Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας
Άγιος Μαρτίνος ο Ελεήμων, Επίσκοπος Τουρώνης
Εορτάζει στις 12 Νοεμβρίου
«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. ε’ 7).
«Εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων των αδελφών μου, εμοί εποιήσατε». (Ματθ. κε’ 45).
Ο Άγιος Μαρτίνος της Τουρώνης, που θεωρείται ο προστάτης της Γαλλίας, ήταν γυιός αξιωματικού λεγεωναρίου από την Παβία της Ιταλίας και γεννήθηκε το 316 μ. Χ στην Σαβαρία της Ουγγαρίας (της Παννονίας), όπου υπηρετούσε ο πατέρας του.
Πολύ γνωστό είναι το παρακάτω περιστατικό: Σε ηλικία 18 ετών ο Μαρτίνος, που υπηρετούσε στην Αμιένη της Γαλατίας, συνάντησε, μία παγωμένη μέρα, στην πύλη της πόλεως, έναν πτωχό και γυμνό άνθρωπο που έτρεμε από την παγωνιά. Μη έχοντας τίποτε άλλο να του δώσει, αφού όλα ήδη τα είχε σκορπίσει σε ελεημοσύνες, ο Άγιος Μαρτίνος έκοψε με το σπαθί του τον μισό του μανδύα και κάλυψε την γύμνια του πτωχού. Την επόμενη νύχτα ο Χριστός εμφανίστηκε στον Μαρτίνο φορώντας τον μισό μανδύα και ο Άγιος τον άκουσε να λέει στους Αγγέλους που τον συνόδευαν: Ο Μαρτίνος αν και ακόμη κατηχούμενος, με σκέπασε με αυτό το ρούχο. Μετά από αυτό το γεγονός ο Μαρτίνος δέχτηκε το άγιο βάπτισμα και θέλησε να φύγει από το στράτευμα, όμως πιεζόμενος από τους ανωτέρους του, αν και ζούσε σαν μοναχός, καθυστέρησε την αποχώρησή του μέχρι το 365 μ. Χ. Τότε συνδέθηκε στο Πουατιέ με τον μεγάλο Άγιο και ομόλογο για την Δύση του Μεγάλου Αθανασίου, Άγιο Ιλάριο.
Ο βιογράφος του Αγίου Μαρτίνου Σουλπίκιος Σεβήρος γράφει για αυτόν: Η ψυχή του, ήταν πάντα στραμμένη προς τα ουράνια. Ποτέ ο Μαρτίνος δεν άφηνε να περάσει έστω και μία ώρα, μία στιγμή, χωρίς να απορροφηθεί από την θεία ανάγνωση, χωρίς να δοθή στην προσευχή, ακόμη και όταν ησχολείτο με ο,τιδήποτε διαφορετικό. Πάντοτε ίδιος με ιλαρό πρόσωπο όπου λαμποκοπούσε η χαρά του ουρανού, ωσάν να ήταν εκτός ανθρωπίνης φύσεως. Στο στόμα του δεν υπήρχε άλλο από το όνομα του Χριστού. Στην καρδιά του δεν υπήρχε άλλο από αγάπη, ειρήνη και φλευσπλαγχνία.
Κοιμήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 397 μ. Χ (στο χωριό Κάνδην) και μεταφέρθηκε για να ταφή στην Τουρώνη. Η κηδεία έγινε στις 11 Νοεμβρίου παρουσία αμέτρητου πλήθους πιστών που συνέρρευσαν από όλη την Γαλατία.
(απόσπασμα: Πιπεράκη Γεωργίου: Η εν Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη)
***
Mου είχε διηγηθή ο Γερο – Σάββας, ο Φιλοθεΐτης, ότι με την μεγάλη πείνα του 1917 οι Ίβηρίτες, βλέποντας τις αποθήκες της Μονής να αδειάζουν, είχαν ελαττώσει την φιλοξενία. Μάλιστα, ένας Προϊστάμενος τσιγκούνης επέμενε, και την έκοψαν τελείως. Επόμενο ήταν και ο Χριστός να σταματήση κάθε ευλογία Του. Τότε άρχισαν να πεινάνε οι Πατέρες και να παραπονιούνται στον Χριστό και στην Παναγία, που δεν φρόντιζαν την Μονή τους. Δυστυχώς, δεν είχαν καταλάβει το σφάλμα τους.
Μια μέρα, λοιπόν, παρουσιάσθηκε ο Χριστός στον Πορτάρη της Μονής, σαν φτωχός, και του ζήτησε λίγο ψωμί. Ο Πορτάρης λυπημένος του λέει:
– Δεν έχουμε, αδελφέ μου, γι’ αυτό και κόψαμε την φιλοξενία. Περίμενε όμως λίγο να σού φέρω αυτό το κομματάκι που έχω στο κελλί μου για τον εαυτό μου. Έτρεξε, πήγε στο κελλί του και του έφερε το ψωμί που είχε για τον εαυτό του και του το έδωσε. “Έβλεπε όμως το πρόσωπο του Φτωχού να λάμπη. Αφού λοιπόν πήρε ο Φτωχός εκείνος το ψωμί, λέει στον Πορτάρη:
Ξέρετε γιατί ήρθε αυτή η δυστυχία στην Μονή; Επειδή διώξατε από το Μοναστήρι δύο: τον ”δότε” και τον ”δοθήσεται”. Μετά από αυτά τα λόγια έγινε άφαντος, σκορπίζοντας μια λάμψη που θάμπωσε τον Πορτάρη. Τάχασε τότε ο Πορτάρης και φοβισμένος έτρεξε στους Προϊσταμένους της Μονής και διηγήθηκε το γεγονός. Οι Πατέρες στην αρχή βασάνιζαν το μυαλό τους να θυμηθούν ποιους ανθρώπους έδιωξαν. Μετά όμως κατάλαβαν ότι εκείνος ο φτωχός ήταν ο Χριστός και εννόησαν και τα Ευαγγελικά Του λόγια: δότε και δοθήσεται υμίν.
Μετανόησαν αμέσως για το σφάλμα τους, και, μόλις άρχισαν να δίνουν από το υστέρημα τους στους φτωχούς κατέφθασαν οι πλούσιες ευλογίες του Θεού.
Από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, ”Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα”
***
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Όταν ένας έχη και δίνη ελεημοσύνη, δεν μπορείς να καταλάβης αν έχη αγάπη ή όχι, γιατί μπορεί να δίνη όχι από αγάπη, αλλά για να ξεφορτωθή κάποια πράγματα. Όταν στερήται και δίνη, τότε φαίνεται η αγάπη του. Πιστεύω, ας υποθέσουμε, ότι έχω αγάπη· ο Θεός, για να δοκιμάση την αγάπη μου, μου στέλνει έναν φτωχό. Αν έχω λ.χ. δυο ρολόγια, ένα καλό και ένα λίγο χαλασμένο, και δώσω το χαλασμένο στον φτωχό, σημαίνει ότι η αγάπη μου είναι δευτέρας ποιότητος. Αν έχω πραγματική αγάπη, θα δώσω το καλό στον φτωχό. Μπαίνει όμως η βλαμμένη λογική και λέμε: «Τί, το καλό θα δώσω; Γι᾿ αυτόν, αφού δεν έχει κανένα ρολόι, καλό είναι και το παλιό», και δίνω το παλιό. Αλλά, όταν δίνης το παλιό, ζη ο παλαιός άνθρωπος ακόμη μέσα σου· αν δίνης το καινούργιο, είσαι αναγεννημένος άνθρωπος. Κολάσιμη κατάσταση είναι, όταν κρατάς και τα δυο και δεν δίνης κανένα.
– Γέροντα, πώς βγαίνει κανείς από αυτήν την κατάσταση;
– Να σκεφθή: «Αν ήταν ο ίδιος ο Χριστός, τί θα έδινα; Ασφαλώς το καλύτερο». Έτσι καταλαβαίνει ποιά είναι η πραγματική αγάπη. Θα πάρη λοιπόν μια γερή απόφαση και την άλλη φορά θα δώση το καλύτερο. Μπορεί λίγο να δυσκολευθή στις αρχές, αλλά, αν αγωνίζεται μ᾿ αυτόν τον τρόπο, θα φθάση σε κατάσταση να δίνη και το παλιό και το καινούργιο, για να διευκολύνη τους άλλους, και αυτός να μην έχη ρολόι, αλλά να έχη μέσα του Χριστό και να ακούη το γλυκό χτύπημα της καρδιάς του που θα σκιρτά από θεϊκή χαρά. Αν σού αφαιρέσουν το ιμάτιο και εσύ δώσης και τον χιτώνα που έχεις , θα σε ντύση μετά ο Χριστός. Αν πονάς έναν ταλαίπωρο και τον βοηθάς, σκέψου, αν ήταν ο ίδιος ο Χριστός, τί θυσία θα έκανες! Έτσι δίνει κανείς εξετάσεις. Στον πλησίον του ο πιστός άνθρωπος βλέπει το πρόσωπο του Χριστού. Και ο ίδιος ο Χριστός λέει «αυτό που κάνετε σε έναν ταλαίπωρο είναι σαν να το κάνετε σε μένα» . Βέβαια την τιμή την απονέμει στον καθένα ανάλογα , αλλά η αγάπη είναι ίδια για όλους. Στην καρδιά του την ίδια θέση έχει ένας υπουργός και ένας φτωχός· ένας στρατηγός και ένας στρατιώτης.
Χίλιες φορές να τον κυριέψη η σπατάλη τον άνθρωπο παρά η τσιγγουνιά.Όταν αρχίση να μαζεύη κανείς, δένεται και δεν μπορεί να δώση. Αν όμως αρχίση να μη μαζεύη πράγματα και τα δίνη, τότε θα μαζευτή η καρδιά στον Χριστό, χωρίς να το καταλάβη. Η ευλογία γεννάει ευλογία.
Όταν θέλω να κάνω ελεημοσύνη και δεν έχω να δώσω, τότε κάνω ελεημοσύνη με αίμα. Η καλή διάθεση είναι το πάν.
***
Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής
» Κάποτε που βάδιζα με τον άγιο στην πλατεία της πόλεως, βλέπω δεξιά μου έναν άνθρωπο κάτι να ψιθυρίζει. Τον ακολουθούσαν πολλοί φτωχοί ζητώντας του βοήθεια. Κι εκείνος κάνοντας τάχα ότι τους διώχνει, τους έβαζε στο χέρι την ελεημοσύνη του.
Έτσι κρυβόταν από τους ανθρώπους. Μόλις το πρόσεξα, σκούντησα τον όσιο και του είπα για την αρετή του ανθρώπου αυτού. Κι εκείνος μού λέει:
– Στα μάτια του Θεού είναι μέγας. Τον ξέρω, γιατί αρκετές φορές βρεθήκαμε μαζί.
Ύστερα από μερικές ημέρες τον ρώτησα σχετικά με αυτή την αρετή και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα.
– Ήμουνα τότε, μού είπε, μικρό παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, και είχα πάει στην εκκλησία του αποστόλου Θωμά να προσευχηθώ. Βρήκα εκεί ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Μεταξύ άλλων, μίλησε και για την ελεημοσύνη. Είπε ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του Κυρίου. Όταν το άκουσα αυτό παραξενεύθηκα και κατέκρινα τον άνθρωπο του Θεού ότι ήταν ψεύτης. Γιατί έλεγα μέσα μου: αφού ο Κύριος είναι στους ουρανούς στα δεξιά του Πατέρα του, πώς θα βρεθεί στη γη, για να πάρει αυτά που δίνουμε στους φτωχούς;
Καθώς όμως βάδιζα και συλλογιζόμουν όσα άκουσα, βλέπω κατά σύμπτωση ένα κουρελιάρη φτωχό που πάνω από το κεφάλι του -τι θαύμα!- στεκόταν η μορφή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Εκεί που προχωρούσε ο φτωχός τον συνάντησε κάποιος ελεήμων και του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Μόλις λοιπόν άπλωσε το χέρι του ο φιλόπτωχος εκείνος προς το ζητιάνο, άπλωσε και ο Κύριος το χέρι του από την εικόνα, πήρε το ψωμί και τον ευχαρίστησε. Έπειτα το έδωσε στον φτωχό. Ούτε αυτός όμως ούτε κι ο ελεήμων κατάλαβαν τίποτε.
Θαύμασα και πίστεψα. Από τότε ήξερα ότι όποιος δίνει στους αδελφούς ότι έχουν ανάγκη, το βάζει πραγματικά στα χέρια του Χριστού. Αυτή την εικόνα του Χριστού τη βλέπω να στέκεται πάνω από όλους τους φτωχούς και για αυτό με δέος ασκώ όσο μπορώ, την αρετή της ελεημοσύνης που τόσο ευχαριστεί τον Κύριο». (Απο το βιβλίο “Ένας ασκητής επίσκοπος”, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής, εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου – Ωρωπός)
Σπείρε την ελεημοσύνη με ταπείνωση και θα θερίσεις το έλεος του Θεού την ημέρα που θα σε κρίνει.
Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του. Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους.
Δίνε με χαρωπό πρόσωπο την ελεημοσύνη σου και παρηγόρει πάντοτε τους θλιβομένους!…
Σκέπασε τον αμαρτάνοντα και βλέπε όλους σαν αγίους!…
Αγίου Ισαάκ του Σύρου
Ελεημοσύνη είναι να έχεις καρδιά. Διότι κατά τον λόγο ενός μεγάλου Αγίου, του αββά Παμβώ, εάν έχεις καρδιά μπορείς να σωθείς. Ιερομ. Γρηγόριος Αγιορείτης
Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννου του ελεήμονος. Ηχος πλ. δ’.
Εν τη υπομονή σου εκτήσω ον μισθόν σου Πάτερ, Όσιε, ταις προσευχαίς αδιαλείπτως εγκαρτερήσας, τους πτωχούς αγαπήσας, και τούτοις επαρκέσας. Αλλά πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, Ιωάννη Ελεήμον μακάριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
iconandlight 