Δώσε μου ένα φως για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο… βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, Αντώνιος Bloom του Σουρόζ

Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, Κύριε.
Στερέωσον αγαθέ, ην κατεφύτευσε πόθω, επί της γης η δεξιά σου, κατάκαρπον άμπελον, φυλάττων σου την Εκκλησίαν Παντοδύναμε. Ωδή γ’, της Ινδίκτου , Ήχος α’

Στο κατώφλι του νέου χρόνου
Anthony Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
31 Δεκεμβρίου 1981

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

Πριν προσευχηθούμε, θα ήθελα να καθορίσω τις προσευχές μας, ώστε όταν προσευχόμαστε, να είναι πιο αποτελεσματική η προσευχή που θα γίνεται μ’ ένα νού και με μια καρδιά.

Καθώς ο ένας χρόνος διαδέχεται τον άλλον σας μιλούσα για την νέα χρονιά που ερχόταν παρομοιάζοντάς την με μια πεδιάδα που, ακηλίδωτη, αγνή, είναι σκεπασμένη από χιόνι, και ζητούσα να δώσετε προσοχή στο γεγονός ότι πρέπει να βαδίζουμε με υπευθυνότητα εκεί που απλώνεται το λευκό τοπίο που είναι ακόμα παρθένο, επειδή σύμφωνα με τον τρόπο που βαδίζουμε, θα υπάρχει μια οδός που θα το διασχίζει, όταν ακολουθούμε το θέλημα του Θεού, ή βήματα πλανεμένα που μοναχά θα λερώνουν την λευκότητα του χιονιού.

Αλλά ένα πράγμα δεν μπορούμε, ούτε πρέπει να ξεχάσουμε τούτη τη χρονιά περισσότερο από τις προηγούμενες φορές, είναι ότι υπάρχει σκοτάδι που περιβάλλει, καλύπτει τούτη τη λευκότητα και αυτό το άγνωστο τοπίο, όπως ένας τρούλος, ένα σκοτάδι με λίγα ή πολλά αστέρια, πλην όμως ένα σκοτάδι θολό, επικίνδυνο και τρομακτικό.

Βγαίνουμε από μία χρονιά, όπου όλοι μας έχουμε αντιληφθεί το σκοτάδι όπου είναι ακόμα διαδεδομένη η βία και η σκληρότητα.

Πως θα συναντήσουμε τη νέα χρονιά;

Θα ήταν αφελές και πολύ αντιχριστιανικό, να ζητήσουμε από τον Θεό να μας προστατέψει, να κάνει τη γη έναν παράδεισο ειρήνης, ενώ γύρω μας δεν υπάρχει ειρήνη. Υπάρχει διαμάχη, ένταση, αποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικό. Δεν μπορούμε να ζητάμε για μας ειρήνη, όταν αυτή η ειρήνη δεν μπορεί να απλωθεί πέρα από την Εκκλησία, όταν δεν έρχεται σαν ακτίνες φωτός να διαλύσουν το σκοτάδι.

Ένας πνευματικός συγγραφέας της Δύσης είχε γράψει ότι ο Χριστιανός είναι αυτός στον οποίο ο Θεός έχει εμπιστευθεί την ευθύνη όλων των άλλων ανθρώπων και αυτήν την ευθύνη πρέπει να προετοιμαστούμε να φέρουμε εις πέρας.

Σε λίγο θα ικετεύσουμε τον Θεό για την άγνωστη νέα χρονιά και το σκοτάδι που την καλύπτει, με την μεγαλύτερη ευχή που προφέρεται στις λειτουργικές ακολουθίες,

«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» ας είναι ευλογημένη η βασιλεία του Θεού.

Τούτα τα λόγια προφέρονται σπάνια: στην αρχή της λειτουργίας, σαν ευχή για τον νέο χρόνο και σε στιγμές όπου ενώνεται χρόνος και αιωνιότητα, όταν με τα μάτια της πίστης μπορούμε να δούμε την αιωνιότητα συνυφασμένη με τον χρόνο. Ο χριστιανός είναι ο μόνος που πρέπει να είναι ικανός να βλέπει την ιστορία, όπως την βλέπει ο Θεός, σαν ένα μυστήριο της σωτηρίας, αλλά επίσης σαν μια τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και πτώσης. Και σε σχέση με αυτά τα τελευταία, πρέπει να πάρουμε θέση. Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: «Όταν ακούσετε ότι γίνονται πόλεμοι ή φήμες που μιλούν για πολέμους, μην πανικοβληθήτε»• σηκώστε ψηλά τα κεφάλια, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά και την ζωή του Χριστιανού για διστακτικότητα, δειλία και φόβο, που είναι όλα γεννήματα του εγωισμού, της μέριμνας για τον εαυτό μας, ακόμα και αν αυτή η μέριμνα αγγίζει αυτούς που αγαπάμε. Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού.

Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου που λέει, ότι όποιος επιθυμήσει να εργασθεί για τον Κύριο, θα οδηγηθεί σε δίκη, και τα λόγια ενός άλλου Αποστόλου που μας λέει να μην φοβόμαστε τη δοκιμασία της φωτιάς. Στον σημερινό κόσμο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δικαστούμε και έτοιμοι να υπομείνουμε, ίσως με το φόβο στην καρδιά μήπως χάσουμε την πίστη μας, αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακλόνητοι στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων. Και όταν κοιτάξουμε πίσω την προηγούμενη χρονιά, τα λόγια της λιτανείας μας χτυπούν και μας κατηγορούν. Ζητάμε από τον Θεό να μας συγχωρέσει όσα έχουμε κάνει ή όσα έμειναν ατέλειωτα την χρονιά που πέρασε. Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Ορθόδοξοι· είμαστε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει μόνο να ομολογούμε το Ευαγγέλιο στην ολότητά του και να το διακηρύττουμε στην αγνότητά του, αλλά συνίσταται, ακόμα περισσότερο από αυτό, στο να ζούμε σύμφωνα με αυτό. Και γνωρίζουμε ότι ο Χριστός δεν συμβιβάζεται με τίποτα παρά με το μεγαλείο του ανθρώπου και το μήνυμα της αγάπης και της λατρείας.

Μπορούμε πράγματι να μετανοήσουμε επειδή ποιός θα έλεγε, βλέποντάς μας, καθώς έλεγαν οι άνθρωποι για τους πρώτους Χριστιανούς, «Δείτε πως αγαπούν ο ένας τον άλλον!». Ποιός, βλέποντάς μας, θα έλεγε ότι κατέχουμε το νόημα της ζωής, της αγάπης που μας πηγαίνει πέρα από κάθε σύγκριση, που προκαλεί τον καθένα να αναρωτηθεί από που προέρχεται αυτό; Ποιός τους το έδωσε; Πως μπορούν να υπομείνουν την δοκιμασία; Και αν θέλουμε τούτη τη χρονιά να γίνουμε άξιοι του Θεού, της Χριστιανικής μας κλήσης, του αγίου ονόματος της Ορθοδοξίας, πρέπει χωριστά και σαν ένα σώμα να γίνουμε για όλους, για το κάθε πρόσωπο που ίσως να μας χρειάζεται, ένα όραμα για το τι μπορεί να είναι ο άνθρωπος και για το τι μια κοινότητα ανθρώπων μπορεί να είναι κάτω από τον Χάρη του Θεού.

Ας προσευχηθούμε για συγχώρεση, εμείς που είμαστε μέχρι τώρα μακρυά από την κλήση μας, ας προσευχηθούμε να μας δίνει ο Κύριος γενναιότητα, κουράγιο, θέληση να δικαιώσουμε τον εαυτό μας, να σηκώσουμε τον σταυρό μας, να ακολουθήσουμε τα βήματα του Χριστού εκεί όπου μας καλεί.

Στο ξεκίνημα του πολέμου ο Βασιλιάς Γεώργιος Ι΄ είπε τα λόγια που μπορούμε να λέμε ξανά κάθε νέο χρόνο. Στο μήνυμά του προς το Έθνος διαβάζει ένα απόσπασμα: « Είπα στον άνθρωπο που στάθηκε στο κατώφλι του νέου χρόνου: δώσε μου ένα φως για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο, και απάντησε: πήγαινε έξω στο φως και βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, πρέπει να είναι καλύτερο για σένα από ο,τι το φως και ασφαλέστερο από έναν συνηθισμένο δρόμο.»

Αυτό καλούμαστε να κάνουμε, και ίσως σήμερα να πάρουμε μιάν απόφαση, μια απόφαση να είμαστε πιστοί στην κλήση μας και να ξεκινήσουμε την Νέα Χρονιά με κουράγιο. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_251.htm – http://www.mitras.ru/eng/eng_49.htm
Μετάφραση: www.agiazoni.gr

***

«Μετά από την μπόρα τη δαιμονική θα έλθη η λιακάδα η θεϊκή»
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »… Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

Ας μην απελπιζώμαστε, αλλά πάντα με ελπίδα να αγωνιζώμαστε ταπεινά και φιλότιμα, και όλα τα πάθη μας σιγά-σιγά θα φύγουν με την Χάρη του Θεού, διότι ποτέ δεν παρέμεινε συνέχεια η μαυρίλα της κακοκαιρίας στον ουρανό, αλλά πέρασε, και ξαναφάνηκε ο ήλιος. Η ελπίδα με την υπομονή διώχνουν τον χειμώνα με τα κρύα και φέρνουν την άνοιξη με την καλοσύνη, που θερμαίνει την γη με την λιακάδα, και βγάζει το πράσινο χαλί της. Μην περιμένουμε πνευματική άνοιξη, εάν δεν περάσουμε πρώτα τον πνευματικό χειμώνα, για να ψοφήσουν και τα πνευματικά ζωΰφια. Μην περιμένουμε να βλαστήση το θείο μέσα μας, εάν δεν πεθάνη πρώτα το ανθρώπινο· δηλαδή να αναποδογυριστή το κοσμικό πράσινο με το πνευματικό όργωμα, και να πέση ο σπόρος του σιταριού, για να φέρη το πραγματικό πράσινο, που φέρνει και άφθονο καρπό.

Ο Καλός Θεός όλα τα οικονόμησε σοφά για την σωτηρία μας και μας βοηθάει σαν Καλός Πατέρας· από μας χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή.

Μόνον κοντά στον Χριστό βρίσκει κανείς την πραγματική, την γνήσια χαρά, γιατί μόνον ο Χριστός δίνει χαρά και παρηγοριά πραγματική. Όπου Χριστός, εκεί χαρά αληθινή και αγαλλίαση παραδεισένια.

***

Άγιος Πορφύριος

–Θα γίνουνε πολλά πράγματα. Θα πέσει δυστυχία μεγάλη και ο κόσμος θα πεινάσει. Αυτοί που τρώνε ψωμί και ελιά, μην τους φοβάσαι, διότι θα τους φροντίσει ο Θεός. Οι κακομαθήμενοι όμως θα υποφέρουν.

–Ο άρτος ποτέ δεν θα λείψει απ’ την Εκκλησία. Θα περάσετε δύσκολα αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί. Μη φοβάσαι, θα επέμβει ο Κύριος διότι η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει.

Ο ταπεινός πιστεύει ότι όλα εξαρτώνται απ’ τον Χριστό κι ότι ο Χριστός του δίδει την χάρι Του κι έτσι προχωράει. Η χάρις του Θεού βρίσκεται εκεί όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση, η θεία ταπείνωση, η τελεία εμπιστοσύνη στον Θεό. Έχει πάντα τη χαρά του Χριστού, και στα δυσάρεστα. … Να καίγεσαι για τον Θεό· αυτό είναι το παν… Εμείς να έχομε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύομε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχομε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπομε διαρκώς κοντά μας. 

Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Ο Θεός τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μία δεν πέφτει κάτω. Όπως και οι τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημέναι. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβομε τις ενέργειές Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτα. Ποιος είναι, όμως, στο βάθος ο Θεός, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζομε. Τις βουλές του Θεού, δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσομε.

Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τ΄ αναθέτουμε στον Θεό.
Πως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «…και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Όλη τη ζωή μας σ΄ Εσένα, Κύριε, αφήνουμε. Ό,τι θέλεις Εσύ. «Γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης»… Όταν κάνουμε συνέχεια προσευχή, θα μας φωτίζει ο Θεός τι να κάνουμε κάθε φορά και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Θα το λέει ο Θεός μέσα μας. Θα βρίσκει τρόπους ο Θεός.

***

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό· να γίνει ο Θεός η ζωή μας. Αυτό και μόνο ο ίδιος ζητά. Γι’ αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του, και μάλιστα σε όλη την απειρότητά της…

Μην ξεχνάτε αυτά τα λόγια. Ο Θεός σας έδωσε χρόνο για να οικοδομήσετε την αιώνια σωτηρία σας. Μην τον σπαταλάτε!
Ο σκοπός που θέτουμε στη ζωή μας εμποτίζει όλες τις πράξεις μας.
Ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα.
– Καθένας έχει τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής που δεν ομοιάζει με κανέναν άλλον. Όλοι, όμως, οδηγούνται και καταλήγουν στον Θεό, όπως οι ακτίνες σε έναν τροχό συνδέονται με το κέντρο.

***

Άγιος Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης

Την πίστη των πατέρων μας τη στραγγαλίσαμε εμείς και τρέχουμε ακατάσχετα μέσα στην απώλεια. Δεν φυλάγουμε τίποτα από εκείνα πού μας διατάσσει ο Κύριος. Τίποτα!
Είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους.
Είμαστε μέσα στην αποστασία…
– Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.
– Δηλαδή, Γέροντα;
– Τί δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες: «Αυτό από πού ήρθε»; Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη, δεν γίνεται τίποτα.

Ένας Λαός που ψέλνει στις Εκκλησίες του:
¨Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.¨ δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Μόνο να εμπιστευόμαστε τον Θεό μας με δυνατή Πίστη, Προσευχή και Μετάνοια.Πρωτοχρονιά με τον Φώτη Κόντογλου. Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη…
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/31/%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ac-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%86%cf%8e%cf%84%ce%b7-%ce%ba%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%cf%81/

Γιάννης ο Ευλογημένος! του Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3/

Ευλογημένος και μακάριος είναι ο άνθρωπος πού βλέπει μέσα από τα σύννεφα και ψιθυρίζει τα λόγια: Ότι σου εστίν η βασιλεία… Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
iconandlight.wordpress.com/2020/09/10/50999/

Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού.Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/31/%ce%b1%cf%84%ce%b5%ce%bd%ce%af%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1-%cf%85%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%af%cf%83%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1/

Χωρίς το Θεό όλα είναι απελπισία… Χωρίς τον Θεό η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στον παραλογισμό. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/26/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%87%CF%89%CF%81/

Θα δώσουμε εξετάσεις… θα φανή πόσων καρατίων χρυσάφι είναι ο καθένας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/04/26855/

Εσείς να διαλέγετε το χρυσό των 24 καρατίων. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/07/06/%ce%b5%cf%83%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%bd%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bb%ce%ad%ce%b3%ce%b5%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%cf%87%cf%81%cf%85%cf%83%cf%8c-%cf%84%cf%89%ce%bd-24-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%84/

«Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν». Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/12/%ce%b5%ce%be%ce%b1%ce%b3%ce%bf%cf%81%ce%b1%ce%b6%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%c2%ad%cf%81%cf%8c%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bd/

Ας μπούμε στον καινούριο χρόνο μ’ αυτή την πίστη και την ελπίδα και πνευματική φλόγα ότι ο Κύριος βρίσκεται σ’ αυτή, κι ας δεχτούμε ό,τι και αν μας συμβή σαν από το χέρι του Θεού. Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/31/37446/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς
Ἦχος α’

Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες, Θεὸς ὢν κατ’ οὐσίαν, πολυεύσπλαγχνε Κύριε• καὶ Νόμον ἐκπληρῶν, περιτομήν, θελήσει καταδέχῃ σαρκικήν, ὅπως παύσῃς τὰ σκιώδη, καὶ περιέλῃς τὸ κάλυμμα τῶν παθῶν ἡμῶν. Δόξα τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ, δόξᾳ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου
Ἦχος α’

Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου, δι’ οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας, Βασίλειον Ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἦχος δ’
Ὁ ἐξ ὑψίστου κληθεὶς

Ὁ ἐπωνύμως κληθεὶς τῆς βασιλείας, ὅτε τὸ βασίλειον σὺ Ἱεράτευμα, τό του Χριστοῦ ἔθνος ἅγιον, φιλοσοφίᾳ, καὶ ἐπιστήμη Πάτερ ἐποίμανας, τότε διαδήματι, σὲ κατεκόσμησε, τῆς βασιλείας Βασίλειε, βασιλευόντων, ὁ βασιλεύων καὶ πάντων Κύριος, ὁ τῷ τεκόντι συννοούμενος ἀϊδίως Υἱὸς καὶ συνάναρχος• ὅν ἱκέτευε σῶσαι, καὶ φωτίσαι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Καταβασία

«Ὅσοι παλαιῶν ἐκλελύμεθα βρόχων,
Βορῶν λεόντων συντεθλασμένων μύλας,
Ἀγαλλιῶμεν, καὶ πλατύνωμεν στόμα,
Λόγῳ πλέκοντες ἐκ λόγων μελῳδίαν,
ᾯ τῶν πρὸς ἡμᾶς ἥδεται δωρημάτων».

Give me a light that I may tread safely into the unknown… put your hand in the hand of God; Anthony Bloom of Sourozh

Bless the crown of the year with your goodness, O Lord.
Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.
Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

AT THE GATE OF THE YEAR
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
31 December 1981

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Before we pray, I should like to introduce our prayers so that when we pray, we do it more effectively, with one mind and with one heart. Year after year I have spoken of the New Year that was coming, in terms of a plain covered with snow, unspoiled, pure, and called our attention to the fact that we must tread responsibly on this expanse of whiteness still unspoiled, because according to the way in which we tread it, there will be a road cutting through the plain following the will of God, or wandering steps that will only soil the whiteness of the snow. But a thing that we cannot, must not forget, this year perhaps more than on many previous occasions, is that, surrounding, covering this whiteness and this unknown as with a dome, there is darkness, a darkness with few or many stars, but a darkness, dense, opaque, dangerous and frightening. We come out of a year when darkness has been perceived by all of us, when violence and cruelty are still rife.

How shall we meet it? It would be naive, and it would be very unchristian, to ask God to shield us against it, to make of the Church a haven of peace while around us there is no peace. There is strife, there is tension, there is discouragement, there are fears, there is violence, there is murder. We cannot ask for peace for ourselves if this peace does not extend beyond the Church, does not come as rays of light to dispel the darkness. One Western spiritual writer has said that the Christian is one to whom God has committed responsibility for all other men, and this responsibility we must be prepared to discharge. In a few moments we will entreat for both the unknown and the darkness, the greatest blessing which is pronounced in our liturgical services, ‘Blessed is the Kingdom of the Father, the Son, and the Holy Ghost’ – blessed in the kingship of God.

These words are spoken rarely: at the beginning of services, at the outset of the Liturgy, as a blessing upon the New Year, and at moments when eternity and time unite, when with the eyes of faith we can see eternity intertwined with time, and conquering. The Christian is one who must be capable of seeing history as God sees it, as a mystery of salvation but also as a tragedy of human fallenness and sin. And with regard to both we must take our stand. Christ says in the Gospel, ‘When you will hear of wars and rumors of wars, be ye not troubled.’ Lift up your heads, there is no space in the heart and in the life of the Christian for cowardice, faintheartedness and fear, which are all born of selfishness, concern for self, even if it extends to those whom we love. God is the Lord of history, but we must be co-workers with God, and we are sent by Him into this world of His, in order to make the discordant city of men into the harmony which will be called the city of God.

And we must remember the words of the Apostle who says, whoever will wish to work for the Lord will be led into trial; and the words of another Apostle who tells us not to be afraid of trial by fire. In the present world we must be prepared, ready for trials and ready to stand, perhaps with fear in our heart for lack of faith, but unshaken in the service of God and the service of men.

And when we look back at the past year the words of the litany hit us and accuse us. We ask God to forgive us all that we have done or left undone in the past year. We claim to be Orthodox. To be Orthodox does not mean only to confess the Gospel in its integrity and proclaim it in its purity, but it consists, even more than this, in living according to the Gospel; and we know that Christ comes to no compromise with anything but the greatness of man and the message of love and worship. We can indeed repent because who, looking at us, would say as people said about the early Christians, ‘See how they love one another!’ Who would say, looking at us, that we are in possession of an understanding of life, of a love which makes us beyond compare, which causes everyone to wonder: Where does it come from? Who gave it to them? How can they stand the test of trial? And if we want this year to be worthy of God, of our Christian calling, of the holy name of Orthodoxy, we must singly and as a body become to all, to each person who may need us, a vision of what man can be and what a community of men can be under God.

Let us pray for forgiveness, we who are so far below our calling, let us pray for fortitude, for courage, for determination to discount ourselves, to take up our cross, to follow in the footsteps of Christ whithersoever He will call us.

At the beginning of the war King George VI spoke words which can be repeated from year to year. In his message to the Nation he read a quotation: “ ‘I said to the man who stood at the gate of the year: give me a light that I may tread safely into the unknown,’ and he replied: ‘Go out into the darkness and put your hand in the hand of God; that shall be better to you than light and safer than a known way.’ ”

This is what we are called to do, and perhaps we should make today a resolution, determined to be faithful to our calling and begin the New Year with courage. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_251.htm – http://www.mitras.ru/eng/eng_49.htm

John the Blessed, Photios Kontoglou
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/john-the-blessed-photios-kontoglou/

Live, so that your life will be filled with love, light, wisdom, and knowledge! Protopresbyter Alexander Schmemann
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/31/live-so-that-your-life-will-be-filled-with-love-light-wisdom-and-knowledge-protopresbyter-alexander-schmemann/

Paradise is not a place on the map. It is a condition of spirit. Paradise is Christ.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/31/paradise-is-not-a-place-on-the-map-it-is-a-condition-of-spirit-paradise-is-christ/

Troparion of the feast, in the same tone:

O Jesus, Who in the highest dost sit with Thine unoriginate Father and the divine Spirit upon a fiery throne, thou wast well-pleased to be born on earth of Thy Mother, a Maiden who knew not man; wherefore, thou wast circumcised as a babe eight days of age. Glory to Thine all-good counsel! Glory to Thy dispensation! Glory to Thy condescension, O Thou Who alone lovest mankind!

Troparion of the holy hierarch, in Tone I:

Thy sound hath gone forth into all the earth, which hath received thy discourse, whereby thou didst divinely teach and make clear the nature of things, and didst adorn the ways of men. O venerable father, thou royal priesthood, entreat Christ God, that our souls be saved.

in Tone IV:Spec. Mel.: “Called from on high …”:

O father who art the namesake of kingship, * when thou, the royal priesthood, * didst shepherd the holy Christian nation * with skill and love of wisdom, * then the Lord of all, the King of kings, * the Son Who is one * and equally everlasting and unoriginate * with Him Who begat Him, * crowned thee with the crown of His kingdom. * Him do thou beseech, that He save and enlighten our souls. (Twice)

Of the Indiction. Ode 3. The Irmos..
Establish me, O Christ, on the unshakeable rock of your commandments, and enlighten me with the light of your face; for none is holy but you, O Lover of mankind.

Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

Η κήρυξη πολέμου εναντίον του Θεού είναι πιο παράλογο και απ’ το αν ένα ξεραμένο φθινοπωρινό φύλλο κήρυττε πόλεμο εναντίον του ανέμου! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Απόδοσις εορτής των Χριστουγέννων
Αββά Γελασίου
Ιερομάρτυρος Ζωτικού του ορφανοτρόφου († δ΄αι.)
Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας, εγγονή αγ. Μελάνης της Παλαιάς(†449)
Μαρτύρων Βουσίριδος, Γαυδεντίου, Νέμης Ολυμπιοδώρας
Οσίων Γαΐου, Γεωργίου του εν Κύπρω, «του μαχαιρωμένου»

Εορτάζουν στις 31 Δεκεμβρίου

α’. Έλεγαν για τον Αββά Γελάσιο, ότι είχε ένα βιβλίο από δέρματα, οπού άξιζε δεκαοχτώ νομίσματα. Και πάνω του ήταν γραμμένη ολόκληρη η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη. Το είχε δε αφήσει να βρίσκεται στην εκκλησία, ώστε όποιος αδελφός ήθελε, να μπορή να διαβάση. Σαν ήλθε δε ένας ξένος αδελφός να επισκεφθή τον γέροντα, το είδε και το επεθύμησε. Το έκλεψε λοιπόν και βγήκε. Αλλά ο γέρων δεν τον πήρε από πίσω για να τον πιάση, αν και κατάλαβε τί είχε συμβή. Πήγε λοιπόν εκείνος στην πόλη και προσπαθούσε να το πουλήση. Και βρίσκοντας κάποιον οπού ήθελε να το αγοράση, απαιτούσε την τιμή, νομίσματα δεκαέξη. Αλλά ο αγοραστής του λέγει :

« Δός το μου πρώτα να το εξετάσω και υστέρα σου πληρώνω την τιμή του ». Του το δίνει λοιπόν. Και εκείνος, άφου το πήρε, το έφερε στον Αββά Γελάσιο να το εξετάση, λέγοντάς του την τιμή οπού ώρισε ο πωλητής. Και του λέγει ο γέρων : « Αγόρασε το, γιατί είναι καλό και αξίζει την τιμή οπού είπες ». Φεύγει ο άνθρωπος εκείνος και λέγει στον πωλητή άλλα και οχι ό,τι του είχε πή ο γέρων. Του είπε : « Να, το έδειξα στον Αββά Γελάσιο και μου είπε ότι είναι ακριβή η τιμή του και δεν την αξίζει». Τον ακούει ο άλλος και του λέγει : « Τίποτε άλλο δεν σου είπε ο γέρων ; ». Του απαντά : « Όχι». Τότε του λέγει : « Δεν θέλω πλέον να το πουλήσω ». Γεμάτος δε συντριβή, ήλθε στον γέροντα, έβαλε μετάνοια και τον παρακάλεσε να το πάρη πίσω. Αλλά ο γέρων δεν ήθελε να το πάρη. Τότε του λέγει ο αδελφός : « Αν δεν το πάρης, δεν θα έχω ανάπαυση ». Του αποκρίνεται ο γέρων : « Αν δεν θα έχης ανάπαυση, να, το δέχομαι». Και έμεινε ο αδελφός εκείνος έως το τέλος του επιγείου βίου του και ωφελήθηκε από το έργο του γέροντος.

στ’. Έλεγαν για τον Αββά Γελάσιο, ότι πολλές φορές είχε ενοχληθή από τους λογισμούς να φύγη στην έρημο. Μια μέρα λοιπόν λέγει στον μαθητή του : « Κάμε μου τη χάρη, αδελφέ, ό,τι και αν με δής να κάνω, να το υπομείνης και καθόλου να μη μου μιλήσης αυτή την εβδομάδα». Και αφού πήρε ένα βάγινο ραβδί, άρχισε να περπατά στη μικρή του αυλή. Και σαν κουράστηκε, κάθισε για λίγο και ύστερα πάλι σηκώθηκε και περπατούσε. Σαν βράδιασε δε, λέγει στον λογισμό του : « Όποιος περπατά στην έρημο, ψωμί δεν τρώγει, αλλά βότανα. Συ, επειδή είσαι αδύνατος, φάγε λίγο λάχανο ». Και αφού έκαμε έτσι, πάλι λέγει στον λογισμό του : « Όποιος είναι στην έρημο, κάτω από στέγη δεν κοιμάται, αλλά στον ανοιχτό άέρα. Κάμε λοιπόν και συ έτσι». Και πλαγιάζοντας, κοιμάται στη μικρή αυλή. Αφού λοιπόν έκαμε τρεις μέρες περπατώντας στο Μοναστήρι, τρώγοντας κάθε βράδι λίγες πικραλίδες και τη νύχτα πλαγιάζοντας στο ύπαιθρο, κουράσθηκε. Και μαλώνοντας τον λογισμό, οπού τον βασάνιζε, στηλίτευε τον εαυτό του, λέγοντας : « Αφού δεν μπορείς να κάνης τα έργα της ερημικής ζωής, κάθισε στο κελλί σου με υπομονή, κλαίοντας τις αμαρτίες σου. Και μη γυρνάς εδώ και εκεί. Γιατί παντού το μάτι του Θεού βλέπει τα έργα των ανθρώπων και τίποτε δεν του ξεφεύγει και καταλαβαίνει αυτούς οπού εργάζονται το καλό ».
(Είπε Γέρων, Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996 σελ.60-63 )

***

Ομιλία
για το βάρος της αμαρτίας και την απελευθέρωση από την αμαρτία
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι· Ψαλ. 31,1

Ο φόβος, η σύγχυση, η αδυναμία, η ασθένεια και ο σκοτισμός του νου γεννώνται από την αμαρτία. Με την αμαρτία ο άνθρωπος προκαλεί άλλους εναντίον του, προξενεί σύγχυση στη συνείδηση του, έλκει επάνω του τους δαίμονες και τους δίνει όπλα να στραφούν εναντίον του. Με την αμαρτία ο άνθρωπος διαχωρίζει τον εαυτό του από τον Θεό, υψώνει τείχος ανάμεσα σ’ αυτόν και την πηγή κάθε καλού, αποξενώνεται απ’ τον φύλακα άγγελό του.

Η διάπραξη της αμαρτίας σηματοδοτεί μια κήρυξη πολέμου εναντίον του Θεού και όλων των θεϊκών δυνάμεων. Αυτό είναι πιο παράλογο και απ’ το αν ένα ξεραμένο φθινοπωρινό φύλλο κήρυττε πόλεμο εναντίον του ανέμου!

Πράγματι, εδώ συμβαίνει το πιο παράλογο απ’ όλα: ένας άνθρωπος κηρύσσει πόλεμο στο Θεό! Η κίνηση αυτή από μόνη της εγγυάται την καταστροφή και τη διάλυση του ανθρώπου, εάν αυτός δεν συνέλθει γρήγορα κι αν δεν μετανοήσει εγκαίρως και δεν προστρέξει στο Θεό για βοήθεια.

Ο μέγας προφητάναξ Δαβίδ είχε πλήρη επίγνωση της δεινής καταστάσεως του αμαρτωλού ανθρώπου. Άλλωστε και ο ίδιος είχε προσωπική εμπειρία. Ένιωθε απερίγραπτο φόβο, σύγχυση, αδυναμία και μοναξιά. Αισθανόταν τα βέλη των ανθρώπων αλλά και τα βέλη των δαιμόνων. Μολαταύτα, συνειδητοποιώντας την οικτρή κατάστασή του, ομολόγησε την αμαρτία του και συντετριμμένος έβαλε μετάνοια ενώπιον του Θεού, πότισε τη γη με δάκρυα μετανοίας και λόγους βαθιάς οδύνης που έκαιγαν σαν φωτιά· και προσευχήθηκε στον ελεήμονα Θεό να τον συγχωρήσει. Όταν όλες οι αμαρτίες του είχαν συγχωρεθεί, ένιωσε να τον κατακλύζει άρρητη ευλογία.

Τη μακαριότητα της ψυχής που έχει συγχωρηθεί αδυνατούσε ο Δαβίδ να την εκφράσει με λόγια. Μπορούσε μόνο να μας δηλώσει και να μας βεβαιώσει, από τη μία πλευρά, για την κατάσταση αμαρτωλότητας και, από την άλλη, για την κατάσταση της συγχώρησης από τον Θεό, βασισμένος στην άμεση εμπειρία του και των δύο καταστάσεων. Είπε: Μακάριοι, ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι. (Ψαλμοί 31,1). Ποιά είναι αυτή η ευλογία που μακαρίζει ο Δαβίδ; Ελευθερία, ανδρεία, χαρά απερίγραπτη, δύναμη, θάρρος, διαύγεια σκέψεως, ειρήνη της συνειδήσεως, ελπίδα στον Θεό, υμνωδία στον Θεό, αγάπη για τους πλησίον και νόημα στη ζωή του ανθρώπου! Με άλλα λόγια: φως, χαρά και δύναμη – αυτή είναι η ευλογία.
Αυτή είναι η μακαριότητα που αισθάνεται εδώ στη γη κάποιος του οποίου οι αμαρτίες έχουν συγχωρηθεί. Αν εδώ είναι έτσι, τότε ποιά ευλογία τον αναμένει εκεί στους ουρανούς; «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α Κοριν. Β 9)

Κύριε και Θεέ, συγχώρησε τις ανομίες μας με το άπειρο έλεός Σου και κάλυψε τις αμαρτίες μας.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 158-160)

Ψαλμός ΛΑ΄. 31

Μακάριοι, ων αφέθησαν αι ανομίαι και ών επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι. Μακάριος ανήρ, ώ ου μη λογίσηται Κύριος αμαρτίαν, ουδέ έστιν εν τω στόματι αυτού δόλος. Ότι εσίγησα, επαλαιώθη τα οστά μου, από του κράζειν με όλην την ημέραν. Ότι ημέρας και νυκτός εβαρύνθη επ΄εμέ η χείρ σου, εστράφην εις ταλαιπωρίαν εν τω εμπαγήναι μοι άκανθαν. Την ανομίαν μου εγνώρισα και την αμαρτίαν μου ουκ εκάλυψα. Είπα· Εξαγορεύσω κατ΄εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου. Υπερ ταύτης προσεύξεται προς σε πάς όσιος εν καιρώ ευθέτω· πλην εν κατακλυσμώ υδάτων πολλών προς αυτόν ουκ εγγιούσι. Συ μου εί καταφυγή από θλίψεως της περιεχούσης με, το αγαλλίαμα μου· λύτρωσαι με από των κυκλωσάντων με. Συνετιώ σε και συμβιβώ σε εν οδώ ταύτη, ή πορεύση, επιστηριώ επί σε τους οφθαλμούς μου. Μη γίνεσθε ώς ίππος και ημίονος, οις ουκ έστι σύνεσις· εν κημώ και χαλινώ τας σιαγόνας αυτών άγξαι, των μη εγγιζόντων προς σε. Πολλαί αι μάστιγες του αμαρτωλού, τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει. Ευφράνθητε επί Κύριον και αγαλλιάσθε, δίκαιοι και καυχάσθε, πάντες οι ευθείς τη καρδία.
Δόξα…. Και νυν…. Αλληλούια.

A man declares war on God! This is more preposterous than if a withered autumn leaf were to declare war on the wind. Saint Nikolai Velimirovič

Apodosis of the Nativity of Christ.
Holy Ten Virgin-martyrs of Nicomedia (c. 286 – 305)
Martyr Olympiodora, by fire
Hieromartyr Zoticus the Priest, of Constantinople, Guardian of Orphans (c. 340)
Venerable Melania the Younger, Nun of Rome (439)
Venerable Gelasius, Monk (Abba), of Palestine
Saint George the Wonderworker, “the stabbed”

Commemorated  on December 31

Abba Gelasius of Palestine

1. It was said of Abba Gelasius that he had a leather Bible worth eighteen pieces of silver. In fact it contained the whole of the Old and New Testaments. He had put it in the church so that any of the brethren who wished, could read it. A strange brother came to see the old man and, seeing the Bible, wished to have it, and stole it as he was leaving. The old man did not run after him to take it from him, although he knew what he was doing. So the brother went to the city and tried to sell it, and finding a purchaser, he asked thirteen pieces of silver for it. The purchaser said to him, ‘Lend it to me, first, so that I may examine it, then I will give you a price.’ So he gave it to him. Taking it, the purchaser brought it to Abba Gelasius for him to examine it and told him the price which the seller had set. The old man said to him, ‘Buy it, for it is beautiful, and worth the price you tell me.’ This man when he returned, said something quite different to the seller, and not what the old man had said to him. ‘I have shown it to Abba Gelasius,’ he said, ‘and he replied that it was dear, and not worth the price you said.’ Hearing this, he asked, ‘Didn’t the old man say anything else?’ ‘No,’ he replied. Then the seller said, ‘I do not want to sell it any more.’ Filled with compunction, he went to find the old man, to do penance and ask him to take his book back. But he did not wish to make good his loss. So the brother said to him, ‘If you do not take it back, I shall have no peace.’ The old man answered, ‘If you won’t have any peace, then I will take it back.’ So the brother stayed there until his death, edified by the old man’s way of life.

6. It was said of Abba Gelasius that he was often assailed by the thought of going to the desert. One day he said to his disciple, ‘Do me the favour, brother, of bearing with whatever I may do, and say nothing to me for the whole of this week.’ Taking a reed, he began to walk in his little atrium. When he was tired, he sat down a little, then stood up again to walk about. When evening came, he said to himself, ‘He who walks in the desert does not eat bread, but herbs; so because you are weary, eat a few vegetables.’ He did so, then said to himself again, ‘He who is in the desert does not lie in a bed, but in the open air; so do the same.’ So he lay down and slept in the atrium. He walked thus for three days in the monastery, eating a few chicory leaves in the evening and sleeping the whole night in the open air and he grew weary. Then, taking the thought which troubled him, he refuted it in these words, ‘If you are not able to perform the works of the desert, live patiently in your cell, weeping for your sins, without wandering here and there. For the eye of God always sees the works of a man and nothing escapes him and he knows those who do good.’ The Sayings of the Desert Fathers

***

Homily
on the burden of sin and deliverance from sin
by Saint Nikolai Velimirovič

Blessed is he whose transgression is forgiven, whose sin is covered (Psalm 31:1).

Fear, confusion, weakness, infirmity and darkening of the mind are born of sin. By sin, a man provokes others against himself, confuses his own conscience, attracts demons to himself, and gives them weapons against himself. By sin, a man separates himself from God, estranges himself from his guardian angel, and walls himself off from the source of all good. The committing of sin signifies a declaration of war against God and all godly powers. This is more preposterous than if a withered autumn leaf were to declare war on the wind. And, indeed, the most preposterous thing of all occurs: a man declares war on God! This declaration alone guarantees ruin and destruction for a man if he does not quickly come to himself, repent and flee to God for mercy.

The great King David was well aware of the terrible predicament of the sinner, and he himself experienced it. He felt inexpressible fear, confusion, weakness and loneliness; he felt the arrows of men and the arrows of demons. But, realizing his horrible situation, David acknowledged his sin, prostrated himself in ashes before God, soaked the ground with tears of repentance and words of anguish that burned like fire, and prayed to the merciful God to forgive him. And, when all was forgiven him, he felt inexpressible blessedness. This blessedness of the forgiven soul he could not express in words. He could only declare, confirm and assure us of the condition of sinfulness and the condition of forgiveness from God, based on his direct experience of both conditions: Blessed is he whose transgression is forgiven, whose sin is covered (Psalm 32:1). What is this blessing? Freedom, courage, indescribable joy, power, strength, clarity of thought, peace of conscience, hope in God, hymnody to God, love for one’s neighbors, and meaning to one’s life! In other words: light, joy and strength are the blessing. This is the blessing that one who is forgiven of sin feels here on earth. If this is so, then what is the blessing that awaits him in heaven, that eye hath not seen, nor ear heard, neither have entered into the heart of man (I Corinthians 2:9)?

O Lord our God, forgive us our transgressions by Thine infinite mercy, and cover our sins!

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
prologue.orthodox.cn/October13.htm

Apolytikion of Holy Nativity in the Fourth Tone

Thy Nativity, O Christ our God, hath shined the light of knowledge upon the world; for thereby they that worshipped the stars were instructed by a star to worship Thee, the Sun of Righteousness, and to know Thee, the Dayspring from on high. O Lord, glory be to Thee.

Kontakion of Holy Nativity in the Third Tone

Today, the Virgin bears Him who is transcendent, and the earth presents the cave to Him who is beyond reach. Angels, along with shepherds glorify Him. The Magi make their way to Him by a star. For a new child has been born for us, the God before all ages.

By Anatolios 2nd Tone The same Tone.

Your kingdom, Christ God, is a kingdom of all the ages, and your Rule is from every generation to generation. Incarnate of the Holy Spirit and becoming man of the ever-Virgin Mary, you made light shine on us, Christ God, by your coming. Light of Light, Radiance of the Father, you have made all creation bright with joy. Everything that has breath praises you, Imprint of the Father’s glory. O God, who exist and pre-exist and who shone from a Virgin, have mercy on us.

Τη νύχτα των Χριστουγέννων, ο π. Γεράσιμος Ίσκου και ο δήμιός του έφυγαν μαζί για το Κύριο. Όπως ακριβώς ο ληστής στο σταυρό ….

π. Γεράσιμος Ίσκου   
Πέθανε την νύχτα των Χριστουγέννων μαζί με το δήμιο του, συγχωρώντας τον.
Στις 25 Δεκεμβρίου 1951, στην φυλακή της Τύργκου – Οκνα

Ο π. Γεράσιμος Ίσκου γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1912 στο Μπακάου της Ρουμανίας. Μπήκε στη μονή Μπαγδάνα ως δόκιμος από νεαρή ηλικία . Το 1937 ήταν ηγούμενος στη μονή Άρνοτα. Το1943 έγινε ηγούμενος στη μονή Τισμάνα.
Με τη καθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρουμανία και την έναρξη του διωγμού της Εκκλησίας η μονή Τισμάνα γίνεται ένας από τους σημαντικούς πυρήνες αντικομμουνιστικής δράσης.
Συνελήφθη στις 26 Σεπτέμβρη 1948.

Στις φυλακές της Κραϊόβας όπου γίνεται η ”δίκη ”του, παρά τα βασανιστήρια, δεν προδίδει κανέναν. Από εκεί τον μεταφέρουν στο τρομερό Αϊούντ όπου τον ανάγκασαν να βγάλει το μοναχικό του ένδυμα (στη Κραϊόβα του το επέτρεψαν ).
Στη φυλακή ο πατέρας Γεράσιμος γαληνεύει τις ψυχές των κρατουμένων με τη δύναμη της πίστης . Το μεγαλύτερο ”όπλο” του ήταν η προσευχή του Ιησού. Εκτός από τα βασανιστήρια τους υποχρέωναν στις πιο δύσκολες και ταπεινωτικές εργασίες Οι φύλακες που είχαν διαλέξει ήταν από του πιο σκληρούς και πιο άπιστους ανθρώπους .

Ανάμεσα στους βασανιστές ξεχώριζε για τη σκληρότητα του κάποιος Βασιλέσκου, ποινικός κρατούμενος, ο οποίος με θέρμη είχε αγκαλιάσει την ”αναδιαπαιδαγώγηση” (δηλαδή τη μετατροπή σε κομμουνιστικό άνθρωπο)

Οι ιερείς που είχαν φυλακιστεί στο Κανάλι ήταν ένα παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και αντοχής για τους άλλους κρατουμένους. Παίρνοντας τεράστια ρίσκα και πληρώνοντας με το αίμα τους, κάθε μέρα τελούσαν τη Θεία Λειτουργία, φέρνοντας το Χριστό στη μέση της κολάσεως . Τη περίοδο που ήταν στο Κανάλι ο π Γεράσιμος αρρώστησε από φυματίωση και τον πήγαν στο νοσοκομείο των φυλακών της Τιργκου –Οκνα. Τον μετέφεραν στο δωμάτιο 4 όπου βρισκόταν οι ετοιμοθάνατοι . Η ιατρική περίθαλψη ήταν ανύπαρκτη, για φάρμακα ούτε λόγος . Όσοι κρατούμενοι είχαν ιατρικές γνώσεις βοηθούσαν τους φυματικούς ρισκάροντας την υγεία τους .

***

Ήταν χειμώνας του 1951. Χριστούγεννα στο θεραπευτήριο-δεσμωτήριο στο Τίργου Όκνα, Το δωμάτιο 4 ήταν πάντα γεμάτο, έτσι ώστε σε κάθε κρεβάτι βρίσκονταν 2-3 ασθενείς. Ο π. Γεράσιμος βρισκόταν στο ίδιο κρεβάτι με το στρατηγό Τουτιρέσκου, τον οποίο γύρισε στην αληθινή πίστη.

Ο Βασιλέσκου ο βασανιστής του έφθασε και αυτός στο νοσοκομείο, άρρωστος από φυματίωση.

Ο π. Γεράσιμος Ίσκου, ο οποίος έλαμπε επειδή είχε τη χάρη του Θεού, προγνώριζε τη μέρα του θανάτου του και παρακάλεσε να του πλύνουν το σώμα (κατά το σύνηθες ). Πριν εγκαταλείψει τον κόσμο τούτο όμως έκανε μια χειρονομία που έδειξε στους γύρω του το μέγεθος της αγιοσύνης του.

Στις 25 Δεκεμβρίου 1951, ο π. Γεράσιμος σηκώθηκε από το κρεβάτι του με πολύ δυσκολία και πήγε στο προσκέφαλο του Βασιλέσκου ο οποίος βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο. Με αγάπη χριστιανική, του έπλυνε το πρόσωπο και του είπε: «Ησύχασε είσαι νέος και δεν ήξερες τι κάνεις. Σε συγχωρώ με όλη μου τη καρδιά. Αφού συγχωρούμε εμείς τότε σίγουρα και ο Χριστός που είναι πιο καλός από εμάς θα σε συγχωρέσει».

Ο Ρίτσαρντ Γουρμπράντ θυμάται: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη κίνηση! Ένας βασανισμένος άνθρωπος να χαϊδεύει τον δολοφόνο του. Αυτή είναι η αγάπη . Τότε ο ιερέας είπε στον άντρα, «Είσαι νέος, δεν ήξερες τι έκανες. Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά”. Αλλά δεν είπε αυτά τα λόγια έτσι απλά. Μπορείτε να πείτε “σ’αγαπω” και να είναι μια απλή λέξη με έξι γράμματα. Αλλά αυτος είπε πραγματικά, “Σ ‘αγαπώ με όλη μου την καρδιά.” Και συνέχισε: «Αν εγώ, που είμαι αμαρτωλός, μπορώ να σε αγαπώ τόσο πολύ, φαντάσου ο Χριστός, ο οποίος είναι η ενσαρκωμένη Αγάπη, πόσο σε αγαπά! Και όλοι οι Χριστιανοί που βασάνισες, ξέρεις, σε συγχωρούν, σε αγαπούν και ο Χριστός σε αγαπά. Θέλει τη σωτηρία σου πολύ περισσότερο από ό, τι τη θέλεις εσυ για τον εαυτό σου. Αμφιβάλλεις αν είναι δυνατόν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σου… Θέλει να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου περισσότερο από ότι εσυ θέλεις να συγχωρεθείς. Θέλει να είσαι μαζί Του στον Παράδεισο, περισσότερο από ό, τι θέλεις εσυ να είσαι μαζί Του. Είναι μόνο αγάπη. Αλλά θα πρέπει να στραφείς σ ‘Αυτόν και να μετανοήσεις ” . Σε αυτό το κελί φυλακής, όπου δεν ήταν δυνατό να υπάρχουν μυστικά, άκουσα την εξομολόγηση του δολοφόνου ενώπιον του θύματός του. Προσευχήθηκαν μαζί, αγκάλιασαν ο ένας τον άλλον. Αφού δέχτηκε την εξομολόγηση του Βασιλέσκου και του μετέδωσε την θεία Κοινωνία, τον βοήθησαν να φτάσει στο κρεβάτι του “.

***

Και συνεχίζει ο Ιωάννης Ιανολίδε : Πλησίασα τον πατέρα Γεράσιμο, που καθόταν με τα μάτια κλειστά. Ήταν αδύνατος σαν ένα φάντασμα. Εξασκούσε τη νοερά προσευχή.

Οι προδότες τον κατήγγγειλαν πάρα πολλές φορές ότι εξομολογούσε και κοινωνούσε άλλους κρατουμένους. Οπότε τον χτύπησαν άγρια, τον απομόνωσαν, του επέβαλαν αναγκαστική πείνα και τον τρομοκράτησαν. Όμως το πνεύμα του δε βλάφτηκε. Ο αγιασμένος ασκητής αρρώστησε από φυματίωση, έπεσε στο κρεβάτι και, σχεδόν ετοιμοθάνατος, μεταφέρθηκε στο Τίργου Όκνα, να πεθάνει… ανθρωπιστικά. Η παρουσία του στο θεραπευτήριο ήταν αποκαλυπτική της τέχνης που διέθετε για να μπαίνει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και να τους ενθαρρύνει. Ήταν πολύ έμπειρος εξομολόγος. Προσφερόταν με χαρά στους φυλακισμένους που τον ζητούσαν, παρόλο που ο ίδιος υπέφερε από τους πόνους του. Έδινε ακόμη οδηγίες για την ησυχαστική ζωή, όχι μόνο από αυτά που είχε διαβάσει, αλλά και από την πλούσια μυστική εμπειρία του.

Με δέος, λοιπόν, τον πλησίασα, για να δω πώς πάει. Με αντιλήφθηκε και άνοιξε τα μεγάλα, μελανά και βαθειά του μάτια:

– Ήρθες; …χαίρομαι. Ήμουν μακριά, σε μέρη με πρασινάδες, με ψαλμωδίες και ευωδίες, μέσα στο φως του Θεού. Εκεί είναι θαυμάσια. Είναι ειρήνη. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια τι είναι εκεί. Είναι τόση ευτυχία, ώστε ακόμη και η χαρά της όψης σου φαίνεται σαν θλίψη. Θα φύγω σύντομα, μπορεί και τώρα, τη νύχτα των Χριστουγέννων. Και αυτό είναι ένα δώρο του Θεού. Δεν ξέρω πώς να Τον ευχαριστήσω… Δεν ξέρω πώς να κάνω τους ανθρώπους να ζουν τον Θεό, την απόλυτη χαρά. Έχω τη βεβαιότητα της αιώνιας ζωής, συμμετέχω ήδη σ’ αυτήν. Δεν με φοβίζει ούτε η Κρίση, διότι πάω με ταπεινή σκέψη και με ελπίδα μόνο στο έλεος και στην Χάρη του Κυρίου… Τα πνεύματα του σκότους τώρα κυβερνούν τους ανθρώπους, αλλά να μην φοβάστε. Ο Χριστός είναι κοντά. Και ο κόσμος χρειάζεται πολλή θλίψη, για να συνέλθει… Οι εχθροί νομίζουν ότι έχουμε νικηθεί, αλλά αρνούνται την ενέργεια του Θεού στην ιστορία και δεν γνωρίζουν τα θελήματά Του…

Σταμάτησε λίγο, ανάπνευσε βαθειά, μετά συνέχισε:
– Εδώ κάποτε θα γίνονται προσκυνήματα… Σήμερα είμαστε λίγοι, αλλά ακόμη υπάρχει πίστη στον κόσμο και ο κόσμος θα λυτρωθεί. Αυτό τώρα φαίνεται απίστευτο, αλλά υπάρχει μια θεϊκή παιδαγωγική και αυτή θα αναγεννήσει την ανθρωπότητα. Λοιπόν, να είστε ευλογημένοι! Γνώρισα εδώ ανθρώπους μπροστά στους οποίους ο νους μου ταπεινώνεται. Πες στον Βαλέριο να προσεύχεται για μένα. Να προσευχηθείτε κι εσείς! Είμαι ευτυχής που έφτασα σ’ αυτή την ώρα….

Έκλεισε πάλι τα μάτια και αποτραβήχτηκε στην πόρτα της αιώνιας ζωής…. Άνοιξε ξανά τα βαθειά του μάτια, βαθουλωμένα στις κόγχες.
– Να σας δω ακόμη μια φορά, παιδιά μου, αγαπητοί μου, αδελφοί μου, πατέρες μου! μόλις μπόρεσε και είπε.
Μετά έβηξε και, τελικά, πρόσθεσε:
– Φεύγω! Ο Θεός να σας ευλογήσει!
Ανάσανε βαθειά, τεντώθηκε λίγο και ξεψύχησε. Του έκλεισα τα μάτια.

Παρέδωσε τη ψυχή του ακούγοντας αγγελικούς ύμνους. Την ίδια νύχτα, τη νύχτα των Χριστουγέννων, ο π. Γεράσιμος και ο Βασιλέσκου έφυγαν μαζί για το Κύριο. Όπως ακριβώς ο ληστής στο σταυρό που γνώρισε το Θεό και μετανόησε για τις πράξεις του.
Επειδή δεν είχε καλά ρούχα, διότι ήταν βρεγμένα από τον ιδρώτα, ο Βαλέριος πρόσφερε τα δικά του και κράτησε για τον εαυτό του τα ρούχα του ιερέα.
-Αυτά είναι τα μοναχικά μου ρούχα! είπε συγκινημένος. Με αυτά να με κηδέψετε! Τα σώματα τους τα πέταξαν οι κομμουνιστές, όπως συνήθιζαν, για να κρύβουν τα εγκλήματά τους, στους κοινούς λάκκους των φυλακών της Τιργκου – Οκνα.

«Εμείς– έλεγε ο Γκαφένκου – πρέπει να πεθάνουμε όπως οι μάρτυρες, χωρίς να διαμαρτυρηθούμε. Ο τέλειος τρόπος είναι να υποφέρεις μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός σου χωρίς να χτυπάς, χωρίς να προσβάλεις. Τι θα κερδίσεις και ποια ικανοποίηση θα πάρεις άμα στραγγαλίσεις ένα φρουρό;»

«Ο άγιος Βαλέριος υποστήριζε ότι η εκδίκηση ανήκει στο Θεό. Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να επιδιώκει τη δικαίωσή του από μόνος του. Ο χριστιανός συγχωρεί, ο χριστιανός βρίσκεται με το μέρος της αγάπης, της μόνης αρετής που φέρνει την ειρήνη, της μόνης στάσης που νικάει και δε νικιέται.»

Γλυκέ μου παππού Παναή από τη Λύση, μπαξές ολόδροσος κι ολάνθιστος η καρδιά σου. Είδα τί σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος ερωτευμένος με το Θεό και τη Βασιλεία Του, δηλαδή Άγιος.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/30/%CE%B3%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%AD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%B1-2/

«Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με» Παππούς Παναής του Ιλαμιού από τη Λύση
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/17/%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%AD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B1-%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87/

Απολυτίκιον των Χριστουγέννων ήχο Δ’.

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

Δόξα… Και νυν …
Ήχος β’. Κασίας

Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης, η πολυαρχία των ανθρώπων επαύσατο, και σου ενανθρωπήσαντος εκ της Αγνής, η πολυθεΐα των ειδώλων κατήργηται. Υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον, αι πόλεις γεγένηνται· και εις μίαν Δεσποτείαν Θεότητος, τα Έθνη επίστευσαν. Απεγράφησαν οι λαοί, τω δόγματι του Καίσαρος, επεγράφημεν οι πιστοί, ονόματι Θεότητος, σου του ενανθρωπήσαντος Θεού ημών. Μέγα σου το έλεος, δόξα σοι.

Ήχος πλ. β’

Γήθεν ανυψών, τους βροτούς ο Πλάστης ήκει, την βασιλικήν, καινουργών αύθις εικόνα· συγχάρητε των άνω, αι Δυνάμεις υμνήσατε· έχθρας το μεσότοιχον ελύθη, ήλθεν ω απέκειτο· Θεός γαρ, βροτός γίνεται, ο Βασιλεύς του Ισραήλ, Χριστός παραγίνεται.

Ήχος πλ. β’

Δεύτε οι πιστοί, υπαντήσωμεν τω εκ Κτίστη, ήκοντι εις γην, Παρθένου ανατείλαι· αγνεία λαμπρυνθώμεν, αρεταίς απαστράψωμεν, τρόμω και χαρά ετοιμασθώμεν, Χριστόν ιδέσθαι βρεφωθέντα, νοός όμμασιν, ημάς θεούντα τους βροτούς, άκρα αγαθότητι.

Ἡ Παναγία μπροστὰ στοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς λογικοὺς (26.12.2020) Μητροπολίτου Μόρφου π. Νεοφύτου

An Undying Love. I will never forget this gesture. It was a Christmas Eve during which Jesus was born in the heart of a Communist murderer.

“An Undying Love”

When I was in jail I fell very, very ill. I had tuberculosis of the whole surface of both lungs, and four vertebrae were attacked by tuberculosis. I also had intestinal tuberculosis, diabetes, heart failure, jaundice, and other sicknesses I can’t even remember. I was near to death.

At my right hand was a priest by the name of Iscu. He was abbot of a monastery. This man, perhaps in his forties, had been so tortured he was near to death. But his face was serene. He spoke about his hope of heaven, about his love of Christ, about his faith. He radiated joy.

On my left side was the Communist torturer who had tortured this priest almost to death. He had been arrested by his own comrades. Don’t believe the newspapers when they say that the Communists only hate Christians or Jews—it’s not true. They simply hate. They hate everybody. They hate Jews, they hate Christians, they hate anti-Semites, they hate anti-Christians, they hate everybody. One Communist hates the other Communist. They quarrel among themselves, and when they quarrel one Communist with the other, they put the other one in jail and torture him just like a Christian, and they beat him.

And so it happened that the Communist torturer who had tortured this priest nearly to death had been tortured nearly to death by his comrades. And he was dying near me. His soul was in agony.

During the night he would awaken me, saying, “Pastor, please pray for me. I can’t die, I have committed such terrible crimes.”

Then I saw a miracle. I saw the agonized priest calling two other prisoners. And leaning on their shoulders, slowly, slowly he walked past my bed, sat on the bedside of this murderer, and caressed his head—I will never forget this gesture. I watched a murdered man caressing his murderer! That is love—he found a caress for him.

The priest said to the man, “You are young; you did not know what you were doing. I love you with all my heart.” But he did not just say the words. You can say “love,” and it’s just a word of four letters. But he really loved. “I love you with all my heart.”

Then he went on, “If I who am a sinner can love you so much, imagine Christ, who is Love Incarnate, how much He loves you! And all the Christians whom you have tortured, know that they forgive you, they love you, and Christ loves you. He wishes you to be saved much more than you wish to be saved. You wonder if your sins can be forgiven. He wishes to forgive your sins more than you wish your sins to be forgiven. He desires for you to be with Him in heaven much more than you wish to be in heaven with Him. He is Love. You only need to turn to Him and repent.”

In this prison cell in which there was no possibility of privacy, I overheard the confession of the murderer to the murdered. Life is more thrilling than a novel—no novelist has ever written such a thing. The murdered—near to death—received the confession of the murderer. The murdered gave absolution to his murderer.

They prayed together, embraced each other, and the priest went back to his bed. Both men died that same night. It was a Christmas Eve. But it was not a Christmas Eve in which we simply remembered that two thousand years ago Jesus was born in Bethlehem. It was a Christmas Eve during which Jesus was born in the heart of a Communist murderer.
These are things which I have seen with my own eyes.
Note: Pastor Richard Wurmbrand was the founder of Christian Missions to the Communist World, Middlebury, Indiana.
https://www.wenorthodox.com/forum/on-spiritual-life/with-my-own-eyes-stories-of-faith-from-communist-prison-in-romania-by-richard-wurmbrand

***

The venerable Elder of Lysi Cyprus, the grandfather Panais lived God in his heart and transferred to eneryone the grace of the Holy Spirit.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/29/the-venerable-elder-of-lysi-cyprus-the-grandfather-panais-lived-god-in-his-heart-and-transferred-to-eneryone-the-grace-of-the-holy-spirit/

doxasticon of St Cassia at Vespers for the Nativity:

When Augustus reigned alone upon earth, the many kingdoms of men came to end: and when Thou wast made man of the pure Virgin, the many gods of idolatry were destroyed. The cities of the world passed under one single rule; and the nations came to believe in one sovereign Godhead. The peoples were enrolled by the decree of Caesar; and we, the faithful, were enrolled in the Name of the Godhead, when Thou, our God, wast made man. Great is Thy mercy: glory to Thee.

Magnify, O my soul, her who is more honorable and more glorious than the heavenly hosts.
Magnify, O my soul, the God Who took flesh and was born of a Virgin.
Magnify, O my soul, the King Who was born in the cave.
Magnify, O my soul, the God Who was worshipped by the Magi.
I behold a strange and paradoxical mystery.
The cave is heaven, the Virgin is a Cherubic throne,
The manger the place where He Who cannot be contained was enclosed

Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας στο μαρτύριο των Αγίων Νηπίων, π. Αλέξανδρος Σμέμαν – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Aγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων.
Πάντων των Xριστιανών και αδελφών ημών των εν λιμώ και δίψη και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων. Tελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω Nαώ της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εν τοις Xαλκοπρατείοις, ένθα κείται η αγία Σορός.
Οσίου Μαρκέλλου της Μονής των Ακοιμήτων (485) και Θαδδαίου του Στουδίτου του Ομολογητού (818).
Γεωργίου Νικομηδείας ποιητου ασματικών τινων κανόνων (9ος αἰ.)
Βενιαμίν της Νιτρίας (392) και Αθηνοδώρου μαθητού Αγ. Παχωμίου του Μεγάλου (4ος αἰ.)
αγίων Φανέντων της Κεφαλληνίας: Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος των στρατιωτικών, ερημίτων στην Σάμη Κεφαλληνίας, από Σικελία Ιταλίας (337-361)
Βασιλίσκου ησυχαστού της Σιβηρίας Ρωσίας (1824)

Εορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου

Ύμνος  
στα δεκατέσσερις χιλιάδες Άγια Νήπια της Βηθλεέμ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Φωνή ακούστηκε στην Ραμά θρήνος και οδυρμός πολύς, 
Και μητέρες ολοφυρόμενες βοούσαν προς τον Θεό. 
Μέσα στο αίμα έπλεαν άψυχα τα σφαγμένα Νήπια, 
Και, πάνω τους, θρηνολογούσαν μητέρες απαρηγόρητες. 

Η πόλις του Δαβίδ, και όλα τα περίχωρα, ανεβόων. 
Ο ουρανός έφριξε, θεωρών τη φρικαλεότητα των ανθρώπων. 
Ο ουρανός και η γη έφριξαν, σείστηκαν, 
όταν οι οιμωγές των αθώων έσκισαν τον αέρα. 
Το φθονερό χτύπημα που προοριζόταν για τον Υιό του Θεού 
έπεσε με όλο το βάρος του επάνω στα αθώα παιδιά, 
πάνω στα αρτιγέννητα, άδολα και αβοήθητα βρέφη,
τα συνομήλικα με τον Χριστό. 

Οι άνθρωποι του ειδεχθούς βασιλιά χτύπησαν ανηλεώς 
εκεί όπου οι άγγελοι του Θεού υμνούσαν 
εκεί όπου οι ποιμένες του Χριστού ταπεινά γονάτιζαν. 
Εκεί έτρεξε ένας χείμαρρος αίματος.
Γιατί; Για να είναι ο Ηρώδης πάντα ο πρώτος! 

Μόλις ο Αιώνιος Ιατρός εμφανίστηκε επάνω στη γη, 
τότε η γη αποκάλυψε τις πληγές και τις αμαρτίες της, 
αιματοκυλίστηκε αποκαλύπτοντας
πόσο πολύ μολύνθηκε η ανθρωπότητα 
και πόσο απαραίτητη ήταν η θεραπεία εξ ουρανού. 
Στους νεαρούς βλαστούς- προδρόμους του Πάθους Του,  
ο Χριστός χάρισε την αιώνια χαρά του Παραδείσου!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος Της Αχρίδος», Εκδ. Άθως

***

Μετά τα Χριστούγεννα – των Αγίων Νηπίων
του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα, αυτή τη γιορτή της ειρήνης και της καλωσύνης που ακτινοβολεί το Παιδί της Βηθλεέμ, και τότε το ευαγγέλιο μάς προσκαλεί να παρασταθούμε μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας απέναντι σ’ Αυτό, μιας μοχθηρίας που ποτέ δε θα τελειώσει ή θα αδυνατίσει.[…]

Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης βασίλευε στην Παλαιστίνη με τη σύμφωνη γνώμη και υπό την προστασία των ρωμαίων κατακτητών, και πως ήταν ένας απάνθρωπος και άδικος τύραννος. Στην αντίδραση του στη γέννηση του Χριστού, το ευαγγέλιο μάς δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας που ο μοναδικός σκοπός και η ενέργειά της εξαντλούνται στη διατήρηση, χρησιμοποίηση και υπεράσπιση της δύναμης που κατέχει ενάντια σε ο,τιδήποτε πιθανώς απειλεί την ύπαρξή της. Mήπως δεν το ξέρουμε τόσο καλά εμείς οι ίδιοι; Πάνω απ’ όλα ο Ηρώδης είναι τρομαγμένος και φιλύποπτος. Πιθανώς να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να αποτελεί απειλή, ένα παιδί για το οποίο δε βρέθηκε κανένα άλλο κατάλυμα παρά μια σπηλιά για να γεννηθεί; Για τον Ηρώδη όμως ήταν αρκετό το ότι κάποιος –και στην περίπτωσή μας αυτοί οι μάγοι από την Ανατολή- ονόμασε «βασιλιά» αυτό το άγνωστο φτωχικό και αβοήθητο παιδί. Τίποτε άλλο δε χρειάστηκε για να μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εγκληματικής αναζήτησης, έρευνας, ανάκρισης και εκτέλεσης.

«Τότε Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους…». Έπρεπε να γίνει μυστικά, επειδή αυτού του τύπου η εξουσία γνωρίζει ότι μπορεί να λειτουργεί μόνο όταν η δουλειά της γίνεται μυστικά, που σημαίνει παράνομα και άδικα. Και τότε, «πορευθέντες», είπε ο Ηρώδης στους Μάγους «ακριβώς εξετάσατε περί του παιδίου.» Διατάζει να διερευνήσουν, να «κατασκευάσουν μιαν υπόθεση», να την προετοιμάσουν πολύ προσεκτικά έτσι, ώστε να μην υπάρχει καμιά διαφυγή ή σφάλμα καθώς ετοιμάζονται τα αντίποινα. Κατόπιν έρχεται το ψέμα: «επάν δε εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ.» Πόσο συχνά δεν έχουμε δει αυτό το είδος του ψέματος να διαμορφώνεται τόσο μεθοδικά καθώς προετοιμάζεται να εκτοξευθεί. Και τελικά η παράλογη και αιματοβαμμένη αντεκδίκηση: για να καταστραφεί ο ένας, δολοφονούνται εκατοντάδες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, δε σταματά σε τίποτε. Και όλα αυτά για να προστατευθεί η άπληστη εξουσία, που δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο για να υπερασπίσει τον εαυτό της από τη βία, την απανθρωπιά και την ετοιμότητα να δολοφονήσει.

Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια πλευρά: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» Από την άλλη μια τρομακτική, συνεχώς κακή βούληση, ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη και επιθυμεί διακαώς να τα ξεριζώσει χωρίς έλεος. Γιατί να νοιαστεί αυτή η κακόβουλη εξουσία για τις κραυγές και το κλάμα των μητέρων που δε θα βρουν καμιά παρηγοριά; Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από το φόβο και τρομακτικά απάνθρωπη και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως πως όλη η εξουσία, όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής, στα χέρια της αστυνομίας της, των ανακριτών της, στα χέρια αυτού του αθάνατου συστήματος των νυκτερινών επιχειρήσεων. Μόνο όμως φαινομενικά: επειδή ποτέ δεν παύουν να λάμπουν το αστέρι και η εικόνα της Μητέρας με το Βρέφος, ο ύμνος «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» δεν έχει σιγήσει, και η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη ζουν. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και έφυγαν, αλλά η λάμψη τους μένει.
Από το βιβλίο “Εορτολόγιο, Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος”, εκδ. Ακρίτας

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ο πόνος του Θεού για τις δοκιμασίες των ανθρώπων

– Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».
– Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο.

Εδώ επέτρεψε να κάνει τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια.

Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!”
από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’- Οικογενειακή ζωή, σ.197-198-Και τα παιδάκια, Γέροντα, που έχουν λευχαιμία πολύ υποφέρουν.
–Αυτα πολύ τα βοηθάει η Θεία Κοινωνία. Πολλά παιδάκια ξεπέρασαν την αρρώστια τους με την Θεία Κοινωνία. Όταν διαβάζουμε τον 145ο Ψαλμό, με τον οποίο παρακαλούμε τον Θεό να σταματήσουν οι αιμοραγίες, να προσευχώμαστε να βοηθήση ο Θεός τα παιδάκια που έχουν λευχαιμία, αλλά και να υπάρχη αίμα στα νοσοκομεία για τα παιδιά που έχουν μεσογειακή αναιμία. Τα παιδιά αυτά περνούν μαρτύριο των παιδιών που έσφαξε ο Ηρώδης.

Τα παιδάκια έχουν καθαρό μισθό από την ταλαιπωρία της αρρώστιας, γιατί δεν έχουν αμαρτίες. Πόσα μικρούτσικα παιδιά θα δούμε στην άλλη ζωή να είναι με το μαρτυρικό, το αγγελικό, τάγμα εκείνων των νηπίων!

Μωρά δύο μηνών, να τα εγχειρίζουν, να τους βάζουν ενέσεις, ορούς! Που να βρούν φλέβα στα καημένα! Τα τρυπούν από’ δω-από’ κεί…. Να βλέπεις παιδάκι να έχη όγκο στο κεφάλι και να του κάνουν ακτίνες, να βάζουν κάτι καλώδια σε ένα τόσο δα κεφαλάκι. Εδώ ένας μεγάλος δεν μπορεί να αντέξη, που να αντέξουν τα παιδάκια!
-Αυτά τα παιδάκια, Γέροντα, τελικά θεραπεύονται ή πεθαίνουν;
-Ε, πολλά φυσικά πεθαίνουν, αλλά και οι γονείς πως να τα αφήσουν;
από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’- Οικογενειακή ζωή, σ.226-227

Απολυτίκιον των Αγίων Νηπίων Ήχος α’

Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ Σου έπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, και πάσας ημών τας οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Απολυτίκιον των αγίων Νηπίων. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Γεράσιμου Μικραγιαννανίτη

Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Ήχος πλ. δ’
Ώ του παραδόξου θαύματος

Κλαίει η Ραχήλ τα Νήπια, εν τη Ραμά δε φωνή, νυν μεγάλη ακούεται, ο Ηρώδης μαίνεται, και αθέως φρυάττεται, ο Ιωάννης φεύγει εν όρεσι, λίθος Μητέρα συν τέκνω δέχεται, ο Ζαχαρίας δε, εν Ναώ φονεύεται, ο δε Χριστός, φεύγει αφείς έρημον, Εβραίων οίκημα.

Δοξα… των Αγίων Ήχος πλ. δ’
Ανδρέου Κρήτης

Ηρώδης ο παράνομος, θεωρών τον αστέρα, υπέρ πάσαν κτίσιν λαμπρότερον, εταράττετο, και γαλακτοτροφούμενα Βρέφη, εξ αγκαλών μητρικών αφήρπαζεν. Η δε Ελισάβετ, λαβούσα τον Ιωάννην, πέτραν παρεκάλει. Δέξαι Μητέρα μετά τέκνου. Όρος εδέξατο τον Πρόδρομον, φάτνη εφύλαττε τον θησαυρόν, όν αστήρ εμήνυσε, Μάγοι προσεκύνουν, Κύριε δόξα σοι.

As soon as the Eternal Physician appeared on earth, the earth revealed its wounds and sins… The Blood of the Martyrs, 14.000 Infants …. St Nikolai Velimirovich

14,000 Infants (the Holy Innocents) slain by Herod at Bethlehem
Commemoration of all Orthodox Christians who have died from hunger, thirst, the sword, and freezing.
Athenodorus, disciple of St. Pachomius the Great (4th century) and Benjamin of Nitria (392)
Marcellus, Abbot of the Monastery of the Unsleeping Ones (“the Ever-Vigilant”)(485)
Thaddeus, Confessor, of the Studion Monastery (818)
Saint George of Nicomedia, composer of Canons and Troparia (c .857 – 891)
Saint Basiliscus, Elder, the Hesychast of Siberia (Turinsk) (1824)

Commemorated on December 29

Hymn of Praise
The Fourteen Thousand Holy Children of Bethlehem
by St Nikolai Velimirovich

A voice in Rama was heard, and much weeping,
And sorrowful mothers crying out to God.
In blood lay the slaughtered children,
And, over them, sorrowful mothers lamented.

The city of David, with all the surrounding region, moans;
Heaven was horrified at the misdeed of men;
Heaven and earth were horrified and quaked,
When the screams of the innocent pierced the air.
The blow intended for the Son of God
Fell with its weight on the innocent children,
Upon young and helpless ones of the same age as Christ.

The servants of the wicked king attacked
Where the angels of God sang
And where Christ’s shepherds humbly knelt.
There a torrent of blood flowed.
Why? In order that Herod would always be first!

As soon as the Eternal Physician appeared on earth,
The earth revealed its wounds and sins,
Showing how much mankind is infected,
And how necessary healing from heaven is.
Upon the young forerunners of His suffering,
Christ bestowed the eternal joy of Paradise.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich, 
http://prologue.orthodox.cn/December29.htm

The Fourteen Thousand Holy Children of Bethlehem
St Nikolai Velimirovich

When the Magi from the east did not return to Jerusalem from Bethlehem to inform Herod about the newborn King but rather, at the angel’s command, returned to their homeland another way, Herod became as enraged as a wild beast and ordered all the children two years old and under in Bethlehem and its surroundings to be killed. This frightening command of the king was carried out to the letter. His soldiers beheaded some of the children with swords, smashed others against stones, trampled others underfoot, and strangled others with their hands. And the cries and wails of the mothers rose to heaven, Lamentation, and bitter weeping; Rachel weeping for her children (Jeremiah 31:15, Matthew 2:18), as had been prophesied. This crime against the multitude of innocent children was carried out a year after the birth of Christ, at the time when Herod was seeking to find the Divine Child. He asked Zacharias about his son John, so that he might kill him, since he naturally thought that John was the new king. As Zacharias did not turn John over, he was slain in the Temple by order of Herod. St. Simeon the God-receiver would also have been murdered soon after the Presentation in the Temple, had he not already reposed in God. After murdering the children of Bethlehem, Herod turned against the Jewish elders who had revealed to him where the Messiah would be born. He then killed Hyrcanes, the high priest, and the seventy elders of the Sanhedrin. Thus, they who had agreed with Herod that the new Child-king must be killed came to an evil end. After that, Herod murdered his brother, sister, wife and three sons. Finally, God’s punishment came to him: he began to tremble, his legs became swollen, the lower part of his body became putrid, and worms came out of the sores; his nose became blocked and an unbearable stench emanated from him. Before his last breath, he remembered that there were many captive Jews in prison, and he ordered that they all be killed so that they would not rejoice in his death. Thus, this terrible ruler gave up his inhuman soul and handed it over to the devil for eternal possession.
The Prologue from Ohrid

St Nikolai Velimirovich

A story about the Most-pure Virgin Mary: She conceived the Lord Jesus on a Friday, just as His passion was on a Friday, and she gave birth to Him on the first day of the week. On the first day of the week God said, Let there be light (Genesis 1:3); on the first day of the week, manna fell from heaven; on this day the Lord and Savior was born; and on this day He was baptized in the Jordan. At that time, there lived in Bethlehem the aged Salome, a kinswoman of Joseph and Mary. She was unable to receive her kinfolk at her house but visited them in the shepherd’s cave. When the Most-holy Virgin immaculately gave birth to the Lord and Savior, Salome came to visit her. She was amazed that such a young girl could give birth without the aid of a midwife, swaddle the Child herself, and beside all of that still be on her feet. When it was explained to Salome that this birth was of God and not man, that it was immaculate and without pain, and that the Virgin Mother remained a Virgin after birth as she was before birth, Salome did not believe it, but rather she stretched out her hand to the body of the Most-holy Virgin to examine it, after the custom of a midwife, and to find out if this was indeed so. And because of her unbelief and insolence, a punishment befell her: her hand was seized and withered. The aged woman was greatly frightened by the miracle and lamented over her withered hand. However, when she touched the Divine Child later, her hand was restored to health like it was before. Thus, Salome believed in the virginity of the Most-pure Virgin Mary and in the Divinity of Christ. Thus after forty days, when according to custom the Most-pure Virgin came with the young Child to the Temple in Jerusalem, Zacharias the high priest placed her in the area reserved for virgins. The Pharisees and priests were disturbed by this and wanted to remove her to the place reserved for married women, but the discerning Zacharias did not allow this, claiming, that she was a virgin even though she had given birth. Because of this, the Jewish elders hated Zacharias and sought from Herod that he be killed. Immediately after she left the Temple, the Theotokos and Joseph left from Jerusalem to Nazareth and then to Egypt.
The Prologue from Ohrid

Apolytikion of Holy Innocents
First Tone

Be entreated, O Lord, by the sufferings endured for You by the Saints, and we pray You, heal all our pain.

Troparion — Tone 1

As acceptable victims and freshly plucked flowers, / as divine first-fruits and newborn lambs, / you were offered to Christ who was born as a child, holy innocents. / You mocked Herod’s wickedness; / now we beseech you: / “Unceasingly pray for our souls.”

Kontakion of Holy Innocents
Plagal of the Second Tone

When the King was born in Bethlehem, the Magi arrived from the East with gifts guided by a Star on high, but Herod was troubled and mowed down the children like wheat; for he lamented that his power would soon be destroyed.

Glory …, of the innocents, the composition of Andrew of Crete, in Tone VIII:

The all-iniquitous Herod, seeing the star which is the brightest of all creation, was troubled, and seized the suckling infants from their mothers’ arms; but Elizabeth, taking up John, entreated the stone, saying: “Receive thou a mother and her child!” O Lord, Thou treasure which the manger held, Whom the star announced and to Whom the magi paid homage, glory be to Thee!

Μετά τα Χριστούγεννα – Μακάρι να μας χαρίσει ο Θεός ανδρεία και αγάπη και μεγαλείο ψυχής να γίνουμε αγγελιαφόροι Του και μάρτυρες Του… Αντώνιος Bloom του Σουρόζ

Κυριακή Μετά την Χριστού Γέννησιν

Μνήμη των Αγίων και δικαίων Θεοπατόρων, Ιωσήφ του Μνήστορος της Αγίας Παρθένου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, Ιακώβου του Αδελφού του Κυρίου, και Δαυΐδ του Προφήτου και Βασιλέως.

Στίχοι
Τιμώ Ιωσήφ Μνήστορα της Παρθένου,
Ως εκλεγέντα φύλακα ταύτης μόνον.
Συ τέκτονος παίς, αλλ’ αδελφός Κυρίου,
Του πάντα τεκτήναντος εν λόγω Μάκαρ.
Εγώ τι φήσω, μαρτυρούντος Κυρίου,
Τον Δαυΐδ εύρον, ως εμαυτού καρδίαν.

Μετά τα Χριστούγεννα – Η αξία του προσώπου
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
13  Ιανουαρίου 1985

Με την φαντασία μας, ας πάμε πίσω 2.000 χρόνια. Πόσο θαµβος θα µας είχε καταλάβει: µια βδοµάδα, και ο κοσµος έγινε αλλιώτικος! Ο κοσµος, που για χιλιάδες χρόνια εµοιαζε µε το απολωλός πρόβατο, είναι τώρα το πρόβατο που ο Υιός του Θεού, ο Υιός του ανθρώπου, το βρήκε, και το πήρε στους ωµους Του. Το αγεφύρωτο κενό που η αµαρτία είχε δηµιουργήσει µεταξύ του Θεού και του ανθρώπου, αρχίζει τώρα να γεφυρώνεται. Ο Θεός µπήκε στην ιστορία, έγινε ο Ίδιος άνθρωπος. Ο Θεός ανέλαβε τη σάρκα µας, και όλα τα ορατά πραγµατα, αυτά που µέσα στην τυφλότητά µας θεωρούµε νεκρή ύλη, αδρανή, µπορούν στο δικό Του Σωµα να αναγνωρίσουν τον ένδοξο εαυτό τους. Κάτι εντελώς καινούριο έχει συµβεί και ο κοσµος δεν είναι πιά ο ίδιος.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη διάσταση στην Ενανθρώπιση. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, αλλά ο Θεός σαν Χριστός είπε αλήθειες καταλυτικές, που σταδιακά σαν μαγιά έπεσαν στην ζύμη και άλλαξαν τον κόσμο• ο Θεός μας αποκάλυψε το μεγαλείο του ανθρώπου. Το ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος ήταν , είναι και θα είναι απόδειξη, ότι ο άνθρωπος είναι τόσο πελώριος, τόσο βαθύς, τόσο μυστηριωδώς βαθύς, που θα μπορούσε όχι μόνο να γίνει ναός της θείας παρουσίας, αλλά να ενωθεί με τον Θεό (Εκείνον), να γίνει μέτοχος της θείας φύσης Του, όπως το έθεσε ο Απ. Πέτρος στην επιστολή του. Και πάλι, ο άνθρωπος είναι σπουδαίος, κι όσο κι αν πέφτουμε κι απομακρυνόμαστε από τον προορισμό μας, όσο ανάξιοι κι αν γινόμαστε γι’ αυτόν, ο Θεός δεν θα αποκαθιστούσε μαζί μας μια σχέση, κατώτερη απ’αυτήν της πατρότητας, της δικής Του, και της δικής μας θυγατρικής ή υϊκής ιδιότητας στην υψηλότερη μορφή της. Ο άσωτος υιός ζήτησε απ’τον πατέρα του να τον πάρει σαν μισθωτό, γιατί ήταν ανάξιος να λέγεται γυιός• αλλά ο πατέρας δεν το δέχτηκε. Όταν ο γυιός ομολόγησε, ο πατέρας τον σταμάτησε προτού προφέρει αυτά τα λόγια, γιατί ο Θεός δεν θέλει τον εξευτελισμό μας, δεν είμαστε σκλάβοι ή μισθωτοί. Δεν το είπε ο Κύριος στους μαθητές Του «Δεν σας καλώ πιά υπηρέτες, γιατί ο υπηρέτης δεν γνωρίζει το θέλημα του Κυρίου Του, κι εγώ θα σας πω τα πάντα»;

Να και πάλι η δήλωση από τον Χριστό και μέσα από Εκείνον ότι τον νοιάζει ο καθένας από μας, δεν είναι για το σύνολο που ενδιαφέρεται, αλλά για τον καθένα από μας. Ο καθένας από μας, λέει στην Αποκάλυψη, θα πάρει από τον Θεό ένα όνομα, ένα όνομα που θα μας αποκαλυφθεί στο τέλος των καιρών, αλλά που κανείς δεν θα το γνωρίζει παρά μόνο ο Θεός και αυτός που τόχει, γιατί αυτό το όνομα θα είναι η σχέση μας με τον Θεό, μοναδική κι ανεπανάληπτη. Ο καθένας είναι μοναδικός για Εκείνον. Τι θαύμα! Ο αρχαίος κόσμος γνώριζε έθνη και φυλές, ήξερε ηγεμόνες και δούλους, ήξερε κατηγορίες ανθρώπων, όπως ακριβώς και στον σύγχρονο κόσμο αύτό γίνεται όχι μόνο κοσμικά αλλά ειδωλολατρικά διακρίνουν κατηγορίες και τύπους και ομάδες• ο Θεός γνωρίζει μόνο άνδρες και γυναίκες που ζούν.

Και τώρα μια νέα νομοθεσία δημιουργήθηκε, ή μάλλον διακηρύχθηκε από Εκείνον, όχι δικαιωτικός και τιμωρητικός νόμος, αλλά μια άλλη δικαιοσύνη. Όταν ο Χριστός μας είπε «εάν µη περισσεύση η δικαιοσύνη υµων πλείον των Γραµµατέων και των Φαρισαίων, ου µη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 5, 20), αναφέρεται στον τρόπο µε τον οποίο ο Θεός αντιµετωπίζει τον καθένα από µας. Δέχεται τον καθένα μας όπως είναι. Δέχεται τον καλό και τον κακό. Αγάλλεται στο καλό και πεθαίνει εξαιτίας και για χάρη του κακού. Κι αυτό που μας καλεί ο Χριστός να θυμόμαστε, κι αυτό που μας καλεί νάμαστε και να αντανακλούμε με την συμπεριφορά μας, όχι μόνο μέσα στον χριστιανικό μας κύκλο, αλλά σ’ όλο τον κόσμο, να βλέπουμε τον καθένα µ’ αυτό το είδος της δικαιοσύνης,• όχι κρίνοντας και καταδικάζοντας, αλλά να βλέπουμε σε κάθε πρόσωπο την ομορφιά που ο Θεός εντύπωσε πάνω σ’αυτόν, και που ονομάζουμε «εικόνα του Θεού στον άνθρωπο». Να σεβαστούμε αυτή την ομορφιά, να εργαστούμε για να λάμψει σ΄ όλη της την δόξα, διαλύοντας αυτό που είναι κακό και σκοτάδι και να το κάνουμε δυνατό, Και καθώς εµεις θα αναγνωρίζουµε την οµορφιά αυτή στον άλλο, θα της δίνουµε τη δυνατότητα να γίνει πραγµατικότητα και τελικά να επικρατήσει.

Μας δίδαξε την αγάπη που στην αρχαιότητα αγνοούσαν, και ο σύγχρονος κόσμος, όπως κι ο παλιός, τόσο πολύ φοβάται: μια αγάπη που δέχεται να είναι ευάλωτη, αβοήθητη, δοτική, θυσιαστική• μια αγάπη που δίνει χωρίς να μετρά, μια αγάπη που δίνει όχι μόνο ο,τι κατέχει αλλά τον εαυτό της. Αυτό είναι που το Ευαγγέλιο, η ενανθρώπιση, έφερε στον κόσμο, και παρέμεινε στον κόσμο. Ο Χριστός είπε: «το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβε»- δεν µπορεί να το σβήσει!  Κι αυτό το φως λάμπει και θα νικήσει, αλλά μόνο αν αναλάβουμε να γίνουµε εµεις οι αγγελιαφόροι του, οι τηρητές των εντολών της δικαιοσύνης και της αγάπης, αν ενστερνιστούµε το όραµα του Θεού για τον κοσµο και πιστέψουµε σ’ αυτό µε όλη τη βεβαιότητα και την ελπίδα µας, τη µόνη δύναµη µας για να βοηθήσουµε τους άλλους να κάνουν αρχή• αλλά για να αναγεννηθούν πρέπει να δουν την δική µας αναγέννηση.

Ο κόσμος άρχισε να ανανεώνεται όταν ο Θεός ενώθηκε µε τον άνθρωπο, όταν ο Λόγος έγινε Σαρξ.• Δική µας αποστολή είναι να αποκαλύψουµε αυτό το καινούριο, τη λαµπρότητα και το µεγαλείο του Θεού µέσα στο σκοτάδι ή το µισοσκόταδο αυτού του κοσµου. .

Μακάρι να μας χαρίσει ο Θεός ανδρεία και αγάπη και μεγαλείο ψυχής να γίνουμε αγγελιαφόροι Του και μάρτυρες Του, και μακάρι το έλεος του Κυρίου να είναι μαζί σας και η αγάπη και η χάρη Του για την ανθρωπότητα ολόκληρη, τώρα και πάντα μέχρι το τέλος του κόσμου. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_151.htm  – Απόδοση Κειμένου στα νεοελληνικά: http://www.agiazoni.gr

Χριστέ μου, μονάχα οι ταπεινοί κι εκείνοι που ποτέ δεν θεώρησαν ότι αξίζουν την Βασιλεία σου, μονάχα εκείνοι Κύριε, σε αναγνώρισαν και σε δέχθηκαν. π.λίβυος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/21/%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%ac%cf%87%ce%b1-%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%ba%ce%b9-%ce%b5%ce%ba%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ad/

Απολυτίκιον των Αγίων
Ήχος β’

Ευαγγελίζου Ιωσήφ, τω Δαυΐδ τα θαύματα τω Θεοπάτορι· Παρθένον είδες κυοφορήσασαν, μετά Μάγων προσεκύνησας, μετά Ποιμένων εδοξολόγησας, δι’ Αγγέλου χρηματισθείς. Ικέτευε Χριστόν τον Θεόν, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Της Εορτής
Ήχος δ’

Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω, το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα σοι.

Εις τούς Αίνους Δόξα… Ήχος πλ. δ’ Ανατολίου

Αίμα και πύρ, και ατμίδα Καπνού, τέρατα γης, ά προείδεν Ιωήλ, αίμα την Σάρκωσιν, πύρ την θεότητα, ατμίδα δέ καπνού, το Πνεύμα το Άγιον, το επελθόν τη Παρθένω, και κόσμον ευωδιάσαν, Μέγα το μυστήριον, της σής ενανθρωπήσεως, Κύριε δόξα σοι.  

Sunday after the Nativity – May God grant us courage and love and greatness of heart to be His messengers and His witnesses… Anthony Bloom of Sourozh

Sunday after the Nativity: Commemoration of the Holy Righteous David the King, Joseph the Betrothed, and James the Brother of the Lord.

AFTER CHRISTMAS
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
1985, January 13

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

In imagination we think ourselves 2000 years back. What wonder should fill us: a week, and the world has become different. The world that had been for thousands of years like the lost sheep was now the sheep found, taken upon His shoulders by the Son of God become the son of man. The unbridgeable gap that sin had created between God and man was now at least incipiently bridged; God had entered into history, God Himself had become man. God had taken flesh and all things visible, what we perceive in our blindness as dead, inert matter, could in His body recognise itself in glory. Something absolutely new had occurred; the world was no longer the same.

Moreover, there is another aspect to the Incarnation. God had become man, but God in Christ had spoken words of truth, that was decisive, that gradually like yeast dropped into dough was to change the world; God had revealed to us the greatness of man. Christ becoming man was evidence, is and will remain forever evidence, that man is so vast, so deep, so mysteriously deep, that he can not only contain the divine presence as a temple, but unite himself with God, “become partaker of the divine nature”, as St. Peter puts it in his Epistle. And again that man is great, and that however far we fall away from our vocation, however unworthy we may become of it, God will never re-establish with us a relationship which is less than that of His fatherhood and our condition of sons and daughters of the Most High. The prodigal son was asking his father to receive him as a hireling now that he was unworthy of being called a son; but the father did not accept it. When the son made his confession, the father stopped him before he could even pronounce those words, because God does not accept our debasement, we are no slaves and no hirelings. Has not Christ said to His disciples, “I no longer call you servants, because a servant does not know the will of his master, and lo, I have told you everything.”

Again, the proclamation in Christ and by Him that what matters supremely is every person, that He lives and dies for every one of us, that it is not collective units that matter, but each of us. Each of us, tells us the Book of Revelation, possesses for God a name, a name which will be revealed to us at the end of time, but a name which no one can know but God and he who receives it, because this name is our relationship to God, unique, unrepeatable. Each of us is unique for Him. What a wonder! The ancient world knew of nations and races, it knew of slaves and owners, it knew of categories of people, exactly in the same way in which the modern world that is gradually becoming not only secular but pagan, distinguishes categories and types and groups; God knows only living men and women.

And then a new justice was introduced, or rather proclaimed by Him, not the distributive and retributive justice of the law, another justice. When Christ says to us, “let your justice be beyond that of the scribes and pharisees,” He speaks of the way in which God treats each of us. He accepts each of us as we are. He accepts good and evil, He rejoices in the good, and He dies because of and for the sake of what is evil. And that is what God calls us to remember, and how He calls us to be and to behave – not only within our Christian circle but in the whole world, to look at every person with that kind of justice; not judging and condemning, but seeing in each person the beauty which God has impressed upon it and which we call “the image of God in man”. Venerate this beauty, work for this beauty to shine in all glory, dispelling what is evil and dark and making it possible, by the recognition of beauty in each other, for this beauty to become reality and to conquer.

He has taught us also about love which the ancient world did not know, and the modern world, like the old one, is so afraid of: A love that accepted to be vulnerable, helpless, giving, sacrificial; a love that gives without counting, a love that gives not only what it possesses, but itself. That is what the Gospel, that is what the Incarnation brought into the world, and this has remained in the world. Christ said that “the light shines in the darkness, and the darkness cannot comprehend it,” but it cannot put it out either. And this light shines and shall shine, but it will conquer only if we undertake to be its heralds and the doers of these commandments of justice and of love, if we accept God’s vision of the world and bring to it our faith, that is, our certainty and our hope, which is the only power that can help others to start anew; but to start anew they must see newness in us. The world has become incipiently new by the union of God with man, when the Word became flesh; it is for us to be a revelation of this newness, the resplendence and shining of God in the darkness or the dusk of this world.

May God grant us courage and love and greatness of heart to be His messengers and His witnesses, and may the blessing of the Lord be upon you by His grace and love towards mankind always, now and forever and world without end. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_151.htm

Apolytikion of Sun. after Nativity
Second Tone

O Joseph, proclaim the wonders to David, the ancestor of God. Thou hast seen a Virgin great with child; thou hast given glory with the shepherds; thou hast worshipped with the Magi; and thou hast been instructed through an Angel. Entreat Christ God to save our souls.

Kontakion of Sun. after Nativity
Third Tone

Godly David on this day is filled with gladness of spirit; Joseph also joineth James in off’ring glory and praises. They rejoice, for as Christ’s kinsmen, they have received crowns: and they praise the One ineffably born upon the earth as they cry out with a great voice: O Lord of mercy, save them that honour Thy Name.

For the Sunday after the Nativity, tone 8
Glory to the Father and to the Son and to the Holy Spirit,

The blood, fire, and pillars of smoke are the miracles of the earth which Joel foresow; for the blood is the Incarnation, the fire is the Divinity, and the pillars of smoke are the Holy Spirit which descended on the Virgin and scented the world. Wherefore, great is the mystery of thine Incarnation, O Lord, glory to thee.