Όσιος αββάς Ποιμήν, ο Μέγας της διακρίσεως πατήρ
Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας
Όσιος Ποιμήν της Παλαιστίνης (602)
Όσιος Ποιμήν ο Νηστευτής του Κιέβου (12ος αιών)
Εορτάζουν στις 27 Αυγούστου
Στίχοι
Ως εκ λύκου χαίνοντος ηρπάγη βίου,
Ποιμήν, το θρέμμα του μεγίστου ποιμένος.
Ποιμένα εις μέγαν εβδόμη εικάδι ώχετο Ποιμήν.
Ένας αδελφός ηρώτησε τον Αββάν Ποιμένα, λέγων:
Μαζί μου κατοικούν αδελφοί. Ορίζεις να τους διατάξω;
Του λέγει ο Γέρων Όχι, αλλά γίνε εις αυτούς παράδειγμα και όχι νομοθέτης.
Ένας αδελφός ηρώτησε τον Αββάν Ποιμένα, λέγων: Εάν ίδω σφάλμα του αδελφού μου, καλόν είναι να το σκεπάσω;
Του λέγει ο Γέρων: Όποιαν ώραν σκεπάσωμεν το σφάλμα του αδελφού μας και ο Θεός σκεπάζει το ιδικόν μας.
Όποιος πειρασμός κι αν βρη τον ταπεινόφρονα, λέγει ο Αββάς Ποιμήν, νικά γιατί σωπαίνει.
Είπε ο αββάς Ποιμήν:
«Πολλοί από τους Πατέρες μας έγιναν ανδρείοι στην άσκηση, αλλά στη λεπτότητα των λογισμών ελάχιστοι».
Όσιος Ποιμήν ο Μέγας. Ο ποιμένας των ψυχών. Ο Αββάς της Αγάπης και της Διακρίσεως.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/26/19284/
Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. αββάς Ποιμήν
https://iconandlight.wordpress.com/2014/08/27/%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B4%CE%B5/
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Εάν δεν μπορούμε να μιμηθούμε τους Αγίους Πατέρες της Αιγύπτου, με την μεγάλη τους Μοναχική ακρίβεια, ας μιμηθούμε τουλάχιστον τις γκαμήλες, οι οποίες, ενώ τρώνε λίγο, σηκώνουν όμως πολύ βάρος, και από το πολύ γονάτισμα ροζιάσανε τα γόνατά τους, και βαρυφορτωμένες ακολουθούν ταπεινά πίσω από ένα μικρό γαϊδουράκι. Έχουν δε και το εξής τυπικό: τον ευεργέτη τους ποτέ δεν τον ξεχνάνε και του χρεωστούν ευγνωμοσύνη.
Πατέρες της Εκκλησίας
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Οι Άγιοι Πατέρες, παλαιά, έφευγαν στην έρημο πρώτα και ερημώνονταν από τα πάθη τους αγωνιζόμενοι και χωρίς σχέδια και προγράμματα δικά τους αφήνονταν στα χέρια του Θεού και απέφευγαν τα αξιώματα και την εξουσία, ακόμη και όταν έφθαναν σε μέτρα Αγιότητος – εκτός, όταν η Μητέρα Εκκλησία είχε ανάγκη, έκαναν υπακοή στο θέλημα του Θεού, και δοξαζόταν το Όνομα του Θεού με την αγία τους ζωή. Γίνονταν δηλαδή πνευματικοί αιμοδότες, αφού αποκτούσαν καλή κατάσταση πνευματικής υγείας στην έρημο, με την καλή πνευματική τροφή και την άγρυπνη Πατερική παρακολούθηση.
Στην εποχή μας όμως, πολλοί από εμάς, επηρεασμένοι δυστυχώς από την κοσμική αγάπη, που δεν έχει πνευματικό αντίκρισμα, πάμε δήθεν να κάνουμε καλό, να δώσουμε αίμα, ενώ το αίμα μας είναι γεμάτο από πνευματικά μικρόβια, και βλάπτουμε περισσότερο.
Εάν όμως θα ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Διότι τώρα δεν συγκινούνται από την Αγία μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να ιδούν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική συγγένεια με τους Αγίους μας.
Στην εποχή μας, πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία, και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα, που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς στο πολύ διάβασμα και στην λίγη ή καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητάς της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, διότι δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε.
Όσοι όμως αγωνίζονται φιλότιμα και δεν αναπαύουν τον εαυτό τους και βγάζουν τον εαυτό τους από την κάθε ενέργεια τους, βοηθάνε πολύ θετικά, γιατί τότε μόνον αναπαύονται οι ψυχές που έχουν ανάγκη βοηθείας, και τότε μόνο θα αναπαυθή εσωτερικά η ψυχή τους και σ’ αυτήν την ζωή και στην αιώνια.
Εκείνοι που επιδιώκουν εξουσίες, ενώ εξουσιάζονται από τα πάθη, και παρουσιάζουν τα ατομικά τους συμφέροντα για πνευματικά και καταφεύγουν ακόμη και στις κοσμικές αρχές, για να τους λύσουν τα Εκκλησιαστικά τους θέματα, είναι πια εγκαταλελειμένοι από την Χάρη του Θεού.
Μη μας ξεγελάη ο πονηρός με το Καίσαρα επικαλούμαι[1], διότι ο Απόστολος Παύλος ήταν παραδομένος στην εξουσία του Καίσαρος και, επειδή είχε λάβει προηγουμένως πληροφορία από τον Θεό ότι θα κηρύξη τον Χριστό και στην Ρώμη, ζήτησε τον Καίσαρα, για να τον μεταφέρουν στην Ρώμη (να του βάλουν τα ναύλα).
Όταν κανείς προσπαθή να τοποθετήση τα Εκκλησιαστικά θέματα με Ορθόδοξο τρόπο, και ο σκοπός του είναι το να τοποθετήση καλύτερα τον εαυτό του, πώς θα ευλογηθή από τον Θεό;
Ούτε πάλι θα πρέπη να συγκινήται κανείς και από εκείνους που τοποθετούν τα Εκκλησιαστικά θέματα πολύ καλά, Ορθόδοξα, εάν οι ίδιοι δεν είναι καλά τοποθετημένοι στην Εκκλησία και την ταράσσουν με αδιάκριτες ακρότητες ή ελαφρότητες.
Τα δύο άκρα πάντα ταλαιπωρούν την Μητέρα Εκκλησία, και οι ίδιοι που τα κρατούν ταλαιπωρούνται, διότι τα δύο άκρα συνήθως καρφώνουν … Είναι δηλαδή σαν να κρατάη το ένα άκρο δαιμονισμένος, όταν έχη αναίδεια πνευματική (περιφρόνηση για όλα), το δε άλλο άκρο σαν να το κρατάη τρελός, όταν έχη μωρό ζήλο με στενοκεφαλιά, και τότε – Θεός φυλάξοι! – μπορεί να χτυπιένται συνέχεια τα δύο άκρα, και «άκρη να μην τους βρίσκη» κανείς.
Εκείνοι που θα μπορέσουν να λυγίσουν τα δύο αυτά άκρα, να ενωθούν, θα στεφανωθούν από τον Χριστό με δύο αμαράντινα στεφάνια.
Δεν πρέπει να δημιουργούμε θέματα στην Εκκλησία ούτε να μεγαλοποιούμε τις μικρές ανθρώπινες αταξίες που γίνονται, για να μη δημιουργούμε μεγαλύτερο κακό, και χαίρεται ο πονηρός.
Όποιος για μικρή αταξία ταράσσεται πολύ και ορμάει απότομα, να την διορθώση δήθεν, (με ορμή και οργή), μοιάζει με ελαφρόμυαλο Νεωκόρο που βλέπει να στάζη ένα κερί και ορμάει απότομα, με φόρα, για να το διορθώση δήθεν, αλλά παίρνει σβάρνα ανθρώπους και μανουάλια και δημιουργεί την μεγαλύτερη αταξία την ώρα της Λατρείας.
Δυστυχώς, στην εποχή μας έχουμε πολλούς που ταράσσουν την Μητέρα Εκκλησία. Όσοι από αυτούς είναι μορφωμένοι, έπιασαν το Δόγμα με το μυαλό και όχι με το Πνεύμα των Αγίων Πατέρων. Οι δε άλλοι που είναι αγράμματοι, το έπιασαν και αυτοί με τα δόντια το Δόγμα, γι’ αυτό και τρίζουν τα δόντια, όταν συζητούν Εκκλησιαστικά θέματα, κι έτσι δημιουργείται η μεγαλύτερη ζημία στην Εκκλησία από αυτούς παρά από τους πολέμιους της Ορθοδοξίας μας.
Όσοι δικαιολογούν την κακία τους με τον δήθεν έλεγχο στους άλλους και όχι στον εαυτό τους, ή με το να δημοσιεύουν στον κόσμο Εκκλησιαστικές καταστάσεις – ακόμη και πράγματα που δεν λέγονται – προφασιζόμενοι το ειπέ τη Εκκλησία[2], ας κάνουν πρώτα αρχή από την μικρή τους Εκκλησία, την οικογένεια τους ή την Αδελφότητα τους και, εάν τους φανή καλό, τότε ας ρεζιλέψουν και την Μητέρα Εκκλησία. Τα καλά παιδιά, νομίζω, ποτέ δεν κατηγορούν την μάνα τους. Δυστυχώς όμως, πολλοί απερίσκεπτοι δίνουν άφθονο πολεμικό υλικό στους αιρετικούς, και καταλαμβάνουν Ορθόδοξες πόλεις και χωριά οι Ιεχωβάδες κ.λπ. και αυξάνουν το ιεραποστολικό τους έργο.
Το ότι πολλούς έχουν κάνει Ιεχωβάδες με αυτό το δαιμονικό τυπικό (να θεατρίζουν τον Κλήρο και την Εκκλησία) είναι γνωστό στους Πνευματικούς, διακριτικούς Πατέρες, όπως επίσης είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο το ότι δεν έκαναν ούτε έναν Ιεχωβά Ορθόδοξο με αυτόν τον τρόπο, τον μη Ορθόδοξο.
Ενώ ο Καλός Θεός μας ανέχεται με αγάπη και δεν θεατρίζει κανέναν, αν και γνωρίζη τα χάλια μας σαν Καρδιογνώστης – όπως και οι Άγιοι ποτέ δεν προσβάλανε αμαρτωλό άνθρωπο μπροστά στον κόσμο, αλλά με αγάπη και λεπτότητα πνευματική και μυστικό τρόπο βοηθούσαν για την διόρθωση του κακού – εμείς, παρ’ όλο που είμαστε αμαρτωλοί, κάνουμε το αντίθετο (σαν υποκριτές).
Μόνο στον άνθρωπο που έχει δαιμόνιο αρχικό δικαιολογείται να θεατρίζη τους ανθρώπους μπροστά στον κόσμο, να τους λέη το παρελθόν (σε όσους βέβαια έχει δικαιώματα το δαιμόνιο), για να κλονίζη αδύνατες ψυχές. Το ακάθαρτο πνεύμα, φυσικά, δεν βγάζει στην φόρα τις αρετές των ανθρώπων αλλά τις αδυναμίες τους. Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλοσύνη. Εάν ιδούν καμιά φορά κάπου λίγη ακαθαρσία που δεν καθαρίζεται, την σκεπάζουν με πλάκα, για να μην αηδιάση και ο άλλος που θα την έβλεπε. Ενώ εκείνοι που ξεσκαλίζουν σκουπίδια, μοιάζουν με τις κότες …
Δεν είναι ειλικρινής και ευθύς εκείνος που λέει κατά πρόσωπο την αλήθεια ούτε εκείνος που την δημοσιεύει, αλλά εκείνος που έχει αγάπη και αληθινή ζωή και μιλάει με διάκριση, όταν πρέπη, και λέει εκείνα που πρέπει στην πρέπουσα ώρα.
Εκείνοι που ελέγχουν με αδιακρισία, έχουν πνευματική σκότωση και κακία και τους ανθρώπους, δυστυχώς, τους βλέπουν σαν κούτσουρα. Και, ενώ τους πελεκάνε αλύπητα, και υποφέρουν οι άνθρωποι, αυτοί χαίρονται για το τετραγώνισμα που τους κάνουν (τον κυβισμό)!
Όσοι βιάζονται να κάνουν τον Πνευματικό Πατέρα, ενώ έχουν πολλές τοξίνες πνευματικές ακόμη, μοιάζουν με τα άγουρα στυφά κυδώνια, που όση ζάχαρη και εάν ρίξουμε, πάλι γλυκό της προκοπής δεν γίνονται, αλλά και να γίνη, γρήγορα ξινίζει. Τα γλυκά λόγια και οι μεγάλες αλήθειες έχουν αξία, όταν βγαίνουν από αληθινά στόματα, και πιάνουν τόπο μόνο στις καλοπροαίρετες ψυχές και στους μεγάλους ανθρώπους που έχουν καθαρό νου.
Η εσωτερική καθαρότητα της όμορφης ψυχής του αληθινού ανθρώπου ομορφαίνει και τον εξωτερικό του άνθρωποι, και γλυκαίνει και την όψη του ακόμη η θεία εκείνη γλυκύτητα της αγάπης του Θεού. Η εσωτερική ομορφιά της ψυχής, εκτός που ομορφαίνει πνευματικά και αγιάζει τον άνθρωπο ακόμη και εξωτερικά και τον προδίδει με την θεία Χάρη, ομορφαίνει και αγιάζει και αυτά τα άσχημα ρούχα που φοράει ο χαριτωμένος άνθρωπος του Θεού.
Μεγαλύτερη αξία έχει ένας ευλογημένος άνθρωπος που άλλαξε εσωτερικά και αγίασε και εξωτερικά, παρά όλοι οι άνθρωποι που αλλάζουν συνέχεια μόνον τα εξωτερικά (τα ρούχα τους) και διατηρούν εσωτερικά τον παλαιό τους άνθρωπο με αρχαιολογικές αμαρτίες.
Μεγαλύτερη αξία έχει ένας λόγος ταπεινού ανθρώπου με βιώματα, που βγαίνει με πόνο από τα βάθη της καρδιάς του, παρά ένας σωρός φιλολογίες εξωτερικού ανθρώπου, που βγαίνουν με ταχύτητα από την εκπαιδευμένη του γλώσσα, η οποία δεν πληροφορεί τις ψυχές, γιατί είναι σάρκα και όχι πύρινη γλώσσα της Αγίας Πεντηκοστής.
[1] Πράξ. 25, 11.
[2] Ματθ. 18, 17.
Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Επιστολές
Στιχηρά, Ήχος πλ. δ’ Τι υμάς καλέσωμεν
Τι σε νυν Ποιμήν πρεσφθεγξώμεθα; της ερήμου πολιστήν, και ησυχίας εραστήν, των παθών εκμειωτήν, και μοναστών καθηγητήν, πλημμύραν, διδαγμάτων θείου Πνεύματος, φωστήρα, διακρίσεως ακοίμητον, θαυματουργόν αληθέστατον, πάθη ποικίλα ιώμενον, ικέτευε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Λύχνος διακρίσεως γέγονας, καταυγάζων τας ψυχάς των προσιόντων σοι πιστώς, και την τρίβον της ζωής, υποδεικνύς αυτοίς σοφέ· διό σε εν αινέσει μακαρίζομεν, τελούντες, την αγίαν σου πανήγυριν, Ποιμήν Πατέρων το καύχημα, ασκητών εγκαλλώπισμα, ικέτευε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Κάθισμα Ήχος γ’ Θείας πίστεως
Ποιμαινόμενος υπό Κυρίου, τούτου πρόβατον, ωράθης πράον, εναντίους λύκους μάκαρ τροπούμενος, και εκτελέσας τον θείον αγώνά σου, προς την ουράνιον μάνδραν εσκήνωσας, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Ωδή ε’, Ήχος πλ. δ’ Ορθρίζοντες βοώμέν σοι
Ασκήσεως λειμώνι ηδύπνοον, έφυς ρόδον, οσμαίς θείας γνώσεως, ευωδιάζον τα πέρατα.
Ωδή ζ’, Ήχος πλ. δ’ Παίδες Εβραίων
Θείαις σχολάζων θεωρίαις, λαμπρυνόμενος αΰλοις θεαυγίαις, και ημέρας υιός, και φως των εν σκότει, ως αληθώς γεγένησαι, θεοφόρε εις αιώνας.
Ποιμήν, Πατέρων το καύχημα, ασκητών εγκαλλώπισμα, ικέτευε του σωθήναι τας ψυχάς ημών᾽
iconandlight 