Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
Σαν σήμερα: Ξημερώματα του Σαββάτου της 26ης Απριλίου 1986, έγινε το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Ήταν 01:26 ώρα Μόσχας . Ένα συμβάν, ένα ατύχημα που επηρεάζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων ακόμα και στις μέρες μας.
Ο γέροντας Παΐσιος (+1994) είχε πει σχετικά: «Εκεί, στην Αποκάλυψη, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος αναφέρει, ότι είδε αστέρα μέγα καιόμενο να πέφτει από τον ουρανό, μολύνοντας, πικραίνοντας, και δηλητηριάζοντας θανάσιμα τα νερά και τις πηγές των υδάτων… Και το όνομα του αστέρος Άψινθος! (Ουκρανικά Τσέρνομπιλ)!»..
Μιλάει ο γέροντας Παΐσιος :
Κι έχω υπόψη μου ανθρώπους – έχω μάθει αυτές τις μέρες (σ.σ. “Η” : ήταν οι ημέρες του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ) – να βγαίνουν έξω λιγάκι και να πηγαίνουν να αλλάζουν ρούχα ξανά, μήπως πήραν ραδιενέργεια και να κάνουν τη ζωή τους μαρτύριο.
– Ρε συ. Για βάστα, ρε παιδάκι μου, χριστιανός είσαι μυρωμένος, βαπτισμένος. Κοινωνάς, κάμεις … Τόσα λέει το Ευαγγέλιο. Τα έχουμε διαβάσει, τα έχουμε μάθει κι απέξω τα ρητά. Ενώ ο Χριστός μας έδωσε τέτοια εξουσία, εμείς φοβόμαστε. Τέτοια δύναμη έχει η χάρις του Θεού και πρέπει να ζητάμε την δύναμη του Χριστού κάμνοντας το σταυρό μας. Γιατί όταν κάνουμε τον σταυρό μας δεν είναι ότι κάνουμε πρώτα τον σταυρό μας. Είναι ότι προσκυνάμε το σωτήριο Πάθος και ζητούμε τη δύναμη αυτή του σταυρικού θανάτου του Χριστού. Απλό πράγμα είναι!
Επομένως για τον χριστιανό δεν υπάρχει φόβος. Δεν λέω μ’ αυτό να πάρετε να τρώτε τα (ραντισμένα με δηλητηριώδη φυτοφάρμακα) μαρούλια εσείς. Ανάλογα με την πίστη σας να κάνετε, να ενεργήσει ο καθένας. Αλλά και σαν χριστιανός πρέπει να πιστεύει. Δεν είναι ότι πηγαίνει προκλητικά. Αργότερα μπορεί να ρίξουν άλλα φάρμακα. Και μετά τι θα γίνει, ας υποθέσουμε;
Όταν γίνονται αυτά, ο πιστός πρέπει για ένα λόγο παραπάνω να μη φοβάται. Τα γεγονότα αυτά μας αναγκάζουν να γίνουμε πιο πιστοί. Προπάντων γιατί θα έχουμε κι άλλες δυσκολίες αργότερα. Αλλά για τον Χριστιανό δεν υπάρχουν δυσκολίες. Και στο καμίνι να τον ρίξουν δεν πρέπει να φοβάται. Πόσους μάρτυρες τους πετούσαν μέσα στο καμίνι, τους έκαναν τόσα μαρτύρια και πάλι δεν παθαίνανε τίποτα! Κι εμείς για ένα λόγο παραπάνω βλέποντας την κατάσταση αυτήν δεν πρέπει να φοβόμαστε.
Γιατί ποιος ξέρει; Θ’ αρχίσουν, φαίνεται, να ανοίγονται οι φιάλες της Αποκαλύψεως. Λοιπόν … δεν τις ρίχνουν εκεί πέρα οι άγγελοι, θ’ αρχίσει ο πόλεμος των άστρων. Οπότε, ε, φυσικά ο καλός ο Θεός δεν θα αφήσει, θα μας προστατέψει.
Για έναν χριστιανό, όταν είναι κοντά στον Θεό δεν έχει ανάγκη άλλης προστασίας, δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Αλλά πρέπει να πιστεύει. Για ένα λόγο παραπάνω τώρα πρέπει να γίνουμε πιο καλύτεροι, να έχουμε χάρη Θεού κι όταν έχουμε χάρη Θεού ο άνθρωπος δεν φοβάται τίποτα. Αυτά θα φοβηθεί; Αυτά δεν είναι τίποτα εν συγκρίσει με αυτά που υπέφεραν οι Άγιοι μάρτυρες και δεν πάθανε τίποτα. Αφού ο ίδιος ο Χριστός το είπε. Ο Χριστός λέει ψέματα; «Και φαρμάκι να πιείτε αγιάζεται». Και «θα πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς. Αλλά εμείς; Πώς να πει κανείς; Παρόλο που τα ξέρουμε, τα γνωρίζουμε, εν τούτοις όμως, πάλι εκεί πέρα φοβόμαστε. Γι’ αυτό λέω ότι δεν ωφελεί τόσο το να διαβάζεις μέσα και να την μάθεις απ’ έξω την Αποκάλυψη, αν θες. Χρειάζεται πίστις! Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης 1924-1994 , Μαρτυρία του Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Ιερομονάχου Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου (Σελ. 54-56)
Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα.
Φώτης Κόντογλου
«Η πίστη του Χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι.
Απ’ όλο το Ευαγγέλιο, η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεχτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για δαύτο.
Μα ίσα ίσα, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε.
Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μοναχά για όσα είναι πιστευτά απ’ το μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα.
Ευκολόπιστος είναι μονάχα ο ταπεινός ο Χριστιανός που καταφρονά τον εαυτό του και τη γνώση του, η οποία κάνει τον άνθρωπο περήφανο. Η πίστη δεν αποχτιέται χωρίς ταπείνωση, κι όσο πιο πολλή ταπείνωση υπάρχει μέσα στον άνθρωπο τόσο πιο μεγάλη είναι η πίστη του».
Όποιο μαρτύριο τους βάζει στο νού ο διάβολος, το δοκιμάζουν στον μέγιστο και κορυφαίο αθλητή του Χριστού Γεώργιο. Αυτός όμως, τόσο γενναία στεκόταν, που ούτε καν στο βλέμμα του φάνηκε να λυγίζει. Συνήχθησαν επ᾿ εμέ μάστιγες, και ουκ έγνων –δηλαδή, έπεσαν πάνω μου πληγές, μα εγώ δεν τις λογάριαζα. Το γλυκύτατο και άχραντο πρόσωπό του έλαμπε από θεία χαρά, και άγιον φως. Και πολλοί, συγκλονίζονται και πιστεύουν στον μόνο αληθινό Θεό, βλέποντας αυτά τα παράδοξα.
Ο στενός φίλος του Διοκλητιανού, Μαγνέντιος, βλέποντας ότι ο Γεώργιος δεν αλλάζει γνώμη, θέλησε να πειράξει πνευματικά τον Άγιο και ζήτησε να σταματήσουν τα σωματικά μαρτύρια. Πλησιάζει τον ολόφωτο ταξίαρχο και του λέει: Αν θέλεις Γεώργιε να πιστέψουμε στον δικό σου Θεό, κάνε μας ένα σημείο και ανάστησε έναν από τους νεκρούς, που βρίσκονται σε αυτόν τον τάφο, πριν από πολλά χρόνια.
Του τα είπε αυτά, διότι νόμιζε ότι ήταν κάτι το αδιανόητο και ακατόρθωτο. Αλλά για τον αγιώτατο Μάρτυρα ήταν τόσο ράδιον (=εύκολο) και ευχερές, απλό και εύκολο, σαν να έλεγε σε έναν αετό να πετάξει, ή σε ένα δελφίνι να κολυμπήσει.
Ο Γεώργιος αποκρίθηκε ότι θα γίνει και αυτό, επειδή στον Θεό τα πάντα είναι δυνατά. Όμως δεν θα το κάνει για αυτούς, επειδή γνωρίζει σε τι βαθύ σκοτάδι ασέβειας βρίσκονται και δεν θα πιστέψουν. Αλλά για τους απλούς ανθρώπους που ήσαν συγκεντρωμένοι εκεί. Να δούν, να θαυμάσουν, και να δοξάσουν τον Θεό.
Γονάτισε ο εκλεκτός του Χριστού. Έκαμε το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού με πίστη και άρχισε να προσεύχεται με πολλή αγάπη και ταπείνωση. Ύστερα σηκώνεται, υψώνει τα χέρια στους ουρανούς, και κάνει την τελευταία ευχή. Με το Αμήν -ω του παραδόξου θαύματος και του καινού τερατουργήματος! Αμέσως ανασταίνεται ένας από τους νεκρούς που είχε ζήσει στην γη, πριν να έλθει ο Χριστός.
Το πλήθος έμεινε άναυδο! Ο νεκρός, ζωντανός πλέον, διέσχισε το πλήθος και έπεσε στα πόδια του Μάρτυρος λέγοντας: «Σε παρακαλώ, δούλε του Υψίστου Θεού, δώσε μου την εν Χριστώ σφραγίδα (δηλ. το Βάπτισμα)». Κι ο Γεώργιος του είπε: «Εάν πιστεύεις στον Θεό που σού ξανάδωσε την ζωή, θα σωθείς». Κι αυτός: «Πιστεύω –είπε– στον Χριστό, τον μεγάλο Θεό• Αυτόν που μόλις με την προσευχή σου από τους νεκρούς με ανέστησε». Αλλ’ ο βασιλιάς και οι γύρω από αυτόν, γεμάτοι έκπληξη, γρήγορα ρωτούσαν: «Πες μας το όνομά σου• με ποιο τρόπο έζησες και πότε;». Κι αυτός: «Το όνομά μου είναι Τωβίδ, ιερέας δε των ψεύτικων θεών ήμουν και πέθανα πριν την παρουσία του Χριστού και παραπέμφθηκα στους τόπους της αιώνιας κολάσεως με τους ομοίως υποδουλωμένους στην πλάνη μου».
Η παράδοση ακόμα διασώζει σε ένα παλαιό συναξάρι, ότι προσευχήθηκε ο Άγιος και εκεί δίπλα του ανέβλυσε νερό, και τον βάπτισε εις το όνομα της Αγίας Τριάδος.
Το υπερφυές όμως γεγονός της αναστάσεως του νεκρού, διαφημίστηκε σε κάθε πόλη και χώρα, ώστε σαν ποτάμια ο κόσμος έτρεχε στην φυλακή, έδιναν χρήματα και δώρα στους δεσμοφύλακες για να δούν τον Γεώργιο και ν’ ακούσουν την διδασκαλία του. Ταυτόχρονα πολλοί άρρωστοι γίνονταν υγιείς –όπως την εποχή των Αποστόλων– πράγμα που χαροποιούσε το πλήθος και πίστευαν• και η πίστη στον Χριστό εξαπλωνόταν.
Από τον Βίο και το Μαρτύριον των Αγίων Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και της μητρός αυτού Πολυχρονίας.
Εις τους αίνους του όρθρου.
Δόξα… Ήχος πλ. α”
Θεοφάνους
Ανέτειλε το έαρ, δεύτε ευωχηθώμεν, εξέλαμψεν η Ανάστασις Χριστού, δεύτε ευφρανθώμεν. Η του Αθλοφόρου μνήμη, τους πιστούς φαιδρύνουσα ανεδείχθη’ διό φιλέορτοι, δεύτε μυστικώς αυτήν πανηγυρίσωμεν. Ούτος γαρ ως καλός στρατιώτης, ηνδρίσατο κατά των τυράννων, και τούτους κατήσχυνε, μιμητής γενόμενος του πάθους του Σωτήρος Χριστού. Ουκ ηλέησε το σκεύος το πήλινον το εαυτού, αλλά γυμνόν ανεχάλκευσεν, εν βασάνοις αυτό προσαμειβόμενος’ αυτώ βοήσωμεν, Αθλοφόρε ικέτευε, εις το σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Ανέτειλε η Ανοιξη. Ελάτε να πανηγυρίσουμε χαρούμενοι. Άστραψε με λαμπερό φως η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού. Ελάτε να χαρούμε. Εμφανίσθηκε μπροστά μας και η μνήμη του αθλοφόρου, χαρίζοντας στους πιστούς χαρά και φως. Γι’ αυτό όλοι όσοι αγαπούν τις εορτές των αγίων, ελάτε με εσωτερική και εξωτερικη χαρά, να πανηγυρίσουμε αυτή την ημέρα. Αυτός σαν καλός στρατιώτης αναδείχθηκε ανδρείος απέναντι στους τυράνους, και τους καταντρόπιασε όντας μιμητής του πάθους του Χριστού. Δεν λυπήθηκε το ανθρώπινο σώμα του, που μοιάζει με πήλινο σκεύος, αλλά το παρέδωκε στα μαρτύρια γυμνό, αφήνοντάς το να υπομείνει τα βασανιστικά χάλκινα όργανα. Στον μεγαλομάρτυρα λοιπόν Γεώργιο ας φωνάξουμε δυνατά όλοι: Αθλοφόρε άγιε, παρακάλεσε τον Θεό να σώσει τις ψυχές μας.
Απόδοση, Ελένη Χρήστου.
Ήχος δ΄. Ως γενναίον εν μάρτυσι.
Εκκλησίας ωράισμα, ώσπερ όρνις φιλόστοργος, προς τας ουρανίους μονάς επέτασας, τας χρυσοχρόους σου πτέρυγας, Μαρτύρων αρχέτυπον, και εκεί σω νεοσσώ, γηθομένη υπήντησας, τω στερρόφρονι, Γεωργίω Χριστού αρχιστρατήγω, αηττήτω εν ταίς μάχαις, Πολυχρονία πανάριστε,
Ωδή η´. Αύτη η κλητή.
Έρχου επιφάνηθι, τάχυνον φθάσον, ημάς την νοσσιάν σου, ως αετός χρυσοπτέρυξ, περιθάλπων αεί καθυπόδεξαι, διείς τας πτέρυγάς σου· σκιάν υπό σην γαρ, καλόν αναπεπαύσθαι.
iconandlight 