About the providence of Zacchaeus of little stature. Saint Nikolai Velimirovich of Ohrid

Homily Saint Nikolai Velimirovich of Ohrid
About the providence of Zacchaeus of little stature

“Today, salvation has come to this house” (St. Luke 19:9).

Thus it was spoken by the One Whose word is life and joy and restoration of the righteous. Just as the bleak forest clothes itself into greenery and flowers from the breath of spring, so does every man, regardless of how arid and darkened by sin, becomes fresh and youthful from the nearness of Christ. For the nearness of Christ is as the nearness of some life-giving and fragrant balsam which restores health, increases life, give fragrance to the soul, to the thoughts and to the words of man. In other words, distance from Christ means decay and death and His nearness means salvation and life.

“Today, salvation has come to this house” said the Lord upon entering the house of Zacchaeus the sinner. Christ was the salvation that came and Zacchaeus was the house into which He entered. Brethren, each one of us is a house in which sin dwells as long as Christ is distant and to which salvation comes when Christ approaches it. Nevertheless, will Christ approach my house and your house? That depends on us. Behold, He did not arbitrarily enter the house of the sinner Zacchaeus, rather He entered as a most desired guest. Zacchaeus of little stature climbed into a tree in order to see the Lord Jesus with his own eyes. Zacchaeus, therefore, sought him; Zacchaeus desired Him. We must also seek Him in order to find Him and desire Him in order that He would draw nearer to us and, with our spirit, to climb high in order to encounter His glance. Then He will visit our house as He visited the house of Zacchaeus and with Him salvation will come.

Draw near to us O Lord, draw near and bring to us Your eternal salvation.
To You be glory and thanks always. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date February 4, and New Calendar date February 17.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-4-february-17.html

Το ιερό έργο του γονέα θα μας αγιάσει. Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ

Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ

Να προσέχεις πολύ τα παιδιά σου. Ζούμε σε μιάν εποχή, που τη χαρακτηρίζει μεγάλη ελευθερία στην έκφραση της σκέψεως, αλλά ελάχιστη ευαισθησία για τη θεμελίωσή της πάνω στην αλήθεια. Δίδαξε λοιπόν εσύ τα παιδιά σου ν᾿ αγαπήσουν την αλήθεια.

Από το βιβλίο «Πνευματικές Νουθεσίες»,Οσίου Μακαρίου της Όπτινα

Όταν ζούμε ρεαλιστικά και εμπιστευόμαστε ενεργά τη ζωή μας στον Θεό, μας χαρίζεται η εμπειρία της Θείας Πρόνοιας στη δική μας συγκεκριμένη κατάσταση.
Το χρόνο που αφιερώνουμε – και πρέπει να βρίσκουμε χρόνο – για κατά μόνας προσευχή και μελέτη της Αγίας Γραφής, δεν πρέπει να τον αφαιρούμε από το χρόνο που θα έπρεπε να περάσουμε με την οικογένειά μας. Ο,τιδήποτε κάνουμε έχει ως σκοπό την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος• αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε ο,τι συμφωνεί με το θέλημα του Θεού για μας στη δική μας συγκεκριμένη προσωπική περίπτωση. Αν έχουμε παιδιά, το ιερό έργο του γονέα θα μας αγιάσει τόσο, όσο και η νηστεία, η ατομική μας προσευχή και η μελέτη.

Μπορούμε επίσης να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να μιλούν στο Χριστό για τα προβλήματα και τις χαρές τους.

Η Παράδοση δεν μπορεί να επιβληθεί δια της βίας, μόνο και μόνο επειδή η αλήθεια της είναι αιώνια· πολύ λιγότερο θα μπορούσαμε να βάλουμε ως στόχο να επιβάλουμε στα παιδιά μας τη δική μας περιορισμένη αντίληψη της Παράδοσης. Η αρχή που έχουμε ως δάσκαλοι είναι: «Το πνεύμα μη σβέννυτε» (Α’ Θεσ. 5,19).

Κορίτσι (17): «Πιστεύω στον Θεό, αλλά θέλω να το μελετήσω μόνη μου. Οι γονείς μου τρομάζουν και λένε ότι θα έπρεπε απλώς να εμπιστεύομαι την Εκκλησία».

Αυτό το είδος σχολίου – λυπάμαι που το λέω – το ακούω συχνά από παιδιά ευσεβών οικογενειών…Η άσκηση πίεσης εναντίον της προσωπικής διερεύνησης οδηγεί σε ανειλικρίνεια ή σε περιπτώσεις εσκεμμένης «κακής συμπεριφοράς», όπως η χρήση ναρκωτικών. Είναι προτιμότερο να αισθάνεσαι από την παιδική σου ηλικία την ελευθερία των παιδιών του Θεού· τότε η «ελευθερία» του κόσμου θα είναι λιγότερο ελκυστική. Αν ένα παιδί αισθάνεται καταπιεσμένο, ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει, είναι να ενθαρρύνουμε την αναζήτηση για την πληρότητα της αληθείας, ενώ εμείς στεκόμαστε δίπλα με ανοικτή διάθεση.

Ενθαρρύνουμε το παιδί, καθώς μεγαλώνει, να προσεύχεται μόνο του και να συμβουλεύεται ένα πνευματικά έμπειρο πρόσωπο για διάφορες αποφάσεις. Οι γονείς μαθαίνουν να δέχονται να εξαιρούνται από κάποιες αποφάσεις σχετικές με το παιδί και από το παιδί. Το παιδί έχει την ανάγκη και την ικανότητα να διερευνά με βάση τη δική του εμπειρία τη διδασκαλία που ακούει ή βλέπει σε άλλους. «Προσευχήσου γι’ αυτό»· «διαβάστε σχετικά με αυτό»· «σκέψου πώς αισθάνεσαι μετά τη Θεία Κοινωνία»…· τέτοιες φράσεις επαναλαμβάνονται στη χριστιανική αγωγή. Δεν φοβόμαστε μια τέτοια παιδαγωγική· η αλήθεια μπορεί να αντέξει μια τέτοια δοκιμασία, με τρόπο που δεν μπορεί η πλύση εγκεφάλου. Αυτή είναι μια περιοχή όπου η Εκκλησία διαφέρει ριζικά από μια «καταστροφική λατρεία»

Μεταχειριζόμαστε το κάθε παιδί ως μοναδικό, έστω κι αν μεταδίδουμε την Παράδοση σε πολλά παιδιά ταυτοχρόνως. Επιτρέπουμε στο κάθε παιδί τον δικό του ρυθμό. Ένα παιδί μπορεί πράγματι να χρειάζεται υποστήριξη στο δρόμο του· το βασικό είναι να διακρίνουμε τις ανάγκες του παιδιού την κάθε στιγμή και όχι να υποχρεώνουμε κάποιον να ακολουθήσει ένα προκαθορισμένο ιδανικό πρόγραμμα.

(Πηγή: Αδελφής Μαγδαληνής, Συνομιλίες με παιδιά – Μεταδίδοντας την πίστη, Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2008)

Το κεφάλι του παιδιού δεν είναι δοχείο να το γεμίσουμε, είναι σπίρτο και φωτιά για να το ανάψουμε!
Χρίστος Τσολάκης, καθηγητής νεοελληνικής γλώσσας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

https://www.youtube.com/watch?v=1wSMhhra_3M

“Go, Matushka, to Diveyevo and defend my orphans…” Saint Pelagia Ivanovna ,fool for Christ’s of Diveyevo

Saint Pelagia Ivanovna ,fool for Christ’s of Diveyevo and the disciple of St. Seraphim of Sarov

Celebrated on January 30 (July 8, when the women saints of Diveyevo are remembered )

“…we are made a spectacle unto the world, and to angels, and to men. We are fools for Christ’s sake.” (I Cor. 4:9-10)
“God has chosen the foolish things of the world to confound the wise, and God has chosen the weak things of the world to confound those who are mighty. ” (1 Cor 1:27)

Still in her lifetime there settled in Diveyevo another fool-for-Christ, Pelagia Ivanovna Sembrenikova. As a young married woman she visited St. Seraphim, who conversed privately with her for a long time. On parting, the Elder bowed to her and said, “Go, Matushka, to Diveyevo and defend my orphans. God win glorify you there.” And he handed her a prayer rope. As she walked away, a young monk standing outside the elder’s cell asked him who she was. “Trust God, Fr. John,” replied the Saint, “this woman whom you see will be a great luminary for the whole world….She is Pelagia Ivanovna, from Arzamas.”

***

St. Paisios the Athonites

Blessed are those who managed to act the fool and, in this way, protected their spiritual wealth.

Blessed are those who prefer to be wronged rather than to wrong others and accept serenely and silently injustices. In this way, they reveal in practice that they believe in “one God, the Father Almighty” and expect to be vindicated by Him and not by human beings who repay in this life with vanity.

Blessed, however, according to the divine Paul, are those who have but a nest to perch in, a little food and some coverings• For, in this way, they’ve managed to become estranged from the vain world, using the earth as a footstool, as children of God, and their mind is constantly found close to God, their Good Father.

Blessed and thrice blessed, however, are the very wise who feign foolishness for the love of Christ and mock all the vanity of the world. This foolishness for Christ’s sake is worth more than all the knowledge and wisdom of the wise of this world.

***

Foolishness-for-Christ’s-sake is considered to be the most difficult of Christian spiritual exploits. Foolishness-for-Christ (yurodstvo) is none other than one of the forms, one of the manifestations of love for the Cross…

The essence of this exploit is in a voluntary acceptance of humiliation and insults in order to achieve the height of humility, meekness and goodness of heart and by this to cultivate love even for one’s enemies and persecutors. It is a life-and-death struggle not only with sin, but with the root of sin – pride in all its secret displays. A fool-for-Christ (yurodivy) is determined to follow the crucified Christ and to live keeping completely away from all earthly comforts. 

A fool-for-Christ does not in the least seek esteem or love from people; he even does not care to leave a good memory of himself among people. This main principle was the source of the strength and courage shown by fools-for-Christ, when they took their sorrowful way of exile and opposed evil and injustice, regardless of their source or the respect or social position of those who committed them. http://www.russia-hc.ru/

Metropolitan Kallistos Ware says, The Fool for Christ, has no possessions, no family, no position, and so can speak with a prophetic boldness. He cannot be exploited, for he has no ambition;

Only when man rejects pride can he defeat the world and devote himself to God.

***

Father Sophrony would sometimes say to me, ‘If I had never known the lives of the Saints, I would have fallen into despair many times; but being familiar with them, I was able to bear more.’ It is important to know the lives of the Saints for they contain descriptions of the various phenomena and stages of the spiritual life. When we come to experience these for ourselves, we recall what we have read in order to be confirmed and reassured on the way of salvation. During times of testing, great consolation can be derived even from indirect knowledge of the spiritual life. This gives us the courage to say, ‘Lord, let me experience this for myself,’ which is exactly what God wants.

One way of conducting our experiment is to ponder God’s ways with man. This leads to an understanding of the great honour in which God holds man. We begin to realise that man was in the mind of God before the foundation of the world and that God has cared for him tremendously since the time of his creation and throughout the tragedy of his fall. He has given us His only-begotten Son, Who came down to earth and purchased man, sold under sin, with the immense price of His precious Blood. God’s ineffable dispensation towards man is the surest indication of how sublime and wonderful is man’s calling.

Archimandrite Zacharias’s “Remember Thy First Love“.

by Saint Nikolai Velimirovič
All those who love this world more than they love the eternal kingdom of God will hate the followers of the Lord Jesus.
All those who love sin more than they love virtue will hate the followers of the Lord Jesus.
O do not be afraid, Christ is with you and that means that you are always mightier than those who hate you.When the most Omnipotent One is on your side, you are always more numerous for you are always stronger than any number of your adversaries.

https://iconandlight.wordpress.com/2014/01/29/saint-pelagia-ivanovna-of-diveyevo/  –  https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/29/5608/ – http://www.4udel.nne.ru/index.php?id=64

Blessed Pelagia Ivanovna of Diveyevo, pray to God for us! Pray that we labor in the fast with joy, and let God’s light illumine our hearts. Pray that our days are filled with humility, and that we learn to love others in charity, just as God loves us. Pray that we can learn to live out our Christian vocation in all times and places, and in all circumstances. Pray that we can learn to be “Fools for Christ” in our own lives…

 

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο, “Πήγαινε, Μάτουσκα, στο Ντιβέγιεβο και προστάτεψε τα ορφανά μου. ….”.

Οσία Πελαγία του Ντιβίγιεβο, η διά Χριστόν Σαλή, μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Εορτάζει στις 30 Ιανουαρίου

Ευλογώντας την ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ ,είπε στην Πελαγία : “Πήγαινε, Μάτουσκα, στο Ντιβέγιεβο και να προστατέψεις τα ορφανά μου. ….”. Είπε δε στον συμοναστή του:
“Η γυναίκα αυτή θα γίνει ένα αστέρι που θα φωτίζει τη Ρωσία κι όλο τον κόσμο… “

Η κατά κόσμον Πελαγία Ιβάνοβνα Σερεμπρενίκοβα, γεννήθηκε το 1809 στο Αρζαμάς, πόλη της κεντρικής Ρωσίας, στην οικογένεια του εμπόρου Ιβάν Ιβάνοβιτς Σουρίν. Σε μικρή ηλικία η Πελαγία έμεινε ορφανή από πατέρα και η μητέρα της αναγκάσθηκε να παντρευτεί για δεύτερη φορά έναν άνθρωπο άξεστο και σκληρό, τον Αλέξιο Νικήτητς Κορόλεφ, ο οποίος είχε και δικά του παιδιά από προηγούμενο γάμο. Από τότε η διαβίωση της Πελαγίας στο πατρικό της σπίτι έγινε μαρτυρική.

Σε μικρή επίσης ηλικία η Πελαγία αρρώστησε σοβαρά και έμεινε στο κρεββάτι για μεγάλο διάστημα. Όταν συνήλθε ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος, με διαταραγμένη ψυχολογική συμπεριφορά. Άρχισε να κάνει διάφορες ανοησίες, με αποτέλεσμα να δέχεται τιμωρίες και ξυλιές. Στην πραγματικότητα από τότε είχε αρχίσει την άσκηση της διά Χριστόν σαλότητος, αλλά αυτό τότε δεν το αντιλήφθηκε κανείς.

Όταν η Πελαγία ήρθε σε ηλικία γάμου, παρά τις αντιρήσεις της, σε ηλικία 19 ετών παντρεύθηκε τον Σέργιο Βασίλιεβιτς Σερεμπένικωφ. Ο νεαρός σύζυγος, θέλοντας ενδεχομένως να την βοηθήσει στην παράξενη συμπεριφορά της, την πήγε μαζί με την μητέρα της να προσκυνήσουν στο Σάρωφ και να πάρουν την ευλογία του μεγάλου Στάρετς οσίου Σεραφείμ. Εκεί ο Άγιος, μόλις αντίκρυσε την Πελαγία, της έκανε μία εδαφιαία μετάνοια και της έδωσε ένα κομποσχοίνι, αποκαλώντας την Μάτουσκα (Μητέρα). Όταν έφυγαν, ο Άγιος πλησίασε τον συμμοναστή του Ιβάν Ταμπάρτσεφ και του είπε ότι η Πελαγία θα γίνοταν ένα αστέρι που θα φώτιζε όλη την Ρωσία κι όλο τον κόσμο …. !

Από την επίσκεψη αυτή και μετά η συμπεριφορά της Πελαγίας έγινε ακόμη πιο ασύμβατη με τα κοινωνικά πρότυπα. Αργυπνούσε τις νύχτες προσευχομένη, κοιμόταν σ’ ένα φέρετρο, ζητιάνευε μισόγυμνη στους δρόμους, μοίραζε τα χρήματα της οικογένειας στους φτωχούς. Έτσι ο άνδρας της την έδιωξε από το σπίτι και υποχρεώθηκε να επιστρέψει στο πατρικό της, όπου όμως την περίμεναν νέες περιπέτειες. Τα παιδιά του πατριού της την μισούσαν, ο ίδιος την έδερνε και η μικρή του κόρη έβαλε κάποιον να την πυροβολήσει και όταν αυτός αστόχησε άκουσε την Πελαγία να του λέει, ότι πυροβόλησε τον εαυτό του! (Πράγματι μετά από λίγο ο παρ’ ολίγον δράστης αυτοκτόνησε!).

Μετά από όλα αυτά η ταλαιπωρημένη μητέρα της Πελαγίας επισκέφθηκε και πάλι τον όσιο Σεραφείμ και του περιέγραψε την κατάσταση. Φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα ο Στάρετς διείδε την διά Χριστόν σαλότητα της μακαρίας και συνέστησε στη μητέρα της να την αφήσουν ελεύθερη (διότι μέχρι τότε την έδεναν), να ακολουθήσει τον δρόμο που της είχε ορίσει ο Θεός. Από τότε η μακαρία περνούσε τις παγωμένες νύχτες στο προαύλιο της εκκλησίας, με θερμές προσευχές και αστήρευτα δάκρυα, ντυμένη με κουρέλια, καλώντας με απεγνωσμένες κραυγές τους πιστούς σε μετάνοια.

Μ’ αυτό τον τρόπο ζωής πέρασαν 4 χρόνια. Όταν το 1833 κοιμήθηκε ο όσιος Σεραφείμ, η προορατική αδελφή της Μονής Ντιβίγιεβο Γερόντισσα Ιουλιανή Γρηγορίεβνα, συνάντησε την Σαλή Πελαγία στον δρόμο και ζήτησε από την μητέρα της να της επιτρέψει να την πάρει στο μοναστήρι. Πριν φύγει από το πατρικό της η Πελαγία, απόλυτα λογική, έκανε σ’ όλους μία μεγάλη μετάνοια λέγοντας: «Για την αγάπη του Χριστού συγχωρέστε με, δεν θα ξαναγυρίσω κοντά σας ώσπου να πεθάνω»!

Στο Ντιβίγιεβο η Πελαγία συνέχισε τις σαλότητες με αποτέλεσμα άλλες μοναχές να την σέβονται, άλλες να την φοβούνται, άλλες να την κοροιδεύουν και άλλες να την χτυπούν! Σαν αποτέλεσμα αυτής της υπέρτατης ταπείνωσης η μακαρία ελεήθηκε από τον Θεό με αγιοπνευματικά χαρίσματα. Θεράπευσε λ.χ. τον καλλιτέχνη Μ. Π. Πετρώφ του οποίου το χέρι είχε παραλύσει, έσβησε από μακρυά μία πυρκαγιά, άρχισε να εμφανίζεται «καθ’ ύπνον» σε ασθενείς και να τους θεραπεύει! Προφήτευσε ακόμη την επανάσταση που θα κατέστρεφε την Αγία Ρωσία και την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β’, για τον οποίο έκλαιγε συνεχώς.

Μετά από 20 χρόνια τέτοιας μαρτυρικής βιοτής (το 1853), εμφανίσθηκε στον ύπνο της ο όσιος Σεραφείμ και της έδωσε εντολή να μείνει έγκλειστη στο κελλί της. Εκεί η μακαρία έζησε άλλα 31 χρόνια, προσευχομένη αδιαλείπτως, αποφεύγοντας τους ανθρώπους και τρεφομένη μόνο με μαύρο ψωμί! Προείδε τον θάνατό της επτά χρόνια πριν και τον υποδέχθηκε προετοιμασμένη με τα Άχραντα Μυστήρια. Κοιμήθηκε την 30η Ιανουαρίου 1884 και ενταφιάσθηκε πίσω από το ιερό του Ναού της Αγίας Τριάδος, μέσα σε ένα φέρετρο από κυπαρρίσι, ντυμένη με τα ενδύματα που συνήθιζε (μία λευκή μπλούζα, ένα σαραφάν, ένα μάλλινο σάλι και ένα λευκό μαντήλι). Το Λείψανό της έμεινε άταφο 9 ημέρες, χωρίς να παρουσιάσει σημεία φθοράς και καθημερινά αναπέμπονταν τριάντα έως σαράντα τρισάγια, υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας της ψυχής!

Κατά την ανακομιδή της το Λείψανό της βρέθηκε αδιάφθορο και σήμερα φυλάσσεται στη Μονή του Ντιβίγιεβο.

Η μνήμη της τιμάται την 30η Ιανουαρίου.

Τα τελευταία της λόγια προς την γερόντισσα Άννα ήταν “θα πεθάνω μαμά. Κι όποιος θα με θυμηθεί, θα τον θυμηθώ και εγώ. Αν έχω παρρησία,θα εύχομαι για όλους. ” Πριν από το κοίμηση της υποσχέθηκε ότι : «όλους που ζητάνε βοήθεια από μένα και με παρακαλάνε να προσεύχομαι γι᾿ αυτούς όλους θα τους βοηθώ…»

https://iconandlight.wordpress.com/2014/01/29/%E1%BD%81%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF/   –  https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/29/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83/   –  http://churchsynaxarion.blogspot.gr/2010/12/blog-post_31.html  —  http://www.4udel.nne.ru/index.php?id=64

Οι Άγιοι διά Χριστόν Σαλοί παίζουν ένα ιερό παιχνίδι. Εμπαίζουν τον κόσμο και τα του κόσμου τούτου, του ματαίου και φιλοδόξου. Εμπαίζουν τα κοσμικά σχήματα, την δήθεν αξιοπρέπεια και κοσμική ευγένεια, την διπλωματία και την υποκρισία, την επίδειξη και τον φαρισαϊσμό. Εμπαίζουν αυτό το γελοίο κοσμικό δόγμα ωρισμένων, που εκφράζεται με το «τι θα πεί ο κόσμος», με το «πως θα φανώ στον κόσμο» («Άγιος Ανδρέας…”, σελ. 17).Το «ιερό παιχνίδι» της διά Χριστόν Σαλότητος, αποτελεί βίωμα του Αποστολικού «τα μωρά του κόσμου εξελέξατο (ο Θεός), ίνα καταιχνύνη τους σοφούς» (Α’ Κορ. 1, 27). ..

Οι διά Χριστόν Σαλοί Άγιοι είναι διαφοροποιημένοι από τον κόσμο σχεδόν σε όλα. Με τον τρόπο αυτό καταθέτουν καθημερινά ενώπιον του αμαρτωλού κόσμου την «μωρία», την απλότητα, δηλαδή, του κηρύγματος, της αποκαλύψεως του Θεού, με το οποίο μπορεί να σωθεί ο κόσμος. Διαφοροποιούνται από τον κόσμο, για να δείξουν την απόσταση που χωρίζει τον πνευματικό κόσμο (που είναι το διαρκές μέλλον του ανθρώπου), από τον υλικό κόσμο της ρευστής καθημερινότητας… (καθ. Αντωνίου Μάρκου) 

Απολυτίκιον Οσίας Πελαγίας Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο. (Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)Ήχος πλ. α’ Τον Συνάναρχον Λόγον

Διαπλεύσασα πέλαγος πολυκύμαντον του επιγείου σου βίου εν ηρεμία , σεμνή ,ψυχική και γεννηθείσα κόσμω θέατρον είληφας χάριν δαψιλή ,Πελαγία ,εμπαιγμούς και ύβρεις καθυπομείναι ως θείαν δρόσον υψόθεν ,θερμή αρτίως κόσμου πρέσβειρα.

Only a saint can be a true educator and enlightener.Saint Justin Popovich of Chelije

The Three Great Hierarchs: Sts. Basil the Great, Gregory the Theologian, and John Chrysostom

Commemorated on January 30

Hymn of Praise
The Three Great Hierarchs: St. Basil the Great, St Gregory the Theologian, and St Chrysostom

by Saint Nikolai Velimirovič

Fasting and Faith – Basil,
Theology – Gregory,
Acts of Charity – Chrysostom,
Golden mouths, mouths of honey!
All laborers of one work;
Three separately – three angels,
The three together as God is one,
No one is the main one, no one is secondary.
In eternity, they all agree,
You invoke one, all three help,
You hymn one, all three hear,
You glorify one, all three rejoice.
Three men, one whole;
Three hierarchs, one deed;
Three names, one glory;
To all three of them, Christ is the Head.

Saint Justin Popovich of Chelije

Education (enlightenment) is simply the projection of sanctity, the radiation of light; the saint shines and, thereby, enlightens and sanctifies. Education is entirely conditioned by sanctity; only a saint can be a true educator and enlightener.

Education without God has drawn Europe into such darkness as no other continent has ever experienced. No one can recognize anyone in that darkness; no one recognizes anyone else as a brother.

Man is a being that can be perfected and completed in the most ideal and realistic way by the God-Man;The perfection of man by the God-Man is achieved by means of the evangelical virtues;

An enlightened man sees in every other man his immortal and eternal brother;

True enlightenment is achieved by a holy life according to Christ’s Gospel;

The saints are the most perfect educators; the more holy a man’s life, the better an educator and enlightener he is;

(Saint Justin Popovich of Chelije ,Orthodox Faith and Life in Christ pp. 62-64)

Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Άνευ των Αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της Αγιότητος. Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Μόνον η Αγιότης είναι το Αληθινόν Φώς. Η αληθινή Παιδεία, ο αληθινός Φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της Αγιότητος. Μόνον οι ΄Αγιοι είναι οι αληθώς φωτισμένοι.Η Αγιότης ζη και αναπνέει δια του Φωτός, ακτινοβολεί και ενεργεί εν τω Φωτί. Αγιάζουσα η Αγιότης, ταυτόχρονα φωτίζει και διδάσκει. 

Η παιδεία είναι προβολή της αγιότητος. Μόνον ο αγιασθείς άνθρωπος δύναται να αγιάζη και άλλους· μόνον γενόμενος αυτός φως δύναται να φωτίζη τους άλλους. Το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου συγκεντρώνει τα πάντα εις τον προσωπικόν αγώνα και την άσκησιν τα πάντα αρχίζουν από το ίδιον το πρόσωπον του ανθρώπου: σωζόμενος ο άνθρω­πος σώζει απαραιτήτως και τους άλλους γύρω του· φωτιζόμενος φωτίζει και τους άλλους.

 Αυτή είναι η ευαγγελική οδός, η εφαρμοζομένη πιστώς εις την Ορθοδοξίαν, φυλασσομένη και διαφυλαχθείσα εις αυτή. Ιδού πως την χαράσει, ως άλλος υιός της βροντής, ο μέγας άγιος και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο φωστήρ της οικουμένης, ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι· σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσθαι».

 Κατά το θέλημα της Θείας Πρόνοιας ημείς ζώμεν επί της γεωγραφικής και θρησκευτικής διασταυρώσεως της Ανατολής και της Δύσεως. Δια τούτο, ίσως ευρισκόμεθα συχνά εις βασανιστικόν αδιέξοδον. Έχετε παρατηρήσει πως εις την ορθόδοξον ψυχήν μας δεν ανταποκρίνεται η ορθολογιστικο-σχολαστική παιδεία της ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής Ευρώπης;

 Τούτο κατοπτρίζεται σαφώς εις την ιδεολογικήν και ηθικήν περιπλάνησιν του μεγαλυτέρου μέρους των διανοουμένων μας. Αυτοί έχουν αποξενωθή από τον ορθόδοξον λαόν μας, από το σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και δια τούτο έχουν χάσει την ορθόδοξον αίσθησιν και τον ορθόδοξον προσανατολισμόν εις τα βασι­κά προβλήματα της ζωής και του θανάτου. Η παιδεία κατά το πρότυπον του ευρωπαϊκού Aufklarung (Διαφωτισμού) ποτέ δεν δύναται να είναι παιδεία δι’ ημάς.

 Η ορθόδο­ξος αίσθησις και η ορθόδοξος συνείδησις παραδέχεται και αναγνωρίζει μόνον τους αγί­ους ως παιδαγωγούς και διδασκάλους και μόνον την αγιότητα ως φωτισμόν και ως αληθινήν παιδεία. Είναι πολύ βαθειά η πείνα και η δίψα της ψυχής μας, βαθυτέρα από ότι νομίζουν πολλοί από τους διανοουμένους μας, και κανείς δεν δύναται να την ικανοποιήση εκτός του Χριστού και των αγίων Του.

 Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», εκδ. οίκος «Αστήρ», Αθήναι 1987 .

 

 

“I am God’s wheat!” St. Ignatius of Antioch “Theophorus”

St. Ignatius of Antioch “Theophorus”

Commemorated on December 20 and January 29 (Translation of Relics)

“We have not only to be called Christians,
but to be Christians.”
-St. Ignatius of Antioch-

At the same time came the disciples unto Jesus, saying, Who is the greatest in the kingdom of heaven? 2 And Jesus called a little child unto him, and set him in the midst of them, 3 And said, Verily I say unto you, Except ye be converted, and become as little children, ye shall not enter into the kingdom of heaven. 4 Whosoever therefore shall humble himself as this little child, the same is greatest in the kingdom of heaven. 5 And whoso shall receive one such little child in my name receiveth me. 6 But whoso shall offend one of these little ones which believe in me, it were better for him that a millstone were hanged about his neck, and that he were drowned in the depth of the sea. Matth. 18,1-5

St.Nikolai Velimirovic

The principal feast of St. Ignatius is celebrated in winter on December 20. On this date is commemorated the translation of his relics from Rome, where he suffered martyrdom, to Antioch where earlier he was a bishop. When St. Ignatius was summoned to Rome before Emperor Trajan to account for his faith, he was accompanied on this long journey by several citizens from Antioch who were motivated in this by a great love toward their wonderful Arch-shepherd. Since he would never deny his faith in Christ, this saint of God who abhorred all adulation and promises of Emperor Trajan, was condemned to death and was thrown into the Circus Maximus before wild beasts. The wild beasts tore him apart, and he gave up his soul to God. His companions then gathered his exposed bones and took them to Antioch and honorably buried them. But when the Persians captured Antioch in the sixth century, the relics of St. Ignatius were again translated from Antioch to Rome.

When he was brought to the circus, he turned to the people with these words: “Citizens of Rome, know that I am not being punished for any crime, neither have I been condemned to death for any transgression, but rather for the sake of my God, by Whose love I am overcome and Whom I insatiably desire. I am His wheat, and the teeth of the wild beasts will grind me to be His pure bread.” When he had been devoured by the wild beasts, by God’s providence his heart remained among the bones. When the unbelievers cut open the saint’s heart, they saw inside, inscribed in golden letters, the name Jesus Christ.

Prologue from Ochrid by Bishop Nikolai Velimirovic
http://www.westsrbdio.org/en/prologue/491-january-29

“God resisteth the proud, but giveth grace unto the humble.” James 4:6

The humble do not do evil, even to those who cause them evil.

Humility is the perfection of Christian life.

Elder Ignatius Kapnisis of Evia

***

Kontakion St. Ignatius of Antioch (Tone 3)

The stirring celebration of your victorious fight
Is an announcement of the One who is to be born of the Virgin.
In your eagerness to possess Him forever,
You hastened to be devoured by the wild beasts.
Therefore, O glorious Ignatius, you were called the bearer of God!

Να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον Θεό κι όχι με τους άλλους ανθρώπους. Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας .

Εορτάζει στις 20 Δεκεμβρίου και 29 Ιανουαριου

”Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν.”

Είπε Γέρων…
Ο Αββάς Παφνούτιος ασκήτευε σ᾿ ένα απόμερο σπήλαιο δώδεκα μίλια μακριά από τη σκήτη των πατέρων. Είχε όμως τη συνήθεια να επισκέπτεται τη σκήτη δυό φορές το μήνα, για να ωφελείται από τη διδασκαλία τους. Τύπωσε μάλιστα βαθιά στη μνήμη του κι έλεγε αργότερα στους μαθητές του τον λόγο που του έλεγαν συχνότερα οι Γέροντες : «Όπου κι αν βρεθείς τέκνον, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλο πρόσωπο, για να έχεις ανάπαυση στην ψυχή. Διαφορετικά, ο διάβολος μπορεί να σε ξεγελάσει και να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους».

Έλεγε ο Αββάς Ματόης, Όσο πιο πολύ πλησιάζει τον Θεόν ο άνθρωπος, τόσο πιο ελεεινό νοιώθη τον εαυτό του. Ο Προφήτης Ησαίας, όταν αξιώθηκε να ιδή τον Κύριο της δόξης, ωνόμασε τον εαυτό του ταλαίπωρο και ακάθαρτο.

Όποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, έλεγε κάποιος γέροντας, κι αν ακόμη δεν αγοράσει κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ᾿ εκείνους που συναναστρέφονται Αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω του το πνευματικό άρωμα της αρετής τους.

Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Όσο περισσότερο οι άγιοι πλησιάζουν τον Θεό, τόσο περισσότερο βλέπουν τους εαυτούς τους ως αμαρτωλούς.

Να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον Θεό κι όχι με τους άλλους ανθρώπους.

Χωρίς την ταπείνωση όλες οι αρετές είναι μηδέν. Στην ταπείνωση υπάρχουν όλες οι αρετές.

Όταν αδειάσουμε από μέσα μας όλο τον εγωισμό μας, τότε ολόκληρος ο Θεός μπαίνει μέσα μας.

Όλοι οι Άγιοι Πατέρες καταλήγουν στο: Τέλειος Χριστιανός θα πει ταπεινός άνθρωπος.

Η ταπείνωση από μόνη της ανεβάζει από την άβυσσο στον ουρανό τον αμαρτωλό.

Ο Κύριος σε όλη Του την Ζωή εδίδαξε και εφήρμοσε την ταπείνωση.

Τίποτε άλλο δεν ξεχωρίζει τους αληθινούς χριστιανούς και μαθητές του Χριστού από την αληθινή ταπείνωση.

”Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι (οι ταπεινοί) ,τονίζει ο Κύριος ότι αυτών εστι η βασιλεία των ουρανών”.Ο εγωισμός σκοτίζει και τυφλώνει το μυαλό και τρελαίνει τον άνθρωπο. Ο εγωιστής είναι δαιμονισμενος, ευρίσκεται μέσα του ολόκληρος ο διάβολος.

Η ταπείνωση είναι η ρίζα, το θεμέλιο, ο θρόνος, η μητέρα και το αλάτι όλων των αρετών.

(«Η Αγία Ταπείνωση», αρχιμ. Ιγνάτιος Καπνίσης, 2002, εκδ. Ιστιαία)

Γέροντας Σωφρονιος του Έσσεξ

Ο άνθρωπος που συνεχίζει να έχει ταπεινή γνώμη για τον εαυτό του, θα λάβει μεγαλύτερη γνώση των μυστηρίων του μέλλοντος κόσμου. Θα λυτρωθεί από την δύναμη του θανάτου.

Η υπερηφανία συνιστά τον πυρήνα της πνευματικής πτώσεως. Δια της υπερηφανίας οι άνθρωποι αποβαίνουν όμοιοι προς τους δαίμονας.

Τολμώ να πω: Ο Θεός είναι Ταπείνωσις.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας για την ταπείνωση λέγει τα εξής: «Εάν με ρωτήσης ποια είναι η πρώτη αρετή, θα σου απαντήσω, η ταπείνωση. Κι αν με ρωτήσης και δεύτερη και τρίτη και δεκάτη…και ….τελευταία πάλι την ίδια απάντηση θα λάβης. Η ταπείνωση. Αυτή είναι η βάση των αρετών. Χωρίς αυτή όλες οι άλλες αρετές,έστω και αν ισχυρίζεσαι ότι τις έχεις,δεν σε βοηθούν…».

Δόξα… Ήχος πλ. δ’

Θεοφόρε Ιγνάτιε, τον σον έρωτα Χριστόν ενστερνισάμενος, μισθόν εκομίσω, της ιερουργίας του Ευαγγελίου του Χριστού, το τελειωθήναι δι᾽ αίματος· διό σίτος γενόμενος του αθανάτου Γεωργού, δι᾽ οδόντων θηρίων ηλέσθης, και άρτος ηδύς αυτώ ανεδείχθης, πρεσβεύων υπέρ ημών, Αθλητά μακάριε.

 

St. Isaac the Syrian the Great Hesychast, ”Paradise is the love of God, wherein is the enjoyment of all blessedness.”

St. Isaac the Syrian the Great Hesychast

Commemorated on January 28

“Above all things: Love Silence”

”Paradise is the love of God, wherein is the enjoyment of all blessedness.”

“Blessed is he who humbles himself in all things, for he will be exalted in all. For a man who for God’s sake humble himself, and thinks meanly of himself, is glorified by God. The man who hungers and thirsts for God’s sake, God will make drunk with His good things. And he who goes naked for God’s sake is clad by Him in a robe of incorruption and glory. And he who becomes poor for His sake is consoled with His true riches.”

“Thirsty Jesus and to quench her thirst with his love.”

“He who senses his sins, is greater than he who raises the dead with his prayer.

He who is made worthy to see himself, is greater than he who is made worthy to see angels.”

“Flee vainglory, and you will be glorified; fear pride, and you will be magnified.”

“Be persecuted, rather than be a persecutor. Be crucified, rather than be a crucifier. Be treated unjustly, rather than treat anyone unjustly. Be oppressed, rather than zealous. Lay hold of goodness, rather than justice.”

“The power to bear Mysteries, which the humble man has received, which makes him perfect in every virtue without toil, this is the very power which the blessed apostles received in the form of fire. For its sake the Saviour commanded them not to leave Jerusalem until they should receive power from on high, that is to say, the Paraclete, which, being interpreted, is the Spirit of consolation. And this is the Spirit of divine visions. Concerning this it is said in divine Scripture: ‘Mysteries are revealed to the humble’ [Ecclus 3:19]. The humble are accounted worthy of receiving in themselves this Spirit of revelations Who teaches mysteries.”

“ What is a merciful heart? It is a heart on fire for the whole of creation, for humanity, for the birds, for the animals, for demons, and for all that exists. By the recollection of them the eyes of a merciful person pour forth tears in abundance. By the strong and vehement mercy that grips such a person’s heart, and by such great compassion, the heart is humbled and one cannot bear to hear or to see any injury or slight sorrow in any in creation. For this reason, such a person offers up tearful prayer continually even for irrational beasts, for the enemies of the truth, and for those who harm her or him, that they be protected and receive mercy. And in like manner such a person prays for the family of reptiles because of the great compassion that burns with without measure in a heart that is in the likeness of God.”

“The person who is genuinely charitable not only gives charity out of his own possessions, but gladly tolerates injustice from others and forgives them. Whoever lays down his soul for his brother acts generously, rather than the person who demonstrates his generosity by his gifts.”

“Be peaceful within yourself, and heaven and earth will be at peace with you. Be diligent to enter into the treasury that is within you, and you will see the treasury of Heaven: for these are one and the same, and with one entry you will behold them both. The ladder of the Kingdom is within you, hidden in your soul. Plunge deeply within yourself, away from sin, and there you will find steps by which you will be able to ascend.”

The Ascetical Homilies of St. Isaac of Syria

Forsake not Isaac. Every day one page of Abba Isaac. Not more. Isaac is the mirror. There you will behold yourself. The mirror is so that we may see if we have any shortcoming, any smudge on our face, in order to remove it, to cleanse ourselves. There you will find many sure and unerring ways, in order to be helped. One page of Isaac a day. In the morning or at night, whenever. Suffice it that you read a page.
— Elder Ieronymus of Aegina (+ 1966)

Elder Paisios, who would read the Ascetical Homilies of St. Isaac beneath the icon of the Saint, would say of St. Isaac: “If anyone went to a psychiatric hospital and read to the patients Abba Isaac, all those who believed in God would get well, because they would recognize the deeper meaning of life.“

***

Apolytikion Saint Isaac the Syrian in the First Tone

Thou didst prove to be a citizen of the desert, an angel in the flesh, and a wonderworker, O Isaac , our God-bearing Father. By fasting, vigil, and prayer thou didst obtain heavenly gifts, and thou healest the sick and the souls of them that have recourse to thee with faith. Glory to Him that hath given thee strength. Glory to Him that hath crowned thee. Glory to Him that worketh healings for all through thee.

 

Το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη….Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο µεγάλος Ησυχαστής της Συριακής ερήμου

Εορτάζει στις  28 Ιανουαρίου

«Πολύ θα σε βοηθήσει ο Αββάς Ισαάκ, διότι και το βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει να καταλάβει κανείς, και κάθε είδους μικρό ή μεγάλο κόμπλεξ και εάν έχει ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, τον βοηθάει για να το διώξη. Η ολίγη μελέτη στον Αββά Ισαάκ αλλοιώνει την ψυχή με τις πολλές της βιταμίνες» (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ,Ἐπιστολές, σ. 67).

«Ο Ισαάκ ο Σύρος κρύβει ένα µεγάλο θησαυρό. Ανοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευµατικά…Είναι καθρέφτης ο Ισαάκ.» «Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον Αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω. Και σε ο,τι διαβάζεις, να εγκύπτεις και να λέγεις μέσα σου: Εγώ το πράττω αυτό; Έτσι θα παρακινείσαι από την ανάγνωση να μεταβαίνεις εις την πράξιν». (Πέτρου Μπότση, Γέροντας Ιερώνυμος, ο ησυχαστής της Αίγινας, Αθήνα 1993, β΄έκδοση, σ. 121).

Βίος

«Ελάχιστα γνωρίζουμε για τη ζωή του. Γεννήθηκε στην Νικευΐ ή κατ’ άλλους κοντά στην Έδεσσα της Συρίας. Έζησε τον ς΄ αιώνα.[1] Νέος έγινε μοναχός μαζί με τον αδελφό του στη Μονή του Αγίου Ματθαίου και αφού προγυμνάσθηκε και έφθασε σε μεγάλα μέτρα αρετής, τον κατέλαβε ο έρως της ησυχίας και ανεχώρησε μένοντας σε κελλί μακριά από το μοναστήρι, στην έρημο. Όταν ο αδελφός του έγινε ηγούμενος στο μοναστήρι του Αγίου Ματθαίου τον καλούσε με συνεχείς επιστολές να γυρίσει πίσω, εκείνος όμως έχοντας την ησυχαστική εμπειρία αρνήθηκε. Αργότερα, όταν έγινε γνωστή η αγιότητά του, υπακούοντας σε θεία αποκάλυψη δέχθηκε να γίνει επίσκοπος Νινευΐ.
Την ίδια ημέρα που χειροτονήθηκε επίσκοπος, ήλθαν στο επισκοπείο δύο άνθρωποι για να λύσουν μία διαφορά τους. Ο οφειλέτης ζητούσε μια μικρή παράταση για το χρέος του, ενώ ο δανειστής έλεγε: «Αν δε μου δώσει τώρα τα οφειλόμενα, θα τον πάω στο δικαστή». Τότε του είπε ο Άγιος Ισαάκ: «Αν, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, ούτε καν πρέπει να ζητούμε όσα μας πήραν, τότε πολύ περισσότερο θα πρέπει να κάμεις υπομονή μια μέρα για να επιστρέψει το χρέος του ο οφειλέτης σου».
Αλλά ο σκληρός δανειστής απάντησε: «Άσε τώρα το Ευαγγέλιο!». Τότε σκέφθηκε ο Άγιος: Αν αυτοί εδώ δεν υπακούουν στα ευαγγελικά προστάγματα του Κυρίου, τότε τι ήρθα εγώ να κάμω εδώ;» και ενθυμούμενος τον ησυχαστικό βίο, εγκατέλειψε τον επισκοπικό θρόνο και γύρισε στην αγαπημένη του έρημο.[2] Εκεί έζησε μέχρι το θάνατό του ασκητικώς αγωνιζόμενος και, όπως λέγει ο ανώνυμος βιογράφος, ο Όσιος ανεδείχθη «υφηγητής και διδάσκαλος όλων των μοναχών και λιμήν σωτηρίας πάντων».(«Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, ο αδικημένος Άγιος», π. Ιωάννη Φωτόπουλου, εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ»,σελ.39-40 . )

[1]Αυτό συνάγεται εκ του γεγονότος ότι έγραψε επιστολή στον άγιο Συμεών τον στυλίτη (521-596 μ.Χ.)που ασκήθηκε στο Θαυμαστό όρος πλησίον της Αντιόχειας της Συρίας.
[2] Ισχύει αυτό που ελέχθη για τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, ο οποίος μόλις χειροτονήθηκε Επίσκοπος Σασίμων αμέσως σκέφθηκε την φυγή. «Φαίνεται», σημειώνει ο διδάσκαλος του Γένους Ιερομόναχος Νικηφόρος Θεοτόκης, ότι «δεν ήταν άξιος του ανδρός ο κόσμος».«Καθισμένος στο πεζούλι έξω από την Σταυρονικήτα συζητούσε ο Γέροντας με προσκυνητές. Κάποιος θεολόγος υποστήριζε ότι ο αββάς ο Ισαάκ ο Σύρος ήταν Νεστοριανός. Επανελάμβανε δυστυχώς τις γνωστές δυτικές αντιλήψεις.
Ο π. Παΐσιος προσπαθούσε να τους πείσει ότι είναι όχι μόνο ορθόδοξος, αλλά και Άγιος, και ότι οι ασκητικοί του Λόγοι έχουν πολλή χάρι και δύναμη, αλλά ματαίως. Ο θεολόγος επέμεινε πεισματικά στις απόψεις του. Έφυγε ο Γέροντας για το Καλύβι του λυπημένος και προσευχόμενος.
Όταν προχώρησε λίγο και έφθασε στο σημείο που είναι ο μεγάλος πλάτανος, «κάτι του συνέβη», όπως είπε, χωρίς να θελήσει να εξηγήσει τι ακριβώς ήταν αυτό. Σύμφωνα με μαρτυρία είδε σε όραμα τον χορό των οσίων Πατέρων να περνά από μπροστά του. Κάποιος από αυτούς σταμάτησε και του είπε: «Είμαι ο Ισαάκ ο Σύρος. Είμαι ορθοδοξότατος. Πράγματι υπήρχε στην περιοχή μου η αίρεση του Νεστορίου, αλλά εγώ την καταπολέμησα». Αδυνατούμε να επιβεβαιώσουμε ή να απορρίψουμε την αξιοπιστία αυτής της μαρτυρίας. Πάντως αδιαμφισβήτητο είναι ότι το «κάτι που συνέβη» στον Γέροντα ήταν υπερφυσικό γεγονός που τον πληροφορούσε ξεκάθαρα περί της ορθοδοξίας και της αγιότητος του αββά Ισαάκ». Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2008, σελ. 259-260.

Μετά απ’ αυτό στο µηναίο του Ιανουαρίου στις 28, που εορτάζεται ο Άγιος Εφραίµ ο Σύρος πρόσθεσε τα εξής: «…και Ισαάκ του µεγάλου ησυχαστού και πολύ αδικηµένου».

Στο Βίο τέλος, του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου διαβάζουμε: ««Έλεγε ότι το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Στο βιβλίο [των Ασκητικών του Αγίου Ισαάκ], που διάβαζε κάτω από την εικόνα του Αγίου, που κρατά στο χέρι του ένα φτερό και γράφει, σημείωσε: ῾῾Αββά μου, δος μου την πέννα σου να υπογραμμίσω ολόκληρο το βιβλίο σου᾿᾿…».

Απολυτίκιον Οσίου  Ισαάκ Σύρου.Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Καταγώγιον θεογνωσίας αγιότητος και θεωρίας των μοναστών οδηγός ακριβέστατος, κατευθύνεις ηδύνης εκάστοτε, τους σπουδαστάς των σων λόγων θεόσοφε, Ισαάκ Σύρε Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, φωτίσαι αγιάσαι τας ψυχάς ημών.

Δόξα. Τριαδικόν.
Ελλαμψιν μυστικήν, παρά της Ύπερθέου, Τριάδος θησαυρίσας, ώ Ισαάκ πυρσεύεις, ημάς θείοις διδάγμασι.