατά μου. αμήν αμήν λέγω σοι, ότε ης νεώτερος, εζώννυες σεαυτόν, και περιεπάτεις όπου ήθελες, όταν δε γηράσης, εκτενείς τας χείράς σου, και άλλος σε ζώσει, και οίσει όπου ου θέλεις. τούτο δε είπε, σημαίνων ποίω θανάτω δοξάσει τον Θεόν. και τούτο ειπών, λέγει αυτώ, Ακολούθει μοι. επιστραφείς ο Πέτρος βλέπει τον μαθητήν ον ηγάπα ο Ιησούς, ακολουθούντα, ος και ανέπεσεν εν τω δείπνω επί το στήθος αυτού και είπε, Κύριε, τίς εστιν ο παραδιδούς σε; τούτον ιδών ο Πέτρος λέγει τω Ιησού, Κύριε, ουτος δε τί; λέγει αυτώ ο Ιησούς, Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τί προς σε; συ μοι ακολούθει μοι. Εξήλθεν ούν ο λόγος ούτος εις τούς αδελφούς, ότι ο μαθητής εκείνος ουκ αποθνήσκει, καί ουκ είπεν αυτώ ο Ιησούς, ότι ουκ αποθνήσκει’ αλλ’ Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τί προς σε; Ουτός εστιν ο μαθητής ο μαρτυρών περί τούτων , και γράψας ταύτα, και οίδαμεν ότι αληθής εστίν η μαρτυρία αυτού. Έστι δε και άλλα πολλά όσα εποίησεν ο Ιησούς, άτινα εάν γράφηται καθ’ έν, ουδέ αυτόν οίμαι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βιβλία. Αμήν.

ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΟΝ ΙΑ’

Μετά την θείαν Έγερσιν, τρις τω Πέτρω, φιλείς με, πυθόμενος ο Κύριος των ιδίων προβάτων, προβάλλεται ποιμενάρχην, ός ίδων ον ηγάπα, ο Ιησούς επόμενον, ήρετο τον Δεσπότην, Ούτος δέ τί; Εάν θέλω, έφησε, μένειν τούτον, έως και πάλιν έρχομαι, τί προς σε φίλε Πέτρε;

Θεοτοκίον

Ω φοβερόν μυστήριον ω παράδοξον θαύμα! διά θανάτου θάνατος, παντελώς ηφανίσθη, τις ούν μη ανυμνήσει σου, και τις μη προσκυνήσει σου, την Ανάστασιν Λόγε, και την αγνώς, εν σαρκί τεκούσάν σε Θεοτόκον. Ής ταις, πρεσβείαις άπαντας, λύτρωσαι τής γεέννης.

ΕΩΘΙΝΟΝ ΙΑ’  Ήχος πλ. δ’

Φανερών εαυτόν, τοις Μαθηταίς σου Σωτήρ μετά την Ανάστασιν, Σίμωνι δέδωκας την των προβάτων νομήν, εις αγάπης αντέκτισιν, την τού ποιμένειν φροντίδα αιτών. Διό και έλεγε, Ει φιλείς με Πέτρε, ποίμαινε τα αρνία μου, ποίμαινε τα πρόβατά μου. ο δε ευθέως ενδεικνύμενος το φιλόστοργον, περί τού άλλου Μαθητού επυνθάνετο. Ών ταις πρεσβείαις Χριστέ, την ποίμνην σου διαφύλαττε, εκ λύκων λυμαινομένων αυτήν.

Paradise is not a place on the map. It is a condition of spirit. Paradise is Christ.

Bless the crown of the year with your goodness, O Lord. 
Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.
Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

Start of the Indiction, beginning the Liturgical Year;
Righteous Joshua, the son of Nun (ca. 16th c. BC)
Holy 40 ascetic virgin-martyrs and their teacher the Hieromartyr Ammon the Deacon at Heraclea in Thrace (321-323)
Venerable Martha, the mother of St Simeon Stylites (428); Saint Symeon the Stylite the Elder (459);
Saint Symeon of Lesbos (ca. 845)
Saint Victorius (Victurius), a disciple of St. Martin of Tours who became Bishop of Le Mans in France in ca. 453 (ca. 490);
Saint Meletius the Younger, of Thebes, Greece(1105);
New-Martyr Angelis of Constantinople (1680); Venerable Anthony of Agyia
Commemoration of the Great Fire of Constantinople (ca. 470);
Synaxis of the Most-Holy Theotokos of Miasena Monastery, in memory of the finding of her icon (864);
Celebration of the “All-Blessed” or “Pamakarista” Icon (11th c.)

Commemorated on September 1

The Kingdom of Heaven is Christ Himself.. Paradise is not a place but way of life.
Paradise is Christ.

The Messiah is born and the gates of Eden are opened. The Savior comes and the tree of life blossoms.
Paradise is not a place on the map. It is a condition of spirit. When a person knows God and lives in communion with Him, this is paradise.
Fr. Thomas Hopko, The Winter Pascha: Readings for the Christmas-Epiphany Season

St. John of Kronstadt

The Lord says: ‘Seek the kingdom of God and His righteousness; and all these things as well will be given unto you’ (Matthew 6.33)
Give yourself up entirely to God’s providence, to the Lord’s Will.. Trust entirely in Him: He knows how to lead you safely through this present life, and to bring you to Himself — into His eternal Kingdom. To trust in God means to confide to Him our life, our fate, all our future, and to wait with confidence for the fulfilment of His promises. Thy name, Lord, is Almighty, because Thou holdest not only heaven and earth, but also all mankind, the life of every man, the hearts of all in Thy Hand;
There is nothing impossible unto those who believe; lively and unshaken faith can accomplish great miracles in the twinkling of an eye.
My Life in Christ , St. John of Kronstadt.

Homily
About the power and the mission of Christ, as Isaiah prophesied
by Saint Nikolai Velimirovič

“The Spirit of the Lord God is upon Me because the Lord has anointed me to preach good tidings unto the meek; He has sent Me to bind up the brokenhearted, to proclaim liberty to the captives and the opening of the prison to them that are bound; to proclaim the acceptable year of the Lord and the day of vengeance to our God” (Isaiah 61: 1-2).

This great and programmed prophecy, the Lord Jesus read at the beginning of His saving work before the Jews in Nazareth and having read this, He sat down and said: “Today is this scripture fulfilled” (St. Luke 4: 16-21). One of the darkest prophecies for the Jewish scribes and priests, He read, closed the book and said: “Today is this scripture fulfilled.” None of the Jews dared to touch this prophecy for no one knew to whom this prophecy pertains. Seven centuries have passed since this prophecy was spoken and written and no one knew to whom it pertains. And when that one [Christ] came, upon whom this prophecy pertains, He read it and applied it to Himself. Thus our great Lord justified His prophet and presented Himself to the world.

“The Spirit of the Lord is upon Me.” Why does He speak so when He is equal to the Spirit as He is to the Father? As St. Chyrsostom interprets, it is for the sake of witnessing to the people. He does not say the grace of the Spirit [is upon Me], for the grace of the Spirit is upon the faithful people but the Spirit Himself is upon Him as was manifested on the Jordan river. The Spirit is the witness of the Son and the Son was never without the Spirit for one moment. The Lord Jesus often mentions the Father and the Holy Spirit first out of infinite love, toward the Father and the Spirit and love always ascribes its own to others and second for the sake of instruction to proud men that they do not emphasize themselves but rather to give honor to others, equal to themselves.

Everything else that is said in this wonderful prophecy, the Lord fulfilled by His miraculous works, word for word. He came primarily to proclaim the mercy of God to men but at the same time, to proclaim the Dread Judgment to those who would despise and reject that mercy.

This is the vision of Isaiah, the son of Amos, the prophet of God, the true prophet.

Brethren, let us venerate Isaiah whose God-inspired mouth foretold the Savior and our salvation and let us worship without ceasing our wonderful Savior, the Lord Jesus Christ.

We worship You our Lord and Savior and we give You thanks for Your All-wise plan for our salvation.

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2010/04/prologue-august-31-september-13.htmlAt the Gate of the Year. God is the Lord of history, but we must be co-workers with God… Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/31/at-the-gate-of-the-year-god-is-the-lord-of-history-but-we-must-be-co-workers-with-god-anthony-bloom-metropolitan-of-sourozh/

Live, so that your life will be filled with love, light, wisdom, and knowledge! Protopresbyter Alexander Schmemann
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/31/live-so-that-your-life-will-be-filled-with-love-light-wisdom-and-knowledge-protopresbyter-alexander-schmemann/

“O CHRIST our GOD,
Desire of our hearts,
Diffuse the light of Thy truth over us
That in Thy light, unworthy as we are,
We may behold Thy glory
As of the only-begotten of the Father
And so be fashioned after
Thy searchless image,
In the likeness of which
Thou didst create man.” by Father Sophrony

Apolytikion of Beginning of the Indiction
Second Tone

Creator of the universe, setting times and seasons by Your sole authority, bless the cycle of the year of Your grace, O Lord, guarding our rulers and Your nation in peace, at the intercession of the Theotokos, and save us.

Idiomelon of the Praises in the Fourth Tone, for the New Ecclesiastical Year

Your paths, O God, your paths are great and wonderful; therefore we magnify you for the might of your dispensation, for, light from light, you visited your wretched world, and in your good pleasure, O Word, did away with the first curse on ancient Adam, and you fixed for us times and seasons for glorifying your all-pervading goodness. Lord, glory to you!

The Creator who wisely made all things new out of nothing, and arranges the revolutions of the seasons by his will, praise in hymns and highly exalt him to the ages.
To God who arranges all things and alters the seasons for the varied guidance of mankind we sing: Praise him in hymns and highly exalt him to the ages.

Of the Indiction. Ode 3. The Irmos..
Establish me, O Christ, on the unshakeable rock of your commandments, and enlighten me with the light of your face; for none is holy but you, O Lover of mankind.

Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

The Gospel According to Luke 4:16-22

At that time, Jesus came to Nazareth, where he had been brought up; and he went to the synagogue, as his custom was, on the sabbath day. And he stood up to read; and there was given to him the book of the prophet Isaiah. He opened the book and found the place where it was written, “The Spirit of the Lord is upon me, because he has anointed me to preach good news to the poor. He has sent me to proclaim release to the captives and recovering of sight to the blind, to set at liberty those who are oppressed, to proclaim the acceptable year of the Lord.” And he closed the book, and gave it back to the attendant, and sat down; and the eyes of all in the synagogue were fixed on him. And he began to say to them, “Today this scripture has been fulfilled in your hearing.” And all spoke well of him, and wondered at the gracious words which proceeded out of his mouth.

Όποιος δεν επιζητεί τη δόξα του Θεού και την ταπεινοφροσύνη, αλλά ειδωλοποιεί τον εαυτό του χάνει την πίστη. Παύλος πατριάρχης Σερβίας

Η κατάθεσις της τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τω εν Κων/πόλει σεβασμίω οίκω αυτής, τω όντι εν τοις Χαλκοπρατείοις.
Σύναξη της Παναγίας της Λυκουρισιώτισσας στην Σκουτερά Αγρινίου

Εορτάζει στις 31 Αυγούστου

Η τροφή της ψυχής
Παύλος πατριάρχης Σερβίας

Κατά Λουκάν ι΄ 38-42, ια΄ 27-28

 Εγένετο δε εν τω πορεύεσθαι αυτούς και αυτός εισήλθεν εις κώμην τινά. γυνή δε τις ονόματι Μάρθα υπεδέξατο αυτόν εις τον οίκον αυτής. 39 και τήδε ην αδελφή καλουμένη Μαρία, η και παρακαθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού ήκουε τον λόγον αυτού. 40 η δε Μάρθα περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν· επιστάσα δε είπε· Κύριε, ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν; ειπέ ούν αυτή ίνα μοι συναντιλάβηται. 41 αποκριθείς δε είπεν αυτή ο Ιησούς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά· 42 ενός δε εστι χρεία· Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής.
(Λουκά ια΄) 27 Εγένετο δε εν τω λέγειν αυτόν ταύτα επάρασά τις γυνή φωνήν εκ του όχλου είπεν αυτώ· Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ούς εθήλασας. 28 αυτός δε είπε· Μενούνγε μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν.

Ας διδαχθούμε από τα λόγια του Κυρίου στη Μάρθα. Είναι προφανές ότι ο Κύριος δεν απορρίπτει το καλωσόρισμα και την κατά το σώμα φιλοξενία και διακονία Του. Μέσα σε όλα αυτά, όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγουν και οι πνευματικές ανάγκες. Διότι επανειλημμένα είπε ότι ο άνθρωπος δεν τρέφεται μόνο με ψωμί, αλλά η ψυχή του δυναμώνει με τον λόγο του Θεού. Έχουμε σώμα και χρειαζόμαστε την υλική τροφή. Μα έχουμε και ψυχή, που κι αυτή έχει ανάγκη να τραφεί· τροφή της ψυχής είναι η διδασκαλία του Θεού. Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί λέει ο Κύριος να μη νοιαζόμαστε και πολύ για το σώμα, αλλά πρωτίστως για την ψυχή μας!

«Ενώ έλεγε αυτά ο Ιησούς, κάποια γυναίκα από το πλήθος έβγαλε μια δυνατή φωνή και Του είπε: «Χαρά στη μάνα που σε γέννησε και σε θήλασε!». Κι εκείνος είπε: «Πιο πολλή χαρά σ’ εκείνους που ακούν τον λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν». Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, βλέπουμε ότι την οικειότητα που απολάμβανε η Παναγία μαζί Του μπορούμε να την κερδίσουμε κι εμείς, αν ακούμε και εφαρμόζουμε το θέλημα του Θεού. Μην πολυδίνουμε σημασία στον εαυτό μας, λες και είναι ο εκλεκτός του Θεού. Να ακούμε τον λόγο Του και αμέσως να προσπαθούμε να τον εφαρμόσουμε. Και το σημαντικότερο: να φυλαγόμαστε από τη ματαιοδοξία, την υπερηφάνεια που μας κρυφοψιθυρίζει ότι είμαστε οι εκλεκτοί του Θεού· γενικότερα να προσέχουμε την ξιπασιά· πόσο κομψά θα μιλήσουμε, πόσο εντυπωσιακό θα είναι το ντύσιμο μας, πως θα κάνουμε τους άλλους να μας επιδοκιμάσουν. Αν μας κερδίσουν αυτά, πάει η πίστη! «Πως όμως μπορείτε εσείς να πιστέψετε, αφού αποζητάτε τον έπαινο του μοναδικού Θεού;» διερωτάται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Ιωαν. 5:44). Συμπέρασμα: Όποιος δεν επιζητεί τη δόξα του Θεού και την ταπεινοφροσύνη, αλλά ειδωλοποιεί τον εαυτό του χάνει την πίστη. Ας το έχουμε όλοι κατά νου. Ο Θεός να σας ευλογεί!

Κήρυγμα κατά τη Θεία Λειτουργία στο πατριαρχικό παρεκκλήσι του Αγίου Συμεών του Μυροβλύτου, Βελιγράδι, 31-8-1995
Από το βιβλίο: «έτσι να λάμψει το φως!», Παύλου πατριάρχου Σερβίας, λόγοι ποιμαντικής παρηγοριάς, σελ. 161-3, εκδόσεις ‘’εν πλω’’ 2019.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’.

Θεοτόκε Αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη, Εσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη πόλει σου περιβολήν εδωρήσω, τω ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα: επί σοι γαρ και φύσις, καινοτομείται και χρόνος. Διο δυσωπούμέν σε, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Κοντάκιον Ήχος β’. Την εν πρεσβείαις.

Την θεοδόχον γαστέρα σου Θεοτόκε, περιλαβούσα η Ζώνη σου η τιμία, κράτος τη πόλει σου απροσμάχητον, και θησαυρός υπάρχει, των αγαθών ανέκλειπτος, η μόνη τεκούσα Αειπάρθενος.

Ask and it will be given you. God only listens to a fervent prayer.

The Placing of the Honorable Sash of the Most Holy Theotokos

Commemorated on August 31

Although the historical accounts differ somewhat, the Deposition that is celebrated today took place most likely during the reign of Emperor Arcadius (395-408), when the precious Cincture of the Mother of God was brought from Zela of Cappadocia to Constantinople, and placed in the Church of the Theotokos in the section of Chalcopratia.

Saint Nikolai Velimirovič

Christians do not believe in kismet, fate or destiny. Even if God determines the chief lines of our life, He, according to our prayers and merits, can change them. Thus, He prolonged King Hezekiah’s life for fifteen years: “Go and say to Hezekiah, thus said the Lord, the God of David Your father, I have heard your prayer, I have seen your tears: behold I will add unto your days fifteen years” (Isaiah 38:5), and to the Venerable Dius (July 19) he likewise prolonged his life for fifteen years. God extended the life of St. Basil the Great, according to the prayer of the saint for one day until he baptized the Jew, Joseph, his physician. But, as God can, by prayer, prolong life, so He can shorten it because of sin.

Emperor Anastasius adhered to the Severian heresy, so called the Acephalites (the headless ones), who spread the foolishness that the Church does not need bishops and priests but rather that everyone unto himself is a bishop and a priest and that everyone has the right, in his own way, to interpret Holy Scripture and to teach others as he understands and believes. In vain did St. John the Patriarch counsel the emperor to return to the truth of Orthodoxy, and not only did the emperor not accept the counsel but rather ill-treated the patriarch in various ways and contemplated to have him banished. One night, the emperor saw in a dream an awesome man on an exalted throne, who held a book in his hand. This man opened the book, found the name of Emperor Anastasius and said: “I have wanted to permit you to live for a while longer but, because of your heresy, behold, I am erasing fourteen years from your life.” And he erased something from the book. Terrified, the emperor jumped up from his dream and related his dream to his followers. After a few days, thunder struck the emperor’s place and killed Emperor Anastasius. (The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič, August)

***

Prayer consisting of words alone does not help if the heart does not participate in prayer. God hears only a fervent prayer. Once Abba Zoilus of Thebaid was returning from Mt. Sinai and met a monk who complained to him that they were suffering greatly from drought in the monastery. Zoilus said to him: “Why don’t you pray and implore God?” The monk replied: “We have prayed and have implored, but there is no rain.” To this Zoilus replied: “It is evident that you are not praying fervently. Do you want to be convinced that this is so?” Having said this, the elder raised his hands to heaven and prayed. Abundant rain fell to the earth. Seeing this, the astonished monk fell to the ground and bowed before the elder, but the elder, fearing the glory of men, quickly fled. The Lord Himself said: Ask and it will be given you (St. Luke 11:9). But a mouth full of prayer is to no purpose if the heart is empty. God does not stand and listen to the mouth but to the heart. Let the heart be filled with prayer, even though the mouth might be silent. God will hear and will receive the prayer. For God only listens to a fervent prayer. (The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič, May)

Apolytikion of Venerable Sash of the Theotokos
Plagal of the Fourth Tone

O Ever-Virgin Theotokos, shelter of mankind, thou hast bestowed upon thy people a mighty investure, even thine immaculate body’s raiment and sash, which by thy seedless childbirth have remained incorrupt; for in thee nature and time are made new. Wherefore, we implore thee to grant peace to the world, and great mercy to our souls.

Kontakion of Venerable Sash of the Theotokos
Second Tone

Thy precious sash, O Theotokos, which encompassed thy God-receiving womb, is an invincible force for thy flock, and an unfailing treasury of every good, O only Ever-virgin Mother.

Στην πνευματική ζωή και ο πιο δειλός μπορεί να αποκτήση πολύ ανδρισμό, αν εμπιστευθή τον εαυτό του στον Χριστό, στην θεία βοήθεια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Απόδοσις της εορτής της αποτομής της τιμίας Κεφαλης του Προδρόμου
Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Αλεξάνδρου «Νιέφσκι» (23/11, +1263)
Αγγελίνα/Αγγελική Μπράνκοβιτς, η επικαλούμενη “Μητέρα Αγγελίνα”, πριγκίπισσα Σερβίας, οσία μοναχή και ιδρύτρια Μονής στο Κρουσεντόλ Σερβίας, σύζυγος Αγ. Στεφάνου Μπράνκοβιτς (1446)
Θεοφύλακτος ιερέας δια Χριστόν σαλός της μονής Αγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ του Ρυαζάν (1779 – 1841)
Φαντίνος ο Καλαβρός ο Παλαιός εκ Σικελίας (336)
Φαντίνος ο Καλαβρός ο Νέος (974)
Βρυαίνη, μητέρα Αγ. Φαντίνου του Καλαβρού (9ος αι.)
16 Θηβαίοι μάρτυρες στις Θήβες Αιγύπτου
Αββας Σαρματάς όσιος ερημίτης στην Αίγυπτο
Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ (1533)

Εορτάζουν στις 30 Αυγούστου

Είπε ο αββάς Σαρματάς:
«Προτιμώ άνθρωπο πού αμάρτησε, εάν κατάλαβε ότι αμάρτησε και μετανοεί, παρά άνθρωπο πού δεν αμάρτησε και έχει τον εαυτό του για ενάρετο».

Ο ευλογημένος Θεοφύλακτος ο δια Χριστόν σαλός του Ρυαζάν σε όλη του τη ζωή εποίησε την εντολή του Σωτήρα: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν», (Ματθαίος 6:33).

Να αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνους
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Στις κρίσιμες στιγμές χρειάζεται πάντα ετοιμότητα και παλληκαριά. Στην Κατοχή οι Ιταλοί έπαιρναν πέντε-έξι ζώα και έρχονταν στο χωράφι μας και τα φόρτωναν πεπόνια. Μια φορά τους λέω: «Αυτά τα πεπόνια τα έχουμε κρατήσει για σπόρο· εκείνα πάρτε τα». Σηκώνει τον βούρδουλα ο Ιταλός και μου λέει: «Το βλέπεις αυτό;». Έπιασα και εγώ τον βούρδουλα και τον κοίταζα… «Μπόνε!», του λέω. Δηλαδή «καλός!». Τάχα ότι μου το έδειξε να του πω αν είναι όμορφος! Έσπασε ο θυμός του· γέλασε και έφυγε! Θυμάμαι και ένα περιστατικό τότε με τον ανταρτοπόλεμο. Πήγαν μια φορά δύο στρατιώτες σε ένα μποστάνι να ζητήσουν από τον νοικοκύρη να φάνε κανένα πεπόνι, καμμιά ντομάτα. Άφησαν τα ντουφέκια τους στην άκρη και προχώρησαν. Ο νοικοκύρης, μόλις τους είδε από μακριά, πήρε το ντουφέκι να τους χτυπήση. Αρπάζει τότε ο ένας στρατιώτης μια ντομάτα κόκκινη και φωνάζει: «Άσ’ το το όπλο, γιατί θα σου την φυσήξω την χειροβομβίδα!». Αφήνει εκείνος το όπλο και σηκώνεται και φεύγει!

 – Τί ετοιμότητα και παλληκαριά!

 – Ένας άλλος στρατιώτης είχε κρεμάσει την κάπα του κάπου μακριά σε μια γκορτσιά[1]. Σε λίγο κατέβηκε ένας αντάρτης από το βουνό και θα τον έπιανε. «Αρχηγέ, τί να τον κάνω αυτόν;», φώναξε εκείνος γυρίζοντας προς την κάπα. Και ύστερα, σαν να του έκανε νόημα ο αρχηγός, είπε στον αντάρτη: «Φέρε το ντουφέκι εδώ!». Του το άρπαξε και τον αφόπλισε.

 – Αρχηγός, Γέροντα, ήταν η κάπα;

 – Ναι, η κάπα! Βλέπεις, ένας ήταν, μόνον την κάπα είχε, και τον άλλον τον αφόπλισε! Με αυτόν τον τρόπο είχε μαζέψει ένα σωρό ντουφέκια από τους αντάρτες. Θέλει παλληκαριά! Θυμάμαι και έναν Ρώσο μοναχό στο Άγιον Όρος· όταν πήγαν να τον ληστέψουν οι κλέφτες, την στιγμή που ανέβαιναν στον τοίχο, βγήκε από πάνω και φώναξε: «Τί θέλετε, με το εξάσφαιρο ή με το δωδεκάσφαιρο να σας χτυπήσω;». Το έβαλαν εκείνοι στα πόδια. Ένας άλλος, όταν πήγαν κλέφτες στο Κελλί του, πήρε το τηγάνι και έκανε πώς τηλεφωνούσε: «Ναι, κλέφτες ήρθαν κ.λπ.!». Νόμιζαν ότι ειδοποιεί και έφυγαν.

[1] Άγρια αχλαδιά.Γι᾿ αυτό λέω να μην τα χάνη κανείς. Να κρατάη την ψυχραιμία του και να δουλεύη το μυαλό. Γιατί, αν δεν δουλεύη το μυαλό, και μόνον από χαζομάρα μπορεί ακόμη και να προδώση. Οτιδήποτε συμβαίνει, πρέπει να προσευχηθή, να σκεφθή και να ενεργήση. Το καλύτερο είναι να προσπαθή με πνευματικό τρόπο να αντιμετωπίζη μια δύσκολη κατάσταση. Σήμερα όμως λείπουν και οι δυο παλληκαριές· ούτε πνευματική παλληκαριά υπάρχει, η οποία γεννιέται από την αγιότητα και την παρρησία στον Θεό, για να αντιμετωπισθή μια δυσκολία με πνευματικό τρόπο, ούτε φυσική παλληκαριά υπάρχει, ώστε να μη δειλιάση κανείς σε έναν κίνδυνο. Πρέπει να έχη κανείς πολλή αγιότητα, για να φρενάρη ένα μεγάλο κακό, αλλιώς που να στηριχθή; Μια ψυχή σε ένα μοναστήρι αν έχη πνευματική παλληκαριά, να δής, τον άλλον που έρχεται με κακό σκοπό θα τον καθηλώνη με το ένα πόδι μέσα από την μάνδρα και με το άλλο απ᾿ έξω ! Θα τον χτυπάη στο κεφάλι με πνευματικό τρόπο, με το κομποσχοίνι, με την ευχή, και όχι με το πιστόλι. Λίγη προσευχή θα κάνη, και ο άλλος θα μένη εκεί έξω ακίνητος! Θα μένη γιά… σκοπός! Μια ψυχή, αν έχη πνευματική κατάσταση, και το κακό θα φρενάρη και τον κόσμο θα βοηθήση, και για το μοναστήρι θα είναι ασφάλεια. Οι Μυροφόρες δεν υπολόγισαν τίποτε, γιατί είχαν πνευματική κατάσταση και εμπιστεύθηκαν στον Χριστό. Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, που θα εμπιστεύονταν, για να κάνουν αυτό που έκαναν;

Στην πνευματική ζωή και ο πιο δειλός μπορεί να αποκτήση πολύ ανδρισμό, αν εμπιστευθή τον εαυτό του στον Χριστό, στην θεία βοήθεια. Μπορεί να πάη στην πρώτη γραμμή να πολεμήση και να νικήση. Ενώ οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το κακό, και παλληκαριά να έχουν, φοβούνται, διότι αισθάνονται την ενοχή τους και μόνο στην βαρβαρότητά τους στηρίζονται. Ο άνθρωπος του Θεού έχει θεϊκές δυνάμεις, έχει και το δίκαιο με το μέρος του.Βλέπεις, ένα κουταβάκι κάνει «γάβ-γάβ» και φεύγει ο λύκος, γιατί αισθάνεται ενοχή. Οικονόμησε ο Θεός και ο λύκος να φοβάται από ένα κουταβάκι, γιατί αυτό έχει δικαιώματα στο σπίτι του νοικοκύρη του, – πόσο μάλλον ο άνθρωπος που πάει να κάνη κακό μπροστά στον άνθρωπο που έχει Χριστό μέσα! Γι’ αυτό μόνον τον Θεό να φοβώμαστε, όχι τους ανθρώπους, όσο κακοί και να είναι. Ο φόβος του Θεού και τον πιο δειλό τον κάνει παλληκάρι. Όσο ενώνεται κανείς με τον Θεό, τόσο δεν φοβάται τίποτε.

Ο Θεός θα βοηθήση στις δυσκολίες. Αλλά για να δώση ο Θεός την θεϊκή δύναμη, πρέπει και ο άνθρωπος να δώση αυτό το λίγο που μπορεί.

Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Η εμφάνιση της Αγίας Τριάδος στον Άγιο Αλέξανδρο του Σβιρ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/27/23827/

«Άνθρωπε Θείων επιθυμιών…», Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/30/19344/

Απολυτίκιον του Τιμίου Προδρόμου. Ήχος β΄

Μνήμη δικαίου μετ΄ εγκωμίων, σοί δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου, Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθεις τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον. Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Καλαβρίας το κλέος μοναστών μέγας ήλιος, και Θεσσαλονίκης προστάτης, ώφθης Πάτερ θεόσοφε, λαβών γαρ παιδιόθεν τον σταυρόν, Φαντίνε εξεζήτεις τον Θεόν, και μακρύνας επλουτίσθης υπερφυώς, εν θαυμαστοίς χαρίσμασι, δόξα τω σε σφραγίσαντι Χριστώ, δόξα τω θαυμαστώσαντι, δόξα τω δεδωκότι σε ημίν, μεσίτην και διδάσκαλον.

Κοντάκιον. Η Παρθένος σήμερον.

Εκ κοιλίας Άγιε, αφιερώθης Κυρίω, και Αυτόν ως πρόδρομος, πριν σε τεχθήναι ανύμνεις, είτα δε, λιπών πατρίδα γονείς και φίλους, γέγονας, πλανήτης θείος πολλούς φωτίσας, εν μεγίστη σου ασκήσει, και θαυμασίοις, Φαντίνε πανόσιε.

Μεγαλυνάριον.

Εκ της Καλαβρίας ώφθης φυτόν, χάριτος Κυρίου ω Φαντίνε θαυματουργέ, πάσαν την Ελλάδα, ασκήσει αγιάσας, και εν Θεσσαλονίκη, αναπαυσάμενος.

No destiny was more majestic or more tragic than the Beheading of St. John the Baptist, Anthony (Bloom) Metropolitan of Sourozh

Apodosis of the Feast of the Beheading of St. John the Forerunner
Translation of the Relics of Rt. Blv. Great Prince St. Alexander Nevsky (1724).
Repose of Ven. Alexander, Abbot of Svir (1533)
Venerable Sarmata of “The Paradise”, ascetic of the desert, Egypt (c. 362)
St. Fantinus of Calabria the Wonderworker, in Thessalonica (974)
16 Monk-martyrs of Thebes
New Hiero-confessor Peter Cheltsov, Archpriest, of Smolensk (1972)

Commemorated on August 30

No destiny was more majestic or more tragic than the Beheading of St. John the Baptist
Anthony (Bloom) Metropolitan of Sourozh

We have become used to turning to God for help in every need and every circumstance in our lives. We expect that in response to every call, to every cry of anguish, suffering, fear, the Lord will stand up for us, will defend us, will comfort us. We know that He does so constantly, and that He showed us the extent of his concern for us by becoming man and dying for us and for our sake.

However, it sometimes happens in the life of our world that God turns to man for help. That also happens constantly, but sometimes it is barely perceived or even passes by without notice. God constantly turns to each of us, asking, imploring, persuading us to be in this world which He loved so much that He laid down His life for it, to be His living presence, to be His living care, to be able to see, to do good, to be attentive. He says to us that everything good that we might have done for anyone, we did for Him, and by the same token, He appeals to us here to be, as it were, in His stead. Sometimes, He calls certain people to more directly be of service for Him. In the Old Testament, we read of the prophets. The Prophet Amos says that a prophet is someone with whom God shares His thoughts. He shares not only His thoughts, but His works. Remember the Prophet Isaiah, who had a vision of the Lord looking around and saying: Whom shall I send? And the Prophet stood up and said: Me, Lord….

But lo, among the prophets, among people who served God with all their heart, with the fullness of the great power of their souls, there is one whose memory we celebrate today, and whom God called the greatest among those born on earth. That was John the Baptist. And truly, when you consider his fate, there is no destiny more majestic or more tragic. His entire destiny rested in seeing that the One Who is the Lord grow ever larger in the sight and consciousness of the people.

Remember the first thing said about him in the Gospel according to Mark: “He is a voice crying in the wilderness.” He was but a voice. Yet he became such a singular one, became so indistinguishable from his service, that he became only the voice of God, only the herald; though a person, a person of flesh and blood, a person who could pine, and suffer, and pray, and seek, and stand firm in the face of approaching death, ultimately such a person actually no longer existed. He and his calling were one; he was the voice of the Lord, thunderously sounding in the midst of the human desert, the desert wherein souls are empty – for although there were people around John, the desert nonetheless remained unchanged.

Further, the Lord Himself says of him in the Gospel that he is the friend of the Bridegroom. The friend who so powerfully, so firmly loves the bride and groom that he is able to forget himself and be a servant to their love, and to serve in such a way as to never appear superfluous, to never be there when he is not needed. He is the friend who is capable of defending the love of the bridegroom and the bride and yet remain outside, remain a keeper of the mystery of that love. Here is another great mystery of one who is able to, as it were not become for Him something greater than He. Farther on, the Baptist himself says of his relationship to the Lord, “I must decrease, to become nothing, so that He might increase.” It is necessary that I be forgotten, so that people remember Him alone; it is necessary that my disciples turn away from me and, like Andrew and John on the shores of the Jordan , go to follow after Him alone, with hearts inseparable [from Him]. I look forward in life to no longer being!

The final, awful image is of John already in the prison, with the circle of approaching death already tightening around him, already having no way out, at a point when that enormously great soul wavered. Death was approaching, his life was coming to an end, and he had nothing of his own. Behind him lay only his podvig of self denial, and before him lay the darkness. At that moment, when his spirit wavered, he sent his disciples to ask Christ whether He was the One Whom we awaited. If He was, then the self-mortification, the living death, of his youth had been worthwhile. If He was the One, it had been worthwhile to progressively diminish over the years so that John might be forgotten and only the image of the Approaching One might grow in people’s eyes. If He was the One, it was also worthwhile to now die that final death, for everything for which John had lived had been accomplished and completed. But what if He were not the One? In that event, everything was lost: his youth, his enormous power as an adult, everything was ruined, it was all pointless, and even more terrifying, it had happened because God had apparently “fooled” him.. God, who had called John into the desert, God, who had led him away from people, God, who had inspired him to the podvig of self-mortification. Could it be that God had fooled him, that his life was over, and that there was no return?

And lo, having sent his disciples to Christ to ask the question: “Are You the One Who should come?” John does not get a direct, comforting answer. Christ does not reply, “Yes, I am the One, go in peace!” He merely gives the prophet an answer spoken by another prophet: that the blind gain their sight, the lame walk, the dead are resurrected, and the poor herald the Gospel. He gives an answer from Isaiah, and does not add His own words, except for one awesome admonition: “Blessed is he, whosoever shall not be offended in me.” “Go you way, and tell John…” That was the response that reached John while he was awaiting death: believe to the end; demand neither evidence nor proof, nor signs: Believe because you have heard the voice of the Lord within the depths of your soul, directing you to do the works of a prophet. The prophets in their sometimes extremely great spiritual struggles are somehow able to lean upon the Lord for support. God supported John only in that He directed him to be the Forerunner, and for that sake to demonstrate extremely strong faith, confidence in things unseen. That is why our spirit tugs at us when we think of him, why every time we think of a podvig without limit, we remember John. That is why he was the very greatest of all those naturally born and renowned for marvelous grace.

Today we celebrate the day of beheading…. We celebrate…. We are used to understand the [Russian] term prazdnovat’ as meaning “to celebrate,” as something joyous. However, [“prazdnovat’”] can also mean “to be left with nothing to do.” One can have nothing to do because joy so floods the soul that doing ordinary work is impossible. However, the same can be because grief or horror causes you to simply drop everything. Such is today’s celebration: what task will you take on in light of what we have heard today in the Gospel?

And lo, on this day, when you give up in light of the horror and greatness and enormity of this destiny, the Church calls us to pray for those who died – also in terror, trepidation and confusion, and sometimes in despair – on the field of battle and in torture chambers, who died alone. After venerating the Cross, pray for all those who laid down their lives on the field of battle so that others might live, who fell to earth so that others might leap up. Let us remember those who perished – not only in our own time, but throughout the millennia – through awful deaths because they knew how to love, or because others did not know how to love. Let us remember everyone, for the Lord’s love embraces all, and because great John intercedes for everyone in prayer, John who went through the full tragedy of sacrifice to the end, to his death, without hearing a single word of comfort, but only with God’s powerful command: “Believe to the end, and be faithful to the end!” Amen.
http://www.stjohndc.org/Russian/homilies/HomiliesE/e_0907_zurozh_beheading.htm

St. John the Baptist, Throughout his life, accepted to remain an outsider. Metropolitan Anthony (Bloom) of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/29/st-john-the-baptist-throughout-his-life-accepted-to-remain-an-outsider-metropolitan-anthony-bloom-of-sourozh/

Appearance of the Holy Trinity to Saint Alexander Svirsky 
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/27/23829/

Troparion of the Beheading of the Forerunner: In Tone II:

   The memory of the just is celebrated with hymns of praise, * but the Lord’s testimony is enough for thee, O Forerunner * for thou wast shown to be more wonderful than the Prophets * since thou wast granted to baptize in the running waters * Him whom thou didst proclaim. * Then having endured great suffering for the Truth, * thou didst rejoice to bring, even to those in hell, * the good tidings that God Who had appeared in the flesh * takes away the sin of the world and grants us the great mercy.

Troparion to Saint Alexander of Svir, Tone 4. 
With spiritual desire from thy youth, thou didst go to dwell in the wilderness, O divinely-wise one, and thou didst fervently wish only to follow in the footsteps of Christ; therefore, even the angelic ranks were amazed to see how thou didst struggle in the flesh against unseen snares; thou didst overcome the battalions of the passions by abstinence, and wast shown to be an equal of the angels on earth, O most wise Saint Alexander. Pray to Christ our God to save our souls.

Kontakion to Saint Alexander of Svir, Tone 8. 
Like a most brilliant star today thou hast shone forth in the Russian lands, O father. Having made the wilderness thy dwelling, thou ardently didst desire to folow in Christ’s footsteps; and having taken upon thy shoulders His holy yoke, the precious Cross, thou didst mortify the passionate inclinations of the body by the labours of thine asceticism; therefore we cry to thee: Save the flock which thou didst gather in thy wisdom, that we may call out to thee: Rejoice, Saint Alexander, our father.

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή, μια δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή. Αποτομή της Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου, άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Εορτάζει την 29η Αυγούστου

«Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» και «ποιήσατε καρπούς αξίους της μετανοίας»
Aν ποθήσουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη του Ιωάννη του Προδρόμου, θα ζήσουμε αιώνια. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή, μια δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί σήμερα ο μεγαλύτερος άνδρας μεταξύ εκείνων που γεννήθηκε από γυναίκα, Ιωάννης, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, θανατώνεται. Την Μεγάλη Παρασκευή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον Θεό, σταυρώνουν τον Θεό. Στη σημερινή αγία μεγάλη γιορτή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον μέγιστο όλων των ανθρώπων. Δεν είμαι εγώ που επέλεξε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «τον μείζονα.» Τι είναι ο επαίνος μου για τον μεγάλο και ένδοξο Πρόδρομο του Κυρίου, τον οποίο ο Κύριος επαίνεσε περισσότερο από οποιονδήποτε μεταξύ των ανθρώπων, περισσότερο από όλους, από τους Αποστόλους, τους Αγγέλους, τους Προφήτες, τους δικαίους, τους Σοφούς; Από τον Κύριο ειπώθηκε γι ‘αυτόν: ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού … (Ματθ. 11,11). Σε όλη τη Δημιουργία, δεν υπάρχει κανένας μεγαλύτερος επαίνος.

Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή. Σκεφτείτε: οι παράλογοι άνθρωποι σκοτώνουν τον μεγαλύτερο των δικαίων…. Σκεφτείτε: τι κάνουν οι αντίπαλοι του Χριστού, ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να φωνάζουν. “Σταυρώστε Τον, σταυρώσον Αυτόν; !” 

Τι είναι αυτό; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ο κόσμος έχει γίνει ένα τρελοκομείο! Οι άνθρωποι δεν θέλουν το Θεό, δεν θέλουν τον μεγαλύτερο Δίκαιο όλου του κόσμου. Ποιόν θέλουν; Ποιόν προτιμούν; Ποιόν ορίζουν στη θέση του Χριστού; Με ποιόν θα αντικαταστήσετε τον Αγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή; Με τον εαυτό σας ;! Ω σκώροι! Ω, μικροσκοπικά έντομα θνητά! Ναι, όταν οι άνθρωποι τρελαθούν από την υπερηφάνεια, όταν από την εγωιστική υπερηφάνεια χάνουν την λογική τους, δεν έχουν ανάγκη από τον Θεό, δεν έχουν ανάγκη από την αλήθεια του Θεού. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι είναι θεοί. Παρουσιάζουν το μικροπρεπή, ρηχό, ψευδή ομοίωμα της αλήθειας ως τη μεγάλη και σωτήρια αλήθεια. Ανακηρύσσουν ακόμα, την ελάχιστη γήινη, δική τους ανάπηρη δικαιοσύνη ως την μέγιστη δικαιοσύνη: δεν μας χρειάζεται η Δικαιοσύνη του Χριστού, δεν θέλουμε την Δικαιοσύνη του Θεού.... Ναι, οι άνθρωποι τυφλοί στην διάνοια και το πνεύμα δεν βλέπουν και δεν θέλουν να δουν, ότι ο άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τον Θεό. Γιατί; Επειδή αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από Ηρώδεις, γεμάτος Φαρισαίους. Ο Ηρώδης απαίτησε την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή, οι Ηρώδεις απαιτούν τα κεφάλια όλων των δικαίων του κόσμου….

Ο Τίμιος Πρόδρομος έλαβε επίσης τη μαρτυρία του Κυρίου στο γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος από όλους που γεννήθηκαν από γυναίκα, επειδή έγινε ο πρώτος από όλους τους Αγίους Μάρτυρες της Καινής Διαθήκης. Δείτε πώς έκανε για την αλήθεια του Θεού σε αυτό τον κόσμο! Υπέφερε χαρούμενα! Κατ ‘αρχήν οι ύμνοι και οι προσευχές της ημέρας λένε ότι πήγε με πανηγυρισμούς στον θάνατό του, και ότι υπέστη πανηγυριζωντας. Έτσι, έγινε το πρώτο παράδειγμα και πηγή έμπνευσης για όλους τους Αγίους Μάρτυρες της Καινής Διαθήκης..

Πώς αλλιώς, αδελφοί και αδελφές, μπορούμε να εξηγήσουμε τη παν-χαρά του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ενώ έχοντας το σώμα του τσακισμένο: τα οστά του να έχουν σπάσει στο τροχό, αυτός φώναζε με χαρά εν Κυρίω, ότι μπορούσε να Τον δη, μπορούσε να δη τους Αγγέλους του Θεού, να κάθονται γύρω του, και οι άγγελοι να σταματούν τον τροχό. Δείτε τι χαρά [βίωσε] κατά τη διάρκεια αυτών των φοβερών βασανιστηρίων! Ο πρώτος που αποκαλύπτει την αγία χαρά του μαρτυρίου ήταν ο Άγιος Ιωάννης, ο  Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου…..

***

Φώτης Κόντογλου
Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι’αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαριέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα).
Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπονται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νά’ναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.

«Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μία επαναστατική πράξη» Τζωρτζ Όργουελ

«Ω της ερήμου εσύ μονάκριβε,
σαν ποιο τραγούδι να σου ψάλλω,
το στόμα της Αλήθειας σ’ έκραξε
των γεννητών τον πιο μεγάλο».
Βερίτης

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ένδοξος Βαπτιστής του Κυρίου είναι ο περισσότερο τιμώμενος Άγιος στην Ορθόδοξη Ιερά Παράδοση, μετά την Υπεραγία Θεοτόκο και θεωρείται ο προστάτης του Ορθόδοξου μοναχισμού και αρχηγός του μοναχικού τάγματος, λόγω και της άσκησής του στην έρημο. Είναι ο προφήτης που εμφανίζεται μετά από μακρόχρονη παύση της προφητείας. Πέντε αιώνες περίπου είχαν περάσει από την εμφάνιση του τελευταίου προφήτου του Μαλαχία. «Λιμός του ακούσαι τον λόγον Κυρίου» είχε πέσει. Η μεγαλύτερη τιμωρία και αποδοκιμασία του Θεού. Ο λαός διψούσε για προφητικό κήρυγμα και για προφητική καθοδήγηση και γι’ αυτό πλημμύρισαν από κόσμο οι όχθες του Ιορδάνου όταν εμφανίσθηκε.

Το μαρτυρικό του τέλος

Η εμφάνιση, ο ασκητικός βίος του, τα κηρύγματα και οι βαπτίσεις μετάνοιας προκάλεσαν την προσοχή του Συνεδρίου των Εβραίων που έστειλε ανθρώπους για να δει τι συνέβαινε, οι οποίοι έλαβαν ως απάντηση «φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου».

Όπως ήταν φυσικό, τα λόγια του Προδρόμου ενοχλούσαν τις διεφθαρμένες συνειδήσεις των Φαρισαίων καθώς και του Ηρώδη που τον στηλίτευε συνέχεια για την παράνομη συμβίωσή του με την σύζυγο του αδελφού του Ηρώδη Φιλίππου, την Ηρωδιάδα.

Ο Ηρώδης φυλάκισε τον Άγιο Ιωάννη αλλά δεν ήθελε να τον θανατώσει γιατί ήξερε ότι είχε δίκιο, αλλά εκτός αυτού φοβόταν και τον λαό που αγαπούσε τον βαπτιστή τους. Στα γενέθλιά του ζήτησε από την κόρη της Ηρωδιάδας, τη Σαλώμη, η οποία ήταν ελαφρών ηθών, να του χορέψει και της υποσχέθηκε με όρκο να της δώσει ό,τι του ζητήσει. Η Ηρωδιάδα, η μητέρα της, που μισούσε τον Ιωάννη, βρήκε τότε την ευκαιρία που αναζητούσε όπου προέτρεψε τότε την κόρη της να ζητήσει το κεφάλι του προφήτη Ιωάννη μέσα σ΄ ένα πινάκιο (πιάτο).

Όταν ήρθε η κεφαλή του Τίμιου Προδρόμου μπροστά της, ζήτησε αυτό το τρισάθλιο και ελεεινό γύναιο, να τρυπήσουν τη γλώσσα του Ιωάννη με μια βελόνα. Καταλαβαίνεται πόσο μισούσε η αθλιότητα της τον Βαπτιστή για τις αλήθειες που ξεστόμιζε. Η γλώσσα έκανε ένα σπάσιμο και ακούστηκε ξανά η φωνή του Βαπτιστή που είπε δυνατά «μετανοείτε». Μέχρι την τελευταία στιγμή, ακόμα και μετά τον Θάνατο του, προειδοποιούσε ο Άγιος Ιωάννης και Τίμιος Πρόδρομος, ο Βαπτιστής του Σωτήρα μας να μετανοούμε. 

Ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρος, θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες.

Ο Τίμιος Πρόδρομος δεν προετοίμασε μόνο τον δρόμο του Κυρίου στη γη αλλά και στον Άδη. Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στον Άδη και εκεί δίδαξε και προφήτεψε και πάλι τον ερχομό του Σωτήρα μας.

Ο Άγιος Ιωάννης θα είναι ο Αρχάγγελος ταξιάρχης στη θέση του έκπτωτου εωσφόρου. Το τάγμα που θα αντικαταστήσει η ανθρωπότητα. Για τον λόγο αυτό βλέπουμε σε κάποιες εικόνες του να έχει φτερά και να κρατάει το πινάκιο με την κεφαλήν του επάνω σε αυτό.

Το φρικτό τέλος των σφαγιαστών του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Ο Θεός τιμώρησε τους σφαγείς του Προφήτου. Το τέλος των υπευθύνων, για την αποκεφάλιση του Ιωάννου ήτανε σκληρό.
Ο Ηρώδης Αντίπας (ή Αντύπας ή Αντίπατρος), που τα Ευαγγέλια τον ονομάζουν απλώς Ηρώδη, γιος του εξίσου διαβόητου Ηρώδη του Μεγάλου, ήταν τετράρχης Γαλιλαίας και Περαίας, ήταν αυτός που χαρακτήρισε ο Χριστός «αλώπεκα» (αλεπού-Λουκ.13:31 ) λόγω της παμπόνηρης πανουργίας του, προειδοποιώντας τους μαθητές του να τον προσέχουν ιδιαιτέρως. Στα Ευαγγέλια αναφέρεται κυρίως για τη συμμετοχή του στη φυλάκιση και εκτέλεση του Ιωάννη του Βαπτιστή (Μάρκ.6:14-28) και για τη σύντομη συνάντησή του με τον Ιησού, όταν ο Πιλάτος τον έστειλε σ’ αυτόν για να δικαστεί. Ο Ηρώδης, που πολλές φορές είχε εκφράσει την επιθυμία να δει τον Ιησού, του υπέβαλε ένα σωρό ερωτήσεις στις οποίες όμως ο Χριστός δεν απάντησε. Τότε ο Ηρώδης εξοργίστηκε και τον έδιωξε, αφού προηγουμένως τον χλεύασε και τον ειρωνεύτηκε και διέταξε να παραδοθεί στον Πιλάτο για να τον δικάσει (Λουκάς 23:6-12). Έμεινε στην εξουσία μέχρι το 37 μ.Χ. Τι το ήθελε όμως! Η ζωή του ήτανε μαρτυρική. Μαστίζεται αλύπητα από τους δριμείς ελέγχους της συνειδήσεως, είχε συνεχώς εφιάλτες από τους οποίους καταδιωκόταν παντού σαν τον πρώτο φονιά της ιστορίας, τον Κάιν. Μάταια αγωνίζεται ο ταλαίπωρος Ηρώδης, η πονηρή αλεπού, να πνίξει τη φωνή της συνειδήσεως. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια άλλωστε και ο βασιλιάς της Αραβίας Αρέτας, που θεώρησε μεγάλη προσβολή την αποπομπή της κόρης του από τον Ηρώδη, στράφηκε με όλες τις δυνάμεις του εναντίον των δυνάμεων του τετράρχη, τον οποίο κατανίκησε ολοσχερώς. Αργότερα, όταν ο αδελφός της Ηρωδιάδας, Ηρώδης Αγρίππας, ονομάστηκε από τη Ρώμη βασιλιάς, εξανάγκασε τον άντρα της να πάει στη Ρώμη και να επιδιώξει να πάρει κι αυτός τον ίδιο τίτλο. Ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Καλιγούλας, όμως τον καθαίρεσε και τον έστειλε εξορία στο Λούγδουνο (τη σημερινή Λυών) στην Γαλλία κι αργότερα στην Ισπανία. Εκεί στην εξορία υποφέρανε πολύ. Άσημοι πλέον κι άδοξοι, χωρίς ίχνος από καλοπέραση και πολυτέλεια, βρήκανε το αμαρτωλό τέλος τους. Ο ρωμαίος αυτοκράτορας τον τιμώρησε για την υπέρμετρη φιλοδοξία του, αφού καθ’ υπαγόρευση της πανταχού παρούσας γυναίκας του είχε αξιώσει να χριστεί βασιλιάς.

Αλλά και η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας, που ζήτησε ψυχρά κι αναίσθητα την κεφαλή του Προδρόμου επί πίνακι ήτανε πολύ χειρότερη. Η Σαλώμη είχε πρώτα σύζυγο τον Φίλιππο, Τετράρχη της Ιτουραίας και της Τριχωνίδας, και κατόπιν τον Αριστόβουλο, γιο του Ηρώδη, βασιλιά της Χαλκίδας της Συρίας.
Όπως διηγείται ο Νικηφόρος Κάλλιστος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η Σαλώμη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν με το τέλος του Προδρόμου. Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι. Και να πώς:
Η Σαλώμη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά. Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω από ένα παγωμένο ποταμό, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της. Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί. Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού. Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό! Όλοι δηλαδή οι θεατές θυμήθηκαν τότε την κεφαλή του Ιωάννου, που είχε ζητήσει «επί πίνακι» και κατάλαβαν το γιατί πέθανε και η ίδια κατά τον τρόπο αυτό, βρίσκοντας κατά τα έργα της. Για το λόγο αυτό άλλωστε είναι γραμμένο στην Ιερή Αποκάλυψη ότι «τα έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (14, 13), ενώ και από τον Απόστολο Παύλο σημειώθηκε θεόπνευστα ότι ο Θεός «αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. 2, 6).

Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του καθ’ όλο το έτος στις εξής ημερομηνίες:

– Την Σύλληψή του την 23η Σεπτεμβρίου,
– Την Γέννησή του την 24η Ιουνίου,
– Την Αποτομή της Κεφαλής του την 29η Αυγούστου (τότε πανηγυρίζουν τα περισσότερα μοναστήρια του Προδρόμου),
– Την Α’ και Β’ Εύρεση της Κεφαλής του την 24η Φεβρουαρίου,
– Την Γ’ Εύρεση της την 25η Μαΐου και
– Την Σύναξη του μετά τα Θεοφάνεια την 7η Ιανουαρίου.

Ο Ιωάννης έγινε οδηγητική στήλη για κάθε αρετή. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
https://iconandlight.wordpress.com/2015/08/28/%ce%bf-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%ad%ce%b3%ce%b9%ce%bd%ce%b5-%ce%bf%ce%b4%ce%b7%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bb%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%ac/

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, προστάτης του αγγελικού σχήματος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/07/20142/

Ω της ερήμου εσύ, μονάκριβε…. Γ. Βερίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/29/%cf%89-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%81%ce%ae%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%83%cf%8d-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%ac%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%b2%ce%b5-%ce%b3-%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82/

Απολυτίκιον του Τιμίου Προδρόμου. Ήχος β΄

Μνήμη δικαίου μετ΄ εγκωμίων, σοί δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου, Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθεις τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Στιχηρά Ιδιόμελα Ήχος πλ. β’
Ιωάννου Μοναχού

Γενεθλίων τελουμένων, του αναιδεστάτου Ηρώδου, της ασελγούς ορχηστρίδος, επληρούτο η διάθεσις του όρκου· του γαρ Προδρόμου η κεφαλή αποτμηθείσα, ως οψώνιον εφέρετο, επί πίνακι τοις ανακειμένοις. Ω συμποσίου μισητού, ανοσιουργήματος και μιαιοφονίας πλήρους! Αλλ’ ημείς τον Βαπτιστήν, ως εν γεννητοίς γυναικών μείζονα, επαξίως τιμώντες μακαρίζομεν.

Ήχος πλ. β’

Ωρχήσατο η μαθήτρια, του παμπονήρου διαβόλου, και την κεφαλήν σου Πρόδρομε, μισθόν αφείλετο. Ω συμποσίου πλήρους αιμάτων! Είθε μη ώμοσας Ηρώδη άνομε, ψεύδους έκγονε, ει δε και ώμοσας, μη ευώρκησας· κρείττον γαρ ψευσάμενον ζωής επιτυχείν, και μη αληθεύσαντα, την κάραν του Προδρόμου αποτεμείν. Αλλ’ ημείς τον Βαπτιστήν, ως εν γεννητοίς γυναικών μείζονα, επαξίως τιμώντες μακαρίζομεν.

Ήχος β’
Της μετανοίας ο κήρυξ, Ιωάννη Βαπτιστά, εκτμηθείς σου την κάραν, την, γην ηγίασας, ότι τον νόμον του Θεού τοις πιστοίς ετράνωσας, και παρανομίαν εξηφάνισας, Ως παρεστηκώς τω θρόνω του επουρανίου Βασιλέως Χριστού, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Επιγείους φροντίδας ηγνόησας, και τας ουρανίους ελπίδας επλούτησας, επί της γης ως Άγγελος, την ζωήν διανύσας πανόλβιε.

Ο Χριστός, η Παναγία και ο Πρόδρομος να γίνουν οι κάτοικοι της καρδιάς μας…(28.08.2016) Μόρφου Νεοφύτου 

 

 

Saint John the Baptist From your heart, grant me the strength of a lion, From your spirit, grant me angelic whiteness. Saint Nikolai Velimirovič

The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord

Commemorated on August 29

«Repent ye: for the kingdom of heaven is at hand», (Matthew 4, 17).

Hymn of Praise
Saint John the Baptist
by Saint Nikolai Velimirovič

O Saint John, wonderful Baptizer,
Of the Savior, you were the glorious Forerunner,
You, with your purity, touched human souls
And, as an awesome trumpet, from the Jordan resounded
From sleep and idle vices, awakening men,
When the axe was near to the root.
To you I bow, to you I pray:
Every temptation, help me to resist.
Prophet most powerful, to you I bow,
And before you kneel and before you I weep:
From your heart, grant me the strength of a lion,
From your spirit, grant me angelic whiteness.
Grant me your strength that by practice to attain
To God be submissive and to rule over myself,
To baptize by fasting, to purify by all-night vigils,
To sweeten by prayer and heavenly vision,
And to every martyrdom, walk without fear
With your courage and with a strong faith.
O Saint John, God’s chosen one,
And glorious martyr for supreme justice,
You, of whom the godless armies are afraid
To my prayers, do not turn a deaf ear,
But, strengthen me by your prayers,
That as a true candle before the Lord, I stand.

If you observe how men die, you would see that the death of a man usually resembles his sin. As it is written: “For all they that take the sword shall perish with the sword” (St. Matthew 26:52). Every sin is a knife and men usually are slain by that sin which they most readily committed. An example of this is given to us by Salome, the foul daughter of Herodias who asked for and received from Herod the head of John the Baptist on a platter. Living in Spain in the town of Lerida [Loredo] with the exiled Herod and Herodias, Salome set out one day across the frozen river Sikaris. The ice broke and she fell into the water up to her neck. Icebergs squeezed around her neck and she wiggled, dancing with her feet in the water as she once danced at the court of Herod. However, she was unable either to raise herself up or to drown until a sharp piece of ice severed her head. The water carried her body away and her head was brought to Herodias on a platter as was the head of John the Baptist at one time. Behold how terrible a death resembles the sin committed.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date August 29, and New Calendar date September 11.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-29-september-11.htmlBeheading of Saint John the Forerunner. Today is a little Great Friday, a second Great Friday. Saint Justin Popovich of Celije
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/28/today-is-a-little-great-friday-a-second-great-friday-saint-justin-popovich-of-celije/

Homily on the Feast of the Beheading of St John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord, St. Justin Popovic of Celije
http://www.holy-transfiguration.org/library_en/saints_john.html

Grant unto me then, Lord, a pure heart and unchangeable repentance, leading to salvation; grant that I may find favour in Thy sight during the remainder of my life!

I thank Thee, Lord, for bestowing new life upon me each time, when, with tears of repentance and gratitude, I celebrate the Divine Liturgy and partake of Thy most pure and life-giving Mysteries. 

“If you fall, rise and you shall be saved.” You are a sinner, you continually fall, learn also how to rise; be careful to acquire this wisdom. This is what the wisdom consists in: learning by heart the psalm, “Have mercy upon me, O God, after Thy great goodness,” inspired by the Holy Spirit to the king and prophet David, and say it with sincere faith and trust, with a contrite and humble heart. After your sincere repentance, expressed in the words of King David, the forgiveness of your sins shall immediately shine upon you from the Lord, and your spiritual powers will be at peace. The most important thing in life is to be zealous for mutual love, and not to judge anyone. Everybody shall answer for himself to God, and you must look to yourself. Beware of malice.
Excerpts from the diary of St. John of Kronstadt

Troparion of the Forerunner: In Tone II:

   The memory of the just is celebrated with hymns of praise, * but the Lord’s testimony is enough for thee, O Forerunner * for thou wast shown to be more wonderful than the Prophets * since thou wast granted to baptize in the running waters * Him whom thou didst proclaim. * Then having endured great suffering for the Truth, * thou didst rejoice to bring, even to those in hell, * the good tidings that God Who had appeared in the flesh * takes away the sin of the world and grants us the great mercy.

The Kontakion for the Beheading of St John the Baptist,:
In Tone V:

The beheading of the glorious Forerunner * was a divine dispensation * that the coming of the Savior might be preached to those in hell. * Lament then, Herodias, * that thou didst demand a murder * despising the law of God and eternal life.

The Ikos:
Beginning an ode unto thee, O God-hymned blessed John, I am full of joy and yet also full of dread, for I fear that I shall not find words, O Forerunner to worthily praise thee, but do thou thyself strengthen me and grant that I may worthily speak of thee saying:
Rejoice, thou by whom gladness came;
Rejoice, thou by whom the curse was destroyed;
Rejoice, teacher of the ends of the world;
Rejoice, proclaimer of Christ’s wonders;
Rejoice, height of conscience that reacheth unto the heavens;
Rejoice, breadth of purity that cleanseth all the earth;
Rejoice, since thou hast seen the Holy Trinity;
Rejoice, thou who despised the deceit of fallen nature;
Rejoice, star that revealeth the Sun;
Rejoice, luminary that illuminates all that are under the sun;
Rejoice, thou by whom Christ hath been proclaimed;
Rejoice, thou by whom Satan was rejected;
Rejoice, O proclaimer of grace.

Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας Όλος ο αγώνας πρέπει να αποβλέπει στο να μην κρίνουμε τον πλησίον.

Όσιος Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας (332-407)
Εζεκίας ο Δίκαιος, Βασιλιάς του Ιούδα (691 π.Χ).
Σουσανίκ βασίλισσα Γεωργίας μάρτυρος (458)
Άννα η Θεοδόχος και προφήτιδα της Ιερουσαλήμ, θυγατέρα του Φανουήλ (3/2 και 28/8, +1ος αι.)
Σύναξις 52 Οσίων Πατέρων των Μακρινών Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου (της Σκήτης του Αγίου Θεοδοσίου)

Εορτάζουν στις 28 Αυγούστου

Στίχοι
Φήσεις το ρητόν και θανών, Μωσή μέλα.
«Άνθρωπος όψιν, και Θεός την καρδίαν».
Θάψαν εν εικάδι Μωσήν ογδόη Αιθιοπήα.

Κάποιος αδελφός της Σκήτης έσφαλε. Έγινε συγκέντρωση στην οποία κάλεσαν τον αββά Μωυσή αλλ’αυτός δεν θέλησε να πάει. Του παρήγγειλε τότε ο πρεσβύτερος: «Έλα, γιατί σε περιμένουν όλοι». Κι εκείνος σηκώθηκε και πήγε κρατώντας στην πλάτη ένα καλάθι τρύπιο που το γέμισε με άμμο. Οι Πατέρες που βγήκαν να τον προϋπαντήσουν του λένε: «Τι είναι αυτό, πάτερ;» «Οι αμαρτίες μου―απαντά ο Γέροντας―που κυλούν και πέφτουν πίσω μου και δεν τις βλέπω και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω τα σφάλματα άλλου». Όταν τ’άκουσαν αυτά οι Πατέρες, δεν είπαν τίποτε εναντίον του αδελφού αλλά τον συγχώρεσαν .

Είπε πάλι ο αββάς Μωυσής: Από την στιγμή που ο άνθρωπος θα επιρρίψει την μομφή πάνω στον εαυτό του και πει «αμάρτησα», αμέσως τον σπλαγχνίζεται ο Κύριος.

Είπε ο αββάς Μωυσής: «Εάν ο άνθρωπος δεν κρατά μέσα στην καρδιά του ότι είναι αμαρτωλός, ο Θεός δεν τον εισακούει».
«Και τι σημαίνει -ρωτάει ο αδελφός- να κρατάς στην καρδιά σου ότι είσαι αμαρτωλός;»
Και απαντά ο Γέροντας: «Εκείνος που σηκώνει συνειδητά τις αμαρτίες του, δεν βλέπει τις αμαρτίες του πλησίον του».

– «Σε κάθε κόπο που κάνει ο άνθρωπος, τι είναι αυτό που θα τον βοηθήσει;»
– «Ο Θεός, -του απαντά ο Γέροντας- είναι αυτός πού βοηθάει, διότι είναι γραμμένο στη Γραφή: Ο Θεός είναι καταφυγή και δύναμή μας και βοηθός πανίσχυρος στις θλίψεις πού μας βρίσκουν» (Ψαλμός 45:2).
– «Και οι νηστείες -ξαναρωτά ο αδελφός- και οι αγρυπνίες που κάνει ο άνθρωπος, τι σκοπό έχουν;»
– «Αυτές -του λέει ο Γέροντας- ταπεινώνουν την ψυχή. Και η Γραφή λέει: Δές την ταπείνωσή μου και τον κόπο μου και συγχώρεσε όλες τις αμαρτίες μου (Ψαλμ. κδ΄ 18). Και εάν η ψυχή θα φέρει τους καρπούς αυτούς, θα την σπλαχνιστεί ο Θεός χάρη σ΄αυτά».

Κάποτε ο αββάς Μωυσής πολεμήθηκε πολύ από τον πειρασμό της πορνείας. Μη μπορώντας άλλο να καθίσει στο κελλί του, πήγε και το είπε στον αββά Ισίδωρο.
Ο γέροντας τον παρακάλεσε να επιστρέψει στο κελλί του, αυτός όμως δεν δέχτηκε λέγοντας: «Δεν μπορώ, αββά». Τον πήρε τότε μαζί του ο γέροντας, τον ανέβασε στη στέγη του κελλιού και του είπε: «Κοίταξε προς τη δύση». Αυτός κοίταξε και είδε ένα αναρίθμητο πλήθος από δαίμονες όλο ταραχή και θόρυβο, έτοιμους για πόλεμο. Του είπε πάλι ο αββάς Ισίδωρος: «Δες και προς την ανατολή».
Κοιτώντας αυτός είδε αναρίθμητα πλήθη αγίων αγγέλων γεμάτων δόξα. Και του είπε ο αββάς Ισίδωρος: «Να, αυτοί είναι που στέλνει ο Κύριος να βοηθήσουν τους αγίους, ενώ στη δύση είναι εκείνοι που τους πολεμούν. Αυτοί λοιπόν που είναι μαζί μας είναι περισσότεροι». Και έτσι ευχαρίστησε τον Θεό ο αββάς Μωυσής, πήρε θάρρος και γύρισε στο κελλί του.

Ένας αδελφός επισκέφτηκε στη Σκήτη τον αββά Μωυσή και του ζήτησε να του πει κάποιον λόγο. Και ο Γέροντας του λέει: «Πήγαινε, κάθισε στο κελί σου, και το κελί σου θα σου τα διδάξει όλα».

Είπε ο Αββάς Μωϋσής: «Ο άνθρωπος που αγαπά τη σιωπή και φεύγει, μοιάζει με ώριμο σταφύλι. Αυτός δε οπού μένει ανάμεσα στους ανθρώπους, σαν αγουρίδα είναι».

Είπε ο Αββάς Μωϋσής στον Αββά Μακάριο, όταν ήταν στη σκήτη: «Θέλω να ησυχάσω και δεν μ’ αφήνουν οι αδελφοί». Και του λέγει ο Αββάς Μακάριος: «Βλέπω ότι η φύση σου είναι απαλή, και δεν μπορείς να αποστραφής αδελφό. Αλλά αν θέλης να ησυχάσης, πήγαινε στα ενδότερα της ερήμου, στην Πέτρα. Και εκεί ησυχάζεις». Αυτό και έκαμε και βρήκε ανάπαυση.

Ο Αββάς Μωϋσής κάποτε αποφάσισε να κατοικήση σε μια απρόσιτη σπηλιά, στη ρίζα μιας απότομης προεξοχής του βουνού στην Πέτρα. Ανέβαινε και συλλογιζόταν:
«Πως μπορώ εδώ να συνάξω το νερό που μου χρειάζεται;»
Και του ήλθε φωνή όπου έλεγε:
«Είσελθε και καθόλου να μη φροντίσεις».
Εισήλθε λοιπόν. Και τον επισκέφθηκαν μερικοί πατέρες και δεν είχε παρά ένα λαγήνι νερό. Και παίρνοντας απ’ αυτό με μικρο τάσι, σώθηκε το νερό. Ο δε γέρων στενοχωριόταν. Μπαίνοντας λοιπόν και βγαίνοντας, προσευχόταν στον Θεό. Και να, σύννεφο βροχής ήλθε ακριβώς πάνω στην Πέτρα. Και γέμισε όλα του τα αγγεία. Και λέγουν ύστερα στον γέροντα: «Πες μας, γιατί έμπαινες και έβγαινες;». Και τους απαντά ο γέρων: «Παραπονιόμουν στον Θεό, λέγοντας του, ότι με έφερε εδώ και να, δεν έχω νερό για να πιουν οι δούλοι σου. Γι’ αυτό έμπαινα και έβγαινα, παρακαλώντας τον Θεό, ωσότου μας έστειλε νερό».

Είπε επίσης: «Όλος ο αγώνας πρέπει να αποβλέπει στο να μην κρίνουμε τον πλησίον. Γιατί όταν το χέρι του Κυρίου φόνευσε όλα τα πρωτότοκα στη χώρα της Αιγύπτου, δεν έμεινε σπίτι που να μην είχε νεκρό (Έξ. 12,29-30)». Τον ρωτάει ο αδελφός: «Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά;» «Σημαίνουν―είπε ο Γέροντας―ότι, εάν όλα εκείνα που μας εμποδίζουν μας αφήσουν να δούμε τις αμαρτίες μας, δεν θα βλέπουμε τις αμαρτίες του πλησίον. Άλλωστε είναι ανοησία, ενώ έχει δικό του νεκρό ο άνθρωπος, να τον αφήσει και να πάει να κλάψει το νεκρό του πλησίον.

Και το να πεθάνεις έναντι του πλησίον σημαίνει να έχεις μπροστά σου τη δική σου αμαρτία και να μην έχεις μέριμνα για κανένα άνθρωπο ότι αυτός είναι καλός ή εκείνος είναι κακός. Μην κάνεις κακό σε κανένα άνθρωπο, ούτε να σκέφτεσαι πονηρά για κανένα. Μην εξευτελίσεις κάποιον που κάνει το κακό αλλά και να μην συμφωνήσεις μ’εκείνον που κάνει κακό στον πλησίον ούτε να χαίρεσαι μ’αυτόν που βλάπτει τον πλησίον. Αυτό σημαίνει το να είμαστε νεκροί έναντι του πλησίον.

Μην κατακρίνεις κανένα· αλλά να λες: Ο Θεός γνωρίζει τον καθένα και να μη συμφωνείς μ’αυτόν που κατηγορεί· να μη χαίρεσαι που κατηγορεί αλλά ούτε και να τον μισείς. Αυτό είναι το νόημα του να μην κρίνουμε.

Μην εχθρεύεσαι κανέναν άνθρωπο· και να μην κρατήσεις έχθρα μέσα στην καρδιά σου, αλλά μη μισήσεις και αυτόν που εχθρεύεται τον πλησίον. Αυτή είναι η ειρήνη. Να παρακινείς τον εαυτό σου σ ’αυτά. Ο κόπος είναι προσωρινός, ενώ η ανάπαυση είναι αιώνια με τη χάρη του Θεού Λόγου. Αμήν.»

Έλεγε ο αββάς Μωυσής στη Σκήτη: «Εάν φυλάξωμε τις εντολές των πατέρων μας, εγώ σας εγγυώμαι ότι βάρβαροι δεν θα έλθουν εδώ. Εάν όμως δεν τις φυλάξωμε ο τόπος αυτός οπωσδήποτε θα ερημωθεί».

Είπε ο αββάς Μωϋσής: «Οφείλει τινας να πεθάνει απέναντι του συντρόφου του, ώστε να μην τον κατακρίνει σε τίποτε ».

 «Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων… Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα… Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46).

Όσιος Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας Προφητεία περί των Μοναχών της εσχάτης γενεάς.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/27/%CE%B7-%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC/

Όσιος Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/27/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%AC%CF%82-%CE%BC%CF%89%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%82/

Οσιομάρτυς Σουσανίκ βασίλισσα της Γεωργίας (440-475), θυγατέρα Αγίου Βαρτάν της Αρμενίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/27/25027/

Απολυτίκιον Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των παθών καταλείψας Πάτερ την Αίγυπτον, των αρετών εν τω όρει ανήλθες πίστει θερμή, τον Σταυρόν τον του Χριστού άρας επ’ ώμων σου, και δοξασθείς περιφανώς τύπος ώφθης Μοναστών, Μωσή Πατέρων ακρότης, μεθ’ ων απαύστως δυσώπει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Κανών α’, Ωδή δ’
Ήχος πλ. δ’ Εισακήκοα Κύριε

Μεταθείς την διάνοιαν, προς τα υπέρ νούν τε και λόγον Όσιε, της ασκήσεως τον καύσωνα, ώσπερ θείαν δρόσον καθυπέφερες.

Θεωρίαις και πράξεσιν, εκλελαμπρυσμένη Πάτερ πανόλβιε, η καρδία σου του Πνεύματος, καθαρόν εδείχθη ενδιαίτημα.

Κανών α’, Ωδή ς’
Ήχος πλ. δ’ Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ως μέλισσα φιλεργός, τω σίμβλω της διανοίας σου, τα άνθη των αρετών, αθροίσας ανέβλυσας, γλυκασμόν αθάνατον, την πικρίαν Πάτερ, των δαιμόνων απελαύνοντα.

Ερήμοις εγκαρτερών, την άνω πόλιν κεκλήρωσαι, την σάρκα δουλαγωγών, νηστείαις θαυμάσιε, τρυφήν προς αδάπανον, και προς Παραδείσου, τας σκηνώσεις εξεδήμησας.

Κανών α’, Ωδή θ’
Ήχος πλ. δ’ Έφριξε πάσα ακοή

Στάζουσι Πάτερ γλυκασμόν, ωφελείας οι των πόνων ιδρώτές σου, και την πικρίαν ημών των παθημάτων αποδιώκουσιν, αναβλυστάνουσιν ημίν ιάσεις τα λείψανα, και σηπεδόνας κακών, και ψυχών τον μολυσμόν εκκαθαίρουσιν.

Στεφάνοις έστεψε Χριστός, αμαράντοις σου την κάραν θεσπέσιε, νενικηκότος στερρώς, τας παρατάξεις του κοσμοκράτορος, και των Οσίων τοις χοροίς, οσίως ηρίθμησε, μεθ’ ων ικέτευε, λυτρωθήναι πειρασμών τους τιμώντάς σε.

Abba Moses the Ethiopian of Scete said, ‘The man who flees and lives in solitude is like a bunch of grapes ripened by the sun.

Saint abba Moses the Ethiopian of Scete
Saint Shushanik Queen and Martyr (440-475)
Righteous Hezekiah (721-691 B.C.)
Synaxis of the Saints of the Kiev Caves whose relics repose in the Far Cave of Venerable Theodosius

Commemorated on August 28

Abba Moses said, ‘The man who flees and lives in solitude is like a bunch of grapes ripened by the sun, but he who remains amongst men is like an unripe grape.’

A brother came to Scetis to visit Abba Moses and asked him for a word. The old man said to him, ‘Go, sit in your cell, and your cell will teach you everything.’

Abba Moses said to Abba Macarius at Scetis, ‘I should like to live in quiet prayer and the brethren do not let me.’ Abba Macarius said to him, ‘I see that you are a sensitive man and incapable of sending a brother away. Well, if you want to live in peace, go to the interior desert, to Petra, and there you will be at peace.’ And so he found peace.

It was said of Abba Moses at Scetis that when he had arranged to go to Petra, he grew tired in the course of the journey and said to himself, ‘How can I find the water I need there?’ Then a voice said to him, ‘Go, and do not be anxious about anything.’ So he went. Some Fathers came to see him and he had only a small bottle of water. He used it all up in cooking lentils for them. The old man was worried, so he went in and came out of his cell, and he prayed to God, and a cloud of rain came to Petra and filled all the cisterns. After this, the visitors said to the old man, ‘Tell us why you went in and out.’ The old man said to them, I was arguing with God, saying, “You brought me here and now I have no water for your servants.” This is why I was going in and out; I was going on at God till he sent us some water.’

Abba Moses asked Abba Silvanus: ”Can a man make a new beginning every day?” The Elder replied: ”If he is a true laborer, he can make a new beginning at every moment.”

Abba Poemen said that a brother asked Abba Moses how someone could consider himself as dead towards his neighbor. The old man said to him, ‘If a man does not think in his heart that he is already three days dead and in the tomb, he cannot attain this saying.’

The monk must die to his neighbour and never judge him at all, in any way whatever.

“Affliction,” [Abba] Moses once said, “lasts for a short time, while peace is forever, by the grace of God the Word.”

A brother at Scetis committed a fault. A council was called to which Abba Moses was invited, but he refused to go to it. Then the priest sent someone to say to him, ‘Come, for everyone is waiting for you.’ So he got up and went. He took a leaking jug, filled it with water and carried it with him. The others came out to meet him and said to him, ‘What is this, Father?’ The old man said to them, ‘My sins run out behind me, and I do not see them, and today I am coming to judge the errors of another.’ When they heard that they said no more to the brother but forgave him.

Another day when a council was being held in Scetis, the Fathers treated Moses with contempt in order to test him, saying, ‘Why does this black man come among us?’ When he heard this he kept silence. When the council was dismissed, they said to him, ‘Abba, did that not grieve you at all? ‘He said to them, ‘I was grieved, but I kept silence.’

It happened that Abba Moses was struggling with the temptation of fornication. Unable to stay any longer in the cell, he went and told Abba Isidore. The old man exhorted him to return to his cell. But he refused, saying, ‘Abba, I cannot.’ Then Abba Isidore took Moses out onto the terrace and said to him, ‘Look towards the west.’ He looked and saw hordes of demons flying about and making a noise before launching an attack. Then Abba Isidore said to him, ‘Look towards the east.’ He turned and saw an innumerable multitude of holy angels shining with glory. Abba Isidore said, ‘See, these are sent by the Lord to the saints to bring them help, while those in the west fight against them. Those who are with us are more in number than they are.’ Then Abba Moses, gave thanks to God, plucked up courage and returned to his cell.

The Sayings of the Desert Fathers The Apophthegmata Patrum, Translated, with a foreword by Benedicta Ward, SLG- preface by Metropolitan Anthony of Sourozh

Apolytikion in the First Tone

Thou didst prove to be a citizen of the desert, an angel in the flesh, and a wonderworker, O Moses, our God-bearing Father. By fasting, vigil, and prayer thou didst obtain heavenly gifts, and thou healest the sick and the souls of them that have recourse to thee with faith. Glory to Him that hath given thee strength. Glory to Him that hath crowned thee. Glory to Him that worketh healings for all through thee.

Kontakion in the Third Tone

O all-blest and righteous Father Moses, thou didst drive away the passions’ darkness, being richly illumined with light divine; and with thy vigilant prayers, thou didst wither up the wanton pride of the flesh, and didst mount on high to the citadel above, where do thou continually entreat Christ God to grant great mercy unto us.