Abba Poemen said of Abba Nisterus that he was like the serpent of brass which Moses made for the healing of the people: he possessed all virtue and without speaking, he healed everyone. (“Paradise of the Desert Fathers”)
Abba Patermutius was baptised, and begged to be given some precepts by which he might begin to walk along the way to salvation. They gave him the first three verses of Psalm 1 [Blessed is the man that walketh not in the counsel of the ungodly, nor standeth in the way of sinners, nor sitteth in the seat of the scornful. But his delight is in the law of the Lord, and in his law doth he meditate day and night. And he shall be like a tree planted by the waterside, that bringeth forth his fruit in due season, and whatsoever he doeth shall prosper] They told him that if he diligently took these verses to heart it would be enough to lead him into the way of salvation and to a growth in holiness (scientia pietatis). He stayed with them for three days and then went off to the desert where he stayed for a long time, persevering day and night in prayers and tears, living off roots and herbs.
“He went back to the church where the presbyters realised how the three verses of Psalm 1 which they had given him had affected his speech, his actions and his whole way of life. The presbyters marvelled at how such a sudden conversion could have led him immediately into such a strict self-discipline. They gave him further instruction in the holy Scriptures, and suggested that he stay with them permanently. So as not to appear disobedient he lived out a week with them but then returned to the desert, where he spent the next seven years very abstemiously, receiving such a fulness of grace from the Lord, that he was able to learn almost the whole of Scripture by heart. He took bread only on Sundays, and this was given to him by divine providence. For after he came away from his prayers he would find bread there which no human hand had brought. When he had given thanks and consumed it he found that it was sufficient to see him through to the next Sunday.
“A long time afterwards he came back from the desert and encouraged many people to follow his example, among whom was a young man who wanted to be his disciple. After giving him the monastic habit, that is, the sleeveless tunic, the hood and the goatskin cloak, he began to instruct him in the other principles of monastic life, especially the duty of taking care to bury Christians who had died. And when that disciple had observed the care with which he clothed the dead in burial garments, he said, ‘I hope that when I am dead, master, you will prepare and bury me like that.’
“‘I will indeed, my son, and I shall keep on clothing you until you say “enough”‘.
“Not long after this the young man died and this promise was fulfilled. For having clothed him in several garments he said in the presence of all those there, ‘Is this sufficient for your burial, my son, or should we add some more?’ Everybody then heard the voice of the dead boy, even though his jaw had been tied up and his face covered, saying, ‘Enough, father. You have fulfilled your promise’. Those present were astonished, and wondered exceedingly about such a miraculous deed. But once the boy was buried, he made no attempt to boast about it but went straight back to his hermitage.
Οι εξωτερικές εκδηλώσεις της ασκήσεως όπως είναι η τήρηση των νηστειών δεν αρκούν. Οφείλουμε να αναγεννηθούμε εκ θεμελίων.
Πώς να μη φοβούμαστε τη Μεγάλη Τεσσαροκοστή; Στην αρχή της διαμονής μου στο Άγιον Όρος η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ήταν για μένα μια μεγάλη γιορτή: Να ετοιμασθώ, για να δεχθώ την αποκάλυψη της αναστάσεως μας. Αν δεχθούμε αυτήν την αποχή από την τροφή με εμπνευσμένη προσευχή, όχι μόνο ο οργανισμός μας θα την αντέξει εύκολα, αλλά και πολλές αρρώστιες θα θεραπευθούν.
Όσοι έχουν την ευλογία να έχουν καλή υγεία και μπορούν να απέχουν από την τροφή για μερικές εβδομάδες, φθάνουν σε κατάσταση μακαριότητος. Τα πάθη γαληνεύουν. Ζωντανό αίσθημα ειρήνης και παρουσίας του Θεού συνοδεύει την προσευχή. Είναι κρίμα που σήμερα δεν έχουμε συχνά αύτη την αντοχή.
Σήμερα είναι αδύνατο να επιβάλλουμε πλήρως τους κανόνες της Εκκλησίας. Εφόσον είστε όλοι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, καθορίστε μόνοι τη νηστεία σας.
Το μειονέκτημα των σαφώς καθορισμένων κανόνων είναι ότι καθησυχάζουν τη συνείδηση εκείνων που μπορούν να τους τηρούν, και τους δίνουν την αίσθηση ότι είναι σωσμένοι. Αυτό είναι πολύ αφελές. Οι Φαρισαίοι, οι ασκητές και θεολόγοι της Παλαιάς Διαθήκης εγκρατεύονταν επίσης, αλλ’ αυτό δεν ήταν αρκετό. Ο Χριστός είπε: «Εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη υμών πλείον (των αρετών) των Γραμματέων και των Φαρισαίων, ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Ματθ. 5,20).
Ο Απόστολος Παύλος, το μεγάλο αυτό πνεύμα που μας έδωσε η Πρόνοια του Θεού, βεβαιώνει ότι ο νόμος δεν οδήγησε ποτέ κανένα στην τελειότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι κανόνες της Εκκλησίας μπορούν να μας βοηθήσουν στην αρχή. Πράγματι, αν από την αρχή αφεθούμε στον εαυτό μας, στο αυτεξούσιο μας, μπορεί να αισθανθούμε λίγο χαμένοι.
Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υψωθεί πάνω από κάθε νόμο, έφθασε στην κατάσταση της θεώσεως, δηλαδή στη σωτηρία. Σημαντικότερο είναι να έχουμε συνείδηση και υπευθυνότητα για την κάθε κίνηση της καρδιάς και του νου μας, παρά να έχουμε κάποιον κανόνα.
Είναι δυσκολότερο να αναπτύσσουμε κάποια ικανότητα διακρίσεως, παρά να ορίζουμε στον εαυτό μας κανόνες.
Δεν μπορούμε να θεωθούμε με την άσκησή μας. Η θέωση ενεργείται με την ενοίκηση του Θεού μέσα μας και όχι με τις δικές μας ικανότητες.
Να γίνετε μωροί, μωροί σαν τους αληθινούς ασκητές! Γιατί μωροί; Γιατί να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να ζει συγχρόνως σε δύο επίπεδα: στο παρόν και στην αιωνιότητα.
Το πρόβλημα της καθημερινής ζωής από ασκητική άποψη συνδέεται με το φόβο του Θεού. Αυτός ο φόβος είναι δώρο εξαιρετικά πολύτιμο. Μέσω αυτού ζητούμε από τον Θεό να μας καθοδηγεί στην καθημερινή ζωή, σε κάθε στιγμή.
Μείνετε στην προσευχή, μείνετε στον αγώνα, να περάσετε τη μέρα σας χωρίς αμαρτία. Όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν από τον Ίδιο τον Θεό.Η καθαρά προσευχή προϋποθέτει την αμεριμνία. Κατορθώνεται όταν σε οποιαδήποτε εργασία ο νους μένει ελεύθερος από σκέψεις και ζει μόνο με το Όνομα του Θεού και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Η σκέψη μας ας είναι εκεί όπου είναι ο Χριστός. Τότε η προσευχή μας θα είναι μαζί Του και δε θα μένει πολύς χώρος για τα πάθη. Θα συνηθίσουμε να ζούμε με αυτόν τον τρόπο, και με αυτή την ειρηνική ζωή θα ανοικοδομήσουμε όλο το είναι μας.
Φυλάξτε όλα αυτά στη συνείδησή σας, και η ζωή σας θα είναι γεμάτη έμπνευση, όχι μόνο κάθε μέρα αλλά κάθε στιγμή.
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Σοφρωνίου: «Περί Πνεύματος και ζωής πνευματικά κεφάλαια»έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1992.
“Adam’s exile from Paradise precipitated the catastrophic divide into the visible and the invisible worlds.” Father Zacharias (Zacharou) Man can only come to true repentance when he has caught a glimpse of the other world.“Taste and see that the Lord is good” (Ps. 34:8).”
Homily by Saint Nikolai Velimirovič on how God cleanses repentant sinners
Though your sins be like scarlet, they shall be as white as snow; though they be red like crimson, they shall be as wool (Isaiah 1:18). Oh, the boundless mercy of God! In His greatest wrath upon the faithless and ungrateful people, upon the people laden with iniquity, a seed of evildoers, children that are corrupters (Isaiah 1:4) as princes of Sodom (Isaiah 1:10), and upon the people who have become as the people of Gomorrah (Isaiah 1:10): in such wrath, the Lord does not abandon mercy but rather calls them to repentance?just as, after terrible lightning, a gentle rain falls. Such is the Lord?long-suffering and full of mercy: neither will He keep His anger forever (Psalm 103:9). Only if sinners cease to commit evil, and learn to do good, and turn to God with humility and repentance, will they become white as snow. The Lord is mighty and willing. No one but Him is able to cleanse the sinful soul of man from sin, and by cleansing to whiten it. No matter how often linen is washed in water with ashes and soap?no matter how often it is washed and rewashed?it cannot achieve whiteness until it is spread under the light of the sun. Thus, our soul cannot become white, no matter how often we cleanse it by our own effort and labor, even with the help of all the means of the Law?until we, at last, bring it to the feet of God, spread out and opened wide, so that the light of God may illumine and whiten it. The Lord condones and even commends all of our labor and effort. He wants us to bathe our soul in tears, to wring it out by repentance, to press it by the pangs of the conscience, and to clothe it with good deeds. After all of this, He calls us to Him: Come now, says the Lord, and let us reason together (Isaiah 1:18). That is, ?I will look at you, and I will see if there is Me in you; and you will look upon Me, as in a mirror, and you will see what kind of person you are.?
O Lord, slow to anger, have mercy on us before the final wrath of that Dreadful Day. To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Savior said, “I desire not the loss of the creature which I fashioned, but that he should be saved and come to knowledge of the truth; and when he comes to me I will not cast him out.”
Adam was driven out of Paradise, because in disobedience he had eaten food; but Moses was granted the vision of God, because he had cleansed the eyes of his soul by fasting. If then we long to dwell in Paradise, let us abstain from all needless food; and if we desire to see God, let us like Moses fast for forty days.
Tone 6. Having set all your hope.
O precious Paradise, unsurpassed beauty, tabernacle built by God, unending gladness and delight, glory of the just, joy of prophets, and dwelling place of saints, with the sound of your leaves implore to the Maker of all to open for me the gates which I closed by my transgression, and may count me worthy to partake of the Tree of Life and of the joy in which I delighted when I dwelt in you before (Cheese Sunday,Vespers, Prosomio)
May the Lord grant us a Blessed Great and Holy Lent and celebrate His Glorious Resurrection!
“Δοκίμασόν με, ο Θεός, και γνώθι την καρδίαν μου, έτασόν με και γνώθι τας τρίβους μου. Και ίδε ει οδός ανομίας εν εμοί, και οδήγησόν με εν οδώ αιωνία.” Ψαλμ. 138, 23-24
Από τότε που ο πρώτος άνθρωπος αμάρτησε, οι άνθρωποι σκοτίστηκαν τόσο πολύ στο ίδιο το κέντρο της ύπαρξής τους (την καρδιά), που πολύ συχνά δεν έχουνε συνείδηση ή συναίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού• κι έτσι, έχουνε την εντύπωση πως τέσσερεις τοίχοι με μια οροφή από πάνω, τους κρύβουνε από Εκείνον, που όλα τα γεμίζει με την παρουσία Του και που βλέπει ακόμη και όποιον κρύβεται σε κάποιο τόπο μυστικό. “Ει κρυβήσεταί τις εν κρυφαίοις, και εγώ ουκ όψομαι αυτόν; Μη ουχί τον ουρανόν και την γην εγώ πληρώ; λέγει Κύριος” Ιερεμ. 23,24 “Γυμνός ειμι, και εκρύβην” Γεν. 3, 10 είπε ο Αδάμ κρυπτόμενος από τον Θεό. Ωστόσο, όχι, αυτό σε τίποτα δεν τον ωφέλησε• ο Θεός τον έβλεπε.
Δοκίμαζε τον εαυτό σου πιο συχνά: πού είναι στραμμένοι και κοιτάζουν οι οφθαλμοί της καρδιάς σου· προς το Θεό και τη ζωή του μέλλοντος αιώνος, προς τις υπερκόσμιες, μακάριες και φωτοφόρες ουράνιες δυνάμεις και στους αγίους που ενδιαιτώνται στους ουρανούς, ή προς τα γήϊνα αγαθά, δηλαδή στην βρώση και την πόση, στα ενδύματα και τις κατοικίες, σ’ ανθρώπους αμαρτωλούς και τις μάταιες ασχολίες τους; Ω! Αν τα μάτια μας ήτανε αδιάκοπα προσηλωμένα στο Θεό! Στην πραγματικότητα όμως μονάχα στις ανάγκες και τις συμφορές μας στρέφουμε τα μάτια μας προς τον Κύριο, ενώ όταν ευημερούμε, τα μάτια μας είναι στραμμένα προς τον κόσμο και τις μάταιές του υποθέσεις. Αλλά θα πεις· «και τι θα μου αποφέρει το να ατενίζω έτσι τον Κύριο;» Βαθιά ειρήνη και γαλήνη στην καρδιά σου, φως στο νου σου, άγιο ζήλο στη βούλησή σου και την απελευθέρωσή σου από τις παγίδες του εχθρού. «Οι οφθαλμοί μου διαπαντός προς τον Κύριον», λέγει ο Δαβίδ και εξηγεί γιατί· «ότι αυτός εκσπάσει εκ παγίδος τους πόδας μου» Ψαλμ. 24,15
Λέγει ακόμη· «Λαλήσει ειρήνην Κύριος ο Θεός επί τους επιστρέφοντας καρδίαν επ’ αυτόν» Ψαλμ. 84,9
Η μεγαλύτερη, η παντοτινή πλάνη της καρδιάς, ενάντια στην οποία είναι ανάγκη να αγωνιζόμαστε αδιάκοπα σ’ όλη μας τη ζωή, είναι ένας κρυφός λογισμός πως τάχα μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς το Θεό ή έξω από το Θεό σ’ οποιοδήποτε τόπο ή για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, έστω και για μια στιγμή. Είναι ανάγκη να στεριώνουμε και να ενισχύουμε την καρδιά μας μέσα στο Θεό, από τον Οποίο αδιάκοπα στρέφεται αλλού με το νου• μεγάλη δε προκοπή θα πραγματοποιούσε στη Χριστιανική ζωή, όποιος μπορεί με ειλικρίνεια να αναφωνήσει με την Άννα, τη μητέρα του Σαμουήλ: «Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν Θεώ μου• επλατύνθη επ’ εχθρούς μου το στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρία σου» Α’Βασ. 2,1.
Η θεία χάρη που έχει ενοικήσει μέσα σ’ έναν άνθρωπο πιστό και ζηλωτή για δικαιοσύνη και αγιότητα, απαλλάσσει διαρκώς την καρδιά, το σώμα κι όλη του την ύπαρξη από τη φθορά κι από κάθε αμαρτία. Τον προετοιμάζει για τη ζωή της αιώνιας αφθαρσίας, απομακρύνει τη δυσωδία των παθών κι εγκαθιστά μέσα του την ευωδία της αρετής. Οι άγιοι ευωδίαζαν από αγιότητα κι αφθαρσία από τότε που ζούσαν στον κόσμο.Ήταν αγνοί ναοί του Αγίου Πνεύματος κι έκαναν θαύματα. Ζήστε και σεις λοιπόν «εν Πνεύματι», και «της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας» (Ρωμ . η΄14 ).
Πηγή: από το βιβλίο: “Η μετάνοια και η Θεία Μετάληψη” Εκδόσεις ΤΗΝΟΣ
Ωδη δ’ Χριστός μου δύναμις Λειμών μακάριε, φυτά θεόφυτα, Παραδείσου τερπνότης νυν επ’ εμέ, δάκρυα σταλάξατε, εκ φύλλων ώσπερ οφθαλμών, τον γυμνόν, και ξένον δόξης Θεού.
Θεοτοκίον Ζωής η πύλη η αδιόδευτος, η νοητή Παρθένε Θεοτόκε ανύμφευτε, Παραδείσου πύλας μοι κλεισθείσας το πριν, άνοιξον σαίς πρεσβείαις, όπως δοξάζω σε, την μετά Θεόν μου βοηθόν, και κραταιάν προσφυγήν.
St.Paisios the Athonite states, “One who justifies himself with excuses makes no progress in the spiritual life, nor can he find any inner peace.”
I must understand that when I try to justify myself with excuses, I’m in a wrong state of mind. I cut off my communication with God and am deprived of divine Grace, because divine Grace does not come to one who is in a wrong state. The moment a person justifies the unjustifiable, he is separated from God…There is no stronger barrier to the Grace of God than excuses!
When you accept an injustice and are prepared to justify your neighbor, you accept Christ himself into your heart, Who was often wronged and maligned. It is then that Christ cannot be evicted from your heart and fills you with peace and gladness.
He who does his spiritual work correctly finds excuses for everyone else in order to justify their shortcomings, but never justifies himself, even when he is in the right…
For example, he sees someone stealing and thinks to himself, “If I had not been helped by God, I would now be stealing more than he is”…Or, if he sees a certain shortcoming in another person, be it serious or trivial, he will excuse him with good and positive thoughts. He thinks of his own many shortcomings…
Self-justification leads to our destruction.
We read about it in the opening chapters of Genesis when Adam and Eve fell. What did they do? Adam blamed Eve who in turn blamed the serpent. Then they were all exiled from Paradise. And in the same way, when we excuse our behavior, we exile ourselves from experiencing Paradise right now with God and possibly in the future.
When someone is constantly justifying himself, considering that others don’t understand him, others are unjust, and he is the suffering victim, from then on such a person is beyond control…Self-justification is a satanic interpretation of reality.
If the monk does not think in his heart that he is a sinner, God will not hear him. A brother asked, ‘What does that mean, to think in his heart that he is a sinner?’ Then Abba Moses said, When someone is occupied with his own faults, he does not see those of his neighbor.
If we are on the watch to see our own faults, we shall not see those of our neighbor…To die to one’s neighbor is this: To bear your own faults and not to pay attention to anyone else wondering whether they are good or bad. Do no harm to anyone, do not think anything bad in your heart towards anyone, do not scorn the man who does evil…Do not rail against anyone, but rather say, ‘God knows each one.’ Do not agree with him who slanders, do not rejoice at his slander, and do not hate him who slanders his neighbor.
St. Abba Macarius the Great said:
Do no evil to anyone, and do not judge anyone. Observe this and you will be saved.
If we keep remembering the wrongs which men have done us, we destroy the power of the remembrance of God. But if we remind ourselves of the evil deeds of the demons, we shall be invulnerable.
St Paul says, ‘Carry one another’s burdens, because it is the way in which you will have fulfilled the law of Christ.’
Metropolitan Anthony of Sourozhsays, Let us therefore pray together during this service, bring to God true repentance of what we are and what we have been, but also bring one another to God. Moving towards Calvary, moving towards the resurrection has been compared by one of the ancient writers to travellers who board the same ship. They will never arrive safe if there are quarrels between them, if they are not at one. Let us be at one, with Christ who is at the rudder, with Christ who has given His life for each of us, however difficult we are for one another. And when we say, ‘Yes, I forgive,’ it means, ‘I accept you as you are with whatever consequences to me. I accept you, and give my life as an offering for yours.’ Amen.
***
O ranks of angels, O beauty of Paradise and all the glory of the garden: weep for me, for in my misery I was led astray and rebelled against God.
O blessed meadow, trees and flowers planted by God, O sweetness of Paradise: let your leaves, like eyes, shed tears on my behalf, for I am naked and a stranger to God’s glory.
O Savior, in Thy compassion Thou hast clothed me in Eden with a divinely woven garment; but, persuaded by the devil, I neglected Thy commandment and was stripped naked in my wretchedness.
Cleanse me in the waters of repentance, and through prayer and fasting make me shine with light, for Thou alone art merciful; abhor me not, O Benefactor of all, supreme in love.
Όσιος Πορφύριος επίσκοπος Γάζης (348-26.2.420) Εορτάζει στις 26 Φεβρουαρίου
Στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ.ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. Τα μεσάνυχτα μεταξύ της 25ης και της 26ης του Φεβρουαρίου του 1990 κατά τη διάρκεια αγρυπνίας προς τιμήν του Αγίου Πορφυρίου, Επισκόπου Γάζας έγινεη θεμελίωση του ιερού ναού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του Ησυχαστηρίου του.
Η τελευταία είσοδος του Οσίου Πορφυρίου στο Άγιον Όρος
Μαρτυρία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου, Ιατρού
«Επισκεπτόμουν το Άγιον Όρος από παιδί πολύ συχνά και το γεγονός που θα σας περιγράψω δεν μπορώ να το τοποθετήσω άριστα στον χρόνο. Ήταν μάλλον μετά το 1990, η δε περίοδος του χρόνου ήταν μάλλον Φθινόπωρο και ταξίδευα μόνος μου για τα Κατουνάκια, για τον παπα–Εφραίμ και τους Δανιηλαίους. Οι προσκυνητές ήσαν λίγοι.
Το καΐκι που έκανε την διαδρομή Δάφνη–Λαύρα ήταν δεμένο στον ένα και μοναδικό τότε Αρσανά και το κουμαντάριζε ο δούλος του Θεού Ιορδάνης με την οικογένειά του. Άνθρωπος ευλαβής, πεισματάρης με την θάλασσα, γνώστης των καιρών και κυρίως των μικρών ιδιοτροπιών των πατέρων. Εκείνη την ημέρα ήταν νοτιάς, η θάλασσα είχε δυσκολία, ο Ιορδάνης είχε ακυρώσει το δρομολόγιο για την Λαύρα και φώναζε σε όλους μας, «τελευταίος σταθμός Αγία Άννα». Η αλήθεια ήταν ότι δεν με βόλευε, αλλά σκέφτηκα να μπω στο καΐκι και να κατέβω Αγία Άννα και να ανεβώ στο κάθετο καρντερίμι και μετά παράλληλα με την ακτή να περπατήσω με τα πόδια για τα Κατουνάκια. Ήμουν νέος και είχα τότε αντοχές για αυτές τις διαδρομές.
»Όταν μπήκα και κάθισα στον πάγκο, έσκυψα και είδα στον πάτο του καϊκιού ένα κουβάρι, ένα μπόγο, μια κουβέρτα από την οποία πρόβαλε ένα καλογερικό σκουφί πλεκτό. Κατάλαβα ότι κάποιος ασθενής γεροντάκος καλόγερος ταξίδευε μαζί μας. Δίπλα του στεκόταν ένας άλλος σεμνός καλόγερος, φορώντας τα συνήθη ρούχα των μοναχών, ο οποίος και τον διακονούσε. Ήταν όμως σκοτάδι εκεί μέσα και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν. Μαζί μας μπήκαν και καμμιά δεκαριά άλλοι προσκυνητές και κάνα δυο μοναχοί. Ο Ιορδάνης έκανε τον σταυρό του και άρχισε να μανουβράρη την βάρκα του, για να φύγουμε από το λιμανάκι της Δάφνης και να προχωρήσουμε προς τα νότια. Συνέχισε να φωνάζη και να λέη «το καράβι θα πάη μέχρι την Αγία Άννα και εκεί θα κατεβήτε όλοι• έχει φουρτούνα και καιρό και δεν θα σας πνίξω εγώ».
»Αφού ανοιχτήκαμε λίγο και πήραμε παραλία–παραλία τον δρόμο με σκαμπανεβάσματα από τα κύματα, καθήμενοι ακούνητοι στους πάγκους μας, διότι ήταν αδύνατον να μετακινηθούμε από την θάλασσα, τότε ο Ιορδάνης άφησε την λαγουδέρα, δηλαδή το καράβι πήγαινε μόνο του, κατέβηκε την μικρή σκάλα προς τα ύφαλα τουκαϊκιού, πήρε τον μπόγο στα δυό του στιβαρά χέρια και τον έφερε στο φως και τον έβαλε πάνω στην σκεπή της μηχανής και τότε, μέσα από αυτή την κουβέρτα, πρόβαλε το κεφαλάκι του γέροντος Πορφυρίου. Ο Ιορδάνης με στοργή μητρική τον τακτοποίησε μαζί με τον πατέρα Φώτιο, που ήταν ο μοναχός που τον συνόδευε, αλλά του είπε με αυτόν τον δωρικό τρόπο της ομιλίας του: «Γέρω–Πορφύρη, μην σκεφτής να πας πέρα από την Αγία Άννα, Καυσοκαλύβια το καΐκι μου δεν πηγαίνει, να σε πνίξω δεν θέλω, να με πνίξης δεν θέλεις, λοιπόν κατεβαίνεις στην Αγία Άννα, μένεις σε κάποιο Κελλί κοντά στην παραλία και, όταν φτειάξη ο καιρός αύριο–μεθαύριο, σε πάω στα Καυσοκαλύβια».
»Ο Γέροντας δεν είπε τίποτα, αλλά η χαρά ολονών μας που συνταξιδεύαμε με αυτόν τον θησαυρό ήτανε ανομολόγητη. Κούναγε η βάρκα τόσο πολύ που με δυσκολία πήραμε την ευχή του, και βλέπαμε αυτό το κεφαλάκι να ξεπροβάλλη και με ένα ιλαρό βλέμμα να κοιτάζη εμάς και την θάλασσα. Περάσαμε τον Αρσανά της Σιμωνόπετρας και πορευόμασταν προς την Γρηγορίου. Εκεί έπιασε λιμάνι το καΐκι γιανα κατέβουν τρεις–τέσσερις προσκυνητές, αλλά το καΐκι το έφερε κοντά στο μουράγιο ο γέρω–Συμεών, που με ένα άγκιστρο σαν σάρισα του Μεγάλου Αλεξάνδρου έπιασε την κουπαστή και την έσυρε στο μουράγιο. Μόλις είδε τον γέροντα Πορφύριο, φωνάζει: «Ρε, Πορφύριε, εσύ είσαι;». Ανεβαίνει μία μικρή ανηφόρα και χτυπά το καμπανάκι για να ακούσουν οι γέροντες και φώναζε: «Ο Πορφύρης, ο Πορφύρης• ελάτε να τον χαιρετήσετε και να πάρετε την ευχή του• ο Πορφύρης μπαίνει μέσα».»Ποδοβολητά ακούστηκαν και ξεπρόβαλαν καμμιά σαρανταριά νέοι μοναχοί να τρέχουν στο καρδερίμι να πάρουν την ευχή του Γέροντα. Ο Ιορδάνης φοβούμενος τον καιρό και να μην αναποδογυρίση η βάρκα με τόσους που ερχόντουσαν να χαιρετήσουν, έβαζε την τάξη. Ο Γέροντας με προσήνεια και οφθαλμό χαρούμενο, τους χαιρετούσε όλους και ασπαζόταν όλων το χέρι. Τα ίδια γίνανε και στην Διονυσίου. Στην Αγίου Παύλου είχε τόσο θάλασσα που δεν μπορούσε να πιάση, στην Νέα Σκήτη, το κολωνάκι του Αγίου Όρους όπως λένε, είχαν κατέβει πατέρες στην παραλία ειδοποιημένοι πιθανά τηλεφωνικά από την Γρηγορίου. Τα ίδια και εδώ, ένα πανηγύρι αγάπης.
»Η θάλασσα μάνιαζε χειρότερα όσο προχωρούσαμε στις άκρες του Αγίου Όρους. Στην Αγία Άννα μπήκε στο λιμανάκι του Αρσανά ο Ιορδάνης και είπε, «τέρμα, κατεβαίνετε όλοι εδώ». Τι να κάνουμε; Βγήκαμε από την βάρκα. Ο γέρων Πορφύριος ακούνητος. Ο Ιορδάνης ασφάλισε καλά την βάρκα στο μουράγιο, πήρε ξανά τον Γέροντα αγκαλιά και τον έβγαλε έξω. Ο Γέρων έλεγε, «θα πάμε, Ιορδάνη, θα καλυτερέψη ο καιρός». Ο Ιορδάνης απάντησε: «Τόσα χρόνια εγώ δεν είδα σε τέτοια φουρτούνα να καλυτερεύη• παπά, εσύ την δουλειά σου την ξέρεις και εγώ την δικιά μου», ακούμπησε τον Γέροντα σε ένα πεζούλι, αφού του έστρωσε τρεις–τέσσερις κουρελούδες, και του είπε πως θα ειδοποιούσε κάποιο σπίτι της παραλίας να τον φιλοξενήση. Εγώ δεν έφευγα• ρωτάω τον πατέρα Φώτιο: «Να πάω με τα πόδια ή να μείνω μαζί σας και να γλυτώσω τόσο κόπο;». Ο πατήρ Φώτιος μου είπε: «Εμείς πάντως θα πάμε, αφού το λέη ο Γέροντας, εσύ κάνε όπως θέλεις». Περίμενα κανένα μισάωρο, ο καιρός χειροτέρευε, αλλά και ο Γέροντας δεν έφευγε από το πεζούλι. Είχαν έρθει και πατέρες από τα γύρω Κελλιά, του φτειάξανε και φασκόμηλο και κουβέντιαζαν μια χαρά, περιμένοντας να φτειάξη ο καιρός. Η νεανική μου ανυπομονησία είχε φτάσει στα όριά της.Πλησίασα τον γέροντα Πορφύριο και τον ρώτησα:
– Πάτερ Πορφύριε, να μείνω μαζί σας, θα πάμε σήμερα ή να φύγω με τα πόδια να πάω στον πάτερ Εφραίμ; Και μου αποκρίθηκε:
– Κάτσε, ευλογημένε, εμείς πάντως θα πάμε.
– Γέροντα, ο καιρός χειροτερεύει, ο Ιορδάνης σκούζει, εσύ έχεις κάπου να πας, εγώ είμαι κοσμικός• πού θα πάω άμα νυχτώση;
– Εσύ, Βαγγέλη μου, μου είπε, έχεις δυο που σε βασανίζουν• το ένα είναι ότι τρως από τα αυτιά σου (εννοούσε ότι μου αρέσουν οι έπαινοι να τους ακούω) και το άλλο βιάζεσαι. Κάνε όπως σε φωτίσει ο Θεός, εμείς πάντως θα πάμε.
»Αφού είδα και απόειδα, πήρα τα ποδαράκια μου, ανέβηκα τα τόσα σκαλοπάτια της Αγίας Άννης και πήρα τον γκρεμό–γκρεμό παράλληλα με την θάλασσα για τους Δανιηλαίους• και τότε είδα το θαύμα! Το καΐκι του Ιορδάνη να ταξιδεύη στογυαλό, πίσω από το καΐκι κύματα μανιασμένα, μπροστά από το καΐκι θάλασσα λάδι, σαν να κόβης βούτυρο με μαχαίρι, ο ουρανός ενώ ήταν καταχνιά είχε ανοίξει και δέσμες φωτός σαν προβολείς σκέπαζαν το καΐκι προς την διαδρομή του. Καμμιά δεκαριά δελφίνια ήσαν δίπλα στην βάρκα, ο δε γερω–Πορφύριος καθόταν στην άκρη της βάρκας, είχε το χέρι μέσα στο νερό και χάϊδευε τις μουσούδες των δελφινιών, τα οποία χοροπηδούσαν γύρω–γύρω. Τότε μέσα μου αναφώνησα, «τούτος είναι άγιος». Πράγματι φτάσανε στα Καυσοκαλύβια και ο Γέροντας ανέβηκε στο Κελλί του και από τότε πια δεν ξαναβγήκε• ακόμη και τα κόκκαλά του χάθηκαν για να μην τον τρέφουν τα αυτιά του.»
“And still the voice of the Northern Thebaid calls us,” Father Seraphim (Rose) wrote in his book of lives of the saints of Northern Russia, “-not, it may be, to go to the desert (although some fortunate few may be able to do even that, for the forests are still on God’s earth)-but at least to keep alive the fragrance of the desert in our hearts: to dwell in mind and heart with these angelic men and women and have them as our truest friends, conversing with them in prayer; to be always aloof from the attachments and passions of this life, even when they center about some institution or leader of the church organization; to be first of all a citizen of the Heavenly Jerusalem, the City on high towards which all our Christian labors are directed, and only secondary a member of this world below which perishes. He who has once sensed this fragrance of the desert, with its exhilarating freedom in Christ and its sober constancy in Struggle, will never be satisfied with anything in this world, but can only cry out with the Apostle and Theologian: Come, Lord Jesus. Even so, Surely I come quickly (Apocalypse 22:20).”
”The Northern Thebaid: Monastic Saints of the Russian North” Compiled and Translated by Fr. Seraphim (Rose) and Fr. Herman (Podmoshensky) with an Introduction by I. M. Kontzevitch [St. Herman of Alaska Brotherhood; Third edition, 2004]
There is only one God of my heart, my Lord and my God, and He is everything to me, as He is also everything to the whole world, visible and invisible, which was created by Him from nothing. Therefore, I ought not to cling to anything but to my God; I ought to part from everything that I have without regret, as from the dust which we trample under feet, and ought only to have in my heart love for God, and my brethren who are received in Christ into union with the Divine nature. “Ye might be partakers of the Divine nature, having escaped the corruption that is in the world through lust.” (2 Peter 1:4) “Now are we the sons of God.” (1 Cor. 10:17) Whilst malice is the child of the Devil, may it never, neither pride, nor self-exaltation, and envy, touch our heart, even for a single moment! + St. John of Kronstadt
“Northern Thebaid (Russian: Северная Фиваида), is the poetic name of the northern Russian lands surrounding Vologda and Belozersk, appeared as a comparison with the Egyptian area Thebaid – well-known settling place of early Christian monks and hermits. Historically Thebaid (Greek: Θηβαΐδα) is the region of Upper Egypt, the term derives from the Greek name of its capital Thebes. The term was coined by an orthodox writer Andrei Muravyov in his book of reflections about a pilgrimage to holy places of Vologda and Belozersk, which he named “Russian Thebaid in the North” (1855).
Σύγχρονοι Ρουμάνοι Ερημίτες και Αναχωρητές (Video)
Χωρίς την καθαρότητα, κανείς δεν μπορεί να φτάσει την αγιότητα! Τιπότα δε θα σε φέρει κοντά στο Θεό εκτός από την προσευχή!
Άγιος Νείλος Αγκύρας «είναι αδύνατον να καθαρίσει το λασπόνερο, όταν αναδεύεται συνεχώς• και είναι αδύνατον να γίνει κάποιος μοναχός χωρίς ησυχία»
Ένα μικρό οδοιπορικό στην Όρθοδοξη Ρουμανία και πως βιώνουν την πίστη άνθρωποι απλοί.Οι συνεντεύξεις των μοναχών είναι από τους: Γέροντας IIie Cleopa (1912 – †1998) π. Ioanichie Bălan ( 1930 – †2007) Ερημίτης Όρος Tarcău Μολδαβία
Complete trust in God – that’s what holy humility is. Complete obedience to God, without protest, without reaction, even when some things seem difficult and unreasonable. Abandonment to the hands of God. The words we repeat during the Divine Liturgy say it all: ‘Let us commend our whole life to Christ our God.’ The secret prayer of the priest says the same thing: ‘We commend our whole life and hope to You, O loving Master, and we entreat You and beseech You and supplicate You…’To you, O Lord, we leave everything. This is what trust in God is. This is holy humility. this is what transfigures a person and makes him a ‘God-man’.
The humble person is conscious of his inner state and, however unsightly it is, he does not lose his personality. He knows he is sinful and is grieved by the fact, but he does not despair and does not annihilate himself. The person who possesses holy humility does not speak at all, that is, he doesn’t react. He accepts to be criticized and rebuked by others, without getting angry and defending himself. He does not lose his equilibrium. The opposite happens with the egoist, the person who has a sense of inferiority. To begin with he seems humble, but if he is goaded a little, he immediately loses his calm and is irritated and upset.
The humble person believes that all things depend on Christ and that Christ gives His grace and in that way he makes progress. The person who possesses holy humility lives even now in the earthly uncreated Church. He always has the joy of Christ, even in the most displeasing circumstances…..
All your effort should be focused on gazing at the light, attaining the light.
Source (greek): Life and Words Elder Porphyrios, pub. Holy Monastery of Chrisopigi of Chania , 2003, Translate by: Holy Monastery of Pantokrator.
Υποθέσατε ότι όλες οι θάλασσες ενώνονται σε μία. Υποθέσατε ακόμη ότι κάθε χίλια χρόνια έρχεται ένα πουλάκι και πίνει από την απέραντη αυτή θάλασσα ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ. Υπολογίσατε τώρα, σας παρακαλώ, σε πόσα δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια θα τελειώσει αυτή η θάλασσα. Κάποτε πάντως θα τελειώσει…
Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ όμως δεν θα έχει τελειώσει. Διότι δεν τελειώνει ΠΟΤΕ. Ο Κύριος τονίζει : ‘’Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν ΑΙΩΝΙΟΝ, οι δε δίκαιοι εις ζωήν ΑΙΩΝΙΟΝ’’ Ματθ. 25,46.
Και το συμπέρασμα : Σε ποιά αιωνιότητα θα ευρεθούμε εμείς; Αυτό εξαρτάται από εμάς. Ας σπεύσουμε λοιπόν να ταπεινωθούμε και να εξομολογηθούμε, με την βεβαιότητα ότι ο Θεός θα μας αγκαλιάσει και θα μας καταφιλήσει . Και ερωτάται : Αν για μια σταγόνα επίγειας ζωής, προτιμάμε να χάσουμε τον ατελείωτο ωκεανό ευτυχίας της αιωνιότητας, τότε υπάρχει άραγε φοβερότερο λάθος στη ζωή μας; Γιατί ο Κύριος τονίζει : ‘’Η ζωή δεν τελειώνει στον τάφο’’.
Διάλογος του Μεγάλου Αντωνίου μετά του Αγγέλου
Όταν ο Μέγας Αντώνιος ασκήτευε στη έρημο, του εμφανίστηκε Άγγελος Κυρίου με μορφή μοναχού για να του λύσει ερωτήματα πνευματικά που είχε. Σε μια από τις ερωτήσεις λέγει ο Άγιος προς τον Άγγελον, σε παρακαλώ πές μου και τούτο, η κόλασις των αμαρτωλών έχει τέλος; Κι ο Άγγελος είπε• ούτε η βασιλεία των ουρανών έχει τέλος, αλλ’ ούτε και η κόλασις στους αμαρτωλούς έχει τέλος, και εάν έπερνε κάποιος άνθρωπος κάθε χίλια χρόνια ένα κόκκο από την άμμον της θαλάσσης ή μίαν σταλαγματιά νερό από την θάλασσα, θα ήλπιζε να σωθή κάποια στιγμή, αλλά η κόλασις είναι διά τους αμαρτωλούς, και η αιώνιος βασιλεία διά τους δικαίους, και δεν έχουν τέλος.
Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Τί σημαίνει η τελευταία φράση του Συμβόλου της πίστεως; Δεν μπορούμε να αντέξουμε την ιδέα της αιώνιας ζωής, εκτός αν αυτή η αιωνιότητα εισέλθει στη ζωή μας.
Η αγάπη του Χριστού πρέπει να γεμίζει την καρδιά μας πάντοτε… όταν η αγάπη του Χριστού μας εγγίζει, αισθανόμαστε την αιωνιότητα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό με τη λογική. Ο Θεός ενεργεί με το δικό Του τρόπο που ξεφεύγει τη λογική. Δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικά λογικοί στη χριστιανική ζωή.
Όλη η εν τω Χριστώ Θεώ ζωή, όλη η Καινή Διαθήκη, αναφέρεται ουσιαστικά μόνο στην αιωνιότητα και στην προετοιμασία γι’ αυτήν.
Οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε την αιώνια ζωή του Ιδίου του Θεού.
Πώς να εργαστούμε τη σωτηρία μας; Πώς να αφθαρτοποιήσουμε το σώμα μας, να ελευθερωθούμε από το κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου; Αυτή πρέπει να είναι η μέριμνα μας κάθε στιγμή· διαρκώς πιο δυνατή, πιο έντονη. Η ζωή είναι τόσο σύντομη και ο σκοπός τόσο υψηλός, αλλά και τόσο απομακρυσμένος.
Ότε δε εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918), το πρόβλημα της αιωνιότητος εκυριάρχει εις την συνείδησίν μου.Είμαι άρα γε αιώνιος, καθώς και πας άνθρωπος, ή μήπως πάντες ημείς θα καταλήξωμεν εις το σκότος της ανυπαρξίας; Το ερώτημα τούτο, ενώ πρότερον ήτο ήσυχος μελέτη του νου, ταχέως απέβη καυστόν ως άμορφος μάζα πεπυρακτωμένου μετάλλου. Παράδοξον αίσθημα εσκήνωσεν εν τη βαθεία καρδία: η ματαιότης πασών των επί γης κτήσεων… Πάν το υποκείμενον εις την φθοράν ενεφανίζετο ως μη έχον αξίαν δι’ εμέ… Κατεφρόνουν τον υλικόν πλούτον και δεν εξετίμων ιδιαιτέρως την διανόησιν, ως μη δυναμένην να δώση απάντησιν εις την αναζήτησίν μου. Εάν προσέφεραν εις εμέ αιώνας ευδαίμονος ζωής, δεν θα εδεχόμην αυτούς. Το πνεύμα μου απήτει αιωνίαν ζωήν και η αιωνιότης, ως αντελήφθην βραδύτερον, ίστατο ενώπιόν μου αναγεννώσα εμέ εναργώς. Ήμην τυφλός, άνευ επιγνώσεως. Η αιωνιότης έκρουε την θύραν της ψυχής μου, της εκ του φόβου κεκλεισμένης εν εαυτή (πρβλ. Αποκ. γ’ 18-20).” (“Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, Ιερά Μονή Έσσεξ Αγγλίας, 1992).
Η γέννησις ημών δια την αιωνιότητα εν τω Θεώ συνδέεται μετά πολλών κόπων. Η απόκτησις αυτής της Βασιλείας της Πατρικής αγάπης συνδέεται μετά πολλών παθημάτων (Ματθ. 11,12· 25,34)….
Η αιώνιος ζωή είναι ύπαρξις άλλης τάξεως. Κυρίως ειπείν είναι ο Ίδιος ο Θεός· το άναρχον Είναι Αυτού άπτεται ημών, πληροί ημάς, και ημείς δυνάμεθα να είπωμεν ότι είμεθα αιώνιοι κατά το μέτρον της διαμονής ημών εν τω Θεώ.
Όταν απουσιάζει η όραση της αιωνιότητος, ο χρόνος και οι ημέρες γίνονται η μοναδική πραγματικότητα.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, σώσον ημάς». Είναι μέγα δώρον η θεωρία της αιωνιότητος εν τω απροσίτω Φωτί της Θεότητος. Όσοι εγεύθησαν της μακαριότητος ταύτης δεν επιθυμούν την απόκτησιν των προσκαίρων αγαθών.
Abba Poemen said of Abba Nisterus that he was like the serpent of brass which Moses made for the healing of the people: he possessed all virtue and without speaking, he healed everyone. (“Paradise of the Desert Fathers”)
«Ε
iconandlight 