Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»
Από το Γεροντικό του Σινά
Γυμνίτης ασκητής.
«Πήγα σε δύο μοναστήρια του Αγίου Αντωνίου, τα οποία και σήμερα κατοικούνται από τους μαθητές του. Έφθασα επίσης και στον τόπο όπου ασκήτευε ο μακαριώτατος Παύλος, ο πρώτος ερημίτης. Είδα την ερυθρά θάλασσα. Ανέβηκα στη ράχη του όρους Σινά, του οποίου η ψηλότερη κορυφή σχεδόν αγγίζει τον ουρανό και δεν είναι δυνατόν με κανένα τρόπο να φθάσει κανείς. Στα βάθη αυτού του όρους έλεγαν πως υπάρχει ένας αναχωρητής, τον οποίο, αν και αναζήτησα πολύ και για αρκετό χρόνο, δεν μπόρεσα να δω. Αυτός είχε αποσυρθεί από κάθε ανθρώπινη συναναστροφή σχεδόν εδώ και πενήντα χρόνια. Δεν χρησιμοποιούσε κανένα ρούχο. Σκεπαζόταν μόνο με τις τρίχες του σώματός του κι έτσι με τη θεία χάρη αγνοούσε τη γυμνότητά του. Όσες φορές ευλαβείς άνδρες θέλησαν να τον πλησιάσουν, αυτός απέφευγε τις ανθρώπινες συναντήσεις και τρέχοντας αναζητούσε άβατα μέρη. Μονάχα σ’ έναν λεγόταν πως επέτρεψε να τον δεί πριν πέντε χρόνια, ο οποίος πιστεύω πως χάρη στη δυνατή του πίστη έγινε άξιος να το επιτύχει αυτό. Όταν αυτός ανάμεσα στις πολλές συζητήσεις ερεύνησε γιατί τόσο πολύ απέφευγε εκείνος τους ανθρώπους, λέγεται πως του απάντησε, πως σε όποιον συχνάζουν οι άνθρωποι, σ’ αυτόν δεν είναι δυνατόν να συχνάζουν οι άγγελοι. Από αυτό όχι αδικαιολόγητα, είχε κυκλοφορήσει φήμη, που την παραδεχόταν πολλοί, ότι ο άγιος εκείνος είχε επισκέψεις αγγέλων».
Είπεν ο αββάς Μεγέθιος: ” Στην αρχή συναντιόμασταν μεταξύ μας και συζητούσαμε για την οφέλεια μας οικοδομώντας ο ένας τον άλλο, γινόμασταν παρέες – παρέες που ανέβαιναν στον ουρανό. Τώρα όμως μαζευόμαστε και μιλώντας ο ένας εναντίον του άλλου πέφτουμε χαμηλά”.
Ο αββάς Ιωσήφ ο Ραϊθηνός, κατά την διάρκεια της προσευχής του, φλεγόταν από την Χάρη του Θεού. Όταν κάποιος τον πλησίασε στο καλύβι του τον βρήκε σε έκσταση. “Θεωρεί αυτόν όλον από κεφαλής μέχρι ποδών ιστάμενον ως φλόγα πυρός”. Σε αυτήν την κατάσταση παρέμεινε πέντε ολόκληρες ώρες. Αυτή είναι η θεία αρπαγή για την οποία κάνουν λόγο πολλοί Πατέρες στα έργα τους.
Δυο από τους πατέρες πριν από δέκα χρόνια από σήμερα ανέβηκαν στο άγιο όρος Σινά για να προσκυνήσουν την αγία Κορυφή• ο ένας απ’ αυτούς ακόμη ζει. Όταν βρίσκονταν λοιπόν σε απόσταση δύο βελών από τον άγιο Ηλία αισθάνθηκαν μια ευωδία η οποία δεν έμοιαζε με καμιά απ’ αυτόν τον κόσμο. Ο μαθητής λοιπόν νόμιζε ότι θυμιάτιζε ο φύλακας του ναού. Του απαντά ο γέροντας του, πού ήταν και πνευματικός του και ο οποίος ακόμη ζει, ότι- «Η ευωδία αυτή δεν είναι επίγεια». Όταν λοιπόν πλησίασαν στον ναό, βλέπουν αυτόν μέσα να καίει σαν καμίνι και η φωτιά σαν γλώσσες να βγαίνει απ’ όλα τα παράθυρα και τις θύρες. Ο μαθητής λοιπόν μόλις είδε φοβήθηκε την οπτασία, ο γέροντας όμως του έδωσε θάρρος λέγοντας• «Γιατί φοβάσαι παιδί μου; Αγγελικές δυνάμεις είναι, δούλοι του Θεού σαν και μας, μη δειλιάζεις, αυτοί τη δική μας φύση προσκυνούν στον ουρανό, εμείς δεν πρέπει τη δική τους». “Έτσι λοιπόν σαν σε καμίνι άφοβα αφού εισήλθαν στον ναό, προσευχήθηκαν και έτσι κατόπιν ανέβηκαν στην αγία Κορυφή, ενώ ήδη ήταν πρωί.
Όταν τους αντίκρισε ο φύλακας του ναού και είδε τα πρόσωπα τους να ακτινοβολούν από τη δόξα του Θεού και να λάμπουν όπως κάποτε το πρόσωπο του Μωυσή, τους είπε
– «Τί είδατε άραγε ανεβαίνοντας;». Αυτοί επειδή ήθελαν να το κρύψουν απάντησαν «Τίποτε». Τότε λέγει σ’ αυτούς• «Πιστέψτε με, κάποια οπτασία είδατε, γιατί να τα πρόσωπα σας ακτινοβολούν τη δόξα του αγίου Πνεύματος». Αφού ζήτησαν να τούς συγχωρήσει και του διηγήθηκαν τί είδαν, τον παρακάλεσαν σε κανέναν να μη το ανακοινώσει.
Ο μαθητής του αββά Σιλουανού, Ζαχαρίας τον βρήκε “εν εκστάσει και αι χείρες αυτού (ήσαν) εις τον ουρανόν”. Και όταν τον ρώτησε που βρισκόταν, εκείνος απάντησε: “Εγώ εις τον ουρανόν ηρπάγην και είδον την δόξαν του Θεού και εκεί ιστάμην έως άρτι και νυν απελύθην”. Ο ίδιος αββάς διηγείται ότι κατά την διάρκεια της αρπαγής είδε την Δευτέρα Παρουσία, την κρίση του Θεού και μάλιστα είδε πολλούς μοναχούς να οδηγούνται στην Κόλαση και πολλούς κοσμικούς να πηγαίνουν στην Βασιλεία του Θεού
Είπεν ο αββάς Νείλος:
” Μη θέλεις να έρχονται τα πράγματα όπως σε συμφέρει, αλλά όπως είναι αρεστό στο Θεό. Έτσι θα είσαι την ώρα της προσευχής γεμάτος γαλήνη και χαρούμενος”
Ένας αδελφός ρώτησε κάποιον γέροντα:
– Τι καλό έργο υπάρχει για να κάνω και να ζήσω μ’ αυτό;
Είπεν ο γέροντας:
– Ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλό. Άκουσα όμως ότι κάποιος από τους πατέρες ρώτησε τον σεβαστό αββά Νιστερώο, τον φίλο του αββά Αντωνίου:
– Τί καλό έργο υπάρχει για να κάνω;
Αυτός του αποκρίθηκε:
– Δεν είναι όλες οι εργασίες το ίδιο; Η Γραφή λέει οτι ο Αβραάμ ήταν φιλόξενος και ο Θεός ήταν μαζί του, ο προφήτης Ηλίας αγαπούσε την ησυχία και ο Θεός ήταν μαζί του και ο Δαβίδ ήταν ταπεινός και ο Θεός ήταν μαζί του. Ότι λοιπόν καταλαβαίνεις πως θέλει η ψυχή σου και είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, κάνε το και προφύλαξε την καρδιά σου.
Υπήρχε ένας αδελφός που ονομαζόταν Αρέθας, Φαρανίτης και ήταν λίγο απρόσεκτος στη μοναχική ζωή. Γύρω του, όταν επρόκειτο να πεθάνει, κάθονταν μερικοί από τους πατέρες. Βλέποντας τον αυτόν ο γέροντας με ιλαρότητα και χαρά να εγκαταλείπει το σώμα, επειδή ήθελε να βοηθήσει πνευματικά τους αδελφούς , του λέγει, “Αδελφέ, πίστεψέ με όλοι ξέρουμε ότι δεν υπήρξες πολύ σπουδαίος στον πνευματικό αγώνα. Πως λοιπόν τόσο πρόθυμα αναχωρείς;”. Του απαντά ο αδελφός,” πίστεψέμε , πατέρα, σωστά μίλησες, όμως από τότε που έγινα μοναχός δεν νομίζω ότι έκρινα άνθρωπο αλλά αμέσως την ίδια ημέρα συμφιλιωνόμουν μ’ αυτόν που κατέκρινα. Θέλω να πώ στον Θεό, ” Σύ είπες Δέσποτα, Μή κρίνετε για να μή κριθήτε και ακόμη, Συγχωρήσετε και θα συγχωρηθήτε”. Καθώς όλοι ωφελήθηκαν πνευματικά του λέγειό γέροντας ” Ειρήνη σε σένα παιδί μου, γιατί και χωρίς κόπο σώθηκες”.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.
Ωδή γ’ . Ο ειρμός.
Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον· αλλ’ αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ω στερεούμεθα.
Ωδή ε’. Ο ειρμός.
Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, και αντί μυρου τον ύμνον προσοίσομεν τω Δεσπότη, και Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.
Ωδή ζ’. Ο ειρμός.
Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, και διά Πάθους το θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός των Πατέρων, Θεός και υπερένδοξος.
Απολυτίκιον πάντων των εν Σινά Αγίων
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Εν Σινά τω αγίω διαφόροις εν έτεσι, και εν Ραϊθώ υπέρ φύσιν εν σαρκί ηγωνίσασθε, Πατέρων των Οσίων η πληθύς, και δήμος θεοφόρων Ασκητών, διά τούτο ευφημούμεν πάντας υμάς συμφώνως ανακράζοντες· δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάματα.
Ήχος πλ. δ΄.
Αντωνίου Μάρκου.
Δεύτε πιστοί, τω Σινά προσελθόντες, ένθα υδρώτες και αίματα των μακαρίων Πατέρων ηγίασαν, Κυρίω τω Θεώ ημών άσωμεν ωδήν επινίκιον· ότι διά των Αγίων Του καταφωτίζει ημών την τεταραγμένην οδόν, την άγουσαν διά του τήδε βίου προς την επουράνιον Πόλιν, προς τον εύδιον λιμένα της άνω Ιερουσαλήμ, ένθα οι χοροί των Δικαίων μετά των Ασωμάτων, Αυτώ άδουσι ύμνον τον Τρισάγιον· ως αληθώς θαυμαστός εν τοις Αγίοις Σου υπάρχων Κύριε, αυτών ταίς πρεσβείαις τον λαόν Σου φύλαττε εκ πάσης περιστάσεως.
Ωδή α΄ . Ήχος δ΄. Θαλάσσης το ερυθραίον
Λαμπρύνων ο φωτοδότης Κύριος, υμών την άθλησιν, υπομονή θεράποντες Χριστού, φωταυγή απειργάσατο, και εμφανή την άσκησιν, υπέρ αυγάς ηλίου λάμπουσαν.
Ωδή ς΄. Κανών α΄. Θύσω Σοι μετά φωνής
Ως όρη, υψηλή πολιτεία δεικνύμενοι, τον καταλήψεσθαι όρη, και την κτίσιν πάσαν επαπειλούντα, δυναστεία, του Χριστού τοις ποσίν υπετάξατε.
iconandlight 