Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και επέτειος του «ΟΧΙ»
Εορτάζει στις 1 Οκτωβρίου και 28 Οκτωβρίου
Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου
Ένα ευλαβικό μνημόσυνο στις μάνες του ’40, στις Ελληνίδες, που ανέβαζαν πολεμοφόδια στην Πίνδο….
ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ
Του κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου, Επιτίμου Επόπτη Δημ. Εκπαιδεύσεως
«Θαυμάζω τις γυναίκες και στο όνομά τους μνέω» (Διονύσιος Σολωμός)
Τον ύμνο μου υψώνω ως τον ουρανό, δοξολογώντας τη μεγάλη μορφή σου, ηρωϊκή και μεγαλόψυχη Ελληνίδα του Σαράντα. Κι όπου ελεύθερη ψυχή, όπου αγάπη φλογερή στην απολυτρωμένη συνείδηση, στον ανεμπόδιστο στοχασμό και στην ανθρώπινη πράξη, ενώνει το σκίρτημα και τη φωνή της στο ρωμαλέο, αιώνιο και γλυκό τραγούδι των αρετών σου. Σε πρωτογνώρισα, όταν ανέμιζες το μαντήλι σου στους σταθμούς των τρένων κι εμούσκευες με τα δάκρυά σου το μαχητή, που έφευγε για το μέτωπο, τραγουδώντας: «Άντε στο καλό κι η Παναγιά μαζί σου!…» Όταν αστραποβόλησε, μέσα στη ματιά σου, το πνεύμα της Φυλής, στήλωσες το ανάστημά σου, ψήλωσες το κεφάλι σου κι εκάρφωσες τη Γαλανόλευκη μέσα στην καρδιά σου, τρέχοντας, με το χαμόγελο στα χείλη, στο κάλεσμα της πίστης και της νίκης.
Όταν, σκαρφαλώνοντας θριαμβευτικά στους απρόσιτους βράχους της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας, δίνοντας στους ήχους της καρδιάς σου τον ήχο των σαλπίγγων της Ιεριχούς και γκρεμίζοντας τα τείχη των εχθρών, κουβαλούσες κιβώτια με πολεμοφόδια και τροφές στους γενναίους πολεμιστές μας. «Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιός πολέμαγε κι η Μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιός της, μπρούντζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγαγε η Πίνδος…». Όταν μετέφερες τραυματίες στα ορεινά χειρουργεία, για να τους σώσουν οι γιατροί από τον κίνδυνο. Όταν άνοιγες δρόμους τη νύχτα, που είχαν κλείσει από το χιόνι, και οδηγούσες, από κρυφά μονοπάτια, τους στρατιώτες μας, για να χτυπήσουν τον ύπουλο επιδρομέα, μεταφέροντας μηνύματα στις μαχόμενες Μονάδες, ενώ οι σφαίρες εσφύριζαν επάνω από το κεφάλι σου. Τότε, που ο υπερήφανος και γενναίος Λαός μας, αυτόφωτος, πρωτοπόρος και οδηγός, έγινε το υψηλότερο κέντρο της ιστορικής ζωής του ανθρώπινου Γένους κι έσωζε, μέσα στο ολόμαυρο στερέωμα της παγκόσμιας απόγνωσης, για μια ακόμα φορά, τον πανανθρώπινο πολιτισμό.
* * *
Έμεινα κατάπληκτος μπροστά στην υπομονή και στην καρτερία σου, όταν το ηρωϊκό τσοπανόπουλο του Παρνασσού έγραφε, σαν αρχαίος Σπαρτιάτης, στη γυναίκα του, πριν σκοτωθεί: «Αν σκοτωθώ για την Πατρίδα μας, την Ελλάδα μας, να είστε όλοι υπερήφανοι για μένα και το παιδί, που θα γεννηθεί, αν είναι κορίτσι, να βάλεις το όνομα Νίκη ή Ελευθερία. Γι’ αυτά τα δυό, μας τρώει εδώ επάνω, στα βουνά της Κορυτσάς, το κρύο, η παγωνιά, η ψείρα και το δρολαπόχιονο». Εθαύμασα τη συγκινητική και σημαντική προσφορά σου, όταν, ευλαβικά, έπλεκες μάλλινα είδη για τους στρατιώτες μας, υψώνοντας πάντα διάπυρη την προσευχή σου στον Ύψιστο για τη νίκη της Πατρίδας. Όταν, εμπνεόμενη από το υψηλό νόημα της ελευθερίας, πρόσφερες όλες τις δυνάμεις σου, για να συγκεντρώσεις, να συσκευάσεις και να αποστείλεις χιλιάδες δέματα με μάλλινα, γλυκά και άλλα, χρήσιμα και αναγκαία είδη στα μαχόμενα παλληκάρια μας. Όταν, πρωτοπόρα και αντάξια των εθνικών προσδοκιών, έδινες την ολόψυχη συμπαράστασή σου στις οικογένειες των στρατιωτών μας κι έστελνες ενθαρρυντικά γράμματα στους ηρωϊκούς μαχητές μας. Όταν, καρτερικά και περήφανα, αγωνιζόσουν στο δικό σου μέτωπο, ανάμεσα σε πολλά προβλήματα και ποικίλες αντιξοότητες, για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και να γίνουν άξια της μνήμης του ήρωα των Ηπειρωτικών βουνών. Καμάρωσα τον πλούτο της ψυχής σου, όταν, άγγελος παρήγορος και μάνα πονετική, έδινες παρηγοριά και δύναμη, πίστη κι ελπίδα, στους ηρωικούς τραυματίες μας στα νοσοκομεία. Όταν, ψύχραιμη και κοντά στο χειρουργικό τραπέζι του νοσοκομείου Ιωαννίνων, στην εγχείρηση τραυματία, βρήκες, μέσα στο φοβερό βομβαρδισμό των εχθρικών αεροπλάνων, το θάνατο.
* * *
Αντίκρυσα την ασύγκριτη μεγαλοψυχία και αυτοθυσία σου, όταν, υπέρμαχος των αιώνιων αξιών του Έθνους, διέσωσες και ανέδειξες την ιδανική Πατρίδα, με τον υπέροχο Λαό της. Εσύ, ηρωίδα της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Ρούμελης, του Μωριά, της Μακεδονίας, της Θράκης και των νησιών μας, ξαναζωντάνεψες τις Σπαρτιάτισσες, τις Σουλιώτισσες, τις Μεσολογγίτισσες και φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Έτσι, θα μπορούν αισιόδοξα και με το κεφάλι ψηλά να ατενίσουν το μέλλον τους. Νόμος της ζωής σου η θυσία. Κι επάνω απ᾽ όλα: Αγάπη και μεγαλείο, πίστη και ενατένιση, έξαρση και ομορφιά. Ελληνίδα του Σαράντα: Πνεύμα και στοργή! Πόνος και λόγος! Χρέος και δόξα! Καταθέτω ευλαβικά στον ιερό τάφο σου λίγα λουλούδια, με δάκρυα στα μάτια, εκφράζοντας την άπειρη ευγνωμοσύνη μου.
***
Ένα ευλαβικό μνημόσυνο στις μάνες του ’40, στις Ελληνίδες, που ανέβαζαν πολεμοφόδια στην Πίνδο, για να τα πάνε σε κάτι παιδιά που «τριγύριζαν πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες», στα παιδιά της Ελλάδος.
Ο γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ (+1974) πήγε στους τάφους των Γερμανών στο Μάλεμε στα Χανιά. Γράφει:
«Το 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η Γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.
«Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος….
Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν’ ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. -Είστε από εδώ;
-Μάλιστα.
-Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ:
«Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα:
«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ’41 με ’44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».
***
Άγιος π. Ιουστίνος Parvu
Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Στον κόπο των μητέρων βρίσκεται το παρόν και το μέλλον ενός λαού. Πέρα από ό,τι προσφέρει η κοινωνία στον άνθρωπο, η μάνα που μεγαλώνει το παιδί φυτεύει τον σπόρο στην ψυχή του. Αυτή πρέπει να είναι ισορροπημένη, να έχει τον Άγιο της εικόνας στην καρδιά, τον Σταυρό στο μυαλό και να ξέρει τον δρόμο της Εκκλησίας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προετοιμάσει το παιδί για την ζωή. Αυτό που μας λείπει τώρα είναι ακριβώς αυτό. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες, οι οποίες μας χαρίζουν αγίους ήρωες, μάρτυρες, διανοουμένους ή να μας δώσουν τις ιδιοφυΐες, που θα αναδείξουν ό,τι καλύτερο έχει αυτός ο λαός της Ορθοδοξίας.
Άγιος π. Αρσένιος Μπόκα
Όταν γεννάται ένα παιδί, η μητέρα δίνει στον κόσμο ένα άνθρωπο και στην συνέχεια πρέπει δι᾿ αυτής να δώση ο ουρανός ένα άγγελο. Η πρώτη ιδανική κατάστασις των παιδιών εξαρτάται κατά μέγα μέρος από την ηθική επίδρασι την οποία έχει η μητέρα επάνω τους.
Δώστε μας τις καλύτερες μητέρες (ταπεινές και πιστές στον Θεό) και θα σας δώσουμε τους καλλίτερους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει καμμία ανώτερη τέχνη από την τέχνη της αγωγής.
Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες.. π. Ιουστίνος Parvu
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/24/29251/
Η Παναγία είπε: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/27/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5/
Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά παλληκάρια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/25/25535/
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
https://iconandlight.wordpress.com/2014/10/27/%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%80%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85/
Απολυτίκιον Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου. ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος
Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής, σε γαρ σκέπην, και προστάτιν, και Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία σκέπη σου, δόξα τη πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.
Υπεραγία Θεοτόκε, Σκέπε φρούρει φύλαττε τα αιώνια σύνορά μας!
iconandlight 