Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες οι εν Σεβαστεία (320)
Καισάριος της Ναζιανζού Μ. Ασίας, αδελφός Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου (368)
Εορτάζουν στις 9 Μαρτίου
«Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος· αλγεινή η πήξις, αλλ᾿ ηδεία η ανάπαυσις» (Ο χειμώνας είναι τσουχτερός, αλλά γλυκύς ο παράδεισος. Το πάγωμα είναι οδυνηρό, αλλά γλυκιά η ανάπαυση κοντά στον Θεό).
Ενώ οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες βρίσκονταν στο στάδιο της αθλήσεως έχοντας παραμείνει όλη τη νύχτα μέσα στην παγωμένη λίμνη της Σεβάστειας, η μητέρα του Μάρτυρος Μελίτωνος παρέμενε εκεί προσευχόμενη και πάσχουσα με αυτούς, βλέποντας το παιδί της που ήταν νεότερο στην ηλικία από όλους, μήπως και λόγω του νεαρού της ηλικίας και της αγάπης προς την ζωή, δειλιάσει και αρνηθεί τον Χριστό, και έτσι χάσει την ανείπωτη απόλαυση της αιωνίου ζωής. Στεκόταν λοιπόν, εκεί και άπλωνε τα χέρια της προς το παιδί της λέγοντας: «Παιδί μου γλυκύτατο, υπόμεινε για λίγο και θα καταστείς τέκνο του Ουράνιου Πατέρα. Μην φοβηθείς τις βασάνους. Ιδού, παρίσταται ως βοηθός σου ο Χριστός. Τίποτε δεν θα είναι από εδώ και πέρα πικρό, τίποτα το επίπονο δεν θα απαντήσεις. Όλα εκείνα παρήλθαν, διότι όλα αυτά τα νίκησες με τη γενναιότητά σου. Χαρά μετά από αυτά, άνεση, ευφροσύνη. Όλα αυτά θα τα γεύεσαι, διότι θα είσαι κοντά στον Χριστό και θα πρεσβεύεις εις Αυτόν και για μένα, τη μητέρα σου, που σε γέννησα».
Βλέποντας οι ειδωλολάτρες στρατιώτες ότι ο Μελίτων είναι ακόμη ζωντανός, τον άφησαν και φόρτωσαν σε μια άμαξα τα τίμια λείψανα των υπολοίπων τριανταεννέα μαρτύρων και καθώς τους έσερναν στον αιγιαλό για να τους συντρίψουν τα σκέλη, τρέχει η μητέρα του κοντά του και σαν τον πατριάρχη Αβραάμ οδηγεί η ίδια το παιδί της στη θυσία. Ενισχυμένη από το άγιο Πνεύμα πήρε το παιδί της και άρχισε να τρέχει αγκομαχώντας πίσω από την άμαξα, λέγοντάς του: «Πήγαινε παιδί μου, στον ωραίο δρόμο της αιώνιας ζωής μαζί με τους φίλους και αδελφούς σου, γιά να μπείτε όλοι μαζί στο χορό του ουρανού και να παρουσιαστειτε μαζί στον Δεσπότη Χριστό. Μην εμφανισθείς στον Κύριο έπειτ’ απ’ αυτούς». Κι όπως η φιλόθεη μητέρα του τον κρατούσε στην αγκαλιά της και του έδινε την τελευταία ευχή της, τότε η ψυχή του ανέβηκε στους ουρανούς μαζί με τις άλλες ψυχές, και με τα ίδια της τα χέρια τον έβαλε πάνω στην άμαξα, όπου οι υπόλοιποι συναθλητές του φέρνονταν προς τη φωτιά. Και έτσι έδειξε η γενναία μητέρα ότι «δόγμασιν ευσεβείας εξέθρεψεν αυτόν μάλλον ή γάλακτι».
Ποιός δεν θαυμάζει μαζί με τους μάρτυρες και τη μεγαλόψυχη αυτή μητέρα, η οποία δίκαια μπορεί να ονομαστεί, αληθινή μητέρα Μάρτυρα και μητέρα των Μαρτύρων. Από τέτοιες αγαθές και ζωηφόρες ρίζες ανθίζουν τα εύοσμα άνθη των μαρτύρων και προβάλλουν οι καρποί οι άγιοι και αθάνατοι.
Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
– Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πώς θα βρω παρηγοριά;
– Να καταφύγης στην προσευχή. Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσης σε μια εικόνα, θα βρης παρηγοριά.
Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση. Στον Χριστό τί είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ημίν πίστιν» δεν είπαν; Όταν λές «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Θεό.
Δεν φθάνει η πίστη στον Θεό· χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθειά Του. Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού που τον σώζει…. Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται. Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού!
Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας. Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου..
***
Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή... να σκέφτεται τον γενικό πόνο του κόσμου και να προσεύχεται. Αυτό συγκινεί τον Θεό, γιατί έχει αρχοντιά.
– Όταν θέλω να κάνω ελεημοσύνη και δεν έχω να δώσω, τότε κάνω ελεημοσύνη με αίμα. Ο άλλος που έχει και δίνει υλική βοήθεια, νιώθει και χαρά, ενώ αυτός που δεν έχει να δώση, συνέχεια υποφέρει και ταπεινωμένος λέει: «Δεν έκανα ελεημοσύνη». Η καλή διάθεση είναι το πάν.
Όσοι έχουν αυτή την αγνή (Αρχοντική) αγάπη, είναι γεμάτοι από καλοσύνη, γιατί μέσα τους έχουν τον Χριστό και στο πρόσωπο τους ζωγραφισμένη την Θεότητα.
Προσευχή με πόνο
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
– Γέροντα, πώς κάνετε ευχή για ένα θέμα;
– Όλη η βάση είναι να πονάη ο άνθρωπος. Αν δεν πονάη, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι και η προσευχή του να μην έχη κανένα αποτέλεσμα. Αν υπάρχη πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται, ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή. Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να κάνουν προσευχή δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημά τους. Δεν λέω να μην κάνη κανείς προσευχή , αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχη χρόνος, ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μία καρδιακή προσευχή ∙ ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής. Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι. Ου, αυτό είναι μεγάλο πράγμα! Πριν πιάσης το ακουστικό, πριν ακόμη καλέσης, σε ακούει ο Θεός! Και πώς το πληροφορείται ο άλλος! Να δήτε πώς οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι’ αυτούς και φωνάζουν, όπου και αν βρίσκωνται!
Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο∙ δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα». Τι πόνος είναι; Βασανίζεται με την καλή έννοια ο άνθρωπος. Πονάει, βογγάει, υποφέρει όταν κάνη προσευχή για οτιδήποτε. Ξέρετε τι θα πη υποφέρει; Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου προσώπου. Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση. Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου.
– Πώς θα ξεκινήση;
– Μαθαίνει κάτι, λ.χ. ότι έγινε ένα δυστύχημα, «αχ!» αναστενάζει, και τακ ο Θεός του δίνει παρηγοριά θεϊκή για τον λίγο αναστεναγμό. Βλέπει έναν να πονάη, και τακ συμπάσχει μαζί του και παρηγορείται από τον Θεό με θεία παρηγοριά∙ δεν μένει με την πίκρα εκείνη. Βοηθιέται και ο άλλος με την προσευχή του. Ή σκέφτεται «Ο Θεός μας ‘έδωσε τόσα∙ εγώ τι έκανα για τον Θεό;». Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε μια ψυχή: «Οι Άγγελοι, λέει, καλύπτουν τα πρόσωπα, όταν τελήται το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, και εμείς κοινωνούμε το Σώμα του Χριστού. Εγώ τι έκανα για τον Χριστό;». Υποφέρει με την καλή έννοια.
– Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς ότι βοηθήθηκε με την προσευχή του ο άλλος;
– Το πληροφορείται από την θεία παρηγοριά που νιώθει μέσα του μετά από την πονεμένη του καρδιακή προσευχή που έκανε. Πρέπει όμως πρώτα τον πόνο του άλλου να τον κάνης δικό σου πόνο και ύστερα να κάνης και καρδιακή προσευχή. Η αγάπη είναι ιδιότητα θεϊκή και πληροφορεί τον άλλον. Και στα νοσοκομεία, όταν οι γιατροί και οι νοσοκόμες πονούν πραγματικά για τους αρρώστους, αυτό είναι το δραστικώτερο φάρμακο από όλα τα φάρμακα που τους δίνουν. Νιώθουν οι άρρωστοι ότι ενδιαφέρονται γι’ αυτούς, και αισθάνονται σιγουριά, ασφάλεια, παρηγοριά. Ούτε πολλές κουβέντες χρειάζεται να πης στον άλλον που υποφέρει, ούτε να του κάνης διδασκαλία. Καταλαβαίνει ότι τον πονάς και έτσι βοηθιέται. Ο πόνος είναι το παν. Αν πονέσουμε για τους άλλους, ξεχνάμε τον εαυτό μας, τα προβλήματά μας.
Στις δυσκολίες δίνει εξετάσεις ο άνθρωπος. Εκεί φαίνεται αν έχη πραγματική αγάπη, θυσία. Και όταν λέμε ότι ένας έχει θυσία, εννοούμε ότι την ‘ώρα του κινδύνου δεν υπολογίζει τον εαυτό του και σκέφτεται τους άλλους. Βλέπεις, και η παροιμία λέει «ο καλός φίλος στην ανάγκη φαίνεται». Θεός φυλάξοι, αν λ.χ. τώρα έπεφταν βόμβες , θα φαινόταν ποιος σκέφτεται τον άλλον και ποιος σκέφτεται τον εαυτό του. Όποιος όμως έχει μάθει να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, σε μια δυσκολία πάλι τον εαυτό του θα σκέφτεται, και ο Θεός δεν θα τον σκέφτεται αυτόν τον άνθρωπο. Όταν από τώρα δεν σκέφτεται κανείς τον εαυτό του αλλά σκέφτεται τους άλλους, και στον κίνδυνο τους άλλους θα σκεφθή. Τότε ξεκαθαρίζουν ποιοί έχουν πραγματικά θυσία και ποιοι είναι φίλαυτοι.
Αν δεν αρχίση κανείς να κάνη από τώρα καμιά θυσία, να θυσιάση καμιά επιθυμία, έναν εγωισμό, πως θα φθάση να θυσιάση την ζωή του σε μια δύσκολη στιγμή; Αν τώρα σκέφτεται τον κόπο και κοιτάη να μην κοπιάση λίγο παραπάνω από έναν άλλο σε μια δουλειά, πώς θα φθάση στην κατάσταση να τρέχη να σκοτωθή αυτός, για να μη σκοτωθή ο άλλος; Αν τώρα για μικρά πράγματα σκέφτεται τον εαυτό του, τότε που θα κινδυνεύη η ζωή του, πως θα σκεφθή τον άλλον; Τότε θα είναι πιο δύσκολα. Αν έρθουν δύσκολα χρόνια και έχη λ.χ. ο διπλανός του πυρετό και τον δη να πέση στον δρόμο, θα τον αφήση και θα φύγη. Θα πη: «Να πάω να ξαπλώσω, μην πέσω κι εγώ».
***
Να ξέρης όμως ότι εκείνο που μετρά δεν είναι το πόσο προσεύχεται κανείς, αλλά το πώς προσεύχεται. Μπορεί κάποιος να διαθέτη πολύ χρόνο στην προσευχή και να νομίζη πώς προσεύχεται, αλλά στην πραγματικότητα να μην προσεύχεται, επειδή δεν προσεύχεται με πόνο. Και άλλος μπορεί να μην προσεύχεται πολύ, αλλά η προσευχή του να έχη ποιότητα, γιατί γίνεται με συντριβή και ταπείνωση. Όταν βέβαια υπάρχη και ποσότητα και ποιότητα, τότε η φιλότιμη ψυχή λαμβάνει διπλή Χάρη και ευλογία από τον Θεό.
– Σου λέει κάποιος τον πόνο του, κι εσύ τον ακούς και αναστενάζεις βαθιά. Τότε, και να μην προλάβης να προσευχηθής γι’ αυτόν, αυτός ο αναστεναγμός αξίζει για ώρες προσευχής· είναι μια καρδιακή προσευχή και φέρνει θετικά αποτελέσματα. Ή διαβάζεις ονόματα που σού δίνουν και στενοχωριέσαι που δεν έχεις χρόνο να κάνης κάτι περισσότερο. Ένας καρδιακός αναστεναγμός που συνοδεύει το κάθε όνομα γράφεται εκεί επάνω στον Ουρανό· ανεβαίνει κατ’ ευθείαν στον θρόνο του Θεού!
Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο ιερέας «Τα σα εκ των σων…», προσεύχομαι στον Θεό να φωτίση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μην σακατεύωνται πνευματικά οι άνθρωποι.
Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – «Πνευματική αφύπνιση», Λόγοι Β’, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης
***
Ἡ Εὐχή τῆς Μάνας εἶναι μεγάλο πράγμα! Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2014/05/16/%E1%BC%A1-%CE%B5%E1%BD%90%CF%87%CE%AE-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B5%E1%BC%B6%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1/
Άγιος Κλήμης Αγκύρας, γιος μιας αληθινής χριστιανής μητέρας, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/22/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%bb%ce%ae%ce%bc%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b9%ce%b1%cf%82-%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%b8%ce%b9%ce%bd/
Ολόκληρη η ανθρωπότητα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους πού δικαιώνουν τους εαυτούς τους και σε εκείνους πού μέμφονται τούς εαυτούς τους και παίρνουν το πταίσμα επάνω τους. αρχιμ. Ζαχαρίας Ζάχαρου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/24/%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%81%ce%b7-%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b6%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%ce%b5/
Απολυτίκιον Των εν Σεβαστεία 40 Μαρτύρων, Ήχος α’.
Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ σου έπαθον, δυσωπήθητι, Κύριε· και πάσας ημών τας οδύνας ίασαι, φιλάνθρωπε δεόμεθα.
Απολυτίκιον Των εν Σεβαστεία 40 Μαρτύρων, Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, συγκροτηθέντες, δήμος ώφθητε, τροπαιοφόρος, Αθλοφόροι Χριστού Τεσσαράκοντα, δια πυρός γαρ και ύδατος ένδοξοι, δοκιμασθέντες λαμπρώς εδοξάσθητε. Αλλ’ αιτήσασθε, Τριάδα την υπερούσιον, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Ρωμανος ο Μελωδός – Κοντάκιον εις τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας
Οίκοι
Τα της γης
ιη´ Υπολειφθέντα ένα εκ των αγίων
υπό των παρανόμων βλέπουσα μήτηρ,
άρασα ον έτεκεν επί ώμων τοις σώμασι των αγίων επέρριψε
νικήσασα τα πάθη τη εαυτής προθέσει,
ευρούσα αιωνίαν δόξαν συν αυτοίς·
αλλ᾿ ώσπερ και τότε, Χριστέ, σωτήρ, βασιλεύ μου,
τοις σοίς αγίοις παρέσχες νίκην
κατά δαιμόνων και των τυράννων,
και νυν ως ευδιάλλακτος τω πιστοτάτω άνακτι
κατά βαρβάρων δώρησαι τας νίκας και τα τρόπαια,
ειρήνην νέμων σω λαώ ικεσίαις και ευχαίς της τεκούσης σε σαρκί,
των αγίων και στερρών αθλοφόρων σου αεί,
των λαβόντων παρά σου
δόξαν εκ των ουρανών και στεφάνων πληθύν.
iconandlight 