Τρία πράγματα χρειάζονται: Πρώτον Πίστις. Δεύτερον Πίστις. Τρίτον Πίστις.
Η μέριμνα είναι γι’ αυτούς που δεν έχουν Πίστη.
Αγαπώ με όλη μου την ψυχή κάποιον, θα πει προσεύχομαι γι’ αυτόν. Όποιος έχει την εμπειρία αυτή είναι στον Παράδεισο.
Μία ιστορία από την Γερόντισσα Γαβριηλία που αποδεικνύει, ακόμα μία φορά, πόσα θαυμαστά γεγονότα μπορούν να συμβούν σε όποιον πιστεύει χωρίς αμφιβολίες.
Μια φορά στην Ινδία..ήρθε ένας νέος 26 χρονών από την Αυστραλία ο Αλαν. Μια φορά λοιπόν μου λέει: «Εσύ μου λες ότι όταν θέλει ο Θεός κάτι, γίνεται, κι ότι όταν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερα στα Χέρια του Θεού, σου το κάνει, κι ότι ο μόνος τρόπος να φτάσεις στον Θεό είναι μέσω του Χριστού, ο Οποίος σε παίρνει από το χέρι και σε διαπαιδαγωγεί και σε πάει εκεί όπου πρέπει, φθάνει ν’ αφεθείς». «Ναι» του λέω, «πρέπει όμως ν’ αφεθείς πραγματικά!»
Κάποια άλλη μέρα μου λέει: «Εσύ λες ότι πρέπει ν’ αφεθούμε τελείως στο Χέρι του Θεού κι ότι τότε… Ωραία! Ας πάμε λοιπόν οι δυο μας, χωρίς χρήματα, σ’ ένα βουνό, σ’ ένα άγνωστο μέρος, να δούμε… Θα βρούμε τροφή και κατοικία όπως μου λες;».
«Και βέβαια θα βρούμε! Ρωτάς;» «Ώστε είσαι βεβαία;» «Είμαι βεβαία». «Αν το δω αυτό, θα πιστέψω στον Χριστό και θα παρατήσω όλους τους δασκάλους κι όλους τους γκουρού».
Όμως, παιδιά μου, στην Αγία Γραφή λέει: μη εκπειράσεις Κύριον τον Θεόν σου και: μη ζητάς σημείο [=θαύμα]. Αλλά εγώ τότε, είχα μια τέτοια λαχτάρα και βεβαιότητα ότι αυτό το παιδί πρέπει να μην χάσει τον Χριστό του, αφού γεννήθηκε σε Χριστιανική χώρα. Τι μπορούσε να γίνει τώρα; Οπότε του λέω: «Ναι. Θα φύγουμε».
Είχαμε μαζύ μας χρήματα για το τραίνο και για τον ύπνο το πρώτο βράδυ κάτι πολύ λίγο, ένα ρούπι (κάτι σαν εκατό δραχμές). Την άλλη μέρα, θα περιμέναμε πια τι θα γίνει. Είχα μια τέτοια βεβαιότητα! Σαν να πήγαινα σε γνωστό μέρος… Λοιπόν, το παιδί αυτό είχε μερικά φρούτα και τα πήραμε μαζύ μας.
Την άλλη μέρα το πρωί, ξεκινάμε για το βουνό. Κι ανεβαίνουμε, κι ανεβαίνουμε, κι ανεβαίνουμε… Κι έγινε μεσημέρι. Κάποια στιγμή, καθίσαμε σ’ ένα λόφο να ξεκουραστούμε. Μου λέει: «Δεν έγινε κανένα θαύμα ακόμα». Του λέω: «Πολύ βιάζεσαι. Εγώ σου είπα ότι απόψε, αν θέλει ο Θεός, θα βρούμε πού να μείνουμε». «Καλά» λέει. Ο ήλιος όμως σε λίγο άρχισε να πέφτει, γιατί εκεί ήταν βουνό και χαμήλωνε γρήγορα. Βλέπαμε κάτω την κοιλάδα και, να σας πω την αλήθεια, είχα αρχίσει να σκέπτομαι ότι κάπως… άργησαν τα θαύματα που περίμενα, αλλά κι ότι έχει ο Θεός… Γυρίζει και μου λέει: «Και τώρα, τι λες εσύ;». «Λέω ότι απόψε θα κοιμηθούμε εκεί που θέλει ο Θεός». Και δεν περνά λίγη ώρα και, κοντά στο δειλινό πια, την ώρα που θα έφευγε ο ήλιος, βλέπουμε κάτω απ’ τον λόγγο να ανεβαίνει σιγά-σιγά πρώτα ένα τροπικό καπέλο, ύστερα ένα πρόσωπο, ύστερα δυο φιγούρες Ινδές. Σε λίγο διακρίναμε ότι το πρόσωπο με το τροπικό καπέλο ήταν γυναικείο, με γυαλιά, ηλικιωμένο κι Ευρωπαϊκό. Οι δύο Ινδές ήταν νέες κοπέλες. Ανεβαίνουν, ανεβαίνουν τα πρόσωπα και φθάνουν κοντά μας.
«Καλησπέρα σας» «Καλησπέρα». «Από πού έρχεστε;» «Ερχόμαστε από κάτω». «Και πού πάτε;» «Σε φίλους». Αυτός με αγριοκοίταξε. Σου λέει, γιατί λέει ψέματα αυτή; «Κι από πού είσαστε;» «Είμαι από την Ελλάδα κι ο νέος από την Αυστραλία».
Λέει: «Εγώ είμαι από την Ολλανδία. Είμαι μεγαλωμένη στην Αμερική κι αυτές οι δύο Ινδές που βλέπετε είναι δύο από τις έξι κόρες που έχω υιοθετημένες εδώ και τις σπούδασα και είναι νοσοκόμες. Εσείς τι δουλειά κάνετε;». Λέω: «Διδάσκουμε φυσιοθεραπεία και τώρα μόλις τέλειωσα από κάποιο Νοσοκομείο». «Αχ! Ο Θεός σε έστειλε. Μήπως είσαι ελεύθερη να έρθεις απόψε στο σπίτι μας; Τα δυο αυτά κορίτσια μου έχουν άδεια για ένα μήνα κι αν ήθελες να τους μάθαινες λιγάκι…». Λέω: «Ευχαρίστως. Αλλά έχω κι αυτόν τον νέο μαζύ μου και πηγαίναμε…» «Έχω υιοθετημένο και ένα αγόρι. Θα μοιραστούνε το δωμάτιό του, κι απόψε θα είμαστε μια οικογένεια». «Ευχαριστώ κι εσάς και τον Θεό που μας έφερε κοντά»…
Ο νέος από την Αυστραλία, πραγματικά δηλαδή, είχε τελείως αποσβολωθεί… Ο Θεός είχε κάνει το θαύμα Του κι εγώ πετούσα! Είχα έναν ενθουσιασμό τότε, που δεν λέγεται.
Η Ινδία ήταν η μεγάλη Περιπέτειά μου με την πίστη του Θεού. Γιατί είχα πάει χωρίς να ξέρω τίποτα, σε μια ξένη χώρα και σε ξένη γλώσσα. Τέλος πάντων, φθάσαμε στο σπιτάκι τους στο βουνό. Ένα ωραίο σπίτι πάνω σε ένα λόφο. Εκείνη μου διηγήθηκε πώς είχε φύγει νέα, πώς έζησε τόσα χρόνια εκεί, πώς οι φίλοι μόνο την συντηρούσαν, γιατί δεν ανήκε σε καμιά Οργάνωση, κι όλα αυτά, και πώς ο Θεός την είχε ευλογήσει.
Εκείνο το βράδυ, το παιδί από την Αυστραλία είχε τόσο πολύ συγκινηθεί, που με δάκρυα στα μάτια μού λέει: «Αδελφή μου Λίλα [υποκοριστικό του Αυρηλία, του βαφτιστικού ονόματος της γερόντισσας], κάτσε στο πιάνο να παίξουμε όλα τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια! Ο Χριστός μόλις γεννήθηκε μέσα μου!» Και κάθομαι στο πιάνο κι αρχίζουμε και τραγουδάμε, κατακαλόκαιρα, όλα τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια! Κι αρχίζουν να τραγουδούν και τα κορίτσια μαζύ με την μητέρα και τον γιο και όλοι… Κι αυτό το παιδί, ο Άλαν, ήταν κυριολεκτικά μέσα στην ευδαιμονία του Θεού!
Αλλά, βλέπετε, ο Θεός κάνει τα θαύματά Του εκεί που πρέπει να τα κάνει. Γιατί αυτό το παιδί ήταν τόσο παραστρατημένο σε άλλες κατευθύνσεις… Κι επειδή ο Θεός τον ήθελε, μας έκανε όλα αυτά. Κι εγώ είχα μια τέτοια βεβαιότητα ότι δεν μπορεί να χαθεί έτσι, στα 26 του, μ’ όλα αυτά τα γυμνάσματα [σ.σ. προφανώς εννοεί τη γιόγκα] που φέρνουν αλλοιθωρισμούς κι ένα σωρό άλλα πράγματα, όταν δεν είναι… Τέλος πάντων. Μείναμε εκεί δεκαπέντε μέρες. Έδειξα στα κορίτσια αυτά που θέλαν, κι ύστερα αυτός πήγε πίσω στην Αυστραλία. Αυτή η κυρία ιεραπόστολος έκτοτε με προσκαλούσε κάθε καλοκαίρι και πέρναγα ένα διάστημα κοντά της. Δεν ξέχασαν ποτέ αυτήν την ιστορία, ειδικά όταν τους διηγήθηκα τι έγινε μ’ αυτό το παιδί αργότερα… (Τον έστειλε στην Ινδία στον Πατέρα Λάζαρο Μουρ, τον Άγγλο Ορθόδοξο, κι εκει ένα ολόκληρο χρόνο παρακολουθουσε κάθε μέρα την Θεία Λειτουργία σιωπηλός. Κι ένα πρωί του λέει: «Πάτερ, Σε παρακαλώ, βάπτισέ με!». Η χαρά του Πατέρα Λάζαρου ήταν μεγάλη. Τον βάπτισε κι από Άλαν τον ονόμασε Αδριανό. Πήρε την Ευλογία του κι έφυγε και έγινε Ιεραπόστολος… Αυτά είναι τα μεγάλα και συγκλονιστικά Θαύματα του Θεού! )
iconandlight 