Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη
Εκοιμήθη στις 28 Μαρτίου του 1992
Τρία πράγματα χρειάζονται: Πρώτον Πίστις. Δεύτερον Πίστις. Τρίτον Πίστις.
Θαύμα είναι η κανονική πορεία των πραγμάτων, όπως την θέλει ο Θεός. Αυτό που λέμε Θαύμα, για τον Θεό είναι το φυσικό.
Αγαπώ με όλη μου την ψυχή κάποιον, θα πει προσεύχομαι γι’ αυτόν. Όποιος έχει την εμπειρία αυτή είναι στον Παράδεισο.
Όταν έχεις λογισμό κατάκρισης, να παρακαλάς τον Θεό να σού τον πάρει εκείνη την ώρα για να μπορέσεις να αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο όπως το αγαπά Εκείνος. Τότε, ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα δεις τα δικά σου παραπτώματα. Αν ο Χριστός ήταν ορατός, θα μπορούσες να έχεις κατάκριση;
Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.
Να μη θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το θέλημά Του, και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σου έρχονται.
Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει «υπόσταση» και που έχει κατανοήσει βαθύτατα ότι ό,τι του συμβαίνει είναι είτε Θέλημα του Θεού, είτε Παραχώρηση του Θεού.
Αν δεν απελπιστείς δεν βλέπεις Φως.
Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ν΄ απαλλαγούμε από κανένα μας ελάττωμα. Εκείνος μας τα βγάζει• ένα-ένα…. Εμείς τα Παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρωμε το θέλημά μας μαζύ με όλον τον εαυτό μας. Στο χάλι του. Και να Του πούμε:
«Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια».
Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του Ουρανού με το Γενηθήτω το Θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης.
Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία.
Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης.
Φτάνει να ζεις την Ταπείνωση τού Χριστού.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/27/%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7/
Μια εμπειρία του Τολστόι με τον δια Χριστόν σαλό Γκρίσα που του έμεινε βαθιά χαραγμένη στην ψυχή
«Ο μεγάλος ρώσος λογοτέχνης L. Tolstoy στο βιβλίο του Παιδικά, Εφηβικά και Νεανικά χρόνια περιγράφει μια εμπειρία του από τα παιδικά του χρόνια, που έμεινε βαθειά χαραγμένη στην ψυχή του.
Φιλοξενούσαν συχνά στο σπίτι τους έναν άνθρωπο πολύ πονεμένο, που ελάχιστες «άσπρες» μέρες είχε δει στη ζωή του. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις, ο Tolstoy μαζί με τα μικρά του αδέλφια, παρακολούθησαν κρυφά το γέροντα που προσευχόταν στο δωμάτιο το οποίο του είχαν παραχωρήσει. Και περιγράφει ως εξής την ανεξίτηλη σφραγίδα την οποία άφησε πάνω του αυτή η εμπειρία: «Σταυρώνοντας τα μεγάλα του χέρια στο στήθος, ο Γκρίσα, στεκόταν πρώτα σιωπηλός με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στις εικόνες. Μετά έπεσε στα γόνατα και άρχισε να προσεύχεται. Στην αρχή απάγγειλε σιγαλά γνωστές προσευχές• μετά τις επανελάμβανε δυνατότερα. Μετά άρχισε να προσεύχεται με δικά του λόγια. Προσευχήθηκε για όλους τους ευεργέτες του (έτσι αποκαλούσε αυτούς που τον φιλοξενούσαν)• ανάμεσα σ᾽ αυτούς και για την μητέρα μας και για μας.
Προσευχήθηκε για τον εαυτό του, ζητώντας από το Θεό να συγχωρήση τις προηγούμενες αμαρτίες του• και μετά συνέχισε να επαναλαμβάνη: Θεέ μου, συγχώρεσε τους εχθρούς μου. Μετά συνέχισε να επαναλαμβάνη πολλές φορές: Κύριε, ελέησέ με• αλλά κάθε φορά με ανανεωμένη δύναμι και με θέρμη. Μετά είπε: Συγχώρεσέ με, Κύριε, και δίδαξέ με, πως να ζω. Και το είπε με τόση απλότητα και πίστι σαν να περίμενε μια άμεση απάντησι στο αίτημά του. Και έπειτα το μόνο το οποίο μπορούσαμε να ακούσουμε, ήταν λυπητερά αναφυλλητά. Σε λίγο σηκώθηκε στα γόνατά του, σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος και έμεινε σιωπηλός…
Και ξαφνικά αναφώνησε: Γενηθήτω Κύριε, το θέλημά Σου! Και πέφτοντας με το μέτωπο στο πάτωμα άρχισε πάλι να κλαίη με λυγμούς σαν παιδί…».
Και συνεχίζει ο Tolstoy: «Πολλές αναμνήσεις του παρελθόντος έχουν χάσει τη σημασία τους για μένα• ακόμη και ο Γκρίσα ο προσκυνητής έχει από καιρό τελειώσει το τελευταίο του ταξίδι. Αλλά η εντύπωσι, την οποία μου έκανε εκείνη η βραδυνή προσευχή του, δεν θα ξεθωριάση ποτέ!
Ω αληθινέ Χριστιανέ Γκρίσα! Η πίστι σου ήταν τόσο δυνατή που ένοιωθες ζωντανή την παρουσία του Θεού. Η αγάπη σου για το Θεό ήταν τόσο μεγάλη, που οι λέξεις ξεχύνονταν από τα χείλη σου από μόνες τους, χωρίς να τις μετράς με τη λογική σου. Και τι υπέροχη δοξολογία πρόσφερες, για να δοξάσης το μεγαλείο του Θεού, όταν -μη βρίσκοντας λέξεις μέσα στον πόνο σου- έπεσες κλαίγοντας στο πάτωμα και φώναξες: Γενηθήτω, Κύριε το θέλημά σου!».
Είμασθε ευγνώμονες στο μεγάλο Tolstoy για την “μαγνητοσκόπηση» αυτής της συγκλονιστικής προσευχής του απλοϊκού γέροντα προσκυνητή. Και είναι κρίμα, που ο τραγικός συγγραφέας, φυλακισμένος στον εωσφορικό εγωϊσμό του, δεν φρόντισε ποτέ να αξιοποιήση σωστά το μάθημα της προσευχής, το οποίο πήρε από τον αγράμματο χωρικό. Τουλάχιστον έκανε την πολύ σωστή διαπίστωση ότι οι λέξεις «Γενηθήτω το θέλημά Σου», είναι η πιο υπέροχη δοξολογία του Θεού».
Αρχιμ. Ιωάννου Κοστώφ, «Η Προσευχή Κομποσχοίνι»”πομπός ασυρμάτου”Αθήνα 2012
***
Αρχιεπισκόπου Anthony Bloom
Ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος. Δεν έρχεται πρόωρα, παράκαιρα. Μας δίνει την ευκαιρία να κρίνουμε τον εαυτό μας, να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα και να μη επιζητούμε να μας εμφανιστεί σε στιγμές που η παρουσία Του θα σήμαινε καταδίκη για μας.
Θα ήθελα να σας πω ένα παράδειγμα πάνω σ’ αυτό.
Πριν πολλά χρονιά ήρθε κάποιος να με δει. Μου ζήτησε να του δείξω το Θεό, του είπα ότι δεν μπορούσα να το κάνω, αλλά πρόσθεσα ότι, ακόμα και να μπορούσα, αυτός δεν θα ήταν δυνατό να ατενίσει το Θεό. Σκέφτηκα πως για να συναντήσει κανείς το Θεό πρέπει να έχει κάτι κοινό μαζί Του, κάτι που δίνει μάτια να δει και νου να κατανοήσει.
Ο άνθρωπος εκείνος με ρώτησε γιατί τα έλεγα αυτά, του πρότεινα λοιπόν να σκεφτεί λίγα λεπτά και να μου πει αν υπήρχε κάποιο χωρίο του Ευαγγελίου που να τον είχε συγκινήσει ιδιαίτερα, για να δει ποια σχέση υπάρχει μεταξύ του Θεού και του ιδίου.
Μου απάντησε λοιπόν «ναι, είναι στο όγδοο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννου, το χωρίο που μιλάει για το λιθοβολισμός της πόρνης». «
Ά ναι!» είπα, «αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα και συγκινητικά κομμάτια στο Ευαγγέλιο».
«Τώρα» του είπα, « κάθισε και σκέψου ειλικρινά: στη σκηνή που περιγράφεται, ποιος είσαι εσύ:
Ο Κύριος, ή τουλάχιστον είσαι με το μέρος Του, γεμάτος συγχώρηση, συγκατάβαση και πίστη γι’ αυτή τη γυναίκα που μπορεί να μετανοήσει και να γίνει ένας καινούργιος άνθρωπος;
Είσαι η γυναίκα που τη συνέλαβαν να μοιχεύει;
Είσαι ένας από κείνους που απομακρύνονται αμέσως γιατί έχουν επίγνωση των αμαρτημάτων του;
Ή τέλος είσαι ένας από κείνους που στέκονται λίγο και περιμένουν;
Ο άνθρωπός μου σκέφτηκε λίγο και έπειτα είπε: «Όχι, νιώθω πως είμαι ο μόνος Εβραίος που δεν θα είχε απομακρυνθεί αλλά θα είχα λιθοβολήσει τη γυναίκα». Τον κοίταξα λοιπόν και του απάντησα: «Δόξαζε το Θεό που δεν σου επιτρέπει να Τον συναντήσεις πρόσωπο προς πρόσωπο!».
Αρχιεπισκόπου Anthony Bloom ”Μάθε να προσεύχεσαι ”εκδ.: Η Έλαφος
iconandlight 