St. Elias Diamantidis, the Myrrh – Such is the will of God: that the most spiritual are saved by the most narrow path.

St. Elias Diamantidis, the Myrrh,the miraculous

Commemorated on July 21

”I have seen injured souls who have endured injustice with good thoughts, and have been showered with God’s Grace in this life.” St.Paisios of the Holy Mountain

St. Elias Diamantidis was born in the Pontus in the Greek village Houmourkianton of Surmene region, in the year 1880. His mother died and were orphaned. He had suffered many injustices and malice in his life by his father’s wife. When he was young child life had become hell for him. But he was full of kindness and endured it all without grudges and without complaining.He married and had six daughters. St. George the Trophy-bearer played a pivitol role in the life of St.Elias. St. George appeared to Elias many times either to instruct him or to save him from certain dangers in which the evil demons placed him. He built churche St. George in Makhmudiye of Batum.
He received from God a truly abundant gift of wonderworking. He healed all sicknesses and pains and drove out demons.
He entered into rest in the Lord on July, 1946. His body was soon shown to be incorrupt and miracle-working;

May St. George and St. Elias intercede for us all and help us!

***

We must love and feel grateful to the person who has treated us unjustly, because he benefits us eternally…those who accept injustice with joy will be justified eternally…. It’s important that we start with God’s blessing in everything we do. A just man has God on his side. And if he has some boldness before God, then miracles hap­pen. When someone lives according to the Gospel, he is entitled to divine help. He walks with Jesus Christ. What can we say? The man has earned His blessing. This is the foundation of it all. Once that is given, there is nothing to fear. The important thing is that Christ, Panaghia and the Saints should find rest in everything we do, and when that happens, we will have their blessing and the Holy Spirit will overshadow us. St.Paisios of the Holy Mountain

The greatest treasure of any realm is the saintly and good men who live in it. Compared to this wealth, all other wealth is as nothing. Devout Christian emperors considered holy men in their realms as the greatest of God’s blessing. Saint Nikolai Velimirovič 

When our soul is sanctified, it shines with goodness. We silently sent out our love without saying words. Christ never wants evil. Instead, He commands: “Bless those who curse you…” Elder Sampson of Russia

“I await a thousand deaths for myself,” wrote St. Athanasius the Great to his flock in Egypt at the time of the terrible Arian heresy. Every religious man can say this about himself who, in the spirit, has glanced and seen the net in which is contained every human soul in this world. The more spiritual a man is, the denser the net becomes. Such is the will of God: that the most spiritual are saved by the most narrow path. The Psalmist David also says: “Many are the afflictions of the righteous” (Psalm 34:19). However, in the end, victory and glory belong to the righteous. They need only to arm themselves with faith and forbearance. Whoever believes also understands their suffering. He who clothes himself with patience, will see victory and glory. To him who loves the Lord, even the narrowest path is sufficiently wide enough, the greatest pain an easy yoke and the most violent death, a joyful wedding feast.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date April 3, and New Calendar date April 16.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-april-3-april-16.html“In proportion to your humility you are given patience in your woes; and in proportion to your patience the burden of your afflictions is made lighter and you will find consolation; in proportion to your consolation, your love of God increases; and in proportion to your love, your joy in the Holy Spirit is magnified. Once men have truly become His sons, our tenderly compassionate Father does not take away their temptations from them when it is His pleasure to ‘make for them a way to escape’ (1 Cor. 10:13), but instead He gives His sons patience in their trials. All these good things are given into the hand of their patience for the perfecting of their souls.”
+ St. Isaac the Syrian, Ascetical Homilies (42)

let us listen carefully to everything our Lord has to say. As we are forgiven, so must we forgive – not with lip service, but from the heart .

‘Forgiveness is not a little brook on the boundary between slavery and freedom: it has breadth and depth, it is the Red Sea.’ Metropolitan Anthony of Sourozh (1914-2003),

Only through forgiveness can we enter into what St Paul terms ‘the freedom of the glory of the children of God’ (Rom. 8:21).

We take up a radical way of living when we follow Christ – one natural to our spirit, yet contrary to our pride. Let us remember the words that Christ, who tells this parable, spoke on the Cross: “Father, forgive them for they do not know what they do” (Lk 23:34). Surely He had grounds for a grudge; surely He might have warned His enemies that they were under judgment. But no, He shows us how to keep far from eternal danger – we are to forgive from the heart.
O Lord Jesus Christ, cleanse us from all wiles and wickedness and lead us into the kingdom of Thy love, that we may be heirs with all the saints in Thine unfathomable mystery. – Archimandrite Sophrony Sakharov

Apolytikion St. Elias Diamantidis, the Myrrh in the Plagal of the Fourth Tone

In thee the image was preserved with exactness, O Father; for taking up thy cross, thou didst follow Christ, and by thy deeds thou didst teach us to overlook the flesh, for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal. Wherefore, O righteous Elias, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Troparion of St George the Great Martyr Tone 4

As the deliverer of captives and defender of the poor, healer of the infirm and champion of kings, victorious great martyr George intercede with Christ our God for our souls salvation.

Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης, τον ξυπνούσε ο άγιος Γεώργιος για προσευχή

Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης.

Εορτάζει στις 21 Ιουλίου

«Εκείνος που αδικείται και συγχωρεί, ομοιάζει με τον Ιησού.»

Ο πατήρ Ηλίας Διαμαντίδης γεννήθηκε το 1880 στο χωριό Χουρμικιάντο των Σουρμένων του Πόντου. Το 1918 η ζωή τους, όπως και όλων των Ελλήνων του Πόντου, έγινε αφόρητη από τις βιαιότητες των Τούρκων. Έτσι με την οικογένεια του πήγαν στο Βατούμ της Γεωργιας όπου ήταν εγκατεστημένη η κόρη του Αγάπη .Έμεινε στο χωριό Μαχμουτία Makhmudiye, λίγο έξω από το Βατούμ, σε μια μεγάλη έκταση στο βουνό. 

Ο Ηλίας ήταν προκομμένος και αγαπούσε πολύ τον Θεό. Στενοχωριόταν όμως που δεν ήξερε γράμματα. Φάνηκε λοιπόν κάποτε στον ύπνο του Άγγελος και άρχισε να του μαθαίνη γράμματα, ψαλτική και αγιογραφία. Κάθε βράδυ τον έβλεπε στον ύπνο του και συνέχιζε το μάθημα του, μέχρι που έμαθε ο Ηλίας να διαβάζη, να γράφη καλά, να ψέλνη και να αγιογραφή. Τις Κυριακές έψελνε στην Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, στο χωριό Τσίτα των Σουρμένων. Ήταν εξαιρετικά καλλίφωνος και έψελνε με ευλάβεια, όπως είχε διδαχθή από τον Άγγελο. Έχοντας αγάπη και έφεση για την προσευχή, ξυπνούσε πάντα νωρίς για να προσεύχεται.

Μια νύχτα ο π.Ηλίας είδε στον ύπνο του τον άγιο Γεώργιο ο οποίος του παρήγγειλε να κτίση κοντά στο σπίτι του Εκκλησία στο όνομα του. Του υπέδειξε μάλιστα και το σημείο που θα κρεμούσε την εικόνα του καθώς και τις άλλες εικόνες, ενώ του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθούσε και θα ενεργούσε θαύματα.
Κάποια ημέρα που ο Ηλίας έσκαβε στο κτήμα του σφηνώθηκε ο κασμάς και δεν έβγαινε. Έσκαψε γύρω του με κοπίδι και σφυρί και τότε βρήκε τοίχο Εκκλησίας. Έσκαψε με προσοχή. Αμέσως φάνηκαν οι τρεις πλευρές του ναού και στον τοίχο μια τοιχογραφία του Αγίου Γεωργίου, που διετηρείτο καλά.
Έφτιαξε την Εκκλησία με σανίδια και την σκέπασε με χορτάρια. Από έξω έμοιαζε με αχυρώνα, ώστε να μην δίνη υποψία στους κομμουνιστές. Ζωγράφισε μόνος του τις εικόνες και τις τοποθέτησε όπως ήθελε ο άγιος Γεώργιος. Η κόρη του Αγάπη, που ήταν κρυφή μοναχή, περιποιείτο την Εκκλησία. Ο π.Ηλίας της παρήγγειλε να κρατά ακοίμητο το καντήλι του αγίου Γεωργίου. Όταν πήγαινε να σβήση, αυτή άκουγε έναν ήχο χαρακτηριστικό και τότε πήγαινε να προσθέση λάδι και να καθαρίση το φυτίλι του. Αισθάνονταν με διάφορους τρόπους την παρουσία του Αγίου Γεωργίου. Όταν ερχόταν ο Άγιος άκουγαν ποδοβολητό και έβλεπαν τα πατήματα του αλόγου του στον χωμάτινο δρόμο.
Ο π.Ηλίας αγωνιζόταν πολύ και το παράδειγμα του παρακινούσε και τους άλλους. Ξυπνούσε στις 3 τη νύχτα και μέχρι το πρωί προσευχόταν. Βίαζε τον εαυτό του πολύ στην προσευχή. Έκανε κομποσκοίνι και έτρεχαν τα δάκρυα του συνέχεια. Αν κάποτε δεν ξυπνούσε, τον σκουντούσε ο άγιος Γεώργιος λέγοντας: «Σήκω, η ώρα πέρασε». Ο ίδιος ξυπνούσε και την οικογένεια του για να προσευχηθούν, ενώ την ορφανή Αυγούλα την ξυπνούσε στις 3.30′ με πραεία φωνή.

Ο πατήρ είχε ως ευλογία το δεξί χέρι του παπα-Γιάννη Τριανταφυλλίδη που άγιασε. Επίσης μια ηγουμένη από το Σοχούμ του χάρισε την καρδιά και το δακτυλάκι μιας παιδούλας, ονόματι Μαρίας, που διατηρήθηκαν άφθαρτα μετά την εκταφή της. Το κοριτσάκι αυτό καταγόταν από την Σάντα του Πόντου. Οι γονείς της ήταν πάμπλουτοι αλλά υπερβολικά φιλάργυροι και άσπλαχνοι. Όταν εκοιμήθη η μητέρα της, η μητρυιά εβασάνιζε τη Μαρία και την άφηνε νηστική. Αυτή μοίραζε κρυφά τις νύχτες σε φτωχούς και εγκυμονούσες γυναίκες πολλά υλικά αγαθά. Έδινε ακόμη και το λιγοστό ψωμάκι της σε πεινασμένους και αυτή έμενε νηστική. Εκοιμήθη σε ηλικία δώδεκα χρόνων και στην εκταφή της βρέθηκαν άφθαρτα το δεξί της χέρι και η καρδιά της μέσα σε μύρο. Έβλεπαν πριν στον τάφο της κάθε νύχτα ένα φως που ανεβοκατέβαινε τρεις φορές, και αυτό τους παρακίνησε να κάνουν ανακομιδή, όπότε και βρέθηκε ο τάφος της να ευωδιάζη γεμάτος μύρο.
Όπως υποσχέθηκε ο άγιος Γεώργιος, έδωσε στον παπα-Ηλία το χάρισμα να θεραπεύη ασθενείς. Τους διάβαζε το Ευαγγέλιο, τους σταύρωνε και τους έδινε να ασπασθούν τα λείψανα του Αγίου Ιωάννου του νέου ελεήμονος και της Μαρίας.
Σταύρωνε ακόμη και Τούρκους και Αρμενίους οι οποίοι θεραπεύονταν.

Συχνά προφήτευε λέγοντας: «Θα ‘ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά• θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε». Και έλεγε: «Ξύπνα Ρωσσία και δράξον τα όπλα σου». Δηλαδή έλα σε μετάνοια, σε πίστη και απόρριψε την αθεΐα.

Μια γυναίκα διηγήθηκε πως κάποτε την ώρα που λειτουργούσε ο π. Ηλίας, βγήκε φως από την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και στάθηκε πάνω του.

Κοιμήθηκε οσιακά με μεγάλη ειρήνη τον Ιούλιο του 1946. Την ώρα της κοιμήσεως του, ένα φως κατέβηκε από τον ουρανό και το δωμάτιο του πλημμύρισε από ευωδία. Το δεξί του χέρι έγινε σαν το κερί και μαρτυρούσε τις κρυφές του ελεημοσύνες.

Κάθε νύχτα στις δώδεκα ακριβώς μεσάνυχτα, έβγαινε το φως από τον τάφο του και έρρεε μύρο. Όσοι χρίονταν από το μύρο, από όποια αρρώστια και αν έπασχαν, αμέσως γίνονταν καλά.Άνοιξαν τον τάφο σηκώνοντας την πλάκα και βγήκε φως από τον τάφο. Το λείψανο του παπα-Ηλία ήταν ακέραιο και ευωδίαζε. Το έθαψαν πάλι και απαγόρευσαν στον κόσμο να προσέρχεται στον τάφο.Όμως το 1962, που ανοίχτηκε για δεύτερη φορά, το λείψανό του είχε κλαπεί.

Πρεσβείαις του Αγίου Ηλία του μυροβλήτου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 5η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις ΧαλκιδικήςΑπολυτίκιον Αγίου Ηλία Διαμαντίδη του μυροβλήτου.Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον. (Δρος Χ. Μ. Μπούσια)

Μυροβλύτην Ηλίαν ανευφημήσωμεν, τον ευλαβή Ιερέα, ελεημόνων ανδρών θησαυρόν ως ταμιούχον Θείας Χάριτος, και θαυμασίων αυτουργόν Γεωργίου του κλεινού εν Μάρτυσι συνεργεία, μεθ’ ου πρεσβεύει Κυρίω δείξαι οδούς ημίν θεώσεως.

Ήχος πλ. δ΄. Ω του παραδόξου θαύματος!

Χαίροις, Ιερεύ θειότατε, ο παροτρύνσει σεπτή Γεωργίου, προστάτου σου, του Μεγαλομάρτυρος, τροπαιούχου εν σκάμμασι της ευσεβείας εγείρας πάγκαλο εν Μαχμουτία Ναόν, ον έδειξας ιερωσύνης σου έδραν και αγώνων σου διηνεκών, πάτερ χαριτόβρυτε, κονίστραν πάγκαλον.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Holy, Glorious Prophet Elijah the Tishbite, Saint Nikolai Velimirovič

Holy, Glorious Prophet Elijah the Tishbite, The fiery Prophet

Commemorated on July 20

Saint Nikolai Velimirovič

Saint Elijah, one who saw God, a miracle-worker and a zealot for faith in God, was born of the tribe of Aaron from the town Tishba for which he was called the Tishbite. When St. Elijah was born, his father Savah saw an angel of God hovering around the child, wrapping the child in fire and giving him a flame to eat. That was a foreshadowing of Elijah’s fiery character and his God-given fiery power. He spent his entire youth in godly thoughts and prayers withdrawing frequently into the wilderness to contemplate and to pray in solitude. At that time the Jewish kingdom was divided into two unequal parts: the kingdom of Judah consisting of only two tribes, the tribes of Judah and Benjamin with their capital in Jerusalem and the kingdom of Israel consisting of the remaining ten tribes with their capital in Samaria. The first kingdom was governed by the descendants of Solomon and the second kingdom was governed by the descendants of Jeroboam, the servants of Solomon. The greatest confrontation that the prophet Elijah had was with the Israelite King Ahab and his evil wife Jezebel. For they, Ahab and Jezebel, worshipped idols and were turning the people away from serving the One and Living God. Before this, however, Jezebel, a Syrian, persuaded her husband to erect a temple to the Syrian god Baal and ordered many priests to the service of this false god. Through great miracles Elijah displayed the power and authority of God: he closed up the heavens, so that there was not any rain for three years and six months; he lowered a fire from heaven and burned the sacrifice to his God which the pagan priests of Baal were unable to do; he brought down rain from heaven by his prayer; miraculously multiplied flour and oil in the home of the widow in Zerepath, and resurrected her son; he prophesied to Ahab that the dogs will lick up his blood and to Jezebel that the dogs will consume her flesh, all of which happened as well as many other miracles did he perform and prophesy. On Mount Horeb, he spoke with God and heard the voice of God in the calm of a gentle breeze. Before his death he took Elisha and designated him as his successor in the prophetic calling; by his mantle he divided the waters of the Jordan river; finally he was taken up into the heavens in a fiery chariot by flaming horses. He appeared on Mount Tabor to our Lord Jesus Christ together with Moses. Before the end of the world St. Elijah will appear again to put an end to the power of the anti-Christ (Revelation, Chapter 11).

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date July 20, and New Calendar date August 2.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-july-20-august-2.html

In the Greek Lives of the Saints, the following miracle of the holy prophet Elias is recorded: a certain Paisius, abbot of the monastery of St. Elias in Jerusalem, went to Constantinople and from Constantinople to Belgrade at the time that Patriarch Paisius was staying there. At that time, there was an Orthodox Christian living in Belgrade, married to a Latin wife. On the feast of St. Elias, the wife planned to make bread, but her husband said to her, “You must not work.” His wife replied that the feast had been two days earlier (according to the Roman Calendar). And so a dispute arose between them. The stubborn woman kneaded the dough, but then a marvel! The dough became stone in her hands! At that, the neighbors gathered round, and each of them took a piece of the stone. Paisius took a piece of it, as a witness to God’s miracle, and took it with him to Jerusalem. He laid this piece of stone in front of the icon of the holy prophet Elias in his monastery. (This is recorded in Dositheus Book XII, Ch. 11, Para. 2, p. 1192.)
https://www.fatheralexander.org/booklets/english/saints/elias_prophet.htm

Troparion Prophet Elijah – Tone 4

An angel in the flesh and the cornerstone of the prophets,
the second forerunner of the coming of Christ,
Glorious Elijah sent grace from on high to Elisha,
to dispel diseases and to cleanse lepers.
Therefore, he pours forth healings on those who honor him.

Prosomoion of the Aposticha Prophet Elijah, Fouth Tone

Elias the Prophet, whose thoughts were in heaven, when he saw all Israel prostituting itself from God and clinging to idols, on fire with zeal he drew in the clouds, dried up the earth and shut the heavens with a word, saying: There will be no drop upon the earth, except at my bidding. He is now our host, for ungrudgingly he grants inexpressible grace to us who honour him with faith.

Σαν πνοή αύρας λεπτής, Προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης

Προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης, ο μέγιστος των Προφητών

Εορτάζει στις 20 Ιουλίου

Σαν πνοή αύρας λεπτής

Όταν βασίλευαν ο Αχάβ και η Ιεζάβελ, πολλοί Ισραηλίτες είχαν ξεχάσει τον αληθινό Θεό και λάτρευαν τα είδωλα, τον ψεύτικο θεό, τον Βάαλ.
Ο προφήτης Ηλίας, πικραμένος απ΄ την ασέβεια και των βασιλέων και του λαού, έφυγε στην έρημο κοντά στον χείμαρρο Χοράθ κι εκεί έζησε μόνος σ΄ ένα σπήλαιο. Ένας κόρακας του έφερνε ψωμί το πρωί και κρέας το βράδυ.

Κατά την εντολή του Θεού ο μεγάλος προφήτης συγκρούσθηκε στο όρος Καρμήλιο με τους ιερείς του Βάαλ, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ, τους νίκησε και θανατώθηκαν όλοι.
Οργισμένη η βασίλισσα Ιεζάβελ έβαλε σκοπό να θανατώσει τον Προφήτη. Του έστειλε μήνυμα: Κι αν ακόμη κινδυνεύω να με τιμωρήσει ο Θεός, εγώ, η βασίλισσα Ιεζάβελ, ως αύριο θα σ΄ έχω θανατώσει, όσο κι όπου κι αν κρυφτείς».
Ο ατρόμητος Προφήτης, που δεν είχε φοβηθεί τις χιλιάδες των ειδωλολατρών, τώρα φοβήθηκε στ΄ αλήθεια. Έτρεμε μπροστά στην απειλή της τρομερής βασίλισσας. Έφυγε και πήγαινε όπου τον οδηγούσε η φοβισμένη καρδιά του.

Βγήκε απ΄ την πόλη. Περπάτησε στις ερημιές μια ολόκληρη μέρα. Κάπου, σ΄ ένα ύψωμα ήτανε ένα δέντρο, μια χαρουπιά. Ήρθε και κάθισε κάτω από το δέντρο. «Κύριε, είπε, πάρε με πια απ΄ αυτή τη ζωή. Σάμπως εγώ είμαι καλύτερος από τους άλλους; Πάρε την ψυχή μου!».
Έτσι όπως ήταν κουρασμένος, βαρύθυμος, αποκαρδιωμένος και φοβισμένος μαζί, κοιμήθηκε κάτω από τη χαρουπιά.
Ξάφνου, άγγελος Κυρίου βρέθηκε στο πλευρό του και τον έσπρωξε απαλά. «Σήκω, φάε και πιες», του είπε.
Ξύπνησε ο Ηλίας, άνοιξε τα μάτια του κι εκεί κοντά, στην πέτρα που ακουμπούσε το κεφάλι, είδε φρεσκοψημένη μια λαγάνα κι ένα ξύλινο δοχείο με δροσερό νερό. Σηκώθηκε, έφαγε κι ήπιε και πάλι έγειρε στο πλάι να κοιμηθεί.

Για δεύτερη φορά ο άγγελος τον ξύπνησε: «Σήκω! Φάε και πιες, γιατί είναι πολύς ακόμη ο δρόμος που έχεις να κάνεις».
Σηκώθηκε και πάλι ο Προφήτης. Έφαγε, ήπιε και με τη δύναμη εκείνης της τροφής βάδισε σαράντα μερόνυχτα, ώσπου έφτασε στο όρος Χωρήβ της Αραβίας. Εκεί έμεινε σ΄ ένα σπήλαιο στα πόδια του βουνού. Σ΄ αυτόν τον τόπο συνομίλησε με τον Θεό.
– Γιατί είσαι εδώ, Ηλία;
– Κύριε, η καρδιά μου είναι γεμάτη λαχτάρα για Σένα. Όπως βλέπεις, μόνος πια έχω απομείνει.
– Αύριο, Ηλία, να βγεις έξω απ΄ το σπήλαιο και να περιμένεις εκεί, απέναντι απ΄ το Χωρήβ, να δεις που θα περάσει ο Κύριός Σου.

Πρωί πρωί βγήκε ο Προφήτης του Θεού.
Ένας άνεμος φοβερός φύσηξε τόσο δυνατός, που ξερίζωνε βράχους κι έσπαζε πέτρες. Δεν ήταν μέσα στον άνεμο ο Θεός! Ύστερα σεισμός τρομερός τράνταξε τη γη. Ούτε εκεί ήταν ο Θεός. Κι αμέσως αστραπές, φλόγες φωτιάς, όμως κι εκεί δεν ήταν ο Θεός.
Ελαφριά, σιγανή, λεπτή και δροσερή αύρα φύσηξε. Εκεί ήτανε ο Θεός. Τον ένιωσε ο Προφήτης απ΄ τη γλυκιά γαλήνη, την ουράνια χαρά, την ανείπωτη ειρήνη της καρδιάς του.
Έτσι είναι. Τον Θεό ούτε στον θόρυβο ούτε στην ταραχή Τον βρίσκεις. Τον βρίσκεις μόνο μέσα στης καρδιάς σου την ειρήνη.

Σ.Γ.Α.

Σύμφωνα με τη διήγηση της Π. Διαθήκης, στον προφήτη Ηλία αποκαλύφθηκε η θεία δόξα, ύστερα από θείο μήνυμα: «Αύριο θα βγεις και θα σταθείς μπροστά στον Κύριο, στο όρος θα δεις τον Κύριο να διαβαίνει. Ξαφνικά ξέσπασε τρομερή θύελλα που διέλυε βουνά και συνέτριβε βράχια μπροστά στον Κύριο• αλλά στη θύελλα δεν ήταν ο Κύριος. Μετά τη θύελλα έγινε σεισμός• αλλά στο σεισμό δεν ήταν ο Κύριος. Μετά το σεισμό ξέσπασε φωτιά• αλλά στη φωτιά δεν ήταν ο Κύριος. Τέλος μετά τη φωτιά ακούστηκε ένας ήχος από λεπτό αεράκι• εκεί ήταν ο Κύριος» (Γ΄ Βασ. 19, 11-12). Στη Φιλοκαλία αναφέρεται ότι η χάρη και το έλεος του Θεού αποκαλύπτονται με διάφορες μορφές. Σε ορισμένους ως πνεύμα φόβου Θεού, που συντρίβει τη σκληροκαρδία και την πώρωση, σε άλλους ως «συσσεισμός», εσωτερικό σκίρτημα και αγαλλίαση, ενώ σε άλλους ως «ειρηναία» λεπτή αύρα φωτός, όπως στον Προφήτη.

Ο Ηλίας ήταν ένας μεγάλος προφήτης με πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό, και άνθρωπος προσευχής όπως αναφέρει και ο Ιάκωβος στην επιστολή του (5,17-18).

Ένα από τα θαυμαστά σημεία του προφήτη Ηλία ήταν ότι μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια από την ανάληψή του, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου) στον βασιλέα Iωράμ, προβλέποντας τον θάνατό του επειδή απομακρύνθηκε από την λατρεία του αληθινού Θεού: «και ήλθεν αυτώ εν γραφή παρά Ηλιού του προφήτου λέγων· τάδε λέγει Κύριος Θεός Δαυίδ του πατρός σου· ανθ” ων ουκ επορεύθης εν οδώ Ιωσαφάτ του πατρός σου και εν οδοίς Ασά βασιλέως Ιούδα» (Παραλειπομένων Β”, κεφ. 21, στίχος 12).

***

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζαχάρου

Στην Παλαιά, όπως και στην Καινή Διαθήκη, η έλευση του Αγίου Πνεύματος συνοδεύεται από ορατή και αισθητή εκδήλωση. Την ημέρα εκείνη, όπως περιγράφει το βιβλίο των Πράξεων, το Άγιο Πνεύμα ήλθε ως «πνοή βιαία». Μετά από τον ισχυρό και ορμητικό αυτό άνεμο, «διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός» κάθισαν σε κάθε έναν από τους μαθητές, προδηλώνοντας την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα τους (Πράξ. 2,2). Τα σημεία αυτά είχαν προτυπωθεί στην Παλαιά Διαθήκη. Ο προφήτης Ηλίας, πληγωμένος από βαθειά λύπη για την αποστασία του Ισραήλ, είχε αποσυρθεί σε σπήλαιο και θρηνούσε πικρά ενώπιον του Θεού. Αλλά ο Κύριος του υπέδειξε να ανεβεί στην κορυφή του όρους, όπου του αποκάλυψε την παρουσία Του. Πρώτα φύσηξε ισχυρός άνεμος που συνέτριβε τα βράχια, έπειτα ακολούθησε συσσεισμός και στη συνέχεια πυρ· αλλά ο Θεός δεν έκανε ακόμη την εμφάνισή Του. Τότε ήλθε σαν λεπτή αύρα, η γαλήνια, απαλή φωνή του Θεού (Γ΄ Βασ. 19,11-12).

Ώστε την παρουσία του Ίδιου του Θεού προαναγγέλλει το σημείο που προηγείται αυτής· ορμητικός άνεμος, ισχυρός σεισμός και φωτιά. Με άλλα λόγια, η οδός του Κυρίου πρέπει να προετοιμασθεί και να διασαφηνισθεί, για να μπορέσουμε εμείς που είμαστε σάρκες να αντιληφθούμε και να αναγνωρίσουμε την ταπεινή και φωτεινή παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με την έλευση Του, να μεταποιηθούμε σε πνευματικές υπάρξεις….

Η χριστιανική παράδοση του «συσσεισμού» μας βοηθεί να ανακαλύψουμε τη βαθειά καρδιά, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να δεχθούμε αληθινά το χάρισμα της Πεντηκοστής, την έκχυση του Πνεύματος πάνω σε κάθε σάρκα (Ιωήλ 2,28). Έχουμε ανάγκη από την απαλή εκείνη και τόσο πολυτελή ενώπιον του Θεού καρδιά, στην οποία αναπαύεται το Πνεύμα Του. Σε αυτήν ακριβώς αναφέρεται το τρίτο παλαιοδιαθηκικό ανάγνωσμα της εορτής της Πεντηκοστής (Ιεζεκ. 36,26). Αλλά και η επίκληση του Ονόματος του Χριστού μέσα στην ευαίσθητη αυτή καρδιά αποβαίνει ικανή να κατεργάζεται τη σωτηρία μας και να προσκομίζει καινή ζωή, σύμφωνα με το θείο λόγιο, «πας ος αν επικαλέσηται το Όνομα Κυρίου, σωθήσεται» (Ιωήλ 3,5). Στην ουσία προσπαθούμε να επωάσουμε τη «νέα ζωή» που φέρουμε στο στέρνο μας, να θραύσουμε το κέλυφος που περικλείει την καρδιά μας, ώστε να εκπηγάσει η νέα αυτή ζωή.

Ζαχαρίας Ζαχάρου – Αρχιμανδρίτης Μετά τον συσσεισμό, το Πνεύμα της αληθείας (1ο Μέρος)
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/28/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AE-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%B5%CE%AC/

Απολυτίκιον:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισσαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει, και λεπρούς καθαρίζει, διό και τοις τιμώσιν αυτόν, βρύει ιάματα.

Κανών α’, Ωδή ζ’ Ήχος β’ Βάτος εν όρει πυρί

Αύρα πραεία υπέδειξε, και λεπτοτάτη Κύριον σοι Ηλιού, Θεώ ζηλούντι παντοκράτορι, ουχί πνεύμα βίαιον, ου συσσεισμός, ουδέ πυρ εκδειματούν· διό Ιησού τω πράω ψάλλομεν· Ευλογητός ο Θεός ο των Πατέρων ημών.

Παραθέτουμε τα τρία προσόμοια του κυρ -Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη για τον Θεσβίτη:

Ήχος β’ Οίκος του Εφραθά

Ου πυρ, ου συσσεισμός, ουχί σφοδρόν σε πνεύμα, αύρα λεπτή δε μάκαρ, ανέδειξε θεόπτην, Ηλία μεγαλώνυμε.

Στίχ. Μη άπτεσθε των χριστών μου.
Αύρα τον εν λεπτή, ιδόντα Θεού δόξαν, ως ζηλωτήν Κυρίου, θεσπέσιον Προφήτην, υμνούμεν οι θεόφρονες.

Στιχ. Συ ιερεύς εις τον αιώνα.
Σε ο Μονογενής, Υιός ο της Παρθένου, Θεός σεσαρκωμένος, παρέστησε τρισμάκαρ, εν Θαβωρίω μάρτυρα.

My joy, I beg you, acquire the Spirit of Peace. St. Seraphim of Sarov

St. Seraphim of Sarov the Wonderworker

Commemorated on January 2 and on July 19/August 1 (The translation of the Saint’s holy relics)

“Acquire the Spirit of Peace and a Thousand Souls Around You Shall Be Saved” ( St. Seraphim of Sarov )

“My joy, I beg you, acquire the Spirit of Peace. That means to bring oneself to such a state that our spirit will not be disturbed by anything. For one must go through many sorrows to enter the Kingdom of Heaven. This is the way all righteous men were saved and inherited the Heavenly Kingdom…”
-St. Seraphim of Sarov, from his conversation with N. Motovilov.

“Oh, if you only knew what joy, what sweetness awaits a righteous soul in Heaven! You would decide in this mortal life to bear any sorrows, persecutions and slander with gratitude….”

One should always endure all things with gratitude, for God’s sake.
Our life is but a minute in comparison with eternity. Therefore, according to the Apostle, “the sufferings of this present time are not worthy to be compared with the glory to come which shall be revealed in us” (Romans 8:18).
When someone disparages and abuses you, try as far as possible to forgive him, in accordance with the Gospel: “Of him that taketh away thy goods ask them not again” (Luke 6:30).
When people revile us, we should consider ourselves unworthy of praise. If we were worthy, all would defer to us.
We should always and foremost humble ourselves, following the teaching of St. Isaac of Syria: “Humble yourself and you will see the glory of God within yourself.”
Therefore let us love humility, and we shall behold the glory of God. His glory is imparted to us in proportion as we become humble.
If there were no light all things would be dark. Similarly, without humility there is nothing in man but darkness.

Insults from others must be borne without disturbance; one must train oneself to be of such a nature, that one can react to insults as if they did not refer to oneself. Such an exercise can bring serenity to our heart and make it a dwelling of God Himself.

In order to keep spiritual peace, it is necessary to chase dejection away from oneself, and to try to have a joyful spirit, according to the words of the most wise Sirach: “Sorrow has killed many, but there is no good in it” (Sir. 30:25).

In order to keep spiritual peace it is also necessary to avoid judging others in any way. Condescension towards your neighbor and silence protect spiritual peace. When a person is in such an state, then he receives Godly revelations.

“True hope seeks the one Kingdom of God and is sure that everything necessary for this mortal life will surely be given. The heart cannot have peace until it acquires this hope. This hope pacifies it fully and brings joy to it. The most holy lips of the Saviour spoke about this very hope: “Come unto Me, all ye that labour and are heavy laden, and I will give you rest” (Mt. 11:28).”

Saint Seraphim of Sarov said…
“When I am dead, come to me at my grave, and the more often the better. Whatever is in your soul, whatever may have happened to you, come to me as when I was alive and kneeling on the ground, cast all your bitterness upon my grave. Tell me everything and I shall listen to you, and all the bitterness will fly away from you. And as you spoke to me when I was alive, do so now. For I am living and I shall be forever.”

May St. Seraphim bless us and help us to acquire the spirit of peace.

Ikos 2
Your truths, Father Seraphim, are the same as the eternal truths of the apostles and the holy fathers. Yet, we need to hear these words again and again for our spiritual fortification. Each generation testifies of Jesus Christ, nurturing those around them as well as those who come after them. Saint Seraphim, we therefore implore you to count us among the thousands whom you have guided, as we offer you these praises:
Rejoice, lamp who shines through the thickets of confusion.
Rejoice, enlightenment of those who pursue clarity of mind.
Rejoice, candle who burns brightly under a sky of foreboding.
Rejoice, illumination of all who adore Christ and Him only.
Rejoice, radiance who spreads forth, unafraid of malicious forces.
Rejoice, courage of those who desire integrity amid corruption.
Rejoice, brilliance who pours out, undaunted by vicious intruders.
Rejoice, confidence of all who desire holiness under oppression.
Rejoice, ray who pierces the congestion of lifestyle choices.
Rejoice, hope of those who decide to travel on the path of prayer.
Rejoice, flame who burns away the noise of daily survival.
Rejoice, resolve of all those who cultivate interior silence.
Rejoice, Saint Seraphim, spiritual father of all the faithful.

Kontakion 3
We see that the devil would try to lure us away from the path of prayer, distracting our thoughts and disturbing our hearts. Help us, Saint Seraphim, to worship God and to do His holy will. May we always please Him, in whatever manner of work we undertake, and also be a blessing to those around us. May we fulfill God’s divine purpose, and immediately repent if we stumble or stray. Let us constantly ask for mercy, and say: Alleluia.

Ανάβω πολλές κανδήλες και αγνά κεριά ενώπιον των εικόνων. Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Εορτάζει στις 2 Ιανουαρίου και στις 19 Ιουλίου (ανακομιδή του αγίου λειψάνου του)

Κατά την προσευχή, ο όσιος έδινε μεγάλη σημασία στα γνήσια κεριά, τα οποία έκαιαν στο κελλί του ενώπιον των εικόνων. Αυτό το εξήγησε τον Νοέμβριο του 1831 στον διάλογο του με τον Νικόλαο Μοτοβίλωφ. Διηγείται ο Μοτοβίλωφ: «Βλέποντας στον στάρετς πολλές κανδήλες και ιδίως μεγάλο αριθμό αγνών κεριών μεγάλων και μικρών σε διαφόρους στρογγυλούς δίσκους, στους οποίους από το μακροχρόνιο στάξιμο των κεριών είχαν σχηματισθή ολόκληροι λοφίσκοι από κερί, σκέφθηκα μέσα μου: Γιατί άραγε ο πατερούλης ανάβει τόσο πολλές κανδήλες και κεριά και προξενεί ανυπόφορη ζέστη στο κελλί του; Και εκείνος, ωσάν να έλεγε στους λογισμούς μου να σιωπήσουν, μου είπε: Εσείς θα θέλατε να μάθετε φιλόθεε, για ποια αιτία ανάβω τόσες κανδήλες και κεριά ενώπιον των εικόνων. Να λοιπόν γιατί: Καθώς γνωρίζετε έχω πολλά πρόσωπα πού με αγαπούν και ευεργετούν τις ορφανούλες μου του Μύλου. Αυτοί μου φέρουν λάδι και κεριά και με παρακαλούν να προσεύχωμαι γι’ αυτούς. Όταν διαβάζω την ακολουθία μου, τους μνημονεύω μία φορά στην αρχή. Επειδή όμως τα ονόματα είναι πολλά και εγώ δεν μπορώ να τα επαναλαμβάνω σε κάθε σημείο της ακολουθίας οπού πρέπει να μνημονευθούν, διότι ο χρόνος δεν θα μου αρκούσε, ανάβω όλα τα κεριά υπέρ αυτών ως θυσία στον Θεό, ένα κερί για τον καθένα. Για μερικούς ανάβω ένα μεγάλο κερί και για άλλους πάλι ανάβω μία κανδήλα. Και όπου χρειάζεται στην ακολουθία να τους μνημονεύσω, λέγω: Κύριε μνήσθητι πάντων των δούλων σου, υπέρ των ψυχών των οποίων εγώ ο ελεεινός άναψα ενώπιον σου αυτά τα κεριά και τις κανδήλες. Ότι δε τούτο δεν είναι κάποια δική μου επινόησις ή κάποιος δικός μου ζήλος πού δεν βασίζεται σε καμμία θεϊκή εντολή, θα σου φέρω ως απόδειξη τους λόγους της θείας Γραφής. Εκεί λέγεται ότι ο Μωϋσής άκουσε την φωνή του Κυρίου να τον προστάζη ίνα καίηται λύχνος διαπαντός, εν τη σκηνή του μαρτυρίου.,.καύσει αυτό Ααρών και οι υιοί αυτού άφ’ εσπέρας έως πρωί εναντίον Κυρίου. Να, φιλόθεε, γιατί η Αγία Εκκλησία του Θεού παρέλαβε ως συνήθεια να ανάβονται στους ιερούς ναούς και στα σπίτια των χριστιανών κανδήλες ενώπιον των αγίων εικόνων του Κυρίου, της Θεοτόκου, των Αγγέλων και των αγίων ανθρώπων, οι οποίοι ευαρέστησαν στον Κύριο».

Αρχιμ. Ιουστίνος Πόποβιτς, Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ βίος, μετ. Β. Νικολακάκη, εκδ. «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2001.

***

Σύμφωνα με την παράδοση του Ντιβέγεβο κάθε μέρα οι μοναχές κάνουν μια προσευχητική πορεία κατά μήκος της Αγίας Τάφρου λέγοντας 150 φορές τον αρχαγγελικό ασπασμό , το « Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία , Κύριος μετά Σού, ευλογημένη Συ ει εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες προσκυνητες του Ντιβέγεβο

Το 1922 ο επίσκοπος Σεραφείμ Ζβεντίνσκυ είχε δει την Μητέρα του Θεού να περπατά στο χείλος της τάφρου, ο άγιος στάρετς της Μόσχας Ζαχαρίας συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά να επαναλαμβάνουν την προσευχητικό κανόνα του αρχαγγελικού ασπασμού ως πρόξενο πολλών καλών, πνευματικών και σωματικών.

Απολυτίκιον Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήχος α΄.Της ερήμου πολίτης. π. Ιωσήφ

Αρετών συ δοχείον ανεδείχθης, θεόληπτε,και του Παρακλήτου η Χάρις,τη ψυχή σου ενώκησε· απλότητι τρόπων και στοργή, τα πλήθη προσήγες τω Θεώ, και της Χάριτος τους τρόπους, τοις αγνοούσι Πάτερ Σεραφείμ διεσάφησας.Δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε χαριτώσαντι,δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν,θείον διδάσκαλον.

Μεγαλυνάριoν.

Χαίροις της Ρωσίας γόνος λαμπρός, τέκνον της ερήμου, μοναζόντων υπογραμμός, Πνεύματος την κτήσιν, σκοπόν ζωής κηρύττων, ω Σεραφείμ του Σάρωφ, άνθος μυρίπνοον.

St.Tsar Martyr Nicholas II of Russia, the Anointed of God. Saint John Maximovitch

St.Tsar Martyr Nicholas II of Russia And His Family, his wife Tsarina Alexandra, and their five children Grand Duchesses Olga, Tatiana, Maria, Anastasia, and Grand Duke Tsarevich Alexei

Commemorated on July 17

Saints Grand Duchess Elizabeth, Nun-Martyr Barbara and the other New Martyrs of Alapayevsk
Commemorated on July 18

Blessed Archbishop John Maximovitch has written: “Why was Tsar Nicholas II persecuted, slandered and killed? Because he was Tsar, Tsar by the Grace of God… In Orthodox teaching, Tsar Nicholas was the last representative of lawful Christian authority in the world, the last one to restrain the mystery of iniquity (2 Thess. 2:27). (And, indeed, from the time of his martyrdom can be dated the unprecedented lawlessness, godlessness, and apostasy of this final age: the complete unleashing of the forces of darkness, which now threaten to complete ly engulf the world as a preparation for the reign of Antichrist.)”

Saint John Maximovitch

Forty Years Ago, a single day saw the collapse of the greatness and glory of the Russian State, a bulwark of peace throughout the whole world. The signature of the Sovereign, the Emperor Nicholas II-do, on the act of abdication from the Throne, is a historical boundary separating Russia’s great and glorious past from her present dark and cruel circumstances.

The entire weight of the present regime’s evil and its reordering of life is aimed at honest, well-intentioned and devout people, and the whole nation lies in oppression and constant fear. People are afraid of their own thoughts, thoughts they have not expressed aloud; they are afraid that what they are thinking might be reflected in their facial expressions.

What happened that day, forty years ago?

Apostasy from God’s Anointed, apostasy from an authority submissive to God, apostasy from the oath of fidelity to the Anointed Sovereign, given before God, and the giving over of him to death.

He who had devoted all his strength in God’s name to the service of Russia was deprived of authority, and then also of freedom.

For decades the dark forces of evil carried on a struggle against God’s Anointed, against the ruling authority faithful to God. These same forces also killed the Emperor Alexander II, the Tsar-Liberator.

This crime sobered the people, it shook the entire country, and that moral upsurge gave Emperor Alexander III, the Peacemaker, the opportunity to rule Russia with a strong arm.

Russia enjoyed two decades of peaceful life and development. Then a new conspiracy arose for the overthrow of the Royal Throne.

It was a conspiracy of Russia’s enemies.

Within Russia itself there was a struggle against her very essence, and, having destroyed the Throne, Russia’s enemies even obliterated her name.

Now the whole world can see the close connection between the Royal authority, faithful to God, and Russia. When the Tsar ceased to be — Russia ceased to be.

The struggle against the Tsar and Russia was carried out by concealed godlessness, which later revealed itself openly.

Such was the essence of the struggle against the Tsar and Russia, against the foundation of her life and historical development.

Such are the meaning and aim of that struggle, which perhaps not everyone realized — those who were its accomplices.

Everything filthy and paltry and sinful which could be found in the human soul was summoned against the Tsar and Russia. All of this, with all its might, rose up in struggle against the Royal Crown, which was crowned by a cross, for Royal service is a bearing of the Cross.

People always rise up against the Cross by means of slander and falsehood, doing the devil’s work, for, according to the word of the Lord Jesus Christ, When he speaketh a He, he speaketh of his own: for he is a liar, and the father of it (John 8:44).

Everything was roused up against the most meek, pure and abundantly-loving Tsar, so that at the terrible hour of the struggle against him he would remain alone. Filthy slanders were spread beforehand against the Tsar and his family, so that the people would grow cool towards him.

Faithless allies took part in the conspiracy. When the Sovereign was in need of moral support, his closest associates did not provide it and violated their oath. Some took part in the conspiracy; others, out of weakness, counseled abdication. The Tsar remained completely alone, surrounded by “treachery, baseness and cowardice.”

From the day of the abdication, everything began to collapse. It could not have been otherwise. The one who united everything, who stood guard for the Truth, was overthrown. A sin was committed, and now sin had easy access. In vain do some wish to separate February from October; the one was a direct consequence of the other.

In those March days, Pskov became the Tsar’s Gethsemane, and Ekaterinburg — his Golgotha.

Tsar Nicholas died as a martyr, with unshakable faith and patience, having drunk the cup of suffering to the dregs.

The sin against him and against Russia was perpetrated by all who in one way or another acted against him, who did not oppose, or who merely by sympathizing participated in those events which took place forty years ago. That sin lies upon everyone until it is washed away by sincere repentance.

In raising up prayers for the repose of his soul, we pray also for Tsars Paul I and Alexander II, who were likewise slain in March. And we pray for the forgiveness of the Russian people of the grave sin of betrayal and regicide. Woe to those who call evil good and good evil. Before us, before the Russian people, lies the path of resurgence — which is the path of consciousness of sin and repentance.

For the rebirth of Russia, all political and other programs of unification are in vain: what Russia needs is the moral renewal of the Russian people.

We must pray for the forgiveness of our sins and for mercy on our homeland, just as the Lord God freed Israel from the Babylonian captivity and restored the ruined city of Jerusalem.

From the Sermons of Saint John Maximovitch

Η Αγία Τσαρική Οικογένεια κι οι προφητείες αγίων και στάρετς για το μαρτύριο τους

Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ της Ρωσίας και η οικογένεια του, η τσαρίνα Αλεξάνδρα, οι πριγκίπισσες Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία και ο τσάρεβιτς Αλέξιος

Εορτάζουν στις 17 Ιουλίου

Η αγία Ελισάβετ Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας και η Οσιομάρτυς Βαρβάρα
Εορτάζουν στις 18 Ιουλίου

Ο ίδιος ο Νικόλαος συνήθιζε να λέει: «Γεννήθηκα την ίδια μέρα που εόρταζε ο Δίκαιος Ιώβ ο Πολύαθλος και είμαι έτοιμος σαν κι εκείνον να δεχθώ τις δοκιμασίες του Θεού και να ανεχθώ τις ταλαιπωρίες έως τέλους.» Και πράγματι όλη του η ζωή ήταν ένας Γολγοθάς. Ήταν πολύ ταπεινός, απλός, λιτός, ευλαβής και σεμνός, παρά την υψηλή καταγωγή του και παρά το ότι ήταν Αυτοκράτορας της μεγαλύτερης σε έκταση, πληθυσμό και πλούτο αυτοκρατορίας που υπήρξε στην ιστορία του κόσμου.

Η αγιότητα του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ ανακηρύχθηκε επί των ημερών του τσάρου Νικολάου Β΄, το 1903. «Είναι αξιοσημείωτο και εκπληκτικό, ότι ο Όσιος Σεραφείμ είχε γράψει μια επιστολή, και είχε δώσει εντολή να επιδοθή αυτή στον τρίτο Τσάρο από την εποχή του, όταν θα επισκεφθή το Σάρωφ. Πράγματι, όταν ο Νικόλαος επεσκέφθη το Σάρωφ κατά την Ανακύρυξη του Αγίου, εδόθη εις αυτόν η επιστολή, η οποία εφυλάσσετο στην Μονή του Ντιβέγιεβο. Την εδιάβασε, αλλά δεν είπε ποτέ σε κανέναν το περιεχόμενό της· το πιθανότερο είναι, ότι ανεφέρετο στο Μαρτύριό του» [Βλ. «Οι Ρώσοι Άγιοι Νεομάρτυρες και ο Τσάρος Νικόλαος Β΄», Μέρος Β΄.

Ο άγιος είχε, λίγο πριν το θάνατό του το 1833, γράψει αυτό το γράμμα, το σφράγισε με πέντε σφραγίδες από κερί και απευθύνονταν  “στον Τσάρο στην βασιλεία του οποίου θα με δοξάσει”.  Το είχε δώσει σφραγισμένο στον Νικολάι Μοτοβίλωφ λέγοντάς του: – «Δεν θα ζούμε εμείς, αλλά η γυναίκα σου θα ζη όταν στο Ντιβέγιεβο θα έρθει όλη η βασιλική οικογένεια και ο τσάρος . Δώσε της την επιστολή να του την δώσει.» Κι αυτός αργότερα την έδωσε στην Έλενα Μοτοβίλωφ, στην ευσεβή σύζυγο του. Κρατούσε την επιστολή αυτή για εβδομήντα χρόνια και όταν έγινε η ανακήρυξη («δόξα») της αγιότητος του Οσίου κι ο Τσάρος ήλθε στο Ντιβεγιεβο, του την παρέδωσε μετά την πανηγυρική δοξολογία.

Η Ναταλία Chichagova L. (κόρη του Επισκόπου Σεραφείμ, μετέπειτα αγίου μάρτυρος Μητροπολίτη Σεραφείμ Chichagov, ο οποίος ήταν ο κύριος οργανωτής της αγιοποίησης του Αγίου Σεραφείμ) είπε ότι, όταν ο αυτοκράτορας έλαβε την επιστολή, ευλαβικά την τοποθέτησε στην τσέπη του πουκαμίσου του, λέγοντας ότι θα την αναγνώσει αργότερα.

Δεν γνωρίζουμε το ακριβές περιεχόμενο, αλλά είναι πολύ πιθανόν, ο Άγιος Σεραφείμ να προετοίμασε τον Τσάρο για τις επερχόμενες δοκιμασίες της Ρωσίας και του ιδίου, κατά την επίσης πρόρρηση του Οσίου: «Τον Τσάρο που θα με δοξάση, θα τον δοξάσω». Η Έλενα ήταν ανεψιά της οσιας Μάρθας του Ντιβεγιεβο, μεγάλωσε σχεδόν μέσα στο Ντιβεεβο κοντά στον αγ. Σεραφείμ και στις θείες της μοναχές Μάρθα και Παρασκευή Μελιούκωφ. Ο Άγιος είχε πει για την Έλενα Μελιούκωφ: «Είναι ένας ένσαρκος άγγελος. Ωστόσο δεν θα γίνη μοναχή, αλλά θα γίνη σύζυγος του Νικόλα Μοτοβίλωφ». Όπως κ᾿ έγινε. Παντρεύτηκε τον πλούσιο και ευγενή Νικόλαο Μοτοβίλωφ, πιστό μαθητή και συνεργάτη του οσίου Σεραφείμ. Ήταν φύλακας του πολύτιμου αρχείου του Ν. Μοτοβίλωφ και των παραδόσεων του Οσίου. Μετά τον θάνατο του Μοτοβίλωφ η σύζυγος του Ελένη ήλθε και πάλι στο μοναστήρι, όπου είχε περάσει τα παιδικά και τα νεανικά της χρόνια, και έγινε κρυφά μοναχή. Κοιμήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1910. 

***

Όταν το Βασιλικό ζεύγος επισκέφθηκε την γυναικεία Μονή του Ντιβέγιεβο, στις 20 Ιουλίου, συνωμίλησε πρώτα κατ᾿ ιδίαν με την Οσία Παρασκευή του Σάρωφ (Πάσσα Σαρώφσκαγια, 22.9.1915), μία γνωστή διορατική δια Χριστόν Σαλή.
«Η Πάσσα — γράφει η Ειρ. Γκοραϊνωφ — είχε την συνήθεια να προσφέρει τσάι στους επισκέπτες της. «Παρηγορούσε» αυτούς που μία δυστυχία τους περίμενε, βάζοντας πολλή ζάραχη στο τσάι τους! Έβαλε τόση ζάχαρη στο φλυτζάνι του Αυτοκράτορα, που το τσάι ξεχείλισε! Ο Άρχοντας ζήτησε να μείνει μόνος μαζί της. Όταν βγήκαν από το κελλί της, η συνοδεία του έμεινε κατάπληκτη από τα αλλοιωμένα χαρακτηριστικά του Τσάρου και την ωχρότητα του προσώπου του. Δεν απεκάλυψε σε κανέναν αυτά που η ”Σαλή” του είχε ειπεί».

Αργότερα, η υποτακτική της μακαρίας Παρασκευής εφανέρωσε, ότι η Γερόντισσά της είχε αποκαλύψει στον Τσάρο την τύχη της Ρωσίας, την γέννηση του αιμοφιλικού διαδόχου Αλεξίου, την επανάσταση του 1917, την πτώση της δυναστείας των Ρομανόφ, την καταστροφή της Αγίας Ρωσίας και τον μαρτυρικό θάνατο, τον δικό του και της οικογενείας του και την καταστροφή της Εκκλησίας· επίσης τον είχε προτρέψει να παραιτηθή μόνος του από τον θρόνο και του είχε επιδώσει ένα δέμα με πολλή ζάχαρη, επειδή «θα είχε να κάνη μεγάλο ταξίδι…».

Μετά από αυτό ο αυτοκράτορας έστελνε αγγελιοφόρους επανειλημμένα στο Ντιβέγιεβο στην Πάσα για να ζητήσει τις προσευχές της για όλα τα σημαντικά θέματα.
Λίγο πριν την κοίμησή της η μακαρία έκανε συνεχώς μετάνοιες μπροστά στο πορτρέτο του Τσάρου, προβλέποντας έτσι το μαρτύριο του και την αγιότητα του, έλεγε ”Αυτός ο Τσάρος θα είναι πάνω απ ‘όλους τους άλλους”. Επίσης, έλεγε: “Ω Άγιοι Βασιλομάρτυρες, πρεσβεύσατε υπέρ ημών, των αμαρτωλών”! Κοιμήθηκε ειρηνικά το 1915, σε ηλικία 120 ετών και η μνήμη της τιμάται την 22α Σεπτεμβρίου.

«Στις 11 Δεκεμβρίου του 1916, η Τσαρίνα επισκέφθηκε την πόλη Νόβγκοροντ, με μικρή συνοδία· επισκέφθηκε τα στρατιωτικά Νοσοκομεία, τα Μοναστήρια και παρευρέθηκε στην Θεία Λειτουργία στο Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας. Στο Μοναστήρι ”Ντεσγιατίνυ”, επισκέφθηκε την ασκήτρια Σταρίτσα Μαρία Μιχαήλοβνα στο μικρό κελλάκι της, όπου με βαρειές αλυσίδες η ηλικιωμένη ασκήτρια ευρίσκετο στο σιδερένιο κρεβάτι της. Μόλις εισήλθε η Τσαρίνα, η ασκήτρια πρότεινε τα χέρια της και είπε: ”Να! έρχεται η Μάρτυς Βασίλισσα Αλεξάνδρα”· η ασκήτρια καταφιλούσε αγκαλιάζοντας την Τσαρίνα και την ευλόγησε. Μετά από λίγο στις 29 Ιανουαρίου του 1917 κοιμήθηκε η ασκήτρια σε ηλικία 107 ετών · η προσφώνησή της όμως προξένησε βαθειά εντύπωση στην Τσαρίνα» (από τις Αναμνήσεις της Αννας Βυρούμπωβα).

Η οσία Μαρία Ιβάνοβνα (Fedina), η δια Χριστόν Σαλή του Ντιβέγιεβο (+ 1931), τη νύχτα της 17 Ιουλίου του 1918, που η βασιλική οικογένεια μαρτύρησε, μαινόταν και φώναζε:”Ο Τσάρος, ο Τσάρος… Οι πριγκίπισσες με ξιφολόγχες! Καταραμένοι Εβραίοι!” Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι δολοφονίες ήταν τελετουργικες. Βρέθηκαν παράξενα καβαλιστικά αποκρυφιστικά σύμβολα στους τοίχους του δωματίου όπου διαπράχθηκε το έγκλημα. 

Ο άγιος Νεκτάριος της Όπτινα (1853-1928) προφήτευσε το 1917, πριν την οκτωβριανή επανάσταση:

«Χαλεποί καιροί έρχονται σύντομα. Στον κόσμο ο αριθμός έξι έχει περάσει και ο αριθμός επτά πλησιάζει… Να είστε σιωπηλοί, υπομονετικοί. Το έτος 1918 θα είναι ακόμη χειρότερο. Ο τσάρος και ολόκληρη η οικογένειά του θα βασανισθούν και θα δολοφονηθούν.
Μια ευσεβής ψυχή είδε ένα αποκαλυπτικό όνειρο: Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός καθόταν σ’ ένα θρόνο και γύρω του ήταν οι δώδεκα Απόστολοι. Εν τω μεταξύ φρικτά βάσανα και θρήνοι ακούγονταν από την γη. […] Αίφνης ο Τσάρος παρουσιάστηκε μπροστά στον θρόνο του Χριστού με στεφάνι μεγαλομάρτυρος… Μάλιστα! Αυτός ο Τσάρος θα γίνει μεγαλομάρτυρας. Αν δεν μετανοήσουμε και δεν επιστρέψουμε στον Θεό, τότε όχι μόνο η Ρωσία, μα ολόκληρη η Ευρώπη θα καταρρεύσει. Η ώρα της προσευχής έχει έρθει».

Τα παραπάνω κατέθεσε ο Β. Σούστιν, πνευματικό παιδί του αγίου Νεκταρίου, και καταγράφονται στη βιογραφία του ( Όσιος Νεκτάριος, Ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα, έκδ Σταυροπηγιακής και Συνοδικής Ι. Μονής Οσίου Συμεών του Ν. Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής 2003, σελ. 83-86).

***

Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Τσάρος Παύλος Α΄ έγραψε ένα γράμμα καθ’ υπαγόρευσιν ενός αγίου μοναχού, με προορατικό χάρισμα, του Άβελ του Προφήτη ( + 1831). Σε αυτό συμπεριλαμβανόταν περιγραφή των γεγονότων που επρόκειτο να επακολουθούσαν στην Ρωσία:
Η τύχη των ρώσων τσάρων μέχρι και το δισέγγονό του, του αυτοκράτορα Νικολάι Β’. Οι προφητείες ήταν γραμμένες και κλεισμένες σε φάκελο με την προσωπική σφραγίδα του αυτοκράτορα Παύλου Α’ και χειρόγραφη επιγραφή του. «Να ανοιχθή από τον απόγονό μου, εκατό χρόνια μετά του θανάτου μου», το έγγραφο ήταν αποθηκευμένο σε μια ειδική αίθουσα στο παλάτι Gatchina . Όλοι οι τσάροι γνώριζαν γι ‘αυτό, αλλά κανείς δεν τόλμησε να παραβιάσει τη θέληση του προγόνου τους.
Στις 12 Μαρτίου 1901, 100 χρόνια ακριβώς μετά τη δολοφονία του, ο Τσάρος Νικόλαος ο Β΄ μαζί με την οικογένειά του επισκέφτηκαν το παλάτι Γκατσίνα, όπου διέμενε ο Τσάρος Παύλος Α΄ (1796-1801). Μετά την επιμνημόσυνη δέηση για τον αυτοκράτορα Παύλο, άνοιξε το φάκελο, όπου έμαθε για την ακανθώδη πορεία του και την σταυρική πορεία του έθνους του.

Σε μία συζήτηση με το Τσάρο Παύλο Α΄ (+1801) ο μοναχός Άβελ, αφού είχε προφητεύσει τις μοίρες όλων των Τσάρων από τον Παύλο Α΄ έως καί τον Νικόλαο Β΄ είπε:
«Ό,τι είναι αδύνατον για τον άνθρωπο, είναι δυνατό για τον Θεό. Ο Θεός καθυστερεί την βοήθειά Του, αλλά θα την δώσει σύντομα και θα ανυψώσει το κέρας της σωτηρίας της Ρωσίας. Και θα εκλέξει ένα σπουδαίο Πρίγκιπα από την γενιά σου, στην εξορία, ο οποίος θα υπερασπιστεί τους ανθρώπους Του. Αυτός θα είναι εκλεγμένος από τον Θεό, και θα είναι ευλογημένος. Θα είναι ο μόνος αποδεκτός σε όλους, η καρδιά της Ρωσίας θα τον νιώσει. Η ανάδειξή του θα είναι ηγεμονική και λαμπερή και κανείς δεν θα πει: «ο Τσάρος είναι εδώ ή εκεί», αλλά όλοι θα λένε: «Αυτός είναι!». Η προσευχή των ανθρώπων θα εισακουστεί στον Θεό, και ο ίδιος ο Θεός θα επιβεβαιώσει την κλήση του. Το όνομά του έχει υπάρξει μόνο τρεις (3) φορές στην ιστορία της Ρωσίας. Δύο με το ίδιο όνομα έχουν ήδη καθίσει στον θρόνο, αλλά όχι στον θρόνο του Τσάρου. Αλλά αυτός θα καθίσει στον θρόνο του Τσάρου ως ο τρίτος. Σε αυτόν θα υπάρξει η σωτηρία και η ευτυχία του Ρωσικού Βασιλείου.»

Ο άγιος Ιωάννη της Κρονστάνδης προειδοποίουσε και φώναζε: “Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έρχεται στη Ρωσία”.

Την άνοιξη του 1918 η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα έγραψε στο ημερολόγιό της: “Ο Πατέρας παρακαλεί να μεταφέρετε σε όλους, όσοι παραμένουν πιστοί σε Αυτόν, και σε όσους αυτοί δύνανται να επιδράσουν, να μην εκδικηθούν χάριν Αυτού, διότι Αυτός τους έχει ήδη συγχωρήσει όλους και προσεύχεται για όλους· επίσης να μην εκδικηθούν για τον εαυτό τους· να ενθυμούνται δε, ότι το κακό, το οποίο τώρα υπάρχει στον κόσμο, θα γίνη ισχυρότερο, αλλ᾿ όμως το κακό δεν νικάται διά του κακού, αλλά μόνο διά της αγάπης..”.

Γράμμα της Αγίας Τσαρίνας Αλεξάνδρας από την φυλακή στο Εκατερίνενμπουργκ πριν το μαρτύριο:
“Κύριε, βοήθησε εκείνους που δεν μπορούν να έχουν αγάπη για τον Θεό στις πικραμένες καρδιές τους, που μόνο βλέπουν τα πάντα κακά και δεν καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά θα φύγουν, δεν μπορεί να είναι αλλιώς.
Ο Σωτήρας ήλθε και μας έδειξε έναν δρόμο. Όποιος ακαλουθήσει τον δρόμο Του, δρόμο αγάπης και παθών, καταλαβαίνει την δόξα της Βασιλείας των Ουρανών.”

“Ο Τσάρος έλαβε επάνω του την ενοχή του ρωσικού λαού και ο λαός συγχωρείται!…” Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/16/%CE%BF-%CF%84%CF%83%E1%BD%B1%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B5-%CE%B5%CF%80%E1%BD%B1%CE%BD%CF%89-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84/

Saint Greatmartyr Marina of Antioch in Pisidia, Hymn of Praise by Saint Nikolai Velimirovič

Saint Greatmartyr Marina of Antioch in Pisidia 

Commemorated on July 17

Hymn of Praise
The Holy Great Martyr Marina
by Saint Nikolai Velimirovič

Saint Marina, to the Lord prayed,
And with warm tears, she strengthened her prayers;
Lord Jesus, my God and my Savior,
Everyone who in You hope, You help.
Be near me, near to my soul,
When the unbelievers begin my body to destroy,
Be near me, O Strength of martyrs,
That, without fear and screams, I endure pains.
Before the hungry wolves, as sheep I stand,
As a lonely bird before many hunters,
As a miserable fish snared by the net
But, the Lord of salvation, to You I gaze!
My body, as a cheap sack, let them tear apart,
O Christ, You will I not deny;
Then all decaying pleasures, with You sufferings I like,
Only to Your authority, O Savior I bow down
Conqueror of death, the devil and Hades,
These victories now, through me repeat!
For all, Lord and Savior, to You thanks,
That You help everyone who hopes in You.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date July 17, and New Calendar date July 30.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-july-17-july-30.html

THESE are they which came out of great tribulation, and have washed their robes, and made them white in the blood of the Lamb.

Therefore are they before the throne of God, and serve him day and night in his temple: and he that sitteth on the throne shall dwell among them.

They shall hunger no more, neither thirst any more; neither shall the sun light on them, nor any heat.

For the Lamb which is in the midst of the throne shall feed them, and shall lead them unto living fountains of waters: and God shall wipe away all tears from their eyes.

Apocalypse 7:14-17

Saint Marina the Great Martyr,”Marina from Andros”.
https://iconandlight.wordpress.com/2014/07/16/saint-marina-the-great-martyrmarina-from-andros/

http://www.hellenicnavy.gr/en/organization/general-staff-of-hn/203-en/organization/indepedent-services/naval-base-of-south-eubean-gulf/998–temple-of-st-marina.html

Troparion Saint Greatmartyr Marina — Tone 4

Your lamb Marina calls out to You, O Jesus, in a loud voice: / “I love You, my Bridegroom, and in seeking You I endure suffering. / In baptism I was crucified so that I might reign in You, / and I died so that I might live with You. / Accept me as a pure sacrifice, / for I have offered myself in love.” / Through her prayers save our souls, since You are merciful.

Αγία Μεγαλομάρτυς Μαρίνα, Αγίου Νικοδήμου

Αγία Μεγαλομάρτυς Μαρίνα

Εορτάζει στις 17 Ιουλίου

Αυτή καταγόταν από ένα χωριό της Πισιδίας, ήταν θυγατέρα μονογενής κάποιου Αιδεσίου, ιερέα των ειδώλων, στα χρόνια του Κλαυδίου Καίσαρα, κατά το έτος 270. Όταν λοιπόν έγινε δώδεκα ετών, πέθανε η μητέρα της. Έτσι παραδόθηκε η Αγία από τον πατέρα της σε μία γυναίκα και παρακαλούσε τον Θεό να την αξιώσει της πίστεως των Χριστιανών, την οποία διδασκόταν από μερικούς Χριστιανούς, που βρίσκονταν στο χωριό που αναφέρθηκε. Όταν δε έγινε δεκαπέντε ετών, τότε πόθησε η Αγία να μαρτυρήσει για την αγάπη του Χριστού. Οπότε, όταν έμαθε γι’ αυτήν ο ηγεμόνας Ολύμβριος έστειλε ανθρώπους και την συνέλαβε και την έβαλε σε φυλακή.

Αφού λοι­πόν πέρασαν μερικές ημέρες, την έβγαλε από την φυλακή και την παρουσίασε στο κριτήριό του. Βλέποντάς την όμως, όλος έμεινε έκπληκτος για την ωραιότητά της. Και αφού ρωτήθηκε από αυτόν, πώς ονομάζεται και ποιά τύχη και κατάσταση έχει, αποκρίθηκε η Αγία• «Μαρίνα ονομάζομαι, της Πισιδίας είμαι γέννημα και θρέμμα και το του Κυρίου μου Ιησού Χριστού επικαλούμαι όνομα». Τότε, επειδή δεν δέ­χθηκε να αρνηθεί τον Χριστό, πρόσταξε ο ηγεμόνας να απλωθεί κατά γης και να καταξεσχισθεί άσπλαχνα με ραβδιά. Όταν λοιπόν έγινε αυτό, η γη κοκκίνισε από το πολύ αίμα που έτρεξε. Έπειτα πρόσταξε να κρεμασθεί η Αγία και να ξεσχίζεται το σώμα της για πολλή ώρα και κατόπιν την έβαλε στη φυλακή.

Έγινε όμως εκεί σεισμός μεγάλος ώστε σείσθηκε η φυλακή, και να, βγήκε από ένα μέρος της φυλακής ένας δράκοντας, ο οποίος συρόμενος στην γη, έκαμνε ένα φοβερό θόρυβο και φάνηκε, ότι έχυσε φωτιά γύρω από την Αγία. Επειδή όμως η Αγία φοβήθηκε πολύ και τρόμαξε από την θέα αυτή, προσευχόταν στον Θεό. Οπότε ο φοβερός εκείνος δράκοντας, αφού μεταβλήθηκε, φαινόταν σαν ένας μαύρος σκύλος. Η δε Μάρτυρας, αφού τον άρπαξε από τις τρίχες και αφού βρήκε ένα σφυρί ριγμένο, τον έδειρε στην κεφαλή και στην ράχη και τον ταπείνωσε εντελώς .

Μετά από αυτά φέρθηκε η Αγία σε δεύτερη εξέταση και μένοντας σταθερή στην του Χριστού πίστη, καίγεται με αναμμένες λαμπάδες και τοποθετείται κατακέφαλα μέσα σε ένα δοχείο γεμάτο από νερό. Μένοντας όμως αβλαβής έλκυσε στην πίστη του Χριστού πολλούς άπιστους, που αποκεφαλίσθηκαν και έλαβαν τους στεφάνους της αθλήσεως. Οπότε, επειδή θύμωσε ο ηγεμόνας, απέκοψε την αγία της κεφαλή. Τελείται η Σύναξή της μέσα στον Άγιο Μηνά.

(Αγίου Νικοδήμου, Συναξαριστής τ. ΣΤ΄-Ιούλιος, Αύγουστος- Εκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, σ. 80-82)

Απολυτίκιον Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνας Ήχος  δ’.

Η αμνάς σου Ιησού, κράζει μεγάλη τη φωνή. Σε Νυμφίε μου ποθώ, και σε ζητούσα αθλώ, και συσταυρούμαι και συνθάπτομαι τω βαπτισμώ σου· και πάσχω διά σε, ως βασιλεύσω συν σοι, και θνήσκω υπέρ σού, ίνα και ζήσω εν σοι· αλλ᾽ ως θυσίαν άμωμον προσδέχου την μετά πόθου τυθείσάν σοι. Αυτής πρεσβείαις, ως ελεήμων, σώσον τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον της Αγίας Μαρίνας Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επιγείων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ενήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος• τον γαρ αόρατον εχθρόν κατεπάτησας στερρώς οφθέντα σοι Αθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω των ιαμάτων τα δωρήματα.

Μεγαλυνάριον
Την Λαμπάδα πάντες Τη φαεινήν, και της παρθενίας, τον ασύλλητον θυσαυρόν, τη νύμφη Κυρίου, και Άσπιλον Αμνάδα, Μαρίναν την αγίαν, ύμνοις τιμήσωμεν.