Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΚΓ´(23ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου, Ἐπισκόπου Ἰκονίου.(394–403).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἀκραγαντίνων.(680).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Σισινίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἐπισκόπου Κιζίκου( 325).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Ἀββᾶς Ἰσχυρίων τῆς Σκήτεως τῆς Αἰγύπτου, ἐπίσκοπος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.(4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἕλενος, Ἐπίσκοπος Ταρσοῦ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Διήγησις ὀπτασίας Ἰωάννου τινός, πάνυ ὠφέλιμος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Κολουμβάνου τοῦ θαυματουργοῦ Ἰσαπόστολου Γαλλίας.(615)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ντεϊνιόλ (Deiniol) τῆς Οὐαλλίας (620)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ὕστερον ἐν τῇ Μονῇ τῆς Εἰκοσιφοινίσσης ἀσκήσαντος. (1492)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἀμφιλόχιος Επίσκοπος Βολυνίας, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (1122).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Νέβσκι, τοῦ Μεγάλου Δουκός, τοῦ Ῥώσσου, τοῦ διά τοῦ Θείου καί Ἀγγελικοῦ Σχήματος μετονομασθέντος Ἀλεξίου Μοναχοῦ.(1263)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Τροῦντο/Τροῦδος Ἰσαπόστολος Hasbein Βελγίου (695)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μητροφάνους πρώτου Ἐπισκόπου Βορονεζίας , τοῦ ἐν τῷ σχήματι μετονομασθέντος Μακαρίου, ἐν ἔτει ᾳψγ΄ (1703).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Σπηλαιώτης, ἐρημίτης στήν Ἰεζέρου-Βίλσεα Ῥουμανίας (1714)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Στέφανος (Στέφανοφ), Πέτρος (Shesterikov ) (1918) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ
Στίχοι·
Ἐξ Ἀκραγάντων πρὸς Θεὸν χωρεῖς Λόγον,
τὸν ἄκρα γῆς κρίνοντα, παμμάκαρ Πάτερ.
Στίχοι
Σταλεὶς Ἀμφιλόχιε νεκρῶν ἀμφίοις,
Λόχους σκεδάζεις καὶ νεκρὸς νοουμένους.
Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ θάνατος λάβεν Ἀμφιλόχιον.
Στίχοι
Ζῶν Ἰσχυρίων, ἰσχὺς ἦν Ἐκκλησίας,
Ἥν περ νοητῶς καὶ θανὼν ἐνισχύει.
Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Ακραγαντίνων
π. Ανανία Κουστένη
Γιορτάζει την ίδια μέρα κι ένας άλλος Άγιος ο Άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Ακραγαντίνων της Κάτω Ιταλίας. Αυτός έζησε στα χρόνια του Ιουστινιανού του Β΄, του Ρινότμητου έβδομο αιώνα είχε ευσεβείς γονείς, και μεγάλωσε εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου έγινε γρήγορα αναγνώστης, ήταν και καλλίφωνος, και μιά μέρα άγγελος Κυρίου του λέει: Πήγαινε στην Αφρική, στην Καρθαγένη, στην Καρχηδόνα, και θα βρείς εκεί έναν ασκητή, ονόματι Μάρκον, να πας, κι ο,τι σου πει να κάνεις. Δηλαδή, τι έκανε ο Άγιος; Παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει δρόμο, τι να κάνει στη συνέχεια είναι αυτό που λέει ο προφήτης Δαυίδ γνώρισον μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, γνώρισε μου δρόμο, τον οποίο θα βαδίσω και πήγε στην Αφρική, βρήκε τον Μάρκο, τον έβαλε στον πνευματικό βίο, και έζησαν, ως ασκηταί, και ανέβηκαν ψηλά, και ύστερα έφυγαν, πήγαν στην Αντιόχεια της Συρίας, πρόσφεραν εκεί πολλά, με τα θαύματα και τη διδασκαλία τους και στη συνέχεια, ο Γρηγόριος επήγε στην Ιερουσαλήμ, στους Αγίους Τόπους, έγινε διάκονος και πρεσβύτερος, και ύστερα ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, γνώρισε τον πατριάρχη, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Δ΄, τον Πωγωνάτο, τον γυιό του Ηρακλείου, βοήθησε πολύ κατά την Στ΄ Οικουμενική σύνοδο, όπου πολέμησε τον μονοθελητισμό, κατακεραύνωσε με τη διδασκαλία και τη χάρη του τους αιρετικούς, και πολλούς τους έφερε στην ορθόδοξη πίστη, και ύστερα πήγε στη Ρώμη και κατέληξε πάλι στον Ακράγαντα, στην πατρίδα του, έγινε επίσκοπος, βοήθησε τα μέγιστα, τον συκοφάντησαν οι ειδωλολάτραι και οι αιρετικοί, τον κατήγγειλαν στον πάπα, για πράγματα ανύπαρκτα και ανυπόστατα, ο πάπας δυστυχώς τα πίστεψε, τον κάλεσε, ο πάπας ήταν ορθόδοξος τότε, τον κάλεσε στη Ρώμη και τον έκλεισε φυλακή δυόμιση ολόκληρα χρόνια.
Κι ο Άγιος τι έκανε εκεί; Παράδεισο τη φυλακή, ο Άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Ακραγαντίνων. Η Κάτω Ιταλία ήταν η Μεγάλη Ελλάς και πέρασαν δυόμιση χρόνια, είδε ο Θεός την υπομονή του, ασκήθηκε όσο χρειαζότανε πιο πολύ, έφτασε σε μέγα ύψος, και τότε ο πάπας θέλησε να κάνει δίκη έφερε και τους συκοφάντες, έφερε όλους, αλλά αυτοί που τον συκοφάντησαν και κάποια γυναίκα που τον κατηγόρησε για κάποια πράματα ανήθικα, ήταν όλα ψέματα, ανυπόστατα, φανταστικά, τι έγινε; Την ώρα της δίκης, μαύρισαν τα πρόσωπα τους, γι αυτό να προσέχουμε τη συκοφαντία και την αδικία, όσο μπορούμε, μαύρισαν τα πρόσωπα τους και δεν συνερχόντουσαν με τίποτα, έως ότου ομολόγησαν την ενοχή τους ό,τι έκαναν σκευωρία ό,τι όλα αυτά ήταν ψέματα και τα έκαναν εναντίον του Αγίου και τους συγχώρεσε ο Άγιος, τους είχε συγχωρέσει κι από τη φυλακή γι αυτούς προσευχότανε. Κι όταν προσευχόμεθα για τους εχθρούς μας και συγχωρούμε τους εχθρούς μας, μοιάζουμε, τηρουμένων των αναλογιών, του Ιησού Χριστού. Του Ιησού Χριστού, όταν μπορούμε και συγχωράμε, πάμε στον Παράδεισο. Πάει. Τίποτε άλλο, να το ξέρουμε αυτό γιατί τότε ο Κύριος είναι υποχρεωμένος να συγχωρέσει και τα δικά μας αμαρτήματα, γι αυτό και λέμε: και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Γύρισε πάλι στο ποίμνιο του και έζησε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, θαυματουργώντας και ποιμαίνοντας τον λαό των Ακραγαντίνων, της πόλεως του Ακράγαντος, και άλλους πολλούς και ανεπαύθη κι εκείνος εν Κυρίω, πλήρης ημερών και αγιασμένος.
Φθινοπωρινό Συναξάρι, τόμος Β΄, Οκτώβριος – Νοέμβριος, του Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη, Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008
***
Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς,
Ο Θεός επιτρέπει να βρίσκουν τους δικαίους δοκιμασίες, για να τους δοξάσει περισσότερο. Η υπέρβαση των δοκιμασιών αποκαλύπτει τόσο τη δόξα του Θεού όσο και τη δόξα των δίκαιων.
Ο Άγιος Γρηγόριος Ακραγαντίνων ήταν, σε όλα δίκαιος και ευάρεστος στον Θεό. Αλλά ο Θεός επέτρεψε να τον βρουν δοκιμασίες, παρόμοιες με εκείνες που κάποτε αντιμετώπισαν ο άγιος Αθανασίος και ο Άγιος Μακάριος. Δύο ιερείς, ο Σαβίνος και ο Κρήσκης, τους οποίους ο Γρηγόριος είχε πολύ ευεργετήσει, δεν μπορούσαν καθόλου να ανεχθούν την ενάρετη παρουσία του Γρηγορίου. Γιατί τέτοια είναι η φύση της ανηθικότητας, δεν μπορεί να αντέξει την αρετή. Έτσι λοιπόν, ο Σαβίνος και ο Κρήσκης βρήκαν μια διαβόητη πόρνη και την δωροδόκησαν για να συκοφαντήσει τον Γρηγόριο, λέγοντας ότι τάχα είχε ανήθικες σχέσεις μαζί της. Έτσι, όταν ο Γρηγόριος ήταν στην εκκλησία, η γυναίκα γλίστρησε στην κάμαρά του και τη στιγμή ακριβώς που ο Γρηγόριος έβγαινε από την εκκλησία με τον λαό, εκείνη βγήκε από το δωμάτιό του.
Τότε οι δύο ιερείς άρχισαν να στηλιτεύουν τον Γρηγόριο ως διεφθαρμένο. Ωστόσο, ο Γρηγόριος έμεινε ατάραχος και προετοιμάσθηκε για πόνους και δοκιμασίες. Τον έκλεισαν στη φυλακή και στη συνέχεια τον μετέφεραν στη Ρώμη. Ο πάπας πίστεψε τους συκοφαντές και κράτησε τον Γρηγόριο στη φυλακή για δυόμισι χρόνια, χωρίς δίκη ή ετυμηγορία. Ύστερα συγκλήθηκε ένα συμβούλιο για να εξετάσει την υπόθεση του, αλλά ο Θεός έκρινε πριν από τους ανθρώπους. Η γυναίκα δαιμονίστηκε και την έφεραν σε κατάσταση τρέλας στο δικαστήριο. Όπου δεν ήταν σε θέση να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερωτήση. Ο Γρηγόριος, ο θαυματουργός, προσευχήθηκε προς τον Θεό γι ‘αυτήν και εκείνη θεραπεύθηκε, διότι το κακό πνεύμα βγήκε από αυτήν. Τότε, μέσα από τα δάκρυά της, ομολόγησε ότι είχε δωροδοκηθεί για να κακολογήσει τον άνθρωπο του Θεού και ότι, αμέσως μετά τη συκοφαντία, το κακό πνεύμα εισήλθε μέσα της και την κρατουσε στην εξουσία του. Ο Σαβίνος και ο Κρήσκης, μαζί με τους άλλους κακόβουλους – πάνω από εκατό σε αριθμό – βρέθηκαν ξαφνικά με τα πρόσωπά τους μαύρα όπως τα κάρβουνα και τιμωρήθηκαν με εξορία. Ο Άγιος Γρηγόριος επέστρεψε στη επισκοπή του όπου έγινε δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό από τον λαό του.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Νοέμβριος)
https://prologue.orthodox.cn/November23.htm
***
Διατήρηση της ειρήνης της ψυχής
οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ
Θα πρέπει ν’ αγωνίζεσαι με κάθε τρόπο να διατηρείς την ειρήνη της ψυχής και να μην ενοχλείσαι από τις προσβολές των άλλων. Για να το πετύχεις αυτό, θα πρέπει ν’ αγωνίζεσαι με όλες τις δυνάμεις να συγκρατήσεις το θυμό και να φυλάξεις με προσοχή το νου και την καρδιά σου από απρεπείς σκέψεις και αισθήματα.
Ο Θεός έχει βάλει μέσα μας μόνο ένα θυμό και ένα φθόνο: εναντίον του πονηρού, εναντίον εκείνου που στην αρχή εξαπάτησε τον άνθρωπο και τον έβγαλε από τον Παράδεισο, εναντίον του φθοροποιού διαβόλου. Μας δόθηκε η εντολή να πολεμήσουμε εναντίον των πονηρών πνευμάτων της ακαθαρσίας και της επιθυμίας, που σπείρουν στην καρδιά ακάθαρτες και πονηρές σκέψεις.
Επομένως, θα πρέπει να ανεχόμαστε με αταραξία τις προσβολές που μας κάνουν οι άλλοι και να συνηθίσουμε τον εαυτό μας να έχει τέτοια πνευματική διάθεση, ώστε οι προσβολές αυτές να φαίνονται ότι δεν απευθύνονται σε μας αλλά σε άλλους.
Μια τέτοια πρακτική μπορεί να προσελκύσει γαλήνη στην καρδιά του ανθρώπου και να την κάνει ενδιαίτημα του Θεού.
Τέτοιο παράδειγμα αταραξίας βλέπουμε στον άγιο Γρηγόριο τον θαυματουργό, από τον οποίο κάποια πόρνη σε ένα δημόσιο χώρο ζήτησε αποζημίωση, σαν να είχε διαπράξει μαζί της την αμαρτία, Κι εκείνος, χωρίς να θυμώσει ούτε στο παραμικρό μαζί της, είπε ταπεινά σε κάποιο φίλο του: δώσε της γρήγορα το ποσό που απαιτεί. Η γυναίκα δεν είχε ακόμα εισπράξει την άδικη αποζημίωση, όταν ξαφνικά δαιμονίστηκε. Τότε ο άγιος τη λυπήθηκε και της έβγαλε το δαιμόνιο με την προσευχή του .
Αν όμως είναι αδύνατο για μας να μην ταραχθούμε, τότε τουλάχιστο ας αγωνιστούμε να συγκρατήσουμε τη γλώσσα, σύμφωνα μ’ αυτό που λέει ο Ψαλμωδός: «εταράχθην και ουκ ελάλησα» (Ψαλμός 76,5).
«Φιλοκαλία τῶν Ρώσων νηπτικῶν», Α΄ τεῦχος: Διδαχές ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ
***
Η ανεξικακία, η υπομονή και συγχωρητικότητα του αγίου Ιακώβου Τσαλικη
Ο Θεός θέλει να δοκιμάζει τα γνήσια τέκνα του ως « χρυσόν εν χωνευτηρίω», για να φανερώνεται σ΄ αυτούς η λάμψη του Αγίου Πνεύματος.
Έτσι κι ο άγιος Γέροντας δοκιμάστηκε και υπέμενε με θαυμαστή ανεξικακία συκοφαντίες και σκληρές δοκιμασίες στις οποίες έλαμψε.
Όταν ο Γέροντας πήγε στην μονή ο ΄΄πειράζων΄΄ εξήγειρε τον φθόνο αδελφών της μονής εναντίον του. Κάποιος μοναχός του δημιουργούσε σκάνδαλα και θλίψεις μεγάλες. Ο άκακος γέροντας ήταν ΄΄βαρύς και βλεπόμενος΄΄. Τον πολεμούσε παντοιοτρόπως, μη αντέχοντας την αρετή του, με λόγια και έργα. Ακόμα και την ώρα της θ. Λειτουργίας όταν περνούσε με τα Άγια γύριζε τα οπίσθιά του, πήγαινε κάτω από το κελί του όπου ήταν ξύλινο και τον έβριζε, έλεγε άσχημα λόγια, άλλες φορές χυδαιολογούσε ή ασχημονούσε έξω από την πόρτα του και κ.α.
Το μόνο που του έλεγε ο άγιος ήταν:
– Σε λυπάμαι πάτερ, σε λυπάμαι… Δεν σκέπτεσαι τουλάχιστον, τι κακό μπορείς να κάνεις σ΄ έναν νέο; Τι ψυχή θα παραδώσεις;
Άλλη φορά έβαλε κάποιον να του στήσει καρτέρι στο ρέμα για να τον σκοτώσει.
Κάποια φορά, μετά την κοίμηση αυτού του μοναχού, κι ενώ ο Γέροντας βρισκόταν έξω στην βρύση της μονής εμφανίστηκε αυτός ο μοναχός μπροστά του μέσα σε σκότος.
-Πάτερ Ανθιμε, πως είσαι, είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι; τον ρωτάει ο Γεροντας.
–Αχ, πάτερ Ιάκωβε, όταν εσύ με μνημονεύεις περνάει μια ακτίνα φωτός και βλέπω λίγο, του απάντησε, και χάθηκε.
Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας έλεγε: «Να κάνετε πάντοτε προσευχή και υπομονή και να ‘χετε πάντα την ελπίδα στον Θεό.».
«Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλοί κίνδυνοι στον κόσμο, αλλά όλα διαλύονται με την Χάρη του Θεού· όταν προσευχώμεθα διαλύονται όλα τα κακά».
«Πάντοτε λέω δόξα σοι ο Θεός. Πάντοτε με την υπομονή μου, με την πίστη μου στον Θεό, ”είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον”! Εκείνος ξέρει τι θα περάσω… έχω πολλές παθήσεις αλλά δεν τα λογαριάζω τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν. Δεν τα υπολογίζω καθόλου… Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών. Πίστη και προσευχή, τέκνον μου, πίστη και προσευχή! ».
***
Του Αββά Ισχυρίωνος
Οι άγιοι πατέρες της Σκήτης προφήτευσαν για την εσχάτη γενεά. «Τί εργασθήκαμε εμείς;», λέγει. Και αποκρίθηκε ένας απ’ αυτούς μέγας, ο Αββάς Ισχυρίων, και είπε: Εμείς τις εντολές του Θεού κάμαμε». Και του αποκρίθηκαν και του είπαν: «Και οι υστέρα από μας, άρα τί κάνουν;». Και είπε: «Μέλλουν να έλθουν στα μισά του δικού μας έργου». Και είπαν: «Οι δε μετ’ αυτούς, τί;». Είπε: «Οι της γενεάς εκείνης δεν έχουν καθόλου έργο. Μέλλει δε να έλθη σ’ αυτούς πειρασμός. Και όσοι αποδειχθούν εκείνο τον καιρό δόκιμοι, θα αποβούν μεγαλύτεροι και από μας και από τους πατέρες μας».
(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)
***
Στα έσχατα οι Χριστιανοί δεν θα έχουν καθόλου έργον παρά μόνον πίστη και αυτοί θα είναι ανώτεροι από όλους τους Πατέρες και τους Αγίους και τους πιστούς των προγενεστέρων εποχών. π. Αθανάσιος Μυτιληναίος
“πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;”(Λουκά 18:8).
Ομιλία μακαριστού π. Αθανασίου Μυτιληναίου (1927 – 2006)
Έχομε εδώ αγαπητοί μου μια εκπληκτική προφητεία του Χριστιανικού ήθους αλλά και της Χριστιανικής Πίστεως καθώς οδεύουμε πια, περπατάμε προς τα έσχατα.
Πολλοί πιστεύουν ότι η ιστορία είναι ατέρμονη, χωρίς τέρμα ή κυκλική όπως λέγεται και δεν πιστεύουν στο τέλος της ιστορίας. [Πιστεύουν] ότι η ιστορία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε. Ακόμα αυτοί είναι και ανόητα αισιόδοξοι ότι με το προχώρημα της ιστορίας τα πράγματα θα πηγαίνουν καλύτερα. Στηρίζονται σε δύο πράγματα: πρώτα, στη δύναμη της επιστήμης και εις την δύναμη της τεχνικής και δεύτερον, στηρίζονται στη βελτίωση του ανθρώπου από πλευράς ήθους. Ότι ο άνθρωπος σαν πρόσωπο, σαν κοινωνία, βαίνει πάντοτε προς το καλύτερο.
Και αυτά βέβαια τα πιστεύουν αυτοί που είναι έξω από την Εκκλησία, αλλά περιέργως τα πιστεύουν κι εκείνοι που είναι εντός της Εκκλησίας. Αρκετοί πιστεύουν τα πράγματα κάπως έτσι. Μόνο που οι τελευταίοι, αυτοί δηλαδή οι Χριστιανοί που πιστεύουν τα πράγματα έτσι, προσθέτουν ότι η υπόθεσις του Χριστιανισμού θα πάει, όσο ο χρόνος προχωρεί, καλύτερα. Θα έχουμε δηλαδή μία προκοπή. Μέχρι που φαντάζονται κατά έναν χιλιαστικόν τρόπον ότι θα φθάσουμε στην χιλιετή βασιλεία του Χριστού, εκείνη κατά την οποία θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Μία δηλαδή εποχή θαυμαστή, εξαιρετική.
Με την ευκαιρία μια που ανέφερα αυτό, τα χίλια χρόνια της Αποκαλύψεως που τα καπηλεύονται οι Χιλιασταί οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στις δύο Παρουσίες του Χριστού, την Πρώτη και τη Δευτέρα. Ή όπως λέγεται ο χρόνος του Ευαγγελίου, ο χρόνος όπου το Ευαγγέλιο κηρύσσεται εις την γην. Αυτά είναι τα χίλια χρόνια.
Συνεπώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάποια εποχή, κατά χιλιαστικόν τρόπον, που τα πράγματα θα είναι καλύτερα και έτσι θα ζούμε ευτυχισμένοι και λοιπά. Όχι. Τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Θα το πω για να τυπωθεί: Τα πράγματα ΔΕΝ είναι έτσι. Η Αγία Γραφή δεν μας δίδει τέτοια εικόνα, ότι πηγαίνουμε σε κάτι καλύτερο και ότι η ιστορία είναι ατελείωτη. Αλλά και οι Πατέρες που ερμηνεύουν την Αγία Γραφή, το ίδιο πράγμα μας λέγουν.
Το βλέπομε αυτό σ’ αυτά τα λίγα λόγια που είπε ο Αββάς Ισχυρίων όταν τον επισκέφθησαν. Ας δούμε από πιο κοντά αυτό το πολύ μεγάλο και σπουδαίο θέμα.
Βλέπουμε τον Αββά Ισχυρίωνα να χωρίζει την πορεία την ιστορική του Χριστιανισμού σε τρεις περιόδους:
* σ’ εκείνη την οποία ζούσε τότε, 4ος – 5ος αιών κάπου εκεί
* κατόπιν σε μια άλλη εποχή που βρίσκεται ανάμεσα στη δική του εποχή και εις την εποχή που θα χαρακτηρίζει τα έσχατα, έσχατα θα πει τελευταία, τα έσχατα της ιστορίας
* και τέλος η τρίτη εποχή που είναι αυτή που χαρακτηρίζει τα έσχατα, δηλαδή η τελευταία εποχή πριν έρθει ο Χριστός για δεύτερη φορά.
Αυτή βέβαια η διαίρεσις δεν αναφέρεται αποκλειστικά στους διωγμούς του Χριστιανισμού, αλλά αναφέρεται εις το ήθος και εις την πίστη των Χριστιανών. Πως δηλαδή, ποια θα είναι η ποιότητα των Χριστιανών. Και βάζει αυτές τις τρεις περιόδους.
Στην πρώτη περίοδο βάζει ότι οι Χριστιανοί θα έχουν έργον. Δηλαδή τι είναι το έργον, να εξηγήσω. Είναι η αγάπη. Όταν λέμε αγάπη ίσον έργον. Αγάπη ίσον πράξις. Αγάπη ίσον άσκησις. Προσέξτε αυτό το σημείο: άσκησις. Πράγματι μελετούμε τους Πατέρες της ερήμου, το Γεροντικό επί παραδείγματι, και όταν δούμε το τι άσκηση έκαναν, ειλικρινά αγαπητοί μου ιλιγγιούμε.
Στη δεύτερη περίοδο, βρίσκομε να λέγει ο Αββάς Ισχυρίων ‘το μισό έργον’. Αυτά λέει που κάνουμε εμείς, ύστερα από εμάς θα έρθουνε κάποιες γενεές που θα κάνουν το μισό έργο από εκείνο που κάνουμε εμείς.
Και στην τρίτη περίοδο, που βλέπομε ότι τότε οι Χριστιανοί δεν θα έχουν καθόλου έργον παρά μόνον πίστη. Όχι όλοι, μερικοί, και αυτοί οι μερικοί που θα έχουν πίστη δεν θα έχουν άσκηση, αυτοί λέγει ο Αββάς Ισχυρίων, θα είναι ανώτεροι από όλους τους Πατέρες και τους Αγίους και τους πιστούς των προγενεστέρων εποχών.
Είναι περίεργο αυτό, είναι δε ακριβώς αντίθετη πορεία από εκείνη την οποία πιστεύουν πολλοί, ότι οδηγούμεθα σε μια μακαριστή εποχή. Δεν οδηγούμεθα, σας το είπα. Να δούμε όμως πως ακριβώς τα πράγματα έχουν. Τι ακριβώς ο Κύριος μας μίλησε γι’ αυτήν την κατάπτωση του έργου, δηλαδή της αγάπης, δηλαδή του ήθους, διότι η αγάπη καθορίζει και το ήθος. Τι μας είπε; Είναι στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον:
καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται. … καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος.
Όταν, λέγει, θα έχει πληθύνει η ανομία, η αμαρτία, τότε η αγάπη των πολλών θα έχει ψυγεί, θα έχει γίνει ψυγείο, θα έχει κρυώσει, θα έχει παγώσει.
Αλλά μας ομιλεί ο Κύριος και δια την κατάπτωση της Πίστεως, και μας λέγει:
πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;
Όταν, λέει, θα έλθει ο Υιός του ανθρώπου -κάτι λέει πιο πάνω γι’ αυτό βάζει το πλην (αλλά)- εάν έλθει ο Υιός του ανθρώπου θα βρει την πίστη επάνω στη γη; Δηλαδή, όταν θα γίνει η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία θα υπάρχουν πιστοί; Αυτό φανερώνει ότι τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.
Στο θέμα της αγάπης ο Κύριος μας είπε δια το πληθυνθύναι την ανομίαν. Πότε θα ψυγεί η αγάπη; Όταν θα πληθύνει η ανομία. Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, και τι είναι αμαρτία; Η ανομία. Τι είναι η ανομία; Είναι η αμαρτία. Αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία θα έχει γίνει πολλή πολλή πολλή πολλή και θα έχει απλωθεί επάνω στη γη. Αλλά αυτό το άπλωμα της αμαρτίας, αν με ρωτήσετε, πού οφείλεται; Απαντούμε: ΣΤΗΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
Σήμερα επί παραδείγματι λέμε εμείς οι Έλληνες είμεθα όλοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Προσέξτε, όλοι, χονδρικά, όλοι είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Κάποτε δεν ήσαν όλοι Χριστιανοί. Ήσαν ένας κόσμος μικρός, μια ομάδα και οι όλοι οι απέξω ελέγοντο κόσμος. Τώρα πάλι υπάρχει η έννοια κόσμος που δεν είναι παρά ο εσμός, η δέσμη … όλων των παθών. Αλλά αφού υπάρχει ο κόσμος και εκφράζει όλα τα πάθη -τι εστί κόσμος ερωτάει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, δεν είναι παρά το σύνολο των παθών- τότε αυτοί που βαφτίσθηκαν λέγονται κόσμος. Άρα βλέπομε εδώ ότι πια η έννοια κόσμος δεν είναι από εκείνους που δεν βαφτίσθηκαν, δεν γνωρίζουν το Ευαγγέλιον, αλλά είναι από εμάς τους ίδιους τους Χριστιανούς.
Συμπέρασμα: Πώς έγιναν αυτοί οι Χριστιανοί βαπτισμένοι κόσμος; Απλούστατα, ως Χριστιανοί σιγά-σιγά εκκοσμικεύθηκαν. Μπήκε η νοοτροπία του κόσμου η οποία είναι νοοτροπία μακράν του Θεού, είναι χωρισμένη από το Θεό, μπήκε σιγά-σιγά μέσα στη ζωή τους. Κι έτσι έχουμε αυτό το τραγελαφικόν φαινόμενον, να έχουμε τους Χριστιανούς και τον κόσμον, και ο κόσμος να είναι πάλι Χριστιανοί. Τραγελαφικόν φαινόμενον, περίεργον, θα έλεγα ακόμα σχιζοφρενικόν φαινόμενον ..
Αυτή είναι η αιτία, η εκκοσμίκευση, που φέρνει την πάρα πολύ αμαρτία. Αυτή η εκκοσμίκευση αρχίζει σιγά-σιγά να διαβρώνει, να προσβάλει το άλλο, την πίστη. Διότι ο κοσμικός πια άνθρωπος ή έχει μία θεωρητική πίστη ή μία πίστη κατά το δοκούν, όπως τη νομίζει. Πιστεύει ό,τι θέλει και απορρίπτει ό,τι θέλει. Δεν αποδέχεται εκείνα τα οποία του προσφέρει το Ευαγγέλιον. Έτσι επικρατεί ο υλισμός με την εκκοσμίκευση και προβάλλει τονορθολογισμόν που αρχίζει να θέτει υπό αμφισβήτηση την πίστη και φθάνουμε σήμερα μέσα στους Χριστιανικούς μας ναούς να έχομεν τον φαινόμενον -περίεργο και αυτό- της αθεΐας.
Η πίστη για την οποία μιλάει ο Κύριος, ότι όταν έλθω θα βρω στη γη την πίστιν, ποια είναι; Η πίστις συμποσούται μόνο σε μια λέξη: αν πιστεύω στο Θεανθρώπινον Πρόσωπο του Χριστού. Αν πιστεύω ή δεν πιστεύω. Το Πρόσωπο το Θεανθρώπινο του Χριστού αποτελεί την λυδία λίθο. Από εκεί θα δοκιμαστείς κατά πόσο είσαι πιστός ή δεν είσαι πιστός. Οπότε, αν οι άνθρωποι αρχίσουν να μην πιστεύουν στο Θεανθρώπινον Πρόσωπον του Χριστού, σημαίνει ότι μπήκαν στην περιοχή ενός πειρασμού, και όπως χαρακτηρίζεται, μεγάλος πειρασμός. Αυτόν τον πειρασμό τον αναφέρει ο Αββάς Ισχυρίων, διότι αν δεν πιστεύω, αν φθάσω να μην πιστεύω στο Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού, σημαίνει ότι ο πειρασμός αυτός με κατέβαλλε.
Και επιτρέψατέ μου αγαπητοί να πούμε δυο λόγια γι’ αυτόν τον μεγάλο πειρασμό, γιατί είναι μεγάλη υπόθεσις … για να μάθουμε πως πρέπει να κινηθούμε και να ζήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο που υπάρχουμε και να επισημάνουμε ποια είναι η εποχή μας.
Ο Κύριος μίλησε γι’ αυτόν τον μεγάλο πειρασμό. Όταν στέλνει επιστολή ο Κύριος -οι γνωστές 7 επιστολές στις επτά Εκκλησίες της Μικράς Ασίας δια του Ευαγγελιστού Ιωάννη που του λέγει γράψον- ομιλεί εις τον Άγγελον, δηλαδή τον επίσκοπον της Εκκλησίας της Φιλαδελφείας, και λέγει:
ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης, πειράσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. ἔρχομαι ταχύ·
Επειδή, λέει, εφύλαξες τον λόγο της υπομονής μου, ετήρησες τις εντολές μου με πολλή υπομονή, και εγώ θα σε φυλάξω την ώρα του πειρασμού που πρόκειται να έλθει επάνω σ’ όλη τη γη, εφ’ όλης της οικουμένης. Ο οποίος πειρασμός θα θέσει υπό δοκιμασίαν αυτούς που κατοικούν επάνω στη γη -‘πειράσαι’, θα θέσει υπό δοκιμασίαν τους κατοικούντας επί της γης. Έρχομαι γρήγορα, έρχομαι ταχύ.
Προσέξτε. Και ο πειρασμός αυτός; Σας είπα ποιος είναι ο πειρασμός: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ; Βλέπετε πόσοι εμφανίζονται ψευδομεσσίαι, και πόσοι διεκδικούν τον τίτλο του Μεσσίου; Μεσσίας θα πει Χριστός, Χριστός θα πει Μεσσίας. Χριστός είναι η Ελληνική λέξις και Μεσσίας είναι η Εβραϊκή λέξις. Βλέπετε πόσοι διεκδικούν;
Τίθεται λοιπόν εν αμφιβόλω το Πρόσωπο του Χριστού. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ; ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ.
Διότι θα ακουστούν πολλά και ο πειρασμός αυτός θα είναι ισχυρότατος και θα εξαπολυθεί με τη μορφή φοβερών θεωριών, Αντιχρίστων, και βλασφήμων κατά του Προσώπου του Ιησού Χριστού. …
***
Η Προφητεία καθώς οδεύουμε πρός τα έσχατα. Η Εκκοσμίκευση και η Αθεΐα”. Π.Αθανάσιος Μυτιληναίος.
Ομιλία του πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου ( 79.Ομιλίες των Χαιρετισμών 2-20 )
https://www.youtube.com/watch?v=S2tRNzRvp_g&ab_channel=%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CE%9F%CE%B4%CE%BF%CE%B9%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1
Να ζητάμε ταπεινά το έλεος του Θεού. Τότε θα νιώθης τα χάδια τα θεϊκά. Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, αγίασαν. Άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου
iconandlight.wordpress.com/2020/11/22/να-αναγνωρίζης-ότι-στενοχώρησες-τον-π/
Άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου, Ένας που επιδιώκει την σωτηρία της ψυχής του όλα τα βλέπει «σκύβαλα» και δεν επιδιώκει αξιώματα.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/22/20241/
Άγιος Αλέξανδρος «Νιέφσκι», Ο Θεός δεν βρίσκεται στη δύναμη αλλά στην αλήθεια.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/23/18457/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου Ἰκονίου
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε
Σοφίας τὴν ἔλλαψιν ὡς καθαρὸς μυηθείς, δογμάτων ὀρθότητος φωτοειδεὶς ἀστραπὰς ἐκλάμπεις τοῖς πέρασι• σὺ γὰρ τὴν ἐν Τριάδι ὁμοούσιον φύσιν ἐκήρυξας, ἀσυγχύτως καθελῶν τὰς αἱρέσεις. Διό σε, ἱεράρχα Ἀμφιλόχιε, Χριστὸς ἐδόξασε.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀκραγαντίνων
Ἦχος ἀ’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Γρηγορῶν ἐκ σπάργανων φερωνύμως Γρηγόριε, ἐν τοῖς δικαιώμασι Πάτερ τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, ἐπλήσθης οὐρανίων δωρεῶν, ὡς γρήγορος ποιμὴν τῶν εὐσεβῶν, διὰ τοῦτο πρὸς λειμῶνας ἀειθαλεῖς, ἰθύνεις τοὺς βοῶντάς σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σου, πάσιν ἰάματα.
Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀκραγαντίνων
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ποιμὴν γλαφυρώτατε Ἀκραγαντίνων βολαῖς, πανσόφων ῥημάτων σου θεολογίας πυρσός, ἐδείχθης φανότατος· λάμψας γὰρ ταπεινώσει, καὶ χρηστότητι χάριν, εἴληφας ἰαμάτων· διὸ πάντες τιμῶντες, Γρηγόριε σὲ πόθῳ λιτάς, τὰς σὰς ἐξαιτούμεθα.
Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς. Ἦχος δ΄.
Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.
Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις, Ἀκραγαντίνων φωστήρ, ὁ διαλάμψας ἀστραπαῖς ὁσιότητος, ἀγάπης μακροθυμίας, καὶ βιοτῆς εὐσεβοῦς, ἐν τῆς Ἐκκλησίας στερεώματι· ἰάσεων τέμενος, ἱερὸν ἀναδέδειξαι, σημειοφόρε, Ἱεράρχα Γρηγόριε, τοῖς προστρέχουσι, καθ’ ἑκάστην σῇ χάριτι· ὦτα γὰρ μογιλάλου τε, καὶ στόμα διήνοιξας, λεπρὸν ἐκάθηρας τάχος, καὶ δαιμονῶντας ἀπήλλαξας, ἐκ τῆς τοῦ βελίαρ, ἐπηρείας θεοφόρε, Ἀγγέλων σύσκηνε.
Κάθισμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀκραγαντίνων
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ἐκ σπαργάνων Κυρίῳ ἀνατεθείς, ὡς ὁ πάλαι πανένδοξος Σαμουήλ, ὡσαύτως καλοῦντός σε, τοῦ Σωτῆρος ἀκήκοας, καὶ ψυχὴν καθάρας, καλῶν ἐπιδόσεσιν, ἱερωσύνης χάριν, ἀξίως ἀπείληφας· ὅθεν ἐπὶ χλόην, ἐπιγνώσεως θείας, ποιμάνας τὸ ποίμνιον, ἰαμάτων ἀπήστραψας, ἐνεργείας Γρηγόριε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν Ἁγίαν μνήμην σου.
Κάθισμα τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου Ἰκονίου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Λαμπρύνεις τὰ πέρατα, ἐν τῇ σῇ μνήμῃ σοφέ, τὸ σῶμα ἐκβλύζει σου, τῶν ἰαμάτων πηγάς, Ἀμφιλόχιε ἔνδοξε• ὅθεν καὶ ἀσθενείας, ἀπαλλάττεις παντοίας, πίστει τούς προσιόντας, τῷ σεπτῷ σου τεμένει, καὶ νῦν πταισμάτων τὴν λύσιν, αἴτησαι πᾶσιν ἡμῖν.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Λιβισίου τόν γόνον, καί Εὐβοίας τό καύχημα, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστῶν φίλον γνήσιον, Ἰάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τόν νέον ἡσυχίας ἐραστήν, τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι• Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, Δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, Δόξα τόν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καί καιροίς σὲ ἁγιάσαντι.
ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.
Ἐμπαθείας ἀνθρώπων, τὰ ὀνείδη καὶ ψεύδη, καθυπομείνας, σεμνέ, συνέτριψας τὸ θράσος, τοῦ ἀντιδίκου πάτερ, θεοφόρε Ἰάκωβε, διὸ τὴν μνήμην σου νῦν, ἐν ᾄσμασι τιμῶμεν.
Συναξάριον. 
21
Ε
Ἀπολυτίκιον
iconandlight 