Concentrate on those things we shall be able to take with us into eternity. Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

Archbishop Anthony Bloom of Sourozh 

John of Kronstadt was asked once how it was that priests, in spite of their training, experience wandering, intrusive thoughts, even in the course of the liturgy. The answer was: ‘Because of our lack of faith.’ We have not faith enough, faith being understood in the terms of St Paul as ‘the evidence of things not seen’ (Heb 11:1). But it would be a mistake to think that those distracting thoughts all come from outside; we must face the fact that they come from our own depths: they are our continual inner preoccupations coming to the fore, they are just the thoughts that usually fill our life, and the only way to get radically rid of unworthy thoughts is to change our outlook on life fundamentally. Again, as Brother Lawrence puts it in his eighth letter: ‘One way to recollect the mind easily in the time of prayer, and preserve it more in tranquility, is not to let it wander too far at other times; you should keep it strictly in the presence of God; and being accustomed to think of him often, you will find it easy to keep your mind calm at the time of prayer, or at least to recall it from its wanderings.’

As long as we care deeply for all the trivialities of life, we cannot hope to pray wholeheartedly; they will always color the train of our thoughts. The same is true about our daily relations with other people, which should not consist merely of gossip but be based on what is essential in every one of us, otherwise we may find ourselves unable to reach another level when we turn to God. We must eradicate everything meaningless and trivial in ourselves and in our relations with others, and concentrate on those things we shall be able to take with us into eternity.

Prayer in its turn will change and enrich our daily life, becoming the foundation of a new and real relationship with God and those around us.

Our spiritual life is based on our faith and determination, and any incidental joys are a gift of God. St Seraphim of Sarov, when asked what it was that made some people remain sinners and never make any progress while others were becoming saints and living in God, answered: ‘Only determination.’

***

One can pray everywhere and anywhere, yet there are places where prayer finds its natural climate; those places are churches, fulfilling the promise; ‘I will make them joyful in my house of prayer’ (Is 56:7).

A church, once consecrated, once set part, becomes the dwelling-place of God. He is present there in another way than in the rest of the world. In the world he is present as a stranger, as a pilgrim, as one who goes from door to door, who has nowhere to rest his head; he goes as the lord of the world who has been rejected by the world and expelled from his kingdom and who has returned to it to save his people. In church he is at home, it is his place; he is not only the creator and the lord by right but he is recognised as such. Outside it he acts when he can and how he can; inside a church he has all power and all might and it is for us to come to him.

A priest who visited Russia recently took services in a church where there was a well-known wonder-working icon of Our Lady and was deeply conscious of her active participation in the service. The icon had become very dark in the course of centuries, and from the place where he stood he could not distinguish the features, so he continued to celebrate with his eyes shut. Suddenly he felt that the Mother of God in the icon was as it were compelling him to pray, directing his prayers, shaping his mind. He became aware of a power originating from the icon that filled the church with prayer and guided the diffuse thoughts. It was almost a physical presence, there was a person standing there, compelling a response.

We sometimes pray for someone we love, who is in need and whom we are not able to help. Very often we do not know what the right thing is, we do not find the words to help even the most beloved. Sometimes we know that nothing can be done except to be silent, though we are ready to give our life to help. In that spirit we can turn to God, put the whole situation into his care and say: ‘O God, who knowest everything and whose love is perfect, take this life into thine hand, do what I long to do, but cannot.’

St Isaac of Syria says: do not reduce your prayer to words, make the totality of your life a prayer to God. Therefore, if we wish to pray for our departed, our life must back up the prayer. It is not enough to wake up to a certain feeling for them from time to time and then ask God to do something for them. It is essential that every seed of good, truth and holiness that has been sown by them should bear fruit, because then we can stand before God and say: he has sown good, there was some quality in him which inspired me to do well, and this particle of good is not mine but his and is in a way his glory and his redemption.

Όσο Mπορείς… να ομοιάσουμε με τον δίκαιο Συμεών και την προφήτιδα Άννα.

Προεόρτια της Υπαπαντής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Εορτάζει στις 1 Φεβρουαρίου

Όσο Mπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Έκδοση: Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος, 2013

***

Αναφέρει ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς : «Και ην Άννα προφήτις, θυγάτηρ Φανουήλ, εκ φυλής Ασήρ· αύτη προβεβηκυία εν ημέραις πολλαίς, ζήσασα έτη μετά ανδρός επτά από της παρθενίας αυτής, και αυτή χήρα ως ετών ογδοήκοντα τεσσάρων, η ουκ αφίστατο από του ιερού νηστείαις και δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα και ημέραν»

Ο Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ικονίου ο Καππαδόκης, φίλος και συνασκητής του Μεγάλου Βασίλειου και συγγενής του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, στην εορτή της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού, θαυμάζει το πρόσωπο της Αγίας Άννης της Προφήτιδος: «Άννα η προφήτις η καλώς γηράσασα και ως αετός ανακαινισθήσα…

Γυνή το σχήμα και προφήτις το τάγμα…

Πεπαλαιωμένη από την πολυετία και γεμάτη σφρίγος από την θεογνωσία…
Νηστεύουσα και μη αδηφαγούσα…
Δεομένη και μη ρεμβομένη…
Σχολάζουσα στο ιερό και μη περιφερομένη σε αλλοτρίους οίκους…
Ψάλλουσα και μη φλυαρούσα…
Προφητεύουσα και μη μυθολογούσα…
Τα θεία μελετώσα και τα άσεμνα μη προξενούσα…»

Και συνεχίζει ο Ιερός πατήρ : «Ω των παραδόξων πραγμάτων! αυτή η χήρα με το λόγο της τους αρχιερείς και τους γραμματείς επέκρινε και συγχρόνως τον λαόν εψυχαγώγει προφητεύουσα την λύτρωσιν εν Ιερουσαλήμ με την επιστασία του Κυρίου…Βρέφος είδε η Άννα τον Κύριον, αλλά Θεόν ομολόγησε το βρέφος… ιατρόν και λυτρωτήν ισχυρόν και αμαρτιών αναιρέτην»

Και λέγει η προφήτιδα Άννα:
«Ουχ οράτε τούτον το παιδίον το μάζον έλκον;». Δηλαδή, δεν βλέπετε αυτό το παιδί το οποίο βρίσκεται στο στήθος της μητέρας του, και αναπαύεται στην αγκαλιά της;
Αυτό το παιδί εθεμελίωσε τους αιώνας, την γην επλάτυνε και «την θάλασσαν εχαράκωσε ψάμμω».
Αυτό το παιδί επί Νώε, άνοιξε τους καταρράκτες του ουρανού.
Αυτό το παιδί ελευθέρωσε τους προπάτορές μας από τη γη της Αιγύπτου δια της μωσαϊκής βακτηρίας.
Αυτό το παιδί έτεμε την Ερυθρά Θάλασσα.
Αυτό το παιδί έστειλε το μάννα…
Αυτό το παιδί είναι και παιδί ως άνθρωπος και συνάναρχο με τον Ουράνιο Πατέρα.
Έχει κάποια ηλικία ως άνθρωπος αλλά είναι και πέρα και πάνω από κάθε γενεά και ηλικία ως Θεός. Αγίου Αμφιλοχίου Επισκόπου Ικονίου, Λόγος Β΄, Εις την υπαπαντήν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού · και εις την Θεοτόκον, και εις την Άνναν, και εις τον Συμεώνα, PG 39,52Α..

Η Άννα η προφήτις γίνεται και θεολόγος. Όλη της την ζωή μένουσα στον ναό, προσευχομένη και αναβαίνουσα με τον νου της στον Θεό, μας μαθαίνει αυτόν τον τρόπο της θεώσεως, την ιερά ησυχία. Ευλογημένοι οι Μοναχοί και οι λαϊκοί Χριστιανοί, οι οποίοι ποθούν την εν ησυχία θεωρία του Θεού, την συνεχή ενατένισι του νου προς τον Θεόν, την μνήμη του Θεού με την αδιάλειπτη προσευχή. Έχουν κάνει αυτό που λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος• έχουν βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη και γι’ αυτό προσέχουν την αργολογία, την κατάκρισι, τον σκοτισμό του νού, και είναι αυτοί περί των οποίων λέγει ο θείος Απόστολος, ότι όντως «εξαγοράζονται τον καιρόν αυτών, ότι αι ημέραι πονηραί είσιν».

Όπως λέει σε κάθε άνθρωπο ο Θεός, το Πνεύμα του Θεού, με το στόμα του προφήτη: «θυσία αινέσεως δοξάσει με, και εκεί οδός, η δείξω αυτώ το σωτήριόν μου.» – Εμένα με δοξάζει η προσφορά υμνωδίας, και σ’ όποιον βαδίζει αυτόν τον δρόμο θα δείξω τη σωτηρία μου. Ψαλμ. 49:23.

Στις μέρες της αποστασίας τις οποίες ζούμε όπου κυριαρχεί μάλλον το σκότος και όχι το Φως του Χριστού, να ομοιάσουμε με τον δίκαιο Συμεών και την προφήτιδα Άννα.

Ο δίκαιος Συμεών προετοίμαζε καθημερινά τον εαυτό του για τη μεγάλη αυτή στιγμή, αυτή τη συνάντηση, περίμενε υπομονετικά τον Μεσσία μέχρι τα βαθειά του γεράματα με αταλάντευτη πίστη. 

Αυτή τη συνάντηση του Συμεών με το Χριστό μπορούμε κι εμείς να τη ζούμε κάθε μέρα. Και η δική μας ζωή μπορεί να γίνει μια διαρκής συνάντηση με το Χριστό. Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που Τον κοινωνούμε στη Θεία Λειτουργία, κάθε φορά που προσευχόμαστε σ’ Αυτόν, κάθε φορά που τηρούμε τις εντολές Του. Στη Θεία Κοινωνία, μάλιστα, όχι μόνο συναντούμε το Χριστό αλλά και τον βάζουμε μέσα μας, κι αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά. σαν κι αυτή που ένιωσε ο Συμεών όταν πήρε στην αγκαλιά του το Χριστό.

Ας παρακαλέσουμε τον «εν αγκάλαις του δικαίου Συμεών βασταχθέντα» Δεσπότη Χριστό να λαμπρύνει την ψυχή μας και τις σωματικές αισθήσεις με το φως του προσώπου Του, για να Τον δούμε, να Τον ομολογήσουμε και να Τον κηρύξουμε ως Θεό και Δεσπότη, πραγματοποιώντας και τη δική μας Υπαπαντή μαζί Του….είθε ο καλός Θεός να ενοικήσει εν ημίν! στον κόσμο μας, στην καρδιά μας, στο νου μας σε όλο το είναι μας! ”ελθέ και σκήνωσον εν ημίν…” για να βιώσουμε την θεοδοχία και να αναφωνήσουμε μαζί του το νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα!

«Λάμπρυνον μου την ψυχήν και το φως το αισθητόν, όπως ίδω καθαρός και κηρύξω σε Θεόν» 

***

Δεύτε ίδετε Χριστόν τον Δεσπότην του παντός, ον βαστάζει Συμεών σήμερον εν τω Ναώ. (Ελάτε να δείτε τον Χριστό τον Κύριο όλου του κόσμου, Τον Οποίο κρατά στην αγκαλιά του ο Συμεών σήμερα στο Ναό του Σολομώντα.)

Ζήσας έτη Συμεών έως είδε τον Χριστόν, ανεβόα προς αυτόν. Νυν απόλυσιν ζητώ. (Ο Συμεών αφού έζησε πολλά χρόνια μέχρι που είδε με τα μάτια του το Χριστό φώναξε δυνατά προς Αυτόν. Τώρα ζητώ να πεθάνω ειρηνικά.)

Η λαβίς η μυστική, η τον άνθρακα Χριστόν συλλαβούσα εν γαστρί, συ υπάρχεις, Μαριάμ. (Εσύ είσαι, Μαριάμ, η μυστική λαβίδα, που συνέλαβες στην κοιλιά σου τον άνθρακα Χριστό, το πυρ της Θεότητος χωρίς να καείς.)

Νυν απόλυσιν ζητώ από σού του πλαστουργού, ότι είδόν σε, Χριστέ, το σωτήριόν μου φως. (Τώρα ζητώ από Εσένα που μας έπλασες να αναπαυθώ ειρηνικά αφού είδα Εσένα Χριστέ, που είσαι το φως της σωτηρίας μου.)

Θεοτόκε η ελπίς, πάντων των Χριστιανών, σκέπε φρούρει φύλαττε, τους ελπίζοντας εις σε. (Θεοτόκε, εσύ που είσαι η ελπίδα όλων των Χριστιανών, σκέπασε, φρούρησε και φύλαγε όλους, όσους ελπίζουν σε σένα.)

Commemoration of the Miracle of the Great Martyr George in Zakynthos in 1689

Commemoration of the deliverance of the island of Zakynthos from the plague by Saint George the Great-Martyr (1689)
Synaxis of the Ecumenical Teachers and Hierarchs: Basil the Great, Gregory the Theologian, and John Chrysostom
Finding of the Wonderworking Icon of Mother of God Evangelistria of Tinos (1823)
Saint Pelagia Ivanovna of Diveyevo, fool for Christ’s and the disciple of St. Seraphim of Sarov (1884)

Commemorated on January 30

The Great Martyr of Christ, George, is especially honored this day in Zakynthos, because he is linked to the salvation of the island from the plague that took place in the year 1689.

In 1669 Cretan refugees came to the island of Zakynthos after Heraklion fell to the Turks, among whom was Ioannis Papadopoulos who brought with him an old icon of Saint George, which was placed inside the Church of Saint Demetrios of Kola. Sacrilegious thieves, however, stripped it of its silver trim and threw the icon in a trough on November 13, 1688.

According to the scholar and priest Nicholas Gavriilopoulos, two young men at dawn were going hunting, and on their way they came upon the icon in the trough. They ran back to the Church of Saint Demetrios and told the parish priest where they found it and how. The Protopriest and other priests from the island went to the spot of the discovery with candles and incense and brought it to Foros (Saint Mark Square), where an excommunication was read towards those who committed this sacrilege. Finally it was then transferred back to the church again.

Some days later, on November 24th, throughout the entire district a plague spread, which they considered a divine punishment for the sacrilege. For atonement the people resorted to fasting and prayer. By January 30, 1689 they were completely free of the plague. This was considered a miracle of Saint George, and thus the feast was established. A Service was written by Nicholas Gavriilopoulos himself, and it was printed in Venice in 1710. The state also ordered on February 7, 1689 that every year a procession was to take place on January 30th.

It was decided to build a church in honor of Saint George to house the miraculous icon. This Church of Saint George the Kamariotis of Koumouton, built by the nobleman Yakumo Komoutos on his land in memory of his parents, and which was near Saint Mark Square at the beginning of Mantzarou Road, bore the following inscription: “George, by this church in your city, we foreigners entrust to you our salvation.”

***

There is nothing impossible unto those who believe; lively and
unshaken faith can accomplish great miracles in the twinkling of
an eye. Besides, even without our sincere and firm faith, miracles
are accomplished, such as the miracles of the sacraments; for
God’s Mystery is always accomplished, even though we were
incredulous or unbelieving at the time of its celebration. “Shall
their unbelief make the faith of God without effect?” (Rom. 3:3).
Our wickedness shall not overpower the unspeakable goodness and
mercy of God; our dullness shall not overpower God’s wisdom, nor
our infirmity God’s omnipotence.
St. John of Kronstadt, My Life in Christ

“Today, increased knowledge and trust in logic has, unfortunately, shaken our faith to its foundfations and filled our souls with question marks and doubts. This is why we don’t have miracles anymore, because a miracle cannot be explained logically, it can only be experienced. But faith in God will bring down divine power and overturn all human expectations. It will perform miracles, resurrect the dead and astonish science. From the outside, all things pertaining to the spiritual life seem upside down. Indeed, the mysteries of God will be impossible to know and will appear strange and contrary to nature as long as we don’t overturn our secular mindset and see everything with spiritual eyes. Those who believe that they can come to know God’s mysteries through mere scientific theory, without a spiritual life, resemble a fool who thinks he can look through a telescope and see Paradise.”
–Elder Paisios of the Holy Mountain
(from pg. 244-255 of With Pain and Love for Contemporary Man, Published by the Holy Monastery of St. John the Theologian, Souroti, Greece)

Homily:
About the confusion of those of little faith
by St Nikolai Velimirovich

“What sort of man is this Whom even the winds and the sea obey?” (St. Matthew 8:27).

In these words the apostles, not yet knowing the Lord Jesus and seeing how He calmed the turbulent sea and winds questioned: “What sort of man is this Whom even the winds and the sea obey?” This is He Who created the winds and the sea. Therefore, what kind of miracle is it that His own created things obey Him? Is not the axe an obedient tool in the hands of him who made it? The Lord created everything by His word, that is why all things submit to His word.

Brethren, “What sort of man is this?” Who is He? This is the same One Who, before that, raised the winds and quieted them and Who agitated the sea and subdued it. This is the same One Who also does that today . As a man, He stood before men and rebuked the animated wind and unbridled sea in order to dispel the confusion of men as though the winds and the sea are moved and calmed either by blind chance or by some evil power; to reveal the truth for ever that the wise and beneficial power of the Creator directs and commands all the elements according to His Providence.

The apostles questioned: “Who is He?” O, Holy Apostles, He is the sinless Son of God Whose Name you will spread throughout the whole world and for Whose Name you will be tortured and slain as lambs by wolves. Who are the wolves? The wolves are those who think that the wind moves on its own and that the sea agitates and calms itself on its own, either only of itself or of the devil. O, Holy Apostles, you who asked and who received a true reply and the whole truth you proclaimed to the whole world, pray for us so that we too may be enlightened by that truth.

O Lord, All-Wise and All-Powerful, calm the winds of sin and subdue the storm of our filthy and unworthy passions.
To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich, Bishop of Zica, Serbia (+1956)- http://prologue.orthodox.cn/January27.htm

Troparion of St George the Great Martyr Tone 4

As the deliverer of captives and defender of the poor, healer of the infirm and champion of kings, victorious great martyr George intercede with Christ our God for our souls salvation.

Kontakion. of St George the Trophy-bearer Fourth Tone
Thou Who wast raised up

HAVING been cultivated well by the Lord God, * as the most honored cultivator of piety * thou hast now gathered sheaves of virtues for thyself; *for, as thou didst sow with tears, * thou dost reap with rejoicing; * with thy blood thou didst contest * and thou now hast received Christ. * And by thine intercessions, O Saint George, * thou grantest all the forgiveness of trespasses.

St. George the Great-martyr, the Trophy-bearer, the Victorious, the Wonderworker intercede for all of us and help us!

Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689

Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689
Οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο, η διά Χριστόν Σαλή (+ 1884) μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Εορτάζουν στις 30 Ιανουάριου

Ιστορικά η μέρα αυτή, η προτελευταία του πρώτου μήνα του χρόνου, ήταν αφιερωμένη στο νησί μας και σ’ έναν άλλο, μεγάλο Άγιο, από τους πιο αγαπητούς του λαού μας, αλλά και όλης της χριστιανοσύνης, τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, τον οποίο τιμούσε ξανά η Ζάκυνθος, ξέχωρα από τις γιορτές της μνήμης του και της μετακομιδής του λειψάνου του, σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού από την επιδημία της πανούκλας, που πολλές φορές στο παρελθόν είχε απειλήσει τους κατοίκους του και ήταν αιτία να χαθούν πολλές ανθρώπινες ψυχές.

Και να πως έχει η ιστορία.

Όταν το 1669, μετά την πτώση του Χάνδακα και την υποταγή του στους Τούρκους, ήρθαν στον τόπο μας οι Κρήτες πρόσφυγες, έφεραν μαζί τους, μεταξύ των άλλων πολυτίμων, και την εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Καμαριώτη, την οποία στην αρχή την κατέθεσαν στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του Κόλα, η οποία προσεισμικά βρισκόταν στην αρχή του Ψηλώματος, στην οδό Φιλικών, εκεί όπου σήμερα ένα μικρό προσκυνητάρι, στην άκρη μιας πολυκατοικίας, θυμίζει την ύπαρξή της.

Κάποιοι ιερόσυλοι, όμως, ένα βράδυ την έκλεψαν, αφήρεσαν τα πολυτελή της αναθήματα και την έριξαν μέσα σ’ ένα τράφο. Η κλοπή αυτή έγινε, σύμφωνα με τον λόγιο, ιερωμένο Νικόλαο Γαβριηλόπουλο, ο οποίος μας διέσωσε και το περιστατικό, «εις τους χιλίους εξακοσίους ογδοήντα οκτώ (1688), Νοεμβρίου δεκατρείς, ημέρα Τρίτη, οπού ήτον εορτή του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου».

Ο ίδιος κληρικός, σε άλλο σημείο του χρονικού του, μας εξιστορεί τη συνέχεια: «Δύο δε νέοι προς το ξημέρωμα πηγαίνοντας να κυνηγήσουν, κατά τύχην απέρασαν από την στράτα των Αγίων Αναργύρων και καθώς εδιάβαιναν κοιτάζοντας από το ένα εις το άλλο μέρος βλέπουν την Εικόνα του Αγίου Γεωργίου εις τον τράφον, όλην καταλασπωμένην και καταφρονεμένην, ωσάν να ήτον τίποτες πράγμα άχρηστον. Γυρίζουν παρευθύς οπίσω, τρέχουν εις την εκκλησίαν του Αγίου Δημητρίου, λέγουν του εφημερίου πως ευρέθη η Εικόνα και καταλεπτώς του διηγούνται τον τρόπον και τον τόπον οπού την ηύραν».

Διαβάζοντας το ίδιο κείμενο γνωρίζουμε πως στη συνέχεια συνάχθηκε όλο το ιερατείο, με επικεφαλής τον Πρωτοπαπά του νησιού και με λαμπάδες και θυμιάματα πήγαν στον τόπο που ήταν πεταμένη η εικόνα, την πήραν και την μετέφεραν με επισημότητα στο Φόρο (την πλατεία Αγίου Μάρκου), όπου εκεί διάβασαν αφορεσμό για τους ιερόσυλους.Τέλος την μετέφεραν στο ναό της, όπου την τοποθέτησαν στη θέση της.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 24 του ίδιου μήνα με την κλοπή, ο Ιερώνυμος Ρενιέρης, ένας από τους «Καταστιχατόρους» της Γαληνοτάτης, καλεί στο σπίτι του, στην σκοντράδα του Αγίου Δημητρίου του Κόλα, τους Σανιτάδες (Υγειονόμους) και τους εμπιστεύεται πως πολλοί από τους στρατιώτες του είχαν πανούκλα. Η αρρώστια γρήγορα επεκτάθηκε σ’ όλη τη συνοικία, αλλά και την πόλη.

Η επιδημία αυτή αποδόθηκε σε θεία τιμωρία για την κλοπή και την βεβήλωση της εικόνας και όλοι με προσευχές και νηστείες παρακαλούσαν τον Μεγαλομάρτυρα να τους απαλλάξει από το θανατικό και όπως μας γράφει ο συντάκτης του σχετικού χρονικού: «όλες οι γειτονιές εις τες τριάντα του Ιανουαρίου εις τους χιλίους εξακοσίους ογδοήντα εννέα (1689) έμειναν παντελώς ελεύθερες από κάθε υποψίαν κακού». Όταν αυτό έγινε, θεωρήθηκε θαύμα του Αθλοφόρου κι έτσι καθιερώθηκε η σχετική γιορτή. Ακολουθία της έγραψε ο ίδιος ο Νικόλαος Γαβριηλόπουλος, που τυπώθηκε στην Βενετία το 1710.

Από την πολιτεία, επίσης, θεσπίσθηκε να γίνεται την 30η Ιανουαρίου κάθε χρόνο κι επίσημη λιτανεία της εικόνας του Καμαριώτη.. Παράλληλα ανοικοδομήθηκε και εκκλησία, για να στεγαστεί η θαυματουργή εικόνα, σε οικόπεδο που παραχώρησε γι’ αυτό το σκοπό, ο ευγενής Γιάκουμος Κομούτος, ο οποίος έκτισε και το ναό σε μνήμη των γονέων του… γνωστή σαν Άγιος Γεώργιος του Κουμούτου, βρισκόταν κοντά στην πλατεία Αγίου Μάρκου…

Ο αναθηματικός αυτός ναός του Αγίου Γεωργίου των Κομούτων ή Καμαριώτης, φέρει το εξής επίγραμμα: «Γεώργιον τε οία ναόν σοι πόλις, ανατίθησι της ξένης σωτηρίας».

Απόσπασμα από δημοσίευση του Διον.Φλεμοτόμου, στην Ημέρα τση Ζάκυθος
https://www.imerazante.gr/2013/01/31/59443

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Η βόηθεια του Θεού δεν εμποδίζεται ούτε από ανθρώπους, ούτε από δαίμονες. Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό, ούτε για έναν Αγιο. Το εμπόδιο σ εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν….
Πως διήλθαν οι Εβραίοι δια της Ερυθράς θαλάσσης; Αναφέρεται στην προς Εβραίους επιστολή• «Πίστει διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως δια ξηράς, ης πείραν λαβόντες οι Αιγύπτιοι κατεπόθησαν» (Εβραίους, ΙΑ 29). Διήλθαν λοιπόν δια της πίστεως.
Η πίστη είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός στη γη και πρέπει να τη φυλάγουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα, όταν πιστεύη κανείς, μπορεί με την προσευχή του να αλλάξη την πορεία μιας καταστάσεως;

– Αν έχη μεγάλη πίστη, πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξη. Ακόμη και μέσα σε χείμαρρο αν έχη χτίσει το σπίτι του και ο χείμαρρος κατεβάση πολύ νερό, αν πιστεύη πολύ και παρακαλέση με θέρμη τον Θεό, ο χείμαρρος θα γυρίση ανάποδα.
Πρέπει όμως να έχη τέτοια πίστη πού, αν ακούση, ας υποθέσουμε, ότι έγινε θαύμα, άδειασε η θάλασσα και την οργώνουν με τρακτέρ και κουβαλούν τα ψάρια με φορτηγά, να το πιστέψη. Ούτε καν θα πάη να δή.
Ακόμη και σε εκατό μέτρα απόσταση να μένη από την θάλασσα και να μην την βλέπη από ᾿κεί που βρίσκεται, δεν πάει να διαπιστώση αν είναι αλήθεια, γιατί δεν αμφιβάλλει.
Ξέρει ότι όλα είναι δυνατά για τον Θεό, ότι η θεία δύναμη δεν περιορίζεται, και γι᾿ αυτό δεν ενδιαφετεται παραπάνω.
Τόση πίστη έχει. Μόνον ο αληθινά πιστός ζη αληθινά και είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος α΄. Των ουρανίων ταγμάτων
Στίχος: Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει.

Αθλητικώς συνεπλάκης, τοις παλαμναίοις εχθροίς˙ τη του Χριστού αγάπη, πτερωθείς τη καρδία˙ Γεώργιε τρισμάκαρ˙ όθεν ημίν, τερατουργείς τα ιάματα˙ και ως εκ κρίνη εκχέεις πόμα ζωής, τοις διψώσι τα ιάματα.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη.

Μέγα και θαυμαστόν αληθώς, της σης αρρήτου μαρτυρίας κηρύττεται˙ το κλέος, ένδοξε μάρτυς, ως γαρ λαμπρός αριστεύς˙ το κλέος, διατρέχεις πάσαν αξιάγαστε, την κτίσιν Γεώργιε˙ και ταις θείαις κοσμούμενος, θαυματουργίαις και τας νόσους ιώμενος ˙ και τους πάσχοντας, θεραπεύων πρεσβείαις σου˙ όθεν ως αντιλήπτορα, θερμόν σε γινώσκομεν˙ και ευεργέτην παμμάκαρ, τους αιχμαλώτους ρυόμενον˙ Χριστόν ικετεύων, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι το μέγα έλεος.

Δόξα. Του Αγίου Γεωργίου. Ήχος πλ. α’

Υπέρμαχος και ρύστης ανεδείχθης Γεώργιε, της Ζακύνθου ως ταύτην παρ’ ελπίδα ρυσάμενος, της δεινής και λοιμώδους ανάγκης, ήνπερ τη ση αμάχω πρεσβεία τελείως ηφάνισας, ευρωστίαν τοις πάσιν αφθόνως παρεχόμενος· όθεν και νυν δυσωπούμέν σε, μη εξαλλείπης σαίς δεήσεσι, φυλάττειν ταύτην απήμονα, εκ πάσης βλάβης του αντικειμένου.

Κάθισμα. Του Αγίου Γεωργίου. Ήχος α’. Τον τάφον Σου Σωτήρ.

Τω δόρατι της σης, δεξιάς Αθλοφόρε, ταχέως την δεινήν, εξηκόντισας νόσον, τοις λοίμης Γεώργιε, ρώσιν πάσι δωρούμενος· όθεν πάσά σε, νήσος Ζακύνθου γεραίρει, ικετεύουσα, πάσης ανάγκης ρυσθήναι, ταις σαίς παρακλήσεσι.

Ο Οίκος.

Την προστασίαν των πιστών, και Θεοτόκον Κόρην, συν Γεωργίω τω λαμπρώ αινέσωμεν προφρόνως. Αυτοί γαρ, τη κραταιά αυτών πρεσβεία, την νήσον ταύτην παραδόξως, της λοιμώδους ανάγκης ηλευθέρωσαν· όθεν αυτούς ευχαριστούντες, ως αντιλήπτορας, και φρουρούς, προβαλλόμεθα πρέσβεις προς τον Σωτήρα· ημάς φυλάττειν αεί ικετεύοντες.

Complete trust in God – that’s what holy humility is. St Porphyrios

St. Ignatius of Antioch “Theophorus” of Antioch
Commemorated on December 20 and January 29 (Translation of Relics)

Synaxis of the Ecumenical Teachers and Hierarchs: Basil the Great, Gregory the Theologian, and John Chrysostom
Finding of the Wonderworking Icon of Mother of God Evangelistria of Tinos (1823)
Commemoration of the Miracle of the deliverance of the island of Zakynthos from the plague by Saint George the Great-Martyr (1689)
Saint Pelagia Ivanovna of Diveyevo, fool for Christ’s and the disciple of St. Seraphim of Sarov (1884)
Commemorated on January 30

Blessed Humility

St Porphyrios

Complete trust in God – that’s what holy humility is. Complete obedience to God, without protest, without reaction, even when some things seem difficult and unreasonable. Abandonment to the hands of God. The words we repeat during the Divine Liturgy say it all: ‘Let us commend our whole life to Christ our God.’ The secret prayer of the priest says the same thing: ‘We commend our whole life and hope to You, O loving Master, and we entreat You and beseech You and supplicate You…’ To you, O Lord, we leave everything. This is what trust in God is. This is holy humility. this is what transfigures a person and makes him a ‘God-man’.

The humble person is conscious of his inner state and, however unsightly it is, he does not lose his personality. He knows he is sinful and is grieved by the fact, but he does not despair and does not annihilate himself. The person who possesses holy humility does not speak at all, that is, he doesn’t react. He accepts to be criticized and rebuked by others, without getting angry and defending himself. He does not lose his equilibrium. The opposite happens with the egoist, the person who has a sense of inferiority. To begin with he seems humble, but if he is goaded a little, he immediately loses his calm and is irritated and upset.

The humble person believes that all things depend on Christ and that Christ gives His grace and in that way he makes progress. The person who possesses holy humility lives even now in the earthly uncreated Church. He always has the joy of Christ, even in the most displeasing circumstances…..

From the Wounded by Love: The Life and Wisdom of Elder Porphyrios.

“The power to bear Mysteries, which the humble man has received, which makes him perfect in every virtue without toil, this is the very power which the blessed apostles received in the form of fire. For its sake the Saviour commanded them not to leave Jerusalem until they should receive power from on high, that is to say, the Paraclete, which, being interpreted, is the Spirit of consolation. And this is the Spirit of divine visions. Concerning this it is said in divine Scripture: ‘Mysteries are revealed to the humble’ [Ecclus 3:19]. The humble are accounted worthy of receiving in themselves this Spirit of revelations Who teaches mysteries.”
– St. Isaac the Syrian, Ascetical Homily 77

“If you practice an excellent virtue without perceiving the taste of its aid, do not marvel; for until a man becomes humble, he will not receive a reward for his labor. Recompense is given, not for labor, but for humility.”
— St. Isaac the Syrian

The Russian ascetic, Father Tychon, who lived sixty years on Mt. Athos, said, “God blesses with one hand in the morning the entire world, and uses both hands to bless the humble man. A humble person is above the whole world.“

The man who endures accusations against himself with humility has arrived at perfection. He is marvelled at by the holy angels, for there is no other virtue so great and so hard to achieve.
– St Isaac of Syria

God descends to the humble as waters flow down from the hills into the valleys.
– St. John of Kronstadt

Abba John (the Dwarf) said, “Humility and the fear of God are above all virtues.”

Humility is the key of Paradise.
Humility is the perfection of Christian life.
Perfect Christian will say humble man
– Elder Ignatius Kapnisis of Evia

“Humble-mindedness will bring all the virtues.”
– St. Anthimos of Chios +1960

“The humbler our opinion of ourselves, the more swiftly our prayer rises to God. So soon as we lose humility, each and every ascetic effort is nullified. If pride is active in us, or fault-finding, or unfriendliness, the Lord stands remote from us.”
– Archimandrite Sophrony (His Life is Mine: Part 2, Chapter 3; SVS Press pg. 123)

Do not become a disciple of one who praises himself, in case you learn pride instead of Humility.
– St. Mark the Asceti

Apolytikion of Ignatius the God-Bearer in the Fourth Tone

As a sharer of the ways and a successor to the throne of the Apostles, O inspired of God, thou foundest discipline to be a means of ascent to divine vision. Wherefore, having rightly divided the word of truth, thou didst also contest for the Faith even unto blood, O Hieromartyr Ignatius. Intercede with Christ our God that our souls be saved.

Kontakion of Ignatius the God-Bearer in the Third Tone

The divine and brilliant day of thine illustrious contests doth proclaim to all mankind Him that was born of a Virgin; for it was for Him that thou didst thirst to delight in, and didst haste to be devoured by beasts in thy longing. Hence, O glorious Ignatius, the name God-bearer was rightly given to thee.

 

Οι συναντήσεις της οσίας Πελαγίας του Ντιβέγιεβο με τον Μπάτουσκα Σεραφείμ του Σάρωφ

Οσία Πελαγία, η διά Χριστόν Σαλή του Ντιβέγιεβο (+ 1884), μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Εορτάζει στις 30 Ιανουαρίου
στις 14 Ιουνίου – Σύναξη των Αγίων του Ντιβέγιεβο
και στις 10 Σεπτεμβρίου – Σύναξη των Αγίων του Nizhny Novgorod

Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689
Άγιοι Τρεις Ιεράρχες
Εορτάζουν στις 30 Ιανουάριου

«τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταιχνύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά» (Α’ Κορ. α’, 27).

Οι δυο συναντήσεις της οσίας Πελαγίας της δια Χριστόν σαλής με τον Μπάτουσκα Σεραφείμ του Σάρωφ

Μετά το γάμο της η Πελαγία Ιβάνοβνα ταξίδεψε με τον άντρα της και την μητέρα της στο ερημητήριο του Σάρωφ, στον πατέρα Σεραφείμ. Ο άγιος ασκήτευε εκεί και ήταν γνωστός σε όλους για την αγία ζωή του και το προορατικό του χάρισμα. Ο θεοφόρος Γέροντας τους υποδέχτηκε με αγάπη. Ευλόγησε το σύζυγο και την μητέρα της και τους έστειλε στο αρχονταρίκι. Την Πελαγία Ιβάνοβνα την οδήγησε στο κελλί του  κι είχε μαζί της μια αρκετά μακρά συνομιλία. Το τι είπαν, έμεινε μυστικό μεταξύ τους.

Ο άνδρας της όταν είδε πως η ώρα περνούσε κι έπρεπε να φύγουν  κι η γυναίκα του αργούσε, εξαντλήθηκε η υπομονή του, αγρίεψε και πήγε με την μητέρα της να την βρουν. Έφτασαν στο κελλί του π. Σεραφείμ και είδαν τον Γέροντα να οδηγεί την Πελαγία Ιβάνοβνα έξω από το κελλί του κρατώντας την από το χέρι. Εκεί της έκανε εδαφιαία μετάνοια και της είπε:

– Πήγαινε στο μοναστήρι μου μάτιουσκα. Πήγαινε μη χρονοτριβείς. Να φροντίζεις τα ορφανά μου. Πολλοί θα σωθούν από σένα, θα γίνεις ένα αστέρι στον κόσμο. Α, κάτι ξέχασα, αυτό το κομποσχοίνι είναι για σένα. Παρ’ το, μάτιουσκα, παρ’ το.

Ο Ιβάν Ταμπόφτσεφ, που ήταν συγκελλιώτης του γέροντα Σεραφείμ, ήταν μπροστά σ’ αυτό το περιστατικό. Αναφέρει πως, αφού έφυγε η Πελαγία Ιβανοβνα, ο Γέροντας τον πλησίασε, ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους του και είπε:

– Πάτερ Ιβάν, πίστεψέ το, η γυναίκα αυτή που είδες θα γίνει ένα μεγάλο αστέρι, που θα φωτίσει όλο τον κόσμο.

Ο Σεργιέι Βασιλίεβιτς, που ήταν ήδη εξαγριωμένος με όσα είχαν γίνει, άκουσε τα παράξενα λόγια του Γέροντα, είδε το κομποσχοίνι στα χέρια της γυναίκας του κι είπε χλευαστικά στην πεθερά του:

– Δεν είναι καλός ο Σεραφείμ! Δες πόσο άγιος είναι! Δεν περιγράφεται. Που είναι η διορατικότητά του; Είναι στα καλά του; Τι ειν’ αυτά τα πράγματα; Ανύπαντρη είναι και της δίνει κομποσχοίνια και την στέλνει στο Ντιβέγιεβο;

Η μακρά, μυστική και πνευματική συζήτηση που είχε με το θαυματουργό Γέροντα, είχε αποφασιστική επιρροή στη μετέπειτα ζωή της Πελαγίας Ιβάνοβνα. Ακολούθησε έναν περίεργο κι ασυνήθιστο δρόμο, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν άνθρωποι που δεν κατανοούσαν τα μυστήρια, όπως τα κατανοούσε ο γέροντας Σεραφείμ. …

Έπιασε φιλία με την γυναίκα ενός εμπόρου από το Αρζαμά , την Παρασκευή Ιβάνοβνα. Είχε αναλάβει κι εκείνη τον αγώνα της δια Χριστόν σαλής και δίδαξε στην Πελαγία τα μυστικά της αδιάλειπτης προσευχής του Ιησού. Έγινε διαρκής απασχόληση της σ’ όλη της τη ζωή. Στο σπίτι της περνούσε νύχτες ολόκληρες στην προσευχή.

***

(Σε ένα προσκύνημα με άλλες προσκυνήτριες στο Βορονέζ, ο άγιος αρχιεπίσκοπος Αντώνιος), στην Πελαγία Ιβάνοβνα γύρισε και είπε:
– Εσύ, δούλη του Θεού, μείνε εδώ!
Μίλησε κατά μόνας μαζί της τρεις ώρες.
( Και φεύγοντας) της είπε: Δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω για σένα. Αν ο Σεραφείμ ξεκίνησε την πορεία σου, εκείνος και θα την ολοκληρώσει.

Η δεύτερη επίσκεψη στον γέροντα Σεραφείμ

Απελπισμένη η Παρασκευή Ιβάνοβνα, έβλεπε πως οι άγιοι δε φαίνονταν να βοηθούν την Πελαγία. Άκουσε επίσης πως ο βλαντίκα Αντώνιος αναφέρθηκε στο γέροντα Σεραφείμ. Έτσι αποφάσισε να ξαναπάει στο ερημητήριο του Σάρωφ. Πήγε στο γέροντα Σεραφείμ και του είπε:

– Άκουσε, μπάτιουσκα, η κόρη μου, που την είχα φέρει μαζί μου την άλλη φορά, παντρεύτηκε, μα έχασε τα μυαλά της. Κάνει το ένα και τ’ άλλο και δεν ησυχάζει. Δεν υπάρχει τόπος που να μην πήγαμε. Ξέφυγε τόσο πολύ από τον έλεγχο μας, ώστε αναγκαστήκαμε να την δέσουμε με αλυσίδες.

–  Πως μπορέσατε; αναφώνησε ο γέροντας. Πως το κάνατε αυτό το πράγμα; Αφήστε την ελεύθερη. Αφήστε την ελεύθερη. Αφήστε την να κάνει αυτό που θέλει. Αν δεν την αφήσετε, ο Θεός θα σας τιμωρήσει σκληρά. Αφήστε την μόνη της, μην την πειράξετε. Αφήστε την μόνη της.

Τρομοκρατημένη η μητέρα της άρχισε να δικαιολογείται :

–  Βλέπεις έχουμε κι άλλες κόρες. Θέλουν κι αυτές να παντρευτούν. Δεν πολυθέλουν να ζουν με μια τρελλή. Δεν μπορείς να την πείσεις. Δεν ακούει. Και είναι πολύ δυνατή. Δεν μπορείς να την κάνεις καλά, αν δεν την έχεις δεμένη με αλυσίδα. Και πάλι παίρνει την αλυσίδα και γυρίζει σε όλη την πόλη. Είναι ντροπή για μας.

Ο άνθρωπος του Θεού χαμογέλασε άθελά του,καθώς άκουσε τις φαινομενικές σωστές και λογικές δικαιολογίες της μητέρας της. Της είπε :

–  Μητερούλα, ο Κύριος δεν καλεί τις αδύναμες σε τόσο δύσκολο δρόμο. Σε τέτοιους αγώνες καλεί μόνο εκείνους που είναι δυνατοί σωματικά και ψυχικά. Γι’ αυτό μη την αλυσοδένετε, μη την εμποδίζετε. Διαφορετικά θα ‘χετε να κάνετε με το Θεό γι’ αυτό.

Η μητέρα της ευχαριστήθηκε με τα λόγια αυτά του σεβαστού Γέροντα. Κι επειδή φοβούνταν την τιμωρία του Θεού, καλλιτέρεψαν λίγο τη ζωή της Πελαγίας Ιβάνοβνα. Δεν την αλυσόδεναν πια, ούτε και την εμπόδιζαν να βγαίνει από το σπίτι.

Η Πελαγία κέρδισε την ελευθερία της κι άρχισε να περνάει σχεδόν όλες τις νύχτες της στο προαύλιο της εκκλησίας στον Αρζαμά. Την είχαν δει εκεί να προσεύχεται όλη νύχτα στο ύπαιθρο με τα χέρια ψηλά, να βγάζει αναστεναγμούς και τα μάτια της να τρέχουν δάκρυα. Την ημέρα όμως έκανε την τρελλή. Ντυνόταν με κουρέλια και γύριζε στους δρόμους, φώναζε και περνούσε χωρίς ψωμί σχεδόν, νηστική και παγωμένη από το κρύο. Πέρασαν έτσι τέσσερα χρόνια. Και δεν σταμάτησε να επισκέπτεται την δασκάλα της, τη δια Χριστόν σαλή Παρασκευή…

***

Όλα όσα της έτυχαν ως εδώ, προετοίμαζαν την Πελαγία Ιβάνοβνα να ζήσει τη ζωή που της είχε προορίσει ο διορατικός γέροντας Σεραφείμ στην πρώτη συνάντηση που ‘χε μαζί της :

–   Πήγαινε στο μοναστήρι μου μάτιουσκα • πήγαινε μη χρονοτριβείς. Να φροντίζεις τα ορφανά μου. Πολλοί θα σωθούν από σένα, θα γίνεις ένα αστέρι στον κόσμο.

Αυτά τις είχε πει στη συνάντηση αυτή ο ευλογημένος Γέροντας. Η ασκήτρια όμως έπρεπε να ξεπεράσει πολλά εμπόδια. Να υποφέρει βάσανα και θλίψεις. Να πειστεί η οικογένειά της ότι έπρεπε να την αφήσει να πάει στο Ντιβέγεβο. Εκεί ήταν προορισμένη να λάμψει με τους ασυνήθιστους αγώνες της.

Η μητέρα της προσπάθησε με κάθε τρόπο ν’ απαλλαγεί απ’ αυτήν…Προσπάθησε να τη βάλλει στο μοναστήρι του Αλεξέγιεφ στο Αρζαμά και σ’ άλλα μοναστήρια… Η ‘’σαλή’’ δεν ήθελε να πάει πουθενά. Έλεγε και ξανάλεγε συνέχεια :

– Εγώ ανήκω στο Ντιβέγεβο• είμαι του Σεραφείμ και δεν πηγαίνω πουθενά αλλού.

Τα λόγια της επαληθεύτηκαν. Το 1837, όταν πια είχε κοιμηθεί ο όσιος γέροντας Σεραφείμ, στο μοναστήρι ζούσε μια γερόντισσα, η Ιουλιανή Γρηγορίεβνα. Ήταν πολύ έμπειρη στην πνευματική ζωή, μαθήτρια του Οσίου. ..πολύ στοργική και φιλόξενη. (Κάποτε που πήγε για διακονία στο Αρζαμά, η Πελαγία έτρεξε κοντά της) η Ιουλιανή Γρηγορίεβνα γύρισε στην Πελαγία και της είπε με στοργή:

– Έδειξες αρκετά τη σαλότητά σου εδώ. Ας πάμε στο Ντιβέγεβο τώρα, έτσι είναι ευάρεστο στο Θεό.

Η Πελαγία έκανε εδαφιαία μετάνοια και είπε:

– Πάρε με μαζί σου, μάτιουσκα, προστάτεψε με.

Όλοι ξαφνιάστηκαν. Ένας από τους γαμπρούς της χαμογέλασε χαιρέκακα και την ειρωνεύτηκε.

Αυτή όμως έκανε εδαφιαία μετάνοια  με ταπείνωση και είπε:

-«Συγχωρέσέ με, για την χάρη του Χριστού. Δεν θα ξαναγυρίσω κοντά σας ώσπου να πεθάνω»!

Είχε φτάσει πραγματικά η ώρα που είχε προορίσει ο Θεός για να μπει η Πελαγία Ιβάνοβνα στο μοναστήρι.

***

Προείδε τον θάνατό της επτά χρόνια πριν και τον υποδέχθηκε προετοιμασμένη με τα Άχραντα Μυστήρια. Τα τελευταία της λόγια προς την γερόντισσα Άννα ήταν “θα πεθάνω μαμά. Κι όποιος θα με θυμηθεί, θα τον θυμηθώ και εγώ. Αν έχω παρρησία, θα εύχομαι για όλους. ” Πριν από το κοίμηση της υποσχέθηκε ότι : «όλους που ζητάνε βοήθεια από μένα και με παρακαλάνε να προσεύχομαι γι᾿ αυτούς όλους θα τους βοηθώ…». Κοιμήθηκε την 30η Ιανουαρίου 1884 και ενταφιάσθηκε πίσω από το ιερό του Ναού της Αγίας Τριάδος, μέσα σε ένα φέρετρο από κυπαρρίσι, ντυμένη με τα ενδύματα που συνήθιζε (μία λευκή μπλούζα, ένα σαραφάν, ένα μάλλινο σάλι και ένα λευκό μαντήλι).

Στη θέση του απλού ξύλινου Σταυρού, πάνω στον τάφο της μακαριστής γερόντισσας, υψώθηκε σύντομα ένα μνημείο από χυτοσίδηρο. Πάνω του ήταν χαραγμένα αυτά τα λόγια:
….«Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς· ούτω γαρ εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών». (Ματθ.5, 10-12) Εσύ που τα υπέμεινες όλα εδώ και νίκησες με την δύναμη και την αγάπη σου για το Θεό, υπέμεινε την πνευματική αδυναμία μας και με τον σταυρό των αγώνων σου , μεσίτεψε για μας.
Ο “Σεραφείμ του Σεραφείμ”, η Πελαγία του μοναστηριού του Αγίου Σεραφείμ, της Αγίας Τριάδος του Ντιβέγιεβο, ανέλαβε το σταυρό για τη χάρη του Χριστού, έζησε στη γη ολοκληρωτικά κατά Θεόν, και ζει τώρα στους ουρανούς αιώνια με το Θεό.
«Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών». Στον αγκαθοστρωμένο δρόμο των αγώνων σου δεν εγκατέλειψες κανέναν που κατέφυγε σε σένα. Εκεί τώρα, στη μακαριότητα της αιώνιας δόξας του Θεού, μη ξεχνάς το μοναστήρι που τόσο αγάπησες. »

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν Σαλή, μετφρ. Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1996, σελ. 24-27, 34-38, 162-163.

Ο “Σεραφείμ του Σεραφείμ”, η οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο, η διά Χριστόν Σαλή
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/29/16288/

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο, “Πήγαινε, Μάτουσκα, στο Ντιβέγιεβο και προστάτεψε τα ορφανά μου. ….”.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/30/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF/

Απολυτίκιον Οσίας Πελαγίας Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο. (Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Ήχος πλ. α’ Τον Συνάναρχον Λόγον

Διαπλεύσασα πέλαγος πολυκύμαντον του επιγείου σου βίου εν ηρεμία, σεμνή, ψυχική και γεννηθείσα κόσμω θέατρον είληφας χάριν δαψιλή, Πελαγία, εμπαιγμούς και ύβρεις καθυπομείναι ως θείαν δρόσον υψόθεν, θερμή αρτίως κόσμου πρέσβειρα.

Μεγαλυνάριον.

Ίνα τη ψυχή σου εις ουρανούς ανυψώσης, Μήτερ, κατευτέλισας σε αυτήν και της εν Κυρίω μωρίας ανεδείχθης αρτίως, Πελαγία, θείον υπόδειγμα.

Publican and Pharisee, Metropolitan Anthony of Sourozh

PUBLICAN AND PHARISEE
Metropolitan Anthony of Sourozh
4 February 1990

In the Name of the Father, the Son, and the Holy Ghost.

How short, and how well known today’s parable, and yet, how intense its message, how challenging…

Intense it is in its very words: two men come into the church of God, into a sacred realm which in a world that is lost to Him, belongs to Him unreservedly: into His Divine Realm. And one of the men walks boldly into it, takes a stand before God; the other one comes, and doesn’t even dare cross the threshold: he is a sinner, and the Realm is holy, like the space around the Burning Bush in the desert which Moses could not enter without having unshod his feet, otherwise than in adoration and the fear of God.

And how different the words spoken! Apparently the Pharisee praises God, he gives Him glory – but for what? Because He has made a man like him, a man so holy, so worthy of Him, of God; a man who not only keeps all the commandments of the Law, but goes beyond of what God Himself has commanded, and can expect of man. Indeed, he stands before God praising Him, that he, the Pharisee, is so wonderful that he is God’s own glory, the shining, the revelation of God’s holiness…

The Publican does not dare enter into the holy Realm of God.

And the parable is clear: the man who came and stood brokenhearted, ashamed of himself, knowing that he is unworthy of entering this sacred space goes back home forgiven, loved, indeed: accompanied by God Himself Who came into the world to save sinners and Who stands by everyone who needs Him, who recognises his need, or not, unto salvation.

The Pharisee goes home, but he goes home less forgiven; his relationship with God is not the same; he is at the center, God is peripheric to him; he is at the heart of things, God is subservient to him. It does not mean that what he did was worthless; it simply means that as far as he is concerned, it has born no fruit of holiness in himself. The deeds were good, but they were spoiled, poisoned by pride, by self-assertion; the beauty of what he did was totally marred because it was addressed neither to God nor to his neighbour; it was turned in on himself. And we are told that this pride has despoiled this man, has taken away from him the fruits of his good works, the fruit of his outward faithfulness to the law of God, that only humility could have given him and his action full meaning, that only humility could have made his actions into life, into the waters of life gushing into eternity.

But then, the question stands before us: how can we learn anything about humility if that is the absolute condition to be not like the barren fig tree, but fruitful, to be rich harvest and from whom people can be fed.

I do not know that we can move from pride, vanity into humility in a single unless something so tragic happens to us that we see ourselves, we discover ourselves completely bereft of everything that supported our sinful, destructive, barren condition. But there is one thing which we can do: however much we think that we are possessed of gifts of all sorts of heart and mind, of body and soul, however fruitful our action may be, we can remember the words of Saint Paul: O, man! What have you got which was not given you?!.. And indeed, he echoes at this point what Christ said in the first Beatitude, the Beatitude that opens the door to all other Beatitudes, the Beatitude which is the beginning of understanding: Blessed are the poor in spirit… Blessed are those who know, not only with their intellect – but at least with their intellect! – that they are nothing, and they possess nothing which is not a gift of God.

We were called into being out of naught, without our participation: our very existence is a gift! We were given life which we could not create, call out of ourselves. We have been given the knowledge of the existence of God, and indeed, a deeper, more intimate knowledge of God – all that is gift! And then, all that we are is a gift of God: our body, our heart, our mind, our soul – what power have we got over them when God does no longer sustain then? The greatest intelligence can of a sudden be swallowed into darkness by a stroke; there are moments when we are confronted with a need that requires all our sympathy, all our love – and we discover that our hearts are of stone and of ice… We want to do good – and we cannot; and Saint Paul knew it already when he said: The good which I love, I don’t do, and the wrong which I hate I do continuously… And our body depends on so many things!

And what of our relationships, of the friendship which is given us, the love which sustains us, the comradeship – everything that we are and which we possess is a gift: what is the next move: isn’t it gratitude? Can’t we turn to God not as a pharisee, priding ourselves of what we are and forgetting that all that is his, but turning to God and saying: O, God! All that is a gift from You! all that beauty, intelligence, a sensitive heart, all the circumstances of life are a gift! Indeed, all those circumstances, even those which frighten us are a gift because God says to us: I trust you enough to send you into the darkness to bring light! I send you into corruption to be the salt that stops corruption! I send you where there is no hope to bring hope, where there is no joy to bring joy, no love to bring love… and one could go on, on, on, seeing that when we are send into the darkness it is to be God’s presence and God’s life, and that means that He trusts us – He trusts us, He believes in us, He hopes for us everything: isn’t that enough to be grateful?

But gratitude is not just a cold word of thanks; gratitude means that we wish to make Him see that all that was not given in vain, that He did not become man, lived, died in vain; gratitude means a life that could give joy to God: this is a challenge of this particular parable…

Yes, the ideal would be for us to be humble – but what is humility? Who of us knows, and if someone knows, who can communicate it to everyone who doesn’t know? But gratitude we all know; we know small ways, and small aspects of it! Let us reflect on it, and, let us in an act of gratitude recognise that we have no right to be in God’s own realm – and He lets us in! We have no right to commune to Him either in prayer, or in sacrament – and He calls us to commune with Him! We have no right to be His children, to be brothers and sisters of Christ, to be the dwelling place of the Spirit – and He grants it all in an act of love!

Let each of us reflect and ask himself: in what way can he or she be so grateful in such a way that God could rejoice that He has not given in vain, been in vain, lived and died in vain, that we have received the message. And if we grow in true depth of gratitude, at the depth of gratitude we will knock down, adore the Lord, and learn what humility is – not abasement, but adoration, the awareness that He is all we possess, all that we are, and that we are open to Him like the earth, the rich earth is open to the plough, to the sowing, to the seed, to the sunshine, to the rain, to everything in order to bring fruit. Amen!

http://www.mitras.ru/eng/eng_29.htm                                                                                                            http://www.mitras.ru/eng/eng_102.htm 

When the Pharisee went down with empty glory, and the publican bowed himself in repentance, they came to Thee alone, O Master. But the one through boasting lost his reward, and the other by his silence deserved gifts. Wherefore, by those sighs confirm me, O Christ God, since Thou art the Lover of mankind.
+ from the Praises at Orthros, Tone 1

O Lord, Thou didst reproach the Pharisee when he justified himself, boasting of his deeds; and justified the Publican when he approached humbly, seeking forgiveness with sighs; for Thou dost not draw near to arrogant thoughts, nor turn away contrite hearts. Wherefore, we also kneel before Thee meekly, O Thou Who didst suffer for our sakes. Grant us forgiveness and the Great Mercy.
+ Doxasticon from Orthros, Tone 8

Ευάρεστοι στο Θεό είναι οι ταπεινοί άνθρωποι, που οι καρδιές τους είναι γεμάτες ουρανό.

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, Αντιοχείας, ανακομιδή των ιερών Λειψάνων του.

Εορτάζει στις 29 Ιανουαρίου

Πως γινόμαστε ταπεινοί;
Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Όταν δεν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους αλλά ΜΟΝΟ με το Θεό.
Όταν δεν λησμονούμε ότι από την Γέννηση μέχρι τη Σταύρωση ο Χριστός μας κήρυξε με τα έργα Του και τη διδασκαλία Του την Ταπείνωση.
Ταπείνωση είναι η συντριβή της καρδιάς, η αληθινή μετάνοια, η μίμηση της ταπεινώσεως του Χριστού μας.
Τίποτε άλλο δεν ξεχωρίζει τους αληθινούς χριστιανούς και μαθητές του Χριστού από την αληθινή ταπείνωση.

Όλοι οι Άγιοι Πατέρες καταλήγουν στο: Τέλειος Χριστιανός θα πει ταπεινός άνθρωπος.
Ο Κύριος σε όλη Του την Ζωή εδίδαξε και εφήρμοσε την ταπείνωση.
Όταν αδειάσουμε από μέσα μας όλο τον εγωισμό μας, τότε ολόκληρος ο Θεός μπαίνει μέσα μας.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Θεέ μου, σπλαχνίσου κι ελέησέ με τον αμαρτωλό. Αυτά έλεγε ο τελώνης. Δεν απαριθμούσε ούτε τα καλά του έργα ούτε τα κακά. Ο Θεός τα γνωρίζει όλα. Κι ο Θεός δεν επιθυμεί την απαρίθμηση των αμαρτιών, αλλά την ταπείνωση και τη μετάνοια για όλ’ αυτά. Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.
Τα λόγια αυτά τα λένε όλα. Θεέ μου, Εσύ είσαι ο γιατρός κι εγώ ο άρρωστος. Μόνο Εσύ μπορείς να με θεραπεύσεις, σε Σένα μόνο ανήκω. Ο γιατρός είσαι Εσύ, θεραπεία είναι το έλεός Σου…«ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. ιη’14). Ποιος είναι ο υψών εαυτόν και ποιος ο ταπεινών; Κανένας δεν μπορεί να υψωθεί ούτε όσο το φάρδος μιας τρίχας, αν ο Θεός δεν τον σηκώσει…  Λέει ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: «Ο ταπεινός άνθρωπος δεν πέφτει ποτέ. Πού μπορεί να πέσει, αφού βρίσκεται πιο χαμηλά απ’ όλους; Η ματαιότητα είναι μεγάλη αισχύνη, ενώ η ταπείνωση είναι ύψος μεγάλο, τιμή και αξία». Ο αληθινός άνθρωπος της προσευχής βρίσκεται πάντα σε πραγματική μετάνοια. Οι υπερήφανοι έχουν τα μάτια τους διαρκώς υψωμένα προς το Θεό. Οι καρδιές τους όμως είναι κολλημένες στη γη. Αυτοί δεν ευαρεστούν στο Θεό. Ευάρεστοι στο Θεό είναι οι ταπεινοί άνθρωποι, οι πράοι, που έχουν τα μάτια τους χαμηλωμένα στη γη, μα οι καρδιές τους είναι γεμάτες ουρανό.

Η τέλεια ταπείνωση
Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

Ικέτευε ακατάπαυστα τον Κύριο να σ’ αξιώσει ν’ ανταποκριθείς στο θείο κάλεσμά Του: «Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω.

Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου και διδαχτείτε από το δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρουν ανάπαυση» (Ματθ. 11:28-29). Πουθενά δεν θα βρεις τόση ανάπαυση, όση μέσα στην ταπείνωση. Πουθενά δεν θα βρεις τόση ταραχή, όση μέσα στην υπερηφάνεια. Ταπεινώσου μπροστά σε όλους και θα υψωθείς από τον Κύριο. Αλλά και όταν υψωθείς από Εκείνον μείνε πάλι ταπεινός, για να μη χάσεις τη χάρη Του. «Ταπεινωθείτε ενώπιον του Κυρίου και αυτός θα σας υψώσει» (Ιακ. 4:10).

Ο Θεός σε τράβηξε από την ανυπαρξία και σ’ έφερε στο φως της ζωής. Η ύπαρξη δεν είναι κατόρθωμα δικό σου. Ούτε γνωρίζεις πού θα βρεθείς μετά την πρόσκαιρη παραμονή σου σ’ αυτή τη γη. Ταπεινώσου λοιπόν. Και μαζί με τον προφήτη λέγε πάντοτε: «Κύριε, δεν υπερηφανεύτηκε η καρδιά μου, ούτε είχε υπεροψία το βλέμμα μου• δεν καταπιάστηκα με πράγματα μεγάλα, ούτε μ’ εκείνα που με ξεπερνούν» (Ψαλμ. 130:1). Και ακόμα: «Εγώ είμαι σκουλήκι και όχι άνθρωπος, περίγελο των ανθρώπων και περιφρόνια του κόσμου» (Ψαλμ. 21:7). Χωρίς τη βοήθεια του Θεού τίποτε δεν μπορείς να κάνεις. Και όλα όσα έχεις, στον Θεό ανήκουν και από Εκείνον τα πήρες δωρεάν. Λοιπόν; «Τι έχεις που δεν το έλαβες; Και αν έλαβες, γιατί καυχιέσαι σαν να μην έλαβες;» (Α’ Κορ. 4:7)

Χωρίς τη χάρη του Θεού δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα ξερό καλάμι, ένα άκαρπο δέντρο, ένα άχρηστο κουρελόπανο, σκεύος αμαρτίας, δοχείο παθών. Όλα τα καλά που έχεις μέσα σου είναι της χάριτος του Θεού. Δικά σου είναι μόνο τα πάθη και οι αμαρτίες.

Η μετάνοια, η συντριβή και το πένθος για τις αμαρτίες είναι η αρχή της ταπεινώσεως. Και όταν βάλεις αρχή στην ταπείνωση, τη γνήσια και ειλικρινή, το πρώτο πράγμα που θα αισθανθείς θα είναι το μίσος προς κάθε έπαινο και κάθε ανθρώπινη δόξα. Έπειτα θα εξοριστούν σταδιακά από μέσα σου ο θυμός, η οργή, η μνησικακία, ο φθόνος και όλα τα κακά. Ύστερα θ’ αρχίσεις να θεωρείς τον εαυτό σου ως τον αμαρτωλότερο όλων των ανθρώπων και άξιο της κολάσεως. Αυτή η συνείδηση όμως θ’ αυξάνει και θα τρέφει την ταπείνωση, κι έτσι όλο και περισσότερο θα προχωρείς προς την κατάκτηση της κορυφής αυτής της θείας αρετής.

Όποιος γνώρισε πραγματικά τον εαυτό του έκανε την αρχή για την απόκτηση της ταπεινώσεως. Γιατί είδε το μέγεθος της αδυναμίας του αλλά και τον βόρβορο που κρύβει μέσα της η ψυχή του. Απελπισμένος τότε από τον εαυτό του, στράφηκε «συντετριμμένος και τεταπεινωμένος» προς τον Θεό ζητώντας ακατάπαυστα το έλεός Του.

Να λοιπόν με ποιον τρόπο, λένε οι Πατέρες, θα διαπιστώσεις αν άρχισες ν’ αποκτάς τη μακάρια ταπείνωση: αν κυριευθείς από μόνιμο και φλογερό έρωτα της προσευχής.

Τι είναι λοιπόν ταπείνωση; Είναι, όπως είπε κάποιος άγιος, η γνώση του εαυτού σου και της μηδαμινότητάς σου. Και ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση είναι οι σωματικοί κόποι, που γίνονται με επίγνωση του σκοπού τους, το να θεωρείς ειλικρινά τον εαυτό σου χειρότερο απ’ όλους τους ανθρώπους και, περισσότερο ακόμη, κάτω απ’ όλη την κτίση, καθώς και η αδιάλειπτη προσευχή. Αυτός ο δρόμος φέρνει στην ταπείνωση. Η φύση της ταπεινώσεως όμως είναι θεϊκή και ακατάληπτη. Γι’ αυτό και κανείς δεν μπορεί να σε διδάξει με λόγια το πώς δημιουργείται και αναπτύσσεται στην ψυχή, αν δεν το διδαχθείς νοερά από τον Κύριο και από την πείρα του πνευματικού αγώνα σου.

Γιατί οι σωματικοί κόποι οδηγούν στην ταπείνωση; Διότι οι κόποι ταπεινώνουν το σώμα. Και όταν ταπεινώνεται με επίγνωση το σώμα, ταπεινώνεται και η ψυχή.

Γιατί το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του κάτω απ’ όλη την κτίση οδηγεί στην ταπείνωση; Διότι όταν τοποθετηθείς εσωτερικά έτσι, είναι αδύνατο να θεωρήσεις τον εαυτό σου καλύτερο από τον αδελφό σου ή να υπερηφανευθείς για κάτι ή να κατακρίνεις ή να εξουθενώσεις κάποιον.

Και γιατί η αδιάλειπτη προσευχή οδηγεί στην ταπείνωση; Διότι, αν κοιτάξεις στα βάθη της ψυχής σου, θα δεις ότι κανένα καλό δεν έχεις και ότι τίποτε δεν μπορείς να κατορθώσεις χωρίς τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού. Και τότε δεν θα κουραστείς να Τον ικετεύεις να σ’ ελεήσει και να σε σώσει. Κι αν κατορθώσεις κάτι, γνωρίζεις καλά ότι στη δύναμη του Θεού το οφείλεις και όχι στη δική σου δύναμη. Και ταπεινώνεσαι βαθιά, τρέμοντας μήπως χάσεις τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού. Κι έτσι με ταπείνωση προσεύχεσαι και με την προσευχή ταπεινώνεσαι και προοδεύεις πνευματικά.

Τέτοια ταπείνωση είχαν οι άγιοι. Αυτή η ταπείνωση, μας διδάσκει ο αββάς Δωρόθεος, είναι η τέλεια ταπείνωση και αναπτύσσεται στην ψυχή σαν φυσικό αποτέλεσμα της ακριβούς τηρήσεως των εντολών του Κυρίου.

Από το βιβλίο: Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ, Πνευματικό Αλφάβητο, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 33.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Βλέποντας την πρόνοια του Θεού, κάθε άνθρωπος αισθάνεται την πίστη του σ᾿ Εκείνον να στερεώνεται και να αυξάνεται. Διακρίνοντας πίσω απ᾿ όλα τα γεγονότα το αόρατο χέρι του Κυρίου να κυβερνά τον κόσμο, μένει ατάραχος μπροστά στις φοβερές φουρτούνες της θάλασσας του βίου. Τα άγρια κύματα, οι τρομερές θύελλες, τα μαύρα σύννεφα δεν τον τρομάζουν. Πιστεύει πως το να γίνει κανείς πολίτης της θείας πολιτείας της Εκκλησίας καθώς και οι τύχες όλων των ανθρώπων ορίζονται από τον παντοδύναμο και πάνσοφο Θεό. Αυτή η πεποίθηση τον γεμίζει ικανοποίηση και ειρήνη. Στο αδύναμο πλάσμα, τον άνθρωπο, ταιριάζουν η ταπεινή υποταγή και η ευλαβική αποδοχή των κρίσεων του δυνατού Πλάστη. Μακάρι πάντοτε στη ζωή του να ακολουθεί την πορεία που Εκείνος έχει χαράξει και να εκπληρώνει τους σκοπούς που Εκείνος έχει καθορίσει! Για όλα, δόξα τω Θεώ!
Ο πιστός μαθητής του Χριστού παραδίνει την ψυχή του και την αιώνια προοπτική του στα χέρια Εκείνου, με ακλόνητη εμπιστοσύνη και αταλάντευτη ελπίδα στην αγαθότητα και τη δύναμή Του.

Ωδή ς’, Τριωδίου  Ήχος πλ. β’  Του βίου την θάλασσαν

Τους τρόπους ζηλώσωμεν, του Σωτήρος Ιησού και την αυτού ταπείνωσιν, οι ποθούντες την άληκτον της χαράς, τυχείν κατασκήνωσιν, εν τη χώρα των ζώντων αυλιζόμενοι.

Υπέδειξας Δέσποτα, τοις οικείοις Μαθηταίς υψοποιόν ταπείνωσιν, τω λεντίω ζωννύμενος την οσφύν, τους πόδας απέπλυνας, και τον τρόπον μιμείσθαι παρεσκεύασας.

Ωδή ζ’, Τριωδίου  Ήχος πλ. β’  Δροσοβόλον μεν την κάμινον

Δικαιώσεως τοις έργοις επαιρόμενος, βρόχοις κενοδοξίας δεινώς, περιεπάρη Φαρισαίος άμετρα αυχών, Τελώνης δε κούφω τω πτερώ, της ταπεινώσεως αρθείς, Θεώ προσήγγισε.

Ταπεινώσεως ως κλίμακι χρησάμενος, τρόπω Τελώνης προς ουρανών, ύψος επήρθη, της αλαζονείας δε αρθείς, κουφότητι δείλαιος σαθρά, ο Φαρισαίος καταντά, προς Άδου πέταυρον.

Τους δικαίους ενεδρεύων μεν ο δόλιος, τρόποις κενοδοξίας συλά, αμαρτωλούς δε, βρόχοις απογνώσεως δεσμεί. Αλλ’ ούν εκατέρων των κακών, οι του Τελώνου ζηλωταί, ρυσθήναι σπεύσωμεν.

Ωδή θ’, Τριωδίου  Ήχος πλ. β’ Θεόν ανθρώποις ιδείν

Οδόν υψώσεως την ταπείνωσιν, παρά Χριστού λαβόντες, σωτηρίας υπόδειγμα, του Τελώνου τον τρόπον ζηλώσωμεν, τύφον υπεροψίας, πόρρω βαλλόμενοι, γνώμη ταπεινόφρονι Θεόν εξιλεούμενοι.

Thirsty Jesus and to quench her thirst with his love. St. Isaac the Syrian the Hesychast

St. Isaac the Syrian the Great Hesychast

Commemorated on January 28

Thirsty Jesus and to quench her thirst with his love.

Above all things: Love Silence

Silence is a mystery of the age to come, but words are instruments of this world.

Blessed is he who humbles himself in all things, for he will be exalted in all. For a man who for God’s sake humble himself, and thinks meanly of himself, is glorified by God. The man who hungers and thirsts for God’s sake, God will make drunk with His good things. And he who goes naked for God’s sake is clad by Him in a robe of incorruption and glory. And he who becomes poor for His sake is consoled with His true riches.

Spread your cloak over the man who is falling and cover him.And if you cannot take upon yourself his sins and receive his chastisement in his stead, then at least patiently suffer his shame and do not disgrace him.

A handful of sand, thrown into the sea, is what sinning is, when compared to God’s Providence and mercy. Just like an abundant source of water is not impeded by a handful of dust, so does the Creator’s mercy not defeated by the sins of His creations.

A man who is truly humble is not troubled when he is wronged and he says nothing to justify himself against the injustice, but he accepts slander as truth; he does not attempt to persuade men that he is calumniated, but he begs forgiveness. St. Isaac the Syrian, from The Ascetical Homilies

The assembly of the humble is loved of God just as the assembly of the seraphim.

Be peaceful within yourself, and heaven and earth will be at peace with you. Be diligent to enter into the treasury that is within you, and you will see the treasury of Heaven: for these are one and the same, and with one entry you will behold them both. The ladder of the Kingdom is within you, hidden in your soul. Plunge deeply within yourself, away from sin, and there you will find steps by which you will be able to ascend.

If you desire to perform good deeds, surrender yourself to every type of sorrow, because sorrow gives birth to humility. As long as we haven’t attained a true direction, we will be drawing closer to humility through temptations. A person, who enjoys his good deeds without sorrow, is a person to whom the gates of pride are open.

God is close to the heart of the one that cries out to Him in sorrow.

God does not grant big endowments without great temptations. God determines temptations commensurate to endowments.

A merciful heart — is a heart afire for all creation: for people, bird, animals, (even) for demons and all of God’s creations. At the recollection of them or at looking at them, the eyes of the person shed tears. From a great compassion, his heart is moved and he is unable to hear or witness any type of harm or even minor sorrow that the creatures endure. That is why he is continually praying for the irrational animal, for the enemies of the truth and those that have brought him harm, so that they would be saved and granted mercy. And he prays for the dumb animal with such great sorrow, which his heart evokes, that it is without bounds and akin in all respect to God’s.

He who shows kindness toward the poor has God as his guardian, and he who becomes poor for the sake of God will acquire abundant treasures. God is pleased when He sees people showing concern for others for His sake.

Through God’s providence, he who respects every person for God’s sake, privately acquires help from every human being.

St. Isaac the Syrian the Great Hesychast, ”Paradise is the love of God, wherein is the enjoyment of all blessedness.”
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/27/12087/Synaxarion

On the 28th of this month (January), we keep the memory of our Righteous and God-bearing Father Isaac the Syrian, who was the Bishop of the city of Ninevah.

Apolytikion of Isaac the Syrian. Plagal of the First Tone

He that thundered on Sinai with saving laws for man hath also given thy writings as guides in prayer unto monks, O revealer of unfathomable mysteries; for having gone up in the mount of the vision of the Lord, thou wast shown the many mansions. Wherefore, O God-bearing Isaac, entreat the Saviour for all praising thee.

Kontakion in the Plagal of the Fourth Tone

As an ascetic and God-bearer great in righteousness and an instructor of monastics do we honour thee, thou revealer of things sacred, and our protector. But, O Isaac, since thou hast great boldness with the Lord, intercede with Him for all of us who sing thy praise and who cry to thee: Rejoice, O Father most wise in God

Megalynarion

Hail, O divine canon of hesychia, hail, O wise teacher of monastics, hail, you who offer the grace of your word to everyone, O venerable Isaac.

Το κλειδί της καρδιάς είναι η αγάπη. Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, ο Mέγας Hσυχαστής
Εορτάζει στις 28 Ιανουαρίου

Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού. Μέσα σ’ αυτήν υπάρχει η τρυφή όλων των μακαρισμών.

Τίποτε δεν μπορεί να φέρει την καρδιά μας κοντά στο Θεό, όσο η ελεημοσύνη.

Ο Θεός δε χρειάζεται τίποτε. Ευφραίνεται όμως όταν δει κάποιον να αναπαύει την εικόνα του και να την τιμά για την αγάπη του.

Το κλειδί της καρδιάς για την απόκτηση των θείων χαρισμάτων δίνεται μέσω της αγάπης προς τον πλησίον.

Όποιος καταφρονεί τον ασθενή αδελφό του δεν πρόκειται να δει το φως του Θεού. Και οποίος αποστρέφει το πρόσωπο του από τον ευρισκόμενο σε στενοχώρια, η ημέρα του θα είναι σκοτεινή.

Στήριζε με το λόγο σου τους ασθενείς και αυτούς πού έχουν λυπημένη καρδιά και, όσο στο χέρι σου έχεις υλικά αγαθά, ελέησε τους και θα σε υποστηρίξει η δύναμη του Θεού πού συντηρεί τα πάντα.

Όποιος λοιπόν ακούσει ή δει με τα μάτια του ότι κάτι στενοχωρεί τον αδελφό του και δεν μπορεί να τον αναπαύσει με υλικά αγαθά, αλλά τον συμπονάει και καίεται η καρδιά του γι’ αυτόν και αυτός είναι αληθινά ελεήμων. Το ίδιο είναι ελεήμων και όποιος δεχθεί ράπισμα από τον αδελφό του και δεν του αντιμιλήσει με την κοσμική αδιαντροπιά και δεν προκαλέσει λύπη στην καρδιά του.

Προφυλάξου και μην ελέγχεις κανένα για κανένα πράγμα. Η αγάπη δε θυμώνει, μήτε ελέγχει κανέναν με πάθος!…

Εάν δώσεις κάτι στο φτωχό, να το δώσεις με πρόσωπο ιλαρό και με καλά λόγια να τον παρηγορήσεις για τη θλίψη του, να δίνεις μεγαλόψυχα και με ιλαρό πρόσωπο και να δίνεις περισσότερο απ’ όσο σου ζητάνε. Όταν κάνεις αυτό πού είπα, η ιλαρότητα του προσώπου σου κυριαρχεί στο μυαλό του περισσότερο παρά αυτό πού χρειαζόταν και το έλαβε.

Δε θα αμελήσω να αναφέρω τι έκαμε ο άγιος Μακάριος ο Μεγάλος, για να ελέγξει εκείνους πού καταφρονούν τους αδελφούς τους. Βγήκε λοιπόν κάποτε να επισκεφθεί έναν άρρωστο αδελφό και ρώτησε τον άρρωστο αν ήθελε τίποτε. Εκείνος αποκρίθηκε πώς θα ‘θελε λίγο φρέσκο ψωμί. Και επειδή όλοι οι μοναχοί εκείνο τον καιρό όλη τη χρονιά συνήθιζαν και έφτιαχναν το ψωμί παξιμάδια, σηκώθηκε αμέσως εκείνος ο αξιομακάριστος άνθρωπος και, μ’ όλα τα ενενήντα του χρόνια, βάδισε από τη σκήτη του στην Αλεξάνδρεια και αντάλλαξε τα ξερά ψωμιά, πού πήρε από το κελί του, με φρέσκα και τα πήγε στον αδελφό.

Αλλά και o αββάς Αγαθών, που ήταν σαν αυτόν το Μεγάλο Μακάριο πού ανέφερα, έκαμε κάτι ακόμη πιο σπουδαίο. Αυτός o αββάς ήταν o πιο έμπειρος στα πνευματικά από όλους τους μοναχούς του καιρού του και τιμούσε τη σιωπή και την ησυχία περισσότερο απ’ όλους. Αυτός λοιπόν o θαυμαστός άνθρωπος, όταν είχε πανηγύρι στην πόλη, πήγε να πουλήσει το εργόχειρο του οπότε βρήκε στην αγορά έναν ξένο άρρωστο και παραπεταμένο σε μιαν άκρη. Τι έκανε τότε; Νοίκιασε ένα σπιτάκι και έμενε κοντά του ασκώντας χειρωνακτική εργασία. Ό,τι έβγαζε το ξόδευε για τον άρρωστο και τον υπηρετούσε συνέχεια έξι μήνες, μέχρι πού o άρρωστος έγινε καλά.

Λένε για τον μακάριο Αντώνιο ότι ποτέ του δε σκέφθηκε να κάνει κάτι πού να ωφελεί τον εαυτό του πιότερο από τον πλησίον του κι αυτό, γιατί πίστευε πώς το κέρδος του πλησίον του είναι γι’ αυτόν άριστη εργασία.

Και πάλι είπαν για τον αββά Αγάθωνα, ότι έλεγε πώς «ήθελα να βρω ένα λεπρό και να λάβω το σώμα του και να του δώσω το δικό μου». Είδες τέλεια αγάπη; Και πάλι, αν είχε κάποιο πράγμα χρήσιμο, δεν άντεχε να μην αναπαύσει μ’ αυτό τον πλησίον του. Είχε κάποτε μια σμίλη για να κόβει τις πέτρες. Ήρθε λοιπόν ένας αδελφός κοντά του και, επειδή την είδε και τη θέλησε, δεν τον άφησε να βγει από το κελί του χωρίς αυτή.

Σπείρε την ελεημοσύνη με ταπείνωση και θα θερίσεις το έλεος του Θεού την ημέρα πού θα σε κρίνει.

Αδελφέ μου ασκητή, αν σου περισσεύει κάτι απ’ αυτά πού σου χρειάζονται για σήμερα, δώσ’ το στους φτωχούς και πήγαινε να προσφέρεις τις προσευχές σου στο Θεό με παρρησία. Μίλησε δηλ. με το Θεό σαν γιος με πατέρα. Τίποτε δεν μπορεί να φέρει την καρδιά μας κοντά στο Θεό, όσο ή ελεημοσύνη. Και τίποτε δεν προκαλεί στο νου τόση γαλήνη, όση η θεληματική φτώχεια.

Αν έχεις μέσα σου λύπη, για έναν άνθρωπο πού για κάποιο λόγο, σωματικά ή ψυχικά, είναι άρρωστος, εκείνη την ήμερα να θεωρείς τον εαυτό σου μάρτυρα και να αισθάνεσαι ότι έπαθες για το Χριστό και ότι αξιώθηκες να τον ομολογήσεις όπως οι ομολογητές.

Είπε ο Κύριος: «Ό,τι θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι και σεις να κάνετε σ’ αυτούς»(Λουκ. 6, 31) Όταν όμως ο άνθρωπος δεν έχει υλικά αγαθά ούτε σωματική δύναμη για να εκπληρώσει την αγάπη προς τον αδελφό του, τότε είναι αρκετή για το Θεό μόνη η αγάπη για τον αδελφό, πού φυλάγεται στην προαίρεση του.

Να μοιράζεσαι τη λύπη των ανθρώπων πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου με όλη σου την καρδιά και θ’ ανοίξει μπροστά στις ικεσίες σου η πηγή του ελέους του Θεού.

Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα δικά σου θελήματα, αλλά προσευχήσου να γίνεται το θέλημα του Κυρίου σε σένα.
Ζήτα στην προσευχή σου πρώτα τη Βασιλεία του θεού και όλα τα λοιπά θα σου προστεθούν. H αγάπη είναι καρπός της προσευχής. 

Ο ελεών το φτωχό έχει το Θεό να φροντίζει για τις δικές του ανάγκες. Και αυτός πού στερείται για το Θεό, βρήκε θησαυρούς ακένωτους.
Ο Θεός δε χρειάζεται τίποτε. Ευφραίνεται όμως όταν δει κάποιον να αναπαύει την εικόνα του και να την τιμά για την αγάπη του.

Τι είναι καρδία ελεήμων; Είναι να φλέγεται από αγάπη η καρδιά για όλη την κτίση.

Ω αγάπη! Μακάριος είναι εκείνος, που βρήκε εσένα, το λιμάνι κάθε χαράς!…

Δίψα Θεού , Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/27/%CE%B4%CE%AF%CF%88%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA-%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82/Απολυτίκιον Οσίου  Ισαάκ Σύρου. Ήχος α’

Της ερήμου πολίτης και εν σώματι Άγγελος, και θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ημών Ισαάκ , νηστεία αγρυπνία προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τους νοσούντας, και τας ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα.

Απολυτίκιον Οσίου  Ισαάκ Σύρου.Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Καταγώγιον θεογνωσίας αγιότητος και θεωρίας των μοναστών οδηγός ακριβέστατος, κατευθύνεις ηδύνης εκάστοτε, τους σπουδαστάς των σων λόγων θεόσοφε, Ισαάκ Σύρε Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, φωτίσαι αγιάσαι τας ψυχάς ημών.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις ησυχίας θείος κανών, χαίροις μοναζόντων, ο διδάσκαλος ο σοφός, χαίροις ο παρέχων, τα πρόσφορα εκάστω, της χάριτος τω λόγω, Ισαάκ Όσιε.

Ήχος δ’·. Έδωκας σημείωσιν.

Βίβλος η των λόγων σου, οία λειμών ευωδέστατος, διδαχών σου τοις άνθεσιν, ευφραίνει μακάριε, ημών τας αισθήσεις, τας της διανοίας, καί δυσωδίαν των παθών, και ακηδίας εκ των ψυχών ημών, διώκει θείω Πνεύματι· σύ γαρ βιώσας ως άγγελος, κατευθύνεις τον νουν ημών, Ισαάκ προς τα κρείττονα.