Ευσταθίου αρχιεπισκόπου Αντιοχείας από Παμφυλία Μ. Ασίας, εξορισθῆς στην Ανατ. Θράκη (332/337)
Ζαχαρίου πατριάρχου Ιεροσολύμων (632) (αιχμαλωτίσθηκε μαζί με τον τον Τίμιο Σταυρό από τους Πέρσες, το 614, και όταν ο αυτοκράτορας Ηράκλειος τους νίκησε, το 628, επέστρεψε και ο αιχμαλωτισθείς τίμιος Σταυρός μετακομισθείς, υψώθηκε από τα χέρια Ζαχαρίου)
Σεβέρου και 62 μαρτύρων στο Σιρμιο Παννονίας (3ος αἰ.)
Ιωάννου Γ’ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (577), του από Σχολαστικών
Μαρτύρων Βερουλίου, Σεκουνδίνου, Σιρικίου, Φελισίου, Σερβούλου, Σατουρνίνου, Φορτουνάτου και των συν αυτοίς μαρτυρησάντων
Ανατολίου του εκ Ραϊθούς και Ανδρέου του εκ Μυτιλήνης αββά της Ραιθώ ο οποίος έβγαζε δαιμόνια, των Ιεροσολυμιτών, μαθητές Αγ. Ευθυμίου του Μεγάλου (5ος αἰ.)
Μαξιμιανού, αρχιεπισκόπου Ραβέννης ( 556)
Οσίου Τιμοθέου του εν Συμβόλοις Ολύμπου Βιθυνίας (795)
Γεωργίου επισκόπου Αμάστριδος του Πόντου (805)
Μακαρίου Στάρετς του Γκλίνσκ Ρωσίας (1838)
Ευθυμίου Τακαϊσβίλι ( St. Ekvtime Takaishvili), του ανθρώπου του Θεού και φύλακα των Ορθοδόξων κειμηλίων της Γεωργίας (3/1 εορτή και 21/2 κοίμηση, +1953)
Εορτάζουν στις 21 Φεβρουαρίου
Στίχοι
Ην Ευστάθιος μέχρις ην ζων και πνέων,
Θεού κατ’ εχθρών ευσταθές μάλα πνέων.
Μακάριος ει και θανών Ζαχαρία,
Ζαχαρία πρόεδρε γης μακαρίας
Και ζώντα Τιμόθεε και τεθνηκότα,
Τιμά Θεός ζώντων σε και τεθνηκότων.
Εικάδι Τιμόθεον πρώτη κατά σήμα κάλυψε.
Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ
Θα μπορούσα να σας μιλήσω εκτενέστερα για το εξής παράδοξο φαινόμενο: οι άνθρωποι δεν προσέχουν τα δικά τους λάθη και κρίνουν τους άλλους.
Με τον τρόπο αυτό καταστρέφεται η ενότητα. Φυλαχθείτε από κάθε λογισμό εναντίον των αδελφών, γιατί κάθε τέτοιος λογισμός προκαλεί ρωγμή στον τοίχο της Μονής μας.
Το είπαμε αρκετές φορές. Αυτό δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα! Επειδή, όταν σκεφτόμαστε το κακό για κάποιον και ύστερα βγαίνουμε από το κελί μας και τον συναντούμε, τα ίχνη της κακής αυτής σκέψεως ενεργούν.
Και τότε ο άλλος, εξαιτίας αυτού του φαινομένου, ανταποκρίνεται με αντίστοιχο τρόπο. Και ποτέ δεν είναι δυνατόν να γνωρίσουμε ποιός «άρχισε» πρώτος.
Γι’ αυτό και προσευχόμαστε: «Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα». Η Απουσία της θεωρίας αυτής κάνει τον κάθε άνθρωπο να σκέφτεται ότι έχει δίκαιο και να μη διακρίνει τα δικά του λάθη. Αυτό το κάνουν ακόμη και οι αρχιερείς και όλοι εμείς.
Γι’ αυτό φυλαχθείτε από κάθε κακή σκέψη όταν είστε στο κελί σας, και τότε το «σπίτι μας» θα μένει ακλόνητο και θα κερδίσουμε τη σωτηρία μας.
Αν όμως συγχωρούμε τις δικές μας αμαρτίες χωρίς να κατανοούμε τον αδελφό, τότε όλα θα καταστραφούν.
Πρόσφατα με επισκέφτηκε κάποιος νέος άνθρωπος που ήρθε σε σύγκρουση με τη γυναίκα του. Αυτοί έχουν δύο παιδιά. Του είπα:
«Ταπεινώσου, και τότε θα αποφύγουμε την τραγική διάλυση της οικογένειας. Και τα μικρά παιδιά θα σωθούν από την τραγική μορφή ζωής που υφίστανται τα παιδιά των οποίων οι γονείς είναι χωρισμένοι».
Το ίδιο ισχύει και στη δική μας οικογένεια: θα αποφεύγουμε σαν φωτιά, σαν δηλητηριώδες φίδι, κάθε ίχνος διασπάσεως.
Θα οικοδομήσουμε τη ζωή μας έτσι, ώστε πραγματικά να σωζόμαστε και να αφομοιώσουμε εκείνο το δώρο του Θεού που έχουμε με την πνευματική μας ελευθερία, να συναχθούμε δηλαδή και να ζήσουμε ως μία οικογένεια.
***
Ομιλία
Περί γνώσεως και πράξεως
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
ει ταύτα οίδατε, μακάριοί έστε εάν ποιείτε αυτά (Ίωάν. 13,17)
Η πιο σημαντική πτυχή αυτού του λόγου του Κυρίου μας είναι ότι ό Κύριος δεν μακαρίζει τη γνώση αλλά την πράξη! Δεν λέει προς τούς Αποστόλους: «Μακάριοι είσαστε εάν γνωρίζετε αυτά», διότι έτσι μιλούσαν κάποιοι ειδωλολάτρες δάσκαλοι, πού έβλεπαν τη, σωτηρία μόνο με όρους γνώσεως. Απεναντίας, ο Κύριός μας λέει: μακάριοί έστε εάν ποιείτε αυτά. Η γνώση της σωτηρίας δόθηκε από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού και ουδείς είναι ικανός να φθάσει με τις δικές του προσπάθειες σ’ αυτήν τη, γνώση! Ορισμένοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι παραδέχθηκαν ότι η ανθρωπότητα δεν θά μπορούσε να φθάσει στην επίγνωση της αληθείας, ούτε να σωθεί, μέχρι να έλθει στη, γη, ο ίδιος ο Θεός. Ο Κύριος ήλθε πράγματι ανάμεσα στους ανθρώπους και τούς αποκάλυψε αυτή, την αλήθεια. Όποιος δέχεται αυτή. την γνώση, αυτός αποδέχεται και την υποχρέωση να την κάνει πράξη!
Ω, αδελφοί, πόσο πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα, κατά την ημέρα της Κρίσεως, γιά εκείνους πού δεν έλαβαν αυτήν τη, γνώση και συνεπώς δεν την πραγματοποίησαν, παρά γιά εκείνους οι οποίοι έλαβαν την γνώση και εντούτοις αμέλησαν να την εφαρμόσουν στην πράξη! Πόσο πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα, κατά την ημέρα της Κρίσεως, για τούς μη γνωρίζοντες ειδωλολάτρες, παρά για τούς γνωρίζοντες χριστιανούς!
Ο ίδιος ο Κύριος κατέδειξε πώς δεν ήταν μόνον ο Γνωρίζων αλλά και ο Πράττων. Η τέλεια γνώση Του αντιστοιχούσε στην τέλεια πράξη Του. Ο ’Ιδιος προσωπικά εκπλήρωσε όλες τις εντολές Του, μπροστά στα μάτια των μαθητών Του. Μακάρισε την έμπρακτη γνώση και την έδωσε ως εντολή, αφού επιτέλεσε μια πράξη ταπείνωσης και αγάπης. Αφού έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, τότε τούς έδωσε την εντολή να κάνουν το ίδιο ο ένας στον άλλον!
Ο Κύριος δεν έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους για να τούς σπιλώσει, αλλά για να τους καθαρίσει. Εκείνος δεν σπίλωσε ποτέ κανέναν απεναντίας, καθάρισε όλους όσοι επιθυμούσαν να καθαριστούν. Τί όνειδος αυτό για πολλούς από εμάς, οι οποίοι κοπιάζουμε να καθαριστούμε και διπλά κοπιάζουμε για να λερώσουμε άλλους! Αδελφοί μου, στους ίδιους τους εξ αίματος αδελφούς μας πετάμε λάσπη. Ακόμα και ο Χριστός δακρύζει, όταν βλέπει πώς εμείς λερώνουμε, με τη λάσπη της συκοφαντίας, εκείνους πού ο ’Ίδιος, με το δικό Του αίμα, καθάρισε!
Ω, Κύριε, συγχώρησέ μας. Κάθε μέρα αμαρτάνουμε απέναντι στους ίδιους τους αδελφούς μας. Ω, Κύριε, λεύκανε τους αδελφούς μας, πού εμείς τους λερώσαμε, ανάδειξε τους λαμπρότερους από εμάς στη Βασιλεία Σου! Ότι Σύ είσαι ο μόνος Δίκαιος Κύριε, Σύ τα πάντα βλέπεις!
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας! Αμήν.
πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδας», Μάρτιος, Έκδοσις Άθως
Η σημασία της μετάνοιας
Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής
Ένιωσε όπως ο άσωτος γιος κι ένα φως απ’ τον ουρανό, έγινε σαν αγκαλιά, και τον ασπάσθηκε τρυφερά!
Συνήθιζα να τον επισκέπτομαι συχνά. Μια μέρα λοιπόν, όταν πήγα, τον βρήκα να διαβάζει. Χάρηκε, όπως πάντα, που με είδε. Σηκώθηκε, με ασπάσθηκε κι έκανε να ξαναπιάσει το βιβλίο. Εγώ όμως είχα πάει εκεί για ν’ ακούσω λόγο ψυχωφελή απ’ το στόμα του. Γι΄ αυτό τον παρακάλεσα να διακόψει τη μελέτη του κα να μου μιλήσει για τη μετάνοια.
Χωρίς να πολυσκεφτεί, μου λέει:
–Πίστεψέ με, αδελφέ, ότι ο αγαθός Θεός μας δεν θα κρίνει το χριστιανό επειδή αμάρτησε.
Ξαφνιάστηκα. Μ’ όλο μου το σεβασμό απέναντί του, τόλμησα ν’ αντιδράσω.
-Δηλαδή, καταπώς λές, οι αμαρτωλοί δεν θα κριθούν; Μ’ άλλα λόγια, δεν υπάρχει κρίση;
Χαμογέλασε αινιγματικά.
-Υπάρχει και παραϋπάρχει!
-Τότε ποιός θα κριθεί;
-Άκου, παιδί μου, να σου το εξηγήσω: Δεν κρίνει ο Θεός το χριστιανό που αμαρτάνει, αλλά γιατί δεν μετανοεί. Τον ν’ αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί, είναι ανθρώπινο. Το να μη μετανοεί, όμως, είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του. Γι’ αυτό λοιπόν, παιδί μου, θα κριθούμε: Γιατί δεν ζούμε συνεχώς μέσα στη μετάνοια.
Και παίρνοντας αφορμή από τη συζήτησή μας εκείνη, μου διηγήθηκε με πολλή ενάργεια ένα θαυμάσιο γεγονός, που ακούγοντάς το και μόνο, τα χάνει κανείς με την άφατη φιλανθρωπία του Κυρίου.
Λίγο καιρό αφότου η χάρη του Θεού τον είχε οδηγήσει για πρώτη φορά στη μετάνοια, βρισκόταν, λέει, σε μια περιοχή, που λέγεται «του Αριστάρχου», και αναλογιζόταν τις αμαρτίες του. Ένιωσε όπως ο άσωτος γιος της παραβολής. Ξαφνικά, από μια εσωτερική παρόρμηση, λέει στον εαυτό του:
-Σήκω, αμαρτωλέ Νήφων, και πήγαινε στην εκκλησία, να εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου στο Θεό. Δεν ξέρεις αν θα ζεις αύριο. Βιάσου, λοιπόν! Κουράστηκες να σε προσμένει εκεί ο πολυεύσπλαχνος Θεός, καρτερώντας τη μετάνοιά σου.
Δεν κατάλαβε για πότε έφτασε στο ναό. Λες και είχαν φτερά τα πόδια του. Στάθηκε στα πρόθυρα. Στράφηκε στ’ ανατολικά, σήκωσε τα χέρια του ψηλά κι έκραξε με στεναγμούς:
–Δέξου, Πατέρα, τον νεκρό,
που ‘ χασε την ψυχή του.
Δέξου το καταγώγιο των αμαρτιών,
τον βλάσφημο και τον πονηρό,
τον αδιάντροπο και τον αισχρό,
τον μολυσμένο και στο σώμα και στην ψυχή.
Δέξου με, τον βυθισμένο σ’ όλες τις δαιμονικές κακίες.
Ελέησέ με, τον μοιχό, τον πόρνο και τον παιδοφθόρο,
τον κλέφτη και τον παραβάτη, της αμαρτίας το σίχαμα.
Ελέησέ με, του ελέους
η πλούσια κι αστείρευτη πηγή.
Μην αποστρέψεις από μένα το πρόσωπό Σου τ΄ αγαθό.
Μην πείς, Δέσποτα:
«Ποιός είσαι τάχα; Δεν σε ξέρω!».
Μην πείς: «Πού ήσουνα ως τώρα;».
Μη με περιφρονήσεις, τον καπνό, το χώμα, τη σαπίλα, τη ντροπή,
το σίχαμα, την ανομία, το σκουπίδι, των πονηρών το λάφυρο και των θνητών το σκάνδαλο.
Μη μ’ αποστέρξεις, Δέσποτα˙ έλεος δείξε, σώσε με!
Το ξέρω δα, φιλάνθρωπε, ότι δεν θέλεις το χαμό του αμαρτωλού, μα την επιστροφή και σωτηρία του.
Δεν θα Σ’ αφήσω, αν δεν μ’ ελεήσεις!
Δεν θα Σ’ αφήσω, αν δεν με βοηθήσεις!…
Δεν είπε μόνο αυτά, μα και πολλά άλλα, με την ψυχή φαρμακωμένη…
Ξάφνου, μια βροντή ακούστηκε απ’ τον ουρανό, κι ένα φως, ακτινωτό και φοβερό, έλαμψε. Κι εκείνο το φως έγινε σαν αγκαλιά, που έκλεισε μέσα της τον όσιο και τον ασπάσθηκε τρυφερά! Συνάμα μια γλυκιά, ουράνια φωνή ακούστηκε να λέει:
-Καλώς όρισε ο γιός μου! Καλώς το, το παιδί μου, το πικραμένο μου! ξαναζωντάνεψε το παλικάρι μου. Ξαναβρέθηκε το χαμένο μου. Πώς αναστέναζα, γιε μου, για σένα! Πώς καιγόταν η καρδιά μου κι αδημονούσε κι έλεγε: «Να, ώρα την ώρα θα γυρίσει. Κι αν όχι το πρωί, σίγουρα όμως ως το βράδυ…» Πώς μ’ έλιωνε η έγνοια σου!… Χαρά σ’ εμένα τώρα, που φωτίστηκαν τα μάτια σου, ξανάνιωσε η ψυχή σου, και από μόνος σου πια θα μ’ ομολογείς χωρίς δισταγμό!
Με τα λόγια αυτά τον ασπάσθηκε πάλι και χάθηκε στον ουρανό. Κι ό δίκαιος, απ’ τη γλυκύτητα του ασπασμού, έπεσε σαν σε έκσταση.
Μόλις συνήλθε λίγο, άλλο τίποτα δεν μπόρεσε να κάνει ή να πει, παρά μόνο να ψελλίσει:
–Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι!
Και πάλι:
–Δόξα Σοι, ο Θεός!…
Το έλεγε και το ξανάλεγε ακατάπαυστα, με την καρδιά πλημμυρισμένη από θεϊκή ευωδία και το στόμα ξέχειλο από μέλι πνευματικό.
Ώρα πολλή προσευχόταν μετά από εκείνο τον ανέκφραστο ασπασμό. Ύστερα κίνησε για το κελί του σαν χαμένος απ’ την έκσταση, που του προκάλεσε η θεϊκή επίσκεψη. Από τότε, καθώς έλεγε, με πολλή ευκολία και προθυμία βάδιζε στο δρόμο του Θεού.
Αυτό το παράδοξο και σχεδόν απίστευτο θαύμα το άκουσα – μάρτυράς μου ο Θεός! – από το ίδιο το στόμα του οσίου. Μου το διηγήθηκε με δάκρυα και δέος, αλλά και με χαρά πνευματική. Γιατί συνήθιζα να του ζητάω επίμονα να μου διηγείται διάφορα περιστατικά από τη ζωή του. Κι επειδή μ’ αγαπούσε πολύ, ποτέ δεν μου έκρυβε τίποτα.
Σαν έφτασε λοιπόν στο κελί του, το ίδιο εκείνο βράδυ, πυρπολημένος από θείο πόθο, άρχισε πάλι να προσεύχεται:
–Θεέ μου, Θεέ μου,
Συ που τον ουρανό «εξέτεινας ως δέρριν» (Ψαλμ. 103:2) και που τον καταστόλισες με τ΄ άστρα, με τα σύννεφα, τον ήλιο, τη σελήνη,
κι εμένα καταστόλισε με κάθε αρετή, αντί γι’ αστέρια.
Το νου μου φώτισε
Με τ΄ Άγιο Σου Πνεύμα, αντί για ήλιο.
Το είναι μου πλυμμύρισε με τη σοφία Σου, αντί για σελήνη.
Με την πραότητα, την οσιότητα και τη δικαιοσύνη αντί για νέφη τύλιξέ με.
Περίζωσε τη μέση μου με την αλήθεια Σου.
Τα πόδια μου ετοίμασε για το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης Σου.
Θεέ μου, Θεέ μου,
Σύ που ξεχύνεις πλούσιο στην πλάση τον αέρα για ν’ αναπνέουν οι άνθρωποι και να ζωογονούνται, ξέχυσε πλούσια μέσα μου τη χάρη και τη δωρεά του Αγίου και ζωοποιού Σου Πνεύματος.
Κάνε με ολόκληρο θεόμορφο, ολόφωτο και καθαρό, σεμνό και πράο, γεμάτο χάρη και αλήθεια, γεμάτο γνώση και σοφία πνευματική.
Με τα τελευταία τούτα λόγια, έλαμψε και πάλι φως ουράνιο. Την ίδια στιγμή του παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου, κρατώντας ένα δοχείο γεμάτο μύρο. Όλο εκείνο το μύρο του το άδειασε στο κεφάλι. Από κει κύλησε και μούσκεψε όλο του το σώμα. Ο τόπος πλημμύρισε ευωδία…
Τα ρούχα του μοσχομύριζαν αρκετές μέρες, πράγμα που έκανε τους άλλους ν’ απορούν. Μερικοί ξεθάρρεψαν και τον ρώτησαν:
-Από τί είναι αυτή η ευωδία;
Μα εκείνος απαντούσε:
-Εγώ είμαι απ’ τα γεννοφάσκια μου βουτηγμένος στις αμαρτίες. Αυτό το γνωρίζω καλά. Όσο για την ευωδία, δεν ξέρω από τι είναι…
22. Πρβλ.Ψαλμ. 103:2.
Ένας Ασκητής Επίσκοπος, Όσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής, Η σημασία της μετάνοιας (σελ. 35-37), Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπος Αττικής 2004.
Να ακολουθήσουμε τον “Άσωτο” προς τον πατέρα μας, ξέροντας ότι θα μας “ενδύσει Χριστόν”, Αντώνιος Bloom -Μητροπολίτης του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/06/%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%b8%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%cf%83%cf%89%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80/
Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει… Όταν ο αδελφός μας σφάλλει, εμείς πρέπει να βαστάξουμε τον πειρασμό του. Άγιος Πορφύριος – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/15/39506/
Η πνευματικὴ ελευθερία είναι η ύψιστη χάρη. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει σωτηρία. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/15/%ce%b7-%cf%80%ce%bd%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b4-%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%b8%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%8d%cf%88%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b7/
Οι νέοι, όλα αυτά από αντίδραση τα κάνουν. Ενώ έχουν ιδανικά, δεν έχουν πρότυπα. Αν έβλεπαν απλότητα στους πνευματικούς ανθρώπους, δεν θα έφθαναν σ΄ αυτήν την κατάσταση. Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/16/39481/
Ο Θεός κάνει σ’ εμάς αυτό το οποίον είναι αδύνατον να γίνη από εμάς. Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/11/%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%ac%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%83-%ce%b5%ce%bc%ce%ac%cf%82-%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1/
Πόσο έντονη είναι η παρουσία του Χριστού στους Αγίους Τόπους! Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι και μπορεί να το φέρνη παντού μαζί του. Αν δεν έχη κανείς ευλάβεια, ταπείνωση, και μέσα στο Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου να τον βάλης, τίποτε δεν θα δή. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/12/%cf%80%e1%bd%b9%cf%83%ce%bf-%e1%bd%b3%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%b7-%ce%b5%e1%bd%b7%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%e1%bd%b7%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9/
Θα έχετε ένα ανίκητο όπλο πάντα μαζί σας και αυτό είναι Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ, να είσθε σίγουροι ότι όταν ΤΟΝ κρατάτε με πίστη και ΤΟΝ προσκυνάτε με ευλάβεια τα δαιμόνια της Ευρώπης θα φρίττουν και θα φεύγουν από εκεί που ήρθαν Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/05/%ce%b8%ce%b1-%ce%ad%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b5-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7%cf%84%ce%bf-%cf%8c%cf%80%ce%bb%ce%bf-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%b6%ce%af-%cf%83%ce%b1/
Οσία Ματρώνα η Ρωσίδα η Αόμματος της Μόσχας, θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!»
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/01/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%84%cf%81%cf%8e%ce%bd%ce%b1-%ce%b7-%cf%81%cf%89%cf%83%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%b7-%ce%b1%cf%8c%ce%bc%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%cf%8c/
”…όλη αυτή η βρωμιά θα καθαρισθή αμέσως, αλλά… διά πυρός και σιδήρου!” Φοβερό όραμα ασκητού για τον Τίμιο Σταυρό
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/13/22386/
Απολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας έμπλεως σοφίας πέλων, ομοούσιον Πατρί τον Λόγον εν τη συνόδω τη πρώτη εκήρυξας, και διωγμοίς ομιλήσας και θλίψεσιν δόξης αρρήτου μετέσχες, Ευστάθιε. Πάτερ όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρίσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Φερωνύμως τιμήσας Θεόν Τιμόθεε, διά ζωής ενάρετου από παιδός ως σοφός, ετιμήθης παρ’ αυτού αξίως Όσιε των γαρ ενθέων δωρεών, σκεύος ώφθης ιερόν, παρέχων ενί εκάστω, πολυτελείς χορηγίας, προς σωτηρίαν των ψυχών ημών.
Απολυτίκιον αγίου Ευθυμίου Τακαϊσβίλι της Γεωργίας
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ποίημα Χ.Μ.Μπουσια
Ευθυμίας συνώνυμον τον εμπλήσαντα χαράς λαόν Γεωργίας εν δυσχειμέροις καιροίς εκ πιέσεων αθέων καταθλίψεως και Εκκλησίας θησαυρούς ιερούς εξ αρπαγής φυλάξαντα ευσχημόνως ανευφημήσωμεν πάντες, σεπτον Ευθύμιον, τον ένθεον.
Εξαποστειλάριον Αυτόμελον Ἦχος β’
Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η Ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα, και των δαιμόνων το τραύμα.
iconandlight 