Όσιος Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας (332-407)
Εζεκίας ο Δίκαιος, Βασιλιάς του Ιούδα (691 π.Χ).
Σουσανίκ βασίλισσα Γεωργίας μάρτυρος (458)
Άννα η Θεοδόχος και προφήτιδα της Ιερουσαλήμ, θυγατέρα του Φανουήλ (3/2 και 28/8, +1ος αι.)
Σύναξις 52 Οσίων Πατέρων των Μακρινών Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου (της Σκήτης του Αγίου Θεοδοσίου)
Εορτάζουν στις 28 Αυγούστου
Ο Αββας Μωϋσης κάποτε αποφάσισε να κατοικηση σε μια απρόσιτη σπηλιά, στη ρίζα μιας απότομης προεξοχής του βουνού. Ανέβαινε και συλλογιζόταν:
– Καλά όλα τ’αλλα, μα που θα βρίσκω νερό σε τούτο τον ξερότοπο;
Τολεγε και το ξανάλεγε κι άρχισε να κλονίζεται. Τότε άκουσε φωνή να του λεγη;
– Προχώρει αμέριμνος και άφησε αυτή τη φροντίδα σε μένα.
Πήρε θάρρος κι έκανε κατοικία του το σπήλαιο. Ύστερα από λίγο καιρό πήγαν να τον ιδουν δυο συνασκηται του από τη σκήτη. Δεν του βρισκόταν παρά ένα μικρο σταμνί νερό που το ξόδεψε να βράση λίγες φακές για να τους φιλοξενηση. Άρχισε τότε να στεναχωριεται και με φανερή αδημονία έμπαινε κι έβγαινε στο σπήλαιο και παρακαλούσε τον Θεό για νερό.
Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ένα σύννεφο παρασυρμένο από τον άνεμο πήγε κι εσταθηκε πάνω από τη σπηλιά κι έρριξε τόση βροχή, όση χρειάστηκε να γεμιση όλα του τα σταμνιά ο Μωϋσης.
Οι Γέροντες, που δεν τους διέφυγε η αδημονία του, τον ρώτησαν ύστερα από το φαγητό:
– Τι είχες πάθει το πρωί και πηγαινοερχοσουν με τόση ανησυχία;
– Έκανα δικαστήριο με τον Θεον, αποκρίθηκε με αφέλεια ο Αιθίοψ. Του υπενθύμιζα πως είχε αναλάβει τη φροντίδα μου και έπρεπε οπωσδήποτε να μου έβρισκε νερό να πιουν οι δούλοι Του. Και να που ο Αγαθός Δεσπότης αναγκάστηκε να στειλη.
***
«Ως παγίς γάρ επελεύσεται επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης τής γης, αγρυπνείται ούν εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθήται εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα». ΕΥΑΓΓ. ΛΟΥΚΑ, Κεφ. κα΄, στ. 35-36
Προφητεία του Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος (Δ΄αιών μ.Χ) περί των Μοναχών της εσχάτης γενεάς.
Ο Άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας είχε πει για τους μοναχούς των εσχάτων καιρών: Στις μέρες εκείνες του εβδόμου και ημίσεως αιώνος η μοναδική πολιτεία θέλει αμεληθεί τελείως, θα βασιλεύει το μίσος, φθόνος, φιλονικίες μέχρι φόνων και η διχόνοια στα κοινόβια μοναστήρια απο την κακία του ενός προς τον άλλον. Θα χειροτονούνται ηγούμενοι και ποιμένες των μοναχών, άνθρωποι αδόκιμοι, άπιστοι, απρόκοποι ανωμελείς και αγροίκοι, μη διακρίνοντες την δεξιάν οδό από την αριστερά, φιλομέριμνοι και τις διακονίες αναιδώς προχειριζόμενοι, τα πρωτεία με δώρα αρπάζοντες και επεμβαίνοντες στην ηγουμενία, μη γνωρίζοντες κατηχείν και νουθετείν το ποίμνιον της αδελφότητος, και μη γνωρίζοντες ότι είναι αυτοί τύπος και παράδειγμα ωφελείας του ποιμνίου τους.
Μέλλουσι δε κολάζεσθαι ου μόνον οι αμελείς και ράθυμοι, αλλά και οι δόκιμοι και οι εγκρατείς και ενάρετοι αδελφοί.
Μετά ταύτα είδεν ο δούλος του Θεού Μωυσής ότι νέφος και λαίλαψ, ομίχλη σκοτεινή πειρασμών φοβεροτάτων έπεσεν εις τους Μοναχούς από το μέρος της Άρκτου, και ότι εδιώκοντο οι Μοναχοί και το Μοναχικόν σχήμα από όλεθρον αιρέσεων, ηναγκάζοντο δε οι πολλοί ρίπτοντες το σχήμα να υπανδρεύονται. Τότε οι ολίγοι αγωνισταί, οι ευδοκιμήσαντες ως αργύριον και χρυσίον εν χωνευτηρίω, εν θλίψη πολλή και διωγμοίς, ως και στενοχωρία , ευδοκιμήσουσιν` όσοι δε φανώσι δόκιμοι και νικηταί των τοσούτων δεινών πειρασμών, μεγαλυνθήσονται και δοξασθήσονται παρά Θεού περισσότερον από αυτούς τους βαστάσαντας το βάρος της ημέρας και τον καύσωνα και τον παγετόν της νυκτός.
Μετά ταύτα είδεν ο δούλος του Θεού Μωυσής ότι παρήλθεν ο χειμών εκείνος των θλίψεων και πειρασμών , και η στενοχωρία των δεινών αιρέσεων και εγένετο γαλήνη και άνεσις.
Πάλιν όμως μετά παρέλευσιν χρόνων τινών αμεληθήσεται το Αγγελικόν Τάγμα των Μοναχών και περισσότερον των πρώτων, πειρασμοί επαναστήσονται και βιαιότεροι. Είδεν δε ότι οι Μοναχοί συνεμιγνύοντο ασέμνως με Μοναχας, και ότι ομού με την κακήν επιθυμίαν συνεμήχθη και η τυραννία ώστε και οι μη θέλοντες διεφθείροντο. Οι δε ιερείς με πορνείας καταμολυνόμενοι, και αι πρεσβυτέραι αυτών μοιχευόμεναι, ομοίως και αυτοί ετέρας μοιχεύοντες.
Τότε δε γεννήσεται οργή θεήλατος και καταναλωθήσεται πάσα η πονηρά γενεά εκείνη, και απελαύσεται εις το πυρ το αιώνιον.
Μακάριοι λοιπόν τότε όσοι ουχ’ υποκύψωσιν εις την ανομωτάτην πράξιν της ασελγείας ήτις είναι βιαιοτέρα και βαρυτέρα του φόνου’ αλλ’ αντιστήσωσιν και ελέγξωσιν την ανομίαν ως ο Πρόδρομος Ιωάννης , και θριαμβεύουσι ελέγχοντες την αιμομιξίαν’ και αποκτανθώσιν υπό μιαρών και ακαθάρτων ασελγών ανθρώπων του τότε καιρού• αναπαυθήσονται εις τους κόλπους του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ των ενδοξοτάτων Πατριαρχών και κατασκηνώσωσιν εν τη Βασιλεία των Ουρανών μετά πάντων των Αγίων ωραϊζόμενοι και συνευφραινόμενοι, ων και ημείς της μερίδος επιτύχωμεν χαριτι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αμήν.
Δ. Παναγόπουλου, «Ἅγιοι καὶ Σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσι», Προφητεία Ἀββᾶ Μωϋσέως, σελ. 6.
Απολυτίκιον Αββά Μωυσέως του Αιθίοπος. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Των παθών καταλείψας Πάτερ την Αίγυπτον, των αρετών εν τω όρει ανήλθες πίστει θερμή, τον Σταυρόν τον του Χριστού άρας επ’ ώμων σου, και δοξασθείς περιφανώς τύπος ώφθης Μοναστών, Μωσή Πατέρων ακρότης, μεθ’ ων απαύστως δυσώπει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
iconandlight 