Το Γενέσιον της Θεοτόκου, η Παναγούδα
Εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου
Στίχοι.
Πάσας αληθώς, Άννα, νικάς μητέρας,
Μήτηρ έως αν ση γένηται θυγάτηρ.
Εξάγαγε προς φως θεομήτορα ογδόη Άννα.
”Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη…”
Γέννηθηκε η ”Πάντων Χαρά”, η ”Χαρά όλων των χαρών” του κόσμου
Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ευλαβούνταν αφάνταστα τη Θεοτόκο. Στο πρόσωπό Της έβρισκε ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση. Συχνά έλεγε: «Η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ᾿ όλες τις χαρές». Η εικόνα της Παναγίας μπροστά στην οποία προσεύχονταν και μπροστά στην οποία πέθανε γονατιστός ονομάζεται “Umilenie” (Умиление) όπου σημαίνει τρυφερότητα, ευσπλαχνία, ήταν η πιο αγαπημένη του εικόνα κι ο Άγιος την είχε ονομάσει “Χαρά πάντων των χαρών ”. Σε όλες τις περιπτώσεις ο χαρισματούχος γέροντας είχε την συνήθεια να χρίει τους αρρώστους με λάδι από τη κανδήλα που έκαιε στο κελί του ενώπιον της εικόνος της Θεοτόκου και θεραπεύονταν, κι όπως έλεγε όχι με την δική του δύναμη αλλά ”με τις πρεσβείες της Μητέρας του Θεού”. Στον ανεγερθέντα ναό της Γεννήσεως του Χριστού και της Γεννήσεως της Θεοτόκου, στο Ντιβεγιεβο, όπου γινόταν διαρκής ανάγνωση του Ψαλτηρίου, άφησε εντολή να καίει πάντοτε κερί ενώπιον της εικόνος του Σωτήρος και ακοίμητη κανδήλα ενώπιον της εικόνος της Θεοτόκου.
«Λοιπόν, μητερούλα, έλεγε σε μία μοναχή, να γνωρίζετε ότι αυτό το μέρος το επέλεξε η ίδια η Βασίλισσα των Ουρανών προς δόξαν του ονόματός Της. Αυτή θα σας είναι τείχος και προστασία». Αξιώθηκε δε να δεί την Παναγία δώδεκα φορές στη ζωή του.
Το έτος 1780 ο Πρόχορος (π.Σεραφείμ του Σάρωφ) ασθένησε βαριά. Όλο του το σώμα πρήσθηκε, ώστε υπέφερε φρικτούς πόνους και έμεινε ακίνητος πάνω στο σκληρό του κρεβάτι. Ιατρός δεν υπήρχε και κανένα φάρμακο δεν τον βοήθησε. Κατά τα φαινόμενα έπασχε από υδρωπικία που κράτησε τρία χρόνια, από τα οποία το ενάμιση το πέρασε κατάκοιτος. Όλο αυτό το διάστημα δεν βγήκε από το στόμα του ούτε λέξη γογγυσμού, ολόκληρος με την ψυχή και το σώμα του είχε παραδοθεί στον Κύριο και προσευχόταν αδιάλειπτα, ποτίζοντας την κοίτη του με τα δάκρυά του…
Τελικά, φοβούμενος για την ίδια τη ζωή του αρρώστου, ο ηγούμενος π.Παχώμιος πρότεινε αποφασιστικά στον ασθενή να καλέσουν ιατρό, αλλά ο μακάριος ακόμη αποφασιστικώτερα αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια.
«Πάτερ, άγιε, του είπε εγώ αφιερώθηκα στον Κύριο και την Άχραντη Μητέρα Του και αν η αγάπη σας ευαρεστείται εφοδιάστε με με το ουράνιο φάρμακο, την Θεία Κοινωνία». Ο ιερομόναχος π.Ιωσήφ ύστερα από την παράκληση του αρρώστου και επειδή και ο ίδιος πολύ το επιθυμούσε , έκανε ολονύκτια αγρυπνία και Λειτουργία, όπου συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί και προσευχήθηκαν για τον πάσχοντα.
Μετά τη Θεία Λειτουργία, ο Πρόχορος, όπως ήταν κατάκοιτος, εξωμολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων. Και να που μετά την Θεία Μετάληψη του εμφανίστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα σε άρρητο φως, συνοδευόμενη από τους αποστόλους Ιωάννη τον Θεολόγο και Πέτρο. Στρέφοντας το θείο πρόσωπο Της προς τον Ιωάννη έδειξε τον Πρόχορο και είπε: «Αυτός είναι από το γένος μας!».
Κατόπιν ακούμπησε το δεξί Της χέρι στο κεφάλι του Προχόρου και αυτοστιγμεί το υγρό, το οποίο είχε γεμίσει το σώμα του, άρχισε να ρέη ποταμηδόν από ένα άνοιγμα που δημιουργήθηκε στον δεξιό του μηρό. Ο Πρόχορος σύντομα θεραπεύθηκε εντελώς, και μόνο το σημάδι της πληγής, από την οποία έτρεξε το υγρό, έμεινε στο σώμα του για πάντα. (σ.14-15)
***
Το 1804 προς χαράν του χαιρέκακου διαβόλου, ο όσιος Σεραφείμ (μετά το κτύπημα από τους ληστές ) ήταν αναγκασμένος να μείνει στο μοναστήρι. Έμεινε στο κρεβάτι με αφόρητους πόνους• μόλις ανάπνεε χωρίς να μπορεί καθόλου να φάει. Σ’ αυτή την κατάσταση πέρασε οκτώ ημέρες. Τότε, φοβούμενοι για την ζωή του κάλεσαν ιατρούς• αυτοί εξέτασαν τον όσιο και διέγνωσαν ότι το κεφάλι του ήταν ραγισμένο, Οι πλευρές σπασμένες, το στήθος ποδοπατημένο, και ολόκληρο το σώμα γεμάτο πληγές• γι’ αυτό απορούσαν πώς μπορούσε να ζει μετά από τόσα κτυπήματα. Οι αδελφοί συγκεντρώθηκαν στο κελί του οσίου για να συσκεφθούν τι πρέπει να κάνουν για να τον βοηθήσουν. Κάλεσαν και τον ηγούμενο. Και ακριβώς την ώρα που ερχόταν ο ηγούμενος, ο όσιος Σεραφείμ σάλευσε και κοιμήθηκε με λεπτό, ελαφρό, αναπαυτικό ύπνο. Είδε τότε ένα εξαίσιο όραμα, παρόμοιο μ’ εκείνο που είχε δει παλαιότερα ως δόκιμοςς, όταν ήταν βαριά άρρωστος. Τον πλησίασε η Υπεραγία Θεοτόκος ντυμένη με βασιλική πορφύρα και περικυκλωμένη από ουράνια δόξα• πίσω της ακολουθούσαν οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης ο Θεολόγος. Στάθηκαν στην άκρη του κρεβατιού• η Παναγία Παρθένος έδειξε προς το μέρος του αρρώστου με το δεξί Της χέρι και στρέφοντας το πανακήρατο πρόσωπό Της προς τους ιατρούς είπε: «Γιατί βασανίζεσθε;» Κατόπιν στράφηκε προς τον π. Σεραφείμ και είπε: «Αυτός εδώ είναι από το γένος μου!».
Μετά τους λόγους αυτούς, το όραμα, το οποίο ούτε καν υποπτεύθηκαν οι παρευρισκόμενοι, έλαβε τέλος. Και όταν ο ηγούμενος μπήκε στο κελί ο άρρωστος είχε ήδη συνέλθει. Ο π. Ησαΐας άρχισε να του μιλά με αγάπη και επιμονή προσπαθώντας να τον πείσει να επωφεληθεί τις συμβουλές και την βοήθεια των ιατρών. Αλλα ο ασθενής, παρά την απελπιστική του κατάσταση, απάντησε αποφασιστικά ότι τώρα δεν επιθυμεί κανενός είδους βοήθεια από τους ανθρώπους, και παρακάλεσε τον ηγούμενο να του επιτρέψει να εμπιστευθεί την ζωή του στον Θεό και την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο ηγούμενος αναγκάσθηκε να εκπληρώσει την επιθυμία του οσίου, ο οποίος λόγω της θαυμαστής θείας επισκέψεως βρισκόταν για μερικές ώρες μέσα σε άρρητη ουράνια χαρά. Κατόπιν ειρήνευσε, οι πόνοι υποχώρησαν και οι δυνάμεις του επανέρχονταν βαθμιαίως. Σύντομα σηκώθηκε από το κρεβάτι, έκανε μερικά βήματα στο κελί και το βράδυ τονώθηκε λίγο με τροφή. Από την ίδια κιόλας ημέρα άρχισε πάλι να επιδίδεται βαθμιαίως σε πνευματικούς αγώνες.
Από την ημέρα που κτυπήθηκε, ο όσιος πέρασε περίπου πέντε μήνες στο μοναστήρι. Η ασθένεια τον καμπούριασε. Βέβαια και ενωρίτερα παρατηρούσε κανείς κάποια κύρτωση σ’ αυτόν, διότι τον πλάκωσε ένα δένδρο που έκοβε κάποια μέρα. Αλλά, όταν ο π. Σεραφείμ αισθάνθηκε εκ νέου δυνάμεις για ερημική ζωή απευθύνθηκε στον ηγούμενο με την παράκληση να του επιτρέψει να φύγει στην έρημο. Ο π. Ησαΐας και οι αδελφοί τον παρακαλούσαν να μείνει για πάντα στο μοναστήρι. Αλλα ο όσιος απάντησε αποφασιστικά ότι δεν υπολογίζει καθόλου επιθέσεις παρόμοιες μ’ εκείνη που του συνέβη και ότι είναι έτοιμος με αντίτιμο την ζωή του να υποστεί όλες τις θλίψεις που θα συναντήσει. Ο π. Ησαΐας τότε έδωσε την ευλογία του και ο όσιος επέστρεψε στο ερημητήριό του.
( Πηγή: Αρχιμ. (Αγίου) Ιουστίνου Πόποβιτς «Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, βίος», μετάφρασις από τα Σερβικά, Βασιλική Νικολακάκη, εκδόσεις «Το περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη, 1983. )
Απολυτίκιον του Γενεθλίου της Θεοτόκου. Ήχος δ’.
Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών’ και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν’ και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν την Αιώνιον.
Παναγίας της Σεϊντανάγια («Δέσποινα Κυρά») στη Συρία
Παναγίας Γουμερά στην Μακρυνίτσα από την Αργυρούπολη του Πόντου
Παναγίας της Αρεθιώτισσας του Βάλτου στην Αμφιλοχία
Παναγίας της Λιμνιάς στην Λίμνη Ευβοίας
Παναγίας της Ατταλειώτισσας
Παναγίας της Τσαμπίκας στην Ρόδο
Παναγίας της Καλαμιώτισσας στην Ανάφη
Παναγίας της Γιάτρισσας στη Μάνη και στο Λουτράκι Κορινθίας
Παναγίας της Γρηγορούσας στην Αθήνα
Παναγίας της Ροβέλιστας στην Άρτα
iconandlight 