Τη αγία και μεγάλη Πέμπτη, οι τα πάντα καλώς δια ταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων, και των ιερών Ευαγγελίων, παραδεδώκασιν ημίν τέσσαρά τι να εορτάζειν, τον ιερόν Νιπτήρα, τον μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ‘ημάς φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν, και την Προδοσίαν αυτήν.
Εις τον Ιερόν Νιπτήρα
Νίπτει Μαθητών εσπέρας Θεός πόδας,
Ου πούς πατών ην εις Εδέμ δείλης πάλαι.
Εις τον Μυστικόν Δείπνον
Διπλούς ο Δείπνος· Πάσχα γαρ νόμου φέρει,
Και Πάσχα καινόν, Αίμα. Σώμα Δεσπότου.
Εις την υπερφυά Προσευχήν
Προσεύχη· και φόβητρα, θρόμβοι αιμάτων,
Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δήθεν
Θάνατον, εχθρόν εν τούτοις φενακίζων.
Εις την Προδοσίαν
Τι δεί μαχαιρών, τι ξύλων λαοπλάνοι,
Προς το θανείν πρόθυμον εις Κόσμου λύτρον.
Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833), ενισχυόταν στους αγώνες του από τη θεία πρόνοια με πνευματικά οράματα, πού πλημμύριζαν την ψυχή του με θεϊκή παρηγοριά. Ιδιαιτέρως κάποτε, την Μεγάλη Εβδομάδα και μάλιστα την Μεγάλη Πέμπτη, αξιώθηκε κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας να δει μία υπέροχη οπτασία.
Διηγείται ο ίδιος:
-Λειτουργούσα κάποτε τη Μ. Πέμπτη μαζί με τον ηγούμενο Παχώμιο και τον πατέρα Ιωσήφ. Η θεία Λειτουργία είχε αρχίσει στις δύο το μεσημέρι μαζί με τον εσπερινό. Μετά τη μικρά είσοδο και τα αναγνώσματα είπα ο ταπεινός μπροστά στο άγιο θυσιαστήριο την εκφώνηση: «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς και επάκουσον ημών». Ύστερα βγήκα στην ωραία πύλη και υψώνοντας το οράριο προς το εκκλησίασμα συμπλήρωσα: «Και εις τους αιώνας των αιώνων».
Τη στιγμή εκείνη έλαμψε ένα φως μπροστά μου σαν ηλιακή ακτίνα. Κοιτάζω προς τα εκεί και βλέπω εν δόξη τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ο οποίος με τη μορφή του Υιού του ανθρώπου έλαμπε πιο πολύ από τον ήλιο μέσα σε άπλετο και ανέκφραστο φώς. Βλέπω επίσης τριγύρω να τον περιβάλλουν σαν σμήνος από μέλισσες οι Ουράνιες Δυνάμεις των Αγγέλων, Αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ. Είχε μπει από τη δυτική πύλη και βαδίζοντας ανάερα στάθηκε εμπρός στον άμβωνα. Υψώνοντας μάλιστα το χέρι ευλόγησε τους λειτουργούς και τους προσευχομένους. Τέλος μπαίνοντας στην εικόνα Του, που βρίσκεται πλάι στην ωραία Πύλη μεταμορφώθηκε, περικυκλουμενος από χορούς Αγγέλων που έλαμπαν και φώτιζαν ολόκληρη την εκκλησία. Κι εγώ, που είμαι γη και σποδός, αξιώθηκα μια ιδιαίτερη ευλογία από Αυτόν. Η καρδιά μου σκίρτησε από ιερή αγαλλίαση, πλημμύρισε από άρρητη χαρά μέσα σ’ ένα αίσθημα γλυκειάς, φλογερής αγάπης προς τον Κύριο».
Με το όραμα αυτό η όψη του οσίου αλλοιώθηκε. Δεν μπορούσε ούτε να κινηθεί από τη θέση του ούτε να μιλήσει. Πολλοί πρόσεξαν τη στάση του, χωρίς όμως να καταλάβουν την αληθινή αιτία. Αμέσως τον πλησίασαν δύο διάκονοι, και τον οδήγησαν μέσα στο άγιο Βήμα. Αλλά κι εκεί συνέχισε να στέκεται επί τρεις σχεδόν ώρες ακίνητος, σε έκσταση. Μόνο το πρόσωπό του αλλοιωνόταν συνεχώς. Πότε το σκέπαζε μια χλωμάδα, πότε απλωνόταν επάνω του ζωηρό ρόδινο χρώμα, και πότε γινόταν άσπρο σαν το χιόνι. Πέρασε πολλή ώρα χωρίς να μιλήσει. Τον είχε απορροφήσει η θαυμαστή επίσκεψη του Θεού και ευφραινόταν με τη γλυκεία Του παρηγοριά.
Αφού συνήλθε διηγήθηκε το όραμα μόνο στους γέροντες Παχώμιο και Ιωσήφ. Εκείνοι τον συμβούλευσαν, σαν έμπειροι πνευματικοί, να μην υπερηφανευθεί, αλλά να ασφαλίσει τον εαυτό του με την σιωπή και να βυθισθεί ακόμη πιο πολύ στην ταπείνωση.
«Εγενήθη η καρδία μου, έλεγε κάποτε, ωσεί κηρός τηκόμενος. Δεν θυμάμαι όμως τίποτε απ’ αυτή την αγαλλίαση. Θυμάμαι μόνο πως μπήκα στον ναό και μετά βγήκα».
Μετά την ουράνια αυτή οπτασία οχυρωμένος με βαθειά ταπείνωση ανερχόταν εκ δυνάμεως εις δύναμιν, και ασκούμενος ακατάπαυστα στην αυτομεμψία ακολουθούσε πιστά και σταθερά τον Κύριο, βαστάζων τον σταυρόν εαυτού. Έκτοτε άρχισε να αναζητά όλο και περισσότερο την ησυχία και ν’ απομακρύνεται συχνότερα χάριν προσευχής στο δάσος τού Σάρωφ….
Όταν τον ρωτούσαν πόσο συχνά πρέπει να προσεγγίζει κανείς το Ουράνιο Μυστήριο, απαντούσε: «Όσο συχνότερα τόσο καλύτερα».
Ιδιαίτερα στις αδελφές στο Ντιβέγιεβο έδωσε τον ακόλουθο κανόνα, όπως έχει σημειώσει η αδελφή Καπιτωλίνα:
«Δεν πρέπει ν’ αφήνωμε καμμία ευκαιρία να περνά χωρίς να πλησιάζουμε την χάρη που μας παρέχεται δια της κοινωνίας των Αχράντων Μυστηρίων του Χριστού. Γεμάτοι με βαθειά συντριβή, αλλά και από ελπίδα και πίστη στο άμετρο έλεος του Θεού, ας πλησιάζουμε το Ιερό Μυστήριο που σώζει τα πάντα και τους πάντες, λέγοντας με συντριβή: «Ήμαρτον, Κύριε, εν λόγω, εν έργω, κατά νουν και διάνοια και εν πάσαις μου ταις αισθήσεσι…».
Επίσης στον π. Βασίλειο, τον εξομολόγο της Μονής του Ντιβέγιεβο, έλεγε σχετικά με αυτό: «…τους δίνω την εντολή να κοινωνούν των Αγίων και Ζωοποιών Μυστηρίων του Χριστού… όσο συχνότερα τόσο καλύτερα. Μην τους φέρετε αντίρρηση, γιατί η χάρη που μας δίνεται μέσω της Θείας Κοινωνίας είναι τόσο μεγάλη ώστε, όσο ανάξιος και αμαρτωλός και αν είναι ένας άνθρωπος, εφ’ όσον πλησιάζει τον Κύριο που μας σώζει όλους, παρόλο ότι μπορεί να είναι γεμάτος από το κεφάλι μέχρι τα πόδια με τις πληγές των αμαρτιών, θα καθαριστεί με τη Χάρη του Χριστού και θα φωτίζεται όλο και περισσότερο, και θα δεχθεί έλλαμψη και θα σωθεί».
Σ’ αυτούς που δικαιολογούσαν την άρνηση τους να κοινωνούν συχνά με ένα υπερβολικό συναίσθημα αναξιότητας, απαντούσε αντιπαραθέτοντας την μικρότητα του αμαρτωλού ανθρώπου και την απέραντη καλοσύνη του Θεού. «Ακόμη κι έναν ωκεανό ολόκληρο αν γεμίζαμε με τα δάκρυα μετανοίας μας, δεν θα κατορθώναμε να ικανοποιήσουμε τον Κύριο που μας προσφέρει για τροφή το Σώμα του και το Αίμα του δωρεάν για να μας καθαρίση, να μας εξαγνίση και να μας αναζωογονήση. Πλησίασε χωρίς αμφιβολία, και μην ταράζεσαι, μόνο πίστευε ότι αυτό είναι το αληθινό Σώμα και Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο μας δίνεται για να θεραπευθούν οι αμαρτίες μας».
***
Αόρατοι γυμνοί ασκητές της Ραϊθού την αγία Μεγάλη Πέμπτη
Ο αββάς Στέφανος ο Καππαδόκης μας διηγήθηκε τα εξής: «Πριν από πέντε χρόνια ήμουν στη Ραϊθού και την αγία Μεγάλη Πέμπτη, ενώ στεκόμουν στην εκκλησία και τελούνταν η αγία αναφορά, βλέπω δυο αναχωρητές να μπαίνουν στην εκκλησία. Ήταν γυμνοί, αλλά κανένας άλλος από τους πατέρες δεν είδε ότι ήταν γυμνοί εκτός από μένα. Όταν λοιπόν μετάλαβαν το άχραντο Σώμα και Αίμα του Χριστού, του Θεού μας, βγήκαν από την εκκλησία και μαζί τους κι εγώ. Όταν βγήκαμε από το κάστρο κάνω μετάνοια μπροστά τους λέγοντας: «Κάντε αγάπη και πάρτε με μαζί σας». Κατάλαβαν αυτοί ότι τους είδα γυμνούς και λένε: «Καλά κάθεσαι, ησύχαζε στον τόπο σου». Και πάλι εγώ για δεύτερη φορά έκανα μετάνοια παρακαλώντας να με πάρουν μαζί τους και πάλι μου αποκρίθηκαν: «Δεν μπορείς να ‘ρθεις μαζί μας. Καλά κάθεσαι, ησύχαζε». Και αφού προσευχήθηκαν μπροστά μου, πέρασαν πάνω από τα νερά της θάλασσας και έφυγαν στο απέναντι μέρος της θάλασσας».
Γεροντικό του Σινά, Στέφανος ο Καππαδόκης, σελ. 425
***
Η Θεία Λειτουργία
Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
Η λειτουργία είναι αίσθηση του νικηφόρου Πάσχα. Η μεταβολή τού άρτου σε Σώμα Χριστού. Κάθε Λειτουργία είναι κάτι νέο. Το ιδιαίτερο βάθος της θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου.
Δοξάζω τον Θεό, πού μου έδωσε την ευκαιρία να σας βλέπω ακόμη και να συνομιλώ μαζί σας. Ρώτησα σήμερα τον πατέρα Ν. γιά ποιό πράγμα θα μπορούσα να μιλήσω, και αυτός χωρίς καμία καθυστέρηση απάντησε: «Για τη Θεία Λειτουργία!». Έτσι λοιπόν, κάνω υπακοή στον άνθρωπο πού θέλησε να ζήσει τη Λειτουργία.
Μου είναι δύσκολο να μιλήσω γιά τη Θεία Λειτουργία. Ο Θεός μου έδινε να τη ζω ποικιλοτρόπως σε διαφορετικές περιόδους. Στην αρχή όμως της μοναχικής μου ζωής υπήρξε μια θαυμαστή περίοδος, πού διήρκεσε αρκετά χρόνια. Κάθε φορά μετά τη Θεία Λειτουργία υπήρχε η αίσθηση του νικηφόρου και φωτοφόρου Πάσχα. Είναι ακόμη πιο παράδοξο το ότι, ζώντας τη Λειτουργία με τη συγκλονιστική και ταυτόχρονα τρυφερή αρπαγή όλου του πνεύματός μας στη σφαίρα της ίδιας της Λειτουργίας, ο ίδιος ζούσα μόνο την απόγνωσή μου. Δεν μπορούσα καθόλου να φανταστώ τον εαυτό μου άξιο της σωτηρίας. Όταν λοιπόν διάβαζα τις προσευχές «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ ότι Σύ ει αληθώς ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του Ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ών πρώτος είμι εγώ…», με καταλάμβανε μυστική φρίκη μπροστά στο μεγαλείο του μυστηρίου της Λειτουργίας!
Μας χρειάζεται πολλή άσκηση, προκειμένου να διανθίζουμε το αυθεντικό, υπαρκτικό περιεχόμενό της. Και τα λόγια «ότι Σύ ει αληθώς ο Υιός του Θεού του Ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι» θα ηχούν εντελώς διαφορετικά στις ψυχές μας, γιατί ζώντας καθημερινά με αυτά, και μόνο με αυτά, γινόμαστε κατά παράδοξο τρόπο ικανοί να βλέπουμε το απίστευτο θαύμα του Θεού σε όσα πραγματοποίησε ο Χριστός. Πώς Εκείνος, ο οποίος δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του, θέλει να ζήσει με τον άνθρωπο;
Μου έτυχε να ακούσω φοβερά λόγια σε σχέση με τη Λειτουργία μας. Κατηγορούσαν τους χριστιανούς για καννιβαλισμό, ότι τρώνε σάρκα και πίνουν αίμα ανθρώπου! Είναι γραμμένο στο Ευαγγέλιο ότι, όταν ο Κύριος μίλησε γι’ αυτό, πολλοί αποχώρησαν λέγοντας: «Σκληρός έστιν ούτος ο λόγος• τις δύναται Αυτού ακούειν!» . Ο Θεός όμως το προσεγγίζει διαφορετικά. Με την τέλεση τού μυστηρίου αυτού ο συνηθισμένος κτιστός άρτος μεταβάλλεται σε Σώμα Χριστού, κατά τον δημιουργικό λόγο του Θεού. Έρχεται στιγμή, κατά την οποία αυτό γίνεται σαφές, χωρίς εξήγηση. Ταυτόχρονα έρχεται και η κατανόηση ότι πραγματικά ο Χριστός είναι Θεός, γιατί όλες οι ενέργειες Του είναι γεμάτες από ασυνήθιστο μεγαλείο και απίστευτη Αγάπη προς τον άνθρωπο. Όταν λοιπόν προφέρουμε τα λόγια αυτά, «ότι Σύ ει αληθώς ο Υιός τού Θεού του Ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι», βλέπουμε πόσο πραγματικά σοφά σώζει Εκείνος τον άνθρωπο!
Όταν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού, τότε αναπτύσσεται με φυσικό τρόπο μέσα μας το αίσθημα της αντιλήψεως του Πνεύματός Του σε όλα τα γεγονότα του λυτρωτικού Του έργου. Βλέπετε, τώρα κατά την πασχαλινή περίοδο ψάλλουμε: «θανάτω θάνατον πατήσας». Αυτό είναι πραγματικά έτσι, ωστόσο όμως ο νους μας δεν το συλλαμβάνει. Μόνο ζώντας τη Λειτουργία, όσο είναι δυνατό και προσιτό σε μας, με όλο το είναι μας, γινόμαστε βαθμηδόν ευαίσθητοι σε πολλά πού περνούν απαρατήρητα από όσους δεν γνωρίζουν τον Χριστό και δεν Τον αγαπούν και δεν ζουν στο πνεύμα των εντολών Του. Πόσο παράδοξα μας δίνει με τις εντολές Του να αισθανθούμε όλη την υπαρκτική αλήθεια των λόγων αυτών: «θανάτω θάνατον πατήσας»! Ωστόσο όμως αυτό υπερβαίνει τον νου μας, και εμείς δεν μπορούμε καθόλου να συλλάβουμε όλα όσα λέγονται με τα λόγια αυτά! Έτσι, συγχωρήστε με, θα ήθελα όλοι εσείς να ζήσετε πραγματικά την πασχαλινή κατάσταση, πού μου έδωσε ο Κύριος να ζήσω τους πρώτους χρόνους.
Ντρέπομαι να μιλώ, αλλά από τότε πού ο Κύριος με απέσπασε από τη θεωρία του κτιστού κόσμου και των ανθρώπων και με προσείλκυσε στον Εαυτό Του, ποτέ δεν γνώρισα τί είναι ακηδία! Με απόγνωση γιά τον ίδιο τον εαυτό μου ζούσα έντονα την ανεπάρκεια μου, όταν αναλογιζόμουν τη Βασιλεία του Χριστού και ταυτόχρονα την πασχαλινή χαρά της Αναστάσεως. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος παρατηρεί ότι τα πρόβατα του Χριστού κατά τον καύσωνα νυστάζουν ψυχικά και κλίνουν προς τη γη το κεφάλι . Έτσι, πολλοί μοναχοί δεν είναι σε θέση να εννοήσουν τη Λειτουργία, νυστάζουν ψυχικά, και η ίδια η Λειτουργία δεν ενεργεί τόσο δυνατά σε αυτούς.
Όταν λαμβάνουμε μερίδα του Σώματος του Χριστού και μερικές ρανίδες του Αίματός Του, εκπλησσόμαστε τότε ως ποιόν βαθμό ήθελε Αυτός να ενωθεί μαζί μας! Στις πράξεις αυτές βλέπουμε ότι ο Ίδιος ο Θεός πού μας δημιούργησε, τα δημιούργησε ασφαλώς όλα με τελειότητα• όλα όσα είναι αναγκαία για τη σωτηρία μας. Από εμάς όμως απαιτείται κόπος, άσκηση, συνετή υπομονή κάθε ημέρα.
Αυτό πού μπορούμε να το σκεφτόμαστε, χωρίς καθόλου να το εκφράζουμε με λόγια, παραμένει πραγματικά ανέκφραστο. Αλλά και αυτό ακόμη πού μπορεί ως έναν βαθμό να εκφραστεί με ανθρώπινες λέξεις γίνεται απέραντος ωκεανός. Να ένα αληθινά παράδοξο πράγμα: Ζω ήδη μέσα στο ράσο εξήντα επτά χρόνια, και κάθε φορά η Λειτουργία είναι για μένα κάτι νέο, μοναδικό! Είναι αδύνατον να την συνηθίσουμε! Και όταν βρίσκουμε ανάπαυση στη βαθειά καρδιά μας από την εγγύτητα του Θεού, τότε βεβαίως μας είναι ευκολότερο να υπηρετήσουμε τους ανθρώπους. Θα ήθελα λοιπόν και εσείς να μιλάτε με καρδιά γεμάτη από ευγνωμοσύνη προς τον Χριστό, για το ότι βρήκε τρόπο να ενωθεί μαζί μας.
Η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου είναι πραγματικά κοσμικών διαστάσεων κατά την ατμόσφαιρα του λόγου πού εκφέρεται! Ακούγοντας τις προσευχές αυτές, πού εκθέτουν τα δόγματα της πίστεώς μας, πραγματικά εισερχόμαστε βαθμηδόν στις αληθινές διαστάσεις της Λειτουργίας. Ακόμη και η ίδια η φύση μας αλλάζει: από εγωιστική γίνεται φύση πού ανταποκρίνεται στις εντολές τού Χριστού Θεού. Ο μακάριος Σιλουανός το εξέφρασε αυτό με τους λόγους: «Ο αδελφός μας είναι η ζωή μας». Ο ίδιος ο Κύριος στη Φοβερά Κρίση θα πει ότι ο κάθε μικρός άνθρωπος είναι ο εαυτός Του. Όταν όμως έρθει σε μας η κατάσταση αυτή, έστω και στις πρωταρχικές της ακόμη μορφές, τότε ασφαλώς θα αναβλύσουν δάκρυα από την καρδιά, πού είναι γεμάτη με ευγνώμονα Αγάπη. Ας είναι λοιπόν ευλογημένο το όνομα τού Κυρίου σε όλους τούς αιώνες. Προσεύχεστε για μένα.
Εκφωνήθηκε στα ρωσικά, στις 25 Μαΐου 1992.
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Ζαχάρωφ,”Οικοδομώντας τον Ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας”, Τόμος Γ΄, Ομιλία 103 (25 Μαϊου 1992), Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλία.
Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
– Εμείς οι Ορθόδοξοι ζούμε τον Χριστό στην θεία Λειτουργία, ή μάλλον ο Χριστός ζη μέσα μας κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Η θεία Λειτουργία είναι έργο Θεού. Λέμε: “καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω”. Μεταξύ των άλλων σημαίνει ότι τώρα είναι ώρα να ενεργήση ο Θεός. Ο Χριστός λειτουργεί, εμείς ζούμε μαζί με τον Χριστό.
Η θεία Λειτουργία είναι ο τρόπος που γνωρίζουμε τον Θεό και ο τρόπος που γνωρίζεται ο Θεός σε μας.
Ο Απόστολος Πέτρος λέγει για το «βασίλειον ιεράτευμα» ότι μπορεί να εκπληρωθεί με τη συμμετοχή μας στη Λειτουργία. Να φοβάστε, αλήθεια, να πηγαίνετε από συνήθεια στη λειτουργία.
Προσπαθείστε να ζείτε κάθε φορά πιο βαθιά αυτό που ζούσε ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο, όταν εγκαθίδρυσε το μεγάλο αυτό μυστήριο που είναι η θεία Ευχαριστία. Τότε η λειτουργία θα αποβεί σωτήρια όχι μόνο για σας, αλλά και για όσους συμμετέχουν σ’ αυτή. Δεν ανήκει μόνο στους ιερείς να ζουν στην καρδιά τους τα παθήματα του Χριστού για τον κόσμο που είναι λεία της αμαρτίας και του θανάτου.
Αν δεν υπάρχει ανάσταση, οι Χριστιανοί είναι οι “ελεεινότεροι” του κόσμου, λέει ο Απόστολος Παύλος. Γιατί; Διότι η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Η ζωή μας θα είναι μια αδιάκοπη οδύνη, μέχρις ότου ο κόσμος σωθεί εξ ολοκλήρου.
Ο Χριστός τέλεσε μια φορά την θεία Λειτουργία και αυτή πέρασε στην αιωνιότητα. Η τεθεωμένη ανθρώπινη φύση Του πέρασε στην θεία Λειτουργία. Γνωρίζουμε συγκεκριμένα τον Χριστό στην θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία την οποία τελούμε είναι η ίδια θεία Λειτουργία που έκανε ο Χριστός την Μεγάλη Πέμπτη στον Μυστικό Δείπνο.
Τα κεφάλαια ιδ’-ιζ’ του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι μια θεία Λειτουργία. Έτσι στην θεία Λειτουργία καταλαβαίνουμε την Αγία Γραφή.
Διακονώντας και όχι εξουσιάζοντας τον αδελφό γινόμαστε όμοιοι με τον Κύριο. Ο Χριστός υπέδειξε την οδό κατά τη νύκτα του Μυστικού Δείπνου. Ενώ ήταν ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του.
H πρώτη Εκκλησία ζούσε χωρίς την Καινή Διαθήκη, όχι όμως χωρίς την θεία Λειτουργία.
– Η μεγαλύτερη ιεραποστολή γίνεται με την θεία Λειτουργία. Οι Πατέρες σε όποια χώρα ή πόλη πήγαιναν έστηναν Θυσιαστήριο. Και αυτό γιατί, όταν στην θεία Λειτουργία γλυκαίνεται η καρδιά, τότε αναζητά τον Θεό, αρχίζει να θέλη να ζήση την ορθόδοξη εκκλησιαστική ζωή, της οποίας κέντρο είναι η θεία Ευχαριστία. Είπα στην αδελφότητα να κρατήσουν στο Μοναστήρι κυρίως και προ παντός την θεία Λειτουργία.
Τη αφάτω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ηµών, ελέησον ηµάς. Αµήν.
Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, Μέσα στη Θ. Λειτουργία ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει το Χριστό, να βρει το παν. Όταν αρχίζει κανείς να προσεύχεται, η ίδια η προσευχή θα του λύνει τις απορίες του.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/10/29727/
Πως ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ζούσε την Θεία Λειτουργία
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/11/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5/
Ο συλλειτουργός των Αγγέλων, ο άγιος με τους χερουβικούς οφθαλμούς, Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/27/25985/
Ο πάσχων «υπέρ Αυτού» ευρίσκεται εις αδιάκοπον σχέσιν μετά του Ιησού Χριστού, γίνεται θεοφόρος. Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/10/18/%CE%BF-%CF%80%CE%AC%CF%83%CF%87%CF%89%CE%BD%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1/
Μεγάλη Πέμπτη, Στάρετς Σάββα του Παρηγορητή
https://iconandlight.wordpress.com/2016/04/27/%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CE%AD%CE%BC%CF%80%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%82-%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B7%CE%B3/
Ήθελα μόνωση και ησυχία, Γέροντας Θεόδωρος – Νείλος ο ησυχαστής του Αγιοφαράγγου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/27/%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B1-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CE%B4/
Τροπάριον. Ήχος πλ. δʹ.
Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τω νιπτήρι του Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο, και ανόµοις κριταίς, σε τον δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρηµάτων εραστά, τον διά ταύτα αγχόνη χρησάµενον· φεύγε ακόρεστον ψυχήν, την Διδασκάλω τοιαύτα τολµήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε δόξα σοι. (εκ γʹ)
Κανών. Ποίηµα Κοσµά Μοναχού.
Ωδή αʹ. Ήχος πλ. βʹ. Δόξα.
Μυσταγωγούσα, φίλους εαυτής, την ψυχοτρόφον ετοιµάζει τράπεζαν, αµβροσίας δε η όντως σοφία του Θεού, κιρνά κρατήρα πιστοίς. Προσέλθωµεν ευσεβώς και βοήσωµεν· Ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ηµων.
Ωδή θʹ. Ο Ειρµος.
Ξενίας δεσποτικής, και αθανάτου τραπέζης, εν υπερώω τόπω, ταίς υψηλαίς φρεσί πιστοί δεύτε απολαύσωµεν, επαναβεβηκότα λόγον, εκ του Λόγου µαθόντες, ον µεγαλύνοµεν.
Απόστιχα. Ιδιόµελον. Ήχος πλ. δʹ.
Σηµερον το κατά του Χριστού πονηρόν συνήχθη συνέδριον, και κατ’ αυτού κενά εβουλεύσατο, παραδούναι Πιλάτω εις θάνατον τον ανεύθυνον. Σηµερον την των χρηµάτων αγχόνην, Ιούδας εαυτώ περιτίθησι, και στερείται κατ’ αµφω ζωής, προσκαίρου και θείας. Σηµερον Καιάφας άκων προφητεύει· Συµφέρει, λέγων, υπέρ του λαού ένα απολέσθαι· ήλθε γαρ υπέρ των αµαρτιών ηµων του παθείν, ίνα ηµας ελευθερώση, εκ της δουλείας του εχθρού, ως αγαθός και φιλάνθρωπος.
Και νυν. Ήχος πλ. αʹ.
Μυσταγωγών σου, Κύριε, τους Μαθητάς, εδίδασκες λέγων· Ω φίλοι, οράτε, µηδείς ηµας χωρίσει µου φόβος· ει γαρ πάσχω, αλλ’ υπέρ του κοσµου· µη ούν σκανδαλίζεσθε εν εµοι· ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν µου, λύτρον υπέρ του κοσµου. Ει ούν υµεις φίλοι µου εστε, εµε µιµείσθε· ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος· ο δεσπότης, ως ο διάκονος. Μείνατε εν εµοι, ίνα βότρυν φέρητε· εγώ γαρ ειµι της ζωής η αµπελος.
Δόξα· και νυν. Ήχος βʹ.
Ον εκήρυξεν Αµνον Ησαΐας, έρχεται επί σφαγήν εκούσιον, και τον νώτον δίδωσιν εις µάστιγας, τας σιαγόνας εις ραπίσµατα· το δε πρόσωπον ουκ απεστράφη, από αισχύνης εµπτυσµάτων· θανάτω δε ασχήµονι καταδικάζεται· πάντα ο αναµάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσηται την εκ νεκρών ανάστασιν.
iconandlight 