Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής
Τη αυτή ημέρα, μνείαν πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν.
Στίχοι
Αμνημόνησον πταισμάτων νεκροίς, Λόγε,
Τα χρηστά νεκρά σπλάγχνα σου μη δεικνύων.
Κάποιος πλησίασε κάποτε τον επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: «Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;». Εκείνος απάντησε, «Ναι, αν βρεθεί κάποιος που να προσευχηθεί γι’ αυτές. Είναι εξαιρετικά ευεργετικό αν γίνει σαρανταλείτουργο γι’ αυτές και αν, μετά από αυτό, κάνει κανείς μια δωρεά στην Εκκλησία, ώστε να συνεχιστεί η μνημόνευση τους στη θεία Λειτουργία». Η Λειτουργία είναι, απ’ όσο ξέρουμε, μια θυσία στον Γολγοθά. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Κύριος θυσιάζεται στη θεία λειτουργία. Όταν ο ιερέας εξάγει από το πρόσφορο τις μερίδες για τους τεθνεώτες και κεκοιμημένους. και αφού λάβει τη θεία Κοινωνία, λέει, «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω Αγίω».
Όπως βλέπετε, αυτή είναι η τελειότερη προσευχή και η μεγαλύτερη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε για τους αγαπημένους μας που έχουν αναχωρήσει για τον Θεό.
Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας. Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα.
Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 – Προσευχή για τους κεκοιμημένους
«Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν»
Γέροντα, πονάτε;
– Εσύ τί λές; Αν δεν ξημερώσω απόψε, τότε θα έχω μεγάλη ημέρα· δεν θα βραδιάζη ποτέ ούτε θα ξημερώνη! Τον ήλιο κρατήστε τον εσείς !*
– Γέροντα, όταν πλησιάζη ο καιρός να φύγη από αυτήν την ζωή κάποιος που είναι τακτοποιημένος πνευματικά, άραγε πώς νιώθει;
– Που να ξέρω;
– Γέροντα, δεν σάς είπε κανένας καμμιά φορά;
– «Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν»** , δεν λέει; Άρα, αυτή η ζωή είναι θάνατος και ο θάνατος είναι μετάβαση προς την αληθινή ζωή. Επομένως, πηγαίνει χαρούμενος προς την ζωή!
– Γέροντα, πολλοί Άγιοι έχουν δει ψυχές, όταν φεύγουν από το σώμα. Τί μορφή έχουν;
– Είναι σαν παιδάκια. Στην άλλη ζωή όλοι θα είναι όπως οι Άγγελοι· δεν θα υπάρχουν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες ούτε γέροι ούτε γριές ούτε μωρά· όλοι θα είναι ένα φύλο, θα έχουν μια ηλικία. Γι’ αυτό, και όταν δη κανείς ψυχές που φεύγουν από την ζωή, τις βλέπει κατά κάποιον τρόπο σαν μικρά παιδιά. Το πρόσωπό τους έχει τα χαρακτηριστικά του, αλλά είναι σαν μικρού παιδιού.
Όταν έμενα στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού, επισκεπτόμουν καμμιά φορά τον Γερο-Φιλάρετο***. Ήταν ένα ευλαβέστατο γεροντάκι που έμενε σε ένα κοντινό Κελλί. Επί δεκαπέντε χρόνια, μέχρι που αρρώστησε και ο ίδιος, διακονούσε τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που έπασχε από πάρκινσον. Την τελευταία φορά που πήγα στο Κελλί του, τον βρήκα πεσμένο κάτω. Είχε έναν μήνα που δεν έτρωγε τίποτε· έπινε μόνο λίγο νερό. Ούτε να ξαπλώση μπορούσε· κοιμόταν με τα παπούτσια, καθιστός και ακουμπισμένος στον τοίχο. Τα ρούχα του ήταν κολλημένα στο σώμα του και τα παπούτσια του γεμάτα υγρά, γιατί είχαν ανοίξει τα πόδια του και έβγαζαν αίμα και νερό. Αλλά αυτός αντιμετώπιζε όλη αυτήν την κατάσταση σαν να μη συνέβαινε τίποτε. «Και αυτά, έλεγε, είναι ευλογία από τον Θεό». Τον σήκωσα λοιπόν και παρακάλεσα τον Πατέρα Βαρθολομαίο να μείνω το βράδυ στο Καλύβι τους, για να τους συμπαρασταθώ, αλλά εκείνος δεν δέχθηκε. Μου είπε να πάω την άλλη μέρα. Τα μεσάνυχτα όμως, την ώρα που έκανα κομποσχοίνι, τί να δώ! Βλέπω τον Γερο-Φιλάρετο με ένα φωτεινό πρόσωπο, ηλικίας περίπου δώδεκα χρόνων, να φεύγη στον Ουρανό μέσα σε ουράνιο φώς. Κατάλαβα ότι είχε αναπαυθή.
– Γέροντα, τις πρώτες σαράντα μέρες χρειάζεται να προσευχώμαστε περισσότερο για έναν κεκοιμημένο;
– Ναί, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη, επειδή δεν ξέρει πώς θα κριθή.
Είχα συναντήσει εδώ έξω από τον ξενώνα μία ηλικιωμένη γυναίκα που ζήτησε να πάρη την ευχή μου. Της φίλησα κι εγώ το χέρι, γιατί είδα Χάρη Θεού σ’ αυτήν την ψυχή. Μετά από λίγο καιρό έγινε μοναχή. Όταν κοιμήθηκε, ήμουν εδώ και την ασπάσθηκα νεκρή με ευλάβεια. Στην συνέχεια μου συνέβησαν δύο γεγονότα. Το ένα εδώ στο Ησυχαστήριο και το άλλο στο Καλύβι μου. Το πρώτο συνέβη επτά ημέρες μετά την κοίμησή της: Είδα την ψυχή της σαν αγγελούδι που έμοιαζε με κοριτσάκι δώδεκα ετών· έλαμπε. Την δεύτερη φορά παρουσιάσθηκε στον ύπνο μου και μου έβαλε μετάνοια με ευγνωμοσύνη και με ευχαρίστησε για την προσευχή που έκανα για εκείνη. Ήταν πολύ συγκινητικό και πολλή χαρά μου έδωσε. Όταν πήγα να σημειώσω την ημερομηνία, είδα ότι ήταν σαράντα ημέρες μετά τον θάνατό της. Η ψυχή αυτή πολλή καλωσύνη είχε και πολλή ευγνωμοσύνη έχει.
*Ειπώθηκε από τον Γέροντα στις 28 Ιουνίου του 1994, δηλαδή δύο εβδομάδες πριν από την κοίμησή του.
**Ιω. 5, 24.
***Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 85-88.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, τόµος 6ος, Περί Προσευχής, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή.
***
Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!!.. Όλη αυτήν την παραδεισένια χαρά, που νιώθουν οι Μοναχοί, εύχονται και ζητάνε από τον Χριστό να την δώση και σ’ όλους τους φυλακισμένους αδελφούς μας, που βρίσκονται στις φυλακές του κόσμου. Έτσι ο Καλός Θεός συγκινείται από την αγάπη των καλών παιδιών Του και σκορπάει την παρηγοριά στις ψυχές των φυλακισμένων και πολλές φορές ακόμη και τους ελευθερώνει. Εκτός από τους φυλακισμένους, οι Μοναχοί βοηθούν και άλλους πιο βαριά και αιώνια φυλακισμένους, και όχι για δέκα ή είκοσι χρόνια, οι οποίοι έχουν και μεγαλύτερη ανάγκη βοηθείας. Είναι οι κεκοιμημένοι υπόδικοι αδελφοί μας, τους οποίους επισκέπτονται οι Μοναχοί με τον τρόπο τους και τους προσφέρουν πολλά αναψυκτικά πνευματικά. Ο Καλός Θεός βοηθάει τους κεκοιμημένους και πληροφορεί παράλληλα και τους Μοναχούς με μια ανέκφραστη αγαλλίαση, που τους σκορπάει μετά από την πονεμένη τους προσευχή για τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, σα να λέη: «Μη στενοχωρήστε, παιδιά μου, τους βοήθησα και τους κεκοιμημένους».
– Στο οστεοφυλάκιο, Γέροντα, καίνε καντήλι;
– Ναι, είναι μια προσφορά για τους νεκρούς. Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ.
Τους κεκοιμημένους να τους θυμώμαστε και να ευχώμαστε πάντοτε γι’ αυτούς. Να μην παραλείπουμε να προσευχώμαστε για τις ψυχές τους, για να βρουν ανάπαυση. Εγώ, κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία στο Καλύβι, κάνω μνημόσυνο και για όλους τους κεκοιμημένους των οποίων «τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν».
– Γέροντα, πώς να προσεύχωμαι για τους κεκοιμημένους;
– Να λές γενικά: «Ο Θεός, ανάπαυσον τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων σου» και, εάν έρθη στον νού σου κανένα όνομα κεκοιμημένου ή τύχη να πεθάνη κανένας γνωστός ή άγνωστος και το μάθης, μνημόνευσέ τον και αυτόν με την ίδια ευχή.
Οι κεκοιμημένοι έχουν πιο πολλή ανάγκη προσευχής από τους ζώντες, γιατί στους ζώντες υπάρχει και ελπίδα μετανοίας. Και θέλει ο Θεός να υπάρχουν άνθρωποι να Τον παρακαλούν να βοηθήση τους κεκοιμημένους, αφού δεν έγινε ακόμη η τελική Κρίση. Στον πόλεμο ένας βαριά τραυματισμένος ζήτησε από έναν ιερέα νερό και εκείνος δεν του έδωσε. Αδιαφόρησε, ενώ είχε στο παγούρι του λίγο νερό. Ο τραυματίας σε λίγο πέθανε και ο ιερέας, μόλις συνειδητοποίησε το σφάλμα του, ήταν απαρηγόρητος. Τον μνημόνευε συνεχώς. Ήρθε στο Καλύβι και μου είπε τον πόνο του. Ο καημένος είχε πολλή θυσία, αλλά δεν κατάλαβε πώς το έκανε αυτό. Το επέτρεψε ο Θεός, πήρε δηλαδή για λίγο την Χάρη Του, επειδή ο τραυματίας είχε πολλή ανάγκη από προσευχή. Αν ο ιερέας του έδινε νερό, θα τον ξεχνούσε, ενώ τώρα τον πείραζε η συνείδηση και προσευχόταν συνέχεια γι’ αυτόν.
***
Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.λπ. που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνη η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχη πλέον δυνατότητα να βοηθηθούν.
Όταν όμως εμείς προσευχώμαστε για τους κεκοιμημένους. Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνη. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα.
Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβο για τους κεκοιμημένους.
«…να αφήνετε μέρος της προσευχής σας για τους κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τους εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησία λειτουργιά, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα του κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο.
Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο. Καλό θα είναι να συνοδευθή και με ελεημοσύνη. Αν έχεις ένα νεκρό, ο οποίος έχει παρρησία στον Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό.
Αν πάλι, έχεις ένα νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνης ένα αναψυκτικό σε κάποιον πού καίγεται (από δίψα ). Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν πού το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται…». (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου Νικ.)
***
λη’. «Είπε ο αββάς Μακάριος: »Περπατώντας κάποτε στην έρημο, βρήκα παραπεταμένο στο έδαφος ένα κρανίο νεκρού. Και κουνώντας το με το βαγινο ραβδί, μου μίλησε το κρανίο. Και του λέγω: «Συ ποιος είσαι;» Μου αποκρίθηκε το κρανίο: «Εγώ ήμουν ιερεύς των ειδώλων και των εθνικών όπου είχαν απομείνει σε αυτόν τον τόπο. Και συ είσαι ο Μακάριος, όπου έχεις το Άγιο Πνεύμα μέσα σου. Όταν εσύ σπλαγχνισθής όσους είναι στην κόλασι, και προσευχηθής γι᾽ αυτούς, βρίσκουν κάποια παρηγοριά». Του λέγω: «Ποια είναι η παρηγοριά και ποια η κόλασι;» Μου αποκρίνεται: «Όσο απέχει ο ουρανός από την γη, τόση είναι η φωτιά κάτω από εμάς. Στεκόμαστε δε, από τα πόδια έως το κεφάλι, μέσα στην φωτιά. Και δεν μπορούμε να κοιτάξωμε κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο, Αλλά η ράχη του ενός είναι κολλημένη στην ράχη του άλλου. Όταν λοιπόν προσεύχεσαι για μας, βλέπει κάπως ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγοριά». Και έκλαψα τότε και είπα: «Αλλοίμονο στη μέρα που γεννιέται ο άνθρωπος!» Του λέγω έπειτα: «Υπάρχει άλλο χειρότερο βάσανο;» Μου λέγει το κρανίο: «Μεγαλύτερο βάσανο είναι από κάτω μας». Του λέγω: «Και ποιοί είναι εκεί;» Μου αποκρίνεται το κρανίο: «Εμείς, επειδή δεν γνωρίζαμε τον Θεό, βρίσκομε κάποιο έλεος. Όσοι όμως τον γνώρισαν και τον αρνήθηκαν και δεν έπραξαν το θέλημά Του, από κάτω μας είναι. Πήρα τότε το κρανίο και το έθαψα».
***
Μιά προσκυνήτρια είπε για τα μνημόσυνα :
“Λησμόνησα να κάνω τα χρυσά κόλλυβα για την μητέρα μου. ( Στην Ρούμελη “χρυσά κόλλυβα” λένε τα κόλλυβα που γίνονται το Σάββατο της εβδομάδας της Πεντηκοστής, όπου τελειώνει η αναστάσιμη χάρι που δίδεται στις ψυχές των κεκοιμημένων, σύμφωνα με παράδοση της Εκκλησίας μας.). Το βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου ότι στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μ’ ένα κουτάλι έτρωγε κόλλυβα από ξένα πιάτα που ήσαν τοποθετημένα εκεί.
– Καλέ μητέρα, τρως ξένα κόλλυβα; Την ρώτησα .
Κι εκείνη απάντησε:
– Τι να κάνω, κόρη μου, αφού δεν μου έφτειαξες εσύ;
Το παράπονό της μ’ άγγιξε στην καρδιά. Από τότε ποτέ δεν παρέλειψα τα καθήκοντά μου έναντι των κεκοιμημένων.”
***
Ένα κομποσκοίνι γλύτωσε μία ψυχή από την κόλαση
Διηγείται ο Άγιος Γέρων παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης… απαντώντας σε ερώτηση αν ωφελούν οι προσευχές μας τους άλλους…
-Αφού παιδί μου ενδιαφέρεσαι, να σου πω και κάτι για το κομποσχοίνι πιο φοβερό, γύρω από την ζωή του Γέροντά μου (Ιωσήφ). Ο Γέροντάς μου, είχε στον κόσμο μια ξαδέλφη. Αν και η ζωή της δεν ήταν τόσο καλή, ο Γέροντας όμως την αγαπούσε πολύ.
Κάποτε τον ειδοποίησαν ότι η ξαδέλφη του πέθανε και μάλιστα όχι καλά. Έκαμνε διάφορους μορφασμούς, θεατρινισμούς∙ μιλούσε άσχημα κ.λπ. και σ’ αυτά τα χάλια πάνω ξεψύχησε.
Μόλις το μαθαίνει ο Γέροντας, άρχισε τα κλάματα. Εγώ παραξενεύτηκα· τόση ευαισθησία· να κλαίει τόσον πολύ. Όμως κατάλαβε ο ίδιος τον λογισμό μου και με προλαβαίνει:
–«Εγώ δεν κλαίω παιδί μου που πέθανε αλλά κλαίω γιατί κολάστηκε».
Ωστόσο απ’ εκείνην την ημέρα ο Γέροντας δώστου συνέχεια νηστεία και προσευχή για την ξαδέλφη του. Ύστερα από αρκετές ημέρες, βλέπω τον Γέροντα πολύ χαρούμενο.
-«Τι συμβαίνει Γέροντα;» .
-«Να σου πω παιδί μου. Αφού όλες τις μέρες δεν ησύχασα να προσεύχομαι και να αγρυπνώ με νηστεία και δάκρυα για την ξαδερφούλα μου, σήμερα είδα το εξής ευχάριστο και θαυμαστό όραμα. Ενώ προσευχόμουν βλέπω ζωντανά την ξαδερφούλα μπροστά μου και μου φωνάζει με πολλή αγαλλίαση:
–«Σήμερα είναι η μέρα της σωτηρίας μου. Σήμερα γλύτωσα από την κόλαση. Σήμερα πηγαίνω στον Παράδεισο».
Ξαφνικά την ίδια στιγμή βλέπω τον μακαρίτη τον παπά–Γιώργη μπροστά μου. Αυτός είναι ένας σύγχρονος άγιος. Όταν ήμουν στον κόσμο τον πρόλαβα. Έβαλε στο μυαλό του, ει δυνατόν, να βγάλει όλους τους αμαρτωλούς από την κόλαση.
Κάθε μέρα λειτουργούσε και μνημόνευε χιλιάδες ονόματα. Κατόπιν γυρνούσε τα μνήματα και όλη μέρα διάβαζε τρισάγια και μνημόσυνα στους πεθαμένους. Αφού λοιπόν εν οράματι τον είδα μπροστά μου, τον ακούω και με μεγάλο θαυμασμό μου λέγει:
–«Βρε-βρε εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι οι πεθαμένοι σώζονται μόνο με λειτουργίες και μνημόσυνα. Τώρα όμως είδα και κατάλαβα ότι και με τα κομποσκοίνια σώζονται οι κολασμένοι».
Και ξανά με θαυμασμό:
«Και με τα κομποσκοίνια σώζεται ο κόσμος!».
Μ’ αυτό το όραμα πληροφορήθηκα ότι η ξαδερφούλα μου σώθηκε, αλλά μου δείξε ο Θεός και την δύναμιν του κομποσκοινιού ώστε και από την κόλαση να βγάζει ψυχή».
Λέγοντας στον αδελφό συγκινημένος ο Γέροντας αυτά, του έδωσε την ευλογία του και του ευχήθηκε:
-«Άντε στην ευχή μου και κοίταξε να βιαστής όσο μπορείς στην υπακοή και στην ευχή, αν θέλεις και τον εαυτό σου και τους άλλους να βοηθήσεις».
(Βιβλίο: Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης. Ιωσήφ Μ.Δ. σελ. 157-158)
***
Αναφέρεται και στον βίο της αγίας Θέκλας το εξής: Όταν την συνέλαβε ο ηγεμόνας Αλέξανδρος για να μαρτυρήσει, πριν από το μαρτύριο την παρέδωσε στην πλούσια και ευμενέστατη Τρύφαινα για να την φυλάει μέχρις ότου έλθη η ώρα της θηριομαχίας. Η θυγατέρα της Τρύφαινας είχε αποθάνει πριν από λίγες μέρες.
Παρουσιάσθηκε στην μητέρα της και της είπε: «Μήτερ μου, αγάπα αυτήν την ξένην Θέκλαν, και έχε την άντ’ έμού θυγατέρα σου, διότι είναι δούλη τού Θεού, και δύναται να κάνη δέησιν και να με βάλη ο Κύριος στον τόπο των Δικαίων». Μόλις ξύπνησε η Τρύφαινα, είπε στην αγία: «Τέκνον μου, δεύτερον σε παρακαλώ, κάμε μου την καλωσύνην αυτήν, και δεήσου τού Χριστού σου, να αναπαύση την θυγατέρα μου εις ζωήν την αιώνιον, ότι μού εζήτησε δι’ οράματος».
Τότε η Αγία αφού σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και προσευχήθηκε είπε: «Κύριέ μου, Ιησού Χριστέ, Υιέ τού αληθούς και ζώντος Θεού, επάκουσόν μου, της δούλης σου, και ανάπαυσον την Φαλκονίλλαν εις ζωήν την αιώνιον, κατά το θέλημά Σου το άγιον» (βλ. Συναξ. 24ης Σεπτεμβρίου).
Αναφέρεται επίσης για τον άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο (έζησε κατά τα μέσα του 6ου αι. και η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαρτίου) ότι με την προσευχή του έσωσε τον αυτοκράτορα Τραϊανό. Όταν λειτουργούσε ήταν πάντα μαζί του και ένας άγγελος συλλειτουργός του, κάποια μέρα ενώ περπατούσε στην αγορά της Ρώμης, που ονομάζεται αγορά του Τραϊανού, σταμάτησε την πορεία του για να προσευχηθεί στον Κύριο να συγχωρήσει τις αμαρτίες του βασιλέως Τραϊανού, ο οποίος ήταν ασεβής διώκτης των χριστιανών, αν και έκανε πολλές καλοσύνες. Ακόμη στα συναξάρια στις 22 Μαρτίου τιμάται η μνήμη της Αγίας Δροσίδας, η οποία αναφέρεται ως κόρη του αυτοκράτορα Τραϊανού. Του ήρθε τότε του αγίου ουράνια φωνή που του είπε: «Της ευχής σου ήκουσα και συγγνώμην Τραϊανώ δίδωμι.- Άκουσα την προσευχή σου και δίνω συγχώρηση στον Τραϊανό. Εσύ όμως στο εξής να μην προσεύχεσαι για τους ασεβείς».
***
Έχουμε ακόμη το παράδειγμα του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου, για την ψυχή του οποίου φρόντισε η αυτοκράτειρα Αγία Θεοδώρα (842-855) .
Όταν πέθανε ο Θεόφιλος ο εικονομαχος, η βασίλισσα Θεοδώρα ανακάλεσε όλους, όσοι ήταν σε εξορία ή στις φυλακές, και εγκατέστησε στον πατριαρχικό θρόνο τον άγιο Μεθόδιο τον Ομολογητή (843-847) Υποσχέθηκε δε στους πατριάρχες και τους κληρικούς να αναστηλώσει τις εικόνες, αλλά τους ζήτησε μία χάρη• να κάνουν δέηση για τον Θεόφιλο τον άνδρα της. Εκείνοι, αν και δεν ήθελαν, όμως βλέποντας την πίστη της πείσθηκαν. Και ο άγιος Μεθόδιος συγκέντρωσε στην Μεγάλη Εκκλησία όλο τον λαό, όλο τον κλήρο και τους αρχιερείς, και πήγε εκεί και ο ίδιος. Μεταξύ των άλλων ήταν και οι διακεκριμένοι αυτοί γέροντες από τον Όλυμπο, δηλαδή ο μέγας Ιωαννίκιος και ο Αρσάακιος, όπως επίσης και ο Ναυκράτιος, οι μαθητές του Θεοδώρου του Στουδίτου, οι ομολογητές Θεοφάνης του Μεγάλου Αγρού και Θεόδωρος οι λεγόμενοι Γραπτοί, ο σύγκελλος Μιχαήλ ο Αγιοπολίτης και πολλοί άλλοι.
Όλοι αυτοί έκαναν ολονύχτια δέηση προς τον Θεό για την ψυχή τού Θεοφίλου και όλοι προσεύχονταν με δάκρυα και θέρμη. Και αυτό το έκαναν όλη την πρώτη εβδομάδα των Νηστειών, ενώ και η ίδια η βασίλισσα Θεοδώρα έκανε το ίδιο με τις γυναίκες της αυλής και τον υπόλοιπο λαό.
Ενώ γίνονταν αυτά, η βασίλισσα Θεοδώρα κατά το χάραμα της Παρασκευής αποκοιμήθηκε για λίγο, και της φάνηκε πως βρέθηκε κοντά στην κολόνα του Σταυρού και ότι από εκεί περνούσαν με θόρυβο κάποιοι που είχαν διάφορα όργανα βασανισμού, και ανάμεσά τους είδε τον βασιλιά Θεόφιλο να τον σέρνουν με τα χέρια δεμένα πίσω. Τους ακολούθησε και αυτή, και όταν έφτασαν στην Χαλκή Πύλη είδε κάποιον με υπερφυσική όψη που καθόταν μπροστά στην εικόνα του Χριστού, και μπροστά του έστησαν τον Θεόφιλο.
Η βασίλισσα έπεσε τότε στα πόδια του και παρακαλούσε για τον βασιλιά. Αυτός κάποια στιγμή της είπε: «Γυναίκα, μεγάλη η πίστη σου! Να ξέρεις ότι για τα δάκρυά σου και την πίστη σου, αλλά και για τις δεήσεις και ικεσίες των δούλων μου και των ιερέων μου, συγχωρώ τον Θεόφιλο τον άνδρα σου». Έπειτα είπε στους φρουρούς: «Λύστε τον και δώστε τον στη γυναίκα του». Εκείνη τον πήρε και έφυγε χαρούμενη, και αμέσως ξύπνησε.
Αυτά είδε η βασίλισσα Θεοδώρα. Ο δε πατριάρχης Μεθόδιος, τον καιρό που γίνονταν οι δεήσεις και οι προσευχές για τον Θεόφιλο, πήρε ένα λευκό χαρτί και έγραψε τα ονόματα όλων των αιρετικών βασιλέων, όπως και του Θεοφίλου, και έβαλε το χαρτί κάτω από την αγία Τράπεζα. Κατά την Παρασκευή βλέπει και αυτός έναν φοβερό άγγελο να μπαίνει μέσα στη Μεγάλη Εκκλησία, να τον πλησιάζει και να του λέει: «Η δέησή σου εισακούστηκε, επίσκοπε, και ο βασιλιάς Θεόφιλος συγχωρήθηκε. Πάψε πλέον να ενοχλείς τον Θεό γι’ αυτόν».
Ο πατριάρχης, θέλοντας να δει αν το όραμα ήταν αληθινό, κατέβηκε από το θρόνο και πήρε το χαρτί, το ξεδίπλωσε και –ω τα ακατάληπτα κρίματα του Θεού!– βρήκε σβησμένο εντελώς το όνομα του Θεοφίλου με θεϊκό τρόπο. Όταν το έμαθε αυτό η βασίλισσα χάρηκε πάρα πολύ και μήνυσε στον πατριάρχη να συγκεντρώσει όλο τον λαό με τους τιμίους Σταυρούς και τις άγιες Εικόνες στη Μεγάλη Εκκλησία, ώστε να αποδοθεί σε αυτή ο στολισμός των αγίων Εικόνων και να γίνει γνωστό σε όλους το μεγάλο και παράδοξο θαύμα.
Και αφού όλοι σχεδόν συγκεντρώθηκαν στην Εκκλησία με κεριά, ήλθε και η βασίλισσα με τον γιό της. Έκαναν τότε λιτανεία με τις άγιες Εικόνες και με τα θεία και σεβάσμια ξύλα του Σταυρού και με το ιερό και θείο Ευαγγέλιο και έφθασαν μέχρι το λεγόμενο Μίλιο, κράζοντας το Κύριε ελέησον. (Από το Νέον Λειμωνάριον του αγίου Αθανασίου Παρίου )
***
Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/14/28846/
Με τις ελεημοσύνες σου με έβγαλες από τον Άδη… π Στέφανος Αναγνωστόπουλος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/17/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/
Ένα μυστικό του Ουρανού, Θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/11/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%8d/
Ο θάνατος είναι μια αρχή. Είναι μια πόρτα που ανοίγει και μας εισάγει στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας. Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/25/23319/
Όσιος Ανούβ ο αναχωρητής εν Αιγύπτω και σημειοφόρος
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/05/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%B2-%CE%BF-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B7/
Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’
Ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομών, και το συμφέρον πάσιν απονέμων, μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσον Κύριε τας ψυχάς των δούλων σου, εν σοι γάρ την ελπίδα ανέθεντο, τω ποιητή και πλάστη και Θεώ ημών.
Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’
Μετά των Αγίων ανάπαυσον, Χριστέ, τας ψυχάς των δούλων σου, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.
Στιχηρά Μαρτυρικά τής Οκτωήχου γ’
Ήχος πλ. β’
Οι αθλοφόροι Μάρτυρες, καί ουρανοπολίται, επί γής αθλήσαντες, πολλάς βασάνους υπέμειναν, καί τέλειον απέλαβον τόν στέφανον εν ουρανοίς, ίνα πρεσβεύωσιν, υπέρ τών ψυχών ημών.
Ήχος πλ. δ’ Ο εν Εδέμ Παράδεισος
Τη εκ νεκρών Εγέρσει σου Χριστέ, ουκέτι ο θάνατος, κυριεύει των θανόντων ευσεβώς, διό αιτούμεν εκτενώς, τους σους δούλους ανάπαυσον, εν αυλαίς σου, και εν κόλποις, Αβραάμ, τους εξ Αδάμ μέχρι σήμερον, λατρεύσαντάς σοι καθαρώς, πατέρας και αδελφούς ημών, φίλους ομού και συγγενείς, άπαντα άνθρωπον, τα του βίου λειτουργήσαντα πιστώς, και πρός σε μεταστάντα πολυειδώς και πολυτροπως ο Θεός, και αξίωσον τυχείν, της ουρανίου βασιλείας σου.
Εις τον Στίχον, Στιχηρά Ήχος πλ. β’
Μαρτυρικόν
Ετίμησας εικόνι σου, το των χειρών σου Σώτερ πλαστούργημα, ζωγραφήσας εν υλική μορφή, της νοεράς ουσίας το ομοίωμα, ης και κοινωνόν με κατέστησας, θέμενος των επί γης κατάρχειν με τω αυτεξουσίω, Λόγε, διό Σώτερ τους δούλους σου, εν χώρα ζώντων, εν σκηναίς Δικαίων ανάπαυσον.
ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ
Ήχος πλ. α’
Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου.
Εικών ειμι, της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων, οικτείρησον το σον πλάσμα, Δέσποτα, και καθάρισον ση ευσπαγχνία, και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι. Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με.
Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου.
Ανάπαυσον, ο Θεός τους δούλούς σου, και κατάταξον αυτούς εν Παραδείσω, όπου χοροί των Αγίων, Κύριε, και οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως φωστήρες, τους κεκοιμημένους δούλούς σου ανάπαυσον, παρορών αυτών πάντα τα εγκλήματα.
Δόξα… Τριαδικόν
Το τριλαμπές της μιάς θεότητος, ευσεβώς υμνήσωμεν βοώντες Αγιος εί, ο Πατήρ ο άναρχος, ο συνάναρχος Υιός καί θείον Πνεύμα. φώτισον ημάς πίστει σοι λατρεύοντας, και του αιωνίου πυρός εξάρπασον.
Και νυν…
Χαίρε σεμνή, η Θεόν σαρκί τεκούσα, εις πάντων σωτηρίαν, δι’ ής γένος των ανθρώπων εύρατο τήν σωτηρίαν, διά Σου εύροιμεν Παράδεισον, Θεοτόκε, αγνή ευλογημένη.
Αλληλούϊα, αλληλούϊα, αλληλούϊα. Δόξα σοι ο Θεός. (3)
iconandlight 