«Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε» (ψ. 4, 7)
“Καθαρθήναι δεί πρώτον, είτα καθάραι∙ σοφισθήναι και ούτω σοφίσαι∙ γενέσθαι φως και φωτίσαι∙ εγγίσαι Θεώ και προσαγαγείν άλλους∙ αγιασθήναι και αγιάσαι”. Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Λόγος 3. 71. PG 35. 480 B)
Λόγος στην Μεταμόρφωση του Κυρίου (απόσπασμα)
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ
«Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. ιζ’ 5, Μαρκ. θ’ 7, Λουκ. θ’ 35).
…Η Μεταμόρφωση του Κυρίου αποτελεί στερεό θεμέλιο της ελπίδας για τη μεταμόρφωση όλης της ζωής μας —η οποία τώρα είναι γεμάτη από κόπο, ασθένειες, φόβο— σε ζωή άφθαρτη και θεοειδή. Εν τούτοις, η ανάβαση αυτή στο υψηλό όρος της Μεταμορφώσεως συνδέεται με μεγάλο αγώνα. Όχι σπάνια εμείς εξασθενούμε από την αρχή αυτού του αγώνα και απελπισία φαίνεται να κυριεύει την ψυχή. Σε τέτοιες ώρες μαρτυρικής παραμονής στα όρια μεταξύ του Απροσίτου Φωτός της Θεότητας που έλκει προς τον εαυτό Του και της απειλητικής αβύσσου του σκότους, να ενθυμούμαστε τα διδάγματα των Πατέρων μας, οι οποίοι διήνυσαν την οδό αυτή ακολουθώντας τον Χριστό, και «εζωσμένοι τας οσφύας ημών» να παίρνουμε δύναμη με την κραταιά ελπίδα σε Εκείνον, ο Οποίος με την παλάμη Του βαστάζει ακόπως όλη την κτίση. Να θυμόμαστε ότι στη ζωή μας πρέπει να επαναληφθεί κατά τον ίδιο τρόπο ο,τι έγινε στη ζωή του Υιού του Ανθρώπου, για να ελευθερωθούμε από κάθε φόβο και ολιγοψυχία. Η οδός είναι κοινή σε όλους μας κατά τον λόγο Αυτού του Χριστού: «Εγώ ειμι η οδός»· και γι’ αυτό είναι και μοναδική, διότι «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι’ Εμού».
Αν ο Κύριος «επειράσθη», και εμείς πρέπει να περάσουμε διά του πυρός των πειρασμών. Αν ο Κύριος καταδιώχθηκε, και εμείς επίσης θα διωχθούμε από τις ίδιες εκείνες δυνάμεις, οι οποίες δίωκαν τον Χριστό. Αν ο Κύριος έπαθε και σταυρώθηκε, και εμείς αναπόφευκτα οφείλουμε να πάσχουμε και να σταυρωνόμαστε έστω, ίσως, και πάνω σε αόρατους σταυρούς, εφόσον πράγματι Τον ακολουθούμε στις οδούς της καρδίας μας. Αν ο Κύριος μεταμορφώθηκε, και εμείς θα μεταμορφωθούμε και ενώ ακόμη βρισκόμαστε πάνω στη γη, αν ομοιωθούμε προς Αυτόν στις εσωτερικές επιθυμίες μας. Αν ο Κύριος πέθανε και αναστήθηκε, τότε και όλοι όσοι πιστεύουν σε Αυτόν θα διέλθουν διά του θανάτου, θα τοποθετηθούν σε τάφους και έπειτα θα αναστηθούν όμοια προς Αυτόν, εφόσον πέθαναν όμοια προς Αυτόν….
Καθημερινά η πείρα της ανθρωπότητος μας αποδεικνύει σταθερά ότι οι «σοφοί και συνετοί» του αιώνος τούτου δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό ούτε στο Θαβώρ, ούτε στον Γολγοθά, ούτε στο όρος των Ελαιών.
Έτσι, αγαπητοί, προσέλθετε, και με τη δύναμη της πίστεως ας ανεβούμε στο «όρος Κυρίου» (Ησ. β’ 3), ας σταθούμε αοράτως στην πόλη του Ζώντος Θεού, και μετάρσιοι τω πνεύματι ας δούμε την άυλη Θεότητα του Πατρός και του Πνεύματος στον Μονογενή Υιό απαστράπτουσα. Ας ανέβουμε όχι με υπερήφανη παρρησία, αλλά με φόβο και τρόμο, ως ανάξιοί της αναβάσεως και οράσεως αυτής, εντούτοις όμως, με ελπίδα ότι και σε μας τους αμαρτωλούς, κατά την άμετρη αγαθότητα του Ουρανίου Πατρός, θα λάμψει «το αΐδιο Φως» της Θεότητος, η άστεκτη λάμψη του οποίου έρριξε πρηνείς στο Θαβώρ τους εκλεκτούς Αποστόλους.
Αφού ανυψώσαμε για λίγο τον νου μας στη θεωρία των θεμελιωδών αρχών της πίστεώς μας, οι οποίες πρέπει να αποτελούν το μόνιμο πολίτευμα της ζωής του πνεύματός μας, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να προχωρήσουμε στο θέμα που επιλέξαμε…
Δεν έβλεπα την οδό μπροστά μου• δεν γνώριζα πως να εισέλθω σε αυτή τη ζωή, από που να αρχίσω• αισθανόμουν τον εαυτό μου μέσα σε γνόφο και ρώτησα:
«Τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή»;
Και μου δόθηκε η απάντηση:
«Να προσεύχεσαι, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος για χρόνια έκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου το σκότος”, και εισακούσθηκε.
»Να προσεύχεσαι με τα λόγια της εκκλησιαστικής Ωδής, “Λαμψάτω, ω Φωτοδότα, και εμοί τω αμαρτωλώ το φως Σου το απρόσιτον”, και να ενδυναμώνεις στην πίστη, ενθυμούμενος ότι η Εκκλησία δεν προσεύχεται για πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν».
Στη συνέχεια ο άνδρας εκείνος, σαν να απέκλειε τη δυνατότητα ότι μια τέτοια προσευχή θα παραμείνει χωρίς την άνωθεν απάντηση, κατέκλεισε τον λόγο του ως εξής:
«Όταν η ψυχή σου γνωρίσει αυτό το φως, τότε, όταν συμβεί να το στερείται, θα φλέγεσαι γι’ αυτό και μιμούμενος τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο θα το ζητάς και θα κράζεις προς αυτό:
Ελθέ, το φως το αληθινόν.
Ελθέ, η Ζωή η αιώνιος.
Ελθέ, των πεπτωκότων η έγερσις.
Ελθέ, των κειμένων η ανόρθωσις,
Ελθέ, των νεκρών η ανάστασις.
Ελθέ, Πανάγιε Βασιλεύ.
Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν,
και μείνον αδιαστάτως εν ημίν,
και αδιαιρέτως Συ μόνος βασίλευε εν ημίν
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
(Πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, Άσκησις και θεωρία, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σ. 172-188.)
Ουράνια μέθη …από το ατέλειωτο κρασί του Θεού. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα, αγάλλονται συνέχεια από την στοργή του Θεού, του Πατέρα τους.
Αν μεθύση ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στην γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή όμως έννοια. Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα «θεωρεί σκύβαλα». Βλέπεις, όσοι πίνουν πολύ και μεθούν, μετά δεν νοιάζονται για τίποτε. «Μπαρμπα-Θανάση, το καλύβι σου καίγεται», φώναζαν σε κάποιο γεροντάκι που το καλύβι του είχε πάρει φωτιά. «Άσ᾿ το να καή», έλεγε αυτός, γιατί είχε πιεί και ήταν μεθυσμένος!…
Η άλλη μέθη, η ουράνια, είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο. Εύχομαι να βρήτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί. Αμήν!
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄,ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης
Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου)
Ψυχή που γνώρισε τον Θεό δεν μπορεί να την σαγηνεύσει τίποτε στη γη, αλλά ορμά ακατάπαυστα στον Κύριο και φωνάζει σαν το μικρό παιδάκι που έχασε τη μητέρα του·
«Διψά η ψυχή μου για Σένα και Σ᾿ αναζητώ με δάκρυα».
Η ψυχή από την αγάπη του Θεού είναι σαν να παραφρόνησε. Κάθεται, σιωπά, δεν θέλει να μιλά· και κοιτάζει σαν παράφρονη τον κόσμο και δεν τον επιθυμεί και δεν τον βλέπει. Και οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πως αυτή βλέπει τον αγαπημένο Κύριο και ο κόσμος έμεινε πίσω της κι έπεσε στη λησμονιά, κι η ψυχή δεν θέλει να τον προσέχει, γιατί δεν υπάρχει σ᾿ αυτόν η άφθαρτη γλυκύτητα.
Έτσι συμβαίνει στην ψυχή, που γνώρισε τη θεϊκή γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος.
«Ω Κύριε, δώσε μας την αγάπη Σου αυτή, σ᾿ όλο τον κόσμο!
Ω Πνεύμα Άγιο, ζήσε μέσα στις ψυχές μας
Γιά να δοξάζωμε όλοι με μια φωνή τον Ποιητή,
Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα. Αμήν» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Άγιος Σιλουανός σ. 621-623).
Αυτός ο θησαυρός της γνώσεως του Προσώπου του Χριστού φυλάττεται στους κόλπους της Εκκλησίας μας.
Δόξα τω Κυρίω συν πάσι τοις Αγίοις Αυτού, εν Εκκλησία αμολύντω και αγία Αυτού. Αμήν.
Απόσπασμα από τον ”Λόγο στην Μεταμόρφωση του Κυρίου”, Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου)
***
Το όραμα του Χριστού. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/16/14370/
Γέμισε ξαφνικά το κελλί με ένα φως γλυκό, ουράνιο…κι η ημέρα μου φαινόταν σαν νύχτα! Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/12/14311/
Απολυτίκιον. Ήχος βαρύς
Μετεμορφώθης εν τω όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.
Δόξα… Ήχος πλ. α’
Δεύτε αναβώμεν εις το όρος Κυρίου, και εις τον οίκον του Θεού ημών, και θεασώμεθα την δόξαν της Μεταμορφώσεως αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά Πατρός, φωτί προσλάβωμεν φως, και μετάρσιοι γενόμενοι τω πνεύματι, Τριάδα ομοούσιον υμνήσωμεν εις τους αιώνας.
Έθελξας πόθω με Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι, αλλά κατάφλεξον, πυρί αΰλω τας αμαρτίας μου, και εμπλησθήναι της εν σοι τρυφής καταξίωσον, ίνα τας δύο σκιρτών, μεγαλύνω αγαθέ παρουσίας σου.
Κάθισμα Ήχος πλ. δ’ Το προσταχθέν
Οι του Σωτήρος ερασταί χαράς επλήσθησαν, και θάρσος έλαβον, οι πρώην δειλιώντες, ως το Πνεύμα το άγιον σήμερον εξ ύψους, κατήλθεν επί τον οίκον των Μαθητών, και άλλος άλλα ελάλει προς τους λαούς· γλώσσαι γαρ διεσπάρησαν, ορώμεναι ωσεί πυρός, και τούτους ου κατέφλεξαν, αλλά μάλλον εδρόσισαν.
iconandlight 