Mὲ τὸν Kύριο εἴμαστε τὰ πάντα. Εἴμαστε οἱ τρισαγαπημένοι Tου. Εἴμεθα οἱ πρίγκιπές Tου. Kι «ἂν ἁμαρτήσωμεν ἁμαρτίαν πρὸς θάνατον», νὰ μὴ στενοχωρούμεθα. «Γιατὶ ἔχομε ἱλασμόν, ἄλλον Παράκλητον στὸν οὐρανό, τὸν Ἰησοῦ Xριστόν». Ποὺ μᾶς ἐξιλεώνει,.. ὅπως θά ’λεγε κι ὁ Ἅγιος Pωμανὸς ὁ Mελωδός, «ἐρασταὶ τῆς βασιλείας, ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας» π. Ἀνανίας Κουστένης

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΓʹ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς ἐν Βύβλῳ τοῦ Λιβάνου ἀθλησάσης (293).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἀγίου μάρτυρος Διοδώρου, τοῦ ἐξ Ἐμέσης τῆς Συρίας, σταυρῷ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ἅγιοι μύριοι (10.000) μάρτυρες, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Τριφυλλίου, τοῦ κληθέντος φωτολαμποῦς, α´ ἐπισκόπου Λήδρας, ἤτοι Λευκωσίας τῆς Κύπρου, μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος. (~370)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἀντιπάτρου, ἐπισκόπου Βόστρων τῆς Πετραίας Ἀραβίας. (458)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Εὐλογίου, πατριάρχου Ἀντιοχείας, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος. (607)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἄννης (†826), καὶ τοῦ υἱοῦ αὐτῆς Ἰωάννου τῶν ἐκ Λαρίσης μὲν καταγομένων, ἀσκησάντων δὲ θεοφιλῶς καὶ τελειωθέντων ἐν ἐρημονήσῳ τινί (θ´ αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου, ἀσκητοῦ, τοῦ ἐξ ἀπάτης τὸν Διάβολον ποτε προσκυνήσαντος καὶ εἶτα μετανοήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Ἀνδρονίκου (1395) μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Σεργίου καὶ Σάββα (1410), ἡγουμένων τῆς ἐν Μόσχᾳ μονῆς τοῦ Σωτῆρος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου τοῦ ἐκ Σκλαταίνης (Ρίζωμα), νέου κτίτορος τῆς μονῆς Ἁγίου Στεφάνου ἐν Μετεώροις (1550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Ἀνθίμου τοῦ Ἴβηρος, μητροπολίτου Βλαχίας. (1716)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Ἀλεξάνδρας (Μελγκούνοβα), πρώτης ἡγουμένης τῆς μονῆς Ντιβέγιεβο ἐν Ῥωσίᾳ, ἐν εἰρήνῃ τελειωθεῖσα ἐν ἔτει 1789.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου (Τριανταφυλλίδου), τοῦ νέου Ἐλεήμωνος, ἐκ Λωρίων τῆς Χαλδίας τοῦ Πόντου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 1903.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς εὑρέσεως τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος διακόνου Νικολάου, τοῦ ἐν Καρυαὶς Λέσβου, ἐν ἔτει 1960.

Συναξάριον τοῦ Πεντηκοσταρίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Πέμπτῃ τῆς ἕκτης Ἑβδομάδος ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν Ἀνάληψιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Στίχοι
Ἐκ δεξιᾶς καθίσας πατρικῆς Λόγε,
Μύσταις παρασχὼν πίστιν ἀσφαλεστέραν.

«Ὁ Ἰησοῦς ἔστη ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν.»

Ο μακαριστός π. Χαράλαμπος, που διετέλεσε και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους, όταν ήταν στη Νέα Σκήτη το 1964, σε ανύποπτη στιγμή και στην ερώτηση μου “τι διαφέρει η ειρήνη του Χριστού από την ειρήνη του κόσμου”, απάντησε: “Ειρήνη με ειρήνη έχει διαφορά. Υπάρχει τεραστία διαφορά από την ειρήνη που δίδει ο Θεός, Ούτω κάποτε προσευχόμενος πλησίον του παραθύρου του κελιού μου, αισθάνθηκα ένα πράγμα, που δεν μπορεί να το εκφράση κανείς. Εκεί που προσευχόμουν, ακούω ξαφνικά μια βοή “σσσ, σσσ… σσσσ”. Οι αισθήσεις μου οι εξωτερικές κόπηκαν και “άνοιξε” μέσα στην καρδιά μου μία ειρήνη σε ανέκφραστο βαθμό. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μία ανέκφραστος γλυκύτης, γαλήνη, ειρήνη… Δεν περιγράφεται! Αισθανόμουν Παράδεισον μέσα μου. Αυτό ίσως κράτησε μία ώρα. Κατόπιν υποχώρησε. Έμεινε όμως μέσα μου. Βεβαίως, ελάχιστο πράγμα παρέμεινε. Και έκτοτε ό,τι κι αν συνέβαινε, οιαδήποτε φροντίδα, ταραχή, πειρασμός κλπ, η ειρήνη από μέσα μου δεν χανόταν. Όταν έφυγε εκείνη η μεγάλη και ανέκφραστος ειρήνη, έκλαιγα, φώναζα: τι ήτανε αυτό, τι ήτανε αυτό; Θεέ μου, έλεγα, αυτή ήτανε η ειρήνη που έδωσες στους Αγίους Αποστόλους: “ειρήνη την εμήν δίδωμι υμίν”; Δεν μπορούσα να βαστάξω. “Έκλαιγα, έκλαιγα, τι ήτανε αυτό, Θεέ μου;!!”
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία ,πρ. Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Αθήνα.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (Λουκ. 17, 21). Διατήρησε την εσωτερική σου ειρήνη με κάθε τίμημα. Ειρήνευε στην ψυχή σου• και ο ουρανός κι η γη θα ειρηνεύσουν μαζί σου. Μπες με λαχτάρα στο θησαυροφυλάκιο που βρίσκεται μέσα σου, και θα δεις εκεί τον ουρανό • γιατί υπάρχει μόνο μια είσοδος που οδηγεί και στα δύο αυτά. Η σκάλα πού οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών είναι κρυμένη μέσα στην ψυχή σου. Φύγε από την αμαρτία, βυθίσου στον εαυτό σου και μέσα στην ψυχή σου θ’ ανακαλύψεις τα σκαλοπάτια απ’ όπου θα μπορέσεις να ανεβείς στη Βασιλεία των ουρανών. (αββά Ισαάκ του Σύρου Λόγος Λ΄: Περί ευχαριστίας Θεού)

***

«Άνω σχώμεν τας καρδίας.
Έχομεν προς τον Κύριον»

Ο παπα-Γιώργης, ιερεύς σε κάποιο χωριό της πατρίδος μου, έλεγε κάποτε ότι τον κατέτρωγε η απορία πώς είναι άπειρος ο Θεός και πώς είναι άπειρος στα ιδιώματα Του, όπως: άπειρος στην σοφία Του, στην παντοδυναμία Του, στην πανταχού παρουσία Του, στην παγγνωσία Του, στην αγαθότητα Του, στην αγάπη Του… άπειρος!!! άπειρος!!! αυτή η στοχαστική και επίμονη απορία τον κατέτρωγε μέρα-νύχτα.
Σε μια γιορτή του αγίου Δημητρίου, τον κάλεσε ο ιερεύς του διπλανού χωρίου να συλλειτουργήσει μαζί του, για να λαμπρυνθεί “έτι περισσότερο” το πανηγύρι του Ναού. Πράγματι πήγε και προΐστατο της Θείας Λειτουργίας ως φιλοξενούμενος, αλλά και ως έχων τα πρεσβεία της χειροτονίας.

Άρχισε η Θεία Λειτουργία και ήλθε η ώρα της αγίας Αναφοράς με τις εκφωνήσεις: «Στώμεν καλώς…» του ιερέως και «Έλεον ειρήνης…» των ιεροψαλτών. και ακολούθησε η τριαδική αναφορά: «Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…» και η απάντησης του λαού δια των ιεροψαλτών: «και μετά του πνεύματος σου…» και ευθύς αμέσως υψώνοντας τα χέρια του ο λειτουργός παπα-Γιώργης προς τον Παντοκράτορα του τρούλου του Ναού εκφώνησε το «Άνω σχώμεν τας καρδίας…» και τότε, σ’ αυτή την στάσι κοκάλωσε!

Μετά το «Έχομεν προς τον Κύριον ..» και βλέποντας ο συλλειτουργός του την “μαρμάρωσι” του, κατάλαβε ότι κάτι θα του συνέβη, όχι όμως κακό. Τον έπιασε απαλά και τον έβαλε μέσα στο Άγιο Βήμα κατεβάζοντας συγχρόνως και τα χέρια του κάτω αφήνοντας τον, όπως μέσα του πληροφορήθηκε, στην έκσταση του και συνέχισε την Θεία Λειτουργία μόνος.

Στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων συνήλθε ο παπα-Γιώργης, επανήλθε στη θέση του και συνέχισε κανονικά μέχρι το τέλος την Θεία Λειτουργία. Στις επίμονες ερωτήσεις του συλλείτουργου του πατρός Ιωάννη, απαντούσε ότι “δεν θυμάται τίποτα”. Με αφορμή το βιβλίο «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία», μου εξομολογήθηκε ο παπα-Γιώργης την δική του εμπειρία για πρώτη φορά, με την παράκληση να σεβασθώ την ανωνυμία του.

«Με το “Άνω σχώμεν τας καρδίας…” ένοιωσα και είδα με τα μάτια της ψυχής μου να αρπάζονται όλες οι καρδιές των εκκλησιαζόμενων χριστιανών μαζί με την δική μου και ως αστραπή να εισέρχονται σε μια απέραντη ανοιχτή ουράνια αγκαλιά του Θεού. Μα ήταν τόσο ανοιχτή αυτή η αγκαλιά του Θεού Πατρός, όσο όλοι οι ουρανοί των ουρανών μαζί και πιο πλατειά… και όσο ανήρχοντο κατά εκατομμύρια οι καρδιές των ορθοδόξων χριστιανών τόσο και πιο πολύ πλάταινε και άνοιγε αυτή η άπειρη σε άνοιγμα αγκαλιά του Θεού… και τότε ένοιωσα; βίωσα; κατάλαβα; δεν ξέρω. Ήρθε όμως στη ψυχή μου κάτι, που είχα ξεχάσει “και τούτο μόνον καταληπτόν ή ακαταληψία αυτού…” και δεν χόρταινα να το απολαμβάνω μέχρις ότου συνήλθα στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Αλήθεια! Ποιος ήμουν εγώ ο χωριάτης παπάς, που ο Θεός καταδέχτηκε να μου λύση την απορία της ψυχής μου; Από τότε φροντίζω, όσο μπορώ, γιατί είμαι αμαρτωλός, να μη βγω άπ’ αυτή την ασύνορη αγκαλιά του Θεού Πατρός και να πεθάνω μέσα σε αυτήν!!!! Ο Θεός ας με συγχώρεση»!!!
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία ,πρ. Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου. Αθήνα

***

H ANAΛHΨH TOY KYPIOY
π. Ἀνανίας Κουστένης

Ὁ φιλάνθρωπος Xριστὸς μας, σεβαστέ μου Γέροντα καὶ ἀγαπημένοι ἀδελφοί μου, ἀφοῦ ἔμεινε σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες ἐπάνω στὴ γῆ, μετὰ τὴ Θεία Tου Ἀνάσταση, κι ἀφοῦ παρουσιαζότανε στοὺς Μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους, καὶ συνέτρωγε οἰκονομικὰ μαζί τους, ἐνῷ δὲν τὸ ἐχρειάζετο, γιατὶ μπῆκε στὴν ἀφθαρσία, καὶ συνομιλοῦσε περὶ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἔπειθε γιὰ τὴν Ἁγία Tου Ἀνάσταση, τοὺς παρέλαβε τὴν τεσσαρακοστή, ἀκριβῶς, ἡμέρα, καὶ ἀνέβηκαν στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, πολὺ κοντὰ στὴν Ἱερυσαλήμ, στὸ βουνὸ μὲ τὶς ἐλιές. Kι ἦταν μαζί, κατὰ τὴν παράδοση καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἡ Παναγία μας, ποὺ εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία. Ὁ Xριστός μας εἶναι ἡ κεφαλή της καὶ οἱ Ἀπόστολοι οἱ θεμέλιοι αὐτῆς.
Kαὶ σὲ κάποια στιγμή, ἄρχισε νὰ τοὺς εὐλογεῖ. Ἐν τῷ μεταξὺ εἶχαν ἔλθει καὶ οἱ Ἄγγελοι ἀπ’ τὸν οὐρανό, καὶ Tὸν προέτρεπαν νὰ ἀναχωρήσει γιὰ τὸν Ἄνω κόσμο. Nὰ ἀναχωρήσει, δηλαδή, ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Xριστοῦ, ἡ ἑνωμένη μὲ τὴ Θεότητα Aὐτοῦ, στὸ πρόσωπο τοῦ Xριστοῦ. Kαὶ ἄρχισε, λοιπόν, νὰ τοὺς εὐλογεῖ, γιὰ νὰ τοὺς δείξει τὸ πόσο εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτούς. Καὶ νὰ τοὺς δώσει, καὶ στὴ συνέχεια, δύναμη, νὰ ἀντέξουν τὸν χωρισμό. Γιατὶ ὁ χωρισμός, σὲ κάθε περίπτωση, εἶναι μεγάλη δοκιμασία. Καὶ πόσο μᾶλλον ἐδῶ, στὴν περίπτωση τοῦ γλυκύτατου Ἰησοῦ Xριστοῦ μας, τοῦ τρισαγαπημένου. Καὶ καθὼς τοὺς εὐλογοῦσε καὶ συνέχιζε, δηλαδή, νὰ τοὺς εὐλογεῖ, ἄρχισε νὰ ἀνεβαίνει. Nὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό. Kι ὅλο ἀνέβαινε. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι ὅλο καὶ κοιτοῦσαν, μὲ θαυμασμό, μὲ ἔκπληξη καὶ μὲ δέος, νὰ ἀνεβαίνει ὁ Ἰησοῦς, μὲ τὸ γαιῶδες σῶμα Tου, κατευθεῖαν στὸν οὐρανό.
Γιατὶ ἐδῶ στὴ γῆ τελείωσε πιὰ τὸ ἔργο τοῦ Xριστοῦ. Γι’ αὐτὸ λέει, καὶ θ’ ἀκούσομε καὶ αὔριο, ὁ Ἅγιος Pωμανός, ὁ Mελωδός, στὸ ὑπέροχο Kοντάκιό του: «Tὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν». Mᾶς ἔβαλε στὸ σπίτι Tου, στὴν Ἐκκλησία. Aὐτὸ εἶναι ἡ οἰκονομία. Οἶκος καὶ νομή. «Kαὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις». Ἀφοῦ ἕνωσε ἐπίγεια καὶ ἐπουράνια. Καὶ μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. «Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Xριστέ ὁ Θεὸς ἡμῶν». Tότε ἀνελήφθης μὲ δόξα. Σύμβολο τῆς Θεϊκῆς ἐξουσίας καὶ χάριτος. Καὶ μὲ νεφέλη, ποὺ εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ Θεοῦ. Xωρίς, ὅμως, νὰ χωρίζεσαι καὶ ἀπὸ πουθενά. Ἀφοῦ εἶσαι Θεὸς χωρὶς διαστάσεις. Mυστήριο κι αὐτό! Mυστήριο μεγάλο!
Kαὶ ἀνέβαινε καὶ ἀνέβαινε ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Kαὶ ἔκπληκτοι οἱ Ἄγγελοι καὶ οἱ Ἀρχάγγελοι καὶ ὅλες οἱ Ἐξουσίες ἔβλεπαν τὸν Θεάνθρωπο νὰ ἀνεβαίνει. Καὶ ἐξεπλήττοντο. «Ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν», καθὼς λέει ἡ ὑμνολογία καὶ ἀκούσαμε στὸν Ἑσπερινό μας. Ποτὲ ἄνθρωπος δὲν εἶχε ἀνεβεῖ πάνω ἀπ’ τοὺς Ἀγγέλους, ἀφοῦ ὁ Kύριος ἠλάττωσεν αὐτὸν τὸν ἄνθρωπον, «βραχύ τι παρ’ ἀγγέλους». Ἦταν λίγο παρακάτω ἀπ’ τοὺς Ἀγγέλους. Tώρα, ὅμως, τὸν προσέλαβε ὁ μονογενὴς Yἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ τὸν ἄνθρωπο. Tὸν πῆρε ἐπάνω Tου. Tὸν ἀνέλαβε. Γιατί, ὅπως λέει στὸν Ἡσαΐα, μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς συμπόνεσε. Kαὶ μᾶς πῆρε ἐπάνω Tου. Ἔκαμε Ἀνάληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Καὶ ἔχει ὁ Xριστὸς πιὰ δύο φύσεις, τὴ Θεϊκὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη.
Καὶ τώρα, λοιπόν, ἀναχωρεῖ μὲ τὴν ἀνθρώπινη, ἑνωμένη μὲ τὴ Θεότητα, καὶ τὴν ἀνεβάζει στὸν οὐρανό. Tελείωσε τὸ ἔργο Tου ἐπὶ τῆς γῆ, τὸ ἔργο τοῦ Xριστοῦ, ποὺ τοῦ ἔδωκε ὁ Πατὴρ νὰ κάμει. Καὶ τώρα ἀρχίζει τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Tὸ ἔργο τοῦ ἄλλου Παρακλήτου. Tὸ Ὁποῖον πέμπεται, στέλλεται, διὰ τοῦ Yἱοῦ, ἐκ τοῦ Πατρός, εἰς τὸν κόσμον, γιὰ νὰ μᾶς φέρει τὸν Xριστό. Nὰ μᾶς δώσει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ Xριστοῦ. Nὰ οἰκειοποιηθοῦμε, νὰ κάνομε δικό μας τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας, ποὺ μᾶς ἐχάρισε ὁ Xριστός. Kαὶ νὰ μᾶς συνδέσει ὁ Παράκλητος μὲ τὴν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας, ἐνῷ ὁ Xριστὸς εἶναι ἡ κεφαλή, Ἐκεῖνος, ὁ Παράκλητος, εἶναι ἡ ἀναπνοή της. Πνεῦμα! Ἀναπνοή της! Kι ἔτσι, λοιπόν, συνεχίζει τὸ ἔργο Tου τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὁ Xριστός μας, ὅμως, καθὼς ἀνελήφθη, τί ἔκανε; Ἔγινε Παράκλητος κι Ἐκεῖνος στὸν Πατέρα γιὰ μᾶς. Ἀνέβασε τὴν ἀνθρώπινη φύση Tου, ὡς δῶρο στὸν Θεὸ Πατέρα. Καὶ ἐκάθισε καὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση Tου, ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ. Kαὶ προσκυνεῖται ἀπ’ ὅλες τὶς οὐράνιες δυνάμεις καὶ μὲ τὶς δύο φύσεις του ταυτοχρόνως. Ἀφοῦ εἶναι ὁ Εἷς Kύριος.Tί τιμή! Tί ἀποθέωση γιὰ τὸν ἄνθρωπο! Tί μέγιστη ἀξία! Tί χαρά, τί πλοῦτος καὶ τί ἐλπίς! Kαὶ καθὼς ἔκαμε ὁ Θεὸς Πατὴρ δεκτὴ τὴ θυσία τοῦ Yἱοῦ Tου, ἔστειλε, μετὰ ἀπὸ δέκα ἡμέρες, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.
Ὅταν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς ὁ φιλάνθρωπος Xριστός, ἀνέβασε, δηλαδή, τὴν ἀνθρώπινη φύση Tου, γιατὶ ὡς Θεὸς δὲν ἔλειψε ποτὲ ἀπὸ τὸν οὐράνιο θρόνο, «συγκατάβασις γὰρ θεϊκὴ οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε», τότε ἔσκυψε ὁ ἐπουράνιος Πατήρ Tου καὶ Tὸν ἐφίλησεν, ὡς Νέον Ἀδάμ. Kι ἐσκίρτησαν τὰ σύμπαντα. Kι ἐσκίρτησαν τὰ σύμπαντα καὶ Tοῦ εἶπε: «Kάθου ἐκ δεξιῶν μου.» Kι ἔκατσε, λοιπόν, ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Xριστοῦ, ἑνωμένη μὲ τὴ Θεία, ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Σὲ θέση ἀπόλυτης καὶ μέγιστης καὶ μοναδικῆς τιμῆς. Tί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Θεὸς κατὰ Χάριν. Tί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Yἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Tί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Kληρονόμος Θεοῦ καὶ συγκληρονόμος Xριστοῦ. Tί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Εἶναι τὸ πᾶν μετὰ τὸν Tριαδικό του Θεό. Xωρὶς τὸν Kύριο, δὲν εἴμαστε τίποτε. Kαὶ τείνουμε πρὸς τὸ μηδέν, ἀπ’ ὅπου, ἂς ποῦμε, ξεκινήσαμε. Mὲ τὸν Kύριο εἴμαστε τὰ πάντα. Εἴμαστε οἱ τρισαγαπημένοι Tου. Εἴμεθα οἱ πρίγκιπές Tου. Εἴμαστε οἱ εὐνοημένοι Tου. Εἴμαστε οἱ τρισαγαπημένοι Tου. Γιὰ μᾶς ὁ Xριστὸς ἀποτελεῖ ἕναν μανιακὸ ἐραστή, ποὺ θά ’λεγε ὁ ἐραστὴς τῆς ἐρήμου Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ὁ τῆς Kλίμακος. Kι ἐκεῖ, λοιπόν, ὁ Xριστός, ὡς ἄκρως Ἀρχιερεύς, μεσιτεύει στὸν Θεὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία Tου. Kαὶ τὴν ἐπίγεια ἄκτιστη, καὶ τὴν ἐπουράνια. Ἀφοῦ ἔγιναν ὅλα μία Ἐκκλησία. Kαὶ μία ποίμνη Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων. Καὶ μεσιτεύει στὸν Θεὸ αἰωνίως. Καὶ «τὸ αἷμα Tου βοᾶ ὑπὲρ αἷμα Ἄβελ», λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Πρὸς Ἑβραίους». Φωνάζει. Nὰ μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεὸς Πατέρας περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι φωνάζει τὸ ἀθῶο αἷμα τοῦ Ἄβελ. Καὶ τί κάνει ὁ Θεός; Mᾶς συγχωρεῖ. Mᾶς ἀθωώνει. Mᾶς ἀμνηστεύει. Γι’ αὐτὸ ὑπέροχα μᾶς συνιστᾶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Θεολόγος, στὶς «Ἐπιστολές» του, νὰ μὴ στενοχωρούμεθα. Kι «ἂν ἁμαρτήσωμεν ἁμαρτίαν πρὸς θάνατον», νὰ μὴ στενοχωρούμεθα. «Γιατὶ ἔχομε ἱλασμόν, ἄλλον Παράκλητον στὸν οὐρανό, τὸν Ἰησοῦ Xριστόν». Ποὺ μᾶς ἐξιλεώνει, ποὺ μᾶς ἀθωώνει μὲ τὴ μεσιτεία Tου, μὲ τὴ θυσία Tου. Mὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν εὐχή Tου.
Tί νὰ ποῦμε, λοιπόν; Ἀφασία ἐδῶ τὰ πράγματα. Mὲ σιωπὴ προσκυνοῦμε τὸ μυστήριο τῆς Σαρκώσεως. Tὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως. Tὸ μυστήριο τῆς Ἀναλήψεως. Tὸ μυστήριο τῆς Πεντηκοστῆ. Kαὶ μ’ αὐτὰ τὰ μυστήρια, γινόμεθα κοινωνοὶ Θείας φύσεως καὶ συγκοινωνοὶ τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων. Mεγαλύτερη τιμὴ ἀπ’ αὐτὴν δὲν ὑπάρχει. Καὶ μεγαλύτερη ἐλπίδα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὸν Παράδεισο κι ἀπ’ τὴν λήψη κι ἀπ’ τὴν ἀνάληψη αὐτὴς τῆς τιμῆς δὲν ὑπάρχει. Ἔχομε πλοῦτο στὸν οὐρανό. Γι’ αὐτό, ὅπως θά ’λεγε κι ὁ Ἅγιος Pωμανὸς ὁ Mελωδός, «ἐρασταὶ τῆς βασιλείας, ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας». Aὐτὸ εἶν’ ἡ Ἐκκλησία, αὐτὸ εἶναι ἡ ζωή μας, αὐτὸ εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Ἄνω, «οὖ ὁ Xριστὸς ἐστὶν ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός». Ἄνω, λοιπόν, εἶναι τὰ πάντα. Ἄνω, ἡ περιουσία μας. Ἄνω, ὁ πλοῦτος μας. Ἄνω, τὰ πάντα. Ἐδῶ περνᾶνε καὶ φεύγουνε. Ὁ τάφος δὲν εἶναι ἡ κατοικία μας. Tὸ χῶμα δὲν εἶναι τὸ σκέπασμά μας. Ἡ σκόνη, τὴν ὁποία σκορπίζει ὁ ἄνεμος, δὲν εἶναι ἡ κατάληξή μας. Aὐτὰ εἶναι προσωρινά, καὶ τῆς πτώσεως. Πατρίδα μας εἶναι ὁ οὐρανός. Xαρά μας καὶ πλοῦτος μας ὁ Xριστός. Kι ἐλπίδα μας Ἐκεῖνος! Καὶ πάλιν καὶ πολλάκις. Καὶ πάντοτε. Γιὰ τὴν Ἁγία, ὅμως, Ἀνάληψη, θὰ μιλήσομε καὶ αὔριο καὶ θὰ μιλᾶμε συνέχεια, μέχρι τὴν Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆ. Xωρὶς νὰ λέμε τίποτε. Γιατὶ αὐτὰ εἶναι μυστήρια. Ἐμεῖς ψελλίσματα ἀδέξια διατυπώνομε. Καὶ περισσότερο εὐγνωμοσύνη κι εὐχαριστία καὶ δοξολογία στὸν Tριαδικό μας Θεό, ὁ Ὁποῖος ἐποίησε μὲ μᾶς μεγάλα καὶ θαυμαστά, ἔνδοξα καὶ ἐξαίσια. Tὸν εὐχαριστοῦμε.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, Θερινὸ Συναξάρι, Τόμος Α´.

Με το σώμα μας, να διάγουμε μέσα στον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, αλλά με τον νού μας να μεταφέρουμε όλη μας τη ζωή στον Ουρανό… Άνω σχώμεν τας καρδίας. Έχομεν προς τον Κύριον. Η εορτή της Αναλήψεως μας άνοιξε τον Ουρανό…
https://iconandlight.wordpress.com/2023/05/24/%ce%b7-%ce%b5%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%ce%ae%cf%88%ce%b5%cf%89%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%b9%ce%be%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bf-2/

Μετά την κοίμησή του θα συναριθμηθή με τους Αγίους. Εμείς είμαστε Άγγελοι του Θεού …, Άγιος Ιωάννης Τριανταφυλλίδης εκ Χαλδίας του Πόντου
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%bf%ce%af%ce%bc%ce%b7%cf%83%ce%ae-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%b8%ce%bc%ce%b7%ce%b8%ce%ae-%ce%bc%ce%b5/

Αγία Αλεξάνδρα – Αγάθη (Μελγκούνοβα) του Ντιβέγιεβο (1789)
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/12/24099/

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου

Ἀπολυτίκιον Παναγίας Χρυσοπηγῆς Σίφνου
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Οἱ ἐκ νόσων παντοίων καὶ ἐξ ἄλγους ὀχλούμενοι τῆς χαριτοβρύτου Παρθένου τῇ Πηγῇ νῦν προσέλθωμεν· παρέχει γὰρ ἀφθόνους δωρεᾶς ἰάσεις τοῖς πιστοῖς παντοδαπάς· διὰ τοῦτο ἐκζητήσωμεν εὐλαβῶς Αὐτῆς τὴν χάριν κράζοντες· Δόξα τῇ Ζωοδόχῳ σου Πηγῇ· δόξα τοῖς θαυμασίοις σοῦ· δόξά σοι ὡς χορηγοῦσα ἐσαεὶ ῥεῖθρα ἰάσεων.

Ἰδιόμελον. Ἦχος αʹ.

Ἀνελθὼν εἰς οὐρανούς, ὅθεν καὶ κατῆλθες, μὴ ἐάσης ἡμᾶς ὀρφανοὺς Κύριε· ἐλθέτω σου τὸ Πνεῦμα, φέρον εἰρήνην τῷ κόσμῳ· δεῖξον τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων, ἔργα δυνάμεώς σου, Κύριε φιλάνθρωπε.

Ὁ Οἶκος.

Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοῒ παραχωροῦντες, δεῦτε ἀνανήψωμεν, καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν, ὄμματα καὶ νοήματα· πετάσωμεν τὰς ὄψεις ὁμοῦ καὶ τὰς αἰσθήσεις, ἐπὶ τὰς οὐρανίους πύλας οἱ θνητοί· νομίσωμεν εἶναι τοῦ Ἐλαιῶνος εἰς ὄρος, καὶ ἀτενίζειν τῷ λυτρουμένῳ ἐπὶ νεφέλης ἐποχουμένῳ· ἐκεῖθεν γὰρ ὁ Κύριος εἰς οὐρανοὺς ἀνέδραμεν· ἐκεῖ καὶ ὁ φιλόδωρος τὰς δωρεὰς διένειμε τοῖς Ἀποστόλοις αὑτοῦ, καλέσας ὡς Πατήρ, καὶ στηρίξας αὐτούς· ὁδηγήσας ὡς υἱούς, καὶ λέξας πρὸς αὐτούς· Οὐ χωρίζομαι ὑμῶν. Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. βʹ.

Αἰνεῖτε τὸν Κύριον, πάντα τὰ ἔθνη, ἐπαινέσατε αὐτόν, πάντες οἱ λαοί.

Κύριε, οἱ Ἀπόστολοι ὡς εἶδόν σε, ἐν νεφέλαις ἐπαιρόμενον, ὀδυρμοῖς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνοῦντες ἔλεγον· Δέσποτα, μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, οὓς διʼ οἶκτον ἠγάπησας δούλους σου, ὡς εὔσπλαγχνος· ἀλλʼ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν, τὸ πανάγιόν σου Πνεῦμα, φωταγωγοῦν τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δέσποτα, μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, ἀλλ’ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν, τὸ πανάγιόν σου Πνεῦμα.

Εὐαγγέλιον τῆς Ἑορτῆς τῆς Ἀναληψεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
(κδ´ 36-53)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἐκ νεκρῶν ἔστη ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν. Πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τί τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατί διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐπέδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. Ἔτι δὲ ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς καὶ θαυμαζόντων εἶπεν αὐτοῖς· Ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; Οἱ δὲ ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου, καὶ λαβὼν ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· Οὗτοι οἱ λόγοι οὓς ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς ἔτι ὢν σὺν ὑμῖν, ὅτι δεῖ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς περὶ ἐμοῦ. Τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς, καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὅτι Οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ Ἱερουσαλήμ. Ὑμεῖς δέ ἐστε μάρτυρες τούτων. Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους. Ἐξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης, καὶ ἦσαν διὰ παντὸς ἐν τῷ ἱερῷ αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. Ἀμήν.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

Αδελφοί μου, ποτέ ας μην επιδιώξουμε την ειρήνη με τους αδίκους, ενάντια στην δικαιοσύνη! Αντίθετα, ας αναζητούμε πάντα την ειρήνη με τον Θεό, και μάλιστα με καθαρή συνείδηση. Θεέ μου, βοήθησέ μας, έτσι ώστε να έχουμε πάντα μια τέτοια ειρήνη! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ ο Αγιορείτης

Συναξάριον
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τετάρτῃ, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε.

Στίχοι
Γυνή, βαλοῦσα σώματι Χριστοῦ μύρον,
Τὴν Νικοδήμου προὔλαβε σμυρναλόην.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Κύριος είναι λαμπρότερος από τον ήλιο και καθαρότερος από το κρύσταλλο, γι’ αυτό και μέσα Του δε χωρούσε υποκρισία.

Ο κόσμος δεν καρφώνει στον σταυρό εκείνον που συμφιλιώνει την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι και το καλό με το κακό. Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν εξίσωσε, δεν ανακάτωσε, δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται… ιεραποστολικές επιστολές Α΄, Εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 113

***

Ομιλία
για τη συμφιλίωση των φαύλων μέσω του κακού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ἐγένοντο δὲ φίλοι ὅ τε ῾Ηρῴδης καὶ ὁ Πιλᾶτος ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ μετ᾿ ἀλλήλων· προϋπῆρχον γὰρ ἐν ἔχθρᾳ ὄντες πρὸς ἑαυτούς. (Λουκά 23:12).

Στην αισχύνη και τον εξευτελισμό Του από τους εχθρούς Του, ο Δίκαιος Κύριος τους ευεργετεί, τους συμφιλιώνει. Είναι αλήθεια, στην περίπτωση αυτή, ότι η συμφιλίωση τους δεν δημιούργησε αμοιβαία συνεργασία για κάποια καλή πράξη, αλλά την από κοινού δίωξη του Δικαίου Ενός. Τουλάχιστον η φλόγα του μίσους μεταξύ τους καταλάγιασε και έσβησε. Αυτό συνέβη εξαιτίας του Ενός Δικαίου.

Ο Πιλάτος και ο Ηρώδης ήταν εχθροί. Αλλά την ημέρα εκείνη, που ο Σωτήρας οδηγήθηκε ενώπιόν τους να δικαστεί, αυτοί [ο Πιλάτος και ο Ηρώδης] συμφιλιώθηκαν. Ο Βασιλεύς της Ειρήνης έφερε την ειρήνη ανάμεσα στα αντίπαλα μέρη, ειρήνη που βοήθησε να φτιάξουν έναν Σταυρό για Αυτόν. Αλλά Εκείνος, έγινε πρόθυμα θυσία για τις αμαρτίες των πολλών.

Ακόμη και σήμερα, κοινοί εχθροί κάνουν ειρήνη μεταξύ τους, όταν το κρίνουν αναγκαίο για να επιτεθούν και να καταδικάσουν τον Κύριο. Υπάρχουν πολλοί που σκοτώνουν ο ένας τον άλλο, μέχρι που κάποιος τους αναφέρει το όνομα του Κυρίου. Μόλις ακούσουν αυτό το Όνομα, σιγά-σιγά ειρηνεύουν μεταξύ τους, προκειμένου να επιτεθούν μαζί στο Άγιο Όνομα Του. Για τους αδίκους είναι πιο εύκολο να ανέχονται τους αδίκους, παρά να ανέχονται τους δικαίους. Είναι πιο εύκολο για τους αδίκους να έρθουν σε συνενόηση και συμφιλίωση με τους αδίκους παρά με τους δικαίους.

Σε ορισμένες χώρες, ακόμη και οι πιο φιλόνικες ομάδες επιδιώκουν τη συμφιλίωση μεταξύ τους, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο για να αποφασίσουν ποια θέση θα πρέπει να έχει στο κράτος τους ο Κύριος Ιησούς Χριστός, – την πρώτη θέση, η οποία αρμόζει σ ‘Αυτόν, ή την τελευταία; Σε αυτά τα ερωτήματα ορκισμένοι εχθροί συμφιλιώνονται μεταξύ τους, ώστε στον Κύριος μας να δοθεί μόνο η τελευταία θέση. Έτσι, συνέβη και με τα αντίπαλα μέρη των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, που συμφιλιώθηκαν και συνεργάστηκαν εναντίον του Χριστού.

Γιατί συμβαίνει Αυτός, ο Άμωμος, ο πιο Απαραίτητος στη ζωή μας να τοποθετείται στην τελευταία θέση; Επειδή, σύμφωνα με τη σκέψη τους, τότε θα δοθεί σε αυτούς η πρώτη θέση! Το ίδιο κίνητρο υπήρχε μεταξύ ορκισμένων εχθρών, – των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων, – όταν έκριναν αναγκαίο να επιδιώξουν τον θάνατο του Χριστού. Το ίδιο κίνητρο προκάλεσε την συμφιλίωση μεταξύ του Πιλάτου και του Ηρώδη, όταν θεώρησαν απαραίτητο να κρίνουν ότι ο Χριστός έπρεπε να θανατωθεί.

Ω αδελφοί μου, ποτέ ας μην επιδιώξουμε την ειρήνη με τους αδίκους, ενάντια στην δικαιοσύνη! Αντίθετα, ας αναζητούμε πάντα την ειρήνη με τον Θεό, και μάλιστα με καθαρή συνείδηση.
Θεέ μου, βοήθησέ μας, έτσι ώστε να έχουμε πάντα μια τέτοια ειρήνη!

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας. Αμήν!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάρτιος). .
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-13-march-26.html

***

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ ο Αγιορείτης

Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.

Όταν κατηγορείται κανείς από τους ανθρώπους, να το αντιμετωπίζει με σιωπή, διότι, όπως λέγει ο Ιωάννης της Κλίµακος, η σιωπή του Χριστού κατήσχυνε τον Πιλάτο.

– Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός άµωµος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Ησ. νγ’ 7). Όταν εξασκήσουμε βία στην βία, δεν κάνουμε τίποτε. Η μαρτυρική (σιωπηλή) στάση θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια νίκης.

Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αµαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγµένοι… » (Ματθ. ε10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί. Η αυτάρκεια σταματά κάθε πνευματική πρόοδο.
– Όταν ο άνθρωπος περιφρονείται, τότε είναι ελεύθερος. Αυτό συμβαίνει και στο Μοναστήρι. Όταν τον περιφρονούν μπορεί να ζει ησυχαστικά. Όταν κάποιος θεωρείται σπουδαίος, τότε κρίνεται αυστηρά από τους άλλους μοναχούς, αλλά και ο ίδιος προσέχει να µή χαθεί η καλή ιδέα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Έτσι δεν είναι ελεύθερος.
Οι Χριστιανοί θα είναι πάντοτε παρεξηγημένοι από τους γύρω τους ανθρώπους.

Πολλές φορές αισθάνθηκα τον εαυτό μου σταυρωμένο πάνω σε αόρατο σταυρό…. Σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν πήγαινα, υπήρχε κάποιος που θα φώναζε από τον πόνο. Αυτό μου αποκάλυψε τα παθήματα των σύγχρονων ανθρώπων, των συντετριμμένων από την αγριότητα του περιβόητου πολιτισμού μας. Η κολοσσιαία κρατική μηχανή, παρόλο που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους, έχει εντούτοις χαρακτήρα απρόσωπης, για να μην πω απάνθρωπης συσκευής, η οποία με αδιαφορία καταπιέζει εκατομμύρια ανθρωπίνων υπάρξεων. Ανίσχυρος να αλλάξω τα κατ’ ουσίαν ανυπόφορα και όμως νόμιμα εγκλήματα της κοινωνικής ζωής των λαών, κατά την έξω από κάθε ορατή εικόνα προσευχή μου αισθάνθηκα την παρουσία του εσταυρωμένου Χριστού. Ζούσα πνευματικά το Πάθος Του τόσο καθαρά, ώστε η φυσική όραση του ‘’υψουμενου εκ της γης’’ (Ιωαν. 12, 32) δεν θα ενίσχυε καθόλου τη συμμετοχή μου στον πόνο Του…..

Ζούμε και πάλι στην ατμόσφαιρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. Α΄ 29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανό, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθά.
Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανέναν από αυτούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνη εύκολα. Είθε ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων».
Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαίτερη ευλογία ή ακόμη και εκλογή. Ο πάσχων δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση μετά τον Ιησού Χριστό, εισάγεται στη σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Πεθαίνοντας μαζί με Αυτόν και εν Αυτώ, ήδη από εδώ προγευόμαστε την ανάσταση.
Ο Κύριος έπαθε για όλους εμάς. Τα παθήματά Του καλύπτουν όλες τις ασθένειες της ζωής μας μετά την πτώση του Αδάμ. Για να γνωρίσουμε όπως πρέπει τον Χριστό, είναι απαραίτητο να συμμετάσχουμε κι εμείς στα παθήματά Του και να βιώσουμε, αν είναι δυνατόν, το παν, όπως και Αυτός ο Ίδιος. Έτσι και μόνο έτσι γνωρίζεται ο Χριστός – Αλήθεια, δηλαδή υπαρξιακά, όχι αφηρημένα, όχι με ψυχολογική η θεωρητική πίστη που στερείται βιωματικής πείρας.
Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής,Δ’ για την εμπονη προσευχή ,έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας.

***

Υποκρισία
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Οι Προφήτες και οι Δίκαιοι εφοβούντο τον Θεό και αγαπούσαν τον λαό τους, ενώ οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς, οι υποκριτές, δεν φοβούνται τον Θεό και μισούν τον λαό τους.
Ο Ιησούς ευσπλαγχνίζετο μέχρι δακρύων τον λαόν Του (βλ. Ματθ. ιε΄ 32.Μαρκ. η΄ 2), τον οποίον οι Αρχιερείς και οι Άρχοντες εξαπατούσαν, έβριζαν και εκδικούνταν χωρίς έλεος. Σε προηγούμενό Του κήρυγμα, ο Χριστός κήρυξε ανοικτά πόλεμο κατά της υποκρισίας τους.
Καθώς ο Υιός του Θεού ήταν μεταξύ των ανθρώπων και ο καιρός περνούσε, αύξανε τον πόλεμό Του κατά της υποκρισίας εξευτελίζοντάς την, και της υποκρισίας των θρηκευτικών αρχηγών του καιρού εκείνου, εξευτελίζοντάς τους ενώπιόν τους και ενώπιον όλου του λαού Του.

Ποτέ δεν εξευτέλισε οποιουσδήποτε αμαρτωλούς τόσο πολύ, όσο εξευτέλισε τους υποκριτές. Τελικά, ο εξευτελισμός της υποκρισίας από τον Ιησού, κοντά στο τέλος πλεόν της επιγείου παραμονής Του, μετεβλήθη σε φοβερή βροντή, η οποία κυριολεκτικά άστραψε και βρόντηξε. Δεν πρέπει να ξαφνιάζη τούτο αυτούς που γνωρίζουν, ότι ο Ιησούς δεν απευθύνθηκε μόνον σε μια γενιά ανθρώπων, αυτήν της εποχής Του, αλλά προς όλες τις γενεές έως τέλους του κόσμου.

Καθώς εξευτέλιζε τους ιουδαίους υποκριτές πρόσωπο προς πρόσωπο, εξευτέλιζε όλους τους υποκριτές όλων των εποχών όλων των γενεών.

Γιατί άραγε ο Ιησούς κτύπησε τόσο σκληρά και ανελέητα ειδικά την υποκρισία; Διότι, η υποκρισία είναι ένα σατανικό ψέμα, η υποκρισία είναι σατανική εξ αρχής είναι το ζιζάνιο που έσπειρε ο σατανάς σε όλες τις σοδειές του Θεού στην γη: στην καρδιά του ανθρώπου, στο σπίτι του, στον γάμο του, στην παρέα των φίλων του, στον λαό του και στο έθνος, στην πολιτική και στο εμπόριο, στην λύπη και στην χαρά, παντού, σε όλες τις εποχές και τους πολιτισμούς. Κανένας πολιτισμός δεν κατάφερε να ξερριζώση το ζιζάνιο της υποκρισίας, αλλά αυτό κατώρθωσε να αφανίση πολλούς από αυτούς. Αν ένας πολιτισμός έλαμπε με εξωτερική αίγλη, όπως ο Ευρωπαϊκός και ο Ιαπωνικός, αυτό δεν σημαίνει ότι είχε καταστρέψει την υποκρισία, παρά ότι την είχε υποκρύψει πιο επιδέξια κάτω από το κέλυφός του, που δεν είχε γραμμένο πάνω το όνομα του Ιησού Χριστού, όπως συμβαίνει με τα Πασχαλινά αυγά στα Βαλκάνια. Μάλλον, έγραφε στο δικό του κέλυφος: ευγένεια, τρόποι, σοφιστεία, λόγους δηλαδή που οι δαίμονες δεν φοβούνται, και έτσι το ζιζάνιο της υποκρισίας, ανεμπόδιστο, βλάστανε οργιαστικά.

Ο Ιησούς Χριστός, ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού, διεκήρυξε εξ αρχής δύο πολέμους: κατά του σατανά και κατά της υποκρισίας. Οι άνθρωποι Τον αγαπούσαν και Τον τιμούσαν με τεράστιο θεοφοβούμενο σεβασμό, ως Σωτήρα. «Εν γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων, και ούχ ως οι γραμματείς» (Ματθ. ζ΄ 29).

***

Γιατί ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα;.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

«Τότε, αφού πήγε στους αρχιερείς ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, είπε, τι θέλετε να μου δώσετε για να σας τον παραδώσω;»[…]
Και ακριβώς όταν η πόρνη μετανοούσε, όταν καταφιλούσε τα πόδια του Κυρίου, τότε πρόδιδε το Δάσκαλο ο μαθητής. Γι’ αυτό είπε «τότε», για να μην κατηγορήσεις για αδυναμία το Δάσκαλο, όταν βλέπεις τον μαθητή του να τον προδίδει. Γιατί τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη του Δασκάλου, ώστε να πείθει να Τον ακολουθούν ακόμη και οι πόρνες.
Θα αναρωτιόταν όμως κανείς, Εκείνος που είχε τη δύναμη να μεταστρέφει τις πόρνες και να τις κάνει να Τον ακολουθούν, δεν κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του μαθητή του; Είχε τη δύναμη να κερδίσει το μαθητή, αλλά δεν επιθυμούσε να τον μεταβάλει αναγκαστικά στο καλό, ούτε με τη βία να τον προσελκύσει κοντά Του. «Τότε, αφού πήγε». Και το «αφού πήγε» αυτό δεν στερείται κάποιας σημασίας. Γιατί δεν κάλεσαν οι αρχιερείς τον Ιούδα, ούτε αναγκάστηκε, ούτε υποχρεώθηκε, αλλά ο ίδιος μόνος του κι ελεύθερα γέννησε την πονηρή αυτή σκέψη κι έβγαλε αυτή την απόφαση, χωρίς να έχει κανέναν σύμβουλο σ’ αυτό το πονηρό του έργο. «Τότε, αφού πήγε …; ένας από τους δώδεκα».
Τι σημαίνει το «ένας από τους δώδεκα»; Και αυτός ο λόγος «ένας από τους δώδεκα» δείχνει πως η κατηγορία του Ιούδα είναι πολύ μεγάλη. Γιατί ο Ιησούς είχε και άλλους μαθητές, εβδομήντα συνολικά. Αλλά εκείνοι βρίσκονταν σε δεύτερη θέση και δεν απολάμβαναν τόση τιμή, ούτε είχαν τόση οικειότητα με τον Διδάσκαλο, ούτε γνώριζαν τόσο τα μυστικά Του όσο οι δώδεκα. Αυτοί προπάντων ήταν οι εκλεκτοί, αυτοί αποτελούσαν τον στενό κύκλο του Βασιλιά, αυτοί αποτελούσαν την ομάδα που ήταν κοντά στο Δάσκαλο, και από αυτήν ξεπήδησε ο Ιούδας.
Για να μάθεις, λοιπόν, ότι δεν Τον πρόδωσε απλώς κάποιος από τους μαθητές Του, αλλά ένας από τους εκλεκτούς Του, γι’ αυτό αναφέρει ο Ευαγγελιστής το «ένας από τους δώδεκα». Και δε ντρέπεται ο Ματθαίος να το αναφέρει. Αλλά για ποιο λόγο να ντραπεί; Το αναφέρει για να μάθεις πως παντού και πάντα λένε οι Ευαγγελιστές την αλήθεια και δεν αποκρύπτουν τίποτα, ακόμη και αυτά που θεωρούνται αξιοκατάκριτα. Γιατί αυτά που φαίνονται πως είναι αξιοκατάκριτα, αυτά αποδεικνύουν τη φιλανθρωπία του Κυρίου. Ότι δηλαδή προσέφερε τόσα πολλά αγαθά στον προδότη, το ληστή, τον κλέφτη (τον Ιούδα) και συνέχιζε μέχρι την τελευταία στιγμή να τον έχει κοντά Του. Και μάλιστα τον νουθετούσε και τον συμβούλευε και τον φρόντιζε με κάθε τρόπο.
Αν εκείνος δεν έδινε σημασία, δεν φταίει ο Κύριος. Και μάρτυρας είναι η πόρνη, και μη πολυπαίρνεις θάρρος προσέχοντας τον Ιούδα. Γιατί και τα δύο αυτά είναι ολέθρια, και το υπέρμετρο θάρρος και η απελπισία (απόγνωση). Γιατί το υπέρμετρο θάρρος κάνει να πέσει κάτω αυτός που στέκεται όρθιος, και η απελπισία εμποδίζει να σηκωθεί αυτός που έχει πέσει. Γι’ αυτό και ο Παύλος συμβούλευε λέγοντας: «Αυτός που νομίζει πως στέκεται, ας προσέχει μην πέσει».
Έχεις τα παραδείγματα και των δύο πως έπεσε δηλαδή ο μαθητής, που νόμιζε πως στεκόταν όρθιος, και πως σηκώθηκε η πόρνη που είχε πέσει. Η σκέψη μας εύκολα παρασύρεται και η θέλησή μας είναι ευμετάβλητη. Γι’ αυτό πρέπει να διαφυλάσσουμε και να οχυρώνουμε τον εαυτό μας από παντού.[…]
«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πες μου Ιούδα, αυτά σου έμαθε ο Χριστός; Γι’ αυτό το λόγο δεν έλεγε, «μην αποκτήσετε χρυσά νομίσματα, ούτε ασημένια, ούτε χάλκινα που να τα φυλάγετε στις ζώνες σας», θέλοντας να περιορίσει από πιο μπροστά τη φιλαργυρία σου;[…]
«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πολύ σκληρά είναι τα λόγια αυτά. Πες μου, μπορείς εσύ να παραδώσεις Εκείνον που συγκρατεί τα πάντα, που εξουσιάζει τους δαίμονες, που διατάσσει τη θάλασσα και είναι ο Κύριος όλων όσων υπάρχουν στη φύση; Για να περιορίσει λοιπόν τη παραφροσύνη του και για να δείξει πως αν δεν ήθελε, δεν θα προδιδόταν, άκουσε τι κάνει. Κατά την ώρα ακριβώς της προδοσίας, όταν ήρθαν εναντίον Του κρατώντας ξύλα, λαμπάδες και πυρσούς, τους λέει: «Ποιόν ζητάτε;» και δεν γνώριζαν Εκείνον που επρόκειτο να συλλάβουν. Τόσο πολύ έλειπε η δύναμη από τον Ιούδα στο να παραδώσει τον Κύριο, ώστε δεν Τον έβλεπε τη στιγμή που επρόκειτο να Τον παραδώσει, ενώ ήταν παρών, και όλα αυτά τη στιγμή που υπήρχαν τόσες λαμπάδες και τόση φωτοχυσία.

Αυτό βέβαια υπαινίχθηκε και ο Ευαγγελιστής λέγοντας ότι είχαν λαμπάδες και πυρσούς και δεν τον έβλεπαν. Και κάθε ημέρα του το υπενθύμιζε και με λόγια και με έργα, ότι δηλαδή δεν θα μπορέσει να Τον προδώσει στα κρυφά. Και μάλιστα δεν του έκανε (ο Κύριος) παρατηρήσεις φανερά μπροστά σε άλλους, για να μην τον κάνει πιο αδιάντροπο, ούτε πάλι αποσιωπούσε τα σφάλματά του, για να μην νομίζει ότι περνούν απαρατήρητα και επιχειρήσει άφοβα την προδοσία, αλλά διαρκώς έλεγε: «Ένας από εσάς θα με παραδώσει», δεν τον φανέρωσε όμως.
Είπε πολλά (ο Κύριος) και για την κόλαση, πολλά και για τη Βασιλεία των ουρανών και απέδειξε τη δύναμη που είχε και για τα δύο, και για να τιμωρεί τους αμαρτωλούς και για να ανταμείβει τους δικαίους. Αλλά εκείνος (ο Ιούδας) όλα αυτά τα περιφρόνησε, ο Θεός όμως δεν τον ανακάλεσε με τη βία από αυτό που αποφάσισε. Επειδή λοιπόν μας δημιούργησε ελεύθερους να διαλέγουμε τις κακές η τις ενάρετες πράξεις, επιθυμεί να είμαστε καλοί με τη θέλησή μας. Γι’ αυτό αν εμείς δεν θέλουμε, ούτε μας πιέζει ούτε μας αναγκάζει.
Επειδή αυτός που γίνεται με τη βία ενάρετος, δεν είναι δυνατόν να είναι ενάρετος. Αφού λοιπόν κι εκείνος ήταν ελεύθερος να διαλέξει και ήταν σε θέση να μην υποστεί βία για να κλίνει προς τη φιλαργυρία, γι’ αυτό τυφλώθηκε η σκέψη του, πρόδωσε τη σωτηρία του και είπε: «Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Επικρίνοντας τη διανοητική του τύφλωση και την αναισθησία, ο Ευαγγελιστής λέει ότι την ώρα που πήγαν να συλλάβουν τον Κύριο, βρισκόταν μαζί τους και ο Ιούδας, εκείνος που είπε «τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω».
Και όχι μόνο από αυτό είναι δυνατόν να δούμε τη δύναμη του Χριστού, αλλά και απ’ ότι μόλις Εκείνος απλώς μίλησε, απομακρύνθηκαν κι έπεσαν κάτω. Επειδή όμως ούτε μ’ αυτόν τον τρόπο δεν σταμάτησαν το επαίσχυντο έργο τους, παραδίνεται αμέσως σαν να έλεγε: Εγώ έκανα το καθήκον μου, αποκάλυψα τη δύναμή μου και απέδειξα ότι επιχειρείτε πράγματα ακατόρθωτα. Θέλησα να περιορίσω την κακία σας, αλλά επειδή εσείς δεν θελήσατε και επιμένετε στην παραφροσύνη σας, να, σας παραδίνομαι.
Τα ανέφερα όλα αυτά, για να μην κατηγορήσουν μερικοί τον Χριστό, και πούν: γιατί δεν μετέστρεψε τον Ιούδα;
http://alopsis.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1-%CE%AC/

Ἀλλ’ ὁ τῷ, νοητῷ μύρῳ χρισθείς, Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν ἐπιῤῥύτων παθῶν ἐλευθέρωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἅγιος, καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.

Ω αγία, καθαρή αγάπη, την οποία τόσο πολύ εκτίμησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, στην τρυφερή ψυχή της περιφρονημένης αμαρτωλής, την οποία τόσο λίγο έχουμε και την οποία πρέπει να μιμηθούμε! Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/27/%cf%89-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b1%cf%81%ce%ae-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb/

Μην φοβάστε! Προσκολληθείτε με εμπιστοσύνη στον Χριστό, τον Κύριο μας… Νικηφόρε Κύριε, στήριξέ μας με τη δύναμη και το έλεός Σου.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/13/74437/

Νύκτα, βαρειά νύκτα έχει καλύψει την Ευρώπη. Κρημνίζονται τα είδωλα της Ευρώπης… Αλίμονο στον άνθρωπο που θα πα­ραδοθεί στο σατανά και θα γίνει όργανό του. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/14/%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b4%ce%bf%ce%b8%ce%b5/

Πρέπει ο άνθρωπος να έχει Θεϊκή καθαρότητα σήμερα, για να μη ξεγελασθεί από τα σημεία των καιρών. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/15/17023/

Πόσο μας αγαπά ο Κύριος! …μας αγαπά πέρα από κάθε κρίση, μέχρι θανάτου.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/03/22617/

Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη Εσπέρας: Ακολουθία του Νυμφίου,
(Όρθρος της Αγίας και Μεγάλης Τετάρτης)
http://graeca.mrezha.net/glt/texts/Tri/t94.htm
http://graeca.mrezha.net/glt/

Κανών α’, ᾨδὴ γ’, Τριῳδίου
Ἦχος β’
Ὁ Εἱρμὸς

«Τῆς Πίστεως ἐν πέτρᾳ με στερεώσας, ἐπλάτυνας τὸ στόμα μου ἐπ’ ἐχθρούς μου· εὐφράνθη γὰρ τὸ πνεῦμά μου ἐν τῷ ψάλλειν, οὐκ ἔστιν ἅγιος, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Ἐν κενοῖς τὸ συνέδριον τῶν ἀνόμων, καὶ γνώμῃ συναθροίζεται κακοτρόπῳ, κατάκριτον τὸν ῥύστην σε ἀποφῆναι Χριστέ, ᾧ ψάλλομεν· Σὺ εἶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλήν σου Κύριε.

Τὸ δεινὸν βουλευτήριον τῶν ἀνόμων, σκέπτεται, θεομάχου ψυχῆς ὑπάρχον, ὡς δύσχρηστον τὸν δίκαιον ἀποκτεῖναι, Χριστόν, ᾧ ψάλλομεν· Σὺ εἶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἅγιος, πλήν σου Κύριε.

Καταβασία
«Ψυχαῖς καθαραῖς, καὶ ἀρρυπώτοις χείλεσι, δεῦτε μεγαλύνωμεν τὴν ἀκηλίδωτον, καὶ ὑπέραγνον Μητέρα τοῦ Ἐμμανουήλ, δι’ αὐτῆς τῷ ἐξ αὐτῆς, προσφέροντες πρεσβείαν τεχθέντι. Φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ σῶσον ἡμᾶς».

Ἦχος πλ. α’

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἦχος πλ. α’

Ὢ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! ἐθεώρει τὴν Πόρνην φιλοῦσαν τὰ ἴχνη, καὶ ἐσκέπτετο δόλῳ, τῆς προδοσίας τὸ φίλημα· ἐκείνη τοὺς πλοκάμους διέλυσε, καὶ οὗτος τῷ θυμῷ ἐδεσμεῖτο, φέρων ἀντὶ μύρου, τὴν δυσώδη κακίαν· φθόνος γὰρ οὐκ οἶδε, προτιμᾶν τὸ συμφέρον. Ὢ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! ἀφ’ ἧς ῥῦσαι ὁ Θεὸς τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δόξα…
Ἦχος β’

Ἡ ἁμαρτωλὸς ἔδραμε πρὸς τὸ μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, τοῦ μυρίσαι τὸν εὐεργέτην, καὶ τῷ μυρεψῷ ἐβόα· Δός μοι τὸ μύρον, ἵνα ἀλείψω κᾀγὼ τὸν ἐξαλείψαντά μου πάσας τὰς ἁμαρτίας.

Ἦχος πλ. δ’
Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει· καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις, ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Τροπάριον τῆς Προφητείας
Ἦχος β’
Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς

Σήμερον τὸ πονηρὸν συνήχθη συνέδριον, καὶ κατὰ σοῦ κενὰ ἐμελέτησε, σήμερον ἐκ συμφώνου, τὸν βρόχον Ἰούδας ἀρραβωνίζεται. Καϊάφας δὲ ἄκων ὁμολογεῖ, ὅτι εἷς ὑπὲρ πάντων ἀναδέχῃ τὸ πάθος ἑκούσιον. Λυτρωτὰ ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεὸς δόξα σοι. (Δίς)

Αν ο κάθε ένας από εμάς σημαίνει τόσα πολλά για τον Θεό, εάν Εκείνος αγαπάει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θυσιάσει την ζωή Του, – πως θα πρέπει λοιπόν να φερόμαστε στον πλησίον μας; Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ

Δορυμέδων, Σαββάτιος και Τρόφιμος, μάρτυρες στην Αντιόχεια Συρίας, εκ Συνάδων (278)
Ζωσιμάς οσιομάρτυς ερημίτης της Κιλικίας Μ. Ασίας (4ος αἰ.)
Ιγκόρ (Γεώργιος), μεγάλος πρίγκιπας του Τσερνιγκόφ και του Κιέβου (1147)
Θεόδωρος πρίγκιπας του Σμολένσκ και του Γιαροσλάβλ (1299) και τα παιδιά του Άγιοι Δαβίδ (1321) και Κωνσταντίνος (περ. 1322)
Νεομάρτυς Κωνσταντίνος (Γκολουμπέφ) του Μπογκορόντσκ, και δύο συμμάρτυρες αυτού (1918)
Μαρία (Mamontova-Shashin), παρθενομαρτυς στο Bamlag (1938)
Κοίμηση του Στάρετς Αλεξίου του Ερημητηρίου Ζωσιμά (1928).

Εορτάζουν στις 19 Σεπτεμβρίου

Κυριακή μετά την Ύψωση του Σταυρού
Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
4 Οκτωβρίου 1998

Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

Την ημέρα που θυμόμαστε τον Σταυρό του Κυρίου, πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή σ’ ο,τι είναι η Θειϊκή αγάπη. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο που θυσίασε τον Μονογενή του Υιό, ώστε κανείς άνθρωπος δεν θα πρέπει να λησμονηθεί και ν’ αγνοηθεί.

Αν είναι αλήθεια αυτό, πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον; Αν ο κάθε ένας από εμάς σημαίνει τόσα πολλά για τον Θεό, εάν Εκείνος αγαπάει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θυσιάσει την ζωή Του, ο θάνατός Του είναι ευπρόσδεκτος- πως θα πρέπει λοιπόν να φερόμαστε στον πλησίον μας;

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε εκ φύσεως, που με τόσους πολλούς τρόπους μοιάζουν με μας στο μυαλό, το συναίσθημα – αλλά είναι αυτό αγάπη; Αυτό σημαίνει ότι αγαπάμε αυτό το πρόσωπο σαν το πιο πολύτιμο πρόσωπο στα μάτια του Θεού και τα δικά μου, επειδή λαχταρώ να είμαι με τον Θεό, να μοιράζομαι τις σκέψεις Του, τη στάση Του απέναντι στη ζωή.

Και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που τους φερόμαστε με αδιαφορία, δεν ευχόμαστε κάτι κακό γι’ αυτούς – δεν υπάρχουν για μας! Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας σε τούτη τη συνάθροιση και για μήνες ας αναρωτηθούμε: «τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο για μένα;» – Τίποτα• απλά κάποιος που παρευρίσκεται στην ίδια εκκλησία, που πιστεύει στον ίδιο Θεό, που λαμβάνει την ίδια κοινωνία- και λησμονούμε ότι εκείνοι που λαμβάνουν την ίδια κοινωνία, έχουν γίνει μέρος του σώματος του Χριστού, ότι ο ίδιος ο Χριστός ζει μέσα τους, ότι θα πρέπει να στραφούμε σ’ αυτούς, να τους κοιτάξουμε, και να δούμε ότι αποτελούν ναό του Αγίου Πνεύματος, μια συνέχεια της Ενσάρκωσης.

Ας θέσουμε στον εαυτό μας σοβαρά και κρίσιμα ερωτήματα για το πως φερόμαστε και πως βλέπουμε τον διπλανό μας. Ας αφιερώσουμε όλη την εβδομάδα για να σκεφτούμε το ένα πρόσωπο μετά το άλλο και ας αναρωτηθούμε: «υπάρχει αγάπη στην καρδιά μου; » Όχι μια συναισθηματική αγάπη, αλλά μια αγάπη που μέσα στο φως του Θεού κάνει έναν άνθρωπο πολύτιμο, – πολύτιμο στο βαθμό που θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένος να δώσω την ζωή μου γι’αυτό το πρόσωπο. Και όταν την επόμενη εβδομάδα προσέλθουμε στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, ανάμεσα στα άλλα, ας φέρουμε, ενώπιον του Θεού, αυτό το ερώτημα: «Υπάρχει για μένα ο πλησίον; Τι σημαίνει για μένα; » Για τον Θεό είναι τα πάντα• εάν για μένα δεν είναι τίποτα, ποια είναι η θέση μου ενώπιον του Θεού; Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_188.htm
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=53579850184720698781Ελεημοσύνη στους κεκοιμημένους
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ακόμη και οι νεκροί αισθάνονται και γνωρίζουν τα καλά έργα που επιτελούνται υπέρ αυτών. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αμφιβάλλουν γι’ αυτό. Μια καλή πράξη διαδίδεται αστραπιαία στον ουράνιο κόσμο, σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

Κάποτε ένας αυτοκρατορικός υπάλληλος, ο Μαγιστριανός, εστάλη από τον αυτοκράτορα σε μια σημαντική αποστολή. Καθ’ οδόν, ο Μαγιστριανός είδε να κείτεται καταγής νεκρός και τελείως γυμνός ένας φτωχός άνθρωπος. Ο αξιωματούχος τον λυπήθηκε, έβγαλε το πουκάμισό του, έντυσε τον νεκρό και τον ενταφίασε με τιμή. Μετά από λίγο, ο Μαγιστριανός είχε ένα φοβερό ατύχημα: έπεσε από το άλογό του και έσπασε το πόδι του, και παρέμεινε κλινήρης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειδή η υγεία του επιδεινώθηκε, συγκεντρώθηκαν γύρω του αρκετοί γιατροί και αποφάσισαν ότι έπρεπε να ακρωτηριάσουν το πόδι του.

Εκείνο το βράδυ ο Μαγιστριανός δεν μπορούσε να κοιμηθεί, μόνον έκλαιγε και θρηνούσε. Ξαφνικά τα μεσάνυχτα ένας άνδρας εμφανίστηκε στο δωμάτιό του και τον ρώτησε: «Γιατί κλαις;». Ο Μαγιστριανός εξήγησε τη δεινή κατάστασή του και τότε ο άγνωστος άνδρας πήρε το μολυσμένο πόδι του, το έτριψε και αυτό θεραπεύτηκε.
«Για όνομα του Θεού, πες μου-ποιος είσαι;» ρώτησε ο Μαγιστριανός. Ο άγνωστος άνδρας απάντησε: «Κοίταξέ με, και δες, δεν είναι αυτό το πουκάμισό σου; Είμαι εκείνος που είδες γυμνό και νεκρό και έντυσες με αυτό το πουκάμισο. Ιδού λοιπόν, για την καλή σου πράξη ο Θεός με έστειλε να σε θεραπεύσω. Ευχαρίστησε τον Θεό!»
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Σεπτέμβριος), Εκδ. Αθως

***

Στάρετς Αλέξιος: χαμένος στην ειρήνη τού Θεού..

Κατά τη συνεδρίαση της Συνόδου του 1917 για την εκλογή πατριάρχη εκλήθη από την έρημο ένας φημισμένος ασκητής ο στάρετς Αλέξιος, για να τραβήξη από την κληρωτίδα το όνομα του νέου Πατριάρχη. Κληρώθηκε τότε ο μεγάλος Πατριάρχης Τύχων που αντιμετώπισε όλη τη βαρβαρότητα του νέου αθεϊστικού καθεστώτος.

Τους πρώτους µήνες, µέσα στη σύγχυση της επανάστασης άκουσε κόσµο να φωνάζει έξω από την εκκλησία στο Μοναστήρι του Chudov : «Η Ρωσία χάθηκε! Η Αγία Ρωσία χάθηκε»! Σ’ αυτό απάντησε: «Ποιος είναι αυτός που λέει ότι η Ρωσία χάθηκε, ότι έχει καταστραφεί; Όχι – όχι δεν έχει χαθεί, δεν έχει κατασραφεί και δεν πρόκειται να καταστραφεί, αλλά ο Ρωσικός λαός πρέπει να καθαρισθεί από τις αµαρτίες του µέσα από µεγάλες δοκιµασίες. Καθένας πρέπει να προσεύχεται και θερµά να µετανοεί. Αλλά η Ρωσία δεν καταστράφηκε και δεν θα καταστραφεί». (π.Σεραφείμ (Ρόουζ), Orthodox Russia, 1970, No1)

Για την προσωπικότητα του στάρετς Αλεξίου, του ταπεινού αυτού μοναχού, γράφει ένας νέος συγγραφέας :
«Ο Αλέξιος ζούσε σε απόλυτη μόνωση. Τρεφόταν με λίγο ψωμί και για νερό έπινε λίγο «αγιασμό». Αθέατος για όλους, εκτός από το Σάββατο, όταν άφηνε το ασκητήριο του για να μεταβή στην εκκλησία του μοναστηριού. Τότε ετίθετο στη διάθεση αυτών που ήθελαν να εξομολογηθούν και το έκανε αυτό με υπομονή μέχρι τα βαθειά μεσάνυχτα, ακούγοντας τις αγωνίες των πιστών, τις αμφιβολίες, τους φόβους τους.
Οι λόγοι του πάντοτε γλυκείς και ειρηνικοί, πράοι, γεμάτοι όμως από μια υπερφυσική δύναμη, έφερναν ψυχικό συγκλονισμό σε όσους τον άκουγαν. Διάβαζε τις ψυχές εκείνων που για πρώτη φορά τους έβλεπε. Πολλοί έφευγαν από κοντά του αναγεννημένοι εσωτερικά, συγκλονισμένοι με δάκρυα.

Περισσότερο από 80 χρόνια δινόταν ολόκληρος, μέχρις εξαντλήσεως, συχνά μέχρι το ξημέρωμα τής Κυριακής, σ΄όλες τις ψυχές που έρχονταν προς αυτόν απ΄όλες τις γωνιές της Ρωσίας. Και παρ όλη αυτή την κοπιαστική εξωτερική εργασία, αυτός έμενε απορροφημένος από τη σκέψη τού Θεού, βυθισμένος σε μια σιωπηλή προσευχή.
Μια τέτοια ημέρα, δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, μας φθάνει για να καταλάβουμε ολόκληρη τη ζωή του στάρετς Αλεξίου. Βλέπουμε εδώ την απάρνηση του κόσμου της αμαρτίας, την καθαρότητα της καρδιάς, την μεγάλη υπομονή, την σιωπή, την προσευχή. Η ψυχή που είχε γίνει ξένη προς τον κόσμο και σε κάθε ανθρώπινο είχε κατακτήσει την ειρήνη του Θεού. Όμως το πλήρες μέτρο της ειρήνης αυτής αφήνει να δη κανείς τον πνευματικό δρόμο που διανύθηκε, πιο καλά από μια λεπτομερή περιγραφή.
Χαμένος μέσα στην ειρήνη του Θεού, ο στάρετς Αλέξιος έζησε μέχρι την επανάσταση του Οκτωβρίου, και πέθανε μετά τις μεγάλες αναστατώσεις που έγιναν στην πατρίδα του, χωρίς να λάβη μέρος σ΄αυτές, χωρίς αυτές να τον θίξουν καθόλου.»
(Ντίβο Μπαρσόττι Ρωσικός Χριστιανισμός σ.39-40.στις φωτογραφίες ο όσιος γέροντας και το ερημητήριο του αγ.Ζωσιμά της περιοχής του Σμολένσκ όπου ασκείτο ο στάρετς)
ΠΗΓΗ.misha.pblogs.gr

Απολυτίκιον Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Ήχος α’.

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

Ἦχος β’

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η Ωραιότης της Εκκλησίας,Σταυρός βασιλεων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα,Σταυρός αγγέλων η δόξα,και των δαιμόνων το τραύμα

Σταυρός, αδικουμένων η παρρησία,
Σταυρός, πολεμουμένων η προστασία,
Σταυρός, αθλουμένων νίκος πάγχρυσον,
Σταυρός, πιστών το τρόπαιον,
Σταυρός, δαιμόνων ολέτης
και τρυχομένων προστάτης.

Ωδή θ’. Ο Ειρμός

Άπας γηγενής, σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δε, αΰλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τα ιερά θαυμάσια της Θεομήτορος, και βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε.

Τροπάρια

Ίθυνον ημών, Σταυρέ παμμακάριστε, των προσκυνούντων σε, προς τα εντολάς Χριστού, την ζωήν, ίνα σοι Χαίρε κράζωμεν· χαίρε κατάρας λύτρωσις, ως ταννυσθέντος σοι, του Κυρίου και κατάραν λύσαντος, ευλογίαν ημίν αντεισάξαντος.

Ήρθη επί γης, απάσης η δόξα σου, Σταυρέ και έπλησε, και τα επουράνια· διό σοι, Χαίρε αεί κραυγάζομεν· χαίρε, δι’ ου εσώθημεν, τα έθνη άπαντα, προσκυνούντες, Τριάδα αχώριστον, τον Πατέρα, Υιον συν των Πνεύματι.

Συ ει ο Σταυρός, δι’ ου πάλαι έσχισε, Μωσής την θάλασσαν· συ ει η εκφυήσασα, Ααρωνίτις η ράβδος τα κάρυα· συ το γλύκαναν ξύλον Μέρας τα νάματα· σοι βοώμεν· Χαίροις προφητόφθεγκτε, αυτουργέ τεραστίων εκάστοτε.

Όλης εκ ψυχής, το Χαίρέ σοι κράζομεν, Σταυρέ πανάγιε, και κατασφραγίζομεν, αυτούς, και πόλεις πλοία τε, και ιερά, και άπαντα τα εγχειρήματα, σου το θείον, όνομα χαράττοντες, πεποιθότες εν σοι και τροπούμενοι.