Ο ζωγράφος διδάσκει πιο πολύ με τις ζωγραφιές του. Ν’ανεβαίνεις πιο πολύ με τη ζωή σου παρά με την ιδέα σου. Ανώτερο να είσαι απ’το να φαίνεσαι…
Είδες πουλί να πετάει δίχως αέρα;
ούτε κολυμπά το θαλασσοπλάνητο δελφίνι χωρίς νερό.
Έτσι και χωρίς το Χριστό ο θνητός δεν κάνει μήτε βήμα.
Γι’ αυτό μη μας κάνεις το σπουδαίο …
η έπαρση σε γκρέμισε στη γη, η ελπίδα σε σήκωσε στον ουρανό.
Οργίζεται ο Θεός με τις υπερβολικές περηφάνειες….
να, η φρονιμάδα, να ξέρεις τα όρια της ζωής σου.
(Από την ποίηση του Αγ.Γρηγορίου του Θεολόγου)
Η αλαζονεία της Ευρώπης
Πριν από δυόμισι περίπου χιλιάδες χρόνια ένας κουτσός δούλος, σοφός και εφευρετικός, περιέγραψε εκφραστικότατα τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων με πρωτότυπα και εμπνευσμένα παραμύθια.
Το όνομά του ήταν Αίσωπος και τα παραμύθια του οι γνωστοί «μύθοι του Αισώπου».
Ένας από αυτούς τους μύθους είναι και εκείνος με το αρνί και τον λύκο:
Ένα αρνάκι έπινε νερό από ένα ποταμάκι. Το είδε ο λύκος και ορέχτηκε να το φάει, αλλά θέλησε να το κάνει «μετά τινος ευλόγου αιτίας»· με κάποια δικαιολογημένη αφορμή. Κατηγόρησε λοιπόν το αρνάκι ότι του θολώνει το νερό. Εκείνο δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, αφού το ίδιο βρισκόταν σε πιο χαμηλό σημείο από τον λύκο.
–Ναί, αλλά πέρυσι έβρισες τον πατέρα μου, συνέχισε ο λύκος.
–Μα πέρυσι δεν είχα ακόμη γεννηθεί, απάντησε τρέμοντας το αρνάκι.
–Αν εσύ ξέρεις να φέρνεις πειστικές δικαιολογίες, δεν σημαίνει ότι εγώ θα στερηθώ το δείπνο μου, είπε ο λύκος και το κατασπάραξε.
Ο αισώπειος μύθος περιγράφει εκφραστικότατα μια διαχρονική κατάσταση, αυτή που συμπυκνώνεται στη φράση: «το δίκαιο του ισχυροτέρου». Αυτό το άδικο «δίκαιο» του ισχυροτέρου πολλές φορές επιβάλλεται ωμά και δυναστικά. Άλλες φορές όμως, κι αυτές είναι οι περισσότερες, αναζητούνται κάποια προσχήματα, για να δοθεί η εντύπωση ότι η τυραννική του επιβολή είναι δίκαιη και αναγκαία. Γι᾿ αυτό και συχνά, όταν απουσιάζει κάποιο ψευδοεπιχείρημα, οι ισχυρότεροι δεν διστάζουν να σκηνοθετήσουν διάφορα προκλητικά περιστατικά, δήθεν έργα των λαών που επιβουλεύονται – αυτά που σήμερα περιγράφονται με τον ξενικό όρο «προβοκάτσια» – προκειμένου να επέμβουν στρατιωτικά. Αυτό έγινε αναρίθμητες φορές στη διάρκεια της ιστορίας, αναδείχθηκε σε επιστήμη από τον Χίτλερ, τον Στάλιν και τον Μουσολίνι, έχει δε φτάσει στο αποκορύφωμά του στις μέρες μας. Κοινό στοιχείο αυτής της συμπεριφοράς των ισχυρών είναι η αλαζονεία.
Τα τελευταία τούτα χρόνια παρακολουθούμε με θλίψη τέτοια αλαζονική συμπεριφορά εκ μέρους της Ευρωπαικής Ενώσεως προς την Ελλάδα. Η αλαζονική συμπεριφορά εκφράζεται με την αντίληψη μιάς χώρας που διεκδικεί το αλάθητο: Εμείς έχουμε την καλύτερη οικονομία, άρα εμείς έχουμε αλάθητη κρίση, άρα οφείλετε όλοι να υποταχθείτε και να προσκυνήσετε. Στα απλά και λογικά επιχειρήματα αντιτάσσεται η παράλογη «λογική» του λύκου: Μου θολώνεις το νερό… (διασαλεύεις την απόλυτη τάξη)… πέρυσι έβρισες τον πατέρα μου (έχεις κάνει τόσες ατασθαλίες στο παρελθόν)… μη νομίσεις ότι με τις πειστικές δικαιολογίες σου θα στερηθώ το δείπνο μου (τα λογικά επιχειρήματά σου δεν θα κλονίσουν την ηγεμονική μου θέση).
Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν ο ιερός Ψαλμωδός προσδιόρισε ακριβώς την πηγή αυτής της βάναυσης νοοτροπίας: Να άνθρωπος, είπε, που αρνείται να έχει βοηθό του τον Θεό, «αλλ᾿ επήλπισεν επί το πλήθος του πλούτου αυτού» (Ψαλ. να΄ [51] 9)· στήριξε την ελπίδα του στο πλήθος του πλούτου του.
Αν θελήσει κανείς να ερμηνεύσει το βάθος της νοοτροπίας του λύκου, θα διαπιστώσει ότι αυτή έχει θρησκευτικές ρίζες. Αν και η πολιτική ζωή στην Ευρώπη έχει αποστασιοποιηθεί από τη χριστιανική πίστη, εντούτοις το φρόνημά της εξακολουθεί να διέπεται από τη νοοτροπία του Παπικού αλάθητου και πρωτείου. Αποτελεί άθρησκη μετάλλαξή του…
Αν έχουμε την πίστη, με μια και μόνη σφεντονιά σαν τον Δαβίδ θα ξαπλώσουν κατάχαμα τον υπερφίαλο Γολιάθ της Ευρώπης!
http://www.osotir.org/el/keimena/ethnika/item/34376-lazoneia-t-s-e-ropis
Τι είναι η Ευρώπη;
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (1880-1956), επισκόπου Αχρίδας)
Είναι η επιθυμία και ο πόθος της εξουσίας και της ηδονής, και η γνώση. Αμφότερα ανθρώπινα: η ανθρώπινη επιθυμία και πόθος, και η ανθρώπινη γνώση.
Και τα δύο προσωποποιούνται στον Πάπα και στον Λούθηρο.
Τι είναι λοιπόν η Ευρώπη;
Ο Πάπας και ο Λούθηρος.
…Αρνείται εντελώς το ταξίδι από τον κόσμο τούτο.
Επιθυμεί να παραμείνει εδώ.
Επιθυμεί να είναι ο τάφος της όπου και το λίκνο της.
Δεν γνωρίζει περί άλλου κόσμου.
Δεν αισθάνεται την ουράνιο ευωδία. Δεν βλέπει στον ύπνο της τους Αγγέλους και τους Αγίους. Για την Θεοτόκο δεν θέλει να ακούσει. Η ακολασία την στερεώνει εις το μίσος κατά της παρθενίας. […]
Οι φίλαρχοι και υπερήφανοι λαοί της Ευρώπης δεν αναγνωρίζουν ποτέ το σφάλμα
των. Έχουν χάσει την έννοια της αμαρτίας και της μετανοίας. Για κάθε κακό στον κόσμο την ευθύνη έχει άλλος, αυτοί ποτέ.
Πως θα μπορούσαν αυτοί να διαπράξουν αμαρτία, αφού κάθισαν πάνω στο θρόνο του Θεού και ανακήρυξαν τους εαυτούς των αλάθητους θεούς!
Πρώτος ανακήρυξε τον εαυτό του αλάθητο ο θρησκευτικός των ηγέτης, ο Πάπας.
Το παράδειγμά του, και εις πείσμα του, το ακολούθησαν οι άρχοντες της Δύσης και
οι Βασιλείς. Όλοι ανακηρύχτηκαν αλάθητοι, και οι τον Σταυρόν φορούντες και οι την
μάχαιραν φέροντες. (Δηλ. εκκλησιαστικοί και κοσμικοί άρχοντες).
Η απάντηση στο ερώτημα, τι θα συμβεί στην Ευρώπη, που αρνείται τον Χριστό, υπάρχει έμμεσα στο Ευαγγέλιο. Θα συμβεί το ίδιο που συνέβη στην Καπερναούμ, που ήταν πόλη με μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, οργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη για την ακμή της. Ο Χριστός σφράγισε την πορεία της με τα παρακάτω λόγια: Και εσύ Καπερναούμ, που υψώθηκες ως τα ουράνια, θα κατεβείς στα τρίσβαθα του Άδη. Πλην σε βεβαιώνω πως ο Θεός την ημέρα της κρίσεως θα δείξει μεγαλύτερη επιείκεια για τα Σόδομα παρά για σένα (Ματθ. 11, 23).
Στενοχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια.
Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πως εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και που αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Την στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη.
Ορίστε αδελφοί μου, το αντικείμενο μελέτης και διδαχής.
Δοξάστε τον Χριστό, τον Θεό, για να σας δοξάσει και αυτός στη βασιλεία των ουρανών. Αμήν.
iconandlight 