Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Χαίρετε»! «Ειρήνηυμίν»
π. Βασιλείου Γοντικάκη
Η Ορθοδοξία, ως σεσαρκωμένη Αλήθεια, είναι ανυπόφορη, με σταυρούς και θανάτους, αλλά ζωηφόρος για τον άνθρωπο, επειδή τον φέρνει στο θαύμα της Αναστάσεως.
Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανυπόκριτοι», που έχουν δεχθεί την παράκληση του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου.Τους αρκεί η Χάρις. Και αυτή εκπέμπουν αενάως, μια ακτινοβολία που τρέφεται ακατάπαυστα από την συντριβή της καρδιάς και την αίσθηση που έχουν ότι μολύνουν τον τόπο με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τη δημιουργία και όταν ζουν και αφού παρέλθουν, γιατί το Πνεύμα το Άγιον δίδει νόημα και λόγο στην παρουσία και την απουσία τους.
Αντίθετα, μόλις πιστέψεις ότι κάτι είσαι στην αρετή ή στη γνώση, τότε τα χάνεις όλα και γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα αν νομίζεις εσύ-ή και κάποιοι άλλοι- ότι είσαι υπόδειγμα αρετής και ανανεώσεως της πνευματικής ζωής. Αυτό που έχουν οι Άγιοι δεν είναι τα ανθρώπινα ταλέντα ή προτερήματα: σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως. Αλλά ότι όλα αυτά τα αγίασαν προσφέροντάς τα στον Θεό. Και δι’ αυτών φανερώνεται η Χάρις που παρηγορεί και θεώνει τον άνθρωπο.Ο αληθινά ταπεινός είναι «ως άνθρωπος μη ελθών εις το είναι». Είναι ανύπαρκτος για τον κτιστό και φθειρόμενο κόσμο.
Υπάρχει με άλλο τρόπο στην κατά χάριν θεία ύπαρξη.
Αυτοί πού φτάνουν σ’ αυτά τα μέτρα της Χάριτος και ξεπερνούν τα όρια της φύσεως είναι ελάχιστοι. Μακάρι να είναι ένας σε κάθε γενιά. Αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα ζήλειας σε κανένα, αλλά είναι μια ευλογία για όλους.
Για να προχωρήσεις σ’ αυτά τα ιερά, πανάγια και ανέφικτα ανθρωπίνως, πρέπει να είσαι φύση αγαθή και αληθινά ευαίσθητος. Ή πρέπει να είσαι πολύ κτυπημένος και διαλυμένος.
Και αύτη η έσχατη συντριβή και ο πόνος να σε οδηγήσουν στην ολοκληρωτική παράδοση στο θέλημα του Θεού. Εκεί τα πάντα λειτουργούν με ένα άλλο τρόπο. Δεν ρυθμίζονται από την ανθρώπινη επιθυμία και απόφαση. Αλλά από την θεία βούληση.
Όλη η ζωή είναι ένα μυστήριο. Ακούμε στην Γραφή ότι ο Θεός «ον θέλει ελεεί, ον δε θέλει σκληρύνει […] Τω γαρ βουλήματι αυτού τις άνθέστηκε;». Ρωμ. 9,18-19.
Αλλά όλα, είτε έτσι είτε αλλιώς, πρέπει να τα δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη. «Ευχαριστούντες Θεώ». Γιατί τα πάντα εν σοφία εποίησε και ποιεί. Και αυτό το συνειδητοποιούμε μετά από πολύ κόπο και υπομονή.
Ένας μπορεί από πρωίας έως εσπέρας να φθάση σε θεία μέτρα. Και άλλος μπορεί να κάθεται εκατό χρόνια στο κελί του και να μην καταλάβει τί σημαίνει αυτό. Ο Θεός όμως δεν είναι άδικος. Η επιτυχία στον αγώνα της πνευματικής ζωής δεν χωρίζει τους ανθρώπους, αλλά τους ενώνει. Η επιτυχία του ενός (η αληθινή, όχι η φανταστική) είναι επιτυχία όλων. Επιτυχία, παρηγοριά, κεφάλαιο ζωής και ελπίδος, όχι μόνο γι’ αυτόν αλλά και για τους αποτυχημένους, τους άσχετους και ξένους.
Εάν την επιτυχία στην πνευματική ζωή, την πρόοδο στην κάθαρση, στην αρετή, εκουσίως ή ακουσίως, την θεώρηση ο μοναχός αφορμή για να βλέπει τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους και να υπερηφανεύεται, τότε τα έχασε όλα.
Σκοπός όλης της ασκήσεως είναι να φτάσεις στην ταπείνωση, πού σε οδηγεί στην ελευθερία του παραδείσου και σε αδελφώνει με όλους. Να αγαπήσεις τον Θεό. Να νοιώσεις την άμετρή Του αγάπη, τον θείο τρόπο υπάρξεως, τον εκστατικό έρωτα, πού κάνει τον Θεό Λόγο να γίνεται έκτος εαυτού για να σε σώσει.
Ταπεινώνεται. Φτάνει στην έσχατη ταπείνωση, πού είναι φανέρωση της ανέκφραστου δόξης και αγάπης.
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
Archimandrite Vasileios of the Iveron Monastery on Mount Athos says,
The true monk – and by extension the true Christian – is a person from whom a heavenly peace and spiritual fragrance constantly radiates out to his fellow men.
HE is a day of sunshine and of calm; a well of purity and fruitful virginity. His whole body, as it were, forms a laugh of silent joy. Gentleness and radiance flow from him. Like a cool and clear day in spring when the breeze is full of the scents of new life, so his words are full of the fragrance which comes from the flower-covered valleys of his heart, the slopes of his sacred and light-bearing reflections.
***
In his presence one feels boundless peace and security. Near him everything is filled with light. Uncertainties vanish; one begins to love Christ, and to love life. One no longer fears death.
He literally overflows. That is an expression which gives some idea of the truth about him. He has a treasure of inexpressible joy hidden in an earthen vessel, small and fragile. And this joy overflows and spreads all around him, filling his surroundings with its fragrance.Light shines from his being. His inner rejoicing sometimes goes beyond his endurance, breaks his heart, and shows itself in tears and cries and gestures. And whether he speaks or whether he is silent, whether he sleeps or whether he is awake, whether he is present or whether he is absent, it is always the same thing that he says, the same thing that he is, the same grace and the same power. His presence or the memory of him, the feeling that he is near, or simply that he exists, of itself conveys something other, something uncreated, tranquil, penetrating. It is something which renews man, calms his nerves, extinguishes his anger, enlightens his mind, gives wings to his hope and prepares him for a struggle that gives quiet and peace to a whole people.
***
Because God is love, one realizes that the greatest blessings are the trials, not the easy things…. The way of Orthodoxy is filled with difficulties and crosses, but it yields you to the path wherein you glorify God for all things and are thankful for all things––the Resurrection.
Great is the one who is humble. Let us remember what the Lord said, “I thank Thee, O Father… that Thou hast hid these things from the wise and prudent, and hast revealed them unto babes” (Luke 10:21)––to the humble, to the meek. Let us, therefore, love this humility and meekness, that we may receive the grace of God, that we may rejoice both in life and death without flaunting our joy, and that it may become a blessing for all of us.
Let our whole life become a prayer!
(Archimandrite Vasileios from the book The Hymn of Entry)
Ode 5. Irmos.Of the Samaritan Woman
‘Make the light of your commandments dawn for me, O Lord, for my spirit rises early for You, O Christ, and hymns You: for You are our God and to You I have run for refuge, O king of peace.’
Ode 6. Of the Samaritan Woman
Good Lord, you are an inexhaustible stream of life, an abyss of mercy. As you journeyed you sat down by the Well of the Oath, and cried out to the woman of Samaria: Give me water to drink, that you may receive streams of forgiveness.
Ode 7.
You are the water of life, the Woman of Samaria cried out to Christ; therefore, O Word, give me, who am ever thirsty, your divine grace to drink, that I may no longer, Lord Jesu, be mastered by the drought of ignorance, but may proclaim your wonderful works.
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Χαίρετε»! «Ειρήνηυμίν»
Ο Στάρετς Αμβρόσιος Κουργκάνοφ (Kurganov), Πνευματικός πατέρας του Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσας
Εκοιμήθη στις 17/30 Μαΐου 1933 στην Μονή Μίλκοβο της Σερβίας
Ο μεγαλόσχημος αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Κουργκάνοφ* (1933), ήταν πνευματικό παιδί των Πατέρων της Όπτινα, του Γέροντα Anatoly (Potapov). Ο Μεγαλόσχημος Μοναχός Αμβρόσιος ήταν ο ζωντανός ήλιος της Μονής Μίλκοβο και ζούσε αγία ζωή. Είχε το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής και ζούσε μέσα σε αδιάκοπη μνήμη θανάτου. Εξέπεμπε την ειρήνη και τη χαρά της Βασιλείας του Θεού. Ο π. Θαδδαίος, που μέχρι τέλους της επίγειας ζωής του έτρεφε φλογερή αγάπη για τον πνευματικό του δάσκαλο, έλεγε: «Ο π. Αμβρόσιος ακτινοβολούσε μια απίστευτη και καθαρή αγάπη. Είχε λάβει την πολυτιμότερη δωρεά από όλους τους Γέροντες της Όπτινα — το χάρισμα της αγάπης. Ποτέ δεν νευρίαζε με οποιονδήποτε απ’ τους μοναχούς ή τους δοκίμους, και ποτέ δεν τους απευθυνόταν με λόγια αιχμηρά. Ανεχόταν τα πάντα με υπομονή και συγχωρούσε τους πάντες. Απόθετε όλες τις φροντίδες και τα βάρη του στα πόδια του Κυρίου και μόνο σε Εκείνον εμπιστευόταν τις θλίψεις του. Αγωνιζόταν να το περάσει αυτό στην αδελφότητα της μονής του, και πολλοί από τους μοναχούς έμαθαν πώς να καλλιεργούν και να τηρούν στην καθημερινή τους ζωή μια τέτοια απαθή αγάπη, που αγκαλιάζει τους πάντες».
Μπορούσες να δεις ότι τον απασχολούσε πάρα πολύ η φροντίδα του μοναστηριού, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε σε κανέναν, εμπιστευόμενος τα πάντα στον Θεό μόνο. Ουδέποτε τιμώρησε κάποιον ή είχε κακό λογισμό για τον οποιονδήποτε, ούτε βέβαια κοίταξε ποτέ κάποιον με θυμό. Αγαπούσε τον καθένα όπως ακριβώς ήταν, και προσευχόταν στον Θεό για τον φωτισμό ενός εκάστου. Δίδαξε τους άλλους κυρίως με το παράδειγμα του, δια του οποίου αγωνίστηκε να οδηγήσει όλους στην οδό της σωτηρίας».
Ο π. Αμβρόσιος ήταν πολύ υπομονετικός και τα ελαττώματα τα οποία είχαν οι άλλοι άνθρωποι, τα διόρθωνε με την αγάπη του. Το να μην κατηγορούμε τους άλλους ανθρώπους, θεωρούνταν στο μοναστήρι Μίλκοβο, η μεγαλύτερη αρετή.
Έλεγε το να κατηγορούμε κάποιον είναι χειρότερο και από την πορνεία! Για να μην κατηγορούμε άλλους ο πατήρ Αμβρόσιος μας δίδασκε να ψάχνουμε να βρούμε σε κάθε ψυχή το καλό…
***
Ερώτηση: Θα θέλαμε να μας πείτε κάτι για τον πατέρα Αμβρόσιο, τον πρώτο σας πνευματικό;
Πατήρ Θαδδαίος: Ο αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος δίδασκε αυτό, που ο ίδιος είχε διδαχθεί από τους γέροντες του, δηλαδή ότι ο Κύριος ζητάει από μας να έχουμε αγάπη. Αυτήν την αγάπη την είχε ο πατήρ Αμβρόσιος. Είχε αγάπη και υπομονή για όλους.Δεν κατηγορούσε, ούτε διόρθωνε ποτέ κανέναν, ούτε μοναχό ούτε δόκιμο. Δεν τιμωρούσε, ούτε κατέκρινε κανένα, παρ’ όλο που στο μοναστήρι του υπήρχανε πολλά προβλήματα και ενοχλητικά γεγονότα, σαν αυτά που υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Ποτέ, για παράδειγμα δεν επέπληττε κανένα για τον τρόπο που εργαζόταν.
Ο πατήρ Αμβρόσιος όλα τα άφηνε στον Κύριο. Δεν προσπαθούσε να αλλάξει κανένα. Αυτό το έζησα κι εγώ ο ίδιος προσωπικά. Όταν πρωτοήρθα στο μοναστήρι, η πρώτη υπακοή που έπρεπε να κάνω, ήταν να προσέχω το αμπέλι. Παρ’ όλο όμως που το πρόσεχα, ήρθανε κάποιοι και έκλεψαν σταφύλια. Στη συνέχεια, αφού απέτυχα να προσέχω το αμπέλι μου ανέθεσαν να προσέχω τα πρόβατα.
Το μοναστήρι είχε ένα λιβάδι δίπλα στο ποτάμι Μόραβα και εκεί μου ανέθεσαν να οδηγήσω τα πρόβατα για να βοσκήσουν. Την ώρα όμως που τα πρόσεχα, επειδή είχα ένα βιβλίο να διαβάζω, αποκοιμήθηκα. Ξαφνικά ξύπνησα. Κοιτάω και τι να δω! Τα πρόβατά έγιναν άφαντα. Έφυγαν! Πήγαν στο διπλανό χωράφι και έφαγαν όλα τα φασόλια!
Ήξερα μετά από αυτό ότι θα έρθει ο χωριάτης, που είχε μισό μισό το χωράφι με το μοναστήρι και θα παραπονεθεί γι’ αυτό στον ηγούμενο Αμβρόσιο.
Έφτασε λοιπόν ο χωριάτης και παραπονέθηκε στον ηγούμενο. Εμένα κανένας δεν μου παραπονέθηκε. Ήρθε μόνο ο άνθρωπος, που ήταν υπεύθυνος για τα οικονομικά και μου είπε: «Ο ηγούμενος σε ευλόγησε για άλλη υπακοή. Σε στέλνει να φυλάγεις τις αγελάδες».
Έτσι ανέλαβα να προσέχω τις αγελάδες. Και με αυτή όμως την υπακοή δεν τα πήγα καλύτερα. Την ώρα που πρόσεχα τις αγελάδες, επειδή διάβαζα το προσευχητάρι, μια γριά αγελάδα μου έφυγε. Πέρασε σε ένα χωράφι, που μόλις είχαν αρχίσει να φυτρώνουν τα λάχανα. Τα έφαγε, με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης να έρθει αργότερα στο μοναστήρι και να παραπονεθεί για τον κατεστραμμένο κήπο.
Εμένα όμως πάλι κανείς δεν μου παραπονέθηκε. Ήρθε μόνο ο άνθρωπος που φρόντιζε για τα οικονομικά του μοναστηρίου και μου είπε: «ο ηγούμενος σε ευλόγησε με άλλη υπακοή. Θα βοηθάς στην κουζίνα και θα φέρνεις στην εκκλησία θυμιατό. Εγώ απόρησα πως δεν ήρθε κανείς να μου παραπονεθεί. Δεν ήρθε κανείς να μου πει: «Βρε άνθρωπε, γιατί δεν πρόσεχες τις αγελάδες; Τι έκανες εκείνη την ώρα;»
Από τον πατέρα Αμβρόσιο πάντα ξεχείλιζε μία ξεχωριστή και απίστευτη αγάπη! Αυτήν την αγάπη ο πατήρ Αμβρόσιος την διδάχτηκε από τους γέροντες στο μοναστήρι της Όπτινα. Εκεί διδάχθηκε πως το πιο σημαντικό από όλα είναι η αγάπη.
από το βιβλίο: Πνευματικές Συζητήσεις, του Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη,σελ. 144-145
***
Οι πρώτες ημέρες στο μοναστήρι ήταν, για τον Αδελφό Τόμισλαβ, (π. Θαδδαῖος) ημέρες πολύ μεγάλης χαράς. «Ο,τιδήποτε και εάν κάνεις, πάντοτε σιωπηλα να επαναλαμβάνεις τα λόγια, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν!». Ήμουν νέος, και έκανα υπακοή με όλη μου την καρδιά. «Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, λόγω της ολοκληρωτικής παράδοσής μου στο θέλημα του Θεού και του ειλικρινούς πόθου μου για Εκείνον, με φώτισε η χάρις του Θεού γεννώντας μέσα μου ένα απερίγραπτο αίσθημα χαράς και ειρήνης. Άκουγα εντός της καρδιάς μου τον λόγο, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλον». Προσπάθησα να θυμηθώ κάποια περιστατικά του παρελθόντος, και δεν μπορούσα. Όλοι μου οι λογισμοί ήταν σε κατάσταση ειρήνης, και ένα αίσθημα άφατης χαράς και πόθου βασίλευε σ᾿ όλο μου το είναι. Αυτή είναι η κατάσταση των αγγέλων και των αγίων, κατάσταση πλήρους και τέλειας Χάριτος. Μόνον εκείνοι που έχουν βιώσει τη δωρεά της Χάριτος κατανοούν την κατάσταση των αγγέλων και των αγίων, τους οποίους καθοδηγεί το Άγιο Πνεύμα». Έτσι, ο Τόμισλαβ έγινε το ταπεινό δοχείο του ησυχαστικού πνεύματος της Εκκλησίας, στολισμένος με το εύοσμο άνθος της καρδιακής προσευχής.
Αργότερα, ο π. Θαδδαίος θα μιλούσε συχνά στα πνευματικά του παιδιά για την «αδάπανη Χάρη», ως μια ανεκτίμητη δωρεά του Θεού, διά της οποίας μας καθοδηγεί ο Κύριος στην πνευματική ζωή: στο μεν ξεκίνημα μας δείχνει δια αυτής τον σκοπό της ζωής (που είναι η εν Χριστώ θέωση εντός της Εκκλησίας) και αργότερα, σε καιρούς θλιψεων και δοκιμασιών, μας δίνει με αυτή δύναμη και παρηγοριά. Όντας άπειρος στην πνευματική ζωή, ο αδελφός Τόμισλαβ νόμιζε ότι όλοι οι μοναχοί κατείχαν αυτήν την θεόσταλτη αδάπανη Χάρη, αλλά μόνο πολύ αργότερα κατάλαβε ότι η αγάπη του Θεού του είχε χαρίσει μεγάλο δώρο, για το οποίο δεν ήταν άξιος, προκειμένου να τον προετοιμάσει για τον Γολγοθά της μελλοντικής του διακονίας ως ηγουμένου και πνευματικού πατέρα πολλών. «Νόμιζα ότι όλοι οι μοναχοί, ιερείς, επίσκοποι είχαν τη δωρεά της αδάπανης Χάριτος και -θα το πιστέψετε;- έχω περάσει τόσα χρόνια μεταξύ μοναχών και ιερέων, και έχω γνωρίσει έναν μόνο μοναχό που είχε αυτό το δώρο. Έναν μόνο!Ωστόσο, μεταξύ των λαϊκών ανθρώπων που ζουν με τις οικογένειές τους, συνάντησα πολλούς που έχουν δεχθεί αυτή τη δωρεά της Χάριτος».
***
Όπως τόσο συχνά συμβαίνει στη ζωή, αυτή η κατάσταση της ουράνιας χαράς δεν θα κρατούσε πολύ, γιατί ο Θεός -όπως έλεγε ο π. Θαδδαίος- δεν επιτρέπει σε κάποιο άπειρο άνθρωπο να απολαύσει την κατάσταση της Χάριτος για πολύ, έτσι ώστε να μην την καταχραστεί. Ο γέρων Αμβρόσιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 1933, έναν μόλις χρόνο μετά την άφιξη του Τόμισλαβ στο μοναστήρι. Ο π. Θαδδαίος βίωσε πολύ μεγάλο πόνο, έχασε την καρδιακή προσευχή του, και η Χάρη του Θεού τον εγκατέλειψε. «Όταν πέθανε ο πνευματικός μου, πέρασα πολλά χρόνια μέσα σε οδύνη και θλίψη. Την ψυχή μου διέλυε η στενοχώρια. Οι φόβοι που με βασάνιζαν όταν ήμουν παιδί, επανήλθαν».
Σε μια προσπάθεια, να θεραπεύσει την ψυχή του, έπαιρνε το ακορντεόν του και πήγαινε στους λόφους, όπου περνούσε ώρες στη μοναξιά, παίζοντας μουσική. «Πάντοτε αγαπούσα τη μουσική και το άκουσμά της λειτουργούσε παρηγορητικά». Αναζητούσε επίσης παρηγοριά σε ἀλλους γέροντες, αλλά η ψυχή του δεν μπορούσε να βρει ανάπαυση. Ακριβώς όταν κάθε ελπίδα τον είχε εγκαταλείψει, ο Θεός του έστειλε παρηγοριά μέσα από ένα αντίγραφο της Οδού της Σωτηρίας του αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου. Έτσι, η εμπειρία των Αγίων Πατέρων επιβεβαιώθηκε ακόμα μία φορά στη ζωή του Τόμισλαβ. «Όταν δεν υπάρχει άνθρωπος να μας φέρει παρηγοριά, τότε έρχεται ο Θεός και μας φέρνει τη χαρά, μέσα από ένα βιβλίο».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα – Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Eκδόσεις «ΕΝ ΠΛῼ»
*Ο μεγαλόσχημος αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Κουργκάνοφ (Kurganov), ήταν πνευματικό παιδί των Πατέρων της Όπτινα, του Γέροντα Anatoly (Potapov). Ως υποτακτικός, είχε ζήσει υπό την καθοδήγηση του γέροντος Θεοδοσίου, οικονόμου της Σκήτης της Όπτινα. Γεννήθηκε σε ιερατική οικογένεια στην επαρχία Πένζα την 1/14 Ιανουάριο το 1894. Στις 22 Μαρτίου/ 4 Απρ 1923, εκάρη μοναχός με το όνομα Αμβρόσιος στη Μονή Petkovica. Και στις 24 Ιανουαρίου/ 4η του Φεβρουαρίου 1926, χειροτονήθηκε ηγούμενος στην αρχαία σερβική μονή Μίλκοβο όπου έγινε μια πραγματική πνευματική εστία. Συνδέθηκε με πνευματικές μορφές, όπως τον Μητροπολίτη Αντώνιο Κραποβίτσκυ (Khrapovitsky) του Κιέβου και Γαλικίας, Επίσκοπο Άγιο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον Αρχιεπίσκοπο Θεοφάνη (Bystrov) της Πολτάβα. Γύρω από τον π. Αμβρόσιο συγκεντρώθηκαν πολλοί νέοι με δίψα για πνευματική καθοδήγηση. Μεταξύ αυτών εκάρη μοναχός στο Μίλκοβο ο μετέπειτα άγιος Ιωάννης (Maximovich) της Σαγκάης, οι μελλοντικοί ιεράρχες Αντώνιος (Senkevich) από το Λος Άντζελες και Αντώνιος (Μεντβέντεφ) του Σαν Φρανσίσκο. Επίσης ο Επίσκοπος Λεόντιος της Γενεύης, ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος (Bartoshevich) της Δυτικής Ευρώπης, ο Αρχιμανδρίτης Θεοφάνης (Shishmanov), ο Αρχιμανδρίτης Νίκανδρος (Belyakov), ο Αρχιμανδρίτης Ζωσιμάς (Valyaev), ο Ηγούμενος Λουκάς (Rodionov), ο οποίος διαδέχθηκε τον π. Αμβρόσιο, ο Ιβάν (Philipp) Gardner, μελετητής της αρχαίας ρωσικής λειτουργική μουσική, ο Αρχιμανδρίτης Kyprian (Kern), καθηγητής στο Θεολογικό Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου και πολλοί άλλοι. Προείδε το θάνατό του. Εκοιμήθη στις 17/30 Μαΐου 1933 στην Μονή Μίλκοβο από φυματίωση.
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
Saint Paisios of Mount Athos
“After the demonic storm, there will come a divine sunshine”…
– Geronda, why is the devil called “ruler of the world”? Does he really have dominion over the world?
– No way does the devil rule the world! In calling the devil “prince of this world,” Christ did not mean that he rules the world, but that he is master over vanity, over deceit. How else could it be? Would God have really allowed the devil to rule over the world? However, those whose hearts are given over to vanity, to worldliness, are living under the power of the “ruler of this age.” That is, the devil rules over vanity and over those who are enslaved by vanity and worldliness. What does the word “worldliness” mean? It means adornments, trifling baubles, does it not? Thus, those who are enslaved by vanity find themselves under the devil’s thumb. A heart that is captivated by worldly vanity keeps the soul in an underdeveloped state and the mind in obscurity.
Our soul’s greatest enemy, an enemy greater even that the devil is the worldly spirit. It sweetly attracts us and then leaves us with bitterness forever. If, on the other hand, we were to see the devil himself, we would be so overwhelmed with horror that we would be forced to turn to God and would undoubtedly strive to get to paradise. In our age a lot of worldliness has entered the world, a lot of worldly spirit. This worldliness will destroy the world. By becoming internally worldly, people have expelled Christ from themselves.
***
Sin has become fashionable
The greatest barbarianism in the world is not war, but moral catastrophe.People are deteriorating both spiritually and physically. Some people try to justify the situation by saying that sinful life did not begin in our times. “Look at what was going on in ancient Rome!” – they say.
True, but the people in Rome were pagans and worshipped idols. And Apostle Paul in his Epistle to the Romans addressed himself to these pagans, who had become baptized, but had not yet foresworn their bad habits. We should not follow the examples of the greatest decadence in each epoch. Just think – we are Orthodox people, and where have we landed! About other people nothing can be said at all… But the worst thing is that modern people, while engaging in sin on a wholesale basis and seeing that someone is not following the spirit of the times and is not sinning, but demonstrates an iota of piety, – call such a person backward, a retrograde. These people are upset that someone is not sinning. They equate sin with progress. And that is absolutely the worst thing. If modern people, living in sin, would at least recognize it, God would have mercy upon them. But they try to justify that which has no justification, and they laud sin. Moreover, to count sin as progress and to say that morality has outlived its time is, beside everything else, a most horrible blasphemy against the Holy Spirit. Therefore, if someone living in this world engages in spiritual endeavor and keeps his life pure, – that has great value. Such people are due to be immensely rewarded,
***
O, if only we could realize how long-suffering is God! It took 100 years to build Noah’s ark. Do you not think that God was unable to quickly build some kind of an ark? Of course He could do it, but He allowed Noah to suffer for 100 years, in order for others to likewise realize what awaited them, and to repent. “Look, – said Noah to the people, – there will be a deluge! Repent!” But they only laughed at him. “What a box he is building!” – remarked Noah’s contemporaries sarcastically and continued on their merry way…. Let us ask God to grant the world repentance and that we may escape His righteous anger. God’s imminent wrath cannot be avoided safe through penitence and the keeping of His commandments.
Coming difficult years. We will have big tests… we take it seriously, to live spiritually…. Now go or Christ or the devil. It is clean front. Now you become a hero because do not greeting the devil. However we will see terrible events. There will be spiritual battles. The Saints will be more sanctified and the dirty will become more dirty. I feel inside me a consolation. A storm is therace has value…
One can see tempests and great agitation in all the nations. I can now appreciate the torment which the prophets suffered. The greatest martyrs were the prophets! They were martyrs to a greater extent than all the known martyrs, despite the fact that not all of them died a martyric death. This is because martyrs suffered comparatively briefly, while the prophets witnessed the doing of evil and suffered constantly. They cried out and cried out, but the others continued to blow their own horns. And when, due to these others, God’s wrath came down on people, the prophets suffered together with all the rest. But at least in those times men’s minds were limited, and they simply left God to worship idols. Now, when people abandon God consciously, – this leads to the greatest idolatry and paganism.
We have not yet realized that the devil has hurled himself forth to destroy God’s creations. The devil is enraged because the world has begun experiencing concern over the loss of goodness. He is in a frenzy, because he knows that he has little time left to act. He is now behaving like a criminal, who, upon being caught, cries out: “I can’t save myself, they’ll catch me,” – and begins wrecking everything both right and left. The world is burning! Do you realize that? The devil has lit such a conflagration that even if all the firemen were to gather together, they could never extinguish this fire. In a spiritual fire nothing remains undamaged. The only thing left for us is to pray that God have mercy upon us.
The entire world is coming to a single end. Universal destruction. We cannot say: “A window or something like that is slightly broken in the house, let me fix it.” The entire house has fallen apart. The state of affairs has already spun out of control. Only God can do something from above.
Despite the fact that we have brought ourselves to such a state, God does not leave us to the mercy of fate. God proceeds to guard the modern world with both hands so-to-speak. Today, when mankind is surrounded by so many dangers, God protects it like a mother does her child. Currently Christ, the Most-holy Theotokos and the saints help us much more than in past times, only we do not realize it. And what would happen to the world if this help were not available?!…
The world does not understand that God is helping it. If God were not helping us, with the amount of dangerous technology that we currently have in the world we would all have been crippled long ago. But, fortunately, we have protectors: our Father – God, our Mother – the Most-holy Theotokos, our brothers and sisters – the saints and the angels.
How great is the devil’s hatred of mankind! How strong is the enemy’s desire to destroy us! And yet we forget with whom we are doing battle. If only you knew how many times the devil has already wound his tail around the earth, planning to destroy it! However, God does not allow him to do it, He ruins all his plans. God extracts benefit even from the evil which the devil attempts to do to us; God turns this evil into good.
***
– Geronda, it seems to me that the devil has great power, especially in our times.
– The devil does not have power, but is full of malice and hate. Only God’s love is all-powerful. Satan tries to pass himself off as being all-powerful, but cannot cope with such a role. He appears to be powerful, but in reality he is absolutely powerless. Many of this destructive plans fall apart even before they are put into action. Do you think a good and kind Father would allow some kind of hoodlums to beat up His children?
***
Humility possesses great power. The devil falls apart in the presence of humility… Whatever we do, we must be filled with humility, love, and nobleness. It is all so simple, and we ourselves are complicating our spiritual life… The easiest means to salvation are love and humility. For this reason we should begin with love and humility, and then go on to other things.
In order to hold back a great evil, great holiness is needed. A spiritual person can hold back evil and help others.
Today’s situation can be resisted only spiritually, not by worldly means.
We have to pray a lot, and with pain in our hearts, so that God will intervene: our times are very hard to understand. The Tower of Babel is upon us! Divine intervention is needed…
God still dwells in a part of the Christians. God’s people, people of prayer, still remain, and God in his all-goodness still tolerates us and will put everything in order. Don’t be afraid! God loves us.
Don’t get upset in the least, for God is above everything. He rules everyone…
“After the demonic storm, there will come a divine sunshine”… Let God use evil to good, as God is Good.Apolytikion to St. Paisios of the Holy Mountain in the First Tone
The offspring of Farasa, and the adornment of Athos, and the imitator of the former righteous, equal in honor, O Paisios let us honor O faithful, the vessel full of graces, who hastens speedily to those who cry out: glory to Him Who gave you strength, glory to Him Who crowned you, glory to Him Who grants through you healings for all.
Megalynarion
Rejoice the communicant with the Venerable, the pride of Athos, the adornment of Monastics, Rejoice the new teacher of the Church, O godly-minded Paisios, our boast.
Through the intercessions of our Father among the Saints Paisios the Athonite, through the prayers of St. George the Trophy-bearer, of all the ascetic Fathers and all the saints, O Lord of compassion and hope, have mercy on us and save us!
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Χαίρετε»! «Ειρήνηυμίν»
Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός
Εορτάζει στις 28 Μαΐου
«θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις. ημείς μωροί δια Χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν Χριστώ· ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί· υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. …» (Α’ Κορ. δ’ 9-10)
Ο Όσιος Ανδρέας, ο διά Χριστόν σαλός, καταγόταν από την Σκυθία και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού (886 – 912 μ.Χ.) υπηρέτησε τον πρωτοσπάθαριο Θεόφραστο, ως νοτάριος, αφού πρώτα έμαθε την ελληνική γλώσσα. Σε ηλικία 36 ετών, ύστερα από θείο φωτισμό εστράφη προς την ασκητική και ενάρετη ζωή, παρουσιάζοντας στοιχεία μωρίας στον τρόπο διαβίωσης του. Ο Άγιος ηρπάγην έως τρίτου ουρανού, και άλλη φορά σε μία ολονύκτια ακολουθία στο ναό των Βλαχερνών είδε τη Θεοτόκο στον ουρανό προσευχόμενη και σκέπουσα το λαό με το τίμιο ωμοφόριό της (1 και 28 Οκτωβρίου). Εκοιμήθη στις 28 Μαΐου του 936, κατά άλλους του 946
***
Κάποια νύκτα σηκώθηκε για να προσευχηθεί. Ο φθονερός διάβολος δεν ήταν δυνατόν να τον αφήσει απείρακτο. Μόλις άρχισε την προσευχή του έρχεται με πολύ θόρυβο και του κτυπά την πόρτα. Ο μακάριος ως νέος και μη γνωρίζοντας από τις πονηρίες του διαβόλου, φοβήθηκε, σταμάτησε την προσευχή του και ξάπλωσε στο κρεβάτι του και σκεπάστηκε. Όταν είδε ο σατανάς ότι φοβήθηκε και άφησε την προσευχή χάρηκε και λέγει στον άλλο δαίμονα: “Να! ακόμα αυτός είναι βρέφος, τρέχουν τα σάλια του, και προετοιμάζεται για να κάνει πόλεμο εναντίον μας”. Αφού τα είπε αυτά εξαφανίστηκε.
Ο μακάριος Ανδρέας αποκοιμήθηκε. Βλέπει τότε στον ύπνο του ότι βρέθηκε στο θέατρο της πόλεως. Από το ένα μέρος υπήρχαν πολλοί άνδρες λευκοφόροι (ασπροντυμένοι) και φωτεινοί και από το άλλο ήταν ένα πολύ μεγάλο πλήθος κατάμαυροι αράπηδες. Ζητούσαν και τα δύο μέρη να παλέψουν. Οι κατάμαυροι είχαν ανάμεσα τους ένα μεγαλύτερο, που ήταν χιλίαρχος, και έλεγαν προς τους λευκοφόρους: “Όποιος θέλει από σας, ας βγει να πολεμήσει με αυτόν”.
Ενώ ο Άγιος έστεκε και άκουε τα λεγόμενα, βλέπει να κατεβαίνει από τον ουρανό κάποιος νέος πάρα πολύ ωραίος, λαμπρότερος του ήλιου στη όψη, κρατώντας στα χέρια του τρία υπέροχα στεφάνια. Το ένα ήταν στολισμένο με μαργαριτάρια, το δεύτερο με πολύτιμες πέτρες και το τρίτο με κρίνα και άνθη του Παραδείσου. Ήταν δε αυτά και αμάραντα και είχαν τόση ευωδία ώστε θαύμαζε ο μακάριος Ανδρέας και επιθυμούσε, αν ήταν δυνατόν, να πάρει κάποιο από εκείνα τα στεφάνια.
Πλησιάζει λοιπόν τον νέο και του λέει: “Στον Χριστό που πιστεύεις, πόσο πουλάς αυτά τα στεφάνια; Θέλω να μάθω. Αν και εγώ δεν μπορώ να τα αγοράσω όμως θα τρέξω γρήγορα να το πω στο αφεντικό μου για να έλθει να πάρει αυτό κάποιο από αυτά και να σου δώσει όσα χρήματα θέλεις”. Αυτά αφού τα άκουσε ο νέος, ο οποίος ήταν ο ίδιος ο Χριστός, χαμογέλασε και λέει στον Ανδρέα: “Πίστεψε με στ’ αλήθεια, αγαπητέ, ότι αν μου φέρεις όλο το χρυσάφι του κόσμου, δεν δίνω ούτε ένα άνθος από αυτά τα στεφάνια ούτε σε σένα, αλλά ούτε και στο αφεντικό σου. Γιατί αυτά δεν ανήκουν στο μάταιο αυτό κόσμο, όπως νομίζεις, αλλά στους ουράνιους θησαυρούς, με τους οποίους στεφανώνονται όσοι νικήσουν εκείνους τους μαύρους. Εάν, λοιπόν, θέλεις και συ κανένα απ’ αυτά τα στεφάνια πάλεψε με εκείνον τον ακάθαρτο αράπη και αν τον νικήσεις όχι μόνο αυτά θα σου δώσω αλλά όσα θέλεις”.
Όταν τα άκουσε αυτά ο μακάριος Ανδρέας πήρε θάρρος και λέει σ’ αυτόν: “Κύριε μου, δέχομαι να παλέψω, μόνο δίδαξε με με ποιόν τρόπο θα τον νικήσω”. Είπε τότε ο Κύριος προς τον Ανδρέα: “Γνώριζε, αγαπητέ, ότι αυτοί οι αράπηδες είναι μόνο θρασείς, αλλά δεν έχουν καμιά δύναμη. Μη φοβηθείς λοιπόν που τον βλέπεις τόσον μεγάλο, διότι είναι σαν το χόρτο σάπιος και αδύνατος”. Αφού τον ενθάρρυνε, τον έπιασε από τη μέση και του έδειξε πως να παλέψει με τον αράπη. Του παράγγειλε δε τα εξής: “Όταν σε πιάσει ο αράπης, μη φοβηθείς, αλλά αγκάλιασε τον σε σχήμα σταυρού και θα δεις τη δύναμη του Θεού”.
Τότε μπήκε στη μέση του θεάτρου ο Ανδρέας και είπε με δυνατή φωνή: “Μαυρισμένε, έλα να παλέψουμε”. Όταν είδε ο αράπης εκείνος, ο χιλίαρχος των δαιμόνων, ότι τον ζητούσε ο Ανδρέας σηκώθηκε και ερχόταν με μεγάλη υπερηφάνεια να τον αρπάξει και τον φοβέριζε με το βλέμμα του. Ο Ανδρέας τον έπιασε σταυροειδώς και τον έριξε κάτω στη γη ώστε για πολλή ώρα έμεινε άφωνος. Τότε χάρηκαν πάρα πολύ οι λευκοφόροι και αμέσως έτρεξαν, τον αγκάλιασαν και τον καταφιλούσαν και τον άλειφαν με θεϊκό μύρο. Οι δε κατάμαυροι αράπηδες έφυγαν καταντροπιασμένοι.
Αμέσως τότε ο γεμάτος δόξα εκείνος νέος έδωσε τα στεφάνια στον μακάριο Ανδρέα και καταφιλώντας τον του είπε: “Από σήμερα είσαι δικός μου φίλος. Να αγωνίζεσαι τον καλόν αγώνα γυμνός και περιφρονημένος. Γίνε σαλός για μένα, για να σε αξιώσω πολλών αγαθών στη Βασιλεία μου”.
***
Δεν μπορούσα να καταλάβω πως πήγα σ’ εκείνον τον θεϊκό τόπο. Φέρνοντας στον νου μου όσα είδα εκεί και άκουσα, μονολογούσα: «Άραγε έχει έρθει και άλλος εδώ ή μόνο εγώ;».
Αυτά σκεπτάμουν και ξαφνικά βλέπω ν’ απλώνεται μπροστά μου μια πεδιάδα. Δεν είχε δένδρα αλλά ήταν ωραία χλοερή και ανθηρή, ασφυκτικά γεμάτη με κρίνα και τριαντάφυλλα. Είχε πηγές που ανέβλυζαν μέλι και γάλα. Αναδιδόταν μάλιστα θαυμάσια ευωδία. Αυτό το απαλό τοπίο, αυτή η αναπαυτική χλόη με έκαναν να απορώ και να εκπλήττομαι για τα θαυμάσια του Θεού, που συναγωνίζονταν το ένα το άλλο σε λαμπρότητα.
Και να! Βλέπω έναν άνδρα αστραφτερό. Φορούσε χιτώνα σαν φωτεινή νεφέλη και κρατούσε στο χέρι σταυρό. Με πλησιάζει και μου λέει: «Η χάρις του σταυρωθέντος Κυρίου μας ας είναι μαζί σου. Μακάριοι οι σαλοί, γιατί έχουν μεγάλη φρόνηση.Ο Θεός εδώ σ’ έχει κατατάξει. Πήγαινε όμως πρώτα στο καμίνι του κόσμου, εκεί που βρίσκονται συναγμένα τα τριβόλια και οι οχιές, τα φίδια και οι δράκοντες. Πάντως η παρουσία σου σ’ αυτόν τον χώρο είναι κάτι ασυνήθιστο και παράδοξο.
Κανείς δεν ήρθε εδώ παρά μόνο εκείνος που κοπίασε περισσότερο απ’ όλους για το Ευαγγέλιο του Χριστού. Δεύτερος είσαι εσύ, επειδή άδραξες την ταπείνωση στην πιο τέλεια μορφή της. Ξέρω όμως πως την απέκτησες!
Με την τέλεια πτωχεία, με το «φύγε απ’ εδώ σκύλε», με την εξουδένωση. Την απέκτησες, γιατί μπήκες γυμνός και κάνοντας τον σαλό στο στάδιο του κοσμοκράτορος γιατί μονομάχησες μαζί του, τον νίκησες και έριξες τον θρόνο του στη γη. Είδες τα εδώ μυστήρια; Κατάλαβες την αληθινή ανταπόδοση των δικαίων; Γνώρισες τον παράδεισο του Χριστού; Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι είδες και έφριξες. Πως σου φάνηκε ο μάταιος κόσμος συγκριτικά με τούτον; Τι λες, είδες λαμπρότητα; Είδες από ποια χαρά θέλουν να στερήσουν τον εαυτό τους οι αμαρτωλοί;»
Ενώ μου έλεγε αυτά ο λαμπροφόρος άνδρας με κοίταζε χαρούμενος και ευχαριστημένος. «Η κυρία Θεοτόκος, συνέχισε να μου λέει, η υπέρλαμπρη βασίλισσα των επουρανίων δυνάμεων δεν είναι εδώ. Περιέρχεται τον μάταιο κόσμο και βοηθεί όσους επικαλούνται τον μονογενή Υιό και Λόγο του θεού και το πανάγιο όνομά της. Καλά θα ήταν να σου έδειχνα την υπέρλαμπρη κατοικία της, αλλά τώρα πρέπει να επιστρέψεις στον τόπο σου. Έτσι διέταξε ο Δεσπότης Χριστός». Ενώ μιλούσε, μου φάνηκε πως έπεσα σε ύπνο γλυκό και σαν να κοιμήθηκα από το βράδυ ως το πρωί, βρέθηκα όπως με βλέπεις εδώ. Τώρα λοιπόν να ευφρανθείς αγαπημένε μου φίλε, και ας αγωνισθούμε για τη σωτηρία μας και την κληρονομία των αιωνίων αγαθών.
Όση ώρα μου μιλούσε ο μακάριος Ανδρέας, βρισκόμουν εκτός εαυτού. Συγχρόνως παρατηρούσα κάτι θαυμαστό: Γύρω μας ξεχυνόταν μια ευωδία σαν από κρίνα και τριαντάφυλλα. Νόμιζα πως, όση ώρα διαρκούσε η θεϊκή ομιλία του δικαίου, παρευρίσκονταν άγιοι άγγελοι που θύμιαζαν αοράτως.Ο βίος του Οσίου Ανδρέου συντάχθηκε από τον πρεσβύτερο Νικηφόρο της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, περί τα μέσα του 10ου αιώνος μ.Χ. (956 – 959 μ.Χ.), επί βασιλείας του Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου.
Απολυτίκιον αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν Σαλού. Ήχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.
Μωρίαν εκούσιον διά Χριστόν τον Θεόν, επόθησας Όσιε, τον σοφιστήν αληθώς, μωράνας και ήνυσας, μέσον πολλών θορύβων, τον αγώνα Ανδρέα· όθεν σε ο Δεσπότης, Παραδείσου προς πλάτος, εσκήνωσε πρεσβεύειν υπέρ των τιμώντων σε.
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
St. Andrew the Fool for Christ of Constantinople
Commemorated on May 28 and October 2 in the Slavic Churches
God chooses “the foolish things of the world to shame the wise; the weak things of the world to shame the strong” (1 Corinthians 1:27).
Hymn of Praise: Saint Andrew the Fool-for-Christ By St. Nikolai Velimirovich
Fool-for-Christ Andrew stood at night Under the starry firmament, praying: “O Most-High God, three Persons in one Essence, Salvation and Revival of souls that slumber! O sweet Jesus, sweeter than life, Treasury of joy and eternal beauty, Cleanse the shepherds, enlighten the kings, Console the troubled and sanctify the whole world. Do not separate even me, the sinner, Andrew the Fool-for-Christ, From Thy holy people, O Lord!” O Saint Andrew, full of God’s wisdom, You who taught the world by words of foolishness- With the language of the world you spoke to the world, And by feigned foolishness you glorified Christ. Men despised you for your foolishness, And their dogs rose up from their lairs and chased you! You were God’s altar on the rubbish heap of the world. You censed the world with your prayers- And the world is not worthy of this marvel. Glory to you, Andrew, holy Fool-for-Christ!
***
A Vision of St. Andrew the Fool-for-Christ
Once, St. Andrew was sitting with his disciple Epiphanius, talking about the salvation of the soul. Just then, a demon approached Epiphanius and began setting traps to distract his thoughts, but did not dare to approach Andrew. Andrew cried out: “Depart from here, impure adversary!” The devil drew back and replied maliciously: “You are my adversary, such as no other in all of Constantinople!” Andrew did not drive him away immediately, but permitted him to speak. And the devil began: “I feel that the time is coming when my work will be finished. At that time, men will be worse than I, as children will be even more wicked than adults. Then I will rest and will not teach men anything anymore, since they themselves will carry out my will in everything.”
Andrew asked him: “In what sins do your kind rejoice the most?” The devil replied: “The service of idols, slander, malice against one’s neighbor, the sodomite sin, drunkenness and avarice-in this we rejoice the most.” Andrew further asked him: “And how do you tolerate it when someone who first served you rejects you and your works?” The devil replied: “You know that better than I do; we find it difficult to tolerate, but we are comforted by this: we will probably bring them back to us-for many who have rejected us and turned to God have come back to us again.” After the evil spirit had said this and much more, St. Andrew breathed on him and he disappeared. The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date October 7, and New Calendar date October 20
Troparion, Tone 4
Thou didst choose foolishness for the sake of Christ/ and didst make the crafty one foolish./ Thou didst persevere with thy struggle in the midst of turmoil,/ and Christ has brought thee to paradise./ Intercede with Him, O Andrew for those who honor thee.
Another Troparion, Tone l
For thy sake, O Christ, thy servant Andrew became a fool on earth./ He heard the Apostle Paul proclaiming,/ ‘We are fools for the sake of Christ’./ As we now honor his memory we pray thee to save our souls.
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Χαίρετε»! «Ειρήνηυμίν»
29η Μαΐου, Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων (Τρίτη 29 Μαΐου 1453)
«Φωνή ακούστη εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
H Δέσποινα ταράχτηκε κι’ εδάκρυσαν οι’ κόνες Σώπασε κυρά Δέσποινα και σεις ‘κόνες μην κλαίτε Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι».
Πάντοτε (και ιστορικά), η μετάνοια των λαών ήταν αυτή που έσωζε και ανύψωνε τους λαούς και η αμετανοησία αυτή που οδηγούσε σε θρήνους και αλώσεις. Η προστασία του Θεού ήταν ολοζώντανη στο Βυζάντιο, εκδηλουμένη με θαυμαστές επεμβάσεις, όπως στον προχριστιανικό λαό του, τον αγνώμονα Ισραήλ.
Και όπως, όταν εκείνος μετανοούσε από τις θεήλατες μάστιγες, αιχμαλωσίες και λιμούς, τον βοηθούσε με λευκοφόρους Αγγέλους επάνω σε χρυσοχάλινα άλογα να τρέπουν σε άτακτη φυγή τους κατακτητές του (βιβλία Μακκαβαίων), έτσι σήκωνε φουρτούνες και καταπόντιζε αύτανδρα τα πλοία των πολιορκητών του.
Πολλοί δεν γνωρίζουν μια συνταρακτική πτυχή της αλώσεως της Πόλεως, κατά την οποία συνέβη κάτι υπερφυσικό, για να καταφανεί ότι ο Θεός ήταν εκείνος που προστάτευε το Βυζάντιο επί χίλια έτη. Ο πορθητής Μωάμεθ, απελπισθείς από τη δίμηνη σχεδόν πολιορκία και τη μεγάλη φθορά των βαρβάρων ορδών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το κατακτητικό του εγχείρημα. Διέταξε το στρατό του να ετοιμασθεί για αναχώρηση.
Πράγματι, η διαταγή γινόταν πράξη, μέχρι τότε που ένας στρατηγός του τον εξορκίζει να κάνει μια τελευταία επίθεση, πείθοντάς τον με κοινή μαρτυρία του στρατού του ότι, ενώ σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας έβλεπαν οι στρατιώτες ένα λευκό σύννεφο να καλύπτει την βασιλίδα των πόλεων, την τελευταία νύχτα είδαν αυτή την φωτεινή νεφέλη να ανυψώνεται προς τον ουρανό, δίνοντας την ερμηνεία: «ο Θεός τους, τους εγκαταλείπει». Οπότε πεισθείς ο Μωάμεθ επιχείρησε την τελευταία και μοιραία έφοδό του με τα γνωστά δραματικά γεγονότα.
Αυτό το αναφέρει ο χρονικογράφος της αλώσεως, Δούκας. Η ερμηνεία των επιφανειακών συμπτώσεων (τραυματισμός Ιουστινιάνη και κερκόπορτα) δεν πείθει. Αυτά είναι εξωτερικά φαινόμενα που δεν εξαντλούν την εσωτερική αλληλουχία των αιτιών, που είναι η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού. Και «τις έγνω νουν Κυρίου;». Άλλωστε «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». από το βιβλίο: «Η Μητέρα των Χριστιανών – Γιορτές και θαύματά της στον Άθωνα» – Ιερομόναχος Μάξιμος, Άγιον Όρος
29η Μαΐου, επέτειος της Άλωσης. Γιατί την επέτρεψε ο Θεός;
Το Φοβερό Όραμα του Μωάμεθ
29 Μαΐου 1453. Μετά από σκληρή πολιορκία πολλών εβδομάδων, η Πόλη πέφτει στα χέρια των Τούρκων!…
Ο Πορθητής εορτάζει τη νίκη του με ένα πλούσιο γεύμα που παραθέτει στους αξιωματικούς του. Τη χαρά και τα πανηγύρια, όμως, των κατακτητών, θα τα επισκιάσει ένα αναπάντεχο γεγονός: Την ώρα του γεύματος μία τεράστια ανοιχτή παλάμη εμφανίζεται στον τοίχο και προκαλεί φόβο και αναστάτωση στους συνδαιτυμόνες! Ειδικά τον Μωάμεθ τον λούζει κρύος ιδρώτας! «Τι ήταν αυτό; Μούντζα;» αναρωτιέται. Μία φοβερή σκέψη τριβελίζει το μυαλό του και του προκαλεί πανικό: «Μήπως ο Αλλάχ θέλει να μου δείξει ότι αποδοκιμάζει αυτό που έκανα, που κατέλαβα την πρωτεύουσα των βυζαντινών; Μήπως αυτό ήταν σημάδι της οργής Του απέναντί μου;»
Ο νεαρός Σουλτάνος (21 ετών!) δεν ξεχνά ότι η βιολογική του μητέρα ―η οποία πέθανε όταν ήταν μικρός―ήταν χριστιανή· το ίδιο και η μητριά του, την οποία υπεραγαπούσε! Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι από τη στενοχώρια του. Το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, διατάζει να του φέρουν μπροστά του όλους τους ιμάμηδες και τους σοφούς του στρατού του. Αυτοί, όμως, ομολογούν ότι αδυνατούν να εξηγήσουν το όραμα. Τότε, κάποιοι τον πληροφορούν ότι στην Πόλη υπάρχει ένας άγιος μοναχός τον οποίο σέβονται και ευλαβούνται πολύ οι χριστιανοί. Λίγες ώρες αργότερα μπροστά στον φοβερό σουλτάνο στέκεται ένας ταπεινός και ρακένδυτος καλόγερος. Το όνομα του Γεννάδιος. «Δώσε μου καιρό μία εβδομάδα για να προσευχηθώ στο Θεό μου και να σου απαντήσω» αποκρίνεται στον Τούρκο. Έτσι, μία εβδομάδα αργότερα λέει στον Μωάμεθ τα εξής φοβερά λόγια: «Με το όραμα αυτό, βασιλιά μου, ο Θεός σου στέλνει ένα μήνυμα: Ότι Αυτός σου έδωσε την Πόλη. Δεν την πήρες εσύ!Αν υπήρχαν έστω και πέντε αληθινοί χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα την κατακτούσες!»[2]
Ο νεαρός Σουλτάνος εντυπωσιάστηκε από την απάντηση του μοναχού, αλλά και ανακουφίστηκε. Ηρέμησε ψυχολογικά. «Ζήτησε μου ό,τι θες και θα σου το δώσω» του υποσχέθηκε, ευχαριστημένος. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Γεννάδιος ζήτησε από τον σουλτάνο να φερθούν οι κατακτητές καλά στους χριστιανούς· να μην τους καταπιέζουν. Λίγο αργότερα, «ψήφῳ κλήρου και λαού» οΓεννάδιος Σχολάριος θα γίνει ο πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την Άλωση.
Γιατί ο Θεός «Εγκατέλειψε» την Πόλη;
Η αποκάλυψη του Θεού, ότι δηλαδή αν υπήρχαν έστω και πέντε πραγματικοί χριστιανοί στην Πόλη, αυτή δεν θα έπεφτε, είναι παράδοξη. Στη βασιλεύουσα υπήρχαν εκατοντάδες μοναχοί και κληρικοί που προσεύχονταν καθημερινά ζητώντας το έλεος του Θεού. Πώς λοιπόν ο Κύριος λέγει ότι δεν υπήρχαν ούτε πέντε χριστιανοί; Για να δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο 15 χρόνια πίσω, το 1438. Από τότε ο κίνδυνος των Οθωμανών διαγράφονταν απειλητικός στον ορίζοντα. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν αδυνατισμένη στρατιωτικά, κυρίως μετά την φοβερή άλωση του 1204 από τους παπικούς σταυροφόρους. Ο τότε αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄, ευελπιστώντας στη βοήθεια του πανίσχυρου τότε Πάπα, ο οποίος είχε μεγάλη επιρροή σε ισχυρούς βασιλείς της Δύσης, έσυρε την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου στην Ιταλία. Εκεί, το 1439, όλοι οι επίσκοποι της Συνόδου (πλην του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού) υπέγραψαν την επαίσχυντη Ένωση με τους παπικούς, στη γνωστή σύνοδο της Φερράρας -Φλωρεντίας. Αυτήν την ψευδοσύνοδο, όμως, την ακύρωσε ο ίδιος ο ευσεβής λαός της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος περίμενε με άγριες διαθέσεις στο λιμάνι την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας. Κόντεψε να πετάξει τους επισκόπους στα νερά του Βοσπόρου που, πανικόβλητοι και μετανιωμένοι ομολογούσαν ότι έσφαλαν και έλεγαν: «αυτό το χέρι που υπέγραψε να κοπεί»!
Δυστυχώς όμως, το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Από τότε ο πιστός λαός της Κωνσταντινούπολης διχάστηκε και διαιρέθηκε σε δύο παρατάξεις: τους «ενωτικούς» και τους «ανθενωτικούς».
Οι πρώτοι, συμμαχώντας με τους κοσμικούς και άθεους της εποχής εκείνης, καθώς και με την πολιτική εξουσία προσπαθούσαν να σπείρουν το φόβο στο λαό, υποστηρίζοντας ότι χωρίς τη βοήθεια της Δύσης η πόλη ήταν καταδικασμένη στην καταστροφή. Η δεύτεροι, έχοντας πνευματικό οδηγό τον επίσκοπο Εφέσου, Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, προσπαθούσαν να καθησυχάσουν το λαό τονίζοντάς του ότι μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορούσε να αντιμετωπιστεί η μεγάλη απειλή. Ο Γεννάδιος Σχολάριος ήταν πνευματικό παιδί του Αγίου Μάρκου και μετά το θάνατο του Αγίου ανέλαβε αυτός την πνευματική ενίσχυση του λαού. Έστελνε συνέχεια επιστολές[3] στον νέο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο και σε άλλους αξιωματούχους (αλλά και επισκόπους) παρακαλώντας τους να μην συνθηκολογήσουν με τον αντίχριστο Πάπα, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την μεγάλη ανάγκη των προγόνων μας, τους έστειλε ιταμό τελεσίγραφο. Με κυνικότητα, τους έγραφε ότι έπρεπε η Κωνσταντινούπολη να αναγνωρίσει, άνευ όρων, τις αποφάσεις της Φλωρεντίας, αν ήθελε να βοηθηθεί από την Δύση. Δυστυχώς, οι απεγνωσμένες εκκλήσεις του Γεννάδιου έπεσαν στο κενό. Επικράτησε ο φόβος, η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός σε πολιτική ηγεσία, κλήρο και λαό.
Διαβάζοντας την Αγία Γραφή καταλαβαίνουμε πως ο Θεός δεν ίσταται απαθής θεατής της ανθρώπινης Ιστορίας, αλλά –ως Δίκαιος Κριτής– επεμβαίνειαμείβοντας την αρετή και τιμωρώντας την κακία βασιλέων και λαών. Ο Κύριος, κατά καιρούς, προειδοποιούσε –δια μέσου των Προφητών– τον περιούσιο λαό Του, ότι αν αποστατούσε από την ορθή Πίστη ή τον ηθικό Νόμο, θα επέτρεπε να αιχμαλωτιστεί ο Ισραήλ από βάρβαρους λαούς, όπως και έγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 και 28:49-52, Ιερεμία 5:15-19, Αμώς 6:14, Αββακούμ 1:3-10 και άλλα). Η Γραφή βοά ότι αν απωλεσθεί η συμμαχία του Θεού δεν επαρκούν όλες οι ανθρώπινες διπλωματίες, συμφωνίες, αμυντικοί εξοπλισμοί κ.λ.π. «Ἐάν μή Κύριος φυλάξη πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμοί 127:2).
Έτσι, παρά το πλήθος των αμαρτιών των προγόνων μας, ο Θεός δεν θα επέτρεπε την άλωση της Πόλης, αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Η πτώση στο θέμα της Πίστεως. Πολλές φορές στο παρελθόν η βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες, αλλά πάντοτε η Παναγία την σκέπαζε και την βοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του. Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»! Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, μόλις πέντε μήνες πριν την Άλωση και δεκατρία έτη μετά την υπογραφή του προδοτικού ενωτικού όρου της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών στο οποίο μνημονεύτηκε ο Πάπας και ο λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος! Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση». Προτίμησαν οι πρόγονοί μας τη συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από τη συμμαχία του Θεού, γι’ αυτό και «η Πόλις εάλω». Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει: «Πάψετε το Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Ο Θεός μας Έριξε στους Τούρκους για να μην Αλλοιωθούμε από τον Παπισμό!
Οάγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του [=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη »[4]…
Αυτός ο λόγος του Αγίου Κοσμά θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε, εξισλάμιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! («Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » Ματθ. 16:26) Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν… ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσομπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα!…
Η Ιστορία Επαναλαμβάνεται. Δυστυχώς τα Παθήματα δεν μας Έγιναν Μαθήματα.
Αν ρίξουμε μία ματιά στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι κάθε φορά που γινόταν μία προδοσία της Πίστεως επακολουθούσε και μία Εθνική Συμφορά:
Το 1439 υπεγράφη στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας η ένωση Ορθοδοξίας και Παπισμού και στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 στο Ναό της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών. Το 1453 έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης και καταλύθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία!
Το 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε την γνωστή αιρετική εγκύκλιο «ΠροςταςΑπανταχούτου Χριστού Εκκλησίας» με την οποία αθετούσε –για πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας– το δόγμα της «Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», αναγνωρίζοντας εκκλησιαστική υπόσταση σε όλες τις αιρέσεις. Δυό χρόνια αργότερα έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή!
Το 1948 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξελέγη, με τη βοήθεια των Αμερικανών, ένας μασώνος, ο Αθηναγόρας, που εντατικοποίησε τα οικουμενιστικά ανοίγματα. Το 1955, και παρά τη διεθνή αναγνώριση που απέκτησε, έλαβαν χώρα τα θλιβερά γεγονότα της Πόλης, μετά τα οποία 250.000 μέλη της ελληνικής κοινότητας εξωθήθηκαν να εγκαταλείψουν σταδιακά τις εστίες τους!
Το 1964 έγινε η άρση των αναθεμάτων με τους αμετανόητους παπικούς. Δέκα χρόνια αργότερα έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο……
Πτολεμαΐδα, 29/5/2017 Βασίλειος Π. Κερμενιώτης
Παραπομπές [2]Αγιορείτη μοναχού Μαξίμου Ιβηρίτη, «Το όραμα του Μωάμεθ Β’ – Ο Γεννάδιος Σχολάριος στον Οικουμενικό Θρόνο» http://artion-news.gr/ [3]Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο: «Η άλωση της Πόλης κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο» http://www.impantokratoros.gr/geannadios-sxolarios-alosh.el.aspx [4]Ιωάννου Μενούνου, Κοσμά Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269- 270.
***
Μετά την άλωση της πόλης έδωσε και άλλα δείγματα ο Θεός για να τους δείξει την αποστασία τους. Ένας ευσεβής μοναχός με πόνο ψυχής παρακαλούσε το Θεό να του δώσει μία εξήγηση, γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό το μεγάλο κακό για τον ελληνισμό και να βρεθεί στα χέρια απίστων και ο Θεός του απάντησε μέσα από ένα όραμα. Είδε δηλαδή πάνω στην Αγία Τράπεζα του ναού που προσευχόταν να έχει πάει μια γουρούνα και να έχει γεννήσει τα γουρουνάκια της. Θεέ μου λέει τι είναι αυτό, εξήγησε μου και ο Θεός του απάντησε ότι αυτά τα γουρούνια είναι καλύτερα από τους ιερωμένους, που έχουν προδώσει τη πίστη. Για τις πεποιθήσεις του, αλλά και τις πράξεις του ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παρά τη θυσία του στο τέλος, δεν ανακηρύχθηκε ποτέ άγιος. Όσο για το όραμα με τα πέντε δάκτυλα κάποιοι είπανε ότι η εξήγησή του είναι ότι μετά τους πέντε αιώνες η πόλη θα γυρίσει στους ορθοδόξους. Θα δούμε. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι όπως ήταν και τότε τις παραμονές της άλωσης και ο κόσμος βρίσκεται σε έναν φοβερό λήθαργο. Έτσι ο Θεός θα επιτρέψει βάσανα και διωγμούς για να μας επαναφέρει και πάλι στον ορθό δρόμο.
Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός
Αποφράς ημέρα δια το Γένος μας δεν είναι μόνον η 29η Μαΐου 1453, αλλά και η 12/13η Απριλίου του 1204, όταν έπεσε η Βασιλεύουσα και η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας στους Φράγκους της Δ’ Σταυροφορίας. Υπάρχει, μάλιστα, γενετική σχέση μεταξύ τους…
Το φιλοδυτικό ρεύμα αποτελούσαν κυρίως διανοούμενοι και πολιτικοί, ουνίτες ή ουνιτίζοντες… Οι Ανθενωτικοί, δηλαδή, ο Κλήρος, οι Μοναχοί και το ευρύ Λαϊκό σώμα, διατηρούσαν μόνιμη, μετά το 1204, δυσπιστία έναντι της Δύσεως. Ο αντιδυτικισμός της Ανατολής συνιστούσε περισσότερο αυτοάμυνα και αυτοπροστασία…
Η συνείδηση αυτή των Ανθενωτικών θα κωδικοποιηθεί στο κήρυγμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (18ος αι). «Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, που ήταν τόσα ρηγάτα εδώ κοντά να τους το δώση, μόνο ήφερε τον Τούρκον μέσαθεν από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισεν; Ήξερεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν, και (= ενώ) ο Τούρκος, δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μη κολασθούμεν, το έδωσε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη…»….
Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα και προκάλεσαν δουλείες σωμάτων. Η ψυχή και το φρόνημά μας, έμειναν αδούλωτα και γι’ αυτό επιβιώσαμε, κατορθώνοντας να φθάσουμε στο 1821. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας.Αυτή απειλείται με νέα (τρίτη) άλωση. Η Υπερδύναμη της Νέας Εποχής, με όλες τις συνιστώσες της, έχει αποβεί «καθολική μας μητρόπολη» και μόνιμο σημείο αναφοράς, καθορίζοντας και προσδιορίζοντας σύνολο τον εθνικό μας βίο, και αυτό το φρόνημά μας, με την εξωπροσδιοριζόμενη παιδεία. Χρειάζεται συνεπώς παράλληλη καλλιέργεια της εθνοκεντρικότητας, όχι ως σοβινιστική εχθρότητα, αλλ’ ως λυτρωτικό αντίβαρο στον οικουμενιστικό οδοστρωτήρα (πολιτικά και πνευματικά), που ισοπεδώνει το φρόνημα και εκθεμελιώνει τα σύνορα των ψυχών και συνειδήσεών μας.
Οι Ανθενωτικοί της εποχής μας, όσοι διατηρούν την αυθεντικότητα των Αγίων μας, μένοντας ξένοι προς κάθε έννοια φανατισμού και μισαλλοδοξίας, ταυτίζονται με την «μαγιά» του Μακρυγιάννη, σώζοντες την Ορθοδοξία και το Γένος-Έθνος στην συνείδηση και την ζωή τους, απρόθυμοι πάντοτε να θυσιάσουν στα είδωλα της Νέας Εποχής και αίροντες τον σταυρό του μαρτυρίου και της παντοειδούς θυσίας. Το μέλλον της Ορθοδοξίας και της Ελληνικότητας στον τόπο μας είναι αλληλένδετο με την στάση των «Ανθενωτικών» στην σημερινή φοβερότερη και υπουλότερη απόπειρα της Φραγκιάς να υποτάξει, δηλαδή να διαλύσει, την Πίστη και το Γένος μας. Όπως δε οι Ανθενωτικοί στην διάρκεια της ποικιλώνυμης δουλείας έσωσαν το Γένος, με όλα τα συστατικά του, και το οδήγησαν ακμαίο στο 1821, έτσι και σήμερα οι πατερικά Ανθενωτικοί θα διαφυλάξουν το Γένος από τα επερχόμενα δεινά.(«ΟΦΕΙΛΗ ΑΓΑΠΗΣ», π. Γ. Δ. Μεταλληνού ομοτ. Καθ. Πανεπ. Αθηνών, εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”)Ο χρόνος δεν κατάφερε να σβήσει από το μνήμη του “Ρωμιού” την υπόσχεση του φωτεινού εκείνου αγγέλου που παρηγορούσε την Παναγιά μας λέγοντας: “πάλε με χρόνους με καιρούς, πάλε δικά μας θα ΄ναι.”
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και Προφητείες του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για την ΠόληΜε την Άλωση εμφανίζονται θρήνοι, θρύλοι και παραδόσεις που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα και συντηρούν τις ελπίδες για την ανάκτηση της Πόλης! η ανάμνηση και η ελπίδα της ανάκτησής της συντηρήθηκαν για αιώνες χάρη σε αυτούς τους θρύλους, θρήνους και παραδόσεις!
Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Πόντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο «Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία». Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε «Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι».
Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά, να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. (Ανατ. Θράκη)
”Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός.. Το Γένος μας θα μεγαλώσει, θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία.” Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
The Fall of Constantinople, May 29th, 1453
When the cry “The City has fallen” rang out and the Reigning City, the City of Saints, Emperors and legends passed into the occupation of the Ottoman dynasty. Thus began the years of Turkish rule. The Greek nation survived, but Constantinople and Ayia Sofia (The Church of Holy Wisdom) remain in foreign hands. Today we honour those who fell during the siege and at the fall, we read the laments and the legends, we are moved, and taught. For this is the value of historic memory: to be a lesson for ever for younger and older generations.
The fall of Constantinople and the concomitant circumstances teach us that, in the end, we have survived because of our Orthodox faith. Because the Orthodox Tradition is linked to the Cross and the Resurrection. It reminds us that after every Crucifixion of the Nation, there is a Resurrection!
Konstantinos HolevasHymn of Praise The city of Constantinople
Constantinople, wondrous city near the Bosphorus blue, With your glory, whose glory can be measured? You were an awesome battleground of spiritual warriors, Blasphemous heretics and saints of God. As through a sieve you sifted throughout the centuries long And declared apostates and servants of God. By many sins you are soiled, and by filth of sinners, You are consecrated with the abundance of the blood of martyrs.
Who could enumerate the spiritual heroes, And all heavenly visions and your mysteries, all? The angels of God often swooped down upon you, And men, as angels, to heaven were raised.
The Mother of God, many times, within you appeared, To deliver those in danger, the sick to heal. The flock of wonderful saints, over you, hover And the prayers of your children, to the Most High, bear. O, how many saints were your children! As many as there are lilies next to lilies and saints next to saints!
History and calendar, in red, you wrote, By your effort even the great Symbol [The Creed] was written. And about you, in such a way, this could be said: Among the many cities, a red letter you are.
With Holy Faith, you enlightened the universe From paganism and heresies, the world you healed. Tortured much, but not slain, you have not yet passed. That is why we all celebrate you! Confessor, that you are! Throughout the earth and in the heavens, your glory echoes; Everyone baptized, a great gratitude owes you. The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-13-march-26.html
St.Paisios of the Holy Mountain
“Events will start that will culminate with us taking back Constantinople. Constantinople will be given to us. There will be war between Russia and Turkey. In the beginning the Turks will believe they are winning, but this will lead to their destruction. The Russians, eventually, will win and take over Constantinople. After that it will be ours. They will be forced to give it to us.”
“The Turks will be destroyed. They will be eradicated because they are a nation that was built without God’s blessing. One third of the Turks will go back to where they came from, the depths of Turkey. One third will be saved because they will become Christians, and the other third will be killed in this war.” This is based on the Saint Kosmas prophecy.
“Turkey will be dissected. This will be to our benefit as a nation. This way our villages will be liberated, our enslaved homelands. Constantinople will be liberated, will become Greek again. Hagia Sophia will open again”. “Turkey will be dissected in 3 or 4 parts. The countdown has begun. We will take the lands that belong to us, the Armenians will take theirs and the Kurds their own. The Kurdish issue is at the works”.
“As long as there is faith and hope in God, a lot of people will rejoice. All that will happen in these years. The time has come.”
There will be a great war between Russians and Europeans, and much blood will be spilled. Greece won’t play a leading role in that war, but they’ll give her Constantinople. Not because the Russians adore the Greeks, but because no better solution will be found. The city will be handed over to the Greek Army even before it has a chance to get there.
The Jews, inasmuch as they’ll have great power and the help of the European leadership, will become proud and insolent beyond measure and conduct themselves shamelessly. They’ll try to rule Europe.
They’ll play all sorts of tricks, but the resulting persecutions will lead Christians to unite completely. However, they won’t unite in the way desired by those who are now engaging in various machinations to create a single church united under a single religious leadership. Christians will unite because the unfolding situation will naturally separate the sheep from the goats. Then the prophecy: “one flock and one shepherd” will actually come to pass.
“I wanted nothing else but God to keep me alive for a few more years so I could see my country expand. And it will expand…”Γιατί πουλί μ’ δεν κελαηδείς – Χρόνης Αηδονίδης ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Χαίρετε»! «Ειρήνηυμίν»
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
Δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη στον κόσμο, παρεκτός κι αν υπάρχει εσωτερική ειρήνη στον καθένα από μας.
Όλα τα πράγματα εδώ σ’ αυτό τον κόσμο, κάθε καλό και κάθε κακό, προέρχονται απ’ τους λογισμούς μας. Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας. Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.
Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του – ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.
Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι -με έναν κατακλυσμό- εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα – οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας.
Βλέπετε συνεπώς πως έχουν τα πράγματα. Όταν καλλιεργούμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ίσως εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, αλλά το κακό είναι εντός μας. Δεν έχουμε τη δύναμη να του αντισταθούμε. Και γνωρίζουμε ως χριστιανοί ότι δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε το κακό, πόσο μάλλον να το διαπράττουμε.
Εμείς ωστόσο, έχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή και θεία ενέργεια. Την ημέρα της τελικής κρίσεως θα ερωτηθούμε για το τι είδους χρήση κάναμε αυτής της δύναμης, της ζωής και της ενέργειας, που μας δόθηκαν: συμβάλαμε στην αρμονία του σύμπαντος ή σπείραμε δυσαρμονία;…Εμείς οι άνθρωποι θερίζουμε πάντοτε τους καρπούς των λογισμών και των πόθων μας. Αν οι πόθοι και οι λογισμοί μας είναι μοχθηροί, δεν μπορούμε να αποκομίσουμε καλούς καρπούς. Ολόκληρη η ανθρωπότητα θερίζει τους καρπούς των λογισμών και των πόθων της. Ο Κύριος είπε για τη Δευτέρα Παρουσία Του: «πλην ο υιός του άνθρωπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18,8)…
Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.
Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου, συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία.Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα….
Μπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη στον κόσμο, παρεκτός κι αν υπάρχει εσωτερική ειρήνη στον καθένα από μας… Η ειρήνη ξεκινά μέσα από τον καθένα μας. Όταν έχουμε μέσα μας ειρήνη, τη διαχέουμε τριγύρω μας στους άλλους. Μπορείτε και μόνοι σας να διαπιστώσετε ότι υπάρχουν πολύ λίγες ταπεινές και μειλίχιες ψυχές πάνω στη γη. Είναι όμως και αληθινά ευλογημένες!
***
Και εσείς από μόνοι σας βλέπετε ότι βρισκόμαστε σε μία αποκαλυπτική κατάσταση… Τώρα όλα μας είναι πιο ξεκάθαρα. Μας είναι απόλυτα ξεκάθαρο εκείνο, πού ο απόστολος Ιωάννης λέει για μάς’ «οι λοιποί των ανθρώπων, οι ουκ απεκτάνθησαν εν ταις πληγαίς ταύταις, ου μετενόησαν εκ των έργων των χειρών αυτών» (Άποκ. Ιωάννου 9, 20)… «Και δεν μετάνιωσαν οι άνθρωποι για τα έργα των χεριών τους». Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει πώς τα έργα των ανθρώπινων χεριών χάλασαν την ζωή με τα διάφορα δηλητήρια, πού εξέπεμψαν στον αέρα πού αναπνέουμε και στο νερό πού πίνουμε… Τα έργα των χεριών μας δημιούργησαν πολλά και διάφορα, αλλά το χειρότερο από όλα είναι, πώς τα τελευταία εκατό χρόνια δηλητηρίασαν τα πάντα, δηλαδή τον αέρα, το νερό και την γη. Όλα!
Η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε και μίλησε σε πολλούς ανθρώπους σε πρόσφατες εποχές. Είπε ότι μεσιτεύει στον Υιό της για μας, αλλά εμείς δεν μετανοούμε. Μας συμβούλευσε σε πολλές περιπτώσεις να μετανοήσουμε, διότι ο καιρός περνάει κι έρχονται δύσκολες μέρες για τους χριστιανούς. Μας λέει ότι πρέπει να μετανοήσουμε, έτσι ώστε να μην έχουμε την ίδια τύχη με εκείνους που απομακρύνθηκαν από τον Θεό.
Ένας άνθρωπος της ύλης δεν μπορεί να καταλάβει έναν πνευματικό άνθρωπο. Ό,τι λέει ένας πνευματικός άνθρωπος αποτελεί για τον άνθρωπο της ύλης μια φαντασία, διότι η ουράνια λογική είναι ολότελα διαφορετική από τη λογική του κόσμου τούτου… οι υοί του φωτός έχουν κληθεί να λάμψουν με τη ζωή τους όσο περισσότερο μπορούν, ώστε να σκορπίσουν το φως παντού. Διότι ο Κύριος είπε, «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη!» (Λουκ. 12: 49). Αυτό το πυρ είναι η θεία αγάπη. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε κληθεί να σκορπίσουμε στη γη την ατμόσφαιρα του ουρανού, την αιωνιότητα, την αγάπη, την ειρήνη, την αλήθεια και την ηρεμία.
Από τα βιβλία: Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα – «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας», Εκδόσεις “Εν πλώ”, 2012 και Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, Πνευματικές Συζητήσεις, Εκδόσεις ” Ορθόδοξος Κυψέλη ”, 2014
Άγιος Παΐσιος ‘’ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι…”(Αποκ. κβ’ 10-12).
«Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του».
Να εύχεσθε γιά την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθή ο Χριστός τα πλάσματα Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβη θεϊκά στην εξωφρενική εποχή πού ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο.
Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τί χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τί θα γίνη∙ πολύ δύσκολη κατάσταση! Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλη ο Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγη. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθη ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μια βαβυλωνία.Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτήν την βαβυλωνία. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων, να δήτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν∙ και τον 82ο Ψαλμό: «Ο Θεός ,τίς ομοιωθήσεταί σοι, μη σιγήσης…». Αυτό πρέπει να γίνη, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.
Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς στο χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης που μένει στην Αγγλία: «Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς». Βλέπεις εκεί ο πατέρας να παίρνη την κόρη, η μάνα τον γιο. Όλους τους στεφανώνουν , όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα…, ντρέπομαι να τα πω. Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο που περιμένουμε και να υψώσουμε τα χέρια στον Θεό.Να κοιτάξουμε πώς να αμυνθούμε κατά του κακού. Χρειάζεται να κρατάμε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν. Τώρα είναι να λέη κανείς το ψαλμικό: «Θου τους άρχοντας αυτών ως τον Ωρήβ και Ζηβ και Ζαβεέ και Σαλμανά … , οίτινες είπαν∙ κληρονομήσωμεν εαυτοίς το αγιαστήριον του Θεού».
Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή… Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό… Γι’ αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα… Να στηριχθήτε ακόμη περισσότερο στον Θεό, να ενισχύσετε την πίστη σας και την ελπίδα σας στην βοήθεια του Θεού. Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποιήση. Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»
Ωδή α’
«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πασχα Κυρίου, Πασχα• εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.
Καθαρθώμεν τας αισθήσεις, και οψόμεθα, τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, και, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.
Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω, εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος• Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος».
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.
Χριστός ανέστη! Αληθώςανέστη! Christ is Risen! Truly He is Risen! ХристосВоскрес! ВоистинуВоскрес! ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა! Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado! Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi! Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»
St. John the Russian, the New Confessor of Prokopion Evia
Commemorated on May 27
“After the demonic storm, there will come a divine sunshine”…
St. John the Russian and St. Iakovos Tsalikis
“St. Iakovos Tsalikis would regularly visit the Shrine of St. John the Russian in Evia. He said: “Once, I saw the Saint alive inside of his reliquary. I asked him: “My Saint, how did you live in Asia Minor, what virtues and blessings did you have? The Saint responded to me: “I slept in the cave in which was the stable and covered myself with straw to take cover in the winter so I wouldn’t freeze.I had humility and faith.” In a short while he said to me: “Wait, Fr. Iakovos, because now two people have come to pray for a sick child. Wait until I go help him.” Immediately the reliquary appeared empty, because the Saint left. In a short while, he returned, though I didn’t see how he did, but I saw him inside his reliquary like a [living] man!”
***
“On Sunday morning, July 15th, 1990, St. Iakovos (In English: James) Tsalikis came from his small cell to the church to celebrate the Divine Liturgy. Inside the Altar he related to the Fathers of the monastery everything that St. John the Russian told him “spiritually” the night before, “the Lord knows how” in front of holy burial shrine with St. John’s incorrupt remains in the church named after him at Prokopi, Euboea, Greece.
– “They think that I am asleep, that I am dead, and the Christians do not count on me. But I am alive. I see everyone. My body is inside but I go out of my burial shrine many times. I run among people in order to help them. There is a lot of pain. They do not see me. I see them and hear what they say. I then return to my burial shrine. But Father, listen to what I will tell you. There is a lot of sin in the world, a lot of impiety and unbelief.”
– “Why do you say these things, my Saint?” I responded. “Don’t you see how many people come to your burial shrine and venerate you?”
– “Many come, Fr. Iakovos, but only a few are my children”, St. John added and he continued…
– “This is why there must be a war: Because there is a lot of sin in the world.”
– “No, my Saint”, I said fretfully. “Since I was a small boy I have always experienced wars and afflictions; in Asia Minor, where I was born, and when we came to Greece. Afterwards, my saint, if the war comes, souls will perish before they can repent in time.”
– There must be a war, there must be a war, there must be a war”, the Saint replied sadly but with a steady voice.
And he continued to say that there will be certain floods, fires and other destructions in the region of Euboea (Greece), and other tribulations as well. Everything that the Saint told the Elder that night has occurred and is occurring. On August 1st, 1990 war was declared on the Persian Gulf, while a little later, in Euboea, there were floods and fierce storms. People died and material resources were destroyed. Fires had destroyed forests and other large areas.” (A Holy Elder, the Blessed Fr. Iakovos. Rovies, Euboea: 1993).
Saint Paisios of Mount Athos :“When the Persian Gulf War (1990) began, I felt a pain in my sleep. I heard explosions from cannons and aircraft bombs and then awoke. I understood that the war had begun and that a great evil was occurring. When a Father (monk) from Koutloumousi (an Athonite monastery) came afterwards and told me that the war had begun, I responded by telling him that two hours had passed since it began”… (Hieromonk Isaac).
– Elder, will Christ intervene during those difficult times? – Yes. Here you see in someone unjustly treated who has a good disposition. Because he deserves divine help, Saints, the Panagia, Christ, often appear in order to help him. How much more now where the poor world will find itself in such a difficult situation. Now it will be a storm, a small occupation by satan antichrist. He will then suffer a blow from Christ; nations will be shaken and calm will come to the world for many years. It will occur what is written in the Psalm: “Some [trust] in chariots and some in horses: but we will glory in the name of the Lord our God. They are bowed down and fallen: but we are risen, and have been set upright.” (Psalm 19: 8-9 according to the Septuagint)
Today there are many who strive to corrupt everything: the family, the youth, the Church. In our day it’s a true witness to speak up for one’s people, for the state is waging war against divine law. It’s laws are directed against the Law of God.
But we are responsible for not letting the enemies of the Church corrupt everything. Though I’ve heard even priests say: “Don’t get involved in that. It’s none of your business!” If they had reached such a non-striving condition through prayer I would kiss their feet. But no! They’re indifferent because they want to please everyone and live in comfort.
Indifference is unacceptable even for laymen, and all the more so for the clergy. An honest, spiritual man doesn’t do anything with indifference. “Cursed be he that doeth the work of the Lord deceitfully”, says the Prophet Jeremiah (Jer. 48:10). There’s a war on today, a holy war. I must be on the front lines. There are so many Marxists, so many Masons, so many Satanists and assorted others! So many possessed, anarchists and seduced ones! I see what awaits us, and it’s painful for me. The bitter taste of human pain is in my mouth.
Don’t be afraid! We’ve gone through many storms, and still haven’t perished. So should we be afraid of the storm which is now gathering? We’ll not perish this time either!
God loves us.In Man there’s a hidden power which comes out when necessary. The difficult years will be few. Just a lot of thunder.
Don’t get upset in the least, for God is above everything. He rules everyone and will bring all to the defendant’s bench to answer for what they’ve done, according to which each will receive his just desserts from God.
Apolytikion of St. John the Russian. Tone 4
He that hath called thee from earth unto the heavenly abodes doth even after thy death keep thy body unharmed, O righteous one; for thou wast carried off as a prisoner into Asia wherein also, O John, thou didst win Christ as thy friend. Wherefore do thou beseech him that our souls be saved.
Megalynaria of the Saint
The bright star from Prokopion, that noetically shines on all, the boast of the righteous, and glory of Cappadocia , the divine John we honor in hymns.
Entreat for peace from God, calmness of spirits, patience until the end, salvation of souls, to us through your intercessions, to those who praise your wondrous deeds with longing.
Those who gather in your church, we entreat you to deliver from every visible and invisible enemy which tyrannizes them, for under your fervent care we all take refuge.
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Ο αληθινά ταπεινός είναι «ως άνθρωπος μη ελθών εις το είναι».
Ό
iconandlight 