Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΗ´ (18ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Λεοντίου τοῦ ἐξ Αἰγίνης καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, Ὑπατίου καὶ Θεοδούλου, ἐν Τριπόλει τῆς Φοινίκης ἀθλησάντων. (~†70-79)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Αἰθερίου τοῦ ἐν Νικομηδείᾳ. (†300)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δύω ἐν Κύπρῳ μαρτύρων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου τοῦ ποιμένος, κειμένου πέραν τοῦ Ἄστεως.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἐράσμου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, πλησίον τοῦ ἁγίου Ἰουλιανοῦ ἐν τῷ Φόρῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δέκα καὶ ὀκτὼ μαρτύρων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων αὐταδέλφων μαρτύρων Μάρκου καὶ Μαρκελλιανοῦ τῶν διακόνων, ἀθλησάντων ἐν Ῥώμῃ ἐπὶ Μαξιμιανοῦ. (~†287)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Κυριακοῦ καὶ Παύλης, τῶν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ λιβοθολισμῷ τελειωθέντων ἐν Μάλαγᾳ (Málaga) τῆς Ἱσπανίας. (†305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἐλπιδίου τοῦ ἐν Γαλατίᾳ. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ ὁμολογητοῦ Ἀμάνδου (Amandus), ἐπισκόπου Βουρδιγάλων (Burdigala, Bordeaux) ἐν Γαλλίᾳ. (~†431)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Ἀλένας (Alena) τῆς ἐν Βρυξέλλαις (Brussels) τοῦ Βελγίου. (~†640)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Καλογέρου (Calogerus) τοῦ ἀναχωρητοῦ, ἀσκήσαντος ἐν τῷ Κρονίῳ ὄρει τῆς Σικελίας (~†486), καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Γρηγορίου καὶ Δηµητρίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων καὶ ὁμολογητῶν Γρηγορίου ἐπισκόπου, Δημητρίου ἀρχιδιακόνου, ἐξορισθέντων ὑπὸ τῶν ἀρειανῶν Βανδάλων τῆς βορείου Ἀφρικῆς. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Φορτουνάτου τοῦ φιλοσόφου, ἐπισκόπου διωχθέντος ἐκ τῆς βορείου Ἰταλίας ὑπὸ τῶν Λομβαρδῶν. (~†569)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Ὀσμάννης (Osmanna), μοναχῆς τοῦ κοινοβίου Ἰουάρρης (Jouarre) ἐν Γαλλίᾳ. (~†700)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Γουΐδου (Guy), ἡγουμένου τοῦ ἀββαείου Βαούμας (Baume), εἶτα ἐρημίτου πλησίον Φάης ἐν Βέσσῃ (Fay-en-Bresse) τῆς Γαλλίας. (c. 940)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πέτρου (Κόρις), ἀσκήσαντος ἐν Κοσσυφοπεδίῳ. (†1275)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου τοῦ Ῥώσου, κανονάρχου ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου τοῦ μυροβλύτου, τοῦ ἐξ Ἄργους τῆς Πελοποννήσου καταγομένου, ἐν τῇ κατὰ τὸν Ἄθω μονῇ Διονυσίου, ἀσκητικῶς διαπρέψαντος. (†1605)1576
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου, ἐπισκόπου Νεαπόλεως τῆς Κύπρου.
Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης
Στους σημερινούς ανθρώπους ό,τι θέλεις βρίσκεις, μόνο καλούς λογισμούς δεν βρίσκεις. Όσο πάει και σπανίζουν.
— Παλιά δεν ήταν έτσι γέροντα;
— Όχι. Παλιά οι άνθρωποι είχαν απλότητα. Στο χωριό μιλούσες σε ανθρώπους 18-20 χρονών και κοκκίνιζαν τα παλικάρια. Ήταν απλοί οι άνθρωποι, αφού να φαντασθείτε όταν πρωτόρθε το λεωφορείο στο χωριό, στρώσαν κουβέρτες να περάσει, κόβαν τις τρυφερές κορυφές από τα καλαμπόκια και του τα φέρναν. Κάναν μεγάλη χαρά.
— Καλά, γέροντα, ήρθαν να το ταΐσουν;
— Ναί, ναί! Ακόμα λίγο παραπάνω απλότητα νάχαν και… θα τότρωγε το αυτοκίνητο.
***
Mε ρώτησε ένας λαϊκός στο καλύβι: «Καλά, τι κάνεις εσύ εδώ; Μέρα-νύχτα τι κάνεις;». Ήταν γύρω ανθισμένες οι σουσούρες, όλη η πλαγιά γεμάτη λουλούδια. Μοσχοβολούσε ο τόπος!
«Τι τραβάω, του λέω, όλη την ημέρα να ποτίσω και να περιποιηθώ όλα αυτά που βλέπεις! Και στον ουρανό βλέπεις την νύχτα πόσα κανδήλια ανάβω! Δεν προλαβαίνω να τα ανάψω όλα!».
”Με κοίταζε! “
«Την νύχτα, λέω, δεν βλέπεις κανδήλια επάνω; Εγώ τ’ ανάβω!!! Προλαβαίνω; Δεν είναι απλό σε τόσα κανδήλια να βάζης κανδηλήθρες, λάδι!!».
Τάχασε ο καημένος.!!!
***
Κάποιος άνθρωπος, επισκέφθηκε κάποτε τον Γέροντα Παΐσιο μαζί με τον βαφτισιμιό του. Ήθελε να πάρει την ευχή του και να συζητήσει μαζί του κάποια θέματα που τον απασχολούσαν. Ο Γέροντας τους κέρασε και μετά ο νονός ζήτησε από τον μικρό να πάει μιά βόλτα, γιά να μπορέσει να μιλήσει με την ησυχία του με τον Γέροντα. Πράγματι, ο μικρός πήγε στην πίσω πλευρά του κελλιού και άρχισε να παίζει.
Κάποια στιγμή τον άκουσαν να φωνάζει:
– Νονέ, νονέ!
Ο Γέροντας, χωρίς να βλέπει τίποτε με τα σωματικά του μάτια, χαμογέλασε και του φώναξε:
– Πάρ’ τον και φέρ’ τον κι αυτόν μαζί σου εδώ!
Σε λίγο, προς μεγάλη έκπληξη του νονού του, ο μικρός έφερε με χαρά ένα σκαντζόχοιρο και τον άφησε μπροστά στα πόδια του Γέροντα. Ο π.Παΐσιος σηκώθηκε, μπήκε μέσα στο κελλί και ο σκαντζόχοιρος άρχισε σιγά-σιγά να απομακρύνεται. Σε λίγα λεπτά ο Γέροντας βγήκε έξω κρατώντας ένα σουγιά, με τον οποίο έκοβε μιά ντομάτα. Είδε τον σκαντζόχοιρο να απομακρύνεται και του είπε, σαν να απευθυνόταν σε λογικό ον:
– Ε!, λεβέντη!. Στάσου μιά στιγμή να σε φιλέψω!
Ο σκαντζόχοιρος σταμάτησε απότομα και έμεινε ακίνητος. Ο Γέροντας τον πλησίασε και του έριξε μπροστά του την ντοματούλα. Το ζωάκι, αφού έφαγε την ευλογία του Γέροντα, άρχισε πάλι να τραβά τον δρόμο του.
***
Ήταν κάποιος εκεί στην Ιβήρων όταν διαβάζαμε το συναξάρι, φούσκωνε, ξεφούσκωνε, αναστέναζε δυνατά.
«- Άχ! μου λέει, δε με νοιώθεις, νάταν αυτή η στέρνα γεμάτη φλόγες να πέσω μέσα για το Χριστό». Τόλεγε ο γέροντας και χτυπούσε γελώντας τα γόνατα.
— Για έλα εδώ να δοκιμάσουμε του λέω. Παίρνω το κερί, να σε κάψω λίγο, όχι στο πόδι για να μην έρχεσαι στην ακολουθία, ούτε στο χέρι, για να σε διακονώ μετά εγώ, λίγο στο πλευρό.
— Α! πονάει φώναξε.
— Ε, τι, του λέω, το μαρτύριο δεν πονάει; Μας τόλεγε ο Γέροντας με πολλές χειρονομίες και γέλια.
***
Κάποιος άλλος είχε διαβάσει ότι η προσευχή πρέπει να γίνεται με δάκρυα. Εγώ προσεύχομαι με δάκρυα, μου λέει. Βρέ να πάρει ευχή, τι λέει τούτος, λέω από μέσα μου. Να, μου λέει, θέλεις να σου δείξω; Άρχισε να ρουθουνίζει, να φυσάει, να ξεφυσάει την μύτη του. Περίμενε, περίμενε, δεν μούρθαν ακόμα. Δώστου ρουθούνισμα. Να, να τώρα μούρχονται, τον βλέπω για μια στιγμή, πέφτει κάτω πλημμύρα στα δάκρυα, άρχισε να προσεύχεται. Βρέ να πάρει ευχή τι πάθαμε μ’ αυτόν τον Νιόνιο.
Ύστερα σου λέει ο άλλος δεν έχω δάκρυα. Πέτρα, πέτρα είναι η καρδιά μου και στενοχωρείται και στενάζει. Καλά έλεγε ο παπα-Τύχων ότι αυτά είναι τα δάκρυα της καρδιάς τα κρυφά.
Όπως ο χρυσός είναι από 9 έως 24 καράτια, έτσι και τα δάκρυα δεν έχουν όλα την ίδια αξία.
Πηγή: Αθανάσιος Ρακοβαλής «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε…», εκδόσεις «Μέλισσα», Θεσσαλονίκη 1998
***
Γι’ αυτούς που αγχώνονται και αγωνιούν ο Άγιος Παΐσιος έλεγε: «Η αγωνία στη γωνία…».
— Γέροντα, σκέφτομαι στο καινούργιο σπίτι που θα χτίσω, στον κάτω όροφο να κάνω δύο διαμερισματάκια για τους γονείς και τα πεθερικά μου. Είναι καλά έτσι;
— Ναι, πολύ καλά!! Μπράβο που το σκέφτηκες. Είναι μεγάλη ευλογία από το Θεό να κοιτάει κανείς τους γονείς του.
Κι αν δεν σου φτάνουν τα λεφτά για το σπίτι θα βγάλω μια «απανταχούσα» και θα γυρίσω γύρω-γύρω το Άγιον Όρος για να σου φέρω. (Είχα λογισμό ότι δεν φτάνουν τα χρήματα, δεν είπα τίποτα, μόνος το κατάλαβε).
Σε επισκέπτη, αφού τελείωσε η συζήτηση τους.
Τώρα να πηγαίνεις.
Θα πάω μέσα να πάρω… τηλέφωνο…
(Ο Γέροντας δεν είχε τηλέφωνο. Ήθελε να προσευχηθεί).
Ο Γέροντας έδωσε δώρο ένα κομποσχοίνι σε κάποιον προσκυνητή λέγοντας:
Είναι το τηλέφωνο σου. Όταν είναι ανάγκη θα παίρνεις τηλέφωνο με αυτό!
Προ της δύσεως του ηλίου ο Όσιος φρόντιζε να έχουν φύγει όλοι οι επισκέπτες. Έλεγε: «Άντε τώρα, να πηγαίνετε, να κάνω και εγώ κανένα κομποσχοίνι». Μία φορά, ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ήταν ακόμη στην αυλή καμμιά σαρανταριά άνθρωποι και έρχονται και άλλοι. Ανάμεσά τους ήταν κάποιος που επέμενε να του μιλήσει. «Βρε παιδί, δεν μπορώ. Άδειασαν οι μπαταρίες», του έλεγε ο Γέροντας με σβησμένη, πονεμένη φωνή. «Δεν γίνεται, Πάτερ, πρέπει να σας δω», έλεγε εκείνος. «Άντε, καλά. Πάμε εδώ να δω τον έναν, πάμε εκεί να δω τον άλλον, πάμε πιο εκεί να δω και εσένα, και μετά να παώ μέσα να δω και εμένα!».
Κοντά στην καλύβα του Γέροντα κάτι κοκκίνιζε κάτω από ένα θάμνο. Ένας προσκυνητής ρώτησε με περιέργεια τι είναι αυτό γέροντα; Αυτό; Είναι το «ψυγείο» μου! (Ήταν καλοκαίρι και είχε βάλει εκεί τις ντομάτες για να είναι δροσερές!).
Επικρίνοντας µέ χαριτωµένο τρόπο την χρήση νοθευµένου κεριού, έλεγε ότι επειδή είναι από παραφίνη, παρά (χρήµατα) αφήνει.
-Γέροντα, είναι κακό να έχει κανείς πιστωτικές κάρτες; (Ό Γέροντας, αφού εξέτασε την κάρτα, απάντησε):
-Όχι ευλογημένε, δεν είναι σφράγισμα αυτό. Αλλά βλέπεις αυτή τη μαύρη γραμμή κάτω από το όνομα; Σου αρέσει να φοράς πένθος χωρίς να έχεις κηδεία;
Μια μέρα δύο φίλοι πήγαιναν βόλτα. Ο ένας είχε κουστούμι και ήταν καθαρός. Ο άλλος φορούσε παλιόρουχα και ήταν λερωμένος.
Σε κάποιο σημείο συνάντησαν λάσπη. Τότε ο λερωμένος πήρε λάσπη και λέρωσε τον άλλο που ήταν καθαρός.
Ο κακός άνθρωπος θέλει και οι ενάρετοι να γίνουν σαν κι αυτόν, δηλαδή κακοί. Γι’ αυτό να προσέχετε στη ζωή σας και να διαλέγετε ως φίλους σας τους ενάρετους.
Γνωστός του νέος τον επισκέφθηκε στην Σκήτη των Ιβήρων. Φορούσε κοστούμι και μια πολύ ωραία γραβάτα. Ο Γέροντας που αναπαυόταν στα απλά, χρησιμοποίησε έναν πρωτότυπο και αστείο τρόπο για να διδάξει την απλότητα, χωρίς πολλά λόγια. Του είπε χαριτολογώντας: «Δίνεις τη γραβάτα σου να τη φορέσουμε σ’ αυτό το γαϊδουράκι, να χαρεί κι αυτό λίγο;». Εκείνος την έδωσε και ο Γέροντας την φόρεσε στο γαϊδουράκι, ενώ δεν μπορούσε να κρατήσει τα γέλια του από το θέαμα. Πάντως ο νέος πήρε το μήνυμα και άλλη φορά δεν ξανάρθε στο Άγιον Όρος με γραβάτα.
***
– Γέροντα, τι θα γίνη με το όζον;
– Λίγη υπομονή θα κάνουμε, μέχρι να πάνε οι επιστήμονες με πέντε κιλά στόκο να βουλώσουν την τρύπα!!!… Ναί, ας πάνε να βουλώσουν τις τρύπες επάνω… Θα δούν ότι όλα ο Θεός τα έκανε καλά, με τόση αρμονία, και θα πούν: «Ευλόγησον, εμείς δεν τα κάναμε καλά». Να κάνετε προσευχή να βουλώση η τρύπα που άνοιξε στην ατμόσφαιρα. Άνοιξε μία «φιάλη» και εκεί, ξεραίνονται τα Δένδρα, τα φυτά. Ο Θεός όμως μπορεί να το βολέψη.
Και να δήτε η πονηριά μερικών, για να μαζέψουν τα χρήματα των βαθύπλουτων, που έφθασε! Λένε: «Άνοιξε τρύπα στην ατμόσφαιρα, ο κόσμος θα χαθή. Πως θα σωθή ο κόσμος; Ασχολήθηκε η επιστήμη με σχέδιο να σκάψουν βαθιά, να κατεβούν στο βάθος της γης, για ν’ αποφύγουν τον ήλιο». Επειδή δεν γίνεται τελικά αυτό, τώρα λένε: «Στο φεγγάρι θα γίνουν εγκαταστάσεις, εστιατόρια, ξενοδοχεία, σπίτια και θα πάη ο κόσμος εκεί. Όποιος θέλει να εξασφαλισθή, πληρώνει για ‘κεί»! Όλο ψέματα εν τω μεταξύ! Γιατί εκεί τι εγκαταστάσεις να έχουν; Εκεί δεν μπορεί να κατοικήση άνθρωπος. Μέσα στα «κλουβιά» πήγαν ένας-δυό και γύρισαν. Και τα πιστεύουν μερικοί και πληρώνουν…
Πώς ο Θεός τα έχει κανονίσει! Όπου έχει τριζόνια, δεν υπάρχουν κουνούπια. Ήρθε στο Καλύβι ένας που είχε ένα μικρό μηχανάκι που έκανε έναν θόρυβο σαν τριζόνι, αλλά πιο άγριο, για να διώχνη τα κουνούπια. Σκοτώνουν τα τριζόνια, που έβγαζαν και έναν γλυκό ήχο, και πάνε αυτό που έκανε ο Θεός να το κάνουν με μπαταρία! Τα σκότωσαν όλα, τρυγόνια, τριζόνια… Σπάνια να δής και κόρακα ακόμη. Σε λίγο θα βάζουμε τον κόρακα στο κλουβί!…
***
Στο Καλύβι, όταν έρχεται η άνοιξη και ανθίζουν τα δένδρα, βάζω καραμέλες πάνω στα πουρνάρια, που είναι κοντά στην πόρτα του φράχτη, και λέω στα μικρά παιδιά που έρχονται εκεί: «Πηγαίνετε, παιδιά, να κόψετε καραμέλες από τα πουρνάρια, γιατί, αν πιάση βροχή, θα λειώσουν και θα πάνε χαμένες!». Μερικά έξυπνα παιδάκια καταλαβαίνουν ότι τις έβαλα εγώ και γελούν, άλλα πιστεύουν ότι φύτρωσαν, άλλα προβληματίζονται. Τα μικρά θέλουν και λίγο λιακάδα…
– Βάζετε πολλές καραμέλες, Γέροντα;
– Έμ, πώς! Τί να κάνω; Εγώ καλά γλυκά δεν δίνω στους μεγάλους· λουκούμια τους δίνω. Όταν μου φέρνουν καλά γλυκά, τα κρατώ για τα παιδιά της Σχολής 2. Νά, κι εδώ χθές βράδυ φύτεψα καραμέλες και σοκολατάκια και σήμερα… άνθισαν͵! Τα είδατε; Ο καιρός ήταν καλός, το χώμα ήταν αφράτο, γιατί το είχατε σκάψει καλά, και αμέσως άνθισαν3 ! Να δήτε τί ανθόκηπο θα σάς κάνω εγώ! Δεν θα χρειάζεται να αγοράζουμε καραμέλες και σοκολατάκια για τα παιδιά. Τί; να μην έχουμε δική μας παραγωγή;
– Γέροντα, κάποιοι προσκυνητές είδαν τα σοκολατάκια που φυτέψατε στον κήπο, επειδή το χαρτάκι τους έβγαινε πάνω από το χώμα. Παραξενεύτηκαν. «Κάποιο παιδάκι, είπαν, θα τα έβαλε».
– Δεν τους είπες ότι τα έβαλε ένα μεγάλο παιδίί;
1Ματθ. 18, 10.
2Για τους μαθητές της Αθωνιάδος Σχολής.
3 Ο Γέροντας είχε φυτέψει στο φρεσκοσκαμμένο χώμα καραμέλες και σοκολατάκια και είχε βάλει επάνω τους ανθάκια από πασχαλιά, για να φαίνωνται σαν ανθισμένα.
Κάποια φορά έξω από το κελί ήταν παιδιά και παίζανε, κάνωντας φασαρία — οπότε γυρίζει ο άγιος Παΐσιος και τους λέει:
«Μην κάνετε θόρυβο, γιατί από κάτω είναι οι Αμερικάνοι και κοιμούνται, θα ξυπνήσουν και θα ‘ρθουν να μας χαλάσουν την ησυχία μας».
Τα παιδιά σταμάτησαν, και σώπασαν παραξενεμένα.
***
-Γέροντα, τι θα γίνει με εμένα, δε βλέπω προκοπή.
–Εσύ σήμερα φύτεψες την κληματαριά και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Πρέπει να περιμένεις, να βγει το σταφύλι, να ωριμάσει, να το ραντίσεις, να το κόψεις, να το πατήσεις, να το βάλεις στο βαρέλι, να γίνει καλό κρασί και μετά να πιεις. Μη βιάζεσαι λοιπόν. Ακόμα είσαι αρχάριος. Βρε παιδί μου, ζαλίζεσαι έτσι και, ενώ το στομάχι σου δεν μπορεί να χωνέψει το γάλα, πάς να φας μπριζόλα!
–Παιδιά μου, αυτή η ζωή είναι σαν το Γυμνάσιο των παιδιών. Να αγωνιστούμε να πιάσουμε τη βάση.
-Γέροντα, η βάση στο Γυμνάσιο είναι 10. Αν πιάσουμε 8,5 τι θα γίνει;
-Ε, ευλογημένε! Πιάσε εσύ 8,5 και θα σου ρίξει ό Θεός μια κλωτσιά και θα σε βάλει στον Παράδεισο!!!
«Στην πνευµατική ζωή να µη χωλαίνουµε, να µη µένουµε στο χωλ (προθάλαµο). Όσοι χωλαίνουν δεν µπαίνουν στο σαλόνι του Θεού», εννοώντας τον παράδεισο.
Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λεοντίου τοῦ ἐξ Αἰγίνης (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ῥώμην ἔνθεον, διεζωσμένος, ἐθριάμβευσας, ἐν τοῖς ἀγῶσιν, ἀθλοφόρε τοῦ Σωτῆρος Λεόντιε· σὺ γὰρ ὡς λέων πρὸς ἄθλησιν ὥρμησας, καὶ πολεμίων τὸ κράτος κατέβαλες. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Λεοντίου τοῦ μυροβλύτου τοῦ Διονυσιάτου ἐξ Ἄργους (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τοῦ Ἄργους ἀγλάϊσμα οἷάπερ γόνος κλεινός, καὶ θεῖον γεώργιον τῆς τοῦ Προδρόμου Μονῆς ἐδείχθης Λεόντιε. Σὺ γὰρ δι᾿ ἐναρέτου πολιτείας ἐκλάμψας, ὤφθης Χριστοῦ θεράπων καὶ σεπτὸς μυροβλύτης, διό σε πάτερ συμφώνως πάντες γεραίρομεν.
iconandlight 