Συναξάριον.
Τῇ Θ´(9) τοῦ μηνός Απριλιου, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Εὐψυχίου τοῦ ἐν Καισαρείᾳ. (†362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων, Ἡλιοδώρου ἐπισκόπου, Δησᾶ καὶ Μαριὰβ πρεσβυτέρων, καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς διακοσίων ἑβδομήκοντα, ἐν αἰχμαλωσίᾳ τελειωθέντων ἐν Περσίδι. (†362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Αὐδιησοῦ, μαχαίρᾳ τελειωθέντος. (†362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Βαδίμου τοῦ ἀρχιμανδρίτου καὶ τῶν ἑπτὰ μαθητῶν αὐτοῦ. (†379)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἀκακίου, ἐπισκόπου Ἀμίδης ἐν Μεσοποταμίᾳ. (†425)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Ὑπομονῆς. (ἢ 5 Ἀπριλίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀνατολίου, τοῦ ἀναιρέσαντος τὴν αἵρεσιν Παύλου τοῦ Σαμοσατέως.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Φορτουνάτου, Δονάτου, δώδεκα παρθένων, καὶ ἓξ λαϊκῶν, τῶν ἐν Σιρμίῳ τῆς Παννονίας ἀθλησάντων. (†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων τῶν ἐν Μασύλᾳ τῆς βορειοδυτικῆς Ἀφρικῆς ἀθλησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μαρκέλλου, ἐπισκόπου Δίας (Die) ἐν Γαλλίᾳ. (†474)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Ματεριάνας (Materiana, Madrun), τιμωμένης ἐν Κορνουάλλῃ καὶ Οὑαλίᾳ. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Δόττονος (Dotto), ἡγουμένου μονῆς ἐν νήσοις Ὄρκνεϋ (Orkney) βορείως τῆς Σκοτίας. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Βαλδετρούδης (Waltrude, Valdetrudis), κτιτορίσσης μονῶν εἰς Βέργεν (Bergen) ἐν Κάτω Χώραις. (†688)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Οὑβέρτου (Hugh), ἐπισκόπου Ῥουὲν καὶ εἶτα Παρισίων. (†730)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ὁσιομαρτύρων Ἕδδα (Hedda) ἡγουμένου, καὶ τῶν μοναχῶν τῆς μονῆς ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου (Peterborough) ἐν κεντρικῇ Ἀγγλίᾳ, ἀναιρεθέντων ὑπὸ Δανῶν εἰσβολέων. (†869)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ὁσιομαρτύρων Θεοδώρου ἡγουμένου, καὶ τῶν μοναχῶν τῆς μονῆς Κροουλάνδης (Crowland) ἐν Ἀγγλίᾳ, ἀναιρεθέντων ὑπὸ Δανῶν εἰσβολέων. (†869)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Κασίλδας (Casilda) τῆς ἐκ Τολέδου, ἀσκησάσης ἐν Βριβιέσκᾳ (Briviesca) ἐν βορείῳ Ἱσπανίᾳ. (†1050)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν νεοφανῶν καὶ θαυματουργῶν ὁσιομαρτύρων Ῥαφαήλ, Νικολάου καὶ τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Εἰρήνης καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ Καρυῶν τῇ οὔσῃ παρὰ τῇ Θερμῇ ἐν τῇ νήσῳ Λέσβῳ, μαρτυρησάντων ἐν ἔτει ͵αυξγ´ (1463) καὶ τῷ ἔτει ͵αυξγ´ (1959) θαυμαστῶς ἡμῖν φανερωθέντων. (Ἡ μνήμη αὐτῶν τελεῖται τῇ Τρίτῃ τῆς Διακαινησίμου ἑκάστου ἔτους, ᾗ ἡμέρᾳ συνέπεσε τὸ μαρτύριον αὐτῶν.)
Συναξάριον τοῦ Τριωδίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τῶν Βαΐων, τὴν λαμπρὰν καὶ ἔνδοξον πανήγυριν τῆς εἰς Ἱερουσαλὴμ εἰσόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν.
Στίχοι
Πώλῳ καθίσας, ὁ λόγῳ τείνας πόλον,
Βροτοὺς ἐκζητεῖ λῦσαι τῆς ἀλογίας.
Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, νικητὰς ἡμᾶς τῶν παραλόγων παθῶν ποίησον, καὶ τὴν σὴν ἐναργῆ κατὰ θανάτου νίκην, τὴν φαιδράν σου καὶ ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἰδεῖν καταξίωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.
Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
«Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, και κραύγαζαν: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ»(Ιωάν. ιβ, 12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ο Κύριος ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα, την πόλη που θανάτωσε τους προφήτες.
Η Ιερουσαλήμ δεν ήταν τόπος όπου κατοικούσαν μόνο οι στενόμυαλοι φαρισαίοι, οι αλαζόνες γραμματείς και οι θεομίσητοι αρχιερείς. Ήταν και μια μυρμηγκοφωλιά της ανθρωπότητας. Ήταν ένας τεράστιος τόπος όπου μαζεύονταν απ’ όλα τα μέρη προσκυνητές, καθώς και αφοσιωμένοι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες. Την εποχή του Πάσχα η Ιερουσαλήμ είχε τόσους κατοίκους όσους περίπου και η Ρώμη, που τότε ήταν πρωτεύουσα του κόσμου. Αυτό το τεράστιο πλήθος ανθρώπων συγκεντρωνόταν στην Ιερουσαλήμ για να πλησιάσει περισσότερο το Θεό. Την ημέρα αυτή είχαν την αντίληψη κάποιας μυστηριώδους προσέγγισης του Θεού και στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού είδαν τον από πολλού αναμενόμενο Βασιλιά του Οίκου Δαβίδ. Έτσι, σαν είδαν τον Κύριο να κατεβαίνει από το Όρος των Ελαιών, oι άνθρωποι αυτοί έτρεξαν να τον προϋπαντήσουν. Μερικοί έστρωσαν τα ρούχα τους στο δρόμο μπροστά Του, άλλοι έκοβαν κλαδιά από τις φοινικιές και μ’ αυτά στόλιζαν το δρόμο. Όλοι τους έκραζαν με χαρά: «Δόξα στον Υιό του Δαβίδ· ευλογημένος και δοξασμένος να είναι Εκείνος που έρχεται στο όνομα του Κυρίου, ο Βασιλιάς του Ισραήλ».
Οι άνθρωποι πίστευαν πως ο Θεός θα έκανε κάποιο θαύμα που θ’ άλλαζε την αφόρητη κατάστασή τους. Κι αυτό παρά τη σιδερένια γροθιά της Ρώμης που τους δυνάστευε και σε πείσμα της διαφθοράς και της μικροψυχίας των πρεσβυτέρων. Ένιωθαν πως η πηγή του θαύματος ήταν ο Ιησούς Χριστός και γι’ αυτό του επιφύλαξαν τέτοια υποδοχή. Το πώς θ’ αντιδρούσε ο ίδιος στην θεμελιακή αυτή μεταβολή της ροής των γεγονότων, ο κόσμος δεν το ήξερε. Είχαν μάθει να περιμένουν έναν μόνο αποτελεσματικό τρόπο. Κι αυτός ήταν η βοήθεια κάποιου βασιλιά από τον οίκο Δαβίδ, που θα βασίλευε στην Ιερουσαλήμ, στο θρόνο του Δαβίδ. Οι άνθρωποι είδαν έτσι τον Ιησού σαν βασιλιά και τον υποδέχτηκαν με χαρά κι ελπίδα. Πίστεψαν πως τώρα θα βασιλέψει στην Ιερουσαλήμ και θ’ αντισταθεί τόσο στη Ρώμη όσο και στην εξουσία της Ιερουσαλήμ των ημερών εκείνων.
Η πεποίθηση αυτή των ανθρώπων όμως προκάλεσε φόβο στους φαρισαίους. Η χαρά του κόσμου ξεσήκωσε την οργή τους. Μερικοί απ’ αυτούς ειδοποίησαν το Χριστό να τους σταματήσει από τις επευφημίες αυτές. Ο ταπεινός Κύριος όμως, που γνώριζε πως η δύναμη Του ήταν ακαταμάχητη, τους απάντησε: «Σας λέγω , ότι εάν αυτοί σιωπήσουν, θα φωνάξουν οι πέτρες» (Λουκά. ιθ’, 40). Αυτή είναι η απάντηση του βασιλιά των βασιλιάδων, που ήταν ντυμένος σαν φτωχός άνθρωπος και καβαλούσε ένα γαϊδουράκι, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής:
Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή: «Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη Σιών· να που έρχεται σ’ εσένα ο βασιλιάς σου, σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος» (Ιωάν. ιβ’,14-15). Οι άλλοι ευαγγελιστές περιγράφουν με λεπτομέρειες πως ο Κύριος, που ήταν φτωχός και δεν είχε τίποτα στη κατοχή Του, απόκτησε γαϊδουράκι. Γι’ αυτό κι ο ευαγγελιστής Ιωάννης το προσπερνάει αυτό, με τη σιγουριά πως είναι γνωστό, και λέει μόνο πως βρήκε ένα γαϊδουράκι. Ο Λουκάς, που είναι ο πιο περιγραφικός από τους ευαγγελιστές, διηγείται τη θαυματουργική προορατικότητα του Χρίστου στον τρόπο που βρήκε το γαϊδουράκι: «Πηγαίνετε στο απέναντι χωριό και, μόλις μπείτε σ’ αυτό, θα βρείτε ένα πουλάρι δεμένο, στο οποίο κανένας άνθρωπος ως τώρα δεν κάθισε. Λύστε το και φέρτε το» (Λουκά. ιθ. 30).
Οι μαθητές Του ξεκίνησαν να εκτελέσουν την εντολή Του και τα βρήκαν όλα όπως τους τα είπε. Μαζί με το ονάριο ήταν κι η μητέρα του. Γιατί ο Κύριος δεν ανέβηκε στη μητέρα του οναρίου αλλά στο μικρό πουλάρι της, όπου κανένας δεν είχε ανεβεί ως τότε; Γιατί η μητέρα δε θ’ άφηνε κάποιον ν’ ανεβεί πάνω της ή να την οδηγήσει. Η μητέρα του γαϊδάρου αντιπροσωπεύει τον ισραηλιτικό λαό και το μικρό γαϊδουράκι τον ειδωλολατρικό κόσμο. Αυτή την ερμηνεία δίνουν οι άγιοι πατέρες και η ερμηνεία τους είναι αναμφίβολα σωστή. Ο Ισραήλ θ’ αρνηθεί το Χριστό, ενώ οι ειδωλολάτρες θα τον δεχτούν. Οι περισσότεροι από τους ειδωλολάτρες θα γίνουν φορείς του Χριστού ανά τους αιώνες και θα μπουν μαζί Του στην άνω Ιερουσαλήμ, στη Βασιλεία των Ουρανών.
«Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν» (Ιωάν. ιβ’,16). Γενικά οι μαθητές Του καταλάβαιναν πολύ λίγα απ’ όλα αυτά που συνέβαιναν στο Διδάσκαλό τους, ωσότου «τους φώτισε το νου» (Λουκά. κδ’45), ωσότου το Πνεύμα του Θεού τους φώτισε με τις πύρινες γλώσσες. Μόνο τότε κατάλαβαν και θυμήθηκαν όλα αυτά που είχαν γίνει.
«Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν όσα είχαν δει» (Ιωάν. ιβ’,17-18).
Εδώ αναφέρονται δύο ομάδες ανθρώπων: η μια ομάδα ήταν εκείνοι που βρίσκονταν μπροστά στο θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου στη Βηθανία και το ομολογούσαν η άλλη ομάδα ήταν οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, οι επισκέπτες, που είχαν ακούσει από τους πρώτους το θαύμα της νεκρανάστασης του Λαζάρου. Οι πρώτοι ήταν μάρτυρες του θαύματος· οι δεύτεροι ήρθαν να συναντήσουν τον Ιησού, επειδή άκουσαν τη μαρτυρία των πρώτων. Την ώρα λοιπόν που ο καπνός από τις θυσίες ανέβαινε από το ναό του Σολομώντος· την ώρα που οι γραμματείς ερευνούσαν εξονυχιστικά το νόμο του Μωυσή· την ώρα που οι ασυγκίνητοι ιερείς ρύθμιζαν αλαζονικά το πρόγραμμα της γιορτής και οι πρεσβύτεροι του λαού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν τους προσκυνητές πως όλο αυτό το μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί εκεί για χάρη τους· την ώρα που οι Λευίτες μοίραζαν σχολαστικά το μερίδιο των θυσιών που τους ανήκε, οι απλοί άνθρωποι ακολουθούσαν το θαύμα και το Θαυματουργό.
Υπήρχαν μεγάλα κύματα ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο που είχαν γυρίσει την πλάτη τους στο ναό του Σολομώντος, στους ιερείς και σ’ εκείνους που έκαναν τις θυσίες, καθώς και σ’ ολόκληρο το μηχανισμό της κοινωνίας αγοράς που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Όλα αυτά τα κύματα των ανθρώπων τους είχαν στρέψει τα νώτα κι είχαν γυρίσει τα μάτια τους προς το Όρος των Ελαιών, απ’ όπου ερχόταν ο Θαυματουργός, ο Μεσσίας. Τί άξια είχαν οι νεκροί πύργοι της Ιερουσαλήμ με τους ζωντανούς νεκρούς μέσα τους, μπροστά στις πεινασμένες και διψασμένες ψυχές του λαού που αναζητούσαν ένα παράθυρο στους κλειστούς ουρανούς, για να δουν λίγο το ζωντανό Θεό; Κι οι δυό όψεις της υπερηφάνειας (εκείνης των Ρωμαίων και της άλλης των φαρισαίων) που είχαν κατακλύσει την Ιερουσαλήμ, ήταν αδύνατες να κάνουν έστω και μια τρίχα από άσπρη μαύρη. Και να, μπροστά τους κατέβαινε από το Όρος των Ελαιών Εκείνος που με τη φωνή Του κάλεσε από τον τάφο τον τετραήμερο Λάζαρο, τον ανάστησε και τον απάλλαξε από τη φθορά του θανάτου!
Αχ, πότε θ’ απομακρύνουμε και μείς το νου μας από τους υπερήφανους και ισχυρούς μηχανισμούς αυτού του κόσμου και θα τον στρέψουμε προς το ουράνιο Όρος, προς το Βασιλιά Χριστό; Πότε θ’ αναθέσουμε κάθε ελπίδα μας σ’ Εκείνον; Η ψυχή μας αναζητά το Νικητή της αμαρτίας και του θανάτου, προβλήματα που η οικουμένη ολόκληρη δεν μπορεί να ξεπεράσει από μόνη της. Νικητής είναι ο Χριστός. Η ψυχή μας πεινάει και διψά για τον ταπεινό μα ισχυρό Βασιλιά, που είναι ταπεινός στην ισχύ Του, ισχυρός στην ταπείνωσή Του. Η ψυχή μας πεινάει και διψάει για το Βασιλιά που είναι φίλος του καθενός από μας, για το Βασιλιά που η Βασιλεία Του είναι αιώνια και άπειρη, που η αγάπη Του για τον άνθρωπο είναι απροσμέτρητη. Τέτοιος Βασιλιάς είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός! Σ’ Εκείνον λοιπόν κραυγάζουμε όλοι μας: Ωσαννά! Ωσαννά!
Σ’ Εκείνον πρέπει η δόξα κι ο ύμνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Καιρός Μετανοίας»)
***
ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ
Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Στους αδελφούς Ράντοσλαβ και Μίλοσλαβ, που ρωτούν για τους λίθους που θα φωνάξουν.
Όταν ο Κύριος έμπαινε για τελευταία φορά στα Ιεροσόλυμα ο λαός βγήκε να Τον προϋπαντήσει. Αμέτρητα μάτια έκθαμβα Τον έβλεπαν και αμέτρητα στόματα χαρούμενα Του φώναζαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Μαρκ. 11:9). Ακούγοντας αυτό οι Φαρισαίοι, κινούμενοι από ζηλοφθονία Του ζήτησαν να μην επιτρέπει στον λαό να φωνάζει. Τους απαντά ο ταπεινός Κύριος: «Εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19: 40). Τώρα μετά από είκοσι αιώνες ρωτάτε τι είδους λίθοι είναι αυτοί και αν μπορούν οι λίθοι να φωνάξουν;
Δεν έχετε διαβάσει πως οι Εβραίοι μετά από πέντε ημέρες σιώπησαν και πως οι πέτρες φώναξαν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού;
Όταν εξέπνευσε τη Μεγάλη Παρασκευή πάνω στον Σταυρό «η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν» (Ματθ. 27:51). Οι πέτρες σχίσθηκαν και από τον σεισμό διαλύθηκαν. Αυτή είναι η γλώσσα των λίθων. Μπορεί άραγε να υπάρξει δυνατότερη γλώσσα και φοβερότερη φωνή και πιο οφθαλμοφανής μαρτυρία του ευλογημένου Βασιλέα που κατέβηκε ανάμεσα στους ανθρώπους και οι ανόητοι Τον αρνήθηκαν και Τον θανάτωσαν;
Δεύτερος λίθος. Όταν οι Εβραίοι σιώπησαν οι άπιστοι φώναζαν: «Ωσαννά»! Οι Εβραίοι έβλεπαν τους άπιστους ως λίθους. Με την πνευματική σημασία αυτοί ήταν όντως λίθοι, χωρίς τη γνώση για τον ένα ζώντα Θεό και προσκυνούσαν πέτρινα είδωλα.
Όταν λοιπόν οι Εβραίοι έπαψαν να μιλούν περί του Υιού του Θεού οι Απόστολοι βγήκαν στον κόσμο για να βαπτίσουν τους άπιστους λαούς. Και οι λαοί αυτοί έγιναν σαν ζωντανοί λίθοι κατά την έκφραση του αποστόλου Πέτρου: «Και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε οίκος πνευματικός» (Α΄ Πετρ. 2:5). Ως ζωντανοί λίθοι οι άπιστοι συνέχισαν να δοξάζουν τον Θεό ενώ οι Εβραίοι λιθοβόλησαν και σιώπησαν.
Τρίτος λίθος. Όταν τα στόματα των Εβραίων έκλεισαν φώναξαν οι πέτρες του ναού του Σολομώντα. Ακόμα και σήμερα φωνάζουν. Αφού εκπληρώθηκε η προφητεία γι᾿ αυτόν τον ναό που έλεγε: «ου μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον» (Ματθ. 24:2). Η υπερηφάνεια και η δόξα του Ισραήλ, ο ναός του Σολομώντα σήμερα δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο μερικές πέτρες σήμερα απ᾿ αυτόν τον ναό, τόσες ώστε οι γιοί και οι κόρες του Ισραήλ να κτυπούν τα κεφάλια τους σ᾿ αυτές τις πέτρες των στεναγμών οδυρόμενοι και θρηνώντας. Αυτά τα υπολείμματα λίθών με τη σιωπή τους φωνάζουν σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης που αναγγέλλει την ήττα.
Τέταρτος λίθος. Οι Εβραίοι για μεγάλο χρονικό διάστημα σταμάτησαν να μιλούν για τον Χριστό. Ούτε χαίρονταν, ούτε δόξαζαν, ούτε φώναζαν «Ωσαννά». Γι᾿ αυτό και προσβεβλημένος ο Θεός κατέστρεψε τον μοναδικό ναό θυσιών τους σ᾿ Αυτόν. Τον παρέδωσε στον αφανισμό. Αλλά εκατοντάδες χιλιάδες ναοί από πέτρα ανεγέρθηκαν σ᾿ όλον τον κόσμο προς δόξα Χριστού. Και αυτές οι πέτρες φωνάζουν αυτό που οι Εβραίοι αποσιωπούν.
Πέμπτος λίθος. Είναι αυτός που ακόμα δεν φώναξε, αλλά θα φωνάξει πριν το τέλος του κόσμου, μπροστά από τον δεύτερο ερχομό του Κυρίου. Για το τέλος του κόσμου προείπε ο πλέον Προορατικός: «Ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού» (Ματθ. 24:29). Τι είναι η γη, ο ήλιος και η σελήνη παρά αστέρες με πέτρες; Με τη δική τους γλώσσα και τον δικό τους τρόπο λοιπόν αυτοι οι καυτοί λίθοι θα φωνάξουν τη συγκεκριμένη εποχή. Δηλαδή, την εποχή που θα παρουσιαστούν πολλοί ψευδοπροφήτες και θα πληθύνουν οι παράνομοι και η αγάπη των περισσοτέρων για τον Θεό θα παγώσει. Με μια λέξη, όταν μετά τους Εβραίους και πολλοί χριστιανοί σωπάσουν. Τότε αυτό το ουράνιο σώμα, αυτός ο πύρινος λίθος του Θεού θα φωνάξει με τη γλώσσα του και τον τρόπο του. Και θα αναγγείλει τον ερχομο του Κριτή όπως το άστρο της ανατολής κάποτε ανήγγειλε τη γέννηση του Σωτήρα.
Ειρήνη και υγεία από τον Θεό
Από το βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…» Ιεραποστολικές επιστολές Α΄
Κυριακή των Βαΐων. Τα κλαδιά στα χέρια μας επιβεβαιώνουν την ετοιμότητά μας και τη διάθεσή μας να Τον ακολουθήσουμε στο δρόμο της θυσίας, και ότι αποδεχόμαστε τη θυσία και την αυταπάρνηση σαν τη μόνη βασιλική οδό προς τη θεία Βασιλεία. Άγιος Λουκάς Κριμαίας – π. Αλέξανδρος Σμέμαν
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/24/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%ce%90%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%bb%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%87%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%bc/
Η Είσοδος του Κυρίου στο μονοπάτι της οδύνης Του αλλά και της μοναξιάς… Μητρ. Αντωνίου (Bloom) του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/20/28369/
Ευλογημένος ο Ερχόμενος, Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/08/17280/
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’
Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν, πρὸ τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἢγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός, ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν, Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’
Συνταφέντες σοι διὰ τοῦ Βαπτίσματος, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, τῆς ἀθανάτου ζωῆς ἠξιώθημεν τῇ Ἀναστάσει σου, καὶ ἀνυμνοῦντες κράζομεν· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Ἦχος πλ. Β’
Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, ἦλθεν Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν, καὶ προσῆλθον αὐτῷ οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ, λέγοντες αὐτῷ· Κύριε, ποῦ θέλεις, ἑτοιμάσωμέν σοι φαγεῖν τὸ Πάσχα; ὁ δὲ ἀπέστειλεν αὐτούς· Ἀπέλθετε εἰς τὴν ἀπέναντι κώμην, καὶ εὑρήσετε ἄνθρωπον, κεράμιον ὕδατος βαστάζοντα· ἀκολουθήσατε αὐτῷ, καὶ τῷ οἰκοδεσπότῃ εἴπατε· ὁ Διδάσκαλος λέγει· Πρὸς σὲ ποιῶ τὸ Πάσχα, μετὰ τῶν Μαθητῶν μου.
Δόξα…
Ἦχος πλ. β’
Σήμερον ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡμᾶς συνήγαγε, καὶ πάντες αἴροντες τὸν Σταυρόν σου λέγομεν· Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις.
Μετὰ δὲ τὴν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα
Ἦχος δ’ Κατεπλάγη Ἰωσὴφ
Μετὰ κλάδων νοητῶς, κεκαθαρμένοι τὰς ψυχάς, ὡς οἱ Παῖδες τὸν Χριστόν, ἀνευφημήσωμεν πιστῶς, μεγαλοφώνως κραυγάζοντες τῷ Δεσπότῃ· Εὐλογημένος εἶ Σωτήρ, ὁ εἰς τὸν Κόσμον ἐλθών, τοῦ σῶσαι τὸν Ἀδάμ, ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς, πνευματικῶς γενόμενος φιλάνθρωπε, νέος Ἀδὰμ ὡς εὐδόκησας, ὁ πάντα Λόγε, πρὸς τὸ συμφέρον, οἰκονομήσας δόξα σοι.
Δόξα… Ἦχος β’
Σήμερον ὁ Χριστός, εἰσέρχεται ἐν πόλει Βηθανίᾳ ἐν πώλῳ καθήμενος, τὴν ἀλογίαν λύων, τῶν ἐθνῶν τὴν κάκιστον, πάλαι κεχερσωμένην.
Η Αγάπη κι η Πίστη μιας μητέρας Τι σημαίνει Πίστη που ανασταίνει νεκρούς- από το 26′. Ο πατήρ Στυλιανός Τσιπούρας στο “Πεδίο ιδεών” (TV100-190319)
iconandlight 