Χάριν των προσευχών μιας μοναχής ο παππούς επέστρεψε από την αιώνια ζωή να μετανοήσει…

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Θ´(9ῃ) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, μνήμη τῶν ἁγίων μεγάλων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ἐν τῇ λίμνῃ Σεβαστείας μαρτυρησάντων. (†320)
Κατὰ τοὺς Παρισινοὺς Κώδικας 1575 καὶ 1476 τὰ ὀνόματά των ἦσαν: Ἀγγίας, Ἀγλάϊος ὁ καπικλάριος, Ἀέτιος, Ἀθανάσιος, Ἀκάκιος, Ἀλέξανδρος, Βιβιανός, Γάϊος, Γοργόνιος, Γοργόνιος ἕτερος, Δομετιανὸς (ἢ Δομέτιος), Δόμνος, Ἐκδίκιος (ἢ Εὐδίκιος), Εὐνοϊκός, Εὐτύχιος (ἢ Εὐτυχής), Ἡλιάδης (ἢ Ἠλίας), Ἡράκλειος, Ἡσύχιος, Θεόδουλος, Θεόφιλος, Ἰουλιανὸς (ἢ Ἐλιανὸς ἢ Ἠλιανὸς), Ἰωάννης, Κάνδιδος (ἢ Κλαύδιος), Κύριλλος, Κυρίων, Λεόντιος, Λυσίμαχος, Μελίτων, Νικόλαος, Ξάνθιος (ἢ Ξανθίας), Οὐαλέριος, Οὐάλης, Πρῖσκος, Σακεδὼν (ἢ Σακερδών), Σεβηριανός, Σισίνιος, Σμάραγδος, Φιλοκτήμων, Φλάβιος, Χουδίων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα νέων ὁσιομαρτύρων τῶν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ξίφει τελειωθέντων ὑπὸ τῶν ἀγαρηνῶν ἐν Μοναστηρίῳ, κατὰ τὸ ἔτος 1386.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Οὐρπασιανοῦ τοῦ Συγκλητικοῦ, ἐν Νικομηδείᾳ πυρὶ τελειωθέντος. (†305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ἅγιοι μάρτυρες, Πάππος, Μάμμη, Πατήρ, Μήτηρ, καὶ δύο τέκνα, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Καισαρίου τοῦ ἰατροῦ, ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. (†369)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ ὁμολογητοῦ Φιλορώμου, τοῦ ἐν Γαλατίᾳ. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Πασιανοῦ, ἐπισκόπου Βαρκελώνης τῆς Ἰσπανίας. (†390)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Ἀμπντὰλ Μασίχ, ἤτοι Χριστοδούλου, ἡγουμένου τοῦ Ὄρους Σινᾶ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μωϋσέως, ἡγουμένου τῆς μονῆς Θεομήτορος ἐν Ἀλ‐Ῥὰς τῆς Συρίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Κωνσταντίνου τοῦ ἐν Κορνουάλλῃ, τὸ πρῶτον βασιλέως τῆς Δουμνονίας. (†576)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βόσα (Bosa), ἐπισκόπου Ὑόρκης. (†705)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Βιταλίου τοῦ ἐν Νεοκάστρῳ (Castronovo) τῆς Σικελίας. (†994)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου, ἐρημίτου ἐν Φροϊδεμόντῃ (Froidemont) ἀνατολικῆς Γαλλίας. (ι´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωνᾶ, ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ. (†1470)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων νεομαρτύρων, δύο ἱερέων καὶ μ´ (40) μαθητῶν ἐν Μομισισίῳ (Momišići) τοῦ Μαυροβουνίου. (†1688)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου (Levitsky), ἱερέως ἐν Βάλτᾳ Ὀδησσοῦ. (†1845)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Κλεόπα τοῦ Ῥώσου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Δήμητρας, κτιτορίσσης τοῦ κοινοβίου Ββενδέσκου (Vvedensk) ἐν Κιέβῳ. (†1878)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων νεομαρτύρων Χρίστου ἱερέως καὶ Πανάγου, τῶν ἐν Γαστούνῃ τῆς Πελοποννήσου ἀθλησάντων ἐν ἔτει 1761.

Εἶτα τὸ παρόν, ἐκ τοῦ Τριῳδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν.

Στίχ. Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε,
Τὰ χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων.

Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Χάριν των προσευχών μιας μοναχής
ο παππούς επέστρεψε από την αιώνια ζωή να μετανοήσει

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς την ιστορία που πρόκειται να πω, αλλά ήμουν μάρτυράς της. Και επιπλέον, αυτό που συνέβη δε μου φαίνεται παράξενο.
Συνέβη πριν από τρία χρόνια. Ο παππούς μας πήγαινε πάντα στο ναό μας, το όνομά του Gorokhov Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς. Πριν από 15 χρόνια, η σύζυγός του Μαρία πέθανε και από τότε ζούσε μόνος του.
Μια μέρα του καλοκαιριού, ο Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς αρρώστησε και πήγε στο νοσοκομείο. Δυστυχώς, οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. «Ο παππούς Αλεξέι ήταν νεκρός» – έτσι μας είπαν οι γιατροί και επιβεβαίωσαν το θάνατο.
Ο νεκρός έφτασε στο Almetyevsk, στο ναό της πόλης. Ωστόσο, λίγες ώρες αργότερα ο παθολόγος ξαφνικά διαπίστωσε ότι το σώμα… δίνει σημάδια ζωής. Τότε έστειλε επειγόντως τον Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς στη μονάδα εντατικής θεραπείας – και την επόμενη μέρα ο παππούς μου συνήλθε και ζήτησε έναν ιερέα να εξομολογηθεί και να λάβει τη Θεία Κοινωνία.
Μετά το μυστήριο της Εξομολόγησης και την αποδοχή των Αγίων Μυστηρίων του Χριστού, ο παππούς Αλεξέι μοιράστηκε με τον ιερέα αυτό που είχε δει μετά το “θάνατό του”.

Είδε τη σύζυγό του Μαρία, να τον κοιτάζει σιωπηλά και να φεύγει.
Την επόμενη στιγμή, ο Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς είδε πολλούς ανθρώπους στην άκρη μιας τεράστιας φωτιάς. Οι άνθρωποι έπεφταν εκεί κατά εκατοντάδες. Παντού υπήρχαν κραυγές και πόνος.
Ξαφνικά, δύο νέοι άνδρες με λευκές στολές ήρθαν και του είπαν: “Είναι νωρίς για εσένα εδώ. Πήγαινε και Μετανόησε. Έχεις τρεις μέρες” -Μετά από αυτό ο Αλεξέι Μιχαηλόβιτς ήταν που συνήλθε.
Την ημέρα που ο ιερέας τον εξομολόγησε, πληροφορηθήκαμε ότι ο παππούς πέθανε. Τρεις μέρες μετά το ασυνήθιστο όραμά του.

Αργότερα μίλησα με συγγενή του και έμαθα μια ιστορία για το πώς ο παππούς μου, όταν ήταν πολύ νέος, εργάστηκε ως εργάτης στη NKVD που μετέφερε φυλακισμένους στην εξορία.

Ένα παγωμένο χειμώνα, έβαλε σφραγίδα σε μια ηλικιωμένη ταλαιπωρημένη καλόγρια, που ήταν ελαφριά ντυμένη και πάγωνε. Τότε ο παππούς την κάλυψε με το παλτό του από δέρμα προβάτου, για να σώσει τη ζωή της. Σε ευγνωμοσύνη, η καλόγρια υποσχέθηκε να προσευχηθεί γι ‘αυτόν.

Είμαστε όλοι σίγουροι ότι χάριν στις προσευχές της για τον Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς δόθηκαν αυτές οι τρεις ημέρες. Για να μετανοήσει, να λάβει τη Θεία Κοινωνία – και να πάει στην αιώνια ζωή ως πραγματικός Χριστιανός.

Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής και μου φαίνεται συμβολικό. Μετά από όλα δηλαδή, τη νηστεία, μια περίοδο προσευχής, μετάνοιας και καλών πράξεων. Και οι καλές πράξεις, με την εντολή του Θεού, ακόμη και το θάνατο λυγίζουν, για να δοθεί χρόνος για μετάνοια…

***

Βοήθεια σε κεκοιμημένη
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Το πρωί της 30ης Νοεμβρίου του 1974(π.η.), μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, ενώ ο Όσιος ήταν στο κελλί του στο Άγιον Όρος και έλεγε την ευχή γονατιστός στο κρεββάτι του, παρουσιάσθηκε ξαφνικά μπροστά του ένας νέος και του είπε:
– Είναι ανάγκη να πάμε, γιατί είσαι μάρτυρας.
– Μάρτυρας; ρώτησε με απορία.
– Μάλιστα , μάρτυρας σε δικαστήριο.
Αμέσως – χωρίς να καταλάβη πώς- βρέθηκε στο Κοιμητήριο της Κόνιτσας μπροστά σε έναν τάφο. Ο νέος, με μια απαλή κίνηση, άνοιξε τον τάφο, και ο Όσιος είδε μέσα σ’αυτόν μια γνωστή του γριούλα. Παρόλο που ήταν μισολιωμένη και είχε αφόρητη δυσωδία, δεν την αποστράφηκε. Μπήκε μέσα στον τάφο και την αγκάλιασε με πολύ πόνο. Εκείνη φώναζε: “Καλόγερε, σώσε με! Καλόγερε, σώσε με!”. Έπειτα του είπε:
– Πες, όσες φορές μου ζήτησες κάτι, δεν σου το έδωσα;
– Πάντα μου έδινες και με το παραπάνω, απάντησε ο Όσιος.
Τότε ο νέος αυτός, που ήταν ο Φύλακας Άγγελός της και γνώριζε τα πάντα γι’αυτήν την ψυχή, της είπε: ” Κοιμήσου εν ειρήνη “. Και σκεπάζοντας πάλι τον τάφο, είπε στον πατέρα Παΐσιο: “Πάμε “. Με το “πάμε” ο Όσιος βρέθηκε πάλι στην ίδια θέση, γονατιστός στο κρεββάτι του. Από το γεγονός αυτό κατάλαβε ότι η ψυχή αυτή είχε ανάγκη από πολλή προσευχή, διότι πράγματι, ενώ ήταν εύπορη, δεν έδινε ελεημοσύνη στους συγχωριανούς της και μόνο για εκείνον δεν τσιγκουνευόταν καθόλου, επειδή τον αγαπούσε πολύ.
Ο Όσιος έκανε πολλή προσευχή για την ψυχή αυτή, και ύστερα από δύο μήνες, στις 30 Ιανουαρίου 1975 (π.η.), έλαβε πληροφορία ότι ο καλός Θεός είχε ακούσει την προσευχή του. Ενώ πάλι έλεγε την ευχή, είδε μπροστά του ένα μεγάλο χάσμα σαν χωνί, και βαθιά μέσα σε αυτό πολλούς ανθρώπους, ακόμη και Αρχιερείς, να βασανίζωνται και να φωνάζουν απεγνωσμένα. Ψηλά, πάνω από το φοβερό αυτό χάσμα, είδε αυτήν την γριούλα καθισμένη επάνω σε ένα λευκό σύννεφο. Δίπλα της στεκόταν ο ίδιος εκείνος νέος, ο Φύλακας Άγγελός της, που της έτριβε και της καθάριζε το πρόσωπο, το οποίο έμοιαζε με πρόσωπο μικρού κοριτσιού. Τότε ο Όσιος την αγκάλιασε και πάλι – με χαρά αυτή τη φορά- ,και ένοιωσε μέσα του μια αγαλλίαση. Ύστερα τραβήχθηκε λίγο παράμερα, για να μην τον βλέπουν οι κολασμένοι και αυξάνεται το μαρτύριο τους, και έψαλε το ” Άγιος ο Θεός ” ως ευχαριστία στον Θεό.
Σίγουρα ο Όσιος θα είχε και άλλα παρόμοια γεγονότα, διότι δύο χρόνια νωρίτερα, είχε γράψει σε επιστολή του: “Ο Καλός Θεός βοηθάει τους κεκοιμημένους και πληροφορεί παράλληλα και τους Μοναχούς με μια ανέκφραστη αγαλλίαση, που τους σκορπάει μετά από την πονεμένη τους προσευχή για τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, σα να λέη: «Μη στενοχωρήστε, παιδιά μου, τους βοήθησα και τους κεκοιμημένους». 
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, σελ. 333, εκδόσεις Ι. Η. Αγίου Ιωάννου θεολόγου Σουρωτή.

***

Όταν ο Άγιος ζούσε και ασκήτευε στο Μοναστήρι του Στομίου της Κόνιτσας (Αύγουστος 1958–Σεπτέμβριος 1962), όποτε δεν είχε Θεία Λειτουργία τις Κυριακές στο Μοναστήρι, κατέβαινε να λειτουργηθεί και να κοινωνήσει στην κωμόπολη της Κόνιτσας. Το Σάββατο στις 12 τα μεσάνυχτα, έκλεινε το Μοναστήρι και, μέσα σε μία ώρα, έφθανε στην Κόνιτσα. Πήγαινε και περίμενε στο οστεοφυλάκιο και, επί 6 με 7 ώρες, έκανε προσευχή για ζώντες και, κυρίως, για τους κεκοιμημένους, μέχρι ν’ ανοίξει ο νεωκόρος την Εκκλησία. Κάποτε, σε μια τέτοια νύχτα, είδε τα οστά των κεκοιμημένων να εκπέμπουν φως. Ήταν ασφαλώς “σημείο” εκ Θεού, για να του δείξει ότι οι κεκοιμημένοι αισθάνονται τις προσευχές του.

Μαρτυρία ανωνύμου:
«Πήγα να δω τον Γέροντα Παΐσιο μετά το Πάσχα του 1992. Πριν λίγους μήνες, είχε κοιμηθεί η κόρη μου η Μαρία από καρκίνο. Ο Γέροντας, με οδήγησε μέσα στην Εκκλησία. Προσκύνησα την Παναγία και, ύστερα, γύρισε και μου είπε: “Άκου… Εγώ, έκανα Ανάσταση με την Μαρία την κόρη σου και με πάρα πολλές άλλες ψυχές!”.
Γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια και αυτός μου ξαναείπε επιβεβαιωτικά: ναι!…”».

«Οι νεκροί έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνον ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά, για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ, οι καημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας. Οι δε κολασμένοι είναι υπόδικοι, φυλακισμένοι, που βασανίζονται ανάλογα με τις αμαρτίες που έκαναν και περιμένουν να γίνει η τελική δίκη, η μέλλουσα Κρίση.
Υπάρχουν βαρυποινίτες, υπάρχουν και υπόδικοι με ελαφρότερες αμαρτίες. Ο Θεός, ενώ έχει πει εδώ και πόσους αιώνες το “μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. γ΄ 2, δ΄ 17, ι΄ 7· Μάρκ. α΄ 15), παρατείνει τον χρόνο, επειδή περιμένει εμάς να διορθωθούμε. Αλλά εμείς παραμένοντας στις κακομοιριές μας, αδικούμε τους Αγίους, γιατί δεν μπορούν να λάβουν την τέλεια δόξα (εξαιτίας μας), την οποία θα λάβουν μετά την μέλλουσα Κρίση.

»Μου λέει ο λογισμός ότι μόνον το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση και, εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δεν ζητούν βοήθεια, αλλά και δεν δέχονται βοήθεια. Γιατί, τι να τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει και τον πατέρα του. Ε, τι να το κάνει αυτό (το παιδί) ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες τους. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών. Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μια ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Και όπως σ’ αυτήν την ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσολαβήσει και να βοηθήσει έναν υπόδικο, έτσι και αν είναι κανείς “φίλος” με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήσει στον Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρει τους υπόδικους νεκρούς από την μια “φυλακή” σε μια άλλη καλύτερη, από το ένα “κρατητήριο” σε ένα άλλο καλύτερο. Ή ακόμη, μπορεί να τους μεταφέρει και σε “δωμάτιο” ή σε “διαμέρισμα”.

Περισσότερο, μάλιστα, συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
»Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος “δικηγόρος” για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους.
Έχει νόημα το σιτάρι. “Σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ” (Α΄ Κορ. ιε΄ 42), λέει η Γραφή. Στον κόσμο, μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, για να τα διαβάσουν οι ιερείς. Και, βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος, κάτι γεροντάκια τα καημένα, σε κάθε Θεία Λειτουργία, κάνουν κόλλυβα για τους κεκοιμημένους και για τον Άγιο που γιορτάζει, για να έχουν την ευλογία του!

– Γέροντα, πώς να προσεύχωμαι για τους κεκοιμημένους;
– Να λές γενικά: «Ο Θεός, ανάπαυσον τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων σου» και, εάν έρθη στον νού σου κανένα όνομα κεκοιμημένου ή τύχη να πεθάνη κανένας γνωστός ή άγνωστος και το μάθης, μνημόνευσέ τον και αυτόν με την ίδια ευχή.

Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ.

Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/14/28846/

Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/02/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85/

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ.
Ἦχος α´.

Τάς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων, ἃς ὑπὲρ σοῦ ἔπαθον, δυσωπήθητι, Κύριε, καὶ πάσας ἡμῶν τὰς ὀδύνας, ἴασαι Φιλάνθρωπε, δεόμεθα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείω Πνεύματι, συγκροτηθέντες, δῆμος ὤφθητε, τροπαιοφόρος, Ἀθλοφόροι Χριστοῦ Τεσσαράκοντα, διὰ πυρὸς γὰρ καὶ ὕδατος ἔνδοξοι, δοκιμασθέντες λαμπρῶς ἐδοξάσθητε. Ἀλλ’ αἰτήσασθε, Τριάδα τὴν ὑπερούσιον, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοὺς γενναίους ὁπλίτας τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, τοὺς συγκροτηθέντας ἐν πίστει, ὁμοφώνος τιμήσωμεν· Χριστῷ γὰρ στρατευθέντες εὐσεβῶς, δι’ ὕδατος διῆλθον καὶ πυρός, καὶ πρὸς θείαν εἰσέλθοντες ἀναψυχήν, προΐστανται τῶν βοώντων· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, Τεσσαράκοντα Μάρτυρες.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα νέων ὁσιομαρτύρων τῶν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου ἐν Μοναστηρίῳ (Ἀθανασίου ἱερομονάχου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς.

Μοναστηρίου τὰ μυρίπνοα ἄνθη, καὶ τῶν Μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ συμμετόχους, ἁγίους Τεσσαράκοντα, τιμῶμεν ἐκ ψυχῆς. Οὗτοι γὰρ κηρύξαντες, Ὀρθοδόξων τὴν πίστιν, πλάνην σκοτεινόμορφον, ἐμυκτήρισαν Ἄγαρ· διὸ τμηθέντες θείας κεφαλάς, τοῦ Παραδείσου, τρυφῆς ἀπολαύουσι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Καισαρίου τοῦ ἰατροῦ, ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Σοφίας χαρίσμασιν ὑπὲρ ἡλίου αὐγάς, ἀστράψας κατηύγασας τῶν εὐσεβῶν τὴν πληθύν, Καισάριε πάνσοφε, ἤσχυνας Παραβάτου, τὰς στροφὰς καὶ κομψείας, ηὔφρανας χριστωνύμων, θεατῶν ὁμηγύρεις· διό σου ἐπαξίως μνήμην θείαν γεραίρομεν.

Δόξα τῶν ἁγίων Ὁσιομαρτύρων.
Ἦχος πλ.δ΄.

Τοῖς ἀσκητικοῖς ἱδρῶσιν συμμείξαντες τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου, πληρωταὶ τοῦ νόμου τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης, γεγόνατε προθύμως ἅγιοι Ὁμολογηταὶ Τεσσαράκοντα Ὁσιομάρτυρες, καὶ τὴν ἐπίγειον Μονὴν τοῦ Τροπαιοφόρου ἐνταῦθα ἀφέντες, μονὰς νῦν κατοικεῖτε τὰς ἀφθάρτους καὶ αἰωνίους, τῆς Βασιλείας τοῦ στεφοδότου Κυρίου, ἔνθα ἀκαταπαύστως καταλαμπόμενοι τῷ θείῳ φωτί, μὴ ἐπιλάθεσθε μνημονεύειν, τοὺς πόθῳ τιμῶντας τὴν ἱερὰν ὑμῶν ἄθλησιν, γενναιότατοι.

στιχηρὸν ἰδιόμελον τῶν ἁγίων Ὁσιομαρτύρων.
Ἦχος πλ.β΄.
Στίχ. Ἐλέησόν με ὁ Θεός…
Τὸν τῆς ἀσκήσεως δρόμον καλῶς βαδίσαντες, χοροῖς Μαρτύρων ἐν τέλει συνηριθμήθητε, διὰ τῆς θείας ὁμολογίας, γενναῖοι Τεσσαράκοντα ὁσιομάρτυρες Μοναστηρίου. Ὅθεν ὡς παῤῥησίαν κεκτημένοι πρὸς Κύριον, σὺν τῷ κλεινῷ Τροπαιοφόρῳ καθικετεύσατε, σωθῆναι πάντας τοὺς τιμῶντας τὴν πανευφρόσυνον μνήμην ὑμῶν.

τὰ Εὐλογητάρια.
Ἦχος πλ. α’

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Τῶν Ἁγίων ὁ χορός, εὗρε πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ θύραν Παραδείσου, εὓρω κἀγώ, τὴν ὁδὸν διὰ τῆς μετανοίας. τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἐγώ εἰμι. ἀνακάλεσαί με, Σωτήρ, καὶ σῶσόν με.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ὁ παλάμῃ(ἢ ὁ πάλαι μέν,) ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν με ἐπιστρέψας εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην, εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Εἰκών εἰμι, τῆς ἀῤῥήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων, οἰκτείρησον τὸ σὸν πλάσμα, Δέσποτα, καὶ καθάρισον σῇ εὐσπαγχνίᾳ, καὶ τὴν ποθεινὴν πατρίδα παράσχου μοι. Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ἀνάπαυσον, ὁ Θεὸς τοὺς δούλούς σου, καὶ κατάταξον αὐτοὺς ἐν Παραδείσῳ, ὅπου χοροὶ τῶν Ἁγίων, Κύριε, καὶ οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς φωστῆρες, τοὺς κεκοιμημένους δούλούς σου ἀνάπαυσον, παρορῶν αὐτῶν πάντα τὰ ἐγκλήματα.

Δόξα Πατρί… Τριαδικὸν
Τὸ τριλαμπὲς τῆς μιᾶς θεότητος, εὐσεβῶς ὑμνήσωμεν βοῶντες Ἁγιος εἶ, ὁ Πατὴρ ὁ ἄναρχος, ὁ συνάναρχος Υἱὸς καὶ θεῖον Πνεῦμα. φώτισον ἡμᾶς πίστει σοι λατρεύοντας, καὶ τοῦ αἰωνίου πυρὸς ἐξάρπασον.

Καὶ νῦν…
Χαῖρε σεμνή, ἡ Θεὸν σαρκὶ τεκοῦσα, εἰς πάντων σωτηρίαν, δι’ ἧς γένος τῶν ἀνθρώπων εὕρατο τὴν σωτηρίαν, διὰ σοῦ εὕροιμεν Παράδεισον, Θεοτόκε, ἁγνὴ εὐλογημένη.

Ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα. Δόξα σοι ὁ Θεός. (3)

Τὰς τῶν προαναπαυσαμένων ψυχὰς κατάταξον, Δέσποτα Χριστέ, ἐν ταῖς τῶν Δικαίων σου σκηναῖς, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἀθάνατος. Ἀμήν.

«Μνήσθητι, Κύριε, πάντων τῶν κεκοιμημένων ἐπ᾽ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου καί ἀνάπαυσον, αὐτούς, ὁ Θεός, ὅπου ἐπισκοπεῖ τό φῶς τοῦ προσώπου Σου».

Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ. Τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες, το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε είναι το Σαράντα Λείτουργο. Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής

Τη αυτή ημέρα, μνείαν πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν.

Στίχοι
Αμνημόνησον πταισμάτων νεκροίς, Λόγε,
Τα χρηστά νεκρά σπλάγχνα σου μη δεικνύων.

Κάποιος πλησίασε κάποτε τον επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: «Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;». Εκείνος απάντησε, «Ναι, αν βρεθεί κάποιος που να προσευχηθεί γι’ αυτές. Είναι εξαιρετικά ευεργετικό αν γίνει σαρανταλείτουργο γι’ αυτές και αν, μετά από αυτό, κάνει κανείς μια δωρεά στην Εκκλησία, ώστε να συνεχιστεί η μνημόνευση τους στη θεία Λειτουργία». Η Λειτουργία είναι, απ’ όσο ξέρουμε, μια θυσία στον Γολγοθά. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Κύριος θυσιάζεται στη θεία λειτουργία. Όταν ο ιερέας εξάγει από το πρόσφορο τις μερίδες για τους τεθνεώτες και κεκοιμημένους. και αφού λάβει τη θεία Κοινωνία, λέει, «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω Αγίω».
Όπως βλέπετε, αυτή είναι η τελειότερη προσευχή και η μεγαλύτερη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε για τους αγαπημένους μας που έχουν αναχωρήσει για τον Θεό.
Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας. Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα.

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 – Προσευχή για τους κεκοιμημένους
«Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν»

Γέροντα, πονάτε;
– Εσύ τί λές; Αν δεν ξημερώσω απόψε, τότε θα έχω μεγάλη ημέρα· δεν θα βραδιάζη ποτέ ούτε θα ξημερώνη! Τον ήλιο κρατήστε τον εσείς !*
– Γέροντα, όταν πλησιάζη ο καιρός να φύγη από αυτήν την ζωή κάποιος που είναι τακτοποιημένος πνευματικά, άραγε πώς νιώθει;
– Που να ξέρω;
– Γέροντα, δεν σάς είπε κανένας καμμιά φορά;
– «Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν»** , δεν λέει; Άρα, αυτή η ζωή είναι θάνατος και ο θάνατος είναι μετάβαση προς την αληθινή ζωή. Επομένως, πηγαίνει χαρούμενος προς την ζωή!
– Γέροντα, πολλοί Άγιοι έχουν δει ψυχές, όταν φεύγουν από το σώμα. Τί μορφή έχουν;
– Είναι σαν παιδάκια. Στην άλλη ζωή όλοι θα είναι όπως οι Άγγελοι· δεν θα υπάρχουν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες ούτε γέροι ούτε γριές ούτε μωρά· όλοι θα είναι ένα φύλο, θα έχουν μια ηλικία. Γι’ αυτό, και όταν δη κανείς ψυχές που φεύγουν από την ζωή, τις βλέπει κατά κάποιον τρόπο σαν μικρά παιδιά. Το πρόσωπό τους έχει τα χαρακτηριστικά του, αλλά είναι σαν μικρού παιδιού.
Όταν έμενα στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού, επισκεπτόμουν καμμιά φορά τον Γερο-Φιλάρετο***. Ήταν ένα ευλαβέστατο γεροντάκι που έμενε σε ένα κοντινό Κελλί. Επί δεκαπέντε χρόνια, μέχρι που αρρώστησε και ο ίδιος, διακονούσε τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που έπασχε από πάρκινσον. Την τελευταία φορά που πήγα στο Κελλί του, τον βρήκα πεσμένο κάτω. Είχε έναν μήνα που δεν έτρωγε τίποτε· έπινε μόνο λίγο νερό. Ούτε να ξαπλώση μπορούσε· κοιμόταν με τα παπούτσια, καθιστός και ακουμπισμένος στον τοίχο. Τα ρούχα του ήταν κολλημένα στο σώμα του και τα παπούτσια του γεμάτα υγρά, γιατί είχαν ανοίξει τα πόδια του και έβγαζαν αίμα και νερό. Αλλά αυτός αντιμετώπιζε όλη αυτήν την κατάσταση σαν να μη συνέβαινε τίποτε. «Και αυτά, έλεγε, είναι ευλογία από τον Θεό». Τον σήκωσα λοιπόν και παρακάλεσα τον Πατέρα Βαρθολομαίο να μείνω το βράδυ στο Καλύβι τους, για να τους συμπαρασταθώ, αλλά εκείνος δεν δέχθηκε. Μου είπε να πάω την άλλη μέρα. Τα μεσάνυχτα όμως, την ώρα που έκανα κομποσχοίνι, τί να δώ! Βλέπω τον Γερο-Φιλάρετο με ένα φωτεινό πρόσωπο, ηλικίας περίπου δώδεκα χρόνων, να φεύγη στον Ουρανό μέσα σε ουράνιο φώς. Κατάλαβα ότι είχε αναπαυθή.
– Γέροντα, τις πρώτες σαράντα μέρες χρειάζεται να προσευχώμαστε περισσότερο για έναν κεκοιμημένο;
– Ναί, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη, επειδή δεν ξέρει πώς θα κριθή.
Είχα συναντήσει εδώ έξω από τον ξενώνα μία ηλικιωμένη γυναίκα που ζήτησε να πάρη την ευχή μου. Της φίλησα κι εγώ το χέρι, γιατί είδα Χάρη Θεού σ’ αυτήν την ψυχή. Μετά από λίγο καιρό έγινε μοναχή. Όταν κοιμήθηκε, ήμουν εδώ και την ασπάσθηκα νεκρή με ευλάβεια. Στην συνέχεια μου συνέβησαν δύο γεγονότα. Το ένα εδώ στο Ησυχαστήριο και το άλλο στο Καλύβι μου. Το πρώτο συνέβη επτά ημέρες μετά την κοίμησή της: Είδα την ψυχή της σαν αγγελούδι που έμοιαζε με κοριτσάκι δώδεκα ετών· έλαμπε. Την δεύτερη φορά παρουσιάσθηκε στον ύπνο μου και μου έβαλε μετάνοια με ευγνωμοσύνη και με ευχαρίστησε για την προσευχή που έκανα για εκείνη. Ήταν πολύ συγκινητικό και πολλή χαρά μου έδωσε. Όταν πήγα να σημειώσω την ημερομηνία, είδα ότι ήταν σαράντα ημέρες μετά τον θάνατό της. Η ψυχή αυτή πολλή καλωσύνη είχε και πολλή ευγνωμοσύνη έχει.

*Ειπώθηκε από τον Γέροντα στις 28 Ιουνίου του 1994, δηλαδή δύο εβδομάδες πριν από την κοίμησή του.
**Ιω. 5, 24.
***Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 85-88.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, τόµος 6ος, Περί Προσευχής, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή.

***

Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!!.. Όλη αυτήν την παραδεισένια χαρά, που νιώθουν οι Μοναχοί, εύχονται και ζητάνε από τον Χριστό να την δώση και σ’ όλους τους φυλακισμένους αδελφούς μας, που βρίσκονται στις φυλακές του κόσμου. Έτσι ο Καλός Θεός συγκινείται από την αγάπη των καλών παιδιών Του και σκορπάει την παρηγοριά στις ψυχές των φυλακισμένων και πολλές φορές ακόμη και τους ελευθερώνει. Εκτός από τους φυλακισμένους, οι Μοναχοί βοηθούν και άλλους πιο βαριά και αιώνια φυλακισμένους, και όχι για δέκα ή είκοσι χρόνια, οι οποίοι έχουν και μεγαλύτερη ανάγκη βοηθείας. Είναι οι κεκοιμημένοι υπόδικοι αδελφοί μας, τους οποίους επισκέπτονται οι Μοναχοί με τον τρόπο τους και τους προσφέρουν πολλά αναψυκτικά πνευματικά. Ο Καλός Θεός βοηθάει τους κεκοιμημένους και πληροφορεί παράλληλα και τους Μοναχούς με μια ανέκφραστη αγαλλίαση, που τους σκορπάει μετά από την πονεμένη τους προσευχή για τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, σα να λέη: «Μη στενοχωρήστε, παιδιά μου, τους βοήθησα και τους κεκοιμημένους».

– Στο οστεοφυλάκιο, Γέροντα, καίνε καντήλι;
– Ναι, είναι μια προσφορά για τους νεκρούς. Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ.
Τους κεκοιμημένους να τους θυμώμαστε και να ευχώμαστε πάντοτε γι’ αυτούς. Να μην παραλείπουμε να προσευχώμαστε για τις ψυχές τους, για να βρουν ανάπαυση. Εγώ, κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία στο Καλύβι, κάνω μνημόσυνο και για όλους τους κεκοιμημένους των οποίων «τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν».

– Γέροντα, πώς να προσεύχωμαι για τους κεκοιμημένους;
– Να λές γενικά: «Ο Θεός, ανάπαυσον τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων σου» και, εάν έρθη στον νού σου κανένα όνομα κεκοιμημένου ή τύχη να πεθάνη κανένας γνωστός ή άγνωστος και το μάθης, μνημόνευσέ τον και αυτόν με την ίδια ευχή.

Οι κεκοιμημένοι έχουν πιο πολλή ανάγκη προσευχής από τους ζώντες, γιατί στους ζώντες υπάρχει και ελπίδα μετανοίας. Και θέλει ο Θεός να υπάρχουν άνθρωποι να Τον παρακαλούν να βοηθήση τους κεκοιμημένους, αφού δεν έγινε ακόμη η τελική Κρίση. Στον πόλεμο ένας βαριά τραυματισμένος ζήτησε από έναν ιερέα νερό και εκείνος δεν του έδωσε. Αδιαφόρησε, ενώ είχε στο παγούρι του λίγο νερό. Ο τραυματίας σε λίγο πέθανε και ο ιερέας, μόλις συνειδητοποίησε το σφάλμα του, ήταν απαρηγόρητος. Τον μνημόνευε συνεχώς. Ήρθε στο Καλύβι και μου είπε τον πόνο του. Ο καημένος είχε πολλή θυσία, αλλά δεν κατάλαβε πώς το έκανε αυτό. Το επέτρεψε ο Θεός, πήρε δηλαδή για λίγο την Χάρη Του, επειδή ο τραυματίας είχε πολλή ανάγκη από προσευχή. Αν ο ιερέας του έδινε νερό, θα τον ξεχνούσε, ενώ τώρα τον πείραζε η συνείδηση και προσευχόταν συνέχεια γι’ αυτόν.

***

Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.λπ. που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνη η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχη πλέον δυνατότητα να βοηθηθούν.

Όταν όμως εμείς προσευχώμαστε για τους κεκοιμημένους. Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνη. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα.
Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβο για τους κεκοιμημένους.

«…να αφήνετε μέρος της προσευχής σας για τους κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τους εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησία λειτουργιά, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα του κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο.
Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο. Καλό θα είναι να συνοδευθή και με ελεημοσύνη. Αν έχεις ένα νεκρό, ο οποίος έχει παρρησία στον Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό.
Αν πάλι, έχεις ένα νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνης ένα αναψυκτικό σε κάποιον πού καίγεται (από δίψα ). Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν πού το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται…». (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου Νικ.)

***

λη’. «Είπε ο αββάς Μακάριος: »Περπατώντας κάποτε στην έρημο, βρήκα παραπεταμένο στο έδαφος ένα κρανίο νεκρού. Και κουνώντας το με το βαγινο ραβδί, μου μίλησε το κρανίο. Και του λέγω: «Συ ποιος είσαι;» Μου αποκρίθηκε το κρανίο: «Εγώ ήμουν ιερεύς των ειδώλων και των εθνικών όπου είχαν απομείνει σε αυτόν τον τόπο. Και συ είσαι ο Μακάριος, όπου έχεις το Άγιο Πνεύμα μέσα σου. Όταν εσύ σπλαγχνισθής όσους είναι στην κόλασι, και προσευχηθής γι᾽ αυτούς, βρίσκουν κάποια παρηγοριά». Του λέγω: «Ποια είναι η παρηγοριά και ποια η κόλασι;» Μου αποκρίνεται: «Όσο απέχει ο ουρανός από την γη, τόση είναι η φωτιά κάτω από εμάς. Στεκόμαστε δε, από τα πόδια έως το κεφάλι, μέσα στην φωτιά. Και δεν μπορούμε να κοιτάξωμε κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο, Αλλά η ράχη του ενός είναι κολλημένη στην ράχη του άλλου. Όταν λοιπόν προσεύχεσαι για μας, βλέπει κάπως ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγοριά». Και έκλαψα τότε και είπα: «Αλλοίμονο στη μέρα που γεννιέται ο άνθρωπος!» Του λέγω έπειτα: «Υπάρχει άλλο χειρότερο βάσανο;» Μου λέγει το κρανίο: «Μεγαλύτερο βάσανο είναι από κάτω μας». Του λέγω: «Και ποιοί είναι εκεί;» Μου αποκρίνεται το κρανίο: «Εμείς, επειδή δεν γνωρίζαμε τον Θεό, βρίσκομε κάποιο έλεος. Όσοι όμως τον γνώρισαν και τον αρνήθηκαν και δεν έπραξαν το θέλημά Του, από κάτω μας είναι. Πήρα τότε το κρανίο και το έθαψα».

***

Μιά προσκυνήτρια είπε για τα μνημόσυνα :

“Λησμόνησα να κάνω τα χρυσά κόλλυβα για την μητέρα μου. ( Στην Ρούμελη “χρυσά κόλλυβα” λένε τα κόλλυβα που γίνονται το Σάββατο της εβδομάδας της Πεντηκοστής, όπου τελειώνει η αναστάσιμη χάρι που δίδεται στις ψυχές των κεκοιμημένων, σύμφωνα με παράδοση της Εκκλησίας μας.). Το βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου ότι στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μ’ ένα κουτάλι έτρωγε κόλλυβα από ξένα πιάτα που ήσαν τοποθετημένα εκεί.
– Καλέ μητέρα, τρως ξένα κόλλυβα; Την ρώτησα .
Κι εκείνη απάντησε:
– Τι να κάνω, κόρη μου, αφού δεν μου έφτειαξες εσύ;
Το παράπονό της μ’ άγγιξε στην καρδιά. Από τότε ποτέ δεν παρέλειψα τα καθήκοντά μου έναντι των κεκοιμημένων.”

***

Ένα κομποσκοίνι γλύτωσε μία ψυχή από την κόλαση

Διηγείται ο Άγιος Γέρων παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης… απαντώντας σε ερώτηση αν ωφελούν οι προσευχές μας τους άλλους…

-Αφού παιδί μου ενδιαφέρεσαι, να σου πω και κάτι για το κομποσχοίνι πιο φοβερό, γύρω από την ζωή του Γέροντά μου (Ιωσήφ). Ο Γέροντάς μου, είχε στον κόσμο μια ξαδέλφη. Αν και η ζωή της δεν ήταν τόσο καλή, ο Γέροντας όμως την αγαπούσε πολύ.
Κάποτε τον ειδοποίησαν ότι η ξαδέλφη του πέθανε και μάλιστα όχι καλά. Έκαμνε διάφορους μορφασμούς, θεατρινισμούς∙ μιλούσε άσχημα κ.λπ. και σ’ αυτά τα χάλια πάνω ξεψύχησε.
Μόλις το μαθαίνει ο Γέροντας, άρχισε τα κλάματα. Εγώ παραξενεύτηκα· τόση ευαισθησία· να κλαίει τόσον πολύ. Όμως κατάλαβε ο ίδιος τον λογισμό μου και με προλαβαίνει:

–«Εγώ δεν κλαίω παιδί μου που πέθανε αλλά κλαίω γιατί κολάστηκε».

Ωστόσο απ’ εκείνην την ημέρα ο Γέροντας δώστου συνέχεια νηστεία και προσευχή για την ξαδέλφη του. Ύστερα από αρκετές ημέρες, βλέπω τον Γέροντα πολύ χαρούμενο.

-«Τι συμβαίνει Γέροντα;» .

-«Να σου πω παιδί μου. Αφού όλες τις μέρες δεν ησύχασα να προσεύχομαι και να αγρυπνώ με νηστεία και δάκρυα για την ξαδερφούλα μου, σήμερα είδα το εξής ευχάριστο και θαυμαστό όραμα. Ενώ προσευχόμουν βλέπω ζωντανά την ξαδερφούλα μπροστά μου και μου φωνάζει με πολλή αγαλλίαση:

–«Σήμερα είναι η μέρα της σωτηρίας μου. Σήμερα γλύτωσα από την κόλαση. Σήμερα πηγαίνω στον Παράδεισο».

Ξαφνικά την ίδια στιγμή βλέπω τον μακαρίτη τον παπά–Γιώργη μπροστά μου. Αυτός είναι ένας σύγχρονος άγιος. Όταν ήμουν στον κόσμο τον πρόλαβα. Έβαλε στο μυαλό του, ει δυνατόν, να βγάλει όλους τους αμαρτωλούς από την κόλαση.
Κάθε μέρα λειτουργούσε και μνημόνευε χιλιάδες ονόματα. Κατόπιν γυρνούσε τα μνήματα και όλη μέρα διάβαζε τρισάγια και μνημόσυνα στους πεθαμένους. Αφού λοιπόν εν οράματι τον είδα μπροστά μου, τον ακούω και με μεγάλο θαυμασμό μου λέγει:

–«Βρε-βρε εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι οι πεθαμένοι σώζονται μόνο με λειτουργίες και μνημόσυνα. Τώρα όμως είδα και κατάλαβα ότι και με τα κομποσκοίνια σώζονται οι κολασμένοι».

Και ξανά με θαυμασμό:

«Και με τα κομποσκοίνια σώζεται ο κόσμος!».

Μ’ αυτό το όραμα πληροφορήθηκα ότι η ξαδερφούλα μου σώθηκε, αλλά μου δείξε ο Θεός και την δύναμιν του κομποσκοινιού ώστε και από την κόλαση να βγάζει ψυχή».
Λέγοντας στον αδελφό συγκινημένος ο Γέροντας αυτά, του έδωσε την ευλογία του και του ευχήθηκε:
-«Άντε στην ευχή μου και κοίταξε να βιαστής όσο μπορείς στην υπακοή και στην ευχή, αν θέλεις και τον εαυτό σου και τους άλλους να βοηθήσεις».
(Βιβλίο: Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης. Ιωσήφ Μ.Δ. σελ. 157-158)

***

Αναφέρεται και στον βίο της αγίας Θέκλας το εξής: Όταν την συνέλαβε ο ηγεμόνας Αλέξανδρος για να μαρτυρήσει, πριν από το μαρτύριο την παρέδωσε στην πλούσια και ευμενέστατη Τρύφαινα για να την φυλάει μέχρις ότου έλθη η ώρα της θηριομαχίας. Η θυγατέρα της Τρύφαινας είχε αποθάνει πριν από λίγες μέρες.
Παρουσιάσθηκε στην μητέρα της και της είπε: «Μήτερ μου, αγάπα αυτήν την ξένην Θέκλαν, και έχε την άντ’ έμού θυγατέρα σου, διότι είναι δούλη τού Θεού, και δύναται να κάνη δέησιν και να με βάλη ο Κύριος στον τόπο των Δικαίων». Μόλις ξύπνησε η Τρύφαινα, είπε στην αγία: «Τέκνον μου, δεύτερον σε παρακαλώ, κάμε μου την καλωσύνην αυτήν, και δεήσου τού Χριστού σου, να αναπαύση την θυγατέρα μου εις ζωήν την αιώνιον, ότι μού εζήτησε δι’ οράματος».
Τότε η Αγία αφού σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και προσευχήθηκε είπε: «Κύριέ μου, Ιησού Χριστέ, Υιέ τού αληθούς και ζώντος Θεού, επάκουσόν μου, της δούλης σου, και ανάπαυσον την Φαλκονίλλαν εις ζωήν την αιώνιον, κατά το θέλημά Σου το άγιον» (βλ. Συναξ. 24ης Σεπτεμβρίου).

Αναφέρεται επίσης για τον άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο (έζησε κατά τα μέσα του 6ου αι. και η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαρτίου) ότι με την προσευχή του έσωσε τον αυτοκράτορα Τραϊανό. Όταν λειτουργούσε ήταν πάντα μαζί του και ένας άγγελος συλλειτουργός του, κάποια μέρα ενώ περπατούσε στην αγορά της Ρώμης, που ονομάζεται αγορά του Τραϊανού, σταμάτησε την πορεία του για να προσευχηθεί στον Κύριο να συγχωρήσει τις αμαρτίες του βασιλέως Τραϊανού, ο οποίος ήταν ασεβής διώκτης των χριστιανών, αν και έκανε πολλές καλοσύνες. Ακόμη στα συναξάρια στις 22 Μαρτίου τιμάται η μνήμη της Αγίας Δροσίδας, η οποία αναφέρεται ως κόρη του αυτοκράτορα Τραϊανού. Του ήρθε τότε του αγίου ουράνια φωνή που του είπε: «Της ευχής σου ήκουσα και συγγνώμην Τραϊανώ δίδωμι.- Άκουσα την προσευχή σου και δίνω συγχώρηση στον Τραϊανό. Εσύ όμως στο εξής να μην προσεύχεσαι για τους ασεβείς».

***

Έχουμε ακόμη το παράδειγμα του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου, για την ψυχή του οποίου φρόντισε η αυτοκράτειρα Αγία Θεοδώρα (842-855)  .

Όταν πέθανε ο Θεόφιλος ο εικονομαχος, η βασίλισσα Θεοδώρα ανακάλεσε όλους, όσοι ήταν σε εξορία ή στις φυλακές, και εγκατέστησε στον πατριαρχικό θρόνο τον άγιο Μεθόδιο τον Ομολογητή (843-847) Υποσχέθηκε δε στους πατριάρχες και τους κληρικούς να αναστηλώσει τις εικόνες, αλλά τους ζήτησε μία χάρη• να κάνουν δέηση για τον Θεόφιλο τον άνδρα της. Εκείνοι, αν και δεν ήθελαν, όμως βλέποντας την πίστη της πείσθηκαν. Και ο άγιος Μεθόδιος συγκέντρωσε στην Μεγάλη Εκκλησία όλο τον λαό, όλο τον κλήρο και τους αρχιερείς, και πήγε εκεί και ο ίδιος. Μεταξύ των άλλων ήταν και οι διακεκριμένοι αυτοί γέροντες από τον Όλυμπο, δηλαδή ο μέγας Ιωαννίκιος και ο Αρσάακιος, όπως επίσης και ο Ναυκράτιος, οι μαθητές του Θεοδώρου του Στουδίτου, οι ομολογητές Θεοφάνης του Μεγάλου Αγρού και Θεόδωρος οι λεγόμενοι Γραπτοί, ο σύγκελλος Μιχαήλ ο Αγιοπολίτης και πολλοί άλλοι.

Όλοι αυτοί έκαναν ολονύχτια δέηση προς τον Θεό για την ψυχή τού Θεοφίλου και όλοι προσεύχονταν με δάκρυα και θέρμη. Και αυτό το έκαναν όλη την πρώτη εβδομάδα των Νηστειών, ενώ και η ίδια η βασίλισσα Θεοδώρα έκανε το ίδιο με τις γυναίκες της αυλής και τον υπόλοιπο λαό.

Ενώ γίνονταν αυτά, η βασίλισσα Θεοδώρα κατά το χάραμα της Παρασκευής αποκοιμήθηκε για λίγο, και της φάνηκε πως βρέθηκε κοντά στην κολόνα του Σταυρού και ότι από εκεί περνούσαν με θόρυβο κάποιοι που είχαν διάφορα όργανα βασανισμού, και ανάμεσά τους είδε τον βασιλιά Θεόφιλο να τον σέρνουν με τα χέρια δεμένα πίσω. Τους ακολούθησε και αυτή, και όταν έφτασαν στην Χαλκή Πύλη είδε κάποιον με υπερφυσική όψη που καθόταν μπροστά στην εικόνα του Χριστού, και μπροστά του έστησαν τον Θεόφιλο.

Η βασίλισσα έπεσε τότε στα πόδια του και παρακαλούσε για τον βασιλιά. Αυτός κάποια στιγμή της είπε: «Γυναίκα, μεγάλη η πίστη σου! Να ξέρεις ότι για τα δάκρυά σου και την πίστη σου, αλλά και για τις δεήσεις και ικεσίες των δούλων μου και των ιερέων μου, συγχωρώ τον Θεόφιλο τον άνδρα σου». Έπειτα είπε στους φρουρούς: «Λύστε τον και δώστε τον στη γυναίκα του». Εκείνη τον πήρε και έφυγε χαρούμενη, και αμέσως ξύπνησε.

Αυτά είδε η βασίλισσα Θεοδώρα. Ο δε πατριάρχης Μεθόδιος, τον καιρό που γίνονταν οι δεήσεις και οι προσευχές για τον Θεόφιλο, πήρε ένα λευκό χαρτί και έγραψε τα ονόματα όλων των αιρετικών βασιλέων, όπως και του Θεοφίλου, και έβαλε το χαρτί κάτω από την αγία Τράπεζα. Κατά την Παρασκευή βλέπει και αυτός έναν φοβερό άγγελο να μπαίνει μέσα στη Μεγάλη Εκκλησία, να τον πλησιάζει και να του λέει: «Η δέησή σου εισακούστηκε, επίσκοπε, και ο βασιλιάς Θεόφιλος συγχωρήθηκε. Πάψε πλέον να ενοχλείς τον Θεό γι’ αυτόν».

Ο πατριάρχης, θέλοντας να δει αν το όραμα ήταν αληθινό, κατέβηκε από το θρόνο και πήρε το χαρτί, το ξεδίπλωσε και –ω τα ακατάληπτα κρίματα του Θεού!– βρήκε σβησμένο εντελώς το όνομα του Θεοφίλου με θεϊκό τρόπο. Όταν το έμαθε αυτό η βασίλισσα χάρηκε πάρα πολύ και μήνυσε στον πατριάρχη να συγκεντρώσει όλο τον λαό με τους τιμίους Σταυρούς και τις άγιες Εικόνες στη Μεγάλη Εκκλησία, ώστε να αποδοθεί σε αυτή ο στολισμός των αγίων Εικόνων και να γίνει γνωστό σε όλους το μεγάλο και παράδοξο θαύμα.

Και αφού όλοι σχεδόν συγκεντρώθηκαν στην Εκκλησία με κεριά, ήλθε και η βασίλισσα με τον γιό της. Έκαναν τότε λιτανεία με τις άγιες Εικόνες και με τα θεία και σεβάσμια ξύλα του Σταυρού και με το ιερό και θείο Ευαγγέλιο και έφθασαν μέχρι το λεγόμενο Μίλιο, κράζοντας το Κύριε ελέησον. (Από το Νέον Λειμωνάριον του αγίου Αθανασίου Παρίου )

***

Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/14/28846/

Με τις ελεημοσύνες σου με έβγαλες από τον Άδη… π Στέφανος Αναγνωστόπουλος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/17/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/

Ένα μυστικό του Ουρανού, Θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/11/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%8d/

Ο θάνατος είναι μια αρχή. Είναι μια πόρτα που ανοίγει και μας εισάγει στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας. Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/25/23319/

Όσιος Ανούβ ο αναχωρητής εν Αιγύπτω και σημειοφόρος
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/05/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%B2-%CE%BF-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B7/Απολυτίκιον  Ήχος πλ. δ’

Ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομών, και το συμφέρον πάσιν απονέμων, μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσον Κύριε τας ψυχάς των δούλων σου, εν σοι γάρ την ελπίδα ανέθεντο, τω ποιητή και πλάστη και Θεώ ημών.

Κοντάκιον  Ήχος πλ. δ’

Μετά των Αγίων ανάπαυσον, Χριστέ, τας ψυχάς των δούλων σου, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.

Στιχηρά Μαρτυρικά τής Οκτωήχου γ’
Ήχος πλ. β’

Οι αθλοφόροι Μάρτυρες, καί ουρανοπολίται, επί γής αθλήσαντες, πολλάς βασάνους υπέμειναν, καί τέλειον απέλαβον τόν στέφανον εν ουρανοίς, ίνα πρεσβεύωσιν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Ήχος πλ. δ’  Ο εν Εδέμ Παράδεισος

Τη εκ νεκρών Εγέρσει σου Χριστέ, ουκέτι ο θάνατος, κυριεύει των θανόντων ευσεβώς, διό αιτούμεν εκτενώς, τους σους δούλους ανάπαυσον, εν αυλαίς σου, και εν κόλποις, Αβραάμ, τους εξ Αδάμ μέχρι σήμερον, λατρεύσαντάς σοι καθαρώς, πατέρας και αδελφούς ημών, φίλους ομού και συγγενείς, άπαντα άνθρωπον, τα του βίου λειτουργήσαντα πιστώς, και πρός σε μεταστάντα πολυειδώς και πολυτροπως ο Θεός, και αξίωσον τυχείν, της ουρανίου βασιλείας σου.

Εις τον Στίχον, Στιχηρά Ήχος πλ. β’
Μαρτυρικόν

Ετίμησας εικόνι σου, το των χειρών σου Σώτερ πλαστούργημα, ζωγραφήσας εν υλική μορφή, της νοεράς ουσίας το ομοίωμα, ης και κοινωνόν με κατέστησας, θέμενος των επί γης κατάρχειν με τω αυτεξουσίω, Λόγε, διό Σώτερ τους δούλους σου, εν χώρα ζώντων, εν σκηναίς Δικαίων ανάπαυσον.

ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ
Ήχος πλ. α’
Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου.

Εικών ειμι, της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων, οικτείρησον το σον πλάσμα, Δέσποτα, και καθάρισον ση ευσπαγχνία, και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι. Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με.

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου.

Ανάπαυσον, ο Θεός τους δούλούς σου, και κατάταξον αυτούς εν Παραδείσω, όπου χοροί των Αγίων, Κύριε, και οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως φωστήρες, τους κεκοιμημένους δούλούς σου ανάπαυσον, παρορών αυτών πάντα τα εγκλήματα.

Δόξα…  Τριαδικόν

Το τριλαμπές της μιάς θεότητος, ευσεβώς υμνήσωμεν βοώντες Αγιος εί, ο Πατήρ ο άναρχος, ο συνάναρχος Υιός καί θείον Πνεύμα. φώτισον ημάς πίστει σοι λατρεύοντας, και του αιωνίου πυρός εξάρπασον.

Και νυν…

Χαίρε σεμνή, η Θεόν σαρκί τεκούσα, εις πάντων σωτηρίαν, δι’ ής γένος των ανθρώπων εύρατο τήν σωτηρίαν, διά Σου εύροιμεν Παράδεισον, Θεοτόκε, αγνή ευλογημένη.

Αλληλούϊα, αλληλούϊα, αλληλούϊα. Δόξα σοι ο Θεός. (3)

Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου, ο Άγιος της Συγχώρησης, Ό,τι κακό κι αν μου κάνη ο άλλος, το ξεχνώ• ρίχνω το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης και καίγεται. Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης

Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου, ο Άγιος της Συγχώρησης

Εορτάζει στις 17 Δεκεμβρίου

“Αφες ημίν τα όφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών.”
Ο ίδιος ο Χριστός μάς είπε: Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπερ τών επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του Πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δίκαιου και άδικου…

Θέλεις ν’ ακούει παρευθύς ο Θεός την προσευχή σου, Αδελφέ; Λέγει ο αββάς Ζήνων. Σαν σηκώνεις τα χέρια σου στον ουρανό, προσευχήσου πρώτα απ’ όλα, με την καρδιά σου, για τους εχθρούς σου και ο Θεός θα σου δώσει γρήγορα ό,τι άλλο του ζητήσεις.

Ήκουσες το όνομά σου να σε κατηγορούν, κάνε πως δεν ήκουσες. Αυτός είναι ο Παράδεισος, αυτό είναι το τέλειον. ( Άγιος Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής )

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι από τον λόγο του Χριστού «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», έμαθε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος να πει για τους λιθοβολιστές του: «Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην…». Και όλοι γενικά οι Άγιοι, ως μιμητές του Χριστού και ακόλουθοι, από αυτόν τον λόγο έμαθαν να συγχωρούν τους εχθρούς τους».

Αυτό το σημείο επιδιώκουν να έχουν οι Άγιοι για να εξομοιωθούν με τον Θεό: Την τέλεια αγάπη προς τον πλησίον… Διότι όταν κάποιος αποκτήσει την αγάπη, ενδύεται μαζί με αυτήν και τον ίδιο τον Θεό.

Έτσι μιμούνται οι Άγιοι τον Χριστό: Συγχωρώντας και αγαπώντας εκείνους που τους κάνουν κακό και τους αδικούν.
Πηγή: Ιερομονάχου Γρηγορίου, «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών»

***

Ρίξτε το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη, η μακροθυμία• δεν έχει καμμιά σχέση με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αυτήν την δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να αποκτήσουμε.

Μια νύχτα πήγε στο Κελλί του Παπα-Τύχωνα ένας κοσμικός να τον ληστέψη. Αφού βασάνισε αρκετά τον Γέροντα – του έσφιγγε τον λαιμό με ένα σχοινί –, είδε ότι δεν έχει χρήματα και ξεκίνησε να φύγη.
Την ώρα που έφευγε, ο Παπα-Τύχων του είπε: «Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου».

Ο κακοποιός αυτός πήγε να ληστέψη και άλλον Γέροντα, αλλά εκεί τον έπιασε η αστυνομία και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα–Τύχωνα.
Ο αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα να πάρη τον Παπα–Τύχωνα για ανάκριση, αλλά ο Γέροντας δεν ήθελε να πάη.
«Εγώ, παιδί μου, έλεγε, συγχώρεσα τον κλέφτη με όλη την καρδιά μου».

Ο χωροφύλακας όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του.
«Άντε, γρήγορα, Γέροντα, του έλεγε! Εδώ δεν έχει “συγχώρησον” και “ευλόγησον”».

Τελικά, επειδή ο Γέροντας έκλαιγε σαν μωρό παιδί, τον λυπήθηκε ο διοικητής και τον άφησε να γυρίση στο Κελλί του.
Όταν μετά θυμόταν ο Γέροντας αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέση στο μυαλό του:
«Πά-πά-πά, παιδί μου, έλεγε, αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν• δεν έχουν το “ευλόγησον” και το “Θεός συγχωρέσοι”»!

– Γέροντα, τί είναι η μνησικακία; Να θυμάσαι το κακό που σού έκαναν ή να αισθάνεσαι κακία για εκείνον που σού το έκανε;

– Αν θυμάσαι το κακό και λυπάσαι, όταν αυτός που σού το έκανε πάη καλά, ή χαίρεσαι, όταν δεν πάη καλά, αυτό είναι μνησικακία.
Αν όμως, παρά το κακό που σού έκανε ο άλλος, χαίρεσαι με την προκοπή του, αυτό δεν είναι μνησικακία.
Αυτά είναι τα κριτήρια, για να ελέγξης τον εαυτό σου σ᾿ αυτό το θέμα.
Εγώ πάντως, ό,τι κακό κι αν μου κάνη ο άλλος, το ξεχνώ• ρίχνω το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης και καίγεται.
Τότε με τον ανταρτοπόλεμο, το 1944, μια μέρα είχαν έρθει στο χωριό μας αντάρτες.
Έκανε πολύ κρύο. Είπα: «Τί θα έχουν να φάνε; Θάναι νηστικοί. Ας τους πάω λίγο ψωμί».
Όταν τους το πήγα, με πέρασαν για ύποπτο. Ούτε καν σκέφθηκα ότι στα βουνά κυνηγούσαν τα αδέλφια μου.
Τί είπε ο Χριστός; «Ν᾿ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε καλό σ᾿ αυτούς που σας μισούν» (Βλ. Ματθ. 5, 44• Λουκ. 6, 27.)
Πηγή: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Ε’, Πάθη και αρετές Ι. Η. “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή

Η μνησικακία και η έλλειψη συγχωρήσεως των άλλων, μας χωρίζουν από τον Θεό και μας κολάζουν αιώνια.  

Ανεξιχνίαστες είναι οι βουλές του Θεού. Χιλιάδες ελεημοσύνες να κάνουμε, εκατοντάδες προσευχές, νηστείες, και γονατιστές… Όλα στράφι, όλα χαμένα, αν μέσα μας έχει φωλιάσει η μνησικακία, η φιλοδοξία, ο εγωισμός. Η μνησικακία και η έλλειψη συγχωρήσεως των άλλων, μας χωρίζουν από τον Θεό και μας κολάζουν αιώνια…

Σε ένα μοναστήρι στην Αττική συναντήθηκαν δυο κυρίες και διηγείται η μια στην άλλη…

-Εγώ, είχα μία πρώτη ξαδέλφη, μεγαλοκοπέλα η οποία εργαζόταν σε μία υπηρεσία. Όλη της την ζωή βοηθούσε διάφορους συνανθρώπους μας, σε δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, οικονομικές, ψυχολογικές, οικογένειες με προβλήματα, παιδάκια, και όπου τέλος πάντων έβλεπε κάποια ανάγκη. Και βέβαια όλοι μας το ξέραμε αυτό… 

Αυτή, λοιπόν η ξαδέλφη μου είχε έναν αδελφό παντρεμένο με δύο παιδάκια. Έτυχε και αρρώστησε ο αδελφός και σε λίγο καιρό πέθανε. Η ξαδέλφη μου για να απαλύνει τον πόνο της νύφης της, της είπε ότι το μεγάλο αγόρι και ανίψι της θα το ανελάμβανε η ίδια, για σπουδές για το στρατιωτικό, για γάμο αργότερα…  Και έτσι και έγινε… Το παιδί μεγάλωσε, τελείωσε σπουδές και παντρεύτηκε. Η εξαδέλφη μου εν τω μεταξύ συνταξιοδοτήθηκε από την υπηρεσία της, και έφυγε για την επαρχία. Όμως αρρώστησε, και ο γιατρός της συνέστησε να πάει οπωσδήποτε στην Αθήνα. Ειδοποίησε τότε τον ανιψιό της ότι θα ανέβει στην Αθήνα για γιατρούς. Όταν έφθασε στο σπίτι του ανιψιού, δεν αισθανότανε καλά και ο ανιψιός φώναξε τον γιατρό. (Δεν είχε αρχίσει η ίδια ακόμη τις εξετάσεις τις γενικές, αλλά θα τις άρχιζε σε 3-4 ημέρες από την άφιξή της στην Αθήνα). 

Ο ανιψιός της ειδοποίησε έναν γιατρό στο σπίτι, και όταν εκείνος την εξέτασε του είπε, ότι η θεια σου είναι σοβαρά άρρωστη και θα έπρεπε να μείνει αρκετό καιρό στην Αθήνα. 

Γυρίζει τότε ο ανιψιός και λέει στον γιατρό.
-Εγώ γιατρέ μου στο σπίτι έχω μικρά παιδιά και δεν θέλω αρρώστους. Θα την πάω σε κάποιο Νοσοκομείο, και από κει βλέπουμε!
Η ξαδέλφη μου όμως από την μισάνοιχτη πόρτα το άκουσε αυτό και στενοχωρήθηκε πολύ, αλλά δεν είπε τίποτε! Έτσι σε λίγες ημέρες βρέθηκε σε κάποιο Νοσοκομείο, και ύστερα από λίγο καιρό πέθανε…
Αυτή εν ολίγοις είναι η ιστορία της εξαδέλφης μου έως ότου, και ακριβώς ξημερώνοντας στα 40 της ( στο μνημόσυνο) είδα το εξής όνειρο μεταξύ ύπνου και ξύπνιου!

Είδα έναν ασπροντυμένο νέο που με πήρε από το χέρι και με οδήγησε σε μια καταπακτή… Εγώ δεν ήθελα να κατέβω στο φοβερό εκείνο σκοτάδι, αλλά εκείνος μου είπε:
« Σε λίγο θα δεις κάτι, και μετά θα ανέβουμε πάλι απάνω…
Φτάνοντας λοιπόν κάτω, βλέπω σε ένα χάος σκοτεινό κάτι ανθρωπόμορφα όντα με μικρό σωματάκι, και μικρό – μικρό κεφαλάκι να σέρνονται με την κοιλιά, και ενώ εγώ γύρισα το κεφάλι μου να μη βλέπω, ακούω μία φωνή από την εξαδέλφη μου που ήταν κάτω εκεί !

-Ξαδέλφηηηηηηη….. την ψυχή σουουουουου…. Πρόσεχεεεεεε ξαδέλφη…. Πρόσεχε την ψυχή σουουουουου !!!!

Μετά από αυτό, άνοιξα τα μάτια μου και πετάχτηκα από το κρεβάτι μου, αναστατωμένη. Δεν ήξερα τι να κάνω! Γιατί είδα αυτό το φοβερό όνειρο; Τι να σημαίνει άραγε;
Περίμενα πως και πως να ξημερώσει και επισκέφθηκα τον πνευματικό μου και του διηγήθηκα τα πάντα συνεχίζοντας να είμαι αναστατωμένη!
Ο ιερέας μου είπε να ησυχάσω και να προσευχηθούμε για την ψυχή της εξαδέλφης μου και ίσως ο Κύριος να μας φανερώσει κάτι…

Εγώ γύρισα στο σπίτι μου, προβληματισμένη και πήγα στο εικονοστάσι, έκανα την προσευχή μου και είπα:
« Κύριε γιατί είδα αυτό το όνειρο; Αν ήταν του πειρασμού, ή οτιδήποτε άλλο, δώσε μου ένα σημάδι, σε παρακαλώ πολύ, γιατί είμαι πολύ στενοχωρημένη ! »
Αυτό κράτησε πολλές μέρες, εγώ να προσεύχομαι και απάντηση να μην παίρνω! Και ξαφνικά μια μέρα, ενώ προσευχόμουν, μια φωνή μέσα μου άκουσα να μου λέει: «Γιατί δεν μιλάς στην φίλη Ε. της πεθαμένης; »

Πετάχτηκα απάνω και έχοντας αυτή την φωνή ακόμη στα αυτιά μου, ντύθηκα και πήγα να βρω την φίλη της εξαδέλφης μου, την Ε. την οποία είχα γνωρίσει όταν ακόμη ζούσε η εξαδέλφη μου. Πράγματι με υποδέχθηκε με χαρά και στην συζήτηση μας για την εξαδέλφη μου -και κοινή μας γνωστή- την ρώτησα αν την ήξερε καλά, και αν θα μπορούσε να μου πει κάτι για κείνην… Ύστερα από μια μικρή σιωπή γύρισε και μου είπε:
–« Η ξαδέλφη σας όντως έκανε αρκετές αγαθοεργίες, αυτό το ξέρω, γιατί πολλές φορές ήμουν δίπλα της, αλλά….
-Τι «αλλά…» , της είπα, πέστε μου….
-Να η εξαδέλφη σου, «ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΣΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΠΟΤΕ ΤΗΣ … » Αν κάποιος την είχε πειράξει, τότε πάει ΤΕΛΕΙΩΣΕ !
Έμεινα κυριολεκτικά άφωνη από την κατάπληξη!
Αυτό δεν το ήξερα! Για σκέψου!

Όλες οι αγαθοεργίες λοιπόν που είχε κάνει για τον Θεό δεν έπιαναν και πηγαίνανε «στο βρόντο», καθώς η έλλειψη της συγχωρητικότητας της εξαδέλφης μου τις μηδένιζε όλες, σαν να μη είχαν γίνει καθόλου!
Στην δίκαιη κρίση και στα μάτια του Θεού, η καρδιακή και ψυχική αυτή ασυγχωρησία των άλλων, της στέρησε κάθε καλό, παρ’ όλες τις καλές πράξεις που έκανε, και την πήγε σε τόπο πρόγευσης της αιωνίου Κολάσεως !….
( “Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία”, Μάϊος – Αύγουστος 2011 )

***

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

… Ω Κύριε, κάνε μας αξίους για τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, για να κατανοήσομε τη δόξα Σου και να ζήσομε στη γη με ειρήνη και αγάπη. Ας μην υπάρχουν πόλεμοι, κακία κι εχθροί κι ας βασιλεύσει μονάχα η αγάπη.

… Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι, γιατί δεν εδιδάχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο. Λέγεις ότι είναι κακούργος κι ας καεί στη φωτιά του Άδη. Σ’ ερωτώ όμως: αν ο Θεός δώσει σ’ εσένα μια καλή θέση στον παράδεισο και δεις πεταμένο στις φλόγες εκείνον για τον οποίον τα ευχόσουν αυτά, άραγε δεν θα λυπηθείς τότε γι’ αυτόν, όποιος κι αν ήταν, έστω και εχθρός της Εκκλησίας;…Ή μήπως έχεις καρδιά από σίδερο; Στον παράδεισο όμως δεν χρειάζεται σίδερο. Εκεί χρειάζεται ταπείνωση και αγάπη Χριστού, η οποία σπλαχνίζεται τους πάντες.

Όποιος δεν αγαπά τους εχθρούς, σ’ αυτόν δεν έχει κατοικήσει ακόμη η χάρη του Θεού.

Ελεήμων Κύριε, δίδαξέ μας με το Πνεύμα Σου το Άγιο ν’ αγαπούμε τους εχθρούς και να προσευχόμαστε με δάκρυα γι’ αυτούς. Κύριε, όπως Συ ο Ίδιος προσευχόσουν για τους εχθρούς, έτσι δίδαξε κι εμάς με το Άγιό Σου Πνεύμα ν’ αγαπούμε τους εχθρούς.

… Κύριε, όλοι οι λαοί είναι έργο των χειρών Σου. Απομάκρυνε τους από την έχθρα και το μίσος και δώσε τους μετάνοια, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη Σου…. Κύριε, Συ μας έδωσες την εντολή ν’ αγαπούμε τους εχθρούς, αλλ’ αυτό ξεπερνά την αμαρτωλότητά μας, αν δεν είναι μαζί μας η χάρη Σου.… Κύριε, σκόρπισε τη χάρη Σου στη γη. Δώσε σ’ όλους τους λαούς της γης να γευθούν την αγάπη Σου, να μάθουν πως Συ μας αγαπάς σαν μητέρα κι ακόμη περισσότερο.

Δεν χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κανείς τον Θεό, αλλά μονάχα η ταπείνωση. … Αν όμως συνηθίσουμε να προσευχόμαστε θερμά για τους εχθρούς μας και να τους αγαπούμε, θα παραμείνει για πάντα η ειρήνη στις καρδιές μας.

Όποιος έχει μέσα του την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος, σκορπίζει ειρήνη και στους άλλους.

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν’ αγαπούμε τους εχθρούς και όποιος αγαπά τους εχθρούς εξομοιώνεται με τον Κύριο. Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό, μόλις σε προσβάλει κανείς, προσευχήσου γι’ αυτόν στον Θεό κι έτσι θα διατηρήσεις την ειρήνη του Θεού στην ψυχή σου….

… Αν κάποιος ως προϊστάμενος αναγκαστεί να δικάσει έναν άλλο για κάποιο παράπτωμα, πρέπει να παρακαλεί τον Κύριο να του δώσει συμπάσχουσα καρδιά, την οποία αγαπά ο Κύριος, και τότε θα κρίνει σωστά. Αν κρίνει όμως λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα έργα του υποδίκου, τότε θα πέσει σε λάθη και δεν θ’ αρέσει στον Κύριο. Πρέπει να κρίνει κανείς με σκοπό τη διόρθωση του ανθρώπου και συνεπώς είναι ανάγκη να συμπονή ο δικαστής κάθε ψυχή, κάθε πλάσμα και κτίσμα του Θεού.

«Όταν θα εμφανισθώ στον Κύριο, θα ικετεύσω το έλεός Του για όλο το γένος των χριστιανών». «Θα προσεύχομαι για όλο το ανθρώπινο γένος, για να επιστρέψουν όλοι οι άνθρωποι στον Κύριο και ν’ αναπαυθούν κοντά Του, γιατί η αγάπη του Θεού «πάντας θέλει σωθήναι»…. … Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος, που μας έδωσε τη μετάνοια και με τη μετάνοια σωζόμαστε όλοι μας χωρίς εξαίρεση.

Δεν θα σωθούν μόνον όσοι δεν μετανοούν ΄ κι εδώ βλέπω την απόγνωσή τους και κλαίω από συμπόνια γι ‘ αυτούς. Αν κάθε ψυχή εγνώριζε τον Κύριο, θα ήξερε πόσο μας αγαπά Αυτός και κανένας δεν θ ‘ απελπιζόταν για την σωτηρία του, ούτε καν θα εγόγγυζε.

***

Αδελφοί μου, πέφτω στα γόνατα και σας παρακαλώ, πιστεύετε στο Θεό, πιστεύετε πως υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, που μαρτυρεί για το Θεό σ’ όλες τις εκκλησίες μας, αλλά και στην ψυχή μου. Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη. Και η αγάπη αυτή πλημμυρίζει όλες τις ψυχές των ουρανοπολιτών αγίων.
Και το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, στις ψυχές όσων αγαπούν το Θεό. Εν Πνεύματι Αγίω οι ουρανοί βλέπουν τη γη, ακούνε τις προσευχές μας και τις προσκομίζουν στο Θεό. Ζούμε στη γη και δεν βλέπουμε το Θεό, δεν μπορούμε να Τον δούμε. Αλλά σαν έρθει το Άγιο Πνεύμα στην ψυχή, τότε θα δούμε το Θεό, όπως Τον είδε ο Άγιος Στέφανος (Πράξ. 7:55-56).

Και στον ουρανό και στη γη ο Θεός γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα, όχι με την επιστήμη.
Και τα παιδιά που δεν σπούδασαν καθόλου, γνωρίζουν τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό και πόσο πολύ μας αγαπάει…

Ο Κύριος θέλει την ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη• τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά.
Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.

Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντετριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στον Θεό… Η ψυχή που έχασε την ταπείνωση, στερείται συγχρόνως και τη χάρη και την αγάπη για τον Θεό, και τότε σβήνει η πύρινη προσευχή.

Είναι μεγάλο αγαθό να μάθει κάποιος την κατά Χριστόν ταπείνωση. Με αυτή γίνεται εύκολη και ευχάριστη η ζωή και όλα γίνονται αγαπητά στην καρδιά. Μόνο στους ταπεινούς εμφανίζεται ο Κύριος εν Πνεύματι Αγίω και αν δεν ταπεινωθούμε, δεν θα δούμε τον Θεό. Η ταπείνωση είναι το φως, μέσα στο οποίο μπορούμε να δούμε τον Θεό-Φως, όπως ψάλλεται: «Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως».

Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση και θα σου χαρίσει ο Κύριος να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Να θυμάσαι ότι σε βλέπει ο Κύριος και να φοβάσαι μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό –μην τον κατακρίνεις και μην τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα– και το Άγιο Πνεύμα θα σε αγαπήσει και Αυτό θα σε βοηθήσει σε όλα.

Ικετεύω πάντα τον Κύριο να μου χαρίζει πνεύμα ταπεινώσεως.
Και τώρα, αν με ρωτούσε κάποιος “”τι θέλεις από τον Κύριο, ποιες δωρεές;”, θα του απαντούσα: “το πνεύμα της ταπεινώσεως που ευχαριστεί τον Κύριο περισσότερο απ’ όλα”. Η Παρθένος Μαρία έγινε Θεομήτωρ για την ταπείνωσή της και είναι δοξασμένη στον ουρανό και στη γη περισσότερο απ’ όλους. Αυτή παραδόθηκε τελείως στο θέλημα του Θεού: “Ιδού η δούλη Κυρίου”. Και εμείς οφείλουμε να μιμούμαστε την Αγία Παρθένο. (Αρχιμ. Σωφρονίου, «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», Ι.Μ.Τιμίου Σταυρού- Ἐσσεξ, Αγγλίας, )

Πόσο με συγκινεί η προσευχή που έκαναν οι Τρεις Παίδες, όταν βρίσκονταν μέσα στο καμίνι! Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/17/%cf%80%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%bc%ce%b5-%cf%83%cf%85%ce%b3%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b5%ce%af-%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%ae-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ad%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bd/

Ο Δανιήλ σώζει την Σωσσάνα. – Όποιος βάζει την πέτρα στο δρόμο του δίκαιου ανθρώπου, ο ίδιος σκοντάφτει σ’ αυτήν. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/11/27327/

Έλα, ω αδελφέ Κυριακέ, να μαλακώσω την πληγή της δικής σου λύπης… Επιστολή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/14/%ce%ad%ce%bb%ce%b1-%cf%89-%ce%b1%ce%b4%ce%b5%ce%bb%cf%86%ce%ad-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ad-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%ba%cf%8e%cf%83%cf%89-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80/

Απολυτίκιον Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου. Ήχος α΄. Του λίθου σφραγισθέντος

Της Ζακύνθου τοv γόνον και Αιγίvης τον πρόεδρον, τοv φρουρόν μονής τωv Στροφάδωv, Διοvύσιοv άπαντες, τιμήσωμεv συμφώνως οι πιστοί, βοώντες προς αυτόν ειλικριvως• Tαίς λιταίς τους τηv σην μνήμην επιτελούντας σώσον και βοώντάς σοι• Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ• δόξα τω σε θαυμαστώσαντι• δόξα τω δωρησαμένω σε ημίv, πρέσβυν ακοίμητον.

Κάθισμα Ήχος α΄. Τον τάφον σου Σωτήρ

Αγάπης τω δεσμώ, συντεθείς θεοφόρε, διέλυσας τρανώς, την κακίαν της έχθρας• φονέα γαρ συγγόνου σου, πεφευγότα τη σκέπη σου, μη ειδότα σε, τον αδελφόν αυτού είναι, δίκης έσωσας, επικειμένου θανάτου, και σώον απέστειλας.