Αββάς Παφνούτιος ο εν Κεφαλά, μαθητής Αντωνίου του Μεγάλου (4ος αἰών)
Άγιος Ρηγίνος ο Ιερομάρτυρας επίσκοπος Σκοπέλου (362)
Άγιος Θεόδωρος ο δια Χριστόν σαλός
Εορτάζει στις 25 Φεβρουαρίου
κη’ . Συκοφαντήθηκε κάποιος αδελφός σε Κοινόβιο για σαρκικό αμάρτημα. Σηκώθηκε λοιπόν και πήγε στον Αββά Αντώνιο. Και ήλθαν οι αδελφοί από το Κοινόβιο, να τον συνεφέρουν και να τον παραλάβουν. Και άρχισαν να τον κατηγορούν, λέγοντας ότι έτσι είχε πράξει. Εκείνος όμως απαντούσε απολογούμενος και έλεγε: « Δεν έκαμα τέτοιο πράγμα ». Έτυχε δε εκεί και ο Αββάς Παφνούτιος ο Κεφαλάς και είπε την εξής παραβολή : « Είδα στην ακροποταμιά έναν άνθρωπο χωμένο στη λάσπη έως τα γόνατα του. Και σαν ήλθαν μερικοί να του δώσουν χέρι, τον βούλιαξαν έως τον λαιμό ». Και τους λέγει ο Αββάς Αντώνιος για τον Αββά Παφνούτιο: « Να άνθρωπος αληθινός, όπου μπορεί να γιατρέψει και να σώσει ψυχές ». Τότε εκείνοι κατανύχθηκαν με τα λόγια των γερόντων και έβαλαν μετάνοια στον αδελφό. Και στηριγμένοι από τους πατέρες, πήραν τον αδελφό στο Κοινόβιο.
(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996 σελ. 14-16)
Είπε ο Αββάς Ματόης:
«Τρεις γέροντες πήγαν στον Αββά Παφνούτιο τον Κεφαλά να το παρακαλέσουν για καμιά συμβουλή.
Τους ρώτησε λοιπόν ο Γέροντας: “Τι θέλετε να σας πω; Πνευματικά η σωματικά πράγματα;”.
Του απαντούν• “Πνευματικά”.
Τότε τους λέει ο Γέροντας:
“Πηγαίνετε στην ευχή του Θεού και να αγαπήσετε πιότερο την θλίψη παρά την ανάπαυση, τις προσβολές περισσότερο παρά την δόξα, το δόσιμο καλύτερα παρά το πάρσιμο”».
Από το Γεροντικό του Σινά
Είπε ο Αββάς Παφνούτιος, ότι περιπατώντας στον δρόμο, συνέβη να πλανηθώ από την βροχή και να ευρεθώ πλησίον ενός χωριού. Και είδα κάποιους να αμαρτάνουν· και στάθηκα παρακαλώντας τον Θεό για τις αμαρτίες μου. Και ιδού άγγελος ήλθε κρατώντας ρομφαία, και μου λέγει· Παφνούτιε, όλοι όσοι κρίνουν τους αδελφούς τους, με αυτήν την ρομφαία θα αφανισθούν· συ δε επειδή δεν έκρινες, αλλά ταπείνωσες τον εαυτόν σου έμπροσθεν του Θεού, ωσαν να έκαμες εσύ την αμαρτία, για τούτο το όνομα σου εγράφη στο βιβλίο των ζώντων.
Έχοντας ο όσιος Παφνούτιος ο Κεφαλάς το δώρο της σοφίας και το χάρισμα της διδαχής, απέφευγε να κρίνει τους αμαρτωλούς και ήξερε πάντα να μιλάει εν γνώσει του προς ψυχωφέλεια των ακροατών του. Έλεγε, λόγου χάριν, ότι κάθε τι που μας συμβαίνει, γίνεται είτε από θέλημα Θεού είτε με την παραχώρησή του. Μονάχα οι πράξεις και τα συμβάντα που συμβάλλουν στην δόξα του Θεού προέρχονται από το θέλημά Του• τα ατυχήματα και οι θλίψεις επιτρέπονται από Αυτόν για να μας διορθώσει και να μας παρακινήσει στην μετάνοια, κυρίως όταν είμαστε προσδεδεμένοι στον εαυτό μας, δίχως να αποδίδουμε στον Θεό το κίνητρο των καλών μας πράξεων (Φεβρ. ΚΕ´, σελ. 282)
iconandlight 