Μερικοί άνθρωποι έχουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώνω εγώ. Η προσευχή του πατρός Βιταλίου της Τιφλίδος μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση…

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Μὴν Δεκέμβριος, ἔχων ἡμέρας λα´.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας θ´ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιε´.

Τῇ Αʹ(1ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ. (ζ´ αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος. (†792)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ὀνήσιμος*, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (~†107-117)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων Ἐφέσου Ἀνανίου καὶ Σολόχωνος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀνανίου τοῦ Πέρσου. (†345)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Πορφυρίου, πατριάρχου Ἀντιοχείας. (†413)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Νέου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ καὶ Κίῳ τῆς Βιθυνίας ἀσκήσει διαλάμψαντος καί ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 865. 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Θεοκλήτου, ἐπισκόπου Λακεδαιμονίας. (†870)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Διοδώρου, Μαριανοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἐπὶ Νουμεριανοῦ ἐν Ῥώμῃ μαρτυρησάντων. (~†283)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ὀλυμπιάδος ἐν Ἀμελίᾳ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ μαρτυρησάσης. (~†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Λουκίου, Ῥογάτου, Κασσιανοῦ καὶ Κανδίδης τῶν ἐν Ῥώμῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Οὐρσίνου (Ursicinus), ἐπισκόπου Βριξίας (Brescia), συμμετασχόντος εἰς τὴν ἐν Σαρδικῇ σύνοδον. (†347)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἐβασίου (Evasius), α´ ἐπισκόπου Ἄστεως (Asti) ἐν Πεδεμοντίῳ (Pedemontium) τῆς Ἰταλίας, ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ ἀποστάτου. (~†362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Νικόλαος (Βινογκράντοφ , 1948), Νικόλαος (Ιβάντσοφ , 1937), Ἀλεξάνδρος (Μοζάεφ, 1941), Βασίλειος (Μπογκομόλοφ,1938), Ἰωάννης (Burtsev,1937), Ἀλεξάνδρος (Veksin ,1939), Δημήτριος (Γερμάνοφ ,1937)· αἱ μονάζουσαι Τατιάνα (Κιζιάνοβα, 1937), Βαρβάρα (Φετίσοβα, 1971), καὶ Ευθύμιος (Γκαγκάρινοφ, 1962), Νείλος (Κάμενεφ, 1925), Βασίλειος (Rogov, 1937), Ἰωάννης (Σαφρόνοφ, 1937), Παύλος (Σόκοβετς, 1937) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βιταλιου (Σιντορένκο) τοῦ ὁμολογητοῦ καὶ διά Χριστόν σαλόυ, ἱδρυτοῦ καὶ ἡγουμενου πολλῶν κρυφῶν Μονῶν, ἐν Τιφλίδι (=Tbilisi) Γεωργίας, ἐκ Krasnodar Ῥωσίας (1992)

Στίχοι
Ναούμ, τὸν Ἑλκεσαῖον ἐκπεπνευκότα,
Ἕλκει πόθος με σμυρνίσαι σμύρνῃ λόγου.
Πρώτῃ ἐκ βιότοιο Δεκεμβρίου ᾤχετο Ναούμ.
Στίχ. Θνῄσκεις ὁ πᾶσαν ἀρετὴν φερωνύμως,
Πάτερ, φιλήσας, τόν γε μὴν οἶκτον πλέον.
Στίχ. Ἀνανίας σάρξ, πρὸς δὲ σαρκὸς αἰκίας,
Αἴσθησιν ὡς σὰρξ οὐδὲ μικρὰν λαμβάνει.
Στίχ. Ὁρῶν τὸν Ἀντώνιον οὗτος τὸν μέγαν
Καὶ τοῖς τρόποις ὅμοιος ἀσκῶν ὡράθη.

Άγιος Βιτάλιος Σιντορένκο της Τιφλίδος (†1992)

«Μια φορά ο π. Βιτάλιος Σιντόρενκο απ’ τη Γεωργία, έκανε συζήτησι με μια γυναίκα προτεστάντισσα που δεν πίστευε στις Εικόνες και έλεγε ότι είναι απλά ξύλα. Ο Βιτάλιος έλεγε ότι ο Κύριος μπορεί να της δείξη την αγάπη του αν αυτή έχη πίστι. Αυτή του απάντησε ότι θα πιστέψη στις Εικόνες αν δη κάποιο θαύμα. Ο Βιτάλιος άρχισε μαζί της να προσεύχεται μπροστά σε μια Εικόνα της Παναγίας και ξαφνικά η Εικόνα αυτή λούσθηκε σ’ ένα ασυνήθιστο φως. Έτσι ο Βιτάλιος, παιδί ακόμα, βοήθησε με την προσευχή του να γνωρίση αυτή η γυναίκα την αλήθεια της Ορθοδοξίας».

***

Ήταν ένας μεγάλος ερημίτης και πραγματικά ζωντανός άγιος της εποχής μας, πλήρης εξαιρετικής αγάπης και ασυνήθιστης ταπεινότητας. Διακρινόταν για τη σπάνια πραότητα του, εξέπληττε με τη συμπόνια του και την τρυφερότητα προς όλους όσους είχαν την ευτυχία να τον γνωρίσουν.

Το κυριότερο έργο για τον πατέρα Βιτάλιο ήταν η προσευχή. Μαζί με την χάρη της ιεροσύνης ο πατήρ Βιτάλιος απέκτησε και την χάρη της προσευχής, προσευχής υπέρ του πλησίον. Στην εκκλησία ο πατήρ Βιτάλιος πήγαινε πολύ ώρα πριν αρχίσει η λειτουρ­γία….
Μια φορά ο φύλακας του ιερού ναού του αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι είδε τη νύχτα πώς η εκκλησία ή­ταν γεμάτη κόσμο. «Μα πώς μπήκαν όλοι αυτοί εδώ μέσα, σκέφτηκε, αφού η εκκλησία είναι κλειστή;» Ε­κείνη την ώρα ο πατήρ Βιτάλιος έκανε την Προσκομιδή και οι άνθρωποι πού τους είδε ο φύλακας να στέκο­νται στην εκκλησία ήταν αυτοί πού εκείνη την στιγ­μή μνημόνευε ο πατήρ Βιτάλιος. Τόσο πολύ ανάγκη έχουν οι ψυχές των κεκοιμημένων από προσευχή.
Ο πατήρ Βιτάλιος είχε ένα μεγάλο κατάλογο με τα ονόματα των κεκοιμημένων. Ήταν τρία μεγάλα τε­τράδια και τα διάβαζε κάθε μέρα.
Ο εχθρός του ανθρώπινου γένους μισεί κάθε θεάρεστο έργο. Μια φορά εμφανίστηκε στον πατέρα Βιτάλιο και του είπε: «Θα μου πληρώσεις για την προσευχή πού κάνεις για πεθαμένους»….

***

Εξαιτίας της άγιας ασκητικής ζωής του, ο πατήρ Βιτάλιος έλαβε από το Θεό το σπάνιο δώρο της προορατικότητας και της θεραπείας των ασθενών ψυχών. Ενθυμούμαι πως, έπειτα από οκτώ χρόνια, όταν ζούσα σαν δόκιμος μοναχός στο γεωργιανό μοναστήρι, αξιώθηκα να είμαι κοντά του κατά τον εορτασμό του οσίου Σίο Μγκβίμσκι.

Τότε στο μοναστήρι αυτό του ΣΤ’ αιώνα, το οποίο είχε επιστραφεί από την άθεη εξουσία στα χέρια της Εκκλησίας, τελούσε τη Θεία Λειτουργία ο Πατριάρχης πάσης Γεωργίας Ηλίας ο Β’. Μετά την Ακολουθία, ο πατήρ Βιτάλιος, που συλλειτούργησε με το Μακαριότατο σ’ εκείνη την εορτή, μου απεκάλυψε ότι είδε πως επάνω στο κεφάλι του Πατριάρχη, πριν ακόμη την έναρξη της Θείας Λειτουργίας, κατέβηκε ένα φωτεινό σύννεφο, το οποίο βρισκόταν εκεί κατά τη διάρκεια όλης της Ακολουθίας. Στο τέλος της αφήγησης του, τόνισε ότι η θεϊκή αυτή επίσκεψη χαρίστηκε στο Μακαριότατο για τη θαυμαστή του ταπείνωση.
π. Ιωάννου Κογκάν «Από την αιχμαλωσία στο φως»

***

Η κυρία Τατιάνα λέει:
«Γι’ αυτούς πού επισκέπτονταν τον πατέρα Βιτάλιο υπήρχε η εξής τάξη. Όταν έμπαινες μέσα στο δωμάτιο του έπρεπε να διαβάσεις το “Άξιον εστίν”, μετά να του ζητήσεις ευλογία. Μετά ο πατήρ Βιτάλιος σου έκανε μετάνοια, σε ευλογούσε, σου φιλούσε το χέρι και ζητούσε ευλογία από σένα. Εγώ όταν πρώτη φορά μου το ζήτησε τα έχασα – πώς εγώ να ευλογήσω έναν ιερέα!…»
Μετά άρχιζε η συζήτηση. Ο ίδιος ο πατήρ Βιτάλιος καθόταν κάτω στο πάτωμα, ενώ τους επισκέπτες τους έβαζε να κάθονται στις καρέκλες. Όμως κανείς δεν ήθελε και όλοι κάθονταν γύρω του κάτω στο πάτωμα. Μπορούσε ώρες να κάθεται ανακούρκουδα χωρίς να αλλάξει θέση….
Ο πατήρ Βιτάλιος δεν έλεγε τα δικά του αλλά του άρεσε να διαβάζει κάτι από τους πατέρες… Ήταν σαν ένα ζωντανό βιβλίο όπου έβρισκες απαντήσεις σε όλες τις απορίες σου.

***

Ο πατήρ Βιτάλιος νουθετούσε όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με την ίδια τη ζωή του. Διηγιόταν για τον εαυτό του: «Όταν ήμουν νέος είδα μια φορά έναν πνευματικό άνθρωπο. Ήμασταν μαζί μόνο μία μέρα. Είδα την αγάπη του και την θυμάμαι μέχρι τώρα». Και ο ίδιος ήταν για τους άλλους ένα ζωντανό παράδειγμα της γνήσιας αγάπης. Έλεγε: «Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Αν αγαπάς τους άλλους και με ειλικρίνεια προσπαθείς να τους βοηθήσεις, τότε η ζωή σου θα είναι εύκολη».
Ενώ ζούσε στην Τιφλίδα γνώριζε τί ανάγκη έχουν οι άνθρωποι στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ρωσίας και έστελνε στον καθένα, ότι είχε ανάγκη: τρόφιμα σ’ αυτούς πού δεν είχαν να φάνε, σε άλλους λεφτά και σε άλλους ρούχα. Στο Μουρμάνσκ πού βρίσκεται πέρα από τον πολικό κύκλο έστελνε ταχυδρομικός φρούτα και αυτά έφταναν στον προορισμό τους φρέσκα. Φρόντιζε τα πνευματικά του τέκνα, όπως φροντίζει τα παιδιά της μια τρυφερή μητέρα. Μπορούσε ταυτόχρονα να είναι και πατέρας και μητέρα και αδελφός και αδελφή και γέροντας….

Λέει μια πνευματική κόρη του πατρός Βιταλίου:
«Όταν επισκεπτόμασταν τον πατέρα Βιτάλιο, σχεδόν πάντα τρώγαμε μόνο πατάτες, όμως ακόμα και τα πιο νόστιμα εδέσματα δεν μπορούν να συγκριθούν μ᾿ εκείνο το πολύ απλό φαγητό.
Τέτοια ζεστασιά και αγάπη δεν μπορούσες να βρείς πουθενά αλλού στην γη»…
Όταν τον πατέρα Βιτάλιο επισκέπτονταν Αρχιμανδρίτες και Επίσκοποι έτρωγαν ίδιο φαγητό που τρώγανε και οι άλλοι, και τα επιτραπέζια σκεύη ήταν πολύ φτηνά.
«Σ᾿ όλη την ζωή μας πρέπει να μαθαίνουμε την ταπείνωση», έλεγε ο πατήρ Βιτάλιος.

Κρατούσε στη μνήμη του ανθρώπους πού τον έχουν επισκεφτεί έστω και μια φορά μόνο, και όχι μόνο αυτούς αλλά και τους δικούς τους συγγενείς. Έλεγε: «Η μνήμη ρυπαίνεται από τις αμαρτίες»… Η καρδιά του πονούσε για όλους τους ανθρώπους. Αν κάποιος του παραχωρούσε τη θέση του στο μετρό, ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε ότι τώρα είναι υποχρεωμένος να προσεύχεται γι’ αυτόν τον άνθρωπο στον Κύριο και να παρακαλάει να τον σώσει.
Όταν ο πατήρ Βιτάλιος εξομολογούσε τον κόσμο στην εκκλησία συχνά ό ίδιος γονάτιζε μπροστά στον εξομολογούμενο και άρχιζε να λέει στον άνθρωπο δι­κές του αμαρτίες. “Έλεγε με δάκρυα τις αμαρτίες του αλλού σαν να τις έκανε ο ίδιος: «Εγώ ο αμαρτωλός μοναχός Βενέδικτος δεν σέβομαι τους γονείς μου, πίνω βότκα, πορνεύω…». Άνθρωποι πού τον έβλεπαν να μετανοεί με τέτοια ειλικρίνεια για τις δικές τους α­μαρτίες άρχιζαν να κλαίνε με σπαραγμούς…

Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε ακόμα: «Κάθε αμαρτία μας έχει μέσα της και άλλες αμαρτίες. Για παράδειγμα η κατάκριση: μέσα στην κατάκριση υπάρχει η υπερηφάνεια πού είναι η αιτία της κατάκρισης, υπάρχει η τάση για την αυτοπροβολή. “Αν κατάκρινες τον άλλον σημαίνει ότι έβαλες τον εαυτό σου πιο πάνω απ’ αυτόν, θεώρησες τον εαυτό σου καλύτερο… Πρέπει να χύνουμε όσο μπορούμε περισσότερα δάκρυα για τις δικές μας αμαρτίες. Όταν κάποιος μας προσβάλλει εμείς κλαίμε πικρά. Πρέπει όμως αυτά τα δάκρυα να τα στρέψουμε αλλού, να κλαίμε για τις αμαρτίες μας. Να ενθυμούμαστε τις αμαρτίες μας και να κλαίμε πικρά. Κάθε τέτοιο δάκρυ έχει πολύ μεγάλη αξία».

Ο πιο εύκολος δρόμος σωτηρίας είναι να μην κατακρίνουμε κανέναν, τότε και εμάς δεν θα μας κρίνει ο Κύριος.

Μια μέρα τον πατέρα Βιτάλιο επισκέφτηκε ένας ιερέας. Ο πατήρ Βίταλιος τον ρώτησε: «Ήλθε ένας άνθρωπος να μιλήσει μαζί σου, εσύ του λες διάφορα και εκείνος δεν καταλαβαίνει, τα λόγια σου δεν τον αγγίζουν. Τί πρέπει να κάνεις;» Και εκείνος ο ιερέας του απαντάει: «Αν ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει εγώ τί φταίω;»
«Όχι, του λέει ο πατήρ Βίταλιος, εμείς φταίμε. Αν εγώ δεν μπόρεσα να παρηγορήσω έναν άνθρωπο αυτό σημαίνει ότι δεν έχω αποκτήσει χάρη πού θα έπρεπε να μεταδώσω σ’ εκείνον τον άνθρωπο».

Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μερικοί άνθρωποι έχουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώνω εγώ». Λένε πώς μια μέρα, όταν ο πατήρ Ανδρόνικος εξομολογούσε στην εκκλησία, τον πλησίασε τρέχοντας ο πατήρ Βιτάλιος και του είπε: «Πάτερ, τιμώρησέ με, έκανα έκτρωση…».

Μια φορά ο πατήρ Βιτάλιος είπε σε μια πνευματική του κόρη: «Μέρα, νύχτα δεν με αφήνουν ήσυχο, όλο φωνάζουν: Πάτερ Βιτάλιε, βοήθησε μας!» Και ο πατήρ Βιτάλιος βοηθούσε, βοηθούσε με προσευχή… Προσευχή ήταν η αναπνοή του, μ’ αυτή συνδεόταν με την Πηγή της Ζωής και μ’ αυτή βοηθούσε τους ανθρώπους επικαλούμενος το έλεος του Κυρίου.
«Η προσευχή του πατρός Βιταλίου μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση», έλεγαν τα πνευματικά του τέκνα. Γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού ο πατήρ Βιτάλιος τολμούσε να ικετεύει τον Κύριο να σπλαχνιστεί τον αμαρτωλό. Ήξερε πολύ καλά αυτό πού λέει ο άγιος Δημήτριος του Ροστοφ για την δύναμη πού έχει η προσευχή: «Η προσευχή όχι μόνο νικάει τους νόμους της φύσης και είναι ακαταμάχητη ασπίδα κατά των ορατών και αοράτων εχθρών αλλά ακόμα και το χέρι του Παντοδύναμου Θεού, πού είναι έτοιμο να χτυπήσει τους αμαρτωλούς, δεν το αφήνει να πέσει».

***

Αν δεν υπάρχει χάρη ο άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να υπομένει πόνους.

Μια πνευματική κόρη του πατρός Βιταλίου λέει:«Ο σύζυγος μου ήταν άπιστος και βλασφημούσε τα θεία. Μαζί του ζούσα 23 χρόνια. Πολλές φορές έλεγα στον πατέρα Βιτάλιο να τον χωρίσω αλλά εκείνος δεν μου έδινε την ευλογία του. Έλεγε: “Όποιος σηκώνει τον σταυρό του μέχρι το τέλος λαμβάνει στεφάνι από τον Θεό, η ανταμοιβή του θα είναι τέτοια πού δεν μπορεί να φανταστεί”».

Όταν αναπνέεις δεν ρωτάς πώς γίνεται αυτό, το ίδιο και η προσευχή, να την κάνεις συνέχεια και θα λάβεις την σωτηρία.
Σε κάθε ανάγκη και θλίψη να κάνουμε την προσευχή του Ιησού και τότε με τον καιρό θα λάβουμε αυτό πού ζητάμε.
Αυτή η προσευχή θα μας διαφυλάξει από την σφραγίδα του Αντίχριστου, θα σβήσει τις αμαρτίες μας, θα μας στολίσει με αρετές και θα μας οδηγήσει στην ένωση μετά του Θεού.
Να αγαπάς την προσευχή. Αυτή θα σε περιβάλει με αρετές, θα σε οδηγήσει στο δρόμο της σωτηρίας, θα σε ενθαρρύνει, θα σου δώσει χαρά και θα έχεις κλήρο μετά των δικαίων.
Όταν άνθρωποι αντιλέγουν σ’ αυτά πού λες ή σε κατακρίνουν να μην τους απαντάς αλλά να κάνεις προσευχή. Είναι πολύ καλό φάρμακο.

Αυτοί πού τον είχαν γνωρίσει από κοντά έλεγαν πώς ο πατήρ Βιτάλιος δεν ήταν αυτού του κόσμου. Όταν ήθελε να βρει φίλο μεταξύ των ανθρώπων, ο πνευματικός του του είπε: «Μην ψάχνεις, δεν θα βρεις φίλο. Κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν θα σε καταλά­βει, γι’ αυτό θα είσαι μόνος».

Στα πνευματικά του τέκνα ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μόνο ο Θεός είναι για μας Πατέρας και Φίλος και Α­δελφός».

Σ’ αυτούς πού έλεγαν ότι στην εποχή μας δεν υπάρχουν μεγάλοι άγιοι ο πατήρ Βιτάλιος απαντούσε: «Η δύναμη της χάρης είναι ίδια σήμερα όπως και στην εποχή των αποστόλων, φταίμε εμείς».

Στις γεμάτες θόρυβο πόλεις και στα δυσδιάκριτα χωριά ο Γέροντας οργάνωσε κρυφά μοναστήρια. Τα μοναστήρια αυτά ήτανε απλά σπίτια, που μαζεύτηκαν απλοί, σε τίποτα μή διακρινόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι, όπως και όλοι οι άλλοι πήγαιναν στις δουλειές τους κ.λπ., όμως μέσα στο σπίτι ζούσαν κατά το δικό τους μοναχικό τυπικό. Βεβαίως, με το ράσο ντύνονταν μόνο για την μοναχική κουρά. Έτσι ο πατήρ Βιτάλιος εμφύτευσε τις κληματσίδες στα αμπέλια του Κυρίου σε άκρως εχθρικό περιβάλλον.

«Όλους να αγαπάς, όλους να έχεις σαν αγιους, να κατακρίνεις τον εαυτό σου και με δάκρυα να εργάζεσαι το θέλημα του Κυρίου μας», έγραψε σε κάποιον ο Γέροντας.

***

Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Θα χυθεί πολύ αίμα πάνω στη γη, άνθρωποι θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, θα υποφέρουν από την πείνα. Μην πετάτε τα απομεινάρια των φαγητών γιατί τότε θα χαίρεστε και γι’ αυτά… Άνθρωποι θα προσπαθήσουν να βρουν καταφύγιο σε άλλες χώρες… Ας γνωρίσει ο καθένας τον εαυτό τον και τότε θα καταλάβουμε ότι για τα δεινά του κόσμου φταίει ο καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας»….

***

Φεύγοντας ο πατήρ Βιτάλιος δεν άφησε καμία υλι­κή κληρονομιά. Όμως άφησε κάτι παραπάνω, μας ά­φησε την αγάπη του. Αυτή η αγάπη ζει τώρα στις καρδιές των ανθρώπων.

Σ’ ένα πασχαλινό γράμμα του έγραψε τα εξής πού θα θεωρηθούν ως παρακαταθήκη του:
«Να αγαπήσουμε τον πλησίον και θα αγαπήσουμε τον Χριστό. Να αγαπήσουμε αυτούς πού μας προσβάλλουν, τους εχθρούς μας και θα μας ανοίξουν οι πύλες της χαράς και ο Αναστημένος Χριστός θα ανταμώσει την ψυχή μας πού έχει αναστηθεί στην αγάπη. Να, αυτό είναι! Μόνο αυτά τα λίγα περιμένει από μας ο Κύριος! Εδώ είναι ο παράδεισος! Εδώ είναι η Ανάσταση! Να αγαπήσουμε την αγάπη και θα ζήσουμε εν Χριστώ, πού αναστήθηκε μετά από το Πάθος και το θάνατο πού υπέφερε από αγάπη για μας!»

Ένας καλόγερος από το Άγιον Όρος μας μετέφερε και το εξής: Όταν αυτός έμαθε για τον θάνατο του αγαπημένου του γέροντα, τον έπιασε απέραντη θλίψη. Πόσο καιρό ήταν έτσι, δεν θυμάται, όμως μια νύχτα του εμφανίσθηκε ο Γέροντας Βιτάλιος με απλό, όπως πάντα ράσο, και τον ρώτησε: Πώς είσαι; «Δεν μπορώ να είμαι καλά, αφού έμεινα χωρίς εσένα». Ο πατήρ Βιτάλιος τον σταύρωσε και μόλις τελείωσε του είπε: «Μην ανησυχείς και μην εγκαταλείπεις την κοπέλα αυτή». Όταν ο μοναχός ξύπνησε από το όραμα αναρωτήθηκε: Μήπως είναι πειρασμός; για ποιά κοπέλα πρόκειται;
Πέρασε χρόνος και για κάποιες δουλειές ο καλόγερος έπρεπε να πάει στην πόλη. Εκεί τον βρήκε η ανεψιά του και τον παρακάλεσε: θέλω να ζήσω ως καλόγρια σε μοναστήρι, βοήθησέ με….

***

Κάθισε στο μικρό ντιβάνι του και άρχισε να μας διηγείται πως πρόσφατα λίγες μέρες πριν έλθουμε εμείς είχε επισκεφτεί τον άλλο κόσμο:
«Ήλθε ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, με πήρε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε πάνω. Όταν φτάσαμε στον Ουρανό εκεί είχαν τράπεζα. Στην τράπεζα καθόταν ο άγιος Νικόλαος, άλλοι άγιοι, οι άγιοι απόστολοι και ο ίδιος ο Κύριος. Τότε ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πήρε απ΄ το τραπέζι και μου έδωσε ένα παξιμάδι. Το έβαλα στον κόρφο μου. Ο Κύριος είπε στον Ιωάννη τον Θεολόγο ότι δεν ήλθε ακόμη ο καιρός γι΄ αυτό τον δούλο του Θεού, πάτε τον πίσω στην γη. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος με συνόδεψε μέχρι την γη και αισθάνθηκα πώς ξαναμπήκα στο σώμα μου. Αμέσως έβαλα το χέρι μου στον κόρφο για να βγάλω το παξιμαδάκι, όμως δεν ήταν εκεί…».
Ο πατήρ Βιτάλιος άρχισε να κλαίει…
Μια μέρα πριν κοιμηθεί ο πατήρ Βιτάλιος με το χέρι του μου έδειξε να σηκώσω την κουρτίνα στο παράθυρο. «Ποιόν βλέπεις;», τον ρώτησα.
Εκείνος κοιτούσε χωρίς να μιλάει, μετά φίλησε το χέρι του και μου έδειξε προς την εικόνα της Παναγίας…
«Σε επισκέφθηκε η Παναγία;», τον ρώτησα.
Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Πολλοί πύργοι που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/30/70369/

Γέροντας Βιτάλιος (Sidorenko) της Γεωργίας, για τα δεινά του κόσμου φταίει ο καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/30/%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%b2%ce%b9%cf%84%ce%ac%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-sidorenko-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1/Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ
Ἦχος β’.

Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Νόμω ἔλαμψας, προαναγγέλλων, τᾶς τῆς χάριτος, Ναοὺμ Προφήτα, ὀμωνύμως παρακλήσεις ἐν Πνεύματι· δι’ ὧν ὁ Λόγος οὐσίαν τὴν βρότειον, ἐπιφανεῖς τοὶς ἀνθρώποις κατηύφρανεν ὅθεν πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, περιουσίᾳ, διεσκόρπισας, τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαγχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε, ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Πλοῦτον ἄσυλον, μάκαρ ἐκτήσω, διὰ πρόσκαιρον, ὅνπερ εἰς χεῖρας, τῶν δεομένων Φιλάρετε ἔνειμας, τὸν γὰρ Θεὸν καὶ πλησίον ἠγάπησας· διὸ καὶ κλῆρον οὐράνιον εἴληφας, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Θεοκλήτου, ἀρχιεπισκόπου Λακεδαιμονίας.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Φερωνύμως τὴν κλῆσιν τοῖς σοῖς ἔργοις πιστούμενος, Λακεδαιμονίας ἐδείχθης, ποιμενάρχης θεόσοφος, Θεόκλητε θεράπων τοῦ Χριστοῦ, ὡς σκεῦος ἀρετῶν παντοδαπῶν, διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην τὴν ἱεράν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν τὰ κρείττονα.

Κοντάκιον προεόρτιον τῶν Χριστουγέννων
Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως. Χόρευε, ἡ οἰκουμένη, ἀκουτισθεῖσα· δόξασον μετὰ ἀγγέλων καὶ τῶν ποιμένων, βουληθέντα ἐποφθῆναι παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

Η φλογερή ψυχή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου αναζητούσε με αγωνία τη δικαιοσύνη του Θεού και τη βασιλεία Του, διψούσε και πεινούσε για αλήθεια Του. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Λ'(30ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου, Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου (62)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Φρουμεντίου, Ἐπισκόπου Ἰνδίας ἤτοι Ἀβησσυνίας (380)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἀλεξάνδρου, Ἐπισκόπου Μηθύμνης, ἑνὸς τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (~†325)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Βαχτὰγκ Γκοργκασάλι, ἤτοι Λέοντος, βασιλέως τῆς Γεωργίας. (502)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Πέτρου καὶ Σαμουήλ, τῶν πρώτων Καθολικῶν, ἤτοι ἀρχιεπισκόπων, Γεωργίας. (5ος-6ος αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Πέτρου, Ἐπισκόπου Ραβέννης, τοῦ Χρυσολόγου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Καστούλου καὶ Εὐπρεπείας, τῶν ἐν Ῥώμῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Κωνσταντίου, ὑπερμάχου τῆς πίστεως κατὰ τῶν Πελαγιανῶν καὶ πολλὰ παθόντος παρ᾿ αὐτῶν. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας (Șaguna), Μητροπολίτης Τρανσυλβανίας (1873)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἠλιοὺ τοῦ ἐν Βαλαὰμ Ῥωσίας, τοῦ θαυματουργοῦ (1900)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες:Σέργιος (Mytikov ,1945), Νικόλαος (Kazansky ,1937), Δημήτριος (Markov ,1937), Πέτρος (Kuznetsov ,1929), Ιάκωβος (Kruglyakov ,1937)ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Σεβαστιανὸς Ντάμποβιτς τοῦ Τζάκσον ὁ Σέρβος (1940)

Στίχοι
Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει,
Φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους.
Σταυρὸν κἀκκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη.

«Τα πάντα δόθηκαν στους Αποστόλους».
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Τα πάντα δόθηκαν στους Αποστόλους». Δηλαδή όλα τα χαρίσματα, όλη η δύναμη, όλη η πληρότητα της χάριτος που χορηγεί ο Θεός στους πιστούς. Αυτό το βλέπουμε στον βίο του μεγάλου αποστόλου, του Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου: Ήταν απόστολος, ευαγγελιστής, προφήτης, ποιμένας και διδάσκαλος (Εφεσίους 4:11).
Ως ευαγγελιστής, μετέφερε τα καλη αγγελία του Ευαγγελίου στις τέσσερις γωνιές της γης. Ως προφήτης, προφήτευσε το βάπτισμα του ρωσικού λαού και το μεγαλείο του Κιέβου ως χριστιανικής πόλης. Ως ποιμένας, ίδρυσε και οργάνωσε πολλές εκκλησίες. Ως δάσκαλος, δίδασκε ακούραστα τους ανθρώπους μέχρι και της σταύρωσής του, δίδασκε και από τον σταυρό μέχρι την τελευταία του πνοή. Επιπλέον, κατά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ήταν και μάρτυρας, κάτι που δεν δίνεται σε όλους.
Και έτσι βλέπουμε σε αυτόν τον απόστολο, όπως και στους άλλους, την πληρότητα της χάριτος του Πνεύματος του Θεού. Και κάθε σπουδαίο έργο που επιτελεί ένας ακόλουθος του Χριστού πρέπει να αποδίδεται στη Θεια χάρη.
Αυτό μας το μαρτυρεί και ο άγιος Φρουμέντιος. Όταν επέστρεψε από την Αλεξάνδρεια στην Αβησσυνία ως ιερωμένος επίσκοπος, άρχισε να κάνει τα μεγαλύτερα θαύματα, φέροντας έτσι στην Πίστη μεγάλο πλήθος. Τότε εκπληκτος ο βασιλιάς τον ρώτησε: “Τόσα χρόνια ζεις ανάμεσά μας και δεν σε έχουμε δει ποτέ να κάνεις τέτοια θαύματα. Πώς το κάνεις τώρα;” Ο μακάριος Φρουμέντιος απάντησε στον αυτοκράτορα: «Αυτό δεν είναι έργο δικό μου, αλλά έργο της χάριτος της ιερωσύνης». Τότε ο άγιος εξήγησε στον βασιλιά οτις είχε εγκαταλείψει τους γονείς και το γάμο και όλο τον κόσμο για χάρη του Χριστού και πώς έλαβε -δια της επιθέσεως των χειρών του Αγίου Αθανασίου- τη χάρη της ιερωσύνης: τη θαυματουργό Χάρη.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχριδος
https://prologue.orthodox.cn/November30.htm

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Και λέγει αυτοίς· δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δ’ 19-20). Ο Κύριος γνώριζε την καρδιά τους. Οι ψαράδες αυτοί είχαν μια παιδιάστικη πίστη στο Θεό, υπάκουγαν στο λόγο Του. Δεν είχαν συνηθίσει να εξουσιάζουν και να δίνουν εντολές, μα να εργάζονται απλά και να υπακούν. Η ταπείνωση κι η υπακοή στο θέλημα του Θεού γέμιζε την καρδιά τους. Μπορεί να ήταν απλοϊκοί ψαράδες, αλλά οι ψυχές τους διψούσαν και πεινούσαν για αλήθεια και δικαιοσύνη. Ο Ανδρέας είχε ήδη εγκαταλείψει μια φορά τα δίχτυα του, για ν’ ακολουθήσει ως μαθητής τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μόλις ο Ιωάννης έδειξε τον Ιησού και είπε πως Εκείνος ήταν ανώτερός του, ο Ανδρέας άφησε τον Ιωάννη κι ακολούθησε το Χριστό. Ήταν κι οι δυο τους φλογερές ψυχές, που αναζητούσαν με αγωνία τη δικαιοσύνη του Θεού και τη βασιλεία Του. Γι’ αυτό κι ο Χριστός απευθύνθηκε σ’ αυτούς αυθεντικά, με εξουσία: «Ακολούθει μοι!»
Έτσι ενεργεί με όλους μας ο Θεός. Δε θα μας πιέσει ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο Του. Μας αφήνει να διαλέξουμε το δρόμο της σωτηρίας ή της απώλειάς μας ελεύθερα, σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη. Όταν όμως ο καρδιογνώστης Θεός μεριμνά για να βάλει τις καρδιές μας στο σωστό δρόμο, στο δρόμο της σωτηρίας, τότε μας έλκει σταθερά προς αυτόν το δρόμο. Όταν βλέπει πως η καρδιά μας έχει στραφεί ολότελα προς το δρόμο της κακίας και της απώλειας, τότε μας αφήνει ο Θεός και πέφτουμε στη δυναστεία του σατανά. Αυτό έγινε στην περίπτωση του προδότη Ιούδα. Όταν η καρδιά του στράφηκε εξ ολοκλήρου προς το πονηρό και διάλεξε ν’ ακολουθήσει το σκοτεινό δρόμο της απώλειας, ο Χριστός δεν προσπάθησε περισσότερο να τον γυρίσει πίσω. Αντίθετα, σαν είδε πως ο σατανάς είχε μπει πια στον Ιούδα, του είπε: «Ο ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιωάν, ιγ’ 27). Ούτε στην περίπτωση του Πέτρου και του Ανδρέα λοιπόν, ούτε σε κείνην του Ιούδα δεν παραβίασε την ελευθερία της επιλογής τους. Μιλάει απλά στις καρδιές που έχουν ήδη διαλέξει το καλό ή το κακό και λέει αποφασιστικά στον Πέτρο, «ακολούθει μοι» και στον Ιούδα, «ο ποιείς, ποίησον τάχιον».

Ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Τι σημαίνει αυτό; Πως όπως μέχρι τώρα πιάνετε ψάρια στα δίχτυα σας από τα σκοτεινά βάθη της θάλασσας, έτσι από τώρα, μαζί μου και με το ευαγγέλιό μου, θα αλιεύετε ανθρώπους από τα σκοτεινά βάθη της κακίας αυτού του κόσμου.
Ο Πέτρος κι ο Ανδρέας άκουσαν την κλήση του Χριστού και ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ. Βλέπεις πως οι καρδιές των δύο αυτών ανθρώπων είχαν ήδη διαλέξει ν’ ακολουθήσουν το καλό; Δε ρώτησαν: «Από που μας καλείς; Τι θα τρώμε; Ποιος θα φροντίσει τις οικογένειές μας;» Θαρρείς πως ήταν σα να περίμεναν σ’ όλη τους τη ζωή αυτήν την κλήση. Άφησαν σαν παιδιά όλες τις φροντίδες τους στον Κύριο, τα εγκατέλειψαν όλα κι ανταποκρίθηκαν στην κλήση Του.

….εδώ έχουμε την κλήση δυο ψαράδων, όχι δυο βασιλιάδων. Δε φορούσαν στέμματα στο κεφάλι τους, στο στήθος τους όμως είχαν βασιλικές καρδιές. Ο Κύριος μαζεύει μαργαριτάρια στο σκοτάδι. Διαλέγει τους ταπεινούς κι αγράμματους, για να κατατροπώσει τους ισχυρούς και τους σοφούς. Διαλέγει τους φτωχούς, για να ντροπιάσει τους πλούσιους....

Όλοι εμείς που πεινούμε και διψούμε για τη δικαιοσύνη και την αγάπη Του, εμείς που ψαρεύουμε μάταια με την ψυχή μας, σαν δίχτυα, στη θάλασσα αυτού του κόσμου, ας ακούσουμε τη φωνή του Κυρίου Ιησού. Μας καλεί τώρα, όπως τότε τους ψαράδες στη θάλασσα της Γαλιλαίας: «Ακολούθει μοι!» Μόλις ακούσουμε τη φωνή αυτή, ας μη διστάσουμε ούτε στιγμή. Ας παρατήσουμε όλες τις παλιές δουλειές και τις παλιές αγάπες κι ας τον ακολουθήσουμε. Ο Χριστός είναι ο αληθινός μας Φίλος και Θεραπευτής. Όλοι οι άλλοι είναι είτε ανόητοι είτε απατεώνες.
Προσέξτε! Δε μας καλεί ως βασιλιάδες ή ποιμένες, ως πλούσιους ή φτωχούς, ως σοφούς ή αμαθείς, αλλ’ ως άντρες και γυναίκες άρρωστους, αδύναμους. Οι αρρώστιες κι οι αδυναμίες μας προέρχονται από την αμαρτία. Γι’ αυτό ας προσκυνήσουμε τον Κύριο Ιησού κι ας κραυγάσουμε σ’ Εκείνον, όπως έκαναν τόσοι άρρωστοι κι αδύναμοι άνθρωποι εκείνο τον καιρό: «Κύριε Ιησού, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό! Συγχώρεσέ με, Κύριε, συγχώρεσε τις αμέτρητες αμαρτίες μου. Καθάρισέ με με τη δύναμή Σου, ζωοποίησέ με με τον ζωοποιό άρτο Σου, είσελθε στα εσώτατα βάθη της ψυχής μου ως καθαρός και ζωογόνος αέρας σε σκοτεινό δωμάτιο. Κι εγώ τότε θα γιατρευτώ· θα γιατρευτώ και θα γίνω καλά, θα ζήσω!» (Κυριακή Β’ Ματθαίου: Η κλήση των αποστόλων , Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος στο Ακρωτήριο της Κύπρου, Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Γερασίμου Φωκά
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/29/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%cf%8c%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b1%ce%ba%cf%81%cf%89/

Ευχαριστώ το Θεό για το έλεός Του, αλλά καλύτερα ήταν στον άλλο κόσμο. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/11/29/84863/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου.
Ἦχος δ´.

Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Φρουμεντίου.
Ἦχος δ´. Κανόνα πίστεως.

Τὸν θεῖον σῖτον τὸν τὰς καρδίας στηρίζοντα, φερωνύμως τῆς κλήσεως σιτοδοτῶν ἀναδέδειξαι, τῶν Αἰθιόπων Ἀπόστολος. Καὶ τὰ πάντα πωλήσας ἕνα ἠγόρασας ἀληθῶς, Μαργαρίτην πολύτιμον. Πάτερ Ἱεράρχα Φρουμέντιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Φρουμεντίου.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τῇ φωταυγείᾳ, πᾶσαν ηὔγασας, Αἰθιοπίαν, ζηλωτὴς τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, καὶ πολλαχῶς ἐν αὐτῇ ἐνδιέπρεψας, ὡς Ἰσαπόστολος θεῖος, Φρουμέντιε. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τριάδα ἐκήρυξας τὴν παναγίαν σοφέ, φυλάξας ἁγνότητα καὶ παρθενίαν καλῶς, Πατέρων ἐκλόγιον· ὅθεν καὶ τοῦ Κυρίου φίλος γνήσιος ὤφθης, ᾧ καὶ θερμῶς πρεσβεύεις, ποιμενάρχα Μηθύμνης, Ἀλέξανδρε θεοφόρε, Λεσβίων τὸ καύχημα.

Κοντάκιον προεόρτιον τῶν Χριστουγέννων
Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως. Χόρευε, ἡ οἰκουμένη, ἀκουτισθεῖσα· δόξασον μετὰ ἀγγέλων καὶ τῶν ποιμένων, βουληθέντα ἐποφθῆναι παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

Δοξαστικὸν
Ἦχος δ’ Ἀνατολίου

Τὴν τῶν ἰχθύων ἄγραν, καταλιπὼν Ἀπόστολε, ἀνθρώπους σαγηνεύεις, καλάμῳ τοῦ κηρύγματος, χαλῶν ὥσπερ ἄγκιστρον, τῆς εὐσεβείας τὸ δέλεαρ, καὶ ἀνάγων ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς πλάνης, τὰ ἔθνη ἅπαντα, Ἀνδρέα Ἀπόστολε, τοῦ Κορυφαίου ὁμαίμων, καὶ τῆς οἰκουμένης ὑφηγητὰ διαπρύσιε, πρεσβεύων μὴ ἐλλίπῃς ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν ἐν πίστει καὶ πόθῳ εὐφημούντων πανεύφημε, τὴν ἀεισέβαστον μνήμην σου.

Πρὸς Κορινθίους Α´ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα: Α΄ Κορ. δ΄ 9-16

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀ­­­­πέδειξεν, ὡς ­ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κό­σμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώ­ποις. ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.

Ἀπόστολος Ἀνδρέας: «Καθαρότητα καρδίας καὶ ἁπλότητα» (30.11.2018)
https://www.youtube.com/watch?v=I0ukHnaonDM&ab_channel=%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9B%CE%99%CE%95%CE%A3%CE%9C%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%A6%CE%9F%CE%A5

Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου στο ιστορικό Μοναστήρι του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα στον μαρτυρικό Ριζοκάρπασο της Κύπρου (30-11-2019 μ.Χ.)
youtube.com/watch?v=JGTWQMQqlx8

Ο παπά Ζαχαρίας, η παπαδιά και το σχέδιο του Αποστόλου Ανδρέα 
Μόρφου Νεοφύτου (30.11. 2016).
youtube.com/watch?v=eQjOC3HRGwE&feature=emb_title
 

Saint Sebastian (Dabovich) of Jackson carried the gospel of peace from country to country… He was an apostle, evangelist, prophet, pastor and teacher (Ephesians 4:11). He was a bright torch of love, kindness, and sincerity.

Stand for the reading of the Synaxarion.
Synaxarion
On November 30, we commemorate the holy, glorious, and all-praised Apostle Andrew the First Called.
On this day we also commemorate our righteous Father Frumentius, Bishop of India (Abyssinia– Ethiopia) (380).
On this day we also commemorate our righteous Father Alexander of Methymna, Wonderworker, first Bishop of Methymna on Lesbos and a member of the First Ecumenical Council (c. 325)
On this day, Saint Constantius, confessor, a priest in Rome who opposed the Pelagians and at whose hands he suffered a great deal (5th century)
On this day we commemorate the Saints Peter I and Samuel I (5th-6th centuries), Catholicoi of Georgia.
On this day we commemorate the Saint Vakhtang Gorgasali, King of Georgia (502)
Our Father among the Saints John, disciple of Saint Lazarus the Stylite of Mount Galesius near Ephesus, Asia Minor (11th century)
On this day, Saint Andrew (Saguna), Metropolitan of Transylvania (1873)
On this day, Saint Elias of Valaam and Verkhoturye (1900)
On this day we also commemorate our righteous Father Sebastian (Dabovich) of Jackson and San Francisco, the Serbian (1940)

Verses.
Inverted crucifixion Andrew bears,
Appears in truth feet upward, not in shadow.
Andrew the First-called endured a cross on the last of November.

Saint Sebastian (Dabovich) of Jackson and San Francisco, the Serbian

In 1915 Fr. Sebastian met with St. Nicholai (Velimirovich), then an archimandrite, in San Francisco. As St. Nicholai later recalled, Fr. Sebastian met him at the train station, introduced him to many Serbs in the city, and took him to the Holy Trinity Cathedral. A close spiritual kinship developed between these two dedicated missionaries. St. Nicholai was later to describe Fr. Sebastian as follows:
“He was a sincere and convinced believer and a Christian missionary of world-scope. He traveled restlessly and preached and lectured indefatigably. He composed books, wrote articles, epistles, and thousands of private letters to laymen and priests with needed explanations, exhortations and encouragements. He spoke and wrote in Serbian, English, and Russian. His clumsy handbag was always full with New Testaments, religious booklets, printed sermons and tracts. Also with small crosses for boys and girls. All this he distributed freely. He never visited a Serbian family empty-handed. He remembered the apostolic words: It is more blessed to give than to receive (Acts 20:35).”

His poverty amazed me when I met him. […] I invited him to lunch. Blushing, he said, ‘Thank you ; I just bought a roll of bread with my last five cents’. And salary ? None. He lived on people’s freely given donations. And still, even with empty pockets, he planned new journeys to Alaska, to Japan, and of course to Europe. ‘But you are without means !’ I remarked. He smiled with his usual childlike and fascinating smile and quoted the Bible : ‘The Lord will provide’ (see Genesis 22:8). And marvellously enough, the Lord always provided for His faithful servant.

Archimandrite Dabovich could have been a bishop even in 1907. The Russian archbishop wanted to consecrate him as a Russian bishop for the Serbian people. But the Serbs did not want it that way. Archbishop Tikhon was sorry about that.
He was eager to show his appreciation to Fr. Dabovich for all his wonderful work. Failing to make him a bishop, he did something else. Once when he celebrated the Holy Liturgy in the Serbian church in Chicago, he presented our archimandrite with a precious mitre, which was worth 1,000 roubles in gold. But Fr. Dabovich quickly sold that precious gift and gave it to the church towards paying its debts. Such a man was he. He was absolutely unselfish.

***

St. Nicholai of Zhicha records that Fr. Sebastian, during his lifetime, crossed the Atlantic fifteen times and the Pacific nine times.

Describing the vast scope of Fr. Sebastian’s missionary activity, Bishop Irinej (Dobrijevic) of Australia and New Zealand has written:
“Without any outside funding or organizational support, he carried the gospel of peace from country to country…. Concentrating much of his work in the United States, he ceaselessly traveled back and forth across the American continent, using every available mode of transportation—from stagecoach to railroad to foot. His wider ministry stretched from the Aleutian Peninsula of Alaska, to Russia and Japan, to small Balkan towns on the coasts of the Black and Adriatic Seas.” It is said that Fr. Sebastian baptized more people than any other Serbian priest of the Western Hemisphere.

He was a tireless and unselfish worker, a humble and a just man before his Lord. He was one of the most worthy workers in the Mission. He was a bright torch of love, kindness, and sincerity.

St. Nicholai of Zhicha describes the last times, I visited him frequently, asking how the brothers served him. His heart was failing. Fr. Rapaich was with him day and night. The last time, on my return from the diocese, I went to see him. Sitting in an armchair, he was breathing heavily and spoke in a whisper.
‘Do you have any wish, Father?’ I asked.
‘Only the Kingdom of Heaven.’
He spoke no more. These were his last words, representative of his entire career on earth. After that he gave up his spirit. He died on November 30, 1940.

Saint Nicolaj (Velimirović) of Žiča (Zhicha), Serbia, who buried Father Sebastian at the Zhicha Monastery called him “a viceless man” ; and And Saint Nikolaj fittingly designated him “the greatest Serbian missionary of modern times”.

***

Saint Sebastian (Dabovich) of Jackson and San Francisco, the Serbian

…the preacher of the Word of God is obliged by a terrible oath he has given before he received the gift in Apostolic succession at his ordination, to present to you the whole of the Truth, not a part of it.

Throughout all the long centuries of Christianity there have been in the Church heroic members, young people of both sexes, who by the grace of God have kept their souls pure and intact, and have dedicated to the honor of God the noblest attribute of their human life, namely, an untarnished purity of soul and body. Such persons have had the courage and such unbounded confidence in God’s assistance that, although living in the world and its dangers, though threatened by the cravings of their own individual passions and by the temptations of the devil, yet they have succeeded bravely in preserving this treasure even in a frail earthen vessel, have carried it uninjured through life’s long journey here below, and have finally presented it to their Lord.

Christian heroes and heroines, you who have imitated or who still do imitate the sublime example of the Most Blessed Virgin, the Church admires your spirit of sacrifice as she does that of the holy martyrs, who in a few hours finished their contest and proved their fidelity to God and their faith; because you have to combat, to suffer, and to sacrifice your whole life through. With joy and veneration do the angels look down upon you, for you resemble themselves. With motherly affection and with mighty power does the Holy Virgin Mary when you earnestly pray throw her sheltering omophorion around you, for you are her pupils and imitators. With the sweetness of divine love the heavenly Bridegroom will fill your heart and more than compensate you for the fleeting, transient, worldly love that you have laid down at His feet. The eternal Judge will find you waiting like the wise and prudent virgins who all through life carry in their hands the pure oblation of love and the burning light of good example. Therefore, faithful to the end, He will invite you to the eternal wedding feast in heaven. Amen. (Fr. Sebastian Dabovich on the Condition of Society, 1899)

***

“All is given to the Apostles.”
by St Nikolai Velimirovich

St. John Chrysostom says: “All is given to the Apostles.” That is, all gifts, all power, all the fullness of grace which God gives to the faithful. We see this in the life of the great apostle, St. Andrew the First-called: He was an apostle, evangelist, prophet, pastor and teacher (Ephesians 4:11). As an evangelist, he carried the good news of the Gospel to the four corners of the earth; as a prophet, he prophesied the baptism of the Russian people and the greatness of Kiev as a city and a Christian center; as a pastor, he established and organized many churches; as a teacher, he tirelessly taught people right up to and during his crucifixion, when he taught from the cross until his last breath. In addition to this, he was a martyr, which is also according to the gift of the Holy Spirit, and is not given to everyone. And so we see in this apostle, as in the others, the fullness of the grace of the Spirit of God. And every great work that a follower of Christ performs must be ascribed to that grace.
St. Frumentius testifies this to us. When he returned from Alexandria to Abyssinia as a consecrated bishop, he began to perform the greatest miracles, thus converting great masses of people to the Faith. Then the amazed king asked him:”So many years have you lived among us and never have we seen you perform such miracles. How is it that you do so now?” To this, the Blessed Frumentius replied to the emperor: “This is not my work, but the work of the grace of the priesthood.” The saint then explained to the king how he had forsaken parents and marriage and the whole world for the sake of Christ, and how he had-by the laying on of hands by St. Athanasius-received the grace of the priesthood: miracle-working grace.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich,
https://prologue.orthodox.cn/November30.htm

***

Monk Abel’s prophecy to Emperor Paul on Emperor Nicholas II.

From other sources writer Sergius Nilus learned that the monk Abel lived in the second half of the 18th century — the first half of the 19th century. In his long life (he lived to be over 80) he spent 21 years in prison for his prophesies. According to historical sources, the seer, in a conversation with Emperor Pavel I, predicted prominent state events not only for that particular period, but far into the future, right up until the First World War, the death of Imperial Russia and the martyr’s death of the royal family. About Nicholas II he said this Tsar would be like ‘Saint Job the Longsuffering Martyr”.

“A royal crown he shall exchange for a crown of thorns,” said Abel, “and his people shall betray him, just as God’s Son was. There shall be a great war, a world war… People shall fly through the air, like birds, and swim under water like fishes; they shall begin to destroy each other with evil-smelling sulphur. The betrayal of the Tsar shall increase and grow in scale. On the eve of victory in the war the Royal throne will collapse. Blood and tears will soak the wet earth. Crazed common folk will seize power, and truly, an Egyptian sentence will dawn.”

The soothsayer Abel burst into bitter tears, yet continued:
“And afterwards the Godless shall torment the Russian land, rob it of its sacred holies, closing down churches and executing the cream of the Russian people. In this manner the Lord shall vent His anger upon them for Russia’s betrayal of the Saintly Tsar. This is written in the Gospel. Psalms 19, 20 and 91 revealed his destiny to me.
…And then Russian hopes will come to be and the Orthodox cross will shine atop of St.Sophia Cathedral in Constantinople, the smoke of holy incense and prayers will fill all of Holy Russ, leading it to glory and flourishing.

So spoke Abel. His eyes glowed with an unearthly fire…
Emperor Pavel was plunged deep into thought…

Abel stood motionless. There were invisible threads connecting the monarch and the monk. The Emperor raised his head and his eyes, directed far into the distance, as if penetrating the mists of time, reflected profound suffering and torment…

Finally, the Tsar said:
“I thank you for all you have predicted about the destinies of my land and my descendant Nicholas II, for I shall see to it that the Book of Fate be revealed to him.
Let my great-grandson be told of the road of long-suffering trials and glory that shall befall him.
Father, write down all you have just told me, so that I may place it in a chest, seal it up and see to it that your prediction await my great-grandson here in the study of my Gatchina Palace. Go you know and pray fervently in your cell for me, my family line and the fortunes of our State.”
Placing Abel’s written statement in an envelope, the Tsar wrote on it in his hand: “To be opened by my descendant on the 100th anniversary of my death.”

On March 11th 1901, the 100th anniversary of the martyr’s death of Pavel I, after a memorial service at his tomb at the Petropavlovsk Cathedral of St.Petersburg, Emperor Nicholas II, accompanied by his Royal Minister Baron Fredericks and other royal retinue, arrived at Gatchina Palace to fulfill the request of his long-deceased ancestor.
The Emperor opened the chest and read Abel’s prophesy about the fate of Russia and his own several times. He had previously often felt it was no mere chance he was born on the day of memory of St.Job the Longsuffering. Now he knew the heavy burden he was destined to carry on his royal shoulders; knew of the impending bloody war, the troubled times in the state and the great upheavals; he also knew of the ill-fated year when he would be betrayed and abandoned by one and all…”

Apostle of Christ the Savior Andrew, first-called star, by your prayers, help us. Saint Nikolai Velimirovič
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/29/apostle-of-christ-the-savior-andrew-first-called-star-by-your-prayers-help-us-saint-nikolai-velimirovic/

St. Andrew the First-Called Apostle, Are We Seeking Christ?, St. John of Krostadt
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/30/st-andrew-the-first-called-apostle-are-we-seeking-christ-st-john-of-krostadt/

Troparion of the Holy And All-Praised Apostle Andrew, The First-Called, in Tone IV—

As thou art the first-called of the apostles and the brother of the preëminent one, entreat thou the Master of all, O Andrew, that He grant peace to the world and great mercy to our souls.

Apolytikion of Apostle Andrew the 1st Called. From Menaion
Mode 4.

As first called of the Apostles and brother of Peter the Preeminent, O Andrew, intercede with the Master of all to grant peace to the whole world, and great mercy to our souls.

Tropar
Tone 4

O God of our Fathers, ever act with kindness towards us. Take not away Your mercy from us ; but through the supplications of Holy Archimandrite Sebastian guide our lives in peace.

Doxasticon St. Andrew the First-Called Apostle, Tone 8

Let us acclaim Andrew, the preacher of the Faith and servant of the Word. For he fisheth men out of the deep, holding in his hands the Rood instead of a rod; letting down its power like a fishing line, he draweth up souls from the error of the enemy, and offereth them as a wellpleasing gift unto God. O ye faithful let us ever extol him with the choir of Christ’s disciples, that he might intercede with Him to be gracious unto us in the Day of Judgmen.

The reading is from Paul’s First Letter to the Corinthians.
1 Cor. 4:9-16

Brethren, God has exhibited us apostles as last of all, like men sentenced to death; because we have become a spectacle to the world, to angels and to men. We are fools for Christ’s sake, but you are wise in Christ. We are weak, but you are strong. You are held in honor, but we in disrepute. To the present hour we hunger and thirst, we are ill-clad and buffeted and homeless, and we labor, working with our own hands. When reviled, we bless; when persecuted, we endure; when slandered, we try to conciliate; we have become, and are now, as the refuse of the world, the off-scouring of all things. I do not write this to make you ashamed, but to admonish you as my beloved children. For though you have countless guides in Christ, you do not have many fathers. For I became your father in Christ Jesus through the gospel. I urge you, then, be imitators of me.

Ο άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ, ο πρώτος μάρτυρας της «Νέας Εποχής»

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΚΘ΄ (29ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, Μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Παραμόνου, καὶ τῶν ἁγίων τριακοσίων ἑβδομήκοντα συμμαρτύρων αὐτοῦ παρὰ τὰς ἐκβολὰς τοῦ Τίγρητος ποταμοῦ, ἐν ἔτει σν´ (250) τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Mάρτυρος Φιλουμένου τοῦ ἀρτοποιοῦ, ἐκ Λυκαονίας μὲν καταγομένου, ἐν Ἀγκύρᾳ δὲ μαρτυρήσαντος, ἐν ἔτει σοδ´ (274).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Φαῖδρος, ῥητίνης ζεούσης καταχεθείσης αὐτῷ, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Μάρκου τοῦ ἐν Αἰγύπτῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικολάου, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. (160)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰωάννου, τοῦ ἐν Περσίδι (4ος αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἓξ Μάρτυρες, οἷς διωκόμενοι πέτρα ῥαγεῖσα ὑπεδέξατο αὐτούς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Οὐρβανοῦ, ἐπισκόπου Μακεδονίας, μετὰ τῶν Ο´ Ἀποστόλων συγκαταλεγόμενος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Παγκοσμίου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Πιτυροὺν ὁ ἐν τῇ Θηβαΐδι ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4ος αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Οὐαλλερῖνος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μπρένταν (Brendan) τοῦ Ἰρλανδοῦ.(571
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Διονύσιος, Ἐπίσκοπος Κορίνθου, ξίφει πληγεὶς τελειοῦται ἐν ἔτει ροα´ (171).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Σατουρνίνου, πρώτου Ἐπισκόπου γενομένου Τολώσσης, ἤτοι τῆς πόλεως Τουλούζης ἐν τῇ Νοτίῳ Γαλλίᾳ, καὶ πολιούχου αὐτῆς, τοῦ ἐξ Ἑλλάδος, ἐν ἔτει σν´ (250) δεινῶς βασανισθέντος καὶ μαρτυρήσαντος, ὡς καὶ τῶν δύο σὺν αὐτῷ παρθένων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νεκταρίου τοῦ ἐν τῇ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (12ος αἰών)
Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀβίβου, ἐπισκόπου Νεκρέσι, ἐκ τῶν δώδεκα Σύρων πατέρων, θεμελιωτῶν τοῦ μοναχισμοῦ ἐν Γεωργίᾳ, ἀθλήσαντος ἐν τῷ ἕκτῳ αἰῶνι
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Κυπρίου, τοῦ παρὰ τὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ ἀγρίως ἄρτι ἀποκτανθέντος ὑπὸ φανατικοῦ Ἑβραίου, ἐν ἔτει ͵αϠοθ´ (1979).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἄβελ ὁ Προφήτης τοῦ ἐν Βαλαὰμ τῆς Ῥωσίας (1831)

Στίχοι
Φιλούμενος ἄρτι στυγνῶς ἀπεκτάνθη,
ὡς Θεὸν φιλῶν παρ’ Ἰακὼβ τὸ Φρέαρ.

Ο π. Ελπίδιος έβλεπε από τον Άθωνα το μαρτύριο του αδελφού του Ιερομάρτυρα Φιλουμένου!

Στις 29 Νοεμβρίου του 1979, ο αδελφός του π. Ελπιδίου, άγιος ιερομάρτυς Φιλούμενος, τελειώθηκε μαρτυρικά στο προσκύνημα του Φρέατος του Ιακώβ στη Νεάπολη [στους Αγίους Τόπους]. Την ίδια ώρα, ο Γέροντας [π. Ελπίδιος], ενώ βρισκόταν στο κελλί του στη Νέα Σκήτη [στο Άγιον Όρος], έβλεπε με θαυμαστό τρόπο ολοζώντανο το μαρτύριό του και τον άκουγε να του φωνάζει:

– Αδελφέ μου, με σκοτώνουν! Αδελφέ μου, με σκοτώνουν! Μην αγανακτήσεις, προς δόξαν Θεού!

«Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του αγίου Φιλουμένου», διηγείται ο ανιψιός του Αιμίλιος Χατζηπαυλής, «πήρα τηλέφωνο στη Νέα Σκήτη, για να ενημερώσω τον π. Ελπίδιο. Ήμουν, όμως, πάρα πολύ ανήσυχος για το πώς θα αντιδρούσε, διότι γνώριζα ότι ήταν πάρα πολύ συνδεδεμένοι.
– Ξέρεις, θείε; του είπα, έχει συμβεί ένα θλιβερό γεγονός, για το οποίο ήθελα να σε ενημερώσω. Μας τηλεφώνησε ο έξαρχος του Πατριαρχείου και είπε ότι σκοτώθηκε ο π. Φιλούμενος.

Τότε αυτός, με πλήρη ηρεμία και χωρίς καμμία απολύτως έκπληξη, σαν να τον είχα πει κάτι που ήδη γνώριζε, μου απάντησε απλώς:
– Ναι;
Ύστερα από κάποια δευτερόλεπτα σιγής, μου είπε:
– Και, για πες μου, πώς τον σκότωσαν;
– Δεν ξέρω λεπτομέρειες , του είπα, αλλά, απ’ ό,τι έχουμε πληροφορηθεί, έριξαν στο προσκύνημα μία χειροβομβίδα, από την έκρηξη της οποίας σκοτώθηκε.
– Καλά, μου είπε με νόημα, πηγαίνετε εσείς στην κηδεία, διότι εγώ δεν προλαβαίνω να πάω, και όταν γυρίσετε πάρε με πάλι τηλέφωνο.

Όταν γυρίσαμε από τα Ιεροσόλυμα, του τηλεφώνησα και πάλι. Αν και είχαμε πληροφορηθεί ότι ο Άγιος κοιμήθηκε με μαρτυρικό τρόπο, είχα αποφασίσει να μην τον μεταφέρω πολλές λεπτομέρειες, για να μη στενοχωρεθεί. Καθώς, όμως, συνομιλούσαμε με ρώτησε και πάλι:
– Και, για πες μου, πώς τον σκότωσαν;
– Όπως σου είπα, θείε, του είπα εγώ, έριξαν μία χειροβομβίδα.
Τότε μου λέει έντονα:
– Έτσι τον σκότωσαν; Έτσι τον σκότωσαν; Καλά… Καλά… Θα τα πούμε, όταν κατέβω στην Αθήνα.

Όταν κατέβηκε στην Αθήνα, τον ρώτησα αν την ώρα του μαρτυρίου του Αγίου είχε διαισθανθεί κάτι και μου είπε μόνο:
– Να! Με πλησίασε ένα άσπρο περιστέρι…
Και αμέσως σταμάτησε.
– Αυτά δεν λέγονται… Αυτά δεν λέγονται…, είπε και έφυγε.

Τα είχε διηγηθεί, όμως, όλα στον Πνευματικό τον, π. Αναστάσιο Καλλιάνο, ο οποίος μετά την κοίμηση του Γέροντα, μας ανέφερε όσα του εμπιστεύθηκε».
Αυτά που έζησε ο π. Ελπίδιος τα διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια και στους πατέρες της συνοδίας του, τονίζοντάς τους ότι: «Ο Άγιος Φιλούμενος είναι με τους χορούς των μαρτύρων. […]
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Γέροντας Ελπίδιος (1913-1983), έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου, Ορούντα – Κύπρος.

***Διήγηση π. Σωφρονίου Ἁγιοταφίτου περὶ τοῦ μαρτυρικού τέλους του Ἁγίου Φιλουμένου*

«Ὁ μακαρίτης ὁ πατήρ Φιλούμενος μᾶς ἔλεγε, ὅτι κάθε Παρασκευὴ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μισαλλόδοξους καὶ φανατικοὺς Ἑβραίους πήγαιναν γιὰ νὰ προσευχηθοῦν στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Συνέχεια τοῦ ἔλεγαν, νὰ σηκώσει ὅλες τὶς εἰκόνες καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο ἀκόμα καὶ νὰ τὶς πάρει καὶ νὰ φύγει, διότι τὸ Φρέαρ εἶναι δικό τους καὶ ὄχι τῶν Χριστιανῶν. Εἰδάλλως θὰ τὸ μετανιώσει πικρά, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἀργά.

Ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ πῆγε ἐκεῖ ὅλο καὶ τὸν φοβέριζαν. Αὐτὸς ὅμως ἤξερε τὰ ἑβραϊκὰ καὶ τοὺς ἀποστόμωνε. Δὲν εἰδοποίησε ποτὲ τὴν Ἀστυνομία νὰ τὸ ἔχει ὑπ’ ὄψιν της καὶ οὔτε τὸ φαντάζονταν ὅτι θὰ τὸν σκότωναν. Στὶς 16 Νοεμβρίου (29 μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο) εἶχε μεγάλη βροχή, ἀσταπές, βροντές, χαλασμὸς Κυρίου ὅλη τὴν ἡμέρα.

Βρῆκαν τὴν εὐκαιρία, ποὺ δὲν ὑπῆρχε κανένας, λόγῳ τῆς κακοκαιρίας, πῆγαν καὶ τὸν σκότωσαν μέσα στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου, ὅπως ἔκαμαν καὶ στὸν προφήτη Ζαχαρία, τὸν πατέρα τοῦ τἰμιου Προδρόμου. Τὴν ὥρα ποὺ ἔκανε ἑσπερινό, ἐκείνη τὴν ὥρα ὅρμησαν. Κύριος οἶδε πόσοι ἦσαν, καὶ τὸν σκότωσαν μὲ το τσεκούρι στὰ μούτρα καὶ στὸ δεξὶ χέρι, κόβοντας τὰ δάκτυλά του. Ἐπίσης, ἡ σιαγόνα του καὶ τὸ ἕνα μάτι του βγαλμένο καὶ τὸ ἄλλο κτυπημένο.

Τὸ πῶς μπῆκαν στὸ Μοναστήρι, Κύριος οἶδε, διότι ὁ φύλακας εἶχε φύγει ἀπὸ τῖς 4.00 τὸ ἀπόγευμα καὶ ἔκλεισε τὸ Μοναστήρι. Ὁ φόνος ἔγινε μετὰ τὶς 5.00 μ.μ.. Τὸ πρωὶ πηγαίνει ὁ φύλακας στὶς 7.00 π.μ., φωνάζει: «πάτερ Φιλούμενε;». Στὸ δωμάτιό του δὲν τὸν βρίσκει. Πηγαίνει στὴν ἐκκλησία καὶ τὸν βλέπει σκοτωμένο, μέσα στὰ αἵματα. Ἀμέσως εἰδοποίησε τὴν Ἀστυνομία καὶ ἡ Ἀστυνομία τὸ Πατριαρχεῖο.

Πῆγαν οἱ πατέρες, ὁ Καισαρείας Βασίλειος, ὁ Πέτρας Γερμανός, ὁ π. Γρηγόριος, ὁ π. Μελίτων, ὁ π. Διονύσιος καὶ ἄλλοι. Ἀλλὰ ἀφοῦ τὸν σκότωσαν ἔριξαν καὶ χειροβομβίδα ἔξω στὴν προσκομιδὴ καὶ τὰ ἔκαμαν ὅλα κομμάτια. Οὔτε μανουάλια ἄφησαν γερά, οὔτε εἰκόνες. Καὶ αὐτοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου ἔκοψαν τὸ χέρι του τὸ ἀριστερό. Τὰ Ἅγια Ποτήρια χαμένα. Ἦταν τόσο τρομερὴ ἡ κατάσταση σὰν νὰ μὴν κατοικοῦσε ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ χρόνια.

Τὸν πῆραν στὸ νεκροτομεῖο, καὶ μετὰ τὸν ἔκαμαν νεκροψία στὸ Τὲλ Ἀβίβ καὶ στὶς 21 Νοεμβρίου (π.ἡ) μᾶς εἰδοποίησαν. Ἐγὼ πῆγα μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς πατέρες τοῦ Πατριαρχείου καὶ μᾶς τὸν ἔδωσαν γυμνό. Ὅταν τοὺς ρωτήσαμε ποῦ εἶναι τὰ ροῦχα του, μᾶς εἶπαν εἶναι στὴ Νεάπολη. Εὐτυχῶς ποὺ εἴχαμε πάρει μαζί μας ὅλα τὰ χρειαζούμενα γιὰ νὰ τὸν ντύσουμε.
Ἀλλὰ δὲν φαντάζεστε, ὅταν μᾶς τὸν παρέδωσαν κομματισμένο, τὸ πρόσωπό του ἀγνώριστο, φέρον τὰ στίγματα τοῦ Μαρτυρίου, ὅπως οἱ Πέρσες ἔσφαξαν τοὺς Πατέρες τοῦ Ἁγίου Σάββα καὶ τῶν λοιπῶν μοναστηριῶν. Ἔτσι καὶ σήμερα. Ἀκολούθησε νέο μαρτύριο στὸν πατέρα Φιλούμενο.
Πέντε μέρες τὸν εἶχαν στὸ ψυγεῖο. Καὶ ὅμως ἦταν μαλακώτατος, σὰν νὰ μὴν εἶχε πεθάνει. Ὅταν ἄρχισα νὰ τὸν ντύνω – διότι οἱ ἄλλοι δὲν μποροῦσαν, δὲν ἄντεχαν νὰ τὸν βλέπουν ἀπὸ τὶς κακουχίες ποὺ εἶχε – τοῦ λέγω σὰν νὰ ἦταν ζωντανός: – Γέροντά μου, τώρα θὰ μὲ βοηθήσεις νὰ σὲ ντύσω, διότι βλέπεις εἶμαι μόνος μου.
Ὅταν ἄρχισα καὶ τοῦ ἔβαλα τὴ φανέλλα, τὸ πρῶτο χέρι ἀμέσως τὸ κατέβασε μόνος του. Ὅπως καὶ τὸ ἄλλο χέρι. Καὶ τὰ πόδια ὁμοίως. Τοῦ μάζευα τὰ πόδια νὰ τοῦ φορέσω τὰ ροῦχα καὶ ὅταν τελείωνα τὰ ἅπλωνε μόνος του. Στὸ ἀριστερὸ πόδι ἀπὸ κάτω, εἶχε κτύπημα μὲ τὸ τσεκούρι.

Ἀπὸ τὸ νεκροτομεῖο. τὸν φέραμε στὸ Πατριαρχεῖο. Στὴν Ἁγία Θέκλα, ἔγινε ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία ἐν μέσῳ Ἁγιοταφιτῶν πατέρων, τῶν ἀδελφῶν τοῦ μακαρίτη καὶ ἄλλων πολλῶν. Ἦλθαν πολλοί, μέχρι καῖ ξένων δογμάτων καὶ μουσουλμάνοι καὶ χοτζάδες. Γιατὶ ὅμως ὅλοι αὐτοί; Διότι, ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν καὶ ἦλθαν νὰ τοῦ δώσουν τὸν τελευταῖο ἀσπασμό. Τὶ ὀδυρμός! Τὶ θρῆνος! Τὶ κοπετός ἦταν αὐτός!

Ἡ Κυβέρνηση, ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι καὶ πρὶν τὸν ἐνταφισμὸ στὴ Σιών, ἔστειλε ἀστυνομία κοντὰ στοὺς Ἁγιοταφίτες φοβούμενη ἀντίποινα. Πῆρε αὐστηρά μέτρα. Καὶ νεκρὸν ἀκόμα τὸν ἐφοβοῦντο.
Τὸν π. Φιλούμενο ὅλοι τὸν κλάψαμε, διότι ἦταν ἕνας καλὸς καὶ ἅγιος πνευματικός. Ὁ Πατριάρχης τὸν ἀποκαλοῦσε “πτωχοπρόδρομο”. Καὶ ὄντως, ἦταν. Οἱ τέλειοι κληρονομοῦν τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὑπέμεινε λίγο μαρτύριο καὶ βρίσκεται μεταξὺ τῶν ἱερομαρτύρων καὶ τῶν Ὁσιομαρτύρων· ὧν ταῖς πρεσβείες, εἴθε νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ ἐμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ἱερομόναχος Σωφρόνιος Ἁγιοταφίτης» 
(* Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στὸ «Ἑορτολόγιο -2000» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, καὶ συμπεριλαμβάνεται στὸ βιβλίο «Ὁ Ἅγιος νέος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος ὁ Κύπριος, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντας Κύπρου).

***

Στην πρώτη αγρυπνία, που θα γινόταν προς τιμήν του Αγίου στην Κύπρο, λέει ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος στην αδελφή του Αγίου Φιλουμένου Γαλάτεια, δεν θα έρθεις στην αγρυπνία; Δεν μπορώ, Σεβασμιώτατε. Έχω σοβαρά προβλήματα υγείας, μου πονάνε και τα πόδια. Στενοχωριόταν που δεν θα μπορούσε να πάει στην Εκκλησία. Είχε μία φωτογραφία του π. Φιλουμένου κορνιζομένη σ᾿ ένα τραπέζι κοντά της. Κάποια στιγμή βγαίνει από την φωτογραφία ο Άγιος Φιλούμενος και της λέει, να έρθεις κι᾿ εγώ θα είμαι εκεί και θα σε βοηθήσω. Τότε απεφάσισε να πάει στην αγρυπνία. Και πραγματικά πέρασε όλες τις ώρες της αγρυπνίας χωρίς να έχει καμιά δυσκολία και μάλιστα στεκόταν συνέχεια όρθια.

***

Το βράδυ της 28ης προς την 29η Νοεμβρίου του 2012 στο χωριό καταγωγής του Άγιου Φιλουμένου, την Ορούντα, συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός …. Το γεγονός συνέβη κατά την προς τιμήν του Άγιου αγρυπνία στον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά.
Η αγρυπνία, η οποία τελείται κάθε χρόνο την ημέρα της μνήμης του Άγιου, είχε αρχίσει από νωρίς. Στο κέντρο του ναού ήταν τοποθετημένη η μεγάλη προσκυνηματική εικόνα του Άγιου Φιλουμένου, ένα επιτραχήλιο του, καθώς και τεμάχιο του Ιερού του λειψάνου. Καθ’ όσον ψάλλονταν οι αίνοι, τόσο οι κληρικοί όσο και οι παριστάμενοι πιστοί άρχισαν να προσκυνούν κατά τάξη την εικόνα και το λείψανο του Άγιου, χριόμενοι από τον εφημέριο με λάδι από το κανδήλι που ήταν αναμμένο εκεί.
Ανάμεσα στους πιστούς παρών ήταν και ένας νέος, ο οποίος εδώ και κάποια χρόνια δοκιμαζόταν με την επώδυνη ασθένεια του καρκίνου, ο Γιώργος Ραουνάς από την Κακοπετριά, Ο Γιώργος, απόφοιτος της Σχολής Σωματικής Αγωγής της Ελλάδος, ήταν νυμφευμένος με τη Στέλλα Κακουρίδου από το Άκάκι, με την όποια απέκτησε τέσσερα παιδιά. Αγαπούσε ιδιαίτερα την άσκηση της προσευχής και τις ιερές ακολουθίες στις οποίες μετείχε τακτικά. Ευλαβείτο επίσης πολύ τον Άγιο Φιλούμενο, τον όποιο παρακαλούσε ιδιαιτέρως να τον ενδυναμώνει στη δοκιμασία που περνούσε. Πάντοτε όμως έλεγε: «Ότι θέλει η αγάπη του Θεού! Ότι θέλει η αγάπη του Κυρίου!»

Όταν, λοιπόν, έφθασε και η σειρά του να προσκυνήσει την εικόνα του Άγιου, κάποιος από τους παριστάμενους, είδε τον Άγιο Φιλούμενο να εξέρχεται ολοζώντανος από την ιερά του εικόνα και να εναγκαλίζεται τον Γιώργο. Έπειτα τον συνόδευσε μέχρι το στασίδι του κι έφυγε.
Το θαυμαστό αυτό γεγονός το ανέφερε συγκλονισμένος, αμέσως μετά το πέρας της αγρυπνίας, ο απλός αυτός άνθρωπος στον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο, ο οποίος προΐστατο της πανηγυρικής ακολουθίας. Τότε, η εμφάνιση αυτή του Αγίου Φιλουμένου θεωρήθηκε ως σημείο, ότι διά πρεσβειών του ο Γιώργος θα θεραπευόταν. Στη συνέχεια, όμως, η πορεία της υγείας του επιδεινώθηκε επιφέροντας του πόνους μαρτυρικούς, μέσα στους οποίους ετελειώθη εν Κυρίω στις 8 Ιουλίου του 2013.
Το μαρτυρικό τέλος του Γιώργου μαζί με την ακλόνητη του πίστη, την καρτερία και την υπομονή του ερμήνευσαν τελικώς το βαθύ πνευματικό νόημα της θαυμαστής εκείνης παρουσίας του Ιερομάρτυρος Φιλουμένου. Ο Άγιος τον ενίσχυσε, ώστε να υπομείνει έως τέλους το μαρτύριο της ασθένειας του, προσλαμβάνοντας τον μαζί του στην αιωνιότητα ως συμμάρτυρα ενώπιον του θρόνου του Θεού! Γιατί το μαρτύριο δεν είναι μόνο το μαρτύριο του ρίματος για την αγάπη και πίστη του Χριστού είναι και του ολόψυχη αποδοχή -με ευχαριστία και δοξολογική διάθεση- όποιας δοκιμασίας επιτρέψει ο Κύριος ως θεϊκής επισκέψεως για τη σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.
«Ο Κύριος δε μας λησμονεί. Δίνει τη δύναμη και τη Χάρη Του σε ανθρώπους, ώστε και σήμερα να είναι αδιάκοπη η μαρτυρική συνείδηση της Εκκλησίας μας, ώστε να μην ξεχνούμε και εμείς ότι ως μέλη της έχουμε κοινή υποχρέωση να μαρτυρούμε περί του Φωτός, δηλαδή γι’ αυτό που είδαν τα μάτια μας, που άκουσαν τα αυτιά μας και ψηλάφησαν τα χέρια μας: τη μόνη Αλήθεια που λέγεται Χριστός…» . 
«Ὁ Ἅγιος νέος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος ὁ Κύπριος, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντας Κύπρου

Ἡ μεταφορὰ τοῦ σκηνώματος τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἀπὸ τὴ Σιὼν στὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ πραγματοποιήθηκε στὶς 26 Αὐγούστου, 2008 ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο καὶ τὴ συνοδεία του.
Γιὰ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς τῆς μετακομιδῆς τοῦ Ἁγίου ὁ Πανιερώτατος σὲ συνέντευξή του στὴν ἐφ. «Σημερινὴ» (07.12.2009), λέει, μεταξὺ ἄλλων:
«Πέρσι τὸν Αὔγουστο μεταφέραμε τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἀπὸ τὴν Ἱερατικὴ Σχολὴ τῆς Σιών, στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του στὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, στὴ Ναπλοὺς (Παλαιστίνη), ἀφοῦ περάσαμε δύο ὁδοφράγματα Ἰσραηλινῶν στρατιωτῶν. Σκέψου ἕναν Ἅγιο καὶ τὸν εἴχαμε σὲ μιὰν κάσα διπλοκάμπινου γιὰ ἀπόκρυψη. Δὲν μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ὁ Ἅγιος ποὺ σκότωσαν οἱ Ἑβραῖοι. Μᾶς ρώτησαν “τί σᾶς εἶναι ὁ νεκρός;” Τοὺς εἴπαμε ὅτι εἶναι συγγενής μας καὶ πατέρας μας – καὶ βεβαίως λέγαμε ἀλήθεια γιατὶ πνευματικὰ εἶναι συγγενὴς καὶ πατέρας μας….

***

Ο άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ
ο πρώτος μάρτυρας της «Νέας Εποχής»

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου αναφέρει την συγκλονιστική μαρτυρία του Σκευοφύλακα του Παναγίου Τάφου π. Παντελεήμονος, για μια προφητεία του Αγίου Φιλουμένου.
«Το 1978, ο άγιος Φιλούμενος, ένα έτος πριν από το μαρτυρικό του τέλος, έτυχε να συνοδεύει ένα λεωφορείο με προσκυνητές. Τότε συνέβη και ένα ενδιαφέρον περιστατικό, το οποίο διασώζει ο Αγιοταφίτης μοναχός Παντελεήμων.
«Όταν ήμουν ακόμα λαϊκός», αναφέρει, «ήρθα ως προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα, με τον κ. Δημήτρη Παναγόπουλο, τον γνωστό μακαριστό λαικό ιεροκήρυκα. Τις μέρες που ήμασταν εδώ, ξεναγός στο δικό μας λεωφορείο ήταν ο άγιος Φιλούμενος. Τη μέρα, λοιπόν, που θα επισκεπτόμασταν το Όρος Θαβώρ, μόλις πήραμε το δρόμο, από τον οποίο φαίνεται η ευρύτερη εκεί περιοχή, μας είπε:
‘‘Παιδιά μου, θα σας πω κάτι, το οποίο εσείς θα ζήσετε, αλλά εγώ δεν θα ζω για να το δω. Μέχρι εδώ (στον κάμπο δηλαδή του Θαβώρ), θα έρθει ο ρωσικός στρατός. Θα κατέβει από τον Καύκασο και θα κάνει πολλές καταστροφές. Ο σκοπός του θα είναι να φτάσει στα Ιεροσόλυμα, αλλά εδώ θα σταματήσει• δεν θα επιτρέψει ο Θεός να πάνε παρακάτω.’’ Αυτό, πιστεύω, ήταν μία αποκάλυψη, που έδωσε ο Θεός στον άγιο εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, μια και ο ίδιος ήταν αυστηρά ολιγολόγος και, όταν μιλούσε, μιλούσε μόνο για να οδηγήσει τους ανθρώπους στον Χριστό.»

Το μαρτύριο του αγίου Φιλουμένου στις μέρες μας αποκτά ιδιαίτερη σημασία, γιατί, κατά κάποιον τρόπο, προεικονίζει το μέλλον μας. Ένα μέλλον, που οριοθετείται από τα παγκόσμια γεγονότα που ζούμε, των πολιτικών, των γεωστρατηγικών, των κοινωνικών, των οικονομικών αλλαγών και των βιαίων ανατροπών που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, ειδικά στην περιοχή μας, την Ανατολική Μεσόγειο, και την ευρύτερη Ανατολή. Ένα μέλλον, που τροχιοδρομεί η «Νέα Τάξη Πραγμάτων», πάντοτε ασφαλώς μέσα στο πλαίσιο της Θείας Πρόνοιας και παραχώρησης, για να επιβάλει την ολοκλήρωση πραγμάτωσης της ήδη αρξαμένης «Νέας Εποχής»…

Ιδιαιτέρως δε στην εποχή μας, θα πρέπει να μελετάμε τους βίους των αγίων και να παραδειγματιζόμαστε από το μαρτυρικό τους φρόνημα, γιατί εμείς και τα παιδιά μας πιθανόν να ζήσουμε γεγονότα και καταστάσεις, που μόνο η εμπιστοσύνη και η πίστη στον Θεό θα είναι ικανή να αντιμετωπίσει. Στον αιώνα που εισήλθαμε, όλο και πιο πολύ αισθανόμαστε την εξάπλωση του κακού, και καθημερινώς γινόμαστε μάρτυρες αυτής της «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί είναι σαν να ζούμε ανάμεσα σε μυλόπετρες, σε μια ετσιθελική επιβολή εννοιών, λόγων, πράξεων και νοοτροπιών, που υποβιβάζουν τον άνθρωπο σε υπάνθρωπο και καταργούν το πρόσωπο του, είτε με τη βία, είτε εντέχνως….

Ο άγιός μας δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από Εβραίους Σιωνιστές στο Φρέαρ του Ιακώβ, οι οποίοι δεν ήθελαν να λειτουργείται και να δοξάζεται εκεί ο Τριαδικός Θεός. Κι αυτό το γνώριζε, αφού μία εβδομάδα πριν από το μαρτύριό του, που συνέβη την 29η Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο, την ημέρα που εορτάζει ο μάρτυς Φιλούμενος των παλαιών χρόνων, πήγε να πάρει πρόσφορα για τις Λειτουργίες που έκανε τις καθημερινές, από ένα μοναστήρι, το οποίο έχει Κύπριες μοναχές, αυτό του Αγίου Λαζάρου στη Βηθανία. Εκεί είχε ένα φίλο, τον μακαριστό πατέρα Θεοδόσιο, κι αυτός άνθρωπος ενάρετος. «Ήρθε στο μοναστήρι», αναφέρει η αδελφή Μητροδώρα, «και ζήτησε ένα πρόσφορο, για να κάνει λειτουργία.» «Πως πας, πάτερ Φιλούμενε;», τον ρώτησε ο πατήρ Θεοδόσιος. «Τι να κάνω, Γέροντα», του λέει, «εκεί οι Εβραίοι με απειλούν, ότι θα με σκοτώσουν. Ας με σκοτώσουν. Τι να κάνω άλλο; Ένα μαρτύριο θα μας σώσει.»…
Με όσα βλέπουμε να συμβαίνουν σήμερα σ’ όλη την Ανατολή, την Ασία, την Αφρική, ακόμα και στην Ευρώπη, σκεφτόμαστε πως το μαρτύριο του αγίου Φιλουμένου ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα προοίμιο μιάς νέας μαρτυρικής εποχής. Στον νέο αιώνα μας, ο διωγμός της Εκκλησίας τείνει πλέον να λάβει μαζικές διαστάσεις, παραβαλλόμενος σε μερικές περιπτώσεις, όπως στη γειτονική Συρία, με τους διωγμούς των πρώτων αιώνων. Η ψευδαίσθηση της ανεξιθρησκείας, που προς στιγμήν καλλιέργησε η Δύση εν ονόματι της κατανάλωσης, κατέρρευσε με πάταγο. Σήμερα βλέπουμε στις τηλεοράσεις να κόβουν κεφάλια, με τις ίδιες πάντα ιαχές εν ονόματι του «μόνου θεού». Ο 21ος αιώνας λοιπόν, συνεχίζει να είναι αιώνας μαρτυρίου κι ομολογίας για εμάς τους χριστιανούς. Ήδη τα γεγονότα στη Συρία και στο Ιράκ, όπου εκεί φανατικοί μουσουλμάνοι σφαγιάζουν χριστιανούς με την ανοχή των Δυτικών και την απόκρυψη των σφαγών αυτών από πολλά δυτικά ΜΜΕ, προδιαγράφει το μέλλον που έρχεται…

Tο Άγιον Πνεύμα επέλεξε τον άγιο Φιλούμενο να είναι ο πρώτος μάρτυρας της «Νέας Εποχής», της «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Ο άγιος Φιλούμενος δεν είναι απλά ένας ιερομάρτυρας, αλλά οσιομάρτυρας, γιατί, πριν μαρτυρήσει, ζούσε οσιακά. Όπως σχετικά καταθέτει ο μακαριστός ενάρετος Γέροντας Σεραφείμ, ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Αγίου Σάββα• «Ο π. Φιλούμενος ήταν άγιος άνθρωπος. Ζούσε βιοτήν οσιακήν από μικρός. Γι’ αυτό τον αξίωσε ο Θεός και μαρτύρησε, δίνοντάς του μάλιστα μαζί με την αφθαρσία και ευωδία του σκήνους του και των ιαμάτων την χάριν, ως άνωθεν επισφράγιση της ένταξής του εν σκηναίς Αγίων.» Ήξερε, δηλαδή, ο άγιος, να συνυπάρχει με τους αλλοφύλους, διότι πάνω από όλα ήξερε να υπάρχει ως Ορθόδοξος χριστιανός. Ήξερε να ζει τον Χριστό, αλλά και να πεθαίνει για τον Χριστό….
Σε καιρούς ολιγοπιστίας, αμφιβολίας, αναστατώσεων, ο ταπεινός Φιλούμενος κράτησε ακλόνητη, σ᾽ όλη την επίγεια ζωή του, τη βεβαιότητα της πίστεως, θέτοντας την αγάπη του Χριστού πάνω κι από την ίδια τη ζωή του. Έτσι, με τον θάνατό του χαρίζει σε όλους περίσσειαν ζωής. Ο νέος ιερομάρτυς του Χριστού τιμάται, όχι απλώς ως φύλακας Αγίων Τόπων, αλλά κυρίως ως φύλακας αγίων τρόπων. Τρόπων ζωής αληθινής, ζωής εν Χριστώ, ζωής αιώνιας!
Καθώς φαίνεται, στον αιώνα, τον οποίο διανύουμε, θα κληθούμε οι όπου γης Ορθόδοξοι να καταθέσουμε τη μαρτυρία του πεφιλημένου αγίου Φιλουμένου. Πρόκειται για μαρτυρία-κατάθεση Ορθόδοξου τρόπου ζωής. Της καθ᾽ ημέραν ζωῆς.
Ὁ ἅγιος νέος ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Φιλούμενος ὁ Κύπριος: Ἡ ἀπαρχὴ τῶν τοῦ Χριστοῦ μαρτύρων τῆς «Νέας Ἐποχῆς», Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
https://immorfou.org.cy/%e1%bd%81-%e1%bc%85%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bd%ce%ad%ce%bf%cf%82-%e1%bc%b1%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%82-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6/

***Όσιος Άβελ ο Προφήτης (18ος – 19ος αι.)

Ήταν Ρωσικής καταγωγής. Στην αρχή της ασκήσεώς του έζησε στη Μονή Βαλαάμ, όπου – όπως έγραψε αργότερα – έλαβε “την εντολή να αποκαλύψει τα μυστήρια του Θεού και τα θελήματά Του” (Ειρ. Γκοραϊνωφ, “Οι διά Χριστόν Σαλοί”, σελ. 176). Εξαιρετικά προικισμένος με το χάρισμα της προφητείας, προείπε σημαντικά γεγονότα της Ρωσικής Ιστορίας, με αποτέλεσμα να βρίσκεται πάντα… τιμωρημένος, σαν να ήταν αυτός που προκαλούσε το γεγονός.
Όταν προείπε τον θάνατο της Μεγάλης Αικατερίνης, φυλακίσθηκε στο Φρούριο των αγίων Πέτρου και Παύλου! Μετά την απελευθέρωσή του προείπε τον θάνατο του γιού της Αυτοκράτειρας και φυλακίσθηκε στο φρούριο του Σλούσελμπουργκ! Για άλλη προφητεία του εξορίζεται στο Σολόβκι, αλλά η εισβολή του Ναπολέοντα και η καταστροφή της Μόσχας (1812), ακυρώνουν την ποινή του. Προείπε ακόμη τον θάνατο του Τσάρου Νικολάου του Α’ και την υπόθεση των Δεκεμβριστών. Τέλος, όταν προείπε στην Κόμησσα Καμένσκυ για την δυσμένεια στην οποία θα έπεφτε, λόγω της σκληρής συμπεριφοράς της προς τους χωρικούς των κτημάτων της, εξορίσθηκε στη Μονή Σπάσο – Ευφημιέβσκυ του Σούζνταλ, όπου και κοιμήθηκε κρατούμενος στο κρατητήριο, μετά από μακριά και οδυνηρή ασθένεια.
http://churchsynaxarion.blogspot.gr/2009/04/blog-post_2052.html

***

Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Τσάρος Παύλος Α΄ έγραψε ένα γράμμα καθ’ υπαγόρευσιν ενός αγίου μοναχού, με προορατικό χάρισμα, του Άβελ του Προφήτη ( + 1831). Σε αυτό συμπεριλαμβανόταν περιγραφή των γεγονότων που επρόκειτο να επακολουθούσαν στην Ρωσία: 
Η τύχη των ρώσων τσάρων μέχρι και το δισέγγονό του, του αυτοκράτορα Νικολάι Β’. Οι προφητείες ήταν γραμμένες και κλεισμένες σε φάκελο με την προσωπική σφραγίδα του αυτοκράτορα Παύλου Α’ και χειρόγραφη επιγραφή του. «Να ανοιχθή από τον απόγονό μου, εκατό χρόνια μετά του θανάτου μου», το έγγραφο ήταν αποθηκευμένο σε μια ειδική αίθουσα στο παλάτι Gatchina . Όλοι οι τσάροι γνώριζαν γι ‘αυτό, αλλά κανείς δεν τόλμησε να παραβιάσει τη θέληση του προγόνου τους.
Στις 12 Μαρτίου 1901, 100 χρόνια ακριβώς μετά τη δολοφονία του, ο Τσάρος Νικόλαος ο Β΄ μαζί με την οικογένειά του επισκέφτηκαν το παλάτι Γκατσίνα, όπου διέμενε ο Τσάρος Παύλος Α΄ (1796-1801). Μετά την επιμνημόσυνη δέηση για τον αυτοκράτορα Παύλο, άνοιξε το φάκελο, όπου έμαθε για την ακανθώδη πορεία του και την σταυρική πορεία του έθνους του.
Σε μία συζήτηση με το Τσάρο Παύλο Α΄ (+1801), αφού είχε προφητεύσει τις μοίρες όλων των Τσάρων από τον Παύλο Α΄ έως καί τον Νικόλαο Β΄ είπε:
«Ό,τι είναι αδύνατον για τον άνθρωπο, είναι δυνατό για τον Θεό. Ο Θεός καθυστερεί την βοήθειά Του, αλλά θα την δώσει σύντομα και θα ανυψώσει το κέρας της σωτηρίας της Ρωσίας. Και θα εκλέξει ένα σπουδαίο Πρίγκιπα από την γενιά σου, στην εξορία, ο οποίος θα υπερασπιστεί τους ανθρώπους Του. Αυτός θα είναι εκλεγμένος από τον Θεό, και θα είναι ευλογημένος. Θα είναι ο μόνος αποδεκτός σε όλους, η καρδιά της Ρωσίας θα τον νιώσει. Η ανάδειξή του θα είναι ηγεμονική και λαμπερή και κανείς δεν θα πει: «ο Τσάρος είναι εδώ ή εκεί», αλλά όλοι θα λένε: «Αυτός είναι!». Η προσευχή των ανθρώπων θα εισακουστεί στον Θεό, και ο ίδιος ο Θεός θα επιβεβαιώσει την κλήση του. Το όνομά του έχει υπάρξει μόνο τρεις (3) φορές στην Ιστορία της Ρωσίας. Δύο με το ίδιο όνομα έχουν ήδη καθίσει στον θρόνο, αλλά όχι στον θρόνο του Τσάρου. Αλλά αυτός θα καθίσει στον θρόνο του Τσάρου ως ο τρίτος. Σε αυτόν θα υπάρξει η σωτηρία και η ευτυχία του Ρωσικού Βασιλείου.»

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Νέου (Χαραλάμπους Μπούσια)​
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.​

Τῆς Ὀρούντης τὸν γόνον, νήσου Κύπρου τὸ βλάστημα καὶ ἱερομάρτυρα νέον Ἰακὼβ θείου Φρέατος, Φιλούμενον τιμήσωμεν, πιστοί, ὡς πρόμαχον τῆς πίστεως ἡμῶν, καὶ ἀήττητον ὁπλίτην Χριστοῦ τῆς ἀληθείας, πόθῳ κράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἀφθαρτίσαντι, δόξα τῷ σὲ ἡμῖν χειραγωγὸν πρὸς πόλον δείξαντι.​

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου τοῦ Κυπρίου
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοῦ Ὑψίστου τὸν φίλον τὸν γνησιώτατον, παρὰ τὸ Φρέαρ ἀρτίως κτανθέντα τοῦ Ἰακώβ, μιαιφόνοις τῶν ἐχθρῶν χερσὶ τῆς πίστεως, θεῖον Φιλούμενον, πιστοί, εὐφημήσωμεν λαμπρῶς, βοῶντες Χριστῷ μὴ παύσῃ, ἱερομάρτυς πρεσβεύων ἡμῶν παθῶν σκεδάσαι ζόφωσιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀβίβου ἐπισκόπου Νεκρέσι( Χ.Μ. Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Σβέσαι πῦρ ὅπερ ἤναψαν εἰδωλόφρονες εἰς τόπον ἱκεσιῶν σου Θεὸν πρὸς ἀληθινὸν λίθων, Ἄβιβε στεῤῥέ, βολὰς ὑπέμεινας, Ἱερομάρτυς θαυμαστέ, καὶ ἀθλήσεως λαβὼν στεφάνους Χριστῷ πρεσβεύεις ἐκ λίθων τῆς ἁμαρτίας σῶσαι τοὺς πίστει ἀνυμνοῦντάς σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Διονυσίου, ἐπισκόπου Κορίνθου
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θεῖος πρόεδρος, Κορίνθου ὤφθης, ὡς τοῦ Πνεύματος, λαμπρὸν δοχεῖον, Ἱερομάρτυς σοφὲ Διονύσιε, καὶ τῷ οἰκείῳ σου αἵματι Ὅσιε, ὥσπερ θυσία Χριστῷ προσενήνεξαι· ὅθεν πρέσβευε, δοθῆναι τοῖς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.

Ο Ιησούς Χριστός και Θεάνθρωπος τρέχει παντού αοράτως ζητώντας πάντοτε τους αδελφούς Του μέχρι να τους οδηγήση όλους στην σωτηρία και στον Πατρικό Οίκο. Όσιος Αρσένιος Μπόκα – Γέροντας Ιγνάτιος (Καπνίσης) της Ευβοίας, αγγελιοφόροι του Θεού, για να μας καθοδηγήσουν στην αποκαλυπτική εποχή που ζούμε σήμερα.

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΚΗʹ (28ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Στεφάνου τοῦ Νέου. (767)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, συρόμενος κατὰ γῆς, διὰ τὴν τῶν ἁγίων Εἰκόνων προσκύνησιν, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Πέτρος, τυπτόμενος ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκονων, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἁγία Ἅννα, τυπτομένη πρὸς τὸ κατειπεῖν τοῦ ἁγίου Στεφάνου, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες Βασίλειος ‘’ὅς τυφλωθεὶς καὶ ἐξεντερισθεὶς τελειοῦται’’· Στέφανος ὁ εἰς Σουγδαΐαν ἐξορισθεὶς· Ιωάννης ὁ ἀπὸ Λεγαταρίων συρόμενος κατὰ γῆς τελειοῦται· καὶ Γρηγόριοι δύω ἐξορισθέντες, ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκονων (767)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων, τῶν συμμαρτυρησάντων τῷ ἁγίῳ Στεφάνῳ, ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκόνων.(767)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Εἰρηνάρχου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἑπτὰ Ἁγίων γυναικῶν καὶ Ἀκακίου Πρεσβυτέρου τοῦ καὶ βαπτίσαντος αὐτόν ἐν Σεβαστείᾳ. Σὺν αὐτοῖς ἐμαρτύρησε καὶ Παίδων θεῖος χορός (303)
Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου Ἐπισκόπου γενομένου Θεοδοσιουπόλεως Ἀρμενίας, ἐπὶ τῆς βασιλείας Μαυρικίου.
Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες Τιμόθεος καὶ Θεόδωρος, οἱ Ἐπίσκοποι· Πέτρος, Ἰωάννης, Σέργιος, Θεόδωρος καὶ Νικηφόρος, οἱ Ἱερεῖς· Βασίλειος καὶ Θωμᾶς, οἱ Διάκονοι· Ἱερόθεος, Δανιήλ, Χαρίτων, Σωκράτης, Κομάσιος, Εὐσέβιος, οἱ Μοναχοί· καὶ Ἐτιμάσιος, ἐν Τιβεριουπόλει ξίφει τελειοῦνται (361-362)
Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀρχιεπίσκοπος Ῥοστὼφ ἐν Ῥωσσίᾳ, ἀνιψιὸς καὶ ὑποτακτικὸς τοῦ Ὁσίου Σεργίου τοῦ Ῥάντονεζ (1395)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ῥωμανὸς Ἐπίσκοπος Μακεδονίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ἀρσένιος Μπόκα ὁ Ρουμάνος Νέος Ὁμολογητής, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν μπολσεβίκων ὑπωπιασθεὶς, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθη ἐν τῇ Μονῇ Πρίσλοπ ἐν ἔτει 1989
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Κωνσταντίνος Zverev ἀθλήσας ἐν Alma-Ata (1920), Ἰγνάτιος (Vasilyev), Γεώργιος (Γκαλίτσκι), Στέφανος (Melnichenko), Ἰγνάτιος (Πλότνικοφ)· αἱ μονάζουσαι Εὐφροσύνη (Arsenyeva) ἐκ Μούρομ, Μελάνια (Karandeeva) ἐκ Μόσχας, Βηρσαβεέ (Gerasimova) ἐκ Τβερ, καὶ Γεώργιος (Kasensky), Ναζάριος Gribkov (1937) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Γέροντας Ἰγνάτιος (Καπνίσης) τῆς Εὐβοίας, ὁ ἀπλὸς καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ ἐκοιμήθῃ ἐν ἔτει 2019

Στίχ. Πληγείς, Νέε Στέφανε, τὴν κάραν ξύλῳ,
Εὗρες πρεπόντως οὐχὶ γηράσκον στέφος.
Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Στεφάνοιο Νέου κάρα θραῦσαν.
Στίχ. Τιμῶντες εἰκόνισμα σαρκός σου, Λόγε,
Θνῄσκουσιν οἱ Ἅγιοι βίαιον μόρον

Οι ταπεινοί μοιάζουν με τα Αηδόνια, που κρύβονται στις λαγκαδιές και σκορπάνε αγαλλίαση στις ψυχές των ανθρώπων με τα γλυκοκελαηδήματα τους.  Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ένα τέτοιο αηδόνι ήταν και ο μακαριστός Γέροντας Ιγνάτιος, που γέμισε τις καρδιές μας με τα γλυκοκελαηδήματα του Χριστού, του Ευαγγελίου, του Παραδείσου….

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ
Γέροντας Ιγνάτιος (Καπνίσης) της Ευβοίας

Ο Αρχηγός της Εκκλησίας και Βασιλεύς του Σύμπαντος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, είναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Και βέβαια, όλοι οι σωστοί Χριστιανοί κάνουν ΜΟΝΟ ό,τι λέγει ο Αρχηγός, “Εντολή Αρχηγού”.
Οι υπόλοιποι, κάνουν αυτοί τον Αρχηγό, έχουν δηλαδή, δική τους… οπτική γωνία, όπως ακριβώς και ο σατανάς και χάνουν έτσι την αιωνιότητα.
Υπάρχει άραγε τραγικότερο;

Όποιος είναι στην εξουσία είναι έξω από την ουσία.

Ο γνωρίζων την Αλήθεια ή γίνεται Μάρτυς ή προδότης.
Είναι αδύνατον να μη διωχθή ο εργάτης του Ευαγγελίου. «Ουκ έστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού. εί εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν·»

Η Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας είναι το κλειδί για την ερμηνεία της Αγίας Γραφής.

***

Πως γινόμαστε ταπεινοί;
Γέροντας Ιγνάτιος (Καπνίσης) της Ευβοίας

Όταν αδειάσουμε από μέσα μας όλο τον εγωισμό μας, τότε ολόκληρος ο Θεός μπαίνει μέσα μας.
Όταν δεν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, αλλά ΜΟΝΟ με το Θεό.
Η ταπείνωση είναι η πεποίθηση της καρδιάς μας πως είμαστε πιο αμαρτωλοί από όλους. Όσο περισσότερο οι άγιοι πλησιάζουν τον Θεό, τόσο περισσότερο βλέπουν τους εαυτούς τους ως αμαρτωλούς.

Ταπεινοφροσύνη είναι η βαθειά συναίσθηση της ατέλειας μας και της αναξιότητας μας απέναντι στον πανυπερτέλειο Κύριο και η απ’ αυτή την συναίσθηση απορρέουσα μικρή και ευτελής γνώμη για τον εαυτό μας.

Όταν κανείς καταλάβει το μέγεθος της πνευματικής φτώχειας του, συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον πανυπερτελειο Κύριο, τότε ευρίσκεται στο σωστό δρόμο και έχει τελειώσει όλες τις αρετές.

Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος της μονής του οσίου Δαυίδ έλεγε “Ταπείνωση κι αγάπη να έχουμε που οδηγούν στον Παράδεισο. Χωρίς αυτές τις αρετές ούτε Παράδεισο θα κερδίσουμε ούτε Βασιλεία Θεού θα ιδούμε. “.

Τίποτε δε ξεχωρίζει τους αληθινούς χριστιανούς, τους αληθινούς μαθητές του Χριστού ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ από την αληθινή ταπείνωση.

Όταν κάποιος μας αδικεί, πρέπει να χαιρόμαστε και να τον θεωρούμε σαν μεγααάλο ευεργέτη μας. Πήγε κάποιος στον γέροντα Παΐσιο και του λέει:
-Γέροντα με αδίκησαν,
-Ω, παιδί μου, αυτοί είναι ευεργέτες σου.
-Με αδίκησαν πολύ,
-Ω, τότε έχεις μεγάλους ευεργέτες!

Ξέρετε ποιά θρησκεία έχει τους περισσότερους οπαδούς; Η θρησκεία του εγώ. Ο εγωιστής άνθρωπος δουλεύει μόνο για τον εαυτό του, όπως ο διάβολος. Ξέρετε ποιά θρησκεία έχει τους λιγότερους οπαδούς; Η θρησκεία της ταπείνωσης. Οι ταπεινοί άνθρωποι, που είναι μιμητές Χριστού, είναι ελάχιστοι. Οι εγωιστές δοξάζουν τον εαυτό τους, ενώ οι ταπεινοί δοξάζουν τον Θεό.

Έλεγε ο Γέροντας : Στο πανεπιστήμιο ένας Καθηγητής μας ρωτούσε, «Κύριοι φοιτηταί, αν υποθέσουμε ότι ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι από το Πανεπιστήμιο (τότε φοιτούσαν στο κτίριο της οδού Πανεπιστημίου στην Αθήνα) μέχρι την Νέα Υόρκη, μέχρι που έφτασε άραγε ο μεγαλύτερος Άγιος;». Κανείς δεν ήξερε. Ο Καθηγητής τότε απαντούσε: «Μην κουράζεστε. Θα σας πω εγώ. Ο μεγαλύτερος Άγιος έφτασε μέχρι την Ομόνοια (απόσταση περίπου διακοσίων μέτρων!)». Οι φοιτητές διαμαρτύρονταν και εξανίσταντο, «Ω, μα κύριε καθηγητά, τι λέτε, είναι δυνατόν;». «Τι πάθατε»; ρωτούσε ο Καθηγητής. «Τώρα γιατί όλοι μιλάτε, ενώ πριν όχι; Τόσο φτάνει ο Άγιος. Το υπόλοιπο το βάζει ο Θεός. Και αυτό που ο άνθρωπος βάζει είναι η ταπείνωσή του».

Η ταπείνωση είναι τα κλειδί που ανοίγει την πύλη του Ουρανού.
Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ χρυσό κλειδί που μπορεί να ανοίξει την Πύλη του Παραδείσου. Το έχουμε; Άλλη είσοδος δεν υπάρχει.

Όπως ίδιον των αστέρων είναι το Φως, έτσι ίδιον των ανθρώπων που σέβονται και φοβούνται τον Κύριο είναι η ΑΠΛΟΤΗΤΑ και η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

Το απόσταγμα όλης της σοφίας των Πατέρων και της μελέτης τους είναι ότι: τέλειος χριστιανός θα πη ταπεινός άνθρωπος.

Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν. Ο εγωισμός σκοτίζει και τυφλώνει το μυαλό και τρελαίνει τον άνθρωπο.

Ο Παράδεισος είναι δώρο του Χριστού. Στηρίζεται στη Σταυρική Του θυσία.
‘’Θεού το δώρον ουκ εξ έργων” (απ. Παύλος Εφεσ. 2,8.)
Το δώρο αυτό δίνεται ΜΟΝΟ σε όσους έχουν Ταπείνωση. (Ιακ. 4-10.)

***

Αυτό μας δίδαξε και ο Κύριος μας, αυτό και έδωσε ως παράδειγμα στη ζωή του ολόκληρη.
“Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθησεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθησεται “, “Γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού “.
Τελικό συμπέρασμα:
Ο Χριστός δίδαξε την ταπείνωση.
Ο διάβολος τον εγωισμό.
Μελετήστε όλη την Αγία Γραφή, ερευνήστε όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας, όλη την Παράδοση. Ξεσκονίστε όλα τα Γεροντικά, παλιότερα και νεότερα και θα ΒΕΒΑΙΩΘΕΙΤΕ ότι η σωτηρία του ανθρώπου και γενικότερα η ζωή της ανθρωπότητος παίζεται επάνω σε δύο λέξεις: ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ και ΕΓΩΙΣΜΟΣ.
Ή ακολουθούμε την ταπείνωση και κερδίζουμε την αιωνιότητα, ή ακολουθούμε τον εγωισμό και την χάνουμε. Τρίτο δε δίδεται. Όπερ έδει δείξει.
Ολόψυχα ευχόμαστε να αποκτήσετε αυτό το μοναδικό ολόχρυσο κλειδί, που μπορεί να σας ανοίξει την Πύλη του Παραδείσου.
Ευχηθείτε παρακαλώ και σεις το ίδιο για μας. Έτσι ώστε άπαντες “μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος Χριστού “, αλλά “Συν Κυρίω εσομεθα” κατά τον Απόστολο Παύλο.
Από το βιβλίο: Η Αγία Ταπείνωση, αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καπνίσης, Ιστιαία.

***

«Όταν φύγει η ντροπή από τον άνθρωπο, εκείνος γίνεται πρόξενος πολλών κακών » (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).
…Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έλλειψη αιδούς είναι αυτή που οδηγεί στην ανηθικότητα και κατακλύζει την εποχή μας. Και αυτή αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνία μας, για την υπόσταση του έθνους μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Στην έλλειψη αυτής οφείλεται η απώλεια αμετρήτων ψυχών, για τις οποίες ο Κύριος έχυσε το Αίμα Του επάνω στον Σταυρό.
Αλλά ο Απόστολος δεν ντρέπεται να γράφει στις επιστολές του και να φωνάζει, χωρίς περιστροφές, άλλη φορά το «πόρνους και μοιχούς κρίνει ο Θεός» και σήμερα το «φεύγετε την πορνείαν». Τίποτα περισσότερο δεν μολύνει και δεν ακρωτηριάζει το Σώμα της Εκκλησίας, δεν ζημιώνει και δεν ταπεινώνει τον άνθρωπο, δεν σκάβει και δεν ξεριζώνει την ψυχική και την σωματική υγεία, δεν αναστατώνει και δεν εξαφανίζει λαούς και πολιτισμούς, τίποτε περισσότερο από αυτήν την αμαρτία και την βρωμιά , που είναι η παράβαση της Έβδομης Εντολής. Εξαιτίας αυτής της αμαρτίας κατέστρεψε ο Θεός τον κόσμο στα χρόνια του Νώε, εξαιτίας αυτής της ακαθαρσίας έκαψε τα Σόδομα και τα Γόμορα, εξαιτίας αυτής της βρωμιάς κινδυνεύει ο σύγχρονος κόσμος.
Όλα είναι παραδομένα στον καιρό μας (και το μυαλό και η ζωή των ανθρώπων), στο λεγόμενο σεξ. Ας μη μας κατηγορήσει κανείς πως λέμε υπερβολές!!!
Δεν είναι λοιπόν ασήμαντο το θέμα της αιδούς, αλλά το σημαντικότερο. Γι ’ αυτό έχει δίκαιο ο Μένανδρος της αρχαιότητας όταν γράφει : «Φοβερό πράγμα η άγνοια και αιτία όλων των κακών που συμβαίνουν στους ανθρώπους»!!!
Από το βιβλίο: Αμφίεση: Δεν είναι τόσο απλό όσο το νομίζετε, αλλά τόσο σοβαρό όσο δεν το φαντάζεσθε, Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καπνίσης

***

Μια Ελεήμων παιδική καρδιά

Ο Γέροντας ήταν γιος του βιομηχάνου Νικολάου Καπνίση από την Χαλκίδα. Όταν ήταν μικρός υπήρχε μεγάλη φτώχεια, στο σχολείο όταν έβλεπε φτωχούς συμμαθητές του πάντα θα έδινε το κολατσιό του, άλλες φορές το παλτό του ή τα παπούτσια του. Κι όταν γύριζε σπίτι ξυπόλητος ή γυμνός, τον ρωτούσε η ευλαβής μητέρα του τι τα έκανε και αυτός τις έλεγε ότι τα έδινε σε άλλα φτωχά παιδιά κι αυτή όχι μόνο δεν τον μάλωνε αλλά τον ενίσχυε σε αυτό. Κι αυτό γινόταν συνέχεια.

***

Μια φορά συνέβη το εξής, πράγμα που δεν μου το αφηγήθηκε ο ίδιος, αλλά το έμαθα από κάποιο πνευματικό του παιδί, στενό του συνεργάτη: τρεις καρδιακοί φίλοι, όλοι κληρικοί, ο αοίδιμος Μητροπολίτης Πρεβέζης Μελέτιος, ο π. Π. και ο ίδιος ο π. Ιγνάτιος, περνούσαν έξω από την «Παναγούδα», το περίφημο κελί του αγίου Παϊσίου, από το οποίο διήλθε τόσος πολύς κόσμος και έφθασε να γίνει κολυμβήθρα πνευματικής αναβάπτισης του νεώτερου ελληνισμού. Ξαφνικά, ο π. Παΐσιος, χωρίς να τους έχει δει, φώναξε δυνατά: «θέλω έναν εξομολόγο». Τον ρώτησαν τότε –ήταν και οι τρεις, από όσο γνωρίσω – «ποιον θέλετε;» και είπε «τον π. Ιγνάτιο». Και ενώ ο Γέροντας δεν ήθελε, έλεγε ότι είναι ανάξιος να τον εξομολογήσει κλπ, ο π. Παΐσιος τον πίεζε, και έκανε υπακοή. Όταν γύρισε, είπε ότι δεν ήταν άξιος να εξομολογήσει έναν άγιο.
Δημήτρης Ιωάννου, Φιλόλογος – Συγγραφέας

***

Ο Χρόνος
π. Ιγνάτιος Καπνίσης

Μια φορά έναν βασιλιά τον επισκέφτηκε ένας φτωχός και του ζήτησε βοήθεια. Ο βασιλιάς του είπε να πάει σπίτι του να φέρει ο,τι σακούλια είχε.
Όταν ο φτωχός επέστρεψε με κάθε είδους σακουλάκια, ο βασιλιάς διέταξε τους αυλικούς να ανοίξουν μια υπόγεια αίθουσα, σιδερόφρακτη, όπου έκρυβε αμέτρητους θησαυρούς χρυσών νομισμάτων σε σορούς.
Του είπε λοιπόν του φτωχού: «Θα σε αφήσω 15 λεπτά με το ρολόι, όσα σακουλάκια γεμίσεις θα είναι δικά σου!». Δηλαδή θα τον έκανε πάμπλουτο.
Αλλά αυτός αντί να αξιοποιήσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο, γεμίζοντας όσα περισσότερα σακουλάκια μπορούσε, καθρεφτιζόταν για 5 λεπτά σε κάποιους πανέμορφους και υπερμεγέθεις καθρέπτες του βασιλιά που βρισκόντουσαν στην αίθουσα!
Στην συνέχεια, και ενώ οι αυλικοί διερωτώντο αν έχει σώας τας φρένας, έχασε άλλα 5 λεπτά ασχολούμενος με την χωρίστρα των μαλλιών του!!
Και τέλος έχασε και τα τελευταία του 5 λεπτά περιεργαζόμενος κάποια ωραία αγαλματίδια που βρήκε σε κάτι ραφάκια της αίθουσας!!
Και τότε ο βασιλιάς του είπε:
– Πήγαινε κύριε… Τα 15 λεπτά που σας έδωσα τελείωσαν!
-Μα… δεν πήρα τίποτα!!
-Δεν σας φταίω εγώ. Εσείς σπαταλήσατε απερίσκεπτα τον πολύτιμο χρόνο σας.
Καλοί μου Αδελφοί
Βασιλιάς είναι ο ΘΕΟΣ.
Λέει λοιπόν στον καθένα μας:
«Θα σε αφήσω στη Γη 15 λεπτά (δηλαδή 20, 30, 50, 70, 100 χρόνια) και θέλω να δω πως θα χρησιμοποιήσεις αυτόν τον πολύτιμο χρόνο. Θα τον αξιοποιήσεις τηρώντας τις εντολές μου, με πίστη, με εξομολόγηση, με εκκλησιασμό, με ταπείνωση, με ανεξικακία και με αγάπη στον πλησίον σου; Η θα τον σκορπίσεις ασυλλόγιστα σε πρόσκαιρα πράγματα. Αν τον αξιοποιήσεις σωστά σύμφωνα με τις εντολές μου, θα σε κάνω συγκληρονόμο της ΑΠΕΡΑΝΤΟΥ, ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΜΟΥ. Αν όχι θα μετανοιώσεις κάποτε πολύ πικρά στην αιωνιότητα, αλλά ανώφελα.
Όσο όμως βρίσκεσαι στη Γη, ποτέ δεν είναι αργά.
Έστω και στο πάρα πέντε!

Μελετώντας κανείς την αγία Γραφή ευρίσκεται και ζη σε άλλους κόσμους Ουράνιους – φωτεινούς.

***Όσιος Αρσένιος Μπόκα
ο Προφήτης των εσχάτων

Ο Όσιος πατέρας Αρσένιος Μπόκα είναι ένας από τους πιο γνωστούς πνευματικούς πατέρες της Ρουμανίας των τελευταίων χρόνων. Ο άγιος βίος του τον έκανε ανεπιθύμητο για το κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο τον έδιωξε από το μοναστήρι. Αν και ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση, τον αναζητούσαν χιλιάδες άνθρωποι.
Κάποια στιγμή από περιέργεια και ο δικτάτορας της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου ενδιαφέρθηκε για μια συνάντηση με τον μεγάλο πνευματικό, σύμφωνα με την εφημερίδα Jurnalul Naţional.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 τον πήγαν στον Τσαουσέσκου, ο οποίος τον ρώτησε:
«Εϊ παπά, άκουσα ότι προλέγεις το μέλλον των ανθρώπων. Για μένα τι ξέρεις;» διηγείται η ανηψιά του π.Αρσενίου, Ζωή Ντειάν.
Η απάντηση όμως χάλασε την διάθεση του κομμουνιστή ηγέτη: «Θα σας σκοτώσουν και τους δύο σε μια μεγάλη γιορτή » (σ.σ. εκτελέστηκαν στις 25 Δεκεμβρίου 1989)
Αυτοί βέβαια δεν τον πίστεψαν και ζήτησαν από την φρουρά να τον πάρουν από μπροστά του και να μην τον ξαναδεί ποτέ, είπε η Ζωή Ντειάν.
Ταυτόχρονα ο π.Αρσένιος έστειλε ένα μήνυμα στον Ρουμανικό λαό μέσω της ανηψιάς του: «Μετά τον Τσαουσέσκου, όχι όμως αμέσως, ο λαός θα υποφέρει πολύ” και συμβούλευσε τους Ρουμάνους ”να μην σκύβουν το κεφάλι ” αλλά ” να έχουν αξιοπρέπεια και προσωπικότητα»
Ο γέροντας Αρσένιος Μπόκα εκοιμήθη λίγο καιρό νωρίτερα, στις 28 Νοεμβρίου 1989.
πηγή https://www.orp.gr/wordpress/?p=13919

Δια μέσου των αιώνων είναι γνωστό ότι όταν οι δυνατοί των διαφόρων εποχών υψώνουν χέρι επάνω στους υπηρέτες του Θεού, δεν διαρκεί για πολύ η εξουσία τους.
-Γνωρίζοντας ο Θεός την αδυναμία των πιστών και την ροπή προς την κακία, έρχεται και επανέρχεται συχνά με διάφορα φοβερά συμβάντα μέσα στην ζωή τους για να τους συνετίση και διδάξη την μετάνοια.

«Σε λυπάμαι που είσαι αδύναμος στην πίστη. Θα αποτύχεις εξαιτίας του φόβου.
Ο φόβος είναι από τον Διάβολο. Μην φοβάστε να σώσετε τις ψυχές σας. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Είναι ο σύντροφος του καθενός, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.
… Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Λυπάμαι που είστε οι τελευταίοι. Θα σας κοσκινίσουν. Θα βάλουν φόρους, φόρους και άλλους φράχτες.
Θα τα πάρουν όλα! Ξέρεις, πολλοί θα φύγουν από τη χώρα, αλλά λίγοι θα επιστρέψουν. Θα έρθει η ώρα που θα ήθελαν να επιστρέψουν και δεν θα μπορούν άλλο, γιατί η Ρουμανία θα περιβάλλεται από φλόγες».
«Σε μια μέρα, η Ρουμανία θα καταληφθεί από 3 ξένες χώρες, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία και τη Ρωσία. Η βροχή της φωτιάς θα πέσει πάνω της. Το Βουκουρέστι θα γίνει δεύτερη Ιερουσαλήμ «. Αυτό που εννοούσε ήταν ότι το Βουκουρέστι θα καταστραφεί όπως η Ιερουσαλήμ και δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα, αλλά ο προφήτης συνεχίζει παρηγορώντας εκείνους που έχουν πανικοβληθεί λέγοντας ότι «η Παναγία γονατιστή θα προσεύχεται στο Θεό για τη συγχώρεση της Ρουμανίας.»
Ο πατέρας Αρσενίος Μπόκα είπε ότι ζούμε στους έσχατους χρόνους και ότι η πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι θα σβηστεί από το πρόσωπο του πλανήτη από τη φωτιά. 

Θα δείτε και θα καταλάβετε τη βρωμιά γύρω σας: στη δουλειά, στα καταστήματα, στα κρατικά ιδρύματα, στην ηγεσία της και κυρίως στην πολιτική. Δυστυχώς, θα μπει κρυφά στην εκκλησία, και θα βρωμίσει μερικές ψυχές εδώ. Οι άνθρωποι σχεδόν θα χάσουν την ελπίδα τους. Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους».
Η διαφθορά και η ανηθικότητα θα επικρατούν, ακόμη και εντός της εκκλησίας, στους ιερείς και στους επικεφαλής της εκκλησίας. Ναοί θα καταστραφούν από τους κομμουνιστές, αλλά νέοι θα κατασκευαστούν και άλλοι θα επισκευαστούν μετά το τέλος του κομμουνισμού. Οι άνθρωποι όμως θα έχουν χάσει την πίστη και όλοι αυτοί οι ναοί θα είναι άδειοι. Θα υπάρξει χάος, τα σπίτια των ανθρώπων θα καταστραφούν, ο ένας άνθρωπος θα πατάει πάνω στον άλλον, οι άνθρωποι θα τρώνε ανθρώπινη σάρκα και θα πίνουν ανθρώπινο αίμα, αλλά εγώ κι η γενιά μου δεν θα είμαστε ζωντανοί για να τα δούμε.»

Μετά την πτώση του κουμμουνισμού προείδε το τι θα επακολουθήσει: «Το κόκκινο απόβρασμα, το σφυροδρέπανο, το πεντάκτινο αστέρι θα εξαφανιστεί, αλλά μετά από αυτό το εξάκτινο αστέρι θα έρθει, και θα υπάρξει αναρχία», αναφέρεται σε μια εβραϊκη κυριαρχία πάνω στον κόσμο, αφού το εξάκτινο είναι γνωστό ως “αστέρι του Δαβίδ” που χρησιμοποιείται μόνο από αυτούς και το κράτος του Ισραήλ.

Είπε επίσης ότι ο διάβολος εργάζεται για να διαφθείρει τους ανθρώπους και να καταστρέψει τον κόσμο από την αρχαιότητα και κύριος στόχος του είναι να ελέγξει και να κηδεμονεύσει ολόκληρο τον κόσμο.

Μια γυναίκα είπε στον π. Αρσένιο «Σχεδόν όλα τα τρόφιμα έχουν δηλητηριαστεί στις μέρες μας», εννοώντας τις χημικές ουσίες που προστίθενται στα τρόφιμα, κι ο π. Αρσένιος της απάντησε: «Κάνετε το σημείο του Τιμίου Σταυρού σε ό, τι τρώτε και πίνετε: νερό, τσάι, καφέ, μπισκότα, φρούτα, ψωμί και σε κάθε φαγώσιμο. Ακόμα κι αν είναι δηλητηριασμένα, το σημείο του Τιμίου Σταυρού καταργεί κάθε δηλητήριο.

Η φροντίδα γιά τον επιούσιο άρτο είναι καθημερινά πιεστική. Όταν ωδήγησε τους Ισραηλίτες στην έρημο ο Θεός, δεν τους εξησφάλισε ψωμί και γιά τις επόμενες ημέρες, διότι το έξ ουρανού «μάννα» χαλούσε. Οπότε να ζητάμε από τον Κύριο μόνο τον σημερινό άρτο, μάς έ­χει συμβουλεύσει. Ακόμη κι όταν δεν έχουμε να φάμε, να ζούμε και πάλι με τήν πίστι.
Οι ερημίτες άγιοι έζησαν με μόνη προϋπόθεσι την πίστι. Αυτοί επίστευσαν στον λόγο τού Κυρίου, έχοντας πρώτα την φροντίδα γιά την σωτηρία τους και σε δεύτερη θέσι φροντίζοντας γιά τα αναγκαία τής ζωής τους. Γι’ αυτό έφθασαν να λάμπουν σαν τα κρίνα του αγρού στον ουράνιο κόσμο.

Ο πατέρας Αρσένιος Μπόκα προσευχήθηκε στον Θεό για τη σωτηρία των Αμερικανών λέγοντας: «Θεέ μου σε παρακαλούμε μην τιμωρήσεις τους Αμερικανούς, συγχώρεσέ τους και ελέησέ τους, και αυτοί είναι δημιουργήματά Σου», και ο Θεός πήρε το πνεύμα του και του έδειξε σε τι κατάσταση είναι πραγματικά η Αμερική, μετά από αυτό ο π. Αρσένιος είπε: “Ναι Θεέ μου, είναι άξιοι της καταστροφής!”. Αμέσως μετά από αυτό, ζωγράφισε στην εκκλησία Draganescu, αυτό που παρουσιάστηκε στον ορίζοντα της Νέας Υόρκης με το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου φλεγόμενο, προφητεύοντας έτσι τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11/9.

Ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα που σχετίζονται με την Αμερική, ο π. Αρσένιος προφήτευσε επίσης την καταστροφή της αποστολής του Apollo 13, την εφεύρεση των κινητών τηλεφώνων, ακόμα και τα διαστημικά λεωφορεία.
Προειδοποίησε επίσης ότι τις έσχατες ημέρες οι θρησκείες όλο και περισσότερο θα ενδιαφέρονται για τον οικουμενισμό (ένωση), αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αρέσεις όλων των εποχών. Είναι η αίρεσι όλων των αιρέσεων! Η πτώσι της Εκκλησίας από τους ιδίους της τους υπηρέτες, τα όργανα της Δύσης. Τα αποτελέσματά του είνε τα σάπια συντρίμμια που πέφτουν, ακόμα κι αν είνε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί η λαϊκοί. Ας επιστρέψουμε στην αγία παράδοσι, στα δόγματα και στους κανόνες των αγίων πατέρων των 7 οικουμενικών Συνόδων. Διαφορετικά, θα πάμε στην κόλασι, συμπεριλαμβανομένων και των επισκόπων μας! Θεός φυλάξοι!
Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους…».

Ήθελα να πιάσω στα χέρια μου τη ρίζα του πόνου, που δεν είναι άλλη από την αμαρτία… Προσεύχομαι «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών», ακούω ξαφνικά, μέσα μου, τη πικρή αντιπαράθεση «μην προσεύχεσαι σε Μένα να τους δώσω ειρήνη, προσευχήσου οι άνθρωποι να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους αν θέλουν να δουν ειρήνη στη Γη»... σαφώς τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Δώστε μας τις καλύτερες μητέρες (ταπεινές και πιστές στον Θεό) και θα σας δώσουμε τους καλλίτερους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει καμμία ανώτερη τέχνη από την τέχνη της αγωγής.

Πολλές φορές το χάος της κοινωνίας ξεκινά από το πρώτο κύτταρό της, την αδιάφορη Χριστιανική Οικογένεια.
– Ο Ιησούς Χριστός και Θεάνθρωπος τρέχει παντού αοράτως ζητώντας πάντοτε τους αδελφούς Του (Ματ.28,10) μέχρι να τους οδηγήση όλους στην σωτηρία και στον Πατρικό Οίκο. Αυτό το έργο θα το κάνη μέχρι τέλος του κόσμου.
–Ο πόθος του Θεού για τον μεγαλύτερο αμαρτωλό είναι ανώτερος από τον πόθο της αγάπης του μεγαλυτέρου Αγίου για τον Θεό.

Υπάρχουν και δάκρυα αόρατα. Δεν πρέπει βέβαια να κλαις για να σε βλέπει ο κόσμος. Η βαθιά Μετάνοια είναι τα αόρατα δάκρυα. Αισθάνεσαι ξαφνικά πόσο αμαρτωλός είσαι και αμέσως αναβλύζουν τα δάκρυα από τα μάτια σου.
Μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος ταπεινώνει τον εαυτό του σε όλα, διότι αυτός θα υψωθή.
Είναι προτιμώτερο να υποφέρης το κακό, παρά να γίνης αιτία του κακού. Είναι προτιμώτερη η λύπη σ᾿ αυτόν που υποφέρει αδίκως, παρά η χαρά σ᾿ αυτόν που εργάζεται με αδικία.
Εάν εμείς συγχωρούμε, θα συγχωρηθούμε.
Νίκησε το κακό με το καλό! Μείνε πρόβατο και με την δύναμη του Χριστού θα νικήσεις τους λύκους!
Όταν υποφέρης κάποια ατιμία εκ μέρους των άλλων, σκέψου την ωφέλεια την οποία ημπορείς να λάβης, εάν υπομείνης με μία πραεία καρδιά. Όταν δέχεσαι ατιμίες από τους ανθρώπους, να ξέρης ότι αυτές σου τις στέλλει ο Θεός για να σε δοξάση.

Ο π. Αρσένιος γράφοντας προς μοναχούς, ανέφερε τα εξής αξιοσημείωτα: «…αδελφέ μοναχέ, σκέπασε τους ανθρώπους εν αγάπη με την πολλή σου προσευχή και θα ιδής να ανάπτη στις καρδιές αυτών των εκκοσμικευμένων χριστιανών, με τους οποίους συνομιλούσες, μία θεία φλόγα, την οποία δεν ημπορώ να περιγράψω, αλλά μόνο με πάθος την υποστηρίζω».
Όποιος θέλει να νικήσει τον κόσμο, ας προσεύχεται στον Πατέρα ή μυστικά ή με το νου του για όποιον ζει στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμαρτίας. Η υπομονή στην πίεση του κακού, η συγχώρηση των αδελφών μας και η μυστική προσευχή γι’ αυτούς ενώπιον του Θεού είναι οι πνευματικές δυνάμεις, με τις οποίες μεταστρέφουμε προς το καλύτερο τον κόσμο με τις κακίες του. Επιμένοντας σ’ αυτό το έργο μπορείς να γίνεις αιτία σωτηρίας και των εκ του κόσμου αδελφών σου».

Έλεγε ότι είναι μόνο ένας αγγελιοφόρος του Θεού και του Ιησού Χριστό, αγγελιοφόρος τους για να μας καθοδηγήσουν στην τελική αποκαλυπτική εποχή που ζούμε σήμερα.

Ο μακαριστός φίλος του μακάριου π. Αρσενίου, π. Δημήτριος Στανιλοάε, έλεγε: «Ο π. Αρσένιος είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ορθοδόξου ρουμανικού μοναχισμού».

Στον τάφο του συμβαίνει ένα παράδοξο. Ενώ εκεί έχει συνήθως παγωνιά, τα λουλούδια του τάφου του είναι πάντοτε ανθισμένα και ποτέ δεν μαραίνονται, δεν καίγονται, δεν παγώνουν.! Χειμώνα-καλοκαίρι ο τάφος του είναι πάντα ανθισμένος και μυρωμένος από τα πολύχρωμα λουλούδια.

Αιωνιότης, Γέροντος Ιγνατίου Καπνίση
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/07/%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%B3%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%AF%CF%83%CE%B7/

Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Θα σας κοσκινίσουν. Οι άνθρωποι θα έχουν χάσει την πίστη και όλοι αυτοί οι ναοί θα είναι άδειοι. Θα υπάρξει χάος… Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν. π. Αρσένιος Μπόκα, ο Προφήτης των εσχάτων
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/27/%CE%B8%CE%B1-%CE%AD%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CE%AF-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC-%CF%8C%CE%BB/

Βάδιζε εδώ στη γη όχι σαν θνητός, αλλά σαν Ουράνιος άνθρωπος! Οι καλλίτερες αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού πρέπει να είναι οι ζωές μας Όσιος Αρσένιος Μπόκα
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/27/35801/

Νίκησε το κακό με το καλό! Μείνε πρόβατο και με την δύναμη του Χριστού θα νικήσεις τους λύκους! π. Αρσένιος Μπόκα
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/28/25808/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β’

Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν Κόσμον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ νέου καὶ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοῦ Χριστοῦ τὴν Εἰκόνα σεβαζόμενος Στέφανε, δόγματι στεῤῥῶς ἀντετάξω, Κοπρωνύμου τοῦ ἄφρονος· μυρίας δὲ αἰκίας ὑποστάς, καὶ θάνατον ἐπώδυνον σοφέ, τῆς ἀσκήσεως ἐλάμπρυνας τὴν στολήν, αἱμάτων σου ταῖς ἀρδείαις. Δόξα τῷ σὲ ἰσχύσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, προστάτην ἀκοίμητον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ νέου καὶ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείαν ἄσκησιν, ἐνδεδειμένος, σκεῦος γέγονας, δικαιοσύνης, διαπρέπων ταῖς σεπταῖς ἀναβάσεσι· καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν εἰκόνα σεβόμενος, μαρτυρικῆς ἠξιώθης φαιδρότητος. Θεῖε Στέφανε, ἐν ὅπλῳ ἡμᾶς στεφάνωσον, τῆς θείας εὐδοκίας τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ νέου καὶ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ

Ἀσκητικῶς προγυμνασθεὶς ἐν τῷ ὄρει, τὰς νοητὰς τῶν δυσμενῶν παρατάξεις, τῇ πανοπλίᾳ ὤλεσας παμμάκαρ τοῦ Σταυροῦ. Αὖθις δὲ πρὸς ἄθλησιν, ἀνδρικῶς ἀπεδύσω, κτείνας τὸν Κοπρώνυμον, τῷ τῆς Πίστεως ξίφει· καὶ δι᾽ ἀμφοῖν ἐστέφθης ἐκ Θεοῦ, Ὁσιομάρτυς ἀοίδιμε Στέφανε.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Μάρτυρος Εἰρηνάρχου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Εἰρήνης τὸν πρύτανιν, ὁμολογήσας πιστῶς, τῆς πλάνης τὸν τάραχον, κατέλιπες νουνεχῶς, θεόφρον Εἰρήναρχε· ὅθεν δι’ ὕδατός τε, καὶ πυρὸς ὡς διῆλθες, ἔβης τροπαιοφόρος, πρὸς οὐράνιον λῆξιν, εἰρήνην καὶ σωτηρίαν, πᾶσιν αἰτούμενος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων 15 Μαρτύρων τῶν ἐν Τιβεριουπόλει
Ἦχος δ΄. Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.

Τῇ ἀσκήσει τὴν σάρκα νεκρώσαντες, εὐσεβείας τὸν λόγον κηρύξαντες, καταφρονήσαντες τῶν ἐπιγείων, καὶ Χριστὸν ποθοῦντες σοφοὶ Ἀθληταί, τοῖς τυράννοις γενναιοφρόνως ἀντικατέστητε, καὶ στεφάνοις ἀθλητικοῖς κατεστέφθητε, ἰάσεις τοῖς προσιοῦσιν ἀναπηγάζετε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων 15 Μαρτύρων τῶν ἐν Τιβεριουπόλει
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Μέγα καύχημα, ἡ Τιβερίων, καὶ ὀχύρωμα, τοὺς Ἱεράρχας, Ἱερεῖς τε καὶ Λευΐτας κατέχουσα, τῶν γὰρ εἰδώλων τὴν πλάνην ἐλέγξαντες, τῶν ἀσεβούντων νικηταὶ ἀνεδείχθησαν· οὗτοι δαιμόνων ἀποσοβοῦντες τὰς φάλαγγας, ῥῶσιν δωροῦνται πιστοῖς οἱ πεντεκαίδεκα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου Μπόκα καὶ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος πλ. δʹ.

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν μοναστῶν τὸ θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Ἀρσένιε σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεος σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις , ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Saint Arsenie Boca of Romania, a messenger of God, to guide us in our final apocalyptic times which we are currently living in right now.

Stand for the reading of the Synaxarion.
Synaxarion .
On November 28, we commemorate our Righteous Martyr father Stephen the New the Confessor of Mt. St. Auxentius (767)
On this day, Saint Andrew died for the sake of the holy Icons, after he was dragged on the ground. (767)
On this day, Saint Peter also died for the holy Icons, after he was struck. (767)
On this day, Saint Anna died, after she was struck in order to denounce Saint Stephen. (767)
On this day we commemorate the holy Martyrs, Basil; Stephen; two Gregories; and John and many others, who witness together with Saint Stephen for the sake of the holy Icons.(767)
On this day we commemorate the holy Martyr Irenarchus of Sebastia and the holy Seven Women martyred with him.(303)
We also commemorate our father among the saints Theodore, who was Bishop of Theodosioupolis, Armenia, during the reign of emperor Maurice. (end of 6th century)
These holy Martyrs in Tiberioupolis: Timothy and Theodore the bishops; Peter, John, Sergius, Theodore, and Nikephoros the priests; Basil and Thomas the deacons; Hierotheos, Daniel, Chariton, Socrates, Komasios, Eusebios the monks; and Etimasios, died by the sword.(361-362)
Our Father among the Saints Theodore, Archbishop of Rostov. (1394)
On this day we commemorate the Holy New Hieromartyrs Nicholas and Peter Kondarov, priests, Gregory Dolinin and Nicetas Almazov, deacons (1937), Tikhon (Obryadin, 1918), the nuns Euphrosyne (Arsenyeva), Melania (Karandeeva), Bathsheba (Gerasimova) and George (Kasensky), Nazarios Gribkov (1937) in many tortures, prisons and persecutions by the atheistic Bolsheviks, in Russia.
We also commemorate our Father among the Saints Abbot Arsenie Boca of Romania died in peace in 1989
On this day our Father Ignatius (Kapnisis) of Evia died in peace in 2019

St.Paisios of the Holy Mountain said
Virtue has the habit of betraying man, wherever he may hide. Though he may act as a fool-for-Christ,’ still he will be betrayed, though it may bee later on, and he will help many souls. 
The humble are like nightingales that hide in ravines and spread joy to the souls of men with their sweet songs.

Blessed Elder Ignatius was such a nightingale, who filled our hearts with the sweet chirps of Christ, the Gospel, the Paradise….

Elder Ignatius Kapnisis of Evia

“God resisteth the proud, but giveth grace unto the humble.” James 4:6
When emptied of us throughout our egoism, the whole God enters our.
Humility is the conviction of our heart that we are more sinful than all men.
Humility is the key that opens Heaven’s gates.
The ONLY golden key that can open the Gate of Heaven. We have it; There is no other entrance.

Only the humble enter the Kingdom of Heaven.
The Lord throughout his life taught and applied the humiliation.

Paradise is a gift of Christ. It is based on His sacrifice on the cross.
“it is the gift of God: Not of works,” (Ephesus 2.8 – 9).
This gift is ONLY given to those with Humiliation. (Jac. 4-10.).

Be compared ourselves with God and not with other people.
The Desert Fathers tell us, “The closer we come to God, the more we see that we are sinners.”

Humility is the perfection of Christian life.

The essence of all the wisdom of all the Holy Fathers and their study is that: Perfect Christian will say humble man.

***

A Merciful child’s heart

The Elder Ignatius was the son of the industrialist Nikolaos Kapnisis from Chalkida. When he was young there was great poverty, at school when he saw poor classmates he would always give his kibble, other times his coat or his shoes. And when he came home barefoot or naked, his pious mother would ask him what he did with them and he would tell her that he gave them to other poor children and she not only did not argue with him but strengthened him in this. And this happened all the time.

***

THE Leader
Elder Ignatius (Kapnisis) of Evia

The Leader of the Church and King of the Universe, perfect God and perfect man, is CHRIST.
And of course, all true Christians do ONLY what the Leader says, “Leader’s Command”.
The rest, they make the Leader, that is, they have their own… point of view, just like Satan and thus lose eternity.
Is there anything more tragic?

The one who knows the Truth either becomes a Martyr or a traitor.
It is impossible for the worker of the Gospel not to be persecuted. “You are the master’s servant of this master. they persecuted me, and they will persecute you”

The Sacred Tradition of the Church is the key to interpreting the Holy Bible.

***

Saint Arsenie Boca of Romania,
the Prophet of the End Times

“God knows what He makes from each of us. He is the potter and we are His clay. He will mold us, He will do and He will expose us to the needed pressures to be perfect to do his good, pleasant and holy will. If life seems hard and you are hurt, beaten, and pushed mercilessly; when your world seems spinning uncontrollably; when you feel that you are in a terrible suffering, when life seems dire, do yourself a tea and drink it in the prettiest cup, sit down and think about what you read here and then discusses a little with The Potter “.

Prior to the sailors throwing Jonah into the sea, the Lord had beautifully prepared a great big fish to protect him from drowning.
Prior to Joseph being thrown into the pit by his brothers, the Lord had beautifully prepared a caravan of Ishmaelites to escort him to Pharaohs palace.
Prior to Jochabed (Moses mum) placing Moses into the river, the Lord had beautifully prepared Pharaoh’s daughter to rescue him at the river bed.
Prior to God testing Abraham by requesting Isaac as a sacrifice, the Lord had beautifully prepared in a thicket a ram.
Enter your tribulation with faith my friend as the Lord has beautifully prepared an exit and a solution prior to you entering the tribulation.

***

“The saints were not conscious of holiness, but of sinfulness. When the Holy One approaches you, you see yourself as a sinner; when the false one approaches you, you “see” yourself as holy.
This is how believers are distinguished from the deceived.”

I wanted to get my hands on the root of the pain, which is none other than sin … Praying “For the peace of all the world and for the welfare of the Holy Churches of God”, I suddenly hear, in my inner ear, the bitter confrontation “do not pray to Me to give them peace, pray to the people to change their behavior if they want to see peace on Earth “… clearly things are not going well.

Arsenie Boca also warned that in the final days, religions will become more and more interested in ecumenism (union). He said that this would be one of the greatest heresies of all times.

Father Arsenie Boca prophesied the end of communism but he also warned of what will come next: “The red scum, the hammer and sickle, the five-pointed star will disappear, but after that the six-pointed star will come, the anarchy, and it will be woe and bitterness for the world”, referring to a future Jewish rule over the world, since the hexagram known as “Star of David” is used only by them and the state of Israel. He also said that the Devil is working on corrupting people and destroying the world since the ancient times and his primary goal is to control and dominate the entire world. He goes on saying “the world will focus on Romania for a short period of time because there will be changes and specific signs in this country which are outside of material understanding”.

Father Arsenie Boca was a strong opponent of communism and in 1945 and 1948 he was arrested for aiding anti-communist fighters in the Carpathian Mountains. In 1945-1946 Father Arsenie warned that there will be times when everything will be so bad, that “Everything will be corrupted, at work, in shops, state institutions and especially the politics. Corruption and immorality will work its way even inside the church, tainting priests and the heads of church. Churches will be destroyed by communists but new ones will be built and others will be repaired after communism ends, yet people will loose faith and all those churches will all be empty. There will be chaos, people’s homes will be destroyed, people will step upon people, people will eat human flesh and drink human blood but I and my generation will not be alive to see these things.”

He advised Christians that in the final times, its your duty to save and guide astray people to a correct path, advising “Your neighbor drinks alcohol in bars, your cousin ran away unmarried, your son is running away from church, your children are partying every night and spit after priests! Don’t you have anyone to bring to Jesus? Maybe you can bring yourself.”

Father Arsenie prayed for the salvation of Americans saying to God: “God please do not punish the Americans, please forgive them and have mercy on them, they too are your creation.” but God took his spirit to America and he was shown how America really is, after that Father Arsenie said “Yes God, they are worthy of destruction!”. Shortly after this, he painted what he was shown at the Draganescu church, New York City’s skyline with World Trade Center on fire, thus he prophesied the terrorist events of 9/11.Among many other things related to America, Father Arsenie also prophesied the disaster of Apollo 13 mission, the invention of the cell phones and even space shuttles, which were all painted with dozens of years before they happened.

The prophecy goes on with Father Arsenie warning that “In one day, Romania will be occupied by 3 foreign countries, Hungary, Bulgaria and Russia. A rain of fire will fall over those who occupied us. Bucharest will become the second Jerusalem.” What he meant was that Bucharest will be wiped just like Jerusalem and no stone will be left on top of other stone, but the prophet goes on comforting those who are panicked saying that Virgin Mary herself will be on her knees praying to God for Romania’s forgiveness. Father Arsenia Boca said that we are living in the final times and that Romania’s capital city, Bucharest will be wiped off the face of the planet by fire.

I was with Father Arsenie and I asked: “What do Father, that is very bad now.” Father says, “will come worse”. I say “if all are poisoned. No we do not come to eat. ““I, make the sign of the cross and all you eat: water, tea, coffee, cake, fruit, drink, food, bread. The would have even poison, Holy Cross cancels all poisoned. “(Matron Mary, Sibiu)

In 1980 Father Arsenie Boca was taken to Ceausescu to answer a few questions. The dictator said: ,, I heard that you know what happens with people. Tell me ,priest, what can you tell me about my future?” Father Arsenie replied: ,,You and your wife will die on a big day for us, ortodox people.”
9 years later ,on 25 of December , Nicolae and Elena Ceausescu died. They were executed by firing squad. They were found guilty of economic sabotage and genocide.
Did you know that he also predicted his own death? While he was painting a church ,he wrote down on the back of a Cross in the Holy Altar the date: 28 november 1989. Thats the day when he died.
3 years before that he was also saying that he has only 3 liturgical calendar years and he will go to God.

Come back to God because the red horse is knocking at the gates of Sunrise. But don t be sad because the salvation will come from there.
The persecution will come from Sunset”

He said that he is only a messenger of God and Jesus Christ, a messenger to guide us in our final apocalyptic times which we are currently living in right now.
Recently his icon located at the Prislop Monastery was seen crying, photographed and video taped by thousands of Romanians.

There exists a miraculous event that attracts thousands of Christians to his gravesite, at the Prislop women’s monastery. Even though the temperatures there can be extremely low, often reaching 20 degrees Celsius below zero, all of the flowers that have grown on his grave neither wither nor freeze and die by the extreme temperatures but instead remain in full blossom. From winter to summer, the Saint’s grave remains full with blossomed, multi-colored fragrant flowers.

Saint Arsenie Boca of Romania, the Prophet of the End Times
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/27/saint-arsenie-boca-of-romania-the-prophet-of-the-end-times-2/

When life seems dire, do yourself a tea and drink it in the prettiest cup, Saint Arsenie Boca of Romania
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/28/when-life-seems-dire-do-yourself-a-tea-and-drink-it-in-the-prettiest-cup-saint-arsenie-boca-of-romania/

Troparion of the Venerable Martyr Stephen the New , in Tone IV:

Struggling in fasting upon the mountain, thou didst slay the noetic hordes of the enemy with the weapon of the Cross, O most blessed one, and didst manfully arm thyself again for martyrdom, slaying Copronymus with the sword of the Faith. And for both hast thou been crowned by God, O ever-memorable venerable martyr Stephen.

Troparion of the Venerable Martyr Stephen the New — Tone 4

Trained in asceticism on the mountain, / with the weapon of the Cross you destroyed the spiritual assaults of the hostile powers, all-blessed one; / Again you bravely prepared for combat / and slew Copronymus with the sword of faith; / for both struggles you have been crowned by God, monk-martyr Stephen of eternal memory.

The Troparion of the Venerable Martyr Stephen,
in Tone 4:

Thou didst put thy spiritual enemies to flight / By thy fasting upon the mountain and by the power of the Cross. / Thou didst also defeat the heresy of the evil Copronymus. / By thy courage in battle and by the strength of thy faith, / For both thou hast received thy crown from God / And given eternal life, /// O father Stephen, worthy of all praise, thou martyr among the saints.

For the Devout Man Arsenie Boca of Prislop (of Romania)
Mode pl. 4.

Guide of Orthodoxy and a sacred teacher of piety and dignity, luminary of the world, and God-inspired jewel of monastics, O wise Arsenie, the Spirit’s instrument: by your teachings you enlightened all. Intercede with Christ our God for the salvation of our souls.

Stichera on the Aposticha from the Oktoechos; Glory …, in Tone VIII:

Having preserved intact that which is according to the image of God, O venerable father, thou didst most manfully champion the image of Christ, fearing not the threats of Copronymus; yea, thou didst slay him with the sword of the Spirit. Wherefore, having acquired boldness before God, save thy flock from all heresies, O much-suffering Stephen.

ODE III
Irmos: There is none as holy as Thee, O Lord my God,

Thy mind, made beautiful through gazing upon God, O father, was shown to be most comely, truly filled with every grace, and partaking of divine splendor.

Venerating the precious icon of Christ and her who gaveth birth to Him, O blessed one, with the power of the divine Spirit thou didst despise the vile command of the impious emperor.

Ω! Εξαίσια πίστη και αγάπη! Ω! ευγένεια ψυχής του ανδρείου αθληφόρου του Χριστού Ιακώβου του Πέρσου.

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΚΖʹ (27ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ Πέρσου. (†421)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Πινούφριος ὁ ἐν Πανεφώ τῆς Αἰγύπτου ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ναθαναὴλ ὁ ἀναχωρητής, τῆς Νιτρίας ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.( +5ος αἰ.)(375)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου ἀββᾶ Μωϋσέως τοῦ Σπηλαιώτου, τοῦ ἐν Φαράν τοῦ Σινᾶ καὶ Παλαιστίνῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου (+1347) καὶ Γερασίμου τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ (+1325).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Παλλάδιος ἐρημίτης ἐν Ῥαχά τῆς Αἰγύπτου (+4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Παλλάδιος, ἐπίσκοπος Ἑλενοπόλεως τῆς Βιθυνίας, μαθητὴς τοῦ μακαρίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου († 430)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου ἀββᾆ Παλλαδίου τοῦ Θεσσαλονικέως καὶ ἐν ᾿Αλεξανδρείᾳ τῆς Αἰγύπτου ἀσκήσαντος. (603)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ῥωμανοῦ τοῦ ἐν Ἀντιοχείᾳ, τοῦ Θαυματουργοῦ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἁγγελόπτης, Ἐπίσκοπος Ravenna Ἰταλίας (+433)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου, τοῦ ἐν Ῥάξῳ, κατὰ τὴν τῶν Ἁγίων Φάραγγα τῆς Κρήτης ἀσκήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου, τοῦ ἐν Τιρνόβῳ τῆς Βουλγαρίας, μαθητοῦ γενομένου τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου. (†1362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου, ἀρχιεπισκόπου Ῥοστώφ.( +1392)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Διοδώρου, κτίτορος τῆς μονῆς τοῦ ὄρους Ἁγίου Γεωργίου (Γιούριεβ) ἐν Ῥωσίᾳ. (1633)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρέου Ὀγκορόντνικωφ, τοῦ ἐν Σιμπίρσκ, διὰ Χριστὸν σαλοῦ. (†1841)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Δημήτριος (Benevolensky), Νικόλαος (Vinogradov), Γεώργιος (Izvekov), Δημήτριος (Λεμπέντεφ), Μιχαήλ (Nekrasov), Αλεξάνδρος (Chekalov) καὶ Ἄννα Ζερτσάλοβα ἡ Ὁμολογήτρια κατ’ οἴκον δασκάλα, ἐν Μόσχα καὶ τῶν συναθλητῶν αὐτῶν ἐν ἔτει 1937 ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Τμηθεὶς μεληδόν, καὶ σφαγὴν Πέρσης φέρων,
«Ψυχὴ σεσώσθω, φροῦδά μοι μέλη» λέγει.
Εἰκάδι Πέρσης ἑβδομάτῃ σφάγη ἐκμελεϊσθείς
Στίχ. Ὁ Πινούφριος ἀρετῶν πολλαῖς χρόαις,
Ἐν οὐρανοῖς ἔλαμψεν ὡς ἴρις νέα.
Στίχ. Ἄλλος Ἠλίας Μωσῆς ἐν Παλαιστίνῃ,
Ζήσας ἐν ἄκρᾳ προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.
Στίχ. Δῶρον ὁ Διόδωρος τῷ Γεωργίῳ,
Μονὴν ἀφιέρωσεν Τροπαιοφόρῳ.

Άγιος Μεγαλομάρτυρας Ιάκωβος ο Πέρσης
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Ιάκωβος γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς στην περ­σική πόλη Έλαπα ή Βηλάτ, ανατράφηκε με τα νάματα της Πίστεως και νυμφεύθηκε μια χριστιανή κοπέλα. Ο Πέρσης βασιλιάς Ισζδιγέρδης εκτιμούσε τον Ιάκωβο για τα χαρίσματα και τις δεξιότητες του και τον κατέστησε αξιωματούχο στην αυλή του. Κολακευμένος ο Ιάκωβος από την αγάπη του βασιλιά, παραπλανήθηκε και άρχισε να θυσιάζει κι αυτός στα είδωλα που προσκυνούσε ο Πέρσης ηγεμόνας.

Πληροφορήθηκαν το γεγονός η μητέρα και η σύζυγος του Ιακώβου. Του έγραψαν τότε μια επιστολή επιτιμητική, θρη­νολογώντας για το κατάντημά του να γίνει αποστάτης της Πίστεως και πνευματικά νεκρός και, τέλος, τον ικέτευαν να μετανοήσει και να επιστρέψει στον Χριστό. Συγκλονισμένος από την επιστολή που διάβασε ο Ιάκωβος μετάνιωσε πικρά και με παρρησία πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε την πίστη του στον Κύριο Ιησού Χριστό. Οργισμένος ο βασιλιάς, τον καταδίκασε σε θάνατο μ’ ένα ιδιαίτερα φρικτό μαρτύριο: θα κατατεμάχιζαν το σώμα του, σταδιακά, μέχρι να εκπνεύσει. Οι δήμιοι εκτέλεσαν κατά γράμμα τη διαταγή του μοχθηρού Ισζδιγέρδη και κατέκοψαν πρώτα τα δάχτυλα των άκρων του Ιακώβου, ύστερα τα χέρια, τα πόδια, τους βραχίονες, τους ώμους. Στο τέλος έμεινε μόνο η κοιλιά και το κεφάλι του, που αποκόπηκαν επίσης. Σε κάθε κατατομή μέλους ο συντετριμμένος από τη μετάνοια μεγαλομάρτυρας ανέπεμπε ευχαριστία στον Θεό. Οι πληγές του ανέβρυζαν μια άρρητη ευωδία, σαν κυπαρισσιού. Καθαρθείς από τη βαριά αμαρτία του μέσα στο λουτρό του αίματός του, ο εξαίσιος Ιάκωβος παρέδωσε τη ψυχή του στον Χριστό, τον Θεό, και πέρασε ενδόξως στη Βασιλεία των Ουρανών. Τελειώθηκε δι’ αποκεφαλισμού περί το έτος 400. Η τιμία κάρα του βρίσκεται στα Ρώμη και μέρος των λειψάνων του στην Πορτογαλία, όπου τιμούν τη μνήμη του στις 23 Μαΐου.

***

Όταν οι δήμιοι απέκοψαν τον αντίχειρα του δεξιού χεριού του αγίου Ιακώβου, εκείνος ανεβόησε: «Πρόσδεξαι, Κύριε, τον πρώτο κλάδο, που σαν την άμπελο κλαδεύεται, ώστε εν καιρώ να βλαστήσει νέος κλάδος».
Στην αποκοπή του δεύτερου δακτύλου του είπε: «Δέξου, Κύριε, και τον δεύτερο κλάδο του δέντρου που εφύτευσεν η δεξιά Σου».
Στο τρίτο δάκτυλο που του απέκοψαν είπε: «Ευλογώ Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα».
Στην αποκοπή του τέταρτου αναφώνησε: «Συ που δέχθηκες τη δοξολογία από τα τέσσερα Ιερά ζώα (σύμβολα των τεσσάρων Ευαγγελιστών), δέξου το μαρτύριο του τέταρτου δακτύλου μου».
Στο πέμπτο δάκτυλο που του έκοψαν, είπε: «Ας είναι πεπληρωμένη η χαρά μου όπως των πέντε φρονί­μων παρθένων στη γαμήλια εορτή!».
Στην αποκοπή του έκτου δακτύλου, είπε: «Δόξα Σοι, Κύριε, ο οποίος την Έκτη Ώρα εξέτεινες τα πανάχραντα χέρια Σου επί του Σταυρού, διότι με αξίωσες να Σου προσφέρω το έκτο μου δάκτυλο».
Όταν του έκοψαν το έβδομο δάκτυλο, είπε: «Όπως ο Δαυίδ Σε αινούσε επτάκις της ημέρας, Σε υμνολογώ διά του εβδόμου δακτύλου μου που απετμήθη προς χάριν Σου».
Μετά το όγδοο που αποκόπηκε, είπε: «Την όγδοη ημέρα Συ, Κύριε, περιετμήθης».
Μετά την αποκοπή του ενάτου είπε: «Την ένατη ώρα, Χριστέ μου, παρέδωσες το Πνεύμα Σου στα χέρια του Πατρός Σου, κι εγώ Σου προσφέρω ευχαριστία το μαρτύριο του ενάτου δακτύλου μου».
Στην αποκοπή του δεκάτου δακτύλου, είπε: «Εν δεκαχόρδω ψαλτηρίω Σοι ψαλώ, Θεέ μου, και Σε ευχαριστώ ότι με αξίωσες να υπομείνω την αποκοπή των δέκα δακτύλων των δύο χειρών μου, για τις Δέκα Εντολές που εγράφησαν σε δύο πλάκες».

Ω! Εξαίσια πίστη και αγάπη! Ω ευγένεια ψυχής του ανδρείου αθληφόρου του Χριστού Ιακώβου.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος -Νοέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 249-250, 254-255)

***

Αββάς Μωυσής ο Φαρανίτης

Έζησε τον 4ο αιώνα και ήταν μοναχός από μικρή ηλικία. Καταγόταν από την περιοχή, έζησε 83 χρόνια ως μοναχός. Πραγματικά ήταν σαν ένας δεύτερος Ηλίας, κάθε τι που ζητούσε ο Θεός του το παρείχε. Ο Κύριος δια μέσω του Μωυσή επιτέλεσε πολλές θεραπείες και εξεδίωξε δαιμόνια. Από τα θαύματά του πίστεψαν πάρα πολλοί Ισμαηλίτες που έμεναν στην περιοχή της Φαράν. Από τότε που έγινε μοναχός δεν δοκίμασε ποτέ ψωμί αλλά έτρωγε χουρμάδες ενώ αγαπούσε την ησυχία όπως κανείς άλλος. Την Σαρακοστή δεν άνοιγε την πόρτα του κελιού του παρά μόνο την Μεγάλη Τετάρτη ενώ για τροφή κατά την διάρκεια της νηστείας έπαιρνε είκοσι χουρμάδες και ένα ποτήρι νερό. Συχνά όταν άνοιγε την πόρτα την Μεγάλη Τετάρτη αυτά ήταν εκεί χωρίς να τα έχει πειράξει.

***

Αββάς Γεώργιος ο Γαδημήτης

Την ιστορία μάς την αφηγήθηκε ο αββάς Γεώργιος ο Γαδημήτης, ένας όσιος άνδρας από τους γεροντότερους πατέρες του αγίου Όρους [του Σινά], ότι όταν ήταν νέος,
«Έφτασε», λέει, «εδώ κάποιος αδελφός για να μονάσει. Δεν αποκάλυψε σε κανέναν, ούτε τον τόπο της καταγωγής του ούτε το όνομά του. Απέκτησε όμως ευλάβεια και τόση σιωπή, ώστε αν δεν ήταν ανάγκη, εύκολα δεν μιλούσε σε κανέναν άνθρωπο, ούτε λίγο, ούτε πολύ.
Αφού διακόνησε περίπου δύο χρόνια, αμέσως έφυγε προς τον Κύριο. Τον θάψαμε στο κοιμητήριο των πατέρων. Μετά από μια μέρα πέθανε ένας άλλος μοναχός, μα όταν ανοίξαμε το μνήμα για να τον θάψουμε, δεν βρήκαμε το σώμα τού προηγούμενου αδελφού. Τον είχε μεταφέρει ο Θεός στη χώρα των ζώντων.
2. Έτσι ύστερα απ’ αυτά κάναμε», λέει, εξονυχιστική έρευνα. Τότε μερικοί ισχυρίστηκαν ότι ετούτος ήταν ο γιος του βασιλιά Μαυρικίου [1], που τον έσωσε η παραμάνα του, όταν ο τύραννος Φωκάς [2] άρχισε να σφάζει στο ιπποδρόμιο τα παιδιά του Μαυρικίου. Μέσα στη μεγάλη σύγχυση κατόρθωσε να μη γίνει αντιληπτό ότι άλλαξε το παιδί και έδωσε το δικό της να σφαγεί στη θέση του βασιλόπουλου.
Όταν ενηλικιώθηκε, η παραμάνα του διηγήθηκε το γεγονός και εξαιτίας του», λέει, «επέλεξε να προσφέρει τον εαυτό του στον Θεό, ως λύτρο (πρβλ. Ματθ. 20,28 και Μαρκ. 10,45) για κείνον που είχε σφαγεί στη θέση του».

[1] Ο Μαυρίκιος (582-602) γεννήθηκε στην Αραβισσό της Καππαδοκίας,  είχε έξι γιούς και τρεις θυγατέρες. Με διαταγή τού στασιαστή Φωκά εκτελέστηκαν στις 27 Νοεμβρίου του 602 ο Μαυρίκιος και τα παιδιά του και λίγο αργότερα η βασίλισσα Κωνσταντίνα, Ο μικρότερος γιος τους, που φέρεται ότι διέφυγε τη σφαγή και έγινε μοναχός στο Σινά, λεγόταν Ιουστινιανός ή Θεοδόσιος, Βλ. PLRE (The Prosopography of the Later Roman Empire], τόμ. 3. σ. 855-860 και 3A,747.
[2] Ο Φωκάς έμεινε γνωστός για τη θηριωδία του. Βασίλεψε από το 603 μέχρι τo 610, οπότε τον ανέτρεψε ο Ηράκλειος (610-641).
Απόσπασμα από το βιβλίο: Το Γεροντικό του Σινά. (Δημητρίου Γ. Τσάμη). Έκδοση 3η, επαυξημένη. Ορθόδοξη Χριστιανική Αδελφότητα «Λυδία», Θεσσαλονίκη 2000

***

αββάς Πινούφριος της Πανεφώ

O αββάς Πινούφριος ήταν ιερομόναχος και Ηγούμενος ενός μεγάλου Μοναστηριού που βρισκόταν κοντά στην Πανεφώ, μια πόλη της Αιγύπτου.
Οι αρετές και τα θαύματα που επιτελούσε ο αββάς Πινούφριος τον είχαν κάνει ονομαστό σε ολόκληρη τη γύρω περιοχή.
Οι άνθρωποι τον τιμούσαν τόσο πολύ, ώστε ο αββάς Πινούφριος έφθασε να πιστεύει ότι, με την δόξα και τους επαίνους που δεχόταν από τους ανθρώπους, είχε ήδη εισπράξει τους καρπούς των κόπων του.
Ο φόβος λοιπόν μήπως η μάταιη και ανώφελη τιμή των ανθρώπων, που του ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστη και ενοχλητική, του στερούσε τους καρπούς της αιώνιας ζωής, τον έκανε να φύγει κρυφά από το Μοναστήρι του και να καταφύγει στην πιο απόμακρη περιοχή, όπου ασκούνταν οι Ταβεννησιώτες μοναχοί.

Ο αββάς Πινούφριος, δεν αναζήτησε βέβαια την απομόνωση της ερήμου και την ησυχία, για να ζήσει σύμφωνα με το θέλημά του, καθώς βλέπουμε να κάνουν πολλές φορές με αλαζονική έπαρση κάποιοι αδόκιμοι μοναχοί, οι οποίοι φεύγουν γιατί δεν θέλουν πια να υπομένουν τον κόπο της υπακοής μέσα στο Κοινόβιο.
Ο αββάς Πινούφριος διάλεξε και πάλι το ζυγό της κοινοβιακής ζωής και εγκαταβίωσε σ΄αυτό το φημισμένο Μοναστήρι των Ταβεννησιωτών. Φόρεσε ρούχα κοσμικού ανθρώπου από φόβο μήπως τον προδώσει η ενδυμασία του μοναχού, και μετά κτύπησε την πόρτα του Μοναστηριού. Οι πατέρες εκεί τον άφησαν, όπως συνήθιζαν, πολλές ημέρες να περιμένει.
Εκείνος έκλαιγε και έβαζε μετάνοια σε όλους, υπομένοντας κάθε περιφρονητικό λόγο που εκστόμιζαν εναντίον του, γιατί ήθελαν να δοκιμάσουν τη γνησιότητα της επιθυμίας που είχε για να μείνει στο Μοναστήρι· «Ο λόγος που σε κάνει να θέλεις την καλογερική τώρα στα γεράματά σου», του έλεγαν, «δεν είναι ο ζήλος σου για τη μοναχική ζωή, αλλά η ανάγκη να βρεις γηροκομείο και διατροφή». Τελικά όμως, μετά από μερικές ημέρες, τον δέχθηκαν.

Υπήρχε εκεί ένας νεαρός αδελφός στον οποίο είχαν αναθέσει το διακόνημα του κηπουρού. Σ΄ αυτόν παρέδωσαν τον αββά Πινούφριο για βοηθό του. Ο αββάς Πινούφριος εκτελούσε όλα όσα τον πρόσταζε ο προϊστάμενός του και όσα επίσης απαιτούσε το διακόνημά του με άγια ταπείνωση, που προκαλούσε σ όλους το θαυμασμό. Επιπλέον, επωφελείτο και από τη νύχτα, για να εκτελέσει κρυφά ορισμένες αναγκαίες εργασίες, τις οποίες απέφευγαν να κάνουν οι άλλοι μοναχοί, επειδή τις βαριούνταν ή τις σιχαίνονταν. Βλέποντας το πρωί οι αδελφοί ότι είχε ήδη γίνει μια δουλειά τόσο πολύ χρήσιμη, έμεναν κατάπληκτοι και απορούσαν, για το ποιός άραγε την είχε κάνει.
Τρία χρόνια περίπου κύλισαν μέσα σ΄ αυτό το μόχθο και σ΄ αυτή την ταπεινή υποταγή, την οποία ο αββάς Πινούφριος είχε τόσο ποθήσει. Συνέβη τότε να έλθει τυχαία στη Μονή ένας ξένος αδελφός που γνώριζε τον αββά Πινούφριο και που είχε φύγει κι αυτός από την ίδια περιοχή της Αιγύπτου, απ΄ όπου προερχόταν και ο Αββάς.
Αυτός λοιπόν ο μοναχός τον αναγνώρισε αμέσως χωρίς κόπο, αλλά τα ρούχα που φορούσε και το τόσο ταπεινό διακόνημά του, τον έκαναν να διστάζει για κάποιο διάστημα να τον πλησιάσει. Όταν όμως κάποια ημέρα τον παρατήρησε καλά στο πρόσωπο, όλες οι αμφιβολίες του διαλύθηκαν και έπεσε αμέσως στα πόδια του.

Στην αρχή το γεγονός αυτό προκάλεσε σ΄ όλη την αδελφότητα κατάπληξη, η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε σε πόνο, όταν ο ξένος αδελφός ανήγγειλε το όνομα εκείνου, στον οποίο αυτός με τόση ευλάβεια είχε βάλει μετάνοια και του οποίου η φήμη της αγιότητας τον είχε κάνει γνωστό και στα δικά τους μέρη.
Οι μοναχοί ήταν απαρηγόρητοι που είχαν αναθέσει τόσο ευτελείς εργασίες σ έναν άνθρωπο τέτοιας αξίας και ο οποίος ήταν επιπλέον τιμημένος με το αξίωμα της ιερωσύνης. Παρ΄ όλα αυτά, ο αββάς Πινούφριος έχυνε άφθονα δάκρυα και απέδιδε στο φθόνο του διαβόλου την ατυχή συγκυρία, που τον έκανε να προδοθεί και έτσι να φανερωθεί ποιός πραγματικά ήταν.
Οι αδελφοί, περιτειχίζοντάς τον σαν τιμητική φρουρά, τον συνόδευσαν πίσω στο Μοναστήρι του. Αλλά κι εκεί έμεινε και πάλι για πολύ λίγο. Ενοχλημένος για μια ακόμα φορά από τις τιμές που του απέδιδαν για το αξίωμα που είχε και για τη θέση του Ηγουμένου που του ξαναέδωσαν, έφυγε κρυφά και πέρασε στην Παλαιστίνη, που είναι επαρχία της Συρίας.

Εκεί έγινε δεκτός, ως δόκιμος και αρχάριος, στο Μοναστήρι που εμείς ήμασταν. Μετά από την κατάταξή του στις τάξεις των δοκίμων, ο Ηγούμενος έδωσε εντολή να μείνει μαζί μας, στο κελί μας. Αλλά ούτε και εκεί, οι αρετές του και η αξία του μπόρεσαν να μείνουν για πολύ κρυφές.
Αφού αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του με τον ίδιο τρόπο, όπως παλαιότερα, οδηγήθηκε για μια ακόμη φορά στο Μοναστήρι του, με τις πιο μεγάλες εκδηλώσεις σεβασμού και τιμής. Έτσι αναγκάσθηκε τελικά να δεχθεί να παραμείνει στη θέση του Ηγουμένου που είχε.
Από το βιβλίο: Αββά Κασσιανού, Συνομιλίες με τους Πατέρες της Ερήμου, τόμος Α’, εκδ. «Ετοιμασία», σελ. 184-186

Μέγιστη είναι η δύναμη της μετάνοιας, διορθώνει όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά ακόμη και το παρελθόν… μας ελευθερώνει από την αμαρτία και μας οδηγεί στην εσωτερική ελευθερία. Γέροντας Βἰκτωρας Μαμόντοφ της Λετονίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/06/34656/Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ Μάρτυς Ἰάκωβος, ὁ τῆς Περσίδας βλαστός, τὸν δόλιον δράκοντα, τοὶς τῶν αἱμάτων κρουνοίς, ἀθλήσας ἀπέπνιξε, πίστει γὰρ ἀληθείας, μεληδὸν τετμημένος, ὤφθη τροπαιοφόρος, τοῦ Σωτῆρος ὁπλίτης, πρεσβεύων ἀδιαλείπτως, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ΄.

Ὡς τῶν Ἀθλητῶν ἀκροθίνιον, καὶ τῶν εὐσεβῶν περιτείχισμα, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἰάκωβε πρέσβευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἡσυχίας τον λάτρην εὐχῆς τὸν πρύτανιν τῆς νοερᾶς καὶ κλειδοῦχον τῆς φυλακῆς τοῦ νοός, Σιναΐτην ἐπαινέσωμεν, Γρηγόριον, ὡς θείας χαρίτος κρουνόν καὶ πατέρων θεαυγῶν, προτύπωσιν ἐκβοῶντες· δίδαξον εὔχεσθαι πάντας ἀδιαλείπτως, τοὺς τιμῶντάς σε.

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Μέλη, θεριζόμενος σαρκός, καὶ τὰς ἀφορήτους ὀδύνας, τῶν αἰκισμῶν καρτερῶν, Μάρτυς ἀξιάγαστε, Χριστοῦ Ἰάκωβε, καὶ τυράννων ὠμότητα, πατήσας ἀνδρείως, νίκης τὸν πολύτιμον, στέφανον εἴληφας· ᾧ νῦν ἐγκοσμούμενος Μάκαρ, θείῳ τοῦ Δεσπότου σου θρόνῳ, μετὰ τῶν συνάθλων σου παρίστασαι.

Δόξα… Ἦχος πλ. δ’
Γεωργίου Σικελιώτου

Πιστῶς ἀθροισθέντες σήμερον, φιλοθεάμονες, ἀθρήσατε πάλην, ξένην καὶ διαλάττουσαν, Ἰακώβου τοῦ ἐκ Περσίδος ἡμῖν ἀστράψαντος, δίκην ἀστέρος τοῦ τοῖς Μάγοις φανέντος, καὶ πρὸς τὴν ἀληθῆ ἐπίγνωσιν καθοδηγήσαντος. Οὗτος γὰρ ὁ γεννάδας, ἐν τῷ πίπτειν τοὺς πολεμίους ἀνέτρεπε, καὶ ἐν τῷ ἁρμομελοτομεῖσθαι, τοὺς τυράννους ἐξενεύρου, τῇ ἄνωθεν προμηθείᾳ νευρούμενος, καὶ βοῶν· Εἰ καὶ τὰ μέλη μου αἰσθητὰ ὄντα τέμνετε, ἀλλ’ ἔχω Χριστόν, νοητῶς μοι τὰ πάντα γινόμενον. Ὅθεν προβλέπων τὴν μέλλουσαν ζωήν, διὰ τοῦ τοῖς πᾶσι προκειμένου θανάτου, πρὸς ἐκείνην ἔσπευσε περᾶσαι· εἰς ἣν καὶ αὐλιζόμενος, αἰτεῖται ἡμῖν, παρὰ τοῦ στεφοδότου Θεοῦ, ἱλασμόν, φωτισμόν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος, τοῖς ἐκτελοῦσι τὴν μνήμην αὐτοῦ.

Oh, what wonderful faith and love! Oh, the noble soul of this knight of Christ! Great Martyr James the Persian

Stand for the reading of the Synaxarion.
Synaxarion From the Menaion.
On November 27, we commemorate the contest of the holy Great Martyr James the Persian.(†421)
On this day, Our righteous Father Pinuphrius of Egypt died in peace. (4th century)
On this day, Our righteous Father Nathaniel of Nitria died in peace. (4th century)
On this day, Our righteous Abba Moses of Pharan
On this day, Our righteous Father Palladius of Thessalonica (6th-7th century)
On this day, Our righteous Father Gregory of Sinai.
On this day, Our righteous Father Theodosius of Tarnovo (1363) ( see also: February 17 )
On this day, Saint Vsevolod, Great Prince of Pskov, the Wonderworker (who in holy Baptism was called Gabriel), the recovery of whose holy relics we commemorate.
On this day, Our Father among the Saints James the Wonderworker, Bishop of Rostov.(1392)
On this day, Our righteous Father Diodore of Yurievo (George Hill), Solovki (1633)
Blessed Andrei (Ogorodnikov) of Simbirsk, Fool-for-Christ (1841)

The Holy Martyr James the Persian
by Saint Nikolai Velimirovič 

James was born of Christian parents in the Persian city of Elapa (or Vilat), brought up in the Christian Faith and married to a Christian woman. The Persian King Yezdegeherd took a liking to James for his talents and skillfulness, and made him a noble at his court. Flattered by the king, James was deluded and began offering sacrifices to the idols that the king worshiped. His mother and wife learned of this, and wrote him a letter of reproach in which they grieved over him as an apostate and one who was spiritually dead. Yet, at the end of the letter, they begged him to repent and return to Christ. Moved by this letter, James repented bitterly, and courageously confessed his faith in Christ the Lord to the king. Angered, the king condemned him to death by a special torture: his entire body was to be cut up, piece by piece, until he breathed his last. The executioners fulfilled this command of the wicked king to the letter, and cut off James’s fingers, then his toes, his legs and arms, his shoulders, and finally his head. During every cutting, the repentant martyr gave thanks to God. A sweet-smelling fragrance, as of a cypress, emanated from the wounds. Thus, this wonderful man repented of his sin and presented his soul to Christ his God in the Kingdom of Heaven. James suffered in about the year 400. His head is to be found in Rome and a part of his relics in Portugal, where he is commemorated on May 22.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

***

When the executioners severed the thumb of St. James’s right hand, he said: “Even a vine is pruned in this manner, so that in time a young branch may grow.” At the severing of his second finger, he said: “Receive also, O Lord, the second branch of Thy sowing.” At the severing of his third finger, he said: “I bless the Father, the Son and the Holy Spirit.” At the severing of his fourth finger, he said: “O Thou who acceptest the praise of the four beasts [symbols of the four evangelists], accept the suffering of the fourth finger.” At the severing of the fifth finger, he said: “May my rejoicing be fulfilled as that of the five wise virgins at the wedding feast.” During the severing of the sixth finger, he said: “Thanks be to Thee, O Lord, Who at the sixth hour stretched out Thy most pure arms on the Cross, that Thou hast made me worthy to offer Thee my sixth finger.” At the severing of the seventh finger, he said: “Like David who praised Thee seven times daily, I praise Thee through the seventh finger severed for Thy sake.” At the severing of the eighth finger, he said: “On the eighth day Thou Thyself, O Lord, wast circumcised.” At the severing of the ninth finger, he said: “At the ninth hour, Thou didst commend Thy spirit into the hands of Thy Father, O my Christ, and I offer Thee thanks during the suffering of my ninth finger.” At the severing of the tenth finger, he said: “On a ten-stringed harp I sing to Thee, O God, and thank Thee that Thou hast made me worthy to endure the severing of the ten fingers of my two hands, for the Ten Commandments written on two tablets.
” Oh, what wonderful faith and love! Oh, the noble soul of this knight of Christ!
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
https://prologue.orthodox.cn/November27.htm

***

HYMN OF PRAISE
The Holy Martyr James the Persian
by Saint Nikolai Velimirovič

The Creator does not lose repentant souls:
He loves a true penitent the most.
James denied Christ the Living God
For the sake of the godless emperor, his flatterer.
His mother reproached him as did his wife:
“All the riches of the earth are as transient as foam.”
James repented, and bitterly repented,
Then openly spoke about what he had kept secret:
“A Christian I was, and again I am a Christian:
Foolish and weak are your idols!”
This James said, as he stood before the emperor;
This he said openly and remained true to it.
The emperor took all his imperial gifts from him,
And clothed the wondrous James with torture.
James was reddened with wounds and blood,
And like eagles on a carcass, men attacked him!
They dismembered the body of Christ’s hero,
And cut St. James into bits.
Now James prays before God in Paradise
That all Christians overcome all attacks.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
https://prologue.orthodox.cn/November27.htm

***

Brother: Who is the true monk?
Old Man: He who makes his word manifest in deeds, and bears his passion with patient endurance; with such a man life is found, and the knowledge of the spirit dwells in him. E. A. Wallis Budge, “The Paradise of the Holy Fathers,” Seattle, St. Nectarios Press, 1984, pp. 264-265

Abba George the Gademite

29. Abba George the Gademite, a venerable man of the old fathers shared what he had seen when he was younger. He said: A certain brother arrived here to live in detachment, not entrusting to anyone either his homeland nor his name. He was formed in such piety and silence that except in need he did not speak quickly with a man, neither a small word nor great. Having done in two years his work, he departed directly to the Lord, being buried in the tomb of the fathers. The next day another of the fathers died. Opening the tomb to bury him they did not find the body of the brother they had just buried, he being transferred by God to the land of the living.

After this we were curious and someone said that he was the son of the Emperor Maurice who was saved by his nurse when the children of Maurice were slaughtered in the hippodrome by Foka the tyrant. In the general tumult she took the child and switching them gave her own child to be killed in the place of the emperor’s. When he became a man the nurse told him the thing. And he said he would go and offer himself to God for the sake of the one who was slaughtered for him.
Various Narrations of Anastasios the humble monk concerning the holy fathers in Sinai
https://sgpm.goarch.org/Monastery/?p=12

*Emperor Maurice, born in Cappadocian Arabissus, is one of the most important emperors of Byzantium. He was murdered on November 27, 602 at the order of Phocas, his successor. It is said that the deposed emperor was forced to watch his six sons executed before his eyes, before he was beheaded himself.

Troparion of THE MOTHER OF GOD OF KURSK
― Tone 4

Thou art an impregnable wall and a source of miracles/ enabling us to subdue enemy attacks, O Mother of God./ Wherefore we pray thee, grant peace to the world and great mercy to our souls.

Apolytikion of Martyr James the Persian
First Tone

Be entreated, O Lord, by the sufferings endured for You by the Saints, and we pray You, heal all our pain.

Troparion of Great Martyr James of Persia
— Tone 4

James the Martyr and scion of Persia/ drowned the dragon in his blood by his contest:/ he was dismembered for the Faith/ and became the Saviour’s trophy-bearer./ He intercedes unceasingly for our souls.

Troparion of ST JAMES
— Tone 4

You astounded all, long-suffering James, by enduring horrible tortures with great patience. / As the evil assembly performed the slaughter, / you uttered prayers of thanksgiving to the Lord. / Through your sufferings you received your crown, / and came to the throne of the heavenly King, Christ God. / Entreat Him to save our souls!

Troparion of ST JAMES
— Tone 4

Thou hast astonished all by thy terrifying torments/ and the valor of thine endurance, O much suffering one,/ most wondrously uttering prayers of thanksgiv­ing to the Lord/ as each of thy members was severed from thy body./ Wherefore, receiving a crown amid thy suffering,/ thou hast ascended to the throne of Christ God, the King of heaven.// Entreat Him, O James, that He save our souls.

Troparion of ST JAMES Bishop of Rostov
— Tone 4

Thou wast chosen of God from thy youth,/ and didst become a Hierarch shepherding God’s people./ Wherefore after thy decease/ thou didst receive the gift of wonderworking to heal infirmities./ O Hierarch James, pray that we may magnify thee unceasingly.

Apolytikion of ST GREGORY
― Plagal Tone 1

Thou didst reflect the angelic life, and thy soul was a vessel of theoria. O holy Father Gregory, thou radiant torch of virtues, the glory of Sinai and Athos, and enlightener of the Slavonic lands, guide us unerringly, that our souls may be saved.

Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή; νὰ ἐνδυναμώνεις στὴν πίστη, ἐνθυμούμενος ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν προσεύχεται γιὰ πράγματα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ γίνουν. Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΚϚʹ(26ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Στυλιανοῦ, τοῦ Παφλαγόνος, τοῦ θαυματουργοῦ (7ος αἱ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀλυπίου τοῦ Κιονίτου ἐξ Ἀδριανουπόλεως τῆς Παφλαγονίας, τοῦ ἐν ἔτει χη΄ [608] , ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νίκωνος τοῦ «Μετανοεῖτε», τοῦ ἐν ἔτει 998 ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀκακίου τοῦ ἐν τῇ Κλίμακι, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος (6ος αἱ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου τοῦ Ἀναχωρητοῦ, μαθητοῦ τοῦ Ὁσίου Μάρωνα (457)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σίλου, Ἐπισκόπου Κορίνθου τῆς Περσίδος.
Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἐν τῷ Κυπαρίσσῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος, ὁ ἐκ Χίου καὶ ἐν Κυδωνίαι (Ἀϊβαλὶ) ἀθλήσας κατὰ τῷ 1807ῳ [͵αωζ΄] ἔτει, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων (552)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Χαιρέμωνος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Προκοπίου τοῦ Πέρσου
Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἠμῶν Ἰννοκεντίου πρώτου Ἐπισκόπου Ἰρκοὺτσκ τῆς Σιβηρίας, τοῦ θαυματουργοῦ τοῦ Ῥώσσου (1731)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Ἀθανασίου καὶ Θεοδοσίου, τῶν ἐν τῇ μονῇ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἐν Τσερεπόβετσκ τοῦ Νόβγκοροντ (1388)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Πατρὸς Σοφιανοῦ, Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως, τοῦ σημειοφόρου (1711)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Σέργιος (Κωνσταντίνοφ, 1941) ἀθλήσας ἐν Βλαντιμίρσκαγια, Γεώργιος (Πουτιλίν, 1930) ἀθλήσας ἐν Χαμπάροφσκ, Ἠλίας (Σάνγκιν) καὶ Γεώργιος (Πιγκουλέφσκι) ἀθλήσαντες ἐν Κρασνογιάρσκ ἐν ἔτει 1937, ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Κυριακῆς ΙΓ΄ Λουκᾶ :
Ὁ πλούσιος νεανίας (Λουκ. ιη΄18-27).

Στίχοι
Γεώργιος οὗτος Χριστοῦ Μάρτυς νέος,
Σὺν τῷ παλαιῷ τάττεται ἀθληδροµήσας.
Στίχοι
Ναοῦ σου ἐγκαίνια ἐν Κυπαρίσσῳ,
Τελοῦντες, Γώργιε, νῦν σε ὑμνοῦμεν.

«Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή»;
Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ

Δὲν ἔβλεπα τὴν ὁδὸ μπροστά μου· δὲν γνώριζα πῶς νὰ εἰσέλθω σὲ αὐτὴ τὴ ζωή, ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσω· αἰσθανόμουν τὸν ἑαυτό μου μέσα σὲ γνόφο καὶ ρώτησα:
«Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή»;
Καὶ μοῦ δόθηκε ἡ ἀπάντηση:
«Νὰ προσεύχεσαι, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος γιὰ χρόνια ἔκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου τὸ σκότος”, καὶ εἰσακούσθηκε.
»Νὰ προσεύχεσαι μὲ τὰ λόγια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὠδῆς, “Λαμψάτω, ὦ Φωτοδότα, καὶ ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ τὸ φῶς Σου τὸ ἀπρόσιτον”, καὶ νὰ ἐνδυναμώνεις στὴν πίστη, ἐνθυμούμενος ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν προσεύχεται γιὰ πράγματα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ γίνουν».
Στὴ συνέχεια ὁ ἄνδρας ἐκεῖνος, σὰν νὰ ἀπέκλειε τὴ δυνατότητα ὅτι μιὰ τέτοια προσευχὴ θὰ παραμείνει χωρὶς τὴν ἄνωθεν ἀπάντηση, κατέκλεισε τὸν λόγο του ὡς ἑξῆς:
«Ὅταν ἡ ψυχή σου γνωρίσει αὐτὸ τὸ φῶς, τότε, ὅταν συμβεῖ νὰ τὸ στερεῖται, θὰ φλέγεσαι γι’ αὐτὸ καὶ μιμούμενος τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο θὰ τὸ ζητᾶς καὶ θὰ κράζεις πρὸς αὐτό:
Ἐλθέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν.
Ἐλθέ, ἡ Ζωὴ ἡ αἰώνιος.
Ἐλθέ, τῶν πεπτωκότων ἡ ἔγερσις.
Ἐλθέ, τῶν κειμένων ἡ ἀνόρθωσις,
Ἐλθέ, τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις.
Ἐλθέ, Πανάγιε Βασιλεῦ.
Ἐλθέ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν,
καὶ μεῖνον ἀδιαστάτως ἐν ἡμῖν,
καὶ ἀδιαιρέτως Σύ μόνος βασίλευε ἐν ἡμῖν
εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
[Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ: «Ἄσκηση καὶ Θεωρία»,Ἱερὰ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου,Ἐσσεξ Ἀγγλίας1996, σελ. 184-]

Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».
-Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων…
Εκείνη την εποχή μόνο όσοι κατέβασαν τον νου τους στην καρδιά θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία…
–Να κρατούμε την Ορθόδοξη πίστη. Και, επειδή ζούμε σε δύσκολους καιρούς, θα λάβουμε μισθό περισσότερο από άλλους ανθρώπους που έζησαν τις παλαιότερες εποχές και κράτησαν την πίστη.
– Ελευθερία δεν είναι η πολιτική ανεξαρτησία, αλλά το να μην έχει κυριαρχία επάνω µας ο πονηρός.
– Πρέπει να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου. Ότι γίνεται με την βία δεν αντέχει στον χρόνο και την αιωνιότητα.

***

Ο πλούσιος νεανίας στη συνάντησή του με τον Χριστό (Λουκ. 18,18-30)
Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου,

Στην ήσυχη αναμονή της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων, «της μητροπόλεως των εορτών», τα ευαγγελικά αναγνώσματα αυτής της περιόδου περιστρέφονται γύρω από το φλέγον ερώτημα: «Τί ποιήσω, ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;».

Ο άνθρωπος πλάσθηκε για την αιωνιότητα και αυτήν απαιτεί επιτακτικά το πνεύμα του. Ακόμη και αιώνες ευδαίμονος ζωής δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τη δίψα του για τα αιώνια και αμετάθετα αγαθά. Και ο Θεός όχι μόνον «έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εποίησεν αυτόν εικόνα της Ιδίας αϊδιότητος»[1], αλλά επιπλέον, «ουκ απέστη πάντα ποιών έως αυτόν εις ουρανόν ανήγαγε»[2], για να ανοίξει νέες «οδούς ζωής»[3] στους υιούς των ανθρώπων.
Το ερώτημα πώς να κληρονομήσει κάποιος την αιωνιότητα είναι το μόνον που έχει σημασία στην πρόσκαιρη ύπαρξή του. Ο πιστός Χριστιανός το ερωτά με τον πόθο να προετοιμάσει την καρδιά του να δεχθεί την αιώνια Ζωή που έρχεται να σαρκωθεί για τη σωτηρία του κόσμου. Με αυτό το ερώτημα παρουσιάζεται ενώπιον του Θεού και των λειτουργών Του.

Στην Εκκλησία δεν προσέρχεται κάποιος για να γίνει «καλός» άνθρωπος, ή για να αποκτήσει άψογη συμπεριφορά, ή για να εκπληρώσει μια θρησκευτική του υποχρέωση. Προσέρχεται για να σπείρει αθανασία και να λάβει τις απαρχές της αιώνιας ζωής.
Η αιώνια ζωή είναι η ενέργεια του ίδιου του Θεού, με την οποία πρέπει συνεχώς να έχει ο άνθρωπος επαφή ήδη από την παρούσα ζωή. Ο Θεός είναι ο μόνος αγαθός και ο μόνος αιώνιος, αλλά όποιος μετέχει στην ενέργειά Του γίνεται και αυτός αγαθός και αιώνιος κατά χάρη.

Πολλοί περιτριγύριζαν τον Χριστό, όχι όμως όλοι με καλό σκοπό. Κάποιοι Τον χλεύαζαν, κάποιοι επιχειρούσαν να Τον παγιδεύσουν, άλλοι ζητούσαν τη θεραπεία από ασθένειες που τους βασάνιζαν. Ο νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής πλησίασε τον Χριστό αναζητώντας με ειλικρινή διάθεση την αιώνια ζωή. Γι’ αυτό και στο Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ο Ευαγγελιστής αναφέρει ότι: «Ο Ιησούς εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν»[4].
Ο νέος προφανώς διαισθάνθηκε ότι η διδαχή του Χριστού ήταν παράδοξη. Ίσως θεώρησε ότι ήταν κάποιος Προφήτης και Τον αποκάλεσε «Διδάσκαλον αγαθόν». Ωστόσο, δεν μπόρεσε να Τον αναγνωρίσει ως τον προσδοκώμενο Σωτήρα.

Ο Χριστός συγκατέβηκε και αποκρίθηκε στον νέο κατά την «υπόνοιά» του, δηλαδή σύμφωνα με τη δική του περιορισμένη κατανόηση, ώστε να τον ανεβάσει σταδιακά στο επίπεδο της θείας αλήθειας. Ήταν σαν να του έλεγε: «Αφού δεν με θεωρείς Θεό, “τί με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός, ει μη είς ο Θεός”».
Στη συνέχεια ο Κύριος με τους λόγους που έδινε στον νεαρό άρχοντα, φανέρωνε αφενός τη θεότητά Του και αφετέρου το ψεύδος και τη διψυχία στη ζωή του νέου αυτού. Του απάντησε στο ερώτημά του εξηγώντας ότι η οδός που οδηγεί στην αιώνια ζωή είναι η τήρηση των εντολών.

Ο Κύριος κρύβεται μυστικά στον λόγο Του. Ως εκ τούτου, όποιος δεχθεί τον λόγο αυτόν και αρχίσει να τον εφαρμόζει, ανακαλύπτει τη θειότητα του Προσώπου του Εντολοδότη και γεύεται τη χάρη Του.
Ο Θεός δεν εκβιάζει κανένα. Προσφέρει την απόλυτη αλήθεια στον υποθετικό λόγο, για να μην την επιβάλει, αλλά να αφήσει τον άνθρωπο ελεύθερο να δείξει την αγαθή προαίρεσή του, να κάνει το πείραμά του, και να βεβαιώσει την αλήθεια του θείου λόγου.
Ο νεαρός άρχοντας γνώριζε τον νόμο και τηρούσε τα εντάλματά του. Ωστόσο, γύρευε κάτι καινούργιο, κάτι βαθύτερο, κάτι που θα μπορούσε να τον οδηγήσει στο πλήρωμα της ζωής και της αλήθειας. Ο παλαιός νόμος είχε δοθεί για να περιορίσει την αμαρτία. Ο νέος αυτός αισθανόταν την ανεπάρκεια του νόμου, έχοντας διαπιστώσει ότι δεν οδηγούσε τον άνθρωπο στην πνευματική τελειότητα. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Ισραήλ προσδοκούσε τον Μεσσία, ο Οποίος θα φανέρωνε σε αυτούς «πάσαν την αλήθειαν».

Ο Κύριος και πάλι συγκατέβηκε στο επίπεδο του ανθρώπου αυτού και του απαρίθμησε τις εντολές του νόμου του Μωυσέως. Ο νέος με την απάντηση του Χριστού αισθάνθηκε έκπληξη και αμηχανία, διότι τις εντολές αυτές τις είχε φυλάξει άμεμπτα, αλλά δεν είχε βρει εκείνο το «περισσόν ζωής» που γύρευε. Δεν αντιλαμβανόταν ότι είχε μεν τηρήσει τις εντολές, αλλά με το πνεύμα του νόμου και όχι με το πνεύμα της χάριτος του Χριστού: «Ότι ο νόμος διά Μωϋσέως εδόθη, η χάρις και η αλήθεια διά Ιησού Χριστού εγένετο»[5].

Ο άγιος Σωφρόνιος χρησιμοποιούσε το χωρίο αυτό της περικοπής του πλούσιου νεανία, για να εξηγήσει την ανάγκη μεταβάσεως από το ηθικό στο οντολογικό επίπεδο της πνευματικής ζωής. Σχολίαζε ότι: «Από ηθική άποψη ο νέος βρισκόταν σε υψηλή βαθμίδα. Αλλά υπάρχει άλλη υψηλότερη βαθμίδα, που αναφέρεται πλέον στη θεία σφαίρα του ακτίστου και ανάρχου Είναι»[6].
Με τη νομική, την εξωτερική τήρηση των εντολών, χωρίς τη συμμετοχή της βαθειάς καρδιάς του, δεν είναι δυνατόν να βρει κάποιος το πλήρωμα της ζωής που οι εντολές εναποκρύβουν. Επιπλέον, ο νέος είχε αποδεχθεί την πλάνη ότι ήταν άμεμπτος απέναντι στον νόμο και δίκαιος, γι’ αυτό με απορία ρώτησε τον Χριστό: «Τί έτι υστερώ;». Παρέβλεπε όμως το γεγονός ότι η δικαιοσύνη του ανθρώπου είναι «ως ράκος αποκαθημένης»[7] ενώπιον του Θεού. Αγνοούσε ότι η μεγαλύτερη εντολή είναι να αναγνωρίζει ο άνθρωπος ότι είναι αχρείος δούλος, ακόμη και όταν φέρει εις πέρας όλες τις εντολές που του δόθηκαν, διότι απλώς έχει εκπληρώσει το καθήκον του[8].

Όλη η διδασκαλία του Χριστού συνίσταται στο πώς να γίνει κάποιος τέλειος, «ώσπερ ο Πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν»[9]. Έτσι και στον νέο αυτόν ο Κύριος υπέδειξε σε τί υστερούσε, για να φθάσει στην εντεταλμένη τελειότητα: «Έτι έν σοι λείπει· πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι». Σκοπός των θείων εντολών εν γένει είναι να ελευθερώσουν την καρδιά, να αποσπάσουν τον νου από το θέλγητρο των κτιστών αγαθών, να εξαγάγουν «εκ [της] φυλακής [των παθών] την ψυχήν»[10], ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να αγαπήσει τον Θεό με όλο του το είναι.
Είναι σαφές ότι ο νεαρός άρχοντας ήταν δεμένος με το πάθος της φιλοκτημοσύνης. Ο Χριστός του έδωσε την κατάλληλη εντολή, που θα αποδέσμευε την καρδιά του από το πάθος αυτό, ώστε ελεύθερη να στραφεί στον Θεό. Γνωρίζοντας «την καρδίαν πάντων ανθρώπων»[11] ο Κύριος προνοεί για τον καθένα εκείνο που χρειάζεται για τη θεραπεία του. Στον Αβραάμ που «ηγάπησε τον Ισαάκ»[12], τον γιο της επαγγελίας, και ως εκ τούτου μοιράσθηκε η καρδιά του, ο Θεός έδωσε την εντολή να τον θυσιάσει. Και όταν ο Πατριάρχης προτίμησε την αγάπηση του Θεού από την αγάπη του σπλάγχνου του, ο Θεός του χάρισε πίσω και τον Ισαάκ και το πλήρωμα της θείας αγάπης. Τότε είδε ο Αβραάμ «την ημέραν του Κυρίου και εχάρη»[13].

Η εκπλήρωση των εντολών όχι απλώς στο ηθικό, αλλά στο οντολογικό επίπεδο, απαιτεί ελεύθερη καρδιά. Η Αγία Γραφή μιλάει για την καρδιά του ανθρώπου ως τον στόχο του Θεού. Σε αυτήν επιβλέπει ο Κύριος από το πρωΐ ως το βράδυ και από το βράδυ ως το πρωΐ. Εκεί έχει την επισκοπή Του.

Αν ο άνθρωπος δεν βρει τη βαθειά καρδιά του, η σωτηρία του είναι αβέβαιη, διότι στα μύχια της καρδιάς η πίστη ενεργείται «δι’ αγάπης»[14]· εκεί συλλαμβάνεται ο λόγος του Θεού, εκεί κυοφορείται· εκεί βλαστάνει η σωτηρία. Και άλλη οδός δεν υπάρχει, όπως βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος: «Εγγύς σου το ρήμα εστίν, εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου… ότι εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός Αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση»[15].
Από την καρδιά εξέρχονται οι πονηροί διαλογισμοί, αλλά εκεί επίσης ο άνθρωπος βιώνει τις αλλοιώσεις της δεξιάς του Υψίστου και τις αναβάσεις από ένα πλήρωμα σε μεγαλύτερο πλήρωμα θείας αγάπης.

Ο άνθρωπος σώζεται ή χάνεται από τις σκέψεις του. Αν καλλιεργεί αγαθές διαθέσεις, ευπρεπίζει την καρδιά του να γίνει σκήνωμα του Πνεύματος του Αγίου. Αν όμως δέχεται κακούς λογισμούς από τον εχθρό, καταποντίζεται στην άβυσσο του σκότους και γι’ αυτόν ισχύει το γραφικό λόγιο ότι: «Μακράν από αμαρτωλών σωτηρία»[16]. Η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να είναι άδης, αν έχει καταντήσει καταγώγιο των νοημάτων του εχθρού· μπορεί όμως να είναι ουρανός, αν ως κάμινος φλέγεται με την αγάπη του Θεού. Στην κάμινο αυτήν κατατρυφά ο «κρυπτός της καρδίας άνθρωπος», που είναι «πολυτελής» ενώπιον του Δημιουργού του[17].
Με άλλα λόγια, προϋπόθεση για να φθάσει ο άνθρωπος στο υπερβατικό επίπεδο της άμωμης θείας αγάπης, είναι να έχει αποσπασθεί από καθετί το κτιστό και επίγειο. Ωστόσο, σύμφωνα με τους Πατέρες, η φωτιά σβήνει μόνο με μεγαλύτερη φωτιά. Η περιφρόνηση των επιγείων αγαθών έρχεται με φυσικό τρόπο, όταν ο άνθρωπος έχει τη θεωρία της «κρείττονος υπάρξεως» που διαμένει «εν τοις ουρανοίς»[18]. Με τη θεωρία αυτήν ο άνθρωπος αποκτά τη διάκριση να προτάσσει «αντί των προσκαίρων τα αιώνια, αντί των φθαρτών τα άφθαρτα, αντί των παρερχομένων τα αμετάθετα». Το «καταναλίσκον πυρ» της αγάπης του Θεού σβήνει το πυρ των παθών.

Όταν ο Θεός προσπαθεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τις προσκολλήσεις του, ενίοτε εμφανίζεται σκληρός. Μιλά για άρση σταυρού, για αποταγή στα υλικά αγαθά, για αποταγή ακόμη και στα οικεία πρόσωπα, για αυτομίσος. Ωστόσο, εκφέρει αυτά τα «σκληρά λόγια», από τον πόθο Του να μεταδώσει στον άνθρωπο τα αγαθά που έχει αποθησαυρίσει γι’ αυτόν στον ουρανό, τα οποία είναι «υπερεκπερισσού ων αιτούμεθα ή νοούμεν»[19] και για όλη την αιωνιότητα. Κατ’ ουσίαν η εντολή για αποταγή και η εντολή της αγάπης για τον Θεό συμβαδίζουν, διότι η αποταγή αποτελεί την προϋπόθεση για να στραφεί η καρδιά αμέριστα και ολοκληρωτικά προς τον Κύριο και να γίνει εύθετη να δεχθεί το «μέγα έλεος» και «τηλικαύτην σωτηρίαν»[20].

Ο νεαρός άρχοντας μολονότι ήταν ειλικρινής στην αναζήτησή του για την αιωνιότητα, δεν βρήκε τη δύναμη να πάρει όπως ο Αβραάμ «την μάχαιραν του Πνεύματος»[21], το ρήμα του Χριστού που του δόθηκε, και να διασπάσει τα δεσμά του πάθους που τον έδεναν. Και «περίλυπος εγένετο· ήν γαρ πλούσιος σφόδρα».
Σύμφωνα με τον Απόστολο, υπάρχουν δυο ειδών λύπες. Κατ’ αρχάς, η λύπη του κόσμου, που προέρχεται από ανεκπλήρωτες εμπαθείς επιθυμίες και «θάνατον κατεργάζεται». Δεύτερον, υπάρχει η κατά Θεόν λύπη, που γεννάται στην καρδιά, όταν ο άνθρωπος αντικρίσει την αγαθότητα του Θεού και τη δική του πτώση και πτωχεία, ή όταν αισθανθεί τελείως ανίκανος να προσφέρει θεοπρεπή ευχαριστία στον Ευεργέτη Θεό. Η λύπη αυτή ανάγει τον άνθρωπο σε άλλο επίπεδο υπάρξεως, διότι «μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται»[22].

Ο Κύριος Ιησούς όταν είδε τον νεαρό άρχοντα να απέρχεται με βαρειά καρδιά, είπε τον φοβερό λόγο: «Πώς δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού! Ευκοπώτερον γάρ εστι κάμηλον διά τρυμαλιάς ραφίδος εισελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν».
Προφανώς εδώ ο Κύριος δεν μιλά μόνο για τον υλικό πλούτο. Μπορεί κάποιος να είναι πλούσιος, αλλά να έχει καρδιά ελεύθερη που «τήκεται» από την αγάπη του Θεού, και χρησιμοποιεί τα αγαθά του για να θέσει σε εφαρμογή την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον. Τότε μάλιστα καθίσταται αληθινά πλούσιος, διότι «λιτανεύει το Πρόσωπον του Θεού»[23], δηλαδή βρίσκεται διαρκώς στο Φως της Παρουσίας Του· γίνεται οικονόμος Θεού για τα αγαθά που του χάρισε.
Μπορεί πάλι κάποιος να είναι φτωχός, αλλά να είναι προσκολλημένος σε σκέψεις πικρίας και μομφής ακόμη και εναντίον του Θεού, που τον καταποντίζουν στην απώλεια. Το ζήτημα είναι πού βρίσκεται η καρδιά του ανθρώπου, διότι αυτό φανερώνει πού είναι ο θησαυρός της[24].

Οι μαθητές εμφορούμενοι από το πνεύμα του Διδασκάλου τους, που «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν»[25], έκπληκτοι και περίλυποι ρώτησαν τον Κύριο: «Και τίς δύναται σωθήναι;». Η απάντηση του Χριστού: «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι», συνιστά την παρηγοριά και την ελπίδα κάθε Χριστιανού.
Οι εντολές του Χριστού είναι πάνω από τη φύση του πεπτωκότος ανθρώπου. Πώς να εφαρμοσθούν από τον άνθρωπο που «σάρκα φορεί και τον κόσμον οικεί»; Όπως μαρτυρεί ο άγιος Σωφρόνιος: «Να ζει κάποιος χριστιανικά είναι ακατόρθωτο. Χριστιανικά μπορεί κάποιος μόνο να πεθαίνει»[26]. Αλλού ο Άγιος παρομοιάζει τον άνθρωπο που αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές σαν σταγόνα νερού, που κινείται με αντίθετη φορά στα νερά ορμητικού χειμάρρου.

Ο λόγος «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστιν», αναφέρεται πρωτίστως στον άθλο που επιτέλεσε ο ίδιος ο Χριστός. Ο διακαής πόθος του Θεού ήταν η σωτηρία του κόσμου. Η σωτηρία όμως αυτή ήταν ανέφικτη προ Χριστού, εφόσον σύμφωνα με τα ιερά λόγια της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν αδύνατον να δει ο άνθρωπος το Πρόσωπο του Θεού και να παραμείνει ζωντανός[27].
Ωστόσο, ο Υιός και Λόγος του Θεού δέχθηκε ως εντολή την αποστολή να σώσει τον κόσμο. Με τέλεια υπακοή την ανέλαβε από αγάπη στον Ουράνιο Πατέρα. Την εξεπλήρωσε «υπερκάλλως» και «έως τέλους», προσλαμβάνοντας αναλλοιώτως τη δουλική ανθρώπινη μορφή. Στο «σώμα της ταπεινώσεως ημών» φανέρωσε την τελειότητα του θείου Προσώπου του ανάρχου Πατρός. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος είχε πλέον θείο θεώρημα, στο οποίο μπορούσε να προσβλέπει ως υπόδειγμα, για να μην εκτρέπεται από την οδό της σωτηρίας. Ακολουθώντας το υπόδειγμα αυτό, θα μπορούσε να βρει την πνευματική τελειότητα και να γίνει μέτοχος της αιώνιας ζωής.

Πράγματι, η εντολή που δέχεται ο άνθρωπος από τον Θεό είναι «πλατεία σφόδρα»[28], ανέφικτη με τις δικές του δυνάμεις. Όταν όμως ο ασκητής της ευσεβείας, μιμούμενος το υπόδειγμα του Κυρίου Ιησού, ταπεινωθεί, ελκύει το ταπεινό Άγιο Πνεύμα, που σπεύδει να «συναντιληφθή» την ανθρώπινη ασθένεια[29]. Με θάμβος τότε ο άνθρωπος διαπιστώνει ότι η θεία εντολή αλλάζει. Δεν είναι πλέον «βαρεία»[30], αλλά εναργώς φανερώνεται ενώπιόν του ως «ζωή αιώνιος»[31].

Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»[32]. Όταν ο άνθρωπος αθλήσει ως το τέλος των δυνάμεών του, τότε ο Θεός ευαρεστείται να φανερώσει τη δική Του ακατάλυτη δύναμη, ώστε να αισθανθεί ο δούλος Του μέχρι το μεδούλι των οστέων του ότι, όπως ακούσαμε στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, η σωτηρία «ουκ εξ ημών, Θεού το δώρον»[33]. Και η δύναμη αυτή δεν είναι κάτι άλλο από την έλξη του κάλλους του Προσώπου Του. Η πανίσχυρη αυτή δύναμη απελευθερώνει τον άνθρωπο από κάθε είδους προσκολλήσεις, ακόμη και από την επιθυμία αυτής της ζωής και μεταφέρει την ύπαρξή του στην άγια αιωνιότητα του Θεού.

Στο διάβα της ζωής υπάρχουν στιγμές αδιεξόδων, μεγάλης θλίψεως και ζοφερού σκότους, κατά τις οποίες ο πιστός δεν έχει ανθρώπινο αποκούμπι, ούτε διαφαίνεται πουθενά παρηγοριά. Ωστόσο, ο Χριστός με την ένσαρκο Οικονομία Του δεν άφησε μέρος του κτιστού κόσμου που να μην εμπλήσει με τη θεουργική Παρουσία Του. Αγίασε τη γη, τα ύδατα, τους αιθέρες, ακόμη και τον άδη. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει τόπος ή περίσταση που ο άνθρωπος να μη μπορεί να Τον συναντήσει.

Αν ο πιστός δεν παύσει ποτέ να ευλογεί το πανάγιο Όνομα του Κυρίου και ταπεινά να επικαλείται την κραταιά αντίληψή Του, έρχεται στιγμή που ο Θεός απλώνει χείρα βοηθείας και η κατάσταση μεταποιείται. Μπορεί η δυσκολία ή η θλίψη να συνεχίσει αμείωτη. Εντούτοις, μεταβάλλεται η κατάσταση του δικού του πνεύματος, καθώς στην καρδιά με ατελεύτητη και απερίγραπτη ευγνωμοσύνη αφουγκράζεται τους λόγους: «Ο δε Θεός πλούσιος ων εν ελέει, διά την πολλήν αγάπην Αυτού ήν ηγάπησεν ημάς, και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συνεζωποίησε τω Χριστώ· χάριτί έστε σεσωσμένοι»[34]. («Ο Θεός όμως μας αγάπησε, γιατί είναι πλούσιος σε έλεος και έχει απέραντη αγάπη. Και ενώ ήμασταν πνευματικά νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, μας ξανάδωσε ζωή μαζί με τον Χριστό. Με τη χάρη Του έχετε σωθεί»).

Παραπομπές:
[1]. Σοφ. Σολ. 2,23.
[2]. Βλ. Αναφορά Θείας Λειτουργίας.
[3]. Βλ. Ψαλμ. 15,11.
[4]. Μάρκ. 10,21.
[5]. Ιωάν. 1,17.
[6]. Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, τόμ. Γ’, σ. 329.
[7]. Βλ. Ησ. 64,5.
[8]. Πρβλ. Λουκ. 17,10.
[9]. Ματθ. 5,48.
[10]. Βλ. Ψαλμ. 141,8.
[11]. Βλ. Γ’ Βασ. 8,39.
[12]. Βλ. Γεν. 22,2.
[13]. Βλ. Ιωάν. 8,56.
[14]. Βλ. Γαλ. 5,6.
[15]. Ρωμ. 10,8-9.
[16]. Ψαλμ. 118,155.
[17]. Βλ. Α’ Πέτρ. 3,4.
[18]. Βλ. Εβρ. 10,34.
[19]. Βλ. Εφ. 3,20.
[20]. Βλ. Εβρ. 2,3.
[21]. Βλ. Εφ. 6,17.
[22]. Β΄ Κορ. 7,10.
[23]. Πρβλ. Ψαλμ. 44,13.
[24]. Βλ. Ματθ. 6,21· Λουκ. 12,34.
[25]. Α΄ Τιμ. 2,4.
[26]. Βλ. Α’ Κορ. 15,31· Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, σ. 299.
[27]. Κριτ. 13,22.
[28]. Ψαλμ. 118, 96.
[29]. Βλ. Ρωμ. 8,26.
[30]. Βλ. Α’ Ιωάν. 5,3.
[31]. Ιωάν. 12,50.
[32]. Ιωάν. 15,5.
[33]. Βλ. Εφ. 2,8.
[34]. Εφ. 2,4-5.

Ανήμερα τ’ Άγιου Γιώργη του Χιοπολίτη ο πιό πολύς ο κόσμος δεν κοιμότανε, μόνο διαβάζανε μέσα στα σπίτια το συναξάρι τ’ Άγιου Γιώργη, κ’ οι γέροι διηγόντουσαν το τι θυμόντανε άπ’ τη σφαγή του… κυρ Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2022/11/25/%ce%b1%ce%bd%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1-%cf%84-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b9%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%ce%b9%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%af%cf%84%ce%b7/

Ποιός μπορεί να σωθεί; – Για τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν, αλλά στον Θεό όλα είναι δυνατά». Αυτή είναι η ελπίδα μας: Ο Θεός είναι μαζί μας, και τίποτα δεν είναι δύσκολο για εμάς. Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/24/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CF%80%CF%8C%CE%BD-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%89%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC/

Η αιωνιότητα χτυπούσε την πόρτα της ψυχής μου… Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2023/08/31/%ce%b7-%ce%b1%ce%b9%cf%89%ce%bd%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%84%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%cf%8c%cf%81%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%88%cf%85/

Ο κόσμος ολόκληρος αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο νοσοκομείο, Ο ουράνιος Ιατρός ήρθε στον κόσμο για τη θεραπεία και τη σωτηρία των αρρώστων. Πόσο βοηθάει η μετάνοια, γιά να εξαφανισθή το κακό! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/25/%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CE%B9-%CE%AD%CE%BD/Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στυλιανοῦ, τοῦ Παφλαγόνος
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε· ἀνατεθεὶς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος κατοικητήριον ὤφθης τοῦ Πνεύματος. Πάτερ ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στυλιανοῦ
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν ἰσάγγελον βίον ἐκ παιδὸς ἐπεπόθησας, καὶ τοῦ Παρακλήτου δοχεῖον, ἱερὸν ἐχρημάτισας· διὸ τὴν τῶν θαυμάτων δωρεάν, καὶ χάριν ἰαμάτων δαψιλῆ, ἀναβλύζεις Θεοφόρε Στυλιανέ, τοῖς εὐλαβῶς βοῶσί σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐν‐ εργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στυλιανοῦ.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς αὐτουργὸς τῶν θεοδότων θαυμάτων, καὶ ἀρωγὸς τῶν νεογνῶν καὶ νηπίων, Στυλιανὲ Πά‐ τερ ἡμῶν, θεράπων τοῦ Χριστοῦ, εὐτεκνούσας ποίησον, τὰς ἀτέκνους μητέρας, καὶ ἀεὶ περί‐ θαλπε, τὰ ἀρτίτοκα βρέφη, σὺ γὰρ πλουσίαν χάριν ἐκ Θεοῦ, πρὸς τοῦτο ἔσχες ἀσκήσας ὡς ἄγγελος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀλυπίου.
Ἦχος α´. Ὑπομονῆς στῦλος .

Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς Προπάτορας Ὅσιε, τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν Ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώματι. Ἀλύπιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀλυπίου.
Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Δοξάζων ὁ Θεός, τὴν σὴν γέννησιν Πάτερ, προέγραψε σαφῶς, τῆς ζωῆς σου τὴν χάριν· αὐτῷ γὰρ εὐηρέστησας, ἀρετῶν τελειότητι· ὅθεν ἤστραψας, ἀπὸ τοῦ κίονος πᾶσι, τῶν ἀγώνων σου, τὰς ἀληθεῖς ἀντιδόσεις, Ἀλύπιε Ὅσιε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νίκωνος
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα ἡ Λακεδαίμων, θείαν λάρνακα, τῶν σῶν λειψάνων, ἀναβρύουσαν πηγὰς τῶν ἰάσεων, καὶ διασῴζουσαν πάντας ἐκ θλίψεων, τοὺς σοὶ προστρέχοντας Πάτερ ἐκ πίστεως, Νίκων Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νίκωνος Ἱερομ. Ἀθ. Σιμωνοπετρίτου
Ἧχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τῖτόν σε δεύτερον, Κρήτη ἐπλούτησεν, καὶ νέον Πρόδρομον, Νίκων πανόσιε, τῆς μετανοίας μηνυτήν, καὶ κήρυκα θεηγόρον. Ὅθεν εὐγνωμόνως σοι, ἐκ ψυχῆς χαριστήρια, πάντοτε προσφέρουσα, ἱκετεύει κραυγάζουσα· οἰκείωσον τὰ τέκνα μου Πάτερ, τῷ Φιλανθρώπῳ ταῖς πρεσβείαις σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου.
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Πληθύς Κυδωνιέων ἐν ὠδαῖς εὐφημήσωμεν, ἡμῶν τόν πολιοῦχον, καί τῆς Χίου τό καύχημα, τῆς πίστεως πρόμαχον θερμόν, Γεώργιον ὁλίτην τόν στερρόν, ἐπλάκη γάρ γενναίως τῶ δυσμενεῖ, καί τοῦτον κατηκόντισεν. Ὅθεν ἐν οὐρανοῖς στεφηφορῶν, μάρτυσι συναγάλλεται, καί ἡμῖν ἐξευμενίζεται, τόν μόνον φιλάνθρωπον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ μάρτυς Γεώργιος, ξίφει τὴν κάραν τμηθείς, θεόθεν δεδόξασται, ἐν οὐρανῷ καὶ ἐν γῇ, τῆς Χίου τὸ σέμνωμα· ἄνω γὰρ ἀφθαρσίας στέφει θείῳ ἐφέρθη, κάτω δὲ θείοις ὕμνοις παρ᾿ ἀνθρώπων ὑμνεῖται, αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου «ἐν τῷ Κυπαρίσσῳ».
Ἦχος δ’.

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. δ΄. Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος!

Νέε Ἀθλητὰ Γεώργιε, σὺ ἀληθῶς εὐγενές, ἀνεδείχθης γεώργιον, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· τούς Αὐτοῦ γὰρ ἀοίδιμε, ἔφυσας ὄντως, καρποὺς τοῖς ἄθλοις σου, καὶ καταρδεύσας, ῥείθροις αἱμάτων σου, θείως διέθρεψας, καὶ ἀφθάρτοις ἔθηκας ἐν οὐρανῶ, θήκαις καὶ συνέκλεισας· δι’ ὅ ὑμνοῦμέν σε.

Εἰς τοὺς Αἴνους.
Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Συνωνυμήσας τῷ πάλαι, Μεγαλομάρτυρι, Γεώργιε τρισμάκαρ, Ἀθλητὰ γενναιόφρον, ἐνήθλησας νομίμως ὑπὲρ Χριστοῦ, ἐκ ψυχῆς γενναιότητι, ἀποσκοπῶν τῶν βασάνων τὰς ἀμοιβάς, καὶ τὰ γέρα τῆς ἀθλήσεως. (Δίς).

Μεγαλυνάρια.

Ἔνδοξος ἐν Μάρτυσιν ὁ κλεινὸς, Γεώργιος ὤφθη, τοῖς ἀρχαίοις, σὺ δ’ ἐν τοῖς νῦν, Γεώργιε νέε, ὁμώνυμε ἐκείνῳ, καὶ σύσκηνε· δι’ ὅ σε τιμῶμεν ἅπαντες.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος, ο Χιοπολίτης (26 Νοεμβρίου) π. Ανανία Κουστένη
https://www.youtube.com/watch?v=i5YWJHfcPgc&ab_channel=ThanasisGewrgiou

Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τί λεβεντιά! Αγία Αικατερίνη και Άγιος Μερκούριος

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΚΕ´(25ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, Ἀπόδοσις τῆς Ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καὶ μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ Καλλιπαρθένου Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου ἐν ἔτει τδ΄ [304]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι ἑκατὸν πεντήκοντα Ῥήτορες, οἱ διὰ τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἁγία Βασίλισσα, ἡ σύζυγος Μαξεντίου, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ Στρατηλάτης, σὺν τοῖς διακοσίοις πεντήκοντα στρατιώταις, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου ἐν ἔτει σνε΄ [255]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τοῦ Ἡσυχαστοῦ τοῦ ἐν Ἀντιοχείᾳ (429).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι ἑξακόσιοι ἑβδομήκοντα Μάρτυρες, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Κλήμεντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀχριδῶν (916).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Ἀλέξανδρος (Ἀρχαγγέλσκυ), Βλαδίμηρος (Κρασνώβσκυ), Κωνσταντῖνος (Οὐσπένσκυ), Ματθαῖος (Ἀλόην), Δημήτριος (Ροζάνοφ), Πέτρος (Κοσμίνκοφ), Συμεών (Κρέτσκοφ) διάκονος (1937), καὶ Μπόρις (1942), Νικάνορ (Γκοριούχιν), Θεοδόσιος (Ταράσωφ), Σέργιος (Αμπράμοβ) ἐν Μπούτοβῳ Μόσχας Ῥωσσίας (1937) καὶ Ἀλέξιος (Σοκόλοφ) ἐν Ῥιαζὰν (1938)·
Θεόδωρος (Βασιουρένκο) ἐν Μπούτοβῳ (1937), Γαβριὴλ (Γιαροσλάβοφ) ἐν Τὸμσκ (1929), Νίνα (Πιασινίνα), Ἀλεξάνδρα (Ἀκσένοβα), Μαρία (Γκολούμπιχ), Μαρία (Ζντάνοβα), Βαρβάρα (Κοπυτίνα), Τατιάνα (Ναβέικινα), Δαρεία (Ναούμοβα), Εὐγενία (Τσεσνόκοβα) καὶ Μάρθα (Σέρστνεβα) ἐν Ῥιαζὰν (1941), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Αἰκατερῖνα, καὶ σοφὴ καὶ παρθένος·
Ἐκ δὲ ξίφους, καὶ Μάρτυς, ὦ καλὰ τρία!
Εἰκάδι πέμπτῃ ἄορ κατέπεφνεν ῥήτορα Κούρην,
Στίχοι
Εἰ καὶ πατάσσῃ Μερκούριε τῷ ξίφει,
Καὶ νεκρὸν ἐχθρὸν σὺ πατάσσεις Κυρίου.

Ύμνος
στην Αγία Μεγαλομάρτυρα Αικατερίνη
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η πάνσοφη Αικατερίνη, μια επίγεια πριγκίπισσα,
έγινε μάρτυρας για τον Σωτήρα Χριστό.
Ο άφρων Μαξέντιος θα της χάριζε τη ζωή της:
αν θα συναινούσε να γίνει γυναίκα του!

Η αγία Αικατερίνη, ολοκάθαρη σαν το χρυσάφι,
απάντησε στον αυτοκράτορα ως εξής:
«Νυμφίος μου είναι ο Αναστημένος Χριστός,
και δεν επιθυμώ την αγάπη ενός διεφθαρμένου ανθρώπου.
Εσύ ζητάς το σώμα μου: ο σάπιος αναζητά τη διαφθορά,
όπως το άφθαρτο πνεύμα ζητά την αθανασία.
Ο σάρκινος χιτώνας πρέπει να μαραθεί,
ο αληθινός άνθρωπος φροντίζει για την αθάνατη ψυχή του.
Κάνε ό,τι θέλεις, βασάνισέ με…
κάψε με στη φωτιά, δέσε με σε τροχό.
Δεν θα αρνηθώ την ψυχή μου,
ούτε θα λατρέψω κανέναν άλλον παρά μόνο τον Χριστό ως Θεό.
Θυμήσου, ω αυτοκράτορα, σύντομα θα πεθάνεις,
και από το πτώμα σου θα βγουν σκουλήκια-
Τα σκουλήκια θα σε… δοξάσουν, τα σκουλήκια θα σε φάνε.
Μια κατάρα θα σε συνοδεύει και μια κατάρα θα σε βρει:
διότι τόλμησες να πολεμήσεις εναντίον του Χριστού, που είναι ισχυρότερος και από τον θάνατο.
Στέκεσαι κάτω από τον Λίθο και θα σε συντρίψει!».

Ω παρθένε και Νύμφη του Χριστού, Αγία Αικατερίνη,
περιφρόνησες τον θρόνο για χάρη της αιώνιας Αλήθειας.
και τώρα βασιλεύεις στο Βασίλειο (του Θεού) αιώνια,
συμψάλλεις με τους αγγέλους, εν μέσω του γλυκού Παραδείσου.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Νοέμβριος): Βίοι Αγίων, ύμνοι, στοχασμοί και ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://prologue.orthodox.cn/November24.htm

***

Γερόντισσα Γαλακτία

Δεν είδα πιο ψηλή γυναίκα στη ζωή μου και τόσον όμορφη σαν την αγία Αικατερίνη.

***

Εμφάνιση της αγίας Αικατερίνης
στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Πολλές θα ήταν οι “αλλιώτικες επισκέψεις ” που ο Όσιος πραγματοποιούσε, όπως και οι θείες επισκέψεις που δεχόταν και δεν τις φανέρωνε. Σε μια επιστολή του έγραψε:” Η (στέρησις) απομάκρυνσις ακόμη και της πνευματικής ανθρώπινης παρηγοριάς ανεβάζει την ψυχή ψηλά στον Παράδεισο και κατεβάζει Αγίους και Αγγέλους από τον Ουρανό, για να επισκεφθούν την εικόνα του Θεού (τον άνθρωπο), και να του κάνουν συντροφιά “.
Τον Μάιο του 1975 τον επισκέφθηκε και η Αγία Αικατερίνη. Ενώ βρισκόταν στο κελί του στο Ησυχαστήριο, παρουσιάσθηκε ολοζώντανη μπροστά του, καθισμένη σε θρόνο! Ο Όσιος γονάτισε και με πολλή ευλάβεια ασπαζοταν τα πόδια της. Όταν διηγήθηκε το θείο αυτό γεγονός, παρατήρησε:” Η Αγία Αικατερίνη δεν είναι όπως εικονίζεται σε μερικές εικόνες, είναι ψηλή και λεπτή “.
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, σελ. 335, Ι.ησ. αγίου Ιωάννου θεολόγου.

***

– Γέροντα, σκέφτομαι ότι, αν έβλεπα τον τροχό της Αγίας Αικατερίνης, θα πέθαινα από τον φόβο μου!
– Άμα πέθαινες, πριν σε ανεβάσουν στον τροχό, καλά θα ήταν· θα ήταν ευλογία από τον Θεό. Αλλά αν τυχόν ανέβαινες εκεί και δυσκολευόσουν, εκείνο θα ήταν το βάσανο. Οι Μάρτυρες είχαν καλή διάθεση, βοηθούσε και ο Χριστός και άντεχαν στους πόνους.
Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τί λεβεντιά!… Η Αγία Σολομονή με τα επτά παιδιά της , ένας-ένας, μαρτύρησαν όλοι. Ο Άγιος Λογγίνος έκανε τραπέζι σ’ αυτούς που πήγαν να τον συλλάβουν και τους φιλοξένησε. Εκείνοι βιάζονταν να τους δείξη ποιός είναι ο Λογγίνος, για να τον αποκεφαλίσουν και εκείνος τους έλεγε: «Θα σάς τον δείξω!». Όταν τους είπε ότι είναι ο ίδιος, εκείνοι δίστασαν, αλλά ο Άγιος Λογγίνος τους παρακάλεσε να εκτελέσουν την εντολή που είχαν, και έτσι τον αποκεφάλισαν. Και ο Άγιος Γεδεών ο Καρακαλληνός τί καρτερία είχε! «Πάρτε το χέρι, είπε στους δημίους, πάρτε και το πόδι, πάρτε και την μύτη. Για να μην τα πολυλογώ, πάρτε τα όλα!». Φοβερό! Αλλά, για να φθάση ο άνθρωπος σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να μην αγαπάη τον εαυτό του και να αγαπάη τον Θεό. Η μητέρα μπαίνει μέσα στην φωτιά, για να σώση το παιδί της. Επειδή η αγάπη της είναι ισχυρότερη από το κάψιμο της φωτιάς, δεν καταλαβαίνει πόνο. Η αγάπη για το παιδί της σκεπάζει τον πόνο. Πόσο μάλλον η αγάπη για τον Χριστό!
Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο, γι’ αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού. Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι· η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης. Το γδάρσιμο είναι χάιδεμα. Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νούς του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά. Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λές και πήγαιναν σε πανηγύρι!..

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές. Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία καί, εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.

***

– Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ πίστευαν, έχασαν τήν πίστη τους;
-Άν δεν προσέχει κανείς στά θέματα τής πίστεως καί τής λατρείας, σιγά-σιγά ξεχνιέται και μπορεί να γίνη αναίσθητος, να φθάση σέ σημείο νά μήν πιστεύη τίποτε.
– Μερικοί, Γέροντα, λένε ότι η πίστη τους κλονίζεται, όταν βλέπουν νά υποφέρουν καλοί άνθρωποι.
-Ακόμη κι αν κάψη ο Θεός όλους τους καλούς, δεν πρέπει να βάλη κανείς αριστερό λογισμό, αλλά να σκεφθή πως ο Θεός ό,τι κάνει, από αγάπη το κάνει. Ξέρει ο Θεός πώς εργάζεται. Για να επιτρέψη να συμβή κάποιο κακό, κάτι καλύτερο θα βγη.
– Γέροντα, σήμερα ακόμη και τα πιστά παιδιά αμφιταλαντεύονται, γιατί στα σχολεία υπάρχουν καθηγητές πού διδάσκουν τήν αθεΐα.
-Γιατί να αμφιταλαντεύωνται; Η Αγία Αικατερίνη δεκαεννιά χρονών ήταν και διακόσιους φιλοσόφους τους αποστόμωσε με την κατά Θεόν γνώση και την σοφία της. Ακόμη και οι Προτεστάντες την έχουν προστάτιδα της επιστήμης. Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις∙ πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός.
– Γέροντα, παλιά προσευχόμουν με πίστη στον Θεό και ό,τι ζητούσα μου το έκανε. Τώρα δεν έχω αυτήν την πίστη. Πού οφείλεται αυτό;
-Στην κοσμική λογική που έχεις. Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Ένα συν δύο δεν κάνει πάντα τρία∙ κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!
Από Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε΄,«Πάθη και Αρετές»

***

Γερόντισσα Λαμπρινή Βέτσιου της Άρτας
Αποσπάσματα από την αγία βιοτή της

Στην θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσε είχε εμπειρίες και κάποιες από αυτές τις εκμυστηρεύτηκε ως έξης:
«Όλα αυτά που προσφέρουμε στην Προσκομιδή, κρασιά, κεριά και τα ονόματα, τα παίρνουν Άγγελοι και τα πηγαίνουν απάνω».
Μια φορά είχα πάει στην αγία Αικατερίνη.
Είχαν μνήμη (εορτή αγίου) εκεί και έδωκα το χαρτάκι μου με τα ονόματα. Το πρωΐ υστέρα πού είχε τελειώσει η Λειτουργία, είδα κατά γης το χαρτάκι στο Ιερό μπροστά. Στενοχωρήθηκα και είπα: «Αχ, Θεέ μου, αγία Αικατερίνη, ήρθα εδώ και δεν διαβάστηκαν τα ονόματά μου».

Τη νύχτα στον ύπνο μου ήρθε μία νέα ωραία (αγία Αικατερίνη) και μου είπε: «Φοβήθηκες, παιδί μου, μήπως δεν διαβάστηκαν τα ονόματα; Τα διάβασα εγώ, ας μην τα διάβασε ο παπάς».
Στα χέρια της κρατούσε ένα χαρτί. Μου το έδειξε. Είδα ότι ήταν το χαρτί πού είχα γράψει τα ονόματα και το είχα δώσει στον παπά για να τα μνημονεύσει στην Προσκομιδή.

***Περί του θανάτου Ιουλιανού του Παραβάτου υπό του Αγίου Μερκουρίου.

Στα χρόνια που βασίλευε ο Ιουλιανός ο παραβάτης και αποστάτης, που ήθελε να ζωντανέψει την ειδωλολατρία – όπως κάποιοι προσπαθούν να την αναβιώσουν στις ημέρες μας (νεοειδωλολατρία)- και να ξαναχτίσει το Ναό του Σολομώντα (στην προσπάθειά του όμως έβγαιναν φοβερές φλόγες από τον τόπο εκείνο, που κάναν αδύνατο το πλησίασμα!!!), έχοντας σκοπό να τραβήξει για τα μέρη της Περσίας, ήρθε κοντά στην Καισαρεία.
Ο Άγιος Βασίλειος γνώριζε τον Ιουλιανό από την Αθήνα, όταν σπούδαζαν και οι δυό εκεί, αλλά τι διαφορετικό δρόμο πήρε ο καθένας… Ο Επίσκοπος της πόλης λοιπόν έβγαινε τώρα να προϋπαντήσει τον βασιλιά και εκείνος ζήτησε ως δώρο τρεις άρτους από εκείνους που έτρωγε ο Άγιος. Βέβαια ο Άγιος έτρωγε κριθαρένιο ψωμί και από εκείνο ακριβώς πρόσφερε στον Ιουλιανό.
Ο Ιουλιανός δέχθηκε το δώρημα και διέταξε να γίνει ανταμοιβή και να δώσουν εκείνοι στον Άγιο χόρτο από το λιβάδι!
Βλέποντας ο Άγιος την καταφρόνηση αυτή είπε: “Εμείς ω βασιλιά, από εκείνο που τρώγουμε, καθώς εζήτησες, σου προσφέραμε. Και η βασιλεία σου, όπως αρμόζει, μας αντάμειψε τη δωρεά από εκείνο που τρώγεις”…
Μόλις άκουσε αυτά ο βασιλιάς θύμωσε πολύ και λέει απειλητικά στον Άγιο:
“Τώρα δέξου τη δωρεά αυτή και όταν επιστρέψω από τη Περσία νικητής, τότε, την μεν πόλη σου θα κατακάψω, τον δε από σένα απατώμενο μωρό λαό θα αιχμαλωτίσω, διότι τους θεούς τους οποίους εγώ προσκυνώ αυτοί ατιμάζουν, εσύ δε θα λάβεις την πρέπουσα αμοιβή”!
Και αφού ξεστόμισε αυτές τις φρικτές απειλές ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, τράβηξε για την Περσία.

Ο δε Άγιος επέστρεψε με τη σειρά του μέσα στην Καισαρεία και κάλεσε όλο τον κόσμο. Αφού τους είπε τις απειλές του βασιλιά για την καταστροφή της πόλης και την αιχμαλωσία, τους συμβούλευσε να μη λυπηθούν τα χρήματά τους, αλλά να φροντίσουν για τη ζωή τους και ο,τι χρήματα έχουν να τα μαζέψουν σε ένα τόπο και όταν μάθουν ότι επιστρέφει ο βασιλιάς, να τα ρίξουν σωρούς στους δρόμους, μην και εκείνος ως φιλοχρήματος βλέποντας τα ειρηνεύσει και δεν πράξει το κακό που σκέπτεται.
Οι Χριστιανοί πράγματι, πήγαν και έφεραν έναν αμέτρητο πλούτο: χρυσάφι, ασήμι, και πολύτιμους λίθους! Ο Άγιος, τα τοποθέτησε όλα στο Σκευοφυλάκιο, γράφοντας του καθενός το όνομα για να φυλαχτούν, μέχρι να μάθουν για την επιστροφή του Ιουλιανού.

Όταν λοιπόν μαθεύτηκε ότι επιστρέφει, μάζεψε τους Χριστιανούς με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τους είπε να νηστεύσουν τρεις ημέρες. Έπειτα τους πήρε όλους και ανέβηκαν στο βουνό της Καισαρείας που ονομαζόταν Δίδυμο, επειδή είχε δυό κορυφές. Στο βουνό αυτό υπήρχε Ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου όλοι οι Χριστιανοί σαν έφτασαν, άρχισαν με συντετριμμένη καρδιά να παρακαλούν τον εύσπλαχνο Χριστό και την Υπέραγνη Μητέρα Αυτού, όπως μεταλλάξει την απόφαση του ασεβέστατου βασιλιά. Τότε και ενώ συνεχιζόταν η προσευχή, είδε ο Άγιος Βασίλειος πλήθος στρατιάς ουρανίου να κυκλώνει το όρος και ανάμεσά τους μία γυναίκα να κάθεται σε θρόνο με πολλή δόξα, η οποία είπε στους Αγγέλους που βρισκόταν γύρω της:

“Καλέσατέ μου το Μερκούριο, όπως μεταβεί και φονεύσει τον εχθρόν του Υιού μου Ιουλιανό”!

Είδε τότε ο Άγιος Βασίλειος Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας ότι ήλθε ο Μάρτυς Μερκούριος ενδεδυμένος με τα όπλα του και λαβών προσταγή από τη γυναίκα εκείνη η οποία ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος, έφυγε αμέσως!

Έπειτα, η Βασίλισσα των Αγγέλων, η Παναγία, προσκάλεσε τον Άγιο Βασίλειο και του παρέδωσε βιβλίο που περιείχε γραμμένη όλη τη δημιουργία της Κτίσεως και κατόπι τον άνθρωπο πλασμένο υπό του Θεού. Και στην αρχή του βιβλίου ήταν επιγραφή που έλεγε “Ειπέ”, ενώ στο τέλος του βιβλίου όπου και έλεγε για την πλάση του ανθρώπου έγραφε “Τέλος” (αυτό εσήμαινε ότι επειδή ο Άγιος έγραφε ένα βιβλίο ερμηνευτικό στην Εξαήμερό του Μωυσή σχετικά με τη δημιουργία του Κόσμου, το κεφάλαιο περί της πλάσεως του ανθρώπου από το Θεό δε θα το τελείωνε. Το τελείωσε όμως μετά την κοίμησή του, ο αδελφός του Άγιος Γρηγόριος Νύσσσης).

Αυτή την οπτασία αφού είδε ο Άγιος ευθύς εξύπνησε και μαζί με κάποιους Κληρικούς κατέβηκε αμέσως στην πόλη της Καισαρείας, όπου και βρισκόταν Ναός του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου, στον οποίο βρισκόταν το λείψανο και τα όπλα του, επειδή ο Άγιος Μερκούριος είχε μαρτυρήσει εκεί προ εκατό ετών. Σ΄ αυτό το Ναό μπήκε λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Βασίλειος και μη βρίσκοντας το λείψανο και τα όπλα, ρωτούσε τον Σκευοφύλακα της Εκκλησίας τι απέγιναν. Εκείνος βέβαια δε γνώριζε τίποτα. Τότε κατάλαβε ο Μέγας Βασίλειος ότι ήταν αληθινό το όραμα και ότι κατά τη νύχτα εκείνη εφονεύθη ο ασεβέστατος Ιουλιανός!

Αμέσως, ο Άγιος Επίσκοπος ξανανέβηκε στο βουνό και λέει στους Χριστιανούς:
“Χαίρετε και αγαλλιάσθε σήμερον, αδελφοί. Εισακούσθηκε η δέησή μας, διότι ο μιαρός βασιλεύς υπέστη την πρέπουσα τιμωρία. Οποτε ευχαριστούντες το Θεό, ας πάμε στην πόλη, για να λάβει ο καθένας τα χρήματα που έδωσε”.

Μόλις άκουσαν αυτά οι Χριστιανοί, είπαν όλοι δυνατά με μία φωνή:
“Σκεφθήκαμε να τα δώσουμε στον ασεβή βασιλιά για τη ζωή μας. Τώρα να μην τα προσφέρουμε στον Βασιλέα του ουρανού και της γης, ο οποίος μας εχάρισε τη ζωή;”…
Ο Άγιος, επαίνεσε τότε την προθυμία τους και όρισε να λάβουν το ένα τρίτο από ο,τι έδωσε ο καθένας και με τα υπόλοιπα να χτίσουν πτωχοτροφεία, ξενοδοχεία, νοσοκομεία, γηροτροφεία και ορφανοτροφεία (σ.σ. όλα αυτά που απετέλεσαν αργότερα το θαυμαστό χριστιανικό, φιλανθρωπικό συγκρότημα της Βασιλειάδας).
https://agioreitika.net/2018/12/07/%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%E1%BC%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%BF/

***

Ένα σύγχρονο εξαίσιο θαύμα του αγίου Μερκουρίου στο Κάϊρο
με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ

Στο Κάϊρο, υπάρχει ένα κοπτικο μοναστήρι του αγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκούριου, η Μονή διαθέτει ένα αγροτεμάχιο στις ακτές της Μεσογείου στην περιοχή της Αλεξάνδρειας. Εκεί ζούσαν αρκετές μοναχές όπου το φύλαγαν ως μοναστηριακό μετόχι. Ο υπουργός Άμυνας της Αιγύπτου είδε και επιθύμησε αυτό το αγροτεμάχιο. Κοντά σε αυτό βρισκόταν μια έκταση που ανήκε στο Υπουργείο Αμύνης. Έτσι, κατάσχεσε το κτήμα της Μονής μέσω του Υπουργείου Κτηματικής Διακυβέρνησης για να χτίσει κατοικίες για τις διακοπές των αξιωματικών. Τα έγγραφα υπεγράφησαν προσωπικά από τον Πρόεδρο Μουμπάρακ.
Όταν ενημερώθηκε η Γερόντισσα Ειρήνη ήταν πολύ αργά: η γη είχε μεταβιβαστεί ήδη στο Υπουργείο Άμυνας.

Σ’ αυτό το μοναστήρι του Αγίου Μερκούριου, στο Κάϊρο, υπάρχουν πάνω από 100 μοναχές. Το μοναστήρι καταλαμβάνει ένα ολόκληρο τετράγωνο, περιφραγμένο από όλες τις πλευρές από χοντρούς τοίχους, με μία μόνο είσοδο με ψηλές πύλες. Η ηγουμένη κάλεσε όλες τις αδερφές και τους εξήγησε την κατάσταση. «Δεν υπάρχει κανείς στο πλευρό μας. Όλοι οι ισχυροί αυτού του κόσμου είναι εναντίον μας. Έχουμε μόνο τον Θεό και τον πιστό δούλο Του, τον ουράνιο προστάτη μας Άγιο Μερκούριο. Θα προσευχηθούμε στον Θεό και στον Άγιο Μερκούριο να βρούμε δικαιοσύνη και να μην χάσουμε τη γη της Μονής μας».

Στο μοναστήρι κηρύχτηκε νηστεία. Συστήθηκε σε όλες τις μοναχές να απέχουν επίσης από περιττές συζητήσεις και να λένε την προσευχή του Ιησού. Έτσι πέρασαν αρκετοί μήνες. Από την Αλεξάνδρεια κυκλοφόρησαν φήμες ότι είχαν ήδη φτάσει τα οικοδομικά μηχανήματα και ανεγέρθηκε νέος φράχτης σε όλη την περίμετρο.

Στο κέντρο του μοναστηριού στο Κάϊρο βρισκόταν ένα μεγάλο άγαλμα του αγίου μάρτυρα Μερκουρίου. Δεν είναι ένα συνηθισμένο γλυπτό – ο άγιος κάθεται σε ένα άλογο με πλήρη στρατιωτική πανοπλία, και στα χέρια του κρατάει δύο σπαθιά, υψωμένα ψηλά πάνω από το κεφάλι του. Όταν βλέπετε για πρώτη φορά το γλυπτό καταλαβαίνετε ότι ο άγιος, σμιλεμένος μαζί με το άλογό του σε φυσικές αναλογίες, είναι σαν να ζει – το μόνο που λείπει είναι η κίνηση.

Ένα βράδυ, καθώς η ηγουμένη Ειρήνη προσευχόταν στο κελί της, εμφανίστηκε ένας έφιππος άντρας με στολή αρχαίου στρατιώτη και της είπε: «Πάρτε γρήγορα τα έγγραφα του τίτλου της γης και ανεβείτε από πίσω στο άλογο μου — πρέπει να φύγουμε».

Σε λίγο η ηγουμένη βρέθηκε σε ένα μεγάλο παλάτι. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία και μόνο ο ήχος από τα πέταλα που χτυπούσαν στα μάρμαρα αντηχούσε. Καλπάζοντας σε αρκετούς διαδρόμους, ο καβαλάρης και η συνεπιβάτης του βρέθηκαν σε ένα ευρύχωρο, ήσυχο και με χαμηλό φωτισμό υπνοδωμάτιο. Οι ταξιδιώτες βιάζονταν κι έκαναν θόρυβο.

“Ποιος είναι εκεί;” ακούστηκε μια φωνή από ένα μεγάλο κρεβάτι. Ο στρατιώτης κατέβηκε και πλησίασε τον άντρα που ήταν ξαπλωμένος εκεί και του είπε: «Σου έφερα αυτή την μοναχή. Τους πήρες άδικα τη μοναστηριακή γη. Πρέπει να τη δώσεις πίσω.»

«Ποια μοναχή, ποια γη;» είπε γρήγορα ο άντρας καθώς σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι του. «Δεν βλέπω τίποτα, πρέπει να ανάψεις το φως».

Ο μυστηριώδης επισκέπτης γύρισε προς την ηγουμένη, που στεκόταν δίπλα. Άπλωσε το χέρι προς το διακόπτη και το δωμάτιο φωτίστηκε. Κοιτάζοντας έκπληκτος το άλογο, ο άντρας που ξύπνησε από τον ύπνο του ξαναβρήκε την ψυχραιμία του και ρώτησε ήρεμα: «Ποιος είσαι και πώς μπήκες εδώ;»

«Είμαι ο Μάρκορης Αμπού Σεϊφέν (Μερκούριος των Δύο Σπαθιών — Αραβικά)», απάντησε ο μάρτυρας, «και ξέρετε ποιος είναι αυτός. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν υπό την προστασία μου. Με παρακαλούν να τους βοηθήσω εδώ και αρκετούς μήνες. Θα πρέπει να διορθώσετε αυτό το λάθος και δεν θα πάθετε τίποτε. Εδώ είναι όλα τα έγγραφα για τη γη μου που έχει αφαιρεθεί άδικα».

Η ηγουμένη νόμιζε ότι κοιμόταν. Ήταν όλα τόσο ζωντανά που άρχισε να φοβάται και ευχόταν να ξυπνήσει από αυτό το παράξενο όνειρο το συντομότερο δυνατό και να βρεθεί στο κελί της.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του άντρα που σηκώθηκε από το κρεβάτι του της φάνηκαν γνωστά. Τα ‘χε χάσει, «Ποιος είναι αυτός;» Όμως, διατηρώντας την ψυχραιμία της, έβαλε όλα τα έγγραφα στο τραπέζι μπροστά στον άντρα. Τα κοίταξε για λίγα λεπτά και είπε: «Ναι, αυτή είναι η υπογραφή μου. Επέτρεψα να ενώσουν αυτό το κενό οικόπεδο με την έκταση του Υπουργείου Άμυνας. Αλλά τι μπορώ να κάνω αυτή την ώρα που ‘ναι αργά;
«Γράψε μια διαταγή», είπε ο μάρτυρας. «Γράψε ότι ακυρώνεις την προηγούμενη διαταγή! Δείτε, εδώ είναι όλοι οι απαραίτητοι αριθμοί εγγράφων. Γράψτε αυτήν τη σειρά εις διπλούν. Το πρωί θα δώσεις εντολή να σταματήσουν οι οικοδομικές εργασίες και να μου επιστραφεί η γη. Δώστε σε αυτή τη γυναίκα το δεύτερο χαρτί με την ένδειξη ότι το αγροτεμάχιο είναι ιδιοκτησία του μοναστηριού».

Ο άντρας υπάκουσε. Πήρε ένα καθαρό φύλλο χαρτιού, έψαχνε με αγωνία τα έγγραφα που του είχαν δώσει και άρχισε να γράφει κάτι με προσοχή.
Όταν τελείωσε ήταν πολύ ταραγμένος. Φοβούμενος τον στρατιώτη με την αρχαία πανοπλία, είπε στην ηγουμένη: “Έλα σε παρακαλώ εδώ. Εδώ είναι τα χαρτιά σας. Όλα είναι εντάξει. Μην ανησυχείτε άλλο για αυτό. Σου εύχομαι όλα τα καλύτερα.’’

Λέγοντας αυτό προφανώς ήθελε να επισπεύσει το τέλος αυτής της παράξενης επίσκεψης.
Με το δυνατό χέρι του στρατιώτη, η ηγουμένη βρέθηκε ξανά καθισμένη στο άλογο πίσω του. Οι καβαλάρηδες κατευθύνθηκαν προς την πόρτα. Έγινε μια παύση. Εκείνη την ώρα, ο άντρας που στεκόταν δίπλα στο τραπέζι, σαν να ήθελε να αποχαιρετήσει ευγενικά, γύρισε στον στρατιώτη και του λέγει: «Σε ξέρω, είσαι ο Abu Seifen. Αύριο θα έρθω και θα σε ευχαριστήσω».

Ήδη από την πόρτα, στράφηκε ελαφρά προς στον κύριο της κρεβατοκάμαρας, ο μάρτυρας και του είπε: «Μην εκδικηθείς κανέναν!»

Μετά διέσχισαν τους δρόμους του Καΐρου, τους διαδρόμους του μοναστηριού και έγινε ησυχία. Η Ηγουμένη ήρθε εις εαυτόν όρθια στο κέντρο του κελιού της. Κρατώντας τα χαρτιά στο χέρι της. Σκέφτηκε ότι μπορεί να εγιναν όλα αυτά στον ύπνο της. Όμως η ψυχή της ήταν ενθουσιασμένη και το μεσα της της έλεγε ότι είχε συμβεί κάτι απίστευτο, κάτι πολύ μεγαλο.

Κάλεσε την βοηθό του κελιού της, η οποία συνήθως κοιμόταν κοντά στην είσοδο του ηγουμενείου. Από την νυσταγμένη εμφάνισή της φαινόταν ότι ο ύπνος της δεν είχε διαταραχθεί, αν και η είσοδος του επισκέπτη είχε φανεί αρκετά θορυβώδης στην ηγουμένη. Της ζήτησε να ανάψει το φως και άρχισε να κοιτάζει τα χαρτιά. Όλα ήταν όπως πριν. Τα ήξερε καλά, γιατί τα είχε κοιτάξει πολλές φορές. Αλλά στο τέλος, είδε μια άγνωστη νεα σελίδα. Ήταν η εντολή να ακυρωθεί η δήμευση της γης τους. Στο τέλος του κειμένου υπήρχε η υπογραφή «Πρόεδρος Μουμπάρακ».

Η Ηγουμένη χτύπησε γρήγορα το σημαντρο, ξύπνησε όλες τις αδελφές για ευχαριστήρια προσευχή και έδωσε εντολή να καθαριστεί αμέσως το μοναστήρι, γιατί το πρωί αναμενόταν κυβερνητική αντιπροσωπεία. Το πρωί ενημερώθηκαν ότι ο Πρόεδρος της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου ήθελε να τους επισκεφθεί.

Η ίδια η Ηγουμένη υποδέχθηκε τον επισκέπτη. Του έδειξε τις εκκλησίες, το περιβόλι και τον πήγε στο άγαλμα του Μεγαλομάρτυρα που στεκόταν ανάμεσα στα δέντρα. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης στάθηκαν σε απόσταση και δεν μπορούσαν να ακούσουν τι έλεγαν η ηγουμένη και ο Πρόεδρος καθώς κοίταζαν το άγαλμα του στρατιώτη «με τα Δύο Σπαθιά».

Μετά από αυτό, σε λίγο καιρό η Ηγουμένη αρρώστησε και νοσηλεύτηκε. Ήταν πολύ σεβαστή για την υψηλή πνευματικής της ζωής και πολλοί έρχονταν να την επισκεφτούν.
Ενώ ήταν ακόμη στο νοσοκομείο, λένε ότι μια μέρα την επισκέφτηκε ο υπουργός Άμυνας. Ήταν έκπληκτη και ανήσυχη. Ο στρατηγός της είπε από την πόρτα: «Μητέρα, δεν έχουμε ξανασυναντηθεί. Ήρθα όμως να σας ευχαριστήσω, γιατί χάρη σε εσάς έμεινα στη θέση μου πριν από καιρο. Μάλλον θυμάστε το θέμα της περιουσίας σας στην Αλεξάνδρεια. Συγχωρέστε με, ήθελα να σας το πάρω για εξοχικές κατοικίες των αξιωματικών. Ο Πρόεδρος μου τα είπε όλα, αλλά το άφησε να περάσει χωρίς να με τιμωρήσει γιατί του είχες ζητήσει έντονα να μην το κάνει…»
Αρχιερέας Πάβελ Νεντοσέκιν
FROM “ON THE EAST”. A MIRACLE OF GREAT MARTYR MERCURIUS
από http://orthochristian.com/75811.html

Η ηγουμένη, της κόπτικης μονής του αγίου Μερκουρίου Καΐρου, Ειρήνη κοιμήθηκε το 2006.

Δεν είδα, πιο ψηλή γυναίκα στη ζωή μου και τόσον όμορφη σαν την αγία Αικατερίνη. Γερόντισσα Γαλακτία
https://iconandlight.wordpress.com/2022/11/24/%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b1-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%88%ce%b7%ce%bb%ce%ae-%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%af%ce%ba%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%ba/

Άγιος Μεγαλομάρτυς Μερκούριος και η Αγία Αικατερίνη, η πάνσοφος Νύμφη του Χριστού
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/24/35427/Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς
Ἦχος δ’

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ μαχαίρᾳ, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Μεγαλομάρτυρος. (ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου σοφίας τὸ ἐνδιαίτημα, πανευσθενῆ ἀθληφόρον Ἀλεξανδρείας τὴν γῆν τὴν πιάνα‐ σαν αὐτῆς αἱμάτων ῥεύμασι, νύμφην Χριστοῦ περικαλλῆ καὶ Σιναίου ἀκλινῆ προστάτιν, Αἰ‐ κατερίναν, ὡς ἀρωγὸν ἐν κινδύνοις ἡμῶν καὶ δίναις εὐφημήσωμεν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οὐράνιον Ἄγγελον, χειραγωγὸν ἀσφαλῆ, πρὸς δόξαν ἀρίδηλον, ὡς τοῦ φωτὸς κοινωνός, Μερκούριε ἔσχηκας· ὅθεν τῷ ἀθανάτῳ, Βασιλεῖ πειθαρχήσας, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, ὡς γενναῖος ὁπλίτης· διὸ τοὺς σοὶ προσιόντας, μάκαρ περίσῳζε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς Μάρτυς ἀήττητος, τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, ἀθλήσας στεῤῥότατα, τὰς παρατάξεις ἐχθροῦ, πατάξας Μερκούριε· πόνους γὰρ τῆς σαρκός σου, καὶ μαστίγων τὸ ἄλγος, ἤνεγκας ἀνενδό‐ τως, ὡς φωτὸς θείου πλήρης. Καὶ νῦν παντὸς κινδύνου, καὶ πόνου ἡμᾶς λύτρωσαι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸ πῦρ τὸ Οὐράνιον, ἐν τῇ ψυχῇ ἐσχηκώς, πυρὸς κατεφρόνησας, τοῦ ὑλικοῦ καὶ φθαρτοῦ, Μερκούριε ἔνδοξε· μάχαιραν καὶ τὸν λίθον, καὶ φραγγέλιον Μάρτυς· κάρας σου δὲ τὴν τμῆ‐ σιν, καθυπέμεινας χαίρων. Διὸ πρέσβευε Χριστῷ, ὑπὲρ τῶν ἀνυμνούντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Κλήμεντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀχριδῶν (
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῖς λόγοις ὡδήγησας ἔθνη πρὸς πίστιν Θεοῦ, τοῖς ἔργοις ἀνύψωσας σαυτὸν παμμάκαρ ζωήν, πρὸς θείαν καὶ ἄλυπον· θαύμασι καταλάμψας, τοῖς πιστῶς προσιοῦσι, τέρασι παραδόξως, δαδουχῶν τὴν ἑσπέραν· διὸ τὴν θείαν σου μνήμην Κλήμη γεραίρομεν.

Εἰς τὸν στίχον. Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Τῷ τοῦ νυμφίου σου ἔρωτι τετρωμένη Αἰκατερῖνα σεμνή, παρθενομάρτυς καὶ πάνσοφε, πᾶσαν κοσμικὴν προσπάθειαν προθύμως κατέλιπες, καὶ τῷ σημείῳ τοῦ σταυροῦ σφραγισαμένη ἑαυτήν, τὴν τῶν εἰδώλων πλάνην πανσόφως διήλεγξας, καὶ ῥητόρων ἔπαυσας τὰς ληρώδεις ἐνστάσεις, τοῦ Χριστοῦ τὸ ὄνομα λαμπρῶς πᾶσι κηρύξασα· ὅθεν καὶ στέφει οὐρανίῳ ἀναδησαμένη τὴν κεφαλήν, σὺν ἀγγέλοις χορεύεις ὡς ἁγνὴ περιστερά, καὶ πρεσβεύεις ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν πίστει καὶ πόθῳ τελούντων, τὴν παναοίδιμον μνήμην σου.

Οἱ τρεῖς πειρασμοὶ τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης… (24.11.17)
Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
https://www.youtube.com/watch?v=Wc7KfRtvJoU
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ποὺ τελέσθηκε στὸν ὁμώνυμο ἱερὸ ναὸ τῆς Ἁγίας τῆς κοινότητος Βυζακιᾶς, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (24.11.2017).

Μόρφου Νεόφυτος: Ἦρθε ἡ ἐποχὴ τῆς ἐπιλογῆς… (25.11.2021)
https://www.youtube.com/watch?v=rHoGXguQRQo&ab_channel=%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9B%CE%99%CE%95%CE%A3%CE%9C%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%A6%CE%9F%CE%A5