Το κλάμα του αρχιληστή. Κανείς ας μην απελπίζεται! Λίγες στιγμές αρκούν.

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τετάρτῃ, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε.

Στίχοι
Γυνή, βαλοῦσα σώματι Χριστοῦ μύρον,
Τὴν Νικοδήμου προὔλαβε σμυρναλόην.

O στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός (1788-1853).

Ήταν παράξενο να βλέπης – έχουν πη αυτόπτες μάρτυρες – πώς ο μακάριος [ο στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός] έκανε την εξομολόγηση των ανθρώπων που έρχονταν σ’ αυτόν.
Δεν ρωτούσε για τις αμαρτίες τους, όπως συνήθως κάνουν οι πνευματικοί, αλλά έχοντας ακουμπήσει τ’ αγιασμένα χέρια του πάνω στο κεφάλι του ανθρώπου που εξομολογούσε, κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, εκείνος ο ίδιος άρχιζε να απαριθμή όλες τις απόκρυφες αμαρτίες του.
Τότε ο εξομολογούμενος όχι μόνον έχυνε δάκρυα μετανοίας με συντριβή, αλλά και αυτές οι τρίχες της κεφαλής του σηκώνονταν όρθιες από τη φρίκη που τον καταλάμβανε και τη ντροπή του.
Από το βιβλίο ο «Στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός, ασκητής της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου», έκδοση Ιεράς Μονής «Παναγία του Έβρου».

***

Το κλάμα του αρχιληστή. 
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ.

Αλλά και οι αμαρτωλοί πού ειλικρινά μετανοούν, αξιώνονται του θείου ελέους, όπως φαίνεται από την επόμενη διήγηση.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαυρίκιου (582-602), ήταν στη Θράκη ένας αρχιληστής άγριος και σκληρός, πού οι αρχές δεν μπορούσαν να τον συλλάβουν. Ο αυτοκράτορας, ακούγοντας γι` αυτόν, του έστειλε τον επιστήθιο σταυρό του και του μήνυσε να μη φοβάται. Του συγχωρούσε όλα τα κακουργήματα πού είχε διαπράξει, φτάνει να διορθωνόταν. Ο ληστής κατανύχθηκε. Πήγε στον βασιλιά κι έπεσε στα πόδια του μετανοημένος. Και ο Μαυρίκιος, όπως είχε υποσχεθεί, τον συγχώρησε.
‘Ύστερ’ από λίγες μέρες ο ληστής αρρώστησε. Επειδή η κατάστασή του όλο και χειροτέρευε, τον έβαλαν στο νοσοκομείο του Αγίου Σαμψών. Τη νύχτα, στον ύπνο του, είδε το φοβερό κριτήριο του Κυρίου. Ξυπνώντας, κατάλαβε ότι πλησίαζε το τέλος του και άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα:
— Φιλάνθρωπε Κύριε, Εσύ που έσωσες τον όμοιό μου ληστή, στείλε και σ’ έμενα το έλεός Σου. Σου προσφέρω το επιθανάτιο κλάμα μου. Όπως δέχτηκες εκείνους πού ήρθαν την «ενδεκάτη ώρα», μολονότι τίποτα το σπουδαίο δεν έπραξαν, δέξου και τα δικά μου λιγοστά δάκρυα. Βάπτισέ με σ’ αυτά και καθάρισέ με από τίς αμαρτίες μου. Τίποτε’ άλλο μη μου ζητήσεις, γιατί δεν έχω καιρό- οι δανειστές πλησιάζουν γιά ν’ απαιτήσουν τα χρέη μου. Μην αναζητήσεις μέσα μου κανένα καλό- δεν πρόκειται να βρεις. Νυχτώθηκα πια, και με πρόλαβαν οι ανομίες μου. Αναρίθμητα είναι τα κακουργήματά μου. Όπως δέχτηκες τον πικρό κλαυθμό τού αποστόλου Πέτρου, έτσι δέξου και τον δικό μου, Φιλάνθρωπε, και ρίξε τα δάκρυά μου πάνω στο χρεόγραφο των αμαρτημάτων μου. Σβήσε τα όλα με το σφουγγάρι της ευσπλαχνίας Σου.

’Έτσι προσευχόταν γιά μερικές ώρες ο ληστής, σκουπίζοντας μ’ ένα μαντήλι τα δάκρυά του, ώσπου παρέδωσε το πνεύμα.
Την ώρα τού θανάτου του, ο αρχίατρος του νοσοκομείου, πού κοιμόταν στο σπίτι του, είδε το εξής όνειρο: Στο κρεβάτι του ληστή ήρθαν δαίμονες, σαν Αιθίοπες, με χαρτιά, όπου ήταν γραμμένα τα πολυάριθμα αμαρτήματά του. Μετά πλησίασαν δύο πανέμορφοι νέοι με μια ζυγαριά. Ήταν άγγελοι. Οι δαίμονες έβαλαν στον ένα δίσκο της ζυγαριάς τα χαρτιά με τίς αμαρτίες του ληστή.
Αμέσως ο δίσκος αυτός, βαραίνοντας, χαμήλωσε, ενώ ο άλλος ανέβηκε.
—     Δεν έχουμε εμείς να βάλουμε κάτι εδώ; αναρωτήθηκαν οι άγιοι άγγελοι.
—     Τί να έχουμε; είπε ο ένας απ’ αυτούς. Δεν είναι πάνω από δέκα μέρες πού σταμάτησε να σκοτώνει.
—     Ας ψάξουμε, ωστόσο, είπε ο άλλος, κάτι το καλό μπορεί να βρούμε.
Ψάχνοντας, βρήκαν το μαντήλι του ληστή ποτισμένο με τα δάκρυά του.
—     Ας το βάλουμε στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς μαζί με τη φιλανθρωπία τού Θεού, είπαν, και βλέπουμε…
Μόλις έβαλαν το μαντήλι στον δίσκο, αυτός βάρυνε τόσο, πού σήκωσε ψηλά τον άλλο με τίς αμαρτίες του ληστή. Οι άγγελοι αναφώνησαν χαρούμενοι:
—     Νίκησε η φιλανθρωπία του Θεού!
Πήραν, λοιπόν, μαζί τους την ψυχή του ληστή, ενώ οι δαίμονες έφυγαν ντροπιασμένοι με θρηνητικές κραυγές.
Ο γιατρός, ξυπνώντας, πήγε στο νοσοκομείο. Πλησιάζοντας στο κρεβάτι του ληστή, βρήκε το σώμα του ζεστό άλλά εγκαταλειμμένο ήδη από την ψυχή. Το μαντήλι του, μουσκεμένο από τα δάκρυα, ήταν απλωμένο πάνω στα μάτια του. Μαθαίνοντας από τούς άλλους άρρωστους αλλά τα σχετικά με τίς τελευταίες του ώρες, πήρε το μαντήλι και πήγε στον αυτοκράτορα Μαυρίκιο.
—     Βασιλιά μου, του είπε, ας δοξάσουμε τον Θεό. Σώθηκε ο ληστής!
Ωστόσο, όπως πολύ συνετά σημειώνει στο τέλος της διηγήσεως ο συντάκτης της, είναι πολύ καλύτερα να ετοιμάζει κανείς έγκαιρα τον εαυτό του γιά τη φοβερή ώρα του θανάτου με τη μετάνοια. Γιατί, παρατηρεί ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, «όποιος έχει ζυμωθεί πια με την κακία, από τη μακροχρόνια συνήθεια, μένει τελείως αδιόρθωτος» «Η κακή συνήθεια τυραννει πολλές φορές και τον άνθρωπο πού πενθεί» επισημαίνει με θλίψη ο μεγάλος διδάσκαλος των μοναχών.
Ας προσθέσουμε σ’ αυτά πώς η αληθινή μετάνοια προϋποθέτει ορθή πίστη και ακριβή —έστω και απλή— γνώση αυτής της πίστεως. Η αληθινή μετάνοια είναι ξένη προς κάθε αίρεση και κάθε διαφθορά του νου. Όσοι, λοιπόν, υιοθετούν τίς απόψεις των αιρετικών βιβλίων ή των κοσμικών περιοδικών γιά τις αρετές και τους κανόνες της ζωής, δεν μπορούν να έχουν αληθινή μετάνοια.
Σε τέτοια βιβλία και περιοδικά, πολλά θανάσιμα αμαρτήματα, πού οδηγούν στον άδη, παρουσιάζονται σαν ασήμαντα και συγγνωστά παραπτώματα και πολλά αμαρτωλά πάθη παρουσιάζονται σάν ελαφριές και ευχάριστες αδυναμίες. Υπάρχουν άνθρωποι πού παραδίνονται άφοβα σε τέτοια πάθη, ενώ βρίσκονται κιόλας μπροστά στις πύλες του θανάτου. Πόσο μεγάλη συμφορά είναι η άγνοια του Χριστιανισμού!
Ο Κύριος μας καλεί σε μετάνοια και σωτηρία ως την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής μας. Αυτή την τελευταία στιγμή είναι ακόμη ανοιχτή η θύρα της φιλανθρωπίας τού Θεού σ’ όποιον θελήσει να τη διαβεί. Κανείς ας μην απελπίζεται! Λίγες στιγμές αρκούν. 
Πρβλ. Αναστασίου πατριάρχου Αντιόχειας του Σιναΐτου, Λόγος εις τον έκτον ψαλμό (απόσπασμα). (Σ.τ.Μ.: Πρβλ. Ευχή του επί Μαυρίκιου βασιλέως αρχιληστού ψυχορραγοϋντος και σύν δάκρυσι γιά πολλοίς τε και πικροίς έπι πολλάς ώρας λέγοντος ταύτην [’Α. Δ. Σιμωνώφ, Μέγα Προσευχητάριο, έκδ. Πελεκάνος, Άθήναι  σελ. 440]).
Λόγος γιά τα πνεύματα-Λόγος γιά τον θάνατο: Ἅγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ. 
 ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ιερά Μονή Παρακλήτου.

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Με τα δάκρυα, φεύγει οποιοδήποτε κακό από την ψυχή.

Όταν κανείς δεν κλαίη με τα μάτια, δηλαδή δεν χύνη δάκρυα, είναι καλό να έχη μετάνοια στην καρδιά.

Τα δάκρυα είναι απαραίτητα στην προσευχή και γενικά στην πνευματική ζωή. Δεν χρειάζονται πολλά δάκρυα, αλλά έστω και μια σταγόνα με εσωτερικό καρδιακό πένθος. Αυτό το πένθος έχει μεγάλη σημασία. Είναι αδύνατη η κατάνυξη χωρίς δάκρυα. Τα δάκρυα είναι ένδειξη ότι ο νους ενώθηκε με την καρδιά εν Αγίω Πνεύματι, γι’ αυτό οι Πατέρες δίδουν μεγάλη σημασία στα δάκρυα κατά την προσευχή.

Προσπαθήστε να μην κατηγορείτε κανέναν, αλλά να προσεύχεσθε για τους άλλους.
Η καλύτερη μέθοδος για να διορθώσουμε την κατάσταση μέσα στην Εκκλησία είναι να προσευχόμαστε γι’ αυτήν με κλάμα. Ο Chavchavadze ένας άγιος της Γεωργιανής εκκλησίας, «αρπάχθηκε» στους ουρανούς, όπου είδε τους αγίους να κλαίνε για την Εκκλησία. Εκεί προσεύχονται για την Εκκλησία, και αυτή είναι η καλύτερη οδός για να διορθώσουμε τα πράγματα, όχι η οδός των κρίσεων, των μη σωστών ενεργειών, των συκοφαντιών, κλπ. Να έχετε λοιπόν μια σωστή, ευθεία θεώρηση των πραγμάτων και να ενεργείτε στην Εκκλησία με τρόπο εξίσου σωστό.
Να κλαίτε για την Εκκλησία. Να κλαίτε για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί για όλη την ανθρωπότητα; Διότι ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσεί…
Απόσπασμα από την ομιλία 29 «Η δωρεά της ενότητος, ο άνθρωπος και ο εθνικισμός» από το βιβλίο «Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Τόμος Α, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2014

Εἶναι ἀφελής ὃποιος νομίζει ὃτι μπορεῖ νά ἀκολουθήσει τά ἲχνη τοῦ Χριστοῦ χωρίς δάκρυα…. Ἀπολίθώθηκε ἡ καρδιά μας ἀπό τόν κτηνώδη ἐγωισμό της καί κάτι χειρότερο ἀκόμη, ἀπό τόν ὑπερήφανο σπασμό της…..
Τό πνευματικό πένθος εἶναι κατά τή φύση του διαφορετικό ἀπό τό ψυχικό. Συνδέεται μέ τήν ἀδειάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, στήν ὀδυνηρή θλίψη γιά τόν χωρισμό ἀπό Αὐτόν.. Τό πνευματικό πένθος καθαρίζει τόν ἂνθρωπο ἀπό τά θανατηφόρα πάθη, κι ἒτσι τόν ζωοποιεῖ ὃλον. Μέ καυτά δάκρυα ἀπαλλάσσεται ὁ νοῦς μας ἀπό τίς ἐμπαθεῖς εἰκόνες…
(Ἀρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σακχάρωφ) ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἒσσεξ Ἀγγλίας, 2010, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ, σ. 67)

Με το βαθύ πένθος αρχίζει η κάθαρση της καρδιάς. Τότε λαμβάνουμε μια νέα ενέργεια και φθάνουμε μέχρι την θεωρία του Φωτός.
Έτσι, όταν γινόμαστε “μηδέν”-χώμα, τότε γινόμαστε το υλικό για την νέα δημιουργία μας.

Να κλαίτε για να μην  ξηρανθούν οι καρδιές σας!

Ἀλλ’ ὁ τῷ, νοητῷ μύρῳ χρισθείς, Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν ἐπιῤῥύτων παθῶν ἐλευθέρωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἅγιος, καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.

Πόσο μας αγαπά ο Κύριος! …μας αγαπά πέρα από κάθε κρίση, μέχρι θανάτου.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/03/22617/

Αρκεί λίγος χρόνος βαθειάς συντριβής για να βρη η ψυχή το δρόμο της σωτηρίας.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/28/%ce%b1%cf%81%ce%ba%ce%b5%ce%af-%ce%bb%ce%af%ce%b3%ce%bf%cf%82-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b2%ce%b1%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%ac%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%b2%ce%ae%cf%82/

Ή θα αγαπάς τον Ιησούν, θα του πλένης τα πόδια με τα μύρα της αγάπης σου ή θα τον προδίδης. Τρίτη κατάστασις δεν υπάρχει.
https://iconandlight.wordpress.com/2023/04/11/%CE%AE-%CE%B8%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D-%CE%B8%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CF%80/

Ω αγία, καθαρή αγάπη, την οποία τόσο πολύ εκτίμησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, στην τρυφερή ψυχή της περιφρονημένης αμαρτωλής, την οποία τόσο λίγο έχουμε και την οποία πρέπει να μιμηθούμε! Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/27/%cf%89-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b1%cf%81%ce%ae-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb/

Εἰς τοὺς Α ἲ ν ο υ ς
Στιχηρὰ Ἰδιόμελα
Ἦχος α’

Σὲ τὸν τῆς Παρθένου Υἱόν, Πόρνη ἐπιγνοῦσα Θεὸν ἔλεγεν, ἐν κλαυθμῷ δυσωποῦσα, ὡς δακρύων ἄξια πράξασα. Διάλυσον τὸ χρέος, ὡς κᾀγὼ τοὺς πλοκάμους, ἀγάπησον φιλοῦσαν, τὴν δικαίως μισουμένην, καὶ πλησίον τελωνῶν σε κηρύξω, Εὐεργέτα φιλάνθρωπε.

Τὸ πολυτίμητον μύρον, ἡ Πόρνη ἔμιξε μετὰ δακρύων, καὶ ἐξέχεεν εἰς τοὺς ἀχράντους πόδας σου, καταφιλοῦσα· ἐκείνην εὐθὺς ἐδικαίωσας, ἡμῖν δὲ συγχώρησιν δώρησαι· ὁ παθῶν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἦχος πλ. α’

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Δόξα. Ἦχος βʹ.

Ἡ ἁμαρτωλὸς ἕδραμε πρὸς τὸ μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, τοῦ μυρίσαι τὸν εὐεργέτην, καὶ τῷ μυρεψῷ ἐβόα· Δὸς μοι τὸ μύρον, ἵνα ἀλείψῳ κἀγὼ τὸν ἐξαλείψαντά μου πάσας τὰς ἁμαρτίας.

Ἀπόστιχα
Ἦχος πλ. βʹ. Ἰδιόμελον.

Ἥπλωσεν ἡ πόρνη τὰς τρίχας σοὶ τῷ Δεσπότῃ, ἥπλωσεν Ἰούδας τὰς χεῖρας τοῖς παρανόμοις· ἡ μέν, λαβεῖν τὴν ἄφεσιν, ὁ δέ, λαβεῖν ἀργύρια. Διό σοι βοῶμεν, τῷ πραθέντι καὶ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς· Κύριε δόξα σοι

Ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον, καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον, τὸ μύρον βαστάζουσα, προσῆλθέ σοι βοῶσα· Μή με τὴν πόρνην ἀποῤῥίψῃς, ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου· μή μου τὰ δάκρυα παρίδῃς, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων· ἀλλὰ δέξαι με μετανοοῦσαν, ἣν οὐκ ἀπώσω ἁμαρτάνουσαν, Κύριε, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Δόξα· καὶ νῦν.
Ἦχος πλ. δʹ.
Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νυξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ. Κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλῖνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Μιά σταγόνα μπορεί να αγιάσει ολόκληρο ωκεανό. Και ένας που προσεύχεται για τη χώρα μπορεί να σώσει όλες τις πόλεις και τα χωριά. Πάντα και για όλα, ακόμα και για τις θλίψεις, να ευγνωμονείς τον Κύριο και την Παναγία. Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσας

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Γ´ (3ῃ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νικήτα τοῦ ὁμολογητοῦ, ἡγουμένου τῆς μονῆς τοῦ Μηδικίου. (†824)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωσὴφ τοῦ ὑμνογράφου. (†833)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἐλπιδοφόρου, ξίφει τελειωθέντος. (γ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Δίου, λιθοβολισμῷ τελειωθέντος. (γ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βυθονίου, ἐν θαλάσσῃ πνιγμῷ τελειωθέντος. (γ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Γαλύκου, ὑπὸ θηρίων βρωθέντος. (γ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰλλυριοῦ, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Μυρσιῶνος Πελοποννήσου ἀσκήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Φάρας, ἡγουμένης μονῆς Ἐβοριακοῦ ἐν Γαλλίᾳ. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀττάλου, ἡγουμένου μονῆς ἐν Ταυρομενίῳ τῆς Σικελίας. (~†800)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου τῆς μονῆς Μπεζέσκ, ἐν Τβὲρ τῆς Ῥωσίας. (†1492)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Παύλου, Ῥώσου ἀπελευθέρου, ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος καὶ ξίφει τελειωθέντος. (†1683)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σεραφεὶμ τῆς Βίριτσα, τοῦ διορατικοῦ. (†1949)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐνδόξων Νεομαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν: Εὐγενία (Χοτιάιντσεβα), Ναταλία Ivanova, Σεργκέι Κόλζιν, Θεόδωρος Maklionov, Βλαντιμὶρ ( Οστρούμοφ), Πάβελ (Γκουλινίν), Κωνσταντῖνος Ποπόφ, Σεραφεὶμ (Kokotov), Εὐδοκία Σουμποτίνα ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Ῥυσθεὶς βίου Νικήτας, ὡς στρουθὸς πάγης,
Πτεροῖς νοητοῖς ἵπταται πρὸς τὸν πόλον.
Νικήταν καλέουσι τρίτῃ ἐπὶ δῶμα Θεοῖο.
Στίχ. Ζῶντος Θεοῦ σὺ θεῖος ὑμνητής, Πάτερ.
Ἐγὼ δέ σου θανόντος ὑμνητὴς νέος.
Στίχοι.
Εἰ καὶ ἔγγαμος ὡς ἄγαμος ἐβίως,
Σεραφείμ, ὁσιότητος ὕψος μέγα.
Τηλόθεν πρὸς Χριστὸν Σεραφείμ ἐφεῖλκε,
ἀπέλπιδας ψυχὰς, θεραπεύων πάθη.

«Η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται»
Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσας

Μέρα με τη μέρα ο αριθμός των πνευματικών του παιδιών αυξανόταν. Όλοι έφευγαν από το κελλί του ανανεωμένοι, ειρηνικοί, χαρούμενοι.
Τα λόγια του στάρετς ήταν πάντοτε μαθήματα πραγματικής ταπεινοφροσύνης:
– Ο ίδιος ο Κύριος είπε στον απόστολο Παύλο: «Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β’ Κορινθίους 12:9). Και ο απόστολος Παύλος, έχοντας προσωπική πείρα του μεγαλείου αυτών των λόγων, έλεγε: «Όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι». Ας διατηρούμε, λοιπόν, κι εμείς, όπως ο απόστολος Παύλος, γαλήνη στις ασθένειες, στις θλίψεις, στις αδικίες, στους διωγμούς, στους κατατρεγμούς για το όνομα του Χριστού. Μόνον όταν δεχθούμε το θέλημα του Κυρίου, το οποίο αποκαλύπτεται στους ανθρώπους ακριβώς μέσα από τα μεγάλα προβλήματα, τις μεγάλες αρρώστιες και τους διωγμούς, τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε και τη δική μας αδυναμία και θα επιδιώξουμε την εξ ύψους βοήθεια. Μόνον έτσι γεννιέται η αληθινή πίστη, ελπίδα και προσευχή, όταν έχουμε πλήρη συνείδηση της μηδαμινότητάς μας. Αυτή η πίστη δεν μένει ποτέ αναπάντητη και μετακινεί βουνά.

Για τους δύσκολους καιρούς και τους διωγμούς που περνούσε ο ρωσικός λαός και που πολλοί αδυνατούσαν να καταλάβουν το θέλημα του Θεού ο στάρετς έλεγε:
– Ήλθε η ώρα της μετάνοιας και της ομολογίας. Ο ίδιος ο Κύριος τιμωρεί το ρωσικό λαό για τις αμαρτίες του και μέχρις ότου ο ίδιος ο Κύριος δεν ελεήσει τη Ρωσία, δεν υπάρχει νόημα να πηγαίνει κανείς αντίθετα στο άγιο θέλημά Του. Η ζοφερή νύχτα θα σκεπάσει για πολύν καιρό τη γη της Ρωσίας. Μας περιμένουν πολλές θλίψεις και βάσανα. Γι’ αυτό και μας διδάσκει ο Κύριος: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Δεν μας μένει παρά να προσευχόμαστε στον Κύριο και να τον εκλιπαρούμε να μας συγχωρέσει. Ας θυμόμαστε ότι «ο Θεός αγάπη εστί» και ας ελπίζουμε στο αμέτρητο έλεός Του.

Πολλούς εκείνο τον καιρό συμβούλευε να προσεύχονται με την ευχή του Ιησού:
– Η αδιάλειπτη προσευχή της μετανοίας είναι ο καλύτερος τρόπος για να ενωθεί το πνεύμα μας με το Πνεύμα του Θεού. Παράλληλα, αυτή η προσευχή είναι και η πνευματική μάχαιρα που καταστρέφει κάθε αμαρτία.

Ο στάρετς είχε προβλέψει την εντατικοποίηση των απροκάλυπτων διωγμών, όταν ολόκληρη η χώρα είχε γίνει ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η ευχή του Ιησού, την οποία επεμελείτο ο ίδιος και τα πνευματικά του παιδιά, ήταν ένα ισχυρό όπλο σ’ όλους όσοι βρίσκονταν στο κράτος που είχε κηρύξει πόλεμο κατά του Θεού.
Από το βιβλίο, ο «Στάρετς Σεραφείμ της Βίριτσα, 1866-1949», του Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου των εκδόσεων Ακρίτας.

***

Τον καιρό του πολέμου ο πατήρ Σεραφείμ εκτός από την αυστηρή νηστεία και την προσευχή, για να σωθεί ο λαός της Ρωσίας από αφανισμό, προσευχόταν χίλιες νύχτες πάνω σε μία πέτρα μπροστά στην εικό­να του αγίου Σεραφείμ του Σαρόβ, μιμούμενος σ’ αυτό τον προστάτη του τον άγιο Σεραφείμ.

Ήταν 21 Ιουνίου 1941 ημέρα Κυριακή. Την ημέρα αυτή οι Ρώσοι γιορτάζουν όλους τους αγίους που αγίασαν στην Ρωσική γη. Αυτή τη σημαντική μέρα διάλεξε ο Χίτλερ για να εισβάλει στην Ρωσία…
Τα βάσανα του λαού θλίβουν βαθύτατα τον στάρετς της Βίριτσα…
“Το 1941 ο γέροντας ήταν 75 ετών. Εκείνο τον καιρό οι αρρώστιες τον είχαν αποδυναμώσει πάρα πολύ και δεν μπορούσε σχεδόν καθόλου να μετακινηθεί χωρίς την βοήθεια τρίτων. Και όμως, διάλεξε έναν τρόπο προσευχής έμπονο και μαρτυρικό. Στον κήπο, πίσω από το σπίτι που έμενε, περίπου πενήντα μέτρα, προεξείχε από την γη μια μεγάλη πέτρα, μπροστά στην οποία μεγάλωνε μια μικρή μηλιά. Αυτή την πέτρα διάλεξε ο γέροντας ως τόπο προσευχής. Τοποθετούσε στην μηλιά μιά μικρή εικόνα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ γονυκλινή πάνω στην πέτρα (ο όσιος Σεραφείμ προσευχόταν για χίλιες νύχτες γονατιστός σε μια μεγάλη πλατιά πέτρα). Την εικόνα αυτή είχε φέρει ο γέροντας από την επίσκεψη στο Σάρωφ κατά την ημέρα της επίσημης διακήρυξης της αγιότητας του οσίου Σεραφείμ. Στον τόπο της προσευχής τον πήγαιναν υποβαστάζοντας τον ενώ μερικές φορές απλά τον μετέφεραν εκεί. Ο γεροντάκος γονάτιζε με τα πονεμένα του πόδια πάνω στην πέτρα και ύψωνε τα χέρια του προς τον ουρανό. Με δάκρυα προσευχόταν και ικετευε τον Κύριο να συγχωρήσει τις αμαρτίες των ανθρώπων και να σώσει την Ρωσία από τους βάρβαρους κατακτητές. Η άσκηση αυτή απαιτούσε πολλή υπομονή. Ήταν όντως μια πράξη μαρτυρική… Κάνεις από μας δεν μπορούσε να αντικρύσει αυτή τη σκηνή χωρίς δάκρυα. Τον παρακαλούσαμε επανειλημμένα να εγκαταλείψει την άσκηση αυτή λέγοντάς του ότι μπορούσε να προσευχηθεί και στο κελί του. Όμως ήταν ανένδοτος. Προσευχόταν όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του, μία, δύο, τρεις, αλλά και περισσότερες ώρες χωρίς διακοπή. Έδινε όλο τον εαυτό του, ήταν πραγματικά μιά κραυγή προς τον Κύριο. Πιστεύουμε ότι με τις προσευχές τέτοιων αγίων ασκητών άντεξε η Ρωσία και διασώθηκε η Πετρούπολη. Έλεγε ο γέροντας :
–” Μιά σταγόνα μπορεί να αγιάσει ολόκληρο ωκεανό. Και ένας που προσεύχεται για τη χώρα μπορεί να σώσει όλες τις πόλεις και τα χωριά.
...Κι αυτή η άσκηση συνεχίστηκε καθημερινά όλα τα χρόνια του πολέμου

Έλεγε: «Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».

***

Πάντα και για όλα, ακόμα και για τις θλίψεις, να ευγνωμονείς τον Κύριο και την Παναγία.

Την άνοιξη του 1949 ο πατήρ Σεραφείμ αρρώστησε βαριά. Όλα τα πνευματικά του παιδιά προσεύχο­νταν για την υγεία του. Δεν μπορούσαν να φαντα­στούν πώς θα ζούνε χωρίς αυτόν. Ο πατήρ Σεραφείμ τους έλεγε:
– Τι νομίζετε, ότι ο Θεός δεν ακούει τις προσευχές μας; Αν Τον παρακαλούσα, αμέσως θα μου χάριζε υ­γεία. Αλλά όχι όπως θέλω εγώ – ας γίνει Πάτερ το θέ­λημά Σου τώρα και στους αιώνες, ας γίνη το δικό Σου θέλημα και όχι το δικό μου. Ας με επισκεπτούν όλες οι αρρώστιες· να γίνει κατά το θέλημά Σου!

Λίγο πριν το θάνατό του, τον πατέρα Σεραφείμ, επισκέφθηκε η Παναγία. Η Θεοτόκος ήρθε την νύχτα. Ο Γέροντας γνώριζε ποιος θα τον επισκεφθεί, γι’ αυ­τό, είπε, στις γυναίκες που τον υπηρετούσαν, να ανάψουν όλα τα καντήλια.
Η Παναγία του φανερώθηκε κάτω από μία σημύ­δα που φύτρωνε μπροστά στο παράθυρο του κελιού του. Ο πατήρ Σεραφείμ έλεγε, σε καμία περίπτωση να μην κόψουν αυτό το δένδρο.

Ήλθε η τελευταία ημέρα της ζωής του Γέροντα. Την ημέρα αυτή ο πατήρ Σεραφείμ είπε:
-Σήμερα δεν μπορώ να δεχθώ κανέναν. Θα προ­σεύχομαι.
Το βράδυ κάλεσε στο κελί του τους συγγενείς του και έδωσε στον καθένα ευλογία, εικόνα του οσίου Σε­ραφείμ του Σαρόβ. Άναψαν όλα τα καντήλια και όλοι γονάτισαν. Άρχισαν να διαβάζουν τους χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου, του αγίου Νικολάου και του οσίου Σεραφείμ του Σαρόβ.
Κάλεσαν τον πατέρα Αλέξιο από την εκκλησία της Παναγίας του Καζάν για να εξομολογηθεί ο Γέρο­ντας τελευταία φορά. Όταν ο πατήρ Αλέξιος άκουγε την εξομολόγησή του στο πρόσωπό του έτρεχαν δά­κρυα. Μετά την εξομολόγηση ο πατήρ Σεραφείμ μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων. Συνέχεια ρωτούσε τι ώρα είναι. Τελικά είπε στην αδελφή Σεραφείμα:
-Διάβασε τις νεκρώσιμες ευχές.
Μετά, τελευταία φορά, ρώτησε τι ώρα είναι. Ή­ταν γύρω στις δύο τη νύχτα.
-Τελείωσαν.
Τελευταία φορά έκανε το σημείο του σταυρού, λέ­γοντας:
-Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Α­γίου Πνεύματος. Σώσε Κύριε και ελέησε όλον τον κό­σμο.
Και έβαλε τα χέρια του πάνω στο στήθος.
Ο Γέροντας κοιμήθηκε την νύχτα στις 3 Απρι­λίου το 1949 στο σπίτι του στη λεωφόρο Μάισκι. Με­τά την κοίμησή του μία εβδομάδα όλη η Βίριτσα ευωδίαζε.

***

Η μετάνοια του αμαρτωλού

Μια μέρα επισκέφτηκε τον Γέροντα μία γυναίκα:
-Ο γιος μου πίνει, έχει ζωή άμαρτωλή και εμένα με χτυπάει. Όλη την ημέρα κλαίω. Σας παρακαλώ παππούλη κάντε προσευχή γι’ αυτόν.
-Να ευχαριστείς τον Κύριο γι’ αυτά που σου γίνο­νται.
-Γιατί παππούλη;
-Αν αυτός ο γιος σου δεν έπινε, δεν θα πήγαινες στην εκκλησία και σε μένα δεν θα ερχόσουν. Πήγαι­νε, να προσεύχεσαι για τον γιο σου – ούτε ένα δάκρυ της μητέρας δεν θα χαθεί. Η προσευχή της μητέρας έχει πολλή δύναμη. Ο γιος σου θα πεθάνει χριστια­νός.
Όλα έγιναν όπως το είπε ο Γέροντας. Ο γιος της αρρώστησε από καρκίνο και πέθανε μέσα σε λίγους μήνες. Αλλά τι μετάνοια έδειξε! Δεν μπορούσε κανείς να τον βλέπει χωρίς δάκρυα. Απ’ όλους ζητούσε συγ­γνώμη και έλεγε:
-Να μετανοήσουμε αγαπητοί μου, φοβερή, πολύ φοβερή είναι η ζωή μας, όλοι μας χανόμαστε.
Πέθανε χαρούμενος, συμφιλιωμένος με τον Θεό. Πριν πεθάνει κάλεσε τον ιερέα, εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Η μητέρα του μετά το θάνατο του γιου ό­λη την ζωή της την αφιέρωσε στη διακονία της Εκ­κλησίας, εργαζόμενη σε φτωχούς ναούς.

***

Ο Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσας θεραπεύει έναν ολόκληρο θάλαμο καρκινοπαθών!

Η μητέρα μιας κοπέλας είχε καρκίνο και βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ήταν σ’ ένα δωμάτιο μαζί με τους άλλους ασθενείς και περίμενε την εγχείριση. Πολύ σπάνια άνθρωπος έβγαινε ζωντανός απ’ αυτό το δωμάτιο.
Μαζί με μία φίλη της αυτή η κοπέλα πήγε στον πατέρα Σεραφείμ [1866-1949] για να του πει τον πόνο της. Αλλά στην πόρτα, στο σπίτι του Γέροντα στην Βίριτσα [μικρή πόλη της Ρωσίας], ήταν κολλημένο το χαρτί που έλεγε· «Ο Γέροντας δεν δέχεται επισκέπτες». Η κοπέλα δεν ήξερε τι να κάνει και άρχισε να κλαίει. Ξαφνικά βγήκε η βοηθός του Γέροντα και της είπε·
–Ο Γέροντας με έστειλε. Έχετε μεγάλο πόνο. Γράψτε το πρόβλημά σας σε χαρτάκι.
Το όνομα της ασθενούς ο πατήρ Σεραφείμ το έγραψε στο τετράδιό του όπου συνήθως έγραφε τα ονόματα για μνημόνευση και στην κοπέλα είπε·
–Νά προσεύχεσαι. Η μητέρα σου θα επιστρέψει.
Μετά η μοναχή έδωσε στην κοπέλα ένα πρόσφορο από τον Γέροντα και της είπε ότι ο πατήρ Σεραφείμ θέλει να το μοιράσει σε όλους που είναι στο νοσοκομείο στο ίδιο δωμάτιο μαζί με την μητέρα της.
Όταν η κοπέλα έκανε αυτό που είχε προστάξει ο Γέροντας, συνέβη το εξής. Έγιναν ξανά εξετάσεις και οι γιατροί δεν βρήκαν σε κανέναν απ’ αυτούς που ήταν σ’ αυτό τα δωμάτιο κύτταρα καρκίνου. Ήταν πραγματικά ένα θαύμα. Όλοι που έφαγαν από τον «άρτο της ζωής», που τους έστειλε ο Γέροντας, γύρισαν στα σπίτια τους υγιείς.
Η μητέρα αυτής της κοπέλας έζησε μετά πολλά χρόνια και πέθανε στην ηλικία ογδόντα τριών ετών.
Από το βιβλίο “Σεραφείμ της Βίριτσα, Ο νεοφανής άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας” των εκδόσεων “Ορθόδοξος Κυψέλη”.

Η προϋπάντησις του αγίου Ιωσήφ του Υμνογράφου από όλους τους Αγίους
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/02/27909/

Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός! όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/30/%cf%8c%cf%87%ce%b9-%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%b5%cf%83%cf%8d-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac-%cf%8c%cf%84%ce%b9-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%b9/

Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα –
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/02/59195/

Η ευλογηµένη Ρωσία κατέχει τον ανεκτίµητο θησαυρό: την ορθόδοξη πίστη. Στη ∆ύση που φαίνεται να ακµάζει, σκοπός όλων είναι η επίγεια ευηµερία… Η Αγία Ρωσία ζούσε πάντα µε το όραµα του Ουρανού, έψαχνε πάντα πάνω απ’ όλα για τη βασιλεία του Θεού και την αλήθεια Του. Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/03/%ce%b7-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%c2%b5%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%cf%81%cf%89%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%af/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικήτα τοῦ ὁμολογητοῦ τῆς μονῆς τοῦ Μηδικίου
Ἦχος πλ. δ´

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καί σεμνότητος, τῆς Οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν Μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Νικήτα σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικήτα τοῦ ὁμολογητοῦ τῆς μονῆς τοῦ Μηδικίου
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε

Ὡς νίκης ἐπώνυμος, τῶν θεοσδότων θεσμῶν, φρουρὸς ἀπερίτρεπτος καὶ στῦλος, ὤφθης στερρός, Νικήτα μακάριε· σὺ γὰρ τῆς ἀπαθείας, κοσμηθεὶς ταῖς ἀκτῖσιν, αἴγλῃ ὁμολογίας, τὸν σὸν βίον φαιδρύνεις. Καὶ νῦν τῶν σοὶ προσιόντων, δέχου τὴν αἴνεσιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωσὴφ τοῦ ὑμνογράφου
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα

Τὸ δωδεκάχορδον, τοῦ Λόγου ὄργανον, τὴν παναρμόνιον, λύραν τῆς χάριτος, τὸν Ὑμνογράφον Ἰωσήφ, τιμήσωμεν ἐπαξίως· οὗτος γὰρ ἀνύμνησε, μελιχροῖς μελῳδήμασι, Πνεύματι κινούμενος, τῶν Ἁγίων πᾶν σύστημα. Μεθ’ ὧν καὶ ἱκετεύει ἀπαύστως, δοῦναι ἡμῖν πταισμάτων λύσιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ τῆς Βίριτσα (Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Σεραφείμ, ἀσωμάτων ἐν πόλῳ τάξεων τὸν ζηλωτήν, ἐξ ἐγγάμων καὶ θαυμαστὸν ἀσκητὴν εὐφημήσωμεν ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις Βίριτσα, Πνεύματος σκήνωμα σεπτὸν Παρακλήτου, Σεραφείμ, Ῥωσίας φωστῆρα νέον, ὡς προοράσεως λύχνον καὶ πρεσβευτὴν ἡμῶν θερμότατον.

ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.

Ὥσπερ μιμητὴν
σεπτοῦ φερωνύμου σου
φωστῆρος, Ὅσιε,
Σάρωφ, εὐφημοῦμέν σε,
τὸν καθ’ ἑκάστην
λιτῶς ἐσθίοντα,
καὶ ἀκλινῶς ἱστάμενον
καὶ προσευχόμενον
ἐπὶ πέτρας,
θείας νουθεσίας σου
θησαυρὸν ὡς πολύτιμον ἔχοντες.

Χαῖρε, Σεραφείμ,
φανὲ διοράσεως
καὶ προοράσεως,
χαῖρε, γέρας Βίριτσα,
χαίρε, Ὁσίων
Ῥωσίας σέμνωμα,
χαῖρε, ἡμῶν πρὸς Κύριον
τὸν πολυεύσπλαγχνον
θεῖε πρέσβυ
καὶ φρουρὲ καὶ πρόμαχε
ἐν τοῦ βίου δειναῖς περιστάσεσι.

Μάκαρ Σεραφείμ,
βαστάζων ἐν κόλποις σου
τοῦ φερωνύμου σου
Σάρωφ ἐνοικήτορος
σεπτὴν εἰκόνα
καὶ τὸ Ψαλτήριον
ἀναγιγνώσκων πνεῦμά σου
Θεῶ παρέδωκας,
τῷ ἀξίως
τὸ βραβεῖον δόντι σοι
ἄνω κλήσεως, πάτερ πανθαύμαστε.

Θεοτοκίον.

Μῆτερ τοῦ Θεοῦ,
σεμνὴ ἀειπάρθενε,
σὲ μεγαλύνοντες
εὐσεβεῖς ἀείποτε
ἐν τρικυμίαις
σοὶ καταφεύγομεν
τοῦ βίου καὶ δοξάζομεν
Υἱὸν τὸν θεῖόν σου,
οὐρανόθεν
πᾶσι καταπέμποντα
δαψιλῶς τὸ ἀμέτρητον ἔλεος.

Εἰς τοὺς Αἴνους ἱστῶμεν στίχους δ΄ καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοια·
Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος!

Χαῖρε, Σεραφείμ, ὁμόζηλε
ἀγώνων ἀσκητικῶν
καὶ εὐχῆς φερωνύμου σου,
Σάρωφ τοῦ κοσμήτορος,
ἐπὶ πέτρας δεόμενος
τοῦ Ζωδότου
καὶ πανοικτίρμονος
Κτίστου ἁπάσης
σοφοῦ τῆς φύσεως,
πάτερ φιλεύσπαγχνε,
ὑπὲρ πάντων, ὅσιε, ἐν λυπηροῖς,
ἀσκητά, καὶ θλίψεσι
στενόντων, Βίριτσα.