Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»
Συναξάριον
Τῇ ΚΑʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, θεοστέπτων καὶ ἰσαποστόλων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Τιμοθέου, Πολίου καί Εὐτυχίου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Ἀδελφίου Επισκοπου ᾿Ονώφης.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Πολυεύκτου, Βίκτωρος καί Δονάτου ἐν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βόρου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Χριστοφόρου Α’ πατριάρχου Ἀντιοχείας (967).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Murom καί τῶν υἱῶν αὐτοῦ Μιχαήλ καί Θεοδώρου, τῶν πριγκίπων καί Θαυματουργῶν (11ο – 12οαἰών).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας ῾Ελένης τῆς πριγκιπίσσης, τῆς ἐκ Σερβίας, ἀδελφής τοῦ ἁγίου Στεφάνου Γ’ Οὔρεση βασιλέως τῆς Σερβίας (1321-1331)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κασσιανοῦ τοῦ ῞Ελληνος καί Θαυματουργοῦ (1504)
Τῇ αὐτῇ μέρα, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Ἀγαπητοῦ τοῦ Μαρκοῦτσεβ τῆς Vologda Ρωσίας (1584)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Κωνσταντίνου Μπρινκοβεάνου πρίγκιπος τῆς Βλαχίας, καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων (1714).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Ἑλένη ἐκ Σεπέλ τοῦ Χαρκώφ Οὐκρανίας (1885)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Βλαδιμήρου, ἐν Κιέβῳ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς Τρυφερῆς, ἐν Πσκώφ τῆς Ρωσίας.
Στίχοι
Ὡς κοινὸν εἶχον γῆς Βασιλεῖς τὸ στέφος,
Ἔχουσι κοινὸν καὶ τὸ τοῦ πόλου στέφος.
Ξύνθανε μητέρι εἰκάδι πρώτῃ Κωνσταντῖνος.
Ύμνος
στον Άγιο Κωνσταντίνο.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Στον Κωνσταντίνο εμφανίστηκε ολόλαμπρος ο Σταυρός
είδε ο Κωνσταντίνος, θαύμασε και δόξασε τον Θεό Πατέρα
ήταν από τον Υιό Του Σημείον μέγα!
Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τον Σταυρό:
είναι το σημείο του Πάθους και των πρόσκαιρων δεινών,
αλλά και το Σημείο της τελικής μας νίκης, κατά των παθών!
Με αυτό το Σημείο, πού θαύματα ενεργεί,
έβαλε ο Κωνσταντίνος αρχή και κατέκτησε την οικουμένη.
Καταμεσής της Ρώμης των ειδώλων, πού τον Σταυρό εδίωκε,
αυτός ύψωσε τον Σταυρό προς δόξαν Θεού.
του Σωτήρος Χριστού!
Το ξύλο αυτό πού επί τρεις αιώνες σπασμένο ήταν, καταραμένο
τώρα έγινε γιά την Νέα Ρώμη Σημείο μέγα και ιερό!
Επί τρεις αιώνες ο Σταυρός δεχόταν εμπτυσμούς-
και η γη, των αιμάτων των άγιων μαρτύρων, τους ποταμούς.
Δυναστείες ολόκληρες, αυτοκράτορες επηρμένοι και δυσώδεις,
ο ένας μετά τον άλλο συνετρίβησαν,
σαν εύθραυστα καλάμια, οι θηριώδεις-
Μα το σημείο του Σταυρού παρέμεινε όρθιο, ακτινοβόλο-
θαυμαστός και πανενδόξως κατηύγασε τον κόσμο όλο!
Ο Κωνσταντίνος το αναγνώρισε και το ανύψωσε, ακόμη πιο ψηλά.
Γι’ αυτό το όνομά του στο εορτολόγιο
λάμπει με γράμματα χρυσά!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάιος), Εκδ. Αθως, 2010.
http://www.orthodox.cn/prologue/May21.htm
Κατά τη διάρκεια της Α ‘Οικουμενικής Συνόδου [Νίκαια, 325 μ.Χ.], οι φιλονικούντες κληρικοί έγραψαν κατηγορίες ο ένας εναντίον του άλλου και τις παρουσίασαν στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Ο αυτοκράτορας πήρε όλα τα χαρτιά που περιείχαν τις κατηγορίες και χωρίς να τα ανοίξει, τα έκαψε πάνω από ένα αναμμένο κερί. Μετά είπε, ενώπιον όλων των έκπληκτων παρισταμένων:
«Αν έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια έναν επίσκοπο, έναν ιερέα ή μοναχό σε αμαρτωλή πράξη, θα τον σκέπαζα ο ίδιος με τον μανδύα μου, ώστε κανείς να μην δει την αμαρτία του ». Έτσι, λοιπόν, ο μεγάλος αυτός χριστιανός αυτοκράτορας άφησε άναυδους και αμήχανους τους σκανδαλοθήρες, σφραγίζοντας τα στόματα όλων.
Η πίστη μας, μας απαγορεύει να είμαστε κατάσκοποι των αμαρτιών των άλλων, και επιτάσσει να είμαστε αυστηροί και αμείλικτοι κριτές των δικών μας αμαρτιών! Ο ασθενής που βρίσκεται στο νοσοκομείο μεριμνά για τη δική του ασθένεια, και δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε το χρόνο να ελέγξει τους άλλους ασθενείς ή να χλευάσει την ασθένειά τους.
Μήπως όλοι μας σε αυτόν τον κόσμο δεν είμαστε σαν ασθενείς σε νοσοκομείο; Δεν μας επιτάσσει η κοινή λογική μας να κοιτάξουμε τη δική μας ασθένεια και όχι κάποιου άλλου;
Ας μη νομίσει κανεις ότι θα θεραπευτεί από την ασθένειά του στον άλλο κόσμο. Αυτός εδώ ο κόσμος είναι το νοσοκομείο και ο μόνος τόπος για τη θεραπεία μας· στον άλλο κόσμο, δεν υπάρχει νοσοκομείο· υπάρχει είτε ένα αρχοντικό είτε μια φυλακή για μας.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Απρίλιος), Εκδ. Αθως, 2010.
http://prologue.orthodox.cn/April22.htm
***
Ο Θεοδώρητος Κύρου, συγγραφέας του Ε΄ αιώνος, μας παρέχει μια σημαντική λεπτομέρεια για τα πρόσωπα που συμμετείχαν στην Σύνοδο. Μπαίνοντας στην αίθουσα της Συνόδου ο Μ. Κωνσταντίνος, άρχισε να χαιρετάει μειδιών τους Πατέρες.
Όμως το μειδίαμά του πολύ γρήγορα χάθηκε από το πρόσωπό του. Έβλεπε μπροστά του ένα παράξενο θέαμα. Οι περισσότεροι Πατέρες, που ήρθαν στην Σύνοδο ήταν λωβοί και ακρωτηριασμένοι. Άλλου του έλειπαν τα αυτιά, άλλου τα μάτια και άλλου η μύτη του. Άλλος, τον χαιρέτησε με το αριστερό χέρι, γιατί το δεξί δεν υπήρχε πλέον. Και πολλοί δεν μπορούσαν να σηκωθούν από τις θέσεις τους, αφού τα πόδια τους ήταν παράλυτα.
Ξαφνιάστηκε ο αυτοκράτορας και ρώτησε με κατάπληξη. «Γιατί όλοι σχεδόν οι Επίσκοποι που ήρθαν στην Σύνοδο είναι ακρωτηριασμένοι;»
Ένας αρχιερέας του απάντησε: «Διότι, βασιλιά, έρχονται από τα Μαρτύρια. Όλοι αυτοί που βλέπεις είναι Μάρτυρες και Ομολογητές».
Συγκινήθηκε ο Μ. Κωνσταντίνος και δάκρυσε. Σηκώθηκε και πλησίασε τους λαβωμένους Επισκόπους. Γονάτισε και φίλησε τα παράλυτα πόδια τους, τις άδειες κόγχες των ματιών τους και τα χέρια τους τα ακρωτηριασμένα και κάθισε ως έσχατος σε χαμηλό θρονί, παρακολουθώντας τις εργασίες της Συνόδου. Αυτό προξένησε εντύπωση και όταν τον ρώτησαν σχετικά τους απάντησε:
«Αυτοί οι Επίσκοποι και οι άλλοι κληρικοί είναι οι εκπρόσωποι των πιστών στο Θεό και φροντίζουν για την Εκκλησία Του. Καθοδηγούν τις ψυχές των ανθρώπων στον Ουρανό και στο Θεό. Ενώ εγώ είμαι επιφορτισμένος από τον Θεό, για να ρυθμίζω μόνο τις πρακτικές και γήινες ανάγκες του λαού Του. Αυτοί λοιπόν πρέπει να κάθονται στα ψηλά καθίσματα και εγώ στο μικρότερο, διότι μικρότερο είναι και το έργο μου».
Ο Μ. Κωνσταντίνος συγκινημένος από τα ιερά τραύματα των Αγίων 318 Πατέρων, άφησε τον θρόνο και κάθισε σε χαμηλό θρονί ως έσχατος.
Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.
***
Να υπομένουμε τις προσβολές
Κατά τη διάρκεια μιας εξεγέρσεως στην Κωνσταντινούπολη, επί βασιλείας του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, κάποιοι οργισμένοι άνδρες έσπασαν τη μύτη και τα αυτιά του αγάλματος του αυτοκράτορα στην Πόλη. Πολλοί ήταν τότε οι αυλοκόλακες που έσπευσαν στον αυτοκράτορα και με μεγάλη αποστροφή του μετέφεραν πώς οι επαναστάτες έσπασαν τη μύτη και τα αυτιά του αγάλματός του και του ζητούσαν να τιμωρήσει τους παραβάτες με την πιο αυστηρή τιμωρία. Ο μέγας αυτοκράτορας ψηλάφισε με τα χέρια του τη μύτη και τα αυτιά του και είπε στους κόλακες: «Νιώθω ότι η μύτη και τα αυτιά μου είναι ολόκληρα και άθικτα!». Οι κόλακες καταντράπηκαν και αποσύρθηκαν.
Με τέτοια βασιλική μεγαλοψυχία πρέπει όλοι να υπομένουμε τις προσβολές από τους άλλους. Ωστόσο, ας ακούμε με ιδιαίτερη προσοχή τις κατηγορίες εναντιον μας, τις οποίες μας μεταφέρουν οι δικοί μας κόλακες. Πρέπει πάντα να ομολογούμε ενώπιον του Θεού και στον ίδιο τον εαυτο μας, ότι εμείς, εξαιτίας των αμαρτιών μας αξίζουμε ακόμη μεγαλύτερες προσβολές από αυτές που προσάπτουν εναντίον μας.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Απρίλιος), Εκδ. Αθως, 2010.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2009/12/prologue-april-23-may-6.html
***
‘Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο όντως ισαπόστολος βασιλεύς, μπόρεσε στην εποχή του και επηρέασε και τα πρόσωπα και τα πράγματα κατά τρόπο θετικό. Και άλλαξε τον ρουν της ιστορίας και της πορείας της Οικουμένης”. (Άγιος Νεκτάριος, Επίσκοπος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός στο έργο του ”Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι”.)
***
Ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθέρωσε την ανθρωπότητα από τυράννους
Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης
…Έμαθε καθώς ήτο εκεί αυτοκράτωρ στη Δύση, στας Βρετανικάς νήσους, ότι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Μαξέντιος και Μαξιμιανός φέρονται πάρα πολύ άσχημα στους υπηκόους του.
Τόσο πολύ, που ο λαός είναι έτοιμος να επαναστατήσει, να εκραγεί και να τα κάνει γης Μαδιάμ. Και τότε θεόθεν κινηθείς, παρακινημένος απ’ το Θεό, εξεστράτευσε εναντίον της Ρώμης να ελευθερώσει αυτήν από τους τυράννους. Γι’ αυτό και σήμερα ακόμη, όπου της γης, οι τύραννοι τα βάζουν με τον Κωνσταντίνο. Μαρξιστές και άλλοι… Γιατί ο Κωνσταντίνος τους χάλασε την πιάτσα.
Ελευθέρωσε την ανθρωπότητα από τυράννους. Έφτανε λοιπόν στη Ρώμη, πλησίαζε και κει βλέπει το καταμεσήμερο στον ουρανό το σημείον του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Έναν σταυρό φτιαγμένο με αστέρια και να γράφει κάτω «Εν Τούτω Νίκα», μ’ αυτό να νικάς. Τα έχασε! Τι ήταν αυτό; Θεοπτία, αποκάλυψη, κάλεσμα, απόδειξη Θεού: Και όπως λέει η Φιλοκαλία, θεοπτία έχουν οι κεκαθαρμένοι, οι άγιοι δηλαδή, και οι απλοί, οι αθώοι και οι καλοσυνάτοι άνθρωποι.
Απλός και αθώος ήτο και ο Μέγας Κωνσταντίνος! Γι αυτό είχε θεοπτία, είχε αποκάλυψη και το βράδυ στον ύπνο του, συνεχίζει και συμπληρώνει ο Ευσέβιος Καισαρείας, είδε το χριστό Κυρίου, τον Ιησού Χριστό μας, τον Κύριο και εκείνος τον συνεβούλευσε τι να κάνει στο εξής: Να φτιάξει ένα λάβαρο, ένα σταυρό μεγάλο και να προπορεύεται του στρατεύματος και να ακολουθεί το στράτευμα και θα τους νικήσει όλους. Πήρε θάρρος τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος! Πήρε θάρρος μεγάλο….»
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη, π. Ανανία Κουστένη, “Λόγοι”, τόμος Β’, και το κεφάλαιο “Οι Άγιοι Ισαπόστολοι Κωνσταντίνος και Ελένη” (εκδόσεις Αρμός).
***
«…Και όντως, σύμφωνα με τις συμβουλές του Χριστού, έφτιαξε αυτό το λάβαρο, αυτή τη σημαία, που έχουμε κι εμείς σήμερα. Η σημαία που έχουμε σήμερα εμείς είναι το λάβαρο και η σημαία Του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Γενάρχου της Ρωμιοσύνης. Είναι ο προπάτοράς μας, είναι ο πατέρας μας, και η Αγία Ελένη η μητέρα μας. Είναι οι πνεύματικοί μας γονείς. Είναι οι προστάται της εκκλησίας αλλά και της οικουμένης…
Κατήργησε τη δουλεία, κατήργησε το στιγματισμό, όρισε να βλέπουν οι φυλακισμένοι μια φορά την ημέρα το φως του ήλιου, που τους είχαν σε μπουντρούμια και σε καταγώγια, και υπέφεραν και εβασανίζοντο δικαίως και αδίκως.
Καθιέρωσε την Κυριακή αργία. Καθιέρωσε την αργία της Μεγάλης εβδομάδος και την αργία της διακαινησίμου εβδομάδος. Και πλήρωνε τους πτωχούς υπηκόους από το δημόσιο ταμείο – εξ’ ου και το δώρο του Πάσχα – τους επλήρωνε – από ‘κει είναι – τους επλήρωνε για να μπορούν να έχουν χρήματα να περάσουν και να μπορούν άνετα να παρακολουθούν και τα πάθη Του Χριστού και την Αγία του Ανάσταση. Και τη διακαινήσιμο εβδομάδα, που λογίζεται και είναι ως μία ημέρα.
Τόσα καλά μας έχανε ο Μέγας Κωνσταντίνος. Και τη σημαία του που την έχουμε μέχρι σήμερα και βάλαμε και τα χρώματα της πατρίδος μας, το λευκό και το γαλάζιο. Γι’ αυτό και τόση μανία και εναντίον της σημαίας μας. Γιατί η σημαία αυτή είναι θεοκατασκεύαστη. Είναι θεόπνευστη. Είναι το δώρο του Χριστού στον Μεγάλο Κωνσταντίνο, και στη Ρωμιοσύνη, στην Αγία ορθόδοξη εκκλησία. Είναι το «εν τούτω νίκα».
Κατόρθωσαν κι έβγαλαν το Σταυρό από πάνω, αλλά ο Σταυρός έμεινε μέσα στο ιερό και άγιο πανί. Μέσα στο σύμβολο αυτό της πίστεώς μας της ορθοδόξου και της πατρίδος μας της γλυκυτάτης. Και έφθασε, λοιπόν, ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος στη Ρώμη. Ο Μαξέντιος είχε βγει με μέγα στράτευμα και με μεγάλη υπερηφάνεια και οίηση, αγέρωχος και κομπορρημονών.
Όταν όμως οι στρατιώται του είδαν το λάβαρο Του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον τίμιο και ζωοποιό Σταυρό, να λάμπει και να καταυγάζει με τις ακτίνες του τα πέριξ, οι μεν αγαθοί άφησαν το στράτευμα του Μαξεντίου – παντού υπάρχουν οι αγαθοί και οι καλοί, αλοίμονον και ηυτομόλησαν. Δηλαδή, εθελουσίως στο στράτευμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου και κατατάχθηκαν σ’ αυτό.
Οι άλλοι, που δεν ήσαν αγαθοί, αλλά δυσκολεμένοι, μόλις είδαν τον Τίμιο Σταυρό, το έβαλαν στα πόδια. Και έτρεχαν «μηδενός διώκοντος». Ακόμη κι ο φοβερός Μαξέντιος ανέβηκε στο άλογο του και άρχισε να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει και έτρεχαν και οι άλλοι ακόλουθοι του μαζί με τα άλογα και μ’ ό,τι άλλο, πέρασαν επάνω από τη γέφυρα του Τίβερη, υπεχώρησε εκείνη και πνίγηκαν μαζί με τον αυτοκράτορα στο ποτάμι. Και ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος εισήλθε θριαμβευτής στην αιωνία πόλη της Ρώμης. Και το πρώτο που έκανε ήτο να θέσει θεμέλιον λίθον διά το κτίσιμον ναού αφιερωμένον εις τον Σωτήρα Χριστόν, ο οποίος του χάρισε την περίλαμπρη νίκη.
Και μόνος και πρώτος αυτός επήγε και εσήκωσε το πρώτο λιθάρι, τον θεμέλιον λίθον, και το ‘φερε στον ώμο από αρκετά μακριά για να πάρει, λέει, ευλογία. Πού ‘ναι σήμερα αυτοί οι άνθρωποι; Μας έφαγαν οι τύραννοι – τέτοιοι μας χρειάζονται – γιατί κι εμείς είμαστε τυραννίσκοι, αλλά ας τ’ αφήσομε αυτά. Για να πάρει ευλογία. Και έθεσε τον θεμέλιον λίθον.»
Απόσπασμα από τον λόγο του μακαριστού, Γέροντα, Αρχιμανδρίτη, π. Ανανία Κουστένη «Μέγας Κωνσταντίνος ο Γενάρχης της Ρωμιοσύνης» ο οποίος περιέχεται στο βιβλίο του «Βυζαντινοί Λόγοι» των εκδόσεων Ακτή.
***
Μετά το βάπτισμα ο Άγιος Κωνσταντίνος δεν ξαναφόρεσε τον αυτοκρατορικό χιτώνα, αλλά παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την μέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ. Ηταν μέρα εορτασμού της Πεντηκοστής, γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος
***
Εγώ είμαι ο Μέγας Κωνσταντίνος που κατέβηκα από τους ουρανούς…
Το όραμα του αγίου Παϊσίου του Μεγάλου
Διηγείται ο όσιος Ιωάννης ο Κολοβός για τον όσιο Παΐσιο τον Μέγα:
Ποθώντας να δω και να απολαύσω τη θεία χάρη, τον επισκέφτηκα στο κελλί του. Αλλά προτού ακόμη κτυπήσω την πόρτα του, τον άκουσα να συνομιλεί με κάποιον. Για τον λόγο αυτόν έμεινα απ’ έξω από το κελλί, αλλά δυστυχώς έκανα λίγο θόρυβο και ο όσιος βγήκε έξω για να δεί τι συμβαίνει. Όταν με είδε χάρηκε πολύ, και γι αυτό με αγκάλιασε και με φιλούσε. Έτσι έκανα και εγώ. Όταν όμως μπήκα μέσα στο κελλί, άρχισα να κοιτώ από εδώ και από εκεί, για να δω τον άνθρωπο με τον οποίο συνομιλούσε προηγουμένως, αλλά δεν είδα κάποιον. Ο ίδιος κατάλαβε ότι κάτι αναζητούσα και με ρώτησε: “Βλέπεις κάτι παραδοξο”; “Ναι”, του απάντησα. “Πριν από λίγο σε άκουσα να μιλάς με κάποιον αλλά δεν βλέπω κάποιον στο κελλί σου.
Τι συμβαίνει; Σε παρακαλώ να μου φανερώσεις το… παράδοξο αυτό μυστήριο”.
Ο δε θεϊκός πατέρας είπε: «Ιωάννη, παράδοξο μυστήριο θα σου αποκαλύψει σήμερα ο Θεός, μου είπε ο θείος Παΐσιος. Και εγώ, θα φανερώσω σε σένα την αγάπη που έχει σε μας η αγαθότητά του. Αυτός, εξαιρετικέ μου φίλε, που άκουσες να συνομιλεί μαζί μου ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος βασιλιάς των Χριστιανών που κατέβηκε από τον ουρανό, απεσταλμένος από τον Θεό και μου είπε:
«Μακάριοι είστε εσείς που αξιωθήκατε ν΄ακολουθήσετε την μοναχική πολιτεία». Εγώ δε τον ρώτησα «Και ποιος είσαι εσύ κύριε μου που τα λέγεις αυτά και μακαρίζεις πολύ εμάς τους μοναχούς; » «Εγώ είμαι ο Μέγας Κωνσταντίνος που κατέβηκα από τους ουρανούς για να σου φανερώσω την δόξα που απολαμβάνουν οι μοναχοί στους ουρανούς, όπως και την οικειότητα και παρρησία που έχουν προς τον Χριστό. Και σε μακαρίζω, Παΐσιε, διότι παρακινείς τους μοναχούς στην ιερή διαγωγή της άσκησης, μέμφομαι δε και κατηγορώ τον εαυτό μου, διότι δεν πέτυχα να καταταγώ σ΄αυτήν τη μεγάλη τάξη των μοναχών και δεν μπορώ να υποφέρω αυτήν την ζημιά που έπαθα».
Πάλι του είπα : «Γιατί, θαυμάσιε, κατηγορείς τον εαυτό σου; Άραγε δεν απόλαυσες συ την παντοτινή εκείνη δόξα και τη θεία λάμψη; »
Μου αποκρίθηκε: «Ναι, την απόλαυσα αλλά δεν έχω την ίδια παρρησία των Μοναχών, ούτε ίση τιμή με εκείνους. Διότι έβλεπα τις ψυχές μερικών Μοναχών οι οποίοι αφού χωρίσθηκαν από το σώμα τους, πετούσαν σαν αετοί και με θάρρος πολύ ανέβαιναν στους ουρανούς , το δε ενάντιο τάγμα των δαιμόνων δεν τολμούσε καθόλου να πλησιάσει σε αυτές. Έπειτα έβλεπα ότι ανοίγονταν σε αυτές οι πόρτες του ουρανού και εισέρχονταν σε αυτόν και εμφανιζόμενες στον ουράνιο Βασιλέα, παραστέκονταν με πολλή παρρησία στον θρόνο τού Θεού. Γι΄αυτό λοιπόν θαυμάζοντας αυτή τη δόξα εσάς τους μοναχούς σας μακαρίζω και κατηγορώ τον εαυτό μου, διότι δεν αξιώθηκα να λάβω τέτοιαν παρρησία. Θα ήμουν ευτυχισμένος αν άφηνα την πρόσκαιρη βασιλεία, τον μανδύα τον βασιλικό και το στέμμα και γινόμουνα φτωχός φορώντας σάκκο και δεχόμουνα όσα ζητεί η μοναχική πολιτεία».
Τότε εγώ του είπα πάλι: «Όλα καλά τα λέγεις, ιερώτατε βασιλιά, και μας παρηγορείς με αυτά. Όμως τέτοιες πρέπει να είναι οι κρίσεις τού Θεού και δεν είναι δίκαιο να πούμε διαφορετικά για τη θεϊκή δικαιοδοσία, διότι ο δίκαιος κριτής αποδίδει τα πάντα με δικαιοσύνη και σύμφωνα με τους κόπους του καθένας αποδίδει και την πληρωμή. Διότι η δική σου ζωή δεν είχε τους ίδιους κόπους, ούτε ήταν όμοια με την ζωή των Μοναχών, διότι εσύ μεν είχες τη γυναίκα σου βοηθό, τα παιδιά σου, τους δούλους σου, και τις διάφορες απολαύσεις και αναπαύσεις. Οι δε Μοναχοί, καταφρονώντας όλες τις ηδονές και απολαύσεις της παρούσας ζωής, έλαβαν τον Θεό αντί όλων των αγαθών του κόσμου και αυτόν είχαν χαρά και πλούτο τους. Το να κάνουν δε τα ευάρεστα σε Αυτόν τα θεωρούσαν ευχαρίστηση και μεγάλη απόλαυση, δίοτι ήσαν κατά τον Απόστολο Παύλο «στερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι».
Έτσι λοιπόν είναι αδύνατο σε σένα βασιλέα μου, να έχεις την ίδια με εκείνους αντιμισθία.
Όταν τα λέγαμε αυτά, ήλθες και σύ αδελφέ μου Ιωάννη, και εκείνος αμέσως ανέβηκε στους ουρανούς.
Λοιπόν τώρα που έμαθες φανερά, με το παρόν μυστήριο πόσα καλά προξενούν οι πόνοι της ασκήσεως, στήριξε τους αδελφούς ».
Αφού τα άκουσε αυτά ο Ιωάννης απόδωσε στον Θεό μεγάλες ευχαριστίες.
Έπειτα συνομίλησε αρκετά με τον θεϊκό Παΐσιο και επέστρεψε στην κατοικία του χαιρόμενος και αγαλλόμενος.»
http://misha.pblogs.gr/2011/05/h-zhlia-toy-m-kwnstantinoy.html
π. Γεώργιος Μεταλληνός – Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/gewrgios_metallhnos/constantine_and_historical_truth.htm
Ο Μέγας Κωνσταντίνος ο Ισαπόστολος και το Βυζάντιο – ηχογραφημένη ομιλία του π. Ανανία Κουστένη
http://www.orp.gr/Maios5.mp3
Μνήμη των εγκαινίων της Κωνσταντινουπόλεως, το λεγόμενο Γενέθλιον αυτής Άγγελος Κυρίου προπορευόμενος του Μ. Κωνσταντίνου τον καθοδηγούσε στη χάραξη των συνόρων της,
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/10/43301/
Η Παναγία του Βλαδιμήρ, η θαυματουργή εικόνα που «λιτάνευσε» ο άθεος Στάλιν με αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/25/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%bb%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%bc%ce%ae%cf%81-%ce%b7-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%ae-%ce%b5/
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Κωνσταντίνου
Ἦχος πλ. δ’.
Τοῦ Σταυροῦ σου τὸν τύπον ἐν οὐρανῷ θεασάμενος, καὶ ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος, ὁ ἐν βασιλεῦσιν, Ἀπόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τῇ χειρὶ σου παρέθετο· ἣν περίσωζε διὰ παντὸς ἐν εἰρήνη, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.
Ἀπολυτίκιον. Ἅγιοι Κωνσταντίνος καὶ Ἑλένη Ἦχος γ’. Θείας πίστεως
Πρῶτος πέφηνας, ἐν Βασιλεῦσι, θεῖον ἕδρασμα, τῆς εὐσεβείας, ἀπ’ οὐρανοῦ δεδεγμένος τὸ χάρισμα· ὅθεν Χριστοῦ τὸν Σταυρὸν ἐφανέρωσας, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἐφήπλωσας. Κωνσταντῖνε Ἰσαπόστολε, σὺν Μητρὶ Ἑλένῃ τῇ θεόφρονι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον ἁγίου νεομάρτυρος Κωνσταντίνου πρίγκιπος τῆς Βλαχίας.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Κωνσταντῖνον, τὸν Ἄρχοντα Νεομάρτυρα, τὸν ἐναθλήσαντα πίστει σὺν τῇ τετράδι αὐτοῦ, τῶν υἱῶν καὶ θησαυροῦ αὐτοῦ τῷ φύλακι, χερσὶ στυγνῶν Ἄγαρ υἱῶν, δι’ ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἐν Πόλει τῇ Βασιλίδι, ἀνευφημήσωμεν πόθῳ, εὐχὰς αὐτοῦ θερμὰς αἰτούμενοι.
Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Κωνσταντῖνος σήμερον, σὺν τῇ μητρὶ τῇ Ἑλένη, τὸν Σταυρὸν ἐμφαίνουσι, τὸ πανσεβάσμιον ξύλον, πάντων μὲν τῶν Ἰουδαίων αἰσχύνην ὄντα, ὅπλον δὲ πιστῶν, ἀνάκτων κατ᾽ ἐναντίων, δι᾽ ἡμᾶς γὰρ ἀνεδείχθη, σημεῖον μέγα, καὶ ἐν πολέμοις φρικτόν.
Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμὶρ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Θεομήτορος Κόρης τῇ Εἰκόνι προσπέσωμεν,* τῇ τοῦ Βλαδιμήρου, αἰτοῦντες* ἐξ ἐχθρῶν ἀπολύτρωσιν·* αὔτη γάρ τό πάλαι ἐξ ἐχθρῶν* διέσωσεν Ῥωσίαν θαυμαστῶς,* Τατάρους ἐκδιώξασα ἀπ’ αὐτῆς* καί Ταμερλάνον μαινόμενον.* Δόξα οὖν ἐκβοήσωμεν αὐτῇ·* δόξα Σοί, πάντων Ἄνασσα,* δόξα Σοί, ὦ ἐργόχειρον Λουκᾶ,* ἡμῶν δέ καταφύγιον.
Στιχηρὰ τῶν Ἁγίων
Ἦχος δ’ Ἔδωκας σημείωσιν
Ὅπλον κραταιότατον, τῷ Βασιλεῖ ἡμῶν δέδωκας, τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον, δι’ οὗ ἐβασίλευσεν, ἐπὶ γῆς δικαίως, λάμψας εὐσεβείᾳ, καὶ βασιλείας οὐρανῶν, κατηξιώθη τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, μεθ’ οὗ σου τὴν φιλάνθρωπον, οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἔδωκας φιλάνθρωπε, τῷ εὐσεβεῖ σου θεράποντι, Σολομῶντος τὴν φρόνησιν, Δαυῒδ τὴν πραότητα καὶ τῶν Ἀποστόλων τὴν ὀρθοδοξίαν, ὡς βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος· διό σου τὴν φιλάνθρωπον, οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Πρῶτος καθυπέταξας, τὴν ἁλουργίδα ἀείμνηστε, Βασιλεῦ ἑκουσίως Χριστῷ, αὐτὸν ἐπιγνοὺς Θεόν, καὶ παμβασιλέα, πάντων εὐεργέτην, νικοποιὸν πάσης ἀρχῆς, καὶ ἐξουσίας τὸν ὑπερκείμενον, ἐντεῦθέν σοι φιλόχριστε, τὴν βασιλείαν κατεύθυνεν, Ἰησοῦς ὁ φιλάνθρωπος, καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Δοξαστικὸν Ἦχος β’
Βυζαντίου
Πλουσίων δωρεῶν τὰ κρείττονα, εἰληφῶς παρὰ Θεοῦ, Ἄναξ κράτιστε, Κωνσταντῖνε μέγιστε, καλῶς ἐν τούτοις διέπρεψας· καταυγασθεὶς γὰρ ἀκτῖσι τοῦ παναγίου Πνεύματος, ὑπὸ Σιλβέστρου ἱερέως, ὡς διὰ τοῦ βαπτίσματος, ἐν Βασιλεῦσιν ὤφθης ἀήττητος, τὴν οἰκουμένην ὡς προῖκα προικοδοτήσας τῷ Κτίστῃ σου, καὶ πόλιν βασιλεύουσαν θεοσεβῆ. Διὸ ἱκετεύων μὴ παύσῃ Χριστῷ τῷ Θεῷ, δωρηθῆναι ἅπασι, τοῖς τελοῦσι τὴν μνήμην σου, ὡς παρρησίαν ἔχων, ἁμαρτιῶν συγχώρησιν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.
Δόξα. Ἦχος πλ. δʹ.
Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν Θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαὸν καὶ πόλιν, καὶ τύπον Σταυροῦ ἐν οὐρανῷ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν. Ἐν τούτῳ νίκα τοὺς ἐχθρούς σου. Ὅθεν δεξάμενος τὴν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, Ἱερεύς τε χρισθεὶς καὶ Βασιλεύς, ἐλαίῳ ἐστήριξας τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ὀρθοδόξων Βασιλέων πατήρ, οὗ καὶ ἡ λάρναξ ἰάσεις βρύει. Κωνσταντῖνε Ἰσαπόστολε, πρέσβευε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Δοξαστικὸν Ἠχος πλ. δ’
Μεθοδίου Πατριάρχου
Ὁ τῶν Ἀνάκτων Ἄναξ καὶ Θεός, ὁ πλουσίαις δωρεαῖς κατακοσμῶν τοὺς ἀξίους, αὐτὸς οὐρανόθεν, ὥσπερ Παῦλον τὸν ἀοίδιμον, διὰ σημείου τοῦ Σταυροῦ, σὲ Κωνσταντῖνε ἐζώγρησεν. Ἐν τούτῳ, φήσας, νίκα τοὺς ἐχθρούς σου, ὃν ἀναζητήσας σὺν μητρὶ θεόφρονι, καὶ εὑρὼν ὡς ἐπόθεις, τούτους κατὰ κράτος ἐτροπώσω. Σὺν αὐτῇ οὖν ἱκέτευε, ὑπὲρ ὀρθοδόξων Βασιλέων, καὶ τοῦ φιλοχρίστου Στρατοῦ, καὶ πάντων τῶν τὴν μνήμην σου τελούντων πιστῶς, τὸν μόνον φιλάνθρωπον, λυτρωθῆναι πάσης ὀργῆς.
iconandlight 