Όσοι ΄΄σταυροί΄΄ κι αν βρεθούν στη ζωή μας, ο,τι κι αν συμβεί στην πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι γη του Αναστάντος Χριστού, η αγαπημένη του Κυρίου, διότι η Ελλάδα αγάπησε και αγαπά την Ανάσταση του Χριστού. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΔʹ (14ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ ἐν Χίῳ (251).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος, ἐπισκόπου Κύπρου (3ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἰούστας, Ἰουστίνας καὶ Χενεδίνας, ἐν Cagliari Σαρδηνίας τῆς Ἰταλίας (130)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πετρονίλλας τῆς ἐν Ῥώμη (251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐν Κεντουκέλλαις (3ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀλεξάνδρου, Βαρβάρου καὶ Ἀκολούθου.Tελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις καὶ ἑορτὴ ἐν τῷ σεβασμίῳ οἴκῳ τῆς Ἁγίας Eἰρήνης τῷ πρὸς θάλασσαν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀριστοτέλους καὶ Λεάνδρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Σεραπίωνος τοῦ Σινδονίτου, ἀσκητοῦ ἐν Αἰγύπτῳ. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικήτα, ἐπισκόπου Νόβγοροντ καὶ ἐγκλείστου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (†1108)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Παρτὸς ἡμῶν Λεοντίου β´ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, τοῦ ἐν ἔτει ͵αροε’ (1175) ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Θεράπων ὁ Ἀλαμάνος, ἱερομάρτυς ἐν Κύπρῳ (καί 14/10, 12ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος Ἐπίσκοπος, Θέλθας καὶ Θεοδόσιος, ἐκ τῶν Ἀλαμάνων Πατέρων τῆς Κύπρου (12ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰσιδώρου Τβερντίσλοβ, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ, τοῦ ἐν Ῥοστὼφ τῆς Ῥωσίας, τοῦ Θαυματουργοῦ (1474)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀντωνίου καὶ τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων μοναχῶν τῆς μονῆς τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Οὔγκλιχ καί λαϊκῶν ὑπό τῶν Λατίνων Πολωνῶν (1609).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Δανιὴλ καὶ τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων μοναχῶν τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου Κοστρομᾶ καί λαϊκῶν ὑπό τῶν Λατίνων Πολωνῶν (1609).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Μᾶρκος ὁ Κρής, ὁ ἐν Σμύρνῃ μαρτυρήσας, ξίφει τελειοῦται (1643).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ Βουλγάρεως, τοῦ χρυσοχόου, ξίφει τελειοῦται (1802).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρέου, ἡγουμένου τῆς μονῆς Ῥαφαήλ, ἐν Τομπὸλσκ τῆς Σιβηρίας. (1820)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, ἐν Ἰαροσλὰβλ Ῥωσσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας νεο-Μάρτυρος Νίνας Κουζνετσόβα ἐν Λάλσκ Ῥωσσίας (1938)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Νικολάι Μπογκολιούμποφ (ἐν Νίζνι Νόβγκοροντ, 1934), Βιάτσεσλαβ Βινοκούροφ (ἐν Νίζνι Νόβγκοροντ, 1942), Συμεὼν Pafnutev (ἐν Κρασνογιάρσκ Γενισέικ, 1938), Τρύφων Skripchenko (ἐν Svatova Luchka Λουχάνσκ, 1939) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

π. Ανανίας Κουστένης: Ο Άγιος μας έλεγε:
Όταν έχετε δυσκολίες, είτε προσωπικές, είτε εθνικές, είτε οικογενειακές να σκέφτεστε ότι η Ανάσταση του Χριστού έγινε, συνετελέσθη κι αυτό δεν ανακαλείται στους αιώνες των αιώνων…. Αφού έγινε το ακατόρθωτο, το πιο δύσκολο για τον άνθρωπο, τότε όλα τα άλλα δύσκολα έρχονται δεύτερα. Όσοι ΄΄σταυροί΄΄ κι αν βρεθούν στη ζωή μας, ο,τι κι αν συμβεί στην πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι γη του Αναστάντος Χριστού, η αγαπημένη του Κυρίου, διότι η Ελλάδα αγάπησε και αγαπά την Ανάσταση του Χριστού.

Θυμάμαι ήταν 19 Οκτωβρίου 1981 και πήγα στον Άγιο. Τον βρήκα κλαμμενο και τον ρώτησα
-Τι έχετε Γέροντα;
–Δεν πάμε καλά.
-Γιατί Γέροντα;
–Θα΄ρθουν δυσκολίες παιδί μου, θα΄ρθουν δυσκολίες αλλά μην απελπιζόμαστε, διότι την Εκκλησία και τον κόσμο ολόκληρο τον κρατάει στα χεράκια Του ο Χριστός!
Το 1984 πήγα στον Άγιο και μου κανε επίθεση λέγοντας
Τόσα χρόνια ζητωκραυγάζαμε, χειροκροτούσαμε τη Δημοκρατία… Μας τα πήραν όλα. Αφήσαμε και μας τα πήραν όλα! Πήραν τη γλώσσα μας, πήραν την ιστορία μας, πήραν τη θρησκεία μας… Κι εσείς χειροκροτείτε τη Δημοκρατία!…..
Από το νέο βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες – ΤΟΜΟΣ Α’» (Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων – Άγιον Όρος)

Άλλοτε ο Γέροντας έλεγε:
-Το Έθνος μας, το Γένος μας θα μεγαλώσει, θα δοξαστεί, θα απλωθεί και θα βοηθήσει. Θα ωφελήσει για μια ακόμη φορά και τον εαυτό του και τον κόσμο όλο, μέσω της Ορθοδοξίας αλλά και της αρχαίας σοφίας. Έχει κάποιον άνθρωπο ο Χριστός τον οποίο θα στείλει την κατάλληλη ώρα, για να βοηθήσει και το Έθνος μας αλλά και την Ευρώπη και τη Μικρασία και όλα εκείνα τα μέρη. Δεν είναι ορφανή η Ευρώπη; Περιμένουνε κι αυτοί την Ανάσταση. Περιμένουν και καρτερούν την Ανάσταση! Τον Αναστάντα, για να Τον γνωρίσουνε και να γνωρίσουνε και τη δύναμη της Αναστάσεως Του. Θα φέρει ο Θεός έναν άνδρα μεγάλο και σπουδαίο να ενώσει όλους τους Έλληνες στο όνομα του Χριστού, στο όνομα της Ορθοδοξίας. Και να λάμψει πάλι η Ελληνορθοδοξία και να φωτίσει έθνη και λαούς. Να μεγαλουργήσει ο Ελληνισμός και να μεγαλουργήσει στο όνομα του Αναστάντος Χριστού και του Ελληνορθόδοξου μεγαλείου!
Ο Άγιος έκλαιγε για την Ελλάδα από το 1981. Έκλαιγε μέρες για την Ελλάδα!…
*Μαρτυρία π. Ανανία Κουστένη,
Από το νέο βιβλίο: «Ο Πάνσοφος Όσιος Πορφύριος, Μαρτυρίες – Τομος Α’» σελ 182-3 (Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων – Άγιον Όρος)

***

Θυμάμαι κάποτε που μου είπε το εξής:
«Δεν θα λέγεις «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με..! Θα λέγεις «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας…!» για να φωτισθούμε όλοι, διότι όλοι έχουμε ανάγκη. Και να το φωνάζεις μωρέ και να το λέγεις ότι ο Χριστός είναι το παν! Ο Χριστός θα τακτοποιήσει τα πάντα! Πολλές φορές έχουν ξεκινήσει, επειδή θέλουν να ρίξουν την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, αλλά ο Χριστός μας δεν τους αφήνει και δεν θα τους αφήσει. Μόνο η ελπίδα μας να μη χαθεί και να λέγεις στους ανθρώπους ότι ο Χριστός είναι το παν! Όλα τα καλά είναι στο Χριστό. Να ελπίζουμε, να ελπίζουμε, να ελπίζουμε…! Ο Χριστός είναι για όλους. Μας αγαπά όλους. Σταυρώθηκε για όλους μας και δεν θα μας αφήσει ότι και αν γίνει. Τόοοσο μεγάλη είναι η αγάπη Του! Γι’ αυτό είναι πάντοτε δίπλα μας, είναι στον καθένα μας…, για να βρει ευκαιρία να μας αρπάξει, να μας σώσει…!».
Το γλυκό του στόμα τα έλεγε αυτά.
*Μαρτυρία Μελετίας μοναχής, Ηράκλειο Κρήτης
Από το νέο βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες – ΤΟΜΟΣ Β’» (Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων – Άγιον Όρος)

***

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης Θα ‘ρθη καιρός που θα πέσουν οι κοιλιές.
Στο τέλος θα νικήση η Ορθοδοξία, όμως εγώ τότε δεν θα ζω.

***

Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης: « Θὰ ἔρθει πείνα… Ἐμᾶς δὲν θὰ μᾶς ἀκουμπήσει πολύ… Θὰ ζήσουμε μὲ χοχλιοὺς καὶ χορταράκια. Δὲν θὰ κρατήσει πολύ. Οἱ Μπολσεβίκοι (οἱ Ρώσοι) θὰ εἶναι ὁ τιμωρὸς τῆς Τουρκίας. (Τὸ ἐπανέλαβε τουλάχιστον 10 φορές) στενοχωριέμαι ποὺ θὰ σκοτωθοῦν γιατὶ εἶναι ἄνθρωποι κι αὐτοὶ ἀλλὰ δὲν κάθονται βρὲ παιδί μου ἥσυχοι. Μυαλό δὲν βάζουν. Θὰ φᾶνε ἀπὸ τοὺς Μπολσεβίκους μιὰν καὶ στρουφιχτή.

Θὰ ἔρθει μεγάλη δυσκολία στὴν ἀνθρωπότητα! Αἰτία ἡ ἁμαρτία! Ἂν δὲν ἐπιτρέψει αὐτὸν τὸν πόλεμο ὁ Θεός, τὸ εἶδος μας δὲν θὰ ἔχει λόγο ὑπάρξεως στὴ γῆ, ἐκεῖ ποὺ κατήντησε…»

Θα ανακατωθεί ο κόσμος, οι λαοί. Να μη φοβόμαστε. Έχουμε επάνω έναν παντοδύναμο Κυβερνήτη (έδειξε τον ουρανό). Το “μπούλι μπούλι τσα ” θα κάνουν οι Τούρκοι. Αυτό μόνο. Δεν θα καταφέρουν πολλά πράματα. Θα ξεσηκωθούν οι λεβέντες Κύπριοι, οι Κρητικοί ακόμα και γυναίκες… Μετά θα τους τακτοποιήσει καλά η Ρωσία. Μια για πάντα. Η Ρωσία είναι φίλη μας, ο πιο μεγάλος λαός της Ευρώπης. Φίλοι μας, ορθόδοξοι χριστιανοί, αυτοί θα μας βοηθήσουν. Θηρία είναι. Να προσευχόμαστε για τους Ρώσους. “

..Οι Τούρκοι θα έρχονται αλλά θα φοβούνται κιόλας. Άτακτα θα φύγουν κυνηγημένοι και από γυναίκες. Προσευχή να είναι έτοιμοι οι Ρώσοι. Από την προσευχή και την μετάνοια μας θα εξαρτηθούν πολλά πράγματα. Έρχονται οι Τούρκοι γιατί είναι άμυαλος λαός. Το επιτρέπει όμως ο Κύριος για τα παράξενα που κάνουν οι άνθρωποι
βιβλίο «Ἡ ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης» ἐκδόσεις «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου Σελ. 156, 102, 144.

Από την θαυμαστὴ ἐμφάνιση τῆς ἁγίας Γερόντισσας Γαλακτίας τῆς Κρήτης σὲ μοναχή

Μόρφου κ. Νεόφυτος: …Με πήρε τηλέφωνο μια καλή καλόγρια. Έχουμε σήμερα Πέμπτη (5 Οκτωβρίου 2023), θα με πήρε την Δευτέρα που μας πέρασε. Στην Ελλάδα η καλόγρια αυτή είναι σ’ ένα καλό μοναστήρι….
– «Όχι μόνο δε θα σφάξετε τα είκοσι γίδια αλλά όσοι έχετε είκοσι θα τα κάνετε σαράντα. Όσοι έχετε δύο θα τα κάνετε τέσσερα. Όσοι έχετε τέσσερα θα τα διπλασιάσετε να τα κάνετε οκτώ».
… Με ανοικτή καρδιά να με καλείς κι εμένα κι άλλους. Όχι μόνο εμένα. Διότι από εδώ και πέρα κόρη μου ο κόσμος ως τώρα στα μοναστήρια έδινε χρήματα, φαγώσιμα, φρούτα, τυριά, ότι παρήγαγε ο καθένας, από ευλάβεια: “να πάω στο μοναστήρι στον Αϊ Νικόλα ότι παράγω”. Από δω και πέρα δε θα σας φέρνει κανείς. Κανείς. Για κάποιο διάστημα θα τρώτε μόνο με ότι έχετε. Ότι παράγετε. Ούτε ηλεκτρικό, ούτε καύσιμα θα υπάρχουν».
– «Μα τί λες Γερόντισσα;».
– «Γι’ αυτό πρέπει ν’ αυξήσετε τα γίδια και να το πεις σ’ αυτούς που μιλούν να το πουν κι ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του».
…– «Άκουσε κόρη μου, θα έχετε στο στάβλο τέσσερις μπάλες σανό. Θα πας την μία ημέρα και θα πιάσεις τη μια, θα ταΐσεις τα ζώα σου. Τη δεύτερη ημέρα θα πάρεις μια άλλη μπάλα, θα ταΐσεις τα υπόλοιπα και εκεί που θα αρχίσεις να σκέφτεσαι “θα μας τελειώσουν τα σανά και θα πεθάνουνε τα ζα” εμείς και οι άγγελοί σας, τα δύο που θα μείνουν σανά θα τα κάνουμε εικοσιδύο. Από δω και πέρα στις δύσκολες μέρες που έρχονται δεν θα ζήσετε με τη λογική του αιώνος τούτου αλλά με την ευλογία και την πίστη, φτάνει να επικαλείστε εμάς με πίστη».
– «Συγγνώμη, μια τελευταία ερώτηση Γερόντισσα Γαλακτία. Μόνο τα σανά θα αυξάνονται;».
– «Όλα παιδί μου, όλα! Θυμήσου τον Προφήτη Ηλία. Θα ζήσετε ευλογημένες μέρες κι ας μην υπάρχει πολύ τεχνολογία προς στιγμής, μετά θα αποκατασταθούν όλα. Αλλά πρέπει να δώσετε εξετάσεις, τί πίστη έχετε;».
ἀπόσπασμα αὐτὸ ἀπὸ τὴν KΣΤ’ Πνευματικὴ Σύναξη Διαλόγου μὲ τὸν Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο, ποὺ πραγματοποιήθηκε στις 5 Ὀκτωβρίου, 2023

***

Πρόσφατα εμφανίστηκε ο Άγιος Ιάκωβοςτης Ευβοιας και είπε: « Το καλοκαίρι που έρχεται θα είναι από τα πιο δύσκολα » (2024) .

***

γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

«Όσοι λένε την ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με), αυτοί θα ξεπεράσουν όσα έρχονται με τη βοήθεια του Θεού».
““Έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες. Προσέξτε την ψυχή σας. Μαζευτείτε και δώστε τον αγώνα σας…”
Το Ευαγγέλιο είναι ο διδάσκαλός μας. Ό,τι και να μας απασχολή, αν το ανοίξουμε, θα πάρουμε την απάντησι, θα πάρουμε τον φωτισμό, θα πάρουμε ακριβώς αυτό το φάρμακο, που χρειάζεται για οιανδήποτε περίπτωσι.

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν… »
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

– Ξέρεις το τροπάριο που λέει: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν… »;
– Ναι γέροντα, το ξέρω.
– Πες το.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».

…Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.

– Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του…Τί ευτυχία η ανάσταση! «Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον». Ξέρεις τι θα πει ῾σκιρτώντες᾽; Θα πει χοροπηδώντας. Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι. Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας. Δεν υπάρχει χαρά μεγαλύτερη απ᾽ αυτή.
Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
– Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου, να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου- και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.
Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:
– Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, «ο μόνος ευλογητός των πατέρων»…Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».
Υστερόγραφο δικό μου
«Αληθώς Ανέστη»
(Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών)
https://www.youtube.com/watch?v=yTPHjk4Lz_8#t=20

***

Η πρώτη και υστερνή μας αγάπη

π. Ανανια Κουστενης: « Μετάνοια είναι το ξύπνημα της αγάπης μέσα στην ψυχή μας και το δόσιμό του όχι αλλού, ούτε στα είδωλα ούτε στο σκοτάδι ούτε στον κάκιστο εαυτό μας, αλλά στον Ιησού Χριστό, στην πρώτη και υστερνή μας αγάπη, σε Κείνον που «εις τέλος μας ηγάπησεν», και είναι το άλφα και το ωμέγα, η αρχή και το τέλος της ζωής μας.»

Ο Άγιος Πορφύριος μου είπε πως θέλουν να ρίξουν την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, αλλά ο Χριστός μας δεν θα τους αφήσει.. θα έρθουνε δύσκολα χρόνια, θα έρθει πείνα και αποστασία του κλήρου.. να πιαστείτε από την κολώνα της Εκκλησίας και να κρατιέστε εκεί, από την πίστη σας, από την αληθινή Εκκλησία. Αλλά να μην απελπιζόμαστε, διότι όλα είναι στα χέρια του Θεού… Ο Χριστός δεν θα μας αφήσει ότι και αν γίνει. Τόοοσο μεγάλη είναι η αγάπη Του! Μόνο η ελπίδα μας να μη χαθεί…
https://iconandlight.wordpress.com/2021/12/01/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%86%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%af%cf%80%ce%b5-%cf%80%cf%89%cf%82-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bd/

Οι οδύνες σβήνουν τις ηδονές… Γι’ αυτό θα έρθουν δεινά στην ανθρωπότητα, γι’ αυτό υποφέρουμε πολύ σήμερα οι άνθρωποι… Ο Ουράνιος καλός Πατέρας περιμένει την μετάνοια μας… Θέλω να θυμάστε καλά πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή σας, να μη χάσετε ποτέ την ελπίδα σας στον Κύριο..
https://iconandlight.wordpress.com/2023/09/19/%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%83%ce%b2%ce%ae%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b7%ce%b4%ce%bf%ce%bd%ce%ad%cf%82-%ce%b3%ce%b9-%ce%b1%cf%85%cf%84/

Άγιος Ισίδωρος του Ροστώβ ο διά Χριστόν σαλός και Άγιος Ισίδωρος ο εν Χίω
https://iconandlight.wordpress.com/2016/05/13/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%B2-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C/

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ ἐν Χίῳ.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς στρατευθεὶς τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, τῶν ἐπιγείων τὴν στρατείαν ἀπώσω, καὶ εὐθαρσῶς ἐκήρυξας Χριστὸν τὸν Θεόν· ὅθεν τὸν ἀγῶνα σου τὸν καλὸν ἐκτελέσας, μάρτυς θεοδόξαστος τοῦ Σωτῆρος ἐδείχθης. Ὃν ἐκδυσώπει σῴζεσθαι ἡμᾶς, τοὺς σὲ τιμῶντας, παμμάκαρ Ἰσίδωρε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ ἐν Χίῳ.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Μέγαν εὕρατο ἡ Χίος ῥύστην, σὲ τὸν πρόμαχον τὸν ἐξ Αἰγύπτου, Ἀθλοφόρε Κυρίου Ἰσίδωρε, ὡς τοῦ Δεκίου καθεῖλες τὴν δύναμιν, καὶ Νουμερίου τὸ θράσος κατέβαλες, οὕτως Ἅγιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος Κύπρου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ὡς ἐν λυχνία ἐτέθης παρὰ Θεοῦ λύχνος ἄσβεστος, καταφωτίζων πλουσίως τὰ λογικὰ Αὐτοῦ πρόβατα, δογμάτων ὀρθοδόξων διδαχαῖς, Θεράπον τοῦ Χριστοῦ Ἱερουργέ. Διὰ τοῦτο, συγχορεύεις μετὰ τῶν Ἀσωμάτων, διπλοῖς στεφάνοις κοσμούμενος. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, τὸν δρόμον τοῦ μαρτυρίου διελθεῖν, πρεσβεύων μὴ ἐλλίπῃς, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τιμώντων Σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος Κύπρου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Θεραπεύσας ἐνθέῳ, ζήλῳ τὸν Κύριον, ἀληθῶς ἀνεδείχθης, Θεράπων τούτου πιστός, διὸ γέγονας ἡμῖν τοῖς τιμῶσί σε, ἀκεσώδυνος πηγή, καὶ πολυχεύμων ποταμός, θαυμάτων καὶ ἰαμάτων, Θεράπον, Ἱερομάρτυς Κυρίου, πρέσβευε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος Κύπρου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Φερωνύμως θεράπων τοῦ Θεοῦ γνησιώτατος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, Ἱεράρχα μακάριε, καὶ ἤθλησας στεῤῥῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, Θεράπον ἱερέων καλλονή· διὰ τοῦτο τῶν θαυμάτων τὰς δωρεάς, παρέχεις τοῖς βοῶσί σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀλεξάνδρου, τοῦ ἐν Πύδνῃ
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστὸν ὡμολόγησας τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν, καὶ χαίρων ἐνήθλησας ὑπὲρ τῆς δόξης Αὐτοῦ, Ἀλέξανδρε ἔνδοξε· ὅθεν σου τὴν ἁγίαν, προσπτυσσόμενοι κάραν, ᾄδομεν τῷ Σωτῆρι, χαριστήριον αἶνον, τῷ σώζοντι ἡμᾶς ἐκ τῆς φθορᾶς, ταῖς ἱκεσίαις σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Λεοντίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων.
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τὸν κλεινὸν Ἱεράρχην καὶ φωστῆρα παγκόσμιον, Ἱεροσολύμων τὸν θρόνον, ἐπαξίως κοσμήσαντα, Λεόντιον τιμήσωμεν πιστοί, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, τὸν καλὸν ἡμῶν ποιμένα ἀνευφημουντες πόθῳ καὶ κραυγαζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε στεφανωσαντι, δόξα τῷ δια σου δωρουμενω τοῖς πιστοῖς αφθονα χαρίσματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Μάρκου τοῦ Κρητὸς (†1643).
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ἡ Κρήτη σε γεραίρει ὡς πάτριος σπαργάνων, καὶ ἡ ἀσιάτις γῆ χαίρει τῷ σῷ λειψάνῳ, μάκαρ· τμηθεὶς γὰρ τὴν κάραν καρτερῶς, ὦ Μᾶρκε, Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ· ὑπὲρ πάντων ἐπομβρύεις τὰς δωρεάς, τῶν σοὶ πιστῶς ἐκβοώντων· δόξα τῷ παρασχόντι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ στερεοῦντι διὰ σοῦ πίστιν ὀρθόδοξον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Μάρκου τοῦ Κρητὸς
Ἦχος δ΄.

Τὸν στεῤῥὸν τῆς ἀληθείας ὑπέρμαχον, καὶ τοῦ Χριστοῦ στρατιώτην ἀκαταγώνιστον, ἐν ᾠδαῖς ἱεραῖς Μᾶρκον τὸν θεῖον τιμήσωμεν, τὸν τὴν πλάνην τοῦ ψεύδους γενναιοφρόνως πατήσαντα, καὶ Χριστὸν τὸν Θεὸν ἐν παῤῥησίᾳ κηρύξαντα, πρὸς ὃν οἱ πιστοὶ εὐσεβοφρόνων βοήσωμεν· Χαῖρε τῶν Ἀθλοφόρων Κυρίου τὸ ἐγκαλλώπισμα.

π.Ανανίας Κουστένης: “Χτυπάν Εκκλησία και Πατρίδα, ας ξυπνήσουμε”!

Άγιος Αλέξιος Γκνεούσεβ, μια λαμπάδα αναμμένη μπροστά στον θρόνο του Θεού· ένα αστέρι που χύνει το φως του στον ορίζοντα της χριστιανοσύνης… ένας άγιος που νίκησε τον θάνατο….

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ιγ’ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας. (†177)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Παυσικάκου, Ἐπισκόπου Συννάδων.(Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Λαοδίκιος ὁ δεσμοφύλαξ, ὁ Μάρτυς, ὁ διὰ τῆς Ἁγίας Γλυκερίας πιστεύσας, ξίφει τελειοῦται.(†177)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεργίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, πατρὸς τοῦ ἱεροῦ Φωτίου (6 Φεβρουαρίου) καί ἀδελφοῦ τοῦ Πατριάρχου Ἁγίου Ταρασίου (730 – 25 Φεβρουαρίου 806)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλέξανδρος, ἐν τῇ πόλει τῶν Τιβεριανῶν, ξίφει τελειοῦται.(3ο αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ πρεσβυτέρου τῆς Μονῆς Ἐφαψέως.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἀγάπιος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Γαμαλιὴλ τοῦ Νομοδιδασκάλου, καὶ διδασκάλου τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πολυβίου, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, ὃς ἐγένετο ἐπίσκοπος Ῥινοκούρων (ἢ Ῥινοκορούρων)(4ος-5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν· Ἰωάννου(998), Εὐθυμίου (1028) καὶ Γεωργίου(1065), κτιτόρων τῆς βασιλικῆς καὶ σεβασμίας Μονῆς τῶν Ἰβήρων .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Γαβριὴλ ὁ Ἴβηρ, ὁ θείας φωνῆς ἀκηκοώς, καὶ ἐξαγαγὼν τῆς θαλάσσης τὴν θαυματουργὸν εἰκόνα τῆς Πορταϊτίσσης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.(11ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ὁσιομάρτυρες Μοναχοὶ Ἰβηρῖται, οἱ τοὺς λατινόφρονας ἐλέγξαντες, τὸν βασιλέα Μιχαήλ, καὶ τὸν πατριάρχην Βέκκον, ἐν τῇ θαλάσσῃ βληθέντες τελειοῦνται.(13ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου Παντανάσσης ἐν τῇ νήσῳ τῆς Ἁγίας Γλυκερίας, τῆς κειμένης πρὸ τοῦ Νικητιάτου, τῆς σημερινῆς πόλεως Τοῦζλων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Εὐφροσύνου τοῦ Συγχωρημένου, τοῦ Ἰβηρίτου.(18ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀββανοῦ τοῦ Ἰρλανδοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Οὐαλεριανοῦ ἐπισκόπου Ὠξέῤῥης Γαλλίας.(350)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὀνησίμου, ἐπισκόπου Σουασσοῦ τῆς Γαλλίας.(361)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Σαρβάτου, ἐπισκόπου Τονγκρὲ Βελγίου.(384)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοκτίστου τοῦ ἐκ Τέκοα τῆς Παλαιστίνης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Γλυκερίας τοῦ Νόβγκοροντ Ῥωσσίας.(1522)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς μετακομιδῆς(1688) τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Ἱερομάρτυρος τοῦ Ῥώσσου. (†1653)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Ἰωάννου τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγ. Νείλου τῆς Σόρας Ῥωσσίας (1863)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες Βασίλειος Σοκόλοφ, Ἀλέξανδρος Ζαοζέρσκι καὶ Χριστόφορος Ναντέζντιν, Μακάριος Τέλεγκιν καὶ Μάρτυς Σέργιος Τιχομίροφ (1922)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Αἰκατερίνα Ἀνδριάνοβα (ἐν Οὐλιάνοφσκ 1938), Νικόλαος Μπασλιάεφ (ἐν Βλαντιμίρ, Πάσχα 1963), Παῦλος Μπράιαντσεφ (ἐν Μπλαγκοβέστσενσκ Χαμπάροφσκ 1938), Μιχαὴλ Λυάργκα (ἐν Καζακστάν, 1969), Μακάριος (Voskresensky (ἐν Κοστρόμα, 1931), Δημήτριος Μακάροφ (ἐν Ἄτκα Κόλυμα, 1938), Ἀρδαλίων Ποπόφ (Βόλογκντα, 1942), Ἰωάννης Σαφράνοφ (ἐν Ὀνέγκλαγκ τοῦ Ἀρχάγγελσκ, 1942) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Συναξάριον.
Τῇ Δευτέρᾳ μετὰ τὴν Κυριακὴν τοῦ Ἀντιπάσχα (τοῦ Θωμᾶ), ἑορτάζομεν τὴν ἀνεύρεσιν τῆς Ἁγίας καὶ θαυματουργοῦ Εἰκόνος, τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ἐπονομαζομένης Χρυσαφιτίσσης ἐν Μονεμβασίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Βοηθείας, τῆς ἐν τῇ Χίῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀναστασίου, τοῦ ἐκ Παραμυθίας τῆς Ἠπείρου.

Άγιος Αλέξιος Γκνεούσεβ
– ο Αγιος Ιερέας του Μπορτσουρμάνι

«Αυτός ο άνθρωπος με τις προσευχές του μοιάζει σαν
μια λαμπάδα αναμμένη μπροστά στον θρόνο του Θεού» και «ένα αστέρι που χύνει το φως του στον ορίζοντα της χριστιανοσύνης». 
(Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)

Σε ένα χωριό ονομαζόμενο Μπορτσουρμάνι (Ρωσίας) στην περιοχή του Κουρμύς, στην επαρχία του Σιμπίρσκ, νυν του Νίζγκοροντ, ζούσε ένας ενάρετος στάρετς ιερέας, ο π.Αλέξιος. Όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στον Θεό και τον πλησίον του. Ζούσε μια ζωή γεμάτη μόχθο και αγιότητα. Δαπανούσε τον χρόνο του σε ακατάπαυστη προσευχή και αγαθοεργίες, προσευχόμενος ακούραστα νύχτα και μέρα μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου του.
Πρόσφερε την ζωή του στους αδερφούς του Χριστιανούς, προσευχόμενος γι᾿ αυτούς και διδάσκοντάς τους με τα λόγια του, αλλά προπαντός με το παράδειγμα της άγιας ζωής του.
Για την ενάρετη ζωή του έλαβε μεγάλα χαρίσματα από τον Θεό. Έλαβε το προορατικό χάρισμα και την χάρη της θεραπείας. Τον τιμούσαν όλοι οι άνθρωποι όχι μόνο οι απλοϊκοί, αλλά ακόμη και αυτός ο Άγιος Σεραφείμ, ο θαυματουργός του Σάρωφ, μίλησε για την δύναμη της προσευχής του π. Αλεξίου και τον θεωρούσε έναν μεγάλο Ασκητή και αγαπημένο του Θεού.

Ο Άγιος Σεραφείμ δεν συνάντησε ποτέ τον π. Αλέξιο, αλλά τον γνώριζε καλά με το προορατικό του χάρισμα και είπε τα εξής γι᾿ αυτόν:
«Αυτός ο άνθρωπος με τις προσευχές του μοιάζει σαν μια λαμπάδα αναμμένη μπροστά στον θρόνο του Θεού. Κοιτάξτε έναν που, χωρίς να έχει δώσει μοναχικούς όρκους, στέκεται ψηλότερα από πολλούς ασκητές· που χύνει το φως του σαν ένα αστέρι στον ορίζοντα της χριστιανοσύνης».
Αν κάποιος από την περιοχή του π. Αλεξίου ερχόταν στον Άγιο Σεραφείμ, αυτός τον έστελνε πίσω στον τόπο του, λέγοντάς του ότι έχουν εκεί τον άνθρωπο της θερμής προσευχής.
Ο π. Αλέξιος δεν επηρεάστηκε καθόλου από τις τιμές που του πρόσφεραν, αλλά παράμεινε πολύ ταπεινός. Θεωρούσε τον εαυτό του τον πρώτο και μεγαλύτερο αμαρτωλό. Όπως όλοι οι Άγιοι του Θεού, έτσι και αυτός θεωρούσε τον εαυτό του πολύ ανάξιο ενώπιον του Θεού και λυπόταν διαρκώς για τα αμαρτήματά του.

Κατά την διάρκεια της Γαλλικής εισβολής, το 1812, ο π. ‘Αλέξιος μετά από κάποια Λειτουργία προσευχόταν πολύ να χαρίσει ο Θεός την νίκη στον Ρωσικό λαό. Ξαφνικά είδε έναν ῎Αγγελο, σταλμένο από τον Θεό, ο οποίος του ανάγγειλε ότι οι στρατιές του Ουρανού έχουν έρθει να βοηθήσουν την Ρωσία και ότι οι εχθροί θα νικηθούν και όλη η Ρωσία θα αγαλλίαζε.

Αλλη φορά, άκουσε μια ουράνια ψαλμωδία και είδε τον ίδιο τον Κύριο που τον διέταξε να ποιμαίνει το ποίμνιο της ‘Εκκλησίας: 
«Βόσκε τα πρόβατά Μου· ποίμαινε τα εκλεκτά Μου· πρόσεχε το ποίμνιό Μου. Γιατί εγώ σε έχω διορίσει επί του ποιμνίου αυτού όρος υψηλόν Μου και φύλακα της εκκλησίας»

***

Ένα αγόρι δώδεκα ετών πέθανε στην ενορία του π. Αλεξίου στη Ρωσία. Στη ζωή του το παιδί αυτό ήταν ιδιαίτερα ήσυχο και το σκέπαζε η χάρη του Θεού.
Ήταν σαν άγγελος και όλοι το θεωρούσαν έτσι. Παντού όπου στεκόταν μετέδιδε γαλήνη.
Αν σε μια παρέα ακουγόταν σφοδρή συζήτηση ή τσακωμοί, το παιδί στεκόταν σ’ αυτή σιωπηλά, χωρίς να πει ούτε μια λέξη! Αλλά από τα αγνά του μάτια πεταγόταν σαν ένα ουράνιο φώς και όταν οι μεγάλοι καταλάβαιναν ότι είναι δίπλα τους ο άγγελος αυτός, σταματούσαν αμέσως το μάλωμα. Και όταν γινόταν τελεία ησυχία στην παρέα, το παιδί χαμογελούσε αγνά και πήγαινε αλλού.
Οι άνθρωποι παρατηρούσαν ότι το παιδί αυτό δεν πήγαινε ασκόπως πέρα δώθε, όπως τα άλλα παιδιά, αλλά πήγαινε και στεκόταν εκεί που ήσαν τσακωμοί και σφοδρές συζητήσεις για να τις καθησυχάσει. Για να αποκατασταθεί κάπου η ειρήνη ήταν αρκετό να παρουσιαστεί το παιδί αυτό, γι’ αυτό και το έλεγαν αγγελούδι τους. Και πραγματικά είχε αγγελική εμφάνιση. Τα μαλλάκια του, τα μάτια του, το χαμόγελο του το παρουσίαζαν σαν άγγελο. Όταν χαμογελούσε έλαμπε. Οι γονείς του ήσαν απλοί χωρικοί άνθρωποι και το υπεραγαπούσαν. Αλλά και όλοι στο χωριό υπεραγαπούσαν αυτό το αγόρι-το αγαπούσαν περισσότερο ακόμη και από τα δικά τους παιδιά.
Κάποτε στο χωριό έγινε μια μεγάλη πανήγυρη. Με την ευκαιρία της πανήγυρης αυτής, που κράτησε πολύ, οι χωρικοί κάτοικοι του χωρίου μέθυσαν. Μετά το μεθύσι έγιναν πολλές αμαρτίες και ασωτίες στο χωριό. Γι` αυτόν τον λόγο το παιδί, για το οποίο μιλήσαμε, αρρώστησε σοβαρά από στενοχώρια και σε λίγες μέρες πέθανε.
Όταν διαδόθηκε στο χωριό το νέο του θανάτου του παιδιού, τότε οι χωρικοί ξύπνησαν από τη μέθη της ασωτίας τους, σκέφτηκαν σοβαρά και ξέσπασαν σε θρήνο. Κάθε ένας κατηγορούσε τον εαυτό του για τον θάνατο τού παιδιού και θεωρούσε τον θάνατο του σαν μια τιμωρία για την δική του ακολασία. Γερόντισσες γυναίκες οδύρονταν γι` αυτό το κακό και όλο το χωριό συγκεντρώθηκε στο σπίτι των γονέων τού παιδιού με βαθειά μετάνοια για τις παραβάσεις τους.
Το αγόρι ήταν ξαπλωμένο στο φέρετρο σαν ζωντανό• ένα χαμόγελο ήταν στα χείλη του. Ήταν ένας σιωπηλός αλλά βαρύς έλεγχος των χωρικών για τα αμαρτήματά τους. Όσοι το κοίταζαν κατέβαζαν το κεφάλι τους από ντροπή και έκλαιγαν. Για μια ολόκληρη εβδομάδα, κατά την οποία όλοι έκλαιγαν για τις ασωτίες τους στην πανήγυρη, πού προκάλεσαν τον θάνατο τού παιδιού, δεν το έθαψαν.
Άρχισε όμως να παρουσιάζεται η φθορά και πρασινωπά εξανθήματα εμφανίστηκαν στα χέρια του, χωρίς όμως να μυρίζει το σώμα τού νεκρού παιδιού. Τότε μετέφεραν το φέρετρο στην Εκκλησία και ο π. Αλέξιος Γκνεούσεβ άρχισε να ψάλλει την νεκρώσιμη Ακολουθία. Ο Άγιος Ιερέας με δυσκολία από τα κλάματα του έψαλλε την Ακολουθία.
Η ώρα ήταν 5 μ .μ. όταν θα δινόταν ο τελευταίος ασπασμός. Είναι αδύνατον να περιγραφεί τί γινόταν στην Εκκλησία. Φωνές και κλάματα ακούγονταν. Κτυπούσαν τα στήθη τους. Κάθε ένας θυμούμενος τις ακολασίες του στην πανήγυρη, κατηγορούσε τον εαυτό του ως υπεύθυνο για τον θάνατο τού παιδιού. Ο π. Αλέξιος στεκόταν στο Ιερό Βήμα, προ τού θυσιαστηρίου, με υψωμένα τα χέρια του στον ουρανό και τόλμησε να κάνει την έξης προσευχή στον Θεό με φωνή ακουστή σε όλο το εκκλησίασμα:
«Θεέ μου, Θεέ μου! Βλέπεις ότι δεν έχω την δύναμη μέσα μου να δώσω τον τελευταίο ασπασμό σ’ αυτό το παιδί!, Μην επιτρέψεις σε εμέ, σε ένα γέροντα άνθρωπο, δούλο Σου και Ιερέα Σου, να αφήσω ντροπιασμένος αυτήν την Εκκλησία, γιατί ο εχθρός της ανθρωπότητας θα με περιπαίξει, τον υπηρέτη Σου, επειδή διέκοψα την Ακολουθία για την αδυναμία μου. Άλλα είναι πέρα από την δύναμη μου. Άκουσε τα βογγητά τού μετανοούντος λαού Σου. Δες την οδύνη των καρδιών αυτών των γονέων. Άκουσε, Κύριε, την αίτηση μου, την δέηση ενός γέροντα Ιερέα: Μη μας στερήσεις από όσα μας έδωσες για την διόρθωση μας, για την διδασκαλία μας και για την δόξα τού αγίου Σου ονόματος. Δεν μας είπες, Κύριε, ότι θα μας δώσεις ότι Σου ζητήσουμε με πίστη; Συ δεν είσαι, πολυέλεε Κύριε, που μας είπες, «Αιτείτε και δοθήσεται ύμίν…»; Ώ Δίκαιε Θεέ μου! Σ’ αυτήν την Εκκλησία δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει αυτό το παιδί και να τού δώσει τον τελευταίο ασπασμό. Εγώ είμαι ένας γέροντας άνθρωπος. Και εγώ, επίσης, δεν έχω την δύναμη… Ω Θεέ μου, σπλαχνίσου μας! Άκουσε μας, Κύριε και Θεέ μας…». Και σιώπησε…
Σε λίγο ο Ιερέας έπεσε στα γόνατα μπροστά στο Θυσιαστήριο και φώναξε με δυνατή φωνή:
«Έτσι, Κύριε, έτσι, αλλά ανάστησε αυτό το παιδί, γιατί τίποτε δεν είναι αδύνατο σε Σένα. Συ είσαι ο Κύριος μας, ο Κυβερνήτης μας… Σε παρακαλώ, όχι με υπερηφάνεια, αλλά με ταπείνωση…».
Τότε, σαν μια λάμψη αστραπής φάνηκε και ένας δυνατός κρότος ακούστηκε ως απάντηση στον γέροντα Ιερέα, τον γονατισμένο ενώπιον του Θυσιαστηρίου!…
Γυρίζοντας πίσω, ο Ιερέας είδε το αγόρι να είναι όρθιο στο φέρετρο και να κοιτάζει προς όλες τις διευθύνσεις. «Όταν ο Ιερέας είδε ότι το παιδί ήταν όρθιο στο φέρετρο, έπεσε πάλι στα γόνατα του μπροστά στο Θυσιαστήριο και κλαίοντας σιωπηλά, άρχισε να ευχαριστεί τον Θεό για το θαύμα. «Έπειτα σηκώθηκε και χωρίς να πει λέξη κατευθύνθηκε προς το φέρετρο. Γύρω από το φέρετρο γινόταν μια απερίγραπτη ενθουσιαστική ταραχή.
Με δυσκολία ο Ιερέας προχώρησε διά μέσου τού πλήθους στο φέρετρο, πήρε το παιδί στην αγκαλιά του, το έφερε στο Ιερό, το έβαλε σε μια καρέκλα και αυτός έπεσε στα γόνατα. «Έπειτα κοινώνησε το αναστημένο παιδί τα άχραντα Μυστήρια και μετά το παρέδωσε στους γονείς του, οι οποίοι το μετέφεραν στο σπίτι.
Ο π. Αλέξιος όμως δεν έφυγε από την Εκκλησία αμέσως. Ήταν τόση η συγκίνηση του από το συμβάν, ώστε δεν μπορούσε να φύγει. Κάθισε στον Ναό και διάβασε τον Ακάθιστο στην Θεοτόκο. Κατόπιν, βαθειά συγκλονισμένος, παρέμεινε κλινήρης επί μία εβδομάδα. Μετά το θαύμα, ο Μπάτιουσκα Αλέξιος έζησε τρία ακόμη χρόνια. Το παιδί έζησε έξι ακόμη χρόνια μετά την ανάσταση του και πέθανε σε ηλικία δέκα οκτώ ετών.
Τόση είναι η δύναμη της προσευχής! Τόση είναι η τόλμη που έχει στο Θεό ένας Άγιος Ιερέας!
Βιβλ. Ιερομόναχου Δαμασκηνού Ορλώφσκυ, Μάρτυρες, Ομολογηταὶ καὶ Ασκηταὶ της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Κʹ αιώνος, εκδ. «Μπουλάτ», Τβερ 1992, σελ. 31-46

*Τῇ ΚΑ´ (21ῇ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀλεξίου (Γκνεούσεβ), ἱερέως τῆς Βορτσουμάνης (Bortsurmany) ἐν Νίζνυ-Νόβγοροντ (Nizhni-Novgorod) Ῥωσσίας. (†1848)

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τῆς Χρυσαφιτίσσης (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς δῶρον οὐράνιον, τῇ εὐδοκίᾳ τῇ σῇ, ἡ πόλις ἐκτήσατο, Μονεμβασίας Ἁγνή, τὴν θείαν Εἰκόνα σου· ᾗ περ καὶ προσιοῦσα, Χρυσαφίτισσα Κόρη, λαμβάνει ἀεὶ ἐκ ταύτης, πᾶσαν χάριν βοῶσα· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Βοηθείας, τῆς ἐν τῇ Χίῳ
Ἦχος πλ. δ΄. Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς.

Χαῖρε πανσέβαστε Εἰκὼν τῆς Θεοτόκου, ἡ χαριτόβρυτος καὶ πλήρης θαυμασίων, καὶ προστάτις τῆς ποίμνης τῆς ἱερᾶς Μονῆς Σου· ὡς οὖν ἐξ ἀσήμου καλύβης καὶ ταπεινῆς, ἀνήγειρας εἰς Σὴν δόξαν Νέαν Μονήν· οὕτω σώσαι τὴν ποίμνην Σου, καὶ τῆς Μονῆς τοὺς δωρητάς, καὶ δίδου ἡμῖν πάντοτε, τὴν θερμήν Σου βοήθειαν.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Βοηθείας
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Πληθὺς τῶν μοναζόντων ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, ἡμῶν τὴν πολιοῦχον καὶ τοῦ κόσμου προστάτιδα, παντοίων γὰρ θαυμάτων ὡς πηγή, δεδώρηται ἡμῖν καὶ θησαυρός, ἡ Εἰκὼν τῆς Θεοτόκου, διόπερ ἅπαντες Ταύτῃ ἀναβοήσωμεν· χαῖρε τῶν Σὲ τιμώντων ἡ ἐλπίς, χαῖρε ἡμῶν τὸ καύχημα, χαῖρε ἡ χάριν καὶ ὄνομα οὖσα Βοήθεια.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀναστασίου, τοῦ ἐκ Παραμυθίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῇ τοῦ Πνεύματος αἴγλῃ φωτισθεὶς Ἀναστάσιε Νέος Ἀθλοφόρος προσῆλθες μαρτυρίου τῷ σκάμματι· βασάνοις καὶ δαρμοῖς καθαιμαχθείς, Χριστὸν ἀνθωμολόγεις εὐθαρσῶς· καὶ τὴν πλάνην ἀφανίσας, τὸν Δανιὴλ ἐκ σκότους ἀνεζώγρησας. Πρέσβευε τοίνυν Μάρτυς ἐκτενῶς δοῦναι ἡμῖν μετάνοιαν, νίκας κατὰ πνευμάτων δυσσεβῶν καὶ θεῖον ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Δεῦτε πάντες φιλέορτοι νῦν συνέλθωμεν, ἐν τῷ ναῷ Γλυκερίας τῆς καλλιμάρτυρος, καὶ τὴν ἐπέτειον αὐτῆς μνήμην τελέσωμεν. Ὅτι δορὰν τῆς κεφαλῆς, ἀφαιρεθεῖσα ἀπηνῶς, ἀπέπνιξε τὸν Βελίαρ, καὶ Χριστῷ συμπαρισταμένη, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύει Αὐτῷ.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας.
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν καλλιπάρθενον, Χριστοῦ τιμήσωμεν, τὴν ἀριστεύσασαν, πόνοις ἀθλήσεως, καὶ ἀσθενείᾳ τῆς σαρκός, τὸν ὄφιν καταβαλοῦσαν· πόθῳ γὰρ τοῦ Κτίσαντος, τῶν βασάνων τὴν ἔφοδον, ὡς οὐδὲν ἡγήσατο, καὶ θεόθεν δεδόξασται· πρὸς ἣν ἀναβοήσομεν πάντες· Χαίροις θεόφρον Γλυκερία.

Ἀπολυτίκιον.τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀθλήσασα νομίμως ὡς παρθένος θεόληπτος, Τραϊανουπόλεως ὤφθης ἱερὸν ἐγκαλλώπισμα· καὶ ἄθλων καταυγάζεις τῷ φωτί, ἀξίως δοξασθεῖσα ἐκ Θεοῦ, ἀθληφόρε Γλυκερία, διὰ παντός, τὴν Θράκην ἐκβοῶσάν σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον. τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας(Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Παρθένος πανάμωμος καὶ ἀθληφόρος σεμνή, ἐδείχθης πανεύφημε, καὶ τῷ Σωτῆρι Χριστῷ, ἀξίως νενύμφευσαι· ὅθεν καὶ ἐν ἀθλήσει, τὸν ἐχθρὸν καθελοῦσα, χάριν ἀεὶ πηγάζεις, Γλυκερία θεόφρον, τοῖς πίστει προσιοῦσι, τῇ θείᾳ πρεσβείᾳ σου.

Ἀπολυτίκιον. τοῦ Ὁσίου Παυσικάκου, Ἐπισκόπου Συννάδων
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν κλῆσιν τοῖς ἔργοις σου ἐπισφραγίζων σοφέ, κακῶν ἀπολύτρωσιν τοῖς προσιοῦσι πιστῶς, παρέχεις ἑκάστοτε· θαύμασι γὰρ ἐκλάμπων, τὴν ἐν σοὶ θείαν χάριν, ἅπασι διαυγάζεις, εἰς πιστῶν σωτηρίας· διὸ σοὶ Ἱεράρχα Παυσίκακε γεραίρομεν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Κτιτόρων τῆς Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους
Ἦχος α΄.

Τοὺς τρεῖς λαμπτῆρας τοὺς θείους, τῆς τρισηλίου Θεότητος, τοὺς τὴν ἱερὰν ἐκ τῶν βάθρων, τῶν Ἰβήρων Λαύραν ἐγείραντας, τοὺς ψυχοτρόφους ποταμοὺς ἐγκρατείας, τοὺς ἡμᾶς τὰ τέκνα αὐτῶν, νάμασι διδασκαλίας πιστῶς καταρδεύσαντας· Ἰωάννην τὸν μέγαν, καὶ τὸν θεοφόρον Γεώργιον, σὺν τῷ κλεινῷ Εὐθυμίῳ, τῷ δευτέρῳ ὁφθέντι χρυσοῤῥήμονι· πάντες οἱ τὴν μνήμην τελοῦντες αὐτῶν, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν, αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.

Ἀπολυτίκιον Ἁγιορειτῶν Ὁσιομαρτύρων
Ἦχος πλ.δ ́. Ταχὺ προκατάλαβε.

Κοσμᾶν «Πρῶτον» μέλψωμεν, σὺν Ζωγραφίταις στεῤῥοῖς, πατέρας θεόφρονας, Βατοπεδίου Μονῆς, Ἰβήρων προμάχους τε. Οὗτοι γὰρ ὁπλισθέντες, τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου, ἀντέστησαν τῇ τοῦ Βέκκου, λατινόφρονι πλάνῃ, ὁπλῖται Ὄρους τοῦ Ἄθω, ὀφθέντες καὶ μάρτυρες.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος βαρύς.

Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος, ἡ ζωὴ ἐκ τάφου ἀνέτειλας, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης ἡ πάντων ἀνάστασις, πνεῦμα εὐθές δι’ αὐτῶνἐγκαινίζων ἡμῖν, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Ζῶ μέσα μου τὴν αἰωνιότητα, ἤ ὄχι; οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ ποῦν, ὅταν μᾶς συναντοῦν – ἐμένα κι ἐσένα- , «Ναί, εἶναι ἀλήθεια· ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ γυναίκα, αὐτὸ τὸ παιδί, αὐτὸς ὁ ἄνδρας εἶναι ζωντανοὶ μὲ μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν ὑποπτευόμουνα, μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ»; Ἀντώνιος (Bloom) of Sourozh

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΙΒ´(12ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου, Ἐπισκόπου Κωνσταντίας τῆς Κύπρου. (403)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ Α´ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ὁμολογητοῦ, Πολιούχου Πρεσπῶν. (740)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Καλλίτροπος, ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, Ἐπισκόπου Κωνσταντίας τῆς Κύπρου.(5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλίππου τοῦ ἐν Ἀργυρίῳ (Ἀγκίρᾳ) τῆς Σικελίας. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Θεόδωρος ὁ ἐν Κυθήροις, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (922)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος Β΄ ὁ Σιναΐτης, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων (1223) [καὶ στὶς 7 Νοεμβρίου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικήτα τοῦ Σιναΐτου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ, τοῦ Θεσσαλονικέως, τοὐπίκλην Μαρούλη, τοῦ ἰσαγγέλως ἐν Ἄθωνι ἀσκήσαντος. (+1336)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἄθλησις τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νεομάρτυρος Ἰωάννου, τοῦ ἐν Σέῤῥαις μαρτυρήσαντος. (15ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Θεοφάνης Ἐπίσκοπος Σολέα Κύπρου (1550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς Ἰωάννης Βλάχος, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας, ἀγχόνῃ τελειοῦται. (1662)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Λέοντος τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Καλαβρίας ἐν Μεθώνῃ θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τῆς Λαύρας τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου. (1633)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Δωρόθεος, μαθητής Ὁσίου Διονυσίου τῆς Λαύρας τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου ἐν Ῥωσίᾳ (1622)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων εἰς «τόν λόφον τῶν ἱερέων» ἐν Γεωργίᾳ (17ος αἰ),
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς Ἀντωνίου (Medvedev) τοῦ Ραντονέζ (1877)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου τῆς Ὄπτινα, τοῦ διορατικοῦ καὶ Ὁμολογητοῦ. (1928)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Σύναξις τῶν ἐν τῷ Ἐρημητηρίῳ Γέννησεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Σωφρόνιεβο-Μολτσένσκι ἀσκησάντων Ὁσίων Πατέρων: Θεοδοσίου (Μασλόφ, 1802), Σεραπίωνος (1718), Σωφρονίου (Μπατοβρίν, 1692), Σεργίου (Τιχόνοφ, 1879), διὰ Χριστὸν σαλοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Εὐλογίου τοῦ Βαλαάμ ἐν Ῥωσίᾳ. (1969)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς γερο-Μιχαὴλ τοῦ Καυσοκαλυβίτη ἐκ Σύμης (1979)

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ δευτέρᾳ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὰ ἐγκαίνια ἑορτάζομεν τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως, καὶ τὴν τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Νικήτα τοῦ Λαζοῦ, τοῦ Ἁγιαννανίτου τοῦ ἐν Σέῤῥαις (1808)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἐν Ναούσῃ δισχιλίων Νεομαρτύρων, εἰς ῥεῖθρα Ἀραπίτσης κατὰ τὸ 1822 ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν κατακρημνισθέντων, Νεανίδων, Μητέρων, καὶ αὐτῶν Παίδων, διὰ Χριστοῦ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀποφυγὴν Αὐτοῦ ἀπαρνήσεως, ὡς καὶ τῆς ἐκ τῶν ἀπίστων μολύνσεως ψυχῶν καὶ σωμάτων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων Γεωργίου, Μανουήλ τοῦ Κυπρίου, Θεοδώρου, Λάμπρου καὶ Μιχαὴλ τῶν ἐκ Σαμοθράκης, καὶ ἐν Νέᾳ Μάκρῃ Ἀλεξανδρουπόλεως μαρτυρησάντων ἐν ἔτει ͵αωλε´ (1835).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τῆς ἀπὸ θαλάσσης παραδόξου ἐλεύσεως τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπιλεγομένης Γλυκοφιλούσης, ἥτις θαυμασίως ἐπεραιώθη πρὸς τὴν καθ᾿ ἡμᾶς ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Φιλοθέου ἐν Ἄθω, ἐπὶ τῆς βασιλείας Θεοφίλου τοῦ Εἰκονομάχου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Παναγίας τῆς Παντανάσσης ἐν Μυστρᾷ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα, τῆς ἐξαιρέτου προνοίας καὶ εὐεργεσίας τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἥτις παραδόξως ἀπέβαλε τὸν ἀλλοπίστον στρατὸν τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους . (1830)

Στίχοι Εἰ νηδύος κλείς, ἢ τάφου μὴ κωλύει,
Σὴν Σῶτερ ὁρμήν, κλεῖς θυρῶν πῶς κωλύσει;

Ὁ Ἅγιος Θωμᾶς
π. Ἀντώνιος Bloom

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς εἶναι γνωστὸς, ὡς Ἄπιστος. Καὶ τὸ ὄνομα Ἄπιστος, συκοφαντεῖ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀπεῖχε πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἄπιστος στὸν Διδάσκαλο καὶ Κύριό Του.

Ὅταν ὁ Χριστὸς ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, ἐπειδὴ οἱ Ἐβραῖοι ἤθελαν νὰ Τὸν δολοφονήσουν, ἔμαθε γιὰ τὴν ἀρρώστεια καὶ τὸν θάνατο τοῦ Λαζάρου· στράφηκε στοὺς μαθητές Του καὶ εἶπε, « Ἄς ἐπιστρέψουμε πίσω στὴν Ἱερουσαλήμ γιὰ νὰ τὸν κάνουμε καλὰ, νὰ τὸν φέρουμε πίσω στὴ ζωή.» Καὶ ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἔλεγε, «Θέλουν νὰ σὲ σκοτώσουν καὶ ἐπιστρέφεις ἐκεῖ;» Μόνο ὁ Θωμᾶς εἶπε στοὺς φίλους του Ἀποστόλους, «Ἄς πᾶμε μαζί Του καὶ νὰ πεθάνουμε μ’ Αὐτὸν». Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ λόγος ἑνὸς ἄπιστου, κάποιου ποὺ εἶναι διχασμένος ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ στὴ λογική. Εἶναι τὰ λόγια κάποιου ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένος στὸν δάσκαλο του, ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ πιστὸς καὶ δοσμὲνος σ’ Αὐτὸν.

Τὶ συνέβη τότε, τὴν ἡμὲρα ποὺ ὁ Χριστὸς παρουσιάστηκε στοὺς μαθητὲς Του μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση Του, ὅταν ἀπουσίαζε ὁ Θωμᾶς; Τὶ συνέβη, ὤστε ὅταν ἐπέστρεψε σ’ αὐτοὺς καὶ ἄκουσε τὰ νὲα τῆς Ἀνάστασης, κοίταξε γύρω καὶ εἶπε, «Θὰ πιστέψω μόνο ἄν τὸ διαπιστώσω ὁ ἴδιος, ἄν μπορῶ νὰ – ψηλαφίσω – τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου, τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶδα σταυρωμένο καὶ νεκρὸ.» Τί συνέβει, γιατὶ δὲν πίστεψε στὰ λόγια τους; 

Πιστεύω, ἐπειδὴ εἶχαν μιὰ χαρά ὅλο ἐνθουσιασμό, ἀλλὰ τίποτα ἰδιαίτερο δὲν εἶχε συμβεῖ σὲ αὐτοὺς. Ναί, χάρηκαν ποὺ ὁ Χριστὸς τοὺς εἶχε ἐπισκεφτεῖ, ποὺ ἦταν ἀνάμεσα τους, ποὺ ἦταν ζωντανός˙ ἀλλὰ παρέμειναν οἱ ἴδιοι. Ἐκεῖνος εἶχε ἀλλάξει, ἐκεῖνοι ὄχι. Μὀνο ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοὺς ἐπισκίασε, ἔγιναν καινούργια πλάσματα, καινούργιοι ἄνθρωποι, νέοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Ἐπειδὴ τότε, οἱ ἄνθρωποι ὅταν τοὺς συνάντησαν, τοὺς κοίταξαν τοὺς ἄκουσαν, καὶ εἶδαν ἀνθρώπους ποὺ ἀπ’ αὐτὸν ἤδη τὸν κόσμο ἀπέπνεαν τὴν αἰώνια ζωή.

Ὁ C. S. Lewis σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ γραπτά του εἶπε, ὅτι ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶδαν τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς κοίταξαν καλὰ καὶ εἶπαν, «κοιτᾶξτε, τὰ ἀγάλματα μεταμορφώθηκαν σὲ ζωντανοὺς ἀνθρώπους.» Ναί, ὅλοι μας εἴμαστε, μποροῦμε κάλλιστα νὰ εἴμαστε, σὰν ἀγάλματα. Ἀλλὰ καλούμαστε νὰ γίνουμε ζωντανοὶ ἄνθρωποι. Καλούμαστε, ὅλοι μας, νὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ζωῆς, τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, τῆς νίκης τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ ποῦν, ὅταν μᾶς συναντοῦν – ἐμένα κι ἐσένα- , «Ναί, εἶναι ἀλήθεια· ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ γυναίκα, αὐτὸ τὸ παιδί, αὐτὸς ὁ ἄνδρας εἶναι ζωντανοὶ μὲ μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν ὑποπτευόμουνα, μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ»; Ὄχι μιὰ ζωὴ μὲ τὴν ἔννοια μόνο τοῦ ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλὰ μὲ μιὰ ἔνταση θεϊκῆς ζωῆς μέσα μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο γιὰ τὸν καθένα μας. Πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ γίνουμε φορεῖς αὐτῆς τῆς ζωῆς ὄχι μὲ λέξεις, ἀλλὰ κάπως διαφορετικά.

Θυμᾶμαι ἀπὸ παλιὰ μιὰ ἱστορία ἀπὸ τὴ νιότη μου. Ἕνας πολὺ ἀξιόλογος κήρυκας προσκλήθηκε νὰ δώσει ἕνα μάθημα στὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου. Μίλησε ὑπέροχα. Ἐμεῖς, οἱ νέοι ἀρχηγοί, στηριζόμασταν στὸν τοῖχο, ἀκούγοντας μὲ θαυμασμὸ τὰ ὅσα εἶπε. Ἀλλὰ ὅταν τελείωσε ἡ ὁμιλία, ὁ Καθηγητὴς Ζάντερ κάλεσε ἕνα μικρὸ ἀγόρι ἑπτὰ χρονῶν καὶ τοῦ εἶπε, «Λοιπὸν, πῶς ἦταν;» Καὶ τὸ μικρὸ ἀγόρι εἶπε, «Ὤ, ἦταν διασκεδαστική· ἀλλὰ τί κρίμα ποὺ ὁ Πατέρας δὲν πιστεύει ὅ,τι λέει.»

Δὲν ἦταν ἀλήθεια. Ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση τῶν παιδιῶν προῆλθε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸς ὁ ἱεροκήρυκας συνήθιζε νὰ μιλάει σὲ ἐνήλικες μ’ ἕνα πνευματικὸ ἐπίπεδο. Δὲν ἔβαζε τὴν καρδιά του σὲ ὅσα ἔλεγε, ἐπιχειρηματολογοῦσε, καὶ δὲν εἶχε ἀγγίξει τὰ παιδιά. Καὶ τὰ παιδιὰ νόμισαν ὅτι δὲν ἐννοοῦσε τὰ ὅσα εἶπε, ἐπειδὴ ὅ,τι εἶπε δὲν σήμαινε γι’ αὐτά κάτι.

Δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μ’ ἐμᾶς ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν πίστη μας; Γιὰ τὴν αἰώνια ζωή; Γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία; Μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ μᾶς κοιτάζουν καὶ νὰ λένε: «Ναί, εἶναι ἀλήθεια, ἐπειδὴ μπορῶ νὰ δῶ ὅτι δὲν εἶναι πλέον ἄγαλμα, ἕνα κομμάτι ξύλο, ἕνα κομμάτι πέτρα. Εἶναι ζωντανὸς, ζεῖ μέσα του τὴν αἰώνια ζωή.» Καὶ αὐτὸ εἶναι πρόκληση γιὰ μᾶς. Πρέπει νὰ μάθουμε ὅλοι νὰ θέτουμε ἐρωτήματα γιὰ τὸν ἑαυτό μας σ’ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, καὶ νὰ ρωτᾶμε: γνωρίζω ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε; Ὄχι ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε, ὄχι ἀπὸ βιβλία, ὄχι ἀπὸ ἄλλους, ἀλλὰ ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ ἐμπειρία. Ζῶ μέσα μου τὴν αἰωνιότητα, ἤ ὄχι; Ἐὰν ναί, τότε οἱ λόγοι μου θὰ εἶναι λόγοι ζωῆς καὶ δύναμης. Ὅταν ὁ Χριστὸς μίλησε στοὺς μαθητές Του, καθὼς μᾶς λέει ὁ Θεῑος Ἅγιος Ἰωάννης, τὸ πλῆθος ἔφυγε, καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε, «Πρόκειται νὰ φύγετε κι ἐσεῖς;» Καὶ ὁ Πέτρος, μιλώντας ἐξ ὀνόματος ὅλων, εἶπε, «Ποῦ νὰ πᾶμε; Τὰ λόγια Σου εἶναι λόγια ζωῆς αἰωνίου.» Δὲν ἦταν περιγραφὴ τῆς αἰώνιας ζωῆς, δὲν ἐπρόκειτο γιὰ μιὰ ὁμιλία ποὺ εἶχαν διαβάσει. Ἀλλὰ κάθε λόγος Του ἦταν ζωή, καὶ φορέας ζωῆς· ὅταν μιλοῦσε, ξυπνοῦσε στὸν καθένα τους τὸν πόθο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. 

Ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οἱ λόγοι μας, ἡ παρουσία μας, ἡ μαρτυρία μας στὸν κόσμο. Ἄς τὸ συλλογιστοῦμε, ἐπειδὴ εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε. Εἴμαστε πραγματικὰ ζωντανοί, ἤ ἁπλὰ ἕνα κομμάτι ἑνὸς κόσμου ποὺ ἔχει χάσει τὸ δρόμο του; Ἀμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_216.htm
Ἀπόδοση στα νεοελληνικά: http://www.agiazoni.gr
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=21468328317830249789

***

Το θαύμα της Παναγίας την Κυριακή του Θωμά το 1830
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολύ υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζονται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο.
Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός!
Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός.
Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανάσταση.
Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε:
«Παναγία μου, τι θα γίνει μ’ αυτήν την κατάσταση;».
Μία φορά που προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυναίκα – ήταν η Παναγία – πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε.
Του παίρνει την σκούπα από το χέρι και του λέει:
«Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θα σκουπίσω».
Και άρχισε να σκουπίζει. Ύστερα εξαφανίσθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε η Παναγία.
Λόγοι Β’ «Πνευματική αφύπνιση»

***

Οι πιστοί χριστιανοί να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα.
Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε.
Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές. Για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου δίδασκε πως επιτυγχάνεται με την προσευχή, όταν ικετεύεις τον Θεό λέγοντας «Πατέρα μου και Κύριε της ψυχής μου, ελέησόν με», ο Θεός καθαρίζει την ψυχή σου από την αμαρτία και την κάνει νύμφη Κυρίου και αδελφή του Λόγου. Πράγματι ο Όσιος δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».

Κι επαναλάμβανε αρκετές φορές:
– Κρατηθείτε γερά στην Ορθοδοξία.

Ο στάρετς Νεκτάριος θεωρούσε την ταπείνωση ως την αρχή και το θεμέλιο της πνευματικής πορείας.

Μιαν άλλη φορά δίδασκε: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ο Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, τότε εμφανίζεται ο Θεός και συνομιλεί μαζί του και αυτός μόνο ακούει και κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!
Η Ναταλία Β. θυμάται πώς ο στάρετς Νεκτάριος έλεγε:
– Προσευχήσου και η προσευχή θα σε διδάξει τα πάντα.
Αυτή είναι η εντολή μου σε σένα• πάντοτε, παντού και κατά την διάρκεια κάθε δραστηριότητος να λες, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με την αμαρτωλή». Να προσεύχεσαι εκ βαθέων, η δύναμη της προσευχής δεν βρίσκεται στα πολλά λόγια, αλλά στους εκ βαθέων και ειλικρινείς αναστεναγμούς.

Πολλοί γνωρίζοντας το προφητικό του χάρισμα ρωτούσαν:
– Τι μας περιμένει;
– Μεγάλες κοινωνικές καταστροφές περιμένουν την ανθρωπότητα, απαντούσε. Τα τωρινά βάσανά μας μοιάζουν με τσιμπήματα εντόμων, συγκρινόμενα με τα βάσανα των εσχάτων χρόνων. Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Αλλά οι πιστοί χριστιανοί μπορούν να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα. Στα τέλη θα συμβεί με τους πιστούς ότι έγινε με τους αποστόλους πριν από την κοίμηση της Θεοτόκου. Ο κάθε πιστός, οπού κι αν βρίσκεται, θα μεταφερθεί μ’ ένα σύννεφο μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Μόνο αυτοί πού θα βρεθούν μέσα θα σωθούν. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε. Ο Κύριος επί έξι αιώνες προειδοποιούσε πώς θα γίνει κατακλυσμός, αλλά δεν τον πίστεψαν και δεν μετανόησαν, μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Ακόμη κι οι εργάτες πού προσέλαβε για να κατασκευάσουν την κιβωτό, δεν πίστεψαν και γι” αυτό πήραν μόνο τον μισθό της δουλειάς τους, αλλά δεν σώθηκαν χάθηκαν κι αυτοί στον κατακλυσμό. Εκείνη η εποχή είναι προμήνυμα της δικής μας. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν.

***

Ἡ πρόνοια τῆς Γλυκοφιλούσης *
«…Καὶ ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση…»

Στὴν γερμανικὴ Κατοχή, εἶχε τελειώσει σχεδὸν ἡ προμήθεια τοῦ σιταριοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου, καὶ οἱ Πατέρες ἀποφάσισαν νὰ κόψουν τὴν φιλοξενία. Ἕνας εὐλαβὴς Γέροντας, ὁ Γερο-Σάββας, ὅταν τὄμαθε, πολὺ λυπήθηκε καὶ παρακαλοῦσε τὴν Γεροντία νὰ μὴν τὸ κάνουν αὐτό, γιατὶ θὰ λυπήσουν τὸν Χριστὸ καὶ θὰ φύγη ἡ εὐλογία ἀπὸ τὴν Μονή. Τοὺς ἔλεγε δὲ καὶ πολλὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ὅπως τῆς Σωμανίτι – δος χήρας μὲ τὸν Προφήτη Ἠλία κ.ἄ., καὶ τελικὰ τὸν ἄκουσαν. Κάθε λίγο καὶ λιγάκι ὅμως ἐνοχλοῦσαν τὸν Γερο-Σάββα καὶ τοῦ ἔλεγαν:
– Τὸ ἀλεύρι τελείωσε… Τί θὰ γίνη;… Ὁ Γέροντας τοὺς ἀπαντοῦσε:
– Πατέρες μου, αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, ἂς τὸ φᾶμε μαζὶ μὲ τὸν κόσμο, καὶ ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση…
Εἶχαν ἀπομείνει πιὰ μόνο εἴκοσι πέντε ὀκάδες σιτάρι στὴν ἀποθήκη τῆς Μονῆς καὶ τίποτε ἄλλο, καὶ ἄρχισαν οἱ Πατέρες νὰ διαμαρτύρωνται στὸ Γερο-Σάββα κάπως πειραχτικά:
– Ἔ, Γερο -Σάββα, τελείωσε τὸ σιτάρι… Τί γίνεται τώρα;… Τὸ εὐλαβέστατο καὶ πιστὸ Γεροντάκι ἀπαντοῦσε:
– Μὴ χάνετε, εὐλογημένοι, τὴν ἐλπίδα σας στὴν Γλυκοφιλοῦσα μας... Ἀλέστε καὶ αὐτὲς τὶς εἴκοσι πέντε ὀκάδες σιτάρι, κάντε τὸ ψωμὶ καὶ μοιρᾶστε το στοὺς Πατέρες καὶ στοὺς λαϊκούς, καὶ ὁ Θεὸς θὰ φροντίση γιὰ ὅλους μας, σὰν καλὸς Πατέρας…
Μόλις τελείωσε τὸ ψωμί τους, πρὶν ἀκόμη πεινάσουν, ἔφθασε ἕνας Καπετάνιος ἀπὸ τὴν Καβάλα στὴν Μονὴ Φιλοθέου καὶ ζήτησε ξυλεία νὰ ἀνταλλάξη μὲ σιτάρι.
Βλέποντας οἱ Πατέρες τόσο ὁλοζώντανη τὴν πρόνοια τῆς Παναγίας, ποὺ φρόντισε σὰν καλὴ Μάνα τὰ παιδιά της, δόξασαν ὅλοι τὸν Θεό. Περισσότερο φυσικὰ ἀπ᾿ ὅλους ἐδόξασε τὸν Θεὸ καὶ εὐχαρίστησε τὴν Παναγία ὁ Γερο-Σάββας, ὁ ὁποῖος καὶ Τὴν εὐχαριστοῦσε συνέχεια μὲ τὴν ἁγία του ζωή. Ἔλεγε μετὰ στοὺς Πατέρες ὁ Γέροντας:
– Δὲν σᾶς ἔλεγα, εὐλογημένοι, ὅτι ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση;…
 Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἁγιορεῖται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα, ἔκδοσις «Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», σελ. 135-136, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1998.

Ο Κύριος εμφανίστηκε στον Θωμά ,για χάρη όλων εκείνων που αναζητούν την αλήθεια και τη ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/18/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CE%AC%CF%81/

Ζω μέσα μου την αιωνιότητα, ή όχι; Οι άνθρωποι όταν συνάντησαν τον Απόστολο Θωμά και τους άλλους Αποστόλους, είδαν ανθρώπους που απ’ αυτόν ήδη τον κόσμο απέπνεαν την αιώνια ζωή. Καλούμαστε, όλοι μας, να γίνουμε μάρτυρες της Αναστάσεως, με μια ένταση θεϊκής ζωής μέσα μας. π. Αντώνιος Bloom του Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/08/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%83%cf%84/

Ο γερο-Μιχαήλ ο Καυσοκαλυβίτης, ο φίλος του αγίου Πορφυρίου που όταν εκοιμήθη είπε να τον θάψουν στον τάφο του
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/07/25886/

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα όταν έλεγε το “Πάτερ ημών”, ήταν σαν να ήταν ο Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, και ο Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/11/44112/

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα περικυκλωμένος από ένα λαμπερό εκτυφλωτικό φως
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/03/%ce%bf-%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bd%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%8c%cf%80%cf%84%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%85%ce%ba%ce%bb/

Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε, μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν. Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/11/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%af-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b9%cf%83%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%84%cf%89%ce%b4%cf%8e%cf%82/

Άς αναφωνήσουμε και εμείς, εξ όλης της καρδιάς μας, ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/27/43662/

Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν, Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Αγίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/03/17200/

Φίλε άγιε Θωμά έμπνευσε όσους δειλιάζουν. Πίστη και απιστία, μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/24/%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B5-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B5-%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B6/

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος βαρύς.

Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος ἡ ζωὴ ἐκ τάφου ἀνέτειλας Χριστὲ ὁ Θεός· καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης ἡ πάντων ἀνάστασις, πνεῦμα εὐθὲς δι᾿ αὐτῶν ἐγκαινίζων ἡμῖν, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Γλυκοφιλούσης Φιλοθέου ἐν Ἄθω
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς δώρημα τέλειον ἐκ Βυζαντίου Ἁγνή, τὴν θείαν Εἰκόνα σου ἡ Φιλοθέου Μονή, ἐδέξατο χαίρουσα· ἥνπερ Γλυκοφιλοῦσαν, προσφυῶς προσφωνοῦσα, χάριν ἀεὶ καρποῦται, ἐξ αὐτῆς καὶ βοᾷ σοι· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Γλυκοφιλούσης
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ὡς πολύτιμον γέρας τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἡ Μονὴ Φιλοθέου κεκτημένη ἀγάλλεται, ἐν ταύτῃ γὰρ ὁρῶντές σε Ἁγνή, ὡς νήπιον φιλοῦσαν τὸν Χριστόν, μεγαλύνομεν τὴν δόξαν σου τὴν πολλήν, Παρθένε ἐκβοῶντές σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σοῦ Ἁγνή, δόξα τῇ συμπαθείᾳ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Παντανάσσης ἐν Μυστρᾷ. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν Μυστρᾷ συνελθόντες, πιστῶς εἰσέλθωμεν, ἐν τῷ Ναῷ Παντανάσσης καὶ Θεοτόκου Μητρός, προσκυνοῦντες εὐλαβῶς, θεῖον εἰκόνισμα· ὅτι ὡς Μήτηρ τοῦ Θεοῦ κατασκέπει τοὺς πιστούς, ἐκ πάσης δοκιμασίας, καὶ στηρίζει ἐν τοῖς ἀγῶσι τοὺς εὐσεβῶς ἐπευφημοῦντας αὐτήν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Θεοτόκου.
Ἦχος βαρύς.

Ἐπὶ τῷ θείῳ προστρέχοντες ἱερῷ Ναῷ Σου Παντάνασσα, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, καὶ τῶν ἐκ Σοῦ θαυμασίων ἀντλοῦντες, ἐν πίστει βοῶμέν Σοι· Χαῖρε Ναὲ θαυμαστὲ τοῦὙψίστου Ἁγνή· διὰ Σοῦ γὰρ πάντες σώζονται.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νικήτα, Πολιούχου Σερρῶν.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Νικήσας φερωνύμως τῶν ἐχθρῶν τὴν παράταξιν, Νικήτα Νεομάρτυς τῇ γενναίᾳ ἀθλήσει σου, ἡγίασας τὴν πόλιν τῶν Σερρῶν, τοῖς ᾄθλοις σου τοῖς θείοις ἀθλητά. Διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην τὴν ἱεράν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Ἀραπίτσης Ναούσης.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Δεῦτε πάντες Ναούσης ἐγκωμιάσωμεν, Νεομαρτύρων χορείας, τῆς Ἀραπίτσης τὸν ῥοῦν, καθαγιασάσης αἵμασιν ὡς θύματα, πίστεως πάντιμον πληθύν, Νεανίδων εὐσθενῶν, Μητέρων ἅμα εὐστόργων, αὐτῶν Παισὶ σὺν ὀλβίοις, ὡς εὐσεβῶν φρουροὺς καὶ φύλακας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Νίκου τοῦ ράφτη τοῦ Κοκοβίτη.
Ἦχος α΄.

Ἀπετμήθης τήν κάραν ἐν πλατάνῳ, τρισόλβιε, Νίκο, ἐν Ναούσῃ φοβίσας τῶν σφαγέων θρασύτητα. Καί γέγονας μαρτύρων ἡ σφραγίς τῶν νέων άθλητῶν τοῦ Ἰησοῦ΄ Ὅθεν πάντες, ἀθλοφόρε, ἐπί τῆ μνήμῃ σου χαίροντες ψάλλομεν: Δόξα τῆ καρτερίᾳ σου, σοφέ΄ δόξα τῶ θείῳ σθένει σου. Δόξα καί γάρ ὑπάρχεις τῆς κώμης Κοκόβης, ἥτις σέ ἤνεγκεν.

Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων Ναούσης. (ὑπὸ πρωτοπρεσβ.Στυλιανοῦ Μακρῆ)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Ὅτε κλίναντες κάραν δημίοις, οὐκ ἠρνήσασθε κλῖναι καρδίαν, τῷ Χριστῷ Ναούσης ἔνδοξοι μάρτυρες, ἀλλ᾿ ὁμοψύχως τμηθῆναι προκρίναντες, τὴν κεφαλὴν ὑπὲρ Αὐτοῦ ἠγωνίσασθε, ὥσπερ ἥρωες, τῆς πίστεως καὶ ᾐσχύνατε, ἐχθρὸν καὶ πολυκέφαλον δράκοντα

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Πέντε Νεομαρτύρων τῶν ἐν Νέᾳ Μάκρῃ Ἀλεξανδρουπόλεως.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Σαμοθράκης λαμπτῆρες καὶ τῆς Μάκρης ἀγλάισμα, Νεομάρτυρες θεῖοι ἀληθῶς ἀνεδείχθητε, ἀθλήσαντες στεῤῥῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ λύσαντες τὴν πλάνην τοῦ ἐχθροῦ, Μανουὴλ σὺν Θεοδώρω καὶ Μιχαήλ, καὶ οἱ διττοὶ Γεώργιοι, δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι δι’ ὑμῶν, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἱεραρχῶν.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοὺς διττοὺς ὑποφήτας τῆς ἀνάρχου Θεότητος, τῶν θεοτυπώτων δογμάτων, τοὺς πανσόφους ἐκφάντορας σὺν τῷ Ἐπιφανίῳ τῷ κλεινῷ ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Γερμανόν· ὡς λαμπροὶ γὰρ ἀῤῥήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τοὺς κράζοντας· Δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι᾿ ὑμῶν, πίστιν τὴν ὀρθόδοξον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τῆς Φοινίκης ὁ κλάδος καὶ Κυπρίων τὸ στήριγμα, καὶ Κωνσταντίας ἀνεδείχθης, Ἐπιφάνιε, Πρόεδρος· διὸ ὁ Ἀσσυρίων βασιλεὺς πίπτει ποδῶν σου προσκυλινδούμενος· τὸ πνεῦμα διωκόμενον ἐξ αὐτοῦ διὰ τῆς σῆς δεήσεως· δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τῷ τοῦ Σωτῆρος παριστάμενος θρόνῳ, Ἀρχιεράρχα Ἐπιφάνιε πάτερ, ὑπὲρ ἡμῶν ἱκέτευε δεόμεθα, ὅπως λυτρωθείημεν, πειρασμῶν καὶ κινδύνων, καὶ παντοίων θλίψεων, οἱ τιμῶντές σε πόθῳ· σὺ γὰρ προστάτης πέφηνας ἡμῶν, καὶ πρὸς Χριστὸν πρεσβευτὴς ἑτοιμότατος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου Κυθήρων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Κορώνης τὸν γόνον καὶ Κυθήρων τὸ καύχημα, θείων δωρεῶν τὸ δοχεῖον, θεοφόρον Θεόδωρον, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις ἱεροῖς· ἀπαύστως γὰρ δωρεῖται τοῖς πιστοῖς, πᾶσαν δόσιν καὶ πᾶν δώρημα ἀγαθόν, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Γερμανοῦ τοῦ Μαρούλη. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ταπεινώσεως ἔσοπτρον διαυγέστατον, ὑπακοῆς ἐκμαγεῖον, καὶ ἀκραιφνοῦς ἀγωγῆς, ἐν τῷ Ὄρει τῷ ἁγίῳ σεμνολόγημα, σκεῦος χαρίτων Γερμανέ, ὁ εἰς ἄῤῥητον ἀρθείς, θεώσεως μάκαρ ὕψος, ὑπείκειν ταῖς τοῦ Κυρίου, ἡμᾶς ἀξίωσον ἐντάλμασι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νεκταρίου τῆς Ὄπτινα. (ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Χριστοδούλου Κοσμᾶ)
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ἐσχάτοις χρόνοις λάμψας ὡς ἀστὴρ φαεινότατος τῶν κακουχουμένων προστάτης, Νεκτάριε θεοφάντορ, καὶ πάσης Ῥωσίας γλυκασμὸς ἐφάνης, καὶ πρὸς Κύριον ἱλασμός· ἐν ἐσόπτρῳ γὰρ λελαμπρυσμένῳ, Θεὸν κατεῖδες καὶ κρύφια ψυχῶν. Χαῖρε νῦν τῇ Τριάδι παρεστὼς αἴγλῃ θείᾳ λαμπόμενος ἔλεός τε δωρούμενος ἡμῖν τοῖς σε γεραίρουσι.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Παρθένων Νεομαρτύρων τοῦ Γεροπλατάνου Χαλκιδικῆς (Χαραλάμπους Μπούσια) [δευτέρᾳ Κυριακῇ τοῦ μηνὸς Μαΐου]
Ἦχος πλ. α. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Νεομάρτυρες Κόραι Χριστοῦ τῆς πίστεως, Γεροπλατάνου Παρθένοι ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ αἱ καυθεῖσαι ἐν τῷ μύλῳ καὶ ἁγνότητος ἄρτι ὀφθεῖσαι καλλοναί, δυσωπεῖτε ἐκτενῶς, Νεάνιδες ἕξ, Νυμφίον ὑμῶν οὐράνιον πέμψαι ὑμᾶς τιμῶσι μέγα ἔλεος.

Δόξα… Καὶ νῦν… Τοῦ Θωμᾶ.
Ἦχος πλ. β’

Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ἐπέστης Χριστὲ πρὸς τοὺς Μαθητάς. Τότε ὁ Θωμᾶς, οἰκονομικῶς οὐχ εὑρέθη μετ’ αὐτῶν· ἔλεγε γάρ· οὐ μὴ πιστεύσω, ἐὰν μὴ ἴδω κἀγὼ τόν Δεσπότην, ἴδω τὴν πλευράν· ὅθεν ἐξῆλθε τὸ αἷμα, τὸ ὕδωρ, τὸ βάπτισμα, ἴδω τὴν πληγήν, ἐξ ἧς ἰάθη τὸ μέγα τραῦμα ὁ ἄνθρωπος, ἴδω, πῶς οὐκ ἦν, ὡς πνεῦμα, ἀλλὰ σάρξ καὶ ὀστέα, ὁ τὸν θάνατον πατήσας, καὶ Θωμᾶν πληροφορήσας, Κύριε, δόξα σοι.

Καὶ νῦν. Τῆς Θεοτόκου.
Ἦχος πλ. α΄.

Ὅπου ἐπισκιάσει ἡ χάρις Σου πανάχραντε, ἐκεῖθεν τῶν ἐναντίων διώκεται ἡ δύναμις, καὶ τόξα τῶν πολεμίων συντρίβονται, φάλαγξ δὲ ἡ δαιμόνιος δειματοῦται, ὥσπερ καὶ σήμερον τῇ κραταιᾷ προστασίᾳ Σου, στρατὸν βαρβαρικὸν ἀπεσόβησας, καὶ τῆς αὐτῶν καταδυναστείας ἀπήλλαξας. Ἀλλ’ ὦ Παντάνασσα, τὸ ἡμῶν ἐκνίκημα, καὶ τοῦ Ὄρους τὸ περιτείχισμα, μὴ ἐλλείπῃς ἀεί, περιφρουροῦσα ἡμᾶς καὶ σώζουσα, ἐκ παντοίας κακώσεως, ὡς πάντα ἰσχύουσα. Σὲ γὰρ προστάτιν ἡμῶν κεκτήμεθα, καὶ διὰ Σοῦ σωτηρίας τυχεῖν ἐλπίζομεν, Θεοτόκε πανύμνητε καὶ ἀειπάρθενε.

Ἐξαποστειλάριον
Ἦχος γ’ Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις

Σήμερον ἔαρ μυρίζει, καὶ καινὴ κτίσις χορεύει, σήμερον αἴρονται κλεῖθρα, θυρῶν καὶ τῆς ἀπιστίας, Θωμᾶ τοῦ φίλου βοῶντος· ὁ Κύριος καὶ Θεός μου.

Ταῖς τοῦ σοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Христос Воскресе, Радост донесе!
Људи ликујте народи чујте: ХРИСТОС ВАСКРСЕ!!!
Св. Николай Велимирович

Η Φιλοκαλικη Αναγέννησις είναι τρόπος Ορθοδόξου ζωής, είναι πρόσκλησις προς εμάς τους Ορθοδόξους του 21ου αιώνα να μένουμε πιστοί σε ό,τι παρελάβαμε από τους αγιασμένους «κολλυβάδες» πατέρες ως Ορθόδοξο εκκλησιαστικό δόγμα και Ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος. π. Γεώργιος Καψάνης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον.
Τῇ ΙΑ´ (11ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μωκίου ἐν Βυζαντίῳ μαρτυρήσας. (†295)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τὴν ἀνάμνησιν ἐπιτελοῦμεν τοῦ Γενεθλίου, ἤτοι τῶν Ἐγκαινίων ταύτης, τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς κατ᾿ ἐξαίρετον ἀνακειμένης τῇ Δεσποίνῃ ἡμῶν καὶ ἁγίᾳ Θεοτόκῳ, καὶ ὑπ᾿ αὐτῆς διασωζομένης. (330)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀρμοδίου, ξίφει τελειωθέντος. (γ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἰσαποστόλων Κυρίλλου (†869) καὶ Μεθοδίου (†885) τῶν ἐκ Θεσσαλονίκης, φωτιστῶν τῶν Σλαύων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ῥοστισλάβου, πρίγκηπος τῆς Μοραβίας. (†870)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων Κλήμεντος Ἀχρίδος, Σάββα, Ἀγγελαρίου, Γοράζδου καὶ Ναούμ, μαθητῶν τῶν ἰσαποστόλων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, ἱεραποστόλων τῶν Σλάβων. (θ´-ι´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἐβελλίου, ἀθλήσαντος ἐπὶ Νέρωνος ἐν Ῥώμῃ. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀκακίου, ἀθλήσαντος ἐν Κάτω Μοισίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βάσσου, τοῦ ἐν τῇ Ἡρακλείᾳ τῆς Θράκης μαρτυρήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μαξίμου, Βάσσου καὶ Φαβίου, ἀθλησάντων ἐν Ῥώμῃ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. (†284–305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀνθίμου ἱερέως, καὶ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ Σισινίου διακόνου, Διοκλητίου καὶ Φλωρεντίου, ἀθλησάντων ἐν Ῥώμῃ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. (†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθένου Πρινσιπίας τῆς ἐν Ῥώμῃ, μαθητρίας τῆς ἁγίας Μαρκέλλης. (†420)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ὀλυμπιάδος ἢ Ὀλυμπίας καὶ Εὐφροσύνης τῶν ἐν τὴν ἱερὰν Μονὴν τῶν Καρυῶν Θέρμης Λέσβου, ἀθλησάντων ἐν ἔτει 1235.΄
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σωφρονίου τοῦ ἐγκλείστου ἐν τοῖς Σπηλαίοις τοῦ Κιέβου. (ιγ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου, ἀρχιεπισκόπου Πεκίου τῆς Σερβίας. (†1325)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰωσήφ, α´ ἀρχιεπισκόπου Ἀστραχάν. (†1672)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἀργυρίου τοῦ Ἐπανομίτου, ἐν Θεσσαλονίκῃ δι᾿ ἀγχόνης τελειωθέντος. (†1806)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Διοσκορίδου ἢ Διοσκόρου τοῦ Νέου ἐκ Σμύρνης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Χριστοφόρου (Christesias) τῆς μονῆς Προδρόμου Δαυίδ-Γκαρέτζας, τῆς «Θηβαΐδος τῆς Γεωργίας». (†1871)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοφυλάκτου, ἐπισκόπου Σταυρουπόλεως καὶ Αἰκατερινοδώρου (νῦν Κρασνοντὰρ) ἐν Ῥωσίᾳ. (†1872)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Μιχαὴλ (Belorossov, 1920)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-Ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές ἐν Ῥωσίᾳ: Παῦλος Μπογκολεπόφ (1938 ἐν Κρασνογιάρσκ), Νίκανδρος Βαρθολομέεφ (1921 ἐν Ἀρχάγγελσκ), αἱ μονάζουσαι: Εὐδοκία Kabanova (ἐν Πένζα 1938), Ἀναστασία Πτσελίντσεβα ἐν Πένζα 1938, Παρασκευὴ Shakurova (ἐν Πένζα 1938), νεο-παρθενομάρτυς Ἄννα Shashkina τοῦ Γιαροσλάβλ-Ῥοστώφ (ἐν Μαγκανταν, 1939), Ἰσαάκιος Bochkarev (ἐν Νοβοσιμπίρσκ 1933), Μπόρις Μαλίσεφ (1949 ἐν Τβερ), Νικόλαος Πετρόφ (ἐν Μούρομ 1956), Ἀλέξανδρος Pokrovsky (ἐν Κρασνογιάρσκ 1933), Ἰάκωβος Σλουτσέφσκι (ἐν Κόμι 1939), Μιχαὴλ Τιουρίν (ἐν Νίζνιαγια Τουρά 1933), Βασίλειος Τσίστοφ (ἐν Πένζα 1938), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίωνος (Ἀργάτου) τοῦ Ῥουμάνου ἐν Τσερνίκᾳ (1999)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου ( Ἰγνάτ) τῆς Κολιτσοῦ, τοῦ τυφλοῦ (2004)

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ τῆς Διακαινησίμου, ἡ Σύναξις τῶν Ὁσίων Κολλυβάδων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν χρόνων, ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ἄθωνος ὁρμωμένων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ τῆς Διακαινησίμου, Μνήμη τῆς Ὁσίας Παρθένου Καλῆς, τῆς ἐλεήμονος καὶ θαυματουργοῦ. [καὶ στὶς 22 Μαΐου]

Στίχοι
Γέγηθε ὑμῖν ὁ Ἄθως Κολλυβάδες,
Νύμφη δὲ Χριστοῦ, νῦν Ἐκκλησία χαίρει
Σπείραντες Θεοῦ τήν γνῶσιν Κολλυβάδες,
δράγματα ζωῆς ἐθέρισαν ἀφθόνως
Ἡμέρα Λαμπρᾶς καταπαύσεως δεῦτε
ἐργάτας φωτός στέψωμεν Κολλυβάδας.

π. Αμφιλοχίου (Ράντοβιτς)
Μητροπολίτου Μαυροβουνίου

Το φιλοκαλικό κίνημα, γνωστό ως «το κίνημα των Κολλυβάδων», είναι από τα πιο αξιόλογα πνευματικά φαινόμενα και από τις πιο γόνιμες πνευματικές κινήσεις μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Σε όλους είναι γνωστό το ρήγμα πού άνοιξε στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των ορθόδοξων λαών η κατάκτησι των χωρών τους από τους Οθωμανούς κατά τον ΙΔ’ και ΙΕ’ αι.
Εκείνο πού διέσωσε την αυτοσυνειδησία τους και την ιερή ανάμνησι ότι αποτελούν ένα περιούσιο Λαό του Θεού είναι η Εκκλησία πού ανανεώθηκε από τον ησυχασμό στην αρχή ακριβώς αυτής της κρίσιμης εποχής για την ορθόδοξη Ανατολή… Ο ησυχασμός, με τη βαθιά πνευματική εμπειρία του και με τη στηριγμένη σ’ αυτή εξ ίσου βαθιά πίστι στην πραγματική παρουσία του Θεού μέσα στην ιστορία και σ’ όλα τα ιστορικά γεγονότα, στερέωσε την κλονιζόμενη ενότητα των ορθοδόξων και ανανέωσε τη μοναδική και ασάλευτη ελπίδα και εμπιστοσύνη τους στην πρόνοια του Θεού… 

...Εκτός από τα πολλά αλλά πνευματικά και ερμηνευτικά έργα του αγίου Νικόδημου εξαιρετικής σημασίας είναι και το Νέον Μαρτυρολόγιον και ο Συναξαριστής, πού περιέχει τους βίους των αγίων του όλου ενιαυτού.
Επίσης και ο Αθανάσιος ο Πάριος έγραψε βίους αγίων και νεομαρτύρων και μετάφρασε στην απλή γλώσσα Συναξάρια όλων των Κυριακών και των μεγάλων εορτών «αξιώσει και προτροπή» του Μακαρίου Νοταρά.
Η στροφή στους αγίους και μάρτυρας ως μοναδικούς παιδαγωγούς και φωτιστές είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Φιλοκαλικής αναγεννήσεως. Αλλά η ενασχόλησι με τους βίους τους και οι εκδόσεις τους δεν είναι κάτι το τυχαίο. Στους διαφωτιστές της Ευρώπης οι φιλοκαλικοί Πατέρες αντιπαράθεσαν τους αγίους και στην κατά κόσμον σοφία την ένθεη γνώσι και εμπειρία τους.
Προβάλλοντας τους αγίους ως μοναδικά πρότυπα για την αληθινή αναγέννησι του ανθρώπου, οι φωτισμένοι αυτοί άνδρες ανανέωσαν στη συνείδησι του λαού και των μοναχών το θεσμό της πνευματικής πατρότητας ως ευαγγελικό μέσο αγωγής και πνευματικής προόδου μέσα στην Εκκλησία. Μόνο οι άγιοι «αναλαβόντες την Χριστοήθειαν» μπορούν να είναι πραγματικοί πατέρες και διδάσκαλοι και οδηγοί προς την αλήθεια και την αιώνια ζωή.…

***

Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης:
Σύναξη τῶν Ὁσίων Κολλυβάδων Πατέρων, τῶν ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ἄθωνος ὀρμωμένων

Φιλοκαλικοί Πατέρες του 18ου αιώνος

Η αγάπη του Θεού εχάρισε στην Εκκλησία αγιασμένους πατέρες, οι οποίοι εσφράγισαν τον 18ο και τον 19ο αιώνα με την φωτεινή παρουσία τους, την ορθόδοξη θεολογία τους, την αυστηρή ασκητική τους ζωή, τα θεοφώτιστα συγγράμματά τους και τις παραδοσιακές μοναστικές τους αρχές. Οι πατέρες μας αυτοί άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στην εκκλησιαστική ζωή μέχρι τις ημέρες μας. Ωνομάσθηκαν σκωπτικά «κολλυβάδες» και η πνευματική τους δραστηριότητα «κολλυβαδικό κίνημα», επειδή την αφορμή για την εμφάνισί της έδωσε το γεγονός ότι οι μοναχοί της Ιεράς Σκήτης της Αγίας Αννης τελούσαν τα «μετά κολλύβων» μνημόσυνα των κτιτόρων του ανακαινιζομένου τότε καθολικού ναού (Κυριάκου) της Σκήτης κατά την ημέρα της Κυριακής αντί του Σαββάτου. Στην συνείδησι της Εκκλησίας όμως οι «κολλυβάδες» θα παραμείνουν ως «οι Φιλοκαλικοί Πατέρες του 18ου και 19ου αιώνος» και το πολύπλευρο έργο τους ως «Φιλοκαλική Αναγέννησις», όπως εύστοχα τους ονομάζει ο Σεβ. Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος…

Λόγω της θεολογικής τους μαρτυρίας, οι αοίδιμοι «Φιλοκαλικοί πατέρες» υπέστησαν διωγμούς και εξορίες από το Άγιον Όρος. Ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος μάλιστα αδίκως αφορίσθηκε. Εν τούτοις η ακούσια διασπορά τους, στα νησιά του Αιγαίου κυρίως, δημιούργησε μία θαυμάσια πνευματική κίνησι με πολλούς και εύχυμους καρπούς. Τα χαρακτηριστικά αυτής της Φιλοκαλικής Αναγεννήσεως είναι επιγραμματικώς τα εξής[2]:

α) Ανανέωσαν την αυθεντική Ορθόδοξη πνευματική ζωή, καθώς οι ίδιοι, ασκηταί και θεολόγοι ταυτόχρονα, την εβίωσαν και την εδίδαξαν με τα θεόσοφα συγγράμματά τους.
β) Αντιστάθηκαν στην αλλοτρίωσι που προκαλούσε ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός μεταξύ των Ορθοδόξων[3].
γ) Στήριξαν στην Πίστι τους Ορθοδόξους λαούς. Ισχυρό ανάχωμα έναντι της λατινικής προπαγάνδας και του προτεσταντικού προσηλυτισμού υπήρξε το θεολογικό έργο των προκρίτων και μεγάλων «κολλυβάδων» θεολόγων, με το οποίο η Ορθόδοξος Εκκλησιολογία εύρισκε την απαραίτητη για την εποχή και τα προβλήματά της θεολογική κατοχύρωσι.
δ) Ανεπτέρωσαν το ηθικό των υποδούλων Ορθοδόξων καλλιεργούντες μαρτυρικό ήθος[4]. Ύπηρξαν αλείπται πολλών νεομαρτύρων.
ε) Έδειξαν ότι με την πιστότητά τους στην Ορθόδοξο Παράδοσι δεν καλλιεργούσαν την μισαλλοδοξία και τον σκοταδισμό, όπως εκατηγορούντο, αλλα επιβεβαίωναν την διαχρονικότητα του ευαγγελικου μηνύματος.
στ) Έδωσαν απάντησι στα αιτήματα των καιρών. Ανάμεσα σε αυτά ήταν η ανάγκη να επανασυνδεθή ο «κανών της προσευχής» με τον «κανόνα της πίστεως», δηλαδή να επανευρεθή το αυθεντικό λειτουργικό ήθος.
ζ) Ανέδειξαν νέους αγίους στην Εκκλησία. Η ίδια η ζωη των «κολλυβάδων» πατέρων ήταν προσανατολισμένη στην προοπτικη της κατά Χάριν θεώσεως και γι’ αυτό ωρισμένοι έδειξαν σημεία αγιότητος ή ανεκηρύχθησαν επισήμως άγιοι, αλλά και προέβαλαν με τα συγγράμματά τους την αγιότητα των αγίων νεομαρτύρων και συγχρόνων τους οσίων ανδρών.

Η παρακαταθήκη των ιερών αυτών ανδρών είναι πολύτιμη και στις ημέρες μας, καθώς η πρόκλησις από το παλαιό και πάντοτε παρόν στην εκκλησιαστική μας ζωή νεωτερικό ήθος μας υποχρεώνει να μετρούμε τις ενέργειές μας με τον γνώμονα του δικού τους ήθους. Οι άγιοι «κολλυβάδες» προέταξαν την θεολογία από την πρακτική ζωή. Η θεολογία και η ευσεβής παρόδοσις έπρεπε να καθορίζουν τον τρόπο της εκκλησιαστικης δράσεως. Η εποχή τους παρουσίαζε συμπτώματα παρόμοια με την δική μας. Στις ημέρες τους κατόπιν προσκλήσεως του Παροναξίας Ιωσήφ Δόξα καπουτσίνοι ιερομόναχοι εξομολογούσαν Ορθοδόξους πιστούς, γεγονός που προεκάλεσε την σφοδρή αντίδρασι του ιεροδιακόνου Μακαρίου του Πατμίου. Αλλά και ο οικουμενικός πατριάρχης Κύριλλος ο Ε’, ο οποίος με την συμφωνία των πατριαρχών της Ανατολής πλην του Αντιοχείας συνοδικώς απέρριψε ως άκυρο το λατινικό ράντισμα, απομακρύνθηκε από τον θρόνο του μετα από ενέργειες μητροπολιτών που διαφώνησαν με την απόφανσί του με κίνητρα μη θεολογικά και από σκοπιμότητες. Οι άγιοι «κολυββάδες» είχαν ταχθή θεολογικώς υπέρ της απόψεως του πατριάρχου Κυρίλλου Ε’[5]. Οι συμπροσευχές με ετεροδόξους, η τάσις αναγνωρίσεως του βαπτίσματος των ετεροδόξων και κάποιες κοινές ποιμαντικής φύσεως πρωτοβουλίες με τους ετεροδόξους, χάριν πρακτικών σκοπών και άλλων σκοπιμοτήτων, παρακάμπτουν και σήμερα τον «κανόνα της πίστεως».

Εξίσου αντίθετη προς το πνεύμα της Φιλοκαλικής Αναγεννήσεως των «κολλυβάδων» είναι η εκκοσμίκευσις, που παρατηρείται σε διαφόρους τομείς της εκκλησιαστικής μας ζωής και αλλοιώνει την πιστότητά μας στο αποστολο-παράδοτο ευαγγελικό ήθος της Εκκλησίας. Οι όσιοι «κολλυβάδες» πατέρες με τα φιλοκαλικα κείμενα που εξέδωσαν και με τα δικά τους θεόσοφα νηπτικά και ερμηνευτικά συγγράμματα προσέφεραν στον λαό του Θεού το αναλλοίωτο βίωμα της πατερικής Παραδόσεως. Στην Φιλοκαλία, την οποία επεξεργάσθηκαν οι άγιοι Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος ο Αγιορείτης, καταγράφονται η αγιοπνευματικη εμπειρία και η απλανής μέθοδος της νηπτικής εργασίας, όπως την έζησαν και την εδίδαξαν μεγάλοι θεολόγοι και ησυχασταί πατέρες της Εκκλησίας απ’ αρχής και μέχρι του 14ου αιώνος. Κατα τον κρίσιμο για την Βυζαντινή αυτοκρατορία αυτόν αιώνα, το ανθρωποκεντρικό (ουμανιστικό) ρεύμα της ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως κατέκλυζε την Ορθόδοξη Ανατολή και απειλούσε με οριστικη αλλοίωσι το θεανθρωποκεντρικό της ήθος. Η ησυχαστική όμως θεολογία είχε επιτύχει να το διάσωση. Επιπλέον είχε δημιουργήσει στους κουρασμένους πολιτικά και κοινωνικά Ορθόδοξους λαούς ένα ακμαίο πνευματικό φρόνημα, το οποίο κατα τον Σεβ. Μαυροβουνίου Αμφιλόχιο:

«… δεν ήταν μόνο ορθόδοξη θεωρητική απάντησι στο σύγχρονό τους φιλοσοφικό και θεολογικό προβληματισμό της Δύσεως ή της αρχαίας ελληνικής σκέψεως. Ταυτόχρονα είχε και συγκεκριμένη ιστορική αποτελεσματικότητα, πολύτιμη για την επιβίωσι των ορθοδόξων λαών και τη διατήρησι της καθολικης αυτοσυνειδησίας της Εκκλησίας στους καιρους των δεινών της τουρκοκρατίας[6].»

Κατα παρόμοιο τρόπο η Φιλοκαλική Αναγέννησις του 18ου αιώνος, η οποία δεν αφορούσε μόνο την πλούσια συγγραφική παραγωγή των «κολλυβάδων» πατέρων αλλά και την δημιουργία πολλών εστιών Ορθοδόξου λατρείας, ήθους και βιοτής (στα κολλυβάδικα μοναστήρια και γύρω από εκκλησιαστικά πρόσωπα στον κόσμο), προσέφερε στην Ορθόδοξο Εκκλησία ισχυρή προστασία από την δυναμική επέλασι του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού κατα τον 19ον αιώνα. Οι Φιλοκαλικοι Πατέρες εγνώριζαν πολύ καλά τα «φώτα» του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και διέκριναν εύστοχα ότι αυτός ο διαφωτισμός απεμάκρυνε τον άνθρωπο από την προσδοκία και την θέα του άκτιστου Φωτός, του οποίου είχαν προσωπική και βιωματική εμπειρία. Γι’ αυτό όλη τους η προσπάθεια ήταν να διασώσουν τον τρόπο και την μέθοδο της ησυχαστικής Ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής. Το επέτυχαν με πολλές θυσίες. Καρπός του αγώνος των είναι τα χαριτόβρυτα λείψανά τους, τα απαραμίλλου αξίας δογματικά, ποιμαντικά, ερμηνευτικά και λειτουργικά τους έργα, τα μοναστήρια τους. Τα κολλυβαδικά μοναστήρια επί δύο αιώνες κράτησαν την παράδοσι των αγιασμένων κτιτόρων τους. Οι κατανυκτικές αγρυπνίες του Παπαδιαμάντη και του Μωραϊτίδη στον άγιο Ελισαίο της Πλάκας, η αφανής στα μάτια των «φωτισμένων» λάτρεων της ευρωπαϊκής σοφίας λατρευτική και ποιμαντική δραστηριότης του αγίου παπα-Πλανά, ο όσιος Αρσένιος της Πάρου, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ήταν η ώριμη συνέπεια της προηγηθείσης Φιλοκαλικης Αναγεννήσεως. Η ολοφώτεινη παρουσία του αγίου Νεκταρίου και η υπ’ αυτού ανασύστασις του γυναικείου μοναχισμού στην Ελλάδα, καθώς και η λαμπρή σειρά των αγίων μορφών του 20ου αιώνος, ήταν επίσης καρπός του φιλοκαλικου ήθους. Η αναγέννησις της ησυχαστικής ζωής στην Ρουμανία και την Ρωσσία με τον όσιο Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ και τους μεγάλους στάρετς μαρτυρεί την ουσιαστική σημασία που είχε η Φιλοκαλικη Αναγέννησις του 18ου αιώνος για τους Ορθοδόξους του Βορρά, οι οποίοι υπέστησαν και άντεξαν την αθεϊστική λαίλαπα του 20ου αιώνος. Οι νεομάρτυρες και ομολογηταί στην Ρωσσία, την Σερβία, την Ρουμανία είναι καρπός της ησυχαστικής παραδόσεως που μεταλαμπαδεύθηκε εκεί από τον ίερό Άθωνα δια των επιγόνων των «κολλυβάδων» πατέρων.

Η Φιλοκαλικη Αναγέννησις δεν είναι μόνον ιστορία. Είναι κυρίως τρόπος Ορθοδόξου ζωής και μήνυμα Ορθοδόξου φρονήματος. Είναι επίσης πρόσκλησις προς εμάς τους Ορθοδόξους του 21ου αιώνα να μένουμε πιστοί σε ό,τι παρελάβαμε από τους αγιασμένους «κολλυβάδες» πατέρες ως Ορθόδοξο εκκλησιαστικό δόγμα και Ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος. Τους ευχαριστούμε και τους παρακαλούμε να μας βοηθήσουν με την ευχή τους και την πρεσβεία τους προς τον Άγιον Θεόν να τιμήσουμε τους αγώνες τους με την συνέπειά μας στην ιερά τους παρακαταθήκη, τώρα που νέες προκλήσεις ξενόφερτων και δελεαστικών «διαφωτισμών» απειλούν να ανακόψουν και την ιδική μας πορεία προς το αληθινό Φως της ανεσπέρου Βασιλείας του Αναστάντος Κυρίου μας Ιησού Χριστου.

Άγιον Όρος, 20/4/2009

Παραπομπές:
[1] Αρχιμ. Αμφιλοχίου Ράντοβιτς, Η Φιλοκαλικη Αναγέννησι του XVIII και XIX αι. και οι Πνευματικοί Καρποί της, εκδ. ιδρ. Γουλανδρη – Χόρν, Αθληναι 1984.
[2] Βλ. Ίερομ. Λουκά Γρηγοριάτου, Οι Αγιορείται Κολλυβάδες και οι σχέσεις των με την Ύδρα, στον τόμο Πρακτικά Διορθοδόξου επιστημονικού Συνεδρίου «Κωνσταντίνος ο Υδραίος -Νεομάρτυρες, προάγγελοι της αναστάσεως του Γένους», εκδ. Ιερας Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης,Ύδρα 2007.
[3] Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνού, Σχέσεις και Αντιθέσεις, έκδ. Ακρίτας 1998.
[4] Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ιεράς Μονης Οσίου Γρηγορίου, Η προσφορά των Αγίων Νεομαρτύρων στην Εκκλησία και το Γένος, εκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1991.
[5] Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Η Εκκλησιολογική Αυτοσυνειδησία των Ορθοδόξων από της Αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος, στο συλλογικό τόμο ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ (αφιέρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο), Θεσσαλονίκη 1999.
[6] Αρχιμ. Αμφιλοχίου Ράντοβιτς, Η Φιλοκαλικη Αναγέννησι…, ενθ’ άνωτ. σελ. 12.
(Πηγή: «Φιλοκαλικοί Πατέρες του 18ου αιώνος», άρθρο του Πανοσιολογιότατου Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Μηνιαίο περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, Πειραϊκή Εκκλησία, έτος 18ο, αρ.φύλ. 205, Ιούνιος 2009)

***Σύναξις τῶν Ἁγίων Πατέρων «τῶν Κολλυβάδων»

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει·
Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, Χριστοφόρος Προδρομίτης, Ἀγάπιος ὁ Κύπριος, Παρθένιος ὁ Σκοῦρτος καὶ Νεόφυτος ὁ Σκοῦρτος, Εὐθύμιος Σταυρουδᾶς, Νικόδημος Ἁγιορείτης, Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου, Ἀγάπιος ἐκ Δημητσάνης, Ἰωάσαφ ὁ Χῖος, Ἰωάσαφ ὁ Πάριος, Ἀθανάσιος ὀ Πάριος, Νήφων ὁ Χῖος, Σίλβεστρος ὁ Καισαρεύς, Διονύσιος ὁ ἐκ Σκιάθου, ὁ Ἐπιφανιάδης, Ἀγάπιος Μεταξᾶς ὁ ἐν Θήρᾳ· οἱ Ἁγιαναννῖται Ὁσιομάρτυρες Γέρων Θεοφάνης καὶ Παΐσιος ἐκ Μεσολογγίου, οἱ διὰ πνιγνοῦ ἐν θαλάσσῃ τελειωθέντες· Παΐσιος ὁ Βελιτσκόφσκυ, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Ἀρσένιος ὁ Πελοποννήσιος, Δανιὴλ ἐκ Ζαγορᾶς, Ἀρσένιος ὁ ἐν Πάρῳ, Κύριλλος ὁ ἐν Πάρῳ, ὁ Παπαδόπουλος, Ἱερόθεος ὁ ἐν Καψάλᾳ, Κύριλλος ὁ ἀντιγραφεὺς ἐκ τῆς Μονῆς τοῦ Προυσοῦ, Ἱερόθεος ἐκ Σηλυβαίνης Καλαβρύτων καὶ Φιλόθεος Γεωργίου ἐκ τῆς Βατοπεδινῆς Σκήτεως.
Ἐν Πάρῳ· Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, Δανιὴλ ἐκ Ζαγορᾶς, Ἀρσένιος ἐν Πάρῳ, Κύριλλος ὁ Παπαδόπουλος, Ἠλίας ὁ Γεωργιάδης, Φιλόθεος ὁ Γεωργίου, Ἱερόθεος καὶ Φιλόθεος, οἱ Βοσυνιῶται, Ἡγούμενοι Μονῆς Λογγοβάρδας, Σίλβεστρος ὁ Καισαρεὺς καὶ Ἰωάσαφ ὁ Κοντός, ὁ Πάριος.
Ἐν Φολεγάνδρῳ καὶ Σικίνῳ· Δανιὴλ ὁ ἐκ Ζαγορᾶς καὶ Ἀρσένιος ὁ ἐν Πάρῳ
Ἐν Θήρᾳ· Ἀγάπιος Μεταξᾶς ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ἀσκήσας ἐν Ὕδρᾳ, Πορφύριος, ὁ ἐκ Γωνίας Θήρας καὶ Διονύσιος ὁ ἐκ Σκιάθου, ὁ Ἐπιφανιάδης
Ἐν Σκιάθῳ· Νήφων ὁ Χῖος, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Ἀπολλὼ ὁ Πελλοπονήσιος, Διονύσιος ὁ Ἐπιφανιάδης, Γρηγόριος ὁ Χατζησταμάτης, Ἀγάθων ὁ Χῖος, Σισώης ὁ Κεφαλλήν, Ἰγνάτιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Ἀθηνόδωρος ὁ Πελοποννήσιος, αὐτάδεφοι Ἀπολλώ, Πορφύριος, ὁ ἐκ Γωνίας Θήρας, Φλαβιανός, Ἀλύπιος καὶ Κασσιανός, Ἡγούμενοι Μονῆς Εὐαγγελισμοῦ, Νεόφυτος ὁ Σκοῦρτος, Εὐθύμιος ὁ Σταυρουδᾶς, Ἰωάσαφ ὁ Χῖος καὶ Ἰωάσαφ ὁ Κοντός, ὁ Πάριος.
Ἐν Νάξῳ· Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Νήφων ὁ Χῖος, Γρηγόριος ὁ Νισύριος καὶ Ἀρσένιος ὁ Πελοποννήσιος.
Ἐν Ἰκαρίᾳ· Νήφων ὁ Χῖος, Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Γρηγόριος ὁ Χατζησταμάτης, Ἀπολλὼ ὁ Πελοποννήσιος, Ἰγνάτιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Ἀθηνόδωρος ἢ Ἀπολλόδωρος ὁ Πελοποννήσιος, αὐτάδελφοι Ἀπολλώ, Παρθένιος ὁ Παρθενιάδης, ὁ ἐν Διδυμοτείχῳ Ἱερομάρτυς, Σισώης ὁ Κεφαλλήν, Ἰσίδωρος ὁ Σάμιος, ὁ Κυριακόπουλος, Νεῖλος ὁ Καλόγνωμος, Ἀγάθων ὁ Χῖος, Χαρίτων ὁ Ἰκάριος.
Ἐν Σάμῳ· Νήφων ὁ Χῖος, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Ἀρσένιος ὁ Πελοποννήσιος, Ἰσίδωρος ὁ Σάμιος, ὁ Κυριακόπουλος, Θεοδόσιος, Μητροπολίτης Σάμου, Ἀγαθάγγελος, Ἀνανίας καὶ Ἰωσήφ, ὑποτακτικοὶ Νήφωνος, Ἰγνάτιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Θεοφάνης ὁ θαυματουργός.
Ἐν Πάτμῳ· Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Νήφων ὁ Χῖος, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Ἀρσένιος ὁ Πελοποννήσιος, Ἀθανάσιος ἐξ Ἀρμενίας, Παρθένιος Παρθενιάδης, ὁ ἐν Διδυμοτείχῳ Ἱερομάρτυς, Ἀπολλὼ ὁ Πελοποννήσιος, Ἰγνάτιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Ἀθηνόδωρος ὁ Πελοποννήσιος, αὐτάδελφοι Ἀπολλώ, Νικόδημος ὁ Κάππος καὶ Ἀμφιλόχιος ὁ Κάππος, Μητροπολίτης Πηλουσίου, Ἰσίδωρος ὁ Σάμιος, ὁ Κυριακόπουλος, Ἀγάπιος, Γαβριήλ, Νικηφόρος καὶ Θεόκτιστος ἐκ Σόφιας.
Ἐν Λειψοῖς καὶ Φούρνοις· Νήφων ὁ Χῖος καὶ Γρηγόριος ὁ Νισύριος.
Ἐν Ὕδρᾳ· Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Σίλβεστρος ὁ Καισαρεύς, Κωνσάντιος ἐκ Γούρας Θεσσαλίας, Διονύσιος ὁ ἐν Σκιάθῳ, ὁ Ἐπιφανιάδης, Ἀγάπιος Μεταξᾶς ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερόθεος ἐκ Σηλυβαίνης Καλαβρύτων καὶ Φιλόθεος Γεωργίου.
Ἐν Χίῳ· Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Νήφων ὁ Χῖος, Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, Νεῖλος ὁ Καλόγνωμος, Νικηφόρος ὁ Χῖος, Ἀβέρκιος ὁ Ἰβηροσκητιώτης Ἡγούμενος ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Βρετοῦ, Γερβάσιος Ἰβηροσκητιώτης, Διάδοχος Ἀβερκίου ἐν Μονῇ Βρετοῦ, Σεραπίων Ἰβηροσκητιώτης, Καπίτων Ἱερομάρτυς, Ἡγούμενος Μονῆς Βρετοῦ, Ὁσιομάρτυρες Μονῆς Βρετοῦ, Σεραπίων, Καρύων, Κύριλλος, Νεῖλος, Σέριδος, Σαμουήλ, Νίκων, Ἄνθιμος, Νικόλαος, Σεραπίων καὶ Γερμανός, Δωρόθεος Πρώϊος, Ἱερομάρτυς Μητροπολίτης Ἀδριανουπόλως, Ἰωάσαφ ὁ Ῥόδιος, Μελέτιος ὁ Χῖος, Ἰωσὴφ ὁ ἐκ Φουρνᾶ, Ἀνανίας, Μελέτιος ὁ Χῖος καὶ Ἰάκωβος ὁ Χῖος.
Ἐν Σύρῳ· Διονύσιος ὀ ἐν Σκιάθῳ, ὁ Ἐπιφανιάδης.
Ἐν Πόρῳ· Φιλόθεος Γεωργίου καὶ Ἱερόθεος Βοσυνιώτης.

Μνήμη των εγκαινίων της Κωνσταντινουπόλεως, όπου Άγγελοι την ζωγράφησαν και άγγελοι χάραξαν το σχέδιό της, το οποίο έκτοτε υπάρχει χαραγμένο με χρυσές γραμμές στα φυλλοκάρδια του Γένους. Αλέξανδρος Μωραϊτίδης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/10/%ce%bc%ce%bd%ce%ae%ce%bc%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%af%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%cf%89%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%85/

Όντας εθεμελιώνανε οι Αρχάγγελοι την Πόλη… Εγκαίνια της Κωνσταντινουπόλεως
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/10/17390/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων Πατέρων.(Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Κολλυβάδων Πατέρων χορείαν μέλψωμεν προασπιστῶν εὐσεβείας, ἡσυχαστῶν νηπτικῶν, φιλοκάλου νεαυγῆ ἀναγεννήσεως ἄστρα φωτίσαντα χοροὺς Ὀρθοδόξων εὐλαβῶς ἐν ἔτεσι δυσχειμέροις ἠθῶν πατρῴων ὡς βάκτρα στεῤῥὰ πιστοὺς ἐπιστηρίζοντα.

Ἀπολυτίκιον τῶν Κολλυβάδων Πατέρων (Ἰσιδώρας Ἅγιεροθείτισσας)
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Κολλυβάδων Πατέρων τὴν χορείαν τιμήσωμεν, Πνεύματος Ἁγίου τοὺς μύστας, οἰκονόμους τῆς χάριτος, Χριστοῦ τὸ Εὐαγγέλιον ἡμῖν, ἐδίδαξαν ἐν χρόνοις χαλεποῖς· καὶ ἀστέρες ὡς ὑπέρφωτοι τῶν ψυχῶν, τῆς πλάνης σκότος λύουσιν· χαίροις, τῶν θεοφόρων ἡ πλειάς, χαίρετε γένους στήριγμα, χαίρετε ἀληθείας οἱ πυρσοί, καὶ πίστεως ἐκφάντορες.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Παρθένου Καλῆς, τῆς ἐλεήμονος
Ἦχος δ´. Ὡς τῶν αἰχμαλώτων.

Ὡς τῆς παρθενίας κάλλος θαυμαστὸν καὶ τῶν πεινώντων διατροφή, θεραπεία ἀσθενῶν, τῶν Ὁσίων ἀγλάϊσμα, τῆς εὐποιΐας κανὼν, Καλὴ θαυματόβρυτε, πρέσβευε Χριστῷ τὰ καλὰ δοθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Γενεθλίων/Ἐγκαινίων Κων/πόλεως.
Ἦχος δ΄.

Τῆς Θεοτόκου ἡ Πόλις, τῇ Θεοτόκῳ προσφόρως, τὴν ἑαυτῆς ἀνατίθεται σύστασιν, ἐν αὐτῇ γὰρ ἐστήρικται διαμένειν, καὶ δι᾽ αὐτῆς περισώζεται καὶ κραταιοῦται, βοῶσα πρὸς αὐτήν, Χαῖρε ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μωκίου .
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Πανσοφία ἀνδρείᾳ ἀνόμους ἤσχυνας, πνευματικῇ σοι δοθείση καταμωκίσας αὐτούς, Ἱερόαθλε τρανῶς Μώκιε ἔνδοξε, τῆς Ἀμφιπόλεως ποιμὴν, Μακεδονίας φωστήρ, ἀδάμας δέ Βυζαντίου∙ Χριστῷ πρεσβεύων μὴ παύσῃ, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μωκίου
Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός

Χριστῷ ἱερουργῶν, ἱερεὺς ὢν τῆς δόξης, θυσίαν λογικήν, καὶ ὁλόκληρον θῦμα, ἀθλήσεως ἄνθραξι, σεαυτὸν προσενήνοχας· ὅθεν Μώκιε, διπλῷ στεφάνῳ σε στέφει, ὁ δοξάσας σε, ὡς δοξασθείς σου τοῖς ἄθλοις, Χριστὸς ὁ φιλάνθρωπος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ὀλυμπίας καὶ Εὐφροσύνης τῶν ἐν τὴν ἱερὰν Μονὴν τῶν Καρυῶν Θέρμης Λέσβου,
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁσίως μονάσασα τῶν Καρυῶν τῇ Μονῇ, ἐν ταύτῃ ἐνήθλησας τῶν πειρατῶν τῇ χειρί, κτανθεῖσα θεόληπτε, ὅθεν ἄρτι γνωσθεῖσα, ἐπινεύσει τῇ θείᾳ, ἔδειξας Ὀλυμπία, τὴν σὴν ἄθλησιν πᾶσι, διό σε Ὁσιομάρτυς, Χριστοῦ μακαρίζομεν.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ὀλυμπίας καὶ Εὐφροσύνης τῶν ἐν Λέσβω,
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θεῷ ἀνατεθεῖσα ἐκ νεότητος πάνσεμνε, ἐμόνασας ὁσίως, καὶ ἀνδρείως ἐνήθλησας, διὸ ἐπιφανεῖσα μυστικῶς, ἐδήλωσας τὴν ἄθλησιν τὴν σήν, ἣ ὑμνοῦμεν Ὀλυμπία ᾀσματικῶς βοῶντες Ὁσιομάρτυς· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ τοῖς Ἁγίοις Ἀθληταῖς, λαμπρῶς σε ἀριθμήσαντι.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου τῶν αὐταδέλφων
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀποστόλων τὸν ζῆλον ἐπιδειξάμενοι, ἐπὶ τὰς χώρας τῶν Σλάβων Εὐαγγελίου τὸ φῶς, διηυγάσατε λαμπρῶς θείῳ κηρύγματι, Θεσσαλονίκης οἱ βλαστοί, καὶ ἀστέρες φαεινοί, Μεθόδιε σὺν Κυρίλλῳ, αὐτάδελφοι θεηγόροι, Ἐκκλησιῶν ἡ σεμνοπρέπεια.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀργυρίου, τοῦ ἐξ Ἐπανόμης
Ἦχος γ . Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα, Ἐπανομὴ σε, θεῖον βλάστημα, καὶ πολιοῦχον, Νεομάρτυς τοῦ Σωτῆρος Ἀργύριε, καὶ τὴν ἁγίαν σου ἄθλησιν μέλπουσα, τῇ σῇ πρεσβείᾳ προστρέχει κραυγάζουσα. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων. (Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)

Τῶν Κολλυβάδων Ἁγίων χορείαν πάνσεπτον, ἀνθισταμένην πίστει τῶν ἠθῶν ἀλλοιώσει ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὴν ὁδὸν ἡσυχίας καὶ νήψεως δεικνῦσαν πᾶσι τιμήσωμεν εὐλαβῶς ὡς στεῤῥὰν κρηπῖδα πίστεως.

Ἀγωνιστῶν Ὀρθοδόξων σεπτὴν ὁμήγυριν, Πατέρων Κολλυβάδων ἠθικὸν πτερωσάντων ἁπάντων Ὀρθοδόξων μελῳδικῶς εὐφημήσωμεν ᾄσμασι κοινοῖς καὶ ὕμνοις βοῶντες πανευλαβῶς· Εὐσεβείας πύργοι, χαίρετε.

Η δίψα για το Θεό χρωματίζει την ζωή μας ολόκληρη και σ’ αυτή την κατάσταση περιμένουμε μέχρι τη μέρα του θανάτου μας… Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Ι´ (10ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Σίμωνος τοῦ Ζηλωτοῦ. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀλφειοῦ, Φιλαδέλφου καὶ Κυπρίνου τῶν αὐταδέλφων, ἔτι δὲ Ὀνησίμου, Ἐράσμου καὶ ιδ´ (14) συναθλητῶν αὐτῶν ἐν Λεοντίνοις (Lentini) τῆς Σικελίας ἀθλησάντων. (†251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἡσυχίου τοῦ Ὁμολογητοῦ. (~†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰσιδώρου τοῦ ἐν Αἰγύπτῳ, μαθητοῦ τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου καὶ συνασκητοῦ τοῦ ὁσίου Μακαρίου. (†404)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πασσαρίωνος τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ, διδασκάλου τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου, καὶ τῶν δύο μαθητῶν αὐτοῦ Ἀγαπίου καὶ Φιλήμονος. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ταϊσίας τῆς ἐν Αἰγύπτῳ. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λαυρεντίου τοῦ ἐν Πηλίῳ. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Σολανγίας (Solangia), ἐν Ἀβαρικῷ (Avaricum, Burges) τῆς Γαλλίας. (†880)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ διὰ τῆς Ἑλλάδος πάροδος τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, ἐκ τῶν Μύρων πρὸς Βάριν τῆς Ἰταλίας. (1087)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Σίμωνος, ἐπισκόπου Βλαδιμὶρ καὶ Σουζντάλ. (†1226)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λαυρεντίου, τοῦ ἐκ Τραπεζοῦντος Ἀθωνίτου, κτήτορος τῆς ἐν Πηλίῳ σεβασμίας μονῆς τοῦ ἁγίου μάρτυρος Λαυρεντίου τοῦ ἀρχιδιακόνου Ῥώμης. (τέλη ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ μακαρίου Σίμωνος, διὰ Χριστὸν σαλοῦ ἐν Γιούρεβετς καὶ Ζάρκι ἐν Ῥωσίᾳ. (†1584)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Εὐσταθίου, τοῦ ἐν Θεοδοσίᾳ τῆς Κριμαίας τελειωθέντος. (†1759)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Συνεσίου ἐν Ἰρκοὺτσκ ἐν Ῥωσίᾳ. (†1787)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Μοναχη Εὐδοκία Μπούσεβα (1933, Πετροπαβλόφσκ, Καζακστάν), Μαρία Nosova (1938), Παῦλος (Σβετοζάροφ 1922), Ἰωάννης (Ροζντεστβένσκι 1922 Μαριίνσκ), Πέτρος (Γιαζίκοφ 1922), Μιχαὴλ (Ιβάνοφ 1930, Αλτάι), Ἰωάννης (Ponomarchuk 1938), Νικόλαος (Τερέντιεφ 1938, Πένζα), Ἰωάννης (Σπάσκι 1941 Καραγκάντα), Ἰωάννης (Smirnov 1963Ryazan), Ἠλίας (Τρόιτσκι 1967, Τούλα), Ἀλέξιος (Νικόλσκι 1982, Μόσχα), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης τῶν ἀδελφῶν τοῦ Κιέβου.

Συναξάριον καὶ τοῦ Πεντηκοσταρίου
Τῇ Παρασκευῇ τῆς Διακαινησίμου, ἑορτάζομεν τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καὶ θεομήτορος, τῆς Ζωηφόρου Πηγῆς, ἔτι δὲ καὶ μνείαν ποιούμεθα τῶν ἐν τούτῳ τελεσθέντων ὑπερφυῶν θαυμάτων παρὰ τῆς Θεομήτορος.

Στίχοι
Μάννα Σιλωάμ, καὶ Στοὰν Σολομῶντος
Πηγὴν Κόρη σὴν ἐμφανῶς πᾶς τις βλέπει.

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Το περιεχόμενο της ζωής του ανθρώπου που προσεύχεται με ένταση μοιάζει με απέραντο ωκεανό «ζώντος ύδατος».

Ελκυόμαστε προς Αυτόν ταλαιπωρούμενοι από τη δίψα να ενωθούμε με Αυτόν αιωνίως. Αυτός δε ο Ίδιος μας περιμένει με αγάπη. Η δίψα του Θεού χαρακτηρίζει ακατάπαυστα την επίγεια ύπαρξη μας· με αυτή σκεπτόμαστε και να πεθάνουμε. Ο Ίδιος ο Χριστός πεθαίνοντας πάνω στον σταυρού φώναξε: «Διψώ» (Ιωάν. 19,28). Αυτός και «πεινούσε» (Ματθ. 21,18) και διψούσε και «συνείχετο» (πρβλ. Λουκ. 12,50), για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Και εμείς ταλαιπωρούμαστε πάνω στη γη και θλιβόμαστε από το εφιαλτικό και αδιάλειπτο θεάμα των βιαιοτήτων, των φόνων, του μίσους· διψούμε να έλθουμε προς τον Πατέρα και επικαλούμαστε το Όνομα του Μονογενούς Υιού Του:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». (Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης, Περί Προσευχής)

Στον χριστιανό είναι φυσική η δίψα να ομοιωθή προς τον Κύριον: να περιβάλη τον κόσμο με αγάπη, όπως Εκείνος τον αγκαλιάζει· όμοια με τον Χριστόν, να μην έχει εχθρούς, δηλαδή να είναι ελεύθερος από τον άδη του μίσους προς οιονδήποτε, σύμφωνα με την εντολή Του: «Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του Πατρός υμών του εν ουρανοίς» (Ματθ. 5,44-45). Κανένα από τα τέκνα του Αδάμ δεν μπορεί να ζήση έτσι (αγαπάτε τους εχθρούς υμών) μόνο με την δίκη του δύναμη. Αυτό δεν είναι δυνατόν με άλλο τρόπο , παρά μόνο αν το Άγιον Πνεύμα πληρώση την καρδία του ανθρώπου με την ιδιάζουσα αιωνιότητα Του. Χωρίς Αυτό δεν μπορούμε να φυλάξουμε την εντολήν του Θεού.(βλ. Ιωαν. 15,5).

Ο Θεός εμφύσησε την πνοή του στον άνθρωπο και ελκυόμαστε προς αυτόν. Βασανιζόμαστε από την επιθυμία να τον φθάσουμε, να είμαστε ενωμένοι μαζί του σ’ όλη την αιωνιότητα. Μας καλεί. Μας περιμένει με αγάπη. Αυτή η δίψα για το Θεό χρωματίζει την ζωή μας ολόκληρη και σ’ αυτή την κατάσταση περιμένουμε μέχρι τη μέρα του θανάτου μας…

Ο Χριστός δίψασε για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Μας προσκάλεσε λέγοντας: «Ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7,3.7). «Ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση» (Ιωάν. 6,35). «Ός δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ό δώσω αυτώ γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14). «Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6). Και εμείς στη βιασύνη μας να ρθούμε προς τον Πατέρα επικαλούμαστε το όνομα του Υιού του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν». Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου Σαχάρωφ «Η ζωή Του ζωή μου

Είναι δύσκολο για μας να μιλάμε για το Γέροντα [Σωφρόνιο]. Να με συγχωρείτε, δεν ξέρω πώς να το εκφράσω. Ο ίδιος είχε τέτοια δίψα Θεού που έλεγε ότι: «εάν άσκηση είναι ο αγώνας να υπερνικήσουμε το τάδε ή το τάδε πάθος, τότε τέτοιον αγώνα δεν εγνώρισα». Η δίψα του για τον αληθινό Θεό και η μεταμέλεια του για το γεγονός ότι στη νεότητα του παραπλανήθηκε σε άλλους δρόμους… του έδωσε μια τέτοια δίψα που ακόμα και οι σάρκες του διψούσαν το ζώντα Θεό. Αρχ. Ζαχαρίας, Ιερομόναχος της Μονής του Έσσεξ

***

Α΄. Για το φώτισμα του τυφλού από το νερό της Ζωοδόχου Πηγής.

Αναφέρεται στο «Πεντηκοστάριον», κατά την πρώτη Παρασκευή μετά το Άγιο Πάσχα, την Παρασκευή της Διακαινησίμου, ότι ήταν κάποιος στρατιώτης στην Κωνσταντινούπολη, πολύ εύσπλαχνος και ενάρετος άνθρωπος, με το όνομα Λέοντας και με το επώνυμο Μακέλλης (ο Λέων ο Α΄, ο «Θραξ»· 401–18 Ιανουαρίου 474). Για την καλοσύνη του τον αξίωσε ο Θεός κι έγινε αργότερα βασιλιάς. Όταν λοιπόν αυτός ήταν ακόμη στρατιώτης, βρέθηκε σ’ ένα δάσος κοντά στην Πόλη και είδε εκεί έναν τυφλό, ο οποίος ήταν πολύ διψασμένος από την οδοιπορία και τη ζέστη. Τον λυπήθηκε ο Λέοντας και τον έπιασε από το χέρι, για να περπατήσουν μαζί μήπως και βρει νερό να τον ποτίσει. Αφού λοιπόν περπάτησαν λίγο διάστημα, έπεσε ο τυφλός μη μπορώντας πλέον να περπατήσει από τη δίψα. Και ο Λέοντας έψαχνε πολλή ώρα μέσα στο δάσος για νερό, αλλά δεν έβρισκε· γι’ αυτό λυπόταν πολύ, επειδή φοβόταν μήπως πεθάνει ο τυφλός από τη δίψα. Ψάχνοντας λοιπόν πιο βαθιά στο δάσος, άκουσε μια φωνή να του λέει: «Μη λυπάσαι, Λέοντα! Γιατί εκεί κοντά σου είναι το νερό και δώσε απ’ αυτό στον τυφλό. Έπειτα, πλύνε τα μάτια του μ’ αυτό και θα γνωρίσεις τη δύναμή μου. Κι εσύ, να ξέρεις ότι πρόκειται να γίνεις βασιλιάς και τότε θυμήσου να μου χτίσεις έναν ναό, για να κατοικώ σ’ αυτόν και για να έρχονται όσοι χρειάζονται τη βοήθειά μου και να βρίσκουν σωτηρία ψυχής και σώματος».

Όταν τα άκουσε αυτά ο Λέοντας, γεμάτος φόβο, εντούτοις χάρηκε γιατί βρήκε τρεις δωρεές αντί για μία που γύρευε. Προχωρώντας λοιπόν τρία βήματα πιο μπροστά, βρήκε ένα λάκκο με νερό· και μόλις ήπιε, αισθάνθηκε μέσα του μεγάλη χαρά και δύναμη. Πήρε λοιπόν απ’ αυτό το νερό και πότισε τον τυφλό και τον συνέφερε. Έπειτα, έπλυνε τα μάτια του, σύμφωνα με το πρόσταγμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, και αμέσως -ω, Δέσποινα, τα θαυμάσιά σου!- θεραπεύτηκε ο πρώην τυφλός και τόσο πολύ χάρηκε όσο μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Μετά από λίγο καιρό ανήλθε ο Λέοντας στο αξίωμα του βασιλιά κι έχτισε έναν ναό στ’ όνομα της Αειπαρθένου Μαρίας σ’ εκείνο ακριβώς τον τόπο όπου βρήκε το ιαματικό νερό και ονόμασε την εκκλησία «Ζωοδόχος Πηγή», επειδή εκείνο το νερό είχε χαριστεί από την αληθινή πηγή της ζωής, από την παντοδύναμη Βασίλισσα· και δεν έκανε μόνο αυτό το θαύμα τούτο το ύδωρ, αλλά τόσα πολλά, που ξεπερνούν στον αριθμό τ’ άστρα τ’ ουρανού. Γιατί θεράπευσε αποστήματα και δυσουρίες, πάθη καρκίνων, αιμόρροιες, πυρετούς, λέπρα, λώβη, πυρώσεις, λευκώματα ματιών και υέλωπες, όπως και άλλα διάφορα νοσήματα η παντοδύναμη Βασίλισσα μ’ αυτό το τρεχούμενο νερό και θεραπεύει καθημερινά τους πάσχοντες, για τη δόξα του Θεού μας που γεννήθηκε από αυτήν άφραστα, στον Οποίο πρέπει κάθε τιμή και προσκύνηση στους αιώνες. Αμήν..
Αγαπίου Μοναχού του Κρητός: «Αμαρτωλών Σωτηρία»· -Μεταγραφή στη νέα Ελληνική- Μετάφραση: Ανδρέας Πορετσάνος. Εκδόσεις «Γνόφος»·

***

Με τι παραδείσους πλημμύρισε το είναι του;

Στο Άγιον Όρος κατά τη δεκαετία του 1960, είχα ακούσει για κάποιον αφανή αλλά ευλαβέστατον μοναχόν τα εξής :
Σε μια αγρυπνία του με το κομποσχοίνι, καθήμενος έξω από το κελλί του, άλλοτε αγναντεύοντας το πέλαγος και τον έναστρο ουρανό και άλλοτε βυθιζόμενος μέσα στον ουρανό της καρδιάς του, είδε κάποια στιγμή το Κυριακό ( τον κεντρικό δηλαδή ναό της σκήτης) φωτισμένο…
– Μπα!… είπε με τον λογισμό του, φαίνεται πως οι πατέρες έχουν αγρυπνία… Αλλά για ποιον Άγιο; Ας πάω να δω…
Έτσι ξεκίνησε και πήγε προς το Κυριακο. Οι πόρτες ανοιχτές. Ο ναός πολύ φωτισμένος και οι ψαλμωδίες κατανυκτικές. Μόλις έκανε να μπει μέσα , είδε ότι ο ναός ήταν γεμάτος από μοναχούς. Όλοι τους ήταν σκυμμένοι, τα κουκούλια σκέπαζαν τα πρόσωπά τους και εφαίνοντο πολύ συγκινημένοι. Η ατμόσφαιρα γλυκειά, ευώδης, κατανυκτική και συγχρόνως λαμπροφόρα…
Αυτό το υπέροχο, που έβλεπε και ζούσε, προερχόταν από Αυτόν που λειτουργούσε… Τον κοίταξε καλά. Ήταν ένας μεγαλοπρεπής Αρχιερεύς, περιστοιχισμένος από δώδεκα ιερείς. Όλοι τους ακτινοβολούσαν. Αλλά ο Αρχιερεύς – Δεσπότης άστραφτε σαν ήλιος! Αυτού η λαμπρότητα φώτιζε και όλον τον Ναό, μέσα και έξω!
Γεμάτος δέος και αιχμαλωτισμένος από την απαστράπτουσα μεγαλοπρέπεια του Δεσποτου, δεν κατάλαβε πως έφθασε το τέλος…
– Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, προσέλθετε.
Και λέγει ο Αρχιερεύς κατόπιν:
– Έλα, παιδί μου!
Και πήγε!… Πήγε και κοινώνησε!… Μα τι άρρητη ευωδία ήταν αυτή; Μα τι θεία ευφροσύνη τον κατέλαβε! Με τι παραδείσους πλημμύρισε το είναι του; Που ζούσε; Στον ουρανό ή στη γη; Ήταν μέσα του ή έξω από τον εαυτό του; Ήταν με το σώμα του ή χωρίς αυτό; Ξύπνιος ή μήπως ονειρεύονταν;
Και ξαφνικά άκουσε μια απορημένη και τρομαγμένη φωνή να τον ρωτάει (και με την ερώτηση συνήλθε)… Εκείνος που τον ακούμπησε και τον ρώτησε ήταν ο Δικαίος της Σκήτης, που είχε και την ευθύνη να ανοίγει τον Ναό.
– Πως μπήκες μέσα, πάτερ; Πως βρέθηκες εδώ τέτοια ώρα;
– Συγχώρεσε με , πάτερ, απάντησε ο μοναχός. Φαίνεται πως μετά την θεία Λειτουργία με πήρε ο ύπνος.. Συγχώρεσε με… ευλογησον!
– Μα , για ποια Λειτουργία μιλάς, ευλογημένε;
– Μα γι αυτήν που τελείωσε λίγο πριν, μαζί με την αγρυπνία…
Δεν απάντησε ο Δικαίος. Είπε όμως τα συμβάντα στους Γερονταδες της Σκήτης και ότι η πόρτα του Ναού ήταν κλειδωμένη και ότι την άνοιξε γυρίζοντας δυο φορές το μεγάλο κλειδί… Αυτοί πίεσαν τον μοναχό, του οποίου το πρόσωπο ήταν ολόλαμπρο, κι εκείνος με απλότητα διηγήθηκε τα όσα συνέβησαν. Μετά όμως απ΄αυτο το γεγονός , όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν γήινο αλλά υπερουράνιο και υπερφυσικό, ο μοναχός αυτός εξαφανίσθηκε… Χάθηκε για να μην δοξάζεται από τους ανθρώπους, έστω κι αν ήταν μοναχοί…
Εμπειρίες θείας Λειτουργίας, σελ. 365-6

***

Άκουσα αυτόπτες μάρτυρες να λένε για τον πατέρα Γεώργιο Καρσλίδη όταν λειτουργούσε : Μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων κάποιο Πάσχα, και μετά τις μνημονεύσεις, λέγοντας “και εσται τα ελέη του μεγάλου Θεού και Σωτηρος ημών Ιησού Χριστού”, εστράφη προς το εκκλησίασμα για να το ευλογήσει, όπως κάνουμε πάντοτε. Το πρόσωπό του έλαμπε ως ο ήλιος, και το δεξί του χέρι εξέπεμπε ακτίνες θείου φωτός και θείας ελάμψεως. Μια γυναίκα μάλιστα τόλμησε και του είπε :
– Πάτερ, δεν ξέρεις τι λάμψη έχεις επάνω σου. Σαν τον ήλιο έφεγγες.
Και η απάντησις του Γεωργίου Καρσλίδη ήταν η εξής :
– Παιδι μου, είμαι άξιος εγώ να λάμψω; Η παρουσία του Χριστού και των Αγίων στην Θεία Λειτουργία ήταν το Θείο Φως. Αυτουνού η λάμψη χτυπούσε και σε μένα σαν σε καθρέφτη και απ τον καθρέφτη σε σας αντανακλούσε. Καθρέφτης θολός και σπασμένος, να ποιος είμαι εγώ. Αυτά τα άκουσα γύρω στο 51 με 52, μόλις είχα τότε τελειώσει το Γυμνάσιο.

Η ψυχή μου ‘’ξηράνθηκε’’ μέσα στη ματαιότητα του κόσμου αυτού και έχω ανάγκη «ύδατος ζώντος» εκπορευομένου από τον Δημιουργό μου και «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον». Παντοδύναμε και Ζωντανέ Θεέ – η Πηγή της αγιότητας, η Πηγή της δύναμης, η Πηγή της ζωής – φώτισέ μας και θάλψε μας με αγάπη προς Εσένα δια της Αγίας Μητέρας Σου της Ζωοδόχου Πηγής.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/28/%CE%B7-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B1/

Κύριε και Θεέ μας, Συ που θαυματουργικά μετέβαλες το ύδωρ σε οίνο, μετάβαλε το ύδωρ της ύπαρξής μας σε Θείο οίνο, ώστε να μοιάσουμε μ’ Εσένα και να συγκατοικήσουμε στην αιώνια Βασιλεία Σου, μαζί με τους αγίους εξαστράπτοντες αγγέλους Σου και τον απόστολό Σου Σίμωνα τον Κανανίτη τον Ζηλωτή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/09/%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%b5%ce%ad-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%85-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ac/

Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού… Άγ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/16/%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%B7-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%B7-%CF%80/

Καὶ νῦν… Ἦχος α’

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Πάσχα
Ἦχος πλ. α’

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α´.

Ὁ ναός σου, Θεοτόκε, ἀνεδείχθη παράδεισος, ὡς ποταμοὺς ἀειζώους, ἀναβλύζων ἰάματα· ᾧ προσερχόμενοι πιστῶς, ὡς Ζωοδόχου ἐκ Πηγῆς, ῥῶσιν ἀντλοῦμεν, καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον· πρεσβεύεις γὰρ σύ, τῷ ἐκ σοῦ τεχθέντι Σωτῆρι Χριστῷ, σωθῆναι τὰς ψυχάς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Σίμωνος τοῦ Ζηλωτοῦ.
Ἦχος γ’

Ἀπόστολε Ἅγιε Σίμων, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Σίμωνος τοῦ Ζηλωτοῦ.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοῦ ἐνθέου σου ζήλου τὴν ἰσχὺν ἐκθειάζομεν, Σίμων ζηλωτὰ θεηγόρε, τοῦ Κυρίου Ἀπόστολε· τοῦ Πνεύματος τὴν χάρι γὰρ λαβών, διέδραμες τὰ πέρατα τῆς γῆς, καὶ ἐκήρυξας τοῖς ἔθνεσι πανταχοῦ, τὸν λόγον τὸν σωτήριον· χαίροις Εὐαγγελίου ἡ φωνή· χαίροις υἱὲ τῆς χάριτος· χαίροις ὁ σταυρωθεὶς καὶ τὴν ζωήν, κερδίσας τὴν αἰώνιον.

Ἀπολυτίκιον.τοῦ δωδεκαρίθμου χοροῦ τῶν συνάθλων τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου τοῦ νέου (Χ. Μπούσια)
Ἦχος α΄. Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας.

Τὸ δωδεκάριθμον στῖφος τῶν ἀθλητῶν τοῦ Παντάνακτος, θείου Νικολάου τοῦ νέου, κλεινοὺς συνάθλους τιμήσωμεν, τοὺς ἐν Τυρνάβῳ ἐναθλήσαντας πίστει, εὐψυχίας στήλας σῴζειν ἡμᾶς τὸν Κύριον ἱκετεύοντας· Ἁρμόδιον γενναῖον σὺν τῷ Γρηγορίῳ Δημήτριον, καὶ Μιχαὴλ Ἰωάννην, Χριστοφόρον τε Ἀκίνδυνον, ἅμα Εὐωδίῳ Αἰμιλιανῷ, εὐθαρσεῖ ὁμοῦ Παντολέοντι, Θεόδωρον τὸν θεῖον, καὶ τὸν Παγκράτιον τὸν ἔνδοξον.

Ἦχος πλ. α’
Χαίροις ἀσκητικῶν

Χαίροις ἡ ζωηφόρος Πηγή, κατὰ θαλάσσας πελαγίζουσα θαύματα, πρὸς πᾶσαν τὴν οἰκουμένην Ὠκεανὲ νοητέ, τὰ Νειλῷα ῥεῖθρα ὑπερβαίνουσα, τῇ χύσει τῆς χάριτος, Σιλωὰμ ἐκ πέτρας ἄλλος δεύτερος, ὕδωρ πηγάζων, ὡς παράδοξον, Ἰορδάνου τε δεξαμένη ἐνέργειαν, μάννα σωτηριῶδές τε ἐναργῶς τὸ γινόμενον πρὸς τοῦ ζητοῦντος τὴν χρείαν· πλούσιον ὄντως καὶ ἄφθονον, Χριστοῦ Μῆτερ Κόρη ἡ προχέουσα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Στίχ. Ἡγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος.

Ὕμνοις ἐν ἐξαισίοις, Πιστοὶ, τὴν ἐπουράνιον νεφέλην ὑμνήσωμεν, σταγόνα τὴν οὐρανίαν, τὸν ζωοδότην Χριστόν, ἐπὶ γῆς ἀρρεύστως ὑετίζουσαν, τὸ ζῶν, τὸ ἁλλόμενον, καὶ πηγάζον ἀθάνατα, ὕδωρ τὸ θεῖον, τὴν ἀμβροσίαν τοῦ νέκταρος τοῦ μηδέποτε μετὰ πόσιν ἐκρέοντος, δίψαν δὲ τὴν συντήκουσαν ψυχὰς ἀπελαύνοντος, οὗπερ πιόντες ἐμφρόνως, ῥεύματα θεῖα προβάλλονται, κοιλίας ἐκ νόου, ἑπομβρίζοντα τοῖς πᾶσι, χάριν τὴν ἄφθονον.

Ἦχος πλ. β‘

Μάννα σε οὐράνιον, καὶ Παραδείσου Παρθένε, τὴν Πηγὴν τὴν ἔνθεον, ὀνομάζω Δέσποινα προσφυέστατα· τῆς γὰρ γῆς ἔδραμεν, ἡ ῥοὴ καὶ χάρις, τῆς Πηγῆς σου τετραμέρειαν αὐτῆς καλύπτουσα, ξένοις τεραστίοις ἑκάστοτε, καὶ πᾶσι τὸ αἰτούμενον γίνεται τὸ ὕδωρ πινόμενον· ὅθεν γεγηθότες, Χριστώνυμοι προστρέχομεν πιστῶς, ἁγιασμόν ἀρυόμενοι, πάντοτε γλυκύρροον.

Μεγαλυνάριον τῆς Θεοτόκου

Ὕδωρ τὸ ζωήῤῥυτον τῆς Πηγῆς μάννα τὸ προχέον τὸν ἀθάνατον δροσισμόν, τὸ νέκταρ τὸ θεῖον, τὴν ξένην ἀμβροσίαν τὸ μέλι τὸ ἐκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

Η εποχή μας καθρεπτίζεται στον προφητικό λόγο του Ησαΐα. Σήμερα προσπαθούν να διαφθείρουν τη σκέψη. Γι᾽αυτό πρέπει να διατηρήσουμε με προσοχή το θησαυρό της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Θ´ (9ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου προφήτου Ἡσαΐου, διὰ ξυλίνου πρίονος ἐπὶ Μανασσῆ μαρτυρήσαντος (η´ αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Χριστοφόρου τοῦ ἐν Λυκίᾳ, μαρτυρήσαντος ἐπὶ Δεκίου τοῦ ἀθεωτάτου Διώκτου ἐν Ἀντιοχείᾳ. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριον αὐτοῦ πλησίον εις τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στὸ Κυπαρίσσιον. (~†249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἐπιμάχου καὶ Γορδιανοῦ τῶν ἐν Ῥώμῃ. (~†249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, αἱ ἅγιαι μάρτυρες Καλλινίκη καὶ Ἀκυλίνα, αἱ διὰ τοῦ ἁγίου Χριστοφόρου πιστεύσασαι τῷ Χριστῷ, σούβλαις ἀπὸ ποδῶν ἕως ὤμων διαπαρεῖσαι, τελειοῦνται. (~†249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Μαξίμου γ´, πατριάρχου Ἱεροσολύμων. (†350)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σίου (Shio) τοῦ ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Mgvime) πλησίον τῆς Μσχέτης (Mtskheta) ἐν Γεωργίᾳ. (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Νικολάου τοῦ νέου, τοῦ ἐν Βουνένῃ (Ὄρθρυϊ) τῆς Θεσσαλίας ἀσκήσαντος καί μαρτυρήσαντος σὺν τοῖς συνασκηταῖς αὐτοῦ, ὧν τὰ ὀνόματα· Ἁρμόδιος, Γρηγόριος, Ἰωάννης, Δημήτριος, Μιχαήλ, Ἀκίνδυνος, Θεόδωρος, Παγκράτιος, Παῦλος, Χριστοφόρος, Παντολέων, Εὐόδιος καὶ Αἰμιλιανός, ὡς καὶ δύω γυναιξί, ὀνόματι Εἰρήνη καὶ Πελαγία. (†720/901)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Κωνσταντίνος βασιλιάς Σκωτίας (+600)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βεάτου (Beatus/Εὐλογημένου), ἐρημίτου στό ὄρος St. Beatenberg ἀποστόλου τῆς Ἑλβετίας. (β´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, γ´ ἐπισκόπου Καβυλλόνης (Cabyllona, Châlon-sur-Saône) ἐν Γαλλίᾳ. (†475)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Γεροντίου, ἐπισκόπου Σερβίας (Cervia) πλησίον τῆς Ῥαβέννης ἐν Ἰταλίᾳ. (~†501)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Βικεντίου (Vincent), ἡγουμένου τῆς μονῆς Ἁγίου Πέτρου τῶν Ὀρέων ἐν Ἱσπανίᾳ. (~†950)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ἐπισκόπου Ὀστίας (Ostia) ἐν Ἰταλίᾳ. (~†1044)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ ἑορτάζεται καὶ μετακομιδὴ τοῦ θειοτάτου καὶ μυριπνόου Λειψάνου τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ, ἐκ τῶν Μύρων τῆς Λυκίας πρὸς τὴν πόλιν Μπάρι, κατὰ τὸ ἔτος 1081.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Δημήτριος «Ντονσκόι» ὁ μεγάλος πρίγκιπας τῆς Μόσχας (1389)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Μεθοδίου ἐν Ἀμαρίῳ τῆς Κρήτης. (†1793)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν Νόβο‐Σέλο τῆς Βουλγαρίας μαρτυρησάντων Γεωργίου καὶ Νικολάου τῶν Ὁσιομαρτύρων, ἔτι δὲ καὶ ἑπτὰ μοναζουσῶν γυναικῶν, μετὰ ἑκατοντάδων ἀμάχων χριστιανῶν, ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν κατασφαγέντων, κατὰ τὸ ἔτος 1876.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωσήφ, Στάρετς τῆς μονῆς Ὄπτινα ἐν Ῥωσίᾳ. (†1911)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν, Ἱερωνύμου τοῦ Σιμωνοπετρίτου, ὅστις ἐκοιμήθη ἐν Ἀθήναις τῇ Ϛ´ τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, κατὰ τὸ ἔτος 1957, καὶ διὰ τὸ εἶναι τὴν ἡμέραν ταύτην ἐπιφανῆ Δεσποτικὴν ἑορτήν, μετετέθη ὁ ἑορτασμὸς εἰς τὴν σήμερον, ἐπὶ τῇ ἀναμνήσει τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων αὐτοῦ.

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ ἁγίᾳ Τετάρτῃ τῆς Διακαινησίμου, ἑορτάζομεν τὴν Σύναξιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Καμαριωτίσσης, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐκ τῶν εἰκονομάχων διασώσεως, τῆς ἱερᾶς καὶ σεβάσμιας εἰκόνος· ἥτις διὰ θαυμασίου καὶ παραδόξου τρόπου, ἐν τῇ Σαμοθράκῃ ἀφίχθῃ, τῶν θαλασσίων κυμάτων ἐπιβαίνουσα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Εὐπρεπείας, εἰκὼν αὐτῆς σῴζεται ἐν τῷ ἐν Λέσβῳ ὑπάρχοντι Ναῷ ἐπ᾿ ὀνόματι αὐτῆς
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Μαυρουδής ὁ Νεομάρτυς ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει‚ αφμδ΄ [1544], πυρί τελειούται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἀγάπης, Εἰρήνης καί Χιονίας τῶν παρθένων καί αὐταδέλφων, μαρτύρων (τῇ 16ῃ μηνὸς Ἀπριλίου ἢ κατ’ ἔθος τῇ Πέμπτῃ τῆς Διακαινησίμου)

Διαβάστε μωρέ το τρίτο κεφάλαιο του Ἠσαΐα! Μιλά και γιά την εποχή μας. Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν” απελπιζόμαστε Άγιος Πορφύριος

Προφήτης Ησαΐας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο μεγάλος αυτός προφήτης, ο Ησαΐας επί τρεις ημέρες γυμνός περπατούσε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, προφητεύοντας την επικείμενη πτώση της πόλεως στον βασιλέα των Ασσυρίων Σενναχηρίμ υπενθυμίζοντας στον βασιλέα και στους ηγέτες του λαού να μην ελπίζουν στη βοήθεια των Αιγυπτίων ή των Αιθιόπων, διότι και αυτοί θα υποδουλώνονταν στον Σενναχηρίμ, αλλά να εμπιστευτούν την βοήθεια από τον Θεό τον Ύψιστο… Ο Προφήτης αυτός, εξαιτίας της αγνότητας της καρδιάς του και του διάπυρου ζήλου του για τον Θεό, έλαβε το χάρισμα της θαυματουργίας. Όταν η αιχμάλωτη Ιερουσαλήμ μαστιζόταν από φοβερή ξηρασία, ο Ησαΐας προσευχήθηκε στον Θεό και ύδωρ ανέβλυσε στις υπώρειες του Όρους Σιών.
Το ύδωρ αυτό ονομάστηκε Σιλωάμ, που σημαίνει «απεσταλμένος». (Ιωάννου 9,7). Την εποχή της βασιλείας του Μανασσή, όταν ο Ησαΐας άστραψε και βρόντηξε εναντίον του και εναντίον των αρχόντων του εξαιτίας των παγανιστικών εθίμων τους, συγκρίνοντας τη γενεά τους με εκείνη των Σοδόμων και Γομορρών, τότε άναψε το μίσος των αρχόντων και του λαού εναντίον του μεγάλου αυτού προφήτη. Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, όπου τον έκοψαν στη μέση με πριόνι. Ο Ησαΐας έζησε και προφήτευσε επτακόσια περίπου χρόνια πριν από τον Χριστό.
Πηγή:Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάιος), σελ.77, Εκδ. Αθως, 2014..

***

π. Συμεών Bruschweiler
πνευματικός της Μονής του Τιμίου Προδρόμου του Essex Αγγλίας (+2009)

Σήμερα η απειλή έρχεται με διαφορετικό τρόπο, δια της διεισδύσεως του κοσμικού πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτό που λέμε εκκοσμίκευση. Δεν επιτίθενται με την βία ή το Μαρτύριο αλλά προσπαθούν να διαφθείρουν τη σκέψη. Είναι μια ιδεολογία που εξαπλώνεται χωρίς να την βλέπουμε χωρίς να την αισθανόμαστε, αλλά που διεισδύει σε όλους. Αν εμείς δεχτούμε αυτήν την ιδεολογία της εκκοσμίκευσης, ίσως να μείνουμε Xριστιανοί μόνο εξωτερικά, αλλά εσωτερικά δεν θα είμαστε Xριστιανοί ούτε στη ζωή μας ούτε στην πίστη μας. Γι᾽ αυτό πρέπει να διατηρήσουμε με προσοχή το θησαυρό της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

***

Ἡ ἐποχή μας καθρεπτίζεται στὸν προφητικὸ λόγο του Ησαΐα
Προφ. Ησαΐα, Κεφ. Γ’
π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

«Θέλετε, θέλετε νὰ καθρεπτιστεῖ ἡ ἐποχή μας στὸν προφητικὸ λόγο καὶ νὰ δεῖτε ὁμοιότητες; Ἂν θὰ εἴχατε τὴν περιέργεια νὰ μάθετε, τὸ ἂν στὴν ἐποχή μας ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἂν Θέλετε νὰ τὸ δεῖτε, ἀκούσατε».

Οἱ τρεῖς παῖδες, ποὺ βρέθηκαν στὴ Βαβυλώνα καὶ μέσα στὴν καιομένη κάμινο, «ἀνέπεμψαν προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό. Ἐκεῖ λέγουν στὴν προσευχή τους μεταξὺ τῶν ἄλλων “Καὶ οὐκ ἔστι ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ἄρχων καὶ προφήτης καὶ ἡγούμενος“.

Δηλαδή, αὐτὴ τὴν ἐποχή, αὐτὸν τὸν καιρό, ποὺ ὁ λαός μας εἶναι σὲ κατάσταση αἰχμαλωσίας καὶ πολλῶν δεινῶν ἐθνικῶν συμφορῶν, δὲν ὑπάρχει -λέγει- τοῦτο τὸν καιρὸ οὔτε ἄρχοντας, οὔτε προφήτης, οὔτε ἄνθρωπος ποὺ νὰ ἡγῆται· ὅλα αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν. Ὥστε λοιπόν, ἡ παρουσία ἄρχοντος, προφήτου καὶ ἡγουμένου, εἶναι παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Καὶ ἡ ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀπουσία αὐτῶν; Ἂν πᾶτε στὸν ἀπόστολο Παῦλο (στὸ 12ο κεφάλαιο πρὸς τὸ τέλος Α΄ Κορινθίους), ἐκεῖ ποὺ ἕνα ἀπὸ τὰ χαρίσματα εἶναι καὶ οἱ “κυβερνήσεις”, δηλαδὴ οἱ διοικήσεις· τὸ νὰ ἔχει κανεὶς τὸ χάρισμα νὰ κυβερνᾶ, νὰ διοικεῖ. Ὄχι βέβαια, ἡ κυβέρνηση ἑνὸς λαοῦ ἁπλῶς μόνο, ἀλλὰ καὶ ἐπιμέρους κυβερνήσεις. Δηλαδή, νὰ διευθύνει καὶ νὰ κυβερνᾶ κανεὶς τὴν ἐνορία του, τὴν πόλιν του, ἕνα μέρος, ἕνα τομέα ἀνθρώπων. Εἶναι αὐτὸ χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Εἶναι ἀγαπητοί μου, χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀλλὰ θὰ μοῦ πεῖτε, ἄνθρωποι ποὺ πάντα στὴν ἱστορία κυβερνοῦν, ναί, καὶ ἔχουν ἀποδειχθεῖ ὅλοι αὐτοὶ Νέρωνες καὶ Διοκλητιανοί, τύραννοι τῶν ἀνθρώπων καὶ σφαγεῖς ἀνελέητοι, δὲν εἶχαν χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεό. Ἂν δὲν ἔχεις τὸ χάρισμα νὰ διοικήσεις σωστά, ἀληθινά, οἰκοδομητικά, κι αὐτὸ τὸ χάρισμα τὸ δίνει ὁ Θεός, μ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια λοιπόν, λέγει τώρα ἐδῶ, ὁ παλαιὸς λόγος τῆς Π. Διαθήκης, ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν καιρό μας οὔτε ἄρχων, οὔτε προφήτης, οὔτε ἡγούμενος. Γιατί; Καὶ λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· «οὐκοῦν σημεῖόν ἐστι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τὸ μὴ εἶναι Πνεῦμα Ἅγιον». Εἶναι σημάδι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Βέβαια ἡ Πεντηκοστή, ὅπως σᾶς εἶπα καὶ προηγουμένως, γιὰ νὰ μὴν παρανοηθῶ, εἶναι μόνιμος εἰς τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλά, ὅταν οἱ ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας, κι ὅταν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἁμαρτάνουν –μήπως στὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν ἦταν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ; ἀλλὰ ἁμάρταναν– τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μένει εἰς τὴν Ἐκκλησία, διότι δὲν διαψεύδεται ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ λέει ὅτι μένει τὸ Πνεῦμα εἰς τὸν αἰώνα, ἀλλὰ μένει ἀνενέργητον, καὶ ἐπιπίπτει ἔτσι ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Διότι, ὅταν μένει ἀνενέργητον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τότε δὲν ἔχουμε, ἐκεῖνα ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε. Καὶ ἔτσι ἐκφράζεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

Θέλετε, θέλετε νὰ καθρεπτιστεῖ ἡ ἐποχή μας στὸν προφητικὸ λόγο καὶ νὰ δεῖτε ὁμοιότητες; Ἂν θὰ εἴχατε τὴν περιέργεια νὰ μάθετε, ἂν στὴν ἐποχή μας ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Θέλετε νὰ τὸ δεῖτε; Ἀκούσατε.
Γράφει ὁ πρ. Ἡσαΐας στὸ τρίτο κεφάλαιο. Ἐγὼ θὰ διαβάζω, θὰ ἀποδίδω κι ἐσεῖς θὰ κατανοεῖτε, συγκρίνοντας τὴν ἐποχή μας.
«Ἰδοὺ δὴ ὁ δεσπότης Κύριος σαβαώθ». Νά, λέγει, ὁ Κύριος Σαβαώθ. «Ἀφελεῖ (θὰ ἀφαιρέσει) ἰσχύοντα καὶ ἄνθρωπον πολεμιστὴν καὶ δικαστὴν καὶ προφήτην καὶ στοχαστὴν καὶ πρεσβύτερον καὶ θαυμαστὸν σύμβουλον καὶ συνετὸν ἀκροατήν». Ποιός εἶναι ὁ ἰσχύων; Αὐτὸς ποὺ ἔχει δύναμιν, ὄχι μυϊκή, ἀλλὰ βουλητική.

«Καὶ ἄνθρωπον πολεμιστὴν». Γιὰ ρωτεῖστε, ἀλήθεια, ἂν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὄρεξη, ἂν μᾶς χτυπήσουν ἐχθροί, νὰ πολεμήσουμε; Φοβᾶμαι. Τίποτ’ ἄλλο δὲν λέω. Μήπως ἐπαναλάβουμε ἐκεῖνο –στὸ Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ὅπου οἱ Γάλλοι ἀναρωτιόντουσαν· “Γιατί νὰ πολεμήσουμε”; Ἐκεῖνο τὸ διαβόητο “ pourquoi”. Ἐξ ἄλλου γράφτηκαν ἐπάνω στὰ ντουβάρια στὴν Ἀθήνα, στὸ Πανεπιστήμιο: Γιατί λέει· πόλεμος; Τίποτα, λέει, ἔρωτας καὶ ζωή. Τίποτ’ ἄλλο. Πόλεμος! Ὄχι ὅτι εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα ὁ πόλεμος· ἀλλά, ἂν ἀπειλεῖται τὸ σπίτι σου καὶ ἡ πατρίδα σου, δὲν θὰ πολεμήσεις; Θὰ ἀφαιρέσει, λέει, ὁ Θεὸς πολεμιστὴν καὶ ἰσχύοντα ἄνθρωπον, δυνατόν, μ’ ἐκεῖνο τὸ νεῦρο, νὰ διώξουμε τοὺς ἐχθροὺς ἀπὸ τὴν πατρίδα μας.

«Καὶ δικαστήν», ἐννοεῖται ἀμέριστον, ἀπροσωπόληπτον· «καὶ προφήτην καὶ στοχαστὴν καὶ πρεσβύτερον», ἄνθρωπον μυαλωμένον. Σήμερα οἱ ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι δὲν εἶναι μυαλωμένοι πολλὲς φορές… «Καὶ θαυμαστὸν σύμβουλον», ἄνθρωπον ποὺ νὰ σοῦ λέει μυαλωμένα πράγματα.

«Καὶ συνετὸν ἀκροατήν». Ὑπάρχει περίπτωση νὰ μὴν ἔχει κανεὶς συνετοὺς ἀκροατάς; Οὔτε κἂν ἀκροατάς! Νὰ θέλουμε νὰ μιλήσουμε καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει ἀκροατήριον.
Αὐτὰ λέει, ὁ Θεὸς «ἀφελεῖ», θὰ ἀφαιρέσει, ὅταν ἀποσύρει τὸ πνεῦμα Του τὸ Ἅγιον.

«Καὶ ἐπιστήσω -λέει ὁ Θεός- νεανίσκους ἄρχοντας ὑμῶν»· θὰ σᾶς δώσω νὰ σᾶς κυβερνᾶνε νεαροί, ὄχι στὴν ἡλικία, ἀλλὰ στὸ μυαλό. Ἄνθρωποι ἄμυαλοι νὰ σᾶς κυβερνήσουν.
«Καὶ ἐμπαῖκται κυριεύσουσιν αὐτῶν». Καὶ θὰ σᾶς κυριεύσουν ἀπατεῶνες!
«Καὶ συμπεσεῖται ὁ λαός, ἄνθρωπος πρὸς ἄνθρωπον καὶ ἄνθρωπος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ». Θὰ σκοντάφτει ὁ λαός, κατὰ τρόπον ποὺ ὁ ἕνας ἄνθρωπος θὰ σκοντάφτει στὸν ἄλλον. Τί θὰ πεῖ σκοντάφτει; Ἔλλειψη ἀμοιβαίου σεβασμοῦ. «Προσκόψει τὸ παιδίον πρὸς τὸν πρεσβύτην», δηλαδή, ὅταν ὸ παιδὶ συναντᾶται μὲ τὸν ἡλικιωμένον ἄνθρωπο, τὸ παιδὶ οὔτε θὰ σηκώνεται ἀπὸ τὴν θέση του, οὔτε σημασία θὰ δίνει εἰς τὸν ἡλικιωμένον ἄνθρωπον. «Ὁ ἄτιμος πρὸς τὸν ἔντιμον». Σήμερα ὁ ἔντιμος ἄνθρωπος δὲν ἔχει πέραση.

«Τὴν δὲ ἁμαρτίαν αὐτῶν ὡς Σοδόμων ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν». Ὅσο γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, τὴν παρουσίασαν σὰν τὴν ἁμαρτία Σοδόμων καὶ Γομόρρας. Μ’ ἀλλα λόγια, κοιτάξτε ἐδῶ, ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν· δηλαδὴ τὴν φώναξαν καὶ τὴν παρουσίασαν. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ὅτι τὶς ἁμαρτίες μου σήμερα, ἡ ἐποχὴ τὶς ἀναγγέλλει ἀναίσχυντα καὶ προβάλλονται οἱ ἁμαρτίες, ὅπως τότε τὶς πρόβαλαν οἱ Σοδομῖται. Τίποτα ντροπή. Νὰ εἶσαι κίναιδος καὶ νὰ μὴν ντρέπεσαι! Κοιτάξτε, «ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν».
Ἐρωτῶ· αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ προφητικὸς λόγος εἶναι καθρέπτης. Μήπως ἡ ἐποχή μας καθρεπτιζομένη στὸν προφητικὸ λόγο, ἔχει τίποτα νὰ μᾶς πεῖ; Ὁ καθένας ἂς τὸ δεῖ μόνος του.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/profhths-hsaias
π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁμιλία εἰς τὰς “Πράξεις τῶν Ἀποστόλων” (ἀρ. 15)
Ἀπομαγνητοφώνηση: “Πατερικὴ Παράδοση”

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

…Να μην παίρνουμε για παράδειγμα τον ξεπεσμό από κάθε εποχή.

Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου”, δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά. Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία “του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου”…

Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια. Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη. Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.

Ο περισσότερος κόσμος της εποχής μας είναι μορφωμένος κοσμικά και τρέχει με την κοσμική μεγάλη ταχύτητα. Επειδή όμως του λείπει ο φόβος του Θεού – “αρχή σοφίας φόβος Κυρίου” -, λείπει το φρένο, και με ταχύτητα, χωρίς φρένο, καταλήγει σε γκρεμό.

Τώρα καταλαβαίνω τι τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ’ όλου που δεν πέθαναν όλοι με μαρτυρικό θάνατο.
Γιατί οι Μάρτυρες για λίγο υπέφεραν, ενώ οι Προφήτες έβλεπαν μια κατάσταση και υπέφεραν συνέχεια.
Φώναζαν-φώναζαν, και οι άλλοι τον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργή του Θεού εξ αιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαν τα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψη τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγκοινιά, να καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνη στον κόσμο η καλή ανησυχία.

Το κοσμικό φρόνημα είναι αρρώστια. Όπως μια αρρώστια την αποφεύγει κανείς, έτσι και το κοσμικό φρόνημα πρέπει να το αποφεύγη, όπου και αν είναι. Να αποξενωθή από το πνεύμα της κοσμικής εξελίξεως, για να εξελίσσεται πνευματικά, να υγιαίνη πνευματικά και να χαίρεται αγγελικά.

Η αμαρτία έχει γίνει μόδα τώρα και η αδικία θεωρείται εξυπνάδα. Το κοσμικό πνεύμα δυστυχώς τροχάει το μυαλό στην πονηριά, και το θεωρεί κατόρθωμα εκείνος που αδικεί τον συνάνθρωπό του. Παίρνει μάλιστα και τον τίτλο: “Αυτός είναι διάβολος, τα καταφέρνει”, ενώ εσωτερικά υποφέρει από τον έλεγχο της συνειδήσεως, την μικρή κόλαση.

Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα.

Τον γλυκό κατήφορο εύκολα τον βρίσκει κανείς, γιατί ο πειρασμός δεν έχει άλλο τυπικό, παρά να σπρώχνη στον γλυκό κατήφορο τα πλάσματα του Θεού. Ο Χριστός έχει αρχοντιά. Σου λέει: «Αυτό είναι το καλό» ∙ «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν…». Δεν λέει: «Με το ζόρι έλα κοντά μου!» Ο διάβολος έχει γυφτιά. Από ‘δω-από ‘κει τον τυλίγει τον άνθρωπο, για να τον πάη εκεί που θέλει. Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, γιατί δεν έκανε δούλους αλλά υιούς. Και παρ’ όλο που ήξερε ότι θα επακολουθήση η πτώση , δεν τους έκανε δούλους. Προτίμησε να έρθη, να σαρκωθή , να σταυρωθή και να κερδίση έτσι τον άνθρωπο. Με την ελευθερία όμως αυτή που έδωσε ο Θεός –παρ’ όλο που ο διάβολος μπορεί να κάνη πολύ κακό- δίνεται μια ευκαιρία για κοσκίνισμα. Φαίνεται τι κάνει κανείς με την καρδιά του∙ φαίνεται καθαρά το πολύ φιλότιμο.

…Τώρα και στους κοσμικούς τονίζω πολύ την απλότητα. Γιατί πολλά από αυτά που κάνουν, δεν χρειάζονται και τους τρώει το άγχος. Τους μιλάω για την λιτότητα και την ασκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: “Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγη το άγχος”.

Ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι, όσους χώρους και να έχουν, βλέπεις να μη χωρούν, γιατί μέσα τους δεν έχει χωρέσει ο Χριστός ολόκληρος.

***Άγιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης
Ο Γέρων της Αναλήψεως

Στις 18 Απριλίου 1920, Κυριακή των Μυροφόρων, του παραδίδουν την ηγουμενική ράβδο με ομόφωνη απόφαση των πατέρων.
Στους πρώτους μήνες της ηγουμενίας του εξέρχεται της μονής και πάλι για ανάγκες της. Φθάνοντας με το πλοίο στον Πειραιά, αντί να πάει στο μετόχι της Αναλήψεως, που ήταν ο προορισμός του, κατευθύνεται με άλλο πλοίο στην Αίγινα. Εκεί συναντά ασθενή τον άγιο Νεκτάριο, με τον οποίο είχε γνωριστεί από την πρώτη επίσκεψη του αγίου στη μονή τους, το 1898. Από τότε αναπτύχθηκε πνευματικός σύνδεσμος που ανανεωνόταν με τις επισκέψεις του Γ. Ιερωνύμου στην Αθήνα.

Είναι παραμονή της Αγίας Τριάδος και πανηγυρίζει η εκεί μονή. Ο άγιος, κλινήρης, αδυνατεί να χοροστατήσει στην αγρυπνία. Οι μοναχές τον ρωτούν αν θα σημάνουν τις καμπάνες. Λέει· «Σημάνατε και ο παπάς έρχεται». Καθώς σήμαιναν, ο Γ. Ιερώνυμος έμπαινε στη μονή. «Δεν σας είπα πως έρχεται ο παπάς και μάλιστα ηγούμενος αγιορείτης», τους είπε ο άγιος. Μετά την αγρυπνία ζήτησε ο άγιος από τον Γ. Ιερώνυμο να περάσει απ’ όλα τα κελλιά των μοναχών να τα ευλογήσει. Κι εκείνος μπροστά στον αρχιερέα του Θεού δεν θέλησε να υπακούσει κι έφυγε κρυφά. Όταν αργότερα το διηγείτο, δακρύζοντας έλεγε- «Ποιός ήμουν εγώ μπροστά σε έναν άγιο…». Την παράκληση όμως του αγίου την θυμόταν πάντοτε και τρεις ημέρες προ της κοιμήσεώς του, το 1957, πήγε κι ευλόγησε τα κελλιά των μοναχών.

Ένα μήνα πριν κοιμηθεί ο άγιος Νεκτάριος, αξιώθηκε να τον επισκεφθεί και στο νοσοκομείο, κατά την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, στις 11 Οκτωβρίου 1920.

Το 1938, στην κηδεία του αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου είχαν καλέσει και τον Γέροντα. Τον έβαλαν στη σειρά με την τάξη των εγγάμων δίχως να μιλήσει. Πλάι του ήταν ένας σεβάσμιος κληρικός και του είπε: «Τί έχετε εσείς οι αγιορείτες και ευωδιάζετε;» Και ο Γέροντας είπε: «Πάψε ευλογημένε, τί έχουμε…». Εκείνος επέμενε· «Όχι, το αισθάνομαι, έρχεται η ευωδία από εσάς, κάτι έχετε επάνω σας…».

Κάποιο άλλο πνευματικό του παιδί έλεγε: «Όσο απομακρυνόμουν από κοντά του τόσο λιγόστευε η ευωδία- κάτι ανάμεσα γαρύφαλλο και τριαντάφυλλο. Παρόμοια ευωδία αισθάνθηκα στον Άγιο Νεκτάριο».

Σε μια εποχή καθαρά αντιμοναχική, ο Γέροντας κατόρθωσε να εμπνεύσει την αγάπη στον μοναχισμό και να φορέσει το μοναχικό σχήμα σε περισσότερες από τριακόσιες ψυχές, δίχως να διακρίνει ηλικία και κοινωνική κατάσταση. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες, που ολόκληρες αφιερώθηκαν στον Θεό, με πρώτη τη δική του. Μοναχούς έστελνε στο Άγιον Όρος και αλλού. Τις μοναχές σε διάφορες μονές. Μερικές, λόγω της πολύ περασμένης ηλικίας τους, τις έκειρε και τις άφηνε στα σπίτια τους. Άλλες, τις έστελνε με τα λαϊκά στις μονές κι άλλες αγαπούσε να τους φορά ο ίδιος το σχήμα, στην Ανάληψη, στα εξωκκλήσια. Διάβαζε την κλήση, που ήταν χαραγμένη στις καρδιές των τέκνων του και τους προετοίμαζε το δρόμο τους. Με τις δεήσεις του βοηθούσε ν’ αυξηθεί το αγγελοειδές τάγμα των μοναχών. Βλέποντας ν’ αυξάνει ο αριθμός αυτός δεν του έμενε παρά να ευχαριστεί τον Κύριο και την Θεοτόκο.

Διαβάστε μωρέ το τρίτο κεφάλαιο του Ἠσαΐα! Μιλά και γιά την εποχή μας. Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν” απελπιζόμαστε Άγιος Πορφύριος
https://iconandlight.wordpress.com/2023/05/08/%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b2%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b5-%ce%bc%cf%89%cf%81%ce%ad-%cf%84%cf%8c-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%b5%cf%86%ce%ac%ce%bb%ce%b1%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%e1%bc%a0/

Ἦχος πλ. α´.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου.
Ἦχος β´.

Τοῦ Προφήτου σου Ἡσαΐου, τὴν μνήμην Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾿ αὐτοῦ σὲ δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς σάλπιγξ πανεύσημος, μεγαλοφώνῳ φθογγῇ, τῷ κόσμῳ προήγγειλας, τὴν παρουσίαν Χριστοῦ, προφῆτα θεσπέσιε· σὺ γὰρ τοῦ Παρακλήτου, ἐλλαμφθεὶς τῇ δυνάμει, κάλαμος ὀξυγράφος, τῶν μελλόντων ἐδείχθης· διό σε ὦ Ἡσαΐα, ὕμνοις γεραίρομεν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Μεγαλομάρτυρος Χριστοφόρου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Στολαῖς ταῖς ἐξ αἵματος, ὡραϊζόμενος, Κυρίῳ παρίστασαι, τῷ Βασιλεῖ οὐρανῶν, Χριστοφόρε ἀοίδιμε, ὅθεν σὺν Ἀσωμάτων, καὶ Μαρτύρων χορείαις, ᾄδεις τῇ τρισαγίῳ, καὶ φρικτῇ μελῳδίᾳ· διὸ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, σῷζε τοὺς δούλους σου.

Ἕτερον
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Ῥείθροις αἵματος, πεφοινιγμένος, πρὸς τὰ δώματα, τῶν ἀθλοφόρων, ἀπὸ γῆς μετετέθης μακάριε· ὡς γὰρ ἀμνὸς Χριστοφόρε ἀμώμητος, ὑπὲρ Χριστοῦ τὴν σὴν κάραν ὑπέκλινας· μάρτυς ἔνδοξε, ἀεὶ τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Καλλινίκης. (Ἰσιδώρας μοναχῆς, Μακρυνοῦ)
Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Ἀνέπτης ἐν χάριτι, περιστερά ὡς λευκή, ἐν κόλποις Νυμφίου σου, ὡς νικηθεῖσα σεμνή, καὶ πόθῳ νικήσασα· ὅθεν ὦ Καλλινίκη, φέρεις νίκης τὸ στέφος, νίκας παρὰ Κυρίου ἐξαιτοῦσα τοῖς πᾶσι, ὡς νύμφη διηνθισμένη σεπτῶς, μύροις αἱμάτων σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀσκήσεως σκάμμασιν εὐαρεστήσας Χριστῷ, ἀθλήσεως αἵμασιν, ἐθαυμαστώθης λαμπρός, παμμάκαρ Νικόλαε· ὅθεν ὁσιομάρτυς εὐκλεὴς δεδειγμένος, χάριτας ἰαμάτων, ἀναβλύζεις τῷ κόσμῳ, λυτρούμενος κινδύνων, τοὺς πόθῳ προσιόντας σοι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ἄστρον λαμπρότατον, ἐξανατείλας σοφέ, ἐτέθη εἰς κίνησιν πέριξ ἡλίου Χριστοῦ, Νικόλαε ἔνδοξε· καὶ ὅθεν ἐκ τῆς ἑώας, ἐν Βουνένῃ οἰκήσας, ἤλειφας διπλοῦν στέφος ὁσίαθλε Πάτερ· καὶ νῦν ταῖς σαῖς πρεσβείαις σῷζε τοὺς δούλους σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Μέγαν εὕρατο, ἡ Θετταλία, σὲ ὑπέρμαχον, θερμὸν προστάτην, καὶ Βουνένων ἡ περίγυρος καύχημα. Σὺ γὰρ ἀνόμων τὴν πλάνην διήλεγξας, καὶ εὐσεβείας τὸ κράτος ἐτράνωσας. Οὗτος Ἅγιε, Ὁσιομάρτυς Νικόλαε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, σωθῆναι τοὺς προστρέχοντας τῇ σκέπῃ σου.

Ἕτερον τοῦ Ὁσιομάρτυρος. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐξ Ἑῴας ἐκλάμψας ὡς ἀστὴρ οὐρανόφωτος, Νικόλαε παμμάκαρ ἐν Βουνένοις ἐνήθλησας· διὸ καὶ δοξασθεὶς παρὰ Χριστοῦ, θαυμάτων ἀναβλύζεις δωρεάς, τοῖς προστρέχουσι τῇ θείᾳ σου ἀρωγῇ, Ὁσιομάρτυς ἔνδοξε. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸν Μάρτυρα μέλψωμεν τῆς ἀληθείας Χριστοῦ, σεπτὸν Ὁσιόαθλον Νικόλαον τὸν πιστόν, ψαλμοῖς τε καὶ ᾄσμασιν· οὗτος γὰρ ἐν Βουνένοις ἐναθλήσας γενναίως, ᾔσχυνε μεθοδείας τοῦ Βελίαρ ὡς ἔμφρων, δεόμενος ὑπὲρ ἡμῶν Χριστῷ, δοῦναι τὰ κρείττονα.

Ἕτερον τοῦ Ὁσιομάρτυρος. (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θεῖοι μάρτυρες τῆς εὐσεβείας, οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Νικολάου, ῥείθροις αἱμάτων τὴν γῆν ἐποτίσατε, ἐν τοῖς Βουνένοις σκληρῶς τιμωρούμενοι, ὡς ἀθληταὶ τοῦ Δεσπότου καὶ Ὅσιοι. Ὧι παρίστασθε ὑπὲρ ἡμῶν ἱκετεύοντες, Αὐτῷ παῤῥησίαν ἔχοντες, δωρήσασθαι πιστοῖς χάριν καὶ ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος.(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν πανεύφημον μάρτυν Χριστοῦ Νικόλαον, τῶν Βουνένης τὸ κλέος καὶ πολιοῦχον στεῤῥόν, ᾄσμασιν ἐγκωμίων ἀνεφημήσωμεν, ὅτι ἐνήθλησε λαμπρῶς καὶ κατήνεγκεν ἐχθρόν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ἀπαύστως πρεσβεύει ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ὁσίου Σίου ἐν Γεωργίᾳ. (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς.

Ἐν ἐρημίαις ἡσυχάζων θεόφρον, ὦ Σπηλαιῶτα Ἀσκητὰ Γεωργίας, τῆς ἐγκρατείας γέγονας ἐργά‐ της πιστός· Ὅθεν στέφος ἄφθαρτον δόξης εἴληφας Σίως, καὶ πρεσβεύεις δι᾿ ἡμᾶς ὁσιώτατε πά‐ τερ, ὁ ἐν νηστείαις καὶ θερμαῖς εὐχαῖς εὐαρεστήσας τῷ σε πλαστουργήσαντι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ. (ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Προσευχῆς ἀσιγήτου τὸ οἰκητήριον, ὑπακοῆς τὸν κανόνα καὶ ποδηγέτην σοφόν, πρὸς λειμῶνας εὐθαλεῖς πιστῶν τιμήσωμεν, Σκήτεως Ὄπτινα σεπτὸν προεστῶτα, Ἰωσήφ, ἐξάνθημα χαρισμάτων θεοειδῶν, ὡς μεσίτην ἡμῶν θερμὸν πρὸς τὸν Φιλάνθρωπον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἱερωνύμου Σιμωνοπετρίτου. (ὑπὸ Σεβ.Ἐδέσσης Ἰωὴλ Φραγκάκου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τῶν ἐν Ἄθῳ πατέρων τὸ ἐγκαλλώπισμα, καὶ τοῦ σεπτοῦ κοινοβίου, Σίμωνος Πέτρας βλαστός, ἀνεδείχθης ἐπ᾿ ἐσχάτων Ἱερώνυμε, σὺ γὰρ ἀνῖσχες ὡς φωστήρ, ἐν τῷ ἄστει Ἀθηνῶν, φωτίζων πιστῶν τὰ πλήθη· καὶ νῦν μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀνυμνούντων σε.

Ἕτερον. (ὑπὸ Σεβ.Ἐδέσσης Ἰωὴλ Φραγκάκου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα Σίμωνος Πέτρα, Ἱερώνυμε τὰ σὰ ὀστέα, καὶ ἐν Ἀθήναις παμμάκαρ εὐφραίνεται, τῆς Ἀναλήψεως θεῖον μετόχιον, σὺ γὰρ ἐσχάτως ὡς ὄντως διδάσκαλος, καθωδήγησας ὀρθῶς τῶν πιστῶν πληρώματα, πρὸς τρίβον τὴν σωτήριον μακάριε.

 

Η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού. Πάσχα με τους λεπρούς της Καμτσάτκα, Νέστορος (Ανίσιμωφ) Μητροπολίτου Κυροβογκράντ και Νικολάεφ

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον.
Τῇ Η´ (8ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ, ἐπιστηθίου φίλου, ἠγαπημένου καὶ παρθένου, Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἤτοι ἡ σύναξις τῆς ἁγίας κόνεως τῆς ἐκπεμπομένης ἐκ τοῦ τάφου αὐτοῦ, ἤγουν τοῦ μάννα. (†101)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ μεγάλου. (†448)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σπεῖρα (τάγμα) στρατιωτῶν ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Νικόμα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ταρασίου τοῦ ἀπὸ Λυκαονίας, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Αὐγουστίνης τῆς ἐν Βυζαντίῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀγαθίου τοῦ (ἢ Ἀκακίου) ἐν Βυζαντίῳ. (†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Μήλη, τοῦ ὑμνῳδοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Διονυσίου, ἐπισκόπου Βιέννης (Vienne) ἐν Γαλλίᾳ. (†193)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βίκτωρος τοῦ Μαυριτανοῦ στρατιώτου, ἐν Μεδιολάνοις (Milan) ἀθλήσαντος. (~†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱεραποστόλων τῶν Κάτω Χωρῶν, Βίρωνος ἐπισκόπου Οὐτρέχτης (†710), Πλεχέλμου (†730) καὶ Ὀδγέρου (Otger) διακόνου (η´ αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μακαρίου, ἀρχιεπισκόπου Γάνδης (Ghent) ἐν Βελγίῳ. (†1012)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου, κτίτορος τῆς μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου, ἐπονομαζομένης Βαρνακόβης, ἐν Δωρίδι Φωκῖδος. (†1111)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ποιμένος τοῦ νηστευτοῦ, τῶν Ἄπω Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (~†1141.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Εὐπραξίας τοῦ Πσκὼφ (1243)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Βασιλίσκος ὁ μακάριος, ἐν Ἄγκλιχ (1863)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Κασσιανοῦ, ἐγκλείστου καὶ νηστευτοῦ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (ιγ´-ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ φιλοπόνου, μοναχοῦ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Ζωσιμᾶ καὶ Ἀδριανοῦ, κτιτόρων μονῆς παρὰ τὸν ποταμὸν Σέστρα ἐν Ῥωσίᾳ. (ιε´-ιϚ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμην τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ τοῦ Novgorod Ῥωσίας (1517)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου τοὐπίκλην Ζερβάκου τοῦ ἀρτίως ἐν Πάρῳ ἀσκήσαντος καὶ ἐν τῇ Μονῇ Λογγοβάρδας ἡγουμενεύσαντος, τοῦ θαυματουργοῦ, ἐν ἔτει 1980 κοιμηθέντος

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Τετάρτῃ τῆς Διακαινησίμου, τὴν Σύναξιν πάντων τῶν Σιναϊτῶν ἁγίων ἐπιτελοῦμεν τῆς χορείας τῶν προφητῶν, ἀθλοφόρων καὶ ὁσίων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, τῶν ἐν διαφόροις καιροῖς συντόνῳ ἀσκήσει ἢ μαρτυρίῳ Χριστῷ εὐαρεστησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη ἐπιτελοῦμεν τοῦ ὑπερφυοῦς θαύματος γεγονότος διὰ τῆς ἁγίας καὶ σεβασμίου Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Κασσιοπίας, ἐπὶ τῷ ἀδίκῳς τυφλωθέντι Στεφάνῳ, καὶ παραδόξως ὀμματωθέντι.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπονομαζομένης «Ὑψενῆς» ἧς ἡ ἁγία εἰκὼν εὑρεθεῖσα ὑπὸ τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μελετίου θησαυρίζεται ἐν τῇ ἐν Ῥόδῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύ­να­ξιν ἐ­πι­τε­λοῦ­μεν εἰς μνή­μην τῆς ὑ­πε­ρα­γί­ας δε­σποί­νης ἡ­μῶν Θε­ο­τό­κου καὶ ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας, τῆς ἐ­πο­νο­μα­ζο­μέ­νης Με­γα­ρι­ω­τίσ­σης, ταύ­της ἡ ἁ­γί­α εἰ­κὼν εὕ­ρη­ται ἐν τῇ πό­λει τῆς Με­σημ­βρί­ας ἐν Βουλ­γα­ρί­ᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπονομαζομένης «Κασπερόβκα»
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμην τοῦ Ὁσίου Λεοντίου τοῦ ἐν Βλαχέρνα Ἀρκαδίας ἀσκήσαντος, τοῦ ἐκ Στεμνίτσης ὁρμωμένου, ὃς ἐτελειώθη ἐν αὐτῇ τῇ Λαμπροφόρῳ τῆς Ἀναστάσεως νυκτί. (18ος αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων αὐταδέλφων Θεοχάρους (†1828) καὶ Ἀποστόλου (1845) τῶν ἐξ Ἄρτης .

Στίχοι
Οὐ βρῶσιν, ἀλλὰ ῥῶσιν ἀνθρώποις νέμει
Τὸ τοῦ τάφου σου μάννα, μύστα Κυρίου.
Ὀγδοάτῃ τελέουσι ῥοδισμὸν βροντογόνοιο.
Στίχ. Λαθεῖν βιώσας Ἀρσένιος ἠγάπα,
Ὃς οὐδὲ πάντως ἐκβιώσας λανθάνει.

«Τεκνία, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (παιδιά μου, νὰ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο).
«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α´ Ἰωάννου, δ´, 16).
«μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ.» ( Ιω. 15,13).

Πάσχα με τους λεπρούς
της Καμτσάτκα
Νέστορος (Ανίσιμωφ) Μητροπολίτου Κυροβογκράντ & Νικολάεφ

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας, το Πάσχα, που έκανα ανάμεσα στους λεπρούς, το 1908.
Η μικρή παροικία των λεπρών που οργάνωσα στις αρχές του 20ου αιώνα στην Καμτσάτκα, ήταν το πιο αγαπητό μου δημιούργημα. Ο Θεός με αξίωσε να το ολοκληρώσω πολύ σύντομα και με λίγο κόπο. Τα χρόνια εκείνα η λέπρα αποτελούσε μια τρομερή μάστιγα της ανθρωπότητας, γιατί δεν είχε ακόμα τεθεί κάτω από τον έλεγχο της ιατρικής επιστήμης. Για το λόγο αυτό οι λεπροί, αποδιωγμένοι από τις οικογένειες, τα χωριά και τις πατρίδες τους, ζούσαν απομονωμένοι σε μέρη έρημα και ακατοίκητα.

Η παροικία οργανώθηκε στα βόρεια παράλια της χερσονήσου, σ’ ένα ερημικό μέρος, ανάμεσα στα βουνά. Απαρτιζόταν από τρία οικήματα. Στο ένα έμεναν οι λεπρές γυναίκες και τα παιδιά. Στο άλλο οι άντρες. Και στο τρίτο, μικρότερο και κάπως απομονωμένο, η αδελφή νοσοκόμα Α. Μ. Ουρούσοβα. Αυτή η αγία ψυχή είχε ανταποκριθεί σε σχετική έκκλησή μου και ήρθε σ’ εκείνη την ερημιά, θυσιάζοντας κυριολεκτικά τη ζωή της, για να υπηρετήσει τους δυστυχισμένους ασθενείς. Η θεάρεστη εργασία της ήταν εθελοντική. Καμιά αμοιβή δεν έπαιρνε. Είχε μόνο την ελπίδα της ουράνιας αμοιβής στη βασιλεία του Θεού.

Διακονούσε με συγκινητική αυτοθυσία τους λεπρούς. Δεν ήξερε τι θα πει ωράριο εργασίας, ανάπαυση, ύπνος, ψυχαγωγία. Είχε εκμηδενίσει τις προσωπικές της ανάγκες.
Να βλέπατε, με τι εγκαρδιότητα συνομιλούσε με «τα παιδιά της», όπως αποκαλούσε τους ασθενείς· με τι τρυφερότητα τους παρηγορούσε· με τι υπομονή έπλενε και καθάριζε τις πληγές τους· με τι γλυκύτητα τους έκανε να ηρεμούν, όταν πάθαιναν υστερικές κρίσεις απελπισίας· και με τι ικανότητα κατόρθωνε να εμψυχώνει όσους, σε στιγμές απογνώσεως, έφταναν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας! Ήταν γι’ αυτούς όχι νοσοκόμα, αλλά μητέρα και αδελφή και φύλακας άγγελος. Την αποκαλούσαν τρυφερά «αδελφή της ευσπλαχνίας».

Στην παροικία πήγαινα κατά διαστήματα, με τα έλκηθρα φορτωμένα τρόφιμα και δώρα. Στον καθένα έφερνα και κάτι, ανάλογα με την ηλικία και το φύλο του: υλικά και εργαλεία για χειροτεχνία, βιβλία, περιοδικά, γλυκά και παιγνίδια για τα παιδιά. Όλ’ αυτά τους έκαναν να ξεχνούν για λίγο τα βάσανα και την κατάθλιψή τους. Γι’ αυτό με περίμεναν κάθε φορά με ανυπομονησία.
Ένα δωμάτιο του οικήματος των ανδρών το είχα διαμορφώσει σε παρεκκλήσι. Ήταν μικρό και ταπεινό, αφιερωμένο στον άγιο πολύαθλο Ιώβ. Όσο καιρό έμενα στην παροικία, τελούσα εκεί καθημερινά τις ακολουθίες. Και τον υπόλοιπο χρόνο τον αφιέρωνα στην επικοινωνία με τους ασθενείς. Μοιραζόμουν μαζί τους όλα τα θέματα που τους απασχολούσαν. Από τα πιο απλά και καθημερινά, μέχρι τα πιο σοβαρά πνευματικά. Δημιουργήθηκαν έτσι μεταξύ μας αμοιβαίες σχέσεις βαθιάς αγάπης και κατανοήσεως.

Εκείνο το Πάσχα, που έκανα κοντά τους, δεν έχω λόγια να το περιγράψω, όπως πιο πάνω είπα. Μισόν και πλέον αιώνα υπηρετώ την Ορθόδοξη Εκκλησία σαν κληρικός. Κι όλ’ αυτά τα χρόνια γιόρτασα την Ανάσταση του Κυρίου μας κάτω από τις πιο απροσδόκητες και ποικιλόμορφες συνθήκες. Τέλεσα την αναστάσιμη ακολουθία στη χιονισμένη τραχιά έρημο της Καμτσάτκας· σε άθλιες υπόγειες τρώγλες· πάνω σε πλοίο στην ανοικτή θάλασσα· σε μια απόκρημνη παραλία του Ειρηνικού Ωκεανού· στην πρώτη γραμμή του μετώπου στα 1914-15, σε εκστρατευτικό νοσοκομείο· σε φυλακές και σε μοναστήρια· στο Κρεμλίνο της Μόσχας, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλεξάνδρεια, στην Κίνα, στην Ιαπωνία… Όμως τα συναισθήματα που πλημμύρισαν την ψυχή μου, όταν έκανα την Ανάσταση με τους λεπρούς αδελφούς μου, δεν τα ξανάνιωσα. Κι αυτά τα συναισθήματα με οδήγησαν να γράψω εκείνη την αξέχαστη εμπειρία μου στους παρακάτω στίχους:

-ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΠΡΟΥΣ-

Στην Καμτσάτκα,
στης οικουμένης το τέρμα,
σ’ αυτής της ξεχασμένης γης
το νεκρικό σκοτάδι,
μακριά απ’ τον κόσμο, μέσα στη σιωπή,
κάτω απ’ το θόλο τ’ ουρανού, τον αστροστολισμένο,
βαθιά μέσα στα χιόνια,
ανάμεσα σε θάλασσα και σε βουνά,
ζούσαν λίγοι άνθρωποι μιαν άθλια ζωή.
Μαζί με τούτα τα παιδιά μου τα πνευματικά,
που από καιρό δεν γνώρισαν χαρά μήτε και χάδι,
βασανισμένα καθώς είναι
από την άσπλαχνη λέπρα,
ο Κύριος θέλησε να γιορτάσω το Πάσχα.
Χωρίς ναό, χωρίς καμπάνες,
χωρίς χλιδή και πλούσιες φορεσιές,
χωρίς μεγάλες χορωδίες
και πλήθη κι επισήμους.
Μέσα στο κάτασπρο και καθαρό σπιτάκι,
στολισμένοι με τη φτώχια και τη στέρηση,
στέκονταν οι λεπροί με τα κεριά τους αναμμένα.
Ο οίκος του Θεού
γεμάτος προσευχές και άνθη,
μηνούσανε τον ερχομό της αναστάσιμης χαράς.
Με άμφια ταπεινά πίσω απ’ το βήλο του ιερού,
με τη λαμπάδα και με το σταυρό,
με τη ψυχή όλο χαρά,
μπροστά στο θυσιαστήριο
τον ύμνο έψαλλα εκείνο,
που πρώτα οι άγγελοι έψαλαν στον ουρανό.
Οι προσευχές τους φτάσανε ως τις καρδιές μας.
Φούσκωσε ο ύμνος
τα πληγωμένα στήθη των λεπρών,
που με φωνή αδύναμη, βραχνή κι αρρωστημένη,
μα με ψυχή κατανυγμένη,
τον αναστάσιμο ψάλανε Κανόνα.
Ξεχασμένοι απ’ τον κόσμο, στερημένοι το φως,
οι αδελφοί μας τον Κύριο ικέτευαν
για των αμαρτιών τους την άφεση
και του σύμπαντος κόσμου την ειρήνη.
Για πρώτη φορά από τη γέννησή τους,
σήμερα τη μέρα τη μεγάλη της σωτηρίας,
αξιωθήκαν να βρεθούν σε πασχαλιάτικη ακολουθία,
κινημένοι απ’ την αγάπη του Χριστού
εξομολογήθηκαν και πήραν το Σώμα και το Αίμα Του.
«Χριστός Ανέστη! – Χριστός Βοσκρέσε!»,
πλημμυρισμένοι από χαρά αναφωνούσαν.
«Αληθώς Ανέστη! – Βοΐστινου Βοσκρέσε!»,
τους αποκρίνονταν τα όρη και η θάλασσα…
Μα πέρασε κείνη η μέρα
κι ήρθε του χωρισμού η ώρα.
Λυπητερός ο χωρισμός,
παντοτινές οι αναμνήσεις.
Ήτανε τόσο σύντομη η επαφή των καρδιών μας.
Σαν έφευγα, γονάτισαν σε προσευχή.
Ικέτεψαν τον Κύριο
να στείλει θύελλες κι αστροπελέκια,
για να κλειστούν οι δρόμοι
που θα μ’ έπαιρναν μακριά.
Με δάκρυα στα μάτια με θερμοπαρακαλούσαν:
«Αγαπημένε μας πατέρα, μια μέρα ακόμα!
Έστω μια μέρα μόνο ακόμα μείνε μαζί μας!».
Και η καρδιά, που δεν είναι από πέτρα
–ακόμα κι η δική μου–
ζεστάθηκε και πάλι απ’ τα καυτά τους δάκρυα.
Έμεινα εκεί,
με τους λεπρούς μου αδελφούς,
την προσευχή και την αδελφική συζήτηση
να συνεχίσουμε αντάμα…

– Επιμύθιο –

«Η ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!»

Μη έχοντας οι κάτοικοι άλλο τρόπο να προφυλαχθούν από τη φρικτή ασθένεια της λέπρας, μόλις αντιλαμβάνονταν ότι κάποιος είχε προσβληθεί από αυτήν, τον έδιωχναν να κατοικήσει μόνος του σε μακρινό ερημικό μέρος. Εκεί πέθαινε εγκαταλελειμμένος και αβοήθητος, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί ούτε και γι’ αυτή την ταφή του λειψάνου του. Όμως καμιά φορά ο Θεός οικονομεί διαφορετικά τα πράγματα. Να, τι συνέβη σε μια περιοδεία μου:

Ήταν χειμώνας βαρύς και ταξίδευα με τα έλκηθρα στις βόρειες περιοχές, κάπου στην περιοχή του Κλιουτσέφσκ. Περνούσα από έναν τραχύ και εντελώς έρημο τόπο, όταν ξαφνικά τα σκυλιά ξέφυγαν από το δρόμο και όρμησαν σε μια πυκνή συστάδα θάμνων. Μάταια προσπάθησε ο αμαξάς να τα συγκρατήσει. Ούτε τα λουριά ούτε το μαστίγιο ούτε οι φωνές του μπόρεσαν να γυρίσουν στη σωστή πορεία. Σαν από μια αόρατη δύναμη οδηγημένα, πέρασαν μέσ’ από τους θάμνους και στάθηκαν σ’ ένα μικρό ξέφωτο.

Τότε είδα ένα μοναχικό, ξύλινο καλυβάκι, αόρατο από το δρόμο. Μόλις τα σκυλιά στάθηκαν μπροστά του, έβγαλαν ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό. Κι αμέσως βγήκε στην πόρτα ένας νεαρός καμτσαντάλος. Πίσω του, φάνηκε το κεφάλι μιας νέας γυναίκας με ερωτηματικό βλέμμα.
Πλησίασα. Πρόσεξα πως ο άντρας ήταν λεπρός. Ολόκληρη η δεξιά πλευρά του, το πρόσωπο και το σώμα, ήταν μια φρικτή πληγή, σάπια και πυώδης, που μύριζε απαίσια.
Τους χαιρέτησα. Μου ανταπέδωσαν το χαιρετισμό με σεβασμό, κάνοντας βαθειά υπόκλιση. Βιάστηκαν όμως να με πληροφορήσουν πως είχα μπει σε απαγορευμένη περιοχή. Λόγω της λέπρας του νέου άντρα, μια έκταση γύρω από την καλύβα ακτίνας μερικών εκατοντάδων μέτρων, ήταν σε καραντίνα. Οι γύρω κάτοικοι το γνώριζαν και ποτέ δεν πλησίαζαν.

Είδα ένα καλωσυνάτο φόβο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Ανησυχούσαν για την υγεία τη δική μου και των συνοδών μου.
–Μην ανησυχείτε, τους καθησύχασα. Η πρόνοια του Θεού μάς έφερε ως εδώ. Δεν υπάρχει επομένως φόβος για μας. Ο Θεός θα μας φυλάξει. Πες μου όμως – στράφηκα στον λεπρό – ποια είναι αυτή η γυναίκα;
–Η συζύγός μου. Και είναι τελείως υγιής. Αλλά, μπάτουσκα (=παππούλη), σας παρακαλούμε πολύ, ελάτε μέσα στο φτωχικό μας. Έχουμε κι ένα νεογέννητο παιδάκι.

Μπήκα μέσα στο ξύλινο καλυβάκι. Μ’ έπνιξε η δυσοσμία. Ένα δωμάτιο ήταν όλο κι όλο, μ’ ελάχιστα φτωχικά έπιπλα. Τ’ απαραίτητα μόνο: ένα τραπέζι, μερικές καρέκλες, ένα διπλό κρεβάτι, μερικά ράφια. Τα είχε φτιάξει μόνος του ο λεπρός, καθώς είπε, με ξύλα από το δάσος. Απ’ το χαμηλό ταβάνι κρεμόταν μια κούνια. Εκεί μέσα κοιμόταν αμέριμνο το νεογέννητο αγοράκι. Σε μια γωνιά, πάνω σ’ ένα μικρό ραφάκι, πήρε το μάτι μου μια εικόνα του Κυρίου κι ένα κερί μισοκαμμένο.

–Μπάτουσκα, μια χάρη να σας ζητήσουμε. Εφόσον ο Θεός σάς έφερε ως εδώ, θα μπείτε στον κόπο να βαπτίσετε το παιδί μας; Χρόνια έχουμε να δούμε παπά. Και ίσως να μη ξαναδούμε ποτέ πια…
Τα μάτια της γυναίκας βούρκωσαν.
–Ναι, παιδιά μου, είπα συγκινημένος. Ας ετοιμάσουμε ό,τι χρειάζεται για τη βάπτιση

Η γυναίκα έβγαλε χαρούμενη από ένα ντουλάπι μια ευρύχωρη ξύλινη λεκάνη. Ήταν μεγάλο κούτσουρο, προσεκτικά και επιτήδεια σκαμμένο.
–Είναι η κολυμβήθρα, είπε. Τη σκάλισα μόνη μου, σιγά-σιγά, μόλις διαπίστωσα ότι περίμενα παιδί. Είχα σκοπό να πάω κρυφά, κάποια νύχτα, στο Κλιουτσέφσκ και να παρακαλέσω τον εφημέριο να έρθει για τη βάπτιση του βρέφους. Φοβόμουν όμως πως δεν θα δεχτεί. Αδιάκοπα έκανα προσευχή στην Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας, να οικονομήσει έναν τρόπο, ώστε να μη μείνει το παιδί αβάπτιστο. Και, να! Που, τόσο απροσδόκητα, ήρθατε εσείς! Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού!
Έφερα από το έλκηθρό μου τα απαραίτητα για το μυστήριο, και βάπτισα το μικρό μέσα σε ατμόσφαιρα βαθειάς κατανύξεως. Έμεινα μαζί τους όλη την ημέρα. Οι αγωγιάτες δεν τόλμησαν να πλησιάσουν. Κατασκήνωσαν πέρα από τους θάμνους, όπου άναψαν φωτιά και μαγείρεψαν.

Συζητώντας με τους δυο ερημίτες–συζύγους, έμαθα πως μερικά χρόνια πριν, ο άντρας είχε αρρωστήσει ξαφνικά από λέπρα. Αμέσως, τον έδιωξαν από το χωριό. Η γυναίκα του τον ακολούθησε, παρ’ όλο που ήταν υγιής. Πιστή και αφοσιωμένη, δεν θέλησε ν’ αφήσει μόνο του το σύντροφό της στην εξορία. Έφτιαξαν σ’ εκείνη την ερημιά το ξύλινο καλύβι τους, το επίπλωσαν και αποφάσισαν να πεθάνουν εκεί μαζί. Ζούσαν με ποταμίσια ψάρια, καρπούς και ρίζες.

Τόλμησα να τη ρωτήσω πώς αποφάσισε, υγιής όπως ήταν εκείνη, ν’ ακολουθήσει το λεπρό σύζυγό της σ’ ένα τόσο σκληρό δρόμο.
–Μα, είναι ο άνδρας που μου έδωσε ο Θεός! απάντησε με απλότητα. Πώς να τον αφήσω; Τώρα μάλιστα έχουμε και γιο! Βαπτισμένο κιόλας! Είμαι πολύ ευχαριστημένη. Ποτέ δεν θα χωριστώ από τους αγαπημένους μου… Η ζωή μας και η ζωή του παιδιού μας, είναι στα χέρια του Θεού.
Ετοιμάστηκα να φύγω. Με δάκρυα στα μάτια με χαιρέτησαν. Τα τελευταία τους λόγια, ήταν:
–Μη μας ξεχνάτε, σας παρακαλούμε, στις προσευχές σας!… Μη μας ξεχνάτε!…

Όχι, δεν τους ξέχασα ποτέ εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα είναι στην καρδιά μου, στη σκέψη μου και στην προσευχή μου. Τι ν’ απέγιναν; Δεν ξέρω· ο Κύριος ξέρει. Πάντως, ποτέ δεν τους ξαναείδα. Είμαι όμως ήσυχος. Θυμάμαι εκείνα τα λόγια τους: «Η ζωή μας και η ζωή του παιδιού μας, είναι στα χέρια του Θεού»…
Μητροπολίτης Κυροβογκράντ και Νικολάεφ Νέστωρ Ανίσιμωφ (1885–1962), Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Είδα το γεγονός της Αποκαλύψεως. Είδα τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον μαθητή του, τον Πρόχορο, έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως, όπως ακριβώς είχε συμβεί. Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2023/05/07/%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%b3%ce%b5%ce%b3%ce%bf%ce%bd%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%88%ce%b5%cf%89%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b1-%cf%84/

Ο Άγιος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος είδε το θηρίο της Αποκαλύψεως! Το Αρνίον εν μέσω των θηρίων! Μολαταύτα, το Αρνίον είναι ο Νικητής! Ω αγαθέ και πραότατε Κύριε, ο Αμνός του Θεού, πότισέ μας με την ταπείνωση και αγαθοσύνη Σου, ώστε κι εμείς να γίνουμε συμμέτοχοι στη δική Σου νίκη! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/08/78138/

Το θρόϊσμα των καλαμιών… Αββάς Αρσένιος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/10/16/9196/

Άγιε Ιωάννη επιστήθιε φίλε του Χριστού, Έγγισέ μας σ’ Αυτόν, τον παντοδύναμο Θεό, και παρότι ανάξιοι για να γείρουμε στο στήθος Του, τουλάχιστον, φέρε μας εγγύτερα στα πόδια Του! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/07/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%b5-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%b8%ce%b9%ce%b5-%cf%86%ce%af%ce%bb%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf/

Σύναξη πάντων των Σιναϊτών Αγίων – Σιναϊτικό Αγιολόγιο
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/03/%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BE%CE%B7-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1/

Πύρινοι Σιναΐτες Άγιοι… τα πρόσωπά σας ακτινοβολούν τη δόξα του αγίου Πνεύματος και λάμπουν σαν του Μωυσή
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/26/%cf%80%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%cf%83%ce%b9%ce%bd%ce%b1%ce%90%cf%84%ce%b5%cf%82-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b1-%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%83%cf%89%cf%80%ce%b1-%cf%83%ce%b1%cf%82/

Ἦχος πλ. αʹ.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος

Ἀπολυτίκιον Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ.
Ἦχος βʹ.

Ἀπόστολε Χριστῷ τῷ Θεῷ ἠγαπημένε, ἐπιτάχυνον, ῥῦσαι λαὸν ἀναπολόγητον· δέχεταί σε προσπίπτοντα, ὁ ἐπιπεσόντα τῷ στήθει καταδεξάμενος, ὃν ἱκέτευε, Θεολόγε, καὶ ἐπίμονον νέφος ἐθνῶν διασκεδάσαι, αἰτούμενος ἡμῖν εἰρήνην, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Εὐαγγελιστοῦ. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Θεολόγων ἀκρότης, παρθένων σέμνωμα, προκρίτων φῶς ἀποστόλων καὶ συγγραφεῦ ἱερὲ τοῦ σεπτοῦ Εὐαγγελίου, χαριτώνυμε, δόξης τυχεῖν τῶν οὐρανῶν καταξίωσον ἡμᾶς τοὺς σπεύδοντας, Ἰωάννη, ταῖς σαῖς θερμαῖς ἱκεσίαις, ἠγαπημένε φίλε Κτίσαντος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου.
Ἦχος πλ. δ´.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν. Ἀρσένιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν τερπνῶν ἀπανέστης ἐμφρόνως ὅσιε, χρηματισθεὶς οὐρανόθεν ὡς Ἀβραὰμ ὁ κλεινός, καὶ Ἀγγέλων μιμητὴς ὤφθης τῷ βίῳ σου, λόγῳ ἐμπρέπων πρακτικῷ, καὶ σοφίᾳ ἀληθεῖ, Ἀρσένιε θεοφόρε. Καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῆς Ῥώμης τὸ βλάστημα καὶ τῆς Αἰγύπτου φωστήρ, ποιμὴν ἀληθέστατος καὶ μοναζόντων Κανών, ἐδείχθης Ἀρσένιε. Ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς ἀστὴρ σελασφόρος, ἴθυνας τὴν σὴν ποίμνην πρὸς νομὰς εὐσεβείας· Χριστῷ τῷ Θεῷ πρεσβεύων, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Μέγα καύχημα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τοῦ Πνεύματος σεπτὸν δοχεῖον, ἀνεδείχθης θεοφόρε Ἀρσένιε, τῶν ἀρετῶν γὰρ ἐργάτης γενόμενος, καὶ μοναζόντων ἀλείπτης θερμότατος. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐν Σινᾷ τῷ ἁγίῳ διαφόροις ἐν ἔτεσι, καὶ ἐν Ῥαϊθῷ ὑπὲρ φύσιν ἐν σαρκὶ ἠγωνίσασθε, Πατέρων τῶν Ὁσίων ἡ πληθύς, καὶ δῆμος θεοφόρων Ἀσκητῶν, διὰ τοῦτο εὐφημοῦμεν πάντας ὑμᾶς συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον Θαύματος Παναγίας Κασσωπήτρας.
Ἦχος β´. Πάντα ὑπὲρ ἔννοιαν.

Πάντα ὑπερθαύμαστα, πάντα ἀξιάγαστα, τὰ σὰ Θεοτόκε τεράστια· τῷ Στεφάνῳ τετυφλωμένῳ καὶ τῶν ὀμμάτων ἐστερημένῳ, ὄμματα δίδως ἀψευδῆ τυφλὸν τελοῦσα ὁρατικόν, Χριστὸν ἱκέτευε φωτίσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Ἰσιδώρας Ἁγιοϊεροθεϊτίσσης)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Εἰς Μονὴν Κασσωπίτρας, ἐν Κερκύρᾳ προστρέχομεν, σοῦ τὴν σεβασμίαν εἰκόνα, Θεοτόκε ἀσπά‐ σασθαι· Στεφάνῳ τυφλωθέντι ἐν ὁδῷ, δεδώρησαι καινοὺς γὰρ ὀφθαλμούς, νῦν δὲ ὄμματα φωτίζεις τῶν καρδιῶν, λαμπρύνουσα τοὺς ᾄδοντας· Χαίροις ἡ θεία πύλη τοῦ φωτός, χαίροις ζωῆς ἡ τράπεζα· χαίροις τοῦ Κανονίου ὁ λιμήν, εἰρήνης τὸ ἐπίνειον.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Φιλοθέου Ζερβάκου. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀπλανῆ ποδηγέτην πιστῶν πρὸς θέωσιν καὶ καλλονὴν μονοτρόπων ἐν κατανύξει ψυχῆς τὸν εὐχῆς κιρνῶντα μύρα σὺν τοῖς δάκρυσιν, ἅπαντα βίον τὸν αὐτοῦ ἐπαινέσωμεν, πιστοί, Φιλόθεον τὸν ἐν Πάρῳ, βοῶντες· δίδου ἱκέταις τοῖς σοῖς σωτήριον κατάνυξιν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (ὑπὸ Ἱερομ.Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν Χριστὸν ἀγαπήσας Λακωνίαν κατέλιπες, καὶ τοῦ Νεκταρίου τοῦ θείου πατρικαῖς ὑποδείξεσιν, εἰς Πάρον κατεσκήνωσας σοφέ, φωστὴρ ἀναφανεὶς τῶν μοναστῶν, καὶ χορείας τῶν ἐν κόσμῳ θεοφιλῶς, πρὸς σωτηρίαν ἤγαγες. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα Φιλόθεε σεπτέ, τῷ σὲ ἡμῖν δωρήσαντι.

Ἀπολύτικιον τοῦ Ὁσίου.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν σεπτῶν σου λειψάνων ἱερῶς ἑορτάζοντες, Ἰωσὴφ θεοφόρε, τὴν ἐκ τάφου ἐκκόμισιν, πληρού-μεθα ὀσμῆς πνευματικῆς, καὶ χάριτος πλουσίας ἐξ αὐτῶν· θείας δόσεις γὰρ παρέχεις ὡς ἀληθῶς, τοῖς πίστει ἐκβοῶσί σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Παρόλο που ήμουν αρχιερέας, δεν “έβλεπα ” ότι ήλθαν οι καιροί των πρώτων χριστιανών! Να πως ο σατανάς κοροϊδεύει τους Ορθοδόξους. Άγιος Βαρνάβας Μπελιάγιεφ, ο δια Χριστόν σαλός επίσκοπος

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον.
Τῇ Ζʹ (7ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, τὴν ἀνάμνησιν ἑορτάζομεν τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος σημείου τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἐπὶ Κωνσταντίου βασιλέως, υἱοῦ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, καὶ Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων ἐν έτει τμϛ΄ [351]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀκακίου τοῦ κεντυρίωνος, ἐκ Καππαδοκίας (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κοδράτου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἀθλησάντων, ἐν Νικομηδείᾳ, Ρουφίνου καί Σατορνίνου (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Ἰωάννου τοῦ Ψυχαΐτου (8ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Φλαβίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Αὐγούστου καὶ Αὐγουστίνου τῶν αὐταδέλφων ἐκ Μικρᾶς Ἀσίας. (~†284-305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μαξίμου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου Ζενταζνέλι καὶ τῶν δώδεκα Σύρων Πατέρων, θεμελιωτῶν τοῦ Μοναχισμοῦ ἐν Γεωργίᾳ: Σίω τοῦ ἐν τῷ Σπηλαίῳ Μγβίμε ἀσκήσας, Δαυΐδ τοῦ ἐν Γκαρέτζᾳ, Ἰωσὴφ τοῦ ἐν Ἀλαβέρντι, Ἀβίβου τοῦ ἐν Νεκρέσι, Ἀντώνιου τοῦ στυλίτη τοῦ ἐν Μαρτκόπι, Θαδδαῖου τοῦ ἐν Στεφαντσμίντᾳ, Στεφάνου τοῦ ἐν Κρισέλι, Ἰσιδώρου τοῦ ἐν Σαμταβνέλι, Ζήνωνος τοῦ ἐν Ἰκάλτο, Ἰεσσαὶ τοῦ ἐν Τσιλκάνι, Μιχαὴλ τοῦ ἐν Οὐλοῦμπῳ καὶ Πύῤῥου τοῦ ἐν Μπρετέλι. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νείλου τοῦ Σόρκϊυ, κτίτορος καὶ ἡγουμένου τῆς σκήτεως παρὰ τὸν ποταμὸν Σόρα ἐν Ῥωσίᾳ. (†1508)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς εὑρέσεως (1815) τῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νείλου τοῦ μυροβλύτου, τοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς Μεγίστης Λαύρας ὁσιακῶς τελειωθέντος. (†1651)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ Ἁγίου ὁσιομάρτυρος Παχωμίου τοῦ Νέου, τοῦ ἐν Οὐσάκι μαρτυρήσαντος τῆς Φιλαδελφείας Μ. Ἀσίας, ἐκ Ρωσίας (Ἀνάληψι Κυρίου, 1730)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἀθλήσεως τῶν Ἁγίων ἕξι Παρθενομαρτυρων ἐν Γεροπλατάνου Χαλκιδικῆς μαρτυρησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀλεξιου Toth τοῦ ἐξ Οὐνιτῶν μεταστραφεντος, τοῦ ῾Υπερασπιστοῦ τῆς ᾿Ορθοδόξου πίστεως, τοῦ ἐν Wilkes Barre Πενσυλβάνιᾳ τῆς Ἀμερικῆς (1909).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μετάθεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Εὐθυμίου, τοῦ Μεγάλου
Σύναξις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπονομαζομένης «Παναγία τοῦ Ζίροβιτς»
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Τρίτῃ τοῦ Πάσχα, ἐκ μεταθέσεως ἑορτάζομεν τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου (†63) 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Τρίτῃ τοῦ Πάσχα, ἐκ μεταθέσεως ἑορτάζομεν τὴν μνήμην τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ μεγάλου, πατριάρχου Ἀλεξανδρείας. (†373)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Τρίτῃ τοῦ Πάσχα, ἐκ μεταθέσεως ἑορτάζομεν τὴν μνήμην τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Εἰρήνης. (δ´ αἰ.)

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ Τρίτῃ τῆς Διακαινησίμου ἑορτάζομεν τὴν πρὸς τὴν ἐν Ἄθῳ περιφανῆ τῶν Ἰβήρων Μονήν, διὰ θαλάσσης παράδοξον ἔλευσιν τῆς θαυματουργοῦ καὶ ἁγίας εἰκόνος τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς κυρίας ἡμῶν Πορταϊτίσσης, γενομένην κατ᾿ αὐτὴν τὴν ἡμέραν, ἐν ἔτει ͵αδ´ (1004).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις τῆς ἐν Μονὴ Κουτλουμουσίου τοῦ Ἄθῳ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης «Φοβερᾷς Προστασίας»,
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης «Τσαμπίκας», ἥτις πάλαι ἐκ Κύπρου τῇ Ῥόδῳ παραδόξως παραγέγονε καὶ ἐν τῇ φερωνύμῳ Μονῇ, ἐγγὺς τῆς κωμοπόλεως τοῦ Ἀρχαγγέλου, τεθησαύρισται· ἔτι δὲ καὶ τῶν Ἐγκαινίων τοῦ ἱεροῦ καὶ σεβασμίου Ναοῦ αὐτῆς τὴν ἀνάμνησιν ἑορτάζομεν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξιν τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς ἐν Ἀσίνου τῆς Κύπρου ἐπονομαζομένης Φορβιωτίσσης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Τρίτῃ τῆς Διακαινησίμου τὴν σύναξιν ἑπιτελοῦμεν τῶν θαυμασίων τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ἐπικαλουμένης Βηματαρίσσης, ἧς ἡ θαυματουργὸς εἰκὼν εὑρίσκεται ἐν τῇ Μονῇ Βατοπαιδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Τρίτῃ τῆς Διακαινησίμου, μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, νεοφανῶν καὶ θαυματουργῶν Ὁσιομαρτύρων Ῥαφαὴλ καὶ Νικολάου, καὶ τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Εἰρήνης, καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτυρησάντων ἐν ἔτει 1463, τῇ 9ῃ Ἀπριλίου, ἐν ᾗ συνέπεσεν ἡ παροῦσα ἡμέρα, ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Μονῇ τῶν Καρυῶν, τῇ οὔσῃ παρὰ τῇ Θερμῇ ἐν τῇ νήσῳ Λέσβῳ, ἐν ἔτει δὲ 1959 θαυμαστῶς ἡμῖν φανερωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ ἐν Γοναταῖς τῆς νήσου Θάσου παραδόξου θαύματος, τοῦ Ἁγιάσματος παρὰ τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ προσκύνησις τοῦ τιμίου Ἥλου τοῦ ἠλώσαντος τὴν ἄχραντον δεξιὰν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ ἐν τῇ νήσῳ Θάσῳ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Τρίτῃ τῆς Διακαινησίμου τὴν σύναξιν ἑπιτελοῦμεν τῶν φερωνύμων τῆς Ἀναστάσεων Ἁγίων γυναικῶν, ἤτοι· Ἀναστασίας ὁσίας τῆς πατρικίας, Ἀναστασίας τῆς μάρτυρος, Ἀναστασίας νεομάρτυρος ἐκ Πατρῶν, Ἀναστασίας τῆς ἀσκητρίας, Ἀναστασίας ὁσιομάρτυρος τῆς παρθένου, Ἀναστασίας ὁσιομάρτυρος τῆς Ῥωμαίας καὶ Ἀναστασίας μεγαλομάρτυρος τῆς Φαρμακολυτρίας.

Στίχοι.
Ξένως ἡμῖν ἧκες εν τῇ Σῇ Εἰκόνι,
Καὶ τῆς ποίμνης Σου πυλωρὸς ὤφθης Κόρη.
Θεοτόκου Πορταϊτίσσης τέρατ’ ἀείδω λιγυρῶς.

Άγιος Βαρνάβας Μπελιάγιεφ, ο δια Χριστόν σαλός επίσκοπος

Τῇ Ϛʹ (6ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Βαρνάβα (Belyaev) ἐπισκόπου Nizhni-Novgorod τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ (1963).

Χρόνια δύσκολα… Ο π Βαρνάβας, όπως οι περισσότεροι κληρικοί, φυλακίσθηκε άνευ λόγου… Κάποτε, επιτέλους τον αποφυλακισαν.
” Ο σατανάς, ο εχθρός του κόσμου, σωπαίνει σκόπιμα και δεν λέει το βασικό. Το θέμα δεν είναι να προσελκύσεις τους ανθρώπους μ ευχάριστα πράγματα, αλλά να τους μιλήσεις ευθέως για την αυταπάρνηση, τις θλίψεις, τις δυσκολίες, τον αγώνα. Ο Χριστός δεν υπόσχεται καλοπέραση. Αντιθέτως, κάθε μέρα τη θέλει μύηση στον Γολγοθά, μα και στην Ανάσταση, έλεγε ο π Βαρνάβας.
Ο π. Βαρνάβας εξελέγη επίσκοπος. Το 1920 τοποθετήθηκε βικάριος της επαρχίας Νίζνι Νόβγκοροντ. Η έδρα του ήταν στην Μονή Πετσέρσκι (στη Μονή των Σπηλαίων)…
Τον έστειλαν εξορία στην έρημο, στην Μονή Ζωσίμοβα…
Τον Μάρτιο του 1922 τον ανακάλεσαν από την εξορία. Γύρισε στην πόλη Νιζνι Νοβγκοροντ. …
Την περίοδο αυτή, πλησίασε πολύ την Οσία Μαρία Ιβάνοβνα, της μονής Ντιβεγιεβο. Εκείνη, του είπε όλη την κατοπινή ζωή του. Η Οσία Μαρία είπε χαρακτηριστικά:” Ο όσιος αυτός είναι “τρελός “! Δεν είναι καλά το κεφάλι του. Θυμάμαι, είχαμε κι εμείς τέτοιον στο χωριό, τον Παύλο. Όμως αυτός εδώ, είναι όσιος. Περπατάει και στο στήθος του βλέπω πολλούς σταυρούς μοναχικούς!”
Το καλοκαίρι του 1922, σε όλους φαινόταν ότι ερχόταν το τέλος του κόσμου. Πείνα, ασθένειες, διωγμοί και μέσα σ όλα, μια καινούργια φοβερή αίρεση. Οι σχισματικοί – ανανεωτικοι της Εκκλησίας. Στις 19 Ιουλίου, οι εφημερίδες ανακοίνωσαν ότι ο κλήρος της πόλεως Νιζνι Νοβγκοροντ προσυπέγραψε τη διακήρυξη των ανανεωτικών και δέχθηκε την καθοδήγησή τους. Ανάμεσα στις υπογραφές, ήταν και του επισκόπου Βαρνάβα! Τί έγινε πραγματικά; ” Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου. Μόνο ένα γνωρίζω: Είμαι ορθόδοξος “ είπε ο επίσκοπος, όταν ρωτήθηκε σχετικά. Και συνέχισε:” Αλλά να εξηγήσω τι σημαίνει και πως εμφανίστηκε η υπογραφή μου, γιατί είναι καρπός της ολιγοπιστίας, αλλά και της υπακοής. Παρόλο που ήμουν αρχιερέας, δεν “έβλεπα ” ότι ήλθαν οι καιροί των πρώτων χριστιανών! Να πως ο σατανάς κοροϊδεύει τους Ορθοδόξους. Από τα παιδικά χρόνια να ονειρεύεσαι να δεις μιαν εποχή που να μοιάζει στην εποχή των πρώτων χριστιανών, να ετοιμάζεσαι γι αυτή την εποχή και σ όλη την υπόλοιπη ζωή σου να μέμφεσαι τον εαυτό σου ότι δεν πρόσεξε όταν άρχισε αυτή η εποχή….”
Σε λίγες μέρες πήγε στην Μόσχα, στο μοναστήρι του Αγίου Δανιήλ. Δεν τον δέχτηκαν. Κατέφυγε στην έρημο Ζωσίμοβα. Εκεί έκλαψε πικρά και προσευχήθηκε θερμά. Στις 29 Σεπτεμβρίου, οι στάρετς της μονής[ο στάρετς Αλέξιος (Σολόβιοφ)] τον ευλόγησαν μετανοούντα, ν ακολουθήσει τον τραχύ βίο του διά Χριστόν σαλού. Πήρε αυτή την απόφαση, ελπίζοντας ότι- με τα παθήματα και τις ποικίλες δυσκολίες- θα συγχωρεθούν οι δικές του αμαρτίες, αλλά και της Ρωσίας, που αποστάτησε από το Θεό. Αυτός ο άθλος ήταν πραγματικό μαρτύριο, διότι η μάζα θεωρούσε ότι ο κάθε πιστός δεν είναι κανονικός άνθρωπος. Η πίστη ταυτιζόταν με την τρέλα. Πολλοί ορθόδοξοι προσπαθούσαν να κρύψουν την πίστη τους στα βάθη της καρδιάς τους κι εξωτερικά να μη δείχνουν τίποτα.
Ο επίσκοπος Βαρνάβας ομολόγησε τον Χριστό ανοικτά με όλη τη δύναμη και το περιεχόμενο της καρδιάς του.

Πριν γυρίσει στο Νίζνι Νόβγκοροντ -στις 16 Οκτωβρίου- πήρε πιστοποιητικό από το γιατρό Λέμπεντεφ, ότι πάσχει από υστερονευροπάθεια! Την Κυριακή 1 Νοεμβρίου, μόλις τελείωσε η λειτουργία κλείστηκε στο κελί του. Όλοι άρχισαν να συζητούν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον επίσκοπο. Όταν ύστερ’ από ώρες βγήκε, δεν τον αναγνώριζε πια κανείς. Ηταν κομμένα τα μαλλιά του, ξυρισμένο το πηγούνι του, το βλέμμα του άδειο. Φορούσε παλτό κι από κάτω φαινόταν κομμένο το ράσο του. Έτρεχε στους δρόμους. Όταν πήγε στη Μητρόπολη, τον έπιασαν και τον έστειλαν στο ψυχιατρείο.

Όταν ένας αρχιμανδρίτης από την πόλη Πετσόρα -ο π. Πορφύριος- τα είδε όλ’ αυτά κι άκουσε πολλά περισσότερα, είπε: «Δεν πιστεύω πως ο δεσπότης τρελάθηκε. Απλώς πήρε την απόφαση να γίνει διά Χριστόν σαλός· Αυτό είναι».

Η νοσοκόμα που τον παρακολουθούσε, έλεγε ότι «δεν μιλάει, αλλά συνεχώς ετοιμάζεται κάπου να πάει, λες και είναι ο υπηρέτης που ετοιμάζεται να πάει στ’ άφεντικά του. “Οταν ρωτούν τ’ όνομά του, λέει κάθε φορά, άλλ’ αντ’ άλλων». Σε τρεις ημέρες τον πήραν στο σπίτι τους, το ζεύγος Καρέλιν που ήταν πνευματικά παιδιά του. Εκεί ζούσε ήρεμα, δεν δεχόταν κανένα, προσευχόταν πολύ και συνέγραφε το βασικό βιβλίο της ζωής του, για την ορθόδοξη ασκητική, με τίτλο «Οι αρχές της τέχνης της αγιότητος». Κι εκεί όμως, δεν τον άφησαν ήσυχο.

Τον συνέλαβαν κατ’ επανάληψιν και τον φυλάκισαν. Στη φυλακή, με το ρυθμό ζωής που παρουσίαζε, ήταν πολύ άνετος. Επειδή νόμιζαν πώς ήταν τρελός, μπορούσε ανοικτά να κηρύσσει τη διδασκαλία του Χριστού! Την εποχή εκείνη, ο πρώην υποτακτικός του ο Κωνσταντίνος Νελιούντωφ έγινε ιερομόναχος, με τ’ όνομα Κυπριανός. Κάλεσε και πήρε κοντά του τον Γέροντά του Βαρνάβα, στην πόλη Κιζίλ-Ορντά, στις μουσουλμανικές περιοχές της Ασίας. Εκεί, ο επίσκοπος με λίγους υποτακτικούς, ίδρυσε ένα μικρό μυστικό μοναστήρι.
Όταν όμως έστειλαν στη Μόσχα τον π. Κυπριανό, έφυγε μαζί του και ο επίσκοπος. Την άνοιξη του 1933 συνέλαβαν τον π. Κυπριανό. Πήγαν να συλλάβουν -για πολλοστή φορά- και τον Βαρνάβα. Ήταν πολύ άρρωστος και δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Οι άνθρωποι της ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ κράτησαν κάποιους υποτακτικούς του και μοναχές που βρίσκονταν κοντά του.

Όταν βελτιώθηκε κάπως η υγεία του, πήγε ο ίδιος στα Γραφεία της ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ στην οδό Λουμπιάνκα. Μόλις έφτασε, άνθρωποι της υπηρεσίας πήγαν στο διαμέρισμά του κι άρχισαν να ψάχνουν. Εκεί, στην οδό Λουμπιάνκα τον ανέκριναν, τον χλεύαζαν, τον ρωτούσαν ειρωνικά: «Δεν καταλαβαίνετε γαλλικά»; Οι ταλαίπωροι, δεν ήξεραν τι σημαίνει διά Χριστόν σαλός και απλώς, τον θεωρούσαν σχιζοφρενή… Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι δεν ήταν απλός αρχιερεύς, αλλά βασικός συνεργάτης του πατριάρχου Τύχωνος.

Προσπαθούσαν ν’ αποσπάσουν ομολογία από τους υποτακτικούς του, ότι είναι καλά και κάνει τον τρελό! Οι δόκιμοι, με τη βοήθεια του Θεού, δεν φοβήθηκαν και κράτησαν το στόμα κλειστό. Έτσι, οι ανακριτές στηρίχθηκαν στην κατηγορία (;!) ότι δημιούργησαν κρυφά μοναστήρι και τους καταδίκασαν σε εξορία τριών χρόνων. Παράλληλα, τον επίσκοπο και τον π. Κυπριανό τους καταδίκασαν τρία χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως.

Περπατώντας έφτασαν στα μέρη της Σιβηρίας! Καθώς βρίσκονταν στα όρη Αλτάι, ο Βαρνάβας έλαβε το χάρισμα της προορατικότητος. Του αποκάλυψε ο Κύριος όλα όσα τον περίμεναν, ακόμη και που βρίσκεται το πρώτο στρατόπεδο όπου θα έμενε. Έκτοτε, πριν από κάθε καμπή της ζωής του, ο Κύριος του παρουσίαζε την εξέλιξη, τις δοκιμασίες κ.λπ. Αυτό ήταν μεγάλο δώρο του Θεού. Για τον ασκητή, δεν είναι φοβερές οι δοκιμασίες. Άσχημα νιώθει όταν αισθάνεται ότι δεν έχει τον Θεό κοντά του. Νιώθει ορφανός. Σε λίγο διάστημα, ο επίσκοπος έμεινε δίχως πνευματική συντροφιά. Το πνευματικό του ανάστημα -ο ιερομόναχος Κυπριανός, απόγονος των πριγκίπων της Γεωργίας– δεν βγήκε πια από τη φυλακή.
Έφυγε για την αγκαλιά του Θεού, που τόσο λάτρεψε και τίμησε και δόξασε ως το τέλος, στις 16 Ιουνίου 1934. Εκεί, στο στρατόπεδο, ο επίσκοπος Βαρνάβας αρνήθηκε να δουλεύει για το αθεϊστικό καθεστώς. Τον έβαλαν στο χειρότερο μπλόκ, μαζί με τους εγκληματίες. Όσο μπορούσε, έφευγε για να μην ακούει τις αισχρές διηγήσεις και τις βρισιές…

Όταν τον ρωτούσαν οτιδήποτε, απαντούσε ακαταλαβίστικα… Ο γιατρός του στρατοπέδου τον έστειλε στο ψυχιατρείο. Επειδή όμως ήταν γεμάτο από επικίνδυνους ψυχασθενείς, σε δύο μήνες τον επανέφεραν στο μπλόκ. Εκεί υπηρετούσε μια κρυπτοχριστιανή γιατρός, η Μαρία Κουζμίνισνα. Είχε -λόγω της ιδιότητόςτης- το δικαίωμα να βγαίνει από τη ζώνη του στρατοπέδου.
Κάπου-κάπου, κρυφά φυσικά, πήγαινε σε μια εκκλησία. Μια φορά, καθώς επέστρεφε άκουσε τη φωνή του ασθενούς Μπελιάγιεφ (έτσι αποκαλούσαν τον επίσκοπο Βαρνάβα, με το επίθετό του), να της λέει: «Πολύ καλά κάνατε και κοινωνήσατε σήμερα, Μοναχή Μιχαήλα! Βοήθειά σας!». Η γιατρός τα ’χασε. «Που ξέρει αυτός πώς είμαι κρυπτομοναχή και ποιός να είναι», συλλογίστηκε έντρομη. «Εδώ, κανείς δεν γνωρίζει το παραμικρό. Όλοι με ξέρουν γιατρό. Η κουρά μου έγινε κρυφά· μα τι γίνεται;».
Τον πλησίασε και με αυστηρό ύφος -τάχα αδιάφορο- του είπε: «Παρόλο που είμαι κοσμική γιατρός, κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα σε κάνουν να πιστεύεις ότι δεν είμαι μία συνηθισμένη γιατρός». «Προσευχήθηκα», της απάντησε εκείνος, «στον Θεό και τον ρώτησα: Ποιά είναι αυτή η καλή κυρία; Τότε είδα μπροστά μου ένα χωράφι με ώριμα στάχυα. Εσείς βγαίνατε από το χωράφι, με ενδυμασία μοναχής. Πίσω σας στεκόταν προστατευτικά ο αρχάγγελος Μιχαήλ!». Η κρυπτομοναχή γιατρός ένιωσε την καρδιά της να πετάει από χαρά, καθώς ο Θεός κάτω άπ’ αυτές τις συνθήκες της αποκάλυψε έναν άγιό Του!

Κάποια στιγμή, τον έβαλαν και πάλι στο ψυχιατρείο. Με την διόραση που του έδωσε ο Θεός, «έβλεπε» ότι μέσα στα σώματα των ασθενών έμπαιναν οι δαίμονες και τους βασάνιζαν. Οι θάλαμοι έμοιαζαν κολαστήριο· Ασφυκτικά γεμάτοι και βρώμικοι. Από παντού ακούγονταν φωνές. Όμως και σ’ αυτές τις συνθήκες, ο επίσκοπος έγραφε τα βιβλία του. Μερικές φορές, καθώς έγραφε, δαιμονισμένοι πήγαιναν και τον χτυπούσαν. Αγόγγυστα δεχόταν τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς.

Το Μάρτιο του 1937, έφτασε από τη Μόσχα η εντολή «ν’ απελευθερωθεί ο τρελός δεσπότης»! Έτσι, η ζωή του διά Χριστόν σάλον -σύμφωνα με την πρόρρηση της οσίας Μαρίας Ιβάνοβνα– ήταν σαν να σκεπάσθηκε από ένα πέπλο.

Όταν απελευθερώθηκε, πήγε στην πόλη Τόμσκ. Τον ακολούθησε η πνευματική θυγατέρα του, η μοναχή Βέρα Βασίλιεβνα. Έν τω μεταξύ τελείωσε ο πόλεμος, αλλά η πείνα μάστιζε τους πληθυσμούς. Τους χορηγούσαν τριακόσια γραμμάρια ψωμί στον καθένα. Δεν υπήρχαν ξύλα. Με χίλιες δυο δυσκολίες, καλλιεργούσαν λίγες πατάτες, τις οποίες όμως κάποιοι έκλεβαν… Τα Χριστούγεννα, εκείνη τη χρονιά, τα πέρασαν με μεγάλες δυσκολίες. Όμως ο Κύριος δεν τους άφησε. Η Μοναχή Βέρα εργαζόταν σε νοσοκομείο. Από το φαγητό που της έδιναν, το μισό το έπαιρνε στο σπίτι. Ούτε η πείνα, ούτε το κρύο, ούτε οι κίνδυνοι κατόρθωσαν να εμποδίσουν τον επίσκοπο από την πνευματική πορεία του. Η Μοναχή Βέρα του πήγαινε άχρηστα χαρτιά από το νοσοκομείο κι εκείνος στην πίσω λευκή πλευρά τους, με το φως του καντηλιού και με μελάνι που μόνος είχε φτιάξει, έγραφε… Μέσ’ απ’ αυτά, αντλούμε σημαντικές πληροφορίες για τα γεγονότα της εποχής εκείνης. Θέλοντας ο επίσκοπος Βαρνάβας να προσελκύσει όλους αυτούς που ήσαν αδιάφοροι στην πίστη, έγραψε για τις αρχές της χριστιανικής πίστεως και ηθικής, με τη μορφή της λογοτεχνίας. Έτσι, είδαν το φως της δημοσιότητος μυθιστορήματα, όπως «η νύφη» και «το μυστικό της πόρνης».

Ζητώντας περισσότερη ησυχία, πήγε μαζί μέτή Μοναχή Βέρα στο Κίεβο. Τον κάλεσε η Ζίνα Πετρουνέβιτς, πρώην κρατούμενη στο ίδιο στρατόπεδο. Στην αρχή κατοίκησαν σε δύο υγρά δωματιάκια, δίχως παράθυρα… Πολλά πνευματικά τέκνα του, ήθελαν να τον βοηθήσουν, αγοράζοντας ένα κρεβάτι, μια ντουλάπα κ.λπ. Εκείνος τους απέτρεπε, λέγοντας: «Πρέπει να ζούμε έτσι, ώστε αν κάποια στιγμή μας πουν αφήστε τα όλα και φύγετε, να μπορούμε άνετα να το κάνουμε»!

Επίσης, τους έλεγε: «Δεν θέλω από σας τίποτε. Ούτε να μη τρώτε επί μέρες, ούτε να κοιμάστε σε γυμνά σανίδια, ούτε άλλες υπερβολές. Θέλω όμως να στηλιτεύετε τον εαυτό σας, για ό,τι κακό -εμφανώς ή αφανώς- κάνει. Μή δένεστε με τα υλικά πράγματα». Όταν έβλεπε κάποιον να είναι προσκολλημένος σ’ ένα αντικείμενο, τον έβαζε να το δωρήσει!

Έτσι, με ποιμαντική και συγγραφή, έφτασε το 1963. Μόλις ολοκλήρωσε τα βιβλία του για την ασκητική και τους βίους παλιών και νέων ασκητών, μάζεψε στις 17 Απριλίου τα πνευματικά του τέκνα, γιατί προαισθάνθηκε το τέλος του. Τα νουθέτησε και τα ευλόγησε. Ο Κύριος τον εκάλεσε για να τον αναπαύσει στις 6 Μαΐου του ιδίου χρόνου. Την ώρα της κοιμήσεως, το πρόσωπό του έλαμψε! Ο ιερεύς που έκανε την κηδεία, κοιτάζοντας εκστατικά το πρόσωπό του, είπε: «Αυτό είναι πρόσωπο άγιου».

Το ιερό σκήνωμα ετάφη στο κοιμητήριο Μπάικοφ, κοντά σε γκρεμισμένο ναό της αγίας Σκέπης. Ο τάφος του έγινε λαϊκό προσκύνημα.

Με τον άθλο της διά Χριστόν σαλότητος, σήκωσε το βαρύ σταυρό του ονειδισμού και της ταπεινοφροσύνης. Με το μαρτύριο αυτό και το πνευματικό αίμα του, πότισε το δένδρο της Εκκλησίας στην αμαρτωλή γή μας. Ο Θεός, διά πρεσβειών του, πάντοτε να μας ευλογεί.

Αγία Ειρήνη Παρθενομάρτυς εν Λέσβω, Να ξέρατε, τι φοβερά βασανιστήρια μας έκαναν οι Τούρκοι! Εμένα μ’ έκαψαν ζωντανή μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι. Αν ήξερες, τί φρικτούς πόνους ένιωσα!…
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/11/%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%ae%ce%bd%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b8%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%82-%ce%b5%ce%bd-%ce%bb%ce%ad%cf%83%ce%b2%cf%89-%ce%bd%ce%b1/

Οι αληθινοί προσκυνηταί… Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι και μπορεί να το φέρνη παντού μαζί του. .. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/06/78014/

Όσον η εικόνα μου ευρίσκεται στην Μονην των Ιβήρων μη φοβεισθε κανένα, αλλά να ασκεισθε στην υπομονήν. Όταν αναχωρήσω από εκεί, εκ της θέσεώς μου, δι’ άλλον τόπον, θα έλθει και το τέλος της Αγιωνύμου πολιτείας…. Παναγία η Πορταΐτισσα και ο όσιος Γαβριήλ ο Ἴβηρ
https://iconandlight.wordpress.com/2024/03/12/%cf%8c%cf%83%ce%bf%ce%bd-%ce%b7-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%85%cf%81%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b7/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν σεπτήν Σου εἰκόνα Πορταΐτισσα Δέσποινα, ἣ διὰ θαλάσσης ἐπέστη, θαυμαστῶς ἐν τῇ ποίμνῃ Σου, τιμῶμεν ὡς ἁγίασμα σεπτόν, καὶ σκήνωμα τῆς δόξης Σου πιστῶς, ἐξ αὐτῆς γὰρ ἀναβλύζεις τὰς δωρεάς, τοις πόθῳ ἐκοῶσί Σοι· δόξα τοῖς θαυμασίοις Σου Ἁγνή, φόξα τῇ προμηθεία Σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Σου πλουσίᾳ χρηστότητι.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς.

Τὴν Φοβεράν Σου Προστασίαν Παρθένε, δίδου ἡμῖν τοῖς σὲ τιμῶσιν ἐκ πόθου, ἐκ τῶν ψυχῶν διώκουσα τὸν φόβον τοῦ ἐχθροῦ· φλόγα δὲ ὑπάναψον, τοῦ γλυκέος Υἱοῦ σου, ἐντολῶν τὴν τήρησιν, ζωηῤῥύτων διδοῦσα, ὅπως ἐγκάρπως φθάσωμεν Ἁγνή, εἰς Βασιλείαν, αὐτοῦ τὴν τρισπόθητον.

Ἀπολυτίκιον τῆς Φορβιωτίσσης Θεοτόκου ἐν Κύπρῳ
(Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχ. πλ α’ Τον συνάναρχον Λόγον

Τῇς Ἀσίνου περίβλεπτον ἐγκαλλώπισμα, εὐλογημένη Παρθένε, τους προσιόντας πιστῶς τῷ Ναῷ σου, Φορβιώτισσα πανύμνητε, σκέπε καὶ φρούρει ἀκλινῶς καὶ διάσωζε ἀεὶ ἐκ βλάβης τοῦ παλαμναίου, ἵνα λαμπρῶς σε τιμῶντες τὴν θείαν κλῆσιν σου προφέρωμεν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ῥαφαὴλ καὶ Νικολάου, καὶ τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Εἰρήνης (Γερασίμου).
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐν Λέσβῳ, ἀθλήσαντες, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, αὐτὴν ἡγιάσατε, τῇ τῶν Λειψάνων ὑμῶν, εὑρέσει μακάριοι. Ὅθεν ὑμᾶς τιμῶμεν, Ῥαφαὴλ θεοφόρε, ἅμα σὺν Νικολάῳ καὶ παρθένῳ Εἰρήνῃ, ὡς θείους ἡμῶν προστάτας καὶ πρέσβεις πρὸς Κύριον.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.

Τοῦ Σταυροῦ σου ὁ τύπος νῦν ὑπὲρ ἤλιον ἔλαμψεν, ὅνπερ ἐξ ὄρους ἁγίου, τόπῳ Κρανίου ἐφήπλωσας· καὶ τὴν ἐν αὐτῷ σου Σῶτερ ἰσχὺν ἐτράνωσας, διὰ τούτου κρατύνας καὶ τοὺς πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν· οὓς καὶ περίσωζε διαπαντὸς ἐν εἰρήνῃ, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου Ζενταζένι
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Πολιστὴν τῆς ἐρήμου τὸν ἐνθεώτατον, ἐκ τῆς Συρίας ἐλθόντα εἰς Γεωργίας τὴν γῆν δωδεκάδος σὺν χορῷ πατέρων μέλψωμεν πρὸς στηριγμὸν τῶν εὐσεβῶν, Ἰωάννην τὸν σεπτόν, κοσμήτορα Ζενταζένι, ὡς θαυμασίων ταμεῖον, αὐτοῦ πρεσβείας ἐξαιτούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου Ζενταζνέλι καὶ τῶν δώδεκα Πατέρων ἐν Γεωργίᾳ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Ι᾿ωάννην τιμήσωμεν ὁσιώτατον, φῶς τηλαυγὲς Ζενταζένι, σὺν δωδεκάδι αὐτοῦ ἀσκητῶν ὡς ἀκλινεῖς πιστῶν συλλήπτορας, Ἄβιβον, Σίω, Ἰωσήφ, Πῦῤῥον, Ζήνωνα, Δαβίδ, Ἀντώνιον καὶ Θαδδαῖον σὺν Ἰεσσαί, Ἰσιδώρῳ καὶ Μιχαὴλ θεόπνουν Στέφανον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου ὁσιομάρτυρος Παχωμίου τοῦ Νέου, τοῦ ἐν Οὐσάκι
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Καθαρθεὶς ἐγκρατείας ταῖς ἐπιδόσεσι, καὶ ἀγωγῆς θεοδέκτου ταῖς ἀναβάσεσι, καὶ τῆς ἀθλήσεως ἐλῶν στεῤῥῶς τὰ σκάμματα, νικητικῶς τοῦ δυσμενοῦς, πάσας καθεῖλες τὰς ὁρμάς, καὶ ἤθλησας θεοφρόνως, Παχώμιε θεομάκαρ, ὑπὲρ ἡμῶν Χριστῷ δεόμενος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου ὁσιομάρτυρος Παχωμίου τοῦ Νέου, τοῦ ἐν Οὐσάκι. Σεραφείμ.
Ἦχος δ΄.

Ἀσκητικῶς προγυμνασθείς ἐν τῷ Ἀθῳ, τὰς νοητὰς τῶν δυσμενῶν παρατάξεις, τῇ πανοπλίᾳ ὤλεσας, παμμάκαρ, τοῦ Σταυροῦ· εἶτα δὲ πρὸς ἄθλησιν, ἀνδρικῶς ἀπεδύσω, καὶ τελέσας ἄριστα, μαρτυρίου τὸν δρόμον, ὑπὸ Χριστοῦ ἐστέφθης ἀθλητά, Ὁσιομάρτυς, Παχώμιε ἔνδοξε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Βιώσας θεαρέστως ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος, προσευχαῖς καὶ νηστείαις τὸν Θεὸν ἐθεράπευσας· ὡς σκεῦος τῆς χάριτος λαμπρόν, τοῦ Πνεύματος ἐδείχθης λειτουργός, διανέμων τὰς ἰάσεις τοῖς ἐκβοῶσί σοι πιστῶς, Νεῖλε μακάριε· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου τῆς φοβερᾶς προστασίας τοῦ Αἰγαίου ἀρχιπελάγους (Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια )
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐκ τοῦ Ἄθωνος, ἄχραντε Πορταΐτισσα, κατεποπτεύεις τὰς νήσους Αἰγαίου καὶ τὰς ἀκτὰς καὶ ἐχθροὺς αὐτοῦ διώκεις τῇ σῇ χάριτι, Ἑκατονταπυλιανή, Μεγαλόχαρη σεπτή, Κανάλα, Φανερωμένη, Χοζοβιώτισσα Μῆτερ, Χρυσοπηγὴ καὶ Διασῴζουσα.

Ανεβαίνω στο άλογο του αϊ Γιώργη και με γυρίζει, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σας μεταφέρω εικόνες και φωτογραφίες από τους μυστηριώδεις κόσμους που με πάει…

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
Isa dirildi! Hakikaten dirildi!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον.
Τῇ Ϛ´(6ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἁγίου, δικαίου, πολυάθλου καὶ προφήτου Ἰώβ. (1700-1500 π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ἅγιοι μάρτυρες Δάναξ, Μέσιρος καὶ Θερινὸς ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Δημητρίων τοξευόμενος τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Δονᾶτος τοξευόμενος τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ὅσιοι Μάμας, Παχώμιος καὶ Ἱλαρίων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Βαρβάρου τοῦ στρατιώτου, Βάκχου, Καλλιμάχου καὶ Διονυσίου τῶν ἐν Πελοποννήσῳ. (†362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Βάρβαρος ξίφει τελειοῦται. (θ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Λουκίου τοῦ Κυρηναίου, ἐκ τῶν πρώτων χριστιανῶν τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ ἐκκλησίας. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἡλιοδώρου, Ἀφροδισίου (Venustus) καὶ οε´ (75) σὺν αὐτοῖς ἐν Ἀφρικῇ ἀθλησάντων. (†284–305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθένου Εὐλογίας (Benedicta), μοναχῆς ἐν τῷ κοινοβίῳ τῆς ἁγίας Γάλλας (Galla) ἐν Ῥώμῃ. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Πετρώνακος (Petronax) τοῦ ἐν ὄρει Κασσίνου (Monte Cassino) ἀσκήσαντος. (~†747)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βλαδιμήρου β´ τοῦ μονομάχου, ἡγεμόνος τῶν Ῥὼς τοῦ Κιέβου. (†1125)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς (1238) τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Σάββα, α´ ἀρχιεπισκόπου Σερβίας. (†1235)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς (1675) τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παχωμίου τοῦ ἐν Νερέχτᾳ τῆς Ῥωσίας. (†1384)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μιχαίου, μαθητοῦ τοῦ ὁσίου Σεργίου τοῦ Ῥαντονέζ. (†1385)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων Σιναϊτῶν πατέρων τῶν ἐκ Σερβίας: Ῥωμύλου, Ῥωμανοῦ, Σισώη, Μαρτυρίου, Γρηγορίου, Ζωσιμᾶ, Νέστορος, Ἰώβ, Νικοδήμου καὶ ἑτέρου Γρηγορίου. (ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σεραφείμ, τοῦ ἐν τῷ ὄρει Δομβοῦς τῆς Βοιωτίας ἀσκήσαντος. (†1602)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰώβ, ἡγουμένου τῆς μονῆς Ποτσάεφ ἐν Ῥωσίᾳ. (†1651)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Σοφίας Χοτοκουρίδου τῆς Κλεισούρας, (ἐν τῷ σχήματι ἐπικληθείσης Μυρτιδιωτίσσης μοναχῆς), ἐξ Ἀδράσσων τοῦ Πόντου Μ. Ἀσίας. (†1974).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Βαρνάβα (Belyaev) ἐπισκόπου Nizhni-Novgorod τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ (1963).

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Δευτέρᾳ τοῦ Πάσχα, ἐκ μεταθέσεως ἑορτάζομεν πανηγυρικῶς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου καὶ τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Μάρτυρος Πολυχρονίας, μητρὸς αὐτοῦ. (303).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ἐπονομαζομένης «Ἄξιόν ἐστιν» (ἢ «ἐν τῷ ᾌδειν»).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου «τῆς Γλυκοφιλούσης» τῆς Μονῆς Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Στίχοι
Ἐχθροὺς ὁ τέμνων Γεώργιος ἐν μάχαις,
Ἑκὼν παρ᾿ ἐχθρῶν τέμνεται διὰ ξίφους.
Ἦρε Γεωργίου τρίτῃ εἰκάδι αὐχένα χαλκός.
Στίχοι: Θήλεος φύσιν Πολυχρονία μῆτερ,
Γεωργίου θείου ἀνδρικῶς παρεῖδες.

Άγιος Γεώργιος, ο πρίγκηπας των μαρτύρων

«θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου, ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου· ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη». Ασ. Ασμάτων 8,6

Εμείς, από παιδιά, έναν Τροπαιοφόρο είχαμε καρφιτσωμένο στο άσπρο μας φανελάκι, να μας φυλάει από τους ”δράκους”. Σαν ήλιο λαμπρό τον είχαμε πάνω στην καρδιά μας να μας φωτίζει το δρόμο της ζωής μας, μη χαθούμε σε ξένα μονοπάτια…. Να μας την κρατάει ζεστή απ’τις παγωνιές του κόσμου… Να μας ψιθυρίζει λόγια αγάπης και παρηγοριάς στα δύσκολά μας…. Να προφθάνει απρόσκλητος και να μας πλημμυρίζει με την παρουσία της αγάπης του… Να γεμίζει ευωδιές και φως τα όνειρά μας, γι’αυτό το πρωί πάντοτε ο κόσμος είναι φωτεινός και μοσχοβολά….

***

Συνομιλούσε συνήθως με τον αϊ- Γιώργη
οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης

Μητροπολίτης Μορφου: Ο αϊ Γιώργης γιατί αγαπιέται τόσο;
Γερόντισσα: Γιατί παιδί μου έχει μεγάλη δύναμη και όπου του φωνάζουνε πάει… Τρέχει συνέχεια… Δεν σταματά καθόλου…

Μια άλλη μέρα :“Μη φοβάσαι ο Άγιος Γεώργιος και ετούτοινε (και έδειχνε τους Αγίους γύρω στις εικόνες ) μας πιάνουν από το χέρι και μας κάνουν περιβολή προστασίας.”.

Κάθε μέρα! Κάθε πρωί έπρεπε με πολύ ευλάβεια να περιμένω να περάσει από όλες τις εικόνες. Προσκυνούσε και κουβέντιαζε στους Αγίους…
Πριν το φαγητό, πήγαινε και προσκυνούσε τις πολλές εικόνες που ήταν κολλημένες στο ψυγείο της. Εκεί συνομιλούσε συνήθως με τον αϊ- Γιώργη… Έβλεπε τους Αγίους και τους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια της ζωής της που ήταν τελείως κοπελάκι στην καρδιά και δεν καταλάβαινε ότι την θαυμάζαμε. Ειδικά παρίστανε το άλογο του αϊ Γιώργη. “Ανεβαίνω- έλεγε- σ’ αυτό και με γυρίζει, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σας μεταφέρω εικόνες και φωτογραφίες από τους μυστηριώδεις κόσμους που με πάει…”.
Διήγηση κ. Ριρίκας,
Από το βιβλίο: Ἡ ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης,σελ 226, ἐκδ. “Θεομόρφου” της Ἱ. Μ. Μόρφου

Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης εμφανίσθηκε ολοζώντανα και στην μονή Καλυβιανής όπου έχει ως ατίμητο θησαυρό το ιερότατο σκήνωμα της και θεράπευσε συντροφιά με τον μεγαλομάρτυρα Άγιο Γεώργιο, τους αλγεινώς πάσχοντες οφθαλμούς μοναχής που κινδύνευαν από έντονο παροξυσμό αλλεργίας

***

”Είμαι ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο μάρτυρας και σε προσέχω εδώ και πολλά χρόνια…”

Ο π. Γαβριήλ Μάϊνας, αγιορείτης από την Σαντορίνη, ζούσε σε ένα κελάκι μέσα στην χαράδρα της Καψάλας λίγο πιο κάτω από το ιερό κελί του ”Άξιον Εστίν”. Ήταν ένας γέροντας παραδοσιακός με σπλαχνική καρδιά. Τα τελευταία χρόνια φιλοξενήθηκε στο ιερό κελί του Αγίου Νικολάου στο Μπουραζέρι στο Άγιον Όρος, έως την τελευτή του στις 22 Ιανουαρίου 2021.

Μαρτυρία κ. Κωνσταντίνου Βαρδάκα:
Πριν χρόνια και πριν τον γηροκομήσουν οι Πατέρες μας έστειλαν στο κελλάκι του γιατί ο Γέροντας τότε είχε πολλά ιατρικά προβλήματα που τα βάσταζε με καρτερία…
Αφού μιλήσαμε για την διαδρομή του στο Άγιον Όρος (συγκινηθήκαμε όταν μας είπε, ότι προερχόταν από τα δικά μας μέρη κοντά), μας έδειξε τον όμορφο λαχανόκηπο και ανθόκηπο που καλλιεργούσε στο αίθριο της καλύβας του. Μιλήσαμε για λίγο όσο αφορά το θέμα της υγείας του που δεν τον απασχολούσε και τόσο καθότι αφέθηκε στα χέρια του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ.
ΚΑΙ μετά μας κέρασε γλυκό κολοκύθι. Γέροντα, του είπαμε ” μην μπαίνεις σε κόπο”
Και εκείνος μας είπε:
–“εδώ που κάθεσαι εσύ, κάθισε ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ και τον κέρασα γλυκό του κουταλιού που φτιάχνω μόνος μου”
Αποσβολωθήκαμε και τον παρακαλέσαμε να μας πει περισσότερα.
– ” να παιδί μου μια περίοδο δύσκολη για μένα, χτύπησε η πόρτα της καλύβας μου και όταν την άνοιξα είδα ένα όμορφο νέο αξιωματικό “
-” είπα μέσα μου ..να κάποιος προσκυνητής είναι και φοράει την στολή του”
– ” μπήκε μέσα και σαν να γνώριζε καλά τον χώρο πήγε και κάθισε εκεί που κάθισες και εσύ “
– ” ήταν στην αρχή αμίλητος, τον κέρασα δροσερό νερό και γλυκό του κουταλιού που φτιάχνω από τις κολοκύθες μου”
– ” μετά άρχισε να μιλάει και να μου περιγράφει όσα προβλήματα είχα και πως θα έλυνα όλες αυτές τις δυσκολίες “
– ” τον άκουγα αμίλητος γιατί το μυαλό μου είχε σταματήσει “
– ” όταν σηκώθηκε να φύγει ψέλλισα “
Ποιος είσαι αδελφέ;
Και αυτός μου απάντησε:
–Γέροντα, είμαι ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο μάρτυρας και σε προσέχω εδώ και πολλά χρόνια
-” λέγοντας αυτά εξαφανίστηκε από μπροστά μου, ενώ η Εικόνα του ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ που έχω.. να εκεί στο εικονοστάσι κρότισε με δυνατό ήχο”
-” ζωντανός ο ΘΕΟΣ παιδί μου μέσω των Αγίων Του”
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2023/03/blog-post_30.html

***

Πώς ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος άνοιξε τον ναό του στη Σαμαρκάνδη

Τα πρώτα χρόνια της διακονίας και της ιεροσύνης ήταν δύσκολα για μένα. Οι πληγές μου στην πρώτη γραμμή επιδεινώθηκαν: πονούσαν και τα δύο πληγωμένα πόδια, με ενοχλούσε ένα σκάγμα στο κάτω μέρος της πλάτης, δημιουργήθηκε απόφραξη των φλεβών στο πόδι μου – τόσο πολύ που χρειάστηκε να γίνει μια επέμβαση για την αφαίρεση του μεγαλύτερου μέρους της φλέβας.
Κατά τη διάρκεια της διακονίας, ήμουν τόσο κουρασμένος από τον πόνο που στο τέλος του το πουκάμισό μου μούσκευε. Άρχισα να ρωτάω πού μπορώ να πάω για να βελτιώσω έστω λίγο την υγεία μου. Λοιπόν, οι χειρουργοί με συμβούλεψαν να πάω στην Τασκένδη. Και είχα φίλους εκεί. Και από εκεί με έστειλαν στη Σαμαρκάνδη, όπου υπηρέτησα στον Ναό του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Γνώρισα τον Γιώργο, δάσκαλο στο επάγγελμα, που εψαλλε στη χορωδία αυτής της εκκλησίας. Μου είπε μια καταπληκτική ιστορία που συνέβη στη Σαμαρκάνδη στα χρόνια της διακυβέρνησης του Χρουστσόφ, επί διακονίας του Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ (Σατούροφ-Σουτορίχιν).
Αυτός ο ιερέας, με καταγωγή από το Περμ, καταπιέστηκε, υπηρετούσε 10 χρόνια, είδε πολλά δύσκολα πράγματα στη ζωή του, ήταν ήδη γέρος, άρρωστος, μετά βίας περπατουσε. Με τη ζεστασιά και την προσοχή του προσέλκυσε πολλούς νέους στο ναό. Πολλοί άρχισαν να βαφτίζονται. Λοιπόν, οταν οι αξιωματικοί της KGB είδαν ότι οι νέοι πήγαιναν στο ναό, αποφάσισαν να δυσκολεψουν τον ιερέα, να βρουν κάποιο λόγο να κλείσουν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Και τι θα εβρισκαν;.. Οι αρχές όμως τόσο έξυπνα παραποίησαν τα πάντα που στέρησαν την υπηρεσία από τον αγαπημένο ιερέα για 2 ολόκληρα χρόνια… Μια φορά ήρθε στην εκκλησία του πατρος Σεραφείμ ένα ζευγαρι και άρχισαν να τον παρακαλουν:
«Πάτερ, βάπτισε μας, μόνο μη μας γράψετε” , οτι μας βάφτισες, αλλιώς θα απολυθούμε από τις δουλειές μας! Ναι, τότε ήταν τέτοια εποχή: και τα στοιχεία διαβατηρίου έπρεπε να γραφτούν – πού εργάζεσαι, πού ζεις και οι νονοί – όλοι έπρεπε να εγγραφούν. Και τότε ο εξουσιοδοτημένος εξέτασε όλα αυτά… Ο πατέρας ήταν ευσπλαχνος – συμφώνησε να τους βαφτίσει χωρίς εγγραφη. Κι εκείνη την ώρα, εκπρόσωποι των αρχών στέκονταν έξω από τις πύλες – συνάντησαν αυτούς τους νέους: – Λοιπόν, νέοι, γιατί ήρθατε στην εκκλησία, τι κάνατε εκεί; Στην αρχή ήταν σιωπηλοί – δεν ήθελαν να απαντήσουν. «Λοιπόν, αφού δεν μιλατε, θα ρωτήσουμε τον ιερέα: γιατί σιωπούν, από πού είναι…» «Ναι, δεν ξέρω από πού είναι», απαντά ο πατέρας Σεραφείμ. Δεν ηθελε να προδώσει τους νονους τους, γι’ αυτό τον παρακάλεσαν να μην κανει καταγράφη: ειπαν ότι θα τους διώξουν από τη δουλειά και όλα αυτά… Αλλά αποδείχθηκε ότι οι αξιωματικοί της KGB είχαν ειδική συμφωνία μαζί τους . Έφτιαξαν μια ολόκληρη ιστορία από αυτό το «παράνομο» βάπτισμα. – Πώς δεν ξέρεις;! Μόλις βαφτίστηκαν! Έγραψες πού δουλεύουν! – Όχι, δεν το έγραψα. – Α, δεν το έγραψες;! Γιατί; – Ναι, μου ζήτησαν να μην το καταγραψω. Τους λυπήθηκα… Ο υπάλληλος βγάζει ένα χαρτί, συντάσσει ένα πρωτόκολλο ότι ο ιερέας βάφτιζε κόσμο, αλλά δεν το κατέγραφε στο ημερολόγιο – που σημαίνει ότι δεν υπακούει στον αστικό νόμο.
Και για αυτό του απαγόρευσαν να ιερουργεί – μόνο για αυτό. Δεν έγιναν λειτουργίες στην εκκλησία για δύο χρόνια. Έκαναν ομως κρυφά ακολουθίες τη νύχτα, μαζεύονταν δύο-τρία άτομα -και λειτουργούσαν… Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που έκλεισε ο ναός. Πλησίαζε η κυριώνυμη εορτή του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Όλοι οι ενορίτες θρηνούσαν ότι δεν θα γινόταν λειτουργία αυτή την ημέρα… Αλλά οι αρχές είχαν ήδη αποφασίσει: θα γίνει ένα καλό νηπιαγωγείο εδώ – επτά αίθουσες, ένα ευρύχωρο εκκλησιαστικό κτίριο, ένα λουτρό, ένας φούρνος, μια τραπεζαρία, μια μεγάλη παιδική χαρά, ένα πηγάδι, δύο βελανιδιές…
Έγινε σαφές σε όλους ότι η εκκλησία θα εκλεινε σύντομα … Όμως την παραμονή της 6ης Μαΐου συνέβη κάτι το ασυνήθιστο. Δύο Μοσχοβίτες ηταν στην εκκλησία με τον Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ· οι συνοδοί του κελιού του ήταν η μοναχή Ιουλία (αγιογραφούσε εικόνες) και η αρχάρια Ευδοκία, όπως κι ο ιερέας, ηταν επίσης εξόριστες. Εκείνη την ώρα, ο πατέρας ετοιμαζόταν για την αναπαυση στο κελί του, διάβαζε τους κανόνες και η μητέρα Ιουλία σκούπιζε στην αυλή της εκκλησίας. Ξαφνικά είδαν: οι πύλες του φράχτη της εκκλησίας άνοιξαν και δύο έφιπποι αξιωματικοί με αρχαία, πρωτόγνωρα ρούχα, πάνω σε λευκά άλογα, έμπαιναν μέσα. Ο ένας ήταν μεγαλύτερος, ο άλλος νεότερος. Ο πρώτος ήταν τόσο μεγαλοπρεπής, όμορφος, ανδρειος. Πηδάει από το άλογο και, απευθυνόμενος στην καλόγρια με το όνομά της, της δίνει τα ηνία: «Μάτουσκα Ιουλία, κράτα τα ηνία του αλόγου, θα πάω στον πατέρα Σεραφείμ». Εκείνη, έντρομη, έπεσε στα γόνατά της: «Ω, γλυκιέ μου, το άλογό σου είναι τόσο δυνατό – δεν θα μπορέσω να το κρατήσω!» – και σήκωσε τα χέρια της, σαν να του παραδινόταν. Τότε ο αξιωματικός έδωσε τα ηνία στον υπασπιστή του και, χωρίς να πει τίποτα άλλο, πήγε κατευθείαν στο κελί του πατέρα Σεραφείμ. Τον βρήκε γονατισμένο μπροστά στις εικόνες (ήταν αδύναμος, γέρος, κι έβαζε μαξιλάρια κάτω από τα γόνατά του) και του είπε προστακτικά: «Πάτερ Σεραφείμ, ετοιμάσου για τη λειτουργία – σήμερα ο ναός θα ανοίξει!» Ο ιερέας αμέσως απόρησε: τι είδους αξιωματικός ήταν αυτός, από πού ήρθε;! Και τα λόγια του είναι τόσο δυνατά, επιβλητικά.
Και η φωνή του τόσο όμορφη, επιβλητική – ένας καθαρός βαρύτονος, και τα λόγια του έχουν τέτοια δύναμη, ακριβώς όπως μια διαταγη! Ξαφνικά ο ιερέας κατάλαβε ότι ήταν ο ίδιος ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος. Κοίταξε έξω από το παράθυρο – και οι δύο ιππείς πήδηξαν επιδέξια στα άλογά τους και έφυγαν, μόνο σπίθες πετάγονταν από τις οπλές! Μετά τον πατέρα Σεραφείμ πήγαν κατευθείαν στην εκτελεστική επιτροπή της πόλης της Σαμαρκάνδης. Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος άφησε τον «υπασπιστή» του στην είσοδο με τα άλογα, και ο ίδιος μπήκε στην εκτελεστική επιτροπή, περνώντας μπροστά από τους αστυνομικούς – αυτοί είδαν μόνο το βλέμμα του, αλλά δεν του είπαν λέξη, δεν ρώτησαν καν ποιος ειναι και απο πού.. . Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος – ανέβηκε κατευθείαν στον δεύτερο όροφο, πέρασε δίπλα από τη γραμματέα, που επίσης έμεινε άφωνη.

Χωρίς να ρωτήσει κανέναν τίποτα, ανοίγει την πόρτα του γραφείου του προέδρου της εκτελεστικής επιτροπής και φωνάζοντάς τον με το όνομά του, λέει: «Σήμερα η εκκλησία του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου θα είναι ανοιχτή! Διαφορετικά, θα τιμωρηθείς χωρίς έλεος». Ο πρόεδρος τρόμαξε πάρα πολύ με την εμφάνιση του αξιωματικού και με τα λόγια του: «Διαφορετικά θα τιμωρηθείς χωρίς έλεος!». Και ο αξιωματικός γυρίζει και φεύγει. Ο πρόεδρος ήθελε να τον ρωτήσει: «Ποιος είσαι, από πού είσαι;» – αλλά δεν μπορούσε να πει λέξη, δεν μπορούσε να συνέλθει από την εξαιρετική δύναμη της εντολής που έδωσε ο άγνωστος.
Κοίταξε έξω από το παράθυρο: και ήδη καθόταν στη σέλα, πηδώντας με εξαιρετική ευκολία – και σπίθες πετάγονταν από τις οπλές! Να ανοίξει ο ναός τώρα! Και θα γράψετε την εντολη αργότερα. Δεν είχε χρόνο ούτε να γράψει – φοβόταν τόσο πολύ! Ο Επίτροπος έστειλε αμέσως τον βοηθό του. 15 λεπτά αργότερα ήταν με τον πατέρα Σεραφείμ: «Ανοίξτε το ναό, λειτουργήστε ελεύθερα!» Την επόμενη μέρα, ο πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής ήρθε με αυτοκίνητο στον πατέρα Σεραφείμ: «Υπάρχει κάποιο αφεντικό πάνω από σας;» – Τι γίνεται με αυτόν; —Μπορώ να δω τη φωτογραφία του; Ο πατέρας του φέρνει μια φωτογραφία του επισκόπου της Τασκένδης με κουκούλα. – Όχι, όχι αυτόν! Έχεις κάποιον άλλον ακόμα πιο ψηλά; Χθες με επισκέφτηκε το αφεντικό σου, ο αξιωματικός ήταν σαν, ω-ω-ω… Με τέτοια εξουσία με διέταξε να ανοίξει επειγόντως η εκκλησία, αλλιώς, είπε, «θα τιμωρηθείς χωρίς έλεος!»
Είναι φανερό ότι είναι το αφεντικό… Από τα μάτια του ιερέα κύλησαν δάκρυα, και δεν μπορούσε να πει λέξη… Μόλις έβγαλε την παλιά εικόνα του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου – καβάλα σε λευκό άλογο, ο πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής τον κοίταξε κι είπε: «Αυτός!!! ήλθε χθες!» Κι άρχισε να κλαίει. Πολλοί ήταν μάρτυρες αυτού του εκπληκτικού, συγκλονιστικού γεγονότος: πώς ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος άνοιξε το ναό του. Και ο πατήρ Σεραφείμ, και ο δάσκαλος Γεώργιος, και η μοναχή Ιουλία, και οι αστυνομικοί, και η γραμματέας-δακτυλογράφος. Ήμουν ο ίδιος στην εκτελεστική επιτροπή της πόλης και άκουσα αυτή την ιστορία. Επίσης κι ενορίτες μας που την έζησαν. Μόνο που, δυστυχώς, δεν είχα την ευκαιρία να την ακούσω από τον ίδιο τον Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ· δεν τον βρήκα ζωντανό: κοιμήθηκε εν Κυρίω 20 μέρες πριν φτάσω στη Σαμαρκάνδη. Δόξα τω Θεώ για όλα!
Από το βιβλίο: Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη, Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov , .
https://azbyka.ru/fiction/na-zemle-my-tolko-uchimsya-zhit/

***

οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου)

Η οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου) καταγόταν από τον Πόντο, γεννήθηκε το 1883 μ.Χ. στο χωριό Σαρή-ποπά (ή Σαρή-παπά) της επαρχίας Αρδάσης Τραπεζούντας. Το 1914 πήραν οι Τούρκοι τον άντρα της στα τάγματα εργασίας, όπου και μάλλον απεβίωσε. Είχε αποβιώσει και το παιδί της, κι έτσι η νεαρή χήρα κατέφυγε στα βουνά, όπου ζούσε ασκητικά, με μεγάλη νηστεία. Εκεί της εμφανίστηκε ο άγιος Γεώργιος και την προειδοποίησε για επικείμενη επιδρομή των Τσετών. Η Σοφία ενημέρωσε τους συγχωριανούς της, που κρύφτηκαν και απέφυγαν τον κίνδυνο.

[Διήγηση Μοναχών από το γυναικείο Κοινόβιο Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσών Χίου]:
~ Μετά τον Εσπερινό καθήσαμε όλοι στο πεζούλι της αυλής και μας έδινε ωραίες συμβουλές, στον καθένα κατά την πνευματική του ανάγκη.
Αισθανόσουν ότι είσαι βιβλίο ανοιχτό μπροστά στη δύναμη της πνευματικής της οράσεως.
Μιλούσε με τέτοιο τρόπο που ενώ σε βοηθούσε σε κάποιο προσωπικό σου θέμα, οι άλλοι δεν καταλάβαιναν τίποτε.
[…] Μιλούσε με εξουσία, αλλά πολλές φορές όταν σου αποκάλυπτε κάτι φοβερό, σκέπαζε το χάρισμα με μία επίπλαστη σαλότητα.
Μας έλεγε πως κάποτε ήταν στην βρύση, και εκεί είδε μυστήρια Θεού.
Εκείνη τη στιγμή κάποιος διέκοψε τη συζήτηση από απροσεξία, και όταν μετά από λίγο την παρακαλέσαμε να συνεχίσει, έκανε πως δεν καταλάβαινε.
– Εγώ είπα έτσι; Όχι, δεν ξέρω τίποτα. Δεν ξέρω… και σιγόκλαιε σαν μικρό παιδάκι.
Μετά μας είπε όμως πως πολλές φορές κατέβαινε ο Άγιος Γεώργιος με το άλογο μπροστά της και την βοηθούσε όταν είχε ανάγκη..
Στις συμβουλές της εκείνο που τόνιζε περισσότερο ήταν το εξής:
– Τα μάτια να βλέπουν και να μη βλέπουν.
Τ’ αυτιά ν’ ακούν και να μην ακούνε· συγχρόνως έβγαζε μέσα από τ’ αυτιά της κομμάτια από χαρτιά που τα είχε βουλώσει.
Το στόμα να μη βλασφημεί.
Κλειδί στο στόμα, κι έκανε με το χέρι της μία κίνηση, ότι κλειδώνει τα χείλη της.
Να μη μεταφέρετε λόγια από τον ένα στον άλλο.
Να έχετε για όλους αγάπη.
Μη ξεχωρίζετε τον πλούσιο απ’ το φτωχό.
Μην έχετε ανθρωπαρέσκεια.
Οι μοναχοί πρέπει να προσεύχονται νύχτα-μέρα για τον κόσμο. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον κόσμο σου και ύστερα εμάς».
Προσευχή νύχτα-μέρα. Νηστεία. Αγρυπνία.
Εκείνο που είναι βαθειά χαραγμένο μέσα μας είναι το γλυκό και ειρηνικό βλέμμα της, που στάλαζε μέσα στην καρδιά μας ουράνια γαλήνη.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Σοφία η ασκήτισσα της Παναγίας», έκδοση Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας.

***

Το 2019 παραμονές της εορτής του Αγίου Γεωργίου, στο Ξυνό της Φλώρινας, έξι γυναίκες έμειναν το βράδυ στην εκκλησία του χωριού, η οποία είναι αφιερωμένη στον Άγιο.
Έμειναν για να ξενυχτήσουν προσευχόμενες. Είναι ένα έθιμο που υπάρχει στο χωριό από παλιά. Αφού έφυγαν οι τελευταίοι προσκυνητές, οι γυναίκες κλείδωσαν και χωρίστηκαν δύο δύο σε διάφορα σημεία του ναού και ησύχαζαν.
Ένα μισάωρο μετά άκουσαν ποδοβολητό πάνω από το ναό και εν συνεχεία ακούστηκε μέσα στον ναό και μια αλυσίδα να σέρνεται !
Οι δύο νεότερες γυναίκες που στέκονταν μπροστά στον σολέα, ένιωσαν μια ζωντανή παρουσία να περνάει από δίπλα τους και να μπαίνει στο ιερό.
Συγκλονισμένες οι δύο γυναίκες δεν τόλμησαν να κοιτάξουν Αμέσως ακούστηκε μια ουράνια απόκοσμη ψαλμωδία να ψάλλει:
“Ω Γλυκύ μου Έαρ”, ..κι ένα αόρατο θυμιατό ακουγόταν να θυμιάζει δυνατά στις εικόνες του τέμπλου.
Μια λάμψη σαν σύννεφο βγήκε απο την εικόνα του Αγίου και έφτασε διαγώνια σε μια μεγάλη απόσταση στον Επιτάφιο, κάτι που γινόταν ασταμάτητα για ώρα. Όλη αυτή η ουράνια κατάσταση κράτησε για δύο περίπου ώρες και τελείωσε ψάλλοντας: ” Χριστός Ανέστη ” !

Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται ο Άγιος Γεώργιος στο χωριό μας στο Ξυνό Φλώρινας . Έχει κάνει πολλά θαύματα.
Παλαιότερα έφεραν μια παράλυτη γυναίκα παραμονή της εορτής του στον ναό . Ενώ οι υπόλοιπες γυναίκες συζητούσαν , αυτή αποκοιμήθηκε. Σε κάποια στιγμή μάζεψε απότομα τα παράλυτα πόδια της τρομαγμένη μέσα στον ύπνο της και ξύπνησε Όταν την ρώτησαν τι έπαθε ,αυτή τους είπε ότι ένα άσπρο άλογο πέρασε μπροστά της και παραλίγο θα την πατούσε. Η γυναίκα όμως αυτή , έφυγε από τον ναό περπατώντας.

Οι πάντες τον πανταχού θερμώς προφθάνοντα, μέγιστον Αθλοφόρον, εγκωμιάζοντες ούτως είπωμεν· Πανάγιε Γεώργιε, πρόφθασον εξελού ημάς, της ενεστώσης ανάγκης, και σώσον την ποίμνην σου, ταις ικεσίαις σου.

Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος: με τι εγκώμια να τον υμνήσω, τον πρίγκηπα των μαρτύρων, το Παλληκάρι της Ρωμιοσύνης, τον μέγιστο και πρώτο των μεγαλομαρτύρων, τον Ακρίτη της Οικουμένης, τον διατρέχων γην και ουρανούς, που προφθάνει πάντας πανταχού, αυτός που προστρέχει σε άμεση βοήθεια, από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη όπου τον επικαλούνται με ευλάβεια….!
https://iconandlight.wordpress.com/2023/11/02/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b9-%ce%b5%ce%b3/

Εμείς, από παιδιά, έναν Τροπαιοφόρο είχαμε καρφιτσωμένο στο άσπρο μας φανελάκι, να μας φυλάει από τους ”δράκους”. Σαν ήλιο λαμπρό τον είχαμε πάνω στην καρδιά μας να μας φωτίζει το δρόμο της ζωής μας… να μας πλημμυρίζει με την παρουσία της αγάπης του…
https://iconandlight.wordpress.com/2023/04/22/%ce%b5%ce%bc%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%bf-%ce%b5%ce%af%cf%87/

Η εγχείρηση της Παναγίας, του αρχαγγέλου Γαβριήλ και του αγίου Γεωργίου στην οσία Σοφία της Κλεισούρας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/07/%ce%b7-%ce%b5%ce%b3%cf%87%ce%b5%ce%af%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%ad%ce%bb/

Νικητά Τροπαιοφόρε Γεώργιε, καταφρόνησες κάθε επίγεια εξουσία και τιμή, συστρατεύθηκες με τον Ζώντα Χριστό και με την αήττητη Πίστη σου νίκησες, ικέτευε τον Παντοδύναμο Σωτήρα μας να μην φοβηθούμε τα μαρτύρια, και με υπομονή να νικήσουμε! https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/02/%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%84%ce%ac-%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b5-%ce%b3%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%86%cf%81%cf%8c%ce%bd/

Είδα την εικόνα μου του Αγίου Γεωργίου στον τοίχο να «στάζει» αίμα. Μακάρι, να μη ζήσουμε χειρότερα από αυτά που βιώνουμε αυτές τις ημέρες. Μακάρι ο Άγιος Γεώργιος να σκότωνε το δράκο του πολέμου στην Ουκρανία!
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/31/%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85/

Προσκύνημα στον πανάγιο Τάφο του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στη Λύδδα
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/23/22159/

Ένας Αξιωματικός μου λέει, Πήγαινε να ψάλλεις στο Πανηγύρι μου! ήταν ο ίδιος ο άγιος Γεώργιος!
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/05/28511/

Ο Γερο – Παχώμιος γιόρτασε με τον Άγιο Γεώργιο στον Ουρανό, και χόρτασε από τα κάλλη του Παραδείσου και μέθυσε από το πνευματικό κρασί της αγάπης του Θεού μαζί με τον Άγιο Γεώργιο. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/23/42963/

Άη Γιώργη μ’, γλήγορε, πρόφτασε! Κρυπτοχριστιανοί -“κλωστοί” του Πόντου.
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/02/9422/

Ο άγιος Γεώργιος οδηγός και διδάσκαλος της προσευχής και εγγυητής της αιώνιας σωτηρίας μας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/22/23208/

Ο Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης, ζούσε με την παρουσία και την καθοδήγηση του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/20/29899/

Ο Γέροντας Ευμένιος (Σαριδάκης) μ’ έστειλε εδώ να με σταυρώσεις, και να βγάλεις από το Ιερό Βήμα την θαυματουργό εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου να την προσκυνήσω.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/22/%ce%bf-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%b4%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%bc-%ce%ad%cf%83%cf%84/

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου Κουδουνᾶ. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τροπαιοῦχε ὁπλῖτα Χριστοῦ, Γεώργιε, Πριγκίπου νήσου προστάτα καὶ Κουδουνᾶ τῆς μονῆς οὐρανόσδοτε ἀκέστορ, ἀσπαζόμενοι σοῦ τὴν εἰκόνα τὴν σεπτήν, ἀενάως ὀχετοὺς ἐκβλύζουσαν ἰαμάτων ἐκδυσωποῦμέν σε· ῥῦσαι παντοίας βλάβης τοὺς ἱκέτας σου.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Πολυχρονίας, μητρὸς Ἁγ. Γεωργίου
(ποίημα Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ζωὴν τὴν αἰώνιον ἐπιποθούσα σεμνή, φθαρτῶν κατεφρόνησας καὶ ἡδονῶν κοσμικῶν, Χριστὸν ἀγαπήσασα· ὅθεν Πολυχρονία, σὺν υἱῷ Γεωργίῳ, θείῳ τροπαιοφόρῳ, μαρτυρίου μετέσχες· διὸ σὲ μακαρία, πίστει γεραίρομεν.

Ἀπολυτίκιον τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπιλεγομένης Γλυκοφιλούσης
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς δώρημα τέλειον ἐκ Βυζαντίου Ἁγνή, τὴν θείαν Εἰκόνα σου ἡ Φιλοθέου Μονή, ἐδέξατο χαίρουσα· ἥνπερ Γλυκοφιλοῦσαν, προσφυῶς προσφωνοῦσα, χάριν ἀεὶ καρποῦται, ἐξ αὐτῆς καὶ βοᾷ σοι· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ἀπολυτίκιον Ἰὼβ τοῦ δικαίου
Ἦχος β’.

Τοῦ δικαίου σου Ἰώβ τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σὲ δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον ὁσίας Σοφίας τῆς ἐν Κλεισούρᾳ
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας γέγονας, μῆτερ ἀοίδημε, Σοφία, σέμνωμα, τῆς Θεομήτορος, ἐν τὴ Μονὴ ἀσκητικῶς τὸν βίον σου διελθοῦσα,ὅθεν καὶ ἀπείληφας τῶν καμάτων σου ἔπαινον, κατατραυματίσασσα τῶν δαιμόνων τὰς φάλαγγας, καὶ πρέσβειρα Χριστῷ παρεστώσα, μὴ ἐπιλάθου τῶν πόθω τιμώντων σέ.

Ἀπολυτίκιον ὁσίας Σοφίας τῆς ἐν Κλεισούρᾳ. (Ἰωάννης Τσιλιμιγκάκης)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸ χαῡνον τοῡ θήλεως, κακοπαθείᾳ πολλῇ, Σοφία ἐνίκησας· διὸ τὴν μνήμην τὴν σήν, ἐν ὕμνοις γεραίρομεν, πίστει δὲ τὰς εὐχάς σου, πρὸς Θεὸν ἐξαιτοῡμεν, ὅπως διαγαγόντες, ἐν σοφίᾳ τῇ ἄνω, τὸν θεῖον τῆς ἀφθαρσίας, λάβωμεν στέφανον.

Δόξα… Ἦχος πλ. β’

Ἀξίως τοῦ ὀνόματος, ἐπολιτεύσω στρατιῶτα Γεώργιε· τὸν σταυρὸν γὰρ τοῦ Χριστοῦ, ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τὴν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας, καὶ τὴν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας· ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα, τοῖς ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς, καὶ Τριάδος γεωργός, δίκαιος ἀνεδείχθης· Πρέσβευε δεόμεθα, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου, καὶ σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Αἶνοι
Δόξα. Τοῦ Ἁγίου.
Ἦχος πλ. αʹ

Ἀνέτειλε τὸ ἔαρ, δεῦτε εὐωχηθῶμεν, ἐξέλαμψεν ἡ Ἀνάστασις Χριστοῦ, δεῦτε εὐφρανθῶμεν ἡ τοῦ Ἀθλοφόρου μνήμη, τοὺς πιστοὺς φαιδρύνουσα ἀνεδείχθη· διὸ φιλέορτοι, δεῦτε μυστικῶς αὐτὴν πανηγυρίσωμεν· οὗτος γὰρ ὡς καλὸς στρατιώτης, ἠνδρίσατο κατὰ τῶν τυράννων, καὶ τούτους κατῄσχυνε, μιμητὴς γενόμενος τοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, οὐκ ἠλέησε τὸ σκεῦος τὸ πήλινον τὸ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ γυμνὸν ἀνεχάλκευσεν, ἐν βασάνοις αὐτὸ προσαμειβόμενος, αὐτῷ βοήσωμεν· Ἀθλοφόρε ἱκέτευε, εἰς τὸ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν

Καὶ νῦν. Τοῦ Πάσχα

Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ύμνοι του Αγίου Γεωργίου, Χαίροις…
St. George Patriarchal Monastery, Al-Humayrah-Talkalakh, Syria.
https://www.youtube.com/watch?v=RvRrAeH_EOI

Παράκληση αγίου Γεωργίου-Αραβικα- Paraklisis St. George
https://www.youtube.com/watch?v=S-avfoWdgt0

Άγιος Γεώργιος Κουδουνάςαπό την εκπομπή της ΕΤ3 Ιερά Μονοπάτια.
https://www.youtube.com/watch?v=pDJWDimtkqA

Ανέτειλε το έαρ ήχος πλ α΄ (Δοξαστικό Αίνων Αγ. Γεωργίου, Στανίτσας)

https://www.youtube.com/watch?v=Q1G9PsJGUlw
Αέρη μ’ κι Άε-γλήγορε μ’ – Κατερίνα Παπαδοπούλου
Τραγούδι για τον Άγιο Γεώργιο τον Περιστερεώτα, Μοναστήρι στη Γαλίανα του Πόντου.

https://www.youtube.com/watch?v=Ku30aiE33JE
Κατερίνα Παπαδοπούλου– Αγιώρ’ Αγιώρ’ αφέντη μου(Σινασός, επιτραπέζιο)

Αγιωργίτικο: Κουκουλάρης Στάθης / Μαυροειδή Μάρθα

Ήρθε, ένα φως από ψηλά, και έγινα όλος φως… Αναστημένε Κύριε, συναρίθμησέ μας ανάμεσα στους αναστημένους ουρανοπολίτες της αιωνίου Βασιλείας Σου…

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Le Christ est ressuscité! Vraiment Il est ressuscité!
Hristos a înviat! Adevărat a înviat!
Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado!

«Χαίρετε»! «Εἰρήνη ὑμῖν»

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον Τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Κυριακῇ τοῦ Πάσχα, αὐτὴν τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Στίχοι
Χριστὸς κατελθὼν πρὸς πάλην Ἅδου μόνος,
λαβὼν ἀνῆλθε πολλὰ τῆς νίκης σκῦλα

Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης.
Φτάνει να ζείς την Ταπείνωση τού Χριστού. Αγία Γαβριηλία

Έγινα όλος φως!
Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)

[Όταν ήταν στρατιώτης ο όσιος Ιάκωβος, ο διοικητής του Πολύκαρπος Ζώης, ο οποίος γνώριζε την ευλάβεια του στρατιώτη, κάποτε όταν πλησίασε η Μεγάλη Εβδομάδα του είπε]:
– «Εσύ Ιάκωβε, θα πας όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα στις εκκλησίες, για να προσεύχεσαι και για μας», του είπε.
Όλοι βεβαίως οι στρατιώτες ήθελαν να κάνουν Πάσχα με τις οικογένειές τους, αλλά έπρεπε κάποιοι να μείνουν στα φυλάκια. Είδε ο Γέροντας έναν συστρατιώτη του, τον Γιώργο, πολύ λυπημένο και τον ρώτησε, να μάθει τον λόγο.
– «Εσύ παπα-Ιάκωβε, τα κατάφερες και θα περάσεις καλά με τα ψαλτικά σου και τα καλογερικά σου. Ρωτάς κι μένα, που θέλω να πάω στο χωριό μου να δω και την αρραβωνιαστικιά μου; Τι Πάσχα θα κάνω εγώ», του απαντά.

Και ο άνθρωπος του Θεού, πώς μπορούσε να αφήσει το συστρατιώτη του λυπημένο, αφού στο πρόσωπό του έβλεπε την εικόνα του Θεού;
– «Πόσες μέρες θέλεις», τον ρωτάει.
– «Ε! να μην είμαι το Πάσχα; Ε! Αν είμαι και τη Μεγάλη Εβδομάδα και την Μεγάλη Παρασκευή!… Αν είμαι και τη Μεγάλη Πέμπτη, να ακούσουμε και κανένα Ευαγγέλιο…», απαντάει ο Γιώργος.
– «Εντάξει! Θα τα κανονίσω! Θα πάω στο διοικητή».
Τελικά, την άδεια την πήρε ο Γιώργος, κι ο Γέροντας έμεινε στο στρατόπεδο!
Τα θυσίασε όλα για την αγάπη του πλησίον.
Για το πώς πέρασε το Πάσχα εκείνο, διηγόταν πολλές φορές ο Γέροντας:
– Ήμουν στη σκοπιά, πάνω σ’ ένα ύψωμα, και έβλεπα από μακριά τους κατοίκους των Αθηνών, που πήγαιναν στις εκκλησίες. Έλεγα την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, το “Δόξα Σοι, ο Θεός. Δόξα Σοι, ο Θεός”, και την ημέρα του Πάσχα “Δόξα τη αγία Αναστάσει Σου, Κύριε”.
Όταν άκουσα τις καμπάνες, κατάλαβα ότι είπαν οι Ιερείς το “Δεύτε, λάβετε Φως”, το “Χριστός ανέστη”. Αχ, Χριστέ μου! είπα, οι χριστιανοί μας παίρνουν το Άγιο Φως.
Και αμέσως ήρθε και σ’ εμένα το Άγιο Φως! Ήρθε, ένα φως από ψηλά και κάθισε από πάνω μου, και έγινα όλος φως».
Από το βιβλίο, ο “Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), Ένας σύγχρονος άγιος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ Γέροντος”. Έκδοση Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Γέροντος, Λίμνη Ευβοίας 2018.

***

Το Πάσχα του αγίου Γεωργίου Καρσλίδη στη φυλακή

Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης έγινε δόκιμος μοναχός στη Γεωργία στα 9 του χρόνια και στις 20 Ιουλίου 1919 στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής εκάρη μοναχός με το όνομα Συμεών. Λέγεται ότι κατά την ώρα της κουράς του, οι καμπάνες της Μονής ηχούσαν από μόνες τους. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση το μοναστήρι λεηλατήθηκε και καταστράφηκε, κυνηγήθηκε εκεί από το κομμουνιστικό καθεστώς, συνελήφθη, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε για την πίστη του σε θάνατο, ως «εχθρός του λαού».
Συνελήφθησαν κι οι μοναχοί της μονής.
Τους έκλει­σαν σε υγρή και σκοτεινή φυλακή, ό­που ήταν αναγκασμένοι να ξαπλώ­νουν σε μία σανίδα κάτω ακριβώς από την οποια αναδύονταν οι οσμές ακα­θαρσιών από διερχόμενο υπόνομο.
Ο ηγούμενος της Μονής δεν άντεξε. Υπέ­κυψε και πέθανε μέσα στη φυλακή. Τον μοναχό Συμεών (το μοναχικό όνομα του οσίου Γεωργίου) τον διαπόμπευσαν κάποια μέρα στους δρόμους και τον περιέφεραν δεμένο και χωρίς ρούχα, φωνάζοντας ειρωνικά γι’ αυτόν: «Να ο προφήτης!».
Μία νύχτα του Πάσχα ζήτησαν άδεια να εκκλησιαστούν οι κρατούμενοι κληρικοί και δεν τους επέτρεψαν. Τότε προσευχήθηκαν θερμά όλοι μαζί στον Αναστηθέντα Χριστό να τους ενισχύσει. Όταν έψελναν το »Χριστός Ανέστη» σείσθηκε η φυλακή και άνοιξαν οι θύρες από μόνες τους. Από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε έτρεξαν όλοι οι κάτοικοι της πόλεως να δουν τι συμβαίνει. Έβλεπαν τρεις ιερές μορφές να βαστούν τον Τίμιο Σταυρό, να περιφέρονται κυκλικά πάνω από τη φυλακή, ψάλλοντας το »Κύριε ελέησον». Η θεοσημεία αυτή διήρκεσε όλη τη νύχτα, ώστε την είδε όλος ο συγκεντρωμένος λαός της πόλεως. Μόλις χάραξε η αυγή έπαψε αυτή η ουράνια οπτασία(1)
(1) Σόλωνος Νινίκα » Οι νέοι μάρτυρες της Ρωσικής Εκκλησίας.

***«Δεῦτε λάβετε φῶς!»
Μυροφόρα Ευθυμίου

Ἡ μακαριστή Μυροφόρα, ἡ γνωστή στήν κωμόπολη τῆς Ἀραδίππου ὡς ἡ «γιαγιά ἡ Φορού»,
Ὅταν μεγάλωσαν τά παιδιά καί οἱ ὑποχρεώσεις λιγόστεψαν, ζοῦσε στόν παράδεισο. Ἔλεγε ὑπό τύπο εὐχῆς: «Ὁ Θεός νά σᾶς ἀξιώση νά τελειώσετε ἀπό τίς ὑποχρεώσεις σας, σάν ἐμένα τώρα, καί νά διαβάζετε!». Διάβαζε, διάβαζε καί προσευχόταν συνέχεια.
Ὅπου ἦταν καί ὅ,τι ἔκανε, προσευχόταν. Ἔψαλλε καί εἶχε πολλή θέρμη στήν προσευχή καί δυνατή πίστη. Τά ἄφηνε ὅλα στόν Θεό. Προσευχόταν γιά ὅλο τόν κόσμο.
Ἡ Ἀραδίππου ἔχει κάπου 15 Παρεκκλήσια. Σχεδόν καθημερινά ἔκανε τόν κύκλο μέ τά πόδια, ὅσο τήν κρατοῦσαν τά πόδια της, καί ἄναβε τά καντήλια.
Τό πρόσωπο τῆς γιαγιᾶς ἦταν πάντα ἤρεμο καί χαρούμενο, εἶχε μια χάρη καί ἕνα φῶς. Πολλοί πού τήν γνώριζαν ἔλεγαν ὅτι ἔχει ἀδιάλειπτη προσευχή. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι εἶχε ἀποτέλεσμα ἡ προσευχή της καί εἶχε καί πληροφορία στήν προσευχή.
Δέν ἦταν λίγες οἱ φορές πού ἡ γιαγιά ἔβλεπε διάφορα μέσα στήν Ἐκκλησία. Πότε ἔλεγε ὅτι ἔβλεπε στό Ἱερό δυνατό φῶς σάν φωτιά καί πότε ἁπαλό φῶς.
Πέρασαν τά χρόνια καί ἡ γιαγιά ὅπως εἴπαμε ἦταν καθηλωμένη στό κρεββάτι. Ἦταν νύκτα τῆς Ἀνάστασης καί εἶχαν φύγει ὅλοι νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία. Τούς εἶχε ζητήσει νά τῆς ἀφήσουν ἀνοικτό τό παράθυρο, ἔστω καί ἀπό ἐκεῖ νά ἀκούση τόν «Καλό Λόγο», ὅπως λέμε στήν Κύπρο. Τό σπίτι της δέν ἦταν πολύ μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἦταν πολύ στενοχωρημένη καί ἔκαιγαν τά σωθικά της πού τέτοια νύκτα ἔλειπε ἀπό τήν Ἐκκλησία. Πλησίαζαν μεσάνυκτα καί μόλις ὁ ἱερέας εἶπε «Δεῦτε λάβετε φῶς!», μία μπάλα φωτός μπῆκε ἀπό τό παράθυρο μέσα στό δωμάτιό της καί ἔκανε γύρους. Αὐτή βαθιά συγκινημένη τήν παρακολουθοῦσε καί κάποια στιγμή τήν πλησίασε καί μπῆκε μέσα της.
[Από το βιβλίο: “Ασκητές μέσα στον κόσμο” (Τρίτος τόμος). Εκδότης Ιερό Ησυχαστήριο «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος» Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής. Απρίλιος 2020] (Πηγή ψηφ. κειμένου: orp.gr, Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη)

***Η Παναγία ανέστησε το γιο μιας χήρας την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου

«…Κάποιο Μεγάλο Σάββατο, (μετά το 2017, στο χωριό Σμίξη Γρεβενών) μια μητέρα χήρα έχασε το γιο της σε νεαρή ηλικία, 42 χρονών.
Κατά τις 8 μ.μ. ένοιωσε ένα σφίξιμο, η μάνα κάλεσε ασθενοφόρο, περίπου στις 10μ.μ. ήλθε κι ο γιατρός διαπίστωσε τον θάνατο του παιδιού της. Της λέει «κάλεσε τους συγγενείς σου και ετοίμασε τα της κηδείας».
«Γιατρέ», του λέει, «να μην τους ειδοποιήσω τώρα, περιμένουμε να γίνει η Ανάσταση, πειράζει να τους ειδοποιήσω μετά την Ανάσταση;»
«Όχι», της λέει, «δεν πειράζει. Καλή Ανάσταση». « Καλή Ανάσταση», του λέει, κι ο γιατρός φεύγει.
Περνούσε η ώρα κι όπως χάιδευε τον νεκρό γιο της σήκωσε τα μάτια της απέναντι στο εικονοστάσι και λέει
«Παναγία μου, βοήθησε με, εσύ είδες το Παιδί Σου σταυρωμένο, εγώ δεν το είδα σταυρωμένο αλλά βοήθησε με, δεν είμαι χαζή να χάσω την ανάσταση του Γιου σου, δωσμου την δύναμη να πάω να χαρώ την ανάστασή Του κι όταν γυρίσω έχω καιρό να κλάψω το γιό μου».
Σκεπάζει το παιδί της κλειδώνει την πόρτα και η πιστή μάνα πάει στην εκκλησία.
Όταν ήλθε η ώρα της Θείας Κοινωνίας, βλέπει στα δεξιά τον γιο της, τα ‘χασε, κι όλοι νόμισαν ότι κατέρρευσε από την νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής. Ο γιος κατάλαβε ότι η μάνα του συγκλονίστηκε από την παρουσία του, γυρίζει από πίσω και πάει από την αριστερή μεριά, την πιάνει και της λέει:
«Μάνα, ο γιος σου είμαι, ευχαριστήθηκε τόσο πολύ η Παναγία από την προσευχή σου που με γύρισε πίσω ».

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «…Ήμουν κατάπληκτος !
– Γίνονται στις μέρες μας τέτοια πράγματα;… ρώτησα με θαυμασμό.
– Είδες… και ήταν λαϊκός. Είχε όμως πολύ απλότητα!!! και βαθειά πίστη.
Δεν λέει κάπου ό Χριστός, «ο πιστεύων εις εμέ α εγώ ποιώ και μείζονα τούτων ποιήσει»; Γιατί να μας φαίνεται παράξενο; Ο Χριστός δεν ανέστησε νεκρούς; Το Λάζαρο, το γιό της χήρας, την κόρη τού Ιαείρου! Οι Απόστολοι δεν ανάσταιναν νεκρούς;… Στους βίους των Αγίων δεν διαβάζουμε τόσα και τόσα;
Γιατί μας φαίνεται παράξενο; “
( Απόσπασμα από το βιβλίο: “Ο πατήρ Παΐσιος μού είπε”, του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 166-168)

Ήταν άνοιξη, ο Γέροντας Παΐσιος άκουγε τα πουλιά έξω να κελαϊδάνε και με ρωτάει:
«Τί λένε, τώρα, τα πουλάκια;»
«Που να ξέρω Γέροντα;» του λέω…
«Ευλογημένε, λένε το “Χριστός Ανέστη!”»
(Μαρτυρία π. Αρσενίου Κατερέλου)

Αναστημένε Κύριε, συναρίθμησέ μας ανάμεσα στους αναστημένους ουρανοπολίτες της αιωνίου Βασιλείας Σου.
Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς

Μια Στιγμή του Πάσχα – Υπάρχουν στιγμές της ζωής μας που ζυγίζουν μια ολόκληρη αιωνιότητα
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/20/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b3%ce%bc%ce%ae-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%ac%cf%83%cf%87%ce%b1-%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b3%ce%bc/

Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, Εύχομαι η Ανάσταση του Κυρίου να μας οδηγήσει όλους προς αγιοσύνη και να νικήσει τον παλαιόν άνθρωπον «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/18/43240/

Σήμερα όλα προσεύχονται, η γη, ο ουρανός, τ’ αστέρια, τα λουλούδια που μοσχοβολούν, … όλα ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη!». Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αναστημένε Κύριε, χρίσε τις ψυχές μας με το μύρο της χαράς.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/23/77374/

Η εμφάνιση του Φωτός της αναστάσεως κι οι άγνωστοι ερημίτες της Παλαιστίνης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/15/23325/

Χριστός Ανέστη μέσα από το Παράδεισο … από τον αγαπημένο μας παπα Φώτη τον δια Χριστό Σαλό!!! Η Ανάσταση του αγίου Σωφρονίου και του αγαθού μπαρμπα-Γεωργακού που έζησε όλο το θαύμα της Ανάστασης, άκουσε τα πρόβατα να του αποκρίνονται, με ανθρώπινη φωνή: «Αληθώς Ανέστη»!!!
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/01/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%ad%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%bc%ce%ad%cf%83%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%b4%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%bf/

Μες στο Άγιο Φως της Αναστάσεως με τον άγιο Ιάκωβο, την γερόντισσα Μακρίνα και τον άγιο Ιουστίνο τον Ρουμάνο
https://iconandlight.wordpress.com/2023/04/15/%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC/

Ἦχος πλ. α’

Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν.

Ἦχος πλ. β’

Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ, Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν.

Ἦχος πλ. α’

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ὁ Κανών, ποίημα Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.
ᾨδὴ α’ Ἦχος α’ εἱρμὸς

«Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας».

Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις, καὶ ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς ἀναστάσεως, Χριστὸν ἐξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ᾄδοντες.

ᾨδὴ γ’ Ὁ εἱρμὸς

«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ’ ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ᾧ στερεούμεθα».

Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται.

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον. Τὸν Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνοῦμεν, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν. Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν, ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ, χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον, ὑμνοῦμεν τὴν Ἀνάστασιν αὐτοῦ. Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι’ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος. γ’.

ᾨδὴ θ’ τοῦ Πάσχα.

Μεγάλυνον, ψυχή μου, τὸν ἐθελουσίως παθόντα καὶ ταφέντα καὶ ἐξαναστάντα τριήμερον ἐκ τάφου.
Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, καὶ ἀγάλλου Σιών· σὺ δὲ ἁγνή, τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου.

Μεγάλυνον, ψυχή μου, τὸν ἐξαναστάντα τριήμερον ἐκ τάφου Χριστὸν τὸν ζωοδότην.
Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, καὶ ἀγάλλου Σιών· σὺ δὲ ἁγνή, τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου.

Ἄγγελος ἐξαστράπτων ταῖς γυναιξὶν ἐβόα· Παύσασθε τῶν δακρύων, ὅτι Χριστὸς ἀνέστη.
῍Ω θείας! ὢ φίλης! ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς! μεθ’ ἡμῶν ἀψευδῶς γάρ, ἐπηγγείλω, ἔσεσθαι, μέχρι τερμάτων αἰῶνος Χριστέ· ἣν οἱ πιστοί, ἄγκυραν ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόμεθα.

Ὅτι Χριστὸς ἀνέστη τὸν θάνατον πατήσας καὶ τοὺς νεκροὺς ἐγείρας, λαοί, ἀγαλλιᾶσθε.
῍Ω Πάσχα τὸ μέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ· ὤ σοφία καὶ Λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου.

Δόξα…
Μεγάλυνον, ψυχή μου, τῆς τρισυποστάτου καὶ ἀδιαιρέτου Θεότητος τὸ κράτος.
Συμφώνως Παρθένε, σὲ μακαρίζομεν πιστοί· Χαῖρε πύλη Κυρίου· χαῖρε πόλις ἔμψυχε· χαῖρε, δι’ ἧς ἡμῖν ἔλαμψε, σήμερον φῶς τοῦ ἐκ σοῦ τεχθέντος, τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως.

Καὶ νῦν…
Χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε· χαῖρε, εὐλογημένη· χαῖρε, δεδοξασμένη, σὸς γὰρ Υἱὸς ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου.
Εὐφραίνου, ἀγάλλου, ἡ θεία πύλη τοῦ φωτός· ὁ γὰρ δύνας ἐν τάφῳ, Ἰησοῦς ἀνέτειλε, λάμψας ἡλίου φαιδρότερον, καὶ τοὺς πιστοὺς πάντας καταυγάσας, θεοχαρίτωτε Δέσποινα.

Καταβασία

Ὁ ἄγγελος ἐβόα τῇ κεχαριτωμένῃ· Ἁγνὴ Παρθένε, χαῖρε, καὶ πάλιν ἐρῶ· Χαῖρε· ὁ σὸς υἱὸς ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου.
Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, καὶ ἀγάλλου Σιών· σὺ δὲ ἁγνή, τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου.

Στιχηρὰ τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν Στίχων αὐτῶν.
Ἦχος πλ. α’

Στίχ. Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν.

Πάσχα ἱερὸν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Ἅγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστὸς ὁ λυτρωτής, Πάσχα ἄμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τῶν πιστῶν, Πάσχα, τὸ πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοῖξαν, Πάσχα, πάντας ἁγιάζον πιστούς.

Δόξα… Καὶ νῦν…

Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.