Αβερκίου, επισκόπου Ιεραπόλεως (†167)
Ιερομάρτυρος Αλεξάνδρου επισκόπου και Ηρακλείου, Μαρτύρων Γλυκερίας, Θεοδότης, Άννης και Ελισάβετ εν Ανδριανουπολει
Των εν Εφέσω αγίων Επτά Παίδων: Αντωνίνου, Διονυσίου, Εξακουστωδιανού, Ιαμβλίχου, Κωνσταντίνου, Μαξιμιλιανού και Μαρτινιανού (250 και 446)
Ευλαλίου, επισκόπου Λαμπούσης (Λαπήθου) Κύπρου
Οσίων Αββά Λώτ και Αββά Ρούφου
Εορτάζει στις 22 Οκτωβρίου
Είπε ο Αββάς Ιωσήφ στον Αββά Λώτ: «Δεν μπορείς να γίνης μοναχός, αν δεν γίνης σαν φωτιά, φλογιζόμενος όλος».
Πήγε ο Αββάς Λώτ στον Αββά Ιωσήφ του Πανεφώ και του λέγει: «Αββά, κατά τη δυναμή μου, κάνω τη μικρή μου σύναξη και τη μικρή μου νηστεία και την ευχή και τη μελέτη και την ησυχία και όσο μπορώ κρατώ τους λογισμούς μου καθαρούς. Τι λοιπόν μου απομένει να κάνω παρά πέρα;». Σηκώθηκε τότε ο γέρων, άπλωσε τα χέρια στον ουρανό και έγιναν τα δάχτυλά του σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Και του λέγει: Αν θέλης, γίνε όλος σαν φωτιά».
Ήλθε κάποτε ένας από τους γέροντες στον Αββά Λωτ, στο μικρό έλος του Αρσινοΐτη, τον παρακάλεσε για κελλί και του έδωσε. Ήταν δε ο γέρων άρρωστος. Και τον περιποιήθηκε ο Αββάς Λωτ. Και αν έρχονταν κάποιοι να επισκεφθούν τον Αββά Λωτ, τους έκανε να πηγαίνουν και στον άρρωστο γέροντα. Και εκείνος άρχισε να τους λέγη λόγια του Ωριγένη. Και θλιβόταν ο Αββάς Λωτ, λέγοντας: «Μη και νομίσουν οι πατέρες ότι και εμείς έτσι σκεφτόμαστε». Και να τον βγάλη από κει φοβόταν, εξ αιτίας της εντολής. Σηκώθηκε λοιπόν ο Αββάς Λωτ και πήγε στον Αββά Αρσένιο και του εξέθεσε τα σχετικά με τον γέροντα. Του λέγει τότε ο Αββάς Αρσένιος: «Μη τον διώξης. Αλλά να του πης, Να, από όσα δίνει ο Θεός, φάγε, πιες όπως θέλεις, μόνο αυτά τα λόγια να μη λες. Και αν θέλη, διορθώνεται. Αλλά αν δεν θέλη να συμμορφωθή, μόνος του θα ζητήση να φύγη από εκείνο τον τόπο. Και δεν θα σταθής αιτία συ». Έφυγε λοιπόν ο Αββάς Λωτ και έκαμε έτσι. Και ο γέρων, μόλις τα άκουσε αυτά, δεν ήθελε να συμμορφωθή. Αλλά άρχισε να παρακαλή, λέγοντας: «Για το όνομα του Κυρίου, αφήστε με να φύγω από εδώ, γιατί δεν μπορώ πλέον να υπομείνω την έρημο». Και έτσι, σηκώθηκε και έφυγε, παραπεμπόμενος με αγάπη.
Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ρούφο· «Τι είναι ησυχία; και ποια η ωφέλειά της;».
Και ο Γέρων του λέγει· «Ησυχία είναι το να καθίση κανείς στο κελλί με γνώσι και με φόβο Θεού, απέχοντας από την μνησικακία και από την υψηλή ιδέα για τον εαυτό του. Αυτή η ησυχία, που είναι γεννήτρια όλων των αρετών, φυλά τον Μοναχό από τα πυρωμένα βέλη του εχθρού και δεν τον αφήνει να φθαρή από αυτά. Ναι, αδελφέ, αυτήν απόκτησε μνημονεύοντας την έξοδο του θανάτου σου, ότι ουκ οίδας ποία ώρα ο κλέπτης έρχεται. Από δω και πέρα λοιπόν να νήφης για την ίδια σου την ψυχή».
***
Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών και Iσαποστόλου Aβερκίου, Eπισκόπου Iεραπόλεως του Θαυματουργού
Στίχοι.
Δοὺς Ἀβέρκιος χοῦν χοῒ θνητῶν νόμῳ,
Θεὸς Θεῷ πρόσεισι, τῷ φύσει,θέσει.
Εἰκάδι δευτερίῃ Ἀβέρκιος ᾤχετο γαίης.
Ο άγιος Αβέρκιος έγινε επίσκοπος της Ιεραπόλεως της Φρυγίας, επί της βασιλείας του Μάρκου Αντωνίου (161-180), κι έκανε πολλά θαύματα και ιάσεις.
Τα θαύματα που επιτελούσε ήταν τόσα πολλά και τόσο θαυμαστά, ώστε η φήμη του έφτασε μέχρι τον αυτοκράτορα. Ο Αυρήλιος τότε διέταξε να τον φέρουν στην Ρώμη γιατί η κόρη του η οποία ετοιμαζόταν να παντρευτεί βασανίζονταν από δαιμόνιο.
Όταν έφτασε στη Ρώμη τον οδήγησαν αμέσως στα ανάκτορα, όπου τον περίμενε με αγωνία η γυναίκα του αυτοκράτορα η Φουστίνα. Τον πήγε στην κόρη της, η οποία όταν τον είδε κατελήφθη από βίαιους σπασμούς. Μιλώντας το δαιμόνιο με τη φωνή της, ικέτευσε τον δούλο του Θεού να μην το βασανίσει άλλο και να το επιτρέψει να γυρίσει στη Φρυγία απ’ όπου ήρθε. Ο Αβέρκιος του το επέτρεψε, το διέταξε όμως να πάρει μαζί του έναν πελώριο ειδωλολατρικό βωμό όπερ και εγένετο μπροστά στα έκπληκτα μάτια πολλών ρωμαίων. Αυτήν την πέτρα πρόσταξε ο Άγιος και την έβαλαν επάνω στον τάφο του, ως μια νικητήρια στήλη. Η αυτοκράτειρα τον ικέτευσε να τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα με χρυσό και άργυρο, όμως ο Αβέρκιος αρνήθηκε. Έμεινε κάποιο διάστημα στη Ρώμη για να ενισχύσει τους χριστιανούς της πόλεως, κατόπιν έφυγε για τη Συρία, κηρύττοντας αποστολικά σε ολες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας την ευσεβή και ορθόδοξη πιστι, συμφιλιώνοντας ακόμη τις Εκκλησίες και πόλεις εκείνες, που είχαν διχόνοιες μεταξύ τους. Γι’ αυτό και ωνομάσθηκε από όλους και ισαπόστολος.
Αφού έζησε λοιπόν με οσιότητα και δικαιοσύνη το υπόλοιπο της ζωής του, κι εχοντας προετοιμάσει την διαδοχή του αποσύρθηκε να προσευχηθεί σε όρος υψηλό όπου και εδέχθη την αποκάλυψη της τελευτής του. Σε ηλικία 72 ετών κατήλθε από το όρος και ετοίμασε τον τάφο του, κοντά στον βωμό που μετέφερε το δαιμόνιο και έβαλε να σκαλίσουν επιγραφή, η οποία σώζεται μέχρι τις μέρες μας σ’ ένα μουσείο της Ρώμης:
«Εκλεκτής πόλεως πολίτης τοδ’ εποίησα ζων, ιν έχω καιρώ σώματος ένθα θέσιν, τουνομ’ Αβέρκιος ο ων μαθητής ποιμένος αγνού, ος βόσκει προβάτων αγέλας όρεσιν πεδίοις τε….» (απόσπασμα αυτής)
Έχοντας ολοκληρώσει τις προετοιμασίες του, ο όσιος Αβέρκιος συγκέντρωσε τους δικούς του και υψώνοντας τα μάτια του προς τον ουρανό εκοιμήθη για να συγκαταλεχθεί μετά του χορού των αγγέλων και των αγίων.
***
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Όσο καταπλήσσει η αυστηρότητα των αγίων ανθρώπων προς τους εαυτούς τους, τόσο επίσης καταπλήσσει η συμπόνια και επιείκεια προς τους άλλους.
Δείχνουν αμεριμνησία για τον εαυτό τους, και μέριμνα για τους άλλους.
Ο Άγιος Ιλαρίων ο Μέγας, αδυνατώντας να πληρώσει το ναύλο του για να ταξιδέψει στη Σικελία, προσέφερε στον ιδιοκτήτη του πλοίου το Ευαγγέλιο του (το οποίο είχε αντιγράψει με ίδια του τα χέρια, στα νιάτα του!).
Όταν θεράπευσε κάποιον άρχοντα από το ακάθαρτο πνεύμα που τον βασάνιζε, αυτός θέλησε να τον ανταμείψει με δέκα λίτρα χρυσού. Ο άγιος δεν δέχθηκε το χρυσό, αλλά του έδειξε ένα κριθαρένιο ψωμί και του είπε: «Όσοι τρέφονται με τέτοιο ψωμί, βλέπουν το χρυσό ως λάσπη!». Όταν οι άνθρωποι τον παρακάλεσαν να προσευχηθεί στον Θεό για να βρέξει, ή για να τους σώσει από πλημμύρες ή δηλητηριώδη φίδια, ο άγιος Ιλαρίων τους βοηθούσε με την προσευχή του.
Με παρόμοιο τρόπο ενεργούσε και ο άγιος Αβέρκιος. Βλέποντας κάποτε πολλούς ανθρώπους μες στον πόνο και τις ασθένειες, γονάτισε και προσευχήθηκε στο Θεό να αναβλύσει ζεστό ιαματικό νερό, ώστε να θεραπευτούν και να δοξάζουν τον Θεό. Ο Θεός πράγματι έκανε να αναβλύσει στο σημείο εκείνο μια θερμή πηγή.
Όταν ο Αβέρκιος θεράπευσε την δαιμονισμένη κόρη του αυτοκράτορα, εκείνος του πρόσφερε χρυσό, ασήμι και άλλα δώρα, αλλά ο άγιος του είπε: «Τα πλούτη δεν χρειάζονται σε κάποιον που θεωρεί το ψωμί και το νερό βασιλικό γεύμα» Ο Αβέρκιος μη ζητώντας τίποτα για τον εαυτό του, παρακάλεσε τον αυτοκράτορα να κάνει δύο χάρες για το ποίμνιό του στην Ιεράπολη: να χτίσει ένα θερμό λουτρό πάνω από τα ιαματικά νερά, και να δίνει κάθε χρόνο αρκετό σιτάρι στους φτωχούς της Ιεραπόλεως. Ο αυτοκράτορας συμφώνησε και εκπλήρωσε το αίτημα του αγίου.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος)
Απολυτίκιον
Ήχος δ’.
Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον, ανέδειξε σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια· δια τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια. Πάτερ Ιεράρχα Αβέρκιε, πρέσβευε Χριστώ τω θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
ᾨδὴ ζ’ Εἰκόνος χρυσής
Κηρύττει το σον, τερατούργημα Σοφέ εις τον αιώνα, θερμών υδάτων η ανάβλυσις, βωμός τω τάφω σου κείμενος, ον εκ της Ρωμαίων μεγίστης, μετηνέγκατο πόλεως, το πονηρόν εξελαθέν, πνεύμα Αβέρκιε.
Λαού ταπεινού, προηγήσω υψηλός εν θεωρίαις, και ενεργείαις και δυνάμεσιν, αποδειχθείς Ιερώτατε, και του υψηλού Βασιλέως, θεραπευτής, ω κραυγάζομεν· Ευλογητός ει ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.
iconandlight 